Unwanted Girlfriend [COMPLETED]

by vampiremims

It hurts the most when the person that made you feel special yesterday can make you
feel

unwanted today.

=================

Unwanted Girlfriend

This is a work of fiction. Names, characters, places, and events are product of
author’s wild

imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead, is purely

coincidental.

- 4/28/14
=================

Prologue

“Mikael... kung magiging girlfriend mo ‘ko... anong itatawag mo sa akin?” umupo ako
sa tabi niya.Andito kami ngayon sa bahay niya.

“Wala. Hindi kita magiging girlfriend e,” he smirked. “Ang sama mo!” tinulak ko
siya ng mahina.

Umayos nalang ako ng upo at nanuod.

“Wala ba kayong bahay at lagi kang nandito?” tanong niya sa akin. Kinuha niya rin
‘yung popcorn

sa kandungan ko. Kadamutan!

“Wala akong maka-usap sa bahay. Wala sila Kuya...” I shrugged. “At least dito, may
kasama ako.”

I smiled.

“Tss. This is invading someone’s privacy, you know?”

“Hindi naman ako sumama sa pag-ligo mo... paano ko in-invade ang privacy mo?” I
scoffed.

Tinignan niya nalang ako ng masama. Kung makasabi kasi na in-invade ko ang privacy
niya akala

mo naman sinilipan ko siya habang naliligo.

“Ano na?” tanong ko sakanya habang kumukuha ng popcorn pero madamot talaga, pinalo
ng

mahina ang kamay ko. “ Aw! Kadamutan mo.” I pout. Popcorn lang pinagdadamot!

Tumalikod nalang ako sakanya at nanuod. Captain America. Magfofocus nalang ako sa
kay Chris

Evans. Kainis.
“Oh...” narinig kong sabi niya. Busy ako! Kainis ka. “Mika...” tawag niya ulit.
Busy talaga ako. “Mika

ko...”

Ano daw? Mika ko?

“Anong—“
Hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil nilagyan niya ng popcorn ang bibig ko.
“Arte mo e. Gusto

mo tatawagin ka pang ‘Mika ko’. May strawberry sa ref. ‘yun ang sa’yo,” napangiti
naman ako.

Tatayo na sana ako ng pigilan niya ako sa braso, “Don’t do anything reckless in my
kitchen. Try

not to hurt yourself. May pagka-stupid ka pa naman,” he breathes.

I frowned. Kung maka-stupid naman ‘to. Kanina pa ako nilalait ng lalaking ‘to ah.
Nakakahalata na

ako. Pasalamat ka talaga... naku!

“Hey...” pinigilan na naman niya ako. “Ano?” tanong ko. May strawberry sa ref tapo
pigil siya ng

pigil! Kainis! Strawberry! Strawberry! Strawberry!

Nagulat ako ng punasan niya ang gilid ng labi ko. “Ang kalat mo kumain e,”
pagkatapos nun,

umupo na siya ng maayos at itinutok ang mata sa pinapanuod.

Tumayo na ako. Kahit papano, bumabait na siya sa akin. Well, nag-aaway pa din kami.
Inaaway

niya ako, actually.

Kinuha ko ‘yung strawberries sa ref niya. Hindi mahilig si Mikael sa strawberry
pero simula nung

tumatambay ako dito sa bahay niya, lagi na siyang may stock niyan. Kesa daw kamatis
ng

kamatis kainin ko, strawberry nalang. Hindi kasi siya kumakain ng tomato.

Naisipan kong gawing bite size ang strawberry. Yeah, I know... pwede naman itong
hawakan

tapos kainin pero naisipan ko lang hatiin ito into two.

I am enjoying what I am doing ng biglang... “What are you doing?”

“Ay! Strawberry!” nagulat ako sa biglang pagsulpot ni Mikael sa likod ko kaya naman
nasugatan

ko ‘yung daliri ko. Oh my! Blood! Ayoko sa dugo!

“Oh my gosh!” I gasped. Nakikita ko ‘yung paglabas nung dugo sa index finger ko. Oh
my!

“What happened?” lumapit siya sa akin at hinawakan ni Mikael ang kamay ko and
examined it.

“Nagulat ako sa’yo...” I told him. Iniiwasan kong tignan ang daliri kong dumudugo.
“Ako pa nasisi mo,” he huffed. Inakay niya ako papunta sa lababo at hinugasan ang
kamay ko.

Tinignan niya ulit ang kamay ko. Nakatingin lang ako sa mukha niya. Ang gwapo ni
Mikael mag-

alala... tapos, hawak niya pa ‘yung kamay ko...

“Hindi naman malalim ang sugat. Lagyan nalang natin ng gamot,” he looked at my face
and I saw

him smile... ngumiti talaga siya... o imagination o lang?

“It stings!” hinihila ko ang kamay ko sakanya.

“Ang arte mo! ‘yung iba nga mas malalim pa ang sugat kesa sa’yo pero wala lang,”
hinila niya

pabalik ang kamay ko.

“Mahapdi nga e!” I hissed. Buhusan ba naman niya ng alcohol e!

“Tiisin mo nalang!” asik niya sa akin. Inilapit ni Mikael ang daliri ko sa labi
niya at naramdaman

kong iniihipan niya ito.

“There. Tss. As expected, gagawa ka na naman ng krimen sa kusina ko,” He looked at
me pero

iniwas ko ‘yung tingin ko.

“Hindi ko naman sinasadya e. Nagulat talaga ako sa’yo,” I pout. Malay ko ba naman
kasing

susulpot siya bigla sa kusina.

“I’m just wondering what holds you at ang tagal mong bumalik,” sagot niya.
“Sorry... kung ginawa ko na namang crime scene ang kitchen mo,” napayuko ako,
tinitignan ko

‘yung daliri kong ginamot ni Mikael.

“It’s okay,” he sighed. “The last thing I need is a clumsy girlfriend... so could
you please, try not to

be clumsy all the time? Try to minimize it.”

“What did you say?” napalingon ako sakanya.

“Uulitin ko pa, alam ko namang narinig mo.”

“So I am now your girlfriend?” I smiled.

“Yes. You’re my girlfriend. My unwanted girlfriend,” he smirked.

Okay na eh! May unwanted lang. Tss.

--

Kerko Mikael Anderson on the side :)

Vote. Comment. Fan and SUPPORT :)

#UnwantedGirlfriend #MikMik

=================

Chapter 1
Twitter – vampiremims

Askfm – vampiremims

Facebook – fb.com/purplevampx

Group – Bedwarmers

Page – Vampiremims’ stories

Vote. Comment. Fan. Thanks!

-------

Maaga akong nagising dahil na din sa may lakad kami ngayon. May photoshoot kami
nila Mikael

sa isang beach. We will be there for a week. I’m not really sure and okay lang
naman sa akin kahit

na ilang lingo kami dun... kasama ko naman si Mikael e.

I checked my phone kung nagmessage na ‘yung boyfriend ko. Hindi ko maiwasang

mapangiti

tuwing sasabihin kong boyfriend ko si Mikael. I know I’m the unwanted girlfriend
here pero pwede

namang magustuhan din ako nun e. Walang imposible.

Walang message from him. What a sweet boyfriend! My gosh! Sana man lang kahit isang
tuldok

nagtext siya para man lang malaman kong buhay pa siya at naiisip niya ako. Psh!

As usual... ako na naman ang mauunang magtext. Ganun naman lagi e! Kapag naunang
magtext

si Mikael sa akin, iisipin ko na nun na in love na siya sa akin! Tss.

To : My other half <3

Hey. Good morning. See you later =)

Magtatype sana ako ng ‘I love you’ kaso, huwag na. Lagi nalang din ako ang
nagsasabi nun.

Huwag na muna ngayon. Mamaya nalang.

I stare at my phone’s screen pero almost 10 minutes na ang lumipas pero wala pa
ding siyang

reply. Kainis namang lalaki ‘yun! Buti pa sa facebook, may ‘seen’ e. nakikita mo
kung nakita ng

sinendan mo ‘yung message mo at binalewala ka. Eh sa text? Pero baka naman kasi
hindi pa niyanababasa? O kaya... lowbatt? Pwede ding naliligo siya kaya hindi siya
makareply?
D-amn! Ako pa ang nagbigay ng reasons kung bakit hindi ako nirereplyan nung tao.
Inilapag ko

nalang ang cellphone ko sa bedside table ko. Siyempre, naka-todo ang sound ng alert
tone ko

para if ever mag-reply siya.

Tumayo na ako para mag-ayos. Naka-ayos naman na ang gamit ko for this activity. OA
ba kung

tatlong malaking bag ang dala ko kung 1 week lang kami? Hindi diba? Eh madami akong
gamit e!

Buti nga napilit ako ni Yaya Lourdes na tatlong bag lang. Lima dapat ‘yan e.

Papasok na ako sa bathroom ng marinig ko ang alert tone ko. Nagmamadali kong
pinuntahan ang
cellphone ko para tignan kung si Mikael na ‘yung nagreply.

“Ouch!” I tripped and stumbled. D-amn! Napaupo ako sa sahig. “S-hit!” I cussed.
Naipitan ata akong ugat! Ang tanga mo talaga, Mikaela!

Kinuha ko ang phone ko para tignan kung sino ang nagmessage. It was one of the
coordinator.

‘See you later’ daw. Patayin ko kaya siya mamaya? Napilayan ako dahil sakanya! Ugh!

I tried to get off my feet pero masakit talaga kaya naman kumuha pa ako ng suporta
mula sa kama

para makatayo. F-uck! Ang sakit! I swear, I’ll kill that useless creation of God
later!

Paika-ika akong nagtungo sa banyo. Hindi ako pwedeng hindi sumama sa photoshoot!
Andun si

Mikael ko and andun din ‘yung mga babaeng models na kung makapagpose sa harap ng
camera

kapag ito ang kumukuha eh kulang nalang maghubad! Kainis!

After a while lumabas na ako. Napatingin ako sa mga gamit ko. I guess, iiwan ko ang
isang bag na

puro heels ang laman. Hindi ko kayang mag-heels ngayon. Nabubwisit na naman tuloy
ako sanagsend nung message! Wala akong pakialam kung siya ang coordinator! Lunurin
ko siya

mamaya e. Kakainis!
Nagbihis na ako. Isang thin-strapped black mini-dress ang napili kong suotin.
Revealing ng konti

dahil kakikitaan ng cleavage pero uso naman ang shawl para maipantakip ng konti and
honestly,

hindi ko naman kailangang mahiya sa suot ko. Instead of wearing heels... nauwi ako
sa flats.

Nararamdaman ko pa din ang kirot sa paa ko. I just hope hindi ito mamaga mamaya.
Ayoko sa

lahat nagpapacheck-up!

“Ma’am Mika, nandyan na po sa baba si Sir Thunder,” narinig ko ang pagkatok ng isa
sa mga

kasambahay naming sa mansion. “Come in,” I told her. Alangang pagbuksan ko pa siya
ng pinto...

nananakit na nga paa ko!

Pumasok na siya sa loob at lumapit sa akin, “May kailangan po kayo, Ma’am?” tanong
niya. Itinuro

ko ‘yung mga naka-empakeng gamit ko. “Dalawa nalang ang dadalhin ko. Leave the
shoes,

okay?” I told her. “Magpatulong ka nalang sa pagbaba,” dagdag ko , tumango naman

siya sa akin.

Lumabas na ako ng kwarto ko at bumaba ng hagdan. God! Torture ito! Ang sakit ng paa
ko at

hindi pwedeng malaman ni Kuya or else, hindi niya ako papayagan!

“Kuya!” I called him as I reached the floor. I grimaced in pain. Yari ka sa aking
coordinator ka!
“What are you wearing?” hinagod ng mata ni Kuya ang suot ko. “Dress?” I replied.

“Magpalit ka,” he commanded. No way! Ayoko ng umakyat!

“Okay naman ang damit ko e!” I pout. Hindi na kaya ng paa ko umakyat, please lang!
“Mikaela Michelle...” f-uck! He used my whole name! Huwag ganyan!

“I got this with me.” Kinuha ko ‘yung purple jacket ko at isinuot. “Okay na?”
tanong ko.

“You’re showing too much legs. Magpalit ka na nga!” mas lumakas ang boses niya.

“Kuya... ang KJ mo ha! Tara na nga!” nagpatiuna na akong maglakad pero namali ako
ng tapak

kaya naman hindi ko maiwasang mapa-aray.

“What happened to you?” lumapit sa akin si Kuya Thunder at hinawakan ako sa siko.

“Nothing...” I shook my head. Lechugas naman kasing sakit sa paa ‘to!

“You look pale. Are you sure, you’re okay?” hinawakan niya ang noo ko. “I’m fine,”
agad kong

pinalis ang kamay niya. “Tara na...” naglakad na ako papunta sa kotse ni Kuya at
nakahinga ng
maluwag ng maka-upo na ako.

“May sasabihin ka ba, Miki?” tanong niya sa akin. I looked at him and sighed.
“Kailan ba kayo

magkaka-ayos ni Kuya Hunter?” I asked him.

“Mas magandang huwag ka na magtanong,” he replied. Nakita kong nag-igtingan ‘yung

ugat ngkuya ko sa kamay. Meaning ayaw niyang pag-usapan ang ganung bagay.
Nakakalungkot lang na tatlo na nga lang kaming magkakapatid, hindi pa sila
magkasundong

dalawa... ang dahilan? Nevermind! Ayokong masira ang araw ko. Magkikita pa kami ng
boyfriend

ko.

“I have a question...” nilingon ko si Kuya Kulog. “What is it?”

“Do you already have a boyfriend?” he gave me a fleeting look. Hindi ako nakahuma
sa tanong

niya. Saan galing ang tanong na ‘yan?

 “I... I...” I blink... boyfriend ko naman si Mikael diba? Official naman kami...
“I...”

“We’re here,” he looked at me and smiled. “Okay lang mag-boyfriend, Miki... dadaan
nga lang

siya sa butas ng karayom. Hindi man kami magkasundo ni Hunter... I assure you, sa
pagkilatis sa

mga lalaking lalapit sa’yo... magiging partners pa kami.”

Nakatingin lang ako sakanya... “Okay?”

“Baba na...” utos niya. Bumaba na si Kuya para ilabas ang mga gamit ko and swear!

Pinagtinginan siya ng mga co-models ko. Ngayon lang nakakita ng gwapo? Tss.

“Call me or Hunter kung pauwi na kayo para masundo ka,” he told me. I nodded.
Nilingon niya

‘yung mga models na nasa tabi ng shuttle na sasakyan papunta sa beach. “Kapag may
nagkamali

sa mga ‘yan na galawin ka... alam mo ang mangyayari, Miki, so please... do not do
anything

stupid, okay?”

“Oo na!’ I hissed. ‘yung mga tao sa paligid ko... laging indirect magsabi ng ang
stupid ko. Nahiya

pa, ‘yun din naman ang gusto nilang sabihin! Kainis!

“Kasama siya?” nilingon ko ang inginuso ni Kuya sa akin. Si Mikael!

“Of course!” I smiled. Nagulat ako ng bugalang maglakad ang kuya ko papunta sa
direksyon ni

Mikael.

“Kuya!” I tried to stop him pero sumakit na naman ang paa ko. D-amn it! Nasaan na
‘yung

coordinator!
Nakita kong nag-uusap silang dalawa and sumusulyap sa akin. I saw Mikael chuckled.
Anong

pinag-uusapan nila?!

After a while, lumapit na sa akin si Kuya. “What was that?” I asked him. He
shrugged. “Take care

of yourself, Miki. Pumayag akong wala kang kasamang PA o bodyguards so prove to me

that you

can handle yourself, okay?” he smiled.

“Oo na!” I rolled my eyes. “Huwag ka magpapagod. Naiintindihan mo?” hinawakan niya
ang ulo ko

at marahang tinapik.
“Kuya! Hindi na ako bata!” pinanlakihan ko siya ng mata. Kainis kasi!

“I have to go, bye!” niyakap niya ako at pumasok na siya sa kotse niya.

Napalingon ako sa pwesto ni Mikael. Nakatingin lang siya sa’kin. Ni hindi siya
ngumiti o ano.

Walang reaksyon.
Lumapit sa akin ang isang staff at kinuha ang gamit ko. Sila na daw magdadala sa
sasakyan.

Pipigilan ko sana sila dahil baka sa shuttle nila dalhin. Ang alam ko kasi,
sariling kotse ang dala ni

Mikael. As his girlfriend. Dapat dun din ako sasakay diba?

Lumapit na ako sa ibang models. Mabagal ang lakad ko dahil na din sa paa ko at
naiinis ako dahil

wala ‘yung coordinator!

“Yo!” napatingin ang lahat kay Mikael. Hindi ko alam na rapper siya. Kidding! It’s
his way of gettingeveryone’s attention. “Lahat sa shuttle sasakay. I have my own
car and I’ll just be right behind you.

Wala naman na tayong hinihintay,let’s move!” naglakad na si Mikael papunta sa

sasakyan niya.

“Mik—“

Dinaanan niya lang ako. As in nilagpasan niya lang ako. Tinignan ko siya at dire-
diretso lang siya

sa sasakyan niya. Like what the hell?

Nagpasukan na sila sa loob ng shuttle. Ako... nakatayo pa din dito. Ni hindi man
lang ako pinansin

o ano? Seryoso ‘to? I looked at his car again pero tinted kaya wala akong makita.

Hindi man lang ako inaya! Anong klaseng boyfriend ‘yan?

“Miel, let’s go?” napalingon ako kay Lance.

“Stop calling me ‘Miel’, Lance. I’m not your honey,” I rolled my eyes.
 “Oo na, MM.” he smiled. Hindi ko din alam kung anong trip ni Lance sa buhay.
Masungit siya sa

lahat pero ang lakas niya mang-asar! Promise!

“Tatayo ka nalang ba diyan?” tanong niya sa akin. Nilingon ko muna ulit ang
sasakyan ni Mikael.

“No. Let’s go.”

Kahit na masakit, pinilit kong lumakad ng maayos para walang makapansin sa paa ko.

Pumuwesto ako sa gilid at umupo. Katabi ko si Lance. Pang-dalawahan lang ang napili
naming

upuan.

Naiinis ako kay Mikael. Siya naman nagsabing girlfriend niya ako e. pero bakit
parang wala

siyang pakialam sa akin? Given naman na hindi niya ako mahal pero sana naman diba?
Boyfriend

duty!

Kinuha ko nalang ang phone ko sa purse ko at isinuot ang headset. Ayokong makipag-
usap sa

kahit na sino. Badtrip ako!

 I am listening to Taylor Swift’s Red. Isinandal ko ang ulo ko at pumikit.

Ang tagal naman umandar ng shuttle na ‘to! And I’m wondering kung saan nilagay ang
gamit ko!

Isasama ko sa pagpatay kay coordinator si kuyang staff kapag hindi ko nahanap ang
gamit ko

mamaya!

~Losing him was blue like I never know

Missing him was dark gray all alone

Forgetting him was like trying to know somebody you never met
But loving him was red

Re-e-e-e-ed

Re-e-e-e-ed

Loving him was red.~

Natutuwa na ako sa kanta ng may biglang humila ng earphone ko.

“What the—Mikael?” anong ginagawa niya dito?

“Stand up and move,” utos niya sa akin. “Huh?” naguguluhan ako sakanya.

“Tss. Sumama ka nalang sa akin!” hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako patayo.

“Kerko, huwag mong pilitin si MM kung ayaw niya,” tumayo si Lance at hinawakan si
Mikael sa

braso.
“She’s my girlfriend so I guess you need to back-off, Saavedra.” Nilingon ako ni
Mikael. “You’re

coming or not?” he asked me.

“I’m okay, Lance.” Tumayo na ako at lumapit kay Mikael. Pinagtitinginan na kami ng
mga co-

models namin and he just said na girlfriend niya ako!

Bumaba na kami ng shuttle at nagpunta sa sasakyan niya. “Can you hurry up?” he
asked me,

annoyed.
Masakit po ang paa ko! My gosh! Hindi ko pa din nakikita si coordinator kaya hindi
ko pa

naigaganti ang naipit kong ugat! My precious veins!

Finally, nakapasok na ako sa sasakyan niya. Feeling ko tagaktak na ‘yung pawis ko!
May maytissue ako sa gamit ko e.

“S-hit! ‘yung gamit ko!” I exclaimed.

“Why?” nilingon niya ako. “My things! Nasa shuttle... kinuha nung staff kanina,
sila na daw

magdadala sa—“

“Nasa likod ‘yung gamit mo,” putol niya sa sasabihin ko. “Huh?” napalingon ako sa
backseat and

there’s my things!

“Paanong—“
“I told them to put your things on my car. Alangan namang dun kita pasakayin?”

“Pero nilagpasan mo ako kanina...” ni hindi niya nga ako pinansin e! “Kaya paano ko
iisipin na

gusto mo akong kasama dito?”

“Sinabi kong gusto kitang kasama?” tanong niya. “Like duh? Pinuntahan mo pa ako sa
shuttle and

broadcast to the world that I am your girlfriend tapos sasabihin mong ayaw mo ‘kong
makasama?”
ang gulo ni Mikael!

“Sinabi ko din bang ayaw kitang makasama?” he smirked. Okay... now, I’m lost!

Hindi ko na sana siya papansinin kaya lang hindi ko maiwasang hindi kiligin ng
bigla niyang

sinabing, “Just be with me, I don’t share what’s mine and as far as I remember...
you’re mine.”

--

Mikaela on the side.

Kerko's FB account sa external link :)

=================

Chapter 2

Edward Lance Saavedra on the side.

Add him on fb. Click the external link <3

#MikMik #MiLan

Vote. Comment. Fan. Thanks!

------

~And I've got all that I need

Right here in the passenger seat

Oh and I can't keep my eyes on the road

Knowing that she's inches from me~

-------

“Just be with me, I don’t share what’s mine and as far as I remember... you’re
mine.”

“Just be with me, I don’t share what’s mine and as far as I remember... you’re
mine.”
“Just be with me, I don’t share what’s mine and as far as I remember... you’re
mine.”

“Just be with me, I don’t share what’s mine and as far as I remember... you’re
mine.”

“Just be with me, I don’t share what’s mine and as far as I remember... you’re
mine.”
Paulit-ulit na nag-eecho ang sinabi ni Mikael sa akin. Selfish yet it’s the
sweetest word he said.

Alam kong hindi naman kami ‘yung normal na couple. Parang ako ang nanligaw e. When
we’re in

New York, wala kaming ibang ginawa kundi mag-away. Err, yeah, inaaway ko siya pero
lagi din

naman niya akong inaasar. When we got back, I saw how upset he was ng dahil sa

pagkakabalikan ni Ate Steph and Kuya PJ. I was there for him. Iniinis ko siya para
mabaling ang

atensyon niya sa akin para hindi na niya maisip ‘yung kay Ate Steph. I’m helping
him to move on

and I didn’t know I was the one who’s falling.

I know I should stop this because if ever he falls in love with me... I might hurt
him, too. I might

leave him. Ayokong iwan si Mikael. But for once, naging masaya ako sa ginagawa ko.
Masaya

akong maging girlfriend niya kahit pa nga ayaw niya. I don’t want this to end. I
want him to be my

end game.
“Okay ka lang?” he asked me. I looked at him and nodded. “If you want to be with
Edward, pwede

mo namang sabihin e,” he added.

Napakunot naman ang noo ko. “Pardon?”

“Tss. Is Edward courting you?” tanong na naman niya. Bakit ba nasasali si Lance sa
usapan

naming dalawa.
“No.” I replied. Bakit naman ako liligawan nung lalaking ‘yun? Yes, walang
girlfriend si Lance at

close kami pero wala naman akong nakikitang ginagawa niya na pwede kong icount as
courting

ways niya.

“I will be selfish this time, Mika. Like what I said, I don’t share what’s mine.”

“Mikael, Lance and I... we’re just—“

“I don’t give a d-amn about it. Wala namang magiging ikaw at siya. Ang meron lang,
ikaw at ako.”

Hindi ko maiwasang hindi mapangiti. “Mikael, admit it... you like me and you’re
jealous to Lance.” I

teased. Kanina ko pa napapansin na inis siya kay Lance e.

“Taas ng pangarap mo.” he frowned.

“Hindi din. 6 feet ka lang e.” I smiled.

“Ipilit mo pa.”

“And I’m wondering kung paano ka nagkasya sa puso ko...”

“Corny mo.”
“Maganda naman ako.”

“Ewan ko sa’yo, Mika.”

Sumandal nalang ako at tumingin ulit sa labas. Ganyan naman kami lagi e. Mag-
aasaran, ang

ending ‘Ewan ko sa’yo, Mika.’ o kaya susungitan na niya ako. I don’t want to ruin
the moment.

Masaya akong kasama si Mikael kaya hindi na muna ako nakipagbarahan ng husto.
Maya-maya lang nakarating na kami sa beach. Ang weird ng pangalan ng beach. Sheisa
Beach.

Ano pangalan ng may-ari? Sheisa? Tss. Whatever.

Iilang models and staffs nalang ang nasa labas ng shuttle ng dumating kami. Baka
naapasok na

sa kanya-kanyang kwarto ang iba.

“Tara na?” he asked me. I nodded.

Umayos na ako para bumaba ng maramdaman ko na naman ang kirot sa paa ko. “S-hit!” I
hissed.

Ang sakit! Kaninang nasa biyahe kami, hindi ko masyadong inida ang sakit pero,
tsanggala... ang

sakit talaga!

“Are you okay?” hinawakan ni Mikael ang braso ko at pilit pinapaharap sakanya. “I’m
fine.

Namanhid lang ang paa ko.” I said instead. I bit my lip para hindi mapamura ulit.

Lumabas na siya ng sasakyan. I sighed. I really hope makisama ang paa ko sa akin.
Binuksan ko

na ang pinto ng makita ko si Mikael sa tapat nito, “Anong ginagawa mo diyan?”

tanong ko. “Halika
na, aalalayan kita.” He holds my hand and help me get out. Hawak niya ang kamay ko
at ang

isang kamay niya ay nasa bewang ko. Paika-ika akong naglalakad. “Ano bang nangyari
sa’yo?”

tanong niya. “My foot felt numb. It’ll get better eventually.”

Nilingon ko ang iba pa naming kasama and I saw Lance looking at me. I smiled to him
pero wala

siyang reaksyon. He’s the closest to me. I know he’s surprised to know that
Mikael’s my boyfriend

now. I have an explanation to do later.

“Kerko!” lumapit sa amin ang coordinator. Found you! Mamaya ka sa akin! “Mikaela!”
bati niya sa

akin. Hindi ko siya pinansin. Badtrip ako sakanya. Pasalamat siya I’m with my
boyfriend... kung

hindi, paglalamayan na siya mamaya!

“We have a problem.” sabi niya kay Mikael. “What is it?” Mikael asked him.
Maglalakad sana ako

palayo para makapag-usap sila ng sila lang pero hinawakan ni Mikael ang kamay ko.
“Stay with

me.” he whispered. Hindi na ako nagtangkang umalis pa. I stand beside him while
talking to the

coordinator who’s I’m currently murdering in my mind. Sa isip ko, wala na siyang
buhay. Bwisit

kasi siya. Pinaasa ako. Ayan! Napilayan ako and I can’t tell it dahil malamang,
hindi ako pasalihin

sa photoshoot kapag nalaman nilang may injury ako.

“Kulang tayo sa kwarto. Nagkamali sila ng bilang ng pinareserve. Instead of 20

rooms,19 lang ang

nareserve.”
“Then tell them to share rooms.” he shrugged. “I’ve already told them that. The
problem isMikaela...” he looked at me. Oh, ano na namang ginawa ko? Mikael looked
at me, “What’s the

problem with her?” he asked the coordinator whose now I’ve killed 20 times in my
mind. Siraan mo

pa ako kay Mikael. Ipapatapon kita sa Timbuktu!

“It’s part of her contract that she’ll never share room with anyone unless it’s her
choice. Medyo late

kayong dumating kaya hindi ko siya natanong...” yumuko ang coordinator.

“So you’re telling me, wala akong room?” I arched a brow on her. Ako pa talaga
walang tutulugan?

Ay seryoso na! papatayin ko talaga ‘to!

“No... what I’m telling is...”

“You can use my room, MM.” napalingon kami kay Lance na lumapit sa amin. “I’m just
going to

sleep on Mark’s room. Gamitin mo nalang ‘yung room ko.” He smiled at me.

“No... that’s your room. I’m fine Lance... I’m just going to...”
“Mikaela will sleep in my room.” Putol ni Mikael sa sasabihin ko. “Huh?” I looked
at him. “You’ll

sleep with me.” He looked at me and smiled.

Magsasalita sana ako ng sumingit 'yung ililibing na bukas na coordinator, “Kerko,

Edward’s right...

sa kwarto nalang niya si Mikaela. We all know you don’t want to be disturbed while
you’re working

and Mikaela’s...”

I looked at him. Sawa na 'to sa buhay niy! Swear! “What are you—“
“My decision is final. Sa kwarto ko si Mikaela.” Kinuha niya ‘yung susi ng kwarto
niya—namin ‘dun

sa coordinator na lilipad na papuntang Timbuktu mamaya and told him to get our
things at dalhin

sa kwarto namin tapos hinawakan niya ako sa braso at hinila palakad. My God! ‘yung
paa ko.

“Mikael... wait...” I tried to stop him pero naglakad lang siya ng naglakad hila
ako. Utang na loob!

‘yung paa ko!

Dire-diretso kami sa elevator. Wala man lang siyang pinansin sa mga nakasalubong
namin na

bumati sakanya. Sinapian na naman siya?

“Mikael...” I called him. He gave me a sharp look. Ano na namang ginawa ko? Feeling
ko ayaw

talaga ako pasamahin ng tadhana dito. After ako mapilayan, wala naman akong kwarto.
Tss.

“Bakit ba yaw kang tigilan nung Edward na ‘yun?” he asked me without looking at me.
“He’s just being nice, Mikael. He’s offering his room because he knows I don’t want
to share my

room with others and—ouch!” namali na naman ako ng tapak. Napalingon siya sa akin
and looked

at my foot. “What’s wrong?” ‘yung annoyed look niya, napalitan ng worried look.

“Masakit lang ‘yung paa ko kasi—“

Nagulat ako ng bigla siyang umupo at inangat ang paa ko. “Mikael!”

“Kailan pa ‘to?” kunot noong tanong niyia sa akin.

“That’s nothing, Mikael...”

“It doesn’t look like nothing, Mikaela Michelle. Namamaga na ‘yung paa mo!” he
hissed. I know!

Duh? Ramdam na ramdam ko ang sakit!

“It’s...”
“You should’ve told me earlier! Hindi na sana kita pinasama dito. Dadagdag ka lang
sa iisipin ko

e!”

“I want to be with you kaya hindi ko sinabi. I know papauwiin mo lang ako and I
don’t want to bury

myself in my room while you’re here and those b-itches are making their moves to be
on your

pants!” I hissed. “If you’re worried about me, I’m fine. I can handle myself.”

Sakto namang bumukas ang elevator at lumabas na ako. I tried to walk normal. I
winced in pain

everytime itatapak ko ang paa ko. D-amn this.

Nasa kadulu-duluhan ata ng floor na ‘to ang 4718. I can’t help myself from
whimpering. D-amn

foot! Nag-away pa kaming dalawa dahil dito!

I took a step pero hindi ko na talaga kinaya kaya sumandal na muna ako. I blink a
couple of times

para pigilan ang luha ko. Kaya mo ‘yan, Mikaela. You’re not just another pretty
face. Prove that!
Maglalakad na sana ako ng bigla akong pangkuhin ni Mikael. “Mikael!” I exclaimed.

Hindi siya nagsalita. He just keep on walking while he’s carrying me. Tumapat kami
sa room na

naka-assign sakanya. I thought he’ll put me down pero hindi. Nagawa niyang buksan
ang pinto

habang buhat niya ako. Pagpasok naming sa loob, inilapag ako ni Mikael sa kama.

“Don’t move.” Ayun lang at lumabas na siya ng kwarto. Like what the hell? Inilibot
ko ang mata ko

sa kwarto. Okay naman na magkasama kami ni Mikael dito. Harmless naman siya e.
Maya-maya, pumasok na ulit si Mikael. May dala siyang ice pack. Umupo siya sa tabi
ko.

“Umayos ka ng upo.” His voice’s low. Ni hindi niya ako tinitignan sa mukha. Kinuha
niyia ‘yung

unan at binigay sa akin. I was clueless kung anong gagawin ko dun?

“Mikaela, put that above your legs. Ayaw mo naman sigurong makita ko ang kaluluwa
mo diba?”

Pinamulahan ako ng mukha. Gentleman talaga si Mikael. Hinawakan niya ang paa ko and
put it

on his lap. He poked my swollen foot and I whimpered.

“Sorry.” he murmurs.

“Napano ka ba kasi?” tanong niya. “May hinihintay kasi akong text. I thought
nagreply ‘yung tinext

ko kaya nagmamadali kong kinuha ‘yung phone ko. I stumbled and tripped... I ended
up with a

swollen foot. Uminom na ako ng pain killer kanina pero kahihila mo, nanakit na
naman paa ko.”

sagot ko.

“Sino ba kasi ‘yang tinetext mo at handa kang magpakamatay para lang mabasa kung
nagreply na

siya?” tanong niya. Hindi nalang ako kumibo. Hindi man lang ba siya aware na siya
‘yun?

Kakainis!
“Dito ka lang, I’ll check everything. Babalik ako agad.” Hinawakan niya ang pisngi
ko. “Pwedeng

sumunod ka muna sa akin? Huwag kang gagawa ng kahit na anong ikapapahamak mo o

ikasasakit mo?” I rolled my eyes. “I’m not 12, Mikael. I can take care of myself.”

“Sabihin mo ‘yan kapag nagawa mong huwag masaktan sa loob ng isang araw.” He
scoffed.
Iniwas ko ang mukha ko kaya nabitiwan niya ito. “Umalis ka na nga.”

“Mikaela...”

Mukha ba akong bata para ituring ng lahat na ganun? Kasalanan ko bang clumsy ata
ang middle

name ko? Nakakasama na ng loob huh?

“Mikaela...” hindi ko pa din siya nilingon.

He puts his hand on my nape and pulled me closer. Konti nalang ang agwat ng mukha
naming

dalawa. I can feel his warm breath...

“I don’t want you to get hurt. I care about you.” He whispered.

“Fine...” ayun lang ang nasagot ko.

I moved away. Hindi ko kayang makipagtitigan kay Mikael. Nakakalunod ang tingin
niya e.

“Mikaela...” he called me again.

“What is it?” I asked him without looking. Hindi pa kasi umalis kung aalis e.
Nagulat ako ng bigla niya akong hilahin at halikan sa labi. My eyes widened as I
felt his lips on

mine. Mabilis lang ang halik na ‘yun but it’s enough to send butterflies in my
stomach.

Pinagdikit niya ang mga noo naming dalawa. “You’re my girlfriend. Kahit hindi ka
sumama dito...

the b-itches you’re talking about? Walang wala sila compared to you so there’s no
way in hell that

they’ll get a chance to be on pants.” He chuckled.

“Magpahinga ka na... paggising mo, girlfriend pa din kita.” He kissed me again on

the lips and

went out.
He just kissed me... I touched my lips... he’s my first kiss and I want him to be
my second, my

third, my fourth... and my last.

Kinuha ko ang cellphone ko and text him.

‘I love you.’
Bahala na! Mahal ko talaga e.

=================

Chapter 3

Kung may magttweet po ng tungkol sa UG. Use the hashtag #UnwantedGirlfriend. Huwag
UG.

Madaming ganun e :D Hahaha. Andemanding ko na naman.

Follow me on twitter and ask me on askfm. Vampiremims.

FB group. Click the external link. Sali po kayo.

Vote. Comment. Fan :D Thanks!

---------

Nagising ako ng may maamoy akong pamilyar na amoy. I opened my eyes. Ang dilim!
Wala pa si

Mikael? I reached for the lampshade on the table. My eyes adjusted to the dim
light. Ayoko pa

naman sa lahat, madilim!Feeling ko may susulpot na kung ano sa dilim tapos hihilain
ang paa ko

tapos dadalhin ako sa ibang mundo. Ugh! I’m scaring myself!

Inilibot ko ang mata ko. Bakit kasi hindi binuksan ni Mikael ang ilaw?! Napatingin
ako sa

nakalagay sa lamesa sa isang sulok ng kwarto. Pinaliit ko ang mata ko to see

clearly what it is.

“Strawberries!” I gasped. Oh my! Strawberries! Strawberries! Strawberries!

Strawberries!

Dahan-dahan akong tumayo. Medyo namamaga na nga ang paa ko pero kayak o naman
ilakad.

Huwag lang tatakbo tsaka huwag lang akong kikiligin ng sobra para hindi ako
mapapatalon.
I turned on the lights. Strawberries talaga e! may isang basket ng strawberries
tapos may

strawberry cake din! Oh my gosh! Oh my gosh! Oh my gosh!

Nilapitan ko ‘yung bagay na pinaka-nagpapangiti sa akin then I noticed a paper on

the basket full

of strawberries.

I hope these strawberries will get you better. – Kerko

Napangiti ako. He really cares. May pakialam din talaga siya sa akin.

Kumuha ako ng strawberry and ate it. Kapag binigyan mo ako ng strawberries, swear!
Mahal na

kita. Not the kind of love I feel for Mikael huh? Siyempre ‘yung sisterly and
brotherly love lang.

Basta bibigyan mo ako ng strawberry!

Naglalaban kami ng strawberry cake ng makita ko ang mga gamit ko. I looked at my
wrist. 6 pm
pa lang. Ang bilis dumilim dito. Nilagay ko muna ang strawberries pati ang cake sa
ref na nasa

loob ng room.

“Kyaaaaaaah!” hindi ko maiwasang mapatili! More strawberries! Ang dami-dami! May

strawberry

shake, juice, parfait... Strawberries! Ay naku! Mahahalikan ko talaga si Mikael

kapag nagkita kami!

Halik...
Halik...

Halik...

My eyes grew bigger ng maalala ko ang halik kanina... pakiramdam ko nag-init ang
pisngi ko.

Hinalikan ako ni Mikael kanina. Hindi ‘yun panaginip! Hinalikan niya talaga ako.

Teka... parang nahihiya na akong magpakita sakanya! Pero hindi e! Hindi naman ako
ang
nanghalik. Siya ‘yun! Pero kasi... D-amn!

I shook my head hoping all the doubts will fall off. Hindi ako dapat mahiya
sakanya... and

besides... Kissing is normal to couples. We’re counted as couples

I deposited the strawberries into the refrigerator and kept the letter. Hindi ko
basta itatapon ‘to.

Minsan lang mag-effort si Mikael sa ibang tao maliban kay Ate Stephanie kaya
kailangan icherish

ang mga ganitong moment

Nag-ayos ako ng sarili at lumabas pagkatapos. Paika-ika pa din akong naglalakad.
But this time,

hindi na siya ganun kasakit. I can manage it

Nakarating naman ako ng maayos sa lobby. Lalabas na sana ako ng may lumapit sa
aking babae.

I saw her name is Ashley

“Ma’am... are you Miss Mikaela?” tanong niya sa akin. I nodded. “How do you know my
name?” I

asked her.
“May nagpapasabi po kasi na hihintayin niya kayo sa StrawberryIshartHart
Restaurant. I’ll come

with you nalang po para hindi kayo maligaw...” she smiled at me.

I’m guessing Mikael’s the one behind this. Wala namang ibang pwede ng gumawa nito
maliban

sakanya e.

“How did you know that it’s me?” I asked Ashley. Pagkakita niya palang sa akin,
nilapitan na niyaako e. Paano niya nalaman na ako si Mikaela?
“He described you. Ang sabi po niyia, maganda, maputi, sophisticated and...”

“And?” kailangan talaga may pabitin? Tss.

“And a brat.” She giggled.

“Sinabi niya talaga ‘yun?” I asked her. She nodded. Napaka talaga ni Mikael! Pwede
namang

sabihing maganda, maputi, sophisticated and... and... basta ganun!

After a couple of minutes of walking... nakarating kami sa StrawberryIsHartHart

Restaurant.

Pumasok kami sa loob at itinuro niya ako sa isang upuan.

“There he is, Miss Mika...” Ashley smiled at me. I smiled back. “Thank you.”
Naglakad ako palapit kay Mikael. Hindi ko pa din alam kung ano ang pag-uusapan
namin.

Nahihiya pa din kasi ako after what happened earlier. He kissed me. He’s my first
kiss.

Mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ko habang naglalakad ako palapit sa
kinauupuan niya.

Kalma ka lang, Mika... Kalma! Act normal!

“Hi Mika—Lance?” anong ginagawa niya dito?

“Hi, MM...” he smiled at me. “You’re expecting someone else?” he smirked. “I’m just
surprised.” I

shook my head. Umupo na ako sa katapat niyang upuan.

“Well... I guess, ako ang dapat mabigla. You and Kerko? How’d that happen?” he
asked me.

“It just happened.” I shrugged.

“You wanted me to believe that?” his forehead crumples. “You hate him, MM. Nasa Ney
York pa

lang tayo, wala na kayong ibang ginawa kundi mag-away... now this?”

“Lance... I...”

“Is that also the reason why you left on Cyan’s wedding?” he asked me. I frowned.
Si Mikael kasi

bigla akong hinila nung kasal nila Ate YanYan and Kuya Asul e!
“Lance... look, I’m sorry for leaving you, okay? Pero walang kinalaman si Mikael
dun. Kusa naman

akong sumama...”

“Do you like him?” he asked me.

“No...”
“So why—“

“I love him.” Putol ko sa sasabihin niya.

“How can you be so sure, Mikaela?” tanong niya ulit. He used Mikaela. That means
he’s a bit

pissed. He used Miel kapag gusto niyang mang-inis.

“Ako ‘yung nakakaramdam, Lance... I’m happy with him.” I told him.

Hinawakan niya ‘yung kamay kong nasa ibabaw ng lamesa. “I care for you, MM. I’m
always here

for you. No matter what...” he smiled. “I know.” I replied.

“Huwag ko lang makitang umiiyak ka dahil sakanya... hindi ako magdadalawang-isip na

agawin ka

mula sakanya.” He said in a low voice.

“Puro ka kalokohan, Edward Lance Saavedra.” I laughs. “Hindi ako papaiyakin ni
Mikael.” Kahit

ako hindi ko alam kung totoo ang sinabi ko. How can I be so sure about that right?
Hindi ako

mahal ni Mikael. There’s always a possibility that he’ll hurt me... even though not
intentionally.

“Sa akin ka nalang kasi. Hindi kita papaiyakin.” he looked in to my eyes.

“Kumain nalang tayo. Nagugutom na ako...” I ignored what he said. Marami ang
nagsasabi na he

likes me. Ayokong bigyan ng malisya ang meron kami ni Lance. What we have is a
plain

friendship. Hindi ko siya nakikita sa paraang nakikita ko si Mikael sa future ko.

Ayokong maging
kaibigan lang si Mikael.

“Matakaw ka talaga.” He smirked. “Maganda naman.” I giggled.

“Oo na. Hindi naman ako kokontra dun e.” he winked at me.

I missed this. ‘yung magkausap kami ni Lance. I can say he’s my bestfriend. Well,
aside from

Cielo and Maha. Si Lance kasi, pareho kami. We grew up being away from our
families. Pareho

din kasi kaming nagmodel. Pero siya, pumapasok siya sa school. He graduated 2 years
ago.

Business Management din ang course niya. Well, sino nga ba ang magmamana ng yaman
ng

Saavedra kundi siya lang din naman kaya dapat alam niya kung paano pamamahalaan ang
mga

‘yun.

“You’re staring, MM. Alam kong gwapo ako, pero hindi ako pumapatol sa may
boyfriend. Sorry.”

he cocked his head on the side.

“What a conceited a-ss. Walang-wala ka sa Mikael ko. Excuse me!” I rolled my eyes.
“Talaga lang huh?” he smirked.

“Talagang talaga.” I pouted.

Ngumiti nalang sa akin si Lance at nagpatuloy kami sa pagkain. Pinagkwento niya ako
ng

pinagkwento. Halos hindi ko namalayan na almost 2 hours na kaming nandun.

“Let’s go out? May ipapakita ako sa’yo.” aya sa akin ni Lance. I looked at my
wrist. 9 pm pa lang

naman e. and I don’t know where Mikael is. “Sige.” I nodded.

Lumabas na kaming dalawa sa restaurant. Typical beach night. Madaming tao sa tabing
dagat...

buhay na buhay ang mga commercial stalls. Nasaan kaya si Mikael?

I looked around hoping to find him pero bigo ako. Saan kaya nagpunta ‘yun? Baka
naman nahila

na ng kung sino-sino ‘yun dito. Naku!

“Okay ka lang?” hinawakan ako ni Lance sa kamay. I looked at our hands. Agad naman
niya

akong binitiwan. “Sorry.”

“I’m fine... I just can’t find him...” I whispered. Lumingon ako ulit. Wala talaga
akong makitang

kakilala ko.

“Nandyan lang ‘yan.” Lance put his both hands on his pocket at naunang maglakad sa
akin. “Tara

na...” humarap siya sa akin and smiled. I nodded. Sumunod na ako sakanya at
magkatabi kaming

naglakad.
“Alam mo ba kung bakit wala akong girlfriend?” nagulat ako sa tanong ni Lance.
Sumulyap ako

sakanya. He’s looking straight.

“Kasi, wala ka pang nagugustuhan?”

“Tss. There’s one girl I really like. I actually think I already love her.” He
smiled. May

nagugustuhan siya? Bakit hindi ko alam ‘to?

“Why don’t you court her?”

“She’s happy with someone else.” He shrugged.

“I can’t believe it, Edward Lance. I thought what you wants, you always gets? What
happened?” I

laughed.
“I can’t take her happiness away.”

“Lance...” I hold his hand. “Kung susuko ka agad, mas lalo kang walang mapapala.”

He looked at me. “Sometimes, giving up doesn’t mean your weak. It means you’re
brave enough

to let go of the things that’s not meant for you."

Hindi ako nakapagsalita. Naglakad nalang ako ulit. Talking about giving up? I
already did that

many years ago. I stopped fighting and now... I have to live my life to the
fullest... for me not to

regret any moment of it.

“And bakit ko naman ipipilit ang sarili ko sakanya... madaming ibang babae diyan.”
Itinaas-baba ni

Lance ang kilay at kumaway sa babaeng nakasalubong namin.

“Seriously, Lance?” I huffed. May balak siyang humarot sa mga babae dito, sinama pa
ako. Tss.
“Why? Come on, MM. you want me to have a girlfriend right? Help me, then. Sino sa
tingin mo

sakanila ang pwede kong maging girlfriend?” he asked me. He looked around, tumingin
ako sa

paligid ko. Puro mga babaeng naka-swimsuit ang nakikita ko. Mga naglalakihang
dibdib na konti

nalang ang tinatakpan. I’m used to that view. Mas sexy pa ako sa mga ‘yan e.

“They’re not good enough for you, Lance.” I rolled my eyes. Nilagpasan ko na din
siya. “Why, MM?

What kind of girl will be good enough for me?” his lips quirks up.

“A girl who’ll bring out the best and worst in you. A girl who will never let you
go no matter how

hard the situation is. A girl who’ll make you laugh in their presence and will
definitely make you
sad in their absence. A girl who’ll...”

“A girl like you?” he smiled.

“Huh?” napakunot ang noo ko.

“Nevermind... tara na nga...” inakbayan niya ako at naglakad ulit kami. Kahit gabi,
buhay na buhay

ang night life dito. May mga bar na bukas and I can see teenagers having fun.
Umupo kami buhanginan. Lance removed his polo at inilagay sa buhanginan para upuan
ko.

Bumili din siya ng beer para sakanya. Nagtataka lang ako... bakit sa akin,
softdrinks. Tss.

“Bakit si Kerko?” I heard him mumble.

“I like him. The first time I met him... nagpaka-brat ako. I pissed him off but
still he saved me that

night. Pakiramdam ko, he’s my hero. He’s my superman.” I smiled. Naalala ko ang
unang
pagkikita namin ni Mikael. I swear, that was epic.

“He’s in love with someone else...”

“So? I’ll help him to move on. I want him to be happy. Kahit na napakasungit nun sa
akin... I want

to be with him.” I shrugged. “He makes me happy."

“Mikaela... I...” he seemed tongue-tied.

 I looked at Lance. “You? What?”

“I...” he took a deep breathe. Ano bang problema nito?

“Mika.” Napalingon ako sa likod ko. “Mikael!” I tried to stand up pero nanakit na
naman ang paa ko

kaya agad naman akong dinaluhan ni Mikael at hinawakan sa kamay. “Mag-ingat ka

nga!” he

hissed.
“What are you doing here?” I asked him. Tumayo na din si Lance. Yumukod si Mikael
at

pinagpagan ang buhangin sa binti ko. “I’m looking for you. You left your phone in
our room.”

Tumayo na siya at hinawakan ako sa braso at itinabi sakanya. He looked at Lance. He

didn’t say a

word. Nagtititigan lang silang dalawa... more on nagsusukatan ng tingin.

“Mikael...” I called him. Hinawakan ko din ang kamay niya.

“I already warned you, Saavedra.” Hinawakan din ni Mikael ang kamay ko. He put my
hands on

his waist and puts his hands on my shoulder at naglakad kami palayo kay Lance. I
tried to look

back pero binulungan ako ni Mikael. “Nawala lang ako saglit, may sumalakay na.”

“Ano?” I looked at him. Sumalakay?

“Nothing. Tara, may pupuntahan tayo.” He smiled at me.

“Kumain ka na ba?” he asked me. I nodded, “Kumain na kami ni Lance kanina. Ikaw?”

“Not yet. Hinanap kita e.”

“What?” tumigil ako sa paglalakad at humarap sakanya. “You should eat, Mikael.”
“Paano ako kakain, kumain ka na?” he scoffed.

“Kakain ako ulit! Tara na nga!” hinila ko siya papunta sa isang restaurant.

Maraming tao sa loob but I guess we’re lucky enough to get a table. Umorder si
Mikael ng

seafoods.
Dumating na ‘yung order niya and like what I said, kakain ako para kumain siya.

“Sigurado kang kakain ka?” tanong sa akin ni Mikael. “Oo naman! Malungkot kumain
mag-isa

kaya sasamahan kita.” I smiled.

I tried my best not to get prawns. Allergic ako. Kaya ‘yung grilled squid ang
pinag-interesan ko.
“Tikman mo, Mika. Masarap.” Napatingin ako sakanya ng inumang niya sa akin ang
hipon na

nakatusok sa tinidor niya.

I took a deep breathe. I opened my mouth and eat it. Halos hindi ko na nanguya
‘yung pagkain sa

bibig ko.

Kinuha ko agad ang mango juice at uminom. Wala naman sigurong mangyayaring masama.
Isa

lang naman e.
Nagpatuloy lang kami sa pagkaing dalawa. Feeling ko, nadoble na ang timbang ko!
Matapos kong

kumain kasama si Lance, kumain ako ulit kasama si Mikael. Hindi ako kakain bukas!

Lumabas na kaming dalawa sa restaurant at naglakad-lakad.

Nakita naming may bonfire sa malapit. May mga sumasayaw din na street dancers.
“Ang galing nila.” I exclaimed. Lumapit ako para makanuod ng maayos.

Lumapit sa akin si Mikael. Medyo maraming tao kaya naman nagkakasiksikan ‘yung mga

nanunuod. Na-aamaze talaga ako sa mga dancers na ang galing sumayaw. Frustrated
dancer

kasi ako.

“Ouch!” bahagya akong natulak ng nasa gilid ko. Nadadala sila ng emosyon kaya naman

nagkakatulakan sila.
“Are you okay?” Mikael whispered. Tinignan niya din ‘yung nakabangga sa akin.

“I’m fine.” I smiled to him. Nagulat ako ng bigala siyang pumuwesto sa likod ko and
gave me a

back hug.

Nilingon ko siya. “What are you doing?”

“Protecting my girlfriend?”
Napangiti naman ako. I felt his chin on my shoulder. Hinawakan ko din ang kamay
niyang

nakayakap sa akin. Ang sarap sa pakiramdam na okay kami ni Mikael ngayon. For sure
mamaya,

mag-aaway kami e.

“Kinikilig ka ano?” he whispered.

“Medyo?” I laughed.

I didn’t hear a response from him. Tinapos lang naming ang isang number nung mga
sumasayaw

at umalis na kami. He holds my hand. Holding hands while walking. It’s almost 12
midnight.

Nagpunta kami sa mabatong parte ng beach at umupo. Nakatingin lang sa akin si

Mikael.

“May dumi ba sa mukha ko?” I asked him. I wiped my cheeks. Baka may dumi nga o ano.
He shook his head the he looked at the sea. He filled his lungs with air.

“Mika...” I looked at him. Ano na namang problema nito?

“Sa akin ka lang ha? Huwag mo akong iiwan.” After saying that, pinaglapit niya ang
mukha naming

at hinalikan ako sa labi.

=================

Chapter 4

FB group on the external link.

Vote. Comment. Fan. Thanks! :D

----------
“You sleep on the bed. I’ll sleep on the couch.” ‘yan ‘yung sinabi sa akin ni
Mikael bago siya

pumasok sa banyo para maligo. Almost 1 am na at ngayon lang naming napagdesisyunan

magpahinga. Bukas start na ng photoshoot nila. Yes. Nila. Hindi ako kasama. Hindi
ako pinayagan

ni Mikael na sumali dahil sa paa ko. Sinabi ko namang kaya ko pero ayaw niya pa din
pumayag.

So wala akong gagawin! Pahamak na paa ‘to. 1 week naman kami dito so baka makasali
din ako

after 2 days.

Nakaupo lang ako sa kama habang hinihintay siyang lumabas ng banyo. Halos pigil ang
hininga

ko habang naghihintay na pumihit ang seradura ng pinto nito. Iba pa din pala ang
feeling kapag

magkasama kayo sa kwarto ng taong mahalaga sa’yo... ng taong gusto mo.

Kulang nalang ay malaglag ako sa kama ng makita kong bumukas ang pinto at lumabas
si Mikael.

He’s wearing a pj’s and a white shirt. Pinupunasan niya din ang buhok niya gamit
ang tuwalyang

hawak niya. Swear! He looks so hot doing that! Hindi ko maiwasang hindi siya
titigan. Nakikita ko

naman ang mga kuya kong ginagawa ‘yan... Yes, they look really hot! Hello, mukhang
Greek God

ang mga Kuya ko pero si Mikael... mas gwapo siya! He’s beyond being a Greek God.

“Mika... pumasok ka na.” kung hindi pa siya nagsalita, tuluyan na akong nadala ng
emosyon. I

blinked a couple of time bago ako atubiling tumayo ako at kumuha ng gamit mula sa
mga bagahe

ko at naglakad papuntang cr. I saw him fires up his laptop. Nakaupo siya sa may
couch while the

laptop is in the center table.

“Mikael...” huminto ako sa may pinto ng banyo at nilingon siya. “You don’t need to
sleep on the
couch. Malaki ang kama. We can sleep together...” nakita kong natigilan siya sa
sinabi ko,

napakunot ang noo niya. Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya, pumasok na ako sa
loob at

isinarado ang pinto.

Sa tagal kong nasa labas kanina, nagdikitan na sa akin ang sangkaterbang dumi at
kailangan,

maganda ako dahil nandyan lang si Mikael. I know I’m not perfect. Wala namang taong
pefect.

And for me, perfect is boring. Wala ka ng gugustuhin pa kasi perfect na nga e.

I washed myself and made sure I’m all cleaned up. Isang black sleeveless top at
white short

shorts ang suot ko. Wala akong planong iseduce si Mikael. Kung meron man, eh di
sana nag-

undies lang ako. Ayoko lang mag-pajama. Sayang ang legs ko. Napatingin ako sa
bandang leeg

ko. Nagsisimula ng mamula.

“D-amn prawn!” sa dami naman kasi ng pwedeng pagkain na allergic ako... bakit doon
pa?!

Kailangan ko na maka-inom ng gamot. The last thing that needs to happen is

mahirapan ako

huminga. I hope umepekto agad ‘yung gamot. Isang hipon lang naman kinain ko. Huwag
mag-

inarte ang allergy ko. Huwag niya akong ipahamak at naku! Ipauubos ko lahat ng
hipon at sugpo

sa buong mundo at ipapatapon sa Mars!

Lumabas na ako ng cr para kunin ang gamot ko sa bag. I always make sure na may dala
akong

gamot. Ayokong maulit ‘yung nangyari dati na na-allergy ako at wala akong dalang
gamot. Good

thing is Lance was there for me. Kukuha sana ako ng tubig sa ref ng harangan ni
Mikael ang

daraanan ko.
“What is it?” I asked him. Itinago ko sa likod ko ang kamay ko na hawak ang gamot.

“You want us to sleep in one bed?” inilapit niya ang mukha sa akin. Napaatras
naman ako ng

bahagya. “Yeah... what’s wrong with that?”

“Alam mo ba kung ano ang hinihingi mo, Mikaela?” mababa ang tinig niyang sabi. He
looked at my

eyes and moved a little. Halos magkadilkit na ang mga ilong namin. Nakakaduling!
“I’m just asking you to sleep on the bed, Mikael.” I managed to say. Wala naman
akong ibang

hiniling diba? I don’t want him to sleep on the couch. Sigurado mananakit ang likod
niya kung dun

siya matutulog. Malaki naman ang kama... kasya kami.

“You’re really a noob aren’t you?” he chuckled. Tinitigan ko siya ng masama.

“You’re that naïve,

Mika?” tanong ulit niya. Ibinuka ko ang bibig ko para ipagtanggol ang sarili ko
pero inilagay niya

ang isang daliri dito para pigilan ako. “I’m still a man, Mikaela. I have needs.
And you’re expecting

me to sleep on one bed with you? Tino-torture mo ba ako?"

“Wha—"

“If we’ll sleep together tonight... in that bed...” nilingon niya ang kama sa loob
ng kwarto. “I might

get the most important thing to you.” Matapos ay hinagod niya ako ng tingin mula
mukha

hanggang paa pabalik.

Is he talking about virginity? Teka... wala naman akong sinabing mag-sex kami! Ang
sabi ko lang

matulog siya sa kama!

“Mi—"

“And actually, right now... I want to kiss you again...” his eyes stared at my
lips. Napalunok ako.

Dahan dahan niyang inilapit ang labi sa labi ko. Hindi ko maiwasang mapapikit.
Hahalikan niyaako ulit! I’m waiting for his lips to touch mine but nothing
happened.

Then I heard him laugh. I opened my eyes. “Mahal mo talaga ako e no?
Okay? Pinagti-tripan na naman niya ako! Naisuklay ko ang mga daliri ko sa buhok ko
and looked

at him. “Tabi nga!” itinulak ko siya ng mahina para umalis sa daraanan ko.
Nakakainis! I can still

hear him laughing. Tawa pa! Pasalamat ka, mahal kita e!

Kumuha nalang ako ng tubig sa ref. Nakita ko na naman ang sangkaterbang

strawberries

achuchuchu pagkabukas ko nito. Pero naiiinis ako kaya hindi matanggal ng strawberry
ang inis ko.

Naiinis ako sa panti-trip ni Mikael sa akin. Dapat pala nag-undies nalang talaga
ako. Tignan ko

lang kung pagtripan ako nito.

Nakita kong hinarap niya ulit ‘yung laptop niya. Kinuha ko nalang ‘yung phone ko
and texted KuyaThunder. Kanina pa kasi nagmimissed call ‘yun. May pinaglalaban na
naman ata sa buhay.

Hey, Sorry. I’ve been out. I left my phone in our room. I’m okay Kuya. Hindi mo
kailangan

magmissed call ng 30 times. Buhay pa ako. Goodnight. I’ll talk to you later. I love
you

Then I send it. Inilibot ko ang tingin ko sa kabuuan ng kwarto pero may magnet ang
mata ko at

napako ang tingin ko kay Mikael—sa likod niya, actually.

‘yung sinasabi niya kanina... seryoso kaya siya? Kung matutulog kami ng magkatabi,
may

mangyayari sa amin?

Hindi naman ako inosente sa ganyang bagay. I have two brothers... and swear! Kung
pwede lang,

magtatago ako sa pinaka-dulo ng bahay namin kapag magkasama sila sa bahay at wala
si

Mommy at Daddy, ginawa ko na! I can hear women moans and groans kapag napapadaan
ako sakwarto ni Kuya Hunter and Thunder. Lalo na nung college sila. Minsan nalang
ako uuwi ng

Pilipinas, ‘yun pa maririnig ko. Naku! Good thing is, hindi naman sila masyadong
lantad sa publiko.

Sa bahay talaga sila naghahasik ng lagim. Kaya nung nagkaron silang dalawa ng
sariling condo...

Alam na alam ko na kung anong eksena gabi-gabi dun!

I’m asking them for my own condo pero ayaw nila akong bigyan. Tss. Why? Simply
because wala
akong kasama. Kaya nga magpapaka-independent dahil gustong mawalan ng kasama e.
Ibang

klaseng paglalambing ang ginawa ko para lang hindi pasamahin ni Kuya Thunder sa
akin ‘yung

yaya ko. Imagine, pupunta ako dito para magtrabaho tapos may bitbit akong yaya?
Duh?

“Hindi mo ba sasagutin ‘yang tumatawag sa’yo?” napapitlag ako ng marinig ko si

Mikael. Tinignan

ko ang cellphone ko and it was Kuya Thunder. “Hello, Kuya?”

“Explain to me your text message.” Ano namang sinasabi nito.

“Huh?” napatingin ako kay Mikael. He’s looking at me. Tumayo ako at nagpunta sa
labas. Ayoko

sa CR. May echo.

“Sinong kasama mo sa kwarto?” tanong sa akin ni Kuya Thunder. Almost 2 am na, bakit
gising pa

‘to? Dapat pala hindi ko na tinext e!

“I’m with... I’m... I...”

“Mikaela Michelle...”

“Look, Kuya... we lack on rooms so I have to share with others and...”

“Sino nga kasama mo?!” he hissed. Napasandal nalang ako sa pader ng labas ng kwarto
namin ni

Mikael. I sighed. “I’m with...”

“You’re with?” impatiently, he asked.

D-amn it! “I’m with myself. Wala akong kasama.”

“The truth, Mikaela Michelle. Tell me.” Darn it! Still Mikaela Michelle. He’s
still pissed.

“I’m... I’m telling the truth, Kuya. Wala akong kasama.” I babble. Kung hindi ka ba
naman kasi isa’t

kalahating noob, Mikaela! Bakit ‘our room’ ang tinype mo?!

“Then I’ll be there tomorrow to pick you up.”

“What?!” is he serious?!

“Don’t yell at me, baby. I’m asking you and you’re lying to me.”
“Kuya...” I sighed. “Fine... I’m with someone... and I’m safe. You don’t have to
worry about me.”

“Sino ang kasama mo?” he asked me again.

“I’m with...” kasi naman! I know my brother hates Mikael because of what happened
to Kuya PJ

and Ate Steph. Pero wala namang kasalanan si Mikael. Inalagaan niya pa nga si Ate
Steph nung

nasa New York kami e.

“I’m waiting, baby.”

“I’m with Mikael.” Nervously, I closed my eyes and wait for him to get mad but
nothing happened.

Hindi nagsalita si Kuya.

“Kuya?” I called. “Kuya Thunder?”

“You’re with Kerko huh?” bigla siyang nagsalita. Nakakapagtakang kalmado ang boses
niya.

“Yes... I know you guys are mad at him but—“

“It’s okay. I’ve already talked to him.” putol nito sa sasabihin ko. “You what?”

“Nothing, baby. Sige. Kuya have to go. Text me or Hunter kung magpasundo ka na.”
Then he

ended the call. What the hell? Bakit kalmado ‘yun? Yeah... I remember they talked.
‘yung bago

kami umalis... pero ano bang pinag-usapan nila? I can’t ask Mikael. Wala namang
sasabihin ‘yun

sa akin. Si kuya naman... ugh! Wala din akong mapapala ‘dun! Aish! Hulaan ko
nalang, ganun?
 Idinikit ko ang noo ko sa pader at mahinang inuuntog.

“Come on, Mikaela... isipin mong maigi kung ano ang pinag-usapan nila... There must
be

something.”

Pero ano bang pwede nilang pag-usapan?! Hindi sila close and as far as I know... si
Lance ang

kakilala ng kuya ko. My dad and Lance’s dad were like buddies from way way back.
Kaya kakilala

nila Kuya Hunter and Kuya Thunder si Lance. Pero what’s with Mikael and Kuya Kulog?
“Ugh! This is frustrating!” I hissed. Ang hirap mag-isip! “Ouch!” napalakas ‘yung
pag-untog ng ulo

ko sa pader.

“Anong ginagawa mo diyan?” napalingon ako kay Mikael. Nasa may pintuan siya at
nakatingin sa

akin.

“Uh... nothing.” I answered. Hinawakan ko ‘yung noo ko. Lecheng pader!

“Go to sleep, Mika. You need to rest.” Hinawakan niya ‘yung kamay ko at hinila ako
papasok.

“Bakit kailangan ko na matulog, eh hindi naman ako kasali mamaya.” I pout. Pwede
namang hindi

muna ako matulog dahil alam ko, hindi pa din matutulog si Mikael. He’s reviewing
past pictures of

the models.
“Hindi ka kasali but I want you to be there. No more buts. Sleep. Now.” Pinilit
niya akong humiga

sa kama tsaka niya binalikan ang ginagawa niya.

“Mikael...” I called him.

“What is it?” he asked me. His eyes are still on the monitor.

“I trust you. Goodnight.” Tumalikod na ako sakanya at humarap sa right side ng

kama. I know he’ll

get what I mean. And honestly... I really do trust him. Alam ko sa sarili ko na
hindi kayang gawin ni

Mikael sa akin ‘yun.

I closed my eyes and try to sleep. Ang hirap pala matulog kapag kasama mo sa iisang
kwarto

‘yung taong gusto mo. You’re breathing the same air... It actually feels good pero
nakakatakot.

Nakakatakot na kapag nakita niya ‘yung imperfections mo... iiwan ka niya.

Naramdaman ko ang paggalaw ng kama. Napadilat ako. I can feel him... beside me.
“Thank you for trusting me, Mika. Sorry about earlier.” he whispered.

Hindi ako nagsalita. I sighed and closed my eyes. Matutulog na talaga ako!

Hindi ko alam kung totoo o nananaginip na ako pero I felt his lips on my cheeks and
murmurs

‘Goodnight’ to me.

----------------
Unti-unti akong nagmulat ng mata. Pakiramdam ko may nakaharang sa akin!

Mukha ni Mikael ang una kong nakita. Ang lapit-lapit ng mukha namin sa isa’t isa. I
looked at our

bodies... nakayakap siya sa akin.

I bit my lip para iwasang makagawa ng ingay. Ang aga-aga, kinikilig ako! Ikaw ba
naman magising

with an angel beside you... my gosh!

I stared at his face. Ang gwapo gwapo gwapo ni Mikael. ‘yung kilay niyang sakto
lang ang kapal...

‘yung matangos niyang ilong... ‘yung pisngi niyang ang sarap pisilin... ‘yung labi
niyang

napakalambot na ang sarap-sarap halikan... napangiti ako. Ang gwapo ng boyfriend

ko.

“Are you done eye-raping me?” nagulat ako ng magsalita siya. D-amn! Ang gwapo ng
bedroom

voice! He opened his eyes and looked at me. “What time is it?” he asked me.
“I don’t know...” gagalaw na sana ako palayo pero hinigpitan niya pa ang yakap sa
akin.

“Mikael...”

“Ang gulo mo matulog!” he whispered. He buried his face on my neck. “Mikael!” Oh my

gosh! Ang

aga-aga po... bakit ganito!

“I have to hug you para hindi ka malaglag. Malaki nga ‘yung kama pero sa’yo palang
kulang na...”
then he looked at me... “You can see woman’s true beauty when they just woke up.
Totoo nga.”

‘yun lang at bumangon na si Mikael. Naiwan naman akong nakahiga sa kama. “7 am na.
Mauna

na akong maligo at mukhang kinikilig ka pa diyan.” Kinuha niya ‘yung towel niya at
pumasok na

siya sa banyo.

Hindi pa din ako maka-imik. Pero kinikilig nga ako! Inasar niya ako pero bakit
kinikilig ako?

Tumayo na ako at kumuha ng damit para makaligo na pagkatapos ni Mikael. Inilapag ko

muna sa

kama ang susuotin ko. Since nasa beach naman kami, short shorts uli tapos purple
tank top.

I checked my phone kung may important messages ako pero wala naman kaya binalik ko
nalang

siya sa tabi ng kama. Lumabas na si Mikael ng nakatapis lang ng tuwalya. ‘yung

totoo?
Sineseduce ba ako nito?

Nagmamadali kong kinuha ang mga damit ko at pumasok sa loob ng cr. Hindi ako
pwedeng

magtagal sa labas ng ganun ang itsura niya! Utang na loob! ‘yung abs niya... tapos
‘yung pagtulo

ng tubig mula sa buhok niya pababa. Aw, S-hit! Kailangan kong kumalma. ‘yung Dela
Cruz bone

ko, nabubuhay!

Nagbabad ako sa tapat ng shower. Nararamdaman ko ‘yung paghapdi ng bandang leeg ko.

Nakakahinga nga ako ng maayos... nangangati naman ako. D-amn allergy!

Nagpupunas na ako ng katawan ko ng mapansin kong kulang ‘yung dala ko.

“Nasaan na ‘yun?!” inisa-isa ko ang dala ko pero wala ‘yung underwear ko! Nalaglag
ko ata sa

pagmamadali! Shucks!

I looked at myself on the mirror. Nakatapis lang ako ng tuwalya. “Ang noob noob mo,
Mikaela!”

napatingin ako sa pinto. Hindi ko naman pwedeng sabihin kay Mikael na ‘Pwedeng
paabot ng

underwear ko? Nalaglag kasi!’, kahihiyan ko na naman ‘yun! Badtrip!

“Mika? ‘di ka pa ba tapos diyan? Okay ka lang ba?” narinig kong tanong ni Mikael.

“I’m fine! Mauna ka ng bumaba!” I replied. Please bumaba ka na!

“I’ll wait for you... sabay na tayo.” Sagot niya. No way! Bumaba ka na!
“Seriously, Okay lang ako... mauna ka ng bumaba!” huwag ka na makipagtalo pa...
please?

“Okay..."

Nakahinga ako ng maluwag ng sumang-ayon na siya sa akin. Dahan-dahan kong binuksan

ang

pinto, kipkip sa dibdib ko ‘yung pagkakabuhol ng tuwalya sa katawan ko. Sinilip ko

muna kung

wala na si Mikael. Wala na nga. Lumabas ako ng cr and tried to look for my missing
underwear!

Pesteng underwear! May balak pa maglakbay!

Wala sa kama... wala sa lapag... nasan na?! napaupo ako sa kama. Hindi kaya nakita
ni Mikael

‘yun? Saan naman kaya napunta ‘yun!

Napalingon ako sa pinto ng cr and I saw it, hanging on the doorknob!

“Waaaaah!” he saw it! D-amn! Bakit ba ang daming kahihiyan ko na ang nakikita ni
Mikael?!
Nagmamadali kong kinuha ang undies ko sa pinto at pumasok sa cr para magbihis.
Seryoso... ano

pang mukha ang ihaharap ko kay Mikael?! Nag-ayos muna ako ng sarili. I put powder
on my face

and lip balm. Hindi ko kailangan magmake-up. Wala namang party. Hinayaan ko nalang
na

nakalugay ang buhok ko para matakpan ang pamumula ng leeg ko.

Kinuha ko ang cellphone ko at lumabas na ako. Almost 8 am na. Malamang nasa baba na
din

silang lahat.

“You found it?” I almost jumped when I heard Mikael. Nasa likod ko siya.
“Anong ginagawa mo diyan?” I asked him. Kanina pa siya naghihintay diyan?

“I’m waiting for you.” He replied. Sabay na kaming naglakad papuntang elevator.
“Sabi ko mauna

ka na...” I whispered.

I heard him laughed. “I also said I’ll wait for you. I know you can’t ask me to
hand your underwear

over kaya pilit mo akong pinapaalis. So I just put it there."

Napayuko nalang ako. “Pwede bang huwag na natin pag-usapan ‘yan?”

Natawa ulit siya. “Okay... I just found it amusing. There’s still a child in you.
Strawberry printed

underwear.”

“D-amn it! Stop laughing!” ngayon hindi lang leeg ang namumula sa akin! Namumula
ako sa

kahihiyan! Malay ko ba kasing malalaglag ang underwear ko? Eh di sana ‘yung lace na
ang

kinuha ko at ipinarada ko sa mga mata niya! Hindi 'yung strawberry printed panty na
'yun!
“Okay.” He replied pero halata pa din ang pigil na tawa niya.

Nakarating kami sa restaurant kung saan andun na ang lahat para sa breakfast.

“Good morning, Kerko!” bati sakanya nung mga babaeng models na kasama namin. Mikael

nodded to them. Hinila ni Mikael ‘yung isang upuan at pinaupo ako. Umupo naman siya
sa tabi ko.
“Anong oras tayo magsstart ng shoot?” tanong ni Samuelle kay Mikael in a very
flirty way.

Samuelle is half Aussie. Pero mas maganda ako.

“10 am.” Tipid na sagot ni Mikael. “We’re gonna wear two piece right?” tanong ulit
niya. Ayaw

sumuko?

“Yes.” Mikael turned into a taciturn man?

“So you’re gonna wear beach shorts right? And topless? Para naman feel naming ang
pagpose!”

Charmie giggled.

“I’m the photographer and not the model. I’ll wear whatever I want.” Suplado si
Mikael? Hindi

nalang ako kumibo. Kanya-kanya na sila ng topic pagkatapos.

“Ma’am, ano pong order niyo?” lumapit sa akin ‘yung waiter.

“Pancakes and strawberry milk shake.” I told him.

Nagulat naman ako ng biglang tumawa si Mikael. “Are you okay?” tanong sakanya ng
mga

models.

He laughed. “Yeah.”
“What’s with strawberry, Kerko? Bigla kang natawa...” komento ni coordinator na
hanggangngayon, buhay pa.

“Nothing...” he smiled then looked at me. “Right, Mika?”

“Ewan ko sa’yo.” I rolled my eyes.

Sa buong duration ng breakfast, nagsusungit si Mikael sa ibang models pero tuwing
makikita niya

‘yung strawberry shake ko, natatawa siya. Walang hiyang ‘to. Lakas mang-asar!

“Prepare yourself. We’ll start in an hour.” Tumayo na si Mikael at inaya ako.

“Lakas mo mang-asar.” I hissed. Paakyat na ulit kami sa kwarto namin. “Wala akong
ginagawa,

Mikaela.”

“Tss. Whatever!” I rolled my eyes at umupo ako sa kama.

“Bukas ka nalang sumali sa shoot. Enjoy the sun. But be careful... masyado kang
prone sa injury.”

Kinuha ni Mikael ‘yung camera niya. He’s wearing white shirt pero bakit ang gwapo
pa din niya?

Simpleng white shirt lang pero naghuhumiyaw ang sex appeal niya.

“Lahat talaga sila, naka-swimsuit?” tanong ko.

He nodded. “Of course.”

Tss. Obviously... magpapapansin na naman sakanya ‘yung mga ‘yun.

“Mauna na akong bumaba. Sumunod ka nalang ha.” Paalam niya sa akin tapos lumabas na
siya.

Swimsuit huh? Since naka-ayos na ‘yung gamit namin ni Mikael sa dresser, kinuha ko
‘yung isang

pair ng swimsuit ko. It’s color black kaya kitang-kita ang puti ng kutis ko.
Nagpalit na ako ng swimsuit pero I also wear shorts. So ‘yung top lang talaga ang
kita. Still, hindi

ko pa din tinatali ang buhok ko. Lumabas na ako and I swear, everyone’s looking at
me. Ang

ganda ko kasi!

Madali naman makita kung nasaan sila e. may mga nakaready na kasing equipments for
the

shooting.

Nakita kong nagtinginan sila sa akin. Ngayon lang nakakita ng babaeng nakaswimsuit?
Hello?

Nagkalat sila sa paligid!

I saw Mikael looked at me. I smiled to him and he knitted his brows. Anong problema
nun?

“MM!” nakita ko si Lance na kumakaway sa akin. He’s wearing beach shorts at kita
ang abs ni

Lance. For sure, maraming babaeng nagdo-drool over him.

Lumapit siya sa akin and looked at me from head to toe. “Magpalit ka kaya?” he told
me.

“Why would I do that?” I asked him. “They’re staring at you.” He replied.

“So? Nasa beach tayo. What do you expect me to wear? Gown?”

“Ha-ha-ha.” He said, poker-faced.

“Come on, Lance. Manunuod lang naman ako e.” I smiled to him at hinila ko na siya
palapit kina

Mikael.

“Hey.” Bati ko kay Mikael ng makalapit ako sakanya.

“Tss.” Napailing naman siya. Ano na namang ginawa ko?

“Hi, Mikaela!” bati sa akin nung lalking model na Mark ata ang pangalan? I don’t
know. Hindi ako

ganun ka-friendly e.

“Hi.” I waved at him. “Can we go out tonight? Free ka ba?” tanong niya sa akin.

“I’m...”
“She’s priceless. Now get your a-ss away from here.” Putol ni Mikael sa sasabihin
ko.

“Whoa... I’m guessing you’re not free. Don’t worry, dude. I’m not going to steal
your girl. But you

better watch your back. You’ve got a sizzling hot girlfriend over here.” Then she
looked at me

tapos naglakad na si Mark papunta sa iba pang models.

“Okay ka lang?” I asked Mikael.

Nagulat ako ng hubarin niya ang tshirt niya at iabot sa akin. “Isuot mo.”

“Why?” nagtataka kong inabot ang damit niya.

“I don’t want other man to see my girlfriend's body, okay? Ako nga hindi ko pa
nakikita, tapos sila

pinagpapantasyahan ka na?” he huffed.

“Mikael...”

“Believe me, Mikaela. Hindi sa lahat ng oras kaya kong magkontrol so please, wear
that bago ka

tumabi ulit sa akin, being on one bed with you is enough torture.” Pagkatapos nun
naglakad na

siya palayo.

=================

Chapter 5

Inaaway niya ako sa twitter dahil dito e :P Hahahaha. Paggising mo na talaga

basahin ‘to, RM :P

Ang tanong, natutulog ka ba kasi? :D Hahahaha. Pero nakatulog din ako kaya late na
‘to >_<

Vote. Comment. Fan. Thanks!

------------

“What’s with the face, MM?” tumabi sa akin si Lance. Nakatingin lang ako sa mga
model na kung

magpose sa harap ni Mikael, kulang nalang tanggalin na ‘yung maliit na saplot

natumatakip

sakanila para maipakita na ang tinatago nila, samantalang ako... naka-short shorts
at suot ang

white shirt ni Mikael. Tss. Legs nalang ganun? Like duh? Sa legs ko pa lang, walang
wala na sila
e.

“Nothing.” sagot ko. Naiinis lang ako. Iba kasi ang tingin nung mga babae kay
Mikael! Hello!

Walang damit si Mikael! Nakaparada sa mata ng madla ang katawan ng boyfriend ko!
Lakas ng

loob sabihan na pinagnanasaan ako ng mga tao dito... sa tingin niya, siya hindi?!
Kitang-kita ng

mga babaeng ‘yun ‘yung abs ni Mikael ko. Dapat for my eyes only lang ‘yan e! Dapat
pala kinuha

ko ng damit si Mikael sa kwarto e. Pero naiinis ako kaya ayoko talagang kumilos.

“Baka naman mamatay na sila Samuelle sa titig mo niyan?” bulong ni Lance. I looked
at him.

“Tigilan mo ‘ko.” I rolled my eyes. Naiinis na nga ako, sige pa ang kulit sa akin!
“Don’t frown, MM... nawawala ang ganda mo.” Hinawakan niya ang pisngi ko at pilit
akong

pinapangiti.

“Kahit hindi ako nakangiti, maganda ako.” I rolled my eyes. Bumalik ang tingin ko
kina Samuelle.

Konti nalang, magtatawag na ako ng tropa ni Dyesebel para lamunin ng lamang-dagat

‘tong mgababaeng ‘to e. Kainis!

“I know... but you’re more beautiful when you’re smiling, Mikaela.” Napalingon
naman ako kay

Lance. Biglang sumeryoso?

“Problema mo?” I asked him. Lumingon naman siya sa akin and smiled. “Nothing.” He
shrugged.

Binalik ko nalang ang tingin ko kina Mikael. Ang gwapo niya talaga kahit sa malayo.
Ang gwapo

niya kahit naka-kunot ang noo. Ang gwapo niya kahit galit na siya. Nakikita ko
‘yung ibang nandito

sa beach na humihinto sa paglalakad para manuod sa photoshoot tapos tititig kay

Mikael tapos

kikiligin. Pagawa na kaya ako ng couple shirt? ‘yung sakanya nakalagay MIKAELA
MICHELLE’S

tapos sa akin KERKO MIKAEL’S para alam nilang may nagmamay-ari na sa aming dalawa?
ALL

CAPS para damang-dama at para ‘yung mga nangangarap kay Mikael ko, magsitigil na!
 “Baka naman matunaw na si Kerko niyan?” pang-aasar na naman ni Lance.

“Don’t you have a girl to f-uck kaya ako ng ako ang kinukulit mo?” tinitigan ko
siya ng masama.

Nakaka-asar kasi! Nagmomoment ako biglang mang-iinis!

“Mamaya pang gabi e.” he grinned.

“What an a-ss! Bagay nga kayong magkaibigan nila Kuya!” Like what I said, kakilala
ni Kuya

Thunder at Hunter si Lance. Hindi naman kasi nalalayo ang mga edad nila. Kuya
Hunter’s 24.

Kuya Thunder is 25. Lance is turning 24 as well as Mikael. Ako, turning 21 pa lang.

“Thunder’s my mentor.” He waggles his brow.

“Ugh! Please! Spare me to that kama sutra lessons of the great Thunder Dela Cruz!
Kadiri kayo!” I

huffed.
Natawa naman si Lance. That’s one thing I like about him... kahit na hindi lilipas
ang isang linggo

na hindi nakipagsex ‘yan sa kung sino-sino, hindi siya makikipag-usap ng tungkol

dun sa akin. He

knows my stand in that kind of issue at hindi din naman ako kinakausap nila Kuya
tungkol dun.

That would be really awkward kung tatlo kaming nag-uusap ng tungkol dun. Eeew.

Iniba nalang ni Lance ang topic for me not to feel awkward. In my peripheral
vision, nakikita ko pa

din na nagpapacute ang mga babaeng models kay Mikael ko. Pasalamat kayo, injured
ako. Kung

hindi? Duh! Walang titingin sa mga katawan niyo! Tss.

Nagtatawanan kami ni Lance tungkol sa kinukwento niya ng lumapit sa amin ang isa
pang
coordinator.

“Edward, tawag ka na ni Kerko.”

Napatingin kami kay Mikael. He’s looking at us and swear, ang dilim ng mukha niya.
Ano na

namang problema niya?

“Mamaya pa ako ah?” takang sagot ni Lance dun sa coordinator na mabait at hindi
paasa.
“Sabi ni Kerko, wala ka naman daw ginagawa, ikaw na muna ang sumalang.” Coordinator
replied.

Nilingon ko ulit si Mikael. Ang dami pang models na nasa paligid, bakit kailangan
si Lance na? Si

Lance na nga lang kausap ko e. Aish!

“Looks like you’ve got a jealous boyfriend over there.” Lance smirked at me. “Just
go.” I told him.

Baka mamaya mainis na naman si Mikael e. Mahirap sumpungin ‘yan... ako na naman ang

mapagbabalingan. Ang hirap kayang laging ako ang sinusungitan niyan kapag naiinis
siya.

Pasalamat siya, mahal ko siya. Kung ibang tao siya at sinungit-sungitan niya ako?
May

paglalagyan siya.
Tumayo na din ako at lumapit sa mga kasama namin ng si Lance na ang kinukunan ni
Mikael.

Umupo ako sa malapit sa mga monitors nila. Ang galing din talagang kumuha ni Mikael
ng

pictures. Mas gusto niya din talagang kumuha ng pictures kesa sa siya ang
kinukuhanan.

Nagmomodel lang talaga siya kapag kailangan and I swear! Mas magaling pa si Mikael
sa mga

well-known male models!

“Umayos ka nga, Saavedra!” I heard Mikael hissed.

“Maayos ako.” Kalmadong sagot ni Lance. Anong problema nilang dalawa?

“Eyes on the camera. Hindi ‘yung kung saan-saan ka tumitingin.” Bugnot na sabi ni
Mikael.

Pagkatapos niyang sabihin ‘yun, tumingin siya sa akin. Ano namang kinalaman ko sa
dalawang

‘yan?

Nagsimula na ulit silang dalawa. Si Lance lang muna ang kinukunan ni Mikael. Wala
pa siyang

kasamang ibang model. I can say na gwapo din naman talaga si Lance. In physical
attributes,

halos hindi sila nagkakalayo ni Mikael... sa ugali? Si Mikael, super seryoso while
Lance... well,

he’s a bit serious too... mas lamang nga lang ‘yung playboy side niya. Sa akin at
kay Ate Yan yan

lang naman nagsusungit ‘yan e. Lalo na kapag naiinis siya sa amin. He’s protective
and sweet.

Kaya masaya akong nagging kaclose ko ‘yan kahit na minsan, napupunta sa sex ang
topic

naming dalawa.
“Break na muna!” naglingunan kami kay nakakainis na coordinator. Almost 1 pm na
pala. Kanina

pa nila sine-set ‘yung long table malapit sa tabing dagat. Dun nalang daw magla-
lunch since

itutuloy din agad ang photoshoot.

Kanya-kanya ng ayos ang models. ‘yung mga higad na models naman, hindi na nag-abala
pa.

Swimming ‘to? Kailangan naka-swimsuit kapag kakain?

Napa-ismid nalang ako. Nakakainis kasi.

Lumapit si Mikael sa mga monitors para tignan ‘yung mga nakuha niya. Ang sexy ng
likod! Oh my

gosh! Pigilan niyo ako... ‘yung Dela Cruz blood ko!

“Mikael!” napalingon ako nung narinig kong may tumawag ng Mikael sa Mikael ko.

“Mikael!” nakalapit na babae kay Mikael at kinalabit ito. Napatayo naman ako sa
kinauupuan ko.

Sino ‘tong babaeng ‘to? Anong karapatan niyang tawagin si Mikael na Mikael?
Nilingon naman siya ni Mikael. “Yes?”

“Hi! Do you remember me? Ako ‘yung kagabi... si Jewel.” Nakangiting sabi nung
babae. I swear!

Nakita ko hinagod niya ng tingin ‘yung katawan ni Mikael!

“Uhh... yeah, Jewel. Hi.” Mikael nodded to her. “May kailangan ka ba?” he added.
Ako, nakatingin lang sakanila at ‘yung kilay ko... nagmamataas na din.

“Yes, actually.” She giggles. “My friends really like you... I mean they adore you
because you’re a

great photographer and... uhmmm... they uhhh...” she babbles.

Nakatingin lang si Mikael sakanya. Waiting for her to say whatever it is she
needed.
“They want to have a picture with you. Is that okay?” napangiwi ‘yung Jewel na
mukhang tanso

nung sinabi niya ‘yun.

“No—“

“Okay.” Hindi ko natuloy ang sasabihin ko ng magsalita si Mikael. Pumayag siya?

“Really? Oh my gosh! Tara, ipapakilala kita sakanila!” nagulat ako ng hawakan niya
sa kamay si

Mikael at hinila papunta sa mga kaibigan niyang mukhang may-ari ng junk shop! I was
just looking

at them habang pinagpipiyestahan nila ang boyfriend ko. Anong problema ni Mikael?
Normally,

ayaw niyang may nagpapa-picture sakanya... ngayon, oo agad siya? At ano ‘yung
sinabi nung

tansong Jewel na kagabi? Anong meron kagabi?

“Thank you Mikael!” narinig kong sabi ni Jewel and her witchy friends kay Mikael.
He smiled to

them.

“What was that?” tanong ko sakanya ng makalapit siya sa akin.

“What?” tanong niya na hindi man lang ako nilingon.

“They just called you ‘Mikael’ and you didn’t even scold, yell or whatever to
them...” it took months

bago ako hindi inaway ni Mikael sa pagtawag ko sakanya niyan. He wants to be called
Kerko.

Pero kayak o siya tinawag na Mikael, para ako lang ang tatawag sakanya nun... tapos
ngayon...

“So?” nilingon niya ako, expressionless.

“So? Ako lang ang tumatawag sa’yo ng Mikael. And it’s okay with you na tawagin ka
ng iba ng

ganun?” I can’t believe this. I know ang liit na bagay lang nito pero kasi...
nasasaktan ako.

“They can call me, whatever they want. It’s still part of my name, brat.”

Okay? Hindi ko alam kung anong problema niya pero naiinis ako.
“Fine. They can call you Mikael whenever they want. I guess, kailangan ko nalang
sanayin ang

sarili kong tawagin kang Kerko.” Naglakad na ako papunta sa lamesang sinet nila.
Wala akong

ganang kumain. After what happened... mas lalo lang akong nainis.

Sumunod na din sa akin si Mika—Kerko. I sighed. Ang hirap lang. I never called him
Kerko unless,

naiinis ako ng tunay. Umupo siya sa tabi ko. Sinusubukan kong huwag pansinin ang
presensiya

niya sa tabi ko.

Nilagyan niya ng pagkain ‘yung plato ko. “Wala akong gana.” I told him.

“You should eat, Mikaela.”

“Tss.” Inipit ko nalang sa likod ng tenga ko ‘yung mga buhok kong tumatakip sa
mukha ko.

“Hey, she’s allergic to prawn.” Napatingin ako kay Lance na nakatingin kay Kerko.
Nagtatakang

tumingin sa akin si Kerko.

“Is that true?” he asked me. Hindi ako kumibo. “Mikaela, I’m asking you...”
hinawakan niya ako sa

braso.

“As if you care, Kerko.” Binawi ko ang braso ko at tumayo na. Maarte na kung maarte
pero naiinis

talaga ako. Okay naman kami kanina e. Bakit ganun siya? Bigla nalang akong
susungitan tapos

okay lang na tawagin siyang Mikael ng ibang tao? Bakit ganun?!

Naglakad-lakad nalang ako sa dalampasigan. Hindi ganun karami ang tao dahil na din
sa

tanghalian... pero may mga nakikita kong surfers tapos may mga nasa banana boat at
may nagje-

jetski.

If we’re normal couple, baka gagawin namin ‘yan... pero hindi e. Ako lang naman ang
may gusto

ng relasyon na ‘to. Ako lang ang nagpilit. Malamng sa huli, ako lang din ang
masasaktan. Pero

totoo naman kasi e. Kung saan tayo tanga, ‘dun tayo masaya.

I remember when I first met him... nasa club kami. I was 16 and he’s 20. Nakapasok
kami sa club

dahil na din sa pangalan namin. We’re minor and yet nakakapasok kami sa mga clubs.
Maha and Cielo dared me to ask the 7th man na makikita kong naka-suot ng black na
halikan

ako.. Weird dahil madalas black ang suot ng mga lalaki kapag nagpupunta ng club
pero iilan langsila. He’s the 7th man I saw. The first time I saw him, nagka-crush
na ako sakanya. Kahit medyo

madilim sa loob ng bar, kitang-kita na ang gwapo niya.

Naglakas loob akong lapitan siya.

*Flashback*
“Hi!” lumapit ako sakanya. Mas gwapo pala siya sa malapitan! Oh my gosh!

Nilingon niya lang ako. Shemai! Suplado pero sobrang gwapo! Mas nakaka-inove!

“I’m Mikaela... you are?” inilahad ko ang kamay ko sakanya pero tinignan niya lang
ang kamay ko.

Okay? Ano ba ‘to? Pipi, bingi o bulag?

“I’m Mikaela—“

“Nasabi mo na.” putol niya sa sasabihin ko. Oh, Lord! Pati boses ang gwapo! Bakit
ganito! Sino

siya?

“You are?” I sat on the stool and leaned my elbows on the counter.
 “Look, little girl... I don’t have a plan to flirt with you. So can you leave me
alone?”

Little girl? “Do I look like a little girl to you?”

He looked at me. Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa. “Young lady, then.” He
shrugged.
“Look, I just need to do this dare...” I told him. “What dare?” he asked me

“I need you to kiss me.”

He looked at me and laughed. “I need to what?”

“Don’t laugh!” I hissed. “I just need you to kiss me, okay?!”

Hindi madali ‘to, swear! Kung hahalikan ako ng lalaking ‘to, siya ang first kiss
ko... and actually... I

want him to be my first kiss.

“You’re kidding right?” he asked me. “Do I look like I’m just kidding?” I arched a
brow on him.

Nakakainis ‘to.

Inilapit niya ang mukha sa akin... hahalikan na niya ako?

“I don’t kiss girls with braces.” Tapos pinisil niya ‘yung ilong ko.

What the hell?

“Go back to your friends and go home. You don’t belong here.” After saying that,
kinuha na niya

ulit ang iniinom niya at uminom.

“If we’ll see again and I don’t have these braces anymore... are you going to kiss
me?” hindi ko

alam kung saan galing ang tanong na ‘yan. Pero kasi... seryoso ako. I like him!

“We’ll see...”

*End of FB*
Pagkatapos niyang sabihin ‘yun, umalis na ako sa tabi niya... then something
happended outside

the bar. May mga grupo ng lalaki na bumastos sa amin nila Maha... good thing is, he
was there to

save us... to save me. I nearly raped... well... nearly lang talaga dahil sinisira
palang nila ang damit

ko nun. He saved me... for me, he’s my superman. He’s my hero.

He hates me for that. Nagagalit siya sa akin because I’m brat and reckless and
stupid... plus,

nasira ang kotse niya. But I guess, now we’re okay. I’m not the little girl with
braces anymore.

Ang tagal na din pala naming magkakilala... ang tagal ko na rin siyang gusto.
“Ate, may nagpapabigay po.” May isang batang babaeng lumapit sa akin na may dalang
maliit na

basket ng strawberry.

“Sino?” I asked her.

“Si kuya pogi po.” The little girl giggled. May tinuro siya sa likuran ko. Nilingon
ko ito. I saw Kerko.
Inilapag ko ‘yung strawberry sa tabi ko at lumingon ulit sa dagat. Nandito ako sa
may malilim na

part ng beach. Nagtatago ako sa anino ng mga puno dahil na din sa init ng araw.

Naramdaman ko ang paglapit at pag-upo ni Kerko sa tabi ko. “Why you didn’t tell me
about your

allergy?” tanong niya.

I shrugged.
“Mikaela...”

“I’m fine.”

“Can you please talk to me?” mababakas sa boses niya ang frustration.
“I’m talking to you.”

“Mika... magalit ka, sumigaw ka, magtaray ka... hindi ‘yung ganyan ka. Hindi ako
sanay na ganyan

ka.” He sighed.

“I want to be alone.”
Biglang humangin ng malakas kaya nilipad ‘yung buhok ko.

“What happened to you?” hinawakan niya ang leeg ko.

“It’s nothing.” Iniwas ko ang leeg ko.

“It doesn’t look like nothing, Mikaela!”

“I told you, I’m fine. I’ll live okay?”

He took a deep breathe. “I’m sorry.”

Nilingon ko siya. “For what?”

“Wala akong masyadong alam sa’yo. As your boyfriend, it’s my job to know things
about you.

Nakakabwisit na mas alam pa ni Edward ang mga bagay na ‘yun kaysa sa akin.”

“Kaibigan ko na si Lance mula pa bata ako.”

“I know... but I want to know you more. Gusto ko ako ang higit na nakakakilala
sa’yo. I want to

know your weaknesses and your strength. The things that brings happiness to you and
the things

that makes you cry. Gusto ko ako ang magbibigay ng magpapasaya sa’yo. Hindi ibang
tao.”
“You are my happiness, Kerko.”

“I prefer Mikael.” He smiled.

“Yeah, right. Jewel and her witchy friends can call, you that too huh?” I arched a
brow on him.
“I was just pissed that’s why I let them call me Mikael. Edward was staring at you.
Naaasar ako.”

“Magkaibigan lang kami ni Lance.” Humarap ako sakanya. “Alam kong ilang beses ko
na nasabi

‘to... hindi mo man ako masagot ngayon, okay lang. I just want you to know that I
love you. Ikaw

lang. Hindi si Lance o kahit na sino pa man. Ikaw ang mahal ko.”

He smiled to me. “Thank you for loving me. I’m grateful that Mikaela Michelle Dela
Cruz loves me.”

Hinawakan niya ang kamay ko.

“Tss. Whatever.” Hinila ko ang kamay ko pero mas hinigpitan niya ang paghawak dito.

“Look at me...” hinawakan niya ang pisngi ko at pinapaharap sakanya. I looked at

him. “What?”

“Ayokong tawagin mo akong Kerko. I’m your Mikael. Sa’yo lang si Mikael.”

=================

Chapter 6
Eh may demanding talaga :P Eto na naman ang #MikMik <3

#SisiwItikEngagement <3 <3

Vote. Comment. Fan. Thanks!

-----------
Hawak-hawak ni Mikael ang kamay ko habang bitbit niya sa kabilang kamay niya ‘yung

strawberries ko. Hindi ko alam kung may balak ba siyang purgahin ako o ano. Hindi
pa ako

binigyan ng chocolate nito... laging strawberry.

“Ano ‘yung... ano ‘yung sinabi nung Jewel na kagabi?” tanong ko sakanya. Nilingon
niya ako,

“Wala lang ‘yun.” 4pm pa lang kaya meron pang kukunan si Mikael. Hinihintay kasi
nila ang sunset

e.Bumalik na kaming dalawa sa mga kasama namin. They’re looking at us, pababa sa

magkasaklop naming kamay. I tried to let go pero hinigpitan ni Mikael ang hawak sa
akin.

“Start na ulit tayo?” Lumapit sa amin si mabait na coordinator... ‘yung bwisit na

coordinator,

nowhere in sight. Baka wala na siya sa mundong ibabaw? Oh, well... bahala siya.
Pasalamat siya

hindi namaga ng sobra ang paa ko kundi ipapahunting ko siya sa mga kuya ko.
“Yeah, set up na.” Mikael nodded. Hinila niya ako papunta sa may mga monitors.
“Diyan ka lang

ha. Don’t move because every move you make, affects a man. In case you don’t
know... you’re a

walking temptation. Don’t talk to anyone because you’re voice is so sexy that it
can actually turns

a man on and don’t fall for anyone... sa akin lang.”

Hindi ko mapigilang mapangiti. “Seriously?”

“I’m serious.” He said, poker-faced. Mas lalo naman akong natawa. “Konti nalang,
iisipin ko na
talaga na mahal mo na ako at in denial ka lang.” I teased him.

“Go ahead. Libre mangarap.” Inilapit niya ang mukha sa akin.

Napaatras ako at dumikit ang likod ko sa may upuan. “What?” I asked him.

“I’m just making sure thet you will never ever forget me.” Nagulat ako ng bigla
niyang pinaglapit

ang labi naming dalawa. The kiss only took few seconds kaya hindi ako nakapikit man
lang sa

pagkakabigla. He kissed me, sa harap ng maraming tao!

“You taste like strawberry.” He whispered bago tuluyang kinuha ang camera niya at
nagpunta sa

mga models. Napatingin ako sa paligid ko. Some are still looking at me, ‘yung iba
kay Mikael...

then I saw Lance. He’s jaw’s tightened. I’m sure nabigla din siya sa nakita niya.
Ako nga nabigla,

siya pa kaya? Sila pa kaya?

Nanuod lang ako sakanila habang tinitignan ko ‘yung mga nakukuha ni Mikael. Almost
6 pm na ng

matapos sila. Mauubos ko na din ‘yung strawberry. Lumapit sa akin si Mikael. “Ang
takaw mo.”

Komento niya ng makita niyang halos wala ng laman ‘yung maliit na basket ng
strawberry.
“Baka hindi ako nag-lunch?” tinaasan ko siya ng kilay. Inaway mo ‘ko, hindi ako
nakakain!

“Hindi din ako nag-lunch.” Sagot niya. “Why?” napakunot naman ang noo ko.

“I was looking for you... at naghanap pa ako ng strawberries.” He shrugged.

Naghanap? Akala ko

may stall dito na may tindang strawberries kasi ang dami sa ref sa loob ng room
naming. Tsaka

bakit pa siya naghanap? Sana kumuha nalang siya sa kwarto namin.

“Nasa kabilang dulo pa ng beach ‘yung nagtitinda ng strawberry. Ayokong mag-utos
kaya ako na

mismo ang nagpunta. Luckily, marami pa naman siyang strawberry kaya bumili na ako.
Enough

for you to eat for one week.”

“Awwww...” I pout then I hugged him from the back. “You’re the sweetest! Thank you,
boyfriend!”

Hinawakan niya ang kamay ko at humarap sa akin. “You’re the prettiest.”

“Weh?” I smiled. Itinaas-baba naman ni Mikael ang kilay niya. He looks so cute
while doing that.

“You’re the hottest.” I whispered. “I know. Kanina mo pa ako pinagnanasaan e.”

sagot niya.

“Ang kapal mo huh? Sino kaya ang nagnanasa sa ating dalawa? Excuse me, Mr.
Anderson, but I

really think it’s you.”

“I’m sorry, Ms. Dela Cruz but I’m certain that it’s you.” He cocked his head on the
side. Take note.

Nakayakap ako sakanya and his hands are on my waist too.

“Whatever!” gumalaw na ako para magkahiwalay kami ng hapitin pa ako ni Mikael. “I’m
trying to

keep my control, Mika. I don’t want to do the things that we might both regret in
the end. I know

you love me... I don’t want to take advantage of your feelings. Kapag Anderson ka
na, you’re freeto rape me.” He smirked.

Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi niya. “Oy, ang kapal mo!” pinalo ko ng mahina
ang braso
niya. “Baka ikaw pa ang mang-rape sa akin!”

“That will not be counted as rape, Ai. Because believe me... you’ll begging me for
more.”

“Ai?” mas pinili kong huwag pansinin ang sinabi niya. Mahirap buhayin ang Dela Cruz
blood ko.

Baka magahasa ko siya mamaya! Mahirap na.

“Yeah, Ai.” He nodded.

“What was that mean?” Ai love you? Weh. Ang corny ko. May sariling language si
Mikael?

Binitawan na niya ako at kinuha ang camera niya. Halos patapos na din maglipit ang
staffs. “Tara

na sa taas.” Hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako pabalik sa hotel na

tinutuluyan namin.

“What does Ai mean?” tanong ko pa din habang naglalakad kami. Iniwas bigla ang
topic? Kainis
na Mikael ‘to.

Hindi niya pa din ako kinikibo. Basta hawak niya lang ang kamay ko hanggang sa
makapasok

kami sa elevator. Ang hot ni Mikael ko. Mula sa dalampasigan hanggang dito, topless
siya.

Pinagtitinginan siya ng iba pang guest kasi naman... ang gwapo niya na, nakalabas
pa ‘yung

abs... tapos...

“Pinagnanasaan mo na naman ako.” I heard him utter. Kaming dalawa lang sa loob ng
elevator.
“Asa.” I rolled my eyes. Maka-pinagnanasaan naman ‘to... kanina pa ah!

Nakarating naman agad kami sa loob ng kwarto namin. As usual, nauna na naman siya
sa

shower. Lagi nalang akong inuunahan. Tss.

Kumuha muna ako ng susuotin ko. Siniguro ko na din na magkakasama sila at walang
malalaglag!

Ayoko na ng kahihiyan! Tss. Maya-maya, lumabas na si Mikael mula sa loob. Bakit ba

ang gwapo

niya talaga? Tipong pagkalabas niya ng cr, gusto mo na sunggaban para sa kama
maglaban? Ay

shemai ka, Mikaela! Ang green minded mo! Lagi nalang nabeberde ang isip ko kapag
nakikita ko

si Mikael na lumalabas ng cr na bagong paligo!

Kinuha ko na ang gamit ko at pumasok ako ng cr para maligo. Nagugutom na din ako
kaya hindi

na ako nagtagal pa sa loob. Napatingin ako sa mga gamit naming ni Mikael sa loob ng
cr. I smiled.

Ang saya siguro kung kapag kinasal na kami, I’ll be the one who’ll fix our
things... ihahanda ko ang

gamit niya... I’ll wait for him at night... I’ll cook for—I don’t know how to cook.

“Ai... diyan ka na ba titira?” napalingon ako sa pinto ng marinig ko siyang

tinatawag ako. Ai na

naman. Ayaw naman sabihin kung ano ‘yun! Psh!

Lumabas na ako and I saw him sitting on the bed. Hawak ang cellphone niya.

“Nagtext ka pala sa akin?” tanong niya tapos tinaas niya ang cellphone na hawak.

“Ngayon mo lang nakita?” I asked him. Tumabi ako sakanya at nagsuklay ng buhok.

He shrugged. “Tara na?” aya niya sa akin. Nagmamadali?

Lumabas na kami ng kwarto para kumain. Nauuna akong maglakad kaya nagulat ako ng
pigilan

ako ni Mikael nung papasok na ako sa restaurant.

“Bakit?” I asked him. Dito naman ang usapan ah? Problema na naman nito.

“Hindi tayo diyan kakain.” Naglakad siya papunta sa kabilang part ng beach.
“Saan ba tayo pupunta?” I asked him. Nakasunod lang ako. Naglalakd kami sa
buhanginan. Hindi

niya ako sinasagot. “Mikael!” I called him.

He stopped walking. “What?” I asked him. “Close your eyes.” Utos niya sa akin.

“Why? What for?” bakit kailangan kong pumikit?

“Pwede bang sumunod ka nalang?” pasungit na sabi ni Mikael. I rolled my eyes.
“Fine.” I closed

my eyes.

Naramdaman ko ang pag-akay sa akin ni Mikael. Gustong-gusto kong buksan ang mata ko
para

malaman kung saan ba ako dadalhin nito... mamaya ipapakain na pala ako nito sa
pating eh! Pero

hindi... I trust him. Hindi naman siguro ako ipapahamak nito.

“Ang bagal mo maglakad. Huwag kang didilat ha.” Narinig kong sabi niya tapos
naramdaman kong

binuhat niya ako.

“Mikael!” I almost opened my eyes pero napigilan ko pa naman. Nararamdaman ko lang
ang

paglakad niya. Naririnig ko may makina... uuwi na kami ng Manila?

Nagpakawala ako ng isang buntong-hininga ng maramdaman ko ang pagtapak ng paa ko sa

kung

saan. “Open your eyes.” Dahan dahan akong nagmulat ng mata.

“Yacht?” napatingin ako kay Mikael. Anong ginagawa naming dito?

“I thought you want to spend quality time with me kaya eto...” he shrugged. “Dito
tayo magdi-

dinner habang umiikot tayo dito.”

Napangiti ako. “Thank you.”

“This is what Jewel and I talked about last night. I asked her help to get this
yacht since she’s the

owner of this beach...”

Siya ang may-ari? No doubt kung bakit Sheisa Beach ‘to. I can’t help myself from
huffing.

“Don’t be jealous to Jewel, Mika. Hindi man pareho ang nararamdaman natin sa
ngayon, rest

assured you’re one of the most important person in my life. Wala akong ibang
gustong makasama

kundi ikaw.” Hinawakan niya ang kamay ko at nilaro-laro ito. “You’re still my
unwanted girlfriend.”

He chuckled.

“Unwanted. Tss.” I scoffed.

“You know I don’t want to be in a relationship for now, right? Pero sadyang makulit
ka so yes...

you’re my unwanted girlfriend. Ikaw ‘yung unwanted na gustong-gusto ko namang

makasama

kahit nakakairita ang ingay mo... kahit nanakakabwisit ang kaartehan mo... kahit na
kaya mong

umubos ng ilang kilo ng strawberry sa isang araw. I want to be with you. Hindi man
halata,

napapasaya mo ako.”

Hinawakan ko ang pisngi ni Mikael. “I will always be here for you. Hindi kita
iiwan. I’ll help you

forget her.” I smiled.

He nodded. “Nagugutom na ako. Kumain na tayo?” inaya niya ako papasok sa loob.
Nakakatuwa

na prepared din talaga si Mikael. May mga nakahanda ng pagkain sa loob at wala ng
hipon.

Medyo nabawasan na ang inis ko kay Jewel. Hindi ko pa din siya napapatawad dahil sa
pagtawag

niya ng Mikael kay Mikael. Ako lang ang pwedeng tumawag nun sakanya.

Pagkatapos naming kumain, tumambay muna ako sa labas. Napakapayapa ng dagat

although

hindi ko nakikita. Gusto ko mag-diving. I want to see how underwater life goes.

Napatingin ako sa kanan ko ng may biglang mag-flash. “Mikael!”

“Stolen shots are the most beautiful scene a camera can capture. Why? Because it
reveals

someone’s natural beauty. Look.” Pinakita niya sa akin ‘yung picture ko. I was
looking at the see...

hindi ko alam kung magaling na photographer si Mikael o maganda talaga ako.

“Si Stephanie... nung una ko pa lang siyang makita, nagustuhan ko na siya.”

tumingin siya sa

malayo. Parang ayaw kong pakinggan ang anumang sasabihin niya. Ayokong ungkatin ang

nakaraan e.

“Mikael, it’s okay... you don’t have to—“

“She’s the girl of my dreams. She’s nice... she’s caring, loving... she’s not a
brat...”

“I get it... I’m her total opposite.” Nakakainis huh? Ipamukha daw ba sa akin!

“Hindi mahirap mahalin si Stephanie. She’s my first love.”

Tumalikod nalang ako para pumasok sa loob. Bahala ka na nga diyan. Nakakainis
ka...

Humakbang na ako palayo ng pigilan niya ang kamay ko. “She’s my first love... but I
want you to

be my last. You, Mikaela.”

----------

Inaantok na si Mims :(

=================
Chapter 7

Real talk... bago ko gawin ang chapter na ‘to, pinakatitigan ko muna ang pictures
ni Jaejoong sa

laptop ko :D HAHAHAHAHAHA. Ang gwapo niya po >_< Nahahati ang puso ko sa

tatlo.Pinapaubaya ko na si Song Joong Ki. Simon Atkins, Kim Jaejoong at Vini Uehara
nalang po. Lol.

Pero si Jaejoong talaga e :D Nakakawala ng lagnat si Jaejoong. ^___^

Vote. Comment. Fan. Thanks! =)

-------------
“Saan mo ba ako dadalhin?” reklamo na naman ni Mikael habang hila-hila ko siya.
Last night na

namin dito at bukas, babalik na kaming lahat sa Manila.

