Professional Documents
Culture Documents
Νέα Παιδαγωγική Φύλλο εργασίας και παράλληλα κείμενα
Νέα Παιδαγωγική Φύλλο εργασίας και παράλληλα κείμενα
1ος άξονας: Η πρώτη μέρα στο σχολείο, σχέσεις γονιών – παιδιών, γονιών – δασκάλων.
Ποια η στάση και οι αντιλήψεις του πατέρα σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών; Ποιες
προσδοκίες-απαιτήσεις έχει από το σχολείο και το δάσκαλο;
Να κάνετε το ίδιο με τα στοιχεία που περιγράφουν τη συμπεριφορά της μητέρας; Πώς νιώθει,
πώς ενεργεί;
2ος άξονας : Οι μορφές των δασκάλων και οι παιδαγωγικές μέθοδοι του παλιού σχολείου
Πώς πιστεύετε ότι ένιωθαν οι μικροί μαθητές όταν τιμωρούνταν με τους παραπάνω τρόπους;
Ποιος αφηγείται την ιστορία και σε ποιο πρόσωπο; Συμμετέχει στα γεγονότα; Σε ποια ηλικία
βρίσκεται ο αφηγητής; Από ποιο σημείο του κειμένου το συμπεράνατε; Πώς θα χαρακτηρίζατε
τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται; Ταιριάζει σε παιδί ή ώριμο άνδρα; Γίνεται με σοβαρότητα,
νοσταλγία, χιούμορ, παιδική αφέλεια, ειρωνεία; Βρείτε σημεία του κειμένου που επιβεβαιώνουν
την άποψή σας.
Φάση Β: Παράλληλα κείμενα
Δ ιε ρ ε υ ν η τ ι κό ς άξ ο ν ας : Τ ο σ χ ο λ ε ί ο τ ό τ ε κ αι σ ή μ ερ α . Τ ι έ χ ε ι μ ε ίν ε ι
ί δ ι ο , τ ι έ χ ε ι αλ λ ά ξ ε ι
Φύλλο εργασίας 1ο :
Κωστής Παλαμάς, (από το διήγημα «Το σκολειό και το σπίτι», Άπαντα, εκδ. Γκοβόστης)
Το παιδί του Παρνασσού ακούει Γεωγραφία. Ο σχολάρχης, μην μπορώντας να περπατήσει, καθόταν
στην έδρα του με μια βέργα μακριά. Ένας χάρτης κρεμόταν κοντά του στον πίνακα, κι εκεί φώναζε
ένα ένα τα παιδιά με ονόματα ειδικά το καθένα: «κουτσουκέρα γίδα» ή «ρούσικο στιβάλι» ή
«καλαπόδι» και άλλα παρόμοια. Τα φώναζε να ειπούν και να δείξουν το μάθημα. Αλίμονο αν ξε-
χνιόταν ένα ποτάμι της Αμερικής ή ο αριθμός των κατοίκων από κάποια πόλη της. Η βέργα έπεφτε
βροχή μαζί με τις βρισιές. Κι αυτό ήταν το μόνο που συγκέντρωνε την προσοχή όλων μας. Μόλις
τελείωνε όμως και φώναζε για μάθημα άλλο παιδί, γυρίζαμε αμέσως στη δουλειά μας. ΄Αλλοι
διάβαζαν κλεφτά κάτω από το θρανίο το παρακάτω, άλλοι παίζαμε με κλωτσιές αθόρυβες, ώσπου να
συγκεντρωθούμε πάλι με νέο ξύλο και νέες βρισιές. Και συλλογιζόμουν τώρα τη Γεωγραφία που την
είχα όλη μάθει απ' έξω, κι έβρισκα μονάχα πλήθος αριθμούς και ατέλειωτα μπερδεμένα ονόματα
από ποταμούς, βουνά και πόλεις...
Και ο Δημητρός συλλογίστηκε το δάσκαλό του, που έμπαινε κάθε μέρα στην τάξη κατσουφιασμένος
κι άγριος, σαν να τον έδερνε κάθε πρωί ο πατέρας του. Δε θυμάται να γέλασε ποτέ.
