ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Κ.

ΜΠΕΛΛΟΣ

ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ

ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

(a non-politically correct survey)

Για μένα αποτελεί μία αστείρευτη πηγή απορίας, που τόσοι πολλοί ηλίθιοι
έχουν καταφέρει να αναμιχθούν σε πολύπλοκες πολιτικές υποθέσεις και τους
εμπιστεύονται στη διαχείρισι υψηλών κυβερνητικών θέσεων, αυτούς τους
ανθρώπους που τρέφονται με αλαζονεία, και λαδώνονται για ικανοποίησι
εγωϊστικών φιλοδοξιών, και μπορούν να γίνουν ταπεινοί μας δούλοι τόσο
εύκολα! Και έχουμε πολλά παραδείγματα να αποδείξουμε αυτά που λέμε,
επεισόδια που φανερώνουν την άκρα ανικανότητα και την πολιτική
αγραμματωσύνη σχεδόν όλων των Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων που
ασχολούνται με ένα από τα παλαιώτερα, το πλέον έντιμο και το πλέον απαιτητικό
επάγγελμα στην διακυβέρνηση και στην νομοθεσία...". ΑΝΤΟΝΥ ΗΝΤΕΝ
 ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ......................................................................................................... 1

ΠΡΟΛΟΓΟΣ...................................................................................................... 3

ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ.................................. 11

ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ................................................13
ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ...............................................................................................17
ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ...................................................................................25

ΜΕΡΟΣ Α΄....................................................................................................... 35

Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 115 Μ.Χ. ΚΑΙ Η

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ.................................................................. 35

ΕΙΣΑΓΩΓΗ..................................................................................................37
Η ΡΩΜΑΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ..........................................................41
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΟ 115.................................................45
Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΗΝΑΪΚΗ.........................................................47
Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ......................................................49
Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ................................................................51
Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...................................................................55
Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑ....................................................57
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΪΑΝΟΥ.....................................................................59
ΝΕΑ ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ........................................................................................61
ΕΠΙΛΟΓΟΣ Α΄ ΜΕΡΟΥΣ............................................................................65

i
ΜΕΡΟΣ Β΄....................................................................................................... 67

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (1570-1571)........................................................................... 67

ΕΙΣΑΓΩΓΗ..................................................................................................69
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΜΗ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ...................71
Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟΧΟΣ
ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΗΣ ΙΒΗΡΙΚΗΣ...............................................77
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΝΤΕΖ.........................................................................81
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΜΕΝΤΕΖ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ...........87
ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΑΙ................................................93
ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ Η ΑΚΜΗ ΤΗΣ
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ........................................................101
ΤΟΥΡΚΟ-ΒΕΝΕΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ.................................................................105
ΔΥΝΑΣΤΙΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ
ΚΥΠΡΟΥ...................................................................................................109
Ο ΟΙΚΟΣ ΛΟΥΖΙΝΙΑΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΩΣ ΤΟ 1458.......................109
Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ ΕΩΣ ΤΟ 1465............................................112
ΤΑΥΤΙΣΙΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΟΙΚΩΝ ΣΑΒΟΪΑΣ-ΛΟΥΖΙΝΙΑΝ
..............................................................................................................113
Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ ΑΠΟ 1465 ΕΩΣ 1553................................113
Η ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...........................................................115
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΝΑΣΙ..........................................119
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΣΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΠΥΛΗ ΤΟ 1536............125
Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ ΑΜΒΕΡΣΑ
...................................................................................................................127
ΖΟΑΟ ΜΙΓΚΕΖ Η΄ ΤΖΙΟΒΑΝΙ-ΖΑΝ ΜΙΚΕΣ, Η΄ ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ..........133
Η ΝΤΟΝΑ ΓΚΡΑΣΙΑ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΝΑΣΙ................135
Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ Η
ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΙΣ ΤΩΝ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ........................................137
ΦΕΡΡΑΡΑ: Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΝΑΣΙ................................145
Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΝΑΣΙ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
...................................................................................................................149

ii
Η ΚΥΡΑ-ΕΣΤΕΡ........................................................................................151
Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΟΥΣ................153
Η ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΦΙΞΙΣ ΤΩΝ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙ...........................................................................155
ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ, Ο "ΟΘΩΜΑΝΟΣ" ΕΘΝΟΣΩΤΗΡ...................................157
Ο ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙ....................................159
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΕΝΟΣ ΗΓΕΤΟΥ-ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟΥ
ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ ΟΘΩΜΑΝΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ..................................163
Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ
ΕΒΡΑΪΣΜΟΥ ΜΕΣΩ ΜΕΝΤΕΖ-ΝΑΣΙ ΑΠΟ ΤΟΝ 16ο ΑΙΩΝΑ.............167
ΤΟ ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΤΗΣ ΑΓΚΩΝΑ...........................................................171
Ο ΣΕΛΗΜ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ.............................179
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ: ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
ΤΗΣ ΤΙΒΕΡΙΑΔΟΣ....................................................................................181
Η ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΙΣ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΝΑΣΙ
ΜΕΣΩ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ............................................191
ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ
...................................................................................................................197
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
...................................................................................................................207
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΝΑΣΙ-ΣΟΚΟΛΟΥ ΕΠΙ ΣΕΛΗΜ.................................211
ΓΑΛΛΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ..............................................................................217
ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ...............................................221
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ................................................225
Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΥΠΟ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ.............................231
ΠΩΣ Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΠΛΕΟΝ ΚΥΠΡΟΣ ΤΟΥ 1571 ΔΙΕΣΩΘΗ
ΑΠΟ ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΙ..............................................................................255
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ...................................................................265
“Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ” ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΡΛΟΟΥ
..............................................................................................................266
“Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ” ΤΟΥ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ
..............................................................................................................276
“ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ” ΤΟΥ ΜΙΓΚΕΛ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ...............................280
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ..........................................................283

iii
MΕΡΟΣ Γ΄..................................................................................................... 287

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ "ΕΠΙΣΗΜΟ" ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

........................................................................................................................ 287

The Age of Bronze.....................................................................................289

Η ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΙ ΤΗΣ
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ........................................................293
Η ΟΘΩΜΑΝΟ-ΑΓΓΛΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΥΡΙΑ ΕΠΙΔΙΩΞΙΣ ΤΩΝ
ΕΒΡΑΙΩΝ..................................................................................................299
ΕΠΙΔΙΩΞΙΣ ΑΦΑΝΟΥΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ
ΑΓΓΛΙΑ ΕΠΙ ΟΛΙΒΕΡ ΚΡΟΜΓΟΥΕΛΛ..................................................303
ANTONIO FERNANDEZ CARVAJAL...............................................304
ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ......................................................................317
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ................................................317
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ............................................319
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΜΕΣΩ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ..........................................................................................321
ΑΓΓΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ...............323
ΒΑΤΕΡΛΩ – ΜΕΤΑΝΑΠΟΛΕΟΝΤΕΙΟΣ ΠΕΡΙΟΔΟΣ.............................335
ΕΔΡΑΙΩΣΙΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ ΕΝ ΕΥΡΩΠΗ – ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΝ
ΒΡΕΤΑΝΝΙΑ.............................................................................................341
ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ........................349
ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ ΕΙΣ ΗΠΑ......................................................355
ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ...................................................................365
ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΝΤ' ΙΣΡΑΕΛΙ.........................................................................373
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
“CONIGSBY”......................................................................................376
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
“TANCRED”........................................................................................378
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ "ΝΕΟΑΓΓΛΩΝ" ΚΑΙ Ο ΝΤΙΣΡΑΕΛΙ: ΟΙ
ΝΕΟ-ΙΤΑΛΟΙ.......................................................................................390
ΟΙ ΝΕΟ-ΑΓΓΛΟΙ..................................................................................391
ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΝΕΟ-;;; ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.............................................391
ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ
(Αναφορές του Ντισραέλι)....................................................................392
ΕΠΙΛΟΓΟΣ..........................................................................................395

iv
 ΑΔΑΜΑΝΤΟΡΥΧΕΙΑ ΝΟΤΙΟΥ ΑΦΡΙΚΗΣ.............................................399
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΕΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ..................................401
Η ΔΙΩΡΥΓΑ ΤΟΥ ΣΟΥΕΖ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΩΣ ΔΩΡΟ ΤΩΝ
ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ-ΝΤΙΣΡΑΕΛΙ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ..............................................403
ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ: Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΣ ΤΟΥ "ΜΕΓΑΛΟΥ
ΑΣΘΕΝΟΥΣ".............................................................................................407
ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ.............................................................................................413
Η ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ............................................................417
ΠΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΝ ΤΟΥ Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ................431
ΓΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ.........................................................................435
ΜΠΑΣΙΛ ΖΑΧΑΡΩΦ................................................................................441
ΣΥΣΤΗΜΑ ΖΑΧΑΡΩΦ.......................................................................444
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ Α΄ Π.Π...............................................444
ΥΠΕΡ... ΕΛΛΑΔΟΣ!............................................................................450
ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ..................................................................................455
ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΜΠΑΡΟΥΧ......................................................................459
ΦΕΛΙΞ KAI ΠΩΛ ΒΑΡΜΠΟΥΡΓΚ..........................................................461
ΙΑΚΩΒ ΣΙΦΦ (Jacob Schiff).....................................................................465
OTTO KAN (Οtto Κahn)...........................................................................469
Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ................................................................471
Η ΜΕΘΟΔΕΥΣΙΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΛΛΟΥΝΤ ΤΖΩΡΤΖ ΣΤΗΝ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ.............................................................................................473
ΜΕΤΑ ΤΟΝ Α΄ Π.Π...................................................................................477
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ.............................................481
ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ.............................................................485
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΕΡΟΥΣ Γ΄..........................................................................487
ΠΕΡΙ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ................................................492

ΕΠΙΛΟΓΟΣ................................................................................................... 495

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ.......................................................................................... 517

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α΄ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΚΔΥΣΕΙΣ.................................519

v
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β΄ ΠΕΡΙ ΑΡΠΑΞΙΒΙΩΝ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ).................523
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Γ΄ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ....................................................................................535
ΜΕΡΟΣ Α΄............................................................................................535
ΜΕΡΟΣ Β΄............................................................................................543
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Δ΄ ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΙ
ΝΕΟΤΟΥΡΚOI ΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ (ΑΤΑΤΟΥΡΚ)...................553
Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ.....................................................555
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ε΄ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.................................567
Ο ΧΑΛΚΟΣ..........................................................................................574
Η ΡΙΖΑ ΚΥ-..........................................................................................574
Η ΡΙΖΑ ΕΡΙ-.........................................................................................576
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΤ΄ ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΑΙ ΤΗΣ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ;......................................................................581
ΧΕΝΡΥ ΦΟΡΝΤ...................................................................................584
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ (European
Advisory Commission).........................................................................585
ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΦΟΡΝΤ...........................................................................589
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ.............................591
ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΦΟΡΝΤ "ΒΙΤΡΙΝΑ" ΤΗΣ CIA.......................................593
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ
ΕΥΡΩΠΗ..............................................................................................598
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΦΟΡΝΤ ΕΝ ΗΠΑ.............601
ΕΠΙΛΟΓΟΣ..........................................................................................603
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ζ΄ ΧΑΡΤΕΣ......................................................................609

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ...................................................................... 613

vi
 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ικοίμαν ποτί Κύπρον,

νάσον τάς Αφροδίτας,
ίν' οι θελξίφρονες νέμονται
θνατοίσιν Έρωτες Πάφον,
ταν εκατόστομοι βαρβάρου ποταμού ροαί
καρπίζουσιν άνομβροι,
ού θ' α καλλιστευομένα Πιερία, μούσειος έδρα,
σεμνά κλειτύς Ολύμπου·
εκείσ' άγε με, Βρόμιε Βρόμιε,
πρόβακχ' εύιε δαίμον.
εκεί Χάριτες, εκεί δε Πόθος,
εκεί δε βάκχαις Θέμις οργιάζειν.
ο δαίμων ο Διός παίς
χαίρει μέν θαλίαισιν, φιλεί δ' ολβοδότειραν Ειρήναν,
κουροτρόφον θεάν.

Οι Βάκχες του Ευριπίδου, απ' όπου το παραπάνω απόσπασμα, όλως

παραδόξως, αποτελούν την καλυτέρα εισαγωγή στην προσπάθεια κατανοήσεως
του Κυπριακού πολιτικού ζητήματος.
Ο Ευριπίδης, σ' αυτό το απόσπασμα, αλληγορεί έννοιες κατανοητές μόνον
σε "μυημένους" ή αληθείς γνώστες του ελληνοπελασγικού θεολογικο-
φιλοσοφικού συστήματος, όπου οι έννοιες "Κύπρος", "Πάφος", "ποταμού
ροαί", "Πιερία", κλπ, έχουν εντελώς διαφορετική σημασία (διαφορετικό
σημαινόμενο) από αυτό το οποίο είναι δυνατόν να αντιληφθή ο αμύητος. Οι
στίχοι αυτοί, προσφέρουν την ίδια γοητεία τόσο στους γνώστες όσο και στους
μη-γνώστες του βαθυτέρου νοήματος με αποτέλεσμα να θεωρείται η τραγωδία
αξεπέραστο νοητικό ορόσημο για όλους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, το Κυπριακό πρόβλημα έχει τους "μύστες" του και
τους "χρήστες" του όπου όμως, όλοι νομίζουν ότι αντιλαμβάνονται και εννοούν
τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος.
Η προσπάθεια αυτής της μελέτης είναι η δημιουργία μίας εναλλακτικής
"ατραπού" μελέτης του Κυπριακού, ή μίας νοητής γεφυρώσεως του χάσματος
μεταξύ "μυημένων" στο Κυπριακό και "μη-μυημένων". Φυσικά, λαμβάνεται
υπ' όψιν ότι και η "μύησις" εξαρτάται από το επίπεδο πληροφορήσεως και

1
πληροφοριακών "στεγανών" τα οποία επιβάλλει η "αφανής" πλανητική
υπερεξουσία. Το κυριώτερο "στεγανό" το οποίο λειτουργεί άκρως αποτρεπτικά
στην ιστορικο-πολιτική έρευνα είναι η καθιερωθείσα "πολιτική ορθότης" η
οποία είναι μία φενάκη απευθυνομένη στον φοβικό μαζάνθρωπο. Ωστόσω, για
πολλούς, ακόμη και νομικούς, λόγους, πολλές ιδέες και έννοιες περιγράφονται
αναγκαστικά ακροθιγώς οπότε κρίνεται απολύτως απαραίτητη η εμβάθυνσις και
η αναζήτησις της αληθείας διαβάζοντας "ανάμεσα στις γραμμές".
Ως αντίδρασι στην επιβληθείσα φενάκη της πολιτικής ορθότητος, επελέγη
ως γλώσσα της μελέτης κάτι μακράν της αθλίας δημοτικής, προσεγγίζουσα την
απλή καθαρεύουσα ως ένα σημείο αλλά όχι απολύτως, δεδομένης της
γλωσσικής αμαθείας της τελευταίας γενεάς νεοελλήνων. Έτσι, επί
παραδείγματι, χρησιμοποιείται μεν "τυπικώς" η καταργηθείσα πλέον 3η κλίσις
σχεδόν σε όλες τις πτώσεις αλλά και δεν καταργείται το δεύτερο σύμφωνο σε
λέξεις όπως κλασσικό, κορδέλλα, κύπελλο, τρελλός, Ρωσσία, Βρεταννία, κλπ,
ώστε να μην βιάζονται οι κανόνες της παραδοσιακής ορθογραφίας.
Τονίζεται ότι θα ήταν αδύνατος η έκδοσις αυτή δίχως την βοήθεια του
Γιάννη Μανιάτη και Δρα Πανίκου Ευριπίδου και άλλων φίλων σε εξεύρεσι
βιβλίων σε απόκοσμες βιβλιοθήκες, εξεύρεσι στοιχείων, μελετών και κατόπιν
διορθώσεων, σχολιασμών αλλά και μεταφράσεων ξενόγλωσσων κειμένων. Τους
ευχαριστώ θερμώς.
ο συγγραφεύς

Θεσσαλονίκη,
Νοέμβριος 2010

2
 ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η τραγωδία της Κύπρου διαιωνίζεται. Οι "πολιτικοί" και οι "ειδήμονες",

εξαρτημένοι από τα περίφημα "σκοτεινά ξένα κέντρα αποφάσεων" με
συμβόλαια "τιμής" (δηλ. ουσιαστικά ατιμίας και εθνοπροδοσίας), προσπαθούν
να μας πείσουν περί "κινητικότητος" στο κυπριακό και περί "εντίμου
συμβιβασμού". Τα "ξένα κέντρα αποφάσεων", δηλαδή τα διάφορα
παραρτήματα του σιωνισμού (τριμερής, κυβέρνησις των ΗΠΑ, ΣΙΑ, ΝΑΤΟ,
ΟΗΕ, κλπ) δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου, σε καμία μεταπολεμική περίοδο να
επιβάλλουν την απόλυτη θέλησί τους στο ψευδοκράτος με το όνομα (δυστυχώς)
Ελλάς. Όταν ο σιωνισμός κατακτούσε κομμάτι-κομμάτι τον κόσμο, οι
ανεύθυνοι, ανιστόρητοι, ανίκανοι και αναίσχυντοι πολιτικοί του κρατιδίου
Ελλάς, χάνοντας μοναδικές ιστορικές ευκαιρίες, ηγωνίζοντο να αποδείξουν εις
τους αφέντες τους πόσο καλοί υπηρέται ήσαν. Ηγωνίζοντο να αποδείξουν,
ξεπουλώντας την τιμή του ελληνικού λαού, ότι θα υπηρετήσουν πιστά την
έξωθεν εξουσία με κάθε κόστος. Έτσι, κατήντησαν την Ελλάδα έρμαιο των
διαφόρων αρπακτικών και τους Έλληνας έναν εσμό ανοήτων, ανευθύνων χαζο-
ρωμηών ανικάνων να συλλάβουν τα όποια νοήματα και να ασχοληθούν με τα
όποια ζητήματα απαιτούνται για την ομαλή εξελικτική πορεία του Έθνους στον
Απολλώνειο δρόμο. Το κυπριακό αποτελεί ένα ζήτημα που θα εδίδασκε στον
λαό πολλά αν είχε αναλυθή σωστά. Δεν πρόκειται όμως οι μεγαλόσχημοι της
ελλαδικής πολιτικής, κοινωνικής και δημοσιογραφικής σκηνής να ασχοληθούν
εις βάθος με ένα τέτοιο θέμα. Αφ’ ενός διότι σαν ρωμηοί δεν δύνανται να
συλλάβουν τα πολλά επίπεδα της κυπριακής τραγωδίας και αφ’ ετέρου διότι η
οικονομική τους επιτυχία, τούς έχει δέσει γερά στο άρμα των εξαρτήσεων και η
"πολιτική ορθότης" έγινε σημαία του ανθελληνικού αγώνα τους.
Το 1974 εσήμανε την αρχή του τέλους για την Κύπρο. Σήμερα βιώνουμε το
τέλος της αρχής. Αυτό σημαίνει ότι τα χείριστα όχι μόνο δεν εφηρμόσθησαν
ακόμη από τον εχθρό αλλά δυστυχώς δεν έγιναν καν αντιληπτές οι κινήσεις του
στην σκακιέρα του Κυπριακού. Η Κύπρος είναι, εδώ και δεκαετίες, σε πορεία
καταστροφής του ελληνισμού της. Θα προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε και
επισημάνουμε τα αίτια και τους συντελεστές της μεθοδευμένης καταστροφής
του πανάρχαιου προκατακλυσμιαίου Ελληνισμού της Κύπρου. Πρόκειται για
μία πτυχή του Κυπριακού η οποία, πιθανώς λόγω σκοπιμοτήτων, όχι μόνο δεν
ερευνήθηκε αρκετά αλλά και αποσιωπάται αν και πάντα λειτουργούσε κατά των
ελληνικών συμφερόντων της νήσου

3
 Πρωτίστως, τα χείριστα σε ότι αφορά τα εθνικά ζητήματα, πρέπει να
γίνονται αντιληπτά και κατόπιν κατανοητά από τα αρμόδια κρατικά όργανα
δηλαδή τα υπουργεία εξωτερικών. Ακολούθως, τα όργανα του υπουργείου
αυτού οφείλουν αφ' ενός να επεξεργασθούν σχέδια αντιδράσεων σε ότι αφορά
τον κρατικό μηχανισμό και αφ' ετέρου να ενεργοποιήσουν διαύλους
επικοινωνίας και ενημερώσεως του έθνους ώστε αυτό να θωρακισθή αρχικά με
γνώσι και ακολούθως με αποφασιστικότητα και θάρρος προς αντιμετώπισιν των
χειρίστων. Βεβαίως κάτι τέτοιο θα αναμέναμε από ένα αληθώς ελληνικό
υπουργείο εξωτερικών. Το κράτος όμως στο οποίο ζούμε, είναι προδομένο από
τον εσμό των "εκσυχρονιστών/μεταρρυθμιστών πακετο-ντελοροφάγων" ενός
παναθλίου "πολιτικού" κατεστημένου. Έτσι, και το υπουργείο εξωτερικών του
θλιβερού και νεο-βαρβαρικού αυτού κρατιδίου, το οποίον κακώς ονομάζεται
Ελλάς, προδίδει πολυδιάστατα και με θλιβερή συνέπεια τον τόπο. Στο
υπουργείο αυτό βασιλεύει πρωτίστως το οθωμανικό πνεύμα, δηλαδή η αμάθεια,
η νωχελικότης, ο δημοσιοϋπαλληλισμός, η γραφειοκρατία, η αδράνεια, η
αδιαφορία και η απέχθεια προς ενημέρωσι, γνώσι, δημιουργία και
φιλελληνισμό. Έτσι, οι ερασιτέχναι του υπουργείου εξωτερικών δέον να
προσδιορίζονται ιδεολογικώς ως "οθωμανίζοντες". Οι ραγιάδες
"οθωμανίζοντες" όμως είναι, εκτός των άλλων και δουλικά έμμισθα ή άμισθα
όργανα ξένων ανθελληνικών κέντρων εξουσίας. Αυτά τα κέντρα εξουσίας
απεργάζονται από δεκαετίες τώρα την περαιτέρω συρρίκνωσι των
εναπομεινάντων σπαραγμάτων των νεοελλήνων και ισοπέδωσι των εθνικών και
ηθικών αξιών του.
Ένα από τα μεγάλα θύματα αυτής της ανθελληνικής δράσεως και
δυναμικής είναι και η Κύπρος. Δεν είναι του παρόντος η ανάλυσις των εξ
ελληνικής δράσεως πολλών προκλητικών αντικυπριακών δραστηριοτήτων προ
του 1974. Είναι γνωστόν ότι σε ένα κράτος το οποίο διοικείται από προδότες,
μόνο προδοτικές πράξεις αναμένονται. Εξ άλλου, και μετά παρέλευσι
δεκαετιών, αρκετά στοιχεία διέρρευσαν τα οποία τεκμηριώνουν την
μεθοδικότατη εργασία των ξένων μυστικών υπηρεσιών σχετικά με το κυπριακό
και την εφαρμογή των ανθελληνικών σχεδίων τους, κυρίως από πλανημένους
Έλληνες, άγαν πατριώτες. Η "δεξαμενή" των άγαν πατριωτών ήταν πολύ
μεγάλη. Απέμενε, για τις μυστικές υπηρεσίες των ξένων, να επιλέξουν τους
θρασυτέρους και αποφασιστικοτέρους εξ αυτών, να ενεργοποιήσουν ένα άλογο
εθνικό συναίσθημα και να τους χρησιμοποιήσουν ως αιχμή του δόρατος για την
πραγμάτωσι των σατανικών, υπούλων και ανθελληνικών σχεδίων τους εν
ονόματι όμως δήθεν του Έθνους. Κατάφεραν και τους έπεισαν ότι η δράσις των
θα ήτο "πατριωτική" και "εθνική". Έτσι, η ποικιλοτρόπως προωθουμένη και
καλλιεργουμένη στην παιδεία, άγνοια της ιστορίας, διεδραμάτισε πρωταρχικό
ρόλο και στο Κυπριακό δημιουργώντας γεγονότα τα οποία ωδήγησαν στο
απαράδεκτο 1974. Το οποίο τελικώς, ήτο προβλέψιμο και αναμενόμενο από
πολλούς.1
1
Ενδεικτικώς αναφέρεται ότι ο γνωστός αγωνιστής αντιστασιακός δημοσιογράφος
Ηλίας Δημητρακόπουλος, επληροφόρησε τον συνεργάτη του Κίσσινγκερ, πρόεδρο της

4
 Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της Αφανούς Εξουσίας, μέσω μυστικών
υπηρεσιών και των πολιτικών φερεφώνων τους ήτο ότι έπεισαν την παγκοσμία
κοινή γνώμη πως το Κυπριακό είναι απλώς μια ελληνοτουρκική διένεξις με τις
δύο πλευρές αδιάλλακτες. Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι να αποδείξη ότι
αυτή η θέσις είναι παραπλανητική και πίσω της καλύπτεται ένα απίστευτα
οργανωμένο οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο το οποίο, παρά την τεραστία
ισχύ την οποία διαθέτει, δεν επιθυμεί την αποκάλυψί του.
Σήμερα, με μια υπερδύναμι φαινομενικώς "αφεντικό" του κόσμου, η
σκοπίμως επιβληθείσα και επιβαλλομένη άγνοια της ιστορίας, κρύβει επιμελώς
την πραγματική υπερδύναμι, η οποία, ολιγομελής και επιμελώς καλυμμένη,
ουσιαστικά έχει απλώσει την κυριαρχία της στον πλανήτη. Η κατάστασις αυτή
είναι συνεπεστάτη με την διακήρυξι του "Άγγλου" πρωθυπουργού Μπέντζαμιν
Ντισραέλι, ότι δηλαδή "η ιστορία γράφεται από τις επιτυχημένες μειονότητες".
Στην υπόθεση της Κύπρου, προσεγγίζουμε μέσω αυτού του βιβλίου τις
δυνάμεις αυτές οι οποίες εκτός από σύγχρονες κοινωνικο-οικονομικές είναι και
διαχρονικές με δυνατότητα οικονομικο-πολιτικών σχεδιασμών με βάθος αιώνων
όπου όμως οι επόμενες γενεές, με δογματική θρησκευτική ακαμψία, θα
ολοκληρώσουν τις σχεδιασθείσες στρατηγικές. Αυτή η τρομερή δυνατότης,
φαίνεται τόσο εξωπραγματική από τον σύγχρονο νεοέλληνα ώστε, μη
δυνάμενος να την εντάξη στην νοόσφαιρά του, την απορρίπτει ως
"συνομωσιολογία" ή "φαντασίωσι", μη λαμβάνοντάς την υπ' όψιν στους
σχεδιασμούς του. Αυτήν την νεοελληνική ηλιθιώνη πληρώνει με εθνικές ήττες
και καταστροφές ο σύγχρονος ελληνισμός, καταδικασμένος από τους
πολιτικούς φένακες και μικρόνοες ηγέτες του.
Η σχετικώς πρόσφατη προσπάθεια θωρακίσεως της άμυνας της νήσου με
τους περίφημους πλέον αντιαεροπορικούς πυραύλους S-300, δημιούργησε σάλο
στους ιθύνοντες κύκλους της "επιτυχημένης μειονότητος", η οποία
δραστηριοποιήθηκε αμέσως και με τους ανθρώπους της, τα έμμισθα όργανά της
και άμισθα φερέφωνά της προσεπάθησε να επιβάλλη τα τετελεσμένα.
Πράγματι, ο τότε "πρόεδρος" των ΗΠΑ, Κλίντον, στην διμηνιαία έκθεσή του
στο κογκρέσσο θα δηλώση ότι "η διακοινοτική βία έφθασε στο χειρότερο
επίπεδο σε διάστημα πολλών ετών". Εννοεί βέβαια τις άνανδρες δολοφονίες των
Ισαάκ, Σολωμού και Κακουλή. Στην έκθεσί του ο (κατά φαντασία των πολλών)
τότε πλανητάρχης, δεν κατεδίκασε ούτε επέρριψε οποιαδήποτε ευθύνη στην
Τουρκία. "Μόνο το παρελθόν συνεχίζει να κακοδαιμονίζει τις σχέσεις Ελλάδος-
Τουρκίας", ανέφερε στην ίδια έκθεσι ο Κλίντον. Δεν έκανε όμως καμία αναφορά

Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, γερουσιαστή Γουίλιαμ

Φουλμπράιτ, στις αρχές του Ιουνίου 1974, περί του επερχομένου εθνικού εγκλήματος.
Ο Christopher Hitchens, "Hostage to History, Cyprus from the Ottomans to Kissinger",
Verso, London-New York, 1997, σελ. 87-88, αναφέρεται εκτενώς στο θέμα
πληροφορώντας μας ότι ο Κίσσινγκερ ηρνήθη να αντιδράση διότι "δεν μπορούσε να
επέμβη στα εσωτερικά της Ελλάδος ενώ η κυβέρνησις Νίξον αντιδρούσε στις πιέσεις να
ταυτίση Αμερικανο-Ρωσσικές εμπορικές συμφωνίες με την ελευθέρα μετανάστευσι των
Ρωσσοεβραίων!!!".

5
στον στρατό κατοχής στην Κύπρο και την προκλητική στάσι της Τουρκίας σε
Αιγαίο και Θράκη. Πιστός στην γραμμή της Αφανούς εξουσίας, εξαγνίζοντας
τους κρυμμένους δράστες και ηθικούς αυτουργούς, προσεπάθησε κι αυτός
σκληρά ώστε το κυπριακό να φαίνεται σαν διαμάχη Ελλήνων-Τούρκων.
Στην έκθεσί του, ο απελθών πρόεδρος του ΟΗΕ, Μπούτρος Γκάλι,
επρότεινε "και στις δύο πλευρές να δείξουν αποφασιστικότητα για επανάληψι
των διαπραγματεύσεων για συνολική λύσι" μια και, όπως έγραψε, "η
κατάστασις στην Κύπρο έχει επιδεινωθή σοβαρώτατα το τελευταίο εξάμηνο". Δεν
λέει όμως από ποιούς επιδεινώθηκε και γιατί. Συνεπής κι αυτός με την γραμμή
την οποία χάραξαν οι Αφανείς αφέντες του και γνωστοί-άγνωστοι προϊστάμενοί
του, ανάγει πάλι τεχνηέντως το ζήτημα σε Ελληνο-τουρκική διαφορά.
Όμως παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και οι "ηγετίσκοι" της Ε.Ε. ή καλύτερα
Ένωσις Δούλων Ευρώπης. Σε Σύνοδο κορυφής στο Δουβλίνο η τελική
ανακοίνωσις ανέφερε κατά λέξιν ότι "το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καλεί την
Τουρκία να χρησιμοποιήση την επιρροή της για να συνεισφέρη σε μία λύση
στην Κύπρο σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ". Δηλαδή η Τουρκία δεν είναι ο
εισβολέας και κατακτητής αλλά ο καλός διαμεσολαβητής. Και η Ε.Ε. ή
Ε.Δ.Ε., πιστή στους Παγκοσμίους Ιδιοκτήτας των Τραπεζών και του Κεφαλαίου
γενικώς, βλέπει σαν πρόβλημα της Κύπρου την Τουρκία και την Ελλάδα.
Κανένας Ευρωπαίος ή Αμερικανός επίσημος δεν αναφέρει πλέον την λέξη
κατοχή και εισβολή, ούτε κανείς μιλά για αποχώρησι των τουρκικών
στρατευμάτων κατοχής. Όμως και κανένας Έλληνας δεν αναφέρεται στο
παρασκήνιο αυτής της συνομωσίας. Αχνά μόνο, κάποιες εφημερίδες έγραψαν,
χωρίς να επιμείνουν, ότι το Ισραήλ αντιδρά στους εξοπλισμούς της Κύπρου. Το
να αναλύση κάποιος σε βάθος αυτή την Ισραηλινή αντίδρασι, απαιτεί μεγάλη
εξειδικευμένη ιστορική γνώση, μεγάλο θάρρος αλλά και εκδότες Έλληνες στην
ψυχή. Αυτές οι τρείς παράμετροι αποκλείουν τους Έλληνες δημοσιογράφους
και τις ελληνικές εφημερίδες από το να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό.
Απομένει το υπουργείο εξωτερικών το οποίο όμως "οθωμανίζει". Ρητορικά
λοιπόν θέτουμε τα ερωτήματα: γιατί συμβαίνουν αυτά; γιατί υποφέρει η
Κύπρος;
Είναι καιρός να αναφερθούμε στην υπόθεσι της Κύπρου, σαν Έλληνες,
λέγοντας την αλήθεια. Το πρόβλημα της Κύπρου ήταν, είναι και θα είναι το ότι
γειτνιάζει με το Ισραήλ. Σήμερα ειδικά, η Κύπρος ανήκει στην σφαίρα επιρροής
του Ισραήλ, όπως και η Τουρκία και η Ελλάς και τα Βαλκάνια γενικώς. Τα
συμφέροντα του σιωνισμού σήμερα είναι να κρατήσουν την Κύπρο
διχοτομημένη. Πρέπει όλοι οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ότι ο παγκόσμιος
εξουσιασμός εργάσθηκε πολύ σκληρά επί πολλούς αιώνες για να επιτύχη το
συγκεκριμένο στάτους-κβο στην Κύπρο. Μόνο οι αφελείς και αδιάβαστοι θα
ισχυρισθούν ότι αυτό το στάτους-κβο θα αλλάξη εύκολα χωρίς τεράστιες
θυσίες. Απαιτείται αρίστη ενημέρωσις, ανύψωσις του ηθικού του λαού,
αποτελεσματικώτερη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών, επαγγελματικό
πνεύμα στην εκπαίδευσι και απόδοσι των, υπό διάλυσιν σήμερα, ενόπλων
δυνάμεων, σύμπνοια λαού-κράτους-στρατού, εθνική διαπαιδαγώγισι των (ήδη

6
βαρβαριζόντων) νέων και επάνοδος στις αξίες του ελληνισμού. Εφ' όσον
λοιπόν δεν γίνονται θυσίες θα υφιστάμεθα ως ευρωπαΐζοντες ραγιάδες τις
συνέπειες του ξεπουλήματος του ήθους και των αξιών μας.
Το μεγάλο δημοσιογραφικό όργανο του σιωνισμού, η εφημερίδα ΤΙΜΕS
της Νέας Υόρκης, εκφράζει ωμά την θέσι του στο Κυπριακό. Σε δημοσίευμά
τους για παράδειγμα, τον Δεκέμβριο 1996, έγραψαν ότι "θα μπορούσε να
ειπωθή στους Ελληνοκυπρίους ότι δεν θα γίνουν δεκτοί στην Ε.Ε. αν δεν κάνουν
ειρήνη με τους Τουρκοκυπρίους γείτονές τους". Σε άλλο δημοσίευμα, την
εβδομάδα της 20ης Δεκ. 1996, σε ανάλυσι για το κυπριακό διδάσκουν ότι "το
1974, φοβούμενοι ότι η στρατιωτική δικτατορία της Ελλάδας σχεδίαζε να
απορροφήση την νήσο και να την μετατρέψη σε ελληνικό έδαφος, οι Τούρκοι
ηγέτες έστειλαν εκεί στρατό. Περίπου 35.000 στρατιώτες παραμένουν...".
Σημειολογικά λοιπόν, οι Τούρκοι απλά "έστειλαν" στρατό ο οποίος
"παραμένει". Δηλαδή ούτε εισέβαλε ούτε κατέχει. Η αλήθεια βέβαια έπρεπε
να ήταν λίγο διαφορετικά διατυπωμένη για να γίνη αντιληπτός ο τρόπος
διαταγών των Αφανών. Δηλαδή "δεν επιτρέπουμε ούτε στην Τουρκία αλλά
ούτε στην Ελλάδα να καταλάβουν την Κύπρο. Την θέλουμε διχοτομημένη και
με ισορροπία στρατιωτικών δυνάμεων ώστε ο ένας να εκφοβίζη τον άλλο".
Ακριβώς αυτό επιδιώκει για την Κύπρο ο σιωνισμός. Εξ ου και η αντίδρασις σε
μια στρατιωτική προετοιμασία τύπου S-300 εκ μέρους των "ελληνοκυπρίων" η
οποία θα ανέτρεπε το στάτους-κβο.
Πόσο όμως τραγικά ελπιδοφόρα μηνύματα για τους Έλληνες κρύβει η
παραπάνω σιωνιστική θέσις! Δηλαδή, η απαιτουμένη ισορροπία στην σημερινή
διχοτομημένη Κύπρο, απαιτεί ταυτοχρόνως ισορροπία δυνάμεων Ελλάδος-
Τουρκίας. Για να διατηρούν αυτήν την ισορροπία, από την μία τονώνουν έως
φασιστικού επιπέδου τον Τουρκικό Εθνικισμό, χρηματοδοτούν αδρά την
Τουρκία, ανέχονται κάθε φασιστική της αντιδραστική-αντιδημοκρατική
συμπεριφορά, επιβραβεύουν τον επεκτατισμό και μεγαλοϊδεατισμό της, της
παρέχουν αφθονία συγχρόνων πολεμικών μέσων, προωθούν τις φασιστικές
θέσεις της στα διεθνή φόρα, κλπ, κλπ, ενώ ακριβώς το αντίθετο, με την
ραγιάδικη ανοχή εντοπίων πολιτικών ανδραπόδων, εφαρμόζουν στην Ελλάδα.
Συγκεκριμένα, επιβάλλουν μείωσι των εξοπλισμών της Ελλάδος, γενική μείωσι
της μαχητικής ικανότητος και ηθικού του στρατού, μείωσι της ελληνογνωσίας,
μείωσι της ιστορικής γνώσεως, μείωσι της ελληνικής γλώσσας, μείωσι της
εθνικής κυριαρχίας με περίεργα ανοίγματα συνόρων, μείωσι οικονομικής
κυριαρχίας με ξεπούλημα όλων των πλουτοπαραγωγικών πόρων και των
εθνικών εταιρειών, μείωσι εθνισμού, μείωσι εθνικών αντανακλαστικών, μείωσι
αξιών, μείωσι πνεύματος, μείωσι ηθικής, μείωσι παιδείας, μείωσι κοινωνικών
και οικογενειακών δεσμών, μείωσι γενικά της ελληνικής ανθρωποουσίας... Και
λέμε μείωσι για να μην πούμε εξαφάνισι και φανεί στους αδαείς υπερβολή.
Αυτά όλα τα επιτυγχάνουν μέσω των σημερινών ελληνοφώνων πολιτικών-
ακαδημαϊκών οι οποίοι εκτός της ιστορικής αγνοίας των και ηθικής μετριότητός
των, διακατέχονται από ανικανότητα, συμπλέγματα κατωτερότητος και πλήρη
αδυναμία επαγρυπνήσεως. Άρα το μέλλον λαού με τέτοιας ποιότητος ηγεσίες θα

7
είναι αποτέλεσμα του ραγιαδισμού των... Οποιαδήποτε όμως αύξησις των
παραπάνω παραμέτρων στην Ελλάδα, ή έστω μικρού βαθμού επανελλήνισις, θα
ανέτρεπε άρδην την ποθητή από τους Αφανείς ισορροπία. Έχουν διαγνώσει οι
εξουσιασταί τις ακαταμάχητες εσωτερικές δυνάμεις των Ελλήνων τις οποίες
απαγορεύουν παντοιοτρόπως στους Έλληνες να γνωρίσουν, καθιστώντας τους
παθητική, πολυπολιτισμένη, λοβοτομημένη, ψοφοδεή ανθρωπομάζα
ναρκομανών και διαδικτυακών ζόμπι. Ώστε να μην αντιδρούν ακόμη κι όταν
πρώην υπουργός, επί κυβερνήσεως του κόμματός του, καταγγέλλει υπουργείο
για ξενοκίνητη εθνική μειοδοσία-προδοσία όπως η παρακάτω:
"ΑΝΑΥΔΟΙ έμειναν οι βουλευτές όταν άκουσαν διά στόματος του πρώην
αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ. Γ. Καψή καταγγελίες για χρηματοδότηση
από το υπουργείο Εξωτερικών κάποιων επιστημονικών ερευνών που αντίκεινται
στην ιστορία του τόπου μας... Ο κ. ΚΑΨΗΣ κατήγγειλε πως από τα μυστικά
κονδύλια του ΥΠΕΞ χρηματοδοτήθηκε έρευνα που παρουσιάζεται στον τόμο
“Ελληνικά χρονικά”, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Κύπριοι
εξελληνίστηκαν μετά το 1821. Μάλιστα, σημείωσε ότι ο αείμνηστος Γιάννος
Κρανιδιώτης είχε αρνηθεί να χρηματοδοτήσει τη συγκεκριμένη έρευνα.".2
Για να κατανοήσουμε το παρασκήνιο τέτοιου έργου, μεγάλη σημασία
πρέπει να δώσουμε σε μία παλαιά δήλωσι.
Σε άρθρο του κ. Τάκη Μίχα στην "Ελευθεροτυπία" στις 25-11-1996 σελ 14,
αναφέρεται ότι ο πρέσβυς της Κύπρου στο Τελ-Αβίβ, κ. Πέτρος Ευτυχίου, σε
μια δεξίωσι που έδινε, είπε: "όλοι όσοι ασχολούνται με το Κυπριακό σήμερα
είναι Εβραίοι. Ο υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας κ. Ρίφκιντ είναι Εβραίος,
ο ειδικός απεσταλμένος του Ο.Η.Ε. Φαϊσάλ είναι Εβραίος, ο Χόλμπρουκ είναι
Εβραίος ακόμη και ο Έλληνας υφυπουργός εξωτερικών (κ. Ροζεστάιν-
Ροζάκης) είναι Εβραίος".
Εμείς θα προσθέσουμε ότι όλοι εξ ΗΠΑ όσοι ασχολήθηκαν με την Κύπρο
ήσαν όργανα του σιωνισμού (Εβραίοι οι Κίσινγκερ, Σίσκο, Λέντσκι, Χάας,
Κόρνμπλουμ, Ωλμπράιτ, Μίλλερ, Φρηντ, Μόουζες3 κ.ά.). Η εξουσία η οποία
2
Εφημερίς "ΤΑ ΝΕΑ", 20-11-1999, στήλη "Ο ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ", επικεφαλίς "Περί
έρευνας...".
3
Ο Άλφρεντ Μόουζες, γνωστός δικηγόρος της Ουάσιγκτον και σύμβουλος του
προέδρου Κλίντον, ανέλαβε το 1997 ως νέος διαμεσολαβητής για την “επίλυσι” του
Κυπριακού. Ο Άλφρεντ Μόουζες ήταν πρέσβυς των ΗΠΑ στην Ρουμανία αλλά και
πρώην πρόεδρος του πανισχύρου Αμερικανο-Εβραϊκού Συμβουλίου. Το βιογραφικό του
είναι ενδεικτικό του τι είδους ανθρώπων απαιτεί ο παγκόσμιος σιωνισμός για τον
χειρισμό τόσο σπουδαίου ζητήματος όπως είναι το Κυπριακό αλλά και για το πώς
σκηνοθετούν την δήθεν διαμεσολάβησι, καθορισμένη εκ προοιμίου να αποτύχη. Έτσι,
στην σκηνή του παραλόγου, στο τέλος Σεπτεμβρίου 1997 ο Ετζεβίτ επεσκέφθη την
Ουάσιγκτον, όλες οι προσπάθειες προσεγγίσεως δεν καρποφόρησαν (φυσικά διότι δεν
έπρεπε να καρποφορήσουν) αλλά ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου μας επληροφόρησε
πως ΚΑΤΙ “θετικό” προέκυψε από τις συνομιλίες. Το θετικό ήταν ότι ο κ. Ετζεβίτ
“εδέχθη” την διαμεσολάβησι των ΗΠΑ για την Κύπρο μέσω του κ. Μόουζες. (Τάιμς
Νέας Υόρκης 29/9/99). Για να ολοκληρωθή ο εμπαιγμός έπρεπε να συμφωνήση στην
διαμεσολάβησι και η Ελλάς. Η οποία ως καλός εταίρος (ή μάλλον εταίρα κοινή) δεν

8
επιβάλλει τις θέσεις της στο κυπριακό είναι σαφώς ο σιωνισμός ο οποίος, βάσει
εθνικών του σχεδιασμών εποφθαλμιά διαχρονικώς την νήσο και λόγω αυτού
του γαιοπολιτικού άκρως ευαίσθητου σχεδιασμού, χρησιμοποιεί δικούς του
ανθρώπους (Εβραίους) και σπανιώτατα τους αλλοφύλους υπηρέτες-δούλους
του. Στην Ελλάδα ο σιωνισμός δεν είναι ανάγκη να στεναχωρήται. Τα
ανδράποδα των ελλαδικών υπουργείων, υπηρεσιών, ΜΜΕ, κλπ θα φανούν
αντάξιοι ραγιάδες και θα αγωνισθούν υπέρ των σιωνιστικών επιδιώξεων.
Όσοι λοιπόν ασχολούνται με το Κυπριακό είναι όργανα του σιωνισμού.
"Όλως συμπτωματικώς" θα πουν οι ανόητοι, "όλως προγραμματισμένως" θα
τους απαντήσουμε. Η Κύπρος αποτελεί "χώρα βάθους ή ενδοχώρα" (hinterland)
για το Ισραήλ. Αν δούμε τον χάρτη του Ισραήλ σήμερα θα αντιληφθούμε τον
λόγο για τον οποίο νομίζει ότι χρειάζεται τέτοιο βάθος προς δυσμάς. Ο
σιωνισμός λοιπόν απεφάσισε ερήμην ημών ότι η Κύπρος, του είναι απαραίτητη
για την επιβίωσί του και την επιβίωσι του Ισραήλ. Έτσι, μεθοδικά, ωδήγησαν
την Ελλάδα σε μειονεκτική θέσι οικονομικώς-πολιτικώς-κοινωνικώς και κυρίως
στρατιωτικώς. Έβαλαν έντεχνα την Τουρκία πάλι στην Κύπρο και τώρα
μεθοδεύουν την συνέχεια. Ούτε ελληνικός ούτε τουρκικός έλεγχος στο νησί.
Και ο λόγος που ΘΕΛΟΥΝ την Κύπρο διχοτομημένη είναι ιστορικός. ΘΕΛΟΥΝ
ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ. Πάντοτε ο εβραϊσμός
ήθελε την Κύπρο σαν ζωτικό του χώρο. Εδώ και 2.000 χρόνια.
Ας μην αναμένουμε λοιπόν ευνοϊκή λύσι για το Κυπριακό εφ' όσον δεν
δυνάμεθα να αγωνισθούμε για το καλύτερο. Χώρα που δεν έχει δικαίωμα να
εξοπλισθή όπως νομίζει είναι ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗΝ.

επρόκειτο να στενοχωρήση τα αφεντικά. Στις 6 Οκτωβρίου 1999, στην Ουάσιγκτον, ο

υφυπουργός Εξωτερικών, Γρηγόρης Νιώτης έχει “διαδοχικές συναντήσεις με τον ειδικό
απεσταλμένο του Προέδρου Κλίντον για το κυπριακό, πρέσβη Αλ Μόουζες και τον
αναπληρωτή σύμβουλο εθνικής ασφαλείας, Τζέιμς Στάινμπεργκ”. Όπως ανεκοινώθη, στο
επίκεντρο των συνομιλιών ήταν η εξέλιξις της αμερικανικής διαμεσολαβήσεως στο
κυπριακό και η επικειμένη επίσκεψις του Προέδρου των ΗΠΑ στην Αθήνα. Ο κ.
Νιώτης ανέφερε ότι ο κ. Μόουζες συνεφώνησε να επιδιώξη να απευθύνη ο Γ.Γ. του
ΟΗΕ πρόσκλησι προς τις ενδιαφερόμενες πλευρές, στις αρχές του Νοεμβρίου. Ο κ.
Νιώτης εσημείωσε ωστόσο ότι πρόκειται για μια προσπάθεια που ασφαλώς συναντά
εμπόδια, λόγω της αδιαλλαξίας που συνεχίζει να επιδεικνύει ο Ραούφ Ντενκτάς αλλά
και της ελλείψεως θετικής πολιτικής βουλήσεως από την Άγκυρα. “Ζήτησα από τους
συνομιλητές μου, οι οποίοι είναι στενοί συνεργάτες του Προέδρου Κλίντον, να πιέσουν
περισσότερο για να καμφθή αυτή η αδιαλλαξία”, προσέθεσε. Με τέτοιου είδους
δηλώσεις, οι πολιτικάντηδες του τόπου μας, πισωγυρίζουν τα εθνικά θέματα και
διαιωνίζουν τις πλεκτάνες, παραπληροφορώντας μας για την ουσία των θεμάτων. Και η
ουσία εδώ είναι ότι ο Στάινμπεργκ και ο Μόουζες, καθώς και ο υπεύθυνος εθνικής
ασφαλείας των ΗΠΑ κ. Σάμι Μπέργκερ, συζήτησαν τα περί φαιδρών δηλώσεων Νιώτη
το επόμενο Σαββάτο πίνοντας καφέ στην ίδια Συναγωγή. Εκεί που η Ωλμπράιτ, ο Κοέν
και ο Ρούμπιν κανόνιζαν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και ανέθεταν στην
Αμανπούρ – σύζυγο του Ρούμπιν – να παρουσιάση εξωραϊσμένες τις απόψεις τους, στο
CNN. Έτσι λοιπόν το δράμα της Κύπρου συνεχίζεται με ένα "πολιτικώς ορθό" θέατρο
του παραλόγου με κοινό του τους ρωμηούς εθελοδούλους ραγιάδες.

9
 Έχουμε χρέος, έναντι των θυμάτων και ηρώων των Κυπριακών αγώνων και
πολέμων, να αναλύσουμε ενδελεχώς την ιστορική σχέσι Κύπρου-σιωνισμού
μήπως και συντελέσουμε στην αφύπνισι της ιστορικής μνήμης. Οφείλουμε να
διερευνήσουμε αυτές τις παραμέτρους έστω κι αν γνωρίζουμε εκ των προτέρων
ότι ο αγών δίδεται για “την τιμή των όπλων” μια και ο σιωνισμός αποτελεί
“ταμπού” της ιστοριογραφίας-δημοσιογραφίας από τον Β΄ Π.Π. και εντεύθεν.
Απομένει να αποδείξουμε ιστορικά τους παραπάνω ισχυρισμούς με αυτό το
βιβλίο. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Σχεδόν απίστευτα. Αυτός όμως είναι
και ο λόγος που τα κρατούν καλά κρυμμένα. Η αποκάλυψίς τους είναι χρέος
απέναντι στους μάρτυρες των αγώνων της Κύπρου και απέναντι στους εν ζωή
αγνοουμένους που σαπίζουν στα τούρκικα στρατόπεδα... Όλοι αυτοί επίστευαν
ότι εμάχοντο εναντίον Τούρκων. Επλανήθησαν...

10
 ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΕΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ

Η διευκρίνησις, διατύπωσις και διασαφήνισις ορισμένων εννοιών κρίνονται

απαραίτητες λόγω της ειδικής υφής του υπό εξέτασιν ιστορικού θέματος. Οι
δυνάμεις της πλανητικής μονοφυλετικής κεφαλαιοκρατικής
τραπεζοεξουσιαστικής δικτατορίας, μέσω της συμφεροντολογικής αδιαλείπτου
φυλακτηρίου επαγρυπνίσεως, εφαρμοζομένης δια πληθώρας ενδοδιαπλόκων
μηχανισμών τοποτηρητών, είναι εις θέσιν να διαφυλάξουν τα θεωρούμενα υπ'
αυτών απόρρητα ή τέλος πάντων, να περιορίσουν την ευρεία γνωστοποίησί των.
Με οικονομικούς, νομικούς και νομικιστικούς κυρίως τρόπους,
αδρανοποιούνται οι αντίθετες φωνές και μέσω ελεγχομένων Μ.Μ.Ε,
γελοιοποιούνται και εξευτελίζονται οι αντιδρώντες. Στην καλυτέρα των
περιπτώσεων, η αντίδρασις στην ψυχοπνευματική κατοχή της κεφαλαιοκρατίας
παρουσιάζεται υπό πληθώρας αργυρωνήτων συνασπισμένων φερεφώνων ως
"γραφική". Επομένως, θεωρείται εξ ορισμού απαγορευμένη περιοχή η ιστορική
μελέτη των ζητημάτων τα οποία η κατοχική αόρατος εξουσία ώρισε ως
απαγορευμένα, όπου η απαγόρευσις, για να μην προκαλή, εφαρμόζεται ως
δήθεν Μη Πολιτική Ορθότης, ενώ η όποια αντίδρασις, εκλαμβανομένη υπ'
αυτών ως παράβασις της πολιτικής ορθότητος, λοιδορείται και εξουδετερώνεται
ακόμη και δια διαφόρων μορφών βίας.

11
12
 ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Εφ' όσον όμως εκ των πραγμάτων απαγορεύεται στους ιθαγενείς ιθύνοντες,
εθελοδούλους και μισθοδούλους στην πλειοψηφία, να προσεγγίσουν το υπό
εξέτασιν θέμα του Κυπριακού στην αληθινή εξουσιαστική του διάστασι, είναι
λογικό να είναι άγνωστο στην ουσία του στον κυπριακό κι ελλαδικό λαό ενώ
πάμπολλες παραπλανητικές κινήσεις παρουσιάζονται ως απόλυτες αλήθειες.
Είναι απαξιωτικό για Έλληνες το ότι, λόγω της εμπλοκής σ’ αυτήν την ιστορία
πάλι του σιωνισμού, οι ελληνόφωνοι ιστορικοί-δημοσιογράφοι να μην
διατίθενται να την μελετήσουν και προβάλλουν σε "επίσημο ακαδημαϊκό"
επίπεδο, λόγω τεχνητής ελληνοφοβίας αφ' ενός και αφ' ετέρου λόγω του
απροκαλύπτου κλίματος ανθελληνισμού και εθνοφοβίας που κυριαρχεί στις
θεωρητικές γενικώς και ειδικώς στις φιλοσοφικές(;) σχολές των ελλαδικών, και
όχι μόνο, πανεπιστημίων4.
Ο από μέρους των σκοτεινών εξουσιαστών τρόπος εξαγοράς κοινωνικών,
πατριωτικών και ακαδημαϊκών συνειδήσεων έχει γίνει ιδιαιτέρως
εξειδικευμένος και ευγενώς λεπτός ώστε εύκολα να παρασύρη και κατόπιν να
προωθή άτομα μωροφιλόδοξα, άπληστα και με μειωμένα εθνικά
αντανακλαστικά5. Η καλλιέργεια ατόμων ελαστικών συνειδήσεων επιτελείται
σε συγκεκριμένα καλλιεργητήρια (Κολλέγιο = καλλιεργητήριο, από την αρχαία
ελληνική λέξι κολέω = καλλιεργώ). Ο τρόπος εντοπισμού και εν συνεχεία
καλλιεργείας των μελλοντικών αργυρωνήτων υπηρετών της αφανούς απ' τους
πολλούς εξουσίας είναι ευφυέστατος και αόρατος αλλά υφίσταται από τόσο
παλιά όσο παλιά υπήρχαν μωροφιλόδοξοι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα στον
βωμό της όποιας φιλοδοξίας των6.
Οι κυρώσεις διαφόρων μορφών για πολιτικούς ή η ακαδημαϊκή απομόνωσις
των μη υποκυψάντων καθηγητών είναι δεδομένη και ακολουθείται υπό πλήρους
αποκλεισμού από τα ακαδημαϊκά "φαγοπότια-δήθεν σεμινάρια", τις
4
«Απογευματινή», 7 Μαΐου 2000, συνέντευξις του καθηγητού Ιστορίας και
Κοσμήτορος Φιλοσοφικής του Παν. Αθηνών κ. Μικρογιαννάκη με τίτλο. "Οργιάζει η
ανθελληνική προπαγάνδα στο Παν. Αθηνών, Άνδρο παραχαρακτών το Τμήμα Ιστορίας".
5
Ένα τέτοιο καλλιεργητήριο είναι το τμήμα δήθεν Ελληνικών Σπουδών του
Πανεπιστημίου Πρίνστον. Η έντεχνη καλλιέργεια γίνεται μέσω ημερίδων-σεμιναρίων.
Παράδειγμα η υποκίνησις του Βλαχικού Θέματος, περιοδικό ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ
ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ, Τεύχος 3ον, ή www.tetraktys.org.
6
Στον "Οικονομικό" του Ξενοφώντος κεφ. Α΄, παρ. 22, ο Ξενοφών δια στόματος
Σωκράτους, αναλύει τις συνιστώσες του κακού οικονομολόγου. Μία από αυτές, η οποία
μπορεί να οδηγήση σε πτώχευσι ακόμη και πλουσίους, είναι η άμετρος φιλοδοξία.
Αυτομάτως κατανοεί κανείς ότι ένα τέτοιο εξουσιομανές άτομο, ευκόλως δύναται να
υποστή τα δεσμά μίας μεγάλης οικονομικής εξαρτήσεως η οποία φυσικά θα του
επιβάλλη οποιαδήποτε, ακόμη και προδοτική συμπεριφορά. Από την πολύ νεαρή ηλικία
όμως οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί μπορούν να εντοπίσουν τέτοια άτομα και να τα
αναδείξουν.

13
αρθρογραφίες σε "επίσημες" εφημερίδες των μεγιστάνων της εθνικής
μειοδοσίας και διαπλοκής και τα τηλεοπτικά “κανάλια” των Μ.Μ.Ε. Σαν
αποτέλεσμα, οι απειλές για οικονομική στενότητα και πολιτική-κοινωνική-
ακαδημαϊκή απαξίωσι αυτομάτως στέλνουν στο περιθώριο τους ελαχίστους
φιλέλληνες πολιτικούς ή καθηγητές ενώ δίνουν προτεραιότητα στην προβολή
της ματαιοδοξίας των ουδαίων, ταπεινοφρόνων, εθελοδούλων, επιστημονικώς
ανυπάρκτων ρωμιών πολιτικών-καθηγητών οι οποίοι πλέον αναιδώς στρέφονται
με πείσμα εναντίον της Φυλής και της Πατρίδος... Και αυτό το γνωρίζουν καλά
τα “ξένα κέντρα”7 εφ' όσον τους εδημιούργησαν και τους ανέδειξαν.
Επομένως, στο υφιστάμενο σήμερα οικονομικο-πολιτικό σύστημα, αοράτου
για τους πολλούς, κατοχής των Λαών και της Ελλάδος, ο πολυδιάστατος,
πολυποίκιλος και πολυδιάπλοκος Ανθελληνισμός αποτελεί για τους
κεφαλαιοκράτες-διεθνείς τραπεζίτες, τον θεμέλιο λίθο αποκτηνώσεως,
υποδουλώσεως, εθελοδουλείας, μισθοδουλείας, ελέγχου-υποταγής
συνειδήσεων, εξευτελισμού και ταπεινώσεως του οικουμενικού Έλληνος
ανθρώπου, δηλ. του διεθνούς ανθρώπου ο οποίος έχοντας γαλουχηθή κάποτε
από τα ιδανικά των ελευθέρων, αγαθοφιλών, υπερηφάνων, φυσιολατρών και
φιλανθρώπων αρχαίων Ελλήνων, μπόρεσε ή προσεπάθησε, βασισθείς σ' αυτά,
να δομήση φιλάνθρωπες, ελεύθερες και φιλοκοινωνικές οικουμενικές
κοινωνίες, οι οποίες όμως, εξ ορισμού, διέθεταν εγγενώς τα αποθέματα των
δυναμικών της εμπράκτου αντιδράσεως εναντίον των εμπαθών εξουσιαστών.
Εξουδετερώνοντας και απαξιώνοντας η εξουσία τα διδάγματα των Ελλήνων,
δηλ. διδάγματα αξιοπρεπείας, δημοκρατίας, διαλεκτικής και ελευθερίας,
εξουδετερώνεται ουσιαστικώς η μόνη απομένουσα στον πλανήτη δυναμική μίας
πιθανής μελλοντικής αντιδράσεως των Λαών εναντίον της καταναλωτικής,
κεφαλαιοκρατικής ψυχοπαθολογικής τυραννίας. Καταφανές επομένως ότι η
επίθεσις κατά των αρχαίων Ελλήνων και των δημιουργημάτων των, δεν
αποβλέπει στην πάταξι ενός βαρβαρικού εθνικισμού, όπως αφήνουν οι
ραδιούργοι εξουσιασταί, μέσω των ποικίλων φερεφώνων των, να εννοηθή,
αλλά, αποβλέπει στην πάταξι και υποταγή της δυναμικής της
πολιτικοκοινωνικής αντιδράσεως εναντίον των αντιανθρωπίνων σχεδίων των.
Η γνωστή ιστορία όμως δείχνει ότι όταν η κυρίως Ελλάς κατεστράφη, μετ'
ολίγον κατεστράφησαν και οι ελληνικές αποικίες ασχέτως αν ήσαν
πολυπληθέστατες, ισχυρώτατες και ακμάζουσες. Μετά δε την κατάρρευσι και
των αποικιών, κατεστράφη και ο οικουμενικός Έλλην άνθρωπος,
παραχωρώντας την θέσι του σε βαρβαρισμούς τύπου Ρώμης, Μεσαίωνος, κλπ.
Σαφώς οι Παγκόσμιοι Εξουσιασταί γνωρίζουν την πραγματική Ιστορία και
συνήγαγον εξ αυτής το ασφαλές συμπέρασμα ότι αποδυνάμωσις,
εκβαρβαρισμός και εξουδετέρωσις των σημερινών νεοελλήνων, θα προβληθή
ως εξουδετέρωσις και ήττα και του απανταχού οικουμενικού Έλληνος

7
Πάμπολλα παραδείγματα τρόπων «εντάξεως» μέσω χρήματος, "ενόχων" παρανόμων
σχέσεων, κλπ, με εθνικώς επιζήμια αποτελέσματα περιγράφονται στο βιβλίο "ΣΤΑ
ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΜΟΣΣΑΝΤ" του Οστρόφσκι.

14
ανθρώπου και θα τους εξασφαλίση νίκες άνευ αντιπάλων στο παγκόσμιο
πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό γίγνεσθαι.
Αναφερόμενοι σε Ανθελληνισμό σε αυτήν την εργασία, υπό το
προηγουμένως εξετασθέν πρίσμα τον εννοούμε.

15
16
 ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ
Το όνομα Σιωνισμός προέκυψε από το όρος Σιών της Ιερουσαλήμ, επί του
οποίου ευρίσκετο κτισμένος ο ναός του Σολομώντος προς τιμήν του Γιαχβέ.
Η λέξη Σιών είναι ελληνική. Σε πολλές πανάρχαιες ελληνικές διαλέκτους,
το ‘Δ’ επροφέρετο και ‘Σ’ και έτσι απεκάλουν τον Δία και Σία, εξ ου και το Διός
Βουλαί=Σιός, Βουλαί=Σίβυλλαι. Επειδή οι κάτοικοι της Παλαιστίνης ήσαν
ανέκαθεν Πελασγοί πριν εγκατασταθούν εκεί οι Εβραίοι, και επειδή οι Έλληνες
έκτιζαν τα ιερά στα υψώματα, ο λόφος του Ναού του Διός ήταν το Δίον και
Δωριστί Σίον=Σιών.
Μετά την σταδιακή κατάκτησι της Παλαιστίνης από τους εξ Αιγύπτου ή
άλλης προελεύσεως Εβραίους και σφαγή των Γραικοπελασγών από αυτούς,
(όπως καταγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη), διετηρήθη το όνομα Σιών. Για
κάποιους λόγους, οι Εβραίοι ωδήγησαν τον κόσμο να θεωρή ότι ο σιωνισμός
ξεκίνησε το 1896 από τον Θεόδωρο Χερτζλ με την πρώτη Σιωνιστική Διεθνή
στην Βασιλεία της Ελβετίας. Η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν το πολλοστό
σιωνιστικό κίνημα και ΟΧΙ το μόνο επιτυχές...
Επιτυχές σιωνιστικό κίνημα ήταν η υπό τον Μωυσή και κατόπιν Ιησού του
Ναυί έξοδος από Αίγυπτο και εγκατάστασις στην Παλαιστίνη. Επίσης, επιτυχές
σιωνιστικό κίνημα ήτο η απελευθέρωσις κι επιστροφή των Εβραίων από την
Βαβυλώνιο αιχμαλωσία. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις τα κινήματα επέτυχαν
όχι με λαϊκή εξέγερσι και αιματηρό πόλεμο αλλά με μεθόδευσι
παραπλανήσεως ή προσεταιρισμό του εκάστοτε Άρχοντος. Πράγματι, ο
Μωυσής, ούτε λίγο ούτε πολύ ήτο μέλος της Αιγυπτιακής κυβερνήσεως ως
πρίγκιψ ενώ στην περίπτωσι της Βαβυλώνος, η Εσθήρ με τα γυναικεία
θέλγητρά της έπεισε τον Ξέρξη να απελευθερώση τον λαό της. Αυτή η
τακτική, της επιτυχίας του σιωνισμού μέσω απ' ευθείας επηρεασμού της
εχθρικής-αντιπάλου ανωτάτης ηγεσίας, εχρησιμοποιήθη ως πυξίς στο
τελευταίο επιτυχές σιωνιστικό κίνημα αλλά όχι μόνο σε αυτό, όπως θα
αποδειχθή στην μελέτη αυτή.
Η γνωστή σήμερα φυσική διασπορά των Εβραίων, δηλαδή, η προελθούσα
από την εκουσία μετανάστευσί των, επραγματοποιήθη κατά τα κλασσικά
χρόνια στην Ανατολή και κατά τα ελληνιστικά και ιδίως ρωμαϊκά χρόνια στην
Δύσι.
Στα πλαίσια αυτής της εκουσίας μεταναστεύσεως, παρουσιάσθηκαν και
εγκατεστάθησαν ελεύθεροι Εβραίοι, για πρώτη φορά, και στον Αιγιακό-
Ελλαδικό χώρο. Η εγκατάστασις αυτή έλαβε χώρα μετά την κατάκτησι και
υποδούλωσι της Ελλάδος στους Ρωμαίους. Οι αναφορές κάποιων Εβραίων
ιστορικών ή διαφόρων μισθοδούλων 8 οι οποίοι έγραψαν για αρχαιώτερη
8
Ο πρώην ΕΟΤ – Εθνικός Οργανισμός Τουρισμού εξέδωσε διαφημιστικό φυλλάδιο το
1992 σχετικώς με την εν Ελλάδι αρχαία εβραϊκή παρουσία. Αδυνατούμε να γνωρίζουμε
τους εσωτερικούς μηχανισμούς παραγωγής τέτοιας προπαγάνδας η οποία σκοπίμως και

17
εγκατάστασι Εβραίων στην Ελλάδα, ούτε μπορεί να αποδειχθή ιστορικώς, ούτε
σε κάποιον μύθο ή παράδοση αναφέρεται. Εβραίοι ιστορικοί της
Θεσσαλονίκης9, σε μία "ρομαντική" περισσότερο προσπάθειά τους να
υποστηρίξουν το δόγμα "Θεσσαλονίκη, εβραϊκή πόλι", μιλούν για εβραϊκή
συναγωγή στην Θεσσαλονίκη το 148 π.Χ. Αυτός ο ισχυρισμός δεν έχει ιστορική
βάσι αλλά αναφέρεται γενικώς και αορίστως "στην παράδοσι", η οποία όμως
είναι τεχνητή και πρέπει να αντιμετωπισθή ως προπαγάνδα στοχεύουσα στο
να δώση ανύπαρκτο ιστορικό βάθος στους Εβραίους για δικαιολόγησι
σημερινών διεκδικήσεων. Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια όμως, ήδη υπήρχαν
οργανωμένες εβραϊκές κοινότητες σε όλη την Δύση και Β. Αφρική.

προκλητικώς αγνόησε τα προαναφερθέντα επιστημονικά πορίσματα του Δρα Bowman,

αλλά, για να υπάρχη επισημότης, το φυλλάδιο υπέγραψε ο τότε Γ.Γ. του Ε.Ο.Τ. κ. Κων.
Πυλαρινός. Στην εισαγωγή του διαφημιστικού γράφει ότι "Η παρουσία των Εβραίων
στην Ελλάδα, συμφώνως προς ιστορικές πηγές, δύναται να ανιχνευθή από τον 3ο αι.
π.χ.". Στο ίδιο φυλλάδιο, στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, αναφέρεται ότι "Ο γαμπρός
του Αλεξάνδρου, ο Κάσσανδρος, κατά το κτίσιμο της Θεσσαλονίκης, εζήτησε από
τον Πτολεμαίο, βασιλέα της Αιγύπτου, Εβραίους τεχνίτες σηματοδοτώντας έτσι την
αρχή της εβραϊκής κοινότητος Θεσσαλονίκης". Αυτά ευρίσκονται στον διαδικτυακό
τόπο http://www.gogreece.com/learn/jewish.htm στα αγγλικά. Στα ίδια πλαίσια, ο
πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος της 3ετίας 1990-1993, στα εγκαίνια της συναγωγής
των Χανίων προ 10ετίας περίπου, ωδηγήθη, άγνωστο για ποιούς λόγους, να θεωρήση
υποχρέωσί του να αναφερθή στην αρμονική συμβίωσι Εβραίων-Κρητών για 2.500 έτη,
δίδοντας έτσι ανύπαρκτο ιστορικό βάθος στην εβραϊκή παρουσία στη νήσο, κάτι που θα
χρησιμοποιηθή στο ανθελληνικό μέλλον που προετοιμάζουν για την Κρήτη όταν
έλθη η ώρα.
9
Γνωστή εκ Θεσσαλονίκης Εβραία "ιστορικός στο Πάντειο Πανεπιστήμιο", επιθυμεί
εκβιαστικώς να δημιουργηθή εβραϊκή παρουσία στην Ελλάδα από τον στρατό του
Δαρείου. Επεστράτευσε ως τεκμηρίωσι τον Εβραίο δήθεν-ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο ο
οποίος, στην απελπισμένη προσπάθειά του να δημιουργήση εκ του μη όντως αρχαία
εβραϊκή ιστορία και διασπορά, είχε χρησιμοποιήσει ένα απόσπασμα από τό έπος
“ΠΕΡΣΙΚΑ” του Σαμίου ποιητού Χοιρίλου, ώστε να “αποδείξη” εβραϊκή παρουσία
στον στρατό του Ξέρξη. Καταγράφει λοιπόν ο Φλάβιος Ιώσηπος – Γιοσέφ Μπεν
Ματατίας – στο ΚΑΤ’ ΑΠΙΩΝΟΣ 173: “των δ’ όπισθεν διέβαινε γένος θαυμαστόν
ιδέσθαι,/ γλώσσαν μεν Φοίνισσαν από στομάτων αφιέντες,/ ώκεον δ’ εν Σολύμοις όρεσι
πλατέη παρά λίμνη,/ αυχαμαλέοι κορυφάς τροχοκουράδες αυτάρ ύπερθεν / ίππων δαρτά
πρόσωπ’ εφόρουν εσκληκότα καπνώ”.
(τούτων δ’ όπισθεν διέβαινε φυλή θαυμαστή κατά την μορφή /γλώσσα μεν Φοινικικήν
ωμίλουν / κατοικούσαν δε εις τα όρη των Σολύμων παρά πλατειά λίμνη,/ η εξαγριωμένη
κόμη των ήταν κουρεμένη ολόγυρα και από πάνω φορούσαν / δέρματα κεφαλής ίππων
που είχαν ξεραθεί με καπνό).
Τα γραπτά του Ιωσήπου έπρεπε να αποτελούν για τους ιστορικούς παράδειγμα
ιστορικής κωμοδιογραφίας. Αντί γι’ αυτό όμως βλέπουμε τον παγκόσμιο εβραϊσμό να
επιβάλλη την ανοησία ως βιβλιογραφία για την επιστημονική έρευνα. Αξιοθαύμαστο
παράδειγμα για όλους ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν – επιτυχώς και υπό την
απειλή κατηγορίας "αντισημιτισμού" – να επιβάλλουν στους άλλους ακόμη και την
παραμυθολογία ώστε να απαιτούν τον σεβασμό τους.

18
 Το μισαλλόδοξο, αγκυλογνώμον, φανατισμένο και άκαμπτο εβραϊκό
ιερατείο επέβαλλε σε κάθε Εβραίο της διασποράς την προσκύνησι στην
Ιερουσαλήμ άπαξ του βίου του αλλά και την αναφορά στην Ιερουσαλήμ σε
καθημερινές ευχές και προσευχές. Οι ραββίνοι δεν επέτρεψαν στους απανταχού
Εβραίους ούτε να αμφισβητήσουν την κληρονομική πολιτικοπνευματική
εξουσία των ιδίων επί του Εβραϊκού λαού, αλλά ούτε να αποσπασθούν
πνευματικώς από τον θρησκευτικό πρωτογονισμό της Παλαιστίνης, μια και την
εμνημόνευαν διαρκώς στις συζητήσεις αλλά και τις προσευχές τους. Ο διακαής
πόθος τους, διετάχθη από τους ραββίνους να είναι η επιστροφή στην Σιών,

Αν ασχοληθούμε σοβαρά με τις παραπάνω 5 γραμμές του Χοιρίλου βλέπουμε

πρωτίστως ότι ο Ιώσηπος προσπαθεί ν’ αποδείξη ότι η Φοινικική γλώσσα ήταν ίδια με
την ιουδαϊκή ή ότι Φοίνικες και Εβραίοι ήταν το ίδιο… Αυτά αυτοκαταρρίπτονται απ’
το ίδιο το έργο του όπου πλειστάκις διαφοροποιεί ο ίδιος τους Φοίνικες από τους
Εβραίους. Για παράδειγμα, ήδη από το κεφ 2, 8 αναφέρει ότι “τα γεγονότα όμως παρ’
Αιγυπτίοις και Χαλδαίοις και Φοίνιξι – δεν συγκαταλέγω εμάς (δηλ. ιουδαίους) με
εκείνους…” οπότε ο ίδιος διαχωρίζει τον λαό του. Πιο κάτω, κεφ. 17, 113 αναφέρεται
στον Φοίνικα βασιλέα Είρωμο ό οποίος ως φίλος του Σολομώντος τον βοήθησε στο
κτίσιμο του ναού και συγκεκριμένα λέει “ούτος (ο Είρωμος) τα ανατολικά μέρη της
πόλεως (της Τύρου) επεχωμάτωσε και μεγαλυτέραν την πόλιν κατέστησε και το ιερόν του
ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ, το οποίον ήτο απομονωμένο, κλπ, κλπ”. Άρα οι Φοίνικες ελάτρευαν
τον Δία άρα δεν θα μπορούσαν να ήταν Εβραίοι!!! Όσο για το αν μιλούσαν Φοινικικά οι
Εβραίοι έχουμε την πρόσφατη σοβαροτάτη γλωσσολογική μελέτη “HEBREW IS
GREEK” του νομικού Joseph Yahuda, ο οποίος τεκμηριώνει το έντονο και
αδιαμφισβήτητο ελληνικό γλωσσικό υπόστρωμα της εβραϊκής γλώσσας. Άρα, μέσα από
εβραϊκές πηγές προκύπτει ότι οι πελασγογενείς Φοίνικες ή κάποιοι άλλοι Φιλισταίοι
έδωσαν γλωσσικά στοιχεία στους Εβραίους αρχικώς. Αργότερα, στα χριστιανικά χρόνια
όταν οι Φοίνικες εξεβραΐσθηκαν, έχασαν την γλώσσα τους… Οπωσδήποτε εβραϊκή
γλώσσα στον στρατό του Ξέρξη ή Δαρείου ΟΥΔΕΙΣ αναφέρει… Σε ότι όμως αφορά το
κούρεμα των δήθεν Εβραίων του Ιωσήπου σημειώνει ο Ηρόδοτος ότι τέτοιο κούρεμα με
ξύρισμα κροτάφων ήτο σύνηθες παρά των Αράβων (Ηρόδοτος ΙΙΙ, 8). Αποτελεί
παράδοξον το ότι ο Ιώσηπος ετόλμησε να αναφερθή σ’ αυτό το επιχείρημα διότι πάλι
αυτοαναιρείται. Συγκεκριμένα στο Λευιτικόν 19,27 ο Νόμος απαγορεύει στους
Ιουδαίους ρητώς κούρεμα γύρω απ’ το κεφάλι. Ο Ιώσηπος όμως ήταν Φαρισαίος άρα
με αρίστη γνώσι των γραφών άρα δεν ήτο δυνατόν να αγνοούσε τέτοια σοβαρή διάταξι.
Προκύπτει λοιπόν ότι υπάρχει εκ του πονηρού ιστορική μεθόδευσις, ώστε να
τεκμηριωθή πλήρως αλλοιωμένη ιστορία. Για την ιστορία, δέον να αναφερθή ότι ο
Χοίριλος ο Σάμιος ήτο επικός ποιητής που όμως δεν είναι βέβαιες οι χρονολογίες της
ζωής του αλλά φαίνεται να ήτο σε ώριμη ηλικία το 420 π.χ. Κατά το λεξικό Σούδα
παρέμεινε επί μακρόν στην Αθήνα ενώ περί το 400 π.χ. απέθανε στην Μακεδονία όπου
υπήρξε μέλος της Αυλής του Αρχελάου. Έγραψε το έπος ΠΕΡΣΙΚΑ το οποίον ήτο
εξιστόρησις των Μηδικών Πολέμων ενώ εικάζεται ότι επίκεντρον του έπους ήτο η
ναυμαχία της Σαλαμίνος. Το έπος είχε ενθουσιάσει τους Αθηναίους οι οποίοι
απεφάσισαν αυτό να διαβάζεται παράλληλα με τον Όμηρο. Λέγεται ότι πολλά πήρε ο
Χοίριλος απ’ τον Ηρόδοτο. Οι παρηκμασμένοι πλέον Αθηναίοι ετίμησαν το έπος διότι
περιέγραφε ή κολάκευε την εθνική τους φιλοτιμία όμως ο Αριστοτέλης εκάκιζε τον
ποιητή για επιτήδευσι και ασάφεια των παραβολών του, οι δε Αλεξανδρινοί δεν έδωσαν

19
δηλαδή ο σιωνισμός, ασχέτως πόσο αυτό θα εκόστιζε τόσο σε ποιότητα ζωής
όσο και σε ζωές.
Υπό καθεστώς θρησκευτικού εθνικιστικού φανατισμού εδημιουργήθη το
όραμα-δόγμα της επιστροφής στην Ιερουσαλήμ, δηλαδή το σιωνιστικό όραμα
το οποίο εκόστισε στην ανθρωπότητα εκατόμβες θυμάτων με αιματηρούς
πολέμους.
Απέμενε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες για τον σιωνισμό οικονομικο-
πολιτικές συνθήκες ώστε να επετρέπετο ο ιδιότυπος “επαναπατρισμός”, τον
οποίον όμως δεν τους τον είχε αρνηθή κανείς.
Αυτού του είδους ο σιωνισμός όμως δεν είναι ίδιος με τον βιβλικό της
Αιγύπτου και Βαβυλώνος. Στον βιβλικό σιωνισμό, παρατηρείται διάσωσις των
Εβραίων από πρωτοβουλίες ηγετών οι οποίοι εμμέσως ή αμέσως διέταξαν τον
λαό να επαναπατρισθή. Αυτό ίσως να διεμόρφωσε καθοριστικά την
μεσσιανικότητα της θρησκείας των. Στον σιωνισμό της ρωμαϊκής εποχής
όμως παρατηρείται μία ενδοκοινοτική οργάνωσις και εμφανής λαϊκή συμμετοχή
η οποία περιώρισε τον μεσσιανισμό σε ραββινική μόνο προπαγάνδα ή
ραββινικό ευχολόγιο. Ο σιωνισμός αυτός είναι αποδεκτός απ' τον λαό και ο
λαός συμμετέχει παντοιοτρόπως και ενεργώς στην ανάπτυξι και εφαρμογή του,
καθιστώντας τον έτσι πραγματικό κίνημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο
ονομάζουμε παρακάτω την εξέγερσι του 115 μ.Χ. ως πρώτο σιωνιστικό κίνημα.
Για την ιστορική αλήθεια του σιωνισμού της εποχής μας, πρέπει να γραφή
ότι αυτός επέτυχε τόσο λόγω της ισχύος του όσο και λόγω του ότι πολλοί
φανατικοί διαμαρτυρόμενοι χριστιανοί (πουριτανοί ή μεταρρυθμισταί και
ουσιαστικά τεχνητοί Εβραίοι στην συνείδησί των) είχαν προλειάνει το έδαφος
στην χριστιανική Ευρώπη. Λόγω δε της μεγάλης επιρροής των Εβραίων στην
Μεγάλη Βρεταννία τον 18ο-19ο αι., ήταν πολλοί Βρεταννοί πολιτικοί και
εκκλησιαστικοί ηγέται οι οποίοι έθεσαν τα ιδεολογικά θεμέλια του σιωνιστικού
κινήματος, βασισμένοι λόγω θρησκοληψίας, στην βίβλο, δικαιώνοντας
τοιουτοτρόπως τους χρηματοδότες των Μεταρρυθμιστών (όπως αναλύεται στο
Μέρος Δεύτερον της παρούσης εργασίας).
Σιωνιστικές απόψεις, επιστροφή δηλαδή των Εβραίων στην Παλαιστίνη,
εξέφρασαν αρχικώς με άρθρα τους οι Μίλτον και Τζων Λοκ. Το 1733 ο σερ
Ισαάκ Νεύτων ερμήνευσε σε προφητεία του Δανιήλ την βοήθεια ξένης χώρας
προς επιστροφή των Εβραίων στην γη τους. Από τότε διαρκώς, μεγάλες
σημασία στο έργο αυτό. Τα διασωθέντα αποσπάσματα των έργων του δείχνουν ότι δεν
έμεινε πιστός στην ιστορική αφήγησι… (Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ). Επαναλαμβάνουμε
ότι ο Joseph Yahuda, LL.B., συγγραφεύς του “HEBREW IS GREEK”, (Becket
Publications, Oxford Unversity Press, 1982. Prefaced by professor Saul Levin, SUNY),
στην εισαγωγή ευχαριστεί τους πολλούς “ανωνύμους” δωρητές οι οποίοι τον ενίσχυσαν
οικονομικώς ώστε να πραγματοποιηθή η έκδοσις αυτή η οποία ΔΕΝ αφήνει αμφιβολίες
για το ελληνικό γλωσσικό υπόστρωμα της εβραϊκής και έτσι καταλήγει στο
συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι δεν είναι σημίτες αλλά ...ινδοευρωπαίοι. Αυτό δίδει μία
απολύτως πειστική απάντησι για το ποίοι και γιατί έχουν συμφέρον, μέσω των
ελεγχομένων ακαδημαϊκών, να διατηρούν ακμαίο και κυρίαρχο το μη τεκμηριωμένο
επιστημονικώς δόγμα των ινδοευρωπαίων.

20
εφημερίδες επανέφεραν το θέμα, προετοιμάζοντας για τον σιωνισμό την κοινή
γνώμη. Το 1799, κάποιος επιστήμων ονόματι Ιωσήφ Πρίστλυ, έγραψε βιβλίο
αναφερόμενος στο Ισραήλ ως "ακαλλιέργητη γη έτοιμη να σας δεχθή αλλά
ελέγχεται από Τούρκους. Η ισχύς πρέπει πρώτα να καταστραφή. Επομένως,
προσεύχομαι γι' αυτό. Αλλά δεν φαίνεται να γίνεται στο άμεσο μέλλον...".
Ακολούθησε το βιβλίο "Η Αποκατάστασις των Εβραίων – η Κρίσις όλων των
Εθνών (The Restoration of the Jews – the Crisis of All Nations)" του Τόμας
Γουίδερμπυ, ο οποίος προτείνει η Αγγλία να γίνη ο "Νέος Κύρος" και να
αποδόση την Χαναάν στους Εβραίους. Το 1819, ένα άλλο βιβλίο, το "Επίκλησις
σε Χριστιανούς και Εβραίους (Call to the Christians and the Hebrews)",
προτείνει κοινή δράσι με σκοπό τον σιωνισμό.
Η καταλλήλως προετοιμασμένη κοινή γνώμη εδέχθη την εγκατάστασι
Άγγλου πρέσβεως στην Ιερουσαλήμ το 1838 και ακολούθως την εγκατάστασι
του Αγγλικανού Επισκόπου Μιχαήλ Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ.
Σημαντική κίνησις όμως ήταν αυτή του 1839, του θρησκόληπτου
βουλευτού Λόρδου Σάφτσμπερυ (Lord Shaftesbury) ο οποίος προώθησε την
ιδέα εγκαταστάσεως των Εβραίων στην Παλαιστίνη μέσω του άρθρου του στο
θεωρούμενο έγκριτο Quarterly Review με τίτλο "The State and Restoration of
the Jews (Η Κατάστασις και Αποκατάστασις των Εβραίων)". Στο βιβλίο του
αναφέρει περί Εβραίων-Ισραήλ την φράσι: "Λαός δίχως πατρίδα και πατρίδα
δίχως λαό". 57 έτη αργότερα, ο φερόμενος επισήμως ως ιδρυτής του
σιωνισμού, Θεόδωρος Χερτζλ, χρησιμοποιώντας λίγο αλλαγμένη την ίδια
φράσι θα πη: "γη δίχως ανθρώπους για ανθρώπους δίχως γη". Και οι δύο
βέβαια δεν ήθελαν να γνωρίζουν για εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίων
διαβιούντων ανέκαθεν εκεί, ουσιαστικώς μη δίδοντάς τους το δικαίωμα να την
θεωρούν πατρίδα των. Αυτό τελικώς το άρθρο του Λόρδου, εντυπωσίασε
πολλούς και παρεκίνησε σε φιλοσιωνισμό τον Μπαλφούρ αλλά και τον
βουλευτή William Hechler.
Ο William Hechler εδημοσίευσε την δική του εργασία με τίτλο "Η
επανεγκατάστασις των Εβραίων στην Παλαιστίνη (The Restoration of the Jews
to Palestine)" το 1894. Ο ίδιος ήτο υιός Εβραίων βαπτισθέντων χριστιανών και
μάλιστα ιεραποστόλων. Ο πατέρας του κατάφερε να διωρισθή ιερεύς της
Αγγλικής πρεσβείας της Βιέννης η οποία τότε ήτο το στρατηγείο του
σιωνισμού. Μάλιστα ο Γουίλιαμ ήτο προσκεκλημένος (αν και επισήμως μη-
Εβραίος αλλά αυτά είναι για τους αφελείς) στο πρώτο "Παγκόσμιο Συνέδριο
Σιωνιστών Εβραίων ('World Congress of Zionist Jews)". Τελικώς ήτο εις εκ των
πρώτων υποστηρικτών του Χερτζλ του οποίου υπήρξε σύμβουλος και
καθοδηγητής. Μάλιστα αυτός ωργάνωσε την συνάντησι Κάιζερ-Χερτζλ, καρπός
της οποίας ήτο η συμφωνία του Κάιζερ περί ιδρύσεως του Ισραήλ.
Μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, η Συνθήκη των Παρισίων του 1858, επέτρεπε
επισήμως, με την ανοχή πλέον της Τουρκίας, την εγκατάστασι των Εβραίων στο
Ισραήλ, σημειώνοντας της ουσιαστική έναρξι του συγχρόνου Σιωνισμού και
δικαιολογώντας τοιουτοτρόπως τον Κριμαϊκό πόλεμο.

21
 Ο Εβραίος πρωθυπουργός Ντισραέλι, όπως ήτο επόμενο, ενίσχυσε την
σιωνιστική κίνησι (όπως θα αναλυθή στο Μέρος Τρίτον της παρούσης μελέτης)
παντοιοτρόπως αλλά και ξεκάθαρα όπως αποδεικνύει η σιωνιστική μελέτη του,
του 1877, "The Jewish Question is the Oriental Quest". Περίπου τότε η
ποιήτρια Τζώρτζ Έλλιοτ (πραγματικό όνομα Mary Anne Evans) έγραψε το
βιβλίο της "Daniel Deronda", αναφερόμενο στην προσπάθεια Εβραίου προς
διατήρησι της ταυτότητός του και τελικώς προτείνει εβραϊκό κράτος.
Με τον όρο Σιωνισμός σήμερα, ορίζεται η διαχρονικώς συντονισμένη
προσπάθεια της εβραϊκής διασποράς προς δημιουργίαν του κράτους του Ισραήλ
στην Παλαιστίνη αφ' ενός και την ελευθέρα κατά βούλησιν εγκατάστασι εκεί
των απανταχού Εβραίων. Επομένως το κίνημα προς δημιουργίαν
οικονομικών-πολιτικών-κοινωνικών-εθνικών συνθηκών βιωσίμου
επαναπατρισμού αποκαλείται σιωνιστικό.
Το ιστορικό οξύμωρο το οποίο προκύπτει από τον παραπάνω ορισμό
έγκειται στον πολύ λογικό συλλογισμό ότι "εφ' όσον υφίσταται το Ισραήλ υπό
την εγγύησι όλων των ισχυρών κρατών και ουδείς εμποδίζει κανένα Εβραίο
να εγκατασταθή εκεί, άρα το σιωνιστικό κίνημα επέτυχε τους σκοπούς του
προ 60 περίπου ετών, επομένως γιατί να υπάρχει ακόμη σιωνισμός;".
Το ότι υπάρχει η ακμαιοτάτη σιωνιστική οργάνωσις παγκοσμίως ευκόλως
διαπιστώνει κανείς με μία απλή αναζήτησι στο Διαδίκτυο όπου στην λέξι
Zionism θα βρη πληθώρα σελίδων. Ο λόγος υπάρξεως σιωνιστών είναι απλός
και κατανοητός. Οι σιωνισταί, κυρίως Ασκεναζίμ, κατά το ΑΦΑΝΕΙΣ ΟΝΤΕΣ
ΑΡΧΟΥΣΙΝ ΑΥΤΩΝ του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ του Ξενοφώντος, έθεσαν υπό τον
έλεγχό τους την παγκόσμιο οικονομία μέσω καπιταλισμού δηλ. Κεντρικών
Τραπεζών, κρατικών δανεισμών, δημιουργία Αγορών, καταναλωτικών
προτύπων, ελέγχου φαρμάκων, τροφών, συστημάτων υγείας, ενεργείας,
παιδείας, κλπ, κλπ. Αν έπαυον να υφίστανται ως σιωνισταί, θα έπρεπε να
αποδεχθούν την κρατική υπόστασι της χώρας στην οποία ζουν και να
προσπαθούν το καλύτερο γι' αυτήν, μη βλέποντας την παγκόσμιο κοινότητα ως
εχθρική προς αυτούς. Όμως αυτό θα εσήμαινε απεμπόλησι της παγκοσμίου
αφανούς ηγεμονίας, κάτι που χωρίς πολέμους εναντίον τους θα είναι αδιανόητο
να πράξουν και να αποδεχθούν οι ίδιοι λόγω της εξουσιομανούς θρησκείας των
και της εξ αυτής απορρέουσας κατακτητικής νοοτροπίας τους. Οι αντίθετες
φωνές φιμώνονται και εξουδετερώνονται όπως εξουδετερώθηκαν βιαίως στον
Β΄ Π.Π. και μετέπειτα οι μετριοπαθείς σεφαραδίτες10.
10
Το 1954, επί πρωθυπουργίας Μπεν Γκουριόν, ο Γ.Γ. του Ισραηλινού Υπουργείου
Υγείας, Δρ. Chaim Sheba, μετέβη εις ΗΠΑ επιστρέφοντας με 7 μηχανές ακτίνων-Χ του
αμερικανικού στρατού. Αυτές εχρησιμοποιήθησαν για πειράματα σε μία ολόκληρη
γενιά παιδιών σεφαραδιτών εκ Μαρόκου, συνολικώς 100.000, εν αγνοία των γονέων
των, ως πειραματόζωα, αντινοβολώντας τα με ακτίνες 35.000 φορές περισσότερο από
το επιτρεπτό όριο. Από αυτά τα πειράματα η Ισραηλινή κυβέρνησι απεκόμισε από τις
ΗΠΑ 300.000.000 ισραηλινές λίρες όταν ο προϋπολογισμός υγείας του κράτους ήταν
60.000.000 λίρες. Για να τα αποσπούν από τους γονείς των τα έπαιρναν δήθεν σε
ημερήσιες εκδρομές ενώ αργότερα, αφού οι γονείς μάθαιναν τα περί ακτινογραφιών,
τους ενημέρωναν ότι εθεράπευαν μύκητες ή "τριχοφυτίασι κεφαλής" (ringworms).

22
 Επομένως ο πλανήτης θα υφίσταται την παγκοσμιοποιημένη εθνικιστική
δικτατορία του ασκεναζίτικου σιωνισμού για όσο διάστημα οι λαοί θα είναι σε
πολιτικό και εθνικό "κώμα", πράγματα που εξασφαλίζουν τα πλήρως
ελεγχόμενα υπ' αυτών δυτικά Μ.Μ.Ε., οι καλοπληρωμένοι ανά τον κόσμο
συνασπισμοί υπηρετών των, οι οποίοι είναι προγραμματισμένοι να λειτουργούν
ως "κοινωνικά μικρόβια" ενώ οι σιωνιστικοί εγκέφαλοι επιβάλλουν στα έθνη
την ασυλία και ασυδοσία των κατευθυνομένων αυτών "μικροβίων". Αυτοί οι
συνασπισμοί είναι επιφορτισμένοι με το (λίαν προσοδοφόρο) καθήκον
διαδόσεως όλων των εβραιοσιωνιστικών μύθων περί διαρκούς θυματοποιήσεως
και δήθεν αντισημιτισμού, κλπ. Αυτό είναι το βαθύτερο ιμπεριαλιστικό-
εξουσιαστικό νόημα του σημερινού ιμπεριαλιστικού σιωνισμού, οργάνου της
εβραιοτραπεζικής ολιγαρχικής μπουρζουαζίας και εξ αυτών χρηματοδοτήσεως
των διαφόρων παγκοσμίων μονοπωλίων. Μπορεί κάποιοι ύποπτοι να διαδίδουν
ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, όμως έχει εθνικότητα.

Σύντομα, 6.000 παιδιά πέθαναν, αργότερα περισσότερα από καρκίνο κι ακόμη τώρα
πεθαίνουν οι λίγοι εναπομείναντες οι οποίοι πάσχουν από πολλά σύνδρομα. επιληψίες,
αμνησίες, αλτζχάιμερ, χρόνιες ημικρανίες και ψυχώσεις και αποτελούν την τάξι των
τεχνητώς δημιουργηθέντων κοινωνικών αποβλήτων του Ισραήλ, συντηρώντας τον μύθο
του "κατωτέρου" σεφαραδίτη. Η ανατριχιαστική αυτή ιστορία απεκαλύφθη προσφάτως
από ισραηλινούς με ντοκυμαντέρ στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Χάιφα με τίτλο
"The Ringworm Children" και προεβλήθη στην ισραηλινή τηλεόρασι την 14η
Αυγούστου 2003, δίχως όμως συνέπειες για κανέναν αλλά και δίχως κοινωνική
αντίδρασι. Πρόκειται για ασκεναζίτικη εξόντωσι των "κατωτέρων" φυλετικά
σεφαραδιτών. Ίσως σε αυτόν τον διωγμό εντάσσονται οι κατά πληροφορίες μας μαζικές
ελληνοποιήσεις Ισραηλινών στις οποίες προβαίνει μυστικά ο Δήμος Θεσσαλονίκης.

23
24
 ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ
"Κάποτε αντισημίτης ήταν όποιος μισούσε τους Εβραίους,
τώρα αντισημίτης καλείται ο καθένας τον οποίον μισούν οι Εβραίοι"

Όπως απέδειξε η επιστημονική έρευνα Ισραηλιτών αρχαιολόγων, δεν υπήρχε

εβραϊκό έθνος στα προϊστορικά χρόνια11 (τουλάχιστον πριν τον 12 αι. π.Χ.).
Παρά τις προσπάθειες των απανταχού φανατικών Εβραίων, με την πληθώρα
των εκδοτικών πολυμέσων που διαθέτουν, να τεκμηριωθή το αντίθετο,
11
"THE BIBLE UNEARTHED" των Israel Finkelstein και Asher Siberman. Εξ άλλου, η
χερσόνησος του Σινά ανεσκάφη εντατικώς από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ και έπειτα
και τελικώς επεστράφη στην Αίγυπτο μόνο αφού δεν ευρέθη τίποτε που να θυμίζη
εβραϊσμό εκεί. Στα επόμενα χρόνια, δεδομένης της ισχύος του Ισραήλ αλλά και του
Παγκοσμίου Εβραϊσμού, (η οποία ισχύς τους προσδίδει αυτοπεποίθησι και αίσθημα
υπεροχής), θα δούμε περισσότερες σχετικές μελέτες οι οποίες θα απομακρύνονται από
τα παραμύθια και θα τείνουν να βλέπουν την πραγματικότητα κατάματα. Όπως επί
παραδείγματι ο Ναχμάν Μπεν-Γιεχούντα, καθηγητής Ανθρωπολογίας-Κοινωνιολογίας
του Hebrew University στην Ιερουσαλήμ, στην μελέτη του THE MASADA MYTH – Ο
ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΜΑΣΣΑΔΑ, τεκμηριώνεται ιστορικώς ως απατεώνα της επιστήμης τον
Φλάβιο Ιώσηπο, ο οποίος με την μυθοπλασία της περιφήμου δήθεν αντιστάσεως μέχρις
εσχάτων των Εσσαίων στην Μασάντα, εδημιούργησε ήρωες για να υπάρχουν ως
πρότυπα στο μέλλον. Η εργασία υπάρχει αναρτημένη στην ιστοσελίδα:
http://www.bibleinterp.com/articles/masadamyth1.htm.
Όμως κι ο Μπερνάρ Λαζάρ στο βιβλίο του "Ιστορία και Αίτια του Αντισημιτισμού" μας
πληροφορεί στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο "Αντιεβραϊσμός στην αρχαιότητα", ότι οι
Εβραίοι συγγραφείς, για να εκδικηθούν τους Έλληνες, έπεσαν με τα μούτρα στην
προστυχιά της πλαστογραφήσεως ελληνικών κειμένων. Συγκεκριμένα γράφει: "...οι
Αλεξανδρινοί Εβραίοι, με πρόθεσι να ενδυναμώσουν και συντηρήσουν την προπαγάνδα
τους, αφωσιώθηκαν στην πλαστογράφησι όλων των κειμένων τα οποία θα μπορούσαν να
υποστηρίξουν τις απόψεις τους. Οι στίχοι του Αισχύλου, του Σοφοκλέους, του Ευριπίδου,
τα δήθεν Ορφικά προμηνύματα, διασωσμένα στον Αριστόβουλο και στα Στρώματα του
Κλήμη του Αλεξανδρέως, όπου δοξάζεται ο ένας Θεός και η ιερότης του Σαββάτου.
Επίσης πλαστογράφησαν ιστορικούς ή εξέδωσαν βιβλία δήθεν γραμμένα από αυτούς τους
ιστορικούς που ποτέ εκείνοι δεν τάγραψαν. Τοιουτοτρόπως εξεδόθη η Ιστορία των
Εβραίων ως δήθεν γραμμένη από τον Εκαταίο τον Αβδιρίτη. Η πιο σημαντική έδοσις ήτο
αυτή των Σιβυλλικών χρησμών (oracula sibyllina), μία εφεύρεσι των Αλεξανδρινών
Εβραίων, η οποία προφήτευε την μελλοντική παμβασιλεία του Ενός Θεού. Βρήκαν και
μιμητές όμως διότι από τότε που η Σίβυλλα άρχισε να χρησμοδοτή, τον 2ο αι. π.χ., οι
πρώτοι χριστιανοί επίσης την "έβαλαν" να χρησμοδοτήση". Οφείλουν οι διάφοροι
ιθύνοντες να πάρουν σοβαρά το ζήτημα της πλαστογραφήσεως κειμένων στο οποίο οι
Εβραίοι έδωσαν τεράστια σημασία. Ολοφάνερα σημεία πλαστογραφημένα υπάρχουν
παντού και ιδίως σε θεολογικοφιλοσοφικά έργα. Ηλίου φαεινοτέρα π.χ. η
πλαστογράφησις στον ΤΙΜΑΙΟ του Πλάτωνος όταν φέρεται ο Σωκράτης, εν αντιθέσει
προς το κείμενο, να κατατάσσει αλλού τις ψυχές ανδρών αλλού των γυναικών, κλπ.

25
απεδείχθη ότι η περίφημη βίβλος-παλαιά διαθήκη δεν είναι παρά δημιούργημα
των ραββίνων του 4ου ή 5ου αι. π.Χ. οι οποίοι οικειοποιηθέντες τα όποια στοιχεία
αντελήφθη ο κάπως απαίδευτος νους των από κοσμογονικά-μυθολογικά-
εθνολογικά κείμενα των γύρω λαών και κυρίως των
Πελασγών/Ελλήνων/Φιλισταίων-Παλαιστινίων, τα ενέταξαν στο τρομακτικό
αυτό δημιούργημά τους12.
Οι ανασκαφές σ’ όλη την περιοχή της Παλαιστίνης φέρνουν στο φως
τεκμήρια παναρχαίας πολυπληθούς παρουσίας Κυκλαδιτών-Μινωιτών-
Μυκηναίων και γενικώς Πελασγών προγόνων μας. Στο επιστημονικοφανές
ακαδημαϊκό δόγμα αρνήσεως παρουσίας και υπάρξεως Πελασγο-Ελλήνων στα
πανάρχαια χρόνια, οι απανταχού βιασταί της επιστήμης, επενόησαν αρκετά
εθνικά ονόματα ώστε να αναγκάσουν την επιστήμη να μελετήση την Πελασγική
ομοεθνία με κατακερματισμένη και περιορισμένη την ιστορία της και
ακολούθως περιορισμένη γλώσσα-τέχνη-ιδανικά, κλπ. Για παράδειγμα τους
ωνόμασαν Ινδοευρωπαίους, Χετταίους, Υξώς, Αιγαίους, Προέλληνες, Λαούς
της Θάλασσας, κλπ! Για το Ισραήλ επενόησαν τους όρους Χαναανίτες και
χαναανικός πολιτισμός σε μία προσπάθεια να πείσουν συνειρμικά ότι οι
Χαναανίτες μπορεί να ήσαν κι Εβραίοι ή συγγενικός προς τους Εβραίους
λαός13. Όποια διαφωνία σε αυτά τα επιβληθέντα ιστορικά δόγματα,
στιγματίζεται ως αντισημιτική.
Πασιφανές ότι οι βιβλικές ρήσεις δεν μπορούν σε καμία περίπτωσι να
αποτελέσουν κείμενα ιστορικής ερεύνης αλλά αντίθετα πρέπει να θεωρηθούν
εξουσιομανείς ρατσιστικές μυθοπλασίες που εγράφησαν από τους ραββίνους με
την προσδοκία να δοθούν κληρονομικά-εξουσιαστικά δικαιώματα στις
μελλοντικές γενιές των Εβραίων εις βάρος άλλων λαών και κυρίως να δοθή
ιστορικό βάθος και κουλτούρα σε έναν λαό που δεν τα διέθετε. Σε αρκετά δε
σημεία της παλαιάς διαθήκης υπάρχουν ανθελληνικές προτροπές
"εγκαινιάζοντας" τοιουτοτρόπως την απαρχή του δόγματος του Ανθελληνισμού
το οποίο τόσο πολύ ενθουσίασε τους Εβραίους και αργότερα τους Ρωμαίους 14...
Για να γίνουν όλα τα παραπάνω αποδεκτά ως ιστορική γνώσις και να
επιβληθούν δίχως αντιδράσεις, επενοήθη από τους Εβραίους ο όρος
"αντισημιτισμός" και επισείεται ως δαμόκλειος σπάθη εναντίον παντός,
εξουδετερώνοντας την διάθεσί του για έκφρασι διαφωνίας ή αντιδράσεως.

12
Στο βιβλίο "HEBREW IS GREEK", (εκδόσεις Becket Publications, Oxford, 1982), ο
Joseph Yahuda LL.B., τεκμηριώνει το έντονο και αδιαμφισβήτητο ελληνικό γλωσσικό
υπόστρωμα της εβραϊκής γλώσσας.
13
Το έργο δύο ισραηλινών αρχαιολόγων των Moshe και Trude Dothan με ανασκαφική
δράση στην Παλαιστίνη έφερε στο φως υπέροχα Γραικοπελασγικά έργα και οικίες τα
οποία ωνόμασαν χαναανικά και τα περιγράφουν στο βιβλίο τους "THE PEOPLE OF
THE SEA" εκδόσεις MACMILLAN.
14
ΖΑΧΑΡΙΑΣ Θ΄13, "…εξείγηρα τα τέκνα σου Σιών κατά των τέκνων σου Ελλάς…",
ΙΕΖΕΚΙΗΛ "…έσεται Κρήτη μάνδρα προβάτων…", κλπ, κλπ.

26
 Ο μηχανισμός αποδόσεως υβριστικών-απαξιωτικών χαρακτηρισμών όπως
"φασίστας", "ρατσιστής", "εθνικιστής" και κυρίως “αντισημίτης” 15 είναι πλέον
παγκοσμίως πλήρως ανεπτυγμένος. Η ανάπτυξίς του οφείλεται στην μεθοδική
πολυδιάστατη δράσι του σιωνιστικού εξουσιασμού ο οποίος ωδήγησε τα Μέσα
Μαζικής Ενημερώσεως, Πανεπιστήμια και αδρώς χρηματοδοτούμενες δήθεν
"προοδευτικές" κοινωνικές οργανώσεις, σε πορεία απολύτου ελέγχου των
δράσεων, πληροφοριών και γνώσεων και μέσω αυτών της κατευθυνομένης
ενημερώσεως-διαμορφώσεως της κοινής γνώμης.
Ξεφεύγει από τον σκοπό αυτής της εργασίας η περαιτέρω ανάπτυξις αυτού
του ζητήματος αλλά το γεγονός παραμένει ότι η όποια σοβαρή αντίδρασις στην
εξουσία ακολουθείται από πολυδιάστατη σπίλωσι του/των αντιδρώντων μέσω
των πλήρως ελεγχομένων Μ.Μ.Ε16. Συνήθως, ο εξευτελισμός των αντιδρώντων
από τα Μ.Μ.Ε. ακολουθείται από άλλες "κυρώσεις" οι οποίες επικεντρώνονται
κυρίως στον οικονομικό τομέα.17 Προκειμένου δε περί της ακαδημαϊκής
κοινότητος, δεν είναι μόνον ο διασυρμός μέσω των Μ.Μ.Ε. που αποτρέπει από
φιλελληνικές εργασίες το σύνολον των ακαδημαϊκών αλλά και η στέρησις των
οικονομικών ωφελημάτων (μέσω προσκλήσεων για ημερίδες-εκδόσεις-
δημοσιεύσεις, κλπ) που επακολουθεί.
Ως κεντρικό σημείο αναφοράς για την κατανόησι της ουσίας υπάρξεως
αντισημιτισμού, θεωρήσαμε την άποψι κάποιων Εβραίων, ως πλέον έγκυρη,
λόγω του ότι είχαν την παρρησία να εξετάσουν το ζήτημα χωρίς να φορούν
εθνικιστικά γυαλιά, ώστε όντες Εβραίοι, να δουν στον σιωνισμό μία αντιπαθή
πλευρά του λαού των.

15
Για το πως καταχρώνται ενσυνειδήτως οι ίδιοι οι Εβραίοι το όρο αυτό μας δίνει ο
πρώην αρχιπράκτωρ της Μοσσάντ, Βίκτωρ Οστρόφσκι, στο βιβλίο "Στα Άδυτα της
Μοσσάντ", εκδόσεις "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ", Αθήναι 1990, σελ. 136 όπου γράφει "Όποτε
συνέβαινε κάτι ακουγόταν η εξής ερώτησις. Είναι καλό για τους Εβραίους ή όχι; Ξεχάστε
τα περί πολιτικής οτιδήποτε άλλο. Αυτό ήταν το μόνο κριτήριο και με βάσι την απάντησι
έβγαινε ο χαρακτηρισμός, φίλος ή αντισημίτης άσχετα αν τον άξιζαν ή όχι".
16
όρα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2 στον παρόντα τόμο.
17
Πάμπολλες εργασίες παγκοσμίως αναφέρονται στο ζήτημα αυτό και αποδεικνύουν
την ισχύ της εξουσίας και τον απόλυτο παγκοσμίως έλεγχο του Σιωνισμού στα Μ.Μ.Ε.
Ενδεικτικά προτείνουμε το βιβλίο του αμερικανού πρώην βουλευτού του Ιλλινόις κ.
Πώλ Φίντλεϋ, "ΤHEY DARE TO SPEAK OUT", Lawrence Hill Books, 1985. O Φίντλεϋ
περιγράφει λεπτομερώς την συντονισμένη δράση των αμερικανοεβραίων μέσω Μ.Μ.Ε.
εναντίον πολλών αμερικανών πολιτικών προκειμένου να τους τρομοκρατήσουν
απειλώντας τους με πολιτικό θάνατο προς όφελος του εβραϊσμού ακόμη κι αν
απαιτούνται ψηφίσματα ενάντια στα συμφέροντα των Η.Π.Α. Περιγράφει και τον
τερματισμό της δικής του πολιτικής σταδιοδρομίας όταν εθεωρήθη από το ισραηλινό
λόμπυ "αντισημίτης" και την επιτυχή χρησιμοποίηση των Μ.Μ.Ε. από αυτούς εναντίον
του.

27
 Ο Εβραίος συγγραφεύς-συμβολιστής-σημειολόγος Μπερνάρ Λαζάρ 18,
αφιέρωσε στην μελέτη του αντισημιτισμού ένα αρκετά αξιόλογο έργο. Από το
πρώτο κεφάλαιο, "Η καταγωγή του αντισημιτισμού", κατανοούμε το βάθος του
βιβλίου. Συγκεκριμένα γράφει ότι:
"Για να γίνη πλήρης η ιστορία του αντισημιτισμού, ..., είναι απαραίτητο να
εντρυφήσουμε στην ιστορία του Ισραήλ από την εποχή δημιουργίας της διασποράς
του, ή, μιλώντας ορθώτερα, από την αρχή της επεκτάσεώς του εκτός των
συνόρων της Παλαιστίνης". Αυτό το υπογραμμισθέν υφ' ημών σημείο του
σημειολόγου Λαζάρ μας δίνει το δικαίωμα να το εξετάσουμε κι εμείς
σημειολογικά και άρα να ομιλούμε για οργανωμένη διείσδυσι των Εβραίων στα
Έθνη δίχως να κακοχαρακτηρισθούμε. Είναι γνωστό ότι οι Εβραίοι μόνο μετά
τον ρωμαϊκό διωγμό του 70 μ.Χ. "επορεύθησαν" μαζικώς εκτός Παλαιστίνης
δημιουργώντας ισχυρές κοινότητες σε πολλά μέρη περί την Μεσόγειο, οι οποίες
κοινότητες, σταδιακώς, αφομοίωσαν και εβραιοποίησαν τους διαθέτοντες
πλήθος εμπορικών σταθμών Φοίνικες. Μάλιστα δε, η δημιουργία εβραϊκών
κοινοτήτων στον Ελλαδικό χώρο εξεκίνησε τον πρώτο προχριστιανικό αιώνα 19
και σε καμία περίπτωσι παλαιώτερα.
Ο Λαζάρ, φυσικά, δεν είχε καμία διάθεσι να αναφερθή στην ουσία και στον
τρόπο της διεισδύσεως των Εβραίων στις εθνικές κοινωνίες. Καταργεί όμως,
έστω σημειολογικά, την εβραϊκή θυματοποίησι και κλάψα περί διωγμών και
καταπιέσεων, η οποία κλάψα, μέσω των προπαγανδιστικών μηχανισμών,
επιστρέφει στα Έθνη ως σύστημα ενοχών και αντισημιτισμού.
Πράγματι, μία παράγραφο πιο κάτω ο Λαζάρ διαπιστώνει ότι "...αν αυτή η
εχθρότης, αυτή η απέχθεια, είχε επιδειχθή κατά των Εβραίων κάποια μόνο φορά
σε κάποιο μόνο μέρος, θα ήτο εύκολο να εντοπίσουμε τις τοπικές αιτίες αυτών
των συναισθημάτων. Αλλά, αυτή η φυλή υπήρξε αντικείμενο μίσους ανάμεσα σε
όλα τα Έθνη στα οποία διαχρονικώς εγκατεστάθη. Εφ' όσον όμως οι εχθροί του
Ισραήλ ανήκαν σε ποικίλες φυλές, εφ' όσον αυτές οι φυλές ήσαν τελείως διάφορες
μεταξύ των, εκυβερνώντο υπό διαφόρων αντικρουομένων καθεστώτων και
νόμων, εφ' όσον δεν είχαν ίδια ήθη κι έθιμα αλλά είχαν διαφορετικό πνεύμα η
18
Ο Λαζάρ (1865-1903) ανήκε στους αναρχικούς κύκλους της εποχής του αν και κάποιο
διάστημα ενετάγη στον σιωνισμό από τον Χερτζλ. Τότε ίδρυσε το σιωνιστικό περιοδικό
"Le Flambeau". Αργότερα, άγνωστο για ποιόν λόγο, απεχώρησε. Έδωσε σκληρούς
αγώνες κατά των αδίκων διωγμών των Εβραίων και υπεστήριξε με θέρμη την αθωότητα
του Ντρέιφους. Έγραψε κατά της υποκρισίας της εξουσίας για την μη αναγνώρισι της
γενοκτονίας των Αρμενίων. Το αναφερόμενο βιβλίο εξεδόθη εις Παρισίους τον Απρίλιο
του 1894 ενώ πλήρες βιογραφικό αλλά και το έργο το υπάρχουν αγγλιστί στην
ιστοσελίδα: http://www.marxists.org/reference/archive/lazare-bernard/index.htm.
19
Steven Bowman, "The Jews of Byzantium", εκδόσεις πανεπιστημίου Αλαμπάμα, σελ.
133. Ο γνωστός ακαδημαϊκός, υπεύθυνος Iουδαϊκών σπουδών στο πανεπιστήμιο
Σινσινάτι των ΗΠΑ, πολυμαθής και ελληνομαθής ραββίνος, Στήβεν Μπάουμαν δίνει
την πιο υπεύθυνη απάντησι επί του θέματος της ιστορικής εγκαταστάσεως Εβραίων εν
Ελλάδι. Συγκεκριμένα, απεφάνθη κατόπιν ερευνών ότι "ο πρώτος Εβραίος που
απαντάται στην Ελλάδα είναι ένας δούλος στον Ωρωπό ονόματι Μόσχος (από το
Μοσέ) Μοσχίωνος το έτος 129 π.χ.".

28
μία από την άλλη, γίνεται κατανοητό ότι δεν είναι δυνατόν να κριθούν υπό τα ίδια
κριτήρια για κανένα θέμα, είναι πρέπον να αναγνωρίσουμε ότι οι γενικές αιτίες
του αντισημιτισμού πάντοτε ήσαν εμφωλευμένες στον ίδιο τον Ισραήλ και όχι
σε όσους τον ανταγωνίζοντο".
Τα παραπάνω βέβαια, γράφει ο Λαζάρ δεν δικαιολογούν όλες τις εμπαθείς
διώξεις και εκδηλώσεις μίσους κατά Εβραίων αλλά απλώς δείχνουν ότι πάντα
μέρος της ευθύνης είχαν κι αυτοί. Συνεχίζοντας αναφέρει ότι "βλέποντας την
παγκοσμιότητα των αντισημιτικών δράσεων, δύσκολα μπορεί κανείς να
παραδεχθή, όπως έγινε πολλές φορές, ότι οι διώξεις ήσαν αποτέλεσμα
θρησκευτικού πολέμου και δεν πρέπει να ιδωθή ο αγών κατά των Εβραίων ως
αγών του πολυθεϊσμού εναντίον του μονοθεϊσμού ή της Αγίας Τριάδος εναντίον
του Γιαχβέ. Τα πολυθεϊστικά και χριστιανικά κράτη δεν εμάχοντο κατά του
δόγματος του ενός θεού αλλά κατά του Εβραίου. Ποίες αρετές ή ποίες
ιδιότητες επέσυραν την παγκόσμια εχθρότητα κατά του Εβραίου; Γιατί
εκακοποιήθη και εμισήθη με την σειρά από τους Αλεξανδρινούς και τους
Ρωμαίους, τους Πέρσες και τους Άραβες, τους Τούρκους και τους χριστιανούς;
Διότι, παντού και μέχρι σήμερα ο Εβραίος ήταν αντικοινωνικό όν... Παντού
ήθελαν να παραμείνουν Εβραίοι και παντού τους παρεχωρήθη το δικαίωμα να
ιδρύσουν ένα Κράτος μέσα σε κάθε Κράτος. Λόγω αυτών των δικαιωμάτων και
των εξαιρέσεων και απαλλαγών από φόρους, σύντομα ευρέθησαν σε
πλεονεκτικώτερη θέσι και υπεράνω της γενικής καταστάσεως των πολιτών των
δήμων στους οποίους εγκατεστάθησαν, απέκτησαν ευνοϊκώτερες ευκαιρίες
εμπορίου και συγκεντρώσεως πλούτου και τοιουτοτρόπως επέσυραν τον φθόνο
και το μίσος...".
Η κριτική του Λαζάρ προκύπτει, όπως ο ίδιος τονίζει και διευκρινίζει, από
την άκαμπτη στάσι των Εβραίων έναντι του Μωσαϊκού Νόμου η οποία δεν
επιτρέπει να ακολουθούνται οι νόμοι του κράτους στο οποίο φιλοξενούνται,
ούτε τα ήθη και έθιμα των εντοπίων ενώ απαιτείται πάντα αυτοδιοίκησις και
αυτονομία Υπάρχει πάντα ένα μικρό Ισραήλ σε κάθε κοινότητα και αυτό ήταν η
αιτία του αντισημιτισμού κατά τον Λαζάρ. Συγκεκριμένα, "...η προσκόλλησις
του Ισραήλ στον Νόμο ήταν η πρώτη αιτία μίσους είτε αυτό προέκυψε από τα εκ
του Νόμου πλεονεκτήματα και δικαιώματα που προκάλεσαν φθόνο, είτε διότι
προκάλεσαν υπερηφάνεια λόγω υπεροχής της Τορά που τους ωδήγησε να
θεωρήσουν εαυτούς ανωτέρους των άλλων ανθρώπων... Ο σκοπός του
ανθρώπου επί Γης, είπαν οι ραββίνοι, είναι η γνώσις και τήρησις του Νόμου ενώ
δεν γίνεται να επιτευχθή σωστή τήρησις αν δεν αποξενωθή από κάθε άλλο νόμο.
Ο Εβραίος που ακολούθησε αυτά απεμονώθη από την ανθρωπότητα και
περιχαρακώθηκε πίσω από τους φράκτες που ανύψωσαν γύρω του οι διάδοχοι
του Έζρα και οι άλλοι γραμματικοί, όπως οι Φαρισαίοι και οι Ταλμουδιασταί,
αναθεωρηταί του Μωσαϊσμού και αντίπαλοι των προφητών... Απεμονώθησαν
λοιπόν οι Εβραίοι όχι απλώς μη αποδεχόμενοι τα ήθη και έθιμα τα οποία
δημιουργούν την συνοχή των κατοίκων των χωρών στις οποίες εγκατεστάθησαν
αλλά αποφεύγοντας κάθε επαφή μαζύ τους. Στην αντικοινωνικότητα, ο Εβραίος
προσέθεσε απομόνωσι...".

29
 Οι παραπάνω διαπιστώσεις του Λαζάρ είναι λίγο-πολύ γνωστές έστω και αν
τις παρουσιάζει υπεραπλουστευμένες, λίγο αφελείς και πολύ εξαγνισμένες.
Αποφεύγει δηλαδή σκοπίμως να θίξη την ενδογενή εξουσιαστική και
κατακτητική στάσι και δυναμική των οργανωμένων Εβραίων και κυρίως την
προδιάθεσι για χρησιμοποίησι κάθε θεμιτού ή αθεμίτου μέσου προς επιτυχία
των στόχων των20.
Η δυναμική αυτή πηγάζει από την ίδια την θρησκεία η οποία δίδει
κατευθύνσεις οι οποίες επίσης έχουν ως βάσι τον Νόμο, καθορίζονται από τον
Νόμο με κάθε λεπτομέρεια και εν εκτάσει. Άκαμπτη, κακοήθης ενίοτε,
προσήλωσις σ' αυτόν τον Νόμο επομένως, συνιστά όχι μόνο άκαμπτο εθνικισμό
αλλά ολοκληρωτισμό και ιμπεριαλισμό. Ο σημειολόγος Λαζάρ εγνώριζε ότι θα
είχε εκτεθή αν δεν αφιέρωνε μία έγκυρη γνώμη στο ζήτημα του
ολοκληρωτισμού και ιμπεριαλισμού του Νόμου, έστω φιλτραρισμένη,
παραλλακτική και εξ απαλών ονύχων. Η παρατιθεμένη δική του παράγραφος,
όσο κι αν είναι ανατριχιαστική, είναι με λίγα λόγια το ψυχογράφημα του πιστού
Εβραίου ανά τον κόσμο. "Σύμφωνα με τον Νόμο, αν δεν υπάρχη ο Ισραήλ επί
Γης για να τον εφαρμόση, ο Κόσμος δεν μπορεί να υπάρξη διότι ο Θεός θα τον
μετατρέψη πάλι σε χάος. Ούτε όμως ο Κόσμος θα γνωρίση ευτυχισμένες
στιγμές αν δεν επιστρέψη υπό την παγκόσμιο κυριαρχία του Νόμου ή επί
παραδείγματι υπό την κυριαρχία των Εβραίων. Άρα οι Εβραίοι είναι οι
εκλεκτοί του Θεού σαν οι θεματοφύλακες της θελήσεώς του διότι είναι ο μόνος
λαός με τον οποίο ο Θεός έκανε επίσημη συμφωνία. Είναι η επιλογή του θεού.
Όταν ο όφις παρεπλάνησε την Εύα, λέει το Ταλμούδ, την διέφθειρε με το
δηλητήριό του. Ο Ισραήλ, λαμβάνοντας την θειική αποκάλυψι στο Σινά, διεσώθη
από το αμάρτημα. Η υπόλοιπη ανθρωπότης δεν μπόρεσε να σωθή. Επομένως εφ'
όσον έχουν τον φύλακα και προστάτη τους, τον Ισραήλ ευρίσκονται υπό την
εποπτεία του Γιαχβέ. Είναι ο αγαπημένος υιός του Αιωνίου και διεκδικεί την
μοναδικότητα στην αγάπη του, στην καλή θέλησί του, στην αποκλειστική
προστασία του ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι τοποθετούνται κάτω από τους
Εβραίους. Χάρις και μόνο στον οίκτο του θεού είναι αποδέκτες της θείας
μεγαλοψυχίας μιας και μόνο οι Εβραϊκές ψυχές κατάγονται από τον
πρωτόπλαστο. Ο πλούτος των Εθνών λοιπόν, δικαιωματικώς ανήκει στον
Ισραήλ... Αυτές οι απόψεις ωδήγησαν τους Εβραίους να περιφρονούν τα
Έθνη, συχνά να τα μισούν...".
Κι άλλοι Εβραίοι διετύπωσαν θέσεις παρόμοιες με του Λαζάρ. Ο γνωστός
από την Συνθήκη του Ραπάλλο 21 και μέλος της Γερμανικής κυβερνήσεως,

20
Έπρεπε να εξηγή την δυναμική η οποία ωδήγησε επί παραδείγματι στο να υπάρχουν
25% κρατούμενοι Εβραίοι στις τρομερές φυλακές Σιγκ-Σιγκ το 1936 παρά το ότι οι
περισσότεροι δικασταί ήσαν εξαγορασμένοι.
21
Η Συνθήκη Rapallo (πόλις της Ιταλίας) μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ενώσεως,
υπεγράφη από τον καγκελάριο Καρλ Γιόζεφ Βιρτ και τον Βάλτερ Ράτεναου στις 15-16
Απριλίου 1922. Η Συνθήκη αυτή ερύθμιζε θέματα που ανέκυψαν από την πολεμική
περίοδο. Είχε και μυστικά άρθρα, οι λεπτομέρειες των οποίων δεν έγιναν γνωστές. Τα
άρθρα αυτά έδιναν στη Γερμανία το δικαίωμα να αναπτύξη στο Σοβιετικό έδαφος

30
Βάλτερ Ρατενάου22, ασχολήθηκε με το εβραϊκό ζήτημα. Ήταν κύριος
υπερασπιστής της πολιτικής αφομοιώσεως για τους Γερμανοεβραίους και
διετύπωσε την άποψι ότι οι Εβραίοι πρέπει να αντιτάξουν στον σιωνισμό την
ενσωμάτωσί τους στην γερμανική κοινωνία. Αυτό, πίστευε ότι θα οδηγούσε
τελικά στην εξαφάνιση του αντισημιτισμού.
Εν κατακλείδι, τα αίτια του όποιου αντισημιτισμού συμπυκνώνει ο Λαζάρ
στην παρακάτω πρότασι. "Δεν υφίστατο αντισημιτισμός έως ότου οι Εβραίοι,
έχοντας εγκαταλείψει την πατρίδα τους, εγκατεστάθησαν σε ξένες χώρες και
ήλθαν σε επαφή με ιθαγενείς ή παλαιούς μετανάστες, των οποίων τα ήθη και
έθιμα, φυλετική προέλευσις και θρησκεία ήσαν διαφορετικά από των Εβραίων.".
Σήμερα η χρήσις του όρου "αντισημίτης" έχει καταστή το μέγα εργαλείο
επιβολής των σιωνιστικών σχεδίων και επιβολής οποιασδήποτε κατοχικής
συμπεριφοράς εναντίον οποιουδήποτε έθνους, διότι ο παγκόσμιος σιωνισμός,
μέσω πειθαρχίας, οργανώσεως και χρηματισμών το επέβαλε στις υπό τον
έλεγχό του διαπλεκόμενες οικονομικές-πολιτικές-κοινωνικές-ακαδημαϊκές
εξουσίες.
Ο χαρακτηρισμός Αντισημιτισμός είναι η δαμόκλειος σπάθη η οποία
κρέμεται απειλητικώς πάνω από την κεφαλή όποιου ελευθερόφρονος ανθρώπου
τολμήση να αμφισβητήση την επιβληθείσα "κατοχική-εξουσιαστική πολιτική
ορθότητα".
Οι ακρότητες αυτές φτάνουν σε σημείο, την στιγμή που εξαφανίζονται
βιβλία ενοχοποιητικά για την δράσι Εβραίων από τις πανεπιστημιακές 23 και
δημόσιες βιβλιοθήκες, η αντικατάστασίς των με νέα να θεωρήται πράξις
αεροπορικές βάσεις, εκπαιδευτικά κέντρα, αεροδρόμια, βιομηχανικές
εγκαταστάσεις και πεδία δοκιμών όπλων. Έτσι το ίδιο έτος η βιομηχανία Γιούγκερς
εγκατεστάθη στο Φίλι κοντά στη Μόσχα. Το σημαντικώτερο αεροπορικό κέντρο
ανεπτύχθη στο Λίπετσκ, 200 μίλια ΝΑ από τη Μόσχα. Στην περιοχή του Καυκάσου
ανεπτύχθησαν αεροδρόμια και πεδία δοκιμών όπλων. Κατά την ίδια εποχή οι
γερμανικές βιομηχανίες παραγωγής αεροσκαφών ενθαρρύνθηκαν και
χρηματοδοτήθηκαν, για να αναπτύξουν εγκαταστάσεις όχι μόνο στη Γερμανία αλλά
και στην Ρωσσία. Οι κατασκευασταί Γιούγκερς, Μέσσερσμιτ, Χένγκελ, Ντορνιέ, Φόκε-
Βουλφ και άλλοι, επωφελήθηκαν κατά το μέγιστο δυνατό από τις προσφορές αυτές.
Εδημιούργησαν βιομηχανίες για την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών αλλά και
τμημάτων και ανταλλακτικών αεροσκαφών τα οποία προωθούσαν προς ενδιάμεσους
σταθμούς και από εκεί στις αεροπορικές βάσεις στην Σοβιετική Ένωσι. Εκεί
συναρμολογούνταν, δοκιμάζονταν και αξιολογούνταν. Εκεί, κυρίως, από το 1926 και
μετά εκπαιδεύθηκαν τα στελέχη της μετέπειτα Λουφτβάφε. Με τέτοιες συμφωνίες οι
οποίες ενίσχυον τον Γερμανικό εθνικισμό σκοπίμως, οι θεματοφύλακες του σιωνισμού,
κατ' ευφημισμόν καλούμενοι Διεθνείς Τραπεζίται της Wall Street, προετοίμασαν το
έδαφος για τον Β΄ Π.Π. και τα προσχεδιασμένα γεγονότα σφαγών.
22
Ο Walther Rathenau γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1867 στο Βερολίνο. Ο
πατέρας του ήταν ο Emil Rathenau, πλούσιος Εβραίος βιομήχανος και ιδρυτής της
AEG. Σπούδασε φυσική, χημεία και φιλοσοφία στο Βερολίνο και στο Στρασβούργο.
Εργάστηκε ως μηχανικός προτού αναλάβει την AEG. Ο Walther Rathenau εδολοφονήθη
στις 24 Ιουνίου 1922 από Γερμανούς εθνικιστές οι οποίοι πίστευαν ότι η συνθήκη του
Rapallo ήταν ζημιογόνος για τα συμφέροντα της Γερμανίας.

31
αντισημιτισμού ενώ αντιθέτως η απόκρυψις της ελληνικής ιστορίας προς
όφελος του εξαγνισμού Εβραίων του παρελθόντος να μην καταγγέλλεται ως
ανθελληνική.
Το γεγονός του αναιτίου αδίκου χαρακτηρισμού τόσο εύκολα του
οποιουδήποτε θέλουν οι ζηλωταί ως αντισημίτου, αρχίζει πλέον να εκνευρίζει
και ερεθίζει και Εβραίους. Ως παράδειγμα αναφέρεται το βιβλίο του Εβραίου
καθηγητού Πολιτικών Επιστημών, Norman G. Finkelstein με τίτλο "Beyond
Chutzpah. On the Misuse of Anti-Semitism and the Abuse of History",
University of California Press, Αύγουστος 2005, όπου εκτίθενται πολιτικοί και
ακαδημαϊκοί κύκλοι οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι – έναντι αμοιβών φυσικά –
με τον εξαγνισμό του Ισραήλ παγκοσμίως και την αποδυνάμωσι κάθε
διαμαρτυρίας ως αντισημιτική...
Σιγή ιχθύος τηρείται πάντα όταν οι ίδιοι οι Εβραίοι, εκμεταλλευόμενοι την
συνοχή και πειθαρχία των, δημιουργούν οι ίδιοι αντισημιτικές εκδηλώσεις όπως
π.χ., όταν περί τα μέσα του 18ου αι. ανεπτύχθη η αίρεσις των φανατικών
Χασσιντίμ (την ίδια εποχή κατά την οποία ο φιλόσοφος Μέντελσον
δημιούργησε τον κίνημα του εβραϊκού διαφωτισμού) οι ραββίνοι, σε συνέδριό
τους το 1781 στην πόλι Μογκιλιώφ, τους εκήρυξαν εκτός νόμου με αποτέλεσμα
να δημιουργηθούν πογκρόμ Εβραίων εναντίον των Χασσιντίμ, καταστρέφοντας
περιουσίες, καίγοντας βιβλία και φτάνοντας σε σημεία καταδόσεώς των στις
Ρωσσικές αρχές με ψευδείς κατηγορίες24.
Όσο για τεχνητές αντισημιτικές ενοχές, καλό παράδειγμα είναι η σχετικά
πρόσφατη προβοκάτσια στην Γαλλία. Συγκεκριμένα, τον Αύγουστο του 2004,
εσημειώθη επίθεσις σε εβραϊκή συναγωγή-κοινοτικό κέντρο στο Παρίσι. Όπως
έγραψαν ΤΑ ΝΕΑ, 31-08-2004 "Το κέντρο, το οποίο χρησιμοποιείται για παροχή
συσσιτίων, καταστράφηκε από τις φλόγες και η αστυνομία ανακάλυψε στους
τοίχους σβάστικες και αντιεβραϊκά συνθήματα. Ουδείς τραυματίστηκε και όλος ο
πολιτικός κόσμος της Γαλλίας καταδίκασε την επίθεση, επαναλαμβάνοντας σε

23
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το βιβλίο του Ι. Βασδραβέλλη, "Η Επανάστασις του
1821 στην Μακεδονία", εκδόσεις Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, το οποίο
αναφέρεται εκτενώς στην σφαγή, αιχμαλωσία και λεηλασία των Ναουσαίων
επαναστατών και των γυναικοπαίδων με μεγάλη λεπτομέρεια, από τους Εβραίους της
Θεσσαλονίκης. Το βιβλίο έχει εξαφανισθή από τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.
24
Γ. Γκέσσεν, "Η Ιστορία του Εβραϊκού Λαού στην Ρωσσία", τόμος 1, σελ. 40-42.
Επίσης, σε τεχνητό αντισημιτισμό αναφέρεται ο Λεβ Κορνέγεφ στο "Ισραήλ: Μύθοι και
πραγματικότητα", Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήναι 1982, σελ.21. Αναφέρει ότι:
"...πριν την ίδρυσι του Ισραήλ, στις 25 Νοεμβρίου 1940, η σιωνιστική μυστική υπηρεσία
Μοσσάντ Λεαλιγια Μπετ, βύθισε το πλοίο Πάτρια στο λιμάνι Χάιφα με 203 Εβραίους
μετανάστες που οι βρεταννικές αρχές δεν άφησαν να αποβιβασθούν. Οι σιωνιστές
αργότερα διέδωσαν μια ιστορία για το πως οι επιβάτες του πλοίου είχαν μαζικά
αυτοκτονήσει...". Και στην σελίδα 33 γράφει: "...πράκτορες του σιωνισμού,
προβοκάτορες, σκόρπισαν τεχνητή αντισημιτική ψύχωση στις αραβικές χώρες, έσπειραν
φήμες, οργάνωσαν εμπρησμούς σ' εβραϊκά καταστήματα, εισβολές σε συναγωγές και
επιθέσεις σε μέλη των τοπικών εβραϊκών κοινοτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ποσοστό
Εβραίων να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ".

32
όλους τους τόνους πως ο αντισημιτισμός δεν θα περάσει. Ο πρωθυπουργός Ζαν-
Πιέρ Ραφαρέν επισκέφθηκε το καμένο κτίριο και ο πρόεδρος Ζακ Σιράκ
εξέφρασε την αλληλεγγύη του προς την εβραϊκή κοινότητα. Ο υπουργός
Εξωτερικών του Ισραήλ Σιλβάν Σαλόμ επισκέφθηκε επίσης το κατεστραμμένο
κέντρο κατά την επίσκεψή του στο Παρίσι.". Στο επακολουθήσαν
ενορχηστρωμένο πανδαιμόνιο εβραϊκών διαμαρτυριών, φορτώθηκαν ενοχές οι
δύστηνοι Γάλλοι, ενώ τα ενορχηστρωμένα ΜΜΕ μεγέθυναν το θέμα και
εδημιούργησαν πλέγμα ενοχών στους Γάλλους ενώ ο πολιτικός κόσμος του
Ισραήλ εξαπέλυε μύδρους κατά των Γάλλων απειλώντας με οικονομικά-
πολιτικά αντίποινα. Στην επακολουθήσασα κρίσι πανικού, ο Γάλλος πρόεδρος
Ζακ Σιράκ, στις 6 Σεπτεμβρίου, λειτουργώντας δουλικώς, ετίμησε με την
ανωτάτη διάκρισι της χώρας του, χρίζοντας ιππότη της γαλλικής Λεγεώνας
Τιμής, τον Αμερικανοεβραίο σκηνοθέτη Στήβεν Σπήλμπεργκ, "σε αναγνώριση
του έργου του που αντιμάχεται το μίσος και τη μισαλλοδοξία", ώστε να παύση η
διαρκής γκρίνια και θυματοποίησις των Εβραίων και να κατευνάση το εβραϊκό
αντιγαλλικό μένος στα καθοδηγούμενα ΜΜΕ.. Ο Γάλλος πρόεδρος επίσης
τόνισε: «Σε αυτή τη δύσκολη εποχή, όταν η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, η
ξενοφοβία, ο αντισιμιτισμός και ο φανατισμός δυναμώνουν και πάλι, ο
κινηματογράφος, που αγγίζει τον καθένας μας σε βάθος, πρέπει να ανακαλή στη
μνήμη μας τον τρόμο»... Όμως, "λίγες ημέρες αργότερα η γαλλική αστυνομία
ανακοίνωσε τη σύλληψη ως υπόπτου για την επίθεση, ενός Εβραίου πρώην
εργαζομένου στο κέντρο. Ο Εβραίος αυτός εργαζόταν ως φύλακας στο κέντρο,
απολύθηκε και θέλησε να εκδικηθεί βάζοντας τη φωτιά." (ΤΑ ΝΕΑ 31-8-2004). Η
ανακοίνωσις παίχτηκε στα "ψιλά" και ουδείς ετόλμησε να αναγκάση τους
Εβραίους να ζητήσουν συγγνώμη για τις τρομερές κατηγορίες κατά των
Γάλλων. Η ζημία, μέσω τεχνητού αντισημιτισμού, είχε γίνει για τους Γάλλους.
Ακολούθησε βέβαια η περίφημη σιωπή της ενοχής από τα ΜΜΕ ενώ στους
Γάλλους έμεινε το στίγμα.

Σημειωτέον ότι "αντισημιτισμός" υπάρχει μόνον στους μη-Εβραίους. Διότι,

η κριτική κατά του σιωνισμού, η προερχομένη από Εβραίους, υποβαθμίζεται
και κατηγοριοποιείται απλώς ως "άλλη γνώμη". Επί παραδείγματι, η εφημερίς
"THE JERUSALEM POST" εδημοσίευσε στις 19 Σεπτεμβρίου 2006, άρθρο του
Matthew Wagner, εις το οποίον αναφέρεται η διανομή αντισιωνιστικού
συμπάκτου δίσκου – CD – του ραββίνου Αμνών Γιτζάκ της αντισιωνιστικής
οργανώσεως Shofar, στα σχολεία του Ισραήλ, εις το οποίον ο φερόμενος ως
δημιουργός του συγχρόνου σιωνιστικού κινήματος, Θεόδωρος Χερτζλ,
συγκρίνεται με τον Χίτλερ χαρακτηρίζοντάς τον, μαζύ με τον Δαυίδ Μπεν
Γκουριόν και τον Χαΐμ Μπρέννερ, ως αντισημίτες.
Συγκεκριμένα, ο σύμπακτος δίσκος αναφέρεται σε αποσπάσματα από το
ημερολόγιο του Χερτζλ25 κατά τα οποία αναλύεται σχέδιο ενεργοποιήσεως και
25
Από το ημερολόγιο του Χερτζλ αναφέρονται στον δίσκο τα αποσπάσματα: "Είναι
απαραίτητο η δυστυχία των Εβραίων να χειροτερεύση... αυτό θα ήτο αρωγός στα σχέδιά
μας... έχω μία εξαιρετική ιδέα... θα προκαλέσω τους αντισημίτες να ρευστοποιήσουν τις

33
ενθαρρύνσεως αντισημιτών να προβούν σε καταστροφές εβραϊκών περιουσιών.
Ο δίσκος περιλαμβάνει και ερωτήσεις σε τυχαίους ανθρώπους για το ποίος ήτο
αυτός ο οποίος επρότεινε τέτοια μέτρα κι όλοι απήντησαν ότι ήτο ο Χίτλερ
οπότε ετονίσθη ότι ήτο ο Χερτζλ. Επίσης ο δίσκος προβάλλει καταγραφή από
το ίδιο ημερολόγιο, όπου ο Χερτζλ προτείνει ομαδικό επιφανειακό
εκχριστιανισμό των Εβραίων ώστε να λυθή το θέμα των αντισημιτισμών. Αυτός
ο δίσκος προκάλεσε κάποια αναστάτωσι όπως ήτο φυσικό, αλλά τίποτε
περισσότερο, ενώ βεβαίως θα είχε ξεσπάσει παγκόσμιο ζήτημα αν είχε
κυκλοφορήσει από μη-Εβραίους.

εβραϊκές περιουσίες... οι αντισημίτες θα βοηθήσουν τελικά με το να επιτείνουν τις διώξεις

και καταπιέσεις των Εβραίων... οι αντισημίτες θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι μας".

34
 ΜΕΡΟΣ Α΄

Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 115 μ.Χ.

ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ

35
36
 ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η έρευνα των Λόγων και Αιτιών 26 που ωδήγησαν σε αφανισμό τους
Ελληνοκυπρίους το 115-117 μ.Χ., είναι δυνατόν να οδηγήση σε μία, πιθανώς
εσφαλμένη, προσπάθεια τεκμηριώσεως της αντιπαλότητος ελληνισμού-
εβραϊσμού σαν αφετηρία της. Εσφαλμένη, όχι διότι οι σφαγές δεν έγιναν, αλλά
διότι οι Λόγοι, όπως δείχνει η ιστορική μελέτη, δεν ήταν δογματικοί-
θρησκευτικοί, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωσι της Κύπρου, ήσαν 100%
εθνοπολιτικοί ή για να χρησιμοποιήσουμε έναν σύγχρονο προσφιλή στην
εξουσία όρο: Γεωπολιτικοί. Αντιθέτως προς τους Λόγους, στις Αιτίες των
σφαγών θα ήταν ιστορικό λάθος να μην συμπεριληφθή κι αυτή παράμετρος,
δηλαδή της κοινωνικής και θρησκευτικής αντιπαλότητος 27.
26
Στους περισσοτέρους είναι γνωστή από τα σχολικά χρόνια η μεθοδολογία της
ιστορικής διερευνήσεως γεγονότων όταν ανελύοντο τα Αίτια και Αφορμές που
ωδήγησαν στα γεγονότα αυτά. Εν ολίγοις, τα Αίτια και οι Αφορμές θεωρούνται ως ο
ακρογωνιαίος λίθος της ιστορικής μελέτης. Όσον αφορά την φιλοσοφική έρευνα, δεν
θεωρείται δόκιμον να αναφέρονται οι αναζητήσεις ως Αίτια και Αφορμές αλλά ως Αίτια
και Αιτιατά.
Παρατηρείται ευκόλως ότι τόσο στην φιλοσοφία όσο και στην ιστορία υπάρχει μία
διαφοροποίησις δύο Ειδών. Από την μία τα Αίτια και στις δύο περιπτώσεις κι από την
άλλη οι Αφορμές και τα Αιτιατά. Αυτά τα δύο Είδη είναι ασύμβατα ως προς την
σπουδαιότητά τους διότι το μέγεθός τους ή η Τάξις τους, επιβάλλει την σοβαρή και
ενδελεχή μελέτη των λεγομένων Αιτιών πρωτίστως και από εκεί κατόπιν προκύπτουν τα
λεγόμενα Αιτιατά ή Αφορμές. Αυτή η διαφορά Τάξεως είχε κατηγοριοποιηθή αλλά
ορισθή από τους παναρχαίους Έλληνες με τις λέξεις Λόγος και Αιτίες όπου σε εποχές
προϊούσης κατ' αρχάς και προχωρημένης παρακμής αργότερα, το δίπολο Λόγος-Αιτία
ήρχισε αντικαθιστάμενο από το παρακμιακό Αίτιον-Αιτιατόν ώσπου έφθασε η
ανθρωπότης στο ευτελές Αίτια-Αφορμές. Η παναρχαία ελληνική σύλληψις Λόγου-
Αιτίας, ως μέγιστο νοητικό ορόσημο, σηματοδοτεί την διαφορά Τάξεως στην
ψυχοπνευματική δυναμική εκείνων των ανθρώπων και ως τέτοια υποχρεώνει κι εμάς να
ομιλούμε για Λόγους κι Αιτίες στις αναλύσεις μας αντί Αιτιών κι Αφορμών ή Αιτιών κι
Αιτιατών.
27
Θα μπορούσαν να γραφούν βιβλία για την κοινωνικοθρησκευτική διαφορετικότητα-
αντιπαλότητα Ελλήνων-Εβραίων και την απαρχή του ανθελληνισμού. Με
συμπυκνωμένο λόγο όμως ο Λαζάρ, στο ήδη αναφερθέν βιβλίο του έγραψε: "...Όταν ο
εβραϊκός εθνισμός ευρίσκετο σε κίνδυνο, οι Φαρισαίοι, υπό τον Ιωάννη Υρκανό,
ανεκήρυξαν μιαρές τις ξένες χώρες καθώς και τις όποιες σχέσεις μεταξύ Ελλήνων
και Εβραίων... ...Αν αυτές οι αντιλήψεις έπαυαν να ισχύουν όταν έπαψαν να υφίστανται
και οι αιτίες που τις παρήγαγον, το κακό δεν θα ήτο μεγάλο. Αλλά όμως τις βλέπουμε να
επανεμφανίζονται στο Ταλμούδ και να καθιερώνονται εκ νέου απ' τους ραββίνους. Μετά
την διαμάχη Σαδδουκαίων-Φαρισαίων η οποία έληξε με νίκη των τελευταίων, αυτές οι
προσταγές ενσωματώθηκαν στον Νόμο, εδιδάσκοντο με τον Νόμο και επέτειναν μέχρι
υπερβολής την απομόνωσι των Εβραίων... ...Και για να διαφυλάξουν τον λαό του Θεού
ασφαλή, μακρυά από κακές επιρροές, οι ραββίνοι ανύψωσαν τον Νόμο υπεράνω όλων.

37
 Αναμφιβόλως, η θρησκεία αποτελεί την πρωτοπηγή εκ της οποίας ο κάθε
λαός αντλεί την κοσμοθεωρία του και δομεί αναλόγως τις κοινωνικοπολιτικές
δομές του. Διαφορετικοί ήταν Λόγοι και διαφορετικές Αιτίες οι οποίες
ενεργοποιήθηκαν προκειμένου ο κάθε Λαός να κατασκευάση την θρησκεία του.
Στην προκειμένη περίπτωσι, η βιβλική άποψις του περιουσίου, εκλεκτού
του θεού λαού-κατακτητού, οδηγεί σε ολοκληρωτική αντιμετώπισι αντιθέσεων
εν σχέση προς το ελληνικό ένθεο διαλεκτικό σχήμα της αρμονικής συνθέσεως
των αντιθέτων. Αυτή την ολοκληρωτική εβραϊκή άποψι, της εξουδετερώσεως
του αντιθέτου ως τρόπου και φιλοσοφίας ζωής, αντιμετώπισαν οι λαοί της

Διεκήρυξαν ότι καμμία μελέτη δεν πρέπει να γίνεται εκτός και μόνον του Νόμου. Ένας
άλλος φόβος, αυτός του λόγω επαφών μιάσματος, διεχώρισε τους Εβραίους από τον
κόσμο και έκανε αυστηρώτερη την απομόνωσι. Οι Φαρισαίοι εφήρμοσαν ακραία
αυστηρότητα στο θέμα του μιάσματος θεωρώντας ότι οι διαταγές και επιταγές της βίβλου
ήσαν ανεπαρκείς για να προφυλάξουν τον Άνθρωπο από τις αμαρτίες". Εδώ να τονίσουμε
την σημειολογία του Λαζάρ, ο οποίος γράφει με κεφαλαίο το Άνθρωπος υπονοώντας
τους Εβραίους. Οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι με μικρό δηλ. κάτι λιγώτερο. Αυτή την
σημειολογία την είδαμε κι αλλού π.χ. στο βιβλίο του Εβραίου Stephen G. Bloom, στο
βραβευμένο βιβλίο του "POSTVILLE, A clash of cultures in heartland America",
Harcourt Inc., New York, 2000, όπου στην σελ. 15 αναφέρεται σε τυχαία συνάντησί του
με ένα Εβραίο τεχνίτη, σε άγνωστη πόλι αλλά εντός μεγάλου εμπορικού κέντρου, όπου
ο τεχνίτης ερωτά τον συγγραφέα "did you meet any people?" ή "συνάντησες άλλους
aνθρώπους;" όπου την λέξι ανθρώπους την γράφει πλαγιαστά, διαφοροποιώντας την
από το κείμενο, εννοώντας ανθρώπους τους Εβραίους.
Τελικώς, ο Λαζάρ καταλήγει σε αυτό που πράγματι μας ενδιαφέρει σ' αυτήν την
μελέτη. Δηλαδή το ψυχογράφημα του Εβραίου της εποχής που εστασίασε κατά της
Ρώμης κατασφάζοντας Έλληνες και τις συμπεριφορές οι οποίες προέκυπταν από τις
μισαλλόδοξες αντιανθρώπινες ραββινικές διδασκαλίες. "...Απέκοψαν τον Ισραήλ από
την κοινωνία των Εθνών. Τον μετέτρεψαν σε μελαγχολικό ερημίτη, στασιαστή κατά
παντός νόμου, αποξενωμένο από αδελφικά αισθήματα, στενοκέφαλο σε κάθε όμορφη,
ευγενή και γενναία ιδέα. Τον μετέτρεψαν σε μικρό κακόμοιρο έθνος, στριφνό λόγω
απομονώσεως, αποκτηνωμένο από απαιδεία, ανήθικο και διεφθαρμένο από μία πλήρως
αδικαιολόγητη υπερηφάνεια...".

38
Παλαιστίνης και αφανίσθηκαν, συμφώνως προς την παλαιά διαθήκη 28 ενώ την
ίδια αντιμετώπισαν στα ελληνιστικά χρόνια και οι Έλληνες.
Εν κατακλείδι, η καταστροφή της Κύπρου το 115 μ.Χ. είχε για τους
ιθύνοντες Εβραίους ηγέτες, γεωπολιτικό Λόγο, αλλά οι ίδιοι κατηύθυναν τις
μάζες να στασιάσουν για δευτερευούσης σημασίας Αιτίες όπως τις
θρησκευτικές, οικονομικές και εθνοκοινωνικές διαφορές. Αυτά όμως,
αναλλοίωτα, όπως ίσχυον τότε, ισχύουν και σήμερα.
Το πολύ σημαντικό δόγμα το οποίο η σημερινή σιωνιστική πανεξουσία
επιβάλλει, αναφορικώς με το Κυπριακό, είναι η πλήρης αποσιώπησις και
παντοειδής συγκάλυψις του Λόγου=γεωπολιτική του Ισραήλ με ταυτόχρονη
συντονισμένη προσπάθεια αντικαταστάσεως, σε συνειδητό και
υποσυνείδητο επίπεδο, του ΛΟΓΟΥ με τριτευούσης σημασίας ΑΙΤΙΕΣ
όπως τεχνητή ελληνοτουρκική εθνοτική διαφορά στην Κύπρο, τεχνητές
διαιρέσεις σε δεξιούς-αριστερούς ή χριστιανούς-μουσουλμάνους, δήθεν
στρατιωτικές επιθετικότητες, κλπ.
Αυτός είναι ο Λόγος για τον οποίο η ιστορία της αντιρωμαϊκής
επαναστάσεως και σφαγής των Κυπρίων από τους Εβραίους το 115 μ.Χ., είναι
ένα πολύ καλά φυλαγμένο μυστικό το οποίο, όσο περνούν τα χρόνια και οι
πληροφορίες γίνονται – μέσω του πολυδιαφημισμένου Διαδικτύου – ευκόλως
28
Επί παραδείγματι, ανατριχιαστικές προφητείες όπως η παρακάτω του ΣΟΦΟΝΙΑ – 2o
Κεφάλαιο, είναι θρησκευτικές προφητείες που οι πιστοί θέλουν να τις εκπληρώσουν...
Δηλ. όσο πιο πιστός σ' αυτές είναι κάποιος τόσο πιο επικίνδυνος είναι. Υπ' όψιν ότι
Χερρεθαίοι είναι οι δυτικοί δηλ οι Έλληνες. Αλλά ούτε οι Αιθίοπες και Ασσύριοι
γλυτώνουν...
"Διότι η Γάζα θέλει εγκαταλειφθή και η Ασκαλών θέλει ερημωθή· θέλουσιν εκδιώξει
την Άζωτον εν καιρώ μεσημβρίας και η Ακκαρών θέλει εκριζωθή. Ουαί εις τους
κατοίκους των παραλίων της θαλάσσης, εις το έθνος των Χερεθαίων· ο λόγος του
Κυρίου είναι εναντίον σας, Χαναάν, γη των Φιλισταίων, και θέλω σε αφανίσει, ώστε να
μη υπάρχη ο κατοικών. Και το παράλιον της θαλάσσης θέλει είσθαι κατοικίαι και
σπήλαια ποιμένων και μάνδραι ποιμνίων. Και το παράλιον τούτο θέλει είσθαι δια το
υπόλοιπον του οίκου Ιούδα· εκεί θέλουσι βόσκει· εν τοις οίκοις της Ασκαλώνος θέλουσι
καταλύει το εσπέρας· διότι Κύριος ο Θεός αυτών θέλει επισκεφθή αυτούς και αποστρέψει
την αιχμαλωσίαν αυτών. Ήκουσα τους ονειδισμούς του Μωάβ και τας ύβρεις των υιών
Αμμών, δια των οποίων ωνείδιζον τον λαόν μου και εμεγαλύνοντο κατά των ορίων
αυτού. Δια τούτο, Ζω εγώ, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ, εξάπαντος
ο Μωάβ θέλει είσθαι ως τα Σόδομα και οι υιοί Αμμών ως τα Γόμορρα, τόπος κνιδών και
αλυκαί και παντοτεινή ερήμωσις· το υπόλοιπον του λαού μου θέλει λαφυραγωγήσει
αυτούς και το υπόλοιπον του έθνους μου θέλει κατακληρονομήσει αυτούς. Τούτο θέλει
γίνει εις αυτούς δια την υπερηφάνειαν αυτών, διότι ωνείδισαν και εμεγαλύνθησαν κατά
του λαού του Κυρίου των δυνάμεων. Ο Κύριος θέλει είσθαι τρομερός εναντίον αυτών,
διότι θέλει εξολοθρεύσει πάντας τους θεούς της γης· και θέλουσι προσκυνήσει αυτόν,
έκαστος εκ του τόπου αυτού, πάσαι αι νήσοι των εθνών. Και σεις, Αιθίοπες, θέλετε
διαπερασθή δια της ρομφαίας μου. Και θέλει εκτείνει την χείρα αυτού κατά του βορρά και
αφανίσει την Ασσυρίαν, και θέλει καταστήσει την Νινευή εις αφανισμόν, τόπον άνυδρον
ως η έρημος. Και ποίμνια θέλουσι βόσκεσθαι εν μέσω αυτής, πάντα τα ζώα των εθνών·",
κλπ.

39
προσπελάσιμη γνώσις, αποκρύπτεται όλο και περισσότερο, όλως παραδόξως,
ταυτοχρόνως παρουσιαζόμενο αποσπασματικώς ως ένα μεμονωμένο ιστορικό
γεγονός.
Αναφέρεται μόνον σε παλαιές29 ή σκοπίμως περιθωριοποιηθείσες εκδόσεις,
δίχως να έχη πιθανότητες να διδαχθή σε σχολεία ή σε τηλεοπτικές παραγωγές
ως "αντισημιτική πράξις". Οι ανόητοι οι οποίοι επιβάλλουν την ένοχη σιωπή
για να μην θιγούν οι σημερινοί Εβραίοι, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι Εβραίοι
απήτησαν και έλαβαν το 1992 την συγγνώμη του Ισπανού βασιλέως για τον
διωγμό των προγόνων τους από την Ισπανία το 1492. Διότι, σε ό,τι αφορά τούς
Εβραίους δεν υπάρχει λήθη, σε ό,τι αφορά τους νεοέλληνες υπάρχει και λήθη
και ηλιθιότης.

29
Η Εγκυκλοπαίδεια "ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ", του 1964, τόμος 9, σελ. 93 επί
παραδείγματι αναφέρεται στην σφαγή αλλά και η παλαιά Εγκυκλοπαίδεια "ΗΛΙΟΣ",
σελ. 729, με τίτλο "η επανάστασις των Ισραηλιτών", όπου δίδονται σχετικές
λεπτομέρειες. Επίσης κι άλλες παλαιές εγκυκλοπαίδειες όπως Δρανδάκη,
Ελευθερουδάκη, κλπ. Στα νεώτερα χρόνια όμως, τα δικαιώματα εκδόσεως του ΗΛΙΟΥ
αγόρασε η εκδοτική εταιρεία 4Ε, η οποία εκδίδει την εγκυκλοπαίδεια ΥΔΡΙΑ-
CAMBRIDGE-ΗΛΙΟΣ. Η νέα εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα ΚΥΠΡΟΣ παραθέτει
σύντομη χρονολογική ιστορία της νήσου όπου από το 48 μ.Χ. πηδά απότομα στο 330
μ.Χ., αποσιωπώντας την γενοκτονία υπό των Εβραίων με σκοπό την επιβολή της
"σιωπής της ενοχής". Ή δεν θεώρησαν οι εκδόται την σφαγή αρκετά σημαντική ή η
δράσις του σιωνισμού απέδωσε. Ακατονόητες αυτές οι μεθοδεύσεις για τον μέσο
νεοέλληνα. Όλες οι νέες εγκυκλοπαίδειες αποκρύπτουν το ένοχο για τους Εβραίους
μυστικό. Οι σιωνισταί επιβάλλουν το ιστορικό σκότος διότι γνωρίζουν ότι η ιστορική
γνώσις μπορεί να αφυπνίση τους λαούς και να αντιδράσουν σε σημερινές
δουλοκατακτητικές μεθοδεύσεις. Έτσι, σκοπίμως επιβάλλουν, μέσω ελέγχου
Πανεπιστημίων, Μ.Μ.Ε., Μ.Κ.Ο., κλπ, την εθνοφοβία και ελληνοφοβία με αποτέλεσμα
η παρακμιακή περιρρέουσα πραγματικότης να ορίζη να κατηγορούνται ότι
"συνωμοσιολογούν" όλοι όσοι αποκαλύπτουν φρικτά "μυστικά" (στην ουσία όμως πολύ
καλά καλυμμένες αλήθειες), έστω κι αν είναι τεκμηριωμένα. Οφείλουμε όμως να το
πράξουμε κυρίως επειδή προκαλείται η νοημοσύνη μας...

40
 Η ΡΩΜΑΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Η κατάληψις της Κύπρου είχε γεωπολιτικό Λόγο για την Ρώμη αλλά η
Αιτία της καταλήψεως ήτο η αιχμαλωσία του δημάρχου της Ρώμης Απίου
Κλαυδίου υπό Κιλίκων πειρατών. Ως λύτρα απελευθερώσεως του δημάρχου
εζητήθησαν 50 τάλαντα από τον φιλάργυρο βασιλέα της Κύπρου Πτολεμαίο
Λάθυρο, ο οποίος όμως απέστειλε μόνο δύο τάλαντα που οι πειραταί δεν τα
εδέχθησαν. Ο Άπιος Κλαύδιος απηλευθερώθη επί λόγω τιμής ότι θα αποστείλη
τα τάλαντα εκ Ρώμης. Με την άφιξί του στην Ρώμη έπεισε την Σύγκλητο να
ανακηρύξη την Κύπρο Ρωμαϊκή επαρχία επιτυγχάνοντας ταυτοχρόνως ψήφισμα
με το οποίο υπεχρεούτο ο πολιτικός του αντίπαλος, Κάτων ο Νεώτερος, να
επιληφθή της προσαρτήσεως. Ο υπεύθυνος του τυπικού μέρους της
προσαρτήσεως Μάρκος Πόρκιος Κάτων, διεμήνυσε στον Πτολεμαίο, μέσω
αντιπροσώπου, να παραδώση την Κύπρο ειρηνικώς και ότι θα τον ανεκήρυσσε
Αρχιερέα του Ναού της Αφροδίτης εις Πάφον. Ο Πτολεμαίος 30 προτίμησε να
αυτοκτονήση και έτσι ανενόχλητος απεβιβάσθη στην Κύπρο ο Κάτων το 57
π.Χ. και ανεκήρυξε την Κύπρο ρωμαϊκή επαρχία προσαρτημένη στην Κιλικία.
Η Κύπρος καταλεηλατήθηκε από άκρη σε άκρη από τον Κάτωνα ο οποίος,
πωλώντας τα πολύτιμα σκεύη-λίθους-υφάσματα αλλά και χρυσό και άργυρο,
εισέπραξε 7.000 τάλαντα και επέστρεψε ενδόξως στην Ρώμη διορίζοντας
διοικητή Κύπρου τον Σέξτιο Ρούφο, ενώ κατά τον Πλίνιο, ο Κάτων εκράτησε
για τον εαυτό του, λόγω σεβασμού, ένα άγαλμα του Ζήνωνος. Αυτά αναφέρει ο
Πλούταρχος στους παραλλήλους βίους Φωκίωνος-Κάτωνος.
Το 55 π.Χ. η Κύπρος ηνώθη με την Κιλικία κι απετέλεσε Ανθυπατία με
πρώτο Ανθύπατο τον Κορνήλιο Λέντζο. Το 52 π.Χ. Ανθύπατος διωρίσθη ο
Κικέρων. Από επιστολές του Κικέρωνος μαθαίνουμε ότι από τα χρόνια του
Κάτωνος, ωδηγήθηκαν οι Κύπριοι σε εξαθλίωσι. Η εξαθλίωσις ανάγκασε την
άλλοτε πλουσία Σαλαμίνα, γράφει ο Κικέρων, να αναγκασθή να συνάψη δάνειο
από δύο Ρωμαίους μεγαλεμπόρους, οι οποίοι λίγο αργότερα εχρησιμοποίησαν
τις λεγεώνες για να τους καταβληθούν οι υπέρογκοι τόκοι. Σώμα Ρωμαίων
ιππέων, διατεθέν υπό του προκατόχου του Κικέρωνος, Απίου, στους
μεγαλεμπόρους, επολιόρκησε την γερουσία της Σαλαμίνος με αποτέλεσμα
πέντε γερουσιασταί να πεθάνουν από πείνα ενώ ένοπλοι Ρωμαίοι κατελήστευαν
τους Κυπρίους σε όλη την Νήσο. Σύμμαχοι των Ρωμαίων σ' αυτή την καταπίεσι
ήταν οι Εβραίοι έμποροι, οι οποίοι, ως υπεργολαβία, ανέλαβαν να
εκμεταλλεύονται, για λογαριασμό των Ρωμαίων, τα πλούσια ορυχεία χαλκού

30
Με κατάπληξι διαβάσαμε άρθρο κάποιου Ariel Scheib, στην εβραϊκή ιστοσελίδα
http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/vjw/cyprus.html, για τον πόλεμο του
Λαθύρου, όπου κατ' αυτόν, σκοτώθηκαν δήθεν πολλοί Εβραίοι, δίχως να θεωρή
απαραίτητη την παράθεσι ιστορικών στοιχείων για απόδειξι υπάρξεως των νεκρών.

41
και κάθε άλλο πλουτοπαραγωγικό πόρο31. Η αντιπαλότης Εβραίων-Κυπρίων
ξεκίνησε επομένως από τα πρώτα χρόνια της υποδουλώσεως της Κύπρου στους
Ρωμαίους. Ο Κικέρων, την χρονιά που ο ίδιος έζησε στην Κύπρο, μετά το 52
π.Χ. δεν αναφέρει να υπήρχε στην Κύπρο μάζα Εβραίων. Ο ίδιος, μη τρέφων
καθόλου φιλικά αισθήματα προς αυτούς, μάλλον θα ανέφερε ένα τέτοιο
γεγονός. Φαίνεται όμως ότι το ίδιο γεγονός που συνέβη στην Ελλάδα συνέβη
και στην Κύπρο. Δηλαδή, μετά την υποδούλωσι στους Ρωμαίους, βρήκαν
ευκαιρία να εγκατασταθούν οι Εβραίοι.
Το 47 π.Χ. η Κύπρος περιήλθε υπό την εξουσία των Πτολεμαίων όταν ο
Ιούλιος Καίσαρ την παρεχώρησε τυπικώς στον Πτολεμαίο τον νεώτερο και την
βασίλισσα της Κύπρου, Αρσινόη, αλλά, λόγω του πολέμου, αυτή η
παραχώρησις δεν είχε διάρκεια. Ακολούθως ο Αντώνιος την παρεχώρησαν στην
Κλεοπάτρα και τον αδελφό της Πτολεμαίο. Μετά την ήττα του Ακτίου,
περιήλθε οριστικώς στην Ρώμη το 30 π.Χ. ενώ το 22 π.Χ. παρεχωρήθη στην
Σύγκλητο και έκτοτε διοικείτο υπό Ανθυπάτων, οι οποίοι απέβλεπον
αποκλειστικώς στην απομύζησι των Κυπρίων προς σύντομο πλουτισμό των,
γεγονός το οποίον ωδήγησε τους Κυπρίους σε τραγική οικονομική κατάστασι,
ενώ στις επόμενες 10ετίες, διάφορες θεομηνίες όπως σεισμοί και ηφαιστειακή
έκρηξις, επέτειναν την εξαθλίωσι και δυστυχία των Κυπρίων. Εν τω μεταξύ
όμως, οι Εβραίοι συνέρεαν στην Νήσο και επλούτιζαν καταπιέζοντας τον
πληθυσμό, σαν υπάλληλοι των Ρωμαίων κατακτητών.
Το 45 μ.Χ., επί Καλιγούλα, ο ραββίνος Σαούλ για τους Εβραίους ή
απόστολος Παύλος για τους χριστιανούς, με τους Μπαρ-Αμπάς ή Βαρνάβα και
τον Μάρκο, όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων κεφ. 50,
απεβιβάσθησαν στην Σαλαμίνα και εκήρυξαν στην ήδη υπάρχουσα ιουδαϊκή
συναγωγή. Από εκεί μετέβησαν στην Πάφο, όπου η κατοικία του κυβερνήτου,
όπου θέτοντας σε εφαρμογή τα περίφημα μαγικά των προγόνων τους
Χαλδαίων32, προσηλύτισαν με τέχνασμα τον Ρωμαίο κυβερνήτη Σέργιο Παύλο.
Στην αυλή του Σεργίου Παύλου υπήρχε ο Εβραίος μάγος-αυλικός Μπαρ-
Γεσουά ή Βαριησούς ή Ελύμας ο οποίος δήθεν εμπόδιζε τον προσηλυτισμό του
κυβερνήτου και τότε με μία κατάρα ο Σαούλ τον έκανε να μη βλέπη για κάποιο
χρονικό διάστημα. Σαν αποτέλεσμα ο, προφανώς άξεστος όχι και πολύ έξυπνος,
Σέργιος, επείσθη για το "θαύμα" και εβαπτίσθη χριστιανός. Έτσι εύκολα,
προσηλυτίζοντας ηγέτη, άνοιξε ο δρόμος στον εκχριστιανισμό των
Ελληνοκυπρίων.
Στα επόμενα χρόνια, μετά το 70 μ.Χ., ο εβραϊκός πληθυσμός της Κύπρου
αυξήθηκε κατά πολύ, λόγω προφανώς ραββινικής εντολής ώστε να
δημιουργηθή κρίσιμος μάζα φανατικού εθνικιστικού πληθυσμού, απολύτως
απαραιτήτου δια τον σιωνιστικό σχεδιασμό προσαρτήσεως. Το έτος 70 μ.Χ.,
31
Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΣ, Τόμος ΙΑ, σελ. 728, άρθρο του δικηγόρου Σάββα
Λοϊζίδη.
32
Πολλά παρόμοια παραδείγματα μεθοδεύσεων "θαυμάτων" στα βιβλία του ερευνητού
Μιχάλη Καλόπουλου "ΑΒΡΑΑΜ ο ΜΑΓΟΣ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΜΑ, Ο ΕΝΟΠΛΟΣ
ΔΟΛΟΣ, κ.α.", εκδοθέντα εις Θεσσαλονίκη.

42
μετά από εβραϊκή επανάστασι, οι ρωμαϊκές λεγεώνες ισοπέδωσαν την
Ιερουσαλήμ, υποχρεώνοντας τους κατοίκους της να εγκαταλείψουν τις εστίες
τους και να μεταναστεύσουν. Αυτή η μετανάστευσις εδημιούργησε την τεχνητή
εβραϊκή διασπορά. Οι μετανάσται του 70 μ.Χ. συνετέλεσαν καταλυτικά στον
εθνικιστικό-σιωνιστικό "δηλητηριασμό" των ήδη υφισταμένων εβραϊκών
κοινοτήτων. Ο "δηλητηριασμός" αυτός είχε αρχίση ήδη από "τα χρόνια του
Χριστού". Λέμε "δηλητηριασμός" διότι το μίσος των Εβραίων κατά των
Ρωμαίων κατακτητών, ξεσπούσε, όλως περιέργως, κατά των Ελλήνων. Έτσι, το
38 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια, δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων υπήρξαν θύματα
εβραϊκής εξεγέρσεως. Πιθανώς οι εξεγερθέντες δεν πίστευαν ότι τελικά θα
τιμωρηθούν33, μια και διεδίδετο ότι ο αυτοκράτωρ Κλαύδιος ήταν Εβραίος από
την μητέρα του. Και είχαν δίκιο. Αν και πέρασαν 2.000 χρόνια από τότε, όχι
μόνον οι ιστορικοί δεν μας έδωσαν μια ικανοποιητική απάντησι για αυτό το
περίεργο μίσος κατά των Ελλήνων, αλλά αντιθέτως, έκαναν κάθε προσπάθεια
να το αποκρύψουν.
Οι υπόλοιποι όμως Εβραίοι της Παλαιστίνης, αν και δεν εδιώχθησαν από
κανέναν, εγκατέλειπαν μαζικώς τον άγονο τόπο τους και επραγματοποίησαν μια

33
Χαρακτηριστική η παρακάτω διασωθείσα στο CORPUS PAPYRORUM
JUDAICΑRUM επιστολή του Κλαυδίου που εξασφαλίζει προκλητικά την ατιμωρησία
των Εβραίων αλλά και τονίζει την εκνευριστική συμπεριφορά τους...
"Τιβέριος Κλαύδιος Καίσαρ Αύγουστος Γερμανικός Αυτοκράτωρ Ποντίφιξ Μεγιστος ...
χαιρετώ την πόλι της Αλεξανδρείας.
...
...όσον αφορά την ερώτησι, ποίος ευθύνεται για τις ταραχές και την εχθρότητα ή
καλύτερα για να πούμε την αλήθεια, τον πόλεμο, με τους Εβραίους, όντας σε
αντιπαράθεσι με τους αντιπάλους σας, οι πρέσβεις σας και ειδικά ο Διονύσιος του
Θέωνος, σας υπεστήριξαν με ζέσι, όμως παρ' όλα αυτά απεφάσισα να μην προβώ σε
αυστηρές ανακρίσεις ωστόσο θα διακατέχομαι από αμετάβλητη αγανάκτησι για όποιους
επανεμπλακούν σε διαμάχη. Για τελευταία φορά σας δηλώνω ότι αν δεν τερματίσετε αυτή
την αδιάλλακτη εχθρότητα εναντίον αλλήλων θα με αναγκάσετε να δείξω το τι
φιλάνθρωπος πρίγκηψ είμαι όταν είμαι δικαιολογημένα αγανακτισμένος. Οπότε ξανά σας
απευθύνω έκκλησι, απ' την μία εσείς οι Αλεξανδρινοί να φανήτε υπομονετικοί και
ευγενείς προς τους Εβραίους οι οποίοι για πολλά χρόνια κατοικούν στην πόλι και να μην
υποτιμήσετε κανένα δικαίωμά τους στην λατρεία του θεού τους αλλά να τους επιτρέψετε
να ακολουθούν τα έθιμά τους όπως επί του θεού Καίσαρος τα οποία έθιμα, έχοντας
ακούσει και τις δύο πλευρές, τα θεσμοθετώ, και από την άλλη, ειδικά διατάζω τους
Εβραίους να μην εκνευρίζουν ζητώντας περισσότερα προνόμια από όσα ήδη έχουν και
στο μέλλον να μην στέλνουν ξέχωρα πρέσβεις σαν να ζουν σε άλλη πόλι (κάτι
ανήκουστο) και μην πιέζουν να παίρνουν μέρος σε γυμνασιαρχίες και κοσμικούς
αγώνες ενώ απολαμβάνουν προνομίων και διατηρούν ένα σωρό πλεονεκτήματα σε
μία μη δική τους πόλι και να μην εισάγουν και δέχονται Εβραίους που έρχονται από
την Αίγυπτο μέσω του ποταμού ή από Συρία, που θα τις θεωρήσω πράξεις οι οποίες θα
μου υποκινήσουν σοβαρές υποψίες. Αλλιώς θα σας τιμωρήσω όπως τους φορείς που
μολύνουν μία πόλι με επιδημία πανώλης. Αν απέχετε απ' τις κακίες και συμφωνήσετε να
ζήσετε με ανοχή και ευγένεια, εγώ από μέρους μου θα φροντίσω την καλή κατάστασι της
πόλεως...".

43
πολύ οργανωμένη διείσδυσι στις κοινωνίες κατ' αρχάς αλλά στις ψυχές των
Εθνών αργότερα. Τα υπόδουλα στους Ρωμαίους και σε παρακμή ευρισκόμενα
Έθνη – ιδίως ελληνογενή – δεν ήτο δυνατόν ούτε να αντιληφθούν αλλά ούτε
και να αντιδράσουν δυναμικώς εναντίον της ψυχοπαθητικής εξουσίας η οποία
σταδιακώς επεβλήθη πάνω τους κυρίως μέσω πολιτικο-οικονομικών μέσων. Η
οργανωμένη αυτή διείσδυσις, με περικάλυμμα φαινομενικά πολιτιστικό και
πνευματικό αλλά ουσιαστικά αντι-πολιτιστικό και αντι-πνευματικό, ήταν
συνεπής προς την εθνικιστική αντίληψι του “περιούσιου λαού” ο οποίος
οδηγούμενος από ψυχικά διαταραγμένους “προφήτες” επιθυμεί την υποδούλωσι
των λαών υπό την εξουσιομανή κυριαρχία των. Σύντομα, σε κάθε εβραϊκή
κοινότητα του εξωτερικού, οι διωχθέντες, ανεμίχθησαν με τους προϋπάρχοντες
ενώ διαρκώς ενισχύοντο πληθυσμιακώς με μετανάστες εκ Παλαιστίνης. Μετά
λίγα χρόνια, σε πλήρη αρμονία αν και εναντίον κάθε λογικής, οι μικτές
εβραϊκές κοινότητες εθεώρησαν εαυτούς διωχθέντες και αδικημένους αν και
ζούσαν πλήρως ανεξάρτητοι και ελεύθεροι. Οι Εβραίοι του ρωμαϊκού κόσμου
ζούσαν ειρηνικά με τους ιθαγενείς κάθε τόπου και είχαν εξασφαλίσει ήδη από
τους Ρωμαίους τα προνόμια που απαιτεί η ιδιαιτερότης του δόγματός των όπως
αυτοδιοίκησις, αυτονομία, κλπ. Μάλιστα ο Μπερνάρ Λαζάρ, στο έργο του "Η
καταγωγή του αντισημιτισμού", κεφ. 1ον, γράφει: "Στις Ρώμη, Αντιόχεια,
Κυρηναϊκή (άρα και Κύπρο να προσθέσουμε εμείς, την οποία σκοπίμως δεν
αναφέρει ο Λαζάρ για τους λόγους που παρουσιάζονται στο 3ο μέρος της
μελέτης αυτής) τους είχε επιτραπή πλήρης ελευθερία σ' αυτά τα θέματα (εννοεί
αυτοδιοίκησι, αυτονομία). Δεν υπεχρεούντο να παρουσιάζονται στις αρχές το
Σάββατο ενώ είχαν άδεια για αυτόνομα δικαστήρια και δεν υπέκειντο στους
νόμους της Αυτοκρατορίας. Αν η διανομή σίτου εγένετο Σάββατο, το μερίδιό
τους, τους απεδίδετο την επομένη ημέρα. Μπορούσαν να συμμετέχουν στην
δημόσια διοίκησι ενώ την ίδια στιγμή απέσχον από όποια πράξι εθεώρουν ότι
αντιτίθετο στην θρησκεία των. Απελάμβανον πλήρη αυτοδιοίκησι, είχαν τους
ηγέτες τους, την γερουσία τους, τον εθνάρχη τους και δεν υπέκειντο στις
δημοτικές αρχές.".

44
 Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΟ 115
Τελικώς, οι εβραϊκές κοινότητες, από το 70 μ.Χ. έως το 115 μ.Χ., ωργανώθηκαν
και περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία, δηλαδή μια αδυναμία της Ρώμης, για να
πορευθούν προς τα Σιωνιστικά εδάφη. Ένα τέτοιου είδους κίνημα, απαιτεί
ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας της διασποράς, καλλιέργεια, εκ μέρους του
ιερατείου, συνωμοτικού κλίματος, πολεμικής αρετής και υψηλού ηθικού, επί
σειράν ετών. Επίσης απαιτεί ικανώτατο "γραφείο πληροφοριών" ώστε να
γνωρίζουν οι ηγέτες του κινήματος τις κινήσεις και αδυναμίες του αντιπάλου
αλλά και συγκέντρωσι πλούτου προς χρηματοδότησι των πολεμικών μέσων.
Μέσω των κοινοτήτων της διασποράς, και της οργανωμένης διεισδύσεως
στα ανώτερα κλιμάκια της Ρώμης, φαίνεται ότι οι στόχοι αυτοί εθεωρήθησαν
εφικτοί και η ιστορία τους δικαίωσε. (Τέτοιου είδους αρίστη εσω-κοινοτική και
δια-κοινοτική οργάνωσις και λειτουργία, θα αποτελέση την πυξίδα και τον
οπλισμό των εβραϊκών κοινοτήτων μέχρι της ημέρες μας. Μόνο που σήμερα,
διαθέτοντας τελευταίου τύπου τεχνολογία και καλολαδωμένους μηχανισμούς
αυτοβελτιώσεως, έφθασαν στο σημείο να επηρεάζουν τις αποφάσεις όλων των
δυτικών και ανατολικών κυβερνήσεων).
Οι περιοχές της Παρθίας, δηλ. σημερινά Ιράκ, Περσία, Τουρκμενιστάν,
Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Τατζικιστάν, Αφγανιστάν, Κουβέιτ, τα κράτη του
Περσικού κόλπου, Ανατολική Τουρκία-Συρία και Γεωργία εκυβερνώντο υπό
των Αρσακιδών και συγκεκριμένα, από το 113 μ.Χ. υπό του Χοσρόη. Ο
Χοσρόης μεθόδευσε την κατάστασι ώστε ο ανηψιός του να χρισθή βασιλεύς της
Αρμενίας, Η Αρμενία, μέχρι τότε ήταν κάτι σαν ουδετέρα ζώνη ανάμεσα στις
κυρίαρχες Αυτοκρατορίες, την Παρθική και την Ρωμαϊκή. Με την ενθρόνισι του
ανηψιού του Χοσρόη, η Αρμενία ουσιαστικώς θα εθεωρείτο τμήμα της
Αυτοκρατορίας των Πάρθων. Αυτή την γεωπολιτική μεταβολή, η οποία
ισχυροποιούσε τους Πάρθους, δεν ήταν διατεθειμένοι να επιτρέψουν οι
Ρωμαίοι. Η Ρώμη ανεκήρυξε την Αρμενία Ρωμαϊκή Επαρχία το 114 μ.Χ. και ο
Τραϊανός εστάλη να την προσαρτήση με τις λεγεώνες του. Αυτή ήτο η Αιτία του
Παρθικού πολέμου. Ο Λόγος όμως ήτο η ταύτισις φιλοδοξιών του επεκτατικού-
κατακτητικού Ρωμαϊκού Ιμπέριουμ και του Αυτοκράτορος ο οποίος έβλεπε τον
εαυτό του ως νέο Μέγα Αλέξανδρο.
Το εκστρατευτικό σώμα με επί κεφαλής τον Τραϊανό, συνεκεντρώθη στην
Αντιόχεια όπου απενεμήθη στον Αυτοκράτορα, το 114 μ.Χ., ο τίτλος Optimus
και εν συνεχεία, τεθείς επί κεφαλής του στρατού εβάδισε κατά των Αρμενίων.
Μία από τις Λεγεώνες της εκστρατείας ήταν η ΙΙΙ ΚΥΡΗΝΑΪΚΗ η οποία
έδρευε στην Κυρήνη, την σημερινή Λιβύη και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η
περιοχές αυτές να μείνουν απροστάτευτες διότι ο κύριος όγκος του στρατού
έλειπε αφήνοντας πίσω τυπικές, ασθενείς αριθμητικώς, φρουρές. Αυτό το
γεγονός, μάλλον ενήργησε ως καταλύτης εξελίξεων διότι προφανώς οι Εβραίοι

45
ηγέται το αντελήφθησαν ως πολεμικό πλεονέκτημα. Εθεώρησαν δεδομένη την
αδυναμία της Ρώμης να καταστείλη στρατιωτικώς μία δική τους εξέγερσι
εκλαμβάνοντας ως δεδομένη και δίχως πιθανότητες αποτυχίας την όποια
πολεμική τους συμπεριφορά.
Ο πόλεμος της Ρώμης είχε επιτυχίες αφού οι Ρωμαίοι κατέλαβον την
Αρμενία και την Βόρειο Μεσοποταμία πριν το τέλος του 115 μ.Χ. Εν τω
μεταξύ, στις αρχές του 115 μ.Χ. επληροφορήθη ο Τραϊανός ότι, οι Εβραίοι
εξεγέρθησαν εναντίον της Ρώμης34, στην σημερινή Λιβύη (Κυρηναϊκή), ενώ
τότε και ο διάδοχος Αδριανός συνειδητοποίησε αφ' ενός την αδυναμία της
Ρώμης να καθυποτάξη οριστικώς τους λαούς της Ανατολής και αφ' ετέρου το
ότι με διπλωματία και πολιτική μπορούσε να επιτύχη πλήρως τους στόχους της
Ρώμης. Η εξέγερσις ονομάζεται από τους ιστορικούς 2ος Ιουδαιο-Ρωμαϊκός
πόλεμος ενώ ο 1ος είχε γίνει 45 περίπου έτη νωρίτερα.
Η ιστορία λέει ότι σε κάθε θεωρουμένη δύσκολη για τους Εβραίους
περίοδο, εμφανίζονται κάποιοι "περίεργοι" οι οποίοι δηλώνουν "Μεσσίες".
Γεμάτη η ιστορία, από τα αρχαία χρόνια, ως πριν 2-3 αιώνες από ιουδαίους
"Μεσσίες", οι οποίοι παίζοντας με τον πόνο του λαού, και με την αφελή ανοχή
ή σκοπιμότητα του ιερατείου, ωδήγησαν τον εβραϊκό λαό σε ανείπωτες
καταστροφές και εξευτελισμούς. (π.χ. Έσδρα εκ Βαβυλώνος, Δράχμα, Κοχέμπα,
Μωυσή εκ Κρήτης, Σισίνης εκ Συρίας, Αββαδίας εκ Περσίας, Ιεζεκίας, Δαυίδ
Ραμαρνέρ εκ Πόλεως, Σολομών Μόλχο, Σαμπετάι Ζβη, Μανασέ Ισραήλ,
Ρουμπένι, κλπ, κλπ).
Κατά την ιστορία, όπως επιθυμούν να μας πείσουν οι Εβραίοι ιστορικοί,
ένας τέτοιος "Μεσσίας", ονόματι Λουκούας ή Ανδρέας, ετέθη επικεφαλής του
συντονισμένου κινήματος. Ο "Μεσσίας" υπεσχέθη ότι θα ηγηθή των Εβραίων
της Κυρηναϊκής στον δρόμο προς την Σιών... Οι δε Εβραίοι της Κυρηναϊκής θα
ηγούντο των συμπατριωτών τους της Αιγύπτου.
Οι γνώσεις μας για τον πόλεμο αυτό είναι ιστορικώς ελάχιστες και
προέρχονται από τον Δίωνα Κάσσιο και ελαχίστους εκκλησιαστικούς
συγγραφείς. Οι συστηματικές όμως ανασκαφές των τελευταίων 10ετιών,
εμπλούτισαν με αρχαιολογικά ευρήματα, επιγραφές και παπύρους τις γνώσεις
μας επιτρέποντας πλέον την αποκρυστάλλωσι της εικόνας της τρομακτικής
καταστροφής εμψύχων και αψύχων. Επίσης, κρίνουμε το αποτέλεσμα της
εξεγέρσεως από γνωστούς νόμους συμπεριφοράς προς Εβραίους και διαταγές
ανοικοδομήσεων στην Λιβύη, Αίγυπτο και Κύπρο.

34
Η εξέγερσις άρχισε περίπου τέλη του σημερινού Φεβρουαρίου ή αρχές Μαρτίου του
115 όπως αναφέρει ο Ευσέβιος στην Εκκλησιαστική Ιστορία και μέχρι τον Οκτώβριο
είχε κατασταλή στην Αλεξάνδρεια.

46
 Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΗΝΑΪΚΗ
Το κίνημα ξεκίνησε στην Κυρηναϊκή της Λιβύης όπου υπήρχε η Πεντάπολις 35
με πανάρχαιες ελληνικές πόλεις και έγινε ολική καταστροφή. Οι εξεγερθέντες
αποκτηνωμένοι Εβραίοι κατέσφαξαν τον ελληνικό και ελάχιστο ρωμαϊκό
πληθυσμό και φρουρές, ισοπέδωσαν την πόλι της Κυρήνης και τις άλλες πόλεις,
γκρέμισαν όλους τους ελληνικούς και αιγυπτιακούς Ναούς (όπως Διός,
Δήμητρος, Διοσκούρων, Απόλλωνος, Αρτέμιδος, Εκάτης, Ερμού, Ίσιδος), τα
δημόσια κτίρια36, τα λουτρά37 και έφθασαν μέχρι του σημείου να κατασκάψουν
τον δρόμο38 που ωδηγούσε στο επίνειο της πόλεως, την Απολλωνία. Τα στίφη
των Εβραίων επεδόθησαν σε φρικαλέες βαρβαρότητες. Ο Δίων Κάσσιος στο
βιβλίο 68, κεφ. 32, παρ. 1 γράφει ότι "οι Εβραίοι εφόνευαν τους Ρωμαίους και
Έλληνας, έτρωγαν τις σάρκες των, εζώνοντο τα έντερά των, αλείβονταν με τα
αίματά των και φορούσαν τα δέρματά των, πολλούς τους πριόνιζαν στην
μέση, άλλους έριχναν στα θηρία και άλλους ανάγκαζαν να μονομαχήσουν
μέχρι θανάτου. Τοιουτοτρόπως εφονεύθησαν 220.000 άνθρωποι. Στην
Αίγυπτο έδρασαν ομοίως καθώς και στην Κύπρο"39.
Ο Αρτεμίδωρος Δαλδιανός, στον Ονειροκρίτη κεφ. 259, αναφέρεται σε
όνειρο Ρωμαίου αξιωματικού ο οποίος είχε ονειρευθή ότι στο μαχαίρι του
γράφηκαν τα γράμματα ΙΚΘ. Μετά τις μάχες στις οποίες αρίστευσε, ερμήνευσε
το Ι=Ιουδαίοι το Κ=Κυρήνης και το Θ=θάνατος οπότε όλο μαζύ το ερμήνευσε
ως Ιουδαίους κατά Κυρήνης θανατώνει.

35
Πρωτεύουσα της Πενταπόλεως η Κυρήνη με επίνειον την Απολλωνία. Πλησίον της
Κυρήνης αι Βαλάγραι ενώ άλλες πόλεις ήσαν οι Ευεσπερίδες, Τεύχειρα, Βάρκη και
Πτολεμαΐς.
36
ΕΠΙΓΡΑΦΗ CJZC 17 στην ΚΥΡΗΝΗ: "Ο Αυτοκράτωρ Καίσαρ... Αδριανός Αύγουστος
Ποντίφιξ μέγας... διατάσσω την αποκατάστασι του Καισαρείου της Κυρήνης που είχε
καταστραφή και πυρποληθή κατά την Ιουδαϊκή στάσι ή λατινιστί tumultu Ioudaico".
37
ΕΠΙΓΡΑΦΗ CJZC 19 στην ΚΥΡΗΝΗ "Ο Αυτοκράτωρ Καίσαρ... Αδριανός Αύγουστος
Ποντίφιξ μέγας... διατάσσω την αποκατάστασι των Λουτρών και διπλανών κτιρίων τα
οποία είχαν καταστραφή και πυρποληθή κατά την Ιουδαϊκή στάσι". Παρομοία και η
επιγραφή του 119 στα νέα Λουτρά.
38
ΕΠΙΓΡΑΦΗ CJZC 25 στην ΚΥΡΗΝΗ "Ο Αυτοκράτωρ Καίσαρ... Αδριανός Αύγουστος
Ποντίφιξ μέγας... απεκατέστησα με εργασία των στρατιωτών του... τάγματος, τον δρόμο ο
οποίος είχε καταστραφή και διαλυθή κατά την Ιουδαϊκή στάσι".
39
Η τιμωρία του πριονίσματος στην μέση προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη όπως
τονίζει ο Έντουαρντ Γκίμπον στον 2ο τόμο, κεφ. 16, σελ. 384 της εν Λονδίνω εκδόσεως
του 1783 του έργου του "Ιστορία της παρακμής και πτώσεως της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας". Η πατρότης αυτής της φρικαλεότητος καταγράφεται στο 2ο βιβλίο του
Σαμουήλ, κεφ. 12:31 ως ανήκουσα στον βασιλέα Δαυίδ.

47
 Σε επιγραφή του 132 μ.Χ. αναφέρεται ο Αδριανός ως «Σωτήρ και
Κτίστης» της Κυρήνης. Πράγματι, ο Αδριανός εξ αρχής της κυβερνήσεώς του
είχε επιδοθή στο έργο της ανοικοδομήσεως της περιοχής 40. Σε άλλη επιγραφή
αναφέρεται ως «Κτίστης και Τροφεύς» που δείχνει ότι μέχρι να
επανακαλλιεργηθή η γη, υπήρχε πρόβλεψις τροφοδοσίας. Λόγω όμως σφαγής
του πληθυσμού, ο Αδριανός αναφέρεται, από τον εκκλησιαστικό του 8ου-9ου
αι. μ.Χ. Γεώργιο Σύγγελο (Χρονικόν, 349β), να έστειλε νέους αποίκους «εις
Λιβύην ερημωθείσα». Στην πραγματικότητα, η αποίκισις είχε αρχίσει επί
Τραϊανού41.
Αναλύοντας προσεκτικά τα γεγονότα την εξεγέρσεως παρατηρούμε ότι
συνέβησαν πολλά τα οποία αποσιωπώνται εντέχνως από τους ιστορικούς. Ο
Λουκούας καθόλου δεν ενήργησε ως Μεσσίας όπως θέλουν να μας πείσουν.
Αντιθέτως, ενήργησε βάσει πολύ καλά οργανωμένου στρατηγικού και τακτικού
σχεδίου. Ήτο οπωσδήποτε σε συννενοήσι με τα εβραϊκά κέντρα λήψεως
αποφάσεων και από κοινού συνεφωνήθη ο ξεσηκωμός όταν θα επέτρεπαν οι
συγκυρίες. Το πλήθος των Εβραίων στην Κυρηναϊκή, πράγματι, εν μία νυκτί
μπορούμε να πούμε, ευρέθη οργανωμένο, με πολεμικό ηθικό, σχετική
εκπαίδευσι και οπωσδήποτε οπλισμένο με όπλα και εφόδια από κρυφές
αποθήκες οι οποίες βέβαια είχαν ωργανωθή από καιρό. Η εξέγερσις έγινε με
προσεκτική επιλογή χρόνου, όταν άρχιζε η άνοιξις και ενώ το μάχιμο πλήθος
του στρατού της Ρώμης ευρίσκετο πολύ μακριά, στην Βόρειο Μεσοποταμία. Ο
στρατηγός Λουκούας εφήρμοσε την τακτική της καμένης γης μη αφήνοντας
περιθώρια για οργάνωσι αντιδράσεων στα μετόπισθέν του όταν ο στρατός του
θα μετεκινήτο προς Αλεξάνδρεια. Εφ όσον η στρατηγική ήτο η επιστροφή στην
Παλαιστίνη, δηλ. ο σιωνισμός, οι τακτικές του Λουκούα ήσαν ορθές κατά τα
βιβλικά ήθη των γενοκτονιών.

40
Alexander Fuks, "Aspects of the Jewish revolt in A.D. 115-117", Σε ευρεθείσα
επιγραφή στον νεοανεγερθέντα (ο οποίος είχε ισοπεδωθή) Ναό του Απόλλωνος στην
Κυρήνη γράφει "ΧΑΜΑΙΡΙΦΗ ΕΚ ΠΟΛΕΜΟΙΟ" δηλ. είχε ριφθή κάτω από τον
πόλεμο. Παρόμοιες επιγραφές ανεγράφησαν στους νέους Ναούς της Αρτέμιδος, της
Εκάτης (αναφέρεται ότι κατεστράφη και επυρπολήθη) αλλά και στο Διοικητήριο και
στα Λουτρά. Στην Όαση Αλ Νταμπ υπάρχει κατεστραμμένος κατά την εξέγερσι ναός. Η
πόλις Βαλάγραι, πλησίον της Κυρήνης, όπου γνωστό Ασκληπιείο, ξανακτίστηκε. Η
εργασία με όλη την παραπάνω βιβλιογραφία ευρίσκεται στον διαδικτυακό τόπο:
http://links.jstor.org/.
41
Στην παραπάνω εργασία της προηγουμένης υποσημειώσεως, αναφέρεται επιγραφή
ευρεθείσα στην Αττάλεια ότι συγκεκριμένος λεγεωνάριος (Gavius Fronto) της
Λεγεώνος XV APOLLINARIS εστάλη επικεφαλής άλλων 3.000 απομάχων «εις το
κατοικίσαι Κυρήνην». Αναφέρεται και η Απολλωνία ως νεοαποικηθείσα ενώ ο
Αδριανός ανεκηρύχθη υπ’ αυτών «Οικιστής και Ευεργέτης». Επίσης σε επιγραφή
αναφέρεται εποικισμός Ρωμαίων απομάχων στην Κυρηναϊκή πόλι Τεύχειρα η οποία είχε
καταστραφή από τους Εβραίους και ξανακτίστηκε.

48
 Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
Ενώ οι Εβραίοι επεδίδοντο στην γενοκτονία των Ελλήνων της Κυρηναϊκής,
υπήρξε άμεσος και αποφασιστική αντίδρασις και διαταγή του Τραϊανού με την
οποία ένα ισχυρό τμήμα του Ρωμαϊκού εκστρατευτικού σώματος, το οποίο
απετελείτο από την Λεγεώνα VII CLAUDIA PIA FIDELIS42 ενισχυμένη με
ιππικό και στόλο, απεσπάσθη και εκινήθη προς κατάπνιξι της εβραϊκής
εξεγέρσεως. Επικεφαλής ετέθη ο Μάρκιος Τούρβων. Ο Τούρβων εκινήθη
προφανώς προς Αντιόχεια και με τον στόλο απεβιβάσθη στην Αλεξάνδρεια προς
συνάντησι του στρατού του Λουκούα-Ανδρέα εκεί, όπου είχαν μεταφερθή εν τω
μεταξύ οι εχθροπραξίες. Ο λόγος αποβάσεως στην Αλεξάνδρεια ήτο η
προφύλαξις και διάσωσις της πόλεως διότι προφανώς εγνώριζαν οι Ρωμαίοι πως
στην Κυρηναϊκή υπήρχε πλέον ερήμωσις και ολικός αφανισμός εμψύχων και
αψύχων.
Μετά τον αφανισμό της Κυρηναϊκής, οι Εβραίοι, με επικεφαλής τον
Λουκούα, εισήλθον στην Αλεξάνδρεια της οποίας η αδύνατη στρατιωτικώς
ρωμαϊκή φρουρά με αποπάσματα της ΙΙΙ ΚΥΡΗΝΑΪΚΗΣ και της XXII
DEIOTARIANA υπό τον κυβερνήτη Μάρκο Ρουτίλιο Λούπο, είχαν ήδη
αναδιπλωθή στην Μέμφιδα.
Οι Εβραίοι της πόλεως ήσαν πολυάριθμοι ενώ οι προσεγγίσεις των
ιστορικών δίνουν από 150.000 έως 250.000 άτομα. Κατοικούσαν σε δύο από τις
πέντε συνοικίες, όπως μαθαίνουμε από τον Εβραίο Φίλωνα Αλεξανδρέα. Είχαν
προνόμια από την εποχή του Καίσαρος τα οποία κατέγραψαν σε φυλασσομένη
στήλη. Διέθεταν γερουσία δική τους με αποκλειστικότητα δικαιοδοσίας σε ότι
αφορούσε Εβραίους, δικό τους δικαστή και εθνάρχη. Τα προνόμιά των, τους
επέτρεπαν να επιδιώκουν κέρδη και έτσι διέθεταν πλούτο. Επομένως, το μόνο
κίνητρο ξεσηκωμού και γενοκτονίας ήταν ο ανθελληνισμός τους.
Δεν αναφέρεται πουθενά ότι οι Εβραίοι της Αλεξανδρείας απέσχον των
εχθροπραξιών ή τουλάχιστον η μεγάλη μάζα αυτών. Αντιθέτως, το μέγεθος των
σφαγών και καταστροφών συνηγορούν ακριβώς για το αντίθετο. Ναοί
ισοπεδώθηκαν, ανεσκάφη ο τάφος του Πομπηίου 43 και ο ελληνικός πληθυσμός
έδωσε μάχες με μεγάλες απώλειες, έως ότου καταφθάση ο Μάρκιος Τούρβων ο
οποίος κατέπνιξε την εξέγερσι στην Αλεξάνδρεια φονεύοντας δεκάδες χιλιάδων

42
Σημαίνει αφοσιωμένη και έμπιστη στον Κλαύδιο. Έλαβε την ονομασία της το 42 π.χ.
όταν υπεστήριξε τον Κλαύδιο στον εμφύλιο. Η προηγουμένη ονομασία της ήτο VII
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ και υπηρετούσαν σε αυτή Έλληνες Μακεδόνες όπως αφήνει να
εννοηθή ο Τίτος Λίβιος.
43
Για εκδίκησι προς αυτόν διότι προ 180 ετών είχε εισέλθη στον Ναό της Ιερουσαλήμ,
πράξις θεωρηθείσα βέβηλος. Οι Εβραίοι άνοιξαν τον τάφο και πέταξαν τα λείψανα στην
θάλασσα.

49
Εβραίων44. Όσοι διέφυγον, ενώθηκαν με τους ομοεθνείς των στις επαρχίες όπου
μετέφεραν την εξέγερσι τόσο στην Αιγυπτιακή ενδοχώρα 45 όσο και στην Κύπρο.
Στην διαρκή προσπάθεια θυματοποιήσεως, οι ζηλωταί της σήμερον,
χαρακτηρίζουν την άμυνα Ελλήνων-Ρωμαίων ως αντισημιτισμό.
Ο Λουκούας απέτυχε στην Αλεξάνδρεια χάρις στην άμεσο αντίδρασι του
Τραϊανού διότι πιθανώς οι Έλληνες θα ηττώντο. Ίσως όμως και ένα μεγάλο
ποσοστό εχεφρόνων Εβραίων, να μην συμμετείχαν στην σιωνιστική εκστρατεία,
όντας στην Αλεξάνδρεια ελεύθεροι και ευημερούντες.
Στον Οξυρύγχειο Πάπυρο ΑΡΙΘΜΌΣ 157, διαβάζουμε ότι αντιπροσωπεία
των Αλεξανδρινών μετέβη στον Τραϊανό αλλά λόγω φιλοεβραϊσμού της
Πλωτίνας (γνωστή συμπεριφορά οι γυναίκες των Ανακτόρων να έχουν
επηρρεασθή από εβραϊκή ιδεολογία) την αντιπροσωπεία εδέχθη με εχθρική
συμπεριφορά ο Αυτοκράτωρ. Ταυτοχρόνως έστειλαν αντιπροσωπεία και οι
Εβραίοι της πόλεως τους οποίους υπεδέχθη φιλικώς ο Αυτοκράτωρ.
Διασώζονται τα ονόματα των αντιπροσώπων, όπου εις εξ αυτών, ο Έλλην
Ερμαΐσκος κατηγορεί τον Αυτοκράτορα ότι το περιβάλλον του είναι γεμάτο ή
καλύτερα "επλήσθη των ανοσίων Ιουδαίων". Και ο ίδιος πιο κάτω λέει στον
Αυτοκράτορα "οφείλεις ουν πάλι τοις σεαυτού βοηθείν και μη τοις ανοσίοις
Ιουδαίοις συνηγορείν" δηλ. "να βοηθάς τους δικούς σου ανθρώπους κι όχι να
είσαι απολογητής των ανοσίων Ιουδαίων". Τελικώς ο πάπυρος είναι ανακριβής
ως προς το όνομα του Αυτοκράτορος διότι όταν έλαβαν χώρα τα γεγονότα είχε
ήδη ενθρονισθή ο Αδριανός, όμως επιβεβαιούται η αντιπαλότης Αλεξανδρινών-
Εβραίων μετά την εξέγερσι του 115-117.
Όμως και ο Πάπυρος 158 του Λούβρου αναφέρεται σε συνεδρίασι
Αυτοκράτορος-Αλεξανδρινών-Εβραίων όπου οι Έλληνες κατηγορούν το
αυτοκρατορικό περιβάλλον για διείσδυσι των Εβραίων λόγω του ότι όλες οι
επιστολές τους δεν έφθαναν στα χέρια του Αυτοκράτορος.

44
Ο Ευσέβιος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, ΙV,2,4 γράφει: «πολλαίς μάχαις ουκ ολίγω
τε χρόνω τον προς αυτούς δαπανήσας πόλεμον πολλάς μυριάδας Ιουδαίων, ου μόνον των
από Κυρήνης αλλά και των απ’ Αιγύπτου συναιρουμένων Λουκούα τω βασιλεί αυτών,
αναιρεί».
45
Ο Ευσέβιος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, ΙV,2,3 γράφει: «...την χώραν Αιγύπτου
λεηλατούντες και τους εν αυτή νομούς φθείροντες διετέλουν, ηγουμένου αυτών Λουκούας,
εφ ους ο αυτοκράτωρ έπεμψε Μάρκιον Τούρβωνα συν δυνάμει πεζή και ναυτική έτι δε και
ιππική...».

50
 Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
Στην Αιγυπτιακή ενδοχώρα46, αναφέρονται εξεγέρσεις στο Πηλούσιον 47,
καταστροφές στο Φαγιούμ48, κατασχέσεις περιουσιών εξεγερθέντων Εβραίων
στον νομό Ηρακλειοπόλεως49, μάχες στον Οξύρρυγχο50, στον νομό
Κυνοπόλεως51 και στον νομό Ερμουπόλεως52. Γενικά, διεξήχθησαν σφοδρές

46
Η Αίγυπτος ήτο διοικητικώς οργανωμένη σε 52 Νομούς εις εκ των οποίων ωνομάζετο
Αραβία. Στο CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM (CPJ) αριθμός 440 διασώζεται
γράμμα όπου ο Ηλιόδωρος, κάτοικος Ερμουπόλεως, αναφέρεται σε ναυτική κίνησι
στρατού των Ρωμαίων, οι οποίοι ανέβαιναν τον Νείλο με σκοπό να αποβιβασθούν
νοτίως στην ενδοχώρα προς κατάπνιξιν της εξεγέρσεως των Εβραίων. Ο CPJ 444
αναφέρει επιστολή των Αμμωνίου και Ερμοκλέους στον Απολλώνιο, οι οποίοι
αναφέρονται σε Ιουδαίων θόρυβο δηλ. ταραχές και ονομάζουν στάσι την εβραϊκή
εξέγερσι.
47
Ο συγγραφεύς Αππιανός αναφέρει την περιπέτειά του στο υπό εβραϊκή πλέον κατοχή
Πηλούσιον στην προσπάθεια αποδράσεως από τους εξεγερμένους οι οποίοι διέθετον
κάποια ναυτική ισχύ. Στον Αππιανό fragment 19 γράφει: "...κάποτε προσπαθούσα να
ξεφύγω από τους Εβραίους κατά τον πόλεμο στην Αίγυπτο και διέσχιζα την Αραβία
κατευθυνόμενος προς έναν ποταμό όπου μία λέμβος μεανέμενε για να με μεταφέρη στο
Πηλούσιον ενώ ένας Άραβας προηγείτο και με οδηγούσε μέσα στην νύκτα. Όταν νόμιζα
πως πλησίαζα την λέμβο λίγο πριν χαράξει, έκραξε ένα κοράκι. Ο Άραβας κοντοστάθηκε
και είπε "χάσαμε τον δρόμο". Το κοράκι ξαναέκραξε κι Άραβας είπε πάλι "χαθήκαμε για
τα καλά". Ανησύχησα κι αναρωτήθηκα αν θα συναντούσαμε κανένα ταξειδιώτη αλλά
κανείς δεν φάνηκε διότι μόλις χάραζε σε μία περιοχή καταδυναστευομένη από πόλεμο.
Όμως ο Άραβας άκουσε το κοράκι να κράζη για τρίτη φορά και είπε χαρούμενος "χάσαμε
τον δρόμο για το καλό μας και τώρα είμαστε προς την σωστή κατεύθυνσι". Γέλασα κι
αναρωτήθηκα αν εξακολουθούσαμε τον λάθος δρόμο απελπισμένος για την ζωή μου διότι
οι εχθροί ήταν παντού. Μιάς και ήταν αδύνατη η επιστροφή λόγω των εχθρών πίσω μας
και απ' τους οποίους ξέφευγα, πανικοβλήθηκα και αφέθηκα στο προμήνυμα του πτηνού.
Σε τέτοια κατάστασι ήμουν όταν απροσδόκητα βρήκαμε τον ποταμό πλησίον του
Πηλουσίου όπου και μία τριήρης έτοιμη να αποπλεύση για το Πηλούσιον και στην οποία
πλησίασα με ασφάλεια και επιβιβάστηκα. Η λέμβος που με ανέμενε έπεσε στα χέρια των
Εβραίων...".
48
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM CPJ 445. Αναφέρεται σε επιστολή του
στρατηγού Ακυλίου Πωλίονος προς τον Απολλώνιο για κατάσχεσι περιουσιών Εβραίων
εξεγερθέντων στις περιοχές των νομών Οξυρρυγχιτών, Κυνοπολιτών και
Ηρακλεοπολιτών. Ονομάζονται τρείς στρατηγοί. Ο Ακύλιος Πωλίων στρατηγός
Ηρακλεοπολιτών, ο Απολλώνιος στρατηγός Οξυρυγχητών και Σαβείνος στρατηγός
Κυνοπολειτών.
49
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM CPJ 448. Αναφέρεται σε επιστολή του
Ώρου Ψενοβάσθιος, Νεκφερώ Θαισούτος κ.ά. προς τον Ιέρακα, στρατηγό νομού
Αθριβείτου, για κατάσχεσι περιουσιών Εβραίων εξεγερθέντων και φονευθέντων προς
ακλήρους Έλληνας.

51
μάχες στην Θηβαΐδα53 και ιδίως στις περιοχές Λυκοπόλεως και
Απολλωνοπόλεως54 οπότε ο εκκλησιαστικός συγγραφεύς του HISTORIARUM
ADVERSUM PAGANOS κατά τον 4ο αι. μ.Χ., Παύλος Ορόσιος (βιβλίο 7,
κεφ. 12) επιβεβαιώνεται όταν αναφέρεται σε εξέγερσι σε όλη την Αίγυπτο.
Επίσης από πάπυρο πληροφορούμεθα ότι στον νομό της Αθριβίτιδος
κατεσχέθησαν κτήματα απωλεσθέντων κατά την εξέγερσι Εβραίων 55. Στην
Μέμφιδα είχαν συγκεντρωθή από όλα τα εξεγερθέντα μέρη οι κυνηγημένες
ρωμαϊκές δυνάμεις οι οποίες αντέταξαν αποτελεσματική άμυνα στις μάχες με
τους εξεγερθέντες Εβραίους56. Από τον Στρατηγό του νομού της

50
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM CPJ 445, 447 και 450. Ο πάπυρος 445
ανεφέρθη ανωτέρω.
Ο πάπυρος CPJ 447 αναφέρει καταστροφές και εμπρησμούς από Εβραίους στην
περιοχή Οξυρύγχου. "Ψιλοί τόποι εν οίς κέλλαι εμπρησθείσαι υπό Ιουδαίων" δηλ.
"...έρημοι τόποι με κτίρια πυρπολημένα υπό των Ιουδαίων...".
Ο πάπυρος CPJ 450 μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες της Οξυρρύγχου "...τον προς
Ιουδαίους πόλεμον συμμαχήσαντες..." ενετάγησαν στο ρωμαϊκό στράτευμα κατά των
Εβραίων.
51
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM CPJ 445 ανεφέρθη ανωτέρω.
52
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM CPJ 436, 438, 442, 443, 446.
Ο CPJ 436 συγκεκριμένα αναφέρεται σε επιστολή της Αλίνης στον αγαπημένο
σύζυγό της Απολλώνιο ο οποίος κατετάγη αιφνιδίως στον στρατό προς αντιμετώπισι
των Εβραίων επιδρομέων στον νομό Απολλινοπολιτών.
Ο CPJ 438-2:236-8. Επιστολή από κάποιον κάτοικο της Ερμουπόλεως σε Ρωμαίο
αξιωματικό. Η μόνη ελπίδα και προσμονή που είχε απέμενε ήταν να ωθήσουμε τους
συγκεντρωμένους χωρικούς εναντίον των ανοσίων Εβραίων αλλά συνέβη το αντίθετο.
Διότι την 20ή οι δυνάμεις μας πολέμησαν και ηττήθησαν και εφονεύθησαν πολλοί, όμως
λάβαμε ειδοποίησι από αυτούς που ήρθαν από... ότι άλλη λεγεών του Ρουτιλίου αφίχθη
στην Μέμφιδα την 22α και έρχεται.
Ο CPJ 442 είναι γράμμα της Ευδαιμονίδος προς την θυγατέρα της Αλίνη όπου
παραπονείται πως εξ αιτίας του πολέμου δεν βρίσκει υφάντρες για την βιοτεχνία της
πράγμα που την ωδήγησε σε φτώχεια.
ΠΑΠΥΡΟΣ CPJ 443. Αίτησις στρατιώτου για άδεια "διότι λόγω της απουσίας οι
υποθέσεις μου δεν έχουν επίβλεψι αλλά και διότι λόγω της επιθέσεως των ανοσίων
Ιουδαίων, όλη μου η περιουσία στα χωριά του νομού Ερμουπόλεως απαιτούν επίβλεψι".
Ο CPJ 446 είναι γράμμα του υπαλλήλου του Απολλωνίου στον νομό Ερμουπόλεως,
του κτίστη Ηρώδου προς τον στρατηγό Απολλώνιο από τον οποίο αιτείται αδείας
προκειμένου να επισκεφθή τον αδελφό του στην Αλεξάνδρεια. Δηλώνει ότι θα μεταβή
εκεί μέσω Νείλου διότι η χερσαία πορεία είναι πολύ επικίνδυνη. Αυτός ο πάπυρος
δείχνει το μέγεθος της εξεγέρσεως.
53
Ευσέβιος ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΙΙ, 164.
54
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM CPJ 437 αλλά και οι 436, 444 οι οποίοι
ανεφέρθησαν ανωτέρω.
Ο CPJ 437 αναφέρεται σε γράμμα της Ευδαιμονίδος προς τον υιό της Απολλώνιο,
μαχόμενο στην Επτακομία, ευχομένη στον Ερμή να μην συλληφθή "ου μη οπτήσωσι "
δηλ. να μην τον ψήσουν οι Εβραίοι.
55
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM (CPJ) αριθμός 448. Ανεφέρθη ανωτέρω.

52
Απολλωνουπόλεως-Επτακωμίας, τον Απολλώνιο57, πληροφορούμεθα ότι αυτός
με τον στρατό της περιοχής του εξεστράτευσε τον Ιούνιο του 116 προς
Μέμφιδα και εκεί έλαβε μέρος σε αποφασιστική μάχη στις αρχές του 117 μ.Χ.
όπου οι Εβραίοι τελικώς συνετρίβησαν και ετελείωσε η εξέγερσις στην
Αίγυπτο. Λόγω των καταγεγραμμένων μεγάλων μαχών από τις λεγεώνες,
μπορούμε να υποθέσουμε με ακρίβεια ότι ο αριθμός των εξεγερθέντων πρέπει
να ήτο ιδιαιτέρως μεγάλος. Ο Χρονικογράφος Γεώργιος Σύγγελος στο 427
αναφέρει συγκεκριμένα ότι "Ιουδαίοι κατά Λιβύην και Αίγυπτον διεφθάρησαν
πολέμω. Αποικίαν εις Λιβύην ερημωθείσαν Αδριανός έπεμψεν".
Η τακτική του Λουκούα να μεταφέρη τον πόλεμο στις επαρχίες ήταν πράξις
απελπισίας, αφού είχε αποτύχει στις πόλεις, αλλά τακτικώς σωστή διότι οι
Λεγεώνες ακόμη ευρίσκοντο στην Παρθία. Προφανώς ο ίδιος είχε
υπερεκτιμήσει την μαχητική ικανότητα των στρατιωτών του, βασιζόμενος στο
πλήθος των, οι οποίοι όμως σε κάθε μάχη εκ παρατάξεως είχαν ηττηθή. Η
τακτική της καμένης γης ήταν δύσκολο να εφαρμοσθή λόγω εκτάσεως της
χώρας αλλά εφηρμόσθη επιλεκτικώς. Ο σιωνιστικός προορισμός ήτο το
ζητούμενο αλλά η VII Λεγεών είχε φράξει τον δρόμο προς Παλαιστίνη.

56
CORPUS PAPYRORUM JUDAICΑRUM (CPJ) αριθμός 438, 439.
Στον CPJ 438 ο οποίος ανεφέρθη ανωτέρω, εκτός των άλλων, γράφει ότι οι ρωμαϊκές
δυνάμεις στην Μέμφιδα είχαν ενισχυθή από "αθρόους κομήτας", δηλ. υπήρξε αθρόα
κατάταξις Ελλήνων και Αιγυπτίων κατοίκων των αγροτικών περιοχών.
Στον CPJ 439, ο Αφροδίσιος πληροφορεί τον Ηράκλειο για ήττα των εβραϊκών
δυνάμεων, πιθανώτατα αρχές του 117, στην περιοχή Μέμφιδος όπου ο Απολλώνιος
συμμετείχε στην μάχη.
57
Alexander Fuks, "Aspects of the Jewish revolt in A.D. 115-117", σελ. 101.

53
54
 Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Το 115 μ.Χ, όταν ο ραββινικός σιωνισμός το διέταξε, κάποιος Εβραίος ονόματι
Αρτεμίων, ηγήθη των Εβραίων εξεγερθέντων στην Κύπρο. Γνωρίζουμε ότι η
εξέγερσις ξεκίνησε στην πολύπαθη Σαλαμίνα, όπως βεβαιώνει ο Ορόσιος, η
οποία κατελήφθη από τους Εβραίους και εσφαγιάσθη όλος ο ελληνικός
πληθυσμός58. Η ιδία τύχη περίμενε όλη την νήσο διότι εν συνεχεία, ο Αρτεμίων,
εκμεταλλευθείς το γεγονός ότι στην Κύπρο ευρίσκετο μόνο ολιγομελής φρουρά
Ρωμαίων, ηγήθη αιματηράς εκστρατείας η οποία αφάνισε τον ελληνικό
πληθυσμό. Κάποιες επιγραφές αναφέρονται σε επιστράτευσι εφέδρων
(vexillationes) ώστε να ενισχυθούν οι λίγες φρουρές της Ρώμης. Ο Δίων
Κάσσιος βιβλίο 68, κεφ. 32, παρ. 1 διέσωσε ότι οι σφαγιασθέντες στο νησί
έφθασαν τις 240.000 ενώ φαίνεται να τον αντιγράφη ο Βυζαντινός ιερομόναχος
λόγιος, ιστορικός και μετέπειτα Πατριάρχης (1065-1075) Ιωάννης Ξιφιλίνος
γράφοντας ότι εφονεύθησαν 240.000 (απώλοντο μυριάδες τέτταρες και είκοσι.).
Το μέγεθος της σφαγής δυσκολεύονται να το πιστεύσουν οι ιστορικοί.
Μάλλον απίθανο για τους Εβραίους της Κύπρου να μπόρεσαν να επιφέρουν
τέτοια καταστροφή από μόνοι τους. Το πιθανώτερο είναι να απεβιβάσθησαν
άλλοι από Κυρήνη. Όμως, όταν ο Μάρκιος Τούρβων με την VII Λεγεώνα
κατέπνιξε την εξέγερσι και ανέφερε το μέγεθος αυτό της σφαγής, ο
Αυτοκράτωρ συγκλονισμένος διέταξε να μην ξαναπατήση Εβραίος στην Κύπρο
και μάλιστα ούτε Εβραίος ναυαγός, επί ποινή αμέσου θανατώσεως 59.
Μέχρι να αποβιβασθούν στην Κύπρο οι δυνάμεις της VII Λεγεώνος, οι
Εβραίοι είχαν διαπράξη γενοκτονία των Κυπρίων και είχαν υπό τον απόλυτο
έλεγχό των την νήσο. Αντί όμως να προωθηθούν προς Παλαιστίνη κατά τον
σιωνιστικό σχεδιασμό, όπως έγινε η προώθησις μετά την γενοκτονία της
Κυρηναϊκής, αυτοί δεν έδειξαν κάμμυα διάθεσι να εγκαταλείψουν την Κύπρο.
Αυτό αποδεικνύει ότι η Κύπρος, σιωπηρώς και αθορύβως είχε ήδη επιλεγή ως
εβραϊκό πλέον έδαφος και θα εδέχετο από παντού εβραϊκό πληθυσμό αντί να
τον μειώση, ώστε να γίνη μία ισχυρά προέκτασις του Ισραήλ. Αυτός είναι ο
ΛΟΓΟΣ για τον οποίο αποσιωπάται πανταχόθεν η ιστορία της γενοκτονίας του
115 και που οι αργυρώνητοι ιστορικοί επιβάλλουν παγκοσμίως την άποψι του
Λουκούα-Μεσσία κάνοντας όλη την λογικώτατη σιωνιστική αυτή ιστορία να
58
Ο Χρονικογράφος Γεώργιος Σύγγελος στο 425 αναφέρει συγκεκριμένα ότι "Τους εν
Σαλαμίνι της Κύπρου Έλληνας Ιουδαίοι ανελόντες την πόλιν κατέσκαψαν"
59
Φυσικά, οι Εβραίοι έκαναν πολιτικούς αγώνες να επανεγκατασταθούν στην νήσο και
έτσι στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, βρίσκουμε ολιγομελείς εβραϊκές κοινότητες εκεί. Το
610 μ.Χ. πάλι ξεσηκώθηκαν σφάζοντας Έλληνες μέχρι ο Ηράκλειος να καταπνίξη την
εξέγερσι. Αυτά στην σελίδα
http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/vjw/cyprus.html όπου, όπως πάντα, ο
Εβραίος συγγραφεύς εξαγνίζει την σφαγή των Κυπρίων, αναφερόμενος μόνο στην
τιμωρία των Εβραίων υποδηλώνοντας ότι ήταν άνευ αιτίας.

55
ακούγεται γραφική και μη αξία λόγου προς διερεύνησι. Η Μνημοσύνη όμως
επιβάλλει την Ιστορική Γνώσι προς θωράκισι και άμυνα στο μέλλον από
παρόμοιες καταστροφές.

56
 Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑ
Τον χειμώνα του 115-116, ο Τραϊανός διέκοψε τις επιχειρήσεις και διεχείμασε
στην Αντιόχεια όπου λίγο έλλειψε να φονευθή από τον μεγάλο σεισμό ο οποίος
κατέστρεψε σχεδόν την πόλι. Με την απουσία του, αλλά και την αποτυχημένη
πολιορκία της Χάτρα, εδόθη η ευκαιρία στους κατακτημένους της
Μεσοποταμίας να επαναστατήσουν. Η εξέγερσις αποδεικνύει την επικοινωνία
του αγνώστου εβραϊκού εθνικού κέντρου με την περιφέρεια. Ενώ ήτο ανοικτό
το μέτωπο της Αιγυπτιακής ενδοχώρας και ο Τραϊανός στην Αντιόχεια,
δημιουργείται νέο μέτωπο. Ο αντιπερισπασμός αυτός ήταν μία σωστή τακτική
ενέργεια η οποία δείχνει πολεμικό ηθικό και αποφασιστικότητα.
Ο Τραϊανός έστειλε εναντίον τους στράτευμα με επικεφαλής τον Μαυριτανό,
ιδιαιτέρως σκληρό στρατηγό, Λούκιο Κίτο ή Κουήετο –Quietus – διοικητή του
Μαυριτανικού Ιππικού των Ρωμαίων. Αυτός κατέστειλε την στάσι με μεγάλη
σκληρότητα, ανακαταλαμβάνοντας την Νίσιβη, την Έδεσσα και Σελεύκεια ενώ
η ιστορία ονομάζει την κατάπνιξι της εξεγέρσεως στις περιοχές της Μέσης
Ανατολής "Πόλεμο του Κίτου" ("Kitos War" ή "War of Quietus") από το
όνομα του κυβερνήτου Lucius Quietus. Εις ανταμοιβήν, ο Τραϊανός του
απένειμε, το 117 μ.Χ. τον τίτλο του κυβερνήτου της Ιουδαίας, τον δε Αδριανό
τοποθέτησε κυβερνήτη της Συρίας. Οι εξεγερθέντες πολυάριθμοι Εβραίοι της
Μεσοποταμίας υποκινηταί της επαναστάσεως, υπέστησαν σκληρή τιμωρία.
Τότε εκυκλοφόρησε εβραϊκό βιβλίο με τίτλο "Βίβλος του Ελχασάι", στο οποίο
επροφητεύετο το τέλος του κόσμου εντός τριών ετών.

57
58
 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Οι Ρωμαίοι επέστρεψαν στις επιχειρήσεις την άνοιξι του 116 μ.Χ. οπότε μία
στρατιά διέβη τον Τίγρι εισβάλλοντας στην Μηδεία ενώ άλλη κατέβηκε τον
Τίγρι και κατέλαβε την πρωτεύουσα των Πάρθων Κτησιφώνα. Μέχρι το
καλοκαίρι του 117 μ.Χ. ο Τραϊανός ευρίσκετο νικητής στον Περσικό κόλπο ενώ
του απεδόθη ο τιμητικός τίτλος Παρθικός. Ο αυτοκράτωρ Τραϊανός,
κουρασμένος και καθόλου υγιής, ειδικώς μετά την ταλαιπωρία της αποτυχίας
στην Χάτρα, έλαβε μηνύματα ότι και οι Βρεταννοί ετοιμάζοντο για ξεσηκωμό.
Απεφάσισε να ανασυγκροτηθή στην Ρώμη αλλά, στις ακτές της Κιλικίας,
στην Σελινούντα, απέναντι από την Β. Κύπρο, στις 8 Αυγούστου του 117,
απέθανε σε ηλικία 62 ετών. Τον διεδέχθη ο ικανότατος και φιλέλλην Αδριανός ο
οποίος κατάφερε να βάλη σε τάξη την αυτοκρατορία. Ο Αδριανός επανέφερε
τους Αρσακίδες και απέσυρε τον στρατό από την Παρθία αλλά εκράτησε για
την Ρώμη την Αρμενία.

59
60
 ΝΕΑ ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ
Με τον θάνατο του Τραϊανού, η εβραϊκή εξέγερσις ανεζωπυρώθη στην Ιουδαία
και Αλεξάνδρεια, όπως βεβαιώνει ο Ευσέβιος στο "Χρονικόν" του (ΙΙ, 164)
διότι προφανώς οι Εβραίοι εθεώρησαν ως αδυναμία της Ρώμης και κενό
εξουσίας το διάστημα από τον θάνατο του ενός Αυτοκράτορος έως την
ενθρόνισι και αποδοχή νέου. Γεγονός ότι το μεταβατικό στάδιο της διαδοχής
συνήθως ήτο προβληματικό αλλά όμως, εν προκειμένω, η διαδοχή υπήρξε
άμεσος και ομαλή και το κυριώτερο, ο στρατός την απεδέχθη ευχαρίστως.
Ο Αδριανός όμως δεν άφησε χώρο αντιδράσεων και αμφιβολιών. Υπήρξε
άμεσος και σκληρή αντίδρασις η οποία κατέπνιξε την εξέγερσι εντός ολίγων
ημερών, πριν τελειώσει ο Αύγουστος του 117 μ.Χ. Ο Χρονικογράφος Γεώργιος
Σύγγελος στο 426 αναφέρει συγκεκριμένα ότι "Αδριανός Ιουδαίους κατά
Αλεξανδρέων στασιάζοντας εκόλασεν",
Ο Λούκιος Κίτος επολιόρκησε την πόλι Λύδα, τελευταίο προπύργιο των
κινηματιών. Συντόμως, η πόλις κατελήφθη και οι στασιασταί εκτελέστηκαν
καθώς και δεκάδες χιλιάδες Εβραίων. Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες, οι
αδελφοί του Λουκούα, Ιουλιανός και Πάππος, εμψυχωταί του κινήματος. Πάλι
όμως, εναντίον της λογικής μας και υποτιμώντας την νοημοσύνη μας οι Εβραίοι
ιστορικοί ομιλούν εκνευριστικά για αντισημιτισμό.
Τελικώς, προκύπτει ο σιωνιστικός προσανατολισμός των κινηματιών λόγω
της επιδειχθείσης βαρβαρότητος και αγριότητος στην πλήρη βιολογική
εξόντωσι αντιπάλων αλλά κυρίως λόγω των καταστροφών επί αψύχων
αποδεικνύοντας ότι αν επικρατούσαν δεν εσχεδίαζαν να παραμείνουν στην
Λιβύη ή Αίγυπτο, έχοντας κατεδαφίσει πόλεις και ερημώσει τα εδάφη τα οποία
θα παρέμενα ακατοίκητα αν δεν εγένοντο συστηματικοί εποικισμοί. Αντιθέτως
με Αίγυπτο και Λιβύη όμως, στην Κύπρο θα παρέμεναν μετά την εξόντωσι των
Ελλήνων, μετατρέποντάς την σε εβραϊκή επαρχία. Οι καταστροφές,
κατεδαφίσεις και πυρπολήσεις ελληνικών ναών και αγαλμάτων θεών δικαίως
έκανε τους Έλληνες να αποκαλέσουν τους Εβραίους "ανοσίους"60. Δεν ήτο
εξέγερσις κατά Ρωμαίων, ούτε απλώς κατά Ελλήνων. Η άκρατη εθνικιστική
εβραϊκή μισαλλόδοξος, αγκυλογνώμων θρησκευτική φανατική προσκόλλησις
στο αντιανθρώπινο δόγμα, κατεφέρθη κατά της ελληνικής ιδεολογίας, της
ελληνικής θεοσεβείας και θρησκευτικής-φιλοσοφικής κοσμοθεάσεως κάνοντάς
τον κλασσικό παράδειγμα θρησκευτικού πολέμου61.

60
Ο πάπυρος CPJ 158α, ο CPJ 438, ο CPJ 157 κ.ά μιλούν για ανοσίους Ιουδαίους,
αλλά και ο ίδιος ο στρατηγός Απολλώνιος τους καλεί ανοσίους στον πάπυρο CPJ 443.
61
Στο Παλαιστινιακό Ταλμούδ Sukkah 5.1 πράγματι προωθείται η θρησκευτική άποψις
του πολέμου με γλαφυρό αλλά ευτράπελο και άκομψο τρόπο. Συγκεκριμένα "Κατά την
εποχή του Τραϊανού, του διαβολεμένου, γεννήθηκε ο γιός του την ενάτη του Αμπ και οι
Ισραηλίτες νήστευαν. Η κόρη του πέθανε κατά το Χανουκά και οι Ισρασηλίτες άναψαν

61
 Οι μεροληπτικές πάντα εβραϊκές πηγές δεν αναφέρονται γενικώς στην
ευθύνη των στασιαστών-σφαγέων Εβραίων αλλά κατά την συνήθη τακτική της
θυματοποιήσεως, μεταθέτουν την ευθύνη στους Έλληνες οι οποίοι δήθεν τους
καταπίεζαν, κλπ.
Από τις πολλές μεροληπτικές πηγές, επελέγη ένα χαρακτηριστικό
παράδειγμα τέτοιας συγχρόνου συμπεριφοράς θυματοποιήσεως. Πρόκειται για
το άρθρο περί της Στάσεως του 115 της Εβραϊκής Ιστορικής Ομοσπονδίας,
Hebrew History Federation, στην Νέα Υόρκη 62, το οποίο γράφει ότι "Το έτος
115 έλαβε χώρα φυλετική εξέγερσις κατά των Εβραίων από Ειδωλολάτρες και
Έλληνες στην πόλι της Κυρήνης. Συνήθως οι Ρωμαίοι επενέβαιναν προς
αποτροπήν των Εβραίων να αντιτάξουν σθεναρή αντίστασι. Όμως, οι στρατοί
των Ρωμαίων ήσαν απασχολημένοι με την αντίστασι των Εβραίων της
Βαβυλώνος-Παρθίας στα φιλόδοξα σχέδια του Τραϊανού να θέση υπό Ρωμαϊκό
έλεγχο όλη την Μεσοποταμία...".
Οφείλουμε να παρατηρήσουμε την θρασυτάτη και εντελώς ανιστόρητο
αυτή άποψι η οποία όχι μόνο δεν εδράζεται επί ιστορικότητος και φυσικά δεν
παρατίθεται βιβλιογραφία προς τεκμηρίωσιν, αλλά αποτελεί μνημείον ψευδούς
ιστοριογραφίας και εθνικιστικής προσπαθείας εξαγνισμού των δολοφόνων του
115 με προκλητική μετάθεσι ευθυνών ώστε, κατά την γνωστή εβραϊκή τακτική,
ο θύτης να παρουσιάζεται ως θύμα. Ουδεμία ιστορική πηγή αναφέρει φυλετική
εξέγερσι κατά Εβραίων το 115, τουλάχιστον στα μέρη της εξεγέρσεως. Ας
εκληφθή η παραπάνω παραπομπή ως αποκύημα της γενικής εθνικιστικής
υστερίας η οποία διακατέχει τον λαό αυτό και η οποία οδηγεί δυστυχώς σε
διαρκείς και ανούσιες προσπάθειες εξαγνισμού των εγκλημάτων των κατά της
λαμπάδες. Η σύζυγός του, του έστειλε μήνυμα λέγοντάς του "αντί να πηγαίνης να
κατακτάς τους βαρβάρους, έλα να κατακτήσης τους Εβραίους που επαναστάτησαν
εναντίον σου". Αυτός νόμιζε ότι θα του πάρη 10 μέρες να φτάση εκεί αλλά έφτασε σε
πέντε. Πήγε και βρήκε τους Εβραίους να μελετούν στην Τορά τους στίχους "ο κύριος θα
φέρη έθνος εναντίον σας από μακρυά, απ' το τέρμα της γης, γρήγορο σαν το πέταγμα του
αητού, έθνος την γλώσσα του οποίου δεν θα καταλαβαίνετε (Δευτερονόμιο 28.49)". Τους
είπε αυτός "Με τι ασχολείστε;". Του είπαν αυτοί "Μ' αυτά και μ' αυτά". Τους είπε αυτός
"Νόμιζα θα μου πάρη δέκα μέρες το ταξείδι αλλά έφθασα σε πέντε μέρες.". Οι λεγεώνες
τους περικύκλωσαν και τους σκότωσαν. Είπε αυτός στις γυναίκες τους. "Υπακούστε στις
λεγεώνες και δεν θα σας σκοτώσω". Του είπαν αυτές, "Αυτό που έκανες σ' αυτούς που
έπεσαν να κάνης και σ' εμάς που στεκόμαστε". Αυτός ανακάτωσε το αίμα τους με το αίμα
των ανδρών έως ότου το αίμα πλημμυρίσει τον ωκεανό και φτάσει μέχρι την Κύπρο. Τότε
εσιώπησε η σάλπιγγα του Ισραήλ και δεν θα αποκατασταθή έως τον ερχομό του υιού του
Δαυίδ.". Ευτράπελο αλλά χαρακτηριστικό της κυριαρχούσης ραββινικής αμαθείας είναι
ο καταχωρισμένος στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ τρόπος θανάτου του Αυτοκράτορος
Τίτου. Συγκεκριμένα γράφει ότι "ένα κουνούπι εισήλθε σε ρουθούνι του μετά κάποια
καταστροφή εβραϊκού ναού και του προκάλεσε ανυπόφορη αγωνία και πόνο με το
διαρκές βουητό του. Αυτό ήταν μέρος θείας δίκης για τις ανομίες του που σταδιακά
ωδήγησε στον θάνατό του οπότε ανεκαλύφθη ότι το κουνούπι ήταν ακόμη ζωντανό και
είχε μεγαλώσει τόσο ώστε κατέλαβε όλον τον χώρο του κρανίου του..".
62
http://www.hebrewhistory.info/index.htm. Άρθρο με τίτλο Jews in Africa-Judaic
Rebellions in Africa.

62
ανθρωπότητος. Αν λάβουμε σοβαρώς υπ' όψιν αυτό το κείμενο όμως,
πληροφορούμεθα παρακάτω ότι "...σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι Εβραίοι της
Κύπρου στην συνέχισι των επαναστάσεων και της αντιστάσεως των Εβραίων
κατά των Ρωμαίων... Ένας Εβραίος της Κύπρου, ονόματι Βαρνάβας, ωργάνωσε
επανάστασι κατά των κυριάρχων Ρωμαίων. Εξώπλισε επιτυχώς τους
μεταλλωρύχους, Εβραίους και Χαναανίτες, και τους προετοίμασε με μυστικότητα
για εξέγερσι. Ήταν Σάββατο και οι Εβραίοι είχαν την συνήθη αργία των. Όλα
ήσαν γαλήνια στις παραθαλάσσιες πόλεις και οι Εβραίοι συναθροίσθηκαν στις
συναγωγές για προσευχή όπως συνηθίζεται. Μόλις όμως έδυσε ο ήλιος του
Σαββάτου της 19ης Ιουνίου του 117, εσάλπισε το κέρας. Δεν ήτο (το σάλπισμα)
τελετουργικό αλλά σήμα για αιφνίδιο και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. Οι
Εβραίοι επέφεραν καταστροφική εκδίκησι κατά των καταπιεστών τους στην
Κυρηναϊκή. Αυτό που ξεκίνησε ως φυλετική εξέγερσι κατέληξε σε πόλεμο. Οι
Εβραίοι τριών συνοικιών ωργάνωσαν τακτικό στρατό και έλαβον αιματηρά
εκδίκησι για όσα αναγκάστηκαν να υποφέρουν κατά τον μισό αιώνα πριν. Ο
Τραϊανός έστειλε αμέσως τον Τούρβωνα προς αποκατάστασι της τάξεως. Οι
στρατιώται του Τούρβωνος ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον παγανιστικό (!!!!)
πληθυσμό των πληγεισών περιοχών. Επετέθησαν στους Εβραίους, μαχομένους
και μη, πιο ανελέητα από όσο τους είχαν επιτεθή οι Εβραίοι...".
Το Ταλμούδ, σε μία αυστηρή προσπάθεια εξαγνισμού των δολοφόνων, όχι
μόνο δεν κάνει αυτοκριτική του λαού αλλά αναφέρεται σε αναίτια σφαγή στην
Αλεξάνδρεια μόνο 60 μυριάδων και 60 μυριάδων δηλαδή 1.200.000 Εβραίων.
Γι' αυτό, λέει, ευθύνεται ο Αδριανός. Είδαμε προηγουμένως ότι το πολύ
250.000 Εβραίων ζούσαν στην Αλεξάνδρεια, όμως κατά την συνήθη, ακόμη και
σήμερα τακτική των Εβραίων, σε κάθε καταστροφή για την οποία ουσιαστικώς
ευθύνονται οι ίδιοι, πάντα μεταθέτουν την ευθύνη και ενοχοποιούν άλλους ενώ
ταυτοχρόνως παρουσιάζουν τους αριθμούς των νεκρών τους ιδιαιτέρως
διογκωμένους. Και σε όποιον αμφισβητήσει τους αριθμούς ή τις Αιτίες, η
ρετσινιά του Αντισημίτη θα τον ακολουθή αιωνίως...
Τελικώς ο Αδριανός, έκρινε σκόπιμο να εγκατασταθή μονίμως στην
Παλαιστίνη η VI Λεγεών (Φερράτα) "για τον φόβο των Ιουδαίων". Σαν
αντίδρασι στην καταστροφή τους από τον στρατό της Ρώμης, οι Εβραίοι
...σταμάτησαν να μαθαίνουν στα παιδιά τους ελληνικά! (Mishna Sota 9.14).
Αυτό το φαινόμενο του ανθελληνικού μένους καλούνται να εξηγήσουν οι
ιστορικοί οι οποίοι σέβονται την επιστήμη και την ιστορική Αλήθεια.

63
64
 ΕΠΙΛΟΓΟΣ Α΄ ΜΕΡΟΥΣ
Αναλύοντας το γεγονός της στάσεως του 115-117, βλέπουμε ότι οι Εβραίοι
κατέσφαξαν χωρίς ιστορικό λόγο τους Έλληνες. Σε ό,τι αφωρούσε την Κύπρο,
είχαν εφαρμόσει μια βαρβαρική ρεάλ-πολιτίκ, έχοντας σκοπό να εξοντώσουν
τους Έλληνες ολοκληρωτικώς και να μείνουν αυτοί, οι μόνοι κάτοικοι της
νήσου. Εφήρμοσαν με μεθοδικότητα και ψυχρή λογική ένα σχέδιο εθνικής
πολιτικής το οποίο θα αποτελέση από τότε ως τώρα το δόγμα εξωτερικής
πολιτικής του σιωνισμού και του Ισραήλ σχετικώς με την Κύπρο. Ότι δηλαδή
"Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΖΩΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ". Όσο πιο
γρήγορα οι ηγέτες μας κατανοήσουν αυτό το δόγμα τόσο πιο εύκολα θα
οργανωθή η αποτελεσματική άμυνα του ελληνισμού.
Όντας μη πολεμικός λαός οι Εβραίοι, με μηδενική παράδοσι σε πόλεμο και
δίχως πολεμική ιστορία, ήτο φυσικό να μην εκτιμήσουν σωστά τα ισοζύγια
πολεμικών δυνάμεων της εποχής. Αν σε αυτό το κενό προστεθή η θρησκευτική
άκρατα δογματική πειθαρχημένη προσήλωσίς των σε μεσσιανικές εθνικιστικές
αντιλήψεις, ευκόλως διαχειρίσιμες από τους μεσσιανιστές ραββίνους, μπορούμε
να συνθέσουμε την ψυχολογία του κάθε στασιάσαντος τότε Εβραίου. Ο κάθε
Εβραίος είχε πεισθή ότι συμμετέχοντας σε έναν θρησκευτικό πόλεμο
επιτελούσε θεάρεστο έργο και ένα τέτοιο έργο, θεωρούσαν ότι οπωσδήποτε θα
ετύγχανε της αρωγής του Γιαχβέ και άρα η επιτυχία του ήτο θέλημα θεού. Η
ιδέα ότι υπηρετούσε θεϊκή εντολή, τον γιγάντωσε, τον έκανε ανθεκτικό,
καρτερικό αλλά και ανελέητο. Πιθανότης αποτυχίας απερρίπτετο λόγω
βεβαιότητος περί θείας προνοίας. Οι Εβραίοι ηγέται ευκόλως εκινητοποίησαν
αυτόν τον άλογο θρησκόληπτο όχλο με στόχο τον σιωνισμό. Ήσαν όμως οι ίδιοι
οι Εβραίοι ηγέται απειροπόλεμοι και υπερεκτίμησαν εκείνη την δεδομένη
περίοδο, την στρατιωτική ισχύ των Πάρθων, υποτιμώντας ταυτοχρόνως την
στρατιωτική και ναυτική ισχύ της Ρώμης. Σχετικώς με τους Πάρθους, είχαν
εκτιμήσει ορθώς ότι στρατιωτική νίκη της Ρώμης εναντίον τους ήτο σχεδόν
αδύνατη, υπετίμησαν όμως την διπλωματία της Ρώμης, υπερεκτιμώντας
ταυτοχρόνως την μαχητική αξία του Εβραίου μαχητού και αυτό εκόστισε
κατάρρευσι της εξεγέρσεως.
Η μεθοδευμένη και οργανωμένη καταστροφή της Κύπρου το 115-117 μ.Χ.
από το σιωνιστικό κίνημα, με προφανή λόγο την προσάρτησι, είχε συνέχεια σε
μελλοντικούς χρόνους. Εμείς θα καταδείξουμε αυτή την μεθόδευσι.
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν τιμάται
και μνημονεύεται σήμερα η σφαγή στην Κύπρο. Πιστεύουμε ότι οι Κύπριοι
οφείλουν να ανεγείρουν περικαλλές μνημείο το οποίο θα τιμά την μνήμη των
προγόνων τους, και θα θυμίζη στους νεωτέρους ότι ο εφησυχασμός και η
εμπιστοσύνη χωρίς όρια, μπορεί να προξενήσουν κι άλλα παρόμοια δεινά. Ο δε
αρχιραββίνος της Κύπρου θα πρέπει κάθε χρόνο, στην ορισθείσα επέτειο, να

65
ζητά την συγγνώμη των Κυπρίων και να τονίζει ότι η ειρηνική συνύπαρξις είναι
αυτή η οποία σέβεται και συνεργάζεται με τους άλλους κι όχι αυτή η οποία θα
υποδουλώση και αφανίση τους άλλους.
Μια τέτοια προσπάθεια θα είχε σαν αποτέλεσμα την καλλιέργεια ιστορικής
συνειδήσεως, απαραιτήτου για την ιστορική πορεία ενός έθνους, εις βάρος των
αργυρώνητων αγωνιζομένων με μέθοδο και αυταπάρνησι για την επιβολή της
"σιωπής της ενοχής".
Για να είναι κάποιος ελεύθερος πρέπει, όχι μόνο να είναι ισχυρός και
μάχιμος στρατιωτικώς (τέτοιοι ήταν και οι αρχαίοι Έλληνες) αλλά να βρίσκεται
σε διαρκή πνευματική εγρήγορσι και να επισημαίνη εγκαίρως συγκαλυμμένες ή
και απροκάλυπτες, συνωμοτικές, εναντίον όλου ή μέρους του έθνους ενέργειες.
Διότι το τίμημα της ελευθερίας είναι η διαρκής πολυεπίπεδος επαγρύπνισις
και ιδίως ο αυστηρός έλεγχος των ανοχών.

66
 ΜΕΡΟΣ Β΄

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΚΑΙ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
(1570-1571)

67
68
 ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στην προσπάθεια διερευνήσεως της Κυπριακής τραγωδίας και του τεχνητού
αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθη το Κυπριακό, θα προσεγγισθούν οι συνθήκες
εκείνες οι οποίες ωδήγησαν στην άλωσι της Κύπρου από τις ορδές των
Οθωμανών το 1570-1571.
Απαιτείται ενδελεχής ανάλυσις των φανερών αλλά κυρίως των
παρασκηνιακών δυνάμεων οι οποίες ωδήγησαν την Νήσο στην υποδούλωσι του
1571 διότι αναλύοντας τα γεγονότα εκείνης της ιστορικής περιόδου και
συγκρίνοντάς τα με γεγονότα της συγχρόνου εποχής δυνάμεθα να συνάγουμε
χρήσιμα συμπεράσματα περί των μεθόδων εργασίας και επιβολής των
εξουσιαστών αλλά και να αντλήσουμε ιστορικά διδάγματα τα οποία μπορούν να
προσδιορίσουν σωστώτερη ιστορική πορεία του λαού μας.
Δεν θα πούμε ότι πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η εξιστόρησις
κυρίως του παρασκηνίου το οποίο ωδήγησε στο 1570 αποδεικνύει ότι κάποιοι,
διδαχθέντες από επιτυχείς στρατηγικές προσπάθειες του παρελθόντος, τις
επαναλαμβάνουν σε γενικές γραμμές, χρησιμοποιώντας τα πλέον σύγχρονα
μέσα, ελαχιστοποιώντας τα λάθη τακτικής και τελειοποιώντας ατέλειες.
Ωφείλουμε να συγκρίνουμε τις τότε υπερδυνάμεις και τους τότε
“πλανητάρχες” με τους σήμερα, τους τότε οικονομικούς παράγοντες-μεγιστάνες
με τους σήμερα, τους τότε παρατρεχάμενους με τους σημερινούς υπουργούς και
τις τότε εδαφικές διεκδικήσεις με τις σημερινές. Μόνο τότε θα είναι χρήσιμη η
ανά χείρας εργασία.
Το παρασκήνιο της ιστορίας κατακτήσεως της Κύπρου από τους
Οθωμανούς το 1570-71, έχει αναφερθεί μόνον ακροθιγώς 63 στις νεοελληνικές
ιστορίες, δίχως να έχη ερεθίσει ιδιαίτερα την επιστημονικότητα της μάζας των
ελληνοφώνων ιστορικών.
Ήδη ανεφέρθη ότι οι Εβραίοι της Ιερουσαλήμ, μόνο μετά τον ρωμαϊκό
διωγμό του 70 μ.Χ. "επορεύθησαν" μαζικώς εκτός Παλαιστίνης δημιουργώντας
ισχυρές κοινότητες σε πολλά μέρη περιλαμβανομένης της Ιβηρικής
χερσονήσου. Οι κοινότητες αυτές, σταδιακώς αφομοίωσαν τους εμπόρους
Φοίνικες της Ιβηρικής (και όχι μόνο). Επομένως, οι βιβλικές αναφορές περί
παναρχαίας παρουσίας Εβραίων στην Ισπανία είναι ραββινικά δημιουργήματα
στοχεύοντα στο να δώσουν στους Εβραίους ιστορικό βάθος για δικαιολόγησι

63
Με λίγα μόνο λόγια, εντελώς λακωνικά, αναφέρονται όλοι όπως ενδεικτικά ο Κ.
Σάθας, “Τουρκοκρατουμένη Ελλάς, έκδοσις 1869, σελ. 130, όπου αναφέρει: «ο
διαδεχθείς τον Σουλεϊμάν Σελήμ Β΄, αποφασίσας, τη προτροπή του διαβοήτου Εβραίου
Ιωσήφ Νάζη βασιλέως της Νάξου, ίνα αρπάση την υπό των Βενετών κατεχομένην
Κύπρον...», ή Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη «ο Σελήμ ο Β΄ υποκινούμενος υπό τινος
Ιουδαίου κατέλαβε την Κύπρο”.