“Sumama ka nalang kasi!” I hissed. Kanina pa siya reklamo ng reklamo mula ng

hilahin ko siya

paalis sa celebration ng team. Ayoko maki-celebrate sakanila dahil unang-una sa

lahat... Hindi

ako pinayagan ni Mikael mag-pose. Para lang akong nagbakasyon dito. Nanunuod ako ng

photoshoot and knowing na model ako at hindi ako pinapayagang mag-pose, nakakasama
ng

loob.

Summer ang theme ng photoshoot so natural, magtu-two-piece ako. Nung araw na kasama
ako

sa mga kukunan at lumabas ako ng kwarto ng naka-two-piece, pinabalik ako ni Mikael

sa kwarto

at pinagbihis. Huwag na daw akong sumali sa shoot. Makakagulo lang ako. Nakakainis
diba?

“Seriously, Mikaela. Alam mo ba kung saan tayo pupunta?” tanong niya. Tinitigan ko
siya ng

masama. “Hindi kita ililigaw!” I rolled my eyes heavenward. Kainis! Alam kong nung
isang araw,

muntik na akong mawala dahil sa kakahanap ‘dun sa nakita kong pusa... pero alam ko
naman

kung saan kami pupunta ngayon! Grabe ‘to. Napaka-walang tiwala sa akin.

“Just making sure. Pero okay lang naman maligaw. Kasama naman kita e.” napangiti
ako ng

marinig ko siyang nagsalita. Ayaw pa kasing umamin na gusto niya din ako e.
Maya-maya pa, nakarating kami sa bandang dulo ng beach. “Anong gagawin natin dito?”
inilibot

niya ang tingin sa paligid. Wala masyadong tao dito. Planado ko e.

“Magpapakasal.” I smiled to him. Halatang nabigla siya sa sinabi ko pero ilang

sandali lang ang

lumipas, narinig ko naman ang pagtawa niya.

“Let’s go back, Ai... puro kalokohan na naman ang naiisip mo.” Hinawakan niya ang
kamay ko at

hinila pabalik. “No!” binawi ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. “Do you
really think I’m

just playing here? I’m dead serious, Mikael...” tinitigan niya ako. “Well, it’s not
that serious, but

still... I’m serious! I really want us to get married.”

“Spill it, then.” Kumunot ang noo ni Mikael dahil sa sinabi ko.

“There’s this guy...”

“Who the hell is he?!” putol nito sa sasabihin ko. “Patapusin mo muna kasi ako!” I
hissed.

Tumahimik naman siya pero kita pa ding naiinis siya.

“There’s this guy...” ulit ko and he’s about to say something again pero pinigilan
ko siya. “I met him

yesterday when you’re all busy taking pictures.” I said sarcastically. “Nalaman
kong mayor siya

dito. Take note he’s young and handsome pero mayor siya? Nakakabigla...” I smiled.

“Kukwentuhan mo lang ba ako ng tungkol sa lalaking ‘yan?” he said, poker-faced.

I sighed. Excited? “I asked him if he can wed people, he said yes kaya naman I
asked him kung

pwede niya tayong ikasal.” I smiled sweetly.

“Nasisiraan ka na ba talaga?” inilagay niya ang hintuturo sa noo ko at bahagya
itong tinulak. “Ano

ba?! Seryoso kaya ako!” pinalis ko ang daliri niyang nasa noo ko.

“Hi, Miks!” napalingon kami sa nagsalita. It was Xander... ‘yung sinasabi ko kanina
pa.

“Hi, Xander!” I waved my hand at him at naramdaman ko naman ang paghawak ni Mikael
sa

bewang ko. I looked at him at nakatingin lang siya sa lalaking bagong dating.
“Sorry, I’m late. May pinuntahan pa kasi ako...” Xander smiled at me. He looked at
Mikael and he

nodded to him. Isang tango lang ang ibinnigay ni Mikael sakanya.

“Anyway, Mikael, this is Xander... ‘yung sinasabi ko sa’yo kanina... Xander, this
is Mikael... my

boyfriend.” Pakilala ko sa dalawang lalaki.

“Nice to meet you, Mikael.” Inilahad ni Xander ang kamay niya. Mikael looked at his
hand back to

his face and to his hand again. Hindi din siya gumagalaw. I softly nudge him and he
looked at me.

“It’s Kerko.” Iniabot niya ang kamay ng lalaki pero mabilis ding binitawan.

“Kerko, then...” he smiled and winked at me. I just smiled to him.

“My girlfriend said you’re the City mayor? Aren’t you too young for that position?”
he asked him.

May diin din ang pagkakasabi niya nung ‘my girlfriend’... anong problema ni Mikael?
“Yeah... I’m just 25 years old but I love what I’m doing. Serving people...” sagot
naman ni Xander

sakanya.

“So you love to serve people, huh?” may halong sarcasm ang pagkakasabi ni Mikael.
Xander nods

at him.

“Can we start?” singit ko sa usapan nilang dalawa.

“That’s the thing, Miks... I—“

“Call her Mikaela. That’s her name.” seryosong saad ni Mikael. Napakunot naman ang
noo ko.

Seriously? What’s with him?

“Possesive boyfriend, eh?” ngumiting tila nang-aasar si Xander kay Mikael. Wala
akong

naiintindihan sa nangyayari.

“I’m just protecting what’s mine.” Sagot ni Mikael.

“Can we start?” ulit ko. They both looked at me. Si Xander, nakangiti... si Mikael,
seryoso.

Nakakatakot si Mikael magalit. As in kapag galit siya, mas gugustuhin ko pang huwag
magtanong.

‘yung tipong nandyan lang ako for him pero hindi ako magtatanong.

“I’m just informing you that this marriage is null and void because if the lack of
—“

“Just do it.” Putol ni Mikael sa sinasabi ni Xander. Halatang naiinip din siya sa
nagaganap.
“Okay...” natatawang sagot ni Xander.

He started the ‘ceremony’. Halos ilang minuto lang ang nakalipas bago siya natapos.

“I can’t say congratulations dahil na din hindi naman—“

Hindi ko na narinig ang iba pang sasabihin ni Xander dahil hinapit ako ni Mikael at
hinalikan sa

labi. Ilang segundo lang itinagal ng halik na iyon ngunit sapat na upang manlambot
ang tuhod ko.

Inakbayan ako ni Mikael at humarap muli kay Xander. “I think your purpose here is
done.” May

talim ang bawat salitang binitiwan ni Mikael.

Xander smiled. “I guess so.” He looked at me and holds my hand. “if you need
anything, you have

my number with you right? And you’re always welcome here, Mikaela...”
“Thank you, Xander...” I smiled to him.

“Let’s go.” Hinila naman ako paalis ni Mikael. Ano bang nangyari dito? I know the
‘wedding’ is pure

stupidity pero gusto ko lang malaman niya na mahal ko talaga siya at siya ang gusto
kong

makasama sa future ko... hangga’t maari, I want him to be on my future. Hangga’t

pwede pa.

“Mikael!” I called him pero dire-diretso lang siya sa paglalakad.

“Mikael!” mas nilakasan ko ang pagtawag sakanya pero tila bingi siya at hindi ako
naririnig.

“Kerko!” I yelled. Binitiwan naman niya ang kamay niya at tuimingin sa akin. I
didn’t mean it when I

called him Kerko. Nakakainis kasi na ayaw niya akong lingunin. Nakatingin lang siya
sa akin.

Hinawakan ko ang kamay kong hinawakan niya. Namumula ito. Ang higpit kasi ng
pagkakahawak
niya.

He looked at my hand kaya naman itinago ko nalang sa likod ko. “Okay ka lang ba?” I
asked him.“I’m sorry, okay? I admit. I’m a noob. Sorry kung pinilit kita sa
kalokohang ‘yun. It’s just that—“

“You’re my wife now.” Napalingon ako sakanya mula sa pagkakayuko. “Huh?”

“We just got married... so you’re my wife now.” He shrugged. Napakunot naman ang
noo ko. Okay
lang sakanya ‘yung ginawa ko?

“That marriage... I know it’s null and void, I just want you to show you and to
inform you that I want

to spend my future with you. Wala akong ibang gustong makasama maliban sa’yo.”
Lumapit ako

sakanya at tinignan siya sa mukha. “Alam ko naman kung sino ang mahal mo e. You
still love her.

I’ll help you, remember?”

“I’m thankful I have you with me, Mika.” He smiled faintly. “It’s hard for you, I
know.”
“I’m fine... I’ll live. What I need is you to move on and be happy.” Ngumiti ako. I
know I’m selfish

sometimes... pero kung saka-sakaling maka-move on si Mikael at hindi ako ang gusto
niyang

makasama... I’ll let him go. Pababayaan ko siya. Lance’s right. You can’t take away
someone

else’s happiness. Kung mahal mo siya, you’ll be selfless. Kahit masakit, basta para
sa ikasasaya

ng taong mahal mo, magpaparaya ka.

“In time...” Mikael nodded. I just smiled to him. Luminga-linga ako. Kailangan may
souvenir ang

memorable day namin na ito. Kasal kaya namin!

I saw a souvenir store. Hinila ko papunta si Mikael ‘dun.

“Tara dali!” nagpunta kami sa shop. Ang daming paninda. Malamang diba? Tindahan e.
May damit

and accessories. Meron din namang naghe-henna sa tabi ng tindahan.

“Ano na naman ba ‘yan, Mika?” tanong niya habang nakamasid sa akin. Naghahanap ako
ng

pwedeng ibigay kay Mikael. I know, nasa kanya na ang lahat at ang hirap mag-isip ng
pwedeng

ibigay sakanya pero pwede naman siguro akong magbigay ng simpleng bagay lang
sakanya

diba?
May nakita akong hand-made bracelet na may infinity sign.

“Look, ang cute!” pinakita ko sakanya ang bracelet na hawak ko pero wala siyang
reaksyon.

“Ayaw mo?” maganda naman e. hand-made pa, meaning nag-effort ‘yung gumawa nito.

“Para saan ba ‘yan?” tanong niya.

“Kainis ka! We just got married and we don’t have anything! Hindi pwedeng ring
dahil magtataka

ang mga Kuya ko... so I’m suggesting this bracelets as sign of that marriage.
Infinity means

forever and I know that I’ll love you forever, Mikael.”

“Nothing lasts forever, Mika...” mahinang bulong niya.

“Will you be my nothing, then?” tanong ko. Tinignan niya ako kasabay ng pagsilay ng
ngiti sa mga

labi niya. “Corny mo.” Nakangiti niyang pinisil ang ilong ko.
“Ano ba!” iniwas ko ang mukha ko ng tangkain niya na namang pisilin ang ilong ko.
Inaano ba siya

ng ilong ko? Tss.

Pumasok ako ulit sa loob ng tindahan para bayaran ‘yung bracelet. Black for him and
Purple for

me. Purple! Purple! Purple!

“Give me your hand,” nakangiti kong sabi kay Mikael pero kinunutan niya lang ako ng
noo. “Aish!”

kinuha ko nalang ang left hand niya at isinuot sakanya ‘yung bracelet. Bagay
sakanya ‘yung black.
“Ta da!” pinagtabi ko ang right hand ko at left hand niya. “So cute!” I shrieked.

“Tss.” Nagpatiuna nang maglakad si Mikael. Kahit kailan talaga, napaka-sweet niyang
tao. Konti

nalang talaga, asukal na ang ipapasaing ko para kainin niya.

Sumunod nalang ako sa paglalakad sakanya. I’m looking at his back. Bakit ganun?
Kahit likod,

gwapo. Wala ata akong mahahanap na pwede kong ipintas kay Mikael e.
“Excuse me, Miss.” Hinarangan ako ng isang lalaki. Agad namang tumaas ang kilay ko.
“What?”

“It’s been a week since I first saw you and I just want to be friends with you, is
that okay?”

nakangiting tanong nung lalaki. Well, gwapo siya. Matangkad, matangos ang ilong,
kissable lips...

pero ayoko sakanya.

“No. If you’ll excuse me...” nilagpasan ko na siya pero sinundan niya ako.
“You’re Mikaela Dela Cruz, right?” tanong niya sa akin. Hindi ako ‘yun! Kulang ng
Michelle e.

“Miss, look... makikipagkaibigan lang naman ako e.” nakasunod pa din siya sa akin.
Si Mikael?

Ang layo na niya!

Hinarap ko nalang ‘yung gwapong lalaki pero makulit. “Ano bang kailangan mo?”
tanong ko.

Naiwanan ako ni Mikael dahil sa’yo, baka ipatapon kita sa Timbuktu kahit gwapo ka
pa.
“Makikipagkaibigan lang naman ako.” He gave me his boyish grin.

“And then, what?” I asked him. Halatang nagulat siya sa tanong ko. “And then...
uhhh... I’ll invite

you to dinner? My treat.” He smiled.

“Mas mayaman pa ako sa’yo.” Halatang napahiya siya sa sinabi ko.

“I know that, Mikaela... You’re a Dela Cruz, no doubt about th—“

“What’s your name?” putol ko sa sasabihin niya. Obviously, wala naman akong planong

makipagkwentuhan sa lalaking ‘to.

“I’m Exel. Exel Lopez.” Inilahad niya ang kamay niya sa akin.

“Well, nice to meet you, Exel...” I said sarcastically. “But I really have to go.”
Tumalikod na ako ng
bigla niyang hawakan ang kamay ko.

“Mika, wait...” I gave him a deadly glare. Nakakainis na huh? Mika? Close ba kami
para tawagin

niya akong Mika?

“Let her go...” kilala ko ang boses na ‘yun.

“Mikael!” Napangiti naman ako ng makita ko si Mikael sa likuran ko kaso hindi pa

din ako
binibitawan ni Exel. Nilingon ko soya at tinitigan ng masama.

“Let go of my wife.” Hinawakan ni Mikael ang isang kamay ko. Tug-of-war? Ako ang
lubid?!

Wait! Wife daw! Oh my gosh! Kinikilig ako!

“Wife?” Exels forehead frown a little. “Yes, wife. So it’s either you’ll let her
go... or you’ll never get

the chance to see the sun again.” Napalingon ako kay Mikael and he’s serious. ‘yung
katulad ng
itsura niya kanina nung kasama namin si Xander.

Reluctantly, binitiwan ni Exel ang kamay ko. Agad naman akong hinawakan ni Mikael
sa bewang

at hinapit palapit sakanya.

“I guess I’ll just see you around next time, Mikaela...” kay Mikael nakatingin si
Exel.

“There will be no next time.” Sagot ni Mikael. Okay? What’s happening?

“Let’s go.” Hinawakan ni Mikael ang kamay ko at naglakad na kami palayo.

“What was that?” I asked him. Medyo mahigpit ang hawak sa akin ni Mikael.

“Hey, are you okay?” tanong ko ulit. Huminto ako sa paglalakad kaya napahinto rin
siya. “What’s

wrong?”
“Why do you have to be that damn beautiful at ang daming nagkakagusto sa’yo?!” he
hissed.

“Huh?” anong sinasabi niya?

“Huwag ka ngang hihiwalay sa akin... Ayokong isipin ng iba na available ka pa

because you’re not.

You’re my girlfriend-slash-wife.” Hinawakan na niya ulit ang kamay ko at naglakad

na kami

papunta sa mga kasama namin. Hindi naman na ako kumibo. Gusto kong isiping
nagseselos siya

pero bakit naman magseselos si Mikael? Hindi pa naman niya ako mahal.
Madaling araw na ng matapos silang magcelebrate. Kung celebrate bang matatawag
‘yun.

Nabubwisit ako sa Samuelle na ‘yun. Kung maka-dikit kay Mikael, daig pa ako.

“Baka naman mahati na sa gitna ‘yang unan.” Napalingon ako kay Mikael ng magsalita
siya bago

siya pumasok ng banyo. As usual, mauuna na naman siyang maligo. Tss.

Hindi nalang ako kumibo. Kumuha nalang ako ng gamit ko at naghintay sa paglabas
niya.
Nakasimangot pa rin ako ng makalabas na siya. Hindi na ako nag-abalang titigan ang
katawan

niya paglabas, pumasok agad ako ng banyo at naglinis ng katawan. Naiinis talaga ako
sa

babaeng ‘yun!

Paglabas ko, nakita kong nakaharap na naman siya sa laptop niya. Ano ba kasing
tinitignan niya

diyan? Umupo nalang ako sa kama at nagsuklay ng buhok. 2 am na... 10 am kami aalis
bukas.

Nakatingin lang ako kay Mikael pero nagulat ako ng bigla siyang lumingon kaya naman
napaiwas

ako ng tingin.

“Matutulog na ako, ‘night.” Umayos na ako ng higa at humarap patalikod sakanya.

Ilang minuto ang lumipas ng maramdaman kong tumabi siya sa akin.

“You’re jealous.” I heard him murmurs. Bahala ka diyan.

I heard his soft laugh. “She’s nothing compared to you, Ai...”

Humarap ako sakanya. “I hate her.”

Hinawakan naman niya ang pisngi ko. “I know. Kanina mo pa siya pinapatay sa tingin
mo.”

“Tawa pa.” I rolled my eyes.

“Kahit naman anong pagpapapansin ang gawin ng ibang babae sa akin, ikaw lang ang
pinaka-
napapansin ko. Ikaw lang ang nakikita ko. Ikaw lang ang papansinin ko. Don’t be
jealous. You’re

my wife, remember? Kakakasal lang natin kanina...” natatawang sabi niya.

“Ewan ko sa’yo!” tatalikod na sana ako ulit pero pinigilan niya ako.

“I’m serious, Mika. You don’t need to get jealous. Ikaw ang nakakapagpasaya sa
akin, hindi sila.

Go to sleep now, my jealous wife. Mas gumaganda ka kapag nagseselos ka, it wouldn’t
be a

surprise kung bukas... mahal na kita.” Hinalikan niya ako sa noo at niyakap.
“Dream of me...” bulong niya.

Dream of you? Kailan ba ako nanaginip ng hindi tungkol sa’yo? Napangiti nalang ako.

"I love you, Mikael..." bulong ko bago ako tuluyang hinila ng antok.

=================

Chapter 8

#UnwantedGirlfriend
Vote. Comment. Fan. Thanks!

-----------

“Mikaela Michelle... sumama ka na sa amin, okay?” napapikit nalang ako ng marinig

ko ulit

magsalita si Maha. Ugh! Ang aga-aga, nagconference call na agad kamaing tatlo.
Gusto ko pang

matulog! Kababalik lang naming kahapon nila Mikael e.

“Mika, sasabunutan kita kapag hindi ka sumama.” Pagbabanta naman ni Cielo.
Seriously? Sa

aming tatlo, si Cielo ang pinaka-sadista. Si Maha naman... well, sadista din ‘yan.
‘di lang halata.

“Gusto ko pa ngang matulog!” I hissed. I’m still lying on my bed, earphone on, eyes
closed.

Napilitan lang akong sagutin ang tawag nila dahil halos 100 times na nila akong
tinatawagan.

“Hindi pwede! Kababalik lang namin ni Maha, kaya kailangan sumama ka sa amin!”
madiing sagot

ni Cielo. Minsan masaya din atang walang kaibigan lalo na kung ganyan sila.
“Oo nga naman, and besides, may ipapakilala kami sa’yo at ikaw sa amin!” bakas ang
kasiyahan

sa tinig ni Maha ng magsalita siya. “What do you mean?” bumangon nalang ako at
sumandal sa

headrest.

“Basta sumama ka nalang sa amin mamaya!” tinig na naman ni Cielo ang narinig ko. I
rolled my

eyes. Gusto ko pa ngang matulog!

“Isama mo na din ang boyfriend mo ha? Kbye!” hindi na ako nakasagot dahil binaba na
nila ang
tawag. Parang nagising naman ang diwa ko sa sinabi ni Maha. Isasama ko si Mikael?!
Saan ba

kami pupunta?

I messaged them both to know what the plan is. Nagreply naman sila sa akin.

‘Fairytale Mall. 1 pm. Bring your boyfriend.’

‘yan lang ang nireply nilang dalawa sa akin. Like what the hell? Anong meron?! At
bakit
kailangang kasama ko si Mikael? Ano na namang plano nitong dalawang ‘to?

I looked at my phone’s clock. 10 am. Gusto ko pa talagang matulog! Nakakabwisit si

Cielo at

Maha.

Bumangon na ako at kumuha ng gamit para maligo. Wala akong suot na accessories
kapag

natutulog pero hindi ko kayang tanggalin ‘yung bracelet ko. I looked at it and
smiled. Pareho

kaming meron ni Mikael nito. Kamusta na kaya ‘yun?

Naligo na ako at nag-ayos. Pupuntahan ko pa sila Cielo and honestly, hindi ko naman
alam kung

sasama sa akin si Mikael e.

“Oh, hija... gising ka na pala.” Bati sa akin ni Yaya Lourdes pagbaba ko. Si Yaya
Lourdes, yaya na

siya mula pa noon... mula kay Kuya Kulog hanggang sa akin... kaya mahal na mahal
naming siya

at itinuturing na parang 2nd mom. She’s always there for us.

“Good morning, yaya... sila Mommy po?” luminga-linga ako sa paligid. Ang tahimik
naman ata?
“Wala silang dalawa ng Daddy mo. Nagpunta silang France kaninang umaga.” Sagot
nito.

“France?” my forehead frowns a little. “Oo. May gusto daw bilhin ang Mommy mo kaya
sinamahan

na ng Daddy mo... baka isang buwan sila ‘dun.”

Umalis sila ng ganun-ganun lang? Seriously?

“Kumain ka na... hindi na kita pinagising kanina dahil alam kong puyat ka... nakita
pa kita kagabi

sa terasa, mukhang iniisip mo ang binatang naghatid sa’yo kahapon.” Pinamulahan ako
ng mukha

dahil sa sinabi ni Yaya. Si Mikael kasi ang naghatid sa akin kahapon dahil hindi ko
macontact sila

Kuya. Yaya Lourdes saw him pero wala naman itong sinabi kahapon... ngayon lang ito

nagcomment.
Pumunta na kaming dalawa sa dining room. “Yaya,” I called her. Lumingon naman siya
sa akin.

“Ano pong tingin niyo kay Mikael?” tanong ko.

“Mikael ba ang pangalan niya?” nakangiting tanong sa akin ni Yaya Lourdes. I

nodded. “It’s

actually Kerko Mikael. Ako lang ang tumatawag sakanya ng Mikael.”

“Kerko... mukha siyang mabait na tao.” Sagot ni Yaya habang naghahain. “Nakikita
ko rin na may
pagtingin sa’yo ang binatang iyon.”

Natigilan ako sa sinabi niya. “Pagtingin?”

“Alam kong may gusto ka sa lalaking ‘yun, Mika. Para mo na akong nanay kaya alam ko
ang

takbo ng isip mo. May gusto ka sakanya at may pagtingin din naman siya sa’yo...”
nakangiti ito sa

akin pero maya-maya’y nawala ang ngiti niya. “Alam kong alam mo ang kahihinatnan
nito, Mika...”

napayuko ako sa sinabi niya... alam ko naman e... kaso... mahal ko siya e.
“Alam ko, yaya...”

“Gusto kong maging masaya ka...” hinawakan nito ang balikat ko at marahang pinisil.
Hinawakan

ko ang kamay niya at ngumit, “I’m happy, yaya.”

“Hi, brat!” napalingon kami ni Yaya sa nagsalita. “Kuya Hunter,” bati ko dito.
“Hi, Yaya!” lumapit ito kay Yaya at niyakap ito at ginulo naman nito ang buhok ko.
“Ano ba?!”

iniiwas ko ang ulo ko sakanya.

“Kumain ka na ba, Hunter?” tanong ni Yaya dito. “Uhhh... yeah. I actually just want
to sleep today

kaya nandito ako.” He smiled.

“Anong silbi ng condo mo?” tanong ko. Kaya nga sila nag-alisan dito dahil may sari-
sarili na silang

condo e.
“Ayoko dun,” he smirked.

For sure, may pinagtataguan ‘yan... baka si... nevermind.

Kakain na sana ako ng magsalita si Kuya Hunter, “Ang taba mo na, Michelle.”

“What?!” I glared at him.

“Just saying, sis. Akyat na ako.” Nagpaalam na ito at lumabas. Just like that,
sinira ni Kuya angaraw ko!

“Is that true, Yaya?” I asked her. She shook her head. “Binibiro ka lang naman ng
kuya mo,

kumain ka na...”

“Ayoko na!” tumayo na ako at lumabas.

“Mikaela!” tawag sa akin ni Yaya. Kainis si Kuya!

Bumalik ako sa kwarto ko at nagpalit ng damit. Well, hindi naman lahat. Naka-jeans
ako kanina

pero nagbago na ang isip ko. Short shorts nalang. Mall naman ang pupuntahan ko and
I’m sure,

marami namang naka-short shorts ‘dun. Hindi lang ako and seriously speaking, mas
may

karapatan naman akong magsuot nito.

Dala ang bag ko, lumabas na ako ng kwarto ko pero nakasalubong ko si Kuya. Topless.
Pinapakita ang katawan. Tss.

“Oh, bakit ka nagpalit?” tanong ni Kuya. Tinignan ko lang siya ng masama.

“Michelle, kahit anong

suotin mo, mataba ka pa din.”

Ano bang problema ng lalaking ‘to? “Inaano ka ba?!”

“I’m just saying that you’re... fat.” He smiled at me.

“I so hate you, Hunter Dela Cruz!”

Tawa siya ng tawa kaya naman nilagpasan ko na siya. Nakakainis si Kuya! Panira ng
araw. Tss.

Nagtext ako ulit kay Maha kung anong meron at nainis lang ako sa nalaman ko.
Kailangan ko

talagang kasama si Mikael kapag sumama ako sakanila.

Since hindi ako marunong mag-drive, nagpahatid nalang ako sa studio ni Mikael. Alam
kong wala

siya sa bahay niya dahil knowing Mikael, mas gugustuhin nun magtrabaho agad kesa

magpahinga.

------------
“NO.” as expected, ayaw akong samahan ni Mikael. Kanina ko pa siya pinipilit pero
kanina pa din

niya ako tinatanggihan.

“Sige na naman, Mikael! Samahan mo na ako.” I tugged his shirt kaya naman tinitigan
niya ang

kamay ko. Binitawan ko naman agad ang damit niya. “It’s still a no, Mika. Marami
akong gagawin.

Wala akong panahon sa trip niyo ng mga kaibigan mo.”

“Kasi naman e!” Umupo ako sa may lamesa niya. “Ako lang ang walang kasama ‘dun!”

pagmamaktol ko.
“You’re being a brat again, Mika.”

“Brat is my middle name.” I rolled m eyes heavenward.

“And soon, Anderson will be your last name.” he shrugged. Napangiti naman ako...
“In time... pero

this time, samahan mo na muna ako!”

“I can’t, Mika... Hindi ako pwede ngayon.” Kinuha niya ‘yung camera niya at
tinignan ang mga

pictures dito,

“Please?” I used my puppy eyes.

Tinignan niya ako tapos binalik niya ‘yung tingin sa camera.

“Mikael!” I yelled. Nakakainis naman kasi e!

“I told you, hindi ako pwede.”

“Wala nga kasi akong kasama!” hindi ko mapigilang hindi mapapadyak.

“Eh si huwag kang sumama.”

Napahawak nalang ako sa noo ko. “Hindi nga pwedeng hindi ako pupunta!” I hissed.
Ang hirap

pakiusapan ni Mikael.

“Pwede kang hindi pumunta, Mika.” Lumapit siya sa lamesa niya at may kinuhang kung
ano. Hindi

nakaligtas sa paningin ko na tinignan niya ang legs ko.

“Ano ba ‘yang suot mo?” tanong niya.

“Damit, malamang.” Sagot ko. Tinitigan naman niya ako ng masama. “What? Wala namang
mali

sa suot ko!”

“Walang mali na magpakita ka ng magpakita ng katawan?” tumaas ng konti ang kilay ni

Mikael.

Bakit ang sexy niya tignan kapag ginagawa niya ‘yan?

“Hindi naman ako nagpapakita ng katawan!” I just wanted to look sexy dahil sa
pambubwisit sa

akin ni Kuya Hunter. Ay naku! Sa isang linggo na sana magising ‘yun!

“Magpalit ka ng damit.”utos niya bago tumalikod at may ayusin sa isa sa mga camera
niya.

Seryoso ako, walang mali sa suot ko. Aish!

“Kapag nagpalit ba ako, sasama ka sa akin?” lumapit ako sakanya. “Hindi pa din.”
“Kasi naman e!” nauubusan na ako ng pasensya dito.

“Magpalit ka na ng damit, Mika.” Utos niya ulit.

“What for? Tss. Aalis na ako!” kinuha ko nalang ang bag ko at lumabas ng studio ni
Mikael.

Sariling studio niya ‘yun kaya walang ibang tao... iba pa ang studio niya na nandun
ang lahat.
Since akala ko mapipilit ko siya na samahan ako, pinauwi ko ang driver namin... so
kailangan

kong mag-taxi papunta sa Fairytale Mall na ‘yun.

Nakakainis! Nakakainis! Nakakainis!

Ilang minuto ang lumipas bago ako nakakuha ng taxi at ang nakakainis, ni hindi man
lang ako

hinabol ni Mikael! Ano bang ineexpect ko? Hindi naman ako mahal nung tao... kahit
anong pag-

iinarte at pagtatampo ko, hindi niya ako susuyuin kasi hindi naman ako kasing
importante ni Ate

Steph para sakanya.

Hindi ko mapigilang hindi mapaluha. Nakakainis! Siguro kung si Ate Stephanie ang
mag-aaya

sakanya, he’ll be more that willing to go with her. Iiwan nito lahat ng ginagawa
para sakanya...

samantalang ako...

Pinunasan ko nalang ang luha ko at kinuha ang cellphone ko.

“Hello, Maha?”
“Where are you? Almost 1 pm na.” sagot nito sa akin.

I sighed. “Kailangan ba talagang kasama ko si... ‘yung boyfriend ko?” tanong ko.

“Oo naman ano! Triple date ito! Kasama namin ni Cielo ang mga boyfriend namin e!”
 Napasandal naman ako. Bakit ba kasi kailangang isama nila ang mga boyfriend nila?
Nakaka-irita!

“Pwede niyo naman silang pauuwiin? Tayong tatlo nalang.” Suggestion ko pero alam
kong hindi

nila gagawin nila ‘yun.

“It’s a big no, Mika... bilisan mo na... hihintayin ka namin!” ‘yun lang at ibinaba
na ni Maha ang

tawag ko.
“Damn!” I hissed. Nakakainis naman talaga oh! Pupunta ako ‘dun and then what? Mag-
isa lang

ako? Habang silang dalawa, kasama ang boyfriends nila? Damn this!

Kailangan kong may makasama!

Kinuha ko ulit ang cellphone ko... natigilan ako ng mapatitig ako sa wallpaper ko.
“Mikael...” I

whispered.
Naiisip kaya ‘nun ang pag-iinarte ko? Malamang hindi. Aish!

Naghanap nalang ako ng pwedeng makasama, then I saw Lance’s number.

Baka pwede naman akong samahan ni Lance para hindi ako alone ‘dun ‘diba?

Ida-dial ko na sana ang number niya kaso biglang huminto ang taxi. “Nandito na po
tayo,”

lumingon sa akin ‘yung driver. Agad-agad? Ang bilis naman!

Nagbayad na ako at lumabas ng taxi. Hindi ko na natawagan si Lance. Bahala na nga!
Hindi

naman ako mamamatay kung wala akong kasama. Wala man si Mikael, maganda pa din
naman

ako.

Tinignan ko ang phone ko to check kung nag-abala man lang ba si Mikael na itext ako
pero

siyempre, asa pa ako diba? Wala!

Naglakad na ako papunta sa escalator ng may tumawag sa akin kaya nilingon ko naman
ito.

“Hi, Mika!” bati sa akin nung lalaking lumapit sa akin. Sino naman ‘to?

Nakatingin lang ako sakanya. Sino ba 'to?

“Uhh.. I’m Exel... ‘yung ‘dun sa beach...” paalala niya sa akin. Kumunot naman ang
noo ko. Ano
bang sinasabi nito?

“Exel Lopez, Mika...”

“Stop calling me Mika. Hindi naman tayo close!” I hissed. Tinitigan ko siya at
naalala ko na nga

siya. Siya ‘yung lalaking pigil ng pigil sa akin nung matapos kaming bumili ni
Mikael ng bracelet.

“What are you doing here?” I asked him.

“Naaalala mo na ako?” tanong niya habang nakangiti.

Hindi ako sumagot sakanya. “Uhhh... nasaan ang... boyfriend mo?” tumingin siya sa
paligid

namin.

Hindi ako ulit sumagot. Sasagot ako, eh di naalala ko lang ang inis ko kay Mikael?
 “Mika—“

“Will you please evaporate yourself?!” I hissed. Naiinis na talaga ako! Halata
namang nagulat sa

sa pag-singhal ko.

Hindi na siya kumibo pero sinundan niya pa rin ako kaya naman huminto ak at humarap
sakanya.
“Ano bang ginagawa mo?” nakataas ang kilay kong tanong.

“I’m just making sure you’ll be fine kung saan ka man pupunta.” Sagot niya.

“Sa inyo ba ang mall na ‘to?” tanong ko. Napapansin ko din kasi na kilala siya ng
mga nagta-

trabaho dito.
Napakamot naman siya sa ulo at ngumiti. “Oo.”

“Kung susundan mo ako ng susundan, I’ll tell my friends that we should probably go
somewhere

else.”

“Mika—“
“Mika!” napalingon kaming dalawa sa tumili ng pangalan ko. Then I saw Maha and
Cielo, patakbosilang lumapit sa akin.

“Hey,” bati ko sakanila ng makalapit sila sa akin. Niyakap naman nila ako agad.
“Namiss ka

namin!” they shrieked. Napangiti naman ako. “I missed you both.”

Napatingin naman sila kay Exel. “Who’s he?” tanong ni Cielo.

“He’s Exel. They own this place.” I shrugged.

“Really?” nakangiting tanong ni Maha tapos tumingin ulit kay Exel. “Hi! I’m Maha
Althea

Fuentabella.”

“Cielo Nathalia Figaroa,” pakilala naman ni Cielo.

Kailangan buong buo ang pagpapakilala? Tss.

“Hi, nice to meet you.” Ngumiti naman ito sakanila.

“So siya ang boyfriend mo? Akala ko si—“

“Of course not, Maha. Nakilala lang niya ako sa beach.” Sagot ko. Yes. Nakilala
niya ako. Hindiako ang nakakilala sakanya.
“Okay? So... where’s your boyfriend?” tumingin sa paligid si Cielo.

Tumingin naman ako kay Exel. “Hindi ka pa ba aalis?” tanong ko. Alangan namang
sabihin ko sa

dalawang kaibigan ko na hindi ako sinamahan ni Mikael e may audience kami.

“Uhhh... yeah.” Tipid siyang ngumiti. “I have to go, Nice to meet you Maha,
Cielo...” he looked at

me and smiled. “It’s nice to see you again, Mika.”

Hindi ako nagsalita. Bahala ka sa buhay mo. Mika ka ng Mika... close tayo?

“So nasaan na nga ang boyfriend mo?” hinawakan ako ni Cielo at hinila palapit sa
cinemas.

I sighed. “Nasaan na ba ang inyo?” tanong ko nalang.

“Bumili sila ng tickets... 6 tickets dahil kasama ang boyfriend mo. So nasaan na
nga siya?” tanong

ni Maha.

Darn it! Inililihis ko na nga ang topic e!

“He’s... uhh... he’s...”

Nakatingin silang dalawa sa akin at naghihintay ng sagot ko.

“He’s...”

“Babe,” napatingin ako sa likod nila ng may mga lumapit na mga lalaki. Sila ‘yung
boyfriends?
“Babe!” humarap naman sila Maha at Cielo sa dalawang lalaki.

“Nakabili na kami ng tickets.” Nakangiting sabi nung lalaking katabi ni Maha.

“Let’s go?” aya naman nung katabi ni Cielo.

“Wait! Ipapakilala muna namin sa inyo si Mika...” ikinawit ni Maha ang kamay sa
braso ng

boyfriend niya.
Mang-inggit pa kayo! Hello? Gwapo ang boyfriend niyo pero wala pa sa kalingkingan
ni Mikael ko

‘yan!

“Babe, this is Mikaela Michelle Dela Cruz... Mika, si Hansen, boyfriend ko.”
Pakilala sa amin niMaha, ngumiti naman ako kay Hansen. “So you’re the princess?” he
asked me. Natawa naman

ako sa sinabi niya. “Yeah,” I nodded.

“Mika, this is Aaron, hon, this is Mika...” pakilala sa amin ni Cielo sa boyfriend
niya.
“Hi, Mika...” bati niya. I just smiled to him.

“Where’s your boyfriend?” tanong ni Hansen.

Hindi sila maka-move on?! Kanina pa nila hinahanap si Mikael!

“He’s uhhh... uhmm...” napakamot ako sa batok. “He’s actually...”

“Kyaaaaaaaaaaaaaaah!” napatingin kami ng may biglang tumili. Anong problema nun?

Lumapit naman kami ng konti, ang daming babae. Anong meron?

“Ang gwapo niya!” – Girl 1

“Oo nga! Shit, kung ganyan ang boyfriend ko, araw-araw talaga akong titingin sa
salamin!” – Girl 2

Ay adik? Dapat kahit walang boyfriend, tumingin ka sa salamin! Baliw!

“Anong meron?” tanong ni Maha

“May artista ata,” sagot ni Cielo.

Nakatingin lang ako sa likod ng mga babaeng nakaharang sa harap ko. Ano bang meron?

“Alam mo ba, nakita ko siya sa beach last week! Sayang nga lang kasi paalis na kami
nun! He

took pictures while his shirt’s off and swear! Ang gwapo ng katawan!” – Girl 3
Photographer? Beach?

Hindi kaya...

“His name’s Kerko Anderson. Pangalan pa lang ang gwapo na diba?” – Girl 4
“Grabe! Crush na crush ko ‘yan! Ang gwapo niya talaga!” – Girl 5

“Nakatago pa nga sa akin hanggang ngayon ang magazine na cover siya e! ang gwapo
niya kasi

talaga!” – Girl 6

Tinignan ko ang pinagkakaguluhan nila.

“Mika, saan ka pupunta?” tanong ni Maha.

“Wait...”

Pumunta ako sa medyo konti lang ang taong nakaharang... then I saw him. Lumilinga-
linga siya at

parang may hinahanap.

“Mikael?” anong ginagawa niya dito. Sakto namang napadako sa direksyon ko ang mata
niya.

Nakita kong para siyang nakahinga ng maluwag at naglakad palapit sa akin.

“There you are,” aniya ng makalapit sa akin.

“What are you doing here?” tanong ko. Akala ko ba, busy siya? Anong ginagawa niya
dito?

“Nag-aya ng date ang girlfriend ko e.” he shrugged.

“Pero sabi mo, ayaw mo.”

“Sabi ko ayoko. Ayoko kasi mas gusto kong nasa studio lang tayong dalawa. Wala
tayong ibang

kasama, ikaw lang at ako.”

“Pero—“
“Halika na nga...” hinawakan niya ang kamay ko, “Where’s your friends?” tanong
niya. Itinuro ko

naman sakanya kaya naglakad kami papunta sakanya. Nakatingin pa rin sa amin ang mga

babaeng nagnanasa kay Mikael ko. ‘yung couple shirt namin, seseryosohin ko na
talaga!

Nakatingin lang sa amin si Cielo at Maha, hindi sila nagsasalita.

“Hansen, pare.” Pakilala ni Hansen kay Mikael. Tinanguan lang niya ito. I nudge
him. Tango lang

talaga? Tss.
Nilingon naman ako ni Mikael.

“Kerko.” Iniabot naman nito ang nakalahad na kamay ni Hansen.

“Aaron,” pakilala naman ng boyfriend ni Cielo.

Tinanguan lang ulit ni Mikael.

"Uhhh... Mikael, this is Cielo and Maha...” pakilala ko sa mga kaibigan ko.

“Hey,” bati ni Mikael. Hindi din sia nag-abalang makipag-shake hands sa mga ito.
“Let’s go inside?” aya sa amin ni Aaron. “Yeah, sure.” Sang-ayon ko.

Bumili muna kami ng snacks bago kami pumasok sa loob. Nasa unahan namin si Cielo
at Aaron,

naka-akbay si Aaron kay Cielo. Kasunod naming sila Maha at Hansen... nasa bewang
naman ni

Hansen ang kamay ni Maha at ganun din ‘yung lalaki.

Kami... wala... magkatabi lang kami! Napaka-sweet po namin!

“Nakasimangot ka?” tanong ni Mikael habang papasok kami.

Hindi nalang ako sumagot. Dapat maging masaya ako e, kasi pumunta siya dito.
Sinamahan niya

ako.

Medyo naka-dim na ang ilaw sa loob ng pumasok kami. Bakit ang dilim na!

“Okay ka lang?” tanong ni Mikael sa akin.

“Oo...” sagot ko. Kaya lang... wala talaga akong makita! Konti lang ang nakikita
ko, buti nalang

naiilawan ng konti ng screen.

“Tss.” Nagulat ako ng hawakan ni Mikael ang kamay ko. “Huwag mo akong bibitawan...
because I

don’t have any plans on letting you go.” Inalalayan naman niya ako hanggang sa
makaupo kami.

Naka-upo na kami’t lahatm hawak niya pa rin ang kamay ko.

Napangiti naman ako. Ang arrangement namin ng upuan, si Hansen, si Maha, si Cielo,
si Aaron,

vacant, si Mikael at ako.

“Lilipat nalang ako sa kabila.” Bulong ko kay Mikael. Idikit daw ba ako sa pader!

“No.” sagot niya.

“Bakit? Ayoko dito.” Sagot ko.

“Ayokong may iba kang katabi. I don’t care if he’s your bestfriend’s boyfriend.
Basta ayokong may

iba kang katabi.”

Hindi ko maiwasang hindi mapangiti. “Nakangiti ka diyan?” tanong niya.

“Wala naman...” pero mas lumawak ang pagkakangiti ko. Aminin man o hindi... nagke-
care siya sa

akin.
Nagsimula na ang movie. Tinignan ko sila Cielo at nakasandig ang mga ulo nila sa
boyfriend nila...

ako... sa pader nalang siguro. Tss

I looked at Mikael. Nanunuod siya ng tahimik.

“Mikael...” bulong ko dito. Nilingon naman niya ako, “Why?”

“Uhhh... nothing.” Umiling ako. Giniginaw na kasi ako! Hello, naka-short shorts
ako. Kung ‘yung

mga naka-jeans nga giniginaw na, ako pa ba?

“Come here...” napalingon ako sakanya, “Huh?”

Hinila niya ako palapit at iakbayan payakap. “You’re trembling.”

“I’m fine...” I murmur.

“I know... but I still want to do this.”

Hinubad niya muna ang suot na jacket at ibinigay sa akin. Isusuot ko sana ng
pigilan niya ako.

“What?”
“Cover your legs.” Utos niya. Nakapatong kasi ang paa ko sa upuan. Mas komportable
ako sa

ganun e.

Inilagay ko nalang ang jacket niya sa legs ko. Inakbayan niya ako ulit payakap. My
head is on his

shoulder. Sana ganito nalang kami lagi.

Almost 5 pm na ng makalabas kami ng sinehan. Hawak-hawak ni Mikael ang kamay ko.

“Bar tayo!” aya ni Cielo. Tumingin ako kay Mikael, asking permission pero umiling
siya. “Please?"

“No.” he smiled a little.

“We’ll pass, kayo nalang siguro.” Sabi k okay Cielo.

“Mikaela, is that you? Ayaw mong sumama?” tanong ni Maha.

I nodded. “Next time nalang.” I smiled to them.

“Sige na nga!” Cielo pouted.

“Kumain na muna tayo, my treat.” Sabi ng boyfriend ni Cielo.

“No thanks. I have other plans.” Sagot ni Mikael. Napakunot naman ang noo ko.

“What plans?” tanong ni Cielo.

Mikael shrugged. “Aalis na kami.” Paalam niya sa mga ito. Hinila naman niya ako
since hawak

niya ang kamay ko.

“Yeah, uhhh... bye! I’ll call you both! Bye!” paalam ko sa mga ito.

Naglakad lang kami ni Mikael. Hindi ko alam kung saan ba ako dadalhin nito.

“Mikael?” I called him. Nagulat ako ng pumasok kami sa isang store.

“Change your clothes. Men are staring at you and I hate it.”

“There’s nothing wrong with my clothes. Kuya Hunter told me that I’m fat and I want
to prove him

wrong kaya—“

“Trust me, Mika. You’re sexy. You don’t have to wear clothes like that to prove it.
Hindi mo alam

kung ilang beses kitang naisip na—“ napatigil naman siya sa pagsasalita... namula
ang mukha

niya.
“Na?” ituloy mo ‘yan!

“Mamili ka na nga lang diyan! Sa labas lang ako. Call me when you’re done!” tapos
bigla siyang

umalis.

“Ano kaya ‘yun?” bulong ko. Psh! May topak na naman si Mikael.
Namili nalang ako ng damit. Since I’m not a fan of dresses. Nag-jeans nalang ako.
Casual lang

since naka-casual si Mikael.

Tinawag ko na siya ng matapos ako. He insisted paying the clothes hindi na ako
kumontra at baka

mag-away pa kami.

“So, saan tayo pupunta?” tanong ko sakanya. Hawak niya ‘yung paper bag na may laman
nung

damit ko kanina.
“Sa bahay ko. Gusto kong makasama ang girlfriend ko e.”

“Mikael...” nang-ti-trip na naman siya.

Huminto siya sa paglalakad at humarap sa akin. “I’m serious, Mika. Kaya ayokong
magpunta ka

dito dahil mas gusto kong tayo lang ang magkasama. Ayokong may kasamang iba. Ikaw
lang ang

gusto kong kasama. Walang iba.”

Hinawakan na niya ulit ang kamay ko at naglakad na kami palayo.

=================

Chapter 9

#UnwantedGirlfriend

Vote. Comment. Fan =)

--------
“Where’s your car?” tanong sa akin ni Mikael habang namimili siya ng mga prutas.
Matapos akong

bumili ng damit kanina, nagpunta naman kami sa supermarket... since nandito na daw
kami, bibili

na rin siya ng supplies niya sa bahay nila. Natutuwa naman ako kasi para kaming
mag-asawa na

namimili ng magkasama.

“Huy! Tinatanong kita, asan ang kotse mo?” nagulat ako ng bigla niyang pinitik ng
mahina ang

ilong ko. “Ouch!” I frowned. “Nagde-daydream ka na naman diyan.” Napailing siya.

Napaka talaga

nito. Kainis.

“Wala akong dalang kotse,” sagot ko habang hawak ang ilong ko. “What do you mean
wala kang
kotse?” tanong niya. “Anong sinakyan mo papunta dito?” dagdag nito.

“Nag-taxi ako,” I shrugged.

“What?!” he hissed. Napaatras naman ako. “Nag-taxi ako...” ulit ko pero halos
pabulong lang ang

ginawa ko.

“Are you out of your mind, Mika?” tanong niya sa akin. Halatang naiinis siya dahil
naniningkit ang

mata niya. “Hinatid ka nung driver niyo sa studio, right?”

“Yeah... pero pinauwi ko na siya pagbaba ko kasi akala ko sasamahan mo ako.”

I heard him cuss. “Anong silbi ng kotse mo kung hindi mo gagamitin?”

“I tried to use the Porsche... but I hit the—“

“You hit the what?” putol nito sa sasabihin ko. I rolled my eyes in my mind. As
expected... lahat

sila worried sa Porsche.

“I hit our gate, imagine... hindi pa ako nakakalabas ng bahay namin, bumangga na—“

“Are you really that noob, Mika?”

“The Porsche’s fine kung ‘yun ang inaalala niyong lahat. Yes, nagasgasan but it’s—“

“I don’t care about that fucking car! Paano kung may nangyaring masama sa’yo?” asik
niya sa

akin. “Are you sure you’re okay?” hinawakan niya ako sa magkabilang balikat.

“I’m fine... hindi naman ganun kalakas ang impact—“

“Are you sure?” tanong niya. Wala na akong natapos na salita. Putol ng putol si
Mikael e.

“Yeah.” I nodded.

Nakatingin lang siya sa akin... “I’m fine, Mikael... okay lang naman sa akin na
mag-cab. Less

hassle din sa driver—“

“What if something happens to you? Paano kung pinag-interesan ka nung driver? Paano
kung—“

“Hey, I’m fine... I’m okay.” I smiled to him. He sighed. “You know how busy I am,
right?” tanong

niya sa akin. I nodded.

“I’ll not be able to stay with you all the time, but could you please take care of
yourself, Mika? Do it

for me. Alagaan mo ang sarili mo para sa akin.”

“Hindi ko naman sinasadya ‘yung nangyari. Gusto kitang puntahan kagabi, that’s why
I sneaked

out to get on my car... kaso, bumangga ako sa gate.” Napayuko ako. ‘yung Porsche
kasi

nagmamadali e. bumangga tuloy ako.

“You don’t know how to drive, Mika...”

“Natry ko namang magdrive nung nasa Korea ako e,” katwiran ko. “Nag-try. Pero hindi
ka

marunong mag-drive. Tingin mo ba makakarating ka mula sa bahay niyo papunta sa

bahay ko ng

hindi ka nadidisgrasya?” napahawak siya sa noo niya.

“Sorry na... hindi naman siguro natin pag-aawayan ang kotse ko diba?”

“I’m not mad because of your car, Mika. I don’t give a damn about it. I’m mad
because you’re

being reckless again.” Naiinis na tinalikuran niya ako.

“Mikael...” hinabol ko siya pero hindi niya ako pinapansin. Sumunod lang ako
sakanya. Halatang

masama ang loob niya habang pumipili siya ng mga bibilhin niya. Hindi ako makakuha
ng

chocolate! Siya kasi ang nagtutulak nung cart tapos naka-poker face siya kaya hindi
ako

makahirit.
“Kausapin mo naman ako...” I told him habang naglalakad kami. Hindi niya ako
pinansin.

I sighed. Napadpad na naman kami sa fruit stand.

“May fruits na ah?” takang tanong ko.

“Wala pang strawberries.” Kumuha siya ng strawberries tapos nilagay sa cart.
Napangiti naman

ako. Kahit na naiinis siya... may care pa din siya.

Nagpunta na kaming dalawa sa counter. Nakita ko naman kung paano titigan nung
cashier si

Mikael. Ayos ah? Hindi na nahiya ‘tong babaeng ‘to? Mas maganda pa talampakan ko
kesa

sakanya e.

“Good evening, sir.” Nakangiting bati nung cashier. Tumango lang si Mikael.
Nodzoned?
“Ang ganda naman po ng girlfriend niyo, sir...” ngumiti sa akin ‘yung babae pero
may iba sa ngiti

niya. Plastic e.

“She’s not my girlfriend.” Sagot ni Mikael. I looked at him. Itinaas ko ang kilay
ko. What the hell? I-

deny daw ba ako?!

“What do you—“
“She’s my wife.” Lumingon siya sa akin. “Yeah, she’s pretty. Pretty noob.” He
smirked.

Napahagikgik naman ang cashier. Irequest ko kaya kay Exel na tanggalin sa trabaho
ang

babaeng ‘to? Magpacute ka pa kay Mikael ko, may paglalagyan ka sa akin!

Nakatingin lang ako dun sa cashier na todo ang ngiti kay Mikael.
“Pwedeng ayusin mo ‘yung trabaho mo at huwag mong pag-interesan ‘yung costumer
niyo?” hindi

ko napigilang sabihin. Nakakainis na kasi e.

“Mika...” saway sa akin ni Mikael. I rolled my eyes. Mukhang naintindihan naman ako
nung cashier

dahil hindi na siya nakangiti. Si Mikael naman tumingin lang sa akin.

Wala kaming imikan hanggang sa makarating kami sa sasakyan niya. Naiinis siya sa
akin at ako,naiinis sa cashier.
“Sorry...” I whispered. I looked down at my hands on my lap. Hindi ko siya matiis
e. Ganun naman

kapag mahal mo diba? Ikaw ang magpapakumbaba. Ikaw ang susuyo... ikaw lahat.

He sighed. “You don’t need to be rude to her...” I looked at him... “She’s smiling
at you... flirting!

Naiinis ako!” I huffed.

“Mika, kahit maghubad pa sa harap ko ‘yun, ikaw pa rin ang pipiliin ko. She’s
nothing compared to

you.”
Natigilan ako sa sinabi niya. Hindi naman na siya nagsalita pa ulit. Pinaandar
nalang niya ‘yung

sasakyan niya.

“From now on, I’ll be your driver.” Napalingon ako nung nagsalita siya. “What do
you mean?” I

asked him.

“I’m thinking that I should teach you how to drive pero alam kong hindi ka rin
matututo kung ako
ang magtuturo sa’yo dahil wala sa ituturo ko ang focus mo.” He glanced at me.

“Tss.”

“I’ll be your driver, susunduin kita sa inyo para magpunta sa photoshoot... that
means hindi ka

pwedeng gumala-gala kung saan saan.”

“Pero may usapan kami nila Cielo...”

“Mas gusto mo ba silang kasama kesa sa akin?”

“That’s not what I mean... I—“

“Gusto kong tayong dalawa lang ang magkasama. Just you and me.”
Hindi na lang ako nagsalita. Hindi ko alam kung mahal na ba ako ni Mikael o
nasasanay lang

siyang nandito ako. Kahit naman ako, mas gusto ko siyang kasama... ‘yung kaming
dalawa lang.

Unti-unting bumubuhos ang ulan. Almost 7 pm na din at nagugutom na ako. We’ve

decided na sa

bahay nalang ni Mikael kakain.

“Huwag kang lalabas, hintayin mo ako.” Lumabas si Mikael ng sasakyan. Kukuha daw
muna siya

ng payong sa loob ng bahay niya. Nakatingin ako sa labas. Medyo malakas ‘yung ulan.
Kailan ba ako huling nabasa ng ulan? Wala akong maalala... I opened the door and go
out.

Tumingala ako at pumikit. It’s been a long time since naramdaman ko ang patak ng
ulan.

“What the hell are you doing?” napalingon ako kay Mikael. May dala-dala na siyang
payong

paglabas.

“Ang tagal mo e,” I smiled.

“Ang tigas ng ulo mo!”lumapit siya sa akin at pinayungan ako.

“Mikael, basa na ako. No need to cover me...” I told him. “Bakit ba ang kulit mo?”
nakakunot

niyang tanong.

I shrugged. Kinuha ko ang payong sakanya and walk 5 steps away from him.
“Mika!” lumapit siya sa akin kaya naman napatakbo ako palayo.

“Mika, ano ba?!”

I fold the umbrella and tossed it away. “Now we’re both wet.” I smiled.
Dahil sa lakas ng buhos ng ulan, basang-basa na kaming dalawa.

“Mika, pumasok na nga tayo sa loob!” hinawakan niya ang kamay ko at hinila papasok
sa bahay

niya.

“Wait... let’s enjoy the rain...” pigil ko sakanya.

“Ano na naman bang trip mo?” tanong niya sa akin. I looked at him at bumabakat na
sa white shirt

niya ‘yung katawan niya. Gosh! Ang hot niya tignan!

“I just want to spend the rain with my boyfriend.” I smiled.

“Mika...”

“They never let me play with the rain before. I always wonder how fun it is to
play in the rain...”

tumingala ako sa langit. I can barely open my eyes dahil sa lakas ng ulan.
Hinahayaan ko lang

anag ulan pumatak sa mukha ko.

“Now atleast, masasabi kong may moment na ako sa ulan. I can finally say na
naranasan ko ng

mabasa ng ulan...” I looked at him, nakatingin lang din siya sa akin.

“Come on, Mikael. Give me this one. I know it’s stupid. Sino bang matinong tao ang
gustong

mabasa ng ulan, diba?”

I took a deep breath. “I want this rain to be memorable. Kasi kasama kitang
nababasa ng ulan na

‘to.”

Lumapit ako sakanya, “I love you, Mikael.” Hinawakan ko ang pisngi niya. Nakatingin
lang siya saakin.

“Tara na? Medyo giniginaw na ako e,” I giggled. Naglakad na ako palayo ng bigla
niya akong

kabigin at halikan sa labi.

I closed my eyes as soon as his lips touched mine. He kissed me passionately.

“Gusto kong ‘yan ang maaalala mo tuwing uulan.” Niyakap niya ako at hinalikan sa
buhok. “Hindi

ka mahirap mahalin, Mika...” bulong niya.

“Tara na sa loob? Giniginaw na ako e,” nakangiti kong aya sakanya.

Napangiti siya tsaka umiling. “Tara.”

------------------

“Achuuu!” hindi ko mapigilang hindi mapabahing. Ilang minuto lang naman kami
nakababad sa

ulan e. ang OA ng katawan ko.

“Ang kulit mo kasi.” Napalingon ako kay Mikael. Nakasuot siya ng puting sando at
shorts at medyo

basa pa ang buhok niya. Good thing’s may gamit ako dito. Naiwan ko kasi sa kotse ni
Mikael

‘yung isang bag ko nung hinatid niya ako kaya hidni ko kinailangang magsuot ng
damit niya.

“It was fun...” I smiled to him then sneezed again.

“Fun, huh?” tumaas ang isang kilay niya.

I pout. Pinanuod ko nalang siya habang nagluluto. Nakaka-impress. Ako kasi... hindi
ako

marunong.

“Paano ka natutong magluto?” tanong ko sakanya.

“I took up culinary arts nung college, classmate ko si Ste—“ napahinto siya sa

pagsasalita.

“Kailangan kong matuto.” He shrugged.

He still love her.

“Matagal pa ba ‘yan? Nagugutom na ako.” Hind ko nalang inungkat ang nakaraan. I’m
helping him

to move on... hindi ako gagawa ng bagay na magpapaalala sakanya ng mga bagay na
gusto

niyang kalimutan.

“Saglit na lang.”
Maya-maya, kumain na kaming dalawa. Tahimik lang ako dahil medyo inaantok na ako.
Nadrain

ng ulan ang energy ko.

“Ihahatid na kita sa inyo.” Almost 10 pm na. kinuha ni Mikael ang jacket niya.

“Ayokong umuwi sa bahay.” Sagot ko habang naka-upo sa sofa.

“What do you mean?” kumunot ang noo nito.

“Wala akong kasama sa bahay...” I sighed. Actually, nandun si Kuya Hunter pero
naiinis pa din

ako sakanya.

“Mika... ihahatid na kita. Tumayo ka na diyan...”

“Ayoko nga...” sumandal ako at pumikit. Medyo nahihilo na ako. Gusto kong matulog.
“Mika...” hinawakan niya ako sa braso para tumayo, “You’re hot.”

“I know. I’m beautiful and hot.” I chuckled.

“Tss. Ang init mo...” naramdaman ko ang kamay niya sa noo ko. “Nilalagnat ka.”
Inaantok ako. Gusto kong matulog!

“Ihatid mo nalang ako sa bahay.” I opened my eyes and looked at him.

“Are you sure?” tanong niya. I nodded. Ayokong makita ni Mikael ‘yung isa pang weak
side ko.

Ang dami ko ng flaws na naipapakita sakanya. Tama na ‘yun.

Tumayo ako pero nawalan ako ng panimbang kaya kamuntik na akong mabuwal, mabuti
nalang at

nasalo ako ni Mikael.

“Ngayon alam mo na kung gaano kasaya maligo sa ulan?” he hissed. “Hindi kita
ihahatid sa inyo.

Dito ka na muna.” Binuhat niya ako paakyat tapos pumasok kami sa isang kwarto.
“Kaninong

kwarto ‘to?” tanong ko. Inilibot ko ang tingin ko kaso nahilo lang ako lalo.

“My room.” Narinig kong sabi niya. “Lay down.” Inalalayan niya akong makahiga.
Swear! Parang

binibiyak ang ulo ko. Nahihilo ako.

“Anong gagawin mo?” hinawakan ko ang kamay niya.

“Relax, Mika... Wala akong gagawin.” He whispered. “Just stay there okay? Babalik
ako...”

Ang init ng pakiramdam ko. Ugh!

“What are you doing?!” narinig ko ang boses ni Mikael.

“Ang init!” I hissed. I tried to remove my blouse pero pinigilan ako ni Mikael.

“Mikaela, ano ba?” hinawakan niya ang dalawang kamay ko. “Ang init nga!” asik ko.
Hindi ba niya

maintindihan ‘yun?
“Damn!” he breathes. “Huwag kang maghubad!”

I looked at him. Halos hindi ko siya makita dahil hindi ko maimulat ng maayos ang
mata ko.

“Naiinitan ako!”

“Naka-on ang aircon, Mika... lalamig ‘din mamaya... kaya huwag kang... huwag kang
maghubad.”
“Mikael... ang init.” Humiga ako ulit sa kama niya. Naiinitan talaga ako.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa noo. “Ang init mo pa rin.”

“I know, so please help me take this blouse off!” I hissed.

“No!” he yelled. “Sa lahat naman ng nilalagnat, ikaw ang naiinitan,” bulong niya.

“Sige na naman, hubarin mo na ‘yung damit ko...” my voice was a bit hoarse.

“Mika...”
“Sige, ako nalang...” nahihirapan akong bumangon at hinawakan ang dulo ng damit ko.

“Mikaela Michelle!” frustated niyang asik sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko at
sinubukan

akong pigilan.

“Don’t touch me!”

“Damn!”

Successfully, nahubad ko naman ang damit ko.

“Siguro naman hindi ka na naiinitan?” sarcastically he said.

“I want to sleep...” humiga ako ulit. Narinig ko ang marahas na paghugot ng hangin
ni Mikael.
Naramdaman ko ang paglagay ng comforter ni Mikael sa akin.

“Mikael...” I called him. “Don’t leave me...”

“I’ll never leave you.” Bulong niya sa akin.

“Stay with me, please?” inaantok na talaga ako. Gusto ko nang matulog pero ayokong
iwan niya

ako.

“Dito lang ako. Hindi kita iiwan. Sleep now, Ai...”

“Ai...” napangiti ako.

“Love.” Naramdaman ko ang paghaplos niya sa buhok ko.

“I love you...” bulong ko.

“I know... and I’m thankful...” he kissed me on my temple. “Matulog ka na...”

“I love you, Mikael.” Unti-unti kong nararamdaman ang paghila sa akin ng tuluyan ng
antok.
----------------

Bakit ang init? Tsaka bakit may nakadagan sa akin?

I slowly opened my eyes. Nakita kong may kamay nakayakap sa akin and to my
surprise, I’m only
wearing my bra! Nasaan ang damit ko?

“Mikael!” I yelled. Napabalikwas naman siya ng bangon. “What is it? Okay ka lang
ba?”

natataranta niyang tanong.

“Where’s my blouse?” kinuha ko ang kumot at ipinantakip sa dibdib ko.

Napatingin siya sa akin. Mukha siyang hindi makapaniwala sa tanong ko.

“Seriously, Mika?” napahiga siya ulit. Lumingon siya sa akin, “How are you
feeling?”

“I’m fine...” medyo masakit ang ulo ko pero hindi na katulad kagabi.

“I can’t believe you. Parang wala kang sakit kagabi.” Bahagya siyang natawa.
“Did I do something stupid yesternight?” I asked him. Wala akong maalala. Ang
natatandaan ko

lang, ang init kagabi.

“Stupid? More on seducing, Mika. Maghubad daw ba sa harap ko?” tumingin siya sa
akin bago

bumangon.

“Sorry... Hindi ko alam ang—“

“It’s okay. Nabigla lang ako sa’yo.” Kumuha siya ng tshirt niya at inabot sa akin.
Isinuot ko naman

agad.

“Naiinitan ka at the same time, giniginaw kaya niyakap kita. Don’t worry, wala kong
ibang

ginawa...” nag-iwas siya ng tingin.

“I know... and I trust you.”

“That wasn’t easy. Just so you know.” He filled his lungs with air. “Can I ask you
something?”

“What is it?”

“Kung magkakasakit ka...” he looked at me, “gusto kong ako ang kasama mo. Not
because I want

to see your body when you’re acting like a stripper,” napasimangot naman ako sa
sinabi niya.

“Don’t get me wrong, Mika. Ayoko lang na may ibang nakakakita ng katawan mo.”
I nodded. “Sorry about what happened.”

“It’s okay. No harm done. It’s hard to control it, but I’m fine.”

Napangiti naman ako. Bumangon na ako at lumapit sakanya.

“Thank you, Mikael.” I kissed him on the cheeks. “I love you.”

He smiled to me. “I’m not going to accept your thank you since pinaharapan mo ako
kagabi.”

“What do you—“

Nanlaki ang mata ko ng halikan niya ako. What the?!

“Now, we’re even.” He smiled to me and winked. “Let’s go downstairs?” tanong niya.
Bago pa ako

makasagot, inakay niya na ako pababa.

=================

Chapter 10

#UnwantedGirlfriend

#MikMik #MiLan

Twitter - @vampiremims
Vote. Comment. Fan. =)

----------

“Where do you want to go, MM?” I looked at Lance when I heard him. I sighed.
“Believe me,

Lance, ayaw mong malaman kung saan ko gustong pumunta kaya ikaw nalang ang
magdecide.”

Lumingon nalang ako sa labas and I saw Kuya Thunder looking at us. I rolled my eyes
on him.
Pinilit niya akong lumabas kasama si Lance. Hindi niya ako pinagalitan dahil umuwi
ako ng umaga

na, ‘yun naman pala ipipilit niya sa akin ang date na ito.

“Edward, take care of our baby, okay?” sumilip siya sa bintana ng kotse ni Lance.

“Of course, I will.” Lance smiled at him.

“And for you princess, behave, okay?” he smiled at me. I frowned at him. “I hate
you.” I whispered.

“I love you more.” Ginulo niya ang buhok ko bago muling tumingin kay Lance. They
were like

talking in minds. Tss. I don’t care at all. Naiinis ako sakanilang dalawa.

Nagsimula ng magmaneho si Lance. Sa labas lang ako nakatingin. I know Lance’s a

good man,

kaso si Mikael ang gusto kong kasama e. Si Mikael lang.

“Ilang beses mo na ba akong napatay sa isip mo?” napalingon ako sakanya ng
magsalita siya.

“Pardon?”

“I know exactly who you want to be with... but can you spend this day with me, MM?
you and me.

Tayong dalawa lang.” nakita ko ‘yung sincerity niya habang sinasabi niya ‘yun.

“Why me, Lance? I’m pretty sure maraming gustong makasama ka. Bakit ako?” I asked
him.

Napangiti naman siya, “Ikaw ang gusto kong makasama. Hindi sila.”
“Lance...”

“I know you love him, MM. But I just want you to know that I’m happy now that
you’re here with

me. I’m not going to ask for more. Makita lang kita at makasama, okay na ako.”

I sighed. “Okay. Let’s enjoy this day.” I smiled to him.

“Thanks Mikaela.” He smiled at me. Tumango nalang ako at tumingin ulit sa labas.

Ano kayang ginagawa ni Mikael? Ang alam ko may photoshoot siya ngayon e. Hindi ko
alam kung

dapat ko bang sabihin sakanya ang gagawin namin ni Lance. Well, wala naman kaming
gagawin

e. We’re just going to spend the day together. ‘yun lang naman. Wala naman kaming
ibang

gagawin.

“Saan ba tayo pupunta?” tanong k okay Lance maya-maya, wala akong alam sa lugar na

pupuntahan namin e.
“It’s a surprise, MM.” he smiled and winked at me. “Bahala ka nga...” natawa nalang
ako.

Nakakapagtaka lang kasi si Lance. I know how playboy he is... sa tagal na

magkakilala n kami,

never pa siyang nagkaroon ng girlfriend na steady. ‘yung as in tatagal ng buwan o

taon. Laging

days lang. Masungit and yet, playboy. Bipolar. Tss.

“MM...” he called me. Lumingon naman ako sakanya. “Hmmmm?”

“What’s with Kerko?” tanong niya habang nagdadrive. If I’m not mistaken, natanong
na niya sa

akin ‘to.

“What’s with him?” tanong ko.

“Why him?”
“Why not him?” kumunot ang noo ko.

“Mika...”

“We’ll spend the day together right? Huwag mo ng banggitin si Mikael... lalo ko
lang siyang

namimiss at baka iwan kita para lang makita ko siya.” I teased him.
Hindi naman ako manhid. Ayoko lang maniwala. Ayokong maniwalang gusto niya ako
dahil mahal

ko si Lance. Kaibigan ko siya. Ayokong mawala ‘yung friendship namin. Hindi ganun
karami ang

kaibigan ko. Iilan lang ang totoo... he’s one of them that’s why I’m treasuring
him... our friendship.

“Okay.” He sighed in defeat.

Wala na kaming kibuang dalawa hanggang sa makarating kami sa isang amusement park.
“What are we doing here?” tanong ko kay Lance matapos niyang ipark ang sasakyan
niya. He

shrugged.

“Hindi ka pa nakakapunta dito, diba?” he asked me and smiled. “I want to be the

first person na

makakasama mo dito. Para kung sakaling pupunta ka sa mga lugar na ganito, ako ang
maaalala

mo. Ako ang unang papasok sa isip mo...”

Hinawakan niya ang kamay ko at tinignan ako sa mukha. “Kahit ngayon lang Mika...
gusto kong sa

akin lang ang oras at atensyon mo. Pwede ba ‘yun?”

Nakatingin lang ako sakanya, hindi ko alam ang sasabihin ko... o mas tamang
sabihing ayokong

sabihin ang sagot ko.

He sighed at binitiwan ang kamay ko. “Tara na sa loob?” he asked me. Tumango naman
ako.

Nagpatiuna siya sa paglalakad, sumunod nalang ako.

Nakikita ko ang mga mata ng mga babae na tumititig kay Lance. Sino ba namang
hindimapapatitig kung may ganyan kagwapo kang lalaking nakikita. I remember Mikael
nung nasa mall

kami, all eyes on him. Nakakainis na nga ‘yung mga babae dahil parang hindi nila
nakikita na

kasama ako ni Mikael. Like duh? Walang wala naman sila sa akin. Tss.
"Ang bagal mo...” hinawakan ni Lance ang kamay ko at hinila palakad. He’s smiling
at

nakakahawa ang ngiti niya.

“San mo unang gustong sumakay?” tanong sa akin ni Lance.

“Gusto ko ng ice cream.” I told him. Kararating lang, sasakay agad? Takot ako sa
matatas na

lugar.
Natawa naman si Lance, “Sure, bibili ako. Wait for me.” He smiled and walked away.
Naupo

nalang muna ako sa isang bench at pinagmasdan ang mga tao sa paligid.

Kung si Mikael ang kasama ko, malamang pinagkakaguluhan na ‘yun ngayon... silly, as
if naman

maaaya kong pumunta dito ‘yun. Mas gusto pa nung nasa bahay niya kami o kaya sa
studio kesa

sa kung saan saan.

Gusto kong mamasyal kami kasi gusto kong ipakita sa mundo na sa akin ang pinaka-
gwapong

nilalang sa mundo pero ayaw ni Mikael.

“Ang gwapo nung lalaki nu?” narinig kong tanong nung babae sa kasama niyang babae.
Nasa

kabilang bench sila.

“Oo nga e! Grabe! Ang gwapo gwapo niya talaga. Kung boyfriend ko ‘yun, hindi ko
hahayaang

naglalakad mag-isa ‘yun! Ipagmamalaki ko sa mundo na akin siya!” sagot nung kasama
niyang

babae na nerd.
“True! Naku! May gf na kaya si kuyang gwapo? Mag-aapply ako!” sagot naman ni
babaeng curly

na may kasamang hampas pa.

Sino ba pinag-uusapan nila? Si Lance? Well, pwede namang hindi si Lance dahil hindi
lang

naman siguro si Lance ang lalaking gwapo dito.

“Gaga! Ako muna! Mas maganda ako sa’yo e. Mas may pag-asa ako!” sagot ni nerd.
“Kapal naman your face. Mas maganda naman ako sa’yo!” hindi papatalong banat ni
curly.

Napailing nalang ako. Kawawa naman ‘yung lalaki. Wala siyang kaalam-alam na may
nag-aaway

na dito dahil sakanya.

“Mas maganda ako!” – nerd

“Pinaka-maganda ako!” – curly

“Kapal ng mukha mo!” – nerd

“Mas makapal ang iyo! Inagaw mo nga ang boyfriend ko e!” – curly

Luh? Seryoso?
“Hindi ko siya inagaw! Mas mahal lang niya ako!” – nerd

“Nilandi mo kasi siya!” – curly

“Kasalanan ko bang mas maganda ako?!” – nerd

“Kasalanan mong malandi ka!” – curly

Hala? Nag-away na talaga sila?

“MM?” napapitlag ako ng bigla akong tinawag ni Lance.

“Lance!”

Nakita kong tumingin din si nerd at curly kay Lance.

“Ang gwapo niya!” – nerd

“Oo nga, kaso mukhang may girlfriend!” – curly, sabay tingin sa akin.
“Ang ganda nung girlfriend, walang-wala tayo.” – nerd

“Oo nga, ‘dun nalang tayo sa lalaki kanina! Ang gwapo gwapo nun!” – curly

“Oo, tara, hanapin natin siya.” – nerd

Tapos magkahawak kamay silang umalis sa pwesto nila.

“Kilala mo sila?” tanong sa akin ni Lance pagka-abot niya nung ice cream.

“Nope...” I shook my head and smile. “Pero natatawa ako sakanila.”

“Why?”

“Wala lang...” I shrugged.

I started licking my ice cream at nagulat ako ng biglang punasan ni Lance ang gilid
ng labi ko.

“Ang kalat mo kumain.”

I heard that before... kay Mikael.

Ugh! Sabi ko sakanya, hindi ko siya guguluhin ngayon pero siya naman ang gumugulo
sa isip ko.

Si Lance ang kasama ko pero si Mikael ang laman ng isip ko.

“Okay ka lang?” tanong niya. “Oo.” Tipid kong sagot.

Kahapon ko pa gustong itext o tawagan si Mikael... hindi ko magawa dahil ayokong

istorbohin

siya. Ano na kayang ginagawa nun ngayon?

“Tara na...” aya ko kay Lance. Tumayo na ako at naglakad. Maraming tao kahit hindi
naman peak

season. Nakakatuwa ‘yung mga batang naghahabulan, mga nagkukulitan... never kong

naexperience ‘yan e.

Bata pa lang kami, may hindi na pagkakaintindihan sila Kuya. Alangan namang
makipaghabulan

ako sa sarili ko?

You really can’t have it all... mayaman nga kami, pero hindi naman ganun kasaya ang
buhay

namin. Hindi ko nakasama ng matagal ang mga kuya ko. Yes, we’re closed... kahit
hindi kami

lumaking magkakasama, close naman kami.

Kapag nasa Pilipinas ako, ilang buwan lang akong nagssta dito, pinakamatagal na ang
3 buwan

pero hindi ko pa sila makasamang dalawa dahil hindi naman sila nagsstay sa bahay.

Sumakay kami sa iba’t ibang rides pero iniiwasan ko ang matataas na rides. Hindi ko
talaga kaya.

Ayoko.
Mas lamang pa ang paglilibot namin kaysa sa mga nasakyan naming rides.

“Sa rollercoaster tayo?” aya sa akin ni Lance.

“Huh?!” bago pa man ako maka-oo, hinila na ako papunta sa rollercoaster ni Lance.

“Lance!” dire-diretso kami papunta sa entrance ng rollercoaster. Ni hindi kami

sinita na sumingit
kami.

“Come on...” inalalayan ako ni Lance umupo. Gusto niyang sa harap pa kami umupo
pero todo

tangi ako. Ayoko pang mamatay, utang na loob!

“Bakit dito?!” I hissed. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Ayoko dito! Takot ako sa
heights!
“Trust me...” hinawakan niya ang kamay ko.

“Damn!” napapikit ako ng magsimulang umandar ang rollercoaster.

Ang higpit ng hawak ko kay Lance. Natatakot akong dumilat!

Puro sigawan ng tao ang naririnig ko. Hindi ako makasigaw... natatakot ako!
“I asdfghjkl you Mikaela!”

Ano daw?!

Halos hindi na ako humihinga ng matapos ang ride. I slowly opened my eyes.
Hawak pa din ni Lance ang kamay ko.

“Are you okay?” tanong niya.

“Oo.” Sagot ko na tila wala sa sarili. I tried to inhale more oxygen dahil
pakiramdam ko, hindi ako

makahinga.
“MM, I’m sorry. I brought you here para malabanan mo ‘yung takot mo... pero parang
mas natakot

ka pa... I’m sorry.” Niyakap niya ako at hinalikan ang buhok ko.

“I’m okay...” I inhaled some oxygen again. “I’m fine...” I closed my eyes.

“Gusto mo na bang umuwi? Ihahatid na kita...” bulong niya.

“No... this day is for you and me. Nabigla lang ako.”
“Mikaela...”

“I’m fine...” I smiled. “I just need to go to the little gilr’s room.” Paalam ko
dito.

“Samahan na kita.”
“I’m fine. Hindi ako maliligaw.” Naglakad na ako papuntang comfort room. Ang bilis
pa din ng tibok

ng puso ko. Damn!

Humarap ako sa salamin at ang nakita ko, isang namumutlang Mikaela Michelle. Dam n
that fear.

Pwede bang carousel lang ng carousel? Bakit kasi naimbento ang matatas na rides.

“Nakita mo ‘yung gwapo kanina sa pila ng rollercoaster?” narinig kong sabi nung
babaeng

naglalagay ng lipstick sa babaeng naglalagay ng foundation.

“Ay, oo! Ang gwapo niya at mag-isa lang siya. Pero may tinitignan siya kanina e...
nakita mo ba?”

– foundation girl

“Hindi e. sino kaya ang tinitignan nung gwapong lalaki kanina?” – lipstick girl

Ano ba ‘tong lugar na ‘to? Nagkalat ang gwapo at lahat nalang ng babae, nakikita
sila maliban sa

akin? Tss.
“Hindi ko alam... baka kung kasing ganda niya tayo, baka mapansin tayo nun...” –
foundation girl

Nakita ko sa dulo ng mata ko ang pagtingin nila sa aking dalawa.

“Oo nga e, tara na nga.” – lipstick girl

Naiwan akong mag-isa sa loob ng cr. Napahawak ako sa dibdib ko. Medyo kalmado na
ang tibok

ng puso ko.

Kinuha ko ang cellphone ko and texted him. Hindi ko na kaya. Namimiss ko na siya.

I miss you.
Gusto lang malaman niyang kahit hindi kami magkasama, siya ang nasa isip ko. Alam
kong

walang pag-asang mamiss niya ako. Baka nga natutuwa pa ‘yun na wala ako e. Baka at
peace pa

ang pakiramdam niya kasi walang gumugulo sakanya.

Gustuhin ko mang umalis ngayon, hindi ko siya kayang iwan. Hindi ko pa siya kayang
iwan dahil

alam kong hindi pa siya okay. Hindi pa siya tuluyang nakakalimot.

Alam kong kung papipiliin siya, mas gugustuhin niyang wala ako sa tabi niya. Pero
gusto kong

maging okay siya kaya naman kahit ayaw niya, nagsstay pa din ako. Pinipilit ko pa
din ang sarili

ko. Pinagsisiksikan ko pa rin ang sarili ko.

“Kaya mo ‘yan, Mika...” ngumiti ako sa sarili ko.

Lumabas na ako ng cr at bumalik sa pinag-iwanan ko kay Lance.

“Lance?” inikot ko ang mata ko pero wala siya. “Lance?” I called out again. Nasaan
na ‘yun?
Kinuha ko ang phone ko at tinawagan siya.

“Where are you?!” tanong ko pagkasagot niya sa tawag ko.

“I need to go somewhere else, MM.” sagot niya.

“What?!” iniwan niya ako dito?

“Sorry, Mikaela.”

“Hell, Lance! Iniwan mo ako dito?!” I hissed. “Paano ako uuwi?!”

“Hindi kita iniwan para malungkot ka. Umalis ako para sumaya ka.”
“Ano?!” naguguluhan ako sa sinasabi niya.

“I want you to be happy, Mika. Always remember I’m always here for you.”

“What are you—“

Then the line went off.

Great! Paano ako uuwi?!

“Nakakainis!” I shrieked.

Napaupo nalang ako sa bench at tumingin sa paligid ko. Halos gabi na din. I checked
my phone

pero wala namang text o missed call galing kay Mikael.

Ganun siya ka-busy?

Buti pa ‘yung mga couples na nandito, masaya. Si Mikael ko kaya nasaan na?

Napatingin ako sa katapat na bench.

Napakunot ang noo ko. Mikael?

Okay... I’m hallucinating. Ano namang gagawin ni Mikael dito. Ni hindi niya nga
alam kung nasaan

ako e.

Tinitigan ko lang siya at hinihintay kong mawala siya pero ilang segundo na ang
lumipas, nandun

pa din siya.
Tumayo ako at naglakad ng marahan papunta sakanya.

Hindi pa din siya nawawala?

Naka-upo lang siya at nakatingin sa akin hanggang sa makalapit ako sakanya.

“Hindi ka pa din nawawala?” bulong ko. Ilang beses kong ipinikit ang mata ko.

“Gusto mo ba akong mawala?” tanong niya sa akin.

Nanlaki ang mata ko, “Mikael?” I poked his cheeks at nahawakan ko siya.
“Mikael!” hindi ko napigilan ang sarili ko at niyakap ko siya.

“Mika, ano ba?” hinawakan niya ako sa magkabilang balikat.

“Mikael!” mas lalo kong hinigpitan ang yakap sakanya. Nandito talaga siya!

“Okay ka lang ba?” tanong niya sa akin.

I nodded and smiled at him. “I missed you.” I whispered.

“Really? Hindi ‘yun ang nakita ko kanina.” He scoffed.

“Huh?” kumunot naman ang noo ko. Anong sinasabi niya?

“Tss. Nothing. Let’s go?” hinawakan niya ang kamay ko at naglakad-lakad kami.
Kinuha niya rin

ang bag ko at siya ang nagdala.

“Kanina ka pa ba nandito?” tanong ko sakanya.

Ngumiti lang siya sa akin. “Mikael!”

“I was worried about you. Hindi ka nagtext kahapon mula ng ihatid kita. Hindi ko
alam kung

nilagnat ka ba ulit o ano.” He sighed tapos mas hinigpitan niya pa ang hawak sa
kamay ko. “It’s a

good thing I can track your phone at hindi ako nahirapang mahanap ka.”

“Hinanap mo ako?”

“Yes. And I saw you and Saavedra. You’re happy with him.” He looked down at me.
“You saw us?”

“Kanina pa ako nandito.” he shrugged,

Siya kaya ‘yung tinutukoy nung mga—

“Si kuyang pogi!” napalingon ako ng may magsalita sa gilid namin. Si nerd at si
curly.
“Oo nga! Grabe ang gwapo niya talaga! Hi Kuya!” – Curly

Nagkatinginan kaming dalawa ni Mikael. Napangiti naman ako.

“Ay kasama niya si Ateng maganda na may kasama ding pogi kanina.” – nerd
Inakbayan naman ako ni Mikael. “Tara na?” bulong niya.

Tumango nalang ako.

“Wait lang kuya!” humarang sa amin si Curly at Nerd.

“What?” pasungit na tanong ni Mikael sa dalawang ‘yun.

Halatang nabigla silang dalawa sa pagsusungit ni Mikael.

“Itatanong lang naman namin kung single ka...” – Curly

Tumaas naman ang kilay ko sa tanong nung babaeng kulot.

“Oo nga, single ka ba? Kasi ‘yang kasama mo kanina, may kasamang gwapo ‘yan e.”
sabat

naman ni Nerd.

Tumingin sa akin si Mikael at ngumiti.

“Nakikita niyo ba ‘yung babaeng katabi ko?” tanong ni Mikael sa dalawang babae.
Tumango

naman sila.
“Congrats! Nakikita niyo ‘yung babaeng papakasalan ko. I’m not single and I’m not
available. Ibelong to her. So if you’ll excuse us? I want to spend the rest of the
day with her.” Inakay na niya

ako palayo sa dalawang baliw.

“Bakit kasi ang gwapo mo?” bulong ko habang naglalakad kami.

“I’ve been asking the same question... bakit ang ganda mo at ang daming
nagkakagusto sa’yo?”

he gave me a quick kiss on the lips at nauna na siyang maglakad.

Napangiti nalang ako at hinabol siya, ikinawit ko ang kamay ko sa braso niya.

“Thank you for coming. I bet, nagkita kayo ni Lance...”

“Yeah...” he nodded.
Natigilan ako sa paglalakad ng makita kong tinatahak namin ang daan papunta sa
ferris wheel.

“Mikael...”

Nilingon niya ako at inilahad ang kamay. “I’m here. Don’t be scared. Hindi kita
pababayaan.”
Iniabot ko sakanya ang kamay ko. I took a deep breathe bago ako naglakad.

“Are you okay?” tanong sa akin ni Mikael habang naghihintay kami.

Tumango ako. Katatapos ko lang kanina sa roller coaster, ngayon, ferris wheel
naman?

“Let’s go?” ngumiti siya sa akin.

Sumakay na kami sa ferris wheel. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Kinakabahan ako
pero pinipilit

kong maging okay dahil kasama ko naman si Mikael.

“Don’t be scared, Ai. I’m here. Hindi kita pababayaan...” hinawakan niya ang kamay
ko.

Hindi ako makapagsalita. Hindi ko alam kung ano ba ang sasabihin ko.
Naramdaman ko ang dahan-dahang pag-andar ng ferris wheel.

I gasped. Kaya mo ‘to, Mika. Huwag kang titingin sa labas.

“Mika...” he called me. I looked at him.

“I’m scared...”

“Don’t be. Andito ako oh.” He smiled at me. “I’ll help you with this.”

Uneven ang paghinga ko. Kinakabahan ako at natatakot.

Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Mikael.

Nang mapunta kami sa pinaka-taas ng ferris wheel, hinawakan ni Mikael ang

magkabilang pisngi

ko at hinalikan ako sa labi. Hindi ko nagawang magbukas ng mata dahil sa bilis ng

pangyayari.

He pulled me by the neck and kiss me deeper.

“I want you to remember that kiss whenever you’re scared. I will always be here for
you, Mika.

You’re the closest to me now and I’m not going to let you go.”

Hindi ko maiwasang hindi pangilidan ng luha.

“I’m your Superman, remember?” he smiled at me.

“Yeah... and I’m your Darna.” Napangiti ako.

“Yeah. Superman and Darna.” natawa siya at hinalikan niya ako sa noo at niyakap.

Face my fears? Paano ko gagawin ‘yun kapag ang kailangan ko ng harapin... ay ang
takot kong

mawala siya sa akin? Sinong kasama kong haharap ‘dun? Natatakot ako. Hindi ko kaya.

=================

Chapter 11

#UnwantedGirlfriend

Twitter - @vampiremims
 Vote. Comment. Fan. =)

----------

“Hi, Ate Tintin!” bati ko kay Ate Cristine nang pumasok ako sa Sweet Desire. Halata
namang

nabigla siya sa pagdating ko.

“Michie!” lumapit siya sa akin at niyakap ako. “What brought you here?” she asked
me.

“Uhh...” napakamot ako sa batok ko.

“Come on, kumain ka muna... I know your favorite... strawberry.” She giggled.
Hinila niya na ako

papunta sa isang upuan pero pinigilan ko siya. “Sa kitchen nalang tayo, Ate...”
Kumunot naman ang noo niya. “Why?”

Napayuko... nahihiya ako sakanya e.

“Sige na nga. Sa loob na tayo.” She smiled at me at naglakad na kami papunta sa

kitchen.
Inilibot ko ang mata ko. Ganito pala sa loob ng kitchen? Maraming oven? Baka
bakeshop ‘to. Aish!

“So... why are you here? Wala pa si Steph...” napalingon ako kay Ate Tin, umupo na
muna ako.

“Hindi naman si Ate Steph ang pinunta ko... I came here to ask you a favor.”

Napatuwid ang likod niya. “Ako?”

I nodded.
“What is it?” lumapit siya sa akin at umupo sa tabi ko.

I took a deep breath. “Can you teach me how to...”

“How to make someone fall for you?” she smiled sweetly.

Kumunot naman ang noo ko. Anong sinasabi nito?

“You love Kerko, right?” tanong niya sa akin habang nilalaro ang mga measuring cups
sa gilid.

Tumango ako. Alam naman ata ng lahat ‘yun?

“Nakikita ko ang sarili ko sa’yo.” She looked at me. “Mahal na mahal ko din si
Cupid.”

“He’s lucky to have you.”

“I am luckier to have him.” Kitang kita ang sigla sa mga mata niya.

“You’re both lucky, then.” I smiled.

 “Kung mahal mo si Kerko, huwag mo siyang sukuan. I tried to forget Cupid before.
May point na

sumuko na ako kasi parang wala namang nangyayari e. Parang walang patutunguhan ang
lahat.

Parang in love pa din siya sa ex niya...” she’s talking about Ate Zyline. “But
everytime I tried to

forget him, he’s making a thousand more ways to make me fall in love again.

“He loves you so much, Ate Tin...”

“I know that, and I’m thankful for each and every day that I get the chance to be
with him. Mahal

na mahal ko talaga ang mokong na ‘yun e.” halatang halata sa mga ngiti niya na
masaya siya kay

Kuya Gelo.

“I am happy for the both of you. I know hindi pa kita ganun ka-close, pero mukhang
alam ko na

kung bakit ka niya minahal...” napangiti ako. “Minahal mo siya kahit na siya mismo,
hindi kayang

mahalin ang sarili niya.”

She smiled at me, “Kaya huwag kang susuko kay Kerko. I know he’s so masungit at
times, pero

mabait ‘yan.”
Hindi ko mapigilang matawa. “All the times ang kasungitan niya, Ate...”

“That’s because he can’t admit that he likes you. Defense mechanism ni Kerko ang
pagsusungit

sa’yo.” Hinawakan niya ang kamay ko. “Ibang-iba siya kay Steph at sa’yo.”

“What do you mean?”

She shrugged. “Ikaw na bahala mag-isip diyan.”

“Ate Tintin...” I pout.

“You’re so cute, Michie.” She smiled.

“Ate naman e...”

“Ikaw ang maid of honor ko since hindi na pwede si Steph, ha?” tumalikod na siya sa
akin.

“Okay...” napayuko nalang ako.

“Michie...” lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. “Whatever you’re doing,
ituloy mo

lang.”
“Kasi...”

“Don’t be scared to show what you really feel. Kung mahal mo si Kerko... ipakita mo
lang sakanya

and eventually, he’ll see your worth.”

“Ate Tintin kasi—“

“Okay lang ‘yan, Michie. Napagdaanan ko na ‘yan.” She smiled again.

“Pero—“

“I’ll support you in any way.”

“Ate Tin, magpapaturo lang naman akong magbake ng cake e.” dire-diretso kong sabi.
Kung ano-

anong sinabi niya, alam ko naman ‘yun.

“Huh?” natigilan siya sa sinabi ko.

“Magpapaturo ako sa’yong magbake...”

“Bakit?” kumunot ang noo niya.

“I want to do it for Mikael.” I shrugged.

“Are you sure?”

“I am.” I smiled. Gusto kong gawin ‘to for Mikael.

“Okay... Sige, I’ll teach you.” Alanganin siyang tumango sa akin. "Pero dapat kay
Kerko ka

magpaturo e..."

"Kay Mikael?"

"Nevermind. Sige, ako nalang." ngumiti siya pagkatapos.

Napahugot ako ng malalim na hininga. Kaya ko ‘to.

-------------

“Hello, Mikael?” bungad ko ng sagutin niya ang tawag ko.

“Why?” sagot naman niya sa akin.

“Can I go to your house?” I asked him.

“Why?” tanong niya ulit.

Seriously? Wala ba siyang ibang isasagot sa akin?

“Ayoko sa bahay e. Please?”

“Tss. You have my keys, bahala ka.” Sagot niya.

Napangiti naman ako ng mapatingin ako sa keychain ko. Nandito ang susi ng bahay
niya. He gave
it to me.

“Okay,” napangiti ako. “Uuwi ka ba ng maaga?” tanong ko. Geez. I sounded like a
wife.

“I’m not sure. Marami akong gagawin sa studio. Why?”

“I’ll wait for you. May surprise ako e.”

“Okay. Don’t you dare try to drive, Mika...”

“Yes, sir.” Pabiro kong sagot.

“I’m serious.” I'm sure, naka-pokerface 'yan.

“Hindi ako magmamaneho. Magca-cab ako.”

“Text me the plate number and if possible, try to get a picture of the driver. Send
it to me.”

Kumunot naman ang noo ko. “Why would I do that?”

“Tss. Just do it, okay?” tila naiinis na niyang sagot.

“Okay...” hanggang telepono, ang sungit niya talaga.

“May sasabihin ka pa ba?”

“Yeah... I love you.”

Hindi kaagad siya sumagot.

“Are you still there?” tanong ko. Tanga naman kasi Mika, mag-I love you ba? Tss.

“Yeah... Uhh... Take care, Ai.”

Makuntento ka, Mika... Makuntento ka muna.

“Sige, may bibilhin pa ako e.” paalam ko dito.

“What is it?” he asked me.

“Basta...”
“Tss. Whatever... and Ai...”

“What is it?” kailangan may pambibitin?

“Uuwi ako ng maaga.”

Napangiti naman ako.

Nagpunta na ako sa mall para bumili ng ingredients ng chocolate strawberry cake na

gagawin ko

for Mikael.

Kanina, nung tinuruan ako ni Ate Tintin, medyo maayos naman ang nagawa ko. So
siguro,

magagawa ko na mamaya ng mas maayos ‘yun. I have the recipe with me kaya Ii’ll be
fine.
Past lunch na nung makarating ako sa bahay ni Mikael. Sinend ko din sakanya ang
plate number

nung can pero hindi ko na kinunan ng picture si Manong Driver. OA naman kung
sabihin kong

mag-smile siya.

Dinala ko na sa kusina ang ingredients ko. Good thing is, may oven si Mikael dito.
He took up

culinary kaya nagluluto din ‘yun ng kung ano-ano.

“Okay, Mika... kaya mo ‘yan!” with matching 'aja' gesture pa 'yan.

Kinuha ko ang isang apron ni Mika na purple ang kulay. Actually, binili naming ‘to
together. Isa

lang kasi ang apron niya kaya nagpabili ako and I’m so happy ng makita ko ang
purple apron sa

kusina niya nung nagpunta ako ulit.

Inihanda ko na ang ingredients...

1 box of milk chocolate mix, ¾ cup of water, 1/3 cup vegetable oil, 3 eggs, 1
container of

strawberry yougart (6 oz), 1 container of whipped fluffy white frosting, ¾ cup

frozen thawed
reduced-fat whipped topping, 20 fresh strawberries, 2 tablespoons miniature
semisweet chocolate

chips.

Ingredients ready! Now... the procedure.

Kinuha ko ang phone ko. Nandun kasi ang procedure. Masyado akong tamad magsulat
kaya

pinatext ko nalang kay Ate Tintin.

Pinaghalo-halo ko ang nga ingredients gaya ng sabi ni Ate Tintin.

Naghiwa na din muna ako ng strawberry. Siguro sa 5 pieces na strawberry, tatlo ang
kinakain ko,

dalawa lang ang hinihiwa ko. Buti nalang marami akong binili kanina. Expected ko na
‘to e.

“Ouch!” damn. Bakit ba lagi akong inaaway ng kutsilyo?

Napaka-noob mo, Mika. Paano ka ba magugustuhan ni Mikael kung ganyan ka katanga at

kalampa?

Natapos naman ako sa ginagawa ko. Natapos akong may tatlong band-aid sa daliri ko.
My index,

middle and pinkie finger suffers. Buti nalang may first aid si Mikael and I saw him
cure my wound

before. Ginaya ko nalang, minus the alcohol thing. Basta hinugasan at nilagyan ko
ng band-aid,

tapos!

Nagpunta muna ako sa sala at umupo sa couch.

Inilibot ko ang tingin ko sa bahay ni Mikael. Since we came back, ginagawa ko ng
tambayan ‘to.

I’m always here for him... I’m cheering him up kahit na alam kong inis na inis na
siya sa akin.

Naiinggit ako sakanya... sa bababeng mahal ni Mikael.

Mahal na mahal siya ni Mikael. Bawat galaw niya, nakasunod si Mikael... bawat gawin
niya, naka-

alalay si Mikael... kahit wala siyang gawin, mahal pa din siya ni Mikael... pero
ako... I’m trying my

best pero kulang e. Hindi ko pa din siya matulungan.

Sumandal nalang ako at pumikit. “I can’t wish for him to love me. Ayokong mahalin
niya ako ng

dahil lang sa hiling.”

Kung mamahalin niya ako, gusto kong mahalin niya ako kasi ‘yun ang nararamdaman
niya.

-------------
“Mika, wake up.” Naramdaman ko ang bahagyang pagtapik sa pisngi ko.

“Ano ba...” I moved my face away. Inaantok pa ako e.

“Mika...” ayaw ako tigilan nung kung sinuman.

“Ano ba?!” I yelled as I opened my eyes. “Mikael?!” anong ginagawa niya dito?!

“Bakit diyan ka natulog?” tanong niya sa akin. Napatingin ako sa kinalalagyan ko.
Nakatulog pala

ako sa sofa. “Naka-apron ka pa...” napayuko ako. Suot ko pa pala ‘yung apron na ang
daming

chocolate stain.

“Inantok kasi ako kanina matapos kong ilagay ‘yung cake sa—‘yung cake!” napatakbo
ako

papunta sa kusina. Hala! Stupid! Bakit ako natulog?!

“What cake?” tanong sa akin ni Mikael habang nakasunod sa akin.

Binuksan ko ang oven at dali-daling kinuha ang cake.

“Mika, no!” he yelled.

“Ouch!” nabitawan ko ‘yung cake ng mahawakan ko ang container. Ang init!

“What do you think you’re doing?!” lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.
Tinignan niya

ito. “What happened?”

Binawi ko naman ang kamay ko, “It’s nothing.” Tumalikod na ako at kumuha ng holder
para ilabas

ang cake ko.

“Uhhh... pwede bang umakyat ka muna sa kwarto mo?” paki-usap ko sakanya.

“Bakit may—“

“Huwag kang lalapit!” humarap ako sakanya. “Just go to your room, please?” itinulak
ko siya

palabas sa kusina niya.

“Bakit ba?” tanong niya.

“Just do it, okay?!” I hissed.

Binalikan ko ang cake ko ng maka-alis na si Mikael.

“Anong nangyari sa’yo? Hindi ka mukhang cake!” Napakamot ako ng batok. “Baka
gumanda

kapag may design na...”

I started to put chocolate, cream and strawberries on it. Ginawa ko na ang lahat ng
magagawa ko

pero...

“Ugh! Hindi ka ba talaga aayos?!” I cried.

“What’s that?” tanong ni Mikael sa akin. I looked at him, teary-eyed.

“Cake.” Napayuko ako. Bakit ba wala akong magawang tama?

“Cake?” halatang nabigla siya sa sinabi ko.

“I know, hindi siya mukhang cake... pero cake talaga ‘yan!” napaupo nalang ako at
yumuko sa

lamesa.
“Wow. You baked.” Nilingon ko siya... “Yeah... and I failed.” Bumalik ako sa
pagkakayuko.

Lumapit siya sa akin at tumabi. “It’s okay, Mika...”

“Bakit laging ganito? I’m such a failure to everyone...” hindi ko na mapigilang

umiyak. “I’m a failure

to my mom and dad because I’m a brat... I’m a failure to Kuya Thunder and Hunter
dahil dapat

pinagbabati ko sila pero hindi ko magawa... I’m a failure to you. Simpleng cake
lang hindi pa kita

magawan!”
“Mika, hindi ka failure.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko.

“Bakit ganun... lahat naman sinusubukan ko e. lahat ginagawa ko. Pero bakit laging
palpak? Wala

na akong ginawang tama. Wala na akong ginawang matino.”

“You’re just upset, Mika...” dinala niya ako sa dibdib niya at niyakap.
“Hindi ako marunong mag-drive, hindi ako marunong magluto, hindi ako marunong
sumayaw,

kumanta, maglinis... I can’t even do the dishes! Wala akong kwentang tao!” tuloy-
tuloy lang sa

pag-agos ang luha ko.

“And that damn cake? Surprise ko dapat sa’yo ‘yan e! pero it look like a mess!
Kahit ako, hindi ko

kakainin ‘yan e!”

“Why can’t I be like her? Bakit hindi nalang ako siya? Bakit hindi nalang ako ‘yung
mahal ng lahat?

Bakit hindi nalang ako ‘yung mahal mo? Bakit siya pa?”
“Mika...”

“I am nothing compared to her...”

“Mika, don’t compare yourself to her. You’re two different person.” Bahagya niya
akong inilayo

sakanya.
“You’re not a failure, Mika.”

“Sinasabi mo lang ‘yan to comfort me.” Nag-iwas ako ng tingin. “Sorry for being
emotional.

Nakakainis lang kasi na nagpaturo naman ako pero wala atang pumasok sa isip ko e.”

“Hindi ko sinabi ‘yun para maging okay ka. Sinabi ko ‘yun dahil ‘yun ang totoo.
Hindi ka marunong

magluto, maglinis, maghugas ng pinggan, kumanta, sumayaw at mag-drive? That’s

fine... Ikaw

kasi dapat ang pinagsisilbihan. You’re the princess. Ikaw dapat ang pinagluluto,
kinakantahan,

sinasayawan at pinagmamaneho...”
Hindi ako kumibo sa sinabi niya.

“You’re perfectly imperfect, Mika. Just be yourself. Pwedeng marami kang bagay na
hindi

nagagawa... but that doesn’t mean you’re worthless. Mika, hindi mo alam kung ano
ang nagagawa

mo.”

“What do you mean?”

“You can make someone happy by just being there for them. When you’re around,
everything

seems lighter. You’re like the sun that shines my world.”

“Pero Mikael—“

“You’re annoying? Yes. You’re noisy? Yes. You keep on meddling on things that
doesn’t concern

you? Yes. You worried a lot kapag kumakalat ang make-up mo, you cuss and curse a
lot, you—“
“Great, enumerate my negative side!” I rolled my eyes. Isa-isahin daw ba ang mag
nakakairitang

attitude ko?

“I don’t mean that, okay? Patapusin mo kasi muna ako!” tinignan niya ako ng masama.
“As I was

saying... sa dami ng negative side mo, hindi mo napapansin how great you are.
Masyadong

malaki ang puso mo dahil mahal na mahal mo ang mga taong nagmamahal sa’yo. When

someone’s in pain, nauuna ka pang umiyak sakanila... ultimo ligaw na pusa, iiyakan
mo kapag

nakita mo sa kalye... Hindi ka worthless, Mika.”

“Pero ‘yung cake ko...” nilingon namin ang cake na nagawa ko.

“Maybe it taste better than it looks like.” He shrugged. Tingnan ko naman siya.

“Kasi naman e.” I pout.

Hinawakan niya ang kamay ko. “Sinugatan mo pa ang sarili mo.”

“Small cuts lang ‘yan.”

“Kahit na. Nasaktan ka pa rin.”

Tumayo na ako at pinuntahan ang cake. Well, mukha naman siyang cake na hindi.
Basta!
“Ang kalat mo!” nilingon ko si Mikael. “Parang dinaanan ng bagyo ang kusina ko
sa’yo.”

“Sorry.” I muttered. "Lilinisin ko nalang mamaya. Itatapon ko nalang muna 'to."

Kinuha ko ang

cake at naglakad pero hinarang niya ako.

“Akin na nga ‘yang cake mo.” Kinuha niya ‘yung cake na ginawa ko.
“Saan mo itatapon ‘yan? Oorder nalang ako ng cake...” kinuha ko ang cellphone ko.

“Itatapon? Tss. Kakainin natin ‘to.” Lumapit siya sa akin at kinuha rin ang phone
ko.

“Kakainin?” kakainin ni Mikael ang cake na ginawa ko?

“Gawa ‘to ng girlfriend ko e. Hindi ko pwedeng balewalain. Gustuhin ko mang itapon
'to dahil

nasugatan at nasaktan ka dahil dito, hindi ko pwedeng balewalain ang effort na

ginawa mo.” He

shrugged then walked out.

Makakain ba ‘yung gawa ko? Hindi ko rin alam e.

=================

Chapter 12

#UnwantedGirlfriend

Twitter - @vampiremims
Vote. Comment. Fan. =)

----------

Okay... messy bun, oversized t-shirt, short shorts, sandals, phone and wallet. I’m
good to go!

Simplicity is beauty sabi nila pero minsan, messy is beauty too.

Nakangiti ako habang nakatingin sa salamin. Today is my free day... well, sinong
niloko ko? Araw-

araw naman akong free. But this day is more special dahil na din free day din ni
Mikael and he

promised me na sasamahan niya ako sa gusto kong puntahan ngayon.

“Where are you going?” nakita ko mula sa salamin si Kuya Thunder na pumasok sa
kwarto ko.

Hindi uso ang pagkatok? Tss.

“I’m going out with—“

“With Kerko?” madilim ang ekspresyon ng mukha niya. Humarap ako sakanya at tumango.
“Yeah,

with Mikael.”

“Sinabi ko na sa’yong hiwalayan mo ‘yun diba?” umupo siya sa kama ko at kinuha ang
cellphone

ko. “Hey!” lumapit ako at inagaw ang cellphone ko pero anong laban ko kay Kuya?
Gamit ang

isang kamay niya, hinawakan niya ang dalawang kamay ko habang ang isang kamay naman
niya,

kinakalikot ang phone ko.

“Kuya, give it back!” I hissed.

“Siya talaga ang wallpaper mo ah?” nilingon ako ni Kuya Thunder. “Anong gusto mo,
ikaw?” I

asked him sarcastically.

“Mas mabuti pa ngang ako nalang e.”

“Akin na nga ‘yan!” hinihila ko ang kamay ko pero tinitigan lang ako ni Kuya Kulog.
Ugh! Bakit ba

kasi sila naging kapatid ko?!

 “What’s happening here?” napalingon naman kaming dalawa ni Kuya Thunder sa pinto
ng

magsalita si Kuya Hunter.

“Oh, great!” napahiga nalang ako sa kama habang hawak pa din ni Kuya Thunder ang
kamay ko.

Nagsabay pa silang dalawa!

“Anong ginagawa mo dito?” tanong ni Kuya Thunder kay Kuya Hunter.

“I heard Michelle’s irritating voice...” he shrugged then looked at me. I rolled my
eyes. Hindi pa

kami bati! Baka akala niya nakalimutan ko na ang sinabi niyang mataba ako? Hindi
pa!

“It’s none of your business.” Hinila naman ako ni Kuya Thunder paupo. “Open your
phone.” Iniabot

niya sa akin ang phone ko.

“Why would I?” I asked him. May phone lock kasi talaga ang phone ko. Why? Because I
have two

pakelamerong kuya. Nakikibasa ng message ng may message. Pero seriously? Ano bang

babasahin nila sa phone ko maliban sa schedules ko? Wala namang text from Mikael e.

nakalimutan na ata nun kung paano magtext e.

Kinuha ko ang cellphone ko sakanya. “Aalis na ako.” Tumayo na ako pero hinila ni
Kuya ‘yung

damit ko paupo. “Kuya!” I yelled.

“Break up with him, baby... or your Porsche will be gone for good?” he smiled at
me.

I smiled to him. “Sa’yo na ‘yung Porsche.” Tumayo na ako at lumabas ng kwarto ko.
Narinig ko
naman ang pagtawa ni Kuya Hunter at pagmumura sakanya ni Kuya Thunder bago ako
makalayo

sa kwarto ko. Nakakainis kasi! Duh? Sasakyan lang ‘yan. Mas mahal ko si Mikael kesa
sa

Porsche!

“Saan ka pupunta, Mika?” tanong sa akin ni Yaya Lourdes pagbaba ko ng hagdan.

“Mamamasyal lang po.” I smiled to her. Humalik muna ako sa pisngi niya bago
lumabas.

Nagpahatid ako sa studio ni Mikael. As much as possible, hindi ako nagpapahatid sa

bahay niya.

Why? Ayoko lang malaman nila Kuya ang bahay niya although alam ko namang they have
their

ways.
“Hi!” bati ko kay Mikael ng makapasok ako sa loob. Kumunot naman ang noo niya at
tinignan ako

mula ulo pababa. Na-conscious naman ako bigla! Sana pala mas matinong damit ang
sinuot ko...

pero hindi e! matino naman ang suot ko.

“Bat ganyan suot mo?” tanong ni Mikael. I shrugged. Lumapit ako sakanya. “Tara na?”
I smiled to

him. “Saan ba tayo pupunta?” tanong niya sa akin.

“Kahit saan...” umupo ako sa sofa at nag-indian sit. “Umayos ka nga ng upo!” he
hissed. Ang init

ng ulo niya na naman. I rolled my eyes at umayos nalang ako. “Seriously, hindi ko
nga alam kung

saan ko gustong magpunta.”

“Wala ka na naman bang magawang matino, Mika?”

“Grabe ka ah? Ayoko kasing magplano! Unexpected moments are the sweetest.” I smiled
to him.

“Fine. Let’s take my car...” tumayo na siya at nagpunta sa pinto.

“Wait!” pigil ko sakanya. “What?”

“I’d like to commute.” Napahawak ako sa dulo ng suot kong shirt at napayuko.
Naghihintay na

sigawan niya ako.

“Commute?” nag-angat ako ng tingin at tumango tapos yumuko ulit.

“Wala ka nga talagang magawang matino...” iiling-iling na sabi ni Mikael. “I’m
serious. Gusto kong

subukan ‘yung jeep, bus, MRT... Gusto kong malaman ‘yung feeling na normal.”

“The last time na gusto mong maranasan ang ibang bagay, naghubad ka sa kwarto ko
dahil

nilalagnat ka.” He said, poker-faced.

Namula naman ang pisngi ko. Ano ba? Hindi pa din ba niya nakakalimutan ‘yun?!
“Ang demanding ng girlfriend ko. Tara na nga.” Hinawakan niya ‘yung kamay ko at
sabay na

kaming lumabas. “Sigurado ka ba sa trip mo?” tanong niya sa akin. I nodded

excitedly.

“Don’t tell me kasama sa trip mo ang kumain ng street foods?”

“Kakain tayo nun? Oh my! Dati ko pa gusto itry ‘yun orange na fried!” lalo akong
naexcite sa sinabi

niya.
“Orange na fried?” kumunot naman ang noo ni Mikael.

