ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ
Ε Ν ∆ Ο Ν
Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής
Περίοδος Α΄ Έτος 13ο Τεύχος 56ο Δεκέμβριος 2019
Κατά τη Γέννηση, η Κυρία Θεοτόκος
είναι «ο ουρανός που ανέτειλε τον Ήλιο
της Δικαιοσύνης», «ο παράδεισος που
εβλάστησε το άνθος της αφθαρσίας», «η
άμπελος η αληθινή, από την οποία
προήλθε ο καρπός της ζωής». Η Μαρία
είναι παραλλήλως με τον Θεό Πατέρα,
εκείνη από τους κόλπους της οποίας
μας δόθηκε ο Σωτήρ. Αλλά δεν είναι
συγχρόνως παρά εκείνη που προσφέ-
ραμε εμείς για να μας δοθεί ο Κύριος.
Αυτό ανομολογεί και θυμάται με υ-
πέρτατο ρίγος καυχήσεως και αγαλλιά-
σεως η Εκκλησία στο ωραίο τροπάριο:
«Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι
ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς;
ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων
κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι
προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ
οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα,
οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ
σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς
δὲ Μητέρα Παρθένον». Η Παναγία εί-
ναι μία αφετηρία της θείας αγάπης και
σωστικής δυνάμεως, που όμως δεν στέ-
κεται μονάχα απέναντί μας, στην ασύλ-
ληπτη απόσταση της αγνείας και της
αγιότητος, όπου την ύψωσε ο Θεός,
έχοντάς την ετοιμάσει ως τόπο από τον
οποίο προήλθε ο Σωτήρ, αλλά είναι και
δική μας, διότι από την αλύτρωτη και
πεσμένη ανθρωπότητα δόθηκε στη θεία
οικονομία. Η ορθόδοξος ψυχή, όταν
αίρεται στην ύμνηση και τη θεωρία
των θαυμασίων της Θεομήτορος, κυ-
μαίνεται ανάμεσα στους πιο τολμηρούς
αναπαλμούς της ιεράς φαντασίας και
χαράς και στην πιο κατανυκτική σιωπή
και δέος. Το ίδιο συμβαίνει και σε μας,
που θεολογώντας με τις ασθενικές δυ-
νάμεις μας και την πολλή μας προς την
Κυρία Θεοτόκο ευσέβεια τα μεγαλεία
της εξ αφορμής της Γεννήσεως του
Υιού της, τρέχουμε σε χαρακτηρισμούς
υπερφυείς και συγχρόνως αφήνουμε
πολλά μέσα στη σιωπή, ανίκανοι να
διανοηθούμε καν. Ο Μέγας Φώτιος γρά-
φει εν προκειμένω: «Τι αν τις είποι, τι δ’
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΕ
ουκ αν τις πάθοι, των της Παρθένου χαρι- ΑΥΤΟ ΤΟ
σμάτων και κατορθωμάτων διαπλέων το ΤΕΥΧΟΣ
πέλαγος! Δειλιά και χαίρει. Και ηρεμεί και
εξάλλεται. Και πάλιν σιγά και αναφθέγγε- Οσία Θεοκτίστη η
ται. Και συστέλλεται και πλατύνεται, τα μεν Λεσβία
τω φόβω, τα δε εκ τω πόθω συμμεθελκόμε- του Φώτη Κόντο-
νος». Δεν είναι, λοιπόν, εδώ μονάχα ο
λόγος, αλλά και η σιωπή που μιλούν, κα- γλου
θώς πλέκουμε αυτόν τον ευτελή αλλά α- Γερόντισσα Ξένη
γνό στέφανο ιερών στοχασμών γύρω από
τη σημασία που έχει η Παναγία στο μεγά- της Αιγίνης
λο γεγονός της θείας παρουσίας. Γι’ αυτό
ας μην αναζητηθούν πολλά λόγια και πλή-
Αποφθέγματα
ρη νοήματα σ’ αυτήν την εόρτιο θεολογι- οσίων γυναικών
κή ανάταση προς το τριπλό μεγαλείο της
Θεοτόκου, που μας δίνει αφορμή να ατε-
Μοναχή Ειρήνη
νίσουμε η Γέννησις του Υιού της. Μυρτιδιώτισσα
«Κιβωτός» Δεκέμβριος 1953 Πατέρα
Λόγος της Γερό-
Επί ταις αγομέναις αγίαις εορταίς της ντισσας Μακρίνας
Επιφανείας του Υιού του Θεού και Σω-
τήρος ημών Ιησού Χριστού, εύχομαι Βασσοπούλου
υμίν, όπως ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο Η προσευχή της
Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χρι-
στού, του Μονογενούς Αυτού Υιού, Αγίας Μακρίνας
δώη υμίν υγείαν ψυχής και σώματος,
σώμα άσπιλον, καρδίαν καθαράν, νουν
εγρήγορον, γνώσιν απλανή, Πνεύματος Π ΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ :
Αγίου επιφοίτησιν προς κτήσιν και
πληροφορίαν της αληθείας δια του Σω-
τήρος Ιησού Χριστού, δι’ Ου η δόξα τω Οσία Θεοκτίστη η Λεσβία 18
Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι εις τους Γερόντισσα Ξένη της Αιγίνης 21
αιώνας αμήν.
Αποφθέγματα οσίων γυναι- 22
Επί δε τη επιτολή του νέου Σωτηρίου κών
έτους προκοπήν εν τω πολιτεύματι υ- Μοναχή Ειρήνη Μυρτιδιώ- 27
μών, ευφροσύνην πνευματικήν και χα- τισσα Πατέρα
ράν της ψυχής αμετάπτωτον. Λόγος της Γερόντισσας Μα- 28
κρίνας
Επευχόμενος αύθις τα άριστα, διατελώ
προς Θεόν ευχέτης. Ιερές Ακολουθίες και 31
εκδηλώσεις του ναού.
† Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος
Προσευχή της Αγίας Μακρί- 32
28 Δεκεμβρίου 1906 νας - Η Ρουμάνα χωρική
 Σελίδα 18
Ὁ Ροβινσώνας τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁσία Θεοκτίστη ἡ Λεσβία.
«Μέγα τὸ κατόρθωμα τοῦ σοῦ βίου, Μῆτερ, ἀληθῶς.
Ἐκπλήττεις γὰρ τῶν πιστῶν πάσαν ἀκοὴν τοῖς σοῖς
ἀριστεύμασιν. Ὅτι ὡς ἄγγελος ἐπὶ γῆς... Ὁσία, ἐβίωσας
καὶ ἀγγέλοις καθωμοίωσαι».
«Δίκαιος ὥσπερ λέων πέποιθε», λέγει ὁ σοφὸς
Σολομῶν. Κι᾿ ἀληθινά, ὅλοι οἱ ἅγιοι σταθήκανε σὰν
λιοντάρια στὴν πίστη τους, ὄχι μοναχὰ τὰ παλληκάρι-
α, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄκακα γεροντάκια κ᾿ οἱ γυναῖκες, ποὺ
εἶναι ἀπὸ φυσικὸ τοὺς φοβιτσιάρες.
Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία εἶναι ἡρωική. Ὅποιος ἔχει
πίστη δὲν φοβᾶται τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ τὸ Θεό. Ἡ
παλληκαριά, ποὺ ἔχουνε ὅσοι ἀγωνίζουνται γιὰ τὰ
πράγματα τούτου τοῦ κόσμου, δὲν εἶναι τίποτα
μπροστὰ στὴν ἀφοβία καὶ στὴν καρτερία ποὺ δείξανε
οἱ ἅγιοι, ὄχι μοναχὰ οἱ μάρτυρες, ἀλλὰ κ᾿ οἱ ὅσιοι κ᾿
οἱ ἱεράρχες. Ποιὸς ἀπὸ τοὺς ἀντρείους του κόσμου
μπορεῖ νὰ ἀντέξη στὴν καταφρόνεση; Ποιὸς ἔχει τὴ
δύναμη νὰ ὑπομένη τὶς ἄδικες κατηγόριες; Ποιὸς
γυρίζει τὸ πρόσωπό του κι᾿ ἀπὸ τ᾿ ἄλλο μέρος γιὰ
νὰ τὸν χτυπήσουν, χωρὶς νὰ ἀντισταθῆ; Ποιὸς ἔχει
τὴ δύναμη ν᾿ ἀγαπᾶ τοὺς ὀχτρούς του καὶ νὰ
παρακαλῆ γι᾿ αὐτούς;
Μὰ καὶ στὰ σωματικά, ποιὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ
ἀρνηθῆ τὸν κόσμο καὶ νὰ πάγη νὰ ζήση στὴν ἐρημιὰ
σὰν τὸ ἀγρίμι, χωρὶς καμμιὰ παρηγοριά, δίχως νὰ βλέ-
πη ἴσκιον ἀνθρώπου, καὶ νὰ θρέφεται μὲ ἄγρια χορτά-
ρια, ἔχοντας γιὰ σπίτι κανένα σκοτεινὸ καὶ ὑγρὸ σπή-
λαιο;
Ναί, ἡ πίστη κάνει σὰν ἀτσάλι καὶ τὴν πιὸ τρυφερὴ
καρδιά· γιὰ τοῦτο ἔγραφε κι᾿ ὁ θεόγλωσσος Παῦλος
«οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυ-
νάμεως» (Τιμόθ. Β´, α´, 7).
Ἀνάμεσα στοὺς ἅγιους, εἶναι κάποιοι ποὺ ἡ γενναιότη-
τά τους κι᾿ ὁ σκληρὸς τρόπος τῆς ζωῆς τοὺς ξεπερνᾶ
τόσο πολὺ τὸ σύνορο ποὺ φτάνει ἡ ἀντοχὴ τῆς
ἀνθρώπινης φύσης, ποὺ φαίνουνται ἀπίστευτα στὸν
ἄπιστο, ἐνῶ ὁ πιστὸς δακρύζει διαβάζοντας τὸ βίο
τους καὶ δοξάζει τὸ Θεὸ ποὺ δίνει τέτοια δύναμη σὲ
κείνους ποὺ ἀρνηθήκανε τὰ πάντα γιὰ τὄνομά του.
Μιὰ τέτοια ἀδάμαστη ψυχὴ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ
στάθηκε ἡ ἁγία Θεοκτίστη ἡ Λεσβία.
Αὐτὴ ἡ ἁγία γεννήθηκε στὴ φημισμένη Μήθυμνα, ποὺ
σήμερα λέγεται Μόλυβος, μιὰ μικρὴ πολιτεία ποὺ βρί-
σκεται στὰ βορινά της Μυτιλήνης, ἀντίκρυ στὸν κάβο-
Μπαμπᾶ τῆς Ἀνατολῆς. Στὴ Μήθυμνα γεννηθήκανε
στὰ ἀρχαῖα χρόνια πολλοὶ σπουδαῖοι ἄνθρωποι, κι᾿
ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς κι᾿ ὁ Ἀρίωνας, ὁ μεγάλος μουσι-
κός, ποὺ τὸν παριστάνανε καβαλλικεμένον σ᾿ ἕνα δελ-
φίνι, μὲ τὴ λύρα στὰ χέρια, θέλοντας νὰ δείξουνε πὼς
μάγευε καὶ τὰ ζῶα μὲ τὴν τέχνη του.
Λοιπόν, κ᾿ ἡ ἁγία Θεοκτίστη εἶχε πατρίδα τὴ Μήθυ-
Ε Ν ∆ Ο Ν
Τοὺ Φώτη Κόντογλου
ἀπό τὸ βιβλίο «Ἀσάλευτο θεμέλιο»
μνα. Ἀλλὰ ἀσκήτεψε καὶ κοιμήθηκε στὴν Πάρο, καὶ τὸ
λείψανό της βρίσκεται στὴν Ἰκαριά. Κ᾿ οἱ πατριῶτες τῆς
τὸ εἴχανε καημὸ νὰ μὴν ἔχουνε αὐτοὶ τὸ ἅγιο λείψανό
της, καὶ δὲν πάψανε νὰ ἐνεργοῦνε, ὡς ποὺ σήμερα ἔγινε
αὐτὸ ποὺ ποθούσανε, καὶ ἕνα μέρος ἀπὸ τὸ λείψανο τῆς
ἁγίας θὰ δοθῆ στοὺς Μηθυμναίους, μὲ τὴν ἄδεια τοῦ
μητροπολίτου Σάμου σεβ. Εἰρηναίου, καὶ θὰ
θησαυρισθῇ σὲ μία ἐκκλησία ποὺ θὰ χτίσουνε στὴ μνή-
μη της.
Ἡ ἁγία Θεοκτίστη γεννήθηκε πρὶν ἀπὸ χίλια ἑκατὸ χρό-
νια, τὸν καιρὸ ποὺ ἤτανε βασιλιὰς στὴν Κωνσταντινού-
πολη ὁ Λέοντας ὁ Σοφός.
Ὅπως εἶναι συνηθισμένο σὲ τέτοιες ψυχές, ποὺ ὅπως
λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης δὲν γεννηθήκανε ἀπὸ
αἷμα κι᾿ ἀπὸ θέλημα ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ἡ
ἁγία Θεοκτίστη ἀπὸ μικρὴ ἔτρεχε στὴν ἐκκλησία νὰ ξε-
διψάση σὰν ζαρκάδι διψασμένο, ὡς ποὺ πεθάνανε οἱ
γονιοί της καὶ κείνη πῆγε σ᾿ ἕνα μοναστήρι κ᾿ ἔγινε μο-
ναχή, στὸ ἄνθος τῆς νιότης της. Μὰ κι᾿ ἀπὸ τὸ μοναστή-
ρι ἔτρεχε νὰ βοηθήση ὅπου ὑπῆρχε δυστυχισμένος,
ἄρρωστος, φτωχὸς κι᾿ ἀπροστάτευτος ἄνθρωπος.
Μιὰ χρόνια πεθύμησε νὰ δὴ τὴ μεγαλύτερη ἀδελφή της
καὶ κατέβηκε στὴ Μήθυμνα ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸ Πάσχα.
Κεῖνον τὸν καιρὸ ρημάζανε τὰ νησιὰ καὶ τ᾿ ἀκρογιάλια
τῆς Ἀνατολῆς οἱ μπαρμπερίνοι κουρσάροι. Εἶχε
φανερωθῆ τότες ἕνας ἀράπης Νίσσυρης, ἄγριο σκυλό-
ψαρο, ποὺ γύριζε παντοῦ μὲ τὰ καράβια του, κι᾿ ὅπου
ξεμπαρκάριζε δὲν ἄφηνε πέτρα ἀπάνω στὴν πέτρα.
Ἅρπαζε, ξέσκιζε, σκότωνε, ἀτίμαζε τὶς γυναῖκες, σκλά-
βωνε τοὺς ἄντρες, ἀλλαξοπιστοῦσε τοὺς χριστιανούς.
Πῆγε λοιπὸν κι᾿ ἄραξε σὲ μία ἔρημη θαλασσοβραχιά,
βορινὰ ἀπὸ τὴ Μήθυμνα, δίχως νὰ τὸν πάρουνε εἴδηση,
μπῆκε μὲ τ᾿ ἀραπομάνι τοῦ στὸ χωριὸ τὴ νύχτα, τὴν ὥρα
ποὺ ὅλοι κοιμόντανε, καὶ μέσα σὲ λίγο τὸ διαγούμισε,
δὲν ἄφησε ἄψαχτο σπίτι, σκότωσε, ἀτίμασε, καὶ τοὺς
ζωντανούς, ἄντρες καὶ γυναῖκες, τοὺς πῆρε σκλάβους
γιὰ νὰ τοὺς πουλήση. Ἀνάμεσα στοὺς σκλάβους ἤτανε
κ᾿ ἡ Θεοκτίστη, δεκαοχτὼ χρονῶν κορίτσι.
Κάνανε πανιά, κ᾿ ἐπειδὴ εἴχανε πρύμο τὸ βοριά, τραβή-
ξανε καὶ πήγανε στὴν Πάρο, ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἔρημη
κ᾿ εἶχε ρουμανιάσει, καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν εἴχανε κάνει λημέ-
ρι οἱ πειρατές. Ἡ Θεοκτίστη, μαζεμένη σὲ μία γωνιὰ
μέσα στ᾿ ἀμπάρι, ἤτανε σκεπασμένη μὲ τὸ ράσο τῆς κ᾿
ἔλεγε μέσα της τὴν προσευχή της, τὸ ψαλτήρι, τὴ δέηση
τοῦ Ἰωνᾶ ποὺ τὸν κατάπιε τὸ θεριόψαρο, τὴν προσευχὴ
τῶν Τριῶν Παίδων μέσα στὸ καμίνι, τὴν προσευχὴ τοῦ
Δανιὴλ μέσα στὸ λάκκο τῶν λεόντων.