69
διεκδικήσεων. Άκρως επιτυχής τακτική, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, όπου,
σε χέρια επιτηδείων και κακοηθών, γίνονται επικίνδυνα όπλα.
Η δημιουργία εβραϊκών κοινοτήτων σε Ισπανία (όπως και Ελλάδα)
εξεκίνησε τον πρώτο προχριστιανικό αιώνα και σε καμία περίπτωσι
παλαιώτερα64.
Αυτό έχει μεγάλη σημασία για την παραπέρα ανάλυσι της συγκεκριμένης
ιστορίας που μελετούμε διότι η αιτία της Κυπριακής τραγωδίας του 16 ου αιώνος
εξεκίνησε από την Ισπανία.

64
Ο Εβραίος ιστορικός Σέσιλ Ροθ στο βιβλίο του "Ο ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΝΑΣΗ" κεφ. 1 σελ. 1,
διατυπώνει διπλωματικά ότι «για μία περίοδο τουλάχιστον 15 αιώνων έζησαν οι Εβραίοι
στην Ισπανία».

70
 Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΜΗ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ
Ο Eβραϊκός λαός, στα μεσαιωνικά χρόνια είχε καλές σχέσεις με την Ισπανία, το
βιβλικό Σεφαράδ. Οι επιδόσεις τους στις τέχνες και το εμπόριο και μάλιστα η
περίπου αποκλειστικότης στο δουλεμπόριο (που εσυνεχίσθη αργότερα και με
την Εβραϊκή αποκλειστικότητα μεταφοράς αφρικανών δούλων στην Αμερική) 65,
από τα ρωμαϊκά ακόμη χρόνια τους απέφεραν πολλά κέρδη και τεράστιο
πλούτο. Πολλές χιλιάδες Εβραίων είχαν εγκατασταθή στην Ιβηρική και
εγνώρισαν την μεγαλύτερη από όλη την διασπορά οικονομική και πολιτιστική
πρόοδο.
Η διεισδυτική τους ικανότης, τούς ωδήγησε στα υψηλώτερα αξιώματα στην
αυλή κάθε ευγενούς, Ισπανού ή Άραβα, όπου τελικώς υπήρχαν Εβραίοι
σύμβουλοι, διπλωμάται, χρηματισταί και ιατροί (επί παραδείγματι, το χαλιφάτο
της Κόρδοβα είχε για πολλά χρόνια Εβραίο πρωθυπουργό). Ακόμη και το
"προξενιό" των βασιλέων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας (ήσαν εξαδέλφια 17 και
18 ετών αντιστοίχως και ο γάμος ετελέσθη το 1469) ελέγετο, ίσως όχι καθ'
υπερβολήν, ότι επραγματοποιήθη από τον μεγαλο-χρηματιστή Αβραάμ Σενιόρ,
αρχιραββίνο της Καστίλλης.
Στην Ισπανία, ως γνωστόν, είχαν εγκατασταθή και πολλοί Μαυριτανοί
Άραβες οι οποίοι προσεπάθησαν να κυριαρχήσουν. Ο πόλεμος Αραγωνίας και
Καστίλλης εναντίον των Μαυριτανών Αράβων εξεκίνησε ουσιαστικώς επί
Αλφόνσου ΙΑ΄ περίπου το 1350 και έληξε με την τελική νίκη των Φερδινάνδου-
Ισαβέλλας στην Γρανάδα ενώ τα τραύματα του οδυνηρού πολέμου ωδήγησαν
τους νικητάς στην συνειδητή απόφασι ότι για να αποφευχθή παρομοία
περιπέτεια στο μέλλον, έπρεπε να δημιουργηθή ένα αμιγώς καθολικό κράτος,
κάτι που ήτο ήδη αυτονόητο για τον Ισπανικό λαό ο οποίος δεν διεχώριζε τότε
έθνος και θρησκεία. Η απόφασις αυτή εδικαίωσε τους βασιλείς διότι η Ισπανία
κατέστη το ισχυρώτερο κράτος στα επόμενα 100 έτη ενώ ο Μακιαβέλι
ανηγόρευσε τον Φερδινάνδο ως "τον πλέον διακεκριμένο βασιλέα της
χριστιανοσύνης".

65
Το εβραϊκό μονοπώλιο στο ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ των αφρικανών στην Αμερική
περιγράφεται λεπτομερώς από τον πρώην (απελύθη κατόπιν απηνούς Εβραϊκού
διωγμού του οποίου ηγήθη η γνωστή κ. Λέφκοβιτς) καθηγητή αφροαμερικανικών
σπουδών του εν Βοστώνη Wellesley College, Τόνυ Μάρτιν, στις μελέτες του "THE
SECRET RELATION BETWEEN BLACKS AND JEWS" εκδόσεις Latimer Associates. Η
κατευθυνομένη όμως παγκόσμιος προπαγάνδα επιβάλλει την λαθεμένη άποψι ότι οι
δουλέμποροι ήσαν οι λευκοί εξαγνίζοντας ταυτοχρόνως τους Εβραίους δουλεμπόρους,
δημιουργώντας ενοχές στους λευκούς και περισσότερο μίσος στους αφροαμερικανούς
εναντίον των λευκών.

71
 Μετά 9μηνη πολιορκία έπεσε τελικώς η Γρανάδα ενώ στην Αλάμπρα στις 2
Ιανουαρίου 1492 ετελέσθη από τον καρδινάλιο Μεντόζα δοξολογία ενώπιον
των κατακτητών βασιλέων. Οι βασιλείς ακολούθως ηναγκάσθησαν να
υποκύψουν στις πιέσεων των Ισπανών ευγενών και του λαού 66 οπότε
υπέγραψαν στις 30 Μαρτίου 1492 το έγγραφο διωγμού των Εβραίων, από την
Ισπανία ενώ ήδη είχε προηγηθή διωγμός και υποδούλωσις μέρους του
Αραβικού πληθυσμού. Ο διωγμός των Αράβων έγινε συστηματικός με
αντίστοιχο διάταγμα το 1502 κάνοντας τον διωγμό των Εβραίων να ωχριά
μπροστά του. Τρία εκατομμύρια Αράβων 67 εκριζώθησαν ενώ ο διωγμός τους
υπήρξε τόσο συγκλονιστικός ώστε η ιστορία να καταγράφη την οδύνη του
καρδιναλίου Ρισελιέ ο οποίος απεκάλεσε το διάταγμα ως "το βαρβαρώτερον
της ιστορίας"68. Στην Ισπανία είχαν παραμείνει ελάχιστοι θύλακες Αράβων οι
οποίοι όμως ηυξήθησαν συν τω χρόνω.
Η αιτία του διωγμού ειδικώς των Εβραίων, δεν ήτο ο αντισημιτισμός όπως
προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα οι απανταχού "ειδήμονες" αλλά το γεγονός
ότι οι Εβραίοι είχαν συμμαχήσει με τους Άραβες και με την τελική
επικράτησι των καθολικών, οι Εβραίοι ευρέθησαν στο αντίπαλο στρατόπεδο και
υπέπεσαν σε δυσμένεια ως εχθροί. Αυτό το ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός
αποσιωπάται εντέχνως από τους πάντες όπως και τόσα άλλα 69… ενώ θα έπρεπε,
κρίνοντας αντικειμενικά και κυρίως ανεπηρέαστα την Ιστορία, το δράμα των
Αράβων να έχη επισκιάσει πλήρως αυτό των Εβραίων…
Οι καθολικοί διέταξαν τους μη καθολικούς να βαπτισθούν χριστιανοί ή
εντός τετραμήνου να αποχωρήσουν από την Ισπανία δημιουργώντας έτσι το
απόλυτα καθολικό κράτος. Αναγκαστικά τότε πολλοί Εβραίοι εβαπτίσθησαν
χριστιανοί διατηρώντας όμως στα σπίτια τους με φανατισμό την εβραϊκή πίστι
και απετέλεσαν την κοινότητα των “μαρράνος” (περίπου 50.000 άνθρωποι).
Ο υποχρεωτικός εκκαθολικισμός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο
γνωστός Κρητικός ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο επονομαζόμενος
Ελ Γκρέκο, ηναγκάσθη να βαπτισθή καθολικός για να μπορέση να
εγκατασταθή στο Τολέδο όπου και εμεγαλούργησε.
Είναι ιστορικό λάθος λοιπόν να λέγεται ότι οι Ισπανοί εξεδίωξαν τους
Εβραίους από την Ισπανία. Το ορθόν είναι ότι οι Ισπανοί έδιωξαν όλους τους
μη καθολικούς από την Ισπανία70 αλλά και γνωστούς τοκογλύφους και
66
Αιματηρές εξεγέρσεις του λαού κατά των Εβραίων έγιναν πολλές όπως στο Τολέδο το
1467, στο Βαγιαδολίδ το 1470, στην Κόρδοβα το 1472, στην Σεγκόβια το 1474. Αυτά
τα γεγονότα επηρρέασαν οπωσδήποτε τον Φερδινάνδο.
67
Περί του υπολογισμού του αριθμού των διωχθέντων Αράβων, Lane-Poole, στο
"Moores in Spain", σελ. 279.
68
Coulton, "Inquisition and Libery", σελ. 315.
69
Η άποψις περί δήθεν αντισημιτισμού εντάσσεται στο γενικώτερο σχέδιο περί
δημιουργίας συμπλέγματος ενοχής σε όλους τους λευκούς λαούς στους οποίους
επιβάλλεται – με επιτυχία όπως βλέπουμε – η θέσις ότι όλοι χρωστούν κάτι στους
Εβραίους.
70
Σήμερα οι Εβραίοι, λόγω του ότι κατέχουν τα ΜΜΕ και ελέγχουν πολιτικούς και
ακαδημαϊκούς παγκοσμίως, προωθούν εντέχνως την ανιστόριτη άποψη ότι οι Ισπανοί

72
απατεώνες όπως αναφέρει το διάταγμα. Ουδείς αναφέρεται στα πλέον των
τριών εκατομμυρίων μουσουλμάνων, οι οποίοι επίσης εξεδιώχθησαν από την
Ισπανία διότι αυτοί ούτε λόμπυ διαθέτουν αλλά ούτε ελέγχουν τα παγκόσμια
ΜΜΕ. Το γεγονός παρέμεινε ότι πολλές χιλιάδες Εβραίων αλλά κυρίως
μουσουλμάνων της Ισπανίας, οι οποίοι λόγω βαθείας θρησκευτικής πίστεως δεν
εδέχθησαν να χριστιανοποιηθούν έστω και κατά συνθήκην, ωδηγήθησαν στην
απέλασί τους από την Ισπανία. Η διεθνής τάσις των Εβραίων παγκοσμίως, να
δίδεται μία ταλαίπωρη εικόνα κατατρεγμού και καταπιέσεώς τους στα πλαίσια
ενός δήθεν αντισημιτισμού, ο οποίος ακυρώνει την ιστορική-κοινωνική έρευνα
αλλά και κριτική, εφαρμόζεται με επιτυχία ακόμη και σήμερα με το
"ολοκαύτωμα" όπου η νέα γενιά τείνει να πιστεύη ότι ο Β΄ Π. Π. έγινε
αποκλειστικά και μόνο για να εξαφανισθούν οι Εβραίοι ακυρώνοντας
ταυτοχρόνως τα δεκάδες εκατομμύρια θυμάτων των διαφόρων λαών... Χώρια
που οι αριθμοί Εβραίων-θυμάτων διαρκώς διογκούνται... Οφείλει ο καθένας να
συνειδητοποιήση ότι ο λαός αυτός, αυτοπαρουσιαζόμενος διαρκώς ως θύμα, με
διαρκείς συναισθηματικές "κλάψες", καθώς ταυτοχρόνως ελέγχει και τα
παγκόσμια ΜΜΕ, επιτυγχάνει αφ’ ενός να δημιουργή μέσω οίκτου ένα, εντελώς
απαράδεκτο πλέγμα ενοχής στους λαούς, αφ’ ετέρου δε να εξαργυρώνη με
τεράστια οικονομικά οφέλη τις ανοχές, τις τεχνητές ενοχές και την τεχνητή
μεμψίμοιρη συμπάθεια πλην όμως εις βάρος της ιστορίας, της παιδείας 71 και

κατεφέρθησαν ειδικώς εναντίον των και τους εξεδίωξαν. Φυσικά αυτό ισχυρίσθηκαν
και εδώ σε χαζοφιέστες τύπου “Θεσσαλονίκη-πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης” το
1997 και το 1992 σε παγκόσμιες εκδηλώσεις για τα “500 χρόνια από τον διωγμό από
την Ισπανία”. (πρόεδρος του συντονιστικού οργάνου των παγκοσμίων εκδηλώσεων για
τα 500 χρόνια του “διωγμού” ήταν ο ελληνο-αμερικανός πρώην βουλευτής Τζων
Μπραδήμας ο οποίος εξαργύρωσε έτσι τον διορισμό του ως προέδρου στο
Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το οποίο είναι απόλυτο όργανο του σιωνισμού).
71
Όπως π.χ. τα επίσημα διαφημιστικά του ΕΟΤ περί Θεσσαλονίκης το 1992 ότι ο
Κάσσανδρος, μη βρίσκοντας ντόπιους τεχνίτες(!) έφερε Εβραίους οι οποίοι τελικώς προ
2.300 ετών έκτισαν την πόλι. Φυσικά, βιβλιογραφία για τέτοιους αστείους ισχυρισμούς
δεν έχουμε. Αποτελούν ραγιάδικες αυθαιρεσίες.

73
οικονομίας των λαών72... Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όμως, πρόκειται για
άκρως επιτυχή τακτική.
Αυτός ο ξεριζωμός από Ισπανία, όπως και κάθε αναφορά σε προσφυγιά,
οδηγεί τον νου των νεοελλήνων αυτομάτως σε δραματικές και τραγικές σκέψεις
λόγω του σχετικώς προσφάτου οδυνηρού μικρασιατικού ξεριζωμού. Εικόνες
αλλοφρόνων, κυνηγημένων ή σφαγιασθέντων προσφύγων προβάλλονται
νοητικώς και συνδέονται αντανακλαστικά με Τούρκους να σφάζουν μεγάλους
και μωρά, να βιάζουν και να ακρωτηριάζουν κοριτσάκια και γυναίκες, στην
θάλασσα να επιπλέουν πτώματα και όλα να είναι παραδομένα στην πυρά.
Γενικά οι νεοέλληνες υποσυνείδητα συνδέουν τις θηριωδίες με την προσφυγιά
ενώ η παραγομένη συναισθηματική φόρτισις κατακυριαρχεί οδηγώντας την
κρίσι σε σχετική αδράνεια. Σκεπτόμενοι τοιουτοτρόπως και υπό την κυριαρχία
συναισθήματος, οδηγούμεθα (και με την βοήθεια σχετικής προπαγάνδας) στο
ιστορικό λάθος να θεωρούμε ότι κάτι σαν το μικρασιατικό δράμα συνέβη στην
Ισπανία με τους Εβραίους ενώ αντιθέτως, χρησιμοποιώντας αντί του
συναισθήματος την γνώσι και την κρίσι θα πρέπει συνειδητά να εννοήσουμε ότι
αυτή η προσφυγιά των Εβραίων δεν ήταν καθόλου παρόμοια σε ότι αφορά την
βία διότι ούτε (παρομοία της τουρκικής) θηριωδία υπήρξε αλλά ούτε και οι
αριθμοί είναι συγκρίσιμοι. Πράγματι, στην Ισπανία ζούσαν όλοι κι όλοι πολύ
λιγότεροι των 250.000 Εβραίων73, σύμφωνα με εβραϊκές πηγές οι οποίες πάντα
δίδουν διογκωμένους αριθμούς. Προηγουμένως είδαμε ότι περίπου 50.000
Εβραίων (οι μαρράνος) έμειναν στην Ισπανία αφού εβαπτίσθησαν χριστιανοί,
72
Αντίδρασις όλως περιέργως δεν υπάρχει ακόμη και με εξαιρετικώς προκλητικά
κείμενα όπως το παρακάτω... "To να λέγεται, ότι ο πόλεμος διεξήχθη για να ελευθερωθή
ο κόσμος από την τυραννία και να οδηγηθή προς την ελευθερία, είναι μεγάλη πλάνη, μία
αλλόκοτη ιδέα τις υποκρισίας. Ποτέ τα έθνη δεν θα είναι ελεύθερα, όσο τα δεσμά που
τους κρατάνε αιχμαλώτους, δεν σπάσουν. Απόδειξις: Κάθε μεγάλο έθνος έχει κι’ ένα
άλλο έθνος ως σκλάβο. Έτσι η Γαλλία έχει την Κορσική, η Αγγλία την Ιρλανδία, η μεγάλη
Σερβία το Μαυροβούνιο... και να το πούμε σύντομα... το Ισραήλ* έχει σκλαβωμένη όλη
την ανθρωπότητα. Τί θα φέρη ¨Η κοινωνία των Εθνών¨: Την ενότητα της γλώσσας, της
νομισματικής αξίας, των μετρικών μονάδων, του δικαίου, της θρησκείας. Για
πρωτεύουσα θα έχη (η Κοινωνία Των Εθνών) την Σιών, την πόλι της ειρήνης." Σιμόν-
Τοβ Γιακοέλ, στο βιβλίο του: «Israel» Reflexions sur la grande guerre et l’avenier des
peoples, Saloniki, 1921. Και στην εποχή μας όμως δεν λείπουν τα προκλητικά κείμενα.
Για παράδειγμα, ο Stephen G. Bloom, στο βραβευμένο βιβλίο του "POSTVILLE, A
clash of cultures in heartland America", Harcourt Inc., New York, 2000, σελ. 67,
αναφέρει τα λόγια του ραββίνου Σολόμ Ρουμπάσκιν "Είμαστε ο περιούσιος λαός. Αυτό
λέει η βίβλος, ακόμη και η βίβλος που εκείνοι διαβάζουν. Είμαστε στον πλανήτη
περισσότερο από οποιαδήποτε φυλή γιατί πιστεύουμε ότι η κοσμοθεωρία μας είναι η
ορθή". Και πιο κάτω, στην σελ. 192, ο συγγραφεύς, φιλοξενούμενος του ορθοδόξου
Λαζάρ Καμσόιλ καταγράφει τα λεγόμενά του "Είμαι ρατσιστής. Για ποιόν λόγο το
Ισραήλ επιμένει να υφίσταται τόσο πολύ; Γιατί οι Εβραίοι δεν εξοντώθηκαν μετά από
τόσους διωγμούς στην ιστορία; Το ότι υπάρχουμε καταργεί την λογική. Υπάρχει μόνο μία
απάντησι. Είμαστε καλύτεροι κι εξυπνώτεροι. Γι' αυτό.".
*Ισραήλ αποκαλείται ο διεθνής εβραϊσμός διότι τότε δεν υπήρχε κράτος Ισραήλ.
73
Will Durant, "Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού", τόμος ΣΤ΄, σελ. 259.

74
τύποις φυσικά, ενώ άλλες περίπου 50.000 εγκατεστάθησαν στις σημερινές
Κάτω Χώρες. Μέχρι το καλοκαίρι του 1492, περίπου 80.000 Εβραίων πέρασαν
στην γειτονική Πορτογαλία74 με “εισιτήριο” οκτώ κρουσάδα για κάθε ενήλικα
αλλά με την συμφωνία ότι θα παραμείνουν μόνο οκτώ μήνες και ακολούθως η
κυβέρνησις θα τους βρη πλοία για να μεταβούν όπου επιθυμούν. Με διάφορες
μεθοδεύσεις και “φιλοδωρήματα” εκ μέρους των Εβραίων η οκτάμηνη άδεια
παραμονής έγινε απεριόριστη και η κατάστασις εβελτιώθη γι' αυτούς με την
άνοδο στον θρόνο του νεαρού βασιλέως Μανοέλ το 1495 ο οποίος έδωσε
αμνηστία και προνόμια.
Οι υπόλοιπες 70.000 περίπου Εβραίων διεσπάρησαν σε Βόρεια Αφρική,
Γαλλία και Ιταλία έως την Οθωμανική επικράτεια. Γνωρίζουμε ότι περίπου
20.000 απ’ αυτούς κατέληξαν στην Θεσσαλονίκη ενώ άλλες μάζες κατέληξαν
σε Κωνσταντινούπολι, Αδριανούπολι, κλπ.
Η πορεία αυτών των 70.000 είναι που έπαιξε τον σημαντικώτερο ρόλο στην
πολιτική σκηνή των Οθωμανών με κατάληξι την Κυπριακή τραγωδία του 1570.

74
Cecil Roth, "HISTORY OF THE MARRANOS", The Jewish Publication Society of
America, Philadelphia, 1941.

75
76
 Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΣΤΗΝ
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟΧΟΣ
ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΗΣ
ΙΒΗΡΙΚΗΣ
Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 μπορεί να υπήρξε τραγική και
οδυνηρή για τον ελληνισμό όμως για τον εβραϊσμό σαφέστατα ήταν μία προς το
καλύτερο αλλαγή ηγεσίας στα βυζαντινά εδάφη (δεν είναι του παρόντος η
μελέτη της πιθανούς συμμετοχής του βυζαντινού εβραϊσμού στην εφαρμογή
αυτής της αλλαγής). Οι Οθωμανοί έφθασαν σε λίγες δεκαετίες να απειλούν
στρατιωτικώς την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη μετά την πλήρη κατάληψι των
βυζαντινών εδαφών και επαρουσιάζοντο ως ανερχομένη στρατιωτική δύναμις
με τεραστία οικονομική δυναμική. Όπως συνήθως συμβαίνει σε παρόμοιες
καταστάσεις (αλλαγής ηγεσιών) υπάρχουν άτομα και οργανωμένες ομάδες τα
οποία επωφελούμενα των κενών εξουσίας αναρριχώνται στην κοινωνία
παντοιοτρόπως. Μία δε διαρκώς επάγρυπνη και άριστα οργανωμένη κοινωνία
όπως η Εβραϊκή, δεν θα ήτο δυνατόν να έχανε μία τέτοια "θεόσταλτη" ευκαιρία
επιβολής και φυσικά δεν τους έλλειψε η ικανότης να διαγνώσουν αμέσως την
πλεονεκτική έναντι των πάντα τεμπέληδων Οθωμανών θέσι των. (Δεδομένης
βεβαίως της μειονεκτικής πλέον θέσεως των ικανωτάτων ανταγωνιστών των,
των υποδούλων πλέον Ελληνοχριστιανών). Εξ αρχής λοιπόν, με την κατάληψι
της Κωνσταντινουπόλεως, άρχισε η εκ μέρους της Εβραϊκής ηγεσίας
συστηματική προσπάθεια διεισδύσεως στην νέα κυβέρνησι, στον οθωμανικό
διοικητικό μηχανισμό και όλο το φάσμα των οικονομικών δραστηριοτήτων.
Πράγματι, ο αρχιραββίνος της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, ο Ελιά
Καψάλι75, εξεθείαζε τον Μωάμεθ τον Πολιορκητή και εξησφάλισε τα
απαιτούμενα για την διείσδυσι αρχικώς και επιβολή κατόπιν οικονομικο-
κοινωνικά προνόμια για τον λαό του (την ίδια στιγμή που ο Γεννάδιος
Σχολάριος εξησφάλιζε την συνέχεια της οθωμανικής κατοχής του Γένους μέσω
προνομίων στους λειτουργούς της θρησκείας του). Στην προσπάθεια αυτή του
βυζαντινού εβραϊσμού απητείτο την περίοδο γύρω στο 1460 η παρουσία
κάποιου ικανού αριθμού Εβραίων ώστε να μπορέσουν να ελέγξουν οκονομικώς
και διοικητικώς τα οθωμανικά εδάφη και απέμενε ως ζητούμενο ο τρόπος ή το
δέλεαρ ώστε να μεταναστεύσουν εκεί μια και οι ήδη υπάρχοντες δεν
επαρκούσαν σε αριθμό για μεγαλεπίβολα σχέδια. Οι ηγέτες του εβραϊσμού
έπρεπε παντοιοτρόπως να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους μια και εδώθη η
75
Κατά τον ραββίνο Μπενζιόν Κάγκανωφ, συγγραφέα του βιβλίου "A Dictionary of
Jewish names and their history", το οικογενειακό όνομα Καψάλη οφείλεται στο ότι οι
γενάρχες του κάποτε κατοίκησαν το ακρωτήριο Καψάλι των Κυθήρων.

77
ευκαιρία και μπορούμε να φανταστούμε τις εναγώνιες προσπάθειες τις οποίες
κατέβαλαν οι ραββίνοι να πείσουν τον λαό να μεταναστεύση. Επί παραδείγματι,
διεσώθη επιστολή της εποχής εκείνης του ραββίνου Αδριανουπόλεως Ισαάκ
Ζαρφάτι η οποία απευθύνεται προς τους Εβραίους της Γερμανίας προτρέποντάς
τους να μεταναστεύσουν στα οθωμανικά μέρη τα οποία παρουσίαζε ούτε λίγο
ούτε πολύ ως εβραϊκό παράδεισο76. (Ιστορικό παράδοξο να χαρακτηρίζεται η
Οθωμανική Αυτοκρατορία εβραϊκός παράδεισος την ίδια στιγμή που ήταν
ελληνική κόλασις…).
Αξιοσημείωτο είναι ότι το τεχνητό αυτό πλήθος των Εβραίων μεταναστών,
το οποίο οι ραββίνοι παρακαλούσαν να πεισθή να μετοικήση, ώρισε η ιστορία,
να παρουσιάζεται διαθέσιμο αυτομάτως, με τον διωγμό από την Ισπανία το
1490. Ήτο μία εκπληκτική ιστορική συγκυρία διότι οι "Οθωμανοί" Εβραίοι
καθώς και οι πλούσιοι Εβραίοι με επιρροή σε διάφορα κράτη από το 1460 έως
το 1490 προετοίμαζαν εντατικώς το έδαφος για μετανάστευσι, δημιουργώντας
ευνοϊκό κλίμα για την ασφαλή μετεγκατάστασι των Εβραίων μεταναστών στα
οθωμανικά εδάφη προπαγανδίζοντας τις προϋποθέσεις οικονομικής και
πολιτιστικής αναπτύξεως. Αυτή η υποδομή εγένετο κυρίως για μετανάστες από
την κεντρική Ευρώπη ("ασκεναζίμ") αλλά τελικά προέκυψαν μετανάστες
"σεφαραδίτες" διωχθέντες από την Ιβηρική οι οποίοι βρήκαν τον δρόμο
στρωμένο για να αναπτυχθούν υπό τις φανερές ευλογίες του Σουλτάνου και τις
διαβεβαιώσεις των ραββίνων. Ανεπτύχθη τελικώς σε όλες τις μεγάλες πόλεις
της Ευρώπης, ένα δίκτυο καθοδηγήσεως των Εβραίων προσφύγων σε ασφαλείς
περιοχές οι οποίες κατέληξαν, καθόλου τυχαία όπως εξετάσαμε, να είναι στην
Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δηλαδή ο διωγμός εξ Ισπανίας κατέληγε σε έναν
εβραϊκό παράδεισο.
Οι ραββίνοι όμως, σαν φανατικοί θρησκευόμενοι, είχαν κι άλλον πολύ
σημαντικό λόγο να επιθυμούν και να έχουν επιλέξει να κατευθύνουν κάποιες

76
Bernard Lewis, The Jews of Islam, σελ. 135-136. Απόσπασμα από την διακήρυξι του
ραββίνου Ζαρφάτι, «Έχω λάβει γνώσι για τις δυστυχίες, πιο πικρές κι από θάνατο, οι
οποίες έχουν πλήξει τους αδελφούς μας στην Γερμανία…. Για τους τυραννικούς νόμους,
τους υποχρεωτικούς βαπτισμούς και τους διωγμούς που συμβαίνουν καθημερινά…
Έμαθα για τα βάσανα της ψυχής και του σώματος… οι παπάδες και μοναχοί, ψευδο-
ιερείς όλοι, ξεσηκώθηκαν ενάντια στους δυστυχείς ανθρώπους του Θεού… αδέλφια και
δάσκαλοι, φίλοι και γνωστοί, Εγώ, ο Ισαάκ Ζαρφάτι, Γαλλικής καταγωγής αν και
γεννήθηκα στην Γερμανία…. Διακηρύσσω σ’ εσάς ότι η Τουρκία είναι μία χώρα όπου
τίποτε δεν λείπει από πουθενά… όλα θα είναι καλά για σας. Ο δρόμος για τους Αγίους
Τόπους είναι ανοικτός για σας μέσω Τουρκίας. Δεν είναι καλύτερα να ζήτε υπό των
Μουσουλμάνων αντι των Χριστιανών;… Εδώ (στην Τουρκία) κάθε άνθρωπος ζει
ειρηνικά κάτω απ’ την κληματαριά του και την συκιά του. Εδώ μπορείτε να φοράτε τα πιο
ακριβά ενδύματα…. Ω Ισραήλ, γιατί κοιμάσαι ακόμη; Ξύπνα!». Περίπου στην ίδια
κατάστασι αναφέρεται και ο Samuel Usque (υποσημείωσις 35) όταν ένα αιώνα περίπου
αργότερα όταν γράφει για την «…Μεγάλη Τουρκία, η μεγάλη κι ευρύχωρη θάλασσα την
οποία έσχισε με ράβδο ελέους ο θεός όπως είχε σχίσει και την Ερυθρά θάλασσα κατά την
Έξοδο… εδώ οι θύρες της ελευθερίας είναι πάντα ανοικτές για την λατρεία του
Ιουδαϊσμού».

78
χιλιάδες προσφύγων ως μετανάστες στην Οθωμανική επικράτεια δεδομένων
όμως πάντα των ευκαιριών πλουτισμού εκεί... Ο θρησκευτικός λόγος δεν ήταν
άλλος από την γειτνίασι της Τουρκίας με την γη Χαναάν και εξάρτησι της
τελευταίας από τους Οθωμανούς.
Ο σιωνισμός, δηλαδή η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, δεν έπαυσε ποτέ να
κυριαρχή στην σκέψι των Εβραίων και η θέσις αυτή εκαλλιεργείτο από τους
ραββίνους συστηματικώς ενώ υπήρχαν πολλά γνωμικά, προσευχές, ευχές και
παροιμίες ώστε η προοπτική αυτή να είναι ζωντανή και κυρίαρχη στην
απανταχού ισραηλιτική σκέψι. Ο έλεγχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε
επιτακτικός για τους Εβραίους κυρίως μετά την κατάληψι της Παλαιστίνης από
τους Οθωμανούς το 1517.
Τον Νοέμβριο του 1496, υπεγράφη συμφωνία γάμου ανάμεσα στην
Ισαβέλλα (είχε ίδιο όνομα με την μητέρα της και απέθανε δύο έτη μετά τον
γάμο της), κόρη των Ισπανών βασιλέων και τον Πορτογάλο βασιλέα Μανοέλ,
τον αργότερα επωνομασθέντα "Ευτυχή", η οποία συμφωνία έφερνε πολιτική
ένωσι στην Ιβηρική, κάτι που ετέθη ως πρώτος πολιτικός στόχος του
Φερδινάνδου.
Οι Ισπανοί βασιλείς επέβαλαν στην συμφωνία ειδική παράγραφο περί
διωγμού των μη Καθολικών (Μουσουλμάνων και Εβραίων) από την
Πορτογαλία εντός δέκα μηνών, κατά το πρότυπο της Ισπανίας το οποίο
εθεώρησαν απαραίτητη προϋπόθεσι για ανάπτυξι του καθολικώς
θρησκευομένου κράτους. Σαν αποτέλεσμα εφαρμογής της συμφωνίας, το 1497
τον Μάρτιο ετελέσθη στην Πορτογαλία υποχρεωτική βάπτισις χιλιάδων
Εβραίων77 ώστε να μην απελαθούν. Δεκάδες χιλιάδες άλλοι πλούσιοι Εβραίοι
έγιναν χριστιανοί διατηρώντας όμως κρυφά την πίστι τους. Με εξαίρεσι την
υποκινηθείσα από δύο Δομηνικανούς καλογήρους (τους οποίους όμως κατόπιν
ο βασιλεύς Μανοέλ εξετέλεσε) αντιεβραϊκή τριήμερη εξέγερσι του 1506 στην
Λισσαβώνα με μερικές δεκάδες νεκρούς Εβραίους, δεν υπήρξαν προβλήματα
για αρκετά χρόνια.

77
Andree Aelion Brooks "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota,
2002, σελ. 17-18 και Cecil Roth, όπ. π.

79
80
 Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕΝΤΕΖ
Ανάμεσα στους διωχθέντες από την Ισπανία και αναγκασθέντες να
εκχριστιανισθούν στην Πορτογαλία, υπήρξαν τα κύρια πρόσωπα των οποίων
την δράσι μελετούμε και που των απογόνων των η δράσις κατέληξε στην
τουρκοποίησι της Κύπρου το 1571.
Πρόκειται για τους εκχριστιανισμένους θεωρητικά αλλά συνειδητά
Εβραίους, απογόνους κάποιας μεγάλης οικογενείας η οποία στο παρελθόν
έδωσε γιατρό και χρηματιστή στον βασιλέα της Αραγωνίας τον 12ο αι.,
σύμβουλο στον Αλφόνσο ΧΙ της Καστίλλης τον 14ο αι., οικονομικό σύμβουλο
στον βασιλέα της Αραγωνίας μέχρι το 1452. Πρόκειται για απογόνους της
μεγάλης οικογενείας Μπενβενίστε, τους αδελφούς Σεμά και Μαΐρ
Μπενβενίστε, που σαν χριστιανοί ωνομάσθηκαν Φρανσίσκο και Ντιόγκο
Μεντέζ και ευρίσκοντο στην Πορτογαλία από το 1492.
Το 1497, ο μεγάλος θαλασσοπόρος και εξερευνητής Βάσκο Ντε Γκάμα,
χρηματοδοτούμενος, καθοδηγούμενος και υποστηριζόμενος υλικά και τεχνικά
και από Εβραίους, άνοιξε τον εμπορικό δρόμο της Άπω Ανατολής μέσω
ακρωτηρίου Καλής Ελπίδος από Αφρική, δημιουργώντας τεράστιες ευκαιρίες
κέρδους σε επιχειρηματίες της Πορτογαλίας για διανομή σ’ όλη την Ευρώπη
των μπαχαρικών, πολυτίμων λίθων και άλλων αγαθών της Ασίας. Μέχρι τότε,
τα αγαθά αυτά ήρχοντο με καραβάνια από Ερυθρά θάλασσα, μέσω Αιγύπτου
κυρίως στην Βενετία. Η πηγή πλούτου και άρα δυνάμεως της Βενετίας ήταν
ακριβώς αυτά τα καραβάνια των οποίων τα προϊόντα οι Βενετοί, περίπου κατ’
αποκλειστικότητα, διέθεταν στην Ευρώπη. Μέχρι δηλαδή την εποχή του Βάσκο
Ντε Γκάμα οι Βενετοί ήταν εξασφαλισμένοι οικονομικώς και η οικονομική
παντοκρατορία τους ίσως τους φαινόταν παντοτινή. Από την άλλη μεριά, οι
Εβραίοι της Πορτογαλίας, φαινομενικά χριστιανοί πλέον και δίχως
ανασταλτικούς στις οικονομικές τους δραστηριότητες θρησκευτικούς
περιορισμούς, ως συγχρηματοδότες των ανακαλύψεων του Βάσκο Ντε Γκάμα,
ήταν φυσικά αυτοί που κυρίως εκμεταλλεύθηκαν τις νέες τεράστιες πηγές
πλούτου.
Για τους μορφωμένους Εβραίους, το κέρδος που μπορούσε να έρθη από την
Άπω Ανατολή ήταν δεδομένο αφού περιγράφεται ακόμη και στο ιερό τους
βιβλίο της παλαιάς διαθήκης 78. Και πράγματι, με την εκτροπή των εμπορικών
δρόμων της Άπω Ανατολής, ηκολούθησε τεραστία οικονομική πρόοδος για την

78
Μάλιστα στα εδάφια αυτά, τα οποία μετά πάθους διδάσκουν οι ραββίνοι, ωρίζετο ότι
οι θαλασσοπόροι έμπειροι ναυτικοί δεν θα ήσαν Εβραίοι οι οποίοι δεν είχαν ουδεμία
σχέση με την θάλασσα αλλά εχρησιμοποιήθησαν οι σύμμαχοι Φοίνικες του Χειράμ.
Τοιουτοτρόπως και τον 16 αι μ.Χ. εχρησιμοποίησαν για δύσκολες αποστολές τους
Πορτογάλους θαλασσοπόρους….
Α΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ κεφ. Θ 26 έως Ι 3:

81
Πορτογαλία και αντίστοιχος οικονομικός μαρασμός για την Βενετία διότι τώρα
οι Εβραίοι της Πορτογαλίας διέθεταν στην αγορά τα προϊόντα που άλλοτε, προ
της εκτροπής, διέθεταν οι Βενετοί στην αγορά.
Οι “Πορτογάλοι” έμποροι που εκμεταλλεύθηκαν αυτή την τεράστια νέα
ευκαιρία, ήσαν οι Εβραίοι και κυρίαρχοι ανάμεσα σ’ αυτούς οι αδελφοί
Φρανσίσκο και Ντιόγκο Μεντέζ ή Μπενβενίστε, οι οποίοι ήσαν έμποροι
αργύρου, πολυτίμων λίθων και ιδρυτές “τραπεζικού οίκου”. Αυτοί
σηματοδότησαν την αυγή του καπιταλισμού, ασχολούμενοι με συσσώρευσι
κεφαλαίου, δανεισμό και εμπόριο79. Τα διαθέσιμα κεφάλαια, τους επέτρεπαν
την εξαγορά σε χαμηλές τιμές των μελλοντικών εμπορευμάτων των πλοίων,
πριν καν αυτά σαλπάρουν για Ινδία. Οι τιμές είχαν ήδη αυξηθή όταν τα πλοία,
μετά μήνες, επέστρεφαν με πολύτιμο φορτίο το οποίο διετίθετο με πολλαπλάσια
τιμή. Με τα κέρδη, οι κύκλοι επαναλαμβάνοντο. Μέσω των ασφαλών
οικογενειακών αντιπροσωπειών τους στην Ευρώπη, ήσαν οι μόνοι οι οποίοι
εδύναντο να εξωφλήσουν συναλλαγματικές σε ξένες χώρες σε εποχή που η
μεταφορά χρημάτων απαιτούσε μεγάλη συνοδεία στρατού και ιππικού λόγω
ληστών.
Ο Τραπεζικός Οίκος Μεντέζ εξελίχθη σε πασίγνωστο Οίκο για τον τεράστιο
κύκλο εργασιών του με πελάτες τόσο ιδιώτες όσο και τον ίδιο τον κύκλο του
Βασιλέως. Οι Μεντέζ-Μπενβενίστε έγιναν σταδιακώς οι μεγαλύτεροι
εισαγωγείς των αγαθών τα οποία κατέφθαναν από την Ασία από το 1503 και
μετά, όταν τα πλοία με τα προϊόντα κατέπλεαν με ξέφρενους ρυθμούς
καθιστώντας τους αδελφούς Μεντέζ τους πλουσιωτέρους στην Πορτογαλία. Ο
πρώτος σταθμός των πλοίων ήταν η Λισσαβών, η οποία άρχισε να αποκτά
απίστευτο πλούτο.
Οι αδελφοί Μεντέζ, στην προσπάθειά τους να προωθήσουν τα διάφορα είδη
στις αγορές της Βορείου και Κεντρικής Ευρώπης, επέλεξαν ως καταλληλώτερο

«...Έκαμε δε στόλον ο βασιλεύς Σολομών εν Εστών-γάβερ, ήτις είναι πλησίον της

Αιλώθ, επί το χείλος της Ερυθράς Θαλάσσης εν τη γη Εδώρμ. Και απέστειλε ο Χειράμ εις
τον στόλον εκ των δούλων αυτού ναύτας εμπείρους της θαλάσσης, μετά των δούλων του
Σολομώντος. Και ελθών εις Οφίρ και έλαβον εκείθεν τετρακόσια και είκοσι τάλαντα
χρυσίου, και έφεραν προς τον βασιλέα Σολομώντα. Ακούσασα δε η βασίλισσα της Σεβά
την περί του ονόματος του κυρίου φήμη του Σολομώντος ήλθεν δια να δοκιμάση αυτόν δι'
αινιγμάτων. Και ήλθεν εις Ιερουσαλήμ μετά συνοδείας μεγάλης σφόδρα, μετά καμήλων
πεφορτωμένων αρώματα και χρυσόν πολύν σφόδρα και λίθους πολυτίμους….».
79
Andree Aelion Brooks "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota,
2002, σελ. 53. Επενδύσεις σε αγορές ακινήτων εκρίθησαν από τους Μεντέζ όλως
ασύμφορες. Τα κεφάλαιά των τα έριχναν στην αγορά με σκοπό την αύξησί τους. Σε
αντίθεσι με τους ιθαγενείς ευγενείς οι οποίοι τα κεφάλαιά των τα εδέσμευαν σε
συναγωνισμό αγορών πολυτελών πύργων και κτημάτων, ευρισκόμενοι διαρκώς σε
έλλειψι ροής κεφαλαίων, γεγονός το οποίο τους καθιστούσε οικονομικώς εξαρτημένους
αλλά και εμπορικώς αδρανοποιημένους. Εξ άλλου, ούτε στρατούς είχαν να συντηρούν
οι Εβραίοι διότι δεν αισθάνονταν υποχρέωσι να υπηρετήσουν καμμία ελευθερία
καμμίας Πατρίδας. Σε περίπτωσι πολέμου, έβλεπαν πιθανότητες πλουτισμού
εκμεταλλευόμενοι τις καταστάσεις.

82
σταθμό εισαγωγής αγαθών το λιμάνι της Αμβέρσας, το οποίο, με ούριο άνεμο
απείχε μόνο δέκα μέρες από την Λισσαβώνα αποφέροντας στην πόλι αυτή που
φυτοζωούσε, ξαφνικά μεγάλο πλούτο.
Οικονομική άνοδος και εμπορικός οργασμός εδημιουργήθη από τους
Εβραίους κυρίως στην Αμβέρσα εξ αιτίας της επιλογής των Μεντέζ αλλά και
ταυτοχρόνως, εξ αιτίας της ιδίας επιλογής, αδυνάτισε και μαράζωσε η ωραία
Μπρυζ, άλλοτε εμπορικό κέντρο της Φλάνδρας όπως ταυτοχρόνως αδυνάτιζε
οικονομικά και με γοργούς ρυθμούς η άλλοτε κραταιοτάτη Βενετία.
Χρησιμοποιώντας το εμπορικό δαιμόνιό τους οι Μεντέζ απεφάσισαν
συστηματικό άνοιγμα δραστηριοτήτων στην Ευρώπη δημιουργώντας αφ' ενός
εμπορικές συμμαχίες και αφ' ετέρου οργανώνοντας αλυσίδα εμπορικών
σταθμών, εμπορικών παραρτημάτων και πρατηρίων τα οποία ήσαν
επανδρωμένα σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν με Εβραίους εξ Ισπανίας και τα οποία
εκτός των εμπορικών δραστηριοτήτων ήσαν και καλοστημένοι σταθμοί
συλλογής πληροφοριών80. Αναφέρεται ότι ο τρίτος αδελφός των Μεντέζ, ο
Γκονσάλο, επληροφορήθη μέσω των οικογενειακών εμπόρων-πρακτόρων του
για επερχομένη επανάστασι των Μαυριτανών στην Ταγγέρη και προειδοποίησε
τον Βασιλέα81. Αυτό το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία διότι οι Εβραίοι
εθεωρούντο οι καλύτεροι φίλοι των Μουσουλμάνων οι οποίοι αφελώς τους
ενεπιστεύοντο θέσεις-κλειδιά. Οι έμποροι ήσαν επιφορτισμένοι με
πολιτικοκοινωνικούς ρόλους που επέβαλαν τόσο οι Μεντέζ όσο και τα
συμφέροντα των ισραηλιτικών κοινοτήτων. Οι εξω-εμπορικές δραστηριότητές
των περιελάμβαναν παρακολουθήσεις πολιτικών εξελίξεων, επαφές με τοπικούς
ηγέτες, προώθησι εμπίστων και κάθε είδους κατασκοπεία και συναλλαγή.
Πρέπει να γίνη αντιληπτό ότι οι Εβραίοι έμποροι ανέκαθεν ανελάμβαναν και
άλλους ρόλους κατ’ απαίτησιν των ηγετών των, από πολιτικούς έως

80
Andree Aelion Brooks, «Τhe Woman Who Defied Kings» House, Minnesota, 2002,
σελ. 273. Περιγράφεται παράδειγμα του κοινωνικού τρόπου συλλογής πληροφοριών. Ο
Πορτογαλοεβραίος ιατρός Λουσιτάνος, καθηγητής ιατρικής στην Αγκώνα από το 1547,
πηχαινοερχόταν ελεύθερα στα ιταλικά κράτη. Επεδίωκε γνωριμίες και φιλίες με
Πορτογάλους ευγενείς και αξιωματούχους στην Ιταλία, πείθοντάς τους για την ειλικρινή
και ανιδιοτελή φιλία του. "Αυτές οι φιλίες του προσέφεραν την ευκαιρία συλλογής
πληροφοριών" γράφει η συγγραφεύς και συνεχίζοντας γράφει ότι επίσης άνοιγαν
ανεπίσημο διάλογο με σκοπό τον περιορισμό των ακροτήτων της Ιεράς Εξετάσεως στην
Πορτογαλία.
81
Andree Aelion Brooks "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota,
2002, σελ. 58.

83
κατασκοπευτικούς και αποσταθεροποιητικούς 82 και στην συνέχεια θα δούμε
παραδείγματα.
Οι Βενετοί, αντελήφθησαν αμέσως την δραματική θέσι στην οποία
περιήλθαν και απεφάσισαν το 1503 να προτείνουν συμφωνία στον βασιλέα της
Πορτογαλίας σχετικά με την διακίνησι των αγαθών από Καλκούτα. Ως
διαπραγματευτή επέλεξαν κάποιον μορφωμένο εξόριστο πρώην σύμβουλο της
Πορτογαλικής Αυλής, ο οποίος είχε βρει καταφύγιο και μόνιμη στέγη στην
Βενετία. Ήταν ο πολυταξειδευμένος Εβραίος Δον Ισαάκ Αμπραβανέλ. Παρά τις
“προσπάθειές” του, για τις οποίες ετιμήθη υπό της Βενετικής ηγεσίας, δεν
κατάφερε τίποτε θετικό για την Βενετία.
Ο Εβραϊσμός της Πορτογαλίας εγνώριζε τεραστία οικονομική άνθισι και
είχε αρχίσει ήδη η συστηματική διείσδυσις-εξάρτησις τόσο στις αγορές όσο και
στα ανακτοβούλια της Ευρώπης ενώ ταυτοχρόνως οι εβραϊκές κοινότητες
αποκτούσαν τεραστία δύναμι την στιγμή που η Βενετία αδυνάτιζε διαρκώς. Δεν
είχαν κανένα λόγο ούτε οι Πορτογάλοι αλλά κυρίως ούτε οι Εβραίοι να δεχθούν
οποιαδήποτε συμφωνία με την Βενετία. Όμως και οι Βενετοί είχαν την αφέλεια
να πιστεύσουν ότι ήταν δυνατόν ένας ιδεολόγος-μορφωμένος συνειδητός
Εβραίος να μπορούσε να λειτουργήση εναντίον των συμφερόντων του λαού του
και υπέρ της χώρας στην οποία διέμενε και την οποία θα μπορούσε να αλλάξη
όποτε ήθελε83. Αυτές είναι καλοστημένες παγίδες στις οποίες οι Εβραίοι έχουν
82
Παράδειγμα τέτοιων συμπεριφορών Εβραίων εμπόρων περιγράφονται σε πολλά
έγκυρα βιβλία όπως το "The Samson Option" ή στα ελληνικά "Η Επιλογή Σαμψών"
εκδόσεις ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ του διασήμου Αμερικανοεβραίου δημοσιογράφου Σέυμουρ
Χιρς γνωστού και από το σκάνδαλο Γουώτεργκέιτ. Στο πρώτο κι' όλα κεφάλαιο,
αναφέρεται στην απόφαση των Αμερικανών το 1979 για συνδιαχείρισι των πλέον
συγχρόνων κατασκοπευτικών δορυφόρων ΚΗ-11 με το Ισραήλ. Για αντάλλαγμα, οι
μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ (Μοσσάντ) θα κατασκόπευαν υπέρ των Αμερικανών
στο Αφγανιστάν και το Ιράν όπου ήταν αδύνατον να κατασκοπεύσουν οι ίδιοι οι
Αμερικανοί. Την Μοσσάντ θα βοηθούσαν οι Ισραηλιτικές Κοινότητες των χωρών
αυτών. Σε κατά λέξη μετάφραση γράφει ο Χιρς: "υπήρχαν μεγάλες Ιουδαϊκές Κοινότητες
και στις δύο χώρες – πολλοί καταστηματάρχες στην Καμπούλ, πρωτεύουσα του
Αφγανιστάν ήταν Ιουδαίοι – και οι πληροφορίες της Μοσσάντ κατά πολύ ανώτερες της
ΣΙΑ". Η Μοσσάντ είναι ισχυρή λόγω κυρίως του τρόπου δράσεως των Ισραηλιτικών
Κοινοτήτων σ' όλον τον πλανήτη. Δεν μπορεί όμως ο "απλός Εβραίος" να
διαμαρτυρηθή για τον τρόπο με τον οποίο η Μοσσάντ (και όχι μόνο) τον προσέφερε
"εθελοντικά" για κατασκοπευτική δράσι (και όχι μόνο), λόγω επιβληθείσας πειθαρχίας
και τυφλής ενδοκοινοτικής υπακοής. Στο τέλος, είναι ο "απλός" Εβραίος που θα
εισπράξη την δικαιολογημένη, λόγω προδοσίας, αγανάκτησι ενός λαού. Τότε βέβαια οι
της Μοσσάντ θα μιλούν για αντισημιτισμό.
83
Ουδείς δύναται να διατυπώση επισήμως καλύτερα την διαχρονική αυτή θέση των
Εβραίων από τον πασίγνωστο ιδρυτή του κράτους του Ισραήλ, Μπεν Γκουριόν.
Συγκεκριμένα στην μελέτη του "ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΣ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ" ορίζει ότι "…η συλλογική
υποχρέωση όλων των σιωνιστικών οργανώσεων των διαφόρων χωρών να βοηθούν το
εβραϊκό κράτος σε κάθε περίστασι είναι άνευ όρων, ακόμη κι αν μία τέτοια στάσις
έρχεται σε αντίθεσι με τις αρχές των αντιστοίχων χωρών…", ΜΠΕΝ ΓΚΟΥΡΙΟΝ
"Καθήκοντα και χαρακτήρ ενός συγχρόνου σιωνιστού". JERUSALEM POST 17.8.1952

84
γίνει ειδικοί πλέον. Έχουν την μοναδική ικανότητα να πείθουν ότι είναι
αναντικατάστατοι διαμεσολαβητές αλλά λειτουργούν πρωτίστως για τα
απόλυτα συμφέροντα του λαού τους και μετά για οτιδήποτε άλλο 84.
Όσο κι αν ήταν απίστευτα προσοδοφόρος η νέα αυτή οικονομική
κατάστασις για τους Εβραίους στην Πορτογαλία, δεν συνέβαινε το ίδιο με την
ασφαλή διαβίωσί τους. Αντίθετα, σ’ αυτόν τον τομέα διαρκώς εχειροτέρευαν τα
πράγματα ώσπου το 1506, εξέσπασαν ταραχές στην Λισσαβώνα εναντίον των
νεο-χριστιανών κρυπτο-Εβραίων με αποτέλεσμα την προαναφερθείσα
δολοφονία μερικών δεκάδων απ’ αυτούς. Ακόμη χειρότερα, ο βασιλεύς εζήτησε
από τον Πάπα το 1515, να δημιουργηθούν ιεροεξεταστήρια στην Πορτογαλία.
Οι κρυπτο-Εβραίοι, με συνέπεια, απόλυτο συντονισμό κινήσεων, διαρκή
επαγρύπνησι και σκληρές διαπραγματεύσεις, δωροδοκώντας διαρκώς και με
πλούσια δώρα τους Παπικούς μετέθεταν την εφαρμογή της Ιεράς Εξετάσεως.
Κύριος μοχλός των κινητοποιήσεών των ήταν ο Οίκος Μεντέζ. Ο Οίκος
Μεντέζ, λόγω των εμπορικών του δραστηριοτήτων είχε ήδη δημιουργήσει
οικογενειακές αντιπροσωπείες σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης όπως,
Λυών, Φερράρα, Βενετία κ.ά. Αυτό το εμπορικό δίκτυο άρχισε να λειτουργή όχι
μόνο εμπορικά αλλά εθνικά-συνωμοτικά βοηθώντας στην διαφυγή
κυνηγημένων Εβραίων στέλνοντάς τους από τον ένα εμπορικό σταθμό στον
άλλο μέσω επιλεγμένων ασφαλών διαδρομών ενώ οι έμποροι ήσαν σε διαρκή
επαγρύπνησι για τον εντοπισμό αυτών των ασφαλών διαδρομών. Λίγο καιρό
αργότερα η εμπειρία αυτών των κινήσεων απεδείχθη σωτήριος ακόμη και για
τους πρωταγωνιστές.

και JEWISH TΕLEGRAPHIC AGENCY 8.8.1951.

84
Όπου υπάρχει έστω υποθετική σύγκρουσις συμφερόντων εβραϊσμού-άλλου κράτους,
οι Εβραίοι διαμεσολαβητές έχουν την ικανότητα να πείθουν ότι ναι μεν προσπάθησαν
συνειδητά υπέρ της προωθήσεως των συμφερόντων της χώρας στην οποία διαμένουν
αλλά παρ’ όλες τις δήθεν προσπάθειές τους δεν τα κατάφεραν. Για παράδειγμα όταν
έκαναν, επί κυβερνήσεως Κλίντον, “πηγαδάκι” η υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ
(Όλμπράιτ-Κόρμπελ), ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ (Γουίλιαμ Κοέν), ο υπεύθυνος του
συμβουλίου ασφαλείας των ΗΠΑ (Σαμουήλ Μπέργκερ), ο διαμεσολαβητής των ΗΠΑ
για την Κύπρο (Αλ Μόζες) και ο υφ. Εξωτερικών Ρ. Χόλμπρουκ που είναι όλοι Εβραίοι,
δεν συζητούσαν βέβαια για το καλό της Κύπρου αλλά για τα συμφέροντα του Ισραήλ
στην περιοχή ενώ προσπαθούσαν να πείσουν τους αφελείς ή ανοήτους ότι δουλεύουν
για το καλό της νήσου. Η ιστορία δίνει τις απαντήσεις σ’ αυτό το θέμα.

85
86
 Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ
ΜΕΝΤΕΖ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Εν τω μεταξύ, η εμπορική κίνησις στην Αμβέρσα ξεπερνούσε κάθε προσδοκία.
Τα κέρδη ήταν απίστευτα μεγάλα και οι συνθήκες διαβιώσεως των νεο-
χριστιανών κρυπτο-Εβραίων ήταν ικανοποιητικές. Η διοίκησις της πόλεως,
αναγνωρίζοντας το ότι ο ξαφνικός πλούτος τους προήρχετο από τους κρυπτο-
Εβραίους, τους εχάρισαν, το 1511, ακόμη και πολιτιστικά κέντρα.
Η ανάπτυξις αυτή καθώς και η επέκτασις τόσο των εμπορικών όσο και
πολιτικο-εθνικών δραστηριοτήτων, απαιτούσε άριστη διαχείρισι του
"πολυεθνικού" πλέον εμπορικού οίκου Μεντέζ. Γι’ αυτό ο μεγαλύτερος σε
ηλικία και αρχηγός της οικογενείας Φρανσίσκο Μεντέζ έστειλε, το 1512, τον
αδελφό του Ντιόγκο για μόνιμη εγκατάστασι στην Αμβέρσα. Σύντομα δε, και
μάλλον σκοπίμως, το υποκατάστημα της Αμβέρσας απέκτησε μεγαλύτερη
οικονομική ευρωστία κι απ’ αυτό το κεντρικό κατάστημα της Λισσαβώνος,
πράγμα διόλου παράδοξο διότι οι Μεντέζ ήθελαν να αυξήσουν τις εργασίες του
κύκλου τους έξω από την Ισπανία και Πορτογαλία, “τιμωρώντας” κατ’ αυτό τον
τρόπο τους διώκτες του λαού των με ταυτόχρονη απαγκίστρωσι δική τους από
την Ιβηρική. Ως γνωστόν η εκδίκησις με οποιονδήποτε τρόπο και οποιαδήποτε
στιγμή αποτελούσε και αποτελεί κύριο άξονα της εβραϊκής σκέψεως 85...
Ήδη, το 1525, το υποκατάστημα της Αμβέρσας υπό την ικανή διεύθυνσι
του Ντιόγκο Μεντέζ είχε την αποκλειστικότητα εισαγωγής στην Ευρώπη στο
πιπέρι και τα μπαχαρικά καθιστώντας απαραίτητη την συνεργασία με
διαφόρους εμπορικούς οίκους ώστε να καταστή αποδοτικώτερη η προώθησις
των προϊόντων στις διάφορες αγορές.
Η πρώτη μεγάλη συνεργασία του κεντρικού καταστήματος της Λισσαβώνος
ήταν με τον παλαιό ισχυρό Εμπορικό Οίκο των Αφαετάτι της Κρεμόνα. Ο Οίκος
αυτός διέθετε καταστήματα στην Λισσαβώνα αλλά και Αμβέρσα όπως οι
Μεντέζ. Σαν καθολικοί, αποτελούσαν άριστο προκάλυμμα για τους Μεντέζ.
Στην Λισσαβώνα ο Φρανσίσκο συνεταιρίσθηκε με τον Ζοάο-Φρανσίσκο
Αφαετάτι ενώ ο Ντιόγκο στην Αμβέρσα συνεταιρίσθηκε με τον ανεψιό Ζαν-
Κάρλο Αφαετάτι.
Το υποκατάστημα της Αμβέρσας, σε αγαστή συνεργασία με το
υποκατάστημα των Αφαετάτι, ήτο επικεφαλής του μεγάλου συνδικάτου
εισαγωγέων Ευρώπης, το οποίο σε συνεργασία με τον αντιπρόσωπο του
αποκλειστικού εισαγωγέως από Ασία, βασιλέα Μανοέλ της Πορτογαλίας,

85
Φανατική-θρησκευτική διαχρονική προσήλωσις στο βιβλικό «οφθαλμόν αντί
οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» ή εφαρμογή του Σαιξπηρικού "…if you wrong us
shall we not revenge?" από τον Σάυλωκ στον "Έμπορο της Βενετίας", πράξις 3η, Σκηνή
1η, στην "απολογία" του αμέσως πριν εισέλθη ο υπηρέτης.

87
εκανόνιζε τις αγορές ολοκλήρων φορτίων πριν καν τα πλοία αποπλεύσουν για
Ασία. Ο αντιπρόσωπος του Μανοέλ ήταν ο Φρανσίσκο. Η συμφωνία με τον
βασιλέα Μανοέλ εγένετο με ετήσιο διακανονισμό υπολογίζοντας περίπου τα
φορτία και την τιμή τους. Ο βασιλεύς εισέπραττε έτοιμο χρήμα που το είχε
διαρκώς απόλυτη ανάγκη, και οι Εβραίοι μεταπωλούσαν το εμπόρευμα σε
πολλαπλάσια τιμή εισπράττοντας τεράστια ποσά (κάτι σαν τους δημοσιώνες
των Ρωμαίων). Ο ράθυμος Πορτογάλος βασιλεύς επομένως, δεν είχε αναπτύξει
κρατικούς τρόπους διακινήσεως των αγαθών, προφανώς πεπεισμένος από τους
κατά πάσα πιθανότητα δωροδοκηθέντες συμβούλους του ότι αυτό εμπεριέκλειε
ρίσκα, και αφέθησαν όλοι οι μηχανισμοί διανομής και πωλήσεως των αγαθών
στον Οίκο Μεντέζ86. Κατ’ αυτόν τον απλό τρόπο πλέον η Πορτογαλική Αυλή
εκχώρησε την κυριώτερη εμπορική οδό του τότε γνωστού κόσμου και ότι
συνεπάγετο αυτό, κυρίως στον Οίκο Μεντέζ. Τοιουτοτρόπως άρχισε η
οικονομική εξάρτησις του Βασιλικού Οίκου της Πορτογαλίας από τους
διωκομένους μια και ο βασιλεύς είχε συνηθίσει στην απόκτησι ετοίμου, χωρίς
κόπους και κινδύνους χρήματος. Μέσα απ’ αυτήν την βασιλική παρακμιακή
συμπεριφορά η εκδίκησις των Εβραίων είχε αρχίσει... Πρέπει να τονισθή ότι
σπανίως Ευρωπαίοι ηγεμόνες δεν επέδειξαν παρακμιακή, φιλοχρήματη και
συμφεροντολογική συμπεριφορά καθιστώντας τους ιδίους αλλά και τους λαούς
των ευαλώτους και έρμαια πολλάκις των διαθέσεων τραπεζιτών-εμπόρων-
κεφαλαιοκρατών σαν τους Μεντέζ. Ματαίως προσεπάθησαν οι Πορτογάλοι
ευγενείς να ενεργοποιήσουν την Ιερά Εξέτασι ώστε με το άνοιγμα
Ιεροεξεταστηρίου στην Λισσαβώνα να δυνηθούν τουλάχιστον να εκβιάσουν
τους πλουσίους κρυπτοεβραίους προς απόκτησι ευκόλου χρήματος. Οι Μεντέζ,
ηγούμενοι των κρυπτοεβραίων της Πορτογαλίας, εδημιούργησαν λόμπυ στην
Ρώμη το οποίο εγνώριζε ποίους καρδιναλίους να δωροδοκή ώστε να
αναβάλλεται διαρκώς η ίδρυσι του ιεροεξεταστηρίου. Το λόμπυ απεδείχθη τόσο
ισχυρό ώστε να καταφέρη να λάβη, στις 11 Δεκεμβρίου 1531 87, παπική εντολή
από τον πάπα Κλήμη Ζ΄ για απαγόρευσι οποιασδήποτε διώξεως κατά του
Φρανσίσκο Μεντέζ και της οικογενείας του. Μόλις 6 ημέρες αργότερα, ήλθε
εντολή στην Λισσαβώνα από την Ρώμη για εφαρμογή της Ιεράς Εξετάσεως. Με
86
Όσο ο προϋπολογισμός εξόδων του βασιλικού Οίκου ηυξάνετο εξ αιτίας τεχνητών
αναγκών και σπαταλών, τόσο λιγώτερο αποδοτική καθίστατο η κρατική εισπρακτική
μηχανή. Ο βασιλεύς Μανοέλ προχώρησε σε "ιδιωτικοποιήσεις" εκποιώντας τον πλούτο
του ώστε να ανταπεξέλθη τόσο στην χρηματοδότησι της αυλικής χλιδής όσο και στους
πολέμους εναντίον των Μαυριτανών. Η κυβερνητική "δημοσιοϋπαλληλική" ανικανότης
κατέστη πηγή τεραστίου πλούτου για τον οίκο Μεντέζ-Αφαετάτι. Αντιστοιχίες με το
σήμερα εν Ελλάδι, οφθαλμοφανείς. Η Ιστορία δείχνει ότι τα πράγματα έγιναν
τρισχειρότερα για την Πορτογαλία επί κυβερνήσεως του Ζοάο του 3ου, διαδόχου του
Μανοέλ από το 1521 και εντεύθεν οπότε ο Οίκος Μεντέζ κατέστη αρχιδανειστής του
θρόνου (με ποσά δανείων από 600.000 έως 1.200.000 κρουσάδα ετησίως ενώ τα ετήσια
έσοδα του Ζοάο ΙΙΙ ήσαν 800.000 κρουσάδα) και ο θρόνος αιωνίως υπόχρεος του
Φρανσίσκο Μεντέζ.
87
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ.
70.

88
συνεχείς δωροδοκίες όμως, μέχρι τον θάνατο του Φρανσίσκο τρία χρόνια
αργότερα, το ιεροεξεταστήριο δεν είχε καταφέρει να ενεργοποιηθή
αποδεικνύοντας την δύναμι των λόμπυ στην άσκησι πιέσεων...
Το κατάστημα της Αμβέρσας, υπό την διεύθυνσι του Ντιόγκο, σταδιακώς
μετετράπη σε κεντρικό της Ευρώπης και, αφού επεσκίασε πλήρως τους Ιταλούς
συνεργάτες του, άπλωσε τις δραστηριότητές του σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία
και Ιταλία, επανδρώνοντας τις αντιπροσωπείες κυρίως με κρυπτο-Εβραίους από
την Πορτογαλία-Ισπανία όπως ήδη είδαμε, ενώ σύντομα ο Ντιόγκο εθεωρείτο
από τους απανταχού εμπόρους ως "βασιλεύς των μπαχαρικών". Ο μυθικός
πλούτος και η τεραστία χρηματο-οικονομική εμπειρία την οποία απεκόμιζε ο
Οίκος Μεντέζ, επέτρεπε τεραστίου μεγέθους επενδυτικές δραστηριότητες οι
οποίες συνήθως πάντα είχαν και πολιτικές προεκτάσεις πράγμα στο οποίο
απέκτησαν ειδικότητα οι Μεντέζ. Η νέα συνεργασία των με τους περίφημους
Φούγγερ88 του Άουγκσμπουργκ τους έδωσε αυτή την νέα διάστασι και
δυνατότητα. Όπως αυτή της αναλήψεως εκ μέρους των Μεντέζ της ευθύνης της
μεταφοράς 200.000 φιορινιών από τον βασιλέα της Πορτογαλίας στον Γερμανό
αυτοκράτορα μέσω των Φούγγερ89 προς αντιμετώπισιν των Τούρκων. Τελικά,
χάρις στους Μεντέζ, τα χρήματα αυτά έδωσαν το 1532 την νίκη στους
Αυστριακούς επί των Τούρκων έξω από την Βιέννη, αλλά να σημειώσουμε εδώ
ότι την ίδια ακριβώς εποχή που από την μία μεριά οι Μεντέζ βοηθούσαν να
ηττηθούν οι Οθωμανοί, από την άλλη μεριά ο παγκόσμιος εβραϊσμός και οι
ραββίνοι εκθείαζαν τους Μεντέζ στον Σουλτάνο και έπειθαν τους Οθωμανούς
να δέχονται Εβραίους πρόσφυγες με δικαιώματα και φοροαπαλλαγές σαν να
ήσαν οι καλύτεροι φίλοι τους90! Η παρακμιακή βασιλική συμπεριφορά δεν ήταν
88
Ο Οίκος των Φούγγερ ήταν ο πλουσιώτερος παγκοσμίως κατά τον Richard Ehrenberg,
''Finance and Capital in the age of the Renaissance".
89
Οίκος Φούγγερ. Από τους μεγαλυτέρους εμπορικούς-τραπεζικούς οίκους του κόσμου
έως την Βιομηχανική Επανάστασι ιδρυθείς από τον έμπορο υφασμάτων Γιοχάννες
Φούγγερ (πέθανε το 1409) και τον υιό του Ιάκωβο. Ο Οίκος εδάνειζε χρήματα στους
ηγεμόνες της Αγγλίας, Ουγγαρίας, Αυστρίας με αντάλλαγμα τα έσοδα μεταλλείων,
γαιών και πόλεων αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Έως το 1500 κατέστησαν οι
πλουσιώτεροι της Ευρώπης ενώ το 1517 κρατούσαν τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου
του αρχιεπισκόπου του Μάιντς και ήλεγχαν τα έσοδα και έξοδα από τα συγχωροχάρτια.
Αυτό έγινε διότι οι Φούγγερ εδάνεισαν 20.000 φιορίνια στον αρχιεπίσκοπο και τα οποία
αυτός επλήρωσε στον πάπα Λέοντα Ι' για να του δοθή η αρχιεπισκοπή. Οι έμποροι
Φούγγερ ήσαν αυτοί που επενόησαν τα συγχωροχάρτια και κατόπιν επίεζαν
αφόρητα τους ιερείς να τα διαθέσουν προκειμένου οι Φούγγερ να εισπράξουν τα
δανεικά και τους τόκους.
90
Τον καιρό εκείνο ήταν κοινό μυστικό πως οι Μεντέζ επεδίδοντο σε εμπόριο κανονιών
και βλημάτων με τους Οθωμανούς. Οι αρχές του Καρόλου 5 ου εγνώριζαν τις
δραστηριότητες αυτές και προσεπάθησαν να τις περιορίσουν. Andree Aelion Brooks,
"The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ. 123-129. Οπωσδήποτε ήταν
προκλητικό το να υπάρχουν εντός της επικρατείας άτομα τα οποία ενίσχυον τους
Οθωμανούς την ώρα που προωθούντο 100.000 ιππείς και 300.000 πεζοί Οθωμανοί έως
την Βιέννη και απετέλουν ουσιαστική απειλή. Από την άλλη μεριά, αν υπήρχαν
σύμβουλοι με βαθεία πολιτική σκέψι στον Κάρολο, θα του εξηγούσαν πόσο συνέφερε

89
βέβαια αποκλειστικό προνόμιο των Πορτογάλων 91. Το κεφάλαιο του Οίκου
Μεντέζ στην Αμβέρσα υπελογίζετο γύρω στα 400.000 φιορίνια, αστρονομικό
ποσόν για την εποχή.
Εν τω μεταξύ, ο γάμος, το 1496, του αρχιδουκός της Αυστρίας Φιλίππου Α΄
του Ωραίου92, υιού του Αυτοκράτορος Μαξιμιλιανού και της Μαρίας της
Βουργουνδίας (κόρη του Καρόλου του Τολμηρού) με την Ιωάννα την Τρελλή,
κόρη και διάδοχο του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας, έφερε πολιτική ένωσι
στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη από την Ιβηρική έως την Αυστρία και την
νότια Ιταλία, περιοχές πιστές από το 1506 στην Ιωάννα και έπειτα στον υιό της
Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄.
Η πολιτική ένωσις ήταν για τους Εβραίους εκμεταλλεύσιμο γεγονός διότι
διευκόλυνε το εμπόριο και κυρίως την ελεύθερη διακίνησι ανθρώπων (κάτι σαν
την σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωσι την οποία ίδρυσαν οι…;). Ακολούθησαν
μαζικές μεταναστεύσεις Εβραίων από την Ιβηρική στην Αμβέρσα κυρίως, με
τέτοιο ρυθμό ώστε το 1525 να εκδοθή αυτοκρατορική διαταγή η οποία επέβαλε
στην διοίκησι της πόλεως να καταγράφη ενδελεχώς όλους τους εξ Ιβηρικής
μετανάστες. Η διαταγή αυτή προεκάλεσε αναταραχή και φοβία στους κρυπτο-
Εβραίους οι οποίοι, εκμεταλλεύθηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο το κενό
εξουσίας της Αγίας Ρωμαïκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας, όπου ο θρόνος
εμοιράζετο ανάμεσα στην παράφρονα Ιωάννα την Τρελλή και τον άβουλο
Κάρολο Ε΄93 και μεταχειρισθέντες τους γνωστούς τρόπους με χρηματισμούς,

τους Εβραίους η εξάπλωσις των Οθωμανών και πόσο αγωνιούσαν οι Εβραίοι για την
ακεραιότητα της Τουρκίας. Η σημερινή Τουρκο-ισραηλινή συμμαχία έχει βαθειές ρίζες.
Όσο βαθειές ρίζες έχει και η διαχρονική «ανάγκη» των Αγγλο-αμερικανών για την
ακεραιότητα της Τουρκίας την οποία ανάγκη οι Έλληνες επλήρωσαν με αιματηρούς
εμφυλίους και αθώο αίμα κατά την εθνεγερσία έως Μικρασία, Κύπρο και Ίμια.
91
Μελετώντας την ιστορία των Μεντέζ θα δούμε ότι εδάνεισαν στον βασιλέα της
Αγγλίας Ερρίκο Η΄ σεβαστά ποσά με κατάληξι τελικά την μεταφορά της οικονομικής
του έδρας στην Αμβέρσα αντί της Φλωρεντίας, Η άλλοτε κραταιά Φλωρεντία των
Μεδίκων κατέρρευσε εξ αιτίας της χριστιανοπληξίας του Σαβοναρόλα με αποτέλεσμα
την καταρράκωσι της οικονομίας και του πολιτισμού της.
92
Αυτός ήταν ο δεύτερος Φίλιππος ο Ωραίος. Ο άλλος ήταν ο Φίλιππος Δ΄ ο Ωραίος
(1268-1314) υιός του Φιλίππου Γ' και της Ισαβέλλας της Αραγώνος, ο οποίος
ετερμάτισε τους εσωτερικούς πολέμους και εστράφη εναντίον της Φλάνδρας και της
Αγγλίας.
93
Ο Κάρολος Ε΄ ήτο 19 ετών όταν απέβλεψε να γίνη αυτοκράτωρ με ανταγωνιστή τον
Φραγκίσκο Α΄ της Γαλλίας. Ο Κάρολος τελικώς εκέρδισε το 1519 διότι εδαπάνησε σε
δωροδοκίες 850.000 φιορίνια από τα οποία τα 534.000 εδανείσθη από τους Φούγγερ.
Από τότε οι Φούγγερ τον ήλεγχαν και τον επίεζαν για εξόφλησι κατά τα διασωθέντα
κείμενα όπως το κάτωθι του Φούγγερ Ιακώβου Β΄ προς τον Κάρολο Ε΄, "…σε όλους
είναι γνωστό ότι η μεγαλειότης σας χωρίς εμέ δεν θα μπορούσε να αποκτήση την
αυτοκρατορική τιμή όπως μπορώ να διαπιστώσω από τις γραπτές βεβαιώσεις όλων των
αντιπροσώπων… Και σ' όλα αυτά δεν απέβλεψα στο ατομικό όφελος… η ευλαβής μου
αίτησις είναι να διατάξετε να μου επιστραφούν τα χρήματα τα οποία πλήρωσα μαζύ με
τους τόκους χωρίς αναβολή…". (Bax Belfort, "The peasant's war in Germany", London,
1896, σελ. 352 και Smith Pr., "Age of the Reformation-Luther", N.Y. 1923). Ένα μέρος

90
δωροδοκίες, κλπ, κατάφεραν εντός του επομένου έτους να εκδοθή νέα
αυτοκρατορική διαταγή η οποία εγγυάτο ελεύθερη διαμονή στην Αμβέρσα
όλων των μεταναστών. Απέκτησε η Αμβέρσα τόσον κρυπτο-εβραϊκό πληθυσμό
που την μετέτρεψε ουσιαστικά σε δική τους αποικία γεμάτη με εμπόρους,
ανθρώπους των γραμμάτων και κάθε είδους επαγγελματίες. Οι ντόπιοι, που
έγιναν πλούσιοι λόγω των δραστηριοτήτων και των επιλογών των Μεντέζ,
έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να μην θιγούν οι νεο-χριστιανοί συμπολίτες
τους.

του χρέους εξωφλήθη με ανάθεσι στους Φούγγερ της διαχειρίσεως μέρους του λιμένος
της Αμβέρσας, γεγονός που τους έφερε πλησιέστερα στους Μεντέζ-Νάσι.

91
92
 ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΑΙ
Στο έργο των μεταρρυθμιστών, τον 16ο αι., οι Εβραίοι βρήκαν ένα χρήσιμο
εργαλείο. Ως γνωστόν, οι μεταρρυθμισταί εδημιουργήθησαν και απέκτησαν
οπαδούς, διότι εξεκίνησαν πολεμική κατά του Πάπα και της διεφθαρμένης
Καθολικής Εξουσίας. Συγκεκριμένα, η αντίδρασίς τους ξεκίνησε από τα
γελοιωδέστατα παπικά "συγχωροχάρτια". Με ενθουσιασμό οι Εβραίοι
παρακολουθούσαν την ενδοευρωπαϊκή χριστιανική διαμάχη και την επέτειναν
δια της χρηματοδοτήσεως του διασπαστικού έργου των προτεσταντών το οποίο
κυριολεκτικώς διέσπασε και εταλάνισε την Ευρώπη ενώ ταυτοχρόνως το
προτεσταντικό θεοκρατικό πολιτιστικό πισογύρισμα της Ευρώπης απετέλεσε
την εβραϊκή απάντησι94 στην Αναγέννησι. Όλως συμπτωματικώς δε, τα
ευρωπαϊκά μεταρρυθμιστικά κινήματα, του Λουθήρου, του Ζβίγγλιου και του
Καλβίνου, ανδρώθηκαν μετά το 1517, επί μεσουρανήματος των Μεντέζ-Νάσι
και συμμαχίας τους με τους Φούγγερ του Άουγκσμπουργκ. Στην προώθησι από
Εβραίους των Μεταρρυθμιστών μπορούμε να αντιληφθούμε την αγωνία των για
το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε περίπτωσι Σταυροφορίας.
Ουσιαστικώς οι Μεταρρυθμισταί διέλυσαν όποια δυνατότητα αντι-Οθωμανικής
Σταυροφορίας των Ευρωπαίων.
Δεν είναι όμως η διαμάχη η οποία αποκλειστικώς ενδιέφερε του Εβραίους.
Πολύ τους ενδιέφερε το ίδιο το περιεχόμενο της μεταρρυθμιστικής διδασκαλίας,
όσο κι αν αυτό κατ' αρχάς φαίνεται περίεργο.
Όπως ήδη γνωρίζουμε, οι Εβραίοι εξαναγκάσθηκαν να γίνουν χριστιανοί
στα φανερά για να μείνουν στην χριστιανική Ευρώπη. Στα σπίτια τους
διετήρουν με φανατισμό την εβραϊκή πίστι αναλλοίωτη.
Σαν χριστιανοί, ήταν υποχρεωμένοι, για να μην δίδουν υποψίες, να τηρούν
με ευλάβεια και άψογη τυπικότητα το τελετουργικό της Καθολικής εκκλησίας.
94
Το 1370 έλαβε χώρα διωγμός κατά των Εβραίων με κάποια θύματα στην Αμβέρσα. Οι
υπόλοιποι Εβραίοι αναγκάσθηκαν να «γίνουν» χριστιανοί κρυπτο-εβραίοι. Ο αριθμός
τους μεγάλωσε και με τον πλούτο και την μανία για εκδίκησι, περίπου 150 χρόνια
αργότερα, συνετέλεσαν στην δημιουργία και διάδοσι του κινήματος του Λουθήρου,
σύμφωνα με Εβραίους μελετητές όπως η μετάφρασις του Μάρτιν Κοέν από τον
σύγχρονο του Λουθήρου και προστατευόμενο των Νάσι, Samuel Usque, Consolation
for the tribulations of Israel, The Jewish Publication Society of America, Philadelphia,
1965, σελ.185. Αυτός ο συγγραφεύς ήτο ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της
Εβραϊκής διανοήσεως της εποχής εκείνης. Στο βιβλίο του τονίζει τις αρετές του
Ιουδαϊσμού και επιχειρηματολογεί για τον λόγο των παθών των συμπατριωτών του.
Αποδίδει όλα τα πάθη στην απομάκρυνσι από τα βιβλικά διδάγματα… Ισχυρίζετο ότι η
εύνοια του …Θεού ήταν μαζύ τους και υπενθύμιζε στους αναγνώστες ότι άλλα
ισχυρότερα έθνη όπως οι Έλληνες χάθηκαν δια παντός ενώ ο Ισραήλ επέζησε αν και
εξόριστος. Η ιστορία απαντά σε θέσεις τέτοιων δήθεν διανοητών και οφείλει να τους
κατατάξη στο πουθενά του στοχασμού και της επιστήμης.

93
Αυτό το τελετουργικό περιελάμβανε πράγματα τελείως αντίθετα αλλά και
βλάσφημα για τους Ιουδαίους. Για παράδειγμα, η αναπαράστασις φυσικών
προσώπων, όπως εικόνες και αγάλματα, τους είναι τελείως απαγορευμένα. Γι’
αυτό και δεν είχαν καμμία σχέσι, σαν λαός, με τις εικαστικές τέχνες, (έως ότου
ανεκάλυψαν την "μοντέρνα τέχνη", μέσω Γκούγκενχάιμ, για να μπορούν να
εκφράζονται, έστω θολά).
Επίσης, σαν χριστιανούς, θα τους εξυπηρετούσε αν δεν υπήρχαν τα
πατερικά κείμενα, οι βίοι των Αγίων, κλπ. Ακριβώς όλα αυτά που έθιγαν τους
κρυπτοεβραίους χριστιανούς ήρθαν να καταργήσουν οι μεταρρυθμίσεις.
Σαφέστερα, κατήργησαν τις εικόνες-αγιογραφίες και τα αγάλματα,
χρησιμοποιούσαν ΜΟΝΟ την παλαιά και καινή διαθήκη, "απεκαθήλωσαν" τους
Αγίους, κατήργησαν τα "μυστήρια" κρατώντας μόνο την βάπτισι και την
κοινωνία, (όχι όμως με το νόημά της), δεν απεδέχοντο "ιερά" λείψανα, δεν
ετήρουν τυπικά, όπως νηστείες, κλπ, δεν αγιοποιούν την Μύριαμ αλλά, και
κατεδίκαζαν τα καλογερικά τάγματα και τον μοναχισμό. Επίσης κατήργησαν
την ιερότητα της Κυριακής. Κατέληξαν δε σε έναν ιουδαιοχριστιανισμό ο
οποίος είναι ουσιαστικά γνήσιος ιουδαϊσμός συν μία απλή τυπική καινή
διαθήκη. Έτσι, οι κρυπτοεβραίοι χριστιανοί που τους υπεστήριξαν, ήσαν κοντά
στην επιθυμητή πίστι τους ή με άλλα λόγια εδύναντο να κρύβονται
ευκολώτερα, καλύτερα και λιγώτερο οδυνηρά. Στην αρχή των
μεταρρυθμιστικών κινημάτων, αρκούσε και μόνον η χρηματοδότησις των
μεταρρυθμιστών για να ξεκινήση σαν χιονοστιβάδα αυτό που επεθύμουν οι
Εβραίοι.. Και, …όλως συμπτωματικώς, οι μεταρρυθμισταί επεκράτησαν με την
εβραϊκή υποστήριξι όπως διατείνονται Εβραίοι συγγραφείς με θέσεις όπως η
παρακάτω. "Η επιρροή του ιουδαϊσμού έφθασε στον ανώτερο βαθμό κατά την
Μεταρρύθμιση. Θεολογικώς αυτή ήτο μία επιστροφή στην απλούστερη πίστι και
αυστηρώτερη ηθική του πρώτου ιουδαϊκού χριστιανισμού. Η προτεσταντική
εχθρότης προς τις θρησκευτικές εικόνες και αγάλματα υπήρξε φυσικά μία
επάνοδος στην σημιτική αντιπάθεια προς την απεικόνισι προσώπων. Μερικές
προτεσταντικές μερίδες ετήρουν το Σάββατο όπως το ιουδαϊκό. Η κατάργησις της
"Μαριολατρείας" και της λατρείας των αγίων επλησίασε τον αυστηρό μονοθεϊσμό
των Εβραίων οι δε νέοι ιερείς, αποδεχόμενοι τον σεξουαλισμό και τον γάμο,
ωμοίαζον μάλλον με τους ραββίνους παρά με τους ρωμαιοκαθολικούς ιερείς.
Επικριταί των μεταρρυθμιστών τους κατηγόρουν ότι "ιουδαΐζουν", τους
απεκάλουν "ημιιουδαίους"….. Η κυριαρχία του Καλβίνου στην Γενεύη
υπενθύμιζε την επικράτησι του ιερατείου στο αρχαίο Ισραήλ95…".
Ως γνωστόν, η οικονομική κυριαρχία είναι το όχημα επιβολής της
παγκοσμίου αφανούς εβραϊκής παντοκρατορίας στον πλανήτη, όπως προστάζει
η εβραϊκή εθνικιστική θρησκεία. Η μοίρα δηλαδή του περιουσίου λαού είναι η
ελέω θεού κυριαρχία μέσω πανειλωτίας των άλλων ανθρώπων. Οι ραββίνοι
έθεσαν από παλαιά σε διαχρονική ισχύ το dictum "τζίρος να γίνεται" και έτσι
στην παγκόσμιο διαχρονική εβραϊκή σκέψι, κυριαρχεί η ανάγκη συσσωρεύσεως
πλούτου προς επίτευξι των ηγετικών επιδιώξεων της φυλής των.
95
Abrahams Israel, "Jewish Life in the Middle Ages", Phila., 1896, σελ. 403.

94
 Στο κίνημα των Μεταρρυθμιστών επομένως, οι σύγχρονοι μελετηταί
εύκολα βλέπουν την ροπή της ιδεολογίας προς το κεφάλαιο ή καπιταλισμό.
Ούτε προσπάθησε κανείς να το αποκρύψη. Αυτό όμως που απαγορεύεται να
ειπωθή είναι ότι οι Εβραίοι πέρασαν την οικονομική ιδεολογία τους, αυτούσια,
στους Μεταρρυθμιστές. Εφ' όσον αρετή του προτεσταντισμού έθεσαν την
εξιλέωσι μέσω σκληρής εργασίας με ταυτόχρονη άκαμπτη εφαρμογή των
εντολών όπως κυρίως το ου κλέψεις, οι πονηροί Εβραίοι εύκολα εκυριάρχησαν
και εκερδοσκόπησαν.
Αν αντιπαραβληθή απ' την μία η οικονομική σκέψις των Ελλήνων ή ακόμη
και των ορθοδόξων χριστιανών, η οποία επιτάσσει εγκράτεια, μέτρο ή απέχθεια
στον γήινο πλούτο, λιτότητα, αφιέρωσι όχι στην σκληρή επίπονη χειρωνακτική-
βαναυσική εργασία αλλά δημιουργία ελευθέρου χρόνου για σκέψι-διανόησι-
θέωσι, κι απ' την άλλη η προτεσταντική φιλαργυρία, η σκληρή εργασία για
συσσώρευσι πλούτου με τυφλή υπακοή στον ηγέτη, κλπ, κατανοούμε και την
διαμόρφωσι των "αρετών" και "αξιών" του σημερινού κόσμου.
Οι κυριώτεροι μεταρρυθμισταί ήσαν οι Λούθηρος, Ζβίγγλιος και Καλβίνος.
Ο Λούθηρος εγεννήθη το 1483. Οι γονείς του Χάνς και Γκρέτε επίστευαν
ολοψύχως ότι το ξύλο είναι ο άριστος τρόπος διαπαιδαγωγήσεως. Ο ίδιος ο
Λούθηρος έλεγε ότι κάποτε τον έδερνε τόσο πολύ και για τόσο μεγάλο χρονικό
διάστημα ο πατέρας του που τον θεωρούσε εχθρό του, η δε μητέρα του, όταν
κάποτε έκλεψε ένα καρύδι τον εμαστίγωσε μέχρις αίματος 96. Ο ίδιος διετείνετο
ότι "η αυστηρή και σκληρή ζωή την οποία έζησε με τους γονείς του ήταν ο λόγος
που κατέφυγε κατόπιν σε μοναστήρι κι έγινε καλόγηρος"97. Τελικώς, ο Λούθηρος
διεμόρφωσε έναν χαρακτήρα σκληρό, αυστηρώτατο, αγέλαστο, άχαρο με
απαίτησι συνεχούς εξιλασμού και αυτοτιμωρίας ενώ ταυτοχρόνως έφερε ως το
τέλος του τις δεισιδαιμονίες των γονέων του περί αγγέλων, μαγισσών,
δαιμόνων, κλπ, κλπ. Στο δημοτικό σχολείο του Μάνσφελντ εξυλοκοπείτο 15
φορές την ημέρα αν έκλινε λάθος ένα όνομα. Το 1505 έλαβε τίτλον διδάκτορος
και απεφάσισε να γίνη μοναχός. Το 1507 εχειροτονήθη ιερεύς, το 1510
απεστάλη στην Ρώμη και το 1511 εδίδασκε την βίβλο και εκήρυττε στην
Βιττενβέργη.
Είναι δύσκολο να πιστεύση κανείς ότι αυτό το ψυχικά ανάπηρο πλάσμα,
που εβίωνε κάθε ημέρα ενοχές και φοβίες, βουτηγμένο στην δεισιδαιμονία και
τον φανατισμό, βλέποντας κάθε φυσιολογική δραστηριότητα των ανθρώπων ως
αμαρτία, θα διεδραμάτιζε ουσιαστικό ρόλο στο φρενάρισμα της εξανθρωπίσεως
των ανθρώπων της Δύσεως μετά την Αναγέννησι. Όμως κάποιοι, τέτοια άτομα,
τα οποία χρειάζονται ψυχική θεραπεία, δραστηριοποιούν για να επιτύχουν
αντιανθρώπινους στόχους.
Η πίεσις των Φούγγερ στην εκκλησία για υπερπωλήσεις συγχωροχαρτίων
ώστε οι ίδιοι να εισπράξουν τα χρέη τους, ανέδειξε επαναστάτη τον Λούθηρο το
φθινόπωρο του 1517. Ο λαός τον υπεστήριξε διότι ενεργοποιήθηκε ο
γερμανικός εθνικισμός με το όραμα της πλήρους διακοπής εξαρτήσεως από την
96
Will Durant, "Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού", τόμος ΣΤ΄, σελ. 400.
97
Smith Pr., "Age of the Reformation-Luther", N.Y. 1923.

95
Ρώμη και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτά τα διπλωματικά παιγνίδια
εξελίσσοντο στο Άουγκσμπουργκ, έδρα των Φούγγερ.
Η ψυχασθένεια του Λουθήρου τον ωδήγησε να βλέπη οράματα όπως το
1521 στο Βάρτμπουργκ που "ο σατανάς έρριπτε εναντίον του καρύδια ενώ αυτός
του πέταξε ένα μελανοδοχείο…"98. Το ίδιο χρονικό διάστημα οι άγνωστες πηγές
χρηματοδοτήσεως του Λουθήρου προωθούσαν παντού τις πωλήσεις των
βιβλίων του τα οποία φυσικά εγνώριζαν μεγάλη επιτυχία διότι εδίδασκον
θέματα όπως την καταδίκη των σχολαστικών φιλοσόφων 99 "διότι έκαναν πολλές
παραχωρήσεις στην λογική, διότι επιχειρούσαν να εξηγήσουν τα χριστιανικά
δόγματα με την λογική, διότι επιζητούσαν να εναρμονήσουν τον χριστιανισμό με
την φιλοσοφία εκείνου "του καταραμένου αλαζόνος και αισχρού
ειδωλολάτρου"100 του Αριστοτέλους".
Ο γνωστός ιστορικός Will Durant αξιολόγησε σωστά το θεολογικό έργο του
Λουθήρου όταν στην σελίδα 434 του 6ου τόμου της Παγκοσμίου ιστορίας του
έκρινε ότι "…η ιουδαϊκή συμβολή εθριάμβευσε έναντι της ελληνικής, οι προφήται
εκέρδισαν έναντι του Αριστοτέλους, των κλασσικών και του Πλάτωνος των
Ουμανιστών… η αντίληψις του Λουθήρου περί θεού ήτο ιουδαϊκή…". Αποφεύγει
δε ο κάθε ιστορικός να ασχοληθή με τους χρηματοδότες που τον ανέδειξαν ή με
την ψυχασθένειά του, ούτε τολμά κανείς να τον κατακρίνη για το ότι
περιέγραφε τον παράδεισο ως μέρος με πολλές απολαύσεις και ευνοουμένους…
σκύλους με χρυσό τρίχωμα ή όταν ισχυρίζετο ότι συνηντήθη πλειστάκις με
τον… σατανά και τον εγνώριζε καλώς… ή ότι επίστευε στην μαγεία… και άλλα
ευτράπελα. Τελικώς, 2-3 χρόνια πριν πεθάνει, άρρωστος σωματικώς και
πνευματικώς, εστράφη με μίσος κατά των Εβραίων προτείνοντας διωγμούς
εναντίον των. Πιθανώς ποτέ δεν κατενόησε το μέγεθος των υπηρεσιών που τους
προσέφερε αλλά αυτοί τώρα πανηγυρίζουν και εξαίρουν τον ρόλο των
προγόνων τους στην καθοδήγησι των μεταρρυθμιστικών κινημάτων 101. (ο Will

98
Will Durant, "Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού", τόμος ΣΤ΄, σελ. 425, Taylor,H.
O., Thought and expression in the 16th Century, II, 213.
99
Will Durant, όπ.π., σελ. 433, In Paulsen, German Education, 47.
100
Έρασμος, "Hyperaspistes".
101
Marcus Eli Ravage, THE CENTURY MAGAZINE, "Η Αληθινή καταγωγή του
Χριστιανισμού", Ιανουάριος και Φεβρουάριος 1928. Ο ραββίνος-συγγραφεύς Marcus Eli
Ravage, ήτο ο ευνοούμενος των Rothschild (των Εβραίων τραπεζιτών). «Ετιμάτο υπό
την εύνοιά των, σαν ο μόνος εγκεκριμένος βιογράφος τους», όπως επαίρεται το περιοδικό
για την αποκλειστικότητα των άρθρων. Το άρθρο εδημοσιεύθη σε δύο διαδοχικά τεύχη
και μεταξύ άλλων αναφέρει στο άρθρο του Ιανουαρίου 1928: "…Αυτή ήταν η αρχή της
κυριαρχίας μας στον κόσμο σας. Μα ήταν μόνο μια αρχή. Από αυτό το σημείο και μετά, η
ιστορία σας δεν είναι παρά μια διαμάχη για κυριαρχία μεταξύ της παλαιάς παγανιστικής
σας ψυχής και της δικής μας Εβραϊκής ψυχής. Οι μισοί σας πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί,
είναι θρησκευτικοί πόλεμοι, που έχουν πραγματοποιηθή βασιζόμενοι στην ερμηνεία ενός
ή άλλου εδαφίου της διδασκαλίας μας. Δεν προλάβατε καλά καλά να απελευθερωθήτε
από την πρωτόγονη θρησκευτική σας απλοϊκότητα και να επιχειρήσετε την εξάσκησι της
παγανιστικής Ρωμαϊκής διδασκαλίας όταν ο Λούθηρος, οπλισμένος με τα δικά μας
ευαγγέλια, σηκώθηκε να σας ρίξη κάτω και να ενθρονίση την δική μας κληρονομιά.

96
Durant102 κατέληξε ότι "πιθανώς ο Σουλεϊμάν να εσώθη από τον Λούθηρο
όπως ο Λουθηρανισμός ώφειλε πολλά στον Σουλεϊμάν"103).
Πάντως, στις 25 Οκτωβρίου 2004, ανεκοινώθη υπό Γερμανών αρχαιολόγων
ότι ανευρέθη επί τέλους ο τόπος εις τον οποίον ο Λούθηρος εδημιούργησε την
Μεταρρύθμισι "εμπνευσθείς" τις περίφημες 95 θέσεις. Πρόκειται για μία
πέτρινη λεκάνη τουαλέττας επί της οποίας ο Λούθηρος περνούσε πολλές ώρες
την ημέρα λόγω της οξείας δυσκοιλιότητος από την οποία υπέφερε και στην
οποία είχε εξασκηθή σε αυτοσυγκέντρωσι ώστε να είναι παραγωγικός ο χρόνος
του, κυριολεκτικώς αφήνοντας εκεί κάποια "κομμάτια" του εαυτού του! 104

Πάρτε τις τρεις κύριες επαναστάσεις των συγχρόνων καιρών, την Γαλλική, την
Αμερικάνικη και την Ρωσσική. Τι αποτελούν παρά τον θρίαμβο της Εβραϊκής ιδέας για
κοινωνική, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη…". Όρα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 στον παρόντα
τόμο.
Στο επόμενο άρθρο, Φεβρουάριος 1928, αναφέρει: "…Μας αποκαλείτε υπονομευτές,
ταραξίες, καπηλευτές επαναστάσεων. Είναι η αλήθεια και εγώ μαζεύομαι από την
ανακάλυψί σας. Μπορεί να αποκαλυφθή μόνο με την ελάχιστη προσπάθεια και
ανακάτεμα των γεγονότων ότι εμείς βρισκόμαστε πίσω από όλες τις κύριες επαναστάσεις
της ιστορίας σας. Δίχως αμφιβολία είχαμε μεγάλο μερίδιο στην Λουθηρανική
Επανάσταση, και αποτελεί απλά γεγονός ότι ήμαστε οι κύριοι υποκινητές των
δημοκρατικών επαναστάσεων της αστικής τάξεως του προτελευταίου αιώνα τόσο στην
Γαλλία όσο και στην Αμερική. Αν δεν ήμασταν, δεν θα γνωρίζαμε τα συμφέροντά μας.
Αλλά μήπως υψώνετε το δάκτυλό σας να μας καταδείξετε, κατηγορώντας μας για αυτά τα
αποτρόπαια και καταγεγραμμένα εγκλήματα; Καθόλου!! Μας αποδίδετε παράλογα, τον
τελευταίο μεγάλο Πόλεμο και την αναταραχή στην Ρωσσία, που δεν έχουν απλά
προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά στους ίδιους τους Εβραίους αλλά και που ένας μαθητής
μπορούσε να προβλέψει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. ………Αλλά ακόμα και αυτές οι
σκευωρίες και επαναστάσεις δεν είναι τίποτα συγκρινόμενα με την μεγάλη συνωμοσία που
μηχανευτήκαμε στο ξεκίνημα αυτής της εποχής και που προοριζόταν να μετατρέψει την
πίστη ενός Εβραϊκού δόγματος στην θρησκεία του Δυτικού Κόσμου. Η Μεταρρύθμιση δεν
είχε σχεδιαστή από καθαρό δόλο. Πήρε για μας εκδίκησι από έναν παλαιό εχθρό και
απεκατέστησε την Βίβλο μας δίνοντάς της τιμητική θέσι στην Χριστιανοσύνη. Οι
Δημοκρατικές επαναστάσεις του δεκάτου ογδόου αιώνος, μας απελευθέρωσαν από τις
χρόνιες πολιτικές και κοινωνικές ανικανότητες. Εμάς μας ευεργέτησαν, αλλά εσάς δεν
σας προκάλεσαν καμία ζημιά. Αντιθέτως, σας έφεραν ευημερία και σας διεύρυναν.
Χρωστάτε τα πρωτεία σας στον κόσμο, σε αυτές. Αλλά η αναταραχή που έφερε την
Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη ήταν – ή τουλάχιστον μπορεί πολύ εύκολα να φανή ότι ήταν
– σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από Εβραίους σαν πράξι εκδικήσεως ενάντια σε μια
μεγάλη Εθνική πολιτεία. Και όταν μιλάτε για Εβραϊκές συνωμοσίες, δεν μπορώ με τίποτα
να καταλάβω γιατί δεν αναφέρεστε στην καταστροφή της Ρώμης και ολόκληρου του
πολιτισμού της αρχαιότητας που ήταν συγκεντρωμένος κάτω από το λάβαρό της, από τα
χέρια του Εβραϊκού Χριστιανισμού…".
102
Will Durant, όπ.π., σελ. 816. Στην "Μοντέρνα Ιστορία" του Καίμπριτζ, έκδοσις 1907,
τόμος 10ος, σελ. 92, βλέπουμε ότι ο Φραγκίσκος Α΄ προωθούσε ενθέρμως το 1516 την
ιδέα της πανευρωπαϊκής σταυροφορίας εναντίον των Οθωμανών και διαμοιρασμό των
οθωμανικών εδαφών απ' όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Την ίδια ρομαντική θέσι είχε
και ο Κάρολος των Αψβούργων λίγο αργότερα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία όμως ήτο

97
 Ο Ζβίγγλιος ο οποίος εδέχθη τα πυρά του Λουθήρου και άλλων και δεν είχε
ανάλογη μ' εκείνον δράσι. Ήταν ίσως ο πιο ισορροπημένος απ' όλους τους
μεταρρυθμιστές και ο πιο ανθρώπινος. Αξίζει όμως να παραθέσουμε την άποψί
του για την ιουδαϊκή γλώσσα για να κατανοήσουμε τις γενικές θέσεις του, "…
εύρον την ιεράν γλώσσαν (εβραϊκή) απίστευτα καλλιεργημένη, χαρίεσσα και
επιβλητική. Άν και είναι πτωχή εις αριθμό λέξεων, εν τούτοις η έλλειψις αυτή δεν
γίνεται αισθητή διότι χρησιμοποιεί το απόθεμά της κατά πολυποίκιλο τρόπο.
Πράγματι, θα τολμούσα να πω ότι εάν κανείς συλλαμβάνει την επιβλητικότητα
και την χάρι της, καμμία άλλη γλώσσα δεν εκφράζει τόσα πολλά με τόσον ολίγας
λέξεις και τόσο ρωμαλέας εκφράσεις. Καμμία γλώσσα δεν είναι τόσο πλουσία σε
πολυπλεύρους και πλήρεις νοημάτων τρόπους απεικονίσεως. Καμμία γλώσσα δεν
τέρπει και συγκινεί τόσο πολύ την ανθρώπινη καρδία…"105.
Ο Λούθηρος και ο Ζβίγγλιος εξέλειπον σχετικά νωρίς από το προσκήνιο. Ο
μεν πρώτος το 1546 αφού ανεστάτωσε προς όφελος των Οθωμανών την καρδιά
της αυτοκρατορίας των Αψβούργων προκαλώντας δεκάδες χιλιάδες θυμάτων, ο
δε δεύτερος το 1531 αφήνοντας κάποιο έργο στην Ελβετία.
Απέμεινε η αναφορά στον μεταρρυθμιστή Καλβίνο, ο οποίος θα
λειτουργήση στην Γαλλία-Ελβετία αρχικώς και αργότερα κυρίως στην
πρωτεύουσα των χριστιανών κρυπτο-Εβραίων την Αμβέρσα, στον βορρά της
Γαλλικής Αυτοκρατορίας.
Ο Καλβίνος, σαν γνήσιος μεταρρυθμιστής, άρα απαρνητής της
Αναγεννήσεως, είχε μεσαιωνική άποψι για τους αρχαίους φιλοσόφους.
"Αναγνώστε τον Δημοσθένη, τον Κικέρωνα, αναγνώστε τον Πλάτωνα, τον
Αριστοτέλη ή οιουσδήποτε άλλους από αυτή την τάξι. Παραδέχομαι ότι θα σας
προσελκύσουν, θα σας ευχαριστήσουν, θα σας συγκινήσουν και θα σας θέλξουν
κατά τρόπον εκπληκτικόν. Αλλά αν, αφού τους αναγνώσετε στραφήτε στην
ανάγνωσι του ιερού τόμου (σημ. Παλαιά Διαθήκη) είτε θέλετε είτε όχι θα σας
επηρεάση τόσο έντονα, θα εισδύση τόσο βαθιά στην καρδιά σας και θα
εντυπωσιασθή τόσον ισχυρώς το πνεύμα σας, ώστε, συγκρινόμενες με την ενεργό
επίδρασίν του, οι ωραιότητες των ρητόρων και των φιλοσόφων θα εξαφανισθούν
σχεδόν εξ ολοκλήρου. Ούτω πως είναι εύκολο να διακρίνη κανείς κάτι το θείον

εν δυνάμει ελεγχομένη υπό των Εβραίων και μία τέτοια σταυροφορία εθεωρείτο υπ'
αυτών πλήρης καταστροφή. Στην κρίσιμη αυτή περίοδο ενεργοποιήθη και
εχρηματοδοτήθη ο Λούθηρος, οπότε διηρέθη θρησκευτικώς η Γερμανία και
υποχρεωτικώς το σχέδιο του Φραγκίσκου και Καρόλου εματαιώθη προς όφελος
φαινομενικώς του Λουθήρου και του Σουλεϊμάν αλλά ουσιαστικώς των Εβραίων.
103
Όπως αναφέρουν οι ιστορικοί της εποχής, όταν το 1526 ο Σουλεϊμάν εξεστράτευε
κατά της Ουγγαρίας ο πάπας Κλήμης Ζ΄ παρώτρυνε τους χριστιανούς ηγεμόνες σε
αντίδρασι αλλά ο Λούθηρος συνέστησε στους προτεστάντες ηγεμόνες να παραμείνουν
αδρανείς διότι "οι Τούρκοι ήσαν προφανώς μία θεία αποστολή και η αντίστασις κατ'
αυτών θα ήτο αντίστασις κατά του θεού"… Will Durant, όπ.π., σελ. 817.
104
Η πληροφορία ευρίσκεται και στο Διαδίκτυο:
http://dsc.discovery.com/news/briefs/20041025/luther.html στο DISCOVERY
CHANNEL.
105
Newman Lewis, "Jewish influence on christian reform movements", N.Y., 1925.

98
στις ιερές γραφές…"106. Με τέτοιου είδους απόψεις απέρριψε ο Καλβινισμός το
ανθρωπιστικό πνεύμα και έστρεψε τους οπαδούς του σε πνευματικό ζόφο ο
οποίος τους ωδήγησε σε άκαμπτη πειθαρχία, σε αγέλαστη θεοκρατία,
σεμνοτυφία και αντιπολιτισμό. Φυσικά και σε ακρότητες του τύπου "γυναίκα
φυλακίσθηκε διότι κτένισε τα μαλλιά της σε ανήθικο ύψος"107 και "πατέρας
εφυλακίσθη διότι επέμενε να βαπτίση τον γιό του με το όνομα Κλαύδιος αντί
Αβραάμ"108 αλλά και πολλές εκτελέσεις. Ο ίδιος ο δογματικός Καλβίνος
απεκάλει τους εχθρούς του (τους διαφωνούντες με τις απόψεις του) "ηλιθίους,
σκύλους, γουρούνια, γαϊδάρους, σκουπίδια και βρωμερά κτήνη"109.
Η επίγειος ουσία του Καλβινισμού (και γενικώς των μεταρρυθμιστών) ήτο
η θρησκευτική επικύρωσις της σκληρής εργασίας, της εργατικότητος και
γενικώς των οικονομικών δραστηριοτήτων. Αυτό πάνω απ' όλα είχαν ανάγκη οι
Εβραίοι οι οποίοι εχρησιμοποίησαν μέσω Μεντέζ-Νάσι τον Καλβινισμό για
δικό τους όφελος όπως θα δούμε.
Παραμένει δήθεν μυστήριο το πού ευρέθη χρηματοδότησις για την
εξάπλωσι του Καλβινισμού μέσω μεγάλου αριθμού ιεροκηρύκων, σταλμένων
απ’ τον ίδιο σε όλον τον κόσμο.
Πρέπει, έχοντας εμβαθύνει στα παραπάνω, να μελετήσουμε ένα
χαρακτηριστικό φαινόμενο, το οποίον καθορίζει τον εβραϊκό τρόπο δράσεως.
Το 1992, "εορτάσθηκαν" παγκοσμίως, τα 500 έτη του διωγμού των
Εβραίων απ’ την Ισπανία. Στην αρχή είδαμε ότι ο διωγμός ήτο καθαρά
θρησκευτικός. Πράγματι, όποιος εβαπτίζετο, ΔΕΝ ΕΔΙΩΚΕΤΟ. Οι Εβραίοι
υπέστησαν τα πάνδεινα για την διατήρησι της πίστεώς των. Έχουμε
περιπτώσεις αυτοκτονιών και θυσιών προς αποφυγήν υποχρεωτικής αλλαγής
πίστεως. Οι πάντοτε υπερβάλλοντες Εβραίοι ιστορικοί, όπως ο Σέσιλ Ροθ,
έφθασαν στο σημείο να εξισώνουν στα βιβλία τους με θράσος το βάρβαρο και
διαρκές παιδομάζωμα των Οθωμανών, με την άπαξ και τυχαίως εκδηλωθείσα
αρπαγή κάποιων ελαχίστων παιδιών εβραϊκών οικογενειών, μόνο στην
Πορτογαλία, με σκοπό να γαλουχηθούν χριστιανικώς, για να τονίσουν την
φρίκη του παιδομαζώματος αφ' ενός αλλά αφ' ετέρου και κυριώτατα για να
προκαλέσουν συναίσθημα οίκτου (εις βάρος της λογικής) στους αδαείς.
Χάρις στους Νάσι, οι διωγμένοι εύρισκαν δουλειές, μετανάστευαν στην
Ευρώπη και κυρίως στην Τουρκία και είχαν παντού στηρίγματα μέσω του
πολιτικο-εμπορικού δικτύου του Οίκου Μεντέζ. Ένα μεγάλο μέρος των
διωγμένων, είδαμε ότι εγκατεστάθη στην Αμβέρσα. Αργότερα, η Αμβέρσα
κατέστη το κύριο Καλβινικό κέντρο. Επικεφαλής του Καλβινικού κινήματος
στις Κάτω Χώρες, με κατάπληξι βλέπουμε να είναι οι κρυπτο-Εβραίοι.
Ηγέτης των Καλβινιστών είναι κάποιος Μάρκος Περέζ από Σαραγόσσα,
του οποίου ο πατέρας, Λούις Περέζ, πρωτοστατούσε εξ αρχής. Γνωρίζουμε σαν

106
Calvin John, "Institutes of the Christian Religion", I, viii, 1.
107
Villari Pasquale, "Life and Times of Girolamo Savonarola", N.Y., 1896, σελ. 491.
108
Schaff Philip, "Ηistory of the Christian Church", σελ. 492.
109
Schaff Philip, όπ.π. σελ. 594.

99
ηγετική μορφή τον επίσης κρυπτο-εβραίο Μαρτίν Λοπέζ ντε Βιλλανουέβα
(θείος του μεγάλου "Γάλλου" λογοτέχνη Μισέλ ντε Μονταίν).
Ο προβληματισμός που προκύπτει αυθόρμητα είναι ότι άν ήθελαν να είναι
χριστιανοί θα ζούσαν στην Ισπανία, χωρίς διωγμούς, προπηλακισμούς,
εξευτελισμούς, μετακινήσεις, κυνηγητά, θα κρατούσαν τις περιουσίες τους και
δεν θα τολμούσε να τους βλάψη κανείς. Όμως, εχρηματοδότησαν αλλά και
εστήριξαν με δικούς τους ανθρώπους μία νέα αίρεση-θρησκεία,
ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ στον βωμό του εθνικού συμφέροντος κάποιους δικούς τους
ανθρώπους.
Δηλαδή, όταν απεφασίσθη από τον παγκόσμιο εβραϊσμό (των Νάσι εν
προκειμένω) ότι το εθνικό συμφέρον επέβαλε την υπερτάτη θυσία, της
ΑΠΟΚΟΠΗΣ "εθελοντών" από τον εβραϊσμό, κάποιοι ΕΘΥΣΙΑΣΘΗΣΑΝ,
έγιναν καλβινισταί, ηγήθηκαν των μεταρυθμιστών και εκυριάρχησαν στην Δύσι
μέσω αυτής της πανουργίας-ραδιουργίας. Περιττόν ίσως να τονίσουμε ότι εντός
των οικιών των παρέμεναν ιουδαίοι και όχι μόνο διετήρουν τα τυπικά του
ιουδαϊσμού αλλά τα διέδιδαν στα τέκνα των.
Αυτό είναι εκπληκτικό, και κάνει κάποιον να αναρωτηθή άν οι Εβραίοι
ξαναδημιούργησαν θρησκείες ή αιρέσεις και στο παρελθόν, ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ
ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ εφ’ όσον το επέβαλε το γενικό εθνικό συμφέρον…
Αυτό ήταν το κλίμα της εποχής που εδημιούργησαν ως ένα σημείο και
εκμεταλλεύθηκαν οι Νάσι πριν εγκατασταθούν πλησίον του Ισραήλ στα
Οθωμανικά εδάφη.

100
 ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ
Η ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Αυτά τα χρόνια που οι Μεντέζ ολοκλήρωναν την οικονομική κατάκτησι της
Ευρώπης και ταυτοχρόνως την προώθησι Εβραίων στην Τουρκία
σηματοδοτώντας την εφαρμογή του σιωνιστικού σχεδίου, ήταν χρόνια ακμής
των Οθωμανών. Υπό την ηγεσία του ικανού και σκληραγωγημένου στα
στρατόπεδα Σουλεϊμάν, του μετέπειτα αποκληθέντος Μεγαλοπρεπούς, τα όρια
της αυτοκρατορίας επεξετάθησαν σε τρείς ηπείρους, ενώ με την κατάληψι του
Βελιγραδίου, το 1521 και της Ρόδου το 1522, άνοιξε ο δρόμος για μεγαλύτερες
κατακτήσεις, επιβεβαιώνοντας την ισχύ των Οθωμανών στους Δυτικούς και
καθιερώνοντας την οθωμανική αυτοκρατορία σαν μεγάλη δύναμι και εφιάλτη
των δυτικών110.
Μετά την άλωσι της Ρόδου θα αρχίσουν και τελικά θα καρποφορήσουν οι
τουρκικές προσπάθειες για έλεγχο του Αιγαίου. Κατακτώντας δε το μεγαλύτερο
τμήμα της Ουγγαρίας με την μάχη του Μόχατς το 1526 111, έφθασαν ως την
Βιέννη. Εκτός όμως από τις στρατιωτικές επιτυχίες, ο Σουλεϊμάν κατάφερε να
περιβάλλη την αυτοκρατορία με ενιαίο διοικητικό σύστημα και εδημιούργησε
νομικό-δικαιικό σύστημα112. Στο διοικητικό αυτό σύστημα, οι Οθωμανοί ήσαν
στρατιωτικοί και γαιοκτήμονες αλλά γενικώς υστερούσαν στο εμπόριο. Δεν
επιθυμούσαν βεβαίως να διακινήται το εμπόριο από χριστιανούς ραγιάδες (εν
δυνάμει επαναστάτες) και έτσι εδημιουργήθη πρόσφορο έδαφος για Εβραίους.
Περιγραφές του Σουλεϊμάν Α΄ του Μεγαλοπρεπούς, σκιαγραφούν έναν
υψηλόσωμο άνδρα, σεβάσμιο και επιβλητικό, με λεπτά χαρακτηριστικά,
ευγενείς τρόπους και με πρόσωπο που προκαλούσε όχι μόνο σεβασμό αλλά και
δέος. Εστέφη αυτοκράτωρ το 1520, σε ηλικία 26 ετών, διαδεχόμενος τον
πατέρα του Σελήμ Α΄.
Ο Σελήμ Α΄ είχε "νυμφευθή" ή καλύτερα είχε καθιερώσει ευνοουμένη
Σουλτάνα την Ουγγροεβραία Χέλγκα. Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής ήταν

110
Ο ιστορικός Peter Sugar, στο βιβλίο του "Η Νοτιοανατολική Ευρώπη κάτω από την
οθωμανική κυριαρχία", Αθήναι, 1994, τονίζει ότι το Βελιγράδι και η Ρόδος ήσαν δύο
στρατηγικά σημεία-πύλες προς την Ευρώπη και άρα στρατηγικής σημασίας ήτο η
κατάκτησίς των.
111
Το νικηφόρο για τους Τούρκους αποτέλεσμα αυτής της μάχης είχε ως συνέπεια την
απώλεια εσόδων για τους Φούγγερς ώστε να φθάσουν στα πρόθυρα χρεωκοπίας. Χάρις
στις δοσοληψίες με τους Μεντέζ διεσώθησαν τελικά και ορθοπόδησαν όταν άρχισαν να
επενδύουν στην Ισπανία.
112
Χαλίλ Ιναλτζίκ, "Η Οθωμανική Αυτοκρατορία", Αλεξάνδρεια, 1995.

101
υιός113 της Εβραίας αυτής επομένως η ανατροφή του ήταν εντελώς
φιλοεβραϊκή. Η καταγωγή της Χέλγκα και η ανατροφή του υιού της
αποτελούν την κλείδα κατανοήσεως της πολιτικοκοινωνικής συμπεριφοράς
των Οθωμανών έναντι των Εβραίων.
Ευκόλως γίνεται κατανοητό ότι γύρω από τον Σελήμ Α΄ και τον Σουλεϊμάν
οι Εβραίοι περιήλθον εις θέσιν επιρροής και ευκόλως ανελίχθησαν σε θέσεις
από τις οποίες μπορούσαν να διαμορφώσουν τις διάφορες οθωμανικές
πολιτικές.
Ο Σουλεϊμάν μεγάλωσε στα στρατόπεδα όπως προείπαμε, είχε αποκτήσει
φήμη για την ανδρεία του στον πόλεμο, ήτο γενναιόδωρος προς τους φίλους του
και είχε τις ικανότητες τόσο να επιλέγη ικανούς συνεργάτες όσο και να
αξιολογή σωστά τις πληροφορίες των συμβούλων του. Έμοιαζε περισσότερο με
λόγιο παρά με Σουλτάνο114. Ήταν ευνοημένος από την μοίρα διότι
εκληρονόμησε από τον πατέρα του, γεμάτο θησαυροφυλάκιο, μία πειθαρχημένη
χώρα και έναν ικανό, έμπειρο, αήττητο και αξιόμαχο στρατό. Είχε την
ικανότητα, αυτά τα δώρα να τα αξιοποιήση προς όφελος της αυτοκρατορίας,
οδηγώντας την στην ακμή της δόξας και της δυνάμεώς της. Εδιπλασίασε το
χρήμα του με απάνθρωπη όμως φορολογία. Έκτισε πολλά δημόσια κτίρια και
κοινωφελή έργα όπως υδραγωγεία, γέφυρες και δρόμους115.
Στην εξωτερική πολιτική, σαν πολέμιος της Αυστροουγγαρίας των
Αψβούργων, μέσω ικανών συμβούλων, εφήρμοσε πολιτική ενεργών
παρεμβάσεων και αμέσου αναμείξεως στα πολιτικά ζητήματα της Ευρώπης
συνάπτοντας συμμαχίες και εκμεταλλευόμενος τις ματαιοδοξίες και φιλοδοξίες
των ευρωπαίων "ευγενών". Σε αυτές τις βάσεις έθεσε τα θεμέλια της
ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής των Οθωμανών. Ενδεχομένως να εγνώριζε
ότι χάρις στις οικονομικές εξαρτήσεις των Ευρωπαίων ηγεμόνων από Εβραίους
τύπου Μεντέζ ή υποκινούμενες από τους ιδίους κινήσεις και αποστασίες όπως ο
προτεσταντισμός, ακυρώθηκε η προσπάθεια στρατιωτικής συμπράξεως της
Δύσεως εναντίον των Οθωμανών η οποία θα έβαζε τελεία στην λέξι Οθωμανική
Αυτοκρατορία.
Κάθε δημόσιο πρόσωπο, όσο ικανό και να είναι, έχει και ελαττώματα εκ
των οποίων άλλα κοστίζουν ακριβά και άλλα όχι, αναλόγως του τρόπου με τον
οποίον οι καλόβουλοι ή κακόβουλοι σύμβουλοι (και μυστικές υπηρεσίες ιδίως
σήμερα) διαχειρίζονται και εκμεταλλεύονται αυτά τα ελαττώματα... Το
ελάττωμα του Σουλεϊμάν, εκόστισε στους Οθωμανούς πανάκριβα, και έγινε
αίτιο της παρακμής και των απωλειών τους κυρίως διότι οι επίβουλοι
σύμβουλοί του επεκράτησαν των καλοβούλων. Το ελάττωμά του ήταν η μεγάλη
αδυναμία του στο χαρέμι. Στον ποδόγυρο, όπως θα λέγαμε σήμερα. Μέχρι την
εποχή του Σουλεϊμάν, γνωρίζουμε ότι μητέρες των Σουλτάνων ή ενίοτε η
ευνοουμένη Σουλτάνα, τους επηρέαζαν ως ένα σημείο. Όμως επί Σουλεϊμάν, το
113
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ.
304.
114
Merriman R. B., "Suleiman the Magnificent".
115
J-P Roux, "Η ιστορία των Τούρκων", Γκοβόστης Αθήναι, 1998.

102
χαρέμι απέκτησε, για πρώτη φορά, λόγο στα πολιτικά ζητήματα. Οι
ευνοούμενες χανούμισες, έφθασαν στο σημείο να διορίζουν κρατικούς
λειτουργούς αλλά και να επιτυγχάνουν διάφορα "ρουσφέτια". Αυτή η αθλία
αδυναμία του, μέσω του δικτύου πρακτόρων, έγινε αμέσως γνωστή στους
Μεντέζ-Νάσι οι οποίοι ήξεραν τα πάντα από πρώτο χέρι. Κυρίως για την
Ρωσσίδα Χουρρέμ (γελαστή) ή Ρωξυλάνη, η οποία ήτο η ευνοουμένη και η
οποία ασκούσε τεράστια επιρροή επάνω του και μέσω αυτού στα πολιτικά
πράγματα ενώ επενέβαινε στις αυτοκρατορικές υποθέσεις. Ήταν η πρώτη φορά
που Οθωμανός αυτοκράτωρ εδέχετο επιδράσεις και επιρροές από γυναίκα. Και
από τότε τους έγινε συνήθεια!
Αξίζει να διερευνήσουμε το κατά πόσο οι Εβραίοι, και μάλιστα οι Νάσι,
εχρησιμοποίησαν αυτό το ελάττωμα και επηρέασαν τον σουλτάνο μέσω του
χαρεμιού.

103
104
 ΤΟΥΡΚΟ-ΒΕΝΕΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙ
ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ
Από τα μέσα του 15ου έως τα μέσα του 16ου αιώνα η Ισπανία είχε τον έλεγχο της
δυτικής Μεσογείου ενώ οι Οθωμανοί ήλεγχαν την Ανατολική. Ανάμεσά τους, η
Βενετία προσπαθούσε να ελέγξη τον θαλάσσιο δρόμο Αδριατικής-Ιονίου-
Κρήτης-Κύπρου-Παλαιστίνης ώστε να εμπορεύεται απρόσκοπτα τα αγαθά της
Ανατολής, την πηγή πλούτου η οποία εγγυάτο ισχύ κι ευημερία. Εμπόδιο στην
Ενετική θαλασσία πολιτική ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και αυτό
ωδήγησε σε τρεις μεγάλους Ενετοτουρκικούς πολέμους. Ο πρώτος τα έτη 1463-
1479, ο δεύτερος 1499-1503 και ο τρίτος 1537-1540.
Μετά την κατάληψη της Συρίας (1516) και της Αιγύπτου (1517), η
θαλασσία κυριαρχία των Οθωμανών στην Ανατολική Μεσόγειο κατέστη
εμφανής ιδιαίτερα μετά την κατασκευή ισχυρού πολεμικού στόλου.
Έλλειπε η Κύπρος για να γίνη πλήρης η Οθωμανική κυριαρχία και αυτοί
δεν έκρυβαν τις διαθέσεις τους για την κατάληψι της Ενετικής Κύπρου. Οι
θορυβημένοι και απειλούμενοι Ενετοί, εν όψει των κλιμακουμένων
οθωμανικών απειλών, επεσκεύασαν τις οχυρώσεις της Αμμοχώστου και της
Κερύνειας και γενικά προσεπάθουν να ενισχύσουν την αμυντική ικανότητα της
Κύπρου, διαθέτοντας όμως εξ ανάγκης περιορισμένα μέσα μη δυνάμενοι, λόγω
της γνωστής προϊούσης παρακμής, να υποστούν το οικονομικό κόστος που θα
συνεπάγετο μια ουσιαστική ενίσχυσις της αμύνης του νησιού. Τόσο αδύναμη
ήτο η Βενετία που το 1531 υπεχρέωσε με φόρο τα χωριά της Κύπρου για τα
έξοδα συντηρήσεως 300 στρατιωτών και 200 ιππέων ώστε να μην επιβαρυνθή η
Μητρόπολις.
Άρχισε σταδιακώς να αναπτύσσεται έντονος ανταγωνισμός μεταξύ της
Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Ισπανίας για κυριαρχία στην Μεσόγειο. Η
Ισπανία, τον Ιούλιο του 1528, έθεσε επικεφαλής της Αρμάδας τον
αναμφισβήτητα άριστο στην ναυτική στρατηγική της εποχής του, Γενουάτη
ναύαρχο Αντρέα Ντόρια.
Απ' την μεριά των Οθωμανών, ο ελληνικής καταγωγής Χαϊρεντίν
Μπαρμπαρόσσα, αφού κατ' αρχάς εδημιούργησε βάσεις μουσουλμάνων
πειρατών στην βόρεια Αφρική, κατέστησε την ναυσιπλοΐα πάρα πολύ
επικίνδυνη για τους χριστιανούς, γεγονός ιδιαιτέρως επιζήμιο για το εμπόριο. Ο
Μπαρμπαρόσσα τελικώς εχρίσθη υπό του σουλτάνου το 1534 αρχιναύαρχος του
Οθωμανικού Στόλου.
Το 1532 ο σουλτανικός στόλος επετέθη εναντίον των ισπανικών κτήσεων
στην νότιο Ιταλία. Όμως, την ίδια περίοδο ο ναύαρχος Ντόρια, στις 8
Αυγούστου 1532 κατέκτησε την Κορώνη στην Πελοπόννησο και τον Οκτώβριο
του ιδίου έτους επετέθη και κατέστρεψε τουρκικά οχυρά στην Πάτρα και στην

105
Ναύπακτο. Για αντίποινα, το 1533 ο Μπαρμπαρόσσα ερήμωσε τις ακτές της
Σικελίας και της νοτίου Ιταλίας, ενώ ο Ντόρια επετέθη κατ' επανάληψιν
εναντίον των οθωμανικών κτήσεων στην Πελοπόννησο. Τελικά, ο Ντόρια, χάρις
στις ιδιαίτερες στρατιωτικές ικανότητές του, κατάφερε να διατηρήση τον
ισπανικό στόλο στην Πελοπόννησο, προκαλώντας σοβαρές απώλειες στους
Τούρκους.
Το 1534 ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα επετέθη εναντίον των Ισπανών της
Κορώνης, την οποία κατέλαβε την 1η Απριλίου του ίδιου έτους, αφού την είχαν
ήδη εγκαταλείψει οι Ισπανοί. Μετά την Κορώνη ο τουρκικός στόλος εκινήθη
στη νότιο Ιταλία, όπου με ιδιαίτερη βαρβαρότητα ελεηλάτησε τις ακτές της
Καλαβρίας και στη συνέχεια έπλευσε προς τη βόρεια Αφρική, όπου στις 24
Αυγούστου του 1534 κατέλαβε την Τύνιδα, καταλύοντας την αραβική
δυναστεία του Μουλά Χασάν.
Σε απάντηση στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Μπαρμπαρόσσα και στην
πολιτική δραστηριότητα συμμαχίας Γάλλων-Υψηλής Πύλης, οι Ισπανοί τον
Ιούλιο του 1535, με ναύαρχο τον Αντρέα Ντόρια, συνέτριψαν τον εχθρικό
στόλο και κατέλαβαν την Τύνιδα, αιχμαλωτίζοντας πέραν των εκατόν
τουρκικών πλοίων.
Κατόπιν της ήττας, το 1536 ο Μπαρμπαρόσσα ανέλαβε την γενική
αναδιοργάνωσι του οθωμανικού στόλου και τον Αύγουστο του 1537 με την
έκρηξι του Γ΄ Βενετοτουρκικού πολέμου οι Οθωμανοί διέθεταν αξιόμαχο
ναυτικό.
Κατά την διάρκεια του Βενετοτουρκικού πολέμου, ο Χαϊρεντίν
Μπαρμπαρόσσα εξαπέλυσε γενικές και βίαιες επιθέσεις εναντίον των νήσων
του Ιονίου και Αιγαίου. Λεηλάτησε την ύπαιθρο της Κερκύρας, των Κυθήρων,
της Πάργας και σχεδόν όλες τις Κυκλάδες, συλλαμβάνοντας μεγάλο αριθμό
σκλάβων για τα πλοία και τα σκλαβοπάζαρα.
Τον Ιούνιο του 1538, απέπλευσε από την Κωνσταντινούπολη και, αφού
σκόρπισε την καταστροφή στις Κυκλάδες και στις Βόρειες Σποράδες,
κατηυθύνθη προς την Κρήτη, την οποία προσεπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβη
αφού όμως κατέστρεψε μεγάλο μέρος της περιοχής του Λασιθίου και έπειτα
επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολι.
Το φθινόπωρο του 1538, αντιμετώπισε με επιτυχία τον χριστιανικό στόλο
στην περιοχή της Πρεβέζης. Το γεγονός αυτό διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο για
την τελική συνθηκολόγησι της Βενετίας το 1540.
Στις 14 Μαΐου 1539, ο οθωμανικός στόλος επέδραμε στην Λεμεσσό με
αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της.
Η νίκη των Τούρκων στην Πρέβεζα και η επιδρομή εναντίον της Λεμεσσού
και η καταστροφή του φρουρίου της ανάγκασαν την Βενετία σε συνθηκολόγησι
με δυσμενείς όρους το 1540. Την συνθήκη ειρήνης την ετοίμασε στο
παρασκήνιο η γαλλική διπλωματία. Η τουρκική αρμάδα είχε ενισχυθή με
γαλλικές γαλέρες, που ήταν έτοιμες για λεηλασίες.
Η απελπισμένη Βενετία παρεχώρησε στους Οθωμανούς τις νήσους του
Αιγαίου, το Ναύπλιο, την Μονεμβασία και επλήρωσε πολεμική αποζημίωσι

106
300.000 βενετικά δουκάτα. Επιπλέον διετηρήθησαν ο κυπριακός φόρος
υποτελείας ύψους 8.000 δουκάτων ανά έτος καθώς και ο υποτελικός φόρος της
Ζακύνθου ύψους 500 δουκάτων ανά έτος.
Η Ενετική Γερουσία έστειλε στην Κύπρο τους βετεράνους ελληνοαλβανούς
stradioti, του Ναυπλίου και της Μονεμβασίας, προς ενίσχυσιν της αμύνης του
νησιού. Οι περισσότεροι απ' αυτούς πολέμησαν γενναία και θυσιάστηκαν κατά
την άλωσι της Λευκωσίας το 1570.

107
108
 ΔΥΝΑΣΤΙΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Για την κατανόησι του ιστορικού πλαισίου επί του οποίου εστηρίχθη ο Ιωσήφ
Νάσι προς απόσπασιν της Κύπρου εκ των Βενετών (ώστε να εβραιοποιηθή
ευκολώτερα η Νήσος), απαιτείται σύντομος ιστορική αναδρομή μερικών
αιώνων. Στην αναδρομή αυτή εμπλέκονται τόσον το Δουκάτο της Σαβοΐας όσο
και η Δυναστεία των Γάλλων Λουζινιάν116, Βασιλέων της Κύπρου.

Ο ΟΙΚΟΣ ΛΟΥΖΙΝΙΑΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΕΩΣ ΤΟ 1458
Στην απαρχή της υπό εξέτασιν ιστορικής περιόδου, βασιλεύς της Κύπρου ήτο ο
Ισαάκιος Κομνηνός. Η τυραννία του Ισαακίου Κομνηνού, ανηψιού του
αυτοκράτορος Μανουήλ Κομνηνού Α΄ (1143-1180) δείχνει άνθρωπο άνευ
ηθικών αρχών και αξιών. Μέσω τυχοδιωκτικού τεχνάσματος κατέλαβε το 1184
την εξουσία στην Κύπρο και επέδειξε βαρβαρική σκληρότητα 117.
Με την ισχύ των όπλων και εκμεταλλευθέντες το αντιβυζαντινό λαϊκό
αίσθημα εξ αιτίας τής αντιλαϊκής εξουσίας των Βυζαντινών, οι τυχοδιώκται
Σταυροφόροι του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου εκυρίευσαν από τον ανάξιο και
τυραννικό Ισαάκιο Κομνηνό το 1191 την Κύπρο118, επιβάλλοντας την δική τους

116
Λουζινιάν. Πόλις της Γαλλίας, πρώην πρωτεύουσα φεουδαρχικού κράτους, 24 χλμ.
από το Πουατιέ και πλησίον της Βον. Αρχηγέτης του Οίκου ο Ούγος Α΄ (935-954).
117
Ο αδίστακτος αυτός βυζαντινός τύραννος προκάλεσε την αγανάκτησι του λαού με
συνεχείς κακοποιήσεις και ατιμώσεις γυναικών και διαρπαγές περιουσιών. Οι κύκλοι
της ιστορίας φέρουν μετά ολίγους αιώνας τον πρωτονοτάριο του Αρχιεπισκόπου
Κύπρου Τιμοθέου, Δανιήλ Γονέμη, να αιτήται βοηθείας από τον Βασιλέα της Ισπανίας
Φίλιππο Β΄, στις 24 Οκτωβρίου 1587 γράφοντας μεταξύ άλλων: "...Διά ταύτα, ας
γνωρίζει η Μεγαλειότης, σας μεγάλε Βασιλεύ, πόση είναι η αθλιότης και η δουλεία που
υποφέρομεν από αυτούς τους απανθρώπους και ασεβείς Τούρκους εις αυτήν την νήσον,
καθ' εκάστην ημέραν και ώραν και στιγμήν (ποίος δε, δύναται να υποφέρη τόσον;), διότι
μερικάς φοράς ένεκεν φιλαργυρίας μας παίρνουν τα χωράφια μας και άλλοτε πάλιν
εισερχόμενοι εις τας οικίας μας, μας κάμνουν χίλιας δύο προσβολάς και κακοηθείας,
ατιμάζοντες τας συζύγους μας και τας θυγατέρας μας...". (από το βιβλίο "Ο Καποδίστριας
και οι ρίζες του Κυπριακού", του Σπύρου Παπαγεωργίου, εκδόσεις Επιφανίου, σελ. 39).
Αυτό το απόσπασμα δείχνει το πόσο ελεεινή είχε καταντήση πλέον η βυζαντινοκρατία
ώστε να συμπεριφέρεται όπως η βαρβαρική οθωμανοκρατία αφού επί παραδείγματι η
ατίμωσις γυναικών είτε από χριστιανό είτε από μουσουλμάνο είναι το ίδιο στυγερή.
Επομένως ωδηγήθησαν οι δύστηνοι Κύπριοι να προτιμήσουν την καταπίεσι από την
δυτικοχριστιανική φιλαργυρία αλλά ηθικώτερη εντιμότητα εν σχέσει προς την
ανατολική πλήρη βαρβαρότητα...

109
οικονομική τυραννία μέσω κεφαλικού φόρου 50% η οποία όμως τελικώς ήτο
ηθικώς αξιοβίωτη.
Το ίδιο έτος, δηλαδή περί τα τέλη του 1191, ο Ριχάρδος επώλησε την Κύπρο
στους Ναΐτας Ιππότας αντί 100.000 χρυσών βυζαντίων.
Οι Ναΐται, επέβαλαν οικονομική καταπίεσι αλλά προκάλεσαν το
θρησκευτικό αίσθημα των Κυπρίων, γεγονός που ωδήγησε σε εξέγερσι. Παρά
το ότι οι Ναΐται ήσαν κυριολεκτικώς ελάχιστοι, 15 περίπου ιππόται 119 και 70
περίπου στρατιώται, κατέπνιξαν στο αίμα την εξέγερσι των αμαθών στα
πολεμικά Κυπρίων. Εσυνειδητοποίησαν όμως την δυσκολία κατοχής της
Κύπρου και μετά ολίγους μήνες, τον Απρίλιο του 1192, την επέστρεψαν στον
Ριχάρδο, ο οποίος είχε ήδη κατανοήση το πόσο "μακράν" ήτο η Κύπρος και δεν
επεθύμη την εξουσία αυτής. Τότε, με αντίτιμο 60.000 βυζαντινά χρυσά
νομίσματα, την εξαγόρασε από τον Ριχάρδο ο σύμμαχός του, Γκυ (Γουίδος) ντε
Λουζινιάν120 και εθεμελίωσε το μετέπειτα ανεξάρτητο Βασίλειο της Κύπρου.
118
Ο Ριχάρδος, ξεκίνησε στις 10 Απριλίου 1191 από την Σικελία προς Παλαιστίνη και
συγκεκριμένα για την πολιορκία της Άκρα, αλλά, λόγω τρικυμίας κατέφυγε στην Κρήτη
κι από εκεί στην Ρόδο στις 22 Απριλίου. Λόγω της τρικυμίας επίσης, διεχωρίσθη ο
στόλος και ένα από τα πλοία, στο οποίο εταξίδευαν η αδελφή του Ιωάννα και η
μέλλουσα σύζυγός του Βερενγκάρια, θυγατέρα του ηγεμόνος της Ναβάρα, κατέφυγαν
στην Κύπρο και συγκεκριμένα στα ανοικτά της Λεμεσσού. Ο άθλιος Ισαάκιος συνέλαβε
και εφυλάκισε τους ναυαγούς οι οποίοι κατάφεραν να δραπετεύσουν και να
ειδοποιήσουν τον Ριχάρδο. Αυτός, σπεύσας προς βοήθειάν των, αγκυροβόλησε στην
Κύπρο με λιγώτερες από 30 γαλλέρες, άρα με λιγώτερους των 6.000 στρατιωτών, στις 6
Μαΐου. Στον πόλεμο που επηκολούθησε, κατέφθασε στις 11 Μαΐου από την Άκρα
αρωγός ο Γκυ ντε Λουζινιάν με εξέχοντες ιππότες ανάμεσα στους οποίους και πολλοί
Ναΐτες. Μέχρι τις 15 του μηνός ο Ριχάρδος κατέλαβε την Νήσο και ετέλεσε τον γάμο
του με την Βερενγκάρια. Στις 31 συνελήφθη ο ελεεινός Ισαάκιος.
119
Κρίνοντας με σημερινά δεδομένα, ο αριθμός αυτός των ιπποτών φαίνεται απίστευτα
μικρός για να έχη επιτύχει τέτοιας εκτάσεως πολεμική νίκη. Όμως, ο Πλούταρχος είχε
πει ότι "ένας ασκημένος στα πολεμικά στρατιώτης νικά φάλαγγες μη ασκημένων στα
πολεμικά αθλητών". Εξ άλλου, κατά την κατάκτησι της Λατινικής Αμερικής, οι Ισπανοί
κονκουισταδόρες του Πιζάρο οι οποίοι κατέκτησαν τους ιθαγενείς Ίνκας, κλπ, ήσαν
μόνο 183!!!
120
Ο Γκύ (Γουίδος), το 1180 ενυμφεύθη την Σίβυλλα, θυγατέρα του Βασιλέως της
Ιερουσαλήμ Αμαλαρίχου, χήρα του Μαρκίωνος Μομφερράτου και απόγονο του
Βαλδουίνου Α΄, πρώτου Βασιλέως της Ιερουσαλήμ και το 1186 εκληρονόμησε τον
τίτλο του Βασιλέως της Ιερουσαλήμ ως σύζυγος της Σίβυλλας αφού η εθιμοτυπία ώριζε
ότι μόνον ο γυναικείος κλάδος θα ανεδείκνυε βασιλείς της Ιερουσαλήμ. Έκτοτε, οι
απόγονοί του εκαλούντο Λουζινιάν. Πολεμών κατά του Σαλαντίν ο Γκυ, (ο Σαλαντίν
ήτο ο Κούρδος σουλτάνος Σαλάχ αλ Ντιν Γιουσούφ ιμπν Αγιούμπ ο οποίος εγεννήθη το
1138 και απεβίωσε το 1193 και ο οποίος ήτο αρχηγός πολυεθνικής μουσουλμανικής
στρατιάς αποτελουμένης από Άραβες, Βεδουίνους, Μαμελούκους, Τούρκους,
Κούρδους, Αιγυπτίους, διαφόρους εξισλαμισθέντες Έλληνες, κλπ. Όλους αυτούς οι
δυτικοί συλλήβδην απεκάλουν Σαρακηνούς), συνελήφθη το 1187 αιχμάλωτος μετά την
ολεθρία για τους σταυροφόρους κατάληξι της μάχης του Χαττίν. Αφέθη ελεύθερος τον
Απρίλιο του 1189, μόνον αφού ωρκίσθη ότι δεν θα ξαναπολεμήση Μουσουλμάνους και
θα απεμπολήση τον τίτλο του Βασιλέως της Ιερουσαλήμ, υπέρ του Σαλαντίν. Μετά την

110
 Ο Γκυ ντε Λουζινιάν εκυβέρνησε από το 1192 έως τον θάνατό του το 1194,
όχι ως Βασιλεύς της Κύπρου αλλά ως Κύριος (Lord) της Κύπρου και Βασιλεύς
της Ιερουσαλήμ. Διήρεσε την νήσο σε 350 φέουδα τα οποία έδωσε στους
συμπολεμιστάς-ακολούθους και στην Καθολική εκκλησία.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Γκυ, ο αδελφός του Αμαλάριχος (Αmaury)
κατέλαβε την θέσι του ηγέτου της Κύπρου έως το 1197 οπότε ανεγνωρίσθη
επισήμως ο τίτλος του από τον Ερρίκο ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ο Αυτοκράτωρ, μέσω απεσταλμένων στην Λευκωσία τον έστεψε και τυπικώς
πρώτο Βασιλέα της Κύπρου.
Απόγονος αυτών των Λουζινιάν, μετά δύο περίπου αιώνες, εστέφη ο
Ιανός121 (1398-1432) και κατόπιν αυτού ο υιός του, φιλήδονος και μαλθακός
Ιωάννης Β΄ (Ζαν ή Τζων ή Τζουάν), το 1432, ο οποίος σε δεύτερο γάμο
ενυμφεύθη την Ελένη122, θυγατέρα του Δεσπότου του Μυστρά Θεοδώρου Β΄
Παλαιολόγου και με αυτήν απέκτησε μία θυγατέρα, την Καρλόττα. Εν τω
μεταξύ, απέκτησε με μία βασιλική παλλακίδα, την ωραία και συνετή Μαρία την
Πατρινή123, έναν υιό, τον Ιάκωβο, ο οποίος ήτο εκ φύσεως, αψύς, πολεμικός και
φιλόδοξος. Ο πατέρας του τον διώρισε Αρχιεπίσκοπο Κύπρου αν και ήτο
έφηβος.
Ο πρώτος γάμος της Καρλόττας ήταν με τον Δούκα της Κόιμπρα, Ιωάννη ο
οποίος αμέσως σχεδόν απέθανε, με τις υποψίες δηλητηριάσεως να πέφτουν
στην Ελένη Παλαιολόγου. Ο – ετεροθαλής – αδελφός της Ιάκωβος
εδολοφόνησε τον θεωρούμενο φονιά του Ιωάννου, κάποιον αξιωματούχο Θωμά
"τσαμπερλάνο" και διέφυγε στην Ρόδο. Εκεί έγινε δεκτός από τους Ναΐτας και
ωργάνωσε το 1456 απόβασι στην Κύπρο με 200 ενόπλους. Τελικώς, ο πατέρας
του τον εσυγχώρησε και τον απεκατέστησε ως Αρχιεπίσκοπο.
Σε ηλικία 22 ετών, όταν το 1458 απέθανε ο πατέρας της, η Καρλόττα
εχρίσθη Βασίλισσα της Κύπρου ενώ ο αδελφός της άρχισε αγώνα διεκδικήσεως
του χρίσματος με αρχική επιτυχία την αναγνώρισί του από τον σουλτάνο της

απελευθέρωσί του, κατεπάτησε τον όρκο του, ενήργησε στρατιωτικώς προς κατάληψιν
της Άκρα. Τον 2ο χρόνο της πολιορκίας, το 1190, απεβίωσε η Σίβυλλα, σύζυγος του
Γκυ, εξ αιτίας λοιμού ο οποίος είχε ενσκήψει στο στρατόπεδο των Σταυροφόρων,
γεγονός που εσήμαινε την απώλεια για τον Γκυ του βασιλικού τίτλου. Τελικώς, μη
δυνάμενος να επανακτήση τον θρόνο της Ιερουσαλήμ, τον αντήλλαξε με τον θρόνο της
Κύπρου.
121
Ο Ιανός είχε την ατυχία να ευρεθή αντιμέτωπος των Μαμελούκων το 1426. Η μάχη
του Ιανού εναντίον των Μουσουλμάνων στην Χοιροκοιτία είχε ως αποτέλεσμα την
ήττα των Φράγκων αλλά και αιχμαλωσία του ιδίου του βασιλέως Ιανού. Αφέθη
ελεύθερος αφού εδέχθη να καταστή η Κύπρος φόρου υποτελής στον σουλτάνο της
Αιγύπτου. Τελικώς, από τα δύο τέκνα του Ιανού, ο υιός του, ο Ιωάννης Β΄, εστέφη
βασιλεύς ενώ η θυγατέρα του Άννα, έγινε σύζυγος του Λουδοβίκου της Σαβοΐας.
122
Η ευφυεστάτη Ελένη επεβλήθη πλήρως του συζύγου της και ουσιαστικώς εκυβέρνα.
Κατώρθωσε να επανελληνίση την Κύπρο διότι η επίδρασις της Λατινοκρατίας και
Αραβοκρατίας είχε εντόνως αφελληνίσει τον λαό.
123
Στην Μαρία ή Μαριέττα ο Ιωάννης Β΄ εχάρισε το χωριό Κέδαρες ώστε με τα έσοδα
να συντηρείται.

111
Αιγύπτου. Η εξιστόρησις της βασιλείας της Καρλόττας συνεχίζεται μετά την
αναγκαία παράθεσι της σχετιζομένης ιστορίας του Οίκου της Σαβοΐας.

Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ ΕΩΣ ΤΟ 1465

Ο Οίκος της Σαβοΐας εθεμελιώθη υπό τού Ουμβέρτο Α΄, του επονομαζομένου
Λευκόχειρος, ο οποίος έλαβε από το 1032, τον τίτλο του Κόντε της Σαβοΐας.
Το Πεδεμόντιον συμπεριελήφθη στην Αυλή της Σαβοΐας σαν προίκα της
συζύγου του Κόντε Όθωνος το 1091. Το κράτος της Σαβοΐας μεγάλωσε το
1230-1250 με τον Κόντε Αμαδέο Δ΄, προσλαμβάνοντας το Δουκάτο του
Σαμπλαί και της Αόστα.
Ο Δουξ του Πεδεμοντίου Φίλιππος ήταν ο πρώτος του Οίκου ο οποίος
ανεμείχθη πολιτικώς στον Ελλαδικό χώρο. Η πριγκίπισσα της Αχαΐας Ισαβέλλα
του Οίκου των Βιλαρδουίνων, χήρα για δεύτερη φορά από το 1297, ανεζήτη το
1300 τρίτο σύζυγο στην Ιταλία. Αν και ο Φίλιππος ήτο κατά 20 έτη νεώτερός
της, ο γάμος έγινε και ο Φίλιππος κατέστη το 1301 Πρίγκιψ Αχαΐας. Η διοίκησις
του αλαζονικού Φιλίππου ήταν τυραννική και προσέβλεπε αποκλειστικώς στην
γρήγορη αύξησι του πλούτου του θησαυροφυλακίου της Σαβοΐας με κλοπές,
εκβιασμούς και υπερβολική φορολογία των Πελοποννησίων 124. Η καταπιεστική
διοίκησίς του ωδήγησε σε επανάστασι των εντοπίων η οποία όμως απέτυχε.
Τελικώς εξεδιώχθη από την Πελοπόννησο υπό του Φιλίππου της Νεαπόλεως το
1307.
Μερικά χρόνια αργότερα, όταν κυρίαρχοι της Αχαΐας ήσαν πλέον οι Ιππόται
της Ναβάρρας, ο Αμαδέος Ζ΄ της Σαβοΐας, ο επιλεγόμενος "Ερυθρός Κόντες",
διεκδίκησε το 1387 απ' αυτούς την ηγεσία της Αχαΐας, αλλά ματαίως. Η
διεκδίκησις έπαυσε οριστικώς με τον θάνατό του το 1391 και άνοδο στην
εξουσία του υιού του Αμαδέου Η΄.
Ο Αμαδέος Η΄ (1383-1451) το 1417 έλαβε από τον Αυτοκράτορα
Σιγισμούνδο τον τίτλο του Δουκός της Σαβοΐας τον οποίο τίτλο απεμπόλησε το
1434 ώστε να χρισθή Πάπας (αντιπάπας, με το όνομα Φελίξ Ε΄) το 1439 και
αμέσως τον διεδέχθη στην ηγεσία του Δουκάτου ο υιός του Λουδοβίκος.
Ο Λουδοβίκος της Σαβοΐας (1413-1465), σχεδόν αμέσως μετά την
ενθρόνισί του ενυμφεύθη το 1434 την Άννα Λουζινιάν, θυγατέρα του Βασιλέως
της Κύπρου Ιανού Λουζινιάν (1398-1432) και αδελφή του μετέπειτα Βασιλέως
της Κύπρου Ιωάννου Β΄ Λουζινιάν. Ο γάμος αυτός εσημείωσε την απαρχή των
κληρονομικών διεκδικήσεων του Οίκου της Σαβοΐας επί του Βασιλείου της
Κύπρου. Το ζεύγος απέκτησε 6 τέκνα με πρωτότοκο τον Αμαδέο Θ΄,
δευτερότοκο τον Λουδοβίκο τον Νεώτερο και πέμπτο στην σειρά τον
Φίλιππο125...

124
Nicolas Cheetham, "Medieval Greece", Yale University Press, New Haven and
London, 1981, σελ. 123-129.
125
Τα άλλα τρία τέκνα ήσαν θηλυκά με πρώτη την Μαργαρίτα, δεύτερη την Καρλόττα
σύζυγο του Λουδοβίκου ΙΑ΄ της Γαλλίας και τρίτη την Μπόνα σύζυγο του Δουκός του
Μιλάνου, Γκαλεάτσο Σφόρζα.

112
 ΤΑΥΤΙΣΙΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΟΙΚΩΝ
ΣΑΒΟΪΑΣ-ΛΟΥΖΙΝΙΑΝ
Το 1459, ενώ ήδη είχε ξεσπάσει η αδελφική διαμάχη της διαδοχής στον θρόνο
της Κύπρου, η επίσημη Βασίλισσα της Κύπρου, Καρλόττα, σε ηλικία 23 ετών,
υπανδρεύθη τον πρώτο εξάδελφό της Λουδοβίκο τον Νεώτερο (τον υιό της
θείας της Άννας Λουζινιάν με τον Λουδοβίκο της Σαβοΐας και αδελφό του
Αμαδέο Θ΄) τοιουτοτρόπως ενισχύοντας τις βλέψεις της Σαβοΐας στην Κύπρο.
Ο επίβουλος του θρόνου της Κύπρου, ο ετεροθαλής αδελφός της, Ιάκωβος,
με δικό του στρατό και την βοήθεια Μουσουλμάνων πλέον, την επολιόρκησε
από το 1460 έως το 1463 στο κάστρο της Κυρήνειας. Διαρκούσης της
πολιορκίας, ο Τούρκος Σουλτάνος έδειξε εμπράκτως, με 80 πλοία, την εύνοιά
του στον Ιάκωβο. Μη δυναμένη να αντιμετωπίση πλέον την πολιορκία η
Καρλόττα με τον Λουδοβίκο ξέφυγαν και κατέφυγον στην Ρώμη όχι τυχαίως
αλλά σκοπίμως ώστε ευρισκόμενοι πλησίον του Πάπα, να επιδιώξουν την
αναγνώρισί τους ως Βασιλείς της Κύπρου. Στις διεκδικήσεις τους είχαν
οπωσδήποτε την υποστήριξι του Δουκάτου της Σαβοΐας και των συμμαχιών
του. Ο Λουδοβίκος ο νεώτερος απεβίωσε το 1482 ενώ η Καρλόττα έως τον
θάνατό της, το 1487, διετήρησε μεν τον τίτλο της Βασιλίσσης, όμως μετά
θάνατον, στην διαθήκη της, τον παρεχώρησε στον οίκο της Σαβοΐας.
Ο τίτλος βέβαια ήδη εφέρετο από τους Δούκες της Σαβοΐας.

Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ ΑΠΟ 1465 ΕΩΣ 1553

Ο Δουξ Λουδοβίκος απεβίωσε το 1465 και τον διεδέχθη ο πρωτότοκος, ο
Αμαδέο Θ΄, ο οποίος εκυβέρνησε από το 1465 έως το 1472.
Τα τέκνα του Αμαδέου Θ΄ (Φιλιμπέρτος Α΄, Κάρλος Α΄, Κάρλος Β΄)
εκυβέρνησαν το Δουκάτο ως το 1496 μη αφήνοντας άρρενες απογόνους.
Επομένως, το 1496, ο εν ζωή μικρός αδελφός του Αμαδέου Θ΄, ο Φίλιππος
Β΄, (και εφ' όσον ο δευτερότοκος Λουδοβίκος ο νεώτερος δεν ήτο εν ζωή από το
1482), κληρονομικώ δικαιώματι, ανέλαβε την ηγεσία του Δουκάτου
αποδεχόμενος και τον τίτλο του Βασιλέως της Κύπρου. Απεβίωσε μετά ένα
έτος.
Ακολούθως, Δούκες της Σαβοΐας κατέστησαν οι απόγονοι του Φιλίππου Β΄,
Φιλιμπέρτος Β΄ 1497-1504, και Κάρολος Γ΄ 1504-1553. (Εννοείται ότι όλοι
αυτοί έφεραν τον τίτλο του Βασιλέως της Κύπρου και δικαιωματικά σαν
απόγονοι των Λουζινιάν τόσο από την πλευρά της Άννας Λουζινιάν όσο και της
Καρλόττας Λουζινιάν).
Το Δουκάτο της Σαβοΐας εκυβερνάτο υπό των Γάλλων από το 1535-1559
όταν ο ικανώτατος και ευφυέστατος Εμμανουήλ Φιλιμπέρτο (1553-1580),
νόμιμος κληρονομικός διεκδικητής του Οίκου, κατάφερε να το αποσπάση από
τους Γάλλους και να το ανεξαρτητοποιήση φέροντας και τον τίτλο του
Βασιλέως της Κύπρου.

113
 Τα χρόνια κυβερνήσεως του Δουκός Εμμανουήλ Φιλιμπέρτο συμπίπτουν με
τα χρόνια μεσουρανήματος του Ιωσήφ Νάσι.

114
 Η ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Ο Ιάκωβος Β΄, αυτοεχρίσθη το 1460 Βασιλεύς της Κύπρου, ανακατέλαβε την
Αμμόχωστο από την Γένοβα η οποία την κατείχε σχεδόν για έναν αιώνα αλλά
όμως δεν κατάφερε να τον αναγνωρίση ο Πάπας προφανώς λόγω των πιέσεων
της Καρλόττας και γενικά του Δουκάτου της Σαβοΐας.
Στην διαμάχη Λουζινιάν της Κύπρου με τον Οίκο της Σαβοΐας για την Βασιλεία
της Κύπρου, απεφάσισαν οι Ενετοί να επέμβουν δραστικώς εκμεταλλευόμενοι
την κατάστασι προς όφελός τους. Μεθόδευσαν ραδιουργικώς την κατάστασι
έτσι ώστε το 1468 ο Ιάκωβος Β΄ να ζητήση σε γάμο την επιλεγείσα από τους
Ενετούς, 14χρονη ευγενούς καταγωγής Κατερίνα Κορνάρο.
Είναι γνωστό ότι η Βενετία εποφθαλμιούσε την Κύπρο λόγω της
στρατηγικής της θέσεως στον δρόμο του ανατολικού εμπορίου και είχε ήδη
αναμειχθή στην Κύπρο.
Το 1366, ο Μάρκο Κορνάρο ήταν Δόγης της Βενετίας ενώ Βασιλεύς της
Κύπρου ήταν ο Πιέρ Α΄ Λουζινιάν ο οποίος, άκρως προνοητικός, επεσκέφθη τις
πρωτεύουσες της Δύσεως αιτούμενος οικονομικούς πόρους και συμμάχους εν
όψει πιθανής Οθωμανικής επεμβάσεως στην Νήσο. Οι Βόρειοι Ευρωπαίοι τον
υπεδέχθησαν θερμώς αλλά δεν προσέφεραν ικανοποιητική λύσι στο πρόβλημα.
Αντιθέτως, οι Κορνάρο, μέσω του εξαδέλφου του Μάρκο, του Φεντερίκο
Κορνάρο, όχι μόνο τον εφιλοξένησαν με μεγαλοπρέπεια στο ανάκτορο του
τελευταίου στο Μεγάλο Κανάλι αλλά ικανοποίησαν τα οικονομικά αιτήματα
του Πιέρ Α΄ με αντάλλαγμα τα εύφορα εδάφη της Επισκοπής στην νότια
Κύπρο. Με αυτή την κίνησι ξεκίνησε φιλική σχέσις ανάμεσα στους Λουζινιάν
και τους Κορνάρο ενώ οι Βενετοί απέκτησαν χρησιμώτατο προγεφύρωμα στην
νήσο.
Περίπου έναν αιώνα αργότερα, ο δισέγγονος του Μάρκο, Μάρκο και αυτός,
αντελήφθη τις προθέσεις του Ιακώβου Β΄, (ίσως και να τις υπέθαλψε), του
ετεροθαλούς αδελφού της Καρλόττας και συνέλαβε το ευφυέστατο πολιτικό
σχέδιο προσαρτήσεως της Κύπρου από την Βενετία. Προώθησε τον ικανώτατο
αδελφό του Ανδρέα Κορνάρο στην Κύπρο σαν εμπορικό του πράκτορα.
Ανεπτύχθη τεχνηέντως το 1460 προσοδοφόρο εμπόριο και όταν ξέσπασε η
πόλεμος της διαδοχής ανάμεσα στα αδέλφια, ο Ιάκωβος Β΄ εστράφη στον
Ανδρέα Κορνάρο για βοήθεια, βασιζόμενος στις παραδοσιακές καλές σχέσεις
των οικογενειών. Ήταν η ευκαιρία την οποία ζητούσε ο Μάρκο Κορνάρο ο
οποίος, μέσω του Ανδρέα (συμβούλου πλέον του Ιακώβου), εχρηματοδότησε
και υπεστήριξε τις απαιτήσεις του, οπότε το 1468, με την Ενετική αρωγή ο
Λουζινιάν ανεγνωρίσθη ως Βασιλεύς. Τότε, ο Μάρκο εξαργύρωσε την
υποστήριξί του και προχώρησε στο επόμενο βήμα του σχεδίου του, απαιτώντας,
ως αντίτιμο της βοηθείας, τον γάμο του νέου Βασιλέως με την ανήλικη

115
θυγατέρα του, Κατερίνα Κορνάρο126. Η πρότασις αυτή πρέπει να κολάκευσε τον
Ιάκωβο, ο οποίος δεν είχε κανένα λόγο να την αρνηθή μη υποψιαζόμενος την
πολιτική δολιότητα των "φίλων" του ευγενών οι οποίοι έβλεπαν μόνο το
συμφέρον της πόλεώς των. Ούτε όταν τον "υπεχρέωσαν" η του "εζήτησαν
φιλικώς" οι Βενετοί να υπογράψη έγγραφο το οποίο να έδινε στην σύζυγό του
το δικαίωμα της ασκήσεως Βασιλείας με κληρονομικά δικαιώματα εις
περίπτωσιν θανάτου του, ο αφελής Ιάκωβος Β΄ υποψιάστηκε το μέλλον του.
Ως αποτέλεσμα, το 1468, σε μία σεμνή τελετή, ετελέσθη ο γάμος μέσω
αντιπροσώπου του Ιακώβου, στον Ναό του Αγ. Μάρκου ενώ για την "θυσία"
της 14χρονης Κατερίνας εδημιουργήθη από τους Δόγηδες νέος τίτλος, αυτός της
"θυγατρός του Αγ. Μάρκου". Υπό την προστασία της Πόλεως και υιοθετημένη
απ' αυτήν πλέον, ευρισκομένη σε εθνική αποστολή, η Κατερίνα επροικοδοτήθη
με 100.000 δουκάτα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1472, με την συνοδεία του
Ενετικού Στόλου η Βασίλισσα της Κύπρου Κατερίνα απεβιβάσθη στην
Αμμόχωστο και ετελέσθη εκ νέου ο γάμος της παρόντος αυτή την φορά του
Ιακώβου. Ένα έτος αργότερα, το 1473, ο Ιάκωβος, μετά από ασθένεια 9 ημερών
απεβίωσε ενώ είχε προλάβει να εμπιστευθή με προθανάτια απόφασί του την
προστασία της Κύπρου στον φίλο του Ενετό Ναύαρχο Πέτρο Μοσενίγκο. Η
Κατερίνα ήτο ήδη έγκυος.
Μετά τον θάνατο του Βασιλέως η Κατερίνα εκηρύχθη προσωρινή
Βασίλισσα της Κύπρου από τους Ενετούς έως την γέννησι του διαδόχου. Για το
σύντομο αυτό χρονικό διάστημα την κυβέρνησι ασκούσε Βασιλικό Συμβούλιο
αποτελούμενο από τους θείους της Ανδρέα Κορνάρο, Μάρκο Μπέμπο και
άλλους Ενετούς ευγενείς.
Ο υιός της Κατερίνας, Ιάκωβος Γ΄, εγεννήθη τον Αύγουστο του 1473 αλλά
δεν πρόλαβε να χρονίση… Η Ενετική Αυλή η οποία ασκούσε ουσιαστικά την
εξουσία, φυσικά δεν επεθύμη απογόνους των Λουζινιάν, μελλοντικούς
διεκδικητάς του θρόνου και επομένως η λύσις του δηλητηριασμού του βρέφους,
εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της Βενετίας.
Έμεινε η Κατερίνα, υιοθετημένη από την πατρίδα της, μόνη Βασίλισσα
χωρίς διαδόχους127 με την Αυλή των Βενετών κυρίαρχη, πράγμα το οποίον
δυσαρέστησε τους ευγενείς της Κύπρου. Οι ευγενείς, σε συνεργασία με τον
126
Γεγονός ήταν ότι η Κατερίνα Κορνάρο εδύνατο να ισχυρισθή ότι κατήγετο από
βασιλική γενιά διότι ο πατέρας της ενυμφεύθη την εγγονή των Βυζαντινών Βασιλέων
της Τραπεζούντος άρα ήτο απόγονος Βυζαντινών Αυτοκρατόρων.
127
Υπήρχε το ζήτημα των νόθων υιών του Ιακώβου Β΄, των Ιωάννου και Ευγενίου, για
το οποίο έλαβον δραστικά μέτρα οι Βενετοί φυλακίζοντάς τους και μετά την δραπέτευσί
των, διατάσσοντας την δολοφονία των. Στην έρευνα της κ. Αριστείδου Αικ., "Ανέκδοτα
έγγραφα της κυπριακής ιστορίας από το κρατικό αρχείο της Βενετίας", Λευκωσία 1999,
Τόμος Γ', σελ. 139, διαβάζουμε την μυστική διαταγή των δόγηδων για δολοφονία του
Ιωάννου (ενός εκ των νόθων). Τελικώς δεν εξετελέσθη αλλά εδέχθη αργομισθία-
χορηγία από την Βενετία ώστε να μην εγείρη αξιώσεις θρόνου. Το 1530 η χορηγία ήτο
περί τα 700 δουκάτα ετησίως. Ο αδελφός του Ευγένιος είχε ήδη από 15ετίας περίπου
δολοφονηθή "υπό αγνώστων" στην Κωνσταντινούπολι όπου είχε μεταβή με πρόθεσι τον
προσεταιρισμό του Σουλτάνου για οργάνωσι πολέμου στην Κύπρο.

116
Πάπα και τον Βασιλέα της Νεαπόλεως Φερδινάνδο εσχεδίασαν κίνησι η οποία
θα έφερνε στον θρόνο της Κύπρου τον Αλφόνσο, υιό του Φερδινάνδου. Ο
καθολικός αρχιεπίσκοπος Φαμπρίσιος, αρχηγός του κινήματος, κατέπλευσε
στην Κύπρο από την Νάπολι με 2 αρματωμένες γαλέρες και επιστολή του Πάπα
η οποία κατεδίκαζε τους θείους της Κατερίνας σαν δολοφόνους του ανδρός και
του τέκνου της. Οι στρατιώται της Νεαπόλεως εισήλθαν στα ανάκτορα και
εδολοφόνησαν τους Ανδρέα Κορνάρο και Μάρκο Μπέμπο.
Η συνωμοσία δεν επέτυχε όμως διότι ο Κυπριακός λαός δεν επεθύμη
εξάρτησι από την Νάπολι. Όταν λοιπόν κατέφθασε στην Αμμόχωστο ο Ενετικός
Στόλος για να επιβάλλη τα συμφέροντά του, οι συνωμόται εγκατέλειψαν την
προσπάθειά τους. Χωρίς αντιπάλους πλέον οι Ενετοί επέβαλαν την απόλυτο
κυριαρχία των στην Νήσο. Τα φρούρια και τα φυλάκια επανδρώθησαν με
στρατιώτες από την Βενετία και όλοι οι πιθανοί εχθροί του καθεστώτος
εστάλησαν στην Ιταλία. Η ίδια η Κατερίνα αφέθη να φαίνεται ότι ασκεί
βασιλικά καθήκοντα επί 15ετία αν και δεν διέθετε ουσιαστική ισχύ. Η εξουσία
ευρίσκετο εις χείρας εμπείρων, ευφυών και ικανών Ενετών οι οποίοι τελικώς
απεφάσισαν την αφαίρεσι της βασιλικής εξουσίας από την Κατερίνα. Ίσως να
εφοβούντο κάποιον γάμο της ακόμη νεωτάτης γυναικός ο οποίος θα έφερνε
στον κόσμο διαδόχους ή ίσως κάποτε να επιθυμούσε η ίδια την άσκησι της
νομίμου εξουσίας της. Τελικώς, πεισθείσα κυρίως υπό του αδελφού της
Γεωργίου128, υπέγραψε την μεταφορά της εξουσίας σε συμβούλιο ευγενών ενώ
η ιδία θα είχε δικαίωμα να φέρη τον τίτλο της βασιλίσσης και υπόσχεσι για
αφθόνους οικονομικούς πόρους ώστε να ζήση βασιλικά εφ' όρου ζωής.
Το 1489 η Βασίλισσα Κατερίνα Κορνάρο απήλθε εις Βενετία όπου της έγινε
βασιλική υποδοχή και ακολούθως ωδηγήθη στο Ανάκτορό της, στην ορεινή
πόλι Αζόλο, ΒΔ της Βενετίας, όπου θα διήγε βασιλικώς το υπόλοιπο του βίου
της. Τοιουτοτρόπως ετελείωσε η Δυναστεία των Λουζινιάν στην Κύπρο.
Ταυτοχρόνως, Ενετός πρέσβυς μετέβη στην Κωνσταντινούπολι όπου
ανεκοίνωσε την νόμιμο προσάρτησιν της Κύπρου129.
Στις 26 Φεβρουαρίου 1489, δύο έτη μετά τον θάνατο της Καρλόττας, η
σημαία του Αγίου Μάρκου εκυμάτιζε σε όλη την Νήσο με μοναδικά θύματα της
κατακτήσεως, τον πατέρα Ιάκωβο Β΄ και τον υιό του.
Ήδη, λόγω των νέων εμπορικών δρόμων μέσω περίπλου Αφρικής, χάρις εις
τους οποίους κατέστησαν ζάπλουτοι οι Μεντέζ-Νάσι, η Βενετία αδυνάτιζε
σταδιακώς και εισήλθε σε πορεία παρακμής. Δεν θα ανακτούσε ποτέ πλέον την

128
Αριστείδου Αικ., "Ανέκδοτα έγγραφα της κυπριακής ιστορίας από το κρατικό αρχείο
της Βενετίας", Λευκωσία 1999, Τόμος Γ', σελ. 214, 216. Ως ανταμοιβή ο Γεώργιος
διωρίσθη μεγάλος δοικητής του τάγματος των Ιωαννιτών και έλαβε τεράστιες εκτάσεις
με φυτείας σακχαροκαλάμου. Από το 1523 ανέλαβε τα 41 χωριά της διοικήσεως
Κολοσσιού με ανάλογες φυτείες και συνολικά ετήσια έσοδα άνω των 7.000 δουκάτων,
δηλ. σχεδόν όσος ο φόρος υποτελείας.
129
Γνωστός ο πλούτος της νήσου τότε σε δημητριακά, βαμβάκι, σάκχαρι, άλας,
κάνναβι, βαφεία υφασμάτων κ.ά. Κυρίως αξιόλογη η φυσική της θέσις η οποία αποτελεί
και το διαχρονικό πρόβλημά της

117
αίγλη του παρελθόντος. Τα αποτελέσματα της παρακμής, περίπου 100 έτη μετά
την αλλαγή, έγιναν φανερά και κατέληξαν το 1518 στην ανεπιθύμητη συνθήκη
του Καμπραί. Η Βενετία λίγα χρόνια αργότερα ενεπλάκη εκ νέου σε πόλεμο με
τις δυνάμεις των συμμετεχόντων στην συνθήκη του Καμπραί και ταπεινωμένη
κατέληξε το 1529 να κατέχη τις ανατολικές κτήσεις μόνο. Όμως κι αυτές με
δυσκολία όπως δείχνουν οι έντονες, πλην ανεπαρκείς προσπάθειες
προασπίσεώς των.
Εν τω μεταξύ, επειδή οι Οθωμανοί του Σελήμ Α΄ κατέλαβαν το 1517 την
Αίγυπτο (στην οποία ήτο φόρου υποτελής η Κύπρος από την εποχή του Ιανού
Λουζινιάν), ο φόρος πλέον θα εδίδετο από τους Βενετούς στον Οθωμανό
σουλτάνο και ανήρχετο στο ποσόν των 8.000 δουκάτων.

118
 Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
ΝΑΣΙ
Μια και όλοι οι Εβραίοι τελούσαν (σε μεγάλο βαθμό και σήμερα) γάμους
αυστηρά μεταξύ των, το 1528 ο Φρανσίσκο Μεντέζ ή Σεμά Μπενβενίστε,
τυπικώς χριστιανός αλλά στα κρυφά ραββίνος (εκπληκτικό... τύποις χριστιανός
και στα κρυφά Εβραίος και μάλιστα ραββίνος είναι κάτι που μόνο αυτός ο λαός
επιτυγχάνει ακόμη και σήμερα130) και μιας κάποιας ηλικίας (εγεννήθη το 1482
άρα ήτο 46 ετών στον γάμο), ενυμφεύθη μία γόνο αριστοκρατικής
κρυπτοεβραϊκής οικογενείας, την δεκαοκτάχρονη Βεατρίκη Ντε Λούνα στα
φανερά, ή Γκρασία Νάσι στα εβραϊκά (Γκρασία στα ισπανικά=(Χ)Άννα στα
εβραϊκά =Χαρά στα ελληνικά). Η Βεατρίκη ντε Λούνα, θυγατέρα του Αλβάρο
και της Φιλίππα, ανήκε σε πλουσιωτάτη πολυμελή οικογένεια προερχομένη εξ
Αραγωνίας η οποία κατεγίνετο κυρίως με εμπόριο αργύρου και η οποία κατείχε
ειδική άδεια παραμονής επ' αόριστον στην Πορτογαλία. Πρόγονός της ο
πανίσχυρος Αλβάρο Ντε Λούνα, πρωθυπουργός του βασιλέως Χουάν Β΄ της
Καστίλλης το 1420-1450 περίπου και ο οποίος ετοποθέτησε κρυπτοεβραίους σε
όλες τις αξιόλογες κυβερνητικές θέσεις του βασιλείου. Πρόγονή της η
Τολοσάνα σύζυγος του πλουσιωτέρου Εβραίου της Αραγωνίας του Δον
Βενβενίστε ντε λα Καβαλλερία131, η οποία αφιέρωσε όλη την περιουσία της το
1443 στην Συναγωγή και η οποία είχε ωνομάσει τις θυγατέρες της Βεατρίκη,
Μπριάντα και Ρεϊνά, ονόματα τα οποία κυριαρχούν στην οικογένεια Μεντέζ. Η

130
Παραδείγματα δράσεως επιφανών κρυπτοεβραίων σε θέσεις επιρροής υπάρχουν
πάμπολλα αλλά παραθέτουμε το παρακάτω ως εκ των πλέον χαρακτηριστικών. Κατά
λέξιν μετάφρασις από το βιβλίο "SECRET JEWS", εκδόσεις Random House, New York,
1973, του πρώην αρχιραββίνου της Γερμανίας Ιωακείμ Πρινζ στο οποίο, στην σελίδα
12, ο ίδιος γράφει για μία ενδιαφέρουσα συνάντησή του: "...κατά τα πρώτα χρόνια του
Χιτλερικού καθεστώτος, προσεκλήθην να επισκεφθώ τον επικεφαλής ενός παλαιού
Τραπεζικού Οργανισμού ο οποίος ιδρύθη κατά την πρώτη δεκαετία του 19ου αι. από τους
υιούς του Εβραίου φιλοσόφου Μόσες Μέντελσον. (είς εκ των οποίων ήτο ο πατήρ του
Φελίξ Μέντελσον-Μπαρθόλντυ, του συνθέτου που είχε βαπτισθή μόλις εγεννήθη). Όταν
στην εξουσία ήλθε ο Χίτλερ, ο επικεφαλής της Τραπέζης, Φράνς Φον Μέντελσον, σαν
δισέγγονο χριστιανών, ήτο Πρόεδρος των Λουθηρανικών Εκκλησιών Γερμανίας. Με
εδέχθη στο γραφείο του... "Αισθάνομαι", μου είπε με μεγάλη συναισθηματική φόρτισι, ότι
ένας απόγονος του μεγάλου φιλοσόφου Μόσες Μέντελσον δεν μπορεί πια να προσποιείται
(τον χριστιανό)". Ο ραββίνος Ιωακείμ Πρινζ ήταν διάσημος διότι μετανάστευσε πριν το
1939 στις ΗΠΑ όπου έγινε πρόεδρος των εβραϊκών οργανώσεων και επετέλεσε για
λογαριασμό του σιωνισμού τον ξεσηκωμό των αφροαμερικανών καθοδηγώντας τον
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ως εκ τούτου το βιβλίο του είναι ιδιαιτέρως σημαντικό.
131
Yitzhak Baer, "A History of the Jews in Christian Spain", Jewish Publication Society,
Philadelphia 1961, Vol. 2 αλλά και Benjamin Netanyahu "The Origins of the Inquisition
in 15th cent. Spain", Random House, New York, 1995.

119
Μπριάντα Ντε Λούνα ήταν η μικρή "απείθαρχη και κακομαθημένη" αδελφή της
Γκρασίας-Βεατρίκης η οποία έλαχε να μοιρασθή τις περιπέτειες της αδελφής
της δια βίου.
Τα ονόματα Μπενβενίστε και Ντε Λούνα μπερδεύτηκαν αρκετά στην
ιστορία αφού ο Αλβάρο Ντε Λούνα, πρωθυπουργός της Καστίλλης είχε διωρίσει
τον Αβραάμ Μπενβενίστε υπουργό Δικαιοσύνης και Οικονομικών αλλά και η
Τολοσάνα ντε Λούνα είχε υπανδρευθή επίσης Μπενβενίστε. Όμως η ιστορία
είχε συνέχεια μια και γνωρίζουμε ότι ο Φρανσίσκο Μεντέζ-Μπενβενίστε είχε
κατά τρία έτη μικρότερο αδελφό τον Ντιόγκο αλλά είχε και δύο αδελφές εκ των
οποίων η μία είχε δύο υιούς, τους Ιωσήφ και Σαμουήλ Νάσι ενώ η άλλη ήταν η
μητέρα των Βεατρίκης-Γκρασίας και Μπριάντας Ντε Λούνα. Αυτό είναι...
γαργαλιστικό διότι ο Φρανσίσκο Μεντέζ ενυμφεύθη την 18χρονη κόρη της
αδελφής του! Η απορία η οποία αυθορμήτως προκύπτει είναι αν τέτοιοι γάμοι
είναι θεμιτοί. Η απάντησις είναι θετική διότι ο Ιουδαϊκός Νόμος (Μίσνα) και το
Ταλμούδ προτρέπουν σε τέτοιους γάμους με το σκεπτικό ότι η αγάπη για την
αδελφή μπορεί να μετατραπή σε αγάπη για την ανηψιά ενώ σαφώς
αντιλαμβανόμεθα ότι το βαθύτερο σκεπτικό είναι η διατήρησις της περιουσίας
μέσω απολύτου εμπιστοσύνης. Το σκεπτικό αυτό υπονοεί ακόμη και ερωτική
αγάπη κάτι το οποίο επίσης ήτο θεμιτό για τους παλιούς Εβραίους. (Ας μην
ξεχνούμε ότι η Σάρα ήτο ετεροθαλής αδελφή του Αβραάμ, Γένεσις 11-13 132).
Επομένως ο γάμος της Γκρασίας με τον θείο της Φρανσίσκο δεν εθεωρείτο από
κανέναν του κύκλου τους ανήθικος. Το αντίθετο μάλιστα.
Το όνομα Νάσι δεν είναι τυχαίο οικογενειακό όνομα αλλά τίτλος τιμής και
ευγενείας και έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στην εβραϊκή κοινωνία αφού σημαίνει
πρίγκιψ. Νάσι ή αρχηγοί ή αρχιραββίνοι του Σανχεντρίν υπήρξαν διαρκώς
τουλάχιστον από τον 2ο αι.μ.Χ. και μετέπειτα στην εβραϊκή ιστορία. Ο ραββίνος
Judah Ha-Nasi συνέταξε τον 2ο αι. μ.Χ, το Μίσνα. Τον τίτλο έπαιρναν όσοι
έπειθαν ότι ήταν άξιοι ηγέτες των Ισραηλιτών και μερικές φορές ο τίτλος
ανεγνωρίσθη από χριστιανούς κυβερνήτες. Στην Ισπανία επί παραδείγματι, τον
11ο μ.Χ. αιώνα, Νάσι ήταν ο ραββίνος Σολομών και ο γιός του Σεσέτ 133 οπότε
132
Υπάρχουν πολλές αναφορές σε θεσμικά πλαίσια γάμων ανάμεσα σε θείο-ανηψιά και
ακόμη αδελφό-αδελφή γενικά τους Ανατολίτες. Θυμίζουμε τον Δαρείο ο οποίος ήτο
νυμφευμένος με την αδελφή του. Εκτεταμένη έρευνα σε τέτοιου είδους αναφορές
προσφέρεται από τον συγγραφέα-ερευνητή θρησκευτικών κειμένων Μιχάλη
Καλόπουλο στο βιβλίο "ΑΒΡΑΑΜ ο ΜΑΓΟΣ", Θεσσαλονίκη, 2000 στα κεφάλαια 31-32.
(Κακογαμίες των "Μάγων" και Αδελφογαμίες, δρόγες και μεταφραστικές αθλιότητες
στο Άσμα Ασμάτων στο κεφ. Δ΄, παρ. 9, 10, 12, "Έτρωσα την καρδία μου αδελφή μου,
νύφη", "πόσο ωραία είναι η αγάπη σου αδελφή μου, νύφη", "κήπος κεκλεισμένος είναι η
αδελφή μου, νύφη μου", Κεφ. Ε΄, παρ. 2, "Άνοιξόν μοι αδελφή μου, αγαπητή μου,
περιστερά μου...", κεφ. Η΄, παρ. 1 "είθε να ήσουν ως αδελφός μου, θηλάσας τους μαστούς
της μητρός μου. ευρίσκουσά σε έξω, θα σε φιλούσα και δεν θα με καταφρονούσε
ουδείς. Θα σε έσυρα και σε εισήγαγα εις τον οίκον της μητρός μου διά να με διδάξης").
133
Το 1430 υπήρχε ο Ντον Ζόσεφ Νάσι της Μεδίνα ντελ Πομάρ, ο οποίος ήταν
ενοικιαστής φόρων του βασιλείου της Καστίλλης. Όπως υπάρχει γραμμένο το όνομά
του στα ισπανικά ή ιταλικά Don Josef el Naci (Δον Ιωσήφ ο πρίγκιψ) δεν αφήνει

120
φαίνεται ότι καθιερώθη το Νάσι σαν οικογενειακό επώνυμο και από αυτούς
κατήγετο η Ντόνα Γκρασία Νάσι και η οποία θα καθιερωθή ως η ηρωικώτερη
γυναίκα της σύγχρονης εβραϊκής ιστορίας ίσως και της αρχαίας. Στα χρόνια του
διωγμού η οικογένεια Νάσι πήρε για τα μάτια του κόσμου το επώνυμο Μιγκέζ.
Απ’ τον γάμο του ζάπλουτου134 Φρανσίσκο ή Σεμά με την Βεατρίκη ή Γκρασία
ενώθηκαν δύο εκπρόσωποι δύο μεγάλων καταξιωμένων οικογενειών, με
τίτλους, με ιστορία αλλά κυρίως με βαθύτατη εβραϊκή κουλτούρα και γνώσι του
εβραϊσμού και των πεπρωμένων του. Ο ένας ήδη ιδιαιτέρως επιτυχημένος
οικονομικώς και κοινωνικώς ενώ η άλλη θα κατέπλησσε στο μέλλον με τις
ικανότητές της. Και οι δύο είχαν επίγνωσι της δικής τους σιωνιστικής
αποστολής αλλά και του λαού των. Διέθεταν δε οικονομική αφθονία και
αστείρευτους πόρους προς υλοποίησιν της "υψηλής" γι' αυτούς αποστολής. Για
την ώρα έθεσαν ως στόχο τον απεγκλωβισμό του λαού τους από την ιερά
εξέτασι και σταδιακή μεταφορά τους στην Οθωμανική γη (όπου και το Ισραήλ
και κοντά εκεί δυστυχώς και η Κύπρος).
Το μέγα ζήτημα της ιεράς εξετάσεως απησχόλη εντόνως τους Μεντέζ, οι
οποίοι κατενόουν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τους Εβραίους στην
χριστιανική Ευρώπη. Η θρησκευτική κατάστασις όπως εξελίσσετο στην
Ισπανία και Πορτογαλία μπορούσε να εξελιχθή παντού στην Ευρώπη. Στην
Πορτογαλία ο διωγμός είχε αρχίσει αναγκάζοντας τους Γερμανούς (όσους είχαν
προσχωρήσει στον Λουθηρανισμό) να αποχωρήσουν σταδιακώς (εννοείται προς
όφελος των Μεντέζ) ενώ το 1530 κάποιος Γερμανός έμπορος εκατηγορήθη ότι
έφαγε κρέας την ημέρα του Αγίου Βαρθολομαίου135.
Ταυτοχρόνως ο νεοδιορισθείς το 1530 περιφερειάρχης στην Αμβέρσα,
συνέλαβε τον Φεβρουάριο του 1531, σαν αιρετικούς, τον Ντιόγκο ή Μαΐρ και
άλλους δύο συνεργάτες τους. Δείχνοντας όμως τις εγγυητικές επιστολές τις
οποίες είχαν καταφέρει προνοούντες να πάρουν από τον αυτοκράτορα προ
πενταετίας, αφέθησαν την ίδια μέρα ελεύθεροι.

καμμία αμφιβολία ότι η σωστή προφορά είναι Νάσι ή Νάκι και σε καμμία περίπτωση
Νάζη όπως το έγραφε ο Σάθας. Σε συνδυασμό με τα αγγλικά και ιταλικά κείμενα
αποκλείεται το Νάκι και παραμένει ως πλέον σωστή προφορά το Νάσι όπως είναι και
στα εβραϊκά. Ο μεγαλύτερος Εβραίος ιστορικός του προηγουμένου αιώνος, ο Αβραάμ
Γκαλάντε, με πρόσβαση στα οθωμανικά αρχεία, στο βιβλίο του "Don Joseph Nassi, duc
de Naxos", δεν αφήνει ούτε μία αμφιβολία για την ορθή προφορά της λέξεως.
Επιμένουμε λοιπόν στην απόδοσι του τίτλου στα ελληνικά ως Νάσι και όχι στο
λανθασμένο Ναζή ή Νάκη όπως το εκφράζουν όλοι οι ασχοληθέντες, έστω και λίγο με
το θέμα, νεοέλληνες.
134
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ.
62, η συγγραφεύς κατέγραψε ότι στο κρατικό θησαυροφυλάκιο Casa de Moeda o
Φρανσίσκο είχε καταθέσει τέσσερεις τόννους αργύρου.
135
Παρά την δράσι των Ιεροεξεταστών όπως προκύπτει και από τα προαναφερθέντα
παραδείγματα. εναντίων των Λουθηρανών, οι Γερμανοί δεν κατηγορούν την Ιερά
Εξέτασι για Αντιγερμανισμό. Αντιθέτως οι Εβραίοι εξαπολύουν την κατηγορία του
Αντισημητισμού με κάθε ευκαιρία είτε έχουν δίκαιο (σπανίως) είτε άδικο.

121
 Ένα χρόνο αργότερα, το 1532 τον Ιούλιο, αντιμετώπισαν την προδοσία
διότι οι Εφιάλτες δεν υπάρχουν μόνον στους Έλληνες αλλά υπάρχουν σε όλους
τους λαούς και όλες τις εποχές. Η σύζυγος ενός Εβραίου γιατρού από την
Λισσαβώνα εχρησιμοποίησε το μυστικό δίκτυο διαφυγής του Οίκου Μεντέζ
κυρίως για να διαζευχθή από τον άνδρα της και κατέληξε στην Αμβέρσα. Εν
συνεχεία, το δίκτυο την προώθησε με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της, στην
Θεσσαλονίκη. Το 1532, ένα από τα παιδιά που ενηλικιώθηκαν πλέον, επανήλθε
στην Αμβέρσα προς αναζήτησιν του πατρός του. Αφού έμαθε με λεπτομέρεια
τον τρόπο με τον οποίον το δίκτυο Μεντέζ εμμέσως εβοήθησε ώστε να
διαζευχθούν οι γονείς του εθεώρησε τον Ντιόγκο υπεύθυνο. Επρόδωσε με κάθε
λεπτομέρεια τις δραστηριότητες του Ντιόγκο στους Ιεροεξεταστάς 136. Όταν ο
Αυτοκράτωρ Κάρολος Ε΄ έμαθε τι ακριβώς συνέβαινε με το δίκτυο Μεντέζ και
τις σχέσεις τους με τους Οθωμανούς, διέταξε όπως ήταν φυσικό, την άμεση
σύλληψι του Ντιόγκο ο οποίος δέσμιος μετεφέρθη στις φυλακές των
Βρυξελλών και εξεδώθη αμέσως αυτοκρατορική διαταγή απαγορεύουσα την
είσοδο νεο-χριστιανών κρυπτο-Εβραίων στις Κάτω Χώρες. Να σημειωθή ότι
αυτό το καλοκαίρι επολιόρκησαν την Βιέννη 400.000 Οθωμανοί και οι Εβραίοι,
όπως πάντα, εκέρδιζαν κα από τις δύο πλευρές χωρίς πολεμικούς κινδύνους 137.
Στον συναγερμό που εσήμαναν οι Εβραίοι για απελευθέρωσι του Ντιόγκο
ανταπεκρίθησαν "αυθορμήτως" όλοι οι οικονομικώς εξαρτημένοι έμποροι και
ηγεμόνες. Η παγκόσμια συντονισμένη δράσις των απανταχού Εβραίων και
κυρίως των παρακμιακών εβραιοεξαρτημένων εγύρισε κυριολεκτικά τον κόσμο
ανάποδα138. Ποτέ τόσοι επίσημοι μαζύ δεν υπεστήριξαν την αθωότητα ενός
ανθρώπου, και μάλιστα του πλουσιωτέρου ίσως ανθρώπου του κόσμου ο
136
Σέσιλ Ροθ, "The House of Nasi, Donna Gracia", The Jewish Publication Society of
America, Philadelphia, σελ. 33.
137
Παγία τακτική κερδοφορίας ακόμη και σήμερα. Ο Βίκτωρ Οστρόφσκι, στο βιβλίο
"Στα Άδυτα της Μοσσάντ", εκδόσεις "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ", Αθήναι 1990, σελ. 143-145
γράφει ότι στον εμφύλιο της Σρι-Λάνκα όπου οι κυβερνητικοί Σινχάλ συνεκρούοντο με
τους αντάρτες Ταμίλ, το Ισραήλ πωλούσε όπλα και στους δύο ενώ ταυτοχρόνως
εκπαίδευε τους καταδρομείς των. Στον ίδιο πόλεμο, στην σελ. 83 γράφει ότι σε μία
περίπτωσι πούλησαν τορπιλλακάτους στην κυβέρνησι και υλικά αντιμετωπίσεώς τους
στους αντάρτες. Επίσης στην σελ. 83 περιγράφει το πως εξοικονόμησε για λογαριασμό
της Σρι-Λάνκα το Ισραήλ εκατομμύρια δολλάρια από την Παγκόσμια Τράπεζα για να
της πουλήση όπλα. Στην σελ. 165 μαθαίνουμε ότι το Ισραήλ, μέσω Μοσσάντ,
προμήθευε την Νότιο Αφρική με στρατιωτικό υλικό, εκπαίδευε στελέχη συνεργαζόταν
με αυτήν επί σειρά ετών μη λαμβάνοντας υπ' όψιν φυσικά τους διεθνείς αποκλεισμούς
και καταδίκες της χώρας για τις αχαρακτήριστες φυλετικές διακρίσεις. Πιο
αντιανθρώπινη όμως ήταν η δράσις τους στην Ταϋλάνδη όπου στην σελ. 282 γράφει
πως η Μοσσάντ "έκανε επαφή με τους καλλιεργητές οπίου εκεί. Οι Αμερικανοί
προσπαθούσαν να τους πείσουν να εγκαταλείψουν την παραγωγή οποίου και να
καλλιεργήσουν καφέ. Η Μοσσάντ έκανε την σκέψι να τους βηθήση στην καλλιέργεια καφέ
αλλά και παράλληλα οπίου και να τους βοηθά στην εξαγωγή του ώστε να
χρηματοδοτεί τις επιχειρήσεις της". Κατανοούμε επομένως τους λόγους για τους
οποίους οι έμποροι ναρκωτικών είναι στο απυρόβλητο.
138
Σέσιλ Ροθ, ό.π., σελ. 34

122
οποίος βέβαια είχε φήμη γαλαντόμου και ίσως εκεί οφείλεται η υποστήριξις.
Αρχικά οι κυβερνώντες την Αμβέρσα ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγόρησαν τον
αυτοκράτορα ότι παρενόμησε και ότι μόνο αυτοί και κανείς άλλος δεν
μπορούσε να κρίνη τον Ντιόγκο. Συντονισμένα οι πρέσβεις της Ισπανίας, της
Γένοβας και της Φλωρεντίας απηύθυναν διαμαρτυρίες. Φυσικά όλοι
εδωροδοκήθησαν αδρά. Ο Πορτογάλος Βασιλεύς διεμαρτυρήθη με
επανειλημμένες επιστολές στον αυτοκράτορα Κάρολο ότι χωρίς τις
δραστηριότητες του "πολύ αφοσιωμένου υπηρέτη του Ντιόγκο" δεν θα
μπορέσουν να εξοφλήσουν τα 200.000 δουκάτα που χρωστούσαν 139. (Τα
δουκάτα χρωστούσε ο Φρανσίσκο στον Πορτογάλο βασιλέα ο οποίος ήδη τα
είχε υποσχεθή στον κουνιάδο του Κάρολο. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της
προαναφερθείσης οικονομικής εξαρτήσεως της Πορτογαλίας...). Δύο επιφανείς
Εβραίοι ξεσήκωσαν και την βασίλισσα Μαρία της Ουγγαρίας. Ο βασιλεύς
Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας140 κατέθεσε επίσημα υπέρ της αθωότητος του Ντιόγκο!
Μέσα στην τεχνητή γενική, ενορχηστρωμένη άριστα από τους Εβραίους
κατακραυγή, τον Σεπτέμβριο του 1532 και μετά δίμηνη φυλάκισι, το κενό
εξουσίας με τον άβουλο Κάρολο Ε΄ ελειτούργησε ώστε να αθωωθή πανηγυρικά
ο Ντιόγκο πληρώνοντας κάποιο “πρόστιμο”.
Επιβεβαιώθηκε λοιπόν η δύναμις των Μεντέζ αφού ο αυτοκράτωρ υπέκυψε
και μάλιστα η ειδική οδηγία που είχε εκδώσει, περί μη εισόδου νεο-χριστιανών
από Ιβηρική, έπαυσε να ισχύη. Το χρήμα εξηγόρασε την προδοσία!
Κατά τα τέλη του 1534 ο Φρανσίσκο Μεντέζ απέθανε αφήνοντας χήρα την
εικοσιεξάχρονη ανηψιά-σύζυγό του Ντόνα Γκρασία και βρέφος την κόρη του με
το φανερό χριστιανικό όνομα Μπριάντα και για “εσωτερική” χρήσι το όνομα
Ρεϊνά (βασίλισσα). Σύμφωνα με την διαθήκη του, η τεράστια περιουσία του
εμοιράσθη ανάμεσα στην σύζυγό του Ντόνα Γκρασία Νάσι ή Βεατρίκη Ντε
Λούνα-Μιγκέζ και στον αδελφό και συνεταίρο του, Ντιόγκο.

139
Η Andree Aelion Brooks περιγράφει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα την αγωνία του
ζεύγους των Πορτογάλων βασιλέων για την απελευθέρωσι του Ντιόγκο ώστε μέσω
Φρανσίσκου Μεντέζ να βελτιωθούν τα οικονομικά τους, στο βιβλίο της "Τhe Woman
Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota, 2002, σελ. 72-73.
140
Πρόκειται για τον Ερρίκο, σύζυγο της Αικατερίνης της Αραγωνίας, θυγατρός των
Φερδινάνδου και Ισαβέλας και ο οποίος προκειμένου να απαλλαγή με διαζύγιο απ'
αυτήν εδημιούργησε την Αγγλικανική Εκκλησία διότι η Καθολική δεν επιτρέπει τα
διαζύγια. Διεζεύχθη και ακολούθως, κανόνισε την εκτέλεση της πρώην αγαπημένης του
Άννας Μπόλεϋν ώστε να απαλλαγή κι απ' αυτήν. Εκληρονόμησε γεμάτα ταμεία από τον
πατέρα του τα οποία εξήντλησε στον πόλεμό του κατά της Γαλλίας. «Υπουργός»
Οικονομικών του ο Τόμας Κρόμγουελ.

123
 ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ,
ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΣΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΠΥΛΗ ΤΟ 1536

Οι Μεντέζ-Νάσι σε συνεργασία με Εβραίους αξιωματούχους της οθωμανικής

αυλής, ραδιουργώντας και συνωμοτώντας στην Υψηλή Πύλη, παρεμέρισαν όλα
τα εμπόδια προκειμένου να κυριαρχήσουν και να εφαρμόσουν τα σιωνιστικά
σχέδια. Σημαδιακή η χρονιά του 1536 οπότε αν και πέθανε ο Φρανσίσκο
Μεντέζ, τα σχέδια εφηρμόσθησαν έστω και από κεκτημένη ταχύτητα.
Οι Οθωμανοί εγνώριζαν μέσω Οθωμανοεβραίων αξιωματούχων τους ότι η
Δύσις εδίωκε γενικώς τους Εβραίους και ωδηγήθηκαν μέσω της καλοστημένης
εβραϊκής προπαγάνδας να τους προσφέρουν άσυλο. Οι διώξεις αυτές έφθαναν
στα αυτιά των Οθωμανών υπερμεγεθυμένες από τους πολυαρίθμους Εβραίους
αξιωματούχους των ανακτόρων όπως και υπερμεγεθυμένη έφθανε και η
χρησιμότης των για την αυτοκρατορία. Για αντάλλαγμα του ασύλου, οι Εβραίοι
υπόσχοντο ότι θα βοηθούσαν την οικονομία και τις τέχνες, δημιουργώντας μια
δήθεν απαραίτητη, στην μοντέρνα αυτοκρατορία, αστική τάξι ενώ οι ίδιοι θα
ζούσαν στην Τουρκία με ασφάλεια, αφού ουσιαστικά και αντικειμενικά ήταν
πολύ δύσκολο να ευημερήσουν σαν οργανωμένες κοινότητες στην Δύσι. Το
κοινωνικό-κοινοτικό αδιέξοδο το οποίο ίσχυε για τις κατώτερες κυρίως τάξεις
των Εβραίων στην Δύσι διεμορφώθη τελικώς εντέχνως σαν δίλημμα (δηλ. ή
ζωή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ή ιερά εξέτασις στην Δύσι), ενώ οι γνώσεις
και ικανότητές τους, θεωρητικώς τους καθιστούσαν χρησίμους στους
Οθωμανούς. Τελικώς ήτο εύκολο να πεισθούν οι Οθωμανοί να προτιμούν την
φιλία και συνεργασία των Εβραίων έναντι των χριστιανών επί της βάσεως ότι
θα υπάρχη άψογος σχέσις εμπιστοσύνης αφού δήθεν οι Οθωμανοί δεν
μπορούσαν να έχουν καμία εμπιστοσύνη στους κατακτημένους χριστιανούς. Οι
Εβραίοι, με άψογη συνεργασία και συντονισμό, επαρουσίασαν τον λαό τους
σαν μια αξιόπιστη και αξιόλογη επένδυσι για τους Οθωμανούς.
Βασιζόμενοι, οι Οθωμανοί, σε τέτοιες συμβατικές και απλοϊκές σκέψεις,
παρασυρμένοι κι από πλούσια δώρα, δείχνοντας απεριόριστη εμπιστοσύνη
στους Εβραίους, εδημιούργησαν την πολιτική τους αλλά φυσικά το πλήρωσαν
ακριβά, όπως θα δούμε.
Ο παγκόσμιος εβραϊσμός, υπό την καθοδήγησι των Μεντέζ-Νάσι,
μετεκινήθη στην Οθωμανική αυτοκρατορία και για έναν άλλο λόγο. Διότι, θα
ήταν πιο κοντά στο Ισραήλ, όπου τελικά κατέληγε ο σιωνιστικός σχεδιασμός
των Νάσι. Η δημιουργία εβραϊκού κράτους κυριαρχεί στην διαχρονική σκέψι
των Εβραίων όπου τώρα, υπό την αρχηγία των Νάσι, υπήρχαν πιθανότητες
επιτυχίας. Εξ άλλου, από τους Εβραίους που εδιώχθησαν από την Ισπανία,
πάνω απ’ τους μισούς κατέληξαν στην Οθωμανική Τουρκία. Θεωρούσαν την
εγκατάστασί τους σ’ αυτά τα εδάφη σαν διάδρομο και πύλη προς Παλαιστίνη.
Οι "Οθωμανοί" Εβραίοι λοιπόν, απέκτησαν οικονομική δύναμι, ελέγχοντας
τις διάφορες τέχνες, διακινώντας αγαθά και χρησιμοποιώντας κάθε είδους

125
ραδιουργία. Διωρίσθηκαν σύμβουλοι, ιατροί και μεταφρασταί. Με αυτές τις
δυνατότητες, αφού είχαν επιρροή, εκέρδισαν φορολογικές ελαφρύνσεις και
απαλλαγές και εδημιούργησαν το γνωστό πλέγμα εξαρτήσεως σε όλη την
αυτοκρατορία. Δηλαδή, έπεισαν την Αυτοκρατορία και τον Σουλτάνο να
νομίζουν ότι δεν υπάρχει μέλλον χωρίς αυτούς. Έπεισαν τελικά, ότι είναι
απολύτως απαραίτητοι και "δώρο Θεού" στους Τούρκους. Ακριβώς ό,τι
προσπαθούν να κάνουν παγκοσμίως και σήμερα. Ιδού οι ρίζες της "μεγάλης"
Τουρκο-ισραηλινής φιλίας!
Στην εξωτερική πολιτική, σαν πολέμιος της Αυστροουγγαρίας των
Αψβούργων ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, συνήψε συμμαχία με την Γαλλία
θεωρώντας την συμμαχία αυτή θεμέλιο της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής
των Οθωμανών141. Μια απαραίτητη συμμαχία και για τις δύο μεγάλες αυτές
δυνάμεις με στόχο κατ' αρχάς την πολιτική απομόνωσι των Αψβούργων η οποία
απομόνωσις σταδιακά θα ωδηγούσε και σε στρατιωτική απομόνωσι. Την
συμμαχία αυτή ενεπνεύσθη και εφήρμοσε ο ελληνικής καταγωγής, εκ Πάργας,
μεγάλος βεζύρης του, ο γλωσσομαθέστατος και ικανότατος στην διοίκησι
στρατού και κράτους, Ιμπραήμ πασάς (1493-1536)142.
Μερικούς μήνες μετά την επικύρωσι της σημαντικοτάτης αυτής συμφωνίας,
το 1536, ο Ιμπραήμ εδολοφονήθη και την θέσι του κατέλαβε ο άβουλος
γαμπρός και ευνοούμενος της σουλτάνας Ροξυλάνης, ο Ρουστάμ πασάς.
Ο ικανός Ιμπραήμ έκανε το λάθος να υποπτευθή ότι Εβραίοι
παρατρεχάμενοι του σεραγιού ήσαν ύποπτοι για διάφορες προδοσίες. Συνέλαβε
και ανέκρινε αρκετούς στις αρχές του 1536143 και σε λίγο… όλως
συμπτωματικώς εδολοφονήθη υπό αγνώστων…

141
Το 1525, όταν ο Γάλλος Φραγκίσκος Α΄ ηττήθη υπό του Καρόλου Ε΄, στην μάχη της
Παβίας, και συνελήφθη αιχμάλωτος, απηύθυνε επιστολή στον Σουλεϊμάν,
εκλιπαρώντας τον να ενεργήση προς απελευθέρωσί του. Η συμμαχία κατέστη τόσο
κλειστή που να επιτρέπη τον ανεφοδιασμό των Γαλλικών πλοίων στον λιμένα της
Κωνσταντινουπόλεως το 1548-50 κατά τις Γαλλο-γερμανικές προστριβές, ενώ το 1543-
44 ο οθωμανικός στόλος διεχείμασε στην Τουλόν. Επίσης το 1551-55 έγιναν κοινές
επιχειρήσεις στην Μεσόγειο κατά των Ισπανών.
142
Ο Ιμπραήμ, εκτός των ελληνικών και τουρκικών, μιλούσε ιταλικά και περσικά. Στην
εποχή της υπηρεσίας του η αυτοκρατορία εγνώρισε το απόγειο της ακμής της. Ο ίδιος
ηγήθη του οθωμανικού στρατού για κατάπνιξι της εξεγέρσεως του Αχμέτ πασά της
Αιγύπτου καθώς επίσης και για την κατάληψι της Ταυρίδος.
143
Cecil Roth, "Donna Gracia", Philadelphia, σελ. 98.

126
 Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ ΑΜΒΕΡΣΑ
Στα έξη χρόνια γάμου της με τον θείο της και πλουσιώτερο έμπορο της
Πορτογαλίας, η Ντόνα Γκρασία, είχε τον χρόνο να μυηθή στον ανταγωνιστικό
εμπορικό κόσμο, να ενεργοποιήση τις μεγάλες της ικανότητες και να καθιερωθή
σαν κεντρικό πρόσωπο τόσο του Οίκου Μεντέζ όσο και του παγκοσμίου
εβραϊσμού. Σ’ αυτό το διάστημα εκαλλιεργήθη τόσο ώστε να δυνηθή να ξεφύγη
εντελώς από την ανωνυμία και να αναγνωρισθή σαν πηγή δυνάμεως και
εμπνεύσεως για τους απανταχού Ισραηλίτες ξεδιπλώνοντας εκπληκτικές
ηγετικές και οργανωτικές ικανότητες με τις οποίες αντιμετώπισε και εκδικήθηκε
όλους τους αντιπάλους της.
Μη βλέποντας συμφέρουσα την παραμονή της οικογενείας στην
Πορτογαλία144, η Ντόνα Γκρασία, ερευστοποίησε την ακίνητη περιουσία της,
πήρε την οικογένειά της, δηλ. την κόρη της Μπριάντα ή Ρεϊνά, την αδελφή της
επίσης Μπριάντα και τα δύο ανήψια της, παιδιά του αποθανόντος αδελφού της
Σαμουήλ, τα ανήλικα αδέλφια Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι και Σαμουήλ από
τους οποίους ο πρώτος θα πρωταγωνιστήση στο μέλλον και με όλη την κινητή
περιουσία τους, επεβιβάσθησαν σε πλοίο, τον Αύγουστο του 1537, στην
Λισσαβώνα και κατηυθύνθησαν στην Αγγλία όπου υπήρχαν αρκετοί κρυπτο-
Εβραίοι και εμπορικοί σταθμοί του Οίκου Μεντέζ και που οι αντιπρόσωποι
ανέλαβαν την ασφαλή διαβίωσί τους145. Εκεί διεβίωσαν τόσον χρόνο όσον
144
Σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του Φρανσίσκο Μεντέζ άρχισαν να ασκούνται
ασφυκτικές πιέσεις προς την Ντόνα Γκρασία εκ μέρους του βασιλέως για ανατροφή της
κόρης της στα Ανάκτορα. Όπως αποδεικνύεται από τις εντολές του βασιλέως
καταγεγραμμένες από τον Ford J.D.M, Letters of John III, King of Portugal, 1521-1557,
Harvard University Press, Cambridge Mass., 1931. Συγκεκριμένα σελ. 206, επιστολή
165 και σελ. 344 επιστολή 314. Σκοπός του βασιλέως φυσικά ήταν κάποιος
υπαγορευμένος γάμος με βασιλική εντολή ώστε η περιουσία των Μεντέζ να καταστή
βασιλικό κτήμα.
145
Δεν ακολουθήθηκε το σύνηθες δρομολόγιο διαφυγής διότι ο θείος Ντιόγκο ανέλαβε
την υπόθεσι προσωπικά. Οι επιστολές του βασιλέως Μανοέλ έδειχναν από τον Μάρτιο
1537 ότι είχε αρχίσει να εξαντλήται η υπομονή του. Ο Ντιόγκο ήλθε αμέσως σε επαφή
με τον φίλο του Τόμας Κρόμγουελ, κύριο πολιτικο-οικονομικό σύμβουλο του Ερρίκου
Η΄ στον οποίο εξήγησε την κατάστασι. Το περιεχόμενο της αλληλογραφίας στο
Gairdner J. Letters and Papers Foreign and Domestic of the Reign of Henry VIII, Vol.
XII, Part II, σελ. 197, ντοκ. 520. London, 1891. Ως γνωστόν ο βασιλεύς Ερρίκος, για να
διαζευχθή απέσπασε την Αγγλία από τον Καθολικισμό άρα η Ιερά Εξέτασις δεν ήτο
απειλή για τους Εβραίους της Αγγλίας. Ο Ντιόγκο είχε κάθε λόγο να εμπιστευθή τον
Τόμας Κρόμγουελ. Ο Ερρίκος, τη συμβουλή του Κρόμγουελ, συνήψε από το 1515
σειρά δανείων με τους Μεντέζ ενώ η οικονομική συνεργασία – όρα οικονομική
εξάρτησις – του Αγγλικού θρόνου με τους Μεντέζ εσυνεχίσθη ακόμη και μετά τον
θάνατο του Ντιόγκο όπως δείχνει ο Lucien Wolf, Essays in Jewish History, σελ. 75. Ο

127
εχρειάζετο η Γκρασία για να οργανώση το ταξίδι και την υποδοχή και διαμονή
τους στην Αμβέρσα με απόλυτη ασφάλεια. Το δρομολόγιο της οικογενείας στην
Αγγλία είναι γνωστό. Μέσω Μπρίστολ εγκατεστάθησαν για λίγο στο Λονδίνο
όπου υπήρχε 30μελής Εβραϊκή κοινότης146. Όταν όλα ήταν έτοιμα, κατέληξαν
μέσω Ντόβερ-Καλαί και μετά οδικώς στην Αμβέρσα εκεί όπου ήτο και το
κέντρο των επιχειρήσεών τους147. Ενεργοποίησαν τελικώς οι Μεντέζ με
επιτυχία το αρχικό σχέδιο απαγκιστρώσεώς τους από την Πορτογαλία όποτε και
όπως αυτοί απεφάσισαν ενώ μέσω των αντιπροσωπειών τους, χιλιάδες
συμπατριώτες τους βοηθήθηκαν παντοιοτρόπως να απαγκιστρωθούν δίχως
οικονομικές απώλειες αφού η Τράπεζα Μεντέζ μπορούσε να ρευστοποιήση μία
περιουσία σε μία χώρα και να μεταφέρη τα χρήματα σε άλλη. Οι δε έμποροι-
αντιπρόσωποι των Μεντέζ απέκτησαν μεγάλη εμπειρία στο να βρίσκουν
μυστικούς ασφαλείς δρόμους ώστε να προωθούν τους απανταχού Εβραίους,
κατ’ αυστηράν εντολήν των Μεντέζ, κυρίως στην Οθωμανική επικράτεια. Οι
μεταφορές χρημάτων εγένοντο με πολλούς τρόπους όπως εικονικές αγορές με
εξόφλησι στον τόπο οριστικής εγκαταστάσεως ή αγορές με εξόφλησι σε
πολλαπλάσιες τιμές και τα ακίνητα μετεφέροντο σαν εμπορεύματα του οίκου
Μεντέζ.

ίδιος αναφέρεται στην προσωπική φιλία Κρόμγουελ με τους Αφαετάτι, συνεταίρους των
Μεντέζ. Ο Κρόμγουελ, σε νεώτερη ηλικία υπήρξε εμπορευόμενος στην Αμβέρσα άρα
εγνώριζε ανθρώπους οικονομικής επιρροής. Αυτός συνεβούλευσε τον βασιλέα να
μεταφέρη την οικονομική του έδρα από Φλωρεντία σε Αμβέρσα και υπήρξε μεσάζων
των δανείων του Ερρίκου με τους Μεντέζ. Σε αυτόν δηλαδή οφείλεται – και στον
ανίκανο ή αχόρταγο ή “άτυχο” Ερρίκο Η΄ – η αρχή της οικονομικής εξαρτήσεως της
Αγγλίας από εβραϊκά κεφάλαια. Επομένως η μεταφορά των Μεντέζ από Πορτογαλία σε
Αγγλία ετύγχανε υπό την βασιλική προστασία της θαλασσοκράτειρας Αγγλίας , πράγμα
που δεν συνέβαινε σε κάθε “απλό” Εβραίο φυγάδα.
146
Katz David, The Jews in the history of England, Clarendon Press, Oxford, 1994, σελ.
58-69. Εντύπωσι προκαλεί η έρευνα και μελέτη της κοινότητος αυτής αλλά κυρίως η
διατύπωσις των δραστηριοτήτων της από τον συγγραφέα. Συγκεκριμένα και με λίγα
λόγια κατέγραψε ότι «…αυτοί είναι οι conversos (κρυπτοεβραίοι) οι οποίοι κάποιες
10ετίες αργότερα εχρησιμοποίησαν τις μοναδικές ικανότητές τους στην συλλογή
πληροφοριών, συλλέγοντάς τες από κοινωνικές και εμπορικές επαφές δικών τους στην
Ιβηρική ώστε να ειδοποιήσουν την βασίλισσα Ελισσάβετ Ι για την πολεμική συγκρότηση-
προετοιμασία της Ισπανικής Αρμάδας…». Απομένει στον αναγνώστη να
συνειδητοποιήση τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το δίκτυο συλλογής πληροφοριών
από «απλούς» Εβραίους μέσω κοινωνικών και εμπορικών επαφών. Κοινωνικές επαφές
σαφώς αφορούν οικογενειακές και φιλικές σχέσεις όπως και «καφεδάκια» γυναικών
όπου γνωστοποιούνται όλες οι κινήσεις των ανδρών. Οι συλλεγείσες από τους αφελείς
πληροφορίες, προωθούνται σε ανώτερα κλιμάκια. Αυτές είναι οι μοναδικές ικανότητες
στις οποίες αναφέρεται ο Κατζ. Περιττόν ίσως να τονίσουμε ότι στις μοναδικές
ικανότητες των «απλών» Εβραίων στηρίζεται η Μοσσάντ σήμερα. Όμως όταν γίνεται
κίνησις προστασίας μίας χώρας από τέτοιες κατασκοπείες, το ελεγχόμενο πλήθος
ΜΜΕ-πολιτικών-καθηγητών τις καταγγέλει ως αντισημιτισμό.
147
Lucien Wolf, Essays in Jewish History, σελ. 76

128
 Στην Αμβέρσα, ο πλούτος της Ντόνα Γκρασία προσετέθη σε αυτόν του
Ντιόγκο, δίπλα στον οποίο η ίδια αποκτούσε περισσότερες εμπορικές εμπειρίες
ενώ είχε την δυνατότητα να αναπτύξη τις δικές της μεγάλες ικανότητες.
Υπάνδρευσε την λίγο μικρότερη αδελφή της Μπριάντα με τον Ντιόγκο ώστε ο
πλούτος να παραμείνη στην οικογένεια κι έτσι οι άριστες σχέσεις της
οικογενείας συσφίχθηκαν ακόμη περισσότερο. Τοιουτοτρόπως οι δύο αδελφές
ευρέθησαν σύζυγοι δύο αδελφών οι οποίοι ταυτοχρόνως ήσαν θείοι τους ως
αδέλφια της μητέρας των.
Στην Αμβέρσα ζούσαν σαν πολύ καλοί χριστιανοί στα φανερά,
ακολουθώντας όλα τα τελετουργικά της καθολικής εκκλησίας, αλλά και σαν
άριστοι Εβραίοι στα σπίτια τους μέσα, όπου ακολουθούσαν όσο περισσότερο
μπορούσαν, τα τελετουργικά της θρησκείας τους. Με τον πλούτο τους και την
δήθεν χριστιανική συμπεριφορά τους, απέφευγαν λάθη που μπορούσαν να τους
προδώσουν, έμεναν υπεράνω πάσης υποψίας κι’ έτσι, μέσα απ’ το σύστημα,
πολλαπλασίαζαν τον πλούτο τους και λειτουργούσαν ως σωτήρες των
απανταχού διωκομένων Εβραίων που μέσω του δικτύου διαφυγής, κάτι που ως
φανεροί Εβραίοι δεν θα κατάφερναν148.
Το 1537 επέτυχαν να εκδοθή αυτοκρατορική οδηγία η οποία εγγυάτο την
ασφαλή διαβίωσι των νεο-χριστιανών στην Αμβέρσα ακόμη κι αν
εκατηγορούντο σε άλλα μέρη ενώ ο πληθυσμός της πόλεως από 40.000 έφθασε
με την έλευσι των κρυπτοεβραίων τις 100.000. Ο οίκος Μεντέζ, εβελτίωσε τον
περίπλοκο αυτόν μηχανισμό, της μεταφοράς προσφύγων από την Ισπανία ή
Πορτογαλία με τα πλοία της εταιρείας, τα οποία σταδιακώς και κυρίως μέσω
Αγγλίας, με την βοήθεια των τοπικών αντιπροσώπων, μετέφεραν τους Εβραίους
στην Αμβέρσα. Επίσης οι αντιπρόσωποι του οίκου είχαν τις πολιτικές γνώσεις
να συμβουλεύουν τους πρόσφυγες, ανά πάσα στιγμή, για την ασφαλέστερη
διαδρομή που έπρεπε ν’ ακολουθήσουν και τους κινδύνους που εγκυμονούσε η
κάθε περιοχή καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο, το ταξείδι ασφαλές από κάθε
άποψι. Ο εγκέφαλος ο οποίος ωργάνωνε και συντόνιζε αυτό το τεράστιο δίκτυο
το οποίο λειτουργούσε σαν καλολαδωμένη μηχανή και προωθούσε Εβραίους
στην Ιταλία αλλά κυρίως στην Οθωμανική επικράτεια ήταν τώρα η ικανοτάτη
νεαρή Ντόνα Γκρασία Νάσι η οποία υλοποιούσε έτσι το πρώτο μέρος του
σιωνιστικού σχεδίου των Μεντέζ. Ως σκέψις ήταν ορθή διότι όσο περισσότεροι
Εβραίοι ζούσαν στην Οθωμανική Τουρκία, τόσο περισσότεροι θα μετανάστευαν
και στο Ισραήλ όταν ερχόταν η ώρα και μάλιστα όλοι αυτοί θα έδιναν στην
Οθωμανική Τουρκία τον καλύτερο εαυτό τους διότι η Ευρώπη τους είχε
κυνηγήσει και διώξει και πλέον η νέα πατρίδα ήταν η τελευταία βιώσιμη λύσις
γι’ αυτούς.
Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν, χρήζει αναλύσεως το γεγονός του 1535 όπου ο
αντιπρόσωπος του Πάπα στην Πορτογαλία, Μάρκο ντε λα Ροβέρε, συνεφώνησε
με τους εκεί κρυπτο-Εβραίους, των οποίων ηγείτο ο Φρανσίσκο Μεντέζ, με
148
Lucien Wolf, Essays in Jewish History, σελ. 76 και μετά, όπου περιγράφεται
γλαφυρά η ιστορία του μονόφθαλμου Αντώνιο ντε λα Ρόνχα, αντιπροσώπου των Μεντέζ
στο Λονδίνο, ο οποίος ρευστοποιούσε και ασφάλιζε περιουσίες μεταναστών.

129
αντίτιμο 30.000 δουκάτα, φυσικά για λογαριασμό του Πάπα να απαγορεύση
στην Πορτογαλία την Ιερά Εξέτασι. Στην διαδικασία, και ενώ είχε ήδη δοθή μία
προκαταβολή, ο Φρανσίσκο απέθανε ενώ η Ντόνα Γκρασία μετεκόμισε στην
Αμβέρσα όπως γνωρίζουμε αφήνοντας την συμφωνία να καταρρεύση αλλά
ταυτοχρόνως άφησαν εκτεθειμένους τους "απλούς" Εβραίους.
Στην Αμβέρσα, ενώ ήτο ήδη διεπιστωμένο ότι το δίκτυο μεταφοράς
προσφύγων του Οίκου Μεντέζ ήτο πλήρως λειτουργικό, ο Ντιόγκο και η Ντόνα
Γκρασία, εξήτασαν την κατάστασι και απεφάσισαν την μη συνέχισι πληρωμής
στον Πάπα αν και το ποσόν ήτο αστεία υπόθεσις γι’ αυτούς. Αυτό βέβαια θα
είχε ως αποτέλεσμα τον διωγμό ή μαζική μετανάστευσι των "απλών" κρυπτο-
Εβραίων της Πορτογαλίας κάτι που φυσικά εγνώριζαν οι Μεντέζ αλλά
προφανώς το επεδίωκαν θέλοντας, μέσω του άριστα οργανωμένου συστήματος
προωθήσεως προσφύγων, να αυξηθή ο πληθυσμός των Εβραίων της
Οθωμανικής Τουρκίας ως μέρος των σιωνιστικών επιδιώξεων.
Ο αντιπρόσωπος του Πάπα προσεπάθησε φιλότιμα, προς τιμήν του, να
εξασφαλίση το ποσόν για λογαριασμό του αφεντικού του ώστε η μάστιγα της
Ιεράς Εξετάσεως να μην εφαρμοσθή στην Πορτογαλία και εταξείδευσε ως την
Αμβέρσα προκειμένου να κάνη μία ακόμη απέλπιδα προσπάθεια να πείση τους
Μεντέζ να εξασφαλίσουν τα χρήματα. Οι Μεντέζ όμως είχαν λάβει την
απόφασί τους, δεν ενέδωσαν και η Ιερά Εξέτασις εφηρμόσθη. Τα θύματά της,
από το 1538 και έπειτα, ήταν οι απώλειες και μάρτυρες του σιωνιστικού
σχεδίου των Μεντέζ οι οποίοι εφήρμοσαν μία real-politik μη υπολογίζοντας
τους νεκρούς προς όφελος της επιτεύξεως του μεγαλεπιβόλου σχεδίου των
δείχνοντάς μας έτσι ένα ωραίο παράδειγμα του πως οι κεφαλές του παγκοσμίου
εβραϊσμού αποφασίζουν συνειδητά να θυσιάζουν ένα μέρος του λαού των προς
επίτευξιν εθνικού σκοπού ενώ μετά καπηλεύονται τα "ολοκαυτώματα" των
Εβραίων (που μπορούσαν να αποτρέψουν αν ήθελαν) για να δημιουργούν
ενοχές σε διαφόρους λαούς, να εξοντώνουν τα αντανακλαστικά τους και να
αποκομίζουν κι άλλα οφέλη!!! Είναι βέβαιο δε ότι οι διωχθέντες όχι μόνον δεν
συνειδητοποίησαν πως ο διωγμός τους ήτο κυρίως τεχνητό δημιούργημα των
ηγετών τους και οι ίδιοι μέρος ενός σχεδίου για το οποίο δεν ερωτήθησαν, αλλά
εκ των πραγμάτων, κατόπιν αναγκάσθηκαν να ηρωοποιήσουν τους ηγέτες τους
(Μεντέζ-Νάσι) διότι τους... έσωσαν!
Το 1540, ήταν τόσο το πλήθος των προσφύγων από την Ιβηρική, ώστε στο
υπό Ισπανική διοίκησι Μιλάνο συνεστήθη επιτροπή ελέγχου των
νεοεισερχομένων. Το δίκτυο προωθήσεως του Οίκου Μεντέζ εχρησιμοποίη το
Μιλάνο με το εκεί μεγάλο υποκατάστημα σαν μεταβατικό σταθμό αυτών που
κατηύθυνε προς Αγκώνα ή Θεσσαλονίκη. Η επιτροπή ανεκάλυψε εύκολα το τι
συνέβαινε και προέβη σε μαζικές συλλήψεις πράγμα που εθορύβησε τους
Εβραίους και τους Μεντέζ. Μόλις τα νέα περί συλλήψεων έγιναν γνωστά, ο
Ντιόγκο εκάλεσε σύσκεψι149 των κυριωτέρων αντιπροσώπων του από διάφορες
περιοχές ανάμεσα στους οποίος ο αντιπρόσωπος Λονδίνου και ο Γκασπάρ
Λοπέζ, συγγενής του Ντιόγκο και αντιπρόσωπος Μιλάνου. Απεφασίσθη η
149
Lucien Wolf, Essays in Jewish History, σελ. 81.

130
άμεσος αποστολή 2000 δουκάτων για εξαγορά των υπευθύνων και εκτροπή της
οδού διαφυγής-προωθήσεως αντί Μιλάνου προς Ρώμη.
Η προσπάθεια αυτή αντιμετώπισε την προδοσία διότι οι Εφιάλτες δεν
υπάρχουν μόνον στους Έλληνες αλλά υπάρχουν σε όλους τους λαούς και όλες
τις εποχές. Ο συγγενής Γκασπάρ Λοπέζ, ο αντιπρόσωπός τους, τους επρόδωσε
και μάλιστα είπε περισσότερα από όσα έπρεπε, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν
επρόδωσε απλώς για να σώση τον εαυτό του. Απεκάλυψε τα περί του δικτύου,
τα περί Αμβέρσας και Λονδίνου και κυρίως, την σκοτεινή πλευρά του
σιωνισμού, ότι με τα 2.000 δουκάτα θα πλήρωναν τις δολοφονίες των μελών
της εξεταστικής επιτροπής ώστε τα νέα μέλη της επιτροπής τα οποία θα
αντικαθιστούσαν τους δολοφονηθέντες να φοβηθούν να κάνουν με ζήλο την
δουλειά τους. Αυτές οι αποκαλύψεις εθορύβησαν τον Ισπανό Αυτοκράτορα και
τον Δεκέμβριο του 1540 άρχισαν στην Αμβέρσα νέες διώξεις κατά των
προσφύγων.
Οι ιθύνοντες της Αμβέρσας ξεσηκώθηκαν πάλι υπέρ των νεο-χριστιανών με
το επιχείρημα ότι θα ήταν ευκολώτερος ο έλεγχος των κρυπτο-Εβραίων σε
χριστιανικά εδάφη παρά σε εδάφη απίστων… Με την κτηθείσα εμπειρία οι
κρυπτο-Εβραίοι κατάφεραν και ανέτρεψαν πάλι την κατάστασι αλλά οι Μεντέζ
συνειδητοποίησαν ότι επλησίασε η ώρα να αποσυρθούν οριστικώς απ’ την
Αμβέρσα και να εγκατασταθούν στην Γερμανία ή την Ιταλία. Απεφάσισαν ότι
θα εξασφαλίσουν και τακτοποιήσουν σε μερικούς μήνες τις επιχειρήσεις και την
περιουσία τους αλλά η τύχη ήθελε στις αρχές του 1543 ο Ντιόγκο να αποθάνη
αφήνοντας νεογέννητη θυγατέρα, την Γκρασία λα τσίκα (Γκρασία η μικρή για
να ξεχωρίζη από την θεία της). Στην διαθήκη του, αναγνωρίζοντας τις τεράστιες
δυνατότητες της Ντόνα Γκρασίας Νάσι, την κατέστησε γενική κληρονόμο του
και έθεσε την ανηψιά-σύζυγο και την κόρη του υπό την οικονομική και
κοινωνική προστασία της.
Τοιουτοτρόπως η Βεατρίκη Ντε Λούνα Μεντέζ ή Γκρασία Νάσι κατέστη το
1543150 η πλουσιώτερη γυναίκα του κόσμου και γενική διαχειρίστρια του
μεγαλυτέρου και πλουσιωτέρου ίσως εμπορικού και τραπεζικού οίκου της
Ευρώπης. Είχε την ευκαιρία να ωριμάση στο εμπόριο και τις επιχειρήσεις αλλά
και να καλλιεργήση την αρχηγία της στον λαό της. Ταυτοχρόνως ετοίμαζε τον
ανηψιό της Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι για την διαδοχή αφήνοντάς του όλο και
περισσότερες πρωτοβουλίες αλλά και δίδοντάς του βασιλική ανατροφή. Ο
αιφνίδιος θάνατος του κουνιάδου και συνεταίρου της Ντιόγκο, ανέτρεψε τα
σχέδιά της προσωρινά τουλάχιστον. Σαν γενική κληρονόμος της τεραστίας
περιουσίας του εμπορικού και τραπεζικού οίκου Μεντέζ και επιπροσθέτως
προστάτης επισήμως όλων των μελών της οικογενείας, είχε νέες τεράστιες
υποχρεώσεις και διακανονισμούς προς ολοκλήρωσι πριν διανοηθή να
εγκαταλείψη την Αμβέρσα.

150
Dennis P. Geller, "Gracia Mendes Timeline".

131
 Άρχισε να ξεδιπλώνη τις διοικητικές-εμπορικές ικανότητές της και
απεδείχθη ικανοτέρα των θείων της (του ανδρός της και του κουνιάδου της).
Δυστυχώς για την Κύπρο.

132
 ΖΟΑΟ ΜΙΓΚΕΖ Η΄
ΤΖΙΟΒΑΝΙ-ΖΑΝ ΜΙΚΕΣ,
Η΄ ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ
Σ’ αυτή την δύσκολη περίοδο, ο ανηψιός της Ζοάο Μιγκές ή Ιωσήφ Νάσι
άρχισε να αναλαμβάνη μεγάλες εμπορικές υποχρεώσεις και έγινε το “δεξί χέρι”
και σύμβουλος της Ντόνα Γκρασίας.
Σε ηλικία τώρα 23 περίπου ετών (γεννήθηκε το 1520), ο Ζοάο-Ιωσήφ, έχει
καλλιεργήση τις αρετές του ή μάλλον τις ικανότητές του αποκτώντας τα
απαραίτητα εφόδια για εκπλήρωσι του σκοπού των Νάσι, που απεδείχθη ότι
ήταν η ανασύστασις του Ισραήλ.
Ο πατέρας του, αδελφός της Γκρασία Μεντέζ-Νάσι, βασιλικός γιατρός και
καθηγητής Ιατρικής και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Λισσαβώνος,
απέθανε το 1525 στην επιδημία πανώλης όταν ο Ζοάο αλλά και ο αδελφός του
ο κατά 2 έτη μεγαλύτερος, Σαμουήλ, ήταν μικρά παιδιά. Την ανατροφή τους
ανέλαβε η θεία τους Βεατρίκη Ντε Λούνα-Μεντέζ ή Γκρασία Νάσι.
Ο Νάσι μεγάλωσε στην Πορτογαλία σαν καλός χριστιανός διότι ήταν
υποχρεωμένος να παρουσιάζεται σαν τέτοιος. Εξ ορισμού είχε διδαχθή τα
καθολικά δόγματα και όπως όλοι οι κρυπτοεβραίοι νεοχριστιανοί ακολουθούσε
πιστά όλα τα καθολικά τελετουργικά. Εντός της οικίας εκυριάρχη απολύτως ο
ιουδαϊσμός όπου όλοι χρησιμοποιούσαν τα εβραϊκά τους ονόματα αποκτώντας
συνείδησι αποστολής αφού το όνομά του εσήμαινε "πρίγκιψ", κι έτσι ανετράφη
γνωρίζοντας άριστα και τους δύο κόσμους δηλαδή τον χριστιανικό και τον
ιουδαϊκό. Η θεία του Ντόνα Γκρασία επέβλεπε κάθε βήμα της ιουδαϊκής του
ανατροφής εμφυσώντας του το σιωνιστικό όραμα με όλο το πάθος της έχοντας
όμως την απαραίτητη οικονομική δύναμι να τον αναθρέψη πραγματικά σαν
Εβραίο πρίγκιπα όπως δηλώνει και το όνομά του. Η εξαιρετικά προικισμένη
αυτή γυναίκα διέγνωσε τις εξαιρετικές έμφυτες ικανότητες του ανηψιoύ της και
τον εκαλλιέργησε καταλλήλως ώστε να αποτελέση τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη
των Εβραίων και αυτόν που θα μπορούσε να υλοποιήση το απόλυτο σιωνιστικό
όνειρο.
Ο Ζοάο-Ιωσήφ, πειθαρχημένος, με αίσθημα υπεροχής και συνείδησι
αποστολής από μικρός, εδιδάχθη πολλές ξένες γλώσσες, πολεμικές τέχνες όπως
ξιφομαχία, οπλομαχία, μονομαχία και οι επιδόσεις του ήταν άριστες. Έλαβε δε
και ανωτέρα παιδεία αφού εσπούδασε για 4 έτη στο διάσημο (ήδη 100 περίπου
ετών) Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν όπου είχε συμμαθητή τον
μελλοντικό Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Β΄. Από τα 16 του χρόνια, στην
Αμβέρσα πλέον, η θεία του τον ανέμιξε σταδιακώς στα εμπορικά θέματα
δίδοντάς του την ευκαιρία να αποκτήση ανεκτίμητες εμπειρίες μέσω των

133
δραστηριοτήτων της εταιρείας και των γνωριμιών του με εμπόρους απ' όλον τον
κόσμο.
Έφηβος ακόμη, έκανε πολλά εμπορικά ταξίδια με σκοπό να αρχίση να
δικτυώνεται και γνωρίζεται με ανθρώπους της αγοράς και των γραμμάτων.
Γνωρίστηκε απ’ ευθείας με αρχηγούς των χριστιανών μεταρρυθμιστών,
πράγμα που θα του φανή χρήσιμο στο μέλλον κατά την καθοδήγησι του
κίνηματος αυτού υπέρ των εβραϊκών συμφερόντων.
Αυτές οι εμπειρίες, οι γνώσεις και η ανατροφή του σε συνδυασμό με τις
έμφυτες ικανότητές του και τον οικογενειακό πλούτο τον κατέστησαν πολύτιμο
μέλος της υψηλής κοινωνίας. Είχε αβρούς τρόπους, ευχάριστο παρουσιαστικό
και ήπιο φαινομενικά χαρακτήρα. Λόγω αυτών των "προσόντων" αλλά κυρίως
λόγω του αμυθήτου πλούτου του εχρίσθη ιππότης από τον Κάρολο Ε΄ της
Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (προσβλέποντας ο βασιλεύς σε μελλοντικά
οικονομικά συμφέροντα) και έγινε δεκτός από την βασίλισσα Μαρία των
Βρυξελλών (για τον ίδιο λόγο). Μάλιστα, έγινε συνοδός του βασιλικού
διαδόχου των, μελλοντικού αυτοκράτορος Μαξιμιλιανού με τον οποίο
εξησκούντο στις πολεμικές τέχνες και τότε ανέλαβε την διοίκησι μονάδος
Ιππικού. Κατάφερε έτσι να γίνη μέλος της βασιλικής αυλής 151. Μέχρι τα 20
χρόνια του ανέπτυξε το εμπορικό του δαιμόνιο σε τέτοιο βαθμό ώστε να
εδραιώση το υποκατάστημα της Λυών και να δημιουργήση οικονομική
εξάρτησι στον βασιλιά της Γαλλίας μέσω σημαντικών δανείων 150.000
δουκάτων συνολικώς. Η Λυών τότε ήταν το κέντρο της Ευρωπαϊκής
μεταξουργικής βιομηχανίας και κυρίως από τους φόρους της χρηματοδοτούσαν
οι Γάλλοι τους πολέμους κατά του Καρόλου 5ου. Η γειτνίασις της Λυών με το
Δουκάτο της Σαβοΐας οπωσδήποτε βοήθησε να ενισχυθούν οι πολιτικές του
γνώσεις σε ότι αφορούσε τις διεκδικήσεις του δουκάτου στην Κύπρο.
Μετά από αυτά, τρία έτη προ του θανάτου του, ο Ντιόγκο Μεντέζ
συνεφώνησε απολύτως με την Ντόνα Γκρασία για το ότι ο Ιωσήφ ήταν όντως
ικανός να ενσαρκώση τον αναμενόμενο πρίγκιπα. Η απόφασίς του ήταν να του
εμπιστευθούν την διαδοχή του Οίκου και να ζητούν την γνώμη του για τις
σπουδαίες υποθέσεις.
Μετά τον θάνατο του Ντιόγκο, η Ντόνα Γκρασία ήλεγχε το κεντρικό
κατάστημα της Αμβέρσας και αυτός άρχισε να οργώνη την Ευρώπη,
οργανώνοντας τα εμπορικά τους γραφεία σε διάφορες πόλεις ενώ προωθούσε
επιτυχώς τα συμφέροντα της εταιρείας ανοίγοντας και διαπραγματευόμενος
νέες αγορές και συμφωνίες. Σαν τέτοιου μεγέθους έμπορος έγινε πασίγνωστος
σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Οι εργασίες του οίκου συνέχιζαν να αποφέρουν μεγάλα κέρδη και ο οίκος
συνέχιζε να δανείζη στους ηγεμόνες της Ευρώπης…

151
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication
Society of America, σελ. 5.

134
 Η ΝΤΟΝΑ ΓΚΡΑΣΙΑ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΝΑΣΙ
Ταυτοχρόνως όμως άρχιζε κι ένα πλήρως παρακμιακό "ευρωλιγούρικο" θέατρο
του παραλόγου. Τα “αρπακτικά” των ανακτόρων είχαν εντοπίσει ότι ο οίκος
Μεντέζ προσεφέρετο για έτοιμο χρήμα. Το μόνο που εχρειάζετο ήτο να
κατηγορηθή κάποιος, να περάση από Ιερά Εξέταση, να κανονισθή το "λάδωμα"
των Ιεροεξεταστών ώστε να βρεθή ένοχος και να ξεκοκκαλισθή η περιουσία
του. Βόλευε αρκετά αν ο κάποιος ήτο ήδη νεκρός…
Τα γεράκια των ανακτόρων εκατηγόρησαν μετά θάνατον, τον Ντιόγκο ως
αιρετικό γνωρίζοντας από προηγουμένη εμπειρία ότι ασχέτως με την τελική
έκβασι της υποθέσεως θα έχει μείνει αρκετό χρήμα από “λαδώματα”. Η Ντόνα
Γκρασία υπερημύνθη σθεναρώς της μνήμης του κουνιάδου της, γνωρίζοντας ότι
τυχόν αρνητική έκβασις της υποθέσεως θα εσήμαινε και την οικονομική
καταστροφή του οίκου Μεντέζ. Ταυτοχρόνως όμως εγνώριζε ότι μοιράζοντας
γενναία φιλοδωρήματα σε διαφόρους υπευθύνους η υπόθεσις θα είχε αίσιον
τέλος. Όπερ και εγένετο. Η Βασίλισσα Μαίρη έλαβε φιλοδώρημα 40.000
δουκάτων για αποκατάστασι της μνήμης του Ντιόγκο και συνήψε άτοκο διετές
δάνειο 200.000 δουκάτων από τους Μεντέζ για να μην τους ανακηρύξη
αποστάτες της πίστεως152. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο Κάρολος Ε΄
απέσυρε τις κατηγορίες δεχόμενος δάνειο 100.000 δουκάτων άτοκο για δύο
χρόνια. Τοιουτοτρόπως, η επιτυχία αυτή είχε πολλές όψεις διότι, αφ’ ενός
εδραιώθη και επεσφραγίσθη κατηγορηματικώς και οριστικώς πλέον η
“χριστιανικότης” της οικογενείας αφ’ ετέρου δε απεδείχθη το πόσο ανίσχυροι
είναι οι βασιλείς όταν πρόκειται για οικονομικές απολαβές. Είναι πλέον
φανερό ότι ένας πλούσιος τους εξαγοράζει σχετικά εύκολα.
Αφού εκερδίθη η υπόθεσις στο τυπικό μέρος αποδεικνύοντας το πόσο
καλοί χριστιανοί ήσαν, άρχισε να εκτυλίσσεται μία κωμωδία-αποθέωσις της
παρακμής και "ευρωλιγούρας". Είδαμε ότι ο ανηψιός Νάσι έγινε συνοδός του
Μαξιμιλιανού. Η χήρα Γκρασία όμως είχε μια κόρη και μια ανηψιά, μοναδικές
κληρονόμους μιας τεραστίας περιουσίας. Τέτοιου είδους γυναίκες ασφαλώς
είναι περιζήτητες νύφες στους κύκλους των “ευγενών” και "γαλαζοαίματων".
Μετά την άκαρπη προσπάθεια των βασιλικών κύκλων να υφαρπάξουν την
περιουσία της οικογενείας Μεντέζ μέσω Ιεράς Εξετάσεως, άρχισε το παζάρεμα
για την προίκα. Οι επίσημοι αυτοί κύκλοι, γελοιοποίησαν κάθε έννοια
σοβαρότητος αφού έκαναν “ουρά” φλερτάροντας ουσιαστικά δύο μικρά παιδιά.
Αυτή η γελοιότης εκυριάρχη στα "σαλόνια" με πρωταγωνιστές διαφόρους
“γαλαζοαίματους” να κανονίζουν γάμους από την μία και την Ντόνα Γκρασία
από την άλλη να προσπαθή να κερδίση χρόνο κοροϊδεύοντάς τους μέχρι να
τακτοποιήση τα οικονομικά της και να “δραπετεύση”. Πιεστικός “μνηστήρ” ήτο
152
Andree Aelion Brooks, "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota,
2002, σελ. 169.

135
ο δόγης Φραγκίσκος της Αραγωνίας, ευνοούμενος του βασιλικού οίκου
Ισπανίας153. Ήταν γενικός επιθεωρητής των υποθέσεων εξετάσεως των κρυπτο-
Εβραίων χριστιανών. Από αυτή την θέσι μπόρεσε να μάθη τα περί οίκου
Μεντέζ και του πλούτου τους. Προξενητή έβαλε τον αυτοκράτορα Κάρολο στον
οποίο υπεσχέθη δάνειο 200.000 δουκάτων από την προίκα της γυναίκας του σε
περίπτωσι γάμου του. Ο Κάρολος εκοινοποίησε το προξενιό στην αδελφή του
Μαρία υποσχόμενός της 25% από τα “λάφυρα” του γάμου. Η Μαρία, που ήδη
είχε αντιμετωπίσει ανεπιτυχώς την Ντόνα Γκρασία, απήντησε ψυχρά για την
δυσκολία του εγχειρήματος. Υπεσχέθη όμως να μιλήση στην χήρα η οποία
βεβαίως διαρκώς ανέβαλε τις συναντήσεις προφασιζομένη ασθένειες. Ο
Κάρολος, κατά προτροπή του Φραγκίσκου, έφθασε να προτείνη “κλείσιμο” της
συμφωνίας ερήμην της μητρός. Η βασίλισσα Μαρία όμως, γνωρίζοντας από
πριν τον τρόπο αντιδράσεως των εμπόρων της Αμβέρσας, δεν ήθελε ούτε να
ονειρεύεται τέτοιο ενδεχόμενο. Τελικά, η ίδια η βασίλισσα αναγκάσθηκε να
μεταβή στην Αμβέρσα προς συνάντησι της Ντόνας Γκρασίας και η οποία ξερά
δήλωσε ότι προτιμά την κόρη της νεκρή παρά παντρεμένη με τον δόγη
Φραγκίσκο, όπως αναφέρει ο Lucien Wolf.
Αυτά τα εξευτελιστικά συνέβαιναν (και συμβαίνουν;) στους βασιλικούς
οίκους. Οι υποτιθέμενοι ευγενείς, στην ουσία ήταν (και είναι;) μωροφιλόδοξοι
δούλοι του ευκόλου κέρδους, έτοιμοι για κάθε εξευτελισμό προκειμένου για
στενά οικονομικά οφέλη. Αυτοί οι βασιλικοί οίκοι δυστυχώς προδιέγραψαν το
μέλλον της Ευρώπης και των Ευρωπαίων, οδηγώντας τους στο άρμα της
εξαρτήσεως από τραπεζίτες σαν την Ντόνα Γκρασία και τους Ρόθτσιλντ
αργότερα, με αποτέλεσμα σήμερα να υφιστάμεθα σε πλανητικό επίπεδο την
μονοφυλετική δικτατορία των αργυροδούλων...

153
J. Lucio d' Azevedo, "Ιστορία των νεοχριστιανών Πορτογάλων", σελ. 368.

136
Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ
ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΙΣ ΤΩΝ ΝΑΣΙ
ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ
Οι πιέσεις προς την Μαρία εσυνεχίσθησαν, οι επιστολές αντηλλάγησαν πολλές
φορές και τελικώς η βασίλισσα προέτεινε την σύναψι δανείου αφήνοντας να
λησμονηθή το ζήτημα του γάμου. Ώσπου το πλήρωμα του χρόνου έφθασε και
μία ημέρα, περί τα τέλη του 1544, ανεκαλύφθη ότι η χήρα με την οικογένειά της
και την περιουσία της είχαν εγκαταλείψει την Αμβέρσα αφήνοντας πίσω τον
"κοσμοπολίτη" Ζοάο-Ιωσήφ να ξεκαθαρίση την κατάστασι. Άφησαν να
διαρρεύση η φήμη ότι έφυγαν εξ αιτίας ενός υποτιθεμένου ειδυλλίου μεταξύ
Ζοάο και της πρώτης του εξαδέλφης. Η αλήθεια όμως ήταν ότι η Ντόνα
Γκρασία είχε άψογη συνεργασία με τον ανηψιό της και όλα ήταν συμφωνημένα
και προχεδιασμένα από πριν.
Οι “ευγενείς” ξαφνιασμένοι, αντέδρασαν σπασμωδικά. Η Ιερά Εξέτασις
εφαίνετο ως μοναδική τους διέξοδος. Εγκάλεσαν την Ντόνα Γκρασία, σε
συγκεκριμένη ημερομηνία να παρουσιασθή για εξέτασι και όταν η προθεσμία
παρήλθε, εδέσμευσαν την περιουσία του Οίκου Μεντέζ. Στην περίπτωσι αυτή οι
ικανότητες, οι γνωριμίες και οι γνώσεις του Ζοάο αντιπαρετέθησαν στην
βασιλική φιλαργυρία. Πράγματι επέτυχε αμνηστία επιστρατεύοντας κάθε
επιχείρημα και με την απειλή γενικής φυγής όλων των εμπόρων από την
Αμβέρσα. Αυτό ήταν αρκετό επιχείρημα για να υποχωρήση ατάκτως ο Κάρολος
και να δεχθή ως “δώρο” 30.000 κορώνες για να αποσύρη κάθε κατηγορία154.
Τότε, έχρισε ιππότη τον Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι ενώ εν τω μεταξύ, η
Ντόνα Γκρασία, εχρησιμοποίησε το γνώριμό της δίκτυο διαφυγής, μετέβη στο
Άαχεν (δήθεν για λουτρά) και κατέληξε μέσω Λυών εν έτει 1545 (Δεκέμβριο),
με την περιουσία της, στην Βενετία αφού ήδη είχε καταφέρει να έχη άδεια
εγκαταστάσεως εκεί. (Η Ντόνα Γκρασία και η αδελφή της Μπριάντα
ενοικίασαν διαφορετικές επαύλεις). Η ειρωνία σε αυτή την υπόθεσι είναι ότι
εγκατεστάθησαν στην πόλι την οποία οι δραστηριότητες της οικογενείας, ως
επικεφαλής των κρυπτοεβραίων εμπόρων, ωδήγησαν σε σταδιακό οικονομικό
μαρασμό. Φυσικά το όνομα Μεντέζ θα φάνταζε σαν κόκκινο πανί στους
Βενετούς γι’ αυτό εχρησιμοποίησαν το πατρικό όνομα Ντε Λούνα. Και βέβαια
δεν εγκατεστάθησαν στην εβραϊκή συνοικία 155 της πόλεως αλλά, στο
154
E. Ginsburger, "Revue des Etutes Juives", LXXXIX, σελ. 179-192.
155
Επρόκειτο για το περίφημο getto το οποίο σημαίνει χυτήριο διότι εκεί παλαιότερα
ήσαν χυτήρια. Πολλά δακρύβρεχτα έχουν ειπωθή για τον περιορισμό των Εβραίων, την
«γκετοποίησί» τους, κλπ. Η αλήθεια και εδώ είναι διαφορετική όπως αναφέρει η
Andree Aelion Brooks στην σελ. 215 του βιβλίου «Τhe Woman Who Defied Kings».