“Orange ‘yun diba? Smaller version nga lang. Tapos meron pang smallest version!
Nakikita ko

lang kapag napapadaan kami sa may mga ganun.”

Napahinto naman si Mikael sa paglalakad. Nilingon ko siya at tawa siya ng tawa.

“Okay ka lang?” lumapit ako sakanya.

“You never failed to amaze me, Mika...” sige pa rin ang tawa niya. Anong ginawa ko?

“Fried orange?” sinundan niya ng tawa na naman.

“What’s with the fried orange?” I asked him. Ano bang sinabi ko?
“It’s not orange, Mika...” he said laughing. Sayang-saya siya. Nakakainis na.
Feeling ko,

pinagtatawanan niya ako.

“What do you mean?”

“It’s actually an egg, coated with the orange thing...” tapos tawa na naman siya ng
tawa. Masaya

ako na nakikita ko siyang tumatawa pero feeling ko naiinsulto ako sa tawa niya.
“Egg? Seriously?” itlog ‘yun?! Bakit may maliit?!

“Yeah...” he nodded.

“Are you sure?” akala ko orange ‘yun na fried!

 “I’m sure...” he smiled.

Napakamot naman ako sa batok ko. Why do I have to be that stupid? Nakakainis!
Pinagtawanan

tuloy ako ni Mikael!

“Let’s go. Pakakainin pa kita ng fried orange.” Inakbayan niya ako at naglakad na
kami ulit.
“Shut up!” I hissed.

Nararamdaman ko pa rin ang pagtawa niya.

Minsan maganda ding hindi ka madaldal tapos aalamin mo muna bago ka magsalita e.
kakahiya!
“So this is the MRT?” parang ayoko ng tumuloy! Ang daming tao kahit Sunday tapos
‘yung mga

lalaki, may kamanyakan pa kung tumingin.

“Yeah. Huwag kang aalis sa tabi ko.” Hinawakan niya ang kamay ko. Sinunod ko naman
ang

sinabi niya. Natatakot naman ako sa mga tao dito, my gosh! I’m not saying na lahat
nakakatakot

ha? May mga tao lang talagang iba makatingin!

“Mikael...” isiniksik ko ang sarili ko sa likod niya. Nilingon niya ako, “Bakit?”
tanong niya.

“Natatakot ako...” Bulong ko.

“Dito ka sa harap ko.” Lumipat ako sa harap niya pero nakayuko ako. Natatakot pa
din ako e.

“Turn around.” Narinig kong sabi niya. “Huh?”nilingon ko siya pero hinawakan niya
ang kamay ko

at pinihit ako paharap sakanya. Nilagay niya ang kamay ko sa bewang niya payakap
sakanya.

“Don’t be scared. Just hug me.” He whispered. Naramdaman ko naman ang pagyakap niya
sa

akin.

Hanggang sa nakabili kami ng ticket, ganun ‘yung posisyon namin. Magsisinungaling

ako kung

hindi ko ginusto ‘yun.

“Hiwalay po ‘yung babae sa lalaki...” narinig kong sabi nung guard.

“Huh?” nanlaki ang mata ko. Hiwalay? Ayaw!

“We can be in one train right? May part naman na pwedeng magkasama e.” sabi ni
Mikael sa

guard. “Yes sir, kaya lang sa bandang likod. Kaya lang mas madaming lalaking
nandun.” Sagot

nung guard. Mas humigpit ang hawak ni Mikael sa kamay ko.

“Dun ka nalang sa 1st train. Puro babae ‘dun.” Bulong sa akin ni Mikael. “Ayoko.”
I shook my
head. “Mika...” he cocked his head on the side. “Ayoko...” I snaked my arms around
his waist and

buried my face on his chest.

He took a deep breath. “Fine.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at ngumiti.
“Hindi tayo

maghihiwalay.”

I smiled to him. Maybe for him, isa lang ang ibig sabihin ng sinabi niya but for
me... may ibang

meaning ‘yun.
Dumating na ang train... Swear! Nakakatakot sila. I mean puno lahat! Nakakahinga pa
ba mga tao

diyan?

“Let’s go?” aya niya sa akin. Inalalayan niya naman ako. He puts his arms around me
ng

makapasok kami. Halo-halo ang napasukan namin. May lalaki, may babae, couples...
basta

ganun.

“Hindi ka makaka-upo. Is that okay?” tanong sa akin ni Mikael.”I’m fine.” I told

him. Inilibot ko ang

tingin ko. May mga nakatingin sa aming dalawa. ‘yung mga babaeng kasama namin ‘dun,
wagas

makatingin kay Mikael.

Nakapwesto kami malapit sa may post na hawakan. Kung tutuusin, okay naman pala
dito... i-

minus lang na ang init kasi ang daming tao tsaka—

“Mikael...” I called him. He looked down at me. “Bakit?”

I bit my lip. Damn! May nararamdaman ako sa hita ko! “Okay ka lang?” tanong ni
Mikael.
I tried to move my thigh para makuha niya ‘yung sinasabi ko.

“Mika...” he called me again.

Napayuko ako at pumikit. My gosh! Ano ba talagang napasukan ko?!

Halos dikit-dikit kasi ang tao e.

“Get your hands off my girlfriend.” Napadilat ako ng marinig ko ang boses ni
Mikael. Nakita kong

kausap na niya ang lalaki sa likod ko.

“I’m not doing anything, man.” Sabi nung lalaki sa likod ko. I looked at him at ang
laking tao niya.

“Mikael...” hinawakan ko ang kamay niya. “If you lay one finger on my girlfriend
again... You’re not

going to like what will happen next.” Hinawakan ako ni Mikael at pumuwesto kami sa
may malapit

sa pinto. I’m facing him. Halos nakadikit ang likod ko sa pinto habang siya, nasa
harap ko. “Sorry.”

I mumbled.
“Nagso-sorry ka ba dahil maganda ka?” I heard him chuckled. “I’m serious...” I
frowned. “Seriously

Mika, you don’t have to say sorry. Unplanned moments are the sweetest, right?” he
smiled at me.

Napangiti naman ako.

Nagulat ako ng bigla niyang iangat ang baba ko. “What?” I asked him.

May kinuha siya sa bulsa niya... maya-maya, naramdaman ko ang pagpunas niya sa noo
ko.

“Mahirap kang naiinitan, Mika.”

I rolled my eyes on him. Ipapaalala na naman niya.

Ilang sandal pa ang lumipas at nakarating naman na kami sa destined station namin.

“So what’s the plan?” I asked him. Tinignan niya ako. “Akala ko ba walang plano?”
tanong niya

din. Tinignan ko siya ng masama.

“Kumain muna tayo ng fried orange.” Pang-aasar niya. Kainis ‘to.

------------------

“Ang hirap makita ng stars dito sa Manila...” naka-upo ako sa isang swing habang
kumakain ng ice

cream. Si Mikael nasa kabilang swing.

“Polluted kasi.”

“Oo nga... that’s why my room’s filled with glow in the dark stars.” I smiled.

“Seryoso ka?” tanong niya. Tumango ako. “May nakapagsabi kasi sa akin dati na ‘yung
mga taong

nawawala sa atin, they turned into stars that watches us... guides us... leads
us... hindi sila umalis

talaga. Nandyan sila... pero star sila.” I looked up. Maaga pa para magkastars.
Twilight pa lang e.
“If ever mawawala ako... just looked up. The brightest star that you’ll see... ako
‘yun. Babantayan

ka.” I blinked my eyes para pigilan ‘yung luha kong nagbabdyang bumagsak.

“What do you mean?” tanong ni Mikael.

Tumayo na ako. “Nothing... baka kasi isama ako nila Mommy minsan sa bakasyon
nila... so baka

mawala ako saglit.”

“Are you okay?” tanong niya ulit sa akin. I nodded. Humarap na ako sakanya at
ngumiti. “Let’s

go?” aya ko sakanya.

Kung saan-saan kami napadpad ngayong araw. Sumakay kami ng bus, jeep pati ‘yung may

kabayo... kalesa ba ‘yun? Basta ‘yun! Almost 6 pm na din naman at kanina pa ako
tinatawagan ni

Kuya Thunder. Wala ata si Ate Rain at ako ng ako ang nakikita nun ngayon.

“Ihahatid na kita...” hinawakan niya ako at naglakad na kami.

 “Thank you for this day, Mikael...” nasa tapat na kami ng bahay namin. I smiled to
him. “I’m

happy.”

“I’m happier.” He smiled at me. “Goodnight, Mika.” Lumapit siya sa akin at niyakap
ako.

“Goodnight.” I whispered.
Pumasok na ako sa loob. Nakita ko namang naka-upo si Kuya Thunder sa may sofa,
halatang

inaabangan ako. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko?” tanong niya.

“Kuya, I want to rest. Not now, please?” nilagpasan ko nalang siya pero hinawakan
niya ako sa

braso. “Are you okay?” he asked me. Nawala ‘yung pissed Thunder look niya. “I’m
fine. Napagod

lang ako.” Binawi ko ang kamay ko. “Are you sure?” tanong niya ulit. “I am.
Goodnight, Kuya.” I

kissed him on the cheeks bago tuluyang umakyat.

“Hi Chubby!” bati sa akin ni Kuya Hunter sa kalagitnaan ng hagdan. I rolled my

eyes. “Goodnight,

Kuya.” Just like what I did to Kuya Thunder, I kissed him on the cheeks at umakyat
na.
“What happened to her?” narinig kong tanong ni Kuya Hunter kay Kuya Thunder pero
nakapasok

na ako sa kwarto ko bago ko pa narinig ang sagot ni Kuya Kulog.

Naligo na muna ako bago ako humiga sa kama. I guess, wala pang 8 pm... maaga pa
para

matulog ako pero feeling ko pagod na pagod ako... hindi naman ako makatulog.
I looked at the stars on the ceiling of my room. Si Mikael... para siyang star.
He’s near and yet he’s

so far. Ang hirap abutin... Hindi ko alam kng dapat ko nalang ba siyang mahalin
mula sa malayo.

Nakatingin lang ako sa mga glow in the dark stars sa kwarto ko at hindi ko
namalayan ang oras ng

marinig kong mag-ring ang phone ko.

My other half <3 calling...

Mikael? Si Mikael tumatawag?

“Hello?” I croaked. I cleared my throat and greet him again.

“Are you up for a midnight date?” he asked me. Napatingin ako sa orasan sa gilid
ko. 11 pm na?

“Midnight date?” napaupo ako. “Wala ka bang magawa, Mikael?” I smiled. This is the
first time that

he called. I want to prolong the conversation.

“Tss. Lumabas ka nalang. I’m waiting for you.” Napatayo naman ako at nagpunta sa
veranda ng

kwarto ko. Then I saw a red sort of a truck? Basta ‘yung open ang likod? Pero hindi
siya open

actually, may takip kasing black tapos nakita ko si Mikael nakasandal sa sasakyan
niya.

“What are you doing Mikael?” I asked him. He shrugged. “I’ll be there in a bit.”
Paalam ko

sakanya. Nagpalit ako ng damit at lumabas.

“Anong ginagawa mo dito?” tanong ko sakanya. “Come with me.”

Pumasok na kami sa sasakyan niya. Nagtatanong ako kung saan kami pupunta pero hindi
niya

ako sinasagot.

“Mikael...”

“Relax, okay?”
Sumandal nalang ako. Maya-maya, nakarating kami ni Mikael sa isang open space na
lugar.

Saang parte ng Pilipinas ‘to?

“Where are we?” tanong ko sakanya. Lumabas siya ng sasakyan niya kaya sumunod naman
ako.

Nagpunta siya sa likod tapos tinaggal ‘yung takip na black.

“Wow...” he filled it pillows... nagmukha na siyang kama. “What’s this?” I asked

him.
“I want to see the stars with you.” Tumingala siya. I looked up and I was totally
amazed by the

stars. Ang dami!

Inalalayan niya ako para makasampa ako sa likod ng sasakyan. “Lay down.” Nauna
siyang

humiga. His hands are on the back of his head. Hihiga na sana ako ng nagsalita siya
ulit. “Come

closer, Mika...” nilingon ko naman siya. Hinila niya ako pahiga kaya napaunan ako
sa braso niya.
“I hope we could stay like this forever.” I whispered. Pero alam kong hindi...

“I love you, Mikael...” I closed my eyes and silently prayed for miracle. “I love
you so much...”

=================

Chapter 13

Late MikMik Monthsary update.

#UnwantedGirlfriend

Vote. Comment. Fan. Thanks!

---------------

“Where do you think you’re going, baby?” napahinto ako sa paglalakad ng marinig ko
ang boses ni

Kuya Thunder. I rolled my eyes. Ang aga-aga pa para sa sermon/pang-iinis niya.

“Studio.” Sagot ko. Kailangan kong puntahan si Mikael. Hindi kami nakapagcelebrate
ng

monthsary namin dahil na rin sa schedule ni Mikael kahapon. Binati niya ako and
swear! Nagulat

akong alam niya. Pero paano naman kasing hindi niya malalaman... lagi ko ding
pinapa-alala.

“Wala ka namang schedule ah?” tumaas ng bahagya ang kilay ng kuya ko at sumandal sa
sofa.

“Ayaw mo bang samahan si Kuya dito sa bahay?”

“You’re not cute. Kuya.” I smirked. “Gusto mo ng kasama? Call Kuya Hunter. Mag-
bonding kayong

dalawa. I have to go. See you later.” Lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa
pisngi.

Lumabas na ako at nagpahatid sa studio. Bumili na din muna ako ng iced coffee for
Mikael and

strawberry shake for me.

“Lance?” tawag ko sa lalaking may kaakbay na babae. Kamukha ni Lance e.

Lumingon naman siya sa akin. Halatang nagulat siya ng makita ako. “Mikaela!”
awtomatikong
tinanggal niya ang brasong naka-akbay sa babae.

“Akala ko kamukha mo lang. Ikaw pala talaga.” I smiled to him. “Hindi mo ba ako
ipapakilala

sakanya?” tanong ko kay Lance.

“Uh... yeah...” napakamot siya sa batok. “MM, this is Kim... Kim, si MM.”

“Hi!” bati ko sakanya. Hindi man lang niya ako nginitian o ano. Napatingin ako kay
Lance. He
shrugged at me. Kung siya lang din naman ang magiging girlfriend ni Lance, pwede
bang huwag

nalang mag-girlfriend si Lance? Kainis na babae ‘to.

Matapos akong makabili ng iced coffee at shake, naglakad na ako papuntang studio.
Iniwan ko na

si Lance at ‘yung Kim na ‘yun dun. Akala mo naman, kinaganda niya ang hindi
pagpansin sa akin.

“MM!” napalingon ako ng marinig ko ang boses ni Lance. “Where’s your girlfriend?”
tanong ko ng

makalapit na siya sa akin.

He shrugged. “Tara na?” hinawakan niya ako sa siko at inalalayan maglakad.

Ang daming nakatingin sa aming dalawa... kay Lance, actually. No doubt na marami
ding

pinapaiyak na babae ang lalaking ‘to.

“Wala pa akong pinaiyak, MM...” he looked down at me.

Pinamulahan naman ako ng pisngi. Hindi ko alam na nai-voice out ko ang iniisip ko!

“Ang babae, hindi dapat pinapaiyak. Hindi dapat sinasaktan... malinaw naman sa mga
‘yun ang

relasyon namin. It’s up to them kung aasa sila o hindi.”

“Tigilan mo kaya ang pagsama sa Kuya ko ng tumino ang isip mo?” I said
sarcastically.

“Eh di sasama nalang ako ng sasama sa’yo. Kapag kasama kita, matino ang isip ko e.”
he said
grinning.

“Puro ka kaloko—damn!”

Napahinto ako sa paglalakad. May naramdaman akong something sa dibdib ko.

“What the hell?!” napatingin ako sa harap ko. May isang babaeng naka-white na may
stain ng pink

sa damit.
“Oh my gosh, I’m sorry.” Lumapit ako sakanya pero sinigawan lang niya ako.

“Sorry?! Sa tingin mo ba matatanggal ng sorry mo ang stain na ‘to sa damit ko?!”

napatingin ako

sa paligid namin, pinagtitinginan kami ng mga tao. My gosh!

“Hindi niya sinasadya, Miss...” lumapit sakanya si Lance. Trying to use his charm
pero dinedma

siya nung babae.

“Hindi sinasadya?” tumaas ang kilay nung babae at lumapit sa akin. “Eh ang tanga-
tanga mo

naman pala e! Tingin mo ba kaya mong palitan ang damit ko?!”

Napatingin ako sakanya. Hindi ko mapigilang magtaas ng kilay. Nagsorry na nga ako,
sinabihan

pa ako ng tanga-tanga?!

“We can talk about this somewhere else, miss. Hindi mo kailangan mag-iskandalo
dito.” Halatang
naiinis na si Lance.

“I don’t care about you.” Tinignan siya ng masama nung babae. Tapos tumingin ulit
siya sa akin.

“At ikaw namang tanga ka...”

“Call me stupid again, and you’re dead.” Hindi ko napigilang sabihin. I’m through
being polite.

Kanina pa niya ako iniinis e. Kung maka-insulto akala mo kilala niya ako at akala
mo sinadya ko

ang nangyari! Ibuhos ko pa sakanya 'tong hawak ko e!

“Ang kapal naman ng mukha mo! For your information, I can buy you! Sino ka ba sa
akala mo?”

tanong nung babae sa akin.

“Believe me, miss. Hindi mo gugustuhing malaman kung sino ako.” I took a deep
breath. May

nararamdaman na naman ako sa dibdib ko. I'm trying to control my temper. Hindi
gugustuhin ng

kahit na sino na makita ang bitchy side ko. Makuntento sa bratty side.

“MM, let’s go.” Hinawakan ako ni Lance.

“Sino ka ba?!” tanong nung babae. Hindi ako sumagot. Hindi din ako sumama kay
Lance.

Tinignan ko lang siya.

“Hindi ka sasagot? I’m asking you, stupid. Sino ka?!” lumapit siya sa akin at
kinuha ang iced

coffee at nagulat ako ng ibinuhos niya sa akin ‘yun.

Hindi ako nag-react. I clenched my fist. Calm down, Mika. Calm down. I thought to
myself.
“Damn it!” hinawakan ni Lance ‘yung kamay nung babae. “Who do you think you are to
do that?!”

he hissed. Kitang-kita ang galit sa mata ni Lance.

“Are you happy now?” tanong ko sa babae. Ang dami na talagang tao sa paligid namin.
I’mwearing a white blouse and short shorts kaya kitang kita ang kulay sa damit ko.
Kung pwede lang

akong kainin ng lupa, hiniling ko na! Ako ang nahihiya sa ginagawa nung babae.

Lumapit ako sakanya. Hawak pa din siya ni Lance. “I’m not going to ask you to pay
for my clothes.

Baka maghirap ka.”

“Ang kapal naman talaga ng mukha mo ano?” sigaw niya.

Lumapit na sa amin ang security nung building at hinawakan ‘yung babae. Hinawakan
ako ni

Lance.

“Kung magkano man ang damit mo, sabihin mo nalang sakanila. Babayaran kita,
dodoblehin ko

pa.” tinalikuran ko na ang babae pero hinila niya ang kamay ko at sinampal niya
ako.
“Ang kapal ng mukha mo! Sino ka ba?!” tanong niya sa akin. Tinitigan ng masama ni
Lance ‘yung

dalawang security na may hawak sa babae.

Hindi ko nalang siya pinansin kahit na nakakaramdam ako ng kirot sa pisngi ko.

“Let’s go, Lance...” naglakad na ako papunta sa elevator. Ikinukurap-kurap ko ang

mata ko para

pigilan ang luhang kanina ko pa pinipigilan. Napahiya ako, nasampal ako—for the
first time in my

20 years of existence...
“MM...” nasa likod ko si Lance. Naramdaman ko ang paghawak niya sa balikat ko. “I’m
fine.” My

voice croaked.

Naramdaman niya sigurong ayokong makipag-usap kaya hindi na siya nagtanong pa...
basta

hinawakan lang niya ang kamay ko.

“What happened?” tanong sa akin ng mga tao sa studio ni Mikael ng makapasok kami.
“Nothing.” Hinanap ng mata ko si Mikael pero wala siya dito. Nasan na ‘yun?

Sakto namang bumukas ang isang pinto sa studio... ‘yung private room ni Mikael dito
at nagulat

siya ng makita ako. “What happened to you?” lumapit agad siya sa akin at hinawakan
ako sa

magkabilang balikat at tingnan ako.

I looked at him at hindi ko na napigilang mapaiyak ng yakapin ko siya. Hindi ako

nagsasalita.

Umiyak lang ako ng umiyak sakanya.

“Tell me what happened, Mika...” mas hinigpitan ko ang yakap sakanya.

“Break muna.” sinabi niya sa mga tao sa loob at inakay niya ako papunta ‘dun sa
private room

niya dito. Private room, meaning kwarto niya dito kapag hindi na siya nakaka-uwi sa
bahay niya.

Pinaupo niya ako sa kama. Umupo siya sa harap ko para magpantay ang mukha naming
dalawa.
“Are you okay?” hinawakan niya ang pisngi ko.

I nodded. “What happened to you?” tanong niya ulit.

Umiling nalang ako. Ayoko ng sabihin sakanya kung ano ang nangyari. “Mika...”

“It’s just one of my katangahan, okay?” yumuko ako. “Umiral na naman ang ka-
clumsyhan ko.”
“Hindi ikaw ang girlfriend ko kung hindi ka clumsy and noob.” I looked at him. He
smiled at me.

“Ayaw mong sabihin ang nangyari... that’s fine. Hindi kita pipilitin.”

“Kailangan kong maglinis. Nanlalagkit na ako sa iced coffee e.” I told him.
“Yeah... may damit ka

naman dito e.” sagot niya.

Tumayo na ako at naglakad papunta sa CR ng hawakan niya ang kamay ko.

“Ayokong nakikitang umiiyak ka, Mika. Kung iiyak ka, I want that to be tears of
joy.”

I gave him a small smile. Pumasok na ako sa CR at tinitigan ko ang sarili ko sa

salamin. Grabeng

babae ‘yun. Nilagyan ng design ang damit ko.

Nakapaghubad na ako ng damit ng may makita ako kaya hindi ko naiwasang mapatili.
“Mika?!” narinig ko naman ang boses ni Mikael mula sa labas.

“MM?!” luh? Pati si Lance?

“What happened? Are you okay?” boses ni Mikael ang naririnig ko.
Ugh! Why so stupid, Mika?! Bakit hindi mo alam?!

“Damn!” I hissed. That’s why I’m being emotional, I’m easily irritated... damn
this!

“Mika! Open this damn door!” napatingin ako sa pinto. Lumapit ako sa pinto.
Naririnig kong nag-

uusap si Mikael at Lance.

“Mika!” napaatras ako ng katukin ng malakas ni Mikael ang pinto. Kasi naman e!

“Mika, I’ll open this fucking door and I don’t care kung makikita kitang nakahubad
kung hindi mo

bubuksan ‘to!” napapikit nalang ako.

“I’m fine!” I yelled.

“What happened?!” he asked me.

Napasandal ako sa pinto. “Can you call Yaya and tell her to come here?” I asked
him. “Why? May

problema ba?” he asked me again.

Damn! Paano ko ba sasabihin sakanyang meron ako?! Nakakahiya!

“Mikael... please?”
“Tell me what’s happening, Mika.”

“Paalisin mo si Lance...” I told him. Ayokong malaman ng lahat ang nangyayari sa

akin.

"Lumabas ka muna." narinig kong sabi niya kay Lance.

"Pero si MM--"

"Ako ng bahala sa girlfriend ko, Saavedra."

Sumandal nalang ako sa pinto.

“He’s gone. What happened?”

“I totally forgot about my... my...” ugh! It’s harder than I thought!

“Your?”

“I’ve got my monthly period...” I whispered.

Hindi nagsalita si Mikael. Nakakahiya!

“Are you okay?” narinig kong tanong niya.

Hell no! “Yes... maybe?”

“Wait for me, okay?”

"Where are you going?" tanong ko sakanya.

"Just wait for me. Huwag kang lalabas diyan ng nakahubad, Mika."

Tss. As if naman maisipan kong gawin 'yun!

Susunduin niya na kaya si Yaya? Sana may dala si Yaya na pamalit ko.

I was just looking at myself in the mirror while waiting for him. Saan kaya
nagpunta ‘yun?

Maya-maya, narinig ko ang pagkatok ni Mikael.

“Mika?” lumapit ako sa pinto.

“Where’s my yaya?” I asked him.

“I don’t have much time to pick her, Mika. Open the door... nandito ang kailangan
mo. Nasa labas

lang ako. Call me if you need anything.”

Anong ibig niyang sabihin?

Dahan-dahan akong lumapit sa pinto. Kipkip ang tuwalyang bumabalot a katawan ko,
binuksan ko

ang pinto.

May malaking plastic sa tapat ng pinto. “What’s this?”

Kinuha ko ang plastic at nagulat ako sa laman nito. Sanitary pad... ‘yung brand na
gamit ko.

Meron ding underwear... namula naman ang pisngi ko. May damit ako dito pero that
doesn’t mean

na may underwear ako dito.

“What the hell?” may bra din na kasama?! Exactly my size! Seriously?!

Naligo na ako ng mabilisan at lumabas.

“Okay ka na?” he asked me.

I nodded. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.

“Nahihiya ka sa akin?” I can see him smiling.

Tumango ako ulit.

 “Paano ko malalamang may masakit sa’yo kung hindi mo sasabihin? Paano kita
maaalagaan kung

hindi ko alam kung anong problema? Mika... I want you to tell me if you’re hurting
or not.

Kailangan mong sabihin sa akin kung may masakit o wala.”

“Nakakahiya kasi—“

“Pero hindi ka nahiya nung naghubad ka sa harap ko?” he chuckled.

“Mikael naman e!” nag-iwas ako ng tingin.

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. “Sa harap ko lang naman ikaw maghuhubad
diba?”

Tinitigan ko siya ng masama. “Ewan ko sa’yo.”

Nilagpasan ko nalang siya at umupo sa may lamesa niya. “Where’s everybody?” I asked
him.

Nawala lahat ng tao dito.

He shrugged. “Si Saavedra, inaayos ‘yung sa babae sa baba.”

“What?!” inaayos ni Lance?

 “I heard what happened. Sinabi niyang siya na bahala kaya pinabayaan ko na.”

I sighed. Kainis ‘yung babaeng ‘yun. Ang lakas niya manampal kaya hindi na ako
nagtaka nung

nakita kong may maliit na sugat ako sa gilid ng labi ko dahil sa kuko niya.

“I’m fine now. Pinabayaan nalang sana ni Lance...”

“Mika...”

“It’s my fault. Ako naman ang nakatapon sakanya kaya nagalit siya and—“

“But still she doesn’t have the right to hurt you.”

“I’m fine, Mikael.” Lumapit ako sakanya at umupo sa tabi niya. “Okay na ako.”
"Still, hindi ako natutuwa sa ginawa niya sa'yo." hinawakan niya ang mukha ko...
pati 'yung maliit

na sugat sa gilid ng labi ko. "Pasalamat siya, babae siya."

"I'm fine..." I smiled to him.

He sighed. “Here...” may inabot siya sa aking box.

“What’s this?” tanong ko.

“Buksan mo kaya?”

I rolled my eyes. Mas matino naman ang sagot niya kesa kapag kausap mo si Kuya
Gelo.
I opened the box.

“Wow.” I gasped. Kinuha ko ang laman nung box. Necklace na may design na stars na
may

diamond? Diamond ba ‘to?

“Diamonds?” I asked him.

He nodded. “Kahapon ko lang nakuha nung pauwi na kami. Kagabi ko dapat ibibigay
sa’yo kaso

nung pumunta ako sa bahay niyo, tulog ka na daw sabi ni Yaya Lourdes.”

“Nagpunta ka sa bahay?” I asked him whil I’m still looking at the necklace.

“Yeah.”

“Ang ganda.” I smiled at him. “Kaso wala akong gift for you.” Napasimangot naman
ako.
“You don’t need to give me a gift, Mika. Just stay with me. Okay na ako ‘dun.”
Kinuha niya sa akin

ang kwintas at isinuot sa akin.

“Thank you, Mikael...” I hugged him.

“No, Mika... thank you. You’re the reason why I’m smiling... why I’m happy. So,
thanks, Ai.”
“I love you, Mikael...” I whispered. “Happy monthsary.”

“I actually don’t want to celebrate this kind of stuff, Mika.”

Humiwalay naman ako sakanya. “I know. It’s just that, it’s special for me... isipin
mo, one month na

kitang boyfriend, one month na tayong magkasama... one month na tayong—“

“Ayokong magcelebrate ng monthsary. Ang gusto kong icecelebrate natin,
anniversary.”

Napangiti naman ako. "Anniversary?”

“Yeah, Anniversary. Ayokong makasama ka ng buwan lang. But for you, we’ll celebrate
our first

monthsary... second, third... kahit ilan pa.”

“Happy monthsary, boyfriend.” I smiled at him.

“Happy monthsary, girlfriend.” Niyakap niya ako ng mahigpit. “I’m lucky to have
you, Mika.”

I’m luckier, Mikael. I just hope we can stay like this... forever.
=================

Chapter 14

#UnwantedGirlfriend

Vote. Comment. Fan. Thanks :D

-------
“Kerko, naaalala mo pa si Yvonne?” kumunot ang noo ko ng marinig ko ang tanong ni
Dale kay

Mikael. Nandito kami sa studio niya, inaayos nila ‘yung mga pictures.

“Sino ‘yun?” tanong ni Mikael habang nakatingin sa screen ng computer niya.

“Tss. ‘yung hot chick na nakilala natin nung nagshoot tayo. Hiningi niya ang number
mo, binigay

ko na.”
“Binigay mo?” tinitigan ko ng masama si Dale. He nodded. “Bakit mo binigay?!” I
hissed. Sino

naman ang nagbigay ng karapatan ditong ipamigay ang number ni Mikael ng ganun-ganun
lang?!

“Mika, pwede din kasi siyang magmodel dahil napakaganda niya—“

“Magpapalit ako ng number.” Putol ni Mikael sa sinasabi ni Dale.

I gave Dale a very deadly glare. Napaka nitong lalaking ‘to. Kainis.

“Pupunta daw dito si Yvonne one of these days. Dadalaw.” Patuloy na kwento ni Dale.
“Sino ba

‘yang Yvonne na ‘yan?” tanong ko. Naiirita ako sa pangalan niya. Mukha siyang ibon.

“Anak siya nung mayor ‘dun e. Ang ganda niya talaga. Nakakabitin nga lang kasi
dapat mags-stay

pa kami ng isang gabi ‘dun pero nagmamadaling umuwi si Kerko. Halata pa namang may
crush

sakanya si Yvonne kaya special treatment siya ‘dun.”

“Talaga?” tumaas ang kilay ko at tumingin kay Mikael. Nakatingin pa din siya sa
monitor ng

computer niya.

“Oo. Alam mo bang pinakilala din ni Yvonne si Kerko sa parents niya kasi—“

“Dale, kapag pinatay ka ni Mikaela sa kadaldalan mo, wala akong kasalanan.”

“Kinukwento ko lang naman sakanya ‘yung—“

“Nagseselos na ang girlfriend ko kaya manahimik ka na.” tinignan siya ng masama ni

Mikael.

“Oo na. Tss.” Napailing nalang si Dale habang may kinakalikot din sa laptop niya.

Sino ba ‘yung Yvonne na ‘yun? Naiinis ako sakanya kahit hindi ko pa siya nakikita.
Alam ng lahat

kung gaano ako ka-selfish. Kapag akin, akin! Kay Mikael lang ako selfless. Pero
nagseselos ako!
Nagseselos ako kapag may ibang nakakasamang babae si Mikael. Nagseselos ako kapag
may

ibang babaeng nakakapagpasaya sakanya, nakakapagpangiti. Kasi gusto ko, ako ‘yun!
Ako lang!

“Mika, come here.” Tinawag niya ako. Nakasimangot naman akong lumapit sakanya.

“What’s with the face?” he asked me. “Wala.”

“Tss. Ngumiti ka nga.” Hinawakan niya ang pisngi ko at pilit akong pinapangiti.
Ngumiti ako ng

pasarcastic.

“Buti nalang maganda ka pa din kahit nakasimangot ka. Tignan mo ‘to.” Pinakita niya
sa akin ang

mga pictures. Anong alam ko diyan?

“Seriously?” tumaas ang kilay ko. Wala akong alam sa editing and everything! Bakit
sa akin niya

pinapakita ‘yan.
May pinindot siyang kung ano tapos nawala ‘yung mga pictures ng iba’t ibang models
sa screen at

napalitan ng mukha ko.

“What’s that?” I asked him. Bakit ako ang computer background niya?

“Girlfriend ko. Ganda niya diba?” natatawang sagot ni Mikael.

"Mikael..."
"Hindi ko pagpapalit sa kahit ilang Yvonne 'yan..."

“Awe...” niyakap ko siya mula sa likod at ipinatong ang baba ko sa balikat niya
dahil nakaupo siya.

“I love you... and I hate that Yvonne girl.”

He chuckled. “I know. Ilang beses mo na ata siyang napatay sa isip mo e.”

“Seriously, sino siya?” tanong ko habang nakayakap pa din ako sakanya. Hinawakan
naman niya

ang kamay ko. “Nakilala ko lang siya ‘dun. ‘yun lang.”

“Mikael...” humiwalay ako sakanya at pumunta sa harap niya.

“Dale, lumabas ka nga muna.” Utos ni Mikael. Nagtataka man, lumabas nalang si Dale.
“Bakit mo

siya pinalabas?” tanong ko. He shrugged.

“Si Yvonne... wala lang siya Mika. Kahit sino pa ang makilala ko o magpakita ng
motibo sa akin.

Ikaw pa din ang pipiliin ko. Hindi nila ako mapapasaya katulad ng nagagawa mo.”

“What do you mean?” sa pagkakaalam ko, wala naman akong ibang ginagawa kundi
magpasakit

ng ulo ng mga tao sa paligid ko e.

“Rest assured na hindi ako magiging babaero, Mika.”

“Wala naman akong sinabi e.” I pout.

“Magiging babaero lang ako, kung dadami ka.” Nakita kong bahagyang namula ang mukha
ni

Mikael.

“Mikael, nagbblush ka?” napangiti ako.

“Asa.” Tumalikod siya sa akin at humarap ulit sa computer.

“Namumula ka kaya!” pang-aasar ko pa din sakanya.

“Tigilan mo nga ako.” Nagsusungit na naman siya.

“Pwede magtanong?”

“Ano ‘yun?”

“Naka-ilang girlfriend ka na?” sa apat na taong pagkakakilala ko kay Mikael, wala

akong alam na

naging girlfriend niya. Masyado siyang busy magmahal sa isang tao... pero what if,
may naging

girlfriend si Mikael bago pa man niya nakilala si Ate Steph?

“Seryoso ka?” nilingon niya ako ng nakataas ang isang kilay. Eh? Ang sexy talaga
niya kapag

nakataas ‘yung kilay niya!

“Mukha ba akong nagjoke?”

“Tss. Ewan ko sa’yo.” Napailing nalang siya.

“Seryoso naman kasi ako! Nakailang girlfriend ka na nga?” lumapit ako sakanya at
ipinatong ang
kamay ko sa magkabilang balikat niya. Halos magkadikit din ang pisngi naming
dalawa.

“Isa.”

“Isa?” may naging girlfriend siya bago niya pa nakilala si Ate Steph?

“Oo. Isa.”
“Sino siya? What does she looks like? Anong ugali niya? Paano mo siya nakilala?”
sunod-sunod

kong tanong. Nacurious ako. Anong itsura ng babaeng naging girlfriend niya?

“Get a mirror, Mika.”

“Bakit?” aanhin naman nito ‘yung salamin?

Napahawak siya sa noo niya. “Seriously, Mika? Ang noob mo.”

Tinitigan ko siya ng masama. ‘yan na naman tayo sa noob na ‘yan e.

“Pwede mo naman kasing sabihin kung ayaw mo siyang pag-usapan o ano e!” I hissed.
bumalik

nalang ako sa pwesto ko kanina at kinalkal ‘yung laptop ni Dale. Nakakainis.

I heard him sighed bago siya lumapit sa akin at tumabi. “Bakit ba ang slow mo?”
tanong niya sa

akin.

“Ewan ko sa’yo.” Nagfocus ako sa pagkalikot sa laptop ni Dale. Bahala siyang

hanapin mamaya

kung nasaan na ang ginagawa niya.

“Yung babaeng ‘yun—“

“I’m not interested.” I breathes.

“Ai...”

“Don’t Ai me, I’m not interested.”

“Mika...”

“Ano?”

“Yung babaeng sinasabi ko... she’s noob, brat, childish, talkative. She talks a lot
more than I can

listen. Hindi siya nauubusan ng kwento, ng energy...” tumingin ako sakanya.

Hinawakan niya ang

kamay ko at tinignan ito. “Nakilala ko siya sa bar. Pinipilit niya akong halikan ko
siya dahil sa

stupid dare nila ng mga kaibigan niya...”

“Isa pa lang ang naging girlfriend ko. And she’s Mikaela Michelle Dela Cruz. Kilala
mo ba siya?”

tanong niya sa akin.

I rolled my eyes on him... para maitago ang kilig na nararamdaman ko. “Sana sinabi
mo agad.”

“Sinabi ko na. Slow ka lang.” sumandal siya sa upuan at pumikit. Nilingon ko naman
siya. Ilang

araw na ding walang matinong tulog si Mikael.

“Huwag mo na akong ihatid mamaya, magpapasundo nalang ako.” I told him. Nagmulat
naman

siya ng mata at tumingin sa akin.

“I heard your brother’s gone? Wala kang kasama sa bahay niyo?” tanong niya. I
nodded.

“Sa bahay ka na muna.”

“You need to rest, Mikael. Kung nasa bahay mo ako, baka mas lalaong hindi ka
makapagpahinga

dahil napaka-active kong tao.”

“I want you to be with me tonight, Mika.”

“Mikael?” anong ibig niyang sabihin?

“Huwag ka ngang green. Gusto lang kitang makasama.” Pinitik niya ng mahina ang noo
ko. “Wala
naman akong sinabi.” Pero inisip ko ‘yun ah!

Madilim na ng maisipan naming umuwi. Gaya ng sabi niya, sa bahay niya ako
magpapalipas ng

gabi. Iniisip ko kung magdala na kaya ako ng gamit ko dito. Lagi din naman akong
tambay dito e.

“MIkael...” lumapit ako sakanya habang nagluluto siya. Nakakainggit, ang galing
niya magluto.

“What is it?”
“Is there something you’re not good at?” I asked him. Nangalumbaba ako sa lamesa
habang

nakatingin sakanya.

“What do you mean?” kumunot naman ang noo niya.

“Parang lahat kaya mong gawin eh... meron ka pa bang hindi kayang gawin?” tanong
ko. Aside

from forgetting Ate Stephanie, of course. Gusto kong idugtong pero hndi ko nalang
ginawa.

“Meron.”

“Ano ‘yun?”

He shrugged, meaning, huwag ko ng alamin. Tss.

“Malulungkot ka ba kung mawawala ako?” tanong ko sakanya.

“Saan ka pupunta?” tanong niya sa akin.

“Magbabakasyon, ganun. Sa malayo.”

“Babalik ka naman diba?”

“Yeah, of course.” Pilit akong ngumiti. Hindi kita kayang iwan, Mikael.

“This house... it’s just a plain house before I met you, Mika. It became a home
with you. Mas

nagkabuhay. Just like my life.”

“I’m happy to see you smile, kahit minsan lang ‘yan.” Nginitian ko siya.

“I’m smiling because of you.”

“I’m making you smile because I love you.”

“Yeah... and thank you for loving me, Mikaela.”

Makuntento ka muna, Mika... makuntento ka.

--------------

“Huwag kang maghuhubad ah?” tinignan ako ng masama ni Mikael. Hindi ako natutulog
sa guest

room ng bahay niya dahil natatakot ako. Sa bahay kasi namin, kahit mag-isa lang ako
sa kwarto,

may glow in the dark stars nga ako sa kwarto... dito, wala. Ayaw lagyan ni Mikael.
“Hindi ako maghuhubad!” I hissed. Nagtataka ako kay Mikael. Balot na balot siya.

“Mabuti na ‘yung malinaw, Mika.”

“Hindi ka naiinitan?” tanong ko.

“Hindi.”

“Ang init kaya.” I rolled my eyes.

“Naka-todo ang aircon, Mika. Matulog ka na.”

“Hindi pa ako inaantok.”

“Dumilat ka lang.”

“Kase naman e!” umupo ako kaya umupo din si Mikael.

“Ano bang problema mo?”

“Hindi ka talaga naiinitan?” tanong ko. Naka-sweatshirt siya tapos pajama? Seryoso?

“I’m fine, Mika.”

“Sigurado ka?”
“Ano bang problema mo sa suot ko?” tanong niya.

“Bawasan natin!”

“Tigilan mo nga ako!”

“Look, what I mean is, mag-tshirt ka lang kaya!”

“Pinagnanasaan mo lang ako kaya hindi ka makatulog.” Humiga naulit si Mikael at
humarap sa

kabilang side.

“Hindi naman e.” sumandal lang ako at nag-indian sit.

“Eh ano?”
“Nag-aalala lang akong naiinitan ka. Hubad na kasi!”

“Manahimik ka nga!”

“Ako nalang...”
“Subukan mo...” nilingon niya ako at tinitigan ng masama.

Natawa naman ako sakanya. Namumula ‘yung mukha niya.

“Inaano ka?” tanong ko habang natatawa.

“Matulog ka na nga!”
“Hindi pa nga ako inaantok.”

“Bilangin mo ‘yung crush mo.”

“Eh?”
“Hindi mo mabilang? Ang dami kasi!”

“Isa lang naman mahal ko.”

“Matulog ka na...”
“Hindi pa ako inaantok...” lumapit ako sakanya at bumulong sa tenga niya using my
bedroom

voice, “I love you...”

“Mika...” halatang nahihirapan ang boses ni Mikael.

“What? Sinasabi ko lang naman na mahal kita e.”

“Matulog ka na, please?”

“Eh di matulog ka? Inaano ka ba?”

“Paano ako matutulog kung galaw ka ng galaw, ang ingay mo pa?”

“Hindi kasi ako makatulog!” I pout.

“Damn!”

Nagulat ako ng bigla niya akong niyakap.

“Utang na loob, matulog ka na!” he breathes. Nararamdaman ko ang hininga niya sa

leeg ko.
“Mikael...”

“Damn it, Mika! Nahihirapan akong kontrolin ang sarili ko! I want to be with you
pero hindi kita

pwedeng galawin kaya pwedeng makisama ka? Huwag mong hilinging maghubad ako dahil
hindi

ko sigurado kung anong pwede kong gawin pagkatapos. Huwag ka ding magtatangkang

maghubad dahil sinisiguro ko sa’yo, ako mismo ang magtatanggal ng ibang damit mo
kapag

sinimulan mo ako.”

Hindi naman ako nakakibo agad. ang bilis ng tibok ng puso ko at dama ko rin ang
pamumula ng

pisngi ko.
“Okay... ma-matutulog na nga ako e.” I filled my lungs with air.

He sighed. “Thank you.”

Pero hindi talaga ako makatulog e! “Mikael...”

“What?” halatang inaantok na siya.

“I love you.”

Tinignan niya ako. Bigla niyang inilapit sa akin ang mukha niya at hinalikan ako sa
labi. He even

bit my lower lip. “Matulog ka na, Mika.”

“Yeah, goodnight...”

He smiled. “Goodnight, my little tease.”

Tinignan ko ang mukha ni Mikael habang nakapikit. Hubaran ko kaya ‘to habang tulog?
Natatawa

ako sa ideyang naiisip ko. Hindi lahat kayang magkontrol katulad ni Mikael.
Maswerte pa din ako.
“I love you.” I whispered and planted soft kisses on his lips.

Ako nalang kaya ang maghubad? Ay makatulog nalang nga! Nakakaberde ng isip maging
Dela

Cruz!

=================

Chapter 15

#UnwantedGirlfriend
Vote. Comment. Fan. Thanks!

----------

Pagmulat ng mata ko, si Mikael agad ang nakita ko. Ang himbing ng tulog niya. Ang
cute cute cute

niya.
“Good morning, boyfriend.” I whispered. Mahinang mahina lang para hindi siya
magising.

Natatawa ako sakanya. As in hindi talaga siya naghubad ng damit. Kinukulit ko pa

din siya kung

pwede kong silipin ang abs niya pero sinusungitan niya ako.

A true gentleman. I’m so lucky to have him. “I love you.” Hinalikan ko siya sa labi
tsaka ako

bumangon. Maybe I should cook something for him. Well, hindi naman ako gagawa ng
bonggang

bonggang breakfast, baka mawalan ng bahay si Mikael kapag ginawa ko ‘yun.

Nagpunta na ako sa banyo para maghilamos. Nakakatuwa ‘yung loob ng cr ni Mikael.

May gamit

na din kasi ako dito. Kung tutusin, siguro iisipin ng iba na may nangyayari na sa
amin but no...

alam kong hindi gagawin ni Mikael sa akin ‘yun... pero come to think of it...
hanggang saan kaya

aabot ang control ni Mikael? Hanggang kailan siya magtitimpi?

“Dream on, Mika. Great wall of China ang control ni Mikael. Mahirap matibag.” I
looked at myself

on the mirror. Basta ko nalang tinali ang buhok ko kaya naman may ga nalaglag pang
hibla sa

gilid.

Bumaba na ako para maghanda ng breakfast namin. I really hope maging maayos ang

kalalabasan ng french toast ko. Well, sa lahat ng pagkain sa mundo, salad at french
toast lang ata

ang nagawa ko ng medyo tama. Well, nakagawa naman ako ng cake. It was edible.
Nakakain

naman ‘yung nagawa ko. Depende lang sa kakain kung paano niya iaappreciate.
Maybe I should make him coffee too? Pero paano nga ba magtimpla ng kape? I never
had coffee

before. Aside from starbucks, of course. Pero ‘yung ako mismo magtitimpla? Juice
nalang ako!

Hindi din ako marunong gumamit ng coffee maker. This is frustrating! May instant
coffee naman

sa mga fastfood, mag-order nalang kaya ako?

Pero hindi e! walang effort kapag ganun! Ugh! Bahala na nga. Mamaya ko na iisipin
ang kape.

‘yung French toast nalang muna.

Kinuha ko ‘yung purple apron ko tsaka ako nagkalat sa kusina ni Mikael.

Nakakatuwang mas

sanay pa akong kumilos dito kesa sa sarili naming bahay.

Inihanda ko na ang mga kailangan ko tsaka ako nagluto.

“Oh my gosh! Huwag kang masusunog!” I hissed. Ang hirap niya iluto! Why?! Hindi
naman ganito

before... well, kasama ko si Yaya dati nung nagluto ako nito... ugh! Fine, it was
Yaya who cooked

that French toast before, tumulong lang ako... pero ganito naman ang ginawa niya e.

“Ugh! Makisama ka, please? Huwag kang masunog!”

Pero kahit ata anong pakiusap ko, walang magagawa.

Hindi naman siya sunog na sunog na sunog. Sunog lang. Makakain pa din naman ata
‘to?

Mapagtitiyagaan na ‘to.

“French toast, fail. Ikaw na talaga, Mikaela!” I berate myself. Nakakainis naman
kasi. “Okay, now...

coffee. Siguro naman magagawa ko na ng tama ‘to.” I took a deep breath bago ko
kinuha ‘yung

lalagyan ng kape.
Nakita ko si Coco Martin sa commercial before e. Ganito siya magtimpla... si Coco
nga ba ‘yun?

Eh, bahala na kung sino basta nakita kong naglagay siya ng tatlong kutsarang kape
tapos mainit

natubig tapos ininom niya! Hindi kasi ako nagkakape kaya para kay Mikael ‘to. Ako,
juice lang.

“What are you doing?”

“Ay, kape mo!” nagulat ako sa biglang pagsulpot ni Mikael sa kusina. Halatang
bagong gising pa

lang siya dahil magulo pa ang buhok niya. Ang sexy niyang tignan. I won’t mind kung
siya ang

magiging breakfast ko.

“Anong ginagawa mo?” lumapit siya sa akin at tinignan ang ginagawa ko.

“Uhhh... breakfast?” I bit my lip. “Mukha lang siyang hindi makakain but it’s
edible. Hindi naman

masyadong nasunog ‘yung—“

“Thank you.” Putol niya sa sasabihin ko.

“You’re welcome.” I smiled. “Coffee?” iniabot ko sakanya ang kapeng ginawa ko.

“Ikaw nagtimpla nito?” tanong niya sa akin. I nodded.

Kinuha niya ang mug sa akin at uminom.

“Okay ka lang?” napaubo kasi siya matapos niyang inumin ‘yung kape e.

“Yeah...” umiwas siya ng tingin.

“Kulang pa ba sa kape?” tanong ko. Dapat ba, apat na kutsara ‘yun?

“No.” umiling siya. “Tama lang.”

“Talaga? Buti naman. Sige, ubusin mo na.” I smiled. “Igagawa kita ng coffee araw-
araw.”

“Huh? You don’t need to. Hindi naman ako mahilig sa kape.”
“But I want to.” Buti naman nagustuhan niya ‘yung kapeng ginawa ko.

“Mika, seriously... pwede namang huwag na e.”

“Girlfriend duty.” Nginitian ko siya ulit tsaka ko binigay sakanya ‘yung French
toast na ginawa ko.

Well, ‘yung French toast ko, masarap naman. Hindi nga lang namin naubos. Huwag na

magtanong kung bakit! Nasobrahan ata sa milk e.

“Kasama ka pala sa models ngayon?” tanong sa akin ni Mikael habang tinitignan niya
‘yung sa

planner niya. “Oo.” I sighed. Nandito kami sa kwarto niya. Inaayos niya pa ang mga
gamit niya.

After kasing kumain, pinauna na niya akong maligo at siya ang nag-linis ng kalat ko
sa baba.

“Too bad, hindi ako ang photographer ngayon.” He chuckled.

I looked at him. “Yeah, that’s bad.” Humiga ako sa kama habang nakasayad ang paa ko
sa sahig.

“I heard, kailangan ko daw magtopless e.”

“What?!” he hissed.

I shrugged. “Adam and Eve daw kasi... as Eve, kailangan daw wala akong suot. Buti
nalang hindi

ikaw ang photographer.”

“Mikaela...”
“Well, I’m kinda ready for it. Wala namang mawawala kung magta-topless ako, hindi
naman nila

makikita e.” I smiled to him.

“I’m serious...”

“Ang alam ko si Jacob ang photographer namin mamaya e.” patuloy ko. “Baka si Lance
si Adam,

hindi pa ako—“
“Mikaela!”

“What?” tumaas ang kilay ko sakanya.

Tinitigan niya ako ng matagal bago siya nagsalita. “Makikipagpalit ako. Ako kukuha
sa’yo.”

“Bakit mo gagawin ‘yun?”

“It’s either ako ang kukuha sa’yo o hindi mo gagawin ang photoshoot na ‘yun? Your
choice, dahil

kung ako ang papipiliin... hindi mo gagawin ‘yun.” Naglakad siya palapit sa kama
pero nakaharang

‘yung paa ko kaya natisod siya.

“Mikael—“ bumagsak siya sa ibabaw ko.

“Mika...”
Nakatingin lang ako sa mukha niya. Ang lapit lapit lapit ng mukha niya.

Bumaba ang tingin niya sa labi ko. Hahalikan niya ba ako? Ay dali na! Hindi ako
tatanggi!

Nakita kong napalunok siya habang nakatingin siya sa labi ko. Halikan mo na kasi!
Hindi naman

ako papalag!
“Mikael...” I called him. Bumalik naman sa mata ko ang tingin niya.

“I’m sorry.” Lumayo siya sa akin. “What?” napabangon ako sa pagkakahiga nung tumayo
siya.“Sorry for what?” I asked him.

I heard him cuss. “I wanted to kiss you but no. I might do more than that. I...
I...” he cussed again.

“Tara na nga!” lumabas na siya ng kwarto at naunang bumaba.

Napangiti nalang ako. Mahal ko talaga ‘yung lalaking ‘yun!

--------------

“Laaaaaaance! Oh my gosh! I love you!” hindi ko napigilang yakapin si Lance ng

makita kong may

dala-dala siyang strawberry cake! Strawberry!

“I love you, too.” He smiled at me. “Aww, strawberry!” grabe, strawberry!
Strawberry! Strawberry!

“I knew you’ll like it.”

“Like? I love it!” like what I said, bigyan niyo lang ako ng strawberry,
magkakasundo na tayo e.
“It’s obvious, MM.” he cocked his head on the side. Ang cute ni Lance kapag
ginagawa niya ‘yan.

“Can’t help it. Thanks again, Lance. I so love you.” I smiled sweetly.

“I love—“

“Tapos na kayo?” putol ni Mikael sa sasabihin ni Lance. “Marami pang gagawin, oh.
‘Lika na.”
hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako.

“Lance, see you later! Thanks again!” sabi ko bago ako nahila na ng tuluyan ni
Mikael.

“Problema mo?” tanong ko kay Mikael ng huminto kami sa paglalakad. Tinitigan niya
lang ako.

“Mikael?”

Kinuha niya sa akin ‘yung cake tapos binigay sa babaeng dumaan.

“Mikael!” I yelled. Bakit niya pinamigay ‘yung cake ko?!

“Let’s go.” Hinawakan niya ulit niya ang kamay ko at hinila ako papasok sa studio.

“No!” hinila ko ang kamay ko. “Bakit mo pinamigay ‘yung cake ko?!” naiinis ako.
Strawberry ‘yun e.

Oo, mas mahal ko siya kesa sa strawberry pero... strawberry ‘yun!

“Come on, Mika.” Hahawakan niya sana ‘yung kamay ko pero iniwas ko. “Nakakainis
ka!”nilagpasan ko siya at nauna na akong pumasok sa loob. Naupo lang ako sa isang
couch at nag-

cross legs.

Pumasok si Mikael at tinignan ako pero hindi ko siya pinansin. Naiinis ako.

Tinignan ko si Dale na nasa tabi ko. “Dale...” tawag ko sakanya. “Oh?”

“Gusto mong coffee?” tanong ko sakanya. “Ililibre mo ‘ko?” tanong naman niya.

“Naaaah. Igagawa kita.”

“Magtitimpla ka?” tanong niya. I nodded. Nakita ko namang natatawa si Mikael.

Problema niya. I

rolled my eyes on him. “Ikaw, Lance?” tanong ko dito.

“No thanks.” He smiled. “You sure?” I asked him. He nodded.

“Ikaw nalang, Dale.”

Pumasok na ako sa loob at ipinagtimpla si Dale. Katulad nung timpla nung kay Mikael
kanina.

Tatlong kutsarang kape. Minsan malaking tulong din pala ang commercials ano? Lalo
na ‘yung

kay Coco.
“Here...” iniabot kay Dale ‘yung kape niya. Si Mikael naman, nagpipigil ng tawa
habang nakatingin

sa amin. Si Lance din nakangiti ng nakakaloko. Anong problema nilang dalawa?

“Thank you.” Sabi ni Dale. “Welcome.”

Ininom naman ni Dale ‘yung kape kaso nagulat ako ng bigla siyang umubo ng sunod-
sunod.
“Okay ka lang?” tanong ko sakanya. Kulang na naman sa kape?

“Mika...” napaubo na naman siya. “Hindi ba uso sa’yo ang asukal?!”

“Huh?” asukal?

“Ilang kutsarang kape ba nilagay mo dito?” tanong sa akin ni Dale. “Three.”

“What?!” nanlaki ang mata ni Dale. Kinuha ko ang tasa sakanya at tinikman ‘yung
kape.

“Eeeew!” grabe. Ganyan ba lasa ng kape?

“Ngayon alam mo na?” tanong ni Dale. “Bakit si Mikael kanina—“ napatingin ako kay
Mikael. Nag-iwas siya ng tingin. “Can we talk?” tumayo ako at lumapit kay Mikael.
Tumayo siya kaya lumabas

kami. Nakarating kami sa rooftop ng ganun-ganun lang.

“Is it that bad? ‘yung coffee?” tanong ko sakanya. Hindi siya nagsalita. Nakatingin
lang siya sa

malayo. “Mikael...”

“Natikman mo naman diba?”

“Bakit mo ininom?” pakiramdam ko, ang tanga ko. Wala namang nilalagay na asukal si
Coco sa
commercial e! Kailangan pala nun?

“Ginawa mo ‘yun para sa akin e. Ayokong nasasayang ang effort mo.”

“Bakit mo pinamigay ‘yung cake ko?”

He gave me a fleeting look. “Ayokong may nagpapasayang iba sa’yo.”

“Mikael—“

“Pwede bang maging madamot ako ngayon, Mika?” nilingon niya ako. “Gusto kasi kitang

ipagdamot sa iba. Ayokong may ibang humahawak sa’yo, nakakapagpangiti sa’yo,

nakakapagpasaya sa’yo.”

“Wala lang naman ‘yung sa amin ni Lance. Sobrang naging saya ko lang nung dahil sa
strawberry

kaya—“
“Sinabihan mo siya ng ‘I love you’, Mika.”

“Yes, because I did. Mahal ko si Lance pero mas mahal kita. Mahal na mahal kita.”

“Pero ayoko ngang sinaasabihan mo siya o kahit na sino ng ‘I love you.’, call me
selfish but I want

you to say it to me only. Sa akin lang.”

“I love you.”

“Tss.”

“I love you.” Ulit ko.

“Huwag mo ‘ko pagtripan, seryoso naman ako.”

“I love you, Mikael ko.” I smiled.

Nilingon niya ako, “I love you.” I mouthed.

Ngumiti naman siya. “Halika nga dito.” Hinila niya ako palapit sakanya at niyakap
mula sa likod.

Pinatong niya ang baba sa balikat ko.

“Sana pwedeng i-pause ‘yung moment na ‘to.” I whispered. “Why?” tanong niya. “Kasi
kasama

kita.”

“Hindi naman ako aalis e.” bulong niya.

“Pwede din bang maging madamot ako?” tanong ko sakanya. “What do you mean?”
“Ipagdadamot muna kita ngayon. Sa akin ka muna... pero promise, kapag may nakita ka
ng

babaeng mamahalin mo, I’ll let you go. Pero sa ngayon, sa akin ka muna. Pwede ba
‘yun?”

nilingon ko siya tingnan niya naman ako at pinagdikit ang mga labi namin.

“Ayokong maghanap ng iba, Mika. Ikaw lang, walang iba.”

“Ako din, ayoko sa iba. Ikaw lang.” sana kami nalang talaga.
“Good. Now cancel the photo shoot.”

“Huh? Why?!” humarap ako sakanya.

“Tss. Because I said so.”

“Mikael—“

“Just do what I say, Mika. Ipagdadamot nga kita, diba?”

“Pero—“

“Damn it! Ayaw kasing pumayag ni Jacob makipagpalit so cancel it!”

“Hindi siya pumayag?”

“Oo.” Nag-iwas ng tingin si Mikael.

“That’s fine...”
“Fine? Anong fine ‘dun?!”

“Hindi naman ako kasali ‘dun e.” I laughed. “Next week pa ako. Ikaw ang
photographer.”

“Ano?”
“Next week pa ako maghuhubad.” Natatawa kong sabi. “Not funny.” Seryoso naman siya.

“I’m serious, okay? Next week pa ang schedule ko at hindi din naman ako papaya na
hindi ikaw

ang kukuha sa akin lalo pa’t topless ‘yun. I trust you.”

“Ewan ko sa’yo.” Binitiwan niya ako at naglakad na pabalik.

“Sabi ko naman kasi sa’yo kagabi, maghuhubad ako, ayaw mo.”

“Manahimik ka nga.”

“Mamayang gabi nalang?”

“Tumigil ka.”
“Paano kung mainit ulit?”

“Itatabi kita sa aircon.”

“Mas masaya kang katabi kapag mainit...”

“Hindi ka nakakatuwa.”

“Hindi ako nagpapatawa... pero try ko kayang matulog ng naka-undies lang?” pang-
aasar k okay

Mikael.

Huminto naman siya sa paglalakad at humarap sa akin. “Do it at pag-uwi mo, hindi
ka na virgin.”
Gawin ko nga kaya? What do you think?

=================

Chapter 16

#UnwantedGirlfriend

Vote. Comment. Fan. Thanks!

----------

“Strawberry shake, Mika?” napatingin ako sa shake na iniabot sa akin ni Lance.

Napangiti naman

ako, “Thank you.” Kinuha ko sakanya ‘yung shake, tumabi naman siya sa akin. Outdoor
ang

location namin. Hindi sexy ang suot ng mga models ngayon, balot na balot sila.

“I hope hindi ipamigay ni Kerko ‘yan.” He smirked. Napayuko naman ako, “I’m sorry
about the

cake, Lance. I...”

“It’s okay... nagselos siya e.” he shrugged. “Selos?” napalingon ako dito.
“Naaah... hindi siya

nagseselos. Bakit naman siya magseselos?” tinignan ko si Mikael na busy masyado sa

pagkuha

ng pictures. “Hindi naman niya ako gusto.” Bulong ko.

“What was that?” tanong ni Lance. “Nothing, Saavedra.” I just smiled to him.

“Really, Dela Cruz?” he cocked his head on the side and stared at me. “You’re
really cute kapag

gumaganyan ka.” Hinawakan ko ang ilong niya at pinisil.

“Stop it, Mika...” hinawakan niya ang kamay ko. “At kailan mo pa ako tinatawag ng
Mika?” hindi ko

pa din binibitiwan ang ilong niya. “Matagal na. Hindi mo lang napapan—aray! Bitawan
mo na

kasi...”

“Ayaw!” natatawa kong iling. Nagulat naman ako ng hawakan niya din ang ilong ko at
pisilin.

“Laaaaaance!”

“Let go!” I hissed.

“You first.” Utos niya. “Mauna ka!” ayoko kayang magpatalo!

“Ayokong bitawan ka.”

Awtomatiko kong binitawan ang ilong niya ng marinig ko siya. Dahan-dahan niya
namang

tinanggal ang kamay niya. “But I should, right?” tinitigan niya ako kaya nag-iwas
ako ng tingin at

huminga ng malalim.
 “I look like Rudolph.” I rolled my eyes. Hinawakan ko din ang ilong ko. Ayoko sa
magiging takbo

ng usapan namin ni Lance kaya might as well, ibahin ko na ang topic.

“Maganda ka pa din naman.”

“Maganda talaga ako.”

“Kaya nga.” Natatawa naman siya. “Lance, wala ka bang... uhm... wala ka bang steady
girlfriend?”

tanong ko out of the blue. “Bakit mo natanong?”

“Laging iba’t ibang babae ang kasama mo lately. Hindi naman sa pinipigilan kita,
huh? Pero kasi...

wala ka bang gustong maka-steady relationship? I mean, ‘yung tatagal ng isang

linggo?”

“It’s what you called fun, Mika.” He shrugged.

“Fun? Fun ba na iba iba ang flavor of the week mo? Tinalo mo pa si Kuya Thunder e.”
tinignan ko

siya ng masama. “Alam naman nilang hanggang dun lang maibibigay ko e.” sagot naman
nito.

“Lance, hindi ka naman ganyan before, what happened?”

“Hindi mo gugustuhing malaman kung bakit ako nagkaganito, Mika.”

“I want to.”

“Seriously, Mika. We both know that deep inside you, alam mo na ang dahilan. Don’t
make me say

it out loud.”

“Lance...”
“I hate it when someone else’s calling me Lance. Ikaw kasi e. Lahat tuloy sila,
Lance na tawag sa

akin.” He smiled to me. Pilit din niyang iniiwasan ang topic na ‘yun. I sighed.
“mas madali kasing

sabihin.” I laughed.

“Yeah. Pero mas gwapo kayang pakinggan ang Edward.”

“Should I call you Edward, then?”

“Lance is yours only, Mika. Ikaw lang may karapatang tawagin ako sa kahit ano pang
gusto mong

itawag sa akin. You’re my queen, remember?”

“And you’re my knight.” I smiled sweetly.

“Too bad, I’m not superman. But if I am, you’ll be my kryptonite.”

“Sa ganyan mo ba napasagot ang mga girlfriend mo for 1 week?” tinaasan ko siya ng
kilay.

“Wala naman akong niligawan e, paano ko mapapasagot?” he grinned at me.

“What a conceited jerk?” nagkunwari akong gulat na gulat.

Tawa naman ng tawa si Lance. Ngayon nalang kami ulit nakapag-usap nito kaya namiss
ko din

siyang kausap. “I’m just being honest, my queen.”

“Oh why, thank you, your highness.” Tumayo pa ako and do a little curtsy. Mas lalo
namang

lumakas ang tawa ni Lance. Kaya nagtinginan sa amin ang lahat.

Napaupo naman ako bigla. I covered my face with my hands pero natatawa talaga ako.

“Mapapagalitan na naman tayo...” bulong ni Lance. “Ikaw kasi e!” natatawa kong
sagot.

“Mikaela, punta ka daw sa tent.” Lumapit sa amin si Dale. “Sino nagsabi?” tanong
ko. Hindi naman
ako sinagot nung impaktong si Dale kaya tumayo na ako. “Punta lang ako ‘dun.”
Paalam ko kay

Lance. “Yeah. May nagseselos e.” he smirked.

“Baliw.” Kinuha ko ‘yung shake ko at naglakad papunta sa isang tent. Actually,

pwede naman

akong tumambay sa tent kasi may aircon, kaso gusto kong panuorin si Mikael habang
nasa likod

siya ng camera. Mahal na mahal niya talaga ang photography.

Pumasok na ako sa loob. Wala namang tao.

“Niloloko ba ako ni Dale?” inilibot ko ang tingin ko.Wala namang tao dito. Kainis!
“Humanda ka sa

aking Dale ka—“ tumalikod na ako para lumabas pero may nakaharang sa daraanan ko.
“Mikael!”

hinawakan niya ang magkabilang balikat ko para hindi ako matumba.

“Anong ginagawa mo dito?” tanong ko sakanya. “May kuku—“ he pressed his lips into
mine.

“Lasang strawberry ka na naman.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. “Uhh...
strawberry

shake.” Itinaas ko ang kamay kong may hawak ‘dun sa shake.

“Tss. Bigay niya?” tanong niya. “Oo.” Hawak niya pa din ang pisngi ko. “Kailan ba
susuko si

Saavedra sa’yo?” kumunot ang noo niya. “Mikael...” I’m not being harsh to Lance
pero alam

naman ng lahat na walang meron sa amin ni Lance. I love him as a friend, ‘yung
nararamdaman
ko para sa lalaking kaharap ko, pang more than friends. Hindi ko kayang magiging
kaibigan ko

lang si Mikael.

“Pakasalan na kaya kita?” tanong niya sa akin. “Mikael!” nanalaki ang mata ko sa
sinabi niya.Hindi dahil sa hindi ko gusto ha? Hello! Maliban sa Anderson, wala na
akong balak na ibang

apleyidong ipalit sa apelyido ko.

“Pero hindi pa ngayon... naexcite ka naman.” Hinila niya ako para umupo sa isang
couch na nasa

loob ng tent, umupo siya kaya dapat uupo ako sa tabi niya pero hinila niya ako
paupo sakanya

kaya naman sa kandungan niya ako napaupo.

“Mikael!” he wrapped his arms around me and buried his face on my neck. “Inaantok
ako.”

“Ha? Ano... eh di ano... uhh... uhmmm... matulog ka!” I said vaguely. “Wala ka bang
kukunan sa

labas?” tanong ko. “Hindi ako makapagconcentrate e. Nagbreak muna ako.” Bulong
niya.

“Okay ka lang ba?” tanong ko. Nilingon ko siya. “Hindi. Ang bigat mo e.”
Tinitigan ko siyia ng masama, “Kapal mo.” Tatayo na sana ako pero hinigpitan niya
ang hawak sa

bewang ko. “Dito ka lang.”

“Sabi mo mabigat ako?” tinaasan ko siya ng kilay. “Mabigat ka nga.”

“Ewan ko sa’yo. Lalabas na nga lang ako!” I hissed. Hindi naman ako makatayo dahil
sa higpit nga

ng hawak sa akin ni Mikael. “Bitawan mo nga ako.” I rolled my eyes.

“Never.” He chuckled. Sumandal nalang ako sa dibdib niya. “What’s with you?” I
asked him.

Hinawakan ko din ang kamay niyang nakayakap sa akin. “Nothing.” He breathes.

Hindi nalang ako kumibo. “Bakit mo ‘ko gusto?” tanong niya sa akin.

Natigilan ako. Bakit nga ba? Bakit ko nga ba pinagpipilitan ang sarili ko kay
Mikael? Sa simula pa

lang, alam ko naman na walang patutunguhan ang relasyon namin e. Pero hindi ko alam
kung

bakit pinagpilitan ko ‘to. Darating ‘yung araw na iiwan niya ako... kung hindi
siya, malamang ako

ang kailangan umalis.

“Hindi ko alam e.” tinignan ko ang magkahawak naming kamay. “Kahit ako, gusto kong
malaman

kung bakit kita gusto. Kung bakit kita mahal pero nagsawa na akong magtanong sa
tanong na

alam kong walang sagot. Mahal kita kasi ‘yun ang nararamdaman ng puso ko. Mahal
kita, Mikael.

Mahal kita at hindi ko alam kung bakit.”

Hindi siya nagsalita. Gustong gusto ko siyang tanungin kung ano bang nararamdaman
niya para

sa akin... kung may nararamdaman pa ba siya para kay Ate Stephanie... pero
natatakot ako.

Natatakot akong sabihin niya na wala siyang nararamdaman at isa lang akong
obligasyon

sakanya at hanggang nagyon, mahal na mahal niya pa din si Ate Stephanie.

“Uwi na tayo?” aya sa akin ni Mikael.

“3 pm pa lang ah?” tanong ko. Maaga pa para umalis kami. “So? Hawak ko oras ko.
Let’s go.”

Inalalayan niya akong makatayo. “Fix your things. Magbibilin lang ako sakanila.”

Lumabas na siya at iniwan ako sa loob. Minsan hindi ko na din alam kung sa kakasama
ba sa akin

ni Mikael kaya nababaliw na din siya.

Inayos ko nalang ang gamit ko. Seriously, shoulder bag lang naman ang dala ko.
Anong aayusin

ko? Tss.

“Let’s go?” pumasok si Mikael sa loob at inaya ako. “Yeah.”

Nakita ko si Lance na nakatingin sa amin ni Mikael ng lumabas kami. Nag-iwas siya

ng tingin ng

lingunin siya ni Mikael.

Umalis na kaming dalawa at umuwi sa bahay niya. Well, mukhang bahay ko na din ang
bahay

niya dahil kung tutuusin, mas madalas pa akong nandito kesa sa bahay namin. Wala
din naman

akong matinong makakausap ‘dun maliban kay Yaya kaya bukas na ako uuwi sa bahay
namin.

“What do you want to eat?” tanong sa akin ni Mikael ng makarating kami sa bahay
niya. “Ikaw na

bahala. For sure naman, mas makakain ang luto mo kesa sa akin e.” I shrugged.
Dumiretso ako

sa kwarto niya para maligo. Like what I said, sa kwarto ako ni Mikael natutulog
kapag andito ako.

Sinabi na niya noon na sa guest room siya matutulog pero hindi ako pumayag. Maliban
sa bahay

niya ‘to, gusto ko siyang makasama. Malaki ang tiwala ko kay Mikael kaya sigurado
naman akong

kahit katabi ko siya sa pagtulog, alam kong hindi siya magte-take advantage.
Maliligo nalang muna ako. Feeling ko, pagod na pagod ako. Gusto ko din magpahinga.
Kumuha

muna ako ng damit ko bago ako nagpunta sa CR. Magluluto pa lang naman si Mikael,
pwede pa

siguro akong umidlip after kong maligo.

Pumasok na ako sa loob ng cr para maligo. I took off my clothes tsaka ako tumapat
sa shower.

Hanggang kailan kaya kami ganito? ‘yung parang walang problema?

Hangga’t maaari, pinipilit kong iwasan ang pagkakataong magkikita si Mikael at Ate
Steph. Why?

Kasi alam ko naman na compared to her, walang wala ako. Kaya akong iwan ni Mikael
basta si

Ate Stephanie ang pinag-uusapan. Ganun siya kaimportante para dito.

“Ano bang meron siya na wala ako?” bulong ko. “Well, of course, maliban sa mga
bagay na hindi

ko nagagawa like cooking, baking, coffee making... maganda din naman ako. Sexy.
Mabait ako

minsan!”

Ugh. And once again, my favorite hobby strikes again. Ang kausapin ang sarili.

Nananakit na ang ulo ko. I badly want to sleep. Gusto ko talaga magpahinga ngayon.
Lumabas na ako ng shower ng bigla akong nadulas.

“Damn!” hindi ko mapigilang mapasigaw ng tumama ang pang-upo ko sa sahig. “Ouch!”

Damn it,

Mika! Bawas-bawasan mo naman ang kaclumsyhan mo!

Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko ng tumayo ako. “Damn! Ang sakit!” Sakit ng
balakang ko!

Why so stupid!
Aabutin ko na sana ‘yung tuwalya sa may rack ng biglang bumukas ‘yung pinto.

“Are you okay?” tanong agad ni Mikael ng buksan niya ang pinto.

Natigilan ako at nanlaki ang mata ko. Oh my gosh!

Tinignan ako ni Mikael mula ulo hanggang paa.

“Kyaaaaaaaaaaaaaah!” hindi ko alam kung ano ang una kong tatakpan kaya napatakip
ako ng

mukha. Nakakahiya!

“I’m sorry!” bigla namang hinila ni Mikael ang pinto pasara. “I heard you scream
kaya... I thought...

I...”
Hindi ko siya masyadong naiintindihan. Hindi ako makapag-isip ng matino at all. He
just saw me...

naked... and... oh my gosh! Ayoko ng lumabas!

Kinuha ko ang tuwalya at ipinulupot sa katawan ko. Pulang-pula ang mukha ko ng

gtumingin ako

sa salamin.

“Mika, are you... are you okay?” narinig kong tanong niya mula sa labas.
Hindi ako makasagot. Okay lang ba ako? No! nakita lang naman ni Mikael ang katawan
ko. And

I’m so stupid! Ang tanga tanga tanga ko!

“Uhm... bababa na muna ako. Sige.”

Nagpalipas pa ako ng ilang minuto bago ako lumabas. “Hindi ko na-lock ‘to?”
tinignan ko ang

pinto.
 Nananakit ang balakang ko pero mas masakit sa pakiramdam ang nangyari e.
Nakakahiya talaga

e.

Nagbihis na ako ng mabilisan. Hindi ko alam kung bababa ako o ano. Hindi ko alam
kung anong

mukha ang ihaharap ko kay Mikael.

“Nakakahiya ka, Mika!” dumapa nalang ako sa kama at ibinaon ang mukha ko sa unan.

“Aaaaaaaaaargh!” impit kong tili.

Pumikit nalang ako. Baka sakaling panaginip lang pala talaga ang lahat.

---------

“Mika?” naramdaman ko ang paghaplos ng isang kamay sa pisngi ko.

“Hmmm?” inaantok pa ‘ko.

“Wake up, Ai. Kakain na tayo.”

Ai? Isa lang ang tumatawag sa akin ng Ai... napadilat ako ng mata. “Mikael!”
sinubukan kong

bumangon kaso naramdaman ko ang sakit sa likod ko. “Ouch!” I winced in pain.
“Okay ka lang?” hinawakan niya ang kamay ko. “Yeah...” I frowned.

“What happened earlier? Narinig kong sumigaw ka kaya umakyat ako... hindi ko naman
alam

na—“

“Stop!” nag-iwas ako ng tingin. “Ayokong pag-usapan.”

“Mika...”
“Wala ka namang maipipintas sa katawan ko diba?” namumula ang mukha ko.

“Wala nga.”

“Ugh! Nakakahiya!” humiga ako ulit at nagtakip ng unan.

“Mika...”

“Leave me, please? Nahihiya ako sa’yo.” Gusto ko ng umiyak.

“You don’t have to be shy about that, Mika. Oo, nakita ko ang katawan mo, so what?”
“Nakakahiya ngaaaa!” I hissed.

“Tss. Umayos ka nga.” Kinuha niya ‘yung unan sa akin. “Sooner or later, makikita ko
din naman

ang katawan mo. Na-advance lang ngayon.”

“Kasi naman e!”

 “Mika... I admit, mas lalo mo lang akong pinahirapan sa nangyari. But I do respect
you. Ayokong

sirain ‘yung tiwala mo sa akin.”

Tinitigan ko siya. “Sorry.”

“Tss. Don’t be, Mika. I’m fine.”

“Sorry for being your girlfriend. Lagi nalang problema ang dala ko.”

“Don’t frown, Mika. Nawawala ang magandang girlfriend ko e.” hinawakan niya ang
baba ko.

I looked at him. Lumapit ako sakanya at niyakap ko siya. “I’m so lucky to have you.
I love you,

Mikael.”
“I’m luckier, Mika.” Hinalikan niya ang buhok ko at niyakap din ako.

=================

Mims.

Hello bedwarmers, bedmates, witches, girlfriends and stringers? Kidding. Hindi ko

kasi alam

tatawag sa readers ng BB at NSA. Lols. Well, some of you, alam na po ang nangyari,
pero ang

alam ko, mas marami ang hindi nakaka-alam ng kaganapan sa buhay ko.

My mom passed away last June 13, 2014. Supposedly, mag-uupdate ako ng lahat ng
kwento plus

the SPECIAL CHAPTER of HBWW today (June 19) dahil birthday ko... pero paano ko
naman

gagawin ‘yun diba? Nawala ‘yung pinaka-importanteng tao sa buhay ko.

Sorry kung MAS matatagalan ang mga updates. Hindi ko alam kung kailan ako magpopost
ulit.

Kakailanganin ko po ng MAHABANG PASENSYA, guys.

Again, salamat po sa mga nag-abot ng pakikiramay. We can get through this, alam ko
‘yun. Ayaw

ni Mama na malungkot kami... pero I just can’t get back to my normal life. Wala na
‘yung

nangunguna sa inspirasyon ko e.

I’ll be back soon. Sorry guys.

I love you.

=================

Chapter 17

Hindi ko po mauupdate lahat ng story. One at a time. Hindi po kasi madaling humanap
ng oras

magtype. Sadyang naglulumikot sa isip ko ang plot ng UG kaya ito ang inuna ko.
Salamat po sa

support. I know, malalagpasan din naming ‘to and I have a new guardian angel. Alam
ko din na

sinusuportahan ako ni Mama from above.

Again, thanks guys.

Late ang kaganapan dito. Birthday pa lang ng MikMik. I might post another chapter
pero depende

sa oras na mananakaw ko para magtype.

#UnwantedGirlfriend.

----------------

“Tulungan mo nalang kasi ako!” tinitigan ko ng masama si Cielo. Kanina pa ako

nagpapaturo

sakanya tungkol ‘dun sa isang kanta pero ayaw niya talaga akong turuan.
“Ela naman e. Alam naman nating dalawa na ayaw sa’yo ng kanta. Don’t push your luck
naman

na, sis.” She rolls her eyes.

“You’re hurting my feelings, you know?” I pout. Sa amin kasing magkakaibigan, wala
talaga akong

katalent-talent. Nung nagpa-ulan si Lord ng talent, puyat ako. Pero nung kagandahan
naman,

well. Nauna ako sa pila. “Truth hurts.” She giggles.

“Kase naman e! Dali na, Ciel... please?” I used my puppy eyes on her. Although mas
matagalkong kilala si Lance compared to Cielo and Maha, kilalang-kilala ko na din
ang bruhang ‘to.
“Still a no, princess.” She mocked. Ganyan siya. Kapag nang-iinis, princess ang
itatawag sa akin

dahil sobrang brat ko daw. Kahiya sakanya. Sadista kasi ‘yan e.

“You’re so mean.” Sumandal ako sa upuan at tumingin sa kanan ko. Naka-upo si Maha
pero may

binabasang libro. Bookworm. Hindi naman ako pwedeng magpaturo kay Maha. Kung ako
hindi

biniyayaan ng talent. Lalo naman ‘yan. Aish!

“Para saan ba kasi ‘yan?” tanong sa akin ni Cielo. “Birthday ni Mikael.” I
shrugged. Malapit na kasi

ang birthday niya e. I’m planning to sing for him. Hindi ko alam kung bakit pero
gusto ko talaga

siyang kantahan kahit na alam ko namang walang mangyayaring maganda sa gagawin ko.

Pagtatawanan lang ako nun e. Kaya nagpapaturo ako kay Cielo. Compared sa amin ni
Maha, si

Cielo ang may golden voice.

“When?”

“19.” I frowned. Naka-set na ang lahat sa tulong na din ni Kuya Asul. Good thing
is, hindi madaldal

si Kuya Asul at hindi ako sinusumbong sa mga kuya ko. ‘yung kakantahin ko nalang
ang

problema. Hindi ako maka-decide at hindi naman kasi talaga ako kumakanta.
“19?” sabay na tanong ni Maha at Cielo. I nodded. “Yeah, sa 19 na.”

Nagkatinginan silang dalawa. “Wala ka bang ibang naaalala sa 19?” tanong ni Maha.
Kumunot

ang noo ko. Ano bang meron? “Wala naman bukod sa birthday ng boyfriend ko.”

“I pity you.” Iiling-iling si Cielo.

“Whatever. Turuan mo nalang ako ha?” I smiled to her. “Oo na!” she scoffed. “I love
you, sis!” I

grinned.

Since hindi ako makakapagbake ng matinong cake, hindi ko na gagawin. Hindi din ako
magluluto

kaya kakantahan ko nalang si Mikael kahit na alam kong babagyo pagkatapos. Mataas
naman

ang bahay namin... Okay na ‘yun.

“So, ayun lang ang plano mo sa 19?” tanong sa akin ni Maha. “Hmmm? Oo.” Sagot ko.
Ilang

linggo ko na pinag-iisipan kung ano bang ireregalo ko kay Mikael pero wala akong
maisip. Hindi
ko alam kung ano pang pwede kong ibigay sakanya.

“Kawawa ka naman.” She looked at me with dismay. “Ewan ko sa inyo.” I rolled my

eyes.

“Basta, Ciel ha? Mamaya, punta ka sa bahay. Magpapaturo ako sa’yo.” Kinalabit ko si
Cielo na

abala sa pagtetext. Malamang, si Aaron na naman ang katext niya. Aaron is an IT

expert.

Grabeng utak meron ‘yun. He’s 24 pero andami na niyang na-achieve. While on the
other hand,

ang boyfriend naman ni Maha, law student.

“Oo na!” she hissed. “Galit ka?” tinaasan ko siya ng isang kilay.

“Hindi. Tuwang tuwa ako.” She smiled sarcastically.

“Great. I have to go. Pupunta pa akong studio e.” inayos ko na ang gamit ko at
tumayo. “Hindi ka

ba nagsasawang makita si Mikael araw-araw?” tanong ni Cielo.

“It’s Kerko, Cielo. Ako lang tumatawag sakanya ng Mikael... and no. Hindi ako
magsasawang

makita si Mikael.” I smiled. “See you, later.” Nagpaalam na ako at lumabas ng

coffee shop at

dumiretso sa sasakyan ko. Nakita naman ako agad ng driver ko kaya pinagbukas niya
ako ng

pinto.

“Sa studio tayo.” I told him. He nods at me. I checked my phone kung may text o
kahit na ano from

him pero masyado akong mahal ni Mikael kaya wala.

I texted him na papunta ako. Hindi ko alam kung magrereply siya o ano pero bahala
na.
Nagvibrate ang cellphone ko kaya tinignan ko kaagad kung nagreply siya.

Okay. Take care, Ai.

Napangiti naman ako. Dati, ‘K’ lang reply niya e. Ngayon, may progress na.
“Magtatagal po ba kayo sa loob?” tanong sa akin nung driver ko ng marating namin
ang studio ni

Mikael.

“Binabayaran ka ba para magtanong?” tumaas ng konti ang kilay ko. Halatang napahiya
siya dahil

yumuko siya. “Sandali lang ako.” I sighed. Minsan, bigla-biglang lumalabas ang
bratty side ko.

Dumiretso naman ako agad papunta kay Mikael. “Hey,” I greeted him ng makapasok ako.
Nagtaas

naman siya ng tingin at ngumiti sa akin. “Hey.”

“You’re busy?” I asked him. Lumapit ako sakanya. Surprisingly, hindi pictures ang
nakita ko sa

screen ng computer niya. Charts and everything. Business thing.

He nodded. Nakatingin lang ako sa mukha niya habang busy siya sa ginagawa niya.
Ilang araw na

din kaming ganito. Busy siya at ayoko namang istorbohin din siya kaya hindi ako
nagsstay sa

bahay niya ngayon, plus, dumating na ang mommy at daddy ko from their European
tour. Sabi sa

France lang pupunta, ang ending nakapag-tour na pala sila.

“Baka matunaw naman ako sa ginagawa mo.”

Napaiwas ako ng tingin ng magsalita siya. “Staring is rude, I know. Sorry.”

Hindi naman siya nagsalita. Pinagpatuloy niya lang ang ginagawa niya. “Uhm,
Mikael...” I called

him. Lumingon naman siya sa akin. “What is it?”

“Sa 19, free ka ba?” tanong ko ulit. Ni hindi ko alam kung naaalala ba ni Mikael na
birthday niya

‘yun. “19?” kumunot ang noo niya. “Oo. Sa 19.” Sagot ko.
Tinitigan niya ako. “Busy ako.”

“Ha? A-anong gagawin mo? Iresched mo, please?” hinawakan ko siya sa braso. “Dali
naman na

oh?”

“Ano bang meron sa 19?” tanong niya. Seryoso ba? Hindi niya maalalang birthday
niya? Kainis ‘to

ah!
“Basta! Iclear mo na ang schedule mo sa 19, okay? I have to go. See you tomorrow. I
love you.”

Yumuko ako para halikan siya sa pisngi pero bigla naman siyang humarap kaya sa labi
ko siya

nahalikan.

“Ingat ka.” Bulong niya tsaka humarap ulit sa computer. Pakiramdam ko napunta lahat
ng dugo ko

sa mukha ko.

Minsan, kahit sanay naman na akong nahahalikan ni Mikael, hindi pa din nawawala ang
kaba at

bilis ng tibok ng puso ko.

“Aalis na ako.” Tumalikod na ako at lumabas. Hindi ko na hinintay magsalita siyang
muli.

-------------

June 19.
“Bakit tayo nandito?” tanong sa akin ni Mikael ng makarating na kami sa bar ni Kuya
Blue. I saw

hesitation in his eyes ng hinihila ko siya papasok.

“Masaya dito e.” hinawakan ko ang kamay niya at pinipilit siyang hilahin pero
pinipigilan niya ako.

“Mika!” he hissed. “Mikael, trust me, okay? Let’s go.” Pumasok na kami sa loob arm
in arm.

Maghapon akong hindi nagpakita kay Mikael. Tumawag lang ako ng bandang 6 pm na para

sabihin kung saan kami magkikita.

Like the usual, maraming tao sa loob. May mga staffs and models and friends and of
course, sila

Cielo, Maha, Aaron at Hansen. Hindi na ako nagtangkang iinvite sila Kuya Thunder at
Hunter.

Wala naman akong balita sa mga ‘yun. Ilang araw na din kaming hindi nagtatagpo sa
bahay

namin. Huli ko silang nakita, nagrerequest ako ng condo e.

“Anong ginagawa nila dito?” kumunot ang noo ni Mikael ng makita niya ‘yung mga
models. “I

invited them.” I shrugged. Hinila ko siya palapit sakanila..

“Happy birthday, Kerko!” bati nila dito. He looked at me with a little frown on his
forehead. “Happy

birthday!” I greeted him. Niyakap ko siya at hinalikan sa pisngi. “What? Don’t tell
me, nakalimutan
mong birthday mo? You’re too busy to remember?” I teased him.

“No... it’s just that—“

“Ela!” lumapit sa akin si Cielo at Maha. “Let’s go.” Hinawakan niya ang braso ko at
hinila ako

patayo. “Pahiram muna ako kay Mika, okay?” paalam niya sa mga kasama namin sa
lamesa at

hinila na ako patayo.

“Babalik ako.” Paalam ko kay Mikael. “Okay.” He nods.

“Naka-set na ba?” tanong ko kay Cielo. Inilabas niya ang isang earphone. “Ready na
ako.” She

giggles. “Sapakin kaya kita.” Tinitigan ko siya ng masama.

“Kami ni Hansen, lalabas nalang muna kapag kumanta na si Mika.” Maha smiled.

“Ang supportive niyo, grabe!” I pout.

“Wait, hanggang ngayon ba, hindi mo pa din maalala kung anong meron?” tanong ni
Maha.

“Ano bang meron?” tanong ko.

“Hayaan mo na nga siya, Maha. Noob nga kasi ‘yan.” Cielo scoffed.
“Thank you ha?” I said sarcastically.

“Dalian mo na nga!” tinulak nila ako papunta sa stage.

“Cielo!” I shrieked. Kainis ‘to.

Natahimik ang lahat sa loob ng bar ng makita nila ako sa stage. Napalingon ako sa
side nila

Mikael. Nakatayo silang lahat at nakatingin sa akin.

Oh my gosh. Maling desisyon ata ang naisip ko. Pwede bang joke lang ‘to? Damn!

“Uhm, hi.” Bati ko sakanila. Nakita ko namang nagtawanan sila. Nilingon ko si Cielo
at sinabihan

niya akong ituloy ko lang. Sasapakin ko ‘talaga ‘to mamaya e.

Huminga muna ako ng malalim bago nagsalita. Dela Cruz ako. Hindi tamang kinakabahan
ako ng

ganito.

“Hello! I’m Mikaela Dela Cruz.” Pakilala ko. Marami sakanilang nakakakilala sa akin
pero ang iba

sakanila, halatang nagulat. Nakita ko ring napuno ng admiration ang mata ng mga
lalaki. Well,

sorry. Isang lalaki lang ang gusto ko.

“Well, today is a special day for a special person in my life. I actually don’t
know why I’m going to

do this. This is so not me. I just wanted to do something different for him. I
don’t know how to bakeso giving him a birthday cake is a big no. I don’t know how
to cook so making a dinner tonight for

him is also a no. Wala akong alam na pwedeng gawin for him. So I came up with
this.” Napakamot

ako sa batok ko. “Superman, this is for you.”

~Friday night beneath the stars

In a field behind your yard

You and I are painting pictures in the sky

And sometimes we don't say a thing

Just listen to the crickets sing

Everything I need is right here by my side

And I know everything about you

I don't wanna live without you~

Pakiramdam ko any moment, kakainin ako ng lupa. Ginawa ko naman ang turo sa akin ni
Cielo.

Kahit ayoko nung ginger tea, ininom ko para umayos-ayos ang boses ko. Hindi kasi
ako gifted!

Kasalanan ko ba ‘yun?! Hindi naman diba?!

I looked at him. Nakatingin lang siya sa akin. Medyo madilim sa pwesto niya dahil
na din sa

pagpatay nila sa ilaw ng magsimula akong kumanta.

~I'm only up when you're not down

Don't wanna fly if you're still on the ground

It's like no matter what I do

Well, you drive me crazy half the time

The other half I'm only trying

To let you know that what I feel is true

And I'm only me when I'm with you~

It’s hard to pretend kapag siya ang kasama ko. Yes, I want to be the perfect girl
for him. Gusto

kong wala siyang maipipintas sa akin pero at the end of the day, hindi ganun ang
nangyayari.

Although alam ng lahat kung gaano ako ka-clumsy and ka-noob... tanggap niya ako.
Siya lang ang

tanging taong natutuwa ng konti sa kalokohan ko. Siya lang ang nagtitiis sa mga
pinaggagagawa

ko. Siya lang.

~Just a small town boy and girl

Living in the crazy world

Trying to figure out what is and isn't true

And I don't try to hide my tears

The secrets, or my deepest fears

Through it all nobody gets me like you do

And you know everything about me

You say that you can't live without me~

Ilang beses na niyang sinabing gusto niya akong makasama. Masaya sa pakiramdam.
Pero may

pag-aalinlangan pa din. Oo, hindi ko naman pinipilit na sabihin niya sa akin ang
salitang gusto

kong marinig pero umaasa akong gusto kong marinig ‘yun. Ayokong hilinging mahalin
niya ako

dahil ayaw kong mahalin niya ako dahil lang sa isang hiling.
~I'm only up when you're not down

Don't wanna fly if you're still on the ground

It's like no matter what I do

Well, you drive me crazy half the time

The other half I'm only trying

To let you know that what I feel is true

And I'm only me when I'm with you

When I’m with anybody else

Its so hard to be myself

And only you can tell

That I'm only up when you're not down

Don't wanna fly if you're still on the ground

It's like no matter what I do

Well, you drive me crazy half the time

The other half I'm only trying

To let you know that what I feel is true

And Im only me

Who I wanna be
 Well, Im only me when Im with you~

I saw him smiled at me. Ngumiti din ako. Tsaka ko lang naalala kung nasaan ako.
Kanina habang

kumakanta ako, kami lang ni Mikael ang nakikita kong nandito. I saw people
cheering, clapping

and smiling at me. Nilingon ko si Cielo at Maha. Nakangiti din sila sa akin.

“Uh... thank you.” Nahihiya akong naglakad papunta sa gilid at lumapit kay Cielo at
Maha.
“Oh my gosh, Ela! Nakuha mo lahat ng notes!” niyakap ako ni Cielo.

“Papasa ka nang medyo singer, sis!” Maha smiled at me.

Hindi ako makapagsalita. Nanlalamig pa din ang kamay ko. Iba pala ‘yung feeling na
magpopose

ka sa camera at iinterviewhin ka kesa sa ganun? My gosh!

“Ela!”
“Mika!”

“Ano?” tanong ko sakanilang dalawa.

“Okay ka lang ba?” tanong nila. I nodded.

“Mika...”

Napalingon kaming tatlo ng marinig naming ang boses ni Mikael.

“Mikael!” lumapit ako sakanya at niyakap siya.

“That was indeed a surprise. Kumanta ka...”

Yumuko ako. Nakakahiya naman kasi!

“Thank you...” bulong niya sa akin.

“Uh, Kerko. Pwede bang hiramin muna namin si Mika ulit?” tanong ni Maha. Tumingin
ako
sakanya. “Bakit?” I mouthed.

“Yeah, sure.” Binitiwan niya ako at nagpaalam na babalik sa pwesto nila.

“Ano ba ‘yun?” tanong ko.

“Happy birthday!” sabay na sabi ni Maha at Cielo.

“Huh?” kumunot ang noo ko. “Naka-alis na si Mikael, ngayon pa kayo babati?” tanong
ko. “Adik ba

kayong dalawa?”

“Ikaw ata ‘tong nag-aadik e! Birthday mo din, Mika!” pinitik ni Maha ang noo ko.

“Ha?” mas kumunot ang noo ko. Tumingin ako ng matagal sakanila... ano bang date
ngayon? 19...

Oh my gosh!
“Naalala mo na?” tanong ni Maha.

“Oo nga pala!” napahawak ako sa noo ko.

“Dati lagi mong pinapaalala ang birthday mo na parang ‘yun ang pinaka-importanteng
araw sa

lahat ng tao... ngayon, nakalimutan mo?” pang-aasar ni Cielo.

“Naging busy kasi ako...”

“Busy with Kerko.” Salo ni Maha. “Ganun na nga.” I replied.

“So what’s the plan?” tanong ni Cielo sa akin.

“Uhhh...” napakamot ako.

“May plano kayo ni Mikael mo?” nilingon ko si Maha at tumango. Actually, wala
namang plano.

Paplanuhin pa lang.

“Okay, tomorrow it is. Sa amin ka bukas, okay?” Maha smiled.

“Yeah.” Niyakap ko siya at nag-thank you.

“Tara na nga ‘dun!” hinila kami ni Cielo papunta sa iba pang mga kasama namin.

Naging masaya naman ang celebration ng birthday ni Mikael although halatang ayaw
niyang

magcelebrate. Almost 11 pm na ng mag-aya siya na uuwi na.

“Hindi pa tapos ang birthday mo.” I told him. “Alam ko. Let’s go.” Hinawakan niya
ang kamay ko at

hinila ako palabas. “Wait! Magpapaalam pa ako—“

“Huwag na. Tara.” Putol niya sa sasabihin ko.

Sumakay na kami sa sasakyan niya. Ang tahimik naming dalawa. Hindi naman siya
kumikibo.

“Happy birthday.” I greeted him again.

“Thank you,” he whispered.

“Bukas ko nalang ipapadala ‘yung gift ko,” I told him. “Meron pa?” nilingon niya
ako. “Oo.”

Uuwi na kami agad? Hindi niya alam na birthday ko din? Well, kung birthday niya
nga, hindi niya

naalala... sa akin pa kaya?

“Where are we going?” hindi naman ‘to ang dinadaaanan namin papunta sa bahay niya o
sa

bahay namin.

“Mikael...”

“It’s a surprise.” He smiled.

Pinagmasdan ko ang dinadaanan namin... ito ‘yung daan papunta sa—

“We’re here...” ipinark ni Mikael ang kotse niya sa gilid at lumabas. Dito kami
nagpunta nung nag-

stargazing kaming dalawa.

“Anong ginagawa natin dito?” tanong ko. He shrugged. Nagpunta siya sa likod ng
sasakyan at

may kinuha.
Nakatingin lang ako sakanya. Magpipicnic kami? Kumpleto siya sa gamit e.

“Mikael...”

“Ayokong magcelebrate ng birthday with them kaya nagulat ako sa ginawa mo.”

“I’m sorry...”
“I just want to be with you. ‘yun lang naman e.”

Lumapit ako at umupo sa tabi niya. I saw a guitar beside him. Ano namang plano
niya.

“Happy birthday, Ai.”

“Alam mo?” tanong ko.

He nodded. “I’m surprised you don’t know it.”

“Nawala sa isip ko...”

“I know...” kinuha niya ang gitara at tumingin sa akin. “Huwag kang tatawa...”

Umiling ako.

~There are no words,

To paint a picture of you, girl.

Your eyes and those curves,

It's like you're from some other world.

You walk my way,

Oh, God, it's so frustrating.

So why do I disappear

When you come near?

It makes me feel so small.

Why do I blow my lines

Most every time

Like I've got no chance at all?~

Nakangiti lang ako habang kumakanta siya. Nahiya ako bigla sa ginawa ko sa ginagawa
niyia.

Ang gwapo ng boses niya. Wala nga ata akong maipipintas kay Mikael. Wala naman ata
siyang

hindi kayang gawin. Lahat nagagawa niya ng tama... maayos. Mas lalo tuloy akong
nagiging

alangan sakanya...

~If I could be your superman,

I'd fly you to the stars,

And back again.

'Cause every time you touch my hand,

And you feel my powers, running through your veins.

But I can only write this song,

And tell you, That I'm not that strong.

'Cause I'm no superman,

I hope you like me as I am.~

For me you’re my superman. You’re my hero. You’re always there for me. Ikaw ‘yung
handang

damayan ako kapag nagdadrama ako kahit na ang ending, aawayin mo lang din ako. Wala
din

naman akong gustong makasama bukod sa’yo. Ikaw lang, Mikael.

~No it ain't no lie,

I have to tell you how I feel.

But each time that I try,

It gets a little more unreal.

You say my name,

Oh, God, I can't stop shaking.

So why do I disappear

When you come near?

It makes me feel so small

If I could read your mind,

Girl, would I find

Any trace of me at all?~

You’re always on my mind. Obviously. Sa kakaisip ko sa birthday mo, I forgot mine.

I saw him smiled at me. Ngumiti din ako. Parang baliktad naman kasi e. If I could
read his mind,

would I find any trace of me at all? Kahit konti lang talaga.

~If I could be your superman,

I'd fly you to the stars,

And back again.

'Cause every time you touch my hand,

You feel my powers, running through your veins.

Well I can only write this song,

And tell you that I'm not that strong.

'Cause I'm no superman,

I hope you like me as I-I am, La la

If I could be your superman,

I'd fly you to the stars,

And back again.

'Cause every time you touch my hand,

You feel my powers, running through your veins.

Well I can only write this song,

And tell you that I'm not that strong.

'Cause I'm no superman-an-an,

I hope you like me as I am.~

I love you just the way you are, Mikael. I don’t want you to change even a bit. And
I’m hoping na

makasama kita ng matagal. Habang may chance pa...

“Wow...” I smiled to him.

“What?” ngumiti siya sa akin.

“Wala ka ba talagang hindi kayang gawin?” I asked him.

“Yeah...” he nods. “What is it?”

“I can’t take you yet.” He grinned.

“Mikael!” tinitigan ko siya ng masama.

 “I’m just kidding.” Natawa naman siya. “Ewan ko sa’yo.” I rolled my eyes.

“Mika...” hinawakan niya ang kamay ko. “Thank you for coming into my life. I
wouldn’t mind

celebrating another year with you. Thank you for loving me. I’m forever grateful
that someone like

you loves someone like me.”

“Mikael...”
“I think it’s time for me to tell you this...”

Mag-a-I love you na ba siya? Oh my gosh! I’m not prepared!

Hindi ako nagsalita. Hinitay ko lang siya.

“I think... I was never in love with her... with Stephanie.”

“What?” kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

“I’m in love with the thought that I’m in love with her. She’s technically my dream
girl. Pero

ayokong mabuhay sa panaginip...”

 “You’re telling me this, why?”

Hindi ko talaga siya naiintindihan. Hindi niya mahal si Ate Steph? So ano lang?

Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi and gave me a long and passionate kiss.
Tinitigan

niya ako sa mata.

“Because I want you to know that you’re my reality, Mikaela. You’re my other half.”

=================

Chapter 18

Guys, naaalala niyo 'yung song ni Kerko sa birthday nila ni Mika? Click the
external link po.

Soundcloud ni Kerko :D Nakikiusap po si Mika na huwag hanapin ang kanya, okay?

Hahaha.

Isang tao pa lang ang nakapagpakanta sakanya. Magpasalamat nalang tayo't hindi
bumagyo

nung kumanta siya, okay? :D Hahahaha.

---------
Kanina pa kami nasa loob ng conference room at wala ni isa man lang sa amin ang
nagsasalita

dala na rin ng takot dahil kanina pa seryoso at walang kibo si Mikael. Mula ng
malaman niya ang

project na ‘to, naging seryoso na siya. Like what I said, kung gaano ka-sweet siya
minsan, ganun

naman siya nakakatakot kapag seryosong seryosong seryoso siya.

Nakatingin lang ako sa kamay kong nasa may lamesa. Katabi ko si Mikael and he’s
tapping the

table with his fountain pen. Lahat kami naghihintay ng sasabihin niya after sabihin
ni Dale ang

plano ng company. Kahit ako, nagulat na hindi niya pala alam... worst, kasama ako
sa mga

nagdesisyon agad.

Nag-angat ako ng tingin at nagkatinginan kami ni Dale. Sinasabihan niya akong

kausapin si
Mikael pero umiiling ako. Nilingon ko ang mga kasama naming model at executives
pero lahatsila, sinesenyasan akong kausapin ‘yung katabi ko.

“I don’t want to.” I mouthed. Ayokong masigawan! Ilang araw na kaming okay, tapos
ako na

naman ang gagawa ng way para mag-away kami? Ano ako, sira? Mahal ko pa buhay ko and

‘buhay ko’ means si Mikael. Kidding aside, mahal ko pa nga buhay ko. Sila nalang
kung gusto nila.

“Dali na!” Dale mouthed.

“Ikaw nalang!” I mouthed back. Sasapakin ko ‘talaga ‘to kapag nakalapit sa akin e.
Kakasama k

okay Cielo these past few days, nagiging sadista na din ako e.

“So, walang magsasalita sa inyo?”

Five words lang pero dama mo na ang pinaghalo-halong iritasyon at galit sa boses
niya. Pati mga

executives, hindi kumikibo. Kung meron mang ayaw na ayaw si Mikael, bukod sa
akin... ‘yun ‘yung

pangungunahan siya. Well, kahit naman sino, ayaw mapangunahan e.

Dale clears his throat. “Kerko kasi kinausap naman kami ng maayos nung company. I
talked to

Mika and she—“

“Who the hell gave you the permission to decide for her,” nilingon niya ako, “for
them.”

Tinignan ko si Dale. Bakit ako agad ang namemention? Pwedeng si Samuelle muna?
Kainis ‘tong

lalaking ‘to. Pasalamat siya, crowded na sa Timbuktu e.

“Kerko it’s for charity.” Pangangatwiran ni Dale. Kaya din naman ako pumayag, kasi
nga it’s for

charity. It’s a way of giving back although may sarili naman kaming tinutulungan na
charity, I never

got the chance to help in my own way. Oo, nagbibigay sila Mommy and Daddy, pero
sila ‘yun.

Ako, never pa. Kung sakali... it’ll be my first time to do it.

“Sinabi niyo na kanina ‘yan.” Seryoso pa din ang tono niya.

“Mikael—“
“I’ll deal with you later.” Hindi man lang niya ako nilingon. Lalo naman akong
napayuko ng

magsalita siya. Kahit mahal ko ‘to, ayokong nakikita ang side niyang ‘to. Pangalan
pa lang niya

nasasabi ko, nabara na ako e.

“Kerko...” nagsalita na ‘yung isa sa pinakamatandang executive sa loob. “We’ve

decided to do this

at hindi mina ipaalam sa’yo dahil hindi naman kakailanganin ng photographer...

what we need is a

painter.”

“Then at least, as an Anderson, I should know this, right?” he cocked his head on
the side. Shit!

Galit na’t lahat pero ang gwapo pa rin! Mikael naman, pakibawasan nga ‘yang
kagwapuhan na

‘yan.

Pwede bang sabihin ko nalang sakanilang lahat na magsitigil na at kalimutan na ang

contract?

Ramdam na ramdam ko ang dark aura ni Mikael ko e.

“Yes, but—“

“Elaborate this project to me, Dale.” Hindi na niya pinansin ‘yung matanda.
Tinignan niya si Dale
and I saw him startled.

“Uhhh... well, as you can see, some of the models agreed to this—including
Mikaela,” nilingon

naman ako ni Dale. Pinanlakihan ko siya ng mata. Kailangan ako imention ng

imention? Dadalhin

ko na siya sa ibang dimension! Kanina pa e. Saksakin ko kaya ‘to mamaya paglabas

namin dito?

Napansin ko namang nakatingin sa akin si Mikael kaya nag-iwas ako ng tingin. Sa

isip ko nalang

muna papatayin si Dale. Mamaya nalang ‘yung totoo. GRRRR!

“Go on,” sumandal siya sa upuan at tumingin ulit kay Dale.

“All the paintings will be in an auction for a charity. We’re already talking to
some of the well-

known painters para gawin ang painting and—“

“In other words, you don’t need me in this project that’s why no one dares to tell
it to me, then?”

nilingon na naman niya ako.

Isulat ko na kaya ang mga kailangang malaman ni Mikael tapos uwi na ako? Pakiramdam
ko tuloy

ako ang pinaka may kasalanan kung bakit hindi niya alam. Reporter ba ako? Sana
kinuha nalang

niya akong secretary para nirereport ko lahat sakanya. Aish!

“Hindi naman sa ganun, Kerko.”

“Fine, whatever. Do whatever you want.” Tumayo na siya sa kinauupuan niya. “It’s
your call.

Nakapagdesisyon nga kayo ng wala ako e.”

“Kerko—“

“You...” nag-angat ako ng tingin sakanya. He looked at me sternly. “Come with me.”
Tumayo

nalang din ako. “Ikaw din, Dale.”

Dire-diretso siyang lumabas kaya sumunod nalang kaming dalawa.

“Galit ba siya?” tanong sa akin ni Dale.

“Hindi, Dale. Tuwang tuwa si Mikael. Malamang, he invited us to have a toast in his
office, duh?!” I

rolled my eyes heavenward. Pati tuloy ako nadadamay sa kalokohan ng lalaking ‘to.
Well, hindi

naman kalokohan e. Makakatulong kami... ‘yun nga lang, nainis lang si Mikael dahil
walang nag-

inform sakanya. May reason naman kasi ako kung bakit hindi ko masabi sakanya e.

“Nakakatakot si Kerko.” Bulong ni Dale. Tss. I know right? Aish!

Nakarating kami sa office ni Mikael. Wala naman kasi kami sa studio niyang sarili
kaya sa office

niya kami nagpunta, adjacent nito ang studio niya dito sa main building. Hindi na
kami kumatok

dahil alam naman naming hinihintay kami ni Mikael e.

Nakatanaw siya sa may ceiling to floor glass window sa office niya. Gustong-gusto
ko ding

tumatambay dito dahil sa view na ‘yan. Kitang kita how busy the city is. Nakakatuwa
lang.

“Mikael...” I called him. Nilingon naman niya ako. Naglakad siya papunta sa may
couch at umupo.

“Talk.” He said seriously.

Huminga muna ako ng malalim bago ako umupo sa tapat niya. “Well, I know that you
don’t know

about this. I know you might get mad at me or what-so-ever, but I want you to know
that I am

doing this because I want to help the less fortunate people. I want to help them in
a way that I can.

Ayokong umasa kay Mommy at Daddy para makatulong sakanila. Yes, I can donate my own

money pero parang walang effort kapag ganun, right? Kung meron man, sobrang liit
lang ng effort

e. Sorry for not telling you this. Of course, gusto kong malaman mo ang gagawin ko.
After ng

picking ng theme ng gagawin namin, gusto kong ipaalam na agad sa’yo kaso...” I bit
my lip.

Nilingon ko si Dale. Nag-iwas ng tingin sa akin ang magaling na lalaking ‘to.

“Kaso?”
“Dale!” I nudged him on the side. Ano? Walang tulungan? Laglagan at its finest
dito?

“Kasi, Kerko... si Mikaela... ano... uh...” hindi din alam ni Dale kung paano
sasabihin ‘yung

kailangan kong gawin. Kasi naman! Sa dami ng mabubunot ko, nude painting pa! para
daw fair,

nagbunutan kaming mga models kung anong theme ng painting ang gagawin...
unfortunately, sa

akin napunta ang nude painting. Ako at si Dale pa lang ang nakakaalam. Hindi ko din
alam kung

paano ko ipapaalam kay Kuya Hunter at Thunder. O kaya, ayain ko nalang kaya silang
sub?

Silang dalawa nalang ang magpose ng nude? For sure, sa dami ng nagnanasa sa kuya
ko,

mabenta ang painting na sila ang laman, diba?