Εἴπαμε πὼς ἡ Πάρος ἤτανε ἔρημη καὶ ρουμανιασμένη,
καὶ δὲν φαινότανε ἀπάνω τῆς μηδὲ ἴσκιος ἀπὸ ἄνθρωπο.
Τὸ μεγάλο χωριό, ἡ Παροικιά, εἶχε γίνει ἕνας σωρὸς ἀπὸ
πέτρες, κι᾿ ἀνάμεσά τους εἴχανε θεριέψει τὰ
ἀγριοχόρταρα καὶ τ᾿ ἀγριόδεντρα. Ὁ ἀγέρας φυσοῦσε
 Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής
καὶ χοχλακοῦσε τὸ πέλαγο, ἔρημο καὶ κεῖνο τῆς
ἀνεμάλλιαζε τὰ δέντρα καὶ τὰ χορτάρια. Ψυχὴ ζωντανὴ
δὲν φαινότανε πουθενά. Μοναχὰ τὴ νύχτα
ἀκουγόντανε τὰ τσακάλια ποὺ οὐρλιάζανε καὶ τὰ φίδια
ποὺ σφυρίζανε.
Ἐκεῖ στὴν Παροικιὰ ὑπῆρχε μία μεγάλη καὶ φημισμένη
ἐκκλησιὰ τῆς Παναγίας, χτισμένη κοντὰ στὴ θάλασσα.
Σώζεται ὡς τὰ σήμερα καὶ τὴ λένε Ἐκατονταπυλιανή,
χτίριο ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαία κι᾿ ἀπὸ τὰ πιὸ σπουδαία της
Χριστιανοσύνης.
Κατὰ τὸν καιρὸ ποὺ ἔγινε τούτη ἡ ἱστορία, αὐτὴ ἡ
ἐκκλησιὰ εἶχε ρημάξει, καὶ τὰ μάρμαρα κειτόντανε
σπασμένα ἀπὸ τοὺς κουρσάρους. Ὁ γύρω τόπος ἤτανε
δασωμένος, καὶ μέσα στὴν ἴδια τὴν ἐκκλησιὰ εἴχανε
φυτρώσει βάτα, σκοῖνοι, πουρνάρια καὶ τσουκνίδες.
Οἱ μπαρμπερίνοι ἀράξανε τὰ καράβια τοὺς στὸ λιμάνι,
ποὺ εἶναι σίγουρο ἀπὸ κάθε καιρό, βγήκανε ἔξω, βγά-
λανε ἔξω καὶ τοὺς σκλάβους, κι᾿ αὐτοὶ σκορπίσανε ἐδῶ
κ᾿ ἐκεῖ, ψάχνοντας ὅπως πάντα.
Τότε ἡ Θεοκτίστη, σιγὰ-σιγά, δίχως νὰ τὴν καταλάβου-
νε, ξεμάκρυνε, καὶ χώθηκε στὰ πυκνὰ δέντρα, καὶ τρύ-
πωσε ὅσο μπόρεσε πιὸ βαθιά. Ἄκουσε τοὺς κουρσά-
ρους νὰ φωνάζουνε, μὰ αὐτὴ εἶχε χωθῆ σὲ μία τρύπα
καὶ δὲν ἀνάσαινε, τρέμοντας ἀπὸ τὸ φόβο της.
Ὁ Θεὸς τὴν προστάτεψε, κ᾿ οἱ κουρσάροι, ἀφοῦ ψάξα-
νε λίγο, κάνανε πανιὰ καὶ φύγανε.
Σὰν εἶδε ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ δέντρα τὰ καράβια νὰ πιά-
νουνε τὸ πέλαγο, γονάτισε καὶ φχαρίστησε τὸ Θεό. Δὲν
φοβήθηκε τίποτα, δὲν ἔβαλε μὲ τὸ νοῦ της πὼς ἤτανε
ὁλομόναχη ἀπάνω σὲ κεῖνο τὸ ἀγριονήσι, τί θάτρωγε,
τί θάπινε, τί θὰ ντυνότανε! Τὰ ροῦχα τῆς ἤτανε ξεσκι-
σμένα ἀπὸ τὰ παλιούρια, τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια τῆς μα-
τωμένα ἀπὸ τ᾿ ἀγκάθια. Μὰ αὐτὴ δόξαζε τὸν Κύριο
ποὺ γλύτωσε τὴν ψυχή της. Τὸ κορμί της δὲν τὸ συλ-
λογιζότανε ὁλότελα, κ᾿ ἔλεγε μέσα της τὰ λόγια τοῦ
Δαυΐδ: «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιὰς θανάτου,
οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σὺ Κύριε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ».
Ἐβγῆκε λίγο στὸ ξέφωτο, καὶ πῆγε κοντὰ στὴν
ἀκροθαλασσιά. Ὁ ἀγέρας φυσοῦσε καὶ τὰ δέντρα βο-
γκούσανε. Ἡ θάλασσα βούιζε, τὸ πέλαγο ἄφριζε, μαβὶ
κι᾿ ἀπέραντο. Ψυχὴ ζωντανὴ δὲν φαινότανε πουθενά.
Μοναχὰ οἱ γλάροι φωνάζανε ἀπὸ πάνω της, σὰν νὰ
ἀπορούσανε βλέποντάς την. Κατάλαβε πὼς ἤτανε
ὁλομόναχη σὲ κείνη τὴν ἔρημο, ζωσμένη ἀπὸ τὰ
ἀτελείωτα νερά. Γονάτισε στὸν ἄμμο κ᾿ ἔκανε τὴν προ-
σευχή της. Παρακάλεσε τὸ Θεὸ νὰ τὴν προστατέψη,
καὶ τὸν φχαρίστησε γιατὶ τὴν ἔρριξε σὲ κεῖνο τὸ ρη-
μονήσι, ἀντὶ νὰ παραπονεθῆ, ὅπως θὰ κάναμε ἐμεῖς.
Ἐκείνη σκέφθηκε πὼς ἡ ἀνεξιχνίαστη σοφία τοῦ
Θεοῦ τὴν ἐπήγε σὲ κεῖνο τὸ μέρος γιὰ νὰ τὴ σώσῃ
ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου. Γιατὶ εἶχε φύγει ἀπὸ τὸ
μοναστήρι της ἐπειδὴ πεθύμησε νὰ δῇ τὴν ἀδελφή της,
ἐνῶ εἶχε ἀρνηθῆ τὸν κόσμο γιὰ Ἐκεῖνον ποὺ εἶπε
«ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν πατέρα του καὶ τὴ μητέρα τοῦ περισ-
Σελίδα 19
σότερο ἀπὸ μένα, δὲν εἶναι ἄξιός μου». Ἡ φύση μας
δένει σφιχτὰ μὲ τὰ δεσμά της. Λοιπόν, ἴσως ἡ ἀγάπη
τῆς ἀδελφῆς της νὰ τὴν παραπλανοῦσε. Ἴσως ὁ
φυσικὸς δεσμὸς τῆς σάρκας νὰ χαλάρωνε στὴν ψυχὴ
τῆς τὸν πνευματικὸ δεσμὸ μὲ τὸν Χριστό. Γι᾿ αὐτό,
Ἐκεῖνος ποὺ οἰκονομᾶ τὰ πάντα γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ
πλάσματός του, τὴν παράδωσε στοὺς κουρσάρους, γιὰ
νὰ τὴ φέρουνε στὴν ἔρημο ποὺ τὴν ἅγιασε, ὅπως
ἅγιασε τὸν Ἀντώνιο καὶ τοὺς ἄλλους ἀσκητάδες.
Τριανταπέντε χρόνια περάσανε ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ
ἀπόμεινε ὁλομόναχη ἡ Θεοκτίστη στὸ ρημονήσι τῆς
Πάρου, χωρὶς νὰ μάθῃ κανεὶς τί ἀπόγινε, ζοῦσε ἢ πέ-
θανε. Μὰ καὶ κανένας δὲν ἤξερε πὼς βρισκότανε
ζωντανὸς ἄνθρωπος ἀπάνω σὲ κεῖνο τὸ ξεχασμένο
νησί. Φαίνεται πὼς κ᾿ οἱ κουρσάροι δὲν ξαναπήγανε,
γιατὶ εἴχανε καλύτερες φωλιὲς ποὺ τρυπώνανε, σὲ
ἄλλα νησιά, καὶ βρίσκανε καλύτερες βίγλες γιὰ νὰ πα-
ραφυλάγουνε τὰ καράβια ποὺ περνούσανε κοντύτερα
στὴν Ἀνατολή.
Στὰ τριανταπέντε χρόνια, ἔτυχε νὰ στείλη ἀπὸ τὴν Πό-
λη ὁ βασιλιὰς Λέοντας καράβια μὲ στρατὸ γιὰ νὰ πο-
λεμήση τοὺς Ἄραβες ποὺ βαστούσανε τὴν Κρήτη, κι᾿
ἀπὸ κεῖ κουρσεύανε πολιτεῖες καὶ χωριά, ὅπως εἴδαμε
πὼς ἔκανε ὁ Νίσσυρης στὴ Μήθυμνα. Ἀρχηγὸς ἀπάνω
στὰ καράβια διορίστηκε ἕνας καλὸς πολεμιστής,
Ἡμέριος τὄνομά του. Ἀνάμεσα στὴ συνοδεία του βρέ-
θηκε κι᾿ ὁ Συμεὼν ὁ Μεταφραστής, σπουδασμένος
συμβουλάτορας τοῦ βασιλέα, ποὺ εἶχε γράψει πολλοὺς
βίους τῶν ἁγίων.
Σὰν νὰ ἤτανε ἀπὸ θεϊκὴ οἰκονομία καὶ βρέθηκε μέσα
σὲ κεῖνα τὰ καράβια ὁ Συμεών, γιὰ νὰ γράψη τὸν πα-
ράδοξο βίο τῆς ἁγίας Θεοκτίστης. Γιατί, σὰν φτάξανε
κοντὰ στὴ Νιό, ὁ καιρὸς φουρτούνιασε, καὶ στενευτή-
κανε νὰ ποδίσουνε στὴν Πάρο. Καὶ σὰν βγήκανε στὴ
στεριά, πήγανε νὰ προσκυνήσουνε τὴ φημισμένη
ἐκκλησιὰ τῆς Ἐκατοπυλιανῆς, ποὺ τὴν εἴχανε ἀκουστά
τους. Ἐκεῖ ποὺ βλέπανε τὰ χαλάσματα κι᾿ ἀπορούσανε
σὲ τί κατάσταση εἶχε καταντήσει ἐκεῖνο τὸ ἐξαίσιο
χτίριο, εἴδανε ἄξαφνα νἄρχεται κατὰ τὸ μέρος τοὺς
ἕνας καλόγερος, σκελετωμένος, κίτρινος καὶ ξυπόλη-
τος, μ᾿ ἕνα ράσο ἀπὸ γιδότριχα. Αὐτὸς δὲν θέλησε νὰ
τοὺς πῆ πὼς βρέθηκε σὲ κεῖνο τὸ μέρος, μοναχὰ τοὺς
εἶπε, σὰν τὸν ρωτήσανε, πὼς τὸ μαρμαρένιο κιβώριο
ποὺ σκέπαζε τὴν ἁγία Τράπεζα τὸ εἴχανε σπάσει οἱ
κουρσάροι τοῦ Νίσσυρη, θέλοντας νὰ τὸ πάρουνε γιὰ
νὰ τὸ πᾶνε στὴν Κρήτη. Καὶ πὼς δὲν μπορέσανε νὰ τὸ
κλέψουνε, καὶ πὼς φεύγοντας ἀπὸ τὴν Πάρο τὸ καράβι
τοῦ Νίσσυρη τσακίστηκε στ᾿ ἀκρωτήρι τῆς Εὔβοιας τὸ
λεγόμενο Ξυλοφάγος (τὸν σημερινὸ Κάβο-Ντόρο), καὶ
πνίγηκε κεῖνος ὁ χριστιανομάχος Νίσσυρης μαζὶ μὲ
τοὺς ληστοσυντρόφους του.
Τοὺς εἶπε κι᾿ ἄλλα πολλὰ ὁ γέροντας, μάλιστα τοὺς
εἶπε πὼς θὰ φτάνανε στὴν Κρήτη τὴν Τρίτη καὶ πὼς
θὰ νικήσουνε τοὺς Ἄραβες, καθὼς κι᾿ ἄλλα περιστατι-
κά, ποὺ γινήκανε ὅπως τὰ προεῖπε.
 Σελίδα 20
Τοὺς εἶπε ἀκόμα καὶ τούτη τὴν ἱστορία, ποὺ τὴν
ἔγραψε ὁ Συμεών, σὰν γύρισε στὴν Πόλη:
«Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, εἶπε, ἤρθανε στὴν Πάρο κά-
ποιοι κυνηγοὶ ἀπὸ τὸν Εὔριπο (Εὔβοια) γιὰ νὰ κυνη-
γήσουνε ἐλάφια κι᾿ ἄλλα ἀγρίμια, κ᾿ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς
μου εἶπε τούτη τὴ γλυκύτατη ἱστορία: Μιὰ μέρα, μοῦ
εἶπε, ἦρθα σ᾿ αὐτὸ τὸ νησὶ μὲ κάποιους συντρόφους
γιὰ νὰ κυνηγήσουμε, ὅπως τώρα. Ἐγὼ χώρισα ἀπὸ
τοὺς ἄλλους καὶ πῆγα νὰ προσκυνήσω στὴν ἐκκλησιὰ
τῆς Παναγίας. Μπαίνοντας μέσα, εἶδα μέσα σ᾿ ἕνα
λάκκο λίγα λουμπινάρια, δηλαδὴ λούπινα, ποὺ κάνει
πολλὰ τοῦτος ὁ τόπος. Εἶπα μέσα μου μήπως βρίσκε-
ται στὸ νησὶ κανένας ἅγιος ἀσκητής, καὶ κοίταξα
στὅνα καὶ στἄλλο μέρος τῆς ἐκκλησιᾶς.
Ἐκεῖ ποὺ κοίταζα, βλέπω στὸ δεξιὸ μέρος τῆς Ἁγίας
Τράπεζας ἕνα κομμάτι ψιλὸ πανὶ σὰν τὴν τσίπα τῆς
ἀράχνης, ποὺ τὸ σάλευε ὁ ἀγέρας, καὶ θέλησα νὰ πά-
γω κοντύτερα γιὰ νὰ δῶ καλὰ τί ἤτανε. Μὰ ἄκουσα
μία φωνὴ ποὺ μοὖλεγε: «Στάσου, ἄνθρωπε, μὴν πλη-
σιάσης, γιατὶ εἶμαι μία γυναίκα γυμνή, καὶ ντρέπου-
μαι». Ἐγὼ ἀπὸ τὸ φόβο μου θέλησα νὰ φύγω, γιατὶ τὰ
μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς μου σηκωθήκανε σὰν τ᾿ ἀγκάθια,
κ᾿ ἔτρεμα ἀπὸ τὸ φόβο μου.
Μὰ στάθηκα, καὶ σὰν ἦρθα λίγο στὰ συγκαλά μου, τὴ
ρώτησα ποιὰ ἤτανε κι᾿ ἀπὸ ποῦ; Κ᾿ ἐκείνη μοῦ εἶπε:
«Ρίξε μου, σὲ παρακαλῶ, κανένα ροῦχο νὰ σκεπαστῶ,
κ᾿ ἔπειτα θὰ σοῦ πῶ ὅ,τι εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ μά-
θης». Τότε τῆς ἔριξα τὸ πανωφόρι μου, κι᾿ ἀφοῦ τὸ
φόρεσε, πρῶτα ἔκανε τὸ σταυρό της καὶ τὴν προσευχή
της, γιὰ νὰ μὴ νομίσω πὼς εἶναι κανένα φάντασμα, κ᾿
ὕστερα ἦρθε κοντά μου. Ἐγὼ σὰν εἶδα ἕνα τέτοιο θέα-
μα, ἔφριξα. Γιατὶ ἔβλεπα μὲν πὼς ἤτανε γυναίκα, ἀλλὰ
δὲν ἔμοιαζε μὲ ἄνθρωπο, ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἀπάνω της
σάρκα ὁλότελα, παρὰ μοναχὰ τὸ πετσὶ μὲ τὰ κόκκαλα,
κι᾿ αὐτὸ μαῦρο κι᾿ ἄσκημο. Οἱ τρίχες τῶν μαλλιῶν της
ἤτανε κάτασπρες, καὶ τὸ πρόσωπό της ἀλλαγμένο,
δίχως ὕλη ὁλότελα, σὰν ἴσκιος ἀπὸ ἄνθρωπο. Κι᾿ ἀπὸ
τὸν πολὺ τὸ φόβο μου ἔπεσα χάμω προύμυτος, καὶ τὴν
παρακαλοῦσα νὰ μὲ βλογήση. Καὶ κείνη σήκωσε τὰ
χέρια της καὶ τὰ μάτια της κ᾿ ἔκανε προσευχὴ μυστι-
κά, κ᾿ ὕστερα μοῦ εἶπε: «Ὁ Θεὸς νὰ σὲ ἐλεήση,
ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ποὺ Ἐκεῖνος σὲ ὡδήγησε σὲ μένα
τὴν τιποτένια, γιὰ νὰ σοῦ ἱστορήσω τὴ ζωή μου.