- «Διατί εφόνευσεν ο Ηρακλής τας Στυμφαλίδας όρνιθας»
«Για να γεμίσει προσκέφαλα με τα πούπουλα», φώναξε ο Πανούτσος:
Τα παιδιά γελάσανε, μα ο δάσκαλος σούφρωσε τα φρύδια του. Κατέβηκε άγριος από την έδρα κι
έδωκε τέτοιο ξύλο στον Πανούτσο, που όλοι βουβάθηκαν. Μόνο με το Ζακυθινό δε θυμώνει· θα
πεις, αυτός είναι καλός μαθητής και τα λέει όλα με τη σειρά:
- «Και ο θεός καταράστηκε τους πρωτοπλάστους και είπε στον Αδάμ να κερδίζει τον άρτον του με τον
ιδρώτα του προσώπου του».
Τα φρύδια του δασκάλου ξεσούφρωσαν και το πρόσωπο του έγινε μαλακότερο. ...«κι εσύ φίδι, να
είσαι καταραμένο και να σέρνεσαι εις τους αιώνες με την κοιλίαν σου».
«Και πώς περπατούσε πρωτύτερα;» ρώτησε ο καημένος ο Δημητρός, μα έφαγε κι αυτός της χρονιάς
του.
Και να σου ορκίζεται ο Πανούτσος, πως αυτός ο δάσκαλος αύριο θα χαμογελάει! Να το βλέπεις και
να μη το το πιστεύεις!..................................................................
Δημήτρης Γκιώνης, Τώρα θα δεις..., Καστανιώτης, Αθήνα 1994, σ. 48-57.
Το σχολείο μόνιμος βραχνάς αλλά και καταφύγιο. Γιατί όταν δεν είχε σχολείο, είχε δουλειά στο
μαγαζί, θελήματα στο σπίτι. Μόνο που στο σχολείο έπρεπε να είσαι πάντα διαβασμένος και
προσεχτικός, γιατί διαφορετικά έπεφτε ραβδί. Αυτά τα αναθεματισμένα μέρη του λόγου.
- Πόσα είναι. Κούκο; ρώτησε την ημέρα εκείνη ο Τζαναβάρας και ήμουν βέβαιος ότι ευχόταν να μην
τα ξέρω για να με λιανίσει.
- Δέκα.
- Για πες τα...
- Άρθρο, όνομα ουσιαστικό, επίθετο, αντωνυμία, ρήμα, πρόθεση...
- Aυτά είναι έξι, δεν είναι δέκα. Τι τα 'κανες τ' άλλα;
- Φτου κι απ' την αρχή:
- Άρθρο, όνομα ουσιαστικό, επίθετο, αντωνυμία, ρήμα...
- Τώρα τα 'βγαλες πέντε! Είσαι με τα καλά σου;............................
- Όρθιος, εκεί με τους άλλους!
Ευτυχώς που υπήρχε παρέα, η οποία έφτασε στο τέλος να είναι αριθμητικά μεγαλύτερη από τα μέρη
του λόγου.
- Γιατί δε διαβάσατε, ρε; τσίριξε. Τσιμουδιά.
Από ένα αστραφτερό χαστούκι στον καθένα. Και καθώς το δεχτήκαμε όλοι περίπου ατάραχοι, μας
περνάει και δεύτερο χέρι από το άλλο μάγουλο. Και κάποια στιγμή βγάζει αφηνιασμένος τη λουρίδα
και μας λιανίζει τα πόδια.
Αύριο να μου το 'χετε γράψει είκοσι φορές στο τετράδιο και να το ξέρετε φαρσί!
Φύλλο εργασίας 2ο
Δεν είμαι από τους δασκάλους τους οποίους εγνωρίσατε μέχρι τούδε. Θέλω να γίνω φίλος
σας και όχι τύραννος, να σας φανώ ωφέλιμος και όχι να σας κάμω δειλούς και ταπεινούς’ να με
σέβεσθε και να με αγαπάτε και όχι να με τρέμετε. Μερικοί από σας άλλως τε κοντεύει να έχετε την
ηλικίαν μου. Έως χθες ήμουν και εγώ μαθητής και δεν επιθυμώ να με μισήσετε, όπως εμίσησα εγώ
μερικούς από τους δασκάλους μου. Δεν θ’ απαιτώ να μαθαίνετε μεγάλα πράγματα, τα οποία να μη
σας αφήνουν καιρόν να παίζετε, ως απαιτεί η ηλικία σας. Αλλά τα ολίγα αυτά εννοώ να τα μαθαίνετε
καλά. Φρονώ ότι με το γλυκύ θα κάμωμεν καλύτερα την εργασίαν μας, ενώ οι άλλοι δασκάλοι
νομίζουν απαραίτητον το ξύλον και τας ύβρεις. Σας παρακαλώ, μη με αναγκάσετε να πιστεύω ότι
έχω άδικον και ότι έχουν δίκαιον οι άλλοι δασκάλοι. Οι μαθηταί μου ήκουσαν τους λόγους μου με
έκπληξιν, ήτις επί τέλους μετεβλήθη εις ακτινοβόλημα χαράς. – Λοιπόν είσθε σύμφωνοι; Τους
ηρώτησα. – Σύμφωνοι, απήντησαν. Και ετήρησαν την υπόσχεσίν των, όπως ετήρησα και εγώ την
ιδικήν μου.».........