137
αριστοκρατικό κέντρο της μια και επαρουσιάζοντο μόνο σαν καλοί
χριστιανοί156.
Η επιλογή της Βενετίας προς εγκατάστασιν δεν έγινε τυχαίως. Η Βενετία,
για αιώνες ήτο το σταυροδρόμι των εμπορικών δρόμων Μέσης Ανατολής-
Ευρώπης αλλά από την πτώσι του Βυζαντίου και μετέπειτα ήταν μία από τις
λίγες πόλεις που ανέπτυξαν ισχυρούς εμπορικούς δεσμούς με τους Οθωμανούς
και μάλιστα οι εμπορικοί αυτοί δεσμοί προστατεύοντο από ειδικές συμφωνίες
και νόμους (ιδιαιτέρως ευνοϊκούς για τους κρυπτοεβραίους 157). Ήδη για δύο
αιώνες οι Εβραίοι της Βενετίας ήσαν τραπεζίτες-δανειστές εφ' όσον ο Πάπας
Κλήμης Ε΄, το 1311, με διάταγμά απηγόρευσε στους χριστιανούς αυστηρώς

Συγκεκριμένα «…κατά την διάρκεια των μακρών περιόδων που έζησαν στην Βενετία
(σημ. οι Εβραίοι) τους ήταν επιτρεπτό να κατοικούν οπουδήποτε. Αυτό δεν τους
συγκράτησε από το να αιτηθούν για μία συνοικία δική τους η οποία θα τους προσέφερε
ασφάλεια και υποστήριξι. Για χρόνια η ευχή τους αγνοήθηκε. Τελικά το 1516, περίπου 30
έτη προ της αφίξεως της Ντόνα Γκρασία έλαβον αυτό που ήθελαν αν και όχι στον τρόπο
ή πνεύμα που ήθελαν…». Η ίδια συγγραφεύς καταγράφει ότι όλοι κι όλοι οι Εβραίοι του
γκέττο την εποχή που αφίχθη η Ντόνα Γκρασία ήσαν 1.300 ενώ στην επομένη σελίδα
μας πληροφορεί ότι στα επόμενα 100 έτη ο υπερπληθυσμός τους εδημιούργησε άλλα
δύο γκέττο. Σε αυτά προσθέτουμε και το getto vecchio το οποίο ήτο ανεξάρτητο των
άλλων και ήταν για αποκλειστική χρήσι των Οθωμανών Εβραίων εμπόρων οι οποίοι
επιπροσθέτως είχαν απαλλαγή δασμών. Δείγμα της καλής θελήσεως της Βενετίας για
ανάπτυξι του εμπορίου με Ασία. Η τάσις των Εβραίων διαχρονικώς για εκουσία
γκεττοποίησι, ακόμη και παραβιάζοντας τον νόμο της χώρας στην οποία ζουν,
περιγράφεται και στον σύγχρονο Stephen G. Bloom, στο πολυθρύλητο βιβλίο
"POSTVILLE, A clash of cultures in heartland America", Harcourt Inc., New York,
2000, όπου στην σελ. 88, περιγράφει αυτή την τάσι για δημιουργία "...μία κλειστή,
απομονωμένη κοινότητα... ένα shtetl, σαν αυτά που οι πρόγονοι των Χασιντίμ
εδημιούργησαν στην Ανατολική Ευρώπη, το ίδιο με αυτό που εδημιούργησαν οι
Λούμπαβιτς στο Κράουν Χάιτς του Μπρούκλιν. Τα Shtetlach ήταν θερμοκοιτίδες και
φρούρια των ιουδαϊκών παραδόσεων όπου οι θρησκευτικές αξίες εκαλλιεργούντο και
εμεταδίδοντο.". Στην σελ. 197, πληροφορούμεθα το εκπληκτικό, ότι "όταν μία νέα
κοινότης ορθοδόξων αναπτυχθή τόσο ώστε να περιλαμβάνη αρκετά οικοδομικά
τετράγωνα, τα όριά της συχνά ορίζονται με ένα σύρμα δεμένο ψηλά από σπίτι σε
σπίτι περιμετρικώς της θρησκευτικής κοινότητος.". Αλλά στην σελ. 281, "Το
Μπόροου Παρκ του Μπρούκλιν, κυριαρχείται τόσο πολυ από υπερ-Ορθοδόξους Εβραίους
οι οποίοι κλείνουν τους δρόμους με οδοφράγματα από την Παρασκευή βράδυ ώστε
κανένα αυτοκίνητο να μην μπορεί να διέλθη από τους δρόμους κατά το Σάββατο.". Το
πιο ρατσιστικό όμως είναι στην σελ. 245, στο εργοστάσιο τελετουργικής σφαγής και
κατεργασίας κρέατος των ορθοδόξων, "οι Εβραίοι εργαζόμενοι εργάζονται
απομονωμένοι από τους μη Εβραίους... Διαθέτουν διαφορετικούς χώρους κεφετέριας-
κυλικείου όπου απαγορεύεται να εισέλθουν οι μη Εβραίοι.". Λόγω όμως ελέγχου των
ΜΜΕ αυτά όχι μόνο δεν γίνονται γνωστά αλλά διαστρέφονται έτσι που να φαίνεται ότι
τα προκαλούν οι μη Εβραίοι, ρίχνοντας νερό στον πλήρως τεχνητό μύθο του
αντισημιτισμού. Ο Εβραίος συγγραφεύς Riccardo Calimani, στο "The getto of Venice",
Evans and Co., Νέα Υόρκη, 1987, σελ. 39, γράφει ξεκάθαρα ότι η αιτία του γκέτο ΔΕΝ
ήτο ο αντισημητισμός. Και άλλες εθνικές ομάδες είχαν υποστή παρομοίους
περιορισμούς και αναφέρεται σε περιορισμένους Γερμανούς, Οθωμανούς και Έλληνες

138
αυτές τις ασχολίες καθιστώντας τοιουτοτρόπως τους Εβραίους κυρίους
διακινητές του χρήματος. Η Βενετία, ως μία προνομιούχος πόλις του εμπορίου,
έστω κι αν ευρίσκετο στην αρχή της παρακμής της, ήταν ήδη οικεία στους
Μεντέζ-Νάσι διότι ως "έμποροι των εθνών" είχαν την ευχέρεια για ανάπτυξι
εντός αυτής επιχειρηματικών δραστηριοτήτων παρουσιαζόμενοι πάντα ως
χριστιανοί. Οι επισκέψεις στην Βενετία του πολυταξειδευμένου Ιωσήφ δεν ήταν
μόνο για εμπορικούς λόγους. Ένα σκέλος των επισκέψεων αφορούσε στην
δημιουργία απαραιτήτων ευνοϊκών ασφαλών συνθηκών μελλοντικής
εγκαταστάσεως της οικογενείας (η άδεια εγκαταστάσεως περιελάμβανε 30
άτομα, δηλ. την οικογένεια με το προσωπικό της και 6 ενόπλους για
προστασία), ενώ άλλο σκέλος αφορούσε το σχέδιο δημιουργίας του Ισραήλ, το
οποίο οι Νάσι το είχαν κατατάξει στις προτεραιότητές τους.
Σ' αυτό το δεύτερο σκέλος η Κύπρος απετέλη βασικό άξονα απαραίτητο για
την επιτυχή εφαρμογή του σιωνιστικού σχεδίου. Ήδη ο Ιωσήφ, εμφανιζόμενος
βέβαια ως Ζοάο Μιγκέζ, σε κάποιο ταξείδι του είχε συζητήσει "εξ απαλών
ονύχων" με την ηγεσία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας (Βενετίας) κατά το 1544-
46. Συγκεκριμένα, είχε ζητήσει από την Ενετική Γερουσία κάποιες Ενετικές
νήσους πλησίον της Παλαιστίνης τις οποίες θα διοικούσε αυτόνομα και στις
οποίες θα μπορούσε να καταφύγη κάθε Εβραίος 158. Εγγυάτο βεβαίως και εκ του
ασφαλούς αλματώδη οικονομική ανάπτυξι των κτήσεων αυτών, πράγμα που θα

της Βενετίας. Το ότι όλοι παγκοσμίως ομιλούν μόνο για τους περιορισμούς Εβραίων
στην Βενετία αποδεικνύει την πολυκυριαρχία τους στα ΜΜΕ και Πανεπιστήμια. Ο
Εβραίος συγγραφεύς Μπερνάρ Λαζάρ στο έργο του "Ιστορία και Αίτια του
Αντισημιτισμού" μας πληροφορεί στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο "Αντιεβραϊσμός στην
αρχαιότητα", ότι οι Εβραίοι "...διεχώρισαν τους εαυτούς τους από τους άλλους κατοίκους
με τα ήθη και έθιμά τους, εθεώρησαν μιαρό το έδαφος ξένων εθνών και επεδίωκαν να
περιχαρακωθούν σε κάθε πόλι μέσα σε μία ιερή περιοχή. Ζούσαν ξέχωρα σε ειδικές
συνοικίες, ζώντας μεταξύ τους, απομονωμένοι, αυτοδιοικούμενοι ελέω φυλασσομένων με
ιερότητα προνομίων προκαλώντας φθόνο στους γειτόνους. Παντρεύονται μόνο μεταξύ
των και δεν συναναστρέφονται με ντόπιους για να μην μολυνθούν.". Ο Λαζάρ περιγράφει
την απομόνωσί τους στην αρχαία Ρώμη καταλήγοντας στο ζητούμενο "Ο Εβραίος του
γκέττο είναι ήδη εδώ.".
156
Σέσιλ Ροθ, "History of the Jews in Italy", The Jewish Publication Society of America,
Philadelphia, 1946.
157
Η Andree Aelion Brooks, στο βιβλίο της "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon
House, Minnesota, 2002, σελ. 187 αναφέρεται στην ανακοίνωσι του Μπερνάρντο
Ναβαγέρο, Βενετού πρέσβη στις Κάτω Χώρες, ο οποίος στις 5 Σεπτεμβρίου 1545 είχε
δηλώσει ότι «υπάρχουν λίγα μόνο μέρη που οι Μεντέζ μπορούν να εμπιστευθούν για την
ασφάλειά τους όπως η Βενετία».
158
Το γεγονός της αιτήσεως του Νάσι κατεγράφη από συγχρόνους Ενετούς ιστορικούς
όπως π.χ. τον Α.Μ. Γκρατιάνι στο βιβλίο του "De bello Cyprio", μετάφρασις
Χαραλάμπους Γάσπαρη, έκδοσις Κέντρου Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, Λευκωσία
1997, σελ. 47, όπου ο συγγραφεύς άνευ δισταγμού δηλώνει ως στόχο του Νάσι την
εβραϊκή εγκατάστασι, αλλά και παλαιώτερα όπως ο Luigi Benetelli, "I Dardi Rabbinici
infranti", Βενετία, 1705, σελ. 177-178. Αποδεικνύεται η προσήλωσις και εστίασις στην
Κύπρο.

139
ωφελούσε με κάποιους τρόπους την Βενετία. Η Βενετία εκείνη την εποχή
κατείχε πολλά νησιά ανάμεσα στα οποία ήταν η Κρήτη και η Κύπρος 159. Στην
τελευταία, ή και στις δύο, απέβλεπε ο Ιωσήφ. Οι Βενετοί, λειτουργώντας ως
φιλοπάτριδες, απέρριψαν το σχέδιο. Πρέπει να ήταν μία δοκιμή αξιολογήσεως
των Ενετών και των διαθέσεών των εκ μέρους του Νάσι ώστε να γνωρίζη πως
θα κινηθή σε επερχομένη μελλοντική διαπραγμάτευσι. Τελικώς, η Κύπρος
εσώθη τότε διότι αν οι Ενετοί είχαν κάποιον βασιλέα Δυτικού τύπου η ιστορία
θα είχε βάλει από τότε τελεία και παύλα στην υπόθεσι Κυπριακό. Οι Νάσι
απλώς περίμεναν υπομονετικά και εδούλευαν μεθοδικά ώστε να δημιουργήσουν
μια νέα ευκαιρία και να πραγματοποιήσουν τον σιωνιστικό τους σκοπό στον
οποίον κατεδείχθη πλέον εμφανώς ότι περιελαμβάνετο η Κύπρος.
Για τον Ζοάο η περιπέτεια δεν ετελείωσε μετά την συμφωνία με τον
Κάρολο διότι η αδελφή του Καρόλου η Μαρία εζήτησε μερίδιο της περιουσίας
μια και δεν είχε να πληρώση τους λογαριασμούς της. Ενεθύμιζε “αδιάκριτα”
στον αδελφό της το δάνειο των 100.000 δουκάτων που αυτός συνήψε με τον
Οίκο Μεντέζ το 1543 και ότι δεν μπορούσε πλέον να τον βοηθήση στην
αποπληρωμή. Ο βασιλεύς, θορυβημένος μπροστά στην υπενθύμισι της
οικονομικής του εξαρτήσεως από τους Μεντέζ υπανεχώρησε και εζήτησε από
τον ιππότη του κι άλλα χρήματα. Επιστολές πηγαινοέρχονται πάλι, δίνοντας
πολύτιμο χρόνο στον Ζοάο Μιγκές να ρευστοποιήση και να εξαφανίση την
περιουσία του μέσω των πρακτόρων του στα διάφορα υποκαταστήματα της
Ευρώπης. Έκανε μια προσφορά 200.000 λιβρών στον Κάρολο, εκείνος την
απέρριψε και μία των ημερών και εν έτει 1546 160, ανεκάλυψε ότι και Ζοάο-
Ιωσήφ εγκατέλειψε το βασίλειό του.
Η Βενετία δεν είχε καταρρεύσει ακόμη κι έτσι είχαν την ευκαιρία και την
οικονομική δυνατότητα να απολαύσουν την μεγαλειώδη κοσμοπολίτικη ζωή τής
πιο πλουσίας και όμορφης πόλεως στον τότε κόσμο. Ο Ιωσήφ είχε κανονίσει
από παλαιότερα τα ζητήματα εγκαταστάσεως και ασφαλούς διαμονής της
οικογενείας στην πόλι επιτρέποντάς τους έτσι να εστιασθούν σε ζητήματα
159
Oι προθέσεις του Ιωσήφ Νάσι δεν διέλαθον της προσοχής των ιστορικών εκείνης της
εποχής (όπως ΔΕΝ συμβαίνει με τους σημερινούς ιστορικούς) όπως του Faminus
Strada, History of the Low Country Wars, London, 1667, σε μετάφρασι του σερ Robert
Stapylton, σελ. 138-139, αλλά και αναφορά από Grunebaum-Ballin, Joseph Naci, duc
de Naxos, Mouton, Paris, 1968, σελ. 49.
160
O Κάρολος Ε΄ ευρίσκετο σε μεγάλη οικονομική ανάγκη για να ξεκινήση πόλεμο
κατά των Λουθηρανών. Ο στρατός του υπερείχε σε ιππικό (15.000 έναντι 10.000 των
Διαμαρτυρομένων) και πυροβολικό (120 κανόνια έναντι 80 των Διαμαρτυρομένων) ενώ
υστερούσε σε πεζικό (8.000 έναντι 12.000 των Διαμαρτυρομένων). Τα 30.000 δουκάτα
δεν ήσαν επαρκή διότι οι ανάγκες του πολέμου, κατά την Βασίλισσα Μαίρη
απαιτούσαν πάνω από 200.000 δουκάτα. Φυσικά ο Νάσι δεν θα έδινε αυτό το ποσόν
διότι ο Γερμανικός ή Ευρωπαϊκός εμφύλιος ήταν προς όφελος των Οθωμανών άρα των
Εβραίων αλλά και η επικράτησις των διαμαρτυρομένων ήταν επίσης προς όφελος των
Εβραίων. Τελικά κατεσχέθη η κινητή περιουσία της Ντόνα Γκρασία και για να
επιστραφή, ο Ιωσήφ εδάνεισε στον Κάρολο τον Ιούλιο 1547 ένα σχετικά μεγάλο ποσόν
άτοκο για ένα έτος.

140
πολιτικής και εμπορίου. Για την Ντόνα Γκρασία, υπεύθυνη για την οικογένεια
του κουνιάδου της και την κόρη της αλλά και της εταιρείας, η ζωή κυλούσε με
γρήγορους και κουραστικούς ρυθμούς. Το μερίδιό της στην καλοπέρασι και τις
απολαύσεις στον κύκλο των ευγενών της κραταιοτάτης Γαληνοτάτης
Δημοκρατίας, ανέλαβε να διεκπεραιώση η αδελφή της και χήρα του κουνιάδου
της, η Μαντόνα Μπριάντα. Η γυναίκα αυτή, δεν άργησε να καταλάβη ότι το
νόημα της ζωής της ήταν πολύ διαφορετικό από της αδελφής της. Εκνευρισμένη
με την απόφασι του μακαρίτη θείου-άντρα της να αφήση την Γκρασία
διαχειρίστρια της τεραστίας περιουσίας, προσεπάθησε να βρη ευκαιρία να
απαλλαγή από αυτή την οικονομική κηδεμονία. Συνεχώς δημιουργούσε τριβές
στην σχέσι τους και επιθυμούσε μόνο να απολαύση την καλή ζωή. Έτσι, κάποτε
απήτησε την μισή περιουσία. Η σκληροτράχηλη Ντόνα Γκρασία όμως που δεν
υπέκυψε σε πιέσεις μοναρχών και αυτοκρατόρων, πάντα αφοσιωμένη στην
υπηρεσία του σιωνισμού, δεν ήταν διατεθειμένη να κάνη υποχωρήσεις.
Οι Εφιάλτες όμως δεν υπάρχουν μόνον στους Έλληνες αλλά υπάρχουν σε
όλους τους λαούς και όλες τις εποχές. Η Μπριάντα κατέφυγε στις αρχές της
Βενετίας, κατέδωσε την αδελφή της ως κρυφή Εβραία, φανέρωνε το όνομα
της οικογενείας, απεκάλυψε την πρόθεσι της οικογενείας να εγκατασταθή
μόνιμα στην Τουρκία στο εγγύς μέλλον και εζήτησε την μισή περιουσία της εν
ονόματι της κόρης της161. Οι κατάπληκτοι από την προδοσία Βενετοί, όταν
επληροφορήθησαν ότι μπροστά τους ήταν η αιτία του μαρασμού τους και η
μεγαλύτερη ίσως περιουσία της Ευρώπης εκινητοποιήθησαν αμέσως,
ετοποθέτησαν τις κόρες της Μπριάντας και της Γκρασίας σε μοναστήρι ώστε να
ανατραφούν χριστιανικά και εδέσμευσαν την περιουσία. Εθεώρησαν αδιανόητο
το χάσιμο για την Βενετία τέτοιας περιουσίας αφ’ ενός και την μεταφορά αυτής
της περιουσίας σε εχθρούς αφ’ ετέρου. Η Ντόνα Γκρασία εφυλακίσθη κατ’
οίκον. Για άλλη μία φορά, με τις ίδιες κατηγορίες και προ του φάσματος ολικής
καταστροφής, η οικογένεια Μεντέζ ήλθε αντιμέτωπη με την τεράστια πλέον
εμπειρία της με τους “ιεροεξεταστάς”. Ο τρόπος αντιδράσεως ήταν γνωστός
και εγγυάτο επιτυχία μια και τα κίνητρα των διώξεων εναντίον τους ήσαν το
εύκολο κέρδος και η απληστία των ευγενών. Άρχισαν αμέσως οι χρονοβόρες
ανταλλαγές επιστολών, οι πολλές παρασκηνιακές ενέργειες και πολλές
δωροδοκίες. Για την οικογένεια, ήτο σχετικά εύκολο να πείσουν για το πόσο
καλοί χριστιανοί είναι αρκεί να ήξεραν ποιούς να δωροδοκήσουν. Ήταν σε
θέσι να εξαγοράσουν συστατικές επιστολές μέσω δωροδοκιών και ακριβών
δώρων. Πάντα λειτουργώντας κυρίως παρασκηνιακά, όπως συνιστά η
διαχρονική κρατούσα εβραϊκή σκέψις, εξησφάλιζαν όχι μόνο συμμάχους
εντός επικρατείας αλλά και άλλους στο εξωτερικό.
Αυτό που δεν μπορούσαν να γνωρίζουν οι Βενετοί ήταν το ότι ένα μεγάλο
μέρος της περιουσίας των Μεντέζ, είχε ήδη καταλήξει στην
Κωνσταντινούπολι μέσω των αντιπροσώπων του Οίκου. Ο σουλτάνος Σελήμ
Α΄ και ο διάδοχός του Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής είχαν ως γιατρό τον
161
Σέσιλ Ροθ, "The House of Nasi, Donna Gracia", The Jewish Publication Society of
America, Philadelphia σελ. 54.

141
ισπανοεβραίο, Μοσέ Χαμόν162. Ο Μοσέ, ήδη είχε συνεννοηθή με τους Μεντέζ,
αφού αλληλογραφούσε με τον Ζοάο-Ιωσήφ και εγνώριζε ότι απώτερος σκοπός
τους ήτο η εγκατάστασις στην Κωνσταντινούπολι 163. Επιπροσθέτως,
υπελόγιζε σε μελλοντικό γάμο του υιού του, του Ιωσήφ, με την κόρη της Ντόνα
Γκρασίας, πράγμα που θα του ήταν ωφέλιμο οικονομικά. Με την επιρροή του
στον σουλτάνο, ο Μοσέ, δεν έχει δυσκολία να τον πείση για την μοναδική
ευκαιρία να έχη ως υπηκόους του τους πλουσιωτέρους Ευρωπαίους. Η
απληστία του σουλτάνου αλλά και ο φιλεβραϊκός προσανατολισμός του τον
ωδήγησε κι αυτόν να λειτουργήση άμεσα, θεωρώντας ήδη υπηκόους του τους
Μεντέζ και έστειλε επίσημο μαντατοφόρο στην εχθρική του Βενετία με σκοπό
να απαιτήση την έλευσι της οικογενείας στην Τουρκία μαζύ με την περιουσία
της. Ο Σουλεϊμάν βέβαια δεν εγνώριζε ότι ήδη έσκαβε τον λάκκο του όπως
θα δούμε αργότερα.
Η Τουρκική απειλή εναντίον της Βενετίας ελειτούργησε ως καταλύτης
εξελίξεων για τους Μεντέζ διότι οι πολιτικές συγκυρίες τους εβοήθησαν. Οι
Βενετοί, ήδη αδυνατισμένοι από την δραματική μείωσι των εσόδων τους
κυρίως λόγω δραστηριότητος του Οίκου Μεντέζ, δεν διενοούντο πόλεμο με την
Τουρκία. Οι Γάλλοι, σε διαρκή πόλεμο με τον Κάρολο Α΄, είχαν συμμάχους
τους Τούρκους και δεν τολμούσαν να σκεφθούν διάλυσι της συμμαχίας. Στην
μέση αυτής της διαπάλης, η Ντόνα Γκρασία και ο ανηψιός της Ζοάο-Ιωσήφ
έπαιζαν παρασκηνιακά με όλους, στον συνηθισμένο τους ρόλο, δίχως να
συμφωνούν αλλά και να διαφωνούν με κανέναν προκειμένου να επιτύχουν
τον σκοπό τους. Το να μετακομίσουν τώρα στην Τουρκία, με συνοδεία του
Τούρκου αγγελιοφόρου, εσήμαινε ότι θα έπρεπε να δηλώσουν την περιουσία
τους πράγμα που θα άνοιγε την όρεξι του Σουλτάνου.
Απεφάσισαν λοιπόν ότι δεν ήλθε η ώρα για μετακόμισι στην Τουρκία, πριν
επενδύσουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας τους. Με ψυχραιμία, με
πολλές δωροδοκίες, στις αρχές του 1549 επέτυχαν την απόλυσι των κοριτσιών
από το μοναστήρι και έναν μήνα διορία από την Βενετική διοίκησι να
αποφασίσουν ότι ή γίνονται πιστοί χριστιανοί ή φεύγουν. Οι Βενετοί ευγενείς,
αντελήφθησαν ότι εδωροδοκήθησαν αρκετά και αφού δεν ωσμίζοντο άλλο
κέρδος, εγκατέλειψαν την δίωξι.
Η οικογένεια, για άλλη μία φορά, έπαιξε τους ευρωπαίους ηγεμόνες στα
δάκτυλα, δείχνοντας τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς, χωρίς να φαίνεται,
να είναι κυρίαρχος του παιγνιδιού. Πράγμα που οι συμπατριώτες της
αξιοποίησαν στο έπακρο στο μέλλον.

162
Andree Aelion Brooks «Τhe Woman Who Defied Kings», σελ. 233. Ο πατέρας του
Μοσέ Χαμόν ήταν μετανάστης από την Γρανάδα, γνώριμος οικογενειακώς στον
Φρανσίσκο Μεντέζ αποτελώντας κι αυτός με την οικογένειά του ένα γρανάζι στην
σιωνιστική μηχανή των Μεντέζ. Οι Μεντέζ και οι Χαμόν είχαν άριστες σχέσεις και
απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ των.
163
Σέσιλ Ροθ, όπ.π, σελ. 56-59.

142
143
 ΦΕΡΡΑΡΑ: Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
ΤΩΝ ΝΑΣΙ
Μη επιθυμώντας την παραμονή τους στην Βενετία κάτω από αυτούς τους
όρους, η οικογένεια εξησφάλισε άδεια εγκαταστάσεως στην Φερράρα, της
οποίας ο ηγεμών έχει διακηρύξει ανεξιθρησκεία στην επικράτειά του και που
τους διεβεβαίωσε εγγράφως ότι δεν θα διωχθούν βάσει θρησκεύματος.
Από τις αρχές του 1549, η οικογένεια της Ντόνα Γκρασία ήσαν μόνιμοι
κάτοικοι Φερράρας164. Η Μπριάντα με την κόρη της δεν την ακουλούθησε διότι
το χάσμα ανάμεσά τους ήταν πλέον αγεφύρωτο. Γνωρίζοντας η Μπριάντα την
άνθησι των καταστημάτων τους στην Γαλλία, προσέλαβε κάποιον συνεργάτη
μέσω του οποίου επρόδωσε τις δραστηριότητες του Οίκου στον βασιλιά της
Γαλλίας, ο οποίος είχε ήδη συνάψει σημαντικά δάνεια165 με τους Μεντέζ.
Εζήτησε πάλι την μισή περιουσία και ο έκπληκτος βασιλιάς εδέσμευσε αμέσως
την περιουσία του Οίκου στην Γαλλία. Η πιθανότης ευκόλου κέρδους είναι η
παντοτινή επιδίωξις τέτοιων μοναρχών. Ο συνεργάτης της Μπριάντας
αντελήφθη ότι και αυτή θα καθίστατο εύκολος στόχος αν εκατηγορείτο ως
κρυπτο-Εβραία σαν την αδελφή της και την κατέδωσε στους Γάλλους (άγνωστο
ποιός κρύβεται πίσω απ' την προδοσία αλλά μπορούμε να υποψιαστούμε τον
Ιωσήφ να δωροδοκή τον συνεργάτη της Μπριάντα). Κατ’ αυτόν τον τρόπο
έπαυσε η διεκδίκησίς της και αργότερα μετακόμισε κι αυτή στην Φερράρα.
Μετά τα γεγονότα της Βενετίας είχε εισέλθει πλέον η πόλις από τους
Νάσι, στην μαύρη λίστα των προς εκδίκησιν πόλεων. Για να εκνευρίσουν
τους Βενετούς περισσότερο, κάποια στιγμή στο τέλος του καλοκαιριού του
1551, η Ντόνα Γκρασία σκοπίμως και επιδεικτικώς μετέβη στην Βενετία όπου
τον Νοέμβριο συνηντήθη μετά του Οθωμανού απεσταλμένου μαντατοφόρου.
Και η αδελφή της Μπριάντα επέστρεψε στην Βενετία προφανώς για να
διεκδικήση την περιουσία της. Ο Οθωμανός αξιωματούχος είχε διαταγή να
φέρη μαζύ του υπό την προστασία του Σουλτάνου τις δύο αδελφές όμως η
Μπριάντα απευθύνθηκε στις Βενετικές αρχές δηλώνοντας την απόφασί της να
μείνη ως χριστιανή για πάντα στην Βενετία. Σε μία σειρά διαπραγματεύσεων
και ακροαματικών διαδικασιών μεταξύ όλων των μερών, ο Οθωμανός
αξιωματούχος υπέπεσε σε δυσμένεια, εξηφανίσθη και τον Μάρτιο κατέφθασε
άλλος Οθωμανός (Εβραίος αυτή την φορά) και συνεφωνήθη για τις δύο
αδελφές να ζήσουν όπου επιθυμούν. Η Μπριάντα εγκατεστάθη αργότερα στην
Φερράρα ενώ η Ντόνα Γκρασία άρχισε να προετοιμάζεται για μετακόμισι στην
Κωνσταντινούπολι.

164
Balletti, "Gli ebrei e gli estensi", σελ. 77-78.
165
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 26, αναφέρει το ποσόν των 150.000 δουκάτων
τα οποία ο Οίκος Μεντέζ-Νάσι εδάνεισε στον Ερρίκο Β΄.

145
 Στις 8 Ιουλίου του επομένου έτους όμως οι εκνευρισμένοι Βενετοί
απηγόρευσαν οποιεσδήποτε εμπορικές συναλλαγές με τους νεοχριστιανούς τους
οποίους διέταξαν να εγκαταλείψουν την πόλι εντός δύο μηνών. Η οικογένεια
παρακολουθούσε το δράμα των υπό διωγμό κρυπτοεβραίων από την Βενετία
(για το οποίο η ιδία ήτο η αποκλειστική υπεύθυνη) και τους συμπαρεστάθη με
κάθε υλικό τρόπο (έγινε ευεργέτης για πληγές που η ιδία άνοιξε). Εν τω μεταξύ
στην Φερράρα τους είχαν παραχωρηθή σημαντικά προνόμια εξασφαλίζοντας
την περιουσία τους ακόμη και για την περίπτωσι διαδοχής του θρόνου. Πρέπει
να τονίσουμε ότι από τα τέλη του 1544, οπότε η οικογένεια Μεντέζ-Νάσι
εγκατέλειψε την Αμβέρσα, ο Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι δεν είχε μόνιμη
κατοικία αλλά, συμπεριφερόμενος ως “πολίτης του κόσμου”, κατοικούσε εκεί
που τον καλούσαν τα οικονομικά και οικογενειακά του συμφέροντα, δίχως να
έχη γνωρίσει διώξεις ή έστω ενοχλήσεις λόγω των υψηλών γνωριμιών και του
πλούτου του166. Εγνώριζε πλέον να εκμεταλλεύεται τις πολιτικές καταστάσεις
προς όφελός του μιας και είχε δημιουργήσει πλήθος οικονομικών εξαρτίσεων
σε όλους σχεδόν τους μονάρχες και ετιμάτο από τις αυλές της Ευρώπης. Έζησε
μία μικρή περιπέτεια βέβαια το 1551 διότι οι αρχές ασφαλείας της Αμβέρσας,
βασισθείσες σε διάταγμα του Καρόλου Ε΄ το 1549 περί απομακρύνσεως μίας
μερίδος κρυπτοεβραίων, τον συνέλαβαν την Άνοιξι και τον εφυλάκισαν.
Εδημιουργήθη όμως μεγάλη αντίδρασις οπότε η φυλάκισις μετετράπη σε
κράτησι εντός ξενοδοχείου και τελικώς στις 11 Σεπτεμβρίου ήλθε
απελευθέρωσις με ταυτόχρονη ακύρωσι του διατάγματος του διωγμού!
Η επιλογή της Φερράρα, ως τόπου μονίμου κατοικίας των Νάσι μέχρι να
έλθη η ώρα οριστικής εγκαταστάσεως στην Κωνσταντινούπολη, δεν έγινε
καθόλου τυχαία. Η πόλις αυτή διοικείτο από τον δούκα Έρκολε B΄ του Οίκου
Έστε. Αυτός αντελήφθη ότι ευημερία του τόπου του εσήμαινε καλή οικονομία
και γι’ αυτό ενεθάρρυνε την μετανάστευσι στην περιοχή του ευπόρων
ανθρώπων ασχέτου θρησκείας ή εθνικότητος. Έτσι η “πολυπολιτισμική” πόλι
απέκτησε ενδιαφέρον για τους νεο-χριστιανούς κρυπτοεβραίους διότι αυτό το
περιβάλλον λειτουργίας αποτελεί διαχρονικά τον σκοπό τους. Πάντοτε οι
Εβραίοι προσπαθούσαν να διαμένουν σε “μεικτά” εθνικά μέρη διότι ήταν
εις θέσιν να απομυζούν τον πλούτο των αλλοεθνών προς όφελός τους 167. Οι

166
Με την δραστηριότητα αυτή του Ιωσήφ Νάσι μπορούμε να πούμε ότι ορίζεται πλέον
ως κοσμοπολίτης αυτός ο οποίος κινείται παντού με σκοπό το κέρδος που είναι πολύ
διαφορετικός από τον ορισμό του κοσμοπολίτη που δόθηκε από τον Διογένη που είχε
ως στόχο την ελαχιστοποίηση του κέρδους υπέρ αποκτήσεως αρετής. Αυτή φυσικά
είναι και θεμελιακή διαφορά ελληνισμού και ιουδαϊσμού Φαίνεται λοιπόν πόσο
πλανεμένοι και αφελείς είναι κάποιοι νέο-Έλληνες οι οποίοι καλοπροαίρετα δηλώνουν
απλοϊκά κοσμοπολίτες.
167
Κλασσικό παράδειγμα τα ευημερούντα Γιάννενα επί Αλή Πασά όπου λόγω
οθωμανικής πολυπολιτισμικότητος οι παλαιοί και οι νεοεισελθόντες Εβραίοι απέκτησαν
τον έλεγχο της αγοράς και ο απελπισμένος Αλή, συμβουλευθείς υπό του Κοσμά του
Αιτωλού, μετετόπισε το παζάρι σε Σάββατο (εβραϊκή αργία) από Κυριακή. Οι Εβραίοι
έχασαν την αγορά αλλά εδολοφόνησαν τον Κοσμά για εκδίκησι.

146
αμιγώς εβραϊκές πόλεις ήταν καταδικασμένες σε αυτοκαταστροφή όπως
μας διδάσκει και η ιστορία της εβραϊκής κοινότητος Θεσσαλονίκης.
Η Φερράρα, έγινε πόλος έλξεως πλουσίων και μορφωμένων Εβραίων οι
οποίοι προσετέθησαν στους λιγοστούς ήδη προϋπάρχοντες. Ακριβώς το ίδιο
συνέβαινε περίπου ταυτοχρόνως και στην Θεσσαλονίκη. Το 1538 ο Έρκολε
διεκήρυξε ότι προσφέρει άσυλο στους διωκομένους Εβραίους της Ισπανίας και
Πορτογαλίας. Εδώ τώρα ευρίσκοντο διάσημοι Εβραίοι με πολλά χρήματα και
μόρφωσι και οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν οποιαδήποτε προσπάθεια
για το καλό του λαού τους. Άριστο περιβάλλον για τους Μεντέζ οι οποίοι με
την άφιξί τους ήταν ελεύθεροι λόγω της υφισταμένης ανεξιθρησκείας να είναι
και φανερά πλέον Ιουδαίοι.
Άλλαξαν ονόματα και εκράτησαν μόνο τα εβραϊκά επιλέγοντας το παλαιό
πριγκιπικό επώνυμο Νάσι αντί του οικογενειακού Μπενβενίστε. Από εδώ και
πέρα η Βεατρίκη Ντε Λούνα θα ελέγετο Ντόνα Γκρασία Νάσι και η κόρη της
Ρεϊνά Νάσι. Οι εμπορικές δραστηριότητες της οικογενείας Νάσι εσυνεχίζοντο
έντονα αλλά ταυτόχρονα άρχισε και σημαντική κοινοτική δράσις τους με
φιλανθρωπίες, με ιδρύματα μελετών ιουδαϊσμού και με υποστήριξι εβραϊκών
εκδόσεων. Ταυτόχρονη ήταν πάντα και η λειτουργία οργανώσεων διαφυγής και
διασώσεως των κυνηγημένων κρυπτοεβραίων από την ιερά εξέτασι μέσω των
πολλών υποκαταστημάτων του Οίκου σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας,
της Γερμανίας, των κάτω χωρών, της Γαλλίας και της Ιβηρικής. Αυτούς τους
κατηύθυναν με μαεστρία κυρίως στην Οθωμανική Τουρκία και μερικούς στην
Φερράρα168.
Η ήρεμη και χωρίς διώξεις κατάστασις αυτή εσυνεχίσθη για δύο περίπου
χρόνια ως το 1551. Τότε ξέσπασε επιδημία πανώλης στην Φερράρα. Η κοινή
γνώμη επίστευε ότι η πανώλη ήλθε από την Γερμανία ή την Ελβετία μέσω των
κρυπτοεβραίων νεοεισελθόντων στην πόλι. Όσο η επιδημία εξηπλούτο τόσο
περισσότερο οι κάτοικοι της Φερράρα εγένοντο εχθρικώτεροι προς τους νέους
κατοίκους. Τοιουτοτρόπως, ηναγκάσθη ο Δουξ Έρκολε να εκδιώξη τους
νεοαφιχθέντες από την Ιβηρική νεοεβραίους για λόγους υγιεινής. Οι Νάσι, όπως
πάντα βοηθώντας τον λαό τους, ωργάνωσαν την πορεία των διωχθέντων προς
Τουρκία δίδοντάς τους χρήματα και εφόδια. Βέβαια και οι Νάσι εδιώχθησαν
από την πόλι για τον ίδιο λόγο και εγκατεστάθησαν για λίγο καιρό στην
Βενετία!!! Η πρόθεσίς τους να εκνευρίσουν και να εξευτελίσουν τους
Βενετούς ήταν προφανής. Εξ άλλου, για τους Εβραίους ζωή χωρίς εκδίκησι
δεν είναι αποδεκτή. Με την άφιξί τους στην Βενετία, σαν Ιουδαίοι πλέον,
περιωρίσθηκαν κατ’ οίκον αλλά και ειδοποίησαν τον Μοσέ Χαμόν στην
Κωνσταντινούπολι να προκαλέση την επέμβασι του σουλτάνου έχοντας
τοιουτοτρόπως δημιουργήσει σοβαρό διακρατικό επεισόδιο. Πράγματι, ο
Οθωμανός αγγελιοφόρος σύντομα κατέπλευσε στην Βενετία ενώ η πολύ
εκνευρισμένη οθωμανική κυβέρνησι απειλούσε με πόλεμο. Για άλλη μία φορά
η Ευρώπη κρατούσε την αναπνοή της και γι’ άλλη μία φορά οι Βενετοί
168
Σέσιλ Ροθ, "The House of Nasi, Donna Gracia", The Jewish Publication Society of
America, σελ. 65.

147
αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν. Ο Βενετός αγγελιοφόρος που απεστάλη στην
Πόλι για να ηρεμήση τα πράγματα δεν κατάφερε τίποτε. Η κρίσις εσυνεχίζετο.
Σύντομα τελικώς οι Νάσι "απελευθερώθηκαν", έχοντας εξευτελίσει τους
εξαγριωμένους Βενετούς ενώ υπεχώρησε η επιδημία στην Φερράρα και
επετράπη εις όλους τους διωχθέντας να επιστρέψουν.

148
 Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
ΝΑΣΙ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Με τον χρόνο να δουλεύη για αυτούς, οι Νάσι τελικά – πλην του διαρκώς σε
κίνησι Ζοάο-Ιωσήφ – τον Αύγουστο του 1552 ξεκίνησαν για την
Κωνσταντινούπολη. Με την επιρροή τους όμως, ήδη είχαν δρομολογήσει
απίστευτες καταστάσεις στην Οθωμανική Τουρκία, προς όφελός τους.
Εγνώριζαν από πρώτο χέρι επακριβώς τι συνέβαινε εκεί, και στην συνέχεια
επέβαλαν την πολιτική τους.
Πρώτος σταθμός είναι η Αγκώνα από όπου επεβιβάσθησαν σε πλοίο και
κατέπλευσαν στην όμορφη Ραγκούζα ή σημερινό Ντουμπρόβνικ στις αρχές του
1553 όπου έγιναν δεκτοί με τιμές και έτυχαν λαμπρής υποδοχής από τις αρχές
της πόλεως169. Ο λόγος της μεγαλοπρεπούς υποδοχής ήτο μόνο οικονομικός. Το
έδαφος είχαν προλειάνει οι τοπικοί αντιπρόσωποι του εμπορικού οίκου των
Μεντέζ οι οποίοι από τον προηγούμενο Νοέμβριο είχαν υποβάλει την αίτησί
της στις αρχές για 6μηνη παραμονή και ειδικές ρυθμίσεις αυξημένης χρήσεως
αποθηκών του λιμένος της πόλεως υποσχόμενοι ταυτοχρόνως οικονομική
άνθισι170.
Η Ντόνα Γκρασία είχε εκμισθώσει μια ολόκληρη περιοχή του λιμένος, στην
οποία αυτή και πράκτορές της φορτωεκφόρτωναν τεράστιες ποσότητες
εμπορευμάτων, αφήνοντας μεγάλα ποσά φόρων εκτελωνισμού και ενοικίων
στην πόλι. Το αντάλλαγμα ήταν η συμφωνία για μη κατασχέσεις για κανένα
λόγο (π.χ. Ιερά Εξέτασις) και η πληρωμή με 6μηνη εξόφλησι. Οι αρχές της
Ραγκούζα ετίμησαν την συμφωνία τους. Και μάλιστα επέτρεψαν στους
αντιπροσώπους της να κατοικούν εκτός της εβραϊκής συνοικίας.
Ενώ η οικογένεια Νάσι, εκτός του Ιωσήφ ή Ζοάο, ευρίσκετο ήδη στην
Ραγκούζα (Ντουμπρόβνικ), το παγκόσμιο εμπορικό-κατασκοπευτικό δίκτυο
πληροφοριών του Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι, ελειτούργη νυχθημερόν,
κομίζοντας πληροφορίες, τις οποίες ο ίδιος αξιολογούσε και εκανόνιζε
αναλόγως την πορεία του.
Εφ’ όσον η απόφασις της οικογενείας ήτο η μετακόμισις στην Οθωμανική
Αυτοκρατορία και μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, το δίκτυο πληροφοριών
ήτο και εκεί σε πλήρη ανάπτυξι. Οι Νάσι ήθελαν να έχουν έγκυρη
πληροφόρησι για την Οθωμανική κυβέρνησι, τον Σουλτάνο, την οικονομία, τον
στρατό και κυρίως την κατάστασι του εβραϊσμού της Αυτοκρατορίας.
Από τα χρόνια της διαμονής τους στην Αμβέρσα, είχαν ήδη ανοίξει τον
δρόμο των Εβραίων προσφύγων προς την οθωμανική επικράτεια πράγμα που
φυσικά δεν έγινε τυχαία αλλά με πολύ προσεκτική πολιτική σκέψι και

169
Σέσιλ Ροθ, όπ.π. σελ. 85.
170
Γιόργκο Τάδιτς, "Οι Εβραίοι του Ντουμπρόβνικ", Σεράγιεβο, 1937.

149
ανάλυσι των εθνικοκοινωνικών δεδομένων της Υψηλής Πύλης όπως εξετάσαμε
ήδη. Οι πληροφορίες εμπίστων πρακτόρων, ήταν καθοριστικές. Οι έμπιστοι
αυτοί πράκτορες, σε αγαστή συνεργασία με τους Νάσι, είχαν την δύναμι να
προκαθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Γνωρίσαμε προηγουμένως έναν τέτοιο έμπιστο πράκτορα της οικογενείας
Νάσι, ο οποίος ταυτοχρόνως ήτο ιατρός του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς
τον γιατρό Μοσέ Χαμόν171 του οποίου η οικογένεια "παρήγαγε"
αυτοκρατορικούς γιατρούς για τρείς τουλάχιστον γενεές. Σαν έμπιστος του
Σουλτάνου, είχε πρόσβασι σε υψηλού επιπέδου πληροφόρησι αλλά και την
δυνατότητα να επηρεάζη τον Σουλτάνο υπέρ του λαού του172.

171
Uriel Heyd, "Moses Hamon".
172
Philip Mansel, "Κωνσταντινούπολη, η περιπόθητη πόλη", εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήναι
1999, σελ. 334. Αναφέρεται ότι επώλησε στον Αυτοκρατορικό πρέσβυ, Βαρώνο
Μπούσμπεκ, ελληνικά χειρόγραφα για την βιβλιοθήκη της Βιέννης.

150
 Η ΚΥΡΑ-ΕΣΤΕΡ
Προανεφέρθη ότι το μεγαλύτερο και ολέθριο ελάττωμα του Σουλεϊμάν ήτο η
αδυναμία του στο χαρέμι. Αυτή η αδυναμία του έγινε εύκολα εμπορικό και
πολιτικό όπλο σε χέρια ραδιούργων.
Πολλές Εβραίες κυκλοφορούσαν στην αυτοκρατορική αυλή με σκοπό να
διδάξουν και να εμπορευθούν. Έκαναν κάθε δουλειά, από μοιρολογήτρες ως
οτιδήποτε μπορεί να πουλήση μια γυναίκα.173
Οι χανούμισσες τις χρησιμοποιούσαν για να μάθουν να κεντούν και να
υφαίνουν, να μακιγιάρονται, να χρησιμοποιούν και να αγοράζουν αρώματα και
κυρίως ναρκωτικά όπως όπιο, χασίς, κλπ. Σταδιακά, οι Εβραίες αυτές έγιναν
τελείως απαραίτητες στις χανούμισες και δωροδοκούσαν τους ευνούχους
φύλακες για άμεση πρόσβασι στα άδυτα του χαρεμιού όπου τελικώς
κατέστησαν αντιπρόσωποι-πράκτορες των γυναικών του χαρεμιού με τον έξω
κόσμο. Όπως γράφουν οι ιστορικοί εκείνης της εποχής, οι Εβραίες αυτές, τις
έκαναν ότι ήθελαν αφού μπορούσαν να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία των
ναρκομανών πλέον χανουμισσών που ήταν φυλακισμένες σε χρυσό κλουβί.
Επίσης, μεταπουλούσαν κοσμήματα και τιμαλφή, τα οποία αγόραζαν από τις
χανούμισσες σε χαμηλές τιμές. Φυσικά, οι αιχμάλωτες δεν ήξεραν ποτέ τις
τρέχουσες τιμές και έπεφταν θύματα εκμεταλλεύσεως! 174
Στα χρόνια αυτά, η πιο διάσημη Εβραία που μπαινόβγαινε στο χαρέμι με
σκοπό το κέρδος ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ήταν η περίφημη κυρα-Εστέρ. Άνδρας της
ήταν ο ραββίνος Ελιά Χανδαλί, ο οποίος την άφησε χήρα στα 25 περίπου
χρόνια της. Κατάφερε και έγινε δεκτή στο χαρέμι και απαραίτητη στις
χανούμισσες. Τις προμήθευε ότι επιθυμούσαν, τις βοηθούσε στους τοκετούς,
μετέφερε κάθε είδους μηνύματα και εθεωρείτο τελείως έμπιστη των γυναικών
του χαρεμιού175.
Χρησιμοποιώντας αυτές τις κοπέλες, απέσπασε πλήρη φορολογική
απαλλαγή και εύφημο μνεία από τον ίδιο τον Σουλτάνο, ο οποίος επηρεάζετο
από τις γυναίκες του. Το σουλτανικό φιρμάνι του 1539 απήλλασε ακόμη και
τους απογόνους της (3 αγόρια) από φορολογία, αλλά, της έδινε το δικαίωμα να
έχη απόλυτο νόμιμο πρόσβασι στο χαρέμι. Γνωρίζοντας πολύ καλά την
173
Robert Withers, "the Grand Senior's Seraglio". Ήταν σύγχρονος των Νάσι Άγγλος
περιηγητής ο οποίος περιέγραψε με σαφήνεια τον δόλιο τρόπο με τον οποίον οι Εβραίες
κυράδες δωροδοκώντας εισέδυσαν στο χαρέμι κι έκαναν τον εαυτό τους απαραίτητο
εκμεταλλευόμενες ποικιλοτρόπως τις πολύ-εξαρτημένες αιχμάλωτες κοπέλλες.
174
Bernard Lewis, "The Jews of Islam", Princeton University Press, Princeton, 1987, sel.
144.
175
J.H. Mordtmann, "Die judischen Kira im Serai der Sultane", Mitteilungen des
seminars fur orientalischen sprachen zu Berlin 32/II, 1929, σελ. 1-38. Επίσης Orhan
Burian, "The report of Lello: third english ambassador to the sublime porte", Ankara,
1952. Επίσης Sanderson, "Travels", σελ. 85, 185, 201-4.

151
αδυναμία αυτή του σουλτάνου, η κυρα-Εστέρ, εδέχετο πλούσια δώρα,
μεσολαβώντας σε διορισμούς διαφόρων σε διάφορες δημόσιες θέσεις,
χρησιμοποιώντας την επιρροή των χανουμισσών. Έτσι, απέκτησε τεραστία
οικονομική αλλά κυρίως πολιτική δύναμι, αφού όλοι οι επίσημοι υπεκλίνοντο
μπροστά της, επιζητώντας την εύνοιά της, καθότι όλοι εγνώριζαν πως
εναντίωσις μαζύ της μπορούσε να σημαίνη το τέλος τους. Κατανοούμε
επομένως και τον τρόπο με τον οποίο το ανάκτορο εγέμισε Εβραίους
αξιωματούχους…
Έγινε χρήσιμη για πολλούς και κυρίως για τον λαό της αλλά και τους Νάσι.
Ο μεγάλος πλούτος της και κυρίως η θέσις της την κατέστησαν ρυθμιστικό
παράγοντα των εβραϊκών κοινοτήτων και οι ραββίνοι εχρησιμοποίουν πολλάκις
τον νόμο όπως αυτή ήθελε176…
Ανάμεσα στην κυρα-Εστέρ, τον γιατρό του σουλτάνου και άλλους
παρατρεχάμενους της σουλτανικής αυλής, οι Νάσι είχαν αρίστη πληροφόρησι
σχετικώς με όποιο θέμα εκινείτο στην Υψηλή Πύλη. Με αυτό τον τρόπο,
διαθέτοντας και πλούσια εμπειρία, κατάφεραν να σχεδιάσουν με μεγάλη
ακρίβεια και ικανότητα, τον τρόπο και χρόνο μεταβάσεώς τους στην
Κωνσταντινούπολι. Οι μετακινήσεις της οικογενείας εσυνοδεύοντο – όλως…
συμπτωματικώς – με γεγονότα υψίστης σημασίας.
Η χήρα από το 1535 Ντόνα Γκρασία και οι Εβραίοι της
Κωνσταντινουπόλεως δεν είχαν λόγο να θέλουν έναν μεγάλο βεζύρη εξ
Ελλήνων σαν τον Ιμπραήμ, με γνώσεις και ικανότητες και ο οποίος εξ αρχής
απέδειξε ότι θα ήτο ενάντιος στα σχέδιά των περί κυριαρχίας των στην
αυτοκρατορία. Τα εβραϊκά συμφέροντα ήταν η αιτία να χάση το 1536 η
αυτοκρατορία έναν μοναδικό ηγέτη σαν τον Ιμπραήμ και οι ιστορικοί(;) να
βρίσκουν πίσω απ' την εξόντωσί του την σουλτάνα Ρωξυλάνη. Η ανόητη αλλά
φιλόδοξη γυναίκα δεν ήταν δυνατόν να κατανοήση τίνος υποχείριο ήταν όταν
συνωμοτούσε κατά του Ιμπραήμ ούτε κατάλαβε πως ο Ιμπραήμ ήταν πρόβλημα
άλλων και αυτή "επελέγη" να το λύση για λογαριασμό τους. Τα θέλγητρά της
ήταν τέτοια που κι ο Σουλεϊμάν δεν αντελήφθη τίποτα… Με την βοήθεια από
τώρα και του Ρουστάμ οι παρεμβάσεις της Εστέρ στις κρατικές υποθέσεις ήταν
ουσιαστικές. Κατά τα άλλα ο Σουλεϊμάν ο οποίος δεν ήτο εις θέσιν να
κατανοήση "τι γινόταν κάτω απ την μύτη του" ωνομάσθη από τους ιστορικούς
(τούς ιστορικούς της era vulgaris) Μεγαλοπρεπής καθ' ότι Εβραίος εκ μητρός.
Η Μεγαλοπρέπειά του όμως έθεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της Οθωμανικής
παρακμής.

176
Cecil Roth, "Donna Gracia", σελ. 107.

152
 Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΤΟΥ
ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΟΥΣ
Ο Μωάμεθ Β΄ ο Πολιορκητής, θεμελιωτής ουσιαστικά της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, ώρισε σαφέστατα τον τρόπο ανακηρύξεως σουλτάνων από
τους διαδόχους. Συγκεκριμένα, η υποθήκη ή εντολή του έλεγε: "οιοσδήποτε από
τους γιούς μου ή εγγονούς μου έρθει στην εξουσία μπορεί να θυσιάση τα αδέλφια
του για να εξασφαλίση την ηρεμία του κόσμου".
Ο Σουλεϊμάν είχε τρία παιδιά, τον Μουσταφά, τον Βαγιαζήτ και τον Σελήμ.
Αυτά τα παιδιά μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον το οποίο διαρκώς τα
αξιολογούσε όσον αφορούσε τις ικανότητές τους. Ο αυτοκρατορικός γιατρός
και η κυρα-Εστέρ, τα εγνώριζαν άριστα και επίσης τα αξιολογούσαν από
θέσεως ισχύος… Ο πρωτότοκος, ο Μουσταφά, κληρονομικώ δικαιώματι, θα
κυβερνούσε και μάλλον θα "εθυσίαζε" τα αδέρφια του.
Ο Μουσταφά, γεννημένος το 1516, ήταν γιός της πρώτης ευνοουμένης
σουλτάνας, της Τσερκέζας Γκιούλμπαχάρ (Ρόδο της Ανατολής) ενώ οι άλλοι
δύο της Ρωσσίδας Ρωξυλάνης. Επροορίζετο να διαδεχθή τον πατέρα του. Δεν
ήτο ένας τυχαίος άνδρας. Διέθετε ισχυρωτάτη προσωπικότητα, ήτο
αξιοσέβαστος, πολεμικώτατος, συνετός και, κατά τα λεγόμενα της εποχής
εκείνης, είχε όλες τις ικανότητες και τα προτερήματα του πατρός του χωρίς
όμως τα ελαττώματά του. Είχε επιβληθή στον στρατό, και ελατρεύετο τόσον
από τον στρατό όσο και από τους γενιτσάρους. Το μέλλον της αυτοκρατορίας
προεβλέπετο λαμπρώτατο, υπό την ηγεσία του.
Οι Νάσι από την άλλη μεριά, δεν επεθύμουν επ' ουδενί λόγω έναν κραταιό
Σουλτάνο γιατί δεν θα ήτο υποχείριό τους (όπως και σήμερα με τους
πολιτικούς; απ' την "Γαλλική Επανάστασι" κι εντεύθεν;). Ο Σουλτάνος
Μουσταφά όμως, δεν θα ήταν το άβουλο πιόνι στα χέρια των δολοπλόκων Νάσι
και αυτοί, μέσω του γνωστού κυκλώματος, το εγνώριζαν καλά. Αυτό που
επαρουσιάζετο ως πρόβλημα διαδοχής για την εφαρμογή των εβραϊκών
σχεδίων οι δολοπλόκοι το μετέτρεψαν πάλι σε πρόβλημα της φιλοδόξου και
ανοήτου Ροξυλάνης. Η οποία, επηρεασμένη από τους γνωστούς κύκλους,
επείσθη ότι ένα από τα δικά της παιδιά έπρεπε να γίνη σουλτάνος. Ένας
σουλτάνος βολικός για τις σιωνιστικές επιδιώξεις των Εβραίων και των Νάσι.
Κατάφερε και έπεισε τον ηδυπαθή Σουλεϊμάν ότι ο Μουσταφά συνωμοτούσε
εναντίον του, οπότε απεφάσισε την εκτέλεσι του υιού του.
Στην προσπάθειά της συμμετείχε και ο άβουλος Ρουστάμ πασάς, υποχείριο
των δυνάμεων που έσφαξαν τον Ιμπραήμ. Βέβαια τον Ρουστάμ τον
αντιπαθούσε ο Μουσταφά και οπωσδήποτε θα τον "απέλυε". Τελικώς ο
Ρουστάμ ετοποθετήθη στην θέσι του Ιμπραήμ. Σε μία εκστρατεία κατά των
Περσών, το μοιραίο 1553, ο Μουσταφά εκλήθη στο αυτοκρατορικό κατάλυμα
στο Εργελή. Εκεί εδολοφονήθη και αμέσως εστασίασαν οι γενίτσαροι,

153
εξαγριωμένοι από την άνανδρη και άδικη δολοφονία. Θαρρεί κανείς ότι
μεταφυσικά διαισθάνθηκαν την τεραστία μελλοντική απώλεια για την
αυτοκρατορία.
Με τεράστια δυσκολία και πολλές δωροδοκίες κατεστάλη η εξέγερσις των
γενιτσάρων, αφού όμως στην θέσι του Ρουστάμ διωρίσθη ο Αχμέτ πασάς. Ένα
από τα δύο παιδιά της Ρωξυλάνης θα εγένετο τελικώς σουλτάνος. Και μετά την
έλευσι της οικογενείας Νάσι, το 1553, θα απεφασίζετο ποιός από τους δύο που
απέμειναν.

154
 Η ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΦΙΞΙΣ ΤΩΝ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙ
Ενώ αυτά συνέβαιναν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα βασικά εμπόδια
κυριαρχίας είχαν τελειώσει, η οικογένεια, πλην του Ιωσήφ ή Ζοάο, από την
Ραγκούσα, κατηφόρισε με μεγαλοπρέπεια, στην Θεσσαλονίκη.
Η Θεσσαλονίκη, απετέλει τώρα έναν εβραϊκό μικρόκοσμο, μια και υπήρχαν
συναγωγές και πρόσφυγες από παντού. Κανείς δεν ηργάζετο το Σάββατο,
τηρώντας τον μωσαϊκό νόμο. Ούτε και στο λιμάνι κανείς εκφόρτωνε πλοία αυτή
την ημέρα. Υπήρχε εβραϊκή κυριαρχία στην πόλι. Η οικογένεια Νάσι
εδημιούργησε συναγωγή στην πόλι και αγόρασε ακίνητα.
Στην Θεσσαλονίκη ξεκουράστηκαν αλλά και εχρησιμοποίησαν τον χρόνο
τους για να προετοιμάσουν την φαντασμαγορική και εντυπωσιακή τους είσοδο
στην Κωνσταντινούπολη. Την είχαν ανάγκη τέτοιου είδους υποδοχή, για να
κάνουν αισθητή την παρουσία τους, να εντυπωσιάσουν τους απολίτιστους
Τούρκους, να δώσουν στους Εβραίους το μήνυμα ότι ήρθαν οι ηγέτες τους και
να γίνουν δεκτοί από τον Σουλτάνο, περίπου σαν αρχηγοί κράτους. Ήταν ένα
καλοστημένο παιγνίδι.
Και όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη ανταπεκρίθησαν όπως ώριζε το σχέδιο.
Ακόμη και ο Σουλτάνος, παραμυθιασμένος από τον γιατρό του και άλλους,
επίστευε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δέχεται θείο δώρο.
Την άνοιξι λοιπόν του 1553, η οικογένεια Νάσι, εισήλθε θριαμβευτικώς
στην Πόλι. Ο αυτόπτης Ισπανός λογοτέχνης Αντρέας Λαγκούνα περιγράφει με
θαυμασμό το show177 "…τέσσερεις καλοδουλεμένες και πανέμορφες άμαξες
κουβαλούσαν τα μέλη της οικογενείας. Ακολουθούσαν πολλά κάρα με την
συνοδεία και τις οικοσκευές. 40 έφιπποι οπλισμένοι άνδρες προστάτευαν την
περιουσία και όλα ήταν αντάξια ισπανού δουκός…". Οι Εβραίοι της
Κωνσταντινουπόλεως, παρακολουθούσαν την "παρέλασι" εκστατικοί. Ήδη η
οικογένεια είχε ξοδεύσει αρκετά χρήματα για φιλανθρωπίες (για πτωχούς
Εβραίους), απαραίτητες για την δημιουργία καταλλήλου θετικού κλίματος.
Εδημιουργήθη "αυθόρμητα" κλίμα γιορταστικό εκείνη την ημέρα… Η
παρέλασις ετερματίσθη στην κατοικία-ανάκτορο που πλέον θα απετέλη την
μόνιμο κατοικία της οικογένειας και ήταν στον Γαλατά ή στο Πέρα.
Ο αντιπρόσωπος των Φούγγερ του Άουγκσμπουργκ στην
Κωνσταντινούπολι, ο Χάνς Ντέρσβαμ απέκτησε ακόμη ένα καθήκον. Να
παρακολουθή και να καταγράφη τις δραστηριότητες των Νάσι και γενικά των
Εβραίων κι έτσι έχουμε αξιοθαύμαστη πληροφόρησι από πρώτο χέρι 178.

177
M. Serrano y Sanz, "Αutobiografias y Memorias", Buenos Aires, 1942, σελ. 251.
178
J.R. Marcus, "The Jew in the medieval world", Cincinnati 1928.

155
 Η κατοικία ήταν σαν ένα μικρό ανάκτορο με μεγάλο κήπο και μαγευτική
θέα στην θάλασσα. Σ’ αυτή την επιβλητική έπαυλι εδέχοντο υψηλούς ξένους,
αξιωματούχους, επισήμους, αντιπροσώπους, κλπ και έδιδαν καθημερινώς τροφή
σε 80 ζητιάνους. Μπορεί να ήταν ένα σπίτι σε οθωμανικό έδαφος, με κλειστούς
δεσμούς με την Υψηλή Πύλη, αλλά, οι κάτοικοί του ζούσαν σαν να ήταν
δυτικοί και οι υπηρέτες εντύνοντο και εφέροντο αναλόγως. Μιλούσαν μεταξύ
τους Ισπανικά και ζούσαν σαν Ιταλοί ή Ισπανοί. Φυσικό επόμενο, διότι δεν
ήρθαν εδώ για ποιοτική ζωή αλλά εξ ανάγκης αφ’ ενός και λόγω σιωνισμού αφ’
ετέρου. Απλώς, έπειθαν τους Τούρκους για το αντίθετο.
Αμέσως επεβλήθησαν ως αρχηγοί των πολυπληθών (15.000
φορολογούμενοι το 1553 στην Κωνσταντινούπολι κατά τον αντιπρόσωπο των
Φούγγερ179) Εβραίων και άρχισαν την σιωνιστική δράσι. Επέστρεψαν επισήμως
στον ιουδαϊσμό και πήραν επισήμως πλέον το εβραϊκό όνομα Νάσι.
Συμπεριεφέροντο περίπου ως αρχηγοί κράτους και συνεχώς περιεβάλοντο από
σοφούς, ιατρούς, επισκέπτες, υπηρέτες, συμβούλους, κλπ, δημιουργώντας την
Αυλή τους. Ενίσχυον τις ραββινικές σχολές και τις Ιουδαϊκές σχολές.
Ακολούθως, το 1555-56 η Ντόνα Γκρασία ξεκαθάρισε από θέσεως ισχύος το
θέμα της περιουσίας της με την ανηψιά της την Γκρασία, σύζυγο αργότερα του
Σαμουήλ Νάσι και την μητέρα της. Μετά αρκετές χρονοβόρες προσεγγίσεις, οι
ραββίνοι απεφάσισαν φυσικά να λύσουν την διαφορά υπέρ της Ντόνας
Γκρασίας180.
Η Οθωμανική Αυλή είχε κάθε συμφέρον να λυθή ευνοϊκά υπέρ της το
ζήτημα αυτό, διότι προσέβλεπαν ΑΦΕΛΩΣ στην τεραστία περιουσία της. Ούτε
μπορούσαν να διανοηθούν το μέγεθος της ικανότητος και εμπειρίας της
οικογενείας στο να επενδύη και να "εξαφανίζη" τον πλούτο της. Πάντως, για
αρκετό διάστημα μετά την άφιξι της Γκρασίας, τεράστιες ποσότητες ειδών
διεκινούντο, μάλλον επιδεικτικά, για να ηρεμήσουν οι αχόρταγοι, αδηφάγοι και
άπληστοι Τούρκοι Αξιωματούχοι. Ακόμη και δικά της πλοία είχε η οικογένεια
για να μεταφέρη βαμβάκι, μαλλί, πιπέρι και σίτο στην Ευρώπη και
κυνηγημένους Εβραίους και ρούχα, υφάσματα και άλλα βιομηχανικά είδη στην
Τουρκία.
Το κέντρο των εμπορικών δραστηριοτήτων τους, προς ικανοποίησιν των
Οθωμανών, μετεφέρθη στην Πόλι και τα πρακτορεία τους, με αποκλειστικά
Εβραίους ως προσωπικό, ευρίσκοντο σε όλες τις πόλεις του κόσμου. Φυσικό
επόμενο, ο Σουλτάνος να εγγυάται προσωπικώς όλα τα φορτία. Έτσι, όταν
φορτία εχάνοντο ή κάποιοι υπάλληλοί τους ευρίσκοντο αιχμάλωτοι πειρατών,
επενέβαινε ο ίδιος ο Σουλτάνος υπέρ αυτών…
Τοιουτοτρόπως, ο πλούτος τους ηύξανε με αλματώδεις ρυθμούς.

179
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ.
306.
180
Cecil Roth, "Donna Gracia", σελ. 108-111.

156
 ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ,
Ο "ΟΘΩΜΑΝΟΣ" ΕΘΝΟΣΩΤΗΡ
Η οικογένεια συνέχιζε το έργο της με ασφάλεια. Ο Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι
είχε παραμείνει για δουλειές στην Ευρώπη. Η απόφασίς του για εγκατάστασι
στην Πόλι ήταν γνωστή. Απέμενε, η οικογένειά του να προλειάνη το έδαφος για
την μεγαλοπρεπή και φαντασμαγορική έλευσί του, και την δημιουργία
"θρύλου" γύρω απ’ το όνομά του, για να πιστέψουν οι άξεστοι Οθωμανοί ότι
έρχεται ο Σωτήρ.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ευρίσκετο στην επεκτατική της ακμή. Ο
στρατός ήταν μάχιμος και ετοιμοπόλεμος, υποσχόμενος θριάμβους. Ο
Σουλεϊμάν ήταν σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα επιβουλευόμενος τις
χριστιανικές δυνάμεις της Δύσεως. Ήταν μία αντιπαλότης που πιθανώς να είχε
απρόβλεπτες συνέπειες και που επέβαλε συμμαχίες σαν αυτή με την Γαλλία.
Σαφώς εχρειάζοντο έμπειροι και ικανοί συνεργάτες-πολιτικοί σαν τον άτυχο
ελληνικής καταγωγής Ιμπραήμ.
Εκλείποντας την κατάλληλη στιγμή ο Ιμπραήμ, άφηνε χώρο σε κάποιον σαν
τον Νάσι. Κάθε πληροφορία και γνώσι περί των ικανοτήτων, δυνατοτήτων,
αδυναμιών, πολιτικής καταστάσεως, εθνικών στόχων, οικονομικής βάσεως και
στρατιωτικής ισχύος των αντιπάλων ήτο απαραίτητη τώρα για τους
Οθωμανούς. Οι Οθωμανοί εγνώριζαν την διαφορετικότητά τους απ’ τους
δυτικούς σε όλους τους τομείς και επείσθησαν ότι εχρειάζοντο έναν
“δυτικότροπο”, ο οποίος θα τους βοηθούσε να κατανοούν την Δύσι. Τα
παραπάνω, παρουσιασμένα με δραματικούς τόνους και εμφατικά στον
Σουλτάνο, ήσαν αρκετά για να τον πείσουν ότι ο Νάσι θα καλύψη όλα τα κενά.
Πράγματι, φάνηκε ότι οι υπηρεσίες ενός ανδρός ο οποίος ήτο φίλος του
αυτοκράτορος των Γάλλων, ιππότης κεχρισμένος από τον ίδιο τον αυτοκράτορα
των Αψβούργων, γνώστης όλων απολύτως των Βασιλικών Αυλών και των
Οίκων των Ευγενών της Ευρώπης, με την μοναδική ικανότητα να ελίσσεται
ανάμεσά τους και να τους έχη όλους δεμένους με εξαρτήσεις κυρίως
οικονομικές, συνιστούσαν δώρο εξ ουρανού. Αν δε, σε όλα αυτά προσθέσουμε
το ότι οι Νάσι επαρουσιάζοντο στην Κωνσταντινούπολι σαν κυνηγημένοι, η
εμπιστοσύνη των Οθωμανών σε αυτούς ήτο απόλυτος διότι εθεώρουν δεδομένο
τον πατριωτισμό των μια και δεν μπορούσαν να έχουν εκ των πραγμάτων
επιλέξει άλλη πατρίδα. Αυτές οι πεποιθήσεις των αβελτέρων Οθωμανών όμως,
εξυπηρετούσαν απόλυτα τις σιωνιστικές επιδιώξεις των ικανοτάτων
ραδιούργων Νάσι. Οι οποίοι εξ άλλου, δεν θα άφηναν καμία ευκαιρία χαμένη
για να εκδικηθούν τις χριστιανικές δυνάμεις για την συμπεριφορά τους έναντι
των Εβραίων. Η εκδικητική αυτή μανία, θα συντελέση σε ένα ποσοστό, στην
καταστροφή τους.

157
 Επομένως, με την έλευσι του "εθνοσωτήρος" Νάσι, και οι Οθωμανοί αλλά
και η οικογένεια, ο καθένας για δικούς του λόγους, ήσαν απολύτως
ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι. Οι πιθανοί ουσιαστικοί αντίπαλοί τους, οι
οποίοι θα είχαν αντιληφθή τις πραγματικές προθέσεις τους, ο Ιμπραήμ πασά και
ο πανάξιος διάδοχος Μουσταφά – όλως ….συμπτωματικώς – ήταν ήδη νεκροί
αφήνοντας πολύ βολικά τον δρόμο ανοικτό…
Παρέμενε ένα κώλυμα το οποίο έπρεπε να ξεπερασθή πριν ο Ιωσήφ
μεταναστεύση στην Κωνσταντινούπολι. Η οικογένεια Μεντέζ-Νάσι δεν ήθελε
να αφήση στην Ιταλία την Μπριάντα με την ανήλικη θυγατέρα της με το ποσόν
των 100.000 δουκάτων υπό την φύλαξι της Βενετίας ως προίκα της μικρής
Γκρασίας. Έτσι, μία νύκτα του Ιανουαρίου του 1553, ο Ιωσήφ με τον αδελφό
του Σαμουήλ και μερικούς υπαλλήλους απήγαγον την 14χρονη Γκρασία ενώ η
Μπριάντα τους ξέφυγε και κατήγγειλε στις αρχές τα συμβάντα 181. Η άμεσος
αντίδρασις των Αρχών της Βενετίας είχε σαν αποτέλεσμα την επικήρυξί τους με
1.000 δουκάτα. Η επικήρυξις ωδήγησε στην σύλληψι των φυγάδων σε δύο
εβδομάδες στην Ραβέννα. Με δωροδοκία δεν εφυλακίσθησαν αμέσως αλλά
προχώρησαν σε τέλεσι εικονικού γάμου, στον καθεδρικό ναό της Ραβέννα
ανάμεσα στον Ιωσήφ και την μικρή Γκρασία με σκοπό την εξαπάτησι των
Αρχών. Οι Αρχές της Ραβέννα αρνήθηκαν να ενδώσουν στις πιέσεις της
Βενετίας για παράδοσι των φυγάδων, γεγονός το οποίον ωδήγησε τους
Βενετούς σε νέα επικήρυξι 2.000 δουκάτων για σύλληψί των και 1.500
δουκάτων σε περίπτωσι που θα φονευθούν. Τελικώς, παρά τις πολλές
προσπάθειες και δωροδοκίες, μη δυνηθείς ο Ιωσήφ να βάλη στο χέρι την προίκα
των 100.000 δουκάτων αλλά και ούτε να πείση τους Ιταλούς για την
εγγυρότητα του γάμου, προφανώς λόγω αντιδράσεων και αποκαλύψεων της
Μπριάντα, εγκατέλειψε την προσπάθεια τον Νοέμβριο 1553 και εξηφανίσθη
από την Βενετία182. Μία οθωμανική γαλέρα γεμάτη γενιτσάρους τον ανέμενε
στην Αγκώνα
Είχε έλθη το πλήρωμα του χρόνου, και, αφού τακτοποιήθηκαν όλες οι
υποθέσεις κατά τον ευνοϊκότερο τρόπο, στις αρχές του 1554, ο Ζοάο Μιγκές ή
Ιωσήφ Νάσι με τον αδελφό του και την ακολουθία των, εισήλθε με όλες τις
τιμές και φανφάρες ως αρχηγός κράτους, στην Κωνσταντινούπολη.

181
Riccardo Calimani, "The getto of Venice", Evans and Co., Νέα Υόρκη, 1987, σελ. 92.
182
Andree Aelion Brooks «Τhe Woman Who Defied Kings», σελ. 321-324.

158
 Ο ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙ
Η έκφρασις “σαν αρχηγός κράτους”, κατά την είσοδό του στην
Κωσταντινούπολι δεν είναι αρκετά έντονη ώστε να περιγράψη επακριβώς την
ηγεμονική επίδειξι του Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι. Επρόκειτο για μία μικρή
θεαματική παρέλασι, πολύ προσεκτικά σχεδιασμένη κατά τους κανόνες της
εποχής, με σκοπό την δημιουργία εντυπώσεων, τις οποίες αργότερα θα ήτο
δυνατόν να εκμεταλλευθή κατά τον αποδοτικότερο τρόπο.
Προηγούντο δύο έφιπποι γενίτσαροι, έφιπποι ροπαλοφόροι φρουροί,
ακολουθούμενοι από την άμαξα του Ζοάο-Ιωσήφ, ο οποίος ήτο εντυπωσιακά
ενδεδυμένος σύμφωνα με την τελευταία λέξι της δυτικής μόδας φορώντας
μεταξωτά ρούχα με επένδυσι από γούνα νυφίτσας, και τον οποίο περιέβαλαν 20
υπηρέτες επίσημα ενδεδυμένοι με λιβρέες. Πιο πίσω ακολουθούσε ένα πλήθος
από 500 κρυπτο-Εβραίους εκ Πορτογαλίας και Ισπανίας. Η κουστωδία αυτή,
αφού διέσχισε τους κεντρικούς δρόμους της Πόλεως με μεγαλοπρέπεια,
κατέληξε στην έπαυλι της Ντόνα Γκρασία183.
Σε λίγο καιρό, τον Απρίλιο το 1554, όλος αυτός ο κόσμος της ακολουθίας
του Ιωσήφ αλλά και ο ίδιος περιετμήθησαν και ασπάσθησαν επισήμως τον
Ιουδαϊσμό184. Από εδώ και πέρα ο Ζοάο Μιγκέζ εκαλείτο Ιωσήφ Νάσι. Και τον
Αύγουστο του ιδίου έτους, εν μέσω πολυημέρων εορτασμών, φιλανθρωπικών
δείπνων και δεξιώσεων και με κάθε μεγαλοπρέπεια, με 3.000 καλεσμένους, με
πολυτέλεια και χλιδή, ο Ιωσήφ Νάσι ενυμφεύθη την πρώτη του εξαδέλφη Ρεϊνά,
την κόρη της Ντόνα Γκρασίας. Εδώ έκλεισε ο κύκλος της οικογενείας και
183
Philip Mansel, "Κωνσταντινούπολη, η περιπόθητη πόλη", εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήναι
1999, σελ. 208, και Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 7.
184
Ο Ισπανός λογοτέχνης Αντρέ Λαγκούνα ήτο αιχμάλωτος των Oθωμανών εκείνη την
εποχή αλλά κυκλοφορούσε σχετικά ελεύθερα παριστάνοντας τον γιατρό. Έγραψε στο
βιβλίο του "Ταξίδι στην Τουρκία" ότι "τις πρώτες ημέρες που ο Ζοάο Μιγκέζ – Ιωσήφ
Νάσι – ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ως χριστιανός τον συναντούσα κάθε ημέρα
ικετεύοντάς τον να μην κάνη τέτοιο πράγμα όπως να μετατραπή σε ιουδαίο για χάρι των
χρημάτων διότι κάποια ημέρα ο διάβολος θα του τα πάρη πίσω. Φαινόταν απόλυτα
πιστός και έφευγα ικανοποιημένος διότι με διεβεβαίωνε πως δεν θα ξανασυναντούσε την
θεία του και αμέσως θα επέστρεφε στην Δύση. Μπορείτε να καταλάβετε την έκπληξί μου
όταν έμαθα ότι ήδη είχε γίνη οπαδός του διαβόλου…".
Όπως γράφει ο J.R. Marcus, στο "The Jew in the medieval world", ο αντιπρόσωπος
των Φούγγερ Χανς Ντέρσβαμ αναφέρεται στα γεγονότα: "…ήρθε στην
Κωνσταντινούπολη το 1554 με περισσότερους από 20 καλοντυμένους ισπανούς υπηρέτες.
Του φέρονται σαν να είναι πρίγκηπας. Ο ίδιος φορούσε μεταξωτά. Προηγούντο δύο
έφιπποι φύλακες γενίτσαροι κατά την τουρκική συνήθεια για προστασία. Ο ίδιος
περιτμήθηκε τον Απρίλιο του 1554… είναι εύσωμος με καλοψαλλιδισμένη γενειάδα… οι
υπηρέτες που ήρθαν μαζύ του όλοι περιτμήθηκαν και έγιναν Εβραίοι.."

159
άρχισαν οι έντονες και πραγματικά πολυμέτωπες εθνικο-οικονομικο-πολιτικές
δραστηριότητες και επιδιώξεις.
Από τις πρώτες ημέρες δράσεως, ο Ιωσήφ Νάσι, διώρισε και περιεβάλετο
διαρκώς από επίσημο πληρεξούσιο, συμβούλους, γραμματείς, μεταφραστές
(ποτέ δεν κατάφερε να μάθη καλά τουρκικά), οικονομικούς διευθυντές,
βοηθούς και υπηρέτες185. Είχε δηλαδή δημιουργήσει την επίσημη Αυλή του, σαν
αρχηγός Κράτους. Πολλοί από τους αυλικούς τον συνώδευαν σε κάθε
μετακίνησί του και μερικοί παρίσταντο σε επισήμους επισκέψεις στο Ανάκτορο.
Από τις πρώτες επιδιώξεις ήτο η επίσκεψις στον Σουλτάνο. Ο Σουλεϊμάν
εγνώριζε από τον γιατρό του και άλλους τα περί Νάσι. Τίποτε από όσα του
είχαν αναφέρει για τις ικανότητες και τις δυνατότητες του Ιωσήφ δεν ήτο
υπερβολικό (φυσικά παρέλειψαν να τον ενημερώσουν για τα κίνητρά του). Ο
Ιωσήφ ήτο ένας βαθύπλουτος άνθρωπος 35 ετών τώρα, μεγαλωμένος με την
αριστοκρατία της Δύσεως, τιμημένος από αυτοκράτορες, φίλος με τους
περισσότερους ηγεμόνες, γνώστης όλων των πολιτικών παρασκηνίων και των
ζωτικών συμφερόντων όλων των Δυτικών ηγεμονιών, και ουσιαστικά, δεν
υπήρχε άνθρωπος ηγεσίας στην Δύσι που ο Νάσι να μην τον εγνώριζε. Εκτός
αυτού, ήταν εύσωμος, καλοφτιαγμένος, επιβλητικός και άριστος χρήστης όλων
των ειδών των όπλων. Αν σε αυτά προσθέσουμε την αριστοκρατική παιδεία και
ανατροφή, τους καλούς τρόπους, την οξυδέρκεια και παρατηρητικότητα, την
αναλυτική ικανότητα, τα βιώματα, τις εμπειρίες και τον τεράστιο πλούτο, τον
ανάγουμε αυτομάτως στην καταπληκτικώτερη φυσιογνωμία του 16ου αιώνος.
Ήταν ο μόνος που ήξερε όλον τον κόσμο. Όντως, ήταν αρκετά προσοδοφόρο να
του κάνη κανείς παρέα. Κι αυτός όμως κατάφερε, δανείζοντας σε όλους
τεράστια ποσά, να δημιουργή οικονομικές εξαρτήσεις και μοχλούς πιέσεως
κατά των σπουδαιοτέρων ηγεμόνων της Δύσεως. Το ίδιο φυσικά θα έκανε πολύ
γρήγορα και ευκολώτερα στους Οθωμανούς. Αναφερόμενοι στο προφίλ του
Ιωσήφ είναι άδικο να μην τονίσουμε το βάθος της ιουδαϊκής παιδείας και
επιρροής (κυρίως από την θεία και πεθερά του) με τα οποία ανετράφη,
καθιστώντας τα ιουδαϊκά συμφέροντα κυρίαρχα στις όποιες προσωπικές και
κοινωνικές αποφάσεις του.
Εκπληκτικώτερο δημιούργημα των Νάσι ήταν η “υπηρεσία πληροφοριών”
που είχε ιδρύσει ο θείος του κατ’ αρχάς και που αυτός την τελειοποίησε διότι
δεν υπήρχε ευρωπαϊκή πόλις στην οποία οι Νάσι να μην είχαν αντιπροσώπους
οι οποίοι εκτός από έμποροι, ήταν και κατάσκοποι. Μέσω τοπικών δικτύων τα
οποία ανέπτυξαν οι έμποροι, μάθαιναν τα πάντα στην περιοχή τους και ιδίως τα
απόρρητα των τοπικών αρχόντων (αφού δεν υπήρχε άρχων που να μην είχε και
κάποιους Εβραίους στην Αυλή του σαν γιατρούς ή γραμματείς ή μεταφραστές,
κλπ) και έστελναν συνεχώς λεπτομερείς αναφορές στον Ιωσήφ. Αυτός, έχοντας
τις επιμέρους αναφορές, εγνώριζε το Όλον και καθώριζε την πολιτική του.
185
Ο Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 12 αναφέρει τον πλέον έμπιστο και γνώστη
όλων των μυστικών του ιδιαίτερο αρχιγραμματέα και αντιπρόσωπό του στα Ανάκτορα,
ιατρό και μεταφραστή Δαυίδ ή Νταούντ, τον γραμματέα του Ιωσήφ Κοέν ή Κοέν
Πομάρ-Ιμπν Αρντούτ και τον μεταφραστή του Ισαάκ Ονκενέιρα.

160
Εγνώριζε αμέσως τα απόκρυφα όλων των Αυλών της Ευρώπης. Πολλές φορές ο
Ιωσήφ εγνώριζε τον λόγο για τον οποίο κάποιος πρέσβυς θα επεσκέπτετο τον
Σουλτάνο και ελάμβανε τα μέτρα του 186. Εξ άλλου, οι Οθωμανοί, πάντα
ράθυμοι, αγράμματοι και ακαλλιέργητοι, με κοινωνικές συνθήκες ανατολικές,
δεν ήταν δυνατόν να αντιληφθούν καν τι εσήμαινε Δύσις. Απ’ την άλλη μεριά,
δεν μπορούσαν να εμπιστευθούν κανένα δυτικό για πληροφορίες. Ο Ιωσήφ
Νάσι έμοιαζε δώρο Αλλάχ διότι τα συμφέροντα των Οθωμανών (θεωρητικά)
εταυτίζοντο με αυτά του Νάσι.
Αυτή η καλή αντιμετώπισις δεν εμπόδιζε τους Νάσι να κατασκοπεύουν και
κατά των Οθωμανών υπέρ των Ευρωπαίων για λόγους κέρδους φυσικά.
Αναφέρεται επί παραδείγματι η αποστολή πληροφοριών στην Πορτογαλία για
επικειμένη επίθεσι κατά Πορτογαλικής κτήσεως στις Δυτικές Ινδίες όπως
επίσης για προετοιμασία επιθέσεως των Οθωμανών κατά των Πορτογάλων
στην νήσο πλησίον των στενών του Χορμούζ. Εν κατακλείδι, επείσθησαν οι
Πορτογάλοι ότι οι Νάσι θα κατασκόπευαν για λογαριασμό τους 187.
Πριν ο Σουλεϊμάν λάβει οποιαδήποτε απόφασι περί δυτικών, οπωσδήποτε
συνεβουλεύετο τον Ιωσήφ ο οποίος κάθε ημέρα ήταν στα ανάκτορα….
Τα ανάκτορα, μπορεί σαν χώρος να του ήταν άγνωστα στην αρχή, σαν Αυλή
όμως, ήξερε τα πάντα. Ήξερε ποιοί ήταν εχθροί και φίλοι, ποιοί ήταν
αξιοποιήσιμοι, ποιοί εκβιάσιμοι και ποιοί ενδοτικοί. Το γραφείο πληροφοριών
του λειτουργούσε άψογα από χρόνια τώρα. Είδαμε ότι οι επικίνδυνοι για τα
σχέδιά του αντίπαλοι, ο Ιμπραήμ πασάς και ο ικανώτατος διάδοχος Μουσταφά
έχουν δολοφονηθή πριν αυτός καταφθάσει και έτσι είναι υπεράνω υποψίας.
Τώρα, υπάρχει ο μεγάλος βεζύρης Αχμέτ πασάς ο οποίος δεν είναι τόσο πιστός
υπηρέτης των συμφερόντων του όσο θα ήταν ο γαμπρός της σουλτάνας
Ροξυλάνης, ο Ρουστάμ. Αυτό όμως θα κανονισθή αργότερα.

186
Προανεφέρθη ότι παρόμοιο σύστημα κατασκοπείας ανέπτυξε περίπου 100 χρόνια
αργότερα ο Εβραίος Καρβανχάλ για λογαριασμό του Όλιβερ Κρόμγουελλ αλλά πολύ
πιο εξελιγμένο και περίπλοκο ήταν αυτό που εγκατέστησε η σιωνιστική οικογένεια
Ρόθτσιλντ. Οι Νάσι όμως ήσαν οι πρώτοι διδάξαντες. Παρομοίως λειτουργούν σήμερα
οι μυστικές υπηρεσίες μέσω των απανταχού εβραϊκών κοινοτήτων όπου το κάθε μέλος
της κοινότητος είναι πληροφοριοδότης και εν δυνάμει κατάσκοπος προς όφελος των
εβραϊκών συμφερόντων κι όχι απαραιτήτως υπέρ των συμφερόντων της χώρας στην
οποία εγεννήθησαν και ζουν. Γι' αυτούς ποτέ δεν υφίσταται δίλημμα σχετικώς με
αντικρουόμενα συμφέροντα διότι αποκλειστικό συμφέρον θεωρούν απολύτως το δικό
τους ή το εθνικό τους. Αν αυτό τύχει και συμβαδίζει με το συμφέρον της χώρας στην
οποία κατοικούν έχει καλώς και το προβάλλουν ως φιλοπατρία! Αλλοιώς η προπαγάνδα
τους το προβάλλει σαν μεμονωμένο περιστατικό οπότε αναδεικνύουν το "τι φταίμε όλοι
εμείς να πληρώσουμε για λάθη κάποιου μεμονωμένου".
187
Andree Aelion Brooks, «Τhe Woman Who Defied Kings», σελ. 324-325.

161
162
 Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ
ΕΝΟΣ ΗΓΕΤΟΥ-ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟΥ
ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ
ΟΘΩΜΑΝΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ
Διάδοχοι του θρόνου απέμειναν τα δύο παιδιά της Ρωξυλάνης ο Σελήμ και ο
Βαγιαζήτ. Ο πρώτος πιο μεγάλος, 30 ετών, ήδη είχε διαμορφωθή σε ήρεμο,
νωθρό, άβουλο, φιλήδονο, μαλθακό και αλκοολικό οπιομανές άτομο, ο δε
δεύτερος, δυναμικός, πολεμικός και ιδιαίτερα αγαπητός στο στράτευμα. Ο
Ιωσήφ Νάσι, καλά πληροφορημένος, ετάχθη φυσικά με τον νεαρό ανάξιο
Σελήμ, γεμίζοντάς τον δώρα διότι ο Σελήμ θα ήτο άβουλο πιόνι στα ικανά χέρια
του. Προσωρινώς έκανε τον καλό φίλο και στον Βαγιαζήτ μέχρι να γίνη το
ξεκαθάρισμα.
Ο ευνοούμενός του Σελήμ τον διώρισε θησαυροφύλακά του (τζιβαϊρτζή)
από την διοικητική έδρα του την Μαγνησία. Ο Ιωσήφ τον προμήθευε λιχουδιές,
κρασί, όπιο και ότι άλλο οδηγούσε σε τρυφηλό, μαλθακό και νωχελικό βίο. Το
καλύτερο κρασί της αυτοκρατορίας, επελέγετο και παρανόμως διωχετεύετο
στον ανίκανο για οτιδήποτε σπουδαίο Σελήμ. Έτσι, σιγά-σιγά ο διάδοχος Σελήμ
κατήντησε ένα πλήρως εξαρτημένο παθητικό, πλαδαρό υποκείμενο στα χέρια
του Ιωσήφ188. Η ιστορία τον αναφέρει ως Σελήμ Μέθυσο ενώ με αυτούς τους
τρόπους εμεθοδεύθη η αρχή της παρακμής των Οθωμανών. Κάποιοι σύγχρονοι
των Σελήμ-Νάσι, μη μπορώντας να αντιληφθούν την τεχνική σκέψι του
τελευταίου στο ζήτημα κατασκευής υποχειρίου, ισχυρίζοντο ότι ο Σελήμ ήτο
ανηψιός του Ιωσήφ από κάποια άγνωστη αδελφή του, υιοθετημένος από την
Ρωξυλάνη. Πουθενά δεν αναφέρεται όμως αδελφή του Νάσι άρα πρόκειται για
φανταστική ιστορία.
Για να μεγιστοποιηθή η εξάρτησις του Σελήμ από τους Εβραίους,
επραγματοποιήθη μία επανάληψις βιβλικής συμπεριφοράς και συγκεκριμένα
της Εσθήρ189. Η αντίστοιχη Εσθήρ για τον Σελήμ ήταν μία όμορφη
188
Ο Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 19, αναφέρεται ξεκάθαρα στην «θεραπεία»
των παθών του Σελήμ από τον Ιωσήφ. Μας πληροφορεί μάλιστα ότι την ίδια δουλειά
έκαναν Εβραίοι με τον Ερρίκο Η΄ της Αγγλίας όταν ακόμη ήταν απλά πρίγκηψ
Ουαλλίας.
189
Αν πιστεύσουμε την παλαιά διαθήκη, η Εσθήρ, ανεψιά του Μαρδοχαίου, κατάφερε
με διαφόρους τρόπους και αξιοποιώντας τα θέλγητρά της να καταστή σύζυγος του
Ξέρξη. Από αυτή την θέσι, επηρεάζοντας τον Ξέρξη, όχι μόνο κατέστησε ανενεργό ένα
διάταγμα περί διωγμού των Εβραίων στην Αυτοκρατορία, αλλά και επέβαλε στον
Ξέρξη να επιτρέψη στους Εβραίους να σφαγιάσουν όποιον θεωρούσαν εχθρό. Η γραφή
ομιλεί για σφαγή 75.000 ανθρώπων. (Εμπορικοί ανταγωνισταί οι περισσότεροι, να
υποθέσουμε;). Πιο πριν απ' την Εσθήρ, μία άλλη Εβραία, η Ιουδήθ, αξιοποιώντας

163
"εξισλαμισθείσα" Εβραία ονόματι Νουρ Μπανού190. Οι γυναίκες του σαραγιού
σαν την κυρα-Εστέρ την καθωδήγησαν καταλλήλως ώστε να την νυμφευθή ο
Σελήμ και να γεννήση τον διάδοχο και μελλοντικό Σουλτάνο Μουράτ Γ΄ 191. Οι
ψίθυροι της εποχής ήθελαν την Νουρ Μπανού εξώγαμο κόρη του Νάσι. Αυτός
ο υπερβολικός ψίθυρος ανεπτύχθη ώστε να δυνηθούν οι απλοί Οθωμανοί να
εξηγήσουν το πόσο άνετα εκινείτο ο Ιωσήφ στα ανάκτορα.
Επειδή δυσκόλευε την καθημερινή πολύωρη παρουσία του Ιωσήφ στα
ανάκτορα το ότι ήτο ένας απλός ραγιάς, ο Σουλτάνος, κατόπιν “προτροπών”,
του απένειμε τον τίτλο του ιδιαιτέρου συμβούλου με μισθό 55 άσπρα ή 5.5
δουκάτα ή πιάστρα την ημέρα, ένα πολύ μεγάλο ποσόν. Σε αυτή την απόφασι
συνετέλεσαν πολλοί παρατρεχάμενοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι οι οποίοι
απελάμβαναν τα δώρα του Νάσι. Τυπικά λοιπόν κατέστη μέλος της
κυβερνήσεως αλλά ουσιαστικά ήτο ιεραρχικώς τρίτος μετά τον Σουλτάνο και
τον Μεγάλο Βεζύρη Αχμέτ.
Το έτος 1555 βρήκε την οικογένεια Νάσι να θριαμβεύη. Από την στιγμή της
αφίξεως του Ιωσήφ στην Πόλι, αυτός και η θεία του, ενωμένοι πλέον,
συνεργάζοντο για όλα τα θέματα. Η εμπειρία και η υψηλού βαθμού
συναίσθησις της σιωνιστικής αποστολής της θείας ενώθηκαν με τις γνώσεις και
την ζωτικότητα του Ιωσήφ και έτσι αγωνίζοντο στα μέτωπα της πολιτικής, των
επιχειρήσεων και της ιδεολογίας τους. Μελανό σημείο πάντα ο πόθος για
εκδίκησι εναντίον όλων όσων νόμιζαν ότι τους αδίκησαν και που οδηγεί πάντα
αυτόν τον λαό σε λάθος κινήσεις. Μέχρι το 1555 μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι
οι Νάσι εχρησιμοποίησαν τον χρόνο τους για να εδραιωθούν και να
επίσης τα θέλγητρά της, εξόντωσε τον Βαβυλώνιο αρχηγό της πολιορκίας των Εβραίων.
Επομένως, διαχρονικώς λειτουργούν με αυτό το "ηρωικό" πρότυπο διάφορες Εβραίες
είτε λέγονται Εσθήρ, είτε Νουρ Μπανού, είτε Μόνικα Λεβίνσκι. Η συμπεριφορά αυτή
θεωρείται ηρωική και καθαρή από την εβραϊκή σκέψι και έτσι καταγράφεται στο Άσμα
Ασμάτων κεφ. Γ', παρ. 7, "Ιδού η κλίνη του Σολομώντος. 60 δυνατοί άνδρες είναι περί
αυτήν, εκ των δυνατών του Ισραήλ.". Πρόκειται για 60 γενάρχες προ του Σολομώντος,
αφού το κρεβάτι του συμβολικώς είναι αυτό που η κάθε Εβραία θα χρησιμοποιήση
ευφυώς.
Να σημειωθή ότι στον περί Εσθήρ μύθο, συμφωνούν και η μετάφρασις των 70 και η
μασσοριτική μετάφρασις ότι η Εσθήρ ενεφανίσθη για πρώτη φορά στον Ξέρξη κατά τον
7ο χρόνο της βασιλείας του. Η εκστρατεία κατά της Ελλάδος όμως, αποδεδειγμένα
έγινε το 480 π.0 άρα τον 5ο χρόνο της βασιλείας του Ξέρξη. Επομένως είναι
αστειότητες τα συνωμοσιολογικά σενάρια κάποιων γραφικών αμαθών νεοελλήνων οι
οποίοι θέλουν την Εσθήρ να προκαλή την εκστρατεία των Περσών κατά της Ελλάδος.
190
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι επρόκειτο για την Ενετή Σεσίλια Μπάφφο ενώ κάποιοι
άλλοι για την Ελληνίδα Καλή Καστανού. Οι Εβραϊκές πηγές όμως είναι κάθετες ως
προς την εβραϊκή καταγωγή της. Έτσι δικαιολογείται άλλωστε και η αμέριστος
συμπαράστασις προς τον Νάσι και όλο το κύκλωμά του που δεν δικαιολογείται αν ήταν
Ελληνίδα ή Ενετή. Ο δε τουρκολόγος καθηγητής Stansford Shaw σημειώνει ότι η κυρα-
Εστέρ απέκτησε μεγάλο πλούτο και τεράστια επιρροή σε διορισμούς λόγω της σχέσεώς
της με την Νουρ Μπανού κατά την βασιλεία του Μουράτ Γ΄. Εμείς θα πούμε ότι
πρόκειται περί εξαργυρώσεως χρέους.
191
Andree Aelion Brooks, «Τhe Woman Who Defied Kings», σελ. 329.

164
προσαρμοσθούν πλήρως στις ανατολικές συνθήκες. Από το 1555 μπορούσαν να
εγκαινιάσουν επιθετικές πολιτικές πλέον.
Στα μέσα του έτους 1555 απέθανε η Ρωξυλάνη, την οποία ενοσήλευε
φυσικά ο γιατρός Μοσέ Χαμόν. Ο θάνατος της γυναίκας έγινε ενώ αυτή ήτο,
κατόπιν ιατρικής εντολής (δηλαδή του Μοσέ Χαμόν), σε απομόνωσι και ενώ
στο νεκροκρέββατο δίπλα ήτο μόνον ο Εβραίος γιατρός της. Υπήρχε σοβαρός
λόγος για τέτοια πράξι και συμπεριφορά εκ μέρους του Χαμόν και είναι
αξιοσημείωτο πως με μία απλή ιατρική εντολή έλαβε χώρα μία ακόμη μικρή
ενδοανακτορική συνωμοσία. Συγκεκριμένα απεβίωσε η Ρωξυλάνη και ο ιατρός
Μοσέ Χαμόν ανεκοίνωσε στους "αρμοδίους" την δήθεν τελευταία της επιθυμία
ελλείψει βέβαια μαρτύρων. Ότι η σουλτάνα πεθαίνοντας άφησε …όλως
συμπτωματικώς παρακαταθήκη να δολοφονηθή ο Μεγάλος Βεζύρης Αχμέτ και
την θέσι του να ξαναπάρη ο Ρουστάμ πασάς. Η βολική για τις ραδιουργίες του
Νάσι παρακαταθήκη-συμπαιγνία εξετελέσθη αμέσως. Ο άβουλος Ρουστάμ πήρε
την θέσι του πάραυτα δολοφονηθέντος Αχμέτ και τα εμπόδια λιγόστευσαν για
τους Νάσι. Μοναδικό εμπόδιο για τις σιωνιστικές επιδιώξεις παρέμενε ο
διάδοχος Βαγιαζήτ. Ο Σουλεϊμάν δεν υποψιάσθηκε τίποτε και γι' αυτό κατέστη
Μεγαλοπρεπής! Διότι αν είχε λάβει άλλα, σωτήρια για την αυτοκρατορία του
μέτρα, θα απεκαλείτο από τους ιστορικούς αιμοσταγής!

165
166
 Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΒΡΑΪΣΜΟΥ
ΜΕΣΩ ΜΕΝΤΕΖ-ΝΑΣΙ
ΑΠΟ ΤΟΝ 16ο ΑΙΩΝΑ
Δείχνει κατ’ αρχάς παράξενο το να προσπαθούμε αναλύσουμε την εθνική
γεωπολιτική ενός λαού ο οποίος δεν είχε πατρίδα, όμως δεν είναι ιστορικό
παράδοξο ούτε για τους Εβραίους αλλά ούτε για άλλους λαούς.
Για να γίνη συγκριτικώς αντιληπτό από νεο-Έλληνες αυτό το ιστορικό-
πολιτικό δόγμα του ορισμού γεωπολιτικής από έθνη στην αφάνεια 192 σαν
καλύτερο παράδειγμα θα αναφέρουμε τον Ρήγα Φερραίο ο οποίος σε ανύποπτο
χρόνο καθώρισε την γεωπολιτική του Γένους και μάλιστα την απετύπωσε στην
Χάρτα του. Η Γεωπολιτική αυτή καθορίζει ως Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την
Μικρασία, την Κύπρο και λίγη Αίγυπτο. Αυτός βέβαια ήταν ανέκαθεν ο ζωτικός
χώρος των Γραικοπελασγών. Και όλα αυτά όταν οι Έλληνες ήσαν απλώς μία
υποψία λαού κάπου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κατ’ ανάλογον τρόπον, σε
λίγο καλύτερες για το Έθνος, εποχές, όταν τον Οκτώβριο του 1827 ο
Καποδίστριας ηρωτήθη υπό του εκπροσώπου του Αγγλικού Υπουργείου
Εξωτερικών Wilmot-Horton ¨ποία όρια γεωγραφικής εκτάσεως αξιοί η Ελλάς;¨,
διετύπωσε την πρέπουσα Γεωπολιτική επιδίωξι των Ελλήνων, καθώρισε τον
Εθνικό ζωτικό χώρο απαντώντας: ¨Τα όρια ταύτα από του 1821 καθορίζονται
υπό του αίματος του εκχυθέντος εις τα σφαγεία των Κυδωνιών, της Κύπρου, της
Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών και του Μεσολογγίου…¨. Βεβαίως όλες αυτές οι
περιοχές ήσαν εκτός Πελοποννήσου και Κυκλάδων, εκτός δηλαδή των ορίων τα
οποία οι Άγγλοι ώρισαν για το Ελληνικό Κράτος 193. Αρκετός άρα λόγος για την
δολοφονία του.
Κατ’ ανάλογον ιστορικώς τρόπο πρέπει να αντιμετωπίσουμε την σκέψι του
λαού των Μεντέζ-Νάσι. Με την διαφορά όμως ότι, λόγω της θρησκείας τους,
της διαιωνίου αδιαλείπτου θρησκευτικής συνεχείας και του εκπορευομένου εξ
192
Έθνος ευρισκόμενο στην αφάνεια σε ιστορικές περιόδους σε καμία περίπτωσι δεν
συνεπάγεται ότι το Έθνος αυτό έχει αφανισθή. Υπάρχουν χιλιάδες ιστορικοί λόγοι για
την αφάνεια ενός Έθνους σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους όπως επί παραδείγματι
του Εβραϊκού αλλά οπωσδήποτε και του Ελληνικού ή Γραικοπελασγικού. Τι σημασία
έχει αν η Ελλάς εδημιουργήθη εκ νέου το 1828 και το Ισραήλ το 1948; Ως Έθνη με
εθνική συνείδησι (οι Έλληνες σαν Ρωμηοί ή Γραικοί ή απλώς σαν το Γένος) υπήρχαν
για χιλιάδες χρόνια κι ας αγωνίζονται οι αργυρώνητοι της εξουσίας να αποδείξουν το
αντίθετο…
193
Δεν θα μπορούσε να παραλήψη την Κύπρο από τις εθνικές διεκδικήσεις ο
Καποδίστριας αφού η μητέρα του ήτο ευγενούς κυπριακής καταγωγής του γένους
Γονέμη.

167
αυτής αξιακού συστήματος, δεν επιτρέπεται να ομιλούμε για μη ύπαρξι Ισραήλ
ως κράτους σε αυτά τα χρόνια αλλά ως υπάρξεως ενός πλήρους Ισραήλ,
ζωντανού, ακμαίου και σφριγηλού, σε κάθε εβραϊκή κοινότητα όπουδήποτε. Με
άλλα λόγια, κάθε κοινότης ήταν και συνεχίζει να είναι ένα μικρό Ισραήλ και
όλα έχουν ίδια και απολύτως σαφή οράματα και στόχους εξ ορισμού, δηλαδή εκ
θρησκείας. Αν η διοίκησις της κάθε κοινότητος (ή της κάθε κοινωνικής
δραστηριότητος σήμερα) παρασταθή με μία μικρή πυραμίδα (διότι πάντα το
εβραϊκό διοικητικό μοντέλο είναι πυραμιδοειδές ή ιεραρχικό), έχουμε ανά την
υφήλιο πολλές μικρές πυραμίδες οι οποίες τυφλά υπακούουν και πειθαρχούν σε
κάποια Μεγάλη Πυραμίδα, πιθανώς άγνωστη και αόρατη αλλά πανίσχυρη και
κυρίαρχη τουλάχιστον σήμερα. Η Μεγάλη Αρχή ενορχηστρώνει τις επιμέρους
διοικήσεις, οι οποίες ΔΕΝ γνωρίζουν το Όλον όμως της έχουν πλήρη
εμπιστοσύνη, επιτυγχάνοντας τοιουτοτρόπως τις διάφορες πολιτικές σε
διάφορες περιοχές του πλανήτου άρα ακολουθώντας και την ίδια Μεγάλη
Γεωπολιτική. Λόγω χρονικής αποστάσεως, μπορούμε να δούμε σήμερα την
οικογένεια Μεντέζ-Νάσι ως την Μεγάλη Αρχή του 16 ου αιώνος αν και είναι
πασιφανές ότι αυτοί ηκολούθησαν μία ως ένα σημείο προδιαγεγραμμένη πορεία
και έλαβον την εθνικοπολιτική σκυτάλη από την άγνωστη Μεγάλη Αρχή της
προηγουμένης από αυτούς γενεάς.
Σε αυτό το σημείο της μελέτης, ευρισκόμενοι ιστορικώς περί το 1555, όταν
ο Νάσι εγκατεστημένος και ασφαλής στην Πόλι ήταν πανίσχυρος, πρέπει εμείς
να ορίσουμε την Γεωπολιτική του (όχι μαντεύοντας αλλά όπως συνάγεται εξ
ενδελεχούς μελέτης των πολιτικών κινήσεων-δραστηριοτήτων του), ώστε οι
μελλοντικές του κινήσεις να καταδειχθούν ως αρμονικώς διαδεχόμενες η μία
την άλλη με εστιασμό στην επίτευξι των καθοριζομένων υπό της Γεωπολιτικής
του, Στόχων. Αν αυτή η Γεωπολιτική ακολουθείται ή όχι και σήμερα από τους
απογόνους του μάλλον θα φανή.
Σε γενικές γραμμές και περιληπτικώς, η Γεωπολιτική αυτή μπορεί να
σκιαγραφηθή και αποτυπωθή με το κεφαλαίο γράμμα ‘Π’, πλαγιασμένο πάνω
στον χάρτη της Μεσογείου. Τα δύο πόδια του ‘Π’ αποτελούνται, το μεν ένα από
την Βόρειο Αφρική δηλ. Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία, Μαρόκο, Αλγερία το δε
άλλο από την Κεντρική-Βόρειο Ευρώπη δηλαδή Αγγλία, Κάτω Χώρες,
Γερμανία, Πολωνία, Αυστροουγγαρία. Το επάνω μέρος του ‘Π’ το οποίον είναι
και το βασικώτερο, δεν είναι άλλο από το Ιουδαϊκό Τόξο το οποίο ενώνει τα δύο
πόδια του ‘Π’ δηλαδή Βόρειο Αφρική με Βόρειο Ευρώπη. Το τόξο αυτό αρχίζει
από την Παλαιστίνη, συνεχίζει Κύπρο, Κρήτη, Οθωμανική Αυτοκρατορία (όπου
Αιγαίο, Θεσσαλονίκη, Βουλγαρία, Ρουμανία-Δούναβις). Το ονομάζουμε
Ιουδαϊκό Τόξο διότι η επίτευξις και επιτυχία του εβασίζετο – και βασίζεται – σε
βιολογική φυσική ύπαρξι πλήθους λαού Εβραίων πειθαρχημένων και
αφοσιωμένων στον Σκοπό. Στα δύο σκέλη του ‘Π’ δεν ήταν αναγκαία η ύπαρξις
αυτού του εβραϊκού πλήθους αλλά απλώς η σωστή επιλογή και διαχείρισις των
εντοπίων αργυρώνητων και οικονομικώς εξαρτημένων δίχως εθνικά
αντανακλαστικά, κοινωνικο-οικονομικών παραγόντων.

168
 Ολοκληρώνοντας την περιγραφή αυτή παρατηρούμε ότι ανάμεσα στις
γραμμές αυτού το ‘Π’ συνθλίβεται όλη η μισητή από τους Μεντέζ-Νάσι, Νότιος
Ευρώπη δηλαδή Πορτογαλλία, Ισπανία, Γαλλία, Βενετία και άλλα Ιταλικά
βασίλεια.
Αυτό το σχήμα θα επεδίωκαν οι Νάσι και πάνω σε αυτό το σχήμα
εβασίσθησαν όλοι οι σχεδιασμοί και οι διάφοροι πολιτικοί ελιγμοί των
Εβραίων. Το δε εντελώς απαραίτητο όχημα επιβολής (τότε και τώρα) έτυχε ή
καθώρισαν οι ίδιοι να είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πασιφανείς οι λόγοι
υπάρξεως ανέκαθεν αλλά και σήμερα ισχυράς Τουρκίας. Ποίοι άραγε
αναρωτώνται σήμερα για την απαρχή και σημασία για τους Εβραίους της
Τουρκοϊσραηλινής ερωτικής σχέσεως; Αυτά περί Τουρκίας έπρεπε να γνωρίζουν
οι Έλληνες πολιτικοί όταν αφελώς έστελναν τον ανθό της Ελλάδος να θυσιασθή
στα τελεστήρια της Μικρασίας το 1920, εκτός κι αν τα εγνώριζαν κι έπρεπε να
καταρρακώσουν την ελληνική ισχύ ώστε να μην αποτελέση ποτέ κίνδυνο για
την Τουρκία…
Τα εμπόδια στην επιβολή της Γεωπολιτικής του Νάσι έπρεπε να
παραμερίζονται και γι’ αυτό έπεσε θανατικό στην Υψηλή Πύλη με το που
απεφασίσθησαν τα παραπάνω. Υπήρξε καθοριστικός και ο αστάθμητος
παράγων.
Αν ασχοληθούμε λίγο με τον αντίποδα αυτής της Γεωπολιτικής,
παρατηρούμε ότι η ήδη προαναφερθείσα συμμαχία των Οθωμανών με τους
Γάλλους, σφυρηλατημένη και δοκιμασμένη σε πόλεμο, ήταν σταθερά επιδίωξις
της Οθωμανικής εξωτερικής πολιτικής. Σε αυτή την σύγκρουσι γεωπολιτικών
συμφερόντων Οθωμανών-Εβραίων εδολοφονήθη ήδη ο Μεγάλος Βεζύρης
Ιμπραήμ και ο διάδοχος Μουσταφά.
Οι πολυσχιδείς δραστηριότητες του Ιωσήφ δεν περνούσαν απαρατήρητες
από τους πρέσβεις των Ευρωπαίων και μάλιστα των Ενετών οι οποίοι διαρκώς
ενημέρωναν τις κυβερνήσεις τους. Επαναλαμβάνουμε πάλι ότι ο Νάσι, μέσω
των απανταχού πρακτορείων των εταιρειών του, μέσω των απανταχού εβραϊκών
κοινοτήτων και μέσω των απανταχού Εβραίων που υπηρετούσαν ως γιατροί,
σύμβουλοι, μεταφρασταί, κλπ στις διάφορες Αυλές, είχε αναπτύξει το
τελειώτερο κατασκοπευτικό δίκτυο γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πράγματα που
οι επίσημοι πρόξενοι τα μάθαιναν πολύ αργότερα. Υπήρχε δηλαδή για το άτυπο
εβραϊκό κράτος, ένα άριστο ανεπίσημο σύστημα Υπουργείου Εξωτερικών με
ανεπίσημες ικανώτατες Μυστικές Υπηρεσίες. Έτσι, όλοι οι πρόξενοι
ευρίσκοντο διαρκώς εκτεθειμένοι αλλά σαν έξυπνοι άνθρωποι εγνώριζαν πολύ
καλά την αιτία της κακοδαιμονίας των. Αυτό το σύστημα είναι ο πρόδρομος της
σημερινής σιωνιστικής Μοσσαντικής αντιλήψεως 194, ότι όλοι οι απλοί
194
Ο Βίκτωρ Οστρόφσκι, στο βιβλίο "Στα Άδυτα της Μοσσάντ", εκδόσεις "ΤΟ
ΠΟΝΤΙΚΙ", Αθήναι 1990, σελ. 102-104 γράφει ότι "Τα μέλη των κοινοτήτων που
βοηθούν την Μοσσάντ ονομάζονται sayan=βοηθοί και αναλαμβάνουν την δημιουργία
προπετασμάτων για λογαριασμό της Μοσσάντ με δημιουργίες ψεύτικων εταιρειών κατά
περίστασι ή εικονικών αγοραπωλησιών με σκοπό συλλογή πληροφοριών και
κατασκοπεία. Η Μοσσάντ, αν και ξέρει πόσο καταστρεπτικές συνέπειες θα υπήρχαν για

169
Εβραίοι όπου κι αν ευρίσκονται είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν ως
κατάσκοποι υπέρ των όποιων συμφερόντων ορίζει ο σιωνισμός μέσω
Μοσσάντ. Σε ενδεχομένη άρνησι ακολουθούν κυρώσεις κατ’ αρχάς
οικονομικές…
Ήδη ορισμένοι Γεωπολιτικοί στόχοι είχαν ολοκληρωθή. Η Μεταρρύθμισις
είχε επιτύχει στην Βορειο-Κεντρική Ευρώπη άρα υπήρχε θετικό κλίμα
εγκαταστάσεως και πλουτισμού κάποιων κρυπτοεβραίων, ενώ ταυτοχρόνως
αδυνάτισε ο καθολικός Νότος και ιδίως η Γαλλία λόγω εμφυλίου σπαραγμού εξ
αιτίας ξεσηκωμού των Διαμαρτυρομένων-Ουγενότων. Η Αγγλία ήδη είχε
εισέλθη στο άρμα της οικονομικής εξαρτήσεως το ίδιο και η Γερμανία.
Ο Ιωσήφ εγνώριζε από πρώτο χέρι πως η οικονομική ισχύς των Ισπανών
προήρχετο από το εμπόριο με έδρα την Αμβέρσα και τις Κάτω Χώρες. Εξ
άλλου, οι πολυπληθείς Εβραίοι της περιοχής υπέφεραν από τον Ισπανικό
καθολικισμό και την Ιερά Εξέτασι (σκοπίμως όπως είδαμε μετά την σκόπιμη
αδιαφορία των Μεντέζ να χρηματοδοτούν πλέον τους Ιεροεξεταστάς ώστε λόγω
εκφοβισμού οι Εβραίοι να μεταβούν στην Τουρκία). Εκεί, μέσω των πρακτόρων
του των κρυπτοεβραίων είχε ήδη δημιουργήση, όπως ανεφέρθη στο κεφάλαιο
περί μεταρρυθμίσεων, το καλβινιστικό κίνημα το οποίο ελειτούργει ως ανοικτή
πληγή στα πλευρά των Ισπανών. Ήδη το 1555 οι Ισπανοί απεκεφάλισαν δύο
αποσχιστικούς Δούκες (Χορν και Έγκμοντ) και έθεσαν εκτός νόμου τον
Γουλιέλμο τον Σιωπηλό, Δούκα της Οράγγης. Η όποια επανάστασις στην
Ολλανδία με αίτημα την απόσχισι από την Ισπανία θα ετύγχανε της
υποστηρίξεως των Νάσι. Αυτό το κίνημα αν επετύγχανε θα εσήμανε την έξωσι
του καθολικισμού από την περιοχή, την πλήρη διοίκησι της περιοχής από
Εβραίους, έστω παρασκηνιακώς, την πλήρη αποδυνάμωσι της Ισπανίας και άρα
καθιστώντας μη αναγκαία πλέον για τους Οθωμανούς την συμμαχία με Γαλλία.
Εξ άλλου επιβάλλοντας τον Καλβινισμό ή προτεσταντισμό στην περιοχή είναι
σαν να δημιουργούνται τεχνητοί Ιουδαίοι μιας και αυτά τα δόγματα αποτελούν
ουσιαστικώς και κατά βάσιν ιουδαϊσμό συν απλή καινή διαθήκη και άρα εύκολο
να γίνουν αποδεκτά από κρυπτοεβραίους.

τους Εβραίους της διασποράς αν μαθευόταν ο ρόλος τους, δεν νοιάζεται καθόλου".

170
 ΤΟ ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΤΗΣ ΑΓΚΩΝΑ
Σύντομα οι ενωμένοι Νάσι είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν την ισχύ τους
στους ομοεθνείς τους και σε άλλους. Τα γεγονότα της Αγκώνα αποτελούν ένα
μεγάλο κεφάλαιο της εβραϊκής ιστορίας και κυρίως των Νάσι, διότι εδώθη στον
εβραϊσμό η δυνατότης να εκδικηθή με δραστικά μέτρα τους διώκτες του.
Ανεδείχθη μέσα απ’ το επεισόδιο αυτό η ηγετική μορφή της Ντόνα Γκρασίας,
τραγική μορφή με τεράστια αποθέματα αγωνιστικού πάθους και
αποφασιστικότητος με πολιτικές αντιλήψεις μερικών επιπέδων ανώτερες απ’
αυτές των ομοεθνών της195.
Στην Αγκώνα, όπως σε όλες τις πόλεις, υπήρχε εμπορικός σταθμός των
Νάσι επανδρωμένος όπως όλοι με ομοεθνείς των. Οι άρχοντες της πόλεως
αυτής κατάφεραν και εδημιούργησαν έναν εμπορικό λιμένα μεγάλο και
ανταγωνιστικό της Βενετίας. Για πολλές ελευθερίες δεν μπορούμε να μιλάμε
διότι η πόλις ήτο υπό την “πνευματική” ηγεσία του Πάπα. Ανέχθηκαν
υποχρεωτικά τους Εβραίους διότι αυτοί ήταν που διακινούσαν κυρίως το
εμπόριο και οι άρχοντες της πόλεως δεν ήθελαν να διανοηθούν διωγμό τους.
Έτσι, από τον 13ο αιώνα υπήρχε μία μικρή εβραϊκή κοινότης εγκατεστημένη
εκεί και μετά τους διωγμούς από Ισπανία και Πορτογαλία, αρκετοί φυγάδες
ήλθαν να ενωθούν με την υπάρχουσα κοινότητα196. Μάλιστα ο πάπας Παύλος Γ΄
τους έδωσε ασυλία, άδεια να μην φορούν διακριτικά ότι είναι Εβραίοι και
φορολογικές ελαφρύνσεις. Το δε 1549 κάποιοι κρυπτο-Εβραίοι γιατροί από
Πορτογαλία πήραν άδεια από την πόλι για ίδρυσι τραπέζης και έλαβαν άδεια
εγκαταστάσεως στην πόλι άλλων 35 οικογενειών κρυπτο-Εβραίων με εγγυήσεις
πλήρους ασυλίας197. Με συνεχείς αποφάσεις, από το 1552, ο πάπας Ιούλιος Γ΄
ανανέωνε κάθε χρόνο τις εγγυήσεις ελευθερίας των Εβραίων με αντάλλαγμα
1.000 δουκάτα ετησίως. Κατ’ αυτό τον τρόπο η εβραϊκή κοινότης μεγάλωνε
ελεύθερα και το λιμάνι έφερνε πλούτο και ταχυτάτους ρυθμούς αναπτύξεως
στην πόλι.
Αυτά μέχρι το 1555, οπότε πάπας έγινε ο φανατικός μεσαιωνιστής Παύλος
Δ΄ (πρώην καρδινάλιος Καράφα). Αυτός ανεδείχθη σε κορυφαίο διώκτη του
εβραϊκού στοιχείου στην Ιταλία. Δεν ανήχετο την ύπαρξι Εβραίων που
προηγουμένως έζησαν σαν χριστιανοί. Ξαφνικά, τον Ιούλιο του 1555 έστειλε
ιεροεξεταστή στην Αγκώνα, ο οποίος, παρά τις υπάρχουσες εγγυήσεις,
συνέλαβε 100 Εβραίους πρώην χριστιανούς και τους εφυλάκισε ενώ μερικοί

195
Jewish Encyclopedia, "ITALY-Persecutions at Ancona", by Richard Gottheil-Vittore
Castiglione.
196
Eliezer Segal, "Why didn't I learn this in Hebrew School", Jason Aronson Inc.
Publishers.
197
Cecil Roth, "Donna Gracia", σελ. 136.

171
άλλοι κατάφεραν και ξέφυγαν198. Οι εβραϊκές κοινότητες αντέδρασαν αμέσως
και άρχισαν τις δωροδοκίες προς τον ιεροεξεταστή, ο οποίος ταυτοχρόνως
εφήρμοσε κατασχέσεις των περιουσιών των συλληφθέντων. Ο τεράστιος
πλούτος που ήλθε στα χέρια του ξαφνικά, τον έκανε να παραβλέψη την…
απόδρασι των μισών κρατουμένων… Ο πάπας όμως τον αντικατέστησε πριν
“δραπετεύσουν” και οι υπόλοιποι. Ο νέος ιεροεξεταστής ήτο μη εξαγοράσιμος.
Άρχισε δημόσια βασανιστήρια τα οποία παρακολουθούσαν ακόμη και τα
πληρώματα των εμπορικών πλοίων τα οποία μετέφεραν τα νέα στα τέσσερα
σημεία του ορίζοντος. Τελικώς, στις 13 Απριλίου του 1556, πρώτα
στραγγάλισαν και μετά έκαυσαν τα πρώτα 24 θύματα. Κάποιοι φυλακισμένοι
ισχυρίσθηκαν ότι κακώς εκρατούντο διότι ποτέ δεν είχαν βαπτισθή χριστιανοί
αλλά πάντα ζούσαν σαν Εβραίοι. Μετά από λίγο καιρό, ο ιεροεξεταστής
απέρριψε την θέσι τους με τον ισχυρισμό ότι τα τελευταία 60 χρόνια
απηγορεύετο να ζουν σαν Εβραίοι στην Πορτογαλία, άρα ζούσαν σαν
χριστιανοί. Έτσι, στις 15 και 20 Ιουνίου 1556 έστειλαν στην πυρά άλλους 11
Εβραίους σε δημόσια θέα. Άλλοι 26 κατεδικάσθησαν σε υπηρεσία κωπηλάτου
στις γαλέρες των ιπποτών του τάγματος του Αγίου Ιωάννου. Αυτοί όμως
κατάφεραν και εσώθησαν αφού… δραπέτευσαν με δωροδοκίες. Αυτά
συνέβησαν στην Αγκώνα.
Από το καλοκαίρι του 1555, πριν κανείς μάθη κάτι, έφθασαν στους Νάσι οι
πρώτες αναφορές περί της καταστάσεως. Τους κατέλαβε φρίκη διότι η Ντόνα
Γκρασία είχε προσωπικές και εμπορικές σχέσεις με όλα αυτά τα θύματα. Η
Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν παράδεισος επιβιώσεως και επικρατήσεως για
τους Εβραίους ενώ η Δύσις κόλασις. Στην Δύσι όμως ήταν το χρήμα και η
πολιτική ισχύς ενώ δεδομένου ότι η απώτερη επιδίωξις αυτού του λαού ήταν
επικράτησις και κυριαρχία μέσω οικονομίας πάσει θυσία (πράγμα που
επέτυχαν σήμερα), υφίσταντο θυσίες τις οποίες προσπαθούσαν να
ελαχιστοποιήσουν. Αν τους ενδιέφερε μόνο η έντιμη και άνετη επιβίωσις,
απλώς έπρεπε να εγκατασταθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου
κανείς δεν θα τους ενοχλούσε αλλά χωρίς να έχουν το χρήμα και την
οικονομικοπολιτική κυριαρχία της Δύσεως.
Η Ντόνα Γκρασία εκινητοποίησε αμέσως τον Σουλτανικό μηχανισμό καθ΄
ότι πολλές εβραϊκές εταιρείες της Θεσσαλονίκης και της Κωνσταντινουπόλεως
ωδηγήθηκαν λόγω Αγκώνα σε κήρυξι πτωχεύσεως αλλά και πολλοί
συλληφθέντες στην Αγκώνα ήσαν υπό την προστασία του Σουλτάνου. Ο
Σουλτάνος, μετά από προτροπή της199, έστειλε τον Δεκέμβριο του 1556
απεσταλμένους στην Αγκώνα και απήτησε την άμεσο αποφυλάκισι των

198
Cecil Roth, "Ηistory of the Jews in Italy", κεφ. VII.
199
Εδώ παρακολουθούμε το αποτέλεσμα της οικονομικής εξαρτήσεως του Σουλτάνου.
Ο Ιωσήφ Νάσι, σαν επινοικιαστής τελωνειακών φόρων ισχυρίζετο ότι υφίστατο
τεράστια ζημία λόγω απωλειών από Αγκώνα και άρα δεν ηδύνατο να είναι συνεπής στο
συμφωνηθέν ποσόν ενοικίου με τον Σουλτάνο. Ο Σουλτάνος, εμπρός στο φάσμα
τεραστίων χρηματικών απωλειών αναγκάσθηκε να επέμβη υπέρ των διωκωμένων
Εβραίων...

172
υπηκόων του απειλώντας με αντίποινα. Οι μη Εβραίοι έμποροι της πόλεως
έστειλαν με την σειρά τους απεσταλμένους στον Πάπα τονίζοντάς του ότι
επειδή Εβραίοι Οθωμανοί υπήκοοι έχασαν ζωές και περιουσίες, το εμπόριο από
την Ανατολή πηγαίνει προς Βενετία παρά Αγκώνα κι έτσι αυτοί αναγκάζονται
σε πτωχεύσεις. Εζήτησαν επίσης οι βασανισμοί και εκτελέσεις να μην γίνονται
σε δημόσια θέα.
Τον Μάρτιο του 1556, ο Ρουστάμ πασάς, πειθήνιο όργανο των Νάσι,
εγκάλεσε τον πρόξενο της Αγκώνα στην Κωνσταντινούπολι και του
εκοινοποίησε ότι η Αυτοκρατορία, εξ αιτίας των γεγονότων απαιτούσε
αποζημίωσι για διαφυγόντα κέρδη ύψους 400.000 δουκάτων και άμεση απόλυσι
όλων των φυλακισμένων Εβραίων Οθωμανών υπηκόων ενώ απείλησε με
αντίποινα. Ταυτοχρόνως, τα ίδια απεστάλησαν γραπτώς με σουλτανικό φιρμάνι
και στην διοίκησι της Αγκώνα. Για να δοθή σοβαρότης σε όλα αυτά, όλα τα
πλοία της Αγκώνα που έτυχε να βρίσκονται σε Οθωμανικά λιμάνια
αιχμαλωτίσθηκαν για αντίποινα. Επίσης εκλήθησαν οι πρέσβεις Φλωρεντίας και
Γαλλίας να προτείνουν στις χώρες τους διαμεσολάβησι με τον Πάπα εν όψει
γενικής συρράξεως. Οι αποστολές των χωρών έφθασαν λίγο μετά τις πρώτες 24
εκτελέσεις. Οι έμποροι και κάτοικοι της Αγκώνα ευρίσκοντο σε απόγνωσι.
Έστειλαν αντιπρόσωπο στον Πάπα, χωρίς αποτέλεσμα. Ο Πάπας απήντησε στα
τελεσίγραφα ότι ήτο πρόθυμος να απελευθερώση και αποζημιώση κάθε
Οθωμανό υπήκοο που ποτέ δεν ήτο επισήμως χριστιανός. Ταυτοχρόνως, για να
δείξη καλή πίστι, όλη η περιουσία των Νάσι και των αντιπροσώπων τους,
επεστράφη… Τόση ήταν η δύναμίς τους… Η επιχειρηματολογία του Πάπα
και οι πράξεις του ήταν μέσα στα όρια του διεθνούς δικαίου και έτσι ο
Σουλτάνος, μια και φίλοι του οι Νάσι απεζημιώθησαν, δεν μπορούσε να κάνη
τίποτε άλλο200. Ακολούθησε το δεύτερο κύμα εκτελέσεων.
Ακολούθησε όμως και η προσπάθεια των Νάσι για εκδίκησι201.
Μερικοί διασωθέντες Εβραίοι από την Αγκώνα κατέληξαν κάπου 80
χιλιόμετρα βόρεια, στο δουκάτο του Ουρβίνο, στο επίνειο Πέζαρο. Η διοίκησις
της περιοχής, επιχειρώντας από καιρό την αναβάθμισι του λιμένος του Πέζαρο,
βρήκε στους νέους κατοίκους την ευκαιρία που ζητούσε. Υπήρχε από καιρό κι
εκεί μια μικρή εβραϊκή κοινότης και εύκολα έλαβαν άδεια ελευθέρας
εγκαταστάσεως ομοεθνών τους με αντάλλαγμα την αύξησι του εμπορίου.
Όμως, επειδή οι δυνάμεις τους ήταν μικρές, απευθύνθηκαν στον παγκόσμιο
εβραϊσμό και μάλιστα στους Νάσι. Οι Εβραίοι κατήχον αποκλειστικώς σχεδόν
το Οθωμανικό εμπόριο και θα ηδύναντο αντί να χρησιμοποιούν ως λιμένα την
Αγκώνα, να χρησιμοποιήσουν το Πέζαρο και έτσι, θα έπαιρναν εκδίκησι απ’ την
Αγκώνα η οποία θα κατέρρεε. Ο αντιπρόσωπος των Εβραίων του Πέζαρο,
ανεκοίνωσε την πρότασι στην ομιλία του στην Κωνσταντινούπολι και με
προτροπή των Νάσι, απεφασίσθη αμέσως κανένα Οθωμανικό-εβραϊκό πλοίο να
200
Bernard Lewis, "The Jews of Islam", Princeton University Press, Princeton, 1987,
σελ. 137.
201
Dolores J. Sloan, "A Sephardic Love Song: Lion and Lamb in the Medieval
Darkness".

173
μην πλευρίση στην Αγκώνα αλλά όλοι να υποστηρίξουν το Πέζαρο μέχρι το
επόμενο Πάσχα με ιερά ποινή τον αφορισμό. Μετά θα έβλεπαν. Το παγκόσμιο
δίκτυο πληροφοριών των Νάσι, έδωσε παντού την εντολή και όλοι οι Εβραίοι
ανταπεκρίθησαν με ενθουσιασμό.
Στην Αγκώνα, οι πτωχεύσεις διεδέχοντο η μία την άλλη. Οι τιμές των
ανατολικών προϊόντων εκτινάσσοντο στα ύψη. Εξαγωγές δεν εγένοντο. Μέχρι
το τέλος του Αυγούστου, η Αγκώνα είχε γονατίσει και το Πέζαρο εθριάμβευε
αφού κατέστη και η έδρα δραστηριοτήτων των Νάσι. Εφαίνετο ότι ο
παγκόσμιος εβραϊσμός, με κυρίαρχη σκέψι την εκδίκησι θα εθριάμβευε.
Σταδιακά όμως άρχισαν να ανακύπτουν προβλήματα. Κατ’ αρχάς το Πέζαρο
δεν είχε τόσο μεγάλο λιμάνι όσο απαιτείτο με αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει να
γίνονται πολλά και σοβαρά ατυχήματα και να χάνονται φορτία. Οι πλούσιοι
έμποροι των ανθηρών εβραϊκών κοινοτήτων της Προύσας δεν άνθεξαν τον
αποκλεισμό και ήταν οι πρώτοι υπαναχωρήσαντες. Όμως, η Αγκώνα είχε και
μία πολύ παλαιά οργανωμένη εβραϊκή κοινότητα η οποία δεν έφταιγε σε τίποτε
και ωδηγείτο στον όλεθρο. Μετά την ολική καταστροφή της πόλεως ήτο βέβαιο
ότι αυτοί θα ήσαν τα εξιλαστήρια θύματα της εκδικήσεως που θα ακολουθούσε.
Έτσι, μέσω του ραββίνου τους άρχισαν να κυκλοφορούν σε όλες τις κοινότητες
γράμμα εκλιπαρώντας την άρσι του αποκλεισμού. Ο ίδιος ο ραββίνος της
Αγκώνα επεσκέφθη τις κοινότητες της Ανατολής αρχίζοντας τον διχασμό των
κοινοτήτων της Τουρκίας. Επίσης άρχισαν κάποιοι Εβραίοι να σπάζουν τον
αποκλεισμό μη δίνοντας σημασία στον αφορισμό και σταδιακά άρχισαν να
έρχονται πάλι πλοία στο άδειο λιμάνι της Αγκώνα. Οι Εβραίοι του Πέζαρο
εθορυβήθησαν διότι αν δεν επετύγχανε ο σκοπός τους τότε η δική τους μοίρα
εκινδύνευε. Και έστειλαν κι αυτοί εκπρόσωπο. Επλησίαζε ο καιρός για το
Πάσχα και όλες οι κοινότητες ήσαν σε ταραχή ενώ το σχέδιο των Νάσι
εκινδύνευε να αποτύχη. Την προηγμένη πολιτική σκέψι τους με σκοπό την
προστασία και επιβολή του λαού τους δεν μπορούσαν να την καταλάβουν όλοι.
Επικεφαλής της αντιδράσεως ετέθη ο ραββίνος της αρχαιοτέρας συναγωγής
της Κωνσταντινουπόλεως, ο Τζάσουα Σονσίνο202. Με το κύρος του απέκτησε
πολλούς υποστηρικτάς203 και οι ασυνήθιστοι σε αντιπολίτευσι Νάσι τον
202
Πρόκειται για τον ραββίνο ο οποίος είχε αποφανθή ότι «…οι Μεντέζ ήσαν καλοί
Εβραίοι αν και οι ίδιοι επιλέγουν να μην μετακινηθούν σε τόπο όπου θα μπορούσαν να
ζήσουν φανερά ως Εβραίοι…διότι κρατούν απ’ το χέρι εκείνους τους Εβραίους που
εγλύτωσαν από την πικρή και αξιοθρήνητη αποστασία…και άρα βοηθούν σαν άτομα και
με τον πλούτο τους να επιβιώση ένα μεγαλειώδες έθνος». Και πιο κάτω εξηγεί ότι
εξιλεώνονται αν κερδίζουν πλούτο κατοικώντας «ανάμεσα σε ειδωλολάτρες»… Andree
Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ 116.
203
Χαρακτηριστικό της διαμάχης το σημείωμα του Σονσίνο όπως διεσώθη από τον
Σέσιλ Ροθ (Ντόνα Γκρασία, σελ. 175). "Ένας αγγελιοφόρος κατέφθασε εδώ
(Κωνσταντινούπολι) από το Πέζαρο, την περιοχή όπου κατέφυγαν οι διωγμένοι από
Αγκώνα. Μας επληροφόρησε για όλη την απέραντη καλοσύνη που επέδειξε ο Δούκας του
Ουρβίνο την εποχή του κατατρεγμού εναντίον των αδελφών μας οι οποίοι θάφτηκαν
ζωντανοί στην Αγκώνα για την πίστι τους στο ιερό όνομα του θεού. Εξ ονόματος των
φυγάδων αυτών, μας παρεκάλεσε να γίνη συμφωνία από όλη την διασπορά του Ισραήλ,

174
εγκάλεσαν για συζήτησι στην οποία δεν παρέστη ο Ιωσήφ διότι έλειπε ταξείδι
στην Αδριανούπολι. Η Ντόνα Γκρασία τελικώς δεν κατάφερε να πείση τον
ραββίνο να παραμείνη υπέρ του αποκλεισμού της Αγκώνα και επήλθε μεταξύ
τους πόλωσις. Ο ραββίνος εζήτησε λύσι μέσω …μωσαϊκού νόμου από πολλούς
…“μελετητές των γραφών” για ζήτημα το οποίον στην προκειμένη περίπτωσι
εχρειάζετο λεπτούς πολιτικούς χειρισμούς και ικανούς ηγέτας ενώ δεν υπήρχε
χρόνος για θεωρητικές βραδυπορείες. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι
συναγωγές της Κωνσταντινουπόλεως δεν συνεφώνησαν αφού η παλαιωτέρα
ηρνείτο πεισματικώς τον αποκλεισμό, ο ραββίνος της, εκήρυσσε τους
αφορισμούς ως παρανόμους και διεκήρυσσε ότι αυτοί που εγλύτωσαν από
Ισπανία και Πορτογαλία, κάνουν κακό του κεφαλιού τους να ζουν παράνομα
στην χριστιανική Δύσι αντί να έρθουν ελεύθερα στην Ανατολή. Επρότεινε
επίσης να κάνουν έρανο για δώρο 20.000 δουκάτων στον δούκα του Ουρβίνο
και να σταματήση ο αποκλεισμός. Αυτό το καταλυτικό επιχείρημα ήταν η
χαριστική βολή στα σχέδια των Νάσι. Ο αποκλεισμός ετελείωσε με νίκη του
ραββίνου και ήττα όχι των Νάσι, διότι αυτοί δεν έχασαν τίποτε, αλλά του λαού
των. Ο ραββίνος, ως πνευματικός ηγέτης ενδιεφέρετο για την επιβίωσι και
ευημερία του λαού του πράγματα εξασφαλισμένα στην Οθωμανική επικράτεια.
Προφανώς δεν ηδύνατο να κατανοήση την ικανότητα και το πολιτικό μέγεθος
των ραδιουργιών των Νάσι αλλά και τα μακροπρόθεσμα οφέλη τα οποία θα
προέκυπταν για τον λαό του έστω και με προσωρινές σοβαρές θυσίες, θυσίες
στις οποίες οι Νάσι ήταν έτοιμοι να επανυποβάλλουν τον λαό τους.
Η εξέλιξις των γεγονότων εδικαίωσε φυσικά τους πολιτικώς
σκεπτομένους Νάσι. Πράγματι, οργισμένος ο δουξ του Ουρβίνο για την
ασυνέπεια, ξερίζωσε απ’ την επικράτειά του όχι μόνο τους προσφάτως ελθόντες
αλλά και τους παλαιούς Εβραίους ενώ με το να μην καλέση την ιερά εξέτασι
έδειξε ευγένεια ψυχής. Οι φυγάδες επεβιβάσθησαν σε πλοία αλλά οι κάτοικοι
της Αγκώνα, διψασμένοι για εκδίκησι, τα εκυνήγησαν και τα πρόλαβαν οπότε
αφού τους ελήστευαν όλους, επώλησαν αρκετούς σαν σκλάβους. Επίσης, ο
Πάπας έκλεισε το εβραϊκό τυπογραφείο της Φερράρα, έκαψε όλα τα βιβλία και
ετιμώρησε τους ιδιοκτήτες. Τελικώς, αυτή την φορά οι Εβραίοι είχαν την
μεγάλη ευκαιρία αλλά και την ισχύ να τιμωρήσουν "διώκτες" τους όμως χάρις
σ’ έναν έντιμο (κοντόφθαλμο για τους Νάσι) ραββίνο η κλιμάκωσις απετράπη.
να μην εμπορεύονται με την Αγκώνα αλλά να κατευθύνονται στο Πέζαρο, πόλι του
Δουκός του Ουρβίνο. Αυτό θα έχη δύο συνέπειες. Πρώτη, η Αγκώνα δεν θα γλυτώση την
εκδίκησι για το αίμα των αδελφών μας που χύθηκε στην πόλι και δεύτερη, οι
εναπομείναντες θα μπορέσουν να ζήσουν ήσυχα ενώ ο Δούκας θα απολαύση τα
πλεονεκτήματα που απορρέουν από την εγκατάστασι του εμπορίου εκεί. Αν από την άλλη
μεριά δεν υπάρξη συμφωνία, είναι πλέον βέβαιο ότι ο Δουξ θα εξοργισθή και θα
εκριζώση τους Εβραίους της περιοχής του. Ήδη αυτός γνωρίζει το σχέδιο για την
εμπορική υποστήριξι και εδέχθη τους φυγάδες με αυτή την προοπτική.
Όταν οι Εβραίοι της Αγκώνα άκουσαν για τις απόψεις αυτών από το Πέζαρο, έστειλαν
επιστολές σε όλους ισχυριζόμενοι ότι μία τέτοια συμφωνία θα ήτο ακανθώδης για όλους
τους Εβραίους των περιοχών διοικήσεως του Πάπα διότι ο θυμός του θα ερεθιζόταν και η
οργή του θα ξεσπούσε σαν φωτιά καταστρέφοντας τους Εβραίους των περιοχών του…".

175
 Το δίδαγμα που εξήγαγε ο σιωνισμός εκ του συγκεκριμένου επεισοδίου
είναι ότι μπρος στην ανώτερη πολιτική σκέψι των Νάσι δεν έπρεπε να
αντισταθή ο ραββίνος και έτσι, ο παγκόσμιος εβραϊσμός αργότερα, αφού
εμελέτησε αυτό το παράδειγμα, λαμβάνει συμφέρουσες γι’ αυτούς
αποφάσεις εντός αλλά και κυρίως εκτός συναγωγής.
Εν τω μεταξύ, η μικρή Γκρασία, κόρη της Μπριάντα, έκλεισε τα 15 τον
Ιούνιο του 1555 και εδικαιούτο την προίκα της των 100.000 δουκάτων η οποία
εφυλάσσετο υπό των Αρχών της Βενετίας.
Η εκδικητική Ντόνα Γκρασία όμως, η οποία ποτέ δεν εσυγχώρησε την
αδελφή της Μπριάντα για την αποστασία, δεν εσκόπευσε να τους αφήση να
απολαύσουν την προίκα.
Κατ' αρχάς, ενεργοποίησε τον ραββινικό μηχανισμό δικαιοσύνης, ώστε να
εκδοθή απόφασις για τα 100.000 δουκάτα να δεσμευθούν για λογαριασμό της
σε περίπτωσι που η μικρή υπανδρευθή κάποιον μη Εβραίο. Αυτή η απόφασις
βέβαια είχε ισχύ μόνο εφ' όσον η μικρή επέστρεφε στον ιουδαϊσμό επισήμως.
Για την περίπτωσι που παρέμενε επισήμως χριστιανή, διέταξε τους
διευθυντάς του Οίκου Μεντέζ στην Βενετία, τους Αγκοστίνο Ενρίκες και
Ντουάρτε Γκομέζ, να δωροδοκήσουν υπευθύνους ώστε να μην αποδοθούν τα
χρήματα αλλά και να αποδείξουν ότι η Μπριάντα ήταν ανίκανη διαχειρίσεώς
των. Είχαν απόλυτο επιτυχία.
Η κατάστασις έφθασε στην κακοήθεια όταν οι διευθυνταί κατήγγειλαν στην
Ιερά Εξέτασι τον Ντα Κόστα, οικονόμο της Μπριάντα, ως κρυπτοεβραίο. Αυτός
αντιδρώντας με την ίδια συνταγή κατήγγειλε τους δύο διευθυντές των Μεντέζ
ότι ήσαν κρυπτοεβραίοι. Αυτοί οι τρείς έδωσαν δουλειά στην Ιερά Εξέτασι
εκείνο το καλοκαίρι του 1555 όταν συνέβαιναν τα γεγονότα της Αγκώνα...
Τελικώς, μετά τα αλληλοκαρφώματα και τις ανακρίσεις, ο Ντα Κόστα με
την Μπριάντα και την κόρη της εξωρίσθηκαν απ' την Βενετία αφού έλαβαν την
νόμιμη προίκα και κατέληξαν στην Φεράρα. Οι δύο διευθυνταί, μετά από
πάμπολλες δωροδοκίες βρέθηκαν "καθαροί", γεγονός που αποδεικνύει την
προχωρημένη πλέον παρακμή του συστήματος αξιών της Βενετίας.
Στην Φεράρα δεν βρήκε ησυχία η Μπριάντα. Η αδελφή της, μέσω
υπαλλήλων, την κατέτρεχε αφού διάφοροι Εβραίοι ενεφανίζοντο να απαιτούν
διαρκώς χρήματα ως δεδουλευμένα και για διάφορες υπηρεσίας που είχαν
προσφέρει. Σε λίγους μήνες πέθανε και οι πιέσεις προς την μικρή Γκρασία και
ενοχλήσεις για χρέη έγιναν αφόρητες. Ωρίσθηκε κηδεμών της ένας αδελφός της
Ντόνα Γκρασία, ο οποίος όμως απεδείχθη απατεών και καταχραστής. Τελικώς,
το καλοκαίρι του 1557, ο Σαμουήλ Νάσι κατέφθασε στην Φεράρα, την
ενυμφεύθη και το Φθινόπωρο του 1559 ζούσαν στην Κωνσταντινούπολι.
Οι δραστηριότητες της οικογενείας εσυνεχίζοντο με επιτυχία κατά το 1557
και μετά. Ο Ιωσήφ Νάσι εξ αρχής κατάφερε να του ανατεθή το μονοπώλιο
εισπράξεως τελωνειακών φόρων για όλα τα αλκοολούχα μιας και οι
μουσουλμάνοι λόγω θρησκείας δεν είχαν δικαίωμα να ασχολούνται με
αλκοολούχα ποτά. Δηλαδή, συμφωνούσε με τον Σουλτάνο σε ένα ποσό το οποίο
αντικατόπτριζε περίπου το τι περίμενε ο Σουλτάνος να εισπράξη από φόρους

176
τελωνείων όλον τον χρόνο. Επλήρωνε στον Σουλτάνο αυτό το ποσόν και από
κει και πέρα εισέπραττε ο ίδιος τους φόρους. Αν εισέπραττε λιγώτερα απ’ όσα
έδωσε, απλώς έχανε, αν όμως εισέπρατε περισσότερα, εκέρδιζε. Οι Νάσι βέβαια
δεν έχαναν διότι εγνώριζαν αυτή την εργασία καλά αφού οι προπάτορές τους
ήσαν ενοικιασταί φόρων στον Πορτογάλο βασιλέα. Από αυτή την εργολαβία
εκέρδιζαν τεράστια ποσά. Επίσης εκέρδιζαν πολλά από εμπόριο κρασιού. Σε
αυτή την περιοχή, που οι μουσουλμάνοι δεν κατανάλωναν ακλοολούχα, υπήρχε
τεραστία παραγωγή εκλεκτών οίνων. Οι Νάσι είχαν και ιδιόκτητους τεράστιους
αμπελώνες σε Χίο, Κύπρο και Σικελία και παρήγαγαν οίνους αρίστης
ποιότητος. Οι αποθήκες τους ήταν πάντα γεμάτες με τα καλύτερα κρασιά και ο
Σελήμ ο πρώτος πελάτης τους.
Στην πολιτική, οι σχέσεις των Οθωμανών ήσαν εξ ανάγκης καλές με τους
Γάλλους. Ο Ιωσήφ εδέχθη την φιλική επίσκεψι του Γάλλου πρέσβεως στην
Κωνσταντινούπολι, αμέσως μετά τον γάμο του. Η διαχυτικότης του με τον
πρέσβυ Ντ' Αραμόν έγινε αντικείμενο συζητήσεων. Η φιλική διάθεσι του Ιωσήφ
εσυνεχίσθη και με τον αντικαταστάτη του Ντ' Αραμόν, τον πρέσβυ Ντε
Κοντινιάκ στον οποίο εδάνεισε χρήματα ώστε να δημιουργηθή οικονομική
εξάρτησις. Αρχές του 1557 αντικατεστάθη ο Κοντινιάκ υπό του πρέσβεως Ντε
λα Βινέ ο οποίος αντελήφθη αμέσως την λειτουργία του δικτύου πληροφοριών
του Ιωσήφ204. Πάραυτα το ανέφερε στον Αυτοκράτορα εφιστώντας του την
προσοχή. Ο Αυτοκράτωρ, αντιληφθείς με τι είχε να κάνη, εζήτησε από τον
Ιωσήφ να υποβάλλη αμέσως αποδείξεις περί του χρέους των 150.000
δουκάτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι σχέσεις του Ιωσήφ με την Γαλλία έγιναν
εχθρικές κάτι όμως που δεν συνέφερε την Τουρκία. Οι εχθρικές επιστολές
204
Ο Σέσιλ Ροθ ισχυρίζεται στην σελ. 24 του βιβλίου του "The Duke of Naxos", ότι ο
Ντε Κοντινιάκ εδανείσθη τα χρήματα εξ ανάγκης λόγω του οτι ο Γαλλικός θρόνος δεν
είχε χρήματα για τον μισθό του. Το ότι αντικατεστάθη ο Κοντινιάκ μετά περίπου ένα
έτος ίσως σημαίνει ότι οι Γάλλοι αντελήφθησαν την δυσχερή θέσι στην οποία είχε
περιέλθει ο Κοντινιάκ όντας εξαρτώμενος οικονομικώς – ενδεχομένως όχι μόνο
οικονομικώς – υπό του Νάσι. Αυτό δείχνει ο υποτιμητικός τρόπος με τον οποίον
αναφέρεται ο νέος πρέσβυς Ντε λα Βινέ για τον Κοντινιάκ στην αναφορά του στον
Γάλλο Αυτοκράτορα, μεταφρασμένη στα αγγλικά από τον Σέσιλ Ροθ, στο παραπάνω
βιβλίο σελ. 25, "...αυτός ο τύπος (εννοεί τον Ιωσήφ Νάσι) προσποιούμενος ότι είναι
πιστός στην υπηρεσία σου, και έχοντας δανείσει ένα χρηματικό ποσόν στον Κοντινιάκ,
διείσδυσε και εισχώρησε, κι ακόμη συνεχίζει, ώστε να παρακολουθή τις μυστικές σου
υποθέσεις στην Υψηλή Πύλη για να κερδίζη όπως και όπου επιθυμεί. Έχοντας την
ευχέρεια να μαθαίνη όλα τα νέα της Γαλλίας μέσω των – εμπορικών – υπαλλήλων του
στην Ιταλία, τα μεταφέρει καθημερινώς στον Σουλτάνο και έτσι είμαστε εξαρτώμενοί του
και συχνά αναστατώνει τα σχέδιά μας...". Παρατηρούμε ότι ενώ είναι εύστοχες οι
ανησυχίες του Βινέ ωστόσο κι ο ίδιος δεν μπορεί να αντιληφθή το μέγεθος των
επιδιώξεων των Νάσι αφού δηλώνει ότι όλα γίνονται για το κέρδος. Είναι αξιοπερίεργο
πως πολιτικοί άνδρες σαν τον πρέσβυ, διαχρονικώς, αδυνατούν να αντιληφθούν τον
υφέρποντα υπερεθνικισμό υποτιμώντας την πολιτική σκέψι και φιλοσοφία και
αναγνωρίζοντας μόνο οικονομικά μεγέθη. Σαν διπλωμάτης ώφειλε να είχε υποψιασθή
περί της προθέσεως της δημιουργίας υπό του Ιωσήφ του Εβραϊκού τόξου Παλαιστίνης-
Κύπρου-Κυκλάδων-Θεσσαλονίκης-Μολδοβλαχίας ή έστω τμημάτων αυτού.

177
πηγαινοέρχοντο για τα επόμενα χρόνια ενώ ο Βινιέ το 1559 αντικατεστάθη υπό
του πρέσβεως Πετρεμόλ ο οποίος εσυνέχισε την εχθρική στον Νάσι πολιτική
του προηγουμένου πρέσβεως. Ο Αυτοκράτωρ κατέληξε στο ότι οι Νάσι
παρανόμως εισήλθαν και επλούτισαν στην Γαλλία διότι ήταν απαγορευμένη η
είσοδος σε Εβραίους. Άρα δεν χρωστούσε τίποτε.

178
 Ο ΣΕΛΗΜ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ
ΔΙΑΔΟΧΟΣ
Το έτος 1559 ήταν ίσως το καθοριστικώτερο για την οικογένεια διότι έπρεπε οι
προσπάθειές τους να καρποφορήσουν προς όφελός τους αλλά εις βάρος των
Οθωμανών. Ήταν η εποχή κατά την οποία θα ξεσπούσε η διαμάχη για την
διαδοχή μεταξύ του ευνοουμένου τους αλκοολικού, μαλθακού, νωθρού,
εξαρτημένου Σελήμ και του ικανοτάτου Βαγιαζήτ. Ο Νάσι εγνώριζε ότι αν
εκέρδιζε ο πατριώτης και έξυπνος Βαγιαζήτ, κανένα από τα μεγαλεπίβολα
σχέδιά του δεν θα επραγματοποιήτο αλλά και η θέσις των πολυπληθών μη
Οθωμανών παρατρεχάμενων στα Ανάκτορα θα καθίστατο επισφαλής. Εκινήθη
δραστηρίως, έπεισε πολλούς με μεγάλα δώρα και επήρε άδεια απ’ τον Σουλτάνο
να επισκεφθή τον Σελήμ στην Κιουτάχεια. Μαζύ του επήρε θησαυρούς από
χρυσό, ρούχα, πολλά όπλα και ίππους. Τελικώς, ωργάνωσε και χρηματοδότησε
έναν ολόκληρο οθωμανικό στρατό ώστε να μπορέση ο Σελήμ να ανταπεξέλθη.
Τα τεράστια έξοδα205 που έκανε ήσαν μία επένδυσις. Το καλοκαίρι του 1559
εξέσπασε ο πόλεμος και ο στρατός του Σελήμ αμύνετο ενώ ο πολεμικός
Βαγιαζήτ επετίθετο. Ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν, αν και αντικειμενικός μέχρι τότε,
χωρίς κανείς να μπορή να εξηγήση το γιατί, επήρε απρόοοπτα το μέρος του
αλκοολικού. Οι ιστορικοί βέβαια… αδυνατούν να εξηγήσουν αυτή την απόφασι
του Σουλεϊμάν!!! Θα κόστισε πολλά στον Νάσι αλλά στην απόφασί του πρέπει
να εβάρυνε ιδιαιτέρως και το σύστημα των γυναικών του χαρεμιού. Ήταν άλλη
μία λανθασμένη απόφασις του Μεγαλοπρεπούς η οποία θα ωδηγούσε την
Αυτοκρατορία σε παρακμιακή πορεία!
Ηττημένος στο Ικόνιο ο Βαγιαζήτ και τέσσερεις υιοί του εζήτησε άσυλο
στην Περσία αλλά τόσο ο νόμος του Μωάμεθ όσο και ο Νάσι τον ήθελαν
νεκρό. Οι Οθωμανοί επλήρωσαν ένα τεράστιο ποσόν στους Πέρσες και εκείνοι
παρέδωσαν τον Βαγιαζήτ με τους 4 υιούς του και όλοι εξετελέσθησαν δια
στραγγαλισμού. Ο πέμπτος υιός είχε ήδη εκτελεσθή στην Μικρασία… Ο Νάσι
εκέρδισε, ο Σελήμ θα εγένετο σουλτάνος και για ευχαριστίες έλαβε τον τίτλο
ανωτέρου άρχοντος –μουτεφερίκι – και μισθό 55 άσπρα (5,5 δουκάτα)
ημερησίως206.

205
Η έρευνα του Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 18 αναφέρει συνολικά εξοδα
80.000 δουκάτων αν και στον ίδιο φαίνεται υπερβολικό το ποσόν.
206
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 19.

179
180
 Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ
ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΤΙΒΕΡΙΑΔΟΣ
Η Παλαιστίνη, μετά την κατάκτησι της Ιερουσαλήμ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες
το 70 μ.Χ. και τον εκπατρισμό των Εβραίων, διετήρη θύλακες με πολύ Εβραϊκό
πληθυσμό. Είναι γνωστό ότι οι εβραϊκοί πληθυσμοί βορείως και νοτίως της
μοναδικής λίμνης της Παλαιστίνης (θάλασσα της Γαλιλαίας ή λίμνη Τιβεριάς),
υπό τον Βενιαμίν εκ Τιβεριάδος207, συμμάχησαν με τους Πέρσες του Χοσρόη

207
Στην ιστοσελίδα του Τμήματος Hagshama του Παγκοσμίου Σιωνιστικού Οργανισμόυ
(World Zionist Organization), o ραββίνος Hacohen Maimon διερευνά την λειτουργία
των εβραϊκών κοινοτήτων στην μεταχριστιανική Παλαιστίνη μέσα από τις εβραϊκές
πηγές. Στο άρθρο του "Η Σιών δια μέσου των αιώνων" (στην ιστοσελίδα
http://www.wzo.org.il/en/resources/-view.asp?id=1238) αναφέρει τα εξής: "...περίπου
50 χρόνια προ της κατακτήσεως του Ισραήλ από τους Άραβες, οι Εβραίοι συμμετείχαν
στον πόλεμο των Περσών εναντίον της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην οποία
τότε ανήκον αυτά τα εδάφη. Οι εβραϊκές δυνάμεις υπό την ηγεσία του γνωστού και
πλουσίου Εβραίου, Βενιαμίν εκ Τιβεριάδος, ήσαν περισσότερες από 25.000 άνδρες εκ
των κατοίκων του Ισραήλ και απετέλεσαν τον στρατό ο οποίος εβάδισε κατά της
Ιερουσαλήμ με σκοπό να την επανακτήση και να την διασώση από την καταχθόνια
υποταγή στην Ρώμη. Μία άλλη εβραϊκή στρατιωτική δύναμις εβάδισε κατά της Τύρου με
σκοπό την κατάκτησί της ενώ πολλές πηγές ισχυρίζονται ότι ο αριθμός των Εβραίων
στρατιωτών έφθανε τις 20.000 άνδρες. Το πλήθος των Εβραίων τότε ήταν τόσο μεγάλο
ώστε κατόπιν, ο Αυτοκράτωρ Ηράκλειος ο οποίος εξεδίωξε τους Πέρσες υπεχρεώθη να
συνάψη ειρήνη μαζύ τους αν και αυτοί είχαν πολεμήσει εναντίον του. Όταν αργότερα το
Ισραήλ κατεκτήθη υπό των Αράβων του Χαλίφη Ομάρ, οι Εβραίοι ήσαν οι πρώτοι που
τον υπεστήριξαν στον πόλεμο κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και δίχως αυτούς
μάλλον οι Άραβες δεν θα είχαν επιτύχει την κατάκτησι. Η Καισάρεια, πρωτεύουσα της
Ιουδαίας και Γαλιλαίας τότε ήταν η έδρα του Ρωμαίου επάρχου και το φρούριο της
Βυζαντινής εξουσίας στο Ισραήλ. Αν δεν ήταν οι Εβραίοι κάτοικοι της πόλεως οι οποίοι
εβοήθησαν τους Άραβες αποκαλύπτοντάς τους μυστικές εισόδους στην πόλι, οι Άραβες
δεν θα ηδύναντο να την κατακτούσαν και άρα δεν θα κατακτούσαν την περιοχή."
Όταν οι Πέρσες εισέβαλαν στην Παλαιστίνη το 614, οι Εβραίοι συστρατεύθηκαν
μαζύ τους ως "βοηθητικοί" στην σφαγή των χριστιανών γειτόνων τους. Ο Εβραίος
ιστορικός Simon Dubnov, στο έργο του "History of the Jews: From the Roman Empire
to the Early Medieval Period", (εκδόσεις South Brunswick, NY, Thomas Yoseloff,
London, 1968), στον 2ο τόμο, σελίδα 216 αναφέρει: "Εβραίοι πολεμιστές μαζύ με τους
Πέρσες επετέθησαν σε πολλούς χριστιανικούς ναούς (χριστιανικός θρύλος υπερβάλλει
ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών σε 90.000). Πολλοί ναοί, περιλαμβανομένου του
ναού του αγίου τάφου, ισοπεδώθηκαν... Στις εχθροπραξίες κατά των χριστιανών ο
Εβραίος καθ' όλου δεν υστέρησε των Περσών. Πικρή αντίδρασις η οποία βρήκε διέξοδο
σε… αγριότητες".

181
εναντίον των Βυζαντινών το 614 μ.Χ. με αποτέλεσμα την σφαγή δεκάδων
χιλιάδων χριστιανών (κυρίως ελληνογενών).
Η Τουρκοταταρικές καταστροφικές επιδρομές στην Παλαιστίνη του 13ου
208
αι. επέφεραν πληθυσμιακή αποψίλωσι όχι μόνο στους Εβραίους αλλά και
στους Παλαιστινίους. Η διαφορά έγκειται στο ότι διάφοροι πληθυσμοί από τις
γύρω περιοχές, αυτομάτως και ευκόλως εγκατεστάθησαν στην ιδιαιτέρως
αραιοκατοικημένη πλέον Παλαιστίνη ενώ αντίθετα από τα μέσα του 13ου
αιώνος, ελαχιστώτατοι πληθυσμιακά Εβραίοι της διασποράς είχαν το σθένος να
μεταναστεύσουν εκεί. Οι δε σταυροφορίες, με τους συνεχείς πολέμους, δεν
ευνοούσαν τέτοια μετανάστευσι. Παρ' όλες τις αντιξοότητες όμως, η εβραϊκή
παρουσία έστω και σε μικρούς αριθμούς, ήταν διαχρονική. Διαχρονικά, στον
συναισθηματικό κόσμο των απανταχού Εβραίων, η Παλαιστίνη κατείχε την
πλέον κυρίαρχο θέσι ενώ η Ιερουσαλήμ δεν απουσιάζει από τις καθημερινές
προσευχές. Επομένως, η μετανάστευσις στα εδάφη αυτά ήταν το ζητούμενο όχι
βέβαια χωρίς προϋποθέσεις. Οι λίγοι θρησκόληπτοι μετανάστες – κυρίως
μυστικιστές/καμπαλιστές – ήσαν ενθουσιασμένοι μόνο και μόνο πατώντας τα
εδάφη των προγόνων τους όμως οι προσγειωμένοι άνθρωποι απαιτούσαν τα
στοιχειώδη προς εγκατάστασι κι ευημερία.
Ο πτωχός και άγονος τούτος τόπος (γη της επαγγελίας!) αλλά και οι
συνεχείς επιδρομές των Αράβων-νομάδων κατά τους τελευταίους εκείνους
αιώνες, δεν επέτρεπαν την ανάπτυξι. Μετά όμως τους διωγμούς της Ιβηρικής
και το κατάλληλο φιλοεβραϊκό κλίμα που επεκράτησε στην Τουρκία, ήρχισαν
όλο και περισσότεροι φίλεργοι Εβραίοι να εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη.
Αυτή η εγκατάστασις κατέστη ασφαλής κυρίως μετά το 1516, όταν ο
οθωμανικός στρατός κατέλαβε τα εδάφη της Παλαιστίνης αποσπώντας τα από
τους Μαμελούκους της Αιγύπτου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, μεγάλη

Ένας άλλος Εβραίος ιστορικός, ο Peter Schafer στο έργο του "The History of the
Jews in Antiquity. The Jews of Palestine from Alexander the Great to the Arab
Conquest", (εκδόσεις Harwood Academic Publishing, Australia... Austria ...
Luxemberg ... United States, 1995), στην σελίδα 192 γράφει ότι: "Σύμφωνα με κάποιον
σύγχρονο χριστιανό μοναχό, τον Στρατήγιο του Μαρ Σαβά, οι Εβραίοι αγόρασαν "μεγάλο
αριθμό" χριστιανών αιχμαλώτων από τους Πέρσες "τους οποίους κατέσφαξαν όπως
κάποιος ο οποίος αγοράζει αγελάδες και τις σφάζει .". Ο ίδιος, στην σελίδα 140 αναφέρει
ότι: "...ακόμη πριν αφιχθούν οι Πέρσες στην Παλαιστίνη οι Εβραίοι φαίνεται να
διεκινδύνευσαν ανοικτό ξεσηκωμό εναντίον των χριστιανών και συνετάγησαν με τους
Πέρσες".
Οι Πέρσες σύντομα εξεδιώχθησαν εκ της Παλαιστίνης υπό του Βυζαντινού
Ηρακλείου. Ο Simon Dubnov στην σελίδα 218 του 2ου τόμου του προαναφερθέντος
έργου του, σημειώνει ότι όταν ο Εβραίος ηγέτης, Βενιαμίν εκ Τιβεριάδος ηρωτήθη για
ποίο λόγο διέπραξε τις αγριότητες κατά των χριστιανών, "ο Εβραίος πατριώτης
αναφέρεται να απήντησε 'διότι ήσαν εχθροί της θρησκείας μου'. ".
http://www.jewishtribalreview.org/03jech.htm.
208
Το 1243, οι ορδές των Τουρκοτατάρων επέδραμον στην Παλαιστίνη, κατέλαβον την
Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν τον πληθυσμό και την ισοπέδωσαν. Το 1265 επανήλθαν,
επανακατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και πάλι κατέσφαξαν τους κατοίκους.

182
δύναμις της εποχής και υπό εβραϊκή πολιτική επιρροή 209, εγγυάτο ανεπισήμως
το επιθυμητόν για την εβραϊκή διασπορά, δηλαδή μία ασφαλή διαβίωσι.
Πράγματι, μέχρι το 1540 η αύξησις του πληθυσμού ήταν μεγάλη σε σημείο που
να φαίνεται απτή η μόνιμος επανεγκατάστασις του αρχαίου ραββινικού
αρχιερατείου Σανχεντρίν210. Η αρωγή της Ντόνα Γκρασίας στην Παλαιστινιακή
μετανάστευσι ήτο δεδομένη και σαν πρώτο βήμα εχρηματοδότησε την
λειτουργία εβραϊκών σπουδών με ραββινικές σχολές εκεί ώστε να δημιουργηθή
ο πνευματικός πυρήν των μελλοντικών κοινοτήτων. Μπορούμε να
ισχυρισθούμε ότι εφ' όσον ο ανηψιός της Ιωσήφ είχε πλέον αναλάβει την
ευθύνη των οικονομικοπολιτικών δραστηριοτήτων της οικογενείας, η ίδια
αποδεσμευμένη από αυτές τις ευθύνες, εδραστηριοποιήθη προς τον φιλόδοξο
στόχο της επανεγκαταστάσεως των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Φυσικά ο Ιωσήφ
συνεφώνησε να βοηθά διαρκώς και με κάθε τρόπο το εγχείρημα. Η θεία του
όμως ήταν η συντονίστρια.
Αρχικώς, η μεγαλυτέρα εγκατάστασις δεν έγινε στην Ιερουσαλήμ αλλά
στην πόλι Σαφέντ211, στο Βόρειο Ισραήλ σε υψόμετρο 900 μέτρων με νότια θέα
την λίμνη της Γαλιλαίας και όπου ήτο και το οθωμανικό διοικητικό κέντρο της

209
Ιστορικό οξύμωρο και παράδειγμα ιστορικής ασυναρτησίας η κρίσις Εβραίων
ιστορικών όπως του Σέσιλ Ροθ στο "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", σελ.
131 όταν γράφει ότι "...ο Σουλτάνος ήταν η μόνη ελπίς ανθρωπισμού διεθνών σχέσεων
εκείνων των ημερών". Η για τους Έλληνες κτηνώδης οθωμανική βαρβαρότης ήταν
ταυτοχρόνως για τους Εβραίους πηγή δήθεν ανθρωπισμού μόνο όμως λόγω των
επιρροών τους στην οθωμανική κυβέρνησι. Λυκοφιλία η οποία διατηρείται ως σήμερα
ακριβώς για τους ίδιους λόγους. Ο Κων. Σάθας στο "Τουρκοκρατουμένη Ελλάς", σελ.
128, αναφέρει απόσπασμα γράμματος του Γερμανού πρέσβεως στην Κωνσταντινούπολι
Αυγερίου Μπούσμπεκ ο οποίος έγραψε το 1555 ότι "Η Ελλάς, η άλλοτε ευκλεεστάτη,
νυν δε αναξίως πιεζομένη υπό δουλείαν, η πάλαι διδάσκαλος των ωραίων τεχνών και
ελευθερίου μαθήσεως, φαίνεται αναζητούσα την παιδείαν την οποίαν εις ημάς παρέδωκε
και χάριν της κοινής πίστεως ικετεύουσα αρρωγήν κατά της Σκυθικής βαρβαρότητος.
Αλλ' εις μάτην διότι ο νους των χριστιανών ηγεμόνων αλλαχού πλανάται. Ούτω πιέζουν
οι Τούρκοι τους Έλληνας με δυναστείαν βαρυτέραν εκείνης δι' ής πιέζουν αι μοχθηρίαι, αι
κραιπάλαι, η οκνηρία, αι ηδοναί, η υπερηφάνεια, η φιλοδοξία, η φιλαργυρία, τα μίση, ο
φθόνος και αι ζηλοτυπίαι". Αυτή η άποψις των Εβραίων ιστορικών περί "ανθρωπιστών"
Τούρκων καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τον απόλυτο εγωκεντρισμό-
εθνοκεντρισμό αυτού του λαού και την αναλγησία του ακόμη και στις κρίσεις τους περί
ιστορίας όταν πρόκειται αποκλειστικώς περί του δικού των συμφέροντος. Ασχέτως αν
την ίδια στιγμή γύρω τους σκορπίζονται όλεθροι και καταστροφές.
210
Τελικώς, ενδοραββινικές διαμάχες για την εξουσία απέτρεψαν την δημιουργία του
συμβουλίου την οποία επρότεινε ο ραββίνος Ιακώβ Μπεράμπ και απεδέχθησαν πολλοί
επιφανείς. Ο ραββίνος της Ιερουσαλήμ Λεβί μπεν Χαμπίμπ, μη θέλοντας προφανώς να
χάση τα δικαιώματά του στην περιοχή κατάφερε να επικρατήση. Σέσιλ Ροθ, "The
House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication Society of America, σελ.
101.
211
Το 1525 υπήρχαν εγκατεστημένες στην Σαφέντ 233 οικογένειες Εβραίων ενώ με τις
ενέργειες των Νάσι το 1560 έγιναν 1.000. Andree Aelion Brooks, "The Woman who
defied kings", Paragon House, 2002, σελ. 435.

183
περιοχής. Στην πόλι εκυριάρχησαν οι μυστικιστές οι οποίοι την ημέρα ήσαν
κλωστοϋφαντουργοί και τα βράδια μέσα στα κείμενα έψαχναν για κρυμμένες
προφητείες περί της ελεύσεως του Μεσσία ο οποίος θα επανίδρυε το Ισραήλ.
Τέτοιου είδους θρησκόληπτοι άνθρωποι οι οποίοι έφθαναν σε σημείο να
διακηρύσσουν ότι "έχουν επικοινωνία με τους ουρανούς"212 δεν ήταν το
ζητούμενο για δημιουργία πυρήνος που αναζητούσε ο Ιωσήφ Νάσι αλλά τους
υπεστήριζε λόγω θρησκοληψίας η θεία του.
Η Ντόνα Γκρασία καλλιεργούσε το σιωνιστικό πνεύμα στους γύρω της και
με θάρρος και παρρησία προωθούσε τον ιερό γι’ αυτήν σκοπό τον οποίο με τα
χρήματα που διέθετε μπορούσε να χρηματοδοτήση. Προσέφερε δηλαδή στον
σιωνισμό την δύναμι και δυναμική για ανάπτυξι της απαραιτήτου σε τέτοια
κινήματα “φιλοσοφίας” και “ακαδημαϊκής” κινήσεως. Στο θέμα της
αναπτύξεως των κοινοτήτων όμως, δηλαδή στο διά ταύτα του σιωνισμού και
της βιωσιμότητός του, η Ντόνα Γκρασία είχε την ανάγκη του ανεψιού της του
Ιωσήφ, ο οποίος, σαν πρακτικός άνθρωπος, με τις οργανωτικές και διοικητικές
ικανότητές του, ήταν αυτός που εγγυάτο την επιτυχία. Με προσεκτικές
πολιτικές αναλύσεις και με στόχο την “ιστορική συνέχεια” του κινήματος, αφού
απεκλείσθη η Σαφέντ κατέληξαν οι Νάσι, ότι η επανεγκατάστασις και γενικά ο
σιωνισμός έπρεπε να γίνη εκτός Ιερουσαλήμ (δηλ. εκτός των θεωρουμένων υπό
των χριστιανικών Αγίων Τόπων μιας και οι χριστιανοί θα θεωρούσαν βεβήλωσι
την εγκατάστασι των Εβραίων). Οι λόγοι αυτής της αποφάσεως ήταν πολιτικοί.
Η εγκατάστασις στην Ιερουσαλήμ έπρεπε να γίνη σταδιακώς και χωρίς να
ξεσηκώση θύελλα διαμαρτυριών στην χριστιανική Ευρώπη στην οποία ήδη
ζούσαν πολλοί Εβραίοι οι οποίοι πιθανώς θα ήσαν τα εξιλαστήρια θύματα.
Επελέγη λοιπόν η παραλιμνία Τιβεριάς, ως η πιλοτική σιωνιστική πόλις.
Αντιθέτως με την Σαφέντ, η ερειπωμένη πόλις Τιβεριάς, στην ανατολική
όχθη της λίμνης, ενώ το 1522 είχε μόνο 10-12 αραβικές οικογένειες ως
κατοίκους, το 1557 είχε αρκετούς Εβραίους κατοίκους κυρίως εξ Ιβηρικής. Η
ιστορία της πόλεως ήταν ελκυστική. Σ' αυτήν συνεδρίαζε πριν διαλυθή το
Σανχεντρίν213, κάπου χίλια χρόνια πριν, ενώ σ' αυτήν εγράφη η επίσημη παλαιά
διαθήκη με το νέο γλωσσικό σύστημα κατά τα πρώτα έτη της ισλαμικής
επεκτάσεως. Σε αυτήν την περιοχή απεφάσισαν οι Νάσι να δώσουν προοπτική
κι όχι στην περιοχή των αιθεροβαμώνων και κοσμικώς αναξιοπίστων της
Σαφέντ. Η πόλις αυτή είχε ήδη πλουσία εβραϊκή ιστορία, ήτο επιλεγμένο μέρος
ταφής επιφανών Εβραίων, αλλά κυρίως και πρωτίστως διέθετε τις δυνατότητες
οικονομικής αναπτύξεως.
Το γνωστό δίκτυο διασώσεως κυνηγημένων Εβραίων των Νάσι,
θεωρητικώς ηδύνατο να προμηθεύση πληθυσμό σε κοινότητες της Παλαιστίνης
μιας και οι πτωχοί, κυνηγημένοι, πεινασμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι
ευκόλως θα επείθοντο ότι η καλυτέρα λύσις μπορούσε να ήταν το σιωνιστικό
212
Όπως ο καμπαλιστής Ιωσήφ Κάρο, στο Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke
of Naxos", The Jewish Publication Society of America, σελ. 102.
213
Ανωτάτη διοίκησις 70 ραββίνων με επικεφαλής τον εκάστοτε Αρχιραββίνο Νάσι
(πρίγκιπα) άρα συνολικώς 71.

184
όνειρο των Νάσι. Ο σκοπίμως δε διατηρηθείς υπό των ραββίνων λαϊκός μύθος
ήθελε να ανασταίνονται κατά την δευτέρα παρουσία πρώτοι οι ενταφιασμένοι
στην Παλαιστίνη214... Η ίδια η Γκρασία, ως θρησκόληπτη που ήτο, κατώρθωσε
να μεταφέρη και ενταφιάση τα οστά του συζύγου της στην Παλαιστίνη.
Από την στιγμή που επελέγη η Τιβεριάς, μία σειρά προβλημάτων έπρεπε να
λυθούν. Κατ' αρχάς, έπρεπε να τελή υπό την προστασία μίας ισχυράς Μεγάλης
Δυνάμεως ελεγχομένης εκ των έσω, δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
(όπως σήμερα των ΗΠΑ). Οι Νάσι επεδίωξαν την ανάπτυξι μια ημι-αυτονόμου
ή αυτονόμου φόρου υποτελούς περιοχής, υπό την πλήρη υποστήριξι μίας
υπερδυνάμεως της εποχής εκείνης. Τόσο το καλύτερο βέβαια που ουσιαστικώς
διοικούσαν (και διοικούν βέβαια κρυμμένοι στο παρασκήνιο όπως και τότε)
Εβραίοι την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η βιωσιμότης του νέου Ισραήλ, κατ’
αυτόν τον τρόπο, εθεωρείτο εξασφαλισμένη από τους Νάσι (όπως και σήμερα).
Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν του, ο Ιωσήφ Νάσι, το έτος 1561 εξησφάλισε
από τον Σουλτάνο την άδεια ημι-αυτονόμου ηγεμονίας στην ευρυτέρα περιοχή
της Τιβεριάδος η οποία περιελάμβανε πλην της Τιβεριάδος άλλα επτά χωριά.
Ταυτοχρόνως, μία συναγωγή (από μετατροπή πρώην χριστιανικού ναού)
χρηματοδοτημένη από την Ντόνα Γκρασία με πληρωμένους απ' αυτήν
ραββίνους καθώς και μία μεγάλη ομάδα μεταναστών υπήρξαν ο αρχικός πυρήν
της εφαρμογής του σχεδίου. Για περισσότερη ασφάλεια, το κείμενο της
παραχωρήσεως, εκτός του Σουλτάνου το υπέγραψαν και ο διάδοχος Σελήμ αλλά
και ο πρωτότοκος του Σελήμ, ο Μουράτ (μετέπειτα Μουράτ Γ΄). Η Ντόνα
Γκρασία εχρίσθη επισήμως ενοικιάστρια φόρων της περιοχής με την υποχρέωσι
να καταθέτη ετησίως το χρηματικό ποσόν των 1.000 δουκάτων στο
θησαυροφυλάκιο του Σουλτάνου. Δεν πρέπει να είχε δυσκολία ο Ιωσήφ Νάσι
να πείση τον Σουλτάνο για το πόσο μεγάλη ευκαιρία παρουσιαζόταν σε μια
άγονη και φτωχή γωνιά της αυτοκρατορίας, σαν την Παλαιστίνη, να
δημιουργηθή ανάπτυξις και να εγκατασταθούν εκεί “προοδευτικοί”
φιλότουρκοι πληθυσμοί. Στην πόλι μάλιστα θα έκτιζε πάλι το κάστρο ώστε να
υπάρχη φύλαξις σε μία δύσκολη περιοχή η οποία ευρίσκετο διαρκώς σχεδόν
αναστατωμένη. Παρουσίασε δηλαδή απόλυτη ταύτισι συμφερόντων
Οθωμανών-Εβραίων παραδίδοντας μάθημα διπλωματίας για άλλη μία φορά. Η
χριστιανική αντίδρασις υπήρξε άμεσος αφού ο μοναχός Βονιφάτιος εκ
Ραγκούσης, επικεφαλής των Φρανσισκανών της Παλαιστίνης, αναστατωμένος
με αυτά που έβλεπε και άκουγε στην Τιβεριάδα του 1561, μετέβη στην
πρωτεύουσα, εζήτησε ακρόασι από τον Μεγάλο Βεζύρη Ρουστάμ πασά και
διεμαρτυρήθη215. Ματαίως βέβαια αφού ο Ρουστάμ ήτο απόλυτο ενεργούμενο
του Ιωσήφ. Όταν σε λίγο απέθανε ο Ρουστάμ και ο Αλή έγινε βεζύρης, πάλι ο
μοναχός αυτός συζήτησε μαζύ του αλλά πέρα από την προσωπική συμπάθεια
του Αλή δεν κατάφερε κάτι παραπάνω.
214
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ.
433.
215
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication
Society of America, σελ. 109.

185
 Τυπικά, όλα ήσαν έτοιμα για την δημιουργία προϋποθέσεων προς
εγκατάστασιν Εβραίων. Υπήρχε η άδεια, ο χώρος, το χρήμα αλλά κυρίως η
ασφάλεια, οι εγγυήσεις και η προστασία. Υπάρχει πάντα και ο αστάθμητος
παράγων. Ο φίλος του Ιωσήφ (ή καλύτερα υπηρέτης του) ο μεγάλος βεζύρης
Ρουστάμ πασάς απέθανε το 1561 και ανέλαβε ο ουδέτερος αλλά όχι και
εξαγορασμένος, Αλή πασάς. Αυτό μπορεί να θεωρηθή η αιτία του να μην
μπόρεσε ο ίδιος ο Ιωσήφ να είχε επιβλέψει προσωπικώς καμμία φάσι της
ανοικοδομήσεως της Τιβεριάδος μένοντας στην πρωτεύουσα, σε διαρκή
επαγρύπνισι ώστε να προλαμβάνη τις πιθανές “τρικλοποδιές” και προδοσίες εις
βάρος του (τις διαρκείς ανακτορικές ίντριγκες) και να οργανώνη τις πάμπολλες
δραστηριότητές του. Οι κύριοι όμως λόγοι παραμονής του στην πρωτεύουσα
ήταν πολιτικοί, όπως η προϊούσα αντιπαλότης του με τους Γάλλους η οποία
απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς αλλά, η υποκίνησις του Κυπριακού και άλλοι οι
οποίοι θα παρατεθούν παρακάτω. Απέστειλε στην Τιβεριάδα τον αφοσιωμένο
υπάλληλό του, ραββίνο Ιωσήφ Μπεν Αντρέτ (ή Ιμπν Αρντούτ) τον οποίο μέσω
του Σουλτάνου κατέστησε αυτοκρατορικό υπάλληλο με μισθό 60 άσπρα
ημερησίως – μισθός που αντιστοιχούσε σε υπουργό ή ανακτορικό ιατρό 216 – και
με αυτοκρατορικό φιρμάνι στα χέρια του, με εντολές του Σουλτάνου στον
διοικητή της επαρχίας στην Σαφέντ και στον ανώτερό του στην Δαμασκό να του
προσφέρουν κάθε βοήθεια. Η ακολουθία του απετελείτο από έναν ιατρό με το
όνομα Δαυίδ, τέσσερεις πρώην υπαλλήλους του Ιωσήφ και οκτώ
σωματοφύλακες διωρισθέντες υπό του Σουλτάνου για προστασία. Η Ντόνα
Γκρασία ήταν ικανοτάτη στην διαχείρισι και συντονισμό του έργου.
Η πρώτη εργασία ήταν η ανακατασκευή του τείχους. Ως πρώτη ύλη
εχρησιμοποιήθησαν οι λίθοι του αρχαίου τείχους ενώ υπήρχε άφθονο
αμμόχωμα για οικοδομική λάσπη. Μέσω του φιρμανιού οι διοικητές της Σαφέντ
και Δαμασκού του απέστειλαν τεχνίτες και εργάτες. Κάποια απόπειρα διακοπής
των εργασιών, υποκινηθείσα για θρησκευτικούς λόγους υπό κάποιου τοπικού
σεΐχη, είχε ως αποτέλεσμα την τιμωρία δύο εκ των υποκινητών (με την γνωστή
οθωμανική αβρότητα) της διακοπής. Απεκεφαλίσθησαν οι δύο Άραβες εργάτες
και τα κεφάλια τους αναρτήθηκαν στον χώρο εργασίας προς παραδειγματισμόν
των υπολοίπων217. Μέχρι το 1565 ολοκληρώθη η περιτείχισις τμήματος της
Τιβεριάδος (σε περίμετρο 1.5χλμ), υπήρξε ασφάλεια οπότε εκτίσθησαν σπίτια,
ραββινική σχολή και συναγωγές. Ο δε εβραϊκός πληθυσμός εκεί ηύξανε
αλματωδώς. Σκοπός του Ιωσήφ ήτο η περιοχή να αποκτήση δυνατή και όσο το
δυνατόν αυτάρκη οικονομία διότι έτσι θα επέστρεφαν περισσότεροι προς
εγκατάστασιν. Έξω από τα τείχη, στις θερμές πηγές, εκτίσθη η πολυτελής
έπαυλις της Ντόνα Γκρασία στην οποία ο τοπικός πληθυσμός έβλεπε
ενσάρκωσι των ονείρων του. Πρέπει να είχε εγκατασταθή εδώ διότι τον

216
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ.
442.
217
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication
Society of America, σελ. 114.

186
τελευταίο χρόνο της ζωής της δεν φαινόταν στην Κωνσταντινούπολι ούτε
εγράφη κάτι γι' αυτήν.
Ενώ εκτίζετο το τείχος, εδημιουργείτο η οικονομική βάσις για υγειά
μετανάστευσι. Οι Εβραίοι ήσαν απόλυτοι κυρίαρχοι της κατασκευής και
διακινήσεως υφαντών. Η υφαντουργική έδωσε πλούτο στους Εβραίους στην
Λυών, στην Θεσσαλονίκη και αλλού. Ο Ιωσήφ ωργάνωσε λοιπόν την αποστολή
μεγάλων ποσοτήτων μαλλιού από την Ιβηρική προς την Τιβεριάδα με σκοπό
την παραγωγή υφαντών ανωτάτης ποιότητος. Κάθε κατοικία εφωδιάσθη με
αργαλειό. Επίσης εισήγαγε πρόβατα μερινό των οποίων το μαλλί είναι αρίστης
ποιότητος. Επειδή οι Εβραίοι επεδίδοντο επίσης σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα
στην καλλιέργεια και επεξεργασία μετάξης, οι εργάτες του Ιμπν Αρντούτ
εφύτευσαν παντού μουριές σαν υποδομή σηροτροφίας. Ενισχύθη όμως και ο
αλιευτικός στόλος της περιοχής γύρω απ’ την λίμνη της Τιβεριάδος καθώς και η
γεωργία. Η μεθοδικότης με την οποία όλα αυτά συνετελέσθησαν δείχνουν τις
οργανωτικές ικανότητες των Νάσι και ως αποτέλεσμα, το 1566 η παραλιμνία
πόλις της Τιβεριάδος ήταν γεμάτη αμπέλια, φοίνικες, πεύκα, πορτοκαλιές και
μουριές, περιεβάλλετο από ισχυρά τείχη και ήτο γεμάτη κόσμο. Οι
αντιπαλότητες και μικροφασαρίες με τους Άραβες ήσαν ελεγχόμενες και η
Ντόνα Γκρασία ήταν ικανωτάτη στην περιφρούρησι της περιουσίας της. Σαν
ενοικιάστρια φόρων της περιοχής, είχε το κύρος ανωτέρου κυβερνητικού
υπαλλήλου με απόλυτη δικαιοδοσία στην εφαρμογή των νόμων.
Αξίζει να σημειώσουμε ένα επεισόδιο το οποίο συνέβη κατά την
ανοικοδόμησι της πόλεως218. Οι εργάται, ανασηκώνοντας έναν μεγάλο λίθο,
ανεκάλυψαν μία κρύπτη η οποία μέσω μίας σκάλας ωδηγούσε σε κάποιο
υπόγειο. Έκπληκτοι είδαν ότι επρόκειτο για αρχαίο κρυφό ναό με βωμό και
αγάλματα ο οποίος εχρησιμοποιήθη και υπό χριστιανών. Γεμάτοι ένθεο μίσος
και κεραυνόπληκτοι από την ανακάλυψι, οι ίδιοι οι τέσσερεις υπάλληλοι του
Ιωσήφ, εκονιορτοποίησαν τα γλυπτά έργα τέχνης και γέμισαν με χώμα τον ναό.
Η ειρωνεία της ιστορίας παρουσιάσθηκε μεγαλόπρεπα μπροστά τους. Αυτοί,
θρησκόληπτοι και φανατισμένοι ανεστύλωναν μία ιερά πόλι των προγόνων τους
και ανεκάλυψαν έργα όχι των προγόνων τους αλλά των Ελλήνων. Η
αρρωστημένη σκέψις τους δεν το ανέχθηκε και ελειτούργησαν βαρβαρικά.
Τελικώς, η ιστορίες αναφέρουν ότι μόνο κάποιοι ελάχιστοι
καταταλαιπωρημένοι από διωγμούς Εβραίοι εγκατεστάθησαν εκεί, παρά τα
δελέατα.
Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι το 1566 οι Εβραίοι είχαν
οργανωμένο κράτος με υποδομές και το περιφρόνησαν. Τα διδάγματα όμως
είναι:
1. Ότι επετεύχθη η δημιουργία Ισραήλ μόνο με την άλωσι μίας
υπερδυνάμεως εκ των έσω και κατόπιν χρησιμοποίησις αυτής της
υπερδυνάμεως προς όφελός τους.
218
Η αφήγησις είναι του χρονικογράφου του 16ου αιώνος Ιωσήφ χα-Κοέν και την
παραθέτει μεταφρασμένη ο Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos",
The Jewish Publication Society of America, στην σελίδα 136.

187
 2. Οι άποικοι δύσκολα θα εγκαθίσταντο στην Παλαιστίνη εθελοντικώς
εκτός και αν κατεδιώκοντο υπό του φάσματος πλήρους
εξολοθρεύσεως219.
Μπορεί επομένως το σιωνιστικό πείραμα της Τιβεριάδος να απέτυχε
φαινομενικώς, όμως Εβραίοι με καθαρό νου, όπως ο Χερτζλ, ο Ντισραέλι και ο
πάτρων του λόρδος Ρόθτσιλντ, εξήγαγον αργότερα συμπεράσματα διδαχθέντες
από τα λάθη της Τιβεριάδος κι έτσι η τελευταία σιωνιστική προσπάθεια ήτο
άκρως επιτυχής.

219
Την ίδια εποχή, πολλοί ραββίνοι της γειτονικής Σαφέντ επεδίδοντο σε εσωτερισμό
και αποκρυφισμό. Επίστευαν ότι μόνο ο Μεσσίας θα επανιδρύση το Ισραήλ.
Εξελάμβαναν τον σιωνισμό του Ιωσήφ σαν φάρσα και εδίδασκαν αναλόγως τους
νεοεγκατεστηθέντες. Η Ντόνα Γκρασία ενίσχυε τους ραββίνους λόγω της πίστεώς της
αλλά ο Ιωσήφ φαίνεται ότι δεν ήθελε να ασχοληθή ιδιαιτέρως μαζύ τους. Όμως και οι
Εβραίοι της διασποράς δεν αποίκησαν κατά χιλιάδες την Παλαιστίνη όπως θα ενόμιζε
κανείς. Αν και διωγμένοι από παντού, κυρίως εξ Ιβηρικής και Ιταλίας, αν και
καταδικασμένοι να κρύβονται, προτιμούσαν το πλούσιο ρίσκο της Ευρώπης παρά την
φτωχή ασφάλεια της Παλαιστίνης. Ο Σέσιλ Ροθ στο "The House of Joseph Nasi, Duke
of Naxos", σελ. 133, αναφέρει το παράδειγμα Εβραίας της Αιγύπτου η οποία ηρνήθη να
ακολουθήση τον σύζυγό της στην Παλαιστίνη διότι η κοινωνική ζωή εκεί θα ήταν
υπανάπτυκτη. Ματαίως τα πολλά εμπορικά πλοία του Οίκου Μεντέζ-Νάσι περίμεναν
στα λιμάνια τους διωγμένους Εβραίους για να τους μεταφέρουν στην Οθωμανική γη. Οι
διωκόμενοι δεν εξεπλήρωσαν τις σιωνιστικές προσδοκίες των Νάσι. Ιστορικό (δήθεν)
περίεργο το να διώκονται απηνώς, να τους προσφέρονται Οθωμανικές λύσεις ευημερίας
και οι ίδιοι οι διωκόμενοι να επιλέγουν την δύσκολη οδό.
Αν και η Παλαιστίνη υπήρχε ρομαντικά στις καθημερινές προσευχές τους, η άγονη γη
δεν εθεωρείτο λύσις. Όταν λοιπόν το 1569 απέθανε η Ντόνα Γκρασία, οι ραββίνοι δεν
είχαν χρηματοδότησι μιας και ο Ιωσήφ δεν τους συμπαθούσε ιδιαίτερα. Ο ίδιος,
απογοητευμένος από την μη αυθόρμητο έλευσι Εβραϊκού πληθυσμού άφησε την
Τιβεριάδα στην τύχη της. Η Τιβεριάς σε λίγες δεκαετίες παρήκμασε και το σιωνιστικό
πείραμα απέτυχε. Απόπειρα επανιδρύσεως έκανε ο Αλβάρο Μεντέζ (ή Σολομών Ιμπν
Γιαΐς) και ο υιός του Ιακώβ το 1590 περίπου. Ο Αλβάρο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην
κυβέρνησι του Σουλτάνου σε θέματα εξωτερικής πολιτικής (αντίστοιχο των Νάσι) και
εχρίσθη Δουξ της Μυτιλήνης. Τελικώς, μετά τον θάνατό τους το πείραμα απέτυχε. Οι
μετέπειτα σιωνιστές μελετητές και αναλυτές της ιστορίας αυτής, αβίαστα έβγαλαν το
συμπέρασμα ότι η Παλαιστίνη ναι μεν αποτελεί ρομαντική ιδέα αλλά δεν απετέλη
δέλεαρ για την Εβραϊκή διασπορά και ότι μόνο διά της βίας και της βεβαίας θανατικής
καταδίκης θα επείθοντο οι απειλούμενοι Εβραίοι, σαν εσχάτη λύσι να μεταναστεύσουν
ή καλύτερα να ωδηγηθούν εκεί. Όπως κι έγινε. Παρατηρούμε όμως ότι η πολιτική
παρασκηνιακή κυριαρχία των Εβραίων στην Υψηλή Πύλη, όπως επί Νάσι, εσυνεχίσθη
με τον Αβραάμ Σενιόρ και τον Αλβάρο Μεντέζ αλλά σταδιακώς άρχισε να κυριαρχή το
ελληνικό στοιχείο. Η εβραϊκή απάντησι στην ελληνική κυριαρχία ήτο το εβραιοκίνητο
κίνημα των Νεοτούρκων το οποίο έβαλε την ταφόπλακα στην άνοδο των Ελλήνων αλλά
και στην φυσική τους ύπαρξι στην Τουρκία οπότε η εβραϊκή επικράτησις πλέον είναι
χωρίς αντίπαλο.

188
189
 Η ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΙΣ ΔΙΕΘΝΩΝ
ΣΧΕΣΕΩΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΝΑΣΙ ΜΕΣΩ
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Η επιχείρησις της επανιδρύσεως του Ισραήλ ήτο για την Ντόνα Γκρασία
πρωταρχικός στόχος και ακρογωνιαίος λίθος της Γεωπολιτικής της, όμως ήταν
μόνο μία από τις πολλές επιδιώξεις του Ιωσήφ. Το έτος 1561 ήτο βασικό για την
θεμελίωσι της κυριαρχίας των Νάσι στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης μέσω
πολυσχιδών πολιτικών παρασκηνιακών δραστηριοτήτων ενώ ταυτοχρόνως
επεδίωκε την ευκαιρία για πλουτισμό και για πολιτική κυριαρχία εντός της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Απαιτείτο η διαρκής παρουσία του στην
πρωτεύουσα την 5ετία 1561-1566 διότι τότε έθεσε τις βάσεις της απολύτου
εφαρμογής των κυριαρχικών του σχεδίων αν και σαφώς λειτουργώντας πολλές
φορές εναντίον των συμφερόντων των νωθρών Οθωμανών.
Η φιλο-Κεντροευρωπαϊκή πολιτική του Νάσι περιελάμβανε και την
Πολωνία η οποία έπρεπε να τεθή υπό την επιρροή του. Από την θέσι του στην
Πόρτα ερχόταν σε εύκολη διαπραγμάτευσι με τους Πολωνούς και κατάφερε, για
λογαριασμό των Οθωμανών, να συνάψη ειρηνευτική συμφωνία μαζύ τους το
1562. Σε επιστολή του Σελήμ προς τον Βασιλέα Αύγουστο Σιγισμούνδο των
Πολωνών, προωθήθη εντέχνως το όνομα του Ιωσήφ ως εξέχοντος
αξιωματούχου της Οθωμανικής Αυλής. Τέτοιου είδους συστάσεων θεωρούσε
απαραίτητες ο Ιωσήφ προκειμένου να εξαπλωθή πολιτικώς και οικονομικώς
στην Πολωνία220.
Κατά την προσπάθεια του Ιωσήφ Νάσι να εφαρμόση την Γεωπολιτική του
εν σχέσει προς την Γαλλία, έπρεπε να οδηγήση σε αδιέξοδο την σχέσι Γάλλων-
Οθωμανών. Αν οι Οθωμανοί επεθύμουν (και όντως επεθύμουν) να
πρωταγωνιστήσουν ή παίξουν κάποιον ρόλο στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα,
εχρειάζοντο συμμαχίες.
Συμμαχία είχαν συνάψει εδώ και πολλά χρόνια με την Γαλλία και αυτό
ελειτούργη προς το συμφέρον και των δύο.
Βέβαια μόνο οι Γάλλοι (για την ώρα) εδέχθησαν να συμμαχήσουν με τους
Οθωμανούς οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα μ’ αυτή την τόσο πολύτιμη
και σημαντική συμμαχία στην οποία ο Ιωσήφ θα προκαλέση τριγμούς λόγω
κυρίως της παραλόγου εκδικητικής μανίας και δευτερευόντως της απληστίας
του.
Ο Ιωσήφ, ραδιουργώντας συνεχώς, είχε καταφέρει να κερδίση το
αυτοκρατορικό μονοπώλιο σε μερικά είδη αλλά και να ενοικιάζη τους
τελωνειακούς φόρους. Αυτές οι δραστηριότητές του, του απέφεραν τεράστια
κέρδη αλλά έδεσαν την Αυτοκρατορία με δεσμά οικονομικής εξαρτήσεως απ'
220
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", σελ. 35.

191
αυτόν. Όταν εβεβαιώθη ότι είχε εδραιωθή και εξασφαλίση την επικράτησί του
αλλά και αφού έγινε ισχυρότατος οικονομικός παράγων απαραίτητος στον
Σουλτάνο, απεφάσισε να αρχίση η εκδίκησις με αποδυνάμωσι και ταπείνωσι
των Γάλλων.
Σαν μοχλό εφαρμογής του σχεδίου έθεσε το γνωστό ζήτημα των
οικονομικών διεκδικήσεών του από τον Γάλλο Αυτοκράτορα. Ανέφερε στην
οθωμανική εξουσία ότι αδυνατούσε πλέον να εκπληρώση τις οικονομικές του
υποχρεώσεις προς την Υψηλή Πύλη λόγω των χρημάτων που του χρωστούσε η
Γαλλική Αυλή. Κατ’ αυτόν τον πανούργο τρόπο, το πρόβλημά του με τους
Γάλλους αυτομάτως μετετέθη σε πρόβλημα οικονομικής διαφοράς των
Οθωμανών με τους Γάλλους. Αυτό έγινε το 1561. Το δε 1562, οι αγγελιοφόροι
του Σουλτάνου διεκπεραιώθησαν στην Γαλλία και επισήμως κατέθεσαν την
απαίτησι του Σουλτάνου για οικονομική ικανοποίησι του Ιωσήφ Νάσι 221. Εν τω
μεταξύ οι Γάλλοι απέστειλαν αγγελιοφόρο στην Κωνσταντινούπολι, κάποιον
Βιτσέντζο Τζουστινιάνι, με σκοπό να εκθέση στον διάδοχο Σελήμ τους λόγους
για τους οποίους δεν αναγνωρίζουν οι ίδιοι οικονομική διεκδίκησι του Νάσι. Το
κατασκοπευτικό δίκτυο του Νάσι, σε πλήρη λειτουργία 222, τον επληροφόρησε
με λεπτομέρειες περί του Τζουστινιάνι και της αποστολής του πριν καν αυτός
αφιχθή στην Κωνσταντινούπολι με αποτέλεσμα ο Ιωσήφ ήδη να γνωρίζη τον
σκοπό της αποστολής και να έχη λάβει τα μέτρα του. Έτσι όταν αφίχθη ο
αγγελιοφόρος Τζουστινιάνι, εξέθεσε την θέσι του Αυτοκράτορος Καρόλου Θ΄
στον εκπρόσωπο του Σουλτάνου που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Ιωσήφ! 223
221
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication
Society of America, σελ. 29. Ο σουλτανικός απεσταλμένος δεν έγινε κατ’ αρχάς δεκτός
από τους Γάλλους και ο Μεγάλος Βεζύρης εξωμολογήθη στον Γάλλο πρέσβυ την
ανάγκη διατηρήσεως της συμμαχίας καταδικάζοντας τον καιροσκοπισμό του Νάσι.
Τελικώς ο απεσταλμένος εξεπλήρωσε την αποστολή του. Ο Μεγάλος Βεζύρης
προεγράφη.
222
Δεν έχει ιστορικό δικαίωμα κανείς ιστορικός να αποκρύπτη, κυρίως λόγω ανανδρείας
και δειλίας, τα τέλεια ανεπτυγμένα και διαχρονικά συστήματα επικοινωνιών των
απανταχού Εβραίων, με την ηλίθια πρόφασι ότι συνιστούν "συνωμοσιολογίες". Η
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ. 428-
429, αναφέρεται στον καθολικό ιερέα Αδελφό Τζιάκομο, ο οποίος ήτο εις εκ των
πολλών κρυπτοεβραίων χριστιανών ιερέων ενταγμένων στο μυστικό δίκτυο,
συλληφθείς στην Ζάκυνθο το 1560 υπό των Ιεροεξεταστών και φυλακισθείς εις Χίο. Το
δίκτυο, αμέσως, μέσω Θεσσαλονίκης, ειδοποίησε την Ντόνα Γκρασία να επέμβη στον
Σουλτάνο προς απελευθέρωσι του Τζιάκομο.
223
Ο Σέσιλ Ροθ, στο παραπάνω βιβλίο σελ. 32 αναφέρει παρομοία περίπτωσι όταν στην
ναυμαχία της νήσου Τζέρμπα το 1560 κατενικήθη ο ισπανικός στόλος υπό του
οθωμανικού και η αυτοκράτειρα Αικατερίνη των Μεδίκων υπέβαλε αίτημα
απελευθερώσεως κάποιων ισπανών αιχμαλώτων. Απέστειλε αγγελιοφόρο στον
Σουλτάνο, κάποιον ονόματι Σαλβιάτι, με σκοπό να προωθήση το αίτημα. Ο Ιωσήφ
εγνώριζε τόσο περί της αποστολής Σαλβιάτι όσο και περί του ακριβούς περιεχομένου
του αιτήματος. Ο Γάλλος πρέσβυς ανέφερε στον Αυτοκράτορά του "...όταν παρουσίασα
αυτό το μήνυμα στον Μεγάλο Βεζύρη μου είπε ότι εγνώριζε περί της αποστολής Σαλβιάτι.
Τον είχε πληροφορήσει ο Εβραίος Ζαν Μιγκέζ. ο οποίος συνηθίζει να δίνη πληροφορίες

192
Η αποστολή του Τζουστινιάνι, χάρις στο δίκτυο Εβραίων εμπόρων-ιατρών-
πρακτόρων, απέτυχε. Οι Γάλλοι, μέσω των πρέσβεών τους, εγνώριζαν άριστα
το τι σημαίνει Ιωσήφ Νάσι και ποιόν πραγματικά ρόλο έπαιζε στην Υψηλή
Πύλη αλλά είχαν ανάγκη την οθωμανική συμμαχία. Η διαμάχη εσυνεχίσθη μετά
την συνθήκη της Αμπουάζ το 1563 (εδώθησαν εξ ανάγκης κάποιες ελευθερίες
σε διαμαρτυρομένους-ουγενότους) όταν η εσωτερική ηρεμία στην Γαλλία
απεκατεστάθη. Τον Απρίλιο του 1564 ο Βεζύρης Αλή ξεκαθάρισε στον πρέσβυ
Πετρεμόλ ότι τόσο ο Σουλτάνος όσο και ο υιός του δεν πρόκειται να
υποχωρήσουν διότι αφ' ενός συμπαθούν τον Νάσι κι αφ' ετέρου διότι έχουν
οικονομικές απώλειες224. Επρότεινε δε, να πληρωθή ο Νάσι σε είδος, δηλ.
μεταλλεύματα ή μαλλί. Οι επιστολές του Σουλτάνου διεκινούντο μέσω
Αλγερίας ενώ ο πράκτωρ του Νάσι στην Βενετία, Ντουάρτε Γκομέζ, μετέφερε
στους Γάλλους τις προτάσεις του Ιωσήφ.
Τελικώς, ελέω Νάσι, η διαφορά υλοποιήθη σε απειλή τον Μάρτιο του 1565,
οπότε ο Σουλεϊμάν, επείσθη να στείλη πλέον τελεσίγραφο στους Γάλλους
απαιτώντας την οικονομική ικανοποίησι του προστατευομένου του. Το
τελεσίγραφο δεν ηκολούθησε τον συνήθη διπλωματικό δρόμο μέσω Αλγερίας ή
Ιταλίας αλλά το μετέφερε αυτοπροσώπως ο Ναύαρχος Μουσταφά πασάς ο
οποίος έφερε επιδεικτικά τον οθωμανικό στόλο στα ανοικτά της Γαλλίας 225,
κορυφώνοντας την κρίσι. Ταυτοχρόνως, υπεχρεώθη από τους Οθωμανούς ο
πρέσβυς Πετρεμόλ να αποστείλη επείγοντα απελπισμένα μηνύματα στην
Γαλλία προτείνοντας διακανονισμό ο οποίος θα εδικαίωνε τις οθωμανικές
απαιτήσεις. Η παθητική στάσις του, έδειξε στους Γάλλους ότι εφθάρη και
ωδήγησε εις άμεσον αντικατάστασί του με νέο πρέσβυ τον άκαμπτο Ντε
Γκρανσάμπ. Η συμμαχία αυτή η οποία ήτο αποτελεσματική και που την είχαν
ανάγκη και οι δύο χώρες, με την είσοδο του Νάσι στην πολιτική σκηνή, ήρχισε
να καθίσταται προβληματική.
Η Γεωπολιτική Νάσι ήταν αυτή η οποία επέβαλε την ενασχόλησι με τα
εδάφη της σημερινής Ρουμανίας σαν κορυφή του ιουδαϊκού τόξου. Η
επικοινωνία με την Κεντρική Ευρώπη μέσω Δουνάβεως του Ευξείνου, άνοιγε
εμπορικές προοπτικές που οι Νάσι δεν μπορούσαν να αγνοήσουν.
Από τις αρχές του 16ου αιώνος που η Μολδοβλαχία κατέστη υποτελής
στους Οθωμανούς, γνωρίζουμε για τις ίντριγκες και ραδιουργίες των επιδόξων
ηγεμόνων της περιοχής αυτής στις οποίες πρωτοστατούσαν Εβραίοι της
πρωτευούσης. Από το 1541, η κυρα-Εστέρ226, μέσω της επιρροής της, εβοήθησε

της Αυλής μας και άλλων μέσω κατασκόπων τους οποίους διατηρεί σαν εμπορικούς
αντιπροσώπους...". Τελικώς απηλευθερώθησαν οι αιχμάλωτοι αλλά δεν υπήρξε κέρδος
για τον Ιωσήφ διότι το ίδιο αίτημα προώθησε και ο Γερμανός πρέσβυς Μπούσμπεκ
στον οποίον απεδώθησαν τα εύσημα της απελευθερώσεως.
224
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 30.
225
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 31.
226
Την κυρα-Εστέρ προτείνει ο Σέσιλ Ροθ στο "The House of Joseph Nasi, Duke of
Naxos", σελ. 33, ως την γυναίκα με τέτοια επιρροή στο χαρέμι που θα μπορούσε να
διορίση ηγεμόνες.

193
με το αζημίωτο τον Πέτρο Ράρη να ξαναπάρη την ηγεμονία της Μολδαβίας.
Αυτός από την αρχή της ηγεμονίας του προσεπάθησε να ελέγξη και περιορίση
τους Εβραίους εμπόρους. Το παράδειγμά του ηκουλούθησε ο διάδοχος το 1552
και γαμβρός του, βοεβόδας Αλέξανδρος Δ΄ Λεπουσνιάνου τον οποίον το 1562
διεδέχθη με σουλτανικό φιρμάνι ο Ιάκωβος Βασιλικός 227. Ο Νάσι
επωφθαλμιούσε ή μάλλον επεθύμη διακαώς τους τίτλους του Βασιλικού επί των
νήσων του Αιγαίου. Στις ραδιουργίες που επηκολούθησαν για την ανατροπή της
εξουσίας του Βασιλικού, ο Νάσι ήτο πρωταγωνιστής και ενίσχυσε τον
Λεπουσνιάνου με την συμφωνία να μην ενοχλή τους Εβραίους, όπως κι έγινε.
Με αυτήν την συμφωνία, ο αντίζηλος στο Αιγαίο θα εξηφανίζετο ενώ
ταυτοχρόνως ωφελούντο οι Εβραίοι της Μολδαβίας. Ο διορισμός εκόστισε
αρκετές χιλιάδες άσπρα στον Λεπουσνιάνου και 10.000 δουκάτα για αγορά
κρασιού απ’ το μονοπώλιο του Ιωσήφ. Πράγματι, κατά την εφαρμογή της
συμφωνίας, το 1563, ο Ιάκωβος ευρίσκεται να πολιορκείται υπό των δυνάμεων
του Λεπουσνιάνου στην Μονή Σουτζάβας. Τελικώς παρεδόθη και εξετελέσθη
υπό στρατηγού του Λεπουσνιάνου. Αργότερα, κατά τον Ροθ, ο ίδιος ο Νάσι
κατέστη Βοεβόδας της Βλαχίας ή Μολδαβίας 228. Τόση σημασία είχε ο
γεωπολιτικός έλεγχος της περιοχής.
Ο Σουλεϊμάν, απομονωμένος κάπως ως σουλτάνος, δεν είχε
συνειδητοποιήσει τον τεράστιο πλούτο που απεκόμιζαν οι Νάσι από τις
οικονομικές δραστηριότητές τους, όπως εμπόριο οίνων. Και μπορεί ο ηδυπαθής
διάδοχος Σελήμ να μην είχε κανένα ενδιαφέρον να γνωρίζη τέτοιες
227
Τα αδέλφια Ηρακλείδης και Ιάκωβος Βασιλικός, σύγχρονοι του περιφήμου εκ Ρόδου,
Ιακώβου Διασορινού, αναφέρονται υπό πολλών ιστορικών ως απατεώνες εκ Χίου διότι
περιεφέροντο εις τα Ευρωπαϊκά Ανακτοβούλια ισχυριζόμενοι ευγενή καταγωγή εξ
ηγεμόνων της Μολδαβίας. Ο Σέσιλ Ροθ μάλιστα τους χαρακτηρίζει γραφικούς. Ο
Ηρακλείδης αυτοεχρίσθη παλατίνος μαρκήσιος των νήσων του Αιγαίου και μετά τον
θάνατό του, ο αδελφός του κατώρθωσε να πείση τον Γερμανό Αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄
να τον αναγνωρίση επισήμως δεσπότη Πάρου και Σάμου. Αναμφισβητήτως είχαν
ελληνική εθνική συνείδησι και όπως αναφέρει ο Κ. Σάθας στο "Τουρκοκρατουμένη
Ελλάς", σελ. 128, απέστειλαν επιστολές σε επιφανείς Ευρωπαίους όπως στον
Μελάγχθωνα, προς απελευθέρωσιν της Ελλάδος. Στην άνοδο του Ιακώβου Βασιλικού
στην εξουσία της Μολδαβίας εβοήθησε ο αρχιδούξ της Αυστρίας Φερδινάνδος. Είναι
λογικό και μάλιστα το πλέον βέβαιον να υποθέσουμε ότι οι αδελφοί Βασιλικοί δεν ήσαν
απατεώνες αλλά ορθολογισταί διότι σαν άτομα ευγενούς καταγωγής (έστω ψευδούς)
είχαν κάποιες πιθανότητες αποδοχής των θέσεών τους και επιρροής σε ευρωπαίους
ηγεμόνες για πατριωτικούς σκοπούς. Σαν απλοί πληβείοι όμως ουδεμία. Το τι διαφορά
υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτούς και σε άλλους περιέργους οι οποίοι επλήρωναν αδρά για να
ενδυθούν με τίτλους ευγενείας τύπου Βαρώνων και Λόρδων, είναι ότι οι Ηρακλείδες
ήσαν πατριώται αποδεδειγμένα ενώ οι «Λόρδοι», ματαιόδοξοι τυχοδιώκται. Ο δε
Διασορινός μετέβη για την προώθησι του σκοπού της απελευθερώσεως της Ελλάδος
στην Ισπανία, από εκεί στην Κύπρο όπου εστραγγαλίσθη υπό των Ενετών ηγεμόνων το
1562. Η Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002,
σελ. 97 ξεκάθαρα δηλώνει ότι οι Εβραίοι ανέκαθεν εξαγόραζαν αυτούς τους τίτλους
ευγενείας "...by buying their way into the nobility…".
228
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", σελ. 46.

194
λεπτομέρειες, δεν συνέβαινε το ίδιο και με τον Μεγάλο Βεζύρη. Όσο διάστημα
Μεγάλος Βεζύρης ήτο ο Ρουστάμ, ο Ιωσήφ δεν ανησυχούσε. Από το 1561
όμως, που αυτός απέθανε και ανέλαβε ο Αλή, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Αλή δεν
ήτο και τόσο “συνεργάσιμος” αλλά και αντελήφθη τι ακριβώς έκανε ο Ιωσήφ.
Κατάφερε να πείση τον Σουλεϊμάν να εκδώση διαταγή το 1562 η οποία να
απαγορεύη ολοκληρωτικά την διακίνησι και πώλησι οίνου μέσα στην
Κωνσταντινούπολι ακόμη και σε Χριστιανούς, ελπίζοντας έτσι να κτυπήση τα
οικονομικά συμφέροντα του Ιωσήφ. Το φιρμάνι αυτό απεδείχθη ανεπαρκές
διότι δεν απηγόρευε την διακίνησι οίνου μέσω Κωνσταντινουπόλεως. Ο Νάσι
ανταπεξήλθε αφού κατάφερε να εκδοθή φιρμάνι το οποίο του επέτρεπε να
μεταφέρη τους πολλούς οίνους του όχι μέσα αλλά μέσω Κωνσταντινουπόλεως
στην Μολδοβλαχία (1.000 βαρέλια μόνο από Κρήτη) κι από εκεί στην Ευρώπη
ισχυριζόμενος λογικά ότι υπήρχε τεραστία οικονομική απώλεια για την
Αυτοκρατορία229 από την μη εκμετάλλευσι των πλουσίων οινοπαραγωγών
περιοχών της Αυτοκρατορίας. Όλως περιέργως ο Αλή, βασικό εμπόδιο του
Νάσι, κατάφερε κι έζησε άλλα δύο χρόνια.
Όλα αυτά ήσαν γνωστά στον νέο, από το 1565, Μεγάλο Βεζύρη βοσνιακής
καταγωγής και γαμπρό του Σουλτάνου, Μεχμέτ Σοκολού 230, και έθεσε ως κύριο
στόχο της πολιτικής του την απαγκίστρωσι της αυτοκρατορίας από τον Νάσι, ή
με άλλα λόγια επεθύμη το συμφέρον της χώρας του. Ήτο ικανώτατος (αφού
κατάφερε να επιβιώση μέσα από τις πάμπολλες διαχρονικές παλατιανές
δολοπλοκίες και να αναδειχθή μέγας βεζύρης), φιλόδοξος και πολιτικά
διορατικός και απεφάσισε να υποστηρίξη τον πάμπλουτο Έλληνα Μιχαήλ
Καντακουζηνό ως αντίβαρο στον Νάσι.
Οι νέες αυτές συνθήκες καθώρισαν δύο ρεύματα επιρροών στα οθωμανικά
ανάκτορα και ωδήγησαν σε άρρωστη πολιτική κατάστασι την εποχή εκείνη. Το
αποτέλεσμα ήτο να συγκρουσθούν τα ρεύματα επιρροών με επικεφαλής τον
Νάσι απ’ την μία μεριά και τον Σοκολού απ’ την άλλη δημιουργώντας πολιτική
πόλωσι. Αυτά συνέβαιναν κυριολεκτικώς κάτω απ’ την μύτη του Σουλεϊμάν
αλλά επειδή το πρόβλημα εδημιούργησε η πολιτική σκέψις και εθνικές
φιλοδοξίες του Νάσι, οι ιστορικοί «δεν το βλέπουν» μήπως και καταδειχθή ο
ρόλος του παρασκηνιακώς πάντα κινουμένου Εβραίου και αρχίσει ο κόσμος να
αναζητά τον διαχρονικό Νάσι… Για να κλείσουν τα μάτια μας δε, επέβαλον την
229
Οι γνωστές ενδοκυβερνητικές ίντριγκες εδημιούργησαν θανάσιμες αντιμαχίες. Ο
Ιωσήφ είχε μπη στο στόχαστρο του Αλή άρα υπήρχε πρόβλημα. Το 1564, όλως
συμπτωματικώς, απέθανε κι ο Αλή πασάς και το πρόβλημα εξηφανίσθη προς στιγμήν.
Αργότερα βέβαια, το 1568, ο Ιωσήφ είχε πλέον, μέσω Σελήμ, το μονοπώλιο εμπορίας
οίνου μέσω Βοσπόρου και κατάφερε έκδοσι διαταγών προς τις ναυτικές-τελωνειακές
αρχές να μην επιτρέπουν οίνους άλλων εμπόρων να διακινούνται. Ο Σέσιλ Ροθ, "The
House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", σελ. 47, αναφέρει ότι η ενοικίασις φόρων για το
μονοπώλιο οίνου μέσω Βοσπόρου εκόστιζε στον Ιωσήφ 2.000 δουκάτα ετησίως αλλά
απεκόμιζε 15.000. Αυτό μπορεί να αποκληθή κόστος ιδιωτικοποιήσεως όπου ανίκανα
κράτη καθιστούν τα παράσιτα κεφαλαιοκράτες.
230
Μπάιτσα Σοκόλοβιτς, γεννηθείς στο Βίσεγκραντ το 1505. Το όνομά του
τουρκοποιημένο έγινε Σοκολού Μεχμέτ πασάς.

195
ονομασία Μεγαλοπρεπής για τον μη οξυδερκή αλλά Εβραίο εκ μητρός
Οθωμανό. Φίλοι του Νάσι σε αυτήν την πορεία, μέσω μεγάλων δώρων, ήταν οι
γυναίκες των αξιωματούχων λόγω επιρροών της κυρα-Εστέρ και της παρέας της
στις Οθωμανές, αλλά και υψηλόβαθμοι όπως ο αρχιναύαρχος κ.ά. 231
Οι πολυσχιδείς πολιτικο-οικονομικές δραστηριότητες και ραδιουργίες
απορροφούσαν καθημερινώς τον Νάσι ο οποίος σαν μεγάλος μαέστρος
ερύθμιζε τα πάντα γύρω του χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας κατά τον
παραγωγικότερο τρόπο τους πολυπληθείς Οθωμανούς αργυρώνητους. Ήτο εις
θέσιν να οργανώνη καταστάσεις αλλά και να σχεδιάζη προσεκτικά τα επόμενα
βήματά του ώστε να επιτύχη στους υψηλούς στόχους που έθεσε ο ίδιος και η
θεία του γι’ αυτούς και τον λαό τους.
Η πλήρης ανάπτυξις και εφαρμογή των σχεδίων του θα εγένετο όταν ο
υποχείριός του διάδοχος Σελήμ θα ενεθρονίζετο. Ο Νάσι, όπως θα καταδειχθή,
είχε σχεδιάσει τα μετά Σουλεϊμάν βήματά του και όταν οι σχεδιασμοί αυτοί
ετελείωσαν, όλως συμπτωματικώς ετελείωσε κι ο Σουλεϊμάν! Εν έτει 1566.

231
Ο Ενετός πρέσβυς Αντόνιο Μπάρμπαρο ανέφερε στην Βενετία ότι "...αν και τον μισεί
ο πασάς (εννοεί τον Σοκολού) και προσπάθησε συχνά με διαφόρους τρόπους να τον
καταστρέψη, ο άλλος (δηλ. ο Νάσι) κατάφερνε να σωθή και να συγχωρεθή και
υποστηριχθή απ' τον Σουλτάνο. Πολλοί θεωρούν ότι ο λόγος αυτής της συμπεριφοράς
είναι τα πολλά συχνά δώρα με τα οποία ευχαριστεί τον Σουλτάνο και τους υψηλόβαθμους
Αγάδες... Έτσι διατηρεί τον εαυτό του παρά το ότι είναι θανάσιμος εχθρός του Μεχμέτ
Σοκολού...". Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", σελ. 50.

196
 ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ
ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ
ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ
Ο Οθωμανικός στρατός ήτο συγκεντρωμένος στην Κωνσταντινούπολη κι
έτοιμος για μία ακόμη νικηφόρα εκστρατεία. Ο στόχος τους ευρίσκετο στην
Ουγγαρία... Την 1η Μαΐου 1566, με επικεφαλής τον γερο-Σουλεϊμάν, ο
οθωμανικός συρφετός εξεκίνησε για να επιβάλλη το “πολιτιστικό φώς” του και
σε άλλους λαούς. Τον Αύγουστο ήρχισε η πολιορκία της Σιγκετβάρ. Στις 5
Σεπτεμβρίου είχε καταστραφή μέρος των τειχών με ανατίναξι από υπονόμους
και όλα ήσαν έτοιμα για την τελική έφοδο. Το βράδυ όμως ο Σουλεϊμάν
απεβίωσε.
Ο Βόσνιος μεγάλος βεζύρης Μεχμέτ Σοκολού, σκεπτόμενος την έκβασι του
πολέμου, απεφάσισε και επέβαλε την αποσιώπησι του γεγονότος ενώ
ταυτοχρόνως έστειλε κατεπείγον μήνυμα στην Κωνσταντινούπολι, στον
διάδοχο Σελήμ να σπεύση στο Βελιγράδι για να αναλάβη την εξουσία.
Ο Σελήμ και η συνοδεία του, στην οποία πρώτος και καλύτερος ήτο ο
Νάσι, ξεκίνησε αμέσως. Εν τω μεταξύ η πολιορκία ετελείωσε με νίκη των
Οθωμανών οι οποίοι βέβαια αγνοούσαν ότι ο σουλτάνος τους ώδευε προς
επουράνιον συνάντησιν μετά των προγόνων του. Μετά την νίκη ο
θριαμβευτής οθωμανικός στρατός εγύρισε προς το Βελιγράδι, όπου τους
συνήντησε ο Σελήμ και εκεί ανεκηρύχθη σουλτάνος. Όμως ο πρώτος από
την συνοδεία του νέου Σουλτάνου, ο Ιωσήφ Νάσι, δεν ήταν μαζύ του και
παρών στην στέψι. Εκπληκτικό γεγονός συνέβη κατά την διάρκεια της
πορείας προς Βελιγράδι. Στην Φιλιππούπολη, ο νέος Σουλτάνος, χωρίς να
έχη καν ανακηρυχθή επισήμως Σουλτάνος, δεν είχε άλλες σκέψεις στο
μακάριο και αλκοολικό μυαλό του παρά το να ικανοποιήση τον Νάσι. Όπως
φαίνεται, δεν είχε συνειδητοποιήσει το βάρος των ευθυνών και την
σοβαρότητα των καταστάσεων και της θέσεώς του διότι εξέδωσε φιρμάνι
με το οποίο καθιστούσε τον Ιωσήφ Νάσι ΔΟΥΚΑ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ! Και ο
Νάσι δεν έχασε καιρό για ανούσια πράγματα όπως την αυτοκρατορική
στέψι του δημιουργήματός του232.
Μετά από τόσο αγώνα που έκανε και μη έχοντας ανταγωνισμούς, ο
υποχείριός του Σελήμ, η στέψις θα ακολουθούσε φυσιολογικά και αυτός, χωρίς
πλέον τον Σουλεϊμάν, θα εγένετο κύριος των Κυκλάδων... Φυσικά θα ήταν
232
Philip Mansel, "Κωνσταντινούπολη, η περιπόθητη πόλη", εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήναι
1999, σελ. 346. Η στέψις έγινε δίχως επεισόδια. Στην επιστροφή του Σελήμ όμως οι
γενίτσαροι έφραξαν την είσοδο στην Πόλι. Ο αρχιναύαρχος – καπουδάν πασάς –
αντέδρασε και οι γενίτσαροι τον ξυλοκόπησαν. Ο Σελήμ υπεσχέθη αύξησι μισθών κι
έτσι εγκατεστάθη στο Ανάκτορο.

197
αφελές να θεωρήσουμε ότι την ηγεμονία του δουκάτου της Νάξου την
συνέλαβε ο Νάσι στην Φιλιππούπολι.
Ήταν ένας στόχος ο οποίος θα επραγματοποιήτο προφανώς μόνο μετά
θάνατον του Σουλεϊμάν και ο Ιωσήφ περίμενε και προχωρούσε με σίγουρα
βήματα... κι αλλοίμονο σ’ όποιον ευρίσκετο στον δρόμο του... ο δε Εβραίος
γιατρός του Σουλεϊμάν, κατά πληροφορίες εκείνης της εποχής,
εστραγγαλίσθη αμέσως μετά τον θάνατο του σουλτάνου από τον μεγάλο
βεζύρη Μεχμέτ Σοκολού233...
Αν η παρούσα εξιστόρησις είχε ως κυρίους αποδέκτες μη Έλληνες, τότε θα
ήτο σκόπιμος μία αναδρομή στην προϊστορία και ιστορία τόσον της Νάξου
όσον και των Κυκλάδων γενικώς. Θα ήτο τότε σκόπιμο να δείχναμε κατά
ρομαντικό τρόπο τις μυθολογικές αναφορές στις νήσους, τον πολιτισμό τους,
την κοσμοκρατορία τους, κλπ. Όμως απευθυνόμεθα εις Έλληνας και θεωρούμε
περιττές τέτοιες αναφορές στην αρχαία ιστορία και μυθολογία. Φυσικά
θεωρούμε ότι ο Ιωσήφ Νάσι εγνώριζε πολλά από την ελληνική πάντα ιστορία
των Κυκλάδων
Οπωσδήποτε πρέπει να γνωρίζουμε ότι η βυζαντινή κυριαρχία στην περιοχή
έπαυσε οριστικώς κατά την ληστρική σταυροφορία την καταλύσασα την
αυτοκρατορία και καταστρέψασα την Κωνσταντινούπολι στις αρχές του 13ου
αι. μ.Χ. Ο Ενετός τυχοδιώκτης Μάρκο Σανούδο, ανεψιός του Δόγη Δάνδολο,
κατέκτησε τις Κυκλάδες το 1209 και εγκατεστάθη στην Νάξο εκδιώκοντας τους
Γενοβέζους τυχοδιώκτες234. Ο Ερρίκος της Φλάνδρας, δεύτερος Λατίνος
Αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως (1205-1216), ανεκήρυξε την περιοχή
του Σανούδου, Δουκάτο, και αυτόν τον ονόμασε Δούκα του Αρχιπελάγους με
κυριαρχία σε Πάρο, Μήλο, Σύρο, Κύθνο, Σίφνο, Σίκινο και πρωτεύουσα την
Νάξο. Άλλες νήσους έδωσε στους εμπίστους του προς προσπορισμό. Στον
Δάνδολο την Άνδρο, στον Βαρόσι την Θήρα, στον Κουαρίνι την Αστυπάλαια,
στον Φώσκολο την Ανάφη, στον Βενιέρι τα Κύθηρα ενώ οι Γκύζι ανέλαβαν τις
Τήνο, Μύκονο, Σποράδες, και οι Τζουστινιάνι τις Κέα και Σέριφο. Ο Σανούδο
προσεπάθησε να εκλατινίση το Δουκάτο του δημιουργώντας ρωμαιοκαθολική
επισκοπή και κτίζοντας καθολικούς ναούς τους οποίους επάνδρωσε με λατίνους
ιερείς.

233
Η εκτέλεσις του ιατρού του Σουλεϊμάν δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει ενοχή του
για τον θάνατο αλλά δεν παύει να είναι ύποπτη. Η συγκυρία του θανάτου σε εκστρατεία
ήτο άκρως οφέλιμος διότι ευκόλως μπορούσαν να προληφθούν δυσάρεστες παρενέγειες
έως την στέψι του νέου Αυτοκράτορος. Δεν πείθει η εκδοχή των Εβραίων ιστορικών
όπως Ροθ, Shaw, κλπ ότι η εκτέλεσις έγινε δια να εξασφαλισθή η σιωπή περί του
θανάτου. Αν ήταν έτσι, έπρεπε να εκτελεσθούν πολλοί υπηρέτες αλλά και οι ταριχευταί
του σώματος. Όμως δεν υπάρχει καμία πληροφορία περί τέτοιας πράξεως. Άρα, οι
υποψίες όντως πέφτουν στον ιατρό και κατ’ επέκτασιν στον Νάσι, ως φυσικό αρχηγό
των Εβραίων…
234
Nicolas Cheetham, "Medieval Greece", Yale University Press, New Haven and
London, 1981, σελ. 224.

198
 Για περίπου 150 περιπετειώδη χρόνια οι Σανούδοι διοικούσαν την
πανέμορφη αυτή περιοχή έως το 1383 οπότε μία Βερονέζικη οικογένεια, οι
Κρίσπι, υπό την προστασία των Ενετών, ανέλαβαν την εξουσία.
Το 1536, στην διάρκεια του Ενετο-τουρκικού πολέμου, ο περίφημος Έλλην
εξωμότης πειρατής Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα κατέκτησε αμαχητί τις
Κυκλάδες και κατέστησε το Δουκάτο φόρου υποτελές στους Οθωμανούς έναντι
5.000 δουκάτων ετησίως235, διατηρώντας στην εξουσία της Νάξου (μαζύ με τις
Μήλο, Πάρο, Θήρα, Σύρο) τον δούκα Κρίσπι Τζοβάνι Δ΄, ενώ κατά τον ίδιο
τρόπο διετήρησε τους λατίνους ηγεμόνες και στα άλλα νησιά.
Συγκεκριμένα, η Αντίπαρος, η Ίος και η Ανάφη διοικούντο από την λατινική
οικογένεια Πιζάνι, η Σέριφος από τους λατίνους Μιχιέλι, η Αμοργός και η
Αστυπάλαια από τους Γκουερίνι, η Σίφνος και η μισή Κέα από τους Γκοζαντίνι
και οι Άνδρος, Μύκονος και η άλλη μισή Κέα ανήκαν στον Ζανφρανσίσκο
Σομμαρίπα.
Στην συνέχεια, κατά τον γνωστό ληστρικό και αχόρταγο τρόπο, όπως
διδάσκει η οθωμανική ιστορία, οι απαιτήσεις των Οθωμανών ηυξάνοντο
συνεχώς διότι γι’ αυτούς η δωροδοκία ή ρουσφέτι ή μπαχτσίσι είναι τρόπος
ζωής ακόμη και σήμερα. Ο Δουξ ηναγκάζετο να αυξάνη διαρκώς τους φόρους
για να ανταπεξέλθη στις απαιτήσεις των διαφόρων Οθωμανών αξιωματούχων
με αποτέλεσμα την δυσαρέσκεια των Ελλήνων υπηκόων του.
Η άσχημη αυτή κατάστασις εσυνεχίζετο ως το 1564 οπότε ο Τζιοβάνι
απεβίωσε και τον διεδέχθη ο υιός του Γιάκομο Δ΄. Στα δύο χρόνια της
διοικήσεώς του η κατάστασις με τους Έλληνες ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η
κυβέρνησις του Γιάκομο ήταν εντελώς άδικη και διεφθαρμένη ενώ οι Οθωμανοί
απαιτούσαν όλο και περισσότερα. Οι βαρύτατα φορολογούμενοι Έλληνες
άρχισαν να εξεγείρονται ενώ βέβαια και οι πράκτορες του Νάσι είχαν εντολή να
χρηματοδοτούν και να υποκινούν εξεγέρσεις ώστε να δημιουργηθή το
απαιτούμενο κλίμα ασταθείας και αναρχίας, προαπαιτούμενα για κάθε αλλαγή
εξουσίας236. Οι πράκτορες για τον κάθε Νάσι της διαχρονικής ιστορίας
προκύπτουν εύκολα από τα μέλη των εντοπίων Εβραϊκών κοινοτήτων.
Ανέκαθεν, όπως σήμερα, έτσι τότε, έτσι και πάντα, οι απανταχού Εβραίοι
θεωρούνται από τις ηγεσίες των στρατευμένοι στο όποιο πολιτικό δόγμα αυτές
οι εξουσίες δημιουργούν ή αποφασίζουν. Οι τοποτηρηταί πρέπει να τους
235
Nicolas Cheetham, όπ. π., σελ. 253.
236
Στο κεφάλαιο Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΜΗ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ
ανεφέρθη ο αρχιραββίνος Αβραάμ Σενιόρ ως προξενητής του γάμου Φερδινάνδου-
Ισαβέλλας. Αυτός, για να μην διωχθή από την Ισπανία το 1492 εβαπτίσθη χριστιανός
μετά της οικογενείας του λαμβάνοντας το όνομα Φερνάντο Περέζ Κορονέλ. Αργότερα,
ένας απόγονός του, εγκατεστάθη οικογενειακώς στην Κωνσταντινούπολι και αφού
επανήλθε στο ιουδαϊσμό ως Σολομών, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία του Νάσι. Τόσο ήτο
πιστός ώστε απεκλήθη «δεξί μάτι» του Ιωσήφ. Ο υιός του Φρανσίσκο, ακόμη
φερόμενος ως χριστιανός, ήτο διάσημος νομικός. Όπως αναφέρει ο Σέσιλ Ροθ, "The
House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", σελ. 87, αυτοί οι δύο ήσαν οι άνθρωποι οι
οποίοι ανέλαβον το έργο φυλακίσεως του Γιάκομο Δ΄ για να προλειάνουν το έδαφος
προς διαδοχήν του Ιωσήφ.

199
πειθαρχούν με οποιοδήποτε τίμημα237 δίχως κατ’ ανάγκην και οι ίδιοι να
“βλέπουν” την μεγάλη εικόνα ή να γνωρίζουν το όλον.
Λίγο πριν τον θάνατο του Σουλεϊμάν, οι μεν Νάξιοι238 έστειλαν
αντιπροσωπεία στον Σουλτάνο απαιτώντας αλλαγή κυβερνήτου, οι δε
Ανδρειώτες, προφανώς «δασκαλεμένοι» από το περιβάλλον του Νάσι,
επανεστάτησαν εκδιώκοντας τον κυβερνήτη τους και γαμπρό του Γιάκομο, τον
Ζανφρανσίσκο Σομμαρίπα. Ο Γιάκομο φυσικά δεν έμεινε απαθής αλλά
συνεκέντρωσε ρουσφέτι 12.000 δουκάτων το οποίο απέστειλε στον Σουλτάνο
για εξαγορά διατηρήσεως της θέσεώς του, ενώ και ο ίδιος λίγο αργότερα
εταξίδευσε για Κωνσταντινούπολι.
Εκεί συνελήφθη αμέσως και εφυλακίσθη ενώ είδαμε ήδη τον Νάσι πίσω
από αυτήν την εξέλιξι. Ο Νάσι, ήδη από καιρό ανέθεσε στον υποχείριό του
Σελήμ Β΄ να ασκή πίεσι τον πατέρα του τον Σουλεϊμάν ώστε να τον διορίση
Διοικητή των Κυκλάδων239 γεγονός το οποίον αποδεικνύει την διακαή του
επιθυμία και πολιτική βούλησι να ορίζη ο ίδιος τον τόπο αυτόν ο οποίος ήτο
ένας κρίκος στην αλυσίδα του ιουδαϊκού τόξου.
Οι Κυκλαδίτες ανέμεναν εναγωνίως την απόφασι του Σουλτάνου.
Ακριβώς αυτή την κρίσιμη στιγμή που διεκυβεύετο η ηγεμονία των
Κυκλάδων και την οποία δεν θα άφηνε ο Νάσι να χαθή μέσα από τα χέρια
του, ο Σουλεϊμάν, όλως συμπτωματικώς απέθανε αφήνοντάς του τον δρόμο
ανοικτό και τον Σελήμ να αποφασίση ηγεμόνα... Και όλως συμπτωματικώς
επελέγη, εν μέσω ταξειδίου, ο Νάσι ο οποίος θα ηγεμόνευε σε όλα τα
παραπάνω νησιά συν την ακατοίκητη Δήλο! Ο επίσημος βαρύγδουπος
οθωμανικός τίτλος του ήταν ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΚΟΝΤΕΣ ΤΗΣ
237
Ένα παράδειγμα ενδοκοινοτικής πειθαρχίας αναφέρει ο Π.Κ. Ενεπεκίδης, στο "Η
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 1875-1912", Εκδόσεις Αδελφών Κυριακίδη,
Θεσσαλονίκη, σελ.137, "Πρίν μερικά χρόνια παρουσιάστηκε στον καδή της
Θεσσαλονίκης ένας νεαρός ντονμέ και δήλωσε ότι θέλει να γίνει μωαμεθανός γιατί
ανήκει (ως τώρα) στον ισλαμισμό μόνο για τα μάτια. Ο καδής τον έστειλε στον πασά κι'
αυτός τον απέλυσε με την συμβουλή να σκεφτεί την πρόθεσή του ακόμη μερικές μέρες, κι'
αν επιμένει ακόμη τότε να ξανάρθει. Ο νέος δεν ξαναεμφανίσθηκε και η υπόθεση θα είχε
ξεχασθεί αν ο καδής δεν θα την είχε ξαναθυμηθεί τυχαία έπειτα από μερικές βδομάδες.
Έκαναν έρευνες και οι ντονμέ είπαν στην αρχή πώς ο νέος είχε φύγει από την πόλι και
βρισκόταν σε ταξείδι. Όταν όμως έκαναν έλεγχο στο τμήμα διαβατηρίων και δεν βρήκαν
το όνομα του νέου, τότε ομολόγησαν οι ντονμέ πώς ο νέος είχε πεθάνει. Όταν λοιπόν
ξέθαψαν το πτώμα είπαν πώς βρέθηκαν σ' αυτό ίχνη στραγγαλισμού. Όπως και να έχει η
υπόθεση, οι ντονμέ χρειάσθηκε να καταβάλουν τις μεγαλύτερες προσπάθειες για να
διευθετήσουν το πράγμα.".
238
Nicolas Cheetham, "Medieval Greece", Yale University Press, New Haven and
London, 1981, σελ. 254, ενώ στον Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of
Naxos", The Jewish Publication Society of America, σελ. 82, πληροφορούμεθα για την
ύπαρξι στην Νάξο μικρής εβραϊκής κοινότητος και εμπορικού σταθμού του Νάσι ο
οποίος πρέπει να είχε τον ρόλο υποκινητού για την αίτησι αλλαγής ηγεσίας.
239
Andree Aelion Brooks, "The Woman who defied kings", Paragon House, 2002, σελ.
454 και Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication
Society of America, σελ. 78.

200
ΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ
αν και ο ίδιος επέλεξε τον μετριοπαθή αλλά ευρύτερο τίτλο Δουξ του
Αρχιπελάγους και Κύριος της Άνδρου!
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον εθνικό και πολιτικό λόγο για τον
οποίο ο Νάσι ήθελε τις Κυκλάδες στα πλαίσια της Γεωπολιτικής του. Εγνώριζε
άριστα την ποιότητα της στρατηγικής σημασίας του χώρου αυτού ο οποίος
ελέγχει ουσιαστικώς και τυπικώς τον θαλάσσιο δρόμο προς και από τον Εύξεινο
Πόντο αλλά και ελέγχει τον θαλάσσιο δρόμο Ασίας-Ευρώπης, από
Θεσσαλονίκης μέχρι Παλαιστίνης που σχεδόν ήταν ήδη εβραϊκές περιοχές...
όλως συμπτωματικώς. Πλήρης ο σχεδιασμός του Ιωσήφ για να ολοκληρωθή και
εβραιοποιηθή ο θαλάσσιος αυτός εμπορικός δρόμος και προχωρούσε
υπομονετικά και σίγουρα ενώ ακόμη απαιτούντο η Κύπρος και η Κρήτη για την
τελείωσί του. Ο Νάσι εσχεδίαζε το ιουδαϊκό τόξο το οποίο θα αποτελούσε αφ’
ενός την πολύτιμη και προσοδοφόρα ασπίδα και προφυλακή του Ισραήλ και με
παράλληλη συνέπεια τον περιορισμό και στραγγαλισμό του ζωτικού χώρου των
Ελλήνων240. Δεν ευσταθεί η άποψις των Εβραίων ή αργυρωνήτων ιστορικών οι
οποίοι όπως πάντα επιθυμούν να αποκρύψουν και να καλύψουν την αλήθεια
παραπλανώντας μας, ότι οι λόγοι του Ιωσήφ ήταν οικονομικοί διότι αυτό ήτο
δευτερεύον. Βέβαιον είναι ότι μόνο οικονομικές απώλειες δεν θα είχε κανείς
κατέχοντας τις πανέμορφες και πλουτοπαραγωγές Κυκλάδες.
Η τεραστίας στρατηγικής σημασίας αυτή περιοχή είχε επιλεγή προσεκτικά
από τον Ιωσήφ αλλά προφανώς ο Σουλεϊμάν δεν ενέδιδε στις πιέσεις του προς
εκχώρησιν αυτής της ηγεμονίας. Ο Σελήμ ο Μέθυσος φυσικά ενέδωσε και για
να κάνουν την συμφωνία να φανή θετική στους Οθωμανούς και να μην δωθή
δικαίωμα σχολιασμών, ο Νάσι υπεχρεώθη να πληρώνη φόρο υποτελείας 6.000
δουκάτα ετησίως από 5.000 που ήταν ως τότε.
Η εγκατάστασις του Δουκός Ιωσήφ έγινε στην Νάξο. Όπως είδαμε
εγκατέλειψε τον Σελήμ στην Φιλιππούπολι περί τα μέσα Σεπτεμβρίου.
Χρειάστηκε κάποιον χρόνο να επιστρέψη στην Κωνσταντινούπολι, να
συγκεντρώση την οικοσκευή του, να τακτοποιήση τις επαγγελματικές του
εκκρεμότητες, να πάρη την γυναίκα του και να ταξειδεύση για Νάξο. Θα
έφθασε εκεί στις αρχές του χειμώνα. Κατοικία του ήταν η 4όροφη εξαιρετικά
οχυρωμένη κατοικία των Σανούδων, με καταπληκτική θέα στην αρχαία
ακρόπολι. Υπήρχε αξιωματικός υπεύθυνος της κατοικίας-κάστρου και γύρω του
το επιτελείο (οι πρώην απανωκυνηγάροι) οι οποίοι και θα προετοίμασαν
κάποιου είδους μεγαλειώδους υποδοχής.

240
Σχέδια παλαιά τα οποία επεξεργάζονται σήμερα οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι
“αναλυτών” υπερατλαντικών Δεξαμενών Σκέψεως (Think Tanks) και τα εφαρμόζουν με
διάφορους Κίσσινγκερ και Σόρος και “εντοπίους” "Εφιάλτες" αξιωματούχους οι οποίοι
όλως περιέργως εμφανίζονται μονίμως στα περιέργως βολικά στημένα «παράθυρα-
πάνελ» τηλεοπτικών οθονών επιβάλλοντας την προδοσία δικαιώνοντας τον ρόλο της
ιδιωτικής TV με αργυρώνητους αγραμμάτους δημοσιογραφίσκους τους οποίους το
σύστημα, ακριβώς λόγω προδοσίας, προστατεύει καθιστώντας τους από απίστευτες
μετριότητες σε διάσημα πρόσωπα με παχυλά συμβόλαια και φανταχτερές εκπομπές.

201
 Από τις πρώτες ημέρες ο Δουξ διεπίστωσε με απογοήτευσι ότι η κατάστασις
δεν ήτο η επιθυμητή. Αν και ο νόμος απηγόρευε στους μουσουλμάνους να
κατοικούν στα νησιά αυτά, το δουκάτο ήταν υπό στρατιωτική κατοχή και ο
πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα τόσο από τους άρπαγες και αχόρταγους
Οθωμανούς στρατιώτες όσο και από τους πειρατές ενώ οι οπαδοί του Κρίσπι
κρατούσαν την φρουρά σε διαρκή επαγρύπνησι και απετέλουν διαρκή απειλή 241.
Με σουλτανική διαταγή της 23ης Μαρτίου 1568 και κατόπιν αιτήσεως του Νάσι,
ο τουρκικός στόλος εκκαθάρισε την θάλασσα από τους πειρατές και απέσυρε
τους Μουσουλμάνους από τις Κυκλάδες. Η ηρεμία επανήλθε στο Δουκάτο έστω
φαινομενικώς αν και η απόπειρα του Ιωσήφ, μέσω Πιαλή πασά, προς
κατάληψιν της Τήνου, απέτυχε242.
Από την ενθρόνισι του Νάσι μέχρι την ομαλοποίησι της καταστάσεως στις
νήσους, πέρασε τόσος χρόνος όσος ήτο απαραίτητος για να συνειδητοποιήσουν
οι ντόπιοι Έλληνες την φυλετική καταγωγή του αφεντικού τους. Αρχέγονες
μνήμες ξύπνησαν και αρχέτυπα πιστώματα ετάρασσαν τις ψυχές των νησιωτών.
Ήταν οι εποχές που ο τοκογλύφος τύπου Ρόθτσιλντ δεν λεγόταν “διεθνής
τραπεζίτης”, δεν υπήρχε Χόλλυγουντ με πληθώρα “ολοκαυτωματικών” ταινιών
και δεν υπήρχαν ΗΠΑ της Ωλμπράιτ και του πανισχύρου εβραϊκού λόμπυ ούτε
και χιλιάδες βομβαρδιστικά και πολλά αεροπλανοφόρα. Δεν υπήρχαν άγραπτοι
νόμοι επιβολής λατρείας και απυροβλήτου του διεθνούς εθνοφθόρου
κοσμοπολίτου Εβραίου με πανεπιστημιακούς και δημοσιογράφους
πληρωμένους να επιβάλλουν αυτούς τους νόμους αλλά και οι Έλληνες της
εποχής εκείνης ήσαν ακόμη άνδρες και συμπεριεφέροντο ως Έλληνες, με
αποτέλεσμα οι νησιώτες να βράζουν από θυμό 243. Οι λίγες πληροφορίες που
έχουμε από εκείνη την εποχή μιλούν για ανοικτά εκδηλωμένη αντιπάθεια των
κατοίκων προς τον αφεντικό, πλήρη αποχή των κατοίκων από τις εκδηλώσεις
που ο Ιωσήφ οργάνωνε και ακόμη ζωγραφισμένη αποστροφή στα πρόσωπα των
κατοίκων όταν διεσταυρώνοντο με τους Νάσι 244. Δεν γνωρίζουμε αν εθεώρησε
την εκεί παραμονή του επισφαλή ή αν απλώς δεν άντεχε τέτοιου είδους
περιφρονητική ζωή ή ακόμη αν τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του δεν του επέτρεπαν
την εκεί παραμονή, που είναι και το πιθανώτερο. Είναι γεγονός όμως ότι δεν
εκατοίκησε πολύ στο Δουκάτο του245...