Μάθε λοιπὸν πὼς εἶμαι ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Μυτιλήνης
λεγόμενο Μήθυμνα, καλογραῖα τὴν τάξη, Θεοκτίστη
τὸ ὄνομα. Καὶ τὸν καιρὸ ποὺ ἤμουνα μικρή, τελευτή-
σανε οἱ γονιοί μου. Τότε ἐγὼ ἐπῆγα σ᾿ ἕνα γυναικεῖο
μοναστήρι καὶ κουρεύθηκα μοναχή. Καὶ σὰν ἤμουνα
δεκαοχτὼ χρονῶν, εἶχα πάει τὸ Πάσχα στὸ χωριό μου
γιὰ νὰ δῶ μία ἀδελφὴ ποὺ εἶχα παντρεμένη. Καὶ τὴν
ἴδια νύχτα ἤρθανε οἱ Ἄραβες ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ
σκλαβώσανε ὅλους τους χωριανούς μου, καὶ μαζί τους
κ᾿ ἐμένα. Καὶ βάζοντάς μας στὰ καράβια τους, φύγαμε
ἀπὸ κεῖ καὶ φτάξαμε σὲ τοῦτο τὸ νησί. Σὰν ἀράξαμε, ὁ
ἀρχηγὸς τοὺς ὁ Νίσσυρης πρόσταξε νὰ μᾶς βγάλουνε
Ε Ν ∆ Ο Ν
ἔξω, γιὰ νὰ λογαριάση πόσα ἀξίζαμε. Ἐγὼ τότε ἔκανα
πὼς δίψασα καὶ πὼς πῆγα νὰ πιῶ, κι᾿ ἀφοῦ ξεμάκρυνα
ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐμπῆκα στὸ δάσος καὶ περπάτησα μὲ
τόση βία, ποὺ καταξέσκισα τὰ πόδια μου ἀπὸ τὶς πέτρες
κι᾿ ἀπὸ τὰ ξύλα. Στὸ τέλος, ἔπεσα χάμω σὰν πεθαμένη,
μὴν μπορώντας νὰ σταθῶ ὄρθια ἀπὸ τοὺς πόνους. Τὸ
πρωί, εἶδα τοὺς Σαρακηνοὺς νὰ φεύγουν, κι᾿ ἀπὸ τὴ χα-
ρά μου ξέχασα τοὺς πόνους.
Εἶναι τώρα τριανταπέντε χρόνια καὶ περισσότερο ποὺ
κατοικῶ ἐδῶ, κι᾿ ἡ τροφή μου κατὰ πρῶτο ὁ λόγος
τοῦ Θεοῦ κ᾿ ἡ βοήθεια τῆς Παναγίας Θεοτόκου, καὶ
κατὰ δεύτερο τὰ λουμπινάρια καὶ τὰ χόρτα. Κ᾿
ἐπειδὴ ξεσκισθήκανε τὰ ροῦχα μου καὶ λιώσανε, μὲ
ντύνει καὶ μὲ σκεπάζει ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ποὺ
κυβερνᾶ καὶ κρατᾶ τὰ πάντα».
Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια ἡ ἁγία, εὐχαρίστησε τὸ Θεὸ
καὶ ἡσύχασε λίγο. Ὕστερα, μοῦ εἶπε πάλι: «Ὅσα ἔπαθα
ὡς τὰ σήμερα, σοῦ τὰ διηγήθηκα μὲ βραχυλογία,
ἄνθρωπε. Ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ νὰ μοῦ κάνης τούτη τὴ
χάρη, γιὰ τὸν Κύριο. Ξεύρω πὼς θἄρθης κι᾿ ἄλλη φορὰ
μὲ τοὺς συντρόφους σου γιὰ νὰ κυνηγήσετε. Λοιπόν,
σὰν ξανἄρθετε, πὲς σὲ κανέναν ἱερέα νὰ μοῦ φέρη μία
μερίδα ἀπὸ τὸ δεσποτικὸ Σῶμα γιὰ νὰ κοινωνήσω, καὶ
μὴν πῆς σὲ κανέναν ἄλλον τίποτα γιὰ μένα».
Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια, μοῦ ἔδωσε τὴν εὐχή της, κ᾿
ἐγὼ τῆς ἔδωσα ὑπόσχεση νὰ κάνω ὅσα μου παράγγειλε.
Ὕστερα, τῆς ἔκανα μετάνοια, κ᾿ ἔφυγα.
Σὲ λίγον καιρό, ἤρθαμε πάλι ἐδῶ, ὅπως εἶχε πῆ ἡ ἁγία,
καὶ τῆς ἐφέραμε τὰ ἅγια Μυστήρια. Ἀλλὰ δὲν τὴ βρήκα-
με, ἢ γιατὶ εἶχε πάει σὲ κανένα ἄλλο μέρος τοῦ νησιοῦ, ἢ
γιατὶ κρύφθηκε ἐπειδὴ ἤτανε κι᾿ ἄλλοι μαζί μου, καὶ δὲν
ἤθελε νὰ τὴ δοῦνε. Σὰν φύγανε ὅμως οἱ ἄλλοι συντρό-
φοι μου γιὰ νὰ κυνηγήσουνε, βλέπω τὴν ἁγία μπροστά
μου, φορεμένη τὸ ροῦχο ποὺ τῆς εἶχα δώσει. Σὰν εἶδε τὰ
ἅγια Μυστήρια ποὺ βαστοῦσα, ἔπιασε κ᾿ ἔκλαιγε ἀπὸ τὴ
χαρά της. Καὶ σὰν κοινώνησε, εἶπε: «Νῦν ἀπολύεις τὴν
δούλην Σου, Δέσποτα, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σω-
τήριόν Σου. Τώρα ποὺ ἔλαβα τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν
μου, ἂς πάγω ὅπου προστάξει ἡ παντοδυναμία Σου».
Αὐτὰ εἶπε, κι ἀφοῦ σήκωσε τὰ χέρια της καὶ τὰ κράτησε
ὑψωμένα πολλὴ ὥρα, ἔκανε τὴν προσευχὴ τῆς νοερά. Κ᾿
ἐγὼ ἀφοῦ ἐπῆρα τὴν εὐχή της, ἔφυγα.
Καθίσαμε στὸ νησὶ λίγες μέρες καὶ κάναμε καλὸ κυνήγι.
Καὶ πρὶν νὰ φύγουμε, γύρισα πάλι στὴν ἐκκλησία, γιὰ
νὰ πάρω τὴν εὐλογία τῆς ἁγίας Θεοκτίστης, γιὰ βοήθειά
μου στὸ ταξίδι μας. Ἀλλά, μπαίνοντας μέσα στὴ ρεπια-
σμένη ἐκκλησιά, τὴν εἶδα νὰ κείτεται νεκρή, στὸν τόπο
ποὺ τὴν εἶχα βρῆ πρωτύτερα, μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια,
καὶ τυλιγμένη μὲ τὸ φόρεμα ποὺ τῆς εἶχα δώσει. Τότε
ἔπεσα καταγῆς, κλαίγοντας καὶ καταφιλώντας ἐκεῖνο τ᾿
ἁγιασμένο καὶ παρθενικὸ καὶ ἄσπιλο λείψανο. Ἔπειτα
βγῆκα ἔξω καὶ φώναξα τοὺς συντρόφους μου, κι᾿ ἀφοῦ
ἀνάψαμε κεριὰ καὶ λιβάνια καὶ ψάλλαμε τὴ νεκρώσιμη
ἀκολουθία, τὴ θάψαμε στὸν ἴδιο τόπο ποὺ τὴ βρήκαμε».
 Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής Σελίδα 21

Γερόντισσα Ξένη της Αιγίνης Αναδημοσίευση από αφιέρωμα της εφημερίδος

«Ορθόδοξη Αλήθεια»
Η γερόντισσα Ξένη - κατά κόσμον Χρυσάνθη Στρογγυ-
λού - είδε το φως του ήλιου το 1867 στα Χανιά της δώρα και Θεοπίστη τις Αιγινίτισσες - όλα αυτά τον
Κρήτης, την εποχή που έβραζε η Κρητική επανάσταση έκαναν να αποφασίσει να εγκαταστήσει στην Αίγινα το
για να απαλλαγεί το νησί από τον Τουρκικό ζυγό. Οι ησυχαστήριο.
ευσεβείς γονείς της Νικόλαος και Μαρία φρόντισαν να
Ο Άγιος Νεκτάριος με τις κατάλληλες ενέργειες φρό-
μεγαλώσει η μικρή Χρυσάνθη με τα νάματα της Εκ-
ντισε να εξασφαλίσει την συγκατάθεση του οικείου
κλησίας και να γνωρίσει από μικρή την αλήθεια του
ιεράρχη, του Δήμου Αίγινας και των αστυνομικών αρ-
Χριστού. Στα εννιά της χρόνια η μηνιγγίτιδα της στερεί
χών.
το φως της αλλά ουδόλως επηρεάζει την μειλιχιότητα
και την σεμνότητα του χαρακτήρα της. Έτσι, το φθινόπωρο του 1904, με τις ευχές και τη στή-
ριξη του Αγίου Νεκταρίου, εγκαθίστανται στο μισοε-
Χρόνια αργότερα θα βρεθεί στην Αθήνα. Αρχίζει να
ρειπωμένο μοναστήρι, στην περιοχή Ξάντος, μια συνο-
εκκλησιάζεται στον ναό των Ταξιαρχών στο Πολύγω-
δεία από νέες γυναίκες που επιθυμούσαν να ακολουθή-
νο. Εκεί θα γνωρίσει ευσεβείς πιστούς, όπως η Αικατε-
σουν μοναχικό βίο. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πραγ-
ρίνη Ματθαιοπούλου. Στην οικία Ματθαιοπούλου η
ματικά δύσκολες. Ο Άγιος ενίσχυε την μικρή αυτή συ-
Χρυσάνθη θα γνωρίσει τον Άγιο Νεκτάριο, μετά από
νοδεία με κάθε τρόπο, στέλνοντας χρήματα και τρόφι-
ένα μνημόσυνο. Μπαίνει σε μια ομάδα νεαρών κορι-
μα για την στοιχειώδη συντήρησή τους. Τους έστελνε
τσιών που ολόψυχα ποθούν να αφιερωθούν ολοκληρω-
και επιστολές πατρικές, που φανερώνουν το ενδιαφέ-
τικά στο Θεό. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ο πνευματικός
ρον και την ευαισθησία του, για κάθε πτυχή της νέας
τους πατέρας που τις νουθετεί και τις καθοδηγεί.
ζωής των αδελφών.
Η ίδρυση της Μονής στην Αίγινα
Ηγουμένη Ξένη
Ο Άγιος Νεκτάριος ως διευθυντής στη Ριζάρειο Σχολή
Με την πνευματική διαύγεια που διέκρινε τον Άγιο,
επιτέλεσε μέγιστο ποιμαντικό και εξομολογητικό έργο
όρισε για ηγουμένη την τυφλή Χρυσάνθη που ονομά-
στην Αθήνα. Ήταν ο αληθινός Ιεράρχης που τον είχαν
στηκε Ξένη μοναχή. Οι πιστοί της Αίγινας εκτίμησαν
προστάτη, οδηγό και συμπαραστάτη όσοι δοκιμάζο-
τον χαρακτήρα της, το προφητικό και προορατικό χάρι-
νταν και αγωνίζονταν για την πνευματική τους ανύψω-
σμα της γερόντισσας, αλλά και την βαθιά εμπιστοσύνη
ση. Ανάμεσα στους πιστούς και η Χρυσάνθη με την
και αφοσίωση που της έδειχναν οι υπόλοιπες αδελφές
άτυπη συνοδεία της, με βαθιά πίστη, ευσέβεια, αγάπη
της Μονής.
και φόβο Θεού. Αγωνίζονταν για μια πνευματικότητα
που δεν απέρρεε από πτυχία Πανεπιστημίου και ειδικές Στις αδελφές που αρχικά συνόδευαν την Χρυσάνθη και
σπουδές. Μόνη τους επιθυμία να εγκαταλείψουν τα μετέπειτα ηγουμένη τους, ενσωματώθηκαν και τρείς
εγκόσμια και να αποσυρθούν σε ένα μοναστήρι μόνο ασκήτριες που διέμεναν από πριν στη Μονή και σύντο-
με το Νυμφίο της ψυχής τους. μα η αδελφότητα αυξήθηκε στις δέκα αδελφές. Η η-
γουμένη Ξένη είχε και θαυμάσιο ποιητικό τάλαντο.
Ο ασκητής επίσκοπος τότε Νεκτάριος, αποδέχθηκε το
Έγραφε ύμνους στο Χριστό, στην Παναγία, στους Αγί-
αίτημά τους γιατί ήταν και δική του βαθιά επιθυμία να
ους. Μοναχή η οποία έβλεπε με τα μάτια της ψυχής.
αποσυρθεί στην έρημο και να απολαύσει τα αγαθά της
Αντιλαμβανόταν ποιος ήταν απέναντι της κι ας μην
νηπτικής ζωής. Η επιμονή και η σταθερότητα του αιτή-
είχε τη δυνατότητα να τον διακρίνει. Δεν έβλεπε καθό-
ματος της Χρυσάνθης και των υπολοίπων κοριτσιών
λου. Αλλά τα πάντα «έβλεπε».
έκαναν τον Άγιο να θεωρήσει με έναν τρόπο διορατικό,
ότι ήταν θέλημα Θεού να ιδρύσει γυναικείο μοναστήρι. Όταν έμπαινε στο Ναό έλεγε: «Γιατί παιδιά μου έχουν
σκόνη οι εικόνες;». Μια μέρα είπε σε μια δόκιμη:
Άρχισε λοιπόν να αναζητά μαζί τους κατάλληλο τόπο
«Γιατί φοράς τόσο κοντό φουστανάκι, αφού θα γίνεις
για να μονάσουν. Επισκέφθηκαν το Λαύριο, την Τήνο
μοναχή;».
και την Αίγινα. Στον τελευταίο προορισμό ξεχώρισαν
την παλαιά μονή της Ιεράς Ζωοδόχου Πηγής στην το- Από το 1904 έως το 1908, ο Άγιος Νεκτάριος κατευθύ-
ποθεσία «Ξάντος», που απέχει περίπου έξι χιλιόμετρα νει πνευματικά με επιστολές του την αδελφότητα και
από την πόλη της Αίγινας. θέτει τα θεμέλια του μοναστηριού ως κοινόβιο. Διδά-
σκει για τον μοναχισμό με απλότητα και αναφέρεται
Ο Άγιος επισκέφθηκε τη μονή το καλοκαίρι του 1904.
από τις νηπτικές θεωρίες μέχρι της πρακτικές λεπτομέ-
Η ιερότητα του τόπου - Επισκοπή του Αγίου Διονυσίου
ρειες της ζωής της μοναχής.
- τα κατανυκτικά παρεκκλήσια της περιοχής, η γαλήνη
του τοπίου αλλά και το γεγονός ότι σύμφωνα με την Από τις 136 επιστολές του Αγίου που διασώζονται,
παράδοση ασκήτευσε στη μονή επί Τουρκοκρατίας η περίπου οι 110 απευθύνονται προς την «οσιωτάτην εν
Αγία Αθανασία - πριν αναγκασθεί από τους πειρατές (Συνέχεια στην σελίδα 26)
να καταφύγει στη Θεσσαλονίκη μαζί με τις Αγίες Θεο-
 Σελίδα 22
Μητερικόν
Αποφθέγματα οσίων γυναικών
Αμμάς¹ Ευγενία
«Μας συμφέρει σαν ζητιάνοι να ζούμε, αρκεί μόνο να
είμαστε μαζί με τον Ιησού. Γιατί όποιος είναι μαζί με
τον Ιησού, είναι πλούσιος κι αν ακόμη υλικά είναι
φτωχός.