“What is it?” sa akin nakatingin si Mikael.

“I need to pose nude.” Napayuko ako ng matapos kong sabihin ‘yun.

“Pardon?”

I looked at him through my eyelashes. Nakita kong kumuyom ang kamao niya sa sinabi
ko. “I need
to pose nude for the charity...”

“Damn it!” he hissed.

“And you will let her do it, Dale?” halatang-halata ang inis sa boses ni Mikael.
“Hindi naman ako

ang—“

“Mikael...”
“Are you out of your mind, Mikaela Michelle Dela Cruz?!” malakas ang tinig niyang
sabi. “I did

everything I can para hindi matuloy ang nude photo shoot mo, and now, this?”

“It’s for charity, Mikael.” I told him. Hindi ko naman gagawin ‘to for fun. Kung
maghuhubad man

ako, gusto ko sa harap lang ni Mikael. Hindi ako magmamalinis na hindi ako
maghuhubad kasi

ganito, ganyan. Siyempre, kung iisipin ko ang paghuhubad na ‘yan, ‘dun na sa harap
ni Mikael!

Baka may mangyari pa which I doubt. Tutulugan lang ako ni Mikael e.

“There’s a million other ways, Mika. You don’t have to do this!”

“May contract na, Ker—“

“Shut up, Dale. I’m not talking to you.” He looked at him sharply. Hindi naman na
kumibo si Dale.

“I’ll be fine, Mikael. Hindi ko din naman hahayaang makita ng painter ang private
part ko. And
beside, ako pa din naman ang mamimili kung paano ako magpopose. I can decide
whether to

show it all off or not.”

“Who the hell will paint you?” tanong niya sa akin. I looked at Dale. “Wala pa.
Kinakausap pa

namin ‘yung ibang painters.” Sagot ni Dale.

“Exclude Mikaela sa hahanapan ng painter.” Nakatingin lang sa akin si Mikael.

“What? But Kerko... Mika’s one of our best model. She’s also a Dela Cruz. Kapag
nalaman ng

nasa auction na si Mikaela Michelle Dela Cruz ang nasa painting, for sure, malaking
pera ang

makukuha ‘dun.”

“Dale’s right, Mikael. I mean, siguro naman may bibili ng painting ko, right?” I
gave him a not-so-

sure smile.

“I just said exclude you. I didn’t say you’re not joining them. It’s what you want
right? Fine. You’ll

pose nude for the charity,” he emphasizes the words ‘for the charity’. “I guess,
it’s one of my

boyfriend’s duty to support my girlfriend in this... charitable work, right?”

“Payag ka na?” I asked him. Hindi na siya kokontra? Okay na?

“Yeah.” He nodded. Nakita ko namang nakahinga na ng maluwag si Dale. “In one

condition...”

Nagkatinginan kami ni Dale. Condition? Bakit may ganun? “What is it?” tanong ni
Dale.
“I’ll be the one who’ll paint you.”

“What?!”

-------------------
“Sigurado ka ba dito?” naka-upo ako sa couch sa kwarto ni Mikael sa mansion nila.
Dito niya napili

‘yung place para daw classy. Kailan pa naging classy ang black and white? Pauso din
‘tong si

Mikael e. Ang alam ko, hindi kami sa couch... kasi magmumukhang Jack and Rose kami
kapag

ganun and I bet, alam naman ng lahat kung ano ang nangyari kay Jack at Rose after
ng drawing

scene diba?

“You should ask yourself, Mika.” Pagsusungit niya. Inaayos niya ‘yung kama. ‘dun
daw kasi namin
gagawin... ‘yung painting. Kompleto na ‘ata ang gagamitin niya. May white canvass
naman akong

nakikita and may paint na din. May brush and everything a painter needs.

Inilibot ko ang tingin ko sa kwarto niya. Malaki ang kwarto ni Mikael. May apat na
pinto pa akong

nakikita. I bet, bathroom ang isa, ang isa, closet. I wonder what the other doors
are for.

“Stay here.” Lumabas si Mikael ng kwarto niya at iniwan ako. Normal room lang kung
tutuusin ang

kwarto niya. May malaking TV sa tapat ng TV. May couch and desktop sa side. And may

collection siya ng superman. As in, superman. Meron pa nga siyang life size
superman sa isang

side e. Si Superman talaga ‘tong si Mikael e.

Binuksan ko ang unang dalawang pinto and I was right. Bathroom and closet nga.
Nagpunta

naman ako sa isa pang pinto. It was a dim light room. Dito ata siya nagdedevelop ng
mga

pictures. Well, digital nga ang panahon ngayon kaya nakaka-amaze na may ganito pa
din si

Mikael.

Lumabas na ako para tignan ang isa pang kwarto. Hinawakan ko ‘yung doorknob kaso
naka-lock.

“Bakit naka-lock ‘to?” I tried to open it again pero wala namang nangyari. Psh!
“What are you doing?” napapitlag ako ng marinig ko ang boses niya.

“Mikael!” I tried to smile at him.

“Ginagawa mo diyan?” kumunot ang noo niya. “Wala naman...” I shook my head.
“Prepare yourself. Aayusin ko lang ang kailangan ko.” Tinalikuran na niya ako.
Nagpunta naman

ako sa cr para ‘mag-ayos’. Ano bang aayusin ko kung maghuhubad naman ako? Duh?!

Naglagay muna ako ng light make-up at sinuklay ang buhok ko. I have to curl my
hair for this.

Ayoko namang straight lang ang buhok ko. Sabi din kasi ni Cielo, kapag curly, sexy
daw lalo.

I took off my clothes. Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Sexy naman ako.
Napaghandaan ko ‘to

e. Gusto ko, walang maipipintas si Mikael sa akin. Tinignan ko ang dibdib ko. Hindi
ako flat-

chested... hindi nga lang din papaya katulad ng sa iba pero okay naman e. Maganda
naman ako.
Kinuha ko ‘yung robe at sinuot tsaka ako lumabas. Nakita ko namang napalingon sa
akin si

Mikael. Nakatapat sa right side ng kama ‘yung couch. So sa right side ang anggulo
ko?

“Erm... paano ang pose ko?” tanong ko sakanya.

“Ba-bahala ka na...” nag-iwas siya ng tingin. Luh? Bahala ako? Pwedeng patalikod?
Huminga ako ng malalim bago ako naupo sa may kama niya. Mula ng lumabas ako, hindi
na ako

tinignan ni Mikael sa mata. What’s with him?

“Game na?” I asked him. Hindi naman sa atat akong maghubad. Ayoko lang magpababy.

Ayokong isipin niya na nag-iinarte na naman ako.

“Yeah...” he said without looking at me. Tinanggal ko mula sa pagkakabuhol ang robe
na suot ko

at dahan-dahang hinubad ito. Naalala ko ‘yung araw na nakita niya ako sa cr ng

bahay niya.

Aksidente naman ‘yun, now... hindi ko alam kung ilang beses kong kailangang
maghubad sa

harap niya. Ang alam ko lang, next week na ang charity event at ang painting ko
nalang ang

hinihintay nila. Ngayon lang naisipan ni Mikael na gawin e. And to tell you
honestly, hindi ko alam

kung kaya ba talaga ni Mikael magpaint. Never ko pa siya nakitang nag-drawing man
lang o ano...

and now, this? Magpe-paint siya? Hindi ko talaga alam kung isa sa mga talent niya
‘to.

I tossed the robe on the other side of the bed. Hindi ako tumitingin sa direksyon
ni Mikael kaya

hindi ko alam kung nakatingin siya sa akin o ano. I used my arm to cover my breast
and my legs

to cover myself down there.

“What am I going to do?” I asked him. “Do whatever that’ll make you comfortable.”
Huminga ako ng malalim tsaka ako humiga ng pa-side para humarap sakanya. I saw him
looking

at me. Nakatitig lang siya.

“Mikael...” I called him. Napatingin naman siya sa mukha ko. “Are you okay with
that position?”

tanong niya.

“Yeah...” kulang sa confidence kong sagot. Nakaharang ‘yung braso ko sa dibdib ko

but I make

sure na may cleavage na lalabas at medyo naka-cross ‘yung legs ko.

Lumapit siya sa akin. “Anong gagawin mo?” tanong ko.

Iniabot niya ‘yung throw pillows at inayos ‘yung kumot para magkaroon ng mas
dramatic effect.

Medyo nag-dim din ang lights. Iniiwasan niyang tignan ang katawan ko.

Nakikita ko ang pagbigat ng paghinga niya. Ilang sandal pa, lumayo na siya at umupo
sa harap ng

canvas niya.
“You can move but make it lightly, okay?” he looked into my eyes. “Okay...” I
nodded.

“Bent down your head a little.” Utos niya, yumuko naman ako ng bahagya.

Nagsimula na siyang gumawa ‘dun sa canvas niya. Ano kayang nasa isip niya? I mean,
kahit

papaano kaya, naaapektuhan ko siya?

Siguro kung ibang tao ang kasama kong ginagawa ‘to, nailing na ako ng sobra... I
mean, yes,

naiilang ako. Pero si Mikael naman ‘to e. I know for a fact na hindi ako
mapapahamak kapag

kasama ko si Mikael. Wala siyang gagawing masama sa akin.

“Okay ka lang?” tanong ko. Nakikita ko kasing pinagpapawisan siya. “Yeah.” Matipid
niyang sagot.

“You’re so serious.” I pout. He cocked his head on the side. “I’m concentrating...”
“You’re blushing...” napangiti ako. Actually, namumula ang mukha niya.

“Just keep quiet and keep your position, okay?” pagsusungit niya.

“Okay...” huminga ako ng malalim. I wonder kung gaano karaming beses kong
kailangang gawin

‘to. I mean, diba ganun naman talaga sa pagpe-paint? Hindi isang beses lang ang
session?
“Mikael...”

“Hindi mo talaga kayang hindi mag-ingay ano?” naka-kunot ang noo niyang tanong. “I
frowned.

“Itatanong ko lang naman kung ilang beses nating gagawin ‘to e. I mean, bukas ba
ulit o sa

susunod?”

“Just today.”
“Huh?” nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. “You can finish that painting in just
one day?” ganun

siya kagaling?

“This will take some time, Mika. Pero hindi mo kakailanganing maghubad ng paulit-
ulit sa harap

ko.”

“Pero paano mo magagawa kung wala ako.”

“Wala ka bang tiwala sa akin?”

“Meron. Pero kasi...”

“The moment I saw your body, I memorized it already. I don’t need to see you naked
every time

just to finish this painting. I have a photographic memory when it comes to you.
Happy?”
Hindi naman ako naka-imik sa sinabi niya. Kahit mahirap para sa akin, mas pinili ko
nalang na

manahimik nalang.

Almost 15 minutes na akong nananahimik at nangangati na ang dila kong magsalita.

“Mikael...”
“Talagang hindi mo matiis manahimik ano?” nakita kong may tinatagong ngiti siya sa
labi niya.

“Kasi naman e.” I frowned

“Alam ba ng kuya mo ‘to?” tanong niya. “Naah...” I lightly shook my head. “Kung
alam nila ‘to, baka

wala ako dito ngayon.”

“Invited sila sa auction.” He told me. “Then it’ll be a surprise for them.” I
shrugged.
“How was it, the painting? Can I see it later?” tanong ko. Kanina pa kami dito at
hindi ko alam

kung may nagawa na ba talaga si Mikael o wala pa. Nagpapanggap lang ata ‘to e.

“Hindi ako nagpapakita ng hindi pa tapos.”

“Kahit sa akin?”
“Kahit sa’yo.”

“Daya.”

After almost 2 hours, sinabihan ako ni Mikael na okay na. Lumapit siya sa akin at
ibinigay ‘yung

robe ko na kinuha niya kanina. “Here.” Iniabot niya.

“Can you help me get up? Nananakit ‘yung side ko.” I told him. “Tss.” Hinawakan
niya ako sa
braso at dahan-dahang iniupo.

“Aaah!” I winced in pain. Ang sakit ng tagiliran ko. Nag-inat ako ng bahagya.
“Isuot mo kaya muna

‘yan bago ko mag-inat.” He hissed.

“Nakatalikod naman ako ah...” nilingon ko siya. “Tss. Ewan ko sa’yo.” Umiling
nalang siya at

kinuha ‘yung canvas at pumasok sa kwartong hindi ko mabuksan kanina. Ano ba laman
nun?
Isinuot ko nalang ‘yung robe at tumayo na. Nacu-curious ako. Ano ba laman nung
kwartong ‘yun?

-------------

“Okay na ba lahat?” tanong ni Dale sa mga tao sa loob nung room dito sa hotel kung
saan

gaganapin ‘yung auction. Kanina kasama namin si Mikael. Biglang nawala e. May
kumakausap

kasi sakanya.
“Nakita ko ‘yung mga paintings, Dale. Ang gaganda lahat!” The red headed girl
exclaimed. Sino-

sino ba ‘tong mga ‘to? Hindi kasi ako mahilig makipagsocialize.

“I haven’t seen Mikaela’s...” nilingon ako ni Lance. Mula ng iniwan ako ni Mikael,
si Lance na ang

kasama ko. “I haven’t seen it, too.” I told him. “I’m sure it’ll cost millions.” He
smiled at me. “Sobra

ka naman.” I laughed.

“I saw Thunder a while ago. Kasama niya ‘yung girlfriend niya. She’s pretty.”
“Don’t tell me you like her. Sasapakin kita. Huwag mo na agawan kuya ko, okay?” I
punched him

in the arm lightly. “Hindi ko siya aagawan. Hihingiin kita sakanya.” He winked at
me. “Puro ka

kalokohan!” I pinched his nose. Hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako palapit
sakanya.

“Hindi ako nagloloko. Not with you, Mika.”

“Lance...” ang lapit ng mukha namin sa isa’t isa. I saw his eyes stared at my lips.

“Let’s go, guys!” awtomatiko kaming naglayong dalawa. “Tara na?” tanong ko. Nauna
na akong

tumayo sakanya. “Yeah...” hinawakan niya ‘yung kamay ko pero agad ko ding binawi.
Nauna na
akong lumabas at ramdam ko ang sunod na tingin ni Lance sa akin.

Maraming tao. Most of them were the richest people in the country. Sure ako, kapag
pinasabog

‘tong hotel, maraming mayaman ang mamamatay. Pero huwag naman sana diba? Andito ako
sa

loob e. I saw Kuya Thunder with Ate Rain. Siya lang ata ang nandito. Well,
representative siya ni

Dad.

“Where’s Mikael?” I asked Dale. Magkakasama kami sa iisang lamesa. Minabuti ko

nalang din na

hindi tumabi kay Lance. “Hindi ko nga alam e. Nasa kanya ‘yung painting mo.”
“Saan kaya nagpunta ‘yun?” luminga-linga ako pero hindi ko talaga siya matagpuan.
Kainis.

Nagsimula na ‘yung auction. Well, magaling ‘yung mga painters kasi kahit wala akong
alam sa art,

I can see na ang galing ng color combination, ‘yung angles, shades and everything.
Ano kayang

itsura nung akin?

Si Kuya, hindi naman nagbibid. Ano kaya ‘yun? Tss. Tambay pogi lang dito?
“Where’s the last painting?” tanong nung emcee kay Dale. He shrugged. “Mikaela, can
you call

Kerko?” he asked me. “Kanina ko pa sinusubukan. He’s not answering his phone.”

Nagkakaroon na ng bulong-bulungan sa loob ng hall. Nasaan na ba kasi si Mikael? And

where’s

the painting?

“Just a moment, ladies and gentleman. But we can start the bidding for the last
painting if you

want to. The model of the painting is none other that Mikaela Michelle Dela Cruz
and—“
“It’s not for sale.” Napalingon kami sa nagsalita. Kahit nakita ko na siya kanina,
hindi ko pa din

mapigilang hindi mapahanga. He looks so dashing in his tux. Ang gwapo niya.

“Mikael!” napatayo sa kinauupuan ko.

“What do you mean it’s not for sale?” tanong ng isang matandang lalaki na nasa
kabilang lamesa.“I already paid for it.” He shrugged.
“We haven’t seen it, Kerko. Binili mo na agad?” tanong ni Lance.

“You don’t have to see it, Saavedra.”

“How much did you buy the painting?” tanong naman ni Kuya Thunder. “I’ll double
it.”
“Kuya...” tinitigan ko siya ng masama. Minsan, kulang sa pansin ang kuya ko. Tss.

“I’m not selling it, Thunder.” Seryosong sagot ni Mikael. “I’m buying it, still.”
My brother insisted.

Nagsukatan silang dalawa ng tingin. “Dale!” nudged him. “Ah, oo!” bumulong si Dale
sa emcee.

Tumango naman ‘yung lalaki kay Dale.

Sinabi nung emcee na hindi na nga daw available ‘yung painting. Seriously? Hindi ko
pa nga

nakikita ‘yung painting na ‘yun e. Lumapit ako kay Mikael. “Where have you been?”
tanong ko.

“Nagbayad.” He shrugged. “Magkano?” magkano niya binayaran ‘yung painting niya?

Weird.

Painting niya pero siya bumili.

“Let’s not talk about it. Palapit ang kuya mo.” He snaked his arms around my waist
and pull me

closer to him.

“So... hindi mo man lang kamai binigyan ng chance makita ang painting ng kapatid
ko.” Bumaba

ang tingin sa akin ni Kuya, then he noticed Mikael’s hand on my waist.

“I want it for myself, that’s why.”

“Just like her?” tanong ng kuya ko. “Let me clear this to you, Kerko. She’s not
Stephanie.”

“Kuya...” I looked at him sharply. Naghahanap ba siya ng away o ano?

“She’s far different from Stephanie, Thunder.”

“So don’t make her your rebound.”

“Thunder...” hinawakan ni Ate Rain ang kamay ng kuya ko. “Let’s go, Mikael.”
Hinawakan ko ang

kamay ni Mikael para umalis na pero nagsalita ulit si Kuya. “You’re not going
anywhere, Mikaela

Michelle.”
“Yes, I am.” Nauna na akong maglakad palayo. Naiinis ako sakanila. Ano bang meron
kay Mikael

at ayaw nila siya? Ako ‘yung mas nakakakilala sakanya. Hindi naman sila e.

“Mika...”

Nagpatuloy pa din ako sa paglalakad. Hinintay ko nalang siya sa may sasakyan niya.
“Are you

okay?” tanong niya ng makalapit sa akin. “Are you?” balik tanong ko.
“Mika...”

“I hate them. Bakit ayaw nila sa’yo? Seriously? Nakakainis sila.”

“Shhh. We’ll be fine. It’s you and me against the world tayong dalawa.” He smiled
at me. “Baliw!”

napangiti naman ako. “Come on, may surprise ako sa’yo.”

“What is it?” tanong ko. Nagkibit-balikat nalang siya at sumakay sa sasakyan niya.
Sumakaynalang din ako. Nagsimula na siyang magmaneho hanggang sa nakarating kami sa
bahay nila.

‘yung bahay kung saan siya nagpaint.

“Anong gagawin natin dito?” tanong ko. “Sumama ka na nga lang.” hinawakan niya ang
kamay ko

at dinala ako sa kwarto niya.

“Mikael?” anong gagawin namin dito? Huwag mong sabihing...

“Green minded ka talaga.” Pinitik niya ng mahina ang ilong ko. “May ipapakita ako
sa’yo.”

Binuksan niya ang pinto nung kwartong hindi ko mabuksan-buksan. “Come on in.”

Sumunod naman ako sakanya. “Wow...” kahit saan ako tumingin, may painting... hindi
lang basta

painting kasi... puro ako ang nakikita ko.

“What’s this?” tanong ko sakanya. “I took a crash course in fine arts before.
Ngayon ko lang

nagamit.”
“Bakit ako?” tanong ko. “You’re my favorite subject.” He smiled at me. May itinuro
siya sa aking

isang painting.

“Eto ‘yun?” lumapit ako. It’s bigger than I thought. Ang galing ng pagkakagawa
niya. Hindi siya

mahalay tignan, in fairness. Para akong taga-greek myth.

“Yeah. Hindi ko sinali sa auction dahil ayokong may ibang makakita.”

“What do you mean?” tanong ko.

“I want you for myself, Mika. And I also want you to know that I hate seeing you
with Saavedra.”

“SI Lance? Bakit? Nagseselos ka ba?” pang-aasar ko.

“Hindi naman. Alam ko kasing akin ka. Wala akong balak ipaagaw ka sa iba.”

=================

Chapter 19

Who wants to know Kerko’s side? :P Pinag-iisipan ko pa kung bibigyan ko siya ng

POV e. Pero

mukhang MALAYOOOOOOOOOO pa ‘yun :P Magtiis muna tayo sa 1gb na pag-iisip ni

Mika,okay? :D

-----------------
“Ilang araw ka bang maglalayas?” tanong sa akin ni Mikael ng makapasok kami sa loob
ng condo

niya. Ipapahiram niya sa akin ‘to since ‘naglayas’ ako kaninang umaga. “Forever
na.” I shrugged.

Dapat kagabi pa ako aalis, kaso inantok ako kaya ipinagpabukas ko nalang. Good
thing is, si

Mommy lang ang andun at sinabi kong mags-sleep over ako kila Cielo. Hindi naman
siya

nagtakang ang dami kong dala. Sanay na siya sa akin e.

“Tss.” Naupo si Mikael at sumandal sa couch. Fully-furnished naman ang unit niya.
May dalawang

rooms. May sariling cr, malaki naman ang kitchen which I doubt kung magagamit ko
ba. Kung

tutuusin, andito naman ang kailangan ko.

“Suportahan mo nalang ako, pwede?” tumabi ako sakanya at inilagay ang kamay niya
sa balikat

ko. “Ano pa ba sa tingin mo ang ginagawa ko?” he looked at me. “Mika, kung ako ang
tatanungin,

ibabalik kita agad sa bahay niyo e...” he sighed, “but we both know how hard-headed
you are.

Masasayang lang effort ko.”

“You know na sa’yo nila ako unang hahanapin, right?” tanong ko. Obviously,
pangalawang

tatanungin lang nila si Cielo and Maha. Unang-una sa listahan nila si Mikael ko. “I
know. That’s

why I turned my phone off.”

“I doubt kung hahanapin ba nila ako o hindi. I’m like an air to them. Mas madalas
pang hindi nila

ako nakikita kahit na nasa harap nila ako.” Napayuko ako. Minsan, kahit sa sarili
kong pamilya,

nakakaramdam akong hindi ako belong. I mean, yes, they’re treating me like a
princess pero

hanggang ‘dun lang. Wala naman akong nakaka-usap sa bahay ng more than 30 minutes
e. Mas

madalas pang si Yaya ang kausap ko.

“Drama mo.” Natatawa niyang komento. “Ewan ko sa’yo.” Tumayo na ako para tignan
kung may

stock ba si Mikael dito. Nagpunta na ako sa kitchen at tinignan ang ref at

cupboards.

“May kulang pa ba?” tanong niya. Nilingon ko siya at nakasandal siya sa may wall
at naka-krus

ang kamay sa dibdib. Ugh! Pwede ko siyang titigan nalang forever! Kainis. Sobrang
perfect.

Minsan iniisip ko kung tao pa ba si Mikael o engkanto.

“Namili ka ng supplies?” tanong ko. Puno ang ref aat cupboards e. Wala namang
kulang sa tingin

ko pero sa tingin ko din, dapat puro cup noodles at easy to eat ang binili ni
Mikael e.

“Oo.”

“When?” I asked him. Lagi naman kaming magkasamang dalawa e. “The moment you called
me

and told me you’ll stowaway from your house. Obviously, sa akin ka titira and we
both know sa

akin ka unang hahanapin ng kuya mo that’s why I’ve decided that you shuld stay here
instead.

Bumili na ako ng supply dahil alam kong puro walang kwentang pagkain ang bibilhin
mo.”
“Sana alam mo din na hindi ako marunong magluto.” Bulong ko. Aanhin ko ba ‘yang mga
‘yan?

Baka nga kahit ata tatlong taon ako dito, hindi ko magalaw ‘yan e.

“I know that, that’s why I’ll be here as often as possible. Nakakahiya sa prinsesa
ko e.” add the

sarcasm, please? Halatang halatang nang-iinis ‘tong taong ‘to e.

“That’s so sweet of you, my prince.” I smiled to him sarcastically. Ngayon lang ata
ako tinawag

nitong prinsesa niya... sarcastic pa. Tss.

“Subukan mo kayang mag-aral magluto.”

“The last time I tried to cook, hindi ‘din nakain.” I frowned. I can still remember
nung nagtry akong

magluto ng omelette, nasama pati balat nung itlog. Wala talaga akong talent pero
nag-aaral

naman ako. Hindi ko lang pinapaalam sa iba. Gusto ko din namang matuto sa mga
gawaing

bahay pero kasalanan ko bang hindi ako matandain? I mean, kahit ata ilang beses na
akong

tinuruan ni Yaya sa pagluluto nung adobo, lagi kong nauunang ilagay ang suka sa
toyo.

“Tinuruan kita minsan... tinitigan mo lang ako.” He chuckled. Napangiti naman ako.
“You look so

cute that time, Mikael.” I laughed. “You wearing that strawberry printed apron? It
was epic!”

“Ewan ko sa’yo.” Nag-iwas siya ng tingin. “Ikaw ang pinaka-cute na lalaking may
suot ng

strawberry printed na apron...” lumapit ako sakanya at hinawakan ang magkabilang

pisngi niya. “I

love you...” I whispered. He smiled at me. Sanay na ako sa ganyan. Kahit anong sabi
ko ng I love

you, wala akong maririnig na I love you too. I’m not demanding him to say it now.
Ayokong

madaliin ang lahat. Pero I’m hoping na sana, marinig ko na soon.

“Nagugutom na ako...” I said after a few seconds. “Magluluto ako.” Hinawakan niya
ako sa may

bewang. “Ayoko... sa labas tayo kumain.” Aya ko.

“Bakit sa labas pa?” naka-kunot niyang tanong. “Wala lang. Ipapakita ko lang sa
mundo na ang

gwapo ng boyfriend ko. Tara na!” hinawakan ko ang kamay niya at hinila siya
palabas. Pareho

kaming naka-black na top. He’s on jeans at naka-shorts naman ako. Para kaming naka-
couple

outfit. Malapit ko na talagang ipush ang couple shirt namin.

“Saan ba tayo?” tanong niya sa akin ng makalabas kami ng building. “Sa mall.” I
replied. Kukunin

sana ni Mikael ‘yung sasakyan niya pero nagpumilit akong mag-jeep nalang kami. Ewan
ko ba,

feel kong magpaka-normal na tao. Hindi lahat, nabibigyan ng chance makasakay ng

jeep sa

mundong iniikutan ko. It’s my first time at masaya akong si Mikael ang kasama ko.
“Iba talaga trip mo sa buhay.” Napailing nalang na bulong ni Mikael ng makasakay
kaming dalawa

sa jeep. Pinili ko ‘yung pwestong malapit sa pinto. Katabi ko naman siya. Ang isang
kamay niya ay

nakapaikot sa likod ko hanggang sa bewang at ang isang kamay naman niya ay hawak
ang

kamay ko.

“It’s kinda fun doing this. Lalo pa’t kasama kita.” Isinandal ko ang ulo ko sa
balikat niya. I’mblessed having him in my life. Alam kong hindi pa niya ako mahal.
Pero siguro naman, kahit

papaano... importante ako sakanya. Siguro kahit papaano, kung mawawala man ako sa
buhay

niya, mamimiss niya ako. Siguro kahit papaano, mahal naman na niya ako. Siguro lang
naman.
“I’m happy that you’re happy, Mika...” he whispered in my ear. Mas lalo ko namang
isiniksik ang

sarili ko sakanya. Nakikita kong tinitignan kami ng ibang pasahero sa jeep. ‘yung
iba, nakangiti sa

amin... ‘yung iba naman, medyo nakataas ang kilay. Wala po akong pakialam sa inyo.
Ang

importante, kami ng Mikael ko.

Humigpit naman ‘yung hawak sa akin ni Mikael nung may sumabit sa jeep. Seriously?
Bakit

kailangan sumabit? Pwede namang maghintay ng jeep na medyo maluwag diba? Pero baka

katulad lang din sa love ‘yan, may mga taong hindi makapaghintay kaya sumasabit sa
iba. Luh?

Kung ano-ano namang naiisip ko.

“Okay ka lang?” tanong ko kay Mikael. Todo hapit naman kasi siya sa akin. “Yeah.”
He said in a

flat note. Tinanggal ni Mikael ang kamay niya sa bewang ko at inilagay ito sa tuhod
ko. “Problema

mo?” tanong ko sakanya.

“Wala.” Kunot noong sagot niya. “Malayo pa ba tayo?” tanong ko sakanya. “We’re
almost there.”

Sagot niya.

Hindi nalang ako kumibo. Tinignan ko ‘yung mga pasahero sa jeep. Nakatingin kay
Mikael ang

mga babaeng kasama namin.

“Babe... are you okay?” humarap ako ng bahagya kay Mikael at pinunasan ang pawis sa
noo niya.

“What are you doing?” tanong niya. “Aww, you’re so cute baby. I love you.”
Hinalikan ko siya ng

mabilis sa labi. “Mika...”

“Kuya, stop na po.” Sigaw ko sa driver. Nakita ko na kasi ‘yung mall sa gilid.
Natawa naman si

Mikael. “You should say ‘para’, Mika.”

“Para? For?” kumunot ang noo ko. “Nevermind.” Lumingon siya sa driver. “Para po.”
Huminto

naman ‘yung jeep. Nauna akong bumaba. Bumaba din ‘yung lalaking sumabit para
magbigay

daan.
“Stop staring at my girlfriend. Ako lang mahal niyan. Maghanap ka ng iba.” Binangga
naman ni

Mikael ng balikat niya ‘yung balikat ng lalaki ng maglakad siya palapit sa akin.

“What was that?” tanong ko sakanya. Ano ‘yun?

“Nothing. Let’s go, baby?” he smirked at me. I frowned. Inakbayan naman niya ako.
Hindi ako

sanay na tinatawag niyang baby. Parang hindi bagay sa aming dalawa.

“I called you baby dahil sa mga babae sa jeep.” I told him. “Nung una, nakangiti pa
sila sa akin e.

Habang tumatagal, tinititigan ka na nila. Halos hubaran ka na siguro nila sa mga

isip nila.” I

scoffed.

“Sus. Ikaw din naman, hinuhubaran ako sa isip mo.” Pang-aasar niya.

“Kapal mo ah?” tinaasan ko siya ng kilay. Medyo totoo naman ‘yun pero hindi naman
madalas.

Grabe ‘tong lalaking ‘to.

“Buti pa ako, hindi ko na kailangan isipin. Nakita ko na e.” natatawa niyang sagot.
“Mikael!”

pinanlakihan ko siya ng mata. “Tara na nga. Mag-iimagine ka na naman e.” hinila na

niya ako

papasok sa mall.

Naghanap kami ng kakainan. Hindi naman ako ganun kagutom kaya light foods lang ang
binili

namin. Naglakad-lakad na din kami habang kumakain ako.

“Ilang babae na nakasama mong maglakad sa mall?” tanong k okay Mikael habang
umiinom ng

strawberry shake. “Madami na.” he shrugged. Hindi man lang nagsinungaling para
kiligin ako. Tss.

“Si Lance lang kasi lagi ang kasama kong naglalakad dito aside from Cielo and Maha.
Hindi ko

naman kasi naaaya sila Kuya. They’re too busy with their girlfriends.” I sighed.
Hindi ko na maalala

‘yung last time na lumabas kaming tatlo nila Kuya at namasyal. Lagi naman akong
nasa ibang

bansa at ‘yung dalawa... may silent war noon pa man.

“Saavedra?” tanong niya. I nodded. “Yeah. Siya lang kasi nagtitiis kasama ako sa
malls. Bukod

kasi sa nagiging taga-bitbit ko siya, siya lang nakakapagtiis sa ingay ko.”

“I see.” Tumango-tango niyang sagot. “Arcade!” I shrieked. “Oh my gosh!” I smiled
widely ng

makita ko ‘yung arcade. Sa tuwing inaaya ko si Lance sa arcade, tinatanggihan niya

ako kaya

naman hindi talaga kami pumapasok diyan. Kapag ‘yung dalawa naman ang kasama ko sa
mall,

mas madalas na laman kami ng mga boutiques.

“Nakikita ko din naman e.” pagsusungit ng kasama ko. “Pasok tayo, please? Please?”
I used my

puppy eyes on him. Gusto ko talagang pumasok sa arcade e.

“Seryoso ka?” tanong niya sa akin. “Yeah.” I nodded excitedly.

He sighed. “Fine.” Hinawakan niya ang kamay ko tapos pumasok na kami sa loob. Ang
daming

arcade games. May coin dozer, may sa basketball, may mga para sa shooting, may para
sa mga

games like tekken and everything. Nakaka-amaze lang.

Inilibot ko ‘yung tingin ko sa loob. Ang daming tao, mostly teens in their
uniforms. Wala ba silang

klase? Sayang tuition! Then I heard a man singing. Ang ganda ng boses niya.
“Naririnig mo?” tanong ko kay Mikael. “Malamang, may tenga din ako e.” hindi ko
nalang pinansin

ang sarcasm niya.

“Ang gwapo ng boses niya! Tignan natin!” hinawakan ko ang kamay niya at nagpunta
kami sa part

ng arcade na may kumakanta.

He’s singin Moonlight over Paris. Ang gwapo ng boses niya, seryoso. Nakaka-in love.
“Mika...”

pinipigilan ako ni Mikael pero hinila ko siya. “Sandali lang.” Ang daming nanunuod
sa kumakanta.

“Ang gwapo ng boses niya...” I smiled. I heard him ‘tssed’.

Nasa bandang gilid kaming dalawa kaya side lang nung lalaki ang nakikita namin and
I can say

that he’s cute. May dimples siya and he’s skin’s fair and he’s tall and he’s really
cute.

“Ang gwapo talaga ng boses niya.” I murmur.

“Oo na. Paulit-ulit.” Mikael huffed. Tinitigan ko naman siya ng masama. Tumingin
nalang ako ulit

sa kumakanta. Sakto namang napalingon siya sa side namin ni Mikael. I saw him
smiled at me

kaya ngumiti din ako.

“Tara na nga.” Hinawakan ni Mikael ang kamay ko at hinila ako palayo. “Wait! Hindi
pa nga siya

tapos kumanta e.” I hissed.

“So?” tumaas ng bahagya ang kilay ni Mikael. “So babalik tayo ‘dun dahil ikaw
naman ang

kakanta.” I smiled to him. “What?” kumunot ang noo niya. “Ang gwapo ng boses niya
pero hello?

Wala pa ding tatalo sa boses mo.”

“Puro ka kalokohan.”
“Hindi naman e. Dali na! Sing for me, please?” I asked him.

“No.”

“Mikael...”
“Still a no. Let’s go.”

Hindi na ako nagpumilit pa. Flat line na ang lips niya e. Naglakad-lakad nalang
kaming dalawa sa

loob ng arcade hanggang sa napunta kami sa may mga prizes.

“Oh my gosh!” I shrieked. “Mickey mouse!” May nakita akong malaking malaking
mickey! Oh my!
“Ano?” nilingon naman ni Mikael ‘yung nakita kong stuffed toy. “Mickey mouse! It’s
so cute!”

Shocks, I want that. Kaso I need 20,000 tickets! Grabe! Saan naman ako kukuha nun!

“Let’s buy it.” Mikael shrugged. “Pwede?” tanong ko. “I don’t know.”

Lumapit kami sa lalaki sa mga prizes. Kinausap ni Mikael ‘yung lalaki kung pwedeng
bilihin nalang

si Mickey pero ayaw pumayag. Nakakadismaya.

“Mikael... it’s okay. Huwag nalang.” I tried to smile at him. Pero gusto ko talaga
‘yung mickey

mouse. Kainis.

“Are you sure?” tanong niya sa akin.

“Yeah.” I nodded. “Sa CR lang ako ha?” paalam ko sakanya. Lumabas muna ako at
nagpunta sa

cr. Hindi ako mag-eemote! Nasi-cr na talaga ako. Nag-retouch na din ako bago ako
lumabas at

bumalik sa loob.
“Asan na ‘yun?” inilibot ko ang mata ko. “Iniwan ako?” hindi ko nakita si Mikael sa
pwesto namin

kanina. Saan na ba nagsuot ‘yun?

Naglakad-lakad ako para hanapin si Mikael hanggang sa nakarating ako ‘dun sa parang

basketball. Andaming tao.

“Go, kuya!” cheer ng mga nanunuod. Lumapit ako para maki-chismis. “Kaya mo ‘yan,
kuyang

pogi!”
Ipinagsiksikan ko ang sarili ko para makasingit sakanila.

“Mikael!” my jaw dropped ng makita ko si Mikael na nagshu-shoot. Anong ginagawa

niya diyan?

“Hey.” He gave me a fleeting look tapos nagshoot na ulit. Lumapit ako sakanya.
“What are you

doing?” tanong ko. “Ano ba sa tingin mo?” balik tanong niya.

“Just stay back, relax. Just cheer for me, okay?” he winked at me. Patuloy naman
ang pagshu-

shoot niya. Feeling ko ang sakit na ng balikat niya dahil sa ginagawa niya.

“Are you okay?” tanong ko. Mas dumami naman ang tao sa paligid namin. Hindi ko alam
kung

dahil ang taas na ng score ni Mikael o dahil ang gwapo ni Mikael.

“I’m fine.” He smiled at me. Kahit pawis na, ang gwapo pa din talaga.
“Go, baby!” I cheered for him. Natawa naman siya. Ang awkward talaga ng baby kapag
kaming

dalawa ang gagamit. Gayahin ko kaya si Athena ng SDTG? Go sexy! Go sexy! Go sexy
sexy love!

Ganun! Babaguhin ko lang sa amin. Baby love!

After almost half an hour siyang nagshoot ng bola. Kamusta naman ang braso at
balikat ng

lalaking ‘to?

“You think that’s enough?” tanong niya sa akin habang nakatingin sa tickets. “For
what?” tanong

ko.
 “Tss. The perks of having a noob girlfriend. Tara na nga.” Hinawakan niya ako at
nagpunta kami

sa mga prizes at pinabilang kung ilan ang tickets na nakuha niya.

“20,008, sir.” Sabi ng lalaki after mabilang ang tickets.

“I’ll take that big mouse over there.” Turo niya kay Mickey Mouse.
“Seryoso ka?” tanong ko kay Mikael. Iniabot naman sakanya nung lalaki si Mickey
Mouse.

“Yeah. Here.” Iniabot niya sa akin si Mickey Mouse.

“Oh my gosh! Thanks!” niyakap ko siya ng mahigpit. Ang cute cute kasi talaga ni
Mickey. I don’t

know why pero cute na cute ako sakanya.

“His name’s MM.” I smiled to him.

“Pati stuffed toy, papangalanan mo?” tanong niya sa akin.

“Of course. Bigay mo ‘to e. And MM stands for Mikael and Mikaela.” Ngumiti ako
sakanya. I

hugged the stuffed toy. Ang lambot! Ang sarap yakap-yakapin.

 “Baliw ka talaga.” Nakangiting pang-aasar ni Mikael sa akin.

“Yan din sinabi sa akin ni Lance nung nagpabili ako sakanya ng Mickey Mouse before.
Kaso maliit

lang ‘yun, but still, ang cute nun.”

“Lance na naman. Tss.”

“Why?”
“Wala. Uwi na nga tayo.” Aya niya sa akin.

“Wait, I want to ask you this. Naguguluhan na din kasi ako...” huminto ako sa
paglalakad.

“Nagseselos ka ba kay Lance?” I know, kakapalan nalang ng mukha ang pagsasabing

nagseselos

siya kay Lance pero malay naman natin, diba?

“I told you, I’m not. Para lang sa walang tiwala ang selos.”
“For me, hindi lang para sa walang tiwala ang selos, Mikael. Anyone can feel it.
Kahit hindi

magkarelasyon pwedeng magkaron ng selosan. Not just because you’re jealous, that
means you

don’t trust your partner or what. For me, it means you’re afraid to lose her.
You’re afraid that

someone else might take your place in her heart. That all the things you’ve done
and went through

might be forgotten just like that. Nagseselos ang isang tao kasi ayaw niyang mawala
‘yung taong

mahalaga sakanya. That’s what jealousy means to me.”

Hindi kumibo si Mikael sa sinabi ko. I took a deep breathe. “Uwi na tayo?
Ipagluluto mo pa ako e.”

I tried to smile at him. Tumalikod na ako at naglakad.

“Mikaela...” he called me. Lumingon naman ako sakanya. “Hmmmm?” I asked him.

“If that’s what jealousy means to you... then you’re right. Nagseselos nga ako.
Nagseselos ako sa

mga taong napapalapit sa’yo. Nagseselos ako dahil ayokong mawala ka...”

“Mikael...”
“Seloso ako. I don’t share what’s mine. And you’re mine, Mikaela Michelle Lee Dela
Cruz. Only

mine.”

=================

Chapter 20

Vote. Comment. Fan. Thanks!

---------

“Can you at least pretend that you’re happy with me?” napahinto ako sa paglalakad
ng marinig ko

ang boses ni Lance. I looked at him. Kanina pa kaming magkasamang dalawa. Siya lang
ang

nakakaalam nung condo ni Mikael dahil nagpasundo ako. Si Mikael... masyado siyang
busy

ngayon. Marami siyang ginagawa ngayon and I can’t distract him or what. Sinusubukan
kong

dumistansya ng kaunti sakanya dahil na din naisip kong hindi naman siya pwedeng
masanay na

lagi akong nasa paligid niya. As much as I want to...

“I’m happy,” I shrugged. Ngumiti din ako ng tipid. Masaya naman akong kasama si
Lance...

magiging mas masaya nga lang if I’m with Mikael.

“Tss. Yeah, whatever,” naglakad siya at nilagpasan ako. Nagtampo na po si Edward

LanceSaavedra. Pabayaan ko kaya nang ma-rape ‘to dito sa mall? Kidding. “Lance!” I
called him. Nag-

iinarte siya kaya hindi niya ako nililingon.

“Laaaaaance!” mas malakas ang sigaw ko pero hindi niya pa din ako nililingon.
Kaartehan at its

finest. “Edward Lance Saavedra, I swear kapag hindi ka bumalik dito, I won’t talk
to you forever!”

nakita ko namang huminto siya sa paglalakad. May mga nakatingin na sa aming dalawa.
Nilingon

niya ako at tinignan mula sa kinatatayuan niya. Yumuko siya at ngumiti sabay
napailing. Lumapit

sa akin at hinawakan ang kamay ko. “You know very well that you’re my weakness kaya
lagi mong

ginagamit ang kahinaan ko sa akin...”

“What are you—“

“Do you know hard it is seeing you with Kerko?” tanong niya sa akin, hindi ako
kumibo. “It’s like

I’ve been hit by a 10 wheeler truck again and again and unfortunately, I’m still
alive...”

Napatingin ako sakanya with my ‘you’ve got to be kidding me look’ . “Ang OA mo ha?”
I punched

him softly in his abdomen pero hinawakan niya ang kamay ko. “Manananching ka pa e,”
he

chuckled. “If you want to see it, pwede naman e...” he said in a low voice.

“Puro ka talaga kalokohan, Lance,” I rolled my eyes. “Wala sa plano ko ang maging
isa sa mga

babae mo, excuse me lang...”

“Babae ko? Nagpapatawa ka, Mikachu...” hinawakan niya ang kamay ko at nagsimula na
naman

kaming maglakad. “Mikachu?” ano ako? Pokemon?

“Cute nga e, Mikachu,” he smiled at me. No doubt kung bakit ang daming nagkakagusto
sa

lalaking ‘to. Napakagwapo din naman kasi talaga... minsan may sense of humor pa
unlike ni

Mikael na mabiro mo lang ng konti, susungitan ka na.

“Yeah, whatever...” I mimicked his tone earlier. He held my hand tighter. Nakikita
kong tinititigan

siya ng mga babaeng nakakasalubong naming pero halatang wala siyang pakialam sa mga
ito.
“LalalalalaLance, LalalalalaLance...” I was humming the LINE tune... ‘yung kay
Jessy Mendiola at

Matteo? Natawa naman ako ng tinitigan ako ni Lance. “Why? It’s cute naman, right?”
I smiled

sweetly.

“Tss. Where do you want to eat?” tanong niya sa akin. “Hmmmm... sa food court
nalang tayo,”

sagot ko. “Sigurado ka?” magkasalubong ang kilay niya habang nakatingin sa akin.
“Oo nga, let’s

go... mamaya pa naman tayo manunuod diba?” hinila ko na siya papunta sa escalator
at bumaba.

Binitawan ni Lance ang kamay ko at ipinaikot ang kamay sa bewang ko. Pinabayaan ko
nalang

siya since sanay naman akong ganyan si Lance sa akin dahil matagal na kaming
magkakilala.

Ayoko siyang paasahin o ano pero I can’t let him go either. Gusto ko man siyang
iwasan... I can’t.

Importante din naman sa akin ang lalaking ‘to.

“What do you want to eat?” tanong niya ng makahanap siya ng upuan sa may bandang
gilid ng

food court. “Hmmmm... can I walk around and check kung anong gusto ko?” Luminga-
linga ako.

Maraming tao as usual, baka mall ‘to. “Samahan kita kung—“

“No. Baka mawalan tayo ng upuan... Okay lang ako. Promise, hindi ako lalayo and
Lance, I’m

twenty one years old. Don’t treat me like as if I’m just twelve, okay?” tumayo na
ako at naglakad-lakad. Si Mikael kaya, kumain na? Ano na kayang ginagawa nun
ngayon? Kung siya ang kasama

ko, papayag kaya ‘yun na sa food court kami kakain? Hindi naman siya maarte o ano,
ayaw niya

lang na napapaligiran ng maraming tao.

“Wala naman akong mapili dito...” I sighed. Nasanay akong kapag kakain sa labas, si
Mikael ang

namimili ng kakainin namin. Hindi naman ako nagrereklamo sa mga binibili niya kasi
gusto ko din
naman, nasanay lang talaga ako. Nasasanay na din akong nasa tabi ko siya... paano
nalang

kung...

“Damn it, Mika... tigilan mo na nga ang kakaisip sa mga bagay na hindi mo dapat
iniisip...” bulong

ko sa sarili ko. Tinignan ko ang kinaroroonan ni Lance at nakita kong may babaeng
nakaupo sa

upuang kaharap niya. They were talking at halatang naiinis si Lance sa babae. Anong
meron?

Naglakad ako pabalik sa table namin. “Sabi mo tatawagan mo ako, diba?” narinig kong
sabi ng

babae kay Lance, inabot niya ang kamay nitong nasa ibabaw ng lamesa. “Wala akong
sinabing

ganun, Miss. Look, umalis ka na pwede? What we have... it’s nothing...”

“I love you, Edward... ‘yung nangyari sa atin, it was magical and I know, gusto mo
din ‘yun...”

Mukhang alam ko na kung anong tinutukoy ng babaeng ‘to. Napailing nalang ako.
Huminga muna

ako ng malalim bago ako lumapit sakanila. “Baby, who’s she?” tanong ko kay Lance.
Halata

namang nabigla siya sa nangyari. Ilang beses ko na bang nagawang magpanggap na

girlfriend ng

lalaking ‘to? Sa Korea pa lang, ilang babae na ang naka-away ko dahil sa lalaking
‘to. Wala pa

namang nakasakit sa akin dahil hindi naman hinahayaan ni Lance na mangyari ‘yun at
kung

mangyayari ‘yun, bukod sa may paglalagyan ang babaeng gagawa nun, ililibing ng
buhay ni Kuya

Kulog si Lance. Isang babae pa lang ang nahayaan kong sumampal sa akin at hanggang
ngayon,

naka-marka siya sa isip ko. Mababalikan ko ‘din ‘yun...

“Uh...”

“I’m his girlfriend,” proud na sagot ng babae sa akin. Natawa naman ako sa sinabi
niya. “Really? I

thought you’re one of his toys...” sarcastically I said. Halatang na-offend ‘yung
babae.

“Mikachu...”
“Baby, I told you that if you’re going to f-uck someone, ‘yung medyo kalevel ko
naman para

mainggit ako at maisipan ko din na ibigay na sa’yo... hindi ‘yung...” sinadya kong
ibitin ang

sasabihin ko and looked at the girl in front of us, “matatawa lang ako.”

Gosh! Bitchy Mikaela ako ngayon? Si Lance kasi e. I’m trying to forget this side of
me simula ng

makilala ko si Mikael. Ayaw niya sa brat kaya pinipilit kong tumino, umayos pero...
call of duty?

Kalokohan ko din e nu?

“Excuse me, sino ka ba?” lakas-loob na tanong sa akin nung babae. “Mikaela Michelle
Dela Cruz,

miss... and you are?”

“I’m—“

“Oh no... I know who you are. You’re nothing right? Sa susunod kasi, alamin mo muna
kung

seryoso ang lalaki sa’yo before you spread your legs. Kung iniisip mo naman na
ipagpapalit ako ni

Lance sa’yo... think twice or better yet, huwag ka na mag-isip. Wala ka naman atang
isip,” mataray

kong putol sa sasabihin niya.

Hinawakan ni Lance ang kamay ko para awatin ako, I guess. “Let’s go. Nawalan na ako
ng gana

dito,” aya ko sakanya. “Sorry, miss... I—“

“Come on!” hinila ko na siya papunta sa escalator at iniwan namin ‘yung babaeng
nag-iisa.

Seryoso pa din ang mukha ko ng makasakay kami sa escalator.

“Mikachu...”

Humarap ako sakanya at hindi ko napigilan ang pagtawa ng malakas. “I haven’t done
that for a

while... ang tagal ko na palang hindi nagmamaldita ng tunay?”

“Tinakot mo ‘yung babae, Mikachu. Kawawa naman...”

“Mas kawawa ‘yun dahil nakilala ka niya...” I scoffed. “Kung sino-sino kasi ang
pinapatulan mo.

Ayan... saan mo ba nakilala ‘yun?” tanong ko.

“Hindi ako papatol sa kung sino-sino kung hindi nagpapakabaliw sa taong wala namang
gustosa’yo...” he said seriously. Hindi ako nakakibo sa sinabi niya. He made a
point there.

Nagpapakabaliw ako sa taong ni hindi ko alam kung may nararamdaman ba talaga sa

akin o

sadyang ayaw lang makipagtalo kaya pinagbibigyan ako.

“Ititigil ko na ba?” huminto ako sa paglalakad. Alam ko narinig ako ni Lance.

“Huwag ako ang

tanungin mo, Mika. Kaya mo ba? Gustuhin ko mang maging akin ka... I can’t be
selfish. Mas

gugustuhin ko pa ding masaktan ako pero masaya ka kesa sa nasa akin ka pero hindi
ka

masaya.”

“Lance...”
“Mikaela... you’re a princess and you deserved to be treated like one. I may not be
your prince but

I’ll always be your knight. I’ll always protect you and will always be here for
you...”

“No doubt kung bakit ang dami mong babaeng nadadala sa kama mo. Ginagamit mo din
ba

sakanila ‘yang mga linya mo na ‘yan?” pang-aasar ko.

“Tss. Sa’yo lang ako ganito. Basag trip ka din e... tara na nga!” inakbayan niya
ako at pumasok

kami sa loob ng sinehan. Hindi ko talaga alam kung bakit pero ‘yung mata ko, hirap
na hirap mag-

adjust sa dilim. Pero si Mikael, malayo pa lang kita ko na. Tsk!

Inalalayan akong maka-upo ni Lance. Pinapwesto niya ako sa tabi ng pader.
Seriously? Tuwing

manunuod nalang ba ako sa sinehan, laging pader ang katabi ko?

“What you did earlier... alam mong mali, diba?” bulong niya. I looked at him.
Nakatingin siya sa

screen at naiilawan lang ng ilaw mula ‘dun ang mukha niya. “I know and I’m sorry
for what I did.

Pero kasi... it’s your fault.”

 “It is...” he said, “but believe me. Hindi ko matandaan ang babaeng ‘yun.”

“Dami na bang nakasampa sa kama mo kaya ganun?” I asked him sarcastically.

“Manahimik ka na nga lang. Ang ingay mo e,” saway niya sa akin. Wala akong
naiintindihan sa

palabas, actually. Sumandal nalang ako at pumikit. Bahala ka diyan, Lance. Inaantok
ako.

Niyakap ko ang sarili ko.

Mikael... namimiss na kita... I’m trying to think the moments we had. Ilang araw na
din kaming

hindi nagkikita at nag-uusap. Hindi ko naman siya tinatawagan. Nagtetext ako

sakanya pero three

times a day lang. Good morning. I love you. tapos Ilove you, Mikael. And lastly,
Goodnight, I love

you forever and a day. I miss you. Ganyan. Hindi ko alam kung nababasa niya pero
wala naman

akong narerecieve na response from him.

Naramdaman kong niyakap ako ni Lance. “Everything will be fine, Mika. Don’t
overthink things...”

he whispered.

“Bakit kaya hindi ako sa’yo nainlove?” bulong ko habang nakasandal ako sa balikat
niya.
“It’s not that late to fall in love with me... I’m very much willing to catch you,”
he chuckled.

“Ayoko. Baliw ka e,” pagbibiro ko.

“Sa’yo lang naman ako ganito diba? I’m playful and serious. Hindi ko alam kung
bakit when it

comes to you, naghahahalo-halo ang emosyon ko. Hindi ko alam kung bakit kapag ikaw
na ang

involve, hindi ko mapigilang isali ang sarili ko,” biglang sumeryoso ang boses ni
Lance.
“Lance...”

“I never told you what I really feel, right? Kasi kahit ako, ayokong aminin sa
sarili ko. Ayokong

aminin ang nararamdaman ko because I hate rejections. It hurts to see that you’re
doing

completely fine, without me.”

“Lance, stop it,” humiwalay ako sakanya at tinitigan siya. Ayokong mawala ‘yung
friendship namin.

I want to keep it.

“Mika, I act like I don’t care but deep inside, it hurts. It f-ucking hurts.”
Tinignan niya ako sa mata.

Hinawakan niya ang dalawang kamay ko.

“Lance naman e...” sinubukan kong bawiin ang kamay ko pero hinigpitan pa niya ang
hawak dito.

“I never wanted anything other than to be your everything, Mikaela,” he whispered.

Kahit madilim

sa loob ng sinehan... nakikita ko ang paglamlam ng mata ni Lance. Hinawakan niya

ang pisngi ko
gamit ang isang kamay.

“Mikaela... I love you,” he whispered and claimed my lips.

-------

Pagbigyan ang MILAN Shippers. Hahahahaha. Elle, magdiwang ka na :P

=================

Chapter 21

I just want to inform you guys na under LIB po ang pagpublish ng HBWW at hopefully,
ng CB,

NSA, BB at UG na din. Pray lang at trust kay Lord. Hihihi.

Sana suportahan niyo ‘yung book kapag napublish na, okay? :D

Vote. Comment. Fan. Thanks!

---------
“Saan ba ‘yung pupuntahan natin? Is that still a part of the Philippines?” inaayos
ko ang mga damit

ko habang si Mikael naman, kinukuha ‘yung toiletries ko sa cr.

“Yes, it is. Can you hurry up?”dumungaw siya sa may pinto ng banyo para silipin
ako. “Ilang araw

ba tayo ‘dun?”tanong ko habang tinitiklop ang damit ko.

“Two to three weeks.”

“And what are we going to do there?” nahiya pa, hindi pa ginawang isang buwan.

“Bakit ba napakaingay mo?” tanong niya sa akin. “Nagtatanong lang naman ako e,” I
frown. Sungit

talaga nito. Pasalamat siya mahal ko siya e.

Hindi naman siya sumagot sa akin. Kinuha ko ‘yung phone ko at tinignan kung may
message from

Kuya. Wala naman. Wala man lang bang nag-aalalang wala ako? Just because they have
a girl to

fuck with, nakakalimutan na nilang may kapatid pa sila. Bahala sila. Tatawagan ko
nalang si

mommy kapag nakarating na kami ni Mikael sa pupuntahan namin. I missed her. Ayun
lang

naman ang kumukunsinti sa mga kalokohan ko e. Hindi ko maiwasang mapabuntong-

hininga.

“Are you okay?” tumabi sa akin si Mikael at inabot sa akin ‘yung maliit na bag.
“Yeah,” I sighed

again. “Let’s go?” I turned off my phone at kinuha ‘yung bag ko. Si Mikael naman
nagbuhat nung

malaking bag. “Wala ka na bang naiwan?” tanong niya bago kami lumabas nung unit.

I mentally checked my baggage. Nilagay ko naman na ang damit ko, some shoes, make-
up,

toiletries, medicines... “I’m good to go,” ngumiti ako ng tipid sakanya.

Naglakad na kaming dalawa para maghintay sa elevator. I have this feeling na
nakatitig siya sa

likuran ko kaya nilingon ko siya. Bigla namang pumaling sa kaliwa ang ulo ni
Mikael.

Hindi ko pa sinasabi sakanya ‘yung nangyari sa sinehan. Wala namang nangyari,

actually. Lance

kissed me pero walang nagyari. Sa ngayon, hindi ko pa nakakausap ulit si Lance. I

actually don’t

know where he is. Hindi ko din naman kasi alam kung paano ko sasabihin kay Mikael.

Humarap nalang ako ulit tapos naghintay sa elevator. May dalawang lalaki at isang
babaeng

sakay ‘yung elevator ng pumasok kaming dalawa. Sa may bandang likod ako pumuwesto,
nasa
harap ko naman si Mikael.

“Hi, miss,” bati sa akin nung lalaking katabi ko na naka-blue. “Hello.” I said,
formally.

“I’m Uno, you are?” inilahad niya sa akin ang kamay niya. Tinignan ko ang kamay
niyang nasa

harap ko. Tinignan ko naman si Mikael. Nakita kong kausap niya ‘yung babaeng kasama
namin sa

loob. Ayos ah?

“Michelle,” pakilala ko ng hindi ko inaabot ang kamay ng lalaki. “Pretty name for a
pretty lady, it

suits you,” tila hindi nito inintindi ang pagkapahiya sa hindi ko pag-abot ng kamay
niya.

“Yeah,” walang gana kong sagot. I looked at the girl beside Mikael and swear, ilang
beses ko na

siyang nalagyan ng faucet sa leeg niya gamit ang eyeliner ko.

“Parang badtrip ka, may problema ba?” tanong niya.

“Magkakaroon kapag hindi ako nakapagtimpi...” nakita ko namang lumingon ng bahagya
si Mikael

sa akin.

“Woah... Fierce, I like that...”

Hindi nalang ako nagsalita. Wala akong planong magpacute sa lalaking ‘to unless,
kamukha niya

si Lourd Simon Sandoval.

“Can I get your number, Mich?” feeling close na tanong sa akin nung lalaki. “Wala
akong

cellphone.” Kapal ah? Mich agad?

“For a beautiful lady like you, imposibleng wala kang phone. Come on, Mich,
makikipagkaibigan

lang naman ako...”

“I told you I don’t have a phone.”

“That’s quite impossible, you know? Come on, pretty...”

“I—“

“My wife says no. So I guess you have too back off,” Biglang may kamay na umakbay
sa akin. I

looked at Mikael. Ano daw? Asawa?

“Asawa?” halatang nabigla siya sa narinig. Nagbaba ng tingin sa akin si Uno. Nag-
iwas naman

ako ng tingin kaya napalingon ako sa babaeng kausap ni Mikael kanina. Ano ba? Ako
din nagulat.

“Yeah,” he stated coldly.

“Well, I guess I’m a bit late,” napapailing na sabi nung lalaki. “No you’re not.
Kahit naman kasi una

kang makilala ni Mich,” he emphasizes the name Mich, “ako pa din ang pakakasalan
nito.”
Conceited jerk.

“Well, it was nice meeting you both... I hope this will not be the last time that
I’ll see you,” sa akin

siya nakatingin. “Mauna na ako. Nice to meet you, Mrs. Anderson...” hinawakan niya
ang kamay

ko at hinalikan ang likod nito.

Hindi naman ako nagsalita. Huminto ang elevator at nag-alisan silang lahat. Kaming
dalawa

nalang ‘yung naiwan dito.

“Wife, huh?” I rolled my eyes. Nakakainis ‘yung babaeng ‘yun ah.

“Why? Kasal na tayo, remember?” itinaas pa nito ang kamay kung saan nakalagay ‘yung
bracelet

niya.

“Oo na... ipapaalala mo na naman ang kalokohan ko e,” napasimangot ako. Tuwing
babanggitin

niya kasi ‘yung ‘kasal’ na ‘yun, lagi niyang sinasabing pinilit ko siya.

“Mikaela Michelle Dela Cruz-Anderson. Bagay pala sa’yo ano?” ngumiti siya sa akin.
My cheeks
turned crimson red. Kinikilig ako.

“Magpapalit lang naman ako ng apelyido kapag sa’yo na ang gagamitin ko,” sagot ko.

“Alam ko. Hindi naman ako papayag na Saavedra magiging last name mo e,” he
shrugged.

Natigilan naman ako. Lance. Bakit may guilt na namumuo sa loob ko? Wala naman akong

ginawang masama diba? Pero bakit nagiguilty ako?

“Okay ka lang? Namutla ka bigla,” hinawakan niya ‘yung pisngi ko. “I’m fine...”
iniwas ko ‘yung
mukha ko.

“I haven’t told you I missed you, right?” tanong niya. Umiling ako. “Sorry, I
thought it’s pretty

obvious because I planned this vacation with you pero noob ka nga pala,” he
chuckled.

“Mikael...” mang-aasar na naman e.

“I missed you, Mika. I do,” bigla niya akong isinandal sa elevator at hinalikan.
Hindi naman ako
naka-react agad sa ginawa niya.

“Strawberry...” natawa si Mikael ng abandonahin ng labi niya ang labi ko. “Huh?”
kumunot ang noo

ko.

“Nevermind...” inakbayan nalang niya ako at hindi na nagsalita pa.

“Can I ask you something?” tanong ko sakanya.

“What is it?” nagbaba siya ng tingin.

“Kung mahal mo na ako, sabihin mo ha? Huwag mong ililihim sa akin. I want to hear
it from you,” I

smiled to him. Gusto kong marinig habang kaya ko pa. Bumukas na ‘yung elevator kaya
nauna na

akong lumabas sakanya. Hindi ko na hinintay na magsalita siya o ano. Nakita ko

naman agad ang

sasakyan niya kaya lumapit ako pero tinawag niya ako.

“We’re not going to use that. Dito tayo.” Nakita ko ‘yung Black Ferrari na minsan
ko pa lang nakita

na ginamit niya. “Ayan ang gagamitin natin?” tanong ko. He deposited my things in
the car at

pinagbuksan ako ng pinto. “Yeah. Iilang tao lang ang may alam na sa akin ‘to e.
It’s safer.”

“Safer from what?”

“Pumasok ka na nga lang, dami mo talagang tanong.” Inalalayan niya akong maka-upo.
Siya na

din ang nagkabit ng seatbelt ko.

“Saan ba talaga ‘yung pupuntahan natin?” tanong ko na naman sakanya.

“My mom’s province,” he gave me a fleeting look bago niya inistart ang makina ng
sasakyan.

“Anong gagawin natin ‘dun?” Province? It’ll be my first time na makapunta sa

province kaya

medyo naeexcite ako. Province... so farm, trees, tall grasses... talahiban ata
tawag ‘dun? Tapos

horses, cattles... naeexcite ako!

“Honeymoon.”
“Mikael!”

“I’m just kidding. I just want to have a break. I never wanted to live in city. Ang
gulo. Ang ingay.”

“You mean you don’t want to live with me?” ayaw niya sa magulo, sa maingay. That is
so me.

‘Yung excitement ko kanina, nabawasan ng one percent.

“Kung ayaw kitang kasama, eh di sana ako lang mag-isa ngayon.”

“Malay ko ba kung napipilitan ka lang,” I pout. Inabutan nalang niya ako ng

chocolates at

sinabihan ng manahimik. Seriously, kapag nanahimik ako... nilalagnat ako. Hindi ako
pwedeng

manahimik.

“I love you...” humarap ako ng upo sakanya. “Tumigil ka nga.”

“I love you, Mikael ko...” I smiled. Nakita ko namang medyo namumula ang tenga
niya. “I love you,

Superman.”

“Mikaela...”

“I love you, baby ko.”

“Ano na naman ‘yang trip mo?”

I shook my head. “I love you...”

“Mika...”

“It’s okay if you’re not gonna answer it. I’m not asking you to. I just want you to
know that I love

you. So much.”
“Ayaw mong sagutin ko pero lahat ng babaeng dumidikit sa akin, sinusumpa mo?”

“Nakakainis kasi sila!” I hissed. Umayos ako ng upo at humalukipkip. “Bakit ka

naiinis?” tanong

niya.

“Lagi nalang may nagpapacute sa’yo. Lagi nalang may babaeng lumalapit sa’yo. Lagi
nalang—“
“May pinansin ba ako sakanila?” putol niya sa sasabihin ko. “Wala... pero kasi—“

“Precisely, wala.”

“Pero kasi...”
“Mika... kahit sino pang itabi sa’yo, ikaw lang ang papansinin ko. They’re nothing
compared to you.

Ikaw lang ang kilala kong nasobrahan ang pagiging noob at clumsy. Ikaw ‘yung
Mikaela ko.

Huwag kang mainsecure sa mga babaeng ‘yun dahil ikaw ang girlfriend ko. Ikaw ang
asawa ko.”

“Hindi naman ako insecure e...”

“Oo nalang ako.”

“Hindi naman talaga e.”

“Oo na. Hindi na. Okay na?” natatawa niyang sagot. Natawa nalang din ako. Kapag
ganito ang

eksena naming dalawa, hindi ko mapigilang hilingin n asana magfreeze nalang ‘yung
oras. I want

to be with him... ‘yung mas matagal pa.

“Nagugutom na ako.” Lumingon ako sa labas. Puro puno naman ang nakikita ko. Wala ba
kaming

makakainan dito?
“Lagi ka namang gutom.”

Tinignan ko siya ng masama. Grabe ‘tong mambara. “Ang sama mo, you know that?”

“Mahal mo naman,” he smiled. Hindi naman ako makikipagtalo ‘dun.

 “Pero nagugutom na talaga ako. Wala ba tayong makakainan dito?” tinignan ko siya
habang

kagat-kagat ko ang labi ko.

“Huwag kang magpacute, Mika. Hindi bagay,” he laughed.

“Kasi naman e!”

“Oo na. Kakain na tayo.”

Naghanap kami ng makakainan sa mga gilid ng kalsada na nadadaanan namin hanggang sa

makakita kami ng small restaurant na parang pang-farm ‘yung aura.

“Dito nalang tayo?” tanong niya. I nodded. Bumaba naman kaming dalawa at pumasok sa
loob.

Hindi ganun karami ang tao. Mas okay ‘to, tahimik.

“Good afternoon po, ma’am, sir,” bati sa amin nung waitress na nirerape na ata sa
isip ang

kasama ko dahil hindi niya maalis ang tingin dito.

Naghanap naman kami ng mauupuan. ‘Yung babaeng waitress, nakatitig pa din kay
Mikael.

Patanggal ko kaya mata niyan?

“If looks can kill, kanina ka pa nakapatay, Mika...” Mikael stated. I glared at
him. Lumapit naman

sa amin ‘yung waitress at binigay ‘yung menu. Nakatingin lang ako sa labas. Baka
nga mapatay

ko ‘yung babae sa tingin.

“Miss wala ba kayong waiter? ‘Yun nalang magserve sa amin,” narinig kong sabi ni
Mikael sa

babae. “Po? Bakit po?” takang tanong nung babae. Hindi sumagot si Mikael. “Sige
po,” umalis na

‘yung babae. Tumawag ata ng kapalit niya.

“Happy?” tanong niya sa akin. “Naiinis lang naman kasi ako e,” I frowned.

“I know. Mika, I may not say those words yet, pero alam mo namang ikaw lang din
diba?”
“Oo na...” I sighed. Hanggang kailan ba ‘tong Ikaw at ako naming dalawa?

Lumapit sa amin ‘yung waiter. I looked at him, in fairness, cute siya. Chinito with
braces at smiling

face.

“Good afternoon, may I take your order?” bati niya sa amin. I smiled to him.
Narinig ko namang

nag-fake cough si Mikael. Problema nito?

Tinignan naman siya nung lalaki. Sinabi niya kung ano ‘yung order namin. Hindi
talaga niya ako

pinagsalita dahil sa tuwing sisingit ako, magsasalita siya agad.

“Is that all, sir? Ikaw ma’am, baka may order ka pa po,” nakangiting tanong sa akin
nung lalaki.

“That’s all,” si Mikael na ang sumagot para sa akin. I can’t fathom what’s
happening to him.
“Problema mo?” tanong ko. “Pinaalis ko ‘yung babae dahil nagagalit ka,
makikipagngitian ka lang

pala ‘dun sa waiter na papalit. Tss.”

“What?” natawa naman ako. “I just find him cute. Nawawala ‘yung mata niya kapag
ngumingiti,”

sinundan ko ng tingin ‘yung waiter.

“Ewan ko sa’yo,” sumandal nalang siya sa upuan at tumingin sa labas. Hindi nalang
ako kumibo.

Dumating ‘yung order namin at kumain nalang ako ng tahimik. Si Mikael din naging
seryoso bigla.
“Mikael...”

“Oh?” pabalewala niya akong nilingon.

“Huwag ka na magalit...” hinawakan ko ang kamay niya at pinag-intertwine ito sa

akin. “Hindi ako

galit.”
“Kwento mo,” pambabara ko. Tinignan naman niya ako ng masama. “Joke lang! Pero kasi
naman

e, huwag ka na magalit...”

“Naiinis lang din ako kanina, okay? Okay na ako.”

“Naiinis ka sa lalaki kanina?”

“Naiinis ako sa’yo. The thought of you having another man in your mind is enough
reason for me

to get pissed. Selfish nga ako diba? Gusto ko ako lang ang iniisip mo.”

“Ikaw lang naman e,” I pout. “Bati na tayo?” I smiled.

“Oo na,” naglakad na kami pabalik sa sasakyan niya. “Malayo pa ba tayo ‘dun?”
tanong ko. He

nodded.

“Matutulog nalang muna ako,” sumandal ako sa upuan at pumikit. Iniisip ko kung
sasabihin ko ba

kay Mikael ‘yung tungkol kay Lance o hinddi nalang. I want to be fair to him. Gusto
ko alam niya

kung ano ‘yung nangyayari pero paano kung magalit siya? Paano kung... I sighed. I
opened my

eyes and looked at Mikael.

“Akala ko matutulog ka?” tanong niya. “Oo nga. Pero may sasabihin muna ako,” sagot
ko. “What is

it?” nilingon niya ako. “I love you.” I smiled to him. Ngumiti naman siya sa akin.
Umayos nalang

ako ng upo at sinubukang matulog.

“Mika...” I slowly opened my eyes. Tumingin ako sa labas ng bintana. Medyo madilim
na. “Where

are we?” tanong ko sakanya. “We’re here...” lumabas na siya ng sasakyan kaya
sumunod ako.

Inilibot ko ang paningin sa paligid ko. May malaking bahay sa tapat na may malawak
na bakuran.
Puro puno ang nakikita ko e.

“Dito tayo titira?” tanong ko kay Mikael. “Yeah,” he nodded. May lumabas naman
galing sa loob

nung malaking bahay. “Kerko!” agad namang niyakap nung matandang babae si Mikael.
Okay,

Mika... kapag pinagselosan mo pa ‘yan, may problema na talaga ang brain cells mo.

“Manang...” he smiled to her. “Ang laki mo na, ang gwapo mo pa! Marami sigurong
nagkakagusto

sa’yo ano?” tanong ng matanda dito.

“Kayo talaga. I’m with someone,” lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa bewang.
“This is

Mikaela, my girlfriend. Mika, si Manang. Katiwala dito. She’s my mom’s nanny,

actually,” pakilala

niya sa amin.

“Hello po. Nice to meet you po,” I smiled to her. Niyakap naman niya ako agad-agad.
“Kagandang

bata mo naman. Bagay na bagay kayo ni Kerko,” hinawakan niya ang pisngi ko.

“Thank you po,” ngumiti nalang ako ulit at nilingon si Mikael. Tumango lang siya sa
akin.
“Sigurado gutom na kayo, halika sa loob Mikaela para makakain ka na. Tamang-tama,
luto na ang

sinigang na hipon ko,” hinila niya ako sa loob.

“Manang... pinagpapalit mo na ako agad kay Mika?” natatawang sumunod sa amin si

Kerko.

“Mikaela’s allergic to shrimp, Manang,” he added.

“Ganun ba?” biglang lumungkot ang matanda. I looked at Mikael. “Manang, may iba pa
naman po

kayong niluto diba? ‘Yun nalang po sa akin. For sure, masarap din ‘yun.”
Pumunta na kaming tatlo sa komedor. May dalawa pa akong nakitang babae ‘dun.
Kasambahay

ata? Good thing’s hindi sila nagpapacute kay Mikael ko.

Alagang-alaga naman ako ni Manang. Si Mikael nakatingin lang sa aming dalawa.

“Manang,

inaagawan mo ako ng trabaho e. Ako dapat gumagawa niyan para sa girlfriend ko,” he
smiled at

winked at me.

“Magtigil ka diyang bata ka. Ngayon ka lang nagdala ng babae dito kaya dapat
alagaan ko ‘to ng

hindi ka iwan,” saway niya dito.

“Hindi ako iiwan ni Mika.”

Hindi ako maka-imik sakanilang dalawa. Iwan? I don’t want to talk about leaving.
Ayoko.

Nagpatuloy kami sa masayang hapunan. Nakakatuwa na wala pa nga akong limang oras
nandito

pero gusto ko na dito. Parang pakiramdam ko, belong ako dito.

“Okay ka lang? Gusto mong magpahinga?” tanong sa akin ni Mikael. “I’m fine.
Nakakatuwa dito.

Tahimik. Peaceful... ang sarap tumira.”

“I like it here, too. I’m glad nagustuhan mo dito,” hinawakan niya ang kamay ko.
“Come with me,”

hinila niya ako palabas ng bahay. “Where are we going?” tanong ko.

Sumakay kami sa sasakyan niya at pinaandar niya ito. “Mikael, anong oras na oh?
Saan ba tayo

pupunta?”
“Basta.”

Wala akong makita sa paligid dahil madilim na talaga. Hanggang sa itinabi niya lang
sa gilid ‘yung

sasakyan. Lumabas siya at may kinuha sa likod bago binuksan ‘yung pinto sa side ko.

“Let’s go?” hinawakan niya ang kamay ko para alalayan akong maglakad. May dala din
siyang

flashlight para makita namin ‘yung daan na tinatahak namin.

“Where are we?” tanong ko. “May ipapakita lang ako sa’yo,” sagot niya. Wala talaga
akong

makita, nakakainis.

“We’re here,” inilibot ko ang tingin ko. Hills, I guess. Liwanag galing sa buwan
ang nagsisilbing

liwanag sa akin. “Kahit madilim, ang ganda dito.” I murmur.

Umupo si Mikael sa may mga damo. “I used to go here when I’m sad. Dito ko nilalabas
ang sama

ng loob ko,” he started. Umupo ako sa tabi niya. “Malungkot ka ba ngayon kaya ka
nagpunta
dito?” tanong ko.

“It’s the other way around, Mika. Masaya ako kaya ako nandito,” he looked at me. “I
want to create

new memories here... with you.”

“Mikael...”

“Thank you for coming into my life, Mikaela,” hinapit niya ako at niyakap ng
mahigpit. “You do
know that action speaks louder than words, right?” bulong niya.

“Yeah, so?”

“I’m just glad you’re noob, Mikaela ko.”

“What do you mean?” lumayo ako ng konti sakanya para tignan siya sa mata. Hindi ko
nagets ang

connection nung saying sa pagiging noob ko.

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at hinalikan ako ng mariin sa labi. “You
make me

forget that there are billions of people in the world, Mika. Because I only want
you. Ikaw lang.”

=================

Chapter 22

“Mahilig ka pala sa bata?” tanong ni Mikael sa akin habang kumukuha ng pictures ng

view at ako

naman ay nagpapaypay gamit ang kamay ko. Nakaupo kaming dalawa sa isang punong

nakatumba. Hindi ko alam kung natumba ba ‘tong punong ‘to dahil sa bagyo o
sinadyang putulin.

It was like a bench. ‘Yun nga lang, natural siya. Galing sa nature e.
I was right, may farm nga dito at nakasalamuha ko na din ang ilang mga tao. May mga

matatandang magsasaka na tinutukso kaming dalawa na bagay na bagay daw kami pero

nginingitian lang namin at bakas na bakas naman sa mukha ng mga babae ang
pagkagusto kay

Mikael. God, hindi ba nila matago ang admiration? Hello! Girlfriend here! Buhay na
buhay!

Maganda pa! Kutusan ko ‘yung mga ‘yun e.

I found out na may mga bata dito na pinapaaral ng pamilya nila Mikael. He also told
me that

binabawi lang nila ang puhunan pero lahat ng kita dito, napupunta sa mga magsasaka
and the

other workers. Ang galing lang, hindi sila selfish like other people na gigipitin
pa ‘yung naghihirap.

Mas lalo akong bumilib sakanya at sa pamilya niya.

“I like their innocence. Sometimes, I wished I’m still a child. Walang problema,
walang iniisip, free

to do anything, hindi nasasaktan... If ever masaktan, candy lang, okay na. Unlike
now, you have to

cry yourself to sleep dahil lang nasasaktan ka. Hindi simpleng alcohol lang ang
kailangan para
gumaling ka. You need to accept everything and you need to be matured enough to
take risks and

its consequences,” sagot ko habang nakatingin sa malayo. “Minsan, iniisip ko kung

totoo ba si

Peter Pan. Kung may Neverland... kung may fountain of youth. But I guess, that
makes me the

ultimate noob kung maniniwala akong they exist, right? Puro fictional kasi sila,” I
chuckled.

“Malay mo meron...”

“Ayoko. I was humiliated when I asked a guy in the mall kung nag-eexist ba si Santa
e,” I frowned.

Naalala ko na naman tuloy. I was just thirteen then. Oo, maganda ako pero may brace
kasi ako

nun e. Lumapit ako sakanya kasi almost Christmas na nun. I asked him kung totoo ba
si Santa at

kung anong oras siya darating sa chimney namin—pinagawan ko talaga ng chimney ang
room ko

dahil kay Santa—para maabangan ko siya pero pinagsigawan niyang may nagtatanong
sakanya

kung totoo ba si Santa. He was laughing his heart out kaya pati ‘yung ibang tao sa
mall, tawa ng

tawa. I almost wished na kainin na ako ng lupa nun. Thunder and Hunter wasn’t there
for me that

time kaya naman feeling ko, isa akong damsel in distress who needs to be saved pero
wala akong

prince that time.

“Seriously? Naniniwala ka kay Santa?” tawa din siya ng tawa ng sabihin ko ang
nangyari. I

frowned at him. “Tawa pa. Kabagin ka sana...” I rolled my eyes heavenward. May
prince na nga

ako, may magpoprotect na nga sa akin... pero pagtatawanan muna ako. Tss.

“Pero kasi...” hindi niya mapigil ang tawa niya to the extent na namumula na ang
mukha niya.

“Tuwang tuwa ka naman. Tss.” I seriously cannot understand this. Imbes na magalit
siya salalaking pinagtawanan ako, tumawa din siya. Isabit ko sa puno ‘to e.

“Nakakatawa ka naman kasi talaga... I found it cute, though.” I saw his teary eyed.
Maiyak-iyak na

sa kakatawa? Ganun siya kasaya? “Cute? Oo nalang.”

“Come on, Mika. Don’t tell me naniniwala ka din na may mermaid at vampires?” I hear
humor in

his voice. Tinitigan ko siya ng masama. “Naniniwala akong mamayang gabi, magiging
frog ka,” I

hissed. Tumayo nalang ako at naglakad-lakad. Naramdaman ko naman ang pagsunod niya.

“Frog? Then you have to kiss me to be a prince again... to be your prince again,
my princess.”

“Ang baliw mo ngayon. Nagdrugs ka ba?” huminto ako sa paglalakad at humarap

sakanya. Flash

naman ng camera niya ang sumalubong sa akin. “Yeah, I took some...” he shrugged.

“Nagdrugs ka?!” hindi ko mapigilang sumigaw. Seryoso ba siya? He smiled at me.

“Yeah,” he

nodded. At umamin talaga siya ha?

“Umayos ka nga!” I hissed. “Tell me, anong drugs ‘yang tinake mo? And why are you
even put

drugs on your system? Baliw ka na ba?!”

Sige na naman ang tawa niya. Damn! His hands clutches in his stomach. Ano bang
tinira nitong

boyfriend ko? Cocaine? Marijuana?

“Mikaela.”

“Don’t Mikaela me, Mikael. Tell me, what drug is it.”

“I already told you, noob,” he said grinning, showing his perfect set of white
teeth.

“You haven’t told me anything yet, Mikael,” I frowned.

“Should I thank God that you’re noob, Mika?” natatawa niyang tanong. “Ay ewan ko
sa’yo!”

tumalikod ako sakanya at naglakad palayo pero hinawakan niya ang kamay ko at
niyakap ako

mula sa likod.

“My sweet, noob, clumsy and not-so-innocent girlfriend,” he whispered. “Not-so-

innocent ka

diyan,” I frowned. “What? I’m just telling the truth,” mas hinigpitan niya pa ang
yakap niya sabewang ko.

“Virgin pa ako ano! Password protected ‘to. Ikaw lang pwede.”

Narinig ko na naman ang pagtawa niya. “Ang dami mo talagang alam,” pinaharap niya
ako
sakanya at hinalikan sa tungki ng ilong ko. “Let’s not talk about your virginity,
alam ko namang

virgin ka pa.”

“Paano mo naman nasabi?” kumunot ang noo ko. Kailan pa naging expert si Mikael na
malaman

kung virgin ang babae o hindi?

“You don’t even know how to kiss, Mika. Asa namang marunong ka sa...” he smiled a
little. ‘Yung

ngiting pang-inis. “Sa?” I asked him. Pabitin din e. Tss.

“You knew what I’m talking about, Mikaela Michelle. Let’s not talk about that,
okay? Kapag

Anderson ka na, hindi lang natin pag-uusapan, gagawin pa natin,” he chuckled.

Inakbayan niya

ako at inayang maglakad-lakad.

 Hindi ko nalang sinagot ‘yung sinasabi niya. Knowing him, alam kong gentleman si
Mikael

although minsan, napapraning ‘to, alam kong hindi niya ako pagsasamantalahan kahit
pa matulog

kaming dalawa sa iisang kama. May respeto sa akin si Mikael.

“Mikael, may tanong ako...” huminto ako sa paglalakad kaya huminto din siya. ‘yung
kamay niya,

nasa balikat ko pa rin at nakayakap ‘din ang isang kamay ko sa bewang niya. “What
is it?” he

looked down at me. “Huwag mo sabihing nag-iimagine ka na naman ng kung ano-ano

diyan,”

tumaas ang isang kilay niya sa akin. “Hindi! Grabe ka talaga!” I rolled my eyes.
Nung nakaraan

kasi, out of the blue, nagtanong ako sakanya ng tungkol sa vanilla. Yes, nabasa ko
naman sa Fifty

Shades ‘yun, pero malay ko ba ang difference ng vanilla sa may flavor? I don’ty
know what term

should I use sa hindi vanilla na sex e.

“Anong itatanong mo?” pinagsaklop niya ‘yung kamay niya sa kamay ko at naglakad
ulit kami.

Nandito pa din kami sa may farm and it was almost twilight na. Nakakatuwa ‘yung
naghahalong

reddish orange sa langit.

“Saan mo gustong ikasal?” nilingon ko siya. “Ako kasi, as much as possible, gusto
ko garden

wedding... ewan ko ba, feeling ko ang lakas maka-prinsesa nung ganung scene. ‘yung
maraming

maraming maraming flowers, tapos ‘yung mga babae lahat naka-flower crown, tapos
‘yung tipong

medyo fairy ang motif, tapos ‘yung desserts siyempre strawberry dapat... gusto ko
mala-fairytale

like ‘yung kasal ko. Ikaw, saan mo gusto?”

“Kahit saan, basta ikaw ang bride ko.”

---------
“Manang, sa kwarto ko na nga matutulog si Mika,” hawak-hawak ni Mikael ‘yung kamay
ko habang

si Manang, hawak ang isa. Kanina pa sila hindi magkasundo kung saan ba ako
matutulog.

Pinagalitan kami kanina ni Manang ng malaman niyang sa iisang kwarto kami natulog.

“Tumigil kang bata ka. Kayong mga kabataan, mapupusok kayo! Baka mamaya, matukso
ka!” asik

ni Manang kay Mikael. Natawa naman ako. Ay naku, Manang, kung alam mo lang...
naghubad na

ako sa harap niyan, walang epekto! Pinalo-palo ni Manang ‘yung kamay ni Mikael na
nakahawak

sa akin kaya binitiwan niya ako. Agad naman akong inilagay ni Manang sa likod niya.

“Manang naman e,” Mikael frowned. Nakakatawa lang kasi para siyang bata. I never
saw this side

of him. May childish side din pala si Mikael? Cute.

“Ikaw naman, Mikaela... hindi ka dapat tumatabi kay Kerko sa pagtulog! Hindi pa
kayo kasal!”humarap sa akin si Manang at pinagalitan ako. “Manang, okay lang naman
po—“

“Huwag ka na mangatwiran! Halika ‘dun sa kwarto mo at hindi kayo magtatabi ni

Kerko,” hinila ako

ni Manang papunta sa kabilang side ng bahay pero nakasunod sa amin si Mikael.

“Manang, ang OA mo ha? Wala naman kaming gagawin ni Mika,” naka-sunod sa amin si
Mikael.

“Oo nga po, Manang,” sang-ayon ko naman.

“Tumigil kayong dalawa,” saway sa amin ni Manang. Nakarating na kami sa pinto ng

isang kwarto

pero hindi pa din pinapadikit sa akin ni Manang si Mikael. “Ano pang hinihintay mo?
Bumalik ka na
sa kwarto mo,” utos ni Manang dito.

“Hindi ba ako pwedeng pumasok sa loob?” tanong niya dito. “Magtigil kang bata ka.
Baka

mamaya, makalimot kayo at madisgrasya pa.”

“Magpapakasal din naman kami niyan e,” sagot ni Mikael. Natatawa ako sakanilang
dalawa,

actually. “Sige na, superman. Sundin nalang natin si Manang. Bumalik ka na sa

kwarto mo, at dito

ako sa kwarto ko,” I told him. Tinitigan naman niya ako. “Tss. Fine.” Bigla naman
siyang tumalikod

at naglakad pabalik sa kwarto niya. Luh? Nabaliw na naman siya.

“Mikael...” I called him pero hindi naman ako nilingon. Nagalit ata. Si Manang kasi
e.
“Pabayaan mo ‘yan. Magpahinga ka na, Mika at mukhang napagod kang libutin ang
bukid.”

Binuksan ni Manang ang pinto at pinapasok na ako. Iniwan niya din ako pagkatapos.
Malaki

naman ‘yung kwarto. Well, typical ancestral house with a modern touch, of course.
Lumapit ako sa

capiz na bintana. Kahit walang AC, malamig dito. Pero dahil nga hindi naman
nawawala sa luho

ng mayayaman ang AC, mayroong unit ang bawat kwarto dito.

Narinig ko naman ‘yung assigned tone ko for Mikael. I immediately took my phone and
answer his

call.

“Mikael?” sagot ko sa tawag niya. Silence. Hindi siya nagsasalita. Tinignan ko ang
phone ko. Si

Mikael naman ‘to. May mukha niya naman ‘yung caller. Wrong call?

“Mikael?” ulit ko sa pagtawag sakanya. “Mika...” biglang bumilis ‘yung pintig ng

puso ko. Mika lang

ang sinabi pero parang may naghabulan nang high school student na nakita ang crush
niya sa

quadrangle tapos ngumiti sakanya.

“Na-napatawag ka?” Gosh, Mika! Mag-stutter daw ba? You’re like five rooms away lang
kaya!

Para namang hindi kayo nagkita buong maghapon kung mautal ka!

“Naiinis ako.”

“Bakit?” umupo ako sa kama at niyakap ang unan ko. “May problema ba?”

“Nothing.”
“Pagod ka na siguro. Matulog ka na kaya?” I told him.

“I’m used to being close to you. Ang lungkot pala kapag wala ka.”

“I told you, mamimiss mo din ako.” I smiled.

“Mas namimiss mo naman ako kapag wala ako,” he laughed after. “Aminado naman ako.
Unlikeyou, indenial jerk.”

“Noob.”
“Jerk.”

“Brat.”

“Snob.”

“Clumsy.”

“Aasarin mo lang ba ako kaya ka tumawag?” I frowned.

 “Nope. Papabuksan ko ang pinto kaya ako tumawag.”

“Huh?” napatingin ako sa pinto. May nakita akong anino. “Ikaw ba ‘yung nasa pinto?”

“Yeah. Open this damn door bago ako makita ni Manang dito sa labas.”

Tumayo naman ako at pinagbuksan niya. Mabilis naman siyang pumasok sa loob ng
kwarto ko.

“What are you doing here?” tanong ko sakanya.

“Ibaba mo kaya muna ‘yung phone? Nasa harap mo na ako e.”

Hawak ko pa pala ‘yung phone ko at nakalapat pa sa tenga ko. Okay, noob nga ng
konti. Psh!

“What are you doing here?” tanong ko sakanya. Humiga naman siya sa kama ko.
“Mikael...”

“Ayoko sa kwarto ko. May kulang...” inilagay niya ang dalawang kamay sa likod ng
ulo niya at

tumingin sa kisame. He’s wearing pj’s and plain white shirt. “Kulang? What is it?
Pillow? Blanket?

May AC ka naman ‘dun diba? Anong kulang?”

“Ikaw. Wala ka dun e,” he shrugged.

“Dami mo din alam,” sumampa na din ako sa kama at umupo sa tabi niya. “Pagagalitan
tayo ni

Manang kapag nakita niya tayo dito,” I told him.

“Okay lang.”

“Ikaw talaga... hindi ko alam na pasaway ka din!” pinisil ko ang ilong niya. “I’m
not perfect, Mika.”

“You’re perfect for me,” I smiled to him. Umayos ako ng upo at sumandal sa headrest
ng kama.

“Mikael...”
Nag-angat siya ng tingin. “Hmm?”

“I may not have given you a lot to remember, but please don’t forget me, Superman.”

“You’re talking as if you’ll leave me. Aalis ka ba?” umupo si Mikael at tumabi sa
akin. “No. I’m not

going anywhere.” I shook my head. “Paano kita iiwan kung mahal na mahal kita?” my
voice

croaked. Nag-iwas din ako ng tingin sakanya.

“Mika, may problema ba?” tanong niya sa akin. “Look at me,” hinawakan niya ang baba
ko at

inihaharap ako sakanya.

“I’m fine, Mikael...”

“Mikaela...”

“Hindi ka pa ba sanay sa akin? I’m always like this. Dramatic, emo... I’m crazy,
remember?” I

faked a smile.

“Mika, everything worth having comes with trials worth withstanding.”

“Mikael... being your first love maybe a great feeling but to be your last is
beyond perfect. Hindi ko

alam kung may first love ka na o wala pa pero I want you to know that you’re my
first love and I’m

sure you’ll be my last. Ikaw lang ‘yung lalaking mamahalin ko.”

“Thank you, Mika. Thank you for coming into my life... for loving me when I
actually couldn’t love

myself.”

“You’re worth loving, Mikael. Always remember that there’s this girl who’s name is
Mikaela

Michelle Dela Cruz that is deeply, madly and irrevocably in love with you. Lagi
mong tatandaan na

mahal na mahal kita.”

Hindi siya nagsalita pero niyakap niya ako. “I love you...” I whispered. Niyakap ko
siya ng mahigpit

and silently prayed for a miracle once again. Please po, huwag muna. I want to be
with him. I can’t

leave him yet. Not now...

------

Ang sabaw. Pasensya! Hahahahha!

=================

Chapter 23

I’m not going to post My Kerko’s POV. Madamot ako. Hahahahaha! Pero dahil hindi na
kinakaya

ng 1gb na utak ni Mika ang lahat, 3rd person tayo. Walang magulo, itatry ko pa lang
‘to. I seriously

don’t know how to make this pero susubukan ko ha? :P Feeling ko, mukhang Kerko’s
POV pa din

e. Ang dami ko pang dapat matutunan. :D LAST na ‘tong pagpapanggap. Next UD, MIKA
na ulit

ako >_<

--------
He’s looking at her face. Hindi niya maiwasang mapangiti sa bawat expression ni
Mikaela habang

natutulog. Ito lang ata ang babaeng kilala niya na hindi nababawasan ang ganda
kahit pa hindi

nakangiti. She looks so pretty when she’s frowning but she’s the prettiest when
she’s smiling.

Kanina pa ito tulog sa tabi niya. She’s hugging him and it actually felt right
holding her like that.

Nasasanay na nga siyang nasa tabi niya ang dalaga. What he feels for Mikaela is way
beyond forwhat he feels for Stephanie. Si Stephanie, kaya niyang hindi makausap ng
kahit isang buwan pa,

but Mikaela? Nakakahiya mang aminin, he does things to show that he cares for her.
He checks

on her every now and then but the perks of having a noob girlfriend, buti naman at
hindi

nakakahalata ang babaeng katabi niya sa mga ginagawa niya para dito.

“What am I going to do kung aalis ka, Ai?” he caressed her face and tucked her hair
at the back of

her ear. Dinala niya ito dito dahil mas gusto niya pang makasama ito. He knows that
one of these

days, kung nasa Superman City sila, Thunder will knock on his door and will took
her away from
him. Pwede siyang magpanggap na wala siyang pakialam, where he’s good at, but he
knows it’ll

be hell if Mikaela will leave him.

“Mikael...” she calls him again. Sa iilang beses na nakatabi niya si Mika sa
pagtulog, ilang beses

na niyang naririnig na tinatawag siya nito habang natutulog. She obviously loves
him. Hindi niya

alam kung bakit siya pa ang minahal nito pero hindi niya maitatanggi ang
katotohanan na masaya

siyang siya ang mahal nito.

“My Mikaela.”

“I love you,” she whispered. He’s sure as hell that she’s sleeping and she’s
dreaming again. Every

time she’s saying those words to him, gusto niyang sumagot. Gusto niyang sabihin
kung ano nga

ba ang nararamdaman niya para dito. But he’s thinking the consequences. What will
happen next?
 He kissed his girlfriend’s forehead and hugged her tighter. He took a deep breathe
before

whispering something to her. He does that every single night they were together.
Mas nauuna

talagang matulog si Mikaela sakanya. Nagpapanggap siyang tulog para hindi siya
kulitin nito but

the truth is he’s waiting for her to fall asleep. When she’s sleeping, that’s the
time he can admit

what he feels for her.

“Mikael?” he saw Mika’s eye slowly opening. Lumayo siya ng konti sa dalaga. “Why
are you still

up?” bumangon si Mika at kinusot-kusot ang mata gamit ang kamay niya. “What time is
it?” kinuha

nito ang cellphone nito sa may bedside table. “3 am?” nilingon siya nito. “Hindi ka
pa ba

natutulog?” tanong niya.

“I just woke up dahil ang lakas mo maghilik,” pasungit na sagot niya. Narinig kaya
niya? Damn!
“Hindi ako naghihilik! Kapal neto,” she rolled her eyes at him. She’s really
adorable when she’s

doing that. He badly wanted to pull her and kiss her right there and then but he
needs to control

himself. Sa tuwing kasama niya si Mikaela, laging kailangan niyang pigilan ang
sarili niya. Not

because he’s a perfect gentleman but because he respects her. She trust him and he
doesn't want

her to be mad at her that’s why as much as possible, gumagawa siya ng paraan para
dito.

“Kaya pala nagising ako?” he looked at her and she rolled her eyes once again.
“Ewan ko sa’yo,”

humiga nalang siya ulit at humarap sa kabilang panig ng kwarto. Hindi niya
maiwasang mapangiti.

Mikaela and her childish acts.

Maya-maya lang, naramdaman niyang tulog na ulit ito. Buti naman.

Nakuha ng cellphone nito ang atensyon niya ng makita niyang umilaw ito. Sino namang
magtetext

sa babaeng ‘to ng ganitong oras. He knows he shouldn’t invade Mika’s privacy but he
can’t help it.

Kinuha niya ang cellphone nito at unlocked it. He knows the password dahil sinabi
mismo ni Mika

sakanya.

1 message from LalalaLance.

Anong kalokohang pangalan ‘yan? Tss. Dami talagang alam ng girlfriend ko.

Mikachu, where are you? They’re all looking for you. You’re with Kerko, right? Tss.
Call me, okay?

I miss you. I love you.

Replyan ko kaya ‘to? Bwisit e.

Ibinalik niya ‘yung cellphone sa pinagkuhanan niya. He can’t be selfish to the

people around her.Pero hindi niya maiwasang ipagdamot ito sakanila. Kung iniisip ng
lahat na he’s used on having so

much attention, they’re all wrong. He doesn’t need the world’s attention. Mika’s
enough.

“Bakit ba kasi hadlang ang mundo sa atin?” he looked at Mikaela who’s peacefully
sleeping again.

He knows Thunder and Hunter are against to their relationship. He can understand
where they are

coming from. Thunder’s PJ’s friend. PJ’s Stephanie’s husband and he’s the one who
helped

Stephanie way back in New York. Alam niyang kahit hindi nila sabihin, they’re
blaming him dahil

sa paghihiwalay ng dalawa. Hindi ba nila makita na tinulungan niya si Stephanie?

Siguro kahit

hindi nagkabalikan si PJ at Steph, walang Kerko at Stephanie na mangyayari. It’ll

always be

Mikaela and Mikael.

Stephanie’s his dream girl, no doubt about that... but Mikaela’s his reality. He
doesn'tt have any

regret na pumayag siyang maging girlfriend ito. Hindi niya napansing nakangiti na
siya habang

iniisip ang mga ginagawa ni Mika noong ‘nanliligaw’ ito sakanya.

Simula ng bumalik silang lahat sa Pilipinas, walang araw na hindi niya nakikita ang
mukha nito sa

studio niya. He knows she’s doing that to keep him busy and occupied dahil inaayos
nila PJ ang

relasyon nila ni Stephanie. He’s thankful to have her in his life.

“I just want to be with you forever, is that too much to ask?” humiga na siya sa
tabi ng dalaga at

hinawakan ang kamay nito. “Hindi kita bibitawan, Mika. Not now, not ever.”

“I love you, Mikaela.”

Sa ganitong paraan lang siya nakakaamin. Sa paraang hindi alam at hindi naririnig
ni Mika.

---------

Filler lang ‘to. -.- Kailangan ko lang itawid. :P Lols. Walang kwenta. Ge.
Hahahahahah! Idedelete

ko nalang ‘to kapag natapos ko ang pang-UD talaga, okay? :P

=================

Chapter 24

Failed ako last UD :/ Mukhang Kerko’s POV :/ </3 Pero hindi ko na buburahin.
Hahahahaha.
--------

“Mikael, ang weird ng dream ko kagabi...” umupo ako sa tabi ni Mikael habang naka-
upo siya sa

may hagdan sa labas ng bahay nila.

“Lahat naman ng tungkol sa’yo, weird.”

“Oo na,” I frowned. Grabe ‘tong lalaking ‘to. Hindi man lang magpanggap na sweet sa
akin unlike

nung isang araw na may nalalaman pa siyang kahit saan siya magpapakasal basta ako
ang bride.

Naku! Bipolar talaga ‘to. Minsan mabait, minsan masasakal ko na siya sa sobrang
sungit. Buti

nalang talaga mahal ko ‘to e.

“Ano bang napanaginipan mo?” tanong niya sa akin. Pumitas siya ng isang bulaklak
mula sa gilid

na nakatanim tapos inilagay sa tenga ko. “Thank you,” I smiled to him. “Kapag
nakita ni Manang

‘yan, yari ka sakanya.” Hindi ko naiwasang mapasimangot na naman habang tawa naman
siya ng

tawa. Baliw talaga e. “As I was saying, ang weird ng panaginip ko kasi...” I
paused. Napanaginipan

kong sinabihan niya ako ng ‘I love you’. It felt so true. I actually wished na sana
hindi na ako

nagising dahil napakasaya ko ng marinig ko ‘yun mula sakanya pero mukhang hanggang
sa

panaginip ko nalang ata talaga maririnig ‘yung mga salitang ‘yun galing sakanya.

“Kasi?” tila hinihintay niya din naman ang sunod na sasabihin ko. I looked at his
face. Medyo

nakataas ang dalawang kilay niya habang nakatingin sa akin, hinihintay ang sunod
kong

sasabihin. “Nevermind. Nakalimutan ko na din kung ano e,” I shook my head. “Tss.
Noob.” Ibinalik

niya ang tingin sa mga puno na nakatanim sa bakuran ng bahay nila.

“Hindi mo ba namimiss si Saavedra?” awtomatiko akong napa-kunot noon g marinig ko

angtanong niya. “Si Lance?”
“Si LalalaLance,” he hissed. Natawa naman ako. Naalala ko kasi ‘yung pang-iinis ko
kay Lance

kaya naging ganun ang tawag ko sakanya. “Namimiss ko.” Ilang araw ko na ding hindi
sinasagot

ang tawag at texts niya e. Alam ko namang inuutusan lang nila kuya ‘yun na hanapin
ako e. Well,

I’m not really sure kung ipinapahanap nga ba nila ako. Like what I said, they have
a girl to spend

the night with, so why bother look for their missing sister, right?

“Tss.”

“Si Lance... he’s like a brother to me,” I sighed. Sa tagal na kilala ko si Lance,
para ko na talaga

siyang kapatid. Yes, I admit. Nagka-crush ako kay Lance before... but the moment I
saw Mikael,

‘yung crush na nararamdaman ko, parang bula na naglaho. I fell in love with Mikael
unang kita pa

lang. Nagsusungit ako, nagpapaka-brat ako, inaaway ko siya to get his attention
lalo na nung

nakikita kong gusto niya si Ate Stephanie. Ano bang meron siya?
“You’re not like a sister to him.”

“Wala akong magagawa sa tingin sa akin ni Lance. I want him to be happy and it’s
crystal clear to

him that I’m in love with you, Mikael. Ikaw ‘yung gusto ko.”

“Si Saavedra ang gusto ng mga kuya mo para sa’yo.”

“Ikaw naman ang gusto ko.”

“Babanat ka na naman e,” napailing siya habang nakangiti bago tumayo at inilahad
ang kamay sa
akin at inalalayan akong makatayo.

“Hindi ako babanat. Sinasabi ko lang naman ‘yung totoo.” I rolled my eyes. Inaya
niya akong

maglakad-lakad sa labas. Pumayag naman ako since gusto ko din maexperience ‘yung

paglalakad sa lupa as in lupa talaga unlike sa city.

“Bakit mo gustong tumira dito?” tanong ko sakanya. Magkahawak-kamay kami habang

naglalakad. May mga nakakasalubong kaming binabati kaming dalawa and swear!
Nakakapagod

ngumiti ha? Nangangawit na ang panga ko.

“I want a peaceful life,” he shrugged. “Peaceful naman sa city ah? Maingay nga lang
minsan.

Tapos minsan, magulo pero peaceful pa din naman,” I told him.

“Let me rephrase that,” he smiled. “I want a peaceful and long life here in the
province, with you.”

“What made you think na papayag akong tumira dito?” nakataas ang kilay ko sakanya
pero

nakangiti ako. “Because just like you, I don’t know what I am going to do kung
mawawala ka.”

“Mikael...”

“I know it’s hard, Mika. I know. Minsan iniisip ko kung bakit kailangang maging
Dela Cruz ka at

maging kapatid mo ang kapatid mo. Wala sanang complications, walang hassle but I’m
willing to

risk everything for you. I know you’re worth my fight, Mikaela.”

“Talaga?” I stopped walking and looked at him. “Yeah,” he smiled.

“I love you, Mikael.” I squeezed his hands and smiled.

“Thank you, Ai.” Hinila niya ako palapit sakanya at hinalikan ako sa noo. “Thank
you.”

Naglakad-lakad kaming dalawa hanggang sa may makasalubong kaming sasakyan. “Kerko!”

may

isang magandang babaeng nakasilip sa bintana ng sasakyan.

“Sino siya?” tanong ko sakanya. “Si Sophia,” sagot naman niya sa akin.
Sino naman si Sophia? I mean, oo ang tinanong ko lang e kung sino siya but I’m also
asking kung

sino si Sophia sa buhay niya.

Huminto ‘yung sasakyan sa harap namin at bumaba si Sophia daw. Naka-pink dress siya
at naka-

heels. Halata din na mayaman siya dahil sa kinis ng balat niya. “Long time no see,
Kerko! Good

thing’s nakasalubong kita... papunta ako sa inyo e,” she smiled at him.
Nakasalubong kita? So ano

ako? Hangin?! Ang gandang hangin ko naman.

“Hi, Sophia.” Mikael greeted her. “As I was saying, papunta ako sa inyo dahil
nalaman ni Papa na

nandito ka nga daw. He wanted to invite you for lunch,” she smiled again. Naiinis
na ako ha? Bakit

ang ganda nitong babaeng ‘to?

“Sana tumawag nalang kayo sa bahay,” sagot ni Mikael sakanya. “Kung tatawag ako,
malamang
tanggihan mo ako kaya sinundo nalang kita,” sagot niya habang nakangiti. Seryoso,
hindi ako

napapansin ng babae?

“Ahem,” tumikhim ako ng medyo malakas. Baka makalimot ‘tong dalawa e.

“Oh, hi,” bati sa akin ni Sophia na halatang pakitang-tao lang ang pagpansin sa
akin. “Hi,” bati ko.

Nilingon naman ako ni Mikael.

“Sige, pupunta nalang ako sa inyo mamaya,” Mikael smiled at her. “No, kaya nga ako
pumunta

dito e, para sunduin ka...” hinawakan niya ang kamay ni Mikael at hinila papasok sa
sasakyan

niya.
Napabitaw naman sa kamay ko si Mikael. “Wait, Sophia...” tinignan ako ni Mikael.
“Come on,

marami pa tayong pagkukwentuhan e,” pumasok na siya sa loob ng sasakyan at naiwan

akong

mag-isa dito. Ano ‘to?

I was left dumbfounded. Kanina lang may nalalaman ‘yung lalaking ‘yun na I am worth
his fight,

ngayon... sumama sa ibang babae?!

Naramdaman ko ang pagvibrate ng phone ko.

1 message from My Other half <3

Sorry. Ang kulit kasi ni Sophia. Wait for me, sabay tayong magdidinner. Call me
kapag nakauwi ka
na.

I sighed. Gusto kong magreply pero huwag nalang. Naglakad nalang ako pabalik sa may
mansion.

Buti nalang hindi ganun kalayo ang nilakad naming dalawa kanina. Kung mas malayo
‘to, swear...

tatawag na ako kay Daddy at ipabibili ko sakanya lahat ng negosyo ng pamilya nung
Sophia na

‘yun. Naiinis ako sakanya.

“Oh, hija, asan si Kerko?” bungad sa akin ni Manang pagpasok ko. “Uh, may
nakasalubong po

kasi kaming kakilala niya. Sinama siya.”

“Sino naman ‘yun?”

“Sophia daw po e,” I shrugged. Bakit parang nada-down ang feeling ko? Ewan ko ba...
parang

‘yung pakiramdam ko, biglang lumungkot. Pati aura sa paligid ko, naging gloomy.

“Si Sophia? Alam niya na palang andito si Kerko...” napailing-iling si Manang.

“What’s with her, Manang?” tanong ko. Kilala niya din si Sophia?

“Kaibigan ng ina ni Kerko ang ina ni Sophia. Matalik silang magkaibigan. Kapag
umuuwi sila Kerko

dito, lagi nalang pumupunta si Sophia dito.”

“May gusto po ba si Sophia kay Mikael?” tanong ko dito. “Babae ka, hija. Sa nakita
mo kanina,

ano sa palagay mo?”

Hindi ako nakakibo. Si Sophia at si Mikael... well, Sophia’s one sophisticated
woman unlike me.

Hindi siya mukhang brat... hindi siya mukhang noob. What if... sila nalang?

Nagpaalam ako sa matanda at umakyat sa kwarto ko. Humiga nalang ako sa kamang
hinigaan

naming dalawa ni Mikael kagabi. Kinuha ko ‘yung phone ko at tinignan ‘yung mukha ni
Mikael na

siyang wallpaper ko.

“What am I going to do without you, Mikael?” I sighed. “What if mas okay nga talaga
kung si

Sophia nalang at ikaw?”

Damn it. Hindi ko alam kung may sumapi ba sa akin sa lugar na ito at nagkakaganito
ako ngayon.

Nawawala ‘yung tiwala ko sa sarili ko. Nawawala ‘yung fighting spirit ko.
Dumapa nalang ako at pumikit. Hihintayin ko nalang siya mamayang dinner. Uuwi naman
‘yun, for

sure.

-------------

7 pm.

Nagising ako sa katok ni Manang. “Mikaela? Kakain na, hija. Hindi ka pa

nanananghalian...”
Bumangon ako at pinagbuksan siya ng pinto. “Si Mikael po ba Manang, dumating na?”
tanong ko

dito. “Wala pa siya.”

“Wala pa?” kumunot ang noo ko. Ang sabi niya sabay kaming magdidinner? “Sige po,
susunod na

ako.”

Tinignan ko ‘yung phone ko kung may text galing sakanya pero wala naman. Puro si
Cielo, Maha

at Lance ang nagtetext sa akin. Wala naman akong balak basahin ang messages nila.

“Ano na kayang nangyari sa lalaking ‘yun?” lumabas na ako ng kwarto ko at nagpunta

sa dining

room. Halos hindi din ako nakakain dahil iniisip ko kung nasaan na si Mikael.
“Ayaw mo ban g pagkain, Mikaela?” tanong sa akin ni Manang. “Po?” napatingin ako sa
plato ko.

Halos walang laman at nilalaro-laro ko lang ‘yung nakalagay dito.

“Hindi naman po. Wala lang po akong gana, Manang. Medyo masama po kasi pakiramdam
ko,”

pagdadahilan ko dito. “Magpahinga ka na pagkatapos, ha?” bilin niya sa akin. “Opo.”

I smiled a

little.