241
Περικλής Ζερλέντος, "Γράμματα των τελευταίων Φράγκων Δουκών-Ιωσήφ Νάκης
Ιουδαίος Δουξ", Ερμούπολις 1924, σελ. 33.
242
Περικλής Ζερλέντος, "Γράμματα των τελευταίων Φράγκων Δουκών-Ιωσήφ Νάκης
Ιουδαίος Δουξ", Ερμούπολις 1924, σελ. 35. Αίτιο επιθέσεως εναντίον της Τήνου ήτο η
δήθεν κατακράτησις εφοδίων εκ Κρήτης από τους Τηνίους ενώ συνέβη το αντίθετο.
243
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication
Society of America, σελ. 90. Τότε, οι Νάξιοι απέστειλαν αίτησι στον σουλτάνο να
επαναφέρη τον διεφθαρμένο Γιάκομο Δ΄ στην εξουσία. Αυτό το γεγονός ήτο ιδιαιτέρως
προσβλητικό για τον Ιωσήφ ο οποίος όμως μέσω Σελήμ βρήκε την λύσι. Απελευθέρωσε
τον Γιάκομο και τον εξαπέστειλε στην Βενετία.
244
Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The Jewish Publication
Society of America, σελ. 85.

202
 Προτίμησε να διωρίση διοικητή και να αποστείλη επί τόπου τον
«χριστιανό» νομικό έμπιστό του υπάλληλο Φρανσίσκο Κορονέλ του
Σολομώντος ο οποίος απεδείχθη δίκαιος και ικανός 246. Στις δυσκολίες που
αντιμετώπιζε, ο Ιωσήφ του έλυνε τα προβλήματα247.
Οι Ενετοί, διαρκώς προσεπάθουν να ανακτήσουν τον έλεγχο των
Κυκλάδων είτε ξεσηκώνοντας τους εντοπίους όπως στην Τήνο, είτε με
καταδρομικές επιχειρήσεις. Μάλιστα, κατά τον πόλεμο κατά της Κύπρο, τις
ανακατέλαβον προσωρινώς.
Τότε, ο Νάσι βρήκε ευκαιρία να απαιτήση από τον Σελήμ την ηγεσία της
Βλαχίας εις αντιστάθμισμα της – προσωρινής – απωλείας των Κυκλάδων. Ήδη
εξητάσθη η στρατηγική για την οικονομία και το εμπόριο αυτή περιοχή, η οποία
μετείχε του γεωπολιτικού σχεδιασμού του. Ο Σελήμ φυσικά ενέδωσε και παρά
την αντίδρασι του Μεχμέτ πασά Σοκολού, ο Νάσι κατέστη ηγεμών της περιοχής
την οποία ουδέποτε επεσκέφθη.
Πρέπει να σημειωθή ένα γεγονός το οποίον συνέβη λίγο μετά την ενθρόνισι
του Σελήμ του Αλκοολικού και που αποδεικνύει την ισχύ του Ιωσήφ Νάσι στην
Υψηλή Πύλη.
Μετά την εκάστοτε ενθρόνισι νέου Σουλτάνου, ο Ορθόδοξος Πατριάρχης
επαρουσιάζετο με τα ανάλογα δώρα (ρουσφέτια) και παρακαλούσε την
επιβεβαίωσι των γνωστών Προνομίων. Στην συγκεκριμένη περίπτωσι, ο
Πατριάρχης επαρουσιάσθη στον Ιωσήφ Νάσι με δώρο 1.000 λίρες και τον
παρεκάλεσε να μεσολαβήση για την επιβεβαίωσι των Προνομίων. Φυσικά ο
Νάσι δεν είχε κανένα πρόβλημα να διεκπεραιώση την υπόθεσι και να
εξασφαλίση τις απαιτούμενες υπογραφές, ταυτοχρόνως έχοντας τον Πατριάρχη
υποχρεωμένο.
Υπάρχει το κείμενο κάποιου τότε ραββίνου της Θεσσαλονίκης ονόματι
Μοσέ Αλμοσνίνο, ο οποίος συμπτωματικώς ήτο παρών όταν ο Πατριάρχης

245
Γεγονός ότι έζησε εκεί για λίγο και επεσκέφθη μερικές φορές την περιοχή αργότερα.
Ο Σέσιλ Ροθ βρήκε όλες τις απαραίτητες αποδείξεις στο "The House of Joseph Nasi,
Duke of Naxos", The Jewish Publication Society of America, και τις αναφέρει στην
υποσημείωσι 9 του 4ου κεφαλαίου.
246
Αναφορές για την χρηστή διοίκησι του Κορονέλλο στο "Γράμματα των τελευταίων
Φράγκων Δουκών-Ιωσήφ Νάκης Ιουδαίος Δουξ", του Περικλέους Ζερλέντου,
Ερμούπολις 1924, σελ. 32.
247
Nicolas Cheetham, "Medieval Greece", Yale University Press, New Haven and
London, 1981, σελ. 254 αναφέρεται το ποσόν των 14.000 δουκάτων ετησίως ως φορο-
ενοίκιο του Δουκάτου, και Σέσιλ Ροθ, "The House of Joseph Nasi, Duke of Naxos", The
Jewish Publication Society of America, σελ. 89. Όταν τα έσοδα του Ιωσήφ από τις
Κυκλάδες άρχισαν να μειώνονται λόγω μεταναστεύσεως (μάλλον λόγω διοικητικών
προβλημάτων) των νησιωτών στην πρωτεύουσα, ο Ιωσήφ έλαβε σουλτανική διαταγή να
τους… επαναπατρίσουν και διετάχθη ο καδής Χίου να τους καταγράψη για κεφαλικό
φόρο. Περισσότερα επ' αυτού στο "Γράμματα των τελευταίων Φράγκων Δουκών-Ιωσήφ
Νάκης Ιουδαίος Δουξ", του Περικλέους Ζερλέντου, Ερμούπολις 1924, σελ. 33. Πώς
άραγε το εξηγούν αυτό οι περίεργοι πανεπιστημιακοί αναθεωρηταί της οθωμανικής
ιστορίας που παρουσιάζουν σαν περίπου χρυσούν αιώνα αυτή την επάρατο σκλαβιά;

203
ξανασυνήντησε τον Ιωσήφ για να παραλάβη το σουλτανικό φιρμάνι με την
επιβεβαίωσι των Προνομίων. Ήταν τόση η χαρά του Πατριάρχου, λέει ο
ραββίνος, που έσκυψε να φιλήση το χέρι του Ιωσήφ. Αυτός όμως δεν τον άφησε
και απλώς έλαβε με ευχαρίστησι την... προμήθειά του248.
Πολλαπλασίως σπουδαιότερο του προαναφερθέντος γεγονότος ήτο το
παρακάτω το οποίον καθώρισε τον πλούτο των εβραϊκών κοινοτήτων στην
Θεσσαλονίκη. Οι κοινότητες της Θεσσαλονίκης, αρχές του 1568 περνούσαν
άλλη μία θανατηφόρο επιδημία χολέρας. Το χειρότερο γι’ αυτούς όμως δεν ήταν
τόσο η χολέρα όσο το ότι εκάηκε σε πυρκαϊά το 1545 το σουλτανικό φιρμάνι
του 1537 του Σουλεϊμάν, συμφώνως προς το οποίο εδίδοντο μοναδικά προνόμια
στις εβραϊκές κοινότητες Θεσσαλονίκης. Από το 1545 οι κοινότητες
επεδώθησαν σε μεγάλο αγώνα προκειμένου να εξασφαλίσουν εκ νέου αυτά που
θεωρούσαν δικαίωμά τους. Και καλύτερη ευκαιρία από το 1568 δεν υπήρχε.
Πράγματι, στις 15 Φεβρουαρίου του 1568, με ρουσφέτι 300.000 άσπρων, η
κοινότης εκηρύχθη Μουσελεμλίκι, δηλαδή αυτόνομη και αφορολόγητη. Ο
ραββίνος Αλμοσνίνο, επι κεφαλής της αποστολής στον Σουλτάνο, επέστρεψε
στην Θεσσαλονίκη σαν θριαμβευτής και επραγματοποίησε ευχαριστήριο θεία
λειτουργία στην οποία εμνημόνευσε 12 άτομα τα οποία υπήρξαν οι κύριοι
συντελεσταί της λήψεως του φιρμανιού επιβεβαιώσεως των παλαιών
προνομίων. Από αυτά τα ονόματα, φυσικά πρώτο και καλύτερο ήταν αυτό του
Ιωσήφ Νάσι. Με τέτοιους τρόπους έγινε τότε εβραϊκή και ευημερούσα η
Θεσσαλονίκη... εις βάρος των Ελλήνων.
Το 1568, στο κορύφωμα της εβραϊκής επιρροής και παντοδυναμίας του
Νάσι, εξεδώθη Σουλτανικό φιρμάνι249 το οποίο καθώριζε την ενδυμασία
Οθωμανών και ραγιάδων (Εβραίων και Χριστιανών).
Αυτό το φιρμάνι, από Εβραίους εκλαμβάνεται ως αντιεβραϊκή πράξις,
όμως μάλλον πρέπει να εκληφθή ως απελπισμένη αντίδρασις Οθωμανών
πατριωτών, πιθανώς ανθρώπων του Μεχμέτ-πασά Σοκολού, και στην καλύτερη
περίπτωσι δεν καταδεικνύει τίποτε περισσότερο από το ποία ήσαν τα όρια
κάποιας φιλεθνικής πράξεως που οι διαμορφωθείσες συνθήκες επέτρεπαν να
πραγματοποιηθούν. Τίποτε περισσότερο από ένα τέτοιο επουσιώδες φιρμάνι δεν
μπορούσαν να επιτύχουν. Ήταν δέσμιοι των ορέξεων του Ιωσήφ. Το οποίο
φιρμάνι εννοείται ότι αφορούσε και τους Χριστιανούς οι οποίοι ήσαν και
πολυπληθέστεροι. Εξ άλλου ο δήθεν αντισημιτισμός λόγω κανόνων εξωτερικής
εμφανίσεως καθόλου δεν πείθει. Όλοι είμεθα μάρτυρες Εβραίων οι οποίοι
εκουσίως θέλουν να ξεχωρίζουν είτε φορώντας με τσιμπιδάκια κάτι σεμεδάκια
στρόγγυλα στο κεφάλι τους (kippah) είτε κάτι άλλοι που χειμώνα-καλοκαίρι
φορούν κάτι μαύρα πανωφόρια και καπέλα από όπου κρέμονται πλαγίως κάτι
πολύ χαριτωμένες μπούκλες. Δηλαδή οι ίδιοι θέλουν να ξεχωρίζουν και ίσως οι
248
Το επεισόδιο αυτό το περιγράφει ο Cecil Roth, στο βιβλίο του "The Duke of Naxos",
σελ. 45, ενώ αναφέρεται και σε άλλες περιπτώσεις όπου Πατριάρχαι εβασίζοντο στους
Εβραίους – ιατρούς – των Οθωμανικών Ανακτόρων. Δεν καταγράφονται πάντα τα
ανταλλάγματα.
249
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 51.

204
ίδιοι προκάλεσαν την έκδοσι του φιρμανιού διότι ένοιωθαν δυνατοί και ήθελαν
να ξεχωρίζουν από το πλήθος των απίστων γκογίμ. Θεωρούμε σαθρά τα
επιχειρήματα περί αντισημιτισμού εξ αιτίας ενδυμασιών προοριζόμενα για τους
αφελείς και ασχέτους ή για τους «κουρντισμένους» δημοσιογραφίσκους οι
οποίοι μιλούν για αντισημιτισμό ακόμη και αν χαλάση ο καιρός στο Ισραήλ.

205
206
 Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Η ισχυροποίησις των Οθωμανών δεν επέτρεψε στους Βενετούς την ανέμελη
εκμετάλλευσι του κυπριακού πλούτου. Κύριο μέλημά των από την δεύτερη
δεκαετία του 16ου αι. κατέληξε η διαρκής ενασχόλησις με την άμυνα της
Κύπρου250. Διετάχθη η ισχυροποίησις των φρουριακών εγκαταστάσεων
Κυρηνείας και Αμμοχώστου251, η μεταφορά στρατιωτών, πολεμοφοδίων, η
βελτίωσις διοικητικής μερίμνης, η δημιουργία αποθεμάτων τροφών 252, κλπ. Για
να καλυφθούν αυτά τα έξοδα, εντατικοποίησαν το εμπόριο, απεμύζησαν τον
πλούτο της νήσου253 και έφεραν τον πληθυσμό σε οικονομική εξαθλίωσι.
Ο Νάσι εφρόντιζε ώστε η υπόθεσις της Κύπρου να ευρίσκεται διαρκώς στο
προσκήνιο και στην ημερησία διάταξι των θεμάτων της Υψηλής Πύλης. Εκτός
του Ναυάρχου Λάλα Μουσταφά, κι άλλοι μεριμνούσαν254 ώστε ο μαλθακός,
άβουλος και ράθυμος Σελήμ να συγκατατεθή στην επίθεσι.
Εν τω μεταξύ, η δευτέρα κρούσις για την “Ισραηλοποίηση” της Κύπρου
έλαβε χώρα το 1563. Ο Ιωσήφ Νάσι, λειτουργώντας περίπου σαν υπουργός
εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, απεφάσισε να θέση σε δοκιμασία
και λειτουργία τον μηχανισμό διωγμού των Βενετών από το νησί.
250
Δεν είχαν αμφιβολίες για τον επερχόμενο πόλεμο οι Ενετοί. Ο Α.Μ. Γκρατιάνι στο
βιβλίο του "De bello Cyprio", μετάφρασις Χαραλάμπους Γάσπαρη, έκδοσις Κέντρου
Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, Λευκωσία 1997, σελ. 51 γράφει ότι "...όταν ο Σελήμ
ανέλαβε την Αυτοκρατορία και βρέθηκε από την μία μεριά ανάμεσα στα μυθικά πλούτη
και στην αφθονία όλων εκείνων των αγαθών που επιθυμεί κάθε ψυχή και από την άλλη
στην διακυβέρνησι της τεραστίας αυτοκρατορίας, εγκατέλειψε μόνος του την ιδέα να
καταλάβη την Κύπρο. Βυθισμένος στις απολαύσεις και μακρυά από βαριές ευθύνες δεν
φαινόταν ότι είχε την διάθεσι να επανέλθη στην υπόθεσι αυτή. Ο Μουσταφά κι ο Νάσι
συζητούσαν μέρα και νύχτα τον τρόπο με τον οποίο θα ξεκινούσαν πόλεμο κατά της
Κύπρου.".
251
Αριστείδου Αικ., όπ.π., υποσημείωση 128 του παρόντος, (σελ. 42, σελ. 244 από το
βιβλίο της).
252
Αριστείδου Αικ., όπ.π., σελ. 69 από το βιβλίο της.
253
Η οικονομική αυτή κεφαλαιοκρατική τακτική, της απομυζήσεως πλούτου, η οποία
καταλήγει σε υποτέλεια και εξαθλίωσι του εντοπίου πληθυσμού, σήμερα ονομάζεται
"επένδυσις", "εισροή ξένου κεφαλαίου", "δημιουργία θέσεων εργασίας", κλπ, κλπ. Ένα
παράδειγμα στην Κύπρο αναφέρεται στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ A’ του παρόντος τόμου.
254
Ο Α.Μ. Γκρατιάνι στο βιβλίο του "De bello Cyprio", μετάφρασις Χαραλάμπους
Γάσπαρη, έκδοσις Κέντρου Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, Λευκωσία 1997, σελ 51
αποδίδει σημαίνοντα ρόλο στο χαρέμι όταν γράφει ότι για να ξεσηκωθή ο Σελήμ "...ο
Μουσταφά κι ο Νάσι εφρόντισαν να φτάσουν στα αυτιά του τα παράπονα των
στρατιωτών που ζητούσαν πόλεμο με την βοήθεια κάποιων γυναικών που ο Σελήμ τις είχε
δεχθή με τιμές...".

207
 Χρησιμοποιώντας την επιρροή του στον Σουλεϊμάν, τον έπεισε – σίγουρα
χωρίς πολύ κόπο – για την ανάγκη δελεασμού του Εμμανουήλ Φιλιμπέρτο,
Δουκός της Σαβοΐας, με τον οποίο διετήρη κάποια φιλική σχέσι από τα χρόνια
της παραμονής του στην Αμβέρσα, να διεκδικήση κληρονομικώ δικαιώματι τον
τίτλο του Βασιλέως της Κύπρου ώστε να υποσκελίση και εξευτελίση τους
Βενετούς255.
Ο Μεγάλος Βεζύρης Μεχμέτ Σοκολού εκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη
τον Χιώτη και Πορτογάλο υπήκοο Νικόλα Πετροκόκκινο και του επέδωσε
επίσημο επιστολή υπογεγραμμένη από τον Σοκολού ενώ ταυτοχρόνως ο Ιωσήφ
Νάσι του επέδωσε την δική του προσωπική επιστολή προς τον Δούκα, την 28η
Νοεμβρίου 1563256. Τον απέστειλε στην Σαβοΐα όπου την 20η Φεβρουαρίου ο
Πετροκόκκινος αφίχθη στην Νίκαια και ακολούθως μετέβη στην πρωτεύουσα
της Σαβοΐας, Τορίνο. Το επίσημο έγγραφο των Οθωμανών προς τον Δούκα
έφερε και την υπογραφή του Ιωσήφ Νάσι. Εάν αυτό το σχέδιό του επετύγχανε,
θα ικανοποιούσε δύο πόθους του. Πρώτον, θα είχε επιφέρει μεγάλο πλήγμα
στους Βενετούς παίρνοντας έτσι την πολυπόθητη και σαγηνευτική γι’ αυτόν
εκδίκησι και δεύτερον, θα είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις εγκαταστάσεως
Ιουδαίων στην Κύπρο.
Ο Δουξ, προφανώς ενθουσιασμένος κατ’ αρχάς, όντως εδελεάσθη
σκεπτόμενος τις προϋποθέσεις που εδημιουργούντο και άρχισε μία διετούς
διαρκείας αλληλογραφία με τον Ιωσήφ Νάσι, με σκοπό την επιτυχία του
εγχειρήματος, μέσω δύο άλλων Χιωτών, του Μιχαήλ Σοφιανού 257, εξαδέλφου
του Πετροκοκκίνου και του Νικόλα Τζουστινιάνι. Ο Τζουστινιάνι μετέφερε
επιστολή του Ιωσήφ, την 9η Νοεμβρίου 1565, στην οποία επεσφραγίζετο η
συμφωνία όλων των Οθωμανών στο να υποστηρίξουν παντοιοτρόπως την
επιχείρησι του Φιλιμπέρ κατά της Ενετοκρατουμένης Κύπρου, ανακοινώνοντάς
του ότι οι πασάδες είναι αποφασισμένοι να τον υποστηρίξουν στρατιωτικώς και
ο σουλτάνος θα δεχθή πρέσβυ της Σαβοΐας στην Υψηλή Πύλη...
Τελικώς ο Δουξ κατενόησε ότι δεν έπρεπε να προδώση την Δύσι, προτίμησε
την συμμαχία με τους Βενετούς και απεκάλυψε όλο το παρασκήνιο στον Πάπα,
τις Ιταλικές ηγεμονίες και στους Ισπανούς.

255
Riccardo Calimani, "The getto of Venice", Evans and Co., Νέα Υόρκη, 1987, σελ. 96.
Δύο έτη ενωρίτερα, ο Claude Malopera, πρέσβυς της Σαβοΐας στην Βενετία, είχε με
δική του πρωτοβουλία προτείνει στους Βενετούς την απεμπόληση των κληρονομικών
δικαιωμάτων της Σαβοΐας επί της Κύπρου με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Βενετίας
προς την Σαβοΐα εναντίον της Γενεύης. Μόλις αυτή η αυθαίρετη πρότασις έγινε
αντιληπτή από τον Δούκα Φιλιμπέρ ανεκλήθη πάραυτα ο πρέσβυς (4 Μαρτίου 1561;
Segre in Archive Veneto, N.S., III (1902), σελ. 55).
256
Sir George Hill, "A HISTORY OF CYPRUS", Cambridge, 1972, σελ. 842. Σ' αυτά τα
γεγονότα αναφέρεται ο υψηλόβαθμος διδάσκαλος του Φιλιμπέρτου, Giovanni Botero,
(γεννηθείς το 1549 στο Πεδεμόντιο και αποβιώσας το 1617 στο Τορίνο), στο "Prιncipi
Christiano", pt. II (1603), σελ. 688-95. Επίσης ο Giovanni Tonsus, "De vita Emm.
Philiberti", Tορίνο, 1596, σελ. 153-178.
257
Legrand, Bibl. Hellen. xve et xvie siecles, II, σελ. 168-171.

208
 Η απόπειρα αυτή του Ιωσήφ για την Κύπρο απέτυχε αλλά μόνο για λίγα
χρόνια όπως θα δούμε αργότερα.

209
210
 ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΝΑΣΙ-ΣΟΚΟΛΟΥ
ΕΠΙ ΣΕΛΗΜ
Ο αγών επιβολής γεωπολιτικών δογμάτων ανάμεσα στον Μεχμέτ Σοκολού και
τον Νάσι στα επί Σελήμ πρώτα χρόνια, μέχρι το 1571, ήταν άνισος. Ο Ιωσήφ,
παμπόνηρος ραδιούργος, ήταν καλυμμένος από παντού μέσα στην Υψηλή
Πύλη, είχε την εύνοια των κυριωτέρων αξιωματούχων και κυρίως του
Σουλτάνου. Ο Νάσι εργαζόταν για το συμφέρον του περισσότερο παρά για το
συμφέρον των Οθωμανών αν και ευφυώς προσεπάθη να παρουσιάζη το
συμφέρον του ως συμφέρον και των Οθωμανών.
Ο Σοκολού από την οθωμανική πλευρά έθετε ως ακρογωνιαίο λίθο της
εξωτερικής οθωμανικής πολιτικής την συμμαχία με την Γαλλία και την Βενετία
και επεθύμη εξουδετέρωσι των Ισπανών-Αψβούργων. Αν εξουθένωναν τους
Ισπανούς, κυρίως κατά θάλασσαν, οι σύμμαχοι και ομόθρησκοι των Οθωμανών
Άραβες θα κατακτούσαν την Ισπανία και έτσι η Μεσόγειος θα εγένετο
Οθωμανική θάλασσα ενώ Οθωμανοί και Γάλλοι θα εξουδετέρωναν τους
Βενετούς. Η ισχύς των Οθωμανών θα ήτο τεραστία. Το 1568 ο Σοκολού
υπεστήριξε την εξέγερσι των εναπομεινάντων από τον διωγμό του 1502,
Μαυριτανών στην Γρανάδα, η οποία κατεπνίγη τελικώς εφ’ όσον ο Σελήμ δεν
απεφάσισε να διατάξη κίνησι του οθωμανικού στόλου και στρατού για
αντιπερισπασμό αν και πίσω από αυτή την αναποφασιστικότητα βλέπουμε τον
Νάσι.
Ο Ιωσήφ, γνωρίζοντας την ισχύ των Ισπανών, μέσω των εμπόρων-
κατασκόπων του Οίκου του, οργάνωνε την απόσχισι των Κάτω Χωρών
πλευροκοπώντας την Ισπανία. Σε ότι αφορούσε την Βενετία, όχι μόνο δεν
έδειχνε ανοχή σε έστω εφήμερη συμμαχία αλλά έδειχνε να μην την υπολογίζη
σαν αξιόμαχο δύναμι. Αυτή την άποψι, προερχομένη εκ προσωπικής εμπαθείας,
την επλήρωσε αργότερα ακριβά. Ο Νάσι παρέμεινε ακλόνητος στην εφαρμογή
της προαναφερθείσης γεωπολιτικής του καθιστώντας δόγμα την συμμαχία με
την Γερμανία-Αυστροουγγαρία. Από εδώ εξεκίνησε και η διαχρονική
πολιτική της Γερμανίας να συμμαχή διαρκώς με την Τουρκία.
Αφ’ ότου ενεθρονίσθη ο Σελήμ, από θέσεως ισχύος πλέον ο Νάσι επεδίωκε
εφαρμογή του δόγματός του, δηλαδή, σε σχέσι με τους Αψβούργους να
υιοθετηθή η άποψις ότι η συνέχισις του πολέμου τον οποίον είχε ξεκινήσει ο
Σουλεϊμάν στην Ουγγαρία (και που εσυνεχίζετο ακόμη) ήτο πλέον περιττός.
Δεν ήτο δύσκολο να πείση τον Αλκοολικό ότι η επέκτασις της Αυτοκρατορίας
θα επετυγχάνετο ευκολώτερα προς άλλη κατεύθυνσι. Την Κύπρο ας
υποθέσουμε.
Με την ευκαιρία των εθιμοτυπικών συγχαρητηρίων του Γερμανού
αυτοκράτορος των Αψβούργων Μαξιμιλιανού προς τον Σελήμ για την
ενθρόνησί του, επρότειναν οι Αψβούργοι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις τις

211
οποίες απεδέχθη ο Ιωσήφ258, για λογαριασμό του Σελήμ. Η ειρηνευτική
αντιπροσωπεία των Αψβούργων, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Βεράντιο,
κατέφθασε το καλοκαίρι του 1567 στην Κωνσταντινούπολη και έδωσε τα
πρέποντα δώρα (ρουσφέτια) στον Ιωσήφ και την παρέα του. Στην αρχή αυτής
της εξιστορήσεως είδαμε ότι ο Ιωσήφ ήταν παιδικός φίλος του Μαξιμιλιανού
και μάλιστα ο τελευταίος τον έχρισε ιππότη. Η ειρηνευτική διαδικασία λοιπόν
ήτο και αποτέλεσμα αυτής της λυκοφιλίας σε συνάρτησι με το
βορειοευρωπαϊκό γεωπολιτικό σχέδιο του Ιωσήφ.
Τελικώς, τον Φεβρουάριο του 1568 η ανακωχή και οκταετής ειρήνη
υπεγράφη και ο Ιωσήφ Νάσι επέρασε και στην μισθοδοσία των Αψβούργων ενώ
στα Αρχεία της Βιέννης αναφέρεται το ποσόν της μισθοδοσίας 259.
Το 1568, ο Δουξ της Οράγγης ξεκίνησε την επανάστασι και ο ίδιος το 1569,
όταν οι Ισπανοί ανταπεκρίθησαν με αντίποινα μέσω του Δουκός της Άλβα,
έστειλε απελπισμένο γράμμα στον Νάσι ζητώντας Οθωμανική υποστήριξι. Ο
Ιωσήφ, με κάθε τρόπο ενίσχυσε την επανάστασι ενώ οι κατάσκοποι
πηγαινοέρχονταν. Ο ιστορικός εκείνης της εποχής, Στράντα, αναφέρει ότι
ανεγνώσθη η απάντησις του Ιωσήφ σε συγκέντρωσι των Αρχών της Αμβέρσας
στην οποία διεβεβαίωνε τις πίεσεις που θα εδέχετο η Ισπανία μέσω Οθωμανών,
αρκεί να εσυνεχίζετο η επανάστασις. Όντως εσυνεχίσθη αφού οι Αρχές της
Αμβέρσας δεν θα διαφωνούσαν με τους Νάσι.
Ο Ιωσήφ, με αυτές τις κινήσεις στις Κάτω Χώρες, απέδειξε στον Σελήμ την
ισχύ την δική του και των Εβραίων και έθεσε εκτός μάχης το επιχείρημα του
Σοκολού περί Τουρκο-Γαλλικής συμμαχίας εναντίον των Ισπανών αφού
κατάφερνε ο ίδιος να αποδυναμώση την Ισπανία καθιστώντας την συμμαχία με
Γαλλία μη απαραίτητη για τον έλεγχο της Μεσογείου. Επίσης όμως, εντέχνως
εξηκολούθησε αποδυνάμωσις της Γαλλίας η οποία και έφθασε στο έσχατο
σημείο λόγω των επιδρομών Διαμαρτυρομένων Γερμανών και Ελβετών
συμμάχων των Ουγενότων της Γαλλίας. Αυτοί σχεδόν κατέκτησαν την εξουσία
προκαλώντας μεγάλο αριθμό θυμάτων και έφθασαν να πολιορκήσουν τα
Ανάκτορα. Τελικώς, εκείνη την περίοδο, η Γαλλία δεν ήταν ισχυρά σύμμαχος
λόγω Διαμαρτυρομένων αλλά και των γνωστών-αγνώστων χρηματοδοτών τους.
Στην φάσι αυτή της επαναστάσεως των Κάτω Χωρών, ο Μεχμέτ Σοκολού,
σαν έξυπνος άνθρωπος, κατενόησε την παγίδα του Νάσι και ηναγκάσθη να
παίξη το ίδιο παιχνίδι ώστε η απογύμνωσις της Ισπανίας να φανή και δικό του
έργο. Απέστειλε κι αυτός με την σειρά του επιβεβαιώσεις υποστηρίξεως στον
Δούκα της Οράγγης και τον παρεκίνη να μην ενδώση στις διαπραγματεύσεις με
τους Ισπανούς δίδοντας έμφασι στην στρατιωτική ισχύ των Οθωμανών. Όταν οι

258
Hammer, VI, 314-315, Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 53.
259
Schwarz Chajes Abhandlungen, 1933, σελ. 225. Αναφέρεται να χρηματοδοτήθηκε
και κάποιος Αβραάμ με 100 τάλληρα. Όσο για τον Ιωσήφ αναγράφεται κατ’ αρχάς
σύνολο αντίστοιχο με 368 φιορίνια περίπου. Ακόμη, σκεύη αξίας περίπου 120
φιορινιών. Πενιχρά ποσά, αναλογιζόμενοι τα μεγάλα ποσά δωροδοκιών και της εν γένει
περιουσίας του. Ο στόχος του βέβαια δεν ήτο οικονομικός αλλά πολιτικός δεδομένου
ότι επέτυχε την επίσημη, μέσω πληρωμής, είσοδο στα ενδώτερα των Αψβούργων.

212
Ισπανοί εζήτησαν συμμαχία με τους Οθωμανούς, ο Σοκολού επέμενε να
συμπεριλαμβάνεται όρος για ανεξαρτησία των Κάτω Χωρών, πράγμα που έκανε
τους Ισπανούς να απορρίψουν την ιδέα συμμαχίας. Τελικώς, με την επέμβασι
του νέου κυβερνήτου, Δον Ζουάν του Αυστριακού, επήλθε συμφωνία (της
Ουτρέχτης) η οποία καθώρισε ουσιαστικώς την μελλοντική απόσχισι της
Ολλανδίας και πλήρη αποχώρησι των Ισπανών (1595). Ο Ιωσήφ Νάσι θα
έπρεπε να θεωρείται ο πατήρ της ανεξαρτησίας (ανεξαρτησία από Ισπανία αλλά
υποταγή στον σιωνισμό) των Κάτω Χωρών.
Μετά την ενθρόνισι του Σελήμ, εύκολα μαντεύει κανείς την ευκολία
εφαρμογής της μονοπωλιακής πολιτικής Νάσι ο οποίος σαν γνήσιος
κεφαλαιοκράτης είχε στόχο και τον δίχως όρια πλουτισμό. Το 1568, στα
πλαίσια της αποκλειστικότητος διακινήσεως οίνου, οι αξιωματούχοι της
Αυτοκρατορίας διετάχθησαν να επιτρέπουν μόνο την διακίνησι των οίνων του
Μονοπωλίου Νάσι στην Αυτοκρατορία και να θεωρήσουν άκυρη κάθε άλλη
συμφωνία! Επειδή όμως, από τα μέσα του 1567 και εντεύθεν, ο Νάσι
ουσιαστικά διοικούσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, επεδίωξε μεγιστοποίσι
του κέρδους αναλαμβάνοντας να εκτελωνίζη ο Οίκος του όλους τους
εισαγομένους οίνους με προμήθεια 10% και να αποδίδη στην Αυτοκρατορία
2.000 δουκάτα ετησίως.
Οι υπάλληλοί του ανέβαιναν σε όλα τα ξένα πλοία, μετρούσαν το φορτίο
και επί τόπου αφαιρούσαν τα ποσοστά τους. Όλοι οι πλοιοκτήτες όλων των
χωρών εγνώριζαν πλέον την δύναμι του Ιωσήφ και το όνομά του σαν θρύλος
εταξίδευε με τα ξένα πλοία παντού. Τα κέρδη του ήταν τεράστια
αναλογιζόμενοι το τί εσήμαινε οίνος εκείνη την εποχή. Ήταν είδος πρώτης
ανάγκης ακόμη και για τα φτωχώτερα νοικοκυριά, απαραίτητος σαν τον άρτο.
Τοιουτοτρόπως, με Σουλτανικό φιρμάνι καθιερώθη το μονοπώλιο του Ιωσήφ
μετά το 1567.
Εκτός του εκτελωνισμού οίνου, οι οικονομικές του δραστηριότητες το 1567
επεξετάθησαν, πάλι με σουλτανικό φιρμάνι, στην Πολωνία στην Αυλή της
οποίας ήτο ήδη γνωστός από την σύναψι ειρήνης του 1562.
Κατάφερε να πείση τον Πολωνό Βασιλέα Σιγισμούνδο B’ Αύγουστο, ότι
εκινδύνευε από τον Αυστροουγγρικό επεκτατισμό (την ίδια εποχή που
προωθούσε την συμμαχία με την Αυστροουγγαρία) και ότι η συμμαχία του με
την Οθωμανική Αυτοκρατορία θα αποτελούσε λύσι. Εδάνεισε στον
Σιγισμούνδο το τεράστιο ποσόν των 150.000 δουκάτων καθιστώντας τον
τοιουτοτρόπως οικονομικώς εξαρτημένο αλλά έθεσε τους όρους του δανείου.
Έλαβε ο ίδιος για λογαριασμό του Οίκου του, μονοπωλιακή άδεια πενταετούς
αφορολογήτου αποκλειστικότητος εισαγωγών και διακινήσεως οίνου και κηρού
αλλά και ίσα δικαιώματα στην εισαγωγή και διακίνησι μαλλιού, υφασμάτων και
οίνου με τους εντοπίους εμπόρους. Αυτό το εμπόριο, σύντομα απέφερε
τεράστια κέρδη στον Ιωσήφ και τους αντιπροσώπους του. Το πρώτο αίτημα του
Ιωσήφ μετά την οικονομική άλωσι της Πολωνίας μέσω συμφωνιών δανεισμού

213
ήταν η εξασφάλισις προνομίων για τις εβραϊκές κοινότητες της Πολωνίας,
πράγμα που επέτυχε ανανεώνοντας την 5ετή συμφωνία260.
Η ευνοϊκή μεταχείρισις των πρακτόρων-εμπόρων είχε ξεσηκώσει εν τω
μεταξύ θύελλες αντιδράσεων στην Πολωνία αλλά ο Βασιλεύς Αύγουστος
Σιγισμούνδος ήτο ήδη οικονομικά εξαρτημένος από τον Νάσι και δεν είχε
καμμία διάθεση να έχη την δυσμένεια των Οθωμανών καθότι οι έμποροι-
πράκτορες τον έπεισαν για το ότι η συμμαχία του με την οθωμανική αυλή
ξεκινούσε από τον Νάσι.
Την άποψι του Πολωνού Βασιλέως για την ισχύ του Νάσι,
αντιλαμβανόμεθα από τα γεγονότα τα οποία επηκολούθησαν τον θάνατο του
Βοεβόδα της Βλαχίας, Αλεξάνδρου Λεπουσνιάνου. Ο Σιγισμούνδος επεθύμη
τον διορισμό του ευγενούς Βογδάν Δ΄ ενώ οι Οθωμανοί του Μεχμέτ Σοκολού,
κάποιον άλλον. Φαίνεται ότι ο Νάσι ενήργησε προς όφελος των Πολωνών και ο
νέος Πολωνός πρέσβυς στην Κωνσταντινούπολι, Ανδρέας Ταρανόβσκι έφερε
μαζύ του συστατική επιστολή του Σιγισμούνδου προς τον Ιωσήφ, στις 8 Μαΐου
1570, στην οποία ο Νάσι αποκαλείται “Εκλαμπρώτατος πρίγκιψ και αγαπημένος
Φίλος”261.
Στην περίπτωσι της Πολωνίας, οι εμπορικοί αντιπρόσωποι του Νάσι,
πανίσχυροι και πλήρως καλυμμένοι από τις συμφωνίες Νάσι, ελειτούργησαν
πολιτικά και μετέβησαν στην Βενετία προς αποφυλάκισιν ομοθρήσκων των οι
οποίοι συνελήφθησαν από τους Βενετούς μόλις άρχισε η επέμβασις στην Κύπρο
το 1570, υπό την κάλυψι φυσικά του Πολωνού βασιλέως.
Σε ότι αφορά την Πολωνία, η Γεωπολιτική Νάσι εφηρμόσθη πλήρως σε
όλες τις συνιστώσες της.
Στην πολιτική αποδυναμώσεως του Νότου, ο Νάσι εστράφη πλέον ανοικτά
κατά της Γαλλίας ενεργοποιώντας την δυναμική της οικονομικής εξαρτήσεως.
Οργάνωσε ο ίδιος τον εξευτελισμό των Γάλλων γνωρίζοντας ότι στο οθωμανικό
περιβάλλον υπάρχει αξεπέραστη ειδικότητα σε βαρβαρισμούς κάθε είδους. Ο
Γάλλος πρέσβυς ευρέθη σε δυσμένεια και υπέστη τα πάνδεινα. Κάποια στιγμή
κατάφερε να διαμηνύση στον Γάλλο Αυτοκράτορα ότι “ποτέ κανείς από τους
υπηρέτες σου δεν υπέστη τέτοια μεταχείρισι”. Εσύρθη σε τουρκικό δικαστήριο
(τουρκική δικαιοσύνη = σχήμα οξύμωρον) και τον ανάγκασαν να αποδεχθή το
χρέος των Γάλλων προς τον Νάσι. Θα υπέστη προφανώς τα πάνδεινα ώστε να
αναγκασθή να συμφωνήση με τους Οθωμανούς ότι ο καλύτερος τρόπος
αποπληρωμής είναι η κατάληψις όλων των Γαλλικών πλοίων στην Ανατολή και
αφαίρεσις των αγαθών μέχρις ότου συμπληρωθή το ποσόν του χρέους 262.

260
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 55-56.
261
Ο Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 57 εκτός των παραπάνω αναφέρει ότι ο
Σιγισμούνδος εδέχθη κι άλλον Εβραίο ονόματι Μεΐρ Ασκενάζι ως πρέσβυ το 1557 από
τους Τατάρους. Όμως και η σύζυγός του Μπόνα της Σαβοΐας είχε φέρει μαζύ της τον
ιατρό της Σολομών Ασκενάζι, ο οποίος μάλιστα ανήκε στους προγόνους του Ντισραέλι.
Άρα, ο Σιγισμούνδος ήταν λίγο-πολύ, περικυκλωμένος.
262
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 62-63.

214
 Η πρωτοφανής αυτή τιμωρία των Γάλλων, πέρα από τον σαδισμό της,
δείχνει ξεκάθαρα την θλιβερή πλέον κατάντια της οθωμανικής Αυλής. Μία
κατάντια που την χρωστούσαν στον Νάσι και που από την οποία ποτέ πλέον δεν
ανένηψαν. Με συνοπτικές διαδικασίες, ο Νάσι κατήργησε την 35ετή συνθήκη
του 1535 Τουρκίας-Γαλλίας περί ελευθέρας ναυσιπλοΐας στην Ανατολή. Κάποια
στιγμή κατά το σωτήριον έτος 1568, εξεδώθη σουλτανικό φιρμάνι το οποίο
διέτασσε την αφαίρεσι του 1/3 των εμπορευμάτων κάθε πλοίου υπό Γαλλική
σημαία Τα πλοία του Νάσι, με μισθοφορικά δικά του πληρώματα,
ενεργοποίησαν το φιρμάνι αρχίζοντας από την Αλεξάνδρεια η οποία είχε τον πιο
πολυάσχολο λιμένα. Εδώ τώρα εξετυλίσσετο το θέατρο του παραλόγου. Οι
ξένοι έμποροι, διαφόρων σημαιών και εθνικοτήτων, θύματα της
αγραμματοσύνης των εκτελωνιστών οι οποίοι δεν ηδύναντο (ή δεν ήθελαν) να
ξεχωρίσουν σημαίες, κατέσχουν το 1/3 από τους πάντες και τα πάντα. Οι ξένες
κοινότητες ευρίσκοντο σε αναβρασμό και σε απόγνωσι. Έκτακτο φιρμάνι τον
Δεκέμβριο του 1568 προσπάθησε να ξεκαθαρίση το τοπίο. Πλοία άλλαζαν
νηολόγια για να μην είναι υπό Γαλλική σημαία ενώ οι Γάλλοι έμποροι σαν
κεραυνόπληκτοι προσεπάθουν να καταλάβουν τι έγινε. Το πλιάτσικο στην
Αλεξάνδρεια είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο ενώ ο Αιγύπτιος πασάς είχε
τσεπώσει παράνομα κάπου 40.000 δουκάτα και φυσικά δεν επεθύμη να
τερματισθούν οι κατασχέσεις. Ο Νάσι, προσεπάθη να εφαρμόση το φιρμάνι
στην Τρίπολη και την Αλγερία, οι Γάλλοι το έμαθαν και μετέφεραν τα πλοία και
τους εμπορικούς σταθμούς τους στην Κύπρο. Οι εμπορικές κοινότητες στην
Μεσόγειο ήσαν στα πρόθυρα νευρικής κρίσεως.
Όλη η Ευρώπη βοούσε για τα γεγονότα αυτά κατηγορώντας φυσικά τους
Οθωμανούς. Μπορεί τα ανακτοβούλια να εγνώριζαν το ποίος ήτο πράγματι
υπεύθυνος αλλά ο κόσμος όχι. Αν ο Νάσι μπορούσε να καθήση σε έναν
υποθετικό εξώστη στα ύψη, θα έβλεπε σαν κουρδισμένες μινιατούρες τους
ανθρώπους να προσπαθούν απεγνωσμένα να αντιμετωπίσουν τις
παρασκηνιακές του ραδιουργίες. Πιθανώς να μεθούσε με τέτοια ισχύ όντας ο
ίδιος στο απυρόβλητο (ακόμη και σήμερα) της ιστορίας. Οι σημερινοί Νάσι
όμως έχουν χιλιαπλάσια δύναμι και πολλούς “εξώστες στα ύψη” από τους
οποίους κινούν τα παρασκηνιακά νήματα των διαφόρων αντιανθρωπίνων
ραδιουργιών μέσω τεχνητών “ιδεολογιών”, “φιλοσοφιών” και “επαναστάσεων”
χρησιμοποιώντας την αβελτηρία των λαών και την ματαιοδοξία και φιλαργυρία
αβελτέρων ανηθίκων εγκαθέτων. Άσχετο αν φέρουν τον πλανήτη σε
καταστροφικά όρια. Οι ίδιοι πάλι είναι στο διαχρονικό απυρόβλητο με στρατιές
δούλων-υπαλλήλων να φροντίζουν γι’ αυτό…
Ενώ ετελείωνε το 1568, οι Οθωμανοί, εξ αιτίας του Νάσι, είχαν ανοικτό
οικονομικό πόλεμο με τους Γάλλους, οι οποίοι είχαν εμφύλιο πόλεμο με τους
υποκινηθέντες και χρηματοδοτηθέντες υπό των Λουθηρανών-Καλβινιστών
Ουγενότους, εθεωρούντο υπεύθυνοι και υποκινηταί της αποσχιστικής
επαναστάσεως των Κάτω Χωρών εις βάρος της Ισπανίας και έστελναν
μηνύματα πολέμου στους Βενετούς για πόλεμο στην Κύπρο. Δηλαδή ο
ευρωπαϊκός νότος ήτο σε αναβρασμό ενώ ο βορράς ήταν ήρεμος με συμμάχους

215
τους Αυστροούγγρους και Πολωνούς. Η εφαρμογή του δόγματος της
εξωτερικής πολιτικής του Ιωσήφ ήτο επιτυχής.

216
 ΓΑΛΛΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ
Όπως ακριβώς οι μήνες πρό της τουρκικής αποβάσεως στην Κύπρο το 1974
ήσαν ιδιαιτέρως σημαντικοί για τους συνωμότες και απαιτούσαν όλη την
προσοχή και ενεργοποίησί των, ακριβώς έτσι, το 1569, δηλαδή ένα έτος προ της
αποβάσεως των Οθωμανών του Σελήμ στην Κύπρο, ο ραδιούργος Ιωσήφ Νάσι
προσεπάθη με τεραστία ψυχική ενεργοποίησι να ρυθμίση τις τελευταίες
λεπτομέρειες προς επίτευξι των μεγαλεπηβόλων στόχων του προς όφελος
κυρίως του λαού του.
Το 1569 έδειχνε να είναι έτος θριάμβου για τον Νάσι. Τα πολιτικο-
οικονομικά του σχέδια ήσαν σε εφαρμογή και ο ίδιος έμοιαζε άτρωτος και
εκθαμβωτικά μεγαλόπρεπος υπό την κάλυψι του Σουλτάνου Σελήμ.
Μπαίνοντας όμως το 1569, όπως ήτο αναμενόμενο να γίνη κάποια στιγμή,
οι Γάλλοι αφυπνίσθησαν, πήραν πρωτοβουλία και με σύμμαχο τον Σοκολού,
υπέρμαχο της τουρκογαλλικής συμμαχίας άρχισαν την αντεπίθεσί τους. Είναι
γεγονός ότι σε τέτοιες περιπτώσεις όπου παίζονται μεγάλα συμφέροντα, ο
αντίκτυπος ή οι όποιες αντιδράσεις ακούγονται πολύ αργότερα. Είναι λογικό
λοιπόν να αρχίσουν το 1569 διεθνείς αντιδράσεις στα σχέδια του Ιωσήφ. Ένα
είναι βέβαιο. Ότι οι Δυτικοί, με την μεθοδικότητα και τον ορθολογισμό που
τους διέκρινε –και τους διακρίνει – εστιάσθηκαν στο πρόβλημα και έκριναν εξ
αρχής ένοχο τον Νάσι αλλά και το σύνολο περίπου των Εβραίων διότι
εγνώριζαν πολύ καλά το πώς λειτουργούσε το κατασκοπικό εθνοφθόρο διεθνές
κοινοτικο-εμπορικό κύκλωμά τους.
Όπως είδαμε λίγο πριν, οι πρώτοι που αντέδρασαν δυναμικά και μεθοδικά,
εξασφαλίζοντας την συνεργασία του Μεγάλου Βεζύρη, ήταν οι Γάλλοι. Τον
Μάρτιο του 1569, κατέφθασε στην Κωνσταντινούπολη ο Γάλλος
θησαυροφύλαξ με δικαιοδοσίες πρέσβεως. Άρχισε σκληρές διαπραγματεύσεις
τις οποίες είναι βέβαιον ότι ο Νάσι ανέμενε.
Ακριβώς τώρα όμως που οι περιστάσεις απαιτούσαν εκ μέρους του Ιωσήφ
κάθε εφεδρεία ικανότητος και ραδιουργίας, αλλά και συνεχή παρουσία στις
διαπραγματευτικές συνεδριάσεις ενώ ευρίσκετο πλησίον της πολιτικής
ολοκληρώσεώς του, συνέβη το απρόβλεπτο οδυνηρό γι' αυτόν γεγονός του
θανάτου της πεθεράς και θείας του Ντόνα Γκρασίας Νάσι. Οι άνθρωποι αυτοί
ήταν έμπιστοι, ικανοί αλλά, κυρίως η θεία του, πηγή εμπνεύσεων και
εξυψώσεως ηθικού.
Η γυναίκα αυτή, δεν ήταν απλώς μία δυναμική προσωπικότης. Ήταν η πιο
ικανή Εβραία της ιστορίας, με τρομερές ικανότητες, απαράμιλλο σθένος και
αυστηρή σιωνιστική κατεύθυνσι. Η ίδια εγαλούχησε τοιουτοτρόπως την κόρη
της αλλά και τον ίδιο τον Ιωσήφ. Όταν ο Ιωσήφ κατέκτησε τα κατά το δυνατόν
υψηλότερα αξιώματα, αυτή φαίνεται να επέρασε σκοπίμως στο παρασκήνιο της
πολιτικής. Μπορούμε όμως να την δούμε σαν την κινητήριο δύναμη πίσω από

217
τον Ιωσήφ, σαν μία ακατάβλητη πηγή ενεργείας και ισορροπίας του με φανερά
τα σημάδια της επιρροής επάνω του. Το κτύπημα ήταν μεγάλο τόσο για τον ίδιο
όσο και για τις κοινότητες του λαού τους τις οποίες εστήριζε η γυναίκα αυτή 263.
Ο Ιωσήφ προσεπάθη να συνέλθη όταν ένα ακόμη σκληρό κτύπημα τον περίμενε
λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο ασθενικός αδελφός του Σαμουήλ, ο αφανής αλλά
και ο πιο έμπιστος βοηθός του απέθανε κι αυτός264.
Ίσως οι Εβραίοι ιστορικοί όπως ο Σέσιλ Ροθ να αδικούν265 τον Ιωσήφ όταν
καταλήγουν στην αδυναμία του να προσηλώνεται σε επιδίωξι στόχων που ο
ίδιος καθώρισε. Ή την εγκατάλειψι μίας προσπαθείας προς επιδίωξιν μίας
άλλης πλέον μεγαλεπιβόλου. Ή μεταφέροντας την άποψι ενός Ενετού πρέσβεως
ότι ήτο ικανώτερος να εμποδίση παρά να προωθήση μία πολιτική. Αν όντως
έχουν δίκιο, τότε πράγματι η θεία του συμπλήρωνε και καθωδηγούσε τις
πολιτικές εκ του αφανούς.
Δεν γνωρίζουμε από ιστορικές πηγές το μέγεθος του κλονισμού που υπέστη
αλλά αυτός πρέπει να ήταν τρομακτικός και σχεδόν καταστροφικός.
Συμπεραίνουμε την καταστροφική επίδρασι των θανάτων επάνω του από το
παρακάτω γεγονός μίας αποστασίας η οποία δεν θα συνέβαινε αν ο ίδιος δεν
διήνυε κατάστασι τραυματικής εμπειρίας. Αυτήν ακριβώς την εποχή που ο Νάσι
ήταν πληγωμένος, μουδιασμένος και απονευρωμένος, απεφάσισε να κινηθή ο
προδότης.
Ο Νταούντ, ο έμπιστος αρχιγραμματεύς του Ιωσήφ, εβίωνε καθημερινά την
τραγικότητα των καταστάσεων με το κλονισμένο ηθικό του Ιωσήφ. Ο ιατρός
Δαυίδ ή Νταούντ ήταν εξ αρχής στην υπηρεσία του και μάλιστα ήταν ο
επίσημος μεταφραστής του στην Υψηλή Πύλη. Ως εκ τούτου, ήτο εις θέσιν να
γνωρίζη όλα τα μυστικά του Ιωσήφ, τις συνωμοσίες, τις δολοπλοκίες, τις
ραδιουργίες και τις επόμενες κινήσεις του. Κοντά στον Ιωσήφ απέκτησε
τεράστια δόξα και πλούτο σε σημείο που να μην δικαιολογείται η αποστασία
του παρά μόνο αν εθεώρησε τον Ιωσήφ “καμμένο χαρτί”. Αυτό θα συνέβη εξ
αιτίας του κλονισμού που προαναφέραμε αν και τα γεγονότα καλύπτονται από
πέπλο μυστηρίου μιάς και οι εβραϊκές κοινότητες διαχρονικά κρατούν τα
“άπλυτά” τους για τον εαυτό τους κατά το “τα εν οίκω μη εν δήμω”. Το γεγονός
είναι ότι ο Νταούντ, θεωρώντας τελειωμένο πολιτικώς τον Ιωσήφ, τον
επρόδωσε όταν εκείνος τον είχε ανάγκη για ηθική υποστήριξι και τον
εχρειάζετο περισσότερο από πριν.
Επειδή όμως Εφιάλτες δεν υπάρχουν μόνο στους Έλληνες αλλά σε όλους
τους λαούς, ο Νταούντ μπήκε στην μισθοδοσία των Γάλλων οι οποίοι ήταν σε
θανάσιμη αντιπαλότητα με τον Ιωσήφ. Τα αργύρια της προδοσίας 12.000

263
Πράγματι, το εμβρυακό ισραηλινό κράτος της Τιβεριάδος, μετά τον θάνατό της
κατέρρευσε.
264
Ο Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 66, καταγράφει ένα σπαρταριστό επεισόδιο,
δείγμα θρησκευτικού φανατισμού. Οι φανατικοί Καμπαλισταί, συνεκεντρώθησαν γύρω
από το κρεββάτι του ετοιμοθάνατου Σαμουήλ και… του άλλαξαν το όνομα δια τελετής
σε Μωυσή ώστε να μπερδευτή ο… άγγελος του θανάτου ψάχνοντας για τον Σαμουήλ…
265
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 14.

218
κορώνες ανά έτος συν 10.000 ως έκτακτα δώρα266… Σε ανταπόδωσι ο Νταούντ
κατέδειξε και απέδειξε τις ραδιουργίες του Νάσι, ότι δηλαδή επαγίδευσε τον
Γάλλο Αυτοκράτορα με πλαστά έγγραφα και ότι τα επίσημα οθωμανικά
έγγραφα υπέστησαν σκοπίμως μεγάλες αλλοιώσεις κατά την τελική αντιγραφή
έναντι αδράς αμοιβής φυσικά, ώστε να αποδεικνύουν τα δήθεν δίκαια αιτήματα
του Ιωσήφ. Επίσης ο Νταούντ απεκάλυψε ότι από τον αποκλεισμό της
Αλεξανδρείας ο Ιωσήφ εισέπραξε 200.000 δουκάτα ενώ το υποτιθέμενο
Γαλλικό χρέος ήταν μόνο 150.000 δουκάτα. Όλα αυτά ήταν αρκετά για τους
Γάλλους ώστε να αποδείξουν την απάτη του Ιωσήφ και ο μόνος κίνδυνος για τις
κινήσεις τους ήταν το πλήρως ανεπτυγμένο κατασκοπευτικό δίκτυο του
Ιωσήφ μέσα στα γαλλικά ανάκτορα. Οι Γάλλοι οι οποίοι ανέλαβαν την
υπόθεσι ήσαν πλήρως συνειδητοποιημένοι σχετικά με τους κινδύνους και δεν
διεκινδύνευαν με μη εμπίστους. Επιπροσθέτως, ο Νταούντ επληροφόρησε ότι
είχε στην κατοχή του έγγραφα που θα απεδείκνυαν τις προδοτικές κινήσεις του
Ιωσήφ με όλες τις εχθρικές για τους Οθωμανούς δυνάμεις.
Φυσικά ο Ιωσήφ αντέδρασε και έπεισε το υποχείριό του σουλτάνο Σελήμ
να εξορίση τον Νταούντ στην Ρόδο. Ταυτοχρόνως κατώρθωσε να δωθή
αφορισμός στον Νταούντ από όλες τις σεφαραδίτικες συναγωγές. Πάνω στον
Νταούντ ησκούντο αφόρητες πιέσεις εκ μέρους των Εβραίων για να σταματήση
την προδοσία με την συμφωνία της αποφυλακίσεώς του. Τελικώς, ο Νταούντ
έκλεισε το στόμα του και ο Νάσι τον… εσυγχώρησε για να μην γίνη
περισσότερη ζημία ενώ επίεσε τις κοινότητες για άρσι του αφορισμού.
Η επιτυχία τελικώς των Γάλλων, με τον Ιωσήφ να παραπατάη προσωρινά,
ήταν απόλυτος διότι τον Αύγουστο του 1569 εξεδώθη σουλτανικό φιρμάνι το
οποίο διέτασσε την παύσι του μέτρου κατά των φορτίων των υπό Γαλλική
σημαία πλοίων. Η ζημία για τον Ιωσήφ ήταν καίρια διότι στο έγγραφο της νέας
Γαλλοτουρκικής συνθήκης, ο Σουλτάνος "εξέφραζε την λύπη του για το συμβάν
διότι παρεσύρθη και επλανήθη από τον Δούκα της Νάξου". Πρέπει να σημειωθή
ότι το κείμενο αυτής της συμφωνίας εγράφη στα εβραϊκά 267, πράγμα που δείχνει
την επιρροή των Εβραίων και στις δύο χώρες! Οι δικαιωμένοι Γάλλοι ήταν οι
ωφελημένοι της υποθέσεως αφού αυτοί πλέον διεκδικούσαν αποζημιώσεις από
τους Οθωμανούς ακόμη και μετά τον θάνατο του Νάσι.
Ο ίδιος ο Νάσι, λόγω διασυνδέσεων και δωροδοκιών κατάφερε να επιβιώση
αν και αποδεδειγμένος προδότης.
Από την ιστορία τούτη, οι πρέσβεις των ευρωπαϊκών χωρών μπόρεσαν να
αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία επηρέασαν τόσο τις κυβερνήσεις
τους όσο και τις σκέψεις της κοινής γνώμης και λογοτεχνίας σχετικώς με τα
οφέλη ή μη από τις συνεργασίες τύπου Νάσι…
Η συμφωνία με την Γαλλία εθεωρήθη προσωρινός θρίαμβος του Μεγάλου
Βεζύρη Μεχμέτ Σοκολού ο οποίος την επέτυχε βασιζόμενος στο προσωπικό
δράμα του Ιωσήφ. Καθόλου επιτυχής όμως από οικονομικής απόψεως διότι η

266
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 69.
267
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 67.

219
συμφωνία ανανέωσε το εξοντωτικό για τους Οθωμανούς καθεστώς των
διομολογήσεων.

220
 ΚΥΠΡΟΣ
ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ
ΚΛΙΜΑΤΟΣ
Οι υποψίες των Βενετών για ενορχήστρωσι δολιοφθορών προς αποδυνάμωσι
της Βενετίας έγιναν βεβαιότητες όταν ανεκάλυψαν το 1567 κείμενα στην
εβραϊκή τα οποία ανέλυαν σχέδια δολιοφθορών τις οποίες θα οργάνωναν
Εβραίοι της Βενετίας σε συνεργασία με Εβραίους της Κωνσταντινουπόλεως 268.
Το κατασκοπευτικό δίκτυο του Νάσι στην Κύπρο ήταν σε πλήρη ανάπτυξι.
Ο ίδιος κατείχε μεγάλης εκτάσεως αμπελώνες στο νησί και δεν έπαυε να τονίζη
στο αλκοολικό υποχείριό του ότι τα καλύτερα κρασιά προέρχονται απ’ την
Κύπρο. Ο Νάσι επεθύμη διακαώς την Κύπρο ώστε να δημιουργήση υποδομή
οργανωμένης εβραϊκής μεταναστεύσεως με προοπτικές μονιμότητος των
οικισμών και με εξασφαλισμένη ασφάλεια από επιδρομείς (κάτι αδύνατον για
την Παλαιστίνη και φοβερά δύσκολο για τις ελληνικώτατες Κυκλάδες)
νομίζοντας ότι έδινε έτσι οριστική λύσι στο εδαφικό πρόβλημα των Εβραίων. Η
Κύπρος είναι η κλεις ελέγχου της Ανατολικής Μεσογείου, είσοδος
ασφαλεστάτη στην Μέση Ανατολή και κυρίως, ένα βήμα από την Παλαιστίνη,
εγγυάτο δε πολιτικο-γεωγραφική αυτονομία και απομόνωσι. Θα απετέλη για
πάντα ασφαλή χώρο διαβιώσεως Εβραίων με ποιότητα ζωής αρίστη ενώ ήταν
και είναι αυτάρκης σε ότι αφορά την συντήρησι πληθυσμού. Η γεωγραφική της
απομόνωσις εγγυάτο πολιτική ανεξαρτησία269.
Για να εξοντώση τους μισητούς του Ισπανούς έπρεπε να εκμηδενίση την
ναυτική δύναμι της Βενετίας.
Η Κύπρος εξυπηρετούσε αυτόν τον σκοπό. Τα ακριβώς αντίθετα επίστευε –
ορθώς – ότι έπρεπε να πράξη ο Μεγάλος Βεζύρης, Μεχμέτ Σοκολού, ο οποίος
προσεπάθη να διασώση ό,τι μπορούσε. Οι Ενετοί το εγνώριζαν διότι εγνώριζαν
πολύ καλά τον τρόπο δράσεως του Νάσι ειδικά τώρα που τους είχε πάρει τις
268
Riccardo Calimani, "The getto of Venice", Evans and Co., Νέα Υόρκη, 1987, σελ. 85.
269
Αυτά όλα τότε συν το πετρέλαιο που όπως εικάζεται υπάρχει άφθονο σήμερα,
αποτελούν και τον λόγο της σημερινής κακοδαιμονίας της Κύπρου. Η ατυχία είναι ότι
οι σημερινοί πολιτικοί και κάποιοι ακαδημαϊκοί που νομίζουν ότι προωθούν το
Κυπριακό, στην ουσία προωθούν τους εαυτούς τους σε πλουσιωτέρους χώρους
δεξιώσεων προδίδοντας ταυτοχρόνως την Φυλή και το Δίκαιον. Αυτοί οι αχυράνθρωποι
κάνουν τους εξουσιαστές να γελούν μαζύ μας. Οι εξουσιαστές όμως γνωρίζουν να
πλανεύουν τους λαούς και εγκαθιστούν στις εξουσίες ανδρείκελα σαν αυτά που έχουμε
τώρα ή σαν τον Σελήμ τον Μέθυσο τότε... Ταυτοχρόνως, οι στρατιές των
εξαγορασμένων στα ΜΜΕ έτοιμες να λοιδωρήσουν και ευτελίσουν όποιον Τάσσο
Παπαδόπουλο ορθώνει ανάστημα...

221
Κυκλάδες μέσα από τα χέρια τους και φυσικά τον είχαν κηρύξει εκτός νόμου.
Εξ άλλου έχουμε αναφέρει προηγουμένως ότι ο Ιωσήφ ήδη είχε ζητήσει απ’
αυτούς μία νήσο για εβραϊκή εγκατάστασι. Έχουμε μαρτυρία ότι οι Βενετοί
έλαβαν κάποια μέτρα όταν αντελήφθησαν την ύπουλη δράσι των πρακτόρων
του Ιωσήφ στην Κύπρο. Ο διοικητής της Αμμοχώστου διέταξε την σύλληψι
κάποιων Χριστιανών και Εβραίων αλλά και πολλών εξισλαμισθέντων Κυπρίων
οι οποίοι περιεφέροντο στην νήσο και έστελναν αναφορές στον Ζοάο Μιγκέζ ή
Τζοβάνι Μιτσέζ ή Ιωσήφ Νάσι270.
Επίσης οι Ενετοί εζήτησαν να μάθουν τον αριθμό των Εβραίων στο Νησί 271.
Είναι ενδιαφέρον το ότι γινόταν τόση φασαρία με τους πράκτορες αυτούς σε
τόσο σύντομο χρόνο. Διότι ο ραββίνος του Πέζαρο Ελιγιά 272, στο ταξείδι
προσκυνήματος προς Παλαιστίνη το 1563, βρήκε στην Αμμόχωστο 25 μόνο
ευκατάστατες εβραϊκές οικογένειες με ωραία συναγωγή. Άρα, ο Νάσι εκινήθη
δραστηρίως ώστε να στείλη στα επόμενα πέντε έτη αρκετούς δικούς του 273 οι
οποίοι να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως αποσταθεροποιητικοί παράγοντες.
(αργότερα βρήκαν τρόπο με ΕΟΚΑ Β΄, κλπ, να επιτύχουν το ίδιο πράγμα).
Ο Ελιάζαρ Ασκενάζυ, γνωστός ταλμουδιστής και συγγραφεύς, πολύ φανερά
αναφέρεται στην φιλία του με τον Ιωσήφ και μάλιστα του αφιέρωσε ένα βιβλίο.
Φανερά γράφει για γνωριμία μαζύ του στην Κωνσταντινούπολι αλλά με πολύ
λίγα λόγια και προφύλαξι γράφει για τον κίνδυνο που διέτρεξε όταν ζούσε στην
Κύπρο274. Σαν απεσταλμένος του Ιωσήφ εκεί, σε συνεργασία με τους άλλους
απεσταλμένους, είχαν την πεμπτοφαλαγγίτικη αποστολή να προϊδεάσουν τον
κόσμο της Κύπρου για την επερχομένη τουρκική κατάκτησι και να
δημιουργήσουν αντιβενετικές αντιδράσεις. Η δημιουργία τέτοιου
αποσταθεροποιητικού κλίματος αναταραχής και λαϊκής αντιδράσεως κατά των
Ενετών ήταν απαραίτητο για την ομαλή κατάκτησι και εν συνεχεία
εβραιοποίησι της Νήσου. Τελικά, οι Ενετοί μιλούσαν για προσπάθεια του Νάσι
να δημιουργήση επανάστασι στην Κύπρο προς όφελος των Οθωμανών ενώ ο
Ενετός πρέσβυς στην Κωνσταντινούπολι το 1568, ισχυρίζετο ότι η ανακοίνωσις
κηρύξεως πολέμου από Τουρκία προς Βενετική Κύπρο ήταν ήδη γραμμένη
αλλά ο Σοκολού απέτρεψε προσωρινώς τον πόλεμο.
Οι κατασκοπευτικές δραστηριότητες των εχθρικών κρατών εντείνονται
κατά την αμέσως προπολεμική περίοδο. Οι λόγοι είναι προφανείς. Η
πληροφόρησις για τις λεπτομέρειες της πολεμικής ισχύος του αντιπάλου, των
μεθόδων του, του είδους των προετοιμασιών και προπαρασκευών, τον τρόπο
στρατιωτικής υποστηρίξεως και εφοδιασμού, κλπ.

270
Riccardo Calimani, "The getto of Venice", Evans and Co., Νέα Υόρκη, 1987, σελ. 97
271
V. Lamansky, “Secrets d’ etat de Venice”, σελ. 31. Διετάχθη μάλιστα από την Βενετία
ο Κυβερνήτης Κύπρου να καταγράψη όλους τους Εβραίους της Κύπρου καθώς και το
επάγγελμά τους.
272
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 144, υποσημείωσις 5.
273
Andree Aelion Brooks "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota,
2002, σελ. 475.
274
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 179.

222
 Οι Ενετοί, μέσω του δικτύου των και των ικανοτήτων του πρέσβεώς των
Μαρκαντώνιο, ενέτειναν τις προσπάθειές τους για έγκαιρη πληροφόρησι. Ο
Μαρκαντώνιο προσεπάθη να κερδίση χρόνο ώστε η γερουσία της Βενετίας να
συγκεντρώση και αποστείλη στρατό και εφόδια στην Κύπρο. Ο έξυπνος
πρέσβυς δεν παρεπλανήθη από τους οθωμανικούς κύκλους οι οποίοι
προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι η τεραστία στρατιά στην Κιλικία με τον
μεγάλο στόλο έναντι της Κύπρου προετοιμάζονται για επιδρομή κατά της
Ισπανίας προς υποστήριξιν των επαναστατημένων Μαυριτανών και μάλιστα
εζήτησε από τον Σοκολού εγγράφως την διαβεβαίωσι ότι δεν θα γίνη επιδρομή
κατά της Κύπρου. Αυτό το έπραξε για να κερδίση χρόνο διότι ταυτοχρόνως
έστειλε πολλά μηνύματα στην γερουσία εκλιπαρώντας να φροντίσουν για την
άμυνα της νήσου.
Οι Οθωμανοί δεν μπορούσαν εκ φύσεως να διαθέτουν δίκτυο κατασκοπίας
και τον σημαντικό αυτό ρόλο τον ανέλαβε ο Νάσι με τις εβραϊκές κοινότητες.
Εντέχνως κατάφερναν κι εγνώριζαν ή κατακρατούσαν τα γράμματα των
Ενετών275 με αποτέλεσμα τα πιο πολλά μηνύματα του Μαρκαντώνιο να μην
φθάσουν ποτέ στον προορισμό τους. Η συμμαχία Εβραίων-Τούρκων έχει
τέτοιου μεγέθους και τέτοιας ηλικίας βάσεις και θεμέλια. Τα οποία βέβαια η
σιωνιστική προπαγάνδα δεν θα επιτρέψη ποτέ στους Τούρκους να ξεχάσουν.
Αυτά ώφειλαν να τα εγνώριζαν οι Ελλαδίτες Φαναριώτες-πολιτικοί και λοιποί
παρα-μορφωμένοι σοφοί και να τα διετυμπάνιζαν πριν σταλή ο ανθός της
Ελληνικής νεολαίας στα κολαστήρια της Μικρασίας το 1920 σε οργανωμένη
αποστολή βεβαίας καταστροφής ώστε η Τουρκία να αποτελέση ισχυρό
προγεφύρωμα στο υπό ίδρυσιν Ισραήλ.

275
Α.Μ. Γκρατιάνι στο βιβλίο του "De bello Cyprio", μετάφρασις Χαραλάμπους
Γάσπαρη, έκδοσις Κέντρου Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, Λευκωσία 1997, σελ. 83.

223
224
 ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
Μπορούμε πάντως να υποθέσουμε ότι η υπόθεσις Νταούντ επανενεργοποίησε
τον Νάσι διότι τον Σεπτέμβριο του 1569 ήταν πλέον μάχιμος. Τόσο μάχιμος που
στις 13 Σεπτεμβρίου 1569 την νύκτα η Βενετία να ξυπνήση από μία τρομακτική
έκρηξι προερχομένη από τον ναύσταθμο, επιβεβαιώνοντας κατά τον καλύτερο
τρόπο τα προ 3ετίας ευρεθέντα κείμενα σχεδίου δολιοφθορών εκ μέρους των
Εβραίων276.
Ερχόταν η ώρα του κυπριακού πολέμου και οι Βενετοί έπρεπε να έχουν όσο
το δυνατόν λιγώτερα πλοία. Όλως συμπτωματικώς λοιπόν, κάποιοι ανετίναξαν
τον ναύσταθμο. Οι τεράστιες φλόγες και οι εκρήξεις έπειθαν για τεράστια
καταστροφή. Αμέσως εκυκλοφόρησαν παγκοσμίως τα νέα ότι ανετινάχθη ο
Ενετικός Στόλος. Ακόμη και σήμερα, ιστορικοί οι οποίοι δεν ερεύνησαν σε
βάθος, διαιωνίζουν αυτή την άποψι. Με το φως της ημέρας κατεδείχθη ότι οι
ζημίες ήταν επιπόλαιες με καταστροφή μόνο 4 πλοίων και 3 πυριτιδαποθηκών.
Δεν υπήρχε σε κανέναν η αμφιβολία για το ποιός ήταν ο ηθικός αυτουργός
αυτής της πράξεως.
Ο Βενετός πρέσβυς, πληροφορημένος από τον Γάλλο πρέσβυ Γκρανσάμπ, ο
οποίος μισθοδοτούσε τον προδότη βοηθό του Ιωσήφ, τον Νταούντ και άρα
γνώστης των αποκρύφων σχεδίων του Ιωσήφ, είχε ήδη κοινοποιήσει στην
γερουσία της Βενετίας τα σχέδια του Ιωσήφ περί Κύπρου. Ο Νταούντ
απεκάλυψε277 ότι ο Ιωσήφ Νάσι εχρίσθη ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ έναντι
200.000 δουκάτων ετησίως, ότι ο Σελήμ τον προσφωνούσε Βασιλέα και ότι ήδη
είχε ετοιμάσει την χρυσοκέντητη επίσημη σημαία του κράτους του. Οι Βενετοί
εγνώριζαν άριστα το τι επρόκειτο να γίνη. Το ότι δεν προετοιμάσθηκαν αρκετά
καλά δείχνει το μέγεθος της αδυναμίας και προϊούσης παρακμής των. Με την
βεβαιότητα ότι ο Ενετικός Στόλος κατεστράφη και με τον Ιωσήφ να πείθη
όλους ότι ο πόλεμος στην Κύπρο θα ήτο περίπατος, άρχισαν οι τελικές
ετοιμασίες.
Η αφορμή εδώθη όταν ο Σελήμ απήτησε αύξησι του ετησίου φόρου
υποτελείας της Κύπρου από 3.000 σε 4.000 δουκάτα. Οι Βενετοί, γνωρίζοντας

276
Ο καλοπληροφορημένος νούντσιος Α.Μ. Γκρατιάνι στο βιβλίο του "De bello
Cyprio", μετάφρασις Χαραλάμπους Γάσπαρη, έκδοσις Κέντρου Μελετών Ιεράς Μονής
Κύκκου, Λευκωσία 1997, σελ. 73, δεν αφήνει αμφιβολίες για την δολιοφθορά όταν
γράφει ξεκάθαρα ότι "...η πυρκαϊά δεν είχε εκδηλωθή τυχαία αλλά ύστερα από
ανθρώπινο δόλο, γιατί υπήρχαν πολλές εστίες φωτιάς σε διαφορετικούς πύργους και σε
μεγάλη απόστασι μεταξύ των...".
277
Cecil Roth, "The Duke of Naxos", σελ. 141. Ο Α.Μ. Γκρατιάνι στο βιβλίο του "De
bello Cyprio", μετάφρασις Χαραλάμπους Γάσπαρη, έκδοσις Κέντρου Μελετών Ιεράς
Μονής Κύκκου, Λευκωσία 1997, σελ O A. M. Gratiani, "De bello Cyprio", σελ. 49
αναφέρει ότι ο Σελήμ τον ανεκήρυξε Βασιλέα της Κύπρου σε κάποιο συμπόσιο.

225
ότι η οικονομική απαίτησις ήτο πρόσχημα, δεν επλήρωσαν περιμένοντας την
εισβολή.
Ο μεγάλος μουφτής Αμπού Σαούντ ευλόγησε τα όπλα ενώ ετόνισε πως
αφού η Κύπρος ήτο φόρου υποτελής στην Αίγυπτο και η Αίγυπτος τώρα ανήκει
στους Οθωμανούς άρα η Κύπρος ανήκει στον σουλτάνο! Εξέδωσε δε
διακοίνωσι Ιερού πολέμου…
Στις 23 Νοεμβρίου 1569 ο Ενετός πρέσβυς ειδοποίησε ότι ο πόλεμος ξεκινά
και οι Οθωμανοί ήταν βέβαιοι για το αποτέλεσμα.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις συνήθως αρχίζουν με τον ερχομό της ανοίξεως.
Ο πρώτος μήν της ανοίξεως είναι Μάρτιος εκ του Μαρς (λατινικά ο Άρης, θεός
του πολέμου). Την άνοιξι λοιπόν του 1570 περίμεναν και οι Οθωμανοί για την
απόβασι. Τον Μάιο, 50.000 άνδρες με στόλαρχο τον Πιαλή πασά έπλεον προς
Κύπρον για να ωφελήσουν τα συμφέροντα του Νάσι και του 2ου μεγάλου
σιωνιστικού κινήματος και να πάρη ο ίδιος εκδίκησι από τους Ενετούς που δεν
τον άφησαν να αλωνίση την χώρα τους.
Οι Ενετοί έλαβον την διακήρυξι κηρύξεως του πολέμου, το κείμενο της
οποίας δείχνει να έχη την προσωπική σφραγίδα του Νάσι. Είναι εμπαθέστατο,
κατάπτυστο, ταπεινωτικώτατο και αντανακλά το μίσος και την περιφρόνησι
ενός ραδιούργου ανθρώπου σε λαούς που επέλεξαν την ελευθερία τους. Τέτοιο
κείμενο δείχνει μία ποιότητα ηγεσίας η οποία δυστυχώς επαναλαμβάνεται...
Παραθέτουμε το κείμενο κηρύξεως του πολέμου της Κύπρου το 1570 όπως
το διέσωσε ο Κ. Σάθας στην "Τουρκοκρατουμένη Ελλάδα".
«Αφέντης σουλτάνος Σελήμ της Κωνσταντινούπολης, νέας Ρώμης,
Αφρικής, Τραπεζούντας, ρήγας του Πόντου, της Βεντάς, Καππαδοκίας,
Παφλαγονίας, Σικελίας, Μπαφυλίας, Λυκίας, Χαρίας, Σιγίας, Σκούντζιας,
Αρμενίας, Αρβανίας, αυθέντης της Ταρταρίας, Ουγγαρίας, αυθέντης και βασιλεύς
ολωνών και πάντων των σκεπομένων υπό τον ήλιον, απεσταλμένος από την άνω
πρόνοια του μεγάλου θεού, και χαλαστής της πίστεως των χριστιανών, αυθέντης
δε και βασιλεύς όλων εσάς, που είστε φταίχτες και άρπαγες του τόπου και
αφέντες, που εμένα καρτερεί, σας στέλνω χαιρετίσματα, για να μπορέσω με το
χέρι της ανδρείας μου να τελειώσω εκείνο, που είναι για το υψηλό και μεγάλο
αίμα το δικό μου, χρέος εναντίον σας, και έτσι ενάντια σε εκείνον που θέλει πει,
ότι να σας ειδοποιήσω (;) κάνοντάς σας το γνωστό, θέλω χύσει το δικό σας αίμα
με το ακονισμένο και κοφτερό μαχαίρι μου σε κάποια χρόνια, ότι μπροστά στο
μαχαίρι μου δεν θα αξίζη η δύναμί σας, μήτε η ελπίδα του τριζορού σας, γιατί
είμαι σαν ποταμός τρεχούμενος, και θα σας κάνω να φύγετε ακόμα και αν είστε
πολύ ανδρείοι. Το βασίλειο της Κύπρου, που μου οφείλετε, να μου το αφήσετε σαν
κύριος και νοικοκύρης του που είμαι εγώ με την δύναμη του σουλτάνου του
Καΐρου, αλλιώς θα έρθω εναντίων σας με όλη μου τη δύναμη τόσο διά ξηράς όσο
και διά θαλάσσης, και δε θα μπορέσετε να βοηθηθήτε, γιατί από μένα θα
πεθάνετε, σφαγμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί ο μέγας και υψηλός προφήτης μας
μου το έταξε. Και για να εμφανισθή ακόμα καθαρότερα η δικαιοσύνη μου
θέλησα και έστειλα τον παρόντα αγγελιοφόρο μου, στον οποίο έδωσα πλήρη
εξουσία να μπορή να σας πει την μάχη για το βασίλειο, που δικαιωματικά μου

226
ανήκει, και αν δεν θέλετε να το δώσετε δεν θα γλυτώσετε από τον χαλασμό και
τον τρόμο που θα σας δώσω, και θα σας σκοτώσω με τον πλέον ντροπιαστικό
τρόπο, όπου μπορέσω»
Την 1η Ιουλίου 1570, ο Οθωμανικός στρατός υπό τον Μουσταφά Λάλα
απεβιβάσθη στην Μεγαλόνησο.
Ο Nicolas Cheetham στο "Medieval Greece", σελ. 254 απλώς αναφέρει ότι
η επίθεσις στην Κύπρο "προωθήθηκε ή ενεργοποιήθηκε" από τον Νάσι
("promoted by Nassi" συγκεκριμένα). Η εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη,
αναφερομένη στα γεγονότα αυτά, καταγράφει λακωνικώς τα ίδια που
κατέγραψε και ο ιστοριοδίφης Κ. Σάθας. Ότι δηλαδή ο Σελήμ Β΄ έστειλε τα
στρατεύματα του στην Κύπρο "τη προτροπή του διαβοήτου Εβραίου Ιωσήφ
Νάζη Βασιλέως της Νάξου, ίνα αρπάση την υπό των Ενετών κατεχομένη Κύπρον,
ως φόρον άλλοτε υποτελή των σουλτάνων της Αιγύπτου"278. Είναι όμως αρκετή η
τελευταία αυτή πρότασις για να περιγράψη και περιλάβη όλες τις συνιστώσες
και δυναμικές οι οποίες ανεπτύχθησαν προκειμένου ο διαβόητος Εβραίος να
δυνηθή να προτρέψη ή καλύτερα καθοδηγήση τους Οθωμανούς εις Κύπρον;
Οπωσδήποτε όχι. Ούτε μπορούμε να ψέξουμε τον Σάθα γι' αυτό. Διότι, προ 150
ετών, ο Σάθας ευρέθη εις θέσιν να κατανοήση ότι υπάρχει ισχυρό παρασκήνιο
το οποίο προτρέπει και καθοδηγεί. Στο διάστημα όμως των 150 ετών από τότε,
θα έπρεπε κάποιοι, με όλα τα μέσα στην διάθεσίν των, με παχυλούς μισθούς, με
πρόσβασι σε αρχεία Κρατών και βιβλιοθήκες, να έχουν αναλύσει ενδελεχώς όλο
το παρασκήνιο στο οποίο ακροθιγώς αναφέρεται ο Σάθας. Αντί γι' αυτό η άτιμη
ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ... Και ένας ολόκληρος λαός, όμηρος της
ιστορικοπολιτικής αμαθείας, της παραπληροφορήσεως και εντατικής
προσπαθείας συγκαλύψεως της αληθείας.
Το κεφάλαιο το οποίο ακολουθεί, με επικεφαλίδα "Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ
ΚΥΠΡΟΥ" είναι ένα σπάνιο κείμενο-χρονικό της αλώσεως του Κυπρίου
αρχιμανδρίτου της εποχής εκείνης Κυπριανού, σε νεοελληνική ελεύθερη
απόδοσι κατ' ευθείαν από το βιβλίο "ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΛΛΑΣ" του Κ.
Σάθα.
Ο Αρχιμανδρίτης Κυπριανός είχε τον άχαρο ρόλο του ελληνορθοδόξου
πνευματικού καθοδηγητού. Ο ρόλος ενός εθνικού πνευματικού ηγέτου, εκ της
φύσεώς του, εμπερικλείει και εμπεριέχει τεράστιες ευθύνες και υποχρεώσεις. Οι
ορθόδοξοι πνευματικοί ηγέται, καταλαβόντες τα ηνία της πνευματικής
καθηγεσίας του έθνους από τους αρχαίους ιερείς της ελληνικής προχριστιανικής
θρησκείας, το καθωδήγησαν στην πρώτη μεγάλη πλήρως αφελληνισμένη
παγκοσμιοποίησι. Το μέλλον του έθνους είχε προγραφή με διωγμούς, διώξεις
και καταστροφές οι οποίες ωδήγησαν σε εκτεταμένη μετανάστευσι και τους
εναπομείναντας, σε πλήρη πνευματικό ζόφο.
Σημασία δεν είχε γι' αυτούς ο εθνισμός και οι αξίες του αλλά μόνο και μόνο
η δογματική προσήλωσις, η θρησκευτική εξάπλωσις και εμπέδωσις της τυφλής
πίστεως σε ξενόφερτο δόγμα. Ως εκ τούτου, στα Βυζαντινά χρόνια, οι εθνικοί
278
Κωνσταντίνος Σάθας, "Τουρκοκρατουμένη Ελλάς", Βιβλιοθήκη Ιστορικών Μελετών,
ΑΝΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Καραβία, Αθήναι, Γ' Ανατύπωσις 1995, σελ. 130.

227
στόχοι και επιδιώξεις, περιήλθον αυτομάτως σε τριτεύουσα μοίρα για τους
θρησκευτικούς ηγέτες ενώ για τον αμαθή κλήρο, απλώς δεν υφίσταντο.
Μάλιστα δε, η ανθελληνική κακοήθεια εκορυφώθη με τις τεράστιες
μετακινήσεις πληθυσμών τις οποίες επέβαλαν οι Βυζαντινοί, υποκινούμενοι υπό
ρασσοφόρων, μεταφέροντας ελλαδικούς πληθυσμούς στην Μικρά Ασία και
μικρασιαστικούς στον ελλαδικό χώρο. Η Ιστορία όμως ήθελε, οι πελασγογενείς
μικρασιάτες οι οποίοι είχαν επί αιώνες δεχθή ασιατικές επιρροές, να έχουν
επανελληνισθή από τους επιγόνους στα ελληνιστικά χρόνια κι έτσι, το μόνο που
επέτυχαν οι ρασσοφόροι του Βυζαντίου ήταν μια τρύπα στο νερό. Οι
μικρασιάτες πελασγογενείς επανελληνίσθηκαν πλήρως στην Ελλάδα
δικαιώνοντας μεταφυσικώς της εκστρατεία των Μακεδόνων του Αλεξάνδρου οι
οποίοι μετέφεραν τα ελλαδικά σύνορα πέρα απ' την Καππαδοκία
επανελληνίζοντας τους πληθυσμούς εκείνους.
Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο ορθόδοξος κλήρος, βουτηγμένος στην
αμάθεια, τις προκαταλήψεις και υπό αθλία καθοδήγησι ανθελλήνων κυρίως
πατριαρχών, προσπαθεί αφ' εαυτού να ανασυνταχθή και να καθοδηγήση το
υπόδουλο ποίμνιο. Το ποίμνιο είχε συσπειρωθή γύρω απ' την εκκλησία και με
πειθαρχία ανεζήτη αγωνιστικές-απελευθερωτικές προοπτικές αναγνωρίζοντας
ασμένως τους ιερείς ως ηγέτας του οι οποίοι ηγέται όμως ενδιεφέροντο μόνο
για ενίσχυσι πίστεως δίχως εθνικές καθοδηγήσεις και προοπτικές, κυρίως λόγω
αγνοίας.
Οι αμαθείς ιερείς όμως, όπως ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός, προσπαθούν,
από μόνος του ο καθένας, να κατανοήσουν τις διαμορφωθείσες πολιτικο-
κοινωνικές αλλαγές διότι η ηγεσία-πατριαρχείο όχι μόνο δεν έχει αναπτύξει
μηχανισμούς παιδείας και προπαγάνδας αλλά δεν επιθυμεί καν την δημιουργία
τους.
Στις περιόδους αυτές το πατριαρχείο ώφειλε, ως πνευματική ηγεσία, να είχε
δημιουργήσει διάφορα γραφεία ειδικών με αρμοδιότητες παρακολουθήσεως
όλων των πολιτικών-κοινωνικών-οικονομικών των Αυλών της Ευρώπης και
Ασίας, των Εταιρειών, των κέντρων εξουσίας και επιρροής, αξιοποιώντας
πλήρως την πολυπληθή και αγωνιστικοτάτη και εύρρωστη διασπορά, σαν ένα
υπουργείο εξωτερικών. Ακολούθως, από αυτά τα γραφεία θα έπρεπε διαρκώς να
ξεκινούν ενημερωμένοι-μορφωμένοι καλόγεροι (αργόσχολοι και τεμπέληδες
ούτως ή άλλως) για τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος οι οποίοι θα εκπαίδευαν
και ενημέρωναν τους εντοπίους ηγέτας του τομέως των σε όλα και για όλα τα
εθνικο-πολιτικά θέματα που αφορούσαν τις περιοχές των και θα είχαν
δημιουργήση μία αληθινή καθηγεσία όχι ανούσια θρησκευτική αλλά ουσιώδη
εθνικοπολιτική. Τότε θα εδικαιούντο να απαιτούν αναγνώρισι καθηγεσίας του
έθνους σε σκοτεινά χρόνια καθιστώντας τις σκέψεις για διαχωρισμό κράτους-
εκκλησίας αδιανόητες ενώ τώρα είναι αυτονόητες.
Κινούμενος ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός σε αυτό το κλίμα, δεν είναι
δυνατόν και να γνωρίζη παρασκήνια και πολιτικούς μοχλούς πιέσεως ώστε να
ερμηνεύση σωστά τα δραματικά γεγονότα τα οποία ξετυλίχτηκαν μπροστά του.

228
Επομένως, οι απόψεις του, κρίνονται όλως επιδερμικές και ανεπαρκείς σε ότι
αφορά την εξήγησι των συμβάντων.
Με προσεκτική ανάγνωσι του χρονικού δυνάμεθα να εντοπίσουμε τις
βασικές ανεπάρκειες:
1. Ο Κυπριανός θεωρεί αφελώς και απλοϊκώς την πειρατεία και τις
ενορχηστρωμένες από τους Εβραίους της Κύπρου διαμαρτυρίες
κατοίκων περί καταπιέσεώς των ως τα αίτια της οθωμανικής επιδρομής
2. Ο Κυπριανός θεωρεί αφελώς ότι ο αλκοολικός έκφυλος Σελήμ Β΄ ήτο
εις θέσιν να κατασκοπεύση, ερευνήση, μάθη και να αποφασίση αφ'
εαυτού τα περί κατακτήσεως της Κύπρου.
3. Ότι ο Σελήμ ηδύνατο να καθιερώση πολιτική σκέψι αποκρύψεως των
στόχων του με περίπλοκες συμμαχίες αλλά και ότι εγνώριζε με
λεπτομέρεια την κατάστασι των Ευρωπαίων.

Εν κατακλείδι, ο Κυπριανός ευρίσκετο στα μαύρα πατριαρχικά σκοτάδια σε

ό,τι αφορούσε διαμορφώσεις και συσχετισμούς δυνάμεων στην Υψηλή Πύλη
όπου ο μοναδικός αγών του Πατριάρχου ήτο να τρέξη αγωνιωδώς στον Νάσι
για κατοχύρωσι των προνομίων του και πέραν αυτού ουδέν...

229
230
 Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΥΠΟ ΤΩΝ
ΟΘΩΜΑΝΩΝ

(Το χρονικό του αρχιμανδρίτου Κυπριανού σε νεοελληνική απόδοσι)

Η μακρά περίοδος ειρήνης την οποία απελάμβανε η Βενετία, έμελλε να
ταραχθή σε λίγο. Αφού οι σουλτάνοι της Κωνσταντινουπόλεως υπέταξαν την
Αιγύπτου το 1517, εξεδίωξαν τους Μαμελούκους σουλτάνους της, και ειδικώς ο
Σελήμ Α΄, έκριναν ότι έπρεπε να προσαρτήσουν από την Αίγυπτο το Βασίλειο
της Κύπρου.
Αυτήν την απόφασι την εθεμελίωναν στο ότι η Κύπρος ήταν φόρου
υποτελής στην Αίγυπτο και εφ' όσον κατελήφθη η Αίγυπτος άρα και η Κύπρος
ήταν προέκτασις της κατακτήσεως.
Η επιθυμία για προφύλαξι των παραλίων τους από τις γαλέρες της Μάλτας
και από τους Χριστιανούς κουρσάρους και τις επιδρομές τους, τους έδωσε νέες
αφορμές και δίκαιο για την κατάκτησι της Κύπρου.
Οι Τούρκοι ναυτικοί και οι χατζήδες της Μέκκας επαραπονούντο συχνά γι’
αυτές τις επιδρομές και ληστείες που υφίσταντο όταν παρέπλεαν το νησί.
Έλεγαν φωνάζοντας ότι δεν ήταν ασφαλείς όσο η Κύπρος ευρίσκετο στα χέρια
των Βενετσιάνων. Μεταξύ αυτών που διεμαρτύροντο, υπήρχε και αρκετός
αριθμός δυσαρεστημένου Κυπριακού λαού που επεθύμη αλλαγή εξουσίας. Αυτό
οφείλετο στο ότι παλαιώτερα είχαν υποχρεωθή να υποταγούν στους ευγενείς
της Κύπρου, να πληρώνουν φόρους και να χρηματοδοτούν ιππικό προς φύλαξιν
των ακτών. Όταν η νήσος εκυριεύθη από τους Βενετσιάνους η τυραννία των
αρχόντων έγινε αχαλίνωτη κι αυτό γιατί οι Βενετσιάνοι προκειμένου να έχουν
τους τοπικούς άρχοντες με το μέρος τους, τους παρεχώρησαν ακόμη
μεγαλύτερα προνόμια.
Επί των ημερών του βαΐλου (επάρχου) Μπραγκαντίνο, ο βεζύρης Μεχμέτ,
του εφανέρωσε ότι τον επεσκέφθησαν δύο Κύπριοι χωρικοί έχοντας μαζύ τους
επιστολές χωριανών τους, στις οποίες περιέγραφαν την τυραννία την οποία
υφίσταντο και εξέφραζαν την επιθυμία να εξουσιάζονται από τον σουλτάνο και
όχι από τους Ενετούς. Αυτοί οι ταλαίπωροι χωρικοί παρεδόθησαν από τον
Μεχμέτ στα χέρια του βαΐλου, ο οποίος φυσικά τους εξόντωσε.
Οι έμπιστοι του Σουλεϊμάν Β΄ προσεπάθησαν πολλές φορές να τον πείσουν
να αποκτήση την Κύπρο, αυτός όμως αφ’ ενός μεν απασχολημένος σε άλλες
επιχειρήσεις και αφ’ ετέρου μη επιθυμώντας να παραβή τις συμφωνίες του με
τους Ενετούς, αντιστέκετο πάντα σ’ αυτές τις παρακινήσεις.
Ο Σελήμ Β΄ όμως, υιός και διάδοχος του Σουλεϊμάν Β΄ και άρχων της
εποχής εκείνης της Μαγνησίας, ερεύνησε και έμαθε για την έκτασι της νήσου,
το κλίμα της, την καρποφορία και την στρατιωτική της δύναμι. Μετά δε την
συλλογή αυτών των πληροφοριών απεφάσισε να την κατακτήση. Μόλις

231
διεδέχθη τον πατέρα του στον θρόνο, θέλησε να οικοδομήση ένα μεγάλο τζαμί
στην Ανδριανούπολι. Έμαθε όμως από τον μουφτή ότι, σύμφωνα με τους
νόμους του Μωάμεθ, ήταν ασυγχώρητο σφάλμα στους σουλτάνους να ξοδεύουν
χρήματα για τέτοια ιερά οικοδομήματα παρά μόνον εάν τα χρήματα προήρχοντο
από λάφυρα νικημένων λαών.
Επηρεασμένος από αυτήν την δεισιδαιμονία, απεφάσισε να κάνη πόλεμο ή
στην Ουγγαρία ή στην Περσία. Αλλά οι προηγούμενοι πόλεμοι εναντίον αυτών
απέδειξαν ότι τα έξοδα για κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ μεγαλύτερα από το κέρδος
που θα απεκόμιζε από έναν τέτοιο πόλεμο, έκρινε ότι η κατάκτησις της Κύπρου
θα του απέφερε ίση δόξα και περισσότερο όφελος. Αυτή η επιχείρησις δεν θα
είχε καμμία από τις δυσκολίες που έκαναν μάταιη την προσπάθεια του
Σουλεϊμάν για την κατάκτησι της Μάλτας.
Ήταν απολύτως βέβαιος ότι στην Κύπρο τα στρατεύματά του θα εύρισκαν
άφθονα λάφυρα. Άλλωστε το νησί απείχε μόλις λίγα μέτρα θαλάσσης από τον
τόπο του και θα ήταν πανεύκολο να περάσουν αμέσως απέναντι κάθε είδους
βοήθεια. Όσο για τους Ενετούς, αυτοί ήταν πολύ μακριά και θα αργούσαν πολύ
να φθάσουν στην Κύπρο για να τους απωθήσουν.
Από την στιγμή που ο Σελήμ πήρε την απόφασι για την κατάκτησι της
Κύπρου, φρόντισε να κρύψη το σχέδιό του μέχρι να το εφαρμόση. Πρώτα έκανε
ανακωχή πολέμου με τον αυτοκράτορα και κατόπιν ανενέωσε την ειρήνη με
τους Ενετούς, παίζοντας άριστα τον ρόλο του ειρηνοποιού πρίγκηπος. Ο μέγας
βεζύρης Μεχμέτ, ο οποίος ήταν γαμπρός του, θεωρούσε τους Ενετούς
ωφέλιμους φίλους, των οποίων τα προϊόντα επλούτιζαν τα θησαυροφυλάκια του
βασιλέως του. Αυτόν δεν τον διακατείχε πολεμικό πνεύμα. Συνεπώς, οι έμποροι
Ενετοί έχοντας την φιλία του, έστελναν με χαρά τα εμπορεύματά τους εκεί
πιστεύοντας ότι η περιουσία τους ήταν ασφαλής.
Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Σελήμ μετρούσε τα σχέδιά του και θέλοντας να
έχη και την γνώμη του συμβουλίου του, διοργάνωσε ένα κυνήγι στα περίχωρα
της Κωνσταντινουπόλεως όπου ενώ ήταν έφιπποι τους ενημέρωσε για τις
σκέψεις του.
Ο βεζύρης Μεχμέτ, του οποίου εζήτησε την γνώμη, είπε ότι, αν η υψηλότης
του ήθελε να κάνη πόλεμο, η αγάπη για την δόξα, η σωτηρία της αυτοκρατορίας
και ο ζήλος για την θρησκεία, έπρεπε να τον αναγκάσουν να βοηθήση τους
Μαυριτανούς της Ισπανίας, οι οποίοι εκαταδυναστεύοντο. Κι αυτό ήταν καλό
για την μεγαλοπρέπεια του Οθωμανικού κράτους, γιατί οι Μαυριτανοί ήταν
πιστοί στην θρησκεία του προφήτου. Αντί να κτυπήση με όλες του τις δυνάμεις
τον άσπονδο εχθρό των μουσουλμάνων Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας, ήθελε να
στραφή εναντίον σε λαούς φίλους από τους οποίους δεν είχε να φοβηθή τίποτα
και ήταν προς το συμφέρον του να τους έχη συμμάχους.
Δύο από τους πιο πολεμοχαρείς συμβούλους του Σελήμ Β΄ όμως, ο Πιαλή
και ο Μουσταφά που ήταν εχθροί του Μεχμέτ, πολέμησαν με πάθος την γνώμη
του τελευταίου. Ο μεν πρώτος για να μπορέση να πάρη πίσω το αξίωμα του
καπετάν-πασά που του είχε αφαιρέσει ο μέγας βεζύρης, ο δε δεύτερος γιατί
επιθυμούσε να αποκτήση την αρχηγία των στρατευμάτων ξηράς.

232
Προσεπάθησαν, υποστηρίζοντας την γνώμη του αφέντη τους, κολακεύοντάς τον
γι’ αυτήν, να κερδίσουν την εύνοιά του εις βάρος του Μεχμέτ. Οι ισχυρισμοί
τους ήταν ότι, τα δίκαια της αυτοκρατορίας και η αιτία της θρησκείας ήταν
αρκετά για να προτιμήση την Κύπρο, ότι οι Ενετοί ήσαν αδύνατοι, ότι η θέσις
της νήσου έδινε αρκετές ελπίδες και ότι η βοήθεια που θα περίμενε η Κύπρος
από τους Χριστιανούς πρίγκηπες ήταν αβέβαιη. Εκτός αυτού, το νησί έδινε
ελπίδες λόγω θέσεως για την ασφάλεια των τουρκικών πλοίων και θα ήταν
ντροπή για το οθωμανικό κράτος να το αφήση να είναι καταφύγιο των
κουρσάρων οι οποίοι είχαν καταφέρει να κάνουν το ταξείδι στην Μέκκα σχεδόν
αδύνατον για τους ευσεβείς μουσουλμάνους. Ο πόλεμος της Κύπρου θα ήταν
ένας ιερός, ένας άγιος πόλεμος. Και εκτός απ’ όλα αυτά, ο Σελήμ θα έπρεπε να
το έχη σαν σκοπό καρδιάς, γιατί έτσι θα μπορούσε να αποκτήση τα αναγκαία
για την αποπεράτωσι του τζαμιού που άρχισε να υψώνη στην Αδριανούπολι.
Αυτά τα επιχειρήματά τους ήταν απόλυτα σύμφωνα με την επιθυμία του
σουλτάνου και έτσι απεφασίσθη η επιχείρησις κατά της Κύπρου. Δεν είχαν
παρά να περιμένουν τον κατάλληλο χρόνο.
Στην Κωνσταντινούπολι μαθεύτηκε ότι κάηκε η πυριτιδαποθήκη της
Βενετίας και ότι υπήρχε μεγάλη ακρίβεια και πείνα. Αυτή ήταν η στιγμή για να
πραγματοποιήση τα σχέδιά του ο Σελήμ. Έδωσε αμέσως εντολή να εξοπλισθούν
και να ενωθούν τάγματα στρατιωτών.
Ο πρέσβυς της Βενετίας στην οθωμανική πόρτα, Μαρκαντώνιο Βάρβαρο,
δεν άργησε να αντιληφθή τον αληθινό σκοπό αυτής της προετοιμασίας.
Ειδοποίησε αμέσως την Βενετία, αλλά η γερουσία εθελοτυφλώντας δεν
έδωσε σημασία στο μήνυμα του πρέσβυ λέγοντας ότι πλανάται, γιατί δεν είχαν
να φοβούνται τίποτα από τον σουλτάνο επειδή τους είχε διαβεβαιώσει με όρκο
για ειρήνη και φιλία. Αν λοιπόν έπαιρναν οποιαδήποτε μέτρα προφυλάξεως, θα
έδειχναν ανώφελη και άκαιρη δυσπιστία και εκτός αυτού ίσως να έβαζαν ιδέες
στο μυαλό του Σελήμ Β΄ τις οποίες δεν είχε. Αυτός ο τρόπος του «σκέπτεσθαι»
έκανε την γερουσία να μην διατάξη ετοιμότητα δυνάμεων.
Στις αρχές του 1570 νέες επιστολές του πρεσβευτού εβεβαίωσαν την
Γερουσία για τον σκοπό του Σουλτάνου Σελήμ να κατακτήση την Κύπρο. Ο
πρέσβυς ανεφέρετο στην διαταγή του μπεϊλέρμπεη (αρχιστρατήγου) της
Ανατολής να ενώση τα στρατεύματα του και να τα φέρη στην Καραμανία,
καθώς και στο ότι σε διάφορα λιμάνια εκατασκευάζετο πλήθος πλοίων για την
μεταφορά των στρατευμάτων. Αυτή η είδησις ξύπνησε τους Ενετούς από τον
λήθαργό τους.
Διεμήνυσαν σε όλους τους κυβερνήτες όλων των νησιών που είχαν στην
κυριαρχία τους να επαγρυπνούν. Στον κυβερνήτη της Κρήτης έγραψαν να
ετοιμάση έναν ικανό αριθμό ναυτών για είκοσι γαλέρες που ευρίσκοντο στα
εκεί λιμάνια. Στην Βενετία αρμάτωσαν ενενήντα μία γαλέρες, ένα γαλεόνι, και
άλλα μικρά πλοία. Συγκέντρωσαν στρατό και αρχιναύαρχος εξελέγη ο
Τζερόλαμο Ζάννε, άνδρας έμπειρος με επιτυχίες στις εκστρατείες του. Ο κόμης
Ρουχιάς, Κύπριος ευγενής, ο οποίος υπηρετούσε στην Ενετική Λομβαρδία ως
υποστράτηγος, εστάλη στην Κύπρο με χίλιους πεζούς και ο Τζερόλαμο

233
Μαρτινέγκο με άλλες δύο χιλιάδες στην Αμμόχωστο ο οποίος όμως πέθανε
κατά την διάρκεια του ταξειδιού και οι στρατιώτες του άλλοι κατέφυγαν στην
Κύπρο και άλλοι γύρισαν πίσω.
Μεγάλες ετοιμασίες εν τω μεταξύ εγένοντο στο οπλοστάσιο της
Κωνσταντινουπόλεως υπό την επίβλεψι του Σελήμ, όπου με κάποια αφορμή
κρατήθηκαν δύο πλοία Ενετών εμπόρων. Οι επιστολές του πρεσβευτή προς την
Βενετία παρεκρατούντο κι αυτός στεναχωρημένος εζήτησε από τον βεζύρη να
τον δεχθή σε ακρόασι. Όταν έγινε δεκτός του ανέφερε πόσο κακό για την δόξα
ενός σουλτάνου γενναίου και ισχυρού ήταν το να επιτεθή ξαφνικά σε ένα γένος
με το οποίο ωρκίστηκαν ειρήνη και το οποίο τον ενεπιστεύθη. Αν πίστευε ο
σουλτάνος ότι είχε δίκαια αιτήματα από τους Ενετούς, έπρεπε να τα αναφέρη
και να ζητήση να τον ικανοποιήσουν και να μην καταφύγη στην βία παρά μόνο
αν δεν υπήρχε συμβιβασμός.
Ο Μεχμέτ ανέφερε στον σουλτάνο αυτήν την συζήτησι που είχε με τον
πρέσβυ και τον έπεισε να στείλη έναν αξιωματούχο του στην Βενετία, να
ζητήση να του δώσουν την Κύπρο με διαταγή, διαφορετικά αν δεν
εισακουγόταν η απαίτησί του θα τους κηρύξη τον πόλεμο.
Ο απεσταλμένος ήταν ο κατώτερος αυτοκρατορικός υπάλληλος “τσαούς”
Κουπάτ. Τον συνώδευαν, ο πρέσβυς με τον γραμματέα Λουίτζι Πουονρίζο και ο
υιός του, για ασφάλεια. Όταν έφθασε ο γραμματεύς στην Ραγκούσα έστειλε
ειδοποίησι την γερουσία για την άφιξι του Κουπάτ και αυτοί απεφάσισαν να
δεχθούν τον πόλεμο, ενώ προσπαθούσαν να κάνουν συμμαχία με τον πάπα Πίο
Ε΄ και τον Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας, ελπίζοντας σε αίσια έκβασι.
Ο τσαούς Κουπάτ έφθασε στο λιμάνι της Βενετίας με μια μεγαλοπρεπή
γαλέρα. Μετεφέρθη με φρουρά στο κατάλυμά του μαζύ με τον γραμματέα και
δύο σωματοφύλακες. Δεν του απέδωσαν καμία τιμή του έδωσαν όμως την
συνηθισμένη θέσι στα δεξιά του δουκικού θρόνου. Όταν εισήλθε στην αίθουσα
συνεδριάσεων, εφίλησε την χλαμύδα του δούκα και αφού εφίλησε όλους τους
παρευρισκομένους, εκάθισε. Στην συνέχεια, επαρουσίασε στον δούκα Πέτρο
Λορεντάν ένα ολόχρυσο σακκούλι λέγοντας: «Γαληνώτατε πρίγκηπα εδώ είναι
κλεισμένο το μήνυμα του αφέντη μου και από αυτό θα μάθης γι’ αυτό που ζητά
εκείνος από εσάς κι’ εγώ περιμένω την απάντησι». Ο πρίγκιψ του απήντησε ότι
θα πάρη γρήγορα την απάντησι στο μήνυμα. Τότε, ο τσαούς Κουπάτ προσέθεσε
ότι, ο μέγας βεζύρης με επιφόρτισε να σας πω ότι είναι πολύ λυπημένος
βλέποντας την ειρήνη, την οποία πάσχιζε με μεγάλο κόπο να κρατήση, ότι
πρόκειται να χαλάση σε λίγο. Τα πολλά και μεγάλα παράπονα που έγιναν στην
Πύλη για το καταφύγιο της Κύπρου στο οποίο οι κυβερνήτες του συγχωρούν
τους κουρσάρους, ετάραξαν τόσο πολύ τον σουλτάνο εναντίον της
αριστοκρατίας σας που εστάθη αδύνατον στον βεζύρη να εμποδίση την κήρυξι
του πολέμου, την οποία έχω την διαταγή να σας υποβάλλω. Κι’ επειδή αυτός
γνωρίζει ότι, δεν μπορείτε να αντισταθήτε σε έναν τόσο δυνατό μονάρχη, σας
παρακινεί σαν φίλος να διαλέξετε το ωφελιμώτερο. Γι’ αυτόν τον λόγο με
έστειλε σε εσάς, θέλοντας να σας προσφέρη εκδούλευσι αν θέλετε να
αποφύγετε τις επικείμενες δυστυχίες του πολέμου. Άλλωστε τι είναι η Κύπρος

234
εκτός από ένας μικρός σκόπελος; Ένα μικρό νησάκι, τι σας στοιχίζει να
παραιτηθείτε από αυτό για χάρη της Αυτού Μεγαλειότητος, για να τον
ευχαριστήσετε; Αφού είπε αυτά ο «τσαούς» Κουπάτ, έδωσε μια επιστολή του
βεζύρη η οποία περιείχε σχεδόν τα ίδια.
Τότε, ο πρίγκιψ είπε στον Κουπάτ ότι η απάντησις στον αφέντη του έχει
προαποφασισθή ήδη από την γερουσία και του την εδιάβασε. Αυτή έλεγε ότι
επειδή ο σουλτάνος χωρίς να τον προκαλέσουν και παρά τους αμοιβαίους
όρκους για ειρήνη που είχαν δώσει, ζητούσε να τους κηρύξη τον πόλεμο άδικα,
απεφάσισαν με όλον τον σεβασμό να υπερασπισθούν το δίκαιό τους έχοντας
πίστι στον Θεό και στην βοήθεια των ανθρώπων. Κατόπιν έδιωξε τον Κουπάτ
και έγινε γνωστή σε όλους η απόφασίς τους. Τα νέα έφθασαν πολύ γρήγορα
στον σουλτάνο, ο οποίος γεμάτος θυμό περίμενε να έλθη ο Κουπάτ για να του
διηγηθή τις λεπτομέρειες.
Αμέσως εδώθη εντολή και το ανάκτορο του Ενετού πρέσβεως
περικυκλώθηκε από γενιτσάρους. Οι πασάδες της Αιγύπτου και του Χαλεπίου
επήραν εντολή να συλλάβουν τους πρέσβεις και τους εμπόρους των Ενετών. Οι
προετοιμασίες του στόλου και του στρατού επιταχύνθηκαν με σκοπό να
παρεμποδισθή οποιαδήποτε βοήθεια των Χριστιανών προς την Κύπρο.
Οι κυβέρνησις της Ενετίας συμμάχισε με τον Φίλιππο της Ισπανίας και τον
πάπα Πίο Ε΄, αλλά επειδή άργησε ο στόλος τους, το Τουρκικό ναυτικό (αρμάδα)
έφθασε στην Τένεδο αποτελούμενο από εκατό γαλέρες και από πολλά
μεταγωγικά, υπό την διοίκησι του Πιαλή πασά. Εκεί λεηλάτησαν το νησί επειδή
ανήκε στους Ενετούς καίγοντας, σπάζοντας, σκοτώνοντας και αρπάζοντας ό,τι
πολύτιμο, ενώ έβαλαν πλώρι για την Αττάλεια όπου και άραξαν για να
συναντήσουν τον στρατό που είχε ήδη μαζευτή εκεί.
Στην Κύπρο είχαν ήδη φθάσει προ καιρού επιστολές τόσο από τον πρέσβυ
όσο και από την Βενετία με τις οποίες παρεκίνουν τους Κυπρίους να
πολεμήσουν υποσχόμενοι να τους στείλουν γρήγορα βοήθεια, ενώ τους
συμβούλευαν να οχυρωθούν στα κάστρα και στα βουνά και όταν ερχόταν ο
εχθρός να του επιτεθούν με ανδρεία και να εμποδίσουν την αποβίβασι του
εχθρού.
Η επιστολή από την Βενετία εδιώριζε γενικό αρχιστράτηγο του στρατού τον
ευγενή Έκτωρα Βαλιόνε και υποαρχιστράτηγο τον κόμητα Ρουχιά.
Οι Κύπριοι όμως ήλπιζαν ότι η γερουσία θα τους έστελνε και έναν άξιο
τοποτηρητή για να κυβερνά το νησί με σύνεσι και ανδρείο για να αντιμετωπίζη
τον κίνδυνο. Κι’ αυτό γιατί είχε λήξει η θητεία του Νικολό Δάνδολο ως
τοποτηρητού αλλά και γιατί ήταν σε όλη την Βενετία γνωστός για την
ανικανότητα και την ανεντιμότητά του. Επρόκειτο για ένα άνανδρο και ταπεινό
άτομο. Περίμεναν ακόμη οι Κύπριοι ότι μετά τον θάνατο του ανδρείου
Λορέντζο Βέμπο την αρχηγία του στρατού θα ανελάμβανε κάποιος άξιος και ότι
θα είχαν την αναγκαία βοήθεια των στρατιωτών και των αρίστων καπετανέων
της Ιταλίας, για να μπορέσουν να αντιπαραταχθούν σε έναν τόσο ισχυρό εχθρό.
Δυστυχώς όμως, όπου καπνίζει ψωμί πάντα δεν μυρίζει, και οι υποσχέσεις
και οι ελπίδες που τους εδόθησαν από την Γαληνοτάτη Βενετία, έμειναν μόνο

235
λόγια, γιατί αν και ήταν σωστά ήταν πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατον να
πραγματοποιηθούν. Κι’ αυτό γιατί το νησί ήταν και μακριά από την Βενετία
(δύο χιλιάδες μίλια) και εν μέσω επαρχιών του εχθρού. Όσο για την Λευκωσία
που ευρίσκετο στο μέσον, δεν μπορούσε ούτε να δώση αλλά ούτε και να πάρη
καμμία βοήθεια. Η φύλαξίς της εβασίζετο στις μεγάλες και γενναίες προσφορές
της Βενετίας, στην άγρυπνη προστασία της και στις λογικές συμβουλές της και
η οποία όταν εκτίζετο το νέο τειχόκαστρο της Λευκωσίας έστειλε αμέσως
αρκετούς για να το φυλάξουν, αλλά συγκρινόμενη αυτή η φρουρά προς τις
δυνάμεις του εχθρού, ήταν σαν το κουνούπι προς τον λέοντα. Με την κήρυξι
του πολέμου και με τον ισχυρό εχθρό προ των πυλών, ήλπιζαν τουλάχιστον να
τους σταλή μια βοήθεια έως δέκα χιλιάδες στρατιώτες.
Ήξερε καλά η Βενετία ότι ο λαός της Κύπρου ήταν σκλάβος υπό την
τυραννία των αρχόντων και των ευγενών και παντελώς ανεκπαίδευτος και
άπειρος σε όπλα. Το τειχόκαστρο ετελείωσε με δυσκολία και χωρίς τα
απαραίτητα προστατευτικά με έντεκα μόνο επιτειχίσματα ή πυροβολεία, αλλά
χωρίς την απαιτουμένη φρουρά και συνεπώς σχεδόν άχρηστα. Το λιγώτερο που
θα εχρειάζετο κάθε επιτείχισμα ήταν πεντακόσιοι στρατιώται και αυτός ο
αριθμός όμως δεν ήταν αρκετός για μια σωστή απόκρουσι.
Έτρεχαν λοιπόν φοβισμένοι οι Λευκωσίτες στις εκκλησίες και έκαναν
λιτανείες και δεήσεις και ολονυκτίες με παπάδες Λατίνους και Ρωμαίους και
κάθε φυλής αρχιερείς και ιερείς, επικαλούμενοι την προστασία του Θεού.
Ο Έκτωρ Βαλιόνε, με τους καπετανέους και τους στρατιώτες σε όλη τη
διάρκεια της Σαρακοστής έπαιρνε το χώμα από την νέα τάφρο και εγέμιζε την
παληά, για να μην βρη ο εχθρός τα χώματα σε θέσι που θα τον βοηθούσαν. Σε
σύσκεψι που έκανε το συμβούλιο, ο Βαλιόνε πρότεινε ότι θα ήταν πιο σωστό να
πάη με τον στρατό παραθαλάσσια, έτσι ώστε να εμποδίση την απόβασι του
εχθρού και να του προκαλέση σύγχυσι. Τόσο ο λαός, όσο και οι άρχοντες
Κύπριοι ασπάσθηκαν και επαίνεσαν την γνώμη του. Οι σύμβουλοι όμως την
απέρριψαν λέγοντας ότι ήταν ακατανόητη γιατί ο εχθρός διέθετε πλήθος
στρατού και συνεπώς μπορούσε να διασκορπιστή παντού, ν’ αρπάξη τα
αφύλακτα κάστρα ενώ η δική τους πολύ μικρή στρατιωτική δύναμι, μακριά από
τα κάστρα θα κατεσφάζετο από τον εχθρό μη μπορώντας να καταφύγη πουθενά.
Επειδή οι Λευκωσίτες εσκέφθησαν ότι ο εχθρός θα πολιορκούσε πρώτα την
Αμμόχωστο, ο Έκτωρ Βαλιόνε μαζύ με λίγα άτομα έφυγε για εκεί, αφήνοντας
σαν επιστάτες του στρατού τον κόμητα της Τριπόλεως στην επίβλεψι των
κανονιών και άλλους Κυπρίους ευγενείς τους εμπειροτέρους στον πόλεμο.
Τακτικό στράτευμα δεν υπήρχε παρά μόνον δύο χιλιάδες πεζοί και περίπου
άλλες τέσσερις χιλιάδες που είχαν σταλή από την Βενετία. Το ιππικό διέθετε
μόνο πεντακοσίους ιππείς. Όλη αυτή η στρατιωτική δύναμις ήταν
διασκορπισμένη σε Πάφο, Χρυσοχού, Αυδίμου, Λεμμεσό, Αλικές, Λάπιθο,
Κυθραία, Λακατάμια, Νήσο, Περιστερώνα και Λεύκα και άλλα μέρη. Όλες
αυτές οι ομάδες των στρατιωτών εκλήθησαν στην Λευκωσία και Ιταλοί και
Κύπριοι. Έγινε και επιστράτευσις του λαού της και μαζεύτηκαν συνολικά 2.600
άνδρες που ήταν όμως τεχνίτες, δούλοι ανεκπαίδευτοι και άπειροι στα του

236
πολέμου οι περισσότεροι. Αλλά αν όχι καλοί για την φύλαξι του τείχους
τουλάχιστον για επίδειξι δυνάμεων στον εχθρό. Έτσι, πολλούς από αυτούς
έστειλαν να φυλάγουν στα βουνά μερικά οχυρά και αρκετούς από αυτούς χωρίς
τουφέκια. Στην οπλοθήκη της Λευκωσίας ευρέθησαν μόνο χίλια σαράντα
τουφέκια τα οποία εδώθησαν στους στρατιώτες που δεν είχαν. Ο ιστορικός
Καλλέπιος γράφει ότι από την μεγάλη τους απειρία οι τεχνίτες όταν έριχναν με
το τουφέκι έκαιγαν τα γένεια τους. Η τροφή ήταν λιγοστή. Η πυρίτις, το μολύβι
και άλλα, σπάνια.
Και το χειρότερο ήταν ότι οι χωρικοί, ο λαός, ήταν εχθροί των αρχόντων
και φεουδαρχών και ιδίως οι πάροικοι που επεθύμουν την εναλλαγή εξουσίας
για μεγαλυτέρα ελευθερία και ίσως σ’ αυτό να είχαν δίκαιο.
Έγινε συγκέντρωσις όλων των ευγενών του συμβουλίου και χωρίσθηκαν σε
δύο μέρη έχοντας επικεφαλής δύο ανδρείους καπετανέους, τον Φέπο Ζάππε
ευγενή Κύπριο για να προΐσταται του κανονιοβολίου του Ποδοκατάρου όπου
και θα εγένετο η μεγάλη επίθεσις του εχθρού, έχοντας υπό τας διαταγάς του 750
ευγενείς, πολίτες και δούλους και τον Ούγκο Φλάτρο ευγενή Κύπριο του
Κωστάντζου έχοντας και αυτός υπό τας διαταγάς του ίσο αριθμό ανδρών. Οι δε
άλλοι καπετανέοι και στρατιώτες με 200 άλογα και περίπου δύο χιλιάδες
οπλίτες, επήγαν στην Αμμόχωστο με αρχιστράτηγο τον Βαλιόνε.
Στις 16 Μαρτίου 1570, ο Αλή Πασάς, αρχηγός της δεύτερης μοίρας του
στόλου με 36 γαλέρες, 12 πειρατικά, 4 καράβια τουρκικά, 2 Ενετικά, με το
γαλεόνι του Μεχμέτ πασά, 8 μαούνες, 40 μεταγωγικά ίππων, με πλήθος
φορτηγίδων με τροφές και άρματα όλα υπό τας διαταγάς του Μουσταφά πασά,
γενικού στρατηγού του στρατού ξηράς ξεκίνησαν από την Κωνσταντινούπολι
και συνηντήθησαν στην Φοινίκη με τον Πιαλή πασά. Στις 20 Ιουνίου ο Πιαλή
πασάς έστειλε έξη καράβια να ξανοιχθούν και άραξαν στο χωριό Άρα κοντά
στην Αλεξανδρέττα. Βγήκαν οι Τούρκοι από τα καράβια και κατεδίωξαν
κάποιους βοσκούς. Εναντίον τους ώρμησαν εικοσιεννέα φύλακες στρατιώτες
και σκότωσαν αρκετούς αναγκάζοντας τους υπολοίπους να τρέξουν στις
γαλέρες τους. Έπιασαν δε και δύο ή τρεις αιχμαλώτους. Ο καπετάνιος πήγε
στην Λευκωσία φέρνοντας μαζύ του τους αιχμαλώτους και τα κεφάλια όσων
είχαν σκοτωθή, πιστεύοντας ότι θα τον ανταμείψη γι’ αυτό ο τοποτηρητής
Δάνδολο. Όταν όμως δεν πήρε τίποτα, έφυγε λυπημένος.
Τότε ο επίσκοπος της Πάφου Κονταρίνης ο οποίος είχε πάρει την θέσι του
αρχιεπισκόπου που προ καιρού είχε πάει στην Βενετία, και εν όψει του
κινδύνου του πολέμου και για να εμψυχώση τους ευγενείς, το στράτευμα και
τον λαό έκανε μια ομιλία στην Αγία Σοφία παρουσία των συμβούλων και
αρχόντων και αρχηγών των στρατιωτών και του λαού. Είπε:
«Πολίτες, όσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος που σας φοβίζει, τόσο ελπίζω στην
ανδρεία σας, την μεγαλοψυχία και υπομονή σας. Η πρόνοια που αγρυπνεί για
εσάς, δεν με αφήνει να αμφιβάλλω για την νίκη και τον θρίαμβο. Οι δυσκολίες
δεν είναι τίποτα για τους ήρωες. Και τα πιο αδύνατα πράγματα γίνονται εύκολα
στις αληθινά χριστιανικές ψυχές. Αν οι σκέψεις των προγόνων σας για την πίστι
και την πατρίδα δεν έφυγαν από μέσα σας, έχω την ακλόνητη ελπίδα ότι η

237
εγκαρτέρησίς σας θα στεφανωθή με αθάνατη δόξα. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά
που μικρός αριθμός στρατιωτών υπερίσχυσε σε ισχυρώτατα και πολυάριθμα
στρατεύματα. Όλοι οι λαοί, που ο Θεός θέλησε να φυλάξη, είδαν την αδυναμία
τους να θριαμβεύη όχι μόνο στις επιδρομές των εχθρών, αλλά και στην φύσι και
τα στοιχεία της. Τα νερά της θαλάσσης ήνοιξαν στην παρουσία των Ισραηλιτών
για να τους αφήσουν να περάσουν. Έπεφτε το μάννα από τον ουρανό για να τους
χορτάση. Σχίσθηκαν οι πέτρες για να τους δώσουν άφθονο νερό. Εμείς πρέπει να
ελπίζουμε στην βοήθεια από το χέρι του Θεού, τόσο ισχυρή εναντίον του εχθρού.
Θυμηθήτε τον πρόσφατο κίνδυνο στον οποίο βρέθηκε η Μάλτα, είναι μόνο πέντε
χρόνια. Επολιορκείτο από μία αναρίθμητη αρμάδα, με λίγο στρατό, στερούμενη
τα πάντα χωρίς να περιμένη τίποτα από έξω. Και όμως, ελευθερώθηκε εξ αιτίας
της ανδρείας των ιππέων και της πίστεώς των που τα υπερασπιζόταν ο ουρανός.
Αυτή είναι η εικόνα της τύχης σας. Οι ιππείς της Μάλτας από διάφορα γένη δεν
πολεμούσαν παρά μόνο για την πίστι τους και για την δόξα. Εσείς, εκτός από
αυτές τις δύο αιτίες έχετε να υπερασπισθήτε την πατρίδα σας, τις γυναίκες σας, τα
υποστατικά σας και όλα σας τα αγαθά. Είστε άνδρες ελεύθεροι και ανδρείοι. Οι
εχθροί σας είναι ένας συρφετός από αχρείους σκλάβους. Έχετε καλό
μηχανοπυροβολικό και οπλισμό.
Να είστε ανδρείοι, όπως πρέπει κι΄ εγώ σας υπόσχομαι την νίκη. Η
βοήθεια που περιμένουμε δεν μπορεί να αργήση. Ξέρετε ότι οι αφέντες μας
Ενετοί αρμάτωσαν για σας μια δυνατή γαλέρα και ότι δεν πρόκειται να
αμελήση προκειμένου να διατηρήση την κυριαρχία σε ένα τόσο αγαπημένο
βασίλειο. Αφού είστε βέβαιοι λοιπόν για την βοήθεια από τους ανθρώπους
πρέπει να πασχίσετε με τις δεήσεις σας γι’ αυτήν του ουρανού έχοντας
συντριβή στην καρδιά σας και απέχοντας από αμαρτίες. Ο Θεός σας
φοβερίζει, αλλά μην τον αναγκάσετε να σας τιμωρήση. Αυτός σας δείχνει
τώρα τα σημάδια της οργής του, για να τον ικετεύσετε να σας σπλαχνιστή
και για να ελπίζετε στην απολύτρωσί σας και δοξολογήστε τον σαν αληθινό
και μεγαλόκαρδο δωρητή που σας χαρίζει τα πάντα».
Αυτή ο ομιλία τους έδωσε θάρρος και ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλο.
Ωρίσθηκαν οι θέσεις και το μέρος που θα είχε ο κάθε ένας και συνερίζοντο
μεταξύ τους ποίος θα προστατεύση πιο καλά την πατρίδα του χύνοντας το αίμα
του γι’ αυτήν. Οι σύμβουλοι απεφάσισαν να πάνε οι ίδιοι στην Άσσια, για να
προμηθευθούν για τα κάστρα τα αναγκαία τρόφιμα. Πήγαν στην Άσσια και
περίμεναν εκεί τον τοποτηρητή της Αμμοχώστου για να ξεχωρίσουν τα σιτάρια,
τα πρόβατα και όσα άλλα εχρειάζοντο. Δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να
αρπάζουν τα ζώα, το σιτάρι και το κριθάρι καθενός. Οι πάροικοι περίμεναν με
λαχτάρα να ακούσουν ότι ελευθερώθηκαν από την σκλαβιά, γιατί είχαν μάθη
ότι ήλθε γράμμα από την Βενετία το οποίο έγραφε ότι τους δίνει την ελευθερία
τους. Αλλοίμονο όμως αυτό που ήλπιζαν να γίνη δεν γινόταν και έτσι ήλπιζαν
μόνο στην ελευθερία που θα τους εχάριζε ο Μουσταφά πασάς.
Στις 27 Ιουνίου ο τουρκική αρμάδα έφυγε από την Φοινίκη, την 1 Ιουλίου
έφθασε στην Πάφο και μετά δύο ημέρες άραξε στην Λεμεσό την οποία και
ελεηλάτησαν μέχρι το Ακρωτήρι. Αρπάζοντας και καίγοντας έφθασαν στο

238
χωριό Πολεμίδια. Εκεί, ο καπετάνιος της Πάφου Μαλιπιέτρο μαζύ με τους
στρατιώτες του ώρμησε στον εχθρό σκοτώνοντας πολλούς και τρέποντας σε
φυγή τους υπολοίπους. Έπιασε και δύο αιχμαλώτους τους οποίους έβαλε να
κουβαλούν δύο σάκκους με κεφάλια τα οποία μετά περιέφερε θριαμβευτικά
επάνω σε κοντάρια στην Λεμεσό, καθώς και τους δύο αιχμαλώτους.
Την επομένη ημέρα η αρμάδα έφθασε στις Αλυκές χωρίς να συναντήση
αντίστασι. Αμέσως απεβίβασε όλο το ιππικό και τον στρατό του ο Μουσταφά
πασάς και άρχισε τις ετοιμασίες. Εκινήθη και ο Πιαλή πασάς με εκατοντάδες
γαλέρες και άλλα πλοία προς τον κόλπο του Παγιασίου και ο Αλή πασάς στον
κόλπο της Ατταλείας και στις 21 Ιουλίου έφεραν πολυάριθμα στρατεύματα. Σ’
αυτό το χρονικό διάστημα, ο Μουσταφά πασάς έστειλε γράμματα στην
Λευκωσία που τα μετέφερε ένας τυφλός καλόγερος, ο Νικόδημος Κορφιάτης,
τα οποία γράμματα παρακινούσαν και φοβέριζαν να υποταχθούν ειρηνικά στον
αφέντη του και σε αντάλλαγμα θα τους έδινε μεγάλη ελευθερία και
αυτοδιάθεσι. Πολλοί από τους Τούρκους έκαναν διάφορες επιδρομές
λεηλατώντας τα χωριά. Όταν έφθασαν στα Λεύκαρα οδηγημένοι από έναν
Ρωμιό ιερέα, έπεισαν τους Λευκαρίτες να υποταχθούν και μερικοί από αυτούς
έδωσαν σαν αντιπρόσωποι όρκο υποταγής στον Μουσταφά πασά, τον οποίο
πήγαν να συναντήσουν. Αυτός, σαν αντάλλαγμα τους έδωσε διάφορα προνόμια
και ελευθερίες, τα οποία όμως έχασαν μετά από χρόνια. Οι σύμβουλοι της
Λευκωσίας όταν έμαθαν την υποταγή των Λευκαριτών στους Τούρκους
έστειλαν τον Μέγα Δούκα Δημήτριο Λάσκαρη καπετάνιο, με τους συντρόφους
του να τους σκοτώση όλους και να κάψη το χωριό. Αλλά κυνηγημένος από τον
εχθρό ανάμεσα σε δύο βουνά, σκοτώθηκε ο ίππος του και παραλίγο να πιαστή
αιχμάλωτος αν δεν προλάβαινε να πάρη άλλον ίππο και να πάη στην Λευκωσία.
Στις 24 Ιουλίου ο Μουσταφά πασάς έκανε συμβούλιο και απεφάσισε να
πολιορκήσουν πρώτα την Λευκωσία, γιατί ήταν η πρωτεύσουσα του νησιού και
γιατί εκεί ήταν φυλαγμένοι όλοι οι θησαυροί. Άλλωστε αυτό ήταν που θα έκανε
τους γενιτσάρους να πολεμήσουν με ορμή. Έστειλε λοιπόν στην περιοχή της
Αμμοχώστου 500 ιππείς για να εμποδίση τυχόν βοήθεια από εκεί προς την
Λευκωσία, τους οποίους όμως κατετρόπωσε ο Έκτωρ Βαλιόνε στον Άγιο
Σέργιο.
Ταυτοχρόνως έστειλε αρκετό στρατό στην Λευκωσία ως προφυλακή και
την επομένη ημέρα πήγε και ο ίδιος με το υπόλοιπο στράτευμα.
Στρατοπέδευσαν στο βουνό της Μανδιάς, ενώ ένα τμήμα του στρατεύματος
στρατοπέδευσε στον Άγιο Δημήτριο όπου τώρα το χωριό Αγ. Δομέτιος κοντά
στις δύο πηγές νερού της Λευκωσίας. Ένα άλλο μέρος του στρατεύματος
στρατοπέδευσε μεταξύ των χωριών Αγλάγγια και Αθαλάσσα όπου υπήρχε
επίσης νερό αν και αρκετά μακριά από την Λευκωσία. Στις 26 Ιουλίου, ο
Μουσταφά πασάς έστειλε μερικούς ιππείς να προκαλέσουν τους γενναίους
Λευκωσίτες. Η συνολική δύναμι του στρατεύματος των Τούρκων ήταν περίπου
ογδόντα χιλιάδες πεζοί και δυόμισι χιλιάδες ιππικό με πλήθος κανόνια και
άρματα.

239
 Σ’ αυτήν την πρόκλησι του εχθρού, οι Ιταλοί και οι Έλληνες ζήτησαν να
βγουν έξω από τα τείχη να πολεμήσουν αλλά αυτό επετράπη μόνο σε μερικούς
ιππείς. Αυτοί, έχοντας επικεφαλής τον Καίσαρα Πιοβάν (ένας από τους
συμβούλους) δεν κατάφεραν τίποτα σπουδαίο, εκτός από το να προκαλούν τους
Τούρκους να έρθουν κάτω από τα τείχη. Την επόμενη ημέρα έχασαν έναν
καπετάνιο, τον Ανδρέα Κορτέση, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος και ωδηγήθη
στον Μουσταφά πασά.
Στις 30 Ιουλίου φάνηκε ξαφνικά ένας πύργος στην Μανδιά, κτισμένος από
τον εχθρό, γεμάτος κανόνια και ο οποίος απείχε από το τείχος 140 οργιές σε
ευθεία γραμμή. Οι πολιορκούμενοι προσπάθησαν να ρίξουν αυτόν τον πύργο,
αλλά εστάθη αδύνατον. Μετά οι Τούρκοι έκτισαν και άλλον πύργο στον Άγιο
Γεώργιο που είναι ύψωμα και έναν τρίτο στον Προμαχώνα Κωστάντζου
απέναντι και στου Ποδοκατάρου σ’ ένα βουνό που λέγεται Μαργαρίτα. Ο
εχθρός συνέχισε, έκτισε τέταρτο πύργο στη μέση του βουνού της Μανδιάς.
Άνοιγε πλατιά χαντάκια και βαθειά τόσο που έφθασαν στα παληά τείχη του
κάστρου.
Μετά από εκεί και για περίπου ογδόντα οργιές έκτισε ακόμη τέσσερις
πύργους απέναντι στους προμαχώνες του Ποδοκατάρου Κωστάντζου, Δαβίλα
και Τρίπολης τους οποίους πύργους ενίσχυσε με βαθειά χαντάκια ακανόνιστα,
τα οποία φύλαγαν γενίτσαροι έτσι ώστε οι αποκλεισμένοι δεν μπορούσαν να
εξουδετερώσουν ούτε με τα κανόνια τους ούτε με το ιππικό ή τον στρατό τους.
Για τέσσερις ημέρες ο εχθρός χτυπούσε συνέχεια τα τείχη της χώρας με τα
πιο μεγάλα του κανόνια. Σταματούσε τις βολές μόνο για τρεις ώρες την ημέρα,
γιατί ο ήλιος έκαιγε πολύ. Βλέποντας όμως ότι τα κανόνια δεν προξενούσαν
ζημιές στο τείχος, σταμάτησαν και ξεκίνησαν να το χαλάσουν με τσάπες,
φτυάρια, γκόσες, κλπ. Έκαναν ένα μεγάλο χαντάκι ρίχνοντας το χώμα προς το
μέρος της πόλεως και οχυρωμένοι από εκεί έριχναν βροχή τα βόλια αν έβλεπαν
κάποιον στα τείχη. Στην συνέχεια έσκαψαν νέα χαντάκια και πέντε δρόμους
καθέτους στην τάφρο της πόλεως και τα περιτριγύρισαν όλα με ξύλα κάνοντας
οχυρώματα με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τους βλέπουν από το κάστρο και
να τους σημαδεύουν. Σ’ αυτό το διάστημα, άλλοι άνδρες του εχθρού έσκαψαν
λαγούμια ανενόχλητοι. Ο τοποτηρητής είχε δώσει εντολή στους
πολιορκημένους να μην ρίξουν τουφεκιά αν δεν έβλεπαν δέκα ή περισσότερους
από τον εχθρό, με την δικαιολογία ότι δεν θα έδινε χέρι βοηθείας στον Σαν
Μάρκο (Ενετούς), απειλώντας με τιμωρία τους κανονιέρηδες αν χαλούσαν πολύ
μπαρούτι και μολύβι, την στιγμή που ο εχθρός δεν σταματούσε να χτυπά το
τείχος και την πόλι στο εσωτερικό της με τα κανόνια του. Ο συντοποτηρητής
Πιζάνι μάλλωσε πολλές φορές με τον Νικολό Ντάντολο τον τοποτηρητή
λέγοντάς του να αφήση τους στρατιώτες να πολεμήσουν όπως μπορούν και
τους κανονιέρηδες να κάνουν αυτό που νομίζουν σωστό και ότι έπρεπε να
καθαρίση την τάφρο, να διώξη τους εχθρούς που έκαναν λαγούμια με τσάπες
και σίδερα, και χαλούσαν το τείχος του κάστρου. Ο Ντάντολο όμως έλεγε ότι οι
ένδεκα πύργοι ήταν σαν βουνά.

240
 Την νύχτα βγήκαν από το κάστρο κατάσκοποι για να δουν τις κινήσεις του
εχθρού, τους κατάλαβαν όμως και τους κατεδίωξαν. Εν τω μεταξύ ο εχθρός
συνέχιζε να σκάβη και να γεμίζη την τάφρο της πόλεως. Οι Ιταλοί ζητούσαν να
βγουν για να εμποδίσουν τον εχθρό να σκάβη το τείχος, αλλά δεν εδώθη η άδεια
γιατί ήταν λίγοι. Ο συνταγματάρχης Παλάτζο έφτιαξε έναν ξύλινο πύργο για να
μπορή να ρίχνη με τα κανόνια οχυρωμένος, αλλά ο εχθρός τον έριξε σε μια
στιγμή από το βουνό της Αγίας Παρασκευής. Μετά προσπάθησε να σκάψη ένα
λαγούμι, αλλά γρήγορα σταμάτησε εξ αιτίας των συνεχών επιθέσεων του
εχθρού. Γεμάτοι στεναχώρια οι προύχοντες της Λευκωσίας έστειλαν στην
Αμμόχωστο γράμμα ζητώντας βοήθεια. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να πάη το
γράμμα στην Αμμόχωστο, ο καπετάνιος Ιωάννης Βαπτιστής, άνθρωπος
ανδρείος, κατεδιώχθη από τον εχθρό που του άρπαξε το καπέλλο και το μαχαίρι
και τα περιέφερε θριαμβευτικά κάτω από το τείχος. Ο Μουσταφά πασάς έστειλε
γράμμα τότε στον στρατηγό πυροβολαρχίας Τζιάκομο Ντενόρε και στον λαό
της Λευκωσίας παρακινώντας τους να παραδοθούν ήσυχα αν ήθελαν την ζωή
τους. Δεν έλαβε καμμία απάντηση.
Σ’ αυτό το διάστημα έφθασε και ο καπετάνιος Βαπτιστής στην Αμμόχωστο.
Εκεί, αφού μαζεύτηκε το συμβούλιο διαβάστηκε το γράμμα της Λευκωσίας που
περιείχε τρία αιτήματα. Το πρώτο ζητούσε την βοήθεια του Έκτωρα Βαλιόνε ως
αρχηγού του στρατού, το δεύτερο ζητούσε ενισχύσεις από Ιταλούς στρατιώτες
και το τρίτο κανονιέρηδες.
Ο Έκτωρ Βαλιόνε ήθελε να πάη να βοηθήση την Λευκωσία αλλά θέλοντας
να υποβαθμίση τον Βαπτιστή, δεν εδέχθη. Έστειλε λοιπόν στην θέσι του ένα
καπετάνιο κανονιέρη από την Βερόνα με έναν ακόμη, οι οποίοι έφθασαν μετά
από πολλούς κινδύνους και νηστικοί διαφεύγοντας από τρία καραούλια του
εχθρού, στις 10 Αυγούστου στην Λευκωσία.
Όσοι προσπάθησαν να φθάσουν στα χωριά των βουνών για να
στρατολογήσουν χωρικούς, πιάστηκαν από τον εχθρό που τους περιέφερε
θριαμβευτικά μπροστά από τα τείχη. Βλέποντας ότι δεν περίμεναν καμμία
βοήθεια άρχισαν τις κανονιές από του Ποδοκατάρου μέχρι του Κωστάντζου για
να σχηματίσουν έναν κλοιό. Το ίδιο έκαναν και από την Τρίπολι μέχρι του
Δαβίλα μην αφήνοντας τον χώρο ελεύθερο για τον εχθρό. Μετά από αυτό,
εδημιουργήθη πρόβλημα στον εχθρό σκοτώνοντας πολλούς από αυτούς. Τους
σταμάτησε όμως ο τοποτηρητής Νικολό Ντάντολο γιατί χαλούσαν πολύ
μπαρούτι. Στις 13 Αυγούστου ο τοποτηρητής Τζελεπή, εστάλη με έξη γαλέρες,
ο οποίος ενώ βρισκόταν στα νερά της Κρήτης, έμαθε ότι η αρμάδα των
Χριστιανών ήταν πολύ κοντά και ότι οι πασάδες της Πάφου πήγαιναν προς το
μέρος της. Όταν το είδαν αυτό οι χωρικοί άναψαν φωτιές για όσα πλοία είδαν
γιατί αυτό τους είπαν να κάνουν. Αυτό το θέαμα έδωσε μεγάλες ελπίδες στους
Λευκωσίτες. Αλλά η χαρά τους αυτή μετά από λίγο διελύθη σαν καπνός.
Στις 15 Αυγούστου, παρετάχθη με απόλυτη ησυχία το ιππικό και προς το
μεσημέρι, την ώρα που ανεπαύετο ο εχθρός αμέριμνος, βγήκαν αρματωμένοι
από την πόρτα της Αμμοχώστου στο ποτάμι ο καπετάνιος Καίσαρ Πιομπένε
Βικεντίνο, ο κόμης Αλμπέρτο Σκύττος, ο Νικολός Γραδενίγος, Τζαννέτο

241
Ντάντολο, Γεώργιος Πανδία, ο ιππότης Μακρίνος μηχανικός, και άλλοι.
Ώρμησαν όλοι τους στον εχθρό που ανεπαύετο και εκυριεύθησαν τα δύο πρώτα
φρούρια του. Οι Τούρκοι ετράπησαν σε φυγή προς την Μανδιά έντρομοι
εγκαταλείποντας τα πάντα. Έτσι οι Ιταλοί άρπαξαν τόξα και σαΐτες, σπαθιά
μέχρι και κατσαρόλες ζεστές με φαγητό και έφυγαν. Ενώ επέστρεφαν όμως
τους κυνήγησε ο εχθρός και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα λάφυρά τους.
Ενώ τους κατεδίωκαν οι Τούρκοι, άλλοι σκοτώθηκαν και άλλοι
αιχμαλωτίσθηκαν. Περίπου εκατό θανατώθηκαν από τον εχθρό, ενώ οι
υπόλοιποι έφθασαν σκόρπιοι στην Λευκωσία με μερικά λάφυρα.
Αλλά ο εχθρός γινόταν κάθε μέρα όλο και πιο άφοβος και αυθάδης. Με
σκοπό να καταστρέψη τους προμαχώνες δουλεύοντας βιαστικά έκανε ένα
ευρύχωρο μονοπάτι για να τους φθάση. Έκαναν πολλές επιθέσεις χωρίς να
καταφέρουν να στήσουν την σημαία τους, αλλά αποκρούσθηκαν έχοντας
απώλειες τόσον αυτοί, όσο και οι πολιορκούμενοι.
Στις 18 Αυγούστου άρχισε την επίθεσι ο εχθρός. Ο κάθε ένας είχε μαζύ του
από ένα σακκούλι με δυναμίτη που το έριχναν επάνω στους στρατιώτες
κάνοντάς τους μεγάλη ζημιά, ενώ όποιος το έπιανε για να το ρίξη πίσω,
καιγόταν. Δεν είχαν άλλο τρόπο να αμυνθούν παρά να ρίχνουν έξω κοντάρια. Ο
εχθρός τους σφυροκοπούσε ακατάπαυστα με κανονιές και όλμους ακόμα και τις
Κυριακές στις εκκλησίες και τα παλάτια. Αυξάνοντας τις επιθέσεις στους
προμαχώνες του Ποδοκατάρου, Κωστάντζου, Δαβίλα και Τριπόλεως
αποκρούσθηκε με γενναιότητα από τους πολιορκούμενους και με φωτιές
τεχνητές (πίσσα, αλάτι, λάδι, κλπ.). Τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από
τραυματίες, ο λαός φώναζε ότι πεινάει και οι σκληρόκαρδοι πλούσιοι φύλαγαν
στις αποθήκες τους το σιτάρι και το αλεύρι. Δεν εύρισκαν ούτε ξύλα για φωτιά
για το ψωμί. Για να κάνουν στηρίγματα – θέσεις των κανονιών, πήραν 1600
στασίδια από τα μοναστήρια. Εδώθη λίγο σιτάρι στους φτωχούς απ’ αυτό που
φύλαγαν μέρα-νύχτα στο κάστρο για να σταματήσουν τις διαμαρτυρίες. Οι
άρχοντες θέλοντας την ανάπαυσί τους εκοιμώντο στα σπίτια τους, ενώ ο λαός
γεμάτος αγανάκτησι εναντίον τους ήταν έτοιμος να φθάση σε επανάστασι. Εξ
αιτίας αυτής της αγανακτήσεως, αναγκάσθηκαν οι προύχοντες να προστάξουν
να βρίσκονται όλοι και οι σύμβουλοι νύχτα και μέρα στο τειχόκαστρο.
Αφού ο εχθρός άνοιξε τον δρόμο μέχρι τους προμαχώνες του Ποδοκατάρου
και Κωστάντζου ρίχνοντας με τα κανόνια του όλα τα προστατευτικά του
τείχους, έβαλε έναν γάιδαρο να περάση τον δρόμο, θέλοντας να χλευάσουν το
αποκλεισμένο ιππικό και φωνάζοντας: «Αφήστε, αφήστε τον γάϊδαρο μην τον
σκοτώνετε, δεν σας έκανε κακό». Και ακόμη φώναζαν: «παραδοθήτε,
παραδοθήτε γιατί θα πάθετε πολλά κακά», ενώ με μια σαΐτα ετόξευσαν μια
ανακοίνωσι που έγραφε ακριβώς τα ίδια.
Στενοχωρημένοι και απελπισμένοι οι αποκλεισμένοι, περικυκλωμένοι από
διαρκή κίνδυνο ζήτησαν να γίνη έρανος για να κτίσουν εκείνες τις μαύρες ώρες
εκκλησία στο όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου και μάζεψαν δύο χιλιάδες

242
δουκάτα. Επειδή όμως η εκκλησία θα γινόταν για τους Λατίνους οι Έλληνες δεν
έδωσαν τίποτα279.
Στις 30 Αυγούστου, φεύγοντας ο Αλή πασάς από την Ρόδο, τον ειδοποίησε
ο Μουσταφά πασάς για την δύσκολη κατάστασι στην Λευκωσία και του ζήτησε
ενισχύσεις για γενική επίθεσι. Σ’ αυτό το διάστημα οι Τούρκοι ζήτησαν
ανακωχή για μια μέρα και οι αποκλεισμένοι μετά από συμβούλιο συνεφώνησαν.
Ενεφανίσθησαν, λοιπόν, εμπρός από τα τείχη απεσταλμένοι του πασά
παρακινώντας τους αποκλεισμένους να παραδοθούν. Αυτοί όμως τους
απάντησαν ότι αποφάσισαν να πεθάνουν με τα άρματα στα χέρια και ο εχθρός
άρχισε πάλι τις κανονιές με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Στις 7 Σεπτεμβρίου, ο Πιαλή πασάς και ο Αλή πασάς, έστειλαν ενισχύσεις
στον Μουσταφά πασά κι αυτός με την σειρά του ετοιμάσθηκε για γενική
επίθεσι υποσχόμενος σε όλους ότι όποιος ανέβη πρώτος στο κάστρο θα τον
χρήση έπαρχο και όσο για τον δεύτερο μέχρι και τον πέμπτο θα τους χάριζε
πολλά αξιώματα.
Και εμοίρασε τον στρατό του στέλνοντας αυτούς της Ρούμελης μ’ αυτούς
της Καραμανίας με αρχηγό τον Καραμάν πασά εναντίον του Ποδοκατάρου,
στον προμαχώνα του Κωστάντζου τον Μουσαφέρ πασά με δικό του στρατόν,
εναντίον δε του προμαχώνος του Δαβίλα και αυτόν του κόμητος της Τριπόλεως
ευρίσκετο ο ίδιος ο Μουσταφά πασάς με τον Αλή πασά.
Στις 9 Σεπτεμβρίου, ημέρα Σάββατο και προς τα ξημερώματα, ημέρα
θανατηφόρο και ολέθρια, ώρμησαν ταυτόχρονα οι Τούρκοι προς τα τείχη με
απερίγραπτη ορμή, οι περισσότεροι από αυτούς στου Ποδοκατάρου γιατί αυτό
είχε την μεγαλύτερη φθορά κι’ έτσι μπορούσαν να ανέβουν πιο εύκολα.
Επετέθησαν με ορμή, με φωνές και αλαλαγμούς που έφθαναν μέχρι τον ουρανό.
Οι χωριάτες που προστάτευαν το μέρος, μη μπορώντας να χρησιμοποιήσουν τα
άρματα τους εξ αιτίας του πλήθους του εχθρού οπισθοχώρησαν αμυνόμενοι. Ο
εχθρός τους κατέσφαξε και σε μια στιγμή η τάφρος γέμισε από νεκρά σώματα.
Εδώθη με την καμπάνα το σινιάλο του πολέμου και όλοι οι κακόμοιροι
αποκλεισμένοι αρπάζοντας τα άρματα και πηδώντας στα τείχη πολεμούσαν με
δύναμι μέχρι που ο εχθρός απωθήθηκε. Αλλά γρήγορα ανασυντάχθηκε το
πλήθος του και ξαναεπετέθη στο κάστρο, κατακτώντας τα τείχη. Εκεί βρήκε
Ιταλούς, άρχοντες και πολίτες οπλισμένους και πολέμησαν για περίπου δύο
ώρες. Όλοι οι γενναίοι πολεμιστές της πόλεως σκοτώθηκαν. Ο τοποτηρητής το
έσκασε από την πύλη της Αμμοχώστου και κρύφθηκε στο ανάκτορο. Ο
επίσκοπος της Πάφου ντύθηκε στρατιώτης και εμψύχωνε τους ανθρώπους του.

279
Και ως πότε οι ρασοφόροι θα “διενεργούν εράνους προς ανέγερσιν ιερών ναών” την
ώρα που ο εχθρός ετοιμάζει έξω απ’ τα τείχη την τελική μοιραία έφοδο; Διότι όταν οι
ναοί τους (αντι-ναοί του πνεύματος, της ελευθεροφροσύνης, του ηρωισμού, της
φιλοπατρίας, της φιλοσοφίας της επιστήμης, κλπ, κλπ) πλουταίνουν εις βάρος του
έθνους, με ποιόν τρόπο οι πολίται από ιδιωτεύον ποίμνιο θα γίνουν λέοντες αντάξιοι
των προγόνων τους; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειαζόμαστε παθητικούς
μάρτυρες του τύπου “σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω” αλλά ενεργούς ήρωες, που θα
βροντοφωνάζουν ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ;

243
Τότε ο κανονιέρης του προμαχώνα, Καράφα, πήγε στην πύλη όπου βρίσκονταν
οι σύμβουλοι και τους είπε με τόλμη: «Σκυλιά, εχθροί του Θεού και της
Γαληνοτάτης, δεν βλέπετε ότι ο εχθρός υπερίσχυσε γιατί δεν είχαμε μπαρούτι να
τον διώξουμε;».
Οι σύμβουλοι έστειλαν απεσταλμένο στον Αλμορόνι να του πουν ότι, αν δη
τον εχθρό να υπερισχύη να βάλη φωτιά στα λαγούμια και να στείλη γρήγορα
μια άμαξα με μπαρούτι στον προμαχώνα του Καράφα. Ενώ έτρεχε ο
απεσταλμένος, συνάντησε είκοσι πέντε γενιτσάρους στον δρόμο που πήγαιναν
προς το σπίτι του Γιαννούτζου Μουσκόρνου και μαζύ με τον υποκαπετάνιο
κανονιέρη φώναξαν Ιταλούς και Έλληνες να τους βοηθήσουν. Αλλά οι Τούρκοι
ήταν πολλοί και χύμηξαν σαν λιοντάρια και χύθηκε πολύ αίμα. Ο εχθρός
αύξησε την παρουσία του στους δύο προμαχώνες σκοτώνοντας άσπλαχνα
ευγενείς και στρατιώτες. Δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας πια. Πλήθος εχθρών
μπήκε με αλαλαγμούς στην πόλι, ενώ ένα μέρος του έτρεξε πάνω στους
υπερασπιστές του προμαχώνα του Κωνστάντζου και καταδιώκοντάς τους, τους
κατέσφαξε. Πολλοί από τους αμυνόμενους στρατιώτες κατέφυγαν με μεγάλη
τους λύπη στις εκκλησίες για να βρουν προστασία, εκεί όπου ήδη βρίσκονταν
πολλοί από τον λαό αμυνόμενοι με ανδρεία. Πολλοί από τους άρχοντες, τους
στρατιώτες και τους χωρικούς, βλέποντας να αυξάνεται ο εχθρός καθώς και ο
αριθμός των θυμάτων, από τον φόβο τους έφυγαν και ούτε οι παρακλήσεις ή οι
φοβέρες των προυχόντων τους σταμάτησαν. Οι εντόπιοι υπερασπιζόταν με
ανδρεία την πόλι τους, τις ενορίες τους και μάλιστα μπροστά από την
καθεδρική εκκλησία, των Πέτρου και Παύλου που ήταν των Ελλήνων, σ’
εκείνους τους δύο στενούς δρόμους, στην επισκοπή των Ελλήνων και στους
γύρω χώρους σκοτώθηκαν πολλοί μοναχοί και ιερείς αυτού του γένους και όπως
λένε και δύο Έλληνες επίσκοποι. Το πλήθος μέσα στην δυστυχία του έτρεχε
στην πλατεία κλαίγοντας πανικόβλητο.
Ο ηγούμενος Αδελφός Ντε Καρμινέ έτρεχε με ένα σταυρό παρακαλώντας
με δάκρυα πεζούς και ιππείς να κυβερνήσουν, να καθοδηγήσουν την πόλι, αλλά
δεν ωφέλησε σε τίποτα. Ο εχθρός δεν άφηνε ζωντανό ούτε άνδρα, ούτε γυναίκα,
ούτε βρέφος, τα πάντα τα αφάνιζε με την χατζάρα του.
Και σε μια στιγμή, εκείνη η ωραία πόλις παρουσίαζε ένα φρικτό θέαμα με
το αίμα να τρέχη στους δρόμους και να κοκκινίζη το χώμα, πτώματα να
σχηματίζουν βουνά. Σε ποιούς ανήκαν τα κεφάλια, σε ποιούς τα χέρια, σε
ποιούς τα πόδια, σε ποιούς τα χυμένα μυαλά, σε ποιούς τα εντόσθια τα χυμένα
στο χώμα ανάκατα με αυτά των γουρουνιών που είχαν την ίδια τύχη με τους
πολίτες;
Οι φωνές, τα δάκρυα, οι ολοφυρμοί, οι αναστεναγμοί αντιλαλούσαν,
έφθαναν μέχρι τον ουρανό αλλά δεν υπήρχε συμπάθεια, δεν υπήρχε
ευσπλαχνία.
Και πραγματικά ήταν ημέρα εκδικήσεως της οργής του Θεού εναντίον
αυτού του λαού.

244
 Ο Μουσταφά πασάς θηριώδης και αιμοβόρος βλέποντας αυτή την σφαγή
ένιωσε οίκτο και πρόσταξε αμέσως να παραδοθούν και αυτός θα τους χαρίση
την ζωή.
Πολλοί έριξαν τα άρματα τους πάνω στις ταράτσες και μερικοί από τους
Ιταλούς και τους Έλληνες έσπασαν την πύλη Μπέμπα της Κερήνιας για να
φύγουν στα βουνά, αλλά οι περισσότεροι σκοτώθηκαν.
Ο Ιωάννης Φίλιππος, ο Φλάτρος, ο Τζαννέτο Ντενόρε και ο γυιός του
Έκτωρ κατάφεραν να φθάσουν στα βουνά. Μερικοί υπερασπίζοντο την πλατεία
του προξένου Πιζάνι και αυτήν του παλατιού, αλλά μάταια. Όλοι εθυσιάσθησαν
από τον εχθρό. Πριν γίνη όμως αυτό, ήλθε ο ενετός ευγενής Αντρέα Λάτζαρο
και συναντώντας τον Νικολό Ντάντολο του είπε: «έκανες ό,τι μπορούσες για να
παραδώσης την πόλι στον εχθρό. Υπάρχει χειρότερος εχθρός από εσένα;» και
έβαλε το χέρι του στο σπαθί του θέλοντας να τον τιμωρήση. Ο Ντάντολο όμως
φώναξε σε βοήθεια τους ανθρώπους του και τον σκότωσαν.
Ο πόλεμος και η σφαγή κράτησαν οκτώμιση ώρες. Οι Τούρκοι κυρίευσαν
την πόλι της Λευκωσίας, την άνοιξαν και μπήκε μέσα όλο το ιππικό τους και η
πόλις γέμισε από δαύτους. Η εικόνα άλλαξε, εκεί που έβλεπες καπέλλα έβλεπες
πια φέσια και τουρμπάνια πάνω σε άσχημα πρόσωπα που προξενούσαν τρόμο
στους δυστυχείς εντόπιους.
Ρίχτηκαν με μανία στις αρπαγές, λεηλασίες και σφαγές. Ο Πάολο ντε
Γκουάστο επικεφαλής του προμαχώνος κοντά στον Απόστολο Λουκά, γύρισε τα
κανόνια κατά του εχθρού και εμάχετο. Ο τοποτηρητής Ντάντολο ευρισκόμενος
στο σπίτι του πρόξενου, του φώναζε να γράψη στον πασά να διατάξη να
σταματήση η σφαγή και ότι του παρέδιδε την πόλι με την συμφωνία να
προστατευθή η ζωή αυτών που είχαν απομείνει και η περιουσία τους. Αυτό δεν
πολυάρεσε στον εχθρό, αλλά συμφώνησε. Επειδή οι κάτοικοι είχαν ξαρματωθή
ώρμησαν οι Τούρκοι να πάρουν σκλάβους κι όσους συναντούσαν
αρματωμένους τους σκότωναν. Στο ανάκτορο αντιστάθηκαν με γενναιότητα,
αλλά οι αίθουσες γέμισαν από εχθρούς που έστησαν αμέσως την Οθωμανική
σημαία, ενώ πέταξαν και ποδοπάτησαν αυτήν του Σαν Μάρκο. Συνελήφθη ο
τοποτηρητής Ντάντολο και ο πασάς διέταξε να του κόψουν το κεφάλι και μετά
το έστειλε στον καπετάνιο της Κερήνιας ο οποίος μόλις το είδε παραδόθηκε.
Στην συνέχεια, πήγαν το κεφάλι του τοποτηρητή στην Αμμόχωστο
επιδεικνύοντάς το στους κατοίκους της. Ο καπετάνιος φώναξε στους
απεσταλμένους ότι ήθελε να δη τον πασά τους με τον στρατό του κάτω από τα
τείχη για να του δείξη την δύναμί του, αλλά την γνώρισε αυτός ο ανδρείος. Τότε
αιχμαλωτίσθηκε και ο επίσκοπος Κονταρίνι από έναν μουλά που του
υποσχέθηκε να του σώση την ζωή, αλλά τον κατέσφαξαν οι γενίτσαροι τον
άθλιο.
Κάποια στιγμή έπαψε επιτέλους ο θόρυβος των κανονιών και των
τουφεκιών, αλλά η σκηνή άλλαξε σε κάτι πιο άθλιο, πιο δυστυχές, γιατί τώρα
πια αυτό που ακουγόταν δεν ήταν τίποτ’ άλλο εκτός από κλαυθμούς, οδυρμούς,
φωνές και αναστεναγμούς χωρίς σταματημό των ευγενών γυναικών που
αποχωρίζονταν τους άνδρες τους. Οι φωνές των βρεφών και των παιδιών που τα

245
άρπαζαν από την αγκαλιά της μάνας, οι φωνές των παρθένων που επάνω τους
ασελγούσαν οι νικητές, οι βιασμοί των νέων, οι γοερές κραυγές ανάκατες με
δάκρυα για τον χαμό του πατέρα, του φίλου, του συγγενούς, της μητέρας, της
αδελφής. Μόνο αυτά έβλεπες και αυτά άκουγες. Όσοι δεν υπετάσσοντο εύκολα,
τους έκοβαν το κεφάλι για να δοκιμάσουν αν είναι κοφτερές οι χατζάρες τους.
Σκότωναν και έσερναν τον κόσμο και έκαναν ό,τι ήθελαν.
Αυτή η φοβερή σφαγή και αρπαγή κράτησε σχεδόν τρεις ημέρες.
Απογύμνωσαν τις εκκλησίες, έσπασαν τις άγιες τράπεζες, κομμάτιασαν τις
εικόνες βρίζοντας. Όσους βρήκαν μέσα στις εκκλησίες που είχαν πάει εκεί
ζητώντας καταφύγιο τους θανάτωσαν. Θανάτωσαν και τους χοίρους
ανακατώνοντας τα κομμάτια τους με τα ανθρώπινα σώματα.
Οι λεηλασίες που έκαναν ήταν τόσο μεγάλες σε πλούτο, ώστε οι ίδιοι
έλεγαν ότι υπερέβαιναν κατά πολύ τον πλούτο της Κωνσταντινουπόλεως. Από
τα βουνά ήρθαν ο Πέτρος Συγκλητικός καπετάνιος του βουνού, ο Σκιπίων
Καράφας, ο Ιωάννης Συγκλητικός και άλλοι και δήλωσαν υποταγή και ο πασάς
τους φόρεσε φέσια. Η κόμησσα της Τριπόλεως φυλακίσθηκε μαζύ με τους
συγγενείς της στο ανάκτορό της. Μπροστά στην πόρτα έβαλε καρότσες και
ξύλα λέγοντας στους γενίτσαρους που περνούσαν από εκεί ότι είναι σκλάβα του
ίδιου του Μουσταφά πασά. Ο πασάς με την σειρά του αφού πήρε πλούσια
ανταλλάγματα από την αρχόντισσα έδειξε λίγη ευσπλαχνία προς αυτήν και ίσως
η αρχόντισσα στάθηκε η πιο τυχερή.
Αφού πήραν τα υπάρχοντά της μαζύ με σκλάβους, τα έβαλαν σε μια
μαούνα και όπως είπαν βυθίστηκαν στην θάλασσα. Οι πασάδες που βρίσκονταν
στην θάλασσα με τον στρατό τους, φοβούμενοι ότι θα έρθει η αρμάδα των
Χριστιανών, έφυγαν από την Λευκωσία και πήγαν στην Λάρνακα. Ο Μουσταφά
πασάς, αμέσως μόλις κυρίευσε την Λευκωσία, ανακαίνισε τα χαλασμένα τείχη,
έσκαψε την τάφρο, έβαλε μέσα τα κανόνια και ώρισε τις θέσεις πολέμου σε
περίπτωσι επιθέσεως. Μετά, έδωσε εντολή και έθαψαν τα σώματα των νεκρών
Τούρκων τα δε σώματα των Χριστιανών τα μάζεψαν στα σπίτια και έβαλαν
φωτιά. Η δυσοσμία και η βρώμα ήταν ανυπόφορη σε όλη την πόλι. Όσο για την
Αγία Σοφία, αφού έβγαλαν έξω τα στασίδια και κατέστρεψαν τα προσευχητήρια
των Λατίνων, την έκανε δικό τους προσκύνημα και την Παρασκευή 15
Σεπτεμβρίου πήγε με μεγάλη συνοδεία να ευχαριστήση τον θεό για την νίκη
που κατέκτησε. Ο μοναχός Άντζελο Καλέπιο που πιάσθηκε σκλάβος, μετεφέρθη
στην Λευκωσία, είδε πολλά τσακισμένα κανόνια, τους προμαχώνες
επισκευασμένους, τα παλάτια των ευγενών κυριευμένα από τους εξέχοντες των
Τούρκων, τα σιτάρια, όσπρια, βαμβάκια, μαλλιά, λάδια, κρασιά χυμένα,
χοιρομέρια, λαρδιά να τα τραβούν τα σκυλιά στους δρόμους, τάφους
σκαμμένους και μια ανυπόφορη δυσωδία που γινόταν χειρότερη από τις
δυνατές ακτίνες του ηλίου.
Λίγο μετά που πάρθηκε η πόλις, έγινε παζάρι όπου πρώτα πουλούσαν τα
ωραία αγόρια και τα ωραία κορίτσια. Οι αγοραστές δεν εξέταζαν αν τα παιδιά
είχαν τίτλους ευγενείας, το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η ομορφιά.

246
 Τους σκλαβωμένους τους πουλούσαν σε χαμηλή τιμή, τους γεροδεμένους
πιο ακριβά, γιατί θα δούλευαν σε γαλέρα. Τα διαμάντια, τα χρυσαφικά, τα
ασημικά σε εξευτελιστικές τιμές. Άρχισαν οι Τούρκοι να βιάζουν τα παιδιά, τις
παρθένες, τις τίμιες γυναίκες και όσοι από αυτούς προέβαλαν αντίστασι τους
έκοβαν τα κεφάλια.
Στην Λευκωσία, όταν άρχισε η πολιορκία, βρισκόταν με απογραφή 56.500
ψυχές.
Οι Ιταλοί ήταν 1.300 και από αυτούς μόνο τετρακόσιοι μάχιμοι.
Οι ευγενείς Κύπριοι και πολίτες με τους δούλους περίπου 1.500. Δούλοι του
λαού 2.600.
Οι εντόπιοι που ακολουθούσαν τον Τζιάκομο Ζακερία και Μουρκόρνο ήταν
750.
Ιππείς των φέουδων 500 και άλλοι 300 ιππείς.
Η πόλις παρ’ όλον ότι είχε όλα τα απαραίτητα για έναν πόλεμο και
τροφές για δύο χρόνια ήταν κάτω από κακή κυβέρνησι και έτσι η νωθρότης
και η σκληρότης του επικυρίαρχου την έφεραν σε ελεεινή κατάστασι κι’
αυτό γιατί ο Θεός θέλησε να τιμωρηθή εκείνος ο λαός για τις αμαρτίες του.
Σκοτώθηκαν σ’ αυτή την αποφράδα ημέρα περισσότεροι από 20.000
ευγενείς, λαός και στρατός.
Μετά από την, κατά θεία επιθυμία, σκλαβιά της Λευκωσίας ο καπετάν
πασάς Αλή έφυγε με την αρμάδα από τις Αλυκές και άραξε στον κάβο της
Γραίας και στις 18 Σεπτεμβρίου ο Μουσταφά πασάς αφού ετακτοποίησε τα
πάντα στην Λευκωσία, ξεκίνησε να κυριεύση και την Αμμόχωστο.
Φθάνοντας όχι πολύ μακριά από την πόλι εστρατοπέδευσε. Ταυτοχρόνως
έστειλε αγγελιοφόρους στην Συρία και στην Ανατολή καλώντας τους
πιστούς του προφήτη και στον σουλτάνο να έλθουν να δείξουν την πίστι
τους πολεμώντας στην Αμμόχωστο, υποσχόμενος ότι είναι η πλουσιώτερη
πόλις του κόσμου και για αντάλλαγμα θα έχουν την λαφυραγώγησί της.
Λέγεται, ότι μαζεύτηκαν μέχρι 200.000 Τούρκοι, στ’ αλήθεια όμως ήταν
80.000 οι μισθοφόροι και περίπου 60.000 οι εθελοντές.
Στις 23 Σεπτεμβρίου ύψωσε πύργο επάνω στον σκόπελο για να μπορή να
χτυπά με τα κανόνια και τα τείχη και τα καράβια που φύλαγαν το λιμάνι. Στις
29 ύψωσε ακόμη δύο πύργους και έστησε μεγάλα κανόνια που έφερε από την
Λευκωσία. Την 1η Οκτωβρίου άρχισε με σφοδρότητα τους κανονιοβολισμούς
των τειχών, αλλά συνήντησε πάρα πολύ μεγάλη αντίστασι αναγκασθείς να
υποχωρήση στις 3 Οκτωβρίου τρία μίλια μακρυά από το κάστρο, σ’ ένα χωριό
που λεγόταν Πόμο ντ’ Αντάμο. Τότε οι αποκλεισμένοι πετάχθηκαν έξω και
κατέστρεψαν όλες τις ετοιμασίες του.
Όλη η δύναμις της Αμμοχώστου σε στρατό των Χριστιανών ήταν μόνο
4,000 πολίτες και χωρικοί καθώς και διακόσιοι Αλβανοί. Στρατηγοί και
κυβερνήτες αυτού του στρατού ήταν ο Μαρκαντώνιο Μπραγκαντίνο άριστος
στον πόλεμο και γενναίος, ο ανδρείος Έκτωρ Βαλιόνε αρχιστράτηγος, ο
Λορέντζο Πέπολο καπετάνιος της Πάφου, ο Αντρέα Μπραγκαντίνο και άλλοι
αξιωματούχοι και αξιωματικοί Κύπριοι και ξένοι. Αλλά συγκρινόμενοι με τις

247
πολυάριθμες δυνάμεις του εχθρού αντιστοιχούσαν ένας πολεμιστής προς
τριάντα. Οι πολιορκημένοι όμως ήλπιζαν ότι από ώρα σε ώρα θα έφθανε σε
βοήθειά τους ο στόλος από την Βενετία καθώς τέτοιες πληροφορίες είχαν.
Ο στόλος λοιπόν της Βενετίας, αφού ξεπέρασε πολλές δυσκολίες,
αποτελούμενος από εκατόν είκοσι γαλέρες, γαλεότες και τρικάταρτα, έχοντας
25,000 εκλεκτούς πολεμιστές, 44 πλεούμενα, γιατί είχε στείλει σαν σύμμαχος
και ο βασιλιάς της Ισπανίας υπό την διοίκηση του Ανδρέα Ντορία, ο Πάπας 12
γαλέρες υπό την διοίκηση του Δούκα Παλιάν και τα υπόλοιπα ήταν της
Βενετίας υπό την διοίκηση του Αρχιναυάρχου στρατηγού Ζάνε.
Ένας στόλος στ’ αλήθεια αρκετός για να προκαλέση τον φόβο στον εχθρό,
έφυγε από την Κρήτη και με καλό καιρό έφθασε σε λίγες μέρες, στα τέλη
Σεπτεμβρίου, στο Καστελλόριζο. Εκεί έμαθαν για την άλωσι της Λευκωσίας
από τους Τούρκους και εξεπλάγησαν. Συνεκάλεσαν αμέσως συμβούλιο με την
συμμετοχή όλων των στρατηγών και αξιωματούχων και όλοι συμφώνησαν ότι
έπρεπε να πάνε να βοηθήσουν την Αμμόχωστο, εκτός από τον Ισπανό Ντορία ο
οποίος ήταν αντίθετος προφασιζόμενος ότι η αποστολή του ήταν να βοηθήση
την Λευκωσία και ότι θα ήταν ανόητο να συγκρουσθή με έναν εχθρό τόσο
δυνατό και ανώτερο των δικών του δυνατοτήτων και ότι ο επερχόμενος
χειμώνας τον υποχρέωνε να καταφύγη σε λιμάνια φιλικά προς τον βασιλιά του,
για να προφυλάξη τις γαλέρες του.
Τόσο ο Ζάνες όσο και οι υπόλοιποι στεναχωρήθηκαν ακούγοντας τις
δικαιολογίες του και προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, αλλά εστάθη αδύνατον
να μαλακώσουν αυτήν την σκληρή ψυχή και θα μπορούσα να πω δόλια ψυχή
αυτού του Ισπανού.
Εκείνη την εποχή, τα άλλα βασίλεια φθονούσαν την Βενετία για την δύναμί
της και υπό το κάλυμμα της συμμαχίας μαζύ της επιζητούσαν την εξόντωσί της.
Δεν έβλεπαν την στιγμή να την δουν να γονατίζη και να χάνη την δόξα και την
δύναμι, την οποία απέκτησε μεταξύ όλων με την τακτική της και με την καλή
της διοίκησι.
Μετά το συμβούλιο, ο Ντορία χωρίς να δώση άλλη απάντησι και χωρίς να
νοιώση ντροπή, απέπλευσε προς τα νερά της Νεαπόλεως. Οι υπόλοιποι, μη
έχοντας αρκετές δυνάμεις εστράφησαν προς τα εκεί από όπου είχαν έλθη,
αφήνοντας τους Τούρκους να τους περιγελούν και να τους αποκαλούν
ανάνδρους και δειλούς.
Ο καπετάν πασάς παίρνοντας την είδησι της αφίξεως του στόλου των
Χριστιανών, άφησε λάφυρα και σκλάβους και πήγε στην Πάφο από όπου
έστειλε ταχύπλοα και όταν μετά λίγες μέρες βεβαιώθηκε για την αναχώρησι των
Χριστιανών, εστράφη προς την Αμμόχωστο. Εκεί, οι άλλοι Τούρκοι όταν
έμαθαν αυτά που είχαν γίνει, άρχισαν να βρίζουν και να κοροϊδεύουν τους
χριστιανούς και βάλθηκαν να χορεύουν και να παίζουν μη έχοντας να φοβηθούν
τίποτα πια, ενώ ο καπετάν πασάς ετοιμαζόταν να αναχωρήση για την
Κωνσταντινούπολι. Ενώ δε φόρτωσε τους σκλάβους και τα λάφυρα, ένα
γαλεόνι του Μεχμέτ πασά γεμάτο σκλάβους οι οποίοι ήταν το άνθος των
ευγενών νέων και νεανίδων της Λευκωσίας που το έστελνε στον σουλτάνο,

248
στον υιό του και στον βεζύρη Μεχμέτ δώρο, έπιασε φωτιά ξαφνικά και κάηκαν
και οι σκλάβοι και τα λάφυρα σε μια στιγμή. Κοντά σ’ αυτό κάηκαν ακόμη δύο
καράβια, και ο Μουσταφά στεναχωρέθηκε πολύ γι’ αυτό που έγινε. Ο Στέφανος
και ο Καλέπιος διηγούνται ότι την φωτιά την έβαλε η ευγενής αρχόντισσα
Αρνάλντα από την Λευκωσία, κόρη του κόμητος Ρουχιά, ο οποίος σκοτώθηκε
στον πόλεμο, προτιμώντας να γίνη παρανάλωμα του πυρός τιμώντας την
καταγωγή της, παρά να καταντήση σκεύος ηδονής των ασεβών νικητών της
πατρίδος της.
Στην συνέχεια ο καπετάν πασάς ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολι
αφήνοντας πίσω του έξω από την Αμμόχωστο μόνο 8 γαλέρες και έφθασε στις
14 Δεκεμβρίου στην Πόλι όπου έγινε θριαμβευτική υποδοχή της αρμάδας ενώ
έσερναν τις σημαίες των Χριστιανών αλαλάζοντας στην θάλασσα.
Μετά από λίγο καιρό ο Αλή έπεσε στην δυσμένεια του σουλτάνου γιατί δεν
είχε καταδιώξει τον στόλο των Χριστιανών και την θέσι του πήρε ο Περτού,
νέος υπερήφανος και τολμηρός.
Μετά την αναχώρησι του καπετάν πασά Αλή, έφθασε στην Αμμόχωστο ο
Κουερίνι Μαρκαντώνιο με 12 γαλέρες μεταφέροντας αρκετούς στρατιώτες
καθώς και τρόφιμα και ζωοτροφές από την Κρήτη για τους αποκλεισμένους.
Επετέθη και κατέστρεψε τις γαλέρες των Τούρκων, άλλες έτρεψε σε φυγή,
αιχμαλώτισε και μία και εισήλθε στο λιμάνι.
Ο ερχομός του εμψύχωσε κάπως τους αποκλεισμένους, ενώ μετά την
επιτυχία του επέστρεψε στην Κρήτη. Μετά απ’ αυτόν έφθασε από την Βενετία ο
Νικολό Ντονάτο με οκτακοσίους στρατιώτες, αλλά αυτές οι βοήθειες δεν ήταν
τίποτα σπουδαίο σε σύγκρισι με την δύναμι του εχθρού. Τότε, οι προύχοντες
του λαού και του στρατού, μετά από συμβούλιο έβγαλαν έξω από την πόλι
αυτούς που δεν μπορούσαν να προσφέρουν τίποτα (γυναικόπαιδα –
ηλικιωμένους) στέλνοντάς τους στα χωριά και έμειναν μέσα περίπου επτά
χιλιάδες όλοι μάχιμοι. Ο ικανώτατος Μπραγκαντίνο μερίμνησε και για πολλά
άλλα. Ωχύρωσε το κάστρο, εξασκούσε συνεχώς τους πολίτες και τους χωρικούς
για τον πόλεμο και έδωσε εντολή να μοιράζεται το ψωμί μόνο από ένα σημείο
σε κάθε έναν κι’ αυτό με την επίβλεψι του Πέπολο.
Ενώ οι αποκλεισμένοι έκαναν τα πάντα προετοιμαζόμενοι να απωθήσουν
τον εχθρό, ο εχθρός δεν καθόταν με σταυρωμένα χέρια. Ετοίμασε σάκκους,
ξύλα, μαλλιά, πίσσα, κατράμι, σίδερα, εργαλεία, πέτρες, άρματα, μπαρούτι για
να τα ρίξη στα τείχη της ταλαίπωρης Αμμοχώστου την ερχομένη άνοιξι. Οι
χωρικοί ερχόταν ακάλεστοι από κάθε μέρος του νησιού, άλλοι εθελοντικά άλλοι
από τον φόβο τους και άλλοι από την επιθυμία να αλλάξουν κυρίαρχο-
εξουσιαστή, νομίζοντας ότι η ελευθερία τους από την μάστιγα των αρχόντων θα
ήταν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο στράτευμα των Τούρκων.
Στις αρχές Απριλίου έφθασε ο νέος καπετάν πασάς Περτού, με 80 γαλέρες
που μετέφεραν στρατό και εφόδια και διαταγές προς τον Μουσταφά πασά να
επιταχύνη την κατάκτησι της πόλεως. Στις 14 του μηνός πήρε το στράτευμά του
και κατεσκήνωσε στα υψώματα τοποθετώντας πολεμιστές στον κάμπο και γύρω
από το τείχος της Αμμοχώστου. Ετοποθέτησε κανόνια επάνω στους νέους

249
πύργους που κατεσκεύασε και 40.000 σκαφτιάδες άνοιξαν χαντάκια και
λαγούμια υπόγεια μέχρι το τειχόκαστρο. Τα τείχη, όμως παρέμεναν ισχυρά.
Όταν είδε ο πασάς ότι δεν κατάφερναν τίποτα κτυπώντας από μακριά, διέταξε
να σκάψουν βαθειά χαντάκια για να μπορούν να κρύβωνται οι πυροβολητές από
τις σφαίρες των αποκλεισμένων. Καταλαβαίνοντας οι πολιορκημένοι σε ποιό
μέρος θα έκανε πρώτα επίθεσι ο εχθρός, ηύξησαν την επιφυλακή και ωχύρωσαν
τον τόπο και με άλλα προπύργια. Μετά σκέφθηκαν να κάνουν αιφνιδιαστικές
επιθετικές εξόδους για να προκαλέσουν ζημιά στον εχθρό, αλλά σε μια έξοδο
τριακοσίων ατόμων οπλισμένων με σπαθιά, κοντάρια και τουφέκια, παρ’ όλον
ότι έτρεψαν τον εχθρό σε φυγή και σκότωσαν πολλούς, είχαν και οι ίδιοι
απώλειες. Σκοτώθηκαν 30 και άλλοι 60 τραυματίσθηκαν, με αποτέλεσμα να
κρίνουν ότι δεν έπρεπε να κάνουν εξόδους αλλά να παραμένουν στις θέσεις
τους υπερασπιζόμενοι την πόλι.
Ο εχθρός με την προφύλαξι που του παρείχαν τα χαντάκια που έσκαψε,
έφθασε μέχρι την κορυφή του έξω κάστρου. Στις 19 Μαΐου ο εχθρός έκανε
επίθεσι στο κάστρο από ένδεκα προπύργια. Η πύλη της Λεμεσσού επλήττετο
από 33 κανόνια και επιστατούσε ο ίδιος ο Μουσταφά πασάς. 5 κανόνια έβαλαν
κατά του πύργου της πυριτιδαποθήκης, 11 κανόνια έβαλαν από τον πύργο του
σκοπέλου την πλευρά της πυριτιδαποθήκης, 4 κανόνια μεγάλα τον πύργο της
αγίας Νάπας και 11 κανόνια τον πύργο του Ανδρούτσου. Οι αποκλεισμένοι δεν
έμειναν άπραγοι στην επίθεσι αυτή, ανταποκρίθηκαν προξενώντας φοβερές
ζημιές στον εχθρό με τα κανόνια τους, αλλά άρχισε η έλλειψις του μπαρουτιού.
Ένας σκλάβος Αλβανός διαφεύγοντας ήλθε στην πόλι και τους έφερε την είδησι
ότι από τις 19 έως τις 24 Μαΐου είχαν σκοτωθή περίπου τρεις χιλιάδες εχθροί,
αλλά παρ’ όλη αυτήν την ζημία ο Μουσταφά πασάς έριχνε ασταμάτητα στο
κάστρο με τα κανόνια προσπαθώντας να ρίξη την πύλη. Οι κανονιές έπεφταν
σαν χαλάζι μέρα και νύκτα. Αλλοίμονο όμως άνοιξε τρύπα στο τείχος και στις
25 Μαΐου έστειλε έναν αγγελιοφόρο με γράμμα προς αυτούς τους δυστυχείς
αποκλεισμένους. Στο γράμμα αυτό, γεμάτος θυμό, έγραφε ότι αν θέλουν την
ζωή τους καθώς και τα υπάρχοντα τους, οφείλουν να παραδοθούν. Αλλά ο
Έκτωρ Βαλιόνε είπε στον αγγελιοφόρο να πει στον πασά του να συνεχίση το
έργο του, γιατί αυτοί είναι έτοιμοι να του αντισταθούν μέχρι θανάτου. Τα
ξημερώματα βρήκαν στην τάφρο ένα βέλος με καρφωμένο ένα γράμμα που
έγραφε ακριβώς τα ίδια με αυτό του αγγελιοφόρου. Εκείνοι οι λίγοι στρατιώτες
αληθινά άξιοι, ανδρείοι επικεφαλής αυτής της μικρής στρατιωτικής δυνάμεως,
άγρυπνοι και σπουδαίοι στην τέχνη του πολέμου, ήταν έτοιμοι για όλα αλλά
είχαν αρχίσει να τους λείπουν τα μέσα που είναι η τροφή και το μπαρούτι. Γι’
αυτό ο εκλαμπρώτατος Μπραγκαντίνο, μετά από σύμφωνη γνώμη του
συμβουλίου, είπε στους κανονιέρηδες να μην ρίχνουν παρά μόνο τριάντα βολές
από τα τριάντα κανόνια σε 24 ώρες, την στιγμή που ο εχθρός έριχνε
αναρίθμητες κανονιές.
Στα μέσα Ιουνίου περίπου εκυριεύθησαν τελείως τα εξωτερικά τείχη της
τάφρου, με μεγάλες απώλειες όμως και άρχισε να την γεμίζη με ξύλα, πέτρες,
σάκκους με χώμα και κάθε είδους υλικό ώστε να σχηματίση δρόμο για την

250
μεγάλη επίθεσι. Οι αποκλεισμένοι προσπάθησαν να αμυνθούν με τεχνικές
φωτιές και άλλες μηχανές κατά του εχθρού, αλλά χιλιάδες τυφεκιοφόροι ήταν
έτοιμοι αν φαινόταν κάποιος στο κάστρο να ρίξουν χιλιάδες τουφεκιές,
προστατεύοντας αυτούς που γέμιζαν την τάφρο και έσκαβαν λαγούμια κάτω
από το κάστρο, προετοιμάζοντας την γενική επίθεσι. Στις 21 Ιουνίου οι εχθροί
έβαλαν φωτιά στο παγιδευμένο λαγούμι του κτιρίου της πυριτιδαποθήκης
πράγμα που τους τρόμαξε όλους κι’ αμέσως χύμηξε ο εχθρός αλαλάζοντας κι’
έφτασε να στήση τις σημαίες του στην κορυφή, αλλά ο Πέτρος Κώμης και ο
Μαρτινέγκο με τους στρατιώτες τους αποφασισμένοι να πεθάνουν,
αντιστάθηκαν με πραγματικά απαράμιλλη ανδρεία κατασφάζοντας πλήθος
εχθρών. Ο Μαρτινέγκο, ο Βαλιόνε και ο Κουερίνι στέκονταν εμψυχώνοντας
τους στρατιώτες και τελικά μη μπορώντας να ανέβουν στα τείχη οι εχθροί
οπισθοχώρησαν σιγά-σιγά παρ’ όλες τις απειλές του Μουσταφά και τις
υποσχέσεις του. Μεγάλος αριθμός των εχθρών σκοτώθηκε και όσο για τις
απώλειες των αποκλεισμένων ήταν περίπου εκατό νεκροί και τραυματίες κι’
ανάμεσά τους μερικοί εκλεκτοί αξιωματικοί. Η μάχη κράτησε αρκετές ώρες.
Την νύχτα, μη έχοντας χρόνο οι πολιορκημένοι να επισκευάσουν τα τείχη,
μεταχειρίσθηκαν δέρματα, κανναβάτσο, ξύλα, πεύκα, μέχρι και σεντόνια, τα
οποία γέμιζαν με βρεγμένο χώμα και τα έβαζαν στα χαλασμένα τείχη. Οι
στρατιώτες και οι στρατηγοί τους ήταν συνεχώς νύχτα και μέρα στο πόδι χωρίς
ύπνο, γιατί ο εχθρός δεν τους έδινε καθόλου χρόνο για ανάπαυσι, ούτε και το
μεσημέρι.
Στις 29 Ιουνίου οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά στο λαγούμι του Ριβελλίνου,
ανατινάζοντας μεγάλο μέρος του τείχους από όπου ώρμησαν μέσα και ο
Μουσταφά πασάς μαζύ τους. Αλλά ο κόντες Έρκολες μαζύ με τον καπετάν
Μεάνη Κέλιο, Εράσμιο και πολλούς αξιωματικούς έδειξαν την ανδρεία τους και
απώθησαν τον εχθρό προκαλώντας του ζημιά. Στην διάρκεια αυτής της μάχης,
πολλές γυναίκες έδειξαν την γενναιότητα τους γιατί χτυπούσαν τον εχθρό με
τουφέκια, με πέτρες και ξύλα, βοηθώντας ταυτοχρόνως τους άνδρες πολεμιστές
φέρνοντας νερό και μεταφέροντας ξύλα ή όπλα, έχοντας στο μυαλό τους αυτά
που έπαθε η Λευκωσία. Βλέποντας οι Τούρκοι ότι απέτυχαν και σ’ αυτή τους
την επίθεσι, άρχισαν πάλι να κτυπούν το τείχος και την πόλι με καταιγισμό
ασταμάτητο των κανονιών. Μετά από αυτό ησύχασαν για τέσσερις ημέρες κατά
την διάρκεια των οποίων οι αποκλεισμένοι έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες
να διορθώσουν τα χαλασμένα μέρη και να φέρουν χώμα για να υψώσουν
οχυρώματα.
Στις 10 Ιουλίου ώρμησαν οι Τούρκοι να κυριεύσουν την πύλη της
Λεμεσσού και στην διάρκεια αυτής της μάχης ο γενναίος Βαλιόνε μαζύ με ένα
σώμα εξαίρετων στρατιωτών ώρμησε στον εχθρό σκοτώνοντας πολλούς,
πιάνοντας πολλούς αιχμαλώτους και ανατίναξε ένα λαγούμι που δεν το γνώριζε
ο εχθρός και ανατίναξε μέχρι 400 από αυτούς, κατέκτησε και μία πολεμική
σημαία των Τούρκων αναγκάζοντας όσους έμειναν ζωντανοί να
οπισθοχωρήσουν. Η ανδρεία και η επιμονή αυτών των λίγων ηρώων εξέπληξε
τον Μουσταφά, γι’ αυτό μη γνωρίζοντας τι άλλον να κάνη διέταξε να ρίξουν

251
στην τάφρο πλήθος από ξύλα και πίσσα και κατράμια και κάθε υλικό που
βρωμούσε και τα έβαλαν φωτιά. Για τέσσερις ημέρες η δυσοσμία ήταν αφόρητη
για τους αποκλεισμένους. Οι δυστυχείς δεν είχαν σχεδόν ούτε νερό να πιούν, η
καλύτερη τροφή τους ήταν το κρέας των ίππων, των σκύλων και των
ακαθάρτων ζώων, με λίγα κουκιά και ξύδι και λίγο κριθαρόψωμο. Είχαν
επινοήσει τρόπους να αντισταθούν με τα ξίφη και την φωτιά, αλλά η πείνα ήταν
πιο ισχυρή από αυτά. Στις 24 και 26 Ιουλίου οι Τούρκοι ανετίναξαν δύο
λαγούμια προς τα ξημερώματα και επετέθησαν, αλλά ο ήλιος έκαιγε τόσο
δυνατά που τους έκανε να μην μπορούν να πολεμήσουν σωστά. Σκοτώθηκαν
τουλάχιστον τριακόσιοι από τον εχθρό, ενώ οι Χριστιανοί είχαν μόνο εκατό
τραυματίες. Οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν ενώ οι αποκλεισμένοι είχαν μεγάλο
φόβο ότι δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν σε μια νέα ορμητική επίθεσι του
εχθρού, γιατί τα τείχη ήταν κατεστραμμένα σε πολλά σημεία, γιατί υπήρχαν πια
πολλοί δρόμοι στην τάφρο, οι κανονιές του εχθρού ήταν ασταμάτητες. Η
στεναχώρια τους για την έλλειψι τροφίμων και πυρομαχικών ήταν πολύ μεγάλη,
οι ασθένειες πολλαπλασιάσθηκαν, ο αέρας ήταν γεμάτος από θλίψι και
αναστεναγμούς. Γι’ αυτό, ο λαός και ο στρατός έκαναν διάβημα στον
Μπραγκαντίνο ζητώντας έλεος, να τους λυπηθή και να παραδώση την πόλι στον
εχθρό γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν χαμένοι και δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγουν
το μαχαίρι του εχθρού.
Ο Μπραγκαντίνο τους άκουσε σκεφτικός και μετά τους συνεβούλευσε να
κάνουν λίγες μέρες ακόμη κουράγιο, γιατί ήλπιζε σε βοήθεια, αλλά αρνήθηκαν.
Τότε αυτός, μετά από σύσκεψι με τους υπόλοιπους απεφάσισαν αφού
υπέγραψαν όλοι την απόφασί τους να παραδώσουν την πόλι. Έτσι, την 1 η
Αυγούστου ύψωσαν λευκή σημαία. Βλέποντας την λευκή σημαία οι Τούρκοι
χάρηκαν πολύ και ο πασάς έστειλε αμέσως αγγελιοφόρο να μάθη τι ζητούσαν.
Οι πολιορκημένοι άνοιξαν την πόρτα και δέχθηκαν τον απεσταλμένο και
συμφώνησαν να στείλη την άλλη μέρα ο πασάς για ομήρους δύο σπουδαία
πρόσωπα κι’ αυτοί με την σειρά τους να στείλουν άλλους δύο και μετά να
διαπραγματευτούν τους όρους παραδόσεως. Ο πασάς απεδέχθη το αίτημα των
Αμμοχωστιανών και τα ξημερώματα έστειλε ως ομήρους τον επιθεωρητή του
και τον αρχηγό των γενιτσάρων. Τα δείγματα καλής θελήσεως, ως προς τους
ομήρους, ήταν αξιόλογα. Οι Χριστιανοί έστειλαν τον κόμη Έρκολε Μαρτινέγκο
και τον Αμμοχωστιανό πολίτη Μαθιό Κολίτη. Συμφωνήθηκε να διαφυλαχθούν
η ζωή των κατοίκων και των στρατιωτών. Να βγουν οι στρατιώτες και οι
αρχηγοί τους με τιμές από την πόλι παίρνοντας μαζύ τους πέντε καλά κανόνια,
τρείς καλούς ίππους και ο πασάς θα ήταν υποχρεωμένος να τους μεταφέρη με
τα καράβια του σουλτάνου κι’ αυτούς και τα πράγματα τους, καθώς και όσους
από τους πολίτες άνδρες – γυναίκες ήθελαν, στην Κρήτη, σώους και αβλαβείς.
Όσοι δε από τους Αμμοχωστιανούς μείνουν υπήκοοι της Τουρκίας, θα έχουν
πλήρη ελευθερία, τις περιουσίες τους καθώς και την θρησκεία τους με τις
εκκλησίες. Όλα αυτά υπέγραψε ο Μουσταφά πασάς ορκιζόμενος ταυτόχρονα
να τα τηρήση όλα, μέχρι που είδε ότι είχε καταφέρει τον σκοπό του.

252
 Αφού συνεφώνησαν οι πολιορκημένοι με αυτά, ο πασάς έδωσε εντολή και
μπήκαν στο λιμάνι 40 γαλέρες και πλοία. Οι δυστυχείς στρατιώτες και πολλοί
Αμμοχωστιανοί μπήκαν στις βάρκες με τα υπάρχοντά τους. Ταυτοχρόνως οι
Τούρκοι κυκλοφορούσαν στην πόλι και εσυναναστρέφοντο με τους κατοίκους
τρώγοντας και πίνοντας μαζύ τους φιλικά χωρίς πάθη και διαφορές.
Το πρωί, στις 6 Αυγούστου, ο Μαρκαντώνιο Μπραγκαντίνο έστειλε στον
πασά τον Νέστωρα Μαρτινέγκο με γράμμα του, όπου του έγραφε ότι το
απόγευμα θα έβγαινε έξω να του προσφέρη τα κλειδιά της πόλεως και να τον
χαιρετήση ενημερώνοντάς τον ότι άφηνε στην πόλι τον Πέπολο για να φροντίση
να μην ξεσπάσουν επεισόδια μεταξύ στρατιωτών και γενιτσάρων.
Ο Μουσταφά πασάς καλοδέχθηκε τον Νέστωρα Μαρτινέγκο με λαμπρή
δεξίωση μάλιστα και του είπε ότι μπορούσε να έλθη όποτε θέλει ο
Μπραγκαντίνο κι’ αυτός θα τον δεχθή με ευχαρίστησι και ότι δεν θα επέτρεπε
στους ανθρώπους του να βλάψουν την πόλι. Επαίνεσε την ανδρεία του
Μπραγκαντίνο και των λοιπών αξιωματικών και ο Μαρτινέγκο επέστρεψε με
αυτή την απάντησι. Το βράδυ και γύρω στις εννέα η ώρα, βγήκε ο
Μπραγκαντίνο συνοδευόμενος από τον Έκτωρα Βαλιόνε, τον Αλβίζε
Μαρτινέγκο, τον Αντώνιο Κουερίνι, τον Αντρέα Μπραγκαντίνο, τον Κάρλο
Ραγκονάσκι, τον Φραντζέσκο Στραμπή, τον Έκτωρα ντε Πρέσα, τον Τζερόλαμο
ντε Σατζίλ καπετανέους και με άλλους αξιωματικούς και πενήντα στρατιώτες.
Οι μεν υψηλόβαθμοι με σπαθιά, οι δε στρατιώτες με τουφέκια έφθασαν στην
σκηνή του Μουσταφά πασά και καλέσθηκαν να μπουν μέσα. Εκεί τους εδέχθη
πρώτα με μεγάλη δεξίωσι επαινώντας τους για την ανδρεία τους και για την
εμπιστοσύνη που του έδειξαν. Συζητώντας όμως επάνω στις παραγράφους της
συμφωνίας που είχαν κάνει, ο Μουσταφά πασάς ζήτησε ενέχυρο για τα καράβια
που θα τους μετέφεραν στην Κρήτη. Ο Μπραγκαντίνο διαφώνησε γιατί στις
συμφωνίες που είχαν κάνει δεν υπήρχε κάτι τέτοιο, αλλά και δεν είχε να του
δώση τίποτα. Τότε, ο Μουσταφά πασάς κοιτάζοντας τον νεαρό Γκουερίνι
ζήτησε αυτόν για ενέχυρο δηλώνοντας ότι δεν ζητούσε τίποτα άλλο.
Ταραγμένος ο Μπραγκαντίνο ανταπάντησε ότι αυτό το αίτημα δεν ήταν τίποτα
άλλο εκτός από πρόφασι και φανερή παραβίασι των όσων είχαν συμφωνηθή και
επικυρωθή με όρκους.
Ο θηριώδης Μουσταφά πασάς απάντησε με οργή συκοφαντώντας τον
Μπραγκαντίνο ότι σε καιρό ανακωχής σκότωσε κάποιους Τούρκους στην πόλι,
καταπατώντας τους όρους του πολέμου και της φιλανθρωπίας, και αμέσως
πρόσταξε να τους δέσουν όλους και τους απεκεφάλισαν μπροστά στα μάτια του
δυστυχούς Μπραγκαντίνο. Αυτού δε του έκοψε την μύτη ο ίδιος αφρίζοντας από
θυμό και κλωτσώντας τον οι γενίτσαροι έκοψαν σε κομμάτια τους στρατιώτες.
Εδώθη εντολή ταυτόχρονα από τον πασά να συλληφθούν και να αλυσσοδεθούν
όλοι όσοι είχαν μπη στα πλοία, επιβάλλοντάς τους σκληρές τιμωρίες. Αυτή την
απάνθρωπο δολιότητα μετεχειρίσθη ο αιμοβόρος πασάς κατά των χριστιανών
την οποία κατέκριναν και κατεδίκασαν όσοι από τους Τούρκους είχαν
φιλάνθρωπα αισθήματα, σαν πράξι άτιμη.

253
 Την επομένη ημέρα 7 Αυγούστου, ο Μουσταφά πασάς μπήκε θριαμβευτικά
στην πόλι της Αμμοχώστου περιστοιχισμένος από όλους τους αξιωματικούς του
στρατού εν μέσω ακαταπαύστων πυροβολισμών στον αέρα και μουσικών
οργάνων και κατευθύνθηκε στην εκεί εκκλησία της αγίας Σοφίας, να την
βεβηλώση με την ανίερη προσευχή του, ενώ μετά διέταξε να κρεμάσουν τον
Λορέντζο Τιέπολο, ευγενή Βενετσιάνο και καπετάνιο της Πάφου, από το
κατάρτι μιας γαλέρας μαζύ με τον διοικητή του ιππικού.
Στις 17 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή θλιβερή, αφού γύρισε από το τζαμί,
διέταξε να του φέρουν μπροστά του αλυσσοδεμένο τον τραυματισμένο
Μαρκαντώνιο Μπραγκαντίνο γεμάτο από πληγές, ελεεινό θέαμα γι’ αυτούς που
τον έβλεπαν. Τον διέταξε να φορτωθή στους ώμους του ένα ζεμπίλι γεμάτο
χώμα και στην συνέχεια σε όλες τις σειρές των κανονιών να το βάζη επάνω και
κάτω και κάθε φορά που θα περνά από μπροστά του να σκύβη και να τον
προσκυνά σαν νικητή του. Κατόπιν μετέφεραν αυτό τον ταλαίπωρο άνθρωπο
στην θάλασσα, τον έβαλαν επάνω σε μια καρέκλα και με μια κορώνα στα πόδια
τον σήκωσαν ψηλά στο κατάρτι της γαλέρας του καπετάνιου της Ρόδου,
δείχνοντας τον σε όλο το στράτευμα. Ο αέρας γέμισε από τις δυνατές
κοροϊδευτικές φωνές των βαρβάρων γενιτσάρων. Αφού τον ξεκρέμασαν από
εκεί, τον μετέφεραν τον δύστυχο στην πλατεία, τον έγδυσαν τελείως, τον
έβαλαν καβάλλα σε μια αγελάδα και με την συνοδεία τυμπάνων τον γύρισαν
στην πόλι φωνάζοντας και βρίζοντας. Μετά, τον έρριξαν στο χώμα και τον
έγδαρε ζωντανό σαν ζώον ένας καταραμένος Εβραίος. Ο γενναιώτατος
Μπραγκαντίνο υπέφερε με ανδρεία και καρτερία σαν μάρτυρας όλα αυτά
φτύνοντας και υβρίζοντας την βαρβαρότητά τους και την παράνομη θρησκεία
τους. Αφού τον έγδαραν, γέμισαν το δέρμα του με άχυρα και το κρέμασαν από
το πιο ψηλό κατάρτι της γαλέρας το γύρισαν σε όλα τα παράλια της Συρίας
καμαρώνοντας για τα θηριώδη κατορθώματα τους, αυτοί που ανήκαν στο
βάρβαρο αυτό γένος περιφρονώντας τους Χριστιανούς. Όσο για το σώμα του
Μπραγκαντίνο, μετά το γδάρσιμο, το έκοψαν σε κομμάτια και διέταξε ο πασάς
να κρεμάσουν από ένα κομμάτι σε κάθε κανόνι. Το δέρμα και τα κεφάλια του
Έκτωρος Βαλιόνε και των άλλων γενναίων τα έστειλε δώρο στον σουλτάνο
στην Κωνσταντινούπολι.
Αφού ο Μουσταφά πασάς χόρτασε την περηφάνειά του με αυτές τις
αιμοσταγείς και αιμοδιψείς πράξεις, ανέθεσε την εξουσία της Αμμοχώστου στον
μπέη της Ρόδου, τον αρνησίχριστο Ισπανό, και ετοιμάσθηκε να αποπλεύση
προς την Κωνσταντινούπολι, περιμένοντας να τον υποδεχθούν τόσο ο
σουλτάνος όσο και ο λαός θριαμβευτικά, παρ’ όλον ότι αυτό που κατέκτησε
στοίχισε περισσότερους από πενήντα χιλιάδες στρατού σε σκοτωμένους. Παρ’
όλον ότι, όλα όσα είχε κάνει ήταν ικανά να κάνουν να κοκκινίζη από ντροπή
ένα γένος μαζύ με όλα τα άλλα φιλάνθρωπα γένη. Παρ’ όλον ότι, το γένος του
επαγγέλεται την αρετή, την υποχρέωσι της φιλανθρωπίας και μάλιστα όλα αυτά
νομοθετημένα από τον ίδιο τον αρχηγό της θρησκείας του.

(Τέλος του Χρονικού του Αρχιμανδρίτου Κυπριανού)

254
 ΠΩΣ Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΠΛΕΟΝ ΚΥΠΡΟΣ
ΤΟΥ 1571 ΔΙΕΣΩΘΗ ΑΠΟ
ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΙ
Διοικητικώς, τον 16ο αιώνα η Παλαιστίνη ήτο διηρεμένη σε 4 σαντζάκια
(επαρχίες ή νομοί) τα οποία ωνομάζοντο Ναμπλούς, Σαφέντ, Γάζα,
Ιερουσαλήμ.
Η πιο εβραιο-πυκνοκατοικημένη περιοχή της Παλαιστίνης ήταν η περιοχή
Σαφέντ με τις πόλεις Σαφέντ, Τιβεριάς, Άκρα. Οι ελάχιστες διασωθείσες πηγές
απογραφών κατέγραψαν για το 1525 μ.Χ. συνολικά 230 περίπου οικογένειες
Εβραίων οι οποίες κατοικούσαν σε 4 συνοικίες αναλόγως τόπου καταγωγής. Οι
αυτόχθονες αραβόφωνοι Εβραίοι αποτελούσαν το 58% περίπου του συνολικού
εβραϊκού πληθυσμού.
Η απογραφή όμως του 1555 μ.Χ. έδειξε ότι κάτι συνέβη τα τελευταία 30
έτη κι εσημειώθη πληθυσμιακή έκρηξις με μεγάλη αύξησι του εβραϊκού
στοιχείου αφού έχουμε τώρα συνολικά 716 οικογένειες οι οποίες ήταν
χωρισμένες σε 12 ενορίες αναλόγως προελεύσεως 280. Οι αυτόχθονες
αραβόφωνοι Εβραίοι απετέλουν τώρα μόλις το 15% περίπου του συνολικού
εβραϊκού πληθυσμού.
Παρατηρούμε δηλαδή ότι σε 30 χρόνια ανάμεσα στις απογραφές η αύξησις
πληθυσμού ήταν μεγαλύτερη από 200% η οποία προήλθε από μετανάστευσι.
Σαφώς πρέπει να αποδοθή στην σιωνιστική δραστηριότητα και προπαγάνδα των
Νάσι περί δημιουργίας Ισραηλινού κράτους.
Δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη από Εβραίους επαρχία ήταν η Ιερουσαλήμ
με 199 οικογένειες το 1525 μ.Χ. ενώ το 1553 μ.Χ. αυξήθηκαν σε πιο πολλές
από 320281 οπότε κι εδώ εσημειώθη αύξησις πληθυσμού άνω του 60%
οφειλομένη κι αυτή στην κατευθυνομένη υπό των Νάσι μετανάστευσι.
Συνολικά, στα τέσσερα σαντζάκια της Παλαιστίνης, (Ναμπλούς, Σαφέντ,
Γάζα, Ιερουσαλήμ) υπήρχαν στην τελευταία απογραφή πιο πολλές από 1400
οικογένειες οι οποίες εκτός των γεωργοκτηνοτροφικών εργασιών ήσαν
παραγωγοί, βαφείς και έμποροι υφασμάτων κυρίως282.
Οι Εβραίοι ιστορικοί ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό των Εβραίων στην
Παλαιστίνη του 1560 περίπου στις 10.000 άτομα283 από τα οποία το συντριπτικά
μεγαλύτερο ποσοστό προέκυψε εκ της δράσεως του δικτύου διαφυγής του
Οίκου Μεντέζ. Εκφράσαμε προηγουμένως την απογοήτευσι των Νάσι από τον
μικρό αριθμό Εβραίων οι οποίοι επέλεξαν ως νέα πατρίδα τους "την γη της
280
S. Schechter, "Studies in Judaism II-Safed in the 16th Century", London 1908.
281
Sauvaire H., "Histoire de Jerusalem et d' Hebron" , Paris 1876, σελ. 174-175.
282
D. Kaufmann, "Letter of David de Rossi, 1897-ΙΧ", σελ. 491.
283
Bernard Lewis, ''Notes and documents from the Turkish archives", σελ. 10.

255
επαγγελίας" παρά τα έντονα κηρύγματα και κίνητρα. Το ίδιο χρονικό διάστημα
οι Εβραίοι που επέλεξαν την Θεσσαλονίκη για μόνιμη κατοικία ήταν πολύ
περισσότεροι... Αυτό το γεγονός, δηλαδή της αποτυχίας δημιουργίας
μεταναστευτικού ρεύματος προς "την γη της επαγγελίας" δεν μπορούμε να το
χρεώσουμε φυσικά στους Νάσι αλλά οπωσδήποτε ήταν το πιο απτό και ζωντανό
παράδειγμα για τους μελλοντικούς σιωνιστές οι οποίοι εδιδάχθησαν το ότι
εκουσίως οι Εβραίοι δεν επρόκειτο ποτέ να επιλέξουν σαν κατοικία τους την
Παλαιστίνη παρά μόνο εάν εδημιουργείτο κάπου ένα φρικτό αδιέξοδο...
Αρκετά χρόνια πριν την κατάληψι της Κύπρου από τους Οθωμανούς το
1571, ο ουσιαστικός κυβερνήτης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Ιωσήφ Νάσι
εσχεδίασε το αυτονόητο. Δηλαδή τα σχέδια δημιουργίας άρχουσας κοινωνικής
και οικονομικής τάξεως στην Κύπρο η οποία θα απαρτίζετο φυσικά από
Εβραίους. Τοιουτοτρόπως θα ετίθεντο τα απαραίτητα ισχυρά θεμέλια για
μεγαλυτέρους εβραϊκούς εποικισμούς και σταδιακή εβραιοποίησι της νήσου.
Για να υλοποιηθή το σχέδιο έπρεπε να κανονίση ώστε να εκδοθούν
σουλτανικά φιρμάνια τα οποία θα διέταζαν Οθωμανούς αγρότες και
κτηνοτρόφους να μεταναστεύσουν στο νησί ώστε αφ’ ενός να τερματισθή η
πληθυσμιακή και πολιτισμική ελληνικότης του και αφ’ ετέρου η παραγωγή
τροφής να ευρίσκεται σε ελεγχόμενα μη ελληνικά χέρια. Οι Οθωμανοί
μετανάσται θα απήρτιζαν την κατωτέρα τάξι μαζύ με τους αυτόχθονες
χριστιανούς. Ταυτοχρόνως το φιρμάνι έπρεπε να διατάζη πλούσιες οικογένειες
Εβραίων να εγκατασταθούν στην νήσο. Πιο κοντινή περιοχή με εβραϊκό
πληθυσμό οποίος θα ηδύνατο να μετοικίση ήτο η περιοχή Σαφέντ της
Παλαιστίνης από όπου σχετικά εύκολα θα μπορούσαν να μετακομίσουν με την
κινητή και ακίνητη περιουσία τους στην Κύπρο284.
Ο Ιωσήφ Νάσι ευρίσκετο πλησίον της επιτυχίας των σχεδιασμών του το
1570. Ο Σουλτάνος Σελήμ τον είχε ήδη ανακηρύξει Βασιλέα της Κύπρου, οι
πλούσιοι συμπατριώτες του θα πλαισίωναν τον κυβερνητικό σχηματισμό και τις
διοικητικές θέσεις ενώ οι ίδιοι θα δημιουργούσαν πανίσχυρες οικονομικο-
εμπορικές βάσεις στο νησί. Οι Οθωμανοί θα ήσαν γεωργοί-κτηνοτρόφοι
πλήρως ελεγχόμενοι και με μηδενική πιθανότητα ανελίξεως. Δηλαδή
δουλοπάροικοι. Όσο για μεσαία τάξι, η Εβραίοι της διασποράς ήταν μία εύκολη
και αρίστη λύσις. Ατυχώς υπήρχαν οι Έλληνες της νήσου οι οποίοι βέβαια θα
284
Οι Εβραίοι της Σαφέντ, δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου από τις διαταγές μετοικεσίας
τους από τον Νάσι μέσω Σουλτάνου. Τα φιρμάνια ομιλούν ξεκάθαρα για βίαιη και όχι
εκουσία μετοικεσία και τονίζουν την βεβαιότητα τιμωρίας των οθωμανών
αξιωματούχων σε περίπτωσι δωροδοκίας. Παρ' όλα αυτά, στα οθωμανικά αρχεία
διασώζονται περιπτώσεις όπου φαίνεται να δωροδοκήθηκαν κάποιοι επίσημοι. π.χ. ο
κυβερνήτης της Δαμασκού διατάζεται να διερευνήση δωροδοκία επισήμων στην Σαφέντ
από Εβραίους (Aρχείον Εσωτερικών Υποθέσεων Οθωμανικού Κράτους, (Μουιμέ
Τεφτέρι), Τόμος 28, κεφ. 341, σελ. 310 στις 29 Οκτωβρίου 1576). Επίσης καταγράφεται
(21 Δεκεμβρίου 1576) προσπάθεια των Εβραίων να κερδίσουν χρόνο μήπως αποφύγουν
την μετοικεσία καταγγέλοντας για καταπίεσι τον Έπαρχο του Σαφέντ προκαλώντας έτσι
σουλτανική διαταγή στον Καδή για διευθέτησι. (Aρχείον Εσωτερικών Υποθέσεων
Οθωμανικού Κράτους, (Μουιμέ Τεφτέρι), Τόμος 29, κεφ. 558, σελ. 253).

256
είχαν εξαφανισθή σε λίγες 10ετίες. Η χρυσοκέντητη σημαία του εβραϊκού
βασιλείου της Κύπρου, ήδη έτοιμη, θα εκυμάτιζε για πάντα στην Κύπρο. Η
εκδίκησις και ταπείνωσις της μισητής σ’ αυτόν Βενετίας ήταν "το κερασάκι
στην τούρτα του".
Τα σουλτανικά φιρμάνια περί υποχρεωτικής μετοικεσίας πλουσίων
Εβραίων στην Κύπρο ώστε να δημιουργηθή εβραϊκή άρχουσα ανωτέρα τάξις
ήταν ήδη έτοιμα και υπογεγραμμένα από τον Σελήμ 285. Υπάρχει
καταγεγραμμένη παράδοσις της εποχής εκείνης η οποία αναφέρεται σε κάποια
γιορτή κραιπάλης του Σελήμ Β΄ ο οποίος μισομεθυσμένος και ενθουσιασμένος
από το δήθεν κυπριακό κρασί του Ιωσήφ, τον αγκάλιασε και του υπεσχέθη την
βασιλεία της νήσου. Η παράδοσις λέει ότι ο Ιωσήφ υπενθύμιζε στον μέθυσο
σουλτάνο την υπόσχεσί του καθημερινώς κι εκείνος την ανανέωνε 286. Η
παράδοσις αυτή δεν απέχει απ' την πραγματικότητα διότι πολλοί ήταν εκείνοι
που είχαν ακούσει τον ίδιο τον Σελήμ Β΄ να αποκαλή τον Νάσι "βασιλέα"287.
Όλα θα είχαν ακολουθήσει τον προγραμματισμό του Νάσι αν δεν
ακολουθούσε σταυροφορία των Δυτικών αμέσως μετά την κατάληψι της
Κύπρου, όπου Βενετικά και Ισπανικά κυρίως πλοία, έπλευσαν προς συνάντησιν
του οθωμανικού στόλου. Ευρέθησαν αντιμέτωποι στις 7 Οκτωβρίου 1571 στο
Λεπάντο όπου έλαβε χώρα η ιστορική ναυμαχία της Ναυπάκτου (Λεπάντο). Οι
Δυτικοί κατεβύθισαν τον οθωμανικό στόλο ο οποίος είχε τεράστιες απώλειες σε
έμψυχο υλικό. Οι πηγές αναφέρουν 100.000 νεκρούς και 20.000 κωπηλάτες
χριστιανούς αλυσσοδεμένους που απελευθερώθηκαν. Οι οξυδερκείς και
καλοπληροφορημένοι Βενετοί εννόησαν εξ αρχής ότι ο Νάσι και ο εβραϊκός
παράγων ήσαν οι πρωταίτιοι της μεθοδεύσεως του Κυπριακού πολέμου.
Βγήκαν λίγο πιο σοφοί από αυτόν τον πόλεμο και το δίδαγμα της εβραϊκής
συμπεριφοράς έγινε αμυντική φιλοσοφία με εφαρμογή στην Κρήτη όπου
περιώρισαν οι Ενετοί την εμπορικο-κατασκοπευτική δράσι των Εβραίων κι έτσι
η νήσος εγλύτωσε την τουρκοποίησι για πολλές δεκαετίες. Η νίκη στην
Ναύπακτο ενθουσίασε τους Δυτικούς οι οποίοι δεν θεωρούσαν πλέον τους
Οθωμανούς τόσο τρομερούς στον πόλεμο. Οπωσδήποτε εταπείνωσε τους
Οθωμανούς και δικαίωσε τον κύριο και θανάσιμο αντίπαλο του Νάσι στην
Υψηλή Πύλη, τον μεγάλο Βεζύρη Μεχμέτ Σοκολού. Ο Σοκολού επέμενε στην
αναμέτρησι με την Ισπανία πρώτα και ακολούθως με την Βενετία, θεωρώντας
ότι το οθωμανικό ναυτικό υστερούσε έναντι των Δυτικών ενώ ο Νάσι,

285
Ο Abraham Galante, ο σπουδαιότερος εβραίος ιστορικός με πρόσβασι στα
οθωμανικά αρχεία και μελετητής του οθωμανικού εβραϊσμού, στο βιβλίο του "Historie
des Juifs d' Istanbul", 1, σελ. 11, αναφέρει την διαταγή υποχρεωτικής μετοικεσίας 500
οικογενειών Εβραίων από Σαφέντ προς Κύπρο. Η διαταγή ήταν υπογεγραμμένη από τον
Σελήμ Β΄ και ενεργοποιήθηκε το 1576 δηλαδή 2 ολόκληρα έτη μετά τον θάνατό του
δεδομένου ότι ο Σελήμ Β΄ απέθανε το 1574. Άρα είχε προϋπογράψει τα διατάγματα κατ'
εντολήν φυσικά του προνοητικού Ιωσήφ Νάσι.
286
Cecil Roth, "Joseph Nasi, The Duke of Naxos", σελ. 141.
287
A. M. Gratiani, "De Bello Cyprio", σελ. 38.

257
τυφλωμένος ίσως από φιλοδοξία και εκδίκησι ήλπιζε σε νίκη των Οθωμανών
εναντίον του Δυτικού συνασπισμού.
Οι εξελίξεις εδικαίωσαν τον Σοκολού και ο Νάσι έγινε όχι μόνο υπαίτιος
της πρώτης μεγάλης οθωμανικής ήττας αλλά και αυτός που με την λανθασμένη
πολιτική του, ένωσε τους αλληλοσπαρασσομένους Ευρωπαίους σε επιτυχή
πόλεμο. Μετά την οθωμανική καταστροφή, ο Σοκολού με τους εμπίστους του
δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τεκμηριώσουν το πόσο επιζήμιος ήταν πλέον ο
Νάσι για τα οθωμανικά συμφέροντα αφού έκαναν πασίγνωστη την ευθύνη του
στην καταστροφή.
Από την ναυμαχία της Ναυπάκτου και μετά, ο μεν Σοκολού προσεπάθη να
διαλύση την συμμαχία των Ευρωπαίων συνάπτοντας διασπαστικές συμμαχίες
προς όφελος των Οθωμανών ενώ ο Νάσι, για να επιβιώση ως σύμβουλος του
Σελήμ, λειτουργώντας όχι απαραίτητα προς συμφέρον των Οθωμανών,
εχρησιμοποίησε κάθε δόλο και ραδιουργία αλλά και άφθονο χρήμα.
Ο έξυπνος Βεζύρης δεν ήτο εις θέσιν να κατανοήση το μέγεθος της
πονηριάς και ραδιουργίας που διέθετε η προχωρημένη "πολιτική" σκέψις των
αντιπάλων του. Από την μία επάσχιζε να ξεφορτωθή τον Νάσι αλλά από την
άλλη "φορτώθηκε" έναν δήθεν αντίπαλο του Νάσι, τον ιατρό Σολομώντα
Εσκενάζι288. Η αδυναμία του βεζύρη να σκεφθή τόσο προβοκατόρικα και σε
ραδιουργικό βάθος δεν του επέτρεψε να αναλύση τον πολυδιάστατο αντίπαλό
του και να συνειδητοποιήση ότι τέτοιου μεγέθους προσωπικότητες όπως ο
Ιωσήφ, από τα πρώτα πράγματα που οργανώνουν είναι οι προνοητικές άμυνές
τους με οργανώσεις και άτομα τα οποία ασκούν μετριοπαθείς και εντελώς
συμφωνημένες δήθεν αντιπολιτεύσεις και προβάλλουν δήθεν αντιπαλότητες.
Γνωστή ακόμη και σήμερα εβραϊκή παγίδα στην οποία έπεσε η Βενετία όπως
είδαμε στην αρχή και τώρα ο Μεγάλος Βεζύρης ο οποίος δεν αντελήφθη ότι αν
αντιδρούσε ο Νάσι στην παρουσία του ιατρού Εσκενάζι, ο ιατρός Εσκενάζι δεν
θα είχε καν καταφέρει να πλησιάση την περίμετρο των Ανακτόρων. Ο Νάσι
εγνώριζε ότι πριν ακόμα την έναρξι του πολέμου οι Ενετοί έθεσαν 2ετή διορία
στους Εβραίους της πόλεως να την εγκαταλείψουν. Άρα, σαν καλός πρίγκιψ του
λαού του, εκανόνισε ώστε δημιουργώντας ό ίδιος έναν τεχνητό αντίπαλο στον
εαυτό του να γλυτώσουν οι συμπατριώτες του σε περίπτωσι αποτυχίας των
σχεδίων του. Έτσι κι έγινε τελικά.
Γεννημένος ο Εσκενάζι σε Ενετική κτήσι και άρα Ενετός, γνώστης και της
γλώσσας, εχρησιμοποιήθη από τον Βεζύρη ως διαπραγματευτής. Μάλιστα, τον
καιρό των εχθροπραξιών προς κατάληψι της Κύπρου, διεκόπησαν οι σχέσεις με
την Βενετία, η Ενετική παροικία της Κωνσταντινουπόλεως κατεστράφη, οι

288
Όπως αναφέρει σε μεγάλη έρευνά του ο Cecil Roth, "Joseph Nasi, The Duke of
Naxos", σελ. 151, ο Σολομών Εσκενάζι εγεννήθη περίπου το 1520 στην Β. Ιταλία και
θεωρείται της ιδίας οικογενείας (Μπασέβι) από μητρός με τον Ντισραέλι. Νέος μετέβη
στην Κρακοβία ως ιατρός της βασιλίσσης της Πολωνίας. Το 1564, στην παντοδυναμία
του Ιωσήφ Νάσι, εγκατεστάθη στην Κωνσταντινούπολι, βρήκε ανοικτό δρόμο στο
ανάκτορο και κατέστη… φίλος του Σοκολού.

258
περιουσίες κατεσχέθησαν και οι Ενετοί εφυλακίσθησαν εκτός ενός 289: Του
ιατρού Εσκενάζι ο οποίος κυκλοφορούσε παντού… Όταν δε, ήλθε η ώρα για
διαπραγματεύσεις με τον Ενετό μπάιλο Μαρκαντόνιο Μπάρμπαρο, ο οποίος
τελούσε σε κατ' οίκον περιορισμό, ο Βεζύρης αλλά κυρίως ο Νάσι ήθελαν
κάποιον παρασκηνιακά έμπιστο να διαπραγματεύεται μαζύ του. Τότε, όλως
συμπτωματικώς, "απέθανε" ο επίσημος διερμηνεύς του Μπάρμπαρο και
"προσελήφθη" ο Εσκενάζι… Σε αντάλλαγμα για τις καλές του υπηρεσίες, ο
Μεγάλος Βεζύρης τον προσέλαβε ως ιατρό της σουλτανικής θυγατρός και
μετεφέρθη στην Αδριανούπολι όπου και η σουλτανική αυλή εκείνον τον καιρό
και άρα και ο Ιωσήφ Νάσι. Ο ένας Εβραίος της Αυλής προωθούσε τον πόλεμο
με την Βενετία και ο άλλος τις ειρηνευτικές διαδικασίες. Το υπέροχο αυτό
παρασκηνιακό ενορχηστρωμένο σχέδιο θα έδινε ούτως ή άλλως έναν Εβραίο
επίσημο σύμβουλο ως νικητή.
Δεν του διέφευγε του Ιωσήφ ότι οι ανάγκες του πολέμου έφεραν την
Βενετία σε τραγική οικονομική θέσι. Τελικά, οι Ενετοί, για πολιτικο-
οικονομικούς λόγους συνεφώνησαν σε συμμαχία με τον Σοκολού τον Μάρτιο
του 1573 παρά την αντίθεσι του σχετικά αποδυναμωμένου Ιωσήφ Νάσι. Βάσει
του σχεδίου, η Βενετία ανήρεσε την διαταγή διωγμού των Εβραίων απ' την πόλι
δικαιώνοντας τα αρχικά σχέδια δήθεν αντιπαλότητος Νάσι-Εσκενάζι δηλαδή
καλού Εβραίου-κακού Εβραίου. Αυτό το παρασκηνιακώς συμφωνημένο και
ενορχηστρωμένο παιγνίδι καλού-κακού Εβραίου όχι μόνο υφίσταται επιτυχώς
σε κάθε τομέα της ανθρωπίνης δραστηριότητος παγκοσμίως σήμερα 290 αλλά
είναι αυτό που εγγυάται την απόλυτο επιτυχία των σιωνιστών ηγετών-
κεφαλαιοκρατών-τραπεζιτών.

289
Philip Mansel, "Κωνσταντινούπολη, η περιπόθητη πόλη", εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήναι
1999, σελ. 328. Ο Ενετός μοναχός Πάολο Μπισκόττο, θεωρηθείς κατάσκοπος στην
Πόλι, ανασκολοπίσθηκε και σ' αυτήν την κατάστασι υψώθηκε πάνω σε στύλο έξω απ'
το παράθυρο του Ενετού βάιλου. Αφέθη εκεί να σαπίση προς παραδειγματισμό.
290
Όπως η διαμάχη Φίνκελστάιν (συγγραφέως των Ζηλωτών της Σιών)-Σιωνιστών που
όμως ο Φίνκελστάιν εξαγνίζει κάθε πράξι του παρελθόντος εναντίον των Παλαιστινίων
και δέχεται τα εδάφη του 1967 ως Ισραηλινό έδαφος, αλλά και η δήθεν διαμάχη του
συγγραφέως της "Μαύρης Αθηνάς", του Μάρτιν Μπερνάλ με την Μαίρη Λέφκοβιτς,
όπου ο πρώτος έγραψε ένα ιδιαιτέρως ανθελληνικό βιβλίο με πάμπολλες ανοησίες (π.χ.
ότι ο Αριστοτέλης μορφώθηκε στην, ανύπαρκτη στα χρόνια του, βιβλιοθήκη της
Αλεξανδρείας) ενώ η Λέφκοβιτς επικεντρώθηκε ακριβώς σε αυτές τις ανοησίες,
καταδικάζοντας μερικές εξώφθαλμες όπως η παραπάνω, ενώ ταυτοχρόνως επεκύρωσε
και καθιέρωσε τις υπόλοιπες. (περιοδικό ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ, Τεύχος 19, σελ.
21). Καλοστημένη παγίδα που όμως δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί το ελλαδικό ραγιάδικο
κατεστημένο ετίμησε ως φιλελληνίδα την Λέφκοβιτς. Η οποία, μετά τις τιμές που τις
έγιναν από τους ραγιάδες, έγραψε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, 23 Ιανουαρίου 2000,
σελ. 18, ότι "η λογική ανάλυσις εχρησιμοποιήτο στην Κίνα και Αίγυπτο πολύ πριν
ανακαλυφθή στην Ελλάδα και Ινδία. Αν έχει κατά λάθος αποδοθή στους Έλληνες η
εφεύρεσις της λογικής σκέψεως, είναι λόγω του σωστού τρόπου με τον οποίον αυτοί την
κατέγραψαν.".

259
 Μετά την συμμαχία αυτή με τους Ενετούς, άρχισε ο αγών του Νάσι για την
επιβίωσί του ως συμβούλου του Σελήμ Β΄ αφού ετόνιζε τον συμβουλευτικό
ρόλο του στον σουλτάνο για την κατάληψι της Κύπρου. Αυτό, εδήλωνε ο ίδιος
με έμφασι, ήταν σημαντικό διότι ο Σελήμ Β΄ εξεπλήρωσε την σουλτανική
υποχρέωσι να προσθέση νέα εδάφη στην αυτοκρατορία και αφού ο Σελήμ το
επέτυχε προσθέτοντας την Κύπρο, περνούσε πλέον στην ιστορία ως κατακτητής
σαν τους προγόνους του. Αυτό ήταν ό,τι καλύτερο περίμενε από την ελεεινή
ζωή του ο άθλιος αλκοολικός σουλτάνος ο οποίος τελικά επέρασε στην ιστορία
όχι ως κατακτητής αλλά (καθ' ότι δημιούργημα του Νάσι) ως ΣΕΛΗΜ Β΄ ο
ΜΕΘΥΣΟΣ.
Παρ' όλα αυτά, ο Βεζύρης τον κατηγόρησε ευθέως για φιλο-ισπανική
πολιτική και άρχισε φιλικές διαπραγματεύσεις με τους Γάλλους τελειώνοντας
οριστικά το σχέδιο του Νάσι για συμμαχία με τις χώρες του βορρά. Το 1573 ο
Ενετός πρέσβυς έγραφε στην Βενετία ότι ο μισητός εχθρός του διατηρείται
στην θέσι του με μεγάλες δωροδοκίες 291. Επιπροσθέτως, ο Βεζύρης ανέδειξε ως
οικονομικό παράγοντα του μεγέθους του Νάσι τον Μιχαήλ Καντακουζηνό 292
αναθέτοντάς του την γενική είσπραξι φόρων, κλπ. Η πράξις αυτή εσήμανε την
αρχή του τέλους των εσόδων του Νάσι από το Οθωμανικό κράτος και την αρχή
της δημιουργίας οικονομικών παραγόντων εξ Ελλήνων οι οποίοι εκυριάρχησαν
τελικά. Μετά βίας εκράτησε ο Νάσι το μονοπώλειο οίνου κι αυτό χάρις στις
προσπάθειες της ευνοουμένης Εβραίας σουλτάνας Νουρ Μπανού293.
Εν συνεχεία ο Σοκολού, επικέντρωσε τις προσπάθειές του στο κυπριακό και
έκανε τεράστιο αγώνα να πείση τους πάντες και κυρίως τον πεθερό του τον
Σουλτάνο ότι είναι ανήκουστο να διοική Εβραίος βασιλέας πιστούς
Μουσουλμάνους. Επίσης ετόνισε ότι οι Δυτικοί δεν θα ανεχόντουσαν ένα
εβραϊκό βασίλειο και υπήρχε περίπτωσις νέας σταυροφορίας. Αυτά τα
καταλυτικά επιχειρήματα έσωσαν την Κύπρο από Εβραίο βασιλέα αν και ο
αγών για εβραιοποίησι εσυνεχίζετο με αιχμή του δόρατος πλέον τον Εσκενάζι.
Από το 1573 και μετέπειτα, όταν επαγιώθη η συνθήκη ειρήνης με την
Βενετία, ο Νάσι έπαιξε το τελευταίο του πλέον πολιτικό χαρτί σαν άνθρωπος
των ανακτόρων σε μία απέλπιδα προσπάθεια να εφαρμόση την γνωστή πολιτική
του των συμμαχιών Οθωμανών-Βορειοευρωπαίων εναντίον των Νοτιο-
Ευρωπαίων. Μέσω του ιατρού Εσκενάζι, με τον οποίο ήταν σε διαρκή
παρασκηνιακή συμφωνία, έπεισε τον Μεγάλο Βεζύρη Σοκολού να προτείνη
στρατιωτική συμμαχία στην Βενετία με σκοπό την κατάκτησι του Βασιλείου

291
Cecil Roth, "Joseph Nasi, The Duke of Naxos", σελ. 155.
292
Ανήκε στην επιφανεστέρα οικογένεια της υποδούλου πλέον Κωνσταντινουπόλεως.
Εγεννήθη το 1515 με καταγωγή εκ του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Ιωάννου
Κατακουζηνού, ο οποίος είχε προσκαλέσει τους Οθωμανούς στην Ευρώπη και
υπάνδρευσε την θυγατέρα του Θεοδώρα με τον Ορχάν, τον 2ο Οθωμανό Σουλτάνο.
Μετά την ήττα στην Ναύπακτο, εχρηματοδότησε την κατασκευή 20 πολεμικών πλοίων.
Απηγχονίσθη με σουλτανική διαταγή.
293
Andree Aelion Brooks "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota,
2002, σελ. 477.

260
της Νεαπόλεως από την Ισπανία προς όφελος των Ενετών 294. Οι Οθωμανοί θα
εκέρδιζαν έναν εξασφαλισμένο μελλοντικά Τουρκο-Βενετικό πόλεμο κατά της
Ισπανίας με ταυτόχρονη πλήρη εξασθένισι λόγω πολέμων του ευρωπαϊκού
νότου προς όφελος των Βορειοευρωπαίων τελικά. Οι Ενετοί ήσαν αρκετά
φρόνιμοι ώστε να απορρίψουν αρχικώς το σχέδιο αλλά το 1574 ο Εσκενάζι, ως
επίσημος απεσταλμένος του Σουλτάνου (και ανεπίσημος του Νάσι) μετέβη
αυτοπροσώπως στην Βενετία για να ασκήση μεγαλύτερη πίεσι για τον πόλεμο
αυτό. Πάλι όμως οι Ενετοί, προφανώς υποψιασθέντες την εβραϊκή παγίδα
(όπως λέει και η παροιμία: όποιος καεί με τον χυλό φυσά και το γιαούρτι) δεν
ενέδωσαν και τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Νάσι εματαιώθησαν οριστικώς…
Τον δε Δεκέμβριο του ιδίου έτους – 1574 – ο άθλιος Σουλτάνος Σελήμ Β΄ ο
Μέθυσος, εις κατάστασιν μέθης από τα κρασιά του προστατευομένου του Νάσι,
έπεσε στο λουτρό του και ετραυματίσθη θανασίμως. Μεγάλωσε ως υποχείριο
του Νάσι, κατέστη εξ αιτίας του αλκοολικός ώστε να γίνη δούλος των
σιωνιστικών συμφερόντων και αυτά όλα του εκόστισαν την ίδια του την ζωή
ενώ εξ αιτίας αυτών των συμφερόντων η οθωμανική αυτοκρατορία υπέστη
καθοριστικές ζημίες. Ο θάνατος του Σελήμ ήταν η χαριστική βολή για τα
οράματα του Νάσι και οριστικός αποχαιρετισμός στις βασιλικές φιλοδοξίες του
στην Κύπρο.
Ο νέος σουλτάνος Μουράτ Γ΄, εξ αρχής καλά πληροφορημένος από τον
Σοκολού, επέστρεψε τα πλούσια δώρα που τού έστειλε ο Νάσι για την
ενθρόνισί του δηλώνοντας τοιουτοτρόπως ότι άρχιζε νέα εποχή συμμαχιών.
Το ραδιουργικό αλλά έμπειρο μυαλό του Ιωσήφ κατενόησε ότι του
απεκλείσθη η πρόσβασις στον νέο Σουλτάνο αλλά όχι η πρόσβασις στην
ευνοουμένη του χαρεμιού, Κερκυραία σουλτάνα Σαφιέ (Σοφία;). Ήδη
εγνωρίσαμε295 την πλέον επιφανή προμηθεύτρια υπηρεσιών και ειδών
πολυτελείας του χαρεμιού, την Εβραία κυρα-Εστέρ, σύνδεσμο των γυναικών με
τον έξω κόσμο. Αυτή είχε το προνόμιο να μπαινοβγαίνη στο χαρέμι
μεταφέροντας κοσμήματα, αρώματα, ναρκωτικά και μηνύματα στις κοπέλλες
αλλά και να πληροφορείται απ' αυτές μυστικές πληροφορίες άγνωστες ακόμη
και στον Μεγάλο Βεζύρη. Η κυρα-Εστέρ εγνώριζε από πρώτο χέρι την
υπερβολική αδυναμία του διεφθαρμένου Μουράτ στο χαρέμι και μέσω των
γυναικών άρχισε, συνεργαζομένη με τον Ιωσήφ, να κατευθύνη μέσω αυτών
διάφορες πολιτικές. Επί παραδείγματι, ως Κερκυραία η Σαφιέ ήταν φιλοβενετή
και προωθούσε την Τουρκο-βενετική φιλία αφ' ενός επηρεάζοντας τον Μουράτ
και μαθαίνοντας τα απόρρητα και αφ' ετέρου συνεννοουμένη με τον Ενετό
πρέσβυ χρησιμοποιώντας ως σύνδεσμο την κυρα-Εστέρ. Σε μία περίπτωσι όπου
οι Ενετοί αιχμαλώτισαν οθωμανικό σκάφος προερχόμενο από την Αλγερία με
επιβάτιδα την σύζυγο του Οθωμανού κυβερνήτου, η κυρα-Εστέρ ανέλαβε την
απελευθέρωσι ενεργοποιώντας την σουλτάνα ενετικής καταγωγής Σαφιέ η
οποία σε συνεργασία με τον Ενετό μπάιλο εξωμάλυνε την κατάστασι για
λογαριασμό της Εστέρ. Η Εστέρ βέβαια, όταν η βασίλισσα της Γαλλίας
294
Cecil Roth, όπ.π., σελ. 159.
295
Cecil Roth, "Τhe House of Mendes, Dona Gracia", σελ. 105-107.

261
Αικατερίνη των Μεδίκων εζήτησε την βοήθεια του οθωμανικού στόλου
εναντίον των Ισπανών, δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να ενημερώση
λεπτομερώς τους Ενετούς για το συμβάν. Οι Ενετοί την εχρησιμοποίησαν
πολλάκις ως μέσον επιδόσεως δωροδοκιών στις γυναίκες του χαρεμιού με
επιρροή ενώ ως ανταμοιβή της έδωσαν το δικαίωμα δημιουργίας λαχείου στην
Βενετία (για πρώτη φορά σε μη Ενετό).
Από την μία η κυρα-Εστέρ κι απ' την άλλη ο Εσκενάζι βοήθησαν ώστε τα
ήδη έτοιμα σουλτανικά διατάγματα περί εποικισμού της Κύπρου να
εφαρμοσθούν τελικώς το 1576 έστω κι αν ο Νάσι ήταν παραμερισμένος.
Τα φιρμάνια μετεφράσθησαν κατά λέξιν παρά κάτω.

8 Οκτωβρίου 1576296
Διαταγή προς τον έπαρχο (σαντζάκ-μπέη) και ιεροδικαστή (καδή) του
Σαφέντ…
Επί του παρόντος διατάζω να καταγραφούν από την πόλι και περιοχή Σαφέντ
1.000 Εβραίοι και να αποσταλούν στην Αμμόχωστο της Κύπρου.
Διατάζω, μόλις ληφθή η παρούσα, χωρίς καθυστέρησι και σύμφωνα με το
σουλτανικό φιρμάνι, να καταγράψετε 1.000 πλουσίους και ευημερούντες
Εβραίους και να τους στείλετε, με όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία τους
και τις οικογένειές τους, με κατάλληλη προστατευτική συνοδεία στην
παραπάνω πόλι.
Μόλις οι Εβραίοι καταγραφούν στις καταστάσεις, να μην ακολουθήσουν εκ
των υστέρων διαγραφές λόγω δωροδοκίας και να σταλή σφραγισμένο
αντίγραφο των καταστάσεων στον Σουλτανικό Αντιπρόσωπο. Έτσι, κατά την
διάρκεια της καταγραφής του παραπάνω αναφερθέντος αριθμού Εβραίων, εάν
κάποιος προστατευθή ή διαγραφή από τις καταστάσεις κι αντί γι' αυτούς
καταγραφούν άλλοι ώστε να πάρουν την θέσι τους όχι πλούσιοι αλλά πτωχοί
Εβραίοι, οι δικαιολογίες δεν θα γίνουν αποδεκτές κατά κανένα τρόπο. Θα
γίνουν μυστικές έρευνες. Όπως είναι πρέπον, εάν διαπιστωθή από εμάς ότι η
υπόθεσις αυτή εξετελέσθη με διαφορετικό τρόπο από ότι ώριζε το φιρμάνι,
οπωσδήποτε δεν θα χάσετε μόνο την θέσι σας αλλά θα ακολουθήση πολύ
σκληρή τιμωρία. Επομένως να είστε άμεμπτοι και να αποφύγετε ότιδήποτε
διαφορετικό από την σουλτανική διαταγή.

22 Αυγούστου 1577297
Διαταγή προς τους ιεροδικαστές (καδή) της Μανσούρας και Κνέτρα
Επί του παρόντος διατάζω 500 πλούσιες και ευκατάστατες οικογένειες Εβραίων
από τις πλουσιώτερες των Εβραίων της περιοχής Σαφέντ να αποσταλούν στην
Κύπρο.

296
Aρχείον Εσωτερικών Υποθέσεων Οθωμανικού Κράτους, (Μουιμέ Τεφτέρι), Τόμος
28, κεφ. 99, σελ. 40.
297
Aρχείον Εσωτερικών Υποθέσεων Οθωμανικού Κράτους, (Μουιμέ Τεφτέρι), Τόμος
31, κεφ.411, σελ. 184.

262
 Διατάζω, με την άφιξι του Σουλεϊμάν Τσαούς, αυτός να ορισθή υπεύθυνος,
εσείς προσωπικά θα πάτε επί τόπου και θα καταγράψετε 500 οικογένειες από τις
πλούσιες και ευκατάστατες οικογένειες της εβραϊκής κοινότητος της περιοχής
Σαφέντ για να μεταβούν και ζήσουν στην Κύπρο. Αφού έχει κανονισθή αυτοί να
διακόψουν κάθε σχέσι με αυτή την περιοχή (Σαφέντ), στείλτε τους
οικογενειακώς και με την κινητή και ακίνητη περιουσία τους, με την κατάλληλη
συνοδεία, στην Κύπρο. Εγκαταστήστε τους εκεί και πάρτε απόδειξι από τον
τοπικό Μπεηλέρμπεη πιστοποιώντας ότι όλοι αφίχθησαν και εγκατεστάθησαν
εκεί και στείλτε μας την απόδειξι. Αν υπάρξουν κάποιοι Εβραίοι οι οποίοι
αντιληφθέντες από πριν την κατάστασι διασκορπίστηκαν στις γειτονικές
περιοχές, να τους ανακαλύψετε, να διερευνήσετε την περίπτωσί τους, να
καταγράψετε αυτούς που σύμφωνα με τις διαταγές μου πρέπει να μετακομίσουν
και να τους αποστείλετε. Το ζήτημα είναι σοβαρό. Προσέξτε καλά μήπως σας
διαφύγει, να μην εκβιάσετε πλουσίους Εβραίους και δωροδοκηθείτε για
διαγραφή τους από τις καταστάσεις και στείλετε πτωχούς Εβραίους ή τελικά
προστατεύοντας κάποιους στείλετε λιγώτερους. Να μην υποτιμήσετε αυτή την
αποστολή. Εάν βρεθή κανείς να καταγγείλη ότι οι πλούσιοι προστατεύτηκαν και
οι πτωχοί κατεγράφησαν, οι δικαιολογίες δεν θα γίνουν αποδεκτές και θα
τιμωρηθήτε. Αυτά να ξέρετε.

22 Αυγούστου 1577298
Διαταγή στον Μεηλέρμπεη της Κύπρου.
Για το συμφέρον της νήσου, έστειλα γραπτή διαταγή στον Καδή της
Ιερουσαλήμ να καταγράψη και αποστείλη 500 οικογένειες από τους Εβραίους
του Σαφέντ και ο Τσαούσης Σουλεϊμάν ετέθη επικεφαλής. Μόλις οι παραπάνω
Εβραίοι καταγραφούν και σύμφωνα με την διαταγή μου καταφθάσουν στο νησί,
να πάτε στην αποβάθρα, να στείλετε κάθε φορά άλλη γαλλέρα από τον στόλο
σας, να τους φέρετε στο νησί και να τους εγκαταστήσετε σε πόλι που θεωρείτε
ότι πρέπει. Γράψτε και αναφέρτε μου τα μέτρα που λάβατε.

Η απροθυμία των Εβραίων να μετοικίσουν, η αδυναμία του Νάσι να

επηρεάση τον Μουράτ και η κλονισμένη κατάστασι της υγείας του έστειλαν
οριστικά το 2ο σιωνιστικό κίνημα στις καλένδες σώζοντας από εβραιοποίησι
την Κύπρο κυριολεκτικά στο παρά πέντε…
Ο Ιωσήφ Νάσι, προφανώς απογοητευμένος, απέθανε το 1579 στην
Κωνσταντινούπολη. Θα είχε παρηγορηθή αν εγνώριζε ότι αμέσως μετά τον
θάνατό του εξετελέσθη ο Μιχαήλ Καντακουζηνός και λίγο αργότερα
εδολοφονήθη και ο Σοκολού.
Η κυρα-Εστέρ, συνηθισμένη στις ίντριγκες, δωροδοκήθηκε για τον
διορισμό κάποιου σε ανωτάτη στρατιωτική θέσι. Ο αντίπαλος όμως, πιο
ισχυρός, ξεσήκωσε τους σπαχήδες οι οποίοι το 1595, κατέσφαξαν την γυναίκα

298
Διαταγή 412, σελ. 184.

263
και το χονδρό κουφάρι της τόφαγαν τα σκυλιά. Την επομένη ημέρα έσφαξαν
τον μεγάλο της γιό ενώ ο άλλος εδήλωσε Τούρκος κι εγλύτωσε 299…
Η σύζυγος του Ιωσήφ Νάσι, η Ρεϊνά, δεν ανεμείχθη στα πολιτικά και
απέθανε τιμωμένη και ευκατάστατη το 1599 δίχως απογόνους αφού η μοναδική
θυγατέρα της πέθανε μωρό το 1564. Αυτός ήταν ο επίλογος της οικογενείας
Μεντέζ-Νάσι…

299
John Sanderson, "Travels in the Levant". Δίδεται ιδιαίτερα περιγραφικά ο τρόπος
τεμαχισμού της, η διαπόμπευσις στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως της κεφαλής
και του αιδείου της, το μοίρασμα στους γενιτσάρους κομματιών της σάρκας της, κλπ.
Αυτά όλα δείχνουν ότι ο λαός εγνώριζε τις ραδιουργίες της αλλά εφοβείτο να
αντιδράση. Την εκδικήθηκαν νεκρή… Για τον γιό της περιγράφει ότι τα σκυλιά δεν τον
έφαγαν είτε διότι ήταν ήδη χορτάτα απ' την χονδρή κυρα-Εστέρ είτε διότι είχε τόσο
πολύ λίπος που τα σκυλιά αηδίασαν… Τις σωρούς τελικά τις έκαυσαν.