Αυτός ο οποίος προτιμά τα γήινα από τα πνευματικά,
θα χάσει και τα δύο, ενώ εκείνος που επιθυμεί τα ου-
ράνια, θα βρει οπωσδήποτε και επίγεια
αγαθά»
Αμμάς Θεοδώρα
Ρώτησε η αμμάς Θεοδώρα τον πάπα Θεόφιλο
(Πατριάρχη Αλεξανδρείας) για το ρητό του Αποστό-
λου Παύλου, τί σημαίνει «Τον καιρόν εξαγοραζόμε-
νοι». Κι εκείνος, της απαντά: «Οι λέξεις που χρησιμο-
ποιεί, δείχνουν το κέρδος. Ας πούμε, σου παρουσιάζε-
ται περίπτωση να σε βρίσουν· αγόρασε τότε την ευκαι-
ρία της βρισιάς με ταπεινοφροσύνη και μακροθυμία και
πάρε το κέρδος με το μέρος σου. Σου δίνεται ευκαιρία
για ατιμία, αγόρασε την ευκαιρία με την ανεξικακία και
έχεις κέρδος. Και όλα τα αντίθετα, αν θέλουμε, γίνονται
για μας κέρδη».
***
«Αγωνισθείτε να μπείτε από τη στενή πύλη. Γιατί
όπως τα δέντρα, αν δεν χτυπηθούν από καταιγίδες και
δεν ποτιστούν με άφθονες βροχές, δεν μπορούν να
φέρουν καρπό, το ίδιο συμβαίνει και με μας. Η ζωή
αυτή είναι περίοδος καταιγίδων. Εάν δεν περάσουμε
μέσα από πολλές θλίψεις και πειρασμούς, δεν θα αξι-
ωθούμε να γίνουμε κληρονόμοι της Βασιλείας των
Ουρανών».
***
«Αυτός που κάνει το έργο του διδασκάλου, οφείλει να
είναι ξένος ως προς τη φιλαρχία και ως προς την κε-
νοδοξία και μακριά από την υπερηφάνεια· να μην ε-
μπαίζεται από την κολακεία ή να τυφλώνεται από τα
δώρα, να μην νικιέται από τη γαστριμαργία, να μην
είναι δούλος στην οργή, αλλά οφείλει να είναι μακρό-
θυμος, επιεικής, όσο μπορεί πιο ταπεινός, αποδεκτός
από τους άλλους, υπομονητικός, προνοητικός και
στοργικός».
***
«Καλό πράγμα είναι η ζωή της ησυχίας· ο συνετός
άνθρωπος ησυχάζει, αληθινά· είναι σπουδαίο να ζει
τον ησύχιο βίο η μοναχή ή ο μοναχός και προπάντων
οι νέοι. Να ξέρεις όμως ότι, αν κάποιος έχει την πρό-
¹Αμμά (ς): Αραμαϊκή λέξη, με την οποία προσφω-
νούνταν σεβαστικά οι γερόντισσες μοναχές και ηγου-
μένες μονών (αντίστοιχη του αρσενικού αββάς).
Ε Ν ∆ Ο Ν
Από το βιβλίο «Το Μέγα Γεροντικόν»
Έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου
«Το Γενέσιον της Θεοτόκου»
θεση να ζήσει τη ζωή της ησυχίας, έρχεται αμέσως ο
πονηρός και βαρύνει την ψυχή με ακηδία, με αδιαφορί-
α, με λογισμούς· βαρύνει και το σώμα με αρρώστιες, με
ατονία, με λύσιμο των γονάτων και όλων των μελών·
γενικά παραλύει τη δύναμη της ψυχής και του σώματος,
οπότε λέει κανείς “είμαι άρρωστος και δεν μπορώ να
κάνω την ακολουθία μου”. Όμως αν είμαστε νηφάλιοι,
όλα αυτά διαλύονται.
Ήταν ένας μοναχός που μόλις άρχιζε να κάνει την ακο-
λουθία του, τον έπιανε ρίγος και πυρετός, πονούσε το
κεφάλι του και τότε έλεγε στον εαυτό του: “Να, είμαι
άρρωστος και κάποια ώρα μπορεί να πεθάνω, λοιπόν ας
σηκωθώ πριν πεθάνω και ας κάνω την ακολουθία μου”.
Με αυτόν τον λογισμό πίεζε τον εαυτό του και έκαμνε
την ακολουθία του και μόλις σταματούσε η προσευχή,
σταματούσε και ο πυρετός, και πάλι την ώρα της ακο-
λουθίας ερχόταν ο πυρετός· και ξανά μ’ αυτόν τον λογι-
σμό αντιστεκόταν ο αδελφός και έκαμνε την ακολουθία
του και τελικά νίκησε τον αρνητικό λογισμό».
***
Είπε η αμμάς Θεοδώρα ότι κάποτε ένας ευλαβής δεχό-
ταν βρισιές από κάποιον και του λέει: «Μπορούσα κι
εγώ με τον ίδιο τρόπο να σου μιλήσω, αλλά η εντολή του
Θεού μου κλείνει το στόμα».
***
Ρωτήθηκε από κάποιον η αμμάς Θεοδώρα σχετικά με τα
ακούσματα που φθάνουν στ’ αυτιά μας: «Πώς είναι δυ-
νατόν -είπε- όταν γενικά τ’ αυτιά μας δέχονται λόγια κο-
σμικών ανθρώπων ή οποιαδήποτε άλλα άσχετα, να πα-
ραμένουν προσανατολισμένα στον Θεό μόνο;» Και η
αμμάς του λέει: «Όπως ακριβώς αν κάθεσαι σε τραπέζι
όπου υπάρχουν πολλά φαγητά και τρως βέβαια, αλλά
όχι με ευχαρίστηση, το ίδιο και όταν κοσμικά λόγια
φθάνουν στ’ αυτιά σου, την καρδιά σου να έχεις στραμ-
μένη στον Θεό και μ’ αυτή τη διάθεση δεν θ’ ακούς με
ευχαρίστηση και δεν παθαίνεις καμιά ζημιά».
***
Είπε η αμμάς Θεοδώρα: «Ήταν κάποιος μοναχός ο ο-
ποίος, επειδή είχε πολλούς πειρασμούς, είπε: Θα φύγω
από δω. Και μόλις έβαλε τα πέδιλά του, βλέπει και κά-
ποιον άλλον άνθρωπο να φοράει τα δικά του πέδιλα και
να του λέει: Εξαιτίας μου δεν φεύγεις; Να, που εγώ θα
πηγαίνω μπροστά από σένα, όπου κι αν πας».
***
Έλεγε η αμμάς Θεοδώρα ότι ούτε η άσκηση σώζει ούτε
η αγρυπνία ούτε οποιοσδήποτε κόπος, παρά μόνο η τα-
πεινοφροσύνη. Ήταν ένας αναχωρητής που έτρεπε σε
φυγή τους δαίμονες και τους εξέταζε με ερωτήματα:
«Με τι βγαίνετε από τον άνθρωπο; Με νηστεία;» Και
έλεγαν: «Εμείς ούτε τρώμε ούτε πίνουμε».
«Με αγρυπνία;» Και απαντούσαν: «Εμείς δεν κοιμόμα-
 Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής
στε». «Με την ερημική ζωή;» Και έλεγαν: «Εμείς στις
ερήμους ζούμε». «Με τι λοιπόν φεύγετε;» Και είπαν:
«Τίποτε δεν μας νικάει παρά μόνο η ταπεινοφροσύνη».
Βλέπεις ότι η ταπεινοφροσύνη είναι ο νικητής των δαι-
μόνων;
***
Έλεγε η αμμάς Θεοδώρα ότι ένας χριστιανός καθώς
συζητούσε με έναν Μανιχαίο, του είπε: «Δώσε στο σώ-
μα τον νόμο του Θεού και θα γνωρίσεις το σώμα δια
μέσου του ίδιου του Δημιουργού του».
***
Ένας Γέροντας ρώτησε την αμμά Θεοδώρα: «Στην α-
νάσταση των νεκρών πως θα αναστηθούμε;» Εκείνη
απάντησε: «Έχουμε ως εγγύηση τον Χριστό, που πέθα-
νε για μας και αναστήθηκε, τον Θεό μας».
Αμμάς Σάρρα
Πήγαν κάποτε στην αμμά Σάρρα μοναχοί από τη Σκή-
τη. Αυτή τους παρέθεσε πανέρι με φαγώσιμα· αλλά
εκείνοι άφησαν τα καλά και έφαγαν τα χαλασμένα.
Τότε η αμμας τους είπε: «Πράγματι είστε μοναχοί της
Σκήτης».
***
Διηγούνταν για την αμμά Σάρρα ότι υπέμεινε δεκατρία
χρόνια σφοδρό πόλεμο από τον δαίμονα της πορνείας
και ποτέ δεν προσευχήθηκε για να απομακρυνθεί ο πό-
λεμος, αλλά μόνο έλεγε: «Θεέ μου, δός μου δύναμη».
***
Είπαν επίσης για την ίδια ότι κάποια φορά το πονηρό
πνεύμα της πορνείας της επετέθη σφοδρότερα θυμίζο-
ντάς της τα μάταια πράγματα του κόσμου αυτού.
Αλλά αυτή ανυποχώρητη χάρις στο φόβο του Θεού και
την άσκησή της, ευθύς ανέβηκε στο δωμάτιό της να
προσευχηθεί. Της παρουσιάζεται τότε το πνεύμα της
πορνείας σωματικά και της λέει: «Εσύ με νίκησες, Σάρ-
ρα». Κι εκείνη απαντά: «Δεν σε νίκησα εγώ, αλλά ο Δε-
σπότης μου Χριστός».
***
Έλεγαν για την αμμά Σάρρα ότι έμενε επί εξήντα χρό-
νια σε κελί πάνω από ένα ποτάμι και δεν έσκυψε ποτέ
να το δει.
***
Η αμμάς Σάρρα έστειλε το εξής μήνυμα στον αββά
Παφνούτιο: «Έκανες έργο Θεού που άφησες τον αδελ-
φό σου να εξευτελισθεί;» Και ο αββάς Παφνούτιος εί-
πε: «Επειδή πιστεύω ότι κάνω έργο Θεού, δεν μερολη-
πτώ χάριν κανενός».
***
Δύο Γέροντες μεγάλοι αναχωρητές από τα μέρη του
Πηλουσίου ξεκίνησαν να πάνε στην αμμά Σάρρα. Κα-
θώς όμως πήγαιναν, είπαν μεταξύ τους: «Να ταπεινώ-
σουμε το γραΐδιο αυτό».
Όταν έφθασαν, της λένε: «Κοίταξε μην κάνεις υπερήφα-
νο λογισμό και πεις: Να σε μένα έρχονται οι αναχωρη-
τές, αν και είμαι γυναίκα». Και τους απαντά η αμμάς
Σελίδα 23
Σάρρα: «Στη φύση είμαι γυναίκα, όχι όμως και στον
λογισμό».
***
Είπε η αμμας Σάρρα: Εάν ζητήσω από τον Θεό, όλοι
οι άνθρωποι να είναι αναπαυμένοι μαζί μου, θα βρεθώ
στην θύρα να βάζω μετάνοια στον καθένα. Προτιμώ
να προσεύχομαι να είναι η καρδιά μου καθαρή με
όλους.
***
Είπε επίσης στους αδελφούς: Εγώ έχω ανδρικό φρόνη-
μα, ενώ εσείς γυναικείο.
***
«Καλό είναι να κάνει κανείς ελεημοσύνη έστω και για
τα μάτια των ανθρώπων. Γιατί και από ανθρωπαρέ-
σκεια αν γίνεται, φθάνει κατόπιν να γίνεται για ν’ αρέ-
σει στον Θεό».
Αμμάς Συγκλητική
«Πολλοί αν και μένουν στο όρος, κάνουν αυτά που
κάνουν και οι άνθρωποι των πόλεων και γι’ αυτό χά-
νονται. Γιατί είναι δυνατόν κάποιος να ζει μαζί με
πολλούς, αλλά να μονάζει ως προς την εσωτερική διά-
θεση· και άλλος να μένει μόνος, αλλά με τη σκέψη να
ζει με πολλούς».
***
«Αυτούς που πρωτοέρχονται στον Θεό τους περιμένει
αγώνας και κόπος πολύς· ύστερα όμως ακολουθεί
χαρά ανείπωτη.
Όπως ακριβώς αυτοί που θέλουν ν’ ανάψουν φωτιά,
στην αρχή καπνίζονται και τα μάτια τους δακρύζουν
και κατόπιν πετυχαίνουν αυτό που θέλουν.
Και μάλιστα η Γραφή λέει, «ο Θεός μας είναι
φωτιά που κατακαίει». Έτσι πρέπει κι εμείς τη θεϊκή
φωτιά να την ανάψουμε μέσα μας με δάκρυα και κό-
πο».
***
«Εμείς που αναλάβαμε αυτήν την αποστολή (της μο-
ναχικής καθιερώσεως), πρέπει να κατέχουμε την άκρα
σωφροσύνη. Βέβαια και στους κοσμικούς φαίνεται να
υπάρχει σωφροσύνη αλλά συνυπάρχει μ’ αυτήν και η
αφροσύνη, γιατί μ’ όλες τις άλλες αισθήσεις αμαρτά-
νουν. Και μάλιστα βλέπουν άπρεπα και γελούν
άτακτα».
***
«Όπως τα θανατηφόρα θηρία τα διώχνει το πιο ισχυρό
φαρμάκι, έτσι και τους αμαρτωλούς λογισμούς τους
απομακρύνει η προσευχή που συνοδεύεται με τη νη-
στεία».
***
«Μη σε εξαπατήσει η καλοπέραση των πλουσίων κατά
κόσμον, σαν να έχει κάτι το χρήσιμο. Εκείνοι για πρό-
σκαιρη ευχαρίστηση έχουν σε εκτίμηση τη μαγειρική
τέχνη. Και εσύ νηστεύοντας με το λιτό σου φαγητό να
(Συνέχεια στην επόμενη σελίδα)
 Σελίδα 24
(Συνέχεια από τη προηγούμενη σελίδα )
υπερακοντίζεις τη δική τους αφθονία στις τροφές.
Γιατί η Αγία Γραφή λέει: Ψυχή που ζει μεσ’ στην αφ-
θονία, περιφρονεί την κηρήθρα. Μη χορτάσεις ψωμί
και δεν θα επιθυμήσεις κρασί».
***
Ρώτησαν τη μακαρία Συγκλητική εάν η ακτημοσύνη
είναι τέλειο αγαθό. Και απάντησε: «Πολύ - πολύ τέ-
λειο γι’ αυτούς που μπορούν. Αυτοί που ασκούν την
ακτημοσύνη, θλίβονται βέβαια ως προς τον φυσικό
άνθρωπο, αλλά έχουν ανάπαυση ψυχική.
Όπως ακριβώς τα ανθεκτικά ρούχα πατώντας τα και
με δύναμη στρέφοντάς τα πλένονται και λευκαίνονται,
έτσι και η δυνατή ψυχή με τη θεληματική πτωχεία όλο
και περισσότερο ισχυροποιείται».
***
«Εάν βρίσκεσαι σε κάποιο κοινόβιο, μην τ’ αφήσεις
να πας σ’ άλλον τόπο· σίγουρα θα βλαφτείς πολύ.
Γιατί όπως το πτηνό που σηκώνεται από τα αυγά του,
τα κάνει κλούβια και άγονα, το ίδιο και ο μοναχός ή η
μοναχή που γυρνάει από τόπο σε τόπο, ψυχραίνεται
και νεκρώνει η πίστη του».
***
«Πολλές είναι οι ενέδρες που στήνει ο διάβολος. Με
τη φτώχια δεν μπόρεσε να κλονίσει την ψυχή; Παρου-
σιάζει τα πλούτη για να την δελεάσει. Με την κατα-
φρόνια και τους εμπαιγμούς δεν έφερε αποτέλεσμα;
Προβάλλει τον έπαινο και τη δόξα. Με την υγεία νι-
κήθηκε; Αρρωσταίνει το σώμα. Μη μπορώντας λοι-
πόν να εξαπατήσει με τα ευχάριστα μέσα, επιχειρεί να
εκτροχιάσει την ψυχή με τις αθέλητες δυσκολίες. Κα-
τόπιν θείας παραχωρήσεως φέρνει στον άνθρωπο βα-
ρύτατες αρρώστειες με σκοπό να μικροψυχήσει μέσα
σ’ αυτές τις δοκιμασίες και να θολώσει η αγάπη του
για τον Θεό. Ακόμη και με υψηλό πυρετό καταβασα-
νίζει το σώμα και με ακατάσχετη δίψα το ταλαιπωρεί.
