Στης μνήμης το ξημέρωμα φωλιάζουν μυστικά,

Έρχονται αθόρυβα, μας γνέφουν σιωπηλά.

Συνήθισαν τα βλέμματα να χάνονται σε σκέψεις,

Που αν σε κοιτάξουνε θαρρείς, πως δε θα τα πιστέψεις.

Μοιάζεις στο φως του φεγγαριού που κρύβει τη μιλιά του,

Γυρεύει τ’ ολοκλήρωμα στην άδεια αγκαλιά του.

Ποιο μισό να μας γεμίσει και πώς;

Μια στρέφεσαι στο σκοτάδι και μια χάνεσαι στο φως.

Εσύ ζητάς τα όνειρα στα μάτια των ανθρώπων,

Που τους σκεπάζει το φευγιό στα φώτα ξένων τόπων.

Κι απ’ όπου που φεύγουν κι αν γυρνούν, γλιστρούν στη μοναξιά τους,

Που τους γελά στα νοερά με την πίκρα στη ματιά τους.

Μα αν θέλεις να ζήσεις το όνειρο, άστο να σε ψάξει.

Κι όταν στην πόρτα σου σταθεί, άστο να σε κάψει.

Σαν τη ματιά σου και αυτό, με ζεσταίνει και με καίει,

Αχ πόσα θέλει η καρδιά μου να σου πει, κι αθόρυβα τα λέει.