Οι μαθηταί μου με εσέβοντο και με ηγάπων, χωρίς να μεταχειρισθώ ποτέ βίαια μέσα, χωρίς
να υψώσω καν τον τόνον της φωνής μου, ήσαν επιμελείς και κόσμιοι. Ηύξανε δε η προς εμέ αγάπη
και ευγνωμοσύνη των, όταν από την πρώτην τάξιν, ήτις ήτο εις το ισόγειον, ήρχοντο ενίοτε
πλαταγισμοί ραπισμάτων ομού με τας αγρίας κραυγάς και τας ύβρεις του διδασκάλου, κούτσουρα,
παλιόπαιδα, κτήνη!».
- Βρε παιδιά, μην είσθε αχάριστοι προς ένα δάσκαλον, ο οποίος σας αγαπά και ο οποίος εισήγαγε
την νέαν μέθοδον, ήτις μόνον εις την Ρωσίαν έχει εφαρμοσθεί. Αλλά προ πάντων μην είσθε ανόητοι.
Θέλετε να σας δέρνω και να σας βασανίζω όπως δέρνει ο κύριος αυτός κάτω; Αλλά αν σας δέρνω
σαν γαϊδούρια, πως θα γίνετε υπερήφανοι πολεμισταί, για να ελευθερώσετε τη δυστυχισμένη την
πατρίδα μας; Εγώ δεν θα το κάμω αυτό το κακό, παιδιά μου, και αν ακόμη εξακολουθήσετε να μου
δίδετε αφορμάς και ν’ ανακατεύεσθε σε πράγματα που δεν σας ενδιαφέρουν. Φαίνεται δε ότι οι
λόγοι μου έπιαναν τόπον, διότι αι αταξίαι και η ασέβεια δεν επαναλήφθησαν.».
Τα θετικά αποτελέσματα φάνηκαν στο τέλος της χρονιάς και στην πρόοδο των μαθητών
εκπλήσσοντας την επιτροπή που διεξήγαγε τις εξετάσεις, και τον ίδιο το δάσκαλο:
«Η Εφορία Χανίων απέστειλεν επιτροπήν διά να κάμη τας εξετάσεις. Ο έλεγχος τούτος με
ανησύχει πολύ. Αλλά φαίνεται ότι οι μαθηταί μου είχαν κάμει μεγάλας προόδους εν αγνοία μου.
Διότι μετά το πέρας των εξετάσεων οι αντιπρόσωποι της Εφορείας με εξέπληξαν με συγχαρητήρια: -
Ποτέ δεν επεριμέναμεν τοιαύτας προόδους από νεοσύστατον σχολείον, μου είπεν εις εξ αυτών με
τόνον μη επιτρέποντα αμφιβολίαν περί της ειλικρινείας του. Σας βεβαιώ ότι είναι πολύ καλύτεροι οι
μαθηταί σας από τους μαθητάς του σχολαρχείου Χανίων. Φαντάζομαι πόσον θα εκοπιάσατε. Δεν
γνωρίζω εάν εκοκκίνισα όταν απήντησα: - Εκοπίασα πολύ, είναι αληθές, αλλά σήμερον λησμονώ
τους κόπους μου.
Η πρώτη βδομάδα στο Γυμνάσιο ήταν γιομάτη αναταραχή. Μέχρι να φτάσει το Σάββατο, όλοι
τους έτρεμαν το γυμνασιάρχη. Η Ογδόη μάλιστα τον μισούσε θανάσιμα. Τον κύριο «Πάραυτα».