Αν λοιπόν τα υφίστασαι αυτά επειδή είσαι αμαρτω-
λός, να ‘χεις υπόψιν σου πάντα την μελλοντική κόλα-
ση και το αιώνιο πυρ και τις τιμωρίες της κρίσεως και
δεν θα ολιγωρήσεις για τα παρόντα. Να χαίρεσαι μά-
λιστα, που σε επισκέφθηκε ο Θεός· και να έχεις στα
χείλη σου πάντοτε το ευλογημένο ρητό: Με διαπαιδα-
γώγησε ο Κύριος με διάφορες δοκιμασίες αλλά δεν με
παρέδωσε στον θάνατο. Ήσουν σιδερένιος αλλά με
την φωτιά διώχνεις την σκουριά.
Αν αντίθετα, αρρωστήσεις, ενώ είσαι δίκαιος, προχω-
ρείς από τα μεγάλα στα μεγαλύτερα. Είσαι χρυσός;
Περνώντας όμως μέσα από τη φωτιά, θα γίνεις πιο
δόκιμος. Σου δόθηκε υπηρέτης του Σατανά να σου
ταλαιπωρεί τη σάρκα; Να αγάλλεσαι. Δες με ποιόν
εξομοιώθηκες· έγινες άξιος της μερίδος του Παύλου.
Δοκιμάζεσαι με πυρετό και ταλαιπωρείσαι με το ρί-
γος; Η αγία Γραφή λέει; Περάσαμε μέσα από φωτιά
και νερό, αλλά μας έβγαλες σε αναψυχή. Σε βρήκε το
πρώτο; Περίμενε το δεύτερο.
Ε Ν ∆ Ο Ν
Επιδιώκοντας την αρετή κραύγαζε τα ρήματα του αγίου
Δαβίδ που λέει: Φτωχός και πονεμένος είμαι εγώ. Και μ’
αυτό το ζευγάρι των θλίψεων θα γίνει τέλειος. Γιατί το
διαβεβαιώνει: Μέσα στη θλίψη, έδωσες άνεση στην καρ-
διά μου. Μ’ αυτά τα γυμνάσματα συμφέρει να ασκούμε
τις ψυχές μας, γιατί βλέπουμε να στέκει ο εχθρός απένα-
ντί μας».
***
«Εάν μας ενοχλεί αρρώστια, ας μη λυπόμαστε, επειδή
εξαιτίας της αρρώστιας και της σωματικής κατάπτωσης
δεν αντέχουμε να σταθούμε ορθοί για προσευχή ή να
ψάλλουμε με υψωμένη φωνή. Όλα αυτά τα κάμναμε για
την νέκρωση των επιθυμιών. Άλλωστε η νηστεία και η
χαμαικοιτία έχουν καθιερωθεί εξαιτίας των ηδονών. Αν
λοιπόν η αρρώστια τις έχει καταστείλει, περιττεύει η
συζήτηση. Και τι λέω περιττεύει; Τα καταστροφικά συ-
μπτώματα των ηδονών νεκρώνονται με την αρρώστια
σαν μ’ ένα ανώτερο και δραστικότερο φάρμακο. Και να
η μεγάλη άσκηση: να υπομένουμε καρτερικά τις αρρώ-
στιες και να αναπέμπουμε ύμνους ευχαριστίας στον Πα-
νάγαθο.
Χάνουμε την όραση; Μην το φέρουμε βαριά. Γιατί χά-
σαμε τα όργανα της απληστίας, ενώ με τα εσωτερικά
μάτια βλέπουμε σαν σε καθρέφτη τη δόξα του Κυρίου.
Χάσαμε την ακοή μας; Ας είμαστε ευγνώμονες που χά-
σαμε ολοκληρωτικά τα μάταια ακούσματα. Πάθανε τα
χέρια μας; Έχουμε όμως τα εσωτερικά χέρια που είναι
έτοιμα για τον πόλεμο εναντίον του εχθρού. Εξουσιάζει
η αρρώστια όλο το σώμα; Στον μέσα άνθρωπο όμως η
υγεία αυξάνει όλο και περισσότερο».
***
«Σ’ αυτόν τον κόσμο όταν πέφτουμε σε κάποιο παρά-
πτωμα, μας ρίχνουν στη φυλακή έστω κι αν δεν το θέ-
λουμε. Και εμείς ας φυλακίσουμε τον εαυτό μας για τις
αμαρτίες μας, ώστε η εκούσια προαίρεσή μας να μα-
ταιώσει τη μελλοντική κόλαση»
***
«Όταν νηστεύεις, μη χρησιμοποιείς την αρρώστια σαν
πρόφαση· γιατί κι αυτούς που δεν νηστεύουν οι ίδιες
αρρώστιες πολλές φορές τους βρίσκουν.
Άρχισες ένα καλό έργο; Μην το σταματάς, επειδή ο ε-
χθρός σου φέρνει εμπόδια. Αυτός θα παραιτηθεί βλέπο-
ντας την υπομονή σου. Είναι γνωστό ότι αυτοί που ξεκι-
νούν να ταξιδέψουν στη θάλασσα, καταρχήν επωφελού-
νται τον ευνοϊκό άνεμο ξεδιπλώνοντας τα πανιά, ξαφνι-
κά όμως τους βρίσκει αντίθετος άνεμος. Αλλά οι ναύτες
δεν ξαρματώνουν το καράβι, επειδή τους βρήκε ο ξαφνι-
κός άνεμος· περιμένουν λίγο ή ακόμη και παλεύοντας
με τη θύελλα συνεχίζουν το ταξίδι τους. Έτσι κι εμείς·
όταν μας βρει αντίθετος άνεμος, τον σταυρό θα τεντώ-
σουμε για κατάρτι και άφοβα θα κάνουμε το ταξίδι
μας».
***
«Όπως ακριβώς ο θησαυρός όταν βγει στο φανερό λιγο-
 Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής
στεύει και τελικά εξαφανίζεται, κατά τον ίδιο τρόπο
και η αρετή, όταν γίνεται γνωστή και κοινοποιείται,
χάνεται. Και όπως το κερί λιώνει, όταν πλησιάσει τη
φωτιά, το ίδιο και η ψυχή διασκορπίζεται από τους ε-
παίνους και χαλαρώνει».
***
«Όπως δεν είναι δυνατόν συγχρόνως να έχουμε και το
φυτό και τον σπόρο, έτσι είναι αδύνατο να παράγουμε
ουράνιο καρπό, όταν μας περιβάλλει η κοσμική δόξα».
***
«Αυτοί που μαζεύουν τον υλικό πλούτο με κόπους και
κινδύνους στη θάλασσα, όταν έχουν κερδίσει πολλά,
επιθυμούν τα πιο πολλά. Μάλιστα αυτά που τα ‘χουν
στα χέρια τα θεωρούν σαν ένα τίποτε και επεκτείνο-
νται σ’ εκείνα που δεν τα έχουν. Και εμείς αν και δεν
έχουμε τίποτε και από τα απαραίτητα που πρέπει να
χαρακτηρίζουν τον μοναχό, τίποτε δεν επιθυμούμε να
αποκτήσουμε για τον φόβο του Θεού».
***
«Υπάρχει λύπη που ωφελεί και λύπη που προκαλεί
φθορά. Η χρήσιμη λύπη είναι για τα προσωπικά μας
αμαρτήματα και για τις αδυναμίες του πλησίον. Συντε-
λεί επίσης η λύπη αυτή στο να μην αστοχήσει ο μονα-
χός στην καλή του πρόθεση και στο να προσεγγίσει την
τέλεια αγαθότητα.
Είναι και η θλίψη που προέρχεται από το εχθρό, παρά-
λογη πέρα ως πέρα, την οποία μάλιστα κάποιοι την
ονόμασαν ακηδία. Αυτό λοιπόν το πνεύμα της ακηδίας
πρέπει να το απομακρύνουμε με προσευχή προπάντων
και ψαλμωδία».
***
«Είναι επικίνδυνο να διδάσκει κανείς, εάν δεν έχει
φθάσει στα κατάλληλα μέτρα δια του πρακτικού βίου.
Γιατί όπως ακριβώς, αν κάποιος έχει ετοιμόρροπο σπίτι
και δεχθεί φιλοξενούμενους, θα τους κάνει κακό με το
ενδεχόμενο γκρέμισμα του σπιτιού, το ίδιο και όσοι
προηγουμένως δεν οικοδομούν τον εαυτό τους, προξε-
νούν απώλεια και σ’ αυτούς που έρχονται κοντά τους·
γιατί με τον λόγο τους προσκαλούν σε σωτηρία, αλλά
με το κακό παράδειγμα της ζωής τους βλάπτουν πολύ
τους αγωνιστές».
***
«Καλό είναι να μην οργίζεται κανείς. Αν όμως συμβεί
να οργισθείς, ούτε μιας μέρας διάστημα δεν σου παρα-
χωρεί για το πόθος αυτός που είπε: Η δύση του ηλίου να
μη σας βρει ακόμη οργισμένους. Και εσύ λοιπόν περιμέ-
νεις, ώσπου να δύσει όλη σου η ζωή; Γιατί μισείς αυ-
τόν που σε λύπησε, άνθρωπε; Δεν είναι αυτός που σε
έβλαψε αλλά ο διάβολος. Μίσησε την αρρώστια και όχι
τον άρρωστο».
***
«Υπάρχει και άσκηση σκληρή, που υπαγορεύεται από
τον εχθρό· και μάλιστα οι δικοί του μαθητές το κάνουν
αυτό. Πως λοιπόν να διακρίνουμε τη θεία και βασιλική
άσκηση από την τυραννική και δαιμονική; Αυτό φαίνε-
Σελίδα 25
ται από τη συμμετρία. Όλη σου η ζωή ας είναι ένας κα-
νόνας νηστείας. Μη νηστεύσεις τέσσερες ή πέντε μέρες
και την επόμενη καταλύσεις με αφθονία τροφών. Σε
κάθε περίπτωση η αμετρία είναι καταστρεπτική.
Όσο είσαι νέος και υγιής, νήστεψε· γιατί θα ‘ρθουν τα
γηρατειά μαζί με την αδυναμία. Όσο λοιπόν ακόμη έχεις
δυνάμεις, θησαύρισε εφόδια, για να βρεις ανάπαυση,
όταν δεν θα μπορείς».
***
«Όσο προοδεύουν οι αγωνιστές, τόσο και με ισχυρότερο
αντίπαλο έρχονται αντιμέτωποι».
***
«Είναι γραμμένο: Να έχετε τη σύνεση που έχουν τα φίδια
και την ακεραιότητα που έχουν τα περιστέρια. Το να
έχετε τη σύνεση των φιδιών, έχει ειπωθεί με την έννοια
να μη μας διαφεύγουν οι επιθέσεις και τα τεχνάσματα
του διαβόλου· γιατί το όμοιο από το όμοιό του γίνεται
αμέσως αντιληπτό. Και η ακεραιότητα της περιστεράς
δηλώνει την καθαρότητα των ενεργειών μας».
***
«Να είμαστε άγρυπνοι στην ψυχή. γιατί από τις αισθή-
σεις μας, όσο κι αν δεν το θέλουμε, οι κλέφτες εισέρχο-
νται. Πως μπορεί π.χ. ένα σπίτι, όταν έξω αρχίζει να
καπνίζει, να μη μαυρίσει από τον καπνό, εφόσον τα πα-
ράθυρά του είναι ανοικτά;»
***
«Πρέπει πάντοτε να είμαστε οπλισμένοι εναντίον των
δαιμόνων· γιατί και απ’ έξω έρχονται , αλλά και από
μέσα μας ξεκινούν. Και η ψυχή, όπως ακριβώς το καρά-
βι, άλλοτε βουλιάζει από τις τρικυμίες, που ξεσηκώνει
έξω η θάλασσα, και άλλοτε από τα νερά που μαζεύονται
στο αμπάρι βυθίζεται και χάνεται.
Έτσι λοιπόν κι εμείς άλλοτε καταστρεφόμαστε από τις
αμαρτίες που εξωτερικά πραγματοποιούνται, και άλλοτε
χανόμαστε με τους λογισμούς που ξεκινούν από μέσα.
Πρέπει λοιπόν να προσέχουμε και τις προκλήσεις των
ανθρώπων απ’ έξω, αλλά και τους λογισμούς, που ανα-
βλύζουν από μέσα, να τους πετούμε έξω».
***
«Τέκνα μου, όλοι γνωρίζουμε τον τρόπο να σωθούμε,
αλλά εξαιτίας της αμελείας μας μένουμε πίσω στη σω-
τηρία».
***
«Εδώ στη γη δεν μπορούμε να ζούμε αμέριμνοι. Γιατί η
Γραφή λέει: Όποιος νομίζει ότι στέκεται καλά στα πόδια
του ας προσέχει μην πέσει. Δεν μας είναι φανερό τι θα
συναντήσουμε στο πέλαγος της ζωής· διότι θάλασσα
χαρακτηρίσθηκε από τον ιεροψάλτη Δαβίδ η ζωή μας.
Αλλά στη θάλασσα άλλα μέρη είναι γεμάτα υφάλους,
άλλα τρικυμισμένα και κάποια μέρη είναι και γαλήνια.
Εμείς βέβαια πιστεύουμε ότι πλέουμε στα γαλήνια μέρη
της θάλασσας, ενώ οι κοσμικοί στα ταραγμένα. Εμείς
επίσης πλέουμε με οδηγό τον Ήλιο της δικαιοσύνης.
Ενδέχεται όμως πολλές φορές ο κοσμικός, που συναντά
φουρτούνα και σκοτάδι, μένοντας άγρυπνος να σώσει
(Συνέχεια στην επόμενη σελίδα)
 Σελίδα 26
(Συνέχεια από την προηγούμενη σελίδα)
το σκάφος του. Ενώ εμείς αν και πλέουμε σε γαλήνια
θάλασσα, ενδέχεται να βουλιάξουμε ένεκα της αμε-
λείας μας, αφήνοντας το τιμόνι του θελήματος του
Θεού».
***
Είπε η αμμάς Συγκλητική: «Εφόσον είμαστε σε κοινό-
βιο, το προβάδισμα το δίνουμε στην υπακοή μάλλον
και όχι στην άσκηση. Γιατί αυτή κατευθύνει στην υπε-
ρηφάνεια, ενώ η υπακοή στην ταπεινοφροσύνη».
***
«Πρέπει με διάκριση να διευθετούμε τα πράγματα της
ψυχής. Έτσι μένοντας σε κοινόβιο μην επιδιώκουμε
ότι αρέσει σε μας, ούτε να υπηρετούμε τη δική μας
γνώμη, αλλά να πειθαρχούμε στον πνευματικό πατέρα
που του εμπιστευθήκαμε. Παραδώσαμε τον εαυτό μας
σε εξορία, δηλαδή αποξενωθήκαμε από τις κοσμικές
φροντίδες. Απ’ ότι αποξενωθήκαμε, μην αναζητούμε
τα ίδια. Εκεί είχαμε δόξα, εδώ ατιμία· εκεί αφθονία
τροφών, εδώ και του ψωμιού ακόμη τη στέρηση».
***
«Όπως ακριβώς είναι αδύνατο να κατασκευασθεί ένα
πλοίο χωρίς καρφιά, έτσι είναι αδύνατο να σωθεί κα-
νείς χωρίς ταπεινοφροσύνη».
***
«Σ’ αυτή τη γη βρισκόμαστε σαν μέσα σε δεύτερη
μητρική κοιλιά. Όπως δηλαδή μέσα στη μήτρα της
μάνας μας δεν ζούσαμε όπως ζούμε τώρα ούτε απο-
λαμβάναμε τις στερεές τροφές που τρώμε τώρα ούτε
και μπορούσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε τώρα – κι
αυτό γιατί ήμασταν μακριά από το φως του ήλιου κι
από κάθε άλλο φως – και γενικά, όπως τότε στερού-
μασταν πολλές επίγειες απολαύσεις, έτσι και στον
κόσμο τούτο στερούμαστε ορισμένα μεγάλα και θαυ-
μαστά αγαθά της βασιλείας των ουρανών.