264
 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ
Αναμφισβήτητα, από τις αρχές του 16ου αιώνος, η Ντόνα Γκρασία και ο Ιωσήφ
Νάσι, εθεωρούντο οι ηγέται του τότε παγκοσμίου εβραϊσμού. Ο Ιωσήφ Νάσι,
λόγω των πολιτικών του ελιγμών, από θέσεως ισχύος στην Οθωμανική Αυλή,
κατέστη θρύλος τόσο για τους συμπατριώτες του όσο και για τους Ευρωπαίους.
Οι ξένοι πρέσβεις στην Κωνσταντινούπολι τον ανεγνώριζαν και τον
αντιμετώπιζαν πράγματι ως αρχηγό του λαού του, ασχέτως αν τον μισούσαν ή
όχι. Ο ίδιος φαίνεται να επιθυμούσε αυτήν την αρχηγική αντιμετώπισι, ίσως και
να την απαιτούσε. Σαφώς όμως, ουδόλως τον ενοχλούσε η ταύτισις του
ονόματός του με την πλήρη ραδιουργιών και δολοπλοκιών πραγματικότητα.
Όχι άδικα, συμπατριώται του τον συνέκριναν με τον Ιωσήφ εν Αιγύπτω ή
με τον Μαρδοχαίο, θείο της Εσθήρ, υπουργό του Ξέρξη300. Πράγματι,
πρωταρχική μέριμνά του, όπως τον εδίδαξε η θεία του, ήταν φαινομενικώς η
«ανακούφισις» των καταπιεζομένων Εβραίων, όμως, στην ουσία επρόκειτο για
ποδηγεσία, με σκοπό την σιωνιστική ολοκλήρωσι, με κάθε θυσία. Θυσίες όμως
που τις επλήρωσαν οι πτωχοί αθώοι Εβραίοι, (διαχρονικό φαινόμενο) ενώ όσοι
διεσώθησαν, εδέχθησαν την προδιαγεγραμμένη και βάσει σχεδίου
«ανακούφισι» η οποία εδίδετο σε προσωπικό αλλά και κοινοτικό επίπεδο. Όσο
για τις κοινότητες, πολλές συναγωγές και κέντρα μαθήσεως ώφειλαν την ύπαρξί
τους στους Νάσι, όπως επίσης και πάμπολλες εκδοτικές δραστηριότητες.
Η κατοικία των Νάσι στην Κωνσταντινούπολι, όχι μόνο ήτο πόλος έλξεως
όποιουδήποτε επιφανούς Εβραίου σε οποιονδήποτε τομέα του εμπορίου, των
επιστημών και των γραμμάτων αλλά ήτο κυρίως ένα πολιτικό κέντρο στο οποίο
διάφοροι αξιωματούχοι διαφόρων χωρών και λαών συνέρεαν προκειμένου να
τύχουν οι πολιτικές τους ευνοϊκής μεταχειρίσεως τόσο από τον Ιωσήφ όσο και
από τον Σουλτάνο μέσω αυτού.
Επομένως, στην εβραϊκή φιλολογία δικαιολογείται να υπάρχουν πολλές
αναφορές, αφιερώσεις, ύμνοι, έπαινοι, δοξαστικά και γνησία γραφική φιλολογία
τόσο για την Ντόνα Γκρασία όσο κυρίως για τον Ιωσήφ Νάσι ή Ζοάο Μιγκέζ ή
Ζουάν Μίκας, κλπ Όλες αυτές οι αναφορές δεν εγένοντο μόνο από ευγένεια
ψυχής αλλά οι κολακείες υψηλού επιπέδου σε έναν Νάσι μπορούσαν να
αποβούν λίαν προσοδοφόρες. Κι αυτός τις είχε ανάγκη ώστε ευκολώτερα να
καθιερωθή ως ηγέτης.
Θα ήταν ιστορικός ασυγχρονισμός το να μην υπάρχη αντίστοιχη φιλολογία
της εποχής εκείνης περί Νάσι και στην χριστιανική Ευρώπη. Ο θρύλος περί
Νάσι ήτο χιλιοειπωμένος και χιλιοταξειδευμένος με τις τόσες αναστατώσεις,
ανακατατάξεις, συμμαχίες και πολέμους που ο ίδιος επέφερε ή προκάλεσε στην
Ευρώπη. Ο Οίκος Μεντέζ ήτο ο πλουσιώτερος, το κατασκοπευτικό του δίκτυο
άρτιο και οι οικονομικές εξαρτήσεις όλων των Βασιλικών Οίκων από αυτόν
300
Cecil Roth, "Joseph Nasi, The Duke of Naxos", σελ. 162.

265
ήσαν γνωστές. Οι ευρωπαίοι πολιτικοί της εποχής είχαν όλοι από έναν
ιδιαιτέρως παραγεμισμένο «φάκελλο» με αναφορές περί των δραστηριοτήτων
των Μεντέζ-Νάσι. Λογικό όμως για πολιτικο-οικονομικούς λόγους.
Η απώλεια, επί παραδείγματι, της Κύπρου, είχε αφήσει οδυνηρό απόηχο, με
την οθωμανική βαρβαρότητα που εμπεριείχε, στον ίδιο τον ψυχισμό της
Βενετίας. Τόσο οδυνηρό ώστε ο υπέργηρος ζωγράφος Τισιανός να θεωρήση
υποχρέωσί του να απεικονίση την τραγικότητα, όχι μόνο της απωλείας αλλά του
ατίμου τρόπου με τον οποίον επετελέσθη, ζωγραφίζοντας τον γνωστό υπέροχο
πίνακα με την τιμωρία του Μαρσύα από τον Απόλλωνα. Ο ηθικοπλαστικός
αυτός ελληνικός μύθος301 ήθελε τον Μαρσύα να υπερηφανεύτηκε ότι η μουσική
του ήτο καλυτέρα αυτής του Απόλλωνος. Ο Θεός προκάλεσε μουσικό αγώνα με
τον Μαρσύα και οι κάτοικοι, ως κριταί, έδωσαν την πρωτιά στον Απόλλωνα. Ο
Απόλλων τότε έγδαρε τον Μαρσύα για την ασέβειά του. Ο Τισιανός λοιπόν
συμβολίζει την Κύπρο με τον Μαρσύα-θύμα ενώ ο τιμωρός Απόλλων κρατεί
φρυγικό σκούφο, σύμβολο μικρασιατικό, ώστε να συμβολίζη τους Οθωμανούς.
Η εκδορά ήτο βέβαια έμμεσος αλλά ευθεία αναφορά στο άτιμο μαρτύριο του
διοικητού της Αμμοχώστου.
Οι δραστηριότητες και δολοπλοκίες Νάσι, είχαν αντίκτυπο στην ρομαντική
φιλολογία της εποχής του. Μάλιστα, ο ίδιος «ετιμήθη» με πρωτιά σαν κεντρικός
χαρακτήρ ενός εκ των πρώτων θεατρικών έργων με τα οποία εγκαινιάζεται η
θεατρική περίοδος η λεγομένη “ελισσαβετιανή”. Πρόκειται για το δράμα ”The
Jew of Malta” ή ελληνιστί ”Ο Ιουδαίος της Μάλτας” του Κρίστοφερ Μάρλοου,
το οποίο εδιδάχθη στην Αγγλική Βασιλική Αυλή περί τα το 1590.

“Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ” ΤΟΥ

ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΡΛΟΟΥ
Ο Κρίστοφερ Μάρλοου δεν ήτο κάποιο τυχαίο πρόσωπο προικισμένο απλώς με
φιλολογικόν τάλαντον. Αντιθέτως, οι υπάρχουσες αναφορές περί αυτού,
συνθέτουν μία καταπληκτική θυελλώδη και ασυμβίβαστη προσωπικότητα, έναν
ευφυέστατο άνθρωπο με ιδιαιτέρως επιτυχή ενασχόλισι σε πολυσχιδείς
πολιτικές δραστηριότητες οι οποίες τον ωδήγησαν σε βιωματική γνώσι της
πολιτικής του παρασκηνίου, άρα και όλου του φάσματος της θρησκευτικο-
πολιτικής εξουσιαστικής δραστηριότητος.

301
Οι Έλληνες είχαν πλάσει αρκετούς ηθικοπλαστικούς μύθους για διαφόρους τομείς
της ανθρωπίνης δραστηριότητος. Στο συγκεκριμένο θέμα, της διδασκαλίας του
σεβασμού του ατόμου στο θείον δηλαδή, ανήκει αυτός ο μύθος αλλά και άλλοι, όπως ο
μύθος Αθηνάς και Αράχνης ή ο μύθος της Λητούς με την Νιόβη, του Διός και του
Ιξίονος, κλπ, κλπ.

266
 Το ιστορικό πλαίσιο της ζωής του Μάρλοου ήτο το ίδιο με αυτό της ζωής
του Σαίξπηρ αφού και οι δύο εγεννήθησαν το 1564 302 ενώ προ εξαετίας (1558)
είχε στεφθή βασίλισσα η Ελισσάβετ Α΄.
Όταν κατέλαβον οι Οθωμανοί την Κύπρο αμφότεροι ήσαν εξαετείς ενώ
στην σφαγή των Διαμαρτυρομένων-Ουγενότων, την νύκτα του Αγίου
Βαρθολομαίου, ήσαν επταετείς.
Ο Μάρλοου, καταγόμενος από ευκαταστάτους και ευυπολήπτους γονείς,
δεκαπενταετής ών, ενεγράφη το 1579 στο King’s College της γενέτειράς του
Καντέρμπουρι, όπου εδιδάχθη λατινικά, ενώ το επόμενο έτος έλαβε υποτροφία
τη αποφάσει του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, από το θρησκευτικό
κολλέγιο Corpus Christi του Καίιμπριτζ, το οποίο διηύθυνε ο Αρχιεπίσκοπος.
Στο αυστηρώτατο αυτό κολλέγιο, ο Μάρλοου ήτο φοιτητής διαλεκτικής, ενώ οι
φοιτηταί ήσαν υποχρεωμένοι να συνομιλούν μόνο στα λατινικά ή εβραϊκά!
Υπήρχαν αυστηροί περιορισμοί στην κυκλοφορία, στην επιλογή βιβλίων και
στην εμφάνισι. Στα χρόνια φοιτήσεως του Μάρλοου, τα συγκρουόμενα
θρησκευτικο-πολιτισμικά ρεύματα της Αναγεννήσεως και του Καλβινισμού,
επηρέαζαν τόσο τους φοιτητές όσο και την τοπική κοινωνία. Εκ φύσεως οι
φοιτηταί γενικώς ήσαν θεράποντες του αναγεννησιακού ρεύματος επιδιδόμενοι
μετά μανίας στην μελέτη της λατινο-ιταλικής και γαλλικής γραμματείας. Οι
φοιτηταί όμως της συντηρητικής ελίτ, των παιδιών της άρχουσας τάξεως του
Καίιμπριτζ, έβλεπαν τον καλβινισμό με συμπάθεια πράγμα ανησυχητικό για τον
διευθυντή-Αρχιεπίσκοπο του κολλεγίου.
Πρέπει να τονισθή ότι οι φοιτηταί του κολλεγίου αυτού, ανήκοντες κυρίως
στην ελίτ της αγγλικής κοινωνίας, εδιδάσκοντο με κάθε σοβαρότητα την
πολιτική και μάλιστα τα περί πολιτικής της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Επομένως, ο οξυδερκέστατος και ιδιοφυής Μάρλοου είχε διδαχθή το θεωρητικό
υπόβαθρο το οποίο αργότερα ωδήγησε στην υλοποίησι του "Εβραίου της
Μάλτας".
Δεν ήτο όμως η θεωρητική παιδεία του κολλεγίου που του έδωσε
περισσότερη σοφία και βιωματική γνώσι. Ήταν οι ικανότητες του διδακτικού
προσωπικού του κολλεγίου που, βάσει των εντολών που είχαν, διέγνωσαν στο
πρόσωπο του μαθητού την δυναμική του μελλοντικού πολιτικού ο οποίος
βασιζόμενος εκτός των ποιοτικών γνώσεων και στην ιδιοφυία, οξυδέρκεια,
έμφυτη ανησυχία και αναλυτική ικανότητα, θα μπορούσε να βοηθήση
αποτελεσματικά το κράτος σε δύσκολες στιγμές. Πράγματι, κατά το τρίτο έτος
των σπουδών του, απουσίασε μυστηριωδώς για 6 εβδομάδες, τον επόμενο
χρόνο για επτά εβδομάδες και αργότερα για περισσότερο. Παρά τις απουσίες
όμως, όχι μόνο απεφοίτησε κανονικά μετά την 5ετία, το 1584, αλλά,

302
Το ίδιο έτος απέθανε ο Μικελάντζελο και ο Καλβίνος και εγεννήθη ο Γαλιλαίος.
Επίσης οι Οθωμανοί απεβιβάσθησαν και πολέμησαν ανεπιτυχώς στην Μάλτα η οποία
παρέμεινε στους γενναίους Ναΐτες ιππότες ενώ ο Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας ετοίμαζε την
περίφημη Αρμάδα η οποία θα έβαζε τέλος στα όνειρα των Οθωμανών – του Νάσι – για
επικράτησι στην Μεσόγειο.

267
εσυνεχίσθη η υποτροφία του ως να επρόκειτο να ακολουθήση εκκλησιαστικό
κλάδο, απαραίτητη προϋπόθεσις για υποτροφία.
Το 1587, ενώ επρόκειτο να λάβη το πτυχίο Μάστερ, εκατηγορήθη, κυρίως
λόγω των μυστηριωδών εξαφανίσεών του, υπό των πανεπιστημιακών αρχών ότι
ήτο καθολικός303 και παρηκολούθη σεμινάρια Ιησουιτών στην Ρεμ ώστε να
πολεμήση την Αγγλικανική εκκλησία. Κατόπιν αυτών των κατηγοριών, εξηρέθη
της απονομής του πτυχίου.
Κατέστη τότε φανερό ότι οι μυστηριώδεις απουσίες του ήσαν
συνυφασμένες με μυστικές εθνικές αποστολές που έδειχναν ότι από νεαρή
ηλικία, ως φοιτητής είχε στρατολογηθή και εκπαιδευθή σαν κατάσκοπος. Οι
πανεπιστημιακές αρχές έλαβον επιστολή από τα Ανάκτορα, διατάζοντάς τους να
απονείμουν το πτυχίο Μάστερ στον Μάρλοου, διευκρινίζοντας ότι "…
συμπεριεφέρθη κοσμίως και διακριτικώς, προσφέροντας τις καλές του υπηρεσίες
στην Αυτής Μεγαλειότητα" και ότι "η Α.Μ., δεν θα χαρή αν μάθη ότι ο άνθρωπος
ο οποίος ασχολείται με θέματα που άπτονται του εθνικού συμφέροντος
δυσφημείται από όσους αγνοούν τις υποθέσεις του…". Αυτή η επιστολή
κατέφθασε στο πανεπιστήμιο στις 29 Ιουνίου και σε τρείς-τέσσερις ημέρες ο
Μάρλοου έλαβε το πτυχίο του και μετέβη στο Λονδίνο όπου σε λίγους μήνες
ανέβασε το δραματικό έργο του "Ο Μέγας Ταμερλάνος", εγκαινιάζοντας την
ελισσαβετιανή θεατρική εποχή. Δεν ήτο θεατρικός όμως ο λόγος μεταβάσεώς
του στο Λονδίνο αλλά κατασκοπικός. Η αποστολή του ήτο να διεισδύση στον
φιλοσοφικό κύκλο της Γαλλικής πρεσβείας η οποία ήτο κέντρο αντι-
Ελισσαβετιανής συνωμοσίας. Μέσω αυτής επικοινωνούσε η υπό στενή
παρακολούθησι Μαρία Στιούαρτ με φίλους της εκτός Αγγλίας, ενώ εκεί
εφιλοξενήθη επί έτη ο Τζορντάνο Μπρούνο. Τα λαμπρά πνεύματα του κύκλου
της πρεσβείας είναι φανερό ότι επηρέασαν τον αναζητητή γνώσεων Μάρλοου
και αυτή η επίδρασις στον ψυχισμό του τελικώς τον έθεσε σε δυσμένεια και
τελικώς τον ωδήγησε στον πρόωρο θάνατο. Το ίδιο διάστημα ο Αγγλικός Στόλος
κατεναυμάχισε την περίφημη Ισπανική Αρμάδα ενώ εξετελέσθη η Μαρία
Στιούαρτ.
Λίγο αργότερα, το 1589 ο Μάρλοου εφυλακίσθη για συμμετοχή σε φόνο
αλλά απηλλάγη εντός μηνός προφανώς λόγω γνωριμιών… Σαν κατάσκοπος ήτο
303
Τρομερή κατηγορία δεδομένου ότι ήδη από το 1570 ο πάπας Πίος Ε΄ είχε αφωρίσει
την βασίλισσα Ελισσάβετ ενώ οι καθολικές δυνάμεις, κυρίως προωθούμενες από την
Ισπανία, προσεπάθουν να διεισδύσουν στην Αγγλία τόσο για κατήχησι όσο και για
δημιουργία αποσταθεροποιητικού κλίματος προς όφελος της Ισπανίας. Στην Ρεμ της
Γαλλίας, από την αρχή του 1587, ελειτούργη προπαγανδιστικό καλλιεργητήριο Άγγλων
καθολικών υπό τον μετέπειτα καρδινάλιο Ουίλιαμ Άλλεν. Ο Άλλεν προετοίμαζε κίνημα
καθολικών στην Αγγλία με στόχο την εκδίωξι της Ελισσάβετ και καθολικοποίησι της
χώρας. Ο Υπουργός της Ελισσάβετ Φράνσις Γουάλσινγκχαμ ωργάνωσε μυστική
αστυνομία με εκπαιδευμένους κατασκόπους οι οποίοι είχαν αποστολή να διεισδύσουν
στο κίνημα του Άλλεν και να συλλέξουν πληροφορίες. Ένας εξ αυτών ήτο ο Μάρλοου
και κυρίως αυτός ο λόγος των εξαφανίσεών του. Επιπροσθέτως, διασώζεται επιστολή
Άγγλου αξιωματούχου από την Ουτρέχτη στην οποία αναφέρεται ο Μάρλοου ως
κυβερνητικός απεσταλμένος.

268
ιδιαιτέρως χρήσιμος αυτά τα χρόνια που η Αγγλία ευρίσκετο επί ποδός λόγω της
θεωρουμένης ως βεβαίας υπό της Ελισσάβετ της Ισπανικής αποβάσεως. Ο κάθε
ξένος υπήκοος τότε στην Αγγλία εθεωρείτο εν δυνάμει κατάσκοπος ενώ οι
μυστικές υπηρεσίες ανεζήτουν τους υπευθύνους κυκλοφορίας προκηρύξεων
κατά των ξένων υπηκόων. Η αναζήτησις, τους ωδήγησε στο γραφείο του
δραματικού ποιητού Τόμας Κιντ όπου ανεκάλυψαν, στις 12 Μαΐου,
σκανδαλιστικά αντιχριστιανικά κείμενα. Κατόπιν βασανιστηρίων απεκαλύφθη
ότι η πατρότης των κειμένων ανήκε στον Μάρλοου. Ο ανακριτής Μπέινς
συνέταξε έκθεσι καταπέλτη304 κατά του "βλασφήμου" και "αιρετικού" Μάρλοου
και εξεδώθη ένταλμα συλλήψεώς του στις 28 Μαΐου. Το ένταλμα τον βρήκε
φιλοξενούμενο στο σπίτι του εξαδέλφου τού υπουργού σερ Γουάλσινγκχαμ και
αφέθη ελεύθερος κατόπιν επεμβάσεως των ανακτόρων με μόνο όρο την
καθημερινή παρουσία στις αρχές, προφανώς έως ότου ξεχαστή το συμβάν.
Η παρα-προτελευταία πρότασις του ανακριτού Μπέινς ήτο "…κατά την
γνώμη μου, επιδίωξις όλων των πιστών της χριστιανοσύνης θα έπρεπε να είναι η
προσπάθεια να κλείση το στόμα ενός τόσου επικινδύνου μέλους της
κοινωνίας…". Πράγματι, σε 2 ημέρες από αυτή την έκθεσι, στις 30 Μαΐου
1593, ο Μάρλοου έπεφτε νεκρός, μόλις 29 ετών, κτυπημένος – κατά λάθος! –
από έναν άλλο μυστικό πράκτορα ενώ παρόντες ήσαν άλλοι δύο πράκτορες 305 οι
οποίοι εβεβαίωσαν ότι ο δολοφόνος ευρίσκοντο εν αμύνη και απηλλάγησαν αν
και δεν αμφισβητούν πολλοί την εκδοχή του ατυχήματος αφού εγνώριζαν
άπαντες την παρορμητική και ευέξαπτη 306 φύσι του Μάρλοου. Πιθανώτερο
όμως να είχε προγραφή λόγω των παρασκηνιακών σχέσεων τις οποίες

304
Αν δεν είχε τραγική κατάληξι αυτή η έκθεσις, θα ήτο διασκεδαστική. Φαίνεται οι
θέσεις του Μάρλοου να αποτελούν τέλεια προμετωπίδα για την διείσδυσί του στους
εκλεπτισμένους, ελευθερόφρονες, διαβασμένους και επικριτικούς φιλοαναγεννησιακούς
καθολικούς κύκλους της Γαλλικής πρεσβείας. Διαβάζουμε θέσεις όπως "μόνο οι
παπισταί έχουν θεό ή θρησκεία της προκοπής επειδή η λειτουργία γίνεται με
μεγαλοπρέπεια, με εκκλησιαστικά όργανα, με ψάλτες, με ξυρισμένες κεφαλές, κλπ. Όλοι
οι διαμαρτυρόμενοι είναι υποκριτές ανόητοι…", "Αν ήταν να γράψω νέα θρησκεία θα
εύρισκα πιο τέλεια και αποτελεσματική μέθοδο, η καινή διαθήκη είναι ελεεινά γραμμένη",
κλπ.
305
Εις εκ των οποίων ήτο ο περίφημος Ρόμπερτ Πόλεϋ, ο οποίος επίσης είχε διεισδύσει
στην Γαλλική πρεσβεία και κατάφερε να καταστή προσωπικός ταχυδρόμος της Μαρίας
Στιούαρτ. Έτσι βάσει των ενοχοποιητικών γραμμάτων τα οποία διάβαζε κρυφά ο Πόλεϋ
επαγιδεύθη αυτή και καρατομήθηκε.
306
Ο Μάρλοου ήταν ιδιαιτέρως αψύς, ευερέθιστος και εριστικός. Το 1592, εκλήθη στο
δικαστήριο του Μιντλεσεξ με την κατηγορία επιθέσεως σε αστυνομικούς. Ο ίδιος, τον
καιρό της δίκης ευρίσκετο σε εθνική αποστολή στην Ρουέν όπου οι Άγγλοι ενίσχυον
τους διαμαρτυρομένους εναντίον των καθολικών. Φυσικά τα ανάκτορα τον αθώωσαν.

269
αποδεδειγμένα διετήρη με τον Σκώτο βασιλέα Ιάκωβο ΣΤ΄307, ο οποίος τελικώς
επεκράτησε διαδεχόμενος την Ελισσάβετ Α΄.
Ο πρωτοπόρος της ελισσαβετιανής περιόδου, έγραψε τον "Εβραίο της
Μάλτας", όπως ο ίδιος αναφέρει στην εισαγωγή, αμέσως μετά την δολοφονία
του υπευθύνου για την νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου, δουκός της Λωραίνης,
τον Δεκέμβριο του 1588. Το έργο βρίθει μηνυμάτων των οποίων αποδέκται δεν
μπορούσαν να είναι άλλοι από γνώστες της πολιτικής και ιδίως του
παρασκηνίου. Πρόκειται για βαθειά πολιτικό έργο. Επομένως, λυρικές και
ρομαντικές αναλύσεις του έργου από ληρολόγους-φιλολόγους (πολλοί εκ των
οποίων μη αντιληφθέντες τίποτε από την ουσία του, χαρακτηρίζουν το έργο ως
κωμωδία) δέον να θεωρούνται άτοπες αν δεν συνοδεύονται από εμβριθείς
ιστορικο-πολιτικές αναλύσεις. Η ευθεία, δίχως υπεκφυγές ανάλυσις του
κεντρικού χαρακτήρος του έργου, του Εβραίου Βαραβά, ίσως ήτο ο κυριώτερος
λόγος του παρασκηνίου της δολοφονίας του Μάρλοου αλλά ταιριάζει απολύτως
με την ασυμβίβαστη, ανεξάρτητη φύσι του. Και μάλιστα, σε μία εποχή που ο
παγκόσμιος εβραϊσμός είχε ήδη δημιουργήσει τα ερείσματά του στην Αγγλική
οικονομία και πολιτική και είχε φανή ιδιαιτέρως αποτελεσματικός στην
συλλογή πληροφοριών που ωδήγησαν τελικώς τον Αγγλικό Στόλο σε νίκη κατά
της Αρμάδας.
Η επιλογή του ονόματος του κεντρικού ήρωος ήταν σοφή αλλά
συνεπεστάτη με την παιδεία του ποιητού και του αλληγορικού ύφους του έργου.
Ο Ιωσήφ Νάσι στο έργο ονομάζεται Βαραβάς. Αυτή είναι η πρώτη βασική
αναφορά στην Κύπρο της οποίας ο εκχριστιανισμός εβασίσθη στον γεννηθέντα
εις Κύπρον Εβραίο Βαραβά, τον σημερινό Άγιο Βαρνάβα. Η Κύπρος δεν
αναφέρεται ευθέως, αλλά ως Μάλτα, αφού ήτο πρόσφατος η ιστορία του
πολέμου της με τους Οθωμανούς του Σελήμ. Η πλοκή του έργου μπορεί να
θεωρηθή ευκόλως ως επινόησις του Μάρλοου, αλλά δεν είναι. Αντιθέτως, σε
ένα έργο κατέδειξε ρεαλιστικά και κυνικά όλα εκείνα τα στοιχεία που η
οξυδέρκειά του διέκρινε ως αποτελεσματικά όπλα του εκάστοτε Βαραβά και
που μπορούν να διδαχθούν κατά τα αλληγορικά πρότυπα της ελληνικής
τραγωδίας.
Στο δράμα υπάρχουν και προσεγγίζονται αναλυτικώς δύο εντελώς
διαφορετικές ιδεολογικές γραμμές ή τρόποι ζωής. Μία η των χριστιανών και
της συμπεριφοράς των και η άλλη η αντίστοιχη των Εβραίων.
Η μέχρι θανάτου προσήλωσις του διαχρονικού Βαραβά στον σκοπό της
απολύτου κυριαρχίας μέσω πλουτοσυνάξεως (καπιταλισμό σήμερα), η μέχρι
θανάτου προσήλωσις στην θρησκεία, η διαχρονική πιθανότης προδοσίας από
εμπίστους και η προσπάθεια ανακάμψεως από αυτήν, η φανατική και συχνά

307
Η έκθεσις Μπέινς, στοιχειοθετώντας την εσχάτη προδοσία, ανέφερε στην Βασίλισσα
ότι: "…έπειθε ανθρώπους περιωπής να στραφούν προς τον βασιλέα της Σκωτίας…, όπου,
αν ζούσε, εσκόπευε να μεταβή κι ο ίδιος…". Αυτή η παρατήρησις είναι απόδειξις της
πολιτικής ωριμότητος, ευφυίας, οξυδερκείας και αναλυτικής ικανότητος του Μάρλοου
διότι σε μία περίπου δεκαετία ο Ιάκωβος όντως εστέφθη βασιλεύς της Αγγλίας.

270
αυτοκαταστροφική δίψα και μανία του διαχρονικού Βαραβά για εκδίκησι και
την ροπή σε καθημερινές δολοπλοκίες.
Το δράμα ξεκινά με τον Βαραβά επί σκηνής να μετρά σωρούς χρημάτων
και να απαριθμή τις χώρες και τα είδη των εμπορευμάτων με τα οποία διαρκώς
αυξάνει τα πλούτη του. Σε κάποιο σημείο του μονολόγου 308, ο Μάρλοου
στέλνει το πρώτο ανεκτιμήτου αξίας μήνυμα, βάζοντας στο στόμα του Βαραβά
την διατύπωσι του μοναδικού πλουταθροιστικού οικονομικού δόγματος "…
πιστεύω πως άνθρωποι με κρίσι/ πρέπει πλέον να αποφεύγουν το κοινό
νόμισμα στο εμπόριο/ και όσο αυξάνει ο πλούτος τόσο αυτοί να κλείνουν
αμύθητες περιουσίες σε μία καμαρούλα…".309
Εν συνεχεία, ο Μάρλοου βρίσκει ευκαιρία να στηλιτεύση τον πλήρη
ξεπεσμό, την απομάκρυνσι από την κλασσική έννοια της Αρετής και κρίσι
Αξιών της Αυλής θίγοντας την ματαιοδοξία των Ανάκτων αλλά και
δουλοφροσύνη των χριστιανών όταν ενώ ο Βαραβάς συνομιλεί με υπαλλήλους
του για άφιξι πλοίων του και εκτελωνισμό εμπορευμάτων τον βάζει να
μονολογή "…γιατί να με μισήσουν αν όχι για τα πλούτη μου;/ γιατί θα σε
εκτιμήσουν σήμερα αν όχι για τα πλούτη σου;/ χίλιες φορές να με μισούν Εβραίο
και πλούσιο παρά να με συμπονούν φτωχό και Χριστιανό/ γιατί εγώ στην πίστι
τους δεν βλέπω άλλο καλό / από την μοχθηρία, την ξιπασιά την ψευτιά/ που δεν
ταιριάζουν πολύ κατά την γνώμη μου στην θρησκεία…". Ταυτοχρόνως
ειρωνεύεται την χριστιανοσύνη για την απαξιωτική, όντως ηλίθια και – δήθεν –
ταπεινωτική άποψι περί του "καταραμένου" πλάνητος εβραϊκού λαού. Ο
Μάρλοου εγνώριζε την ουσία αυτών των πλήρως συντονισμένων
μεταναστεύσεων-μετακινήσεων-εγκαταστάσεων, όπως των αντιπροσώπων του
Οίκου Μεντέζ, αλλά και του οργανωμένου δικτύου διαφυγής και χλευάζει
ποιητικώ τρόπω την Δύσι για την νοητική της ανικανότητα να δη τα αυτονόητα.
"ΒΑΡΑΒΑΣ… Λένε πως είμαστε διασκορπισμένο έθνος/ δεν έχω αντίρρησι,
έχουμε συσσωρεύσει όμως πλούτη πιο πολλά απ' αυτούς που καμαρώνουν για την
πίστι τους/ έχουμε και λέμε… ο Καριάθ Ιαρίμ, ο μέγας Εβραίος της Ελλάδος, ο
Ομπέντ στο Μπαϊρσέθ, ο Νόνες στην Πορτογαλλία, εγώ στην Μάλτα, άλλοι στην
Ιταλία, πολλοί στην Γαλλία, κι όλοι μας ζάπλουτοι, μάλιστα, οι χριστιανοί δεν
είναι τίποτε μπροστά μας…"∙ και λίγο πιο κάτω το αποκορύφωμα 310 "…μωρέ
308
Από το βιβλίο "Ο Εβραίος της Μάλτας", εκδόσεις Άγρα, Αθήναι 1989, Μετάφρασις
Σεραφείμ Βελέντζας.
309
Δηλαδή, τον χρυσό, άργυρο ή τους πολυτίμους λίθους, να τους κρατούν πάντα
κλειδωμένους και να κυκλοφορούν στην αγορά χαρτονομίσματα ή αξιόγραφα έναντι
των αποθηκευμένων θησαυρών. Πρόκειται για την βάσι του τραπεζικού
κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
310
Όταν 250 περίπου χρόνια αργότερα ο λόρδος Ρόθτσιλντ έλεγε, "δώσε μου την
οικονομία μιας χώρας και εσύ κράτα τα όπλα", απεδείκνυε την οξυδέρκεια και κρίσι του
Μάρλοου, ο οποίος είχε πράγματι κατανοήσει τις κύριες συνιστώσες του
παρασκηνιακού εξουσιασμού και προειδοποιούσε μέσω του έργου του. Τότε αυτό ήτο
επιτρεπτό διότι η ισχύς του σιωνισμού δεν ήταν τέτοια που να επιτρέπη την
χρηματοδότησι εγκαθέτων τοποτηρητών μέσω ΜΜΕ-Πανεπιστημίων-πολιτικών οι
οποίοι κατά σύστημα αποθαρρύνουν τους σημερινούς Μάρλοου διαβάλλοντας,

271
κυβερνήστε μας ειρηνικά και πάρτε για βασιλείς/ τους χριστιανούς που πεθαίνουν
για εξουσία…".
Στην επομένη σκηνή εισέρχεται η αντιπροσωπεία της εβραϊκής κοινότητος
της "Μάλτας", θορυβημένη από την απειλητική εμφάνισι στα ανοικτά του
"τουρκικού" στόλου. Ο διαχρονικός Βαραβάς τους απαντά "…αν είναι για
πόλεμο φτάνει να τους νικήσουμε", αλλά κατά μέρος μονολογεί "…μωρέ ας
έρθουν ας πολεμήσουν, ας νικήσουν/ κι ας τους σκοτώσουν όλους,/ φτάνει να
αφήσουν ήσυχο εμένα, την κόρη μου και τ' αγαθά μου…". Ο Μάρλοου δεν
αφήνει αμφιβολίες για τον "πατριωτισμό" του "πλάνητα" Εβραίου διότι στο
τέλος της σκηνής ο Βαραβάς κρύβει τον κινητό πλούτο του και πάλι μονολογεί
"…για ένα πράγμα θα φροντίσω/ ένα θα κοιτάξω να αποτρέψω:/ μη βλάψουν την
περιουσία μου./ Ο καθείς και το συμφέρον του./ δεν πα να ’ρθούν, λοιπόν, δεν πα
να κυριεύσουν την πόλι;".
Στις επόμενες δύο σκηνές, αποβιβάζεται ο "Τούρκος" ναύαρχος και απαιτεί
πληρωμή μεγάλου ποσού φόρου υποτελείας. Ο Κυβερνήτης της "Μάλτας"
διατάσσει την κατάσχεσι του ημίσεως των εβραϊκών περιουσιών επ' απειλή
υποχρεωτικού …εκχριστιανισμού. Οι Εβραίοι αποδέχονται την κατάσχεσι, πλην
του Βαραβά, ο οποίος σαν γνήσιος Εβραίος θέλει να παζαρέψη. Δεν τον φοβίζει
ο εκχριστιανισμός " – Βαραβάς. Χριστιανός! αυτό θα το δούμε" διότι ο
Μάρλοου εγνώριζε άριστα τα περί στρατηγικής και τακτικής των
κρυπτοεβραίων. Στο πρόσωπο του κυβερνήτου όμως συγκεντρώνεται όλη η
αθλιότης των δυτικών ανακτοβουλίων τα οποία με φθηνά τερτίπια του τύπου
"…οι αναποδιές μας έτυχαν επειδή ανεχόμαστε την θεομίσητη ύπαρξί σας – των
Εβραίων – που κουβαλάει την κατάρα του ουρανού απάνω της..." προσπαθούν
να πλουτίσουν εις βάρος των λαών κατασπαταλώντας προκλητικά τον πλούτο –
μη αρκούμενοι σε φόρους – με εξεζητημένο, ανήθικο, γεμάτο περιττή χλιδή
τρόπο ζωής. Τελικώς στο έργο ο κυβερνήτης εκνευρισμένος κατάσχει την οικία
και την όλη την περιουσία του Βαραβά, ο οποίος όμως το μεγαλύτερο μέρος της
το έκρυψε εντός της οικίας του η οποία μετετράπη σε Μονή καλογραιών.
Επομένως το πρόβλημα του Βαραβά είναι η ανάκτησις της περιουσίας από την
Μονή.
Σε αυτή την σκηνή, ο Μάρλοου αναλύει με ρεαλισμό και χάρι το θέμα
κρυπτοεβραίοι. Ο Βαραβάς εξηγεί στη κόρη του Άμπιγκέιλ ότι η περιουσία
είναι κάτω από τα σανίδια ενός δωματίου της Μονής. "..κόρη μου
καταστρέφομαι. το βλέπεις κι εσύ/ πως με κατήντησαν αυτοί οι Χριστιανοί./ Άκου
καλά τι θα σου πω γιατί στην θέσι μας/ δεν πρέπει να αποκλείουμε καμμία
τακτική…". και βέβαια η πειθαρχημένη και δασκαλεμένη κόρη, έτοιμη για
εκδίκησι, συμφωνεί "Πατέρα, αμφιβάλεις πως η κόρη σου θα ακούση ό,τι της
πης για να βλάψη αυτούς που μας έκαναν τέτοιο αδιανόητο κακό;". Το σχέδιο
του Βαραβά είναι απλό. "ΒΑΡΑΒΑΣ. Άμπιγκέιλ, να πας στην Ηγουμένη και να
την παρακαλέσης να σε δεχθή εκεί./ ΑΜΠΙΓΚΕΪΛ "Καλόγρια;/ ΒΑΡΑΒΑΣ ναι
κοριτσάκι μου, γιατί η θρησκεία περιφρουρεί πολλές βρωμοδουλειές από την
καχυποψία/ ….. ΑΜΠΙΓΚΕΪΛ. Δεν θάναι όμως πατέρα μεγάλη υποκρισία;/
λοιδωρώντας, εξευτελίζοντας, υβρίζοντας και τελικώς εξουδετερώνοντάς τους.

272
ΒΑΡΑΒΑΣ Σιγά τώρα! Καλύτερα να υποκρίνεσαι κάτι που δεν το πιστεύεις,
παρά να πιστεύης και έπειτα να υποκρίνεσαι. Η ψεύτικη πίστι είναι προτιμότερη
απ' την κρυφή υποκρισία"…Πεπεισμένη η κοπέλλα τελικώς, καπηλευομένη την
ανεξήγητη για τον Μάρλοου δυτική, μέχρι βλακείας αφέλεια, λέγοντας
"φοβούμαι πως οι δυστυχίες που βρήκαν τον πατέρα μου/ πηγάζουν απ' την
αμαρτία μας ή την απιστία μας/ γι' αυτό θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου
στην μετάνοια/ να γίνω καλόγρια στην Μονή σας/ μήπως κάποτε εξιλεωθή η
βασανισμένη ψυχή μου " πείθει την ηγουμένη να την αποδεχθή ως καλόγρια,
ενώ ο Βαραβάς δήθεν οδύρεται που χάνει το παιδί του και δήθεν εκστομίζει
απίστευτα οδυνηρές κατάρες για την… άπιστη κόρη ώστε η συμπαιγνία να έχη
αληθοφάνεια και να πεισθούν οι χριστιανοί. Και ολοκληρώνεται η πρώτη
πράξις του έργου με δύο νέους της Μάλτας να θαυμάζουν το κάλλος της
Αμπιγκέιλ και να θλίβονται για την είσοδό της στην Μονή.
Με την αρχή της δευτέρας πράξεως η Άμπιγκέιλ, την νύκτα, βρίσκει την
κρυψώνα της περιουσίας και την δίνει στον τρισευτυχισμένο Βαραβά,
ολοκληρώνοντας έτσι την αποστολή της και επιστρέφει σπίτι της αφού δεν
χρειάζεται να είναι πλέον χριστιανή. Ακολούθως, μία μοίρα του Ισπανικού
στόλου εισέρχεται στην Μάλτα με αιχμαλώτους κωπηλάτες οθωμανικής
γαλέρας. Ο Ισπανός υπόσχεται βοήθεια στην Μάλτα και ετοιμάζονται για
πόλεμο με τους "Τούρκους". Οι αιχμάλωτοι πωλούνται στην αγορά όπου και ο
αναζητών δούλο Βαραβάς, πλούσιος πάλι αλλά διψασμένος πλέον για εκδίκησι
εναντίον του νησιού και κυρίως του κυβερνήτη όπου υπόσχεται "…εγώ θα του
πάρω την καρδιά/ κι αυτού και του παιδιού του/ δεν με νοιάζουν οι συνέπειες/…
εμείς οι Εβραίοι μπορεί, άμα θέλουμε, να γλείφουμε σαν σκυλιά/ μα όταν
δείξουμε τα δόντια, δαγκώνουμε γερά,/ κι ας φαινόμαστε άκακοι και αθώοι σαν
αρνάκια/ Στην Φλωρεντία μ' έμαθαν πώς να φιλώ το χέρι, να σηκώνω τους
ώμους όταν με λένε σκύλο/ και να υποκλίνομαι βαθειά σαν ξυπόλητος
καλόγερος,/ με την ελπίδα να τους δω ψόφιους απ' την πείνα μες στον δρόμο….".
Τον προσεγγίζει ο υιός του κυβερνήτη ο οποίος είναι ερωτευμένος με την
Άμπιγκέιλ, πράγμα που καταλαβαίνει ο Βαραβάς και τον εμπαίζει απειλώντας
τον εμμέσως ενώ τον προσκαλεί στο σπίτι του. Ταυτοχρόνως επιλέγει κι
αγοράζει δούλο και εισέρχεται στην σκηνή ο νέος με τον οποίο είναι
ερωτευμένη η Άμπιγκέιλ. Ο Βαραβάς βρήκε τον τέλειο δούλο αφού στην
συζήτησί τους αποδεικνύεται συνωμοτικό και παμπόνηρο πνεύμα.
Ενθουσιασμένος ο Βαραβάς τον αναγορεύει συνεργάτη του και του
αποκαλύπτεται. "..εγώ βγαίνω τις νύκτες έξω και αποτελειώνω όσους
αρρώστους βογκούν αβοήθητοι… καμμιά φορά ρίχνω φαρμάκι σε πηγάδια…
έκανα μηχανικός στον πόλεμο Γαλλίας-Γερμανίας/ με την πρόφασι πως συντρέχω
τον Κάρολο Ε΄/ έσφαξα με τέχνασμα εχθρούς και φίλους/..έπειτα έγινα
τοκογλύφος και με εκβιασμούς/ απάτες, κατασχέσεις και κόλπα μεσιτικά/ γέμισα
σ' ένα χρόνο τις φυλακές με χρεωκοπημένους/ και έφτιαξα άσυλα ολόκληρα με
τα ορφανά/….κοίτα όμως πόσο ωφελήθηκα….έχω τόσο χρήμα που αγοράζω όλη
την πόλι". Το επόμενο πρόβλημα του Βαραβά είναι η αντιμετώπισις των δύο
νέων, φίλων μεταξύ τους, που αγαπούν την κόρη του, έναν εκ των οποίων

273
αγαπά κι αυτή. Μέσω του δούλου του στήνει δολοπλοκία, παγιδεύοντας τους
δύο νέους με ψεύτικο έρωτα εκ μέρους της Άμπιγκέιλ και ψεύτικες επιστολές,
εξωθώντας τους να μισήσουν ο ένας τον άλλο και να αλληλοφονευθούν σε
μονομαχία. Η Αμπιγκέιλ πληροφορείται περί του θανάτου του αγαπημένου της
και απελπισμένη ζητά διαμεσολάβησι καλογήρου για να ξαναμπή στην Μονή
στα αληθινά, πράγμα που συμβαίνει.
Ο Μάρλοου, με αυτόν τον συμβολισμό δείχνει το εχθρικό κλίμα ανάμεσα
στους χριστιανούς, και τους πολέμους, εξ αιτίας ραδιουργιών των Νάσι.
Ο φανατικός Εβραίος Βαραβάς δεν συγχωρεί την κόρη του και στέλνει στην
Μονή πιάτο με δηλητηριασμένο ρύζι οδηγώντας τις καλόγριες και την
χριστιανή πλέον κόρη του στον θάνατο. Αυτή, πριν πεθάνει ενημερώνει δύο
καλογήρους για το παρασκήνιο του Βαραβά ο οποίος χαίρεται ακούγοντας τις
πένθιμες καμπάνες. "Δεν λυπάσαι που πέθανε το κορίτσι σου;" τον ερωτά ο
δούλος, για να πάρη την απάντησι "Όχι, θλίβομαι που έζησε και τόσο/ Εβραία
και να γίνη χριστιανή!/ Cazzo, diavola".
Τον θεωρητικό εκχριστιανισμό ή την αλλαγή τρόπου ζωής της αδελφής της
Ντόνα Γκρασία, δεν θα μπορούσε να περιγράψη δραματικώτερα ο Μάρλοου
αφού οι Μεντέζ δεν ήσαν διατεθειμένοι να την αφήσουν σε χλωρό κλαρί. Και
εκείνη όμως είχε αποκαλύψει όλο το συνωμοτικό παρασκήνιο της οικογενείας
της, πράγματα γνωστά στις μυστικές υπηρεσίες.
Τελικώς, οι καλόγεροι επισκέπτονται τον Βαραβά και του δίνουν να
καταλάβη ότι γνωρίζουν για τα φονικά. Ο Βαραβάς ελίσσεται, δήθεν
μετανοιώνει, ζητά συγγνώμη και άφεσι αμαρτιών και ρίχνει το δόλωμα.
Υπόσχεται την αμύθητη περιουσία του στην Μονή που θα τον δεχθή για
καλόγερο. Οι καλόγεροι τώρα μάχονται μεταξύ των για το ποιανού η Μονή θα
κληρονομήση. Και με δόλο ο Βαραβάς δολοφονεί τον ένα, ενοχοποιώντας τον
άλλο. Ο Μάρλοου, έτσι ειρωνικά, δείχνει την αηδία του για την διαχρονική
καλογερική απληστία και φιλαργυρία, όπου η επιδίωξις πλουτισμού με το
πρόσχημα μίας θολής "σωτηρίας της ψυχής" τελικώς είναι το κυρίαρχο δόγμα.
Οδηγούν τον καλόγηρο στις αρχές σαν δολοφόνο και εκτελείται…
Εν τω μεταξύ μία όμορφη εταίρα κι ο προαγωγός της, γνωρίζοντας τον
πλούτο του Βαραβά, δημιουργούν τεχνητό ειδύλλιο προσπαθώντας η όμορφη
εταίρα να σαγηνεύση τον δούλο του Βαραβά. Επιτυγχάνει, ο δούλος την
ερωτεύεται, και πείθεται από αυτήν να εκβιάζη τον Βαραβά με αποκαλύψεις
έναντι λύτρων. Ο Μάρλοου απεικόνισε με επιτυχία τις διάφορες προδοσίες από
το περιβάλλον των Μεντέζ-Νάσι, τις οποίες αναλύσαμε, αλλά κυρίως την
προδοσία του βοηθού του Ιωσήφ Νάσι, του Νταούντ, ο οποίος όντως
απεκάλυψε όλο το τρομερό παρασκήνιο το οποίο απετέλεσε πρωτογενές υλικό
για τις κυβερνήσεις της δύσεως και ειδικώς για μυστικές υπηρεσίες. Στο δράμα,
ο Βαραβάς, μεταμφιεσμένος σε μουσικό, καταφεύγει στον γνωστό δόλο του
δηλητηριασμού αλλά η εταίρα και ο δούλος επιβιώνουν και καταδίδουν στις
Αρχές τον Βαραβά αποκαλύπτοντας όλες τις ραδιουργίες και εγκλήματά του.
Όλοι φυλακίζονται και εκεί ο Βαραβάς τους δηλητηριάζει, επιτυχώς αυτή την
φορά, ενώ ο ίδιος, παίρνοντας μανδραγόρα, παρουσιάζει νεκροφάνεια και

274
επανακτά τις αισθήσεις του ευρισκόμενος έξω απ' την πόλι όπου τον πέταξαν
υποτιμητικά οι αρχές.
Αμέσως μεταβαίνει στον Τούρκο διοικητή και του υπόσχεται να αποκαλύψη
κρυφό πέρασμα ώστε να υποτάξουν εύκολα οι Τούρκοι την πόλι. Πράγματι, η
πόλις αλώνεται και ο Τούρκος στρατηγός, ένεκα ευγνωμοσύνης τον χρίζει
κυβερνήτη. Στην αποκάλυψι κρυφού περάσματος, ο Μάρλοου απλώς
υπενθυμίζει την γνωστή εβραϊκή τακτική σε πολλές πολιορκίες, όπου οι
Εβραίοι, προδίδουν την πόλι ώστε με το νέο καθεστώς να έχουν πολλά
προνόμια. Τότε όλοι ενεθυμούντο την προδοσία των Εβραίων στην πολιορκία
τόσο της Ρόδου311 όσο και της Τριπόλεως312. Πιο κάτω όμως, ο ποιητής
παρουσιάζει το κλίμα που αντιμετώπισε ο Νάσι στην Νάξο, όταν όλοι οι
κάτοικοι του έδειχναν την περιφρόνησί τους.
Σαν κυβερνήτης πλέον ο Βαραβάς, έχοντας πάρει την εκδίκησί του με το
σκλάβωμα των ιπποτών, αναρωτιέται ποίο θα είναι το μεγαλύτερο όφελος. "…
έγινα κυβερνήτης της Μάλτας, εντάξει,/ η Μάλτα όμως με μισεί, κι απ' το μίσος/
κινδυνεύει η ζωή μου – ποιο λοιπόν το όφελος,/ καημένε Βαραβά, που έγινες
κυβερνήτης,/ όταν η ζωή σου είναι στα χέρια τους;/…/γιατί όποιος βρεθή στην
εξουσία/ και δεν αποκτά φιλίες ούτε γεμίζει τις τσέπες του/ είναι σαν τον γάιδαρο
στον μύθο του Αισώπου/ που δουλεύει φορτωμένος ψωμί και κρασί/ αλλά τρώει
τις κορυφές από τα γαϊδουράγκαθα/…./ο Βαραβάς όμως έχει πιο πολύ μυαλό…".
Αποφασίζει τώρα να στήση παγίδα στους Τούρκους και να τους εξοντώση ενώ
συμφωνεί με τον σκλάβο πλέον κυβερνήτη να τον ελευθερώση πουλώντας του
την εξουσία. Ο δούλος κυβερνήτης μονολογεί "αυτό είναι βασιλική δοσοληψία/

311
Η Ρόδος, που ήταν Βυζαντινή επαρχία, κατεκτήθη από τους Ιωαννίτες Ιππότες το
1306, με Μάγιστρο του Τάγματος τον Φουλκ Ντε Βιλλαρέ. Κατά την πολιορκία από
τους Οθωμανούς, οι Ιωαννίτες ήλθαν σε συμφωνία με αυτούς και ένα πρωινό του 1523
απεχώρησαν για την Κρήτη παίρνοντας μαζύ τους 4-5.000 ντόπιους Ροδίτες και τον
μητροπολίτη Κλήμη, τον οποίον αργότερα ο Πάπας έχρισε καρδινάλιο. Αποφεύγουν
όμως οι ιστορικοί σήμερα να αναφέρουν πως αυτός που έριχνε τα βέλη με τις
πληροφορίες για την κατάστασι των πολιορκουμένων στους Οθωμανούς, από την θέσι
της Οδέρνης, ήταν ένας χριστιανός κρυπτοεβραίος, ο Βλάσιος Ντιέζ. Αποφεύγουν
επίσης να αναφέρουν την κατασκοπεία ενός εβραίου γιατρού ο οποίος απεστάλη από
τον πατέρα του Σουλεϊμάν ως κατάσκοπος στην Ρόδο όπου εβαπτίσθη χριστιανός.
Γενικώς, οι προδοσίες πόλεων από Εβραίους ήταν γνωστή τακτική από τα αρχαία
χρόνια. Η Βαβυλών έπεσε στον Κύρο όταν οι Εβραίοι την επρόδωσαν από μέσα.
Ακολούθως, εις ανταμοιβή, ο Κύρος τους επροβίβασε εις άρχουσα τάξι. Όπως και η
προδοσία το 1611 του Διονυσίου Τρίκκης, του επονομαζομένου "σκυλοσόφου", από
τους Εβραίους των Ιωαννίνων με αντάλλαγμα τον εκτοπισμό των Ελλήνων από το
εσωτερικό του κάστρου με αντίστοιχη είσοδο εντός των τειχών, των Εβραίων. Rae
Dalvin, "The Jews og Ioannina", Cadmus Press, 1990, σελ. 20. Αυτό συμβαίνει διότι οι
Εβραίοι δεν εταυτίζοντο με τους ιθαγενείς λαούς και έβλεπαν τον κατακτητή ως
σύμμαχο-βοηθό για την ανέλιξί τους.
312
Στο βιβλίο του Nicholas Nicholay, "Peregrinations, and Voyages made into Turkey",
περιγράφεται η πράξις του Εβραίου που έδειξε στους εισβολείς Οθωμανούς το αδύνατο
σημείο των οχυρώσεων κατά την πολιορκία και κατάληψι της Τριπόλεως.

275
αποκτάς πόλεις με προδοσία και τις πουλάς με δόλο/ για πείτε μου εσείς που είστε
άνθρωποι κοινωνικοί/ είδατε ποτέ μεγαλύτερη απάτη από καταβολής κόσμου;".
Τελικώς, ο δούλος κυβερνήτης αποκαλύπτει στον Τούρκο στρατηγό την
προδοσία ενώ ο Βαραβάς, προδομένος, πέφτει ο ίδιος στην παγίδα που έστησε
για τον Τούρκο και πεθαίνει… Αυτός είναι και ο επίλογος του Νάσι ο οποίος με
την Ναυμαχία της Ναυπάκτου έπεσε ο ίδιος θύμα των δολοπλοκιών και
φιλοδοξιών του.
Αυτό όμως το έργο του Μάρλοου δεν έπρεπε να αναλύεται από ασχέτους
φιλολόγους αλλά από έξυπνους ανθρώπους σε κάποιες αίθουσες των
υπουργείων εσωτερικών-εξωτερικών-αμύνης-δημοσίας τάξεως, κλπ.

“Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ” ΤΟΥ

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ
Για τον σκοπό τον οποίον εξυπηρετεί η παρούσα μελέτη, δεν κρίνεται
απαραίτητη η αναλυτική αναφορά στα βιογραφικά στοιχεία του Σαίξπηρ διότι
κατέστη τόσο διάσημος ώστε άπαντες να έχουν ασχοληθή με αυτόν ενώ το έργο
του τιμάται παγκοσμίως επί αιώνες. Τονίζεται από μελετητές όμως, ότι είχε
μιμηθεί το ύφος πολλών συγχρόνων του και είχε επιδοθή επιτυχώς στην
λογοκλοπή, κάτι όμως που τότε δεν εσήμαινε πολλά πράγματα.313. Έχουν
γραφή πολλά για αντιπαλότητά του με τον Μάρλοου αλλά και για την
αντιπάθεια ή υποτίμησι που του έδειχναν κάποιοι σύγχρονοί του 314.
Αναλύοντας προσεκτικά και κριτικά την προσωπικότητα τον Σαίξπηρ (και
όχι μόνον το έργο του, αποκομμένο από την προσωπικότητά του, τον
χαρακτήρα του, τις φιλοδοξίες του, τις προσδοκίες του και κυρίως τον
κοινωνικοπολιτικό και πνευματικό του περίγυρο, όπως συνηθίζουν οι κριτικοί),
εντοπιζόμεθα στο τεθέν ζήτημα της λογοκλοπής ή μιμήσεως άλλων.
Γνωρίζουμε ότι ήτο ομήλιξ του Μάρλοου και μιμητής του ως κάποιο σημείο,
αλλά ο Έμπορος της Βενετίας εγράφη αρκετά χρόνια μετά τον Εβραίο της
Μάλτας. Επομένως, ο Σαίξπηρ είχε τον χρόνο να μελετήση τα αποτελέσματα ή
την αναταραχή που ο Μάρλοου είχε προκαλέσει με αυτό του το έργο το οποίο
ίσως εκόστισε την ίδια του την ζωή.
Ο Σαίξπηρ δεν ήταν ούτε ανήσυχος, ούτε ηρωικός, ούτε ασυμβίβαστος
όπως ο Μάρλοου και κυρίως δεν θα διακινδύνευε την ζωή του με τα μηνύματα
που θα περνούσε από τα έργα του. Ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα
"βολεψάκιας", με διάθεσι κολακείας στα κέντρα εξουσίας και κυρίως, καλός

313
Όπως γράφει ο κ. Σεραφείμ Βελέντζας στον πρόλογό του στον "Εβραίο της
Μάλτας", Εκδόσεις Άγρα.
314
Ο ποιητής Robert Greene, φίλος του Μάρλοου (τον οποίον απεκάλει "στολίδι των
ποιητών"), εχαρακτήρισε τον Σαίξπηρ "τυχάρπαστο κοράκι που το ομορφαίνουν τα δικά
μας φτερά" σε μισοτελειωμένο (λόγω θανάτου) μυθιστόρημά του το 1592. Ο T.S. Eliot,
"Christopher Marlowe" των Selected essays, Faber and Faber, Λονδίνο, 1966, σελ. 118,
αναφέρει ότι "...όποτε εδανείσθη από αυτόν (δηλ. τον Μάρλοου) ο Σαίξπηρ, πράγμα που
συνέβαινε συχνώτατα στην αρχή, είτε έκανε κάτι κατώτερο είτε κάτι διαφορετικό.".

276
γνώστης των κέντρων επιρροής315 στα οποία εστήριζε την κοινωνική του
καταξίωσι. Από πολιτικής πλευράς δείχνει να ήταν φανατικός υποστηρικτής της
καθιερωθείσης "πολιτικής ορθότητος" όπως την επεδίωκε το Ελισσαβετιανό
κατεστημένο.
Αυτές του οι "πολιτικώς ορθές" θέσεις σε συνδυασμό με την λογοπλαστική
του ικανότητα με την οποία έδωσε λυρισμό και ρομαντισμό στα έργα του, τον
έκαναν διάσημο.
Ο Έμπορος της Βενετίας είναι η Σαιξπηρική εκδοχή του Εβραίου της
Μάλτας κατά μίμησιν του Μάρλοου. Οι αρχαίοι Έλληνες καθιέρωσαν το
θέατρο σαν μέσον ηθικοπλαστικής κοινωνικοπολιτικής διδασκαλίας και οι
θεατρικοί συγγραφείς κυριολεκτικώς εδίδασκον ήθος μέσω των έργων. Υπό
αυτή την έννοια ο Μάρλοου εδίδαξε και μέσω του έργου του κατέδειξε κατά το
δυνατόν τις πραγματικές διαστάσεις ενός προβλήματος το οποίο όμως ο
Σαίξπηρ ανέλαβε να "απαλύνη", να το αποδώση με πιο ρομαντικά, ήπια και
χαριτωμένα χρώματα. Το πρόβλημα το έβαψε "ροζ" αφήνοντας τον θεατή ή
μελετητή να ανακαλύψη μόνος του και σχετικά δύσκολα τις σκοτεινές πτυχές
του, τις οποίες ο Μάρλοου ετόνισε εντόνως προειδοποιώντας την Αγγλία και
την Δύσι για την επερχομένη τραπεζοχρηματική υποδούλωσι στους Σιωνίδες
του Μαμωνά. Ο Μάρλοου ήτο διδάσκαλος ενώ ο πονηρός Σαίξπηρ ήτο
λογοπλάνος. Αντιληπτόν λοιπόν γιατί σήμερα, την εποχή της εθελοδουλείας-
ψωμοδουλείας υπό τον απόλυτο έλεγχο των Παγκοσμίων Τραπεζιτών-
Κεφαλαιοκρατών απογόνων του Νάσι, ο Σαίξπηρ είναι πασίγνωστος κι ο
Μάρλοου σχεδόν άγνωστος.
Ο Σαίξπηρ δεν θίγει καθόλου τον παρασκηνιακό πολιτικό ρόλο του Ιωσήφ
Νάσι στην Οθωμανική Αυλή και τα προβλήματα που εδημιούργησε στην Δύσι.
Υποβιβάζει το τεράστιο μέγεθος του οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικού Νάσι σε
μία μόνο συνιστώσα του, αυτή του τραπεζοεμπορίου περιορίζοντάς τον στην
Βενετία. Ο Νάσι-Σάυλωκ δεν παρουσιάζεται τόσο κοσμοπολίτης όπως ο
Βαραβάς αλλά ο Σαίξπηρ τον επικεντρώνει κυρίως σε οικονομικά ζητήματα,
όπως τοκογλυφία, φιλαργυρία, ενώ υποβαθμίζει τα κοινωνικά όπως
μισαλλοδοξία και εκδικητικότης, χαρακτηριστικά των Εβραίων πασίγνωστα
αλλά ολοφάνερα κι απ' τους ίδιους αποδεκτά. Μήπως έχει αναλάβει την
υποστήριξι ή τον ρόλο του τότε "image maker" για λογαριασμό των Εβραίων
οι οποίοι την εποχή εκείνη ήδη είχαν πραγματοποιήση εντυπωσιακή διείσδυσι
στην οικονομία της Αγγλίας μέσω Κρόμγουελ; Μάλλον ναι.
Στο έργο, ο χριστιανός έμπορος Αντώνιος παρουσιάζεται ως έντιμος,
καλόκαρδος, και μεγαλόψυχος. Ο καθημερινός άνθρωπος της γειτονιάς ή του
χωριού, αυτός που τιμά τον λόγο του, ο ακρογωνιαίος λίθος της ενάρετης
κοινωνίας και της μεσαίας τάξεως, ο οποίος κτυπά για δανεικά την πόρτα του
Σάυλωκ όχι για δικό του όφελος αλλά γιατί του το εζήτησε ο καλός του φίλος
315
Andree Aelion Brooks "Τhe Woman Who Defied Kings", Paragon House, Minnesota,
2002, σελ. 478 αναφέρεται στις καλές σχέσεις του συγγραφέως με την κοινότητα των
κρυπτοεβραίων του Λονδίνου και ότι Βασάνιο ήταν το επώνυμο οικογενείας
κρυπτοεβραίων μουσικών στην Βασιλική Αυλή.

277
Βασάνιος προκειμένου να συγκινήση και τελικώς να νυμφευθή την ωραία
Πόρσια του Μπελμόντο, η οποία έδειξε στην δεύτερη σκηνή, συμπάθεια γι'
αυτόν.
Η τρίτη σκηνή παρουσιάζει τον Σάυλωκ εν ώρα εργασίας, την ώρα που ο
Βασάνιος ζητά τα δανεικά υπό την εγγύησι του Αντωνίου. Ο Σάυλωκ
ενθουσιάζεται διότι μισεί τον καλοκάγαθο Αντώνιο και επιθυμεί να τον
καταστρέψη. Ο λόγος του μίσους είναι εμπορικός (πράξις Γ΄ σκηνή 1η, με
ζημίωσε μισό εκατομμύριο). Ο Αντώνιος βοηθά τους ατυχήσαντες με άτοκα
δάνεια κι έτσι ο Σάυλωκ δεν μπορεί να διευρύνη τον κύκλο των τοκογλυφιών
του. Μόλις επί σκηνής εμφανίζεται ο Αντώνιος μονολογεί: …τον μισώ γιατί
είναι χριστιανός. Μα πιο πολύ/ γιατί με ταπεινή ανεμελιά δανείζει/ χρήματα
δωρεάν και ρίχνει τους τόκους στην Βενετία… κατάρα στην φυλή μου αν τον
συγχωρήσω..
Τον ενθουσιάζει η πιθανότης να μην δυνηθή ο Αντώνιος να ξεπληρώση το
χρέος του πέφτοντας στην καλοστημένη παγίδα της ποινικής ρήτρας (μία λίτρα
κρέας δίπλα από την καρδιά του Αντωνίου) και να χάση την ζωή του.
Στο τέλος της σκηνής Σάυλωκ-Βασανίου έκρυψε έξυπνα ο Σαίξπηρ την
εβραϊκή εθνοφοβία όταν ο Σάυλωκ λέει: πουλάω με σας, αγοράζω με σας, μιλάω
με σας, περπατάω με σας και τέτοια./ αλλά δεν τρώω με σας, ούτε προσεύχομαι
με σας316...
Με πολύ έξυπνο και τρισχαριτωμένο τρόπο ο Σαίξπηρ "διδάσκει" ότι η
πλουταθροιστική δύναμις και ικανότητες των Εβραίων τραπεζιτών κρύβονται
στην Παλαιά Διαθήκη η οποία όμως ανήκει και στους χριστιανούς άρα
οφείλουν να την σέβονται και να καθοδηγούνται απ' αυτήν. Ένα ηθικό
διαχρονικό πρόβλημα για την χριστιανική Δύσι, ή καλύτερα ένα ιστορικό-
κοινωνικό-πολιτικό χριστιανικό αδιέξοδο, μη αντιμετωπίσιμο έως σήμερα.
Συγκεκριμένα, ο Σάυλωκ προειδοποιεί τον Αντώνιο για ενδεχόμενο δόλο στην
δοσοληψία αφού αναφέρεται στο τέχνασμα του Ιακώβ να εξαπατήση τον θείο
του Λάβαν ώστε να πλουτίση αποκτώντας πολλούς αμνούς. Ο Σάυλωκ κατόπιν
αναλαμβάνει την σαιξπηρική υποστήριξι-δικαιολόγησι της φυλής. …κύριε
Αντώνιε πολλές φορές με κατηγόρησες/ για τα λεφτά μου και τους τόκους μου. και
πάντα εγώ το υπέφερα/ σηκώνοντας τους ώμους με υπομονή,/ γιατί η ανοχή είναι
το γνώρισμα όλης της φυλής μας./ και βρίζεις τον εβραίικό μου τον τζουμπέ,/…/
…και να τώρα έρχεσαι σε μένα και μου λες/ -Σάυλωκ θέλουμε χρήματα, έτσι λες/
συ που άδειαζες τις μύξες σου πάνω στα γένια μου… Μετά απ' αυτά, για εγγύησι
του δανείου ζητά την λίτρα κρέας από το σώμα του Αντωνίου, παρουσιάζοντας
όμως αυτή την απαίτησι ως φιλανθρωπία ή απλό παιγνίδι ή αστείο
αποκρύβοντας τον σκοπό του που είναι η εξόντωσις ενός εμπορικού
ανταγωνιστού. Παρά τις αντιρρήσεις του φίλου του ο Αντώνιος υπογράφει και
τελειώνει η πρώτη πράξις.
Στην δεύτερη πράξι, η θυγατέρα του Σάυλωκ κλέβεται με έναν χριστιανό
και μαζύ της παίρνει μεγάλο μέρος της περιουσίας του. Φαίνεται ότι η
316
Από το βιβλίο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, "Ο Έμπορος της Βενετίας", Εκδόσεις
Επικαιρότητα, Αθήναι 1997, Μετάφρασις Βασίλη Ρώτα-Βούλας Δαμιανάκου.

278
περιπέτεια της αδελφής της Ντόνα Γκρασίας να επιλέξη την κοσμοπολίτικη ζωή
στην Βενετία αντί να ζη μία ζωή ως κυνηγημένη απόβλητη, έκανε μεγάλη
εντύπωσι στους Ευρωπαίους και ο απόηχός της έμεινε ζωντανός στον Σαίξπηρ
όσο και στον Μάρλοου. Ο διαχρονικός Σάυλωκ βέβαια δεν ανέχεται ούτε
συγχωρεί τέτοιες πράξεις ακόμη και σήμερα και ο Σάυλωκ στην πρώτη σκηνή
της τρίτης πράξεως προφητεύει ότι η κόρη του θα κολαστή γι' αυτό.
Η τρίτη πράξις είναι αυτή που χαρακτηρίζει την απολογία της φυλής
απροκάλυπτα και μπορεί να χαρακτηρισθή γλοιώδης απόπειρα σαιξπηρικής
κολακείας προς αυτούς. Ο Σάυλωκ λέει: …είμαι Εβραίος. Δεν έχει ο Εβραίος
μάτια; Δεν έχει ο Εβραίος χέρια, όργανα, ανάστημα, αισθήσεις, συμπάθειες,
πάθη; Δεν τρέφεται με την ίδια τροφή, δεν πληγώνεται με τα ίδια όπλα, δεν
παθαίνει τις ίδιες αρρώστειες, δεν γιατρεύεται με τα ίδια μέσα; δεν κρυώνει και
ζεσταίνεται το ίδιο τον χειμώνα και το καλοκαίρι, όπως και ο Χριστιανός; Αν μας
τρυπήσετε δεν ματώνουμε; αν μας γαργαλήσετε δεν γελάμε; αν μας φαρμακώσετε
δεν πεθαίνουμε; Κι αν μας αδικήτε να μην εκδικηθούμε;
Έξυπνα αναφέρεται στον κοσμοπολιτισμό (ωραιοποιημένη απατρία ή εν
δυνάμει διαχρονική προδοσία) του Νάσι-Σάυλωκ-Εβραίων όταν λίγο
παρακάτω, δείχνοντας το πώς προσέλαβε την ελεύθερη βούλησι της κόρης του,
λέει. πάει το διαμάντι που μου στοίχισε δύο χιλιάδες δουκάτα στην
Φραγκφούρτη/ τέτοια κατάρα ποτέ ως τώρα δεν έπεσε στο έθνος μας…/ ω... που
νάταν η κόρη μου νεκρή στα πόδια μου και τα πετράδια στ' αυτιά της/ ω που
νάταν λείψανο στα πόδια μου και τα δουκάτα στο φέρετρό της...
Αυτά όλα όμως δεν είναι καθόλου εμφατικά και τεχνηέντως οδηγείται ο
θεατής να τα λησμονήση αμέσως λόγω της πλοκής του έργου διότι οι επόμενες
σκηνές όπου ο Βασάνιος αρραβωνιάζεται την Πόρσια είναι πολύ
συναισθηματικές και απορροφούν εντέχνως την ουσία των προηγουμένων
σκηνών. Ο συναισθηματισμός φθάνει σε κορύφωσι όταν μαθαίνουν όλοι ότι
χρεωκόπησε ο Αντώνιος και πρέπει ο Σάυλωκ να του πάρη την εγγύησι-λίτρα
κρέατος. Μέσα σε δακρύβρεκτες ασήμαντες λυρικές συναισθηματικές σκηνές
όπου ο Σάυλωκ παραμένει ανένδοτος στην λήψι της εγγυήσεώς του, τελειώνει η
τρίτη πράξις.
Η τετάρτη πράξις είναι η δίκη Σάυλωκ-Αντωνίου όπου οι αρχές της
Βενετίας είναι υποχρεωμένες να δικαιώσουν τον Σάυλωκ στην απαίτησι του
ανθρωπίνου κρέατος έστω κι αν του προσφέρονται πολλαπλάσια δουκάτα από
αυτά του δανείου. Ακριβώς όπως ο Νάσι επέμενε αδίκως στις οικονομικές
διεκδικήσεις του από την Γαλλική Αυλή μη αρκούμενος στο άρμεγμα του
πλούτου από τους Οθωμανούς. Αυτός επιμένει στην εξόντωσι του
ανταγωνιστού του.
Ο Σάυλωκ απαιτεί από το δικαστήριο πεισματικά και αντί οποιασδήποτε
μεγάλης χρηματικής αποζημιώσεως το λίτρο κρέας γιατί ισχυρίζεται ότι
ορκίστηκε στο Άγιο Σάββατο, γνωστή απαράβατη ιερή εβραϊκή αργία. Τελικά η
Πόρσια, υποδυομένη έναν δικαστή, αθωώνει τον Αντώνιο με νομικό τέχνασμα
και ο Σάυλωκ τα χάνει όλα. Άσχημο τέλος για τον Σάυλωκ όπως και του Νάσι
μετά την ναυμαχία της Ναυπάκτου.

279
 Τελικώς, ο Σαίξπηρ πήρε ανά χείρας ένα σοβαρώτατο έργο του Μάρλοου,
γραμμένο με σφριγιλό ανδρώδες ύφος, το ανασκεύασε και το επανεξέδωσε
εντελώς απονευρωμένο και εξουδετερωμένο από υψηλά πολιτικά νοήματα,
οδηγώντας το στα όρια μίας ρομαντικο-ερωτικής σαχλοκωμωδίας. Αυτό πολύ
λίγο ετίμησε την μνήμη του Ιωσήφ Νάσι. Ο Σαίξπηρ, ούτε ακροθιγώς έθιξε τον
ρόλο του παγκοσμίου εβραϊσμού με τις προδοσίες πόλεων και φρουρίων κατά
τις πολιορκίες, τις εξαγορές ή οικονομικές εξαρτήσεις ανάκτων-πολιτικών, τις
διαχρονικές παρασκηνιακές ραδιουργίες, τις εθνικιστικές-θρησκευτικές
αγκυλώσεις, κλπ. Ήταν άνθρωπος του συστήματος και το ίδιο σύστημα που τον
επιβράβευσε τότε τον τιμά και σήμερα…

“ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ” ΤΟΥ

ΜΙΓΚΕΛ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ
Ο Μιγκέλ Θερβάντες εγεννήθη τον Σεπτέμβριο του 1547 και ήτο το 4ο από τα
επτά παιδιά της οικογενείας. Όχι πολλά γεγονότα από την ζωή του είναι
γνωστά. Ο ανήσυχος ευφυέστατος Ισπανός συγγραφεύς, κατήγετο από
αριστοκρατική οικογένεια εγκατεστημένη στην Καστίλλη. Ο παππούς του ήταν
δικαστής ενώ πρόγονοί του επολέμησαν εναντίον των Μαυριτανών και
συμμετείχαν στην κατάκτησι του Νέου Κόσμου. Από μικρός έδειξε κλίσι στην
ποίησι και λογοτεχνία ενώ ήτο μανιώδης μελετητής βιβλίων. Γνωρίζουμε ότι
διδάσκαλός του στην φιλολογία και ουμανισμό υπήρξε ο κληρικός λόγιος
Χουάν Λοπέζ ντε Όγιος εν Μαδρίτη ή Σαλαμάνκα ο οποίος απεκάλη τον
Μιγκέλ "ακριβό κι αγαπημένο μαθητή του" και ότι για δύο έτη εφοίτησε στο
Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα ως φοιτητής φιλοσοφίας, γεγονός το οποίο
δικαιολογεί την βαθεία μόρφωσι και ποικίλη γνώσι όπως εκφράζονται στον Δον
Κιχώτη.
Το πνεύμα της εποχής, γεμάτο ηρωικά πρότυπα, αλλά και η οικογενειακή
παράδοσις είχαν μεγάλη επίδρασι στην διαμόρφωσι της προσωπικότητος, του
χαρακτήρος του και του ψυχισμού του. Ως νέος, εμφορείτο από τα ιδανικά του
ρομαντικού ιπποτισμού γεμάτος ευγενικούς πόθους οι οποίοι τον ωδήγησαν σε
αναζήτησι ευγενών περιπετειών – σαν τον Δον Κιχώτη. Σε ηλικία 23 ετών
(1570), κατετάγη στον Ισπανικό στρατό της Ιταλίας ώστε να ικανοποιήση την
εσωτερική του ανάγκη για ευγενείς περιπέτειες ακολουθώντας το έντιμο
επάγγελμα του στρατιώτου, το οποίο, όπως συχνά γράφει στον Δον Κιχώτη,
είναι ένδοξο, ευγενές και τιμημένο.
Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε σαν στρατιώτης να βρη ευκαιρία να
αποδείξη τον ηρωισμό του. Όταν οι Οθωμανοί απεβιβάσθησαν στην Κύπρο το
1570, οι ενωμένοι Ιταλοί και Ισπανοί απέστειλαν στόλο ο οποίος ουδέποτε
έφθασε στην Κύπρο λόγω πολιτικών αντιπαραθέσεων των ναυάρχων. Στον
Ισπανικό στόλο του ναυάρχου Ανδρέα Ντόρια, συμμετείχαν και είκοσι γαλέρες
της Νεαπόλεως υπό τον μαρκήσιο Σάντα Κρουζ με 5.000 Ισπανούς και 2.000
Ιταλούς στρατιώτες όπου και το σύνταγμα του Δον Μιχαήλ ντε Μονκάδα εις εκ

280
των λοχαγών του οποίου ήτο ο Ντιέγκο ντε Ουρμπίνα στον λόχο του οποίου
υπηρετούσε ως στρατιώτης ο Μιγκέλ Θερβάντες.
Το επόμενο έτος, η συμμαχία κατέστη λειτουργική και υπό τον Δον Ζουάν
τον Αυστριακό, συγκεντρώθηκαν οι Στόλοι στην Μεσσήνη της Σικελίας. Ο
λόχος του Ουρμπίνα με τον Θερβάντες επεβιβάσθη στην γαλέρα "Μαρκέζα" με
κυβερνήτη τον Φρανσίσκο Σάντο-Πιέτρο. Ο Στόλος απέπλευσε και στις 7
Οκτωβρίου 1571 ευρέθη αντιμέτωπος με τους Οθωμανούς – ανεμομύλους –
στην γνωστή ναυμαχία της Ναυπάκτου. Η επίθεσις του Δον Ζουάν ξεκίνησε
από το αριστερό κέρας του Αυγουστίνου Βαρβαρίγου όπου και η γαλέρα
Μαρκέζα. Ο Θερβάντες, αν και άρρωστος με πυρετό, επέμενε όχι μόνο να
πολεμήση αλλά να τοποθετηθή στο πλέον επικίνδυνο σημείο. Έτσι έγινε και
επολέμησε με απαράμιλλη ανδρεία και ηρωισμό αλλά ετραυματίσθη με τρεις
σφαίρες, δύο στο στήθος και μία στο αριστερό χέρι με αποτέλεσμα να χάση
πλήρως την χρήσι του αριστερού χεριού του. Ο Δον Ζουάν αυτοπροσώπως τον
συνεχάρη για τον ηρωισμό του, του αύξησε τον μισθό και τον έθεσε υπό την
εύνοιά του, ο ίδιος δε ο Θερβάντες, με υπερηφάνεια έδειχνε τα τραύματά του
και ήτο υπερήφανος για το ανάπηρο χέρι του. Ενοσηλεύθη έως τον Απρίλιο του
1572 και ενετάγη στο σύνταγμα του Λόπε ντε Φιγκουερόα υπό τον λοχαγό
Μανουέλ Πόνσε ντε Λεόν. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Κερκύρας και την
αποτυχημένη επιχείρησι στην Πύλο το καλοκαίρι του 1572 ενώ τον Οκτώβριο
του 1573 πολέμησε στην Τυνησία. Μέχρι το 1575, σαν στρατιώτης υπηρέτησε
σε διάφορες φρουρές της Ιταλίας, καλλιεργήθηκε περισσότερο, εγνώρισε την
γλώσσα και φιλολογία της Ιταλίας και τελικώς απεφάσισε να αποστρατευθή και
να επαναπατρισθή.
Στο ταξείδι της επιστροφής, η γαλέρα “SOL” στην οποία επέβαινε με τον
αδελφό του συνελήφθη στις 26 Σεπτεμβρίου 1575, καθιστάμενος αιχμάλωτος
από τον αρβανίτη πειρατή Νταλί Μαμί. Όλοι οι επιβάται ωδηγήθηκαν σκλάβοι
στην κόλασι της εποχής με όνομα Αλγέρι. Η φρικτή αμείλικτη και ανελέητη
σκλαβιά δεν λύγισαν την ψυχή του Θερβάντες ο οποίος έκανε δύο
αποτυχημένες απόπειρες αποδράσεως οι οποίες πολλαπλασίασαν τα βάσανά
του. Εν τω μεταξύ, οι δικοί του, υποθηκεύοντας και ξεπουλώντας την περιουσία
τους και με εράνους συγκέντρωσαν τα απαιτούμενα λύτρα και τον Σεπτέμβριο
1580 αφέθη ελεύθερος. Η σκλαβιά ήταν ένα μάθημα υπομονής στην δυστυχία,
όπως έλεγε ο ίδιος. Τα πάθη του από τις περιπέτειες τα εξιστορεί στον Δον
Κιχώτη όταν συναντά τον φυγάδα από το Αλγέρι στο πανδοχείο. Μετά τον
επαναπατρισμό εξηκολούθησε το επάγγελμα του στρατιώτου έως το 1584 οπότε
ενυμφεύθη και αφιερώθη στην λογοτεχνία. Τα όνειρα και οι πόθοι για
ηρωισμούς και άθλους είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν.
Ο Θερβάντες, όταν σε μεγαλύτερη ηλικία απέβαλε πλήρως τον
συναισθηματικό ρομαντισμό του στρατού-ιπποτισμού και ως ευφυέστατος
άνθρωπος αντελήφθη ποίοι πραγματικά κινούν τα νήματα του παγκοσμίου
εξουσιασμού, απετύπωσε με ανεπανάληπτο τρόπο τις παρασκηνιακές
προσπάθειες και ενέργειες του Νάσι και των συμπατριωτών του στην πάλη του
Δον Κιχώτη με τον ανεμόμυλο.

281
 Κατενόησε ο συγγραφεύς ότι οι Οθωμανοί στην Κύπρο και Ναύπακτο δεν
ήσαν τίποτε άλλο παρά ενεργούμενα μίας "αοράτου" ή παρασκηνιακής
δυνάμεως ακριβώς όπως οι ανεμόμυλοι κινούνται από τον "αόρατο" αέρα. Η
πάλη του ήρωος με τον ανεμόμυλο μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα τον
τραυματισμό του ιδίου ή και την αχρήστευσι του ανεμομύλου, σε τίποτε όμως
δεν εβλάπτετο η "αόρατος" αιολόμορφος ενέργεια η θέτουσα τα πάντα εις
κίνησιν. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι ανεμόμυλοι είναι η πρώτη περιπέτεια του
Δον Κιχώτη.
Μόλις πριν ξεψυχήση ο Δον Κιχώτης, αντιλαμβάνεται την ματαιότητα της
ιπποσύνης στο να διεξάγη άθλους αθλοθετημένους όμως από την αιολόμορφη
ενέργεια.
Ασχέτως προς την αισθητική ή λογοτεχνική αξία του Δον Κιχώτη,
μπορούμε να διακρίνουμε τα στοιχεία τα οποία συνετάραξαν τον βίο και την
ψυχή του συγγραφέως όπως επίσης να δούμε όλη την ειρωνεία τόσο για τον
κόσμο των αξιών-ιπποσύνης όσο και για την κοσμική εξουσία όπου ο υπηρέτης
του Σάντσο διοικεί με άνεσι και σοφία μεγαλύτερη των ευγενών. Λεπτή
ειρωνεία είναι οι αναφορές στον διωγμό των Μαυριτανών από την Ισπανία
δίχως όμως να αναφέρεται στον αντίστοιχο των Εβραίων. Γενικά, αποφεύγει να
αναφερθή στους Εβραίους απαξιώνοντας με την σιωπή του τις συμπεριφορές
τους. Πιθανώς να πρόκειται για συντηρητισμό προερχόμενο από την έντονη
θρησκευτικότητά του ή – και πιθανώτερο – για γνώσι των παρασκηνίων και της
ιστορίας οπότε σαν συγγραφεύς, με τον τρόπο του, δεν ένοιωθε καμμία
δουλοπρεπή ραγιάδικη ανάγκη να αναλάβη σαν τον Σαίξπηρ την απολογία της
φυλής και την παρουσίασι και προβολή κάποιας θετικής εικόνας γι' αυτούς.

282
 ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
Στο δεύτερο μέρος της προσπαθείας διερευνήσεως της κακοδαιμονίας της
Κύπρου, παρακολουθήσαμε διεξοδικώς, και όσο επέτρεψε το συνωμοτικό νέφος
το οποίον καλύπτει γενικώς τις παρασκηνιακές ενέργειες, τις ραδιουργίες,
ίντριγκες και πονηριές, την οικογένεια τραπεζιτικών Μεντέζ-Νάσι, ώστε να
ελέγξουν ουσιαστικώς μέσω κεφαλαίων-δανείων όλη την Ευρώπη του 16ου
αιώνος, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια των σκοτεινών παρασκηνίων προς το
συμφέρον του σιωνισμού.
Εξετάζοντας τον βίο και την πολιτεία της Εβραϊκής οικογενείας Νάσι-
Μεντέζ η οποία κυριαρχούσε στην πολιτική και οικονομική ζωή της Δύσεως και
της Ανατολής τον 16ο αιώνα και η οποία τελικώς έφερε τους Τούρκους στην
Κύπρο, διαπιστώνουμε κατ' αρχάς ότι ο πλούτος της οικογενείας ήτο
μεγαλύτερος αυτού των Μεδίκων ή των διαφόρων Ανάκτων ενώ η χρήσις του
Κεφαλαίου των για τους εθνικιστικούς σκοπούς των, ωδήγησε σε απίστευτες
πολιτικές επιρροές. Αφού οι Νάσι έκαναν άνω-κάτω την Δύσι, ευρέθησαν
ασφαλείς στην Κωνσταντινούπολι όπου με σωστή διαχείρισι του πλούτου
έφθαναν στο σημείο να καθορίζουν τις εξελίξεις.
Εφευρίσκοντας τόσο τον καπιταλισμό όσο και την πολιτική οικονομία
απέδειξαν ότι μέσω χρήματος κυβερνά κάποιος στο παρασκήνιο πολύ
ευκολώτερα και αποτελεσματικώτερα απ' ότι ένας πτωχώτερος αριστοκράτης ή
μονάρχης στο προσκήνιο. Επομένως, από τότε έως τώρα, η ιστορία των
τραπεζιτών-εμπόρων είναι η ιστορία του πλανήτου αλλά το ίδιο και η ηθική και
αυτό το γεγονός οφείλουν οι μελετηταί να το μοντελοποιήσουν ώστε να
εξηγούν ακόμη και σήμερα τα ιστορικά φαινομενικώς παράδοξα-ανεξήγητα.
Τελικώς, περιεγράφη η ιστορία της καταλήψεως της Κύπρου από τους
Οθωμανούς το 1571. Προηγουμένως όμως έθεσαν υπό τις εντολές των, με…
κομψό τρόπο (κατά πως ταίριαζε σε Οθωμανούς), την Οθωμανική
Αυτοκρατορία, με κατάληξι τον πόλεμο προς κατάκτησι της Κύπρου. Ο τρόπος
λειτουργίας της Οθωμανικής εξουσίας υπό των Εβραίων πρέπει επίσης να
μοντελοποιηθή ώστε εξηγούνται τα ιστορικά φαινομενικώς παράδοξα-
ανεξήγητα περί τουρκικής αδιαλλαξίας, μισαλλοδοξίας και ψευτοτσαμπουκά.
Διερευνώντας το παρασκήνιο κυρίως των γεγονότων που την τελευταία
στιγμή εγλύτωσαν την Κύπρο από εβραιοποίησι τότε, μπορούμε να εξάγουμε
χρήσιμα συμπεράσματα για την σημερινή κατάστασι διότι οι εξουσιαστές
φαίνεται να εχρησιμοποίησαν το σχέδιο Νάσι ως μοντέλλο ή "πατέντα".
Σαφώς η απόβασις των Τούρκων στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 ήταν το
αποτέλεσμα μίας άριστα οργανωμένης συνωμοσίας όπου οι συνωμόται, ως
άριστοι γνώσται τόσον της ποιότητος διοικήσεως της ελλαδικής δικτατορίας
όσον και της δουλικού χαρακτήρος της, εδολοπλόκησαν έτσι ώστε αυτοί, ως
συνωμόται, να ευρίσκονται στο σκότος αλλά και οι άμεσα εμπλεκόμενοι να

283
λειτουργήσουν σαν μία καλολαδωμένη μηχανή δηλαδή απολύτως βάσει του
συνωμοτικού σχεδίου. Δέον να τονισθή ότι οι δικτατορίες Ελλάδος και Κύπρου
ήσαν της επιλογής των συνωμοτών (οι οποίοι συνωμόται τώρα λέγονται Κέντρα
Αποφάσεων) και εις αυτούς ανήκει η πατρότης του διχοτομικού σχεδίου.
Όλοι γνωρίζουμε τα παραπάνω αλλά, όταν έλθη η ώρα να κατονομάσουμε
τους συνωμότες χρησιμοποιούμε το γενικό και αόριστο – οι Αμερικάνοι – και
εφησυχάζουμε. Η ιστορική γνώσις, η οποία θα έπρεπε να είναι ο πολυτιμώτερος
αρωγός των κυβερνητών, ευρίσκεται καλά κρυμμένη σε απόκοσμες βιβλιοθήκες
ενώ οι κυβερνήται, τρομοκρατημένοι μονίμως από την επισειομένη “δαμόκλειο
σπάθη” του τεχνητού και τεχνητώς κατευθυνομένου δήθεν “αντισημιτισμού”,
εντρυφούν μόνο και μόνο εις την επιστήμη της... επανεκλογής των, γράφοντας
εις τα παλαιώτερα των υποδημάτων των τόσον την Κύπρο και τα δίκαια του
λαού της, όσον και τα δίκαια του ελληνικού λαού. Έτσι, οι απόγονοι των
Ελλήνων κατήντησαν μία άμορφη και πλαδαρή μάζα ελληνοφώνων δίχως
αξιοπρέπεια, ήθος, ιδανικά και οράματα η οποία δεν αντιδρά ακόμη κι όταν της
αρνηθούν την καταγωγή της.
Ακριβώς όπως ωργάνωσαν οι συνωμόται το σχέδιο διχοτομήσεως της
Κύπρου κάποια χρόνια πριν και το ενεργοποίησαν το 1973 με την δικτατορία
Ιωαννίδη κατ’ αρχάς, την δικτατορία Σαμψών στην συνέχεια και την τουρκική
απόβασι στο τέλος, τοιουτοτρόπως και ο Ιωσήφ Νάσι εχρησιμοποίησε όλους
τους συνωμοτικούς κανόνες κάποια χρόνια πριν το 1570 για να οδηγήση τους
Οθωμανούς στην Κύπρο. Διότι τίποτε δεν επιτυγχάνει κανείς χωρίς σχέδιο και
κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο δεν ενεργοποιείται, εκτελείται και εφαρμόζεται
δίχως την απαιτουμένη θυσία στον θεό Κρόνο-Χρόνο. Στο πνεύμα αυτό
εντάσσονται οι πεμπτοφαλαγγίτικες ενέργειες, οι προβοκάτσιες, το κλίμα
αποσταθεροποιήσεως, η κατασκοπία, η ενεργοποίησις μαριονεττών, η ροή
χρήματος προς εξαγοράν συνειδήσεων. Τα γεγονότα του 1570 επανελήφθησαν
και θα επαναληφθούν με διαφορετικά ονόματα.
Προσπαθούμε να διερευνήσουμε την μόνη σοβαρή διαχρονική παράμετρο
της Κυπριακής ιστορίας την οποία αρνούνται να διερευνήσουν οι υπάλληλοι
του οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικο-ακαδημαϊκού κατεστημένου.
Ξεκινήσαμε με την σφαγή του 115 και εσυνεχίσαμε με την Οθωμανική
απόβασι του 1570. Επειδή αρνούμεθα να πέσουμε στην παγίδα της
ιστορικής ερεύνης τύπου Ηροδότου – δηλαδή ό,τι συμφέρει την τσέπη μας
– και να θεωρούμε ως ιστορία μόνο το εκάστοτε οφθαλμοφανές
αποτέλεσμα, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Ερευνούμε τις αιτίες, τις
συμπεριφορές, τις ιδεολογίες και τα ιδανικά των “πρωταγωνιστών” και με
κριτικό πνεύμα εξάγουμε συμπεράσματα. Η Κύπρος είχε ορισθή από τους
τότε ηγέτες των Εβραίων να γίνη μέρος του Ισραήλ. Από απρόβλεπτους
παράγοντες αυτό δεν έγινε. Η συνεχής προσπάθεια όμως των Εβραίων έφερε
την τωρινή καταστροφή και το σιωνιστικό σχέδιο ψάχνει να δημιουργήση
σήμερα την ευκαιρία να πραγματοποιήση τον αρχαίο τους σχεδιασμό ο οποίος
ξεκινά το 115μ.Χ. Από μέρους των σημερινών Ελλήνων επισήμων υπάρχουν
μόνο άγνοια, ανικανότης, συμπλέγματα κατωτερότητος και πλήρης αδυναμία

284
επαγρυπνήσεως. Άρα το μέλλον για τέτοιου είδους λαό θα είναι αποτέλεσμα
του ραγιαδισμού των...
Όμως το να διδάσκονται τέτοιες ιστορίες οι οποίες ουσιαστικά θα
κατηγορηθούν από ενορχηστρωμένους αργυρώνητους ως συνωμοσιολογίες, θα
ήταν αφυπνιστικό για τα έθνη διότι θα μάθαιναν ακριβώς αυτά που οι δυνάμεις
του σιωνισμού κρατούν με κάθε θυσία μυστικά ή απόμακρα. Ακριβώς γι’ αυτόν
τον λόγο ο Ιωσήφ Νάσι βρίσκεται στην τεχνητή αφάνεια. Και οι συμπατριώτες
του, άριστοι γνώσται των διδαγμάτων του, επαναλαμβάνουν και
ξαναεπαναλαμβάνουν την ιστορία ενώ οι ξεπουλημένοι ιστορικοί των εθνών,
μας κοιμίζουν και μας ξανακοιμίζουν. Και εύκολα λοιδορούν και κατηγορούν
ως αντισημίτη όποιον ομολογεί τα σιωνιστικά άρρητα. Ο Ιωσήφ Νάσι αποτελεί
μορφή της ιστορίας του 16ου αι. Το χειρότερο όμως είναι ότι κάποιοι τον
αντιγράφουν πιστά. Χρειάστηκαν τόσες σελίδες για να καταδείξουμε και
φωτίσουμε την πορεία της οικογενείας Νάσι, τις επιδιώξεις της, τους αγώνες
της και τον ηγετικό της ρόλο στο μεγάλο σιωνιστικό κίνημα του 1500.
Απαιτήθηκε πολύμοχθος έρευνα πριν καταλήξουμε στις πραγματικές αιτίες της
εισβολής του 1570. Θεωρούμε ότι αδικούμε την ιστορία και τις προσωπικότητες
που την δημιουργούν όταν – σκοπίμως; – αγνοούμε τις αιτίες οι οποίες οδηγούν
στα γεγονότα.
Διότι, κατεδείχθη πως ο πόλεμος δεν συνέβη διότι ένα πρωί εξύπνησε ο
Ιωσήφ και παρεκίνησε τον Σελήμ να καταλάβη την νήσο. Ήταν ένα άριστα
οργανωμένο σχέδιο, με όλα τα στοιχεία της συνωμοσίας μέσα του και με
γεωπολιτικές επιδιώξεις οι οποίες, δυστυχώς για τους θλιβερούς ρωμηούς-
οθωμανίζοντες νεο-έλληνες, συνεχίζονται με επιτυχία...

285
286
 MΕΡΟΣ Γ΄

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ "ΕΠΙΣΗΜΟ"

ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

287
288
 The Age of Bronze
or,
CARMEN SECULARE ET ANNUS HAUD MIRABILIS.
"Impar Congressus Achilli."
By Lord Byron
XV.
...
...
…
How rich is Britain! Not indeed in mines,
Or peace or plenty, corn or oil or wines;
No land of Canaan, full of milk and honey,
Nor (save in paper shekels) ready money:
But let us not to own the truth refuse,
Was ever Christian land so rich in Jews?
Those parted with their teeth to good King John,
And now, ye kings! They kindly draw your own;
All states, all things, all sovereigns they control,'
And waft a loan "from Indus to the pole."
The banker, broker, baron, brethren, speed
To aid these bankrupt tyrants in their need.
Nor these alone; Columbian feels no less
Fresh speculations follow each success;
And philanthropic Israel deigns to drain
Her mild percentage from exhausted Spain.
Not without Abraham's seed can Russia march;
'Tis gold, not steel, that rears the conqueror's arch.
Two Jews, a chosen people, can command
In every realm their scripture-promised land: ---
Two Jews, keep down the Romans, and uphold
The accursed Hun, more brutal than of old:
Two Jews ---but not Samaritans--- direct
The world, with all the spirit of their sect.
What is the happiness of earth to them?
A congress forms their "New Jerusalem,"
Where baronies and orders both invite ---
Oh, holy Abraham! Dost thou see the sight?
Thy followers mingling with these royal swine,
Who spit not "on their Jewish gabardine,"
But honour them as portion of the show ---

289
(Where now, oh Pope! is thy forsaken toe?
Could it not favour Judah with some kicks?
Or has it ceased to "kick against the pricks?")
Oh Shylock's shore behold them stand afresh,
To cut from nations' hearts their "pound of flesh."

«Πόσο πλούσια είναι η Βρεταννία, Όχι φυσικά σε ορυχεία,

ή ειρήνη ή αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά.
Ούτε γη Χαναάν, γεμάτη μέλι και γάλα,
ούτε σε διαθέσιμο χρήμα (εκτός από χάρτινα σέκελ)317:
Αλλά ξέρουμε την αλήθεια ας μην το αρνηθούμε,
Ήταν ποτέ Χριστιανική γη τόσο πλούσια σε Εβραίους;
Αυτοί ξεδοντιάστηκαν από τον καλό Βασιλέα Ιωάννη318,
και τώρα, ω βασιλείς! με το γάντι, εσάς ξεδοντιάζουν.
Όλες τις καταστάσεις, όλα τα πράγματα,
όλες τις ηγεμονίες, αυτοί τις ελέγχουν.
Κάνουν αυτομάτως δάνεια «απ' τον Ινδό ως τον Πόλο»
Τραπεζίτης, μεσίτης, βαρώνος, αδελφός319,
σπεύδουν να βοηθήσουν
αυτούς τους χρεοκοπημένους τυράννους
στην ανάγκη τους.
Ούτε μόνον αυτούς.
Ο Αμερικανός δεν υφίσταται λιγώτερα,
νέες κερδοσκοπίες ακολουθούν κάθε επιτυχία.
Και ο φιλάνθρωπος Ισραήλ αποδέχεται να στραγγίζει
το γλυκό ποσοστό του από την εξουθενωμένη Ισπανία.
Χωρίς την σπορά του Αβραάμ
ούτε η Ρωσσία δεν μπορεί να προχωρήση.
Γιατί είναι ο χρυσός κι όχι το ατσάλι
που κτίζει την αψίδα του κατακτητή.
Δύο Εβραίοι320, ένας περιούσιος λαός,
μπορούν να καθορίζουν σε κάθε βασίλειο,
μία γη της επαγγελίας των γραφών.
Δύο Εβραίοι, κρατούν υποταγμένους τους Ρωμαίους,
και υποστηρίζουν τον τρισκατάρατο Ούννο321,
πιο κτηνώδη από ό,τι παλιά
Δύο Εβραίοι – αλλά όχι Σαμαρείτες –

317
Ο σίκλος ο άγιος, ό εστί γράμματα ιΒ΄. Νόμισμα πολλών αρχαίων λαών το οποίο
είχαν καθιερώσει και οι Εβραίοι.
318
Ο Γουώλτερ Σκωτ στον ΙΒΑΝΟΗ, κεφ. 6ο, πως ο βασιλεύς Ιωάννης βασάνισε τον
Εβραίο Αβραάμ βγάζοντάς του ένα δόντι την ημέρα έως ότου πληρώση φόρο.
319
Ευθεία αναφορά στους πέντε Αδελφούς Ρόθτσιλντ.
320
Αναφέρεται στον Νατάν και Άνσελμ Ρόθτσιλντ.
321
Αναφορά στην υποδούλωσι της Τουρκίας και του σουλτάνου στους Εβραίους.

290
διευθύνουν τον κόσμο,
με όλο το πνεύμα της φατρίας τους322.
Τι είναι ευτυχία επί γης γι' αυτούς;
Ένα συμβούλιο απαρτίζει την "Νέα Ιερουσαλήμ" τους,
εκεί όπου βαρωνίες και αδελφότητες τους προσκαλούν ---
Ω, άγιε Αβραάμ! Δεν βλέπεις το θέαμα;
Οι πιστοί σου να αναμιγνύονται
με αυτά τα βασιλικά γουρούνια,
που όμως δεν φτύνουν "τους εβραϊκούς τους επενδύτες323",
αλλά τους τιμούν σαν μέρος του θεάματος
(που είναι τώρα, ω Πάπα! εκείνο το
ξεχασμένο δάκτυλο του ποδιού σου;
Δεν θα μπορούσε να χαϊδέψει τον Ιούδα
με μερικές κλωτσιές;
Ή έχει πλέον σταματήσει «να λακτίζει τους ξεφτίλες;»)
Ω! ακτή του Σάυλωκ, δες τους να ορθώνονται εκ νέου,
για να κόψουν από τις καρδιές των εθνών
«την λίτρα της σάρκας»324.

Ο πασίγνωστος στους νεοέλληνες και πολυτιμημένος Λόρδος Βύρων,

εδημοσίευσε αυτό το ποίημα την 1η Απριλίου 1823. Λίγο αργότερα,
ευρισκόμενος σε διατεταγμένη υπηρεσία325, ήρθε στην Ελλάδα για να
εμπεδώση την υποτέλειά της στην Αγγλία και απεβίωσε στο Μεσολόγγι.
Επομένως αυτό το ποίημα εγράφη όντας ευρισκόμενος στην ωριμώτερη ηλικία
πριν αποθάνη. Η οξυδέρκειά του, η παρατηρητικότης του, οι διασυνδέσεις του,
οι γνώσεις του και οι εμπειρίες του, όξυναν το πνεύμα του και τον κατέστησαν
ικανό να βλέπη πράγματα αόρατα από τους πολλούς. Αποτέλεσμα αυτών των
βιωμάτων είναι και το κοινωνικοπολιτικό ποίημα "The Age of Bronze" μέρος
του οποίου παρετέθη ανωτέρω, λόγω ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος.
Στο ποίημα, με τους στίχους Δύο Εβραίοι – αλλά όχι Σαμαρείτες –
διευθύνουν/ τον κόσμο, με όλο το πνεύμα της φατρίας τους./ Τι είναι ευτυχία
επί γης γι' αυτούς;/ Ένα συμβούλιο απαρτίζει την "Νέα Ιερουσαλήμ" τους,
εκεί όπου βαρωνίες και αδελφότητες τους προσκαλούν --- γίνεται έμμεσος
αλλά ευθεία αναφορά στους αδελφούς Ρόθτσιλντ και στην παγκόσμιο
κυριαρχία την οποία τελικώς αυτοί επέβαλαν κυριαρχώντας στην Αγγλία, όπως
ποιητικώς αποδίδεται στην αρχή του παρατεθέντος ποιητικού αποσπάσματος με
το Πόσο πλούσια είναι η Βρεταννία, Όχι φυσικά σε ορυχεία, ή ειρήνη ή

322
Αλληγορείται όμως η ενίσχυσις των Ρόθτσιλντ προς τους Ευρωπαίους μονάρχες από
το 1815 και έπειτα.
323
Πανωφόρια που φορούσαν κυρίως Εβραίοι τον Μεσαίωνα. Έκφρασις από τον
Έμπορο της Βενετίας, Ι, iii, 107.
324
Έκφρασις παρμένη από τον Έμπορο της Βενετίας.
325
Όπως αποδεικνύεται από τον Κυριάκο Σιμόπουλο στο "Πως είδαν οι ξένοι την
Ελλάδα του '21", Αθήναι 1981, Τόμος 3ος, σελ. 35, Αθήναι 1981.

291
αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά… Ήταν ποτέ Χριστιανική γη τόσο
πλούσια σε Εβραίους;
Στο ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ της παρούσης μελέτης, παρακολουθώντας το
ταξίδι της Ντόνα Γκρασία Μεντέζ-Νάσι από την Πορτογαλία στην Αμβέρσα,
κατεγράφη η διαμονή της επί μικρό χρονικό διάστημα στην Αγγλία,
χρησιμοποιώντας την ως ενδιάμεσο ασφαλή σταθμό. Η κοινότης των εκεί
Εβραίων ήτο τότε ιδιαιτέρως ολιγομελής αλλά ευημερούσα λόγω
αποκλειστικότητος διαθέσεως κυρίως μπαχαρικών στην αγγλική αγορά αφού
ήσαν οι αντιπρόσωποι του Οίκου Μεντέζ.
Η εβραϊκή παρουσία και οικονομική επιρροή στην Αγγλία, όποια κι αν ήτο
στα χρόνια του Καρλομάγνου, είχε εξουδετερωθή το 1290 με την βασιλική
διαταγή της εκδιώξεως των 16.000 περίπου Εβραίων. Από τότε, δεν έπαψαν οι
Εβραίοι να αναμένουν την νέα ευκαιρία μαζικής επανεγκαταστάσεως στην
Αγγλία με σκοπό να την θέσουν υπό τον οικονομικοπολιτικό έλεγχό τους. Η
ευκαιρία αυτή εδόθη, όπως ήδη ανεφέρθη, όταν ο Κάρολος Κρόμγουελ
εχρησιμοποίησε εβραϊκά κεφάλαια για να αντιμετωπίση τα οικονομικά
αδιέξοδα του Ερρίκου Η΄. Από την εποχή αυτή έως την εποχή του Βύρωνος
(300 περίπου έτη), η εβραϊκή οικονομική διείσδυσις κατέληξε σε
κοσμοκρατορία. Ο τρόπος είναι απλός αλλά ιστορικώς διαρκώς
επαναλαμβανόμενος: δηλαδή δημιουργία οικονομικών εξαρτήσεων στους
ηγέτες-ηγεμόνες της όποιας κοσμοκράτειρας χώρας και κατόπιν
παγκυριαρχία χρησιμοποιώντας αυτές τις εξαρτημένες ισχυρές δυνάμεις
της χώρας για δικούς τους κατακτητικούς σκοπούς (μέσω της πλήρως
ελεγχομένης πλέον κυβερνήσεως). Ένας ευφυής άνθρωπος όπως ο Βύρων,
σχετικώς εύκολα κατανοεί την πλεκτάνη της διαρκώς αφανούς υπερεξουσίας,
πράγμα όμως αδύνατον για τους πολλούς δεδομένου ότι οι διάφορες
ελεγχόμενες κυβερνήσεις κάνουν τα αδύνατα δυνατά, χρησιμοποιώντας κάθε
δυναμική, ώστε να αποκρύπτονται από τους λαούς οι πολυδιάπλοκες
εξαρτήσεις των από την αφανή οικονομικοπολιτική εξουσία του κεφαλαίου.
Για τις ανάγκες της παρούσης μελέτης πρέπει ακροθιγώς να
ασχοληθούμε με την Αγγλία και τις εξαρτήσεις της ώστε να γίνουν
κατανοητές αι παράμετροι του αληθούς προβλήματος της Κύπρου το οποίο
οι κατεχόμενες εξουσίες επιθυμούν παντοιοτρόπως να αποκρύψουν.

292
 Η ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ
ΔΙΟΙΚΗΣΙ ΤΗΣ
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Αν εδίδετο η ευκαιρία σε κάποιον επιφανή Ρωμηό της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας να χαράξη εθνική πολιτική για το Γένος, θα έκανε ακριβώς ότι
ο εκάστοτε Πατριάρχης με τους Φαναριώτες. Θα προσπαθούσε δηλαδή να
προσδιορίση τις τοπικές παρασκηνιακές δυνάμεις τις οποίες θα θεωρούσε ως
παρασκηνιακώς καθοριστικές για την διαμόρφωσι Οθωμανικής πολιτικής και
θα προσήγγιζε αυτές τις δυνάμεις δουλικώς. Με δωροδοκίες, θα επιχειρούσε να
λάβη όσα περισσότερα προνόμια επέτρεπε το δουλόφρων μισθόδουλο ένστικτό
του. Φυσικά θα ανέμενε καρτερικώς τον θάνατο του Ιωσήφ Νάσι για να νομίση
ότι τότε ίσως θα ήτο η κατάλληλος ευκαιρία για αίτησι κάποιων ακόμη
προνομίων και ίσως μία τολμηρώτερη διείσδυσι στα άδυτα της Υψηλής Πύλης.
Η μετα-Νάσι πολιτική εποχή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία επομένως, αν
αφήνετο να προσδιορισθή από γεμάτους εγκεφαλικά φράγματα Ρωμηούς, θα
κατεγράφετο ως μία εποχή όπου ο κύριος αντίπαλος, αρχηγός των
ανταγωνιστών (εν προκειμένω ο Ιωσήφ Νάσι), δεν υπάρχει πλέον, και
επομένως, δίχως κόπο και θυσίες (κλασσική ρωμέικη μαλθακότης) ανοίγει
αυτομάτως ο δρόμος (μοιρολατρίες τύπου τη υπερμάχω…) για εθνική δικαίωσι,
άλωσι της Αυτοκρατορίας εκ των ένδον και λοιπές διαχρονικές ανοησίες από
τις οποίες απουσιάζει η πολιτική σκέψις, η κρίσις, η γνώσις, ο αντικειμενικός
σκοπός, η οργάνωσις, η πειθαρχία, κλπ, κλπ.
Αν όμως υπήρχε η γνώσις και η κρίσις, θα εγνώριζε ο εγκεφαλικώς
εξουδετερωμένος Ρωμηός ότι ο Νάσι και η εθνική του παρέα, ήδη είχαν
προσδιορίσει τις μελλοντικές τους κινήσεις οι οποίες θα εξησφάλιζαν την
ΑΦΑΝΗ κυριαρχία των στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μέσω κυριαρχίας επί
των κοινωνικών δομών και κυρίως εξωτερικής πολιτικής και οικονομίας.
Ήδη στο πρηγούμενο μέρος ανελύθη ένα μέρος αυτής της διαδικασίας
διαδοχής με την τεχνητή άνοδο σε ανώτατα διοικητικά επίπεδα του Σολομώντος
Εσκενάζι. Ανελύθη και ο τρόπος με τον οποίον αυτός εφωδιάσθη τεχνητώς με
αγωνιστικές περγαμηνές ώστε να γίνη αποδεκτός περίπου ως Σωτήρ από τον
Μουράτ. Θα έπρεπε να διδάσκεται παντού η μεθοδολογία διαδοχής του ζεύγους
Σελήμ-Νάσι από το ζεύγος Μουράτ-Εσκενάζι ως μεγάλο μάθημα μειονοτικής
εθνικής παρασκηνιακής πολιτικής. Δέον να τονισθή ότι αυτοί υπεστηρίζοντο
παντοιοτρόπως υπό της αρρήκτου συνοχής του αυστηρώς πειθαρχημένου
συνόλου των εβραϊκών κοινοτήτων και των εθνικοκοινωνικών δομών που αυτές
διέθεταν και διαθέτουν, δομές απλησίαστες τεχνικώς και μη προσεγγίσιμες
νοητικώς από κανένα χριστιανορθόδοξο πατριάρχη γενικώς, πόσο μάλλον
εφαρμόσιμες.

293
 Επί της ουσίας, ο Σολομών Εσκενάζι κατέστη επισήμως σύμβουλος του
Μεγάλου Βεζύρη, ενώ οι πρέσβεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων, μέσω των
απανταχού Εβραίων, είχαν ειδοποιηθή για τον διάδοχο του Νάσι και
προσεπάθουν να κερδίσουν την εύνοιά του! Πράγματι οι Ενετοί το 1574, τον
παρεκάλεσαν να ανακαλύψη κάποιον κατάσκοπο ο οποίος απεκάλυπτε τα
εθνικά τους απόρρητα στον Σουλτάνο, ενώ το 1581 τον παρεκάλεσαν να
προτείνη εμπάργκο των Οθωμανών στον λιμένα της Αγκώνα προς όφελος του
λιμένος της Βενετίας326. Ο Εσκενάζι. μέσω των διασυνδέσεών του, καθώρισε το
1572, μεταξύ πέντε υποψηφίων, ως βασιλέα της Πολωνίας τον Ερρίκο, υιό της
Βασιλίσσης της Γαλλίας, Αικατερίνης των Μεδίκων 327. Αυτή την "εκδούλευσι"
την παρουσίασε στους Οθωμανούς ως ισχυροποίησι της Τουρκογαλλικής
συμμαχίας αλλά εφ' όσον ήδη στο προηγούμενο μέρος ανελύθη ο ρόλος των
Εβραίων στο Κίνημα των Διαμαρτυρομένων, κατανοούμε ότι με τον Ερρίκο, ο
Εσκενάζι προσεπάθησε να εμφυτεύση στην καθολική Πολωνία τον σπόρο των
Διαμαρτυρομένων, αφού η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη των Μεδίκων είχε ήδη
προσηλυτισθή. Το 1578 ο Εσκενάζι ικανοποίησε αίτημα του Δουκός της
Τοσκάνης για σύναψι διπλωματικών σχέσεων με τους Οθωμανούς 328. Ο
επίσημος μέγας Δραγουμάνος της εποχής, ο Χουρέμ Μπέης, είχε γράψει ότι "Ο
Ραββίνος Σολομών, λόγω αψόγου διαγωγής, παρίσταται στις περισσότερες
διαπραγματεύσεις της παρούσης κυβερνήσεως"329.
Όμως πάντοτε εφρόντιζε το έθνος του όπως φαίνεται με την, κατόπιν
ενεργειών του, απόσυρσι το 1572 της διαταγής διωγμού των Εβραίων από την
Βενετία, η οποία ίσχυε από τον πόλεμο της Κύπρου. Επενέβη και προς όφελος
των Εβραίων της Μολδοβλαχίας με επιτυχία αλλά κυρίως κατάφερε το 1579, με
συντονισμένη απ' τον ίδιο δράσι των Εβραίων, να ακυρώση διάταγμα του
Μουράτ Γ΄, για εξόντωσι των Εβραίων της Τουρκίας 330. Οι Εβραίοι
συνεκέντρωσαν μεγάλο ποσόν για δωροδοκίες και μέσω χρηματισμών αλλά και
επιρροής του Εσκενάζι επί της μητρός του Μουράτ, επέτυχαν την ακύρωσι,
μετατρέποντάς την σε διαταγή απαγορεύσεως μεταξωτών ενδύσεων χριστιανών
και εβραίων και καθιέρωσι φεσιού αντί τουρμπανιού σ' αυτούς. Περιττόν να
τονισθή ότι ήτο αυτή ακριβώς η διαταγή βάσει της οποίας εχαρακτηρίσθη
"αντισημίτης" ο Μουράτ από τους δουλόφρονες ιστορικούς οι οποίοι ουδόλως
προβληματίζονται με το ότι το ίδιο διάταγμα αφορούσε και χριστιανούς.
Τα παραπάνω περί Εσκενάζι εγράφησαν ώστε να γίνη κατανοητό ότι οι
Εβραίοι κατέχουν τον μηχανισμό αναπαραγωγής εξουσίας και ότι ο μηχανισμός
είναι πλέον τελειοποιημένος σε αφανείς διαδικασίες όχι κατ' ανάγκην νόμιμες.
Ο μηχανισμός αυτός δεν εξαρτάται καθόλου από πρόσωπα και αυτή είναι η

326
V. Lamansky, “Secrets d’ etat de Venice”, σελ. 744 και 882.
327
Σέσιλ Ροθ, "ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ", κεφ. 8, σελ. 197.
328
όπ.π. σελ. 197.
329
όπ.π. σελ. 198.
330
Το ότι ο Μουράτ εξέδωσε τέτοιο φιρμάνι δείχνει συντονισμένη δράσι πατριωτών
Οθωμανών, με αρκετό βαθμό επιρροής. Απεδείχθησαν τελικώς αρκετά ανίσχυροι
μπροστά στις εβραϊκές συντονισμένες επιρροές.

294
ειδοποιός διαφορά με τον χριστιανικό κόσμο ο οποίος βασίζεται σε άτομα κι όχι
σε πειθαρχημένη κοινωνία. Στην αντιπαλότητα προσώπων-ομάδων, μπορεί
τα πρόσωπα να επιτύχουν σποραδικές επιτυχίες, σε μακροχρόνιο σχεδιασμό
όμως είναι καταδικασμένα σε ήττα από τις εθνικοκοινωνικώς επάγρυπνες
ομάδες όπως είναι οι Εβραίοι.
Προς επίρρωσιν των παραπάνω πρέπει να ακολουθήσουμε την ιστορική
πορεία του Εσκενάζι, ο οποίος επίσης εφρόντισε την διάδοχό του κατάστασι,
ανεβάζοντας τεχνητώς τον Ραββίνο Ισαάκ το 1579, τοιουτοτρόπως διδάσκοντας
πάλι την ίδια μέθοδο διαδοχής. Η ευκαιρία ανόδου, του εδόθη αμέσως μετά την
δολοφονία του Μεγάλου Βεζύρη Μεχμέτ Σοκολού. Πάλι οι πρέσβεις των ξένων
δυνάμεων έμαθαν να συμβουλεύονται τον νέο διάδοχο και πάλι οι ανακτορικοί
έμαθαν να σέβονται τον νεοεισελθόντα. Μάλιστα ο Γάλλος πρέσβυς, τον
ενέταξε στην μισθοδοσία της Γαλλίας έναντι 100 δουκάτων ανά τακτά
διαστήματα, ώστε να έχη άμεση πρόσβασι στον νέο Μεγάλο Βεζύρη
Μουσταφά πασά. Όμως και αυτός ήτο κοινωνός κάποιου μεγάλου σχεδίου το
οποίο απέβλεπε στην ναυτική εξουδετέρωσι της ναυτικής υπερδυνάμεως της
εποχής, δηλ. της Ισπανίας. Ο Σέσιλ Ροθ, στο βιβλίο του Ιωσήφ Νάσι, Δουξ της
Νάξου, σελ. 199, αναφέρει το γεγονός της απορρίψεως από μέρους του Ισαάκ,
κάποιας Ισπανικής δωροδοκίας ώστε να μεσολαβήση προς συνέχισι της
συνθήκης ειρήνης μεταξύ Οθωμανών-Ισπανών. Ο λόγος ήτο ότι είχε
αποφασισθή από τους Εβραίους η στρατιωτική εξουδετέρωσις της Ισπανίας
πριν αυτή προλάβει να κατακτήση την Πορτογαλία και ενισχυθή περισσότερο.
Τελικώς όμως, όταν εξέλιπε πλέον ο προστάτης του Μεγάλος Βεζύρης, το 1586,
αναγκάσθηκε, προ του κινδύνου απομακρύνσεώς του από την πολιτική σκηνή,
να υπογράψη εκ μέρους των Οθωμανών την συνθήκη ειρήνης 331 αφού εξ άλλου
από το 1580 οι Ισπανοί κατέκτησαν την Πορτογαλία.
Εκείνη την εποχή της κυριαρχίας των Εβραίων στην Υψηλή Πύλη, οι
Σολομών και Ισαάκ εβοήθησαν κάποιον συμπατριώτη τους ονόματι Μωυσή
Μπενβενίστε να ανέλθη σε επίπεδο κυβερνητικής επιρροής και να καταστή
"έμπιστος" του νέου Μεγάλου Βεζύρη Σιαβούζ πασά.
Να παρατηρήσουμε σ' αυτό το σημείο ότι ο κάθε Μεγάλος Βεζύρης
χρησιμοποιούσε ως έμπιστό του κάποιον διαφορετικό Εβραίο και όταν υπήρχε
διαδοχή Βεζύρη, αντιστοίχως υπήρχε διαδοχή "εμπίστου" Εβραίου. Το δίδυμο
Εσκενάζι-Σοκολού αντικατεστάθη από το δίδυμο Ισαάκ-Μουσταφά το οποίο
αντικατεστάθη από το δίδυμο Μπενβενίστε-Σιαβούζ. Αυτή η μέθοδος φαίνεται
να είχε επιλεγή από τους Εβραίους ως η πλέον αποδοτική και ασφαλής
δεδομένης της αψόγου συνεργασίας των προηγουμένων "εμπίστων" με τον νέο
αλλά και της διαρκούς καχυποψίας των Οθωμανών έναντι των αντιπάλων
φατριών. Επομένως οι Εβραίοι έπρεπε ανά πάσα στιγμή να είχαν έτοιμο
κάποιον "έμπιστο" για κάθε περίπτωσι, σε κάθε φατρία, και πράγματι
διαπιστώνουμε ότι μετά κάθε αλλαγή Βεζύρη, κάποιος διαφορετικός δυναμικός
Εβραίος ετοποθετείτο δίπλα του.
331
Στην συνθήκη ειρήνης Ισπανίας-Τουρκίας, καταλυτικός ήτο ο ρόλος του Σολομώντα
Εσκενάζι. Ρόθ, όπ.π. σελ 198-203.

295
 Ο Μωυσής Μπενβενίστε το 1582 κατάφερε να ενθρονίση στην
Μολδοβλαχία κάποιον Πέτρο, πλήρες υποχείριό του, προς όφελος των
εβραϊκών συμφερόντων εκεί. Επίσης, το 1583 επέβαλε νέα νομισματική
πολιτική σε συνεργασία με τον διευθυντή του Νομισματοκοπείου, τον Εβραίο
(όλως συμπτωματικώς…) τσαούς Νισσίμ η οποία αργότερα, το 1589, ωδήγησε
σε εξέγερσι των Γενιτσάρων332.
Και κάποιος Εβραίος ιατρός ονόματι Μοκάττο ή Μοκάττα αναφέρεται
εκείνη την εποχή να κατέχη επίσημη θέσι από την οποία ηδυνήθη να αποτρέψη
την αποστολή οθωμανικού στόλου στην Μασσαλία το 1596 προς βοήθεια του
Γάλλου βασιλέως333.
Ίσως όμως ο πιο διάσημος Εβραίος επιρροής τότε ήτο ο κοσμογυρισμένος
Δαυίδ Πάσσι, "έμπιστος" του Μεγάλου Βεζύρη Σινάν. Πολλά εγράφησαν γι'
αυτόν και για την φήμη του στις Αυλές της Ευρώπης ενώ γνωρίζουμε ότι
διέμεινε στην Βενετία κάποια χρόνια. Ήτο ανεψιός του αυτοκρατορικού ιατρού
Ιωσήφ ντε Σεγκούρα, διαδόχου στο αξίωμα του Μοσέ Χαμόν, και συνεργάτης,
στα οικονομικά των Οθωμανών, του προαναφερθέντος Μωυσή Μπενβενίστε.
Αναφέρεται σε διπλωματικές αποστολές από το 1585, έχαιρε της διπλωματικής
εκτιμήσεως των Ενετών, επολιορκείτο διπλωματικώς υπό των Ισπανών και
επροτάθη από τον πρέσβυ Νεαπόλεως προς την ηγεσία της Νεαπόλεως, να τον
προσλάβουν έναντι μισθού. Επιστολή του Ενετού μπάιλου το 1585 αναφέρει
ότι εχρίσθη Δουξ της Νάξου.
Το πλέον σημαντικό όμως είναι ότι ο Δαυίδ Πάσσι είναι ο πρώτος των
Τουρκοεβραίων που αναφέρεται να αναλύει με επισήμους Άγγλους την
πιθανότητα Αγγλοτουρκικής συμμαχίας εναντίον της Ισπανίας 334.
Το 1591 έπεσε σε δυσμένεια, εξωρίσθη στην Ρόδο για λίγο και μετά
απεσύρθη.
Σε αυτό το περιβάλλον της εβραϊκής κυριαρχίας οι γυναίκες τύπου κυρα-
Εστέρ λειτουργούσαν απρόσκοπτα.
Ο Εσκενάζι επανεμφανίσθη στο προσκήνιο όπου φαίνεται να λειτουργή ως
"έμπιστος" και το 1594 εμφανίζεται να διασώζη τον πρώην ζαχαροπλάστη, νέο
Μεγάλο Βεζύρη Φερχάντ πασά από την συνωμοσία των Ιμπραήμ και Σινάν,
μέσω της επιρροής πάλι της βαλιδέ-σουλτάνας 335. Λίγο αργότερα όμως ο
Φερχάντ εδολοφονήθη και ο νέος Βεζύρης Σινάν έπρεπε να έχη νέο "έμπιστο"
Εβραίο δίπλα του, στην προκειμένη περίπτωσι, εκτός του Πάσσι και τον
Αλβάρο Μεντέζ.
Ο Αλβάρο Μεντέζ ήτο κρυπτοεβραίος από Πορτογαλία. Έζησε δέκα χρόνια
στις Ινδίες όπου απεκόμισε τεράστιο πλούτο από ενοίκιο αδαμαντωρυχείων.
Έζησε σε Μαδρίτη, Φλωρεντία, Παρίσι και Λονδίνο μπαινοβγαίνοντας σε
ανάκτορα και συνδιαλεγόμενος με τους βασιλείς κι ηγέτες όλων των χωρών που
επεσκέφθη ενώ ο Σέσιλ Ροθ, "ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ", σελ. 248,
332
Abraham Galante, "Turcs et Juifs", Istanbul 1932, σελ. 101.
333
Αρχεία Βενετίας, 1595/1596, σελ. 159/190.
334
Σέσιλ Ροθ, "ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ", κεφ. 8, σελ. 204-205.
335
Abraham Galante, "Historie des Juifs d' Istanbul", τόμος 2ος, σελ. 48.

296
υποσ. 32, αναφέρει ότι είχε χρισθή Ιππότης του Ισπανικού Τάγματος των
Compostella.
Το 1585 έφθασε στην Θεσσαλονίκη όπου επέστρεψε στον εβραϊσμό με το
όνομα Σολομών Ιμπν Γιαΐς και κατόπιν μετέβη στην Κωνσταντινούπολι. Εκεί
κατέστη πολιτικός παράγων ως αξιωματούχος στα ανάκτορα αλλά και
οικονομικός παράγων ως ενοικιαστής φόρων. Ανέπτυξε πολιτικές σχέσεις με
τους πρέσβεις και γενικώς ηκολούθησε κατά βήμα τις κινήσεις του Ιωσήφ Νάσι.
Το παγκόσμιο εβραϊκό δίκτυο πληροφοριών των Μεντέζ-Νάσι ελειτούργη
αποδοτικώτερα υπό την αρχηγία του. Έφθασε στο σημείο να επαναλάβη το
σιωνιστικό σχέδιο του Ιωσήφ, με την σουλτανική διαταγή μεταβιβάσεως της
Τιβεριάδος στον ανάξιο για το μέγεθος του εγχειρήματος, υιό του, Ιακώβ. Το
ιστορικό γεγονός-δίδαγμα της αποτυχίας και αυτής της σιωνιστικής
προσπαθείας δέον να καταγραφή ως μία ακόμη ιστορική απόδειξις ότι οι
Εβραίοι, παρά τον ρομαντικό φανατισμό κάποιων ραββίνων, δεν υπήρχε
περίπτωσις να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη εκουσίως. Σαν τον Ιωσήφ,
κατάφερε κι αυτός να χρισθή Δουξ όχι των Κυκλάδων αλλά της Μυτιλήνης 336.

336
Abraham Galante, "Don Solomon Aben-Ayeche, duc de Metelin", Istambul 1936.

297
298
 Η ΟΘΩΜΑΝΟ-ΑΓΓΛΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
ΚΥΡΙΑ ΕΠΙΔΙΩΞΙΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
Η ουσιαστική νέα πολιτική παράμετρος την οποία εκαλλιέργησε ο Αλβάρο, ήτο
η προσέγγισις Τουρκίας-Αγγλίας. Ο Ιωσήφ Νάσι είχε αγωνισθή να εξασφαλίση
τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Εβραίους. Κάποιοι άλλοι
Εβραίοι, και με την βοήθεια του Νάσι, είχαν αγωνισθή να διεισδύσουν
αποφασιστικώς στα κυβερνητικά παρασκήνια της Αγγλίας. Ο Αλβάρο
εκληρονόμησε αυτές τις πολιτικές κατακτήσεις και ελειτούργησε προς τον
σκοπό δημιουργίας εβραϊκής πολιτικής γεφύρας μεταξύ των δύο χωρών. Εφ΄
όσον ο παγκόσμιος εβραϊσμός είχε αποφασίσει την βοήθεια προς Αγγλία ώστε
να καταστή Κοσμοκράτειρα, ταυτοχρόνως είχε προγράψει την Ισπανία,
θέτοντας το εβραϊκό κατασκοπευτικό δίκτυο των εμπόρων-κατασκόπων στην
υπηρεσία αυτού του αντικειμενικού σκοπού.
Ο Αλβάρο και το κατασκοπευτικό το δίκτυο ευρίσκετο σε επικοινωνία με
τους Εβραίους του Λονδίνου μέσω του ιατρού Έκτορος Νουνιέζ ο οποίος είχε
επιφορτισθή με το καθήκον να μεταφέρη τελευταίας στιγμής πληροφορίες για
τις κινήσεις του στρατού και του στόλου των Ισπανών προς την Αγγλική
κυβέρνησι, γεγονός το οποίο ελειτούργησε καταλυτικώς στην καταστροφή από
τους Άγγλους της Αρμάδας. Ο ίδιος ο Αλβάρο είχε ανοίξει προσωπικό δίαυλο
επικοινωνίας με την βασίλισσα Ελισσάβετ μέσω του κρυπτοεβραίου
προσωπικού ιατρού της Ροδρίγο Λοπέζ, με τον οποίο ήτο συγγενής από την
πλευρά της συζύγου του.
Ο Αλβάρο είχε δηλώσει ότι οι Οθωμανοί και οι Ισπανοί θα είχαν
συμμαχήσει το 1587 εναντίον της Αγγλίας, αν ο ίδιος (με την βοήθεια
βέβαια των πειθαρχημένων Εβραίων) δεν είχε υποσκάψη την συμφωνία.
Το 1592 η πολιτική κατάστασις στην Αγγλία είχε μεταβληθή σε σχέσι με
την εβραϊκή επίδρασι. Ήταν η εποχή που ήδη τα αφυπνιστικά έργα των
Μάρλοου και Σαίξπηρ είχαν λειτουργήσει ως – προσωρινή – τροχοπέδη στα
εκκολαπτόμενα σχέδια των Εβραίων, γεγονός που επλήρωσε με την ζωή του ο
καταδικασθείς επί εσχάτη προδοσία, ιατρός Λοπέζ παρά την απελπισμένη
προσπάθεια των συμπατριωτών του μέσω του υπουργού εσωτερικών σερ
Ρόμπερτ Σέσιλ.
Τα επόμενα τέσσερα έτη εκύλισαν με διάφορες ραδιουργίες έως ότου το
1595 απεβίωσε ο Μουράτ Γ΄ και ανέλαβε ο υιός του Μωάμεθ Γ΄ ο οποίος
εδέχθη τον Αλβάρο με τις ίδιες τιμές.
Η συμπαράστασις των Άγγλων στο πρόσωπό του, λόγω των εκδουλεύσεων
που τους προσέφερε, του έσωσε την ζωή όταν το 1596 ήταν φυλακισμένος στο
Ιάσιο. Ο Άγγλος πρέσβυς επενέβη προσωπικώς στον Τρανσυλβανό πρίγκιπα και
με δωροδοκία 45.000 δουκάτων τον απηλευθέρεωσε.

299
 Ο ποιητής Σαμουήλ Ουσκ είχε αναλάβει την σύνταξι εκθέσεως περί της
Οθωμανικής καταστάσεως και πολιτικής για λογαριασμό του Άγγλου πρέσβεως.
Ο Ουσκ ήταν το "νέο καθαρό" πρόσωπο των Εβραίων το οποίο είχε επιλεγή να
προωθήση την εβραϊκή επιρροή μέσω κάποιας ουσιαστικής "εξυπηρετήσεως"
και εισήλθε ως "άψογος" στην πολιτική σκηνή όπου ο Αλβάρο είχε υποπέσει σε
δυσμένεια. Όταν το 1598 οι Ισπανοί εζήτησαν ειρήνευσι με την Τουρκία,
απέστειλαν ως διαπραγματευτή των στην Κωνσταντινούπολι κάποιον
Ισπανοεβραίο ο οποίος, παρά τις αναμενόμενες λυσσώδεις αντιδράσεις του
Άγγλου πρέσβεως, ήλθε σε συνεννόησι με τους Τουρκοεβραίους. Το
διπλωματικό σχέδιο των Εβραίων ήταν το γνωστό. Ο Αλβάρο, υπόχρεος στους
Άγγλους οι οποίοι του είχαν σώσει την ζωή, αντεστάθη – δήθεν – στην
ειρήνευσι ενώ ο Μωυσής Μπενβενίστε, "έμπιστος" του νέου Μεγάλου Βεζύρη
Σιαβούζ, ετάχθη υπέρ. Όποιο κι αν ήτο το αποτέλεσμα, που τελικώς ήτο
ειρήνευσις, οι Εβραίοι θα ήσαν κερδισμένοι. Άγνωστο αν ήταν οι δωροδοκίες
των Άγγλων ή η απληστία του Μπενβενίστε που τον ωδήγησαν αιχμάλωτο στην
Ρόδο όπου απεβίωσε337.
Με οργανωμένο πολυδιάστατο και μακροχρόνιο σχέδιο, μέσω επιρροών σε
κυβερνητικά κλιμάκια και με πολλές δωροδοκίες, επηρέασαν αυτοί οι άνθρωποι
την Αγγλική εξωτερική πολιτική. Δικαίως ο Λούσιεν Γουλφ σε άρθρο του περί
των Εβραίων της Αγγλίας κατά την Ελισσαβετιανή περίοδο, έγραψε για τον
Αλβάρο ότι"…διαρκώς ενίσχυε την Ελισσαβετιανή πολιτική Αγγλοτουρκικής
συμμαχίας κατά της Ισπανίας που όμως αν και δεν επέτυχε την ένοπλη
πραγμάτωσί της, διετήρησε εγκάρδιες σχέσεις μεταξύ Αγγλίας και Τουρκίας μέσω
των οποίων απέκρουσε τις πολυετείς προσπάθειες των Ισπανών προς εξασφάλισι
της ουδετερότητος του Σουλτάνου στον Αγγλο-Ισπανικό πόλεμο. Με αυτές του τις
προσπάθειες είχε καταφέρει να καθηλωθούν σε Ιταλία και Ανατολική Μεσόγειο
μεγάλες Ισπανικές δυνάμεις οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθή
στον πόλεμο κατά της Αγγλίας".
Είναι περιττό να συνεχισθή η ανάλυσις και καταγραφή των φανερών
Εβραίων μέσω των οποίων επαγιώθη πλέον η πρόσδεσις της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας στην εξυπηρέτησι των συμφερόντων της φυλής των. Δηλαδή
κρίνεται περιττό να συνεχισθή η αναφορά τύπου "ο υιός του Σολομώντος
Εσκενάζι, ο Νατάν, έγινε έμπιστος του νέου σουλτάνου Αχμέτ Α΄", ή "ο νέος
κάτοικος της Κωνσταντινουπόλεως Σαούλ Κοέν μεσολαβητής διπλωματικών
σχέσεων μεταξύ Ισπανίας-Βενετίας", ή "ο Αγγέλι-Μορδοχάι εστάλη από την
Ελβετία για άνοιγμα διπλωματικών σχέσεων με Τουρκία", ή "ο νέος κάτοικος της
Κωνσταντινουπόλεως Ισραήλ Κονελιάνο, σύμβουλος των Ενετών για την
συνθήκη του Κάρλοβιτς", ή "ο ιατρός του σουλτάνου, σύμβουλος του Σουηδού
μονάρχη Καρόλου ΙΒ΄ και φίλος του Βολταίρου, Δανιήλ Φονσέκα", ή "ο Μωυσής
Μπερμπέρι πρέσβυς των Σουηδών στην Τουρκία", κλπ, κλπ. Το γεγονός ήτο ότι η
Οθωμανική Αυτοκρατορία του 1550-1600 ήτο το πρώτο κράτος στον κόσμο το
οποίο ήτο πλέον ουσιαστικώς αφανώς κατακτημένο από τις συντονισμένες και
πειθαρχημένες δυνάμεις του παγκοσμίου εβραϊσμού και έτσι παραμένει έως
337
Abraham Galante, "Juifs de Rhodes", σελ. 109.

300
σήμερα. Όταν εκινδύνευσε από τους Έλληνες αυτή η αφανής κυριαρχία
των, εδημιούργησαν μέσω των κρυπτοεβραίων μουσουλμάνων Νεοτούρκων
την νέα κατάστασι η οποία τους εξησφάλισε πάλι την κυριαρχία στην
Τουρκία έως σήμερα με ταυτόχρονο αφανισμό των ανταγωνιστών
Ελλήνων-Αρμενίων-Ασσυρίων.
Κατακτώντας όμως αφανώς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατείχαν πλέον
το αποφασιστικό πολιτικό εργαλείο το οποίο εχρησιμοποίησαν καταλλήλως
ώστε να καθορίσουν και καθιερώσουν την Αγγλία ως ηγέτιδα χώρα της Δύσεως.
Δεν ήσαν δε διατεθιμένοι να μην εξαργυρώσουν από την Αγγλία έναντι
τεραστίου αντιτίμου, αυτή την εκδούλευσι. Εξ άλλου, ήταν ο κρυπτοεβραίος δρ.
Έκτωρ Νουνιέζ ο οποίος, πληροφορημένος από το μυστικό κατασκοπικό δίκτυο
των Εβραίων, ανεκοίνωσε στον υπουργό Φράνσις Γουάλσινγκχαμ, γνωστό ως
προϊστάμενο του Μάρλοου, τον απόπλου εκ Λισσαβώνος της Ισπανικής
Αρμάδας338 και προφανώς λεπτομέρειες περί δυνάμεων, ανεφοδιασμού, κλπ,
κλπ. Με ωμό λόγο, έτσι ξεκίνησε και η αφανής κατάκτησις της Αγγλίας από τον
παγκόσμιο εβραϊσμό, την οποία 220 έτη αργότερα περιέγραψε στο ποίημά του ο
Λόρδος Βύρων.

338
Σέσιλ Ροθ, "ΙΩΣΗΦ ΝΑΣΙ ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ", σελ. 248.

301
302
ΕΠΙΔΙΩΞΙΣ ΑΦΑΝΟΥΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ
ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ
ΕΠΙ ΟΛΙΒΕΡ ΚΡΟΜΓΟΥΕΛΛ
Κυρίως οι Εβραίοι του Άμστερνταμ εχρηματοδότησαν την επανάστασι του
φανατικού πουριτανού Όλιβερ Κρόμγουελλ με αντάλλαγμα την άδεια μαζικής
εγκαταστάσεως στην Αγγλία. Οπότε, με αστείρευτες εβραϊκές οικονομικές
δυνάμεις στην διάθεσί του, ο Κρόμγουελλ προσέλαβε μισθοφόρους, κατέλαβε
την χώρα, καρατόμησε τον βασιλέα Κάρολο Α΄ και ηναγκάσθη να επιβάλλη
σκληρά και απάνθρωπα μέτρα για να ξεπληρώση τα χρέη του.
Η συντονισμένη δράσις των Εβραίων, μέσα σε έναν περίπου αιώνα, δηλαδή
από την επίσκεψι της Ντόνα Γκρασίας Μεντέζ στην Αγγλία και την εποχή του
Καρόλου Κρόμγουελλ έως τον Όλιβερ Κρόμγουελλ, ωδήγησε την Αγγλία
σχεδόν σε κατάστασι τεχνητού εξεβραϊσμού. Οι άνθρωποι του Κρόμγουελλ, οι
άγαν χριστιανοί-πουριτανοί, εθεώρουν εαυτούς περισσότερο Εβραίους παρά
Άγγλους. Ανεκήρυξαν την εβραϊκή γλώσσα ως "Μητέρα των Γλωσσών"339 και
όταν έφθασαν στις σημερινές ΗΠΑ, διωγμένοι απ' την Αγγλία, προσεπάθησαν
να την επιβάλλουν ως επίσημη γλώσσα του Νέου Κόσμου. Στο αγγλικό
κοινοβούλιο κατετέθη πρότασις το 1649 να μετωνομασθή η Κυριακή σε
"Αληθές Σάββατο". Ο ποιητής Τζων Μίλτον (1608-1674) υπήρξε φανατικός
εβραϊστής και ο Κρόμγουελλ τον κατέστησε Υπουργό Ξένων Γλωσσών. Οι
πουριτανοί των ΗΠΑ εθεώρησαν υποχρέωσί των να δημιουργήσουν
καλλιεργητήρια της εβραϊκής γλώσσης σε όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια π.χ.
Χάρβαρντ, Κολούμπια, Γέιλ, Πρίνστον, Τζων Χόπκινς, Πενσυλβάνια, κλπ (τα
Γέιλ, Κολούμπια και Ντάρτμαουθ ακόμη έχουν εβραϊκά γράμματα στις
σφραγίδες τους). Λέγεται ότι οι οπαδοί του Κρόμγουελλ, μέσω του υπαρχηγού
του, ταγματάρχου Γκόρντον έφτασαν στο σημείο να προτείνουν, μέσω βουλής,
πρότασι υιοθετήσεως της εβραϊκής γλώσσης και καταργήσεως της αγγλικής. Η
πρότασις απερρίφθη για μόλις 4 ψήφους, την τελευταία στιγμή. Αν και δεν
επιβεβαιώνεται το γεγονός, είναι δυνατόν να έγινε. Το 1644 ο πουριτανικός
φανατισμός απηγόρευσε δια νόμου την εορτή των χριστουγέννων λόγω του ότι
τέτοια εορτή δεν προβλέπεται από την γραφή340.

339
Αυτή είναι η επίσημη ονομασία της εβραϊκής γλώσσας από το Υπουργείο
Εξωτερικών του Ισραήλ. Συγκεκριμένα, υπάρχει στην ιστοσελίδα
http://www.mfa.gov.il/MFA/MFAArchive/2000_2009/2000/5/The%20Mother%20of
%20Languages%20-%20Influence%20of%20Hebrew%20on%20O.
340
Ο λέκτωρ του Πανεπιστημίου. Otago, Nέας Ζηλανδίας, Nigel Jamieson, στην
εργασία-έρευνά του περί παθολογίας της νομοθετήσεως, με τίτλο "Oliver Cromwell –
The grinch that stole christmas", αποδεικνύει την από το 1645 απαγόρευσι των
χριστουγέννων. Επίσης πληροφορεί ότι οι πουριτανοί, με την άφιξί τους στην Αμερική,

303
 ANTONIO FERNANDEZ CARVAJAL
Ο Αντώνιο Καρβαχάλ ήταν ο πρώτος Εβραίος τέτοιου οικονομικού μεγέθους
ώστε να δύναται να επεμβαίνη και στηρίζη τις χρηματοοικονομικές υποθέσεις
της βρεταννικής κυβερνήσεως με απώτερο σκοπό την πρόσδεσι της Αγγλίας στο
άρμα των συμφερόντων της Αφανούς Εβραϊκής Κυβερνήσεως κατά τα πρότυπα
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ήτο κάτοικος επί πολλά έτη του Φουντάο της Πορτογαλλίας, το οποίο ήταν
ένα εκ των μεγαλυτέρων βιομηχανικών κέντρων, με μια μεγάλη παροικία
χριστιανών κρυπτοεβραίων. Ο λόγος για τον οποίο εγκατέλειψε την
Πορτογαλλία και μετοίκησε στις Καναρίους Νήσους, όπου το εμπόριο και η
είσπραξις των φόρων ευρίσκοντο αποκλειστικώς στα χέρια των κρυπτοεβραίων,
ήταν καθαρά κερδοσκοπικός και όχι, όπως ισχυρίζονται πολλοί, ο φόβος της
Ιεράς Εξετάσεως.
Στην Αγγλία, εκείνη την εποχή, μόλις άρχιζε η δημιουργία κάποιων
βιομηχανικών κλάδων και υπήρχε τεραστία ζήτησις πρώτων υλών. Ο δρόμος
των πρώτων υλών άρχιζε από τα υποκαταστήματα αρχικώς των Μεντέζ-Νάσι
και άλλων κρυπτοεβραίων στην Αμερική και Ινδία 341 και ετελείωνε στα χέρια
κυρίως των κρυπτοεβραίων της Ισπανίας. Από Ισπανία, οι Αγγλοεβραίοι
έμποροι εισήγαγον τις πρώτες ύλες με κέρδη έως και εκατό τοις εκατό. Σε
ελάχιστο χρόνο, οι λίγοι κρυπτοεβραίοι της Αγγλίας (περίπου 30 βαθύπλουτες
οικογένειες είχε βρει εκεί η Ντόνα Γκρασία) κατέστησαν αποκλειστικοί
διακινηταί πρώτων υλών, κανονίζοντας αναλόγως τις τιμές. Τότε αφίχθη ο
κρυπτοεβραίος χριστιανός Καρβαχάλ στην Αγγλία, όπου σύντομα απέκτησε
μεγάλο ιδιόκτητο εμπορικό στόλο.
Ο Καρβαχάλ, με την υποστήριξι των ομοφύλων και πρακτόρων του, των
άλλων κρυπτοεβραίων, τους οποίους διώρισε-διεσκόρπισε στα μεγαλύτερα
εμπορικά σημεία του κόσμου, μετέφερε με δικό του εμπορικό στόλο
εμπορεύματα αλλά και πυρίτιδα και πολύτιμα μέταλλα όχι μόνο μεταξύ Αγγλίας
και Ισπανίας αλλά και στην δυτική και ανατολική Ινδία, Βραζιλία, Ανατολή,
κλπ.
Όταν εμηνύθη στην Αγγλία το 1645 «για μη παρακολούθησι των
χριστιανικών τελετών», όχι μόνο δεν έγινε καμία προανάκρισις, αλλά κατόπιν
εντόνων διαμαρτυριών των μεγαλεμπόρων του Λονδίνου, η Βουλή των Λόρδων
απέρριψε τις κατηγορίες και υπάλληλος της κυβερνήσεως απείλησε τον μηνυτή
του Καρβαχάλ με δικαστική καταδίωξι εάν δεν σταματήση να τον ενοχλή. Εάν
δε επισημάνουμε ότι οι συνθήκες της τότε εποχής στην Αγγλία ήταν κάθε άλλο
παρά ευνοϊκές για τους αλλοδαπούς, τότε καταλαβαίνουμε την μεγάλη επιρροή
και τις στενές σχέσεις του με την Βρεταννική κυβέρνησι και με διαφόρους
υπουργούς.

επεχείρησαν να καταστήσουν τα εβραϊκά επίσημη γλώσσα. Η εργασία υπάρχει στην

επιθεώρησι Statute Law Review 26(3), σελ. 189, 2005, Οxford Univ. Press.
341
Με την Ολλανδική και Πορτογαλλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, οι οποίες ανήκον
εις κρυπτοεβραίους.

304
 Το 1642, προσήραξε ένα πλοίο με πολύτιμο φορτίο στο λιμάνι του
Σάουθάμπτον. Ένα μέρος του φορτίου το οποίο ανήκε σε κάποιον Ντε Λαζόν
(De Lazon), ο Καρβαχάλ το επώλησε ως δήθεν αντιπρόσωπος κάποιου
πλασματικού ιδιοκτήτου ονόματι Ντιαζ (Diaz) από την Ρουέν (Rouen) και
απέστειλε τα χρήματα σε τρίτους στην Ισπανία. Η βρεταννική κυβέρνησις
κατέσχεσε το υπόλοιπο φορτίο και μόνο κατόπιν καταθέσεως 500.000 λιρών ως
εγγυήσεως, παρεδόθη το φορτίο στους δικαιούχους. Ο Καρβαχάλ εκίνησε γη
και ουρανό ώστε να μην φανερωθή ο πραγματικός ιδιοκτήτης (Ντε Λαζόν) του
φορτίου, ο οποίος ματαίως επί τρία ολόκληρα χρόνια προσεπάθη ενώπιον των
αγγλικών δικαστηρίων να δικαιωθή. Μάλιστα, λόγω των χρονοβόρων
διαδικασιών, ο Ντε Λαζόν τόσο καταχρεώθηκε, ώστε εφυλακίσθη για ένα
περίπου χρόνο. Τελικώς, και μετά από τρία χρόνια, τα δικαστήρια εδικαίωσαν
τον Ντε Λαζόν.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι ένας τόσο επιμελής ιστορικός όπως ο Εβραίος
Λούσιεν Γουλφ, δεν κατάφερε(;) να ξεσκεπάση (ανιχνεύση) τον πραγματικό
παράνομο Καρβαχάλ. Σε μία ακόμη προσπάθεια εξαγνισμού, συνηθεστάτη για
Εβραίους, τον λιβανίζει στο βιβλίο του ως ειλικρινή και έντιμο. Πάντως το
1649 του ανετέθη, με άλλους 4 εμπόρους, ο εφοδιασμός του Αγγλικού στρατού
με αραβόσιτο.
Το 1650 ξέσπασε πόλεμος μεταξύ Αγγλίας και Πορτογαλλίας. Ως υπήκοος
της Πορτογαλίας – δηλαδή εχθρός της Αγγλίας – τίποτα δεν θα εμπόδιζε την
αγγλική κυβέρνησι να κατάσχη όλη την περιουσία του. Με κατάπληξι
ανακαλύπτουμε ότι το συμβούλιο τις επικρατείας, με απόφασι της 4ης
Σεπτεμβρίου 1650, εξησφάλισε στον Καρβαχάλ ελεύθερη άσκησι των
εμπορικών του δραστηριοτήτων και καμία παρενόχλησι εκ μέρους της
κυβερνήσεως, ενώ τα πλοία, του τυπικώς Πορτογάλλου Καρβαχάλ, είχαν άδεια
ανενόχλητης συνεχίσεως του εμπορίου στην Αγγλία.
Ο ίδιος, λόγω πλήρους εκμεταλλεύσεως των ειδικών του προνομίων στην
Αγγλία, εβοήθησε τους συμπατριώτες του, Πορτογάλλους κρυπτοεβραίους, με
το να εγγράφη στους τελωνιακούς καταλόγους ως δικά του τα εμπορεύματά
των, τα οποία, λόγω του πολέμου δεν ηδύναντο οι ίδιοι να εμπορεύονται πλέον
φανερά με την Αγγλία.
Κάποιοι αδέκαστοι υπάλληλοι όμως ειδοποίησαν περί των παραπάνω την
κυβέρνησι, η οποία κατέσχε φορτία και εκινήθη δικαστικώς εναντίον του.
Στις 9 Οκτωβρίου 1650 το δικαστήριο ανεβλήθη λόγω μη παρουσίας
μαρτύρων. Στης 11 του ίδιου μηνός επραγματοποιήθη η κυρία δικαστική
ανάκρισις του Καρβαχάλ, ο οποίος ηρωτήθη εάν πράγματι τα κατασχεμένα
εμπορεύματα ανήκον εις αυτόν. Εκτός τούτου, του ετονίσθη ότι, εις περίπτωσιν
ψευδούς καταθέσεως, θα περιπέση όλη η περιουσία του στο κράτος. Προς το
τέλος της ανακρίσεως, ωμολόγησε ότι όντως με δικά του χρήματα αγόρασε τα
εμπορεύματα, εκ των οποίων το ένα μέρος θα έστελνε στην Πορτογαλλία, αλλά
λόγω του πολέμου, και κατόπιν παρακλήσεως των παραληπτών, η δοσοληψία
δεν επραγματοποιήθη και στην συνέχεια ξαναέστειλε το ποσόν της αγοράς των
εμπορευμάτων πίσω στην Ολλανδία. Το δικαστήριο του έθεσε και άλλες

305
ερωτήσεις, τις οποίες όμως απέφυγε εντέχνως να απαντήση. Τελικώς το
δικαστήριο δεν κατάφερε να αποδείξη την ενοχή του ολοκληρωτικώς, οστόσω
ήταν τόσο ισχυρή η υποψία, ώστε δεν του επεδόθησαν τα κατασχεθέντα
εμπορεύματα.
Το συμβάν αυτό δεν ήταν ασφαλώς μεμονωμένο, διότι στις 31 Οκτωβρίου
του ιδίου έτους, ισχυρίσθη τα ίδια, ενώπιον δικαστηρίου, για κάποια άλλα
εμπορεύματα τα οποία δήθεν ανήκον σε κάποιους συγκεκριμένους
Πορτογάλλους και όχι σ' αυτόν.
Τα γεγονότα αυτά από μόνα τους, δεν λύνουν καμμία απορία για τον λόγο
της διαρκούς αμνηστίας του Καρβαχάλ παρά τις παρανομίες του. Δεν εξηγούν
την κάλυψι την οποία διαρκώς είχε εκ μέρους της κυβερνήσεως. Ο λόγος ήτο
ότι η πολιτική δράσις του ήτο παρασκηνιακή διότι ήτο ο αρχηγός του
παγκοσμίου κατασκοπικού δικτύου των Εβραίων εμπόρων-πρακτόρων προς
όφελος των Άγγλων. Το δίκτυο ήτο παρόμοιο αλλά πιο εξελιγμένο από αυτό του
Ιωσήφ Νάσι προς όφελος τότε των Οθωμανών. Ήδη στις αρχές του 1651, μία
Αγγλική αντιπροσωπεία υπό τον Ουώλτερ Στρίκλαντ, τον αρχιδικαστή του
καθεστώτος Κρόμγουελλ, τον Όλιβερ Σαιντ-Τζων με γραμματέα του τον
υπεύθυνο πληροφοριών-κατασκοπείας, τον John Thurloe, μετέβη στην
Ολλανδία ώστε να εξασφαλίση προτεσταντική βοήθεια. Ο Thurloe συνήντησε
τον ραββίνο Μανασσή Μπεν Ισραέλ, προτρέποντάς τον να αιτηθή αδείας
εγκαταστάσεως Εβραίων στην Αγγλία 342. Τέτοιου μεγέθους προτροπή, δεν είναι
δυνατόν παρά να ήτο συμφωνημένη με τον Κρόμγουελλ. Όντως, τον Νοέμβριο
του 1652 ο Thurloe, υπουργός εσωτερικών πλέον, εξέδωσε πρόσκλησι εισόδου
στην χώρα του ραββίνου Μανασσή ώστε να προωθήση την αίτησι
εγκαταστάσεως των Εβραίων, αλλά λόγω πολέμου, η επίσκεψις δεν
επραγματοποιήθη. Τον Ιούλιο του 1653 ο Thurloe έφερε πάλι το θέμα στο
κοινοβούλιο.
Στην εγγραφή της 7ης Σεπτεμβρίου 1652, στα πρωτόκολλα του συμβουλίου
της επικρατείας, διαβάζουμε ότι «Ο Antonio Ferdinando Carvajal ανακοινώνει,
ότι σ’ ένα πλοίο από το Αμβούργο και για λογαριασμό Ισπανών εμπόρων,
μεταφέρεται ασήμι». Είναι αναμφισβήτητα ανακοίνωσις η οποία μας
επιβεβαιώνει την δραστηριότητα του Καρβαχάλ ως κατασκόπου. Τέλος έχουμε
και την αυθεντική διαβεβαίωσι του Thomas Burton στο λεγόμενο
«Parliamentary Diary of Thomas Burton». Πρόκειται για έναν λόγο του
Cromwell σε μία δημόσια ομιλία του. «Ο Cromwell εγγυήθη στους Εβραίους,
εκείνους τους ικανούς και γενικώς δεξιοτέχνες πράκτορες, των οποίων τις
διασυνδέσεις ανά την υφήλιο κατάφερε να τις αξιοποιήση προς όφελός του, την
προσωπική εύνοιά του μέσω του αρχικατασκόπου τους στην Αγγλία.»
Το 1655 οι δύο υιοί του Καρβαχάλ έγιναν Άγγλοι υπήκοοι και ο ίδιος τότε
καθωδήγησε τον ραββίνο Μανασσή Μπεν Ισραέλ 343 (γεννηθείς ως Manoel Dias
342
Περιοδικό "BBC History", Νοέμβριος 2006, σελ. 45.
343
Άρθρο των Joseph Jacobs και Victor Rousseau Emanuel περί Κρόμγουελλ στην
Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια με υπότιτλο Whitehall Conference πληροφορεί ότι υπήρχαν
πολλές αντιδράσεις στο ζήτημα αδείας εισόδου Εβραίων και απερρίφθη ανάλογο

306
Soeiro) όταν ήλθε στην Αγγλία με αίτησι των Εβραίων, να αγωνισθή ώστε να
τους επιτραπή η ελευθέρα εγκατάστασις στην χώρα και για τον τρόπο με τον
οποίο θα επείθοντο οι Άγγλοι να δεχθούν Εβραίους, όπως κι έγινε, με
προσωπική επιβεβαίωσι του Κρόμγουελλ προς τον ίδιο τον Καρβαχάλ το 1657
ενώ προηγουμένως ο Κρόμγουελλ είχε κάνει δωρεά 100 λιρών στον ραββίνο
για να δηλώση προφανώς τις προθέσεις του.
Ο Κρόμγουελλ, εξ αρχής χρηματοδοτηθείς υπο Εβραίων, υπεστήριξε
δογματικώς το όφελος από την ελευθέρα εγκατάστασι Εβραίων στην Αγγλία
λόγω της προσωπικής οικονομικής-πολιτικής (μέσω απορρήτων πληροφοριών)
εξαρτήσεώς του απ' αυτούς αλλά και πεισθείς υπ' αυτών ότι μετά τις νίκες επί
Ισπανίας-Πορτογαλλίας η Μεσόγειος θα ήτο Αγγλική θάλασσα. Επιπροσθέτως,
τον διεβεβαίωσαν ότι το θαλάσσιο και χερσαίο εμπόριο των Οθωμανών ήτο σε
δικά τους χέρια όπως επίσης και η Ολλανδία αλλά και οι Ανατολικές και
Δυτικές Ινδίες από όπου θα απεκόμιζε η Αγγλία τεράστιο πλούτο. Με την
υποκίνησι και αρωγή του Καρβαχάλ εκ μέρους των Εβραίων ξεκίνησε τελικώς
η Αγγλική αποικιοκρατία, με δέλεαρ τον πλουτισμό της Αγγλίας στην ουσία
όμως τον υπερπλουτισμό και κυριαρχία της Αφανούς Εβραϊκής Κυβερνήσεως
μέσω Αγγλίας τη αρωγή του εξαγορασμένου Κρόμγουελλ.
Όταν το 1656 ξέσπασε ο πόλεμος Αγγλίας-Ισπανίας και η περιουσία του
Καρβαχάλ στας Καναρίους Νήσους ήτο προς κατάσχεσιν λόγω της αγγλικής
του υπηκοότητος, ο ίδιος ο Κρόμγουελλ απηυθύνθη με προσωπική επιστολή-
έκκλησι στον Βασιλέα της Ισπανίας, ώστε η περιουσία του Καρβαχάλ να
μεταφερθή άθικτη στην Αγγλία με αγγλικό πλοίο υπό Ολλανδική σημαία. Οι εν
Αγγλία περιουσίες των Ισπανών, με την κήρυξι του πολέμου, ετέθησαν υπό
κατάσχεσιν αυτομάτως στις αρχές Μαρτίου, και τον Μάιο ένας Αγγλικός
στόλος ηττήθη από τους Ισπανούς σπέρνοντας απελπισία στην Αγγλία.
Ο πόλεμος αυτός ήτο καταλύτης για την επίσημη άδεια παραμονής των
Εβραίων στην Αγγλία344 διότι οι Εβραίοι διέθεταν ισχύ αρίστων
κατασκόπων και πληροφοριοδοτών μέσω της οποίας θα επικρατούσαν των
Ισπανών οι Άγγλοι.

αίτημα από το Συμβούλιο το 1654. Τον επόμενο χρόνο, ο Κρόμγουελλ συνέστησε

αρμοδία επιτροπή με αυστηρώς επιλεγμένα μέλη τα οποία να διάκεινται ευμενώς στους
Εβραίους και συνεδρίασαν στο Whitehall, εξ ου και ο υπότιτλος. Ο ίδιος ο Κρόμγουελλ
προσεκάλεσε τον ραββίνο Μπεν Ισραέλ να μεταφέρη αυτοπροσώπως το αίτημα
εγκαταστάσεως. Τα πολλά "μιλημένα" επιλεγμένα μέλη, εκπρόσωποι στρατού,
εκκλησίας, δικαιοσύνης, εμπορίου, παρά τις πιέσεις Κρόμγουελλ-Καρβαχάλ-Ραββίνου
ΔΕΝ απεφάσισαν τελικώς τον Δεκέμβριο του 1655 την άδεια εγκταστάσεως Εβραίων.
Ο ίδιος ο Κρόμγουελλ, μετά το αδιέξοδο της ψηφοφορίας της επιτροπής προσεπάθησε
δια του λόγου να εκβιάση ματαίως το επιθυμητό αποτέλεσμα, βεβαιώνοντας ότι ο ίδιος
δεν ήτο υπόχρεος στους Εβραίους, μη πείθοντας όμως κανέναν. Τελικώς ανεκοίνωσε ότι
θα διέλυε την επιτροπή και θα έπαιρνε ο ίδιος την απόφασι. Με τέτοιο τρόπο ήρχισε η
ποδηγεσία της Αγγλίας υπό των Αφανών.
344
Πλήρης περιγραφή στο "A History of the Jews in England" του Cecil Roth (Β΄
έκδοσις 1949).

307
 Συγκεκριμένα, εκτός του Καρβαχάλ κι ο κρυπτοεβραίος Αντώνιο Ροντρίγο
Ρόμπλες είχε αμνηστία στις εμπορικές του δραστηριότητες. Κάποιος άλλος
Εβραίος, ο Φράνσις Κνέβετ, τον επρόδωσε 345, οπότε κατεσχέθη η περιουσία
του. Όλοι μαζύ οι Εβραίοι τότε, στις 24 Μαρτίου, απηυθύνθησαν με αίτησι,
φανερώς, στον ίδιο τον προστάτη των, (κατά μία έννοια, υπάλληλό τους)
Κρόμγουελλ, αιτούμενοι προστασίας, δικαιώματος ασκήσεως θρησκευτικών
καθηκόντων εντός της οικίας των και νεκροταφείου 346. Ο Κρόμγουελλ μετέφερε
το αίτημα στο Συμβούλιο δίχως πάλι θετικό αποτέλεσμα. Τον Απρίλιο, ο
Ρόμπλες απηυθύνθη στο Συμβούλιο με αίτημα την χρήσι της περιουσίας του,
επισήμως όμως φερόμενος ως Εβραίος και τον Μάιο τελικώς εδικαιώθη.
Κατόπιν διαρκών πιέσεων, στις 24 Ιουνίου επανήλθε το αίτημα στο Συμβούλιο
κι απερρίφθη εκ νέου αλλά η απόφασις του Συμβουλίου ήταν ότι ως καθολικοί
οι κρυπτοεβραίοι ήσαν ανεπιθύμητοι αλλά ως Εβραίοι, άρα μη καθολικοί, ήσαν
ευπρόσδεκτοι! Επισήμως, ο Ιούνιος 1656 σηματοδοτεί την επανεγκατάστασι
Εβραίων στην Αγγλία. Τον Δεκέμβριο άνοιξε η συναγωγή των και λίγο
αργότερα εδημιούργησαν νεκροταφείο. Τον άλλο χρόνο, ο πρώην Λούις ντα
Σίλως και νυν Σολομών Ντορμίντο, υιός του Μανοέλ Ντορμίντο, έγινε δεκτός
σαν επίσημος χρηματιστής δίχως να ορκισθή χριστιανικά 347...
Στην συλλογή των επιστολών των λεγόμενων και «Thurloe-Papers» 348,
βρίσκεται μία επιστολή με ημερομηνία 20η Δεκεμβρίου 1656, Vlissingen, όπου
ο παραλήπτης είναι κάποιος Mr. Ferdinando Carnevall, merchant at London. Η
επιστολή απλά επιβεβαιώνει την παραλαβή κάποιων άλλων επιστολών και είναι
υπογεγραμμένη με το όνομα Jacub Goltburg. Στην επικεφαλίδα όμως της
επιστολής, το όνομα φαίνεται να είναι ψευδώνυμο ενώ ο πραγματικός
συγγραφεύς είναι κάποιος J. Butler. Στην ερώτησι -Ποιός ήταν ο παραλήπτης
αυτών των επιστολών και ποιός κρύβεται πίσω από το όνομα ή ψευδώνυμο Mr.
Ferdinando Carnevall, ο Thurloe ή ο Καρβαχάλ; μας απαντά και μας
επιβεβαιώνει ο Γούλφ ότι μόνο ο Καρβαχάλ θα μπορούσε να είναι αυτό το
πρόσωπο. Σαφώς και ένας άνδρας σαν τον Thurloe, ο οποίος ήταν γραμματεύς
του συμβουλίου επικρατείας και αργότερα γραμματεύς του Oliver καθώς και

345
Μάλλον πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου κι όχι προδοσίας. Οι Εβραίοι, έχοντας
την απόλυτη κατασκοπευτική ισχύ διαθέσιμη εν καιρώ πολέμου, προφανώς έκριναν ότι
ήτο η κατάλληλος στιγμή να διαπραγματευθούν και διεκδικήσουν τα αιτήματά των.
Διότι εγνώριζαν ότι η πολιτική-οικονομική ισχύς τους ηδύνατο να κρίνη νικήτρια την
Αγγλία εναντίον σχεδόν ολοκλήρου της Δυτικής Ευρώπης και πολύ καλά το εγνώριζε κι
ο Κρόμγουελλ. Ο Κνέβετ μάλλον έπαιξε το γνωστό στους Εβραίους οργανωμένο και
διαχρονικώς επαναλαμβανόμενο παιγνίδι του καλού και κακού Εβραίου.
346
Ο Αντώνιο Φερνάντεζ Καρβαχάλ υπέγραψε ως Αβραάμ Ισραήλ Καρβαχάλ, κι
ανάμεσα σε άλλους, ο Μανοέλ Μαρτίνεζ Ντορμίντο ως Δαυίδ Αμπραβανέλ, ο Σίμων
ντε Κάσερες ως Ιακώβ και ο Ντομίνγκο Βαέζ ντε Μπρίτο ως Αβραάμ Ισραήλ ντε
Μπρίτο.
347
Σέσιλ Ροθ, "A Life of Menasseh Ben Israel Rabbi, Printer and Diplomat", 1934, κεφ.
12ο, σελ. 266.
348
Thurloe State Papers, 3ος και 5ος τόμος.

308
του Richard Cromwell, ποτέ δεν θα χρησημοποιούσε τέτοιο όνομα όπως του
πασίγνωστου Εβραίου Καρβαχάλ ως ψευδώνυμο.
Σε μία άλλη συλλογή επιστολών, του χρονικού διαστήματος Φεβρουαρίου-
Μαΐου 1657, βρίσκονται κι’ άλλες πληροφορίες από την Φλάνδρα, οι οποίες
όμως ούτε σαν Jacub Goltburg ούτε σαν J. Butler είναι υπογεγραμμένες, αλλά
με το Jean Sommer. Ο Wolf εξήτασε τις δύο πρώτες πρωτότυπες του Butler και
του Sommer, και τις απέδειξε όμοιες. Το περιεχόμενο αυτών των επιστολών
ήταν άκρως ενδιαφέρον για τον Cromwell και εξαιρετικώς σημαντικό, καθώς
υποδεικνύουν με πλήρη ακρίβεια την ισχύ των διαφορετικών στρατιωτικών
ταγμάτων του Καρόλου Β΄, όπως και σε ποιό λιμένα θα συγκεντρωθούν τα
πλοία για την επιβίβασι του στρατού με σκοπό την απόβασι στην Αγγλία. Βλέ-
πουμε συνεχείς πληροφορίες ως προς τον εξοπλισμό του στρατού, ακόμα και
τον ακριβή αριθμό των νεοαγορασθέντων όπλων. Μέχρι και οι εσωτερικές
υποθέσεις στην αυλή του Καρόλου Β΄ αναφέρονται σ’ αυτές τις επιστολές,
όπως επισκέψεις διαφόρων σημαντικών προσωπικοτήτων, καθώς και το κατόρ-
θωμα των πρακτόρων του Καρβαχάλ να κατονομάζουν τους χρηματοδότες
του βασιλέως και τα ακριβή ποσά που έλαβε. Οι διασυνδέσεις των μυστικών
υπηρεσιών του Καρβαχάλ ήταν τόσο πολύ προχωρημένες και καλά ενορχη-
στρωμένες, ώστε να είναι εις θέσιν να περιγράφουν ακριβέστατα τους πράκτο-
ρες του Καρόλου Β΄, οι οποίοι θα εστέλοντο στην Αγγλία, όπου δεν θα ήταν
πλέον δύσκολη η επίβλεψίς των, και στην χειρότερη περίπτωσι η εξουδετέ-
ρωσίς των. Ιδιαίτερη υπηρεσία προσέφερε ο Καρβαχάλ στον Cromwell, όταν ο
πράκτοράς του J. Butler, κατάφερε ν’ αποσπάση, έναντι μεγάλου χρηματικού
ποσού, την γραπτή συνθήκη της συμμαχίας μεταξύ Ισπανίας και του
Καρόλου Β΄, της οποίας το μυστικό περιεχόμενο το εγνώριζαν μόνο δύο εκ των
συμβούλων του βασιλέως. Κατά τ’ άλλα συμπεραίνουμε, ότι οι επιτυχίες του
Cromwell ωφείλοντο σε μεγάλο βαθμό στις κατασκοπευτικές δραστηριότητες
του Καρβαχάλ και των Εβραίων εμπόρων-πρακτόρων του. Σαν αντάλλαγμα
έλαβαν υπόσχεσι υπό του Κρόμγουελλ για ασυλία σε "κάποιες" εμπορικές
ασυδοσίες και πλήρη υποστήριξι εκ μέρους της κυβερνήσεως.
Ήδη ανεφέρθη ένας ακόμη βαθύπλουτος Εβραίος στην παρέα του
Καρβαχάλ. Ήτο ο γεννηθείς εις Ισπανία εκ Πορτογαλοεβραίων γονέων
Μανουέλ Μαρτίνεζ Dormido, μετοικήσας εις Άμστερνταμ κι έπειτα στις
Ολλανδικές περιοχές της Βραζιλίας πριν καταλήξει στην Αγγλία, κουνιάδος του
ραββίνου Μανασσή μπεν Ισραέλ και του οποίου το εβραϊκό όνομα ήτο Δαυίδ
Αμπραβανέλ. Αυτός, με τις μέσω Καρβαχάλ διασυνδέσεις του, ετάχθη στις
υπηρεσίες κατασκοπείας υπέρ του Κρόμγουελλ. Η αλληλογραφία του Dormido
με δικούς του κατασκόπους στην Ολλανδία, υπάρχει και αυτή στην συλλογή
των “Thurloe State Papers”. Οι κατάσκοποι του Dormido είναι ο David Nasy
και ο Manoel Grasian. Γράφει ο πρώτος στις 10 Σεπτεμβρίου του 1655 στον
Dormido ότι 27 ισπανικά πλοία με 1.010 πυροβόλα και 11.400 στρατιώτες,
απέπλευσαν προς καταδίωξι του αγγλικού στόλου και σύντομα άλλες 32
μονάδες θα ακολουθήσουν για να συναντηθούν. Η επιστολή του καταλήγει:
«Ο Θεός να δώση να μην κερδίσουν ποτέ οι καταραμένοι παπικοί (εννοεί τους

309
Ισπανούς)» και «Ο Cromwell, με τα όπλα του, να βγη νικητής. Κύριε ελέησον τα
όπλα του Cromwell και της Κοινοπολιτείας που τόσο ευνόησαν τον λαό μας».
Στις 30 Μαρτίου 1655 εξεδόθη διαβατήριο σε υπάλληλο του Καρβαχάλ για
ταξίδι στην Φλάνδρα, ονόματι Alfonso de Fonseca, ο οποίος είναι αδερφός του
γνωστού μας Dormido. Η υπηρεσίες του Dormido ήταν τόσο σημαντικές, ώστε
θα παρατηρήσουμε και την προσωπική εύνοια του Cromwell προς αυτόν.
Όταν οι Πορτογάλλοι ξανακατέκτησαν το Pernambuco από τους
Ολλανδούς, κατέσχεσαν και την τοπική μεγάλη περιουσία του Dormido.
Παρεκάλεσε τότε ο Dormido τον Cromwell για διαμεσολάβησι στον βασιλέα
της Πορτογαλλίας. Στης 8 Νοεμβρίου 1654, επαρουσίασε ο Cromwell, στο
συμβούλιο της επικρατείας της Αγγλίας την παράκλησι του Dormido. Η αίτησις
απερρίφθη διότι δεν ήτο Άγγλος υπήκοος αλλά Ολλανδός. Εστράφη τότε ο ίδιος
ο Cromwell με προσωπική επιστολή-ικεσία προς τον βασιλέα της
Πορτογαλλίας, με την παράκλησι να επιστραφή η περιουσία του Dormido.
Ο επίσκοπος Burton, στο «History of his own time», (1ος τόμος σελ.122),
γράφει σχετικώς. «Ο Cromwell είχε ως αρχή να μην αποφεύγη να πληρώνη
μεγάλα χρηματικά ποσά στις μυστικές του υπηρεσίες. Όταν με ικανότητα
διεπίστωσε ότι οι Εβραίοι δρούσαν σε όλα τα μέρη του κόσμου ως πράκτορες,
έφερε μερικούς και στην Αγγλία. Ήταν γι’ αυτόν, όλο το διάστημα, καλοί και
αξιόπιστοι πράκτορες ειδικώς στις υποθέσεις μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλλίας.
Μία ημέρα, μου έλεγε ο Graf of Orrery, ότι όταν συζητούσε με τον Cromwell στις
στοές του Whitehall, ενεφανίσθη ένας άνδρας. Αμέσως ο Cromwell έδιωξε τον
λόρδο και με τον επισκέπτη αποτραβήχτηκε σ’ ένα άλλο δωμάτιο, όπου
πληροφορήθηκε ότι για την πληρωμή των στρατευμάτων τους στην Φλάνδρα, οι
Ισπανοί έστειλαν μεγάλο χρηματικό ποσό, μέσω ενός ολλανδικού πολεμικού
πλοίου. Του εξήγησε επίσης με ακρίβεια και σε ποιό σημείο του πλοίου
ευρίσκονται τα χρήματα. Πραγματικά το αιχμαλώτισαν οι Άγγλοι ανοιχτά του
Dover και πήραν τα χρήματα.»
Το έτος 1658, κατεσχέθη και πάλι ένα πλοίο του Καρβαχάλ με φορτίο
ξύλου, από τας Καναρίους Νήσους, αξίας 15.000 λιρών. Οι τελωνειακοί τον
ενημέρωσαν ότι το εμπόρευμα, μόνο κατόπιν καταβολής κάποιου
συγκεκριμένου κυβερνητικού «εξηγητικού εγγράφου», θα του παραδοθή. Η
κατάσχεσις έγινε μετά από παρατήρησι κάποιου υπαλλήλου, λόγω της χαμηλής
αξίας των εμπορευμάτων της τελωνειακής δηλώσεως. Αντί φιλονικίας με τους
τελωνειακούς, ο Καρβαχάλ εμήνυσε τον συγκεκριμένο υπάλληλο!!! Ο
υπάλληλος μόνο διά καταβολής κάποιου χρηματικού ποσού ως εγγύησι, έμεινε
εκτός φυλακής. Δεν έμεινε όμως ικανοποιημένος ο Καρβαχάλ με την απόφασι
του τακτικού δικαστηρίου, και με πλαστά πιστοποιητικά, εστράφη στο λιμενικό
δικαστήριο, όπου και κατάφερε την σύλληψι και την κράτησι (για τρείς ημέρες)
του άτυχου υπαλλήλου, σε μέρος άγνωστο. Ανενόχλητος πλέον και με την
βοήθεια κάποιων συντρόφων του, διέρρηξε της λιμενικές αποθήκες και
μετέφερε την ξυλεία σε άγνωστο μέρος. Έγιναν μηνύσεις οι οποίες δεν
προχώρησαν, λόγω θανάτου τον Νοέμβριο 1659, του Καρβαχάλ.

310
 Σημειωτέον ότι το 1658, εκορυφώθησαν οι λυσσαλέες αντιδράσεις των
μοναρχικών, ιερέων, εμπόρων, κλπ, στην εγκατάστασι Εβραίων στην
Αγγλία οι οποίες απέτυχαν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων της ηγεσίας.
Κοντά στον Καρβαχάλ βλέπουμε ακόμη και κάποιους κρυπτοεβραίους,
αξίους αναφοράς, όπως ο Σιμόν ντε Κάσερες (Simao de Caceres) και ο
Henrique Mendes da Costa.
Ο Κάσερες εγεννήθη στην Αμβέρσα και είχε ταξειδεύσει σε όλον τον κόσμο
όπου και διετήρη πολλούς εμπορικούς αντιπροσώπους σε Λονδίνο, Αμβούργο,
Νότιο Αφρική, Δ. Ινδίες, κλπ. Έγινε οικονομικός σύμβουλος του Κρόμγουελλ
σε διάφορες αποικιακές υποθέσεις. Παρόμοιες εκδουλεύσεις παρ-είχε και στον
βασιλέα της Δανίας όπως και στην βασίλισσα Χριστίνα της Σουη-δίας. Μάλιστα
ο Κάσερες, εκτός των άλλων, επαρουσίασε σχέδιο στον Κρόμ-γουελλ για
αποτελεσματική οχύρωσι της Τζαμάικα και για εκστρατεία στην Χιλή με την
δημιουργία και συμμετοχή εβραϊκής στρατιωτικής μονάδος. 349
Ο απόγονος-συγγενής των Ιωσήφ Νάσι και Ντόνα Γκρασία Μεντέζ, κι
αυτός Μεντέζ, κατείχε εβραϊκές τράπεζες σε Λισσαβώνα και Αμβέρσα, οι
οποίες σχημάτιζαν μία επιχείρησι τεραστίων διαστάσεων. Στα τέλη του 16ου
αιώνος, αυτές οι τράπεζες ήταν η συνέχεια του Οίκου Μεντέζ του
προηγουμένου αιώνος.
Τελικώς οι Άγγλοι, μη αντέχοντας την απάνθρωπη μεταχείρισι εκ μέρους
των Πουριτανών του Κρόμγουελλ, ξεσηκώθηκαν και επανέφεραν την
δυναστεία με τον Κάρολο Β΄ απαιτώντας διωγμό των Εβραίων. Ο πλήρως
διεφθαρμένος Κάρολος Β΄ φυσικά δεν ενέδωσε διότι λόγω της ασωτίας του
ευρίσκετο σε διαρκή ανάγκη χρημάτων. Μετά τον θάνατο το 1659 του
Καρβαχάλ, οι Εβραίοι, πριν προλάβουν να αιτηθούν εκ νέου για επίσημη άδεια
παραμονής, έλαβαν βασιλική είδησι προνομίων. Ο Κάρολος Β΄, άγνωστον
έναντι τίνος αντιτίμου, διέταξε την Βουλή να εκπονήση νόμους προστασίας των
Εβραίων της Αγγλίας.350
Τότε ήταν που ιστορικώς άρχισε η τελεσίδικος πολιτικοκοινωνική
πρόσδεσις της Αγγλίας στο άρμα των αφανών εβραϊκών συμφερόντων οπότε
και η έδρα δραστηριοτήτων των, σταδιακώς, μετεφέρθη στο Λονδίνο ώστε να
επηρεάζουν ανετώτερα την εκάστοτε Αγγλική κυβέρνησι δεδομένου ότι ο
349
Σέσιλ Ροθ, "A Life of Menasseh Ben Israel Rabbi, Printer and Diplomat", 1934, κεφ.
9ο, "The Hope of Israel".
350
Σέσιλ Ροθ, "A Life of Menasseh Ben Israel Rabbi, Printer and Diplomat", 1934, σελ.
278. Περισσότερη βιβλιογραφία περί επανεγκαταστάσεως Εβραίων στην Αγγλία όρα:
Wolf, L., "The First English Jew", Jew. Hist. Soc., 2ος τόμος (1894/95), Wolf, L.,
"Crypto Jews under the Commonwealth", Jew. Hist. Soc., 1ος τόμος (1893), Wolf, L.,
"Cromwell's Jewish Inteligencers", (1891), Wolf, L., "The Re-Settlement of the Jews in
England", (1887), Baker, R., "The Merchants' Humble Petition and Remonstrance"
(1660), Burton, Th., "Parliamentary Diary", 4ος τόμος (1828), Henriques H., "The
Return of the Jews to England", (1905), Hyamson, A.M., "A History of the Jews in
England", (1928), Macray, W.D., "Calendar of Clarendon State Papers", 3ος και 4ος
τόμος (1872-1932), Calendar of State Papers, Domestic Series during the
Commonwealth 1649-1660, Domestic State Papers τόμος 1654/55/56.

311
Αγγλικός στόλος ήτο πανίσχυρος και προστάτευε αποτελεσματικώς τους
παγκοσμίους ναυτικούς εμπορικούς δρόμους.
Η οικονομική εξάρτησις της οικονομικώς καταρρακωμένης από τον 50ετή
πόλεμο Αγγλίας όμως από τους Εβραίους, εφηρμόσθη αμέσως μετά δηλαδή το
1694. Ο βασιλεύς Γουλιέλμος της Οράγγης ήτο αναγκασμένος να διατηρή
μεγάλο ετοιμοπόλεμο στράτευμα λόγω φόβου εκθρονισμού του από τους
Στιούαρτ. Η ανάγκη του να μισθοδοτή αυτόν τον στρατό τον ωδήγησε σε αίτησι
δανείων από τους Εβραίους του Λονδίνου351 οι οποίοι ήσαν σε συνεργασία με
την κεντρική τράπεζα των Εβραίων τραπεζιτών της Ολλανδίας ήδη από το 1688
όταν χρηματοδότησαν την κατάπνιξι από τον Γουλιέλμο της επαναστάσεως του
Τζαίημς Β΄ των Στιούαρτ αν και ο Γουλιέλμος ήτο νυμφευμένος με την
θυγατέρα του Τζαίημς Β΄ και ήδη είχε γεννηθή διάδοχος του θρόνου. Οι
Εβραίοι τον εβοήθησαν μόνον αφού έλαβαν άδεια εκδόσεως
τραπεζογραμματίων έναντι χρεών μέσω δικής τους τραπέζης, δηλαδή εκχώρησι
από την Κυβέρνησι αδείας εκδόσεως χρήματος – χαρτονομισμάτων.
Εδημιουργήθη τότε, κάτω απ' την μύτη των αδαών Άγγλων, το 1694, η
πρώτη Κεντρική Τράπεζα352 στο Λονδίνο (επωνομαζόμενο Σίτυ), με κεφάλαιο
θεωρητικώς 1.500.000 χρυσών νομισμάτων αλλά ουσιαστικώς μόνο το ήμισυ
αυτού, η οποία εξέδιδε χρήμα αλλά ουσιαστικώς εκτύπωνε χαρτιά και από τα
χαρτιά εισέπραττε τόκους. Εδάνειζαν στην Αγγλία πολλαπλά ποσά από το
κεφάλαιο το οποίο επετρέπετο να υπάρχη ως απόθεμα, τα δάνεια των πολιτικών
ήταν εγγυημένα με κρατικούς φόρους επί του λαού, με αποτέλεσμα σε 4 έτη το
κυβερνητικό χρέος να μεγαλώση από 1.250.000 λίρες σε 16.000.000. Έκτοτε η
351
Ο Λόρδος Σρεούσμπερυ (Κάρολος Τάμποτ) είχε εξασφαλίσει ήδη 12.000 λίρες στο
Άμστερνταμ το 1688 για χρηματοδότησι της επιστροφής του Γουλιέλμου και έλαβε τον
τίτλο του υπουργού εσωτερικών. Με τον Γουλιέλμο, προ της αποβάσεώς του στην
Αγγλία, συνετάγησαν οι Σύντνεϋ Γκοντολφίν, ο Δουξ του Σάδερλαντ, η Δούκισσα του
Πόρτσμουθ, ο Επίσκοπος Λονδίνου Χένρυ Κόμπτον και ο Τζων Τσώρτσιλ, Δουξ του
Μάλμπορο. Ο ερευνητής Μπράουν Άϊβορ κατέγραψε ότι ο Τσώρτσιλ "τσέπωσε" 60.000
λίρες για "μίζα" σε ρευστό ώστε να υπογράψη συμβόλαιο με τους Εβραίους εμπόρους
Αντώνιο Μασάντο, σερ Σολομών και Μωυσή ντε Μεντίνα, Μύνχεερ, Χέκοπ, Σολομών
Αβραάμ κ.ά. για προμήθειες τροφών και αμαξών για 14.000 Άγγλους στρατιώτες στην
Ολλανδία με προμήθειά του 2.5% επί του συνολικού ποσού (175.000 λίρες,
αναθεωρηθέν αργότερα σε 350.000 λίρες). Ισχυρίζετο ότι τα χρήματα τα εξώδευσε για
κατασκοπία. Όταν ο στρατός του Γουλιέλμου επέστρεψε στην Αγγλία τον ηκολούθησαν
Εβραίοι έμποροι κι έχρισε ιππότη τον Σολομώντα ντε Μεντίνα. Οι Μασάντο και
Περέιρα εφωδίαζαν τον αγγλικό στρατό στην Ισπανία και Ολλανδία, ο Μεντίνα στην
Φλάνδρα και ο Αβραάμ Πράντο κατά τον 7ετή πόλεμο.
352
Ήδη οι Εβραίοι τραπεζίται είχαν ιδρύσει Κεντρικές Τράπεζες στο Άμστερνταμ το
1609, στο Αμβούργο το 1619 και στην Σουηδία το 1661. Η Τράπεζα του Αμβούργου,
ιδρύθη από την μεγαλύτερη τραπεζική οικογένεια της Βενετίας, του Αβραάμ ντελ
Μπάνκο, προγόνων των ΒΑΡΜΠΟΥΡΓΚ. Αυτές ήσαν κυρίως τράπεζες καταθέσεων. Η
Τράπεζα της Αγγλίας όμως εξέδιδε χρήματα. Όλοι οι φίλοι-συμπαραστάται-
συμπολεμισταί του Γουλιέλμου ήσαν μέτοχοί της. Όπως επίσης και πολλοί Εβραίοι
όπως ΝταΚόστα, Μεντίνα, Φονσέκα, Ενρίκεζ, Μεντέζ, Νούνιεζ, Ροντρίγκεζ, Τζέικομπς,
Αμπραβανέλ, κ.ά.

312
Αγγλία είναι υποδουλωμένη στο κεφάλαιο των γνωστών-αγνώστων της
Κεντρικής Τραπέζης της Αγγλίας η οποία έκτοτε κατέστη το κατ' εξοχήν κέντρο
διεθνών δολοπλοκιών και δολιοφθορών.
Η ιστορία του κόσμου από τότε περιστρέφεται γύρω από εβραιο-
δημουργημένες Κεντρικές Τράπεζες και έναν αφανή και ακήρυκτο πόλεμο
εναντίον όποιου κράτους προσπαθή να διατηρή την κυριαρχία του εκδίδοντας
δικά του χρήματα. Ο παγκόσμιος εβραϊσμός στοχεύει στην αποκλειστικότητα
εκδόσεως χρημάτων από τις δικές του ανεξέλεγκτες Κεντρικές Τράπεζες, οι
οποίες χρηματοδοτούν διαρκώς κυβερνητικές ανατροπές, τεχνητές εθνικές
αντιπαλότητες (τύπου Ελλήνων εναντίον Τούρκων, Σκοπιανών εναντίον
Ελλήνων, Βουλγάρων εναντίον Σκοπιανών, Αλβανών εναντίον Σέρβων, κλπ,
κλπ) αλλά και πολέμους όπου και όποτε επιθυμούν και εκατομμύρια ανθρώπων
να σκοτώνονται, λόγω της πνευματικής νωθρότητος των διαφόρων
"Γουλιέλμων της Οράγγης". Η Εβραϊκή οικονομική κυριαρχία το 1700 ήταν
τέτοια που το χρηματιστήριο αξιών του Λονδίνου να καθορίση 12 από τις 124
θέσεις του απολειστικώς για Εβραίους. Αυτού τελικώς του είδους ήτο η
κοσμοκρατορία της Αγγλίας από το 16ο αι. και έπειτα όταν ακόμη και η
προσοδοφόρος πειρατεία ενομιμοποιήθη π.χ. με τον πειρατή Ντρέικ να την
ασκή με βασιλική διαταγή.
Το 1551, από πρώην πειρατές εδημιουργήθη η εταιρεία Μerchants
Adventurers Co. η οποία μετετράπη σε Muscovy Company το 1555 και
ενώθηκε με την λεγομένη John Company, γνωστή ως British East India
Company, νομιμοποιηθείσα το 1600 από την Ελισσάβετ. Οι πρώην πειρατές της
Αγγλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, εύκολα ενίκησαν τους
Ολλανδοπορτογάλλους (διοικουμένους κυρίως από κρυπτοεβραίους ή φανερούς
Εβραίους) ανταγωνιστές των το 1612 στην ναυμαχία του Swally. Στο μέλλον, οι
Άγγλοι της Εταιρείας εμπορεύοντο με τους Κινέζους τσάι αντί αργύρου αλλά
σύντομα διεπίστωσαν ότι αντί αργύρου μπορούσαν να δίνουν όπιο. Το 1715, η
Αγγλική Εταιρεία ίδρυσε παράρτημα στην Καντόν της Κίνας, προωθώντας στην
τοπική κοινωνία το όπιο ώστε να διοικούν εύκολα τους Κινέζους. Σε λίγα
χρόνια το εμπόριο οπίου κατέστη πηγή πλούτου για τον αγγλικό θρόνο ιδίως
μετά την απώλεια των αποικιών των ΗΠΑ.
Κατά τον 19ο αι. το εμπόριο κινεζικών ειδών στην Ευρώπη ήτο λίαν
προσοδοφόρο. Με αυτοκρατορική διαταγή, το εμπόριο Κινέζων με Ευρωπαίους
επετρέπετο μόνο στην Καντόν με δωρισμένους από τον Αυτοκράτορα
εμπόρους, εφ' όσον όλα τα είδη ανήκον στο μονοπώλιο του Αυτοκράτορος. Την
πρώτη θέσι στο εμπόριο κατείχε το κινεζικό τσάι το οποίο οι Κινέζοι διέθεταν
εν αφθονία απαιτώντας ως αντάλλαγμα άργυρο με αποτέλεσμα τα ευρωπαϊκά
χρυσά-αργυρά νομίσματα να κυριαρχούν στις κινεζικές αγορές. Οι μεγάλες
ανάγκες της Βρεταννίας για άργυρο με σκοπό το κινεζικό εμπόριο την
ωδήγησαν να τον αγοράζη από τις κεντρευρωπαϊκές αγορές και κυρίως την
Γερμανία, με μεγάλο φυσικά κόστος. Για να αποφύγουν οι Άγγλοι τις
συναλλαγές με άργυρο, απεφάσισαν να τον αντικαταστήσουν με όπιο το οποίο
εν αφθονία καλλιεργούσε στις Ινδίες η Βρεταννική Εταιρεία Ανατολικών

313
Ινδιών. Μεταξύ του 1820 και 1837 οι εισαγωγές οπίου στην Κίνα
5πλασιάστηκαν παρά την Αυτοκρατορική ρητή απαγόρευσι εισαγωγής και
χρήσεως οπίου από το 1729.
Παρανόμως δηλαδή η Βρεταννική Εταιρεία εισήγαγε λαθραία στην Κίνα
μεγάλες ποσότητες οπίου από το 1781 αγνοώντας την ισχύουσα νομοθεσία του
Κινεζικού κράτους. Μάλιστα το καλλιεργούμενο εις Ινδίας όπιο εκαλύπτετο
νομικώς ως βρεταννικό αυτοκρατορικό μονοπώλιο (στην Βενγκάλη) και
διετίθετο αποκλειστικώς σε Άγγλους εμπορευομένους με την Κίνα. Να τονισθή
ότι το εμπόριο οπίου ήταν σε εβραϊκά χέρια 353. Συγκεκριμένα, το μονοπώλιο
οπίου ανήκε στον Εβραίο Δαυίδ Σασσούν. Ο ΔΑΥΙΔ ΣΑΣΣΟΥΝ (1792–1864)
ήτο υιός του Σαλέχ Σασσούν ο οποίος κατήγετο από Ισπανία. Ο Σαλέχ, τον 16ο
αι. μετεκόμισε εις Συρία κι από εκεί, το 1833 εις Ινδίας και ήτο Νάσι δηλ.
πρίγκιψ. Στην Βομβάη ο Δαυίδ ίδρυσε τράπεζα και διεξήγαγε το εμπόριο
μπαχαρικών, πολυτίμων μετάλλων και λίθων, μετάξης, βάμβακος αλλά κυρίως
ΟΠΙΟΥ μέσω του οίκου David Sassoon & Co. Απεκόμισε αμύθητο πλούτο με
υποκαταστήματα σε Σανγκάη, Καντόν, Καλκούττα, Χονγκ-Κόνγκ, Γιοκοχάμα,

353
Σήμερα, το χρήμα από ναρκωτικά είναι πάλι πηγή πλούτου για τους Εβραίους
μεγαλεμπόρους αλλά και εργαλείο εξωτερικής πολιτικής. Γνωρίζουν να το
χρησιμοποιούν για καταστροφές κοινωνιών όπως π.χ. υπερηφανεύονται ότι μέσω
φθηνών ναρκωτικών εμείωσαν την μαχητική αξία του Αιγυπτιακού στρατού ο οποίος το
1973 τους ενίκησε και εσώθησαν με πολεμική παρέμβασι των ΗΠΑ. Αυτά αναφέρονται
στο πρωτοσέλιδο των Λονδρέζικων Sunday Times, 22 Δεκεμβρίου 1996, με τίτλο
άρθρου "Revealed: Israel made the Eguptian Army go to pot". Αποκαλυπτικό επίσης το
κύριο άρθρο της μεγάλης ισραηλινής ημερησίας εφημερίδος Haaretz, την Τρίτη 16
Νοεμβρίου 2004 με τίτλο, "The agony of the Ecstasy", του Nathan Guttman στο οποίο
αναφέρεται η εκτίμησις των αμερικανικών διωκτικών αρχών ότι οι Ισραηλινοί ελέγχουν
άνω του 75% του εμπορίου του ναρκωτικού ΕΚΣΤΑΣΗ. Μάλιστα ενετόπισαν ότι η
κατασκευή και διανομή ξεκινούν από την Αμβέρσα (κληρονομιά των Μεντέζ-Νάσι
στην ανθρωπότητα) και στις ΗΠΑ η κεντρική διανομή γένεται σε Μαϊάμι, Λας Βέγκας,
Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη. Χαρακτηριστικό είναι, σύμφωνα με τους αμερικανούς
αστυνομικούς ότι για την μεταφορά των χαπιών από την Ευρώπη χρησιμοποιούνται και
οι χασσιντίμ Εβραίοι, με τις μπούκλες και τα μαύρα ρούχα. Πάντα σύμφωνα με το
παναθρώπινο εβραϊκό πολιτιστικό dictum "τζίρος να γίνεται". Να συμπεριλάβουμε στις
πολιτισμογόνες δυναμικές νομιμοποιήσεως της καννάβεως στις ΗΠΑ τον Τζώρτζ Σόρος
και τα αντίστοιχα υποχείρια εν Ελλάδι. Γνωστό επίσης το εμπόριο ναρκωτικών με
κάλυψι της CIA μέσω Εβραίων μαφιόζων όπως Μέγιερ Λάνσκυ, ο οποίος ήλεγχε την
Miami National Bank, αγορασθείσα υπό της Citibank, η οποία συνεδέετο με την City
National Bank of Miami, του Μαξ Όροβιτς, συνεργάτου του Λάνσκυ εκείνη την εποχή
που τα εβραϊκά ναρκοδολλάρια έκτισαν το Λας Βέγκας. Ο Εβραίος Κορνήλιος Σταρρ,
γεννηθείς το 1892, ωργάνωσε το 1919 στην Σανγκάη την Asia Life Insurance Co. και
έγινε ιδιοκτήτης της αγγλοφώνου Shanghai Evening Post, μέσω της οποίας εκυριάρχει
στον ασιατικό κόσμο της προπαγάνδας. Ήτο πρόεδρος Δ.Σ. της U.S. Life Insurance Co.,
κ.ά. και σαν κροίσος της Κίνας, άνοιξε τους δρόμους στο εμπόριο ναρκωτικών της
OSS, προπάτορος της CIA. Μετά θάνατον οι εταιρείες του μετεβιβάσθησαν στην
γνωστή από τον Α΄ Π.Π. American International Group. Αυτά όλα δικαιολογούν την
υπάρχουσα ασυλία των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών.

314
Ναγκασάκι κ.ά. Πρέπει να διασαφηνισθή ότι στον Σασσούν ανήκε το
μονοπώλιο ινδικού οπίου στην Κίνα και οι Άγγλοι έμποροι εμπορεύοντο όπιο
μόνο του Σασσούν. Ο υιός του Δαυίδ, ονόματι Αμπντουλάχ Σασσούν, είχε
γεννηθή εις Βαγδάτη το 1818 άρα, όταν ο Δαυίδ μετεκόμισε οικογενεικώς στις
Ινδίες το 1833, ήταν 15ετής και στις Ινδίες ήρχισε λαμβάνων αγγλική παιδεία.
Ο Δαυίδ Σασσούν έγινε Άγγλος υπήκοος το 1853 δίχως να γνωρίζη μία
Αγγλική λέξι. Η ιστορία τον αναφέρει ως Φιλάνθρωπο!
Μέχρι το 1839, το εμπόριο οπίου έφτανε σε πολλούς τόνους και η Κίνα
περιήλθε σε δύσκολη θέσι λόγω ελλείψεως αργύρου αφ' ενός αλλά αφ' ετέρου,
λόγω κυρίως της αυξήσεως των ναρκομανών σε εκατομμύρια, την υποβάθμισι
της κοινωνίας και μαχητικής ικανότητος του στρατού λόγω οπιομανών οπότε ο
Αυτοκράτωρ απεφάσισε την εφαρμογή του νόμου απαγορεύσεως οπίου. Η
προσπάθεια κατά του οπίου ανετέθη στον αυτοκρατορικό υπεύθυνο της Καντόν,
τον Λυν Τσε-χσου, ο οποίος εσημείωσε επιτυχίες αρχικώς έχοντας καταστρέψει
πολλούς τόνους παρανόμου οπίου. (Τον Μάιο του 1839 κατέσχεσε και
κατέστρεψε 1.000 τόννους οπίου το οποίο ανήκε στον Σασσούν.). Μάλιστα
απέστειλε γράμμα στην Βασίλισσα της Αγγλίας εξηγώντας της την ζημία την
οποία υπέστη ο κινεζικός λαός από το βρεταννικό ναρκωτικό. Το γράμμα δεν
έφτασε ποτέ στην Αγγλία διότι το παρεκράτησε ο από το 1835 υπουργός
Υπεύθυνος Εμπορίου και Υπουργός Κινεζικών θεμάτων της Βρεταννίας Charles
Elliott354 με έδρα το Μακάο. Ο Σασσούν τότε, μέσω διασυνδέσεων,
εκινητοποίησε τον Αγγλικό Στρατό, χρησιμοποιώντας τον για τα συμφέροντά
του και τον ωδήγησε εναντίον της Κίνας στον λεγόμενο 1ο Πόλεμο του Οπίου.
Η Αγγλία, υπό την πλήρη οικονομική επικυριαρχία του Εβραϊκού
κεφαλαίου, είναι η πρώτη χώρα η οποία εχρησιμοποιήσε χρήματα από
ναρκωτικά για επεκτατικούς σκοπούς. Η κατάπτωσις και η διαφθορά, λόγω
οπίου, των Κινέζων, η οποία ωδήγησε την ηγεσία των σε απαγόρευσι
διακινήσεως του οπίου, έδωσε αφορμή την Αγγλία να κηρύξη πολέμους κατά
της Κίνας, γνωστούς ως Πολέμους του Οπίου, από το 1840 έως το 1860.

354
Από το 1842 έως το 1845, πρόξενος στο Τέξας, από το 1847 έως το 1852 κυβερνήτης
της Βερμούδα, από το 1853 έως το 1856 κυβερνήτης του Τρίνιντατ και από το 1863 έως
το 1869 κυβερνήτης της Αγίας Ελένης.

315
316
 ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ

Τον Ιούλιο του 1839, οι Άγγλοι εδημιούργησαν τεχνητή όξυνσι με προκλητική
ενέργεια 6 ναυτών. Αυτοί κατέστρεψαν κινεζικό ναό φονεύοντας τον υπεύθυνο
του ναού όταν προσπάθησε να τους σταματήση. Οι Κινεζικές αρχές εζήτησαν
την έκδοσι των ναυτών στην Κίνα ενώ οι Άγγλοι ηρνήθησαν λόγω του ότι η
θέσις της Αγγλίας ήταν να δικάζονται οι απανταχού Βρεταννοί υπήκοοι μόνον
από Βρεταννικά δικαστήρια. Πράγματι οι ναύτες εδικάσθησαν από Βρεταννικό
δικαστήριο στην Καντόν και αφέθησαν προκλητικά ελεύθεροι μόλις
επαναπατρίσθηκαν στην Αγγλία. Οι Κινεζικές αρχές τότε αξίωσαν την
υπογραφή υπευθύνου δηλώσεως από κάθε Βρεταννό έμπορο, έναντι ποινής
θανάτου αν την παρέβαιναν, ότι δεν θα εμπορεύοντο όπιο, θα εδέχοντο τους
νόμους του κράτους και την δικαστική εξουσία του Κινέζου Αυτοκράτορος.
Αυτές οι κινεζικές αξιώσεις ήταν η αφορμή την οποία περίμεναν οι Άγγλοι
για κήρυξι πολέμου και τον Αύγουστο 1839 κατέλαβαν το Χονγκ-Κονγκ. Τον
Οκτώβριο 1839, το αγγλικό εμπορικό πλοίο Thomas Coutts, ανήκον σε
Κουάκερους οι οποίοι κατεδίκαζαν το εμπόριο οπίου, μετέφερε εμπόρευμα
στην Καντόν, γεγονός το οποίο ανάγκασε τον Έλλιοτ να προβή σε αποκλεισμό
του δέλτα του ποταμού μεταξύ Χονγκ-Κονγκ και Μακάο. Στις 3 Νοεμβρίου το
αγγλικό εμπορικό Royal Saxon προσπάθησε να εμπορευθή σπάζοντας τον
αποκλεισμό αλλά εμποδίστηκε από αγγλικά πολεμικά τα οποία αντιμετώπισαν
κινεζικά πυρά βυθίζοντα αρκετά κινεζικά σκάφη. Ο Έλλιοτ διέταξε όλα τα
πλοία να κατευθύνονται στο Tung Lo Wan, 30 χιλιόμετρα μακρύτερα από το
Μακάο.
Τον Ιανουάριο 1840 ο Κινέζος Αυτοκράτωρ διέταξε όλους τους ξένους να
πάψουν να υποστηρίζουν τους Άγγλους στην Κίνα. Για αντίποινα η Αγγλική
κυβέρνησις εν συνεργασία με την Βρεταννική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών,
απεφάσισαν να επιτεθούν στην Καντόν. Τα έξοδα ανέλαβε η Βρεταννική
κυβέρνησις. Πράγματι, τον Ιούνιο του 1840, 15 οπλιταγωγά, 4 ατμοκίνητες
κανονιοφόροι, 25 μικρότερα πολεμικά πλοία και 4.000 πεζοναύτες αφίχθησαν
από Σιγκαπούρη απαιτώντας από τους Κινέζους αποζημίωσι για διαφυγόντα
κέρδη. Οι Κινέζοι ηρνήθησαν κι ο πόλεμος ξεκίνησε. Έως τον Ιανουάριο του
1841 οι Άγγλοι κυριαρχούσαν στην Καντόν, ενώ, μέχρι τα μέσα του 1842 είχαν
κυριαρχήσει στο δέλτα του Yangtze, στον πλωτό εμπορικό δρόμο και είχαν
κατακτήσει την Σαγκάη. Ο Κινεζικός στρατός ήταν χαμηλής μαχητικής
ικανότητος κυρίως λόγω των οπιομανών στρατιωτών. Έτσι έληξε ο πρώτος
πόλεμος του οπίου για τον οποίο οι δυτικοί πανηγυρίζουν ότι σηματοδότησε την
αρχή του "εκσυγχρονισμού" της Κίνας.
Τον Αύγουστο του 1842 η Κίνα ηναγκάσθη να υπογράψη ειρηνευτική
συμφωνία, το λεγόμενο σύμφωνο της Νανκίνγκ, η οποία την υπεχρέωνε να

317
δεχθή την απαίτησι του Σασσούν για πλήρη νομιμότητα στην διακίνησι και
χρήσι του οπίου άνευ όρων και δημιουργία παραθαλασσίων σταθμών
διακινήσεως. Επίσης να δοθή το Χονγκ-Κονγκ στην Αγγλία, να πληρωθούν
αποζημιώσεις για έξοδα πολέμου και διαφυγόντα κέρδη, να μην υπάρχη
αυτοκρατορικό εμπορικό μονοπώλιο αλλά να εμπορεύεται όποιος επιθυμεί και
να ανοίξουν οι λιμένες των Καντόν, Ζιανμέν, Φουζ-χου, Σανγκάη και Νινγκ-
μπο για το αγγλικό εμπόριο. Πρώτος κυβερνήτης του Χονγκ-Κονγκ κατέστη ο
Έλλιοτ.
Συμπληρωματική συνθήκη υπεγράφη τον Οκτώβριο του 1843, η λεγομένη
Συνθήκη του Μπογκ Η συνθήκη ήταν μία λεπτομερής εμπορική συμφωνία και
περιέγραφε αναλυτικά τους όρους Βρεταννικής εμπορικής χρήσεως 5 κινεζικών
λιμένων (Σανγκάη, Νινμπό, Ζιαμέν, Φουσχού και Γκουάννγκ-σ-χου). Οι
Βρεταννοί, βάσει της συνθήκης θα μπορούσαν να αγοράσουν εγκαταστάσεις
στους λιμένες αυτούς και να κατοικήσουν οικογενειακώς αλλά δεν μπορούσαν
να εμπορευτούν ή ταξειδεύσουν στην ενδοχώρα. Κυρίως όμως είχαν το
προνόμιο, όλοι οι Βρεταννοί της Κίνας να μην εμπίπτουν στο κινεζικό νομικό-
δικαστικό σύστημα αλλά να έχουν το δικό τους. Επίσης μέσω της συνθήκης η
Βρεταννία είχε πλέον τον τίτλο του Πλέον Ευνοημένου Κράτους που σημαίνει
ότι είχε όλα τα προνόμια του ελευθέρου εμπορίου. Η συνθήκη ήταν άκρως
ιμπεριαλιστική και ήταν προοίμιο κατακτήσεως της Κίνας από τον δυτικό
ιμπεριαλισμό. Υπεχρέωσε την Κίνα να δεχθή άνευ όρων την πρωτόγνωρη
εμπειρία εγκαταστάσεως και κυριαρχίας ξένων.
Η εμπορική Συνθήκη της Γουάνγκιχα υπεγράφη μεταξύ Κίνας-ΗΠΑ τον
Ιούλιο 1844 σε χωριό με τον ομώνυμο ναό, βορείως του Μακάο και ήταν
προϊόν πιέσεων των αμερικανών εμπόρων προς τον πρόεδρο Τάυλερ. Οι
Αμερικανοί ελάμβαναν τα ίδια προνόμια με τους Βρεταννούς συν το δικαίωμα
εκμαθήσεως κινεζικών. Εις ένδειξιν καλής θελήσεως, όχι μόνο υπέγραψαν ότι
δεν θα ασχοληθούν με εμπόριο οπίου αλλά θα παρέδιδαν στις κινεζικές αρχές
κάθε αμερικανό διακινητή.
Η συνθήκη της Whampoa ήταν εμπορική μεταξύ Κίνας και Γαλλίας και
υπεγράφη τον Οκτώβριο 1844. Συμφώνως προς αυτήν, η Κίνα παρεχώρησε
κάποια εμπορικά προνόμια στην Γαλλία τα οποία περιελάμβαναν την άδεια για
εμπόριο 5 κινεζικών λιμένων, προνόμια σε Γάλλους υπηκόους εγκατεστημένους
στην Κίνα και δημιουργία πρεσβειών στην Κίνα. Οι Γάλλοι, πέραν των
εμπορικών και αποικιακών προνομίων, επίεσαν την Κίνα για άδεια
προσηλυτισμού πράγμα το οποίο επέτυχαν με αυτοκρατορική διαταγή το 1846.
Το 1845 η Κίνα αναγκάστηκε να υπογράψη τον κανονισμό Επικρατείας της
Σανγκάη με τον οποίο απεδέχετο διεθνή πλέον παρουσία με μόνιμες
εγκαταστάσεις ξένων σε πολλούς λιμένες δημιουργώντας σταδιακά κοινωνικό
διαχωρισμό μεταξύ Ευρωπαιο-Αμερικανών και Κινέζων.
Αποτέλεσμα της ιεραποστολικής δράσεως ήταν η εξέγερσις της Taiping ή
Εξέγερσις της Μεγάλης Ειρήνης την οποία ξεκίνησε το 1850 κάποιος
νεοφώτιστος χριστιανός ονόματι Χονγκ Ζίου-κουάν ανακηρύσσοντας το
Ουράνιο Βασίλειο της Μεγάλης Ειρήνης με πρωτεύουσα την Νάνκινγκ.

318
Σύντομα κατέκτησε σημαντικά σημεία της Ν. Κίνας κυβερνώντας περίπου
30.000.000 ανθρώπους. Επέβαλε πολλούς νεωτερισμούς όπως αυστηρό
διαχωρισμό των φύλων, κατάργησι του σφικτοφασκιώματος των ποδιών,
διάθεσι γης σε γεωργούς, έλεγχο του εμπορίου, και αντικατάστασι του
βουδισμού/κομφουκιανισμού με κάποιον μειξοχριστιανισμό κατά τον οποίο ο
ίδιος ήταν μικρός αδελφός του Ιησού. Τελικώς, μετά πολλούς αιματηρούς
εμφυλίους πολέμους κατά τους οποίους είτε από πόλεμο είτε από πείνα κι
αρρώστιες πέθαναν 20.000.000-30.000.000 Κινέζων, υπετάγη, διότι ο
Αυτοκράτωρ είχε ενισχυθή με 18.000 γαλλοβρεταννούς.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ

Αφορμή ήταν ο κινεζικός έλεγχος επί ενός πλοίου βρεταννικού νηολογίου αλλά
κινεζικής ιδιοκτησίας. Το γεγονός ήτο ότι το νηολόγιο είχε λήξει κι έτσι
επισήμως δεν ενέπιπτε στις διατάξεις περί βρεταννικής προστασίας. Όταν
έλλειψαν τα νομικά επιχειρήματα, οι Βρεταννοί ισχυρίσθηκαν ότι προσεβλήθη
η σημαία τους απ' τους Κινέζους και εν ολίγοις επετέθησαν αμέσως στην
Γκοάνγκσου το 1856. Γαλλικές δυνάμεις ενώθηκαν με τις Βρεταννικές μετά την
δολοφονία κάποιου ιεραποστόλου. Έτσι ξεκίνησε το πρώτο μέρος του 2ου
πολέμου του οπίου. Τον Ιούλιο 1858, οι ανίσχυροι Κινέζοι, διαρκούντος του
εμφυλίου πολέμου, διαπραγματεύτηκαν την Συμφωνία της Τιέντσιν με
Βρεταννούς, Γάλλους, Αμερικανούς και Ρώσσους. Υπεχρεώθησαν οι Κινέζοι να
ανοίξουν για τους δυτικούς άλλα 11 κινεζικά λιμάνια επιβάλλοντας πρεσβείες
γι' αυτές τις χώρες στο Πεκίνο και έντονη ιεραποστολική δράσι αλλά και
ανεξέλεγκτο πλέον εμπόριο οπίου.
Το 1859 οι εχθροπραξίες ξανάρχισαν λόγω αρνήσεως της Κίνας να δεχθή
πρεσβείες στο Πεκίνο. Οι μάχες μετεφέρθησαν και στο Πεκίνο όπου οι
Αγλλογάλλοι υπό τον Έλγιν (ήτο υιός του λόρδου Έλγιν, γνωστού μας από την
κλοπή των γλυπτών του Παρθενώνος) λεηλάτησαν από αμύθητα έργα τέχνης
και θησαυρούς τα θερινά και τα παλαιά ανάκτορα. Υπεγράφη οριστικά η
συνθήκη το 1860 με επαχθείς όρους όπως ελεύθερο διάπλου δυτικών
πολεμικών πλοίων στον ποταμό Γιάγκ-τσί, ελεύθερη πρόσβασι εμπόρων,
ιεραποστόλων και ταξειδιωτών στην κινεζική ενδοχώρα, πολεμικές
αποζημιώσεις περίπου 80 τόννων αργύρου.
Όσο για τους απογόνους του εμπόρου ναρκωτικών Δαυίδ Σασσούν, ο υιός
του, Αμπντουλάχ Σασσούν (1818-1896), ο οποίος, ήταν πλέον βαθύπλουτος,
επεσκέφθη την Αγγλία για πρώτη φορά το 1873 και ακολούθως εγκατεστάθη
εκεί μονίμως λαβών και το αγγλικό όνομα Άλμπερτ.
Ο υιός του Αμπντουλάχ-Άλμπερτ, ο βαθύπλουτος και καλοσπουδασμένος
Εδουάρδος-Άλμπερτ Σασσούν, (1856–1912), ενυμφεύθη το 1887 την Αλίν
Ρόθτσιλντ, κόρη του βαρώνου Γουστάβου ντε Ροθτσίλντ. Ως αποτέλεσμα, με τις
επιρροές των Ρόθτσιλντ, ο πατέρας του ο Αμπτνουλάχ-Άλμπερτ, εχρίσθη
βαρώνος το 1890 ενώ ο ίδιος εξελέγη βουλευτής το 1899.

319
 Γιός του Εδουάρδου Σασσούν και της Αλίν Ρόθτσιλντ ήταν ο Sir Philip
Albert Gustave David Sassoon, βουλευτής για περισσότερο από 25 έτη (1912-
1939).

320
 ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Μετά από την οικονομική εξάρτησι της Αγγλίας άρχισε η προσπάθεια των
Εβραίων για άδειες ελευθέρας και ισοτίμου με τους Άγγλους εγκαταστάσεως
και διαβιώσεώς των στην χώρα. Το 1714 εδημοσιεύθη μελέτη από κάποιον
οικονομικώς εξαρτημένο Άγγλο ονόματι Τζων Τόλαντ με τίτλο "Η Ανάγκη
πολιτογραφήσεως των Εβραίων της Αγγλίας και Ιρλανδίας" ενώ το 1721 κάποιος
Τζαίημς Φιντς έφθασε να αποτολμήση να εκφράση τον ρομαντικό πόθο των
Εβραίων για σιωνισμό όταν έγραψε πως πρέπει ο Αγγλικός στρατός να
καταλάβη την Παλαιστίνη και να την αποδώση στους Εβραίους για κράτος.
Αυτή η θέσις του Φιντς πρέπει να εδημιούργησε μεγάλη αναταραχή και πανικό
στους Εβραίους διότι οι ίδιοι εγνώριζαν τις αποτυχημένες σιωνιστικές
προσπάθειες τόσο του Νάσι όσο και του Αλβάρο Μεντέζ ή Σολομώντος Ιμπν
Γιαΐς. Εγνώριζαν ότι δεν είχε έρθει η ώρα ούτε η Τουρκία να χαλάση ούτε οι
Εβραίοι θα μετανάστευαν εκεί εκουσίως. Ο Φίντς δεν εσυνέχισε αυτόν τον
αγώνα και οπωσδήποτε θα πήγε σπίτι του με ανταμοιβή τις τσέπες του λίγο πιο
γεμάτες για να ηρεμήση. Οι προσπάθειες αθρόας πολιτογραφήσεως Εβραίων
έγιναν νόμος το 1723 από τον βασιλέα Γεώργιο Α΄ ενώ το 1753 ο Γεώργιος Β΄
έκανε νόμο του κράτους την άνευ όρων ισότιμο πολιτογράφησι, τον οποίο
απέσυρε λόγω τεραστίων αντιδράσεων από τον λαό. Εν τω μεταξύ, ήδη το 1740
ίσχυε η πολιτογράφησις των επί 7ετία διαβιούντων εκεί Εβραίων σε όλες τις
βρεταννικές κτήσεις.
Ασχέτως με τον νόμο, το 1750 οι Εβραίοι τελικώς ήλεγχαν πλήρως τα
χρηματιστήρια Άμστερνταμ και Λονδίνου355.
Από τότε, ο αριθμός των Εβραίων ηυξάνετο διαρκώς με μετανάστες και
"πρόσφυγες" από Βοημία, από θύματα του 7ετούς πολέμου, κλπ, με
αποτέλεσμα, στα τέλη του 18ου αι. να αναφέρονται περί τις 25.000 Εβραίων
στην Αγγλία με 2/3 αυτών στο Λονδίνο και οι άλλοι κυρίως σε λιμένες.
Ο σημαντικώτερος σεφαραδίτης κρυπτοεβραίος άποικος της Νοτιοδυτικής
Αγγλίας ήταν ο Μανασή Μοσέ Λοπέζ, γεννηθείς εις Τζαμάικα το 1755 όπου ο
βαθύπλουτος πατέρας του Μορδοχαίος Λοπέζ είχε τεράστια κτήματα
σακχαροτεύτλων και παρήγαγε σάκχαρι 356. Ο Μανασή ενυμφεύθη την
Καρλόττα Yeats το 1795 και εγκατεστάθη το 1798 στο Ντέβον όπου αγόρασε
355
Josef Kastein, "The History and Destiny of the Jews", Simon Publications,
November 2001, σελ. 377.
356
Κάποια ιστορική έρευνα πιθανώς θα αποκαλύψη το ποίοι δούλοι εδούλευαν στις
απέραντες φυτείες των Εβραίων στον Νέο Κόσμο. Ίσως με κατάπληξι να ανακαλυφθή
ότι... δεν τους κολλούσαν ένσημα. Το φταίξιμο όμως γενικώς και αορίστως πάντα
πέφτει σε Ευρωπαίους διότι οι Εβραίοι καταφέρνουν πάντα να είναι στο απυρόβλητο
λόγω ευχρηστίας της μομφής αντισημιτισμού...

321
τίτλους ευγενείας και εχρίσθη βαρώνος το 1805. Η θυγατέρα τους απεβίωσε 13
ετών και η φροντίδα τους έπεσε στον ανηψιό του, κρυπτοεβραίο σερ Ραλφ
Φρανκ, απόγονοι του οποίου ήταν ο αρχιδικαστής Χένρυ Τσαρλς Λοπέζ
μετωνομασθείς σε Λόρδος Λούντλοου, ο Λόρδος Ρόμποροου (πρώην σερ
Μασσέυ Χένρυ Λοπέζ) αλλά και ο μετέπειτα κυβερνήτης Μπλέντισλοου. Ο
Μασσέυ μάλιστα εξελέγη βουλευτής το 1802.
Άλλοι διάσημοι σεφαραδίτες κρυπτοεβραίοι ήταν οι Ιωσήφ-Σάρα
Μοντεφιόρι (πρώην Μοκάττα) οι οποίοι απέκτησαν υιό στο Ντέβονπορτ το
1828 αλλά η οικογένεια Μοντεφιόρι αριθμούσε πολλά μέλη, όπως και η
οικογένεια Λίντο-Ντ' Ισραέλι.
Αυτοί όλοι απεδέχθησαν ως αρχηγούς τους Ρόθτσιλντ και εδημιούργησαν
το αφανές εβραϊκό κράτος. Διότι όταν οι Ρόθτσιλντ ίδρυσαν Οίκο στην Αγγλία,
υπήρχε ήδη έμπιστος, πειθαρχημένος δικός τους κόσμος επί του οποίου
εδύναντο να στηριχθούν στα πρώτα κυρίως αλλά και μετέπειτα βήματα.
Αλλοιώς, θα ήσαν στρατηγοί δίχως στρατό. Το ίδιο έπραξε και ο Οίκος Μεντέζ-
Νάσι όπου με την Ιερά Εξέτασι, πρώτα έστειλαν κόσμο στην Οθωμανική
Αυτοκρατορία και κατόπιν οι ίδιοι έγιναν αρχηγοί. Ακριβώς το ίδιο έκαναν οι
Εβραίοι και με τις ΗΠΑ.

322
 ΑΓΓΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ
Από το 1618, δεν υπήρχε κάποιος πόλεμος στον οποίο να μην πολέμησαν
μισθοφόροι της Έσσης. Με τον Κάρολο Α΄ 1670-1730 άρχισε η επίσημος
ενοικίασις μισθοφόρων στρατιωτών του πριγκιπάτου Έσσης σε ξένους
στρατούς. Από αυτό εδημιουργήθη τεραστία πηγή εσόδων για το πριγκιπάτο με
αποτέλεσμα η Έσση-Κάσσελ να είναι το πλουσιώτερο πριγκιπάτο του κόσμου.
Αυτή την τακτική εξηκολούθησε και ο διάδοχος Φρειδερίκος Α΄ 1730-1751 ο
οποίος από τον γάμο του το 1720 με την θυγατέρα του Καρόλου ΙΒ΄ είχε ήδη
καταστή βασιλεύς της Σουηδίας. Αντικατεστάθη υπό του αδελφού του
Γουλιέλμου Η΄ 1751-1760 συμμάχου της Αγγλίας και Πρωσσίας κατά τον
Επταετή πόλεμο.
Εξετάζοντας την παλαιοτέρα ιστορία, βλέπουμε ότι το 1460, οι ηγέτες της
Φρανκφούρτης της Έσσης είχαν παραχωρήσει μία ευρύχωρη έκτασι σε 11
οικογένειες Εβραίων, προς εγκατάστασιν.
Σ' αυτόν τον χώρο, 300 χρόνια αργότερα ζούσαν 3.000 άνθρωποι σε
στενάχωρα σπίτια με άθλιες συνθήκες υγιεινής και επεδίδοντο σε τοκογλυφία
και εμπόριο. Εκεί εδημιουργήθη η οικογένεια των Ρόθτσιλντ με γενάρχη τον
Ισαάκ Ελχανάν περί το 1550. Τον 18ο αιώνα, γενάρχης φέρεται κάποιος Άμσελ
Μόζες Μπάουερ ο οποίος ήτο ειδικός σε εξαργύρωσι και μετατροπές
συναλλάγματος αλλά ήτο και τραπεζίτης. Στα πρώτα βήματα του πλουτισμού,
εβοηθήθη υπό του Εβραίου οικονομικού διαχειριστού του Δουκός της
Βυρτεμβέργης, του Ιωσήφ Όπενχάιμ.
Τον Φεβρουάριο του 1744 εγεννήθη ο πρώτος γιός του Άμσελ-Μόζες, ο
Μαΐρ-Άμσελ Μπάουερ. Κατά την παιδική του ηλικία απεστάλη από τον
πατέρα του σε μακρινή ραββινική σχολή ώστε να μορφωθή και να γίνη
ραββίνος. Σε ηλικία 11 ετών έχασε τους γονείς του και οι κηδεμόνες του τον
έστειλαν στους Εβραίους τραπεζίτες Όπενχάιμ, στο Ανόβερο, όπου,
μαθητεύσας επί 6 έτη, είχε συναντήσει τους πλέον επιφανείς σε πλούτο και
κοινωνική θέσι ανθρώπους της περιοχής όπως τον στρατηγό-βαρώνο φον
Έστορφ, σύμβουλο του πλουσιωτέρου κυβερνήτου της Ευρώπης, Φρειδερίκου
Β΄ της Έσσης (κληρονόμος της τεραστίας περιουσίας του πατρός του
Γουλιέλμου Η΄, αδελφού του βασιλέως της Σουηδίας). Από αυτούς φαίνεται να
απέκτησε την μανία συλλογής νομισμάτων. Χάρις σ' αυτή την συλλογή ήρθε σε
επαφή με τον ομήλικό του συλλέκτη Γουλιέλμο, διάδοχο του πριγκιπάτου της
Έσσης, τον οποίο, κάπου μετά το 1760, προμήθευε με συλλεκτικά νομίσματα
και είδη τέχνης.
Ο διάδοχος Γουλιέλμος είχε αδυναμία στην διαφθορά και η σχέσις του με
τον Μαΐρ-Άμσελ θυμίζει αυτήν του Σελήμ με τον Ιωσήφ Νάσι. Δείγμα της
διαφθοράς του ανδρός ήταν τα 70 νόθα παιδιά του. Με τον Μαΐρ-Άμσελ δίπλα

323
του, ήταν θέμα χρόνου η βοήθεια προς αυτόν από τους Εβραίους, για άνοδό του
στην εξουσία, με ταυτόχρονη καλλιέργεια αλλά και "θεραπεία" των αδυναμιών
του προς όφελός των. Από θέσεως ισχύος πλέον ο Μαΐρ-Άμσελ επεδόθη με
πάθος στο εμπόριο νομισμάτων και άλλων συλλεκτικών κομματιών ποικίλης
φύσεως όταν κάποτε κατέστησαν πελάτες του οι πρίγκιπες του Οίκου Θουρν
και Τάξις357 οι οποίοι είχαν την μόνη αυτοκρατορική άδεια ταχυδρομικής
υπηρεσίας στην Κεντρική Ευρώπη. Στα καθήκοντά τους, ο Γερμανός
Αυτοκράτωρ επέβαλε το άνοιγμα, αντιγραφή και ξανακλείσιμο επιστολών για
εθνική ασφάλεια. Από αυτούς εδιδάχθη ο Μαΐρ-Άμσελ, τεχνικές κατασκοπίας
και την σημασία της εγκαίρου πληροφορήσεως, όπως και υπάρξεως αλλά και
ουσιαστικής λειτουργίας τέτοιου δικτύου. Ένα τέτοιο δίκτυο ανέπτυξε κι αυτός
ώστε να εντοπίζη και να αγοράζη συλλεκτικά νομίσματα και έργα τέχνης.
Το 1769, εχρίσθη, μέσω του διαδόχου Γουλιέλμου, προμηθευτής του
πριγκιπάτου Έσσης, ενώ τον άλλο χρόνο ενυμφεύθη την Γκούττα, 17χρονη
θυγατέρα του εμπόρου Σολομώντα Μπαρούχ Σνάππερ. Έκαναν 19 παιδιά από
τα οποία έζησαν 5 αγόρια και 5 κορίτσια.
Την δεκαετία 1770-1780, ο Μαΐρ-Άμσελ φαίνεται ότι την αφιέρωσε στην
οικονομική του ισχυροποίησι και δημιουργία επιρροών. Εκαλλιέργησε φιλικές
σχέσεις με τον διαχειριστή οικονομικών του πρίγκιπος Γουλιέλμου, τον
Κάρολο-Φρειδερίκο Μπουντερό, ευελπιστώντας σε εξομάλυνσι, μέσω αυτού,
της οδού ανόδου του στα ανώτερα οικονομικοκοινωνικά κλιμάκια του
πριγκιπάτου Έσσης-Κάσσελ.
Το 1775 ο βασιλεύς Γεώργιος Γ΄ της Αγγλίας ενοικίασε από τον πρίγκιπα
της Έσσης-Κάσσελ 17.000 περίπου Γερμανούς στρατιώτες κι άλλους τόσους
από άλλα κρατίδια358, προς αντιμετώπισιν των Αμερικανών οι οποίοι είχαν

357
Τον 13ο αι. η Λομβαρδική αριστοκρατική οικογένεια de la Torre (torre στα ιταλικά
σημαίνει πύργος=tower) ήτο εγκατεστημένη στο Μπέργκαμο. Ο Πύργος=Tower (στα
γερμανικά Turm) του οικογενειακού οικοσήμου σταδιακώς έγινε Thurn, ενώ το Tasso
(Dachs) έγινε Taxis. Ο Ruggiano de Tassis (Franz von Taxis) ίδρυσε την ταχυδρομική
υπηρεσία Ιταλίας. Αργότερα, στις 11 Δεκεμβρίου 1489 στο Ίνσμπρουκ ο Jeannetto de
Tassis διωρίσθη Διευθυντής του Ταχυδρομείου, θέσι η οποία έμεινε στην οικογένεια για
δεκαετίες. Στις 12 Νοεμβρίου 1516 η οικογένεια Θουρν και Τάξις προσέφερε και
διετήρη ταχυδρομικές υπηρεσίες με έδρα τις Βρυξέλλες και προσφερόμενες υπηρεσίες
έως Ρώμη, Νάπολι, Ισπανία, Γερμανία και Φλάνδρα. Αυτές οι υπηρεσίες διετηρήθησαν
από την οικογένεια έως και τον 18ο αι. οπότε τις εξαγόρασε ο Ισπανός διάδοχος.
Ο πριγκιπικός Οίκος των Θουρν και Τάξις (στα γερμανικά Das Fürstenhaus Thurn
und Taxis) ήτο οικογένεια η οποία, εκτός της ανοικοδομήσεως φρουρίων και
ιδιοκτησίας μπύρας, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία και διαμόρφωσι
ταχυδρομικής υπηρεσία στην Ευρώπη του 16ου αι.
358
Πρόκειται για συνολικώς 30.000 Γερμανούς στρατιώτες, όχι μισθοφόρους αλλά
κληρωτούς, βαρυποινίτες, κλπ, οι οποίοι είχαν στρατολογηθή από διάφορα κρατίδια
αλλά κυρίως από την Έσση. Από Έσση-Κάσσελ 16.992 (δεν επέστρεψαν περίπου
6.500), από Έσση-Χαννάου 2.422 (δεν επέστρεψαν περίπου 1.000), από Μπρόνσγουικ
5.723 (δεν επέστρεψαν άνω των 3.000), από Βραδεμβούργο-Ανσπάχ 2.553 (δεν
επέστρεψαν περίπου 1.200), από Άνχαλς 1.152 (δεν επέστρεψαν περίπου 200) κι από

324
αρχίσει την επανάστασί των359. Σε ώριμη ηλικία τότε ο Μαΐρ-Άμσελ ηδυνήθη
να ενισχύση παρασκηνιακώς την δοσοληψία. Τα κέρδη από το εμπόριο οπίου
στις Ινδίες, εχρηματοδότησαν μέσω Ρόθτσιλντ, τους μισθοφόρους της Έσσης.
Το άφθονο χρήμα το οποίο απεκόμισε ο πρίγκιψ της Έσσης, επενδύθη
ποικιλοτρόπως σε πολλές χώρες – κυρίως όμως στην Αγγλία. Εξ αυτού του
χρήματος εκτίσθησαν τα θεμέλια οικονομικής υποδουλώσεως της Ευρώπης από
τους Ρόθτσιλντ.
Ουσιαστικώς ο Μαΐρ-Άμσελ εστόχευε στην απρόσκοπτη δημιουργία
τραπέζης, των οποίων τότε βασική λειτουργία ήτο η εξαργύρωσις ξένων
συναλλαγματικών. Οι οικονομικές επιτυχίες του ήταν τέτοιες που του
επέτρεψαν να αγοράση μεγαλύτερο σπίτι το 1785 (διπλοκατοικία με σύνοικο
την οικογένεια Σιφφ), έξω από το οποίο κρέμασε το οικόσημό του, δηλαδή την
κόκκινη ασπίδα που γερμανικά λέγεται Ρόθτσιλντ. Τον ίδιο χρόνο, σε ηλικία 65
ετών, είχε αποβιώσει ο επί 25ετία κυβερνήτης της Έσσης και ενεθρονίσθη ο
διάδοχος και ελεγχόμενος φίλος του, ο Γουλιέλμος Θ΄, ο οποίος φυσικά του
ανέθεσε την διαχείρισι της μεγαλυτέρας περιουσίας της Ευρώπης.
Αυτή ήτο η θέσις του όταν το 1789 ξέσπασε η Γαλλική επανάστασις ενώ
στις 22 Οκτωβρίου 1792, οι επίσημοι της Φρανκφούρτης υπετάγησαν αμαχητί

Βάλντεκ 1.225 (δεν επέστρεψαν άνω των 700). Αυτοί όλοι απεστάλησαν σταδιακώς από
το 1776 έως το 1782 ενώ περίπου 7.700 έπεσαν σε μάχες ή απεβίωσαν από ασθένειες,
κακουχίες και ατυχήματα και περίπου 5.000 παρέμειναν μονίμως εις ΗΠΑ. Συνολικώς,
σε διάστημα 8 ετών (1776-1783) ο Άγγλος βασιλεύς επλήρωσε 3.191.000 λίρες αγγλίας
στον Φρειδερίκο Β΄ της Έσσης-Κάσσελ. Επίσης, το 1786, ο Γεώργιος Γ΄ επλήρωσε
στην Έσση 471.000 λίρες ως αποζημίωσι για τις απώλειες.
359
Ο Γεώργιος Γ΄ της Αγγλίας, αδυνατώντας να εξωφλήση τους (Εβραίους κυρίως)
δανειστάς του, ηύξησε τους φόρους στα προς ΗΠΑ αγαθά. Οι Αμερικανοί εις απάντησιν
εξέδωσαν δικό τους χρήμα και ευημερούσαν. Ο Γεώργιος Γ΄ ηναγκάσθη να διατάξη
διακοπή εκδόσεως χρήματος στις ΗΠΑ (διότι δεν το ήλεγχαν ακόμα οι Εβραίοι) και
χρήσι αποκλειστικώς χρήματος εκδοθέντος υπό της Τραπέζης της Αγγλίας! Αυτή η
διαταγή ωδήγησε σε λίγους μήνες την αμερικανική οικονομία σε μεγάλη ύφεσι. Η
αντίδρασις των Αμερικανών ήταν η επανάστασις όπου οι ιστορικοί ωδηγήθησαν να
γράφουν ως αιτία της την αντίδρασι στην Βοστώνη για τον φόρο του τσαγιού
αποκρύπτοντας τα αληθή αίτια. Η επανάστασις ωδηγήθη σε επιτυχία λόγω του ότι επί
δεκαετίες κάποιοι μίσθαρνοι ασχολήθηκαν με την ελάττωσι της μαχητικής ικανότητος
του Αγγλικού Στρατού στην Αμερική, με μεταθέσεις εκεί των πλέον ανικάνων και
διεστραμμένων στρατιωτικών οι οποίοι συνετέλεσαν στην καταρράκωσι του ηθικού του
στρατεύματος. Κάποιος Εβραίος σύμβουλος του Γεωργίου Γ΄ ονόματι Μοντεφιόρι, τον
συνεβούλευσε να ενοικιάση στρατό από την Έσση. Μεσολαβητής ωρίσθη ο Μαΐρ-
Άμσελ συμφωνώντας για λογαριασμό του πρίγκιπος τα άνωθεν αναφερόμενα ιλιγγιώδη
ποσά. Ο Μοντεφιόρι εισέπραξε το χρήμα του Σασσούν από το όπιο και μέσω του Μαΐρ-
Άμσελ, εδόθη στον πρίγκιπα ο οποίος του το ενεπιστεύθη για φύλαξι. Ο Ρόθτσιλντ το
ξαναέστειλε τον επόμενο χρόνο στον Μοντεφιόρι, ο οποίος το εδάνεισε στον Γεώργιο
Γ΄ ο οποίος ουσιαστικώς ξαναδανείσθηκε τα ίδια του τα χρήματα χρωστώντας τώρα το
διπλό ποσόν. Αυτός ο κύκλος επανελήφθη μερικές φορές ακόμη και ο πρίγκηψ της
Έσσης, δίχως κόπο απέκτησε τεράστιο πλούτο, αποκτώντας τοιουτοτρόπως οικονομική
εξάρτησι από τον Ρόθτσιλντ.

325
στον Γαλλικό στρατό, μέχρι την 2α Δεκεμβρίου οπότε οι δυνάμεις της Έσσης με
βοήθεια Πρωσσικών δυνάμεων, ελευθέρωσαν την πόλι, ενώ τα "ιδανικά" της
επαναστάσεως εταυτίζοντο με το Διάταγμα Ανοχής του 1782 360 του
Αυτοκράτορος Ιωσήφ Β΄.
Τον ίδιο χρόνο είχε γεννηθή κι ο μικρότερος υιός του Μαΐρ-Άμσελ, ο
Τζάκομπ-Τζαίημς.
Η γαλλική επανάστασις, η λεγομένη και επανάστασις των εμπόρων, έθεσε
τα θεμέλια της νέας εποχής όπου οι έμποροι τύπου Ρόθτσιλντ, δίχως φραγμούς
πλέον, εξώρμησαν να καθυποτάξουν οικονομικώς και εν μέρει κοινωνικώς τον
κόσμο. Η ανάλυσις των συνιστωσών οι οποίες εδημιούργησαν την Γαλλική
Επανάστασι δεν έχουν θέσι σ' αυτήν την μελέτη. Όμως, η ιστορία είναι σαφής
στο ποίοι ωφελήθησαν εξ αυτής και πιθανώς να είναι οι κύκλοι των
ωφεληθέντων οι οποίοι την υπεκίνησαν361.
Τα γεγονότα ήσαν ότι ο πρίγκιψ της Έσσης είχε φυγαδεύσει και επενδύσει
τα χρήματά του, στην μόνη μη απειλουμένη απ' τους Γάλλους χώρα, την
Αγγλία. Για τις ανάγκες του στρατού όμως, εχρειάζοντο μεγάλα ποσά τα οποία
δεν υπήρχαν αφού, ακολουθώντας το παράδειγμά του, οι ευγενείς επένδυσαν
στην Αγγλία. Ο Γουλιέλμος Θ΄ της Έσσης, απηύθυνε εκκλήσεις για πιστώσεις
έναντι των χρημάτων του της Αγγλίας αλλά μόνον ένας συνεταιρισμός από τους
Ρούπελ, Γιόρντις και Ρόθτσιλντ μπόρεσαν να ανταποκριθούν. Το 1794 λοιπόν, ο
Μαΐρ-Άμσελ Ρόθτσιλντ κατέστη αδιαφιλονίκητος πλέον και κυρίαρχος
οικονομικός παράγων του πλουσιωτέρου πριγκιπάτου. Η κατάστασις
εχειροτέρευσε όταν το 1795 οι Γάλλοι εισέβαλαν στην Ολλανδία οπότε αφ' ενός
έκλεισε το μεγαλύτερο χρηματιστήριο της Ευρώπης και αφ' ετέρου έκλεισαν τα
σύνορα απαγορεύοντας το διεθνές εμπόριο.
Το 1795 ο Μαΐρ-Άμσελ, διέθετε ετοιμοπόλεμο έμπιστο καλοεκπαιδευμένο
επιτελείο με τους υιούς του Άμσελ 22 ετών, Σολομώντα 21 ετών, Ναθάν 18
ετών. Οι άλλοι δύο – Κάρλ, 7 ετών και Τζαίημς, 3 ετών – θα ακολουθήσουν
ώστε να δημιουργηθή η λεγομένη Πεντάς της Φραγκφούρτης362.
360
Εμεταλλευόμενος την Ανοχή ο Μαΐρ-Άμσελ, προνοώντας για το μέλλον,
προσεπάθησε το 1782, να ιδρύση εβραϊκή σχολή στην οποία θα εδιδάσκετο στους
μαθητάς η καλλιέργεια και πλήρης εκμετάλλευσις των Ανοχών στα Έθνη ώστε να
επεκταθούν και δημιουργηθούν οι πολυπόθητες για αυτούς Ανοικτές Κοινωνίες (π.χ.
Ε.Ε.) την στιγμή που οι ίδιοι διέποντο (και φυσικά διέπονται) από τον άκρατο
συντηρητισμό και θεοκρατία των Κλειστών Κοινωνιών. Αντέδρασε στο έργο κάποιος
ραββίνος Χόροβιτς αλλά τελικώς το Γυμνάσιον ιδρύθη το 1804. Η συμπεριφορά του
ραββίνου, όπου παρομοία της ήτο κι εκείνη των ραββίνων κατά το μποϋκοτάζ της
Αγκώνα, έγινε μάθημα στους Εβραίους κεφαλαιούχους.
361
Πολύ διπλωματικά κι αινιγματικά γράφει ο Μπερνάρ Λαζάρ, στο προαναφερθέν
βιβλίο του, "Αίτια και Ιστορία του αντισημιτισμού", στο 9ο κεφάλαιο, ότι "...εάν οι
Εβραίοι είχαν επωφεληθή σε τέτοιο σημείο από την Επανάστασι, εάν είχαν αντλήσει τόσα
κέρδη απ' αυτήν, αυτό σημαίνει ότι οι ίδιοι την είχαν προπαρασκευάσει ή ακριβέστερα,
την είχαν βοηθήσει με όλες τους τις δυνάμεις...".
362
Λόγω των 5 αδελφών, οι διάφοροι κατά καιρούς θυρεοί της οικογενείας,
απεικονίζουν πάντα 5 βέλη τα οποία τα κρατά ένα χέρι, ή ένα γράμμα ‘R’, ή μία ταινία

326
 Τα τρία μεγαλύτερα αγόρια, από μικρά είχαν μυηθή απ' τον πατέρα τους
στα μυστικά του χρήματος και του εμπορίου. Η οικογένεια ανέθρεψε τα παιδιά
της με θρησκευτική προσήλωσι και ζήλο. Τα θρησκευτικά καθήκοντα έπαιζαν
κυρίαρχο ρόλο στην ζωή και αποφάσεις της οικογενείας. Από μικρά
συμμετείχαν με σκληρή εργασία και υπήκουαν με σκληρή πειθαρχία, στα
κελεύσματα του ραββίνου πατέρα τους, οπότε από την εφηβική τους ηλικία
εγνώριζαν τα μυστικά του επαγγέλματος αλλά λόγω της άκαμπτης
θρησκευτικότητος, εμποτίστηκαν με τις θρησκευτικές επιταγές-προορισμούς
του "περιουσίου λαού". Μάλιστα ο πρωτότοκος Άμσελ ανετράφη με τόσο
θρησκευτικό φανατισμό ως βοηθός του ραββίνου πατρός του, ώστε να μην
θελήση να εγκαταλείψη ποτέ την μιζέρια του γκέττο παρά την κολοσσιαία
περιουσία του και να διακατέχεται από άρρωστο συντηρητισμό ώστε να μην
έχη ούτε απογόνους. Υπό τις ευλογίες της θρησκείας, ο Μαΐρ-Άμσελ Ρόθτσιλντ
ανέθρεψε τα παιδιά του έτσι ώστε να δημιουργηθή οικονομική δυναστεία,
ασυλλήπτου σήμερα μεγέθους για τον απλό νου. Στις σκληρές οργανωτικές-
διοικητικές αποφάσεις του Οίκου Ρόθτσιλντ, απαραίτητες για εξασφάλισι
επιτυχίας, ο Μαΐρ-Άμσελ Ρόθτσιλντ ήταν ανυποχώρητος. Κανένα μέλος της
ευρυτέρας οικογενείας, ούτε καν οι σύζυγοι των θυγατέρων του, συμμετείχαν
στον Οίκο. Επί παραδείγματι, στον Βενέδικτο-Μωυσή Γουόρμ, εύπορο σύζυγο
της μεγάλης θυγατρός, της Ζανίν, 24 ετών το 1795, δεν είχε δωθή καμμία
ευκαιρία ενασχολήσεως με τον Οίκο.
Τον Ιούλιο του 1796, οι στρατιώτες της Αυστρίας, αντίπαλοι των Γάλλων,
είχαν ωχυρωθή εντός της Φραγκφούρτης με αποτέλεσμα η πόλις να
βομβαρδισθή απ' αυτούς. Υπέστησαν καταστροφές πολλά σπίτια όπως και των
Ρόθτσιλντ, γεγονός το οποίο ωδήγησε τον Μαΐρ-Άμσελ να ενοικιάση σπίτι και
αποθήκη στο κέντρο. Ήταν η εποχή που ο πρίγκιψ της Έσσης, με την βοήθεια
του Ρόθτσιλντ, πολλαπλασίασε τα χρήματά του, δανείζοντας μεγάλα ποσά σε
εμπολέμους. Τα χρήματα της Έσσης, μέσω υποχθονίων δρόμων γνωστών στον
Μαΐρ-Άμσελ, άλλαζαν χέρια και εξηφανίζοντο, καθιστώντας την Έσση τον
μεγαλύτερο δανειστικό τόπο της οικουμένης. Λόγω αυτής της δραστηριότητος ο
Μαΐρ-Άμσελ ετιμήθη με ανώτατες κρατικές διακρίσεις όπως τον σταυρό του
Γερμανικού Τάγματος του Αγίου Ιωάννου. Στην Αυστρία ωνομάσθηκε επίσημος
Αυτοκρατορικός Αντιπρόσωπος με φορολογικές απαλλαγές και δυνατότητα
ελευθέρας διακινήσεως στην αυτοκρατορία. Ήταν τώρα γι' αυτόν η κατάλληλη
εποχή για την εξάπλωσι των οικονομικών δραστηριοτήτων.
Η πλουσιωτέρα και πλέον ελευθέρα για Εβραίους χώρα, η Αγγλία, έπρεπε
να αποτελή πηγή εσόδων. Ο Μαΐρ-Άμσελ, βλέποντας την ευρωπαϊκή πολιτική
αστάθεια σε σχέσι με την Αγγλική σταθερότητα, απεφάσισε ότι οι οικονομικές
δραστηριότητες στην κοσμοκράτειρα Αγγλία θα ήσαν η φυσική επιλογή

ενώ τα βέλη έχουν κατεύθυνσι προς τα επάνω ή προς τα κάτω. Πάντα όμως υπάρχουν
τα 5 βέλη τα οποία συμβολίζουν την δυναμική διείσδυσι. Αυτό το έμβλημα των 5
ενωμένων βελών κατέστη επωνυμία μίας εκ των πολυεθνικών χρηματιστηριακών
εταιρειών των Ρόθτσιλντ. Με το όνομα FIVE ARROWS, σήμερα εύκολα, μέσω
Διαδικτύου, μπορεί κανείς να διαπιστώση κατάπληκτος μερικά σχετικά μεγέθη.