Βλέπεις, της είχε κόψει όλα τα προνόμια που απολάμβανε παραδοσιακά. Μέχρι τότε, τ' αγόρια της
Ογδόης μπορούσαν ν' αφήνουν κάποιο τσουλούφι να μακραίνει κάπως, χωρίς να τους μιλάει κανείς,
και το πηλήκιο τους έμοιαζε πιο πολύ με μπερέ, που το κρατούσαν περισσότερο στο χέρι παρά στο
κεφάλι. Τα κορίτσια πάλι έφτιαχναν το μαλλί τους κάθε Σάββατο και φορούσαν χαμηλό τακούνι.
Αυτά τώρα όλα είχαν χαθεί. ΟΛΟΙ έπρεπε να συμμορφώνονται με τις διατάξεις του σχολείου. Χωρίς
εξαιρέσεις. Και κανείς πια στο πάνω προαύλιο! Όλοι στο κάτω, και μάλιστα οι μαθήτριες στ'
αριστερό κομμάτι του και τ' αγόρια στο δεξί του. Κι όχι κουβέντες αναμεταξύ τους. Ανάμεσά τους, σ’
ένα νοερό διάδρομο έκαναν βόλτες οι καθηγητές.
Ακόμα και στο δρόμο δεν έπρεπε να συνομιλούν τα’ αγόρια με τα κορίτσια! Εάν τους έβλεπε
κανένας καθηγητής, θα έπαιρναν αποβολή. Αποβολή θα έπαιρναν κι αν τους έβλεπαν σε
κινηματογράφο ή σε χορό ή σε κέντρο διασκεδάσεως ή να κυκλοφορούν μετά τις δέκα το βράδυ……
Και τι κακό είχε ο κινηματογράφος; Α, αυτός ο Πάραυτας, εδώ της στεκόταν! Κι αυτή που ήθελε τόσο
πολύ να πάει στο Γυμνάσιο... Ευτυχώς που είχαν ένα φιλόλογο καταπληκτικό. Από την πρώτη στιγμή
τον συμπάθησε. Κι ας τις έλεγε όλες «κότες». Το έλεγε μ' ένα χαμόγελο που ήταν σαν να λάτρευε τις
κότες. Αυτός ήταν κι ο υπεύθυνος για όλες
τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του
Γυμνασίου: θεατρικές παραστάσεις και
χορωδία. Από την τρίτη κιόλας μέρα είχε
ζητήσει μαθητές και μαθήτριες για να
φτιάξει τη χορωδία. Το να είσαι στη
χορωδία σήμαινε ότι εσύ μπορούσες να
τραγουδάς ωραία και καλά το «Ξεκινά
μια ψαροπούλα...», ενώ οι άλλοι στην
τάξη σου έκαναν μάθημα. Μια προοπτική
καθόλου ευκαταφρόνητη βεβαίως.
Δε θαυμάζεις ένα δάσκαλο που λέει πως δύο και δύο κάνουν τέσσερα
Τον θαυμάζεις όμως που διάλεξε αυτό το υπέροχο επάγγελμα
* Θαλερόν [κατά] δάκρυ χέουσα: αναφορά στον στίχο Ζ496 της Ιλιάδας του Ομήρου. Εκεί, ο Έκτορας, ο
αρχηγός των Τρώων, ύστερα από μια συγκινητική και γεμάτη τρυφερότητα σκηνή, αποχαιρετά τη σύζυγό
του Ανδρομάχη, μαζί με το παιδί τους, τον Αστυάνακτα, οδεύοντας εκ νέου για το πεδίο της μάχης.
Αντίθετα, η Ανδρομάχη, «με μάτια δακρυσμένα» και έχοντας στην αγκαλιά της το μωρό τους, επιστρέφει
στα ιδιαίτερα δωμάτιά της στο παλάτι με άσχημα προαισθήματα για τη μοίρα του Έκτορα και του
παιδιού τους.
Φύλλο εργασίας 6ο
Ζωρζ Σαρή, Ο κύριός μου, Η παιδαγωγική της αποδοχής και της αγάπης.
Προσπαθώ να θυμηθώ τον πρώτο δικό μου χρόνο στο δημοτικό. Θυμάμαι ελάχιστα: ότι η δασκάλα
μας ήταν πολύ νέα, την αίσθηση του χώρου της αίθουσας με θρανία ως κάτι καινούργιο, το πού
βρισκόταν η τάξη στο κτίριο (η πρώτη δεξιά στο ισόγειο, η πιο κοντινή στις τουαλέτες). Από
συμμαθητές θυμάμαι κάμποσους, ζορίζομαι βέβαια, αλλά τους θυμάμαι – πιο καθαρά αυτούς που
είχα μέχρι και την έκτη δημοτικού φυσικά.