Αφού λοιπόν γνωρίσαμε καλά τα επίγεια, ας επιζητή-
σουμε τα ουράνια. Τις εδώ τροφές τις δοκιμάσαμε, ας
επιθυμήσουμε τις θεϊκές. Το επίγειο φως το απολαύ-
σαμε, ας ποθήσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης. Ας
θελήσουμε ν’ αντικρύσουμε την άνω Ιερουσαλήμ,
σαν πατρίδα και μητέρα μας. Τον υπόλοιπο χρόνο της
ζωής μας ας τον ζήσουμε με την προσδοκία του ουρα-
νού, για ν’ απολαύσουμε και τα αιώνια αγαθά.
Όπως λοιπόν, τα έμβρυα από ατελέστερη τροφή και
μορφή ζωής περνούν ύστερα – αφού αναπτυχθούν
μέσα στην μήτρα – σε τελειότερη μορφή ζωής και
διατροφή, έτσι και οι δίκαιοι, αφού αναπτυχθούν
πνευματικά με τον τρόπο της ζωής τους μέσα στον
κόσμο, προχωρώντας κατά την Γραφή «εκ δυνάμεως
εις δύναμιν» (Ψαλ. 83 : 8) πηγαίνουν έπειτα στην ου-
ράνια πολιτεία. Οι αμαρτωλοί, αντίθετα, όπως ακρι-
βώς τα έμβρυα που πέθαναν στη μητρική κοιλιά, από
το ένα σκοτάδι παραδίνονται στο άλλο, επειδή και στη
γη που βρίσκονται ζουν σαν μέσα σε σκοτάδι, προ-
σκολλημένοι καθώς είναι στα γήινα. Αλλά και όταν
Ε Ν ∆ Ο Ν
(Συνέχεια από τη σελίδα 21)
Κυρίω αγαπητήν οσίαν Ξένην».
Η γερόντισσα παρά την ασθενική κράση της, διαρκώς
προσεύχονταν και νήστευε, σε τέτοιο βαθμό που ανά-
γκαζε τον Άγιο Νεκτάριο να της θυμίζει ότι οφείλει να
μην εκθέτει την υγεία της σε κίνδυνο. Από την ίδια α-
νησυχία ορμώμενος της έγραφε να λιγοστέψει τα
«κομποσχοίνια». Η γερόντισσα πειθαρχούσε στις νου-
θεσίες του γιατί ήταν άνθρωπος της υπακοής.
Η ηγουμένη Ξένη είχε φόβο Θεού και ποτέ δεν μετα-
λάμβανε των Αχράντων Μυστηρίων, αν πρώτα δεν
έπαιρνε την ευλογία του Αγίου. Με την βαθιά ταπείνω-
ση που την διέκρινε απέφευγε να φορά καινούρια ράσα.
Γι’ αυτό και όταν της έδιναν καινούργιο, το έκοβε σε
ορισμένα σημεία και στη θέση τους τοποθετούσε μπα-
λώματα για να φαίνεται παλιό.
Ο Άγιος Νεκτάριος βασιζόμενος στη σοφία και στη
σύνεση της, την παρότρυνε στις επιστολές του να γνω-
ρίσει στις αδελφές «ότι οφείλουσιν άπασαι να εξαγορεύ-
ονται τους λογισμούς των σε αυτήν» ενώ της διευκρίνιζε:
«επιθυμώ ουδεμία των αδελφών πλην σου να διατάσση».
Η γερόντισσα Ξένη αγωνιζόταν να δουλεύει για τον
Θεό και να έχει το νου της στο Θεό. Αυτό προσπα-
θούσε να εμφυσήσει και στις αδελφές της Μονής
συνιστώντας καθημερινά σε όλες προσευχή και προ-
σοχή. Μάλιστα, για να μην το ξεχνούν, τις παρακι-
νούσε κάθε μέρα να γράφουν τις δύο τόσο σημαντι-
κές εντολές στην παλάμη τους: προσοχή και προσευ-
χή.
Ο Άγιος Νεκτάριος εκτιμούσε βαθύτατα την κρίση της
ηγουμένης, γι αυτό της ανέθεσε εν λευκώ το πρόγραμ-
μα της Μονής. Ακόμη και το κελλί του, το έκτισε τελι-
κά εκεί που η γερόντισσα είχε την άποψη ότι έπρεπε να
κτισθεί.
Σε επιστολή του προς την γερόντισσα τον Δεκέμβριο
του 1907, της γράφει: «Ο νους μου και ο πόθος μου ει-
σίν αλλαχού, εις τον Πρόδρομον της Σκοπέλου, αλλά μια
φωνή ενδόμυχος μοι λέγει, ότι ανέλαβες καθήκοντα εις
(Συνέχεια στη σελίδα 30)
πεθάνουν, σε πιο σκοτεινούς και μαύρους τόπους ρίχνο-
νται.
Τρεις φορές, θα λέγαμε, γεννιόμαστε. Την πρώτη, όταν
βγαίνουμε από τους μητρικούς κόλπους, οπότε από γη
ερχόμαστε πάλι σε γη. Με τις άλλες δυό γεννήσεις όμως
ανεβαίνουμε από τη γη στον ουρανό. Και απ αυτές η
μία, που πραγματοποιείται με το άγιο Βάπτισμα, συντε-
λείται από τη θεία Χάρη. Αυτή την ονομάζουμε, και
είναι πραγματικά, «παλιγγενεσία» (δηλαδή αναγέννη-
ση). Η άλλη πάλι, συντελείται από τη μετάνοιά μας και
τους κόπους της αρετής. Σ αυτή βρισκόμαστε τώρα».
 Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής
Μοναχή Ειρήνη - Μυρτιδιώτισσα Πατέρα.
Υποτακτική του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου
Η Ειρήνη ήταν το τρίτο παιδί της οικογενείας Πανά-
γου και Κατίγκως (το γένος Λαιμού) Πατέρα, γόνοι
και οι δύο των γνωστών εφοπλιστικών οικογενειών, οι
οποίοι ανάθρεψαν και τα τρία παιδιά τους εν παιδεία
και νουθεσία Κυρίου. Η Ειρήνη ξεχώριζε από μικρή
για την αγάπη της στον Χριστό μας και την Εκκλησία
Του και όταν φοιτούσε στα καθολικά σχολεία της Α-
λεξάνδρειας και της Λωζάνης, αναδείχθηκε μια μικρή
ομολογήτρια της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.
Το 1952 δέχθηκε η οικογένεια την πρώτη επίσκεψη
της παιδαγωγικής Χάριτος του Χριστού μας όταν αρ-
ρώστησε ο πατέρας με τη νόσο του Hodgkins, και
άρχισαν οι επισκέψεις στους μεγαλύτερους γιατρούς
της εποχής εκείνης.
Όταν το έμαθε η Ειρήνη, πληγώθηκε η παιδική καρδιά
της, αλλά προσπάθησε να μην το δείξει. Ευσπλαχνική
ψυχή καθώς ήταν θλιβόταν να βλέπει το στύλο της
οικογενείας να λυγίζει κάτω από τη δύναμη της θανα-
τηφόρου ασθενείας. Γονάτισε τότε και με όλη τη θέρ-
μη της αθώας παιδικής ψυχής της προσευχήθηκε μυ-
στικά στο Χριστό μας να λάβει αυτή την αρρώστια και
να γίνει καλά ο πατέρας της. Την προσευχή αυτή την
σφράγισε καλά μέσα στην καρδιά της και περίμενε να
δει αν δέχθηκε ο Ουράνιος Πατέρας τη θυσία της για
το σαρκικό πατέρα της.
Δεν πέρασαν παρά 15 μόνο μέρες και ένας υψηλός
πυρετός την έριξε στο κρεβάτι του πόνου. Ήταν Οκτώ-
βριος του σχολικού έτους 1955 - 56 και παρακολου-
θούσε τα μαθήματα της Α’ Λυκείου στο Αρσάκειο
Αθηνών. Ρωτούσε, για να βεβαιωθεί, τι αρρώστια είχε,
αλλά της το έκρυβαν επιμελώς. Στη Ζυρίχη όταν συ-
ναντήθηκαν με τον διάσημο αιματολόγο Δόκτορα
Rhor, ο οποίος την ήξερε πολύ καλά και την αγαπού-
σε, εξεπλάγη και απορούσε, διότι καθώς έλεγε το νό-
σημα αυτό δεν είναι ούτε μεταδοτικό, ούτε κληρονομι-
κό.
Όταν έμαθε το 1958 στο Λονδίνο, τι αρρώστια είχε
(από κάποιον Άγγλο γιατρό ο οποίος της έδωσε κατά
λάθος τη διάγνωση στο χέρι) συζητούσε για το θάνατο
της, σαν να επρόκειτο για το γαμήλιο ταξίδι της.
Σε όλη τη διάρκεια της ασθενείας της αντλούσε δύνα-
μη από τα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας: Εξομο-
λόγηση, άγια Ευχέλαια, συχνή Θεία Κοινωνία. Καθη-
μερινά, είτε στο σπίτι βρισκόταν είτε στην κλινική,
έκανε τις ακολουθίες της (Εσπερινό - Απόδειπνο - Πα-
ρακλήσεις) μελετούσε την Αγία Γραφή, βίους αγίων,
τη Φιλοκαλία στο πρωτότυπο και άλλα Πατερικά βι-
βλία. Με την καθοδήγηση του πνευματικού της μακα-
ριστού π. Φιλοθέου Ζερβάκου και άλλων Αγιορειτών
πνευματικών, εξησκείτο στην ευχή του Ιησού και συ-
Σελίδα 27
Από το βιβλίο «Μοναζουσών Σύναξις»
του Ιερομονάχου Δημητρίου Καββαδία
χνά σε γράμματα προς τους οικείους της το υστερόγρα-
φο ήταν η γλυκειά υπόμνηση: «να μην ξεχνάμε την ευ-
χή».
Στο πρόσωπό της ακτινοβολούσε μια μόνιμη ιλαρότητα
και ειρήνη. Όση ταραχή και αν είχες μόλις την έβλεπες
ειρήνευες. Η ζωή της ήταν γεμάτη από περιστατικά τα
οποία φανέρωναν το πνεύμα της θυσίας, της ταπεινο-
φροσύνης, της ανυπόκριτης αγάπης προς όλους. Στα
μάτια της ήταν χαραγμένη η αγάπη και η θυσία. Σε κοί-
ταζε και διάβαζες μέσα «Πες μου ότι θέλεις να σου κά-
νω». Ποτέ δεν είπε ότι πονούσε. Μέσα στους δυνατούς
πόνους της ξεχνούσε τον εαυτό της και ζούσε τον πόνο
και τις δυσκολίες των άλλων. Το κρεβάτι του πόνου της,
ήταν πηγή ελεημοσύνης πνευματικής και υλικής. Ποτέ
δεν κατέκρινε και όταν την επαινούσαν ασφάλιζε τον
εαυτό της με αυτομεμψία. Έλεγε συχνά:
«Αχ! Τι θ’ ακούσω εγώ από τον Χριστό μου; Μόλις θα
με ιδεί θα μου πει: Εσύ απήλαυσες στη γη τα αγαθά
σου».
Και όταν τη ρωτούσε η μητέρα της «γιατί θα στο πει
αυτό;» απαντούσε:
- Μανούλα μου, εγώ μόλις αρρωστήσω, αμέσως αερο-
πλάνο και πάμε στην Ελβετία για την πιο τέλεια θερα-
πεία. Δεν θυμάσαι όταν πηγαίναμε επισκέψεις σε νοσοκο-
μεία στην Ελλάδα που βλέπαμε τους ασθενείς στους δια-
δρόμους και δεν τους έδινε κανείς σημασία; Εκείνοι δεν
ήσαν άνθρωποι καλύτεροι από μένα; Τι λόγο θα δώσω
εγώ;»
Με αυτές τις σκέψεις ταπείνωνε τον εαυτό της.
Μέσα σ’ αυτό το πνευματικό κλίμα, πήρε την απόφαση
με την βοήθεια των πνευματικών πατέρων της να λάβει
το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα, την νύκτα της 25ης προς
26ην Οκτωβρίου του έτους 1960 κατά την διάρκεια α-
γρυπνίας που έγινε στο παρεκκλήσιο του Ευαγγελισμού
της οικίας τους στο Ψυχικό, με τον π. Φιλόθεο Ζερβάκο
ως λειτουργό, τον π. Παντελεήμονα ως ιεροδιάκονο. Η
Γερόντισσα Ματρώνα (ανιψιά του Οσίου π. Ιερωνύμου
του Σιμωνοπετρίτου) την ανεδέχθη, ενώ μαζί με τους
γονείς παρευρίσκοντο και το ευλαβές ζεύγος Δημήτριος
και Αγγελική Παναγοπούλου οι οποίοι της συμπαρα-
στάθηκαν πνευματικά στις δυσκολότερες στιγμές της
ασθενείας της.
Κατά την κουρά έλαβε το όνομα Ειρήνη Μυρτιδιώτισ-
σα, προς τιμήν της θαυματουργού Εικόνος της Παναγί-
ας μας, την οποίαν, βαθύτατα ευλαβείτο. Μετά τη μονα-
χική κουρά, κατά έναν επιστημονικά ανεξήγητο τρόπο,
διαπιστώθηκε μετά από αιματολογική εξέταση τελεία
(Συνέχεια στη σελίδα 30)
 Σελίδα 28
31 Δεκεμβρίου 1987
Λόγος της Γερόντισσας Μακρίνας
Πέρασε και πάλι ένας ολόκληρος χρόνος. Μακάριος
όποιος έβαλε καλή αρχή και αγωνίστηκε, όποιος
έκανε αποθήκη στα πνευματικά του καθήκοντα, έκανε
το θέλημα του Θεού, όποιος βάδισε θεαρέστως. Τα
λεπτά, οι ώρες περνούν· οι μέρες, τα χρόνια κυλούν·
όλα παρέρχονται και μένει στον άνθρωπο η υπακοή
στο θέλημα του Θεού. Ο άνθρωπος ότι προσευχές
κάνει, όποιον πνευματικό αγώνα κάνει, ότι εγκρα-
τεύεται νοερώς, σωματικώς, πνευματικώς, ότι έχει
στην άκρη, εάν όλα αυτά τα εργάζεται για τον Θεό,
γράφονται και παραμένουν στα βιβλία Του. Ο Θεός
σημειώνει και ο Άγγελος φύλακας της ψυχής γράφει.
Ο διάβολος γράφει τα δικά του.
Σαν άνθρωποι είμαστε τρεπτοί· λέμε, τώρα θα βάλου-
με καλή αρχή, θα μετανοήσουμε, θα κάνουμε τούτο,
θα φτιάξουμε εκείνο, αυτό δεν θα το πω αύριο, δεν θα
πω ξανά εκείνο, ότι μπορώ θα κάνω για την αγάπη
του Χριστού, αλλά η σάρκα μας νικάει και πέφτουμε·
όλα αυτά είναι πτώσις. Όπως αποβάλλεται το φαγητό,
έτσι αποβάλλεται και ο λόγος του Θεού· πολλές φορές
υποσχόμαστε στον Θεό ότι τα είμαστε παιδιά Του, θα
βάλουμε καλή αρχή, αλλά έρχεται ο διάβολος και μας
ρίχνει πότε στο ένα, πότε στο άλλο και πέφτουμε. Ο
άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει πως πρέπει να
βάζουμε καλή αρχή κάθε μέρα.