Umakyat ako ulit sa kwarto ko pagkatapos ko kumain. Almost 9 pm na pero wala pa din
ni anino ni

Mikael ang nakikita ko dito. Tumambay nalang ako sa may swing sa may garden kung
saan kita

ko kung may darating o wala. It was almost 11 pm ng makarinig ako ng paparating na

sasakyan.
I saw Sophia and Mikael.

“Sorry kung late na kita nahatid ha? Napasarap sa kwentuhan,” Sophia giggled.

“Okay lang. Hindi mo na nga ako dapat inatid. It’s late,” sagot naman ni Mikael
dito. “I insist. Gusto

ko din na makasama ka pa,” hinawakan ni Sophia ang kamay ni Mikael.

Nasa parte ako ng garden na hindi nila nakikita. I can hear them and I tried my
best not to make

any noise.

“I missed you, Kerko.” Niyakap ni Sophia si Mikael.

“I missed you, too, Sophia.”

Pakiramdam ko kalabisan ang presensiya ko dito. Sa may likod ako dumaan para
umakyat sa

kwarto ko.

Kinakain ako ng selos. Nagseselos ako sa nakikita ko. Sa lahat ng babaeng lumapit
kay Mikael, si

Sophia lang ang tinrato niya ng ganun. She’s special to him. What if kaya hindi ako
kayang

mahalin ni Mikael kasi may Sophia nga na nandito? Gusto niyang tumira dito... dito
nakatira si

Sophia... what if...

Pumasok ako sa loob ng kwarto ko and locked it. Umupo ako sa likod ng pinto and
hugged myself.
“Mika... are you still up?” narinig ko ang pagkatok ni Mikael. I put my hands on my
mouth para

walang lumabas na kahit anong tunog.

“Mika...” he called again. Narinig ko din ang pagtangka niyang buksan ang pinto
pero dahil nga

nilock ko ito, hindi siya nagtagumpay.

I heard him sighed. Maya-maya, narinig ko ang papapalayong hakbang niya.

Kanina okay pa naman tayo e... ako ‘yung importante para sa’yo. Pero bakit ganun...
isang Sophia

lang pala ‘yung makakagawa sa atin nito.

I know hindi din dapat ako nagiging selfish sa’yo, Mikael. Hindi kita pwedeng ilayo
sa mga taong

mahahalaga sa’yo. Sa mga taong kilala mo na bago pa man ako dumating sa buhay mo.
Paano

kung sa kwentong ‘to, ako ‘yung extra? Ako ‘yung humahadlang sa kaligayahan mo?

Pero anong magagawa ko? Mahal kita. Mahal na mahal...

Halos hindi ako natulog buong magdamag. Nakaupo lang ako, iniisip kung tama nga ba
lahat ng

ginagawa ko. Tama pa bang ipagsiksikan ko ‘yung sarili ko sakanya?

Maliwanag na sa loob ng kwarto ko dahil sa sikat ng araw pero hindi pa din ako
natutulog.
“Mika?” narinig ko na naman ang pagkatok niya. Lumapit ako sa pinto at pinagbuksan
siya.

“Okay ka lang ba?” hinawakan niya ang magkabilang balikat ko. “I’m fine,” I said
coldly.

“Natulog ka na ba? May masakit ba sa’yo?” pumasok siya sa kwarto ko at pinaupo ako
sa kama.

“I’m fine.”

“Mikaela...”

“I said I’m fine.”

“Mika about last night, I’m sorry that I—“

“I’m fine, Kerko.”

“Mika...”

“Lumabas ka na. Maliligo na ako.” Tumayo ako at kumuha ng damit ko. Hinawakan niya
naman

ang kamay ko. “Mika, talk to me, please?”

“Leave me alone, please?” I told him. Ayokong tignan siya sa mukha kaya nag-iiwas
ako ng tingin

sakanya. Kapag tinignan ko siya, mag-iisip na naman ako ng kung ano-ano. Ayoko na.
Naguguluhan na din ako sa sarili ko and it’s not good for me.

“Mikaela...”

“Kerko, please? Lumabas ka na...” pilit kong binabawi ang kamay ko sakanya pero
hinila niya ako

at niyakap.

“Ayokong ganyan ka, Mika. Please, talk to me. Hindi ganyan ‘yung Mikaela ko. Talk
to me, Ai,

please?”

I closed my eyes to stop my damn tears from falling. “I want you to be happy,
Kerko...” I

whispered, “that’s why I’m setting you free.”

--------------

Ang gulo ng buhay ko -.- Sorry, lame. Drama talaga ‘yan, iyak kayo, please? :P

=================

Chapter 25

Isa lang naman ang Ai ni Superman diba? =) #AiNiSuperman

Sa mga pupunta po pala sa MIBF, SUNDAY po ako nandun ^_^ I’m wearing a statement
shirt na

LINE ni Hunter sa NSA. Lol. Sa mga gusto po ng shirt, kindly message CRISTINE
ANGELES or

BEECHESSA. Pero if I were you, si Sisiw ang imemessage ko. Hahahaha! :P

Labyu, Beech! :D

Sample lay-out of the shirt on the side. Iba ang sa readers at sa OP e :D

-------------

“I want you to be happy, that’s why I’m setting you free.”

“Mikaela, are you out of your mind?!” hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at
tinignan sa

mata. “You’re setting me free? Gusto ko bang pakawalan mo ako?”

“Pero hindi mo ba nakikita, Kerko... we’re not for each other. Hindi ako ‘yung
babaeng para sa’yo.

I’m sorry na pinatagal ko ‘yung pagtitiis mo. I’m sorry na pinilit kong isiksik ang
sarili ko sa’yo. I’m

sorry kung ginulo ko ‘yung buhay mo. I’m sorry kung minahal kita... sorry...” I
cried. Lumayo ako

sakanya at umupo sa kama. Pakiramdam ko, pagod na pagod na ako. Gusto kong lumaban
pero

bakit ganun... I just saw him and Sophia, pero feeling ko... eto na ‘yung time na
kailangan kong

umalis sa eksena? Parang ito na ‘yung cue ko na kailangan ko ng gumising sa

katotohanan... or

maybe, I’m just using this as an excuse because I know, sooner or later, I’ll leave
him still. Kahit

ayoko, iiwan ko siya.

“Mika...” naglakad siya papalapit sa akin. He kneeled down at hinawakan ang kamay
ko. “I’m

sorry. Please, let’s fix this. You don’t have to do this.”

I shook my head. “What you need is girl like Sophia.” I looked at his face at pilit
ko pa ding inaalala

ang bawat parte ng mukha niya. Memorized ko ang lahat ng features niya pero gusto
ko pa ding

titigan... I want to have him, kahit sa memory ko nalang.

“I need you, Mika.”

“You don’t need a clumsy girlfriend, Kerko... you don’t need a noob girlfriend, a
childish, a noisy

one... you don’t need me, Kerko.” Para akong sinasaksak sa lahat ng sinasabi ko. I
want him to

need me pero paano kung hindi naman talaga ako ang kailangan niya?

“Mika...”

“When I saw you... with her... you look really good together,” napayuko ako. “Bagay
kayo...” it

hurts like hell telling him those words. Wala akong ibang gustong bumagay kay
Mikael kung hindi

ako. Tumayo ako at lumayo sakanya.

“Mikaela can you stop talking about Sophia? Wala akong gusto sa babaeng ‘yun, okay?
Ikaw

‘yung gusto ko, hindi mo ba makita ‘yun?” he hissed out of frustration. Nakita ko
din siyang tumayo

at sumunod sa akin.

“Pero si Sophia—“

“I don’t care about her, okay? Mika, please...” niyakap niya ako mula sa likuran.
“Don’t be mad at

me, please?” ramdam ko ang lungkot sa boses niya. Mas lalo akong nahihirapang
bitawan siya.

“Kerko...”
“Stop calling me Kerko...”

“Kerko...” pilit kong tinatanggal ang kamay niya pero mas hinihigpitan lang niya
ang yakap sa akin.

“I’m your Mikael, Mika...” he breathes.

“Kerko...”

“Another Kerko from you and I’ll take you para wala ka ng kawala at wala na ding
magagawa ang

mga kuya mo kundi ang pumayag na pakasalan mo ako,” pinamulahan ako ng mukha at
humigpit

pa lalo ang yakap niya sa akin. “Puro ka naman kalokohan e.” sinubukan kong
kumawala sa
yakap niya pero pinaharap niya lang ako sakanya.

“You’re cute when you’re jealous but seriously, Mika, stop it. I’m yours. Hindi mo
kailangang

magselos sa kahit na sinong babae.”

“Hindi ako nagseselos.”

“Kaya pala pinamimigay mo ako,” he huffed. “Hindi kita pinamimigay... I told you, I
want you to be

happy.”

“You’re my happiness.”
“Ker—“ tinaasan niya ako ng isang kilay. I sighed. “Mikael...” tumaas ang isang
sulok ng labi niya.

“I’m sorry, Ai.” Niyakap niya ako at hinalikan sa noo. “Don’t be too paranoid,
okay? Ikaw ‘yunggirlfriend ko, wala akong balak ipagpalit ka.”

“Talaga?” I wrapped my hands around his waist. Ayoko din na nag-aaway kaming
dalawa. Feeling

ko kasi... any moment kapag nag-away kami, mawawala siya sa akin. Hindi ko alam
kung ano

bang pwede kong panghawakan na hindi niya ako iiwan.

“Talagang talaga... so stop being paranoid, okay?” he whispered. “Oo na...” I

hugged him tighter

and put my head on his chest. “Sorry din,” I whispered.

“Okay lang. Pero ang hirap mong suyuin. Tss. Huwag ka nga kasing magtampo bigla-
bigla. Sa
akin ka maniwala, hindi kita lolokohin.”

“Kasalanan mo naman kasi e,” nag-angat ako ng ulo at tinignan siya. “Alam ko.Huwag
mo na ulit-

ulitin, okay?”

“Inaantok na ako,” I pout. Wala pa talaga akong tulog dahil sa pagdadrama ko. “Sino
ba kasing

nagsabi sa’yong huwag ka matulog? Ang laki na ng eyebags mo o,” pinaglandas niya
ang hinlalaki

sa paligid ng mata ko. “Mukha ka ng panda.”

“Kapal mo talaga,” I rolled my eyes. “Lumabas ka na nga, matutulog ako!” itinulak

ko siya palayo

pero hinawakan niya ako sa bewang. “Kahit ano pang itsura mo, kahit ano ka pa,
you’re still my

Mikaela.”
“Oo na. Labas na, matutulog ako!” Panda pala ah? Palibhasa ‘tong lalaking ‘to,
kahit walang tulog,

gwapo e. Tss.

“Naah. I’ll stay here. Sige na, matulog ka na...” iginiya niya ako papunta sa kama
at pilit

pinapahiga. “Sleep now, Ai.”

“Mikael...”

“Mika, ang aga mong nagdrama, okay? Matulog ka na.”

“Hindi mo ako iiwan diba? Kahit madrama ako... kahit na paranoid ako... kahit na—“
“As long as your name’s Mikaela Michelle Dela Cruz, hindi kita iiwan.”

Umayos nalang ako ng higa at pumikit. Feeling ko drain na drain ako. I am

physically and

emotionally exhausted but I’m happy that we’re okay now. At least, hindi siya
pumayag. Kung

pumayag man siya... I don’t know kung anong gagawin ko. I’m too impulsive to think
about the

consequences of my actions. Naramdaman ko ang pagtabi niya sa akin. “Hindi ka naman

natulog

pero hindi mo ako pinagbuksan ng pinto kagabi. Eh di sana, kagabi pa lang, okay na
tayo...”

Hindi nalang ako kumibo. I closed my eyes and hugged him as he wrapped his arms
around me.

Naramdaman ko namang hinalikan niya na naman ako sa noo... one of the sweetest
gesture a

man can do.

----------

“Mika, wake up...”

“Mikaela...”

“Hmmm? What?” I opened my eyes a bit. Ang gwapo ng nakikita ko. “Gumising ka na...”
“What time is it?” tanong ko kay Mikael na may dalang pagkain... anong oras na ba?
Umaga na ba

ulit at may pa-breakfast in bed ‘to?

“3 pm,” he said. “3 pm na?” kinuha ko ‘yung phone ko at sakto namang nagring ito ng
mahawakan

ko. Napatingin ako kay Mikael. Sasagutin ko ba ‘to? Hanggang ngayon, hindi ko pa
din nasasabi

sakanya ang nangyari e.

“Who’s that?” he asked me. “Wrong number, I guess.” I declined Lance’s call at
pinatay ang

cellphone ko. I smiled to him at bumangon na para magpunta muna sa cr para

maghilamos.

Kamusta na kaya si Lance? Tumatawag na naman siya. I wonder kung ano na kayang
nangyayari

sakanila ‘dun. Honestly, mas gugustuhin ko pang andito lang kami... pero hindi
naman forever na

pwedeng andito kami. Time will come na kailangan kong umuwi sa amin not because I
wanted
to... but because I have to.

I looked at myself habang nagtu-tootbrush and I can see na mas hiyang ako dito sa
province.

Mas nakakastress nga lang dahil kay Sophiyuck... I mean, Sophia.

Lumabas na ako at nagsimulang kumain. Si Mikael naman, nakatingin lang sa akin.

“Wala naman

akong dumi sa mukha ano?” tanong ko sakanya. He just smiled at me showing his
perfect set of

white teeth. He’s wearing a black muscle shirt and board shorts. Bakit ba kahit ang
simple simple

ng suot ng lalaking ‘to, mukha pa ding ang sarap kainin... este, mukhang hinugot sa
magazine

dahil sobrang gwapo?

Matapos kong kumain at gawing dessert si Mikael sa isip ko, naligo na muna ako at
magkasabay

na kaming bumabang dalawa. Nakita naman kami ni Manang at agad na nginitian kami.
“Mabuti

naman at okay na kayong dalawa,” she said. I smiled back. “Opo.”

“Si Mika kasi, Manang... paranoid,” he laughs.

“Ang kapal mo talaga, babaero ka kasi!” kinurot ko siya sa tagiliran kaya naman
umiwas-iwas siya

sa akin. Si Manang naman, aliw na aliw sa aming dalawa.

“Paranoid noob,” natatawa niyang hinuli ang dalawang kamay ko. “Huwag na kasing
magselos,

okay?”

“Oo na, playboy!” I replied.

“Playboy ba kapag ikaw lang ang babae?” tanong niya.

“Ewan ko sa’yo!” I pinched him in the nose kaya naman niyakap na naman niya ako.
Tawa naman

kami ng tawang dalawa.

“Kerko...” napalingon kaming tatlo sa may pinto ng may marinig kaming magsalita.
Ano na

namang ginagawa ng babaeng ‘yan dito?

“Sophia...” hinawakan naman ako agad ni Mikael sa bewang. “Hello, good afternoon...
Hello,

Manang,” bati niya sa mga ‘to.

May problema siya sa mata? Hindi niya ako nakikita? Ang gandang hangin ko talaga?

“Hello, Sophia,” bati ko sakanya, tsaka niya lang ako parang nakita dahil masyado
siyang busy sa

kakatingin sa boyfriend ko. “Hello.”

“What are you doing here?” tanong ni Mikael dito.

Magpapacute sa’yo! Tss. Lunurin ko kaya ‘yan sa drum na may water? ‘Yung may
piranha na

lumalangoy-langoy sa loob.

“Uh, nagdala kasi ako ng fruits, kaka-harvest lang kasi kaninang umaga, my dad told
me to bring

you some,” she smiled sweetly habang titig na titig sa boyfriend ko.
“Hindi ka na sana nag-abala, hija,” sagot ni Manang dito. Hindi na nga siya dapat
nagpunta dito at

all.

“I won’t mind naman po, Manang... and besides, ang tagal ko na pong hindi nadalaw
dito... I hope

Kerko will come with me para libutin ‘to... like before,” nagbalik naman siya ng
tingin kay Mikael

ko.

“Hindi mo ba kayang maglibot mag-isa?” hindi ko napigilang tanong. Buti nalang, si

Manang,

lumabas para tignan ang mga dala dawn a prutas ng babaeng ‘to. Swear, hindi ako
kakain ng mga

dala niya. Ma-Snow white pa ako. Mukha pa namang witch ‘to.

“Excuse me?” she looked at me.

“Dadaan ka?” I smiled sarcastically. Nakita ko namang medyo napangiti si Mikael ko.
I nudged him

and looked at him sharply. Tawanan ba ako.

“Uh, Sophia, I—“

“Please, Kerko?” lumapit siya kay Mikael at hinawakan ang kamay nito. Tumaas na
naman ang

kilay ko. Sinusubukan talaga ako ng babaeng ‘to e. Kung kagabi, may sapi ako kaya
naging

impulsive, weak at emotional ako, ibahin niya ang Mika ngayon.

“Eh kung tayong tatlo kaya ang maglibot dito,” umikot ako sa kabilang side ni
Mikael ko at

tinanggal ang kamay niya sa kamay ni Mikael ko. “What do you think, My Mikael ko?”
Tsanggala.

May umangkin pang iba diyan, ilalampaso ko na, promise!

“Tatlo?” tanong ni Sophiyuck.

“Oo. Pero pwede ding dalawa nalang kami ng boyfriend ko. Umuwi ka nalang sa inyo,”
I smiled

sweetly to her bago ko isinandal ang ulo ko sa balikat ni Mikael.

Nakita kong undecided si Sophiyuck. Umuwi ka na kasing bruha ka! Sabunutan kita e.

“Okay,” she said in defeat. “Mamamasyal tayong tatlo.”

“Great! Sumunod ka nalang sa amin ha?” hinila ko na palabas si Mikael ko. “What was
that,

Mika?” tanong sa akin ni Mikael.

“What?” kumunot ang noo ko. Painosente.

“My jealous girlfriend is up to something,” inakbayan niya ako. “Wala kaya...” I

shook my head.

“Are we going to use my car or your car, Kerko?” tanong ni Sophiyuck ng sumunod
siya sa amin

palabas.

“We’ll walk,” Mikael shrugged. Maglilibot ka ng naka-kotse? Eh di hindi mo din

masyadong
naenjoy. Shunga din ‘tong babaeng ‘to e.

Nauna na ulit kaming maglakad ni Mikael ko habang nakasunod sa amin ang

nagmamagandang

babaeng ‘yun na nakaheels. Kapag ikaw nalubog sa mga lupa dito, asa kang tutulungan
ka namin!

Nasa may taniman na kami at nakasunod lang siya sa amin. Nakaakbay sa akin si
Mikael habang

nasa bewang naman niya ang kamay ko. Good thing is hapon kami nagpunta, hindi na

masyadong mainit ang araw.

“Kerko!” she shrieked. Napahinto naman kami sa paglalakad at nilingon siya. Naka-
upo siya sa

may lupa. Anong nangyari diyan?

“Sophia? What happened?” lumapit kami sakanya. “Cramps...” she said, hawak-hawak
niya din

ang paa niya.

“Can you walk?” tanong ni Mikael sakanya. “I think I can’t,” malungkot na saad
nito. Hindi ko alamkung maaawa ako sakanya o mabubwisit dahil baka palabas lang ang
lahat ng ‘to dahil kanina pa

din siya hindi kinakausap ni Mikael at kami ng kami ang magkadikit. Papansin lang?

“I’ll carry you...” tumalikod sakanya si Mikael at pinapasampa siya sa likod nito.
“Mikael, you don’t

have to—“

“Mikaela...” saway niya sa akin. I saw Sophia smiled ng idinikit niya ang sarili
kay Mikael. May

cramps ba talaga ‘to?

“Hindi na ba tayo tutuloy?” tanong ko kay Mikael. Kung kanina, kami ni Mikael ang
magkasama at

nasa likod si Sophia, ngayon, nasa likod na ako. Great!

“No. We’re going home.”

“Oh, okay,” I whispered. I’m trying to be the nicest girlfriend at pilit kong
pinipilit iconvince ang sarili

ko na may cramps nga ang higad, pero base sa pagkakayakap niya sa leeg ng boyfriend
ko at

pagkakapatong ng mukha niya sa balikat ni Mikael ko, napapaisip ako.

Since hindi na nga pwedeng maglakad si Sophia pauwi—mas clumsy pa sa akin,

bwisit!—nagpakuha si Mikael ng kabayo para magamit namin sa pag-uwi.

Inalalayan niya si Sophia na makasakay sa kabayo. I thought, ako ang sasamahan niya
since

nasa kabayo naman na si Sophia but I was wrong dahil sumakay din siya dito.
“Mikael...”

“Babalikan kita, don’t dare try to ride a horse o magpasama sa kahit na sino. Wait
for me, okay?”

he looked at me. Wala naman akong ibang nagawa kundi ang tumango.

Nakatingin lang ako sakanila habang papalayo silang dalawa. Mauulit na naman ba?
Iiwan na

naman ba niya ako? Bakit ba napakadali para sakanyang iwan ako?

“Okay ka lang ba, Ma’am Mika?” tanong sa akin ng isang lalaki. Tumango ako sakanya
at naupo

sa may ilalim ng isang puno. Hintayin daw siya e, eh di hintayin...

Almost 30 minutes na ang nakalipas pero wala pa ding Kerko Mikael Anderson ang
bumabalik.Almost 6 pm na din at dumidilim na. Ilang tauhan na nila ang nag-alok sa
akin na ihatid ako pero

dahil masunurin akong bata, hindi ako sumasama dahil sa binilin naman niya.

Kinuha ko ang phone ko and turned it on. Sunod-sunod naman ang text ni Cielo sa
akin. Ano bang

pinaglalaban ng babaeng ‘to?

I’m going home soon, Ciel. I miss you, too. I texted her. Mapanakit pa naman ‘yang
babaeng ‘yan.

Brutal.

I dialed Mikael’s number pero ring lang ng ring. Natabunan na ba ni Sophia ‘yun?
Wait... erase!

Erase! Erase! Kadiri! Si Sophia... sa ibabaw ni Mikael ko? No way!

I waited for another 30 minutes pero wala pa ding Superman na dumarating. Ay bahala
na! I’ve

decided na tumayo na at maglakad na pauwi. Wala naman sigurong magtatangka sa akin

dito

since pagmamay-ari naman nila Mikael ‘t and almost all of them naman, alam na
girlfriend ako ni

Mikael.

Ano kayang nangyari ‘dun at hindi ako binalikan? Maybe something happened? Baka
mmay

nangyari sa kanila sa daan? Pero...

Napahinto ako ng makita ko ang isang papalapit na sasakyan. Seriously, ang sakit sa
mata ng

headlights niya. Huminto sa tapat ko ‘yung kotse. Si Mikael ba ‘to?

Gabi na, tinted pa ang ssasakyan. Kamusta naman diba? Hindi pamilyar sa akin ang
sasakyan
kaya alam kong hindi si Mikael ‘to. Who’s this?

Napaparanoid man, I tried to calm myself. I waited for the driver to come out
hanggang sa nakita

ko ang pagbukas ng pinto... ang bilis ng tibok ng puso ko. Paano kung rapist ‘to?
Katangahan,

Mika? Sana kanina ka pa kasi naglakad palayo!

Paano kung group sila? Shit, gangbang?! Ayaw! Si Mikael ko lang ang pwede!

Napaatras ako. Paano kung... si Freddy Krueger ‘to? Pero hindi e... hindi naman ako
tulog... si

Jason kaya ng Friday the 13? Hindi din e! Damn it!

“S-sino ka?” nanginginig ang boses ko. Since hindi talaga kami close ng night
vision ko, hindi ko
siya masyadong makita. Matangkad siya, med-built ang katawan... pero other than
that, hindi ko

na siya makita.

Humakbang siya palapit sa akin. “Who are you?” I asked again.

Hindi niya ako pinansin bagkus, naglakad siya palapit sa akin at hinila ako at
niyakap.

I shrieked in horror. Sinong matinong tao ang yayakap nalang bigla. “Mikael!” I
screamed. Oh my

gosh, mare-rape pa ako ng wala sa oras!

“Mikael!” nagpupumiglas ako sa lalaking nakayakap sa akin ng bigla siyang

nagsalita.
“Mikaela, I missed you.”

Natigilan ako. Pamilyar siya sa akin.

“Lance?” lumayo ako ng konti. Inilawan ko ng cellphone ko ang mukha niya. He smiled
at me.

“Lance!” I hugged him tighter. Walang hiyang ‘to, tinakot pa ako.

“Baliw ka talaga!” I punched him softly in the abdomen. Niyakap naman niya ako. “I
was on my

way papunta sa bahay niya and I saw you. Mali ka na naman ng direction,” he
laughed.
“Mali ba?” kumunot ang noo ko. Nagshortcut kasi ako... mali ata ang nilabasan ko at
nilikuan ko.

“Yeah...” pinapasok niya ako sa sasakyan at tinahak na namin ang daan papunta sa
mansion.

Nakarating naman kami agad and I saw Manang na natataranta.

“Manang...” I called her. “Mikaela! Saan ka ba galing, hija?” tanong niya sa akin
ng makalapit ako

sakanya. “Kanina ka pa hinahanap ni Kerko.”

Tumaas ang kilay ko. Hinanap? Isang oras akong naghintay ‘dun. Hindi nalang ako
kumibo.

“Pumasok ka na sa loob, tatawagan ko din si Kerko para sabihing nandito ka na,”

inaya niya ako

sa loob. “I’m with someone, Manang...” hinila ko si Lance palapit. “Si Lance po,
kaibigan ko.

Lance, si Manang.”

“Magandang gabi po,” Lance smiled at her. Tinignan naman siya ni Manang bago
ngumiti.

“Maganadang gabi din naman hijo, pumasok na kayo.”

Pinaupo ko naman si Lance sa may living room bago ako umakyat sa kwarto ko para
maglinis ng

katawan. Nasaan na kaya ‘yung si Mikael? Mabilis lang ang naging kilos ko at bumaba
na ako

para balikan si Lance.

“What are you doing here, Saavedra?” narinig ko ang boses ni Mikael.
“Sinusundo si Mika.”

“Sino namang nagsabing papayagan ko siyang sumama sa’yo?” tanong niya ulit.

“You’re neglecting her, Kerko. I saw her walking alone, pinatunayan mo lang na
hindi mo siya

kayang alagaan.”

“I don’t need to explain myself to you, Saavedra. Umuwi ka na dahil walang sasama
sa’yo pabalik

sa Manila.”

“It’s not your decision to make.”

“What’s happening here?” tanong ko saknila ng makalapit ako. Lumapit naman agad sa
akin si

Mikael. “Where have you been?” hinawakan niya ang kamay ko. “Why?”

“Why? Mika, I told you to wait for me, bumalik ako and you’re gone.”

“I waited for you long enough. Nainip ako.”

Eto na naman ‘yung nararamdaman ko. Kinakain ako ng selos.

“Mika, hinatid ko pa si Sophia sa kanila and I needed to explain what happened... I

—“
“I’m not asking for your explanations.”

“Mika...”

“You,” I looked at Lance. “Who sends you here? Hunter or Thunder?”

“Myself.”

“I’ll go with you. Bukas, uuwi na ako.”

“Mikaela,” hinawakan ni Mikael ang kamay ko.

“May Sophia ka diba? Magsama kayong dalawa.”

------------

Kaartehan ni Mika >_< Sorry. Hahahaha!

=================

Chapter 26

------------

“Mikaela...” kanina pa kumakatok si Mikael sa pinto ng kwarto ko at kanina pa ako

nagbibingi-

bingihan. Nagtatampo ako at naiinis sakanya. Paano niya ako nagawang iwan ng ganun
ganun

lang... ulit? Matapos naming magbati, isang kemerut lang from that Sophiyuck,
nakalimutan na

naman niya ako? Putulan ko ng paa ‘yun ng matuluyan e.

“Ai, open this door, please?” I sighed. Come on, Mikaela Michelle... tiisin mo
siya. Kaya niya

ngang gawin sa’yo e. Dapat ikaw din! Hindi pwedeng siya ng siya, aba! Oo, mahal mo
siya... oo,

nagpapakatanga ka sakanya pero gising din sa katotohanan. Know when to stop.

“Easy for you to say,” I frowned. Eto na nga ba ang hirap sa pagiging paranoid e.
Kausap ko ang

inner self ko. Ugh!

“Mika...” napatingin ako sa pinto na kanina pa gustong gibain ni Mikael kakakatok.

Bahala ka

diyan. Nakakainis ka nang tunay!

“Mikaela...” ibang boses na ang narinig ko. Lance?

“Go back to your room, Saavedra. You’ve no business here.”

“Mikaela’s my business, too, Kerko.”

“She’s my girlfriend, keep that in mind. Kaibigan ka lang.”

“She’s your girlfriend and yet you’re just making her your option. Try to
prioritize her at baka

sumuko na nga ako, Kerko. Oo nga, kaibigan lang ako but I will never leave her
behind para sa

ibang tao.”

“She’s not just an option to me. It’s just—“ naputol ang sasabihin ni Mikael ng
buksan ko ang

pinto. “Can you go outside at doon kayo mag-away? Gusto kong magpahinga.” I looked
at them

bago ko isinara ang pinto pero naharang naman agad ni Mikael ang kamay niya. “Ai,
wait—ouch!”

naipit ng pinto ang kamay niya.

“Okay ka lang ba?” lumapit ako sakanya at hinawakan ang kamay niya. “Masakit ba?”
tinignan ko

ang mukha niya. “Bakit kasi hinaharang mo ‘yung kamay mo?”

“Yeah... masakit na hindi mo ako pinapansin,” hinawakan niya din ang kamay ko.
“Mikael...” I tried

to get my hand back pero hinigpitan niya ang hawak dito.

“Kerko, ayaw niya—“

“Shut up, Saavedra. I’m not even talking to you,” he looked at Lance, sharply.
I sighed. “Lance, I’m fine. Magpahinga ka na. Maaga pa tayong aalis bukas.”

“Are you sure?” lumapit sa akin si Lance pero si Mikael, hindi pa din binibitiwan
ang kamay ko.

“Yeah,” I nodded. “Okay, goodnight, Mikaela...” nagulat ako ng halikan niya ako sa
noo. Narinig ko

naman ang mahinang pagmumura ni Mikael.

Hindi ako nakapagsalita at si Lance, naglakad na pabalik sa kwarto niya. Si Mikael

naman ang

sama ng tingin sa dinaanan ni Lance. Problema nito? Mula ng dumating si Lance,

iritable na siya.

Oo, sinabi na niya dati na nagseselos siya kay Lance pero malinaw naman sakanya na
siya ang

gusto ko. Siya ang mahal ko.

“Matulog ka na din,” hinila ko ang kamay ko mula sakanya pero hinila niya ako
papasok sa kwarto

ko. “Mikael, ano ba?” pinaupo niya ako sa kama at pumasok sa cr. “What’s
happening?” tanong ko

sakanya. Maya-maya, lumabas na siya na may dalang basang towel.

“Anong gagaw—“ bigla niyang pinunasan ang noo ko. I frowned a little. “Ano bang
ginagawa mo?”

hinawakan ko ang kamay niya.

“Ayokong hinahalikan ka ng kung sino-sino, okay?” masungit na sagot niya sabay

punas ulit sa

noo ko. “Tss. So dapat ikaw, maligo sa alcohol. Pinasan mo si Sophia e,” I hissed.

“Ai, can’t you understand what happened?” umupo siya sa tabi ko. “Bumalik ako...
binalikan kita.

Wala ka ‘dun. I was so close to go berserk because I couldn’t find you... hindi ko
alam kung anong

gagawin ko if something happens to you.”

“Hinintay kita, okay? Ang tagal kong naghihintay. Kaso hindi ko na nga kasi alam
kung may
hihintayin nga ba ako. Nakakapagod! Nainip ako, that’s why umalis na ako.”

“I told you to wait for me, hindi mo ba kayang maghintay pa ng sandali? Kailangan
kong iexplain

sa dad ni Sophia ang nangyari kaya natagalan pa ako.”

“Masyado ng matagal ang pinaghintay ko. Buti nalang, nakita ako ni Batman using his
super duper

awesome car,” I said sarcastically. Ayan, naging Batman pa tuloy si Lance.

“Yeah, nakakainis man... I’m thankful na nakita ka niya,” he sighed. “I’m sorry for
leaving you

again.”

“Paano kung nung iniwan mo ako, ako naman ‘yung nagcramps? Ako naman ‘yung
napahamak?
Or worst, paano kung na-rape ako?” hindi naman sa gusto kong ma-rape. Hello! Walang
babaeng

ginustong marape. Depende nalang kung si Greg Montemayor ang mangre-rape, pwede pa

siguro.

“Mika, that won’t happen.”

Kumunot ang noo ko. “That won’t happen? Why? Come on, Mikael. What if na-rape nga
ako?

Anong gagawin mo, ieexplain mo din ba sa dad ko kung bakit ako na-rape?”

“Mika, I told you, hindi mangyayari ‘yun...”

“Bakit nga? Ano? Wala man lang magkakainteres sa akin, ganun?” Kapal neto. Oo,
feeling ko mas
maraming magtatangkang mang-rape sakanya pero, hello! Ang ganda ko kaya!

Hindi siya nagsalita pero nakatingin lang siya sa akin. “Ano? Bakita ayaw mong mag
—“ he

pressed his lips against mine. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko habang
patuloy sa

paghalik sa akin.

“Mikael,” I uttered against his mouth. After a few seconds, pinaglayo niya ang labi
namin pero

pinagdikit niya ang noo ko sa noo niya. “If ever ma-rape ka, Mikaela... I swear to
God,

makakapatay ako. And I will never forgive myself dahil pinabayaan kita. I’m so
sorry for leaving

you... for neglecting you. Hindi na mauulit. I promise.”

“Gusto ko ng bumalik ng Manila... don’t get me wrong, Mikael. Gusto ko dito pero
ayokong nag-

aaway tayo lagi. Please, bumalik na tayo ‘dun.” Hinawakan ko ang pisngi niya and
stare at his

face. “Please?”
He sighed. “Yes, my princess. Babalik na tayo.”

“Thank you...” I hugged him and whispered I love you.

“Wait... paano pala si Lance?” lumayo ako sakanya at tinignan siya. “Bahala siya.
Nakarating sa

mag-isa dito, makakabalik ng Manila mag-isa ‘yan.”

“Mikael...”

“I’m serious, okay? Umuwi siya mag-isa. Walang Mikaela na sasama sakanya,” he
shrugged. I
glared at him. Minsan, masama din ugali nito e.

“Lumabas ka na nga, matutulog na ako.”

“Matulog ka, matutulog din ako...” humiga siya sa kama ko. “Mikael...” hinawakan ko
ang kamay

niya at hinihila siya patayo pero hinila niya ako kaya bumagsak ako sa ibabaw niya.
My head is on

his chest kaya dama ko ‘yung tigas ng dibdib niya. Hindi katulad ng katawan nila
Kuya Thunder

ang katawan ni Mikael, aminado naman ako ‘dun. Pero for me, he’s the sexiest man
alive. Hindi

lang naman kasi ang abs ang kailangan to look sexy... may abs kaya si Mikael ko
tapos ‘yung

happy trail niya pa na...

“Pinagnanasaan mo na naman ako,” pinitik niya ng mahina ang noo ko. “Aray! Kapal
nito,”

babangon na sana ako pero pinigilan niya ako. “It’s okay with me if you’re having
dirty thoughts

about me, Mika. Fair lang naman.”

“Huh?” kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

“Wala. Matulog ka na nga...” he hugged me tighter. Umayos ako ng higa and he

buried his face in

my neck. “Alam mo na ang pakiramdam ko whenever you’re with that... that... Tss...
Batman?”

Natawa naman ako. “I just used that because he came in from nowhere at ang ganda
kaya ng

new car ni Lance.”

“I don’t care about him and his car. Wala namang Darna na sasakay ‘dun.”
“Ang mean mo,” I yawned. Pagdating kay Lance, sumasama talaga ugali nito.

“Kay Batman na lahat...si Darna lang ang kailangan ni Superman. She’s more than
enough.

Superman loves...”

Hindi ko na masyadong naintindihan ang sinabi niya. Masyado akong inaantok para
marinig kung

ano pa ang karugtong nun.

--------------
“Sa kotse ko na nga sasabay si Mika, Kerko.” Hinawakan ni Lance ang kamay ko habang
ang isa

naman ay hawak ni Mikael. Obviously, kahit naman hindi kami nag-usap ni Mikael,
automatic na

sakanya ako sasabay.

“Huwag mong ipilit, Saavedra.” Mikael pulled me pero hinila ako pabalik ni Lance.
“Ikaw ang

huwag makulit, Kerko.”

“Pwede ba?!” I shrieked. I shrugged their hands off. “Kung mag-aaway lang kayong
dalawa, I

rather commute!” pero siyempre, joke lang ‘yun. Anong alam ko sa mga sakayan dito?
Baka

imbes na makauwi ako, makarating pa ako sa Villain City.

“Tss.” Mikael shook his head. “Gusto mong makasabay si Mika, Saavedra?” tanong nito
sa lalaki.

Tinignan ko naman si Mikael. Anong ibig sabihin nito? Pinamimigay ako?

“Take her things. Dalhin mo sa bahay ko. Hindi ka na lugi diyan. I’ll take her.”
Hinawakan ni Mikael

ang kamay ko at dinala sa kotse niya at agad pinapasok. “Stay there,” he commanded.

Nakita kong nag-usap pa silang dalawa ni Lance nung nasa loob na ako ng sasakyan
niya. Hindi

ko alam kung anong pinag-uusapan nila and seriously, hindi ako fan ng lip reading.
Napalingon

ako sa paparating na sasakyan at nang may bumabang babae. I groan in frustration.

Ano na

namang ginagawa ng babaeng ‘to dito?

Lumabas na din ako ng sasakyan ni Mikael. “What are you doing here?” tanong k okay
Sophia

bago pa man siya makalapit kay Mikael. “I came here to visit Kerko,” she said
sweetly. Pabebe,

hindi sweet e. Lublob kita sa mantika e.

“He’s not sick.” I said, my brow arched a bit.

“I know... I just want to—“

“Sophia? What are you doing here?” I saw Mikael approaching us, kasunod niya si
Lance. Tumabi

naman siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.

“I came here to say thank you... hinatid mo ako sa bahay,” she smiled at him.
Pigilan niyo ako,tanggalan ko ng ngipin ‘yan.
“You’re welcome. May kailangan ka pa ba?” tanong ni Mikael dito. “Uh, yeah. My
dad’s inviting

you to have lunch with us. Pa-thank you na din niya sa ginawa mo.”

“I can’t, I’m sorry. No need for that, actually. Paalis na din kasi kami e.”

“Ha?” biglang nalukot ang medyo magandang mukha ni Sophia. “Saan kayo pupunta?
Kasama

siya?” sabay tingin sa akin. Tumaas naman ang kilay ko dito. “Ako kasi ang
girlfriend, Missy.”

“Mika...” saway sa akin ni Mikael. “Yeah, we’re going back to Manila today.”
“Ganun ba?” halatang nadismaya si Sophia sa narinig. Pero wala akong pakialam sa

nararamdaman niya. “Yeah, so kayo nalang ng dad mo ang maglunch.” I said, smiling
from ear to

ear.

Pinisil naman ni Mikael ang kamay ko. “We have to go,” paalam ni Mikael dito.
“Luluwas na din

ako sa Manila. Maybe, pwede tayong magkita ‘dun,” hinawakan ni Sophia ang kamay ni
Mikaelpero tinanggal din naman ng boyfriend ko ang kamay nito. “Yeah, sure,” he
nodded.

“Sophia, nagka-cramps ka kahapon, diba?” I started. Tinignan naman ako ni Mikael at

Sophia.

“Yeah, so?” tanong niya. “Pero naka-heels ka na ulit ngayon? 5 inches pa.” nagbaba
ako ng tingin

mula sa mukha niya papunta sa paa niya... wait... bakit magkamukha? Kidding. Mas
maganda pa

ang paa niya e.

“Ha? Ah... kasi...” she bit her lower lip. I smirked. Just like what I’ve thought.
“Mauna na ako sa

sasakyan,” binitawan ko ang kamay ni Mikael. Lumapit naman sa akin si Lance. “Sino
‘yan?”

tanong niya sa akin.

“Higad. Gusto mo?” I asked him. “Naah. Hindi ako pumapatol sa cheap,” he winked at
me. “Kaya

pala.” Napailing nalang ako. Sumakay na ako ng sasakyan at hinintay si Mikael.

Ilang sandali lang

ang lumipas, pumasok na si Mikael sa sasakyan niya.

“Ano ba talagang kailangan sa’yo ng babaeng ‘yun?” hindi ko maitago ang iritasyon
sa tinig ko.

“Nagpasalamat lang siya, Mika.”

“Nagpasalamat my as—foot.” Nakita ko kasing sumama ang tingin niya sa akin. Ang
hirap kayang

hindi mag-cuss. Lalo pa’t lagi kong naririnig sa mga kuya ko.
“Tapos magkikita pa kayo sa Manila? Ay ewan!” sumandal nalang ako habang nagsimula
nang

magmaneho si Mikael. Si Lance naman, nasa likod namin. “Hindi ako sa bahay uuwi.”
Sagot niya.

“Saan ka titira?” tanong ko. “Kawawa naman si Sophia kung hindi ka maaabutan sa
bahay mo,” I

shook my head, fake a pity.

“Sa condo ako tutuloy para mapanatag ang kalooban mo.”

“Tss...” I frowned. Nanahimik nalang ako. Maiirita lang ako sa bwisit na Sophiyuck
na ‘yun e.

Subukan niya lang maghasik ng kakatihan niya sa Manila, may paglalagyan siya sa
akin.

Pasalamat siya hindi ko siya pinapatulan.

Almost lunch na ng makauwi kami. Si Lance, sa bahay ata namin dinala ‘yung gamit
ko. Hindi na

kasi namin nakita ‘yung kotse niya paglagpas sa intersection.

Pumasok na muna ako sa kwarto ko para magpahinga, sabi ni Mikael, gigisingin nalang
niya ako

matapos niya magluto. Mas okay na din dahil gusto ko na din talaga magpahinga.

I closed my eyes and try to sleep things up. Pero hindi ko alam kung bakit pero
biglang umaatake

‘yung sakit ko.

“Damn...” napabangon ako at hinawakan ang dibdib ko. I can’t breathe... I tried to
take a deep

breathe and exhale it pero nahihirapan pa din akong huminga. ‘Yung gamot ko... nasa
gamit ko.

Lance!

“Mikael...” sinubukan kong tawagin ang kasintahan ko pero halos wala namang boses
na lumabas

sa akin. “Mikael...” sinubukan ko ring bumaba mula sa kama ko pero I ended up on

the floor. Shit,
huwag ngayon... please?

Pinagpapawisan na ako ng malamig. Wala akong ibang naririnig bukod sa paghinga ko

na halos

naghahabol sa hangin. “Mikael...” my hands clutches on my chest. Naninikip talaga

ang dibdib ko.

“Kuya...” I silently prayed na sana kasama ko sila Kuya ngayon. “Mikael...”

“Mikael...” I badly wanted to see him... at least for the last time. “Mikael...”
but then again,

everything turned black.

------------
AYOKO NA! ANG LAME! -.- Hell! Bakit ganitooooo! =( Next chapter, agad-agad. Ge,
Bye.

=================

Chapter 27

Here’s the karugtong :P Lame talaga ‘yung last. Matutulog na ako ng maaga, promise!

Ang gwapo ni Jeric Raval. Fishtea.

--------

“What are we going to do now, Alonzo?” I heard my mom sobbed. Nasa labas ako ng
library. Hindi

ko alam kung dapat ko bang sabihin sakanila na tama na. Ayoko na din naman. Ayokong

nakikitang nahihirapan sila at ayokong umaasa sa bagay na imposible na.

“We’ll look for a donor, Laura. I’m not going to give her up just like that, she’s
our princess. Hindi

ako papayag na mawala siya sa atin.”

I badly wanted to open the door and tell them that I’m fine. Hindi nila kailangan
magpakapagod sa

paghahanap. Sinong matinong tao ang ibibigay ang puso niya para sa isang tao? Sino
ba ako

para may magdonate sa akin ng puso ng ganun-ganun lang? I am nothing.

“Dad, I already talked to some of the directors of the biggest hospital and told
them we’ll need a

heart for Miki. We’re in the top priority in their list and they’re looking for a
donor, too. The only

problem we have is... will it be compatible to Miki’s heart? We tried it before...

sinusubukan palang

operahan si Mikaela, hindi na tinatanggap ng katawan niya.”

“But we can’t just give her up, Thunder,” Hunter hissed. Napasandal nalang ako sa
pinto. Lahat

sila namomroblema sa akin. I never wanted this. Ayokong may mga taong nahihirapan
ng dahil sa

akin. I’m living my life to the fullest. Hindi nila ako pinapasok sa school dahil
ayaw nilang mapagod

ako but I get the chance to travel the world. Nagkaroon ako ng kaibigan...
nagkaroon ako ng

magagawa sa buhay which is modeling... nakilala ko si Mikael.

“I know, Hunter. I know. And I’m not going to give her up just like that. There’s
no way in hell na

pababayaan kong mawala si Mikaela.”

“Thunder, Hunter... make your sister happy. She needs us,” my mom cried. I covered
my lips with

my hands. Tama na... huwag na nating ipilit, please? Mas lalo niyo lang akong
pinahihirapan dahil

nakikita ko kayong nagkakaganyan.

“Mom, we’ll do everything for her. I promise, gagawa ako ng paraan para gumaling
siya.” I can feel

pain in Kuya Thunder’s voice. I know marami kaming hindi pagkakasunduang tatlo but
I love them

so much... mahal na mahal ko silang dalawa. Masakit sa akin na nakikita ko silang

dalawa na nag-

aaway, na hindi pa din nagkakasundo.

“Napakabata niya pa, lumalaban na siya sa sakit niya...” my mom started again.
Ipinanganak

akong mahina na talaga ‘yung puso. They never thought na aabot ako ng 20 pero here
I am, 21

na ako... pero alam naming lahat na any moment, pwede akong mawala. What I need is
a new

heart na ipapalit sa puso ko.

Everyone thought na ang swerte swerte ko. I’ve got the face, the money, I have two
brothers na

gwapo, parents na understanding... sabi pa nga ng iba, kahit na hindi ako

magtrabaho buong

buhay ko, mabubuhay ako... pero alam naming hindi totoo ‘yun. Kahit gaano pa
karaming pera

ang meron kami... hindi naman kayang dugtungan nun ang buhay ko. Hanggang dito
nalang ako.
Okay naman sa akin e. Natanggap ko na din ang lahat. Wala naman akong magagawa
kundi

tanggapin ang katotohanan. Pero part of me, gusto kong lumaban. Gusto kong mabuhay
ng

matagal... not just for them, but for him. For Kerko Mikael... I never loved
someone as much as I

loved him. Mahal na mahal ko si Mikael kahit na alam ko, sa una pa lang hindi ko na
dapat

ginawa. Mas lalo ko lang nilapit ang sarili ko sa ikapapahamak ko.

Nagpupunta kami sa ibang bansa to check kung may makukuha na ba kaming donor. Ilang
taon

na namin ginagawa ‘yun. Nung mga unang taon, sila mom at dad lang pero sumama ako
para na

din kahit alam kong mawawala ako, maeexperience kong makapunta sa iba’t ibang
lugar.

Sinubukan ko din na mabuhay ng normal kahit na alam kong walang normal pagdating sa
akin.

My cardiologist advised me not to fall in love. Nakakatawa man, sinabi ko sakanya

noon na angimposible ng gusto niya. Ako, maiinlove? Wala siyang dapat ipagalala
‘dun dahil hindi ako

maiinlove. Kasi alam ko naman na mawawala din ako. Kawawa lang ‘yung lalaking
magmamahal

sa akin. Sinabi niya na hindi ako pwedeng makadama ng sobrang kasiyahan at

kalungkutan kaya

naman pilit ibinibigay sa akin ng mga magulang ko ang mundo. They pampered me with
the things

na talagang makakapagbigay saya sa akin.

Then I met him. Alam ko na hindi ako dapat nakipaglapit sakanya pero hindi ko
nagawa. Siya

‘yung taong kahit ipinagtutulakan na ako palayo, pilit ko pa ding nilapitan. Was it
because of love?

I guess so. I wanted to help him. ‘Yun lang naman ang gusto ko... gusto ko syang
maka-move on.

Then later on, I was told that he never loved Stephanie, dapat noon pa lang, umalis
na ako sa

buhay niya... pero nagpakaselfish ako. Pinilit kong isiksik ang sarili ko sakanya.
Pinilit ko na lagi

siyang makasama. Ang selfish ko. Paano kung nasasanay na nga siyang nasa tabi niya
ako...

paano kapag wala na ako?

Tears keep on falling. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa mga taong iiwan ko
kung sakaling

aalis na ako. Kay Mommy at Daddy... kay Kuya Hunter and Thunder... kay Yaya
Lourdes... kay

Lance... kay Cielo, Maha... kay Mikael.

Sana maging okay lang sila. Sana hindi sila malungkot ng sobra. Nagpaka-brat naman
ako e.

Nagmaldita ako at pinilit ko din na magalit sila sa akin para may mga bagay silang
iisipin na mas
makakapagpadali sakanilang kalimutan ako.

Si Mikael... ginusto ko na mahalin niya ako. I prayed for it, every night. Pero
wala e. Hindi niya pa

din ako nagawang mahalin. Gusto ko lang naman maramdaman ‘yung mahalin ako ng taong

mahal ko. It’s as simple as that pero minsan, ‘yung mga bagay na akala natin,
simple lang... ‘yun

pa ang complicated at mahirap makuha.

“Mom, she’ll be fine,” Hunter’s comforting words... I hope so, kuya. Pero no...
wala na e. Wala ng

pag-asa.

Bumalik na ako sa kwarto ko bago pa man nila ako makita but I was surprised when I
saw Mikael

sitting on my bed.
“Mikael?” I wiped my tears away. “A-anong ginagawa mo dito?” lumapit ako sakanya.
Nakayuko

siya at hindi nag-aangat ng tingin. “Okay ka lang ba?” may problema ba siya? What’s
with him.

“You’re leaving me...” he whispered. Nararamdaman ko ang lungkot sa boses niya.

Alam na niya?

Paano?

“Mikael... I...”

“Mikaela, why? Bakit mo ako iiwan?” hinawakan ko ang kamay niya. Hindi ko gustong
iwan ka... I

never wanted to do that... pero anong magagawa ko?

“Mikael...”
“You promised me... it’s you and me against the world... paano mangyayari ‘yun kung
iiwan mo

ako?” gumagaralgal ang tinig niya. His shoulders are shaking.

“Mikael, I’m sorry...” pinipigilan ko ang luha kong imposibleng mapigilan. I’m
crying because even

if I don’t want to... kailangan ko siyang iwan.

Humarap siya sa akin at sa bibihirang pagkakataon, I can see him crying. Mas lalong
nadudurog

ang puso ko sa nakikita ko. “Huwag mo akong iyakan, Mikael...” I wiped his tears.
“I don’t deserve

it,” I whispered.
Niyakap niya ako ng mahigpit. “Don’t leave me, Mika, please?” he cried. Damang dama
ko ang

pagyugyog ng balikat niya habang yakap ako. “Huwag mo akong iiwan...”

“Mikael...”

“Mikaela, please? Huwag mo akong iiwan...”

“I’m sorry...”

“Mahal kita. Huwag mo akong iwan.”

“Mikael...”

“Mikaela, please?”

“Mika... wake up, please?” naramdaman ko ang mahinang pagpisil sa kamay ko. Dahan-
dahan

akong nagmulat ng mata. “Mikael?” I saw him sitting beside my hospital bed. Alam
kong nasa

hospital ako dahil sa pinaghalong amoy ng alcohol at gamot. I groan. Ayoko dito.

“Mikaela, baby... finally, you’re awake,” lumapit sa akin si Kuya Thunder at

hinalikan ako sa noo.

“Kuya...” halos walang boses na lumabas sa akin. I saw Kuya Hunter, Yaya Lourdes,
and Mikael...
“Where’s mom?” I asked him. “They’re on their way. How are you, baby?” hinawi ni
Kuya ang

buhok na humaharang sa mukha ko. “I’m fine... I wanna go home,” I told him.

“You can’t. Hindi pa pwede, Michelle.” Lumapit sa amin si Kuya Hunter. “Kailangan
mo pang

magpalakas.”

“Kuya, ayoko dito...” I protested. Alam na alam nilang ayokong nagtatagal sa

hospital. “You don’t

have a choice, Michelle.”

I groan... nakita ko naman si Yaya na nagpupunas ng luha niya. “Are you okay,
Yaya?” I asked

her. Lumapit naman siya sa akin at niyakap ako. “Mabuti naman at ayos ka lang,
anak...” she

sobbed. “Akala ko kung napaano ka na,” patuloy niya. “I’m fine...” I smiled wryly.
Si Mikael, lumayo ng kaunti sa akin. Alam na niya. “Kuya... can you leave us muna?”
I asked

them. Nagtinginan muna sila Kuya Hunter at Thunder bago tumango sa akin. Isinama
nila si Yaya

at nagbilin na tatawag na din ng doctor.

“Hey,” bati ko sakanya ng makalabas na sila at makalipas ang ilang segundo. “Hey,”
he smiled to

me. Nanlalalim ang mga mata niya, “Natulog ka nab a?” I asked him. He nodded. “How
are you

feeling?” tanong niya sa akin. “What happened?” tanong ko. The last thing I
remember, hindi ako

makahinga... tinatawag ko siya. I’m trying to call him pero hindi ko nagawa
hanggang sa

nablangko na ako.

“I saw you lying on the floor... you’re white, not pale. That very moment,
pakiramdam ko, hindi din

ako humihinga. I check your pulse... sobrang hina na ng puso mo and I immediately
called for

help. I’m sorry, Mika... it’s all my fault,” hinawakan niya ang kamay ko at
hinalikan ito.
“It’s not your fault. I’m sick. I know, alam mo na din...” hindi ako nag-iwas ng
tingin sakanya. “Alam

mo na diba?”

He nodded at nagyuko pagkatapos. “I’m causing you too much pain, Mikaela...”

“Shhh... you’re causing me so much happiness, Mikael.” I smiled at him. “Wala kang
kasalanan sa

nangyayari sa akin.”

“Mikaela...”

“I’m fine. Mabubuhay ako...” I blinked my eyes a couple of times. Mabubuhay nga ba
ako? Ayoko
din magpa-opera. Paano kung may mas nangangailangan sa akin? Paano kung ‘yung

nangangailangan ng puso na ‘yun, mas mahalaga sa lipunan?

“We’ll find a way, Ai.”

I shook my head. “I’m fine, Mikael. Tanggap ko na ‘to.”

“Mikaela...”

“I’m fine... just stay with me, hangga’t kaya ko pa... stay with me hangga’t pwede
pa. please?”

sinubukan kong ngumiti sakanya. Hindi ko alam kung ilang buwan ang meron pa ako...
kung

buwan pa nga ba. I just needed to live normally kapag nakalabas ako. Ayoko ng
pakiramdam na
invalid. Gusto ko, maging productive kahit na sa mga last day ko.

“I’ll stay with you. I’ll never leave you, Ai. Never...” hinalikan niya ako sa noo.
“But please, don’t

leave me, too, Mika... Huwag mo din akong iiwan.”

--------------

Ayoko na ulit! -.- BYE! Hahahaha!

=================

Chapter 28
HAPPY BIRTHDAY, CNJ/JAE =) Late.

----------

“I’m not invalid, Mikael... akin na nga ‘yan,” kinukuha ko sakanya ‘yung kutsara
para ako nalang

ang kakain mag-isa but he’s insisting na subuan ako. Kaya ayoko din na pinapaalam
sa lahat ang

sakit ko e. Kasi ayokong makaramdam sila ng awa sa akin. What if ginagawa lang ‘to
ni Mikael

dahil naaawa siya sa akin? What if nakokonsensya lang siya sa lahat ng pagsusungit
at pang-

aasar niya sa akin?

“I know your not, okay? I just want to do this, pabayaan mo na nga lang ako,” he
smiled a little at

sinubuan ako ulit. Honestly, ayoko ng pagkain sa hospital. Walang lasa! My gosh!
Mamamatay

nalang ako, ‘yung mga kakainin ko pa, walang lasa. Mas nakakainis tuloy.

“Puro strawberry flavored foods ang kinakain mo,” he whispered. “Ang pangit kasi ng
lasa nung

food nila dito,” I said in a low voice dahil may pumasok na nurse. Wait, bakit
ibang nurse na

naman ‘to? Kumunot ang noo ko.

“Hello, ma’am...” she said to me then she looked at Mikael, “Hello,” she said
smiling. Tumaas

naman agad ang kilay ko. “What do you need?” tanong ko. Kakapunta lang kasi ng
isang nurse

kanina, 15 minutes ago, may nurse na naman? Ibang nurse din ang nagpunta an hour
ago ah?

Anong meron? Shifting every 15-30 minutes?

“Ichecheck ko lang po ang dextrose niyo,” sagot niya sa akin. Nilingon ko naman
‘yung IV fluid ko

na nakasabit sa gilid. Medyo paubos na nga. Okay, medyo may sense ang pagpunta niya
dito.
Napalingon ako sa may pinto at may nakita akong dalawang nurse na nakasilip.
Kumunot na

naman ang noo ko at sinundan ko kung saan ba sila nakatingin—kay Mikael.

“What’s with the face, Mika?” he asked me. Inilapag niya sa may lamesa ‘yung tray
na may

pagkain ko. “Wala.” I frowned.

“May alcohol po ba kayo, sir?” tanong nung nurse kay Mikael. “Yeah, here.” Iniabot
ni Mikael ‘yung

alcohol sa gilid. “Cotton po, meron?” tanong ulit ng nurse. Iniabot naman ulit ni
Mikael. “Tape po,

meron kayo?” kumunot man ang noo, iniabot pa din niya ang hinihingi nung babae.
“Meron po ba

kayong—“

“Ano pa bang kailangan mo?!” I hissed. Nakakainis na ah? Kahit medyo nanghihina pa
ako,

sasapakin ko ‘tong babaeng ‘to!

“Wa-wala na po...” sagot naman ng babae. Nagulat naman ako ng bigla niyang
hinawakan ‘yung

nakakabit sa kamay ko, “What are you going to do?” kumunot ang noo ko. Papalitan na
naman

nila?

“Ma’am, kailangan po kasing palitan na ulit ‘yung pagkakatusok e. Ililipat po sa

kabila...” she said.

“What?!” Ayaw! Grabe... nung nilagay nila ‘to sa kamay ko, tulog ako kaya hindi ko
naramdaman

‘yung sakit... and besides... blood!

“Mika,” hinawakan ni Mikael ang kamay ko. “It’ll be fine...” he gently squeezed my
hand. “Ayoko...”

I looked at him, teary-eyed. Sasapakin ko talaga ‘tong babaeng ‘to, promise!

“Ma’am...” hinawakan niya ang kamay ko pero hinila ko agad. “Ayoko, okay?!” I
hissed. Tumayo si

Mikael at umupo sa gilid ng kama ko. Sa kabilang side. Nasa left side kasi ‘yung
nurse at nasa
right si Mikael kanina pero lumipat siya sa left side ko at niyakap ako. “I’m
here... okay lang ‘yan,”

he whispered. “Sige na, miss.” I heard him talking to the nurse. “I hate you...” I
whispered to him.

Paano siya pumayag na gawin sa akin ng nurse ‘to?

“Sinasabi mo lang ‘yan. Iba pa din nararamdaman mo,” he whispered again. Nakaramdam
ako ng

kirot ng matanggal nung nurse ‘yung nasa kamay ko. Nilagyan niya ng cotton ‘yung
kamay ko and

taped it. Isiniksik ko ang ulo sa dibdib ni Mikael. Paraparaan ng slight. Masakit
‘yung kamay ko

pero... ang bango niya, in fairness.

I flinched when I felt the nurse’s hand on my right hand. Ugh! Kapag ako nasaktan,
itatarak ko

‘yang karayom niya sa leeg niya.

Napaimpit na tili ako ng maramdaman ko ang malamig na karayom sa balat ko.

“Mikael!” Childish

act but who cares! Ayoko sa dugo at sa naglalakihang karayom ng hospitals, okay?
“Okay na po...” maya-maya’y sabi nung nurse. Ihiniwalay naman ni Mikael ang ulo ko
sa dibdib

niya at pinunasan ang luha ko. “Okay na daw,” he smiled at me. “I hate you...” I
murmur.

He chuckled. “Sabi mo e.”

Nakita ko naman ang nurse na ang lagkit ng tingin sa boyfriend ko. Hindi ba
makapaghintay ang

mga babae dito na mamatay ako bago landiin ang boyfriend ko? I rolled my eyes. May
halong

kalandian ng sabihin ng nurse kay Mikael na babalik siya mamaya. Hindi ako
nakapagtimpi ng

makita ko ang paghaplos niya sa braso ni Mikael. Harap-harapan?

“Miss may gusto ka ba sa boyfriend ko?” nakataas ang kilay kong tanong. Sinaway
naman ako ni

Mikael pero hindi ko siya pinansin. ‘Yung nurse naman, natigilan. “Po?”

“Can’t you wait for me to die first before you start flirting with my boyfriend?
Ilang buwan nalang

naman e. Who knows, baka nga linggo nalang. Pwede bang maghintay ka... kayo ng mga

kaibigan mo...” I looked outside. Bakas sa mukha ng dalawang nurse na nakatayo ‘dun
ang gulat

sa sinabi ko. Napayuko sila at naglakad palayo.

“Mikaela, stop it.”

Tinitigan ko ng masama ‘yung nurse na namumutla na. Nagpaalam lang siya sa amin at
lumabas

na. Nakakainis talaga.

“Ayoko ng sinabi mo sa nurse.” Mikael looked at me, sternly. “I know. I shouldn’t
have insulted

her... nakakainis kasi siya. Nakakainis na—“

“Ayoko ng sinasabi mong mamamatay ka because you’re not, Mikaela. Hindi ako
papayag.”

Natigilan ako sa sinabi niya. Pati ba naman siya, umaasa pang gagaling ako? I gave
up a long

time ago. Yes, gusto kong umasang may makukuhang puso na para sa akin pero we’re
not talking

about liver, kidney or bone marrow here. We’re talking about the heart... pwede
lang makakuha ng

puso kung may isang taong malapit ng mamatay or something like that.

“Mikael... just accept it.” I looked away. There’s no use on having this
conversation. Lahat naman

sila sasabihin na ang huwag akong sumuko agad. Ipinapaubaya ko nalang Sakanya ang
lahat.

He’s the boss, after all.

“No, Mika. I can’t just accept the fact that you’ll die just like that, okay? Even
if I have to donate my

own heart mabuhay ka lang, gagawin ko!”

“What? No!” I yelled. Hindi ako papayag na siya ang magdodonate sa akin. No way!

“Mikaela...”

“No, okay? No! Hindi ako papayag. Hindi ko din tatanggapin!” I said, a bit
hysterical.

“Okay... just calm down, okay?” hinawakan niya ang balikat ko. “Don’t you ever dare
say that

again, Mikael. I’m serious. Mas gugustuhin ko pang mamatay ng mas maaga kesa gawin
mo

‘yan.”

“I’m sorry. It’s just that...” he sighed heavily. “I can’t lose you, Mikaela.”
Niyakap niya ako kaya

naman ang ulo ko nasa dibdib na naman niya dahil nakatayo siya sa gilid ng kama ko.
“But

please, huwag ka ding sumuko. We’ll find a donor...”

“Pero ayokong magpa-opera...” I frowned. Kumunot naman ang noo niya. “Why?”

“There’s no assurance that the operation will be successful...” I sighed. “Paano

kung instead na

mabuhay pa ako kung hindi ako magpapa-opera, mas mamatay lang ako?” I looked down
at my

hands. “Maybe I’m being paranoid pero paano kung... kung hindi na ako magising
kapag

inoperahan ako?”
“Mika... can you drop all the negative thoughts you have in your mind?”

“I can’t. We have to face the reality, Mikael.”

“Kapag may nahanap akong donor... promise me, you’ll do the operation, Mikaela.
Kung ayaw mo

para sa sarili mo... do it for me, please? You promised me that you’ll never leave
me, right?”

Tinignan ko lang siya pero hindi ako sumagot. Natatakot talaga ako. Natatakot
akong hindi ako

magigising at hindi ko na siya makikita. Natatakot akong iwan siya. Natatakot

ako... natatakot

akong mamatay.
----------

“Kuya kasi! Give my phone back!” pilit kong inaabot ang kamay ni Kuya Hunter pero
ayaw niya pa

din ibigay ang phone ko. Damn! Bakit ba kasi 6’3 ang kuya ko?! Tumatalon-talon na
ako pero hindi

ko pa din maabot!

“Go, get it, brat,” natatawa namang itinaas pa ng kuya ko ang kamay niya. “Kuya!” I
yelled.
“Mommy! Si Kuya Hunter!” sumbong ko sa mommy ko ng lumabas siya galing sa kusina na
may

dalang cupcakes na ginawa niya.

“Hunter, ibigay mo na nga ang phone ng kapatid mo,” nakangiting sabi ni Mommy kay
Kuya

Hunter pero nginisihan lang kami ni Kuya.

“Kuya!” sigaw ko ulit. Ilang araw na din akong nakalabas sa hospital. Well, medyo
normal naman

na ang pakiramdam ko... sa ngayon.

“Thunder, catch!” ibinato ni Kuya Hunter kay Kuya Thunder ang phone ko and thank
God, nasalo

naman ni Kuya Kulog.

“I so hate you!” I gave Kuya Hunter a very deadly glare bago ako naglakad papunta
sa nakaupong

si Kuya Thunder. “Akin na ‘yan,” inilahad ko ang kamay ko para hingin ang phone ko
pero

nginitian lang ako ni Kuya Thunder at ibinato pabalik kay Kuya Hunter.

“Ugh! Daddy!” I looked at my dad who’s reading a news paper at tinawanan lang ako.
Seriously?!

“I hate you, guys!” humalukipkip nalang ako. This is foreign to us. ‘Yung
magkakasama kaming

lima sa iisang bahay. Kadalasan, kulang kami ng isa... o kaya sila Mom ang wala...
o kaya, ako

lang mag-isa.

“Ang panget ng wallpaper mo, Miki...” Kuya Thunder chuckles. “Ang gwapo mo ha?” I
said

sarcastically. Panget?! Si Mikael ang wallpaper ko e.

“Gwapo na, hot pa.” he waggles his brows. “Kadiri ka.” I shook my head.

Umupo si Kuya Hunter sa left side ko kaya naman magkakatabi kaming tatlo sa iisang
sofa. I

smiled. It’s not everyday na mag-uusap ng hindi nag-aaway ‘tong dalawang ‘to.

“Pasyal tayo?” tanong ni Kuya Hunter sa aming dalawa ni Kuya Thunder. “Pang-bata,
Hunter...”

Kuya Thunder smirked.

“Bata naman si Michelle e. Isip-bata,” he grinned.

“Epal ka talaga...” I pout. “Saan tayo pupunta?” I asked him. “Sa mall nalang! I-
max out natin ang
credit cards niyo,” I smiled widely. Narinig ko naman ang mahinang pagtawa ni Kuya
Kulog. “Dali

na,” hinawakan ko ang magkabilang kamay nilang dalawa and gently tugged it.
“Please?”

Nagtatalo silang dalawa kung kaninong credit cards ang gagamitin ng lumapit sa amin
si Yaya

Lourdes, “Mika, andyan si Kerko a labas.”

Nagkatinginan sila Mommy, Daddy at ‘yung dalawang kuya ko. Anong ginagawa ni Mikael
dito?

“Sige po, pupuntahan ko...” patayo na ako ng pigilan ako ni Kuya Thunder. “Stay
here, ako na

pupunta sakanya. Hunter, hawakan mo ‘yan.” Tumayo na siya at naglakad palabas.

“Wait! Kuya,

bitawan mo nga ako!” hinihila ko ang kamay ko pero hello! Ang laki kaya ni Kuya
Hunter, tapos

tambay gym pa!

“Hindi mo ba narinig ang sabi ni ‘kuya’?” he said sarcastically. “Stay here...”

“Mom, Dad...” I looked at them. They just smiled at me. Bakit kasi kailangan
makipagusap ni Kuya

Thunder kay Mikael?

Naghihintay lang ako na makita kong papasok na silang dalawa ng bahay namin. Ang
tagal.

Gustong-gusto ko ng tumayo pero ang higpit ng hawak sa akin ni Kuya Hunter.

After a few minutes, nakita kong papasok na si Kuya Thunder. Hinihintay ko kung may
kasama

siya pero walang Kerko Mikael Anderson na nasa likuran niya. “Where’s Mikael?
Pinaalis mo?

How could you?!” I looked at him sharply.

“He’s waiting for you outside.”

Lumakad siya papunta sa amin at umupo sa tabi ko. Nakatingin lang ako sakanya.
“What are you

waiting for, Miki? Puntahan mo na siya.”

Binitiwan na ako ni Kuya Hunter... gusto kong itanong kung anong napag-usapan nila
pero alam

ko namang hindi din sasabihin ng kuya ko e. Huwag nalang.

“Mikael...” I called him. Nakita ko siyang nakatayo sa may garden namin. May hawak
siyang

boquet of purple roses. Ang gwapo niya sa suot niyang longsleeves na black at
jeans. He’s

wearing a sunglasses, too. Mas bumagay din sakanya ‘yung brownish hair niya ngayon.
Nung

black kasi ‘yung buhok niya, kitang-kita na ang puti niya, gwapo pa din siya
nevertheless.

“Baka matunaw ako niyan,” lumapit siya sa akin at ibinigay ang hawak niya at
hinalikan ako sa
noo. “How are you?” tanong niya sa akin. “I’m fine,” I smiled. “Tara sa loob?” aya
ko sakanya. He

nodded. Hinawakan niya ako sa bewang para alalayan maglakad ng may maalala ako.
“Wait,

anong sinabi sa’yo ni Kuya Thunder?” nilingon ko siya. He just smiled at me.
“Lalaki sa lalaki e.”

“Mikael...”

“You don’t have to worry about it, Ai.”

“Daya niyo.” Pumasok nalang kami sa loob. Okay naman na sa parents ko si Mikael.
Nakausap na

nila siya nung nasa hospital pa lang kami. ‘Yung dalawang ubod ng gwapo kong
kuya... note the

sarcasm here, please... hindi ako masyadong sure.

Inaya ng Mommy ko si Mikael na doon na mag-dinner since hapon na din naman nung
dumating

siya. Nakakatuwa na okay na sila. Sayang... sana pala noon ko pa dinala si Mikael
dito, para atleast, mas matagal pa ‘yung ganito. Hindi ‘yung... hindi ‘yung huli
na.

“Hindi talaga ako natutuwa diyan sa boyfriend mo...” bulong ni Kuya Hunter sa akin.
Pumasok din

siya sa kusina. Kinuha ko kasi ‘yung dessert na ginawa ni Mommy. Hindi ko alam na
sumunod

siya sa akin.

“Why is that? Okay naman siya ah? Gusto siya ni Mommy. Okay sila ni Daddy. Ano bang

problema niyo sakanya?”

He shrugged. “I just don’t like him.”

“Well, could you at least pretend that you like him? For me, kuya... please?”

He stared at my face at hindi siya kumibo. “Kuya, please? Pinapasaya ako ni

Mikael.”

“Fine...”

“Thank you,” I whispered. Kinuha niya mula sa akin ‘yung tray at siya na ang
naglabas nun.

Lumabas na din ako at umupo sa tabi ni Mikael. “Okay ka lang?” tanong ko sakanya.
He nodded.

“Can you stay with me, tonight?” tanong ko kay Mikael ng matapos kaming kumain.
“Okay lang
naman diba, Daddy?” I smiled sweetly to him. Tumingin naman si Daddy kay Mommy na
tila

nagtatanong ng isasagot niya. Marahang tumango si Mommy sakanya kaya pumayag si

Daddy.

“Sigurado ka?” tanong niya sa akin. “Oo naman,” I smiled.

“Ipapahanda ko na ang guest room,” tatayo na sana si Mommy ng magsalita ako ulit.
“No. He’ll

sleep in my room, Mom.”

“What?!” Kuya Thunder hissed. Tinignan niya ako sunod si Mikael. “Mikaela you can’t
—“

“Pabayaan mo nga sila,” putol ni Kuya Hunter sa sasabihin ni Kuya Thunder.

Nagtinginan silang
dalawa pero maya-maya, parang nagkasundo sila sa tinginan lang. “Okay...”

“Let’s go?” hinila ko si Mikael patayo. “Goodnight mom, dad, kuya!” umakyat na
kaming dalawa sa

taas at pumasok sa kwarto ko.

“Welcome to my room,” I smiled to him. “Ilang beses ko nang na-invade ang privacy
mo so... feel

free to do the same.” I giggled. Umupo ako sa kama at humiga. ‘Yung paa ko,
nakasayad sa floor.

Tumabi naman siya sa akin. “I missed you,” he whispered. “I’m here...” hinawakan ko
‘yung kamay

niya. “Ang tahimik ng bahay ko kapag wala ka.”

“Ang dami kong pictures sa phone mo, you can check it,” I smiled. Nung mga
nakaraang araw
kasi, kapag naiiwan ni Mikael ang phone niya, wala akong ibang ginawa kundi mag-
picture. Siya

din naman laman ng phone ko. Mas madalas nga lang na stolen ang kuha ko.

“Hindi mo ako iiwan, diba?” tanong niya maya-maya. Bumangon ako at huminga ng
malalim.

“Hindi pa...” I smiled.

“Mikaela...”

“Alam mo bang may wish list ako?” tanong ko. Kumunot ang noo niya.

“What are those?” hinawakan niya ang kamay ko at nilalaro-laro ang mga daliri ko.
“I want to fall

madly and crazily in love with someone, bago ako mamatay. Well, nagawa ko na
‘yun...”
“Tapos?”

“’Yung iba, bukas ko na sasabihin... pero ‘yung isa...” pinamulahan ako ng pisngi.
Seryoso kasi...

kasama talaga ‘yung bagay na ‘yun sa wishlist ko.

“Ano ‘yung isa?”

I sighed. Pumikit ako bago nagsalita. “Ayokong mamatay na virgin. Gusto kong
maranasan ‘yung

bagay na ‘yun bago man lang ako mawala and I want to do it with you. I want you to
—“
Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi at hinalikan ng mariin sa labi.
“Mikael...”

“Your wish is my command, princess...” he pulled me closer and kissed me again on

the lips.

-------------

TINATAMAD AKO DAHIL SA NAGREPORT NG ACCOUNT NG MIKMIK SA FACEBOOK. TSS.

IKASASAYA NG BUHAY MO ‘YAN. HMP! *SHRUGS THEN FLIPS HAIR*

=================
Chapter 29

-------------

“Mi-mikael...”

Ang bilis ng tibok ng puso ko. Oo, kasama sa wish list ko ‘to pero nagugulat naman
akong

papayag si Mikael. I mean... sa tagal ng panahon na natutulog kaming magkatabi,

ilang beses

akong dinedma nito... now...

“Hmmm...” I feel his tongue explores my mouth. I know how to kiss, but damn it!
Nabablangko ako!

Bahala na!
I wrapped my arms around his neck and pull him closer. He smiled against my mouth.
Slowly, he

lays me down to my bed and kissed me passionately, this time. He’s pinning me
against my bed at

hawak niya sa magkabilang side ko ang kamay ko.

He started kissing my cheeks, my jaw down to my neck. I can’t even make a sound.
Ang tanging

nararamdaman ko lang ay kailangan ko siya. Wala akong gustong makasama sa ganitong

pagkakataon maliban sakanya.

Lumayo siya ng konti sa akin. I can feel his weight above me. “Are you sure about
this, Ai?” he

asked me, huskily. I nodded. “I love you and I want to do this with you.”
He looked straight into my eyes. I can’t fathom what is running in his mind. Lagi
namang walaakong idea sa iniisip ni Mikael. Ang hirap hulaan kung ano ba ang mga
tumatakbo sa isip niya. Isa

pa rin siyang malaking misteryo para sa akin.

“Mikael...”

He smiled to me and kisses my forehead. “If that’s the case, I’ll try to be gentle,
baby.”

He lowered down his face and kissed me again. He removed his shirt and helped me do
the same.

I gulped the lump in my throat ng titigan niya ako. Seriously, may iba sa tingin
ngayon ni Mikael.

Was it passion? Excitement? Lust? I don’t know.

He saw me naked before so I didn’t even try to cover myself. What’s the use, right?
Inihiga niya

ako ulit sa kama at sinimulang halikan. I can feel the heat coming form his body.
He’s breathing’s

uneven.

Are we really going to do this? Are we—“Mikaela...”

Automatically, naghiwalay ang labi naming dalawa. Kuya Thunder!

“Mikaela Michelle, open this damn door.”

Nagkatinginan kami ni Mikael. “Tss. Istorbo.” Inalalayan niya akong tumayo at

inabot sa akin ang

damit ko. Isinuot niya din ang damit niya. Ang awkward kapag binuksan ko ang pinto
at nakita siya
ni Kuya na nakahubad.

“Mikaela!”

Ang excited naman nito! Pinuntahan ko na siya at pinagbuksan ng pinto. “What?!” I

hissed. Kainis

kasi e. “Were you making out before I knocked in?” tanong niya sa akin at kay
Mikael na nasa

likod ko na pala.

“No, we’re not.” I looked away. “Really, Kerko?” kumunot ang noo ko nang si Mikael
ang tanungin

ng Kuya ko. Hindi kumibo si Mikael sakanya. “Tss,” nailing siya bago tumingin sa
akin at ibinigay

ang hawak niya. “Here’s your milk, Mikaela. Hindi ‘yung ibang milk ang gusto mong
inumin diyan.”
“Huh?” I frown. “What milk?” Ano na namang pinagsasasabi nitong lalaking ‘to?

“Noob.” Mikael whispers. I looked at him, sharply. Mang-asar pa. Pero alam niya
kung ano ang

tinutukoy ni Kuya? Ano ba ‘yun?

“Nothing, baby. You should go to sleep. Don’t do anything that might wake the whole
subdivision,

okay?” lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa noo. “Baliw ka talaga.” I punched
him slowly in his

abdomen. “Lakasan mo naman minsan,” he smirked. I rolled my eyes. “Lumabas ka na

nga!”

Itinulak ko siya palabas pero hinawakan niya ang kamay ko. “Wait, before I
forget... I just installed

a CCTV camera in your room, so...”

“What?!”
He shrugged. Napatingin ako kay Mikael. “Thunder, you should go. You’re stressing
Mikaela.”

“Ako nga ba o ikaw, Kerko? Causing her too much pain is bad for her and yet, you’re
doing it

again and again and again...”

“You don’t know anything.”

“Well, I have the whole night, Kerko. You can fucking leave my sister and we’ll
talk.”

Nagsimula na naman sila. “Matulog ka na nga, Kuya! Isusumbong kita kay Daddy!”
Itinulak ko siya

palabas. He’s still protesting pero wala din naman siyang nagawa. Isinarado ko ang
pinto at

sumandal dito. I looked at Mikael. “Hindi ba talaga kayo magkakasundo nila Kuya?” I
sighed.

Nagkibit-balikat si Mikael. “In time. Huwag mo nalang munang isipin ‘yun, okay?”
Lumapit siya sa

akin at kinuha ang basong hawak ko at inilagay sa lamesa sa gilid ng kama ko.
“Magpahinga ka

na, Ai.”

“Hindi na natin itutuloy?” I pout. Si Kuya kasi e! Kainis! Sayang!

“May CCTV daw e. Baka manuod pa kuya mo.” Pagbibiro nito.

“Panira talaga ‘yun!” I rolled my eyes and hugged him. I buried my face in his
chest. Ang bango
niya talaga. ‘Yung natural Mikael scent tapos ‘yung pabango niya pa... ang sarap
tumira sa dibdib

niya.

“You should sleep now, Ai. Babantayan kita.”

Umupo ako sa kama at kinuha ‘yung gatas na ibinigay ng kuya ko. Habit na ‘to kapag
nandito

kaming lahat. Siya talaga ang nagdadala nito sa akin dahil kapag si Kuya Hunter,
mas lamang na

siya ang iinom nun. Katakawan nung lalaking ‘yun.

“Ano pala ‘yung sinasabi ni Kuya kanina? ‘Yung milk something?” tanong ko sakanya
matapos

akong uminom. Nag-iwas ng tingin si Mikael. “Uy, ano ‘yun?” I tugged his arm.
“Wala ‘yun. Matulog ka na.”

“Eh? Dali na. You know something, right? Dali na...”

“Sleep. Now.”

“Mikael...”

“Matulog ka na nga.”

I rolled my eyes. Inubos ko nalang ‘yung laman nung baso bago ako nahiga. Humiga
naman siya

sa tabi ko.

“Mikael...” I called him.

“Hmmm?” he asked me. Bakit ang sexy ng pag-ganun niya? Ay naku, Mika! Naughty
thoughts, go

away, please? Baka nga may CCTV, makanuod pa ng live show ang kuya mo.

“Can you... can you tell everyone that I love them, kapag wala na ako?”

“No. I can’t.”
“Mikael, pl—“

“No, Mikaela. Hindi ako magsasabi ‘nun. Ikaw. Ikaw lang, dahil hindi ka mawawala. I
won’t let you

go.”

“Mikael, kahit gaano pa tayo umasa... I don’t want to be cured and there’s no way
that we can get

a donor for me. Ang tagal na naming naghahanap. I’m tired. Ayoko na din.”

“Susuko ka nalang? Ganun lang ‘yun?” Umupo si Mikael. Bumangon din ako at umayos ng
upo.

“Ayoko naman e. Kaso... pagod na ako.”

Nilingon niya ako bago siya humarap ng tuluyan sa akin. “I am here for you,
sasamahan kitang

lumaban, okay? Just... just please, huwag ka muna sumuko. Hindi mo naman ako iiwan
diba?”

Hinawakan ko ang kamay niya bago ako ngumiti sakanya. Tumango ako. “Hindi kita
iiwan.” Hindi

pa kita iiwan. Sana maging ready ka sa pwedeng mangyari, Mikael. I love you. Mahal
na mahal

kita. Sana mapatawad mo ako kapag iniwan kita.

--------------------

“Where’s everybody?” bumangon ako at kinuha ang jacket ko bago ako lumabas. Wala si
Mikael

sa tabi ko ng magising ako. It was nine in the morning at wala man lang nag-abalang
gisingin ako.

Mga tao nga naman o.

Where are they? Pumunta ako sa kusina pero ‘yung dalawang maids lang ang nandun.
Inalok nila

ako ng breakfast pero tumanggi ako. I asked them kung nasaan si Mikael at sila
kuya. Sabi nila,

nasa may clubhouse daw silang tatlo, naglalaro ng basketball.

Malapit lang naman ‘yung clubhouse dito sa bahay namin. ‘Yun nga lang, dahil
naglalakihan ang

mga bahay dito, mukhang malayo. Never pa akong naglakad papunta sa clubhouse kaya
hindi ko

alam kung gaano ba ba talaga kalayo.

“Sana pala hinintay ko nalang sila...” bulong ko habang naglalakad. Almost 10

minutes na din

akong naglalakad at napapagod na ako. Mali ata ako ng direksyong napuntahan. May
mganakakasalubong akong nagjojogging at nagbabike at nagugulat silang nakikita nila
ako. Hindi kasi
ako malabasin ng bahay namin. Lumabas man ako, hindi ‘yung tatambay ako sa loob ng

subdivision.

“Finally!” Natanaw ko na ‘yung court kung saan andun sila kuya. Namali talaga ako
ng daan.

Nagtanong ako sa kapitbahay naming rock star, mali daw way ko. Pakabila. Ihahatid
niya sana

ako kaso tumanggi na ako. Baka may makakita, ma-issue pa kaming dalawa. Tsaka mas
gusto ko

ang photographer kesa sa rock star.

Hinubad ko ang jacket na suot ko dahil nararamdaman kong pinagpapawisan na ako. I

am

panting, too. I saw Kuya Thunder, Hunter and Mikael... nakita ko din si Lance?
Anong ginagawa

niya dito? Hindi ako lumapit sakanila. Umupo lang ako sa isang tabi habang
nakatingin sakanilang

apat. May ilang babae din na nakatambay dito. Well, ikaw ba naman makakita ng apat
na

gwapong lalaking magkakasama, hindi ka ba mapapahinto?

Naka-white shirt silang apat at jersey shorts. Mukhang may usapan ah? Ang gwapong
tignan ng

mga kuya ko at ni Lance and of course, si Mikael ‘yung pinaka-gwapo. No doubt.

Sana kahit wala na ako, ganyan pa din silang apat. Alam ko namang ayaw nila Kuya
kay Mikael e.

Alam kong pinoprotektahan lang nila ako, plus the fact that Ate Steph was with him
before.

Magkasama silang tumira sa iisang bahay nung nasa New York kami. Bilang kaibigan ni
Kuya

Thunder si Kuya PJ, medyo supportive siya.

Two on two pala ang game nila. Thunder and Hunter vs. Mikael and Lance. Good luck
naman

kung magpasahan ba ‘yang mga ‘yan ng bola. Tumayo na ako at umalis. Magpapaturo ako
kay

Yaya magluto para ako ang magluluto ng lunch namin sa bahay. Nilingon ko silang
apat bago ako

tuluyang umalis. Napangiti ako. They’re laughing at inaasar si Lance. What a

scene. ‘Yung apat

sa mga importanteng tao sa buhay ko, magkakasama.

Pabalik na ako sa bahay ng makaramdam ako ng pagkahilo. Ugh. Wala pa nga pala akong

breakfast at ang layo na ng nilakad ko. Huminto muna ako at umupo sa may gutter sa
gilid.

“Damn.” I breathe in and out rhythmically. “Okay lang ‘yan, Mikaela... Okay ka
lang...” I’m

repeating this mantra.

“Another attack could be fatal.”

Nag-rerecall sa akin ang sinabi ng doctor ko. “No...”

I’ll be fine... I’ll be fine.

Tumayo ako at pinakikiramdaman ang sarili. “Kaya mo ‘yan, Mikaela.” I closed my
eyes as I felt

something in my chest again.

Pinilit kong makarating hanggang sa bahay namin kahit na halos hindi na ako
makahinga sa

sobrang paninikip ng dibdib ko. “Yaya...” I called Yaya Lourdes as soon as I

entered the house.

“Yaya...” napakapit ako sa pinto. “Yaya...”

“Mikaela?”

“Help...”
I want to say something pero wala na akong matandaan pagkatapos nun.

-----

May next pa. Wait.

=================

Chapter 30

Nagsisimula pa lang ako. Kbye.

Reported ang MikMik accounts at ang DUMMY ACCOUNT ko. Husay mo.
------------

“Mika?” I slowly opened my eyes. Naramdaman kong pinisil ng mahina ng isang tao ang
kamay

ko. “Mikael?” I’m not sure kung siya nga ba ‘to. Hindi ko makita ng maayos dahil
nanlalabo ang

paningin ko.

“I’m here, Ai.”

“Nasa hospital na naman ba ako?” I said softly. “Yeah...” he sighed. “How are you
feeling?” tanong

niya. “I’m fine. Umuwi na tayo...”

“Mikaela...” bumukas ang pinto ng kwarto ko at pumasok sila Mommy. “Anak, how are
you?”

tanong niya sa akin. Lumayo si Mikael para bigyang space ang mga magulang ko. “Okay
ka na?”

tanong ulit ni Mommy sa akin. I smiled to her. “Pinag-alala ko na naman ba kayo?

I’m sorry...”

“Okay lang, hija. Kamusta na ba ang pakiramdam mo?” tanong nila sa akin. “I’m fine,
Dad. Iuwi

niyo na ako...”

“We can’t do that, baby. Kailangan mo pang magstay dito.”

“What for? Wala naman silang magagawa...” I protested. “We’ll do everything we can,
Mika.”

Hinalikan ng daddy ko ang noo ko. Nakita ko namang umiiyak si Mommy. Napailing ako.
“Mom,

hindi pa ako patay. Save your tears, okay?” I smiled to her.

“Walang mamamatay, Mikaela.” Mikael said. Nagkatinginan naman sila nila Daddy.
“Kerko’s right.

Walang mamamatay, hija.”

Tinignan ko si Mikael. Bakit ba pinapaasa niyo ang mga sarili niyo sa bagay na
makakasakit lang

lalo sa inyo? Bakit hindi niyo nalang tanggapin ang katotohanan at magmove-on?

I sighed. Hindi nalang ako nagsalita. Ilang tao ang naging bisita ko sa buong araw.
Ang dami

nilang dalang foods at sana lang makain ko ‘yang mga ‘yan, kung hindi... si Hunter
Dela Cruz ang

kakain niyan.

“Hello, good evening po, Tito, Tita, Kerko, Mika.” Pumasok si Lance sa loob ng
kwarto ko kasama

ang isang lalaki. Sino naman ‘yan?

“Gabi na ah? Ano pang ginagawa mo dito?” tanong ko sakanya. Lumapit siya sa akin at

hinawakan ang kamay ko. “I missed you, too, Mikachu.” He said sarcastically. I
rolled my eyes.

“I have a good news, Mikachu... nakahanap na kami ng compatible donor for you,” he
smiled at

me. Nagkatinginan sila Mommy at Daddy. “Totoo ba ‘yan, hijo?” tanong ni Mommy.
Teary-eyed na

naman siya. Drama din ng mommy ko e.

“Yes po. Siya si Dr. Sanchez, my uncle. He’s a cardiologist and they do have the
heart na

compatible for Mikaela.”

“How can you be so sure na compatible sa akin ‘yan, Lance?” kumunot ang noo ko.
I’m not being
negative or what... gusto ko lang malaman kung paano.

“I have your medical records, hija. You don’t have to worry about the owner of the
heart, dahil

nakapirma na siya sa charity records namin na idodonate niya ang puso niya sa

mangangailangan,” paliwanag ng doctor sa akin.

“Thank you, doc... Edward.” Nagpasalamat ang daddy ko sakanila at inaya silang
lumabas para

mapag-usapan ang operation na gagawin. Naiwan kaming tatlo nila Mikael at Lance sa
loob ng

kwarto ko.

“Sabi ko sa’yo diba, gagawa ako ng paraan...” hinawakan ulit ni Lance ang kamay ko
at hinalikan

ito. “You just have to accept it, Mika.”

Binawi ko ang kamay ko mula sakanya. “Sino ba nagsabi sa’yo na gawin mo ‘yan?” I
said, coldly.

“I don’t want to be cured.”

“Mikaela...”

“Ai...”

Magkasabay silang nagsalita. “Can’t you just accept it?!” my jaw tightened. “Ayoko
na. Ayokong

nakikita kayong ganyan. Ayokong nakikita kayong nahihirapan. Ayoko na!”

“Mikaela, stop it!” Mikael hissed.

“Why would I, Mikael? Totoo naman e. Bakit niyo pinipilit pagalingin ako? What if
there’s someone

out there who needs it more than I do?”

“Just accept the fucking heart because I can’t just accept that I’ll lose you at
wala akong magawa!”

“Kerko...” Lance tried to stop him. Nag-iwas ng tingin si Mikael. “Can you leave
us, Saavedra?”

“Yeah... Alam kong alam mo ang dapat gawin,” he replied. “Mika... please, fight for
us.” Lumabas

siya ng kwarto at naiwan kaming dalawa ni Mikael sa loob. Walang kumikibo sa aming
dalawa.

Nakatayo lang siya sa may bintana at nakatingin sa labas habang naka-upo ako.
“I never allowed anyone to mess with my head before, Mika. Ikaw lang.”

“Then it’ll be better if I just leave, right?”

“No. It’ll never be the same again kung mawawala ka. Ikaw lang ‘yung babaeng
hinayaang kong

guluhin ‘yung buhay ko. Ikaw lang ‘yung babaeng hinayaan kong tumabi sa akin sa
pagtulog.

‘Yung babaeng pinagbigyan ko ng susi ng bahay ko. ‘Yung babaeng dinala ko sa

special places

ko. Ikaw lang ‘yung babaeng gusto kong makasama, Mika.”

“You’re making it harder for me, Mikael.” Tears start falling. “Alam mong mahal na
mahal kita,

diba? Pero alam ko ‘din na nagiging pabigat ako sa lahat. Ayoko na. All my life, I
was a burden to

everyone. Kay Mommy, Daddy, Kuya Thunder and Hunter. Laging ako nalang ang iniisip
nila. This

time, ayoko na silang mapagod. Tama na...”

“I’m here for you. Hindi ka naging pabigat sa akin. Never.” Naglakad siya palapit
sa akin. “Mikaela,

please? Do the operation.” Pinunasan niya ang luha ko. “Do it for me, Ai.”

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya. “I love you, Mikael...”

“Mika...”

“Ayokong nahihirapan ka...” I nodded. “I’ll do it. Just promise me one thing.”
“What is it?”

“You’ll stay with me, forever.”

“Forever to eternity, Ai.” He pulled me closer to him and embraced me tighter.

I’ll do it. I want to be with them. I want to stay with him...

--------------
“Kuya...” halos walang boses na lumabas sa akin. Nakita kong nakasandal sa upuan si
Kuya

Thunder at nakapikit. Ilang beses na akong nagigising at nakikita ko siyang

natutulog sa tabi ko.

Kung hindi siya, si Kuya Hunter naman.

“Kuya...” I tried to talk loudly pero mas malakas lang ng konti kaysa kanina ang
boses ko.

Marahang gumalaw ang mukha niya. “Mika... okay ka lang?” napatuwid siya ng upon g
makita

akong gising. “Yeah,” I nodded. “Where’s Mikael?” I asked him again for the nth
time. One week

na ang nakalipas since the operation. I haven’t seen him since the day of the
operation. Lagi

nilang sinasabi na kaka-alis lang nito kapag nagigising ako. I missed him.
Pinapakiramdaman ko

ang sarili ko kung magbabago ba ang nararamdaman ko dahil bagong puso ang meron
ako. Pero

hindi. I love him. Iba man ang puso ko o hindi.

“Ha? Uh... Uhm...”

“Where is he?” bahagya akong umupo at tinulungan naman ako ni Kuya na makaupo. “May

meeting daw siya ngayon e. Babalik nalang daw siya mamaya.”

“Na naman? Kuya, one week ko nang hindi nakikita si Mikael. Where is he? Can I
borrow your

phone?”

“Miki, you need to rest, okay? I’ll call him later at sasabihin kong hinahanap mo
siya.”

Something’s not right. Where is he? Nasaan ba si Mikael?

“Do you want something? Magpapabili ako kay Hunter. He’s on his way.”

“I want to see Mikael.”

“Mikaela...”

“Nothing.” I looked at my hand. Suot ko ‘yung bracelet na binili namin ni Mikael

nung ‘nagpakasal’

kaming dalawa. Where are you, my other half?

Sumandal nalang ako sa headrest ng kama ko at hindi kumibo. Hihintayin ko nalang

siyang

dumating. Sabi nila kasi, every morning, nandito siya e. Tanghali na kasi ako
nagigising dahil

every medaling-araw, gising ako. Kinakailangan pa nilang painumin ako ng gamot para
makatulog

ako.

“Hey, brat. How are you?” lumapit sa akin si Kuya Hunter ng makapasok na siya at
ginulo ang

buhok ko. “Stop it,” saway ko sakanya. “Have you seen Mikael, Kuya?” tanong ko
dito. “Ha?”

napalingon siya kay Kuya Thunder. I looked at him, too. Para silang nag-uusap sa
mata.

“Kuya?” untag ko kay Kuya Hunter.

“Ah, yeah. I saw him earlier. You were sleeping that time, brat. Hindi ka na niya
ginising.”

I sighed. Fine, if I have to stay awake hanggang bukas ng umaga makita lang siya,
gagawin ko. I

missed him, so much.

“Lalabas muna ako. Hunter, take charge.” Tumayo si Kuya Thunder at tinapik si Kuya
Hunter.

Umupo naman sa tabi ko si Kuya Hunter.

“What do you want to do?” tanong niya sa akin. “I want to call Mikael.”

“Except that, baby.”

“Kuya...” I frowned.
“Mikaela... what if, what if makipag-break ka na kay Kerko. What do you think?”
tanong niya sa

akin.

“Then sana hindi nalang ako nagpa-opera kung makikipaghiwalay lang din pala ako.” I
rolled my

eyes. “I’m not going to leave him, Kuya. I know you hate him but I love him, okay?
Mahal na mahal

ko ‘yun.”

“Sometimes, love’s not enough, Mikaela.”

“Because you don’t believe that love exist, Kuya.”

“I don’t believe that people will go gaga over someone.”

“Have you been in love, Kuya?” Seriously, wala naman akong alam sa nararamdaman
niya e. I

know Kuya Thunder loved Ate Storm before... pero si Kuya Hunter? Hindi ko alam.
Wala akong

alam.

“Love is a strong feeling, Mika. I like someone but that’s not enough to be in love
with her.”

“I love Mikael...” I told him. “Even though he pushed me many times before, I still
love him. I’m in

love with him and I will never love anyone else like I loved him.”

“You’re too young for that, Mika. Too young.”

“Age’s not important in love. When you’re in love, you’re in love. Numbers wasn’t a
factor to

consider.”

“Naoperahan ka lang, ang dami mo ng alam. Matulog ka na nga lang. Ayaw mo namang
kumain

e.”

“Uubusin mo na naman ‘yung dala mong pagkain? Ang takaw mo talaga.” I rolled my
eyes

heavenward.

“Matulog ka na ng matulog. Malapit ka na daw i-discharge. Sulitin mo naman ang

ibabayad ni

Thunder dito.”
Umupo siya sa may sofa at inopen ang tv bago ipatong ang paa sa may maliit na
lamesa. Who

would’ve though we’ll have that kind of conversation?

Si Mikael kaya... nasaan na?

------------

Generous ako. MAY ISA PA ULIT!

=================

Chapter 31

Walang tulugan for me. Wala pa akong assignment. Akalain mong ang hirap
magresearch? -.-

Buset!

K. Daldal ko. Here it goes.

Click the video on the side. Wala lang pinakikinggan ko lang while making this
chap. :D

------------

“Come on, Lance, samahan mo na ako!” kanina ko pa siya pinipilit na samahan ako kay
Mikael. I

haven’t seen him for a month. I tried to call him but he wasn’t answering any of my
calls. Simula

ng makalabas ako sa hospital 2 weeks ago, I haven’t heard anything from him. I’m
starting to get

pissed pero pilit ko ding iniisip na baka busy lang talaga siya.

“Mika, can we just stay here? Mas masarap manuod ng movie...” sumandal siya at
kinuha ang

popcorn sa may lamesa. Nandito kami ngayon sa AVR room namin sa bahay. Hindi ako

masyadong lumalabas ng bahay simula ng makauwi ako ng bahay mula sa ospital.

“Come on, Lance, please? Samahan mo na ako.” I tugged his arm. “One month ko na
siyang hindi

nakikita. Namimiss ko na siya, okay?”

“Call him.”

“Ginawa ko na. Hindi niya sinasagot.”

“Baka busy. Alam mo namang hindi pwedeng istorbohin ‘yun kapag may trabaho diba?”

“Lance, hindi naman ako kung sino lang kaya pwede ko siyang makausap. And besides,
I haven’t

seen him since the day of my operation. Samahan mo na kasi ako!”

“Ayoko.”

“Napaka mo talaga!” humalukipkip nalang ako at sumandal. He’s watching Breaking

Dawn.

Seriously? Kailan pa nahilig si Lance sa vampires?

“Ang hot ni Jacob, in fairness.” I commented.

“Hindi din. Mas hot si Edward.”

“Hindi kaya. Mas hot si Jacob!” totoo naman kasi e. Oo, sige given, gwapo si Robert
Pattinson,

pero ang abs ni Taylor Lautner, hello! Sarap titigan pababa sa...

“Edward pa din ako. Kaya kay Edward ka nalang.”

“Jacob nga ako! Tumigil ka. If I was in Bella’s shoes, I’ll choose Jacob. Not
because of his 6 pack

abs, pero I can see his love for her. He’s willing to do everything for her. He’s
willing to sacrifice for
her and he never left her side kahit alam niyang wala siyang chance.”

“Then let me be your Jacob, Mika. I will never leave you and I will love you
forever.”

“Lance...” I looked at him. Isang tao lang ang mahal ko. At konti nalang,
magtatampo na ako sa

taong ‘yun.

“I know you’re not yet ready, but I’m willing to wait for you, Mikaela. Even if it
takes forever.”

Hindi ako nagsalita. I just stared at him and looked away after. Si Mikael ang
gusto ko. Si Mikael

lang.
Nagpaalam akong may kukunin lang sa labas kaya iniwan ko muna si Lance sa loob ng
AVR. I

saw my Porsche’s key kaya lumabas ako ng bahay. Kaya ko naman na magdrive ng maayos
dahil

‘yun ang ginagawa ko these past few days. Nagpapaturo akong magdrive kay Lance.

Nagpunta ako sa bahay ni Mikael. Hindi na ako nagtangka sa studio niya dahil
mahahassle lang

ako. Dumiretso nalang ako dito. Kinuha ko ang susi ng bahay niya mula sa bulsa ko
para

makapasok sa loob pero nagulat ako ng hindi bumukas ‘yung pinto. Nagpalit siya ng
lock? O

lumipat siya ng bahay? Bakit naman niya gagawin pareho, diba?

Umupo nalang ako sa labas ng gate niya at hinintay siya. It was 5 in the afternoon.
Maya-maya

lang, andito na siguro siya. I fished my phone from my pocket and dialed his number
again. Puro

ring lang. “Ganun ka ba ka-busy?” I frowned. Ang tagal na nating hindi nag-uusap o
kaya

nagkikita. Ano ba naman ang sagutin mo ang tawag ko, Mikael?

I stayed there for another hour. Medyo dumidilim na at lumalamig na din. Tinignan
ko ‘yung phone

ko pero lowbatt na ‘yung cellphone ko. “Mikael... asan ka na ba?”

I hugged myself as I felt the cold breeze of the night. 7 pm na. wala pa din siya.
Baka naman

nasama pa ni Dale sa kung saan ‘yun? Kainis naman o.

Rain starts pouring kaya pumasok muna ako sa sasakyan ko. Dito ko nalang siya
hihintayin.

Malamang, hinahanap na din ako nila Lance.

It was almost 10 pm ng may makita akong sasakyan na palapit. “Mikael?” inaninag ko

ang

sasakyan. It was his black Ferrari. Lumabas ako ng sasakyan, not minding the heavy
rain.

Huminto ang sasakyan niya sa tapat ng sasakyan ko. Nakakasilaw ‘yung ilaw galing sa
headlight
ng sasakyan niya.

“Mikael...” I called him. Namatay ang ilaw ng sasakyan niya. Maya-maya, bumukas
ang pinto ng

sasakyan niya. “What are you doing here?” he asked me, coldly. I wasn’t expecting
that. He’s

wearing a black shirt. Ilaw lang ng street light ang tanging liwanag na tumatanglaw
sa aming

dalawa.

“I missed you,” lumapit ako sakanya at niyakap siya ng mahigpit. I know I’m
trembling dahil

nilalamig na ako pero wala akong pakialam. I missed him. I missed him so damn much.

Nakatayo lang siya at hindi kumikilos. Patuloy ang pagbuhos ng ulan kaya naman
basang-basa na

kaming dalawa. “Where have you been? Bakit ang tagal mong hindi nagparamdam? Okay
ka lang

ba?” sunod-sunod kong tanong sakanya. Hinawakan ko ang pisngi niya at niyakap siya
ulit. “Miss

na miss na kita, Mikael.”

I heard him sighed heavily. “Umuwi ka na, Mikaela.”

“What?” lumayo ako sakanya. “I just saw you, pinapauwi mo na ako?”

“Just go home.” Naglakad siya at nilagpasan ako.

“What’s wrong with you? Ano bang problema mo? I came here to see you. Kasi konti
nalang

magtatampo na ako sa’yo. Hindi mo ako dinadalaw. Tuwing nandun ka, tulog ako. Hindi
mo ako

ginigising. I missed you, Mikael. Gusto kitang makita. Gusto kitang—“

“Hindi ako dumadalaw sa’yo.”

“What?” kumunot ang noo ko. “Kuya Thunder told me that—“

“Well, he’s lying. Right after you fell asleep before your operation, umalis na
ako.”

“Bakit?”

“Bakit ako magtatagal ‘dun? Sayang lang ang oras ko.”

“Mikael, what are you talking about? I can’t understand you.”

“Paano mo ako maiintindihan, eh noob ka nga.” Tumalikod siya sa akin. “Umuwi ka na,
Mikaela.”

“I missed you...” I whispered.

“Do I have to say I missed you, too?” humarap siya sa akin. “Umalis ka na.”

“Mikael, ano bang problema mo? May nagawa ba ako?” hinawakan ko ang kamay niya.
“Tell me

what’s wrong.”
“Umalis ka na, Mikaela. Hindi mo ba ako naiintindihan?!” he hissed.

“Hindi ko naiintindihan kung bakit ka nagkakaganyan! Hindi ko alam kung bakit...

okay naman

tayo, diba? Pero bakit ngayon... akala ko kahit papaano, mahal mo ako. Na kahit
papaano,

importante ako sa’yo. Pero ngayon...”

“Hindi mo naiintindihan? Sige, sasabihin ko sa’yo. I will never love you. Never.
Hindi kita kayang

mahalin, naiintindihan mo?”

Parang may isang matalim na bagay ang biglang nakasugat sa puso ko sa sinabi niya.
“No...”

“Yes, Mika. Sa tingin mo ba talaga mamahalin kita? Ikaw? Look at yourself! Sino ka
ba? Isa ka

lang namang brat na walang alam gawin sa buhay kundi magpasarap diba? Isa ka lang
namang

clumsy na babae na pabigat sa lahat! Mamahalin kita? Bakit? You don’t even know how
to cook,

you don’t even know how to drive and for God’s sake, ni hindi mo nga kayang
magtimpla ng

matinong kape! Sa tingin mo, bakit kita magugustuhan?!”

“Mikael...”

“You’re nothing compared to Stephanie. You want to know a little secret? I lied to
you when I told

you I was never in love with her. Mahal ko pa din siya. Mahal na mahal. Si
Stephanie lang ang

babaeng mamahalin ko at walang wala ka sakanya.”

“Stop it...” I sobbed. “Hindi totoo ‘yan...” I shook my head pero hinawakan niya
ang magkabilang

balikat ko.

“You want to know the truth right, sinasabi ko sa’yo ngayon. Hindi kita mahal,
Mikaela. Hindi kita

pinaasa. Nag-assume ka lang! Assuming, desperate, clumsy, brat and noob. That’s
what you are.”

“Nagsisinungaling ka lang!” I cover my ears with my hand. “Hindi ako naniniwala

sa’yo.”

“Ang tagal ko nang nagtitiis sa’yo. And now, I’m finally free! Kaya hindi kita
dinadalaw. Sino ka ba

para pag-aksayahan ko ng oras ko? You’re nothing to me.”

“Mikael...”

“Stop calling me Mikael! Naiirita ako sa’yo. Naaasar ako sa’yo! I don’t want to see
you again so

please, Mikaela, umalis ka na.”

“Mahal na mahal kita... sabihin mong nagsisinungaling ka lang...”

Hindi siya tumitingin sa akin. “Hindi kita mahal at hindi kita mamahalin. Kung
magkita man tayo, I’ll

pretend like I don’t know you. Please, do the same.”

“Mikael...” niyakap ko siya mula sa likod. “Sabihin mong nagsisinungaling ka
lang... bawiin mo

lahat ng sinabi mo...” gumagaralgal ang boses ko.

“Let me go, Mikaela. This is how our story ends.” Hinawakan niya ang kamay kong
nakayakap

sakanya at tinanggal ito sa pagkakayakap sakanya.

“Take care of yourself, Mikaela. Go home.”

“Mikael...”

Pumasok siya sa loob ng bahay niya at iniwan ako sa labas. Mikael...

Anong nangyayari? Bakit ganito? Bakit bigla nalang niya akong iiwan?

Nakatayo lang ako sa labas ng bahay niya habang patuloy ang pag-ulan.
Nagsisinungaling lang

siya e. Alam ko nagsisinungaling lang siya.

“I’ll wait for you here, Mikael. Alam ko lalabas ka. Hindi mo ako matitiis. Just
like the old times.”

Nanginginig na ako sa lamig. Few minutes passed pero walang Mikael na lumalabas.
“Lalabas ka.

I know that...”
Maya-maya, nakarinig ako ng busina ng isang sasakyan. I looked at it. Lumabas ang
isang lalaki.

“Mika?” lumapit siya sa akin. May dala siyang payong.

“Lance?” Kumunot ang noo ko. Lumapit siya sa akin at pinayungan ako. “Umuwi na
tayo.” Inaya

niya ako. “No... si Mikael. I need to talk to him.” Umiling ako.

“Mika...”

“Si Mikael, Lance. Kailangan ko pa siyang makausap.” Patuloy lang din sa pagtulo
ang luha ko.

“What happened, Mika?” hinawakan niya ang pisngi ko.

“He’s breaking up with me. Hindi ko kaya, Lance... I can’t. Mahal ko siya. Mahal na
mahal...”

Hinila ako ni Lance at niyakap ng mahigpit. “I’m here for you, Mika. I told you,
I’ll never leave you.

Never.”

------------

Hindi ko alam kung nakakaiyak =( Ang hirap magdrama kapag may kasama ka. Shemai.
Kbye.
=================

Chapter 32

New account for Mika and Kerko. Reported din si Thunder at Cupid. Ge lang.

Click the video on the side. Ewan ko. ‘Yan ‘yung pinakikinggan ko while making this
one. Medyo

mas dama :D

-----------------

It has been a month since he broke up with me. One month. One f-ucking month.
I tried my best to talk to him again. Nagpupunta ako sa bahay niya, hinihintay kong
maka-uwi siya.

Sa kotse ko na ako natutulog para lang makita ko siya. Maabutan ko siya at maka-
usap ko siya.

Pero laging hindi ko siya naaabutan. Laging nakakatulog ako at nagigising na naka-
uwi na siya

and it hurts to see na wala siyang pakialam sa akin.

Kung noon ang sitwasyon at makikita niya ako sa loob ng kotse kong natutulog dahil
sapaghihintay sakanya, he’ll berate me forever. And the thought na nag-drive ako,
for sure,

magagalit siya sa akin. Sasabihin na naman niya, “Ang noob mo talaga! How many
times do I

have to tell you na hindi ka nga pwedeng magdrive kasi hindi mo kaya! Kawawa ‘yung

mababangga mo. Mag-isip ka nga!”

Ganun naman siya lagi e. Nagagalit kapag may nagagawa akong katangahan. Kapag
nagiging

clumsy ako. Kapag nasasaktan ko ang sarili ko.