Γιατί αφού το θυμάμαι σαν κάτι τόσο απλό και τόσο ήπιο, με έχει πιάσει τέτοιο τρακ για τις πρώτες
μέρες του δημοτικού;
Ο αγιασμός έγινε την Παρασκευή και ήταν μια απλή διαδικασία – η ανησυχία μας ήταν για το ποια
δασκάλα θα έχει, ποιοι συμμαθητές του θα είναι στο ίδιο τμήμα, πότε θα ξεκινήσουν πλήρες
πρόγραμμα. Όλα αφορούσαν το μέλλον – κοντινό μεν, αλλά μέλλον.
Σήμερα άρχισαν τα γούστα. Εκεί που την Παρασκευή είχαμε απλά νέο χώρο και την συνάντηση με
μερικούς παλιούς συμμαθητές, σήμερα τα βλαστάρι μας ξεκινά για πρώτη φορά να τα κάνει όλα
μόνος του: μόνος του θα διαλέξει πού και με ποιους θα κάτσει, μόνος του θα ταχτοποιήσει τα
πράγματά του, μόνος του θα αναζητήσει τετράδιο και μολύβι όταν τα χρειαστεί, μόνος θα πάρει
άδεια για τουαλέτα και θα βρει και πού είναι στο κτίριο. Το αντράκι μας μεγαλώνει κι εμείς,
πανικόβλητοι σαν ανίδεοι πελάτες που μπήκαν στο τραινάκι του λούνα – παρκ, τον βλέπουμε να
τα καταφέρνει. Χωρίς να χρειάζεται εμάς και χωρίς να του τα πολύ – ζαλίζουμε.
Δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι να ηρεμήσεις και να το απολαύσεις αυτό.
Έπρεπε να υπήρχε κάποιος τρίτος από μια μεριά. Τα πρωτάκια να παλεύουν να κουμαντάρουν τις
καινούργιες, τεράστιες τσάντες, να προχωράνε για την αίθουσα όπου θα γνωριστούν με την
δασκάλα τους κι από κοντά τσούρμο οι γονείς, αγχωμένοι πολύ περισσότερο από τα παιδιά.
Σπρωχνόμασταν κοντά στην πόρτα, να δούμε πού κάθισαν, να δούμε ότι το ύφος τους είναι ήρεμο
ότι δεν έχουν αγχωθεί, δεν έχουν στεναχωρηθεί. Κι όλοι οι ενήλικοι με ύφος λες κι η οικογένεια
βρίσκεται σε διαδικασία πανελληνίων!
Έτσι, προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν η δική μου α’ δημοτικού. Δεν θυμάμαι τίποτα από το πώς
λύθηκαν τα προβλήματα που τώρα μου φαίνονται βουνό για τον γιο μου: το τι έτρωγα στα
διαλείμματα, το πώς και πόσα λεφτά μου έδιναν οι γονείς μου, το πώς πήγαινα στην καντίνα, το
ποιος ήταν διπλανός μου. Δεν θυμάμαι καν το όνομα της δασκάλας μου ή αν είχα μπει ποτέ
τιμωρία. Κυριολεκτικά, θυμάμαι ελάχιστα πράγματα και τα περισσότερα μπορεί να είναι κι από τις
επόμενες τάξεις του δημοτικού. Μάλλον δεν ήταν και τόσο τραυματική η εμπειρία μου. Από την
άλλη, φαντάζομαι πως αν ρωτήσω τη μάνα μου, ακόμα θα θυμάται τις αγωνίες που πέρασε εκείνες
τις μέρες….
Αχ μωρέ, πώς μεγαλώνουν έτσι! Και πώς γίνεται να είναι πιο δύσκολη η πρώτη μέρα του
δημοτικού από την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό; Ίσως γιατί χάνεται όλο και περισσότερο ο
έλεγχος – αυτό όμως δεν είναι κι ο σκοπός; Αυτό δεν θέλουμε, να φύγουν από την οικογενειακή
φωλιά έτοιμα να ανοίγονται με σιγουριά στο άγνωστο;
Παύση. Εσύ δεν είσαι που ορκίζεσαι να μην παίρνεις τον εαυτό σου πιο σοβαρά απ’ όσο
χρειάζεται; Στο κάτω – κάτω, το καλύτερο πράγμα στον κόσμο είναι να πατά το παιδί σου γερά στα
πόδια του.
http://mpampakis.wordpress.com/2009/09/14/protakia/
Φύλλο εργασίας 8ο
Πώς αντιμετωπίζουν στα σκίτσα που ακολουθούν οι γονείς την επιστροφή-πρώτη μέρα στο
σχολείο; Τι έχει αλλάξει 100 χρόνια μετά τη «Νέα Παιδαγωγική», Τι μένει ίδιο; Να συγκρίνετε
τη στάση των γονιών του μικρού Καζαντζάκη με τη στάση των σημερινών γονιών.