327
μελλοντικής κεντρικής δραστηριότητος. Έκρινε ως τον καταλληλότερο για
αυτήν την αποστολή, τον ευφυέστατο, ικανώτατο και ιδιαιτέρως φιλόδοξο υιό
του, τον Ναθάν. Έπρεπε αυτός να εγκατασταθή εκεί και να δημιουργήση το
αγγλικό κομμάτι της οικονομικής τους αυτοκρατορίας, έχοντάς τον όμως ήδη
άριστα εκπαιδευμένο, τόσο οικονομικώς όσο και εθνικο-θρησκευτικώς. Αυτός
ήτο ο λόγος για τον οποίο όταν το 1796 η εν Φραγκφούρτη φίρμα του Οίκου
Ρόθτσιλντ μετετράπη σε Οίκος Ρόθτσιλντ και Υιοί, στους υιούς ήταν μόνο ο
Άμσελ και ο Σολομών αφού ο Ναθάν είχε προγραμματισθή να εγκαταλείψη την
Γερμανία.
Ο Ναθάν, μετέβη στην Αγγλία το 1796 σε ηλικία 21 ετών αλλά με την
υπεροχή ασυναγώνιστης οικονομικής-εμπορικής εμπειρίας σχεδόν δέκα ετών,
έτοιμο κεφάλαιο 20.000 λιρών, αλλά κυρίως με ξεκάθαρο και ιερό σκοπό και
στόχο. Μέσω των εβραϊκών κοινοτήτων, εγνώρισε στο Λονδίνο τους
μεγαλοκεφαλαιούχους επιχειρηματίες Λεβί-Μπάρεντ Κοέν και Λεβί Σολομών
(αργότερα δήμαρχο του Λονδίνου).
Δύο χρόνια αργότερα, ίδρυσε εισαγωγικό οίκο μαλλιού ο οποίος
εξησφάλιζε ροή ρευστού, απαραίτητη για την λειτουργία του Αγγλικού
παραρτήματος του Τραπεζικού Οίκου Ρόθτσιλντ της Φραγκφούρτης.
Συνεργάτης του ώστε να υπάρχη Εμπιστοσύνη, κατέστη ο σύζυγος της
μεγάλης αδελφής του, ο Βενέδικτος-Μωυσής Γουόρμ ο οποίος διήυθυνε την
Γερμανική, εν Φραγκφούρτη, αντιπροσωπεία του Οίκου. Μέσω αυτής της
επιχειρήσεως είχε έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα των
βαμβακοπαραγωγών του Αμερικανικού Νότου, γνώσις χρήσιμη για το μέλλον.
Οι δραστηριότητες σταδιακώς επεκτάθησαν σε εμπόριο καφέ, σακχάρεως,
καπνού, οινοπνευματωδών, κλπ, τα οποία ερχόμενα απ' τις παγκόσμιες Αγγλικές
αποικίες στην Μητρόπολι, διωχετεύοντο σε τεράστιες ποσότητες από τον
Ναθάν, στις μεγαλύτερες κεντρικές αποθήκες της Ευρώπης, δηλ. στην
Φραγκφούρτη του Μαΐρ-Άμσελ και από εκεί, μέσω αντιπροσώπων-πρακτόρων,
σε όλη την Ευρώπη. Ο Σολομών ήτο επιφορτισμένος με την ανάπτυξι του
δικτύου και συνεχώς εταξείδευε. Ο λόγος των ταξειδιών του όμως ήταν αφ' ενός
η καλλιέργεια του υπάρχοντος και αφ' ετέρου η διαρκής βελτίωσις-ανάπτυξις,
του μυστικού δικτύου εμπόρων-πρακτόρων. Ο Ναπολέων κατακτούσε νέα
εδάφη διακόπτοντας όλο και περισσότερο, τους εμπορικούς δρόμους,
οδηγώντας πολλούς εμπορικούς οίκους της Ευρώπης αλλά και Αγγλίας σε
πτώχευσι. Ο Ναπολέων δεν επίστευε ούτε στις Ανοικτές Κοινωνίες ούτε στην
υποδουλωτική κυριαρχία της κερδοσκοπίας. Άρχισε τους αποκλεισμούς
λιμένων ώστε το αγγλικό εμπόριο να καταρρεύση. Η διαρκής έντονη
προσπάθεια των Ρόθτσιλντ και ιδίως του Ναθάν ήτο η χρησιμοποίησις του
εμπορικού δικτύου προς έγκαιρο πληροφόρησι και εξασφάλισι ασφαλών οδών
διαφυγής-διακινήσεως αγαθών, συναλλαγματικών, ρευστού και ό,τι άλλου
εμπορευσίμου, ξεφεύγοντας από τα γαλλικά μπλόκα.
Σαν ιστορικό γεγονός, πρέπει να καταγραφή ότι ανεπτύχθη δίκτυο ανάλογο
με του Νάσι μόνο που τώρα διεκινείτο πλούτος αντί ανθρώπων. Στην υπηρεσία
του νέου αυτού δικτύου εγκαίρου πληροφορήσεως συμμετείχε μεγάλος αριθμός

328
εμπόρων-πρακτόρων, όχι μόνο Εβραίων αλλά και καλοπληρωμένων επισήμων
και μη. Αυτή η προσπάθεια απαιτούσε διαρκή ροή χρήματος για αγορές και
εξαγορές αλλά η οικογένεια στην Φραγκφούρτη ήταν έτοιμη για κάλυψι των
αναγκών.
Ο Ναπολέων, στην προσπάθειά του να εξοντώση οικονομικώς τον πρίγκιπα
της Έσσης, διέταξε το 1803 κατάσχεσι της περιουσίας του. Η διαταγή
διέρρευσε δίδοντας χρόνο στον Γουλιέλμο να αποκρύψη τα πάντα πλην
αργύρου και να εξαφανισθή. Τον επόμενο χρόνο όμως, ο Γουλιέλμος,
αυτοεξόριστος στην Δανία, μέσω του εμπίστου του διαχειριστού Μπουντερός
εδωροδόκησε αδρά τον στρατηγό Λαγκράνζ, εκτελεστή της διαταγής του
Ναπολέοντος, για να παραβλέψη την φυγάδευσι σημαντικών εγγράφων. Ο
Μπουντερός έπεισε τον πρίγκιπα να εμπιστευθή στον Μαΐρ-Άμσελ όλους τους
τίτλους, ομόλογα, εμπορικές πράξεις και λογιστικά του πριγκιπάτου. Όντως,
αυτός τα αποθήκευσε σε μυστική στοά του υπογείου του. Τα περισσότερα
σπίτια του γκέττο είχαν κρύπτες και υπόγειες δαιδαλώδεις σήραγγες όπου
κυρίως εφυλάσσοντο χρήματα και διπλά βιβλία363. Οι υπηρεσίες στον πρίγκιπα
εσυνεχίσθησαν μετά την έκκλησί του για είσπραξι τόκων και εξόφλησι δανείων
από Αυστρία, Αγγλία, Ολλανδία. Στον Κάρλ Ρόθτσιλντ κυρίως ανέθεσε ο
πατέρας του την αποστολή συγκεντρώσεως οφειλών προς τον πρίγκιπα από
διάφορα μέρη της Ευρώπης και εν συνεχεία ετροφοδοτείτο ο πρίγκιψ με
ρευστό. Η επιτυχείς αυτές επιχειρήσεις ωδήγησαν σταδιακώς τον πρίγκιπα της
Έσσης να βασίζεται πλέον αποκλειστικώς στον φίλο του Μαΐρ-Άμσελ για να
κρύβη, διαφυλάσση και επενδύη την περιουσία του.
Η ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, τον Οκτώβριο του 1805, ανέδειξε την Αγγλία
απόλυτο κυρίαρχο των θαλασσών, αποκλείοντας Γαλλική απόβασι, γεγονός
ιδιαιτέρως εκμεταλλεύσιμο για τους Ρόθτσιλντ και υπαλλήλους των, Άγγλους
ναυτικούς, γνώστες των απόμερων ακτών και άρα διασπαστές του
αποκλεισμού.
Το 1806, ο Ναθάν ενυμφεύθη στο Λονδίνο την μεγαλωμένη και
ανατεθραμένη πριγκιπικά Χάννα Κοέν, θυγατέρα του Λεβί-Μπάρεντ Κοέν 364
και μετά τον γάμο επολιτογραφήθη Άγγλος την εποχή κατά την οποία, όλη
Ευρώπη, πλην Αγγλίας, ήτο υπό την κυριαρχία του Βοναπάρτη.
Η Φραγκφούρτη, εμπορική πρωτεύουσα της πλουσιωτάτης Έσσης, είχε
επισύρει το ενδιαφέρον των Γάλλων οι οποίοι, μετά την κατάκτησί της, την

363
Τα διπλά βιβλία ήταν παγία τακτική. Derek Wilson, "Rothschield", Εκδόσεις
Macmillan New York, 1988, σελ. 35.
364
Ο ζάπλουτος Λ.-Μπ Κοέν, μεγαλοχρηματιστής στο Λονδίνο, ενύμφευσε το 1812 την
άλλη του θυγατέρα με τον περίφημο Μωυσή Μοντεφιόρι, ο οποίος εξηγόρασε έναντι
1.200 λιρών μόνιμη θέσι στο Χρηματιστήριο. Η σύνδεσις των οικογενειών έγινε
στενώτερη όταν ο αδελφός του Μοντεφιόρι, ενυμφεύθη την μικρότερη αδελφή του
Ναθάν, την Ενριέττα, ενός έτους μεγαλύτερη του Τζάκομπ-Τζαίημς. Αυτή ήταν η αρχή
της δημιουργίας της σπείρας η οποία θα ποδηγετήση την Αγγλία και θα καθορίση τα
πεπρωμένα της.

329
κατέστησαν πρωτεύουσα νέου κρατιδίου, ονομασθέν Συνομοσπονδία του
Ρήνου.
Οι νόμοι των Γάλλων, ιδιαιτέρως ευνοϊκοί για τους Εβραίους, λόγω
εφαρμογής πολιτικοκοινωνικής ισότητος και ελευθερίας μετακινήσεων, ήσαν το
εφαλτήριο των Ρόθτσιλντ για κερδοσκοπία. Μάλιστα ο Ναπολέων, αφελώς,
ωργάνωσε το πρώτο φανερό, μετά από αιώνες, Σανχεντρίν.
Η διαχείρισις της τεραστίας – κρυμμένης απ' τους Γάλλους – περιουσίας
του Γουλιέλμου της Έσσης, ήταν ο σκοπός του Μαΐρ-Άμσελ. Οι οικονομικοί
ιθύνοντες της Έσσης, έβλεπαν – σκοπίμως – τον πλούτο τον οποίο απεκόμιζε ο
Οίκος αλλά και ο Γουόρμς, αντιπρόσωπος του Ναθάν. Οι διαρκείς παραβιάσεις
του αποκλεισμού (ο οποίος ετέθη υπό των Γάλλων από το 1806-1808) όλων
των ευρωπαϊκών ακτών του Ατλαντικού, ήταν η επιδίωξις του καλολαδωμένου
μηχανισμού του δικτύου εμπόρων-πρακτόρων των Ρόθτσιλντ. Η Αγγλία
απήντησε στους αποκλεισμούς των Γάλλων, αποκλείοντας από τα λιμάνια της,
τα ευρωπαϊκά πλοία. Η αποτελεσματικότης του δικτύου Ρόθτσιλντ στην κρυφή
διαρκή μεταφορά αγαθών από και προς Αγγλία, σπάζοντας τους αποκλεισμούς,
έκρινε τελικά το αν θα τους ενεπιστεύετο την περιουσία του ο Γουλιέλμος και
κοντά σ' αυτόν κι άλλοι πρίγκιπες.
Το 1808 ο Γουλιέλμος της Έσσης απεφάσισε να εμπιστευθή στον Ναθάν
την επένδυσι 150.000 λιρών καθιστώντας τον επίσημο πλέον χρηματιστή του
πριγκιπάτου στην Αγγλία. Ο Ναθάν έκρινε ότι ήτο πλέον καιρός να μετακομίση
στο Λονδίνο και να ασχοληθή με το κεφάλαιο. Αφοσιώθηκε με ζήλο στην
τελειοποίησι του μυστικού δικτύου, ευρισκόμενος σε διαρκή επαφή με την
οικογένειά του μέσω κωδικοποιημένων γραμμάτων, ενώ, ο μικρός αδελφός του
Καρλ τον επεσκέπτετο συχνά. Για το σπάσιμο των αποκλεισμών, είχε
προσλάβει ικανούς ναυτικούς κυρίως από τις ακτές του Κεντ, οι οποίοι
εγνώριζαν άριστα τις απέναντι ακτές και δεν εδίσταζαν να ταξειδεύουν με κάθε
καιρό. Αυτοί μετέφεραν τα φορτία εκεί όπου το δίκτυο είχε πληροφορίες ότι δεν
υπήρχε φύλαξις. Το σπάσιμο του αποκλεισμού, πηγή τεραστίου πλούτου για
αυτόν, το πούλησε στους Άγγλους ως πατριωτική πράξι εναντίον του εχθρού
τους, του Ναπολέοντος. Η πολιτική αυτή κατάστασις κατέστησε τον Ναθάν
κέντρο δραστηριοτήτων του Οίκου ενώ τα αδέλφια του προσπαθούσαν να
ανταπεξέλθουν λόγω γαλλικής καταπιέσεως, ταξειδεύοντας διαρκώς για
άνοιγμα αγορών αλλά και βελτίωσι του μυστικού δικτύου...
Ο Οίκος στην Γερμανία, στην προσπάθειά του να θεωρηθή υπεράνω
υποψίας, εδάνεισε μεγάλα χαμηλότοκα ποσά σε αξιωματούχους αλλά κυρίως
κατάφερε να "εντάξη στην μισθοδοσία του" τον Γερμανό ευπατρίδη
Αρχιεπίσκοπο Κάρολο φον Ντάλμπεργκ, διορισμένο από τους Γάλλους,
διοικητή του κρατιδίου. Μέσω αυτού αλλά και μέσω του δικτύου,
ενετοπίσθησαν όλοι οι φιλοχρήματοι αξιωματούχοι στους οποίους
εδημιουργήθησαν οικονομικές εξαρτήσεις. Όταν λοιπόν το 1809 ο Γουλιέλμος
χρηματοδότησε εξέγερσι κατά των Γάλλων στην Έσση και οι υποψίες έπεσαν
και στους Ρόθτσιλντ, ήταν ο αργυρώνητος Ντάλμπεργκ ο οποίος ειδοποίησε τον
Μαΐρ-Άμσελ να αποκρύψη ό,τι σημαντικό είχε διότι θα εγένετο έρευνα στο

330
σπίτι του. Τότε, το 1809, ο Γουλιέλμος της Έσσης απεφάσισε να εμπιστευθή
στον Ναθάν την επένδυσι άλλων 150.000 λιρών. Μετά από 5 έτη ο Καρλ θα
δηλώση ότι "…ο πρίγκιψ εδημιούργησε τον πλούτο μας. Αν ο Ναθάν δεν είχε τις
300.000 λίρες του πρίγκιπος στα χέρια του δεν θα κατάφερνε τίποτε"365. Και
ήξερε καλά τι έλεγε διότι λόγω ταξειδιών εγνώριζε από πρώτο χέρι την
κατάστασι. Αυτό που δεν είπε όμως ήταν ότι με τα χρήματα του πρίγκιπος οι
Ρόθτσιλντ θα υπεδούλωναν οικονομικώς την Αγγλία.
Μέχρι το 1810 οι Γάλλοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο αποκλεισμός είχε
αποτύχει οπότε τον χαλάρωσαν και έλαβον σπασμωδικά μέτρα με κατασχέσεις
περιουσιών αν σε έρευνες απεδεικνύετο η συνεργασία με τον εχθρό ή
απόκρυψις πλούτου. Από τους Ρόθτσιλντ κατεσχέθησαν μόλις 19.348 φράγκα,
διότι τόσα ήθελαν να δείξουν στους Γάλλους. Με την χαλάρωσι του
αποκλεισμού, ο Ναθάν ίδρυσε αμέσως πρακτορείο στην Γκραβελίν, μεταξύ
Δουνκέρκης και Καλαί, όπου τα αδέλφια του Σολομών και Τζαίημς ήσαν
σχεδόν διαρκώς παρόντα. Ο Ναθάν έκρινε ότι η προώθησις αγαθών από
Γκραβελίν στο Παρίσι ήτο άκρως προσοδοφόρος και απήτησε από την
οικογένεια, ένας από τους αδελφούς να εγκατασταθή εκεί, οπότε, μέσω του
αργυρωνήτου Ντάλμπεργκ, με τις ευλογίες του πατρός του, έλαβε διαβατήριο
και μετέβη εις Παρισίους ο 19ετής Τζάκομπ-Τζαίημς ξεκινώντας έτσι το
γαλλικό τμήμα του Οίκου. Ταυτοχρόνως ανέπτυξαν περισσότερο το πολύτιμο
μυστικό δίκτυο εγκαίρου και καθημερινής μεταφοράς πληροφοριών και
αγαθών, συντελώντας στην εκθετική αύξησι κερδών.
Ο πρίγκιψ της Έσσης όμως έστειλε άλλες 150.000 λίρες στον Ναθάν για
επενδύσεις, υποσχόμενος την αποστολή άλλων 100.000 σύντομα, εκφράζοντας
ταυτοχρόνως την δυσαρέσκειά του που δεν είχε καμμία απόδειξι για τα
χρήματά του. Ο Ναθάν σκοπίμως καθυστερούσε τις αποδείξεις έχοντας
επενδύσει στο χρηματιστήριο τα χρήματα του πρίγκιπος με αφάνταστα κέρδη
προφασιζόμενος ότι ήταν επικίνδυνο γι' αυτόν αν οι Γάλλοι ανεκάλυπταν ότι με
τα χρήματά του βοήθησε τον εχθρό. Το 1811 όμως ο πρίγκιψ απείλησε με
διακοπή συνεργασίας και ο Καρλ αναγκάσθηκε να φέρη αυτοπροσώπως από το
Λονδίνο τα σχετικά έγγραφα.
Εν τω μεταξύ, ο Ναθάν, αξιοποιώντας τα τεράστια ποσά του Γουλιέλμου
της Έσσης, έχοντας μετακομίσει στην χρηματιστηριακή γειτονιά του Σίτυ, από
άγνωστος, ξαφνικά ανεδείχθη σε κυρίαρχη μορφή του χρηματιστηριακού
κόσμου του Σίτυ (όπως απεκάλουν το Λονδίνο) διακινώντας τεράστια ποσά σε
ομόλογα και μετοχές, δημιουργώντας θρύλο γύρω από το όνομά του 366. Μέσω

365
R. Davis, "The English Rothschields 1799-1915", 1983, σελ. 28.
366
Οι επιτυχίες του, εκτός της ευφυίας και των ικανοτήτων, ωφείλοντο και στην
εργασιομανία η οποία τον διέκρινε. Ο R. Davis, "The English Rothschields 1799-1915",
1983, σελ. 37, αναφέρει επιστολή του Ναθάν προς την οικογένεια στην Φραγκφούρτη
όπου γράφει: "Διαβάζω τα γράμματά σας όχι μία αλλά ίσως 100 φορές. Μετά το δείπνο
δεν έχω τι άλλο να κάνω, δεν διαβάζω βιβλία, δεν παίζω χαρτιά, δεν πηγαίνω στο θέατρο.
Η μόνη μου ευχαρίστησις είναι οι επιχειρήσεις και γι' αυτό ξαναδιαβάζω τις επιστολές του
Άμσελ, του Σολομώντος, του Τζαίημς και του Καρλ.".

331
της συζύγου του είχε πρόσβασι σε όλα τα άδυτα της αριστοκρατίας. Η
συνέχισις του πολέμου ανάγκαζε την κυβέρνησι της Αγγλίας να αναζητά
εσωτερικά δάνεια κυρίως μέσω πολεμικών ομολόγων για τις ανάγκες στρατού-
στόλου ενώ απελευθέρωσε το νόμισμα από την ισοτιμία χρυσού,
δημιουργώντας πληθωρισμό. Ο αγγλικός στρατός, με ελλιπή εφοδιασμό και
εξοπλισμό, μόλις μετά βίας απέτρεπε την κατάκτησι της Πορτογαλλίας από τον
Ναπολέοντα. Βασιζόμενοι οι Άγγλοι στην Ναπολεόντιο εκστρατεία στην
Ρωσσία, εξώπλισαν ένα νέο σώμα 5.000 στρατιωτών το οποίο απεβιβάσθη στην
Λισσαβώνα στις αρχές Μαρτίου 1811 και ενώθηκε με τον εκεί στρατό του
Ουέλινγκτον με αποτέλεσμα εντός μηνός να έχουν εκδιώξει τους Γάλλους από
την Πορτογαλλία. Η μέθοδος σπασίματος αποκλεισμών του Ναθάν με τους
θαρραλέους ναυτικούς του Κεντ εχρησιμοποιείτο από την κυβέρνησι για
ανεφοδιασμό του στρατού στην Πορτογαλλία και Ισπανία. Έτσι, το μυστικό
δίκτυο εκαλύφθη πλήρως με "πατριωτικό" μανδύα ενώ το ίδιο έστηνε έξυπνες
παγίδες σε μυστικές υπηρεσίες. Για παράδειγμα, όταν μετεφέροντο κρυφίως
μεγάλες ποσότητες χρυσού από Αγγλία προς Γαλλία, το "επληροφορείτο" ο
Γάλλος υπουργός Οικονομικών Κόντε φον Μολλιέν, ο οποίος ανέφερε το
γεγονός στον Ναπολέοντα πιστεύοντας ότι η Αγγλία θα τον στερηθή 367. Η
στέρησις χρυσού όμως ανέβαζε τις τιμές στην Αγγλία οπότε κρυφίως πάλι ο
χρυσός μετεφέρετο στην Αγγλία με μεγάλο κέρδος και αντιστοίχους Αγγλικούς
πανηγυρισμούς. Τότε ανέβαιναν οι τιμές στην Γαλλία οπότε επανελαμβάνετο η
ίδια ιστορία.
Η συνέχεια των δραστηριοτήτων στα επόμενα χρόνια περιελάμβανε
λαθρεμπόριο χρυσού μεταξύ Φραγκφούρτης-Παρισίων-Λονδίνου, μέσω του
μυστικού δικτύου, με τεράστια κέρδη. Αυτές οι καθημερινές παράνομες
μεταφορές τεραστίων ποσών χρυσού, αργύρου και νομισμάτων, κατέληξαν
σύντομα να καθωρίζουν τις συναλλαγματικές αξίες σε διάφορες περιοχές, όπως
διέταζαν, με κάθε μυστικότητα368, οι Ρόθτσιλντ.
Για τις ανάγκες του συνεχιζομένου πολέμου, η Αγγλική κυβέρνησις
εδανείσθη 23.500.000 λίρες το 1811 ενώ το επόμενο έτος 32.250.000 λίρες.
Μεγάλο μέρος αυτών των δανείων ωφείλετο στον Ναθάν ο οποίος
367
Διασωσμένη τέτοια επιστολή από τον B. Gille, "Histoire de la Maison
Rothschild",1957,I, σελ. 46-47, όπου ο Υπουργός αναφέρει στον Ναπολέοντα ότι "...με
βεβαιότητα αναφέρω ότι κάτοικος Φραγκφούρτης, ευρισκόμενος τώρα στο Παρίσι με
διαβατήριο εκδοθέν στην Φραγκφούρτη, υπό το όνομα Ρόθτσιλντ, ασχολείται με εισαγωγή
αγγλικών γκινεών από Αγγλία σε ακτή της Δουγκέρκης και σε ένα μήνα έφερε 100.000
γκινέες... ο ίδιος απεκάλυψε ότι για να μην χαθή ο χρυσός και άργυρος η Αγγλία ανεβάζει
την αξία της κορώνας από 5 σελίνια σε 5.5 και την αξία της γκινέας από 21 σε 30
σελίνια.". Με τέτοιον τρόπο το δίκτυο τους παραπλανούσε όλους και οι Γάλλοι
πανηγύριζαν την –δήθεν- έλλειψι χρυσού στην Αγγλία.
368
Η απόλυτος μυστικότης ήταν το απαιτούμενο αλλά και η μοναδική πηγή άγχους των
Εβραίων. Δεν έπρεπε επ' ουδενί λόγω να μαθευθή ότι ο χρυσός, άργυρος, κλπ,
πηγαινοερχόταν διαρκώς. Ειδικές κρύπτες σε άμαξες μετέφεραν παντού το πολύτιμο
εμπόρευμα. Όμως και οι συναλλαγματικές τις οποίες αγόραζαν από πλουσίους Άγγλους
έπρεπε να προσέχουν μήπως εξαργυρωθούν σε εχθρικά χέρια και αποκαλυφθούν.

332
ταυτοχρόνως, μέσω του μυστικού δικτύου, έσωσε τον απελπισμένο για ρευστό
Ουέλινγκτον από τα νύχια των τοκογλύφων, διότι οι ανάγκες μισθοδοσίας του
στρατού ήσαν διαρκείς. Το παράρτημα των Παρισίων είχε αναλάβει την
οικονομική εξάρτησι του Ουέλινγκτον. Παρατηρείται ότι τα χρήματα του
πρίγκιπος της Έσσης τελικώς, ήσαν το όχημα δημιουργίας οικονομικής
εξαρτήσεως της Αγγλίας από τους Ρόθτσιλντ και την παρέα Μοντεφιόρι, Κοέν,
κλπ.
Τον Σεπτέμβριο του 1812 απεβίωσε ο Μαΐρ-Άμσελ, αφήνοντας ως
τελευταία εντολή την απαγόρευσι συμμετοχής των γαμπρών και συγγενών στον
Οίκο του με έδρα το γκέττο, όπου τελικώς θα απέμενε μονίμως μόνον ο
πρωτότοκος Άμσελ. Δεν πρόλαβε να δη τον επόμενο χρόνο την ήττα και
αποχώρησι των Γάλλων και επανεγκατάστασι του φίλου του Γουλιέλμου στον
θρόνο της Έσσης. Ούτε την επιτυχία του εξαρτωμένου εκ του Ναθάν,
Ουέλινγκτον, στην εκδίωξι των Γάλλων από την Ισπανία και συνέχισι του
πολέμου στην Γαλλία. Ο Άγγλος υπουργός πολέμου, κατέστησε τους Ρόθτσιλντ
αποκλειστικούς τραπεζίτες των στρατιωτικών θεμάτων διότι όντας οι
στρατιώται στην Γαλλία, ήθελαν να χρησιμοποιούν γαλλικό χρήμα που όμως σε
τέτοιες ποσότητες μόνο οι Ρόθτσιλντ, μέσω του εξειδικευμένου δικτύου των,
ηδύναντο να εξασφαλίσουν, με το αζημίωτο. Η επιτυχία ήταν τέτοια ώστε η
αγγλική κυβέρνησις, διά της μεσολαβήσεως του υπουργού πολέμου, στενού
φίλου του Ναθάν πλέον, ανέθετε στον Οίκο, την μία μετά την άλλη, διάφορες
κυβερνητικές υποθέσεις. Για να μην κατηγορηθή ο υπουργός πολέμου ότι
υπεστήριζε τους Ρόθτσιλντ εις βάρος άλλων, ετοποθέτησε έμπιστό του
παρατηρητή στο γραφείο του Οίκου της Φραγκφούρτης. Μάλιστα ο έμπιστος
στην Φραγκφούρτη ήτο ο Σεβαλιέ ντε Λίμπουργκερ, όλως συμπτωματικώς
Εβραίος, έμπορος καπνών, με την αδελφή του οποίου ο υπουργός πολέμου είχε
εξώγαμο. Οπότε κατανοούμε το ποιόν του υπουργού, τις εξαρτήσεις του και τις
δυνάμεις οι οποίες ενήργησαν ώστε ένα τέτοιο άτομο (ονόματι C. J. Herris) να
αναλάβη το πλέον ευαίσθητο υπουργείο της εποχής εκείνης. Και τελικώς, το να
εμπιστευθή κάποιος έναν Εβραίο να κατασκοπεύη άλλον, δείχνει το μέγεθος της
βλακείας του.
Στην Γαλλία, ο Ναπολέων είχε ηττηθή και εξωρισθή τον Απρίλιο στην
Έλβα, οπότε επανέκαμψε ο εξόριστος από το 1807 στην Αγγλία, Λουδοβίκος
ΙΗ΄ ο οποίος με μεσολάβησι του υπουργού πολέμου, εχρεώθη με 200.000 λίρες
δάνειο από τον Οίκο Ρόθτσιλντ προς αντιμετώπισιν των αμέσων εξόδων του,
ξεκινώντας έτσι την βασιλεία του με οικονομική εξάρτησι. Στην κατεστραμμένη
εκ του πολέμου Ευρώπη, οι Ρόθτσιλντ είχαν συγκεντρώσει στις τράπεζές των
του Λονδίνου, της Φραγκφούρτης και των Παρισίων, τεράστιο απόθεμα ενώ
έβλεπαν πιθανότητες πλουτισμού από κρατικά δάνεια, απαραίτητα για την
ορθοπόδησι των πληγεισών χωρών. Πράγματι, εξησφάλισαν σημαντικά
συμβόλαια από την Τσαρική Ρωσσία, αλλά η Αυστρία και το Βέλγιο τους
απέφυγαν. Προς αντιμετώπισι των τεραστίων χρηματιστηριακών του αναγκών ο
Ναθάν, έφερε από την Φραγκφούρτη τον γαμπρό του Βενέδικτο-Μωυσή

333
Γουόρμς και τον πατέρα του Σολομώντα Γουόρμς, τους οποίους κατέστησε εν
μία νυκτί, μεγαλοχρηματιστές.
Ώσπου επληροφορήθησαν μέσω του μυστικού δικτύου εγκαίρου
πληροφορήσεως, στις 2 Μαρτίου του 1815 ότι ο Ναπολέων είχε δραπετεύσει. Η
αγγλική κυβέρνησις, μέσω του δικού της επισήμου δικτύου, το επληροφορήθη
πάρα πολλές ώρες αργότερα.
Έως ότου το πληροφορηθή η κυβέρνησις, το σχέδιο είχε καταστρωθή.
Ενεργοποιήθη ο γνωστός υπουργός πολέμου, απόθεμα ρευστού υπήρχε στον
Οίκο άφθονο και έτοιμο να επανεξοπλίση στρατό και στόλο. Η Αυστρία και το
Βέλγιο δεν θα ηδύναντο τώρα, προ του φάσματος πολεμικής καταστροφής, να
αποφύγουν τον Οίκο της Φραγκφούρτης. Ο Υπουργός πολέμου, τυπικώς εκ
μέρους της κυβερνήσεώς του αλλά ουσιαστικώς εκ μέρους του Ναθάν,
απέστειλε στην Αυστρία ευγενικό "τελεσίγραφο" υποχρεώνοντάς την να
αναθέση κάθε δοσοληψία στον Οίκο της Φραγκφούρτης. Όλα αυτά τα ζητήματα
εξελίσσοντο τόσο πολύ προς όφελος των συμφερόντων των Ρόθτσιλντ ώστε
κανείς αναρωτιέται αν ήταν τυχαία η απόδρασις του Ναπολέοντος εφ' όσον εξ
αυτής μόνο στους απάτριδες Ρόθτσιλντ άνοιγαν όλοι οι δρόμοι της αχαλίνωτης
κερδοσκοπίας μέσω του αιματοκυλίσματος των λαών.
Το 1815, ανετέθη στον Ναθάν ο οικονομικός σχεδιασμός του πολέμου.
Λόγω ελλείψεως γαλλικού νομίσματος, ο Ναθάν, λειτουργώντας πλέον ως
Κεντρική Τράπεζα, έκοψε τον Μάρτιο 1815, νέα χρυσά και αργυρά νομίσματα
με τα οποία εκαλύφθη η μισθοδοσία των 209.000 Άγγλων, Ολλανδών και
Πρώσων στρατιωτών του Ουέλινγκτον. Το Βατερλώ επομένως ήταν άμεσα
χρηματοδοτημένο από τον Οίκο Ρόθτσιλντ και έμμεσα από τον πρίγκιπα της
Έσσης-Κάσσελ.

334
 ΒΑΤΕΡΛΩ –
ΜΕΤΑΝΑΠΟΛΕΟΝΤΕΙΟΣ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Στις 11.00 το βράδυ της 21ης Ιουνίου 1815, αφίχθη στο Υπουργείο Πολέμου,
κατάκοπος και ασθμαίνων, ο ταγματάρχης Χένρυ Πέρσι, απεσταλμένος του
Ουέλινγκτον και επέδωσε στον Υπουργό, Λόρδο Μπάθερστ, την ανακοίνωσι
του αγγλικού θριάμβου στο Βατερλώ. Αδιευκρίνιστο παραμένει το αν η
αργοπορία κάποιου Γάλλου στρατηγού στο Βατερλώ, η οποία έκλινε την
πλάστιγγα υπέρ του Ουέλιγκτον, ήταν προϊόν δωροδοκίας. Ήδη ανεφέρθη
Γάλλος στρατηγός να δωροδοκείται αλλά λόγω μυστικότητος του δικτύου
Ρόθτσιλντ, περισσότερα ονόματα δεν διέρρευσαν.
Το επιβεβαιωμένο ιστορικό γεγονός είναι ότι ο Ναθάν είχε ήδη
πληροφορηθή για την νίκη, 24 ολόκληρες ώρες προ της κυβερνήσεως. Έχουν
γραφή περί αυτού του γεγονότος άπειρες συνωμοσιολογικές σελίδες με διάφορα
σενάρια περί πληροφορήσεως του Ναθάν τα οποία περιλαμβάνουν σήματα με
φωτιές, περιστέρια, κατασκόπους με ταχύπλοα, κλπ. Όμως η πραγματικότης της
ανακοινώσεως δεν ευρίσκεται κρυμμένη σε συνωμοσίες. Το δίκτυο εγκαίρου
προειδοποιήσεως των Ρόθτσιλντ, εκπαιδευμένο άριστα, δοκιμασμένο με χρόνια
εμπειριών και έχοντας προσλάβει τους καλυτέρους και ικανωτέρους, ώστε να
λειτουργή άριστα, πρόφτασε τα νέα στον Ναθάν ο οποίος λέγεται ότι
αυτοπροσώπως, αργά το βράδυ της 20ης Ιουνίου μετέβη στην πρωθυπουργική
κατοικία προς ενημέρωσι του Λόρδου Λίβερπουλ, ο μπάτλερ του οποίου,
λέγεται ότι ηρνήθη να τον ξυπνήση. Την επομένη το πρωί, ειδοποίησε με
ταχυδρόμο τον πρωθυπουργό ο οποίος, στην απύθμενη μετριότητά του, έχοντας
αντίθετη πληροφόρησι, (αυτή η αντίθετος πληροφόρησις μπορεί να ανήκη σε
συνωμοσία) δεν επίστευσε τον Ναθάν.
Έμπιστοι του Ναθάν όμως διέδωσαν παντού την πληροφορία για ήττα του
Ουέλιγκτον οπότε μόλις άνοιξαν οι πύλες του χρηματιστηρίου, ο Ναθάν,
εισέβαλε από τους πρώτους, πανικόβλητος δήθεν, σκυθρωπός, βλοσυρός και
σαν στεναχωρημένος, άρχισε να ξεφορτώνεται μετοχές. Οι χρηματιστές,
βλέποντάς τον και πιστεύσαντες τις φήμες για ήττα στο Βατερλώ,
εδημιούργησαν ασύλληπτο πανικό, ξεπουλώντας όσο-όσο τις μετοχές των. Στο
πανδαιμόνιο αυτό του πανικού, οι τιμές των μετοχών έπεσαν 900% σε λίγα
λεπτά. Οι υπάλληλοι του Ναθάν, οι οποίοι καραδοκούσαν, αγόρασαν τότε
πάμφθηνα το 62% όλων των μετοχών του χρηματιστηρίου του Λονδίνου και
όλα τα διαθέσιμα στο χρηματιστήριο κρατικά ομόλογα πολέμου αυξάνοντας
την περιουσία του κατά 6.500 φορές. Έτσι απέκτησε τον απόλυτο έλεγχο της
Κεντρικής Τραπέζης της Αγγλίας κανονίζοντας πλέον τις συναλλαγματικές
ισοτιμίες. Μοιράζοντας ο Ναθάν λίγο από αυτό το χρήμα, στον Ουέλιγκτον κ.ά.
τους κατέστησε όργανα του υπό την ηγεσία του αφανούς εβραϊκού κράτους.
Όπως προανεφέρθη, το Λονδίνο είχε την προσωνυμία Σίτυ. Από αυτή την
εποχή κατά την οποία ο Ναθάν κατέκτησε την Κεντρική Τράπεζα του Σίτυ,

335
εχρησιμοποίησε τον όρο Σίτυ για πάμπολλες τράπεζές του. Επομένως, όποια
τράπεζα ή οργανισμός περιλαμβάνει την λέξι Σίτυ, εξ ορισμού ανήκει στην
οικογένεια Ρόθτσιλντ. Επί παραδείγματι First City Bank of Houston, Citibank,
Citicorp, First City Properties, First City Financial Group, First City Trust, First
City Development Inc., κλπ.
Το πραγματικό κέρδος του Οίκου τελικώς ήτο ότι αυτός χρηματοδότησε τον
πόλεμο, ανήκε στους νικητάς και δεν είχε καμμία διάθεσι να αφήση κανέναν
Ευρωπαίο να ξεχάση αυτό το σημαντικό γεγονός. Όλοι οι ηγεμόνες έπρεπε να
ενθυμούνται ότι χάρις στην δραστηριότητα του Οίκου έχουν αξιώματα και δεν
είναι κατακτημένοι από τον Ναπολέοντα. Για να βεβαιωθούν ότι δεν θα
ξανασηκώση κεφάλι ο Ναπολέων, μέσω υπαλλήλου των, τον εδηλητηρίασαν
σταδιακώς με αρσενικό ώσπου απεβίωσε, η δε δηλητηρίασις αυτή απεδείχθη
μόλις προσφάτως με εξέτασι της σωρού του Ναπολέοντος.
Στην μετα-Ναπολεόντειο όμως εποχή έπρεπε οι Ρόθτσιλντ, λειτουργώντας
σαν μία γροθιά, να βεβαιωθούν ότι δεν θα υπάρξη πλέον για τους λαούς
κανείς λαοπρόβλητος ηγέτης, ο οποίος θα ηγείτο βασισμένος
αποκλειστικώς σε λαϊκά ερείσματα και όχι στην δύναμι του Κεφαλαίου. Η
οικονομική τους ισχύς τους ωδήγησε προς την κατεύθυνσι της οικονομικής
υποδουλώσεως των πολιτικών και μέσω αυτής, της πολιτικής και κοινωνικής
υποδουλώσεως όλου του κόσμου στις Κεντρικές Τράπεζες. Για να το επιτύχουν,
έπρεπε να ποδηγετήσουν με συγκεκριμένες μεθόδους, τις οικονομίες των χωρών
μέσω κακόμοιρων, ψοφοδεών αναίσθητων, απάτριδων πολιτικών, τους οποίους
αφού ενετόπιζαν, τους καλλιεργούσαν και χρηματοδοτούσαν για να
καταλάβουν αξιώματα και να νομοθετήσουν υπέρ του Κεφαλαίου, ακόμη και με
λίαν προσοδοφόρους πολέμους. Από τότε δεν σταμάτησαν να δημιουργούν
αιτίες πλουτισμού μέσω τεχνητών χρηματιστηριακών πανικών, τεχνητών
επαναστάσεων, τεχνητών πολέμων, τεχνητής φτώχειας, κλπ, κλπ.
Σαν χρηματοδόται των νικητών, διεκδίκησαν μερίδιο της νίκης με τον δικό
τους τρόπο. Το 1815 έλαβε χώρα το περίφημο Συνέδριο της Βιέννης, το οποίο
ήταν δική τους εφεύρεσις (των Ρόθτσιλντ) και στο οποίο εσύρθησαν οι
ηγεμονίες της Ευρώπης ώστε να αποφασισθή, με συμφωνία όλων, να μην
επιτρέψουν ξανά φαινόμενα τύπου Ναπολέοντος, διότι θα ήταν κακό για τις
τράπεζες των Ρόθτσιλντ. Εκεί, ιδρύοντας την λεγομένη "Ιερά Συμμαχία",
εφήρμοσαν το σχέδιο Ισορροπίας Δυνάμεων όπου όποια χώρα δυνάμωνε πολύ,
οι άλλες θα την έφερναν σε "ισορροπία". Στο Συνέδριο συμμετείχε εβραϊκή
αντιπροσωπεία, του αφανούς εβραϊκού ζάπλουτου τραπεζικού κράτους των
Ρόθτσιλντ, η οποία απήτησε κι έλαβε διαβεβαιώσεις από όλους ότι σε όλα τα
κράτη οι Εβραίοι θα έχουν ίσα δικαιώματα με τους εντοπίους πολίτες.
Από το Βατερλώ και μετά, το κύρος τους ήτο αυξημένο και ήρχισε το
πολιτικό μέρος των προσπαθειών των μέσω επιρροών σε αργυρώνητους, με
σκοπό την κυριαρχία του περιουσίου λαού, όπως επιτάσσει η Γραφή, και αυτοί
σαν άκρως θρησκευόμενοι, έπρεπε να την επαληθεύσουν με κάθε τρόπο νόμιμο
ή παράνομο εφ' όσον για τους Εβραίους το νόμιμο ή παράνομο δεν το καθορίζει
ο νόμος της εκάστοτε χώρας στην οποία ζουν αλλά το δικό τους εθιμικό δίκαιο

336
των ραββίνων, το οποίο αθωώνει τον Εβραίο για απάτη εναντίον αλλοφύλου
και μάλιστα τον επαινεί και τον επιβραβεύει για την απάτη. Η επιτυχής
διείσδυσις του Ναθάν στην αγγλική οικονομία ηκολουθήθη από την εξ ίσου
επιτυχή των Άμσελ-Σολομών στην Αυστροουγγαρία.
Εστίασαν τις προσπάθειές τους και στην κοινωνική αποδοχή διότι, οι ίδιοι
μπορεί μεν να ήσαν ιδιοφυίες στα οικονομικά, για τα εκλεπτυσμένα όμως
σαλόνια των ευγενών, ήταν σε τρόπους και γενική παιδεία ακαλλιέργητοι,
αγροίκοι και άξεστοι. Όμως, οι διάφοροι ευγενείς εύκολα παρέβλεπαν αυτές τις
αδυναμίες όταν υπήρχε περίπτωσις να ωφεληθούν από αυτούς τους
βαθύπλουτους αδελφούς των οποίων η φήμη είχε εδραιωθή λόγω αφθόνων
δωροδοκιών.
Ήδη το 1816, ο υπουργός οικονομικών της Αυστρίας, Κόντε Σταντίον,
ελεγχόμενος από τον Σολομώντα, επρότεινε στον Αυτοκράτορα την απονομή
τίτλων ευγενείας στους Άμσελ, Σολομώντα, Καρλ και Τζαίημς, γεγονός το
οποίο πραγματοποιήθηκε στις 21 Οκτωβρίου, παρά την αντίδρασι των μη
ξεπουλημένων ευγενών. Από τώρα οι αδελφοί – πλην Ναθάν – έγιναν φον
Ρόθτσιλντ ή γαλλιστί ντε Ροθτσίλντ!!! Ο Μέττερνιχ κι ο γραμματεύς του,
Φρειδερίκος φον Γκεντζ, ανεκήρυξαν τους χρηματοδότες τους, Άμσελ και
Σολομών Ρόθτσιλντ, σε σωτήρες και απεφάσισαν ότι μόνο αυτοί μπορούσαν να
σώσουν οικονομικώς την Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Η οικονομική
εξάρτησις της Αυστρίας είχε δρομολογηθή δωροδοκώντας μόνο μία δράκα
υπευθύνων. Ο δε Σολομών, μετεκόμισε οικογενειακώς στην Βιέννη όπου, λόγω
απαγορεύσεως σε Εβραίους να αγοράζουν ακίνητα, ενοικίασε επιδεικτικώς το
καλύτερο ξενοδοχείο, μετατρέποντάς το σε κατοικία του και γραφεία του
Οίκου. Επίσης επιδεικτικώς ωργάνωνε τακτικά πλούσιες χοροεσπερίδες και
άλλες πλούσιες κοινωνικές εκδηλώσεις, πιέζοντας να αρθούν οι ισχύοντες για
Εβραίους περιορισμοί. Ο Μέττερνιχ, με την ώθησι αλλά και τις ποικίλες
εξαρτήσεις από τον Οίκο, έγινε ο ισχυρός ανήρ της Ευρώπης. Το μυστικό
δίκτυο του Οίκου Ρόθτσιλντ ετέθη στην υπηρεσία του ως κάποιο ανεκτό σημείο
καθώς και οι οικονομικές συμβουλευτικές υπηρεσίες του Οίκου, με το αζημίωτο
φυσικά. Ο Σολομών είχε άποψι για την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη
μέσω Μέττερνιχ, αλλά και για τον τρόπο διακανονισμών των διαφορών όπου
όλες ωδηγούντο να αναχθούν σε οικονομικές διαφορές τις οποίες ανελάμβανε ο
Οίκος.
Τον Σεπτέμβριο 1818, έλαβε χώρα στο Άαχεν σύσκεψις των νικητών του
Ναπολέοντος με ημερησία διάταξι την χρηματοδότησι της επανορθώσεως και
αναμορφώσεως της Γαλλίας, αλλά ουσιαστικώς συμμορφώσεως προς τας
επιταγάς των Τραπεζών και φυσικά την επιδίωξι "της διαρκούς ειρήνης και
ευημερίας των λαών". Για αυτήν την αγάπη προς τους λαούς, έσπευσαν στο
Άαχεν όλοι οι μεγάλοι τραπεζίτες, ανάμεσά τους ο Σολομών κι ο Καρλ 369
Ρόθτσιλντ, για να συναγωνισθούν ποίος θα υποδουλώση την Γαλλική οικονομία
369
Σημειωτέον ότι μόλις είχε τελεσθή ο γάμος του Καρλ με την 18χρονη Αδελαΐδα
Χερτζ, θυγατέρα πλουσίου Εβραίου εμπόρου εκ Φραγκφούρτης και εντός ωρών το
ζεύγος ανεχώρησε για το Άαχεν.

337
και μέσω αυτής, την κοινωνία, καλύπτοντας αρχικώς τις πολεμικές
αποζημιώσεις των Γάλλων, και εν συνεχεία, απομυζώντας τον πλούτο της
Γαλλίας για να εξοφληθούν τα χρεωστούμενα. Η ιστορία αναφέρει ότι οι
Ευρωπαίοι τραπεζίται είχαν την υπεροχή, κερδίζοντας τους Ρόθτσιλντ στην
ανάθεσι του συμβολαίου. Όμως η αντίδρασις του Οίκου, με ταχύτατες
συνεννοήσεις μέσω του μυστικού δικτύου, ήταν η δημιουργία μίας, γνωστής
στους αφελείς οικονομικο-άσχετους νεοέλληνες, χρηματιστηριακής "φούσκας".
Τα παραρτήματα του Οίκου από Φραγκφούρτη, Παρισίους, Λονδίνο ανέβασαν
τεχνητώς τις τιμές των μετοχών των δανείων-ομολόγων σε υψηλά επίπεδα, ο
κόσμος πωλούσε ακριβά, αυτοί αγόραζαν τα πάντα και την δεδομένη στιγμή, με
άψογο συνεννόησι μέσω δικτύου, έρριξαν τις τιμές, ξεφορτώθηκαν
ταυτοχρόνως τις μετοχές τους και το χρηματιστήριο κατέρρευσε. Ο Οίκος
εκέρδισε την Ευρώπη οριστικώς. Από τότε, οι κυβερνήσεις των χωρών έμαθαν
να δανείζονται και να συναλλάσσονται σε ευρεία κλίμακα με τις Τράπεζες των
Ρόθτσιλντ ενώ ουδείς Οίκος εδύνατο να αμφισβητήση την υπεροχή των
ευφυεστάτων, ενωμένων σαν ένα σώμα, αδελφών. Στην Αγγλία, ο Ναθάν
εδάνεισε στο κράτος από το 1818 έως το 1840 συνολικώς άνω των 800.000.000
δολλαρίων.
Περίπου τότε, εφιλοξενήθη στην Φραγκφούρτη από τον Οίκο ο
εξαγορασμένος Φρειδερίκος φον Γκεντζ. Τον εφόρτωσαν δώρα και σαν
υπάλληλό τους πλέον τον έστειλαν στους διαφόρους ηγεμόνας για να
εξασφαλίση κρατικά συμβόλαια υπέρ του Οίκου.
Ενώ συνέβαιναν αυτά, δεν έπαυαν οι προσπάθειες του Σολομώντος, μέσω
του εξαγορασμένου Μέττερνιχ, να εξασφαλίση τίτλο ευγενείας στον Ναθάν.
Ώσπου, ο Μέττερνιχ τον έχρισε το 1820, πρέσβυ της Αυστρίας στην Αγγλία.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Σολομών εξησφάλισαν τον ίδιο τίτλο για τον Τζαίημς
εις Παρισίους.
Για να κατανοήση ο Μέττερνιχ ότι απλώς ήτο ένα γρανάζι στην μηχανή του
Οίκου και ότι δεν έπρεπε να έχη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όταν το 1821
επεσκέφθη την Φραγκφούρτη, ο Άμσελ Ρόθτσιλντ κατ' αρχάς επίτηδες, δεν τον
εδέχθη, αλλά μετά από πολλά παρακάλια και πιέσεις, του έκανε την "υψίστη
τιμή" να πάρουν μαζύ μία σούπα ένα απόγευμα και στα γρήγορα. Αυτή η
εξευτελιστική αντιμετώπισις των πουλημένων πολιτικών είναι παγία τακτική
και δείχνει την αποκτήνωσι των εξαγορασμένων από το Κεφάλαιο ανθρώπων 370.
370
Σε μία παρομοία περίπτωσι, εισήλθε κάποιος Γερμανός πρίγκιψ στο γραφείο του
Ναθάν την ώρα που αυτός μελετούσε κάποια έγγραφα. Δίχως να σηκώση τα μάτια του ο
Ναθάν, του είπε να καθίση σε μία καρέκλα. Μετά από ένα-δύο λεπτά σιγής, ο
προσβεβλημένος πρίγκιψ ανεφώνησε "Ξέρετε ποιός είμαι κύριε; ο πρίγκιψ τάδε και
τάδε". Δίχως να σηκώση τα μάτια του πάλι ο Ναθάν είπε: ”Ε, τότε καθίστε σε δύο
καρέκλες.” Αυτό μοιάζει με ανέκδοτο αλλά η ουσία του είναι ψυχολογημένη. Δηλαδή,
αν κάποιος έχει αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, θα διαολοστείλη τον κάθε Ναθάν και θα
φύγη. Όμως από την στιγμή που ο θιγόμενος δεν φύγει, άρα δεν έχει αξιοπρέπεια και
υπερηφάνεια, είναι εξαγοράσιμος και υποψήφιος δούλος. Αυτό το σύστημα επιλογής
δούλων λειτουργεί σήμερα άψογα και σε 5 λεπτά της ώρας αξιολογεί ως και
υποψηφίους προέδρους των ΗΠΑ. Παρεπιπτόντως, να ειπωθή ότι ο αντίστοιχος Ναθάν,

338
Κατά τα άλλα, όλοι οι ιστορικοί προσπαθούν να πείσουν για την δήθεν πολιτική
ισχύ του Μέττερνιχ και την Ιερά του Συμμαχία μη αναφέροντας βέβαια ότι ήταν
ένας υπάλληλος – σχεδόν σφουγγοκωλάριος των Ρόθτσιλντ. Ο Μέττερνιχ
προφανώς πήρε το μήνυμα και λίγο μετά την επιστροφή του, εμερίμνησε
δεόντως ώστε τον Σεπτέμβριο του 1822 και οι πέντε αδελφοί Ρόθτσιλντ να
λάβουν τον ανώτατο αυστριακό τίτλο ευγενείας και να ωνομασθούν Βαρώνοι.
Αυτή η κίνησις εδραίωσε τον υποτελή Μέττερνιχ ακόμη περισσότερο. Λίγο
μετά την απονομή των τίτλων στους πέντε αδελφούς, απηγόρευσε την πώλησι
της εφημερίδος Ντόιτσε Τσάιτουγκ στην Αυστρουγγαρία διότι ήσκησε κριτική
στην αντιδραστική οικονομική πολιτική του Οίκου Ρόθτσιλντ. Ήταν πλέον η
αρχή της εποχής της παντοκρατορίας του Οίκου και οι κριτικές δεν είχαν θέσι σ'
αυτήν. Σταδιακώς, η Ντόιτσε Τσάιτουγκ εξηγοράσθη από υπαλλήλους του
Οίκου, όπως και ο τύπος γενικώς, κι έλειψε εντελώς η κριτική. Ο Οίκος
ησχολείτο πλέον με κρατικές οικονομικές υποθέσεις της Αγγλίας, Αυστρίας,
Γαλλίας, Πρωσσίας, Βελγίου, Ισπανίας, Νεαπόλεως, Πορτογαλλίας,
Γερμανικών κρατών αλλά και υποθέσεις απομακρυσμένων χωρών όπως
Βραζιλία, ΗΠΑ, Κούβα, Ινδίες, Αυστραλία, κλπ, κλπ. Τότε εκυκλοφόρησε το
ανέκδοτο "κάποτε οι Εβραίοι είχαν έναν Βασιλέα, τώρα οι Βασιλείς έχουν έναν
Εβραίο".
Το 1821 απεφασίσθη από τους αδελφούς ότι μετά τις τράπεζες
Φραγκφούρτης, Βιέννης, Λονδίνου, Παρισίων ήτο ανάγκη για μία πέμπτη στην
Νάπολι. Ο λόγος ήταν κυρίως πολιτικός διότι τα ανεξάρτητα Ιταλικά κράτη δεν
ήσαν υποδουλωμένα στο κεφάλαιο και ένα φαινόμενο μη εξαγορασμένου
Ναπολέοντος μπορούσε να προκύψη ανά πάσα στιγμή. Έπεισαν τον
ανεκδιήγητο Μέττερνιχ να αποστείλη στρατό, δήθεν προς βοήθειαν του
Φερδινάνδου Α΄, Βασιλέως της Νοτίου Ιταλίας, υποχρεώνοντας τον
Φερδινάνδο να συνάψη δάνειο για μισθούς και συντήρησι αυτού του στρατού,
από την τράπεζα του Οίκου στην Βιέννη το οποίο θα εξωφλείτο από το
βασίλειον της Νεαπόλεως. Οπότε ο Καρλ Ρόθτσιλντ άνοιξε τράπεζα στην
Νάπολι μέσω της οποίας εξουδετερώθησαν οικονομικοκοινωνικώς οι Ιταλοί και
δέθηκαν στο άρμα εξαρτήσεως των Ρόθτσιλντ. Ο Φερδινάνδος ήρχισε
συνάπτων το ένα δάνειο μετά το άλλο από τον Καρλ διότι τα έξοδα του
αυστριακού "απελευθερωτικού στρατού" ήσαν υπέρογκα. Απεδείχθη περίτρανα
πόσο χρήσιμο είναι να έχη κανείς στην μισθοδοσία του τους Μέττερνιχ του
κόσμου...

έπαιξε το ίδιο παιγνίδι με τον υποψήφιο πρόεδρο Τζων Κέννεντυ ο οποίος τον
διαολόστειλε, οπότε έδειξε ότι δεν ήτο εξαγοράσιμη μαριονέτα και άρα μη χρήσιμος
στο σιωνιστικό σύστημα.

339
340
 ΕΔΡΑΙΩΣΙΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ ΕΝ
ΕΥΡΩΠΗ – ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΝ
ΒΡΕΤΑΝΝΙΑ
Στην ρουτίνα των αδελφών Ρόθτσιλντ ήταν πλέον οι καθημερινές συναντήσεις-
συνεστιάσεις με επιφανείς αξιωματούχους όλων των χωρών και επιπέδων.
Μέσα από αυτές τις άκρως σημαντικές συναθροίσεις, οι παμπόνηροι και
έμπειροι τραπεζίτες, ευκόλως ενετόπιζαν αδυνάμους χαρακτήρες,
αξιωματούχους με διαρκή ανάγκη χρημάτων, πληροφοριοδότες, πτωχούς
καλοζωιστές σε υπεύθυνες θέσεις και γενικά ανθρώπους οι οποίοι έναντι
αμοιβών ή δώρων προωθούσαν τα συμφέροντα του Οίκου 371. Δηλαδή, μπορεί οι
καλεσμένοι των Ρόθτσιλντ να ένοιωθαν ευτυχείς και άρα χαλαροί ίσως και
ξιπασμένοι με ένα δείπνο στην έπαυλι των τραπεζιτών, οι Ρόθτσιλντ όμως το
θεωρούσαν γεύμα εργασίας, προσπαθώντας να αναλύσουν το τι μπορεί ο
καθένας καλεσμένος να τους προσφέρη372.
Ενώ οι προσοδοφόρες επιχειρήσεις της πρώτης γενεάς των Ρόθτσιλντ
μεγάλωναν, το ίδιο γινόταν και με την σκληρά καλλιεργουμένη και
σφυριλατουμένη δευτέρα γενεά. Γαλουχημένη με σκληρό εβραϊκό, άκαμπτα
δογματικό θρησκευτικό υπόβαθρο, καλογυαλισμένο όμως με ωραίους τρόπους,
αρίστη παιδεία και καλές συναναστροφές. Κυρίως βέβαια με απαραίτητες για
την ευαγγελιζομένη κοσμοκρατορία, κοσμοπολίτικες θέσεις και απόψεις οι
οποίες ήσαν απαραίτητες για τον σκληρό σιωνιστικό προσανατολισμό,
απόρροια του δογματικού φανατισμού. Μεγαλύτερα ήταν τα παιδιά του
Σολομώντος, ο Άνσελμ και η Μπέττυ. Ο Άνσελμ "σπούδασε" να γίνη φανατικός
θρησκευόμενος στο εβραϊκό σχολείο που είχε ιδρύσει ο παππούς του, ενώ η
Μπέττυ στο σπίτι με ιδιαίτερα. Ο πατέρας τους, ταξειδεύοντας διαρκώς, πολλές
371
Ο Γερμανός πρίγκιψ Χέρμαν φον Πούκλερ-Μουσκάου, αποτυχημένος ευγενής,
αφιχθείς εις Λονδίνο προς τυχοδιωκτισμό, ασκών εξ ανάγκης το επάγγελμα του
συγγραφέως, βρήκε τον δρόμο προς την οικία του Ναθάν όπου εσύχναζε τακτικά για
πολλά χρόνια. Ένας ψοφοδεής συγγραφεύς εθεωρήθη καλός για την υστεροφημία του
Ναθάν και ελεγχόμενος πλέον, ως νέος Ηρόδοτος, έγραφε εξαγνισμένη ιστορία.
Πάντως, το 1828 έγραψε ότι "χωρίς αυτούς (Ρόθτσιλντ) καμμία δύναμις της Ευρώπης
σήμερα δεν μπορεί να αρχίση πόλεμο".
372
"Αγαπητέ καλέ μου Ναθάν, μη θυμώνεις... Δεν σκέπτομαι τίποτα άλλο από τις
επιχειρήσεις. Όποτε κι αν ευρίσκομαι σε κοινωνική συνάθροισι, έχω πάει για να γνωρίσω
ανθρώπους οι οποίοι πιθανώς να φανούν χρήσιμοι στις δουλειές...". Από επιστολή του
Τζαίημς, ο οποίος τολμούσε να απολαύση την Παρισινή ζωή διασκεδάζοντας με άφθονο
χρήμα άτομα όπως τον Ελί Ντεκαζέ, αρχηγό της αστυνομίας αλλά και τον Δούκα της
Ορλεάνης, Λουί Φιλίπ, πείθοντάς τον να του αναθέση την διαχείρισι της περιουσίας
του. Αργότερα, όντας οικονομικώς εξαρτημένος, εβοηθήθη να καταστή Βασιλεύς της
Γαλλίας.

341
φορές τα έπαιρνε μαζύ του ώστε να αποκτήσουν κοσμοπολίτικο αέρα. Τα παιδιά
του Ναθάν, μεγαλωμένα ως πλούσιοι ευγενείς, γαλουχήθηκαν ως άκρως
θρησκευόμενοι σε εβραϊκό σχολείο και αργότερα έκαναν ιδιαίτερα μαθήματα
με τους καλυτέρους διδασκάλους, ταυτοχρόνως ταξειδεύοντας στην Ευρώπη
ώστε να νοιώσουν κοσμοπολίται. Οι μεγάλοι, Λιονέλ, Άνθονυ και Ναθάνιελ-
Νατ εσπούδασαν στο πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν στην Γερμανία ενώ ο
μικρότερος, ο Μαΐρ, στο Καίημπριτζ. Παρομοία παιδεία, αλλά πιο αυστηρά
εβραϊκή είχαν οι τέσσερεις υιοί και μία θυγατέρα του Καρλ. Προς απόκτησι
κοσμοπολίτικου αέρα και διεθνών εμπειριών, όλοι οι απόγονοι, μετά τις
σπουδές, έπρεπε να εργασθούν για αρκετά χρόνια σε κάποιο κατάστημα του
Οίκου σε άλλη χώρα. Ο Λιονέλ, απεστάλη στον θείο του Τζαίημς, στο Παρίσι,
όπου μετά τετραετία απεστάλη ο Νατ, ο οποίος για λίγα χρόνια εδιδάσκετο από
τον θείο Καρλ στην Νάπολι. Στο Παρίσι είχε επίσης μεταβή κι ο Άνσελμ από
Βιέννη για εκπαίδευσι. Ο δε Άνθονυ εκπαιδεύτηκε στην Βιέννη. Σε γενικές
γραμμές, όλα τα νέα μέλη της οικογενείας εγνώριζαν από πρώτο χέρι όλη την
Ευρώπη με συχνά ταξείδια και εργασίες. Υπήρχαν όμως καλοπληρωμένοι
υπάλληλοι οι οποίοι τους ανέλυαν τις πολιτικές ισορροπίες και τα σημεία
τριβής των ηγεμονιών, οπότε οι ίδιοι διεμόρφωναν τις πολιτικές επιρροές τους
μέσω χρηματοδοτήσεων-δωροδοκιών. Η τεκμηριωμένη επιστημονικώς
ιδεολογία της πολιτικής οικονομίας ήταν εφεύρεσίς των. Εδημιουργήθη
τοιουτοτρόπως, ένα κεφαλαιοκρατικό αφανές κράτος στην Ευρώπη με αφανή
διοίκησι, το οποίο είτε ήλεγχε άμεσα είτε έμμεσα, τους ανθρώπους επιρροής
στην Ευρώπη, ενώ ταυτοχρόνως στον Νέο Κόσμο δεν υπήρχε εμπορικό μέρος
το οποίο να μην διέθετε αντιπροσωπεία του Οίκου, όπως Μελβούρνη,
Σιγκαπούρη, Νέα Υόρκη, Νέο Μεξικό, Αβάνα, Καίηπ Τάουν και πολλά άλλα
μέρη της Αφρικής, κλπ, από τα οποία επρομηθεύοντο βαμβάκι, μαλλί, χρυσό
αδάμαντες, κόκκους (σίτο, αραβόσιτο, καφέ, κλπ), αλλά κατείχον τεράστια
μερίδια μετοχών σε σιδηροδρόμους της Αμερικής, σε βιομηχανίες, στην
διώρυγα του Παναμά, κλπ. Το 1824, ο Ναθάν Ρόθτσιλντ, στην προσπάθεια
διευρύνσεως των τομέων επενδύσεων, ίδρυσε την πλέον αριστοκρατική
ασφαλιστική εταιρεία ζωής με το όνομα Sun Alliance Life Insurance Co.
Τελευταίος ενυμφεύθη ο Τζαίημς το 1824, σε ηλικία 32 ετών. Με τον γάμο
του βλέπουμε την ίδια ιστορία του γάμου της Ντόνα Γκρασία με τον αδελφό
της μητέρας της. Διότι ο βαρώνος Τζαίημς Ρόθτσιλντ, για τους γνωστούς
εβραϊκούς λόγους περιουσίας, κλπ, ενυμφεύθη την ανηψιά του Μπέττυ,
θυγατέρα του μεγαλυτέρου του αδελφού, του Σολομώντος. Φυσικά, για τους
Εβραίους, λόγω ακράτου εθνικισμού, γάμος με μη Εβραίους θεωρείται περίπου
ως προδοσία και ακολουθείται από πλήρη απόρριψι του ζεύγους από την
κοινότητα373. Ο λόγος όμως για ενδογαμίες, που θα τις ακολουθήσουν σχεδόν
373
Τραγική τύχη είχε ο γάμος της Χάνα-Μαΐρ, θυγατέρας του Ναθάν, η οποία
υπανδρεύθη το 1839 κάποιον Άγγλο ευγενή ονόματι Φίτζρόυ. Αντιμετώπισε απίστευτη
έχθρα και απόρριψι από γονείς και θείους, η πράξις της ελήφθη ως οικογενειακή και
εθνική προδοσία, ρεζίλεμα και όνειδος. Παρά την φιλική στάσι και υποστήριξι των
αδελφών της, Νατ και Άνθονυ, οι σχέσεις με την οικογένεια παρέμεναν τεταμένες

342
όλοι οι Ρόθτσιλντ αργότερα, είναι μόνον οικονομικός ώστε να υπάρχουν στενοί
κοινωνικοί-οικογενειακοί δεσμοί και άρα εμπιστοσύνη, ώστε ο πλούτος να
παραμένη στην οικογένεια374. Για παράδειγμα, η εγγονή του Καρλ, η Έμμα-
Λουίζα υπανδρεύθη το 1867 τον Ναθανιήλ, εγγονό του Ναθάν 375. Το 1826, ο
Άνσελμ, υιός του Σολομώντος, ενυμφεύθη την Καρλόττα, κόρη του Ναθάν και
πρώτη του εξαδέλφη, κλπ, κλπ.
Η κατοικία του Τζαίημς και της Μπέττυ, λόγω του πλούτου των, ήτο πόλος
έλξεως πολιτικών, καλλιτεχνών και λοιπών λιγούρηδων 376. Γενικώς όμως, η νέα
γενεά των Ρόθτσιλντ, μεγαλωμένη με παιδεία και πολιτισμό μακρυά από την
βαρβαρότητα του γκέττο, ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβασθή με τον άκρατο

ώσπου από ατύχημα το 1858 απέθανε ο υιός της και μετά από ασθένεια, τον επόμενο
χρόνο απέθανε κι ο Φίτζρόυ. Μετά το ξεκλήρισμα της οικογενείας της, έγινε πάλι δεκτή
απ' την οικογένεια και αφοσιώθηκε σε φιλανθρωπίες προς την εβραϊκή κοινότητα. Ο
φανατικός δογματικός τρόπος ανατροφής των θυγατέρων της οικογενείας αποτυπώνεται
από την Άννη, θυγατέρα του Άνθονυ Ρόθτσιλντ και της Λουίζας Μοντεφιόρι, στο
ημερολόγιό της με τα παρακάτω: "...δεν μπορώ παρά να σκεφθώ ότι οι ατυχίες και
δυστυχίες οι οποίες κατέβαλαν την φτωχή θεία Χάννα ήταν θεία δίκη διότι εγκατέλειψε
την πίστι του πατέρα της και υπανδρεύθη δίχως την συγκατάθεσι της μητέρας της...". L.
Cohen, "Lady de Rothschield and her Daughters", 1935, σελ. 11-12.
374
Το επιβάλλει η θρησκεία τους, στην Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, κεφ. κζ'-6. "Ας
νυμφευθώσι με όντινα αρέσκει εις αυτάς. μόνο θέλουσι νυμφευθή μετά ανδρών εκ της
συγγενείας της φυλής των πατέρων αυτών. και δεν θέλει μεταβαίνει η κληρονομία των
υιών του Ισραήλ από φυλής εις φυλήν. διότι έκαστος εκ των υιών Ισραήλ θέλει είσθαι
προσκεκολλημένος εις την κληρονομίαν της φυλής των πατέρων αυτού. και πάσα
θυγάτηρ, ήτις έχει κληρονομίαν εν φυλί τινί των υιών Ισραήλ, θέλει είσθαι γυνή ενός εκ
της συγγενείας της φυλής του πατρός αυτής. δια να απολαμβάνωσιν οι υιοί Ισραήλ
έκαστος την κληρονομίαν των πατέρων αυτού. Και δεν θέλει μεταβαίνει η κληρονομία
από φυλής εις άλλην φυλήν, αλλ' έκαστος εκ των φυλών των υιών Ισραήλ θέλει είσθε
προσκεκολλημένος εις την κληρονομίαν αυτού. Ως προσέταξεν Κύριος εις τον Μωυσήν,
ούτως έκαμον αι θυγατέρες του Σαλπαάδ. διότι η Μααλά, η Θερσά, και η Αγλά και η
Μελχά και η Νουά, αι θυγατέρες του Σαλπαάδ, ενυμφεύθησαν με τους υιούς των
αδελφών του πατρός αυτών... και η κληρονομία αυτών έμεινε εν τη φυλή της συγγενείας
του πατρός αυτών...".
375
H Λαίδη Κονστάνς Battersea-Ρόθτσιλντ, "Reminiscenses", 1922, σελ. 66-67 γράφει
ότι "...σαν ορθόδοξοι Εβραίοι ήσαν κάθετα αντίθετοι σε μεικτούς γάμους, επομένως
οι συχνές ενδογαμίες μεταξύ συγγενών κατέστη ο μοναδικός τρόπος να ξεπεραστή το
εμπόδιο...".
376
Ο κρυπτοεβραίος Χάινε περιγράφει γλαφυρά και σημειολογικά για το περιβάλλον
του Ναθάν: "...πρέπει ο καθείς να έχη σεβασμό γι' αυτόν ακόμη και μόνο για τον
σεβασμό τον οποίον αυτός εμπνέει στους ανθρώπους. Μου αρέσει να τον επισκέπτομαι
στο γραφείο της τραπέζης όπου παρατηρώ σαν φιλόσοφος πως όλοι οι άνθρωποι γενικά
και όχι μόνο οι Άνθρωποι του Θεού, (ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ. Εννοεί ως ανθρώπους του Θεού
ΜΟΝΟΝ τους Εβραίους κατά την βιβλικοταλμουδική άποψι ότι αυτοί είναι Άνθρωποι
ενώ οι άλλοι ανθρωπόμορφοι και ως εκ τούτου ΔΕΝ έχουν δικαίωμα να τα βάζουνε οι
ανθρωπόμορφοι με τους Εβραίους), σκύβουν και τον προσκυνούν. Κάνουν τέτοια
γυρίσματα της μέσης και οσφυοκαμψίες που κι ο καλύτερος ακροβάτης δυσκολεύεται να
κάνη. Έχω δει ανθρώπους να τρέμουν μόλις πλησιάζουν τον Βαρώνο σαν τους διαπερνά

343
απολίτιστο θρησκευτικό συντηρητισμό αλλά ένοιωθε την ανάγκη να γίνη
αποδεκτή από την κοινωνία των Ευρωπαίων ευγενών ως εξίσου πολιτισμένη και
υπηρέτης των καλών τεχνών. Εκ τούτου, πολλοί μεγάλοι καλλιτέχναι
εχρηματοδοτούντο απ' αυτούς και ανέπτυξαν με μέλη της οικογενείας, στενούς
δεσμούς φιλίας377. Τέτοιοι ήσαν οι Εβραίοι Χάινε, Μέντελσον, κλπ, αλλά και μη
Εβραίοι όπως Ροσσίνι378, Λιστ, Σοπέν379, Ονορέ ντε Μπαλζάκ, Βίκτωρ
Ουγκώ380.
Αυτήν την εποχή έγραψε ο οραματιστής Λόρδος Βύρων το ποίημα της
εισαγωγής γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την κατάστασι της πατρίδος και
αντιλαμβανόμενος την εξέλιξι.

ηλεκτρισμός. Στην πόρτα του γραφείου του πολλοί κατελαμβάνοντο από φοβερή
τρεμούλα, σαν αυτή που έπιασε τον Μωυσή όταν πήγε στην ιερή γη Χορέβ. Και όπως τότε
ο Μωυσής έβγαλε τα υποδήματά του, πολλοί χρηματισταί και ευκαιριακοί συνεργάται θα
έβγαζαν τις μπότες τους πριν εισέλθουν στο γραφείο του χερ φον Ρόθτσιλντ αν δεν
εφοβούντο ότι θα βρωμούσαν τα πόδια τους ενοχλώντας έτσι τον χερ Βαρώνο. Το
γραφείο αυτό, πράγματι αξιοθαύμαστο μέρος, εξάπτει ευγενείς σκέψεις και συναισθήματα
σαν την θέα του ωκεανού ή του ενάστρου ουρανού. Βλέπουμε σε αυτό το γραφείο πόσο
μικρός είναι ο άνθρωπος και πόσο μεγάλος ο Θεός. Διότι, ο Θεός της εποχής μας είναι το
χρήμα και ο Ρόθτσιλντ ο προφήτης του." Ο Χάινε, γράφοντας τέτοιες απίστευτες
κολακείες, έλαβε θέσι παλατιανού δούλου δίπλα στον Ναθάν. Δεν ήταν ο μόνος βέβαια
διότι δουλοπρεπείς και εθελόδουλοι δεν έπαψαν να υπάρχουν. Αντί όμως η κοινωνία να
τους απομονώνει, συστήματα τύπου Ρόθτσιλντ τους προωθούν σε ηγεσίες κρατών
οπότε αχυράνθρωποι-ενεργούμενα σαν τον παρακάτω, σήμερα κρατούν στα χέρια τους
τύχες λαών. Περιγράφει έναν εθελόδουλο ο Χάινε. "Κάποια φορά, όταν πήγα να δω τον
χερ Ρόθτσιλντ, ένας φρακοφορεμένος υπηρέτης μετέφερε το γεύμα του Βαρώνου στον
διάδρομο και ένας παρατηρητής ο οποίος περνούσε από εκεί έβγαλε με σεβασμό το
καπέλο του μπροστά από το ιερό πιάτο. Λέω μετά σεβασμού ότι τέτοιος ήταν ο σεβασμός
κάποιων ανθρώπων. Κράτησα το όνομα του αφοσιωμένου αυτού ανθρώπου και είμαι
πεπεισμένος ότι σε λίγο καιρό θα είναι εκατομμυριούχος". G. Karpeles, "Heinrich
Hein's Memoires", 1902, II, σελ. 165.
377
Καλλιτέχνες γενικώς, αναζητούντες πλουσίους πατρώνους, ούτε έλλειψαν ούτε
λείπουν. Αυτή η αδυναμία και διαχρονική εξάρτησις της τέχνης απ' το κεφάλαιο, έγινε
σταδιακώς αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από τους Εβραίους οι οποίοι ως γνωστόν
απαγορεύται θρησκευτικώς να απεικονίζουν φύσι και ανθρώπους. Επομένως, οι
Γερμανοεβραίοι τραπεζίται Γκούγκενχάιμ εχρηματοδότησαν μία μορφή κακοτεχνίας,
την λεγομένη αφηρημένη τέχνη, ώστε σαν Εβραίοι να μπορούν να τεχνουργούν δίχως
θρησκευτικό περιορισμό. Και οι λιγούρηδες, εφ' όσον οι Εβραίοι έβαλαν τιμή στην
κακοτεχνία, έσπευσαν ασθμαίνοντες να διεκδικήσουν κομμάτι από την πίττα της νέας
δήθεν-τέχνης όποιας άμορφης σαχλαμάρας ή υπανθρώπου γελοιότητος τύπου "ο
άνδρας και το καρπούζι" οδηγώντας την τέχνη σε πλήρη κακοήθη παρακμή.
378
Ο Ροσσίνι αφιέρωσε στην Καρλόττα, θυγατέρα του Τζαίημς και της Μπέττυ και
σύζυγο του Νατ από το 1842, ένα μικρό έργο πιάνου με την επιγραφή: "Μικρή
αναμνηστική προσφορά στην Μαντάμ, βαρώνη Καρλόττα Ναθανιήλ δε Ροθσίλ... Παρίσι
10 Σεπτ. 1843".
379
Ο Σοπέν αφιέρωσε στην Καρλόττα, θυγατέρα του Τζαίημς και της Μπέττυ, δύο βαλς
(το C sharp minor, Op. 64, No. 2 και το A flat major, Op. 69, No. 1, ο αποχαιρετισμός)
και την μπαλάντα σε F minor, Op. 52, No. 4.

344
 Η ιστορία του Οίκου εσυνεχίσθη τοιουτοτρόπως, δημιουργώντας οι ίδιοι
τεχνητές οικονομικές κρίσεις τις οποίες οι ίδιοι ανελάμβαναν να αποσοβήσουν,
χρεώνοντας όλο περισσότερο τις διάφορες εθνικές οικονομίες. Ευκαιρίες
πλουτισμού, όπως η άνοδος στον θρόνο της Γαλλίας του εξαρτημένου από τον
Τζαίημς, Λουί Φιλίπ, το 1830, δεν άφηναν ανεκμετάλλευτες. Τότε, εδιόρισε το
1831 πρωθυπουργό της Γαλλίας τον κρυπτοεβραίο Κασιμίρ Περριέ με τον
οποίο ο Τζαίημς ωργάνωσε το κυβερνητικό σχήμα. Τότε περίπου η σύζυγος του
Εβραίου Νέσελροντ, Ρώσσου Υπουργού Εξωτερικών έγραψε σε επιστολή:
"Γνωρίζετε ποίος είναι ο κυβερνήτης ή ακόμη ο βασιλεύς της Γαλλίας; ο
Ρόθτσιλντ"381. Όμως, η ικανότης των Ρόθτσιλντ έγκειτο στο να διοικούν αφανώς
βάζοντας πάντοτε σαν προμετωπίδα διαφόρους αναλωσίμους αργυρώνητους
οικονομικώς ή ηθικώς εξαρτημένους. Τακτική η οποία, ως άκρως επιτυχής,
ακολουθείται έως σήμερα όπου οι λαοί οδηγούνται να θεωρούν ηγέτες τους
αυτούς τους οποίους ως προμετωπίδα παρουσιάζει το αφανές σύστημα και οι
οποίοι είναι μαριονέττες.
Δεν έπαυαν οι αγώνες των Εβραίων και οι πιέσεις των στην Αγγλία για
επίσημη άνευ όρων πολιτογράφησί των. Το 1830 κατετέθη νομοσχέδιο
χειραφετήσεως αλλά οι αντιδράσεις των Τόρυ ήταν καθολικές και το
απέρριψαν. Όμως κατάφεραν, το 1835, να δύνανται να λαμβάνουν το
αρχαίο αξίωμα του τοποτηρητού-σερίφη.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη του 1830, οι εκμεταλλεύσιμες ευκαιρίες έρχονται
από τεχνητές εξεγέρσεις σε διάφορες χώρες όπως Πολωνία, Βέλγιο, Ιταλικά
κράτη, κλπ. Οι ηγεμόνες της Ιεράς Συμμαχίας, απήντησαν με επιστρατεύσεις,
δανειζόμενοι γι' αυτό από τον Οίκο Ρόθτσιλντ. Όποιο κίνημα έδειχνε μεν
πιθανότητες επιτυχίας, η επιτυχία δε να αντιτίθετο στα συμφέροντα των
Ρόθτσιλντ, αίφνης ευρίσκετο δίχως χρηματοδότησι και όπλα. π.χ. επαναστάτες
Βελγίου. Ο άλλος τρόπος επιρροής ήταν όπως αυτός της τιμωρίας των Ισπανών,
στους οποίους υπεσχέθησαν "αναπτυξιακό" δάνειο το οποίο όμως οι Ισπανοί
απέρριψαν θεωρώντας τους όρους μη συμφέροντες. Τότε οι ενωμένοι Ρόθτσιλντ
εδημιούργησαν "φούσκα" και ωδήγησαν σε κατάρρευσι το χρηματιστήριό τους
μέσω του συστήματος κρατικών ομολόγων, ενώ οι πράκτορές τους
ταυτοχρόνως εδημιούργησαν εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Ο εμφύλιος απεφεύχθη
όταν επενέβη ο Πάπας ο οποίος συνήψε μεγάλο δάνειο (αντί των Ισπανών) από
τον Οίκο.
Το 1836 ο Λιονέλ ενυμφεύθη την πρώτη του εξαδέλφη, θυγατέρα του θείου
Καρλ από Νάπολι ενώ λίγες ημέρες αργότερα απεβίωσε ο Ναθάν. Ο καλύτερος
επικήδειος εγράφη έπειτα από μερικά χρόνια από έναν νεαρό φιλόδοξο

380
Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ αφιέρωσε το έργο του L' Enfante Maudit στην Μπέττυ και το
έργο του Un Homme d' Affairs στον Τζαίημς.
381
Την συγκεκριμένη ρήσι αναφέρει ο A. Muhlsein, "Baron James: The Rise of the
French Rothschields", 1983, σελ. 102. Σημειωτέον ότι ο κόμης Νέσελροντ, ήτο εις εκ
των πολλών χριστιανών κρυπτοεβραίων της Τσαρικής Αυλής όπως αποκαλύπτει ο Αλ.
Σολτζενίτσιν στο βιβλίο του "200 Χρόνια Μαζύ". Επομένως έτσι δικαιολογείται η
άνεσις της συζύγου του να μπαινοβγαίνη στην έπαυλι του Τζαίημς.

345
συγγραφέα, τον Βενιαμίν Ντισραέλι, υιό του Ισαάκ Ντισραέλι, στα
μυθιστορήματα Κόνιγκσμπυ382 και Τάνκρεντ όπου ο Ναθάν ονομάζεται
Σιντόνια. Οι Ντισραέλι, κατενόησαν νωρίς το ποίους ήθελαν να κολακεύσουν
ώστε ο νέος Βενιαμίν να έχη ελπίδες ανελίξεως στον κόσμο. Το ότι ο πατέρας
του τον εβάπτισε χριστιανό, ήταν μέρος του σχεδίου.
Μετά τον θάνατο του Ναθάν, το βάρος του Αγγλικού Οίκου έπεσε κυρίως
στον Λιονέλ, ο οποίος με την βοήθεια των αδελφών του Νατ, Άνθονυ και
Μάφφυ (χαϊδευτικό για Μεΐρ) κατάφεραν, όχι μόνο να ανταπεξέλθουν αλλά να
δημιουργήσουν, εκτός των οικονομικών και πολιτικές εξαρτήσεις και επιρροές
στην Αγγλική κυβέρνησι. Το ότι αυτά τα αδέλφια είχαν γεννηθή και γαλουχηθή
ως Άγγλοι ευγενείς και κοσμοπολίται, φέροντες με υπερηφάνεια τον τίτλο του
Βαρώνου και με πλήρη συνείδησι ότι πρέπει να έχουν λόγο στην πολιτική, λόγω
πλούτου και εξαρτήσεως απ' αυτούς, της κυβερνήσεως, τους ωδήγησε να
θεωρούν εαυτούς όχι μόνον ηγέτες των Εβραίων – για τους οποίους
διεκδίκησαν κι επέτυχαν με αγώνες ισότιμο πολιτική θέσι 383 – αλλά όλων των

382
Ο Λόρδος Ντισραέλι είχε κάθε λόγο να κολακεύση τους Ρόθτσιλντ. Στην νουβέλα
του, ΚΟΝΙΓΚΣΜΠΥ γράφει για τον Ναθάν. "Κατά την μακρά αταξία των πολέμων στην
Ιβηρική, όταν υπήρξαν πάμπολλες ευκαιρίες αναδείξεως χαρισμάτων και που οι ικανοί
άρπαξαν πολλές ευκαιρίες, ένας φέρελπις νέος, μέλος νεωτέρου κλάδου της οικογενείας
του, έκτισε τεράστια περιουσία με στρατιωτικά συμβόλαια και εφοδιάζοντας την μέριμνα
διαφόρων στρατών. Στην ειρήνη, προβλέποντας το μεγάλο οικονομικό μέλλον της
Ευρώπης, εμπιστευόμενος την γονιμότητα της ευφυίας του, με τις πρωτότυπες απόψεις
του περί χρηματιστηριακών και την γνώσι του περί αποθεμάτων των κρατών, ο
Σιντόνια ...απεφάσισε να μετοικήση στην Αγγλία με την οποία είχε ήδη δημιουργήσει
εμπορικές σχέσεις. Έφτασε εκεί μετά την Συνθήκη των Παρισίων, με μεγάλο κεφάλαιο.
Διεκινδύνευσε όλο το κεφάλαιό του στο δάνειο για το Βατερλώ και αυτό το γεγονός τον
κατέστησε έναν από τους μεγαλυτέρους καπιταλιστές της Ευρώπης. Ο Σιντόνια είχε
προβλέψει ...ότι μετά τον 25ετή ευρωπαϊκό πόλεμο, η Ευρώπη θα εχρειάζετο κεφάλαιο
προς διατήρησιν της ειρήνης. Έδρεψε την αμοιβή της διορατικότητός του. Η Ευρώπη
όντως χρειάστηκε χρήμα και ο Σιντόνια ήτο έτοιμος να της το δανείση. Η Γαλλία ήθελε
κάποιο ποσόν, η Αυστρία περισσότερο, η Πρωσσία λίγο, η Ρωσσία μερικά
εκατομμύρια. Ο Σιντόνια μπορούσε να τους προμηθεύση όλους... ο Σιντόνια είχε
καταστή μία από τις πιο υπολογίσιμες προσωπικότητες της Ευρώπης. Καθιέρωσε τον
αδελφό του, ή κοντινό συγγενή τον οποίον εμπιστεύθηκε, στις κυριώτερες
πρωτεύουσες κρατών. Ήταν κύριος και αφέντης των χρηματιστηρίων του κόσμου
και φυσικά κύριος και αφέντης όλων των άλλων. Κυριολεκτικά κατείχε ως ενέχυρο τα
έσοδα της κάτω Ιταλίας και μονάρχες και υπουργοί από όλες τις χώρες επιζητούσαν
την συμβουλή του και καθωδηγούντο από τις υποδείξεις του. Ήταν ακόμη στην ακμή
της ηλικίας του αλλά δεν ήταν απλώς μία μηχανή παραγωγής χρήματος. Είχε γενική
ευφυία αντίστοιχη της θέσεώς του και προσέβλεπε προς μία μελλοντική περίοδο κατά την
οποία, πιο ξεκούραστος από την έντασι των πολλών επιχειρήσεων, θα ήτο δυνατόν να
κατευθύνη τις ενέργειές του σε κοινωφελείς σκοπούς. Αλλά στον κολοφώνα της ευημερίας
του, αίφνης απεβίωσε.".
383
Ο Ισαάκ Γκόλντσμιθ, ιδρυτικό μέλος του University College του Λονδίνου, ήταν η
αφανής ενέργεια όπισθεν του Αναθεωρητικού Νομοσχεδίου το οποίο εδίχασε την
Αγγλία, είχε χρισθή βαρώνος από τους Πορτογάλλους λόγω δανείων και είχε στην

346
ανθρώπων. Στην Αγγλία, με διαρκείς πιέσεις και δωροδοκίες, το ένα
πολιτικό αξίωμα μετά το άλλο αλώθηκαν από τους ενωμένους Εβραίους.
Έτσι πιέζοντας, το 1841, απενεμήθη ο πρώτος τίτλος ευγενείας σε Εβραίο
όταν ο Σερ Ισαάκ Λεόν Γκόλντσμίντ εχρίσθη Βαρώνος ενώ το 1845 δια
νόμου τους επτράπη να γίνονται δήμαρχοι. Το βουλευτικό αξίωμα ήταν
παγία επιδίωξίς των ενώ διασώζεται επιστολή του Άνσελμ 384 από την Βιέννη το
1841 στην οποία εύχεται στον Λιονέλ: "...ελπίζω σ' ένα-δύο χρόνια να συγχαρώ
κάποιον από εσάς σε βουλευτική θέσι...". Περιττόν να τονισθή ότι οι Εβραίοι
ανήκον κυρίως σε "δημοκρατικά-φιλελεύθερα" κόμματα 385 διότι εκεί πάντα
υπάρχει έτοιμο ανθρώπινο δυναμικό ελαστικών συνειδήσεων και άρα έτοιμος
σπινθήρ για "επαναστάσεις" αφελών – υπέρ των εβραϊκών συμφερόντων
φυσικά. Χωρίς αυτό να σημαίνη ότι και στους υπολοίπους πολιτικούς χώρους
δεν ασκούν πολύμορφες επιρροές.
Ο Λιονέλ εξελέγη τελικώς το 1847, μέλος του Κοινοβουλίου όμως τα
εμπόδια της χριστιανικής ορκωμοσίας ήσαν αξεπέραστα, παρά τις μεγάλες
ενορχηστρωμένες από τους Εβραίους διαμαρτυρίες και ωδήγησαν το 1849 σε
παραίτησι με ταυτόχρονη νέα υποψηφιότητα η οποία τον επανεξέλεξε αλλά το
εμπόδιο του όρκου παρέμενε και το αντιμετώπισε κι ο Ντέιβιντ Σόλομων λίγο
αργότερα. Με επιμονή επανεξελέγοντο αλλά δεν έπαιρναν χριστιανικό όρκο με
αποτέλεσμα να μην συμμετέχουν στο κοινοβούλιο έως τον διακανονισμό του
όρκου το 1858, παρά την 11χρονη λυσσαλέα αντίδρασι των πατριωτών, οπότε ο
Λιονέλ ήταν πλέον βουλευτής ενώ τον επόμενο χρόνο εξελέγη με άφθονες
δωροδοκίες386 κι ο αδελφός του ο Μάφφυ ως προστάτης της εργατικής κι
αγροτικής τάξεως!!! Και οι δύο Ρόθτσιλντ βουλευταί δεν ασχολήθηκαν με
ανώφελες αγορεύσεις στο κοινοβούλιο αλλά αξιοποιούσαν τον χρόνο τους για
παρασκηνιακές πολιτικές επιρροών στις ιδιωτικές λέσχες και στα σαλόνια, με
εκπληκτικά αποτελέσματα.

μισθοδοσία του επιφανείς Άγγλους όπως την Ελίζαμπεθ Φράι και τον σοσιαλιστή
Ρόμπερτ Όουεν. Ο σερ Μωυσής Μοντεφιόρι, θείος του Λιονέλ, συνέταιρός του στην
ασφαλιστική εταιρεία Alliance, ήταν επίσης βαρώνος. Εν συνεχεία, ο Λιονέλ
εξησφάλισε τίτλο Άγγλου βαρώνου για τον αδελφό του τον Άνθονυ, τίτλο που ο ίδιος
είχε αρνηθή για τον εαυτό του.
384
R. Davis, " The English Rothschields 1799-1915", 1983, σελ 71.
385
Όπως επιβεβαιώνει κατά λέξιν ο Ντέρεκ Γουίλσον, ο οποίος στο βιβλίο του
"Ρόθτσιλντς" εκέρδισε την εργολαβία εξαγνισμού των μελών του Οίκου. Τα περί
καλλιέργειας από μέρους των Εβραίων της "αριστεράς" γενικώς εγράφησαν στην
σελίδα 145 και συγκεκριμένα "Όπως όλοι οι επιφανείς Εβραίοι, ήταν φιλελεύθεροι διότι
το δημοκρατικό κόμμα ήτο το κόμμα των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων και
δικαιωμάτων των μειονοτήτων.". Να τονισθή ότι όταν οι Εβραίοι αναφέρονται σε
μειονοτικά ή ανθρώπινα δικαιώματα, πρωτίστως εννοούν εβραϊκά δικαιώματα ή
καλύτερα απαιτήσεις. Αλλά η συγκεκριμένη φρασεολογία εκφράζεται ως πολιτικό
απολίθωμα από γνωστούς, πλήρως ελεγχομένους πάντα, "προοδευτικούς" χώρους.
386
Ντέρεκ Γουίλσον, "Ρόθτσιλντς", σελ. 152. Ο υποψήφιος σερ Τζων Ράμσντεν,
αντίπαλος του Μάφφυ, αίφνης απεσύρθη υπόπτως, αφήνοντάς τον δίχως αντίπαλο στην
περιοχή.

347
 Στην ηγεσία του Οίκου, με κοινή απόφασι, ανήλθε ο Τζαίημς ο οποίος
προώθησε τον Οίκο, εκτός χρηματιστηρίων και κρατικών δανείων, σε
επενδύσεις σχετικές με βαρειά βιομηχανία αλλά σε προσωπικό επίπεδο κατέστη
ο μεγαλύτερος μανιώδης συλλέκτης ακριβών έργων τέχνης όπως Ρέμπραντ,
Βαν Ντάικ, Ρούμπενς, κλπ, τα οποία αυτός έβλεπε σαν επενδύσεις αλλά οι
νεώτεροι σαν διαπιστευτήρια ευγενούς καταγωγής. Ήδη από το 1830 ο Οίκος,
μέσω Τζαίημς και Σολομώντος είχε επενδύσει στην νέα τεχνολογία των
σιδηροδρόμων σε Γαλλία και Αγγλία. Μάλιστα στην Γαλλία, ο Τζαίημς ίδρυσε
εταιρεία με τον κρυπτοεβραίο σοσιαλιστή μηχανικό Εμίλ Περριέ και
εδημιούργησε την πρώτη γραμμή της χώρας, μήκους 11 μιλίων από το κέντρο
των Παρισίων στο Σαιν Ζερμαίν η οποία ελειτούργησε το 1837. Η επιτυχία
αυτή ωδήγησε σε ανταγωνισμό για την γραμμή Παρισίων-Βερσαλλιών όπου
ανταγωνιστής του Τζαίημς ήταν ο κρυπτοεβραίος Αχιλλεύς Φουλντ. Ο δε
Σολομών, με τις ενέργειες του υποταγμένου Μέττερνιχ, κατάφερε να κερδίση
το συμβόλαιο για την γραμμή Γαλικίας-Βιέννης το 1839 κι ακολούθως γραμμές
προς Τσεχία και Πολωνία οπότε, με την επιρροή του έγινε Αυστριακός πολίτης
το 1842 και η επέκτασις του ιδίου και των συμπατριωτών του πλέον ήτο
ασταμάτητη.
Ακολούθησε η χρηματοδότησις υπό του Οίκου της Αγγλίας, του Βελγικού
σιδηροδρόμου, ενώ ταυτοχρόνως επενδύθησαν πολλά χρήματα σε ορυχεία της
Γαλλίας και του Βελγίου. Αυτά μέχρι τον ξεσηκωμό του 1848 οπότε το
σύστημα ισορροπιών του Μέττερνιχ κατέρρευσε.

348
 ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ
Δυστυχώς, παρά τις προτροπές του Αδαμαντίου Κοραή, λίαν υπόπτως και μέσω
Τεκτόνων (άρα όργανα του σιωνισμού μέσω των Άγγλων) ξεκίνησε άκαιρα,
βιαστικά κι απερίσκεπτα η Ελληνική Επανάστασις 387 με στόχο την αποτίναξι
της διπλής δουλείας, κυρίως των Οθωμανών και δευτερευόντως των
φεουδαρχών. Η καθοδηγηθείσα και υποστηριχθείσα υπό της εβραιομασονείας
Ελληνική Επανάστασις, προορισμένη να αποτύχη, ωδήγησε μετά από
αιματηρές θυσίες αγωνιστών και λαού γενικώς, σε μερική επιτυχία, παρά τα
σχέδια των Αφανών, οι οποίοι δεν εδύναντο να υποψιασθούν το ψυχικό σθένος
των Επαναστατών και τέτοιο μέγεθος ηρωισμού, αυτοθυσίας, καρτερίας και
γενναιότητος. Επιστράτευσαν εναντίον των αδαμάστων ηρώων του '21, τα
κρυφά των όπλα, πλήρως άγνωστα στους Ρωμηούς, δηλαδή ετοίμασαν μία νέου
είδους δουλεία μέσω δανείων.
Ως γνωστόν, το πρώτο δάνειο εξ Αγγλίας τον Φεβρουάριο του 1824 ήταν
του ποσού των 800.000 χρυσών λιρών που όμως μόνον περίπου 300.000
έφθασαν στην Ελλάδα διότι τις 500.000 τις κατεκράτησαν οι τραπεζίται
προκαταβολικώς για τόκους και έξοδα δανείου 388. Το 1825 ήλθε το δεύτερο
δάνειο εκ 2.000.000 λιρών από τα οποία οι Έλληνες έλαβον 816.000 λίρες 389
αλλά κι απ' αυτά μόνο 232.000 έφθασαν στην Ελλάδα. Οι 584.000 λίρες
κατεκρατήθησαν για ναυπήγησι πλοίων αμφιβόλου αξίας κατόπιν
πρωτοβουλίας των φιλελληνικών κομμιτάτων τα οποία εντέχνως διοικούντο

387
Προς τεκμηρίωσιν, όρα Ι. Φιλήμονος, "Η Φιλική Εταιρεία – Δοκίμιον ιστορικόν περί
της Ελληνικής Επαναστάσεως", ο οποίος γράφει: "Η γενναία σύλληψις και η γενναιοτέρα
έναρξις της εφαρμογής της ελληνικής ενότητος απέκειτο τή μέση τάξει τη εμπορική ιδίως.
Νικόλαος Σκουφάς, Αθανάσιος Τσακάλωφ, Αθανάσιος Σέκερης, Εμμανουήλ Ν. Ξάνθος,
Παναγιώτης Α. Αναγνωστόπουλος, Παναγιώτης Σέκερης, Αντώνιος Κομιζόπουλος και oι
τοιούτοι, έμποροι ήσαν και γραμματείς εμπόρων. Έμποροι εν Μόσχα εκυοφόρησαν την
προς επανάστασιν εθνικήν ενότητα· έμποροι εν Οδησσώ εμαιεύσαντο, και έμποροι εν
Κωνσταντινουπόλει εθήλασαν ταύτην. Ερρέτωσαν ούτως όσα υπέλαβον, ή από σκοπού
εκήρυξαν, την φιλικήν Eταιρίαν ως κλάδον των Ανθρακέων (Καρβονάρων), ή
απομίμησιν των lακωβίνων".
388
Συγκεκριμένα, τιμή εκδόσεως 59%, ετήσιο τόκο 5% επί της ονομαστικής αξίας και
χρόνος αποπληρωμής 36 έτη. Εγγύσις δανείου ετέθησαν τα Εθνικά Κτήματα δηλ. τα
εύφορα χωράφια της Πελοποννήσου. Τα χρήματα κατετίθεντο με δόσεις στην εν
Ζακύνθω τράπεζα του Λογοθέτη και του Εβραίου Σαμουήλ Βαρφ.
389
Το δάνειο, υπογραφέν τον Φεβρουάριο του 1825, διεκπεραίωσαν οι τραπεζικοί
Εβραίοι αδελφοί Ρικάρντο, συνεργάται των Ρόθτσιλντ. Οι απεχθείς όροι ήταν ίδιοι
περίπου με αυτούς του πρώτου δανείου όπου οι Ρικάρντο εχρέωσαν για προμήθειες,
μεσιτικά και έξοδα δανείου, κλπ, συνολικώς περί το 1.200.000 λίρες στερλίνες.

349
από αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών390. Αυτά τα δάνεια προσέδεσαν εξ
αρχής την Ελλάδα στο άρμα της Αγγλικής πολιτικής στα φανερά αλλά των
τύπου Ρόθτσιλντ παρασκηνιακώς. Οι Έλληνες εφορολογούντο πλέον
περισσότερο απ' ότι επί Οθωμανών. Η Τράπεζα του Ρόθτσιλντ 391, για
λογαριασμό της Αγγλικής Κυβερνήσεως, ανέλαβε την οικονομική εξάρτησι της
Ελλάδος, και μέσω Όθωνος, ελήφθη το γνωστό τρίτο ληστρικό δάνειο εκ
2.400.000 λιρών ή 64.000.000 χρυσών φράγκων με τοκοχρεωλύσιο 6.400.000
φράγκα/έτος αλλά με ΠΑΝΩΤΟΚΙΑ δηλ. κεφαλαιοποίησι του τόκου. Η Ελλάς
από τότε υπεδουλώθη σ' αυτούς. Η επανάστασις του 1821 είναι άριστο
παράδειγμα πολιτικο-οικονομικής υποδουλώσεως μίας χώρας μέσω κεφαλαίου
υπό "εγγυητών" ελευθερίας και κυβερνήσεων ανδρεικέλων. Μέχρι το 1879 από
προϋπολογισμό 45.000.000 δραχμών, τα 17.000.000 δραχμές ήσαν δόσεις
δανείων ενώ το 1881 οι δόσεις ήταν 49% του προϋπολογισμού οπότε φτάσαμε
στο "δυστυχώς επτωχεύσαμε" του 1893 με αποτέλεσμα Διεθνή Οικονομικό
Έλεγχο. Προ του Β΄ Π.Π., 35% του προϋπολογισμού ήταν δόσεις δανείων,
τουλάχιστον 55% από τα οποία, στις τράπεζες των Ρόθτσιλντ. Από τα πρώτα
δάνεια, το 1933 η Ελλάς χρωστούσε ακόμη 37.000.000 χρυσά φράγκα έχοντας
πληρώσει ήδη αρκετές φορές το αρχικό ποσόν.
Η Κύπρος, κατά την Επανάστασι, όλως υπόπτως, είχε ήδη αναφερθή ή
μάλλον προσφερθή ως σφάγιον. Συγκεκριμένα, ο εκ των 4 ηγετών της Φιλικής,
ο Παναγιώτης Σέκερης392, έγραψε στον αδελφό του, προφανώς κατόπιν
390
Επρόκειτο για 5 ατμοκίνητες τροχήλατες κορβέτες-φρεγάτες οι οποίες, αν
παρεδίδοντο, θα είχαν τελειώσει την επανάστασι αμέσως, εφ' όσον δεν θα ηδύναντο να
αποβιβασθούν οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ. Τέτοιου μεγέθους ήττα ήταν μη αποδεκτή από
το Αφανές Εβραϊκό Κράτος λόγω εθνικών τους συμφερόντων στην Τουρκία. Η
κατασκευή των πλοίων λοιπόν ήτο σκοπίμως αθλία ώστε να μην ανατραπούν άρδην
υπέρ της Ελλάδος οι συμφέρουσες την Αγγλία (δηλ. για τους Εβραίους) ισορροπίες
μεταξύ Ελλήνων-Οθωμανών. Επρόκειτο για τα “ΕΡΜΗΣ”, το οποίο κατέπλευσε στην
Ελλάδα στις 18 Σεπτεμβρίου του 1828 αλλά δεν έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις και
εχρησιμοποιήθη για κρατικές μεταφορές και του ιδίου τύπου “DASHER” και
“ALERT” τα οποία όμως αν και επληρώθησαν δεν καθειλκύσθησαν ποτέ... Τέταρτο
πλοίο το “ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΣ” που κατά τις δοκιμές του 1826 παρ' ολίγον να ανατραπή εξ
αιτίας ελλείψεως ευσταθείας και να καή λόγω εκρήξεως του λέβητος. Τελικώς
κατέπλευσε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1827 και συμμετείχε με δυσκολία λόγω
της κακής κατασκευής του στις τελευταίες επιχειρήσεις του Αγώνος στο Ιόνιο και 5ο το
“ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟΣ” το οποίον κατεστράφη το 1827 από πυρκαϊά στον Τάμεση κατά
τις δοκιμές, προφανώς κατόπιν Αγγλικών εντολών.
391
http://en.wikipedia.org/wiki/Otto_of_Greece.
392
Ο Φιλικός Παναγιώτης Σέκερης, αυτοδημιούργητος μεγαλέμπορος στην
Κωνσταντινούπολι, εθυσίασε ολόκληρη την περιουσία του για την ευόδωσι του Αγώνος.
Είναι ο κορυφαίος Φιλικός αναδειχθείς ο μεγαλύτερος χρηματοδότης της Εθνεγερσίας.
Εγεννήθη το 1785 στην Τρίπολη και είχε αδελφούς τον Θανάση και τον Γιώργη οι
οποίοι είχαν εγκατασταθή και εμπορεύοντο στην Οδησσό. Ο Παναγιώτης Σέκερης
εφοίτησε στη Σχολή της Δημητσάνας. Η Φιλική Εταιρεία χωρίς τον πλούσιο αυτόν
έμπορο θα ήταν αδύνατο να κάνη το πρώτο ξεκίνημα. Η ένταξις του μεγαλέμπορου Π.
Σέκερη στον μυστικό της μηχανισμό, εξησφάλισε τους πόρους.

350
συζητήσεων με τους άλλους ηγέτες της Φιλικής, ότι "...είναι ανάγκη να στείλουν
δύο ή περισσοτέρους των προκομμενεστέρων δια να ζητήσουν επί λόγω δανείου
από την Αγγλία χρήματα... κι αν ιδούν δυσκολίας, ας δώσουν ενέχυρον αντί
χάριτος την Κύπρον ή Κρήτην..."393. Είναι άγνωστον αν αυτή η επιστολή υπήρξε
προϊόν ωρίμου σκέψεως του εμπόρου Σέκερη ο οποίος θεώρησε την Κύπρο ή
Κρήτη χωράφια του αλλά ας τεθή κι ο προβληματισμός μήπως κάποιοι των
μυστικών εταιρειών394, εντέχνως, τον παγίδευσαν σε τέτοια σκέψι. Διότι
Κύπριοι μασώνοι υπήρχαν και υπήρχαν τεκτονικές στοές σε Λάρνακα και
Σκάλα395 και ίσως ήσαν ανθελληνικά όργανα εκείνη την σκοτεινή εποχή.
Όταν, τον Οκτώβριο του 1827, ο Καποδίστριας ηρωτήθη υπό του
εκπροσώπου του Αγγλικού Υπουργείου Εξωτερικών, Wilmot-Horton, "ποία
όρια γεωγραφικής εκτάσεως αξιοί η Ελλάς;", διετύπωσε την πρέπουσα
Γεωπολιτική επιδίωξι των Ελλήνων και καθώρισε τον Εθνικό ζωτικό χώρο
απαντώντας: "Τα όρια ταύτα από του 1821 καθορίζονται υπό του αίματος του
εκχυθέντος εις τα σφαγεία των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης,
των Ψαρών και του Μεσολογγίου….". Βεβαίως όλες αυτές οι περιοχές ήσαν
εκτός Πελοποννήσου και Κυκλάδων, εκτός δηλαδή των ορίων τα οποία οι

393
Σπύρου Παπαγεωργίου, "Ο Καποδίστριας και οι ρίζες του Κυπριακού", εκδόσεις
Επιφανίου, σελ. 17. Αναφέρεται και ο Χαράλαμπος Μάλης να θέλη την Κύπρο ενέχυρο
δανείου στην Αγγλία το 1825.
394
Ο Μπερνάρ Λαζάρ, στο 9ο κεφάλαιο του βιβλίου του, "Αίτια και Ιστορία του
αντισημιτισμού", γράφει σχετικά με την τεραστία ισχύ των μυστικών εταιρειών και την
αποτελεσματικότητά των στην Γαλλική Επανάστασι, προηγηθείσα λίγες 10ετίες της
Ελληνικής. "...Είναι τυφλοί που δεν βλέπουν την αλήθεια. Η Επανάστασις υπήρξε το έργο
μίας ή περισσοτέρων μυστικών εταιρειών, των οποίων η ίδρυσις ανάγεται στην πιο
μακρυνή αρχαιότητα και οι οποίες εκινούντο από έναν κοινό πόθο και μία κοινή αρχή:
τον πόθο να κυριαρχήσουν και από την αρχή της καταστροφής. Αυτές οι εταιρείες
προχώρησαν σύμφωνα με ένα σχέδιο σαφώς καθωρισμένο, που το εφήρμοσαν ανελέητα,
προς την καταστροφή της Μοναρχίας και της Εκκλησίας. Με τις αναρίθμητες
διακλαδώσεις τους, εκάλυψαν την Ευρώπη με ένα δίκτυ από σφικτούς κρίκους, και με την
βοήθεια των πιο σκοτεινών, των πιο απαισίων μέσων, κατώρθωσαν να υπονομεύσουν
τον θρόνο, που είναι ο μόνος υπερασπιστής της κοινωνικής και θρησκευτικής τάξεως...".
Τεραστία λοιπόν η ισχύς των μυστικών εταιρειών και λίαν ευκόλως εδύναντο να
παγιδεύσουν ευκολόπιστους ρωμηούς. Στον σημερινό Αφανώς υπόδουλο και πλήρως
κατευθυνόμενο κόσμο, οι άνθρωποι καθοδηγούνται, αντί να ερευνούν τα ιστορικά
παρασκήνια, να τα απορρίπτουν ακρίτως ως συνωμοσιολογικά, λοιδωρώντας
ταυτοχρόνως τους ερευνώντες ως αναξίους λόγου συνωμοσιολόγους. Όλως δε
παραδόξως, η αντίδρασις στην αναζήτησι της εν βυθώ κρυπτομένης αληθείας,
προέρχεται από τις, πλήρως ελεγχόμενες και χρηματοδοτούμενες, αυτοαποκαλούμενες
"προοδευτικές" πολιτικές δυνάμεις.
395
Γνωστή η ύπαρξίς των από αφοριστική εγκύκλιο του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, την
2α Φεβρουαρίου 1815, καταχωρισμένη στον κώδικα Α, σ. 182 της Ιεράς Αρχιεπισκοπής
Κύπρου. Μεμονωμένοι μασώνοι αναφέρονται στην Κύπρο από το 1751 σε έγγραφο
κάποιου Πετράκη Καρύδη στην ιδιοκτησία σήμερα της εν Λευκωσία Εταιρείας
Κυπριακών Σπουδών.

351
Αφανείς, μέσω Άγγλων, ώρισαν για το Ελληνικό Κράτος 396 και εντέχνως ώριζαν
την Μεγάλη Ιδέα. Αρκετός άρα λόγος για την δολοφονία του.
Περιορισμένης εκτάσεως επαναστάσεις εις Κύπρον, κυρίως κατά του
Οθωμανικού ζυγού κι όχι τόσο με σκοπό την Ένωσι, κατεστάλησαν το 1830, το
1833 στην Πάφο υπό τον Γκιαούρ Ιμάμ και μία υπό του Νικολάου Θησέως.
Η επανάστασις του καλογήρου Ιωαννικίου, κηρυχθείσα το 1833, είχε
έντονο στοιχείο Ενώσεως397, δικαιολογούμενο εν μέρει, λόγω πλειοψηφίας,
ιστορίας και εθνικής συστάσεως του πληθυσμού. Ο Ιωαννίκιος εθεώρησε
ευνοϊκή συγκυρία το ότι το 1832, ο γνωστός μας Ιμπραήμ της Αιγύπτου,
κατενίκησε τις Οθωμανικές δυνάμεις και ώδευε ταχέως προς
Κωνσταντινούπολι. Οι πανικόβλητοι Οθωμανοί, προφανώς λόγω επιρροών επί
του Σουλτάνου από παρατρεχάμενυς Εβραίους, επρότειναν στους Άγγλους,
παραχώρησι της Κύπρου με την προϋπόθεσι ό,τι θα χρησιμοποιηθή ως
στρατιωτική βάσις προς εγγύησιν της ασφαλείας της Τουρκίας από όποια
επίθεσι. Τελικώς, οι Μεγάλες Δυνάμεις, προεξαρχούσης της Ρωσσίας,
απέστειλαν τελεσίγραφο στον Ιμπραήμ απειλώντας τον με γενικό πόλεμο αν
προχωρούσε και τον ηνάγκασαν να αρκεσθή στην διοίκησι των Αδάνων.
Ο αφελής καλόγηρος, αδαής περί των πολιτικών ζητημάτων όπως και όλοι
οι όμοιοί του, δεν ηδύνατο να εννοήση ότι ήσαν οι Αφανείς οι οποίοι έσωσαν
την Τουρκία τότε και δυστυχώς το γεγονός δεν εδίδαξε πολλά στους ανικάνους
προς κατανόησιν τέτοιου μεγέθους πολιτικών κινήσεων, Ρωμηούς.
Αργότερα, ο άθλιος και απαίσιος Αγγλοεβραίος πρωθυπουργός Ντισραέλι,
παραβλέποντας σκοπίμως τους αιματηρούς απελευθερωτικούς αγώνες των
Ελλήνων κατά την επανάστασι του 1821 κατά την οποία αποδεκατίσθη με
εκατόμβες αίματος ο ανθός των Ελλήνων, εδήλωσε αναιδώς: "Δεν πιστεύω σε
εθνική παλιγγενεσία υπό μορφήν εξωτερικών δανείων. Κοιτάξτε την
Ελλάδα...". Χαρακτηριστικό του πώς ήθελαν οι Ρόθτσιλντ να βλέπουν οι
Άγγλοι τους προγόνους μας και που φυσικά στην Ελλάδα, αυτή η παράμετρος
δεν έχει μελετηθή καθόλου ώστε από αυτήν να διδαχθή το Έθνος.
Το 1839, οι Οθωμανοί εκήρυξαν πόλεμο κατά του Ιμπραήμ, με ολέθριες
συνέπειες για τον Οθωμανικό στρατό. Η προέλασις του Ιμπραήμ απηγορεύθη
υπό των Μεγάλων Δυνάμεων κυρίως λόγω των διαιωνίων εβραϊκών
συμφερόντων στην Τουρκία, οι ηνωμένοι Στόλοι των οποίων απέκλεισαν τους
λιμένες ανεφοδιασμού του Ιμπραήμ (με συμμετοχή και 2 ελληνικών πλοίων),
αναγκάζοντάς τον σε υποχώρησι. Έτσι διέσωσαν οι Ευρωπαίοι την Τουρκία
κατ' απαίτησιν των Εβραίων.
Λίγο αργότερα, το 1841 και κατόπιν το 1845, οι Οθωμανοί επανέλαβαν την
πρότασι παραχωρήσεως της Κύπρου αλλά, οι Άγγλοι, δηλ. οι Ρόθτσιλντ, για να
κάνουν αποδεκτή την πρότασι αυτή έπρεπε να έχουν εξουδετερώσει πρώτα την
396
Δεν θα μπορούσε να παραλήψη την Κύπρο από τις εθνικές διεκδικήσεις ο
Καποδίστριας αφού η μητέρα του ήτο ευγενούς κυπριακής καταγωγής του γένους
Γονέμη.
397
Δρ Σταύρος Παντελής, "Η Νέα Ιστορία της Κύπρου", Εκδόσεις Φλώρος, Αθήναι
1985, σελ. 80.

352
πολεμική μηχανή της Ρωσσίας. Επομένως ο Κριμαϊκός πόλεμος εξυπηρέτησε
αυτή την δυναμική.

353
354
 ΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ ΕΙΣ ΗΠΑ
Στην αρχή περίπου της σταδιοδρομίας του Μαΐρ-Άμσελ, όπως προανεφέρθη, η
Αμερικανική Επανάστασις ήτο η αιτία πλουτισμού, όχι τόσο του πρίγκιπος της
Έσσης, αλλά κυρίως του Μαΐρ-Άμσελ εις βάρος της Αγγλίας.
Έως τα μέσα του 18ου αι. η Αγγλία συμμετείχε σε τέσσερεις πολέμους στην
Ευρώπη και το εθνικό χρέος της, κυρίως στην Τράπεζα της Αγγλίας, είχε φτάσει
σε 140.000.000 λίρες. Η Αγγλία, για να ανταπεξέλθη, εφορολόγησε τις
Αμερικανικές αποικίες οι οποίες ήδη εξέδιδον δικό τους τραπεζογραμμάτιο
χωρίς αντίκρυσμα χρυσού ή αργύρου αλλά το εξέδιδον αναλογικώς με τις
ανάγκες του εμπορίου και βιομηχανίας δίχως τόκο. Το 1764, εψηφίσθη
συναλλαγματικός νόμος στην Αγγλία βάσει του οποίου απηγορεύθη στις
αποικίες η έκδοσις χρήματος και η πληρωμή φόρων έπρεπε να εγένετο με
χρυσά ή αργυρά νομίσματα. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έγραψε ότι ο νόμος αυτός
ωδήγησε την ανθηρά οικονομία των αποικιών σε ύφεσι και στην Επανάστασι 398.
Γνωρίζουμε ότι οι Εβραίοι επένδυσαν και στις δυο πλευρές κατά την
Επανάστασι ώστε να εκμεταλλευθούν τα όποια αποτελέσματα. Μέσω ενός
Εβραίου πτωχού ράφτη από την Πολωνία, ονόματι Χαΐμ Σολομών, μετέφεραν
600.000 δολλάρια στις ΗΠΑ, όπου ο Σολομών τα ενεχείρισε στον Εβραίο
Ρόμπερτ Μώρρις για τις ανάγκες των επαναστατών. Ποτέ οι Εβραίοι
συγγραφείς, για να καλύψουν Μοντεφιόρι-Ρόθτσιλντ, δεν έδωσαν εξήγησι για
το πως ένας ράφτης διέθετε τόσο χρήμα, το οποίο τελικώς το εχάρισε σε
ανθρώπους ασχέτους με αυτόν! Δεν υπάρχουν ίχνη να ωδηγήσουν στον
Σολομώντα οπότε δεν γνωρίζει κανείς ποιός πραγματικά ήταν. Χαρακτηριστικό
του μυστικού τρόπου δράσεως των Εβραίων. Για τον Ρόμπερτ Μώρρις
γνωρίζουμε ότι ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αντιπρόσωπος των Ρόθτσιλντ ο οποίος
έλαβε άδεια λειτουργίας τραπέζης με όνομα Τράπεζα Βορείου Αμερικής, το
1781 με κεφάλαιο 200.000 δολλάρια σε χρυσό σταλμένο από τους Ρόθτσιλντ
μέσω του Γαλλικού Στόλου. Σε λίγα χρόνια είχαν κέρδος 14.000.000 δολαρίων
από συναλλαγματικές διαφορές, δάνεια, κλπ.
Βέβαια οι ιδρυταί των ΗΠΑ, Τζωρτζ Ουάσιγκτον και Βενιαμίν Φραγκλίνος,
είχαν προειδοποιήσει ρητώς τους Αμερικανούς να μην δεχθούν Εβραίους στις
ΗΠΑ και για τον σκοπό αυτό το Σύνταγμα των ΗΠΑ Άρθρο 1ον, Κεφ. 8, Παρ. 5
διέτασσε "Το Κογκρέσσο θα έχη την δύναμι να εκδίδη χρήμα και να καθορίζη την
αξία του όπως και την συναλλαγματική αξία ξένων νομισμάτων.". Με μεγάλο
συντονισμένο αγώνα οι Ρόθτσιλντ κατήργησαν αυτή την διάταξι το 1912 με την
ίδρυσι της Τραπέζης Ομοσπονδιακών Αποθεμάτων η οποία παρά τον τίτλο είναι
αφανής ιδιοκτησία των.

398
Το κογκρέσσο των αποικιών εξέδωσε το 1775, 2.000.000 δολλάρια σε
χαρτονομίσματα. Στην αρχή της Επαναστάσεως κυκλοφορούσαν 12.000.000 δολ. σε
χαρτονομίσματα ενώ μέχρι το τέλος 500.000.000 δολ. λόγω πλαστών χαρτονομισμάτων
ριφθέντων στην αγορά σκοπίμως από την Αγγλική κυβέρνησι ώστε να δημιουργηθή
πληθωρισμός.

355
 Το 1812, στην Νέα Υόρκη, ιδρύθη η City Bank, αργότερα αποκληθείσα
National City Bank. Πρώτος Πρόεδρός της ο Μωυσής Τέιλορ, του οποίου ο
πατέρας ήτο έμπιστος του Τζων-Τζέικομπ Άστορ και πράκτωρ των
Βρεταννικών Μυστικών Υπηρεσιών. Στον χρηματιστηριακό τεχνητό κραχ του
1837, ο καλοπληροφορημένος Μωυσής, με χρήματα του Ναθάν Ρόθτσιλντ,
αγόρασε τις υποτιμημένες μετοχές, διπλασιάζοντας ο ίδιος την περιουσία του
και βάζοντας ταυτοχρόνως τον Ναθάν στις αγορές των ΗΠΑ. Το 1857, πάλι
στον τεχνητό χρηματιστηριακό πανικό, η City Bank εθριάμβευσε. Τότε ο
Μωυσής αγόρασε σε εξευτελιστική τιμή τον σιδηροδρομικό κολοσσό Delaware
Lackawanna Railroad (με 5 δολλάρια ανά μετοχή η οποία επτά έτη αργότερα
ανέβηκε στα 240 δολ. η μία). Το 1891, διευθυντής της City Bank έγινε ο Τζέιμς
Στίλλμαν, βοηθός του μεγαλοεπενδυτή Γουίλιαμ Ροκφέλλερ. Ο ένας υιός του
Γουίλιαμ Ροκφέλλερ ενυμφεύθη την Έλση, θυγατέρα του Τζέιμς Στίλλμαν ενώ
ο άλλος, ο Πέρσυ, ενυμφεύθη την άλλη κόρη του Στίλλμαν, την Ισαβέλλα. Ο
πατέρας του Στίλλμαν ήταν αντιπρόσωπος των Ρόθτσιλντ στο Μπράουνσβιλλ
του Τέξας με εμπορική δράσι στους αντιμαχομένους κατά τον Εμφύλιο.
Ο Τσαρλς Λίντμπεργκ, πατήρ του γνωστού αεροπόρου ο οποίος πρώτος
πέταξε με το μικρό αεροπλάνο του "Spirit of Saint Lewis" από Αμερική σε
Ευρώπη, είχε αντιταχθή σθεναρώς στο ψήφισμα λέγοντας τότε ότι αυτό ήταν το
τέλος της Αμερικανικής αυτοδιαθέσεως. Ο εγγονός του –όλως συμπτωματικώς–
απήχθη κι εδολοφονήθη. Το κοινοβουλευτικό σύστημα γενικώς, ήταν επιδίωξις
των Εβραίων διότι ελέγχουν τους υποψηφίους και ενισχύουν όποιους εξυπηρε-
τούν τα συμφέροντά τους. Το σύστημα αυτό ωδήγησε στην απόλυτο κυριαρχία.
Επειδή οι ιδρυταί του Αμερικανικού Κράτους ήσαν γνώσται των εβραϊκών
μεθόδων, οι Ρόθτσιλντ, ιδιαιτέρως ραδιούργοι, πανούργοι, μεθοδικοί και ικανοί,
ευρισκόμενοι διαρκώς στην ανάγκη προσλήψεων μη-εβραίων ως μυστικών
αντιπροσώπων, εκαλλιέργησαν μη-εβραίους για αποστολή στις ΗΠΑ. Ήδη από
το 1835 είχαν εντάξει και καλλιεργήσει κάποιον Τζώρτζ Πήμποντυ, συνεργάτη
της Brown Bros (αργότερα Brown Bros Harriman και Brown, Shipley) τον
οποίον κατέστησαν "ευνοούμενο Αμερικανό" της βασιλίσσης Βικτωρίας.
Το 1837 ήταν το έτος κατά το οποίο ο φιλόδοξος και ευφυέστατος υπάλ-
ληλος του Οίκου της Φραγκφούρτης επί 8 έτη, ο 24ετής Αύγουστος Σόνμπεργκ,
απεστάλη στην Νέα Υόρκη (αν και λέγεται ότι ο αρχικός του προορισμός ήτο η
Κούβα) ως απ' ευθείας αντιπρόσωπος του Οίκου. Καλά δασκαλεμένος, με την
άφιξί του εδήλωσε χριστιανός και μετωνόμασε τον εαυτό του σε Αύγουστο
Μπελμόντ ώστε να μην φαίνεται Εβραίος. Τότε, το 1837, όλως συμπτωματικώς,
έλαβε χώρα μία μεγάλη οικονομική ύφεσις η οποία ωδήγησε τους μέχρι τότε
αντιπροσώπους του Οίκου W.J.L-M.S.I. Joseph and Co. σε πτώχευσι. Ο Μπελ-
μόντ-Σόνμπεργκ, συνεργαζόμενος με τον μυστικό αντιπρόσωπο του Οίκου,
Τζώρτζ Πήμποντυ, ρίχνοντας στην αγορά τεράστια ποσά εκ των αποθεμάτων
των Ρόθτσιλντ, αγόρασε υποτιμημένες μετοχές, επένδυσε ευφυώς τα χρήματα
του Οίκου και σύντομα ανεδείχθη σε κυρίαρχη οικονομική μορφή της πόλεως,
διαφημίζοντας και τονίζοντας διαρκώς και παντού, την σχέσι του με τον Οίκο
Ρόθτσιλντ σκοπίμως διαρρέοντας την πληροφορία ότι είναι νόθος υιός κάποιου

356
Ρόθτσιλντ. Διήγε σκοπίμως βίο πολυτελέστατο έως εξεζητημένο, με διαρκείς
επιδείξεις πλούτου, δείχνοντας καλοζωιστής ώστε να διεισδύση στην άρχουσα
τάξι. Οι δημόσιες σχέσεις του τον ωδήγησαν το 1844 να ονομασθή πρέσβυς της
Αυστρίας και να καταστή μέλος του Δημοκρατικού κόμματος. Εκτός των
οικονομικών ασχολιών του, ήτο επιφορτισμένος με τον συντονισμό του
μυστικού δικτύου, το οποίο ανέφερε καθημερινώς πολιτικές και οικονομικές
πληροφορίες όλης της Εσπερίας, τις οποίες ο Αύγουστος προωθούσε
καθημερινώς στην Ευρώπη. Μέσω του Αυγούστου, οι Ρόθτσιλντ μπόρεσαν να
διεισδύσουν, αν και όχι πολύ αποφασιστικά, στην οικονομική και πολιτική ζωή
των ΗΠΑ ως έμπειροι στην εκβιομηχάνισι και τις νέες τεχνολογίες οι οποίες
προέκυψαν εκ της βαρειάς βιομηχανίας. Οι Ρόθτσιλντ έγιναν οι μόνοι
αξιόπιστοι πληροφοριοδόται των Αυλών της Ευρώπης σε θέματα του Νέου
Κόσμου ενώ πληροφορίες απόρρητες των ιδίων Αυλών εταξείδευον προς Νέο
Κόσμο, φυσικά μέσα από τα φίλτρα των εντόνως πολιτικοποιημένων Ρόθτσιλντ.
Σε οκτώ έτη, ο Μπελμόντ ήτο εις θέσιν να χρηματοδοτήση την κυβέρνησι των
ΗΠΑ στον πόλεμο με το Μεξικό ενώ ο Οίκος σε Λονδίνο-Παρίσι επεξέτεινε
συνεχώς τις εργασίες και επιρροή του στην Εσπερία.
Ο Αύγουστος Μπελμόντ, πατήρ του Αυγούστου Μπελμόντ Τζούνιορ399 και
του Όλιβερ Χάζαρντ Πέρρυ Μπελμόντ400 εξησφάλισε την υστεροφημία του και
την καταγραφή του στην ιστορία μέσω της προς τιμήν του ωνομασθείσης
πόλεως Μπελμόντ της Πολιτείας του Νιού Χάμσάιρ. Προς τιμήν του επίσης
ωνομάσθηκαν οι περίφημες ιπποδρομίες Μπελμόντ Στέικς.
Στην χρηματιστηριακή αγορά της Νέας Υόρκης, το φανερό έργο των
Ρόθτσιλντ έκανε ο Μπελμόντ, την συνεργασία του οποίου ανεζήτη όποιος
επεθύμη να επενδύση γνωρίζοντας ότι το τεράστιο μέγεθος των Ρόθτσιλντ ήταν
εγγύησις για τα χρήματά του. Όταν όμως κάποιος επεθύμη να μην επενδύση με
Εβραίους, κατέφευγε στους χριστιανούς μυστικούς αντιπροσώπους των
Ρόθτσιλντ όπως τον οίκο του J.P. Morgan and Co. ή τον Τζώρτζ Πήμποντυ όπου
ο τελευταίος, έως το 1860 ήταν ο μεγαλύτερος έμπορος ομολόγων του κόσμου.
399
Ο Αύγουστος, απόφοιτος το 1875 του Χάρβαρντ, ανέλαβε τις τραπεζικές επιχειρήσεις
του πατρός του και ήτο διευθυντής της Τραπέζης Νάσιοναλ Παρκ αλλά και
μεγαλομέτοχος του Μετρό Νέας Υόρκης. Ίδρυσε το Πάρκο Μπελμόντ όπου
εφιλοξενούντο οι ιπποδρομίες Belmont Stakes. Έγινε διευθυντής της Επιτροπής
Ιπποδρομιών Νέας Υόρκης και εδημιούργησε το Κανάλι του Κέιπ Κοντ το οποίο λόγω
οικονομικής αποτυχίας, το "φόρτωσαν" το 1928 στο δημόσιο. Απεβίωσε το 1924 στην
πόλι Βαβυλών, Νέας Υόρκης ενώ το κτήμα 2500 στρεμμάτων του μετετράπη σε
Belmont Lake State Park.
400
Ο Όλιβερ Χάζαρντ ενυμφεύθη το 1896 την Άλβα Σμιθ, πρώην σύζυγο του
βαθύπλουτου Γουίλλιαμ Κίσσαμ Βάντερμπιλντ. Αυτή, είχε αποκτήσει με τον Κίσσαμ
τρία τέκνα. Την Κονσουέλα, τον Γουίλλιαμ Κίσσαμ ΙΙ, και τον Χάρολντ Στίρλιγκ. Η
φιλόδοξη Άλβα κατώρθωσε να δημιουργήση για την Κονσουέλα αριστοκρατικό γάμο
με τον Τσαρλς Σπένσερ-Τσώρτσιλ, 9ο Δούκα του Μάρλμπορο και ανηψιό (υιό του 1ου
του εξαδέλφου) του Γουίνστον Τσώρτσιλ. Τον επόμενο χρόνο, αφού διεζεύχθη από
τον Βάντερμπιλτ, υπανδρεύθη τον κατά πενταετία νεώτερό της Όλιβερ Μπελμόντ. Ο
Όλιβερ εξελέγη βουλευτής ΗΠΑ το 1901 έως 1903. Απεβίωσε το 1908.

357
Επειδή δεν είχε απογόνους, έκανε συνεταίρο του τον υιό του J.P. Morgan ο
οποίος εθεωρείτο ως ο μεγαλύτερος τραπεζίτης του κόσμου μη γνωρίζοντας
κανείς ότι ήταν αντιπρόσωπος των Ρόθτσιλντ 401.
Το 1861, κατόπιν εντολών του Οίκου, ο Πήμποντυ άρχισε το ξεπούλημα
των ομολόγων ρίχνοντας απελπιστικά χαμηλά τις τιμές. Την ίδια εποχή, κατόπιν
εντολών του Οίκου, ο J.P. Morgan εν συνεργασία με τον Μωρίς Κέτσαμ,
ήρχισαν να αντλούν και να εξαφανίζουν τον χρυσό των ΗΠΑ στέλνοντάς τον
στην Αγγλία. Εκεί ανέβασαν την τιμή του περίπου 30% εξασφαλίζοντας
τεράστιο κέρδος και στριμώχνοντας ταυτοχρόνως οικονομικά τον Λίνκολν.
Ο Λέοναρντ Τζερόμ ήταν νομικός, υιός του απογόνου Ουγενότων Ισαάκ
Τζερόμ (πολλοί ισχυρίσθησαν, ότι το εβραϊκό του όνομα ήτο Τζάκομπσον αλλά
δεν επιβεβαιούται) και της Άννας Μούρρεη. Στην Νέα Υόρκη ανέπτυξε πάθος
για το χρηματιστήριο επωνομασθείς "Βασιλεύς της Γουώλ Στρήτ" και μέσω
αυτού και των επενδύσεών του στο σιδηρόδρομο, κλπ, απέκτησε στενές σχέσεις
του με τον Αύγουστο Μπελμόντ, τον Κίσσαμ Βάντερμπιλτ και άλλους
οικονομικούς μεγιστάνες. Η αδυναμία του για ιπποδρομίες τον ωδήγησε στην
κατασκευή του ιπποδρομίου Τζερόμ Πάρκ στο Μπρονξ αλλά και του
ιπποδρόμου Sheepshead Bay εν συνεργασία μετά του Αυγούστου Μπελμόντ. Το
1849 ενυμφεύθη την Κλάρα Χωλλ από όπου εγεννήθη η Τζένη Τζερόμ η οποία
αργότερα ενυμφεύθη τον Λόρδο Ράντολφ Τσώρτσιλ, υιό του Δουκός του
Μάλμπορο. Από αυτόν τον γάμο εγεννήθη ο Γουίνστον Τσώρτσιλ. Ο Τζερόμ
εξησφάλισε την καταγραφή του στην ιστορία της Νέας Υόρκης με ονομασία της
λεωφόρου Τζερόμ Άβενιου στο Μπρούκλιν και στο Μπρονξ. Στο Μπρονξ, στην
θέσι του Τζερόμ Παρκ ήταν το ιπποδρόμιο κάποτε αλλά και το περίφημο στάδιο
των Γιάνκη ευρίσκεται στην Τζερόμ Άβενιου όπου σταματά το τραίνο Τζερόμ
Άβενιου Εξπρές. Με τον παππού του, Λέοναρντ Τζερόμ, τους Βάντερμπιλτ και
Μπελμόντ συσχετίζεται η κοινωνικότης του Τσώρτσιλ.
Ο νεαρός Αλφόνσο Ρόθτσιλντ, μυημένος στις νέες ιδέες της εποχής και
μέλος της νέας Γαλλικής εθνοφρουράς, είχε δηλώσει ότι "οι εργάτες είναι τα
αφεντικά, πρέπει να το χωνέψουμε"402 την ίδια στιγμή που ο Τζαίημς Ρόθτσιλντ
θεωρούσε την διεκδίκησι 8ώρου εργασίας ως διεκδίκησι τεμπέληδων 403. Ο
401
Αν όντως ήταν ανεξάρτητος μεγαλοτραπεζίτης ο J.P. Morgan δεν θα είχε αφήσει
περιουσία μόλις 11.000.000 δολ. ΗΠΑ σε μετρητά, μετά τον θάνατό του το 1913. Ούτε
οι απόγονοί του ήσαν ποτέ οικονομικοί κολοσσοί. Το 1932 μόνο διέρρευσαν οι Τάιμς
της Νέας Υόρκης ότι ο 21ετής Βίκτωρ Ρόθτσιλντ, από το πουθενά, ανελάμβανε ηγετική
θέσι στην J.P. Morgan and Co.
402
A. Muhlsein, "Baron James: The Rise of the French Rothschields", 1983, σελ. 181.
403
Σε συνέντευξι σε γαλλική εφημερίδα του 1879 είχε δηλώσει "...δεν πιστεύω στο
εργατικό κίνημα. Είμαι βέβαιος ότι, γενικά μιλώντας, οι εργαζόμενοι είναι πολύ
ικανοποιημένοι με την τύχη τους, δεν παραπονούνται καθόλου και δεν έχουν το
παραμικρό ενδιαφέρον σε αυτό που λέγεται Σοσιαλισμός. Υπάρχουν οπωσδήποτε
συνδικαλιστές οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μεγάλο θόρυβο ώστε να τους
ακολουθήσουν αλλά τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν καμμία θέσι κι επιρροή σε τιμίους,
λογικούς, σκληρά εργαζομένους εργάτες. Πρέπει να κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ καλών
και κακών εργατών. Είναι τελείως λάθος επί παραδείγματι να λέμε ότι οι καλοί εργάται

358
Τζαίημς, φοβούμενος για την ζωή του Αλφόνσο, κατάφερε να τον στείλη στις
ΗΠΑ σε πέντε μήνες το 1848 με αποστολή την συλλογή πληροφοριών και
έλεγχο του Αυγούστου Μπελμόντ. Ο Αλφόνσο εντυπωσιάστηκε από την
δυναμική των ΗΠΑ και επρότεινε την ίδρυσι Οίκου αντί απλής αντιπροσωπείας
και προσεφέρθη ο ίδιος να αναλάβη τον Οίκο των ΗΠΑ. Οι θείοι του όμως
απέρριψαν την ιδέα διότι δεν εθεώρησαν ότι ήταν έτοιμοι για τέτοιο άνοιγμα. Ο
παντοκράτωρ Μπελμόντ ενυμφεύθη το 1849 την θυγατέρα του πασίγνωστου
ευπατρίδη Αρχιναυάρχου Πέρρυ, γνωστού ηγέτου των Δημοκρατικών,
αποκτώντας πρόσβασι στα ανώτατα κλιμάκια του κόμματος επί του οποίου
σταδιακώς ήσκησε αφανή διοίκησι. Αργότερα, ο αρχιναύαρχος, με την
υποστήριξι του Μπελμόντ, υπεχρέωσε (με κανονιοφόρους) την Ιαπωνία να
συνάψη διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ (και προφανώς εμπορικές με τον
Οίκο Ρόθτσιλντ). Οι θέσεις του Μπελμόντ και οι αναφορές του ήσαν
καθοριστικές για την τοποθέτησι του Οίκου στον επερχόμενο εμφύλιο. Οι
Ρόθτσιλντ ήσαν οι ισχυρότεροι φανεροί υποστηρικταί των Βορείων και
ταυτοχρόνως οι ικανώτεροι δολιοφθορείς των Νοτίων.
Η απόφασις για τον εμφύλιο είχε ληφθή για άλλον λόγο. Ο υπάλληλος των
Ρόθτσιλντ, Αλεξάντερ Χάμιλτον, υιός κάποιου Εβραίου Λεβίν και μίας
ιθαγενούς της Νοτίου Αμερικής, προωθούσε τα οικονομικά σχέδια του Τζαίημς
για αποκλειστική διάδοσι του χρήματος από τους Ρόθτσιλντ. Όταν ο Χάμιλτον
έπεσε νεκρός από μονομαχία στο Γουίχώκεν της Νέας Ιερσέης, τον
αντικατέστησε ο Νίκολας Μπιντλ (Biddle). Στην προσπάθεια του Μπίντλ για
ίδρυσι Κεντρικής Τραπέζης των ΗΠΑ κατόπιν εντολών του Τζαίημς, αντεστάθη
σθεναρώς ο πρόεδρος των ΗΠΑ Άντριου Τζάκσον. Τότε περίπου οι Αφανείς
Τραπεζίται έλαβον την απόφασι για εμφύλιο, δήθεν για άρσι της δουλείας και
αφού οι Εβραίοι δουλέμποροι γέμισαν τον Νότο με 3.000.000 δούλους. Οι
Ρόθτσιλντ έρριξαν εκατομμύρια δολλάρια στις κινήσεις για την κατάλυσι της
δουλείας η οποία ήταν γνωστό ότι απετέλη την Αχίλλειο πτέρνα των ΗΠΑ.
Το 1857, κατά τους γάμους της θυγατρός του Λιονέλ, της Λεονόρα με τον
εξάδελφό της Αλφόνσο των Παρισίων, ο κατευθυνόμενος Ντισραέλι εθεώρησε
υποχρέωσί του να πη ότι "Κάτω από αυτήν την στέγη ευρίσκονται οι ηγέται της
οικογενείας Ρόθτσιλντ, όνομα ξακουστό σε κάθε πρωτεύουσα της Ευρώπης και
κάθε μέρος του κόσμου. Αν θέλετε, θα χωρίσουμε στα δύο τις ΗΠΑ, ένα κομμάτι
για εσάς Τζαίημς και ένα για σάς Λιονέλ. Ο Ναπολέων (ΣΗΜ. ο Γ΄ της Γαλλίας)
θα πράξη όλα ακριβώς όσα του υποδείξω και στον Βίσμαρκ θα συστήσουμε
τέτοιο εντυπωσιακό πρόγραμμα ώστε να τον καταστήσουμε αξιοθρήνητο δούλο
μας".
Πράγματι ο Λιονέλ ενίσχυε με μέτρο τον Νότο κι ο Τζαίημς τον Βορρά.
Στην πραγματικότητα, μία στρατιά πληρωμένων πρακτόρων 404 ώργωνε τον
Νότο, δημιουργώντας μέσω προπαγάνδας, τις συνθήκες αποσχίσεως των
Νοτίων μέσω δημοσιευμάτων και πολιτικών. Οι προσπάθειες απέδωσαν με την

απαιτούν 8ωρη εργασία, αυτοί που κάνουν φασαρία γι' αυτό είναι τεμπέληδες και
ανίκανοι...". J. Hurst, "Enquete sur la question social en Europe", Paris, 1879, σελ 370.
404
Περισσότερα στην έκδοσι The Illustrated University History, 1878, σελ. 504.

359
απόσχισι της Ν. Καρολίνας τον Δεκέμβριο 1860. Αυτή θα έπρεπε να θεωρήται η
αρχή του τεχνητού εμφυλίου με τεχνητή ενδυνάμωσι των Νοτίων οι οποίοι
ωδηγήθηκαν να πιστεύσουν ότι οι στρατιωτικές μονάδες Άγγλων-Γάλλων-
Ισπανών οι οποίες εισήλθαν στο Μεξικό το 1861, ήταν εκεί για προστασία των.
Το 1859, ο υιός του Τζαίημς, ο Σολομών, διετάχθη να μεταβή στις ΗΠΑ
δήθεν για συλλογή πληροφοριών. Έγραψε με πάθος κατά του Λίνκολν και
υπεστήριξε φανερά τους Νοτίους, ερχόμενος σε αντίθεσι με ειλημμένες
αποφάσεις και συμφέροντα του Οίκου. Το 1861 ο Σολομών επέστρεψε στην
Ευρώπη και αμέσως κατόπιν του ταξeίδευσε ο Μπελμόντ ώστε να βεβαιωθή ότι
οι Ρόθτσιλντ δεν θα πάρουν στα σοβαρά τον Σολομώντα 405. Έγινε ξεκάθαρο ότι
ο Σολομών εσκέφθη ανθρώπινα και συναισθηματικά ώστε να αποφευχθή ο
ανθρωποκτόνος εμφύλιος. Όμως ο κόσμος των επενδύσεων των τραπεζών, σαν
βαμπίρ, μεγαλώνει από τις αιματοχυσίες των λαών γι' αυτό και τις προκαλεί. Η
οικονομική ενίσχυσις από μέρους του Οίκου στους Νοτίους ήταν τόση λίγη
ώστε να μην επικρατήσουν αλλά τόση πολύ ώστε να αδυνατίση ο Βορράς και
να τον ξανακτίσουν ώστε να υπερπλουτίσουν. Ήταν τότε που η εφημερίς
Σικάγο Τρίμπιουν406 έγραψε "...ο πράκτωρ των Ρόθτσιλντ είναι προϊστάμενος
των Δημοκρατικών... Δεν υπάρχει λαός και κυβέρνησι στην χριστιανοσύνη όπου
στην καρδιά των θησαυρών του να μην έχουν μπήξει τα νύχια τους οι
Ρόθτσιλντ... αυτό θέλουν να κάνουν κι εδώ... Δεν θέλουμε να δανεισθούμε απ'
αυτούς και οι Εβραίοι εξαγριώθηκαν τελείως...".
Ο Τζαίημς δεν ενίσχυε αρχικώς τους Βορείους ώστε οι Νότιοι
φαινομενικώς να υπερισχύουν και να ξανοιχτούν στην παγίδα. Οι Ρόθτσιλντ,
μέσω των τραπεζοπρακτόρων τους, αγόρασαν όσα περισσότερα πολεμικά
ομόλογα του Νότου μπορούσαν. Το 1861, ο Λίνκολν απέκλεισε τους λιμένες
των Νοτίων και εζήτησε υποστήριξι από τον τσάρο Νικόλαο Β΄. Δύο ρωσσικοί
στόλοι, ένας υπό τον ναύαρχο Λιβίσκι, κατέπλευσε στον λιμένα της Ν. Υόρκης
τον Σεπτέμβριο του 1863, κι ο άλλος υπό τον ναύαρχο Ποπώφ κατέπλευσε στο
Σαν Φρανσίσκο τον Οκτώβριο 1863. Θεωρητικά, από τότε οι Βόρειοι άρχισαν
να υπερισχύουν, στην πραγματικότητα όμως οι άνθρωποι των Ρόθτσιλντ, μετά
το Γκέτυσμπουργκ, σταμάτησαν την όποια οικονομική ενίσχυσι στον Νότο και
εστράφησαν στην ενίσχυσι του Βορρά. Ο Λίνκολν, μη δυνάμενος να δανεισθή
τα απαιτούμενα ποσά και μη θέλοντας να υποκύψη στους δανεισμούς με
υπέρογκους τόκους από το γνωστό τραπεζικό καρτέλ, εξέδωσε δικό του χρήμα
αξίας 346.000.000 δολαρίων για τις πολεμικές ανάγκες λειτουργώντας ως
αυτόνομος ηγέτης. Οι εξαγριωμένοι Ρόθτσιλντ εδήλωναν μέσω του φερεφώνου
τους Λόντον Τάιμς "Αν αυτήν η πονηρή ύπουλη οικονομική πολιτική, η οποία

405
Ο Σολομών, το 1862 ενυμφεύθη την εξαδέλφη του Αντέλ, θυγατέρα του Μάιρ-Καρλ
και τον επόμενο χρόνο απέκτησαν κόρη, την Ελένη. Όταν η Ελένη έγινε ενός έτους, ο
Σολομών αίφνης απεβίωσε. Η Ελένη, αργότερα "εμολύνθη" διότι υπανδρεύθη μη
Εβραίο εξοργίζοντας την οικογένεια και την μητέρα της η οποία την απεκλήρωσε
αφήνοντας όλη την περιουσία τους στον δήμο Παρισίων. Δεν υπήρχε ανοχή για
τέτοιους γάμους.
406
I. Katz, "August Belmont. A political biography", N.Y., 1968, σελ. 144-145.

360
ήρχισε από την δημοκρατία της Βορείου Αμερικής, εδραιωθή και διαρκέσει τότε
εκείνη η Κυβέρνησις θα εκδίδη δικό της χρήμα χωρίς κόστος. Θα διαθέτη τα
απαιτούμενα χρήματα για το εμπόριο. Θα πληρώση τα χρέη της και δεν θα
χρωστά πλέον. Θα ευημερήση τόσο όσο δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία.
Τα μυαλά και ο πλούτος των κρατών θα πάνε εκεί. Αυτή η κυβέρνησις πρέπει να
καταστραφή ή θα καταστρέψη κάθε μοναρχία στον πλανήτη...". Αυτού του είδους
ο κυνισμός, μόνον σε υπόδουλη χώρα μπορούσε να υπάρξη καταδεικνύοντας
την ανάγκη εξαγοράς των ΜΜΕ. Οι ενωμένοι υπό τους αντιπροσώπους των
Ρόθτσιλντ Τραπεζίται, έφεραν το 1863 στην Ουάσιγκτον προς ψήφισι, σχέδιο
νόμου όπου μόνον οι τράπεζες ηδύναντο να εκδίδουν και δανείζουν χρήματα. Ο
Λίνκολν είχε εκφράσει ανοικτά την απογοήτευσί του για το μέλλον των ΗΠΑ.
Σε λίγο έπεφτε νεκρός407 δήθεν από κάποιον Γουίλκς Μπούθ 408, στην τσέπη του
407
Ένας άλλος, ίσως κυριώτερος λόγος δολοφονίας του ήταν η άρνησι του Λίνκολν με
βέτο στο κογκρέσσο στην αίτησι των πρακτόρων των Ρόθτσιλντ να πληρωθούν όλα τα
πολεμικά ομόλογα του Νότου. Αν ίσχυε αυτή η αίτησις, ο Νότος ακόμη θα τους
χρωστούσε.
408
Ο Alex Christopher, συγγραφεύς του βιβλίου "Pandora's Box", ανεκάλυψε σε παλαιά
αρχεία σε κάποιον δήμο της κεντρικής Βορείου Καρολίνας, την διαθήκη του 1840,
κάποιου βαθύπλουτου, ομιχλώδους καταγωγής Εβραίου ονόματι A.A. Springstein εκ
Γερμανίας, ο οποίος εξαμερικάνισε το όνομά του σε A.A. Springs. Στην διαθήκη
καταγράφεται η κληρονομιά από τεραστία εδαφική έκτασι στην Αλαμπάμα, γνωστή
σήμερα ως Huntsville, στον υιό του, ο οποίος ανεφέρετο ως Αβραάμ Λίνκολν. Η έρευνα
του συγγραφέως στα Εθνικά Αρχεία, στο Ίδρυμα Σμισθόνιαν, στην Βιβλιοθήκη του
Κογκρέσσου και σε δικαστήρια, ληξιαρχεία, κλπ, απεκάλυψε ότι η Νάνσυ Χάνκς της
οικογενείας McAdden, επεσκέφθη το 1808 συγγενείς της στο Lincolnton της Β.
Καρολίνας. Εκεί εδημιούργησε σχέσι με τον Α.Α. Σπρίνγκς εκ της οποίας εγεννήθη ο
νόθος Αβραάμ, δίνοντάς του το επώνυμο Λίνκολν από το όνομα του χωριού. Το γεγονός
του 1862 όταν αντιπρόσωπος των Αψβούργων έρριξε 3 φορές το γάντι στον Λίνκολν
καλώντας τον σε μονομαχία, πρόκλησι την οποία ο Λίνκολν αντιπαρήλθε σκύβοντας το
κεφάλι, κρύβει κι άλλο μυστικό. Η νόθος θυγατέρα του Γερμανού βασιλέως
Λεοπόλδου, Ελίζαμπεθ, εστάλη στις ΗΠΑ με αρκετή περιουσία ώστε να διαβιώση
αξιοπρεπώς. Στις αρχές του 1850, η Ελίζαμπεθ κι ο Αβραάμ Λίνκολν είχαν δεσμό εκ του
οποίου εγεννήθησαν το 1856 οι νόθες δίδυμες Έλλα και Έμιλυ. Ο Λεοπόλδος έτρεφε
ιδιαίτερη αδυναμία για την Ελίζαμπεθ και προσεβλήθη από αυτή την σχέσι δεδομένου
ότι ο Λίνκολν ήτο ήδη νυμφευμένος με την Μαίρυ Τοντ από το 1842 η οποία έμαθε για
τις νόθες δίδυμες το έτος δολοφονίας του. Η Μαίρυ Τοντ ήτο οπιομανής και την
εφωδίαζε με όπιο ένα πρώην μέλος της υπηρεσίας πληροφοριών του Νότου, ο Τζων
Μπουθ, ο οποίος αντλούσε απ' αυτήν μυστικά τα οποία διωχέτευε στον Ιούδα Βενιαμίν
κι από κει στους Αφανείς. Ο Μπούθ ήτο το εξιλαστήριο θύμα (παρόμοιο με άλλες
περιπτώσεις δολοφονιών προέδρων των ΗΠΑ) διότι ήτο κοινό μυστικό τότε στους
ιθύνοντας των ΗΠΑ ότι η Μαίρυ Τοντ εδολοφόνησε τον σύζυγό της (ούτε καν της
εχορηγήθη σύνταξις) αφού οι Αφανείς της είχαν υποσχεθή ότι θα ζούσε πλουσιοπάροχα
με αφθονία οπίου στην Ευρώπη. Τέτοιας ποιότητος άτομα γενικώς, προτιμούν στις
"δημοκρατικές κυβερνήσεις" οι Αφανείς. Όσο για τον Μπουθ, η εγγονή του, Ιζόλα
Φόρεστερ, στο βιβλίο της "This One Mad Act" έγραψε ότι ο παππούς της, προ της
δολοφονίας, ήρθε σε επαφή με μυστήριους Ευρωπαίους και τουλάχιστον μία φορά
εταξeίδευσε στην Ευρώπη. Μετά την δολοφονία, η Ιζόλα ισχυρίσθη ότι τον έκρυψαν με

361
οποίου ευρέθη κωδικοποιημένο μήνυμα. Το κλειδί του κώδικος αργότερα
ευρέθη στα απομεινάρια των καμένων αρχείων του Ιούδα Μπέντζαμιν,
υπουργού στην κυβέρνησι του Νότου.
Ο Μπέντζαμιν ήταν δικηγόρος, απόφοιτος του Yale και εξελέγη
γερουσιαστής από Λουιζιάνα (ο δεύτερος Εβραίος γερουσιαστής των ΗΠΑ). Το
1833 ενυμφεύθη την Νάταλι Μάρτιν και επλούτισε ασχολούμενος με φυτείες
σακχαροκαλάμων στην Λουιζιάνα έχοντας αγοράσει 150 σκλάβους. Η σύζυγός
του τον εγκατέλειψε το 1842. Το 1850 επώλησε τις φυτείες και τους σκλάβους
του και εξελέγη γερουσιαστής το 1853 αγωνιζόμενος για την απελευθέρωσι των
σκλάβων!!! Προφανώς οι Αφανείς τον είχαν ήδη εντάξει στα σχέδιά των και τον
προετοίμαζαν για την μελλοντική δράσι του. Σχετικώς με αυτό το ζήτημα
εκατηγορήθη από τον γερουσιαστή Βενιαμίν Ουέιντ του Οχάιο ότι είναι
"Ισραηλίτης ενδεδυμένος ως Αιγύπτιος". Ο Ιούδας Βενιαμίν απήντησε ότι
"αληθώς είμαι Εβραίος και όταν οι πρόγονοί μου ελάμβανον τις 10 εντολές απ'
ευθείας από τον θεό εν μέσω κεραυνών κι αστραπών στο όρος Σινά, οι πρόγονοι
του αντιπάλου μου έβοσκαν χοίρους στα δάση της Μεγάλης Βρεταννίας". Υπήρξε
διορισμένος αρχιδικαστής του Νότου από τον Φεβρουάριο 1861 έως
Σεπτέμβριο 1861 κι ακολούθως ανέλαβε υπουργός πολέμου του Νότου έως τον
Μάρτιο 1862. Ήταν υπουργός πολέμου όταν οι Βόρειοι επολιόρκουν την νήσο
Ροανόκε την οποία υπεράσπιζε ο ταξίαρχος Χένρυ Γουάις με 2.500 άνδρες. Οι
πολιορκούμενοι εζήτησαν απελπισμένα βοήθεια του διαθέσιμου εν αδρανεία
ευρισκομένου σώματος στρατού εκ 13.000 ανδρών του υποστρατήγου Βενιαμίν
Ούγκερ αλλά ο Ιούδας, κινούμενος εκ του πονηρού, ηρνήθη την έκδοσι τέτοιων
διαταγών. Τελικώς η φρουρά του Ροανόκε αφέθη να αιχμαλωτισθή οπότε η
κατακραυγή των Νοτίων στρατηγών ανάγκασε τον Τζέφερσον Ντέιβις, όχι να
τον στείλη σπίτι του αλλά, εξοφλώντας άγνωστο τι γραμμάτια, να τον μεταθέση
στο υπουργείο εσωτερικών έως τον Μάιο 1865 οπότε μετέβη με ψεύτικα χαρτιά
και ψευδώνυμο, στον Οίκο των προστατών του στο Λονδίνο, εφ' όσον η
αποστολή του στην καταστροφή του Νότου και δολοφονία του Λίνκολν έληξαν
επιτυχώς. Εκεί εβοηθήθη να δικηγορήση και να λάβη βασιλική τιμητική
διάκρισι.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος Τζαίημς Γκάρφηλντ αντέδρασε σε
σχέδια νόμου των τραπεζών περί οικονομίας και εδολοφονήθη.
Τελικώς η όποια μικρή υποστήριξις στον Λίνκολν κατά τον εμφύλιο,
ανέδειξε κυρίαρχες μορφές τους Εβραίους τραπεζίτες J. και W. Σέλιγκμαν οι
οποίοι εταυτίσθησαν με τον Βορρά πλήρως, χρηματοδοτώντας αργότερα τους
Βορείους. Είχαν τέτοια επιτυχία που άνοιξαν υποκαταστήματα σε Λονδίνο,
Παρίσι, Φραγκφούρτη αποκτώντας το προσωνύμιο Αμερικανοί Ρόθτσιλντ και
εδημιούργησαν κοινές επιχειρήσεις με τους Ρόθτσιλντ.
Μάλιστα το 1874 ο Βαρώνος Ρόθτσιλντ εκάλεσε τον Ισαάκ Σέλιγκμαν στο
γραφείο του με σκοπό την συνεργασία του για προσφορά 55.000.000 δολ. σε
κρατικά ομόλογα ΗΠΑ. Επρόκειτο για την αρχή μίας ακόμη τεραστίου
μεγέθους συμμαχία του καρτέλ στις ΗΠΑ.
ασφάλεια και έζησε ευτυχής τα υπόλοιπα χρόνια του.

362
 Η σταδιακή κατάκτησις των ΗΠΑ ανέδειξε κατευθυνομένους-
ελεγχομένους μεγιστάνες όπως τον Αβερέλ Χάρριμαν του οποίου ο πατέρας
ήταν υπάλληλος του Σιφφ στους σιδηροδρόμους, Κάρνεγκι σε σχέσι με
χάλυβα, J.P. Morgan σε χρηματιστηριακά και τους Ροκφέλλερ για
πετρέλαια.
Ο Αύγουστος Μπελμόντ επενόησε έναν "έξυπνο" τρόπο να αυξήση τα
πλούτη του. Γνωρίζοντας ότι με την βεβαία νίκη των Βορείων θα
"απηλευθερούντο" 3.000.000 μαύρων δούλων οι οποίοι θα έψαχναν
απελπισμένα για ένα κομμάτι ψωμί στο νικητή εύπορο βορρά, έστησε τεχνική
εταιρεία με συνεταίρους τους Εβραίους Όσκαρ Χάμερστάιν και Χένρι
Μόργκεντάου και έκτισαν το γκέττο του Χάρλεμ. Όλο το Χάρλεμ στο οποίο
ζουν σε άθλιες συνθήκες οι μαύροι αλλά και άλλα τέτοια γκέττο εκτίσθησαν –
και κτίζονται – και ανήκουν σε Εβραίους. Όμως μέσω ελεγχομένων ΜΜΕ
δημιουργούν ενοχές για τα Χάρλεμ στους λευκούς. Οι εξεγέρσεις των μαύρων
στα γκέττο οφείλονται στην καταπίεσί τους από τους Εβραίους ιδιοκτήτες 409
αλλά οι στρατευμένοι δημοσιογράφοι δεν έχουν δικαίωμα να το αναφέρουν.
Μάλιστα δε, το 1909, ιδρύθη η ΝΑΑCP (National Association for the
Advancement of Colored People ή Εθνική Εταιρεία Για Ανάπτυξι των
Εγχρώμων), κυρίως από ηγέτες Εβραίους410, οι οποίοι και την ήλεγχαν για τόσα
χρόνια όσα έπρεπε ώστε να δημιουργηθή μίσος, κοινωνικό χάσμα, φυλετισμός,
κλπ, επί των οποίων θα έκτιζαν το πλέγμα ενοχών και συμπλεγμάτων κατά των
λευκών.

409
http://en.wikipedia.org/wiki/Watts_riots. Για την εξέγερσι επί παραδείγματι στο
γκέττο αυτό του Λος Άντζελες, το Αμερικανικό Πρακτορείο απέκρυψε συνέντευξι
κάποιου Εβραίου ιδιοκτήτη, του Μαγιέρ Μπλάουστήν, ο οποίος είχε ακίνητη περιουσία
περίπου 1.000.000 δολ. στο γκέττο. Με λίγη έρευνα, εύκολα βλέπει κανείς τον εβραϊκό
δάκτυλο πίσω από Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (δίπλα του σχεδόν πάντα ο αρχιραββίνος των
ΗΠΑ Δρ. Ιωακείμ Πρινζ) και όλο το Αφρο-Αμερικανικό πρόβλημα το οποίο
χρησιμοποιούν οι Εβραίοι σαν πηγή διαρκών τεταμένων κοινωνικών σχέσεων στις
ΗΠΑ αλλά κυρίως για δημιουργία πλέγματος ενοχών στους λευκούς. Για παράδειγμα
κανείς δεν αναφέρεται στον Εβραίο Συνταγματάρχη Μάγιερς ο οποίος εξόντωσε τους
Ινδιάνους στην Φλώριδα και ήτο τόσο αποτελεσματικός ώστε προς τιμήν του εκτίσθη
το οχυρό Φορτ Μάγιερς στην Φλώριδα.
410
Στην ιστοσελίδα http://www.naacp.org/about/history/howbegan/ υπάρχουν τα
ονόματα του ιδρυτού Εβραίου Δρα Μόσκοβιτς και του βοηθού του William English
Walling, σύζυγο της Εβραίας Anna Strunsky, αλλά και των συνιδρυτών. Λίγα στοιχεία
περί του βίου και πολιτείας του William English Walling μπορεί κανείς να βρη στην
ιστοσελίδα http://www.historycooperative.org/journals/jga/2.4/schneirov.html.

363
 ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ
Με την καθιέρωσι του Οίκου στην καθηγεσία του παγκοσμίου τραπεζικού-
χρηματιστηριακού στερεώματος και την διαδικασία πλουταθροίσεως να την έχη
εντάξει ο Οίκος στην καθημερινή του ρουτίνα πλέον, υπήρχε χρόνος αλλά και
διαθέσιμα άτομα της οικογενείας για ενασχόλησι με πάμπολλες φιλανθρωπίες
στις εβραϊκές κοινότητες. Ο Τζαίημς απεδέχθη τον ρόλο του ως ηγέτου των
Εβραίων, αρχικώς εις Παρισίους όπου εδημιούργησε εβραϊκό νοσοκομείο,
γηροκομείο και πανεπιστήμιο. Οι Εβραίοι της Αγγλίας ευημερούσαν υπό την
ηγεσία του ενώ ο συγγενής του Μωυσής Μοντεφιόρι εβοηθήθη να χρισθή
ιππότης το 1837, βαρώνος το 1846 κι αργότερα δήμαρχος του Λονδίνου. Σαν
μέρος των ανατεθέντων στον Μοντεφιόρι καθηκόντων περί προστασίας των
απανταχού Εβραίων, ήταν και ταξείδια όπως στην Πετρούπολι όπου μετέβη για
να πείση τον Τσάρο Νικόλαο να άρη αντιεβραϊκούς νόμους. Το παγκόσμιο
αφανές εβραϊκό κράτος είχε στην ηγεσία του τους Εβραίους της Αγγλίας οι
οποίοι είχαν στην ηγεσία τους τούς Ρόθτσιλντ με "υπουργούς-επιτελείο" τους
Μοντεφιόρι, Γκόλντσμιθ, Κοέν, Σαλομών, κλπ, και χρήμα περισσότερο από
όσο όλοι οι ηγεμόνες μαζύ. Είναι ολοφάνερες οι δήθεν αφανείς δυνάμεις που
επηρέαζαν τις κυβερνήσεις της Ευρώπης μετά το 1840 και πάντα προς όφελος
γενικώς των απανταχού Εβραίων. Η επέκτασις των επιχειρήσεών τους ήτο
παγκόσμιος. Επί παραδείγματι, το 1841, οι αδελφοί Γουώρμς, ανήψια των
Άνσελμ και Τζαίημς, εδημιούργησαν στην Κεϋλάνη την βάσι εμπορίας καφέ.
Ήταν ένα περίεργο οξύμωρο η προσπάθεια του Τζαίημς από την μία να
διατηρήση το στάτους κβο των ηγεμονιών κι απ' την άλλη, υπογείως, να
υποστηρίζη "επαναστατικά" κινήματα διότι το απαιτούσε η εβραϊκή του
ιδεολογία. (Δηλ. η απαίτησις των Εβραίων γενικώς να ακολουθούν δικό τους
νομικό σύστημα μη συμφωνώντας με το νομικό σύστημα της χώρας
εγκαταστάσεώς των, αυτομάτως τους καθορίζει και προσδιορίζει γενικώς ως
"επαναστάτες"). Όταν το 1848 οι επαναστάται στην Γαλλία εκθρόνισαν τον
υποταγμένο στον Τζαίημς βασιλέα, ο Τζαίημς συνεισέφερε μεγάλα ποσά στο
ταμείο αρωγής των τραυματιών και άρχισε συνομιλίες με ανθρώπους του νέου
καθεστώτος. Η αντιμοναρχική επανάστασις επεκτάθηκε στην Αυστρία με
πρώτο θύμα τον Μέττερνιχ ο οποίος εδραπέτευσε μεταμφιεσμένος. Λίγο
αργότερα εδραπέτευσε προς Φραγκφούρτη κι ο Σολομών με τον υιό του μέχρι
να βελτιωθή η κατάστασις. Ο δε Άμσελ εγκατέλειψε για ένα μήνα την
Φραγκφούρτη ώσπου να ηρεμήση η επανάστασις.
Ο Αλεξάντερ Γουιάρντ ντε Σαιν Σερόν ήταν μέλος της ομάδος του Κόμητος
ντε Σαμπρόντ απογόνου του Οίκου των Βουρβόνων, διεκδικητού του Γαλλικού
θρόνου και τον οποίο οι οπαδοί του ωνόμαζαν Ερρίκο Ε΄. Εμπόδιο στην
ενθρόνισί του ήτο από το 1848 ο Ναπολέων Γ΄. Ο Σαιν Σερόν, είχε ιδρύσει το
βασιλικό γραφείο πληροφοριών με δικούς του ανθρώπους και προωθούσε

365
αξιόπιστες και απόρρητες πληροφορίες σε όποιους εθεώρει φίλους. Ενταγμένος
και στο μυστικό δίκτυο των Ρόθτσιλντ, υπέγραφε ως "C. de B". Μέσω αυτού
και του δικτύου του, οι Ρόθτσιλντ εμάθαιναν αμέσως την παραμικρή
λεπτομέρεια για τις απόψεις, διαθέσεις, ιδέες, εκτιμήσεις και τα πολιτικά-
οικονομικά-στρατιωτικά σχέδια του Ναπολέοντος. Από την πλευρά του
Βίσμαρκ, στο δίκτυο Ρόθτσιλντ ανήκε ο εις Βερολίνο Εβραίος τραπεζίτης και
οικονομικός σύμβουλός του, Γκέρσον φον Μπλύχροντερ. Ο Γκέρσον επίσης
είχε το δικό του μικρό εμπορικο-πολιτικό δίκτυο πληροφοριών με
αντιπροσώπους του από Τουρκία έως Ολλανδία οπότε απόρρητες πληροφορίες
μετεβιβάζοντο αυθημερόν στον Τζαίημς, αρχηγό του Οίκου. Η πολιτική του
Οίκου είχε διαμορφωθή έτσι ώστε ο Οίκος της Φραγκφούρτης με τους Μαΐρ-
Καρλ και Βίλχελμ-Καρλ να ενισχύουν τον Πρωσσικό εθνικισμό411, ο Οίκος της
Βιέννης να ενισχύη τον Αυστριακό εθνικισμό, ο Οίκος του Λονδίνου να ενισχύη
τον Αγγλικό εθνικισμό και εδραίωσι της αγγλικής κοσμοκρατορίας μέσω του
Εβραίου Ντισραέλι ενώ ο αρχηγός Τζαίημς ενίσχυε και τους δημοκρατικούς 412
και τους εθνικιστές της Γαλλίας. Αυτό το εθνικο-κοινωνικό φαινόμενο το οποίο
οι ιστορικοί ονομάζουν "γέννησι των εθνικισμών", δεν ήτο τίποτε άλλο από ένα
φθηνό συναισθηματικό τερτίπι των Εβραίων Τραπεζιτών, στην παγίδα του
οποίου έπεσαν σαν ώριμα φρούτα οι Ευρωπαίοι, με κόστος πλειάδα αιματηρών
πολέμων και αποτέλεσμα, πλήρη υποδούλωσί των στο Εβραϊκό Αφανές Κράτος
του Κεφαλαίου. Μέσω αυτής της πολιτικής των εθνικισμών και των
ελεγχομένων οικονομιών, άρα και στρατών413, μπορούσαν πλέον, με
411
Επί παραδείγματι, F. Stern, "Gold and Iron. Bismark, Bleichroder and the Building of
the German Empire", 1977, σελ. 114 αναφέρει ότι ο Μαΐρ-Καρλ έγραψε το 1863 στον
Βίσμαρκ, "Εξοχώτατε, γνωρίζετε από παλαιά την αποδεδειγμένη μου απεριόριστη
αφοσίωσι στο πρόσωπό σας και πως πάντα ήμουν προσκολλημένος στα Πρωσσικά
συμφέροντα".
412
Ο τίτλος "δημοκρατικός" για τον Λουί Ναπολεών Γ' είναι, για τα σημερινά δεδομένα,
οξύμωρον. Ανερριχήθη στην εξουσία το 1848 και τρία έτη αργότερα κατήργησε το
σύνταγμα. Υπεσχέθη καλύτερη ζωή στις πτωχές μάζες προσπαθώντας να εφαρμόση με
τους κρυπτοεβραίους Περριέ-Φουλντ, έναν πραγματικό σοσιαλισμό. Χαρακτηριστικά ο
Ισαάκ Περριέ είχε γράψει "...αφιερώνουμε τον πλούτο ο οποίος μας εδόθη εκ γεννετής
για να βελτιώσουμε την τύχη των πολυαρίθμων πτωχών...". Ήδη το 1862, ο Ναπολέων
είχε πάρει την πρωτοβουλία να επισκεφθή τον Τζαίημς διότι είχε ανάγκη το χρήμα των
Ρόθτσιλντ διότι ο σοσιαλισμός των Περριέ-Φουλντ δεν απέδωσε. Αυτό έγινε παρά το
ότι ο ανταγωνιστής Αχιλλέας Φουλντ ήτο Υπουργός Οικονομικών και οι Περριέ
οικονομικοί σύμβουλοι. Ο Τζαίημς τον υπεδέχθη βασιλικώς (δηλ. σαν όμοιος προς
όμοιο) ενώ την μουσική επένδυσι της συναντήσεως είχε αναλάβει ο Ροσσίνι με την
χορωδία της Όπερας των Παρισίων. Εφύτευσε κι ένα δένδρο ο Ναπολέων εις
ανάμνησιν...
413
Μπορεί ο Οίκος της Φραγκφούρτης φαινομενικώς να υπεστήριζε φανατικά τον
Βίσμαρκ όμως όταν το 1862 ο πράκτωρ των Ρόθτσιλντ και ταυτοχρόνως οικονομικός
διευθυντής του Βίσμαρκ, ο Γκέρσον φον Μπλύχροντερ μετέβη εις Παρισίους
αιτούμενος δανείου από τον Βαρώνο Τζαίημς προς προπαρασκευήν του πρωσσικού
στρατού, (όπου με καλύτερο στρατό θα ανετρέπετο το προβλεπόμενο αποτέλεσμα),
αντιμετώπισε άρνησι με την γελοία δικαιολογία ότι "ο Οίκος δεν χρηματοδοτεί

366
κατάλληλες εξαγορές και χειρισμούς να ενεργοποιήσουν ελεγχομένους
πολέμους δρέποντας οι ίδιοι με "ανορθωτικά δάνεια" τους καρπούς των αδίκων
αιματοχυσιών. Όλο αυτό σύστημα πρέπει να ονομάζεται "Εξωτερική
Πολιτική της Αφανούς Εβραϊκής Κυβερνήσεως" και να διδάσκεται η
μεθοδολογία δημιουργίας και λειτουργίας της. Επίσης πρέπει να διδάσκεται και
η πειθαρχία διαδοχής η οποία εξασφαλίζει βιωσιμότητα και συνεχή αύξησι
πλούτου και πολιτικής επιρροής. Έτσι, όταν ο Τζαίημς, ο τελευταίος εν ζωή εκ
των 5 αδελφών της Φραγκφούρτης, απεβίωσε το 1868, ο Αλφόνσο ήταν ήδη
έτοιμος να τον αντικαταστήση στον Γαλλικό Οίκο αλλά κι ο Λιονέλ στην
Αγγλία ήτο ήδη έτοιμος να αναλάβη τα ηνία του Οίκου γενικώς. Η περιουσία
του Γαλλικού Οίκου Ρόθτσιλντ τότε, ήτο 60 φορές μεγαλυτέρα του βασιλέως
της Γαλλίας.
Στην Γαλλία, για κάποιους μήνες του 1848, τον χρόνο θανάτου του
Σολομώντος Ρόθτσιλντ, υπουργός οικονομικών ήταν ο Εβραίος Michel
Goudchaux και τον ηκολούθησε ο κρυπτοεβραίος Αχιλλεύς Φουλντ. Οι
κρυπτοεβραίοι αδελφοί Περριέ ανεδείχθησαν σε κυρίαρχες οικονομικές
μορφές.. Η κατασκευαστική εταιρεία των Περριέ ανάλαβε την ανοικοδόμησι
του κέντρου των Παρισίων, την διάνοιξι πολλών νέων σιδηροδρομικών
γραμμών, δημιουργία της Διεθνούς Εκθέσεως του 1855 εις Παρισίους, την
εξαγορά του κρατικού σιδηροδρομικού δικτύου της Αυστρίας και γενικώς
άθροισε τεράστιο πλούτο ενεργώντας και για τον εκσυγχρονισμό της γαλλικής
παραγωγής. Οι παραπάνω κρυπτοεβραίοι έπεισαν τον Ναπολέοντα να αποσύρη
την όποια εμπιστοσύνη του από τον Οίκο Ρόθτσιλντ και να εμπιστευθή την νέα
δική τους από το 1852 πιστωτική τράπεζα επενδύσεων, την Κρεντίτ Μομπιλιέ.
Η τράπεζα αυτή, με την στήριξι του Κράτους και προβάλλοντας σοσιαλισμό,
επέτυχε συντόμως τεράστια κέρδη κηρύσσοντας ανελέητο οικονομικό πόλεμο
στον Βαρώνο Τζαίημς. Ο πόλεμος συντόμως επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη,
στα χρηματιστήρια, στις Αυλές, στις βιομηχανίες και επενδύσεις όπου η
Κρεντίτ Μομπιλιέ ίδρυσε παντού πιστωτικές-επενδυτικές τράπεζες με τεράστια
επιτυχία. Συνειδητοποιώντας ο Τζαίημς την αδυναμία του να τους κτυπήση με
λίγες γρήγορες αποφασιστικές κινήσεις, οργανώθηκε για μακροχρόνιο
οικονομικό ανταρτοπόλεμο, οδηγώντας και κατευθύνοντας εμμέσως τους
Περριέ να εξαπλωθούν και να ανοιχτούν πολύ, χρησιμοποιώντας λίγο από το
τεράστιο απόθεμα του Οίκου, λειτουργώντας πλέον ως αρχηγός του Οίκου
δεδομένου ότι είχαν αποβιώσει τα αδέλφια του.
Στα εσωτερικά της οικογενείας Ρόθτσιλντ, το 1850 ο Μάφφυ ενυμφεύθη
την εξαδέλφη του Τζουλιάνα Κοέν και το 1857 ο Αλφόνσο, υιός του Τζαίημς
και της Μπέττυ, ενυμφεύθη την Ελεονόρα, θυγατέρα του Λιονέλ κι
εγκατεστάθησαν εις Παρισίους.
Η απόπειρα των Περριέ να ανοίξουν πιστωτική τράπεζα στην Βιέννη,
ωδήγησε τους Ρόθτσιλντ σε μαραθωνίους παρασκηνιακών κινήσεων οπότε, σε
συνεργασία με Αυστριακούς αριστοκράτες ίδρυσαν την δική τους πιστωτική-

πολέμους". F. Stern, "Gold and Iron. Bismark, Bleichroder and the Building of the
German Empire", 1977, σελ. 73.

367
επενδυτική τράπεζα, την Osterreichischen Creditanstalt für Händel und
Gewerbe. Η λειτουργία της τραπέζης αυτής, τον Νοέμβριο του 1855
σηματοδότησε την αρχή της αντεπιθέσεως του Οίκου, αν και τα αδέλφια δεν
έζησαν για να χαρούν το αποτέλεσμα. Τον επόμενο χρόνο μία μυστηριώδης
οικονομική μεγάλη αιφνιδία ύφεσις ωδήγησε σε πτώχευσι το 1857 την Γκραν
Σεντράλ, δηλ. τον σιδηροδρομικό κολοσσό των Περριέ, ενώ τον επόμενο χρόνο
η Κρεντίτ Μομπιλιέ δεν είχε να πληρώση μερίσματα. Είχε αρχίσει η παρακμή
των Περριέ-Φουλντ.
Οι Ρόθτσιλντ ενίσχυσαν την ματαιοδοξία του Βίσμαρκ απ' την μία και την
υπερηφάνεια των Αυστριακών ευγενών απ' την άλλη ενώ ταυτοχρόνως ήσαν
πολύ προσεκτικοί σε ό,τι αφωρούσε την με μέτρο αύξησι της δυνάμεως των
Πρώσσων. Τελικώς, τη αφανή ενεργεία των Ρόθτσιλντ, ο Βίσμαρκ επετέθη στην
Αυστρία και σε επτά εβδομάδες την συνέτριψε. Η μεθοδευμένη και
υπολογισμένη προσεκτικά κατάρρευσις της Αυστρίας συμπαρέσυρε στην
καταστροφή τους όλους τους μεγαλοεπενδυτές της αλλά συγκεκριμένα τους
κυρίους αντιπάλους του Οίκου, την τράπεζα Κρεντίτ Μομπιλιέ. Η κατάρρευσις
αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την παραίτησι από της θέσεως του Υπουργού
Οικονομικών της Γαλλίας, του ανταγωνιστού των Ρόθτσιλντ, του Αχιλλέως
Φουλντ, αρχές του 1867 και προς το τέλος του ιδίου έτους αυτοκτόνησε. Οι
Περριέ εκήρυξαν πτώχευσι και εχάθησαν από τον τραπεζικό κόσμο αφήνοντας
ανεξέλεγκτους κι αχαλίνωτους πλέον τους Ρόθτσιλντ.
Η στρατηγική του Λιονέλ και του Οίκου ήταν η προσπάθεια για απόλυτη
πολιτική-οικονομική παγκυριαρχία η οποία όμως δεν είχε καθόλου ανοχές
σε λαοπρόβλητους, μη ελεγχομένους από το Κεφάλαιο ηγέτες, τύπου
Ναπολέοντος. Στις πολιτικές τακτικές του Οίκου τέτοια φαινόμενα έπρεπε να
εξοντώνονται. Το παράδειγμα του ελεγχομένου Κριμαϊκού πολέμου αλλά
κυρίως του μεθοδευμένου πολέμου Αυστρίας-Πρωσσίας ήταν το καλύτερο
μοντέλο για να εξοντωθή ο Ναπολέων. Η αφορμή εδόθη όταν ο Βίσμαρκ
επείσθη από το περιβάλλον του (μπορούμε να κατανοήσουμε την μεθόδευσι) να
διορίση το 1870 Βασιλέα της Ισπανίας τον Πρώσσο πρίγκιπα Λεοπόλδο. Η
κίνησις αυτή εξώργισε τον Ναπολέοντα ο οποίος ευρίσκετο ξαφνικά
περικυκλωμένος από την απειλητική Πρωσσία και απέστειλε παντού οργισμένα
μηνύματα τα οποία έφταναν πρώτα στους Ρόθτσιλντ μέσω του κατασκοπικού
δικτύου και κατόπιν στις κυβερνήσεις. Στην κοσμοκράτειρα Αγγλία, ο Λιονέλ
προωθούσε το σχέδιο του Οίκου μέσω του πολιτικού του οργάνου ονόματι
Ντισραέλι, τον οποίον εστήριζε στην εξουσία των συντηρητικών. Ο Οίκος είχε
καταφέρει να προωθήση στην πρωθυπουργία τον πράκτορά του, Ντισραέλι, το
1868 για λίγους μόνο μήνες οπότε ηττήθη εκλογικώς από τον Γλάδστονα κι
αυτό ήταν το μόνο μειονέκτημα του σχεδιασμού των. Οι φιλελεύθεροι, υπό τον
πρωθυπουργό Γλάδστονα, υπεστήριζαν την τακτική διαπραγματεύσεων ώστε να
αποφευχθή η σύρραξις κι άσκοπος αιματοχυσία μεταξύ Πρωσσίας-Γαλλίας.
Πράγματι, οι Άγγλοι διπλωμάται σε Μαδρίτη και Βερολίνο άλλαξαν την γνώμη
του Βίσμαρκ περί διορισμού του Λεοπόλδου αλλά τελικώς, οι σύμβουλοί του
(!!!) τον έπεισαν ότι εναντίον της Γαλλίας θα ήταν έναν σύντομος πόλεμος. Δεν

368
είχαν άδικο διότι οι Γάλλοι, ωδηγηθέντες σε κήρυξι πολέμου, κατέρρευσαν με
δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, όπως ακριβώς ανέμενε ο Οίκος.
Ο Αλφόνσο είχε ήδη στείλει την οικογένειά του στην Αγγλία για κάθε
ενδεχόμενο ενώ ο ίδιος στο Παρίσι έπαιζε το γνωστό του παιγνίδι εξουσίας εφ'
όσον στην κατασχεθείσα οικία του κατοικούσε πλέον ο βασιλεύς Γουλιέλμος
της Πρωσσίας. Το κατασκοπικό δίκτυο του Οίκου, με ταχυδρομικά περιστέρια
(με τα μόλις ανακαλυφθέντα πρωτόγονα μικροφίλμ πλέον αντί γράμματα),
προσέφερε λεπτομερή καθημερινή απόρρητη πληροφόρησι αλλά και πολλά
κωδικοποιημένα μηνύματα του "C. de B" εταξείδευον με αερόστατο! Από
αυτόν μάθαιναν ότι η ασφυκτική πολιορκία των Παρισίων ωδήγησε τον
πεινασμένο λαό να τρώη τους ίππους και επληροφορήθησαν με ανατριχίλα την
δημιουργία και ξεσηκωμό της ανεξέλεγκτης από το Κεφάλαιο Παρισινής
Κομμούνας.
Η Γαλλία υπέγραψε συνθηκολόγησι στις Βερσαλλίες (κατ' απαίτησιν του
Βίσμαρκ) το 1871, όπως ώριζε το πρόγραμμα του Οίκου, με τον Βίσμαρκ να
ζητά πολεμική αποζημίωσι 6 δισεκατομμύρια φράγκα για να αποσύρη τον
Πρωσσικό στρατό απ' το Γαλλικό έδαφος. Εκ μέρους των Γάλλων,
διαπραγματευτής της αποζημιώσεως ήτο ο Αλφόνσο Ρόθτσιλντ ενώ από μέρους
των Πρώσσων ο πράκτωρ του Οίκου, Μπλύχροντερ. Ο Βίσμαρκ είχε πεισθή
από τους συμβούλους του (!!!) ότι οι Γάλλοι ήταν αδύνατον να συγκεντρώσουν
τέτοιο ποσόν, επομένως εθεώρησε την κατοχή της Γαλλίας εξησφαλισμένη.
Ήτο σκόπιμος παραπλάνησις διότι τελικώς συνεφωνήθη το ποσόν των 5
δισεκατομμυρίων φράγκων, το οποίο ανέλαβε να τακτοποιήση ο Λιονέλ, με
συνεργασίες τραπεζιτών και έκδοσι μετοχών. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο
στον Οίκο και σε δύο έτη είχαν συγκεντρώσει 88.697.000.000 φράγκα ώστε να
καλυφθούν τα μόλις 5.000.000.000 του δανείου! Οι επενδυταί τραπεζίται έγιναν
πλούσιοι, ο Βίσμαρκ ηναγκάσθη να εγκαταλείψη την Γαλλία ταπεινωμένος, η
Κομμούνα συνετρίβη τη προτροπή του Οίκου Ρόθτσιλντ, ο Οίκος ανεδείχθη
κυρίαρχος, ο Ναπολέων είχε εξαφανισθή, και κυρίως ο Οίκος είχε άφθονο
έτοιμο νέο χρήμα για "ανόρθωσι" (δηλαδή υποδούλωσι) της Γαλλίας. Τα
συμπεράσματα των Ρόθτσιλντ σημάδευσαν από τότε ως τώρα την ιστορία του
κόσμου όπου ενεργοποιούμενοι τεχνητοί ελεγχόμενοι πλήρως εθνικισμοί,
ανάβουν εστίες πολέμων οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην
οικονομική υποδούλωσι αρχικώς και ακολούθως στην υποδούλωσι των λοιπών
δυναμικών των εθνών δηλ. παιδεία, πολιτισμό, ήθη, κλπ, κλπ. Από την επιτυχία
αυτού του τεχνητού πολέμου ώθησαν τους Ευρωπαίους στην εποχή των
εθνικιστικών φανατισμών-ανταγωνισμών ώστε με το “διαίρει και βασίλευε” να
κυριαρχούν. Όμως και η Κομμούνα των Παρισίων τους είχε ανησυχήσει
σφόδρα, οδηγώντας τους να συνειδητοποιήσουν την αδήριτο ανάγκη απολύτου
εβραϊκού ελέγχου των μελλοντικών σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών δυναμικών.
Ο πόλεμος όμως ήτο και επιβεβαίωσις του κατασκοπικού δικτύου του Οίκο το
οποίο υπέκλεπτε και αλλοίωνε την πληροφόρησι του πρωθυπουργού

369
Γκλάδστονος414, ο οποίος θα απέτρεπε με διπλωματία την σύρραξι Γαλλίας-
Πρωσσίας, η οποία όμως ήτο προγραμματισμένη από τον Οίκο. Ο Οίκος
επολέμησε λυσσαλέα τον Γλάδστονα ο οποίος το 1874 τελικώς ηττήθη από το
πολιτικό όργανο του Οίκου, τον Βενιαμίν Ντισραέλι, σηματοδοτώντας την Νέα
Τάξι της κυριαρχίας των τραπεζιτών με διαρκείς πολέμους και εβραϊκή αφανή
παγκυριαρχία. Αν και πολιτικοί αντίπαλοι του Γλάδστωνος οι Ρόθτσιλντ, είχαν
προωθήσει στην θέσι του Αρχιδικαστού της Αγγλίας το 1873 τον Εβραίο Σερ
Τζώρτζ Γέσσελ ενώ ο Εβραίος Ρούφους Ισαάκς ήταν Υπουργός Δικαιοσύνης
και Πρέσβυς εις τας ΗΠΑ κι αργότερα, το 1921, Κυβερνήτης των Ινδιών με
όνομα Λόρδος Ρέντινγκ.
Στην μεταπολεμική Γαλλία του Αλφόνσο, δεν υπήρχε πλέον δυναμική
αναβιώσεως πατριωτικών δυνάμεων. Η ενδυνάμωσις όμως του εργατικού
κινήματος ήτο μία εν δυνάμει απειλή την οποία επεθύμη να ελέγξη. Εκινείτο
παρασκηνιακώς με ανθρώπους του σε όλους τους πολιτικούς χώρους, δίχως
όμως ο ίδιος να θέλη να λάβη θέσι σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο,
εφαρμόζοντας πολιτικές ίσων αποστάσεων σε σημείο που να αρνηθή θέσι στο
Εθνικό Συμβούλιο. Αυτός ήτο ο οποίος διακινούσε τα κρατικά δάνεια και τις
περισσότερες χρηματοδοτήσεις μεγάλων έργων. Ήτο η αφανής μεγάλη δύναμις
της Γαλλίας. Με τις παρασκηνιακές κινήσεις του διετήρη τις οικονομικές
ισορροπίες παρά τις συνεχείς εναλλαγές πολιτικών ώστε να μην κινδυνεύουν οι
επενδύσεις και τα κεφάλαιά του. Για συγκράτησι της ανερχομένης αριστεράς,
διώρισε Υπουργό Οικονομικών το 1877, κάποιον Λεών Σαΰ, υπάλληλό του από
την Εταιρεία Σιδηροδρόμων του (Chemin de Fer du Nord) τον οποίο ήδη είχε
προωθήση στην πολιτική από την 10ετία του 1860. Ταυτοχρόνως,
εδημιούργησε επαφές με τον αρχηγέτη της αριστεράς, τον Λεών Γαμβέττα. Σε
συνάντησί τους σε δείπνο εργασίας το 1881, ο Αλφόνσο του ετόνισε τον
"πατριωτισμό" του όταν εκατηγορήθη εμμέσως υπό του Γαμβέττα ότι έρριξε
την κυβέρνησι Θιέρ415 λέγοντας "...είναι φανερό ότι με την επιρροή μου σε
αριθμό εκλεκτόρων έδωσα την δυνατότητα στον Θιέρ για έξι ακόμη μήνες,
πράγμα που δεν θα κατάφερνε χωρίς εμένα. Είπα στους φίλους μου στο
συμβούλιο 'Μη ρίξετε τον Θιέρ. Θα είναι εθνική καταστροφή... τουλάχιστον
αφήστε τον να ολοκληρώση τις διαπραγματεύσεις για το δάνειο. Η αξιοπιστία

414
A. Ramm, "The political correspondence of Mr. Gladstone and Lord Granville",
1868-1876, Camden Society, 3rd series, LXXXII, I, σελ. 113.
415
Η πραγματικότης είναι ότι ο Γαμβέττα είχε δίκαιο. Όταν έγιναν αντιεβραϊκές
εκδηλώσεις στην Συρία, οι Ρόθτσιλντ, αρχηγοί και πάντοτε υπερασπισταί των
απανταχού Εβραίων, ωργάνωσαν αντίδρασι και ο Τζαίημς είχε ζητήσει από τον Θιέρ να
λάβη θέσι για την προάσπισι των Εβραίων. Όταν αυτός ηρνήθη, είχε προγραφή. Βοηθός
του Ρόθτσιλντ για την πτώσι του Θιέρ ήταν ο Εβραίος νομικός, υπουργός δικαιοσύνης,
Αδόλφος Κρεμώ (Cremieux), ο οποίος είχε αναλάβει να πείση τον Βασιλέα να
παραιτηθή. Ο ρόλος του ανθρώπου αυτού ήτο καθοριστικός για την εβραϊκή κυριαρχία
στην Γαλλία λόγω των νόμων τους οποίους εδημιούργησε περί διαφόρων ελευθεριών.
Το 1860 έγινε ιδρυτής και πρόεδρος του τρομερού παγκοσμίου σιωνιστικού οργανισμού
Alliance Israélite Universelle.

370
και τύχη της Γαλλίας εξαρτώνται απ' αυτό.'"416. Εν συνεχεία, ο Γαμβέττα στην
πρόποσί του ευχήθηκε "Στην ανασυγκροτημένη Γαλλία" ενώ ο Βαρώνος
Αλφόνσο, λίαν αινιγματικώς αντευχήθηκε "Στον Άνδρα που θα την
ανασυγκροτήση". Επειδή η ανοησία των πολιτικών δεν είναι προνόμιο κανενός
λαού, ο Γαμβέττα ηλιθίως ευχαρίστησε τον Αλφόνσο για την ευχή
αναφωνώντας "Ω ναι θα το ήθελα πάρα πολύ".
Μία μεγάλη οικονομική πρόκλησι είχε να αντιμετωπίση ο Αλφόνσο από την
τράπεζα Κρεντίτ Λυοναί (Credit Lyonnais) της οποίας ο διοικητής αμφισβήτησε
ευθέως την παντοδυναμία του Οίκου. Επρόκειτο για πρώην υψηλόβαθμο
στέλεχος του Αλφόνσο, τον ευφυέστατο Ευγένιο Μποντώ, διευθυντή της
Εταιρείας των Αυστριακών Σιδηροδρόμων του Οίκου. Αυτός είχε προτείνει
συνεργασία Οίκου Ρόθτσιλντ-Credit Lyonnais προς εξαγοράν της αυστριακής
τραπέζης Wienerbankverein, την οποία οι δεύτεροι απέρριψαν. Ο Μποντώ όμως
τους εβοήθησε να συνάψουν κρατικό δάνειο με την Ουγγαρία και τελικώς
παρητήθη από τον Οίκο το 1878 και ίδρυσε την τράπεζα Ουνιόν Τζενεράλ (L'
Union General). Την προέβαλε ως τράπεζα των Καθολικών, θέτοντάς την υπό
την σκιά της εκκλησίας με θριαμβευτικά αποτελέσματα. Με τις παλαιές
γνωριμίες του έγινε δεκτός σε κυβερνητικούς κύκλους και το 1880 ίδρυσε την
αυστριακή Osterreichische Landerbank και με αυτό υπόβαθρο έλαβε το
συμβόλαιο επεκτάσεως του σιδηροδρόμου έως την Τουρκία αλλά και πολλά
άλλα. Η αντίδρασις του Οίκου ήταν η γνωστή. Συνεχής εξαγορά των μετοχών
του Μποντώ και αφανής βοήθεια προς αυτόν να ξανοιχθή. Σε δύο έτη, το 1882,
εσημειώθη αιφνιδία τεχνητή κάμψις του Γαλλικού χρηματιστηρίου με
προσωρινό κλείσιμο, αιφνίδιο ξεφόρτωμα των μετοχών από μέρους του Οίκου
Ρόθτσιλντ και δραματική πτώσι της αξίας των, σε συνδυασμό με μία τεχνητή
μικρή οικονομική ύφεσι, με αποτέλεσμα την πτώχευσι του Μποντώ και
αυτοεξορία του, την πτώχευσι πολλών Γάλλων συμπεριλαμβανομένου και του
Γαμβέττα. Οι Γάλλοι εγνώριζαν τι έγινε και ποίος έφταιγε, αλλά ο Αλφόνσο με
συνεργάτη τον Γουσταύο Ρόθτσιλντ, ήτο αήττητος νικητής.
Όσο για τον Οίκο Ρόθτσιλντ της Ιταλίας, το 1860, το ενωτικό κίνημα του
Γαριβάλδι ωδήγησε τον απελπισμένο για χρήματα βασιλέα σε μακρά
διαπραγμάτευσι με τον αρχηγό του Οίκο Ρόθτσιλντ της Νάπολι, τον μανιώδη
συλλέκτη Αδόλφο, για πώλησι τεραστίου αριθμού έργων τέχνης. Τελικώς
συνεφωνήθη η αγορά αλλά ο βασιλεύς ηττήθη κι αυτοεξωρίσθη. Τον
ηκολούθησε ο Αδόλφος Ρόθτσιλντ, ο οποίος, έχοντας τεραστία περιουσία,
εξαργύρωσε τις μετοχές του στον Οίκο Ρόθτσιλντ κι έζησε πλούσιος κι ευτυχής
στην παραλίμνιο πολυτελή έπαυλή του στην Ελβετία. Έτσι έκλεισε ο Οίκος της
Νεαπόλεως.

416
J. Halevy, "Trois diners avec Gambetta", Paris, 1929, σελ. 25-26.

371
372
 ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΝΤ' ΙΣΡΑΕΛΙ
Η Ιστορία γράφεται από τις επιτυχημένες μειονότητες...
"All is race – there is no other truth... The influence of a great race will be
felt"417...
"Yes, I am a Jew, and when the ancestors of the right honourable gentleman
were brutal savages in an unknown island, mine were priests in the temple of
Solomon."418...
"We [Jews] create our luck and call it fate" 419...
"Governments do not govern, but merely control the machinery of government,
being themselves controlled by the hidden hand."420...
"Napoleon will do exactly and all that I shall advise him."421

Άπειρες σελίδες έχουν γραφή για τον βίο και πολιτεία του ανδρός, οι
περισσότερες φυσικά για να τον εξυμνήσουν και λίγες για να τον κατακρίνουν.
Σαν εκλεκτός της Σιών, η υστεροφημία του ήτο εξασφαλισμένη και η πολιτική
πορεία του χαρακτηρίζεται ως η πλέον επιτυχής. Οι εκμεταλλευθέντες την
μωροφιλοδοξία του, Ρόθτσιλντ, τον ωδήγησαν με σίγουρα βήματα στο να φανή
ως ο ισχυρότερος πηδαλιούχος της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας, αν και οι
ικανότητές του ήσαν λίαν περιορισμένες. Γεγονός σήμερα είναι ότι η
κατευθυνομένη ιστορία θέλει το άστρο του να λάμπη υψηλώτερα απ' όλα στο
στερέωμα των απελθόντων πολιτικών της Αγγλίας, όντας προωθούμενος από
τους Ρόθτσιλντ αλλά και όντας ευνοούμενος της βασιλίσσης Βικτωρίας η οποία
τον απεκάλη χαϊδευτικά "Ντίζυ" (όπως και οι Ρόθτσιλντ). Αν δε, η θεά Τύχη δεν
ήθελε να υπάρχη ως αντίρροπη σε αυτόν αξιοπρεπής, καλοήθης, φιλάνθρωπος
πολιτική δύναμις ονόματι Γκλάδστον, άγνωστον σε τι περιπέτειες θα είχε ρίψει
από τότε την ανθρωπότητα η σιωνιστική ανεξέλεγκτος αυθαιρεσία.

417
"Όλα είναι Φυλή (Έθνος) – δεν υπάρχει άλλη αλήθεια... οι επιδράσεις μίας
μεγαλειώδους φυλής (έθνους) θα γίνουν αισθητές...". Από ρήσι του Sidonia
(αλληγορικώς ο Βαρώνος Λιονέλ Ρόθτσιλντ) στο διήγημα Conigsby.
418
"Ναι είμαι Εβραίος, και όταν οι πρόγονοι του εντιμοτάτου κυρίου ήταν ζωώδεις άγριοι
σε μία άγνωστη νήσο, οι δικοί μου ήσαν ιερείς στον ναό του Σολομώντος ". Απάντησις το
1835 στον βουλευτή O' Connell.
419
"Εμείς (οι Εβραίοι) δημιουργούμε την τύχη μας και την ονομάζουμε πεπρωμένο".
420
"Οι κυβερνήται δεν κυβερνούν αλλά απλώς ελέγχουν τον μηχανισμό κυβερνήσεως,
όντας οι ίδιοι ελεγχόμενοι από την Κρυμμένη ( Αφανή) Χείρα".
421
"Ο Ναπολέων (ο Γ' της Γαλλίας) θα κάνη ακριβώς ό,τι του πω". Ειπώθηκε από τον
Ντισραέλι κατά την διάρκεια γάμου μελών της οικογενείας Ρόθτσιλντ.

373
 Ο Βενιαμίν Ντ' Ισραέλι ήτο υιός του Εβραίου συγγραφέως-βιβλιοκριτικού-
εκδότου Ισαάκ Ντ' Ισραέλι422 και της Μαρίας Μπασέβι και εγεννήθη στο
Λονδίνο το 1804.
Σε ηλικία 13 ετών, το 1817, με μία καλομελετημένη από τον πατέρα του
κίνησι, εβαπτίσθη χριστιανός. Η ηλικία είναι σημαντική διότι θρησκευτικώς, η
ενηλικίωσις των Εβραίων γίνεται μετά το 12ο έτος, οπότε και η ραββινική
μύησις στα θρησκευτικά απόκρυφα (μπαρ μίτσβα). Οπότε, ο πατέρας του
ανέμενε ώστε να ενηλικιωθή θρησκευτικώς, να αποκτήση συνείδησι και άποψι
της εθνικιστικής του θρησκείας και έπειτα τον έκανε χριστιανό ώστε να
λειτουργήση ως δούρειος ίππος στην Αγγλία. Με πλήρη συνείδησι ότι μόνο ως
χριστιανός θα ηδύνατο να βοηθήση αποτελεσματικώς τους Εβραίους αλλά και
να ικανοποιήση τις φιλοδοξίες του.
Μέχρι τα 17 του εμαθήτευσε σε ιδιωτικά σχολεία και ακολούθως ηργάσθη
σε δικηγορικό γραφείο. Το 1824, σε ηλικία 20 ετών έχασε μεγάλο ποσόν σε
επένδυσι σε ορυχείο της Νοτίου Αφρικής και σαν να μην έφτανε αυτό, έχασε
αμέσως μετά, περισσότερα από επένδυσι σε εφημερίδα 423 ενώ επειδή εθεώρη
εαυτόν διανοούμενο, επεδίωξε συγγραφική καριέρα αλλά απέτυχε παταγωδώς
με το πρώτο του μυθιστόρημα το 1826. Συγκεκριμένα, έγραψε το Βίβιαν
422
Ο Ισαάκ ανήκε στην σέκτα των πιστών του εκ Γαλικίας της Πολωνίας ψευδομεσσία
Leibowicz με ψευδώνυμο Jacob Frank και αργότερα Yakov Frankovich (1726-1791),
για τον πολύ κόσμο. Οι πιστοί του ωνομάζοντο Ζοχαρισταί ή φρανκισταί ή
πεφωτισμένοι. Η διδασκαλία του εβασίζετο στην αποκρυφιστική Καμπάλα
περιλαμβάνουσα μαγικά-εκστασιαστικά θρησκευτικά στοιχεία. Βασικό σωτηριολογικό
στοιχείο των Φρανκιστών ήτο η σωτηρία μέσω σεξουαλικής εκστάσεως, όπως και με
τους Ντονμέ. Αυτή η σχέσις δικαιολογείται από τα ταξίδια του Φρανκ στην
Θεσσαλονίκη και γνωριμία του με τους Ντονμέ. Ανεκήρυξε εαυτόν μεσσία το 1751 και
το σεξουαλικό κίνημά του συνέπεσε με τα σεξουαλικά μυστικά κινήματα των "Hellfire
Clubs" της Αγγλίας και Γαλλίας, των Εκλεγμένων Ιερέων (Elus Cohens) ιδρυθέν υπό
του Εβραίου Ροδοσταύρου-μασόνου Matinez de Pasqually και Μαρτινιστών της
Γαλλίας ιδρυθέν υπό μαθητού του προηγουμένου, Louis Claude de Saint-Martin, και
άλλων μυστικών εβραϊκών ομάδων. Το έργο του συνέχισε μετά τον θάνατό του, η
θυγατέρα του Εύα έως τον δικό της θάνατο το 1816. Λίγο αργότερα, ο υιός του εκ
Βαρσοβίας ραββίνου Judes Lion Bimstein, ο Louis Maximilian Bimstein, γνωστός και
ως Aia Aziz αλλά πασίγνωστος ως Max Theon, εδίδαξε τον μυστικιστικό σεξουαλισμό
στην Στοά της Πεφωτισμένης Αδελφότητος των Ερμητιστών στην Γαλλία. Σε τέτοιο
έντονα μυστικιστικό φιλοσεξουαλικό περιβάλλον ανεπτύχθη η λογική του Ντισραέλι.
Βέβαια επειδή το σύμβολο των Φρανκιστών ήτο η Ερυθρά Ασπίς, εικάζουν πολλοί την
σχέσι του πατρός Ρόθτσιλντ με αυτούς εφ' όσον το όνομα Ρόθτσιλντ σημαίνει Ερυθρά
Ασπίς. Αν αυτή η σχέσις αληθεύει, εξηγεί όλη την σταδιοδρομία του Ντισραέλι.
Περισσότερα στοιχεία στο "The Frankist Ecstatics of the Eighteenth Century" του T.
Allen Greenfield, εκδόσεις Agape-Ordo Templi Orientis, 1998.
423
Οι μετοχές της Anglo-Mexican Mining άξιζαν 82 λίρες στις αρχές Δεκεμβρίου 1824
ενώ τον επόμενο μήνα ανέβηκαν στις 158. Τότε ο Ντισραέλι επένδυσε σταδιακώς έως
τον Ιούνιο 7.000 λίρες. Όμως η αξία των μετοχών έπεσε αλλά αντί να καλύψη τα χρέη
του, εξόδευσε αρκετά άλλα χρήματα για το 25% μίας νέας χρηματιστηριακής
εφημερίδος, της Quarterly Review, η οποία απέτυχε παταγωδώς.

374
Γκραίη στο οποίο κατηγορεί τον Μούρρευ, οικονομικό σύμβουλο-συνεργάτη
του, για τις οικονομικές του αποτυχίες. Αν και το μυθιστόρημα απέτυχε όμως,
αυτός έγραψε το Βίβιαν Γκραίη, Μέρος 2ον, το οποίο επίσης απέτυχε
παταγωδώς. Εξ αιτίας των αποτυχιών, υπέστη σοβαρό νευρικό κλονισμό 424 από
τον οποίο συνήλθε το 1829. Τότε εταξείδευσε με τον αρραβωνιαστικό της
αδελφής του, Γουίλιαμ Μέρεντιθ, στην Μεσόγειο και συγκεκριμένα σε Ισπανία,
Μάλτα, Αλβανία, Αθήνα, Σμύρνη, Χάιφα και κυρίως Ιερουσαλήμ στην οποία
έμειναν μία εβδομάδα χαρακτηρίζοντάς την ως "πιο υπέροχη από όλα τα μέρη".
Συνέχισαν προς Αλεξάνδρεια όπου ο Μέρεντιθ απεβίωσε τον Μάρτιο του 1830
λόγω ιλαράς βάζοντας τέλος στο ταξείδι. Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία,
έγραψε τα μυθιστορήματα-αυτοβιογραφίες "The Wondrous Tale of Alroy"425 και
"Contarini Fleming", ενώ το 1832, απέτυχε δύο φορές να εκλεγή βουλευτής.

Εν τω μεταξύ εγνωρίσθη με τους συμπατριώτες του Ρόθτσιλντ οι οποίοι

πάντα ήσαν έτοιμοι να εντάξουν στην μισθοδοσία τους διαφόρους
μωροφιλοδόξους αποτυχημένους καιροσκόπους τυχοδιώκτες, τόσο το καλύτερο
αν ήσαν Εβραίοι, με αποτέλεσμα να εκλεγή το 1837 με τους Συντηρητικούς

424
Ένας από τους θεράποντας ιατρούς του διέγνωσε "χρόνιο εγκεφαλικό οίδημα" ο ίδιος
όμως έλεγε ότι αυτοκατεστράφη από την φιλοδοξία του... (Blake Robert, "Disraeli", St.
Martin's Press, 1967).
425
Αναφέρεται σε υποθετικό, ευγενούς, εκ Δαυίδ, καταγωγής Εβραίου πρίγκιπος
ονόματι Αλρόυ, αρχηγού των Εβραίων της Βαβυλώνος εν μέσω Μουσουλμάνων, τον
12ο αι. μ.Χ. ο οποίος επαναστατεί, ανακαταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ και δημιουργεί
κράτος με πρωτεύουσα την Βαγδάτη. Τυπικώς, έγραψε ιστορικό μυθιστόρημα με βάσι
την περιπέτεια του Αρμενο-χαζάρου Εβραίου ψευδομεσσία του 12ου αι. Menahem ben
Duji γνωστού καβαλιστού ηγέτου Ba'al Shem, ο οποίος είχε αλλάξει το όνομά του σε
Δαυίδ-αλ-Ρόυ. Ο ψευδομεσσίας ήταν ο πρώτος ο οποίος εχρησιμοποίησε ως σημαία του
την ίδια με την σημερινή του Ισραήλ, δηλ. τον αστέρα, ο οποίος αστήρ, από ιερό
Πυθαγόρειο, κατήντησε καμπαλιστικό-μαγικό σύμβολο. Ο Αλρόυ τελικώς εφονεύθη
στον ύπνο του υπό του πεθερού του, αν και η παράδοσις τον θέλει να συλλαμβάνεται
κατόπιν προδοσίας και να εκτελήται μη δεχόμενος να αλλαξοπιστήση. Την έμπνευσί
του την έλαβε όταν στην Ιερουσαλήμ επεσκέφθη το Χαμαντάν όπου ο τάφος της
Εσθήρ. Η σημειολογία είναι προφανής. Οι Εσθήρ και Ντισραέλι, αντιπρόσωποι των
Εβραίων, παραλλαγμένοι και δείχνοντας ψεύτικο έρωτα αντιστοίχως στους
Βαβυλωνίους αρχηγούς-Άγγλους αρχηγούς, τους αποκεφαλίζουν-κατακτούν
οικονομικοπολιτικά. Δείχνει ολοφάνερα τον προσανατολισμό του ο Ντισραέλι αλλά
ταυτοχρόνως απευθύνει μέσω του έργου, "ανοικτή" επιστολή στους ηγέτες των
Εβραίων Ρόθτσιλντ-Κοέν-Μοντεφιόρι-Σαλομών, κλπ, για τις ιδέες και προθέσεις του
ώστε να τον προσέξουν. Το έργο εκυκλοφόρησε το 1833, έκανε καλή εντύπωσι στους
Αφανείς Κυβερνήτες και τον "προσέλαβαν". Σε 4 έτη ήτο βουλευτής. Πράγματι, μέχρι
το 1833 η ζωή του ήτο γεμάτη συνεχείς αποτυχίες ενώ από το 1837 συνεχείς επιτυχίες.
Οι επαγγελματίαι εξαγνισταί όπως ο βιογράφος του Λόρδος Blake θέλουν να
πιστεύουμε ότι όλα έγιναν τυχαία λόγω συναισθηματισμού κατά την επίσκεψί του στην
Παλαιστίνη. Όμως είναι διαυγέστατο το ότι ωρίμασε και "βοηθήθηκε" να διαγνώση ότι
μόνον υποστηρίζοντας το σιωνιστικό όνειρο θα εγένετο σημαντικός και σπουδαίος
μέσω των Αφανών.

375
Τόρυ μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες. Ο παρθενικός του λόγος στην
βουλή ήταν τόσο γελοίος που τον γιούχαραν και τον κατέβασαν από το βήμα
πριν τελειώσει. Μικρό το πρόβλημα όμως διότι είχε ισχυρούς φίλους αλλά και
με έναν τυχοδιωκτικό γάμο το 1839, με την κατά 15 έτη μεγαλύτερή του,
βαθύπλουτη χήρα, Γουίνντχαμ Λιούις, απέκτησε ευγενή κοινωνική θέσι και που
όμως παρά την κολοσσιαία περιουσία, ο ίδιος ήταν διαρκώς χρεωμένος.
Για τον τυχοδιωκτισμό του αλλά για το πώς περίπου τον έβλεπε η
οικογένεια Ρόθτσιλντ, αναφέρει η Λουίζα426, σύζυγος του Άνθονυ, όταν σε
κάποιο δείπνο ο Ντισραέλι ήταν στεναχωρημένος λόγω μίας αποτυχίας στην
βουλή "...επειδή η ιδική του ανέλιξις είναι ο μόνος στόχος του, δεν έχει με τι να
γλυκάνη το πικρό ποτήρι της αποτυχίας. Η Δούκισσα του Σάμερσετ είναι τρελλά
ερωτευμένη μαζύ του. Τι άραγε να την εντυπωσίασε σ' αυτόν;...". Και για την
σύζυγό του όμως είχαν έναν καλό λόγο. Μία θυγατέρα του Άνθονυ έγραψε 427 γι'
αυτήν "Αξιαγάπητη χαριτωμένη κυρία! Αν και ανόητη, και πολλές φορές γελοία,
ήταν υπέροχη σύζυγος, μπορούσες να χαμογελάσης με τις γελοιότητές της και να
την λατρεύσης ταυτοχρόνως...".
Το 1841, με την πτώσι της κυβερνήσεως, δεν επανεξελέγη και ησχολήθη με
διηγήματα. Το 1844 έγραψε το έργο "Sybil" και το 1845 το έργο "Conigsby" το
οποίο είναι το πρώτο του πολιτικό μανιφέστο μέσα από το οποίο εντέχνως
περιγράφει την διεθνή κατάστασι, την σχέσι Ρόθτσιλντ-πλανητικής εξουσίας
και την εθνικιστική του φυσικά άποψι περί Εβραίων. Όλα αυτά ώφειλε να τα
γράψη διότι αν ικανοποιούσε τους πάτρωνές του, τους Ρόθτσιλντ, και
απεδείκνυε σ' αυτούς τις "ωφέλιμες" απόψεις του για τους σιωνιστικούς
προσανατολισμούς και τον σεβασμό στα εβραϊκά αφανή κατακτητικά σχέδια,
είχε πιθανότητες να ευεργετηθή και καταξιωθή. Ουσιαστικώς δηλαδή το
"Conigsby" ήταν ένα είδος ιδιοτύπου επαγγελματικής "συνεντεύξεως" προς
μελλοντική πρωθυπουργία.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

“CONIGSBY”
Ο χαρακτήρ του έργου ονόματι Coningsby, ταξειδεύει, όταν αναγκάζεται λόγω
αιφνιδίας καταιγίδος να καταφύγη σε ένα μικρό πανδοχείο. Εκεί θα συναντήση
τον Σιντόνια (ψευδώνυμο του/των Ρόθτσιλντ) ο οποίος πραγματοποιεί
μεγαλοπρεπή είσοδο. "...η λάμψις μίας αστραπής καταυγάζει όλον τον τόπο και
φαίνεται ένας ιππεύς ακολουθούμενος υπό του ιπποκόμου του να καλπάζη ως την
είσοδο...". Ήταν βέβαια ο Σιντόνια-Ρόθτσιλντ, ο ζάπλουτος κοσμοπολίτης, τον
οποίον ο Ντισραέλι παρουσιάζει σκοπίμως ως σοφό και διανοούμενο και να έχη
απαντήσεις για όλα και τελικώς να γοητεύη τον Κόνιγκσμπυ.
Ένα από τα πρώτα σχόλια του Σιντόνια στον Κόνιγκσμπυ είναι ότι "...η
εποχή μας δεν πιστεύει σε μεγάλους ηγέτες διότι δεν υπάρχει κανείς. Όμως είναι
ακριβώς αυτό το πνεύμα της εποχής το οποίο μπορεί να αλλάξη ένας μεγάλος
426
Derek Wilson, "Rothschield", Εκδόσεις Macmillan, New York, 1988, σελ 157.
427
Derek Wilson, "Rothschield", Εκδόσεις Macmillan, New York, 1988, σελ 158.

376
ηγέτης". Ο Κόνιγκσμπυ απορεί και σε λίγο ερωτά "τι είναι το άτομο απέναντι
στην μαζική κοινή γνώμη;" κι ο Σιδόνια απαντά "Θεός". Στην συνέχεια, δεν
χάνει ευκαιρία ο Ντισραέλι να περιγράψη την τεραστία αφανή ισχύ του
παγκοσμίου εβραϊσμού προσανατολισμένη αυστηρώς στην προσπάθεια για
παγκόσμιο κυριαρχία μέσω Σιντόνια-Ρόθτσιλντ ο οποίος "...είναι αφέντης και
κυρίαρχος των χρηματαγορών της Ευρώπης και φυσικά σχεδόν αφέντης και
κυρίαρχος ότιδήποτε άλλου υπάρχει. Κυριολεκτικά ορίζει τα έσοδα της Ν. Ιταλίας
και μονάρχαι και υπουργοί όλων των κρατών επεδίωκαν τις συμβουλές του και
κατηυθύνοντο από τις παραινέσεις του...". Και παρακάτω, γεμάτος εθνική
υπερηφάνεια, αλλά και με απόλυτον γνώσιν του τι ανόητο και καταστροφικό
δόγμα είναι ο πολυπολιτισμός, γράφει ότι: "Το γεγονός είναι ότι εμείς (ΣΗΜ. οι
Εβραίοι) δεν γίνεται να καταστραφούμε. Είναι νομοτέλεια, απλός φυσικός
νόμος ο οποίος έφερε σε αμηχανία Αιγυπτίους και Ασσυρίους βασιλείς, Ρωμαίους
αυτοκράτορες και χριστιανούς ιεροεξεταστάς. Ουδεμία νομική ποινή, ούτε
σωματικό βασανιστήριο μπορεί να καθορίση ότι μία Ανώτερη Φυλή είναι
δυνατόν να απορροφηθή από μία Κατώτερη, ή να καταστραφή απ' αυτήν. Οι
μεικτές (ΣΗΜ. πολυπολιτισμικές) διώκουσες φυλές εξαφανίζονται, οι Γνήσιες
διωκόμενες φυλές επιβιώνουν. Και τώρα, μετά παρέλευσι αιώνων ή δεκάδων
αιώνων παρακμής, η εβραϊκή νόησις εξασκεί τεραστία επίδρασι στα Ευρωπαϊκά
ζητήματα. Δεν μιλώ για τους νόμους των, (των Εβραίων) τους οποίους
υπηρετείτε, ή την λογοτεχνία των με την οποία πλημμυρίζει ο νους σας αλλά για
την ζώσα εβραϊκή διανόησι. Δεν θα παρατηρήσης ούτε ένα μεγάλο διανοητικό
κίνημα στην Ευρώπη στο οποίο να μην κυριαρχούν Εβραίοι..."
..........
"...Εβραίοι, Εβραίοι, παντού Εβραίοι! Υπήρξε ποτέ κάποιο σημαντικό κίνημα
στην Ευρώπη χωρίς την ανάμειξί μας; Ας δούμε την Ρωσσική πολιτική, η οποία
εξασκείται με τόση μυστικότητα ώστε όλη η Δυτική Ευρώπη να χλωμιάζη από
φόβο. Ποίος την εμπνέει και την καθοδηγεί; Εβραίοι! Στην Γερμανία σχεδιάζεται
μία επανάστασις παρομοία αυτής των Διαμαρτυρομένων. Ποίος την διαχειρίζεται
μυστικά; Για άλλη μία φορά Εβραίοι!... Ο Νεάντερ, ο ιδρυτής του Πνευματικού
χριστιανισμού, καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου είναι
Εβραίος. Ο Μπενάρυ, το ίδιο διάσημος στο ίδιο πανεπιστήμιο, είναι Εβραίος. Ο
Γουέλ (Wehl), καθηγητής αραβικών στην Χαϊδελβέργη, είναι Εβραίος... Από τα
ονόματα των καθηγητών πανεπιστημίων αυτής της φυλής στην Γερμανία φαίνεται
ότι υπάρχει ολόκληρη λεγεών. Νομίζω ότι είναι άνω των δέκα μόνο στο
Βερολίνο... Είχα αποφασίσει να μεταβώ στην Αγία Πετρούπολι. Μόλις αφίχθην,
είχα συνέντευξι με τον Ρώσσο Υπουργό Οικονομίας, κόντε Κανκρίν, απόγονο,
γνωρίζω, Λιθουανο-Εβραίου... Ο Ισπανός υπουργός Σενιόρ Μεντιζαμπέλ,
γνωρίζω ότι είναι κάποιος σαν εμένα, υιός χριστιανών κρυπτοεβραίων, Εβραίος
εξ Αραγώνος… Μετέβην κατ' ευθείαν εις Παρισίους για σύσκεψι μετά του
προέδρου του Γαλλικού Εθνικού Συμβουλίου. Γνωρίζω ότι ήτο υιός
Γαλλοεβραίου, ήρως, αξιωματικός του αυτοκρατορικού στρατού, και πολύ σωστά
διότι ποιοί θάπρεπε να είναι ήρωες πολέμου αν όχι οι Εβραίοι... Και είναι ο
Σουτ Εβραίος; Ναι, και άλλοι εκ των Γάλλων στρατιωτικών ηγετών και πιο

377
διάσημος ο Μασσνά για παράδειγμα, με αληθές όνομα το Μαννασσή... Ο κόντε
Άρνιμ μπήκε στην κυβέρνησι, γνωρίζω πως είναι Πρωσσοεβραίος. Βλέπεις
λοιπόν αγαπητέ μου Κόνιγκσμπυ ότι ο κόσμος κυβερνάται από εντελώς
διαφορετικά πρόσωπα από αυτά τα οποία φαντάζονται όσοι δεν είναι στο
παρασκήνιο"...

Τα έργα Coningsby και Tancred είναι τα κατ' εξοχήν πολιτικά του έργα στα
οποία όχι μόνο προσδιορίζει τον εαυτό του στο επιθυμητό πολιτικό γίγνεσθαι
αλλά αποτελούν κοινωνικο-εθνικο-πολιτικές διακηρύξεις των Εβραίων και των
επιδιώξεων του Σιωνισμού. Φυσικά κυρίαρχος ρόλος αποδίδεται στον πάτρωνά
του Βαρώνο Λιονέλ Ρόθτσιλντ ή τον Νατάν ή γενικά στην νοοτροπία όλων των
Ρόθτσιλντ.
Το 1847 έγραψε τον Τάνκρεντ το οποίο ουσιαστικώς είναι βελτίωσις του
"Conigsby" και στο οποίο, για πρώτη φορά, δείχνει ότι η ΚΥΠΡΟΣ είχε πλέον
στοχοποιηθή από τον σιωνισμό και την αναφέρει μία φορά με λαχτάρα και μία
φορά ως πολιτική "ανταμοιβή" δήθεν της Αγγλίας. Τα παρατιθέμενα
αποσπάσματα δέον να τύχουν ενδελεχούς μελέτης ώστε να εξαχθούν χρήσιμα
συμπεράσματα για την ποιότητα σκέψεως η οποία κυβερνά από τότε τον
πλανήτη Γη.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

“TANCRED”
Βασικό δομικό στοιχείο της Εβραϊκής κυριαρχίας επί του πλανήτου, είναι η
δημιουργία πλέγματος ενοχών στους λαούς, μέσω διαφόρων προφάσεων και
ακολούθως αξιοποίησις των ενοχών μέσω εκτενούς θυματοποιήσεως. Η
ύφανσις αυτού του δικτύου ενοχών και θυματοποιήσεως είναι σήμερα
πανεύκολη και γενική, λόγω αμέσου επιδράσεως του σιωνισμού επί των
πλανητικών ΜΜΕ και γενικώς κέντρων δημιουργίας πληροφορήσεως. Σήμερα,
το πλέγμα ενοχών στους λαούς βασίζεται στο "εβραϊκό ολοκαύτωμα" και τα
όποια "ανθρώπινα δικαιώματα", και την σχετική περί αυτών προπαγάνδα.
Καθοριστικό ρόλο παίζουν στην δημιουργία ενοχών και οι κινηματογραφικές
ταινίες αλλά και οι, εξαρτώμενοι από την οικονομία, πολιτικοί. Σαν αποτέλεσμα
αυτών των συντονισμένων εβραϊκών ενεργειών, όλοι οι λαοί ευρίσκονται να
οφείλουν κι από κάτι τί στους Εβραίους. Στο βιβλίο Τάνκρεντ, ο Ντισραέλι
αφιερώνει αρκετές σελίδες στην δημιουργία, λόγω χριστιανισμού, ενοχών στους
Άγγλους, από εκείνη την εποχή. Παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά
αποσπάσματα τα οποία με κατάλληλη προπαγάνδα εδημιούργησαν τεράστια
συμπλέγματα στους Άγγλους και τους ωδήγησαν, ευρισκομένους όντες εν
αμύνη, να εξυφάνουν την θεωρία του Ινδοευρωπαϊσμού ώστε να απαλυνθούν οι
ενοχές τους έναντι των Εβραίων...

"…πιστεύω ότι ο θεός ωμίλησε στον Μωυσή στο Σινά και συ πιστεύεις ότι
σταυρώθηκε προσωποποιημένος σαν Ιησούς, στον Γολγοθά. Και οι δύο,
τουλάχιστον ενσαρκωμένοι, ήσαν παιδιά του Ισραήλ και μιλούσαν εβραϊκά σε

378
Εβραίους. Οι προφήτες ήσαν μόνο Εβραίοι, οι απόστολοι ήσαν μόνο Εβραίοι. Οι
εξαφανισμένες πλέον εκκλησίες της Ασίας ιδρύθηκαν από γηγενείς Εβραίους και
η εκκλησία της Ρώμης η οποία διακηρύσσει την διαιωνία της υπόστασι, και η
οποία προσηλύτισε την βρεταννική νήσο στην πίστι του Μωυσή και εξαφάνισε
τους Δρυίδες, τον Ολύμπιο Δία και τον Οντίν, οι οποίοι διαδοχικώς είχαν
επιβληθή, ιδρύθηκε από γηγενή Εβραίο..."
…
"Οι επίσκοποί σας δεν ξέρουν τίποτε. Πώς θα μπορούσαν; Μερικούς αιώνες
πριν, ήσαν αγριοβάρβαροι με τατουάζ. Αυτό είναι το πλεονέκτημα της Ρώμης
σχετικά με εσάς και που δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε. Ότι η εκκλησία σας
ιδρύθη υπό Εβραίου και ο μαγνητισμός του εξακολουθεί να υφίσταται... Η
Θεολογία απαιτεί μαθητεία κάποιων χιλιάδων ετών τουλάχιστον. Για να μην
πούμε για απαιτήσεις φυλής και κλίματος."
…
"Σε κάθε πόλι, κάθε κωμόπολι, κάθε χωριό, κάθε οικισμό αυτού του
μεγαλειώδους βασιλείου, (ΣΗΜ. Αγγλία) η ιερή εικόνα του πλέον υπέρλαμπρου
των Εβραίων (ΣΗΜ. Ιησού) είναι αναρτημένη υπερυψωμένη ανάμεσα σε
εκατομμύρια γονατισμένους προσκυνητές. Ενώ στην καρδιά της λαμπρής
πνευματώδους πρωτευούσης, το έθνος ανείγηρε τον πλέον υπέροχο από τους
συγχρόνους ναούς και αφιέρωσε τα μάρμαρα και τους χρυσούς τοίχους στο
όνομα και στην μνήμη του ουρανίου προτύπου της Εβραίας γυναίκας. (ΣΗΜ.
Μύριαμ)"
…
"Διαμορφωμένο το δόγμα από εσάς Χριστιανοί, δεν χάνει τίποτε από την ιερά
μεγαλοπρέπειά του ή την ταύτισί του ταυτοχρόνως με μυστήριο, ισχύ και
παρηγοριά. Ένας θυσιασθείς διαμεσολαβητής με τον Γιαχβέ, αυτός ο
εξιλαστήριος μεσολαβητής, γεννηθείς από τον εκλεκτό (περιούσιο) οίκο του
περιουσίου λαού, στην ανεξήγητη φύσι του οποίου ανεμίχθησαν η θεία ουσία και
τα ανθρώπινα στοιχεία, τα προϋπάρχοντα του χρόνου, και εξαγνισθέντα με το
αίμα της ιλαστηρίου θυσίας, στον οποίο πιστεύουν τα προηγηθέντα εκατομμύρια
ανθρώπων και τα εκατομμύρια που έπονται ημών, δίχως διάκρισι φυλής και
κλίματος... Κατανοώ αυτό. Το ανθρώπινο γένος σώθηκε. Και, χωρίς την φανερή
μεσολάβησι του Εβραίου πρίγκιπος, δεν θα είχε σωθή. Πες μου τώρα, αν οι
Εβραίοι δεν είχαν επιβάλει στους Ρωμαίους τον σταυρικό θάνατο στον Ιησού,
θα είχατε εσείς εξιλεωθή;"
…
"Η ιερά φυλή προμήθευσε το θύμα αλλά και τους θύτες. Ποία άλλη φυλή
θα μπορούσε να καταστή προμηθευτής τέτοιου ζεύγους; Δεν ήταν έτοιμος ο
Αβραάμ να θυσιάση τον υιό του; Με τέτοιο δόγμα, το οποίο απλώνεται σε όλον
τον χωροχρόνο, αλλά και στο χάος και την αιωνιότητα, με την διαμεσολάβησι
αγίων ανθρώπων ως αποστόλων και με σκοπό την απολύτρωσι του γένους όλων
των ανθρώπων, μπορείς να μπερδευτής με την υφισταμένη τραγική καταδίωξι
μίας φυλής.

379
 Αυτός είναι πρακτικός κι όχι δογματικός χριστιανισμός! Δεν υπάρχει στα
χριστιανικά βιβλία τα οποία όλα εγράφησαν υπό Εβραίων αλλά πρέπει να
εδημιουργήθη υπό τινών εκκλησιών... Μας καταδιώκετε; Γιατί; Αν πιστεύετε
αυτό το οποίον διακηρύσσετε πρέπει να γονατίσετε μπροστά μας. Υψώνετε
αγάλματα για ένα εθνικό ήρωα. Εμείς λυτρώσαμε την Ανθρωπότητα και μας
διώκετε που το κάναμε..."
…
"…και ο κάθε πλακουτσομύτης Φράγκος, φουσκωμένος αλαζονεία και
γεμάτος υπεροψία, από κάποια φυλή στο βάθος κάποιου δυτικού δάσους το οποίο
ακόμη δεν εκπολιτίστηκε, μιλά για πρόοδο! Πρόοδος σε τι κι από που; Από
αυτοκρατορίες χαμένες στην έρημο, ανάμεσα σε ερείπια μεγάλων πόλεων, μία
κολώνα ή ένας οβελίσκος τα οποία αυτοί εισάγουν σαν κύρια διακοσμητικά
στοιχεία των λασποκτισμένων πόλεών των, μεταξύ παραμελημένων τεχνών,
διαλυμένου εμπορίου, αποσπασματικής γραμματείας και κατεστραμμένων
πληθυσμών, ο Ευρωπαίος μιλά για πρόοδο διότι με την ευφυά εφαρμογή κάποιας
επιστημονικής ανακαλύψεως εθεμελίωσε μία κοινωνία η οποία εκλαμβάνει τον
καλοζωισμό ως πολιτισμό..."
…
"Η ζωή και η περιουσία των Άγγλων προστατεύονται από τους νόμους του
Σινά. Οι σκληρά εργαζόμενοι πολίτες της Αγγλίας εξησφάλισαν μία αργία σε κάθε
εβδομάδα χάρις εις τους νόμους του Σινά. Παρ' όλα αυτά, διώκουν τους
Εβραίους και βλέπουν με απέχθεια την φυλή στην οποία είναι υποχρεωμένοι για
την θεϊκή νομοθεσία η οποία απαλύνει την βαρειά μοίρα των εκατομμυρίων
εργατών..."
…
"Ποίος είναι ο διασημότερος ποιητής της χώρας αυτής; Ευρίσκεται ανάμεσα
στους Γούντσγουωρθ και Λόρδο Βύρωνα, ανάμεσα σε νωχελικούς ευσεβείς
στίχους ή μονολόγους θεϊκής πληρότητος; Μπορούμε να τον βρούμε στο πνεύμα
της Βασιλίσσης Άννης; Ή ακόμη στον ευφυέστατο Σαίξπηρ αποδίδουμε την τιμή;
ΟΧΙ. Ο δημοφιλέστερος ποιητής της Αγγλίας είναι ο μελωδός του Ισραήλ.
Από την αρχή της κληρονομιάς του, όταν οι άνθρωποι κατοικούσαν με ασφάλεια
κάτω απ' τα αμπέλια και τις συκιές των, δεν υπήρξε φυλή η οποία να τραγούδησε
τόσο συχνά τους ψαλμούς του Δαυίδ όσο ο Βρεταννικός λαός. Όσο αχανείς κι αν
είναι οι υποχρεώσεις του ανθρωπίνου γένους στην εβραϊκή φυλή, δεν
αποτελούν παρά μικρό τμήμα της υποχρεώσεως σ' αυτήν του συγχρόνου
αγγλικού πληθυσμού. Ήταν "το ξίφος του Κυρίου και του Γεδεών" τα οποία
εκέρδισαν τις πολυφημισμένες ελευθερίες της Αγγλίας. Άδοντας τους ίδιους
ψαλμούς οι οποίοι εύφραιναν την καρδιά του Ιούδα μέσ' στα λαγκάδια, οι
Σκώτοι, στις βουνοπλαγιές, επέτυχαν την θρησκευτική των ελευθερία. Γιατί τότε
οι κοινωνίες των Σαξόνων και Κελτών διώκουν την αραβική (ΣΗΜ. εβραϊκή)
φυλή εκ της οποίας έλαβον νόμους θεϊκής φιλανθρωπίας και που στις σελίδες της
λογοτεχνίας των βρήκαν διαχρονική καθοδήγησι, παρηγορία και ευτυχία; Μεγάλη
ερώτησις η οποία σε φωτισμένες εποχές μπορεί δικαίως να ερωτηθή αλλά την
οποία ακόμη και ο αυτάρεσκος 19ος αιών ευρίσκει δυσκολία να απαντήση. Έτσι

380
είναι όμως; Ανεξαρτήτως των αξιοθαύμαστων νόμων οι οποίοι μας ανέλιξαν, και
της υπέροχης ποιήσεως η οποία μας ευχαριστεί, ανεξαρτήτως της ηρωικής
ιστορίας των, η οποία μας εμψύχωσε στην επιδίωξι λαϊκών ελευθεριών, είμαστε
υπόχρεοι στον εβραϊκό λαό για την γνώσι μας περί του πραγματικού θεού και
της απολυτρώσεώς μας απ' τις αμαρτίες..."
…
"...ανακάλυψε την μεγαλειώδη θρησκευτική αλήθεια των πεδιάδων της
Περσίας και Μεσοποταμίας. Τα αγιώτερα χώματα του κόσμου με τον
μικρότερο πληθυσμό – θα κάνης την Ασία να ξανανιώση. Πρέπει να γίνης
απόστολος. Η Αραβική χερσόνησος, αν ενεργοποιηθή, πρέπει πάντα να κυβερνά
την Μικρασιατική χερσόνησο. Η αναβιωμένη Ασία θα επιβληθή στην Ευρώπη. Ο
Ευρωπαϊκός καλοζωισμός, τον οποίον καλούν πολιτισμό, είναι τελικά
περιορισμένος σε πολύ μικρό χώρο. Την νήσο της Μ. Βρεταννίας, την Γαλλία
και τις χώρες πέριξ του Ρήνου. Το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είναι νεκρό
όπως κι η Ασία χωρίς όμως το κλίμα, την παρηγορία και την επίδρασι
αθανάτων παραδόσεων."

Όμως στον Τάνκρεντ, το πλέγμα ενοχών και υποχρεώσεων στους Εβραίους

ξεπερνά την Αγγλία. Παρατίθενται μερικά σχετικά αποσπάσματα...

"...υπάρχουν εκκλησίες όπως Μαρωνιτών, Ελλήνων, Κοπτών που δεν μας

συμπαθούν αλλά δεν μας φέρονται τόσο άσχημα όσο φέρονται μεταξύ των. Σ'
αυτό το μπέρδεμα θα ήταν σοφό να παρέμεναν όλοι στους κόλπους μίας
εκκλησίας αρχαιωτέρας όλων αυτών, μίας εκκλησίας εντός της οποίας εγεννήθη
ο Ιησούς και η οποία ποτέ δεν έπαψε να υφίσταται, διότι εγεννήθη Εβραίος,
έζησε ως Εβραίος και απέθανε ως Εβραίος καθιστάμενος πρίγκιψ του Οίκου
Δαυίδ, γεγονός το οποίον οφείλετε να του το αναγνωρίσετε. Η ιερή σας
γενεαλογία το αποδεικνύει και αν δεν το καθιερώσετε όλη η υφή της πίστεώς σας
θα καταρρεύση... "
…
"Οι Σταυροφορίες ήσαν μεγάλο πλεονέκτημα για την Ευρώπη... διότι
ανανέωσαν την πνευματική υποταγή την οποία ασκούσε πάντα η Ανατολή στον
Βορρά. Φαίνεται να αδυνάτισε στην εποχή μας αλλά είναι μόνο η υποχώρησις η
οποία υπόσχεται τις νέες εξελίξεις."
…
"Είμαι άγγελος εξ Αραβίας, το καθοδηγητικό πνεύμα της χώρας η οποία
κυβερνά τον κόσμο. Διότι η ισχύς δεν έγκειται ούτε στο σπαθί ούτε στην ασπίδα
διότι αυτά θα παρέλθουν, αλλά στις ιδέες, οι οποίες είναι θεϊκές. Η νόησις όλων
των ανθρώπων προέρχεται από υψηλώτερη του ανθρώπου πηγή αλλά η νόησις
της Αραβίας προέρχεται εκ του Υψίστου. Άρα, από αυτόν εδώ τον τόπο ξεκινούν
οι αρχές βάσει των οποίων καθορίζεται η ανθρωπίνη μοίρα. Ο Χριστιανικός
κόσμος τον οποίον εγκατέλειψες και οι ξεχασμένες του αξίες τις οποίες θρηνείς,
ήταν άγριο δάσος όταν οι κέδροι του Λιβάνου για αμέτρητους αιώνες έκτιζαν τα
ανάκτορα ισχυρών βασιλέων. Όμως, στο δάσος ανεπτύχθησαν αμέτρητες φυλές

381
οι οποίες έμελλε να εξαπλωθούν παντού και να δώσουν νέο παλμό στις αρχέγονες
δοξασίες. Είχε αποφασισθή ότι όταν έβγαιναν από το δάσος, οι αξίες της Αραβίας
θα τους συναντούσαν στα όρια του αρχαίου κόσμου για να τους καθοδηγήσουν
και εκπολιτίσουν. Όλα ήταν έτοιμα. Οι Καίσαρες κατέκτησαν τον κόσμο για να
τοποθετήσουν τους Νόμους του Σινά στον θρόνο του Καπιτωλίου και ένας
Γαλιλαίος Άραψ προχώρησε και επέβαλε σαν αρχή στους αγρίους κατακτητάς
των Καισάρων το εξημερωτικό σύμβολο της τελευταίας εξελίξεως των αραβικών
αρχών... Τα έθνη πάλι ξεχύνονται όχι από τα δάση αλλά από πόλεις και εύφορες
πεδιάδες. Από την πρώτη ανατολή του ηλίου αυτού του αιώνος η αποικία των
διανοουμένων Αράβων, καλουμένη χριστιανοσύνη, ευρίσκεται σε κατάστασι
τοπικών τυφλών επαναστάσεων. Αποκαρδιωμένοι, εθεώρησαν αιτία των
δυστυχιών τους τις αξίες στις οποίες όμως ώφειλαν όλη την ευτυχία των ενώ
απομακρυνόμενοι απ' αυτές καθίσταντο αναλόγως δύστυχοι. Καθιέρωσαν
άλλους θεούς εκτός του θεού του Σινά και του Γολγοθά και επέτυχαν μόνο
ψυχική ερήμωσι. Τώρα είναι απελπισμένοι. Αλλά οι διαχρονικές αξίες οι οποίες
ήλεγξαν το βαρβαρικό σφρίγος είναι αυτές οι οποίες μόνο δύνανται να
ανταπεξέλθουν στον αρρωστημένο πολιτισμό. Η ισότης των ανθρώπων μπορεί
μόνον να επιτευχθή με την κυριαρχία του θεού. Η επιθυμία για αδελφοσύνη
μόνο μπορεί να πραγματοποιηθή μόνον υπό την σκέπη κοινού πατρός. Οι
σχέσεις μεταξύ του Γιαχβέ και των πλασμάτων του δεν μπορεί να είναι ούτε
αριθμητικώς υπερβολικές ούτε εγγύτατες. Με την αυξανόμενη απόστασι μεταξύ
θεού και ανθρώπων, ανεπτύχθησαν όλες εκείνες αι παράμετροι αι οποίαι
κατέστησαν την ζωή αξιοθρήνητη. Σταμάτα λοιπόν να αναζητάς σε μάταιες
φιλοσοφίες την λύσι στα κοινωνικά σου προβλήματα που σε περιβάλλουν.
Ανακοίνωσε το ύψιστο και λυτρωτικό δόγμα της θεοκρατικής ισότητος..."
…
"Αλλά πού είναι οι κατακτήσεις τους μπροστά σ' αυτούς που κατέκτησε ο
Ιησούς;... Πού είναι οι δυναστείες τους; Πού είναι οι υπήκοοί των;... Οι
απόγονοί των, Έλληνες και Ρωμαίοι υποκλίνονται εμπρός στον βωμό του
Οίκου Δαυίδ. Ο Οίκος Δαυίδ λατρεύεται στην ίδια την Ρώμη..."
…
"Πρόοδος από πού και σε τί; Εκτός αυτών οι οποίοι προσκολλώνται σε
αραβικές (εβραϊκές) κοσμοθεωρίες, η Ευρώπη – το κομματάκι του κόσμου στο
οποίο ποτέ δεν μίλησε ο θεός – η Ευρώπη δεν θα παρηγορείται...".

Μέσα από τον Τάνκρεντ όμως, εκτός των ανωτέρω παρατεθέντων

αποσπασμάτων, πρέπει να τονίσουμε τον άκαμπτο εθνικισμό ο οποίος
διακατέχει τον Ντισραέλι και ο οποίος τελικώς καταντά εκνευριστικός διότι δεν
βασίζεται πουθενά αλλού παρά στον εκχριστιανισμό των Ευρωπαίων τον
οποίον ο Ντισραέλι – και γενικώς οι Εβραίοι – προσλαμβάνει ως πνευματική
υποδούλωσι – όχι αδίκως. Σε αυτό το δομικό στοιχείο κτίζει την ανωτερότητα
της φυλής του και την θεωρία του περί Φυλών. Τα παρακάτω αποσπάσματα
είναι διαφωτιστικά...

382
 "Όλα είναι Φυλή (Έθνος) – δεν υπάρχει άλλη αλήθεια... οι επιδράσεις μίας
μεγαλειώδους φυλής (έθνους) θα γίνουν αισθητές... Για τον Σιντόνια... δεν
υπάρχει ούτε ένας τυχοδιώκτης στην Ευρώπη με τον οποίο να μην γνωρίζεται.
Δεν υπάρχει υπουργός κράτους ο οποίος να διαθέτη δίκτυο επικοινωνιών με
μυστικούς πράκτορες και πολιτικούς κατασκόπους σε βαθμό όπως ο Σιντόνια που
έχει σχέσεις με όλους τους πονηρούς περιθωριακούς του κόσμου... Ο κατάλογος
των γνωστών του Ελλήνων, Αρμενίων, Μαυριτανών, κρυπτοεβραίων, Τατάρων,
Γύφτων, περιπλανωμένων Πολωνών και Καρμπονάρων, θα έριχνε κάποιο φως
στις υποχθόνιες εταιρείες για τις οποίες ο κόσμος γενικά γνωρίζει ελάχιστα αλλά
οι οποίες ασκούν τεράστιες επιδράσεις στα δημόσια πράγματα... Τα πολλά
ταξείδια, η γνώσις ξένων γλωσσών, η τολμηρή και περιπετειώδης φύσις του και
οι απεριόριστοι υλικοί πόροι του έδωσαν ευκαιρίες να γνωριστή με αυτά τα
υποκείμενα, γενικώς πολύ δύσκολο να εντοπισθούν, και να κερδίση την αφοσίωσί
τους. Σε αυτές τις πηγές οφείλει την τεράστια γνώσι του για περίεργα και
απόκρυφα ζητήματα τα οποία αφήνουν άναυδο όποιον τα ακούει απ' αυτόν. Ούτε
είναι εύκολο, πρακτικά δε αδύνατον, να τον κοροϊδεύση κανείς. Διότι οι
πληροφορίες, του δίδονται από πολλά και διάφορα-αντίθετα μέρη ώστε με την
εμπειρία και ικανότητά του να κατανοή την αλήθεια. Η χαρά του ήταν να περνά
τον καιρό του με την απόκρυφη ιστορία του κόσμου. Η μεγάλη του
ικανοποίησι ήταν να παρακολουθή στις δοσοληψίες του την αντίθεσι μεταξύ των
κρυφών κινήτρων απ' την μία και την άγνοια του κόσμου απ' την άλλη... Βρήκε
μεγάλο ενδιαφέρον στην καταγωγή του και την μοίρα της φυλής του. Όσο βέβαια
και να ήταν προσκολλημένος στους νόμους των μεγάλων νομοθετών (ΣΗΜ.
βιβλικών) σαν να άκουγε ακόμη τα σαλπίσματα στο Σινά, είχε προσλαμβάνουσες
σ' αυτήν την πίστι της θεϊκής γεύσεως αρκετή ικανοποίησι για τα ανθρώπινα
βάσανα (ΣΗΜ. ανθρώπους εννοεί μόνο τους Εβραίους). Αλλά υπήρχαν πιο
γήινες επιτυχίες οι οποίες έκαναν τον Σιντόνια υπερήφανο για την καταγωγή του
και βέβαιο για το μέλλον του είδους του. Ο Σιντόνια ήτο μέγας φιλόσοφος, ο
οποίος έβλεπε συνολικά τα ανθρώπινα πράγματα και μελετούσε το κάθε γεγονός
σε συνάρτησι με άλλα γεγονότα, ο μόνος τρόπος για να οδηγηθής στην αλήθεια. Ο
Σιντόνια ήτο γνώστης των 5 βασικών ειδών βάσει των οποίων η ανθρωπολογία
χώρισε το ανθρώπινο είδος: Καυκάσιους, Μογγόλους, Μαλαισιανούς,
Αμερικανούς, και Αιθίοπες. Οι Αραβικές φυλές (Εβραίοι) κατηγοριοποιούνται
στην κορυφή ως ανώτερο είδος, μαζύ με άλλους, όπως Σάξονες κι Έλληνες. Αυτό
το γεγονός από μόνο του δίνει μεγάλη υπερηφάνεια και ικανοποίησι στον ζώο-
άνθρωπο (ΣΗΜ. η βιβλική άποψις την οποία περιγράφει εδώ θέλει μόνο τους
Εβραίους για ανθρώπους. Οι άλλοι είναι απλώς ανθρωπόμορφα ζώα τα οποία
πρέπει να υπηρετούν τους Εβραίους 428). Αλλά ο Σιντόνια και οι συμπατριώται

428
Η ακραία αντιανθρώπινη θέσις ότι μόνον οι Εβραίοι είναι άνθρωποι κι οι άλλοι
ανθρωπόμορφοι, όσο κι αν ακούγεται ρατσιστική, εκφράζεται σήμερα δίχως αναστολές
αλλά κυρίως δίχως αντίδρασι από κανέναν. Προσφάτως, σε συνέντευξι την οποία
παρεχώρησε ο ραββίνος της Θεσσαλονίκης στον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη,
στην καθημερινή εφημερίδα "TA NEA", Αρ. Φύλλου 18676, Σελ.: N22, Κωδικός
άρθρου: A18676N221, την Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2006, διετυπώθη αυτή η άποψις.

383
του μπορούν να ισχυρίζονται ότι έχουν μία διαφορετικότητα από τους Σάξονες,
Έλληνες και τους υπολοίπους της Καυκασίας φυλής, την οποία διαφορετικότητα
αυτές οι φυλές απεποιήθησαν. Η Εβραϊκή είναι μία αμιγής-ανόθευτη φυλή.
Αναμφίβολα, ανάμεσα στις φυλές οι οποίες κατοικούν στα γόνιμα μέρη της
ερήμου, υπάρχουν αμιγείς πληθυσμοί Εβραίων και Μουσουλμάνων το αίμα των
οποίων είναι γνήσιο όπως των απ' ευθείας απογόνων του γενάρχου Αβραάμ.
Αλλά οι μωσαϊσταί Άραβες (δηλ. Εβραίοι) είναι αρχαιώτεροι κι έχουν το
καθαρώτερο αίμα απ' όσους ζουν σε πόλεις... Μία ανόθευτη φυλή πρώτης
κατηγορίας η οποία αποτελεί την Αριστοκρατία της Φύσεως. Τέτοια
ανωτερότης είναι εξαιρετικά θετικό γεγονός κι όχι μία φαντασίωσι, ένα καπρίτσιο
φτιαγμένο από ποιητές, απολιθωμένη δόξα από πομπώδεις κήρυκες αλλά γεγονός
αντιληπτό από τα φυσικά πλεονεκτήματά του και το σφρίγος της άσπιλης
ιδιοσυγκρασίας του..."
…
"...όταν προσευχόμουν εις μάτην για διαφώτισι, τελικώς κατέληξα να
πιστεύσω ότι η Ανωτέρα Δύναμις δεν συμφωνούσε να αποκαλύψη την θέλησί της
εκτός της χώρας στην οποίαν η παρουσία της ενσαρκώθηκε. Αλλά μιας και
κατοικώ εδώ και προσεύχομαι ενθέρμως σε όλα τα καθαγιασμένα μέρη, και δεν
έλαβα σημάδια η μελαγχολική σκέψις ήρθε στον νου μου ότι για την ιερή μέθεξι
πρέπει να υπάρχη προϋπόθεσις και αίματος και εντοπιότητος και ότι ο
εκλεκτός πιστός δεν αρκεί να γονατίση στους Αγίους Τόπους αλλά πρέπει να
ανήκη και στην Ιερή Φυλή..."
…
"Ο κόσμος ο οποίος από την δημιουργία του οικειοποιήθηκε την
πνευματική ανωτερότητα της Ασίας, γεγονός εντελώς φυσιολογικό, μια και η
Ασία ήτο το μόνο μέρος του κόσμου το οποίο ο Δημιουργός του κόσμου
καταδέχτηκε να επισκεφθή και από όπου αποκλειστικά συζήτησε με τον
άνθρωπο, δυστυχεί έχοντας χάσει την πίστι του στις ιδέες και πεποιθήσεις οι
οποίες έκτοτε εκυβέρνησαν την ανθρωπίνη φυλή. Νομίζουμε λοιπόν ότι
έφτασε η ώρα που η Ασία πρέπει να εξασκήση την περιοδική της υποχρέωσι
να επανασκήση την ανωτερότητά της..."
…

Συγκεκριμένα:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ Σ.Θ.: Ακολουθείτε και εσείς το Γρηγοριανό ημερολόγιο;
ΡΑΒΒΙΝΟΣ: Όχι, στην εβραϊκή θρησκεία είμαστε τώρα στο έτος 5767. Μετράμε από
την αρχή της δημιουργίας του πρώτου εξελιγμένου ανθρώπου, του Αδάμ και της Χαβά.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ Σ.Θ.: Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ή είναι προϊόν εξέλιξης;
ΡΑΒΒΙΝΟΣ: Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Στην εβραϊκή θρησκεία υπάρχουν δύο
θεωρίες. Η Βίβλος γράφει ότι ο Θεός δημιούργησε απευθείας τον άνθρωπο. Η άλλη
θεωρία λέει ότι υπήρχαν ανθρωποειδή, στα οποία ο Θεός έδωσε ανθρώπινη ψυχή.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ Σ.Θ. : Εσείς φαντάζομαι ως νέος θα είστε πιο κοντά στη θεωρία της
εξέλιξης.
ΡΑΒΒΙΝΟΣ: Ναι, είμαι υπέρ της δεύτερης άποψης, η οποία επίσης έχει ρίζες σε
αρχαία κείμενα.

384
 "Μέσω του τελευταίου και μεγαλυτέρου από όλους τους πρίγκιπές των (ΣΗΜ.
Ιησού) διέταξε ότι ο εμπνευσμένος εβραϊκός νους πρέπει να σχεδιάζη και να
κυβερνά τον κόσμο. Μέσω του Ιησού, ο θεός μίλησε στα έθνη και όχι μόνο στις
φυλές του Ισραήλ. Αυτή είναι η σημαντική διαφορά μεταξύ Ιησού και
εμπνευσμένων προκατόχων. Ο χριστιανισμός είναι εβραϊσμός για πολλούς, αλλά
τελικώς ο εβραϊσμός και η ανάπτυξίς του έδωσε θανάσιμο κτύπημα στην
ειδωλολατρία."
…
"Οι αμπελώνες του Ισραήλ έπαψαν να υφίστανται αλλά ο αιώνιος νόμος
ενώνει τα τέκνα Ισραήλ ακόμη σήμερα να εορτάζουν τον τρύγο. Μία φυλή η
οποία γιορτάζει τρύγο αν και δεν έχη σταφύλια να μαζέψη, θα αποκτήση πάλι
κάποτε τους αμπελώνες της. Τι υπέροχη ακαμψία στον νόμο! Αλλά και τι
ακατάβλητο πνεύμα στον λαό!"
…
"Γιατί οι Αιθίοπες δεν κτίζουν πάλι Θήβες ή δεν ανασκάπτουν τους
τεραστίους ναούς στους καταρράκτες; Η παρακμή της φυλής είναι αναπόφευκτος
αναγκαιότης εκτός αν ζη στην έρημο και δεν έρθη σε προσμίξεις το αίμα
της."
…
"...ποίος μπορεί να πιστεύει ότι ένα έθνος καθαγιασμένο από την θεϊκή
παρουσία, μπορεί ποτέ να εξομοιωθή με κάποιο άλλο; Κάποια ουρανία ποιότης η
οποία το διαχωρίζει από όλα τα άλλα πρέπει για πάντα να το βοηθά να
υφίσταται."
…
"Οι Εβραίοι ποτέ δεν ήρθαν σε επιμειξία με κατακτητές... Κατεκτήθησαν
πολλές φορές, όπως όλες οι μικρές χώρες ανάμεσα σε αντιμαχόμενες ηγεμονίες.
Η Συρία υπήρξε πεδίον μάχης μεγάλων μοναρχιών. Η Ιερουσαλήμ δεν κατεκτήθη
περισσότερες φορές απ' ότι αι Αθήναι, ή έτυχε χειροτέρας μεταχειρίσεως. Απλώς
οι κάτοικοί της, οι δύστυχοι, πολέμησαν πολύ γενναία και επανεστάτησαν πολλές
φορές και τελικώς εξωρίσθησαν. Θεωρώντας ότι δικαιούμαι να πιστεύω ότι οι
εβραϊκές κοινότητες αποτελούν κατά τεκμήριον τους απογόνους των 10 Φυλών
ακόμη προερχόμενες και από προχριστιανικές αιχμαλωσίες, καταλήγω στο δίκαιο
και σωστό συμπέρασμα το οποίο εξηγεί καταστάσεις άλλως ανεξήγητες...
Θεωρούμε όλους τους Εβραίους σε όλες τις πόλεις του κόσμου απ' ευθείας
απογόνους αυτών"
…
"Δεν μπορεί να αρνηθή κανείς ότι υφίσταται ένα θαύμα το ότι επεβίωσαν
μόνο οι Εβραίοι από όλους τους αρχαίους λαούς και υπάρχουν σε κάθε χώρα
σαν υπενθύμισι μυστηριώδους μεγαλειώδους παρελθόντος. Η κατάστασίς τους
είναι ένα θαύμα. Αλλά γιατί θαύμα; Είναι θαύμα που ο Γιαχβέ προστατεύει τον
λαό του; Και υπάρχει καλύτερη φύλαξις από την παράδοσι σ' αυτούς θεσμών
ανωτέρων όσων έχουν τα έθνη ανάμεσα στα οποία διαβιούν;".
…

385
 "Οι Σταυροφόροι έβλεπαν τους Σαρακηνούς σαν απίστους ενώ όμως τα
τέκνα της ερήμου είχαν πολύ κοντινώτερη συγγένεια με το άγιο σώμα το οποίο
για λίγο είχε ενταφιασθή στον άγιο τάφο από ότι οι Ευρωπαίοι επιδρομείς. Το
ίδιο αίμα έτρεχε στις φλέβες των και ανεγνώριζαν την θεία αποστολή του Μωυσή
και του μεγάλου απογόνου του."
…
"Ο (αυτοκράτωρ) Τίτος κατέστρεψε τον ναό (του Σολομώντος). Η θρησκεία
της Ιουδαίας όμως υπέσκαψε τα ανυψωθέντα φράγματα γι' αυτόν στην
αυτοκρατορική πρωτεύουσα. Και ο θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ
δοξάζεται τώρα μπροστά σε κάθε θυσιαστήριο στην Ρώμη."
…
"Η θεώρησις της Ιερουσαλήμ είναι η ιστορία του κόσμου. Και
περισσότερο. Είναι η ιστορία της γης και του ουρανού."
…
"Συμφωνούμε ότι η μισή χριστιανοσύνη λατρεύη μία Εβραία. (ΣΗΜ.
Μύριαμ) και η άλλη μισή έναν Εβραίο (ΣΗΜ. Ιησού). Τώρα ας σε ερωτήσω μία
ακόμη ερώτησι. Ποιά νομίζεις είναι η ανώτερη φυλή; Η δοξαζομένη ή η
δοξάζουσα;"
…
"Ο Μεχμέτ Αλή ανάγκασε τους συγχρόνους, πρώην κατοίκους της ερήμου,
Άραβες (Εβραίους) να θρέφονται με τις σοδειές του Νείλου. Τους σκλάβωσαν και
τους αναγκάζουν να δουλεύουν σαν να είναι αιχμάλωτα θηρία. Αυτό όμως δεν θα
το ανεχθή για πολύ η φυλή της οποίας οι γενάρχαι στα παλαιά χρόνια
ευλογήθηκαν από τον Γιαχβέ. Δηλαδή οι Πατριάρχαι εμίρηδες οι οποίοι
ξεκινώντας από το Καυκάσιο λίκνο των μεγάλων φυλών, απλώθηκαν στις
πεδιάδες της Μεσοποταμίας και διεσκόρπισαν την λαμπρή σπορά τους στις
ερημιές της Αραβίας. Η ζωηρή τους φαντασία επώασε τις μεγάλες παραδόσεις της
φυλής των, και αργότερα, ανεδείχθη κάποιος ανάμεσά τους, του οποίου η
ύπαρξις οριοθέτησε μία εποχή της ανθρωπίνης ιστορίας, ένα μεγαλειώδες
δημιουργικό και οργανωτικό πνεύμα, ο οποίος εχρησιμοποίησε ισορροπημένα και
μεγαλοφυώς τις αρετές συλλήψεως και εκτελέσεως σχεδίων. Σε κάθε περίπτωσι,
ένα μοντέλλο ολοκληρωμένου Καυκασίου ανθρώπου τόσο τελείου σχεδόν όπως ο
Αδάμ όταν επλάσθη κι ετοποθετήθη στην Εδέμ. Αλλά ο Γιαχβέ διέγνωσε στον
Μωυσή το μοναδικό σπάνιο κατάλληλο εργαλείο, στο οποίο μπορούσε να
εμπιστευθή την απολύτρωσι της Αραβικής (Εβραϊκής) φυλής από επίπεδο
φελάχων σε επίπεδο βεδουίνων. Και έτσι ωρίσθη να γίνη αυτός το όργανο της
αιωνίου αποκαλύψεως της θείας θελήσεως και η φυλή του ωρίσθη να καταστή
κληρονομικός απόστολος της μεγάλης μυστηριώδους θείας θελήσεως. Πρέπει να
σημειωθή ότι αν και ο Παντοδύναμος Πλάστης μπορούσε να βρη, αν ήθελε,
ακόμη και σε ένα από τα ταπεινώτερα δημιουργήματά του, έναν ικανό απόστολο
της θελήσεώς του, όσο κι αν είναι θεϊκό και δύσκολο, ωστόσο ο Μέγιστος θεός
δεν εθεώρησε σωστό να επικοινωνήση παρά μόνον μέσω ανθρώπων ανωτέρων
δυνατοτήτων. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι απέδειξαν μία ξεχωριστή
ικανότητα για μεγαλειώδη επιτεύγματα και διέθεταν ζέση για δράσι και ηγετική

386
μεγαλοφυΐα. Είναι μεγάλοι νομοθέται, ή μεγάλοι πολεμισταί, ή μεγάλοι ποιηταί, ή
ρήτορες διαθέτοντες ορμητικό και παθιασμένο πνεύμα. Τέτοιοι ήσαν οι Μωυσής,
Ιησούς, ο ηρωικός νέος Χεβρώνος και υπέροχος υιός του, τέτοιος ήταν ο Ησαΐας,
ένας άνδρας, μιλώντας απλά, όχι κατώτερος του Δημοσθένους και αγωνιζόμενος
για παρόμοιο και υπέροχο σκοπό – την ανεξαρτησία ενός μικρού κράτους,
διακεκριμένου για την διανοητική του ισχύ, εναντίον βαρβαρικής δυνάμεως μίας
στρατιωτικής αυτοκρατορίας. Όλα τα μεγάλα γεγονότα πραγματοποιήθηκαν από
μικρά έθνη. Ήταν ο Ιορδάνης κι ο Ιλισσός που εκπολίτισαν τις σύγχρονες φυλές.
Μία Αραβική (Εβραϊκή) φυλή και μία παρέα από το Αιγαίο υπήρξαν αυτοί οι
οποίοι διέδωσαν όλη την γνώσι και δεν θα είχαμε ποτέ ακούσει για Φαραώ ή
Βαβυλώνα ή την μεγάλη Νινευή ή τον Κύρο ή τον Ξέρξη αν δεν υπήρχαν αι
Αθήναι και η Ιερουσαλήμ..."
…
"…εγώ κι οι πρόγονοί μου ποτίζουμε τα κοπάδια μας στην έρημο από την
αρχή του χρόνου... είδαμε τους Φαραώ, τον Ναβαχουδονόσωρ, τον Αλέξανδρο,
τους Ρωμαίους και τους Σουλτάνους. Κατέκτησαν τα πάντα πλην ημών. Και πού
είναι όλοι αυτοί τώρα; Έγιναν σκόνη. Ας αμφιβάλλουν οι άνθρωποι για την
ύπαρξι μονοκέρων. Δεν μπορούν να αμφιβάλουν όμως ότι ο θεός δεν μίλησε
ποτέ παρά μόνο σε Άραβα (Εβραίο)...".

Για τις ανάγκες όμως της συγκεκριμένης μελέτης, αναφέρονται μερικά

αποσπάσματα από την πολιτική σκέψι του ανδρός ώστε να διαμορφωθή άποψις
τόσο των πεποιθήσεών του όσο και του "λιβανίσματος" στους Ρόθτσιλντ,
γεγονός το οποίο ωδήγησε στην "πρόσληψί" του και μετέπειτα τεχνητή
πρωθυπουργία.

"Πρέπει να έχω πίστι διότι θεωρώ ότι η πίστις ορίζει τις υποχρεώσεις".
…
"Τι περισσότερο είναι ο ατομικός χαρακτήρ παρά μία προσωποποίησις
της Φυλής;"
…
"Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει άποψις δίχως σκέψι. Και δεν πιστεύω ότι
ο λαός σκέπτεται ποτέ. Πώς θα μπορούσε; Δεν έχει χρόνο. Πράγματι ζούμε
υπό την κυριαρχία ιδεών οι οποίες είναι πανίσχυρες. Αλλά ο λαός δεν ήταν
αυτός που τις ανεκάλυψε. Τις οικειοποιήθηκαν λόγω ευκολίας. Διότι ουδείς
είχε αυτοπεποίθησι. Αντιθέτως ο καθείς τους έχει μία γενική άποψι της
ισχύος του και καθόλου εμπιστοσύνη στην κρίσι του. Ο λαός υπακούει το
γενικό ρεύμα, υποκλίνεται σε κάθε τεχνητή ανάγκη είτε για αντίστασι είτε για
δράσι".
…
"...Ο άνθρωπος είναι μιμητής. Οι ικανοί να κρίνουν χαρακτήρες
σπανίζουν. Επαναλαμβάνουν απερίσκεπτα την άποψι κάποιου τρίτου τον
οποίο απεδέχθησαν δίχως διερεύνησι..."
…

387
 "Φρονώ ότι το Κοινοβούλιο είναι κυρίως το μέρος το οποίο οφείλει να
αποφεύγη ο κάθε δραστήριος άνθρωπος. Η σταδιοδρομία στο κοινοβούλιο ήταν
σημαντική όταν δεν υπήρχαν άλλα κέντρα εξουσίας και φήμης. Υπήρχε τότε μία
αριστοκρατία ηγουμένη ενός λαού, του οποίου στέρησαν τρόπους παιδείας και η
οποία απαιτούσε καλλιεργημένη δικαιοσύνη, ο οίκτος της οποίας ερέθιζε την
νόησί των και ικανοποιούσε την ματαιοδοξία των... Η κοινή γνώμη, την οποία
ποτέ δεν ονειρεύτηκαν, υπερκέρασε την λέσχη των ρητόρων προπατόρων μας.
Τώρα το γνωρίζουν καλά και προσπαθούν να διατηρήσουν την άχρηστη θέσι των,
απευθυνόμενοι στους επιχειρηματίες... Αυτή την εποχή δεν είναι το κοινοβούλιο
που διοικεί. Δεν διοικεί την Ιρλανδία επί παραδείγματι. Αν ο εργοστασιάρχης
επιθυμεί αλλαγή στις τιμές, δημιουργεί λόμπυ και επιτυγχάνει τον σκοπό του. Έτσι
έγινε με την απελευθέρωσι των δούλων αλλά και με όλες τις μεγάλες
επαναστάσεις. Το κοινοβούλιο κατέστη στην πραγματικότητα ασήμαντο, κατά τον
ίδιο τρόπο που αυτό κάποτε κατέστησε επί δύο αιώνας άχρηστη την μοναρχία..."
…
"...σκέπτεται σαν τον κ. Σιντόνια και είναι πιο συναισθηματικός. Αυτή είναι η
αδυναμία του. Η ισχύς του κυρίου μου είναι η επικράτησίς του επί παντός
συναισθήματος. Καθόλου συναίσθημα και πολύ μυαλό. Αυτές είναι οι
ποιότητες ανθρώπων για να κυβερνούν τον κόσμο. Καθόλου συναίσθημα και
λίγο μυαλό είναι οι ποιότητες τυραννίσκων..."
…
"η κατάκτησις του κόσμου εξαρτάται όχι μόνον από ανθρώπους ικανούς
στον πόλεμο αλλά που να εμπνέονται από ύψιστα ιδανικά στα οποία τίποτε να
μην αντιστέκεται."
…
"Η Αίγυπτος δεν αλλάζει... Είναι η ίδια χώρα όπως ήταν επί Φαραώ
κυβερνημένη με το δικό της σύστημα πολιτικής οικονομίας και με Εβραίο
πρωθυπουργό... ο Αρτίμ Μπέης, ο σημερινός πρωθυπουργός της Αιγύπτου, πρώην
πρέσβης του Πασά στο Παρίσι, και με διαφορά ο καλύτερος πολιτικός ηγέτης της
Ανατολής, είναι όχι μόνο ο διάδοχος αλλά και απόγονος του Ιωσήφ... πρέπει να
προστεθή στον κατάλογο ζώντων Εβραίων ηγετών του κ. Σιντόνια... Έχουμε
σημαντικό τμήμα της διοικήσεως του κόσμου... Φαίνεται κυβερνάτε όλη την γη
πλην της δικής σας -Παλαιστίνη-…"
…
"Ο Τάνκρεντ εισήλθε στον ναό, το τελευταίο καταφύγιο του Ολυμπιακού
πνεύματος. Ήταν η Φυλή η οποία παρήγαγε αυτά τα αξεπέραστα αγάλματα, η
ιδεολογική απεικόνισις του δικού τους ιδιαιτέρου οργανισμού. Οι αρχές της
τέχνης των, ακολουθούμενες από άλλη φυλή, δεν παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Όμως, εθελοτυφλούμε σ' αυτήν την μεγάλη αλήθεια στην οποία ενώνονται οι
μικρές αλήθειες και απαιτούμε από τον Πικτό (ΣΗΜ. φυλή Β. Σκωτίας) ή τον
Σαρμάτη να παράξη τα αγάλματα του Φειδίου ή του Πραξιτέλους...".

Βέβαια, είχε δηλώσει κάποτε ξεκάθαρα την πίστι του στο εβραϊκό δόγμα
προστασίας της Τουρκίας, (χωρίς την Παλαιστίνη φυσικά), με την περίφημη

388
δήλωσί του "I am quite a Turk", η οποία στα ελληνικά μπορεί να αποδοθή ότι
"είμαι και πολύ Τούρκος".
Για την επιχειρηματολογία του παρόντος έργου, ανεφέρθη το έργο
Τάνκρεντ εκτενώς, διότι σε αυτό ο Ντισραέλι σε δύο σημεία αναφέρει την
Κύπρο με αποκαλυπτικώς σημαντικό τρόπο. Το απόσπασμα στο οποίο μιλά για
απόκτησι της Κύπρου ως ανταμοιβή της Αγγλίας, είναι εκπληκτικό. Πως
μπορούσε προ του 1847, όταν έγραψε το βιβλίο, να εμάντευε ότι η Κύπρος,
πριν γίνη εβραϊκή θα εγένετο αγγλική ως ανταμοιβή; Μήπως αυτό είχε
προαποφασισθή και εσυζητείτο στις απόκρυφες συναντήσεις των Αγγλοεβραίων
και ο ίδιος επελέγη για να υλοποιήση το σχέδιο; Συγκεκριμένα γράφει ότι "Η
Αγγλία θέλει την Κύπρο και θα την αποκτήση κάποτε σαν ανταμοιβή...". Σε
κάθε περίπτωσι, αυτή η δήλωσις δείχνει ότι από νεαρή ηλικία ο Ντισραέλι, με
άγνωστο σε εμάς τρόπο, είχε ήδη μυηθή στον Μεσανατολικό Σχεδιασμό της
Αφανούς Εξωτερικής Πολιτικής του Παγκοσμίου Εβραϊσμού και εφήρμοσε τον
σχεδιασμό περί Κύπρου, του σιωνισμού, περίπου 30 έτη αργότερα, με το
Συνέδριο του Βερολίνου και Αγγλοποίησι (σε πρώτη φάσι) της Νήσου. Να
τονισθή ότι κατά το περίφημο ταξίδι του Ντισραέλι στην Ιερουσαλήμ, οπότε
είχε επισκεφθή την Κύπρο, σε επιστολή στους δικούς του έγραψε ότι:
"…είναι νήσος γνωστή ανά τους αιώνας αλλά πιο πολύ την λατρεύω λόγω
του ότι υπήρξε κατοικία του Φορτουνάτου 429 παρά για το ότι ήταν επαρχία της
Βενετίας ή ρομαντικό βασίλειο σταυροφόρων."
…
"Το όν που δεν ικανοποιείται με τίποτε λιγώτερο από την μέθεξι με τις
κοσμικές δυνάμεις σε ιερά κλίματα, στέκεται σε ένα παράθυρο ταβέρνας
χαζεύοντας το φεγγαρόφωτο σε μία λασπώδη όχθη του βαρβαρικού Τάμεση, ενός
ποταμού τον οποίον ούτε άγγελοι ούτε προφήται επεσκέφθησαν ποτέ. Μπροστά
του, αχνοφαίνεται λόγω της ώρας το σκυλονήσι. Το σκυλονήσι! Θά 'πρεπε όμως
να ήταν η Κύπρος...".

Συμπερασματικά, προσπαθεί μέσω βιβλίων, να αποδείξη ότι η πολιτική

σωτηρία της Αγγλίας θα έρθη από την αριστοκρατία της, η οποία όμως ηθικώς
ασταθής και κοινωνικώς αναξιόπιστη αλλά μπορεί, με φανατική προσήλωσι
στις εβραϊκές αρχές του χριστιανισμού, να ανταπεξέλθη. Και όλα αυτά φυσικά
υπό την αιγίδα των Εβραίων τραπεζιτών και μάλιστα των Ρόθτσιλντ.
Η συγγραφική του δραστηριότης εσυνεχίσθη με κύρια έργα τα "Lord
George Bentinck: A Political Biography" (1852), το μυθιστόρημα "Lothair" το
1870 στο οποίο δηλώνει ότι "η Δημοκρατία υπεβίβασε τους εθνάρχες σε
πολιτικούς." και το 1880 λίγο πριν αποβιώσει, το "Endymion" και άλλα ήσσονος
σημασίας.
429
Ο Φορτουνάτος ήτο κεντρικό πρόσωπο δημοφιλούς παραμυθιού του 16ου αι.,
γηγενής κάτοικος Αμμοχώστου, ο οποίος έκλεψε ένα μαγικό καπέλλο απ' τον Σουλτάνο
και μ' αυτό μπορούσε να μεταφερθή όπου ήθελε. Η αλληγορία προφανής με το καπέλο-
Κύπρο να αποτελή κομβικό σημείο όλων των εμπορικών δρόμων Ανατολής-Δύσεως και
Βορρά-Νότου αλλά κυρίως άτρωτη βάσι εξορμήσεως των Εβραίων.

389
 Αργότερα, έγινε μεγάλη προσπάθεια από διαφόρους μελετητές να
αποπροσανατολισθή ή καλυφθή το γεγονός της περιγραφής του-των Ρόθτσιλντ
μέσω των έργων του Ντισραέλι. Έγινε δηλαδή προσπάθεια να μην φανή ο
τυχοδιωκτικός χαρακτήρ του Ντισραέλι ο οποίος με τα έργα του εκολάκευσε σε
απίστευτο βαθμό τους Ρόθτσιλντ ώστε να κερδίση την εύνοιά τους για να τον
βοηθήσουν να ικανοποιήση τις φιλοδοξίες του. Ένας μελετητής, τραβώντας τον
Σιντόνια απ' τα μαλλιά θέλει να πείση ότι πρόκειται για τον ίδιο τον Ντισραέλι,
άλλος – Richard David – ισχυρίζεται ότι ο Ντισραέλι δεν ήτο ακόμη φίλος του
Λιονέλ Ρόθτσιλντ όταν εγράφη το βιβλίο και ότι ο Λιονέλ δεν είχε ίδια
χαρακτηριστικά με τον Σιντόνια. Πρέπει να επαναληφθή, ως έμμεσος απάντησις
στον Richard David ότι μέσω των έργων αυτών και της απροσμετρήτου
γλοιώδους κολακείας ο Ντισραέλι επεχείρησε επιτυχώς να γίνη "φίλος" ή
καλύτερα, να τον "προσλάβουν" στην υπηρεσία τους οι Ρόθτσιλντ και επομένως
είχε συμφέρον να εξαγνίση και να "λιβανίση" τους Ρόθτσιλντ στα βιβλία του,
αν ήθελε την συνεργασία τους. Διότι η περιγραφομένη στον Σιντόνια ισχύς,
πλούτος και επιρροές δεν αφήνει στους εχέφρονες καμμία αμφιβολία περί
Ρόθτσιλντ. Εξ άλλου η Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια (The Jewish Encyclopedia,
τόμος. 10, σελ. 501-2) δεν αφήνει αμφιβολίες περί αυτού αναφέροντας ότι ".. ο
Βαρώνος Λιονέλ... είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Ντισραέλι, του οποίου ο
Σιντόνια στον "Coningsby" είναι το εξαγνισμένο του είδωλο...".

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ "ΝΕΟΑΓΓΛΩΝ" ΚΑΙ

Ο ΝΤΙΣΡΑΕΛΙ:
ΟΙ ΝΕΟ-ΙΤΑΛΟΙ
Οι Νεο-Ιταλοί ήτο κίνημα δημιουργηθέν υπό του τέκτονος Τζιουζέπε Ματζίνι
το 1831 με φανερό στόχο την ένωσι της Ιταλίας, διαμάχη με την Αυστρία αλλά
στην ουσία αποδυνάμωσι της κυριαρχούσης καθολικής εκκλησίας προς όφελος
των "προοδευτικών δυνάμεων". Τελικώς απέτυχαν. Ο ίδιος ο Ματζίνι είχε
διασυνδέσεις με μυστικές οργανώσεις π.χ. καρμπονάρους 430 και ευρισκόμενος
εξόριστος εις Λονδίνο, διέθετε, άγνωστο πώς, χρήματα πολλά κι ενέργεια
μεγάλη, για υποκίνησι τοπικών ξεσηκωμών οπαδών του στην Ιταλία σε μικρή
όμως κλίμακα.

ΟΙ ΝΕΟ-ΑΓΓΛΟΙ
Από τα μέσα της 10ετίας του 1830, μετά τους Νεο-Ιταλούς, ακολουθώντας τα
μηνύματα των καιρών, (ευφημισμός για την υπακοή στις εντολές των Αφανών),
στο Βρεταννικό κοινοβούλιο ενεφανίσθη εκ των συντηρητικών ομάς καλουμένη
Νεοάγγλοι. Εδημιουργήθη υπό του Ντισραέλι και συμμετείχαν ακόμη ο Τζωρτζ
Σμάιθ, ο Λόρδος Τζων Μάννερς, ο Χένρυ Χόουπ κι ο Αλεξάντερ Μπέιλλυ-
Κόχραν. Η ομάς παρουσιάζεται ως δημιουργηθείσα στα γήπεδα του Καίμπριτζ

430
Οι καρμπονάροι ήσαν παρακλάδι του Τεκτονισμού με δύο βαθμίδες:
α...μαθητευομένου και β...μέλους. Όμως όποιος ήτο ήδη Τέκτων περνούσε απ' ευθείας
στην δεύτερη βαθμίδα.

390
ή του Ήτον αλλά ο Ντισραέλι δεν εφοίτησε σ' αυτά. Ευαγγελίζοντο την
πεφωτισμένη μοναρχία με κυρίαρχο στοιχείο την κοινωνική δικαιοσύνη και
φιλανθρωπία, την ηθική και καλλιεργημένη δημοκρατική διακυβέρνησι, κλπ
(κλασσικές παραπλανητικές διακηρύξεις εβραιογενών ιδεολογιών). Δεν
επρόκειτο φυσικά για ρομαντικό κίνημα προς όφελος των προοδευτικών
δυνάμεων αλλά για δημιουργία ενός δυναμικού λόμπυ το οποίο θα προετοίμαζε
για άνω των 10 ετών τον δρόμο για υπερψήφισι του περιφήμου νομοσχεδίου
χειραφετήσεως των Εβραίων.
Πράγματι, τον Δεκέμβριο 1847, ο Ντισραέλι ωλοκλήρωσε επιτυχώς τον
αγώνα υπέρ εισαγωγής στα νομοθετικά όργανα του νομοσχεδίου του Ράσελ
ώστε να ξεπεραστούν τα νομικά εμπόδια εβραϊκής ορκωμοσίας των πατρώνων
του στην Βουλή, οπότε η Αγγλία εκτός των οικονομικών απέκτησε και
πολιτικές εξαρτήσεις από τον Οίκο Ρόθτσιλντ. Πρωτοστάτησε δηλ. μέσω και
των Νεο-Άγγλων, στην μελλοντική τελική υπερψήφισι του νομοσχεδίου
χειραφετήσεως των Εβραίων στην Αγγλία συμφώνως προς το οποίο οι Εβραίοι
είχαν πλέον τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με τους Άγγλους πολίτες.

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΝΕΟ-;;; ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ο τεχνητός άνεμος όμως των διαφόρων "φιλελευθέρων Νεο-;;;" σάρωνε την
Ευρώπη431. Οι Νεο-Ιρλανδοί ήσαν κίνημα αποβλέπον στην πλήρη
προτεσταντοποίησι (δηλ. τεχνητή εβραιοποίησι) της Ιρλανδίας και
προσέκρουσε στην αντίστασι των Καθολικών.
Οι Νεο-Γερμανοί ωργανώθηκαν την 10ετία 1830 υπό του γνωστού και
προαναφερθέντος κρυπτοεβραίου ποιητού Χάινε, προστατευομένου και
συντηρουμένου υπό των Ρόθτσιλντ, με σκοπό τον "εκδημοκρατισμό και
προοδευτικότητα" της Γερμανικής διοικήσεως. Το 1835 η βουλή της
Φρανκφούρτης απηγόρευσε την δημοσίευσι των γραπτών του Χάινε "διότι οι
νεογερμανοί επιτίθενται στον χριστιανισμό... καταστρέφουν την κοινωνική τάξι
και ήθη...".
Οι Νεο-Βιεννέζοι εδημιουργήθησαν την 10ετία του 1890 κυρίως από
Εβραίους (Arthur Schnitzler, Peter Altenberg, Karl Kraus, Felix Salten, Raoul
Auernheimer, Hugo von Hofmannsthal, Stefan Zweig κ.ά), κυρίως με στόχο την
"πρόοδο" όπως κατάρρευσι της κοινωνίας και εξευτελισμό της τέχνης.
Οι Νεο-Πολωνοί ωργανώθηκαν την 10ετία του 1890 στις ίδιες με τους
προηγουμένους γραμμές για να μην χάσουν κι αυτοί το τραίνο της ...προόδου...
Στις ίδιες γραμμές ήταν οι Νεο-Βέλγοι και οι Νεο-Σκανδιναβοί. Οπότε, το
μήνυμα έφθασε στους Τούρκους το 1889 κι εδημιουργήθησαν οι Νεότουρκοι οι
431
Ο Μπερνάρ Λαζάρ, στο 13ο κεφάλαιο του βιβλίου του, "Αίτια και Ιστορία του
αντισημιτισμού", γράφει σχετικώς με τον ρόλο των Εβραίων στα κινήματα αυτά: "...οι
Εβραίοι ήσαν εκείνη την εποχή από τους πιο ενεργητικούς και ακούραστους
προπαγανδιστές. Τους βρίσκουμε αναμεμιγμένους στο κίνημα των Νεο-Γερμανών, ήσαν
πολυάριθμοι στις μυστικές εταιρείες που σχημάτισαν τον επαναστατικό στρατό, στις
μασονικές στοές, στις ομάδες των Καρμπονάρων, παντού στην Γαλλία, στην Γερμανία,
στην Ελβετία, στην Αυστρία και στην Ιταλία...".

391
οποίοι ευκόλως ελέγχθηκαν υπό των κρυπτοεβραίων Μουσουλμάνων
Ντονμέ432...

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ
(Αναφορές του Ντισραέλι)
Το ότι οι λεγόμενες Μυστικές Εταιρείες έπαιζαν σημαντικό ρόλο στα πολιτικά-
κυβερνητικά πράγματα είναι γνωστές ιστορίες ακόμη και για τους Νεοέλληνες.
Μυστική Εταιρεία τεκτονικού τύπου ήτο η Φιλική Εταιρεία με άγνωστη ακόμη
και σήμερα, λόγω μυστικότητος, διασύνδεσι και εξάρτησι από τον Τεκτονισμό
ενώ γνωρίζουμε τρανταχτά ονόματα Τεκτόνων οπλαρχηγών και πολιτικών της
Επαναστάσεως του 1821433. Μέσω Τεκτονικών Στοών ήταν εύκολο για την
Αφανή εξουσία να επιβάλλη την θέλησί της ενώ ο κάθε πολιτικός εθεώρει την
Μασονία και την πειθαρχία σ' αυτήν, ως καθοριστικό μέσον ανελίξεως. Εκείνες
τις εποχές, έτσι ήταν τα πράγματα και ο Ντισραέλι μας εξηγεί το ποίοι
πραγματικά ήσαν πίσω από το μασονικό-μυστικό παρασκήνιο.
Ήδη το 1841 εδήλωσε ότι "η μυστική στοά των Ροδοσταύρων απλώθηκε
στην Γερμανία. Μία μυστική στοά με αμφιλεγόμενη προέλευσι όπως κι όλες οι
Μυστικές Εταιρείες. Μάλιστα δε, η μυστικότης της, αποτρέπει την περί αυτής
έρευνα..."
Σε βιβλίο του το 1852434, ξεκάθαρα γράφει για τον ρόλο των Εβραίων σε
Μυστικές Εταιρείες.
"Όταν οι Μυστικές Εταιρείες, τον Φεβρουάριο του 1848, αιφνιδίασαν την
Ευρώπη, αιφνιδιάστηκαν και οι ίδιες από την απρόσμενη ευκαιρία, αλλά θα ήσαν
ανίκανες να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις αν δεν συμμετείχαν οι Εβραίοι, οι
οποίοι στα τελευταία χρόνια, δυστυχώς συσχετίζοντο με αυτές τις ανόσιες
Εταιρείες την στιγμή που οι κυβερνήσεις ήταν ανόητες, και χωρίς αυτούς, το
αχρείαστο ξέσπασμα δεν θα κτυπούσε την Ευρώπη.",
και στο ίδιο βιβλίο...
"Η επιρροή των Εβραίων γίνεται αντιληπτή κατά το τελευταίο ξέσπασμα
της καταστροφικής εντολής (destructive principle) στην Ευρώπη. Μία
εξέγερσις λαμβάνει χώρα εναντίον των παραδόσεων και της αριστοκρατίας,
εναντίον θρησκείας και περιουσίας. Καταστροφή των σημιτικών αξιών,
διωγμός της εβραϊκής θρησκείας, είτε στην Μωυσαϊκή της μορφή (Παλαιά
Διαθήκη-Τορά) είτε στην χριστιανική μορφή, η φυσική ισότης των ανθρώπων και
η μη-απόκτησις περιουσίας διακηρύσσονται από τις Μυστικές Εταιρείες οι οποίες
δημιουργούν Έκτακτες Διοικήσεις και άνδρες Εβραϊκής καταγωγής ευρίσκονται
επικεφαλής των. Οι άνθρωποι του θεού συνεργάζονται με αθέους, οι πλέον
432
Όρα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Δ΄ του παρόντος τόμου για αναλυτική περιγραφή ιδρύσεως-
δράσεως και πεποιθήσεων των Ντονμέ Νεοτούρκων.
433
Ιωάννου Λουκά, "Η ιστορία της ελληνικής μασωνίας", Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήναι
1991.
434
Benjamin Disraeli, "Lord George Bentinck: A Political Biography", 1852.

392
ικανοί αθροισταί περιουσιών συμμαχούν με κομμουνιστές, η μοναδική και
περιούσια Φυλή αγγίζει τα χέρια των αποβλήτων και του υποκόσμου της
Ευρώπης, και όλα αυτά διότι επιθυμούν να καταστρέψουν την αγνώμονα
χριστανοσύνη η οποία οφείλει σ' αυτούς το όνομά της και της οποίας την
τυραννία δεν αντέχουν πλέον. "
Στις 14 Ιουλίου 1856, ο Ντισραέλι, λαβών τον λόγο στην Βουλή 435, ανέφερε
ότι:
"...υπάρχει στην Ιταλία μία δύναμις στην οποία εδώ στην Βουλή σπανίως
αναφερόμεθα, που όμως, αν δεν την λάβουμε υπ' όψιν και δεν την κατανοήσουμε,
ποτέ δεν θα αξιολογήσουμε σωστά την θέσι της Ιταλίας. Εννοώ τις Μυστικές
Εταιρείες. Οι Μυστικές Εταιρείες δεν νοιάζονται για συνταγματικές
κυβερνήσεις..."...
"...είναι ανούσιο να το αρνηθούμε... μεγάλο μέρος της Ευρώπης – όλη η
Ιταλία και Γαλλία και μεγάλο μέρος της Γερμανίας, για να μην αναφερθώ σε
άλλες χώρες, καλύπτονται από δίκτυο τέτοιων Μυστικών Εταιρειών, ακριβώς
όπως η επιφάνεια του εδάφους καλύπτεται από σιδηροδρόμους. Και τι σκοπό
έχουν; Δεν τον κρύβουν. Δεν επιθυμούν συνταγματικές διακυβερνήσεις. Δεν
επιθυμούν καλυτέρους θεσμούς. Δεν επιθυμούν τοπικές αυτοδιοικήσεις και
καταχωρήσεις ψήφων. Επιθυμούν κλείσιμο των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων..."
...
"...με επληροφόρησαν ότι Βρεταννός Υπουργός εκόμπασε – και τι ανόητος
κομπασμός ήταν – ότι μόνο αν σήκωνε το χέρι του θα ξεσήκωνε επανάστασι
στην Ιταλία την άλλη μέρα...
...
"...ένας μεγαλειώδης ευγενής καθηρέθη αιφνιδίως... αποκλειστικώς και μόνο
από την δράσι των Μυστικών Εταιρειών. Αυτά τα γνωρίζω, είναι
πραγματικότητες τις οποίες κανείς γνώστης των γεγονότων του 1848 δεν θα
αρνηθή!"436.
Σε επιστολή στην φίλη του Mrs. Sarah Brydges Willyams, 21 Ιουλίου 1863,
έγραψε ότι είχε προβλέψει την πιθανότητα Ευρωπαϊκού πολέμου "με την
αιτιολογία αποκαταστάσεως της Πολωνίας". Όμως ο πόλεμος θα εγένετο επειδή
οι Ρόθτσιλντ είχαν δανείσει τεράστια ποσά σε Ιταλία και Ρωσσία και "ήταν
φυσικά πολύ νευρικοί". Σε επομένη επιστολή στην ίδια κυρία 3 περίπου μήνες
αργότερα, 17 Οκτωβρίου 1863, έγραψε ότι "Κατά τους τελευταίους 3 μήνες,
διεξήχθη μία μάχη μεταξύ των Ευρωπαίων εκατομμυριούχων και των
Μυστικών Εταιρειών. Τελικώς, ο Ρόθτσιλντ ενίκησε."437. Αν αυτές οι γραμμές

435
Αναφέρονται στα πρακτικά της Βρεταννικής Βουλής (Hansard's Parliamentary
Debates, από Fisher [1991], σελ. 18-19).
436
Αναφέρεται στην επανάστασι του 1848 η οποία ετάραξε τις Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία
και Αυστρία κατά τις οποίες ο γνωστός Μέττερνιχ ηναγκάσθη να καταφύγη στους
πάτρωνές του Ρόθτσιλντ στην Αγγλία για προστασία...
437
W. F. Monypenny and George E. Buckle, The Life of Benjamin Disraeli, 1916, τόμος
4ος, σελ. 339.

393
αναλυθούν σωστά, διαπιστώνει κανείς εύκολα, πώς και γιατί οι Τραπεζίται
δημιουργούν πολέμους, με τι προφάσεις και τι παρασκήνιο.
Ως πρωθυπουργός αργότερα, εκφώνησε λόγο στις 20 Σεπτεμβρίου 1876 στο
Aylesbury, δηλ. 11 ολόκληρα έτη μετά τον προαναφερθέντα λόγο στην Βουλή,
ρίχνοντας φως στο σκοτεινό/μυστικό παρασκήνιο, πληροφορώντας μας ότι τα
νήματα των Μυστικών Εταιρειών κινούσαν Εβραίοι. Συγκεκριμένα, μεταξύ
άλλων ανέφερε ότι:
"...Οι κυβερνήται δεν κυβερνούν αλλά απλώς ελέγχουν τον μηχανισμό
κυβερνήσεως, όντας οι ίδιοι ελεγχόμενοι από την Κρυμμένη (Αφανή) Χείρα.
Δεν θα δης ένα μεγάλο ιδεολογικό κίνημα στην Ευρώπη στο οποίο να μην
συμμετέχουν πληθωρικά οι Εβραίοι. Οι πρώτοι Ιησουίτες ήσαν Εβραίοι, η
μυστηριώδης Ρωσσική Διπλωματία η οποία τόσο ανησυχεί την Δυτική
Ευρώπη ωργανώθη και διεκπεραιούται υπό Εβραίων, η ισχυρή επανάστασις
η οποία τώρα εκκολάπτεται στην Γερμανία και η οποία θα είναι ουσιαστικά
ένα δεύτερο και ισχυρώτερο κίνημα διαμαρτυρομένων και για το οποίο τόσα
λίγα γνωρίζουν στην Αγγλία, εκκολάπτεται υπό την αιγίδα των Εβραίων οι
οποίοι κυριαρχούν στις έδρες των Γερμανικών πανεπιστημίων.
Η προσπάθεια εξασκήσεως διακυβερνήσεως του κόσμου, απαιτεί να ληφθούν
υπ' όψιν νέα στοιχεία τα οποία δεν υφίσταντο προηγουμένως. Είναι οι μυστικές
εταιρείες. Ένα στοιχείο το οποίο δύναται να επιφέρη σύγχισι σε σχεδιασμούς την
τελευταία στιγμή, διότι έχουν μυημένους πράκτορες παντού, διότι έχουν
απρόσεκτους μυημένους επιδοκιμάζοντες δολοφονίες, και οι οποίες (μυστικές
εταιρείες) μπορούν να δημιουργήσουν μαζικές σφαγές παντού."
Έχοντας όλα αυτά υπ' όψιν, δεν προκαλεί εντύπωσι το ότι ήτο ο Ντισραέλι
ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε τον ενδομασωνικό όρο "Big Brother" δηλ.
"Μεγάλος Αδελφός" τον οποίο όρο αργότερα εχρησιμοποίησε ο Τζώρτζ
Όργουελ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η πολιτική του σταδιοδρομία με λίγα λόγια ήταν η ακόλουθος:
Το 1852, 1858-1859 και 1866-1868 με την κυβέρνησι του Λόρδου
Ντέρμπυ, υπήρξε Υπουργός Οικονομικών.
Το 1858, ωλοκληρώθη η χειραφέτησις των Εβραίων με τροποποίησι των
όρκων αναλήψεως καθηκόντων.
Το 1868 έγινε για πρώτη φορά Πρωθυπουργός με την παραίτησι του
Λόρδου Ντέρμπυ, για λίγους μήνες διότι ηττήθη από τον Γλάδστονα.
Το 1872 απεβίωσε η σύζυγος του Ντισραέλι, ο οποίος έκτοτε, συνεχώς
ευρισκόμενος σε χρηματική ανάγκη και συνεχώς δανειζόμενος, ήταν μόνιμος
επισκέπτης στην οικία των εθνικοπολιτικών προϊσταμένων του, των Ρόθτσιλντ.
Το 1874 ξαναέγινε Πρωθυπουργός στην ηλικία των 70 ετών.
Το 1875 εδημιούργησε την απάτη του Σουέζ.
Το 1876 ανεκήρυξε την βασίλισσα Βικτωρία, Αυτοκράτειρα των Ινδιών κι
έλαβε τον τιμητικό τίτλο του Λόρδου, Ερλ του Μπήκονσφηλντ, διάκρισις η
οποία του άνοιξε τον δρόμο για την Βουλή των Λόρδων.

394
 Το 1880, λόγω στρατιωτικών αποτυχιών και οικονομικής δυσπραγίας,
ηττήθη στις εκλογές και απεσύρθη
Σε λίγους μήνες, τον Απρίλιο του 1881, απεβίωσε.
Ο πρωθυπουργός Γλάδστων τον είχε αποκαλέσει "έξυπνο καταφερτζή
ανατολίτη... χωρίς αρχές κι ιδανικά... άκαρδο ξωτικό... "(...clever Levantine
manipulator... without principles or ideals... a soulless leprechaun). Αυτό έγινε
λόγω της συμπεριφοράς του Ντισραέλι έναντι της βασιλίσσης. Η Βασίλισσα
Βικτωρία, χήρα πλέον, ήταν επιρρεπής σε κολακείες, συναισθηματικές
προσεγγίσεις και έδειχνε γυνακεία αδυναμία χαρακτήρος. Ήταν, όπως λαϊκά
λέγεται, μία "κατίνα" της εποχής η οποία έδειχνε την εύνοιά της σε όποιον
κολάκευε την θηλυκότητά της. Ο πονηρός Ντισραέλι, την πλησίασε
συναισθηματικά, με συναισθηματικές κολακείες εκέρδισε την εύνοιά της και
την διεχειρίζετο απολύτως κατά βούλησιν.
Το ψευτοδίλημμα αν ήτο χριστιανός ή εβραίος είναι για ληρολόγους
αφελείς. Σαν χριστιανός μπορούσε να προωθηθή στην πρωθυπουργία, σαν
Εβραίος όχι. Οπότε σαν χριστιανός ήτο εις θέσιν να ωφελήση γενικώς τον
εβραϊσμό στην εξάρτησι της κοσμοκράτειρας Αγγλίας για όσον καιρό
απαιτούσαν τα σιωνιστικά σχέδια. Σε ερώτησι της Βικτωρίας αν ήτο
Χριστιανός ή Εβραίος απήντησε διπλωματικώς ότι "είμαι η χαμένη σελίδα
μεταξύ παλαιάς και καινής διαθήκης".
Όμως, σαν εκφραστής του σιωνιστικού σχεδιασμού, επίστευε στην ίδρυσι
κράτους Ισραήλ και οι συντονισμένες προσπάθειες των Εβραίων εκεί τον
ωδηγούσαν.
Ο βιογράφος του Ντισραέλι, Λόρδος Στάνλεϋ, εσημείωσε στο ημερολόγιό
του τον ενθουσιασμό με τον οποίο ο Ντισραέλι του είχε αναφέρει την ιδέα
Ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη θεωρώντας το πραγματοποιήσιμη
πιθανότητα κι όχι απόμακρο όνειρο. Εις δε εκ των ηγετών του συγχρόνου
σιωνιστικού κινήματος, ο Ναούμ Γκόλντμαν, (Nahum Goldmann), έγραψε438 ότι
"Ο Ντισραέλι παρεδέχετο ότι το Εβραϊκό πρόβλημα τον ενδιέφερε και αυτό
αποδεικνύεται από τα μυθιστορήματά του αλλά κι απ' τις πράξεις του..."
Πολλοί Άγγλοι άκουγαν με προσοχή όταν ο Ντισραέλι, σαν Άγγλος
εβραϊκής καταγωγής, ισχυρίζετο ότι σε αυτόν ενυπάρχουν τόσο οι ποιότητες
της Αρίστης Φυλής της Ανατολής όσο και αυτές της Αρίστης Φυλής της
Δύσεως. Σχετικώς με την Αυτοκρατορία Δύσεως κι Ανατολής (ΣΗΜ. εννοεί την
Αγγλία) ο Ντισραέλι επέμενε ότι η Ανατολική Φυλή του ήταν αξία συνεταίρος
της Αγγλίας και έτσι ωδηγήθηκε στην σύλληψι της ιδέας της Αυτοκρατορίας ως
"νέου κοινωνικού συστήματος το οποίο θα έθετε... σαν θεμέλιο της
Κοινοπολιτείας υπό την σκέπι και υποστήριξι τόσο του Θεού του Σινά όσο και
του Γολγοθά (Ιησού)...".
Ο Ντισραέλι ήταν ο κύριος αντιπρόσωπος μίας γενιάς Εβραίων, απογόνων
των τοκογλύφων-τραπεζιτών-εμπόρων-κεφαλαιοκρατών, η οποία δεν ησχολήθη
με τα παραδοσιακά αυτά επαγγέλματα αλλά, ακολουθώντας μία άλλη

438
Nahum Goldmann, "The Jewish Paradox," σελ. 13, 1978.

395
οργανωμένη πορεία, (η οποία άρχισε με την θεωρητική εκχριστιάνισί του)
ωδηγήθη σε δρόμους πολιτικής και "γνώσεως" ή "στοχασμού".
Το κυριώτερο κατόρθωμά του δεν ήτο βέβαια η πολιτική του
προδιαγεγραμμένη, κατευθυνομένη και χρηματοδοτημένη ανέλιξις, όπως
επιθυμούν να πείσουν οι ιστορικοί, αλλά, η επιτυχία του στην προώθησι και
υπερψήφισι του Νομοσχεδίου Χειραφετήσεως των Εβραίων, βάσει του οποίου
άνοιξε ο δρόμος τόσο για τον σιωνισμό όσο και για την παγκόσμιο αφανή
οικονομική κατάκτησι της Αγγλίας και σταδιακώς του κόσμου, από τους
Εβραίους Τραπεζίτες. Ο Ντισραέλι δηλαδή εβοήθησε στην δημιουργία τάξεως
Εβραίων αριστοκρατών. Λόγω αυτών είχε δηλώσει ότι:
"Αυτές τις εποχές ένας μεγάλος κεφαλαιοκράτης έχει βαθύτερες ρίζες
από έναν κυρίαρχο πρίγκιπα"
"ένας σεβαστός Εβραίος, ιδιαιτέρως αν είναι καλοντυμένος και έχει
καλούς τρόπους, μπορεί να περάση στην κοινωνία χωρίς να αποκαλυφθή ή
τουλάχιστον απαρατήρητος".
Δεν άφηνε ευκαιρία να μην υπερηφανευθή τόσο για την εβραϊκή του
καταγωγή όσο και για τα επιτεύγματα της φυλής του. Πολλοί ιστορικοί
ισχυρίζονται ότι ο σωβινισμός και η υπερηφάνειά του επήγαζαν από το ότι δεν
εγνώριζε την κακομοιριά και ένδεια του λαού των Εβραίων. Αναληθές φυσικά
και αφελές και μάλιστα πονηρή η άποψις αυτή. Διότι οι μη έχοντες πού την
κεφαλήν κλείναι Εβραίοι, από την εποχή του Ιωσήφ Νάσι και της Ιεράς
Εξετάσεως, ήσαν το άριστο έμψυχο υλικό για δημιουργία προβοκάτσιας-
πογκρόμ-διωγμών με σκοπό εγκατάστασι στην Παλαιστίνη λόγω απελπισίας. Η
Παλαιά Διαθήκη ορίζει θυσίες "υιών" του Αβραάμ από τον ίδιο τον Αβραάμ.
Η αγωνία των κατευθυνομένων ιστορικών ξεπερνά το όριο όταν
απελπισμένα πλέον, δίχως παράθεσι ιστορικών τεκμηρίων, με εντελώς
αντιεπιστημονική γλώσσα, προσπαθούν να εξαγνίσουν τους Εβραίους
τραπεζίτες, Ρόθτσιλντ και άλλους, από οποιαδήποτε υποψία οργανώσεως
κοινωνικών αναταραχών κι ανακατατάξεων. Αυτά τα οποία δηλώνει και
γνωρίζει καλά ο Ντισραέλι περί παρασκηνίων, γίνεται προσπάθεια από τους
ιστορικούς να διασκεδασθούν με ειρωνίες, χλευασμούς, κατηγορίες, ταμπέλλες
και άλλες γνωστές μεθόδους λοιδωριών.
Φθάνουν σε τέτοια σημεία γελοιότητος, ώστε να επιβάλλουν την άποψι ότι
οι Εβραίοι τραπεζίται ήσαν Απολιτικοποιημένοι. Φαιδρός ισχυρισμός, μόνο
και μόνο βλέποντας όλα σχεδόν τα μέλη της οικογενείας Ρόθτσιλντ να είναι
βουλευταί της Αγγλίας, Λόρδοι, Βαρώνοι, κλπ, κλπ.
Το ότι η Αφανής χείρα των Ρόθτσιλντ ουσιαστικώς κυβερνούσε την
Ευρώπη και που τόσο παραστατικώς περιγράφει ο Ντισραέλι, οι ιστορικοί το
αποδίδουν στον σωβινισμό του ισχυριζόμενοι ότι δεν μπορούσε να έχη τέτοια
πληροφόρησι. Όμως ισχύει ακριβώς το αντίθετο από την εποχή ακόμη του
Βατερλώ. Οι ιστορικοί διαψεύδουν τα περί μυστικού δικτύου πληροφοριών
(όπως ανελύθη επί Νάσι και Ρόθτσιλντ) διότι με την ανακάλυψι του
τηλεγράφου δεν υπήρχε λόγος υπάρξεώς του. Υπήρχε και υπάρχει όμως και
ήταν και είναι καθοριστικής σημασίας για το καρτέλ των Εβραίων τραπεζιτών.

396
Την προσπάθεια του καρτέλ αυτού για οργάνωσι πολέμων, όπως αργότερα του
Α΄ Π.Π., με σκοπό την παγκόσμιο οικονομική κυριαρχία, την οποία περιγράφει
ο Ντισραέλι, οι ιστορικοί την αποδίδουν στην φαντασία του και τους ευσεβείς
σωβινιστικούς-εθνικιστικούς πόθους του, αγνοώντας όμως σκοπίμως τα
γεγονότα τα οποία μιλούν μόνα τους. Ακόμη χλευάζουν τις απόψεις του περί
μυστικών εταιρειών. Επαναλαμβάνουμε ότι οι ιστορικοί αντιδρούν σπασμωδικά
με χαρακτηρισμούς τύπου "αιθεροβάμων", "συνωμοσιολόγος", "τσαρλατάνος",
κλπ, στους βλέποντες τα πράγματα "εκτός πολιτικής ορθότητος". Επομένως,
αν συγκεντρώσουμε τους προαναφερθέντες αρνητικούς χαρακτηρισμούς των
ιστορικών περί Ντισραέλι, ότι δηλαδή δεν γνώριζε περί φτώχειας των Εβραίων,
ήταν σωβινιστής-εθνικιστής, ήταν φαντασιόπληκτος, ήταν κακοπληροφορημένος,
κλπ, δεν κατανοούμε τους χαρακτηρισμούς, δανδής, ευφυής πολιτικός, άξιος
ηγέτης, εκπληκτικός ρήτωρ, ιδρυτής της Αυτοκρατορίας, κλπ, κλπ. Ανάμεσα σε
αυτούς όλους τους αντιφατικούς χαρακτηρισμούς γενικώς, υπάρχει ένας
ακραίος δυισμός καλών/κακών ιδιοτήτων ο οποίος φυσικά δεν δικαιολογείται
από τους ιστορικούς διότι οι "αρνητικοί" χαρακτηρισμοί εφευρέθηκαν
αποκλειστικώς και μόνο για να εξαγνίσουν τις ανόσιες πράξεις του παγκοσμίου
αφανούς εβραϊκού τραπεζικού καρτέλ το οποίο χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα
πανεπιστημιακές έδρες (βλέπε εξαγοράζει συνειδήσεις) για τον απαραίτητο
εξαγνισμό.
Ο Ντισραέλι μίλησε για Εβραίους οργανωτές και κυριάρχους τόσο του
καπιταλισμού όσον και του τότε εκκολαπτομένου κομμουνισμού. Οι ιστορικοί
χλευάζουν την άποψι αυτή, αλλά τα ονόματα των ηγετών είναι αδιάψευστοι
μάρτυρες της αληθείας. Η γελοιότης κάποιων ιστορικών έφθασε σε σημείο να
καταλήξη ότι οι Εβραίοι δεν πολυασχολήθηκαν με το κεφάλαιο!!! και ότι το
προλεταριάτο ουδέποτε απείλησε το κεφάλαιο!!! κι ότι εχθρός του κεφαλαίου
ήταν πάντα οι ντόπιες.. μπουρζουαζίες!!! οι οποίες έβλεπαν τον τραπεζίτη σαν
εκβιαστή.
Καταλήγοντας, θεωρείται αξιόλογη η θέσις του Ντισραέλι για δημιουργία
φυλετικής αριστοκρατίας. Βασισμένος στην χριστιανική πίστι των Άγγλων,
κτίζει την ανωτερότητα της εβραϊκής φυλής, η οποία, μέσω των δικών του
προγόνων, έδωσε τα φώτα στον πλανήτη σε κοινωνικές δομές, νόμους, κλπ. Η
δημιουργία της γνωστής εβραϊκής αλαζονείας και υπεροψίας, έλαβε πλήρη
κοινωνική διάστασι στα χρόνια του.
Οι απόψεις του τελικώς, παρά τις εντελώς ανόητες προσπάθειες εξαγνιστών
ιστορικών, αποτελούν την κλείδα κατανοήσεως της συγχρόνου εβραϊκής
κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικής θέσεως.
Σαν επισφράγισμα, αναγράφεται η σημαντική παρακαταθήκη του...
"No one must lightly dismiss the question of race; it is the key to world
history and it is precisely for this reason that written history so often lacks
clarity – it is written by people who do not understand the race question, and
what belongs to it."
Κανείς δεν πρέπει να αποκηρύσση ελαφρά τη καρδία την έννοια φυλή
(ΕΘΝΟΣ) διότι αποτελεί την κλείδα στην παγκόσμιο ιστορία και ακριβώς γι'

397
αυτόν τον λόγο η γραπτή ιστορία συχνά δεν είναι διαυγής – έχει γραφή από
ανθρώπους οι οποίοι δεν κατανοούν την έννοια φυλή (ΕΘΝΟΣ) και ό,τι
συντάσσεται μ' αυτήν...

398
 ΑΔΑΜΑΝΤΟΡΥΧΕΙΑ ΝΟΤΙΟΥ ΑΦΡΙΚΗΣ
Το 1867 εδημιουργήθησαν τα πρώτα αδαμαντορυχεία στην Νότιο Αφρική, όπου
ο A. Gansl, επί τόπου υπεύθυνος των συνεργατών του Οίκου Ρόθτσιλντ
ανέφερε τα γεγονότα και έλαβε εντολή αγοράς τίτλων ώστε να κτισθή μία
μεγάλη εταιρεία. Διαθέτοντας οι Ρόθτσιλντ το πλειοψηφικό πακέττο μετοχών
της Αγγλο-Αφρικανικής Αδαμοντοεξωρυκτικής Εταιρείας αγόραζαν συνεχώς
μικρές εταιρείες. Ανταγωνιστές με την ίδια φιλοσοφία η Μπαρνάτο
Αδαμαντοεξωρυκτική Εταιρεία του Αγγλοεβραίου Μπάρνυ Μπαρνάτο και η
εταιρεία Ντε Μπέερς του Άγγλου Σέσιλ Ρόουντς και οι οποίοι σταδιακώς
εξαγόρασαν όλες τις μικρές αδαμαντοεξωρυκτικές.
Με μία μονομερή κίνησι, πιεζόμενοι από τους Αφανείς, οι Άγγλοι
προσήρτησαν την Ν. Αφρική (Τρανσβάαλ) με αποτέλεσμα ξεσηκωμό των
Μπόερς υπό τον Κρούγκερ και συντριπτική ήτα των Άγγλων στο Majuba.
Μέχρι το 1887, η Ντε Μπέερς είχε απορροφήσει την Αγγλο-Αφρικανική και
ο απόφοιτος της Οξφόρδης, Σέσιλ Ρόουντς, κατέστη πρωθυπουργός της
αποικίας της Ν. Αφρικής το 1890 ενώ με ραδιουργίες εξώντωσε εντοπίους
πληθυσμούς για κυριαρχία σε τόπο λαβόντα τελικώς το όνομά του – Ροδεσία.
Όμως, το 1887, σε επίσκεψί του στην Αγγλία, έλαβε από τον Νατ Ρόθτσιλντ
οικονομική ενίσχυσι 1.000.000 λιρών για βελτίωσι υποδομών και εξαγόρασε
τον Μπαρνάτο δημιουργώντας το μονοπώλιο Ντε Μπέερς Κονσόλιντέιτεντ
Μάινς Λίμιτεντ. Οι πολιτικές φιλοδοξίες του Σέσιλ Ρόουντς, χρησιμοποιώντας
ως εφαλτήριο την εταιρεία, ήσαν αντίθετες με τα συμφέροντα του Οίκου
εκείνης της εποχής λόγω πολλών επενδύσεων σε ορυχεία, βιομηχανίες και
σιδηροδρόμους και χρηματοδότησι (με μέτρο) και των Μπόερς.
Το 1889 όμως, όταν ανεκαλύφθησαν τεράστια κοιτάσματα χρυσού και
αδαμάντων, το ενδιαφέρον των Ρόθτσιλντ για την περιοχή ανεζωπυρώθη με
αποτέλεσμα να πιέσουν τους Άγγλους για "τελική λύσι". Υπεύθυνος της
επεξεργασίας της οριστικής "λύσεως" του ζητήματος εδιορίσθη ο ενταγμένος
στο σύστημα Ρόθτσιλντ, Λόρδος Άλφρεντ Μίλνερ 439, (βοηθούμενος υπό του
439
Ο Μίλνερ, γεννηθείς στην Έσση-Ντάρμσταντ, κατ΄ αρχάς ήτο προστατευόμενος του
Λόρδου του Κρόμερ (σερ Evelyn Baring), συνεταίρου της τραπέζης Baring Bros.,
υπευθύνου συναλλαγών με Αίγυπτο και οικονομικού συμβούλου του Χεδίβη
(κυβερνήτου) της Αιγύπτου. Ο Μίλνερ εδραστηριοποιήθη στην Οργάνωση Αποικιών
(Colonial Society) χρηματοδοτουμένη αδρά υπό της Barclays Bank, την Baring Bros.
Bank, τους Σασσούν και Μάθιεσον, με σκοπό την δημιουργία οικονομικής εξαρτήσεως.
Αυτοί οι συνεργάται είχαν ιδρύσει την Hong Kong Shanghai Bank, η οποία επένδυε στο
ασιατικό εμπόριο οπίου. Ο Μίλνερ ωργάνωσε μία στρογγυλή τράπεζα, τα μέλη της
οποίας απετέλουν την επίσημη "δεξαμενή σκέψεως" της Αγγλίας περί Αποικιακής
Πολιτικής. Χρηματοδότες του με 30.000 λίρες ο λόρδος Άστορ, 10.000 λίρες ο λόρδος
Ρόθτσιλντ και 10.000 λίρες ο Δουξ του Μπέντφορντ. Κατέστη "φίλος" των Ρόθτσιλντ
και εφιλοξενήθη πολλά Σαββατοκύριακα στις επαύλεις των και μάλιστα τον

399
Σέσιλ Ροόυντς), με διαταγή του οποίου, 400.000 αγγλικού τακτικού στρατού
απεστάλησαν προς καταστολήν των 30.000 σκληροτράχηλων ατάκτων Μπόερς.
Οι διαταγές του Μίλνερ στον στρατό ήταν "πλήρης εξόντωσις" με αποτέλεσμα
την εκτέλεσι αιχμαλώτων, καταστροφές καλλιεργειών και ζώων των Μπόερς
και δημιουργία, για πρώτη φορά στην ιστορία, στρατοπέδων συγκεντρώσεως με
γυναικόπαιδα. Ήταν μία γενοκτονία από την οποία οι Ρόθτσιλντ συνεπέραναν
ότι η επιτυχής έκβασις ενός πολέμου δεν εξαρτάται απολύτως από τον έλεγχο
της ισχυρωτέρας πλευράς-υπερδυνάμεως αλλά απαιτεί διαχείρισι και των δύο
αντιμαχομένων μερών, πράγμα το οποίο έπραξαν στον επόμενο, Α΄ Π.Π.
Στον πόλεμο συμμετείχε και ο αρχιμηχανικός εξωρύξεων των Ρόθτσιλντ,
Τζων Χάμμοντ, ο οποίος ίδρυσε την εταιρεία Uitlanders Reform Committee με
τον Λιονέλ Φίλιππς, πρόεδρο της αδαμαντοεξωρυκτικής Eckstein-Corner
House, τον Τζώρτζ Φαρράρ της East Rand Property Mines και τον
συνταγματάρχη Φρανκ Ρόουντς, αδελφό του Σέσιλ Ρόουντς. Χρηματοδότες της
εταιρείας ήταν οι Εβραίοι Αβραάμ Μπέιλυ, Σόλομων Τζοέλ, Μπαρνάτο και
Eckstein, όλοι ευνοούμενοι από την μεταπολεμική διανομή περιοχών πλουσίων
σε κοιτάσματα χρυσού και αδαμάντων. Στην διάρκεια του πολέμου, ο Χάμμοντ
συνελήφθη αιχμάλωτος του Κρούγκερ, κατεδικάσθη εις θάνατον αλλά αφέθη
ελεύθερος με πληρωμή λύτρων 100.000 δολλάρια ΗΠΑ. Κατόπιν προσελήφθη
υπό των Εβραίων Γκούγκενχάιμ με μισθό 500.000 δολ ανά έτος και από το
1920 κι έπειτα ηκολούθησε πολιτική σταδιοδρομία στις ΗΠΑ όντας
εξαρτώμενος υπό των Αφανών.
Ο Ρόουντς ωργάνωσε εξέγερσι-πραξικόπημα το 1895 το οποίο απέτυχε και
ο ίδιος απεσύρθη. Από τότε τα αδαμαντορυχεία και η διακίνησίς των είναι
αποκλειστικώς σε εβραϊκά χέρια και η Νότιος Αφρική του Απαρτχάιντ ήταν ο
μεγαλύτερος πελάτης του Ισραήλ σε στρατιωτικό κυρίως υλικό όπως
περιγράφει ο Οστρόφσκι στο "Στα άδυτα της Μοσσάντ", εκδόσεις Ποντίκι. Τα δε
διαμάντια, μέσω καταλλήλου προπαγάνδας, (του τύπου diamonds are a girl's
best friend) έγιναν τελικώς και όλως βλακωδώς, παγκόσμιο σύμβολο γαμηλίου
ενώσεως κατ' απαίτησιν των συναισθηματικών-μη σκεπτομένων θυμάτων της
επιτυχούς προπαγάνδας.

ετοποθέτησαν στο Δ.Σ. της Ρίο-Τίντο. (Στην Ρίο-Τίντο διώρισαν και τον Χούβερ οι
Ρόθτσιλντ και έκτοτε ήλεγχαν την πορεία του). Εξέδωσε περιοδικό ονόματι Empire
Review μετωνομασθέν αργότερα Round Table Quarterly. H στρογγυλή τράπεζά του
αργότερα μετωνομάσθη σε Royal Institute of International Affairs-Counsil on Foreign
Relations. Λέγεται ότι αυτός συνέταξε την περίφημη Διακήρυξι Μπαλφούρ το 1917 και
φυσικά ήτο ένθερμος υποστηρικτής ιδρύσεως του Ισραήλ. Ήταν υπουργός αμύνης
στους 7 τελευταίους μήνες του Α΄ Π.Π..

400
 Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΕΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ
ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ
Ο Νατ έγινε βουλευτής το 1865. Τον ίδιο χρόνο, η Εβελίνα, θυγατέρα του
Λιονέλ, ετέλεσε τον γάμο της με τον εξάδελφό της Φερδινάνδο της Βιέννης και
τον επόμενο χρόνο απεβίωσε κατά τον τοκετό.
Ο Νατ απεβίωσε το 1870 στην Γαλλία και το επόμενο έτος ο υιός του
Τζαίημς υπανδρεύθη την εξαδέλφη του, θυγατέρα του Μαΐρ-Καρλ, την Λάουρα-
Τερέζα.
Το 1874, ο Άνσελμ της Βιέννης απεβίωσε.
Ο Μάφφυ απεβίωσε το 1874, η σύζυγός του το 1877 και το επόμενο έτος η
μόνη κληρονόμος της τεραστίας περιουσίας, θυγατέρα του Χάννα υπανδρεύθη
τον Λόρδο Άρτσιμπαλντ Ρόσμπερυ, ανερχόμενο φιλελεύθερο πολιτικό. Για την
γαμήλια στέψι, την Χάννα παρέδωσε στον Άρτσιμπαλντ ο Ντισραέλι.
Ήδη, το 1877, μετά τον θάνατο του Άνθονυ, η θυγατέρα του Κωνστάνς
ενυμφεύθη τον διάσημο Κύριλλο Φλάουερ, μετέπειτα βουλευτή.
Η αδελφή της η Άννη ήδη είχε υπανδρευθή τον Έλλιοτ Γιορκ, του
βασιλικού οίκου των Γιόρκ. Παρατηρείται ότι οι νεαρές Ρόθτσιλντ, αν έλλειπε
το εμπόδιο των δογματικών άκαμπτων φανατικών πατέρων των, δεν είχαν
πρόβλημα να παντρεύονται χριστιανούς δίχως όμως να αποκηρύσσουν τίποτε
από τα δικά τους πατροπαράδοτα. Η Άννη και η Κωνστάνς ασχολήθηκαν
εντατικά με αγαθοεργίες και ιδίως στις εβραϊκές κοινότητες ενώ η δεύτερη έγινε
το 1901 Πρόεδρος της Παγκοσμίου Ενώσεως Εργαζομένων Γυναικών. Αυτή
όμως δεν είχε εργασθή ποτέ. Άλλοι ήταν οι λόγοι της οι οποίοι εδημιούργησαν
και επέβαλαν την προεδρία και χειραφέτηση από τους Εβραίους, και μάλιστα
Ρόθτσιλντ, του παγκοσμίου γυναικείου κινήματος...
Το 1879 Ιούνιο ο Λιονέλ απεβίωσε. Ο ευφυέστατος, ικανότατος,
καλοεκπαιδευμένος πολύπειρος Νατ ο νεώτερος, τον διεδέχθη, με βοηθούς τους
δύο αδελφούς του Άλφρεντ και Λεοπόλντ. Επιστήθιος φίλος του Νατ από πολλά
χρόνια ήτο κάποιος πολιτικός ονόματι Άρθουρ Μπαλφούρ. Το πνεύμα του
Τζαίημς έζησε στον Λιονέλ και του Λιονέλ μετεβιβάσθη αυτούσιο και
βελτιωμένο στον Νατ καθώς επίσης και απερίγραπτος πλούτος. Ο Άλφρεντ
διωρίσθη Διοικητής της Τραπέζης της Αγγλίας το 1868 μήπως και συνέλθη από
την ραθυμία του και τις σπατάλες του καλοζωισμού αλλά συνελήφθη να
παραβιάζη το τραπεζικό απόρρητο κάποιων λογαριασμών και υπεχρεώθη σε
παραίτησι. Ο Οίκος δεν ησχολήθη επαγγελματικώς μαζύ του πλέον και η
συμπεριφορά του ταλάνισε τον Οίκο άλλα περίπου 30 έτη.
Στην Αυστρία από το 1880 αρχηγός του Οίκου ανεδείχθη ο Σολομών-
Άλμπερτ ή Σάλμπερτ (σύζυγός του ήτο η θυγατέρα του Αλφόνσο, Μπεττίνα) ο
οποίος, εκτός του Οίκου διηύθυνε είτε φανερά είτε αφανώς τις κυριώτερες
τράπεζες όπως τον μεγαλύτερο πιστωτικό οργανισμό Creditanstalt, την

401
Bodencreditanstalt, η οποία διεχειρίζετο την περιουσία του Αυτοκράτορος
Φραγκίσκου-Ιωσήφ και ήτο υπεύθυνη για τα κρατικά δάνεια, αλλά κατά
περίστασι δημιουργούσε ενώσεις τραπεζιτών και κυρίως ήλεγχε ο ίδιος και
εξησφάλιζε την σταθερότητα του χρηματιστηρίου της Βιέννης. Αργότερα, η
οικογένεια του Σαλμπέρτ και Μπεττίνας κτυπήθηκε με θανάτους κι αρρώστιες
(με αποκορύφωμα την αυτοκτονία του μικρού του υιού Όσκαρ, όταν ο
Σαλμπέρτ ηρνήθη να του επιτρέψη να νυμφευθή μη-Εβραία). Συνεχισταί του
Οίκου της Βιέννης μετά τον θάνατο του Σαλμπέρτ το 1911 ήταν οι τρείς υιοί
του, Αλφόνσο, Λούις, Ευγένιος και ο ανηψιός της Μπεττίνας ο Γκυ.

402
 Η ΔΙΩΡΥΓΑ ΤΟΥ ΣΟΥΕΖ
ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΩΣ ΔΩΡΟ ΤΩΝ
ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ-ΝΤΙΣΡΑΕΛΙ ΣΤΗΝ
ΑΓΓΛΙΑ
Η απόκτησις από τον Αγγλικό θρόνο των μετοχών της Διώρυγος του Σουέζ,
εθεωρήθη από τους Άγγλους ως μεγίστης αξίας πολιτικός ελιγμός και απόδειξις
των ακαταμάχητων ικανοτήτων του πρωθυπουργού Ντισραέλι.
Η Αίγυπτος ήτο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία, όπως
προανεφέρθη, ήτο από πολιτικής και οικονομικής απόψεως, περίπου εις το
έλεος των Οθωμανών Εβραίων.
Η αφανής ηγεμονία των Εβραίων στην Τουρκία ήτο ο λόγος για τον οποίο η
εξαρτωμένη από τον Οίκο Ρόθτσιλντ Αγγλία εφέρετο αποφασισμένη να
διατηρήση την ακεραιότητα της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
μέχρις ότου η αφανής εβραϊκή κυβέρνησις να ήταν έτοιμη να επωφεληθή εκ του
αποτελέσματους του επερχομένου διαμελισμού.
Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε ότι αφωρούσε την
Μέση Ανατολή, έπρεπε να γίνη βάσει το Σιωνιστικού Σχεδιασμού των
Ρόθτσιλντ και ο ελεγχόμενος απ' αυτούς Ντισραέλι θα έπρεπε να βάλη τα
θεμέλια αυτού του σχεδίου. Ο μηχανισμός ωρίσθη να είναι ο ακόλουθος:
Αφαίρεσις ζωτικών τμημάτων από τους Τούρκους προς όφελος των Άγγλων,
διότι, εφ' όσον ελέγχεται από τους Ρόθτσιλντ η Αγγλία, σε δεύτερη φάσι, θα
υποχρεωθή να τα αποδώση στον εβραϊσμό όταν έρθη η ώρα. Ο έλεγχος της
Διώρυγος ήτο το πρώτο βήμα.
Ο κυβερνήτης της Αιγύπτου από το 1863, χεδίβης (αντιβασιλεύς) Ισμαήλ,
επεδόθη σε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ανασυγκροτήσεως και
ανοικοδομήσεως της χώρας και στα πλαίσια αυτά εδημιουργήθη η διώρυγα του
Σουέζ από τον Γάλλο μηχανικό Λεσσέψ και ήτο έτοιμη το 1869. Όλως
περιέργως, η Αγγλία, παρά το ότι θα ωφελείτο περισσότερο από κάθε άλλη
χώρα από την διώρυγα, δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για τον έλεγχό της.
Ο Ισμαήλ όμως, είχε υπερδανεισθή για να πραγματοποιήση τα έργα του και
επομένως ήτο εύκολο θύμα σε μία αιφνιδία οικονομική ύφεσι, η οποία ...όλως
συμπτωματικώς ήλθε σχεδόν ταυτοχρόνως με την άνοδο του Ντισραέλι στον
πρωθυπουργικό θώκο της Αγγλίας. Ο πανικόβλητος Ισμαήλ απέστειλε
απελπισμένο μήνυμα στον Λεσσέψ αναφέροντας ότι διαθέτει στην αγορά το
44% των μετοχών της διώρυγος. Το μήνυμα έφθασε, μέσω του δικτύου, αμέσως
στην Αγγλία οπότε κάποιοι σύμβουλοι του Ισμαήλ (!!!) τον έπεισαν να διαθέση
τις μετοχές του σε Άγγλους, πιθανώς για μεγαλύτερα κέρδη. Η Αγγλική
κυβέρνησις, με επείγουσα συνεδρίασι, επί κεφαλής της οποίας ήτο ο Υπουργός

403
Εξωτερικών, Λόρδος Ντέρμπυ, απεφάσισε την αγορά και ο πρωθυπουργός
Ντισραέλι ειδοποίησε την βασίλισσα ότι είχαν περίπου 12 ημέρες προθεσμία να
αποστείλουν στον Ισμαήλ 4 εκατομμύρια λίρες στερλίνες. Ήταν – δήθεν –
αγώνας ταχύτητος για το αν θα προλάβουν οι Άγγλοι τους Γάλλους.
Ο Ντισραέλι, αντί να απευθυνθή στην Τράπεζα της Αγγλίας, έσπευσε στο
αφεντικό του τον Λιονέλ ο οποίος διέθετε τα χρήματα εντός 24 ωρών με τόκο
5% και ιδική του προμήθεια 2.5%. Η συμφωνία επεκυρώθη κατεπειγόντως από
την κυβέρνησι και 5 ημέρες προ της λήξεως της διορίας, οι Άγγλοι διέθεταν το
πακέττο των μετοχών. Ο Λιονέλ, αν και εκέρδισε κάπου μισό εκατομμύριο
λίρες (από τα οποία κι ο Ντισραέλι είχε μεγάλο μερίδιο), δεν απέβλεπε σε
χρήμα αλλά σε στρατηγική. Κατάφερε να κάνη, μέσω καταλλήλου
προπαγάνδας και πληρωμένων ΜΜΕ, τον Ντισραέλι να φανή ήρως και τον
επόμενο χρόνο να χρισθή Λόρδος και να επανεκλεγή, και εις ανταπόδωσιν, ο
Ντισραέλι έκανε τον Λιονέλ να φανή εθνοσωτήρ, το Σουέζ να έρθη στην Αγγλία
και οι μετοχές της διώρυγος από 22.5 λίρες η μία να "πετάξουν" αμέσως στις 35
λίρες η μία. Πράγματι, πολύ εύκολα ηδύνατο ο Οίκος της Γαλλίας υπό τον
Αλφόνσο να αγοράση τις μετοχές αλλά αυτό θα αντίκειτο στον Σιωνιστικό
Σχεδιασμό και την απαιτουμένη εβραϊκή πειθαρχία προς τον αρχηγό Λιονέλ.
Ο εκβιαστικός εβραϊκός τρόπος εξαγοράς των μετοχών μέσω Ρόθτσιλντ
φαίνεται χαρακτηριστικά από το παρακάτω απόσπασμα των "The Times", της
20ης Μαρτίου 1930, υπό του Εντιμοτάτου G. M. Kinnaird "...όταν ο Ντισραέλι
ανεκοίνωσε στην Βουλή την αγορά των μετοχών του Σουέζ, ο πατέρας μου,
εντιμότατος Arthur Kinnaird, βουλευτής από το Περθ, εκάθητο παρά του
Γενικού Διευθυντού της Τραπέζης της Αγγλίας. Ακούγοντας την δήλωσι του
Ντισραέλι ότι προσήγγισε τους μόνους ανθρώπους οι οποίοι ηδύναντο να
προμηθεύσουν τόσα χρήματα, ο Γενικός Διευθυντής της Τραπέζης της Αγγλίας
εψιθύρισε στον πατέρα μου, -Τι ψέμμα! μπορούσα να του τα είχα δώσει σε ένα
λεπτό..."
Η Αγγλία τελικώς, για πολιτικούς λόγους αλλά κατ' απαίτησιν των
Ρόθτσιλντ μέσω Ντισραέλι, "έστησε" διεθνή επιτροπή ελέγχου του Σουέζ. Η
δημιουργηθείσα οικονομική κρίσις στην Αίγυπτο, ωδήγησε τον Ισμαήλ το 1876
υπό διεθνή επιτροπή οικονομικού ελέγχου, το οποίον εσήμαινε υπό τον έλεγχο
των υπαλλήλων του Αγγλικού και Γαλλικού Οίκου Ρόθτσιλντ οι οποίοι
ωργάνωσαν τεράστιο "ανορθωτικό δάνειο" 8,5 εκατομμυρίων λιρών με
τοποτηρητές τους Σερ Τσαρλς Ουίλσων από Αγγλία και Ευγένιο ντε Μπλινιέ
από Γαλλία. Το 1879 ο Ισμαήλ αντέδρασε κι έδιωξε τους τοποτηρητάς με
αποτέλεσμα οι Ρόθτσιλντ να μεθοδεύσουν αμέσως εκδίωξί του και άνοδο στην
εξουσία του 28ετούς υιού του μέχρι το 1881, οπότε ξεσηκώθηκαν οι Αιγύπτιοι
κατά των ξένων. Η παρασκηνιακή μεθόδευσις της εξεγέρσεως ήταν
καλοστημένη κι έφερε τον Σεπτέμβριο τον Αγγλικό στρατό υπό τον Σερ
Γούλσλυ στην Αίγυπτο ο οποίος φυσικά κατέπνιξε την ελεγχομένη επανάστασι.
Η νέα υποτελής κυβέρνησις της Αιγύπτου έλαβε "ανορθωτικό" δάνειο 9,5
εκατομμυρίων λιρών από τον Αγγλογαλλικό Οίκο το 1885 βουλιάζοντας όλο και
περισσότερο στην οικονομική εξάρτησι των Εβραίων. Απαραίτητο βήμα για τον

404
σιωνιστικό σχεδιασμό η πλήρης αδρανοποίησης οποιασδήποτε πιθανής εξ
Αιγύπτου απειλής.
Το ίδιο έτος ο βουλευτής Νατ εχρίσθη Λόρδος κι έλαβε την αρμόζουζα
θέσι στην βουλή των λόρδων ενώ ο Φερδινάνδος κατέλαβε την κενή του
θέσι στην Βουλή. Οι διαρκείς αμείωτης εντάσεως αγώνες και πιέσεις των
Εβραίων από την εποχή του Κρόμγουελλ, τώρα απέδωσαν.
Από θέσεως ισχύος πλέον, εμάχοντο με πάθος κατά της προσπαθείας του
Γλάδστωνος να αποσύρη τον Αγγλικό στρατό από την Αίγυπτο. Αρωγός των
προσπαθειών τους, ο εξαρτώμενος Λόρδος Ράντολφ Τσώρτσιλ, αποκληθείς
"μετενσάρκωσις του Ντισραέλι". Ο Λόρδος Νατ Ρόθτσιλντ, μία ζωή κινούμενος
στο παρασκήνιο, εδημιούργησε στην οικία του την Αγγλική παρακυβέρνησι με
τον Τσώρτσιλ440, τον συγγενή τους Λόρδο Ρόσμπερυ σύζυγο της Χάννα, τον
Ιωσήφ Τσάμπερλαίην, κλπ. Εδώ είχε ωργανωθή κι αποφασισθή το μέλλον της
Ευρώπης. Ως αποτέλεσμα, το 1886 ηττήθη ο Γλάδστων, πρωθυπουργός
ανέλαβε ο Σάλσμπερυ με βοηθό επί των οικονομικών τον Τσώρτσιλ για έξι
μόνο μήνες οπότε άλλαξε πάλι το κυβερνητικό σχήμα και ο Τσώρτσιλ κατέπεσε
βιολογικώς και νοητικώς και απεβίωσε το 1895, προς απογοήτευσιν του
προϊσταμένου του. Ο Λόρδος Ρόσμπερυ έχασε την σύζυγό του Χάννα το 1890
και έγινε για τρία χρόνια πολιτικό εργαλείο του Νατ ο οποίος τον κατέστησε
πρωθυπουργό (πλήρως αποτυχημένο λόγω ελλείψεως κινήτρου). Κατόπιν
συνήλθε κι απεσύρθη από την πολιτική το 1895. Οι παρασκηνιακές πολιτικές
κινήσεις του Οίκου τελικώς είχαν ανεβάσει 3 Εβραίους βουλευτές το 1880 αλλά
το 1890 έγιναν 22. Μάλιστα ο συγγενής τους από τα παλιά Χένρυ Γουώρμς,
πρώην υφυπουργός αποικιών, εχρίσθη το 1895 Λόρδος με τίτλο Βαρώνος
Πίρμπράιτ.
Αναφερομένη στην εποχή αυτή η Δρ Μύριαμ Ρόθτσιλντ, εγγονή του Νατ,
θυγατέρα του Τσαρλς, στο βιβλίο της 441 γράφει για έναν φοιτητή πολιτικών
επιστημών ο οποίος είχε δηλώσει ότι "όταν ερευνώ σε βάθος ένα θέμα και
φθάνω στην αρχή του, πάντα βρίσκω εκεί τον Λόρδο Ρόθτσιλντ και παύει η
αναζήτησις.". Η ιδία αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην αντιμετώπισι των
παρασκηνιακών μυστικών δια καταστροφής των προσωπικών αρχείων κατα
διαταγή του Λιονέλ, Νατ, Γουώλτερ και Τσαρλς και άλλων μελών οπότε πριν
τον θάνατό τους, οι καθοδηγηταί των τυχών του κόσμου έκαψαν τα ίχνη
των. Θριαμβικά, αλλά αλληγορικώς απειλητικά, προειδοποιεί τους ερευνητές η
Δρ Μύριαμ ότι οποιαδήποτε έρευνα των αποκρύφων των προγόνων της
"ακολουθεί δύσβατο κακοτράχαλο μονοπάτι που οδηγεί σε αμείλικτη πυρά".

440
Η Λαίδη Σάλσμπουρυ, σύζυγος του πρωθυπουργού Λόρδου Ρόμπερτ Σέσιλ,
κατεφέρετο κατά του Ράντολφ Τσώρτσιλ διότι αυτός "μετέφερε τα πάντα στον Νάτυ
Ρόθτσιλντ". Ο βιογράφος του Ρόθτσιλντ, Niall Ferguson, αναφερόμενος στην εξαιρετικά
κι ασυνήθιστα στενή σχέσι του Ρόθτσιλντ με τον Τσώρτσιλ, αναφέρει ότι όταν
απεβίωσε ώφειλε στους Άγγλους Ρόθτσιλντ το τεράστιο για την εποχή ποσόν των
66.902 λιρών, ενδεικτικό όμως του μεγέθους "θεραπείας" των παθών και εξαρτήσεων
του Τσώρτσιλ.
441
Dr Miriam Rothschield, "Dear Lord Rothschield", σελ. 296.

405
406
 ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ: Η
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΣ ΤΟΥ "ΜΕΓΑΛΟΥ
ΑΣΘΕΝΟΥΣ"
Ο Βίσμαρκ ωνόμαζε "Μεγάλο Ασθενή" την Οθωμανική Αυτοκρατορία η οποία
διετηρείτο ως Αυτοκρατορία μόνον με την φανερή υποστήριξι της Αγγλίας,
αλλά ουσιαστικώς, με την αφανή υποστήριξι του αφανούς εβραϊσμού. Όταν τον
Απρίλιο 1877 η Ρωσσία εισέβαλε στην οθωμανική επικράτεια από
Μολδοβλαχία, εφάνησαν σχεδόν αμέσως οι τρομερές αδυναμίες του Ρωσσικού
Στρατού, ήδη ταπεινωμένου από τον Κριμαϊκό Πόλεμο. Για τέσσερεις
ολόκληρους μήνες, οι λιγώτεροι Οθωμανοί δεν επέτρεψαν την συνέχισι της
πορείας της τεραστίας Ρωσσικής στρατιάς στην Βουλγαρία 442. Τελικώς, λίγο
πριν οι Ρώσσοι προωθηθούν στην Κωνσταντινούπολι, οι Τούρκοι παρεδόθησαν
τον Μάρτιο του 1878 με την γνωστή Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, μέσω της
οποίας εδημιουργείτο η Μεγάλη Βουλγαρία με πρόσβασι στο Αιγαίο. Εντός
τριών μηνών, οι εκνευρισμένοι Δυτικοί (αλλά κυρίως οι Εβραίοι) ηνάγκασαν
την Ρωσσία να καταπιή την υπερηφάνειά της και να δεχθή την νέα συνθήκη στο
Βερολίνο η οποία περιώρισε την Βουλγαρία μακρυά από το Αιγαίο.
Δεν αφορά την μελέτη αυτή ο τρόπος με τον οποίο επείσθη να αποφασίση ο
Τσάρος έναν πόλεμο ο οποίος θα τον έφερε αντιμέτωπο με όλη την Δύσι. Εκ
του αποτελέσματος κρίνοντας, αυτοί οι οποίοι ωφελήθησαν περισσότερο είναι
λογικό να υποθέσουμε ότι τον παρεκίνησαν, ώστε να διαχειριστούν αφανώς
υπέρ των συμφερόντων τους την κρίσι.
Σε αυτό με το οποίο πρέπει να συμφωνήσουν όλοι οι ιστορικοί είναι ότι
πίσω από τους Δυτικούς Ηγεμόνες έπλεε (από τότε) ένας ύπουλος μυστηριώδης
ήρεμος κατασκοπικός άνεμος ο οποίος στο πέρασμά του έπρεπε να άφηνε στους
εχέφρονας την αβεβαιότητα και απογοήτευσι της αδυναμίας εκπονήσεως
απορρήτων σχεδίων και κρατικών μυστικών. Ουδείς εδύνατο να υποθέση για
ουδένα ότι δεν ήτο εξαγορασμένος από το κατασκοπευτικό δίκτυο του Λιονέλ
ενώ πέπλο μυστηρίου εκάλυπτε (και σαφώς καλύπτει ακόμη) όλες τις
υποχθόνιες δραστηριότητες του Οίκου. Ο γνωστός προαναφερθείς κατάσκοπος
Μπλύχροντερ, άκρως ενισχυμένος από τον Οίκο, απέστελε καθημερινές
αναφορές οι οποίες συνεπληρούντο από τον κορυφαίο πολιτικό στο Βερολίνο,
442
Στην μάχη της οχυρωμένης Πλέβνα Βουλγαρίας, η αντίστασις 56.000 Οθωμανών
στρατιωτών με 200 πυροβόλα, καθυστέρησε την προέλασι 250.000 Ρωσσορουμάνων με
800 πυροβόλα από τα μέσα Ιουλίου έως τα μέσα Δεκεμβρίου με αποτέλεσμα να
φθάσουν εξουθενωμένοι στην Αδριανούπολι τον Φεβρουάριο. Λεπτομέρειες, περιοδικό
Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 108, Αύγουστος 2005. Στον Κριμαϊκό πόλεμο η Ρωσσία
εσύρθη εντέχνως, εκήρυξε πόλεμο κατά των Οθωμανών και αντιμετώπισε την Δύσι! Οι
Εβραίοι είχαν ανάγκη πάντα μία κουρασμένη, εξουθενωμένη Ρωσσία.

407
τον Λουδοβίκο Μπάμπεργκερ, ενώ ο "C. de B" από Γαλλία είχε εντάξει στην
μισθοδοσία του τον Οθωμανό Μεγάλο Βεζύρη Μιδχάτ πασά και ενημέρωνε
καθημερινώς τον Λιονέλ.
Μέσω αυτού του παγκοσμίου δικτύου, ο Λιονέλ εγνώριζε την ημερομηνία
ενάρξεως του Ρωσσοτουρκικού πολέμου 6 ολόκληρες εβδομάδες πριν την
Αγγλική κυβέρνησι. Εγνώριζε ότι, αν και φανερά οι Ρώσσοι διετυμπάνιζαν την
πρόθεσι ειρηνικής επιλύσεως των διαφορών τους με την Τουρκία, είχαν
παραγγείλει με κάθε μυστικότητα μεγάλο αριθμό πυροβόλων από τον Κρουπ.
Από υποκλοπές της προσωπικής αλληλογραφίας του Βίσμαρκ με τον
Πρώσσο πρέσβυ της Αγίας Πετρουπόλεως, ο Λιονέλ έμαθε ότι ο Βίσμαρκ, παρά
τον τεχνητό δημόσιο θυμό που άφηνε να διαφαίνεται εναντίον των Ρώσσων, θα
ήτο πανευτυχής με κατάληψι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον Τσάρο
διότι προσέβλεπε σε συμμαχία μαζύ του. Αυτή η θέσις του Βίσμαρκ ήτο
απολύτως εναντίον των συμφερόντων του Σιωνιστικού Σχεδιασμού των
Ρόθτσιλντ – και γενικώς των Εβραίων – οι οποίοι επεθύμουν τον έλεγχο των
Οθωμανών πάση θυσία. Το ότι οι Ρόθτσιλντ διέθεταν επενδυτικό κεφάλαιο 5,5
εκατομμυρίων λιρών στην Τουρκία ήτο δευτερευούσης σημασίας και θα
εχρησιμοποιήτο την δεδομένη στιγμή ως μοχλός πιέσεως. Αυτό που προείχε
ήταν μία ισχυρά αποφασιστική και αδιαπραγμάτευτη παρουσία του Βρεταννού
πρέσβεως στην Κωνσταντινούπολι, ζήτημα για το οποίο έπρεπε να φροντίση ο
Ντισραέλι.
Μετά από αυτά, συνάγεται ευκόλως το συμπέρασμα ότι το 1878, το
Λονδίνο, και μάλιστα ο Οίκος του Λιονέλ, ήτο το νευραλγικό διπλωματικό
κέντρο (και όχι παράκεντρο) θεμάτων του Ανατολικού Ζητήματος όπου
υπήρχαν καταγεγραμμένες προς ανάλυσι όλες οι απόρρητες απόψεις-θέσεις-
συσχετισμοί όλων των ηγεμόνων, με καθημερινές ενημερώσεις των φακέλλων
και με τον πρωθυπουργό της Κοσμοκράτειρας να διεκπεραιώνη απλώς τις ήδη
ληφθείσες εν κρυπτώ αποφάσεις. Η ενημέρωσις του Υπουργού Εξωτερικών
Λόρδου Σάλσμπερυ ήταν επιλεκτική. Όταν λοιπόν ο Ντισραέλι με τον Λόρδο
Σάλσμπερυ και τον ανηψιό του, Άρθουρ Μπαλφούρ, μετέβησαν στο Βερολίνο
για την Συνθήκη τον Ιούνιο του 1878, με ειδικό συρμό σταλμένο από τον
Αλφόνσο, τους ακολουθούσε με συνεχείς ενημερώσεις το σπουδαιώτερο
κατασκοπικό δίκτυο που υπήρξε ποτέ.
Στα άρθρα της Συνθήκης συνεφωνήθη η ισότιμος πολιτική μεταχείρισις και
εγγυημένη υπηκοότης των Εβραίων σε όλη την Βαλκανική (αναφέρεται
Ρουμανία, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βουλγαρία).
Λόγω συμφερόντων των Αφανών, η προπαγάνδα τους ηρωοποίησε τον
Ντισραέλι, κυρίως για την επιτυχία του να μην κηρυχθή πόλεμος και
δευτερευόντως για την απόκτησι της Κύπρου. Επρόκειτο για επικοινωνιακό
τέχνασμα διότι η Ρωσσία ήτο πλέον στρατιωτικώς πλήρως εξουθενωμένη και
ανίσχυρη κι επομένως μόνον ενδιεφέρετο να κρατήση μία κατά το δυνατόν
αξιοπρεπή στάσι. Φυσικά δεν ήτο εις θέσιν να υπερασπισθή τα συμφέροντα των
Βαλκανικών χωρών, με αποτέλεσμα η Συνθήκη του Βερολίνου να μην έχει
ικανοποιήσει τους Βαλκανίους από όπου αργότερα θα ξεκινούσαν οι αφορμές

408
του Α΄ Π.Π. Εξουθενωμένοι και ταπεινωμένοι λοιπόν βγήκαν από την Συνθήκη
οι Ρώσσοι αλλά και οι Γερμανοί. Τα θεμέλια του Α΄ Π.Π. είχαν τεθή
τεχνηέντως.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω παρασκηνιακών κινήσεων, δεν είναι
παράξενο το ότι η Σύσκεψις του Βερολίνου είχε σαν σύνεδρο και κάποιον
αντιπρόσωπο του αφανούς Εβραϊκού κράτους. Το αφανές κράτος είχε αρχηγό
τον Τζαίημς και εν συνεχεία ο Λιονέλ και ο Νατ επήραν την θέσι του στο
Αρχηγικό Συμβούλιο (Board of Deputies) ενώ ο Νατ εξελέγη στην Αγγλία
μέλος της ιδρυθείσης το 1878 Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων των Εβραίων
(Conjoint Foreign Committee) με αποστολή τον συντονισμό του Παγκοσμίου
Εβραϊσμού. Στον αντίστοιχο οργανισμό της Γαλλίας (Consistoire Central)
προήδρευε ο Αλφόνσο με τοπικό βοηθό (στην Consistoire de Paris) τον
Γουσταύο443. Μέσω των ΜΜΕ της εποχής, οι απόψεις αυτών των οργάνων,
επαρουσιάζοντο διανθισμένες με υπερβολικό συναίσθημα και οπωσδήποτε
εξαγνισμένες, προς επηρεασμό της κοινής γνώμης. Ακολούθως, ιδίως σε
Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ, ωργάνωναν καλοπληρωμένες διαδηλώσεις υπέρ των
απανταχού καταδυναστευομένων Εβραίων, συλλέγοντο χρήματα από εράνους
για ανακούφισι των προσφύγων 444 και γενικώς υπήρχε πολύπλευρος
εκμετάλλευσις της θυματοποιήσεως. Να σημειωθή ότι υπεύθυνος τέτοιας
επιτροπής στο Παρίσι υπήρξε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Στην Αγγλία συνέρρεαν μάζες
443
Περιττόν να τονισθή ότι η διοίκησις των Ρόθτσιλντ εξώδευε για τον λαό της διαρκώς
τεράστια ποσά για αμέτρητα ιδρύματα όπως νοσοκομεία και θεραπευτήρια,
γηροκομεία, ορφανοτροφεία, σχολεία, αγαθοεργίες, φιλανθρωπίες, κοινοτικά κτίρια,
συναγωγές, συστήματα υποδοχής και υποστηρίξεως προσφύγων, εβραϊκές ιστορικές-
θρησκευτικές εκδόσεις, κλπ, κλπ, σε πολλές χώρες. Στο σύστημα αυτών των βοηθειών-
δωρεών, από τις οποίες ωφελήθηκαν πλειστάκις και μη-Εβραίοι, πρωταρχικό ρόλο
πάντοτε έπαιζαν με ζήλο τα θηλυκά μέλη της οικογενείας. Να τονισθή ότι την 10ετία
του 1850 έκτισαν και χρηματοδοτούσαν νοσοκομείο και παρθεναγωγείο στην
Ιερουσαλήμ ως σιωνιστική δέσμευσι η οποία ωδήγησε σε πληθυσμό 20.000 Εβραίων το
1880 με αναρίθμητες βοήθειες από τον Οίκο και άλλους Εβραίους.
444
Οι Ρόθτσιλντ, με όλες τις δυνάμεις τους προσεπάθησαν να διασπείρουν τους
πρόσφυγες Εβραίους σε διάφορες γειτονιές γνωρίζοντας την ΔΙΑΙΩΝΙΑ ΤΑΣΙ ΤΩΝ
ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΓΚΕΤΤΟΠΟΙΗΣΙ. Στην περίπτωσι επί παραδείγματι του
Whitechappel στο Λονδίνο το 1884 οι τοπικές αρχές παρεπονούντο για απίστευτη
βρωμιά σε σπίτια και αυλές όπου συνέρρευσε προσφυγικός εβραϊκός πληθυσμός. Αυτό
συνέβαινε παντού. Ντέρεκ Γουίλσον, "Ρόθτσιλντς", σελ. 282. Για να αποφύγη αυτό το
ρεζιλίκι ο Νατ, εδημιούργησε κατασκευαστική εταιρεία με Άγγλους κι Εβραίους
επενδυτές με τίτλο Four per cent Industrial Dwellings Company, η οποία έκτισε
οικοδομικά τετράγωνα με εργατικές κατοικίες των 2,3 ή 4 δωματίων, με συνθήκες
υγιεινής, αυλές, κλπ, χρεώνοντας συμβολικά ενοίκια. Στους επενδυτές εγγυήθηκε ο Νατ
4% κέρδη και το πρώτο συγκρότημα ήτο έτοιμο το 1887. Το κόστος κατασκευής
κρατήθηκε χαμηλά αποφεύγοντας "περιττές" πολυτέλειες και δεν ελήφθησαν υπ' όψιν
στοιχειώδεις κανόνες αισθητικής. Έκτισε εκεί συναγωγές και σχολεία με στόχο την
δημιουργία Εβραίων ικανών να ενσωματωθούν στην μεσαία τάξι κι όχι στην εργατική.
Το ίδιο σχέδιο ηκολούθησε ο Αλφόνσο εις Παρισίους αν και οι κατασκευές ήσαν
ομορφώτερες και πλουσιώτερες. Τελικώς εδημιουργήθησαν γκέττο πολυτελείας.

409
Εβραίων προσφύγων, από τους οποίους οι περισσότεροι επαναπροωθούντο στις
ΗΠΑ. Γεγονός όμως είναι ότι μέσω Ρόθτσιλντ, είχε εβραιοποιηθή ο κρατικός
μηχανισμός σε σημείο που Άγγλοι να αποκαλούν το Υπουργείο Εξωτερικών
τους, το Φόρειν Όφις (Foreign Office), ως Too Foreign Office, δηλαδή πολύ
ξένο υπουργείο, λόγω της πληθώρας των υπαλλήλων με ξενική-εβραϊκή
προφορά.
Το 1879, ο κύβος είχε ριφθή από Αγγικής πλευράς για το μέλλον της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έπρεπε να καθαιρεθή ο Σουλτάνος και να
λειτουργήση "δημοκρατία" δηλαδή αυτό το οποίο είναι μόνιμος επιδίωξις των
Εβραίων. Η Αγγλία δεν έπαυε να αποδυναμώνη τον Σουλτάνο ενώ ταυτοχρόνως
ενίσχυε μέσω μασόνων την αντίδρασι (βλέπε παράρτημα Δ΄). Το 1879 ο
Σάλσμπερυ "είχε χάσει την υπομονή του με τον Σουλτάνο"445. Ο ίδιος, το 1898
έγραψε ότι "...κάναμε θλιβερό λάθος να εγκαταλείψουμε την συμμαχία του 1805
(ΣΗΜ. Με Ρωσσία). Θυσιάσαμε συμμαχία με ανερχομένη δύναμι για άλλη με
παρακμάζουσα...". Δεν ήταν λάθος όμως αλλά επιβληθείσα πολιτική των
Αφανών. Ο Σάλσμπερυ δεν ήταν ευφυής, αλλά αν ήταν, δεν θα εγένετο
υπουργός.
Μετά την Συνθήκη του Βερολίνου και την άκρως επιτυχή προάσπισι των
συμφερόντων τόσο των ιδικών τους όσο και των ομοεθνών των,
σηματοδοτείται μία νέα εποχή όπου οι ελεγχόμενες υπό των Ρόθτσιλντ
δυνάμεις, υποδαυλίζουν ακρότητες με ελεγχόμενα εθνικιστικά κινήματα ενώ ως
αντίρροπες δυνάμεις βοηθούν να δημιουργηθούν, κυρίως μέσω των
πειθαρχημένων καλοεκπαιδευμένων εμπίστων απανταχού Εβραίων, πλήρως
ελεγχόμενα "δημοκρατικά" κινήματα446. Πάνω απ' αυτά, μέσω οικονομικών
445
Ελί Κεντουρί, "Arabic political memoirs and other studies", Frank Cass and Co.,
1974, σελ. 243. Περιγράφει την απομόνωσι του σουλτάνου από την Αγγλική
διπλωματία. Πιο κάτω μας δηλώνει τον ενθουσιασμό της Αγγλίας για την επικράτησι
των Νεοτούρκων. O Εβραίος εξ Ιράκ Elie Kendurie είναι καθηγητής στο London
School of Economics.
446
Ο Φρειδερίκος Έγκελς έγραψε το 1890 "ο Μαρξ έχει γνήσιο εβραϊκό αίμα, ο Λασσάλλ
ήτο Εβραίος, πολλοί από τους καλυτέρους μας είναι Εβραίοι. Ο φίλος μου Βίκτωρ Άντλερ
ο οποίος πληρώνει τώρα με φυλακή την αφοσίωσί του στο προλεταριάτο, ο Έντουαρντ
Μπέρνστιν, συντάκτης του Λονδρέζικου Sozial-Demokrat, ο Πωλ Σίνγκερ, μέλος του
Ράιχσταγκ...". R.S. Wistrich, "Socialism and the Jews", 1982, σελ 34-35. Οι λίγοι οι
οποίοι κατενόησαν το σοσιαλιστικό σχέδιο των Εβραίων και αντέδρασαν,
περιθωριοποιήθηκαν αλλά οι πλείστοι παρεπλανήθησαν από σκόπιμα φρούδα λόγια του
αέρα διαφόρων Εβραίων π.χ. του φανατικού θρησκευομένου σιωνιστή Μαΐρ-Καρλ όταν
έγραφε στον Μπλύχροντερ ότι: "Όσον αφορά στα αντισημιτικά αισθήματα, οι ίδιοι οι
Εβραίοι φταίνε και η παρούσα ανησυχία πρέπει να αποδοθή στην αλαζονεία, ματαιοδοξία
και απίστευτη απομόνωσί τους.", κατά τον F. Stern, "Gold and Iron. Bismark,
Bleichroder and the Building of the German Empire", 1977, σελ. 521, ή του
Φερδινάνδου Λασσάλλ "δεν συμπαθώ καθόλου τους Εβραίους, μάλιστα τους
απεχθάνομαι γενικώς. Δεν βλέπω σ' αυτούς τίποτε παρά διεφθαρμένα παιδιά ενός
μεγαλειώδους χαμένου παρελθόντος... Δεν έχω φίλους Εβραίους", Ντέρεκ Γουίλσον,
"Ρόθτσιλντς", σελ 289. Οι μελετηταί αυτών των λόγων πρέπει να βλέπουν τις
σκοπιμότητες πίσω από το "προπέτασμα καπνού".

410
εξαρτήσεων ελέγχουν κυβερνήσεις, οικονομίες, στρατούς. Μέσα σε αυτά τα
ελεγχόμενα κινήματα εδημιουργήθη επισήμως, με την αρωγή του Οίκου, ο
σύγχρονος Σιωνισμός. Να τονίσουμε ότι όλα τα παραπάνω δεν ίσχυαν στην
Ρωσσία και το θέμα αυτό ήτο μεγάλης σημασίας για τους Εβραίους διότι ο
Τσάρος ήτο εμπόδιο στην Αγγλο-Γαλλοποίησι της Ρωσσικής οικονομίας και
αργότερα της κοινωνίας γενικώς. Οι Ρωμανώφ ήσαν ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός.
Άρα η αντίστροφος μέτρησις της λήξεως της μοναρχίας είχε αρχίσει.

411
412
 ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ
Ο Σιωνιστικός σχεδιασμός προέβλεπε μεταβίβασι της Οθωμανικής Μέσης
Ανατολής στην Αγγλία και από την Αγγλία στο νέο υπό ίδρυσιν κράτος του
Ισραήλ, με ταυτόχρονη μετανάστευσι στην Παλαιστίνη μεγάλης μάζας
Εβραίων. Όλες οι προσπάθειες όλων των συντονισμένων Εβραίων έπρεπε να
συγκλίνουν, από διαφορετικές οδούς, σε αυτό. Από μέρους του Οίκου ο μικρός
υιός του Αλφόνσου, αρχαιολόγος Βαρώνος Ενδμόνδος ντε Ροθτσίλντ, σύζυγος
της Αδελαΐδος, θυγατρός του Βίλχελμ Καρλ, έμελλε να καταστή ο ενσαρκωτής
του διαχρονικού οράματος του σιωνισμού.
Ο Ενδμόνδος απεφάσισε να υποστηρίξη το 1882 τα αιτήματα του
αντιπρόσωπου ενός οικισμού της Χάιφα, του Ιωσήφ Φάινμπεργκ ενώ
ταυτοχρόνως απέρριψε αίτησι βοηθείας του ραββίνου Μοχιλέβερ για μαζική
αποίκισι της Παλαιστίνης με Ρωσσοεβραίους. Η άποψις των τραπεζιτών για
τους ραββίνους ήτο γνωστή από την εποχή του μποϋκοτάζ της Αγκώνα ειδικώς
όταν απαιτούντο αποφάσεις πολιτικών τακτικών και ελιγμών.
Ο Ρόθτσιλντ απήτησε από τον οικισμό της Χάιφα να δεχθή την άνευ όρων
διοίκησί τους από αυτόν μέσω αντιπροσώπων του. Όταν το αίτημα έγινε δεκτό,
έστειλε εκεί ειδικούς γεωπόνους οι οποίοι εδίδαξαν στον κόσμο την καλλιέργεια
της γης και φύτευσι οπωροφόρων δένδρων. Ταυτοχρόνως, οι γεωπόνοι ήσαν
αυστηροί τοποτηρηταί προσέχοντας μήπως οι νέοι αγρόται εγκαταλείψουν την
γη κι αρχίσουν εμπορικές εργασίες ή μήπως οι ίδιοι τεμπελιάζουν
προσλαμβάνοντας εντοπίους φθηνούς εργάτες. Στις όποιες αντιδράσεις, ο
Ενδμόνδος παρέμεινε ανένδοτος, απειλώντας με απόσυρσι της βοηθείας του,
γνωρίζοντας την αναγκαιότητα συνδέσεως αποίκων με την γη ως πρώτο
βήμα πατριωτισμού. Επίσης εγνώριζε ότι η αύξησις του πληθυσμού έπρεπε να
είναι σταδιακή και αποφασιστική κι όχι μαζική, τουλάχιστον σε πρώτη φάσι. Οι
νέοι άποικοι ώφειλαν να υπογράψουν συμβόλαιο ότι θα υπακούουν στις όποιες
αποφάσεις περί εργασίας, των Ρόθτσιλντ οι οποίοι σε κάθε ελεγχόμενο οικισμό
έκτιζαν συναγωγές, σχολεία, κέντρα υγείας, τράπεζες και οικίες 447.
447
Αργότερα οι Ρόθτσιλντ εδημιούργησαν το Yad Hanadiv, ίδρυμα αρωγής του Ισραήλ.
Ο σημερινός απόγονος του Νατάν Ρόθτσιλντ, ο διάσημος Ναθανιήλ Κάρολος Ιακώβ
Ρόθτσιλντ, 4ος Βαρώνος Ρόθτσιλντ, είναι ο σημερινός ηγέτης του Βρεταννικού
τμήματος της οικογενείας. Είναι υιός του Βίκτορα Ρόθτσιλντ, γνωστού πρώην
πράκτορα της ΜΙ5. Ο Ιακώβ, παρητήθη από την οικογενειακή τράπεζα ΝΜ Ρόθτσιλντ
το 1980 και ίδρυσε την RIT Capital Partners. Είναι πρόεδρος του Yad Hanadiv, το οποίο
έκτισε την Βουλή και το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ και πρόεδρος της Δεξαμενής
Σκέψεως, Jewish Policy Research. Το κτίριο του Δικαστηρίου φέρει τεκτονικά σύμβολα
και τον Παντεπόπτη Οφθαλμό, σύμβολο των Πεφωτισμένων του Βάισχάουπτ το οποίο
σύμβολο εμφανίζεται και στο δολλάριο ΗΠΑ. Για την ιστορία, ο Ιακώβ ήτο στενός
φίλος της πριγκιπίσης Ντιάνας και διατηρεί στενή φιλία με τον Κίσσινγκερ αλλά και με
τον μεγιστάνα των ΜΜΕ τον Ρούπερτ Μέρντοκ από το 1960. Στο εξοχικό του σαλέ

413
 Η επιμονή των Ρόθτσιλντ να επιβάλλουν σκληρούς όρους και συμβόλαια
γεωργίας στους αποίκους της Παλαιστίνης, μπορεί να ξενίζουν ή να φαίνονται
απάνθρωπα ή μη δημοκρατικά. Όμως οι Ρόθτσιλντ εγνώριζαν καλύτερα από τον
καθένα την φυσική απέχθεια των Εβραίων προς την γεωργία και προσήλωσί
των στο εμπόριο. Εγνώριζαν τις πολυέξοδες και επανειλημμένες προσπάθειες
των Τσάρων να δημιουργήσουν τάξι Εβραίων γεωργών, με οικτρή αποτυχία 448.
Αυτή η μεθοδική δημιουργία πατριωτικού λαού μέσω γεωργίας (πρόδρομος
των κιμπούτζ) εθεωρήθη από ακραίους σιωνιστάς τύπου Χερτζλ ως παθητική.
Κατ' αρχάς ο Χερτζλ απηυθύνθη στους Εβραίους μεγιστάνας Ρόθτσιλντ, Χιρς
κ.ά. αλλά δεν ανεκοινώθη ότι έλαβε κανένα χρίσμα. Ίσως να ήταν ένα έξυπνο
σχέδιο το οποίο αν απετύγχανε δεν θα συμπαρέσυρε σε καταστροφή τους
μεγιστάνες οι οποίοι φαίνεται να ενίσχυσαν αθόρυβα και παρασκηνιακά τον
Χερτζλ. Ήδη, όταν ο Χερτζλ συνεκάλεσε το 1897 στην Βασιλεία της Ελβετίας

"εφιλοξενήθησαν" διασημότητες όπως ο Ρήγκαν και ο Κλίντον. Εκεί η Θάτσερ εδέχθη

επισήμως τον Μιτεράν στην διάσκεψι του 1990. Εκεί έλαβε χώρα η Διάσκεψις της
Ευρωπαϊκής Οικονομικής Στρογγυλής Τραπέζης το 2002, στην οποία παρευρίσκοντο οι
Τζαίημς Γούλφενσον, Εβραίος πρόεδρος της Παγκοσμίου Τραπέζης, ο Άρνολντ
Σβάτσενέγκερ, ο Νίκι Όπενχάιμερ, κ.ά.
448
Το 1804, νόμος επί τσάρου Αλεξάνδρου Α΄, επρότεινε την εγκατάστασι Εβραίων σε
γόνιμα αυτοδιοικούμενα χωριά στον Καύκασο, Αστραχάν και Νέα Ρωσσία, με
αυτοδιοίκησι, με 10ετή απαλλαγή φόρων, με δικαίωμα κρατικής δανειοδοτήσεως με
περίοδο χάριτος 10 ετών, δικαίωμα αγοράς γης και χρησιμοποιήσεως εργατών γης.
Αυτά εχαρακτηρίσθηκαν "φρικτά κι απάνθρωπα" από τους Εβραίους διότι ταυτοχρόνως
τους απηγορεύθη το εμπόριο αλκοολούχων. Το 1814, στην Κεντρική Πολωνία, οι
Εβραίοι ξεσηκώθηκαν διότι ο κυβερνήτης διέταξε απέλασι όλων, πλην των γεωργών
Εβραίων και επέτυχαν άρσι της "αντισημιτικής" εντολής. Το 1816, η Ρωσσική βουλή,
όταν ανεκάλυψε το σύστημα Κρεστέντσια κατά το οποίο οι Εβραίοι κατέστησαν αφανείς
φεουδάρχες υποδουλώνοντας ολόκληρα χωριά, έθεσε απαγορεύσεις. Οι Εβραίοι
ξεσήκωσαν τον κόσμο για "αντισημιτικό" νόμο. Οι νόμοι υπέρ των Εβραίων
υποψηφίων αγροτών ήσαν εξοργιστικά ευνοϊκοί αλλά συνήντησαν την απόλυτο άρνησι
των Εβραίων να δεχθούν την γεωργία. Οι λίγοι οι οποίοι το εδέχθησαν, λιμοκτόνησαν
λόγω μη θελήσεώς τους τελικώς να καλλιεργήσουν. Ο Γκολίτσιν, Υπουργός Παιδείας,
πέρασε νόμο επεκτείνοντας το αφορολόγητο των Εβραίων γεωργών άλλα 5 έτη και
εξώφληση δανείου σε 30 έτη. Μέχρι το 1822, η Ρωσσική κυβέρνησι είχε σπαταλήσει
ασκόπως 300.000 ρούβλια, κολοσσιαίο ποσόν για την εποχή, για Εβραίους αγρότες. Το
1835, ο τσάρος Νικόλαος Α΄, εθέσπισε νέους ευνοϊκούς νόμους ξοδεύοντας πακτωλό
ρουβλίων για τους Εβραίους υποψηφίους αγρότες με σκανδαλιστικές μεροληπτικές
απαλλαγές και επιδοτήσεις δίχως όμως επιτυχία. Ενώ όλα αυτά συνέβησαν, οι ιστορικοί
ανακαλύπτουν αντισημιτισμό και διωγμούς Εβραίων στην Ρωσσία! Ο τσάρος
Αλέξανδρος Β΄, εγκατέλειψε πλέον κάθε παρομοία απόπειρα. Αναλυτικά στοιχεία για
όλα από τον Σολτζενίτσιν, "200 Χρόνια Μαζύ", τόμος 1. Ο Σολτζενίτσιν κατέληξε ότι
"Όλη αυτή η 80χρονη προσπάθεια της Ρωσσικής κυβερνήσεως να εντάξη τους Εβραίους
στην αγροτική ζωή, κατέληξε σε τρομερό φιάσκο. Πολλή ενέργεια, πολλά χρήματα,
καθυστέρησις στην ανάπτυξι της Νέας Ρωσσίας κι όλα αδίκως. Η εμπειρία απέδειξε ότι
καλύτερα θα ήταν να μην άρχιζε καθόλου.". Έχοντας αυτά υπ' όψιν, κατανοούμε την
αυστηρότητα των Ρόθτσιλντ σε Εβραίους αγρότες.

414
την Α΄ Σιωνιστική Διεθνή449, στην Παλαιστίνη είχε γεννηθή η πρώτη
πατριωτική αυτόχθων, δεμένη με την γη, γενεά, ενώ ταυτοχρόνως απεκάλη τον
Ενδμόνδο "εθνική δυστυχία".
Στις σελίδες του ημερολογίου του Χερτζλ, στις 9 Ιουνίου 1895, αναφέρει
την ανάγκη δανειοδοτήσεως κρατών της Νοτίου Αμερικής με αντάλλαγμα την
παραχώρησι εδαφών για κράτος. Στις 13 Ιουνίου 1895, αναφέρεται σε επιθυμία
ιδρύσεως κράτους στην Αργεντινή ως ασφαλές μέρος μακράν της
ετοιμοπόλεμης και τόσο εξοπλισμένης Ευρώπης. Επίσης, ισχυρίζετο ότι θα
ωργανώνετο κράτος δίχως αντιδράσεις από Ευρωπαίους, λόγω αποστάσεως και
εθεώρει βεβαία την μεγάλη ανάπτυξι του τόπου. Στο πρώτο συνέδριο, η θέσις
του περί Αμερικής δεν έτυχε αποδοχής.
Το 1898, μετά τις ενέργειες του Σιωνιστικού Συνεδρίου, η Αγγλία επρότεινε
παραχώρησι εκτάσεως περίπου όσης η μισή σημερινή Ελλάς στην Ουγκάντα
προς Κένυα για ίδρυσι εβραϊκού κράτους. Η πρότασις απερρίφθη στο 7ο
Σιωνιστικό Συνέδριο. Άλλες προτάσεις γι' αυτόν τον σκοπό ήσαν η πρότασις
Γκάλβεστον για εγκατάστασι στην Αμερική κι άλλες για Καναδά, Αυστραλία,
Ελ Αρίς, Σινά και Κύπρο.
Ο Χερτζλ, εγκαταλείψας τις θέσεις του περί Αμερικής, επεχείρησε να
εξαγοράση την Παλαιστίνη από τον Σουλτάνο και για τον σκοπό αυτό
επραγματοποίησε ταξείδια στην Κωνσταντινούπολι αλλά και συνηντήθη το
1898 με τον Κάιζερ με σκοπό να χρησιμοποιηθή η επιρροή του στον Σουλτάνο
για την εξαγορά προσφέροντας ως αντάλλαγμα την οικονομική ανόρθωσι της
Τουρκίας. Ο Σουλτάνος ηρνήθη (πιθανώς λόγω υπόπτων συμβουλών δεδομένου
ότι η Τουρκία είχε ήδη προγραφή). Επεσκέφθη τον Ιταλό μονάρχη και τον
Πάπα με σκοπό την επιβεβαίωσι του σεβασμού των χριστιανικών αγίων τόπων
από το υπό ίδρυσιν εβραϊκό κράτος ως αντάλλαγμα της ευρωπαϊκής
υποστηρίξεως στο Ισραήλ.
Στις σελίδες του ημερολογίου του, συγκεκριμένα 12 Ιουνίου 1895,
αναφέρει τον τρόπο μεταφοράς των περιουσιών των Εβραίων μεταναστών στην
Παλαιστίνη και αθόρυβη εξαγορά εδαφών από Άραβες και ακολούθως κίνητρα
για εκουσία εγκατάλειψι του τόπου.
Ο Χερτζλ είχε ξεσηκώσει τον παγκόσμιο εβραϊσμό για δημιουργία του
Ισραήλ με μαζικές εγκαταστάσεις ενώ ο Ενδμόνδος είχε ήδη δημιουργήσει με
προσοχή τις λαϊκές ρίζες του κράτους. Έπρεπε πλέον να οργανωθούν οι
πολιτικές συνθήκες στην Παλαιστίνη οι οποίες θα επέτρεπαν τον σιωνισμό
δίχως να εξαγριώσουν τους Μουσουλμάνους αλλά και να αδρανοποιήσουν
όποιες αντιδράσεις Μουσουλμάνων κι Ευρωπαίων. Διότι, παρά το ότι υπήρχε
κάποιος έλεγχος στην υπό κατάρρευσιν Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι λαϊκές
αντιδράσεις θα ήταν πιθανώς αποτρεπτικός παράγων, δεδομένης της ανόδου
των Ελλήνων-Αρμενίων στο πολιτικο-οικονομικό γίγνεσθαι. Η εξόντωσις των
449
Κατ' αρχάς είχε επιλεγή το Μόναχο ως τόπος του Συνεδρίου. Όμως υπήρξε τεραστία
αντίδρασις από μέρους των εντοπίων θρήσκων αντισιωνιστών Εβραίων, ώστε να
αναγκασθή ο Χερτζλ να επιλέξη την Βασιλεία της Ελβετίας. Τότε ιδρύθησαν το Jewish
Colonial Trust, το Jewish National Fund και η εφημερίς του κινήματος Die Welt.

415
οποίων εθεωρήθη υπό των Αφανών σιωνιστών ως απαραίτητος προϋπόθεσις
της σιωνιστικής επιτυχίας.
Το 1900 ο Ενδμόνδος εδημιούργησε την Εβραϊκή Επιτροπή Αποικισμού,
της οποίας έγινε πρόεδρος και η οποία ήτο πλέον η αρμοδία για τον σιωνισμό
όπου όλοι είχαν συνείδησι ότι μόνον οι Άγγλοι θα έδιναν βιώσιμη λύσι.
Για μεγαλύτερη αγγλική υποστήριξι κατάφεραν το 1900 να εκλέξουν
υπουργό αποικιών τον Εβραίο σερ Μάθιου Ναθάν. Πάντως, εις εκ των
οργανωτών των καταυλισμών στην Παλαιστίνη το 1912 ήτο ο νεαρός
επιστήμων Αλβέρτος Άινστάιν ο οποίος εξαργύρωσε στο μέλλον
πλουσιοπάροχα αυτή του την υπηρεσία.

416
 Η ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Κατά την Συνθήκη του Βερολίνου, το 1878, ο Ντισραέλι, για λογαριασμό της
Αφανούς Κυβερνήσεως των Ρόθτσιλντ, κατάφερε να ενσαρκώση μέρος του
Σιωνιστικού Ονείρου των προγόνων του, εκβιάζοντας τον Σουλτάνο να
παραχωρήση τα εξουσιαστικά δικαιώματα επί της Κύπρου στην Αγγλία με
υπογραφή συμφώνου την 4η Ιουνίου 1878. Για το θεαθήναι, ο Σουλτάνος
παρέμεινε τυπικώς κυρίαρχος της Κύπρου.
Ο κρυπτοεβραίος Νάσι ενήργησε ώστε η Κύπρος να περιέλθη στην
κυριαρχία των Τούρκων με απώτερο σκοπό την εβραιοποίησι. Ο επίσης
κρυπτοεβραίος(;) Ντισραέλι ενήργησε ώστε η Κύπρος να περιέλθη στην
κυριαρχία των Άγγλων με τον ίδιο απώτερο σκοπό.
Από την μεριά της Αγγλίας, ο Υπουργός Εξωτερικών, Λόρδος Σάλσμπερυ,
χάρηκε νομίζοντας ότι εκέρδισε την Κύπρο η Αγγλία και εδήλωσε ότι "η
κυβέρνησις προχώρησε ήδη σε προετοιμασίες δημιουργίας νέου φράγματος
όπισθεν του καταρρεύσαντους Τουρκικού φράγματος.". Σημειωτέον, αφέθη να
διαρρεύση από μέρους του Ντισραέλι πως στόχος του δεν ήτο η αγγλοποίησις
της Κύπρου συγκεκριμένα αλλά εξητάσθη, δήθεν, το ενδεχόμενο
αγγλοποιήσεως των: Κρήτης, Λέσβου, Λήμνου, Αλεξανδρέττας, Άκκρα, Χάιφα,
Αλεξάνδρεια αλλά τελικώς απεφασίσθη η κατοχή της Κύπρου την οποία
διαφήμισε στην Αγγλία και την βασίλισσα ως "κλείδα στην Δυτική Ασία".
Αρκετά βλακώδης ισχυρισμός διότι το Σουέζ ανήκε στην Αγγλία και Αγγλικός
στρατός κατείχε την Αίγυπτο. Τι να έλεγε όμως; ότι η Κύπρος ήτο ουσιαστικώς
"κλεις επιβιώσεως του Ισραήλ;" ή ότι η Αγγλική Μεσανατολική πολιτική ήτο
υπαγορευμένη υπό του Αφανούς Σιωνισμού του οποίου τα συμφέροντα
εξυπηρετούσε, κι όχι των Άγγλων, όπως ετόνιζε ο Γλάδστων;
Η Αγγλία βέβαια, υποχρεούτο να πληρώνη κάποιο ποσόν ως ενοίκιο στον
Σουλτάνο το οποίο επεβάρυνε τους Κυπρίους και το οποίο κατέληξε να είναι
92.799 λίρες στερλίνες ετησίως. Επιπροσθέτως, οι Άγγλοι επεβάρυναν τους ήδη
πτωχούς Κυπρίους με τα έξοδα της διοικήσεώς των. Τα χρήματα του ενοικίου
κατέληγαν εξ αρχής στις τράπεζες των Άγγλων ως αποπληρωμή δανείων της
Τουρκίας κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο, γεγονός το οποίο εδημιούργησε μεγάλη
δυσαρέσκεια στους Κυπρίους. Τελικώς, ο Υφυπουργός Αποικιών Τσώρτσιλ, το
1907 επέρασε στην βουλή νόμο συμφώνως προς τον οποίο εκταμιεύοντο
ετησίως 50.000 λίρες στερλίνες ως βοήθεια στην Κύπρο. Ήταν η εποχή κατά
την οποία ετοιμάζοντο για τον Α΄ Π.Π. αλλά και για τον σιωνιστικό σκοπό και
έπρεπε να μην υπάρχουν σημεία τριβής στην Κύπρο ώστε να μην δημιουργηθή
ξεσηκωμός στην λάθος εποχή.
Η έμπειρη Αγγλική αποικιοκρατία, με διοικητή-κυβερνήτη τον
Υποστράτηγο Sir Garnet Joseph Wolseley, εγκατέστησε αμέσως στην νήσο

417
τους μηχανισμούς δοικήσεώς της αλλά και τους μηχανισμούς προσεταιρισμού
της ανωτέρας τάξεως την οποίαν προώριζαν για όργανο της κατοχής.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος, ήτο εκκλησιαστικός και εθνικός ηγέτης του
ελληνοχριστιανικού πληθυσμού της Κύπρου, κατά τα βυζαντινά ειωθότα του
περιέργου ελληνοχριστιανισμού, όταν, κατά τα τέλη του Ιουλίου του 1878,
αφίχθη εις την Λευκωσία ο πρώτος Άγγλος Ύπατος Αρμοστής της Κύπρου. Τον
προσεφώνησε «κατά χρέος» το «ευ παρέστης», οπότε αφελώς και επικυνδύνως
τον επληροφόρησε ότι "η Κύπρος ήτο Ελληνική από 23ών και πλέον αιώνων,
μνημονευομένη ήδη από τα Ομηρικά έπη" και "οικείται υπό λαού φιλησύχου και
ευαγώγου, όστις δεν αρνείται την καταγωγήν και τους πόθους του, και
επιθυμεί να εθισθή εις την οδόν την ευθείαν, εις την οδόν δηλονότι της αληθείας,
του καθήκοντος και της ελευθέριας". (Φ. Ζαννέττος, Β΄ 43-49, Λάρναξ, 1912). Η
δήλωσις αυτή του Σωφρονίου, από πολλούς θεωρείται συντηρητική και ηπία,
αλλά, ξεκάθαρη για τον Άγγλο Αρμοστή σχετικώς με τους πόθους των
Κυπρίων.
Την ίδια εποχή κατά την οποία ο αφελής Σοφρώνιος διαλαλούσε – έστω
ακροθιγώς – τους ενωτικούς πόθους του, οι Άγγλοι είχαν ήδη διαμορφώσει,
μέσω προπαγάνδας των Αφανών, τον απώτερο χαρακτήρα της πολιτικής τους
στην Κύπρο, θεωρώντας τους Κυπρίους εξ αρχής ως Έλληνες και Τούρκους κι
όχι ως χριστιανούς και μουσουλμάνους Κυπρίους. Πάνω σε αυτόν τον άξονα θα
δημιουργούσαν αργότερα τις εθνικές πολώσεις, απαραίτητες για την διαιρετική
πολιτική τους και μελλοντική εβραιοποίησι της Κύπρου. Αυτό διαφαίνεται από
τις αγγλικές πηγές της εποχής όπως του αφιχθέντος εις Κύπρο την 6η
Οκτωβρίου 1880, υποδιοικητού του 35ου Συντάγματος του Σάσεξ,
ταγματάρχου Benjamin Donisthorpe Alsop Donne, ο οποίος στο ημερολόγιό
του450, ήδη από την 6η Ιανουαρίου 1881, αναφέρεται σε Έλληνες και Τούρκους
της Κύπρου διότι αυτό είχε διδαχθή να υποστηρίζη, από τους ανωτέρους του.
Ο καλλιεργούμενος εντέχνως και αφελώς υπό των ιθυνόντων κληρικών
στην Κύπρο ελλαδοκεντρικός εθνικισμός έμελλε να είναι το όχημα επιβολής
των σιωνιστικών σχεδίων επί της Κύπρου. Αναφερόμεθα συγκεκριμένα σε
ελλαδοκεντρικό εθνικισμό, η αντίληψις του οποίου είναι άκρως θεμελιώδης για
την βαθυτέρα κατανόησι διαχειρίσεως υπό επιτηδείων των διαφόρων εθνοτικών
διαφορών. Ελλαδικός εθνικισμός είναι μία στενοκέφαλη ιδέα-ενέργεια η οποία
αποσκοπεί στο να εντάξη περιοχές με εθνοτικώς ελληνικό μεν αλλά μόνον
ορθοδοξοχριστιανικό πληθυσμό, υπό τας διαταγάς του (κυρίως αρρωστημένου,
σιχαμένου και προδοτικού) αθηνοκεντρικού πολιτικού κατεστημένου το οποίο
δεν δύναται να ανεχθή άλλα ανεξάρτητα κράτη με εθνικώς αδελφικό πληθυσμό.
Αντίθετος πλήρως, η πατριωτική ανοιχτόμυαλη ιδεολογία τύπου Ρήγα
Φερραίου, όπου ομόσπονδα ανεξάρτητα κράτη, συνεργάζονται, έχοντας έστω
αμυδρή συνείδησι μίας κοινής Πελασγικής καταγωγής, ασχέτως σημερινής
θρησκείας-κουλτούρας. Αυτή η ιδεολογία όμως είναι εφιάλτης στα σχέδια της
450
Major Benjamin Donisthorpe Donne, "Records of the Ottoman conquest of Cyprus
and Cyprus guide and directory", Έκδοσις J.W. Williamson & Co., Λεμεσσός 1886.
Ανατύπωσις του Πολιτιστικού Κέντρου του Ομίλου Λαϊκής, Κύπρος 2000.

418
Αφανούς Κυβερνήσεως των Ρόθτσιλντ, κλπ, η αποφυγή της οποίας εξηγεί
πλήθος εθνικών προδοσιών αλλά και αφανισμό της συγκεκριμένης ιδεολογίας
μετά την δολοφονία του Ρήγα. Ξεφεύγει από τον σκοπό αυτού του βιβλίου η
περαιτέρω ανάπτυξις αυτών των αφανών κινήσεων-ιδεολογιών αλλά
ενδεικτικώς δέον να αναφερθή ότι οι Αλβανοί εζήτησαν 3 φορές ένωσι με το
ακατονόμαστο δουλικό ραγιαδοκράτος των Αθηνών και φυσικά δεν έλαβαν
καμμία απάντησι451.
Στο ζήτημα της Κύπρου, συνέβη το εκπληκτικό όταν ακριβώς ήρχισε η
Αγγλοκρατία. Πολλοί μουσουλμάνοι κρυπτοχριστιανοί ητήθησαν
επανακάμψεως στον χριστιανισμό αλλά οι Τούρκοι εκυκλοφόρησαν φήμες για
τιμωρία "αποστατών". Όμως, και οι χριστιανοί δεν τους έθεσαν υπό την
προστασία των. Αντιπροσωπεία των χιλιάδων "λινοβαμβακών", δηλ. (κυρίως
ελληνογενών) μουσουλμάνων Κυπρίων, εζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο
Κύπρου να τους βαπτίση χριστιανούς, όπως ήταν κάποτε οι πρόγονοί των αλλά
δεν έγινε δεκτή η αίτησίς των452. Σαν αυτό να μην ήτο αρκετό, όταν ο Άγγλος
κυβερνήτης περιώδευε στην επικράτεια, αφιχθείς εις Αμμόχωστο προσεφωνήθη
υπό του προύχοντος Λουκά Παϊσίου, όστις έθεσε απ' ευθείας αίτημα Ενώσεως
με την Ελλάδα και την επομένη, αφιχθείς εις Λάρνακα προσεφωνήθη στις 22
Ιουλίου 1878 υπό του μητροπολίτου Κιτίου Κυπριανού, ο οποίος εξέφρασε
μεγαλοφώνως την ελπίδα του ότι οι Άγγλοι θα πρέπει να ενεργήσουν για ένωσι
της Κύπρου με την Ελλάδα όπως έπραξαν με τας Ιονίους νήσους. Παρομοίως,
Κυπριακές κοινότητες εκτός Κύπρου ήρχισαν συναισθηματικώς κι ανοήτως να
ομιλούν για Ελληνική Κύπρο την στιγμή που οι Άγγλοι την εθεώρουν
απαστράπτοντα αδάμαντα στην Αγγλική κορώνα. Οι πρώτες αναφορές των
Άγγλων το 1880 λοιπόν εξ αρχής αναφέρουν ως μεγάλο πρόβλημα τον
ελληνοκυπριακό ελλαδοκεντρικό εθνικισμό, καλλιεργούμενο υπό ενός

451
Το κείμενο της πρώτης αιτήσεως υπάρχει στο περιοδικό "Τετρακτύς Αείγνητος",
Τεύχος 3ον, Χειμών 1995. Η επομένη προσπάθεια στους "Αρβανίτες" του αειμνήστου
Αριστείδου Κόλλια ενώ από τις εκδόσεις Κυρομάνος Θεσσαλονίκης, εκδοθέν το 1995,
το βιβλίο του Θάνου Αναγνωστοπούλου-Παλαιολόγου, "Ελλάς και Αλβανία στις αρχές
του 20ου αιώνα", από το αρχείο του καθηγητού Νεοκλή Καζάζη, αποκαλύπτει ένα άθλιο
ανθελληνικό πολιτικό παρασκήνιο στην προσπάθεια δημιουργίας τεχνητής εχθρότητος
των δύο λαών.
452
Ο Κώστας Κύρρης, στο "History of CYPRUS", Lampousa Publications, Nicosia,
1996, σελ. 312 δεν αφιερώνει πολλά λόγια στην περίεργη αυτή στάσι της εκκλησίας
αλλά αρκείται να πη πως ο Αρχιεπισκοπικός κύκλος ήτο "καχύποπτος" σε αυτήν την
επιστροφή. Μάλιστα μας πληροφορεί ότι ησκήθησαν πιέσεις σε αυτούς τους
κρυπτοχριστιανούς να παραμείνουν μουσουλμάνοι. Όμως δεν τονίζει αρκετά αυτό το
μέγα έγκλημα της εκκλησίας εκ του οποίου προέκυψε η δήθεν τουρκική μειονότης και
άρα το εθνικό πρόβλημα Κύπρου. Το 1885 ήσαν γνωστές άνω των 5.000 οικογενειών
κρυπτοχριστιανών μουσουλμάνων στην Κύπρο. Από αυτούς τους γενιτσάρους
κατάγεται ο Ντενκτάς του οποίου η μητέρα ωνομάζετο Μαριέττα και η γιαγιά του,
Χρυσαλλίς, αν και ο Κύρρης υποστηρίζει ότι είναι Εβραίοι. Μάλιστα ο βρεταννός
πρόξενος Νίβεν Κερ, σε επιστολή του το 1844 στον Στράτφορντ Κάνινγκ, ανέφερε
ύπαρξι πολλών μουσουλμανικών κρυπτοχριστιανικών χωριών.

419
αγροίκου, αμαθούς, πολιτικώς ασχέτου αλλά κυρίως λειτουργούντος μόνο
συναισθηματικώς κι όχι λογικώς, κυπριακού κλήρου, πλήρως ανικάνου να
διαχειρισθή εθνικώς τις τύχες του Κυπριακού λαού, ασχέτως θρησκείας. Αυτός
ο εκ της εκκλησίας εκπορευόμενος εθνικισμός εισεπράχθη ως πρόβλημα βέβαια
όχι των Άγγλων αλλά του σιωνισμού. Και αργότερα εντέχνως ο σιωνισμός μέσω
Άγγλων, το εφήρμοσε ως πρόβλημα μεινοτήτων στην Κύπρο, τελικώς
αποκλειστικώς εξ αιτίας στάσεως και λαθών της ορθοδόξου εκκλησίας Κύπρου.
Πράγματι, η αγροικία και αμάθεια του κλήρου ήταν αυτή η οποία αφελώς
εθεώρησε την Αγγλοκρατία ως απελευθέρωσι λόγω χριστιανισμού! Διότι η
αμάθεια δεν τους εδίδαξε ότι τα κράτη λειτουργούν ψυχρά βάσει συμφερόντων
κι όχι συναισθηματικά βάσει ελπίδων και θρησκειών453...
Κινούμενοι σε τέτοια ελλαδοκεντρικά πλαίσια, τον Φεβρουάριο του 1880, η
Ένωσις Κυπρίων Λευκωσίας εξέφρασε με επιστολή της, την ευγνωμοσύνη της
στον Γλάδστωνα για την ανταπόκρισί του στις επιθυμίες των Ελληνοκυπρίων.
Τον άλλο χρόνο εστάλη υπόμνημα με αίτημα Ενώσεως στον Υπουργό
Αποικιών.
Ο Γλάδστων όμως τους διέψευσε όταν, στις 11 Μαρτίου του 1880,
μιλώντας στους εκλέκτορες του Μιντλόθιαν, εδήλωσε ότι ήταν ατιμία να
κλαπή η Κύπρος από την Τουρκία...
Στις 25 Μαρτίου 1880 όμως, σε ψηφοθηρική ομιλία του στο Πένικουικ της
Σκωτίας ετόνισε ότι πρέπει αργά ή γρήγορα η Κύπρος να ενωθή με την Ελλάδα
λόγω ελληνικής καταγωγής των Κυπρίων. Τον ίδιο χρόνο, στις 17 Δεκεμβρίου,
επρότεινε στον φιλελεύθερο πολιτικό Γκλάνβιλ να δωθή στην Ελλάδα η
ηγεμονία της Κύπρου.
Ο ίδιος όμως, λίγους μήνες αργότερα, μιλώντας στο ίδιο μέρος, εδήλωνε ότι
αν εσχημάτιζε κυβέρνησι δεν θα καταργούσε τα άρθρα περί Κύπρου της
Συνθήκης του Βερολίνου. Τον πρώτο χρόνο πρωθυπουργίας του, εγένετο πολύς
λόγος για εγκατάλειψι της νήσου αλλά οι συντονισμένοι Αφανείς ξεσήκωσαν
θύελλα αντιδράσεων έως και την βασίλισσα Βικτωρία, οπότε ο Γλάδστων
ηναγκάσθη να υποκύψη οριστικώς στις 19 Αυγούστου 1881, υποχρεωθείς υπό
του κοινοβουλίου να μην συντελέση προς μεταβολή του καθεστώτος Κύπρου 454.
Θα έπρεπε, αν εσκέπτοντο λογικώς οι Κύπριοι, να είχαν συνειδητοποιήσει
την ανικανότητα του Γκλάδστονος να επιβάλλη την πολιτική του ή τέλος
πάντων να θεωρήσουν ματαία την όποια επένδυσι σε αυτόν.
Διαρκείς συναισθηματικές εξάρσεις όμως τους απέτρεπαν από την υγιά
θεώρησι των πολιτικών πραγμάτων. Στοιχεία τα οποία εξήψαν τον ενωσιτικό
εθνικισμό κατά την Αγγλοκρατία ήσαν αρκετά. Η ενσωμάτωσις στην Ελλάδα
των Επτανήσων το 1864, εδημιούργησε πολλές ελπίδες στους Κυπρίους οι
οποίοι συνέκριναν το καθεστώς κατοχής των Επτανήσων με το αντίστοιχο της
453
Όταν ο εντολοδόχος του σιωνισμού Τσώρτσιλ, ως υπουργός αποικιών, επεσκέφθη
την Κύπρο το 1907, αντιμετώπισε στην Αμμόχωστο μαζική θερμή υποδοχή με κυρίαρχο
σύνθημα την Ένωσι.
454
Δρ Σταύρος Παντελής, "Η Νέα Ιστορία της Κύπρου", Εκδόσεις Φλώρος, Αθήναι
1985, σελ. 66-67.

420
Κύπρου. Η αποστολή Κυπρίων εθελοντών το 1880, υπό τας διαταγάς του
Κυπρίου συνταγματάρχου Χατζηγιάννη στην Ελλάδα για πόλεμο κατά της
Τουρκίας εδημιούργησε ανεπανάληπτο ενθουσιασμό. Αυτή η συμπεριφορά
όμως ωδήγησε την Αγγλική διοίκησι το 1881 σε θέσπισι νόμου ελέγχου των
στρατολογήσεων από τον Ύπατο Αρμοστή.
Το 1881, το ελληνικό πολεμικό πλοίο, Ναύαρχος Μιαούλης επεσκέφθη την
Κύπρο και ξεσήκωσε ανεπανάληπτο εθνικό ενθουσιασμό προβληματίζοντας την
Αγγλική Διοίκησι. Αυτό το γεγονός και έντονη φημολογία ότι η Κύπρος
πρόκειται να δοθή στην Ελλάδα ηνάγκασαν τον Άγγλο Υπουργό Αποικιών να
εκδόση στις 13 Απριλίου 1881, ανακοίνωσι διαψεύδοντας κάθετα αυτές τις
φήμες.
Παρατηρούμε τελικώς δύο εθνοπολιτικά ρεύματα στην Κύπρο. Το ένα
φανερά Ενωτικό και το άλλο συγκεκαλυμμένα Ενωτικό. Δεν ετέθη θέμα,
δυστυχώς, για μία εχέφρονα πολιτική σταθερότητος και ανοχής της Αγγλικής
κατοχής και ταυτοχρόνου εξαφανίσεως της Τουρκικής επιρροής στην Κύπρο,
έως ότου οι διεθνείς συγκυρίες επιτρέψουν κατ' αρχάς ανεξαρτησία (π.χ.
Βαλκανικοί πόλεμοι ή Α΄ Π.Π.).
Συνέρρευσαν στην Κύπρο, με την ανοχή των Άγγλων και την εβραιοκίνητη
πονηριά Οθωμανών, πλήθος μορφωμένων Κωνσταντινουπολιτών, Φαναριωτών
και γενικώς Μικρασιατών, οι οποίοι εβοηθήθησαν να καταστούν ανωτέρα τάξις
της Κύπρου, ώστε να καταπιεσθή ο Ελληνοκυπριακός εθνικισμός.
Δεν άργησαν οι Κύπριοι να αντιληφθούν τις προσπάθειες της Αγγλίας για
εδραίωσι της κυριαρχίας των στην νήσο. Αν η πνευματική ηγεσία των Κυπρίων
διέθετε ίχνη πολιτικής οξυδερκείας και ιστορικής γνώσεως, θα εδίδασκε
υπομονή στον λαό διότι ήτο πασίγνωστο πως η Κύπρος για την Αγγλία
επαρουσιάζετο ως το κατώφλι και προκεχωρημένο φυλάκιο για την Μέση
Ανατολή, κλεις της Ανατολικής Μεσογείου και κυρίως το όνομα Ντισραέλι θα
έπρεπε να κτυπά στα κουφά αυτιά τους όχι κουδουνάκια αλλά καμπάνες. Οι
Αγγλικές κατοχές του Γιβραλτάρ και της Μάλτας ήτο λογικό επόμενο να
απαιτούν κατοχή και της Κύπρου. (Όταν έλθη η ώρα, και της Κρήτης).
Η διαφορά Γιβραλτάρ-Μάλτας με την Κύπρο ήταν ότι οι Εβραίοι
ενδιαφέροντο μόνο για την τελευταία. Μέγα εμπόδιο όμως, για τους Εβραίους
πρωτίστως, ήταν ο συμπαγής ελληνικός πληθυσμός. Υποκινούμενες υπό των
Αφανών, ήρχισαν οι απόπειρες αλλοιώσεως του πληθυσμού εκ μέρους της
Αγγλικής κυβερνήσεως.
Η πρώτη απόπειρα επελέγη να είναι η εγκατάστασις Μαλτέζων 455. Ο λόγος
ήτο η αφοσίωσις των Μαλτέζων στην Αγγλία αλλά και η νησιωτική-μεσογειακή
φύσις των ως κριτήριο ευκόλου προσαρμογής στην Κύπρο. Ήδη ο Αγγλικός
Στρατός της νήσου έλαβε διαταγή να χρησιμοποιή όσο το δυνατόν
περισσοτέρους Μαλτέζους. Ένας διάσημος κι επιφανής Μαλτέζος δικηγόρος, ο

455
www.maltamigration.com/history/exodus/chapter3-2.shtml?s=C23FCCE9-
7D4C08082550-28C3. Πληροφορίες υπάρχουν στην επίσημο ιστοσελίδα της
κυβερνήσεως της Μάλτας.

421
Sir Adrian Dingli, εστάλη στην Κύπρο προς εκπόνησιν μελέτης σκοπιμότητος
περί της εγκαταστάσεως των μεταναστών.
Πράγματι ο δικηγόρος, με εκτενή έκθεσί του, απεφάνθη θερμώς υπέρ του
εγχειρήματος τονίζοντας τόσο τον μικρό πληθυσμό της Κύπρου όσο και το ότι
οι Μαλτέζοι δεν ένοιωθαν καμία φυλετική σχέσι με τους εντοπίους. Αυτό
πρέπει να ερμηνευθή ως προσπάθεια δημιουργίας κλίματος υπονομεύσεως της
ειρήνης όταν θα απαιτείτο στο μέλλον. Επίσης ετόνισε την ανάγκη
εξισορροπήσεως των Κυπρίων με Μαλτέζους προειδοποιώντας ότι αύξησις του
ελληνικού στοιχείου θα αποβή μοιραία για την αγγλική κυριαρχία. Το 1880
Μαλτέζοι κεφαλαιούχοι αγόρασαν γη στην νήσο και εισήγαγον συμπατριώτες
των για αξιοποίησι της. Οι περισσότεροι συντόμως αρρώστησαν από ελονοσία.
Εκεί έληξε η πρώτη προσπάθεια.
Η δεύτερη προσπάθεια των Άγγλων για αποικισμό, έρριξε τις μάσκες του
παρασκηνίου δείχνοντας φανερά τον λόγο για τον οποίο ο Ντισραέλι έφερε την
Κύπρο στην Αγγλία. Το 1883 προσεκλήθησαν από τον Friedland Ρωσσοεβραίοι
να μεταναστεύσουν και πράγματι κάποιες εκατοντάδες εγκατεστάθησαν
πλησίον της Πάφου. Μαζική μετανάστευσις όμως, ανεξήγητο για ποίον λόγο,
δεν έλαβε χώρα456.
Ακολούθως, στην τρίτη προσπάθεια, οι σιωνιστικές δυνάμεις
προσεκάλεσαν Ρουμανοεβραίους αποίκους και το 1885, 27 οικογένειες
Ρουμανοεβραίων εγκατεστάθησαν στην νήσο ("Ha-Meliz," 1888, No. 71, col.
1136). Τον ίδιο χρόνο, οι αφελείς Κύπριοι, έστειλαν ενωτικό ψήφισμα στον
Υπουργό Αποικιών.
Το 1887, στους εορτασμούς του Ιωβηλαίου της Βικτωρίας, οι Κύπριοι
απέσχον επιδεικτικά των εορτασμών με αποτέλεσμα την πλήρη αποτυχία των.
Ενώ αυτά τα σχέδια Εβραίων-Άγγλων εξελίσσοντο, ο Αρχιεπίσκοπος
Σωφρόνιος, με απύθμενη αφέλεια, απέστειλε υπόμνημα προς τον υπουργό
αποικιών της Αγγλίας τον Μάιο του 1889, δηλώνων ότι "ο ελληνικός πληθυσμός
της νήσου, μνήμων της ιστορίας, της καταγωγής και των παραδόσεών του,
αποβλέπει πάντοτε προς το εθνικόν αυτού μέλλον".
Το 1891 κάποιοι Ρουμανοεβραίοι αγόρασαν εκτάσεις στην Κύπρο αλλά η
αποίκησίς των δεν είχε συνέχεια για άγνωστο λόγο.
Το 1893 εδημιουργήθησαν μεγάλες αναταραχές από φήμες περί Ενώσεως
τις οποίες κάποιοι σκοπίμως άφηναν να διαρρεύσουν. Τότε, για πρώτη φορά,
αντιπροσωπεία Μουσουλμάνων Κυπρίων μετέβη στην Αγγλία ζητώντας την
διατήρησι του στάτους κβο. Σηματοδοτείται η αρχή απεχθείας των Άγγλων προς
τους χριστιανούς Κυπρίους και συμπάθεια προς τους Μουσουλμάνους. Το
σχέδιο των Αφανών περί δημιουργίας εθνοτικής πολώσεως ή διαίρει και

456
Τα γεγονότα αναφέρει η Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια στο κεφάλαιο: "Τα 7 έτη του
Χερτζλ", και στο διαδίκτυο στην σελίδα
http://www.jewishagency.org/JewishAgency/English/Jewish+Education/Eye+on+Israel/
120/Chapter+Two+The+Seven+Years+of+Herzl.htm και
http://www.jewishencyclopedia.com/view.jsp?artid=948&letter=C.

422
βασίλευσε, αποκλειστικώς μέσω συναισθηματικών ξεσηκωμών των
Χριστιανών, αποκτά πλέον ουσία.
Το 1895, με την σχεδιασθείσα αριθμητική μείωσι του Αγγλικού Στρατού
Κατοχής, νέες φήμες διέρρευσαν περί Ενώσεως και νέες διαψεύσεις
ανεκοινώθησαν. Άρχισε δε στην Αγγλία μία σκόπιμος υποτίμησις της
οικονομικοπολιτικής και στρατιωτικής αξίας της Κύπρου. Ο Σερ Τσαρλς Ντιλκ
ήταν ο αρχικός εκφραστής αυτών των απόψεων. Αυτές οι απόψεις Ντιλκ
εξελήφθησαν από τους θερμοκεφάλους Κυπρίους ηγέτας, προεξάρχοντος του
Σωφρωνίου, ως λύσις στο ζήτημα της Ενώσεως και προκάλεσαν μεγάλες
ταραχές στην νήσο. Το αποτέλεσμα ήταν σαφής διάψευσις των πόθων από την
Αγγλία. Η εκκλησία της Κύπρου ωδήγησε τον Μάιο του 1895 τον κυπριακό λαό
σε μάταια συλλαλητήρια σε όλες τις μεγάλες πόλεις με ψηφίσματα υπέρ της
Ενώσεως. Η συναισθηματική αυτή έξαρσις ωδήγησε τις αγγλικές υπηρεσίες σε
εφαρμογή διχοτομικών σχεδίων μία ώρα γρηγορώτερα προς τέρψιν του
σιωνισμού ο οποίος γνωρίζει να εκμεταλλεύεται άριστα τις συναισθηματικές
εθνικιστικές άλογες εξάρσεις.
Το 1897, 15 Ρωσσοεβραϊκές οικογένειες υπό τον Βάλτερ Κοέν,
επικουρούμενες από τις οργανώσεις Ahawat Zion του Λονδίνου και της
Επιτροπής Εβραϊκού Εποικισμού (Jewish Colonization Association ιδρυθείσα
μετά το 1ο συνέδριο του 1896) έκτισαν κατοικίες στο αγρόκτημα Μαργκώ.
Το 1897 τον Φεβρουάριο, εστάλη υπό ηγετών της Κύπρου σημείωμα στον
Ύπατο Αρμοστή αναφέρον ότι σήμερα πιστεύουμε ότι η Μεγάλη Βρεταννία
κατέλαβε την Κύπρο για δικούς της πολιτικούς λόγους και κωφεύει στους
πόθους μας... Η αφέλεια αυτού του σημειώματος είναι παροιμιώδης. Αργότερα
τον ίδιο χρόνο, άνω των 1.000 Κυπρίων εθελοντών μετέβησαν στην Ελλάδα και
επολέμησαν γενναία στον ολέθριο Ελληνοτουρκικό πόλεμο. Την ίδια εποχή οι
Μουσουλμάνοι Κύπριοι συγκέντρωναν βοήθεια για τον Τουρκικό Στρατό.
Σημειώθηκαν δύο προκλητικές ενέργειες όταν κατά την Λαμπρή, εκρηκτικοί
μηχανισμοί εξεράγησαν σε εκκλησίες στην Αμμόχωστο και Λεμεσό με λίγα
θύματα. Η Αγγλική Διοίκησις δεν κατάφερε να εντοπίση τους ενόχους όμως η
αιματηρή πλέον αρχή της κοινοτικής πολώσεως και ενδοκοινοτικού μίσους
ήταν εδώ.
Το 1897 τον Μάρτιο, ο ανεκδιήγητος Γλάδστων έγραφε από τις Κάννες
στον Δούκα του Γουέστμινστερ ότι θα ένοιωθε μεγάλη ικανοποίησι αν προ του
τέλους του βίου του έβλεπε τον πληθυσμό της Κύπρου να ενώνεται οργανικά με
τα αδέλφια του της Ελλάδος και Κρήτης.
Το ίδιο χρονικό διάστημα, από πλευράς σιωνισμού, ιδρύθη η τράπεζα
Jewish Colonial Trust κατόπιν αποφάσεως στην Βασιλεία Ελβετίας το 1898
κατά το 2ο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο με σκοπό την συλλογή και κατόπιν
χρηματοδότησι του σιωνιστικού κινήματος. Θα απετέλη δηλαδή όχι το
οικονομικό αλλά κυρίως το πολιτικό εργαλείο του σιωνισμού. Ιδρύθη στο
Λονδίνο το 1899 με κεφάλαιο 395.000 στερλίνες και στο καταστατικό της
διεκήρυσσε το ότι "ο στόχος ήταν οι δραστηριότητες υπέρ Εβραίων σε Συρία,
Παλαιστίνη κι όπου αλλού απαιτείται".

423
 Από το ημερολόγιο του Χερτζλ457 διαβάζουμε:
...
-1 Ιουλίου 1898. ...μπορούμε να ζητήσουμε την Κύπρο από τους Άγγλους και
να διατηρήσουμε την Σιών σαν τελικό στόχο.
...
Στο 3ο όμως Σιωνιστικό Συνέδριο στην Βασιλεία τον Αύγουστο 1899, η
καταστατική διακήρυξις εθεωρήθη λάθος και απεσαφηνίσθη ότι ο στόχος ήταν
"αποικιακές δραστηριότητες στην Ανατολή, ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΙ σε Συρία,
Παλαιστίνη" και ενίσχυσι δραστηριοτήτων σε Συρία, Παλαιστίνη κι όπου
αλλού απαιτείται.
Τον ίδιο χρόνο, ο Τσάμπερλαιν εδήλωνε στις 4 Αυγούστου στο Κοινοβούλιο
ότι, η Ένωσις θα ικανοποιούσε τους Έλληνες της νήσου αλλά δεν θα άρεσε
στους Μουσουλμάνους και ότι οι οικονομικές δυσχέρειες από μία τέτοια ένωσι
θα ήταν ανυπέρβλητες για την Ελλάδα. Όπως ήτο φυσικό, αυτή η δήλωσις
έβγαλε πάλι στους δρόμους τους αγανακτισμένους Κυπρίους.
Για απρόκοπτη λειτουργία στην Παλαιστίνη η τράπεζα Jewish Colonial
Trust ίδρυσε την θυγατρική Anglo-Palestine Bank το 1902 με κεφάλαιο 40.000
στερλίνες. Το πρώτο υποκατάστημα εδημιουργήθη στην Γιάφφα το 1903 υπό
τον Zalman David Levontin και συντόμως επεξετάθη σε άλλες πόλεις,
βασισμένη στην αξιοπιστία της.
Τελικώς, στο 3ο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο, ο σύνεδρος Δρ Davis
Trietsch, επεδίωξε επίσημο ψήφισμα εποικισμού της Κύπρου με Εβραίους,
ειδικώς, με Ρουμανοεβραίους. Αν και δεν έτυχε ευνοϊκής ψήφου
("Stenographisches Protocoll des III. Zionisten-Congresses," p. 232), με
επιμονή υπεστήριξε την θέσι του και ιδίοις εξόδοις έστειλε περί τους 25
Ρουμανοεβραίους ως αποίκους στην Κύπρο ενώ το 1900 απέστειλε 12
οικογένειες μεταλλωρύχων απ' το Μπορισλάβ. 28 οικογένειες Ρουμανοεβραίων
ηκολούθησαν με υποστήριξι πλέον της Jewish Colonization Association 458
("Jewish Chronicle," April 20, 1900, p. 18). Αυτοί όλοι εγκατεστάθησαν στο
αγρόκτημα Μαργκώ και στην Λευκωσία όπου κατέληγαν όλοι οι επόμενοι
Εβραίοι άποικοι μέσω της Επιτροπής Εβραϊκού Εποικισμού. Το 1900
ανεφέροντο 36 Εβραίοι κάτοικοι του Μαργκώ. Η αντίδρασις της Ρουμανικής
κυβερνήσεως απέτρεψε περαιτέρω μετανάστευσι Ρουμανοεβραίων459. ("Bulletin
457
"The Complete Diaries of Theodor Herzl", edited by Raphael Patai and translated by
Harry Zohn, Herzl Press and Thomas Yoseloff, New York and London, 1960.
458
Η Επιτροπή Εβραϊκού Εποικισμού (Jewish Colonization Association) είχε
χρηματοδοτηθή για τον εποικισμό της Κύπρου από τον Γαλλοεβραίο Βαρώνο Μωρίς
ντε Χιρς. (περιοδικό “ΕΡΕΤΖ” Ιούλιος-Αύγουστος 2001, τεύχος 77).
459
Η ποθουμένη μαζική μετανάστευσις στην Παλαιστίνη είχε αποτύχει. Μόνον Εβραίοι
στα πρόθυρα αφανισμού μετανάστευαν στην άγονη εχθρική γη παρά τους ευσεβείς
πόθους των προσευχών. Το δέλεαρ του αποικισμού της ευφόρου και καλλίστου Κύπρου
θα τίναζε στον αέρα τα σχέδια του ταυτοχρόνου αποικισμού της Παλαιστίνης γι' αυτό
και δεν υπεστηρίχθη θερμώς υπό των σιωνιστών. Η συγκυρία εκείνη έσωσε τότε την
Κύπρο. Για να μην φανή ως αποτυχία του σιωνισμού η μη μαζική μετανάστευσις, το

424
Alliance Israelite", 1900, No. 25, 32). Το 1899 λοιπόν σηματοδοτεί την
επίσημη σιωνιστική θέσι για εβραιοποίησι της Κύπρου.
Το 1901 όμως, άγνωστοι οι λόγοι, ο εβραϊκός πληθυσμός αναφέρεται να
αποτελείται από 63 άνδρες και 56 γυναίκες460.
Τον Ιούνιο του 1902, ο Θεόδωρος Χερτζλ, ιδρυτής του Σιωνιστικού
Κινήματος, εταξείδευσε στο Λονδίνο και εζήτησε ακρόασι από την Βασιλική
Επιτροπή Μεταναστεύσεως. Εκεί διεκήρυξε ότι παρά την ακλόνητη απόφασι
του Σιωνιστικού Κινήματος για εγκατάστασι στο Ισραήλ, θα μελετήση κι άλλα
εδαφικά σχέδια τα οποία θα απαλύνουν τις πληγές των Εβραίων με κάθε τρόπο.
Αργότερα εξήγησε στους δημοσιογράφους ότι ανεφέρετο συγκεκριμένα στην
Κύπρο και την Χερσόνησο του Σινά461.

Από το ημερολόγιο του Χερτζλ διαβάζουμε:

...
3 Ιουλίου 1902. ...ο Γκρήνμπεργκ μου ώρισε συνάντησι με τον Ρόθτσιλντ για
αύριο και παρουσίασί μου στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή για την 7η του
μηνός... 7 έτη μου χρειάστηκαν για να δυνηθώ να μεταφέρω αύριο στον
Ρόθτσιλντ την άποψί μου...

5 Ιουλίου 1902. ...μετά τον καφέ πλησίασα τον λόρδο Ρόθτσιλντ και τον
ερώτησα:
-Θα θέλατε να ακούσετε το σχέδιό μου;
-Ναι.
-Θέλω να ζητήσω από την Βρεταννία βεβαίωσι παραχωρήσεως εδάφους για
εποικισμό.
-Λέτε βεβαίωσι. Η λέξις δεν ακούγεται καλά τώρα.
-Ας την ονομάσουμε όπως σας αρέσει.. Εγώ επιθυμώ την ίδρυσι κράτους σε
βρεταννική κτήσι.
-Πάρτε την Ουγκάντα.
-Όχι. Αυτήν μπορώ μόνο να την χρησιμοποιήσω.

έκαναν να φανή ως δήθεν απαγόρευσι της Ρουμανικής κυβερνήσεως για έξοδο των
Εβραίων. Αυτό είναι ψευδέστατο μεν, χαρακτηριστικό δε του πώς παρουσιάζουν
ανέκαθεν την αποτυχία οι Εβραίοι γενικώς, μεταθέτοντας την ευθύνη για αποτυχίες
τους σε άλλους. Μάλιστα δε, το 4ο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο συνελθόν εις
Λονδίνο το 1900, απεφάσισε την ενημέρωσι της κοινής γνώμης και παγκοσμίου οίκτου
για τις μαζικές – κατά χιλιάδες – απελάσεις των Εβραίων της Ρουμανίας και τους
διωγμούς των εναπομεινάντων.
460
W. Bambus, "Jüd. Kolonisation in Cypern" in "All. Zeit. des Jud." 1899, σελ. 436.
461
Η έκθεσις η οποία ετέθη υπ' όψιν της κοινοβουλευτικής επιτροπής είχε τίτλο "The
Problem of Jewish Immigration to England and the United States Solved by Furthering
the Jewish Colonization of Cyprus." δηλ. "Το πρόβλημα της Εβραϊκής μεταναστεύσεως
σε Αγγλία και ΗΠΑ λύνεται με διεύρυνσι του Εβραϊκού εποικισμού στην Κύπρο".

425
Και επειδή υπήρχαν κι άλλοι στην αίθουσα έγραψα σε ένα χαρτί ...
"Χερσόνησος του Σινά, Αιγυπτιακή Παλαιστίνη, Κύπρος". Τον ερώτησα αν
δέχεται.
-Απολύτως.

9 Ιουλίου 1902. Χθες διώρθωσα την κακή εντύπωσι που αισθανόμουν ότι
προξένησα στον λόρδο Τζαίημς, πρόεδρο της Επιτροπής, κατά την παρουσίασί
μου. Τον επεσκέφθηκα και του ανέφερα με ειλικρίνεια τα όσα είχα πει
κεκαλυμμένα... "θεωρούσα πραγματοποιήσιμο το σχέδιο Σινά-Ελ Αρίς-Κύπρος
μόνο με την βοήθεια του λόρδου Ρόθτσιλντ...".

10 Ιουλίου 1902. Μετά το πρωινό, μετέβην με τον λόρδο Ρόθτσιλντ σε

ιδιαιτέρα παρακειμένη αίθουσα και του εξήγησα το σχέδιο για εποικισμό Σινά,
Ελ Αρίς, Κύπρο. Είπε:
-Αυτά να τα γράψετε. Θα τα συζητήσω με τον Τσάμπερλαιν την Παρασκευή.

22 Οκτωβρίου 1902. Λονδίνο. Χθες μίλησα με τον περίφημο Τζο

Τσάμπερλαιν. Μία ώρα αντιμετώπιζα το ασάλευτο πρόσωπό του και του
παρουσίασα το πώς θέλω να επιλύσω όλο το εβραϊκό ζήτημα. ...του ανέφερα τα
εδάφη τα οποία ζητούσα από την Αγγλία. Κύπρο, Ελ Αρίς, Σινά.
Μου είπε ότι μόνο στην Κύπρο είχε αρμοδιότητα ως υπουργός αποικιών. Τα
υπόλοιπα αφωρούσαν το υπουργείο εξωτερικών. Όσο όμως για την Κύπρο
ίσχυαν τα εξής. Ζουν εκεί Έλληνες και Μουσουλμάνοι και δεν μπορεί να τους
απομακρύνη στριμώχνωντάς τους ώστε να εγκατασταθούν άλλοι. Είπε: Αν
τώρα οι Έλληνες, ίσως με την βοήθεια της Ρωσσίας αντισταθούν στην εβραϊκή
εγκατάστασι, θα δημιουργηθούν πραγματικές δυσκολίες. ...Στην Κύπρο θα
υπάρξη και εργατικό ζήτημα εξ αιτίας της εισόδου ξένων εργατών. Όπως οι
Έλληνες θα αντισταθούν στους Εβραίους στην Κύπρο, έτσι κι οι Αυστραλοί
αντιστέκονται στην μετανάστευσι των Ινδών. Φοβούνται πως θα τους
πνίξουν. ...Εδώ όλα γίνονται φανερά κι αν απεκαλύπτετο τέτοια συζήτησι περί
Κύπρου, θα ξεσπούσε θύελλα.
Τότε παρουσίασα το σχέδιό μου περί δημιουργίας προ πάντων ενός
ρεύματος ευνοϊκού για μας στην Κύπρο. Θα πρέπει να μας καλέσουν να
πάμε εκεί. Αυτό θα βάλω να προετοιμάσουν μισή δωδεκάδα πράκτορές
μου462. Μια που έχουμε ιδρύσει την Εβραϊκή Εταιρεία Ανατολής με κεφάλαιο
462
Αυτό το σημείο χρήζει σεβασμού. Οι πράκτορες τέτοιου είδους (agitators),
λειτουργούν προβοκατόρικα, συνήθως απευθυνόμενοι στο άλογο λαϊκό αίσθημα-
συναίσθημα ή απ' ευθείας σε κορυφαίους πολιτικούς, τους οποίους έχουν εξαρτήσει
οικονομικώς ή με σεξουαλικά τερτίπια και τους εκβιάζουν. Οι Εβραίοι, μέσω τοπικών
κοινοτήτων, πάντα διέθεταν τέτοιου είδους έμψυχο υλικό. Εξ αυτού προκύπτει η
ευκολία με την οποία ο Χερτζλ προτείνει τέτοια λύσι. Σήμερα βέβαια, μετά τον Β΄ Π.Π.
και την παντοκρατορία των Αφανών, αυτόν τον ρόλο τον έδωσαν στις κατά τόπους
εξαρτώμενες και χρηματοδοτούμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και συνασπισμούς
εξαρτωμένων "προοδευτικών" δυνάμεων. Αυτοί όλοι οι υπεργολάβοι των Αφανών,
έχουν αναλάβει, με το αζημίωτο, τον διαχρονικό εξαγνισμό των αιμοσταγών

426
5.000.000 λίρες για εποικισμό σε Σινά, και Ελ Αρίς, οι Κύπριοι θα θέλουν κι
αυτοί την χρυσή βροχή στην νήσο τους. Οι Μουσουλμάνοι θα αποχωρήσουν
κι οι Έλληνες θα πουλήσουν πρόθυμα την γη τους σε καλή τιμή και θα
μεταναστεύσουν σε Κρήτη και Αθήνας.

24 Οκτωβρίου 1902. ...ο Τσάμπερλαιν μου είπε. Κανόνισα συνάντησί σου

με τον λόρδο Λάνστάουν υπουργό εξωτερικών. Σε περιμένει στις 4.30 το
απόγευμα και έχω προλειάνει το έδαφος. Παρουσιάστε του το θέμα αλλά μην του
αναφέρετε για Κύπρο γιατί το κομμάτι Κύπρος είναι δική μου αρμοδιότης...
...Στις 1.15 βρισκόμουν στο Νιού Κωρτ με τον Ρόθτσιλντ και με ωδήγησαν
στην τραπεζαρία. Ύστερα εκάλεσα τον λόρδο Ρόθτσιλντ στην παρακειμένη
αίθουσα... Όταν του είπα ότι σκοπεύω να αποστείλω 6 πράκτορες στην Κύπρο
ώστε να δημιουργήσουν συνθήκες λαϊκού αιτήματος για πρόσκλησι των
Εβραίων, έκανε μορφασμό επιδοκιμασίας και είπε:
-Προτιμώ το σχέδιο για Κύπρο από το σχέδιο για Ελ Αρίς.
...

Το 1902, κατόπιν ανθενωτικών δηλώσεων του Τσάμπερλαιν προκλήθηκαν

ταραχές και διαδηλώσεις. Όμως και οι Μουσουλμάνοι διεδήλωναν υπέρ της
Αγγλικής κατοχής και κατά της Ενώσεως τονίζοντας ότι αν η Αγγλία απεσύρετο
έπρεπε να ενώση την Κύπρο με την Τουρκία.
Αργότερα εκείνον τον χρόνο, ο Υπουργός Αποικιών Τζόσεφ Τσάμπερλαιν
απέρριψε την ιδέα του Χερτζλ για Κύπρο αλλά τον ενθουσίαζε η σκέψις για το
Σινά. Εδημιουργήθη επιτροπή για μελέτη των προτάσεων αλλά όταν η Αίγυπτος
απέσυρε την υποστήριξί της στο σχέδιο, το ίδιο έκανε κι η Αγγλία. Αυτά
καταγράφονται στην ιστοσελίδα
http://www.wzo.org.il/home/movement/herzl1.htm του Παγκοσμίου
Σιωνιστικού Οργανισμού.
Το 1903 εστάλη ψήφισμα από τους χριστιανούς της Κύπρου στην Αγγλία
ζητώντας Ένωσι με Ελλάδα κι από τους Μουσουλμάνους για Ενωσι με
Τουρκία. Η Κοινοτική αντιπαλότης ήταν οριστικά πλέον, διαχειρίσιμο
πολιτικώς ιστορικό γεγονός.
Οι Ενωτικές εκδηλώσεις εσυνεχίσθησαν με αμείωτη έντασι και η Αγγλική
Διοίκησις άρχισε πλέον τα ήπια κατασταλτικά μέτρα.
Στο 7ο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο τον Αύγουστο 1905 στην Βασιλεία,
η διακήρυξις του καταστατικού απεσαφηνίσθη περισσότερο "αποικιακές
δραστηριότητες στην Συρία, Παλαιστίνη και άλλα μέρη της Ασιατικής
Τουρκίας, την χερσόνησο του Σινά ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΗΣΟ ΚΥΠΡΟ".
Ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, ένα άλλο κατοχικό εργαλείο των Άγγλων ήρχισε
δραστηριοποιούμενο στην Κύπρο. Αυτό, της τοπικής μασονίας, το οποίο είχε
ως στόχο την ποδηγεσία της αρχούσης τάξεως, των ματαιοδόξων-φιλοδόξων
στοιχείων, των πλέον μορφωμένων και οικονομικώς ισχυρών. Γενικώς
ποδηγετήθηκε η κοινωνική-οικονομική αφρόκρεμα του τόπου. Το 1888,
Τραπεζιτών.

427
μασόνοι αξιωματικοί του αγγλικού στρατού ίδρυσαν στην Λεμεσσό την
αγγλόφωνη στοά Άγιος Παύλος (στοά αρ. 2277) με σεβάσμιο 33ου τον επιλοχία
μηχανικού Τζων Πέρσυ Γουάιτ, ενώ σεβάσμιος δύο έτη αργότερα ανέλαβε ο
Clerke, έχων "αρκετή γνώσι της Μεσογείου". Το 1893 ιδρύθη η ελληνόφωνη
στοά Ζήνων (στοά αρ.18), με σεβάσμιο 33ου τον ιατρό Καραγεωργιάδη 463.
Οι μασόνοι Κύπριοι τελικώς, ήσαν πολύ ψύχραιμοι στην αντιμετώπισι του
Ενωτικού προβλήματος και πιο λογικοί. Η αντίδρασίς των στον άλογο
συναισθηματισμό τον οποίο προωθούσε η εκκλησία, τους έθεσε στο περιθώριο
ως ανθέλληνες! Τελικώς, η αφρόκρεμα της κοινωνίας ήταν ψύχραιμη, πιο
καλλιεργημένη και λογική και εγνώριζε ότι "πολιτική είναι η τέχνη του
εφικτού" και ότι η Ένωσις ήτο ανέφικτη την συγκεκριμένη εποχή. Από την
άλλη, η αντίρροπη "πνευματική" ηγεσία, της θρησκείας, άλογη και
συναισθηματική, εγκλωβισμένη στην αφέλεια, άγνοια, αγροικία, ωδήγησε σε
όλεθρο.
Το 1907, η επίσκεψις Τσώρτσιλ στην Κύπρο έβγαλε τους χριστιανούς στον
δρόμο πνιγμένους στα κυανόλευκα και με εθνικό παλμό. Οι Μουσουλμάνοι
είχαν περιορισθή σε μικρής κλίμακος βιαιοπραγίες αντεκδικήσεως. Ο Τσώρτσιλ
έλαβε ψηφίσματα από χριστιανούς για ένωσι με Ελλάδα κι από μουσουλμάνους
για ένωσι με Τουρκία. Έκανε δε προφητική δήλωσι ότι η επιθυμητή έκβασις
(ερμηνεύεται κατά το δοκούν) θα έρθη με το πλήρωμα του χρόνου.
Στα επόμενα έτη, διάφορες αιτήσεις ενώσεως κατέληγαν σε επιφανείς
Άγγλους μέχρι και το 1912 οπότε με την ήττα της Τουρκίας από την Ιταλία οι
χριστιανοί ενθουσιάστηκαν και εδημιουργήθησαν ενδοκοινοτικά
μικροεπεισόδια.
Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-13 και την νίκη της Ελλάδος, ο
Λλόυντ Τζωρτζ, σε συνάντησί του με τον Βενιζέλο, προέβη σε μάλλον
σκοπίμως προβοκατόρικη πρότασι περί παραχωρήσεως της Κύπρου στην
Ελλάδα εις αντάλλαγμα χρήσεως του λιμένος του Αργοστολίου Κεφαλληνίας εν
όψει του επερχομένου Α΄ Π.Π. Γνωρίζουμε ότι ο Λλόυντ Τζωρτζ ήτο υποχείριο
των Ρόθτσιλντ κυρίως μέσω Ζαχάρωφ κι ότι ο Ζαχάρωφ είχε προσληφθή απ'
αυτούς προς υλοποίησι και εφαρμογήν των Μικρασιατικών εβραϊκών
σχεδιασμών. Κι ο Βενιζέλος όμως ήταν υποχείριο του Ζαχάρωφ κι αυτή η
σχέσις τον κατηύθυνε να θέση επί τάπητος ζήτημα Κύπρου. Η δήλωσις
επομένως του Τζώρτζ δεν θα μπορούσε να ήταν δική του πρωτοβουλία αλλά
των υποκινητών της συναισθηματικής αφέλειας των ρωμηών με σκοπό την
τεχνητή αντιπαλότητα με την Αγγλία. Φυσικά οι αδαείς περί πολιτικής και όχι
σκεπτόμενοι λογικά αλλά μόνο συναισθηματικά, άρπαξαν το δόλωμα και με
φρενήρη ανοησία, στις 7 Ιανουαρίου 1913, ο Αρχιεπίσκοπος Κύριλλος – ο
πρώην επίσκοπος Κιτίου – εκήρυξε μονομερώς την Ένωσι με την Ελλάδα.
Την ίδια στιγμή οι Άγγλοι, οριστικώς πλέον εχθρικώς διακείμενοι στους
ρωμηούς, διεβεβαίωναν τους πιστούς πλέον συμμάχους των, Μουσουλμάνους
Κυπρίους ότι δεν αλλάζει τίποτε. Οι Αφανείς είχαν επιτύχει τον σκοπό τους

463
Σεργίου Νείλου, "Στα παρασκήνια της Κυπριακής Μασονείας", Αθήναι 1980.

428
τονώνοντας τον άλογο, αβέλτερο, αχαλίνωτο συναισθηματικό εθνικισμό των
ρωμηών.
Η μεγαλυτέρα ευκαιρία, άκρως αντίθετη προς τα σχέδια των Εβραίων,
επαρουσιάσθη στις 15 Οκτωβρίου 1915 όταν η Βρεταννική κυβέρνησις, δι'
αποφάσεως Βασιλέως, Πρωθυπουργού, Υπουργού Αποικιών κ.ά. προσέφεραν
την Κύπρο στην Ελλάδα την ίδια στιγμή κατά την οποία η Ελλάς θα ετάσσετο
με το μέρος των συμμάχων στον πόλεμο. Ο πρωθυπουργός Ζαΐμης,
καθοδηγούμενος από τον βασιλέα της Ελλάδος, απέρριψε την προσφορά 464. Η
ευκαιρία είχε χαθή λόγω προδοσίας κι αυτό θα έπρεπε να ήταν ένα άριστο
μάθημα πολιτικής για τους αφελείς ενωτικούς Κυπρίους και θα έπρεπε να
αναθεωρήσουν τις απόψεις τους σχετικά με το εξευτελισμένο, σιχαμένο,
δουλικό αθηνοκεντρικό κράτος. Επρόκειτο για μοναδική ευκαιρία διότι οι
Μουσουλμάνοι ήσαν τώρα σε αντιπαλότητα με τους Άγγλους και
επαναπροσδιορισμός πολιτικών στόχων, από Ένωσι σε ασφαλή αγγλική
αποικία, θα ωδηγούσε σε τόνωσι της ελληνικότητος μέσω παιδείας, δηλ.
εξύψωσις λογικής κι όχι θρησκείας, με κυριαρχία αλόγου συναισθήματος.
Η κατάστασις αυτή εσυνεχίσθη έως το 1914, οπότε η αγγλική κυβέρνησις
προσήρτησε επισήμως την Κύπρο.
Τότε ο επενδυτής αντισυνταγματάρχης Harman Grisewood προσέφερε εκ
μέρους της Αγγλικής κυβερνήσεως, κεφάλαιο στις αρχές της Μάλτας για αγορά
γης στην Κύπρο ώστε να εγκατασταθούν 320 οικογένειες και συνολικώς 2.000
άτομα με ιερέα και ιατρό. Συνέστησαν επίσης οι Άγγλοι την παρουσία
Μαλτέζων κρεοπωλών, μαγείρων, μηχανουργών, υπαλλήλων γραφείου,
καταστηματαρχών, κλπ. Ο τόπος εγκαταστάσεώς των θα ήταν το τεράστιο
Αγρόκτημα Μαργκώ το οποίο ανήκε σε κάποιον μεταναστεύσαντα στην
Παλαιστίνη Εβραίο. Ο Grisewood τους επληροφόρησε ότι το πρώτο
προαπαιτούμενο, το νερό, υπήρχε εν αφθονία λόγω παρακειμένου ποταμού. Οι
έχοντες αντίθετη άποψι, γνωρίζοντας την περιπέτεια της ελονοσίας των
προηγουμένων, υπεστήριζαν ότι το νερό του ποταμού προκαλεί την ελονοσία η
οποία αφήρεσε ήδη ζωές Μαλτέζων.
Ο Grisewood επέμενε και επισήμως ανεκοίνωσε ότι θα εγκαταστήση και
εξοπλίση τους μετανάστες δωρεάν και επιπλέον θα τους πληρώνει μισθό 12-14
σελινίων την εβδομάδα. Για δελεασμό ώρισε ότι το κτήμα θα καλλιεργήται από
την κοινότητα στην αρχή και μετά περίοδο 30 μηνών θα δωθούν κλήροι οπότε
εν τω μεταξύ θα έχει εισρεύσει χρήμα από τις πωλήσεις της παραγωγής.
Τον Μάρτιο του 1925 η Κύπρος κατέστη βρεταννική αποικία και τον Ιούλιο
του 1928, τρεις οικογένειες Μαλτέζων μετοίκησαν στην Κύπρο και οι άριστες
εντυπώσεις τους διαφημίσθηκαν δεόντως στην Μάλτα. Τον Αύγουστο του ιδίου
έτους 200 οικογένειες ήσαν έτοιμες να εγκατασταθούν έως τον Οκτώβριο στο
κτήμα Μαργκώ με κρατική οικονομική βοήθεια. Ποτέ δεν έγινε αυτή η
μετανάστευσις διότι φαίνεται να ελειτούργησαν τα ελληνικά αντανακλαστικά
464
Η βασίλισσα είχε απειλήσει ότι έστω κι ένας Γερμανός στρατιώτης αν έπεφτε νεκρός
από ελληνική σφαίρα, θα εγκατέλειπε μονίμως την Ελλάδα. Αυτά έγραψε στο
ημερολόγιό του ο υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας σερ Γκραίη.

429
στην Αγγλία και πάμπολλοι επίσημοι, φανερά πλέον, έδειξαν την αντίθεσί των
στο σχέδιο. Έτσι απέτυχε και αυτή η προσπάθεια πληθυσμιακής αλλοιώσεως.

430
 ΠΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΝ ΤΟΥ Α΄
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Το 1886 ο Μαΐρ-Καρλ απεβίωσε και το 1901 απεβίωσε ο αδελφός του Βίλχελμ-
Καρλ. Οι δύο αδελφοί δεν άφησαν άρρενες απογόνους για συνέχισι του Οίκου
της Φραγκφούρτης, διότι ο κανονισμός γενικώς των Οίκων Ρόθτσιλντ εθεώρη
μόνον τα αγόρια συνεταίρους και συνεχιστές, αποκλείοντας γαμβρούς και
λοιπούς συγγενείς. Το αξιοπερίεργο είναι ότι κανείς νεαρός Ρόθτσιλντ από άλλη
χώρα δεν διετάχθη να αναλάβη τον Οίκο της Φραγκφούρτης με στρωμένες
μεγάλες δουλειές. Αυτή η ενέργεια βοά για ηλλειμένη απόφασι δημιουργίας
του Α΄ Π.Π. οπότε δεν συνέφερε να μείνη εν λειτουργία ο Οίκος της
Φραγκφούρτης. Τα καμένα χαρτιά των αρχείων, τα οποία ανέφερε η Δρ.
Μύριαμ (βλ. υποσ. 440), θα έριχναν φως σ' αυτό το ζήτημα.
Ο γαμπρός του Βίλχελμ-Καρλ, σύζυγος της κόρης του Μίνας-Καρολίνας, ο
τραπεζίτης Μαξιμιλιανός Γκόλντσμιντ, εκμεταλλευθείς το κλείσιμο του Οίκου
ωνόμασε την δική του εταιρεία Γκόλντσμιντ-Ρόθτσιλντ προς αύξησιν κερδών.
Ο Φερδινάνδο Ρόθτσιλντ απεβίωσε το 1898.
Ο προαποφασισμένος και καλοοργανωμένος πόλεμος, είχε και την γραφική
του πλευρά. Ο Αλφρέδο ντε Ρόθτσιλντ, γραφικός και παράξενος, μη εμπνέων
σοβαρότητα, κατάφερε μετά από μεγάλες πιέσεις, να φέρη το 1901 στο ίδιο
τραπέζι τον υπουργό εξωτερικών της Αγγλίας Λόρδο Λάντσντάουν, τον αρχηγό
των Δημοκρατικών Ιωσήφ Τσάμπερλαίην και Γερμανούς επισήμους ώστε να
αποφευχθή ο επερχόμενος πόλεμος. Φυσικά, οι Άγγλοι πρώτοι διεφώνησαν
διότι είχαν ήδη πάρει τις εντολές των. Η μόνη παρηγορία του ήταν ο φίλος του,
υπουργός πολέμου Λόρδος Κίτσενερ, κι όταν αυτός χάθηκε το 1916, σε λίγους
μήνες απεβίωσε κι ο Αλφρέδο. Η συμπεριφορά του Αλφρέδο δεικνύει την
σοβαρότητα των μυστικών σχεδιασμών των αρχηγών του Οίκου Ρόθτσιλντ οι
οποίοι, κρίνοντάς τον ελαφρόμυαλο και αφερέγγυο, τον είχαν αποξενώσει από
τους λεπτούς χειρισμούς προετοιμασίας του επερχομένου πολέμου. Ο Αλφόνσο
Ρόθτσιλντ απεβίωσε το 1905.
Το 1910 ο Χένρυ Ντίττερντινγκ της Royal Dutch Petroleum και ο Μάρκους
Σαμουήλ της Shell, επεδόθησαν στην αγορά πετρελαιοπηγών στον Καύκασο
όπου δύο πετρελαϊκές εταιρείες, οι Μπανίτο και Μαζούτ ανήκον στους Γάλλους
Ρόθτσιλντ. Το 1912 ο Ενδμόνδος Ρόθτσιλντ, γνωρίζοντας παρασκηνιακώς περί
του επερχομένου πολέμου, επώλησε τις εταιρείες έναντι σημαντικού πακέτου
μετοχών στην Σελλ και Ρόγιαλ Ντατς, προφανώς μη θέλοντας να διακινδυνεύση
ή να φαίνεται ο Οίκος ως ιδιοκτήτης πετρελαιοπηγών άρα υποκινητής πολέμου
λόγω πετρελαίου. Οι Γουσταύος και Σάλμπερτ απεβίωσαν το 1911.
Οι αρχηγοί του Οίκου, Νατ και Λεό, είχαν ωρίσει διαδόχους του Οίκου της
Αγγλίας τον Γουώλτερ και τον Τσαρλς. Ο Γουώλτερ απεδείχθη εντελώς
ανίκανος και τελικώς ωδηγήθη σε αποξένωσι από τις εμπορικές δραστηριότητες
του Οίκου τις οποίες ανέλαβε ο ευφυέστατος ικανώτατος Τσαρλς ο οποίος
επρότεινε άνοιγμα Οίκου στο Τόκυο και προσπάθεια μονοπωλίου χαλκού αλλά

431
ο Νατ απέρριψε τις ιδέες του διότι ο πόλεμός τους επλησίαζε. Εστιάστηκε στις
επενδύσεις της Νοτίου Αφρικής και Βραζιλίας και υπεστήριξε τον τηλέγραφο.
Η σύζυγός του από το 1907, Ουγγροεβραία Ροζίτα φον Βερτχαϊμστάιν, ήταν η
πηγή ενεργείας και εμπνεύσεώς του. Όμως η υγεία του κατέρρευσε το 1916,
μετέβη στην Ελβετία για αποθεραπεία, επέστρεψε το 1918 και προσεβλήθη από
εγκεφαλίτιδα με σύμπτωμα ναρκοληψίας.
Το 1915 απεβίωσε ο Νατ και το 1917, ο Λεό.
Απ' την άλλη μεριά, ο Κάιζερ είχε ολέθριο σύμβουλό και καγκελάριο τον
Μπέθμαν-Χόλλβεγκ, εξάδελφο των Ρόθτσιλντ της Φραγκφούρτης ενώ ο συνερ-
γάτης των Ρόθτσιλντ, Μαξ Βάρμπουργκ ωργάνωσε την γερμανική αντικατα-
σκοπία και ο άλλος αδελφός του ήταν εμπορικός ακόλουθος της Γερμανίας
στην Στοκχόλμη η οποία, ως πρωτεύουσα της ουδετέρας Σουηδίας, ήτο κέντρο
κατασκοπίας των αντιμαχομένων. Επίσης δύο γείτονες και φίλοι των Ρόθτσιλντ,
αδελφοί Σιφφ, εχρηματοδότησαν την πολεμική μηχανή της Γερμανίας.
Στις ΗΠΑ, το καρτέλ των Εβραίων χρηματιστών-τραπεζιτών είχε θέσει υπό
τον έλεγχό του την χώρα διορίζοντας για τις ανάγκες του πολέμου, συνεργάτες
ομοφύλους των σε θέσεις κλειδιά. Ο μεγαλοτραπεζίτης Μπερνάρντ Μπαρούχ
ήλεγχε την οικονομία και την εξέλιξι του πολέμου μέσω διορισμού του ως
Προέδρου της Επιτροπής Πολεμικών Βιομηχανιών465, ο Πωλ Βάρμπουργκ
(αδελφός του προαναφερθέντος "Γερμανού" Μαξ) ήταν αντιπρόεδρος της
Τραπέζης "Ομοσπονδιακών" Αποθεμάτων (Federal Reserve Bank 466), ο
465
Βασικό μέλος της επιτροπής και ενταγμένος πλέον στην μισθοδοσία του σιωνισμού,
ο πολύς Τζων Φόστερ Ντάλλας ο οποίος επιδείξας καλή διαγωγή είδε αργότερα την
καριέρα του να απογειώνεται ιδίως επί του Σουηδοεβραίου προέδρου Άιζενχάουερ.
466
Ο όρος Ομοσπονδιακή Τράπεζα είναι παραπλανητικός διότι εξ αρχής ήτο ιδιωτική.
Συγκεκριμένα, το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών, το 1912, ανήκε στους Τζώρτζ Μπέικερ
διευθυντού της First National Bank of New York, J.P. Morgan, Τζων Ροκφέλλερ,
Γουίλιαμ Ροκφέλλερ, Τζέιμς Στίλλμαν διευθυντού της National City Bank και Ιακώβ
Σιφφ της Kuhn, Loeb Co. Η οργάνωσίς των έλαβε χώρα στα τέλη Νοεμβρίου 1910 στο
Jekyl Island της πολιτείας της Γεωργίας. Παρόντες ήσαν και οι γερουσιαστής Aldrich,
του οποίου η κόρη ήτο σύζυγος του Τζων Ροκφέλλερ Τζούνιορ, ο Πίατ Άντριου,
Υφυπουργός Οικονομικών, ο Φρανκ Βάντερλιπ, πρόεδρος της National City Bank, ο
Χένρυ Ντάβιντσον, έμπιστος βοηθός του J.P. Morgan, ο Τσαρλς Νόρτον, πρόεδρος της
First National Bank of New York, ο Βενιαμίν Στρονγκ, της Liberty National Bank, ο
Πωλ Βάρμπουργκ της Kuhn, Loeb Co. κ.ά. Αυτοί όλοι ήσαν εντολοδόχοι των Ρόθτσιλντ
υπό τον βαρώνο Άλφρεντ Ρόθτσιλντ με διαφόρους τύπους εξαρτήσεων. Οι εντολές των
ήσαν να δημιουργήσουν οπωσδήποτε Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ όπως στην Αγγλία,
Γαλλία, Γερμανία, όλες ελεγχομένες υπό του Οίκου Ρόθτσιλντ. Νομοθετικό εργαλείο
νομιμοποιήσεως αυτής της υποδουλωτικής πράξεως ήτο το υποχείριό τους, μελλοντικός
πρόεδρος των ΗΠΑ, Γουίλσον, στον οποίον υπεσχέθησαν την εξουσία με αντάλλαγμα
την νομιμοποίησι – τελικώς το 1912 – της Federal Reserve Bank. Τελικώς το 1914, από
τις περίπου 200.000 μετοχών της Federal Reserve Bank της Νέας Υόρκης, η National
City Bank είχε 30.000 μετοχές, η Μόργκαν-Μπέικερ First National Bank είχε 15.000
μετοχές κι όταν αυτές ενώθηκαν το 1955 ως Citibank, είχαν το 1/4 των μετοχών της
Federal Reserve Bank. Επιπροσθέτως, η National Bank of Commerce του Πωλ
Βάρμπουργκ είχε 21.000 μετοχές και Manufacturers Hanover, απ' ευθείας των

432
Ευγένιος Μάγιερ ήτο υπεύθυνος εξευρέσεως χρημάτων για τον πόλεμο μέσω
της War Finance Corporation (έγινε πλούσιος τυπώνοντας διπλότυπα πολεμικά
ομόλογα!) κα ο συνεταίρος της Kuhn, Loeb and Co., Γουίλιαμ Γουάισμαν με
τον εξαρτημένο συνταγματάρχη Χάουζ ήταν συντονισταί αντικατασκοπίας. Οι
πολιτικοί ηγέται είχαν δίπλα τους ως διαχειριστή τους από έναν τραπεζίτη
Εβραίο. Ο πρόεδρος Γουίλσον είχε τον Σιφφ, οι Τάφτ και Ρούσβελτ 467
ηλέγχοντο από τους Εβραίους Φελίξ Βάρμπουργκ και Kahn αντιστοίχως. Αυτοί
ανέφεραν στον Μπαρούχ κι εκείνος στους Ρόθτσιλντ. Αρκεί να ανατρέξουμε
στην πολιτική θέσι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία περιεγράφη σε
προηγούμενες σελίδες, όπου ο κάθε Μεγάλος Βεζύρης είχε τον έμπιστό του
Εβραίο για να διαπιστώσουμε ότι το αυτό ίσχυε και για κάθε κυβερνήτη της
Δύσεως. Στην περίπτωσι των ΗΠΑ όμως, οι παραπάνω – όχι και τόσο –
παρασκηνιακοί διαχειρισταί των μεγάλων πολιτικών, ανήκον στην
χρηματοτραπεζική Εταιρεία Kuhn, Loeb and Co 468, με διάφορες συγγενικές
σχέσεις μέσω γάμων...
Λόγω του ότι τα Μ.Μ.Ε. έπρεπε να συμμετέχουν στις πολεμικές
προετοιμασίες, οι Ρόθτσιλντ είχαν αγοράσει τρία μεγάλα πρακτορεία ειδήσεων.
Το Wolff στην Γερμανία, το Havas στην Γαλλία και το Reuters 469 στην Αγγλία.
Κρίνεται απαραίτητος η παράθεσις κάποιων βιογραφικών στοιχείων
μερικών υπαλλήλων των Ρόθτσιλντ, δευτέρου και τρίτου κύκλου, ώστε να
καταστούν γνωστά, στοιχεία τινά του βίου και της πολιτείας των εργολάβων
των αιματηρών παγκοσμίων πολέμων, και μέσω αυτών, της υποδουλώσεως του
πλανήτου στο άλογο Κεφάλαιο με ολέθριες συνέπειες ακόμη και για το μέλλον
της Μητέρας Γης. Σε όλη δε αυτή την οργανωμένη κοσμογονία, οι Κύπριοι,
αδαείς, αμαθείς και εντελώς ανυποψίαστοι κι απληροφόρητοι, με όσο πιο
άκομψο τρόπο μπορούσαν, προσπάθησαν, όντες προδομένοι από το ίδιο τους το
περιβάλλον και την απίστευτη πολιτική τύφλα της τότε ηγεσίας τους, να
τοποθετηθούν στον γεωπολιτικό χάρτη της Α. Μεσογείου.
Οι παρακάτω παρατιθέμενες αναφορές είναι για τους Γουίνστον Τσώρτσιλ,
Μπασίλ Ζαχάρωφ, Μπενάρντ Μπαρούχ, Φελίξ και Πωλ Βάρμπουργκ, Ιακώβ
Σιφφ, Όττο Καν, και ολίγα περί Λλόυντ Τζωρτζ.

Ρόθτσιλντ, είχε άνω των 10.000 μετοχών. Η Chase National Bank είχε 6.000 και η
Chemical Bank είχε άλλες 6.000 μετοχές.
467
Αν και κατήγετο από Εβραίους του Άμστερνταμ με οικογενειακό όνομα Ρόζενφελτ.
Μάλιστα στην καθιερωμένη προεδρική ορκωμοσία ωρκίσθη σε οικογενειακή βίβλο εξ
Ολλανδίας.
468
Για την ιστορία της εταιρείας http://en.wikipedia.org/wiki/Kuhn,_Loeb_&_Co.
469
Στις 28 Απριλίου 1915, ο διευθυντής του πρακτορείου βαρώνος Χέρμπερτ φον
Ρώυτερ ηυτοκτόνησε λόγω πτωχεύσεως της τραπέζης του. Τον διεδέχθη ο σερ Ρόντερικ
Τζόουνς ο οποίος στην αυτοβιογραφία του ανέφερε ότι αμέσως εκλήθη για μυστικό
δείπνο με τον Άλφρεντ Ρόθτσιλντ.

433
434
 ΓΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ
Ο εγγονός του ζάπλουτου Τζερόμ και υιός του εκλεκτού και ενταγμένου ήδη
στην μισθοδοσία των Αφανών, σερ Ράντολφ, ήταν προγραμματισμένος από
μικρός να διαδραματίση σημαντικό ρόλο στα μεγάλα σχέδια των αφανών οι
οποίοι τον παρακολουθούσαν και τον προωθούσαν.
Ήταν δύσκολο να δημιουργήσουν για αυτόν μία ικανοποιητική δημοσία
εικόνα καθ' ότι απείθαρχος και ανεπίδεκτος μαθήσεως όπου με βοήθεια
διεκπεραίωνε τις τάξεις στο σχολείο. Ως ευγενής όμως προωθήθη στην
Στρατιωτική Ακαδημία από όπου, αποφοιτήσας σε ηλικία 20 ετών, ετοποθετήθη
ως αξιωματικός στο 4ο Σύνταγμα Ιππικού των Ουσσάρων στις Ινδίες. Με την
άφιξί του, έβγαλε τον ώμο του και απηλλάγη στρατιωτικών καθηκόντων επ'
αόριστον (λόγω ισχυρών υποστηρικτών) οπότε τον επόμενο χρόνο, 1895, έλαβε
βολική άδεια να γίνη πολεμικός ανταποκριτής της Ντέιλυ Τέλεγκραφ στην
Κούβα κατά την επανάστασι των ανταρτών εναντίον των Ισπανών. Κατά την
πορεία του στην Κούβα, επέρασε από την πόλι του παππού του, την Νέα Υόρκη,
όπου κάποιος από τους πολλούς εραστάς της μητέρας του τον συνέστησε στην
υψηλή κοινωνία. Από την Κούβα κατηυθύνθη πάλι προς Ευρώπη ώστε να
καλύψη τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 αλλά ο πόλεμος ετελείωσε πριν
αυτός προλάβει να αφιχθή. Λίγο αργότερα όμως μετέβη στο Αφγανιστάν λόγω
της επαναστάσεως των πολεμοχαρών Πατάαν ως πολεμικός ανταποκριτής της
Ντέιλυ Τέλεγκραφ και της Παϊονήερ, από όπου επέστρεψε τον Οκτώβριο του
1897 ενώ τον ίδιο Δεκέμβριο εκυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο σχετικώς με
την εκστρατεία (ο τίτλος ήταν "Η μαχομένη δύναμις του Μαλακάντ").
Εκείνο το διάστημα ο νεαρός ορμητικός και γενναίος Τσώρτσιλ, έκανε κάθε
είδους παρασκηνιακή προσπάθεια να επανενταχθή στο στράτευμα και μάλιστα
υπό τον Λόρδο Κίτσενερ στο Σουδάν. Ο Κίτσενερ αντέδρασε στην διαλυτική
παρουσία του Τσώστσιλ στις μονάδες του, γνωρίζοντας το ποιόν του νεαρού,
αλλά έλαβε πρωθυπουργική διαταγή να τον δεχθή. Τον ενέταξε, αρχές του
1898, στο 21ο Σύνταγμα Λογχοφόρων ενώ ο Τσώρτσιλ ταυτοχρόνως ήτο
πολεμικός ανταποκριτής της Μόρνινγκ Ποστ. Τον Οκτώβριο του 1898
επανέκαμψε στην Αγγλία όπου τον επόμενο χρόνο εξέδωσε το δίτομο έργο του
"Παραποτάμιος Πόλεμος". Ο λόγος για τον οποίον πάντα... όλως
συμπτωματικώς εύρισκε έτοιμες εφημερίδες για δημοσίευσι των
ανταποκρίσεών του ήταν η έντεχνος προώθησις του κτισίματος της προσωπικής
του εικόνας και η εγκατάστασίς του στο δημόσιο στερέωμα μέσω ΜΜΕ. Έτσι
τον έκαναν γνωστό στον λαό, για να του ζητήσουν αργότερα την ανταπόδοσι.
Παρ' όλα αυτά, όταν το 1899 έθεσε υποψηφιότητα για βουλευτής, απέτυχε και
τον ίδιο Οκτώβριο, σαν ανταποκριτής της Μόρνινγκ Ποστ, ανέλαβε 4μηνο
επιτόπιο κάλυψι της επαναστάσεως των Μπόερς στην Νότιο Αφρική. Εκεί
συνελήφθη όταν εκτροχίασαν σε ενέδρα τον συρμό του οι Μπόερς και

435
εφυλακίσθη στην Πραιτώρια. Εδραπέτευσε και κατάφερε να διεκπεραιωθή στην
Αγγλία, όπου του επεφυλάχθη υποδοχή ήρωος. Ξαναπήγε αμέσως στην Ν.
Αφρική και εκάλυψε τις νίκες των Άγγλων ενώ επολέμησε και ανδραγάθησε
στην Πραιτώρια.
Με τέτοια δράσι ήταν πλέον εύκολη η εκλογή του ως βουλευτού, σε ηλικία
26 ετών, το 1900. Το πρώτο του μέλημα σαν βουλευτής, ήταν να μεταβή στην
Νέα Υόρκη για να προσπορισθή, δεδομένου ότι οι βουλευταί δεν αμοίβοντο
τότε και τα οικονομικά του δεν ήταν καλά. Οι φίλοι του παππού του εύκολα του
έδωσαν 10.000 λίρες διότι τέτοιες ευκαιρίες περιμένουν για να εντάξουν και
υποχρεώσουν πολιτικούς. Σαν νέος βουλευτής άλλαζε εύκολα θέσεις και
μάλιστα κατά την διάρκεια μίας αγορεύσεώς του, οι δυσαρεστημένοι
κομματικοί φίλοι του, απεχώρησαν επιδεικτικώς και τον απεδοκίμασαν. Άλλαξε
κόμμα το 1905 και ετοποθετήθη Υφυπουργός Αποικιών προπαγανδίζοντας το
δόγμα των μεντόρων του για (διαχρονικό) νόμο Ελευθέρου Εμπορίου. Από
αυτήν την θέσι ωργάνωσε το σύνταγμα της Νοτίου Αφρικής και νόμους περί
αδαμαντωρύχων. Ο Υπουργός Αποικιών, Λόρδος Έλγιν, εβασίζετο σε αυτόν για
την τότε χάραξι πολιτικής αποικιών, ιδιαιτέρως σημαντική θέσις την εποχή
κατά την οποία είχε δοθή τεραστία έκτασις στην Α. Αφρική για δημιουργία εκεί
εβραϊκού κράτους που όμως ο Σιωνισμός είχε απορρίψει – άρα το Υπουργείο
Αποικιών έπρεπε επίσης να απορρίψη. Στις εκλογές του 1906, εξελέγη κατόπιν
προσεκτικής μεθοδεύσεως, στο Μάντσεστερ, με αιχμή της πολιτικής του, το
Ελεύθερο Εμπόριο! Με την κυβέρνησι Άσκουιθ το 1908, μετεκινήθη στην
περίοπτη θέσι του Υπουργού Εμπορίου – για να εφαρμόση τις εντολές περί
ελευθέρου εμπορίου. Τότε έχασε τις εκλογές στο Μάντσεστερ αλλά οι
πανίσχυροι αφανείς προστάται του τον προώθησαν μεθοδεύοντας προσεκτικά
εκλογή του μέσω άλλης περιφερείας. Σαν Υπουργός Εμπορίου, σε συνεργασία
με τον Υπουργό Οικονομικών, Λλόυντ Τζωρτζ (!!!), έκανε όλα τα χατήρια των
αφανών τραπεζοαφεντικών.
Το 1910 εχρίσθη Υπουργός Εσωτερικών και ήταν αυτός ο οποίος εισήγαγε
την χρήσι στρατού για διάλυσι διαδηλώσεων προκαλέσας αντιπάθειες.
Η "πολιτικώς-ορθή" συμπεριφορά του έναντι των πατρώνων του Ρόθτσιλντ
έκρινε την λίαν σημαντική επομένη θέσι του. Μία τεχνητή Γερμανική πολιτική
ναυτικού ανταγωνισμού με την Αγγλία, ωδήγησε την πρώτη σε υπερεκτίμησι
δυνατοτήτων και, την 1η Ιουλίου 1911, ο Κάιζερ, καθοδηγούμενος υπό δολίων
ή αργυρώνητων συμβούλων, απέστειλε την γερμανική κανονιοφόρο "Πάνθηρ"
στον Μαροκινό ατλαντικό λιμένα του Αγαδίρ, προκαλώντας σε θερμό επεισόδιο
την Αγγλία. Ήταν η σκοπίμως προκληθείσα ενέργεια, (προβοκάτσια) η οποία
ωδήγησε την Αγγλία σε ντόμινο πολιτικών εξελίξεων ενεργοποιώντας έναν
προαποφασισμένο αφανή σχεδιασμό.
Προς εφαρμογήν του προαποφασισμένου αυτού σχεδιασμού, ωδηγήθη
αμέσως ο Τσώρτσιλ στην θέσι του Υπουργού Ναυτικών ώστε να διεκπεραιώση
την στρατηγική των Ρόθτσιλντ της οποίας αφορμή θα ήτο η ανάγκη βελτιώσεως
της μαχητικής αξίας του Στόλου ώστε να καταστή ισχυρώτερος του
Γερμανικού.

436
 Το πολεμικό ναυτικό είχε τεραστία σημασία για την Βρεταννική
Κοσμοκρατορία διότι όσο ισχυρώτερο ήτο, τόσο ευκολωτέρα καθιστούσε την
εξωτερική της πολιτική. Ο Γαλλικός Οίκος Ρόθτσιλντ, σε αγαστή συνεργασία
με τους Ροκφέλλερ της Στάνταρντ Όιλ470 (νυν "ΕΧΧΟΝ"), συμμετείχε στο
παγκόσμιο πετρελαϊκό καρτέλ. Είχαν ήδη συνειδητοποιήσει την τεραστία
οικονομική ισχύ και μέσω αυτής την πολιτική δύναμι, την οποία έκρυβε ο
παγκόσμιος έλεγχος του πετρελαίου. Επομένως, η εξάρτησις της Αγγλικής
ναυτικής δυνάμεως από το πετρέλαιο, εξ ανάγκης θα διεμόρφωνε και την νέα
οικονομική πολιτική της Αγγλίας μέσω Ισραήλ, λόγω γεωγραφικής θέσεως.
Συγκεκριμένα, επειδή η Αγγλία εβασίζετο απολύτως στην ναυτική ισχύ για την
εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της, λόγω πετρελαίου πλέον εφ' όσον
εγκατέλειπε τον άνθρακα ως ενεργειακή πηγή, θα έπρεπε να δύναται να
προστατεύη τους αγωγούς πετρελαίου και τις πετρελαιοπηγές, ώστε τα πλοία
της να συνεχίζουν να κινούνται. Και οι πετρελαιαγωγοί όλης της Μικράς Ασίας
θα περνούσαν μέσω ή πλησίον του ασφαλούς Ισραήλ καταλήγοντας στην
Μεσόγειο. Τοιουτοτρόπως, η νέα εξωτερική πολιτική της Αγγλίας ξεκινούσε
πλέον από την προστασία του καρτέλ των πετρελαιoπαραγωγών και το υπό
ίδρυσιν Ισραήλ θα ήταν (μάλλον ήθελαν να το παρουσιάσουν σαν να ήταν) ο
τοποτηρητής των αγωγών πετρελαίου του καρτέλ. Οι περισσότεροι Άγγλοι
ναύαρχοι αντιδρούσαν βλέποντας την εξάρτησι της Αγγλίας από το ασιατικό
πετρέλαιο αντί του εντοπίου άνθρακος αλλά το μάρκετινγκ των Ρόθτσιλντ-
Τσώρτσιλ, τονίζοντας ότι τα καύσιμα από πετρέλαιο έκαναν τα πλοία ταχύτερα,
αποτελεσματικώτερα και ισχυρώτερα, εξουδετέρωσε τις αντιδράσεις. Από την
θέσι του Υπουργού Ναυτικών, με μία διαταγή, ο Τσώρτσιλ μετέτρεψε τις
μηχανές των πλοίων σε πετρελαιοκίνητες, οπότε εξ ανάγκης ωδήγησε την
πολιτική της Αγγλίας στην προστασία των πετρελαιοπηγών της Μέσης
Ανατολής και της διώρυγος του Σουέζ. Μάλιστα υπεγράφη συμφωνία με την
Εταιρεία της Διώρυγος να μην επιστραφή η διώρυξ στην Αίγυπτο έως το 1968.
Τον Ιούνιο του 1914, επρότεινε νομοσχέδιο για επένδυσι της Αγγλίας σε
εταιρείες πετρελαίου το οποίο εψηφίσθη με ψήφους 254 υπέρ και 18 κατά,
οπότε, η Αγγλία εξησφάλισε το 51% της πετρελαϊκής εταιρείας Αγγλοπερσική.
Γενικώς όμως, μία σώφρων πολιτική επιβάλλει όχι μία αλλά περισσότερες
οδούς προμηθείας. Βάσει αυτής της λογικής, το πετρέλαιο της Μεσοποταμίας
ήτο εξ ίσου σημαντικό με αυτό της Περσίας. Ο έλεγχος της Μεσοποταμίας και
των αγωγών πετρελαίου στην Μεσόγειο επέβαλε την σμίκρυνσι της Τουρκίας,
την γενοκτονία των Αρμενίων λόγω γειτνιάσεως με τις πετρελαιοφόρες
περιοχές του Ρωσσικού Μπακού και την δημιουργία του Ισραήλ. Αυτά όλα
έγιναν εφ' όσον κατ' αρχάς τα απαιτούσαν οι Ρόθτσιλντ και κατ' ακολουθία οι
Άγγλοι οπότε, με μία απλή εντολή αλλαγής μηχανών στα πλοία ξετυλίχτηκε ένα
κουβάρι εξελίξεων με αιματηρούς πολέμους και γενοκτονίες, δημιουργία
470
Ο Ροκφέλλερ ανεδείχθη με την υποστήριξι της National City Bank του Cleveland,
μίας από τις πρώτες 3 τράπεζες των Ρόθτσιλντ στις ΗΠΑ, και με αυτών την αρωγή, η
εταιρεία του South Improvement Co., κατέστησε μονοπώλιο την Standard Oil
συντρίβοντας τους ανταγωνιστές του.

437
κρατών-μαριονεττών (Σαουδική Αραβία, Ιράκ, Κουβέιτ, Παλαιστίνη υπό
βρεταννική επιρροή και Συρία, Λίβανος υπό Γαλλική) και το Ισραήλ αίφνης όχι
μόνο να τοποθετείται στον χάρτη αλλά να θεωρείται απαραίτητος η προστασία
του ως πιστή βάσις υπερασπίσεως των πετρελαιαγωγών. Αυτή ήταν η
ασύλληπτα μεγάλη επιτυχία των σχεδιασμών των Βαρώνων Νάττυ και
Ενδμόνδου ντε Ροθτσίλντ. Και η κλείδα ασφαλείας όλων των πετρελαϊκών
δρόμων της Ανατολής προς Μεσόγειο, ήταν η Κύπρος.
Το 1915, ο Τσώρτσιλ ανέλαβε την εργολαβία της δήθεν πρωτοβουλίας του
για την εκστρατεία στα Δαρδανέλλια, η οποία ήτο το πρώτο βήμα της
Μικρασιατικής πολιτικής των Ρόθτσιλντ. Την ενέκρινε η κυβέρνησις και η
άσκοπη θυσία τόσων νέων για τα ιδανικά του σιωνισμού ωδήγησαν τον Αγγλικό
λαό σε εκδηλώσεις αντιπαθείας κατά του υπευθύνου της καταστροφής,
Τσώρτσιλ, τον οποίο ηνάγκασαν εις παραίτησιν. Παρέμεινε βουλευτής αλλά
ανέλαβε τη αιτήσι του, διοίκηση τάγματος στο δυτικό μέτωπο με υποδιοικητή
τον μετέπειτα αρχηγό των δημοκρατικών, Άρτσιμπαλντ Σινκλαίρ. Επειδή όμως
οι λαοί είναι προγραμματισμένοι να ξεχνούν εύκολα, όταν τον Δεκέμβριο του
1916 ανέλαβε πρωθυπουργός ο Λλόυντ Τζωρτζ, τον ερχόμενο Ιούλιο επανέφερε
τον αποτυχημένο Τσώστσιλ σαν Υπουργό Πυρομαχικών. Το αξιοποιήσιμο
γεγονός για τους Αφανείς Ηγέτες είναι ότι ένας αποτυχημένος πολιτικός, μπορεί
να γίνη πολύ πιστό ανδρείκελο αν του δωθή μία νέα ευκαιρία.
Το 1921 έγινε Υπουργός Αποικιών αλλά το 1922 η κυβέρνησις έπεσε και ο
ίδιος επανεξελέγη το 1924 οπότε ανέλαβε Υπουργός Οικονομικών. Ήτο 30
ετών, με πολλά βιώματα, πολλές εμπειρίες και πολλές γνωριμίες. Εκ
χαρακτήρος ήτο ορμητικός, γενναίος και έτοιμος να διακινδυνεύση. Αυτά τα
χαρακτηριστικά του, εν συναρτήσει προς τους πολιτικούς-ηγετικούς δρόμους οι
οποίοι αυτομάτως άνοιγαν μπροστά του, προφανώς είχαν ερμηνευθή από αυτόν
ως δικές του ικανότητες. Όμως, οι δικές του ικανότητες ανήκον στην σφαίρα
του συναισθήματος και εκ του συναισθηματικού του κόσμου προερχομένων
παρορμητικών αντιδράσεών του κι όχι από διανόησι ή άλλη νοητική ικανότητα.
Πολλοί νέοι επαγγελματίαι και μάλιστα πολιτικοί, προορισμένοι από κάποιους
να διαδραματίσουν κάποιον ρόλο, τείνουν πολλάκις να υπερεκτιμήσουν τις
δυνατότητές τους, αυξάνεται ο εγωισμός των, γίνονται μωροφιλόδοξοι και
αλαζόνες και γενικώς "καβαλλούν το καλάμι" δίχως να έχουν αυτογνωσία και
δυνατότητες να αντιληφθούν ότι ουδόλως ήσαν οι δικές των ικανότητες οι
οποίες διήνηξαν τας οδούς της επιτυχίας των. Η Αφανής εξουσία όμως έχει
πολλούς τρόπους να διδάξη σε όλους αυτούς τους ανοήτους το ποιός έχει το
πάνω χέρι. Επέσυρε εναντίον του την μήνιν των Αφανών Προστατών του όταν
εφήρμοσε το 1926 την ισονομία χρυσού στο χρήμα. Η ισοτιμία χρυσού (δηλ.
για κάθε νόμισμα να υπάρχη αντίστοιχο απόθεμα χρυσού) είναι ο χειρότερος
εφιάλτης των Ρόθτσιλντ και λοιπών Εβραίων που κατέχουν τις Κεντρικές
Τράπεζες διότι ελέγχεται πλέον από τα κράτη το κόψιμο χρήματος. Επομένως,
αντέδρασαν αμέσως όλοι οι χρηματικοί κολοσσοί, με τον γνωστό εβραϊκό
συντονισμό, προκάλεσαν πληθωρισμό, ανεργία και τεράστιες απεργίες. Στην
γενική απεργία του 1926, ο Τσώρτσιλ επρότεινε πολυβόλα κατά των

438
διαδηλωτών και εφήρμοσε λογοκρισία σε εφημερίδες. Το κόμμα του φυσικά
ηττήθη στις εκλογές το 1929.
Το ζήτημα του χρυσού ήταν τεράστιο λάθος του αλλά δεν ήτο το μόνο: Το
1917 είχε προτείνει Δυτική συμμαχία με σκοπό τον πόλεμο κατά τον
Μπολσεβίκων θεωρώντας ότι ο μπολσεβικισμός πρέπει να "στραγγαλιστή από
την κούνια". Αυτή η θέσις του δείχνει τον πλήρη εγωκεντρισμό του και την
πλήρη ανικανότητά του να κατανοήση το μέγεθος των παρασκηνιακών
δυνάμεων οι οποίες οργανώνουν τέτοιου μεγέθους κινήματα και οι οποίες δεν
μπορούν να ανέχονται σε υψηλές θέσεις τους μη ευφυείς αλαζόνες. Σαν να μην
έφθανε αυτό, διεκήρυξε δημοσίως ότι ο φασισμός του Μουσσολίνι "προσέφερε
υπηρεσία στην ανθρωπότητα δείχνοντας τον τρόπο καταστολής υπονομευτικών
δυνάμεων" προτείνοντάς τον ως λύσι έναντι του κομμουνισμού. Τον
Μουσσολίνι είχε χαρακτηρίσει ως τον "μεγαλύτερο νομοθέτη ανάμεσα στους
ανθρώπους". Με τον χρυσό, το "ποτήρι είχε ξεχειλίσει", από το 1929 είχε τεθή
στο περιθώριο και όταν η οικονομική του αστάθεια τον ωδήγησε σε Αυτούς,
ηναγκάσθη να ταξειδεύση στην Νέα Υόρκη τον Δεκέμβριο του 1931 προς
συνάντησι με τον πανίσχυρο Μπαρούχ Μπερνάρντ, προς αίτησι δανείου. Έξω
απ' την οικία του Μπερνάρντ, στην 5η Λεωφόρο, κτυπήθηκε από ταξί, έμεινε
κάποιους μήνες στο νοσοκομείο, έλαβε ξεκάθαρα το μήνυμα και από τότε
"έβαλε μυαλό" αφού απεδέχθη φανερά πλέον τον Μπαρούχ Μπερνάρντ ως
διαχειριστή του. Μετά την διδακτική ανάρρωσί του, αίφνης "είδε τον κίνδυνο
ονόματι Αδόλφος Χίτλερ" και για τα επόμενα χρόνια μέχρι το 1940 έδειχνε
πλέον άψογη στάσι εναντίον του ναζισμού. Επιδείξας καλή διαγωγή, του
επετράπη να επανέλθη στην κυβέρνησι το 1940 ως Υπουργός Ναυτικού και σε
λίγο να προωθηθή στην γνωστή πρωθυπουργία. Είχε γίνει πια πειθήνιο
όργανο...
Παρεπιπτόντως, ό,τι ίσχυε για την αφέλεια του Τσώρτσιλ να νομίζη ότι
ανελίχθη μόνον με την αξία του, ίσχυε και για τον πλήρως ελεγχόμενο αφελή,
Λλόυντ Τζωρτζ ο οποίος το 1935 συνηντήθη με τον Χίτλερ και ακολούθως
εξεφράσθη δημοσίως με κολακευτικά λόγια για τον αρχηγό των Ναζί. Κατόπιν
αυτού, με κάποιους ελεγχομένους τρόπους, έλαβε το μήνυμα μέσω Τσώρτσιλ
και άλλαξε άρδην τις απόψεις του για τον Χίτλερ οπότε εστάλη να τον
συναντήση για να τον αποτρέψη από τον, ήδη όμως προκαθορισμένο από
τους Αφανείς, πόλεμο. Η τελευταία πολιτική πράξις αυτού του πολιτικού
ανδρείκελου ήταν η καθοριστική του ομιλία τον Μάιο 1940 στην βουλή
εναντίον του Νέβιλ Τσάμπερλαιν μέσω της οποίας άνοιξε ο δρόμος για την
επιθυμητή από τους Αφανείς, πρωθυπουργία του Τσώρτσιλ.

439
440
 ΜΠΑΣΙΛ ΖΑΧΑΡΩΦ
“Ήμουν Ρώσσος στην Ρωσσία, Έλλην στην Ελλάδα και Γάλλος στο Παρίσι.”
"Εδημιούργησα πολέμους για να πωλήσω όπλα και στις δύο πλευρές. ...Τα
επώλησα σε όποιον μπορούσε να τα αγοράση..."471
"If your chairman considers my yesterday's letter as important as I do he
should spontaneously do the chocolate" (Αν ο πρόεδρός σας θεωρήση το
χθεσινό μου γράμμα τόσο σημαντικό όσο εγώ, τότε αμέσως θα πράξη την
σοκολάτα)472

Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μυστηριώδης και με ομιχλώδες παρελθόν

αλλά αυτό οφείλεται στην εβραϊκή του καταγωγή και συγκεκριμένα από το
γκέττο του Βιλκομίρ της Λιθουανίας. Ωνομάζετο Μανουέλ Σαχάρ, οι δε γονείς
του μετανάστευσαν στην Κωνσταντινούπολι ενώ αυτός ήτο νήπιο 4 ετών.
Γεγονός καταγεγραμμένο είναι ότι το 1855, σε ηλικία 6 ετών, ευρίσκετο στην
Κωνσταντινούπολι εργαζόμενος ως "κράχτης" οίκων ανοχής καθοδηγώντας
τους ναυτικούς στα πορνεία του Γαλατά.
Από νεαρή ηλικία έγινε "προστάτης" γυναικών, πασίγνωστος στον
υπόκοσμο της Κωνσταντινουπόλεως. Η προπαγάνδα του σιωνισμού όμως, την
οποία ασμένως απεδέχθησαν οι λειψεγκέφαλοι, τον ήθελε γεννηθέντα το 1849
δήθεν στα Μούγλα της Μικρασίας, χωρίς όμως αυτό να δύναται να τεκμηριωθή
κατ' ουδένα τρόπο. Αυτή η πληροφορία είναι σκόπιμη φήμη διαδωθείσα υπό
του κύκλου των διαχειριστών του εμφανίζοντάς τον ως Έλληνα πατριώτη με
απώτερο σκοπό την αποδυνάμωσι εθνικών αντανακλαστικών στις αντεθνικές
ενέργειες και παροτρύνσεις του προς όφελος των σιωνιστικών επιδιώξεων.
Μεγαλώνοντας, εκτός των οίκων ανοχής, ησχολήθη με τις αγορές της
Κωνσταντινουπόλεως, με ανταλλαγές νομισμάτων-συναλλάγματος αλλά και
διάφορες παρανομίες όπως έκδοσι πλαστού χρήματος. Κατά την περίοδο
αλλαγής κυριαρχίας της Κύπρου από τα Οθωμανικά στα Αγγλικά συμφέροντα,
ευρέθη κάτοχος ακινήτου περιουσίας στην νήσο την οποία επεσκέφθη αρκετές
φορές473. Κάποια στιγμή ευρέθη στην Αγγλία κατηγορούμενος για παράνομο
εμπόριο. Όπως όλα με αυτόν είναι σκοτεινά, άλλοι μεν υποστηρίζουν ότι μετά
την Αγγλία ήρθε εις Αθήνας άλλοι δε ότι επέστρεψε στην Πόλι και σε ηλικία 24

471
Donald McCormick, "Peddler of Death: the Life and Times of Sir Basil Zaharoff".
1965, New York: Holt, Rinehart and Winston.
472
Από τα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις, όπου "σοκολάτα" εννοεί την παρασημοφόρησί
του.
473
Ο Κώστας Κύρρης, στο "History of CYPRUS", Lampousa Publications, Nicosia,
1996, σελ. 301, ανεκάλυψε ανάμειξι των Ζαχάρωφ στην Κύπρο, ως ενοικιαστών
φόρων, τραπεζιτών και εμπόρων, από το 1839.

441
ετών, κατόπιν αντιδικίας με κάποιον ναυτικό, έσυρε μαχαίρι, τον εφόνευσε και
αμέσως εδραπέτευσε προς Αθήνας.
Ο Ζαχάρωφ αίφνης έγινε αντιπρόσωπος όπλων της πολεμικής βιομηχανίας
Νόρντενφελντ, λέγεται τη βοηθεία του Έλληνος πολιτικού Στεφάνου
Σκουλούδη474 ο οποίος τον προώθησε στην Νόρντεφελντ. Ο λόγος προσλήψεώς
του από τα κυκλώματα εμπορίας όπλων ήταν απλός. Οι προμηθευταί όπλων,
μετέρχονται όλων των μέσων προκειμένου να επιτύχουν πωλήσεις. Στα πακέτα
δελεασμού, πάντα υπήρχε προσφορά πορνών στους υποψηφίους πελάτας. Για
δύο λόγους βασικώς. Πρώτος για ψυχαγωγία και ικανοποίησι του πελάτου και
δεύτερος για μελλοντικό του εκβιασμό από φωτογραφίες, μαρτυρίες, κλπ.
Αυτές οι δραστηριότητες, κεκαλυμμένες υπό απόλυτο σκότος, δεν ήτο δυνατόν
να γίνουν γνωστές.
Από αυτόν το 1885 παρήγγειλε η Ελληνική Κυβέρνησις το πρώτο της
υποβρύχιο, Σουηδικής κατασκευής, για το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, έναντι
9.000 λιρών. Κατέπλευσε στην Ελλάδα το 1886 αλλά δεν ήτο κατασκευσμένο
να καταστή μάχιμο και δεν ενετάγη στον Στόλο. Διότι είχε προαποφασισθή η
Ελλάς να ηττηθή το 1897475. Το 1888 η εταιρεία πολυβόλων Μαξίμ
συνεχωνεύθη με την Νόρντενφελντ κι ο Ζαχάρωφ προέκυψε ως ο ισχυρός ανήρ
της νέας εταιρείας. Το 1890 η Μαξίμ διεχωρίσθη απ' την Νόρντενφελντ αλλά ο
Ζαχάρωφ κατάφερε, άγνωστο πώς, να εξασφαλίση πλειοψηφικό πακέτο
μετοχών της Μαξίμ.

474
Ο πανίσχυρος πολιτικός Σκουλούδης τον προστάτευσε από την λαϊκή περιφρόνησι
και απομόνωσι εις Αθήνας. Φαίνεται οι Αθηναίοι εκείνης της εποχής να είχαν
αντιληφθή την αθλία ποιότητα του Ζαχάρωφ. Όλως περιέργως όμως, ο Ζαχάρωφ είχε
άνετη κι άμεση πρόσβασι στα σαλόνια των πολιτικών εις Αθήνας. Ουδείς βιογράφος
εξηγεί το γιατί αλλά καθ' ότι προαγωγός γυναικών, δυνάμεθα να το αντιληφθούμε.
475
Το 1885, ο Αγγλικής καταγωγής George William Garrett παρήγαγε σχέδιο
τορπιλοβόλου υποβρύχιου ναυπηγηθέν ακολούθως υπό του Σουηδού ναυπηγού
Thorsten Nordenfelt. Για την πρώτη δοκιμή του Υποβρυχίου NORDENFELT #1 στο
Landskrone της Σουηδίας, ο Nordenfelt εκάλεσε παρατηρητές του ναυτικού από πολλές
Ευρωπαϊκές και Λατινο-Αμερικανικές χώρες. Παρ' όλον ότι οι παρατηρητές δεν
εντυπωσιάσθηκαν, η Ελληνική κυβέρνησις απεφάσισε την αγορά του πανάκριβου
ΝORDENFELT #1. Ο Μπασίλ Ζαχάρωφ ήταν ο μεσάζων για αυτή την αγορά. Ο
Ζαχάρωφ άφηνε τους αφελείς να τον θεωρούν (τουλάχιστον εν μέρει) Ελληνικής
καταγωγής και φήμες κι αναφορές στον πατριωτισμό του είχαν επιρροή στην απόφασι
της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Ανεξαρτήτως της καταγωγής και του πατριωτισμού του ο
Ζαχάρωφ επώλησε τα δύο αμέσως επόμενα τύπου ΝORDENFELT υποβρύχια στην
Οθωμανική Αυτοκρατορία πείθοντάς τους ότι κινδύνευαν απ' το ελληνικό. Ο Τούρκος
Σουλτάνος ήθελε να εξουδετερώσει οιοδήποτε Ελληνικό πλεονέκτημα, και ήταν
πρόθυμος να πληρώση ακόμα περισσότερα χρήματα. Ακολούθως, διέγραψε τον κίνδυνο
από τα δύο τουρκικά υποβρύχια στους Ρώσσους κι αγόρασαν κι εκείνοι δύο. Το
υποβρύχιο ήταν ατμοκίνητο, μήκους 33 μέτρων, εκτοπίσματος επιφανείας 160 τόνων,
ταχύτητος 9 κόμβων στην επιφάνεια, είχε πλήρωμα τριών ανδρών και ήταν εξοπλισμένο
με μία δοκιμαστική τορπίλη. Λόγω κακής κατασκευής, ουδέποτε κατέστη επιχειρησιακό
διότι δεν ηδύνατο να πλεύση και/ή να καταδυθή.

442
 Στας Αθήνας εξηκολούθησε την γνωστή του εργασία για αρκετά έτη και
ακολούθως μετέβη εις Αγγλία. Οι Ρόθτσιλντ (και όχι μόνο) πάντα ενέτασσαν
στις μυστικές επιχειρήσεις τους άτομα του υποκόσμου 476 αλλά αν αυτά τα
άτομα ήσαν Εβραίοι, αυτομάτως εθεωρούντο έμπιστοι. Το ταλέντο του
Ζαχάρωφ τόσο στην προώθησι γυναικών όσο και στον εκβιασμό, αξιοποιηθέν
υπό των Αφανών καταλλήλως, τον ωδήγησε σε υψηλές θέσεις και σε απόκτησι
μεγάλου πλούτου και τιμών. Βασική προϋπόθεσις των νέων του καθηκόντων
ήτο η απόκρυψις του παρελθόντος του. Εξώδευσε πολλά εκατομμύρια για να
εξαφανίση από τις διάφορες υπηρεσίας το βδελυρό παρελθόν του αλλά
ατύχησε όταν κάποιος Χαΐμ Ζαχάρωφ, ισχυριζόμενος ότι ήτο υιός του Μπασίλ,
απεκάλυψε το 1911 τα πάντα για το ποιόν του πατρός του με αποτέλεσμα ο
Μπασίλ να τον αποκληρώση.
Ο δημοσιογράφος Άλαν Φάρναμ (Alan Farnham) εδημοσίευσε κατόπιν
ερεύνης, την Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου του 1998, στο περιοδικό ΤΙΜΕ ότι: "...ο
Ζαχάρωφ κατέστρεψε συστηματικά όλα τα αρχεία περί της παιδικής και νεαράς
ηλικίας του καθιστώντας την έρευνα στο παρελθόν του αδύνατη. Εχρησιμοποίησε
αρκετούς σωσίες και δεν επέτρεψε φωτογραφήσεις παρά μόνο σε πολύ μεγάλη
ηλικία όταν είχε ήδη αποσυρθή...".
Στο ίδιο περιοδικό, στις 6 Ιανουαρίου 1936, υπάρχει παρουσίασις της
βιογραφίας του Ζαχάρωφ από κάποιον Γερμανό ονόματι Robert Neumann ο
οποίος έγραψε ότι "...η ανακάλυψις των βιογραφικών του στοιχείων απαιτούσε
ικανότητες όχι συγγραφέως αλλά ντετέκτιβ...". Ο Neumann ανέφερε ότι ο
Ζαχάρωφ είχε εργασθή νεαρός στην Πόλι ως πυροσβέστης και ως προαγωγός
γυναικών.
Η αποκάλυψις όμως της καταγωγής του από τον υιό του περιγράφεται
αναλυτικώς στο ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΙΜΕ, ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1933,
ΑΡΘΡΟ "Names make news.". Σε κατά λέξι μετάφρασι το άρθρο είναι το
παρακάτω:
"(Την τελευταία εβδομάδα τα παρακάτω ονόματα κυριάρχησαν στις ειδήσεις:
Ο Χάιμαν Μπαρνέττ Ζαχάρωφ, 63 ετών, Λιθουανός διαμένων στο Ruislip
της Αγγλίας, διακηρύσσων ότι είναι υιός του 83χρονου Σερ Μπασίλ Ζαχάρωφ,
Ευρωπαίου βαθύπλουτου εμπόρου όπλων (ΤΙΜΕ 16 Οκτωβρίου), κατέθεσε
αγωγές σε Λονδίνο και Παρίσι προς εξαναγκασμό του Σερ Μπασίλ να τον
αναγνωρίση. Διαβεβαιώνει ότι ο σερ Μπασίλ εγεννήθη στην Ρωσσία, κατέθεσε
πιστοποιητικό από την πόλι Βιλκομίρ της Λιθουανίας (τότε τμήμα της Ρωσσίας),
ληξιαρχική πράξι γάμου και πιστοποιητικό γεννήσεως, τα οποία αποδεικνύουν
ότι ο Μανέλ Σαχάρ, ενυμφεύθη την Χάια Έλκα Καρολλίνσκα και είχαν υιό

476
Ο υπόκοσμος ήταν ανέκαθεν γι' αυτούς, πηγή πλούτου. Μάλιστα κι ο Ζαχάρωφ,
εχρησιμοποίησε ανθρώπους του υποκόσμου στην Ελλάδα ώστε να προωθή τα σχέδιά
του ευκολώτερα. Το περιοδικό "Λαβύρινθος", Τεύχος 42, Δεκέμβριος 2006, σελ. 18,
αναφέρει σε έρευνά του περί Ζαχάρωφ, ότι είχε προσλάβει 160 άτομα από τα οποία, 8
δολοφόνους, 27 ληστές, 10 λαθρεμπόρους και 20 σωματεμπόρους. Ανάμεσά τους και ο
Δημήτριος Λαμπράκης, ο μετέπειτα μεγαλοεκδότης, με εντολή το 1917 δολοφονίας
Άγγλου αξιωματικού η οποία εντολή ανεκλήθη την τελευταία στιγμή.

443
ονόματι Χαΐμ Μανέλεβιτς Σαχάρ. Ο γάμος διελύθη το 1877 ενώ και οι δύο γονείς
του ετέλεσαν νέους γάμους. Ο Χάιμαν Ζαχάρωφ βεβαιώνει ότι το Ζαχάρωφ είναι
υποκοριστικό του Σαχάρ. Η κατάθεσίς του είναι αντίθετη με τα αρχεία της
Αγγλικής κυβερνήσεως όπου το 1918 ο Σερ Μπασίλ εχρίσθη ιππότης, στα
οποία δηλούται ότι εγεννήθη εις Παρισίους και επίσης είναι αντίθετη με την
φήμη ότι εγεννήθη στην Κωνσταντινούπολι από πτωχούς Έλληνες γονείς και
υιοθετήθη από πλούσιο Άγγλο. Ο Χάιμαν Μπαρνέτ Ζαχάρωφ εδήλωσε σε
δημοσιογράφο της Ντέιλυ Χέραλντ ότι "για 22 χρόνια ασχολούμαι γι' αυτή την
αναγνώρισι. Τώρα πιστεύω έφτασα στο τέρμα της προσπαθείας. ...Έχω
προσωπικές αναμνήσεις προς υποστήριξι των θέσεών μου. Ενθυμούμαι
χαρακτηριστικά σημάδια στο σώμα του πατέρα μου. ...Επιθυμώ εξέτασι
αίματος").

ΣΥΣΤΗΜΑ ΖΑΧΑΡΩΦ
Η έκφρασις αυτή είναι γνωστή και αναφέρεται σε ένα ενορχηστρωμένο σύνολο
υποχθονίων, κακοηθών προπαγανδιστικών πράξεων προκειμένου να "πεισθή"
κάποιος υπεύθυνος, σε αποδοχή-υπογραφή κάποιας παραγγελίας. Περιλαμβάνει
συγκεκριμένα, δωροδοκίες διαφόρων τύπων όπως χρηματισμό, ακίνητα,
γυναίκες, δημιουργία κακοηθών σχολίων μέσω ελεγχομένων ΜΜΕ, εκβιασμούς
όλων των ειδών, τόνωσι αντιθέσεων, διασπορά ψευδών ειδήσεων, καλλιέργεια
εχθρικού κλίματος, καλλιέργεια αντιπαθειών για δημιουργία μίσους και αν
έπρεπε, και δολοφονίες. Μετά την επιθυμητή έναρξι εχθροπραξιών, οι ειδικοί
σύμβουλοι εξησφάλιζαν ισορροπίες μέσω ελεγχομένων παραγγελιών όπλων-
πυρομαχικών και για τους δύο, ώστε να διατηρήται η εμπόλεμος κατάστασις
όσο το δυνατόν περισσότερο. Το ταλέντο του Ζαχάρωφ στην παρασκηνιακή
διαχείρισι των πολιτικών μέσω εκβιασμών-γυναικών-δωροδοκιών-φημών ήταν
τέτοιο ώστε να μην συνδεθή γενικώς με σκάνδαλα. Αν και στην περίπτωσι του
Ιάπωνος Ναυάρχου Φούτζι, όπου οι μεγάλες δωροδοκίες εκ μέρους του
Ζαχάρωφ έγιναν γνωστές, η αποκάλυψίς των ήτο η μόνη εξαίρεσις στον
κανόνα.

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ Α΄ Π.Π.

Το 1890, η μεγαλυτέρα εταιρεία όπλων στην Αγγλία – και στον κόσμο – ήτο η
Βίκερς, η οποία ανήκε στους Ρόθτσιλντ. Το 1897, η Βίκερς εξηγόρασε τις
ναυπηγικές Εlectric Boat Co. και Νaval Construction and Armaments Co.477

477
Το 1888, ο Οίκος Ρόθτσιλντ του Λονδίνου, στον οποίο ανήκε η εταιρεία αυτή,
εξέδωσε μετοχές αξίας 225.000 λιρών. Ο Ναθανιήλ-Νάττυ είχε συλλάβει το σχέδιο
κυριαρχίας μέσω ναυτικού και ωδήγησε την Αγγλία σε αύξησι της ναυτικής της ισχύος.
Το σχέδιο αυτό έκρυβε επιμελώς μελλοντική εύνοια για ίδρυσι του Ισραήλ όπως έχει
ήδη αναλυθή στο κεφάλαιο περί Τσώρτσιλ. Επομένως, οι Άγγλοι επλήρωσαν τελικώς
μέσω φόρων τα σχέδια του Νάττυ εις βάρος των κοινωνικών προγραμμάτων της
εποχής. Το 1897 ιδρύθη το διεθνές καρτέλ εμπόρων όπλων κατόπιν συνεργασίας των
Ρόθτσιλντ με Dupont, Kohln, Rottweiler και του φιλανθρώπου Νόμπελ οι οποίοι

444
αλλά και την Μαξίμ του Ζαχάρωφ και την Νόρντεφελντ και από τότε
αναφέρεται ως Βίκερς-Μαξίμ. Ήταν η εποχή που οι Ρόθτσιλντ ήδη είχαν
σχεδιάσει τον Α΄ Π.Π. και επεδόθησαν σε πυρετώδεις πωλήσεις όπλων σε όλες
τις κυβερνήσεις478. Ο Ζαχάρωφ ετοποθετήθη στο Δ.Σ. 479 της Βίκερς και της
Εlectric Boat Co. με εντολές την αύξησι πωλήσεων σε παραδοσιακούς εχθρούς.
Η κοσμοκράτειρα Αγγλία της προ του Α΄ Π.Π. εποχής, μέσω Ρόθτσιλντ και
λοιπών Εβραίων ήλεγχε την παγκοσμία τάξι. Εβοήθησε πολύ επομένως το ότι
εκείνη την εποχή... έτυχε όλως συμπτωματικώς και ο Υπουργός Οικονομικών
της Αγγλίας ήταν ο Εβραίος Ισαάκς 480, Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας
ήταν ο Εβραίος Λουσιέν Κλοτζ, πρωθυπουργός της Ιταλίας ήταν ο Εβραίος

μοιράστηκαν την παγκόσμιο αγορά του θανάτου.