“I don’t share what’s mine, Mikaela. And you are mine.”

I closed my eyes as our memories keeps on playing on my mind. Why do we have to end
this

way? Lumaban ako. Kahit natatakot ako, lumaban ako para makasama siya. Pero bakit
ganun

lang kadaling bitawan ako? Bakit ganun lang kadaling iwan ako? Bakit ganun lang
kadali

sakanyang saktan ako?

“Wala namang siya at ikaw. Ang meron lang ikaw at ako.”

Pero bakit ako nalang ang meron ngayon. You left me. Iniwan mo ako. The moment I
opened my

eyes. Siya ang unang hinanap ko. Siya ang unang gusto kong makita only to find out
he wasn’t

there to see if I’m okay or not. Sabi niya hindi siya nagpunta sa hospital. Ayokong
maniwala. Kilala

ko siya e. Kahit gaano pa kamanhid si Mikael, alam kong importante ako sakanya.
Alam kong
kahit papaano, may special part na ako sa puso niya.

My hand’s trembling as I opened the door to his office. Ang sabi sa akin ni Ate
Stephanie, nandito

daw siya. Masakit sa aking tanungin si Ate Steph ng tungkol kay Mikael pero wala
akong choice.

Wala akong ibang makaka-usap tungkol sakanya.

“You’re nothing compared to Stephanie. You want to know a little secret? I lied to
you when I told

you I was never in love with her. Mahal ko pa din siya. Mahal na mahal. Si
Stephanie lang ang

babaeng mamahalin ko at walang wala ka sakanya.”

That’s the thing I hate the most... being compared to someone. Alam ko naman e.
Alam na alam

kong walang-wala ako sakanya. Wala naman akong laban kay Ate Steph, alam ko ‘yun
noon pa

pero iba ako, iba siya and I don’t want to compete with her dahil alam kong siya
ang pipiliin ni

Mikael.
I saw him sitting on the couch at nakasandal ang ulo niya at nakapikit siya. I
don’t know if he’s

sleeping or what. I missed him. Gustong-gusto ko siyang yakapin. Gustong-gusto kong

maramdaman ulit ‘yung pakiramdam kapag niyayakap niya ako. Kapag hinahalikan niya
‘yung

buhok ko. ‘Yung noo ko, tapos sasabihin niya lagi na amoy strawberry na ako.
Namimiss ko na

siya.

I walked slowly towards him. Hindi ko alam kung nagdadahan-dahan ba ako para hindi
siya

magising o nagdadahan-dahan ako because I want the moment to freeze. Gusto ko lang
siyangtitigan. Gusto ko lang makita siya ulit.

Maybe naramdaman niyang may nakatingin sakanya kaya nagmulat siya ng tingin. My
heart was

pounding when he turned his profile to me. I can’t put a name sa emotion na dumaan
sa mata

niya. Isa lang ang sigurado ako, I heard him cuss when he saw me. Ganun ba siya
kagalit makita

ako.
“Anong ginagawa mo dito?” he asked me without even looking at me again. Tumayo siya
at

tumalikod sa akin.

“I wanted to talk to you...” basag ang tinig kong sabi. I saw him breathing
heavily. “Mikael...”

“Hindi ko alam kung tanga ka ba talaga o nagtatanga-tangahan ka e,” he said in

gritted teeth. “Ano

bang hindi malinaw sa’yo, Mikaela?” he looked at me, naka-kunot ang noo.

“Lahat...” I started crying. “Lahat, hindi malinaw sa akin, kasi hindi ko alam kung
bakit mo ako

iniwan. Hindi malinaw sa akin kung bakit kailangan mong magsinungaling para layuan
kita. Hindi

malinaw sa akin kung—“

“Damn it! Can’t you understand that I just don’t want you in my life? Ano bang
hindi malinaw

‘dun?” asik niya sa akin, he even looked at me sharply.

“Kasi hindi ako naniniwala!” I yelled. “Hindi ako naniniwala na magagawa mo sa akin
‘to kasi hindi

naman ikaw ‘yan e. Hindi ka ganyan!”

“Umalis ka na lang, hindi mo ba talaga pwedeng gawin ‘yun? Pinahihirapan mo lang

ang sarili

mo.”

“Mikael naman e,” hinawakan ko ang kamay niya. “Ayusin na natin ‘to, please?”
Hinawakan niya din ang kamay ko at tinitigan ito. He even looked at the bracelet
I’m wearing. Our

couple bracelet. Nag-angat siya ng tingin at tinitigan ako sa mga mata. For a
second I saw him

looked at me the way he looked at me before, pero mabilis din nawala ‘yun as he
closed his eyes

hard.

“Just go, Mika.”

“Mikael... ayoko.” I shook my head. Binitawan niya ako at tumalikod pero niyakap ko
lang siya ulit

mula sa likod. “Huwag mo akong ipagtabuyan, please? Mahal na mahal kita e.”

“Mika, don’t make this any harder for the both of us. Just walk away and forget
everything about

me.”
“I can’t. I can’t do that...” I hugged him tighter. “Beside you is the best place
for me. I belong to

you, Mikael...”

“I don’t love you.”

“I know that... but please, take me back again. Ikaw lang ang gusto ko. Ikaw ‘yung
mahal ko e.”

“No, Mikaela...” hinawakan niya ang kamay ko at pilit tinatanggal ‘yung

pagkakayakap ko sakanya

at humarap sa akin. “Remember what I told you? I will never love you. Hindi ko
kayang mahalin

ang isang tulad mo. Hindi kita kailangan sa buhay ko.”

 I shook my head. He’s doing it again. Hurting me again and again.

“Mikael...”

“Ayoko sa babaeng clingy. Ayoko sa babaeng konting bagay lang iiyakan na. Ayoko sa
babaeng

mahilig sa strawberry ‘cause I hate strawberries. Ayoko sa babaeng brat. Ayoko sa

babaeng

clumsy. In short, ayoko sa’yo, Mikaela.”

“Ganun mo ba kagustong mawala ako sa buhay mo?” I said, almost a whisper. I looked
at him and

he looked away. “I just want you to forget me.”

I looked down as my tears keeps on falling. “Sorry, Mikael. Sorry for being clingy,
for being

clumsy, for being such a crybaby. Sorry...” I said between sobbing.

I hugged him tighter... for the last time. It’ll be the last. I reached for his
face and kissed him lightly

on the lips. “I love you. I love you so much...” I whispered before letting him go.

I need to accept it. This is how Superman and Ai’s story ends. This is how Mikaela
and Mikael’sjourney ends. I turned my back on him and walked away. I am hurting and
broken but the only

person who can take the pain and fix me is the one who hurt me and I know, there
will never be an

us again and I’m just stuck in that illusion called us.

Goodbye, Mikael.
-----------------

“Mikaela, aalis ka na naman ba?” I heard my dad asked me nang pababa ako sa hagdan.
I looked

at him and shrugged. I ignored him and continue walking pero hinarangan ako ni Kuya
Hunter.

“Where do you think you’re going, Michelle?” he asked me.

“Why do you even care?” I asked him and arched a brow on him. He smirked. “Simply
because I’m

your brother.” I rolled my eyes. Nakita kong kasunod ko si Daddy na bumaba. Dad and
Hunter is

not a good combination. I need to go. Lalakad na sana ako ng higitin niya ang braso
ko. “Come

with me.”
“Ano ba, let me go!” I hissed. Pero hinila lang niya ako papunta sa dining room
kung saan andun

si Mommy at Kuya Thunder. Kasunod namin si Daddy.

“Good morning, hija,” bati sa akin ni Mommy. Hunter nudged me kaya naman lumapit
ako at

hinalikan siya sa pisngi. “Morning.”

“Anong itsura ‘yan, Mikaela?” tanong ni Kuya Thunder sa akin. “What’s wrong about
me?”

Kumunot ang noo ko.

“Everything about you is wrong.” My dad cuts in. I looked at him. I’m not
surprised, though. Ilang

beses na bang sinabi ni Kerko ang mga mali sa akin? Kung siya nga na hindi ko
kaano-ano,
nakita ‘yun, sila pa bang nakakasama ko araw-araw?

“Thanks for reminding that, Daddy.” I said and smiled sarcastically.

My mom handed me a tissue. Kumunot ang noo ko. Aanhin ko ‘to?

“Wipe your lips, darling. Masyadong mapula ang labi mo.”

I mocked a laugh. They’re not used na masyadong mapula ang lipstick ko. Pero anong
magagawa

ko? I want it this way, now.

Naglagay ako ng pagkain sa plato ko kahit ayoko namang kumain. Kahit papaano,
ayokong

bastusin at ayokong masaktan si Mommy kaya sumalo ako sakanila.

“Aalis ka na naman ba?” tanong ni Daddy. I nodded.

“Uuwi ka lang ng bahay para magpalit ng damit. Anon a bang nangyayari sa’yong bata
ka?” he

asked me again before sipping his coffee.

“I’m just doing what I want to do, Dad.”

“Is this about that guy?” tanong niya. Natigilan ako. It’s been a while since
someone spoke to me
about him. Hindi ako sumagot. I just looked at my food and played it using my fork.

“He’s a good man but he’s not good enough for you, Mika.” Hunter gave me a fleeting
look bago

sumubo ng kanin.

I faked a laugh. “Not good enough? Paano niyo nalaman? Did you even gave him a
chance na

makilala niyo siya?”

Walang sumagot sakanila. Si Kuya Thunder, tinignan lang ako. “No one really asked
my opinion

right? Walang umalam sa inyo kung nasasaktan ako o hindi.”

“Mikaela, stop it,” saway ni Kuya Thunder but I ignore him.

“Buhay nga ako, but honestly, I wished I just died. Sana hindi nalang ako
nagpaopera dahil ‘yung

sakit na nararamdaman ko, sobra-sobra na. Ang sakit na ‘yung mga taong mahal mo at

pinagkakatiwalaan mo, sila pa ang mananakit sa’yo. I’m through. I’m going out.”

Tumayo na ako at naririnig ko pa ang pagtawag nila sa akin. Nagmadali ako sa

paglalakad

hangga’t sa makarating ako sa sasakyan ko. Yes, kaya ko na talagang magdrive and I
do have a

license. I turned my phone off and started the engine and go to the place where I
belong now,where no one can hurt me and no one can ever push me away.

------------
Lance

“Do you know where Mikaela is?” Thunder walked in as soon as I opened the door.
Kagigising ko

lang dahil may tinapos akong photo shoot kaninang medaling araw and I haven’t slept
for 3 days

ng maayos.

“Wala ba siya sa bahay niyo?” I asked him.

“Magtatanong ba ako kung andun siya? Mag-isip ka nga!” he scoffed. “Alam mo ba kung
saan siya

pwedeng pumunta?”
“I have no idea but I can call her friends.” Pumasok ako sa kwarto ko at kinuha ang
cellphone ko. I

dialed Mikachu’s number first pero cannot be reached. “Damn it, Mika. Asan ka ba?”
I dialed

Cielo’s number. Naka-ilang ring bago siya sumagot.

“Edward?” sagot niya sa tawag ko.

“Is Mikaela with you?” I asked her. Nakatingin naman sa akin si Thunder. “Mika? No.
Tinatawagan

ko nga siya pero hindi ko siya macontact. May problema ba?” tanong niya.

Inagaw ni Thunder ang cellphone ko at kinausap si Cielo. “Cielo, this is Thunder.

Are you really

sure Mika’s not with you?” tanong niya.

“Damn it!” he hissed after a few second. “3 days na siyang hindi umuuwi and we
don’t have a f-

ucking any idea where she is.”

3 days? Saan pwedeng magpunta si Mika? Don’t tell me she’s with him?

Ibinalik ni Thunder ang cellphone ko. “Can you help me find her? She’s unstable at
the moment.

Nagrerebelde si Mikaela ngayon.”

I know that. The last time I saw her, hindi siya ‘yung Mikaela na nakikita ko dati.
She dyed her hair

and she’s making her lipstick darker. I know somehow, may kinalaman ang break-up
nila ni Kerko

dito.
“I will. May pupuntahan lang ako and I’ll asked him if he knows where she is.”

“Sige, thank you, Edward. Call me if you have any news, okay?” tinapik niya ang
balikat ko bago

umalis. Naligo ako agad at umalis ng condo ko. I know exactly where he is dahil may
photo shoot

kami mamayang hapon.

“Dale, where’s Kerko?” tanong ko sa lalaking naabutan kong naka-upo sa couch. “Nasa
loob, may

problema ba? Mamaya pa call time mo ah?” naka-kunot ang noo niya. I ignored him at
pumasok

ako sa loob ng studio ni Kerko.

“Anong ginagawa mo dito?” tanong niya ng makapasok ako. “Is Mikaela with you?”
“Mika? No. Bakit, may problema ba?” binitawan niya ang hawak niyang camera at
tumingin sa

akin. “May nangyari ba sakanya?”

“She’s missing. None of her friends know where she is so I’m guessing she’s with
you.”

“She’s not with me. I haven’t seen her for a while...”

I looked at him. Nakikita kong nag-aalala siya para kay Mikaela. He loves her.

“Why did you do that to her, Kerko? Alam mong masasaktan mo siya, diba?” tanong ko
na din
since nandito na ako.

“I don’t have to explain myself to you, Saavedra.” Bumalik ang emotionless look ni
Kerko.

“Yes you don’t, but still, I want to know why you’re doing that to her? Sinasaktan
mo si Mikaela.”

“Can you just leave and find her? And aren’t you thankful that I left her? Kasi may
chance ka na

dahil alam naman nating dalawa na kahit anong gawin mo habang kami pa ni Mikaela,
mananatili

ka lang na kaibigan niya. Now here’s your chance, Saavedra.”

“Yes, it’s my chance and you know what? I will never hurt her like the way you hurt
her. Kapag

nakita ko si Mika, ako na mismo ang maglalayo sakanya.”

Umalis na ako at nagsimulang tumawag sa mga kaibigan ko kung nakita ba nila si
Mika. Lahat

sila, walang alam. Bullshit!

It was almost 2 am at hindi ko pa din siya mahanap. I ditched the photo shoot. Si
Mikaela ang

importante. Wala nang iba.

“Damn it, Mika. Where are you?!” I called everyone, pero wala man lang nakakita
kahit isang

beses kay Mikaela.

My phone vibrated and I quickly opened the message. It was from an unknown number.
Mikaela’s staying at the Mayday hotel, room 2708.

Sino ‘to? Hindi na ako nag-abalang magtext o tawagan man lang ang nagtext sa akin.
Alam ko

malaking katangahan kung maniniwala ako pero it’s Mikaela we’re talking about here.

I used google map para mahanap ang hotel na sinabi sa text. Damn it. Paano naman
narating ni

Mika ‘to?

I parked my car at lumapit ako agad sa information desk.

“Miss, can I have a key to room 2078?” tanong ko sa babae ‘dun.

“Sorry sir, but we can’t give it to you. We keep our guest’s information private.”

Damn it!

“Look miss, she’s my wife and we had fight kaya siya nandito. Just give me the
key!”

“Sorry sir, pero—“

“What’s the problem here?” tanong ng isang babaeng lumapit sa amin. She’s familiar.

“Edward? What are you doing here?” tanong niya sa akin. She knows me? Great!

“Uh... I need to have a key to room 2078.” Pumayag ka, please!

“Ha? Bakit, kilala mo ba ang guest?” tanong niya sa akin. “Yes.” I nodded.

“Liza, give him the key. I know him.”

Yes! Buti naman.

“Thank you.” I smiled to him when she handed me the key.

Sumakay ako papunta sa elevator pero may isang babaeng pumasok. She’s wearing a
mini black

dress na halos lumabas na ang dibdib and she’s drunk. Natatakpan ng buhok niya ang
mukha

niya. Ano bang nangyari dito?

“Miss, are you okay?” I asked her ng sumandal siya sa pader ng elevator. Hindi niya
ako sinagot.

Nasa 4th floor pa lang kami. Sa 9th floor pa ang room ni Mika.
The girl, she looked familiar. Lahat ban g tao sa hotel na ‘to, familiar sa akin?
Tsk.

“Mikael...”

I froze as soon as I heard her voice. “Mikaela?” hinawakan ko ang bewang niya at
iniharap sa

akin.

“Mika?” it’s her! She’s different.

“Lance?” she whispered. Naghahalo ang amoy ng ininom niya at ang natural scent
niya. She

smiled at me and passed out.

I carried her and went to her room. Ihiniga ko siya sa may kama at tinanggal ang
suot niyang

sandals.

She’s really different. Never in my entire life nakita kong ganito ang suot ni
Mikaela. Halos ilabas

na niya lahat. She’s really hurting.

“Hmmm... Mikael...”

She loves him. It hurts to see she’s ruining her life because of him.
Let me be your savior, Mika. I will never leave you.

I watched her sleep. She’s talking. Calling him again and again at hindi lang isang
beses ko siyang

nakitang umiiyak.

It was almost 2 in the afternoon ng magising siya. I ordered something for her to
eat. Nagpadala

din ako ng coffee, and some strawberry flavored desserts para sumaya siya.

“What are you doing here?” her voice was husky and it’s sexy as hell.
“What are you doing here, Mika. Seriously?”

“Paano mo nalamang kung nasaan ako?” she asked me. Tumayo siya pero bigla siyang
napaupo

dahil sa sobrang hilo.

“What’s that?” she asked me ng makita niya ang nasa lamesa. “It’s for you,” kinuha
ko ‘yung tray

at inilagay sa lamesa sa gilid ng kama niya.

Tinignan niya lang ‘yun. Hindi ganung reaction ang ineexpect ko from her. I was
expecting “Oh my

gosh, strawberry! Thank you, Lance!”

“Umalis ka na, Lance.”

“Why? Why are you doing this to yourself, Mikaela?”

“Why do you even care?!” she hissed. “Kung siya nga, walang pakialam sa akin, bakit
mo ako

pinapakelaman?!”

“I care about you.” Umupo ako sa tabi niya at hinawakan ang kamay niya. “I love
you, Mikaela.”

“Umalis ka na.”
“Mikaela...”

“Lance, I want to be alone!” tumayo siya pero sinundan ko siya at niyakap. “I’m
here. You don’t

have to be alone. I’m always here...”

Hindi siya kumibo pero naramdaman ko ang pag-yugyog ng balikat niya ang mahinang
hikbi.

“Mika, it’s okay.”

“Lance, ang sakit. Ang sakit-sakit!”

I hugged her tightly and hoping that it’s enough to ease the pain she’s feeling.

“Mahal na mahal ko siya. Kaya ang sakit-sakit,” she continue crying.

“I know, Mika. I know...” I cupped her face and looked into her eyes. Tears keeps
on falling from

her eyes.

“Take me away, Lance. Ayoko na dito. Ayoko na...”

I wiped her tears away. “I will, Mika. I will.”

Niyakap ko siya ng mahigpit and this time, I will never let her go. Not anymore.

------------

Mahaba diba? Diba? Diba?

Next week na kasunod. Defense na namin sa thesis. Wish me luck! ^_^

Love love! <3 <3 <3

=================
Chapter 33

Vote. Comment. Fan. Iyak :P Hahahaha

---------------

“Everything’s okay, Lance. Ayos na ang gamit ko.” Lumapit ako sakanya at iniabot
ang passport

ko. “Ikaw na humawak.”

He looked at my hand. “Are you sure about this, Mika?” I nodded. “Just take it.”
Reluctantly, inabot

niya ang passport ko. Mamayang madaling araw ang flight namin papuntang Italy. I
agreed tocome with him. Gusto kong lumayo. Gusto ko siyang makalimutan kahit alam
kong

napakaimposible nun. Kahit alam kong hindi ko kaya.

Hinawakan ni Lance ang kamay ko at hinila ako para yakapin. “It’s okay to cry,
Mika. Don’t keep it

to yourself. I’m here for you,” he whispered.

I closed my eyes. Ayoko na umiyak. Ayoko na kasi alam ko kapag umiyak ako,
magmumukha lang

akong mahina. Magmumukha lang akong babaeng pabigat at kinakailangan alagaan. Ayoko
na

maging ‘yung dating Mikaela.

“I’m fine,” I murmur. “I’m fine.” I said in a louder voice. I’m trying to convince
everyone to believe

that I’m fine. Lahat ng nagtanong sa akin kung okay lang ako, halos recorded na ang
nasasagot

kong “Of course, I’m fine.” Okay lang naman kasi talaga. Masakit... sobrang sakit
pero okay lang.

Niloloko ko lang naman ang lahat... pati ang sarili ko.

“You’re a strong girl, Mikaela. You’ll get through this.” Hinawakan niya ang
magkabilang pisngi ko.

“Ikaw pa ba? Nagawa mo nga ang operation, ano pa ba ang pagmomove-on, diba?” he
smiled to

me. I nodded. Madali lang naman kasing sabihin na madaling magmove-on. Pero
nakakamatay

gawin.

“4 am pa naman ang flight natin, may pupuntahan tayo mamaya.”

“Where?” I asked him. Saan na naman kaya ako dadalhin ng lalaking ‘to?

“Basta,” he winked at me. I shrugged. Bahala na. Last day ko na din naman dito sa
Pilipinas e.

Might as well, enjoy this day.

“Michelle?” bumukas ang pinto ng kwarto ko at sumilip si Kuya Hunter. “What?” I
asked him.

“Ang sungit mo talaga, taba.” He grins. I rolled my eyes. “Kung mang-aasar ka lang,
go away.

Wala akong oras.”

“Pasalamat ka, medyo maganda ka.” Pumasok na siya at umupo sa kama matapos batiin
si

Lance. “Kain tayo?” aya niya sa akin. “Takaw.”

Lumabas naman muna si Lance para ilagay sa kotse niya ang ibang gamit ko.

“Come on, I’ll treat you. Tutal nabiktima ka ng forever e.”

Binato ko siya ng unan. “Can you please shut up?” I said harshly. Nakakainis
talaga.

“I’m just kidding,” he shrugged. “Kapag napatay namin si Kerko, walang sisihan,
okay?”

Tinitigan ko siya ng masama. Natawa naman siya. “Kaya hindi ako naniniwala sa love
e. Nasaktan

ka na mahal mo pa din? Ganyan ka ba katanga? Dela Cruz ka, Michelle. Wala sa

bukabolaryo

natin ang naghahabol.”

“Whatever.”
“May strawberry cake sa baba, gusto mo?” pang-aasar niya pa din. I sighed harshly.
“Umalis ka

na nga lang!”

“Sayang kaya ‘yun. Diba you love strawberry so so much?” he grinned. “I hate you so
so much!”

“And I love you, too.” Hinila niya ako at niyakap. “I’ll miss you, brat. Ingat ka
‘dun ha? Tanga ka pa

naman.”

I punched him softly. “Nakakainis ka talaga.”

“The pain will soon be gone, kaya mo ‘yan...”

Nag-iinit ang sulok ng mata ko dahil sa sinabi niya. I don’t know pero kahit
papaano gumagaan

ang pakiramdam ko dahil sa mga sinasabi nila.

“Thank you, kuya...” Ipinikit-pikit ko ang mata ko para hindi tuluyang tumulo ang
luha ko. Ayoko na

maging pabigat sa kahit na sino.

------------

“Ano ‘to, Lance?” tanong ko sakanya ng makababa kami ng sasakyan. Ang daming tao
tapos may

parang kumakanta sa isang stage. Concert.

“Someone invited me here, kaya sinama kita.”

“Sino naman ‘yang someone na ‘yan?” Naglakad kami papunta sa crowd. Mostly, teens
ang mga

tao dito. Hindi ko alam kung anong band ang nasa stage pero mukha namang sikat sila
dahil ang

daming sumasabay sakanila.

“Selos ka naman agad. Ikaw lang, Mika.” Inakbayan naman niya ako.

“Ang praning mo. Hindi ako nagseselos.” I shrugged his hands off.
It was 8 in the evening at buhay na buhay ang tao dito. Siguro kung si Mikael ang
kasama ko dito,

nasa parking lot pa lang kami, umalis na kami. Ayaw kasi nun ng maingay.

“Bibili lang ako ng drinks, stay here, okay? Huwag kang makikipag-usap sa ibang
lalaki, sasapakin

ko ‘yun.”

“Baliw.”

Naglakad palayo si Lance, I texted him na nasa may bench ako. Iniwan niya kasi ako
sa may

bandang maraming tao. Nahihirapan akong huminga. Wala namang maupuan dahil may mga

naka-upo kaya sa may gilid nalang ako ng gutter umupo.

Lalaki ‘yung kumakanta sa may stage. Halos hindi ko na makita ‘yung itsura niya
dahil medyo

malayo na ang napuwestuhan ko. Acoustic ‘yung kinakanta niya at lahat naman ng
magboyfriend

sa area, halatang kinikilig. Tss. Magbbreak din kayo!

I dialed Lance’s number. Baka hindi niya ako mahanap e. Paranoid din minsan ‘yun.
Nakaka-ilang

ring na pero hindi niya ako sinasagot.

I just looked at the crowd and try to listen to the music. Bago ‘yung kanta. I
mean, magsisimula pa

lang dahil pa-intro pa lang.

(Click video on the side.)

~Ilang ulit ng nasaktan

Ang pusong ito sa iyo

Subalit di ko magawang tuluyang umiwas sa’yo

Ngunit bakit tuwing ika’y nakikita ay naaalala ating nakaraan

Di ko kayang iwanan ka

Bakit ba kahit na ako’y nasasaktan~

Natigilan ako ng marinig ko ang kanta. What’s this? Bakit ganyan ‘yan?

His memories flashes back to my mind in just a nanosecond. Naalala ko ang mukha
niya. Ang
mga ngiti niya. ‘Yung boses niya. ‘Yung pagtawa niya... lahat ng tungkol sakanya.

“Mikael...”

~Di ko kayang mag-isa kung wala ka

Kay hirap isiping ika’y hindi na sa’kin

Kasalanan ko ba kung ika’y mahal pa

Kahit sarili’y pilitin

Di ka pa kayang limutin, mahal~

Nahihirapan na akong magpanggap na okay lang ako. Na kaya ko naman na wala ka...
pero

Mikael... I want you back. Despite everything you said, mahal na mahal pa din kita.
Ang tanga-

tanga ko kasi hindi kita makalimutan e. Ang tanga-tanga ko kasi ikaw pa din ‘yung
gusto ko.

I thought it was you and me against the world. Naniwala lang pala ako sa sarili
kong ilusyon.

Naniwala akong merong tayo. Naniwala ako sa’yo.

~Pilit kong kinakalimutan

Ngunit hindi ko makaya

Limutin nang tapat ang pagibig mo

Ikaw pa rin ang hanap ko

Sana’y maalala mo ating nakaraan

Maibabalik pa ba ating pinagsamahan

Bakit iniwan mo akong nag-iisa

Sanay magbalik ka na dahil hindi ko kaya~

I covered my face with my hand. Lahat ng sakit nang nararamdaman ko, mas nagiging
masakit

ngayon dahil alam ko kahit anong gawin ko, wala ka na. Kahit ilang libong beses
akong umiyak,

wala kang pakialam. Hindi mo ako minahal.

I thought kahit na hindi masyadong matagal ang pinagsamahan natin, magiging

importante ako

sa’yo... naging pabigat lang ako. Naging sakit sa ulo. Naging isang malaking
panggulo sa buhay

mo.
Pinilit kong hindi ipakita sa lahat na umiiyak ako. Ayoko na kaawaan pa nila ako.
Awang-awa na

ako sa sarili ko, ayokong makaramdam pa ‘nun mula sa ibang tao. Nasasaktan ako ng
sobra pero

walang makatulong sa akin.

“Mikael...” I sobbed. “Namimiss na kita... namimiss na kita ng sobra...”

~Di ko kayang mag-isa kung wala ka

Kay hirap isiping ika’y hindi na sa’kin

Kasalanan ko ba kung ika’y mahal pa

Kahit sarili’y pilitin

Di ka pa kayang limutin, mahal~

Last na ‘to. I will never, cry for you again, Mikael. Just for tonight, lahat ng
sakit, lahat ng hinanakit,

lahat ng pagmamahal, bibitawan ko na. Magmomove-on ako kahit na hindi ko alam kung
saan ako

magsisimula. Kakalimutan kita... kahit mahirap, alam ko, kailangan.

~Di ko kayang mag-isa kung wala ka

Kay hirap isiping ika’y hindi na sa’kin

Kasalanan ko ba kung ika’y mahal pa

Kahit sarili’y pilitin

Di ka pa kayang limutin, mahal

Di ka pa kayang limutin, mahal~

“I love you, Mikael.” Hinubad ko ‘yung necklace na binigay niya sa akin before,
‘yung may stars na

may diamond.

“I’m letting you go. All the memories, all the pain, all the heartaches. I’m still
hoping you’ll be

happy. Hindi ko nagawa ‘yun for you. Kakalimutan na kita.” I throw the necklace
away. Kung may

makakakita man ‘dun, sana maging masaya siya. Kasi hindi para sa akin ‘yung
happiness nun.

Tumayo na ako at naglakad papunta sa kotse ni Lance. I texted him na nandito ako.

“Ate...” may isang batang lumapit sa akin. Pinunasan ko naman ang luha ko sa
pisngi. “Bakit?” I

asked her, my voice was hoarsely at nananakit na din ang ulo ko.

“May nagpapabigay po...” iniabot niya sa akin ‘yung panyo... “Sino?” kumunot ang
noo ko.

“Ayaw niya po sabihin kung sino siya pero sabi niya po sabihin ko sa’yo na ingatan
mo daw po lagi

ang sarili mo.” Matapos magsalita nung bata, tumakbo siya palayo sa akin.

“What is she talking about?” naguguluhan kong tanong sa imaginary friend ko—my
ineer self.

Tinignan ko ‘yung panyong iniabot niya sa akin.

Hindi ko napigilang mapahagulgol ng makita ko ‘yung nakaburda sa gilid ng panyo.

It was a strawberry printed handkerchief and in the corner of it, there are two
words embroided on

it.

Superman’s Ai.

-----------
Dadalawin ng Mama ko ang hindi umiyak! -.- HAHAHAHAHA. I’ll edit this one later.

=================

Chapter 34

Tatawid muna ng kwento si Stephanie. Walang magulo! Hahahahaha. Ayaw ni Mika mag-
POV. Si

Kerko, sa dulo na daw. Pero #KerkoMims na talaga :P Hahahaha.

Watch the video on the side. Gawa po ni Zeke (Hunter’s Op).

-------------

Stephanie
“Okay ka lang?” inilapag ko sa harap ni Kerko ‘yung inorder niyang cappuccino at
‘yung strawberry

cake. He nodded. “Kerko, you can talk to me.”

“Wala namang dapat pag-usapan diba?” he smiled pero hindi umabot sa mata niya ‘yung
ngiti

niya. He’s obviously hurting and I don’t know kung bakit kailangan niyang gawin
‘to. Hindi ko siya

naiintindihan.

“You’re hurting her.”

“I know, Steph. I know.”

“Why? Hindi ko kasi naiintindihan kung bakit mo siya kailangan saktan. You’re in
love with her,

right?”

“Paano kung sabihin kong ikaw pa rin?” tanong niya sa akin.

“Kerko, kilala kita. You never looked at me the way you looked at her. Si Mika lang

nakapagpalabas ng totoong ikaw. Si Mika lang ‘yung babaeng kahit inis na inis ka
na, hindi mo

matitiis. Si Mika lang ‘yung babaeng para sa’yo. Hindi mo ako mahal katulad ng
pagmamahal mo

sakanya.”

“Wala na siya.”
“Because you let her go. Tinaboy mo siya palayo and I can’t understand why.” I
sighed. “Was it

because of Hunter? Thunder? Anong dahilan mo?”

“Nothing.”

Kerko’s being Kerko again. Ayaw ishare ang nararamdaman. Ayaw sabihin kung
nasasaktan nab

a siya. Ayaw ipaalam sa mundo na kailangan niya ng tulong. Mas okay pa na magmukha
siyang

masama kesa malaman ng iba kung ano ba ang dahilan niya. Wala naman kasi siyang
pakialam

sa sasabihin ng iba—katulad noon—bago dumating si Mikaela.

“You’re not ready to talk about it. I get it.”

“Steph, she’ll be fine, right? Magiging okay din naman siya, diba?” nararamdaman ko
‘yung sakit

sa boses niya. Nasasaktan siya pero pilit niyang itago.

“I don’t know. Sana maging okay siya. She loves you so much, Kerko. Mahal na mahal
ka ni Mika

at alam kong nasasaktan siya ng sobra sa nangyari.”

“Alam ko.”

“Kerko...”

Kinuha niya ‘yung strawberry sa ibabaw ng cake niya at tintigan ito. “Kung andito
si Mika, kanina

pa ubos ang strawberry cakes niyo dito,” he smiled. “Napaka-strawberry addict nun
e.”

Hindi ako nagsalita. Nakatingin lang ako sakanya. “Kung andito si Mika, malamang
kanina pa ako

hinila palabas nun kasi selosa ‘yun e. Pinagseselosan ka niya kahit hindi naman
dapat. Kahit

sinabi ko na sakanya na wala siyang dapat ikaselos sa’yo.”

“Kung andito si Mika, ang ingay-ingay dito. Walang katapusan ang kwento nun e.
Kahit wala

siyang kinalaman, makikialam siya. Ultimo ‘yung tatawid sa alabas, may maico-
comment pa siya.”

Nararamdaman ko ang pagbigat ng aura ni Kerko. Namimiss na niya si Mika and yet,
wala siyang

masabihan ng nararamdaman niya. Hinawakan ko ang kamay niya. “Kerko.”

“Kung andito si Mika, magagalit ‘yun sa mga babaeng titingin sa akin kasi napaka-
possessive

niya. Feeling niya kasi lahat nalang pwedeng magkagusto sa akin. Nagseselos siya
kahit siya lang

ang nakikita ko.”

“Kung andito si Mika, makikialam ‘yun sa kitchen at manunuod kung paano magbake ng
cake si

Tin. Gustong-gusto niya kasing makagawa ng cake para sa akin. ‘Yung tinuruan ko
siya, wala

siyang naintindihan dahil nakatingin lang siya sa akin e.”

“Kung andito si Mika, may tatawag sa akin ng Mikael ng paulit-ulit at magsasabi ng

I love you ng

unlimited.”

“Kung andito si Mika, lalabas na ‘yun ngayon dahil gustong-gusto niyang naliligo sa
ulan kahit

alam niyang pwede siyang magkasakit.” Lumingon siya labas at ngumiti ng malungkot
habang

pinagmamasdan ang pagpatak ng ulan.

“Kung andito si Mika...” hindi na niya tinuloy ‘yung sasabihin niya. Yumuko nalang
siya at huminga

ng malalim.

“Kerko, I’m here. You can talk to me. You can tell me everything...”

“Sinaktan ko si Mika. Sinaktan ko ‘yung babaeng walang ibang ginawa kundi mahalin
ako. Walang

ibang ginawa kundi pasayahin ako. Ang sama ko.”

“May dahilan ka kung bakit mo ginawa ‘yun diba?”

“She deserved someone better.”

“Aanhin niya ‘yung better kung ikaw ang gusto niya?”

“It’s better this way, Steph. Siguro makakalimutan din niya ako. She’s with
Saavedra. Alam kong

aalagaan siya nun.”

“Pero deep inside you, ikaw ang may gustong mag-alaga sakanya, diba?”

“Maybe I’m destined to be alone, Steph.”

“Kerko, no one deserves to be alone. Kung kayo ni Mika, kayo pa din sa huli. Just
like me and

Paul Jake.”

“Iba ‘yung sa inyo. Hindi ka sinaktan ni PJ gaya ng ginawa ko kay Mika.”

“You can still make it up with her. Hindi pa huli ang lahat. You let her go and I
know, gusto mo din

siyang mabawi diba? Magagawa mo ‘yun.” I cheered him up. Alam ko lahat ng love
stories,

dadaan sa trials. Pero gaya ng sinabi ni Paul Jake kay Cupid noon, it makes the
love grow

stronger. Mas pahahalagahan mo ang isang bagay kung naghirap kang makuha ‘yun.

“Just because I let her go, doesn’t mean I wanted to.”

“I know you, Kerko. Soon enough, maaayos mo din ‘to. Ikaw pa ba? Si Superman ka
diba?” I
smiled to her. Nung ako ‘yung nangangailangan, he’s there for me. Hindi niya ako
iniwan.

Inalagaan niya ako at nagtiis siya sa akin. I’ll do the same now.

“I’m her Superman... pero nung nahulog siya, hindi ko siya sinalo. Sinaktan ko lang
siya.”

“I know that deep inside Mikaela, alam niyang may dahilan ka. Si Mika pa? Eh wala
namang

nasabing masama ‘yun against you maliban sa napakasungit mo.” I smiled to him.
Nakita kong

gumuhit din sa labi niya ang maliit na ngiti.

“When you really care about someone, sometimes their happiness is more important
than yours.”
“Because you’re selfless, Kerko. Mas gusto mong nasasaktan ka kaysa sa mga tao sa
paligid mo.

I want you to be happy. I know she’s your happiness.”

Hindi siya kumibo. Nag-angat siya ng tingin at dumako ang tingin niya sa mga
pictures nanakasabit sa isang gilid ng bake shop. Idea ni Cristine na maglagay ng
mga hanging pictures

namin sa corner na ‘yun. I saw him looking at their picture.

Sa isang picture, nakahalik si Mika sa pisngi ni Kerko. ‘Yung isa naman magkatabi
ang mukha

nilang dalawa at ‘yung isa, it was stolen shot, magkausap silang dalawa and they’re
both smiling.

“Magiging okay din kayo, Kerko.”

“Let fate decide, Steph.”

-----------------

It has been a year since she left him. Sa loob ng isang taon, nakikita ko kung
paanong inilalayo ni

Kerko ang sarili niya sa lahat. Unlike before, ngayon, halos hindi mo siya
ahahagilap dahil mas

gusto niyang mag-isa. Buti nalang, naaya ko siya ngayon na samahan kami ni Baby
Cloud na

mamili ng gamit niya.

Since nakakapaglakad na si Baby Cloud, hawak namin siya sa magkabilang kamay. Mika
loves

Cloud so much at alam ko, somehow, Cloud also reminds him of her.
Namimili ako ng damit ng makita ko siyang nakatingin sa isang botique. Pinahawak ko
muna si

Cloud sa yaya niya at lumapit kay Kerko.

“Okay ka lang?” hinawakan ko ang balikat niya. He nodded without taking his eyes
off the screen.

I sighed. Dito nalang niyia nakikita si Mikaela.

It’s a boutique na si Mika ang model and there’s this screen and Mikaela’s video
keeps on playing.

Iba’t ibang pose but the change was so obvious. Hindi mo masasabing siya pa din
‘yung Mikaela

na matataawag mong ‘noob’.

“Ang ganda na niya,” I commented.

“Mas maganda siya kapag plain.”

I looked at him. “Kerko, it’s a human behavior to change kapag nasaktan ka. Maybe
you can’t see

the logic in that, pero it’s our way to show the world that we’re fine. We’re
okay.”

“Hindi niya kailangan magbago ng ganyan.”

Napangiti ako. Mahal mo kasi kaya ayaw mong magbago siya. Natatakot ka sa pagbabago
niya

dahil baka kasama nun, nagbago na din ang nararamdaman niya .I wanted to tell him
that pero

pinigilan ko nalang ang sarili ko.

“Baby Cloud?” napalingon kami ng marinig naming may tumawag sa anak ko. Nakatalikod
siya sa

amin. She’s wearing a mini black dress and black high heels. Kitang-kita ang ganda
ng balat niya.

“Sino ‘yan?” tanong ko kay Kerko, he shrugged. Lumapit naman ako sa anak ko at sa
yaya niya.

“Excuse me, who are you?” tanong ko ng makalapit ako. The girl looked at me at
inipit niya sa

tenga niya ang ilang buhok na nalaglag dito. “Mika?”

“Hi.”

“Hi...” I blink a couple of times. “Mika...” I hugged her. Hindi ko alam na

nakabalik na pala siya.

“Kailan ka pa dumating?” I asked her.

“Yesterday.”

“For sure, matutuwa si Cristine kapag nakita ka niya,” I smiled to her, tumango
lang siya.

Napalingon naman ako kay Kerko. Nakatayo lang siya at nakatingin kay Mikaela.
Lumingon

naman si Mika sa direksyon ni Kerko.

“Magkasama pala kayo.”

“Nagpasama ako sakanya,” I replied. Tumango lang ulit siya. Naglakad palapit sa
amin si Kerko.
“Mika...”

“Hello.”

“May kasama ka ba? Can we invite you for lunch?” tanong ko. Tumingin naman sa akin
si Kerko

kaya ngumiti ako. Hindi ko alam pero feeling ko, this is the right time for them to
talk.

“Yes, I’m with someone.”

“Talaga? Are you with Thunder or Hunter?” lumingon ako sa paligid pero wala akong
mamataang

Dela Cruz sa paligid.

“I’m with my boyfriend.”

“Boyfriend?” halatang nabigla si Kerko sa narinig.

“Yeah, si Lance. He’s my boyfriend.”

----------

May hang-over pa ako sa OS ni Thunder. -.- SABAW. Sorry na -.- May iba akong plano,
iba din

ang kinalabasan habang nagtatype =(

=================

Chapter 35

---------

Mikaela

“Can anyone in this f-ucking room care to explain to me the meaning of this?” I
looked at Dale

pero nag-iwas siya ng tingin. Ang ibang executives din, ayaw akong tignan. I looked
at him...

nakatingin lang siya sa akin. “What is this all about, Kerko?”

“You have to live with me.”

“That’s what exactly I don’t understand! May sarili akong condo. Bakit kailangan
kong tumira

kasama ka?” I’ve read the new contract. Since kababalik ko lang from a year of
soul-searching,

kailangan ko ng bumalik sa trabaho ko kahit na habang-buhay naman akong magliwaliw

lang samamanahin ko sa mga magulang ko. Gusto kong may gawin sa buhay. Ayoko nang
maging ‘yung

Mikaela na dependent.

Lance helped me a lot. He was there for me nang iniwan ako ng lahat. Nung inakala
ko na may

isang tao sa mundo na kaya akong tanggapin pero iiwan lang din pala ako. Lance was
there to

pick every broken pieces of me. I admit, naging dependent ako sakanya nung nasa
Italy pa kami

sa mga unang buwan namin ‘dun. As time goes by, I’ve realized everything he said.
His reasons

kung bakit hindi niya ako minahal. Kung bakit niya ako pinaasa... silly me. Hindi
pala niya ako

pinaasa. I assumed. Nag-assume ako na may chance kami. Nag-assume ako na mamahalin
niya

ako pabalik. Isang malaking katangahan.

“Knowing you, may tendency na madedelay ang mga photo shoots dahil sa kabagalan mo.
Mas

mabuti na kung kasama kita, mas bibilis ang trabaho natin.”

“You don’t know me, Kerko. Hindi ako pumapayag sa gusto mong mangyari.” Over my
dead body

na papayag akong makasama siya sa isang bahay. No way.

“I know you so well, Mikaela.” Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. “You signed
the

contract without reading it kaya ngayon, nagwawala ka diyan.” He chuckles and

looked at me,

amused. “Am I right?”

Hindi ako nakakibo sa sinabi niya. He’s right. Hindi ko talaga binasa ang contract.
I just signed it.Hindi ko na binasa dahil akala ko, katulad lang ng mga dating
kontrata lang ang pinadala ni Dale

kaya naman nagulat ako ng isa-isahin nila ang terms ng contract sa akin kanina.
“Mika, may point naman si Kerko. Kung magkasama kayong dalawa, sabay na kayong
pupunta

sa—“

“No! I don’t see his f-ucking point!” I looked at Kerko sharply matapos kong
putulin ang sasabihin

ni Mr. Calonzo—isa sa mga executives na kasama namin. “Ako, titira sa isang bahay
kasama siya

dahil lang sa stupid reasons niyo? Sino bang gumawa nang kabullshit-an na ‘yan?!”

I saw Kerko’s jaw tightened and I don’t give a d-amn, actually. I can’t fathom why
I have to live

with him. Ayoko!

“Mika... wala namang masama kung titira kayo sa iisang bahay. Magkaibigan naman
kayo noon

at—“
“Shut the f-uck up, Dale. You’re not helping and you’re so dead later. Get that?” I
arched a brow

on him. Tumahimik naman siya pero nabigla ako ng may humila sa braso ko at isinama
ako

palabas... o mas tamang term ang kinaladkad ako palabas.

“Ano ba, let me go!” pilit kong binabawi ang braso ko pero ang higpit ng hawak niya
sa akin. “Let

me go! D-amn—“

“Can you stop cussing, Mikaela!” he hissed. Tinitigan naman niya ako ng matalim.
“Anong

pakelam mo?” hinihila ko pa din ang kamay ko pero ayaw niya talaga akong bitawan.

Nakita kong papunta sa sarili niyang studio kami papunta. “Bitawan mo nga ako,
Kerko!” para

siyang walang naririnig at patuloy akong hinihila. “Kerko ano ba?!”

“Can you please shut up?!” binitawan niya lang ako ng makarating kami sa studio
niya.

Napahawak ako sa braso kong hinawakan niya. Namumula ito dahil sa higpit ng hawak
ni Kerko.

“Ano bang problema mo?”

“Ikaw! Ikaw ‘yung problema ko. Ano bang problema mo?” tumalikod siya sa akin at
hinawakan ang

ulo na para bang hirap na hirap siya. Ang kapal naman niyang umaktong nahihirapan.
Hindi niya

alam kung anong pinagdaanan ko.

“Ayokong makasama ka.” I replied, coldly. Humarap siya sa akin at tinignan ako sa
mata. “Too

bad, Mika. Kasi magsasama tayo.”

“I don’t f-ucking want to be with you. I don’t f-ucking care about the contract and
I don’t give a d-
amn about yo—“

“D-amn Mika! Since when you became a cussing machine? Hindi ka naman ganyan noon
ah?”

hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at tinignan ako nag matiim sa mga mata.
“Ano ba ako

noon, Kerko?” nilabanan ko ang tinging ibinigay niya sa akin. “Ah, I remember...
desperate,

assuming, clumsy, brat and noob, right?”

“Mika...” he sighed. “I didn’t—“

“Just let me go, Kerko. Let me go.”

“Mikaela...”
“Just let me go! What the fu—“ he pressed his lips against mine. Hindi ako
nakapagreact sa

ginawa niya. Naramdaman ko ang kamay niya sa pisngi ko. Ni hindi ko nagawang
pumikit dahil sa

kabiglaan.

Kerko’s lips... bumibilis ang tibok ng puso ko.

Hindi pwede. Ayoko. Ayokong masaktan ulit.

“Kerko!” I pushed him hard kaya napahiwalay siya sa akin. I looked at him sharply.
“What do you

think you’re doing?” I said, panting.

“You haven’t change at all.”

“Wala kang alam sa akin!” I hissed.

“Wala nga ba, Mika?” he cocked his head on the side. “Talaga bang kayo ni Saavedra
o ginagawa

mo lang ‘yan para pagselosin ako?”

Nabigla ako sa tanong niya. Pagselosin siya? It never crossed my mind. “Pagselosin
ka? Bakit mo

naisip ‘yang kalokohan na ‘yan?”

“You never liked him, Mikaela. Ako ‘yung mahal mo. Then all of a sudden, babalik ka
dito at

sasabihin mong boyfriend mo si Saavedra? Hindi ba isang malaking kalokhan ‘yun?”

Tumawa ako ng patuya. “Seriously, Kerko? Pagseselosin ka? Bakit kita pagseselosin
kung alam

kong wala ka namang pakelam sa akin?”

Hindi siya kumibo pero nakatingin lang siya sa akin. “Ayokong tumira kasama ka...
and that’s

final.” Tinalikuran ko na siya at lumabas. Pinakawalan ko ang kanina ko pang

pinipigil na

paghinga. I can’t be with him. I just can’t.

Maghapon kong kausap si Dale para sa ibang kakailanganin namin sa photo shoot.
Hindi na niya

binaggit ang tungkol sa pagtira ko kay Kerko dahil alam niyang sisigawan ko lang
siya kapag pinilit

pa nila.
Siguro kung noon, I am more than willing to love with him. Pero iba na kasi ngayon.
Bago ako

bumalik ng Pilipinas, Thunder gave me a condo unit as a gift. Tinanong ko siya kung
ano... para

daw sa freedom ko. Alam nilang kami na ni Lance at wala naman akong narinig na
kahit ano

sakanila. Noon pa naman alam ko na mas pabor sila kay Lance kaysa kay Kerko.
They’re thinking

na sasaktan lang ako ni Kerko. Tama nga sila. Sinaktan lang niya ako. I tried to
fix it, pero wala.Sinabi niya lang ‘yung mga bagay na mas ikasasama pa ng loob ko.

“Para daw makapag-isip ka ng matino...” may isang babaeng hindi familiar sa akin
ang mukha ang

naglapag ng strawberry shake sa harap ko. “Kanino galing ‘to?” I asked her. She
smiled at me.

“Lahat po meron niyan.”

“Bakit strawberry?” nilingon ko si Dale. He shrugged. “Ilang buwan pa lang po ako

dito, ma’am.

Simula po nung pumasok ako, hindi na o nawawala ang strawberry sa lists ng drinks,
desserts at

kung ano-ano pa po.” Ngumiti ulit siya sa akin.

Tinignan ko ‘yung binigay sa akin nung babae. Never na akong kumain ng strawberry
since that

day. Call me bitter or what pero naaalala ko siya ‘dun. Ayoko siyang maalala.

“Mikaela, ‘yung shake mo.” Hinabol ako ni Dale dala ‘yung iniwan kong strawberry
shake sa

lamesa. “Sa’yo na. Ayoko niyan.”

“Pero Mikaela diba...”

“Pwede ba, Dale. Just stop whatever you guys are doing. Hindi kayo nakakatuwa.”
Sumakay na ako sa elevator at tinawagan si Lance para magpasundo. Hinatid niya lang
ako kaya

naman wala akong dalang sasakyan pauwi. Ang alam ko, dinalaw niya si Ate CL since
matagal

din silang hindi nagkitang magpinsan.

“Where are you?” I asked him nang sagutin niya ang tawag ko.

“I’m on my way, Miel. Are you okay?” I sighed before answering. “Yeah, I’m fine.
Nasaan ka na

ba?” Nakita ko kasing ang lakas ng ulan sa labas. Baka mamaya na-stuck na sa kung
saan ‘tong

si Lance.

“Umikot pa ako. Wala akong madaanan e. Give me an hour, Miel.”

“1 hour? Ganun ba katraffic?” Kung walang traffic kasi kaya ng 20 minutes lang.
Pero 1 hour?

“Yeah... I’ll be there as fast as I can. Just wait for—damn!” napakunot ako ng
biglang nagmura si

Lance. “What happened? Are you okay?”

“I’m okay. Pero wala akong madaanan. D-amn it! Mataas na ‘yung tubig sa dadaanan
ko.”

“Pano ‘yan?” I sighed. Napaupo ako sa may couch sa may lounge. “Ganito nalang. Just
go home,

okay? Magpapasundo ako kay Kuya.”

“No, Miel. I can’t do that. Hinatid kita diyan.”

“Lance... I’m fine, okay? Kaya ko na ‘to. Just go home. Tatawagan kita kung ano man
ang

mangyayari.

I heard him sighed heavily. “I’m sorry, Miel.”

“Hey, it’s okay. Hindi mo kasalanan ang bagyo, okay?” I tried to cheer him up.

“Miel...”

“Sige na. Tatawagan ko pa si Kuya.”

“I love you, Mikaela.”

“Yeah, ingat ka.” I ended the call. Paano ako uuwi? S-hit! Lumabas ako and the way
I see it, ang

lakas ng ulan. Wala pa naman akong dalang payong. Great, Mika. Great!

I tried to call Kuya Thunder pero nung sinabi nitong nasa office pa siya, hindi na
ako nagpasundo.

Kuya Hunter’s on a vacation. Kapal din. Nagbakasyon pa. Plano nung girlfriend niya.

“Paano ako uuwi?” I sighed. I can stay here pero ayoko! Nakatayo lang ako sa labas
ng building at

naghihintay na manahimik ang langit sa pag-ulan. Ayoko sa ulan. It reminds me of

that day. ‘Yung
gabing pinilit kong maayos pa ang lahat.

“Hop in,” may pumarada sa harap kong black Ferrari at bahagyang nakabukas ang
bintana.Kerko.

“No thanks.”

“Mikaela, wala kang makakasabay at kung hihintayin mo si Saavedra, I doubt it kung

makakapunta ‘yun dito.”

“Then I’ll stay here.”

“Same old Mikaela. Brat.”

“Anong sabi mo?”

“Akala ko ba nagbago ka na?” he smiled a little.

"I am. Kaya iwan mo na ako." Nag-iwas ako ng tingin. Nagulat ako ng bumaba pa siya
sa

sasakyan niya kaya nabasa siya ng ulan.

"Sumakay ka na."
"Umalis ka na nga."

"Sasakay ka ba o gusto mong buhatin pa kita papasok sa sasakyan ko?"

“Fine!” pinayungan ako ng isang guard hanggang sa makapasok ako sa kotse ni Kerko.
I filled my

lungs with air. Nakakainis talaga.

“Here...” inabutan niya ako ng tissue dahil bahagyang nabasa ang braso ko.

“Thanks.” Pinunasan niya din ang sarili niya. Kerko with his messy hair. Ayoko mang
aminin, ang
gwapo niyang tignan.

Wala kaming imikan habang nagmamaneho siya. I saw him smiled a little. Anong
nakakatawa?

“Wait, saan tayo papunta?” I asked him. Ibang daan kasi ang tinatahak niya. “Condo
ko. Mas

malapit.”

“No way, Kerko! Ihatid mo ako sa condo ko.”

“Mikaela, mahihirapan tayo kung doon mo pipiliting umuwi.”

“I don’t care! Ihatid mo ako sa bahay ko!”

He sighed sharply. “Ang kulit mo pa din!”

Humalukipkip ako at hindi ko siya kinibo. Kung saan-saan kami dumaan para lang
makarating sacondo ko. He’s right. Nahirapan nga kaming makahanap ng daan pauwi
dahil sobrang traffic.

“Ang kulit kasi.”

“Shut up!” I rolled my eyes.

Almost 9 pm na nang makarating kami sa condo ko. “Ihahatid na kita hanggang sa unit
mo.”

“Hindi na kailangan. Umuwi ka na.” binuksan ko ‘yung pinto pero hinawakan niya ako
sa kamay. “I

insist.” Nauna pa siyang bumaba kaysa sa akin.

Nasa elevator na kami ng may makasabay kaming magboyfriend ata.

“Paano ka uuwi, baby? Wala ka nang madadaanan. Baha na lahat.” Isinandig ng babae
ang ulo

sa balikat ng kasintahan. Psh! Nakakasuya.

“I’ll stay with you, then.” Sagot naman nung lalaki. Tss.

“Sige...” bumaba na silang dalawa. Mukhang hindi lang tulog ang gagawin nila.

Naramdaman kong nakatingin sa akin si Kerko kaya nilingon ko siya. Hindi naman siya
nag-iwas

ng tingin.

“Paano ka uuwi?” I asked him. Well, sabi kasi nung babae, baha na lahat. Paano uuwi
‘to? Tsaka

anong oras na.

He shrugged.
“Tss. Nagpumilit ka pa kasing ihatid ako.”

“Alangang pabayaan kita?”

Pinabayaan mo na ako noon. Bakit ‘di mo nalang ulitin ngayon? “Sige na. Dito ka na
matulog.”

Bumukas ang elevator at nauna na akong lumabas. I have to key in my password pa.
Nasa likod

ko lang si Kerko kaya nang humarap ako, bumangga ako sa katawan niya. Nahawakan
naman

niya ako agad.

“Careful.” Nagtama ang mga mata naming dalawa. Ramdam ko din ang mainit na paghinga
niya

na tumatama sa pisngi ko.

“I’m okay.” I cleared my throat at itinulak siya ng marahan. Tumalikod na ako at

binuksan ang

pinto. Sumunod naman siya sa akin. Dumiretso ako sa living room at inilapag ang bag
ko sa

couch. Inabot ko ang zipper ng suot kong dress at ibinaba ito. Medyo flexible. I
undress myself

and removed my stilettos.

“D-amn! What do you think you’re doing?” Napalingon ako bigla. S-hit! I’m with
Kerko nga pala!

Napayakap ako bigla sa sarili ko at itinakip ang hawak kong damit.

Think, Mika. Think! “I’m sorry...” I said breathless. “Sanay kasi akong dito na
naghuhubad since siLance lang naman ang madalas kong kasama.”
“Naghuhubad ka sa harap niya?” nag-angat ako ng tingin at nakita kng naka-kunot
siya. “And so?

Boyfriend ko naman si Lance.” Tumaas ang isang kilay ko.

Never akong naghubad sa harap ni Lance. Kailangan ko lang ng alibi. ‘Yun ang naisip
ko. Lame.

“Tss.”

Pumasok na ako sa kwarto ko at iniwan siyang mag-isa sa labas. Naligo ako at

nagbihis.

“Nakaligo na kaya siya? Nabasa din siya ng ulan kanina...” umupo ako sa kama ko
habang

nagsusuklay.
Lumapit ako sa walk-in closet ko at kinuha ang isang paper bag na may lamang damit.

Konsensiya ko pa kapag nagkasakit siya.

Lumabas ako at naabutan ko siyang nakaupo sa couch at nakapikit. My heart’s beating

erratically.

Mikael...

Sana kasi tayo nalang e. Sana kasi nakuha mo akong mahalin. Sana kasi... I blinked
my eyes

para pigilan ang luha ko. I can’t feel this again. Ayoko na.

“Kerko.” I called him. Nagmulat naman siya ng mata. “Here. Gamitin mo. May guest
room diyan.

You can use it.”

Inabot niya naman ang binigay ko. “Kanino ‘to?”

“Maligo ka na at magbihis para makapagpahinga na tayo pareho.” Naglakad ako

papuntang

kusina. I know how to cook basic food. Pero dahil inaantok na ako, iiinit ko nalang
‘yung nasa ref.

Inaayos ko ang lamesa ng lumapit siya sa akin. “Kanino ‘to, Mikaela?” nilingon ko
siya. It fits.

Sukat sakanya. I just shrugged. “Kumain na tayo. Gusto ko na matulog.” Umupo na ako
at

nagsimulang kumain. Umupo naman siya sa tapat ko. “Ikaw nagluto nito?” tanong niya.

“Don’t worry. Kung may lason ‘yan, mauuna akong mamamatay dahil kumain ako niyan
kaninang

umaga. Safe ‘yan at may lasa.”

“Wala naman akong sinabi.”

“Whatever.” I rolled my eyes. Minadali ko nalang ang pagkain dahil maya’t maya ang
pagtingin sa

akin ni Kerko.

Siya ang nagprisintang maglinis ng pinagkainan namin kaya pumayag nalang ako.
Kinuha ko ang

cellphone ko at nakita kong nagtext si Lance. Oo nga pala! I need to inform him
that I’m okay.

Nawala sa isip ko.

“Hello, Miel? Are you okay?” agad niyang tanong nang sagutin niya ang tawag ko.
“I’m fine. Nakauwi na ako.”

“Buti naman. I’m so worried about you.”

“Sige na. Matutulog na ako. Magkita nalang tayo bukas.”

“Yeah, magpahinga ka na. I love you, Mikaela.”

“Goodnight, Lance.”
Isinandal ko ang likod ko sa hamba ng pinto ng veranda. Tama bang umuwi na ako
dito? Tama

bang nakikipag-usap ako sakanya?

“Mikaela.”

I closed my eyes. His voice... bakit gustong-gusto ko pa rin ang paraan niya ng
pagtawag sa akin?

“Bakit?” I tried to sound formal. Nilingon ko siya.

“You’re right. Nagbago ka nga. But I just want you to know na mas pipiliin ko pa
din ang original. I

missed you. Goodnight,” lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa noo. Pumasok na
siya sa guest

room at naiwan akong mag-isa dito.

Nagbago nga ako... pero may mga bagay akong hindi kayang baguhin. Kahit gaano ko pa
ipilit.

Hindi ko pa din makalimutan.

=================

Chapter 36

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa @SophieAllison_

Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.

xoxo
---------

It was almost eight in the morning ng maisipan kong lumabas ng kwarto. Halos hindi
din ako

nakatulog sa kakaisip sa lalaking nasa kabilang kwarto.

Being in one house with him brings back a thousand memories I rather forget. Kung
ngayon pa

lang, nahihirapan na ako, paano pa kapag tumira na ako kasama niya?

Naabutan ko siyang may kausap sa cellphone habang nagluluto? The way I see it,
nagluluto siya.
“Sophia, wala ako sa bahay ko and you can’t stay there.”

Sophia. I grimaced. Hanggang ngayon pala, may communication pa rin sila nung
babaeng ‘yun. I

looked at him habang nakatalikod siya sa akin. He’s still the same old Kerko Mikael
Anderson.

Gwapo, masungit, seryoso, hindi pala-kibo pero may iba din sakanya na hindi ko alam
kung ano.

“Ang kulit mo din e. Sige, ganito nalang... you can use my house. Hindi nalang ako
uuwi ‘dun,

okay?” halata sa boses niyang naiinis na siya. Hindi ako gumagalaw pero mukhang
naramdaman

niyang may nakatingin sakanya kaya lumingon siya. Nagtama ‘yung mga mata naming
dalawa.

“Uhh, Sophia, I have to go. I’ll just call you later.” Ibinaba niya ‘yung phone
niya tsaka lumapit sa

akin. “Good morning, Mikaela.”

“Stop calling me Mikaela.” Nilagpasan ko siya at kumuha ng juice sa may ref. Lahat
ng tumatawag

sa akin ng Mikaela, sinasaway ko. I just don’t want to be called on that name.
Mika’s fine. Hindi

kailangang maririnig ko pa ang Mikael.

“Mas gusto ko pa din ang Mikaela.” He shrugged at lumapit sa akin. Napadikit ako sa
countertop

and for a fleeting moment, akala ko hahalikan niya ako. Kumuha lang pala ng cup sa
gilid ko.

Nakita kong ngumiti siya.

“Stop smiling, Kerko.” I rolled my eyes at nilagpasan siya. Umupo ako at tinignan
kung anong

niluto niya. Pancakes. Okay naman sana. ‘Yung strawberry syrup lang ang problema.
Saan galing

‘yan?
“I bought it.” He answered the unspoken question in my mind and sit in front of me.
“Hindi ka na

sana nag-abala. Ayoko sa strawberry.”

“Why?” kumunot ang noo niya.

I smiled bitterly. “Nakakasawa pala kasi. Kapag ‘yun ng ‘yun, kakailanganin mong
igive-up kahit

gaano mo pa kamahal o kagusto ang isang bagay.”

“Mikaela...”

“Do you want coffee?” I asked him instead. Nakita ko namang nabigla siya sa tanong
ko. I rolled

my eyes once again. Oo nga pala.

“I’m just asking you, Kerko. Kung ayaw mo, okay lang. It’s not like lalasunin kita
or what. I learned

to make a coffee, thanks to Lance.” Tumayo na ako at nagtimpla ng kape.

“Wala naman akong sinabi, Mikaela.”

I closed my eyes. Mikaela na naman. “Wala nga pero ganun pa din ‘yun.” I sighed.
Pinag-aralan

ko ‘yung mga bagay na sinabi niyang mali sa akin. ‘Yung mga bagay na naging dahilan
kung bakit

hindi niya ako minahal.

Natuto akong magluto, magdrive, magtimpla ng kape. Pinilit kong huwag maging
clumsy, huwag

maging noob. Hindi madali. Hindi naman ako si Mikaela kung hindi ako noob, kung
hindi ako

clumsy. Pero I need to do those things. Kailangan kong baguhin ang sarili ko para
wala nang

taong mananakit sa akin dahil lang sa mga imperfections ko. I’m a Dela Cruz for
Pete’s sake.

“Dale called me. Kailangan daw nating pumunta sa location ngayon.”

“Ngayon? Ngayon as in now?” humarap ako sakanya. “May lakad kami ni Lance.”

“Mas uunahin mo ba ‘yun kesa sa photo shoot natin?” he cocked his head on the side.
“Akala ko

ba nagbago ka na? Uunahin mo pa bang makipagdate kesa sa trabaho mo?”

“Mas dinagdagan mo lang ang dahilan ko para mainis sa’yo.” Pumasok nalang ako sa
kwarto ko

at naligo na. I texted Lance about what happened and he’s asking me kung pwede ba
siyang
sumama. Hindi na nagmomodel ngayon si Lance. He’s busy with his dad’s business
since siya din

naman ang magmamana nun in the future.

I told him that I’m okay at wala siyang dapat ikabahalang kasama ko si Kerko.
Hinintay ko angreply niya pero tinawagan niya ako.

“Lance,” I greeted him.

“Are you sure you’re okay, Miel? Pwede kitang ihatid. Tatakasan ko ang meeting.”

“Don’t do that, okay? I’m fine. Besides, work ang pupuntahan ko.”
“Miel, hindi mo ako mapipilit na maging okay kung si Kerko ang kasama mo.”

“Lance, ikaw ang boyfriend ko. Not him, okay? Okay lang ako. Naka-move on na ako.
Huwag ka

ngang paranoid.”

Umupo ako sa kama at niyakap ang unan ko. “I’ll be fine, Lance.” I said softly.

“Are you sure?” he asked, worried. Napangiti ako. Same old Lance. Hindi pa din
talaga siya

nagbabago. Maaalalahanin sa akin pero pagdating sa ibang tao, nagsusungit na. ‘Yun
nga lang,

minsan, lapitin pa din talaga ng babae ‘to.

“I am sure.” I smiled. At least, kahit papaano, alam kong may isang taong mag-
aalala sa akin kahit

anong mangyari.

“Okay. Just call me kapag andun na kayo ha? I love you, Mika.”

I sighed. “I will. Ingat ka ha?” I ended the call at hindi ko na hinintay ang sagot
niya. I once again

filled my lungs with air. Those three words... hindi ko pa kayang sabihin sakanya
and he

completely understand why.

“Tapos na ba kayong mag-usap ng boyfriend mo?” napalingon ako sa pinto ng kwarto ko

at nakita

kong nakasandal sa hamba ng pinto ng kwarto ko si Kerko. “Anong ginagawa mo dito?”

I asked

him, brow arched a bit. “Hindi mo ba alam ang salitang privacy?”

“Privacy? Iniwan mong bukas ang pinto mo and I can hear your voice loud and clear
habang

kausap mo si Saavedra, Mikaela. Paano ka magkakaroon ng privacy?”

Tumayo ako at lumapit sakanya. “Ano bang pakelam mo? Pinakelaman ba kita nung
kausap mo

‘yung Sophia mo kanina?”

“Sophia ko?” kumunot ang noo niya. “Now what? Idedeny mong kausap mo si Sophia?
Narinig ko

ang pinag-usapan niyo. She’ll stay in your house, right? Well, I just want to
inform you na hindi na

talaga ako titira kasama mo sa bahay mo kung andun lang din ang babae mo.”

“Now you sounded like a jealous girlfriend, Mikaela.” He smiled a little. “Hindi
ako nagseselos.”

Tinalikuran ko siya pero sumunod lang siya sa kwarto ko.

“Lumabas ka na nga, Kerko!” I hissed.

“Well, just to inform you. Hindi akin si Sophia. Isang babae lang ang sinabihan ko
na akin siya,” he

looked at me. “Hindi din tayo sa bahay ko magsstay. Sa condo. Mas malapit.”

“Hindi pa din ako sasama sa’yo.” Umupo ako sa kama habang siya naman, pinagmamasdan
ang

buong kwarto ko.

“Typical Mikaela’s room,” he whispered. Kumunot ang noo ko. Anong ibig niyang
sabihin.
“Strawberries.” Kinuha niya ‘yung strawberry-shaped pillow ko at pinakita sa akin.
“Akin na nga

‘yan!” kinuha ko sakanya ‘yung unan at ihinagis sa kama ko. Hindi na ako kumakain
ng

strawberries pero hindi naman ibig sabihin nun, ayoko na talaga, as in talagang
talaga sa

strawberry.

“You don’t need to pack all your things, Mikaela.”

“Yeah, right. Hindi naman kasi ako sasama sa’yo.” I huffed.

“Mikaela, pagtatalunan pa rin ba natin ‘to?” umupo siya sa tabi ko kaya umusod ako
palayo.
“Kung sasama ako sa’yo, promised me na hindi kami magtatagpo ni Sophia.”

“I can’t—“

“Then it’s a no.”

“Mikaela...”

“Ayokong makasama ang babae mo. Kung ayaw mo nun. Kayo nalang dalawa tumira sa
bahay

mo.”
“Hindi nga akin si Sophia. Hindi mo ba talaga naiintindihan ‘yun? Walang kami
okay?”

Tumaas ang kilay ko. “Nanghingi ba ako ng explanation?” He sighed. “Mikaela...”

“Just leave, Kerko.”

Ang tagal niyang nakatingin sa akin bago tumayo. “I’ll wait for you outside. Sabay
na tayong

pumunta sa location.”

Right after he closed the door, I sighed heavily. Mali nga ata talagang umuwi ako
agad. Maling-

mali.
--------------

“Asan si Kerko, Dale?” lumabas ako ng tent para tignan kung nasaan ba ‘yung
lalaking ‘yun. “Hindi

ba nagpaalam sa’yo?” kumunot ang noo niya. I shook my head. “Magtatanong ba ako
kung alam

ko kung nasaan siya?”

“Babalik daw sa bahay niya. Emergency.”

“Bahay niya?” Anong gagawin niya dun? Anong nangyari sa bahay niya?
“Start na tayo, Mika. Andyan naman si Rye. Siya muna kukuha sa inyo.”

Great. Isasama ako dito tapos iiwan ako. Ano pa bang ieexpect ko?

Nagstart na kami even without him. Naiinis ako nung marinig ko kay Dale na bukas na
daw

babalik si Kerko dahil kailangang alagaan ang bisita niya sa bahay niya. Si Sophia.
Iniwan niya

ako para sa babaeng ‘yun. Na naman.

“Mika... sayang naman ‘yan kung paglalaruan mo lang.”

Nilingon ko si Dale. “Ano?”

“Kawawa naman ‘yung steak. Mukha ng giniling sa plato mo e.” Napababa ako ng tingin
at nakita

kong namaltrato ko na nga ang pagkain sa harap ko.

“Babalik naman si Kerko e. Babalikan ka nun.” He smiled at me.

“Sino namang nagsabing naghihintay ako?” inirapan ko siya at kinuha nalang ang
mango juice sa

harap ko.

“Hindi naman halatang nagseselos ka e.”

“Eh kung ipalunok ko kaya sa’yo ‘tong plato ng manahimik ka? Hindi ako nagseselos,
excuse me.

Naiinis ako kasi walang isang salita ‘yang kaibigan mo.”

“Mika naman. Parang hindi mo kilala si Kerko. Kapag may emergency, pupuntahan nun
kahit na

malayo pero alam mo namang ikaw lang mahal nun.”

Natigilan ako sa sinabi ni Dale. I looked at him and he’s smiling at me. “Hindi ako
si Stephanie,

Dale.”

“Kinilig ka naman nung sinabi kong ikaw ang mahal niya.”

“Shut up!” I hissed.

“Mikaela ni Mikael pa din.”

“I said shut up, Dale!” I rolled my eyes.

“Alam mo bang wala siyang pinayagang tawagin siyang Mikael nung umalis ka?”
nilingon ko si

Dale. “Alam ko. Sinabi niya sa akin na ayaw niyang nagpapatawag nun dahil naiirita
siya.

Nakakainis daw.”

“Wala siyang pinatawag ng Mikael sakanya kasi ikaw lang ang pwede. Ikaw lang kasi
‘yung

nagmamay-ari sakanya.”

“Tigilan mo nga ako, Dale.” Tumayo na ako at iniwan siya. Umakyat na ako sa
assigned room ko

sa hotel at ibinagsak ang sarili sa kama.

He’s with Sophia. Psh! Wala akong pakialam. Nakakainis sila. Nakakainis siya.
Magsama sila!

Ugh!

Narinig kong tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko ito sa may ilalim ng unan ko.
Iniwan ko ‘to

bago ako bumaba kanina.

Ang daming missed calls. Napaparanoid na naman si Lance. I messaged him that I’m
okay and
tired kaya hindi ko na siya tinawagan. I checked my messages at karamihan, galing
kay Cielo. I

was about to call her ng biglang nagring ang phone ko.

Kerko calling...

Sasagutin ko ba o hindi? Naiinis ako sakanya. Knowing he’s with that girl,
nagwawala ang

pagkatao ko. Hindi ako nagseselos, okay?

I declined his call and turned of my phone. Bahala ka sa buhay mo. Hindi kita
kakausapin!

Napagpasyahan kong magbabad muna sa bathtub bago ako matulog. Naghahalo-halo ang

stressed ko sa katawan. Naiinis ako kay Kerko.

I stayed there for almost half an hour. Mas calming ang feeling sa tubig. Kung
pwede lang, bukas

na ako aalis ‘dun pero ayokong magkasakit. Ayokong lagnatin dahil may habit nga daw
akong

naghuhubad, according to Kerko. Buti nalang nung nasa Italy kami, hindi naman ako
nilagnat.

Nakapatay ang ilaw sa kwarto ng lumabas ako ng cr.

“What the hell?” I blinked a couple of times. Wala akong makita. Wala akong
maalalang pinatay ko

ang ilaw. Hindi ako nagpapatay ng ilaw dahil wala akong nakikita sa dilim.

‘Yung ilaw lang galing sa CR ang naging ilaw sa kwarto. Hinawakan ko ang
pagkakabuhol ng

bathrobe ko. Wala naman sigurong nakapasok sa kwarto ko. Nilock ko ‘yung pinto at
—“Ouch!”

tumama ako sa pader. Pader ba ‘to? Itinaas ko ang kamay ko para kapain sana kung
ano ‘yung

nabangga ko.

No. Hindi pader. Tao.

“Si-sino ka?” kinakabahan kong tanong. Hindi siya nagsasalita pero naririnig ko ang
marahan

niyang paghinga.

Pinasingkit ko ang mata ko para makita siya pero sadyang bulag ako sa dilim. “Sino
ka?” Inangat

ko ang kamay ko papunta sa mukha niya.

Hinawakan ko ang mukha ng estranghero gamit ang dalawang kamay. His face... his jaw
line... his
lips... kilala ko siya.

“Kerko.” Binitawan ko siya at humakbang palayo.

“Ai.”

“Anong ginagawa mo dito?” I asked him. Pilit ko pa ding inaaninag ang mukha niya.

Hindi siya nagsalita. Hinila niya ang kamay ko at niyakap ako. “I’m sorry for
leaving you. I just

need to make sure she’s okay, Mikaela. I’m sorry that—“

“I’m not asking for your explanations, Kerko.” Hinawakan ko siya sa dibdib at
itinulak.

“Still, I want you to know what happened. I tried to call you. You weren’t
answering your phone.

Nang masiguro kong okay na si Sophia, umalis na ako. Binalikan kita.”

“Hindi ako nagtatanong.” Pinilit kong hanapin ang switch ng ilaw. After ng ilang
bangga sa kung

saan-saan, natagpuan ko naman ‘yung hinahanap ko.

Nakaupo siya sa kama at nakatingin sa akin. “Lumabas ka na, please.”

“I know you’re still mad at me and I won’t ask for your forgiveness because believe
it or not, mas

galit ako sa sarili ko dahil sa ginawa ko.”

I sighed. “Don’t be, Kerko. Hindi mo naman kasalanan. It was my fault. Sorry na
minahal kita.

Sorry na masyado akong nag-assume...”

“Mikaela...”

“May boyfriend na ako, Kerko. Mahal ako ni Lance.”

“Mahal mo ba siya?”
“Does it matter? Ano bang pakelam mo sa relasyon naming dalawa? Wala kanga lam sa
nangyari

sa akin sa loob ng isang taon kaya wala kang karapatang gawin lahat ng bagay na
ginagawa mo

ngayon. Wala akong pakialam sa inyo ni Sophia mo. Huwag mo nalang din kaming
pakelaman ni

Lance.”

He looked at me and smiled a little. “Wala naman talaga akong pakelam kay Saavedra,
Mika. Sa

tatlong taong nabanggit mo, isang tao lang ang mahalaga sa akin.” Tumayo siya at
lumapit sa

akin. “In case nakalimutan mo na...” ibinaba niya ang mukha at bumulong sa akin. “I
don’t share

what’s mine.”

“I’m not yours, Kerko.”

“Magagalit ka ba kung sasabihin kong babawiin kita?”

“Nagpapatawa ka. Wala kang babawiin dahil wala namang sa’yo.”

“You’re mine, Ai. Only mine.” He hugged me and kissed me on the forehead.
“Magpahinga ka na.

Nasa labas lang ako.”

I was left dumfounded. Maayos na ang buhay ko. Bakit kailangan mong guluhin ng
ganito, Kerko?

Lance... anong gagawin ko?

=================

Chapter 37

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.

xoxo

---------

“Saan mo ba ako dadalhin?!” pilit kong hinihila ang kamay ko mula kay Kerko.
Kaninang umaga

pa siya ganyan simula ng magising ako. Well, kanina pa kami nag-aaway simula ng
malaman

kong iisang kwarto lang pala ang gagamitin namin pero bilang isang gentleman daw
siya, sa

couch siya natulog. I admit, naawa naman akong sa sofa siya natulog pero wala naman
akong
alam. Akala ko lumabas na siya pero lumabas lang pala siya sa kwarto ko.

Pinagtitinginan kami ng mga taong nakakasalubong namin dahil nga hinihila niya ako
at

sinisigawan ko siya pero wala akong pakialam. Hindi ko alam kung saan ako dadalhin
ng lalaking

‘to.

“Kerko ano ba?!” hinila ko ng mas malakas ang kamay ko kaya naman napahinto rin
siya sa

paglalakad. “Ano bang probema mo?!” I hissed. Hinawakan ko ang kamay kong namumula
dahil

sa higpit ng pagkakahawak niya. “Just come with me,” he said. Tumaas ang kilay ko.
“Mag-isa ka.

Babalik na ako. Bahala ka sa buhay mo, okay?” tinalikuran ko na siya at naglakad

pero nagulat

ako ng bigla niya akong buhatin at inilagay sa balikat niya.

“Kerko!” I shrieked. “Put me down!”

“Just stay still, will you?!”

“Ibaba mo nga ako! Nasisiraan ka na ba?!”

“Ang ingay mo, alam mo ‘yun?” naiinis niyang sabi. “Ibaba mo nga kasi ako!”

Tila walang naririnig si Kerko sa lahat ng protesta ko. Nakakainis. Dahil hindi ko
naman nakikita

ang nilalakaran naming dalawa, ‘yung nalalagpasan nalang namin. Forest. Gubat?!

“A-anong gagawin natin dito?” tanong ko sa mas mahinahon ng tono pero hindi niya
ako pinansin.
Naglakad lang siya habang buhat ako. “Kerko put me down, now.” I sighed.

Nagakad pa siya ng ilan pang minute bago niya ako binaba. “What are we doing here?”
tumaas

ang kilay ko sakanya. “Seriously. Forest. Anong meron dito bukod sa mga puno at sa
mgahayop?”

Lumingon-lingon ako. I actually like the place. Ang peaceful na huni lang ng ibon
ang maririnig mo.

‘Yung mga dahon na tinatangay ng hangin.

“Ikaw at ako lang ang nandito.” Narinig kong sabi niya. “So?” Nilingon ko siya.
“Bumalik na tayo,

Kerko. Wala akong panahon makipaglaro.”

“Mukha ba akong naglalaro, Mikela?” humakbang siya palapit sa akin. Pinigilan ko
ang sarili ko na

humakbang paatras para ipakita na hindi ako natatakot sakanya.

“Bumalik na tayo, Kerko.” Nag-iwas ako ng tingin. “Para ano? Para makipag-usap ka
ng makipag-

usap kay Dale?”

Kumunot ang noo ko. “What?”

“I am with you all the time pero ni minsan ba nilingon mo ako? You were talking to
him the whole

time and he’s starting to get on my nerves, Mikaela.”

“Naririnig mo ba ang sarili mo, Kerko? You sounded like a jealous boyfriend.” Hindi
ko talaga

naiintindihan kung bakit siya umaakto ngayon na pag-aari niya ako. Siya ang may
dahilan ng lahat

ng ‘to. Siya ang nang-iwan. Pwedeng ako ang umalis but it was all because of him.
Pinaalis niya

ako. Pinaalis niya ako sa buhay niya at itinulak na umalis na and now, ganito?
Ipapakita niyang

mahalaga ako at may nalalaman pang babawiin ako?

“I am jealous, Mikaela.” Tinitigan niya ako sa mga mata. Hindi ko mabasa kung ano
man ang

iniisip niya. Lumapit pa siya sa akin dahilan para mapaatras ako at mapasandal sa
puno.

“Jealous ka lang, hindi ka boyfriend. Bumalik na tayo.” Pinilit kong umiwas

sakanya.

“I wanted to talk to you kaya sinama kita dito.” Hinawakan niya ang braso ko at
isinandal ulit sa

puno.
“Hindi natin kailangan magpunta dito. Tatawagan ko pa si Lance.”

“You don’t love him.” Idinikit niya pa ang mukha niya sa akin. Nararamdaman ko sa
pisngi ko angmainit niyang hininga. Halos pinipigilan ko ang paghinga dahil sa
pagkakalapit namin.

“Kerko, please.” I closed my eyes tightly. Ayokong masayang ‘yung binuo kong Mika
sa loob ng

nakalipas na taon. Ayokong maging dahilan ulit ang kahinaan ko para masaktan ako ng
mga

taong akala kong hinding-hindi gagawin sa akin ‘yun.

Ayokong maging dependent sa kahit na sino... kahit pa kay Lance dahil alam ko,
baling araw,

lahat sila aalis din sa buhay ko at maiiwan akong mag-isa. Walang handang manatili
para

makasama ako dahil kahit ‘yung isang taong nangako sa akin na hindi ako iiwan,
that’s the same

person who turn his back on me first. Siya pa ang unang nagtaboy sa akin at nanakit
sa akin.

And the worst part of it, kung sino pa ang nagpapaiyak sa atin, siya lang din ang
may kakayahang

pasayahin tayo ng totoo. Kahit gaano pa tayo nasaktan, sila lang din ang
makakapagpangiti sa

atin ng totoo.

“Let me go, please...”

“Do you really hate me that much, Mikaela?” hinawakan niya ang magkabilang pisngi
ko at pilit

pinagtatama ang aming mga mata.

Do I? Hindi ko alam. Ang alam ko lang, nasaktan niya ako ng sobra. Lumaban ako para
mabuhay

ako pero after that, para na din niya akong pinatay sa ginawa niya. Mas gugustuhin
ko pa ngang

namatay nalang ako kesa ganun... kesa naramdaman ko ‘yung sakit na ‘yun.

“Kerko...” Hindi ko alam kung anong isasagot ko. Part of me wanted to scream yes
because of the

pain I’ve been through but a small part of me wanted to say no. Nakikita kong
nahihirapan din siya

sa nangyayari. Hindi ko alam pero para sa akin, wala naman siyang karapatan diba?
Wala siyang

karapatang masaktan dahil ako ang iniwan niya. Ako ang sinaktan niya pero bakit
ganun... bakit

kahit ginawa niya ‘yun, ayoko pa din siyang saktan. Ayoko pa ding makita siyang
nahihirapan?

“Please say you don’t Mikaela. I can’t stand the thought of you hating me. Alam ko
nasaktan kita

but please tell me that I still a have chance to make it up to you. Please?”

“Kerko... marami nang nagbago.” Napayuko ako. I’ve changed.

“Kasama ba ‘dun ang nararamdaman mo sa akin?” bulong niya.

I sighed heavily. “May boyfriend na ako, Kerko.”

“That doesn’t answer my question, Mikaela.” Lumayo siya sa akin at huminga ng

malalim. “I know

it’s my fault...” simula niya. “Pero may gusto akong malaman ngayon.” Humarap siya
sa akin at

tinignan ako sa mukha.

Kumunot lang ang noo ko. Ano ang ibig niyang sabihin? Naglakad siya palayo at
sumunod naman

ako.
“Kerko, where are you going?” tanong ko habang sinusundan siya. “Kerko!” mas mabiis
ang

hakbang niya kaysa sa akin. “Kerko!”

Then I saw him taking his shirt off. Cliff. No way!

“Kerko!” takot ako sa heights kaya hindi ako makalakad sakanya. Nararamdaman ko ang
malakas

at malamig na ihip ng hangin. “Kerko...”

Humarap siya sa akin bago ngumiti ng malungkot. “I don’t know if I’ll get the
answer to my

question after this but still, I want to know.”

“Kerko...” bumibilis ang pintig ng puso ko. No.

“Kerko!” hindi ako nakagalaw sa pwesto ko ng makita ako ang pagtalon ni Kerko. I
know cliff

diving is one of Kerko’s dream. Nasabi niya na sa akin noon na gusto niyang subukan
ang ciff

diving and I told him not to do it dahil may chance na mapahamak siya. Lalo na
ngayon. Wala

kaming kasamang iba and what the f-uck a cliff is doing here? Bakit may cliff
dito?!

“Kerko!” I walked towards the cliff. Tumingin ako sa baba. All I can see is waves
of the water.

“Kerko!” I called him. Nasaan na siya. I know he can swim pero bakit wala akong
makita na kahit

ano?!

“Kerko!” baka tumama na siya sa bato o ano. Anong gagawin ko?! I don’t even know
kung paano

ako makakapunta sa baba! Kung dadaan ako sa gubat para puntahan siya, I doubt it
kung kailan

ko pa siya mapupuntahan.
“D-amn it!”

“Kerko!” I yelled again. Wala akong makitang kahit anong sign na si Kerko ‘yun. The
current of the

water is going stronger and stronger. Bahala na!

I filled my lungs with air and closed my eyes as I jumped off the cliff.

I screamed and closed my eyes. It seems like forever bago ko naramdaman ang
pagbagsak ko sa

tubig.
I opened my eyes. Tinatangay ako ng agos. It’s harder than I thought. Ang lakas ng
waves ng

dagat. Lumangoy ako pataas. D-amn. Ang daming bato dito! Paano pala kung tumama
ako?!

“Ha!” I filled my lungs with air nang makaahon ako. “Kerko!” Lumingon-lingon ako.
“Kerko!”

lumangoy ako just to see if he’s somewhere near me.

“Kerko, asan ka na?!” nagsisimula nang mamasa ang mata ko. “Kerko!” hampas lang ng
agos ang

naririnig ko. “Kerko...”

Lumangoy ako papunta sa may mga bato at umupo dun. “Kerko!” patuloy ko pa ding
tawag

sakanya. Alam ko namumula na ang ilong ko kakaiyak. Paano kung may nangyari
sakanyang

masama? Paano kung tumama siya sa bato tapos... “Kerko naman e!” I hugged my knees
andcontinue crying.
Alam ko, masama ang loob ko sakanya but I can’t take this. Ayoko naman na may
mamamatay.

Not him. Dapat pinatawad ko nalang ba siya? Dapat ba naging mas mabait ako? Pero
nasaktan

ako! That’s enough reason for me to act like this. Pero...

“Kerko...”

“That answers my question, Mikaela.”

Napalingon ako sa likod ko ng may magsalita. There he is, basang-basa at nakatingin

sa akin.

“Kerko!”
“Paano...” I sniffed. Tumayo ako at lumapit naman siya sa akin.

“You’re afraid of heights, bakit ka tumalon? I was expecting you’ll cal for help
and—“

“I was worried about you!” putol ko sa sasabihin niya. “Bakit mo ginawa ‘yun?!”
tumulo na naman

ang luha ko. I was happy to see him pero hindi ko maiwasang hindi mainis.

“I wanted to know if you still care. I wanted to—“

“You wanted to play! Laro nalang ba lahat sa’yo, Kerko?!” I looked at him sharply.
“Paano kung
may nangyari ngang masama sa’yo para lang malaman mo kung may pakialam pa ako
sa’yo?!

Paano kung napahamak ka?! Paano kung namatay ka?! Does that satisfy you?! Dahil
lang gusto

mong malaman kung may pakialam ako?!”

“Mikaela, I’m so—“

“Sorry? Honestly, the meaning of that word doesn’t make sense to me anymore.”
Pinunasan ko

ang luha ko at tumingin sakanya. “Now you know I still care for you. Are you happy
now?”

nilagpasan ko na siya at naghanap ng madadaanan palabas sa lecheng lugar na ‘to.

“Mikaela...” tinawag niya ako pero hindi ko siya pinapansin. I am mad at him. For
playing with my

feelings. Paano kung may nangyari talaga sakanya? Paano kung may nangyari sa akin?
Alam kong naka-sunod lang siya sa akin. I don’t even know kung saan ba ako pupunta.
Kung may

madadaanan ba ako pabalik sa resort. Bwisit na lugar ‘to.

Hinawakan niya ang kamay ko and I flinched. “I’ll lead the way,” he said softly.
Hindi ako kumibo

pero sumunod ako sakanya. Giniginaw na ako dahil pahapon na din at basang basa ako
mula ulo

hanggang paa.

After a long walk, nakita ko na ang tinutuluyan namin. Dire-diretso akong pumasok
sa kwarto ko at

pumasok sa banyo. Sumandal ako sa pinto umupo. Bakit ba napakahilig ni Kerkong

paglaruan

ang feelings ko? Bakit ba lagi nalang ganito?

“Mikaela...” I heard him knock the door. I closed my eyes. “Leave me alone,
Kerko.”
“Mikaela, let’s talk, please.” Patuloy ang pagkatok niya sa pinto ng banyo.

“Go away!” I yelled.

“Mikaela...”

“Umalis ka na!” sigaw ko. “Ayokong kausap ka! Ayokong makipag-usap sa’yo! Iwan mo
ako!”

I heard him sighed heavily. “I’m sorry, Ai.”

Niyakap ko ang mga tuhod ko at patuloy na umiyak. Bakit ba laging ikaw nalang ang
dahilan ng

pagluha ko, Kerko?

Naglinis ako ng sarili at humiga sa kama pagkatapos. I was so tired physically and
emotionally. I

turned off the lights kahit nahihirapan akong makakita sa dilim. I wanted to be
alone.

It was almost 10 am ng lumabas ako ng kwarto ko. I saw Kerko sitting on the couch.
Nakasaklop

ang kamay niya, nakayuko at tila malalim ang iniisip. After a few seconds,
naramdaman niya ako

marahil kaya nag-angat siya ng tingin. “Mikaela.” Tumayo siya at lumapit sa akin.

“Let’s not talk about it. Ayokong pag-usapan.” Dire-diretso akong nagpunta sa pinto
para lumabas.

Wala akong ganang kumain pero wala akong balak magpakamatay. Nakasunod lang sa akin
si

Kerko.

I opened the door at nagulat ako ng makita kong may tao sa labas nito.

“Lance!” Anong ginagawa niya dito?

“Miel, I missed you.” Lumapit siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. “How are
you?” hinawakan

niya ang magkabilang pisngi ko.

“What are you doing here?” tanong ko sakanya. I already told him na next week pa
ako

makakabalik. Hindi ko alam na susunod siya dito.

“I told you I missed you,” he whispered and kissed my forehead. Nakarinig naman
kami ng

pagtikhim mula sa likuran ko. Oo nga pala. Si Kerko.

“Kerko?” kumunot ang noo ni Lance. “What are you doing here?” naglipat ang tingin
niya sa aming

dalawa.

“I am sharing this room to him, baby,” I replied. Hinawakan ko din ang kamay ni
Lance. I know

nabigla siya sa pagtawag ko ng baby sakanya dahil mas sanay siyang tinatawag kong
Lance lang.

“Why?” mas lalong kumunot ang noo niya.

“I’ll explain later, kumain ka na ba? Samahan mo ako,” I smiled to him. He looked
at Kerko before

nodding. “My pleasure, my queen.” Nagring bigla ang phone ni Lance kaya nag-excuse
siya sa

amin at lumayo ng konti.

“Baby, huh?” Kerko said, mocking. Tinignan ko siya ng masama. “Anong problema mo?”

“Nothing,” he shrugged. “Umalis ka na nga!” I hissed.

“Yeah, sure, baby,” he smiled sarcastically bago naglakad papunta sa elevator.

Great! Nahihirapan na akong andito si Kerko... ano pa ngayon lalo? Well, at least
ngayong nandito

na si Lance... mapapalayo na ako kay Kerko. I can’t stand it. Ayokong makasama pa
siya ng mas

matagal. Ayoko na.

--------------

Leshe, Mae. Ang sabaw. Pengeng laman -.- Busy ako, sorry na.

=================

Chapter 38
Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.

Xoxo

Sorry for the turtle update. Mahal niyo naman ako diba? :P

---------

“Anong ginagawa mo dito, pare?” tinapik ni Dale ang balikat ni Lance. Magkakatabi
kami sa isang

lamesa. Kasama naming kumakain ng brunch sila Dale at ang ibang models and staffs.
Gaya

namin, tinanghali na din silang nagising dahil base sa narinig ko kanina, nag-bar
hopping sila

kagabi since may iba’t ibang bar dito sa resort.

“Visiting my girlfriend,” Lance answered him and smiled tenderly to me.

“He missed his baby, that’s why, Dale,” Kerko said sarcastically. Tinignan niya ako
and I looked at

him sharply. He’s really a jerk.

“Baby?” kumunot ang noo ni Dale. “Corny niyo ah?” he grinned.

“Wala kang pakialam.” I rolled my eyes. I don’t even know why I called him baby. It
was awkward,

I guess. Well, for me and Kerko, perhaps. Kapag kami ang nagtawagan ng baby, it’s
kinda baduy

for me. Parang hindi bagay sa amin... that’s why we prefer Ai and... “Damn!” I
closed my eyes

tightly. Ano ba ‘tong naiisip ko? Hindi ko na dapat iniisip ang bagay na ‘to.
“Are you okay?” Lance asked me. I nodded. “I’m fine,” I replied. Nakita ko naman
ang bahagyang

pagngisi ni Kerko. What’s with him? Nakakainis na siya.

“Saan ka nagsstay, pare? Occupied kasi namin lahat ng rooms ‘dun sa hotel e,” Dale
asked him.

“Sa kabilang hotel. I did try to get a room pero sabi nga nung receptionist...” he
looked at Kerko,

“puno na daw so I have to checked in sa ibang hotel.” Wala namang sinabi si Kerko.
Nakatingin

lang din sakanya.

“You can stay in my room, then.” Alok ko sakanya. Well, oo, kasama ko si Kerko but
since andito

na si Lance, pwede naman siguro na sa room ko na siya tumuloy.

“That’s not possible, Mikaela. We're not allowing visitors,” Kerko shrugged before
sipping his

coffee. I glared at him. “And why is that? He’s my boyfriend, Kerko.”

“I know. He’s your baby, right?” he said, mocking.

“May problema ka ba, Kerko?” Lance asked him.

“Kanina wala. Nung dumating ka...” biglang naging seryoso ang mukha niya.
“Nagkaroon na.”

“What do you mean?” tanong ni Lance. Nakita ko ang pagkuyom ng kamao niya.
Hinawakan ko

ang kamay niya and told him to calm down. Bakit ba ang lakas mang-asar ngayon ni
Kerko?

Nakakainis.
“It’s okay, Lance. Since you can’t stay in my room, ako ang lilipat.”

I saw Kerko’s jaw tightened. Nakatingin lang din siya sa aming dalawa ni Lance. I
did my best to at

least try to ignore him and I believed I did it. Hindi ko siya kinausap o pinansin
man lang sa buong

duration ng brunch na ‘yun.

“Dale, pwede bang huwag muna akong sumama sa inyo ngayon?” naglalakad-lakad kami sa

labas ng lapitan ko si Dale. Mamaya pa kasi kaming hapon. May mga nauna ng
kinukuhanan pero

ako at ang iba, mamaya pa and Kerko will be the photographer... as always. Nagalit
kasi siya

nung nakaraang umalis siya para puntahan si Sophia niya na may sakit daw tapos
nagkaroonkami ng shots na very intimate na may kasamang male models. Bakit daw
ginawa ‘yun. Tss.
“Hmmm...” inakbayan pa ako ni Dale bago inilapit ang mukha sa akin. “Ano ba?!”
itinulak ko ang

mukha niya. Mukhang tanga. “Kay Kerko ka magpaalam,” he winked at me.

“Kaya nga ako sa’yo nagpapaalam kasi ayoko siyang kausap. Ikaw nalang magsabi
sakanya,

okay?” I smiled sweetly to him. Bigla namang may nagtanggal ng kamay ni Dale mula
sa balikat

ko.

“Back off, dude. She’s mine.” Lance snaked his arm around my waist and kissed my
temple.

“Nawala lang ako saglit, umaatake ka na.” Natatawang sabi nito kay Dale.

“Bakit ba lahat nalang ng nagiging boyfriend mo, possessive?” tanong sa akin ni

Dale. Tinignan ko

siya ng masama. Dalawa lang naging boyfriend ko. Gusto ata nitong masapak? Hindi ko
pipigilan

si Lance.
“I am being possessive because I don’t want to lose her. Ayokong mawala sa akin si
Mika.” Lance

answered him. Nag-angat naman ako ng tingin para masdan siya. Seryoso ang mukha
niya.

Hinawakan ko ang pisngi niya at ngumiti. “Hindi naman ako aalis.”

He smiled to me and cupped my face, bent down his head and claimed my lips.

“Kailangan niyo talaga ng audience for that?” our lips parted ng magsalita si Kerko
mula sa

likuran. I sighed inwardly. Ayan na naman siya.

“Is there any problem, Kerko? May masama ba kung hahalikan ko ang girlfriend ko?”
inakbayan

pa ako ni Lance bago humarap kay Kerko.

“Not really, Saavedra. It’s just that—“

“Sandali lang! May nagseselos dito!” napalingon kaming tatlo ng sumigaw si Dale.
May kausap

siyang may kalayuan sa amin na tila tinatawag siya. “Teka lang! Minsan lang ‘to e!”
Sagot ulit ni

Dale sa kausap. Lumingon naman siya sa amin pagkatapos. We’re all glaring at him.

“Hindi ka nakakatuwa.” I said.

“Nagseselos?” Lance smirked. “Well, magselos ka lang hanggang gusto mo, Kerko.
Libre naman.

But you need to keep this in mind...” hinawakan ni Lance ang kamay ko at lumapit
kay Kerko.

“She’s mine now and I guess, you’re the one who should back off now.”
“Lance...” hinila ko ang kamay niya. I know when he’s serious and when he’s not and
right now,

alam kong kayang manapak ni Lance.

“We’ll see, Saavedra. And she’s not yours. She’s mine to begin with. Extra ka
lang.” sagot naman

ni Kerko.

“Stop it. Hindi kayo nakakatuwa pareho.” I told them. “Let’s go, Lance.” Hinila ko
si Lance palayo

pero hinawakan ni Kerko ang kabilang kamay ko.

“Don’t.” Halos pabulong lang ang sinabi niya pero dinig na dinig ko. I looked at
him then to his

hand on mine. I sighed. “Let me go.”

“Mikaela...”

“Let her go, Kerko.” Hinawakan ni Lance ang kamay kong hawak ni Kerko at pinalis
ang kamay

nito. “Lay another finger on her, you’ll be dead.”

“Don’t you ever threaten me, Saavedra. Mas hindi mo alam ang kaya kong gawin.”
Kerko said in

gritted teeth.

“Ano ba?! Hindi ba kayo titigil?” I said sharply. “Lance, let’s go. Tama na ‘yan.”
Hinila ko si Lance

palayo kay Kerko. Hindi ko na alam kung ano ba ang nangyayari. ‘Yung mga sinasabi
ni Kerko.

‘Yung pagpaparamdam niya. ‘Yung sinasabi niyang babawiin niya ako. It’s all in my
head now at

naguguluhan na ako! Damn!

Mabilis akong naglalakad palayo sa kinatatayuan ni Kerko and I know, nasa likod ko
lang si

Lance. Huminto lang ako ng bigla niya akong yakapin mula sa likuran. “Baby...” he
whispered. I

sighed heavily. “You shouldn’t have done that.” Hinawakan ko ang kamay niyang nasa
bewang ko.

He rested his chin on my shoulder. “Sorry,” he murmurs. “But damn it, Mika. Ano
bang problema

niya? He’s getting on my nerves. Hindi na ako nagsalita nung nalaman kong titira
kayo sa iisang

bahay dahil may tiwala ako sa’yo, but this? This is too much.”

Humarap ako sakanya. He’s still hugging me and I stared in his eyes. “I’m yours,
Lance.”

“I know, baby, but—“

“I am Lance’s.” Putol ko sa sasabihin niya. “Don’t mind him. Wala na akong
nararamdaman para

kay Kerko.”

“I trust you, Mika and I love you so damn much.” He smiled and planted soft kisses
on my face.

“Thank you, Lance. Ikaw ‘yung nandyan nung tinalikuran ako ng lahat. Ikaw ‘yung
hindi nang-iwan

sa akin. I’ll be forever grateful that I have you,” I caressed his face at
tumingkayad ako para

halikan siya. I know he’s the perfect one for me.

Since plano ko nga na hindi ako sasama sa photo shoot this afternoon, sinadya kong
i-off ang

cellphone ko at naglibot kami ni Lance sa resort. Madami din kasing taong nandito
and besides

may mga bar, resto and shops. Magpapaliwanag nalang ako mamaya kay Kerko kapag
kinuha ko

ang gamit ko sa kwarto.

“How are you, Miel?” naka-upo kami sa may buhanginan at kumakain ng ice cream ng
nagtanong
si Lance. “Huh? Ang baliw mo. Kanina pa tayo magkasama, ngayon ka pa magtatanong?”
I

giggled.

“Kanina pa nga kita kasama pero namimiss pa din kita. You’ve been away for a few
days.” He

sighed. Alam ko nahihirapan siya and I know may part siya na nai-insecure knowing
I’m with

Kerko pero wala naman akong magagawa. Kahit naman anong sabihin ko, our history
remains.

Hindi mabubura sa ala-ala namin ang meron kami ni Kerko noon. Well, at least,
pwedeng

balewalain nalang.

“Lance, about Kerko...” simula ko. Nakita kong huminga siya ng malalim. “What is
it?”

“I know you’re worried about me, but I’m fine. Okay na ako.” Hinawakan ko ang kamay
niya at

pinisil. “Ikaw ‘yung boyfriend ko.”

“I’m the luckiest guy in town dahil si Mika Dela Cruz ang girlfriend ko,” ngumiti
siya sa akin tsaka

kumindat. Mika Dela Cruz. He knows na ayoko na nagpapatawag sa buo kong pangalan. I
don’t

know. Pakiramdam ko, ang helpless ng pangalan kong Mikaela Michelle. Parang
kailangan lagi ng

tulong. Ayoko na maging ganun.

Namasyal lang kami ni Lance buong maghapon. Hinatid niya ako sa room ko bago siya
nagpunta

sa tinutuluyan niya. Malakas ang loob kong pumasok dahil alam kong wala si Kerko
dahil nakita

ko si Dale sa baba kaya naman nagulat ako ng makita ko si Kerko na naka-upo sa may
couch

habang hawak ang magazine kung saan ako ang cover.

“What are you doing here?” tanong ko sakanya. Nilingon niya ako. Tumaas ng bahagya
ang isang

kilay and he smirked. “Ikaw pa talaga ang nagtatanong ng ganyan, Mikaela? Sa

pagkakaalam ko

dapat nasa baba ka dahil may trabaho tayo, diba?” Ibinaba niya ang hawak na
magazine and

clenched his fist ng makita ang cover nito. That was taken in Italy. May kasama ako
sa cover ng

magazine at intimate ang shot. We’re almost making out.

“Nagpaalam ako kay Dale. Anong problema mo?” kumunot ang noo ko ng bigla siyang
ngumiti ng

nakakaloko. “Problema ko? Ikaw at ang boyfriend mo.”

“Inaano ka ba ni Lance?” hindi ko napigilan ang pagtaas ng boses ko. Wala naman
kasing

ginagawa ‘yung tao sakanya pero nag-aampalaya siya.

“You’re here to work, Mikaela. Hindi ka nandito para makasama ang boyfriend mo.”

“Alam mo, ganyang ang laki ng problema mo kay Lance at sa akin, aalis nalang ako
dito. I’ll stay

with him para hindi mo ako nakikita at hindi kumukulo ‘yang dugo mo!” tinalikuran
ko na siya pero
hinigit niya ang kamay ko. “Why did you jump off that cliff? Bakit mo ako
sinundan?”

“Let me go.” Hinila ko ang kamay ko sakanya. “You’re crazy, Kerko! I don’t even
know kung ikaw

pa ba ‘yan! Hindi ko alam kung bakit ka umaarte ng ganyan. Bakit ba hindi mo nalang
ako

pabayaan?!”

“Bakit ka bumalik?” dumilim ang ekspresyon ng mukha niya. Tinitigan niya ako sa
mata at

nararamdaman ko ang intensidad ng tingin niya. Hindi ako nakasagot sa tanong niya.

Bakit nga ba? Kahit ako, hindi ko matiyak kung bakit ba ako nagbalik agad kung
pwede namang

hindi pa. Bakit ako nagmadali?

“Hindi mo alam?” humakbang siya palapit sa akin. “Bumalik ka para sa akin, Mika. Sa
akin.”

Napaatras ako ng hakbang. “What are you saying?”

“Bumalik ka to show me that you’re not the Mikaela I used to know before. Pero
you’re still the

same old Mikaela. ‘Yung Mikaela ko.”

Mikaela ko.

“I’m not yours, Kerko.”

“Yes, you are, Mikaela. Always have. Always will.”

“Hindi ako bumalik para sa’yo.”

He smiled to me. ‘Yung ngiting alam niyang nagpapabilis ng tibok ng puso ko noon.
“Kahit naman

hindi ka bumalik agad, maghihintay ako e. Wala ka din namang ibang babalikan kundi
ako. Kasi

kahit gaano pa karaming lalaki ang mapansin mo at magustuhan mo, deep inside you,
ako pa din

ang mahal mo.”

Tumawa ako ng pagak. “What a conceited jerk, Kerko? Ang kapal ng mukha mong sabihin
‘yan.”

“I’m just telling the truth, Mikaela.” Inilagay niya ang magkabilang kamay sa
magkabilang panig ko.

Nakasandal na ako sa pader kakalakad niya papunta sa akin at kaka-atras ko. “You
still love me.”

Inilapit niya ang mukha sa akin.

“Kerko...”

Sumeryoso ang mukha niya. “I missed you, Ai.” Nararamdaman ko ang lungkot sa boses
niya.

Hindi ko maiwasang pangilidan ng luha dahil sa halo-halong emosyong nararamdaman

ko.

“Lance is the perfect one for me. Itigil mo na ‘to. You had me before pero
pinakawalan mo ako.

Binitawan mo ako.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko ang wiped my tears away
using

his thumb. “He may be the perfect one for you, Mikaela, but I am the right one.”

“Tama na, Kerko.” I shook my head. “I’ll just pack my things, lilipat na ako sa
room ni Lance.”
“You’ll not leave this room, Mikaela.”

“Kerko, ayoko na makipagtalo sa’yo kaya please lang... pabayaan mo na ako. Sooner
or later,

aalis na din naman ako ulit.” Nakita kong biglang kumunot ang noo niya. “What do
you mean? Are

you still sick?” hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at nakita ko ang pag-
aalala sa mga

mata niya.

“No!” I shrugged his hands off. “I just realized that deciding to go back here was
a mistake.

Papasok na ako sa kwarto ko.” Umiwas na ako sakanya at isinarado ang pinto.

“Tama lang naman ‘yun Mika... tama lang...” I covered my face with my palm at
patuloy na umiyak.
Ang kapal ng mukha. Wala siyang karapatang masaktan! Wala siyang karapatang sabihin
na siya

pa din. Wala! Kasi hindi niya alam ‘yung sakit, ‘yung hirap at kung paano ko binuo
‘yung sarili ko.

Wala siyang karapatang umarte na parang walang nangyari kasi simula nung araw
napinagtabuyan niya ako, ang laking pagkatao ko na ang namatay.

Pinakalma ko muna ang sarili ko bago ko inayos ang gamit ko. Naligo na din muna ako
and texted

Lance na sunduin ako para kunin ang gamit ko. Paglabas ko ng kwarto, I saw Kerko...
naka-upo.

Hindi ko na sana siya papansinin ng magsalita siya.

“You don’t have to leave. Ako nalang ang aalis.”

“It’s okay, Kerko. You can stay here. Sasama nalang ako kay Lance.”
“Mikaela, please?” he sighed heavily. “Just stay here. Ako na ang aalis. Just don’t
sleep with him.”

Napakunot ang noo ko. Iniisip kaya niyang... “Wala ka naman sigurong pakialam kung
magkatabi

kaming matutulog ni Lance since he’s my boyfriend and he’s all the right to have
sex with me

naman.” Nairita na naman ako. I just hate the thought na iniisip niyang may
nangyari sa amin ni

Lance. Ganun ba ang tingin niya sa akin?

“Mikaela hindi naman ‘yun ang—“

“I don’t want to hear it.” Naglakad na ako papunta sa pinto pero naunahan ako ng
pagkatok

nagkatinginan kami ni Kerko. Sino naman ‘to? Tumayo siya ant pinagbuksan ito ng
pinto.

Sumunod ako sakanya and I saw him talking to Dale. “What’s going on?” I asked them.
Nilingon

naman ako ni Kerko. “Nothing.”

“Nothing ka diyan?” tinapik ni Dale ang balikat ni Kerko. “Sama kayo sa bar. Andun
lahat kayo

nalang wala kaya sinundo ko na kayo.”

“Dale, shut up.” Kerko glared at him. “Hihintayin ko pa si Lance,” sagot ko kay
Dale. “Pinasundo ko

na. Tara na. Sunod kayo ah?” tapos nauna siyang maglakad. Ano ba? Tara na tapos
iniwan kami?

Nagkatinginan kaming dalawa ni Kerko then he shrugged. I rolled my eyes. Nauna

akong lumabas

kasunod siya. Wala kaming imikan hanggang sa makasakay kami ng elevator hanggang sa

makapunta kami sa bar kung saan ang daming tao.

Hinawakan naman agad ni Kerko ang kamay ko ng malapit na kami. Hindi pa siya
nakatiis at

hinigit niya ako palapit sakanya. Ang daming tao. I thought it was a typical bar na
indoor pero

outdoor kasi at ang daming tao. Most of the people, naka-hubad... I mean topless
ang mga lalaki,

‘yung ibang babae naka-two piece naman.