Αξιοποιήστε τις προσωπικές σας εμπειρίες. Συζητήστε τις απόψεις σας.
Αν δεν υπήρχαν σχολεία, να παίρνουν τα παιδιά μακριά από το σπίτι κάποιες ώρες, τα τρελοκομεία
θα ήταν γεμάτα από μητέρες.
Εντγκαρ Χάουι (αμερικανός δημοσιογράφος-συγγραφέας)
Αφού μελετήσετε προσεκτικά τις γελοιογραφίες, να σχολιάσετε τη στάση των γονιών απέναντι
στο δάσκαλο και στο παιδί και να την συγκρίνετε με την αντίστοιχη στάση του πατέρα στη
«Νέα Παιδαγωγική» του Καζαντζάκη. Τι συμπεράσματα βγάζετε; Αξιοποιήστε και τις δικές σας
εμπειρίες και γνώσεις. Πώς αντιμετωπίζουν οι γονείς τους δασκάλους σήμερα;
Φύλλο εργασίας 9ο:
Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο;
Με αφορμή την 30η Απριλίου -Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σωματικής Τιμωρίας των Παιδιών- το
Δίκτυο για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Σωματικής Τιμωρίας στα Παιδιά, χρησιμοποιεί
φέτος το σύνθημα «Ψηλά τα Χέρια!», υπενθυμίζοντας την αναγκαιότητα της μη βίαιης
διαπαιδαγώγησης των παιδιών.
Με αφορμή την 30η Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά της σωματικής τιμωρίας των παιδιών, οι
φορείς που συμμετέχουμε στο «Δίκτυο για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Σωματικής
Τιμωρίας στα Παιδιά» σας καλούμε να πάρετε μέρος στην προσπάθειά μας να βγάλουμε το ξύλο
και κάθε μορφή βίας από τη ζωή μας, να μάθουμε να επικοινωνούμε με μη βίαιους τρόπους σε
όλους τους χώρους όπου συνυπάρχουμε.
Οι σύγχρονες παιδαγωγικές επιστήμες τονίζουν ότι το ξύλο, όπως και η χρήση βίας γενικότερα,
δεν κάνει καλό στα παιδιά. Αντιθέτως, βλάπτει την ψυχική τους ισορροπία, δεν τα συνετίζει
πραγματικά, προσβάλλει την προσωπικότητά τους, τα μαθαίνει να χρησιμοποιούν και τα ίδια τη
βία για να επιβληθούν, ενώ μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε σοβαρές μορφές κακοποίησής τους.
Αυτοί είναι και οι λόγοι για τους οποίους έχει αναπτυχθεί μια παγκόσμια κίνηση για την εξάλειψη
της βίας από τη ζωή των παιδιών. Στην Ελλάδα, ο νόμος του 2006 για την αντιμετώπιση της βίας
στην οικογένεια καθιστά σαφές ότι η σωματική τιμωρία σε βάρος των παιδιών δεν επιτρέπεται. Η
χρήση της σωματικής τιμωρίας δεν επιτρέπεται ούτε στο σχολείο και στα ιδρύματα.
Ωστόσο, ο νόμος δεν αρκεί. Χρειάζεται να αλλάξουν και οι συνήθειές μας. Να δοκιμάσουμε
άλλους τρόπους διαπαιδαγώγησης όπως το διάλογο, την κατανόηση, την υπομονή και την πειθώ.
Να θέσουμε ξεκάθαρους κανόνες με συνέπειες οι οποίες όμως δεν θα προσβάλλουν την
προσωπικότητα του παιδιού. Και το κυριότερο, με το παράδειγμά μας να πείσουμε τη νεότερη
γενιά ότι η χρήση βίας δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μας
και να επιβαλλόμαστε.
