"Heb je zin om te scrabbelen?" vraag ik.

Het is kwart voor tien. De ramen van ons appartement

staan wijd open, de gordijnen zijn gesloten. Ergens
wordt gebarbecued, het tocht, het gordijn schermutselt
met de geur van gebakken vlees die de kamer
binnenglipt.

Er weerklinken stemmen van voetballende

buurtkinderen. Ze vermoeden niet dat we naakt op bed
liggen, toch trek ik bij elke schaterlach het laken iets
hoger.

De kat, die daarnet nog in een hoek van de slaapkamer

toezag hoe we seks hadden - alsof ze haar beurt
afwachtte - is aan onze voeten komen liggen.

Ik denk na het vrijen altijd veel na - mijn gedachten

werden opgeschud. Plots kan ik me woorden en beelden
herinneren die ik dacht vergeten te zijn, die ik wil
kunnen benutten. Ik word weerspannig, omdat ik wel
over de intimiteit wil schrijven, de schoonheid én
lelijkheid ervan, maar tegelijk wil ik ze in haar waarde
laten, niets inferieur maken door het beter te beschrijven
dan het in werkelijkheid was.

"Sorry, geen zin in Scrabble", mompelt mijn vriend.

SHARE

Daarnet ontdeed ik me aan de rand van het

bed van m'n kleren, was ik nog een van de
muzen die rechtstreeks uit een film van
Ozon of Almodóvar konden zijn gewandeld.
Nu ben ik eerder de vrouw die Cohen zo
graag bezong
Hij heeft me in de val gelokt. Daarnet ontdeed ik me aan
de rand van het bed van m'n kleren, was ik nog een van
de muzen die rechtstreeks uit een film van Ozon of
Almodóvar konden zijn gewandeld. Nu ben ik eerder de
vrouw die Cohen zo graag bezong.

Voorafgaand aan de diepe slaap maakt mijn vriend nog

een paar schijnbewegingen, alsof zijn lichaam door een
afstandsbediening wordt bestuurd die in handen is
gekomen van een driftige vijfjarige.

Ik lig geklemd onder zijn zwaarder wordende onderlijf,

heb zin om te huilen.

Voor dit gevoel van verlorenheid heeft men de term

'postcoïtale tristesse' bedacht: 'sterke gevoelens van
angst, droefenis of onrust die zich ergens tussen vijf
minuten tot twee uur na de geslachtsgemeenschap
vertonen'.

Het houdt steek. Aan seks gaat verlangen vooraf.

Begeerte is het gonzen van mogelijkheden die, zodra ze
worden ingelost, heel even - al is het maar een paar
seconden - ophouden te bestaan. Een orgasme noemt
men niet zomaar 'la petite mort' of 'the deathless death'.
Na elk uitroepteken hoort een spatie.

Naast de rouw om het teloorgegane verlangen heb ik ook

last van schaamte, het gevoel betrapt te zijn. Ik probeer
onze uitzinnigheid te reconstrueren, visualiseer onze
standjes, maar zonder de muziek erbij wordt elke dans
belachelijk.

"Slaap je, grootje?" vraag ik. 'Kleintje' mag ik niet

zeggen.

"Ja", zegt hij.

Buiten klinkt gejuich. Doelpunt drie.

Ik wurm me onder zijn lichaam uit. Volg de weg die ik

daarnet heb afgelegd om in dit bed te raken,
spookrijdersgewijs. Raap de kledingstukken op die in de
kamer verspreid liggen.

Zodra ik weer aangekleed ben, een glas water inschenk,

de plek in de kamer voorbij ben waar de
opgewondenheid ietsje eerder ontstond, houdt de
tristesse op, maakt de leegte van de spatie ruimte voor
een volgende zin.