“There...” he whispered. Hindi ko alam kung bakit pero nagtayuan ang balahibo ko sa
batok ng

bumulong siya sa akin. Nasa likod ko siya at hawak ako sa magkabilang balikat.
Inaalalayan niya

daw ako. Nakalapit na kami sa mga kasama namin pero hindi ko nakita si Lance.

“Where’s Lance?” I asked Dale. “Nandyan lang. Baka nang-chicks,” he chuckled.

“Kung pinapalunok kaya kita ng bote?” tumaas ang isang kilay ko. “Brutal mo! Ayan
na o!” sabay

turo sa likuran ko. Naglalakad palapit sa akin si Lance. “Hey,” hinalikan niya ako
sa pisngi. “Saan

ka galing?” I asked him. “May kinausap lang ako,” inakbayan niya ako. I heard Kerko
huffed.

“Babae?” I arched a brow on him. “Possessive ang baby ko. Ikaw lang ang babae ko.”
Lance

smiled at me.

Nagpatuloy ang inuman nila at tawanan. Nag-aasaran sila sa mga nangyari sa buong
araw, sa

mga nakakatawang pangyayari sa photo shoot. They were asking us too kung ano ang
nangyari

sa amin ni Lance sa Italy.

“What are they doing?” I asked Dale. Naglingunan naman silang lahat sa tinuro ko.

“Oh my gosh! It’s time na!” Samuelle shrieked. Kumunot ang noo ko. “What was that?”
I asked

Dale. Nagtayuan ang mga kasama namin at naglapitan sa may mini stage. “What’s going
on?”

inalalayan akong tumayo ni Lance.

“Seryoso kang pupunta ka dun?” hinawakan ni Kerko ang kamay ko. “Why?” I asked him.
He

sighed sharply. Umiling-iling siya bago tumayo at nauna pa sa amin doon. Anong
problema nun?

Lumapit kami sa stage and I was shocked with what I saw. “No way!” Body shot! There
was this

girl, and she’s licking the man’s... “I told you,” Kerko whispered. “Lance, let’s
go...” inaya ko si
Lance pero nagulat ako nung may parang harang na na ginawa. I mean may mga
nakabantay na

and when we tried to get pass through them, ayaw nilang pumayag ‘cause it’s part of
the game.

“Alam mo ‘to and yet, wala kang sinabi?” I asked Kerko. “Tinanong kita kung tutuloy
ka.” He

looked at me. “I so hate you!” I rolled my eyes. Lumayo nalang ako kay Kerko at
lumapit kami sa

pwesto nila Dale. He’s with the others. Tinanong ko siya kung ano ba ‘to and he
told me that it’s a

game, actually. May two spotlights na tututukan ‘yung lalaki t babae na gagawa ng
body shot na

‘yun.

Lance hugged me from behind. “Are you okay?” I asked him. He kissed my neck, “I am.
You?”

“Nakikiliti ako, ano ba?” pinisil ko ang ilong niya. “I’m fine.” Nakatingin ako
‘dun sa stage.

Kasalukuyang naghahalikan ‘yung babae at lalaki. I don’t know, ipapasa ata ‘yung
lemon form the
man’s mouth papunta sa babae. And the background music... crazy in love. So
Christian Grey!

“We should try that,” I told Lance. “What?” nilingon ko siya at nakakunot ang noo
niya. “Body

shot,” I giggled. “Don’t be such a tease, baby.” Mas hinigpitan niya ang yakap sa
akin. “Ittry lang

e,” I pout. Natapos na ‘yung pair na nasa stage. Maghahanap na naman sila ng iba.
Isn’t it

awkward kung hindi naman magkakilala tapos maghahalikan ng ganun and the girl will
lick the...

ugh! Paano pa kung hindi gwapo ‘yung mapunta sa’yo? O kaya walang abs? I mean,
hindiyummy? Lugi naman diba? Tsaka paano kung... “Mika!” napatakip ako ng mata ng
may tumutok

sa akin na ilaw. What the hell?!

“No way!” I yelled. Lahat sila nakatingin sa akin.

“Come on, Mika, game lang ‘to!” Dale told me. I looked at him sharply. May lumapit
sa aking

dalawang lalaki. “Wait, ayoko!” hinawakan nila ang kamay ko. “Pumili nalang kayo ng
iba,” Lance
told them. “Sorry sir, katuwaan lang naman e,” hinihila nila ako papunta sa mini
stage. Ayoko! F-

uck!

“Lance!”

“I’ll talk to them,” nakita kong may nilapitan si Lance pero naagaw nung lalaki ang
atensyon ko ng

magsalita siya.

“Okay, we have here Miss...” bumulong siya sa akin, “what’s your name?”

“Mika.” I replied. “Miss Mikaela... who will be the lucky guy is? Oh I wish kasali
ako! Spotlight, pilika na!” then another spotlight. Magkakaphobia ako sa spotlight,
promise!
Lance, asan ka na ba?! Nilingon ko siya pero wala na siya at ang kausap niya.

“Finally! May napili na tayo!” napalingon ako sa katabi kong lalaki at sinundan
siya ng tingin. He’s

looking at... no way, again! D-amn! Kerko.

This isn’t happening! This isn’t... okay, it’s happening, but... what the hell?!

“Plano mo ba ‘to?!” I hissed. Nasa tabi ko na si Kerko. “No.”

“So we have here, what’s your name?” the man asked Kerko. “Mikael.”

Nagulat ako sa naging sagot niya. “Mikael?” I asked him.

“Finally, narinig ko ulit na tawagin mo akong Mikael.” He smiled. Nagtitilian ‘yung

mga babae.

Kaya medyo lumapit si Kerko sa akin.

“Take it off!” sigaw nila. Nagtititigan kami ni Kerko. He shrugged. He took his
shirt off at mas

nagtilian ‘yung mga babae. Haharot! Same old Kerko. Pero nakita kong may tattoo
siya sa left

chest niya. Hindi nakabawas sa kagwapuhan niya ‘yun, bagkus, mas lalo lang siyang
naging hot

at naging gwapo.
His body’s way different from my brothers na tambay gym pero masasabi kong ang
ganda ng

katawan ni Kerko at... naputol ang iniisip ko ng abutan ako ng chocolate syrup.
What’s this?

“Okay... chill, guys!” awat nung host ata sa crowd. “Since ang ganda ni Mika...” he
looked at me

and winked. “Hindi natin papainumin, okay? They’ll use this chocolate syrup instead
and for the

lemon thing...” naglabas siya ng cherry. Uh-oh. Mukhang alam ko na.

“They need to tie this cherry stalk while kissing!”

“Seriously?!” I hissed. “This is ain’t funny anymore!”

“Do you trust me?” Kerko asked me. Natigilan ako sa tanong niya. Do I? Kaya ko pa
bang
magtiwala? “Mikaela, I need you to trust me.” Hinawakan niya ang kamay ko at
pinisil ng mahigpit.

I just nodded. “I trust you.” I sighed heavily.

“Okay, Mika... you should now start spreading that chocolate syrup on Mikael’s—“

“Call me Kerko, dude. Mikael’s for Mikaela only.” Kerko cut him off. Natawa naman
‘yung lalaki.

“Kerko’s body, then,” he shrugged.

“D-amn this stupid f-ucking game!” inis na inis kong sabi. I was just teasing Lance
a while ago that

we should do this. I’ve never been into an intimate scene with him. Sa isang tao
lang and now,
he’s right in front of me and we’ll... we’ll... Oh, God!

Kerko’s looking at me. Parang sinasabi niyang ituloy ko lang. Seryoso ba sila sa
chocolate syrup?

Ang lagkit kasi nito sa katawan.

Bahala na nga!

I start putting chocolate syrup on his chest. I am using my index finger to spread
them. Kerko’s just

staring at me. Wala siyang ibang sinasabi. I can’t look at his face kaya mas pinili
kong tumingin

nalang sa katawan niya. My breathing became heavily. Stupid game.

“You’re blushing,” Kerko smiles. I just rolled my eyes. Tinuloy ko lang ang
ginagawa ko.
“Come on, Mika. Lower!” sigaw ng host na lalaki. “Lower, right? Lower! Lower!
Lower!”

Napatingin ako sa crowd. They we’re all cheering, too. Lower?! Nasa abs na nga ang
kamay ko,

lower pa?!

“Just do it, and trust me,” Kerko whispered. “I’ll sue them all!” I hissed.

I filled my lungs with air bago ako kumilos ulit para lagyan ng chocolate ang
katawan ni Kerko

mula sa medyo abs niya pababa sa... well, pababa ‘dun.

“Okay! That’s a job well done, Mika!” nakangiti sa akin ‘yung host. Eh kung
sinasapak kaya kita?!

“Now, let’s get started.”

May ipapasapak talaga ako sa mga kuya ko pagkatapos nito! “Okay, on the count of
three... one,

two, three!”

“D-amn!” I closed my eyes as I heard Beyoncé’s Crazy in Love fifty shades version.
I’m a Dela

Cruz after all, kaya ko ‘to!

I bent down on his body and start kissing his chest. I was actually licking the
chocolate syrup on

his body and my heart’s pounding. Naririnig ko ang mga tao sa paligid ko na
sumisigaw, cheering,

‘yung iba nagsasabi na ‘Ako nalang!’.

 Hinawakan ni Kerko ang braso ko. Nag-angat ako ng tingin. “Trust me,” he smiled
and winked at

me. Everything happens in a nanosecond. Okay, I’m exaggerating pero nagulat ako sa
bilis ng

pangyayari. One minute, we’re on the stage and I’m licking him... then now, hawak
niya ang

kamay ko at tumatakbo kami palayo sa mga taong nandun.

“Kerko!” hindi niya binibitawan ang kamay ko hanggang sa makarating kami sa may
madilim na

part ng resort. “What was that?” I asked him, panting.

“Why?” he asked me, amused. “Gusto mo ba talagang gawin ‘yun sa harap nila?”

I flushed. Not that. I was just thinking why did he do that. Bakit... “Saan ka
pupunta?!” nakita ko

siyang naglakad palayo.

“Chill, Mikaela. I won’t leave you. Ang lagkit kaya ng chocolate sa katawan ko.”
naglakad siya

papunta sa dagat at nagswimming. Seriously?!

“Kerko!” I called him. Ngayon talaga niya naisip magswimming? Well, he’s right,
malagkit nga

‘yung chocolate dahil nanlalagkit din ‘yung kamay ko. Nagpunta na din ako sa dagat
para

maghugas ng kamay tinatanaw ko din kung nasaan na ba si Kerko.

“Kerko!” I yelled. Wala kong nakikita. Wala ding tao sa paligid namin. “Kerko
babalik na ako baka

hinahanap na nila tayo.”

Hindi ko alam kung nasaan na si Lance. I don’t even know kung nakita ba ni Lance
ang nangyari. I

need to explain myself. “Kerko!”

“Bahala ka nga...”

“I love you, Mikaela.” Natigilan ako ng marinig ko ang boses niya mula sa likuran
ko. Nilingon ko

siya and I saw him standing behind me. Wala pa din siyang suot na t-shirt at basa
ang buhok niya.

“Anong sabi mo?” bumibilis ang tibok ng puso ko. Dinadaya ba ako ng pandinig ko?

“I love you, Mikaela.” Ulit niya sa akin.

Tuluyan ng tumulo ang luha ko ng ulitin niya ang apat na salita na ‘yun. “Idadagdag
mo na naman

ba ‘yan sa kasinungalingan mo, Kerko?”

“Mikaela...” humakbang siya palapit sa akin.

“No, please. Ayokong maniwala. You’re not capable of loving other people aside from
her, kaya

Kerko, please. Huwag mo na akong paglaruan. Ayoko na.”

Tumakbo ako palayo sakanya. I can’t see my way clearly dahil kanina pa ako umiiyak.
Bakit

ngayon pa? Bakit ngayon lang? Hindi na pwede. Ayoko na.

“Miel,” may nabangga akong isang bulto. “Lance...” niyakap ko siya ng mahigpit. I
know he’s the

only person in this d-amn world ang hindi ako iiwan. Si Lance lang.

“What’s wrong? Hinahanap kita. Okay ka lang ba?” hinawakan niya ang pisngi ko.
“Sinaktan ka ba

niya?”

I shook my head. “I am just so happy that you’re here.” Niyakap ko siya ng

mahigpit. “Thank you,

Lance.”

“Shh... Miel, baby, you know you can confide everything to me. What is it?” he
whispered.

I shook my head again. “I just want to be with you, tonight. I want to sleep with
you.”
“Mika...”

I wrapped my arms around his neck and pulled him. I want to forget everything Kerko
told me. If

this is the only way para mawala siya sa isip ko. So be it.

---------------

Hurt hurt </3 Hindi ako malungkot para kay Mika. Nagiging abnormal kasi ako
ngayong mga

panahong ‘to. Ang dalas ko na kausapin ang sarili ko! HAHAHAHAHAHHA! Anyways, kung
sino

man po ang naagpost ng tungkol sa akin sa The Wattpad Files sa facebook, mahal na
kita <3 <3

<3

=================

Chapter 39

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.

Xoxo

---------
Ugh. Bakit ang sakit ng ulo ko? I tried to move pero hindi pa man ako dumidilat,
feeling ko

mabubuwal na ako. Ang sakit ng ulo ko at katawan ko. Ano bang ginawa ko?

Hindi muna ako kumikilos at pinapakiramdaman ko ang sarili ko. Masakit talaga ang
katawan ko at

pakiramdam ko, pagod na pagod ako. Hell!

Wait. Asan ako? Hindi ko masyadong maalala ang mga ginawa ko o ang mga sinabi ko.
My

head’s killing me, shit!

“Damn.” Sinubukan kong bumangon pero biglang may yumakap sa akin. Napadilat ako at
tinitigan

ang yumakap sa akin. “Lance!”

Tinignan ko ang itsura ko. I am wearing his shirt and... underwear and he’s...
uhmmm... he’s just

wearing his boxers!

Wait. What happened? May nangyari? Did we... did I... “Lance!” I yelled again at
kinipkip ang

kumot para takpan ang katawan ko. Lance opened his eyes slowly bago tumingin sa
akin at

ngumiti. “Morning, baby,” he said, huskily.

“Don’t baby me, what happened?!” tanong ko sakanya. Lalo namang ngumisi si Lance.
“Isa,

Lance. Sasapakin kita!”

“Baby, I tried to stop you but you were so aggressive. I was shocked na kaya mong
gawin ‘yun. No

doubt, Dela Cruz ka nga.” He fall back and put his arm at the back of his head. “W-
what do you

mean? Did we...” I can’t help to stutter. “I... you... no...” No way...
Hindi na ako virgin? Sumandal ako sa ulunan ng kama at niyakap ang mga tuhod. Bakit
ganun?

Boyfriend ko naman si Lance pero feeling ko, maling mali ang ginawa ko? Parang
hindi tama. I bit

my lower lip para walang lumabas na kahit anong tunog sa akin.

“Baby, are you okay?” bumangon si Lance at lumapit sa akin. ‘Yung mahihinang hikbi
ko, nauwi sa

tuluyang pag-iyak. “Mika...” hinawakan niya ako pero pumipiksi ako.

Hindi na ako virgin. Mali e. Hindi tama. Ayoko ng nararamdaman ko.

“Hindi na ako virgin...” I cried. Paano ko ieexplain sa mga kuya ko ‘to? I’m here
to work and not to

spread my f-ucking legs! D-amn.

“Mika, baby, listen to me...” hinawakan niya ang kamay ko pero agad ko ding binawi.
“No, Lance!

Mali e. Hindi dapat! Hindi tama!” I said sharply.

“Mika, handa naman akong panagutan ka. I am willing to—“

“That’s not my point!” I yelled. I wiped my tears away. “Lance, mali e. I know I’m
such a tease. I

know lalaki ka lang pero mali!” Kahit na si Thunder at Hunter ang kapatid ko,
naniniwala ako na

dapat, sa gabi ng kasal mo lang ibibigay ‘yun sa lalaking pinakasalan mo. Gusto
kong makasal ng

virgin!

“Mika...”
Bumaba ako sa kama. Hindi ko alam kung mahihiya ba ako o ano dahil t-shirt nga lang
ni Lance

ang suot ko. Mahaba naman kaya umabot hanggang sa parting dapat takpan. I’m wearing
my bra,

that’s for sure. “Where’s my clothes?” I asked him perso hindi ako tumitingin
sakanya.

“Mika...”

“Where’s my f-ucking clothes, Lance?!” I yelled, frustrated. My head’s killing me

and yet, here I

am, malalaman kong hindi na ako virgin. Great, Mika! Great!

“Baby, calm down, okay?” Lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko pero pilit
kong

binabawi ang kamay ko. “Calm down?”

“Calm down?!” I looked at hi sharply. “How can I do that kung alam kong may
nangyari sa atin

at—“

“Walang nangyari, Mika.” Natigilan ako sa sinabi niya. “What?” kumunot ang noo
ko.Walang

nangyari?

He snaked his arm around my waist and pulled me closer. “Walang nangyari. You’re
still a virgin,

Mika. It was hard, I admit and I was so tempted to take you but I need to control
my urge because

I know, you wanted to do it kapag kasal ka na.”

“Pero bakit... bakit...” nilingon ko ang suot ko. “Bakit ganito?” I asked him.
“Hindi ko alam kung
anong nangyari sa inyo ni Kerko kagabi at umiiyak ka ng makita kita. You asked me
to sleep with

you and honestly, I wanted to bury myself to you that very moment pero hindi ko
naman kayang

samantalahin ang kahinaan mo. Inaya kitang maglakad muna. We went to a bar pero
mukhang

natuwa ka sa alak at ginawa mong tubig. I tried to stop you pero inaaway mo ako.
Kahit sila Dale

inaaway mo...”

Nakakunot ang noo ko habang nagkukwento siya. Wala akong maalala. “Bakit ko suot
ang damit

mo at bakit ako naka-underwear lang?” I asked him again.

“Baby, hindi ka kumain kagabi and yet uminom ka ng napakarami. You puked, okay? Ang
dumi ng

damit mo kaya kailangan kong tanggalin.”

“Pati shorts?” I arched a brow on him. “Yes,” he sighed.

“Eh bakit ganyan ang ayos mo?” pinagmasdan ko ang katawan niya pababa sa... paa.

“Did you expect me to sleep na balot na balot?” kumunot ang noo niya. “Nothing
happened. Chill

now, baby.” Hinalikan niya ako sa noo.

“Are you sure?” I asked him. He pouts then nods. “Virgin ka pa, don’t worry.”

“Thunder and Hunter will haunt you down kapag may nangyari sa atin.” I sighed.
Mukha lang

walang pakialam ang dalawang ‘yun sa akin pero alam kong they’re willing to snap
someone’s

neck once they saw me crying again.

“I’ll marry you, then.” He kissed the tip of my nose. “Wala naman akong ibang
babaeng

pinangarap makasama maliban sa’yo e.”

“Kaya pala ang dami mong babae, ano?” tinaasan ko siya ng kilay. “They mean nothing
to me.You’re my everything, baby. Aanhin ko sila? I have the best girl. I don’t
need them, I need you.”

“Ang aga mo na mambola.” Pinisil ko ang ilong niya. “Let me go, maliligo na ako.”

“I will never let you go, baby.” He whispered. “Lance...” natawa ako ng bigla
niyang kinagat ang

tenga ko ng bumulong siya. “Baliw ka.”

“Nababaliw ako sa’yo,” he cupped my face and then claimed my lips. There it is
again. The weird

feeling kapag hinahalikan ako ni Lance. He’s a good kisser, there’s no doubt about
that. Pero

kasi...

“Whoa!” awtomatikong naghiwalay ang labi namin ng makarinig kami ng boses.

“Kerko...” I

actually said it for myself pero hindi ko alam na naivoice-out ko. Si Dale at si
Kerko, ang nakatayo

sa may pinto ng kwarto. Well unlike sa room namin ni Kerko na may living room pa
bago ang

room, room lang talaga ang kay Lance, may couch dito pero pinag-isa nalang.

Nasa bewang ko pa din ang kamay ni Lance and for Heaven’s sake, I am almost naked.
T-shirt

lang ni Lance ang suot ko. exposed ang legs ko at aakalain mong wala akong suot na
kahit na

ano. Si Lance naman... ugh! Eat me, ground. Please!

“What are you doing here?” Lance asked them, mas hinigpitan niya pa ang hawak sa
akin.
“Wow. Were you guys... making out before we—“

“Let’s go, Dale. Nakakaistorbo tayo.” Kerko looked at me and I saw pain in his
eyes. That very

moment, gusto kong mag-explain. Gusto kong sabihin na it’s nothing. Walang nangyari
pero

kapag ginawa ko ‘yun, para ko lang binalik si Mika noon.

“Selos ka lang e,” pang-aasar ni Dale sakanya.

“Damn you.” Nauna ng lumabas si Kerko ng kwarto, sa bilis ng pagdating nila, halos
wala akong

naintindihan sa nangyari. I mean even Lance, walang nasabi. Nagkatinginan kami ni

Lance. I

sighed. “Maliligo na ako.” Iniwanan ko siya at pumasok sa banyo para maglinis ng

katawan.
Habang nasa ilalim ako ng shower, ngayon ko lang narelize ang mga sinabi ni Kerko
kagabi. He

loves me. Mahal niya ako pero bakit ngayon lang? Bakit ngayon niya lang sinabi? Ang
sakit ng

pinagdaanan ko. Ang hirap. Pinilit ko siyang kalimutan. Pinilit kong mabuhay na
walang Kerko sa

buhay ko kasi pinagtabuyan niya ako. Tapos ngayon, parang walang nangyari at
sasabihin niyang

mahal niya ako? That is so bullshit.

Matapos akong naligo, nagpaalam ako kay Lance na kukunin ko ang mga gamit ko sa
kwarto

namin ni Kerko. He doesn’t want me to do that pero I need to see Kerko. I need
to... I... I just need

to see him.

My heart was pounding when I opened the door. I am expecting a drama scene. ‘Yung
nagkalat

ang mga gamit. May basag na furnitures and the likes but duh. Knowing Kerko, hindi
niya gagawin

‘yun. Hindi ko siya nakita sa living room kaya I assumed na nasa labas siya.
Napaka-assuming ko
talaga.

Pumasok ako sa kwarto para kunin ang mga gamit ko pero nakita ko siyang nakaupo sa
gilid ng

kama at nakayuko.

“Kerko...” I swallowed the lump in my throat. Nag-angat siya ng tingin at

pinagmasdan ako.

“Mikaela.”

My breathing became heavily. Hindi ko alam kung may dapat ba akong sabihin o wala.
Hindi ko

alam kung kailangan ko mag-explain o hindi.

“What you saw... it was...”

“It’s okay with me,” putol niya sa sasabihin ko. Bakit mas lalo akong nagiguilty?
Bakit mas gusto

kong magalit siya? Gusto kong sabihin niya na hindi na niya ako mahal dahil ‘dun?
Kesa ganito na

sinabi niyang okay lang.

“Kerko, let me explain... Lance and I...”

“Mikaela, it’s okay. He had you first, I don’t give a d-amn about it. Virginity mo
lang naman ang

nakuha niya. Ako pa din ang laman ng puso mo.” He smiled sadly. “Pero masakit.”

I blinked a couple of times para hindi ako maiyak. Bakit ganito? Ang daming bakit
sa isip ko.

Nakakainis. Wala naman akong ginagawang masama pero feeling ko, ang sama kong tao.
“I love you, still. Hindi naman magbabago ‘yun.” Tumayo siya at lumapit sa akin.
“You’re still mine,

virgin or not, okay lang basta akin ka.” Niyakap niya ako ng mahigpit.

“Kerko, let me go, may boyfriend ako.”

“Wala akong pakialam, Mikaela. For once, gusto kong maging totoo. Gusto kong
malaman mo

kung gaano kita kamahal.”

“Hindi na ako virgin, Kerko.”

“So? Hindi ang virginity mo ang minahal ko. Ikaw mismo. Lahat sa’yo.”

“Bakit ba hindi mo nalang ako layuan? Bakit ba ayaw mo akong tigilan?” naffrustrate
na ako. Hindi

ko alam kung ano pa ang dapat kong isipin.

“Because I know, we’re meant to be. Sa’yo lang ako, Mikaela at sa simula pa lang,
alam kong akin

ka lang. Mine alone.” He cupped my face and pressed his lips against mine.

Tuluyan ng pumatak ang luhang kanina ko pa pinipigilan. Yung kulang na pakiramdam

kapag si

Lance ang humahalik sa akin, nagiging kumpleto kapag si Kerko na. I can’t deny it.
I still love him.

Siya pa din. Siya lang.

-----------

Get well soon, Admin Jake! See you soon! <3

=================

Chapter 40

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.

Xoxo
---------

“Baby, are you okay?” I flinched when Lance touches my cheeks. “Huh?” I asked him,
startled.

Pabalik na kami ng Manila. Since Lance was there, sakanya ako sumabay pabalik.
Kerko asked

me to go with him pero si Lance... ayokong masaktan ‘yung taong walang ibang ginawa
kundi

mahalin ako. ‘Yung taong hindi ako iniwan nung wala na akong kahit na sino sa tabi
ko. I need to

make up my mind.

“You looked bothered. Are you okay?” hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ng
marahan ang

kamay ko. “I’m okay. I’m just tired but I’m happy that we’re going home.” I smiled
a little.

“Everything will be fine, baby.” He smiled at me. I nodded. “Everything will be

normal again,” I

replied. Magiging normal nga ba? I know pagbalik namin, I need to live with Kerko.
Araw-araw ko

siyang makasama at araw-araw lang na mararamdaman ko ang hindi ko na dapat

nararamdaman

sakanya. Nagiging unfair ako kay Lance.

“What happened after you talked to Kerko?” he asked me. Tinignan ko ang gwapong
mukha ni

Lance. He looked so angelic. Charming pero mukhang chick magnet. I don’t have the
heart to hurt

him. Ayoko ding sumugal sa sinasabi ni Kerko. What if marealize niya na si Ate
Steph pa din?

Paano kung hindi lang siya sanay na may ibang lalaki akong tinitignan? Paano
kung...

“Mika,” Lance called me again. “Ha?” I blinked a couple of times bago nagsalita
ulit. “What is it

again?”

“Are you sure you’re okay?” kumunot ang noo niya. “May problema ba?”

I shook my head. “Wala. I was just... I am thinking about...” D-amn! Bakit ba kasi
si Kerko ang

iniisip ko habang kasama ko si Lance?!

“About?” he asked me, waiting for whatever it is that I am going to say. “About...
uhm... us?”

kulang na kulang sa kasiguraduhan kong sabi.

“What about us?” nilingon niya akong muli bago binalik ang paningin sa daang
tinatahak namin

pauwi.

“I... I...” I sighed. “I was just thinking that I am so lucky to have you, Lance.”
That wasn’t a lie. I am

indeed a very lucky girl that I have Edward Lance Saavedra in my life.
“Baby, you know it goes the other way, right? Ako ‘yung maswerte na sa akin ka.
Akin ka lang

naman diba?” he smiled at me. Genuine ang ngiti ni Lance at mas lalo akong
nakokonsesnya

kahit hindi naman dapat.

“Mas maswerte ako. No argument needed, okay?” nginitian ko siya at hinawakan ang
pisngi.

“Thank you, baby.”

“Saan pala kita ihahatid? Sa condo mo o sa bahay niyo?” he asked me after a few
minutes. “Sa

bahay. Titignan ko kasi kung may gamit ba akong dadalhin pa.”

“Tuloy talaga ‘yang pagtira mo kay Kerko?” bahagyang sumeryoso ang mukha ni Lance.
“He’s

using that as an excuse para makasama ka. That’s bullshit!” napailing si Lance.
He’s frustrated

and I can feel it. Hindi ko alam kung nagkausap na sila ni Kerko. He said he’ll
talk to him pero

hindi ko alam kung nakapag-usap na ba sila.

“Lance...” hinawakan ko ang kamay niya. “It’s okay, okay?”

Nilingon niya ako. He stopped the car and parked it on the side of the road.
Kumunot ang noo ko.

“What is—“

“I am jealous, Mika.” Putol ni Lance sa sasabihin ko. “Damn, nagseselos ako kay
Kerko kahit alam

kong akin ka na.” He unbuckled his seatbelt at lumabas ng kotse. Nauuna ang ibang
mga kasama

namin at kami ang nasa dulo kaya okay lang na huminto kami. I can see the others na
nagtuloy

lang sa pagddrive.

Lumabas na din ako at lumapit kay Lance. “Lance, wala ka namang dapat ipagselos e.”
“Mika, mas mahirap kalaban si Kerko kesa sa mga taong may gusto sa’yo.” Sumandal
siya kotse

at tumingin sa akin. “He’s your first love, Mika.”

“Lance...” I cupped his face and looked at him in the eyes. “Ikaw ang boyfriend ko,
not him.”

Hinawakan niya ang kamay kong nasa mukha niya. “You can’t blame me, Mika... si
Kerko ‘yun.

Mahirap siyang kalaban.”

“There’s no competition, Lance. I’m yours.” I pulled him and hugged him. “Hindi ko
na mahal si

Kerko.” I closed my eyes tightly as I said those words. That was a lie. The biggest
lie I’ve ever said

dahil alam kong mahal ko pa din si Kerko. Hindi siya nawala sa puso ko. Kahit gaano
ko pa ipilit,
siya pa din ang minamahal ko but I need to hide it and to act like I don’t dahil
ayokong masaktan

pa ako ulit. The pain I’ve been through wasn’t a joke. Hindi madali at hindi
nakakatuwa.

“I trust you, baby.” Hinawakan niya ang pisngi ko at hinalikan ako sa labi. Bakit
ganun... I just

wanted to live normally. ‘Yung nararamdaman kong mahal ako ng taong kasama ko.
Mahal ako ni

Lance pero kulang na kulang ang pakiramdam ko.

Bumalik na kami sa sasakyan. Nakita kong may isang kotseng nakahinto sa may
kalayuan. His

car. Hindi ko alam kung napansin ni Lance ‘yung sasakyan o ano pero hindi naman
siya

nagkomento.

Sa bahay nga ako inihatid ni Lance gaya ng napagkasunduan naming dalawa. I actually
thought

may maabutan akong kahit na sino pero ang Mom at Dad ko nasa Singapore daw. Si Kuya
Hunter

nowhere to be found at si Kuya Thunder, nasa office. Puro kasambahay lang ang
nandito.
“Are you sure okay ka lang dito? Wala kang kasama.” Sinamahan ako ni Lance hanggang
sa

kwarto ko para ilagay ang gamit ko. “Ganun din naman sa condo. Wala din akong
kasama. I’ll be

fine.” I smiled.

Lumapit siya sa akin at niyakap ako. He rested his chin on my shoulder, “I love
you, Mika.”

Hindi ako sumagot. I love Lance. Pero hindi kasi... “Magpahinga ka na ha?”
Hinalikan niya ako sa

noo. “I’ll just call you.”

Iniwan ako ni Lance sa loob ng kwarto ko. Nakokonsensya na naman ako.

Nagsinungaling na ako
nung sabihin kong hindi ko mahal si Kerko. Magsisinungaling pa ba ako kung
sasabihin kong

mahal ko si Lance sa paraang katulad ng nararamdaman niya para sa akin? He’s

special to me. Si

Lance... I can say he’s my soul mate. Pero...

“Nakakainis!” Churlishy, umupo ako sa kama ko at niyakap ang unan. “Bakit kasi
ganito?” I sighed.

Dumako ang tingin ko sa bedside table ng kama ko. Wala naman sigurong gumagalaw ng
gamit

ko, diba? I opened the drawer at nakita ko ‘yung bagay na nilagay ko ‘dun bago ako
umalis noon.

Nandun pa din.

“Ayaw niya po sabihin kung sino siya pero sabi niya po sabihin ko sa’yo na ingatan
mo daw po lagi

ang sarili mo.”

Naalala ko pa ‘yung sinabi nung bata nung binigay niya sa akin ‘to. ‘Yung panyo na
may naka-

embroid na Superman’s Ai. Kahit hindi sinabi ng bata kung kanino galing ‘to, alam
kong galing
sakanya. Galing kay Superman.

Napalingon ako sa isang stuffed toy na nasa gilid ng kama ko. Mickey mouse. Si MM.
Kinuha ko

‘to at niyakap. “Bakit kasi ang komplikado ng nagbigay sa’yo e. Mahal naman pala
ako, pinatagal

pa. Kung kelan hindi na kami pwede.”

I need to act like I’ve moved on already. Kailangan kong ipakita sa lahat na okay
na ako. Na wala

na akong pakialam kay Kerko. Kailangan kong sabihin sa lahat na I’m fine kasi ‘yung
bigat ng

nararamdaman ko, hindi ko masasabi kay Lance. It’ll break his heart at hindi ako
ganun kasamang

tao para saktan si Lance.

Narinig kong nagring ang cellphone ko kaya naman kinuha ko ‘to sa bag ko and
answered it

immediately. For sure, si Lance ‘to.

“Hello, baby?” I answered the call. My voice was a bit hoarsely.

“Ai.”

I froze the moment I heard his voice. Tinignan ko ang phone ko and it was Kerko.
Damn!

I cleared my throat first bago ako nagsalita ulit. “Kerko.”

“You just called me baby, Ai.”

“I thought you were—“

“I know. Hindi ka bagay tawaging baby, Mikaela ko.”

Tch. Now he’s possessive. “I’m not yours.”

“Yes, you are, Mikaela.”

“Ano bang kailangan mo?” sumandal ako sa headboard ng kama ko. “I missed you.” I
silently

cursed myself when I almost said ‘I missed you, too’ to him. Damn, Mika. Umayos ka
nga!
“Ano na naman bang trip mo, Kerko?” I asked him. I wanted to sleep and rest.

“I love you, Mikaela.”

Hindi ko alam kung mahaba ba ang buhok ko o ano. Kerko and Lance saying they love
me on one

day? Seriously.

“Kerko...”
“Hindi naman ako nagmamadali, Mikaela. Pero gusto kong alam mong gagawin ko din ang
lahat

para mabawi ka.”

“Kerko, pwede bang tumigil ka nalang?” I said exasperatedly. “Ginugulo mo lang ang
lahat e.

Okay na ako e.”

“Masaya ka ba?” his voice was deep and yet, tinatraydor ako ng puso ko. I missed
him. All of him.

“I am.” I bit my lower lip. My vision’s starting to blur. Nag-iinit ang mata ko.

“Since when you became a liar, Mikaela?”

“Kerko, nahihirapan na ako.”

“Remember what I told you before? Everything worth having comes with trial worth
withstanding. I

won’t give up, Mikaela. I love you so much. Nahihirapan din ako pero hindi kita
susukuan. I lost

you once, I will never let that happen again.”

“Goodnight, Kerko.”

“Mikaela...”
“I’ll just see you tomorrow.” Ibinaba ko na ang phone and stared at Mickey mouse.
“Anong

gagawin ko?” I sighed. I still love him pero hindi na talaga pwede. Ayokong maiwan
akong mag-isa

ulit. Ayokong maranasan ‘yung pakiramdam na useless ka, worthless ka. Kung na kay
Lance ako,

I know, he’ll never leave me pero kay Kerko...

“Ugh!” I hate this!

Inayos ko muna ang mga gamit kong dadalhin ko sa bahay ni Kerko bago ako natulog.
Halos hindi

din naman ako natulog dahil sa pag-iisip. I can see the sunlight from the blinds of
my window.

Bumangon ako and tinignan na naman si Mickey mouse na parang nang-aasar sa akin at

nakatingin. “Isasama ba kita?” I asked him. Lalaki si Mickey diba? Kasi gf niya si
Minnie. Ugh!

Nababaliw na talaga ako.

Naligo na ako at inayos ang sarili ko. I know, hindi ka pwedeng maligo kung hindi
ka pa natutulog

pero alangan namang pumunta ako sa bahay ni Kerko ng walang ligo?

“Yaya?” si Yaya Lourdes ang nabungaran ko pagbukas ko ng pinto. “Bakit po?”

“Gigisingin n asana kita, buti at gising ka na. Nakatulog ka ba?” tanong niya.
“Okay lang po ako,” I

replied. Magkasabay kaming bumaba. Naabutan ko si Kuya Thunder na umiinom ng kape

sa

dining room.

“Morning,” I greeted him. Nilingon niya naman ako. “Sleepless princess,” he

commented. “Don’t

start, Kuya.” I rolled my eyes.

“Someone told me you’ll live with Kerko? Care to explain why, baby?” he smirked. I
looked at him.
“Sinong nagsabi sa’yo?” Was it Lance?

“Well, I punched the asshole’s face. Malalaman mo kung sino.” He shrugged.

“Seriously, Kuya?” I

raised my voice a bit. Sino bang tinutukoy niya?

“Come on, Mika? I wanted to beat that bastard to death dahil sa ginawa niya sa’yo.
Pasalamat pa

nga siya, isang suntok lang ang tumama sakanya.” I saw my brother’s jaw tightened.
“And he

should be thankful, too, dahil inawat ako nila PJ. Kung andun pa si Hunter, baka
paglamayan si

Kerko.”

“You’re not funny.”

“You’re concerned. You’re still in love with that jerk?”

“Stop calling him names, will you?!” I hissed.

“Sa harap pa talaga kayong dalawa ng pagkain mag-aaway?” Yaya Lourdes berated us.
“Si Kuya

kasi!” sumbong ko dito.

“Anong ako? ‘Yung gagong Kerko ang sisihin mo. Sinaktan ka na, mahal mo pa? Tanga
ka ba

talaga?” sagot ng kuya ko sa akin. “Come on, baby...” bumalik ang lambing sa boses
niya. “You’re

better that that. Dela Cruz ka. Huwag kang magpakatanga sa isang tao.”

Natawa ako ng pagak sa sinabi niya. “Kung batayan mo ‘yan sa pagiging Dela Cruz...
hindi ka din

dapat naging Dela Cruz.” Tumayo na ako at nagpaalam kay Yaya at sakanya. Nawalan na
ako ng
gana. Pinalagay ko na sa sasakyan ko ang mga gamit ko at naglakad-lakad muna sa may
village.

Mamaya ko pa planong umalis. Umupo ako sa swing at inaliw ang sarili ng makarecieve
ako ng

tawag galing kay Kerko.

“What is it?” I asked him.

“Maganda ka talaga kahit sa malayo.”

Napalingon naman ako sa paligid ko. Nandito siya? “Where are you?”

“In your heart.”

“Corny, Kerko. Seriously, where are you?” I asked him again. Tumayo na ako para
makita ko ng

maayos kung nasaan ba siya.

“Right, princess.” Tumingin naman ako. Wala naman siya!

“Noob.” I heard him laughed. “I said right, sa left ka tumingin.”

“D-amn!” I hissed. Tumingin ako sa right and I saw him. Nakasandal siya sa sasakyan
niya. He’s

wearing a white shirt and faded jeans at may suot siyang shades. He smiled at me.
“Anong

ginagawa mo dito?” I asked him. Nakatingin lang ako sakanya and I’m not moving.
“Susunduin ka,” he shrugged. Naglakad siya palapit sa akin. “Bakit?” tanong ko
sakanya. “Change

of plans. Hindi na tayo sa condo. Sa bahay ko nalang. Umalis na si Sophia.”

“Tss.” I rolled my eyes. Just be hearing her name, naiirita ang buong pagkatao ko.

Nakalapit na siya sa akin at napansin ko ngang may sugat siya sa may bandang labi.
“Are you

okay?” hindi ko napigilan ang kamay ko na hawakan ang sulok ng labi niya.

“Kikiligin na ba akong concern ka sa akin?” he quirk his lips. I pressed my thumb

harder kaya

napaigtad siya. “Masakit,” he said. “You deserve that.” I told him. Tumalikod na
ako at umupo ulit

sa swing. “Nagtext ka nalang sana. Hindi mo na ako kailangan sunduin pa.”

“I wanted to make sure makakasama kita,” he shrugged. Nagpunta siya sa likod ko at
marahang

tinulak ang swing. I don’t know but somehow, I can feel that this scene’s familiar.

“Bakit ka nagpunta kay Kuya Thunder?” I asked him.

“I realized that it’s the right time to talk to him about what happened.”

“Nagpapatawa ka ba? Siya talaga ang kakausapin mo? Not me?” Tumaas ang kilay ko ng
nilingon

ko siya.

“I rather show you how much I love you kesa sabihin ko lang,” he smiled at me.
“Anong napala mo? Nasuntok ka lang.” I am mentally punching my Kuya’s abs dahil sa
ginawa

niya. Nevertheless, hindi nabawasan ang kagwapuhan ni Kerko, ha?

“Ayos lang. I’ll talk to him again.” Inihinto niya ang swing at lumipat sa harap
ko. “Kahit masuntok

ako ulit ng kuya mo, ayos lang. I know I was a jerk for pushing you away but I want
to make things

right, Mikaela. Itatama ko ang mali ko.”

“Don’t you think you’re late, Kerko?” tinignan ko ang mukha niya. “Paano kung huli
ka na at si

Lance na ang mahal ko?”

He smiled sadly. “Sabihin mo muna sa akin na mahal mo si Lance ng nakangiti ka.

Masaya ka at
hindi ka nagsisinungaling. Sabihin mo sa aking hindi mo na ako mahal at sasaya ka
kung lalayo

ako, titigil ako, Ai.” Hinawakan niya ang kamay ko. “Kaya mo ba?”

“Kerko...”

“You can’t. Because you still love me, Ai.”

“Ayokong saktan si Lance...” I whispered. “He did nothing but loving me, taking
care of me... hindi

ako sinaktan ni Lance.”

“Mas masasaktan mo siya kung patuloy mo siyang papaasahin sa bagay na hindi

kailanman

mangyayari.”
“Kerko...”

May kinuha siya sa bulsa niya at ipinakita sa akin... “This belongs to you, right?”
ipinakita niya sa

akin ‘yung necklace na itinapon ko. “Paanong...”

Isinuot niya sa akin ang kwintas at ngumiti. “Parang ako, Mikaela. Magkalayo man
tayo, I always

belong to you.”

“I love you, Mikaela ko. Always have. Always will.” Hinalikan niya ako sa noo.
“Let’s go?” aya niyasa akin.
I wanted to say those three words to him. Pero paano kung... paano kung bibitawan
ko si Lance at

pipiliin ko si Kerko, iwan ako ni Kerko? Ayokong maiwan ako mag-isa. Ayokong mag-
isa.

-----------------

Jae, sorry na </3 Hindi ko na talaga uulitin. Hindi ko sisisihin si Cristine at

Cupid dahil pinuyat nila

ako pero sila talaga may kasalanan </3 Sorry po =( Bati na tayo, okay? =(((

=================

Chapter 41
Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.

Xoxo

---------

“Welcome back,” Kerko opened the door and let me enter first. I took a deep breathe
before I

stepped in. This is the first time after a year na papasok ako ulit sa bahay niya.
What I have here,

were all good memories. Mula nung mga panahon na kinukulit ko si Kerko, ‘yung
pagtulog ko na

katabi siya, ‘yung pagkain namin ng sabay, pagluluto ko para sakanya, pag-aalaga
niya sa akin

nung may sakit ako... I admit, I want those to happen again pero natatakot na ako
sa magiging

balik sa akin.

Inilibot ko ang mata sa bahay niya. Walang nagbago. It’s still the same... pati
‘yung pakiramdam

ko, the same. Pumasok si Kerko na dala ang gamit ko. I stared at him. Dapat masaya
ako na

sinasabi niyang mahal niya ako e. Dapat I’m the happiest kasi any moment, pwede
namang

maging kami nalang ulit. Pero ang komplikado ng sitwasyon... bukod sa may isang
Edward Lance

Saavedra na nagmamahal sa akin, natatakot ako na kapag bumalik ako kay Kerko,
marealize niya

na hindi pala niya ako mahal. Akala niya lang mahal niya ako... pero si Ate
Stephanie pa din pala.

“Saan ba ako matutulog?” I asked him. Nilingon niya naman ako, “In my room.”
Kumunot ang noo

ko sa sinabi niya. “In your room? And why is that?” I asked him again. He shrugged.
“Saan natulog

‘yung babae mo noon?” Lumapit ako sakanya.

“Babae ko?” he seemed clueless. I rolled my eyes, “Si Sophia mo. Nagkasakit siya
kaya mo ako

iniwan diba?” I said sarcastically. “Hindi ko babae si Sophia. Si Mikaela Michelle

Dela Cruz soon-

to-be Anderson lang ang babae sa buhay ko.” He replied.

“Whatever,” nag-iwas ako ng tingin. “Saan nga siya natulog?” Kung sa guest room
natulog si

Sophia, I swear, never kong hahawakan kahit ang doorknob ng kwartong ‘yun. Hinding-
hindi ako

matutulog sa kwartong tinulugan niya. “Fine, sa kwarto mo ako matutulog. You’ll use
the guest

room, then. Tutal ‘dun mo naman pinatulog ang babae mo, ayokong matulog sa—“

“Sa kwarto ko siya natulog.”

Napalingon ako kay Kerko ng magsalita siya. “Ano?” Sa kwarto niya natulog ‘yung
babaeng ‘yun?
“Ai, nauna siyang dumating dito. She texted me and she said, may picture mo sa
kwartong

tinulugan niya kaya—“

“Nevermind. I don’t want to hear your explanations.” Kinuha ko ang bag kong hawak
niya at

umakyat sa guest room and locked the door. Naiinis ako. Naiinis ako sa thought na
may ibang

bbaeng natulog sa kwarto ni Kerko maliban sa akin. I know, I don’t have any right
to feel that, but

damn! Nagseselos ako.

“Mikaela,” narinig kong tawag niya mula sa labas ng kwarto. I ignored him. Ayokong
kausapin siya

dahil baka may masabi akong hindi dapat. Nagseselos ako pero hindi naman niya dapat

malaman. Naguguluhan din ako sa sarili ko. Dapat kong ilayo ang sarili ko kay Kerko
pero hindi ko

kaya... gusto ko din siyang maksama.

“Ai, please open the door,” he knocked again. I once again, ignored him. “Mikaela,
open this damn

door, please?” I just looked at the door and pretend that I didn’t hear anything.

“Love, please?” kumunot ang noo ko. Love? Kung ano-ano na itinatawag sa akin ng
lalaking ‘to.

“Let me come in, please?”

I heaved a sigh. Tumayo ako at lumapit sa pinto at binuksan ito, “Now what?” I
asked him, brow

arched a bit. He didn’t say a word. He just pulled me by my neck and kissed my
lips. My eyes

grew bigger as his lips touches mine. Hindi ko alam kung saan napunta ang lakas ko
pero walang

kakayahan ang mga kamay ko na itulak siya o pigilan man lang. He already kiss me
before, and

honestly speaking, I missed his lips.

I closed my eyes and wrapped my arms around his neck. His hand snaked around my
waist and

pulled me closer. I let a soft moan as he kneads my waist. Naramdaman ko ang

pagpasok namin
sa kwarto. He closed the door I felt it against my back. He deepened the kiss as I
pulled him

closer, too.

Naramdaman ko ang biglang pagtigil ni Kerko, “Damn,” he whispered. I looked at him,

panting. He

hugged me and kissed my hair. “Ang hirap magkontrol.”

I closed my eyes. I know, ako din nahihirapan. “Let me go,” I whispered. Narinig ko
ang mahinang

pagtawa niya, “After that kiss, love, you’ll ask me to let you go? Seriously?” he
looked at me,

amused. “Never.”

“Kerko...”

“Have you kissed him the way you kissed me, Mikaela?” tinitigan niya ako sa mata.
Hindi ako

nakasagot. I haven’t done that with Lance. Yes, we’re making out pero hindi ganito.
Hindi ko din

nararamdaman ang ganito kapag si Lance ang humahalik sa akin.

Nag-iwas ako ng tingin ng hawakan niya ang magkabilang pisngi ko. “Mikaela...”

“Kerko, please...” I sighed. Mula ng bumalik ako, mas lalo lang gumulo ang
sitwasyon and I can’t

blame them, ako ang may gustong bumalik, kasi akala ko okay na ako... ang hindi ko
alam, behindthat thought, I wanted to see him more.

“I know I am asking for too much but I just want you to know that I’m willing to
wait for you

because I know, you still love me, aminin mo man o hindi.”

“Things are different now.” I told him. “May masasaktang tao and I can’t hurt him,
I don’t want him

to get hurt.”

“No matter how we try to save him from getting hurt, masasaktan at masasaktan siya.
Masasaktan

ka, but Mikaela, you should know if the pain will be worth it, kasi ako, handa
akong masaktan

basta makikita kong masaya ka.”

“Kerko...”

“I love you, Mikaela.”

“Kerko naman e,” I sighed.

“I love you, Mikaela ko.”

“Ker—“ hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil hinalikan na naman niya ako.
“Kerko!” marahan ko

siyang tinulak.

“Okay, you’ll stay here, pero dito din ako matutulog.”

“What? Why?!” kumunot ang noo ko, lalayo sana ako kaso mas idiniin niya lang ang
sarili sa akin

at sa pinto. “Just like you, ayokong matulog sa kwartong tinulugan ni Sophia, wala
lang akong

nagawa noon kaya hinayaan ko siya sa kwarto.”

“Ayaw mong matulog sa kwartong tinulugan ng babae mo?” tumaas ang kilay ko. He
frowned. “Isa

lang ang babae ko.”

“Oo, isa lang kasi si Sophia.” I rolled my eyes.

“Isa lang kasi si Mikaela Michelle Dela Cruz.”

I just looked at him. “Okay lang kung pipigilan mo ang ngiti mo. Alam ko namang
kinikilig ka.” He

smiled.
I frowned. “Tumabi ka na nga. Mag-aayos ako ng gamit ko,” I pushed him away.
Nagbigay daan

naman siya. He followed me and helped me with my things. Naka-upo siya sa may kama.
“Namiss

ka ng bahay ko.” he said suddenly.

I turned my face to him and smiled a little. “I missed being here. It became my
second home

before.” I can still remember, mas madalas pa akong nandito kesa sa bahay namin. I
want to be

with him the whole time. ‘Yun lang ang gusto ko, pero kung ano pa nga kasi ang
inaakala nating

simple, ‘yun ang mahirap makuha. ‘Yun ang mahirap abutin.

“It’s still your home.”

Hindi na ako kumibo ng magsalita siya. Nagpaalam siya sa akin na magluluto ng

dinner namin

since malapit na din maggabi. Inayos ko nalang ang mga gamit ko habang iniisip ang
mga

nangyayari. It was almost seven in the evening ng kumatok si Kerko.

“What is it?” I asked him when I opened the door. Nakakunot ang noo niya at madilim
ang mukha.

Anong problema nito?

“Your boyfriend’s here.” Nag-iwas siya ng tingin.

“Si Lance?” anong ginagawa niya dito?

“Alangang ako. Break up with him and be mine again para ako na ulit ang boyfriend
mo,” he said

sarcastically.
“Baliw.” Lumabas na ako ng kwarto para puntahan si Lance pero hinawakan ni Kerko
ang kamay

ko, “I love you, Mikaela.”

“I know that,” binawi ko na ang kamay ko at bumaba. Nakita ko naman si Lance na

naka-upo sa

sofa.

“Lance?” I called him. He looked at me and smiled. “Hi, baby.” Lumapit siya sa akin
at niyakap ako

ng mahigpit. “Pumunta ako sa bahay niyo pero Yaya Lourdes told me na sinundo ka
niya...”

biglang nawala ang ngiti sa mga labi niya. “Okay ka lang ba?”

“I’m fine,” I replied. “Sa labas tayo?” inaya ko siyang lumabas. Nakita ko naman si
Kerko na

bumaba ng hagdan.
“Okay ka lang ba talaga? You look bothered.” Hinawakan niya ang pisngi ko. “Okay
lang ako,”

tinanggal ko ang kamay niyang nasa mukha ko. “Ikaw? How’s the business?” pag-iiba
ko ng

usapan. “Tumawag ako kanina sa office mo pero sabi nung secretary mo, busy ka
daw...”

“I attended five meetings today,” he sighed exhaustedly. “I need to redeem my

strength that’s why

I came here. You’re my charger, right?” he gave me a boyish grin. Hinawakan ko ang
kamay niya,

“Don’t stress yourself too much, Lance.”

“You sounded like a caring wife now, baby.” Hinalikan niya ang kamay ko. “I missed
you and I hate

the thought that I need to see him first bago kita makita.” He scoffed.

“Lance...”
“But I’ll live, I trust you. You said you don’t love him anymore so I’ll hold on to
that. I love you so

much, Mika. Mahal na mahal kita.” Niyakap niya ako ng mahigpit at hinalikan ako sa
noo.

Hindi na ako nagsalita at hinayaan ko nalang siyang yakapin ako.

Paano ko magagawang saktan ang taong ‘to? Paano ko sasabihin sakanya na si Kerko pa
din ang

mahal ko ng hindi siya nasasaktan? Kerko’s right, masasaktan ko lang siya kung
itutuloy ko ‘to

pero I can’t take the fact na ako ang mananakit kay Lance. I need to make thing’s
right. Kailangan

kong ayusin ang mga bagay-bagay sa buhay ko.

“Baby...” he whispered. I looked at him, “Why?”

“Will you be fine if I... I leave you?” alanganing tanong niya. “What? What are you
talking about?”

aalis siya? Ano, lalayuan niya ako?

“No... it’s not what you think it is. I need to attend some conference, summits and
events abroad.

I’ll be out of the country for two months...” he said in a low voice. “Damn, I
don’t have a choice.

Ayokong umalis at iwan ka pero kailangan ko pang patunayan ang sarili ko kay Dad.”

“I understand...” I sighed. “I’ll miss you but I’ll be fine. I can take care of
myself. Hindi na ako ang

fragile Mika, diba?” I tried to sound okay.

“You’re still fragile for me. Kaya gustong-gusto kong inaalagaan ka.”
“I’m not 12 years old, okay?” I smiled to him. “It’s okay. Kailangan mong gawin
‘yun e.”

Niyakap niya ulit ako. “Ngayon pa lang, namimiss na kita.”

I sighed. “Everything will be fine,” I told him.

Aalis si Lance... I’ll be with Kerko... I’m doomed. Kahit anong ahon ko sa
pagkakahulog kay Kerko,

I can’t pull myself up.

“Can you promise me one thing...” Lance cupped my face. “What is it?” I asked him.

“Promise me you’ll never fall for him again. Please?” nakatingin ako sa mga mata
niya. He’s

asking me not to fall for Kerko? How can I do that. Nahulog na ako...

“Mika, please?” inilapit niya ang mukha sa akin.

Ayokong saktan si Lance.

“I promise.” I whispered. I saw him smiled. “I love you, baby.” he said before
kissing me pero nag-

iwas ako ng mukha kaya naman sa pisngi niya ako nahalikan.

“It’s getting late, Lance. Hindi ka pa ba uuwi?” I asked him. Nakakunot ang noo
niya pero wala

namang sinabi. “Mag-aayos ka pa ng gamit mo, diba?” I added.

“Yeah, aalis na nga ako.” Inihatid ko siya hanggang sa sasakyan niya. “I’ll just
call you, okay?”

niyakap niya ako ng mahigpit.

“Kailan ba alis mo? Ihahatid kita.”

“No. Ayoko. I’ll just call you, okay? I love you. Take care of yourself.” Hinalikan
niya ako sa noo

bago pumasok sa sasakyan niya. I stayed there hanggang sa mawala sa paningin ko ang

sasakyan ni Lance.
Umupo na muna ako sa may labas. Hindi ko alam kung ano bang ginawa ko at nangyayari
‘to.

Kung pipiliin ko ang totoong magpapasaya sa akin, may masasaktan akong tao na
walang ibang

ginawa kundi pasayahin ako... kung si Lance naman... masasaktan ko si Kerko. I

wanted to hurt

him to get even but I can’t. Nasasaktan na ako sa kaisipang masasaktan ko siya.
Maybe I’m

meant to be alone.

“Are you okay?” tumabi sa akin si Kerko. Hindi ako kumibo. Huminga lang ako ng
malalim.

“Ayoko siyang saktan... pero nasasaktan ako sa nangyayari.” I started. “Napapagod

na akong

magpanggap na okay lang ako. Na matatag ako. Na kaya ko.”

“I’m here. I’m always here for you, Mikaela.” Hinawakan niya ang kamay ko.
“He’s always there for me, too. Lalo na nung mga panahong wala ka... nung
pinagtabuyan mo ako

palayo.”

“Mikaela...”

“He loves me, Kerko... mahal na mahal niya ako.” I looked at him. Alam kong
nagbabanta ng

tumulo ang mga luha ko. “Ang sama-sama ko. Ang sama ko.”

“Mikaela—“
“Can we just stop this? Can we just pretend that we’re just friends and you don’t
love me? Can

you just go back to the old Kerko? ‘Yung snob, ‘yung hindi ako pinapansin... ‘yung
galit sa akin

dahil maingay ako, magulo ako, brat ako, pwede bang ganun nalang? Kasi naguguluhan
na ako

e...” kahit pilitin kong pigilan ‘yung luha ko, hindi ko nagawa. Niyakap niya ako
ng mahigpit.

“Nasasaktan na ako... nasasaktan na naman ako.”

“Mikaela, ako din nahihirapan. You keep on pushing me away. Seeing you with him
makes the

pain unbearable. I can act like I don’t give a damn but Mikaela, we both know that
that should be

me, right? Ako dapat ‘yung nagpapangiti sa’yo, ‘yung nagpapasaya sa’yo, ‘yung
sumusundo

sa’yo, naghahatid sa’yo, ‘yung nagmamahal sa’yo. Ako ‘yung ipapakilala mo sa lahat
na boyfriend

mo, ako dapat ‘yung nasa posisyon ni Saavedra.”

“Kerko... hindi ko na alam ang gagawin ko.” I cried. “Importante siya sa akin e.”
“Do you want me to go? I hate seeing you crying.” Pinunasan niya ang mga luha ko.
“Your tears

should always be tears of joy. Hindi dapat pinapaiyak ang mga katulad mo. Kung
nakakadagdag

ako sa sakit na nararamdaman mo... Lalayuan kita. Lalayo na ako.” Nakita kong
namamasa na din

ang mata ni Kerko. “I love you so much, Mikaela that I’m willing to give way just
to see you happy.”

Just by thinking he’ll be gone again and will leave doubles the pain I’m feeling
right now.

“I don’t want you to go.” I whispered. Hinawakan ko ang kamay niyang nasa mukha ko.
“I am so

selfish, I know... but I don’t want you to leave me again.”

“Mikaela...” he wiped my tears away.

I just want to be happy. I know I’ll break someone’s heart... but I want to follow
what mine is

saying. I want to be truly happy again.

“I love you, Mikael. Mahal na mahal pa din kita.”

----------------

Strawberry... strawberry... strawberry. </3

=================

Chapter 42

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Tweet your reactions. Follow me on twitter. @vampiremims.

Xoxo

---------
Naramdaman ko ang mahigpit na pagyakap sa akin ng katabi ko. Hinawakan ko ang kamay

niyang nasa bewang ko. I never felt this right again after a long while. He’s
right, Lance maybe the

perfect one for me but my heart will always choose him because he’s the right one.

Naramdaman ko ang paghalik niya sa leeg ko. I closed my eyes and pretended that I
am still

sleeping.

“Mikaela ko,” he whispered. I am trying my best not to giggle. “I love you,” he

hugged me tighter

and kissed my cheeks. “I know you’re awake, love,” I opened my eyes and face him.
“I love you,” I

smiled to him and hugged him. I filled my lungs with air. “I need to get up.
Kakausapin ko pa si

Lance.” I saw him pout his lips. “Don’t do that,” I pinched his nose. “Why?” he
said, pouting.

“Because you look so cute and I might not leave if you keep on doing that.”

“Don’t leave me, then,” niyakap niya ako ulit. He buried his face on my neck. “You
need I need to

talk to him, right? I need to explain everything to him,” I sighed. “He’ll hate me
forever.”
Lance is my soul mate. Pero si Mikael... he’s my other half. For once, I want to be
true to myself

again. Ang hirap magpanggap at mabuhay sa pagsisinungaling. Gusto kong makasama si

Kerko

despite everything.

“I’ll come with you,” he said. “Sasamahan kita. Kakausapin ko siya. If he really
loves you,

maiintindihan ka niya. Iisipin niya kung saan ka mas magiging masaya.”

“Pero masasaktan ko siya,” I sighed again. “He’ll get over it, trust me.” He
smiled. A smile that

makes my heart melts. “I trust you,” I replied. I kissed him on the lips before I
moved away pero

hinila niya ako sa bewang. “Mikael!” I shrieked.

“I missed it. You calling me Mikael’s enough to complete my day. And it sounds
so... sexy.”

Natawa naman ako sa sinabi niya. “You’re cheesy and corny, you know that?” I
laughed. “I love

you, Mikael.”

“I love you, more.” He kissed my lips and roll over to the bed. He’s now on top of
me. “Mikael...”

naramdaman ko ang paghalik niya sa pisngi ko pababa sa leeg ko. “Hey, hey...”
hinawakan ko

ang pisngi niya, “What are you doing?” I asked him. “Nothing...” he grinned. “That
doesn’t look likenothing,” I giggled. “I love you,” he then cupped my face and
claimed my lips again. “Wait!” Iniwas

ko ang mukha ko sakanya. “What?” he smiled at me. Pinagdikit niya din ang noo
naming dalawa.

“Hindi pa ako nagtu-toothbrush.” I laughed. “Me, too,” natawa din siya. “Come on,
we need to get

up. May pupuntahan pa tayo.” Nauna naman siyang tumayo dahil nasa ibabaw ko siya at
hinila

niya ako.

“Parang ayokong umalis.” Kerko hugged me from behind while we’re walking towards
the cr.

“Why?” I asked him. “Baka kapag nakita mo siya, bawiin mo ang sinabi mo e.” he
sighed. “Baliw. I

love you, Kerko Mikael Anderson. Only you.”

Pumasok na kami sa loob ng cr. Magkatabi kami habang nagtu-tootbrush and honestly
speaking,

I’ve never been this happy. Sakanya lang talaga ako magiging tunay na masaya.

“What do you want for breakfast?” Mikael asked me. “Ikaw?” sagot ko habang inaayos
ang

lamesa. “Ayusin mo ang sagot mo, Mikaela.” Napalingon ako. “Ano? Sumagot naman ako
ng

maayos.”

“You want me for breakfast?” I looked at him. “Baliw ka talaga.” I smiled. Lumapit
siya sa akin with

a strawberry in his mouth. “Ano ‘yan?” nangingiti kong tanong. Hindi siya
nagsalita, pero inilapit

niya ang mukha sa akin. I didn’t know Mikael can this be clingy. I snaked my arm
around his neck

and bite from the strawberry. My lips touched his pero lumayo ako agad. “Bilisan mo
na,” I told

him. He pecked on my lips again bago bumalik sa ginagawa niya.

We ate and then left after. Kailangan kong makausap si Lance. It’s now or never.
He’s right, kung

patatagalin ko pa, I might hurt him more... mas lalo ko lang bibigyan si Lance ng
false hopes.

Sasakyan ni Mikael ang ginamit namin paalis. He’s holding my hand while driving.
“Para kang sira,

bitawan mo kaya ako.” I teased him. “Ayoko. Never.” He smiled.

Minutes passed and we reached their house. Hindi sa condo nakatira si Lance ngayon
because

his dad’s training him because soon, he’ll manage their business. Hindi naman kasi
biro ang

negosyo nila Lance lalo pa’t siya din ang hahawak ng sa Clemente kung sakali.

“Are you okay?” he asked me. I inhaled some air before nodded. “I’m fine.”
“I’m here. You’re not alone, okay? He’ll understand it.” Niyakap niya ako bago siya
bumaba ng

sasakyan. Bumaba na din ako at naglakad papunta sa gate nil and hit the doorbell.
After a minute

or so, lumabas si Yaya Melinda. “Mika, anong ginagawa mo dito?” she asked me. “Good
morning,

Yaya,” bati ko sakanya. Binuksan naman niya ang gate at pinapasok ako. “I’m with
someone,” I

told her. Hinawakan ko ang kamay ni Kerko. “Andyan po ba si Lance? Tinatawagan ko

siya pero I

can’t reach him. Kahit ‘yung sa office, hindi ko din macontact.”

“Si Sir Edward? Hindi ba nagpaalam sa’yo?” kumunot ang noo niya. “Nagpaalam na ano
po?”

nagkatinginan kami ni Kerko. Anong sinasabi niya? “Umalis si Sir Edward kaninang
madaling arawpapuntang America.”

“What?” nabigla ako sa sinabi niya. Umalis siya? Bakit hindi ko alam? Oo, may
sinabi siya pero

wala siyang nabanggit na bukas na ‘yun. Wala siyang binanggit na kahit ano!
“Akala ko naman nagpaalam sa’yo ang batang ‘yun dahil nang tanungin ko kagabi, ang
sabi niya,

okay ka lang naman daw.”

Okay lang ako? Anong ibig sabihin nun? Ano bang problema ni Lance?

“Do you know where can we contact him? Alam niyo po ba kung saan magsstay si
Saavedra?”

Mikael asked her. “Wala siyang nabanggit,” she replied. “Pero Mika, sigurado naman
akong

tatawagan ka nun. Nobya ka niya at alam niyang mag-aalala ka sakanya. Naku, ‘yung
batang

‘yun, nagpapamiss lang siguro sa’yo dahil pareho kayong abala nitong nakaraan.”

Hinawakan ni Kerko ang kamay ko. “Uhm, sige po. I’ll try to call him. Thank you,
Yaya.” I smiled to
him. “Sige, hindi ka naman matitiis nun at mahal na mahal ka ng alaga ko. Noon pa
man.”

Mas lalo naman akong naguilty dahil sa sinabi ni Yaya. Pakiramdam ko, ang sama
sama ko dahil

sa ginawa ni Lance na paglayo. Lumayo ba siya dahil alam niyang ganito ang
mangyayari? I want

to talk to him. I want to make things right. Gusto kong maging masaya siya kaya
kailangan ko

siyang bitawan, pakawalan.

“He left without saying anything,” sumandal ako sa sasakyan ni Mikael. “Maybe he
knows...” I

looked at him. “Alam niya na hanggang ngayon, ikaw lang ang lalaking kaya kong
mahalin.”

“Mikaela,” lumapit siya sa akin at niyakap ako. “You’re doing the right thing.
Huwag mong

paasahin ang isang tao na kaya mo siyang mahalin kung hindi naman. Masasaktan mo
lang siya.”
“Mahal ko si Lance.” I sighed. Ang tagal ko na siyang kilala. Bata pa lang ako,
kasama ko na si

Lance. He’s my closest friend. Mas close pa kesa kay Cielo at Maha. I never
thought na may

mararamdaman siya para sa akin. I mean, I’m a brat, he’s a playboy. We live in the
same circle.

Hindi din siya pumapasok sa school dahil lumilipat-lipat din sila ng bansa. In my
case, dahil sa

sakit ko naman.

“Okay.” He smiled a little. “Pero mas mahal kita. Mahal na mahal kita.” Hinawakan
ko ang pisngi

niya. “I love you, Kerko Mikael Anderson.”

“I love you more, Mikaela Michelle Dela Cruz.” Hinalikan niya ang noo ko. “You’re
mine but I can’t

even call you my girlfriend. You’re still Saavedra’s girl.” He scoffed. I smiled at
him. “My heartbelongs to you.” Hinawakan ko ang kamay niya and placed it on my
chest. “Ikaw ang tinitibok

nito.”
“I love you, Mikaela.” He pulled me by my neck and claimed my lips. “We’ll make
things right

together. Ikaw at ako.”

I hugged him and bury my face in his chest and inhale his scent. “Ikaw lang at
ako.”

“BAKIT ang blooming mo?” Cielo asked me. Namamasyal kaming tatlo nila Maha.
“Blooming ka

diyan? Maganda lang talaga ako.” I smiled. “No, something’s different. Anong meron?
Don’t tell

me you’re super in love with that Edward guy, Mika? She arched a brow on me.

Hindi na talaga nagkasundo si Cielo at Lance. Lagi nalang silang nag-aaway dalawa.
No matter
how I try to make them okay, wala. Mas lalo lang silang nagbabangayan.

“He’s out of the country, Ciel. Hindi ko pa siya nakakausap since he left. It’s
been 3 days.

Imposible namang hindi pa nakakalapag ang eroplano dahil nakita ko sa news na

nandun na

siya.” I shrugged.

“Kayo na ba ulit ni Kerko?” Maha asked me. “Ha?” I blanched. Napalingon ako bigla
sakanya.

“I saw him yesterday and he seemed happy and you... you’re glowing. The last time
we talked,

you told me that you’ll live with him. Kayo na ba ulit?” tanong niya. I shook my
head. “I need to talk

to Lance first pero pakiramdam ko, iniiwasan niya ako.” Umupo muna kaming tatlo.
“So kayo na nga ulit ni Kerko?” Cielo smiled at me. “You know what, mas bagay kayo
kesa dun sa

Edward na ‘yun. He’s a pain in the ass, okay? He’s a playboy, a chic magnet and for
sure, ang

dami na ding babaeng naikama nun. Kadiri!” Cielo rolled her eyes.

“He’s a good man, Cielo. I know him longer. Yes, he’s a ladies man but he’s also a
good man.” I

defended Lance. Alam ko naman kasi na mabuting tao talaga si Lance.

“So anong plano mo?” Maha asked me again. I took a deep breathe. “Ano nga ba?” I
shrugged.

“I’m still trying to talk to him. Pero ‘yung pakikipagbreak, hindi ko kayang gawin
over the phone.

Hindi deserve ni Lance ‘yun.”

“So hihintayin mo nalang siyang umuwi? Mika, hindi mo nga alam kung hanggang kailan
siya‘dun.” Cielo cuts in again.
“Pero hindi ako pwedeng makipagbreak ng ganun-ganun lang.” I told her. “He’s
important to me.

Kailangan ko din namang gawin ang kaya ko para lang maging maayos ang lahat. It’s
my fault to

begin with... sana hindi nalang ako pumayag noon na maging kami. Baka hindi ganito

kamkumplikado ang lahat.”

Bakit kasi kailangan pa ng naparaming conflicts at hindrance para lang magkaroon ng

happy

ending? Hindi ba pwedeng may mahal ka, mahal ka ng mahal mo at kayo na hanggang sa
dulo?

Bakit kailangan mapunta pa tayo sa maling tao bago tayo mapunta sa nakatakda para
sa atin?

Bakit hindi nalang ganun? Mas simple ang buhay, mas madali, mas maraming masaya at
walang

nasasaktan. Bakit kailangan tayong magmahal ng taong hindi tayo kayang mahalin?
Nasasaktan

na tayo pero hindi naman natin magawang pigilan ang puso natin na mahalin sila.

“Hindi ko alam kung maaawa ba ako kay Edward o ano.” Cielo said. “He knows that you
still love

Kerko and yet he’s pushing himself to you. Ang tanga niya ha?” she even rolled her
eyes.
“Cielo, ako din naman aminadong tanga, diba? Nagpakatanga ako kay Mikael noon. I
kept on

pushing myself to him kahit hindi niya ako kayang mahalin,” I smiled bitterly. “Si
Ate Stephanie ang

mahal niya e.”

“Pero iba na ngayon. You see, kayo ni Kerko ang destiny. He loves you at mahal na
mahal mo dinnaman siya.”

“I just wanted to be happy.” I sighed. Tanggap ko naman na masasaktan si Lance sa

desisyon ko

and I’m hoping he can forgive me. Umaasa akong magiging okay pa din kaming dalawa

pagkatapos.

“Maiintindihan ka din niya,” hinawakan ni Maha ang kamay ko. “Mahal ka niya kaya
uunahin niya
ang happiness mo.”

“I know... I know that,” I smiled. Hindi selfish si Lance. I just hope, someone’s
on her way for him.

Sana dumating ang babaeng mamahalin si Lance ng sobra-sobra. ‘Yung kayang ibigay
ang

pagmamahal na deserve niya.

“Ai,” napalingon kami ng may tumawag sa akin. “Hey,” tumayo ako at hinalikan siya
sa pisngi.

“Kanina pa kayo dito?” he asked me. I shook my head. “Namili lang naman kami.”

“Hi, Cielo, Maha.” Kerko greeted my friends.

“Hello, Kerko,” Maha replied. “Mahal mo ba talaga ang kaibigan ko?” tanong naman
ni Cielo.
“Cielo!” saway ko dito.

He smiled. “Si Mikaela ang nakakalam kung mahal ko siya o hindi. Sorry but I don’t
need to

explain myself to anyone. Kay Mikaela lang, ayos na.”

Napangiti ako and looked at Cielo. “Ano ka ngayon?” I mouthed. She frowned. “Just
make sure

hindi na iiyak ulit ang kaibigan ko dahil kahit hindi ako boto kay Edward, ako pa
ang gagawa ng

paraan para magkabalikan sila.” She said.

“Don’t worry, Cielo, kapag nabawi ko na ng tuluyan ‘yung babaeng mahal ko, I will
never let her

go. Never.”
“Siguraduhin mo ha?” she said again. Mikael snaked his arm around my waist. “Yeah,
promise.”

“Let’s go?” I asked him. Nagpasundo lang naman kasi ako kay Mikael since sa bahay
naman niya

ako uuwi.

“I’ll text you later,” paalam ko sa dalawa bago kami umalis ni Mikael. “Ang dami
kong kailangan

kaibiganin para maging akin ka ulit,” he smirked.

“Ako lang naman liligawan mo e. Okay lang ‘yun,” I hugged him. Naglakad na kami
papunta sa

sasakyan niya ng tumigil siya bigla maglakad. “What’s wrong?” I asked him.

“Naisip ko lang ang tanong ni Cielo.” He looked at me. “Kung mahal mo ba talaga
ako?” I asked
him. Parang kinabahan ako bigla. Hindi ba siya sigurado? Katulad ng hinala ko?
“Hindi mo pa

sigurado kung mahal mo talaga ako?”

“What’s Mickey without Minnie, Donald without Daisy, Buzz without Woody, that’s me
without you,

Mikaela. Now if you’re going to ask me if there’s a chance that my heart will stop
to love you... I’ll

do that when Peter Pan can’t fly anymore, Ariel can’t sing and Pooh already hates
honey. I love

you, Mikaela. Always have, always will. As long as I live. Forever to eternity.”

“I love you more.” Lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa labi. “Mahal na mahal
kita.”

“I’m still hoping that it’s is you and me in the end, Ai. We’ll make our own
forever.”
“Forever.”

---------------

Deadline </3 Need to finish this story soon. Hahahahaha! Sabay edit na. Shems. I
can’t. Bahala

na si Superman! :D

=================

Chapter 43

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Twitter, askfm, IG : @vampiremims

---------

“I’m busy.”

“I just wanted to—“

“Baby, I’ll just call you some other time, okay? I’m kinda busy right now, I just
wanted to hear your

voice even for a second that’s why I called you.” I heard him heaved a sigh.
“But Lance, I—“

“I love you, Mika. I’ll hold on to your promise. Take care of yourself.”

“Lance—damn!” he ended the call. Exhaustedly, I turned to Mikael. I shook my head.

“He’s

avoiding me, I guess...” I sighed. “Pumunta nalang kaya ako sakanya?” tanong ko
dito.

“That’s not an option, Ai.” Hinila niya ako at niyakap. Nakasandal ako sa dibdib
niya. Wala kaming

lakad ngayon kaya naman nagstay nalang kami sa bahay niya. Ipinatong niya ang baba
sa balikatko.
“I love you, Mikaela,” he whispered. Nilingon ko siya at ngumiti. “I love you more.
Mahal na mahal

kita.” He kissed my cheeks and hugged me tighter.

“I haven’t explained myself to you...” he played my fingers with his hands.

“Explain what?” I asked

him. Wala naman akong maalalang ieexplain niya sa akin.

“Kung bakit ko ginawa ‘yun... kung bakit kita sinaktan noon,” he sighed deeply.
“Ang laking gago

ko. Sinasabi kong hindi ka dapat pinapaiyak pero ako mismo ang gumawa sa’yo nun,
diba?

Believe me, Ai, I never wanted to do that... Ginawa ko lang ‘yun kasi—“

“I’m not asking for explanations, Mikael. What happened, happened. Ayokong balikan
‘yung

masakit na part. Nasaktan mo ako, nasaktan ka din naman. Ayoko nalang alamin ‘yung
reason
behind your actions. Ang importante sa akin, mahal mo ako.” I smiled. “Mahal na
mahal mo ako,” I

looked at him. “Diba?”

“Oo na. Mahal na mahal kita. Forever, right?” he said, laughing.

Humiwalay ako sakanya at humarap. “Don’t laugh at me. I’m serious. Mahal mo ako
diba? I mean,

hello, I’m Mikaela Michelle Dela Cruz. Maganda, mayaman, matalino,” tumaas ang
isang kilay niya

sa akin. “Ang yabang mo!” pinisil ko ang ilong niya. “Oo na, noob, happy?” I
frowned. He nodded.

“As I was saying, almost perfect na ako, wala ka ng hahanapin pa.”

“Bragger.” He smiled widely. “I’m not! I’m just saying the truth!” I smiled sweetly
to him. He

nodded. “Whatever you say, love.” He cupped my face and kissed my lips. “Saavedra
needs to go

home now. Naiinis akong hinahalikan ko ang girlfriend ng iba. It sucks, you know,”
he puts his

forehead on mine. “For others, this is wrong... I am dating you while Lance’s away.
Pero Mikael,

sa lahat ata ng ginawa ko, ‘yung minahal kita ang pinakatama.”

“No matter how wrong this love is for them, I don’t give a damn about their
opinions. What matters

to me is you. As long as I have you, wala akong ibang papansinin. I’ll protect you
from them.”

“Poor Mikaela, she needs protection. That sucks,” I frowned.

“Mikaela’s Superman will protect her in any way she can be protected. Don’t worry.
Mahal ka ni

Superman.”

Napangiti ako. “Mahal ko din siya.”

We’re talking about what our plan is for the weekend ng may nagdoorbell. “Who could
that be?” I

asked Mikael and he shrugged. Tumayo na ako para sana ako na ang magbubukas para sa

dumating pero nagprisinta si Mikael na siya nalang. Tumayo nalang ako para kumuha
ng

makakain sa kusina.

Kumuha ako ng cake na gawa ni Mikael kanina at lumabas na ulit. “Superman, sinong
dumating?”

nag-angat ako ng tingin at awtomatikong umangat ang kilay ko ng makita ko si

Sophia. “What are

you doing here?” I asked her.

“Well, I’m visiting Kerko since next week, babalik na ako ng province,” she
replied. Napatingin ako

kay Mikael. “Hindi ko alam na may sakit ka at kailangan mo ng dadalaw sa’yo,” I

muttered.
“Ai...”

“Why, Mika? You sounded like a jealous girlfriend. Hindi naman kayo ni Kerko, diba?
As far as I

know, he’s single, I am single and you have Edward.”

Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. May punto siya ‘dun. Hindi nga naman ako
girlfriend. Ano ngaba ang karapatan kong magselos. Hangga’t hindi ko naayos ang sa
amin ni Lance, mananatili

kaming walang relasyon ni Mikael. No matter how many time I’ll tell him I love him,
hanggang ‘dun

lang ‘yun. Mahal man namin ang isa’t isa, hindi pa din pwedeng maging kami.

“I’m not single, Sophia.” Mikael told her. “I’m very much in love with someone at
kahit single ka pa,

wala naman akong planong ligawan ka. I am willing to wait for that person to be
single rather than

to court you and be with you. Ano bang ginagawa mo dito?” tanong nito sa babae.
Itinago ni Sophia ang pagkapahiya sa paghawak sa braso ni Mikael. “You’re even look
hotter

kapag nagsusungit ka,” she commented.

“Psh!” I rolled my eyes. Naglakad ako palapit sakanila. “Excuse me nga,” tinitigan
ko ng masama

si Mikael. Tumabi naman siya at umupo ako sa couch.

“Ano bang kailangan mo?” tanong ulit ni Mikael sa babae. “Dinadalaw ka nga, Kailan
ka ba uuwi

ulit sa atin?”

“Sophia, I’m busy. Marami akong ginagawa dito and I don’t even need to be there.”
“Oo nga pero—“ Mikael phone rang. Nag-excuse siya at lumayo muna sa amin.

“Anong ginagawa mo dito?” I looked at Sophia and asked her. She crossed her legs
and arms on

her chest. “Ikaw, anong ginagawa mo dito? And... superman? You’re calling Kerko,
superman,

again? What a flirt, Mikaela.”

My jaw tightened as she speaks. “Why do you care, Sophia? As far as I know, hindi
ka naman

girlfriend ni Mik—Kerko,” I clenched my fist. Naiinis ako sa existence ng taong

‘to.

“I’m not, yes, and so do you. Hindi ka niya girlfriend because as far as I know, he
pushed you

away pero tignan mo nga naman, ikaw pa rin ang habol ng habol... alam mo kung
bakit?” tumaas

ang kilay niya at ngumiti ng pasarkastiko, “Kasi malandi ka. Cheating behind your
boyfriend’s

back’s not cool, brat.”

“Wala kang alam sa nangyayari, Sophia. You don’t have the right to judge me.” Alam
ko wala

naman akong dapat pakialam sa sasabihin ng lahat e. May gawin ako o wala, may
masasabi ang

ibang tao. I just want to do things that will make me happy. Why is it so hard to
be happy?

“Wala nga akong alam, pero alam kong malandi ka. Masaya ban a habang may boyfriend
ka, may

Kerko ka pa? Selfish flirt, Mikaela. Ang landi mo.”

I just looked at her at hindi nalang ako nagsalita. She’s mocking me and I will not
let myself to go

to her level.

“Ai...” napalingon ako ng magsalita si Mikael. “I need to go to Dale. May kukunin

ako sakanyang
mga files. Sasama ka?”

“Ako, Kerko, sasama ako,” tumayo si Sophia at lumapit kay Mikael. “Ang tagal ko na
din namang

hindi nakapasyal dito,” she smiled.

I rolled my eyes. “Hindi ako sasama. Pupunta nalang ako sa bahay.” Tumayo ako at
umakyat sa

kwarto para magbihis. Naiinis na naman ako sa babaeng ‘yun.

“Ai...” pumasok sa loob ng kwarto si Mikael at lumapit sa akin. “Aalis ka diba?

Umalis ka na...

umalis na kayo ng babae mo.”

Naghahanap ako ng damit na susuotin ng yakapin niya ako mula sa likuran.

“Nagseselos ka?”
bulong niya.

“Hindi. Bitawan mo ako.” Sinusubukan kong kumawala sa yakap niya pero mas
hinihgpitan niya

lang.

“Nagseselos ka e,” he chuckled.

“Sinabi na ngang hindi e. Bitawan mo na nga kasi ako!” I said, annoyed. Nakakainis
naman kasi

talaga. Dumating lang ‘yung babaeng ‘yun, puro ka-shit-an na ang nangyari.
Sophiyuck talaga.

“Nagseselos si Mikaela ko,” natatawang bulong ulit ni Mikael. Pinilit kong kumawala
sakanya at

humarap. “Hindi. Ako. Nagseselos.”

“Okay lang kung hindi ka aamin. Halata naman,” he smiled.

“Sinabi na ngang hindi, okay?! Bumaba ka na dun kasi naghihintay na sa’yo ang babae
mo.

Umalis ka na! Magsama kayong dalawa! Hindi ako nagseselos! Bakit naman ako
magseselos?

Hindi mo naman ako girlfriend. Hindi kita boyfriend. Wala akong karapatan magselos
sa kahit na

sino pang babaeng lalapit o didikit sa’yo. Wala! Wala akong pakialam kung
makikipaghalikan ka

sa iba o ano pa man, okay? Hindi ako magseselos! Kung gusto mo, ‘dun ka na
sakanila! Malandilang naman ako e. May boyfriend na ako and yet, I wanted to be
with you. Damn it, Kerko,

nakakainis! Umalis ka na nga!”

“Ai...” he embraced me and kissed my neck. “Let me go!”

“May karapatan kang magselos kasi sa’yo ako. I may not be your boyfriend again,
pero ayos lang.

Ayoko namang maging boyfriend mo lang. Ayokong hanggang ‘dun lang tayo. Forever,
right?

Don’t push me to them. Ayoko silang kasama. Ikaw lang, walang iba.”

“Naiinis ako.” I frowned.

Hinawakan niya ang pisngi ko at marahang pinisil. “Basta ba ako lang ang lalandiin
mo, okay lang

sa akin na malandi ka. But seriously, Mikaela, you’re not. Hindi ka malandi.
They’re all narrow-

minded for thinking that you are flirt. You’re just in love and I am whipped. Just
like what I told you

earlier, I’ll never give a damn about them. You’re all that matters to me.”

“Oo na.” Nag-iwas ako ng tingin.

 “Sa haba ng sinabi ko, oo lang ang sagot mo? Nakakakilig ka, Mikaela.” He teased
me. I looked at

him and pout. “I love you, alam mo naman na ‘yun.”

“Yeah, I know that. But I want to hear you say it again and again and again.”
Niyakap niya ako at

bumulong, “I love you, Mikaela.”

“Forever?” I asked him.

“Forever.”
“Umalis na kayo.” I told him. “Hindi ka talaga sasama?” tanong niya sa akin. I
shook my head.

“Pupunta ako sa bahay at may tiwala naman ako sa’yo.”

“Thank you for trusting me again, Ai,” hinalikan niya ang noo ko. “I love you.”

“I love you, more.”

“I love you, most.”

Umalis na silang dalawa ni Sophia after magbihis ni Kerko. I’ve decided na magpunta
nalang sa

bahay. Gusto ko lang dalawin si Mommy. Naabutan ko naman siyang nasa garden niya at
inaayos

ang mga tanim nila. I wonder why I don’t have any talents when it comes to those
things. I mean,

my mom can cook, sing, dance, and can make things beautiful. Baka naman ampon ako?
Ang

imposible naman nun.

“How are you and Kerko?” my mom asked me. Nabigla ako sa tanong niya. Alam kong
alam

niyang sa bahay ako ni Mikael nakatira. Alam niya din naman na boyfriend ko si
Lance... pero

wala naman kasing nakakaalam ng kung anong meron kami ni Mikael ngayon... wala pa
naman

kasing kami ulit.

“Okay lang naman kami, Mommy.” I smiled to her. Gusto ko sanang tumulong sakanya
pero

natatakot akong mapatay ko ang flowers niya kaya nakuntento nalang ako sa
pagtingin.

“You looked happy, Mika. May gusto ka bang sabihin sa mommy?” nilingon niya ako at
ngumiti

siya. Tumayo muna siya at umupo sa tabi ko. “May nangyari ba?” she asked me.
 “Mom! Walang nangyari sa amin ni Mikael! Virgin pa ako!” I told her. Grabe naman
‘to. Pati ba

naman nanay ko, nahawa na sa mga kuya ko? Kahit si Mikael, iniisip na may nangyari
na sa amin

ni Lance. I know, I should tell him the truth but I guess, if he really know me,
alam niyang hindi ko

gagawin ‘yun... kahit pa lasing ako.

My mom laughed. “Hija, bawasan mo kaya ang pagsama sa Kuya mo? Nagiging green-
minded ka

na,” hinawakan niya ang kamay ko. “What I am asking is, may nangyari ba at masaya
ka? How’s

Edward, by the way?” she asked me.

“Ayusin mo kasi ang tanong mo, Mommy...” I sighed. “Lance’s with his dad. Nasa
States sila for

some business thing.”

“May problema ba kayong dalawa?” she asked again. I shook my head and looked at my
hands.

“Mommy, I wanted to break up with Lance and I don’t know how...”

“You still love him?”

I nodded. “I’ve always love him. Hindi naman siya nawala sa puso ko...”

“Paano si Edward? He loves you...”

Nag-angat ako ng tingin sa kanya, “I know, Mommy... that’s why I came here. I just
wanted you to

hug me and tell me that I am doing the right thing and to say that others opinions
won’t matter

because my happiness is more important than theirs. Gusto ko lang sumaya...”

My mom pulled me and hugged me tighter. “You know I’ll always be here for you,
Mikaela. You’re

my baby. Alam ko kung kailan ka nasasaktan at kailan ka masaya... I want you to be

happy. Kahit

na marami pa ang magsasabi ng kung ano-ano sa’yo, I’ll never judge you. Iintindihin
ko lahat ng

reasons mo... iintindihin ko lahat ng gagawin mo and I’ll help you pick yourself up
whenever you

tripped. I’ll help you with your dad. Ako ang mag-eexplain sakanya.”

“Thank you, Mommy...” I hugged her tighter. As long as there are persons who
believes in me,

alam ko naman na kahit anong gawin ko, may susuporta sa akin. May magmamahal sa
akin.

I stayed there until evening. Namiss ko din naman kasing kasama si Mommy kaya

napagpasiyahan kong dito nalang ako matutulog. I texted Mikael and he said it’s
okay. Gusto kong

isipin na okay lang sakanya kasi kasama niya naman si Sophia pero mas maiinis lang
ako sa

iisipin ko kaya pinilit ko nalang na kalimutan.

We’re preparing for dinner when my dad came in. Nagkatinginan kami ni Mommy.
Sinamahan niyaang Daddy ko at alam kong sasabihin niya na ang napag-usapan namin.

“May naligaw ata?” napalingon ako ng magsalita si Kuya Hunter. “Pinagtabuyan ka na

naman ba

ni Kerko?” he asked me.

“Baliw. I just missed you that’s why I came here.” I smiled.

“Hindi bagay, Michelle. You’re giving me goose bumps with the way you smile.”
Lumapit siya sa

akin at inakbayan ako. “Hindi ka namin namiss, by the way,” he whispered.

“Ang kapal talaga ng mukha mo, Kuya,” I frowned.

“Hindi ah? Sadyang—“

“Mikaela...” napalingon kami kay Yaya Lourdes. “Pinapatawag ka ng Daddy mo. Nasa
sala siya.”

“Uh-oh... mukhang may kasalanan ka, brat. Labas na,” Kuya Hunter pushed me away.
Lumabas

naman ako at kinakabahan akong pumunta sa living room. I saw my Dad sitting on his
chair. Hindi

ko makita si Mommy.

“Dad,” I called him. Nag-angat siya ng tingin. I swallowed the lump in my throat as
he looked at

me. Buti natatagalan ni Kuya Thunder makipagtitigan kay Daddy. Damn. I wanted to go
and get

my keys at bumalik na sa bahay ni Mikael.

“Nagkabalikan na ba kayo ni Kerko?” he asked me.

“Po?”

“I am asking you if Kerko’s your boyfriend again, Mikaela. Is he?”

“No, Dad. He’s not my boyfriend.”

 “So it’s still Edward?” tanong niya ulit sa akin. “Yes, Dad, but—“

“I want to remain it that way, Mikaela. Hindi ka makikipaghiwalay kay Edward.”

“What? But Dad—“

“My decision is final, young lady.”

“Daddy... si Mikael ang mahal ko!”

“I don’t want that man for you!” He yelled.

“Daddy naman...” my vision’s starting to blur. “Can’t you just support me with
this?” Bakit ganun?

Bakit hindi nalang sila maging masaya para sa akin?

“I want the best for you that’s why I am doing this for you!” Sigaw niya sa akin.
Tumayo siya at

lumapit sa akin. “Layuan mo na si Kerko.”

“Mahal ko si Kerko!” Nasasaktan ako sa kaalaman na hindi nila maintindihan na gusto

kong

maging masaya. “Dad, you’re asking for too much,” tears start falling. “Hindi ko
kayang layuan si

Mikael...”
“We gave you everything, Mikaela and all I am asking in return is forget him. Bakit
hindi mo

magawa ‘yun?” he asked me. “Kailangan bang papiliin pa kita?”

“Daddy...” I shook my head. Hindi ko kayang mamili. Ayokong mamili... “You gave me
everything

and yet you’re asking me to give up Kerko. Dad, he’s my everything.”

“Hindi ka namin pinalaki para magpakabaliw sa isang lalaki lang, Mikaela!” nagtaas
ulit ng boses

si Daddy. Nakita kong lumabas si Kuya Hunter at lumapit sa amin.

“Dad, stop it. Kababalik lang ni Mikaela.” Hinawakan niya ang kamay ni Daddy.
“Huwag kang makialam, Hunter. Kakakunsinti niyo sa batang ‘yan, lumalaking sutil!”

“I’m sorry, Dad... pero hindi ko kayang layuan si Mikael.” Lumapit ako sakanya at
hinawakan ang

kamay niya. “I love you, Daddy, pero mahal ko din si Mikael...”

Nabigla ako ng maramdaman ko ang palad niya sa pisngi ko.

“Lorenzo!” I heard my mom’s voice. Niyakap naman ako ni Kuya Hunter.

“Wala kang kwentang anak!” my dad yelled. Naririnig ko ang pag-awat ni Mommy dito.
“I’m sorry...” I keep on saying and Kuya Hunter keeps on comforting me.

“Mikaela, umakyat ka na muna sa kwarto mo,” utos ni Mommy sa akin. Inakay ako
palayo ni Kuya

Hunter pero napalingon kami ng marinig namin si Mommy na sumigaw.

“Lorenzo!” My dad’s holding his chest.

“Daddy!” lumapit kami sakanya. “Daddy!”

“Daddy!” I saw my mom’s crying.

This is my fault.

“Dad...” Kuya Hunter helped him get up at dinala na namin siya sa sasakyan. We
brought him to

the hospital.

Katabi ko si mommy at naghihintay kami sa doctor.

“I’m sorry, Mommy...” I whispered. “I’m sorry...”

“It’s not your fault,” she said. Tumingin siya sa akin. “Pero alam kong alam mo ang
dapat mong

gawin. It’s hard, Mikaela... but I know, alam mo ang tama.”

Bakit ang hirap maging masaya? All along, I thought magiging okay lang naman... na
mahihirapan

man akong magpaliwanag kay Daddy, matatanggap niya din. Pero bakit ganito?

I have to choose between my Dad and him. Pwede bang piliin ko silang dalawa? Pwede
bang

kami nalang ni Mikael and Daddy will be happy for us?

I stayed with my Dad until morning. He had a minor hear attack... but the doctor
said the next

could be fatal. Hindi ko alam na may sakit sa puso ang daddy ko. Kung alam ko lang,
I’ll never

give him headaches. Hindi ako nagpasaway. Hindi ko siya sinuway.

“You should go home and rest, pagod ka na.” Kuya Thunder whispered. “Magiging okay
din ang

lahat.”

Hinawakan ko ang kamay ni Daddy. “I just want him to be proud of me, Kuya...”
nagsisimula na

namang mamasa ang mata ko.

“He’s proud of you, Mikaela.”

“He’ll be fine, right?” I asked him and he nods. “He will be.”

“May pupuntahan lang ako, Kuya... I’ll be back.” Paalam ko dito. Pinayagan niya
naman ako at

ibinigay ang susi ng kotse niya sa akin.

Dumiretso ako sa bahay ni Mikael. It was nearly seven in the morning at hindi ako
sigurado kung

gising na ba siya.

Sa bawat paghakbang ko, hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha ko. Hanggang dito
nalang ba

talaga ang forever namin ni Mikael?

Pero mahal na mahal ko siya. I wanted to fight for him... pero ayokong maging
selfish kay Daddy.

Kakatok sana ako ng bumukas ang pinto. “Ai?” halatang nabigla siyang nakita ako.
“What

happened?” he cupped my face and wiped my tears.

Ai.

Mas lalo lang akong napaiyak sa pagtawag niya sa akin ‘nun.

“Mikael...” I just hugged him tighter. “Mahal na mahal kita.”

“What happened? Okay ka lang ba? May problema ba?” tanong niya. I shook my head.

“Masayang masaya lang ako kasi...” I looked at him. “Kasi mahal na mahal kita.
Mahal na mahal

kita.”

“I love you, too, Mikaela. Now tell me, what’s the problem?”
Umiling ako. “Can I borrow you for... for two days?” I asked him.

“You owned me forever, love, no need to borrow me from yourself.”

“I just wanted to be with you. Walang ibang tao. Ikaw lang at ako. Pwede ba ‘yun?”
tanong ko.

“Of course. Let’s do that this weekend, okay?” he smiled at me and kissed my
forehead. “Mag-

aaya ka lang ng date, umiiyak ka pa.”

“Let’s do it now, please?” I plead.

“Mikaela...”

“Please?”

He sighed. “Okay. We’ll do it now. Why rush?”

I shook my head again. “I just wanted to be with you.” I hugged him again. “I love
you yesterday,

today and everyday of forever, Mikael...”

Kahit sa huling pagkakataon... I just wanted to be with him. We may not have a
happy ending but

I’ll love him forever. Forever.

--------------

7 more chaps to go.

=================

Chapter 44

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Twitter, askfm, IG : @vampiremims

---------

“Where are you taking me?” nakasandal ako sa pinto ng kotse habang nakatingin kay
Mikael at

kinukuhanan siya ng pictures. I am once again, memorizing every details of him. If

this will be the

last time that I’ll be with him, susulitin ko na. Alam ko na isang tao lang ang
makakapagpasaya sa

akin ng lubusan kahit pa hindi kami magkasama. Si Mikael lang. Siya lang at wala ng
iba.

“Sa hide-out ko,” he smiled at me. “We’ll stay there for two days, as you wished,
but please, stop it

first, Ai. Hindi ako sanay na ako ang kinukunan.”

I just smiled and took pictures of him again habang pilit niya namang inaagaw ang
cellphone ko.

Mamimiss ko siya. Mamimiss ko na naman siya. Parang kailan lang, akala ko okay na
ang lahat...

masaya naman kami. Pero ako naman ang kailangan mang-iwan sakanya.

“Ang KJ mo. Gusto ko lang naman ng remembrance e,” I pout then focus the camera on
him

again. He sighed. Pinabayaan nalang niya akong kuhanan siya ng kuhanan.

Pagbalik ko sa bahay, I’ll print this at itatago ko. Para kapag nalulungkot ako,
may babalikan

akong masayang memories. May mga bagay akong maaalala kung saan masayang-masaya ako

at kasama ko ang pinakamamahal kong tao.

Sana hindi nalang ako si Mikaela Michelle para hindi ganito kakomplikado. Sa simula
pa lang

naman, hindi na tama ang nararamdaman ko para sakanya e... pero pinilit ko. Kasi
gusto ko

talaga siya. Gusto ko siyang makasama.

“I love you.” I stopped taking pictures. “Mahal na mahal kita, Mikael.” I added.
“Don’t forget that,

okay?”

“Stop saying that as if you’re leaving, Mikaela. Tinatakot mo ako,” seryoso ang
pagkakasabi niyakaya naman kailangan kong tumawa para pagtakpan ang sakit na
nararamamdaman ko.

“Baliw ka talaga,” pinunasan ko ang luha sa dulo ng mga mata ko at nagpanggap na

tumatawa.

“Ikaw? Iiwan ko?” I shook my head. “Para mo na din sinabing huwag akong kumain
gamit ang

bibig ko niyan e. Mahal na mahal kaya kita,” nag-iwas ako ng tingin para hindi niya
makita ang

pagtulo ng luha ko.

“Ano ba ‘yan! Sobrang natawa ako sa joke mo.” I took a deep breath. Iniisip ko pa
lang na

mawawala ka ulit sa akin, Mikael nasasaktan na ako ng sobra-sobra. Pero kailangan

ko din gawin

e. Siguro nga, kailangan din talaga nating tanggapin na hindi naman talaga tayo
para sa isa’t isa.

How hard we try to be with each other, destiny at fate na ang nagpapalayo sa atin.

“Ai...”

I shook my head. “Huwag ka ngang mag-isip ng kung ano-ano, Mikael.” I looked at him
and

smiled. “Hindi kita iiwan. Forever, diba?” I am such a liar.

Hinawakan niya ang kamay ko at dinala sa labi niya tsaka hinagkan. “Forever.”

I bit my lip to control my tears. “Mahal na mahal kita, Mikaela,” he whispered.

“I love you, too.”

Sa buong biyahe, kinukuhanan ko lang siya ng pictures. ‘Yung pagkunot ng noo niya.
Palihim na

tingin kung kinukuhanan ko pa siya. Pagngiti niya. Pagtawa niya... at least, marami
akong

babaunin na ala-ala. Hanggang memories nalang ata talaga kami ni Mikael e. We can
never have

our happy ending. Siguro nagkita lang kami ayon sa tadhana pero hindi naman kami
ang itinakda.

“Where are we?” napakunot ang noo ko ng ihinto ni Mikael ang sasakyan sa tapat ng
isang bahay

sa kalagitnaan ng gubat. Seriously?

“Hide out ko.” he shrugged. Bumaba na siya at pinagbuksan ako ng pinto. “It’s
actually my Lolo’s.Nung bata pa ako, dinadala niya ako dito kapag naririndi siya sa
ingay ng Lola ko,” he smiled. “A

few kilometers more at nasa hacienda na ulit tayo ni Lola.” Ang tinutukoy niya ang
‘yung

pinuntahan namin noon kung saan umeksena ng umeksena si Sophia.

“Bakit dito mo ako dinala?” I asked him. Naglalakad kami papasok. Gawa sa purong
kahoy ang

bahay. It was old but still, ang ganda ng pagkakagawa. May second floor ang bahay
at kitang-kita

na alaga ito.

“Sabi kasi ng Lolo ko dati, special person lang ang dinadala dito. This was
actually belongs to my

late grand grand grandfather. Based on my grandfather’s story, si Lola lang ang
babaeng dinala

niya dito. Kasi, lahat daw ng babaeng dinala nila dito noon, napangasawa nila. I am
acecepting

the challenge... pero kahit naman hindi kita dalhin dito, papakasalan pa din kita
e.”

“I love you.” I smiled to him. “Hindi mo alam kung gaano mo ako napapasaya,” I
added. Lumapit
ako sakanya at niyakap siya ng mahigpit. “I wish I can stop the time so we can stay
like this

forever. Wala naman akong ibang gustong makasama maliban sa’yo e.”

Hinawakan niya ang pisngi ko at pinunasan ang luhang namumuo sa mga mata ko.
“You’re such a

crybaby. What’s wrong? I am bothered. May nangyari ba?”

“Wala...” I smiled. “Sinabi ko kay Mommy ang tungkol sa atin at naiintindihan niya
ako,” dugtong

ko. Alam ko namang magiging masaya si Mommy para sa kaligayahan ko... pero hindi ko

pwedeng unahin ang sarili ko. Mas mahalaga sa akin ang happiness ni Mommy at ni
Daddy.

“Talaga?” nakita ko ang pagkislap ng mata ni Mikael. “That’s good to know.” He

hugged me and

kissed my hair. “Magiging okay din tayo sa Daddy mo at sa mga kapatid mo. I’ll
fight for you,

Mikaela.”

“Yeah, magiging okay din ang lahat, Mikael.” I replied. Sasaya ka din... kahit na
hindi ako ang

kasama mo. I’ll pray for that.

“I’ll show you around,” he said. Tumango naman ako at nilibot namin ang bahay.
Fully furnished

naman ang bahay. Hindi nga lang masyadong updated ang mga gamit dahil wala namang

nakatira dito pero okay lang din naman dahil ang mga higit na kailangan naman ang
naroon.
“Isa lang talaga ang kwarto sa bahay na ‘to?” I asked him. Umakyat kami sa second
floor at

nagulat akong open space ito. May isang malaking kama at may mga aparador na
kinalalagyan

marahil ng mga damit. May nakita akong pinto na marahil ay ang banyo.

May mga libro akong nakita na maayos na nakalagay sa bookshelf. Makintab din ang
sahig.

Napangiti ako. ‘Yung mga ninuno ni Mikael, dinala dito ang mga naging asawa nila
noong

magkasintahan pa lang sila... counted ba ako sa magiging kapareho ang kapalaran?

Hindi naman

kasi ako girlfriend ni Mikael ngayong dinala niya ako dito. Mapapangasawa ko pa din
ba siya?

Nilingon ko si Mikael habang abala sa pagtingin sa mga libro. Sana... kaso, hindi
e. Hanggang

ganito lang ang para sa aming dalawa.

Kahit ilang taon kong abangan araw-araw ang 11:11 at mag-wish na sana maging kami
ni Mikael

sa dulo, ang labo... ang labo-labo.

“May tanong ako,” kumunot ang noo ko ng magsalita si Mikael. “Ano?” lumapit siya sa
akin at

inilapit ang mukha sa akin kaya naman napaatras ako. “A-ano ba ‘yun?”

“Bakit mo ako mahal?” he smiled.

“Seryoso ka?” I asked him. He nodded.

“Hindi ko alam.” I shrugged. “Siguro kapag nakaya ko na magsolve ng mathematical

problem

using Pythagorean something, maeexplain ko na... but we both know na sasabog muna
ang utak

ko bago ako makapagsolve niyan, Mikael. Mahal kita kasi ‘yun ang nararamdaman ko.”

Ngumiti naman siya sa akin. “Tumatalino ka na, Mikaela.” Pang-aasar niya.

Sinamaan ko siya ng tingin. “I hate you.”

“I love you, more.” Hinalikan niya ako sa noo. “Believe me, Ai, what’s meant to be
will always find

a way. You’re meant for me... kahit gaano pa kahirap ang sitwasyon, promise me,
you’ll never give

up.”

“I promise,” I replied. He bent down and claimed my lips. My tears fell when his
lips touched mine.

I love you, Mikael.

Nakatingin ako kay Mikael habang nagluluto siya. “Ang swerte ng mapapangasawa mo.”
I

commented. “Ang gwapo mo na, ang talented mo pa.” Matapos naming maglibot, nag-aya
siyang
kumain na pero siyempre, siya ang magluluto.

Nilingon niya ako at ngumiti siya sa akin. “Oo nga. Ang swerte mo.”

I smiled back. “You’ll be a good husband and a father, Mikael.” Sigurado ako, kung

magkakapamilya na siya, he’ll be responsible as he is now. Nakakalungkot lang na

hindi ako ang

makakasama niya.

“And you’ll be the best wife, Mikaela.” Tumingin siya sa akin bago ngumiti. “You’re
unique in your

own way and you’re one of a kind. Mas pipiliin kong makasama ang noob na ikaw,
rather than

those girls who can’t appreciate simple things.”

Hindi ako sumagot kaya naman pinagpatuloy nalang niya ang pagluluto. Tumayo ako at
lumapit

sakanya at niyakap siya mula sa likuran. Gustong-gusto kong makasama ka sa bawat

araw na

lilipas, Mikael.

“I love you,” I whispered. Isinandal ko ang pisngi sa likod niya at niyakap siya ng
mahigpit. We

have the right love, Mikael. Pero isang malaking bad timing. My dad needs me and I
want you to

be safe from him.

Hinawakan niya ang kamay ko, “I love you,” he said. “I can’t see myself saying
those words aside

from you... well, of course, except to our little brat.”

“Little brat?” kumunot ang noo ko.

“Yeah, little Mikaela Michelle...” he chuckled.

“Baliw.” Natawa ako sa sinabi niya. “Kung magkaka-anak ako, I want him to be like
you...” kahit

siguro hindi ikaw ang maging ama ng magiging anak ko, gusto kong maging katulad mo
sila,

Mikael.

“Masungit?” tanong niyia.

Umiling ako. “I want him to be like you... capable of loving without asking
anything in return. I want

him to be like you who’s selfless and will put someone else before you. Mas uunahin
ang

happiness ng iba and who’s willing to sacrifice for others.”

Hindi ko man alam ang reason ni Mikael noon, alam ko na hindi niya naman gagawin
‘yun kung

hindi kailangan. Hindi pa man siya humihingi ng sorry, napatawad na siya ng puso
ko.
“I want him to be like you who’s everyone’s ideal man... knows how to respect a
girl and knows

how to protect her. Gusto ko kapag nagka-anak ako, magiging parang ikaw.”

Hinila ako ni Mikael paharap sakanya. “As long as you’re the mother of my child,
Mikaela, kahit

kanino pa magmana, it’s fine with me.”

I caressed his cheeks and stared in his eyes. “I can think of myself having a happy
ending with

anyone else, Mikael.”

“I will not let anyone have an idea of having you in their future because you’re
mine, Mikaela.

You’re mine to begin with and you’re mine alone. I don’t share what’s mine, right?”

“I am yours, Mikael.” I smiled to him.

“Promise me this is forever, Ai.” Tinitigan niya ako sa mga mata. Nakikita kong
puno ito ngpagmamahal. That very moment, I wanted to forget all the things I had in
my head. Ngayon nalang

ulit. Kahit ngayon nalang. “I promise,” I whispered.

He pulled me and wrapped his arms around me. “Pagbalik natin, I’ll go with you.
Kakausapin ko

ang Daddy mo. We’ll get through this. You and I, Mikaela.”
Tumango nalang ako at ngumiti sakanya. Ang sarap mangarap ng buhay kasama ka,
Mikael. Ang

sarap isipin na magkakaroon ako ng pamilya kasama si Mikael. Noon pa man, nakikita
ko na ang

sarili ko na si Mikael ang kasama ko sa pagtanda. Pero ngayon... kahit ako, hindi
na sigurado

kung ano ba ang kahihitnanan ko. Kung may future pa ba talaga na para sa akin.

Nagpatuloy siya sa pagluluto habang inaayos ko naman ang pagkakainan namin. Having
moment

with him like this, para na kaming mag-asawa. Ilang beses ko na ding pinangarap na
may tatawag

sa akin ng Mrs. Anderson balang araw. Pero mukhang hanggang pangarap lang lahat ng
iyon.

“Ako nalang maglilinis nito, mauna ka ng maligo,” sabi niya sa akin matapos kaming
kumain.

Tumango naman ako at umakyat sa taas. Pinagmamasdan ko ang kabuuan ng bahay. Hindi
mo

maidedefine ang happiness sa laki o liit ng bahay. Sometimes, small houses are the
happiest

place to be. Mas intact at mas mararamdaman mo ang saya. Gaya ngayon... all I have
is Mikael

with me but I am completely happy. Hindi katulad sa bahay na ang laki nga, lahat
naman

hinahadlangan ang kaligayahan ko.

I scanned some books on the shelves. Puro naman ‘to literature books. Damn. Wala
akong

kaplano-planong tignan ‘tong mga ‘to. I prefer romance books. ‘Yung mga Nicholas
Sparks like

books.
I opened the drawers, hoping to see something worth reading. Puro luma. I should’ve
brought a

book or two. Pero magmumukhang props lang ‘yun dahil sa katmaran ko.

“Kerko’s?” kumunot ang noo ko ng makita kong may isang parang notebook dito. Kay
Mikael ‘to?

Curiosity pushed me to open it. I didn’t know pangarap ni Mikael maging writer para
magsulat-

sulat.