Όταν σηκωνόμαστε το πρωί, αμέσως να βάζουμε τη
σιδερένια περικεφαλαία, το θώρακα και τις σιδερένιες
μπότες, για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το διά-
βολο, απ’ όπου και αν μας χτυπήσει. Όταν δεν είμα-
στε οπλισμένοι, είμαστε ακάλυπτοι. Τι είναι ο θώρα-
κας; Είναι η προσευχή που μας φυλάει και μας προσέ-
χει, για να βαδίζουμε στο θέλημα του Θεού. Οι σιδε-
ρένιες μπότες; Για να βαδίζουμε ανάμεσα σε τριβόλια,
αγκάθια και πέτρες με ασφάλεια. Η περικεφαλαία τι
είναι; Είναι η ταπείνωσις. Αν αυτά έχουμε κατά νου,
θα σηκωνόμαστε και θα αντιμετωπίζουμε την ημέρα
με φόβο Θεού και θα κάνουμε το θέλημα Του. Όταν
όμως δεν έχουμε την πνευματική προετοιμασία, αρχί-
ζει ο διάβολος να μας πολεμάει και να μας ρίχνει στην
κατάκριση και στην υπερηφάνεια. Η κατάκρισις δε,
έχει τόσο μεγάλες παγίδες, που δεν μπορεί να τις φα-
νταστεί ο άνθρωπος· έχει αργολογία, εμπαιγμό, γέλω-
τα, κραυγή, ψέμα και τόσα άλλα. Από την κατάκριση
ξεκινούν όλα τα μεγάλα κακά και θανάσιμα αμαρ-
τήματα. Το πρώτο τελώνιο που θα περάσουμε είναι
το δαιμόνιο της κατακρίσεως· αυτό που
«περδικλώνει» και ρίχνει στην αφάνεια. Βέβαια τέλει-
οι δεν είμαστε, είμαστε άνθρωποι και ένας λογισμός
θα μας περάσει· αλλά να μη μένει, να μη διατηρείται
μέσα στη διάνοιά μας και πιάνει ρίζες και ύστερα δεν
βγαίνει. Γι’ αυτό λέει, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε»,
για να έχουμε την προσευχή, να έχουμε τον νου μας
Ε Ν ∆ Ο Ν
Από το βιβλίο «Λόγια καρδιάς
Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921 - 1995»
συνεχώς στον Χριστό και στα μεγαλεία του Θεού. Έτσι
θα μπορέσουμε να νικήσουμε το διάβολο που είναι ένα
θηρίο ανήμερο και κοιτάζει από εδώ κι από εκεί, πώς να
μας καταποντίσει και να μας ρίξει.
Εμείς πρέπει να είμαστε οπλισμένοι. Όταν θα χτυπάει το
ρολόι, να μας θυμίζει την κρίση του Θεού, τη σάλπιγγα
που θα σαλπίσει· κι αυτό θα μας φέρνει τη μνήμη θανά-
του. Να κάνουμε πολύ αγώνα, να γίνουμε πνευματικοί
άνθρωποι, πνευματοφόροι. Η προσευχή φτάνει μέχρι
την Αγία Τριάδα. Γι’ αυτό παρακαλούν οι άνθρωποι, γι’
αυτό γίνονται θαύματα. Οι ασθενείς γίνονται καλά, οι
αμαρτωλοί μετανοούν, οι ξεστρατισμένοι άνθρωποι φω-
τίζονται και παίρνουν καλό δρόμο. Ένας άρρωστος που
βρίσκεται στο νοσοκομείο θεραπεύεται· αναρωτιόμαστε
και λέμε, από πού θεραπεύτηκε; Θεραπεύτηκε από τις
προσευχές των μοναχών, των μοναζουσών και των πι-
στών. Στις προσευχές μας να λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ,
θεράπευσον τους δούλους Σου που είναι στα νοσοκομεία,
βοήθησον τους φυλακισμένους, βοήθησον τον τάδε αμαρ-
τωλό», και θα φωτίζεται ένας φυλακισμένος, θα σώζεται
ένας αμαρτωλός. Και λες: «Πως μετανόησε αυτός ο
άνθρωπος, πως έγινε;». Είναι από τις προσευχές όλων.
Εμείς πρέπει να έχουμε συνεχώς το νου μας στην προ-
σευχή και να έχουμε προσοχή. Να προσέχουμε όσο το
δυνατόν περισσότερο. Να κάνουμε κάθε βράδυ ταμείο.
Να λέμε: «Ποιόν θλίψαμε, ποιόν κακολογήσαμε, τι κατα-
φρονήσαμε;». Να μη μας ελέγχει η συνείδησίς μας. Να
έχουμε αγάπη, «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης
της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης
της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και τον πλη-
σίον σου ως σεαυτόν». Αυτά τα λέει ο Χριστός. Τι ωραί-
α! Να αγαπήσουμε πάνω απ’ όλα τον Θεόν μας και τον
πλησίον μας ως τον εαυτόν μας. Θα μας ενισχύει η Χά-
ρις του Θεού, όταν έχουμε αυτή τη μεγάλη αγάπη.
Να βάλουμε καλή αρχή, να μας δώσει ο Θεός μετάνοια,
γιατί ο άνθρωπος που έχει μετάνοια δεν έχει υπερηφά-
νεια ούτε εγωισμό. Να μας δώσει επίγνωση του εαυτού
μας, για να έχουμε ταπείνωση. Όταν θα ταπεινώνουμε
τον εαυτό μας και θα λέμε «ευλόγησον» και «νάναι
ευλογημένο», θα γίνεται το θέλημα του Θεού. Πάει
μπροστά όποιος γίνεται τελευταίος, και όποιος πάει
πίσω ο Θεός τον πάει μπροστά. Να αγαπάμε λοιπόν
πολύ τον Θεό, γιατί σ’ Αυτόν κρεμόμαστε και δι’ ευχών
των Πατέρων μας και δι’ ευχών του Γέροντος μας, να
μας αξιώσει ο Θεός να έχουμε αγαθό τέλος.
Όσες μας αξίωσε ο Θεός να λάβουμε και να φοράμε το
Μέγα και Αγγελικό Σχήμα, - αλλά και όσες δεν το φο-
ρούν, να τις αξιώσει ο Θεός να το λάβουν– γνωρίζουμε
πως έχει τόση ομορφιά, τόσο μεγαλείο και τόσο κάλλος,
που δεν μπορεί να το φανταστεί η διάνοια του ανθρώ-
 Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής Σελίδα 29

που. Μόνο κατά την ώρα της κουράς του μπορεί ο

Προ της Θείας Κοινωνίας
μοναχός να καταλάβει το μέγεθος του Μεγάλου και
Αγγελικού Σχήματος. Τότε ο Θεός ανοίγει τα μάτια
Γνωρίζω η ταλαίπωρος, εις τούτο δεν λανθάνω,
της ψυχής και έρχεται ο φωτισμός, έρχεται και η αλ-
πως αναξίως η πτωχή πάντα μεταλαμβάνω.
λοίωση. Η ψυχή τον καιρό αυτό που προετοιμάζεται
Άρα γε που προσέρχομαι η κατακεκριμένη
για το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα, κάνει γενική εξομο-
που είμαι αμαρτήματα όλη πεφορτισμένη!
λόγηση με πολλή ταπείνωση και σεβασμό και σκέφτε-
Οποίον μέλλει να δεχθή η ταπεινή ψυχή μου;
ται: «Πως θα γονατίσω στο μαρμαράκι αυτό και τι υ-
Τον Βασιλέα του παντός και μόνον ποιητήν μου.
ποσχέσεις θα δώσω ενώπιον Αγγέλων και Αρχαγγέ-
Η καταδίκη τρομερά και φοβερά η κρίσις,
λων;». Γιατί εκείνη την ώρα που θα γονατίσουμε ε-
όταν αναξίως προσπαθής ψυχή να κοινωνίσης.
μπρός στο ιερό Βήμα, για να διαβασθούν οι ευχές, θα
Κλαύσε λοιπόν και θρήνησε δια τα εγκλήματά σου·
παρίστανται άγιοι Άγγελοι, Αρχάγγελοι, Κυριότητες,
με πόνον εξομολογού τα αμαρτήματά σου.
Θρόνοι και άνθρωποι. Αυτοί όλοι θα παρουσιαστούν
Πρόσπεσον του Δεσπότου σου και ζήτησον, αθλία,
και στη Δευτέρα Παρουσία και θα πουν: «Ναι, εμείς
έλεος και συγχώρησιν και φώτιση αγία.
παρευρεθήκαμε στη χειροτονία της αδελφής τάδε».
Κλαύσε λοιπόν και βόησον με μάτια δακρυσμένα,
Όταν όμως δεν θα κάνουμε το θέλημα του Θεού, θα
ουδείς σ’ επίκρανε ποτέ, Κύριε, ως εμένα.
είναι μάρτυρες κατήγοροι, δεν θα έχουμε την υποστή-
Πώς να ανοίξω Κύριε, το ρυπαρόν μου στόμα,
ριξή τους, αλλά θα μας ελέγξουν, γιατί δεν κάναμε το
να μεταλάβω το σεπτόν και Άγιον σου σώμα;
θέλημα του Θεού σαν μοναχές που είμαστε. Πρέπει
Παρακαλώ σε, Πλάστη μου, Θεέ μου και Σωτήρ μου,
να βιώνουμε αγγελικά, γιατί το Μέγα Σχήμα είναι
επίσκεψαι την ρυπαράν κ’ ελεεινήν ψυχήν μου.
Αγγελικό. Αν πολιτευόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο
Ελθέ, Ιησού γλυκύτατε, στο ρυπαρόν μου στόμα,
Θεός που είναι τόσο εύσπλαχνος και έχει τόση αγάπη
στην μολυσμένην μου ψυχήν κι’ εσπιλωμένον σώμα.
στους μοναχούς, θα μας δώσει ουράνια πράγματα.
Δείξον την ευσπλαγχνίαν σου σ’ εμέ την τρισαθλίαν
Όλα για εμάς τα έχει ετοιμάσει, για τον άνθρωπο. Για
και φώτισόν μου την ψυχήν, τον νουν και την καρδίαν.
σκεφτείτε τους Αγγέλους πόσο χαίρονται, που τους
Ελθέ, Ιησού γλυκύτατε, σήμερον να φωτίσης,
αξίωσε ο Θεός να δουν την μορφή Του, όταν κατέβη-
να μου λαμπρύνης την ψυχήν και να με καθαρίσης.
κε και σαρκώθηκε! Και πόσο θα χαίρονται τώρα που
Πάσας τας αμαρτίας μου παράβλεψον, Θεέ μου
θα παρίστανται πάλι στη δόξα και στα μεγαλεία του
και μη αφήσης άλλοτε να σφάλλω, Κύριέ μου.
Θεού. Για σκεφτείτε και ο άνθρωπος, που είναι «κατ’
εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού», τι μεγαλεία θα απο-
Χαρά και αγαλλίασις ας γίνει εις εμένα,
λαύσει!
το Σώμα σου το άγιον και τίμιόν σου Αίμα.
Σας το έχω πει και άλλη φορά. Ήταν ένας Γέροντας -
τώρα στις μέρες μας-, που με αξίωσε ο Θεός να τον Ξένης Μοναχής
γνωρίσω. Είχε δει πολλές οπτασίες. Ήταν και πολύ Ηγουμένης του εν Αιγίνη Ιερού Παρθενώνος
ελεήμων. Στο δρόμο που πήγαινε, όταν συναντούσε της Αγίας Τριάδος (Αγίου Νεκταρίου)
κάποιον που είχε ανάγκη, έδινε το ράσο του, τα πα-
πούτσια του, τις κάλτσες του, όλα τα έδινε ελεημοσύ-
νη· ήταν πολύ απέριττος. Τρυγούσαν τα σταφύλια, αναπιάσω προζύμι». Πήγε στο ζυμωτήριο, και τι να δει;
ανέβαινε στην ταράτσα και τα πετούσε ελεημοσύνη. Πάνω στον πάγκο ήταν αχνισμένα ροδοκόκκινα ψωμιά.
Μια μέρα ήρθε ένα γεροντάκι και ζητούσε ψωμί. Πή- Άρχισε να φωνάζει και έτρεξε στον Γέροντα. Μαζί με
γε η μοναχή στον Γέροντα, - δεν κάνανε κάτι χωρίς τον Γέροντα ήταν και ένας ιερέας. «Γέροντα, τρέξτε, ο
την ευλογία του Γέροντα-, και του λέει: πάγκος είναι γεμάτος από ροδοκόκκινα ψωμιά!». Πήραν
τα πετραχήλια, πήγαν και είδαν τα ψωμιά και άρχισαν να
- Γέροντα, ήρθε ένα γεροντάκι και ζητάει ψωμί. Τι να διαβάζουν εξορκισμούς, να τα σταυρώνουν και τα ψω-
κάνω, δεν έχουμε. Έχουμε μόνο λίγο ψωμάκι για αύ- μιά παράμεναν εκεί, στον πάγκο. Τότε η μοναχή λέει
ριο που θα πάμε στ’ αμπέλι. στον Γέροντα: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, πολύ αγανάκτη-
- Να το δώσετε. σα και είπα ένα σωρό λόγια». Γι’ αυτό θέλησε ο Θεός να
γίνει αυτό, για να φανεί τι κάνει ο Γέροντας και η υπα-
- Τι θα φάμε αύριο, σταφύλια σκέτα θα τρώμε, Γέρο- κοή στον Γέροντα. Έπειτα πήραν τα ψωμιά, τα κόψανε
ντα; ευλογίες, τα κάνανε παξιμάδι και το τρώγανε σαν ευλο-
- Ναι, σταφύλια σκέτα να φάτε· γιατί να μη φάτε; γία για πολύ καιρό. Αυτός ο παππούλης είχε πολλή αγά-
πη στην Αγία Τριάδα. Έλεγε: «Το πρώτο κομποσχοίνι
Έφυγε η μοναχή και από μέσα της έλεγε: «Θα κάνω
που θα κάνετε αρχίζοντας την προσευχή σας, θα είναι για
παρακοή· δεν το δίνω, εμείς τι θα φάμε;». Εκεί στην
την Αγία Τριάδα· θα λέτε “Αγία Τριάς, ελέησον ημάς”».
αυλή όμως που βάδιζε, σκέφτηκε και είπε: «Αφού ο
Έτσι λοιπόν να επικαλείσθε την Αγία Τριάδα, με πολλή
Γέροντας θέλει να το δώσω, ας το δώσω. Θα πάω να
αγάπη.
Σελίδα 30
(Συνέχεια από τη σελίδα 27)
αποκατάστασις της υγείας της, η οποία κράτησε περί-
που για ένα μήνα. Την 21η Νοεμβρίου την έπιασαν ι-
σχυρότατοι πόνοι και μετεφέρθη σε ιδιωτική κλινική
όπου και εκοιμήθη οσιακά την 26η του αυτού μηνός,
εξαγνισμένη από το πυρ των οδυνών, λουσμένη στα
νάματα του δευτέρου βαπτίσματος του Μεγάλου και
Αγγελικού Σχήματος και εφοδιασμένη με τα άγια Μυ-
στήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Η νεκρώσιμος ακολουθία και ο ενταφιασμός έγινε στην
Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στου Πα-
πάγου με ιερουργό τον πνευματικό της π. Φιλόθεο Ζερ-
βάκο, κατά το μοναχικό τυπικό.
Μετά τρία χρόνια την 24η Σεπτεμβρίου 1963, εορτή
της Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης έγινε εκταφή από τον
Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, τον π. Παντελεήμονα εκ
Βοστώνης, τον ευλαβή ιερέα Δημήτριο Παπαντώνη και
άλλους κληρικούς και πλήθος κόσμου και ευρέθη το
σκήνωμα της άφθαρτο, ακέραιο και ευωδιάζων· το ο-
ποίον κατόπιν συστάσεως του τότε Αρχιεπισκόπου Α-
θηνών Χρυσοστόμου Β’, μετεφέρθη στο Ιερόν Κοινόβι-
ον του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσών Χίου, το
οποίο ήδη είχε κτισθεί κατ’ επιθυμίαν της, από τα χρή-
ματα της προίκας της.
Η περιποίησις του λειψάνου της κατά την ταφή της
έγινε από αδελφές της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του
Θεολόγου στου Παπάγου, διότι οι Ιερομόναχοι που πα-
ρευρέθησαν στην οικία της αμέσως μετά την κοίμησή
της δεν μπορούσαν να αναλάβουν το έργον αυτό ως
άνδρες.
Επίσης κατά την εκταφή της, ότε και το λείψανό της
ευρέθη σώον, έτυχε των περιποιήσεων των ιδίων αδελ-
φών. Η μακαριστή αδελφή Ευγενία και η αδελφή Ευνί-
κη ετοίμασαν στα γρήγορα νέα ρούχα για την αδελφή
Ειρήνη όμως δυσκολεύθηκαν λόγω του ότι είχαν περά-
σει τρία χρόνια από τότε που το λείψανο κατατέθηκε
στη γη και άρα ήταν άκαμπτο. Της έκαναν λοιπόν κομ-
βοσχοίνι και την παρακάλεσαν λέγοντάς της:
«Αδελφούλα μας, αν βρήκες παρρησία στο Θεό, βοήθησε
να τελειώσουμε το έργο μας», και ευθύς αμέσως το λεί-
ψανο έγινε μαλακό και εύκαμπτο. Μαλάκωσαν τα χε-
ράκια της και άνοιξαν προς τα κάτω και έτσι συνέχισαν
οι δύο αδελφές το θεάρεστο έργο τους.