Για να τα πετύχουμε αυτά, χρειάζεται να προσπαθήσουμε όλοι μας. Να συζητάμε, να
συμφωνούμε ή να διαφωνούμε και, προπάντων, να εξηγούμε το πώς θα συνυπάρχουμε ειρηνικά.
Οι μεγαλύτεροι με το παράδειγμά μας και οι μικρότεροι με τους τρόπους μας, να επιδιώκουμε
την τήρηση των κανόνων και την επίλυση των προβλημάτων μας, χωρίς να προσφεύγουμε στη βία,
που μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις για όλους.
Γιατί είναι δικαίωμα όλων των παιδιών αλλά και των μεγάλων, να μπορούμε να μεγαλώνουμε και
να ζούμε ειρηνικά, χωρίς βία.
Για πολλά χρόνια στη χώρα μας μάθαμε να λέμε ότι «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο».
Σήμερα, μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα νέο σύνθημα:
«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο. Ας βγει και από τη ζωή μας» !
Την κάρτα με το μήνυμα «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο... Ας βγει και από την ζωή μας!», εμπνεύστηκε
ο Ευγένιος Τριβιζάς και φιλοτέχνησε η ζωγράφος Λίνα Καρανικολάου.
Την κάρτα με το μήνυμα «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο... Ας βγει και από την ζωή μας!»,
εμπνεύστηκε ο Ευγένιος Τριβιζάς και φιλοτέχνησε η ζωγράφος Λίνα Καρανικολάου.
http://www.somatikitimoria.gr/news.htm#psila
Φάση 3 η : Εργασίες για το σπίτι (ατομικές ή ομαδικές)
Θυμηθείτε ένα συμβάν με κάποιο δάσκαλο/α που έχει έντονα χαραχτεί στη μνήμη σας.
Αφηγηθείτε όσο πιο παραστατικά και ζωντανά μπορείτε.
o Πώς ξεκίνησε, πώς εξελίχθηκε, πώς τελείωσε;
o Ποια πρόσωπα συμμετείχαν, οι ενέργειές τους, τα λόγια τους;
o Πώς νιώθατε, τι σκεφτόσασταν;
o Ποια εντύπωση κρατήσατε μέχρι σήμερα;
Εμπλουτίστε την αφήγησή σας με διαλόγους και περιγραφές. Χρησιμοποιήστε σχήματα
λόγου. Υποθέστε πως το κείμενο θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα της τάξης σας σε μια στήλη
με τίτλο «μαθητικές αναμνήσεις»
Αποδώστε τα συναισθήματα της πρώτης μέρας στο σχολείο μ’ ένα παραμύθι, ποίημα,
τραγούδι, ζωγραφιά, σκίτσο, κόμικ ή ό,τι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε.
Ζωγραφίστε μια εικόνα ή σκηνή από το κείμενο που σας εντυπωσίασε. Προσθέστε τίτλο,
σχόλια, λεζάντες, διαλόγους.
Φτιάξτε δύο στήλες: στην πρώτη συγκεντρώστε τα χαρακτηριστικά του παλιού σχολείου έτσι
όπως προκύπτουν από τα κείμενα που επεξεργαστήκαμε και την παρουσίαση που
παρακολουθήσατε στην αρχή. Στη δεύτερη τοποθετήστε τα χαρακτηριστικά του σημερινού
σχολείου με βάση την εμπειρία σας και τις γνώσεις σας, έτσι που να αναδεικνύονται οι
διαφορές τους. Μπορείτε να προσθέσετε φωτογραφίες, λεζάντες, σχόλια. (Σε χαρτόνι ή σε
power point)
Γίνετε δημοσιογράφος: πάρτε συνέντευξη από ηλικιωμένα άτομα του περιβάλλοντός σας και
ζητήστε να σας αφηγηθούν εμπειρίες τους από το σχολείο. Καταγράψτε τη συνέντευξη με
μορφή ερωταποκρίσεων.
Διαβάστε τα λογοτεχνικά βιβλία: Βούλα Μάστορη, «στο γυμνάσιο» και/ή Ζωρζ Σαρή, «Ο
Κύριός μου». Συγκεντρώστε και καταγράψτε τις παρατηρήσεις σας σχετικά με το ρόλο του
σχολείου και των δασκάλων /καθηγητών στη ζωή των δύο ηρώων: της δεκατριάχρονης Άννας
στο βιβλίο της Β. Μάστορη, του μικρού Πασχάλη Στεργίου στο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή.