Sa malayong kasandaidigan sa mundo ang mga tao sa sandaigdigan ay may tatlong

mukha ng kasamaan, ito ay kasakiman, galit/poot, at kamangmangan sa batas ng

sandaigdigan. Ang mga ito ay batas ng kalikasan, kahit ang mga tao ay naniniwala sa aral
ni Buddha,Muslim, Katoliko o isang Ateista.
May tatlo ring hindi maiiwasan ng mga tao ay ang pagtanda, karamdaman, at
kamatayan. Ang isang nilalang ay nag-aangkin din ng limang katangian mula sa kanilang
pagsilang ang pagpapahalaga sa kagandahan sa kalikasan, pagpapahalaga sa musika at
awitin, pagpapahalaga sa pagkaing naiibigan, makapag-uri ng iba't ibang halimuyak at sa
kagandahan ng sining sa kanilang pamantayan.
Ngunit ito'y hindi panghabampanahon na maidadala nila sa kinabukasan. Ang mga tao
ay hindi nila isinasiisip ang kasabihang "Ang kayamanan ay nawawala, sapagkat walang
sinumang makapagpapatunay na ang kayamanan ay nadadala ng isang tao sa materyal
na yamang angkin nila habang sila ay nabubuhay."
Ngunit hindi alam ng mayayaman na ang kanilang kayamanan ay ni wala sa milyon sa
paniniwala ni Samsara The Cycles of Rebirth, hindi nakatitighaw sa mga taong walang
kapasiyahan dahil sa kasakiman, kaya nalimutan na nila ang tamang paggamit nito sa
sangkatauhan.
Ayon sa batas na makatao ang yamang materyal ay dapat gamitin sa pangangailangan
ng tao, hindi sa kagustuhang makuha ang gusto o uso. Ngunit mas nakilala nang mga tao
ang kanilang pagkamakasarili, ginagamit ng mga tao ang materyal na yaman sa kanilang
kagustuhan na siyang nag dudulot sa lipunan ng mga maraming bagay na:
1.) Dalawang klase ng tao: Ang mahirap at mayaman.
2.) Ang mahihirap ay laging umaasa sa mayayamang may puhunan.
3.) Dahil sa pamamaraang ito ng mayayaman, ang mahihirap ay laging
napagsasamantalahan. Kaya ang mahihirap ay natutong magnakaw, pumatay, at ang
kababaihan ay nagbebenta ng sariling katawan.
4.) Ayon sa aral ni Buddha kung bakit ang isang nilalang ay maagang namamatay. Ito ay
ang KARMA, labis na pag-iisip dahil sa kahirapan, kakulangan sa pagkain, at kakulangan
sa buhay na isa sa pangunahing kaibigan ng tao.
5.) Ang hindi pagkamit ng wastong kaalaman ay siyang dahilan kung bakit parami nang
parami ang mga uri ng napasasamantalahan.
6.) Ang mga sanhi at dahilan ng pagsama ng daigdig ay nagmula nang matuklasan ng tao
kung paano nila pagkakakitaan ng ibayong tubo ang kanilang binitawang puhunan.
Ang Padaythabin ay isang punongkahoy na kung saan tayo kumukuha ng ating
pangangailangan. Sang-ayon sa alamat noong unang panahon ang lahat ng
pangangailangan ng isang tao ay nasa naturang puno kaya walang taong nagugutom at
maghihirap. Dahil sa bagay na iyon parang paraiso ang tinitirhan ng mga tao.
Sa kasamaang palad nakilala ng mga tao ang kanilang kasakiman kaya inabuso nila ito at
nawala bigla. Sa paglaho nito, maraming tao ang nahihirap, nagugutom at gumagawa ng
masamang bisyo, at higit sa lahat ay ang krimen.
Ang Padaythabin ay maihahambing natin sa Likas na yaman, sa paligid at sa ilalim ng
lupain. Wala sanang taong magugutom, pumapatay o mababawasan ang kasamaan ng
sangkatauhan kung hindi sana ito inaabuso at ginagamit sa walang kwentang walang
katapusan na kagustuhan ng mga tao.
Ngayo'y ganito na ang nangyari sa padaythabin at kung hindi sana nakilala ng tao ang
kanilang kasakiman. Maraming mahihirap na patuloy pa rin na nangangarap na maging
mayaman. Ang mayayaman naman ay patuloy pa rin na nagkakamal nang katakot-takot
na yaman na walang katapusan.
Ganito ang batas ng mga tao sa kanyang sarili dahil sa kasakiman sa pagkakamal ng
material na bagay, kahit para silang mga lintang sumisipsip ng dugo sa kanilang
pinagsasamantalahan. Ang mga dahilang ito marahil ang sanhi kung bakit may
mayayaman sa kasalukuyan na hindi kayang ubusin ang naipong mga yaman kahit
sampung ulit silang mamumuhay sa daigdig. Samantalang ang mga biktima ng tatlong
mukha ng kasamaan ay mistulang basahan ang saplot sa kanilang katawan.

Ang Tatlong Mukha Ng Kasamaan

Ang Tatlong
Mukha Ng
Kasamaan