“Poems?” Mas lalo akong nacurious nang makita ko na parang mga poems ang mga
nakasulat.

Song for Stephanie.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. For Stephanie? Gumawa siya ng song for
Stephanie?

My heart’s pounding as I start reading the song.

Feels like I'm in paradise

Every time I look in your eyes

Every dream I have of you

I hold onto and pray it'll come true

I bet I'm nothing to you

But I'm captivated by everything you do

What I see when I go to sleep

Is everything I wish we could be?

And I will tell you now

I'm not perfect and I mess up sometimes

But I promise you if you let me

I'll prove to you that I'm right

I will give you all my love I swear

Tears start flowing as I felt this excruciating pain. He really loves her. Nakagawa
siya ng ganito

para sakanya.

I don't know what it is that you look for in a guy

But I know I'd do anything to give you the world

I don't know what you think when you see me

But I know you're the most beautiful girl I've ever seen

I don't know how to be the one you dream of

But I will love you and I will be good to you and baby that’s all I know

I think to myself 'why do I try?'

You're untouchable like the stars in the sky

I don't know how to make you see

That you have a way of haunting me

I keep having absurd fantasies

Guess that’s what loving you do to me

Whenever I see you, you sparkle

You're what I'd define as incredible

Kung nauna ba kaming nagkakilala, hindi ba ganito ang lahat? Kung wala akong sakit
noon...

kung hindi siya nagkagusto kay Ate Steph... siguro, ako ‘yung babaeng pinapangarap
niya. Siguro

ako ‘yung babaeng gusto niyang makasama.

And I'll tell you now

I'm not perfect and I'm a little crazy

But if you give me a chance

I could be what you want me to be

I'll give you all my love I swear

I don't know what it is that you look for in a guy

But I know I'd do anything to give you the world

I don't know what you think when you see me

But I know you're the most beautiful girl I've ever seen

I don't know how to be the one you dream of

But I will love you and I will be good to you and baby that’s all I know
I heaved a sigh as I smiled sadly. I know, you love her so much, Mikael... pero
alam din natin na

hindi kayo pwede. Hindi ko alam kung malulungkot ako na baka nga hindi mo talaga
ako mahal e.Na sanay ka lang na nandito ako o malulungkot ako para sa’yo... kasi
‘yung babaeng pangarap

mo, hinding-hindi mapapa-sa’yo.

I don't know what your dreams and ambitions are

I just know that I love you with all my heart

I don't know why I'm feeling the way I do

I just know there’s something about you

I don't know what you're doing right now

But I know I'm writing this song for you.

I don't know what it is that you look for in a guy

But I know I'd do anything to give you the world

I don't know what you think when you see me

But I know you're the most beautiful girl I've ever seen

I don't know how to be the one you dream of

But I will love you and I will be good to you and baby that’s all I know

I don't know much about you

But I'm so madly in love with you

I don't know much about you

But I know I'll be good for you

Nakakainggit siya. May PJ na siya, may isang Kerko pa na nagmamahal sakanya. I

closed the

journal as I heard Mikael’s voice downstairs.

“Ai, are you still up?” he asked me.

“Yeah,” I croaked. “Yes, I’m still up,” I said, a little louder. Pinunasan ko ang
luha ko at inayos ang

sarili. Gustong-gusto kong umiyak ng umiyak para man lang mabawasan ‘yung sakit.
‘Yung mga

tao kasi na inaasahan kong iintindi sa akin, sila pa ang mga taong unang
tinatalikuran ako. Sila pa

‘yung mga taong sinasaktan ako.

Inaya niya ako na lumabas. He set a bonfire outside. “Ano ‘to?” I asked him. He
shrugged and

hugged me from the back.

“I love you,” he whispered. Ipinikit ko ang mata ko sa pagbabanta na naman ng mga

luha ko.
 “I love you, more...” I replied.

“You told me before that I am your star. Mikaela, for me, you’re my sun. You
brighten up my life.

You gave meaning to it and because of you, I can see a clearer vision of my future
with you. Wala

akong gustong makasama sa bawat araw ng buhay ko maliban sa'yo.”

Nilingon ko siya at ngumiti siya sa akin.

“Mahal na mahal kita,” madamdaming saad niya. I smiled at him. Humarap ako sakanya
at

tinignan siya sa mga mata.

“Wala akong ibang mamahalin maliban sa’yo, Mikael. Mahal na mahal kita.” Niyakap ko
siya ng

mahigpit at pinakawalan ang luhang kanina pa nagbabadya sa mga mata ko.

You gave me forever in just a number of days, Mikael. Mahal na mahal kita.

--------------
For public info, CNJ (Kerko’s Operator) composed that song. Any suggestion for the
title? HBWW

days pa ang song na ‘yan, ngayon lang nalagyan ng paglalagyan so... suggestion po?
Salamat!

<3

=================

Chapter 45

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Twitter, askfm, IG : @vampiremims

---------

“Are you sure about this, Ela?” Cielo asked me. Nakasakay ako sa loob ng sasakyan
niya.

Nagpasundo ako sakanya at kasama niya naman si Maha na nakaupo sa likod.

“You know you can still go back.” Lumapit sa amin si Maha. “Mika, ako ang naaawa
kay Kerko.

Look at him. He’s looking for you...” tumingin ako sa labas ng sasakyan and I saw
him. Palingon-

lingon siya sa paligid. He’s calling me but I turned my phone off.

Bago pa man kami nagpunta dito, I knew this will happen. I’ll leave him without
saying anything.

Basta, aalis nalang ako. Pero hindi ko kayang umalis ng ganun lang, kaya humingi pa
ako kay

Mikael ng dalawang araw. Dalawang araw nalang para makasama siya.

Nung dumating kami, I needed to act like everything’s okay. Walang problema, wala
siyang

iintindihing iba... then I saw his song for her. Sa tuwing naiisip ko ‘yung kantang
‘yun para kay Ate

Stephanie, hindi ko maiwasang hindi masaktan. Para akong sinasaktan ng paulit-ulit.

Nasasaktan

ako para sa sarili ko pero mas higit akong nasasaktan para kay Mikael.

Nagseselos ako kay Ate Stephanie. No matter how many times he’ll tell me he loves
me, nandidito

pa din sa akin ang doubt, fear and the thought that maybe... he’s never in love
with me, too. Baka

naaawa lang siya o nasanay lang siya. Having a heart that went through a lot, hindi
ako masisisi

ng kahit na sino na magkaganito. Yes, alam kong may choices akong ipaglaban si
Mikael laban sa

pamilya ko... pero hindi ko kayang mamili sa mga taong mahal ko. Mahal ko si
Mikael, pero mahal

ko din ang pamilya ko at utang na loob ko sakanila ang lahat.

“Maha, I need to do this,” I sighed. Kung hindi ko gagawin ‘to, mas maraming tao
ang masasaktan.

“Ela...” Cielo stared at me. “Mahal mo si Kerko. Bakit kailangan mong saktan ang
taong mahal

mo?”

“Cielo, kung may choice lang ako, ipagpipilitan ko pa din ang sarili ko kay Mikael.
But I can’t be

selfish. Paano kung sa pagmamatigas ko, mawala si Daddy? What will happen to my
Mom?

Malulungkot siya and I don’t want her to be lonely just because I’ve been selfish.
He’s right,

binigay nila ang lahat sa akin... kailangan kong bumawi sakanila.”

“By giving up the man you love? That’s absurd, Ela!” Sumandal si Cielo sa upuan
niya. “Ang

complicated ng lovelife mo. Mahal ka naman ng mahal mo pero hindi pwedeng maging
kayo dahil

sa mga hadlang sa buhay niyo. Ugh!” She said, frustrated.

“Wait, guys... is it just me or Kerko’s really looking at us?” napatingin kaming

dalawa ni Cielo sa

labas ng magsalita si Maha. He’s looking at us!

“Tinted naman ‘tong sasakyan mo, diba?” tanong ko kay Cielo. Hindi ko inaalis ang
tingin kay

Mikael habang naglalakad siya papalapit sa amin.

“Oo naman.” Cielo replied.

“Bago lang din ‘to, diba? So hindi alam ni Kerko na sa’yo ‘to,” Maha told Cielo.

Damn, Mikael. No, please? Mas lalo mo lang akong pinapahirapan.

He stopped right in front of us. I am staring at him and the way I see it, naiinis
na siya dahil hindi

niya ako makita. He dialed again and gets frustrated again. I saw him clenched his
fist. Lumingon-

lingon ulit siya.

“Mikaela!” he yelled.

Mikael ko...

“Hoy, Maha, pwedeng huminga, okay? Hindi naman niya tayo maririnig, if ever...”
Cielo rolls her

eyes. Naglakad papalapit sa pinto ng sasakyan si Mikael habang patuloy sa

paglingon-lingon sa

paligid.

“Andyan na siya...” Maha whispered.

Huminto siya sa mismong tapat ng pinto at sumandal dito. Nakatingin lang ako
sakanya.

Umalis ka na, please...

“Mikaela!” he yelled again.

Itinaas ko ang kamay ko sa salamin ng bintana. “Mikael...” I can’t help my tears

rolls down to my

cheeks. I can feel the tormenting pain enveloping my heart. I never wanted him to
be devastated.

Sa nakikita ko ngayon, he’s frustrated and confused.

“Mika...” hinawakan ni Maha ang balikat ko. “Ang sakit-sakit...” I said while I am
still looking at him.

Hawak-hawak niya pa din ang cellphone niya at patuloy niya akong pilit tinatawagan.

“Mahal na mahal ko si Mikael e...” I whispered. Masakit sa akin na nakikitang

nasasaktan siya.

Pero wala naman akong magagawa para alisin ‘yung sakit na ‘yun dahil kahit ako...
nasasaktan ng

husto.

“Mikaela, magiging maayos din ang lahat.” Maha’s comforting me. “This isn’t the end
yet for the

two of you. Wala namang ending na hindi masaya e. If you’re not happy yet, then
hindi pa tapos

ang kwento niyo,” hinawakan niyang muli ang balikat ko.

“Sana nga, Maha.” Hinawakan ko ang kamay niyang nasa balikat ko. “Cielo, let’s go.”
I wiped my

tears away at pinilit na huwag na muling tignan si Mikael. I closed my eyes and
silently prayed that

someday, Mikael will find his happiness, too. Sana makita niya ang babaeng para
sakanya.

I’m trying to listen to Maha and Cielo but Mikael keeps on puffing inside my head.
I wanted to pull

back and be with him again but I know, it’s not the right thing to do. I borrowed
Cielo’s phone and

called Kuya Thunder. He told me Dad’s already home kaya naman sa bahay na ako
nagpahatid

kay Cielo.

“Are you sure about this, Mika?” Maha asked me. Nandito kami ngayon sa kwarto ko.
“I am,” I

nodded. I asked them not to tell Mikael where I am. Alam ko din naman na iisipin ni
Mikael na

umuwi na ako.

“Hello?” napatingin kami kay Cielo ng sagutin nito ang tawag sa cellphone nito.
“Who’s that?” I

mouthed.

“Uh, Kerko, napatawag ka?” nakatingin sa akin si Cielo. “Don’t tell him,” I mouthed
again.
“Si Mika? Hindi ba magkasama kayo?” Cielo said. “Ha? P-paano nangyari ‘yun?”

Nakatingin lang kaming dalawa ni Maha sakanya. “Hindi ko din alam e.”

“Ang sinungaling ni Cielo,” Maha whispered. I elbowed her. Tinitigan naman siya ng
masama ni

Cielo.

“Yeah, sure, tatawagan kita kapag nakausap ko siya, and Kerko... Mika’s doing
everything for you,

understand her, okay?” she turned off her phone after.

“Anong sabi niya?” I asked her. Cielo sighed. “Naaawa ako kay Kerko... sa inyong
dalawa,

actually. Why is it so hard for the both of you to be happy?” umupo siya sa kama at
tinignan ako.

“He said he’s worried about you. Hindi ka niya macontact, hindi ka niya mahanap.”

Nag-iwas ako ng tingin. “Maiintindihan din ako ni Mikael.”

“Mikaela Michelle, nagawa na ni Kerko dati ‘yan e. Pinalayo ka niya and you said,
maybe may

reasons siya... pero nasaktan ka dahil hindi mo alam ang dahilan niya kung bakit
diba? Now
you’re doing that to him. Kung mahal mo si Kerko, you should at least tell him the
reason why!”

Cielo said exasperatedly.

“Natatakot ako...” I whispered. Hinawakan ko ‘yung kwintas na bigay sa akin ni

Mikael. “Natatakot

akong pipiliin ko siya kaysa sa pamilya ko.”

“Mika...” hinawakan ni Maha ang kamay ko.

“My family was there for me even before Mikael came into my life. Kailangan ako ni
Mommy... ni

Daddy. Mahal na mahal ko si Mikael and I am willing to turn my back on my family

for him but I

can’t... hindi ko pwedeng iwan ang pamilya ko.”

“Paano si Kerko?” tanong ni Cielo sa akin. I shrugged. “Siguro, hanggang dito

nalang talaga

kaming dalawa,” hindi ko mapigilan ang luha ko.

“Damn this fucking tears, hindi na naubos!” I wiped again my tears. Niyakap ako ni
Cielo at Maha

kaya naman hindi ko napigilan ang paghagulgol ko.

“Namimiss ko na siya,” I cried. Namimiss ko na ang pangungulit niya... ang

paglalambing niya.

Kung kailan ko nakita ang side na ‘yun ni Mikael, tsaka naman natapos agad ang
meron kami.
“Magiging okay din ang lahat, Mika...” Maha whispered.

“Ang sakit-sakit na... I wanted to be with him. Mahal na mahal ko siya.” Pakiramdam
ko, wala man

lang akong kakampi sa nangyayari ngayon sa akin. I never opened up with them. When
Mikael

and I broke up before, all I have was Lance. Lahat ng sakit, sinasarili ko.
Natatakot akong hindi

ako maintindihan ng mga tao sa paligid ko.

“Maybe someday, Mika, you’ll be together again,” Maha smiled at me.

“Someday,” I nodded and smiled a little. Good thing’s I have them with me now. At
least, hindi ko

sinasarili ang nararamdaman ko.

They stayed with me for another hour. Baka daw kasi magpakamatay ako sabi ni Cielo.
Baliw

talaga. Gabi na ng mapagpasiyahan nilang umuwi. When they left, I feel like I’m in
a dark room

filled with loneliness. Hindi ako lumabas sa kwarto ko kahit ano pang tawag nila
Kuya Thunder at

Hunter. I wanted to be alone, too.

Naiisip ko ang mga ginawa ko noon and maybe, I deserve to be lonely. I deserve to
be alone.
Maaga akong umalis ng bahay kinabukasan. I needed to talk to her. Nagpunta ako sa
Sweet

Desire para kausapin si Ate Stephanie.

“Mika? Anong ginagawa mo dito? Aren’t you supposed to be with Kerko?” she asked me.

“Can I talk to you in private?” I asked her. Kumunot ang noo niya ngunit tumango
din. Pumasok

kaming dalawa sa office niya.

“Ano bang gusto mong pag-usapan natin?” tanong niya sa akin.

“I envy you,” I started. Hindi ako makatingin ng diretso sakanya. “Naiinggit ako
sa’yo,” I bit my

lower lip.

“What are you talking about? Tungkol ba kay Kerko ‘to?” she asked me. I gave her my
phone.

“Ano ‘to?” tanong niya ulit.

“He wrote a song for you,” I tried my best to control my emotions. Mas kumunot
naman ang noo

niya. She checked my phone, “Mika, hindi ko alam na—“

“I know. Hindi naman ako nagpunta dito para awayin ka,” lumapit ako sakanya.
“Nandito ako para

makiusap sa’yo,” hinawakan ko ang kamay niya.

“Palayain mo na siya,” alam kong ang kapal ng mukha kong magpunta dito para lang
makiusap

sakanya pero I think, Mikael needs to hear it from her para makalet-go na siya ng
tuluyan.

“Mika, wala namang namamagitan sa amin ni Kerko. We’re just friends,” she told me.

“For you, he’s just a friend pero para sakanya... you’re not,” nagsisimula na
namang mamuo ang

luha sa mga mata ko. “Nakikiusap ako... layuan mo na si Mikael.”

“Mikaela...”

“Ate Stephanie, please...” hindi ko alam na gagawin ko ‘to pero para kay Mikael...
“Layuan mo

siya,” lumuhod ako sa harap niya.

“Mika!” halatang nabigla siya sa ginawa ko.

“Nasasaktan akong nakikitang nasasaktan siya. Ate Steph, mahal na mahal ko si

Mikael. This is

the least I can do for him. Help him get over you but I need you to stay away from
him.”
“Mika, tumayo ka nga, ano ka ba?” she’s pulling me up but I remain still.

“I’m begging you, Ate Steph... please?” Masakit magmakaawa sa taong mahal ng mahal
mo. I am

begging her to stay away from him not because I want to be selfish but because I
wanted him to

move on and be happy someday, kahit hindi ako ang kasama niya, basta maging masaya
lang

siya.

“Mikaela,” calmly, she said. Hinila niya ako patayo. “Kerko and I... we’re just
friends. I am so in

love with my husband. I never felt anything special for him and the way I can see
it, he’s in love

with you. He’s madly in love with you.”

I shook my head. “If he really loves me, he’ll never write that song for you,” I
cried. “Nasasaktanako, nagseselos ako, pero wala akong magawa. Mahirap kalaban
‘yung taong unang minahal

niya... siguro nga mahalaga ako kay Mikael pero ikaw pa din ang—“

“Mikaela, mas kilala mo si Kerko compared to me. Alam mo dapat kung ano ba talaga
ang

nararamdaman niya.”

“We can never have our happy ending, Ate Steph...” napayuko ako.
“What do yo mean? Anong problema?” tanong niya sa akin.

Nag-angat ako ng mukha bago tumingin sakanya.

“Ikakasal na ako kay Lance.”

------------

Natutuwa talaga ako sa VampireRacers. Hahahahahaha! Next year pa po ang collab

story ko with

The Gapang King himself, Race Darwin—my Bessy. Abangan niyo ‘yun ha? <3

=================

Chapter 46

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Twitter, askfm, IG: @vampiremims

---------

“Dad, don’t you think you’re being unfair to Mikaela?” Kuya Thunder asked Daddy.
Nasa bahay

kaming lahat at kumakain ng almusal ng sabihin ni Daddy sakanila ang planong

pamamanhikan

nila Lance mamayang gabi.

Kagabi lang umuwi ng bansa si Lance and he’s surprised to know our father’s
decision. Nag-usap

sila Daddy at Tito Leandro—Lance’s dad, tungkol sa kasal. Hindi naman tumanggi si
Lance sa

plano nila at ako, wala naman akong choice.

After talking to Ate Steph, hindi na ako ulit lumabas ng bahay. Sila Cielo ang
dumadalaw sa akin

dito and I rather stay at home than go out. Baka may makakita pa sa akin. I don’t
know if he’s still

trying to call me. Nagpalit na din kasi ako ng number at iilan lang ang nakakaalam
nito. Ang alam

ko, inayos na din ni Kuya Thunder ang tungkol sa kontrata ko dahil sa biglaang pag-
alis ko. Siguro

naman, alam na ni Mikael ‘yun. Hindi din naman siya nagpunta dito sa bahay kahit na
ilang araw

na din ang nakalipas. Baka nahimasmasan na at narealize na hindi ako ang mahal
niya.

“My decision is final, Thunder,” my dad said in full authority. Hindi naman sumagot
si Mommy at si
Kuya Hunter. Tahimik lang ako habang kumakain. Kahit naman anong sabihin ko, walang

magbabago.

“But dad, Mikaela’s too young to get married and—“

“I said my decision’s final, Thunder!” nag-angat ako ng tingin ng magtaas ng boses

si daddy.

Nakatingin lang si Kuya Thunder sakanya.

“Lorenzo, calm down,” hinawakan niya ang kamay ni Daddy.

“Pero—“

“Kuya, it’s okay,” I told him. “I’ll marry Lance.” I sighed. “Stop arguing, kumain
nalang tayo,

please,” I added. Nagbaba ako ng tingin sa plato kong halos hindi pa nagagalaw ang
pagkain.

“Nawalan na ako ng gana,” tumayo si Daddy kaya naman inalalayan siya ni Mommy
palabas ng

dining room. I heaved a sigh. Nagkatinginan kaming tatlong naiwan.

“Gayahin mo nalang si Cristine. Runaway bride.” Kuya Hunter grinned. I looked at

him sharply.

“Hindi ka nakakatuwa,” I rolled my eyes. Pumasok na sa isip ko ‘yan... pero hindi

ko papaabutin sa
araw ng kasal. Naisip kong umalis nalang. Pero iniisip ko kung anong mangyayari
pagkatapos.

Hindi pwedeng magkaroon ng isa pang attack si daddy. It could be fatal.

“We’ll find a way, Miki...” inabot ni Kuya Thunder ang kamay ko. I just smiled a
little. “I’ll be fine.

Aakyat na din ako,” paalam ko sakanilang dalawa. Tumayo na ako at bumalik sa kwarto
ko.

Letting go of the person you love the most is as hard as stopping yourself from
breathing. Hindi

iilang beses kong gustong puntahan si Mikael at piliin siya at sumama nalang
sakanya palayo sa

lahat, pero kailangan kong pigilan ang sarili ko... wala akong ibang magawa kundi
umiyak ng

umiyak sa gabi at tiisin ang sakit na nararamdaman ko sa paglipas ng bawat araw.

There’ll always be some people in this world that you’ll love and love and love no
matter what. I

wished I can go back to the time I met him so that I was able to stop myself from
falling for him,

but at the end of the day, I just find myself wanting to repeat every moment with
him.

After everything we’ve been through, akala ko finally, magkakahappy ending na kami.
Kaso... hindi

pa din pala. Hindi pa din pwede.

Humiga ako sa kama ko at ipinikit ang mata. Hindi ko mapigilan ang sarili kong
mapaluha sa pag-
alala ko sa mukha ni Mikael. ‘Yung ngiti niya... ‘yung tawa niya. Namimiss ko na
siya. Namimiss

ko na siyang kausap paggising ko sa umaga... ‘yung bago ako matulog.

“Miss na miss na kita,” I hugged the pillow beside me while letting my tears rolls
down. “Gusto na

kitang makasama, makausap, kahit makita man lang, Mikael,” alam ko nagmumukha na
akong

tanga kasi pinipigilan kong lumigaya ang sarili ko pero paano ang mga taong
maaapektuhan sa

magiging desisyon ko?

“Miki...”

Pinunasan ko ang pisngi ko bago ako humarap kay Kuya Thunder na bigla nalang
pumasok sa

kwarto ko.

“Hindi ka ba marunong kumatok?” I hissed. Iniiwas ko ang mukha sakanya. Umupo siya
sa tabi

ko. “Cry.”

Tinignan ko siya. “Ano?”

“I’m here. You can cry now, Mikaela. I won’t judge you. I don’t like Kerko but I
know you love him

and you’re hurting because of the bullshits in this family. Umiyak ka lang,
Mikaela. Makikinig ako.”
“Kuya...”

Bigla niya akong niyakap. “I’m here for you,” he whispered.

“Namimiss ko na siya,” I cried. “Miss na miss ko na siya, Kuya...”

“Ang unfair nila... ang daya nila. Ang daya daya nila,” hindi man lang nila ako
binigyan ng chance

para man lang sana maging masaya ako. Hindi man lang nila ako pabayaang maging
maligaya.

“Shhh...” he hugged me tighter. “Kuya, gusto ko siyang makasama.”

“Alam ko kung gaano kasakit, Mikaela... alam ko,” he whispered. “Sometimes, being
away to the

person we love is the only thing we can do to somehow ease the pain.”

Lumayo ako sakanya at tinignan siya. “Masakit sa una, pero masasanay ka din. ‘Yung
sakit na

nararamdaman mo, unti-unting mawawala,” he smiled a little. “You’re stronger now,

Mikaela and I

never thought you’ll grew up like that.”

I sniffed and looked at him. “What do you mean?” kumunot din ang noo ko dahil sa
sinabi niya.
“Akala ko kasi noon, talagang magiging selfish ka hanggang sa paglaki mo. Na walang
ibang

importante para sa iyo kung hindi ang sarili mo... pero ngayon, you’re sacrificing,
baby. Para kay

Daddy.”

“I don’t have a choice, Kuya,” I wiped my tears again. “Kailangan kong piliin si
Daddy over Mikael,”

hinawakan ko ang kwintas na bigay sa akin ni Mikael.

“We always have a choice, Mikaela. And you choose to hurt him instead of hurting
Dad. He’ll

understand you, maybe.”

“Siguro nga,” I sighed. O siguro, kailangan nalang talaga naming maghiwalay ng

landas ni Mikael.

Nagawa ko naman noon na lumayo sakanya kahit isang taon lang, I just need to endure
this pain

hanggang sa wala na akong nararamdaman o hanggang sa hindi ko na siya maiisip.

“Dela Cruz ka, Mikaela. You’ll get through this. Hindi na ikaw ‘yung sobrang
tangang Mikaela.

Medyo nag-upgrade ka na, baby,” he smiled.

“Anong tingin mo sa akin? Iphone?” I frowned. Ginulo niya ang buhok ko bago ako
niyakap ulit.
“Everything will be fine, Mikaela. We’ll find a way,” he whispered. I nodded.
“Salamat, Kuya,” I

replied.

Inaaya niya akong lumabas pero hindi ako sumama. I’m scared on the possibility that
I might see

Mikael. Paano kung nasa mall din siya at magkasalubong kami? I can’t take the risk
of seeing him

while I am at the state of confusion. Baka nga piliin ko siya at iwanan ko si

Daddy.

Dumating sila Maha at Cielo bandang hapon at pilit nila akong inaya na lumabas.

“Ela, ikakasal ka na, ayaw mo pang lumabas?” Cielo cracked a joke. “Lunurin kaya
kita?” I said,

poker-faced.

“Come on, Mika, sumama ka na kasi. Bili nalang tayo ng kahit anong something to eat
then balik

na din tayo dito,” hinihila ako ni Maha patayo.

“Pumunta lang ba kayo dito para manggulo?” tanong ko. They nodded. I rolled my
eyes. “Tara na

nga,” tumayo na ako at sumama sakanila palabas. “Saan ba tayo pupunta? Ayoko sa
mall. Uwi

nalang tayo,” I told them when we passed through the gate of our village.
“Sabunutan kaya kita?” pagbabanta sa akin ni Cielo. I sighed. Nakaupo ako sa likod
habang si

Cielo ang nagdadrive at nasa tabi niya si Maha.

“Bili nalang tayo ng foods tapos movie marathon tayo sa inyo,” Maha suggested.

“Darating mamaya si Lance,” I told them. Natahimik sila. “Mamamanhikan daw sila,
sabi ni

Daddy.”

“Ang sarap sapakin ni Edwardo!” Cielo rolled her eyes. “Alam naman niya na iba ang
mahal mo,

hindi ka nalang tulungan makawala sa lecheng kasal na ‘yan. Kung hindi ko lang
ginagalang si

Tito Lorenzo, naku!”

“Sapakin mo nga, Cielo,” udyok naman ni Maha. “Mga baliw kayo. Okay lang naman sa
akin.

Natanggap ko na kahit papaano.” Pilit akong ngumiti.

“Paano si Kerko?” nilingon ako ni Maha. I shrugged. Paano nga ba? Hindi ko din
alam. Hinawakan

ko nalang ang bigay niyang kwintas. Kahit papaano, kapag hinahawakan ko ‘to,
gumagaan pa din

naman ang pakiramdam ko. Na magiging maayos din si Mikael balang araw.

Namili sila ng kakainin para sa overnight mamayang gabi. Naplano na nila ‘to. Kahit
dumating pa
sila Lance mamaya, mag-oovernight pa din silang dalawa.

“Bakit nasa Sweet Desire tayo, Cielo?” napatingin ako sa labas ng sasakyan ng
magsalita si

Maha. “Cielo?” I asked her.

“Bibili lang ako ng cake. Kumalma nga kayo.” She parked the car. “Samahan mo ako,
Maha,” aya

niya dito.

“Magiging okay ka lang ba?” tanong ni Maha. Tumango ako kaya naman lumabas na sila
sa

sasakyan. Nakatingin lang ako sa labas. Sinabi na kaya ni Ate Steph kay Mikael?

Silly me. For sure, alam naman na niya e.

I saw the wishing well nearby. ‘Yung tinatambayan namin ni Mikael kapag nagpupunta
kami dito

noon. Lumabas ako ng sasakyan at pumunta ‘dun.

I smiled bitterly. Naaalala ko pa ang sinabi niya noon nung pinipilit ko siyang
magwish.

“Ayoko ngang magwish. Ikaw nalang noob ka naman e,” he hissed.

“Grabe ka sa akin. Dali na kasi, Superman. Iwish mo na sana forever tayo. Dali!” I
smiled widely.

Ako pa ang nagbibigay ng coin pero ayaw niyang tanggapin.

“Ikaw na. Ikaw nakaisip e,” sagot niya sa akin. I rolled my eyes. “Napaka mo
talaga,” I huffed.

I took a deep breathe bago ako nagwish. “Sana maging masaya si Mikael kahit na wala
ako sa

tabi niya. Kahit hindi ako ang makasama niya, okay lang, basta magiging masaya siya
at hindi

siya masasaktan.”

Ihuhulog ko na sana ang coin pero inagaw niya sa akin.

“Sana hindi magkatotoo ang wish ni Mikaela.” Ihinulog niya bigla ang coin at hinila
ako palayo.

“Bakit mo ako inagawan ng wish?!” I hissed. “Nakakainis ka.”

“You’re wishing for me to be happy without you? Gaguhan tayo dito, Mikaela?”

“Ha? Gusto ko lang naman na—“

“Itigil mo na nga ang kakawish. Baka magkatotoo pa.”

“Pero Mikael—“

“Kung wala ka, anong sense ng pagiging masaya? Tss. Noob.”

“Pwede bang magwish ako ulit?” nakatayo ako sa tapat ng well. “Baka kapag nagwish
ako,

magkatotoo e.”

“Sana maging masaya si Mikael... sana maging okay lang siya. Sana lagi siyang safe.
Sana

mapatawad niya ako. Sana pwede pa kami kahit sa afterlife. Sana—“

“Sana bumalik ka na sa akin, Mikaela.”

Hindi ako nakagalaw ng marinig ko ang boses niya. Am I hallucinating? Nababaliw na

ba ako?

“Namimiss na kita,” patuloy ng boses na naririnig ko. Hindi siya totoo... hindi
siya dapat totoo.

“Mahal na mahal kita.”

Natatakot akong lumingon. Paano kung wala pala siya? Paano kung imahinasyon ko lang
‘to?

Paano kung—“Ai,” naramdaman ko ang pagyakap niya sa akin mula sa likuran.

“Mikael...”

“Ai...” naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya sa akin at pagbigat ng paghinga

niya.

“Mikael, let me go,” gumagaralgal ang tinig ko.

“Ayoko.”

“Mikael, please?” pinipilit kong patatagin ang boses ko pero pinaharap niya ako
sakanya.

“Mikaela, please? Stay with me...”nakita ko ang pamumula ng mata niya. Hinawakan ko
ang pisngi

niya bago ako nagsalita. “I can’t, Mikael.”

“Mikaela, I love you.”

“I love you, most. Mahal na mahal kita Mikael pero hindi tayo ‘yung para sa isa’t
isa," patuloy na

ang pagtulo ng luha ko. “Ikakasal na ako,” dagdag ko.

“That’s bullshit, Mikaela. Ako ‘yung mahal mo. Mahal na mahal kita!”

“Mikael, ikaw ‘yung pinakamagandang bagay na nangyari sa buhay ko. Hindi kita
makakalimutan.

Ikaw ‘yung nagpasaya sa akin ng husto. Ikaw ‘yung taong ginusto kong makasama bawat
araw. I

wanted to wake up beside you every morning... pero hanggang gusto lang ‘yun.”

“Mikaela...”

“I already told her about the song.”

“I don’t care about that fucking song! Ikaw ‘yung mahal ko, hindi si Stephanie!”
Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa kamay ko, “I have to go, Mikael.”

He pulled me and claimed my lips. “Stay with me, please?” he said. Tinignan ko ang
mukha niya

matapos niya akong halikan. “Mikael...” I want to stay with you.

“Ai, please?”

I shook my head. “I’m sorry.” Tumakbo ako pabalik sa sasakyan ni Cielo. Sakto
namang nandun

na sila.

“Saan ka galing?” tanong ni Maha. “Okay ka lang? Anong nangyari?”

“Umalis na tayo, please.” I covered my face with my palm and continue crying. Alam
kong gusto

akong tanungin ng mga kaibigan ko kung anong nangyari pero hindi ko pa alam kung
anong

sasabihin ko sakanila. Ang alam ko lang, ang bigat bigat ng nararamdaman ko sa puso
ko.

Pinabayaan lang nila akong umiyak ng umiyak nang makauwi kami sa bahay namin.
Kinailangan

ko lang pakalmahin ang sarili ko ng sabihin nila sa akin na nandyan na si lance at

ang mga

magulang niya. Nagpaiwan sila Cielo at Maha sa kwarto ko. Nag-ayos ako at bumaba
naa

pagkatapos.
Nakita ko si Daddy na kausap si Tito Leandro. Nakaupo naman sa tabi nito ang asawa
niya at

katabi ni Daddy si Mommy.

“Baby,” tumayo si Lance at lumapit sa akin.

“Hey,” I greeted him. Inalalayan niya akong makababa. “Are you okay?” he asked me.
I nodded.

“Good evening po, Tito, Tita,” bati ko sa mga magulang niya.

Umupo ako sa tabi ni Lance. Hawak-hawak niya ang kamay ko habang nag-uusap ang mga

magulang namin. Panaka-naka lang akong sumasagot sa pinag-uusapan nila. Para akong
robot

na walang sariling isip.

“Baby, tara?”

“Ha?” napalingon ako kay Lance. “Saan?” wala sa sarili kong tanong.

“Labas muna tayo,” he smiled at me. Tumango ako bago tumayo. Nauna na akong
naglakad

papunta sa garden habang nakasunod sa akin si Lance.

“You’re not okay, Baby.”

Nilingon ko siya at ngumiti ng tipid. “Okay lang ako.”

“You still love him, Mika.”

Hindi ako kumibo. Nag-iwas nalang ako ng tingin bago ako umupo.

“I love you, Mika.”

“I know that, Lance.”

Umupo siya sa tabi ko bago hinawakan ang kamay ko at tinignan ako.

“Kapag ba pinakawalan kita ngayon, maipapangako mong magiging masaya ka?”

--

Mamaya na ang isa. Nawawala ang vampire side ko </3

=================

Chapter 47

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Twitter, askfm, IG: @vampiremims

---------

"I can't believe na sasabihin ni Edwardo 'yun," umupo paharap sa akin si Cielo
habang may hawak

na isang slice ng pizza. "Papakawalan ka niya? Is he trying to be a hero or what?

May Superman

ka na, huwag nga siyang feeling," she rolled her eyes before biting on her pizza
slice.

"Malay mo naman kasi, talagang hindi din in love si Edward kay Mika. Natauhan
lang," Maha

shrugged. Nakadapa siya sa kama habang nanunuod at kumakain ng binili naming ice
cream

kanina.
"I doubt it. Maybe nagpapaawa lang siya or something. Para maconfuse 'tong si
Mikaela... if he's

trying to be the good man, siyempre mapapaisip si Mika kung dapat niya bang iwan si
Edwardo

pero we both know that our friend here is the noobest of them all kaya malamang
hindi na naman

'to mag-iisip," she looked at me.

"Leche ka." I rolled my eyes.

"Shit, Jhing? Ikaw na ba 'yan?" she asked me sarcastically.

"Hashtag kilig to the bones na ba, Mikaela?" Maha asked me, laughing.

Ugh! Bakit ba ako nagkaroon ng dalawang kaibigan na baliw?

Kung si Rico at Jhing nga na sa internet lang nagkakilala, ang laki ng

complications na

kinakaharap, kami pa ba ni Mikael? Kami pa ba ni Lance?

"Ano ba kasing sinabi mo kay Edward?" umupo si Maha at humarap sa amin ni Cielo.
Nasa

kandungan niya ang ice cream, as if naman aagawan.

"Hindi ako sumagot," I told them. Nabigla ako nung tinanong ako ni Lance. Magiging
masaya nga

ba ako?

Kung mapupunta ako kay Mikael, oo. Magiging sobrang saya ko. Pero paano si Daddy?

"Kanino ka ba sasaya? Kay Edward o kay Kerko?" tanong ni Maha sa akin.

"Alam mo naman kung kanino diba?" bakit kailangan nilang magtanong ng mga tanong na

obvious naman ang sagot? Ang lakas maka-tanga.

"So why are you being coward, Mikaela?" napalingon ako kay Cielo ng magsalita ito.
"Alam mong

ang daming tao na ang nagdudusa ngayon kasi hindi nila pinaglaban 'yung taong mahal
nila. Ang

daming malungkot kasi naging duwag silang ipagtapat ang nararamdaman nila. Huwag ka
naman

ng dumagdag. Overpopulated na sila!"

"Cielo kasi..."

"I know, natatakot ka. Natatakot ka na magkaroon ng attack si Tito... naiintindihan

naman naming

lahat 'yun, kahit na minsan..." she paused and looked at my door-tinignan niya ata
kung

nakabukas o hindi, "kahit minsan ang sarap tuktukan ni Tito ng heels."

"Tutuktukan mo si Tito Lorenzo ng heels?!" malakas na sabi ni Maha. Hinila naman
agad ito ni

Cielo. "Hindi! Ipapalunok ko nalang sa'yo ang heels! Ang ingay mong babae ka. Baka
marinig tayoni Tito!"

"Takot ka din pala e," Maha told her. "Ganyan 'yung nararamdaman ni Mikaela.
Natatakot siya sa

daddy niya. Natatakot siyang saktan ang daddy niya kasi utang na loob niya ang
lahat dito."

Kumunot ang noo ko. Seryoso na ba talaga ang topic namin? Baka mahilis na naman e.

"Lahat naman tayo natatakot. Natatakot mareject., Natatakot magmahal ulit kapag
nasaktan ka.

Natatakot nab aka lokohin ka lang. Natatakot na hindi masuklian ang pagmamahal mo.
Pero

paano ka sasaya kung puro ka takot?" tanong ni Cielo. "Wala naman akong sinabing
saktan mo si

Tito Lorenzo, sis," hinawakan niya ang kamay ko. "Ang sinasabi ko, kausapin mo si
Kerko. Hindi

ka maiintindihan ng Daddy mo sa ngayon pero alam kong si Kerko... maiintindihan ka

niya. Kasi

mahal ka niya."

"Para mo namang sinabing hindi mahal ng tatay niya si Mikaela," sabat ni Maha bago
muling

sumubo ng ice cream.

"I'm not saying that, but Tito Lorenzo doesn't like Kerko for Mikaela kaya hindi
siya okay sa

relasyon ng dalawa. He wants Edwardo for her," she looked at me, "pero si Kerko,
alam niya kung

paano iintindihin si Mikaela."

"Naniniwala ka bang mahal ka ni Kerko?" tanong sa akin ni Maha.

"Oo." I replied.

"Oo, but you're having doubts, Mikaela." Cielo said. "Kasi nagseselos ka kay Ate
Stephanie," she

added.

Nasabi ko na sakanila ang nakita kong ginawa ni Mikael na song for Ate Stephanie
and they said,

maybe, Mikael wrote that song from way way back pa.

"Cielo, hindi naman kasi ang mga babae sa paligid ni Mikael ang hirap kalaban. Mas
mahirapkalaban sa puso ng taong mahal mo 'yung taong minahal niya bago ikaw. Kasi
'yun 'yung naging

basis niya. 'Yun ang taong pinag-alayan niya ng oras at panahon, pati ng pagmamahal
bago ka pa

man dumating. Nakagawa siya ng kanta for Ate Steph and honestly, naiinggit ako." I
sighed.

"Naiinggit ako na si Ate Stephanie, nagawan niya ng ganun, samantalanag ako...

wala."
"Pati ba naman simpleng kanta, pagseselosan mong babae ka?" tanong sa akin ni
Cielo.

"Mikaela, mas kilala mo naman si Kerko compared to us. Ikaw ang makakasagot kung
bakit 'di ka

niya ginawan ng kanta."

"Oo nga pala. Hindi ka na virgin, diba?" tanong sa akin ni Maha out of the blue.
Akala ko hindi na

siya sasali sa usapan namin dahil habang nagsasalita ako kanina, humarap na siya sa
TV at

pinagpatuloy ang panunuod.

"Sinong nagsabi sa'yo?" tanong ko dito. Kailan naman ako nadevirginized?

"Virgin ka pa ba?" nanlaki ang mata ni Maha na tanong sa akin. "I can't believe it,
oh my gosh!"

"Ano bang nangyayari sa'yo?" Cielo asked her.

"Ilang beses na kayong natutulog ni Kerko na magkatabi and yet, you're still a
virgin?! Joke ba

'yan?" tanong niya ulit sa akin.

"Virgin pa nga ako. Ano bang pinaglalaban mo?" tanong ko dito. Nagulat ako ng
hawakan niya

ang kamay ko at hilahin ang balat ko. Ang pagkakaalam ko, based on what they said
before,
malalaman daw sa balat if virgin ka pa o hindi na. Kalokohan diba? Anong kinalaman
ng balat?

Hindi naman 'yun 'yung... ugh! Shit! Basta virgin pa ako!

"I just need to make a dramatic introduction to show the proofs that Kerko loves
you. Effective,

right?" she smiled at us. Ang creepy ngumiti ni Maha. Psychotic na ata 'to.

"Anong sinsasabi mo diyan?" tanong sakanya ni Cielo. Nagkatinginan kaming dalawa.

Maha used

to be the silent one. Minsan lang talaga siya kumikibo before but when she broke up
with Hansen,

naging madaldal na din siya. Maybe because, when they're still together before, mas
pinipiliniyang manahimik at sarilinin ang problema kaya hindi naayos. Pero ngayon,
ang ingay-ingay na

niya.

"Mika's still a virgin." She shrugged. "Ilang beses na kayong nagkatabi matulog,
diba?" tanong

niya sa akin, tumango naman ako. "That means, he's respecting you. O baka 'di ka
lang niya trip

galawin kasi wala ka namang dibdib masyado."

"Nahiya naman ako sa dibdib mo, Maha," I said sarcastically.

"Usapang dibdib na ba tayo, dito?" Cielo asked us. "Si Maha kasi," I looked at her
sharply. "Anong

ako? Singit kayo ng singit sa sinasabi ko." Maha scoffed. "Anyways, ang sinasabi ko
lang naman

is Kerko loves you. He may not be able to say it before, I'm pretty sure, noon pa
man, mahal na

niya."

"Dahil lang sa hindi sila nagsex?" tanong ni Cielo dito.

"No! Of course not!" Tanggi ni Maha. "Look, he's jealous of Edward, right? I mean,
the cake

before, remember? 'Yung kinuwento mo sa amin, pinamigay niya kasi bigay ni Edward
sa'yo 'yun.

Tapos the... uhm... painting! You said, ang dami mong paintings sa bahay nila diba?
And 'yung

auction for a certain charity event, hindi niya sinali ang paintin mo because it's
nude and he

doesn't want anyone else to see your body aside from him... ang dami-daming
ginagawa ni Kerko

na way niya of showing how much he loves you, Mika. You just need to open your
eyes."

"Mas maganda pa din minsan na sinasabi diba?" Sa akin kasi, mas gusto kong
naririnig ko na

sinasabi niyang mahal niya ako.

"Mikaela, Kerko's not the type of person naman who'll say I love you every minute
of the day.

Obviously, he's the type of person who'll show to you how much he loves you rather
than telling it

to you countless times." Maha smiled at me. "Do whatever makes you happy.
Susuportahan ka

namin ni Cielo, no matter what," hinawakan niya din ang kamay ko at pinisil ng
marahan.
"I agree. Andito lang kami kahit anong mangyari," Cielo smiled.

"Okay, I'm going to call him and I'll talk to him. Kakausapin ko siya para malaman
niya ang

nangyayari. It's better if he knows it, right?" I asked them. Tumango naman silang
dalawa.

Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan si Mikael.

"The subscriber's cannot be reached. Please try again later."

Naka-off ang cellphone niya? I dialed again pero operator lang ang sumasagot sa
akin.

"Ano na?" tanong ni Cielo sa akin. I shook my head. "Walang sumasagot sa akin e.
Off ang phone

niya." Sagot ko.

"Baka naman lowbatt or something, Mika," Maha tried to comfort me. I just nodded.
"Yeah, baka

nga lowbatt siya."

Pero paano naman kung biglang ayaw na ako kausapin nun dahil sa pag-alis ko kanina?
Sa

pagtakbo ko? Ugh!

"Bukas mo nalang tawagan ulit," pagpapalakas ng loob kong sabi ni Cielo. Tumango
nalang ako

ulit.

Nagpatuloy nalang kami sa panunuod at pagkain habang iniisip ko kung paano ko ba

kakausapin

si Mikael. Si Lance... si Daddy. Paano ko ipapaliwanag sakanila ang lahat.

It was almost 3 am when we've decided to sleep. Sinubukan ko pa ding tawagan si

Mikael pero

wala pa din akong mapala.

Halos hindi din ako makatulog kaya naman wala pang alas-sais ng umaga, gising na
ako habang

mahimbing na natutulog ang dalawa. Naligo ako at nagbihis. Siguro kaya hindi meant
na sagutin

ni Mikael ang tawag ko, dahil kailangan ko siyang makausap ng personal.

Kinuha ko ang susi ng sasakyan ko ng marinig ko ang boses ni Mommy.

"Saan ka pupunta? Maaga pa," puna niya sa akin ng makita niyang hawak ko ang susi
ng

sasakyan ko.

"M-may pupuntahan lang ako, Mommy," I told her.

"Si Kerko." Nagulat ako sa sinabi niya. Napatingin ako sakanya, "Paano-"

"I know you, Mikaela. Mahal na mahal mo si Kerko and you're just doing this because
of your

Daddy."

"Mommy... kakausapin ko lang naman si Mikael. Lilinawin ko lang na-"

"Just follow your heart, Mikaela. Maiintindihan ka din ng Daddy mo." Niyakap niya
ako ng

mahigpit. "Nakausap na ako ni Edward and he's asking for my help. Nahihirapan din
siya sa

sitwasyon."

"Mommy..."

"Tutulong ako sa inyo. Gusto lang ng Daddy mo na mapabuti ka, alam mo 'yun.
Maiintindihan ka

niya."

"Thank you, Mommy." I hugged her tightly. Lumabas na ako at sumakay sa sasakyan ko
at

nagpunta sa bahay ni Mikael. Tinatawagan ko siya habang nagmamaneho ako pero wala
pa din

talaga. I called Dale, too. Inaalam ko kung nakausap nila si Mikael pero hindi din
naman daw.
"Mikael, where are you?"

Nagpunta ako sa bahay niya pero wala namang tao. Sinubukan ko din sa studio niya
pero wala

din siya. I even tried sa condo niya pero wala din.

"Dale, asan ba si Mikael?!" I asked him exasperatedly. "Kanina ko pa siya hinahanap

pero wala!"

"Mika, since the two of you left, hindi pa bumabalik si Kerko dito. Nagtataka na
nga din kami. Ano

bang nangyari sa inyo? Nagkabalikan na ba kayo? Tapos nagbreak ulit?" tanong niya
sa akin.

"Ugh! None of your business. Tawagan mo ako if you have news." Ibinaba ko na ang
telepono.

Nauubusan ako ng ideas kung nasaan siya.

"Where are you?" tanong ni Cielo ng sagutin ko ang tawag niya.

"I'm looking for Mikael."

"Wala ba sa bahay niya?" tanong niya sa akin. "Wala."

"Sa condo niya?"

"Wala."

"Sa studio?"

"Wala din."

"Sa puso mo?"

"Wa-Cielo!"

Siraulo talaga kahit kailan. "Hindi ko na alam kung saan ko pa siya hahanapin."

"Sa SD kaya?" I heard Maha's voice.

"SD?" tanong ni Cielo dito.

"Oo. Baka may alam si Ate Steph." Sagot naman ni Maha.

Oo nga. Baka siya may alam kung nasaan si Mikael. "I'll call you later," paalam ko
sakanila at

ibinaba ko na ang tawag. Dumiretso ako sa SD at nakita ko naman agad si Ate Steph.

"Mika? Ang aga pa ah?" nagulat siya ng makita ako.

"I know... alam mo ba kung nasaan si Mikael?" tanong ko dito. Wala akong panahon

makipagkwentuhan. Ang kailangan ko, malaman kung nasaan si Mikael.

"Hindi ko din alam. Ano bang nangyayari?" tanong niya sa akin. "I just need to talk
to him.

Kailangan kong magpaliwanag. Kailangan kong-"

"Kailangan mong sabihing mahal mo siya?" Ate Stephanie smiled. "I don't know where
he is but I

do have this feeling na ikaw ang nakakaalam kung nasaan siya, Mikaela."

"What do you mean? Wala akong idea kung nasaan siya. Hindi ko alam kung saan siya
pwedeng

magpunta. Kung saan siya pwedeng mag-isa. Kung saan siya-" I paused. "Oh my gosh."

"Alam mo na?" Ate Stephanie asked me.

"I don't know. I'm not sure pero baka andun siya. Thank you, Ate Steph, I have to
go. Bye!"
nagmamadali akong lumabas ng shop at nagmaneho.

It took me almost 2 hours bago ako nakarating dito. I saw his car. He's here!

I parked my car beside his.

Kinakabahan akong bumaba ng sasakyan ko at naglakad papunta sa pinto.

Ano bang sasabihin ko?

Mikael, sorry. Please take me back.

Ang light naman. Walang dating.

Mikael, I love you. Intindihin mo lang ako. Kailangan ako ni Daddy. Hindi ko kaya
kung may

mangyayaring masama sakanya.

Ugh! Ang drama!

Nasa harap na ako ng pinto at wala pa din akong maisip na sasabihin kay Mikael.
Paano ba kasi dapat? Hihingi ako ng sorry, tapos? Ano pang sasabihin ko?

"Nakakafrustrate!" I hissed. Tumalikod muna ako sa pinto. I filled my lungs with

air bago humarap

para kumatok ng biglang bumukas ang pinto.

"Mikael!" nabigla ako ng makita ko siya.

"Mikaela."

"Uh... hi."

"Anong ginagawa mo dito?" he asked me. His voice was as cold as ice. Even the way
he looks at

me. Parang walang emosyon.

Late na ba ako?

"Uhm... I... I just..." pakiramdam ko natutunaw ako sa paraan niya ng pagtingin sa

akin. "I..." I

sighed. "Nevermind. Aalis na ako."

Ugh! Bakit feeling ko hindi naman siya masayang nakita niya ako? Bakit feeling ko,
okay lang na

hindi niya ako makita?

Naglakad ako palayo sa pinto ng bigla niya akong hilahin at hinalikan sa labi.
Nanlaki ang mata ko

sa ginawa niya.

He claimed my lips and pulled me closer. Napahawak naman ako sa balikat niya habang

magkadikit pa din ang mga labi namin.

After a few seconds, his lips abandoned mine. Pinagdikit niya ang noo namin bago
ako tinitigan sa

mata.

"You're back." He smiled at little.

"I am." I nodded.

Niyakap niya ako ng mahigpit. "I love you, Mikaela."

"Aren't you mad at me?" I asked him. I heard him laughed softly. Hinawakan niya ang
pisngi ko at

hinalikan ako ng mabilis sa labi.

"I love you, Mikaela. Pasensyahan nalang kami ni Saavedra. Wala na akong planong
ibalik ka pa."

--------

Kerko's POV na ang next. 3 chaps nalang. KBYE :P

=================

Chapter 48

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Twitter, askfm, IG: @vampiremims

---------
Kerko’s POV

“Mikaela...” I smiled bitterly as I heard her voice. Kailan ko lang nakita ‘yung
voice message niya

sa cellphone ko nang maisipan kong tignan ang mga nasa files ko. This was the time
when she’s

still the bubbly, playful and lively Mikaela. Ngayon, ibang-iba na siya.

She’s now proud of herself dahil alam niya na kaya na niya. ‘Yung masayahing babae
na laging

nakangiti, ‘yung babaeng simple lang ang kaligayahan kahit na may kaartehan sa
katawan, ‘yung

noob na simpleng bagay lang, hindi maintindihan, ‘yung babaeng mahal ako... nagbago
na siya.

I looked around. Every part of my house reminds me of her. The darkness of this
abode makes

me long for her even more. Sa bawat sulok ng bahay ko, naaalala ko siya. Sa sofa
kung saan siya

laging umuupo at kung minsan humihiga pa habang nakatingin sa akin. Sa kusina na

ginagawa

niyang crime scene kapag nagluluto siya. Sa hagdan kung saan siya umuupo kapag
hinihintay

niya akong makauwi kapag naiiwan ko siya dito. Sa kwarto ko kung saan siya
natutulog dahil

natatakot siyang matulog mag-isa dahil naniniwala siyang may multo. Sa may garden
kung saan

lagi ko siyang naaabutang kausap ang mga bulaklak ‘dun. Sa swimming pool na hindi
miminsan

niyang sinubukang i-seduce ako, pero sa dulo, takot din naman at aatras.
I missed her. I terribly missed her.

Why do I even have to feel like this towards her? Akala ko nung una, walang chance
na

mamahalin ko siya e. She’s Mikaela Michelle Dela Cruz. Noob, clumsy, brat. She’s
the total

opposite of the girl I have in my mind. Ang gusto ko, babaeng kayang dalhin ang
sarili. Babaeng

hindi lampa, babaeng kaya akong ipagluto ng gusto ko. Not her... but then, when it
comes to her,

gusto ko ako ang magsisilbi sakanya. She’s my princess. I love her. I am so in love
with her.

“Cause you’re the apple to my pie, you’re the straw to my berry. You’re the smoke
to my high, and

you’re the one, I want to marry. Cause you’re the one for me, and I’m the one for
you, you take the

both of us, and we’re the perfect two, baby me and you... we’re the perfect two.”

Ipinikit ko ang mata ko ng nararamdaman kong nag-iinit ito. I need to endure this
f-ucking pain

because I know, the moment I let her go, wala nang balikan. Kailangan kong
tanggapin ang

consequence ng ginawa ko.

“Hi, Mikael ko!”

I opened my eyes when I heard her. May message sa dulo ng kanta niya. “Sorry,
pinakelaman ko

ang phone mo,” she followed it with a giggle. “I just want you to know that I love
you. I love you so

much, Superman. I love you, Kerko Mikael Anderson. I love you, My Mikael ko. Thank
you for

accepting me for who I am. Promise, mag-aaral akong magtimpla ng kape, mag-aaral
ako magluto

at mag-aaral akong magdrive. It’ll be you and me against the world, okay? Don’t you
ever dare

leave me dahil ako, hindi kita iiwan... not unless pipilitin mo akong gawin ‘yun.
Ang swear,

mahihirapan kang ipagtabuyan ako.” She giggled again. “Always take care of
yourself, okay? Ilove you!”

“I love you, more, Mika.”

Kasalanan ko naman kung bakit kami umabot sa ganito. I let her go. I pushed her
away. I can still

remember the day she begged to me to take her back again... I badly wanted to do so
but I can’t.

Kasi ayoko nang mahirapan pa siya e.

Sa akin na umiikot ang mundo ni Mikaela. Her family doesn’t want me and I don’t
want her to have

problems with them just because of me.

Kung kailan sigurado na ako sa nararamdaman ko para sakanya, kainailangan ko namang

iwan

siya. Kailangan ko siyang saktan. I am such a jerk for doing that and now... she’s
getting married
with Saavedra.

“Bullshit!” I breathe.

Ni hindi ako nakapag-explain sakanya. Gusto kong magpaliwanag pero paano ko

sasabihin na

ang Daddy niya mismo ang nagpalayo sa akin sakanya?

The day of her operation, sinamahan ko siya. Hinawakan ko ang kamay niya hanggang
sa

matapos ang operation just like what she asked me to do but her dad talked to me
after that...

“Kerko, you need to break up with Mikaela.” Nagulat ako sa sinabi ng Daddy ni
Mikaela.

“What do you mean, Sir?” I asked him. Nilingon niya ang anak na nakahiga sa kama at
natutulog

pa.

“You’re everything to her now. Hindi ko sinasabing ayoko sa’yo para sa anak ko pero
hindi din kita
gusto para kay Mikaela. Mula ng makilala ka niya, malaki ang pinagbago ng anak ko.”

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Pinagbago?

“She’s becoming the Mikaela who’s willing to give up everything for you. Mas inuuna
ka niya bago

ang sarili niya, Kerko at hindi ko gusto ang ginagawa ng anak ko.”

“Sir, you’re asking me to break your daughter’s heart.” Masasaktan ko si Mikaela

kung

makikipaghiwalay ako sakanya.

“Kailangan niyang masaktan para matuto siya.”

“Gusto niyong saktan ko si Mikaela para lang matuto siya?” I asked him, mockingly.
I honestly

don’t understand why he’s asking me to break up with his daughter.

“Mas masasaktan mo siya sa ginagawa mo. Hindi mo naman mahal ang anak ko diba?”
tanong

niya sa akin.

“Sir, I—“

“I want you out of Mikaela’s life.”

“I’m sorry, Sir, but I can’t do that. Hindi ko kayang saktan si Mikaela.” Hindi ko
kayang saktan ang

babaeng mahal ko.

“Masasaktan at masasaktan mo din siya kung patatagalin niyo ang relasyon niyo. Wala
ng ibang

pinangrap si Mikaela ngayon kung hindi ang makasama ka. Paano siya kung wala ka,
Kerko?”

Hindi ako nakaimik sa sinabi niya. He has a point. Mikaela’s world revolves around
me. Ako ang

inuuna ni Mikaela bago ang sarili niya. Pero hindi ko siya kayang iwan.

“Give her time to grow up.”

Hindi ako nagsalita pero nakatingin lang ako kay Mikaela.

Bibitawan kita? Hindi ko kaya.

Pero dahil sa akin, muntik ka ng mawala. Kung alam ko lang ang sakit mo, hindi sana

nagkaganito.

Iniwanan ako ng ama niya kaya naman pumasok na ako sa loob ng kwarto ni Mikaela.
Mahimbing

pa rin ang tulog niya at ang sabi ng doctor, ilang araw pa siguro bago siya
gigising.

Hinawakan ko ang kamay niya.

“Mikaela ko.”

Hinalikan ko ang kamay niya habang nakatingin sa mukha niya.

“I love you,” I whispered. I never got the chance to say it while you’re still up.
I promised to myself

once you woke up, ‘yun ang unang sasabihin ko sa’yo.

“Wake up now, Ai. Hangga’t ayoko pang bitawan ka.” I squeezed her hand gently.
“Hindi ko

kayang bitawan ka.”

“Mikaela,” I kissed her hand knuckles by knuckles. “Wake up, Ai, please?”
Kung tutuusin, tama naman ang Daddy niya. Kailangan ni Mikaela na maging
independent para sa

sarili niya. Pero kahit ganun, gustong-gusto niyang alagaan ito. He loves her so
much and it hurts

to know that her father doesn’t want him for her. He even wanted him to break up
with her.

“Mikaela, gumising ka na.” hinawakan ko ang pisngi niya at marahang hinaplos ito.
“Mahal na

mahal kita.”

I stared at her face and wait for any sign of consciousness.

I closed my eyes tightly. Fuck. Why does it have to be this hard?

“Ai, no matter what happens, babalikan kita. You just need to be strong. Sana
mapatawad mo ako

pagkatapos ng lahat ng ‘to.” Lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa noo.

“Mikaela, mahal na

mahal kita.” I closed my eyes when my lips touched her forehead.

Nilayuan ko siya gaya ng hiling ng ama niya. Hindi ako nagpapakita kay Mikaela pero
nasa

hospital ako. Nagbabantay ako sa tuwing tulog siya. Kahit saglit na oras lang, okay
na ako

makasama ko lang siya.

After a few weeks, nakalabas na siya ng hospital. I changed my number para layuan
na rin si

Mikaela pero kinukulit niya si Dale kung nasaan ako. Umuuwi ako ng late at
sinisiguro kong pagod

na ako para hindi ko na siya maisip pa.

It was one of those nights when I saw her car outside my house.

Damn it.
Malakas ang buhos ng ulan at nagulat ako ng bigla siyang lumabas ng sasakyan niya.

“What are you doing here?” I asked her. I wanted to hug her that moment but I need
to control

myself. Kailangan kong layuan si Mikaela.

Halatang nabigla siya sa tanong ko.

“I missed you,” nilapitan niya ako at niyakap ng mahigpit. "Where have you been?
Bakit ang tagal

mong hindi nagparamdam? Okay ka lang ba?” lumayo siya sa akin at hinawakan ang

magkabilang pisngi ko. Bakas ang pag-aalala sa mga mata niya. “Miss na miss na
kita, Mikael.”

“Umuwi ka na, Mikaela.” I sighed heavily. God, I missed you, too, Mikaela.
“What? I just saw you, pinapauwi mo na ako?”

“Just go home.” Lumayo ako sakanya at naglakad papasok sa bahay ko.

“What’s wrong with you? Ano bang problema mo? I came here to see you. Kasi konting-
konti

nalang magtatampo na ako sa’yo. Hindi mo ako dinadalaw. Tuwing nandun ka, tulog
ako. Hindi

mo ako ginigising. I missed you, Mikael. Gusto kitang makita, Gusto kitang—“

“Hindi ako dumadalaw sa’yo.” I cut her off. I’m sorry, Ai.

“What?” kumunot ang noo niya. “Kuya Thunder told me that—“

“Well he’s lying to you. Right after you fell asleep before your operation, umalis
na ako.”

“Bakit?”

“Bakit ako magtatagal ‘dun? Sayang lang ang oras ko.”

Damn. I can see tears building up on her eyes. I wanted to comfort her but I can’t.
Fuck!
“Mikael what are you talking about? I can’t understand you.”

“Paano mo ako maiintindihan, eh noob ka nga.” Tumalikod na ako sakanya. “Umuwi ka

na,

Mikaela.” I closed my eyes. Don’t make this any harder, Ai.

“I missed you.” I heard her whispered.

Ang lakas ng buhos ng ulan kaya namang basang basa na kaming dalawa. “Do I have to
say I

missed you too? Umalis ka na.”

“Mikael, ano bang problema mo? May nagawa ba ako?” hinawakan niya ang kamay ko.
“Tell me

what’s wrong.”
“Umalis ka na, Mikaela. Hindi mo ba ako naiintindihan?” I hissed.

“Hindi ko naiintindihan kung bakit ka nagkakaganyan! Hindi ko alam kung bakit...

okay naman

tayo, diba? Pero bakit ngayon... akala ko kahit papaano, mahal mo ako. Na kahit
papaano,

importante ako sa’yo. Pero ngayon...”

“Hindi mo naiintindihan? Sige, sasabihin ko sa’yo. I will never love you. Never.
Hindi kita kayang

mahalin, naiintindihan mo?”

“No...”
“Yes, Mika. Sa tingin mo ba talaga mamahalin kita? Ikaw? Look at yourself. Sino ka
ba? Isa ka

lang namang brat na walang alam gawin sa buhay kundi magpasarap diba? Isa ka lang
namang

clumsy na baba na pabigat sa lahat! Mamahalin kita? Bakit? You don’t even know how
to cook,

you don’t even know how to drive and for God’s sake, ni hindi mo nga kayang
magtimpla ng

matinong kape! Sa tingin mo, bakit kita magugustuhan?!”

“Mikael...”

“You’re nothing compared to Stephanie. I lied to you when I told you I was never in
love with her.

Mahal ko pa din siya. Mahal na mahal. Si Stephanie lang ang babaeng mamahalin ko at
walang

wala ka sakanya.”

“Stop it,” she sobbed. “Hindi totoo ‘yan,” humahagulgol na sabi niya.
It hurts to see her like this but fuck... it’s hurts to say those words even more.
Nasasaktan din

akong sabihing hindi ko siya mahal. Mahal na mahal ko siya.

“You want to know the truth, right? Sinasabi ko sa’yo ngayon. Hindi kita mahal,
Mikaela. Hindi kita

pinaasa. Nag-assume ka lang! Assuming, desperate clumsy, brat. That’s what you
are.”

“Nagsisinungaling ka lang!” she covered her ears with her hands. “Hindi ako
naniniwala sa’yo!”

Patuloy ang pag-iyak niya. I wanted to console her but I know, I can’t just take
back all those

words I said. Kailangan kong panindigan ang ginawa ko.

“Take care of yourself, Mikaela. Go home.”

“Mikael.”

Pumasok ako sa loob ng bahay ko. “Damn!” I punched the wall out of frustration.
Gustong gusto

kong lumabas para lang sabihin kay Mikaela na mahal ko siya pero hindi pwede. Not
right after Ihurt her.

Sumilip ako sa binata at nakita ko siyang nakatayo pa din sa labas ng bahay ko.
“Damn, Mikaela. Gusto mo bang magkasakit ka?”

I just covered my wounded fist with white cloth while I’m calling Saavedra. I told
him Mikaela’s

here.

After a few minutes, I saw him picked her up. And in that moment, I know, I lost
her.

When she left the country with him, I was devastated. Wala akong ibang kinakausap
maliban kay

Stephanie, Cristine and Dale. Kung tutuusin, mas gusto kong mag-isa lang ako kaysa
makipag-

usap sa ibang tao.

She came back after a year. Ang laki ng pinagbago niya but I can see the same old
Mikaela. Siya

pa din ang Mikaela ko.

I tried to talk to her dad but he’s ignoring me. Nagpa-schedule pa ako ng
appointment to him just
to talk to him but he’s rejecting it.

Gusto kong magpaalam sakanyang liligawan ko si Mikaela... kahit pa alam kong galit
na galit saakin siya sa akin. I am hoping that one year is enough for her to grow
up. Based on what I saw,

she’s more sophisticated now. Hindi na makikita sakanya ang noob na Mikaela na
minahal ko sa

bawat interviews and articles. She’s more independent now and it sucks to know that
Saavedra’s

with her all the way.

I want her back. Alam kong ang gago ko na papakawalan ko at babalikan ko na parang
walang

nangyari and I am accepting all the hate and the blame. I am the one to blame but
damn, kahit

ako, nasasaktan din. Nasasaktan ako sa bawat pagtataboy ko kay Mikaela. Nasasaktan
akong

sabihing hindi ko siya mahal kahit na wala naman akong ibang gustong mangyari kundi
ang

makasama siya.

I really thought there’s no chance for us anymore... boyfriend niya na si Saavedra

and she keeps

on pushing me away. I almost walk away for her to be happy but I can’t. I just
can’t. Mahal na

mahal ko si Mikaela.

Aminado akong nasaktan ako ng makita ko siya kasama si Saavedra sa hotel room nito.
Kahit

naman sino, masasaktan. I love her so much that I can just let that one go. She’s
more important
to me than her virginity.

When she told me she still loves me, that’s my cue. I told myself that no matter
what happens,

ipaglalaban ko ang babaeng ‘to. Hindi ako papayag na mawala ulit siya sa akin.
Hindi ako

papayag na magkahiwalay pa ulit kami.

We’ll make forever possible. As long as Superman and Ai exists, there’s forever.

I sighed heavily. But because of a f-ucking song I wrote before, nasiraan na naman
ng bait si

Mikaela. Alam kong sobrang selosa si Mikaela, but still she never failed to
surprise me. Kahit ilang

beses kong sabihing mahal ko siya, iniisip niya pa din na mahal ko si Stephanie.

Since she came into my life, everything has changed.

Nagiging seloso ako. Ayokong nakikipag-usap siya sa iba pero hindi ko naman siya
pwedeng

pigilan. Gusto ko siyang ipagdamot. Ayokong may ibang umaagaw ng atensyon niya.

Until this one came...

“Ikakasal na ako kay Lance.”

Damn.

Bakit kailangan niyang pakasalan si Saavedra? Ako ‘yung mahal niya e. Ako ‘yung
gusto niyang

makasama.

Tumayo ako at kinuha ang susi ko. I can’t stay in this house. Naaalala ko lang si
Mikaela.

Naaalala ko lang ‘yung mga araw na magkasama kami. Mga araw na masaya kaming
dalawa.

I went back to my Grandpa’s house.

Hindi din ba ako pwedeng maging masaya? I accepted the fact that I can’t have
Stephanie and I’m

lucky enough because I didn’t fall that hard to her... kasi nakilala ko si Mikaela.
Pero ngayon... I’m

madly in love with Mikaela.

Hindi lang naman babae ang may kakayahang magmahal ng sobra. Mahal ko si Mikaela.
Mahal

na mahal. Nasasaktan din kami at nahihirapan din kami. We just don’t want to show
it... lalo na

ako.

Bumaba nalang ako at umupo sa couch. I am looking at her stolen pictures on my

phone while
drinking bourbon.

“Damn, Mikaela.” I emptied the glass and filled it again.

“Hello, Superman!” her voice played again. “I love you. I love you. I love you. I
love you. I love you.

I love you. I love youuuu...” she giggled. “Ang unli ko no? Mahal kasi talaga kita
e. Forever, okay?

I love you, Mikael!”

I closed my eyes hard.

I throw my phone out of frustration. Aanhin ko ang cellphone ko kung ang taong
gusto kong

makausap, hindi ko naman makausap?

“Damn, Mikaela. I missed you so much.” I put my hands on my face. “Tangina lang.”

Hindi na ako naag-abalang umakyat pa. I stayed there looking at nowhere and just
continue

reminiscing our moments together.

This is ain’t right. I need to see her. I won’t give her up just like that.
I get my keys and walk straight to my door and I am so surprised to see her.

“Mikael!” halatang nabigla siya ng makita ko siya.

“Mikaela.” Is she real? Nandito ba talaga siya?

“Uh... hi.” Ngumiwi siya.

“Anong ginagawa mo dito?” I don’t know if she’s real or not.

“Uhm... I... I just...” she sighed. “I... nevermind. Aalis nalang ako.”

Real or not... I wanted to be with her.

Tumalikod na siya sa akin, at naglakad pero hinila ko siya at hinalikan sa labi.

I pulled her closer and she put her hands on my shoulder.

I kissed her lips like there’s no tomorrow. I missed this girl so much.

I stared at her after. She’s real. She’s really here.

“You’re back,” hindi pa din ako makapaniwala.

“I am.” She nodded.

I pulled her again and imprisoned her in my arms. “I love you, Mikaela.”

“Aren’t you mad at me?” she asked me. I laughed softly.

Hindi ko kayang magalit sa babaeng mahal ko.

I gave her a quick kiss. “I love you, Mikaela. Pasensyahan nalang kami ni Saavedra.
Wala na

akong planong ibalik ka pa.”

Niyakap ko siya ng mahigpit. I will never let her go. Not anymore.

“I love you, my kryptonite.”

She’s my weakness and it may sound so gay... but my life will be worthless if I
don’t have her with
me. Mahal na mahal ko ang noob n babaeng ‘to.

----------------

Kinakabahan ako sa OJT ko starting tomorrow </3 =( Walang nagpapalakas ng loob ko.
Echos!Drama lang. Hahahaha.

=================

Chapter 49

Follow the UG characters on twitter.

@MikaelaDC_ @KMAnderson_ @EdwardLance_ @CieloFigaroa

Twitter, askfm, IG: @vampiremims

---------

It was almost 10 in the morning ng magising ako. Nakausap ko na si Mommy about

Mikael and I

pero hanggang ngayon, hindi pa ako pinapansin ni Daddy. Hindi ko alam kung ano ba
ang dapat

kong gawin o sabihin.

Lance cancelled the engagement. Sinabi niya sa Daddy ko na hindi pa siya handang
magpakasal

kaya naman gusto niyang icancel ang kasal naming dalawa. Knowing Lance, he did that
for me.

Alam niyang si Mikael ang gusto ko.

Umupo ako sa kama and I checked my phone kung may kahit anong galing kay Mikael...
“Mahal na mahal talaga ako nun...” I said sarcastically. Kahit isang text, wala.
Grabe magmahal si

Mikael. Nakakakilig.

He’s really not the type of person na araw-araw, sweet. May mga pagkakataon lang
talaga na

clingy siya, may pagkakataon naman na ayaw niya akong pansinin. Si Mikael ay isang
bipolar.

I was stretching my arms out when I noticed rose petals on my bedroom floor. Okay,
what’s

happening?

Napansin ko din na nagkalat ang rose petals sa kama ko. It was all over my room.
Sinong

nagkalat nito dito?

Pinagmasdan ko ang kabuuan ng kwarto ko. What the hell happened? Bumagyo ba ng rose

petals?

Lumabas ako ng kwarto ko pero may trail ng petals na nagkalat papunta sa hagdan.
Seriously?

What the fuck’s happening? Hindi nakakatuwa.

“Mommy?” I tried to call my mom pero wala namang sumasagot sa akin. “Kuya Hunter?
Kuya

Thunder? Yaya?”

Nasaan na ang mga tao dito? Don’t tell me habang tulog ako, nakarating ako sa
Narnia? O sa

Neverland? O sa Mystic Falls? Damn!

Bumaba nalang ako at sinundan ang rose petals na nakakalat. Nakakapagtakang palabas
ng

bahay namin ang sinusundan kong trail. Saan ba papunta ‘to?

Ang tahimik ng village. Ang creepy lalo. Wala man lang katao-tao sa labas? Seryoso
‘to?

May umatake na ba na alien? Or zombies tapos kinain sila? Teka... kung ganun, bakit
ako lang

ang natira? Bastusan? Ano? Wala kong utak?

Naglakad lang ako ng naglakad habang sinusundan ang rose petals. Hanggang sa
nakarating ako

sa clubhouse. Nakakapagtakang ‘yung open space, closed na. Anong meron?

Nasa mundo pa ba ako? Baka naman nalipat na ako sa Mars?

Pumasok nalang ako sa loob and it was a wrong move dahil ang dilim sa loob. Narinig
ko ang

paglock ng pinto.

“Sinong nandyan?” I asked. Lumapit ako sa pinto at pilit na binubuksan ‘to pero
ayaw talaga.

“Hello? Sinong andyan?” tanong ko ulit.

Biglang may lumiwanag mula sa likuran ko. Nilingon ko ito at may nakita akong isang
malaking flat

screen na TV. What’s this?

“Hi, Mikaela!” nagulat ako ng sumulpot ang mukha ni Cielo sa screen. “Gusto ko lang
sabihin

sa’yo na mahal na mahal ka ni Kerko!”

Anong kinalaman ni Mikael dito?

“Hi, Mika!” Maha greeted me. “Kerko loves you so so so much. I hope maging masaya
na kayong

dalawa.”

Nakatingin lang ako sa screen. Anong pakulo ba ni Mikael ‘to?

“Hi, Michie!” Ate Cristine smiled. “Remember what I told you? Huwag kang susuko.
Mahal na

mahal ka ni Kerko. Magpakasal na kayo!”

Natawa naman ako sa sinabi niya.

“Hi, Mika.” Ate Stephanie’s faced popped up. “I know, how much Kerko loves you.
Mahal ka niya,

Mikaela. And we’re so happy that finally... kayo na ulit. Make him happy, Mika.
Mahal na mahal ka

niya.”

What are they talking about? Para saan ba ‘to?

Maya-maya, puro pictures ko na ang nakikita ko. Puro stolen!

May kumakain ako. Nakatingin ako sa malayo. Nakangiti. Tumatawa. May kausap na
bata. Kalaro
si Baby Cloud. Nakasimangot. Natutulog. Nakatalikod. Nakaupo. Nakataas ang kilay.
Naka-pout.

“You’re not my dream girl, Mikaela...” narinig ko ang boses ni Mikael. Lumingon ako
sa paligid

pero wala akong makita. “You’re annoying. Brat. Clumsy. Noob... but despite your
perfections,

mas lalo kitang minahal. Hindi ko kailangan ng magtitimpla ng kape ko. Hindi ko
kailangan ng

babaeng marunong magluto. Magdrive o kahit ano pa man. Ikaw kasi ‘yung kailangan
ko,

Mikaela.”

“Mikael...”

“I love you, Mikaela.”

Nagulat ako ng biglang bumukas ang ilaw at nakita ko silang nasa loob din. What the
fuck?

May mga nakasabit na pictures ko sa loob. Iba’t ibang moments.

May nagkalat din na petals sa paligid. Inilibot ko ang tingin ko pero wala akong
makitang Kerko

Mikael Anderson. I saw Cielo, Maha, Ate Steph, Cristine... pero asan si Mikael?

~A hundred and five is the number that comes to my head

When I think of all the years, I wanna be with you

Wake up every morning with you in my bed, that’s precisely what I plan to do~
Napalingon ako sa pinto ng may marinig akong kumakanta. It was Mikael singing while
playing his

guitar. Hindi ko maiwasang mapangiti ng magkatinginan kami.

~And you know one of these days, when I get my money right

Buy you everything and show you all the finer things in life

Will forever be in love, so there ain’t no need to rush

But one day I won’t be able to ask you loud enough

I’ll say will you marry me

I swear that I will mean it

I’ll say will you marry me~

Naglalakad siya papalapit sa akin at wala akong ibang nasa isip kundi napakaswerte
ko sa

lalaking ‘to. I never thought magkakaroon ako ng prince na katulad ni Mikael. I am

si thankful and

happy that I have him.

~How many girls in the world can make me feel like this?

Baby I don’t ever plan to find out

The more I look, the more I find the reasons why

You’re the love of my life

You know one of these days, when I get my money right

Buy you everything and show you all the finer things in life

Will forever be in love, so there ain’t no need to rush

But one day I won’t be able to ask you loud enough

I’ll say will you marry me

I swear that I will mean it

I’ll say will you marry me~

Siguro nga noob ako sa maraming bagay... pero ngayon... siguro ang pinakamatalinong
sagot na

ang isasagot ko kay Mikael.

~And if I lost everything

In my heart it means nothing ‘cause I have you, girl I have you

So get right down on bended knees

Nothing else would ever be

Better, better

The day when I say

I’ll say will you marry me

I swear that I will mean it

I’ll say will you marry me

I’ll say will you marry me

I swear that I will mean it

I’ll say will you marry me

A hundred and five is the number that comes to my head

When I think of all the years, I wanna be with you

Wake up every morning with you in my bed, that’s precisely what I plan to do~
I was just staring at him hanggang sa matapos siyang kumanta.

“Hi.” He greeted me with uncertain voice.

“Hi.”I greeted back. Hindi ko alintana kung patuloy ang pagtulo ng luha sa mata ko.
I am just so

happy.

“Uh, good morning?” he smiled a little.

“Mikael...” lumapit ako sakanya at niyakap siya ng mahigpit. “I love you. I really
really do.” I cried.
Narinig ko naman aang mahinang tawa niya. “I love you more.”

Lumapit sakanya si Dale at kinuha ang gitara sakanya.

“Mikaela Michelle Dela Cruz...” hinawakan niya ang kamay ko.

“There are times when I thought if I push you away, you’ll leave me alone. But you
didn’t.”

“When I told you I want a girl who can cook, I thought you’ll leave me and you’ll
say I should hire a

maid. But you didn’t.”

“When I asked you to stop eating strawberries, I thought you’ll leave me because
you love

strawberries, but you didn’t.”

“When Sophia came, I thought you’ll give me up already, but you didn’t.”

“When I told you I will never going to love you, I thought you’ll hate me forever,
but you didn’t, Ai.”

Yumuko si Kerko para itago ang pamumula ng mata nito na nakita ko ng bahagya.
“Mikaela, I know I am such a jerk for pushing you away before. Pero Mikaela,
tanggap kong gago

ako. Gago ako kasi ‘yung babaeng mahal na mahal ako, sinaktan ko. Pinaiyak ko.
Binitawan ko.

Pero mas gago ako kung hindi kita mababawi. Kung hindi ka magiging sa akin ulit.”

“Mikael...” I squeezed his hand. “Sa simula pa lang, sa’yo na ako.”

Nag-angat siya ng tingin at tinignan ako. “I can’t imagine how my world will work
if you’re not in

there. I can’t function well without you, Mikaela. Mawala na lahat, huwag lang
ikaw.”

“Hindi ako mawawala, Mikael.” I smiled at him. Alam niyo ‘yung mukha kang tanga
kasi umiyak ka

habang nakangiti? Ako ‘yun.

May kinuha siyang isang box na maliit sa bulsa niya.

“Is that a ring?” I asked him. He looked at me, poker faced.

“Pwedeng magpanggap ka na wala kang alam?” he asked.

I pout. “Sorry,” I smiled.

He sighed. “Panira ka ng proposal.” He shook his head before opening the small box.
I saw a Tiffany ring. And I heard the people in the room gasped.

“Mikaela Michelle Dela Cruz—“

“I’ll marry you,” putol ko sa sasabihin niya.

“Mikaela...” kumunot ang noo niya sa akin. “Patapusin mo nga muna ako.”

I giggled. “I’m sorry.”

He heaved a sigh. “Mikaela Michelle Dela Cruz,” he stared at me. Pinilit kong huwag
magsalita.

“Even if you’re clumsy and noob. Brat and childish, don’t know how to sing, dance
or cook, I love

you wholeheartedly. I never met anyone as amazing as you. You light up every
person’s life if

you’re part of theirs. You’re unintentionally cheering people up, you’re always
there to listen to

everyone’s problem without judging them.”

“Mikael...”

“Sometimes, I just have to let you win if we’re arguing because losing the argument
is easier than

losing you.”
“Aww, ang sweet ni Mikael.” I heard Maha’s voice.

Nilingon ko siya. “It’s Kerko, Maha.” I rolled my eyes.

“Oo na. Hindi naman ‘to mabiro.” Maha smiled at me.

“Mikaela’s the only person allowed to call me Mikael,” my other half told her.

“Oo na nga. Pag-untugin ko kayo e,” Maha rolled her eyes.

“Umepal ka pa kasi.” Cielo elbowed her.

“Mikaela...” tawag niyang muli sa akin. I looked at him.

“Will you marry me?”

“Mikael...”

Totoo ba talaga ‘to? He’s asking me to marry him? Hindi ba ako nananaginip lang?
“I promise I will love you forever. Every single day of forever, Mikaela.”

Binawi ko ang kamay ko sakanya. “Wait...”

“What?” halatang nabigla si Mikael sa sinabi ko. “Kaninang hindi pa ako

nagtatanong, nag-oo ka

agad. Ngayon...”

“This is just a dream, right?” I asked him. “Nananaginip lang ako diba?” I looked
at Maha, Cielo,

Ate Steph, Dale... lahat ng nasa loob ng lugar na ‘to.

“Mikaela...” lumapit sa akin si Mikael.

“Hindi gagawin ni Mikael ‘yan e. He’s not going to propose to me in front of many
people. Hindi

niya ako kakantahan ng ganyan. Hindi siya magppromise.”

I cover my face with my hands. “Pagdilat ko, wala na kayong lahat...” dapat wala na
kayong lahat.

I count mentally.

One...

Two...
Three...

Fou—

Naramdaman ko ang paghila sa akin ng isang tao. I opened my eyes and before I let
my protest

out, naramdaman ko ang paglapat ng labi niya sa labi ko.

“You’re not dreaming, Mikaela.” He whispered. “I know you’ll think it that way...
iisipin mong hindi

ko gagawin ang mga bagay na ‘to para sa’yo... but I am more than willing to do
everything for

you.”
“Mikael...”

“Will you spend the rest of your life with me? Marry me, Mikaela.”

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at hinalikan siya ng mariin sa labi. “Wala
naman

akong ibang gustong makasama maliban sa’yo, Mikael. Wala akong ibang gustong
makasamang

tumayo sa simbahan and say all those vows maliban sa’yo. Mikael, mahal na mahal na
mahal

kita.”

“So you’re saying that—“

“I’ll marry you. Papakasalan kita. Kahit saan, kahit kailan. Kahit mamaya.”

Nagtawanan naman ang mga kasama namin. Isinuot niya sa akin ang singsing at niyakap
ako ng

mahigpit. “I love you, love.”

“I love you, more.” I whispered.

“I love you, most.” He hugged me tighter.

“Congratulations!” lumapit sa amin sila Cielo at Maha kasama ang iba. I smiled to
them. Mikael

wrapped his arm around my waist.

“Tita,” he greeted my mom. She smiled to him. “You should start practicing calling
me Mom,” my

mom smiled.

Mikael smiled. Lumapit naman si Kuya Hunter sa amin.

“Mauuna ka pang ikasal. Tss.” Ginulo niya ang buhok ko.

“Ganun talaga.” I grinned.

“Ikakasal ka na, ni hindi mo pa nga alam kung paano maglagay ng condom.” Kuya
Thunder told

me.

“Kuya!” namula naman ako sa sinabi niya. Siraulo talaga ‘to.

“I still don’t trust you, Kerko.” Kuya Thunder looked at Mikael. “Kapag pinaiyak mo
pa ang kapatid

ko, ako mismo maglilibing sa’yo.”

“Count me in, Thunder,” Hunter cuts in.

“Ililibing din kita?” tanong ni Kuya Thunder dito.

“Gago.”

“I’m not going to promise Mikaela will not cry. Knowing she’s a crybaby, kaahit
simpleng bagay,

iiyakan niya. But I can promise I will never leave her again. Hinding hindi ko
iiwan si Mikaela.”

“Siguraduhin mo lang, Kerko.” Kuya Thunder said in a low voice.

We stayed there for a while. Nagmukhang may picnic dahil may dala pala silang
pagkain.

Hinawakan ni Mikael ang kamay ko at dinala sa may swing sa may labas.

“Wala ng habol sa’yo si Saavedra ngayon,” he said.

“Huh?” I asked him. Anong sinasabi nito?

“Nakuha man ni Saavedra ang virginity mo, at least, I know you’re mine. Ako ‘yung
mahal mo.”

“What do you mean?” tumayo ako at lumapit sakanya.

“I love you, Mikaela. Virgin or not.”

“Mikael, that day... nung inabutan mo kami ni Lance... wa—“

“Okay lang, Mikaela. It’s just one night though. Akin ka naman gabi-gabi.”

Natawa na talaga ako dahil sa sinabi niya.

“Anong nakakatawa?” he frowned.

“I love you, Kerko Mikael Anderson.” I smiled. “I’m still a virgin. Remember what I
told you before?”
Kumunot ang noo niya.

“Password protected ‘to. Ikaw lang ang pwede.” I giggled.

I hugged him. “Kahit sino pang lalaki ang kasama ko, ikaw pa din ang iniisip ko. I
know, naging

unfair ako kay Lance. Maybe, pinaasa ko siya. I’m such a bad person.”

“You’re not. Naiintindihan ka ni Saavedra... and I’m glad, he didn’t get a chance
to lay a finger on

your...” he cleared his throat, “private parts.”

I smiled. “I’m yours, Mikael. Sa’yo lang.”

“Can I say something crazy?” he asked me.

“What is it?” I asked, amused.

“I’m still a virgin, Mikaela.”

“Huh?” nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. I saw his face turned red. “You’re still
a...” hindi ko na

natapos ang sinasabi ko dahil tawa na ako ng tawa.

“Tawa pa,” he hissed.

“Sorry, I just...” I laughed again. “Virgin ka pa?!” I asked him, teary-eyed.

“Fuck!” he hissed.

“I love you, Mikael. Virgin or not.” I smiled to him.

He looked at me.

“Pasalamat ka, mahal kita.”

------------------

Waaaaaah. Last chap na ang next </3 Sakit sa heart =(

=================

Chapter 50

See you next year, GIRLFRIENDS!

---------

“Good morning, beautiful,” napabalikwas ako ng bangon ng may magsalita sa tabi ko.
“Lance!” Anong ginagawa nito dito? “Bakit andito ka?”

“I missed you, too, Baby,” he smiled and hugged me.

“Hey. What the fuck,” I pushed him away. “Seriously, what are you doing here?”
tanong ko

sakanya.

“I missed the proposal. Sakit dito e,” itinuro niya ang dibdib niya. “Hindi ba
talaga magbabago isip

mo?” tanong niya sa akin. Humiga siya sa kama ko at inilagay ang dalawang kamay sa
likod ng

ulo nito at tumingin sa akin. “I’m willing to take you back again,” he smiled.
“Tayo na ba ulit?” he

grinned.

Hinampas ko siya ng unan. “Baliw ka. Alam mong mahal ko si Mikael e.”

“Tss. Mas gwapo naman ako dun.” He hissed.

“Mahal ko si Mikael.”

“Mas mabait pa ako. Hindi kita susungitan.”

“Mas mahal ko si Mikael.”

“Mas mamahalin pa kita. Mas boto pa sa akin ang Daddy mo.”

“Mas mahal ko si Mikael.”

“Isa pang ganyan mo, hahalikan kita.”

“Mas mahal ko si—“ I bit my lower lip and looked at him sharply.

“Mas mahal mo sino?” pang-aasar ni Lance.

“Baliw ka.” I rolled my eyes. “Ano bang ginagawa mo dito?” tanong ko sakanya.
Bumangon na ako

at nagsuklay ng buhok.

“Pinagmamasdan ang babaeng mahal ko.” he shrugged. “You look sexy in that perky
short shorts,

Mikaela.” Lance looked at my exposed legs.

“Sasapakin kita, Saavedra. Umayos ka.” I rolled my eyes.

“Tss. Nahahawa ka na kay Kerko.” He hissed again. “That’s not a good sign, Baby.”

“Sira,” I smiled. Hindi pa din niya makalimutan ang endearment namin na ‘Baby’.
“Namiss kita,

Lance.” I looked at him fondly. Nakakamiss palang kausap ang lalaking ‘to. Kapag si
Lance kasi

ang kasama ko, tatawa kang ako ng tatawa dahil hindi naman hinahayaan ni Lance na
magkaroon

ng dull moment sa amin.

Kaso sadyang makulit ang puso ko at si Mikael lang talaga ang itinibok noon pa man.
Hindi na

magbabago ‘yun kahit ano pa ang mangyari.

“I missed you more,” he whispered. “I just really came here to see you and to give
you this,” I saw

him pulled out a necklace from his pocket.

Heart-shaped necklace na puno ng diamonds sa paligid nito.

“Lance?”

“My heart. I’m giving it to you.” He smiled. Lumapit siya sa akin at isinuot ito sa
leeg ko. “I can’t

accept it, Lance,” tanggi ko. Parang pakiramdam ko, wala naman akong karapatang
tumanggap

pa ng kahit na ano na manggagaling kay Lance.

“Mika, bata pa lang tayo, wala na akong ibang minahal maliban sa’yo. Ikaw lang.” he
said. “I dated

a lot of girls just to forget my feelings for you. Nagsusungit ako sa iba kapag ‘di
ko sila trip. I flirt

with them whenever I saw you with Kerko. Masakit din kasi. May feelings din naman
kasi ako.”

“Lance...” hinawakan ko ang kwintas na nasa leeg ko. “I’m sorry.”

He smiled. “I’m not sorry that I fall in love with you, Mika. Ikaw ang pinaka-
magandang nangyari sa

akin. Too bad, the feeling wasn’t mutual.”

“You’re a good person, Lance. Napakaswerte ng babaeng mamahalin mo.”

He smiled again. Niyakap niya ako at hinalikan ang buhok ko. “Be happy, Mika. Hindi
kita

papakawalan kung alam kong malulungkot ka. I love you, Baby.”

“I love you, too, Lance.” Hindi ko maiwasang pangilidan ng luha. “I’m forever
grateful that I have

you as a friend, Lance.”

“Stop saying that. Masakit na paulit-ulit naririnig na kaibigan mo lang ako.” He

chuckled. Hinigpitan
niya pa ang pagyakap sa akin. “Ingatan mo ang sarili mo.”

“I will,” I replied.

“Ayaw mong sumuko, Saavedra?” napalingon ako sa pinto ng kwarto ko at nakita ko si

Mikael na

nakasandal dito. He crossed his arms on his chest and looked at us.

“Mikael!” lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa pisngi. “What are you doing
here?”

“May date tayo diba?” he pinched my nose. “Ang aga naman ng bisita mo,” he looked
at Lance.

“Mikael...” I looked at him. He just shrugged.

“Selos ka naman agad.” Lance said. Umupo siya sa kama ko at tumingin sa amin.
“Sakit niyo sa

matang dalawa.”

“You’re free to go,” Mikael snaked his arms around my waist and moved to gesture
the way out to

Lance.

“Mikael...” I nudged him. Binalewala naman niya ‘yun.

“Oo na, Kerko.” Tumayo si Lance at lumapit sa amin. “Hey, Baby...” hinawakan niya
ang kamay

ko. “Kapag narealize mong ako ang mahal mo, I’m always here. Babalikan kita agad.”

“Umalis ka na nga,” Mikael pushed him away.

“Tss. Takot.” Lance scoffed. Nagpaalam na siya sa akin at lumabas na ng kwarto ko.
Maybe may

date pa siyang aasikasuhin.

Isinarado ni Mikael ang pinto. “Tibay talaga ng ex mo,” he chuckled.

“Ex din kaya kita.” I pout and hugged him. “I missed you, Superman.” I smiled.
Simula nung

nagpropose siya sa akin, mad madalas na din siyang nagpupunta dito sa bahay dahil
hindi na ako

pinayagan ni Kuya Thunder na sa bahay niya pa din tumuloy. Baka daw kasi mauna ang

honeymoon namin kaysa sa kasal.

“Kailan uuwi ang Daddy mo?” tanong niya sa akin. I shrugged.

The day he proposed to me, umalis si Daddy ng bansa kasama si Mommy. He’s not
talking to me.

Pinaplano na namin ni Mikael ang kasal namin but we can’t do it if my Dad’s still
against us. Gusto

ko kapag kinasal ako, okay si Daddy kay Mikael.

“Puntahan ko na kaya siya sa Brazil?” he asked me. He tucked my hair at the back of
my ear.

“Para makausap ko na din siya.”

“Ayaw...” I shook my head. “Huwag mo akong iwan dito,” I added. Supposedly, aalis
ng bansa si

Mikael nung isang araw para asikasuhin ang problema ng company nila sa States pero
hindi na

siya tumuloy nung sinabi kong ayoko siyang umalis. Medyo naguilty ako ‘dun dahil
parang naging

selfish ako. Ayoko lang naman nab aka mauntog si Mikael at iwan ako bigla.

“You should get dressed. My Mom wants to see you. Pupunta tayo sa province.”

“Bakit ‘dun pa? Ang layo. Tsaka baka mamaya sumulpot na naman si Sophia.”

“Kahit naman dumating ‘yun, wala siyang magagawa e. Ikaw ‘yung mahal ko e.”
hinalikan niya ang

tungki ng ilong ko. “I’ll wait for you. Maligo ka na.”

Naligo na ako at nagbihis habang nasa loob ng kwarto ko si Mikael. I tried to

seduce him pero

wala akong mapala.

“Yes, you’re turning me on, but no, Mikaela. I’m reserving my strength for our
honeymoon.”
“Ayaw mo i-advance?” I smiled at him. He just looked at me. Kapag ganun tumingin si
Mikael, ibig

sabihin, tigilan ko na.

Umalis na kaming dalawa para naman magpunta na sa bahay nila. Excited na din naman
akong

ma-meet ang Mommy ni Mikael. Iilang beses ko pa lang nakita ‘yun. Nasa New York pa
kami.Nakapag-usap na kami noon at nasabi na niya sa akin na gusto niya daw ako...
ewan ko lang

kung hanggang ngayon, ganun pa din.

“Sa tingin mo, ano kayang sasabihin ng Mommy mo kapag nalaman niyang ikakasal na
tayo?” I

asked him. Tinitigan ko ulit ang singsing na suot ko. Itinaas ko pa ang kamay ko
para mas makita

ng maayos. This ring reminds me that I am the luckiest girl in the planet for
having Kerko Mikael

Anderson in my life.

“Siya unang nakaalam na magppropose ko sa’yo, Mikaela.” He told me.

“What?” napatingin ako sakanya. “Ang daya! Dapat diba ako?” I pout. Sumandal ako sa
upuan.

Dapat ako unang makaalam tapos isusurprise namin sila at sasabihin namin na, “Hi!
Ikakasal na

kami!”. And they will be like, “Oh my gosh! Hindi nga?”. Ganun dapat e.

“Normal na tao ka ba? Kailan pa dapat maunang maka-alam ang bride?” kumunot ang noo
niya sa

akin.

“Siguro naman, she likes me pa rin, diba? ‘Cause I’m so mabait, maganda,
mapagmahal,

maganda ulit...”

Natawa naman si Mikael. “She’ll love you. She knows you, Mikaela. Don’t worry.
Matagal ka ng

gusto ni Mommy.”

“Paano ka naman nakakasiguro?” I asked him.

“Pareho kayong maingay ni Mommy.” He smiled. “She’s happy I finally found the one.”

“I am also happy I found you.”

He told me earlier that his Dad knows about this. Kaya pala sinabi niya na
pupuntahan nalang niya

ang Daddy ko sa Brazil is because his Dad’s there to talk to my Dad. Iilang beses
ko pa lang din

nameet angDad ni Mikael. Nakakatakot siya, swear! I mean, namana ata ni Mikael ang
kasungitansa Dad niya. Hindi ko pa nakitang ngumiti ‘yun... but I’m glad he’s
helping us.

It was almost lunch time pero nasa daan pa din kaming dalawa ni Mikael. Normally,
it will take an

hour and a half to get there pero almost two hours na kaming nasa daan. Nananakit
na rin ang

pang-upo ko.

“Nagugutom na ako,” I told him. Nagbreakfast naman ako kanina. Hindi ko nga lang
maintindihan

kung bakit nagugutom na naman ako.

“Lagi ka nalang gutom.” He commented.

“Kasalanan ko bang nagugutom ako?” I frowned. Kahit naman ako hindi ko maintindihan
kung

gutom ba ako o bored. Hindi naman kasi ako kinakausap ng lalaking kasama ko.
Nakakakilig

talaga magmahal si Mikael.

Hindi umimik si Mikael pero nakita kong medyo naging balisa siya.

“Hey, nagugutom na ako...” I looked at him. “Can we stop by and buy something to
eat?” may

madadaanan naman siguro kaming store na mabibilhan ng pagkain. Sa susunod nga,

magbabaon

na ako ng pagkain. Nakakatakot magutom.

“Mikael?” Bakit bigla siyang nanahimik? Tinignan ko siya.

“Earth to Mikael?” I saw him swallowed. “Are you okay?” Nabobother ako sa
pananahimik niya.

Parang may nangyayari na hindi ko alam.

“Is your seatbelt working?” he asked me out of the blue.

“Huh? Anong connection ng seatbelt ko sa gutom ko?” Ang sabi ko nagugutom ako,
tapos

nanahimik siya... ngayon, inaalam niya kung gumagana ang seatbelt ko?

“Is your seatbelt working, Mikaela Michelle?” he said in a low and serious voice.

“Y-yes. Why?” Ano bang nangyayari sa kanya?

One minute we’re okay and we’re laughing. The next, he’s so damn serious.

“Mikael?” I called him again. “What’s wrong?” I saw him hold the steering wheel
tighter than usual.

“I’m sorry.” He whispered.

“Sorry?” I asked him, confused. “Anong sorry?” What is he talking about?

“I will not be able to fulfill my promise.” He sighed heavily.

“Ano?” tinignan ko siya. “Mikael ano bang nangyayari?”

Nilingon niya ako. “I love you, Mikaela. Always remember that.”

“Mikael... what’s happening?” hinawakan ko ang kamay niya. Ang lamig ng kamay niya.
“Mikael?”

“The brake’s not working...”

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. “What?”

Paano nangyari ‘yun? “Mikael...” my heart’s beating so fast.

“I’ll save you no matter what, Ai...”

He removed his seatbelt at niyakap ako. “I’m sorry, Mikaela.” I heard him
whispered as he cover

my head and hugged me tightly.

“Mikael, natatakot ako...” ang bilis ng tibok ng puso ko. This isn’t the end,
right? Hindi naman kami

mamamatay ni Mikael!

Hindi siya nagsalita.

Patuloy sa pagtakbo ang sasakyan habang yakap ako ni Mikael.

“Mikael, let’s try to do something!” pinilit kong kumawala sa yakap niya. Niluwagan
niya ang

pagkakayakap sa akin. Tumingin ako sa unahan namin kung anong daan na ang tinatahak
namin

pero nabigla ako ng makita kong tatama ang sasakyan namin sa isang malaking puno.

“Mikael!” I closed my eyes as our car hit the tree.

Naramdaman ko ang pagyakap ulit sa akin ni Mikael. “I love you, Mikaela.”

“Mikael!” I yelled as I felt the car bumped into a tree. Naramdaman ko ang pagtama
ng ulo ko sa

matigas na bagay. My vision started to get blurred. Umiikot ang paligid ko.
Nahihirapan akong

huminga.

“Mikael...”
I opened my eyed slowly and closed it again. My head hurts. Hinawakan ko ang noo ko
and I can

see blood. Napatingin ako sa labas. The way I see it, malapit na kami sa bahay nila
Mikael.

Tumingin ako sa harap at umuusok ang unahan ng sasakyan ni Mikael. Mikael... Si

Mikael!

Napalingon ako sa tabi ko. “Mikael!”

His eyes were closed at may dugo din siya sa ulo niya. “Mikael...” hinawakan ko ang
kamay niya.“Mikael, wake up...”

“Mikael...” hinawakan ko ang pisngi niya. “Superman, wake up...”

“Tulong! Tulungan niyo kami!” lumingon ako sa labas. I am hoping that maybe
someone’s near.

We badly needed someone to helpus.

“Mikael...” pinisil ko ang kamay niya.

“Ai...” halos walang boses ang lumabas sa bibig niya.

“Mikael!” he’s alive. Buhay pa siya. “Mikael...”

“I love you...” he whispered. “I know... I know that.” Tears start to fall. “Mahal
na mahal din kita.”

“I’m sorry.” Pinilit niyang itaas ang kamay pero hinawakan ko ito. “We’re going to
be fine. Just hold

on, Mikael...”

“I love you, Mikaela.”

“Shh... stop it. Don’t say it as if you’re leaving. You promised me you’re not
going to leave me.

Nagpromise ka!” I hold his hands. “Magpapakasal pa tayo, Mikael.”

“Sorry... I love you, Mikaela. My Mikaela.” He can barely speak.

“Don’t say that... gusto ko sasabihan mo pa ako ng I love you bukas... Mikael naman
e.”

hinawakan ko ang pisngi niya. “Hindi mo ako iiwan, diba? Ang dami na nating
pinagdaanan e.”

“Even in after life, Mikaela... ikaw lang ang mamahalin ko. I love you, Ai.” He
smiled to me.

“Mikael...” hindi ko na mapigil ang pagtulo ng luha ko. “Mikael...” he closed his
eyes as hewhispered another I love you to me.
“Mikael!” tinatapik ko siya. “Mikael naman. Walang ganyanan!”

“Mikael...” I hugged him tightly. “Huwag kang madaya!” I cried. “Hindi ka pwedeng
mawala. Hindi

mo ako pwedeng iwan! Mikael!”

“Mikael!” Sinusubukan ko siyang gisingin. Hindi siya pwedeng mawala e.

He’s not answering. He’s not even moving.

“Mikael...” tinapik tapik ko ang pisngi niya. “Mikael, wake up. Please?”

“Mikael...” I buried my face on his chest. “Forever diba? Paano magiging forever
kung wala ka?”

“Mikael...”

“Mikael!” I hugged him tighter as I continue calling his name. Hindi niya ako
pwedeng iwan. Hindi

pwede. Ayoko.

-------------------
Six months later

“Sumama ka na kasi sa amin!” aya sa akin ni Cielo. Nandito ako ngayon sa bahay at
nagbabasa

ng para sa exam ko sa isang araw. I’ve decided to go back to school like what I
promised to him

before he... he passed away.

Six months na pala ang nakalipas. Parang ang bilis. Parang kahapon lang. Hanggang
ngayon,

damang-dama ko pa rin ‘yung sakit e. Hindi dapat siya ‘yung namatay... ako dapat.
Ako namanang may kasalanan ng lahat... bakit kailangang iba ang magsakripisyo para
sa akin?

“Cielo, as much as I wanted to, hindi nalang. Dito nalang ako sa bahay.” I replied.
Napatingin ako

sa cake na nasa harap ko... strawberry cake. I smiled bitterly. Mikael once taught
me how to bake

a cake kaso walang nangyari. Nasa kanya lang ang focus ko.

I missed him. Sobrang namimiss ko na siya.

“Dito ka at magmumukmok? Mikaela... alam mo namang hindi niya magugustuhan ang

ginagawa

mo.” Maha said. “Sanay siyang lively ka. Baka magulat ‘yun kapag nakitang nag-aaral
ka.”
“Maha... I’m fine, really. Ayoko lang lumabas. I rather looked at my star rather
than go out and go

to the bar and drink. Kayo nalang. I’ll pass.”

“Hanggang kailan mo mamasdan ang star na ‘yan, Mikaela?” tanong sa akin ni Cielo.

“Hanggang sa kaya ko. ‘Yun lang ang paraan ko para hindi masaktan sa nangyayari.” I
sighed.

“Kahit naman walang magsabi, alam kong ako ang sinisisi nila sa pagkamatay niya.
How I wish,

ako nalang ang namatay kaysa sa taong mahal ko.”

“Mikaela...”

“Nakakamiss na pagagalitan ka niya. Susungitan ka niya... pero ‘yun pala ‘yung way
niya na

pagpapakita na mahal ka niya.” Pinangilidan akong muli ng luha. “Miss na miss ko na

siya pero

wala naman akong magawa. Hindi na siya baabalik.”

Umupo sa tabi ko si Maha at Cielo. “Always remember that we’re always here for you,
Mikaela.

Kahit anong mangyari, andito kami para sa’yo.” Niyakap ako ni Maha.

“In time, makakamove-on ka din, Mikaela. Andito lang kami.”Cielo said.

 I just smiled to them.

Umalis na din sila ng bandang hapon. Nag-ayos na din ako ng gamit para puntahan ang
star ko.

‘Dun sa lugar na tahimik... walang ibang tao... ako lang at... siya.

Dumaan muna ako sa isang flower shop bago ako nagpunta sakanya.

“Hi, Superman.” I smiled sadly. Umupo ako at inilagay ang bulaklak sa isang tabi.
“Kamusta ka

na?” tanong ko dito kahit na alam kong hindi naman niya ako sasagutin.

“Alam mo ba, ang busy na sa school since naghahabol ako. May mga nakikilala din
ako, pero

siyempre, ikaw pa din ang gusto ko. Ikaw lang ‘yung mahal nito e,” I wiped my
tears.

“Superman, wala akong crush sa kahit na sino ha. Loyal ako sa’yo e.”

Six months... six months ko ng ginagawa ‘to. Dadalawin siya. Magkukwento ng

nangyayari sa

buhay ko kahit na wala namang sumasagot sa akin. Ayokong kalimutan si Mikael. I

want him to

remain in my memories.
“Alam mo ba, nagawan ko ng perfect na coffee si Kuya Thunder. He said, it was okay.
Pasado

daw sakanya. Sayang lang kasi, hindi kita nagawan ng ganun.”

Kinuha ko ang isang papel mula sa bag ko. “Alam mo kung ano ‘to?” I asked him.
“Nakita ko ‘to sa

gamit mo. Kumuha kasi ako ng mga gamit mo para ilagay sa kwarto ko para kahit hindi
kita

madalaw, may gamit ka sa akin...”

“Nagulat ako ng makita ko ‘to. Nagsulat ka ng kanta para sa akin. Siguro, alam mong
nagselos

ako kay Ate Steph, ano? Sayang... hindi ko maririnig na kantahin mo ‘to.”

I looked at the paper... sulat pa niya ito. I smiled before I start reading it...

Hoping Someday

It’s that magical feeling where my mind forgets

All of the pain and the worries I had in my head

You look amazing and now what's stuck in my mind

Is that you could be who I've been searching for all this time
I know I've just met you and I could just be crazy

But I can see you being the perfect one for me

I just want to get to know you so much better

And I am hoping that someday we'll end up together

I wonder what you thought about me

Do you want to see me again?

Cause all night all I have seen

is your heavenly eyes stuck in my head

It was the best day baby don't you forget about me

You were looking flawless and I want to believe

That maybe it will all work out for once

And maybe I've finally found the one

But only time can tell and I need to believe

That you could feel the same about me

I'm praying that this could be something new

And I hope that in time I'll get close to you

The question that was keeping me up last night

was 'will I see her again or was the first also the last time?'

I dread to think that we'll never speak again

It was hard to say goodbye when the day had to end

But I still remember your face in full detail

Cause there's no way I can forget something so beautiful

I wonder what you thought about me

Do you want to see me again?

Cause all night all I have seen

is your heavenly smile stuck in my head

It was the best day baby don't you forget about me

You were looking flawless and I want to believe

That maybe it will all work out for once

And maybe I've finally found the one

But only time can tell and I need to believe

That you could feel the same about me

I know we've only just met

I shouldn't be feeling the way I do

I hope there's more to come yet

Cause I could be falling for you

I can't help it if you take my breath away

And I can't help but fear you'll go away

Cause it happened so many times before

And I don't think I can face that once more

It was the best day baby don't you forget about me

You were looking flawless and I want to believe

That maybe it will all work out for once

And maybe I've finally found the one

But only time can tell and I need to believe

That you could feel the same about me

“Nakakainis ka, Superman...” I cover my face with my hands and cry and cry and cry.
“Miss na

miss na miss na kita.”

“Sa dami ng pinagdaanan natin... hindi ko alam kung bakit ganito. Bakit kailangang
mangyari sa

atin ‘to.”

Hinawakan ko ang kwintas na binigay niya sa akin. “You’re my star, Mikael. Alam ko,

binabantayan mo ako.”
“You gave me forever in just a number of days. I love you, Superman. Ikaw lang.
Forever to

eternity.”

Tumayo na ako at umalis. Bukas, babalik ako ulit para dalawin siya. Hindi ako
mapapagod. Hindi

ako magsasawa. Para kay Mikael, gagawin ko ‘yun.

-------------

The song’s not mine. Si CNJ po ang gumawa niyan. CNJ’s Kerko’s OP. Siya din ang
gumawanung kay Steph na walang title.

=================

UG BOOK 2 : Amaranthine Love

Yo!
Wala talagang EPILOGUE ang UG. Why? May book 2 kasi. I still want Mika to be happy.
Harhar.

So ayun... sa mga nagtatanong, may BOOK 2 po ang UG. Go to my profile, hanapin ang

AMARANTHINE LOVE. :)

Thank you for supporting Mikaela and Kerko. :)

I love you! :) :)