Αμέσως η αδελφή Δωροθέα της εν λόγω Μονής συνέ-
ταξε κείμενο - πιστοποιητικό σχετικά με την ιστορία
ταφής και ευρέσεως του λειψάνου το οποίο υπέγραψε η
Ηγουμένη Μαγδαληνή Μαρτίνου παραδίδοντάς το εις
τους οικείους της αδελφής Ειρήνης για τα περαιτέρω.
Τα γεγονότα αυτά πιστοποίησε και ο πατήρ Δημήτριος
Παπαντώνης, ένας από τους πνευματικούς της οικογε-
νείας της ο οποίος είχε ειδοποιηθεί σχετικά προ της ε-
κταφής και είχε μαζί του κατά την ημέρα εκείνη ξύλινο
κασονάκι για να συλλεγούν τα οστά.
Ε Ν ∆ Ο Ν
Σήμερα στο μοναστήρι του Παπάγου διατηρείται το
κενοτάφιο της αδελφής Ειρήνης, μάρτυρας και αυτό
των γεγονότων εκείνων.
Τη νεαρά Ειρήνη ευλαβείτο και ο Όσιος Γέρων Αμφι-
λόχιος Μακρής, ο οποίος υπήρξε για ένα διάστημα και
πνευματικός της πατέρας. Στο κελλί του στον Πύργο
του Ευαγγελισμού είχε μία φωτογραφία της εις ηλικί-
αν 15 ετών. Όταν κάποιο πνευματικό πρόσωπο τον
ρώτησε για την φωτογραφία εκείνος απάντησε: «Το
παιδί κάνει καθαρά εξομολόγηση. Το “ζηλεύω” για
την παρθενικότητα της ψυχής του...».
Επίσης όταν εκοιμήθη η μεγαλόσχημος πλέον μοναχή
Ειρήνη - Μυρτιδιώτισσα, παρευρέθη στην κηδεία της
και ο πατήρ Παύλος Νικηταράς από την Πάτμο, ο ο-
ποίος ευρίσκετο τότε στην Αθήνα για δουλειές της
Μονής του και ο οποίος πληροφορήθηκε τυχαία το
συμβάν.
Όταν την επομένη της κηδείας επέστρεψε στην Πά-
τμο, πήγε να ενημερώσει τον Όσιο Γέροντα Αμφιλόχι-
ο σχετικά. Τότε έκπληκτος (δεν υπήρχαν τηλέφωνα
ακόμη στη Μονή) διεπίστωσε ότι ο Όσιος Γέροντας
εγνώριζε τα πάντα, ακόμη και λεπτομέρειες για την
ταφή. Του εξήγησε λοιπόν με σεμνότητα ο Όσιος ότι
την ώρα που ξεψυχούσε η μοναχή, είδε δύο αγγέλους
να συνοδεύουν την ψυχή της στον ουρανό… Και επί-
σης πνευματικώ τω τρόπω ότι παρίστατο και ο ίδιος
στην ταφή της...
(Συνέχεια από τη σελίδα 26)
την Αίγιναν και οφείλεις να εκπληροίς αυτά μένων εις
την Αίγιναν».
Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος παραιτείται από την διεύθυν-
ση της Ριζαρείου Σχολής και εγκαθίστανται μόνιμα
στη νεοσύστατη Μονή, την οποία και αφιέρωσε στην
Παναγία Τριάδα.
Η μόνη που δεν χάρηκε με την επιστολή που ήρθε από
το Αρεταίειο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο Άγιος
και σύμφωνα με την οποία η κατάσταση της υγείας
του βελτιωνόταν, ήταν η γερόντισσα Ξένη. Τον είχε
δει στην αυλή του μοναστηριού και της είπε: «Ήρθα
να σας χαιρετήσω. Αναχωρώ». Και βέβαια δικαιώθηκε
γιατί δεν άργησε να φτάσει η είδηση ότι ο Δεσπότης
κοιμήθηκε. Πλήθος κόσμος κατέκλυσε το μοναστήρι
για να τον ξενυχτήσει και να τον αποχαιρετήσει. Η
ηγουμένη Ξένη δεν έπαψε στιγμή να προσφέρει παρη-
γοριά και ελπίδα στους απελπισμένους πιστούς που
έκλαιγαν.
Η μοναχή Ξένη είχε πηγαία ποιητική φλέβα. Την ευαί-
σθητη ψυχή της, την λέπτυναν ακόμη περισσότερο ο
πόνος και η πίστη. Αισθανόταν την ανάγκη να εκφρά-
ζει σε στίχους τα συναισθήματα που την πλημμύριζαν,
την αγάπη της για τον Χριστό, την Παναγία, το δέος
 Έντυπο πνευματικής εσωτερικής καταγραφής
ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΚΑΙ ΕΚ∆ΗΛΩΣΕΙΣ
Κάθε Τρίτη μετά την ακολουθία του
Εσπερινού και της Παρακλήσεως στον Άγιο
Παντελεήμονα διενεργείται ο κύκλος
μελέτης της Αγίας Γραφής από τον
π. Γεώργιο Θεοδωρόπουλο.
Κάθε Παρασκευή μετά την ακολουθία του
Εσπερινού τελείται Παράκληση στην Πα-
ναγία Σουμελά και στους Αγίους Κυπριανό
και Ιουστίνη .
Το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως τε-
λείται από τους ιερείς του Ναού κατόπιν
συνεννοήσεως ( τηλ. 2104615704 )
Κάθε Σάββατο τελείται
Θεία Λειτουργία.
Η εβδομαδιαία συνάντηση των παιδιών
του κατηχητικού σχολείου γίνεται κάθε
Κυριακή 10:30
Η ευχή της Γερόντισσας Μακρίνας Βασσο-
πούλου πριν από κάποια αγρυπνία Χρι-
στουγέννων.
Απόψε εύχομαι να Τον δούμε τον Χριστό μέσα
μας να γεννιέται, και να γίνει οδηγός μας μέχρις
εσχάτης μας αναπνοής.
Καλή αγρυπνία· δύναμη να μας δώσει η Χάρις
του Θεού. Άγγελοι και Αρχάγγελοι και Εξουσίαι
θα χοροστατούν απόψε. Νοερώς να είμαστε γονα-
τισμένες στη Βηθλεέμ, στη Φάτνη, στον Αστέρα,
εκεί όπου με δόξα θα γίνεται αγρυπνία ολονύχτια.
Να Τον αγκαλιάσουμε, να Τον χαϊδέψουμε τον
Χριστούλη, όπως η Παναγία. Να σκιρτήσει σαν
βρέφος στις ψυχές μας. Να του δείξουμε την αγά-
πη μας και να γίνει ψυχική και σωματική αναγέν-
νηση.
Χρόνια πολλά σας εύχομαι, ευλογημένα παρά
Κυρίου.
μπροστά στη Δευτέρα Παρουσία, το φόβο για τις
αμαρτίες της και τον κρυμμένο πόνο, για το βαθύ
σκοτάδι που την έζωνε.
Η γερόντισσα Ξένη κοιμήθηκε την 1η Νοεμβρίου
του 1923.
Σελίδα 31
23/12/2019
Θα τελεστεί Ιερά Αγρυπνία με Όρθρο, Ακολουθία
των Μεγάλων Ωρών, Εσπερινός των Χριστουγέννων
και η Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου
ώρα 21:30 με 01:30
25/12/2019
Την ημέρα των Χριστουγέννων θα τελεστεί ο Όρθρος
ώρα 05:00 π.μ. και εν συνεχεία η Θεία Λειτουργία.
26/12/2019
Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου, Φυγή εις Αίγυπτον,
Ευθυμίου επ. Σάρδεων ιερομ. & ομολογητού, Ευαρέ-
στου Οσ., Κωνσταντίνου Οσ. Εξ Ιουδαίων, Κων/τιου
νέου ιερομ. Ρώσου.
27/12/2019
Στεφάνου Πρωτομάρτυρος & Αρχιδιακόνου, Θεοδώ-
ρου του γραπτού, Μαυρικίου, Φωτεινού & 70 ακόμη
μαρτύρων, Θεοδώρου Α΄ αρχιεπ. Κων/λεως, Λουκά
Οσ. του τριγλίνου.
31/12/2020
Ιερά Αγρυπνία επί τη ενάρξει του Νέου Έτους
ώρα 22:30
01/01/2020
Περιτομή του Ιησού Χριστού,
Βασιλείου του Μεγάλου, Αγίου Γρηγορίου Ναζιαν-
ζού, Οσίου Θεοδώρου, Πέτρου νεομάρτυρος εκ Τρι-
πόλεως.
03/01/2020
Θα τελεστεί η Ακολουθία των Μ. Ωρών της εορτής
των Θεοφανίων ώρα 18:00
05/01/2020
Θα τελεστεί ο Όρθρος. και εν συνεχεία η Θεία Λει-
τουργία και ο Μέγας Αγιασμός ώρα 06:00 π.μ.
Μέγας Εσπερινός της εορτής των Θεοφανίων ώρα
17:00
06/01/2020
Τα Άγια Θεοφάνεια του Σωτήρος Χριστού
ώρα 06:15 π.μ.
07/01/2020
Σύναξις Τιμίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και
Βαπτιστού Ιωάννου, Αθανασίου νεομάρτυρος εξ
Ατταλείας, Ιουλιανού του εξ Αιγίνης, Ρωμανού του
νέου ιερομάρτυρος του Λακεδαίμονος.
 Σελίδα 32
ENDON Η προσευχή της Αγίας Μακρί- που γεννήθηκα,
Περιοδική ενημερωτική έκδοση του νας (αδελφής του Μ. Βασιλείου) Εσένα αγάπησε η ψυχή μου, με όλη
Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος πριν την κοίμηση της. της τη δύναμη.
Δραπετσώνας
Σε Σένα αφιέρωσα και το σώμα και
Διευθυντής εκδόσεως την ψυχή μου από τα νεανικά μου
π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος «Συ Κύριέ μου, εξαφάνισες από μέ-
Αρχισυντάκτης σα μας το φόβο του θανάτου. χρόνια μέχρι τώρα.
Στέφανος Φ. Σωτηρόπουλος
Συ έκανες, για χάρη μας, το τέλος Συ, Κύριε, βάλε και τώρα στο πλευ-
ISSN: 2653 - 9330 αυτής της πρόσκαιρης ζωής ξεκίνημα ρό μου φωτεινό άγγελο να με οδηγή-
της αληθινής και αιώνιας ζωής. σει στον τόπο της αναψυχής, όπου
Στοιχεία επικοινωνίας για παρατηρήσεις ,
κυλάνε τα δροσερά νερά που ανα-
σχόλια , προτάσεις , συνεργασίες
Συ για λίγο καιρό αναπαύεις με τον παύουν τις ψυχές, μέσα στην αγκάλη
Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος ύπνο του θανάτου τα σώματά μας και των αγίων πατέρων.
Αγίου Παντελεήμονος 12 πάλι θα τα ξυπνήσεις με τη σάλπιγγα
Τ.Κ. 186 48 Δραπετσώνα της δευτέρας παρουσίας Σου. Συ που έπαυσες την ισχύ της πύρινης
ρομφαίας κι επανέφερες στον Παρά-
Τηλέφωνο: 2104615704 Συ παραδίδεις σαν περιουσία στης δεισο τον άνθρωπο, που σταυ-
Τηλεομοιότυπο: 2104615759 γης τα σπλάχνα πάλι το χωματένιο ρώθηκε μαζί Σου και πρόσπεσε στην
Ηλ. διεύθυνση: periodikoendon@yahoo.gr
Διαδικτυακό ιστολόγιο :
σώμα μας, που με τα χέρια Σου ευσπλαχνία Σου, θυμήσου κι εμένα
http://www.periodikoendon.blogspot.gr έπλασες και ξαναπαίρνεις πάλι ότι στη Βασιλεία Σου.
έδωσες στη γη, κάνοντας το θνητό
Διαδικτυακό ιστολόγιο Ιερού Ναού : και άσχημο σώμα μας λαμπρό, με Γιατί και ’γω σταυρώθηκα μαζί Σου,
http://www.agios-panteleimon.blogspot.gr την αφθαρσία και τη χάρη Σου. αφού για τον άγιο φόβο Σου κάρφω-
σα τη χωματένια σάρκα μου και σε-
∆ιανέμεται από τον Συ μας γλύτωσες από την κατάρα και βάσθηκα τα θελήματά Σου.
Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος την αμαρτία, αφού δέχθηκες κι έγινες
∆ραπετσώνας και τα δύο για τη δική μας σωτηρία. Ας μη με χωρίσει το φοβερό χάσμα
του θανάτου από τους εκλεκτούς
Εισφορές προαιρετικές. Συ σύντριψες τις κεφαλές του δράκο- Σου.
ντα που με το χάσμα, που έφερε η
παρακοή των πρωτοπλάστων, κράτα- Στο δρόμο μου να μη σταθεί ο διάβο-
Στείλτε μας την ηλεκτρονική σας γε γερά από το λαιμό τον άνθρωπο. λος εμπόδιο, ούτε η αμαρτία μου να
βρεθεί μπροστά Σου, εάν σε κάτι
διεύθυνση , για να έχετε το Συ μας άνοιξες το δρόμο για την Α- αμάρτησα από αδυναμία της ανθρώ-
περιοδικό Ε Ν ∆ Ο Ν σε .pdf νάσταση, συντρίβοντας τις πύλες του πινης φύσεως με λόγια, με πράξεις ή
αρχείο , στον υπολογιστή σας . Άδη και κατάργησες αυτόν, που ως με λογισμούς.
τότε είχε την εξουσία του θανάτου.
Η Ρουμάνα χωρική. Συ που έχεις εξουσία να συγχωρείς
Συ έδωσες σε όσους Σε ευλαβούνται, πάνω στη γη τις αμαρτίες, συγχώρε-
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο περίφη- σαν σημείο δυνάμεως, τον τύπο του σέ με, για να αναπαυθώ και να βρε-
μος Ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Παναγίου Σταυρού Σου, για να νικά- θώ μπροστά Σου, όταν χωρισθώ από
Ιλίε βρισκόταν στο Ιερό ενός μονα- με το διάβολο και ν’ ασφαλίζουμε τη το σώμα μου, χωρίς ρύπο ή κηλίδα
στηριακού Ναού και διάβαζε γονα- ζωή μας. στης ψυχής μου τη μορφή.
τιστός την ακολουθία της Θείας
Μεταλήψεως. Μετά από λίγη ώρα Θεέ αιώνιε, Δώσε να γίνει δεκτή η ψυχή μου στα
μπήκε στην Εκκλησία για να προ- Σε Σένα παραδόθηκα από την ώρα χέρια Σου, καθαρή και αμόλυντη, ως
σευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει θυμίαμα ευωδιαστό ενώπιόν Σου.»
στο Μοναστήρι από το βράδυ.
«Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και μη με εγκαταλείπεις! Ιδού λοιπόν, ποιός έχει το δώρο της
έκανε παντού μετάνοιες, διηγείται ο Είδα τότε ένα λαμπρό κίτρινο φως προσευχής! Να που οι λαϊκοί ξεπερ-
π. Κλεόπας. Δεν γνώριζε ότι κά- γύρω της και τρόμαξα! Η γυναίκα νούν καμιά φορά τους Μοναχούς!
ποιος ήταν μέσα στην Εκκλησία. έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προ- Εγώ έκανα μετά προσκομιδή και από
Την παρατηρούσα συνεχώς από την σευχόταν σιωπηλά. Η φωτεινή νεφέ- την μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να
Ωραία Πύλη. Εκείνη, αφού προσκύ- λη που την περιέλουζε, μεγάλωσε κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνη-
νησε τις εικόνες, γονάτισε στο μέ- περισσότερο και μετά σιγά - σιγά μονεύσεως στο χέρι. Μόνον ο Θεός
σον της Εκκλησίας, ύψωσε τα χέρια εξαφανίστηκε. Αφού έσβησε το Θείο γνωρίζει πόσοι υπάρχουν εκλεκτοί σ’
της και έλεγε από την καρδιά της φως, σηκώθηκε στα πόδια της και αυτόν τον κόσμο!»
αυτά τα λόγια: βγήκε έξω από την Εκκλησία. Ήταν Από το βιβλίο «Χαρίσματα
- Κύριε, μη με εγκαταλείπεις! Κύριε, μια απλή γυναίκα από τα γειτονικά και Χαρισματούχοι»
χωριά μας.