478
Ως πεδίον δοκιμής της αποτελεσματικότητος των όπλων τους, αρχικώς επέλεξαν και
ενεργοποίησαν μέσω των εταίρων τους J&W Seligman Co., τον Αμερικανο-ισπανικό
πόλεμο για την κυριαρχία επί των φυτειών τεύτλων της Κούβας. Κατόπιν, το 1899-
1901, τα όπλα τους δοκιμάστηκαν στην γενοκτονία των Μπόερς με στόχο των έλεγχο
των πλουσίων κοιτασμάτων της Ν. Αφρικής. Το 1905 έγινε τελική δοκιμή των όπλων
όταν έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο αποδυναμώσεως του Τσάρου προς προετοιμασία
της Κομμουνιστικής Επαναστάσεως, ενεργοποιώντας τον Ρωσσο-ιαπωνικό πόλεμο.
479
Ο τρόπος επανδρώσεως του Δ.Σ. της Βίκερς είναι χαρακτηριστικός και διέπει την
επάνδρωσι όλων των εταιρειών του Οίκου έως και σήμερα. Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος
του Δ.Σ., στρατηγός σερ Χέρμπερτ Λώρενς, ήταν ταυτοχρόνως στο Δ.Σ. των
ασφαλιστικών εταιρειών του Οίκου Sun Assurance Office Ltd και Sun Life Assurance
και μέλος του Δ.Σ. της επίσης δικής τους Οθωμανικής Τραπέζης. Το μέλος του Δ.Σ. σερ
Όττο Νήμάγιερ ήτο στο Δ.Σ. της Τραπέζης της Αγγλίας (Σίτυ) και μέλος Δ.Σ. της
τραπέζης τους Anglo-International Bank. Το Μέλος του Δ.Σ. S. Loewe, ήτο πρόεδρος
της Γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας Loewe&Co. και το μέλος Δ.Σ. Vincent Gaillard,
ήτο πρόεδρος της Επιτροπής Διαχειρίσεως Οθωμανικών Πιστώσεων. Αυτή η τακτική
της πολυθεσίας και διαπλοκής σε ελεγχόμενες θέσεις δικών τους εταιρειών, αυξάνει
δραματικά τα έσοδα των στελεχών δημιουργώντας τους μεγάλες οικονομικές
εξαρτήσεις οι οποίες είναι συνδεδεμένες με διάφορα ύποπτα-παράνομα "δώρα"
αποσκοπώντα στην πλήρη υποταγή και εξαγορά συνειδήσεων. Υποψία αυτών των
παρανομιών καταγράφεται σε εξέτασι του Λώρενς από βασιλικώς διορισμένη επιτροπή.
Στο περιοδικό ΤΙΜΕ, Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 1936 με τίτλο "Μunitions Among
Gentlemen", εμμέσως ο Λώρενς παραδέχεται δωροδοκίες για πωλήσεις.
480
Ανήκε στην οικογένεια η οποία κατάφερε να αγοράση από τον Μαρκόνι την
εφεύρεσί του. Ο Ιταλο-ιρλανδός Μαρκόνι, μετέβη στο Λονδίνο το 1896 και εβοηθήθη
στην εφεύρεσί του από τον αρχιμηχανικό των Αγγλικών Ταχυδρομείων, τον Σερ
Ουίλλιαμ Πρίης οπότε κατωχύρωσε την πατέντα. Ο εξάδελφος του Μαρκόνι,
συνταγματάρχης Χένρυ Τζαίημσον-Ντέιβις τον εχρηματοδότησε και ίδρυσαν την
εταιρεία Ασυρμάτου Τηλεγραφίας η οποία το 1900 μετωνομάσθη σε ΜΑΡΚΟΝΙ
ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΕ. Το 1899 ιδρύθη και η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝ
ΜΑΡΚΟΝΙ. Το 1899 έλαβε την περίφημη κατοχύρωσι-πατέντα αρ. 7777 για ασύρματη
επικοινωνία βασισμένη σε εργασία του Σερ Όλιβερ Λοτζ. Τονίζεται ότι το Ανώτατο
Δικαστήριο των ΗΠΑ απέρριψε το 1943 την πατέντα 7777 όταν απεδείχθη ότι ανήκε
στους Λοτζ, Τέσλα και Στόουν από τους οποίους την είχαν υποκλέψει. Αυτές τις
εταιρείες αγόρασαν οι Ρόθτσιλντ. Ο διευθυντής των Αγγλικών Ταχυδρομείων, Εβραίος
σερ Χέρμπερτ Σαμουήλ, της οικογενείας στην οποία ανήκε η πετρελαϊκή Σελλ, και ο

445
Λουίτζι Λουσσέττι481 (ο οποίος είχε διαδεχθή τον επίσης Εβραίο Σύδνεϊ Σονίνο)
και υπουργός εξωτερικών της Αυστροουγγαρίας ήταν ο Εβραίος φον Αλόις
Λέξα AEHRENTHAL482.
Ο μετέπειτα πρωθυπουργός Λλόυντ Τζωρτζ ήταν περικυκλωμένος από το
σιωνιστικό σύστημα δεχόμενος δωροδοκίες και εκβιασμούς. Κάποιος
αριστοκράτης απατεών ονόματι Άρθουρ Μώντυ Γκρέγκορυ 483, φίλος του
Λλόυντ Τζωρτζ, ήταν έμπιστο υποχείριο του Ζαχάρωφ και κινούμενος με
οικονομική ευχέρεια (καθ' ότι στην μισθοδοσία του Ζαχάρωφ) εκινείτο στις
Λέσχες της Αριστοκρατίας προωθώντας δημόσιες σχέσεις και διαπιστώνοντας
ελαστικές συνειδήσεις. Ήτο εις θέσιν, έναντι δωροδοκίας 10.000-12.000 λιρών

Εβραίος Γκόντφρεϊ-Τσαρλς Ισαάκς, πρόεδρος της Μαρκόνι LTD, έδωσαν το 1912 από
50.000 μετοχές της Μαρκόνι στον αδελφό του Τσαρλς τον Αρχιδικαστή και Υπουργό
Οικονομικών Ρούφους Ισαάκς και στον Πρωθυπουργό Λλόυντ Τζωρτζ προτού οι
μετοχές εγκριθούν και κυκλοφορήσουν στο χρηματιστήριο, ενώ μεγαλομέτοχος ήταν οι
Ζαχάρωφ και Βαρώνος Μούρεϋ του Έλιμπανκ... Όταν σε 10 ημέρες οι μετοχές
εισήχθησαν και οι λεπτομέρειες της δωροδοκίας των 100.000 μετοχών έγιναν γνωστές
από τον τύπο και ξέσπασε το γνωστό σκάνδαλο Μαρκόνι στην Αγγλία, όχι μόνο έμεινε
ανέγγιχτος ο Λλόυντ Τζωρτζ αλλά ο Ρόθτσιλντ επέβαλε στον πρωθυπουργό Λόρδο
Άσκουιθ τον διορισμό του Ρούφους Ισαάκς ως Υπουργού Δικαιοσύνης και να χρισθή με
επίσημο τίτλο Βαρώνος Ρέντινγκ. Η μετεξέλιξις της ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΑΡΚΟΝΙ
επετεύχθη μέσω της ιδρύσεως της RCA με την απίστευτη προώθησι του Ρωσσοεβραίου
Δαυίδ Σαρνώφ ο οποίος προσελήφθη από την ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΑΡΚΟΝΙ σε ηλικία 15
ετών το 1906 ως κλητήρ, έγινε τεχνικός-χειριστής το 1908, εν συνεχεία επιθεωρητής,
αρχιμηχανικός ενώ σε ηλικία 28 ετών έγινε εμπορικός διευθυντής της νέας εταιρείας
όταν η Αμέρικαν Μαρκόνι αγοράστηκε από την General Electric ονομαζομένη πλέον
RCA, και στα 30 του Αντιπρόεδρος-Γενικός Διευθυντής της RCA, στα 31 εκτελεστικός
αντιπρόεδρος όταν το 1926 ίδρυσε το δίκτυο NBC, στα 38 κατέστη Πρόεδρος όταν
μυστικά αγόρασε το κομμάτι ΜΜΕ της ΑΤΤ. Μετά τον θάνατό του τον διεδέχθη ο υιός
του Ρόμπερτ. Έτσι οι Ρόθτσιλντ, χωρίς να φαίνονται πουθενά εισχώρησαν παντού. Στο
σκάνδαλο ΜΑΡΚΟΝΙ ο έξυπνος βαρώνος Μούρεϋ μετεκόμισε στις ΗΠΑ όπου έγινε
διευθυντής της Mexican Eagle Oil Company. Να σημειωθή ότι η ανάπτυξις του
τηλεγράφου έδωσε τέλος στις πολύπλοκες διαδικασίες μεταφοράς απορρήτων
πληροφοριών του τελείου παγκοσμίου κατασκοπευτικού δικτύου των Εβραίων
εμπόρων-πρακτόρων καθιστώντας το πλέον ευέλικτο και γρήγορο.
481
Ο Λουσέττι είχε προετοιμάσει το έδαφος για τον επόμενο πρωθυπουργό, τον
Τζιολίττι ο οποίος ήτο πρωθυπουργός το 1892-93. Η πρωθυπουργία του Τζιολίττι
εχαρακτηρίσθη από σκάνδαλα και πολιτική αλητεία. Ήτο αναμεμειγμένος σε μεγάλη
τραπεζική απάτη με την Banca Romana. Για την κάλυψί του πέρασε νέο τραπεζικό νόμο
αλλά απέτυχε στην προσπάθειά του να συγκαλύψη τον συνεταίρο του στην απάτη, τον
Ταλόνγκο. Κατεχράσθη την εξουσία του όταν εξηφάνισε ενοχοποιητικά έγγραφα και
ωδηγήθη σε παραίτησι ως άτιμος ενώ το κράτος ήτο πλήρως διαλυμένο. Πρότασις
μομφής εναντίον του απερρίφθη. Όντας στο παρασκήνιο για λίγα έτη, απέκτησε πάλι
επιρροή όταν ηγήθη των Σοσιαλιστών στους οποίους υπεσχέθη πλήρη ασυδοσία αν
έλθη στα πράγματα. Τοιουτοτρόπως έγινε υπουργός εσωτερικών το 1900 και
πρωθυπουργός το 1903 αλλά παρητήθη ως αποτυχημένος το 1905 έχοντας γίνει μισητός
από τους σοσιαλιστές αλλά ξανάγινε πρωθυπουργός το 1906-1909. Τέτοιου είδους
πολιτικοί αλήτες, των οποίων η πολιτική πορεία είναι πλήρως ελεγχομένη με

446
να εξασφαλίση χρίσμα ιππότου για κάποιον και έναντι 40.000 λιρών τίτλο
βαρωνείας. Από αυτά, προσέφερε για διαμεσολάβησι, 5.000 λίρες στον Λλόυντ
Τζωρτζ. Μάλιστα ο Μπασίλ Ζαχάρωφ, από τα πρώτα πολιτικά βήματα του
Λλόυντ Τζωρτζ, κατάφερε να τον εκβιάζη όταν του εδημιούργησε ερωτική
σχέσι με την πρώην σύζυγό του484.
Ένας "φίλος", ο Τόμσον, ευνοούμενος του Μώντυ Γκρέγκορυ, ήτο ο
αρχηγός της αντικατασκοπίας στο ΜΙ5 και αυτόν επληροφόρησε ο Μώντυ περί
ερωτικής σχέσεως του Λλόυντ Τζωρτζ με την Αγγλίδα πρώην σύζυγο του
Ζαχάρωφ.
Βοηθός του Ζαχάρωφ επίσης ήταν κάποιος Ουγγροεβραίος ονόματι
Τρέμπιτς, ο οποίος κατάφερε να χρισθή κατ' αρχάς αγγλικανός ιερεύς με το
όνομα Τρέμπιτς-Λίνκολν! Αργότερα, σαν υπάλληλος του Ζαχάρωφ,
προωθήθηκε και έγινε βουλευτής, επρόδωσε την Αγγλία και κυνηγημένος, το
1930 απεβίωσε σαν μοναχός στο Θιβέτ485, δίνοντας διάστασι στην έννοια
εκβιασμούς λόγω σκανδάλων, απάτης, απληστίας, μωροφιλοδοξίας, κλπ, ήταν και είναι
πλήρως αξιοποιήσιμοι από τους διαφόρους τύπου Ρόθτσιλντ. Το πολιτικό αυτό
ανδράποδο, ενεργοποιώντας, κατά το γνωστό εβραϊκό σύστημα, τον ιταλικό άλογο
εθνικισμό, ωδήγησε την Ιταλία στον Τουρκο-ιταλικό πόλεμο, ο οποίος τελικώς έγινε για
να δημιουργηθή μίσος στην Τουρκική κοινή γνώμη κατά των Δυτικών ώστε εύκολα οι
Εβραίοι Νεότουρκοι να καλλιεργήσουν πνεύμα πολέμου κατά Αγγλίας-Γαλλίας εν όψει
Α΄ Π.Π. διότι αυτό απαιτούσε ο σιωνιστικός σχεδιασμός.
482
Ο φον Άερενθαλ ήταν ο εφαρμοστής του Βαλκανικού μεγα-σχεδίου των Ρόθτσιλντ
το οποίο προέβλεπε την επανεφαρμογή του Ιουδαϊκού Τόξου του Ιωσήφ Νάσι, όπως
αυτό ωρίσθη στο Δεύτερο Μέρος. Προσήρτησε την Βοσνία-Ερζεγοβίνη στην
Αυστροουγγαρία παρασύροντας την Ρωσσία σε γνωστή σήμερα αλλά μυστική
συμφωνία τότε, να αποδεχθή την προσάρτησι με αντάλλαγμα την Αυστροουγγρική
συμφωνία διάπλου των Ρωσσικών πολεμικών από τα Δαρδανέλλια. Στα φανερά βέβαια,
η Αγγλία, Ρωσσία, Σερβία διεφώνησαν φραστικά στην προσάρτησι. Στα σχέδιά τους
όμως για τον επερχόμενο Α΄ Π.Π., οι βαλκανικές έριδες ήταν σημαντικές. Όμως από τις
προσαρτημένες αυτές περιοχές, συγκεκριμένα από το Σεράγεβο, ξεκίνησε ο φον
Άερενθαλ τον Α΄ Π.Π. Και να τονισθή επίσης ότι Αυστριακοί ήσαν οι ωπλίσαντες την
χείρα του παράφρονος Σχοινά ώστε να δολοφονήση τον βασιλέα Γεώργιο Α΄ στην
Θεσσαλονίκη διότι προφανώς δεν ήτο σύμφωνος με τα Μικρασιατικά Σχέδια των
Ρόθτσιλντ.
483
Περισσότερα για την δράσι του στο βιβλίο του McCormick Donald, "The mask of
Merlin; A critical biography of David Lloyd George", HOLT, RINEHART AND
WINSTON, NEW YORK-CHICAGO-SAN FRANCISCO, 1964. Αναφέρεται δε η
ιδιαιτέρως στενή σχέσις του με τον βασιλέα της Ελλάδος.
484
Όλοι οι ασχοληθέντες με τον Ζαχάρωφ αναφέρονται στον δεύτερο ή τρίτο γάμο του
με ευγενή Ισπανίδα αλλά ΟΥΔΕΙΣ αναφέρεται στην πρώτη ή δεύτερή του σύζυγο. Ούτε
στην καταγωγή της, ούτε στο όνομά της το οποίο προδίδει την εβραϊκή καταγωγή της.
Πάντως η Εγκυκλοπαίδεια ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ αναφέρει ότι απεβίωσε απομονωμένη την
δεκαετία του 1890. Επρόκειτο για την Έμιλυ-Άννα Μπόρροους από το Νάιτσμπριτζ. Ο
Μώντυ Γκρέγκορυ την προώθησε στον Λλόυντ Τζωρτζ.
485
Αναλυτικά για την δράσι του και την εξάρτησι του Λλόυντ Τζωρτζ απ' αυτόν στο
βιβλίο του McCormick Donald, "The mask of Merlin; A critical biograpty of David
Lloyd George", HOLT, RINEHART AND WINSTON, NEW YORK-CHICAGO-SAN

447
κοσμοπολίτης. Ο ισχυρός άνδρας της Βίκερς, υπάλληλος των Ρόθτσιλντ,
ώργωσε την Ευρώπη πουλώντας όπλα στους πάντες 486 όπως Ιαπωνία, Ρωσσία,
Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία αλλά και σε μικρά κράτη όπως Ελλάδα και Τουρκία
αφού προηγουμένως όμως το σιωνιστικό κύκλωμα μέσω ελεγχομένων Μ.Μ.Ε.
εδημιούργη τεχνητές ανάγκες. Ένα παράδειγμα ενεφανίσθη σε επιστολή του
1907 γραφείσα υπό διευθυντού του γερμανικού εργοστασίου Paul von Gontard
το οποίο μυστικώς ανήκε στην Βίκερς, προς αντιπρόσωπο της Βίκερς στο
Παρίσι, παρακινώντας τον να αποστείλη δελτία τύπου στον ελεγχόμενο τύπο,
αναφέροντας την ανάπτυξι νέων γαλλικών πολεμικών συστημάτων προς
αντιμετώπισι των Γερμανών. Ακολούθως, τα γαλλικά άρθρα θα απετέλουν
μοχλό πιέσεων στην Γερμανική Βουλή για αύξησι εξοπλισμών. Ο Ζαχάρωφ
ευρίσκετο και στις δύο χώρες.
Σαν υπάλληλος των Ρόθτσιλντ είχε εύκολη πρόσβασι σε Αυλές και
Καγγελλαρίες, σε γραφεία υπουργών αλλά και σε πακέτα μετοχών διαφόρων
εταιρειών.
Ο "θερμός Έλλην πατριώτης" ανέλαβε εργολαβία εκσυγχρονισμού των
Οθωμανικών ναυπηγείων και ναυστάθμων στον Βόσπορο και αναδιάταξι των
οχυρώσεων. Έκανε καλή δουλειά όπως απεδείχθη από την (σκόπιμη)
καταστροφή των συμμάχων στα Δαρδανέλλια στον Α΄ Π.Π. όπου τα πολυβόλα
Μαξίμ θέρισαν χιλιάδες. Ακολούθως, πείθοντας τον Τσάρο ότι ήτο Ρώσσος
πατριώτης, εδημιούργησε κολοσσιαία πολεμική βιομηχανία πυροβόλων στον
Βόλγα με Ρωσσικό μεν τίτλο αλλά θυγατρική της Βίκερς, εκτοπίζοντας τον
ανταγωνιστή Σνάιντερ, υποσχόμενος αντιγραφή αγγλικών σχεδίων. Με τέτοια
επένδυσι μόνο θα μπορούσε η Ρωσσία να ανταπεξέλθη στον σχεδιασμένο ήδη
γι' αυτήν ρόλο στον Α΄ Π.Π, αλλά όχι να κυριαρχήση.
Παράδειγμα "πολυπολιτισμικής" κατά Ζαχάρωφ εταιρείας όσον αφορούσε
τους μετόχους, ήτο η Εταιρεία Τορπιλλών Société Française des Torpilles
Whitehead η οποία συνεστήθη το 1913 στην Γαλλία ως κατασκευάστρια
εκρηκτικών, τορπιλλών, ναρκών, κλπ. Αν και γαλλική εταιρεία, η πλειοψηφία
των μετοχών ανήκε στην Βίκερς και μεγαλομέτοχος και διευθύνων σύμβουλος
ήτο ο Ζαχάρωφ. Το όνομα Whitehead η εταιρεία το έλαβε από τον μέτοχό της,
Άγγλο πρέσβυ στην Γαλλία, James Beetham Whitehead. Μέτοχοι επίσης ήταν ο
Γάλλος αντιναύαρχος Aubert, η Margareta von Bismarck, η θυγατέρα του
γνωστού Καγγελλαρίου και ο Αυστριακός Κόμης Edgar Hoyos του Φιούμε487.
Ο Ζαχάρωφ ήταν μεγαλομέτοχος της Tieschen Steel Company, της
Berghütten Arms Factory, της Skoda της Krupp, κλπ. Μάλιστα, λόγω
εμπορικών συμφερόντων στην Comitee des Forges στα χυτήρια του Briey, αν

FRANCISCO, 1964. Εχρησιμοποιήθη για την χάραξι Αγγλικής πετρελαϊκής πολιτικής.

486
Επώλησε στους αντιμαχομένους κατά τον Ρωσσο-Ιαπωνικό πόλεμο και στους
πρωταγωνιστές των αποικιακών πολέμων σε Ασία και Αφρική. Επίσης στις ΗΠΑ κατά
τους πολέμους με Φιλιππίνες και Κούβα. Από την Ισπανία μόνο είχε παραγγελία άνω
των 5.000.000 στερλινών.
487
Engelbrecht and Hanighen, "Merchants of Death", 1934, Εκδόσεις Dodd, Mead &
Company.

448
και ζωτικής σημασίας για τον γερμανικό στρατό, ακύρωσε διαταγές
βομβαρδισμών σε όλη την περιοχή αυτή και την διπλανή του Thionville, ώστε
να μην κινδυνεύση η επένδυσίς του 488. Ήτο συνεταίρος του Δρα Άλφρεντ
Νόμπελ, ο οποίος ως γνωστόν ήτο φιλάνθρωπος λόγω ανακαλύψεως ισχυράς
εκρηκτικής ουσίας. Δεν ήθελε πολύ ο "φιλάνθρωπος" και "υπεράνω χρημάτων"
Νόμπελ να πεισθή από τον "φιλάνθρωπο" και "υπεράνω χρημάτων" συνεργάτη
του, τον Ζαχάρωφ, ότι η πώλησις του χημικού τύπου του εκρηκτικού εις όλους
τους αντιμαχομένους θα ελειτούργη ως τρόπος αποτροπής μελλοντικών
πολέμων!
Εν τω μεταξύ, λίγο προ του Α΄ Π.Π. εξαγόρασε την Γαλλική τράπεζα Union
Parisienne Bank και την μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα Excelsior489. Για δε
την υστεροφημία του και την ικανοποίησι των συμπλεγμάτων του,
εδημιούργησε για τον εαυτό του εικόνα φιλανθρώπου με απώτερο σκοπό την
απόκτησι τίτλων ευγενείας. Συγκεκριμένα, ίδρυσε Οίκο Απομάχου Ναύτου
στην Γαλλία με αντάλλαγμα ιδιότητα μέλους της Λεγεώνος της Τιμής.
Ακολούθως ίδρυσε έδρα αεροδυναμικής στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων με
αντάλλαγμα θέσι Αξιωματούχου στην Λεγεώνα της Τιμής και το 1914 τον
Ιούλιο ο πρωθυπουργός, άγνωστο έναντι τίνος αντιτίμου 490, τον προβίβασε σε
Αρχηγό της Λεγεώνος. Αναφέρεται ότι άφησε στον πρωθυπουργό Μπριάν το
1915 φάκελο με 1.000.000 φράγκα για τις χήρες του (δικού του) πολέμου...
Κάτι παρόμοιο έκανε και στην Αγγλία με ίδρυσι μίας-δύο πανεπιστημιακών
εδρών και δυο-τριών άλλων δωρεών...
488
McCormick Donald, "The mask of Merlin; A critical biograpty of David Lloyd
George", HOLT, RINEHART AND WINSTON, NEW YORK-CHICAGO-SAN
FRANCISCO, 1964. Στις σελίδες 206-207 περιγράφονται τα σχετικά με λεπτομέρεια. Ο
Λλόυντ Τζωρτζ, επηρεασμένος από τον Ζαχάρωφ, συμφώνησε στον μη βομβαρδισμό
ώστε να μην υπάρξη ανεργία μετά τον πόλεμο! Αναφέρεται δε επιστολή του Ζαχάρωφ
στον Βενιζέλο όπου γράφει ότι: "...οι σύμμαχοι πρέπει να νικήσουν. Έχουν την δύναμι να
ανταπεξέλθουν. Μόνον ανείπωτη βλακεία θα έδινε την νίκη στις Κεντρικές Δυνάμεις. Η
Γερμανία είναι πολύ πιο ευάλωτη το 1914 από ότι η ίδια ή οι σύμμαχοι νομίζουν.
Μπορούσα να υποδείξω στους συμμάχους τρείς εγκαταστάσεις τις οποίες αν κατέστρεφαν
θα κατεστρέφετο η δυνατότης εξοπλισμού του εχθρού. Αλλά αυτό θα κατέστρεφε την από
ενός αιώνος δημιουργηθείσα βιομηχανική υποδομή και δεν θα διόρθωνε τίποτε. Ο
κόσμος θα ήταν έτοιμος για επανάστασι. Η πολιτική μας είναι να ελέγξουμε τις Κεντρικές
Δυνάμεις και κατόπιν να νικήσουμε ώστε να μην δημιουργηθή βιομηχανικό χάος στην
Ευρώπη.". Λίγο πιο κάτω, ο συγγραφεύς αναφέρει ότι Γάλλος πιλότος M. Bossoutrot,
χάθηκε σε καταιγίδα και βρέθηκε άνω του Briey, το εβομβάρδισε και αντί επαίνου
ετιμωρήθη υπό του Γενικού Επιτελείου.
489
Επίσης αγόρασε και την μεγάλη Quotidiens Illustrés. Κατόπιν της αγοράς των από
τον Ζαχάρωφ κατέστησαν όργανα αγγλικής προπαγάνδας στην Γαλλία και υπέρμαχοι
των πολεμικών βιομηχανιών και εξοπλισμών προβάλλοντας φυσικά την Βίκερς.
490
Ο Γάλλος πρωθυπουργός ένοιωθε κολακευμένος από τις επισκέψεις ωραίων
γυναικών, δώρα του Ζαχάρωφ. Στην ανακοίνωσι της νέας παρασημοφορήσεως του
Ζαχάρωφ "λόγω εξαιρέτων υπηρεσιών", ένας γερουσιαστής τον ερώτησε ποίες ακριβώς
ήσαν οι εξαίρετες υπηρεσίες. Ο πρωθυπουργός αγνόησε την ερώτησι κι όλοι έλαβαν το
μήνυμα.

449
 ΥΠΕΡ... ΕΛΛΑΔΟΣ!
Η βασικώτερη ίσως αποστολή του Ζαχάρωφ για λογαριασμό του σιωνισμού
ήταν ο εξαναγκασμός της Ελλάδος να εξέλθη στον Α΄ Π.Π. με τους συμμάχους
και να ακολουθήση η εκστρατεία στην Μικρασία. Είχε ήδη αποφασισθή και
προχωρούσε: (α) η ίδρυσις του Ισραήλ, (β) η απαλλαγή της Τουρκίας εξ
ελληνικών πληθυσμών, όπως διαβεβαιεί ο Εβραίος Χένρι Μόργκεντάου στα
απομνημονεύματά του491, (γ) η κυριαρχία των κρυπτοεβραίων Νεοτούρκων του
Κεμάλ, και (δ) η πλήρης αγγλοποίησις της Κύπρου και για να ταιριάσουν όλα
αυτά εις βάρος της Ελλάδος, έπρεπε να πολεμήση και τελικώς να ηττηθή η
Ελλάς. Εργαλείο εφαρμογής των σχεδίων του σιωνισμού και του Ζαχάρωφ στην
Ελλάδα, εχρίσθη ο Βενιζέλος και το κόμμα του. Ο οποίος Βενιζέλος ήδη είχε
δεχθή "όχι για τον ίδιο αλλά για το κόμμα των φιλελευθέρων" μεγάλη
χρηματική δωρεά492 από τον Ζαχάρωφ.
Επομένως, στην περίπτωσι της Ελλάδος προ του Α΄ Π.Π. το Δόγμα του
Συστήματος Ζαχάρωφ εφηρμόσθη ευκόλως. Οι Αγγλικές και Γαλλικές μυστικές
υπηρεσίες επιζητούσαν διακαώς την έξοδο της Ελλάδος στον πόλεμο λόγω
στρατηγικής του Α΄ Π.Π. αλλά ταυτοχρόνως το επιζητούσε και η εφαρμογή των
εβραϊκών υποχθονίων σχεδίων για την μικρασιατική καταστροφή και
ενδυνάμωσι της Τουρκίας των κρυπτοεβραίων νεοτούρκων προς όφελος του
Ισραήλ με ταυτόχρονη εξαθλίωσι της Ελλάδος.
Εδημιούργησαν λοιπόν με μεγάλη ευκολία έναν εθνικό διχασμό, ο οποίος
εκόστισε στον Ζαχάρωφ (δηλ. στην Αγγλία των Ρόθτσιλντ) 2.500.000
εκατομμύρια δολλάρια493 για όσο η Ελλάς ευρίσκετο εις εμπόλεμο κατάστασι.
Αυτά τα επλήρωσαν και το 1920-1922. Από παραγγελίες όπλων όμως
491
Henry Morgenthau, "AMBASSADOR MORGENTHAU'S STORY", NEW YORK,
DOUBLEDAY, PAGE & COMPANY, 1918 όπου στο κεφ. ΙΙΙ αναφέρεται ήδη από το
1915 στο σχέδιο διωγμού των Ελλήνων, παρουσιάζοντάς το όμως ως σχέδιο των
Γερμανών επιβληθέν στους Νεοτούρκους!
492
Christos Theodoulou, «Greece and the Entente», ΙΜΧΑ, Θεσ/νίκη 1971, σ. 191. Η
μελέτη μέσω σχετικών γαλλικών αρχείων αποκαλύπτει ότι μεσολαβητής μεταξύ
Βενιζέλου και τον Ζαχάρωφ ήτο ο Γεώργιος Αβέρωφ (1886-1928), στενός συνεργάτης
του Βενιζέλου και μετέπειτα πρόεδρος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, στο αρχείο
του οποίου υπάρχει το σχετικό τεκμήριο. Πρόκειται για επιστολή του προς τον
Ζαχάρωφ, τον Μάιο του 1916, σχετική με την χρηματοδότησι του κόμματος των
Φιλελευθέρων. Αντικείμενό της, η αγορά γραφείων του κόμματος τα οποία θα
χρησίμευαν και σαν κατοικία του ιδίου του Βενιζέλου. Ο τελευταίος φέρεται να
αρνείται μια τέτοια «δωρεά» προς το πρόσωπό του, να την αποδέχεται όμως για
λογαριασμό του κόμματος. Από το περιεχόμενο του ιδίου φακέλου γνωρίζουμε πως ο
Ζαχάρωφ ενέκρινε τελικώς την αγορά με συνθηματικό τηλεγράφημά του
(30.5/12.6.1916) κι ότι την επομένη, «κατόπιν συνεννοήσεως» με τον βενιζελικό
δικηγόρο Ιωάννη Αθανασάκη, υπεγράφησαν τα σχετικά χαρτιά στο όνομα του Αβέρωφ.
Κόστος 400.000 δραχμές. Το σχετικό κείμενο ευρίσκεται στον "ΙΟ" της
Ελευθεροτυπίας, 8/1/2005 με τίτλο "Οι μίζες του εθνάρχη".
493
Το ΒΗΜΑ, 27/08/2006, Σελ.: A16.

450
εισέπραξαν πολλαπλάσια ενώ οι αφελείς ρωμηοί τον ανεκήρυξαν εθνικό
ευεργέτη494.
Στον Α΄ Π.Π. η Βίκερς επαρουσίασε απίστευτα κέρδη έχοντας παράξει στην
Αγγλία 3 καταδρομικά πλοία, 53 υποβρύχια, 3 βοηθητικά πλοία, 62 ελαφρά
πλοία, 2.328 κανόνια, 90.000 νάρκες, 22.000 τορπίλλες, 5.500 πολεμικά
αεροπλάνα και 100.000 πολυβόλα495.
Η επιτυχία του ήτο πλήρης στην περίπτωσι της Ελλάδος και βάσει αυτής ο
βασιλεύς Γεώργιος Ε΄ της Αγγλίας το 1918 τον έχρισε Ιππότη του
Μεγαλόσταυρου του νεοτεύκτου Τάγματος της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας 496
χαρίζοντάς του τον τίτλο του Βαρώνου και το 1921 προήχθη σε Μεγαλόσταυρο
Ιππότη του Τάγματος του Μπαθ... Στον φάκελό του στην Αγγλία αναφέρεται
ως γεννηθείς εις Γαλλία...497. Η εφημερίς The Times εκτίμησε την απώλεια του
Ζαχάρωφ στον Α΄ Π.Π. σε 50.000.000 λιρών αλλά αυτά, γράφει το περιοδικό,
ήταν ένα μικρό ποσοστό των κερδών του!!!
Τα αρχεία περί Ζαχάρωφ του Φόρεϊν Όφφις άνοιξαν το 2005 498 και δεν είναι
δύσκολο να δούμε εξ αρχής σ' αυτά το αποτέλεσμα της προσπαθείας
παραχαράξεως των βιογραφικών του στοιχείων, γεγονός για το, οποίο
επλήρωσε αρκετά χρήματα όπως προανεφέρθη από τον δημοσιογράφο του
περιοδικού ΤΙΜΕ. Στην εξαγνισμένη του ιστορία αναφέρονται τα περί δήθεν
494
Επί παραδείγματι, η κ. Φωτεινή Τομαή, (πρώην σύζυγος του προέδρου του
Συνασπισμού κ. Κωνσταντοπούλου) προϊσταμένη της Υπηρεσίας Διπλωματικού και
Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών, σε άρθρο της στο ΒΗΜΑ, 27/08/2006,
σελ. A16, αποκαλεί τον Ζαχάρωφ "θερμό πατριώτη", "ευεργέτη", "ευπατρίδη" και τον
θεωρεί αφελώς "Γοητευμένο από την ακτινοβολία της προσωπικότητας του Ελευθερίου
Βενιζέλου". Το άρθρο αποτελεί ύμνο στην Αγγλική εξαγνισμένη ιστορική άποψι και
είναι χαρακτηριστικόν της επιβεβλημένης στους ραγιάδες πολιτικής ορθότητος την
οποία αποδέχεται ασμένως η δουλικότης των ρωμηών. Από την άλλη δείχνει και την
πίστι των "αφεντικών" στην επιβολή του ψεύδους αλλά μέσω τί είδους κομματικών
συστημάτων και ανθρώπων αυτό προωθείται.
495
Τα στοιχεία είναι από το Γαλλικό περιοδικό Historia, Ιούλιος 1977.
496
Στα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις τα οποία άνοιξαν το 2005, αναφέρουν ότι ο Ζαχάρωφ
(υπογράφοντας πάντα ως ΖΕΝΤΖΕΝΤ και αποκαλώντας το χρίσμα του "σοκολάτα"),
είχε ζητήσει παράσημο από το 1916 μέσω Κάιλαρντ σαν ανταμοιβή των προσπαθειών
του για τον ελληνικό διχασμό. Όμως, λόγω της μυστικής αποστολής δεν ήτο δυνατόν να
τιμηθή. Μετά το τέλος του πολέμου όμως, οι συνεχείς πιέσεις του Ζαχάρωφ απέδωσαν.
497
Το αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ της 5ης Μαΐου 1923 αναφέρει ότι εγεννήθη εις
Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Επίσης γράφει ότι επισήμως η περιουσία του ανήρχετο τότε
σε 100.000.000 δολλάρια αλλά ότι στην πραγματικότητα είναι πολλαπλασία. Αυτά
εγράφησαν όταν στην Ελλάδα οι κομματικοί φύλακες του Βενιζέλου διετυμπάνιζαν την
οικονομική καταστροφή του φίλου των Ζαχάρωφ παρουσιάζοντάς τον ως πατριώτη
προφανώς για να καλύψουν τις μίζες τους.
498
FOREIGN AND COMMONWEALTH OFFICE, THE RECORDS OF THE
PERMANENT UNDER-SECRETARY'S DEPARTMENT-Liaison between the Foreign
Office and British Secret Inteligence, 1873-1939, FCO Historians, March 2005,
κεφάλαιο "Chocolate for Zedzed", Basil Zaharoff and the secret diplomacy of the Great
War, σελ. 27.

451
ελληνικής του καταγωγής τα οποία ασμένως και ακρίτως χρησιμοποιούν στην
Ελλάδα διάφοροι ρωμηοί για διαφόρους λόγους. Άλλοι δηλαδή "άγαν
πατριώται" για να βαυκαλίζονται με την ιδέα του "δαιμονίου πανέξυπνου
Έλληνος" κι άλλοι αντιπατριώται για να τονίζουν το "πόση ζημία κάνουν οι
Έλληνες στον κόσμο". Και οι δύο πλευρές όμως αποτελούν στοιχεία ευκόλου
διαχειρίσεως υπό των αφανών εξουσιαστών, μέσω διαφορετικών μεν
ιδεολογικών πλαισίων τα οποία όμως συγκλίνουν στην δημιουργία εθνικών
πληγών.
Με το άνοιγμα των αρχείων αυτών των Άγγλων, ενεφανίσθησαν δύο άρθρα
στον ελλαδικό τύπο499, τα οποία ανεμάσησαν τα στοιχεία τα οποία οι Άγγλοι(;)
επιθυμούν περί Ζαχάρωφ και σχέσεώς του με τον Βενιζέλο αλλά ταυτοχρόνως
απέκρυψαν τα περί χρηματισμού των φιλελευθέρων υπό των Άγγλων προς
εξυπηρέτησι των Αγγλικών συμφερόντων στην περιοχή. Συγκεκριμένα, στα
βρεταννικά αρχεία καταγράφεται για τον Ζαχάρωφ επί λέξει ότι: "Μετά το
ξέσπασμα του πολέμου το 1914, οι εμπορικές επαφές του και γνώσεις περί των
Βαλκανίων, τον κατέστησαν χρήσιμο πράκτορα της Βρεταννικής
Αυτοκρατορίας. Οι εταιρείες του εκερδοφόρησαν και επί πλέον αντεμοίφθη με
την πολυπόθητη αναγνώρισι – την 'σοκολάτα' της κωδικοποιημένης
αλληλογραφίας του – αυτήν του χρίσματος του Μεγαλόσταυρου Ιππότη του
Τάγματος της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας".
Δεν είναι περίεργο το ότι το αγγλικό άρθρο αρχίζει με την ανακοίνωσι ότι ο
Ζαχάρωφ "...είχε μεγάλη όρεξι για δημόσιες τιμές.".
Αυτός ο οποίος φέρεται από τα αγγλικά αρχεία ως σύνδεσμός του ήταν ο
καλοσπουδασμένος σερ Βίνσεντ Κάιλαρντ, πρώην αξιωματικός του Μηχανικού
και του τμήματος Κατασκοπείας του Υπουργείου Ενόπλων Δυνάμεων. Μεταξύ
1883 και 1898 διεχειρίζετο το Συμβούλιο Οθωμανικού Χρέους μέσω ομολόγων.
Μέσω αυτής της υπευθύνου θέσεως, ήλεγχε τρόπον τινά τα οικονομικά της
Τουρκίας, απαιτώντας άμεσες πληρωμές προς ικανοποίησιν των πιστωτών του
χρέους. Ήτο επίσης ευθέως αναμεμειγμένος στα οικονομικά-τραπεζικά-
επενδυτικά προγράμματα της Μέσης Ανατολής500. Το 1898 ο Κάιλαρντ
προσελήφθη στο Δ.Σ. της Βίκερς της οποίας έγινε οικονομικός διευθυντής. Το
1915, οι μυστικές υπηρεσίες προσήγγιζαν τον Ζαχάρωφ μέσω του Κάιλαρντ.
Τα αγγλικά αρχεία μας πληροφορούν ότι στον φάκελλο FO 1093/47-57,
υπάρχουν τα τεκμήρια του πρακτορικού-προπαγανδιστικού ρόλου του Ζαχάρωφ
στον διχασμό της Ελλάδος αλλά και του ρόλου του στην όξυνσι των
αντιθέσεων με σκοπό τον κερδοφόρο γι' αυτόν πόλεμο. Επίσης μας
πληροφορούν επισήμως ότι το εργαλείο της εφαρμογής της πολιτικής των στην
Ελλάδα ήτο ο Βενιζέλος.
Η ενορχήστρωσις όλων αυτών, κατά τα αρχεία, ξεκινά το 1915 με γράμμα
του Ζαχάρωφ στον Κάιλαρντ όπου αναφέρει ότι "έδωσε" στην Ελλάδα
499
"ΙΟΣ" της Ελευθεροτυπίας, 8/1/2005 και Το ΒΗΜΑ, 27/08/2006, Σελ.: A16.
500
Με την συμμετοχή-αρωγή του φίλου του, Εβραίου μεγαλοτραπεζίτου σερ Έρνεστ
Κάσσελ, οικονομικού συμβούλου του Εδουάρδου Ζ΄. Η αγαπημένη εγγονή του Κάσσελ
ενυμφεύθη τον Λόρδο Μάουντμπάτεν.

452
συνολικώς 1.200.000 λίρες τα τελευταία 9 έτη και με άλλες 300.000 λίρες "θα
κάνη την Ελλάδα να μπη στην συμμαχία και να πολεμήση την Βουλγαρία εντός 20
ημερών.". Διότι, προσέθεσε, "εγώ κι ο Βενιζέλος είμαστε αγαπημένοι φίλοι" ενώ
ο πρωθυπουργός του Βασιλέως Σκουλούδης "θα με ακολουθήση με χαρά". "Το
μόνο που χρειάζεται", έγραψε ο Ζαχάρωφ, "είναι να εξαγοράσουμε τις
γερμανόφιλες εφημερίδες, 45 πολιτικούς και έναν στρατηγό του μετώπου". Για
την επιτυχία του σκοπού αυτού εζήτησε μέσω Κάιλαρντ απ' την αγγλική
κυβέρνησι 1.500.000 λίρες. Στα αρχεία αναφέρεται η δυσκολία του
εγχειρήματος λόγω υπάρξεως 3.000 πρακτόρων της Γερμανίας στην Ελλάδα
και τελικώς 1.407.000 λίρες, μέσω της Τραπέζης Μπάρκλεϋ στην Νεάπολι της
Ιταλίας, εδώθησαν στον Ζαχάρωφ για να εξαγοράση τον διχασμό. Επίσης τα
αρχεία μας πληροφορούν ότι άλλο 1.000.000 γαλλικά φράγκα επληρώθησαν
στον Γεώργιο Αβέρωφ, τον ιδιαίτερο του Βενιζέλου, μέσω της Αιγυπτιακής
τραπέζης του συνεργάτου του Κάιλαρντ, Έρνεστ Κάσσελ. Με όλα αυτά τα
χρήματα για δωροδοκίες, εδημιουργήθη από τον Ζαχάρωφ το βενιζελικό
πρακτορείο ειδήσεων Radio Agency το οποίο κατά τα αγγλικά αρχεία ο
Ζαχάρωφ ήθελε να καταστή "ένα έντιμο διεθνές προπαγανδιστικό όργανο".
Επίσης, κατά τα αρχεία, εξώδευσε 37.000 λίρες για δημιουργία βενιζελικού
τύπου ενώ υπερηφανεύθη στον Κάιλαρντ ότι (προφανώς κατόπιν των
δωροδοκιών του) από το 1916 δεν είχε ψηφισθή στην ελλαδική βουλή τίποτε
κατά των συμφερόντων των συμμάχων. Όμως επειδή τελικώς η βασιλική
κυβέρνησις δεν εκήρυττε πόλεμο κατά της Βουλγαρίας σπάζοντας την
ουδετερότητα, ο Ζαχάρωφ ειδοποίησε τους Άγγλους ότι εχρειάζοντο 5.000.000
δραχμές για να "πείση" τον Βενιζέλο για διεξαγωγή εκλογών, αν και τελικώς
επεκράτησε η "πολιτική των κανονιοφόρων" η οποία επέβαλε την εκδίωξι του
Βασιλέως.
Για τις υπηρεσίες του αυτές, τον Ιούλιο 1917, ο Βενιζέλος τον
παρεσημοφόρησε με τον Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μάλλον
συνεφώνησαν με την παρασημοφόρησι και οι 5.000 νεκροί Έλληνες στρατιώται
του Α΄ Π.Π. διότι ουδείς εξ αυτών διεμαρτυρήθη…
Μετά τον Α΄ Π.Π. αφωσιώθη περισσότερο στο να εξωθήση, μέσω
Βενιζέλου, την Ελλάδα στην καταστροφή και όταν το επέτυχε το 1920 τα
πράγματα έλαβον την επιθυμητή γι' αυτούς τροπή.
Για να βεβαιωθή δε ότι ο Βενιζέλος θα υπέγραφε την ολεθρία Συνθήκη των
Σεβρών, ήταν μαζύ του συνεχώς στο συνέδριο. Με όλες του τις δυνάμεις ο
σιωνισμός διεφήμισε ως μεγάλη επιτυχία την καταστροφική συνθήκη,
απευθυνόμενος στο άλογο εθνικό συναίσθημα του λαού, με τόση επιτυχία ώστε
ακόμη σήμερα να θεωρήται μη πολιτικώς ορθή η κριτική στον Βενιζέλο.
Αξιοσημείωτο ότι μετά την έντεχνη αποχώρησι Βενιζέλου μέσω σκοπίμων
εκλογών, ο Ζαχάρωφ παρέμενε εις Αθήνας έως ότου ο βασιλεύς πεισθή να
συνεχίση τον πόλεμο.
Κατόπιν της επιτυχίας του περί βεβαίας επερχομένης ελληνικής
καταστροφής, αγόρασε από τον φίλο του Λούη Β΄ του Μονακό την υπό
πτώχευσι εταιρεία Société des Bains de Mer στην οποία ανήκε το περίφημο

453
καζίνο. Έπεισε μάλιστα τον Κλεμανσώ να περιλάβη στην Συνθήκη των
Βερσαλλιών άρθρο για τα δικαιώματα του Μόντε Κάρλο. Είχε οικειότητα μαζύ
του και στην οικία του στο Παρίσι είχε φιλοξενήση για μυστικές συνεδρίασεις
την Τριάδα των συμμάχων. Κλεμανσώ, Γουίλσον και Λλόυντ Τζωρτζ501.
Εν τω μεταξύ, μέσω της γνωριμίας του αντιπροσώπου της Βίκερς εις
Παρισίους και υφισταμένου του, M. Nicolas Pietri, με τον Μούρεϋ του
Έλιμπανκ (γνωστού από το σκάνδαλο Μαρκόνι) διευθυντού της πετρελαϊκής
Mexican Eagle Oil Company, ανήκε στην ομάδα εκμεταλλεύσεως του
Αλγερινού πετρελαίου. Αυτή η δράσις δεν τον απέτρεψε από το να ιδρύση
πετρελαϊκή εταιρεία, την πρόγονο της ΒΡ.
Ο Ζαχάρωφ απεβίωσε το 1936 στην Ριβιέρα, οργανώνοντας τις
λεπτομέρειες για τον Β΄ Π.Π. Λίγο προ του θανάτου του, εδολοφόνησε κάποιον
Εβραίο ονόματι Ναντέλ, μέλος της Εθνικής Ασφαλείας της Γαλλίας, ο οποίος
τον εξεβίαζε επί δεκαετία με ενοχοποιητικά γράμματα. Ο Ναντέλ ανευρέθη
νεκρός στην σουίτα του στην Ριβιέρα με 1.000.000 φράγκα στο συρτάρι του
γραφείου του.
Περί διερευνήσεως του ρόλου των εμπόρων όπλων-οργάνων των Αφανών
και των παρανόμων δωροδοκιών, η κυβέρνησις των ΗΠΑ, ηναγκάσθη το 1934
να σχηματίση διερευνητική επιτροπή, λαβούσα ανεπισήμως το όνομα του
προέδρου της επιτροπής, Γερουσιαστού Gerald Nye (The Nye Committee) ενώ
το επίσημο όνομά της ήτο Επιτροπή της Γερουσίας περί Διερευνήσεως
Εξοπλισμών. Ανακριτής ήτο ο Alger Hiss και μέλη οι Γερουσιασταί Homer T.
Bone, Bennett Champ Clark, James P. Pope και Arthur H. Vandenberg.
Η Επιτροπή ανέκρινε σε 93 συνεδριάσεις πάνω από 200 επιφανή άτομα
όπως ο J.P. Morgan. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μεταξύ 1915 και 1917, αι
ΗΠΑ είχαν δανείσει στην Γερμανία 27.000.000 δολλάρια ενώ στην Αγγλία και
συμμάχους της 2.300.000.000 δολλάρια αναγκάζοντας τοιουτοτρόπως τον
Γουίλσον να εισέλθη στον πόλεμο προ του φάσματος οικονομικής
καταρρεύσεως των ΗΠΑ σε περίπτωσι ήττας των συμμάχων. Δευτερευόντως, η
Επιτροπή κατάφερε να ψελλίση ότι το καρτέλ είχε ασκήσει μεγάλη επιρροή
στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με δωροδοκίες, κλπ.
Στην επιτροπή απεκαλύφθη ότι στην Βίκερς του Ζαχάρωφ ανήκαν οι
πολεμικές βιομηχανίες Brown Boveri, Fokker, Mitsui, Schneider-Creusot και
πολλές άλλες ενώ μέχρι το 1930 ανήκαν και οι English Steel Corporation,
Metropolitan-Cammel, John Brown, Krupp and Dillinger, Terni, Bethlehem

501
McCormick Donald, "The mask of Merlin; A critical biograpty of David Lloyd
George", HOLT, RINEHART AND WINSTON, NEW YORK-CHICAGO-SAN
FRANCISCO, 1964, σελ 204. Στην επομένη σελίδα αναφέρεται σε διπλωματική
επιστολή του Ρωσσικού υπουργείου εξωτερικών προς τον Ρώσσο πρέσβη στην Αθήνα,
περί τα μέσα του θέρους του 1918, όπου τον πληροφορούν κατηγορηματικά για
επείγουσες προσπάθειες του Ζαχάρωφ να τελειώση ο πόλεμος ως το τέλος του 1918
διότι αν συνεχισθή θα ανατραπούν τα σχέδιά του για τον σχεδιαζόμενο υπ' αυτού
επερχόμενο πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας!!! Μόνον οι ρωμηοί πολιτικοί κι ο δήθεν
ευφυέστατος Βενιζέλος, ήταν στο σκοτάδι τελικά.

454
Steel and Electric Boat, Chatillon Steel, Nobel Dynamite Trust, Chilworth
Gunpowder Co., Αrmstrong, κλπ, κλπ, και διαχειρίστρια εταιρεία των
παραπάνω ωρίσθη η Royal Exchange Assurance Co. του Σίτυ με διευθυντή τον
Ρόλαντ Χάρριμαν της Brown Bros. Harriman.

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ
Η απόδοσις τιμών σε κάποιον τόσο σημαντικό υπάλληλο της Αφανούς
Κυβερνήσεως όπως ήτο ο Ζαχάρωφ είναι από τα ουκ άνευ του σιωνισμού ο
οποίος επιπροσθέτως έχει την διαχρονική τάσι να βαπτίζη "φιλανθρώπους"
όλους τους αιμοσταγείς αφανείς πολεμοκάπηλους επειδή ελάχιστο ποσόν από
τα υπέρογκα κέρδη των, το διέθεσαν για ένα ίδρυμα ή ένα θεραπευτήριο, ή μία
πανεπιστημιακή έδρα, κλπ.
Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα όπου για 500.000 φράγκα στο ίδρυμα
Παστέρ, νοσοκομειακό εξοπλισμό 900.000 φράγκων, λίγες χιλιάδες για τους
σεισμοπαθείς της Κορίνθου502 και λίγα για νοσοκομείο παίδων, ακυρώθηκε η
ενοχή του για τον εθνικό διχασμό και για το σφαγείο της Μικράς Ασίας. Αυτά
τα ποσά είναι γελοία αναλογιζόμενοι ότι τον καιρό του διχασμού και Α΄ Π.Π. ο
θεωρούμενος απ' τους ρωμηούς "κατεστραμμένος οικονομικά" Ζαχάρωφ, έδωσε
4.500.000 δολλάρια στον πρίγκιπα του Μονακό για το καζίνο του Μόντε
Κάρλο. Τα επισήμως ανακοινωθέντα έσοδά του από τα ποσοστά του μόνο στην
Βίκερς κατά τον Α΄ Π.Π. ήταν 22.780.000 λίρες 503... Παρ' όλα αυτά, αλλά
ακόμη σήμερα, δύσκολα κανείς τολμά να αρθρώση αλήθειες για αυτόν τον
υπάνθρωπο. Το είδος ανθρώπου το ονομαζόμενο "ρωμηός" όχι μόνον έχει
κατεστραμμένη κοινή λογική αλλά τα άπειρα εγκεφαλικά του φράγματα το
εμποδίζουν ακόμη κι απ' αυτήν την λογική και, εύκολη σήμερα, έρευνα. Έτσι,
το είδος αυτό, ακόμη και τους εθνοκαταστροφείς τύπου Ζαχάρωφ, τους
αναγορεύει σε "μάρτυρες ή ήρωες" κι αυτό διότι ο Ζαχάρωφ ήτο φίλος του
Βενιζέλου. Για τον εγκεφαλικά κατεστραμμένο ρωμηό, εφ' όσον οι Άγγλοι το
επιβάλλουν, οφείλουμε να δεχθούμε δογματικώς ότι ο Βενιζέλος ήταν άψογος
άρα και ο φίλος του πρέπει δογματικώς να θεωρήται άψογος ασχέτως αν υπήρξε
μια από τις πιο σκοτεινές φυσιογνωμίες της ευρωπαϊκής σκηνής του
περασμένου αιώνος.
Όμως, ο δημοσιογράφος Θεόδωρος Πετρακόπουλος, γαμβρός του Λάμψα,
ιδιοκτήτου του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρεταννία τότε, αναφέρει στο ημερολόγιό
του504, ότι ο Ζαχάρωφ ενεχείρισε προσωπικώς επιταγή τεραστίου ποσού εκ
2.000.000 φράγκων στον Λάμψα με πρόφασι την ανάγκη ανακαινίσεως-
επεκτάσεως του ξενοδοχείου αλλά στην ουσία γα να δημιουργήση οικονομική
εξάρτησι στον Λάμψα, όντας στο στενό περιβάλλον του Βενιζέλου. Ο
ευφυέστατος Λάμψας, όχι μόνο ηρνήθη να παραλάβη την επιταγή με ψυχρό

502
Για τους σεισμοπαθείς της ΝΔ Γαλλίας, εδώρησε 20.000 δολλάρια, όπως αναφέρει το
"ΤΙΜΕ" του Μαρτίου 1930.
503
Περιοδικό "TIME", 6 Ιανουαρίου 1936.
504
Περιοδικό "ΤΟΤΕ", Τεύχος 31, Ιανουάριος 2007, σελ. 79.

455
τρόπο, αλλά συνεβούλευσε τον χαζορωμηό γαμβρό του να κρατήση αποστάσεις
από τον άθλιο Ζαχάρωφ. Συγκεκριμένα, στο ημερολόγιο αναφέρεται ότι ο
Λάμψας "...εσηκώθη από το κάθισμά του νευριασμένος, του επέστρεψε το
πορτοφόλι με το τσεκ (ΣΗΜ. του Ζαχάρωφ), και αφού τον ηυχαρίστησε, του είπε
να κρατήση τα χρήματά του γιατί όταν αυτός θα απεφάσιζε να μεγαλώση το
ξενοδοχείο του, μπορούσε εύκολα να εύρη χρήματα. Όταν ο Ζαχάρωφ έφυγεν από
το γραφείον, ο πεθερός μου, μου έκανε ζωηράς παρατηρήσεις για την ομιλία που
είχα κάμει στον Ζαχάρωφ και μου συνέστησε να μην αναλάβω καμίαν
οικονομικήν υποχρέωσιν από τον Ζαχάρωφ και αν ποτέ αυτός μου κάμη ένα
δώρον, να φροντίσω να του στείλω ένα μεγαλυτέρας αξίας". Αυτό το γεγονός
το οποίο έλαβε χώρα το 1911, αποδεικνύει ότι στο στενό περιβάλλον του
Βενιζέλου, από την αρχή της σταδιοδρομίας του, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι
εγνώριζαν άριστα περί τυχοδιωκτισμού και αλητείας του Ζαχάρωφ αλλά
προφανώς ο Βενιζέλος, για δικούς του λόγους, είχε άλλη ολέθρια άποψι.
Σε ότι αφορά τον εκτός Ελλάδος κόσμο, την υστεροφημία και κυρίως τον
εξαγνισμό του Ζαχάρωφ, ο σιωνισμός την ανέθεσε στον Εβραίο καθηγητή Δρα
Lewisohn, Richard με το βιβλίο του "MYSTERY MAN OF EUROPE – SIR
BASIL ZAHAROFF", Εκδόσεις Lippincott, 1929, Philadelphia. Ο οποίος
καθηγητής απαντά μεγαλοφώνως στους ανοήτους Ρωμηούς υμνητάς του
Ζαχάρωφ «Λένε ότι η αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας εστοίχισεν εις
τον Ζαχάρωφ το ήμισυ της περιουσίας του. Αυτό είναι ασφαλώς υπερβολικόν".
Επειδή όμως οι Εβραίοι πάντα επιθυμούν να θυματοποιούνται, ο Λέβινσον
συνεχίζει "Πάντως η ζημία, έστω και αν πρόκειται για την περιουσία ενός
Ζαχάρωφ, υπήρξε σημαντική. Είχε προμηθεύσει όπλα και πυρομαχικά επί
πιστώσει, είχε δανείσει χρήματα και, το σπουδαιότερον, η μεγάλη οργάνωσις την
οποίαν είχεν ιδρύση κατά τον πόλεμον εν Ανατολή, απέβη οργάνωσις στοιχίζουσα
πολλά χρήματα, χωρίς να αποδίδη κανέν κέρδος».
Όσο για το πιθανό ερώτημα, ποίοι ήσαν οι λόγοι να παρουσιάζεται ο
Ζαχάρωφ ως μη Εβραίος, η απάντησις μπορεί σήμερα, λόγω προπαγάνδας και
καταλλήλου χειρισμού του τόσο βολικού "ολοκαυτώματος", να μην είναι
αυτονόητη, τότε όμως ήτο. Καμία συντηρητική ή αριστοκρατική τάξις καμίας
χώρας δεν έτρεφε συμπάθεια στους Εβραίους. (ο βασικός λόγος καταστροφής
όλων των αριστοκρατιών με ταυτόχρονη επένδυσι σε "προοδευτικούς
διεθνιστές", "κοσμοπολίτες δημοκράτες", κλπ). Είχαν ανάγκη το χρήμα τους
αλλά δεν έτρεφαν συμπάθεια στην φυλή τους. Επί παραδείγματι, όταν ο
Τσάμπερλαιν συνήντησε τον υπουργό εξωτερικών της Ιταλίας, Εβραίο βαρώνο
Σονίνο, με απόλυτη ψυχραιμία, του εδήλωσε κατάμουτρα "μάλιστα κύριε,
απεκλήθην απόστολος της αγγλοσαξωνικής φυλής και είμαι υπερήφανος γι' αυτόν
τον τίτλο. Νομίζω ότι η αγγλοσαξωνική φυλή είναι από τις άριστες φυλές της
οικουμένης. Υπάρχει όμως μία φυλή την οποία περιφρονώ, η εβραϊκή κύριε.
Είναι εκ φύσεως δειλοί."505. Ο ίδιος δε ο Λλόυντ Τζωρτζ, σε συνάντησί του με
505
McCormick Donald, "The mask of Merlin; A critical biograpty of David Lloyd
George", HOLT, RINEHART AND WINSTON, NEW YORK-CHICAGO-SAN
FRANCISCO, 1964, σελ. 49.

456
τον υπουργό οικονομικών της Γαλλίας, Εβραίο M. Klotz, τον απεκάλεσε
"Σάυλωκ, με τσουβάλια χρυσού που δεν βοηθά με αυτά και με τροφές τους
Γερμανούς ώστε να σωθούν απ' την πείνα"506.
Αν ζούσε ο Ζαχάρωφ πιθανώς να ήτο υπερήφανος για τον λειψεγκέφαλο
συμπατριώτη του, ιδρυτή του Σατανισμού και της "Εκκλησίας του Σατανά"
Anton Szandor LaVey ο οποίος εγεννήθη στο Σικάγο το 1930 και απεβίωσε το
1997. Στην βιογραφία του αναφέρεται η εβραϊκή του καταγωγή 507 από Εβραίους
της Γαλλίας, Αλσατίας, Γερμανίας, Ρωσσίας και Ρουμανίας και ότι το
οικογενειακό του όνομα ήταν Boehm. Αναφέρει η βιογραφία του ότι πρότυπά
του ήσαν οι Cagliostro, Ρασπούτιν και Ζαχάρωφ. Μέσω γνωστών-αγνώστων
κύκλων του Σαν Φρανσίσκο, όπου είχε εγκατασταθή μονίμως, έγινε γνωστός
και διάσημος, γιατί αυτό προέβλεπε το αφανές σχέδιο διαφθοράς της κοινωνίας.
Λόγω αυτής της υποστηρίξεως, όχι μόνον οι δρόμοι της δημοσιότητος και
σπίτια των διασήμων είχαν ανοίξει τις θύρες των σ' αυτόν αλλά η "εκκλησία"
του, ετέλη μυστήρια όπως βαπτίσεις-γάμους-κηδείες υπό πλήρη αμνηστία
αλλά... όλως περιέργως με αγνώστου προελεύσεως οικονομική άνεσι. Με την
τρίτη σύζυγό του και επίσημη βιογράφο του 508, είχε έναν υιό και νυν διάδοχό
του τον Σατάν Ξέρξη Καρνάκι Λα-βέη.
Μέσω της 3ης συζύγου του μαθαίνουμε για την λατρεία του στον Ζαχάρωφ
ο οποίος επίσης απέκρυψε την εβραϊκή του καταγωγή. Συγκεκριμένα αναφέρει
ότι "... ήταν ο σερ Μπασίλ Ζαχάρωφ ο οποίος έγινε κύριο πρότυπο της ζωή του
Λα-βέη. Μάλιστα προς τιμήν του Ζαχάρωφ, ωνόμασε το 1978 τον εγγονό του
Στάντον Ζαχάρωφ". Του άξιζε του ολεθρίου για τους Έλληνες και για άλλους
λαούς Ζαχάρωφ μία τέτοια υστεροφημία από σατανικά, πνευματικώς
διαταραγμένα άτομα-κοινωνικά μικρόβια γιατί κι αυτός τέτοιο μικρόβιο ήτο!

506
όπ.π. σελ. 183.
507
Στην βιογραφία του αναφέρει “...δεν με ενδιαφέρει τι λεν για μένα. Τι θα πουν; ότι
είμαι τρελλός; ότι κάνω λάθος για το πως πραγματικά είναι ο κόσμος; ότι είμαι κακό και
δολοφονικό πνεύμα; ότι είμαι ακραίος; ότι είμαι ένας λιγδιάρης γλοιώδης γυφτοεβραίος
καραγκιόζης...". Όμως η θυγατέρα του Ζήνα απεκάλυψε ότι δεν ήσαν "γυφτοεβραίοι
(gypsy-jews)" αλλά μόνο Εβραίοι.
508
Blanche Barton, "The Secret Life of a Satanist: The Authorized Biography of Anton
LaVey", Los Angeles: Feral House, 1990.

457
 ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΜΠΑΡΟΥΧ
Ο Σίμων Μπαρούχ, μετανάστης εκ Πρωσσίας, εγκατεστάθη στο Κάμντεν της
Νοτίου Καρολίνας. Απεφοίτησε από την Ιατρική Σχολή της Βιρτζίνια και
κατετάγη ως Ιατρός στον στρατό των Νοτίων, στο 3ο Σύνταγμα της Νοτίου
Καρολίνας. Ακολούθως εξελίχθη σε Αρχίατρο του στρατού των Νοτίων.
Ήτο αρραβωνιασμένος με την ομόθρησκή του Ισαβέλλα Γουλφ. Με την
προέλασι των Βορείων του στρατηγού Σέρμαν, επυρπολήθη η κατοικία της
Ισαβέλλας η οποία πρόλαβε να διασώση το πορτραίτο του αρραβωνιαστικού
της. Ένας Βόρειος στρατιώτης την αντελήφθη και με την ξιφολόγχη του
ξέσκισε την εικόνα. Ο αξιωματικός του ο οποίος έτυχε να τον παρακολουθή τον
εκτύπησε με το ξίφος του. Ανεπτύχθη έρως μεταξύ της Ισαβέλλας και του
αξιωματικού ο οποίος έληξε αδόξως με παρέμβασι του πατρός Γούλφ ο οποίος
φυσικά ως Εβραίος δεν ηδύνατο να δεχθή ως γαμπρό του έναν "μολυσμένο" μη
Εβραίο. Τελικώς, μετά τον πόλεμο έγινε ο γάμος της Ισαβέλλας και του Σιμών
και μετεκόμισαν στην Νέα Υόρκη. Από αυτόν τον γάμο εγεννήθη ο Μπερνάρντ
Μπαρούχ, άκρως επιτυχημένος χρηματιστής και ο διασημότερος
Αμερικανοεβραίος της εποχής του. Η επίσημος θέσις του στην Αφανή Εβραϊκή
Κυβέρνησι ήταν να διαχειρίζεται τους Αμερικανούς προέδρους από πριν τον Α΄
Π.Π. έως τον Β΄ Π.Π. Συγκεκριμένα, ήτο διαχειριστής του προέδρου
Γούντροου Γουίλσον και μέσω αυτού, διαχειριστής όλων των πόρων του Α΄
Π.Π. μέσω διορισμού του ως Προέδρου της Επιτροπής Πολεμικών
Βιομηχανιών (War Industry Board ή WIB509) και αργότερα σύμβουλος του Φ.
Ρούσβελτ. Ο ρόλος του δεν ήτο παρασκηνιακός και ως εκ τούτου δεν έπαυε να
διακηρύσση την ισχύ της θέσεώς του με έμφασι στο ότι ουδείς ήτο ισχυρώτερός
του στον Α΄ Π.Π. Πράγματι, κάθε αίτησις των συμμάχων για προμήθειες
παντοειδούς υλικού, από σιδηροδρόμους μέχρι ρούχα, έπρεπε να εγκριθή απ'
αυτόν.

509
Η επιτροπή WIB ήταν, μετά τον πόλεμο, ο γεννήτωρ της περιφήμου δεξαμενής
σκέψεως Brooking Institution, μέσω της οποίας ωθήθη στην εξουσία ο Ρούσβελτ, ετέθη
το πλαίσιο του Β΄ Π.Π. και διεμορφώθη η αμερικανική εξωτερική πολιτική. Βοηθός του
Μπαρούχ στην WIB και υπεύθυνος της πολιτικής των εργασιακών σχέσεων ήτο ο
Εβραίος Φελίξ Φραγκφούρτερ, ο Χούβερ στην διεύθυνσι διακινήσεως τροφίμων, ο
στρατηγός Χιού Τζόνσον, ο ναύαρχος Φλέτσερ κ.ά. Το μέλος της επιτροπής Ουίλιαμ
Τζένινγκς, επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος για πολλά έτη, κατέκρινε τους
πρώην συνεργάτες του ότι ετοιμάζουν τον Β΄ Π.Π. κατ' εντολήν των Ρόθτσιλντ και
συνετρίβη ως αντισημίτης.

459
460
 ΦΕΛΙΞ KAI ΠΩΛ ΒΑΡΜΠΟΥΡΓΚ
"…ήρθα σ' αυτήν την χώρα το 1902, έχοντας γεννηθή και διδαχθή περί
τραπεζικών στο Αμβούργο της Γερμανίας, εσπούδασα περί τραπεζικών σε
Λονδίνο, Παρίσι και έχω γυρίσει όλον τον κόσμο..."510

Ήτο μεγάλος αδελφός του Πωλ Βάρμπουργκ και υιός του εκ Γερμανίας Μωυσή
Βάρμπουργκ, γείτονα και φίλου του Ρόθτσιλντ. Το 1798, οι δύο υιοί του
Μάρκους Γκούμπριχ Βάρμπουργκ, ο Μωυσής και ο Γκέρσον, ίδρυσαν την
M.M. Warburg Co. στο Αμβούργο. Η οικογένεια προήρχετο από την οικογένεια
του Ενετοεβραίου τραπεζίτη Αβραάμ Ντελ Μπάνκο, οι οποίοι μετεκινήθησαν
βορείως όπου συνεδέθησαν οικογενειακώς με τον Εβραίο τραπεζίτη του 16ου
αι. Σίμων φον Κάσσελ, μετωνομασθέντες σε Βάρμπουργκ.
Το 1814, έγιναν συνεργάται των Λονδρέζου Ναθάν Ρόθτσιλντ όπως και των
Εβραίων τραπεζιτών Ρόζενμπεργκ του Κιέβου, Γκύνζμπουργκ της Αγίας
Πετρουπόλεως, Όπενχάιμ και Γκόλντσμιντ της Γερμανίας. Μάλιστα ο Μωρίς
Βάρμπουργκ εδιδάχθη τα τραπεζικά μαθητεύσας παρά των Ρόθτσιλντ σε Ιταλία
και Γαλλία και ενυμφεύθη την Καρλόττα Όπεναχάιμ, θυγατέρα των εμπόρων
αδαμάντων εκ Φραγκφούρτης. Τα 5 τέκνα των ωνομάσθηκαν "η πεντάς του
Αμβούργου". Ο Αβραάμ, ο μεγαλύτερος των 5, ίδρυσε το Ινστιτούτο
Βάρμπουργκ και ο Φριτς Βάρμπουργκ ήτο εμπορικός ακόλουθος της Γερμανίας
στην Στοκχόλμη κατά τον Α΄ Π.Π.. Οι Πωλ και Φελίξ μετανάστευσαν εις ΗΠΑ
και εν συνεχεία έγιναν συνέταιροι της Kuhn, Loeb and Co, των Ιακώβ Σιφφ και
Otto Kahn αφού ο Φελίξ ενυμφεύθη την Φρίντα, θυγατέρα του Ιακώβ Σιφφ και
της Τερέσας Λόεμπ. Ο αδελφός του Πωλ, νυμφευμένος με την Νίνα Λόεμπ,
θυγατέρα του Σολομώντος, ήτο μέλος της Δεξαμενής Σκέψεως (think tank)
ονόματι Brains Trust με σκοπό την καθοδήγησι του Φρανκλίνου Ρούσβελτ. Ο
5ος αδελφός, ο Μαξ, ήτο χρηματοδότης των Γερμανών κατά τον Α΄. Π.Π και
συνεργάτης και χρηματοδότης του Χίτλερ. Εγκατέλειψε την Γερμανία
ανενόχλητος το 1939 έχοντας ολοκληρώσει το έργο του.
Ο Φελίξ έδρασε και στο Αμβούργο και εμπλέκεται σαν ενδιάμεσος μεταξύ
Τραπεζιτών της Wall Street και του Χίτλερ – μέσω του αδελφού του, του Μαξ –
κατά την χρηματοδότησι του τελευταίου με 15 εκατ. δολ από τους
Τραπεζίτες511. Οι Βάρμπουργκ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ίδρυσι της
510
Αυτά ανέφερε σε ακρόασι της Επιτροπής περί Τραπεζών και Συναλλάγματος του
Κογκρέσσου το 1913 ο Πωλ, όταν εδημιουργείτο υπό του καρτέλ η τεχνητή ανάγκη
Κεντρικής Τραπέζης. Εκείνη την εποχή, ελάχιστοι άνθρωποι θα είχαν ταξειδεύσει σ'
όλον τον κόσμο και θα είχαν εργασθή σε τράπεζες Γερμανία-Αγγλίας-Γαλλίας.
Απαραίτητος όμως ο κοσμοπολιτισμός των μελών της Αφανούς Κυβερνήσεως του
καρτέλ.
511
Περιγράφονται στο βιβλίο του Antony C. Sutton, "Wall Street and the Rise of Hitler",
Arlington House Publishers, 1976, New Rochelle, New York. Συγκεκριμένα στο κεφ. 10

461
Κεντρικής Τραπέζης των ΗΠΑ η οποία είναι ιδιωτική παρά το ότι ονομάζεται
Ομοσπονδιακή (Federal Reserve Bank). Συγκεκριμένα, επειδή οι Αφανείς, παρά
τον έλεγχο περιφερειακών τραπεζών επιθυμούσαν έλεγχο Κεντρικής Τραπέζης,
ενήργησαν ώστε το Κογκρέσσο να ψηφίση νόμο το 1913, μεταφέροντας στην
ιδιωτική Κεντρική Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα την ευθύνη εκδόσεως
χρήματος στις ΗΠΑ, δηλαδή στο καρτέλ Εβραίων τραπεζιτών 512. Ο Πωλ ήταν
τελικώς ο πρώτος πρόεδρος των μετόχων της Κεντρικής Τραπέζης ΗΠΑ από το
1914 έως το 1918 και από το 1918 έως το 1927 ήτο πρόεδρος της επιτροπής
συμβούλων της Τραπέζης.
Ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ εκείνη την εποχή 513, εγνώριζε πολύ καλά
ότι σε αυτούς χρωστούσε την εκλογή του...
Περί του Φελίξ αλλά και Πωλ Βάρμπουργκ, ο γνωστός καθηγητής
οικονομικών του Κολούμπια E. R. A. Seligman 514, είχε γράψει ότι "...είναι
γενικώς γνωστό σε όλους ότι ο Βάρμπουργκ είχε ενεργήσει κατά κάποιο τρόπο

αναφέρει ότι ο Χίτλερ εζήτησε 24 εκατ. δολ. ..."...αφού επέστρεψε στην Γουώλ Στρήτ, ο
Βάρμπουργκ επληροφορήθη ότι τα 24 εκατ. δολ. ήσαν υπερβολικό ποσόν για τους
Αμερικανούς τραπεζίτες οι οποίοι προσέφεραν 10 εκατ. δολ. Ο Βάρμπουργκ ήρθε σε
επαφή με τον von Heydt (Γερμανός αρχιτραπεζίτης) και εκανονίσθη άλλη συνάντησις
όπου αυτή την φορά του συστήθηκε κάποιος φαινομενικώς κοινότυπος άνθρωπος
ονόματι Frey. Οι οδηγίες ήταν να διατεθούν 10 εκατ. δολ. μέσω της (εβραϊκής)
Mendelsohn & Co. Bank του Άμστερνταμ. Ο Βάρμπουργκ θα ζητούσε από την
Mendelsohn Bank να ετοιμάση επιταγές στο όνομα επωνύμων Ναζί σε 10 διαφορετικές
πόλεις. Ακολούθως εταξείδευσε στο Άμστερνταμ και αφού ωλοκλήρωσε την δοσοληψία με
την Mendelsohn & Co., μετέβη στο Southampton της Αγγλίας και από εκεί, με το πλοίο
Olympia μετέβη στην Νέα Υόρκη όπου ανέφερε τα συμβάντα στον Κάρτερ της Guaranty
Trust Company. Δύο ημέρες αργότερα υπέβαλε την αναφορά του σε όλη την ομάδα των
Τραπεζιτών της Wall Street αλλά αυτήν την φορά παρίστατο ένας Άγγλος αντιπρόσωπος
καθήμενος παρά του Glean της πετρελαϊκής Royal Dutch, ονόματι Αντζέλ, ο οποίος ήτο
εις εκ των διευθυντών της πετρελαϊκής Asiatic Petroleum Co. Ο Warburg ηρωτήθη για
τον Χίτλερ και ο Ροκφέλλερ έδειξε ασυνήθιστο ενδιαφέρον για τις θέσεις του Χίτλερ περί
των κομμουνιστών.". Εξαγνισμό της συμμετοχής των τραπεζιτών και της Γουώλ Στρήτ
στην άνοδο του Χίτλερ επεδίωξε ο Ron Chernow με το "The Warburgs: The Twentieth-
Century Odyssey of a Remarkable Jewish Family", New York, Random House, 1993
αλλά εδημιούργησε περισσότερα ερωτηματικά από όσα προσεπάθησε να ανασκευάση.
Μια καλή βιβλιοπαρουσίασις υπάρχει σχετικά και στην ιστοσελίδα
http://www.ihr.org/jhr/v15/v15n5p33_Weir.html.
512
Η (δήθεν) Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα της Νέας Υόρκης, είχε το 1977
19.000.000 μετοχές από τις οποίες η Chase Manhattan Bank είχε το 32% και η CitiBank
NA 20.5%. Περισσότερα στο "The Money Makers", του Patrick Carmack, Nexus, Δεκ-
Ιαν. 1999 και Φεβ-Μάρ. 1999. Η σε εθνικό επίπεδο Ομοσπονδιακή Αποθεματική
Τράπεζα των ΗΠΑ, ανεκοίνωσε το 1984 ότι ανήκει στις CitiBank με 15%, Chase
Manhattan Bank με 14%, Morgan Guarranty Trust 9%, Manufacturers Hanover 7%,
Chemical Bank 8%. Συνολικώς δηλαδή, στους εξαρτωμένους υπό των Ρόθτσιλντ ανήκε
το 1984, το 53% της Κεντρικής Τραπέζης των ΗΠΑ.
513
ΡΟΥΣΒΕΛΤ ΘΕΟΔ. 1901-1909, ΤΑΦΤΣ 1909-1913, ΓΟΥΙΛΣΟΝ 1913-1921.
514
Λίγα περί αυτού http://cepa.newschool.edu/het/profiles/selig.htm.

462
στην ψήφισι του νόμου για την Federal Reserve και η τοποθέτησίς του τώρα στην
υπεύθυνη θέσι στο συμβούλιο της Federal Reserve έγινε αποδεκτή από όλες τις
πολιτικές παρατάξεις με σπάνια συμφωνία και συγχαρητήρια. Θεωρώ όμως ότι
μόνο λίγοι αντιλαμβάνονται τον μεγάλο βαθμό στον οποίο οι ΗΠΑ είναι υπόχρεες
στον κ. Βάρμπουργκ. Διότι μπορεί να λεχθή με βεβαιότητα ότι τα θεμέλια του
νόμου περί Federal Reserve Bank είναι δουλειά του κ. Βάρμπουργκ κυρίως παρά
οποιουδήποτε άλλου στην χώρα.".
Ο Πωλ Βάρμπουργκ ήτο πρόεδρος του Δ.Σ. των Union Pacific, Εθνικών
Σιδηροδρόμων του Μεξικού, Western Union, Wells Fargo, American IG
Chemicals, Agfa, Westinhouse, Warbourg Banks σε Άμστερνταμ, Λονδίνο,
Αμβούργο κ.ά.
Οι αδελφοί Βάρμπουργκ διεδραμάτισαν κύριο ρόλο στην προσπάθεια των
Αφανών για διατήρησι του Α΄ Π.Π. Συγκεκριμένα, ο Πωλ, μέσω του αδελφού
του Φριτς της Στοκχόλμης, απέστειλε στον Μαξ στο Αμβούργο σημαντική
ενίσχυσι για την απελπισμένα μαχομένη Γερμανία. Απέστειλε δε μεγάλες
ποσότητες τροφίμων στην Γερμανία, οι οποίες, για να μην δημιουργηθούν
υποψίες, ωνομάσθηκαν Βελγική Βοήθεια. Σκοπός, δήθεν, ήτο η κάλυψις των
διατροφικών αναγκών των Βέλγων. Από το Βέλγιο, οι τεράστιες αυτές
ποσότητες τροφίμων, μέσω των σιδηροδρόμων των Ρόθτσιλντ, απεστέλοντο
στην Γερμανία. Διευθυντής της μεγάλης αυτής επιχειρήσεως εδιωρίσθη ο
Χέρμπερτ Χούβερ. Τοπικός υπεύθυνος στο Βέλγιο ωρίσθη κάποιος Emil
Francqui515, επιλεγείς υπό του αρχηγού των Ρόθτσιλντ Βελγίου, του βαρώνου
Labert. Η επιτυχής αυτή επιχείρησις διετήρησε τον αιματηρό Α΄ Π.Π. δύο
ακόμη έτη. Εχρέωσε την κυβέρνησι των ΗΠΑ με 442.000.000 δολ. από τα
οποία, έξοδα 182.000.000 δολ. δεν εδικαιολογούντο λογιστικώς. Το 1918, ο
Εmil απήτησε κι έλαβε 40.000.000 δολ. αν και ο πόλεμος είχε λήξει.
Ο Φελίξ Βάρμπουργκ ήτο διευθυντής επί των τραπεζικών του Σιωνιστικού
Οργανισμού Αμερικής, της Palestine Economic Corp., Prussian Life Insurance
Βερολίνου κ.ά.

515
Ο Εmil ήτο τότε διευθυντής της Ιησουητικής Τραπέζης Societe General, η οποία
συμμετείχε, μέσω αυτού, στην όλη επιχείρησι. Ο ίδιος, υπήρξε στο παρελθόν
συνεργάτης του Χούβερ στα λιγνιτορυχεία της Κάιπένγκ της Κίνας όπου με την
απανθρωπιά του ξεσήκωσε τους Μπόξερ στην γνωστή επανάστασι εναντίων των
λευκών. Αργότερα ευρέθη στο Κογκό, όπου η απανθρωπιά του, του εχάρισε τον τίτλο
"μακελλάρης του Κογκό".

463
464
 ΙΑΚΩΒ ΣΙΦΦ (Jacob Schiff)
Εγεννήθη το 1847 στην Φρανκφούρτη των Ρόθτσιλντ από ραββινική
οικογένεια. Ο πατήρ του, Μωυσή Σιφφ ήταν υπάλληλος-πράκτωρ των
Ρόθτσιλντ και ο μικρός Ιακώβ, εκεί εργαζόμενος έμαθε τα μυστικά του
χρήματος. Αξιολογήθηκε ως χρηματιστηριακή ευφυία και απεστάλη στις ΗΠΑ
για να προωθήση τα σχέδια της Αφανούς Κυβερνήσεως.
Μετεκόμισε στις ΗΠΑ το 1865 όπου συστημένος εργάσθηκε αμέσως στην
χρηματιστηριακή Frank & Gans. Το 1867 ίδρυσε την χρηματιστηριακή Budge,
Schiff & Co. και μετέβη στην Ευρώπη, στους Ρόθτσιλντ για χάραξι πορείας.
Επιστρέφοντας διέλυσε το 1873 την εταιρεία του και το 1875 έγινε στέλεχος
της Kuhn, Loeb & Co. των Αβραάμ Κουν και Σολομώντα Λόεμπ. Το ίδιο έτος
ενυμφεύθη την Τερέσα, θυγατέρα του μεγαλοτραπεζίτου της Νέας Υόρκης
Σολομώντα Λόεμπ οπότε έγινε συνεταίρος της Kuhn, Loeb and Co. και της
οποίας την διοίκησι ανέλαβε το 1885, όταν απεσύρθη ο Λοέμπ εφ' όσον εκρίθη
άξιος και ικανώτατος. Διεχειρίζετο πλέον τα Γερμανοαυστριακά τεράστια
κεφάλαια των Ρόθτσιλντ και άλλων πλουσίων Εβραίων όπως του βαρώνου
Χιρς. Με συνεργάτες τους Όττο Καν και Πωλ Βάρμπουργκ (Otto Kahn και Paul
Warburg) κυριολεκτικώς εμονοπώλησαν την αγορά σιδηροδρόμων και τον
εκβιομηχανισμό των ΗΠΑ. Είχαν χρηματοδοτήσει πολλές εταιρείες τραίνων
όπως την Baltimore Railroad, Burlington Railroad, Quincy Railroad, Chicago
Railroad και την Ohio Railroad (των οποίων ο Σιφφ έγινε διευθυντής), την
Pennsylvania Railroad, την Norfolk Railroad, την Western Railroad και την
Missouri Pacific Railway companies, είχε αγοράσει την Union Pacific Railroad
και προσεπάθησαν να αγοράσουν και την Northern Pacific, που όμως δεν το
κατάφεραν λόγω τεραστίων αντιδράσεων οι οποίες ωδήγησαν τον Θεόδωρο
Ρούσβελτ σε ψήφισι αντιμονοπωλειακού νόμου. Συγκεκριμένα, το 1897 ο Σιφφ
εχρηματοδότησε αποφασιστικώς και καθοριστικώς τον Έντουαρντ Χάρριμαν να
αγοράση την πτωχεύσασα Union Pacific Railroad (της οποίας Γενικός
Διευθυντής έγινε ο Σιφφ) ενώ αργότερα πάλι μέσω Χάρριμαν προσεπάθησε να
αγοράση την Northern Pacific εις βάρος του γνωστού J.P. Morgan. Η διαμάχη
Μόργκαν-Σιφφ εδημιούργησε την κατάρρευσι του χρηματιστηρίου το 1901 516
516
Η τύχη του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης ευρίσκετο υπό τον απόλυτο έλεγχο και
στο απόλυτο έλεος της Kuhn, Loeb & Co. Η Εταιρεία καθώρισε κατά το δοκούν τις
επόμενες χρηματο-βιομηχανικές επιρροές έχοντας υπό τον έλεγχό της το 65% των
σιδηροδρόμων ΗΠΑ ενώ μαζύ με τον J.P. Morgan ήλεγχαν το 1900 το 95% επί εθνικού
επιπέδου, δηλ. 22.000 μίλια σιδηροδρόμου και μετοχές αξίας 1.321.000.000 δολαρίων.
Αυτοί όλοι ήσαν εντολοδόχοι και βιτρίνα των Ρόθτσιλντ. Όπως και οι Speyer & Co. με
έλεγχο των Νοτιοαμερικανικών μεταλλείων, Σέλινγκμαν & Co. με έλεγχο στο εμπόριο
σακχάρεως και των Νοτιοαμερικανικών δανείων, ο Αύγουστος Μπελμόντ με έλεγχο του
μετρό της Ν. Υόρκης, οι Lazard Frères με έλεγχο στην παγκόσμιο διακίνησι χρυσού-
αργύρου κ.ά. Όπως και οι συνεταίροι αγοράς της διώρυγος του Παναμά.

465
και ακολούθως συνεργασία των δύο στην δημιουργία του χρηματιστηριακού
κολοσσού Northern Securities Company το οποίο διέλυσε το Ανώτατο
Δικαστήριο το 1904 εφαρμόζοντας τον αντιμονοπωλιακό νόμο. Στις εταιρείες
τις οποίες εχρηματοδότησε ή και διοικούσε και ανέπτυξε ανήκουν οι: Western
Union Telegraph Company, Westinghouse Electric, U.S. Rubber, Armour, η
ATT, Equitable Life Assurance Society, National Bank of Commerce, Morton
Trust Company, the Columbia Bank, the Fifth Avenue Trust Company of New
York κ.ά. Επίσης ήταν η κυρίαρχος αφανής δύναμις πίσω από την Standard Oil
ελέγχοντας τον Ροκφέλλερ όπως τους Χάρριμαν517, Γκουλντ κ.ά..
Όμως, κύριο λόγο είχαν οι χρηματιστηριακές συναλλαγές της εταιρείας
Kuhn, Loeb and Co με τεράστια και πολλά κρατικά δάνεια ή δάνεια σε ξένες
χώρες. Εχρηματοδότησαν 3 δάνεια-ομόλογα 200 εκατομμυρίων δολαρίων υπέρ
της Ιαπωνίας και εναντίον του Τσάρου για τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας το
1904-1905. Καθ' ότι φανατικός σκληροπυρηνικός Εβραίος, έβλεπε
αντισημιτισμούς όπου και όπως ήθελε και δρούσε αναλόγως μέσω δανείων και
χρηματισμών. Έτσι, με το πρόσχημα του αντισημιτισμού, εχρηματοδότησε,
μέσω του εμπίστου του, Τζώρτζ Κένναν518, και την Ιαπωνία519 ώστε να
εξοντωθή η Τσαρική Ρωσσία, πράγμα που βόλευε τα σχέδια του Σιωνισμού για
αργότερα. Η ζωή του ήτο μοιρασμένη ανάμεσα στις επιχειρήσεις και την
ανάπτυξι και διείσδυσι των Εβραίων. Κάθε εμπόδιο ωνομάζετο αντισημιτισμός
και συνετρίβετο.
Στις αρχές του 1907, σε ομιλία του στο Εμπορικό Επιμελητήριο της Νέας
Υόρκης, ο Ιακώβ επεσήμανε ότι "αν δεν έχουμε μία Κεντρική Τράπεζα με
αποτελεσματικό έλεγχο αποθεμάτων, η χώρα θα υποστή τον σοβαρώτερο και
καταστροφικώτερο χρηματιστηριακό πανικό της ιστορίας", γεγονός το οποίο
κανόνισαν οι Αφανείς, για πολλοστή φορά να συμβή, ώστε, δια της οικονομικής
καταστροφής των επενδυτών (έγιναν πολλές χρηματιστηριακές καταρρεύσεις
προ του μόνου γνωστού μεγάλου κραχ του 1929), να πεισθούν οι πάντες για την
ανάγκη δημιουργίας της Κεντρικής Τραπέζης, όπερ και εγένετο.
Ίδρυσε εβραϊκά σχολεία-πανεπιστήμια, εβραϊκές βιβλιοθήκες όπως της
Νέας Υόρκης, ίδρυμα περιθάλψεως αδικημένων Εβραίων (δηλ. σύστημα
προωθήσεως-διεισδύσεως), εχρηματοδότησε εβραϊκά νοσοκομεία όπως αυτό
του Μοντεφιόρι στην Νέα Υόρκη, εβραϊκό μουσείο, εβραϊκές εκδόσεις και
εκδοτικούς οίκους, κέντρα εβραϊκής νεολαίας, κλπ, κλπ. Ήταν από τους ιδρυτάς
της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής. Απεβίωσε το 1920 αφήνοντας πολλούς

517
Έτσι εξηγείται η συχνή ανάθεσις (χωρίς εκλογές) αξιωμάτων του Δημοκρατικού
Κόμματος στον Αβερέλ Χάρριμαν του οποίου ο συνεταίρος Μπους βοηθήθηκε από
Αυτούς να καταστήση τον υιό του Τζώρτζ Μπους υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών.
518
Ετιμήθη από την Ιαπωνία με το χρυσό Πολεμικό μετάλλιο και το μετάλλιο του
Τάγματος του Ιερού Θησαυροφυλακίου.
519
Επαρασημοφορήθη από τον Ιάπωνα Μικάδο με την ανωτάτη διάκρισι του Δευτέρου
Τάγματος των φυλάκων του Ιερού Θησαυροφυλακίου γι' αυτήν του την αντι-Ρωσσική
συνεισφορά την οποία οι αφελείς Ιάπωνες εξέλαβον ως φιλο-ιαπωνική πράξι! Επομένως
στην πολιτική βλακεία οι νεοέλληνες ας μην νοιώθουν μοναξιά.

466
απογόνους520. Στην καταγραφή του στην ιστορία εκτός των άλλων ανήκουν η
έδρα Σιφφ κοινωνικής οικονομίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, κτίριο και
ίδρυμα Σιφφ σημιτικών σπουδών στο Χάρβαρντ.

520
Η θυγατέρα του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Αλ Γκορ Τζούνιορ, η Καρέννα, προσφάτως
υπανδρεύθη τον ιατρό Αντρέα Σιφφ απόγονο του Ιακώβ. Ο Αλ Γκορ Τζούνιορ είναι υιός
του πρώην Γερουσιαστού Αλ Γκορ με διαχειριστή του τον γνωστό δισεκατομμυριούχο
Ρωσσοεβραίο πετρελαιοπαραγωγό Αρμάντο Χάμμερ της Οξυντεντάλ
(Heimer=Hammer) του οποίου πατέρας ήταν ο Ιούλιος Χάμμερ, ιδρυτής του
Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Οι Χάμμερ εχρηματοδότησαν το ίδρυμα
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ με ετήσιο βραβείο το οποίο επιδίδει
ο Γκορ!!!

467
468
 OTTO KAN (Οtto Κahn)
Εγεννήθη στο Μάνχάιμ της Γερμανίας από τον Βενέδικτο (πρώην Μπερνάρντ)
Καν521 και την Emma Stephanie Eberstadt (η μητέρα της ήταν Σέλινγκμαν).
Ξεκίνησε την σταδιοδρομία του από την Deutsche Bank από όπου το 1888,
αφού διεγνώσθησαν οι ικανότητές του, εστάλη στο κατάστημα του Λονδίνου.
Εκεί, βοηθήθηκε να γίνη Βρεταννός υπήκοος αλλά το 1893, αφού
επιβεβαιώθηκαν οι ικανότητές του και η ευφυία του, τον προώθησαν στην Νέα
Υόρκη με την εβραϊκή χρηματιστηριακή εταιρεία Speyer and Company η οποία
είχε παράρτημα και στο Λονδίνο. Τον Ιανουάριο 1896 ενυμφεύθη την Άντυ
Γουλφ, θυγατέρα του Αβραάμ Γουλφ, συνεταίρου της γνωστής Kuhn, Loeb &
Co. στην οποία αργότερα έγινε συνεταίρος.
Ο Όττο Καν, εκτός των επαγγελματικών του καθηκόντων, ήτο δραστήριος
στην πολιτική, όπως όλοι οι Εβραίοι άνθρωποι του χρήματος. Υπήρξε, όπως
ήδη ανεφέρθη, "σύμβουλος" (δηλ. διαχειριστής) του Ρούσβελτ αλλά ήτο ο
κύριος αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στην Συνθήκη των Βερσαλλιών τους όρους της
οποίας είχε επεξεργαστή και ο ίδιος για λογαριασμό της Αφανούς Κυβερνήσεως
και στην οποία αντιπροσωπεία συμμετείχαν σχεδόν αποκλειστικώς Εβραίοι
όπως Στράους, Μοργκεντάου, Βάρμπουργκ κ.ά. Είχε αποφασίσει να υλοποιήση
για λογαριασμό του Σιωνισμού, μέσω ΗΠΑ, πρόγραμμα αποδυναμώσεως της
Συρίας-Λιβάνου με αποτυχημένο εξ αρχής πόλεμο Γάλλων με αρχηγό τον
πλήρως ανίκανο στρατηγό Σαράιγ522.

521
Ο Βενέδικτος-Μπερνάρντ ήτο υιός του Εβραιογερμανού τραπεζίτου Μιχαήλ Καν και
της Φρανζέσκα Μπαρ. Ο Μιχαήλ κατεδικάσθη εις θάνατον το 1848 κατά την
επανάστασι, αλλά εδραπέτευσε στις ΗΠΑ. Επέστρεψε 10 έτη αργότερα και ενυμφεύθη
την Έμμα Έμπερσταντ, θυγατέρα του Φερδινάνδου και της Σάρα Σέλιγκμαν
(Seligmann).
522
Ο σχεδιασθείς υπό του Σιωνισμού αποτουρκισμός της Μέσης Ανατολής κατά τον Α΄
Π.Π., ανέδειξε εδαφικώς ωφεληθείσα την Αγγλία αλλά δεν ήταν δυνατόν τότε να
απομονωθή η Γαλλία από την μοιρασιά. Στην Γαλλία παρεχωρήθη η διοίκησις της
σημερινής Συρίας και του Λιβάνου. Η ελεγχομένη υπό του Σιωνισμού πολιτική,
εδημιούργησε τεχνητό αδιέξοδο στις Γαλλικές φιλοδοξίες στην Μέση Ανατολή,
οδηγώντας σταδιακώς τους Γάλλους, εκτός του χώρου αυτού (οριστικώς δε, μετά τον
Β΄ Π.Π.). Όχημα της σιωνιστικής αντιγαλλικής πολιτικής ήτο ο στρατηγός Σαράιγ, ήδη
από την περίοδο διοικήσεως των συμμαχικών δυνάμεων εν Θεσσαλονίκη, αποδειχθείς
ανίκανος και ακατάλληλος. Ανήκε στην Γαλλική αριστερά, άρα υποχείριο των Αφανών,
και μέσω της αριστεράς επεβλήθη η καταστροφική για την Γαλλία παρουσία του στην
Συρία. Η πλήρως ανίκανη διοίκησίς του ώθησε τους εντοπίους Δρούζους σε αιματηρές
εξεγέρσεις με ταπεινωτικές αρχικώς ήττες για τους Γάλλους. Ο Σαράιγ κατέπνιξε με
βαρβαρότητα τις εξεγέρσεις με αποτέλεσμα δημιουργία κλίματος αντιπαθείας και
μίσους προς την Γαλλία. Όταν ο σκοπός αυτός επετεύχθη, ο Σαράιγ ανεκλήθη στην
Γαλλία.

469
 Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Ο πόλεμος άρχισε τον Αύγουστο του 1914 με υποψήφιο (αν προέκυπταν
δυσκολίες) πρωθυπουργό της Αγγλίας τον από τους Εβραίους ελεγχόμενο από
κάθε πλευρά Λλόυντ Τζωρτζ. Τις λεπτομέρειες είχαν επεξεργασθή άτομα σαν
τον Ζαχάρωφ και ωφελήθηκαν κυρίως οι απάτριδες σαν τους Ρόθτσιλντ, οι
οποίοι μετά τον πόλεμο είχαν πολλαπλασιάσει εκπληκτικά τις περιουσίες τους.
Είχαν πολύ χρήμα για τα μεταπολεμικά "ανορθωτικά" δάνεια αλλά και για να
οργανώσουν την Επανάστασι στην Ρωσσία το 1917.
Τα εξαδέλφια του Λιονέλ, Έβελυν και Άνθονυ συμμετείχαν στον στρατό ως
αξιωματικοί. Με βασιλική διαταγή όμως, τη προτροπή του πατέρα του Λεό, ο
Λιονέλ απηλλάγη των στρατιωτικών του καθηκόντων ώστε να αφοσιωθή στον
Οίκο.
Ο Άνθονυ συμμετείχε στην 8μήνου διαρκείας εκστρατείας της Καλλιπόλεως
όπου ετραυματίσθη.
Σαν αποτέλεσμα της, εμπνεύσεως Ρόθτσιλντ κι εκτελέσεως Τσώρτσιλ,
"στημένης" αποτυχίας της Καλλιπόλεως, η οποία έγινε κατόπιν αφανών
εντολών ώστε να αναδειχθή ηγετική μορφή ο κρυπτοεβραίος Μουσταφά
Κεμάλ, οι "νικηταί" Τούρκοι μετεκίνησαν τον στρατό τους προς την Μέση
Ανατολή, γεγονός το οποίο "ηνάγκασε" τους Άγγλους να στείλουν στρατό στην
Παλαιστίνη. Ο σιωνιστικός σχεδιασμός επετύγχανε τώρα τον Αγγλικό έλεγχο
της Μέσης Ανατολής. Τόσο σημαντική ήταν η παρουσία του Αγγλικού στρατού
στην Παλαιστίνη, ώστε τα δύο αδέλφια Έβελυν και Άνθονυ, μετετέθησαν εκεί.
Ο Έβελυν έπεσε νεκρός σε μάχη δίπλα στον επίσης πεσόντα συγγενή του Νηλ
Πρίμροουζ, κληρονόμο του Λόρδου Ρόζμπερυ.
Από τον Γαλλικό Οίκο, ο Τζαίημς, υιός του Χένρι, συμμετείχε στον πόλεμο
ως πιλότος, όπως και τα δύο αγόρια του Ενδμόνδου, ο Τζίμμυ, ως σύνδεσμος
του Γαλλικού με τον Αγγλικό στρατό, και ο Μωρίς
Ο Τζίμμυ, σύζυγος από το 1913 της Ντόροθυ Πίντο, ήταν ο κύριος
ακούραστος παθιασμένος βοηθός-συνεργάτης του πατρός του στο σιωνιστικό
σχέδιο. Επομένως, κι αυτός κατάφερε να μετατεθή στον Αγγλικό στρατό της
Παλαιστίνης ως βοηθός του γνωστού στρατηγού Άλλενμπυ. Στην Παλαιστίνη
ωργάνωσε μικρή μάχιμη μονάδα εντοπίων Εβραίων στην οποία υπηρέτησε ο
Μπεν Γκουριόν.
Από τον Αυστριακό Οίκο, ο Ευγένιος κι ο Αλφόνσο εκλήθησαν να
υπηρετήσουν και εστάλησαν στο Ιταλικό μέτωπο μέχρι τέλους του πολέμου.
Ο Χένρι συνεδέθη στενά με το ζεύγος Κιουρί, εχρηματοδότησε αδρά την
προσπάθειά τους και ήταν αυτός ο οποίος το 1919 προσέφερε το πρώτο
γραμμάριο ραδίου στο Ινστιτούτο. Ήταν ο θεμελιώδης λίθος στην ίδρυσι του
ιδρύματος Κιουρί.523

523
Μία πολύ χρήσιμος σχέσις με ταυτόχρονη εξάρτησι της ερεύνης των Κιουρί από
εβραϊκά κεφάλαια. Τέτοια που να αναγκάση τον Κιουρί να μεταφέρη το βαρύ ύδωρ από

470
 Η μεθόδευσις εξόδου της Τουρκίας στον Α΄ Π.Π. εναντίον της Δύσεως, με
την πλευρά των Γερμανών, το 1914, έγινε καθ' υπαγόρευσιν, ώστε μέσα από
την δίνη του πολέμου να κυριαρχήσουν οριστικώς οι κρυπτοεβραίοι
Νεότουρκοι και να αναδειχθή ο κρυπτοεβραίος Κεμάλ ως αδιαφιλονίκητος
στρατηλάτης με περγαμηνές κατά Άγγλων και Ελλήνων και να παγιωθή, μέσω
Κεμάλ, η οριστική υποταγή της Τουρκίας στο νέο υπό ίδρυσιν τότε κράτος του
Ισραήλ. Σήμερα, υπό αφανή κυριαρχία των κρυπτοεβραίων μουσουλμάνων
"ντονμέ", η Τουρκία είναι κυρίαρχη χώρα στην σφαίρα επιρροής του Ισραήλ και
χωροφύλαξ όποιας γείτονος χώρας αρνηθή την υποταγή της στο Ισραήλ. Αυτή η
πολιτική ανάγεται στο Ιουδαϊκό Τόξο του Νάσι, δίχως ουσιαστικές
διαφοροποιήσεις και έτσι δικαιολογείται η συνεχής επιβράβευσις και ασυλία
της Τουρκίας σε κάθε βαρβαρότητα και σε κάθε υστερική εθνικιστική
πράξι.
Επίσης όμως, η μεθόδευσις συνετέλεσε ώστε να περιέλθη νομικώς η
Κύπρος υπό την κυριαρχία των Άγγλων αποσπώντας την από την κυριαρχία
των ηττηθέντων Τούρκων. Συγκεκριμένα, το Άρθρο 6 της Συνθήκης της 4ης
Ιουνίου 1878, συμφώνως προς την οποία η Κύπρος περιήρχετο στην
επικυριαρχία της Αγγλίας, έγραφε ρητώς ότι: "Αν η Ρωσσία επιστρέψη στην
Τουρκία τις κατά τον τελευταίο πόλεμο, κατακτηθείσες υπ' αυτής περιοχές
της Αρμενίας, Βατούμ, Αρνταχάν και Καρς, η Κύπρος θα εκκενωθή από
Άγγλους και η συμφωνία της 4ης Ιουνίου 1878, θα ακυρωθή.". Επομένως, η
έξοδος των Τούρκων στον Α΄ Π.Π. με την λάθος πλευρά, αυτομάτως κατέστησε
την Κύπρο νομίμως, βάσει δικαίου του πολέμου, κατα-κτηθέν και προσαρτηθέν
έδαφος. Το 1921 η Ρωσσία επέστρεψε μεν το Αρντα-χάν και το Καρς στην
Τουρκία, αλλά όχι και το Βατούμ, οπότε τεχνικώς δεν ικανοποιήθη το Άρθρο 6
της συνθήκης. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, το 1923, η Ελλάς και η
Τουρκία ηναγκάσθησαν να αναγνωρίσουν την Αγγλική κυριαρχία επί της νήσου
και το 1925 εκυρήχθη επισήμως Αποικία της Αγγλίας.
Για να χρυσώσουν οι Αφανείς το χάπι και να αναδείξουν ως πολέμαρχο τον
Κεμάλ, εσκηνοθέτησαν την εκ των προτέρων καταδικασμένη απόβασι στην
Καλλίπολι θυσιάζοντας υπέρ των εβραϊκών συμφερόντων πολλές χιλιάδες
παιδιών της Αγγλίας και Ωκεανίας ενώ στους ιστορικούς απαγορεύεται
ευσχήμως η διερεύνησις των αιτιών αυτών των θυσιών.

την Νορβηγία στην Δύσι, ακριβώς προ της καθορισμένης ενάρξεως του
καλλοργανωμένου μεθοδευμένου υπό της αφανούς εξουσίας, Β΄ Π.Π. Οπότε η εβραϊκή
παρέα του Όπενχάιμερ εδημιούργησε στις ΗΠΑ την ατομική βόμβα πρώτη. Έτσι απλά
είχε κερδιθή ο πόλεμος στην ουσία του πριν καν αρχίση και οι τραπεζίτες, με
αστείρευτα δάνεια τύπου Μάρσαλ-Τρούμαν "ανώρθωσαν" την Ευρώπη καθιστώντας
την υποτελή φανερά στις ΗΠΑ αφανώς δε στο Κεφάλαιο.

471
 Η ΜΕΘΟΔΕΥΣΙΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΛΛΟΥΝΤ
ΤΖΩΡΤΖ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ
Στην Γαλλική περιοχή Νεβ Σαπέλ (Neuve Chapelle) διεξήχθη στις 10-13
Μαρτίου 1915 μία φονική μάχη στα πλαίσια της συμμαχικής επιθέσεως στην
περιοχή Αρτουά, κατόπιν σχεδίων του Αρχηγού Επιτελείου του Αγγλικού
Εκστρατευτικού Σώματος, σερ Τζων Φρεντς. Ηγήθησαν της επιθέσεως 4
Μεραρχίες της Α΄ Στρατιάς του Ντάγκλας Χαίηγκ, δυνάμεως 40.000 ανδρών σε
μέτωπο 3 χιλιομέτρων. Προ της επιθέσεως του πεζικού, το πυροβολικό
προετοίμασε το έδαφος με 35 λεπτά της ώρας σφοδρού βομβαρδισμού υπό 342
πυροβόλων σε πλάτος 2 χιλιομέτρων ενώ τις βολές κατηύθυναν 85 βρεταννικά
αναγνωριστικά αεροσκάφη. Οι ιστορικοί εσημείωσαν ότι, κατά τον 35λεπτο
βομβαρδισμό, ερρίφθησαν πιο πολλές οβίδες από όσες συνολικώς στον πόλεμο
των Μπόερς προ 15ετίας. Στις σφοδρές μάχες πεζικού που ηκολούθησαν, σώμα
προς σώμα πολλές φορές, τα Βρεταννικά και Ινδικά τμήματα προήλασαν
ταχέως, εναντίον μόλις μίας Γερμανικής Μεραρχίας της 6ης Στρατιάς, οπότε
εντός ωρών κατελήφθη το Neuve Chapelle. Ηκολούθησαν όμως προβλήματα
ανεφοδιασμού και επικοινωνιών ενώ σε δύο ημέρες οι Γερμανικές εφεδρείες
εξαπέλυσαν αντεπίθεσι χωρίς επιτυχία. Οι Γάλλοι απώλεσαν 1.000 άνδρες σε
ανεπιτυχή επίθεσι στο χωριό Ωμπέρ, ενάμισι χιλιόμετρα ανατολικά. Η γενική
επίθεσις των συμμάχων σταμάτησε την 13η Μαρτίου με απώλειες 7.000
Άγγλων και 4.200 Ινδών ενώ αντίστοιχες ήσαν και των Γερμανών.
Οι Γάλλοι κατηγόρησαν ευθέως το πυροβολικό διότι δεν είχε προετοιμάσει
το έδαφος με πυκνές βολές στην Ωμπέρ, έχοντας αφήσει άθικτη την αμυντική
ικανότητα των Γερμανών, με αποτέλεσμα, όταν επετέθησαν οι Γάλλοι, να
υποστούν συντριπτικές απώλειες. Το πυροβολικό όμως δεν διέθετε
περισσότερες οβίδες και ο Αρχηγός, σερ Φρεντς, ανέφερε επισήμως ως αίτιον
της αποτυχίας την έλλειψι πυρομαχικών.
Η κυρία αιτία της αποτυχίας όμως ήτο η απόσπασις του μεγαλυτέρου
αριθμού στρατιωτών και εφοδίων για πραγματοποίησι της αποβάσεως
στην Καλλίπολι των Δαρδανελλίων.
Οι κατευθυνόμενοι Τάιμς του Λονδίνου, αμέσως εδημοσιοποίησαν τις
απόψεις του σερ Φρεντς, εδημιουργήθη σκοπίμως τεράστιο θέμα, αποκληθέν
επισήμως The Shell Scandal (το σκάνδαλο των οβίδων) με πρώτο θύμα τον σερ
Φρεντς ο οποίος αντικατεστάθη υπό του σερ Ντάγκλας Χαίηγκ524.

524
Υπασπιστής του ήταν ο βουλευτής βαρώνος Φίλιπ Σασσούν, υιός του γνωστού
βαρώνου του οπίου, βουλευτού Εδουάρδου Σασσούν (δισέγγονο του Δαυίδ Σασσούν)
και της Αλίν Ρόθτσιλντ, κόρης του βαρώνου Γουστάβου ντε Ροθτσίλντ. Το 1920 ήταν
Κοινοβουλευτικός γραμματεύς του Λλόυντ Τζωρτζ ενώ 1924-1929 και 1931-1937 ήταν
Υφυπουργός Αεροπορίας.

473
 Σε έρευνες είχε τεκμηριωθή ότι τα εργοστάσια πυρομαχικών δεν παρήγαγον
την μεγίστη δυνατή παραγωγή πυρομαχικών. Τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, Τάιμς
και Ντέιλυ Μέιλ525, μέσω του ιδιοκτήτου των Λόρδου Νόρθκλιφ, εκατηγόρησαν
ευθέως κι ονομαστικώς τον Υπουργό Πολέμου Λόρδο Κίτσενερ, ήρωα του
Σουδάν, για ανικανότητα, προβάλλοντας ταυτοχρόνως ως Σωτήρα το
ανδρείκελο των Ρόθτσιλντ, τον Λλόυντ Τζωρτζ. Σαν αποτέλεσμα, η κυβέρνησις
έπεσε τον Μάιο και η νέα κυβέρνησις συνασπισμού υπό τον Λόρδο Άσκουιθ,
διετήρησε τον Κίτσενερ στην ίδια θέσι αλλά εδημιούργησε το νέο Υπουργείο
Πυρομαχικών με υπουργό τον Λλόυντ Τζωρτζ. Όταν σε λίγους μήνες εβυθίσθη
σχεδόν αύτανδρο στην Ρωσσία το καταδρομικό HMS HAMSHIRE, επνίγη
πολύ βολικά ο Κίτσενερ και την θέσι του φυσικά επήρε ο Λλόυντ Τζωρτζ ως
Υπουργός Πολέμου τον Ιούνιο του 1916 ενώ ο Εβραίος Έντουιν Σαμουήλ
Μόνταγκιου526 εχρίσθη Υπουργός Πυρομαχικών. Σ' αυτή την θέσι ήταν ο
Λλόυντ Τζωρτζ μέχρι τον Δεκέμβριο του 1916 οπότε εχρίσθη πρωθυπουργός,
και λόγω των αφανών διαχειριστών του, ακόμη και τα λάθη του ωραιοποιούντο
ώστε να διατηρηθή όσο απαιτείτο στην εξουσία.
Ο Λλόυντ Τζωρτζ, διεφθαρμένο υποχείριο του Ζαχάρωφ, ωδηγήθη
(κυριολεκτικώς συρόμενος "απ' την μύτη" σαν το ζώο του τσίρκου) στην
εφαρμογή των σχεδίων των Ρόθτσιλντ για την Μικρασία και το μέλλον
Ελλάδος-Τουρκίας ώστε να "βοηθήση" τους Greeks. Η καλοστημένη και
καλοσχεδιασμένη αυτή επιχείρησις δεν θα επετύγχανε δίχως την απίθανη
αφέλεια του Βενιζέλου ο οποίος παρασύροντας ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ την
ρωμηοσύνη, την έστειλε στον όλεθρο. Αυτές ήταν οι στρατηγικές εντολές των
Ρόθτσιλντ και ο Ζαχάρωφ ο τακτικός οργανωτής. Το μπουλούκι ήταν οι

525
Είναι αναγκαίο να τονισθή ξανά ότι η επιτυχία τέτοιων μεθοδεύσεων εξαρτάται
πάντα από χρησιμοποίησι και ενεργοποίησι ατόμων με χαλαρές ηθικές και κοινωνικές
αξίες, με ταπεινά ελατήρια ανελίξεως και αμβλυμένες εθνικές-ηθικές συνειδήσεις.
Τέτοιες συμπεριφορές είδαμε σε σουλτάνους π.χ. Σελήμ, σε ηγεμόνες όπως του
πρίγκιπος της Έσσης με τα 70 εξώγαμα αλλά και καθημερινούς ανθρώπους για μικρές
δουλειές. Αυτού του είδους οι άνθρωποι ήσαν και είναι περιζήτητοι από τον Εβραιο-
σιωνισμό. Ένας τέτοιος, ονόματι Charles Repington, επελέγη ως πολεμικός
ανταποκριτής, ώστε να μεθοδευθή η άνοδος του ανδρεικέλου Λλόυντ Τζωρτζ. Ο
Ρέπινγκτον ήταν στρατιώτης που κατάφερε πολεμώντας σε Αφγανιστάν, Μπούρμα,
Σουδάν και Νότιο Αφρική, να ανελιχθή στον βαθμό του συνταγματάρχου. Το 1902
ανεκαλύφθη η σχέσις του με σύζυγο συναδέλφου και απετάχθη από το στράτευμα. Τότε
προσελήφθη από τους Τάιμς ως στρατιωτκός ανταποκριτής. Στα επόμενα χρόνια η
ανηθικότης του στις ανταποκρίσεις και τα βιβλία του τον κατέστησαν ανεπιθύμητο,
άλλαξε εργοδότες εξ ανάγκης, κατεδικάσθη για λιβέλλους και απεβίωσε χωρίς φίλους
το 1925.
526
Η οικογένειά του ήλεγχε το εμπόριο αργύρου παγκοσμίως. Το 1906 είχε εκλεγή
βουλευτής για πρώτη φορά και το 1917 διωρίσθη στην άκρως νευραλγική θέσι του
Υπουργού Ινδιών. Ανήκε στο μέτωπο των δήθεν αντισιωνιστών το οποίο είχε
δημιουργηθή για αμυντικούς σκοπούς, ως δηλαδή πλήρως ελεγχομένη αντισιωνιστική
κίνησις. Ήταν εξάδελφος του Χέρμπερτ Σαμουήλ, αρχικομισσάριου Παλαιστίνης.

474
συναισθηματικοί ρωμηοί. Ήταν αργά όταν ο "ευφυέστατος" Βενιζέλος
αντελήφθη το ποιόν του Ζαχάρωφ.
Η ήττα της Τουρκίας από τον Αγγλικό στρατό του Άλενμπυ το 1917 και η
πολιτικο-οικονομική εξάρτησις των Λλόυντ Τζωρτζ και Μπαλφούρ από τους
Ρόθτσιλντ αλλά και τον σιωνισμό γενικώς, ωδήγησε στην γνωστή διακήρυξι
Μπαλφούρ, συμφώνως προς την οποία η Αγγλία ουσιαστικώς υπεστήριζε την
δημιουργία του Ισραήλ. Μάζα Εβραίων από Ανατολική Ευρώπη εφέρετο έτοιμη
να μετοικήση εκεί. Μεγάλη πίεσις ησκήθη υπό των οργανωμένων
Αμερικανοεβραίων προς τούτο, δεδομένου ότι και αι ΗΠΑ είχαν φυσικά
ωδηγηθή να πολεμήσουν.
Στις ΗΠΑ, προκειμένου να πιεσθή η κυβέρνησις κι η κοινή γνώμη για την
ανάγκη συμμετοχής στον Α΄ Π.Π., ιδρύθηκαν ομάδες πιέσεως-λόμπυ.
Συγκεκριμένα ιδρύθησαν τα:
1. Council on National Defence. Ιδρύθη υπό του Ελιχού Ρουτ με την
βοήθεια των Χόλις Γκόντφρυ του Ινστιτούτου Ντρέξελ και του
Χάουαρντ Κόφφιν της Hudson Motor Car Co. Συμμετείχαν και οι
Μπερνάρντ Μπαρούχ, Ιούλιος Ρόσενβαλντ και Σαμουήλ Γκόμπερς κ.ά.
2. League to Enforce Peace. Ιδρύθη υπό του Ελιχού Ρούτ, J.P. Morgan,
Όσκαρ Στράους, Ισαάκ Σέλιγκμαν, Πέρρυ Μπελμόντ (επίσημος
αντιπρόσωπος των Ρόθτσιλντ), η εταιρεία Kuhn, Loeb & Co., ο
γνωστός από την αιχμαλωσία του από τους Μπόερς, Τζων Χάμμοντ,
κ.ά.
3. Navy League. Ιδρύθη από Χαλυβουργίες όπως η U.S. Steel του J.P.
Morgan, Bethlehem Steel, Carnegie Steel, International Nikel κ.ά.

Ο ενορχηστρωμένος τύπος διέσυρε και ελοιδώρησε όσους αντέδρασαν στην

είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο. Ο αντιδράσας βουλευτής Λίντμπεργκ επί
παραδείγματι, υπέστη δυσφημίσεις από τον τύπο και η επιδρομή πρακτόρων
υπό τον Χούβερ στην οικία του, είχε ως αποτέλεσμα να καύσουν στην αυλή του
τις σημειώσεις του υπό συγγραφήν βιβλίου του.
Προς αύξησι των πιέσεων στους Άγγλους και οργάνωσι ομάδων πιέσεως
στην Αγγλία, ο Τζαίημς, υιός του Ενδμόνδου, είχε μεταφερθή στην Αγγλία
συνεργαζόμενος με τους Τσαρλς και Γουώλτερ (ήδη βουλευτής).
Ενεργοποίησαν εντέχνως ως μοχλό πιέσεως ακόμη κι έναν Εβραίο χημικό ο
οποίος είχε ανακαλύψει δηλητηριώδη αέρια μαζικών φόνων τα οποία
προσέφεραν στους Άγγλους έναντι της διακηρύξεως Μπαλφούρ. Το όνομα του
χημικού Χαΐμ Γουάισμαν527.
Ως βουλευτής ο Γουώλτερ, εχρησιμοποιήθη ως αιχμή του δόρατος των
προσπαθειών επηρεασμού των πολιτικών. Η ενορχηστρωμένη εβραϊκή
προπαγάνδα, μέσω δικτύου και ΜΜΕ, εβοήθησε τον Γουώλτερ να απευθύνη
συνεννοημένη δήθεν τελεσιγραφική επιστολή στον Μπαλφούρ στην οποία
527
Θεωρείται θεμελιώτης του Ισραηλινού Κράτους το οποίο τελικώς εθεμελιώθη πάνω
σε δηλητηριώδες αέριο τόσο θανάσιμο ώστε όλες οι χώρες υπέγραψαν να μην το
χρησιμοποιήσουν.

475
ανέφερε ότι "...επίσημες και ημι-επίσημες Γερμανικές εφημερίδες καταγράφουν
δηλώσεις ότι κατά τις επερχόμενες ειρηνευτικές συνομιλίες οι Δυνάμεις της
Κεντρικής Ευρώπης πρέπει να δημιουργήσουν στην Παλαιστίνη συνθήκες
εβραϊκού εποικισμού υπό την αιγίδα της Γερμανίας. Επομένως προτείνω να
εκδοθή Αγγλική διακήρυξις η οποία θα προλάβη τέτοια κίνησι...". Διαβάζοντας
προσεκτικά το παραπάνω, βλέπουμε ότι ο Ρόθτσιλντ περιγράφει την αιτιολογία
την οποία θα πρέπει να χρησιμοποιήση ο Μπαλφούρ για να πεισθούν, όχι οι
εξαρτημένοι πολιτικοί αλλά η αγγλική κοινή γνώμη. Κατόπιν αυτής της
μεθοδευμένης επιστολής, ήταν εύκολο για τους εξαρτημένους Μπαλφούρ και
Λλόυντ Τζωρτζ, να προωθήσουν την διακήρυξι εκβιαστικώς, προφασιζόμενοι
το επείγον του ζητήματος ώστε δήθεν να προλάβουν την Γερμανική κίνησι, από
μία Γερμανία όμως αποδυναμωμένη πλήρως, λίγο προ της συντριπτικής της
ήττας.
Στις 2 Νοεμβρίου 1917 εξεδόθη η περίφημος Διακήρυξις Μπαλφούρ,
απευθυνομένη στον ΓΟΥΩΛΤΕΡ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ ως αρχηγού του αφανούς
κράτους, αναφέρουσα:
"Αγαπητέ Λόρδε Ρόθτσιλντ, ευρίσκομαι εις την ευχάριστον θέσιν να σας
μεταφέρω, εκ μέρους της κυβερνήσεως της Αυτού Μεγαλειότητος, την παρακάτω
διακήρυξι συμπαθείας προς τις Εβραϊκές-Σιωνιστικές επιδιώξεις όπως
υπεβλήθησαν και ενεκρίθησαν υπό της κυβερνήσεως. Είναι θετική η άποψις της
Κυβερνήσεως της Αυτού Μεγαλειότητος περί εγκαταστάσεως στην Παλαιστίνη
Εθνικού Οίκου του Εβραϊκού Λαού και θα πράξη το καλύτερο δυνατόν για να
κατορθώση να εδραιώση αυτόν τον στόχο. ...Θα ήμουν υπόχρεος αν κάνατε
γνωστή αυτή την διακήρυξι στην Σιωνιστική Ομοσπονδία.
Ειλικρινώς δικός σας,
Άρθουρ Τζαίημς Μπαλφούρ".

Η διακήρυξις αυτή εβελτιώθη από την Κοινωνία των Εθνών και άλλα
όργανα και κατέληξε σε αναγνώρισι αργότερα του Κράτους του Ισραήλ.
Μάλιστα ο ελεγχόμενος πρόεδρος Woodrow Wilson, ανέλαβε την
προσπάθεια προς ψήφισι παρομοίου διακηρύξεως στο Κογκρέσσο των ΗΠΑ,
την 30ή Ιουνίου 1922, με απόλυτο επιτυχία, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για
μετανάστευσι εκεί των Εβραίων, οι οποίοι όμως δεν ανταποκρίθηκαν!

476
 ΜΕΤΑ ΤΟΝ Α΄ Π.Π.
Μετά τον Α΄ Π.Π. αι ΗΠΑ ανεδύθησαν ως η ανερχομένη Κοσμοκράτειρα οπότε
βλέπουμε την σταδιακή απαγκίστρωσι των Ρόθτσιλντ από Αγγλία και μεταφορά
τους στις ΗΠΑ. Αι ΗΠΑ κατεκτήθησαν σταδιακώς από τους Εβραίους
τραπεζίτες ακριβώς όπως η Αγγλία και η κοσμοκρατορία των ΗΠΑ
εξησφαλίσθη με τον πλήρως μεθοδευμένο υπ' αυτών Β΄ Π.Π.
Να σημειωθή ότι για την εκδίωξι των Τούρκων από την Μέση Ανατολή,
εχρησιμοποιήθησαν μέσω του Λώρενς της Αραβίας, οι Άραβες, τους οποίους ο
Λώρενς είχε διαβεβαιώσει ότι μετά τον διωγμό των Τούρκων, η Μέση Ανατολή
θα παρέμενε Αραβική. Φυσικά η διαβεβαίωσις δεν ήτο από δική του
πρωτοβουλία αλλά των ανωτέρων του. Η επανάστασις των Αράβων κατά των
Τούρκων επέτυχε, όμως τους διεδέχθησαν οι Εβραίοι μέσω Αγγλίας. Ο Λώρενς,
αηδιασμένος από το διπλό πολιτικό παιγνίδι στο οποίο τον παρέσυραν οι
κατευθυνόμενοι ανώτεροί του, παρητήθη από τα δημόσια πράγματα 528. Η

528
Ο τρόπος θανάτου του ήταν μυστηριώδης. Λόγω αντιθέσεώς του στην παραχώρησι
της Παλαιστίνης στους Εβραίους και της επιρροής την οποία ασκούσε επί των Αράβων,
πιθανώς να είχε στοχοποιηθή. Αρκετοί Άγγλοι συγγραφείς, όπως ο Ντέσμοντ Στιούαρτ,
ισχυρίσθηκαν ότι απέδειξαν πως ο θάνατός του με πτώσι από την μοτοσυκλέττα του
ήταν εκτέλεσις. Ισχυρίζονται ότι κάποιοι είχαν απλώσει καλώδιο σε κάποιο σημείο της
γνωστής διαδρομής την οποία συνήθιζε να ακολουθή ο Λώρενς με μεγάλη ταχύτητα, κι
όταν έπεσε τον εσκότωσαν επί τόπου. Τροχαία "ατυχήματα" είναι προσφιλής μέθοδος
συμμορφώσεως, όπως ήδη εγράφη περί Τσώρτσιλ. Ο Τζαίημς Φόρεσταλ, Υπουργός
Αμύνης, κατεχώρησε στο ημερολόγιό του την συζήτησί του με τον αφανή πρόεδρο των
ΗΠΑ Μπαρούχ Μπερνάρντ στις 3 Φεβρουαρίου 1949, όπου ο Μπαρούχ του υπέδειξε
την αφανή σωστή πολιτική. Συγκεκριμένα γράφει ο Φόρεσταλ "...η γραμμή του ήταν να
με συμβουλεύση στο συγκεκριμένο θέμα ότι ήδη είχα στοχοποιηθή, σε σημείο που να είναι
επιβλαβές για μένα, το να αντιταχθώ στην πολιτική του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη.
Ανέφερε ότι ο ίδιος δεν εγκρίνει την δράσι των Σιωνιστών αλλά αμέσως είπε ότι το
Δημοκρατικό κόμμα θα έχη χάσιμο αν προσπαθήση να αλλάξη την συγκεκριμένη πολιτική
και είπε ότι ήταν άνιση μεταχείρησις το να αφήνουμε την Αγγλία να εφοδιάζη με όπλα
τους Άραβες κι εμείς να μην δίνουμε τα ίδια στους Εβραίους". Σε ένα μήνα ο Φόρεσταλ
αντικατεστάθη από Υπουργός Αμύνης και σε άλλους δύο μήνες "ηυτοκτόνησε
πηδώντας έξω από παράθυρο" του Ναυτικού Νοσοκομείου Βηδεσδά. Έδωσαν όμως το
όνομά του σε αεροπλανοφόρο!!! Ο βιογράφος του Άρνολντ Ρόγκοου καταγράφει και
περιγράφει την μεθόδευσι εκδιώξεώς του από την κυβέρνησι, την στοχοποίησί του, την
συνεχή παρακολούθησί του από σιωνιστές και τις προσπάθειες του ελεγχομένου από
Εβραίους τύπου να τον χαρακτηρίσουν με ψευδή στοιχεία, σχιζοφρενή παρά τις σαφείς
αντίθετες διαγνώσεις των θεραπόντων ιατρών. Περισσότερα στο Arnold Rogow,
"James Forrestal, A Study of Personality, Politics, and Policy", MacMillan, 1963. Τον
Μάρτιο του 2006 οι Τάιμς του Λονδίνου παρουσίασαν πρώην απόρρητα έγγραφα των
μυστικών υπηρεσιών στα οποία αποκαλύπτεται σχέδιο της οργανώσεως Ιργκούν του
Μενάχεμ Μπέγκιν να δολοφονήσουν τον Άγγλο Υπουργό Εξωτερικών Έρνεστ Μπεβίν

477
συμπεριφορά αυτή όμως της Αγγλίας ωδήγησε την χώρα, από κοσμοκρατορία
σε υποτακτικό των ΗΠΑ όταν η Αφανής Εβραϊκή Κυβέρνησις απεφάσισε
μετακίνησι της έδρας της από Αγγλία σε ΗΠΑ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαπλοκής αλλά και του κυριαρχούντος
πνεύματος στα καρτέλ των εμπόρων όπλων κατά τον αιματηρό Α΄ Π.Π., ήτο η
εταιρεία Societe Miniere de Penarroya της Ισπανίας, η οποία, μέσω των
εξορύξεων της, παρήγαγε το 1/8 της παγκοσμίου παραγωγής μολύβδου. Είχε
αγορασθή το 1833 από τους Γάλλους Ρόθτσιλντ. Το 1909, στην προσπάθεια
δημιουργίας εξαρτήσεων, ενώθηκε η εταιρεία με την γερμανική
Μetallgeselschaft της Φραγκφούρτης, με μεγαλομετόχους τους Κάιζερ και
Κρουπ. Η νέα εταιρεία, με την έναρξι του πολέμου, έστειλε μέσω Ελβετίας
150.000 τόνους μολύβδου στην εμπόλεμο Γερμανία. Η επομένη παρτίδα
μολύβδου προς την Γαλλία, εκόστιζε τώρα πλέον του διπλασίου. Μέσω
Ελβετίας, η Γερμανία εμπορεύετο διάφορα χημικά, βωξίτη, εκρηκτικά, κλπ, ενώ
οι Γάλλοι χάλυβα, σίδηρο, κλπ. Η Γερμανία, κατά τον πόλεμο, παρήγαγε
150.000-250.000 τόνους σιδήρου ανά μήνα, μεγάλο μέρος του οποίου πωλούσε
στην Ελβετία η οποία με την σειρά της το προωθούσε στην Γαλλία. Απ' την
άλλη μεριά η French Societé-Commerciale des Carbures πωλούσε στην
Ελβετική, Γερμανικών συμφερόντων, Lonza Company, πρώτη ύλη για
εκρηκτικά (carbide-cyanamide) αλλά και ο Γαλλικός βωξίτης, επεξεργασμένος
στην Ελβετία σε αλουμίνιο, εξήγετο στην Γερμανία. Επίσης η Ελβετία πωλούσε
ηλεκτρισμό στους εμπολέμους ενώ τυπικώς, ως ουδετέρα χώρα, έπρεπε να είχε
κλειστά τα σύνορά της. Η μεγάλη διάρκεια του πολέμου, εν πολλοίς, ωφείλετο
στην συμπεριφορά της Ελβετίας η οποία ήτο όμως κυριολεκτικώς στο έλεος του
καρτέλ των Αφανών. Ας μην λησμονούμε όμως ότι μετά το Βατερλώ, η Ελβετία
ιδρύθη και διετηρήθη ως ουδετέρα ζώνη λόγω ενεργείας των Ρόθτσιλντ. Ο
διαρκής εφοδιασμός των αντιμαχομένων μέσω καρτέλ δεν σταμάτησε ποτέ. Οι

το 1946 ώστε να μην θέση προσκόμματα στην αναγνώρισι του Ισραήλ. Πάντως, ο
Φόρεσταλ ήτο γνώστης, ως ένα βαθμό, του παρασκηνίου διότι το 1915, ως "δεξί χέρι"
του χρηματιστού της Wall Street, Κλάρενς Ντίλλον (υιός του Σαμουήλ και Μπέρθα
Λάποβιτς γεννηθείς το 1882), συμμετείχε στην οργάνωσι της American & Foreign
Securities Corp. η οποία επρομήθευσε όπλα στην Γαλλία κι αργότερα στον Χίτλερ
καθιστώντας τον βαθύπλουτο. Ο υιός του, Ντάγκλας Ντίλλον, αργότερα έγινε
υφυπουργός εσωτερικών των ΗΠΑ και εβοήθησε την Μπεχτέλ να διεισδύση στην
Σαουδική Αραβία. Όντας από τους πλουσιωτέρους Αμερικανούς, τελικώς επώλησε την
εταιρεία του στην Μπεχτέλ. Κατέστη πρέσβυς των ΗΠΑ στην Γαλλία το 1953-57, κι
αργότερα έγινε υπουργός οικονομικών. Το 1971-75 ήτο πρόεδρος του Ιδρύματος
Ροκφέλλερ και κατόπιν της Δεξαμενής Σκέψεως Μπρούκινγκς. Ο Ρόμπερτ
Μπρούκινγκς, γεννηθείς το 1850, ήτο βοηθός του Μπαρούχ Μπερνάρντ στην W.Ι.Β. ως
πρόεδρος της επιτροπής τιμολογήσεων και συγχρηματοδότης του Ιδρύματος Κάρνεγκυ.
Ο Άντριου Κάρνεγκυ, βιομήχανος χάλυβος, επώλησε τις επιχειρήσεις του στους J.P.
Morgan και Ρόθτσιλντ έναντι 1.000.000.000 δολ. υποχρεωθείς όμως να τα κατανείμη σε
κληροδοτήματα, όπως ακριβώς κι ο Σέσιλ Ρόουντς. Το Ίδρυμα Κάρνεγκυ ιδρύθη το
1909 με μέλη τους Ντελάνο, Γκίλμαν, Ελιχού Ρουτ, Σότγουελ κ.ά. Ο Σότγουελ έγραψε
πολλά άρθρα για την Συνθήκη των Βερσαλλιών και ήτο οργανωτής του Ο.Η.Ε.

478
Γερμανοί επί παραδείγματι, μεσούντος του πολέμου, εισήγαγον μεγάλη
ποσότητα νικελίου από ΗΠΑ.529 Αυτή την συμπεριφορά έπεδειξαν οι
Κεφαλαιοκράται, με αρχηγούς τους Ρόθτσιλντ, και στον Β΄ Π.Π.

529
Helmuth Carol Engelbrecht και F.C. Hanighen, "Merchants of death", Dodd, Mead &
Co., New York, 1934, σελ. 160-170.

479
480
 Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ
Ο τερματισμός της τελευταίας αριστοκρατίας της Ευρώπης ήταν ίσως η
επιτυχεστέρα δραστηριότης των Αφανών. Η Ρωσσία είχε περιέλθει σε
δραματική κατάστασι αφ' ενός λόγω Α΄ Π.Π., με εκατομμύρια νεκρούς και αφ'
ετέρου με τα πάμπολλα εκατομμύρια νεκρών κατά την οκτωβριανή
κομμουνιστική επανάστασι και επιβολή των Εβραίων Μπολσεβίκων επί των
Εβραίων Μενσεβίκων. Υπήρχε πρόβλημα επισιτισμού και η "φιλάνθρωπος"
παγκοσμία κοινότης ανέλαβε την τεραστίου μεγέθους τροφοδοσία μέσω ΗΠΑ
διότι η κομμουνιστική Ρωσσία έπρεπε να υπάρχη ως παγκόσμιο φόβητρον για
να δικαιολογή εξοπλισμούς. (όπως τώρα η "τρομοκρατία").
Γνωρίζουμε ότι ο Τζώρτζ Κένναν, προσωπικός έμπιστος εντολοδόχος του
Ιακώβ Σιφφ, εξώπλισε κι εχρηματοδότησε ανεπισήμως τους Μπολσεβίκους σε
σειρά ταξειδιών του στην Ρωσσία. Ο εγγονός Σιφφ απεκάλυψε ότι ο παππούς
του Ιακώβ είχε χρηματοδοτήσει με 20 εκατομμύρια δολλάρια τον Λένιν μέσω
του Εβραίου Τρότσκι ώστε να βοηθηθή η "αυθόρμητη" λαϊκή επανάστασις των
Μπολσεβίκων στην Ρωσσία. Ο Τρότσκυ ξεκίνησε για την Ρωσσία το 1917 από
την Νέα Υόρκη ως εντολοδόχος των Αφανών, με έξοδα ταξειδιού 10.000 δολ.
από τον Ροκφέλλερ. Συνελήφθη στο Χάλιφαξ του Καναδά αλλά με εντολή του
πρωθυπουργού του Καναδά, ΜακΚένζυ Κινγκ, αφέθη ελεύθερος. Ο ΜακΚένζυ
Κινγκ αντημοίφθη για την προσφερθείσα "εξυπηρέτησι" με διευθυντική θέσι
στο τμήμα Βιομηχανικών Ερευνών του Ιδρύματος Ροκφέλλερ με τεράστια
αμοιβή 30.000 δολ. ανά έτος και διευθυντική θέσι του ιδρύματος Κάρνεγκι.
Ακολούθησαν πολλά άλλα οφέλη. Ο δε Ροκφέλλερ της Στάνταρντ Όιλ και
Βάκουουμ Όιλ ίδρυσε το 1927 διυλιστήρια πετρελαίου στην Ρωσσία με
υπόσχεσι εκμεταλλεύσεως του 50% των κοιτασμάτων του Καυκάσου. Οι
εθνικοποιήσεις του Στάλιν τον άφησαν ανέπαφο.
Το επίσημο όμως όχημα των "χρηματοδοτήσεων" και "ενισχύσεως" της
Ρωσσίας ήτο η δημιουργηθείσα το 1915 εν Νέα Υόρκη, American International
Corporation ή A.I.C. με ιδρυτάς τους J.P. Morgan, National City Bank και
Ροκφέλλερ. Πρόεδρος του Δ.Σ. ωρίσθη ο Φρανκ Βάντερλιπ, πρώην πρόεδρος
της National City Bank και ιδρυτικό μέλος της Federal Reserve Bank. Μέλη του
Δ.Σ. ήταν ο Πιέρ Ντουπόντ, ο Όττο Καν της Kuhn, Loeb & Co., ο Χέρμπερτ
Γουώκερ (παππούς και προπάππος των δύο προέδρων Μπους), ο Γούντγαρντ
πρόεδρος τότε της Federal Reserve Bank, ο Ρόμπερτ Λόβετ της Harriman-
Kuhn-Loeb Pacific Railroad, ο Πέρσυ Ροκφέλλερ, ο Στίλμαν του οποίου ο
πατέρας ήταν βασικός θεμελιωτής της National City Bank κ.ά. Η A.I.C.
ευρίσκετο σε στενή συνεργασία με την Guaranty Trust της Ν. Υόρκης
(αργότερα έγινε Morgan Guarranty Trust) την οποία διοικούσαν κάποτε ο
Αύγουστος Μπελμόντ των Ρόθτσιλντ, ο Χάρριμαν, ο Λεβί Μόρτον της U.S.
Steel, μέλη της οικογενείας Βάντερμπιλτ, των Ροκφέλλερ, κλπ. Βοηθός επίσης

481
των σχεδίων της A.I.C. ήτο και το Ρωσσικό τμήμα του Ερυθρού Σταυρού στο
οποίο οι Αφανείς εδιώρησαν επικεφαλής τον Ρέιμοντ Ρόμπινς. Ο Χένρι
Ντέιβιντσον, δεξί χέρι του J.P. Morgan και ιδρυτικό μέλος της Federal Reserve
Bank, με την βοήθεια των Φρανκ Βάντερλιπ της A.I.C. και Τόμσον της Federal
Reserve Bank, είχε συλλέξει από εράνους κατά τον Α΄ Π.Π., 370.000.000 δολ.
για τον Ερυθρό Σταυρό, μεγάλο μέρος των οποίων εδώθησαν στον Ρέιμοντ
Ρόμπινς. Συνοδός του Ρόμπινς στην αποστολή ήτο ο Χάρολντ Σουίφτ, του
οποίου ο κουνιάδος Έντμοντ Μωρρίς της βιομηχανίας κρεάτων Morris Co.
εδέχθη από τους Μπολσεβίκους το 1920, παραγγελίες κρεάτων ύψους
60.000.000 δολλαρίων. Διερμηνεύς και σύμβουλος του Ρόμπινς ετέθη ο
Εβραίος Άλεξ Γκούμπεργκ, διευθυντής της Ρωσσικής εφημερίδος Νόβι-Μιρ, ο
οποίος σε ταξίδι του το 1918 στην Νέα Υόρκη, εδημοσίευσε δύο βιβλία του
Τρότσκυ και έγινε σύμβουλος της Chase National Bank!
Με την οικονομική κυρίως αρωγή του "Ρωσσο-γερμανού", επαναστάτη του
1905 στην Ρωσσία και εφοδιαστή της Γερμανίας στον Α΄ Π.Π., Δρα Parvous
Helphand (αληθινό του όνομα Ισραήλ Λαζάρεβιτς), το περίφημο τραίνο το
οποίο μετέφερε τους Λένιν, Μάρτωφ, κλπ, πέρασε με άνεσι από Ελβετία, μέσω
Γερμανίας. Από Σουηδία κατόπιν διεκπεραιώθηκαν στην Ρωσσία. Όταν δε
εσημειώθη έλλειψις χρημάτων, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Γουίλσον, απέστειλε
στην Ρωσσία τον δικηγόρο της Kuhn, Loeb & Co., τον Ελιχού Ρουτ με
20.000.000 δολλάρια. Θα ήταν αφελές να πιστεύση κανείς ότι όλοι αυτοί οι
κεφαλαιοκράται ήσαν φιλάνθρωποι. Αντιθέτως, εθεώρησαν την κίνησι
ενισχύσεως της Ρωσσίας ως καλή επένδυσι και με αυτά τα χρήματα θα
προωθούσαν ελεγχομένη εκβιομηχάνισι και φυσικά εξοπλισμούς.
Ο Λένιν εθνικοποίησε τις τράπεζες θέτοντάς τες υπό τον έλεγχο μίας
Κεντρικής Τραπέζης. Αυτό εσήμαινε έλεγχο των πολύ λίγων στην ροή του
χρήματος και απόλυτο έλεγχο της οικονομίας, κάτι αρεστό στους επενδυτές.
Αρεστή ήταν και η εντολή του Λένιν για συλλογή του χρυσού των Ρώσσων από
την Κεντρική Τράπεζα. Χρυσός προερχόμενος ακόμη κι από εκκλησίες, ενώ οι
πληροφοριοδόται περί κατοχής χρυσού από πολίτες αμοίβοντο με το αντίστοιχο
του 1/3 της αξίας του προδομένου χρυσού, μεγάλο τμήμα του οποίου, έως το
1925, είχε μεταφερθή στις ΗΠΑ και αποθηκευθή από την Guaranty Trust της Ν.
Υόρκης.
Δεν πολυσυζητείται όμως η "κατάσχεσις" του πλούτου των Ρωμανώφ προς
όφελος δήθεν "του λαού". Όχι βέβαια της ακινήτου περιουσίας μόνον,
συμπεριλαμβανομένων και περίπου 70.000.000 στρεμμάτων γης.
Στις 6 Νοεμβρίου 1917 το βράδυ, ειδικά φορτηγά φόρτωσαν ή "κατέσχεσαν
για λογαριασμό του λαού" από το κτίριο της Αυτοκρατορικής Τραπέζης μεγάλη
συλλογή ακριβών κοσμημάτων και χρυσό αξίας τότε 700.000.000 δολλαρίων
ΗΠΑ530.
Ο Τσάρος είχε επενδύσει σε ομόλογα από 5.000.000 δολ. ΗΠΑ στις
Guarranty Trust και National City Bank.

530
Τα οποία τελικώς κατέληξαν εις ΗΠΑ μέσω του Ρωσσοεβραίου Χάμμερ.

482
 Μεταξύ των ετών 1905 και 1910 είχε αποταμιεύσει πλέον των 400.000.000
δολ. ΗΠΑ σε 6 μεγάλες τράπεζες της Νέας Υόρκης και συγκεκριμένα στις
Chase Manhattan, National City Bank, Guarranty Trust, J.P Morgan, Hanover
Bank και Manufacturers Trust. Αυτές όλες ήσαν η βιτρίνα των επιχειρήσεων
Ρόθτσιλντ με αντιπροσώπους τους τον J.P. Μorgan και την Kuhn, Loeb Co.
Αυτές οι τράπεζες σημειωτέον κατέχουν την πλειοψηφία των μετοχών της
Federal Reserve Bank των ΗΠΑ.
Ο Τσάρος είχε αποταμιεύσει 115.000.000 δολ. σε 4 αγγλικές τράπεζες.
Συγκεκριμένα, 35.000.000 δολ. ΗΠΑ στην Τράπεζα της Αγγλίας, 25.000.000
δολ. ΗΠΑ στην Barings, 25.000.000 στην Barclays και 30.000.000 στην
Lloyd's.
Στην Γαλλία είχε αποταμιεύσει 100.000.000 δολ. ΗΠΑ στην Banque de
France και 80.000.000 στην Rothshield Bank.
Στην Γερμανία είχε αποταμιεύσει 132.000.000 δολ. ΗΠΑ στην εν Βερολίνω
Mendelsohn Bank.
Το 1916, όλες οι παραπάνω αποταμιεύσεις είχαν αποδώσει συνολικό
επιτόκιο 50.000.000 δολ. ΗΠΑ. Όλη αυτή η περιουσία ουδέποτε απεδώθη στον
Ρωσσικό λαό και "κατεσχέθη" με αδιαφανείς διαδικασίες
(συμπεριλαμβανομένων και υπαγορευμένων δικαστικών αποφάσεων) από τις
τράπεζες, από τις οποίες σχεδόν όλες ανήκον, μέσω "αχυρανθρώπων",
αντιπροσώπων, συνεργατών ή συγγενών, στους Ρόθτσιλντ.

483
484
 ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ
Μετά το πέρας του πολέμου, από τους νικητάς του πολέμου (βλέπε Αφανή
Εβραϊκή Κυβέρνησι) στις Βερσαλλίες, υπεγράφη τέτοια συνθήκη η οποία
ουσιαστικώς προετοίμαζε το έδαφος και επέβαλε τον Β΄ Π.Π. Κάθε χώρα στις
Βερσαλλίες, όπου οι σύνεδροι ήσαν ουσιαστικώς φιλοξενούμενοι του βαρώνου
Εντμόνδου ντε Ροθτσίλντ, είχε Εβραίους Αντιπροσώπους οι οποίοι έκοβαν και
έραβαν το μέλλον του κόσμου. Μόνον ο Γάλλος Γερουσιαστής Γκωντίν ντε
Βιλλαίν, σε ομιλία του στις 13 Μαΐου 1919 στην Γαλλική Γερουσία εδήλωσε:
"Η Ρωσσική Επανάστασις και ο Μεγάλος Πόλεμος του 1914-1918 είναι φάσεις
μίας μεγάλης κινητοποιήσεως των κοσμοπολιτικών δυνάμεων του χρήματος, και
αυτή η μεγάλη σταυροφορία του Χρυσού εναντίον του Σταυρού δεν είναι τίποτε
λιγώτερο ή περισσότερο από την αγωνιώδη επιδίωξι του Εβραίου για κυριαρχία
του κόσμου μας...".
Οι διαμεσολαβηταί του Λλόυντ Τζωρτζ για τους όρους περί Γερμανικών
αποζημιώσεων ήταν οι Εβραίοι Βαρώνος Σουέιθλινγκ ή Έντουιν-Σαμουήλ
Μόνταγκιου και Άλφρεντ Μωρίς Μοντ531, και σύμβουλοί του ήταν ο υπάλληλος
των Ρόθτσιλντ Alfred Milner, ο υπάλληλος των Ρόθτσιλντ και διευθυντής της
Τραπέζης της Αγγλίας λόρδος Cunliff και ο σερ Φίλιπ Σασσούν, γαμπρός
Ρόθτσιλντ. Αυτοί διεχειρίζοντο για λογαριασμό της Εβραϊκής Αφανούς
Κυβερνήσεως τον Λλόυντ Τζωρτζ.

531
Εγεννήθη το 1868 και ήταν μεγαλοβιομήχανος νικελίου-αλουμινίου, υιός του
Γερμανοεβραίου χημικού Λούντβιχ Μοντ. Το 1902 είχε την μεγαλύτερη βιομηχανία
νικελίου στον κόσμο. Εξελέγη βουλευτής το 1906 και τo 1916 o Lloyd George τον
διώρισε επίτροπο για εργατικά θέματα όπου και υπηρέτησε έως το 1920. Την ίδια
περίοδο περίπου ήτο και πρόεδρος του Βασιλικού Πολεμικού Μουσείου. Το 1922 έγινε
Υπουργός Υγείας και το 1926 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Imperial Chemical
Industries. Το 1928 εχρίσθη ως πρώτος Λόρδος Μέλκετ. Ήταν ένθερμος οπαδός του
Σιωνιστικού Κινήματος ενώ διετέλεσε και Πρόεδρος του Βρεταννικού Σιωνιστικού
Ιδρύματος (British Zionist Foundation). Στις 11 Αυγούστου 1929 ίδρυσε το Εβραϊκό
Πρακτορείο (Jewish Agency) και εθεμελίωσε την πόλι Τελ Μοντ του Ισραήλ. Ο
δισέγγονός του ίδρυσε την Greenpeace Αγγλίας. Απεβίωσε το 1930.

485
 Για την Γερμανία διαπραγματευτής επί των Οικονομικών ήτο ο Εβραίος
Κάρλ Μελχιόρ (Carl Melchior532), ο οποίος είχε προ πολλού στενή σχέση με
τους Βάρμπουργκ.
Εκ μέρους των Γάλλων, τον πρωθυπουργό Κλεμανσώ διεχειρίζετο ο
υπουργός εσωτερικών Τζώρτζ Μαντέλ, του οποίου το πραγματικό όνομα ήτο
Ιεροβοάμ Ρόθτσιλντ, βοηθούμενος υπό του Εβραίου υπουργού οικονομικών,
Κλοτζ. Οι συζητήσεις στις Βερσαλλίες θα ηδύναντο ανέτως να διεξαχθούν στην
γερμανοεβραϊκή διάλεκτο γίντις.
Αρχηγός της αποστολής των ΗΠΑ ήταν ο Μπερνάρντ Μπαρούχ (με βοηθό
τον ενταγμένο Τζων Φόστερ Ντάλλας) και συμμετείχαν οι σύμβουλοι του
προέδρου Γουίλσον οι Πωλ Βάρμπουργκ, Τόμας Λαμόντ, Λίππμαν, Λ.Λ.
Στράους, Ιακώβ Σιφφ κ.ά Εβραίοι του καρτέλ.
Η ποινή της Γερμανίας ωρίσθη σε 1.200.000.000 χρυσά μάρκα,
5.000.000.000 μάρκα σε χαρτονομίσματα για μισθούς του συμμαχικού στρατού
κατοχής, 4.000.000.000 χρυσά μάρκα αποζημιώσεις για τον πόλεμο στο Βέλγιο,
4.000.000.000 χρυσά μάρκα αποζημίωσι έως το 1926, 40.000.000.000 χρυσά
μάρκα με 2,5% με εξώφλησι το 1951.
Οι τραπεζίτες του καρτέλ ανέλαβαν τις διεκπεραιώσεις των χρεών με
αμύθητα κέρδη οδηγώντας την Γερμανία σε απόγνωσι και στην λογική του Β΄
Π.Π.
Κατόπιν, από τους Αφανείς, ιδρύθη το CFR (Council for Foreign
Relations), με θυγατρικές την αγγλική Royal Institute for of International
Affairs (ή Chatham House Study Group), την Institute of Pacific Relations (για
διοίκησι της Άπω Ανατολής), την Auswartige Politik στην Γερμανία και την
Centre d' Etudes de Politicque Etrangere στην Γαλλία. Το CFR με τις
θυγατρικές του, υπό την καθοδήγησι των Ρόθτσιλντ και με φανερό ιδρυτή τον
Ελιχού Ρουτ, δικηγόρο των Μόργκαν και Kuhn, Loeb and Co., τον Όττο Καν
της Kuhn, Loeb and Co. κ.ά. έθεταν τις βάσεις της νέας τάξεως τότε και
συμμετείχαν οι κορυφαίοι τραπεζικοί-βιομηχανικοί κολοσσοί και όλοι οι
πολιτικοί ηγέται.

532
1871-1933. Σπούδασε νομικά. Σε ηλικία 29 ετών έγινε νομικός σύμβουλος στην
τράπεζα των Βάρμπουργκ στο Αμβούργο. Κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π. εργάσθηκε
για την Γερμανική κυβέρνηση και μετά τις Βερσαλλίες συμμετείχε με αυξανομένη
σημασία κατά τις μακρές οικονομικές διαπραγματεύσεις καθ’ όλην την δεκαετία.
Κατέστη συνεταίρος των Βάρμπουργκ. Προς τιμήν του το Hebrew University of
Jerusalem δημιούργησε το Carl Melchior Minerva Center (1999).
Το 1921 δήλωσε σχετικά με τις υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις που είχαν
επιβληθεί στην Γερμανία: “Μπορούμε να ανταπεξέλθουμε τα πρώτα 2-3 χρόνια με την
βοήθεια ξένων δανείων. Έως το τέλος αυτής της περιόδου τα ξένα έθνη θα έχουν
αντιληφθεί ότι αυτές οι μεγάλες πληρωμές μπορούν να λάβουν χώρα μόνον με τεράστιες
Γερμανικές εξαγωγές και αυτές οι εξαγωγές θα καταστρέψουν το εμπόριο στην Αγγλία και
Αμερική τόσο ώστε οι ίδιοι οι πιστωτές θα έλθουν σε εμάς ζητώντας τροποποίηση.”. Η
συνέχεια για την Γερμανική οικονομία όμως είναι πλέον γνωστή…

486
 ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΕΡΟΥΣ Γ΄
Ενώ συνέβαιναν αυτές οι παγκοσμίου κλίμακος κοσμογονικές ανακατατάξεις
τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι., στην Κύπρο, το ίδιο χρονικό διάστημα, δεν
επρυτάνευε καμμία ρεαλιστική πολιτική λογική, κάθε διορατική πολιτική
κίνησις, ταυτισμένη με τις εξελίξεις, εκινδύνευε να χαρακτηρισθή "προδοτική",
και οι άκαιρες, ενωτικές, (ξεκάθαρα ενοχλητικές πλέον για τους Άγγλους)
προσπάθειες, εσυνεχίσθησαν ματαίως με μοναδικό όμως αποτέλεσμα τον
εξαναγκασμό των μουσουλμάνων να συμμαχήσουν με τους Άγγλους και με
διαρκή ψηφίσματά των να παρακαλούν για παραμονή των Άγγλων στο νησί.
Επρόκειτο για αυτοκαταστροφική, πλήρως εσωστρεφή, απομονωτική πολιτική
των ρωμηών.
Όταν ο συναισθηματικός ενωτικός, καταστροφικός ελλαδοκεντρικός
εθνικισμός, πιθανώς καθοδηγούμενος από καλοθελητάς (agitators ή
προβοκάτορες σαν αυτούς που είχε προτείνει ο Χερτζλ, κατά το ημερολόγιό
του), εκορυφώθη και επαγιώθη ως κυριαρχούσα πλέον πολιτική των
Χριστιανών Κυπρίων, δεν ευρέθη ουδείς πολιτικώς ικανός, εις θέσιν επιρροής,
ώστε να αξιολογήση στην ουσία της την αίτησι της Παγκοσμίου
Βρεταννοϊσραηλινής Ομοσπονδίας, στις 6 Αυγούστου 1919, για ΜΗ
ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΙ της Κύπρου στην Ελλάδα διότι "η στρατηγική της εν σχέσει
προς την Εγγύς Ανατολή και ιδιαιτέρως την Παλαιστίνη επιβάλλει την
κατοχή της από την Βρεταννία"533. Η μοίρα της Κύπρου είχε προγραφή αλλά
οι δύστηνοι αβέλτεροι Κύπραρχοι εσυνέχισαν να σκάβουν τον λάκκο της
ελληνικής Κύπρου με συνεχείς ενωτικές προσπάθειες, η αναφορά στις οποίες
καταντά ενοχλητική φλυαρία. Δυστυχώς δεν υπέπεσε στην αντίληψί μας κάποια
κοινωνιολογική μελέτη η οποία θα ετόνιζε τα πλεονεκτήματα ενός ανεξαρτήτου
Κυπριακού Κράτους, με κυρίαρχη την ελληνική του παιδεία-κουλτούρα,
αρωγός όμως και φύλαξ όλων των κατοίκων του και των πολιτισμικών
ιδιαιτεροτήτων των, με τεραστία απόστασι τόσο από την Αθηναϊκή αβελτηρία
όσο κι απ' την βαρβαρική υστερία της Αγκύρας. Οπότε και μακράν της Σιών.
Ενώ όλα αυτά τα ενορχηστρωμένα γεγονότα ελάμβανον χώρα, η εκκλησία
της Κύπρου, πλήρως ανίκανη να αντιληφθή ισοζύγια δυνάμεων, κρυφές
πολιτικές, παρασκηνιακές διπλωματίες, οικονομικοπολιτικές υπερδυνάμεις και
συμφέροντα, στρατιωτικές οργανώσεις κλπ, άρχισε λίαν αφελώς και βλακωδώς
την συστηματοποίησι αγώνος κατά της Κοσμοκράτειρος για ένωσι-
απελευθέρωσι. Τοιουτοτρόπως, με απύθμενη αφέλεια, ενίσχυσε εμμέσως την
πολιτική ισχύ της μουσουλμανικής μειονότητος Κύπρου, αφ' ενός μη
αποδεχθείσα στους κόλπους της, με διάφορες ανόητες προφάσεις, τους
μουσουλμάνους Κυπρίους κι αφ' ετέρου αφήνοντάς τους να φανούν αγνοί
σύμμαχοι των Άγγλων. Ήδη το 1908, ο Άγγλος διοικητής Λεμεσού, Ρόναλντ
Μίτσελ, διαπιστώνει και καταγράφει την κοινωνία των λεγομένων

533
Δρ Σταύρος Παντελής, "Η Νέα Ιστορία της Κύπρου", Εκδόσεις Φλώρος, Αθήναι
1985, σελ. 121.

487
"λινομπαμπακών" οι οποίοι είναι μουσουλμάνοι κρυπτοχριστιανοί, και τους
οποίους άφησε η εκκλησία στην τύχη τους 534.
Αυτά συνέβησαν σε εποχή τεραστίων πολιτικών και στρατιωτικών αδυνα-
μιών της Τουρκίας η οποία ήτο πλήρως ανίκανη να επιβάλλη οποιαδήποτε
πολιτική στην Κύπρο πέρα από ψευδολεονταρισμούς. Εδημιούργησε λοιπόν η
κυπριακή εκκλησία μειονοτικό πρόβλημα το οποίο ήταν πολιτικό δώρο για τις
σιωνιστικές επιδιώξεις, αποδεικνύοντας κατά τον καλύτερο τρόπο την αδήριτη
ανάγκη διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας. Αποδεικνύεται επομένως ότι σε
περιπτώσεις πολιτικής ανεπαρκείας, εφαρμόζεται ευκόλως το "διαίρει και
βασίλευε". Μέγα σφάλμα όμως να εντοπίζουμε ως πηγή εθνικών προβλημάτων
το δόγμα "διαίρει και βασίλευε" και να αποδίδουμε όλα τα δεινά μας σε αυτό,
παραβλέποντας ταυτοχρόνως την δική μας πολιτική αφέλεια, ανοησία και
ανεπάρκεια ως αφετηρία εφαρμογής διαιρετικών δογμάτων. Συναισθηματικοί κι
όχι λογικοί άνθρωποι πέφτουν συνεχώς σ' αυτήν την παγίδα.
Ούτε είχε η πνευματική ηγεσία-εκκλησία τότε, την στοιχειώδη πολιτική
ευφυία να εκλάβη ως προβοκατόρικη την δήλωσι του μασώνου Υφυπουργού
Αποικιών, Τσώρτσιλ, όταν εκείνος εδήλωνε "είναι σαφώς φυσικό ο κυπριακός
λαός, ο οποίος είναι ελληνικής καταγωγής, να αποβλέπη προς την Ένωσι..".535
Διότι, με τέτοιες δηλώσεις εξήφθη το άλογο εθνικό συναίσθημα με στόχο την
εθνικιστική πόλωσι και όλοι έπεσαν στην παγίδα.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και εδραίωσι του Τουρκικού κράτους
υπό τον ζυγό των κρυπτοεβραίων Νεοτούρκων, υπήρξε τόνωσις και
καλλιέργεια του τουρκικού εθνικισμού η οποία εφηρμόσθη – και εφαρμόζεται
στην Δυτική Θράκη σήμερα – με τρομοκρατία, ως και δολοφονίες, μελών της
μουσουλμανικής κοινότητος. Από το 1923 και έπειτα, ο σιωνισμός, μέσω
Άγγλων και Τούρκων αλλά και Ελλαδιτών αργότερα εδημιούργησε εύκολα
εθνοτική πόλωσι. Το ζήτημα είχε κριθή πλέον διότι από τον Α΄ Π.Π. κι έπειτα,
ενεργοποιήθηκαν άμεσα οι εκατέρωθεν θερμοκέφαλοι ώστε να δημιουργηθή η
εθνική πόλωσις προς όφελος του σιωνισμού αν και τώρα οι Τούρκοι
παραδέχονται ότι ήσαν διατεθειμένοι να υπογράψουν στην Λωζάνη όχι μόνο
για Ένωσι της Κύπρου με την Ελλάδα αλλά και για επαναπατρισμό στην
Τουρκία όλων των Μουσουλμάνων Κυπρίων. Αυτό αντετίθετο ρητώς στον
σιωνιστικό σχεδιασμό κι ο Βενιζέλος, καθοδηγούμενος πλήρως υπό των
Άγγλων, δεν έθεσε καν το ζήτημα επί τάπητος.
Δεν θα σχοληθούμε με την αθλιότητα σχεδίων εξεγέρσεως των
οργανωμένων, από θεοσκότεινα για την εκκλησία, κέντρων εξουσίας. Ήδη
εγράφησαν πολλά επ' αυτού. Φυσικό ήταν η εξέγερσις του 1931, με επικεφαλής
τον Αρχιεπίσκοπο, να κατασταλή βιαίως με αποτέλεσμα την εξορία δύο
μητροπολιτών και κάποιων προκρίτων και περιορισμό του Αρχιεπισκόπου. Η
αβελτέρα εξέγερσις ήτο ενταγμένη στο σχέδιο εθνικιστικής πολώσεως,
προγραμματισμένη ώστε να ρίξη λάδι στην φωτιά της μελλοντικής
534
Κώστας Κύρρης, στο "History of CYPRUS", Lampousa Publications, Nicosia, 1996,
σελ. 312.
535
Σωτηρίου Γλυκοφρύδη, "Η Αδούλωτη Κύπρος", Αθήναι 1956, σελ. 33.

488
διχοτομήσεως. Ο δε υπεύθυνος του Γραφείου Κύπρου του Υπουργείου
Αποικιών της Αγγλίας, ο A.J. Dawe, έγραψε στις 21 Μαΐου 1929 ότι "η
παρουσία της Τουρκικής μειονότητος είναι κεφάλαιο από πολιτικής
απόψεως"536. Πράγματι, οι λεγόμενοι Τουρκοκύπριοι απετέλεσαν το πολιτικό
αντίβαρο-λύσι για οποιαδήποτε εθνική επιδίωξι των Κυπρίων.
Για να ολοκληρωθή το σχέδιο εξαγριώσεως της Αφανούς Κυβερνήσεως, ο
Μακάριος προκήρυξε το δημοψήφισμα περί ενώσεως του 1950 το οποίο έδωσε
την χαριστική βολή στην υπόθεσι διότι τα σκοτεινά κέντρα εγνώριζαν ακριβώς
τι έπρεπε να πράξουν μέσω διαφόρων προκλήσεων όπως για την 7η Ιουνίου
1958, όταν μία βόμβα εξεράγη στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της
Τουρκικής Πρεσβείας στην Λευκωσία. Αμέσως μετά, οι Τουρκοκύπριοι, για
"αντίποινα" έκαψαν μία ολόκληρη γειτονιά ελληνοκυπριακών οικιών και
καταστημάτων δημιουργώντας την πρώτη εχθρική εκδήλωσι μεταξύ των δύο
κοινοτήτων θέτοντας ταυτοχρόνως τους Άγγλους σε ρόλο διακοινοτικής
διαιτησίας με εφαρμογή μέτρων όπως απαγόρευσις κυκλοφορίας ενώ εν χορώ
όλοι εκατηγόρησαν την ΕΟΚΑ για την προβοκάτσια. Έτσι εδημιουργήθη το
άσβεστο διακοινοτικό μίσος και διαχωρισμός των κοινοτήτων με αγκαθωτά
συρματοπλέγματα και σκόπιμες δηλώσεις περί ΔΗΘΕΝ μη δυνατής
συμβιώσεως χριστιανών-μουσουλμάνων.
Όμως, ο Ραούφ Ντενκτάς, το 1984, εδήλωσε: "...αργότερα, ένας φίλος μου,
του οποίου το όνομα θα παραμείνη κρυφό, μου εξωμολογήθη ότι αυτός είχε
τοποθετήσει την μικρή βόμβα στην είσοδο, ώστε να προκαλέση έντασι και να
συνειδητοποιήσουν όλοι, ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι παρόντες...".537 Ωπωσδήποτε
όμως, αν δεν είχε βρεθή Μουσουλμάνος να τοποθετήση την προβοκατόρικη
βόμβα, υπήρχαν αρκετοί Άγγλοι πράκτορες να το κάνουν. Αυτό υπονοείται από
τον Lawrence Durell538, όταν σε συνέντευξι περί Βρεταννικής εξωτερικής
πολιτικής στο Aegean Review, Fall 1987, γράφει: "...με τον καιρό σιχάθηκα την
διπρόσωπη πολιτική μας σε περιπτώσεις όπως περί Ελλάδος. Θυμηθήτε ότι
εργάσθηκα ως επίσημος αξιωματούχος στην Κύπρο σε αυτήν την σιχαμένη
κατάστασι την οποία μηχανευθήκαμε εμείς αποκλειστικά..."539
Και την "σιχαμένη κατάστασι" την έκαναν πράξι μέσω του ταλαιπώρου
Γρίβα-Διγενή ο οποίος ουδέποτε αντελήφθη τίνος σκοπούς εξυπηρέτησε και
έστειλε στα τελεστήρια τον ανθό της κυπριακής νεολαίας όντως λειτουργώντας
σε άλογο συναισθηματικό επίπεδο. Η πραγματικότης είναι ότι οι Άγγλοι, στην
536
Christopher Hitchens, "Hostage to History, Cyprus from the Ottomans to Kissinger",
Verso, London-New York, 1997, σελ. 3.
537
όπ.π., σελ. 4. Ο Dawe ήταν αρχιγραμματεύς του Κυπριακού Τμήματος του
Υπουργείου Αποικιών της Αγγλίας.
538
Συγγραφεύς του βιβλίου "Bitter Lemons of Cyprus", London, Faber & Faber, Ltd.,
1957, New York, Arcade Publishing, 1957.
539
Σημειωτέον ότι το εκπληκτικό πολιτικό παρασκήνιο του σιωνισμού επέτυχε, εκτός
της εθνοτικής πολώσεως στην Κύπρο και διχασμού των χριστιανών Κυπρίων, με
προβοκάτσια βόμβας στην οικία του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη, τον αφανισμό των
Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως. Το επέτυχαν λόγω ανοίγματος πολλών μετώπων
ταυτοχρόνως.

489
διαρκή προσπάθειά τους για εφαρμογή του "διαίρει και βασίλευε", δεν έφεραν
αντιμετώπους μόνο Χριστιανούς-Μουσουλμάνους Κυπρίους αλλά, μέσω
αρωγής στο ΚΚΚ προσπάθησαν να διαιρέσουν τους Χριστιανούς. Το ότι
απέτυχαν παταγωδώς οφείλεται στην σωφροσύνη κι εθνική συνέπεια των μελών
του Κομμουνιστικού Κόμματος τα οποία αντιμετώπισαν τους εγκαθέτους των
Άγγλων πολύ δυναμικά, φτάνοντας στα άκρα όπως αρμόζει σε προδότες. Ο
ιδρυτής – για λογαριασμό των Άγγλων – του Κομμουνιστικού Κόμματος
Κύπρου, Δώρος Άλαστος, τελικώς κατέφυγε ως μίασμα στην Αγγλία. Ο Γρίβας
ποτέ δεν κατενόησε την διαφορά ΚΚΕ και ΚΚΚ οπότε μετέφερε και εμφύτευσε
στην Κύπρο το ελλαδικό άθλιο εμφυλιοπολεμικό μίσος, καταφέρνοντας ως ένα
σημείο, να εφαρμόση το Αγγλικό σχέδιο διαιρέσεως των Χριστιανών Κυπρίων,
δημιουργώντας όλως ανοήτως, διαμάχη δεξιών-αριστερών ελλαδικού τύπου,
πιστεύοντας, μέσα στην μετριότητα της νοήσεώς του, ότι επετέλεσε εθνικό
έργο, ενώ στην πραγματικότητα, δίχως να το υποψιασθή, ήταν, δυστυχώς,
βρεταννικό ενεργούμενο το οποίο επίσης εβοήθησε στο να παγιωθή το μίσος
Χριστιανών-Μουσουλμάνων, τόσο επιθυμητό από τους Άγγλους. Εξ άλλου,
στην σιωνιστικών συμφερόντων Washington Post, στις 4 Αυγούστου 1974,
εδημοσιεύθη ότι η CIA διωχέτευε μυστικά κονδύλια στον Πολύκαρπο
Γιωρκάτζη για "αντικομμουνιστικό αγώνα".
Την τακτική των Άγγλων έπρεπε οι ηγεσίες των Χριστιανών να είχαν
κατανοήσει εξ αρχής. Έπρεπε επί παραδείγματι να προβληματισθούν όταν οι
Άγγλοι απηγόρευσαν την λειτουργία των ελληνοκυπριακών κομμάτων, ενώ
επέτρεψαν την λειτουργία του κόμματος Κιουτσούκ με το προκλητικό μάλιστα
όνομα "Κύπρος Τουρκική". Το ίδιο και με την τρομοκρατική δράσι της
αντίστοιχης προς την ΕΟΚΑ, τουρκοκυπριακή (εκπαιδευθείσα και
χρηματοδοτηθείσα υπό των Άγγλων) Volkan, αργότερα ΤΜΤ, η οποία
ελειτούργη σχεδόν υπό καθεστώς ασυλίας εν αντιθέσει προς τους αγωνιστάς
της ΕΟΚΑ και ελληνοκυπρίους γενικώς. Όμως είναι γνωστός ο εκβιασμός κατά
Μακαρίου στην κατάπτυστη Συνθήκη του Λονδίνου όταν σκαιώς του υπέδειξαν
"υπογραφή ή διχοτόμησι". Ανεξήγητος ο λόγος για τον οποίο ο "εθνάρχης"
Κωνσταντίνος Καραμανλής, εδήλωσε τότε ότι η μέρα της υπογραφής ήτο "η
ευτυχεστέρα της ζωής του". Τι διαφορετικό θα έλεγε ένας συνειδητός προδότης;
Όσο για το "διαίρει και βασίλευε", δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Ο Ορχάν
Εράλπ, Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, υπενθυμίζει, σε συνέντευξί του
τον Ιούνιο του 1984 στην Γρανάδα TV της Αγγλίας, ότι κατά τον Ενωτικό
Αγώνα: "...ο Μάικλ Στιούαρτ, υπεύθυνος της Βρεταννικής Πρεσβείας τότε, μου
τηλεφώνησε στο υπουργείο και μου ετόνισε ότι η κατάστασις στην Κύπρο
προχωρούσε σχεδόν εκτός ελέγχου με το ενωτικό κίνημα και ερώτησε τι
επρόκειτο να κάνη η Τουρκία περί αυτού. Νομίζω ότι οι Βρεταννοί ήλπιζαν ότι
οι Τούρκοι θα εδραστηριοποιούντο ώστε να δημιουργηθή μία ισορροπία..."540.
Οπότε, στα πλαίσια της ποθητής από τους "Άγγλους" "ισορροπίας", το 1963-64,
24 Εβραίοι ωργάνωσαν μέσω μουσουλμάνων Κυπρίων την σκόπιμη,
540
Christopher Hitchens, "Hostage to History, Cyprus from the Ottomans to Kissinger",
Verso, London-New York, 1997, σελ. 3.

490
προκλητική, ευρυτέρα διακοινοτική αναταραχή με τρομοκρατικά κτυπήματα. 541
Ο γνωστός από την Κατοχή και Αντίστασι, Κρις Γούντχάους, στα
απομνημονεύματά του, Something Ventured, το 1982, ομολογεί ότι όταν ο ίδιος
υπηρετούσε στις Μυστικές Υπηρεσίες την δεκαετία του 1950, ο Βρεταννός
Υπουργός Εξωτερικών Χάρολντ Μακμίλλαν τους διέταξε να ξεσηκώσουν τους
Τουρκοκυπρίους ώστε να εξουδετερωθή η ελληνοκυπριακή ενωτική αναταραχή.
Όταν δε μετά τον Β΄ Π.Π., η Αγγλία έπαυσε να είναι Κοσμοκράτειρα,
εκτοπισθείσα, μέσω Αφανών, σκοπίμως υπό των ΗΠΑ, την ιδία διαιρετική
πολιτική ηκολούθησαν και αυτές. Μάλιστα ο Άγγλος Αντιπλοίαρχος Μάρτιν
Πάκαρντ, της υπηρεσίας πληροφοριών του Βρεταννικού Πολεμικού Ναυτικού,
είχε αποσταλή στην Κύπρο το 1963 για συλλογή πληροφοριών σε επίπεδο
χωριών. Από τις ενημερώσεις και την εμπειρία του, εθεώρησε ότι η Αγγλική
πολιτική ήταν για αδιαίρετη ειρηνική Κύπρο υπό την αρωγή και προστασία της
Αγγλίας. Όταν τον Φεβρουάριο του 1964 επεσκέφθη την νήσο ο άνευ
χαρτοφυλακίου Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζώρτζ Μπωλ, ο Πάκαρντ, με
αγγλικό ελικόπτερο τον ξενάγησε εναερίως γύρω από την Κύπρο. Στην
συζήτησι εντός του ελικοπτέρου, όταν ο Πάκαρντ εξέφρασε την άποψί του για
αδιαίρετη Κύπρο, ο Μπώλ τον "προσγείωσε" στην πραγματικότητα λέγοντάς
του "λάθος το κατάλαβες παιδί μου. Μία μόνο λύσις υπάρχει για το νησί. Η
διχοτόμησις."542 Φυσικά η προσπάθεια διχοτομήσεως ήταν παλαιά. Ήταν η
συμφωνηθείσα μυστική στρατηγική Μακμίλλαν-Μεντερές του 1956, την οποία
είχε μηχανευθή ο Υπουργός Αποικιών της Αγγλίας, Άλαν-Λένοξ Μπόυντ. Αυτά
τα απεκάλυψε στην τουρκική εφημερίδα Τερζουμάν, την 30ή Ιουλίου 1983, ο
πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Μελίχ Εσενμπέλ. Μάλιστα ο Μελίχ
ισχυρίσθηκε ότι συνεφώνησαν οι Τούρκοι, τη προτροπή Μακμίλλαν, να
δεχθούν 7ετή Κυπριακή μεικτή κυβέρνησι Χριστιανών-Μουσουλμάνων αλλά
ακολούθως να δημιουργηθούν συνθήκες αδιεξόδου ώστε σταδιακώς να γίνη η
διχοτόμησις.
Αυτά όλα όμως ούτε Αγγλικά, ούτε Αμερικανικά, ούτε Τουρκικά σχέδια
ήταν. Απλώς οι Αφανείς ηγέται του σιωνισμού άφηναν αυτούς να εκτίθενται και
να περατώσουν το διχοτομικό έργο για λογαριασμό τους σαν πρώτο βήμα στην
εβραιοποίησι ή ισραηλοποίησι της Κύπρου.
Η παρούσα εργασία θεωρείται αρκετή για την κάλυψι του Κυπριακού
προβλήματος από την αρχή του έως το 1930 περίπου. Από τότε και έπειτα η
ιστορία και εν μέρει και το παρασκήνιο του Κυπριακού, είναι γνωστά σε
μεγάλο βαθμό και έχουν γράψει γι' αυτό πολλοί και άξιοι μελετηταί.
Οφείλουμε να τελειώσουμε με μικρή αναφορά στους αφανείς, διαρκώς
κρυμμένους, κυβερνήτες του πλανήτου, τους Ρόθτσιλντ. Αυτοί είναι οι
πραγματικοί Πλανητάρχαι.
Σημειωτέον ότι σκοπίμως δεν εθίγη το ζήτημα εξαγοράς πανεπιστημίων,
πανεπιστημιακών εδρών, υποτροφιών, μελετών, καθηγητών, κλπ, ώστε η
541
ΤΟ ΒΗΜΑ, 16 Ιουλίου 1964.
542
Christopher Hitchens, "Hostage to History, Cyprus from the Ottomans to Kissinger",
Verso, London-New York, 1997, σελ. 5.

491
παιδεία παγκοσμίως να καταστή τελικώς το απόλυτο όχημα μαζικής
κατευθύνσεως των λαών και εργαλείο μαζικής δουλείας και αποβλακώσεως.
Τονίζεται όμως ότι υπηρέται των Αφανών, ελέγχουν σχεδόν απολύτως πλέον το
παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα, με στρατιές μισθοδούλων, μισθάρνων
λειψεγκεφάλων αρνησιπάτριδων. Κάθε προσπάθεια οποιουδήποτε κράτους για
παιδεία με αξιοπρέπεια, βασισμένη στα ήθη και έθιμα του λαού, θα
αντιμετωπίση την μήνιν των Αφανών, θα αποκληθή αντιδραστική, μη-
προοδευτική, θα λοιδωρηθή, θα αντιμετωπίζη οργανωμένες προβοκάτσιες έως
ότου υποκύψη στο Κεφάλαιο. Και η κάθε απέλπιδα, απεγνωσμένη προσπάθεια
ενός λαού να μην υποκύψη, διατηρώντας την ταυτότητα της κουλτούρας του,
πάλι κατόπιν ενεργειών των Αφανών, μέσω αργυρώνητων υπηρετών των με
απεριόριστη πρόσβασι σε κατευθυνόμενα ΜΜΕ, θα αποκληθή αντιδραστική,
εθνικιστική, πιθανώς ρατσιστική και θα υποκύψη. Αυτό είναι το ιστορικό
οξύμωρον της συγχρόνου ανθρωπίνης τραγωδίας. Οι ίδιοι μαχόμενοι το
Κεφάλαιο "αριστεροί" ωρίσθηκαν να είναι αυτοί οι οποίοι θα εφαρμόσουν την
θέλησι των Τραπεζιτών με τις ανωτέρω περιγραφείσες μεθόδους αλλά και αδρά
χρηματοδότησι. Τόσο οργανωμένα είναι τα συστήματά των.

ΠΕΡΙ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ

Το λεγόμενο Κλαμπ των Πέντε, αποτελείται από αντιπρόσωπο του Οίκου
Ρόθτσιλντ και 3 συνεργάτες του επί συνόλου 5 ατόμων, οι οποίοι είναι
επιφορτισμένοι από την Τράπεζα της Αγγλίας με τον ημερήσιο ορισμό της
παγκοσμίου τιμής του χρυσού543. Είναι εκτός των Ρόθτσιλντ, από τις εταιρείες
Samuel Montagu Company, Sharps Pixley, Johnson Matheson, και Mocatta and
Goldsmid. Επίσης, με απόφασι του Διοικητού της Τραπέζης της Αγγλίας, αυτοί
και μερικοί ακόμη ομόφυλοί των διοικούν το τραπεζικό κατεστημένο μέσω του
Σίτυ (Λονδίνο).
Εταιρείες του είναι οι Ρίο Τίντο, British South Africa Co., Shell Petroleum,
Brinco (British Newfoundland Co.), Arcan N.V. Curacao, Dunhill, Rothman's
International, Tokyo-Pacific Holdings, DeBeers Consolidated Mines Ltd, Eagle
Star Insurance Co., The Economist Newspaper Ltd, IBM UK, La Banque Privee
S.A., Manufacturers Hanover, United Race Horses, Alliance Assurance Co.,
Bank of England, The London Assurance, Sun Insurance, Hambro Investment,
Hambros Bank, Barclays Bank, Canadian Imperial Bank of Commerce, Anglo-
American Corp. of South Africa, Anglo-American Gold Investment Co., UKO
Int., The Laird Group, International Harvester, Banque Lambert, New Court
Securities, Pierson Holdring & Co., National City Bank of Cleveland, First City
National Bank of Huston (με περίπου 50 θυγατρικές τράπεζες οι οποίες
χρηματοδοτούν όλες τις πετρελαϊκές), Seattle First National Bank, κλπ, κλπ.
Οι περισσότεροι διευθυνταί και μέλη Δ.Σ. των οργανισμών αυτών συνήθως
είναι πολιτικοί σε υψηλά αξιώματα όπως μελλοντικοί υπουργοί-πρωθυπουργοί
και σύμβουλοι κυβερνήσεων. Επί παραδείγματι, στην Sun Alliance, την οποία

543
Clapham, J., "The Bank of England", Cambridge I944.

492
είχε ιδρύσει ο Ναθάν το 1824 με τους Μωυσή Μοντεφιόρι, Alex Baring και
Samuel Gurney, Πρόεδρος του Δ.Σ. κάποτε ήταν ο Λόρδος Άλντινγκτον ο
οποίος ήτο επίσης πρόεδρος Δ.Σ. των Westland Aircraft, Citibank, Citicorp και
Ge Ltd. Επίσης, πρόεδρος της Βίκερς κάποτε ήταν ο Σερ Πήτερ Μάθιους,
επίσης διοικητής τον ίδιο καιρό της Τραπέζης Λλόυντς και της Sun Alliance ενώ
ο Πρόεδρος Δ.Σ. της Βίκερς το 1956 ήταν ο Έντουαρντ Νόλις, υιός του
γραμματέως του βασιλέως. Άλλο παράδειγμα οικονομικών εξαρτήσεων μέσω
πολυθεσίας είναι ο Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ το 1953, επί προεδρίας
Άιζενχάουερ (Σουηδοεβραϊκής καταγωγής), ο Τζώρτζ Χάμφρεϊ, πρόεδρος της
εξωρυκτικής-χαλυβουργικής Hanna Co., Διευθυντής της National Steel Co.,
διευθυντής της Sun Life Assurance Co., μέλος Δ.Σ. της Industrial Rayon Corp.
(ανήκε στον L.L. Strauss της Kuhn, Loeb Co.), διευθυντής της National City
Bank of Cleveland, κλπ.
Η τακτική της προσλήψεως των επιδειξάντων υποτέλεια, εθελοδουλεία ή
δουλοπρέπεια και εχεμύθεια, πολιτικών, σε Δ.Σ. διαφόρων δικών τους
εταιρειών και ομίλων, τοιουτοτρόπως αμοίβοντάς τους δια τας προσφερθείσας
δουλικάς υπηρεσίας, είναι παγία ακόμη και σήμερα. Ή μάλλον, ιδίως σήμερα.
Πρόσφατο παράδειγμα η τέτοιου είδους ανταμοιβή σε έναν εξαιρετικό
υποτακτικό ο οποίος, ως πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρεταννίας (Τόνυ
Μπλαιρ), υπήρξε αρωγός όλων των σιωνιστικών σχεδιασμών και με την λήξι
της πρωθυπουργίας του, στα τέλη του Φθινοπώρου του 2007 "προσελήφθη" ως
"σύμβουλος" της J.P. MORGAN με 1.000.000 δολλάρια ανά έτος. Μήνυμα ότι
ο κάθε υποταγμένος συνεργάτης θα έχη εξασφαλισμένη καλή ζωή και κυρίως η
υστεροφημία του ως ικανού και χρηστού ηγέτου, θα είναι εξασφαλισμένη τόσο
από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ όσο και τους αργυρώνητους και φοβισμένους
ιστορικούς των ελεγχομένων πανεπιστημίων.
Ο ιλιγγιώδης πλούτος των Ρόθτσιλντ, οι οποίοι με μετρίους υπολογισμούς
κατέχουν το 60% του παγκοσμίου χρήματος, έχουν εξασφαλίσει την ανωνυμία
τους μέσω των διαφόρων ελεγχομένων πολιτικοκοινωνικών οργανισμών, τους
οποίους διέταξαν να προπαγανδίζουν, και εν τέλει να το πιστεύουν, ότι "το
κεφάλαιο είναι απρόσωπο". Όμως, ούτε απρόσωπο είναι ούτε κοσμοπολίτικο.
Ανήκει στην "περιουσία φυλή" υπό την καθηγεσία των Ρόθτσιλντ, επιβάλλουσα
την μονοφυλετική οικονομική δικτατορία στον πλανήτη.

493
494
 ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Κύπρος κατελήφθη και ξανακατελήφθη, κατεστράφη και ξανακατεστράφη,
προδόθηκε και ξαναπροδόθηκε. Με θλιβερή συνέπεια, το ελλαδικό ανίκανο
κράτος, εξακολουθεί να ξεπουλά το Κυπριακό. Οι ελλαδικοί πολυπολιτισμένοι
ιθύνοντες, δεν χάνουν ευκαιρία να εξευτελίζουν την εθνική μας αξιοπρέπεια,
και, σαν πειθήνια όργανα του διεθνούς εξουσιασμού, να φθάνουν στο σημείο να
αποδίδουν τιμές ακόμη και στους στυγνούς σφαγείς των προγόνων μας.
Τα γεγονότα του 115, του 1570, του 1974 στην Κύπρο ήταν
προμελετημένα. Η κοροϊδία του Κυπριακού συνεχίζεται εντόνως και απορούμε
για το ότι υπάρχουν αφελείς ακόμη οι οποίοι πιστεύουν σε "δίκαιη λύσι" του.
Όταν η παγκόσμια μονοφυλετική δικτατορική κεφαλαιοκρατική εξουσία
ξεμπερδέψει με την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Ιράν, την Συρία, τότε δυστυχώς θα
έρθη η σειρά της Κύπρου (και του Αιγαίου και της Κρήτης). Είναι δυνατόν να
υπάρχουν λειψεγκέφαλοι οι οποίοι να αρνούνται την γνώσι, την έρευνα, την
εμβάθυνσι και γενικά την ελληνουσία; Και τελικά είναι συμπτωματικό ότι όλοι
αυτοί καθορίζουν την εθνική μας πορεία; Ως πότε; Σαν το θέατρο σκιών όπου
τα μωρά (και οι μωροί) δεν θέλουν να ξέρουν ότι κάποιοι κινούν παρασκηνιακά
τις μαριονέτες και εμφανίζονται αυτές ζωηρές, πλήρως όμως κατευθυνόμενες,
στο προσκήνιο.
Η σχέσις πολιτικών προσκηνίων με τα πολιτικά παρασκήνια, ήταν και είναι
πρόξενος τρομερών δεινών για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Σήμερα, με τις
προηγμένες μεθόδους προπαγάνδας και εξαγοράς συνειδήσεων 544, όλη η
544
Από το περιοδικό "Τετρακτύς Αείγνητος", Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2006, Τεύχος 33,
διαβάζουμε ότι στην ιστοσελίδα http://www.state.gov/r/pa/prs/dpb/2004/32860.htm της
κυβερνήσεως των ΗΠΑ ανηρτήθη συζήτησις γερουσιαστών με αξιωματούχους της
κυβερνήσεως, όπου απεκαλύφθη η συνωμοσία για το σχέδιο Ανάν εκ μέρους του
υφυπουργού εξωτερικών για θέματα Ευρώπης, Εβραίου κ. Ντάνιελ Φρηντ.
Συγκεκριμένα ο Φρήντ, λογοδοτώντας το 2004 σε ανοικτή συνεδρία, στην αρμοδία
επιτροπή του Κογκρέσου υπό τον Εβραίο κ. Μπάουτσερ, παρουσία δημοσιογράφων
παρεδέχθη ότι είχε δηλώσει στις 26 Ιουνίου 2003 ότι "...όταν προσπαθούσαμε να
πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψη την δίοδο του στρατού μας για το Β. Ιράκ, της
προσφέραμε δύο κίνητρα, αρκετά δισεκατομμύρια δολλάρια σε δάνεια και δωρεές και
την Κύπρο υπό μορφήν του σχεδίου Ανάν. Όταν η Τουρκία ηρνήθη, απερρίφθη το
οικονομικό μέρος ενώ το σχέδιο Ανάν επεβίωσε μέχρι να απορριφθή από τους Κυπρίους
στις 24 Απριλίου.".
Ο Ντάνιελ Φρηντ, χθεσινός τοποτηρητής του σιωνισμού στην περιοχή μας, είχε
ενδιαφέρουσα πολιτική καριέρα. Διετέλεσε πρέσβυς στο Λένινγκραντ το 1980-1981 και
ακολούθως πολιτικός σύμβουλος της πρεσβείας στο Βελιγράδι 1982-1985. Στην
συνέχεια ανέλαβε το γραφείο Σοβιετικών Υποθέσεων του υπουργείου εξωτερικών έως
το 1987, όταν δηλαδή οι σιωνισταί οργάνωναν την περεστρόϊκα. Από το 1987 έως το

495
κακοδαιμονία του Κυπριακού επιρρίπτεται στην Τουρκία ενώ ουδόλως
αναφέρονται οι δυνάμεις του διαχρονικού σιωνισμού ως ηθικοί αυτουργοί των
Κυπριακών καταστροφών.
Είναι μέγα λάθος η θεώρησις του Κυπριακού, με επικέντρωσι και μελέτη
του "σήμερα" των τελευταίων 130 ετών, ανεξαρτήτως και αγνοώντας τους
"κύκλους" της ιστορίας. Και αναφερόμεθα σε "κύκλους" διότι η ιστορία
διδάσκει και πολλές φορές επαναλαμβάνεται με άλλα μέσα και συνθήκες κάθε
φορά, παραλλάσσοντας τις τακτικές· η στρατηγική συνήθως παραμένει
απαράλλακτη.
Πρέπει να εμβαθύνουμε στις συμπεριφορές των ελληνοφώνων πολιτικών
ώστε να κατανοήσουμε τους τρόπους "προσλήψεών τους" και εν συνεχεία τον
εξαναγκασμό σε προδοσίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μυστική αναφορά
της 12ης Ιουνίου 1944, του Υπουργού Εξωτερικών (και μελλοντικού
πρωθυπουργού) της Μεγάλης Βρεταννίας, Άνθονυ Ήντεν, με τίτλο
"Βρεταννικά Συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, Μέρος Τρίτον – Οδηγίες
προς τα ανώτερα στελέχη της Ιντέλλιτζενς Σέρβις G 1700"545, στην οποία
αναφέρεται εκτενώς στα μυστικά Πολιτικά Σχέδια της Μ. Βρεταννίας το 1944

1989 ανέλαβε το πολωνικό γραφείο του υπ. εξ. και το 1990-1993 υπήρξε πολιτικός
σύμβουλος της πρεσβείας στην Βαρσοβία. Από το 1993 έως το 1997 ήταν μέλος του
Συμβουλίου Ασφαλείας και υπεύθυνος πολιτικών Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης
ενώ εσχεδίασε την πολιτική ευρωατλαντικής ασφαλείας, μελλοντικής διευρύνσεως του
ΝΑΤΟ και τις σχέσεις ΝΑΤΟ-Ρωσσίας. Κατανοούμε άρα το μέσον του Εβραίου
χρηματιστού Τζώρτζ Σόρος στον οποίον ανετέθη υπό του σιωνισμού εργολαβικώς η
πνευματική καθοδήγησις των λαών της Ανατολικής Ευρώπης. Επρόκειτο για εσωτερική
εβραϊκή υπόθεσι. Διωρίσθη πρέσβυς των ΗΠΑ το 1997 στην Πολωνία. Κατά την
ακροαματική διαδικασία αναλήψεως των καθηκόντων του, ενώπιον της επιτροπής
εξωτερικών σχέσεων της Γερουσίας εδήλωσε την υπερηφάνειά του για την
εμπιστοσύνη που του έδειξαν τόσο η υπουργός εξωτερικών Μαντλήν Ωλμπράιτ όσο και
σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Κλίντον, ο Σαμουήλ Μπέργκερ. Επρόκειτο λοιπόν
πάλι περί εσωτερικής εβραϊκής υποθέσεως. Τώρα, αν και η κυβέρνησι των ΗΠΑ
άλλαξε, ο τοποτηρητής του σιωνισμού αναβαθμίστηκε, διότι από την αρχή του 2001
είναι, προταθείς υπό της Κοντολίζα Ράις (πρώην μέλος του Αμερικανοτουρκικού
λόμπυ), ειδικός σύμβουλος της κυβερνήσεως για θέματα Ευρώπης και διευθυντής της
υπηρεσίας Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών θεμάτων του Εθνικού Συμβουλίου
Ασφαλείας των ΗΠΑ. Στα χέρια λοιπόν του σιωνισμού το Κυπριακό, ενώ οι προδότες,
εξακολουθούν να υποστηρίζουν το σιωνιστικό σχέδιο ΑΝΑΝ, γνήσιοι ραγιάδες όντες...
Η δήλωσις στα αγγλικά είναι παρακάτω:
"Why then the consternation about the rejection of the Annan plan? Because the true
purpose was not the claimed goal of the reunifying the island, divided since the Turkish
invasion of 1974, but the one stated by Mr. Daniel Fried, a senior State Department
official. At a public meeting in Washington on June 26, 2003, in the presence of this
writer and others, Mr. Fried declared: 'When we were trying to persuade Turkey to
allow the passage of our troops through its territory into Northern Iraq, we offered
Turkey two incentives, several billion dollars in grants and loans, and Cyprus, in the
form of the Annan Plan.' When Turkey refused passage, the billions were dropped;
however, the Annan plan survived, until it was dropped by the Cypriots on April 24 th".

496
για την Ελλάδα και την Κύπρο και κατανοούμε την εξέλιξι των Δεκεμβριανών.
Τα περί ΕΛΑΣ και αντιμετωπίσεως στρατιωτικώς της κομμουνιστικής
διεισδύσεως δεν αφορούν αυτήν την μελέτη αν και είναι ενδιαφέρουσα η
διατυπωθείσα θέσις του Ήντεν ότι: "Βρισκόμαστε υπό την πίεσι δύο αντιπάλων
κοινωνικών δυνάμεων, της δημοκρατίας και της βασιλικής οικογένειας της
Ελλάδος, που ζει στην Αίγυπτο μία αβέβαιη ζωή. Η Α.Μ. Βασιλεύς της Αγγλίας
δεν θέλει να διακόψη σχέσεις με την Ελλάδα και την βασιλική οικογένεια, η
οποία αναμφίβολα έχει επανειλημμένως αποδείξει την πίστι της στον θρόνο
της Αγγλίας. Πάντως θα αφήσει κάθε πρωτοβουλία στην Βρεταννική
κυβέρνησι. Βρισκόμαστε μεταξύ αυτών των πυρών και αναγκαζόμαστε να
περιμένουμε για τον κατάλληλο καιρό, ώστε να αποφύγουμε την συνθηκολόγησι
με το ΕΑΜ, που διεκδικεί αποκλειστικά και νόμιμα την κυβέρνησι της Ελλάδος.
Εμείς θέλουμε ηγέτη της Ελλάδος τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄ κι’ ας μην
απατάται κανείς γι’ αυτό. Πάντως, δεν θέλουμε να εξοργίσουμε τους
αντιπροσώπους του ΕΑΜ–ΕΛΑΣ, για να μη διακόψουν σχέσεις με την εν εξορία
κυβέρνησι του Γ. Παπανδρέου. Επί πλέον ελπίζουμε να διατηρηθή αυτός ο δεσμός
σαν μία μεταβατική κυβέρνησι απελευθερώσεως της Ελλάδος. Μερικοί
ισχυρίζονται ότι ο Γ. Παπανδρέου τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας ως πολιτική
της Ελλάδος, αλλά είναι τόσο πολύ μπλεγμένος με την Βρεταννική κυβέρνηση,
ώστε ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αντιστρέψη την πορεία που τελικά θα τον
φέρη αντιμέτωπο με τις δυνάμεις του ΕΑΜ–ΕΛΑΣ. Όταν φτάση η στιγμή, το
μέλλον θα δείξη ότι πρέπει να γίνουν ενέργειες για να εγκατασταθή και πάλι η
Ελληνική Βασιλική οικογένεια στον θρόνο της Ελλάδος. Αμέσως, πρέπει να
εξαπολύσουμε επιθετική προπαγάνδα σε ολόκληρη την Ελλάδα, όσον το
επιτρέπουν οι περιστάσεις". Η κυνικότης του Ήντεν και οι τόσο ξεκάθαρες
βρεταννικές πολιτικές επιδιώξεις και η ευκολία με την οποία σχεδιάστηκαν, θα
προκαλούσαν απορίες αν ο ίδιος δεν εξηγούσε παρακάτω το αντίτιμον της
προσλήψεως. Συγκεκριμένα αναφέρει: "Η Βρεταννική κυβέρνησις έχει
χορηγήσει χρηματικά ποσά να διατεθούν κατά την κρίσι της Μυστικής
Υπηρεσίας. Αν όμως τα πράγματα πάνε αντίθετα με τα σχέδιά μας, ο κ. Γ.
Παπανδρέου – ο πιο ευφραδής ο πιο πειστικός δημαγωγός και ο μεγαλύτερος
εγωϊστής από τους Έλληνες πολιτικούς, λαμβάνοντας 7.000 χρυσές λίρες, έχει
συμφωνήσει ως κυβερνήτης της Ελλάδος, να ζητήση την επέμβασι των
Βρεταννικών στρατιωτικών μονάδων για να εξοντώσουν τη ανταρσία του
ΕΛΑΣ και να αποκαταστήσουν την τάξι.". Διαβάζοντας αυτά τα
ανατριχιαστικά, μελαγχολεί κανείς ενθυμούμενος το πόσοι Έλληνες έχασαν την
ζωή τους τον Δεκέμβρη του 1944 για 7.000 χρυσές λίρες για να ικανοποιήσουν
κάποιοι τον άρρωστο εγωισμό τους, εξασφαλίζοντας όμως την υστεροφημία
τους διότι ήσαν καλοί δούλοι στα συμφέροντα των Αφανών. Και τέλος πάντων,
545
Προέκυψε από επιτόπιο έρευνα των Βρεταννικών αρχείων του καθηγητού ιστορίας
σε Πανεπιστήμιο του Νιού Τζέρσεϋ των ΗΠΑ, κ. Σχινά Εδημοσιεύθη αρχικώς στο
"Δελτίο Ελληνικού Μορφωτικού Συλλόγου", τ. 12, Ν. 1, Μάρτιος 1996, Νιου Τζέρσεϋ,
και κατόπιν στα: α. Περιοδικό "Εθνική Αντίσταση", τ. 92, 1996 και β. "Διάλογος σε
Εθνικά Προβλήματα του Ελληνισμού", Αθήνα 2005.

497
ζώντας σε παρακμιακές εποχές, σκεπτόμενοι απλοϊκά, ίσως να βρίσκαμε
κάποιες – φθηνές, εθνικιστικού τύπου – δικαιολογίες γι' αυτήν την
συμπεριφορά. Όμως οι εγκάθετοι του σιωνισμού είναι ικανώτατοι και
παμπόνηροι και με λίγες κινήσεις επιτυγχάνουν πολλούς στόχους. Είναι γνωστό
ότι οι Άγγλοι υπεσχέθησαν Κύπρο και Βόρειο Ήπειρο στην Ελλάδα για την
συμμετοχή της στον πόλεμο. Ιδού τι έγινε αυτό το εθνικό θέμα όπως το
αναφέρει στο ίδιο έγγραφο ο Ήντεν: "Εν τω μεταξύ, η σκέψις να διατηρηθή
μελλοντικώς στην μισθοδοσία μας ο Γ. Παπανδρέου, θα μας έδινε την λύσι, όταν
βγη στην επιφάνεια το ζήτημα της Κύπρου. Η Α. Μ. ο βασιλεύς της Αγγλίας
εγγυήθηκε την επαναφορά της Ελληνικής Βασιλικής Οικογενείας, με την
συμφωνία να μην εγείρη απαιτήσεις η Ελλάδα για τις Βόρειες και
Νοτιοανατολικές περιοχές (Β. Ήπειρος–Κύπρος). Έτσι, θα βγάλη από την
δύσκολη θέσι την Μ. Βρεταννία, η οποία τώρα δεν εκπληρεί τις υποσχέσεις
που είχε δώσει στους Έλληνες στη διάρκεια του πολέμου για την Β. Ήπειρο
και την Κύπρο. Όλα τα μέλη της Ελληνικής βασιλικής οικογενείας εδήλωσαν
ενώπιον του Βρεταννικού θρόνου με έμφασι και κατηγορηματικά, ότι θα
παίξουν το ρόλο τους –θα πράξουν παν το δυνατόν – να αναγνωρίσουν την Μ.
Βρεταννία κυρίαρχον της Νήσου Κύπρου και να μηδενίσουν τις απαιτήσεις
των Ελλήνων πολιτικών περί Ελληνικών δικαιωμάτων επί της Κύπρου. Επί
πλέον, υπάρχει η πιθανότης να επαναστατήσουν οι Έλληνες, όταν έρθει ο
καιρός να τηρήσουμε και τιμήσουμε την μυστική συμφωνία του 1941 με τους
Τούρκους και γίνει η μεταφορά της κυριαρχίας της Κύπρου στην Τουρκία.
Τότε (εμείς) οφείλουμε να υποστηρίξουμε τον Γ. Παπανδρέου με κάθε μέσον,
να του δώσουμε εντολή να σχηματίση κυβέρνησι, ή καλύτερα, να νοθεύσουμε
τις εκλογές για να κερδίση με πλειοψηφία... Ολόκληρη η διπλωματική
δύναμις της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας θα χρησιμοποιήση κάθε τρόπο να
πείση, να πιέση, να εκφοβίση ή να αγοράση εκείνους τους Έλληνες
πολιτικούς, οι οποίοι θα μπορέσουν να αλλάξουν την πορεία των εκλογών
προς όφελός μας".
Ενώ περιττεύουν τα σχόλια, και περισσεύει η προδοσία, ο Ήντεν, στο τέλος
της αναφοράς του εκφράζει την άποψί του για την γελοιότητα των εντοπίων
πολιτικάντηδων γράφοντας: "Όσον αφορά την στάσι των προηγουμένων
Ελλήνων Πρωθυπουργών και άλλων πολιτικών, λέμε ότι δεν σκοπεύουμε να
γνωρίσουμε τις σκέψεις των για τα καθέκαστα. Για μένα αποτελεί μία
αστείρευτη πηγή απορίας, που τόσοι πολλοί ηλίθιοι έχουν καταφέρει να
αναμιχθούν σε πολύπλοκες πολιτικές υποθέσεις και τους εμπιστεύονται στη
διαχείρισι υψηλών κυβερνητικών θέσεων, αυτούς τους ανθρώπους που
τρέφονται με αλαζονεία, και λαδώνονται για ικανοποίησι εγωϊστικών
φιλοδοξιών, και μπορούν να γίνουν ταπεινοί μας δούλοι τόσο εύκολα! Και
έχουμε πολλά παραδείγματα να αποδείξουμε αυτά που λέμε, επεισόδια που
φανερώνουν την άκρα ανικανότητα και την πολιτική αγραμματωσύνη σχεδόν
όλων των Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων που ασχολούνται με ένα από
τα παλαιότερα, το πλέον έντιμο και το πλέον απαιτητικό επάγγελμα στην
διακυβέρνηση και στην νομοθεσία...".

498
 Άραγε, τι θα είχαν να πουν όλοι οι αγνοί Κύπριοι οι οποίοι εσύροντο σε
αγώνες υπέρ της Ενώσεως; Γιατί να θέλη τελικώς κάποιος να ενωθή με το πιο
εξευτελισμένο, υπόδουλο, υπό την κατοχήν ανικάνων και μετρίων, άθλιο
κρατίδιο; Απλώς διότι οι δυνάμεις επιρροής των Αφανών στα ΜΜΕ και στους
εντοπίους πολιτικάντηδες είναι τέτοια ώστε και να παρασύρουν τους αφελείς
εκεί που επιθυμούν και ταυτοχρόνως, με λοιδορίες και ύβρεις να αποθαρρύνουν
τους γνώστες να αφυπνίσουν τους αφελείς.
Μελετώντας την ιστορία της Κύπρου σε σχέσι με το γειτονικό της αλλά και
το παγκόσμιο Ισραήλ, βλέπουμε την ιστορική επανάληψι με την ίδια πάντα
στρατηγική αλλά πολλές τακτικές. Η επανάληψίς αυτή είναι τόσο προκλητική
και ολοφάνερη ώστε δεν αφήνει στον νοήμονα άνθρωπο καμμία αμφιβολία για
το προδιαγεγραμμένο μέλλον της Κύπρου δεδομένου ότι το Ισραήλ έχει
συμφέροντα και επιβάλλει, μέσω ΗΠΑ, μία Κύπρο διχοτομημένη. Επίσης μέσω
διακοινοτικής αντιπαλότητος ελέγχουν καλύτερα την νήσο διότι τα απώτερα
σχέδιά τους είναι η εκδίωξις των Χριστιανών και Μουσουλμάνων Κυπρίων
και η προσάρτησις της Κύπρου στο Μεγάλο Ισραήλ. Επομένως η Κύπρος
είναι το "Αβύθιστο Αεροπλανοφόρο" για τους Αμερικανοσιωνιστικούς
σχεδιασμούς στην Μέση Ανατολή, διότι η κατοχή της, προσδίδει βάθος στην
προβληματική στενή λωρίδα αμύνης του κράτους του Ισραήλ. Δηλαδή,
αναλύοντας τις ιστορικές παραμέτρους των σχέσεων Ισραήλ-σιωνισμού-
Κύπρου, μπορούμε να συναγάγουμε συμπεράσματα για την μελλοντική πορεία
του εθνικού αυτού ζητήματος και ακολούθως να αναζητηθούν ψύχραιμα και
νηφάλια τρόποι αποτελεσματικής δράσεως και αντιδράσεως.
Η ιστορική επανάληψις είναι δεδομένη για την μελέτη και συμπεριφορά
των Εβραίων. Είναι λαός με γνωστή και μοναδική συνέχεια από τα ιστορικά
χρόνια, με την ίδια ηθική, τους ίδιους εθνικούς νόμους, τον ίδιο φυλετισμό
(ρατσισμό), τον ίδιο υπερεθνικισμό, την ίδια ξενοφοβία, την ίδια ελληνοφοβία,
την ίδια συμπεριφορά στους αλλοθρήσκους και ίδια στους ομοθρήσκους, τις
ίδιες εθνικές και κοινωνικές επιδιώξεις, τις ίδιες μεθόδους επιδιώξεως των
σκοπών του, την ίδια πίστι και ζέσι για επίτευξι αυτών των σκοπών και την ίδια
πολιτική σκέψι. Αυτός ο τόσο σημαντικός, αλλά και τόσο προβλέψιμος για το
μέλλον, παράγων, δεν έχει μελετηθή αρκετά διότι ΔΕΝ υπάρχει στην Ελλάδα
τολμηρή διανόησις η οποία θα καθοδηγή Απολλώνεια τους πολιτικούς και τον
λαό ενάντια στην επιβληθείσα από το Αφανές Κεφάλαιο "πολιτική ορθότητα".
Εξητάσθη η πρώτη ταύτισις σιωνισμού-Ισραήλ-Κύπρου, αυτή του 115 μ.Χ.
οπότε έγινε και το πρώτο μεγάλο σιωνιστικό κίνημα, λεπτομέρειες του οποίου
όμως, σκοπίμως αποσιωπώνται. Προσπαθήσαμε να καταδείξουμε την σχέσι του
σιωνισμού με την Κύπρο εδώ και 2.000 περίπου χρόνια. Το κίνημα τότε των
Εβραίων απέτυχε παταγωδώς διότι ωργανώθη και υπεκινήθη υπό θρησκευτικών
ηγετών οι οποίοι ήσαν αδαείς περί πολιτικής και στρατιωτικών. Απλώς οι
ραββίνοι ξεσήκωσαν το άλογο εθνικο-θρησκευτικό συναίσθημα του λαού
οδηγώντας τον σε ανήκουστες βαρβαρότητες με αρωγό την "εκ θεού"
προστασία. Η αποτυχία ήτο προδιαγεγραμμένη διότι "ελέω θεού" δεν
επιτυγχάνονται εθνικοί στόχοι.

499
 Στο επόμενο μεγάλο σιωνιστικό κίνημα των Νάσι, παρακολουθήσαμε
διεξοδικά τις ραδιουργίες, ίντριγκες και πονηριές της οικογενείας Μεντέζ-Νάσι,
ώστε πρώτα να ελέγξουν, ουσιαστικά, μέσω δανείων, όλη την Ευρώπη του 16ου
αιώνος, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια των σκοτεινών παρασκηνίων προς το
συμφέρον του σιωνισμού, και κατόπιν να προχωρούν σε πολιτικούς
σχεδιασμούς. Τελικά έθεσαν υπό τις εντολές των, με… κομψό τρόπο (κατά πως
ταίριαζε σε Οθωμανούς), την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με κατάληξι τον
πόλεμο προς κατάκτησι της Κύπρου. Παρατηρούμε ότι ενώ η στρατηγική του
τότε σιωνισμού σχετικώς με την Κύπρο, (δηλ. προσάρτησις-εβραιοποίησις)
παρέμενε η ιδία με αυτήν του 115 μ.Χ., άλλαξαν οι τακτικές διότι αν και
ραββινική οικογένεια οι Μεντέζ, είχαν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η έξαψις
αλόγου εθνικού συναισθήματος ήτο συνταγή προς πλήρη αποτυχία. Επομένως η
τακτική τους έγινε πιο προσγειωμένη και μέσω οικονομίας, σχεδόν επέτυχαν
τον σκοπό τους. Ποίοι εδιδάχθησαν από αυτή την ιστορία και την εφαρμόζουν
σήμερα σταδιακά, αποφεύγοντας τα λάθη και αποκλείοντας την ακύρωσι των
σχεδίων από απροβλέπτους παράγοντες; Πράγματι, διερευνώντας το
παρασκήνιο κυρίως των γεγονότων που την τελευταία στιγμή εγλύτωσαν την
Κύπρο από εβραιοποίησι, μπορούμε να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για
την σημερινή κατάστασι διότι οι εξουσιαστές χρησιμοποιούν γενικώς ως
"πατέντα", διάφορα επιτυχή στο παρελθόν σχέδια.
Ανάλογη με τους Μεντέζ-Νάσι ήταν και η, περιγραφείσα στο 3ο μέρος,
ιστορία της τραπεζιτικής-κεφαλαιοκρατικής οικογενείας Ρόθτσιλντ. Θα
μπορούσε να ισχυρισθή κάποιος ότι οι Ρόθτσιλντ εχρησιμοποίησαν τα εθνικά-
οικονομικά-πολιτικά σχέδια των Νάσι ως "πατέντα", όπως φαίνεται από την
ιστορία της Κύπρου, διότι την σκυτάλη της προσπαθείας οικονομικού κατ'
αρχάς και πολιτικού κατόπιν, ελέγχου του πλανήτου, μετά τους Νάσι και
Καρβανχάλ, ανέλαβαν λίγο αργότερα οι Ρόθτσιλντ με αποτέλεσμα τα σημερινά
κοινωνικά-οικολογικά αδιέξοδα στην γη.
Το 3ο μεγάλο Σιωνιστικό Κίνημα δεν εξεκίνησε το 1896 στην Βασιλεία της
Ελβετίας από τον Θεόδωρο Χερτζλ, όπως επιθυμούν να μας πείσουν, αλλά λίγο
νωρίτερα από κάποιον Εβραίο πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρεταννίας,
υπάλληλο και φερέφωνο των Ρόθτσιλντ, ο οποίος το 1878 έφερε την Κύπρο
στην αγκαλιά της Αγγλίας σαν πρώτο βήμα εφαρμογής του σχεδίου Νάσι.
Παρατηρούμε ότι, σχετικώς με την Κύπρο η στρατηγική είναι η ιδία αλλά οι
τακτικές διαφορετικές από ότι το 115 και 1570. Τώρα, διδαχθέντες από τους
προηγουμένους, οι Ρόθτσιλντ, ούτε το άλογο συναίσθημα των Εβραίων εξήψαν,
ούτε απλώς εκυριάρχησαν οικονομικώς. Τώρα, οι τακτικές τους
συμπεριλαμβάνουν χρησιμοποίησι-πρόσληψι πολιτικών, κοινωνικών και
πνευματικών δυνάμεων μη-Εβραίων, έναντι αντιτίμου, και μέσω αυτών
επιτυγχάνουν τους σκοπούς των.
Στην παρούσα μελέτη κατεβλήθη προσπάθεια αποδείξεως ότι η διχοτόμησις
κατ΄ αρχάς, και αργότερα εβραιοποίησις της νήσου δεν είναι πρόσφατο
Αγγλικό ή Αμερικανικό σχέδιο. Τουναντίον, κατεδείχθη ότι είναι διαιώνιο
σχέδιο του Αφανούς σιωνισμού ο οποίος, διερευνήσαμε πώς, εχρησιμοποίησε

500
και χρησιμοποιεί τόσο την Αγγλία όσο και τις ΗΠΑ για επιδίωξι των σκοπών
του.
Η κατ' αρχάς διχοτόμησις, αφέθη σκοπίμως να φανή ότι ήτο πρόσφατο
σχετικώς Αγγλικό ή Αμερικανικό σχέδιο. Επειδή η πολιτική-οικονομική
λειτουργία των σιωνιστών είναι ύπουλη και παρασκηνιακή, ποτέ δεν αφήνουν
την πραγματικότητα να γίνη γνωστή στην κοινή γνώμη. Μηχανισμοί επί
μηχανισμών λειτουργούν έτσι ώστε να αποκρύπτονται οι αλήθειες αλλά και να
λοιδορούνται αμείλικτα ως συνομωσιολόγοι όσοι προσπαθούν να ανιχνεύσουν
ψήγματα της αληθείας.
Έχοντας τα παραπάνω υπ' όψιν, μπορούμε να εξηγήσουμε πολιτικές
συμπεριφορές του παρελθόντως ως απολύτως λογικές με την σιωνιστική
τακτική, από τις οποίες όμως, αν λείψη η παράμετρος "σιωνισμός" υπάρχει
δυσκολία της κοινής λογικής και σύγχισις κατανοήσεως των καταστάσεων.
Το γεγονός είναι ότι από το 1950 έως τώρα, οι αμερικανοκυπριακές σχέσεις
περιελάμβαναν άδεια λειτουργίας μονίμων εγκαταστάσεων της CIA στην
Κύπρο. Οι εγκαταστάσεις αυτές παρακολουθούν ποικιλοτρόπως την Μέση
Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο. Οι παρακολουθήσεις αυτές
χρησιμοποιούνται από αναλυτές του Foreign Broadcast Information Service
(FBIS) για παραγωγή καθημερινών εκθέσεων-αναφορών οι οποίες διανέμονται
στα αρμόδια κεντρικά γραφεία των αμερικανικών υπηρεσιών και βοηθούν στην
διαμόρφωσι εξωτερικής πολιτικής. Σχεδόν από τότε – από το 1952 – η Τουρκία
είναι ο τρίτος μεγαλύτερος λήπτης αμερικανικής εξωτερικής βοηθείας με πρώτο
το Ισραήλ.
Γεγονός είναι ότι από το 1958 η Ελλάς παρέσχε δικαιώματα προσγειώσεων-
ανεφοδιασμών αμερικανικών πολεμικών αεροσκαφών με προορισμό την Μέση
Ανατολή και από το 1960 έως το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου, τα
αμερικανικά κατασκοπευτικά U-2 τα οποία κατασκόπευαν την Μέση Ανατολή
και Ρωσσία, χρησιμοποιούσαν τις Αγγλικές βάσεις στην Κύπρο διότι η Τουρκία
δεν επέτρεπε την πραγματοποίησι αυτών των πτήσεων από το έδαφός της.
Κατά τις συμφωνίες λειτουργίας των Αγγλικών Βάσεων, η χρήσις τους από
μη Αγγλικά αεροπλάνα πρέπει να γίνεται μόνο με άδεια της Κυπριακής
κυβερνήσεως. Η Κύπρος ποτέ δεν έφερε αντίρρησι. Από το 1970, τα
κατασκοπευτικά αυτά αεροπλάνα αντικατεστάθησαν από τα SR-71 Blackbird.
Με την άδεια της Κυπριακής κυβερνήσεως, απεγειώνοντο νύκτα από Κύπρο,
κατασκόπευαν την Ρωσσία και προσεγειώνοντο στην Ιαπωνία. Η Τουρκία δεν
επέτρεψε ποτέ την πραγματοποίησι των πτήσεων αυτών από το έδαφός της.
Από το 1967, η Ελλάς διέθεσε στις ΗΠΑ έναν αεροδιάδρομο υπεράνω
της ενδοχώρας κι έναν υπεράνω της Κρήτης ώστε να ανεφοδιάζονται
απρόσκοπτα το Ισραήλ και τα φιλικά προς αυτό Αραβικά κράτη.
Το ίδιο διάστημα, η Ελλάς είχε παραχωρήσει στις ΗΠΑ άδεια χρήσεως εν
λευκώ οποιασδήποτε περιοχής της χώρας, οποιαδήποτε ώρα, για
παρακολούθησι κινήσεων Ρωσσικών πολεμικών πλοίων τα οποία όμως, με
άδεια της Τουρκίας, διέβαιναν τα Δαρδανέλια, παραβιάζοντας προκλητικά
την συνθήκη του Μοντραί του 1936.

501
 Παρά την άδικη υποστήριξι των ΗΠΑ στην παρανομία της Τουρκικής
κατοχής στην Κύπρο, η κυβέρνησις της Κύπρου, από το 1974, συνεφώνησε, τη
προτροπή Κίσσινγκερ, με Συρία, Ισραήλ και Αίγυπτο να επιτρέπη την πτήσι
των αμερικανικών κατασκοπευτικών αεροπλάνων στον εναέριο χώρο της.
Τον Αύγουστο του 1974 η Τουρκία κατήργησε την συνθήκη οπίου με τις
ΗΠΑ, αν και ελάμβανε 35.000.000 δολ. ετησίως ως αποζημίωσι για την
προσπάθεια καταδιώξεως των εμπόρων οπίου ώστε να μην φτάνη αυτό στις
αγορές των ΗΠΑ.
Από τα παραπάνω προκύπτει απόλυτος συνεργασία Ελλάδος-Κύπρου με τις
ΗΠΑ ενώ ταυτοχρόνως προκύπτει πλήρως αντιδραστική στάσις της Τουρκίας.
Παρ' όλα αυτά, η Τουρκία είναι στο απυρόβλητο διότι αποτελεί απόλυτα
ελεγχόμενο εβραϊκό προπύργιο. Δίχως αυτήν την παράμετρο δεν εξηγείται η
διαρκής αμνηστία της Τουρκίας.
Σε σχέσι με τις ελληνοτουρκικές διαφορές, κάποια καθοριστικά γεγονότα
είναι:
Την 1η Ιανουαρίου 1974, ο υπουργός αμύνης της Τουρκίας I. Sancar
εδήλωσε ότι: "Το μέλλον της Τουρκίας ευρίσκεται στην θάλασσα. Η Τουρκία είναι
υποχρεωμένη να καταστή Μεσογειακή δύναμις. Όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί
απεδέχθησαν αυτήν την πολιτική για το μέλλον της Τουρκίας".
Την 1η Ιουνίου 1974, ο νέος υπουργός αμύνης της Τουρκίας Hasan Isik
εδήλωσε ότι: "Η Τουρκία δεν θα επιτρέψη να γίνη το Αιγαίο ελληνική θάλασσα
ούτε θα επιτρέψη σε κανέναν να αμφισβητήση τα Τουρκικά δικαιώματα στην
περιοχή αυτή.".
Στις 17 Ιανουαρίου 1975, ο Τούρκος πρωθυπουργός Sardi Irmak εδήλωσε:
"Το μισό Αιγαίο είναι δικό μας. Ας το μάθη όλος ο κόσμος... Γνωρίζουμε με
ποιόν τρόπο θα σπάσουμε τα κεφάλια των εχθρών μας όταν θα προσβάλλουν την
αξιοπρέπεια, το κύρος και τα συμφέροντα του τουρκικού έθνους."
Την επομένη, 17 Ιανουαρίου 1975, ο ίδιος διεκήρυξε ότι: "Το Αιγαίο μας
ανήκει. Αυτό πρέπει να γίνη κατανοητό απ' όλους. Δεν προτιθέμεθα να
εκσυγχρονίσουμε τα ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Αν η τιμή και τα
συμφέροντα του τουρκικού έθνους απειλούνται, θα πατάξουμε κάθε εχθρική
αντίδρασι."
Την 20ή Ιανουαρίου 1975, ο υπουργός αμύνης της Τουρκίας, I. Sancar
εδήλωσε: "Το ισοζύγιο δυνάμεων στο Αιγαίο κλίνει τόσο πολύ υπέρ της Τουρκίας
ώστε οι παλαιοί Τούρκοι κάτοικοι των νήσων του Αιγαίου έχουν αρχίσει να
σκέπτονται την επανεγκατάστασί των στα νησιά, τα οποία απέχουν μόλις λίγα
μέτρα από τις ακτές μας."
Την 22α Ιανουαρίου, ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Melik Esenbel
εδήλωσε: "Στο Αιγαίο πρέπει κάποιος να ασκήση δυναμική πολιτική. Οι
περιστάσεις σήμερα είναι διαφορετικές από αυτές του 1923. Η ισχύς της Τουρκίας
ηυξήθη. Όταν αναφερόμαστε σε δυναμική εξωτερική πολιτική, δεν εννοούμε
στρατιωτική δράσι και κατοχή αυτών των νησιών με μία κίνησι. Τα οικονομικά
μας συμφέροντα στο Αιγαίο πρέπει να τα διαφυλάξουμε. Η Κύπρος είναι το
πρώτο βήμα προς το Αιγαίο."

502
 Τηλεγράφημα του Associated Press της 1ης Απριλίου 1975 έγραφε:
"Ανώτεροι διοικητικοί κύκλοι της Τουρκίας αναφέρουν ότι η Ρόδος θα γίνη η νέα
Κύπρος."
Στις 4 Απριλίου 1975, ο νέος υπουργός εξωτερικών, ο Ιχσάν
Τσαγκλαγιανκίλ εδήλωσε: "Ούτε η κυβέρνησις αλλά ούτε και η κοινή γνώμη
μπορούν να αποδεχθούν ότι το Αιγαίο ανήκει αποκλειστικώς στην Ελλάδα. Το
μισό ανήκει στην Τουρκία και το άλλο μισό στην Ελλάδα. Αυτή είναι η επίσημη
πολιτική μας."
Στις 5 Ιουνίου, ο πρωθυπουργός Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ εδήλωσε: "Δείτε τον
χάρτη. Σας φαίνεται να είναι το Αιγαίο ελληνική λίμνη; Επιπροσθέτως, η γνώσις
της ιστορίας διδάσκει αναλόγως την γεωγραφία. Έως προσφάτως, ο κυρίαρχος
της Ανατολίας ήταν και κυρίαρχος των νήσων. Είναι τότε κοινή λογική. Και τότε
αρκεί να δείτε τον χάρτη. Πολλά ελληνικά νησιά ευρίσκονται σε απόστασι
λιγώτερη των 12 μιλίων από τις τουρκικές ακτές. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο,
η ελληνική κυριαρχία θα μπορούσε να απλωθή στην τουρκική ακτή και οι
Τούρκοι θα ήθελαν διαβατήρια για να κάνουν μπάνιο στην θάλασσα."
O εμπαιγμός εξακολουθεί. Οι "αδιάλλακτοι Τούρκοι", βιάζουν τις
συμφωνίες δείχνοντας ισχύ, όχι δική τους αλλά με τις "πλάτες" του διεθνούς
εβραϊσμού, ενώ οι ψοφοδεείς Ελλαδικοί συνεχώς υποχωρούν δείχνοντας τα
ερείπια της ψυχής και των συνειδήσεών των. Ενώ λοιπόν οι Τούρκοι (στην
πραγματικότητα Εβραίοι) αμφισβητούσαν επισήμως με πληθώρα δηλώσεων και
πράξεων τις διεθνείς συμφωνίες, οι ελεγχόμενοι μίσθαρνοι ελληνόφωνοι
προδόται εδήλωναν υπερηφάνως ότι "δεν διεκδικούμε τίποτε" επιβάλλοντας
στον λαό πολιτική, κοινωνική και εθνική οκνηρία και νωθρότητα, δίχως
οράματα, ιδανικά κι αξίες, δένοντάς τον με πνευματικές αλυσίδες κι οδηγώντας
τον στην απόλυτη ιδιωτεία. Με τέτοιες πλήρως παρακμιακές προϋποθέσεις και
τραγική κατάπτωσι στο εθνικό κέντρο ΔΕΝ υπάρχει περίπτωσις προόδου στην
περιφέρεια και μάλιστα στο Κυπριακό. Οι μπούρδες για ενιαίο αμυντικό δόγμα
δεν είναι τίποτε παραπάνω από παιδικά παραμύθια που απευθύνονται σε άτομα
μη διαθέτοντα το ελάχιστο ποσόν κριτικής ικανότητος (κομματόσκυλα ας
πούμε). Εκτός αν πρόοδο εννοούμε την διχοτόμησι... Ειδικά τώρα που έγινε
ευρέως γνωστό ότι η Κύπρος πλέει πάνω στο πετρέλαιο και είναι το Κουβέιτ
της Ανατολικής Μεσογείου... αλλά και τόσο κοντά στην... γη της επαγγελίας...
Είναι όμως οι επιβληθείσες στους Έλληνες πνευματικές αλυσίδες τόσο
βαριές κι ασήκωτες που τον έκαναν νωθρό κι ανόητο ή απλώς φαίνονται βαριές
και τεράστιες και αρκεί μία προσπάθεια για να αποδειχθή ότι είναι
σκουριασμένες και αποσαθρωμένες και με ένα τίναγμα θα καταρρεύσουν;
Ένα πρόσφατο απτό παράδειγμα παρασκηνιακής σιωνιστικής δράσεως, το
οποίο συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία του άριστα οργανωμένου και
εκτελεσμένου σχεδίου, είναι η ανατροπή της δικτατορικής κυβερνήσεως
Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη, προς όφελος της χειρότερης προδοτικής
δικτατορίας Ιωαννίδη.
Οι πάντες γνωρίζουν ότι η δικτατορική κυβέρνησις του Ιωαννίδη ήταν αυτή
η οποία επρόδωσε την Κύπρο το 1974.

503
 Είναι φανερό τελικώς ότι η κυβέρνησις Ιωαννίδη, ούτε συνέλαβε κάποιο
σχέδιο από μόνη της, ούτε πρωτοτύπησε στην εκτέλεσι του σχεδίου. Ήτο απλώς
ένα απαραίτητο γρανάζι στην σιωνιστική μηχανή, όπου όμως, η έντεχνος
παραλλακτική σιωνιστική προπαγάνδα, διέρρευσε ή διέταξε τα ελεγχόμενα
ΜΜΕ να διαρρεύσουν, ότι η προδοτική συμπεριφορά των Ιωαννιδικών στην
Κύπρο το 1974 ήταν παράγωγο παρασκηνιακών αμερικανικών κινήσεων οι
οποίοι Αμερικανοί δήθεν έπεισαν τον Ιωαννίδη ότι θα ήσαν αρωγοί των
σχεδίων του. Έτσι, εξαγνίσθηκαν οι Εβραίοι και εκατηγορήθησαν μόνον οι
Αμερικανοί546.

546
Το ανακύπτον ρητορικό ερώτημα είναι το εξής: "Ο δικτάτωρ Ιωαννίδης επρόδωσε
την Κύπρο συνειδητά ή λόγω βλακείας;". Οι περισσότεροι στρατιωτικοί του
περιβάλλοντός του απαντούν στερεότυπα ότι: "Ο Ιωαννίδης έκανε το πραξικόπημα
από βλακεία. Έπεσε θύμα των Αμερικανικών Μυστικών Υπηρεσιών." Σε άρθρο στο
περιοδικό "Τετρακτύς Αείγνητος", Θεσσαλονίκη, τεύχος 35, σελ. 48, ο υποστράτηγος
ε.α. Κ.Χ. Κωνσταντινίδης αναφέρει ότι: "Προσωπικά ποτέ δεν πείσθηκα ότι έστω και
ένας βλάκας Ιωαννίδης – όπως υπεστήριζαν – θα μπορούσε να κάνη ένα τόσο κολοσσιαίο
εθνικό έγκλημα, σαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, που κατέληξε στην Κυπριακή
Τραγωδία και την διχοτόμηση της Κύπρου. Και να που ήλθε έστω και καθυστερημένα το
Ντοκουμέντο της Προδοσίας... Σε συνέδριο στους Δελφούς φέτος τον Σεπτέμβριο –2006–
γνώρισα τον Ελληνο-Αμερικανό Γεώργιο Κ., από το Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ. Πήγε πολύ
μικρός στην Αμερική και σπούδασε – όπως μου είπε – ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος στο
Monterey της Καλιφόρνιας. ...Κατά την διάρκεια της χούντας ο Γεώργιος Κ. υπηρέτησε
ως «τεχνικός διευθυντής» των Αμερικανικών Βάσεων στην Ελλάδα και έφυγε μετά την
μεταπολίτευσι. Ο Γεώργιος Κ. μου διηγήθηκε την εξής συγκλονιστική ιστορία: «Τρεις
ημέρες προ του Ιωαννιδικού Πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο
πληροφορήθηκα από τον Αμερικανό πρεσβευτή Τάσκα ότι πρόκειται να γίνει
πραξικόπημα στην Μεγαλόννησον. Τότε απευθύνθηκα προς τον δεύτερον τη τάξη
στην Αμερικανική Πρεσβεία Ελληνο-Αμερικανό Τζακ Γιαννέας και τον πληροφόρησα
επ’ αυτού, προτείνοντάς του να συναντήσουμε τον δικτάτορα Ιωαννίδη, για να
αποτρέψουμε το επιχειρούμενο πραξικόπημα και την καταστροφή της Κύπρου.
Έκλεισα συνάντησι με τον αόρατο δικτάτορα – σε μιά πάροδο της Φωκίωνος Νέγρη
στην Κυψέλη – όπου τον συναντήσαμε εγώ και ο Τζακ Γιαννέας, μόνον του στον 5ον
όροφο κάποιας πολυκατοικίας. Τον λόγο έλαβε ο Τζακ Γιαννέας και ενημέρωσε τον
δικτάτορα για τις πληροφορίες που είχε αναφορικά με το εκκολαπτόμενο
πραξικόπημα στην Κύπρο και του επεσήμανε τον μέγα κίνδυνο. Παρακολουθώντας
την αντίδραση του δικτάτορα στα λεγόμενα του Τζακ Γιαννέας διεπίστωσα ότι η όψι
του έκανε βίαιους μορφασμούς και συσπάσεις σαν να αιφνιδιάσθηκε, διότι
αποκαλύψαμε το σχέδιό του. Την επομένη ημέρα ο Τζακ Γιαννέας μετετέθη σε μία
ανώτερη θέση στο State Department στο Foreign Service Installations και μετά από
τρεις μήνες ο Τζακ Γιαννέας. πέθανε μυστηριωδώς. Είπαν από καρδιά...". Όταν τον
ρώτησα πώς ένας Έλληνας που προειδοποιείται για το ολέθριο αποτέλεσμα του
πραξικοπήματος δεν το αποτρέπει, μου απήντησε: «Και ποιός σου είπε ότι ο Ιωαννίδης
ήτο Έλληνας; Ήτο μεν Ελληνικής καταγωγής αλλά όχι Ελληνικού γένους. Το
πραγματικό του όνομα ήτο «Ιονάς», εν υπνώσει Εβραίος όλον αυτόν τον καιρό». Η
εδραιωμένη πεποίθηση του Γεωργίου Κ. ήτο ότι η Καταστροφή της Κύπρου ήτο
αποτέλεσμα Εθνικής Προδοσίας από την χούντα Ιωαννίδη και όχι αποτέλεσμα

504
 Μάλιστα, και είναι άκρως σημαντικό αυτό, για να υπάρχη δήθεν αίτιο και
δικαιολογία προωθήσεως του Ιωαννίδη στην εξουσία, οι μισθόδουλοι
διετυμπάνισαν ότι η δήθεν άρνησις της κυβερνήσεως Παπαδοπούλου-
Μαρκεζίνη να επιτρέψη προσγειώσεις κι ανεφοδιασμούς αμερικανικών
πολεμικών αεροπλάνων σε Ελλαδικό έδαφος, προς βοήθειαν του μαχομένου
Ισραήλ τον Οκτώβριο του 1973, ήταν ο καθοριστικός παράγων για την
ανατροπή τους, μέσω της αψόγως οργανωμένης από τον σιωνισμό,
"αυθορμήτου" εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου, εξάπτοντας το άλογο –
δικαιολογημένο βέβαια – συναίσθημα της νεολαίας547.
Διερευνώντας όμως κριτικά τα διάφορα γεγονότα, μπορούμε να δούμε ότι
οι σκοπίμως διαδωθείσες αυτές πληροφορίες είναι πλάνες στοχεύουσες σε
πλήρη αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

λανθασμένης εκτιμήσεως. Παρόμοιες πιέσεις δέχθηκε και η χούντα Παπαδόπουλου να

κάνει πραξικόπημα στην Κύπρο, μου είπε, αλλά αρνήθηκε και την άρνησί της αυτή την
πλήρωσε με την πτώσι της. Αυτά μου είπε και αυτά μεταφέρω αυτολεξί.". Αδυνατούμε να
επιβεβαιώσουμε τα παραπάνω καταγγελόμενα αλλά εις ό,τι αφορά τον Ιωαννίδη και την
καταγωγή του μάλλον πρόκειται για ατυχείς σχολιασμούς. Οι Εβραίοι δεν φημίζονται
για παραγωγή ηλιθίων…
547
Στο ίδιο άρθρο στο περιοδικό "Τετρακτύς Αείγνητος", διαβάζουμε ότι: "Τριάντα τρία
χρόνια πέρασαν από την λεγομένη Εξέγερση του Πολυτεχνείου και ακόμη δεν μάθαμε την
αλήθεια. Και αντί να κλαίμε για την Προδοσία της Κύπρου αυτή την επέτειο, εμείς χωρίς
ίχνος αυτοσυνειδησίας και γνώσεως της Ιστορίας κάνουμε εορταστικές εκδηλώσεις. Σ’
αυτό το βάραθρο της αφροσύνης και της αγνωσίας έχουμε περιέλθει. Μας δημιούργησαν
δηλαδή ένα ψεύτικο μύθο και εμείς ακόμη δεν θέλουμε να τον αποβάλλoυμε. Αθώοι σαν
τα ψάρια, τσιμπάμε τα βρώμικα δολώματά τους. Το Πολυτεχνείο ήτο η αισχρώτερη
προδοσία που έγινε κατά του Ελληνισμού, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Γιατί
αυτό έφερε την προδοσία της Κύπρου και την παράδοσί της στον Τουρκικό Αττίλα. Οι
«παγκόσμιοι συνωμότες» εκμεταλλεύθηκαν τα αγνά, δημοκρατικά και πατριωτικά
αισθήματα της νεολαίας μας εναντίον της χούντας των Συνταγματαρχών και έφεραν την
«χούντα των Λοχαγών», με ένα και μοναδικό σκοπό: Tην προδοσία της Κύπρου. H
χούντα Παπαδόπουλου δεν ήτο τότε αρεστή διότι είχε δρομολογήσει – με την κυβέρνηση
Μαρκεζίνη – πορεία ομαλοποιήσεως. Όμως αυτό δεν το ήθελαν οι ΗΠΑ και ξεσήκωσαν
με τους προβοκάτορες και τους πράκτορές τους την Εξέγερσι του Πολυτεχνείου, για να
φέρουν την προδοτική χούντα Ιωαννίδη... Οι «παγκόσμιοι συνωμότες» δημιούργησαν τα
γνωστά γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα οποία άνοιξαν την κερκόπορτα της προδοσίας...
Και εμείς γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο σαν ορόσημο πτώσεως της χούντας, ενώ αυτό είναι
η αφετηρία μιάς προδοτικής χούντας που πραγματοποίησε την Εθνική Καταστροφή της
Κύπρου... Όσον αφορά δε τους εορτασμούς του Πολυτεχνείου αυτή είναι Μαύρη Επέτειος
Μνήμης της Προδοσίας και όχι Επαναστάσεως όπως την εκλαμβάνουν οι νέοι σήμερον
και το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο. Ας λείψουν λοιπόν οι επαναστατικές
θριαμβολογίες. Όλοι τότε παίξαμε ασυνείδητα ή συνειδητά τα σενάρια της
Προδοσίας. Η επιστροφή της Δημοκρατίας στην Ελλάδα πληρώθηκε με το βαρύτατο
τίμημα την Προδοσία και Καταστροφή στην Κύπρο". Λεπτομέρειες για το παρασκήνιο
της εξεγέρσεως από τον Αθανάσιο Στριγά, "Πολυτεχνείο 1973", Νέα Θέσις, Αθήναι.

505
 Κατ' αρχάς, ο Μαρκεζίνης δεν εξυπηρετούσε επ' ουδενί τα σιωνιστικά
σχέδια. Από το βιβλίο του548 προκύπτει ότι οι επάγρυπνες μυστικές υπηρεσίες
εγνώριζαν κάθε του σκέψι και κάθε του σχέδιο. Μάλιστα, προφανώς
κολακευμένος, γράφει στην σελίδα 10 ότι: "Ο πρέσβυς της Τουρκίας στην
Αθήνα, Ιλτέρ Τουρκμέν, κατά δήλωσίν του, έλαβε "εντολή" να έχη ιδιαιτέρως
στενή επαφή με τον Μαρκεζίνη από τον Αμερικανό πρέσβυ Φίλιπ Τάλμποτ".
Ο ίδιος μάλιστα, με όλη του την αφέλεια αναφέρει στην σελίδα 10 ότι:
"Από ετών με τους σημαίνοντας πρέσβεις διετήρουν ιδιότυπον επαφήν. Άπαξ του
μηνός, ενίοτε και συχνότερον, επρογευματίζαμεν εναλλάξ εις την οικίαν μου ή εις
την πρεσβείαν... Τα προγεύματα ήσαν παραγωγικά...". Θα αναρωτηθή κανείς, για
ποίον λόγο οι ξένοι πρέσβεις του είχαν ανοίξει τις πόρτες τους με παραγωγικά
γεύματα; Το αναφέρει ο ίδιος στην σελίδα 13: "...δεν είχα σχέσιν με τους
κυβερνώντας, ως αναζητών όμως ομαλήν έξοδον εις την Δημοκρατίαν, δεν
ευρισκόμην εις οξείαν αντιπαράθεσιν και συνεπώς δεν απεκλείετο να βοηθήσω
παρασκηνιακώς και ανεπισήμως όπως και άλλοτε...". Το πόσο παραγωγικά
όμως ήταν τα γεύματά του με τους πονηρούς πρέσβεις το γράφει ο ίδιος στην
σελίδα 19: "Επίστευα πάντα ότι η ειλικρίνεια είναι η καλυτέρα πολιτική. Την
εφήρμοσα απαρεγκλίτως και εις το Κυπριακόν". Εισπράττουμε από τα
παραπάνω ό,τι ακριβώς εισέπρατταν οι πρέσβεις και κατέγραφαν στις
απόρρητες αναφορές τους προς τις κυβερνήσεις τους. Ότι δηλαδή, υπάρχει ένας
άκρως αφελής έντιμος πολιτικός, έτοιμος να αναλάβη προσκηνιακή ή
παρασκηνιακή υπηρεσία, ο οποίος είναι τόσο αγαθός και ειλικρινής ώστε να
θεωρή την πολιτική κάτι σαν την Ντίσνεϋλαντ. Ο Μαρκεζίνης τελικώς ήτο
στοχοποιημένος από χρόνια και έπρεπε να αξιολογηθή από τις σιωνιστικές
δυνάμεις ως προς τις ανοχές και ενδοτικότητά του στο επερχόμενο Κυπριακό.
Την αξιολόγησι ανέλαβε ο πονηρός "Τούρκος" (εβραίος ντονμέ), Πρόεδρος
του Λαϊκού Κόμματος στην Τουρκία, Ισμέτ Ινονού, ελθών ανεπισήμως εις
Αθήνας τον Δεκέμβριο 1971 προς συνάντησιν με τον αφελή Μαρκεζίνη ο
οποίος τον επόμενο μήνα αντεπέδωσε την επίσκεψι εις Άγκυρα και
Κωνσταντινούπολι. Όπως ο Μαρκεζίνης αναφέρει στο βιβλίο του στις σελίδες
11-15, οι λόγοι των επαφών ήταν: "α...αι εν Κύπρω διαπραγματεύσεις ήσαν εις
στάδιον εκκρεμότητος και β...ήτο υποστηρικτής των συμβιβασμών."
Ο ίδιος αναφέρει στην σελίδα 20 ότι: "Είχα επινοήσει σχέδιο δικαίας
επιλύσεως του Κυπριακού ώστε και η Ελλάς και η Τουρκία να είναι τελικώς
ευχαριστημένες. Είχα προσδοκία να υπάρξη εμπιστοσύνη ότι το σχέδιο ενεργείας
μου, αφ' ενός δεν θα είχε ξένη πατρότητα κι αφ' ετέρου θα ήτο δυνατόν, δι'
εντέχνου χειρισμού να οδηγήση εις αποτέλεσμα. Όλα αυτά είχα την ευκαιρία να
θέσω υπό δοκιμασίαν κατά τας συζητήσεις μου εις Άγκυραν και
Κωνσταντινούπολιν τον Ιανουάριο 1972".
Για να εκμαιεύση το σχέδιο του Μαρκεζίνη ο Ινονού, συμπεριεφέρθη τόσο
πονηρά, όσο ακριβώς για να κάνη τον Μαρκεζίνη να γράψη στην σελίδα 38 ότι
"ουδεμία μου έμεινε αμφιβολία δια την απόλυτον ειλικρίνειά του". Αν και στην
548
Σπυρίδωνος Β. Μαρκεζίνη, "Αναμνήσεις 1972-1974", Εκδόσεις Σπ. Μαρκεζίνη Α.Ε.,
Αθήναι, 1979.

506
σελίδα 20 γράφει ότι "Ο Τούρκος πρέσβυς είχε γενική ιδέαν της ευρυτέρας
βάσεως του σχεδίου".
Ο κάθε κριτικός-λογικός νους αποσβολώνεται διαβάζοντας αυτά και
συνειδητοποιώντας το τι είδους ανθρώπους παράγει η ρωμηοσύνη και μέσω τι
αφελών ανοήτων μετριοτήτων θέλει να πιστεύη ότι διεκδικεί τα εθνικά δίκαια,
οπότε κυριολεκτικώς απονευρώνεται. Είναι δυνατόν οι σύγχρονοι πολιτικοί να
μην έχουν κατανοήση το ποίοι και πώς, πραγματικά κυβερνούν τον πλανήτη και
με αφέλεια δίδουν απόλυτο εμπιστοσύνη σε κάθε πολιτική αλεπού τύπου
Ινονού, που όταν συνάπτεις χειραψία μαζύ τους πρέπει ακολούθως να μετρήσης
αν σου λείπη κάποιο δάκτυλο; Και μάλιστα όταν στην σελίδα 50, αναφέρει ο
Μαρκεζίνης ότι ο εγκάθετος της χούντας πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερίμ,
κατά την συνάντησί τους τον επληροφόρησε ότι: "...εν προοιμίω μου ετόνισε
ότι η Τουρκία στηρίζει την άμυνά της εις την Ελλάδα και το Ισραήλ...". Τι
παραπάνω να του έλεγε ο Τούρκος;
Έχοντας αυτά υπ' όψιν, καταλαβαίνουμε ότι αν ο σιωνισμός άφηνε τον
φένακα Μαρκεζίνη στην θέσι του μάλλον θα είχε λυθή το Κυπριακό με
συμφωνία Ελλήνων-Τούρκων οπότε οι Εβραίοι θα έχαναν την Κύπρο.
Προφανώς οι μόνοι οι οποίοι δεν αντελήφθησαν τίποτε ήσαν οι διαχρονικώς
ανόητοι ρωμηοί μεγαλόσχημοι αρμόδιοι οπότε και ο αβέλτερος Μαρκεζίνης,
επανειλημμένως στο βιβλίο του, π.χ. σελ. 20, 22, 39, 45 κ.ά., κλαψουρίζει με
αγανάκτησι ότι "αν δεν ανετρέπετο η κυβέρνησίς μου όχι μόνο θα είχε
αποφευχθή η ακολουθήσασα εθνική συμφορά αλλά και το Κυπριακό θα είχε
προωθηθή προς όφελος αμφοτέρων των πλευρών...". Μα ακριβώς γι' αυτό
ανετράπησαν κι αυτό το γεγονός ας μας παραδειγματίσει για την ποιότητα των
"εντίμων" πολιτικών, ως να είναι η πολιτική έντιμος και ηθικός στίβος αγώνων.
Στον Αιγυπτο-Ισραηλινό πόλεμο του 1973, λεγόμενο και πόλεμο Γιομ-
Κιπούρ, το Ισραήλ υπέστη αιφνιδιασμό από την ευφυά έφοδο του Αιγυπτιακού
στρατού και οι Ισραηλινές δυνάμεις ανεδιπλώθησαν. Στον επακολουθήσαντα
Ισραηλινό πανικό, προϊούσης της ήττας, οι Ισραηλινοί εστράφησαν στις ΗΠΑ
για την σωτηρία τους.
Αναφέρουμε την στιχομυθία του Mordecai Gur, Στρατιωτικού Ακολούθου
του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον, με τον Αμερικανό Αρχηγό του Γενικού
Επιτελείου Εθνικής Αμύνης, Ναύαρχο Thomas Moorer549.
Ο ίδιος ο Ναύαρχος μετέφερε στον Φίντλεϋ το εξαιρετικό αυτό παράδειγμα
του πανισχύρου σιωνιστικού οργανισμού ονόματι Εβραϊκό λόμπυ.
Αναφέρει λοιπόν ο Ναύαρχος ότι κατά την διάρκεια του έως τότε άτυχου
για το Ισραήλ πολέμου, εισήλθε στο γραφείο του ο Mordecai Gur απαιτώντας
την διάθεσι εκ μέρους των ΗΠΑ, μαχητικών αεροσκαφών εξοπλισμένων με
τελευταίας τεχνολογίας αντιαρματικούς πυραύλους αέρος/εδάφους, ονόματι
Maverick. Εκείνη την εποχή οι ΗΠΑ μόλις είχαν εξοπλίσει κι εκπαιδεύσει μία
μόνο μοίρα με αυτούς τους πυραύλους. Ο Φίντλεϋ γράφει την απάντησι του
549
Από το βιβλίο του αμερικανού πρώην βουλευτού του Ιλλινόις κ. Πωλ Φίντλεϋ,
"ΤHEY DARE TO SPEAK OUT", Lawrence Hill Books, 1985, σελ. 161, κεφάλαιο με
τίτλο «I’ll Take Care of the Congress».

507
Ναυάρχου στον Mordecai Gur: "Δεν μπορώ να σας δώσω αυτά τα αεροπλάνα.
Έχουμε μόνο μία μοίρα. Εκτός αυτού, βεβαιώσαμε την αρμοδία επιτροπή του
Κογκρέσσου ότι μας είναι απαραίτητα. Αν σας παραχωρούσαμε την μοναδική μας
μοίρα, το Κογκρέσσο θα είναι άκρως εχθρικό εναντίον μας". Και συνεχίζει ο
Φίντλεϋ: "Ο Ναύαρχος με κοίταξε με μία τόσο σταθερή διαπεραστική ματιά η
οποία θα έκανε μία γενιά ναυτών να τρέμουν στις αρβύλες τους και συνέχισε: Και
ξέρεις τι μου είπε ο Mordecai Gur; Εσύ δώσε μου τα αεροπλάνα κι εγώ θα
αναλάβω το Κογκρέσσο". Και συνέχισε ο Ναύαρχος: "Και ξέρεις κάτι; Το έκανε.
Η μοναδική μοίρα της αεροπορίας των ΗΠΑ εξοπλισμένη με πυραύλους
Maverick πήγε στο Ισραήλ.".550
Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτή η αμερικανική πολεμική μοίρα των Φάντομ F-
4 Maverick, πρόχειρα βαμμένη με τα χρώματα του Ισραήλ, όμως με
αμερικανικό προσωπικό υποστηρίξεως, ανεφοδιάζετο και επιχειρούσε από την
αμερικανική ναυτική βάσι της Σούδας. Αυτονόητο είναι ότι δράσις της μοίρας
θα ήτο πλέον αποτελεσματική αν επιχειρούσε από την Κύπρο. Όμως δεν
συνέβη αυτό αν και οι Αγγλικές βάσεις άνετα μπορούσαν να υποστηρίξουν τα
αεροπλάνα. Η πραγματικότης, σχετικά καλά φυλαγμένη, είναι ότι οι εργατικοί
του Γουίλσον αρνήθηκαν επιμόνως την χρήσι των Αγγλικών βάσεων προς
όφελος του Ισραήλ551. Η Βρεταννική άρνησις, λέγεται ότι εξαγρίωσε τον
Κίσσινγκερ ο οποίος έθεσε δήθεν τότε ως προτεραιότητα την εφαρμογή
σχεδίων διχοτομήσεως της Κύπρου με το σκεπτικό ότι διχοτομημένη η Κύπρος
θα ήταν ευκολώτερα ελεγχομένη εν αντιθέσει προς ένα ανεξάρτητο ενωμένο
κράτος τύπου Κούβας. Είναι βέβαιον ότι η άρνησις των Άγγλων για χρήσι των
βάσεων αλλά και ο "θυμός" του Κίσσινγκερ, ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο
ώστε να πεισθούν οι παρατρεχάμενοι για την αναγκαιότητα διχοτομήσεως της
Κύπρου μέσω κυβερνήσεως Ιωαννίδη. Διότι αν οι Άγγλοι επέτρεπαν χρήσι των
βάσεων, δεν θα είχε "εξαγριωθή" ο Κίσσινγκερ και δεν θα είχε "σκεφθή" σχέδια
διχοτομήσεως. Το εξώφθαλμο γεγονός βέβαια παραμένει ότι η Αγγλία ηρνήθη
βοήθεια προς το μαχόμενο το 1973 Ισραήλ ενώ, αντιθέτως με όσα υποβολιμαία
διέρρευσαν, δεν καταγράφεται πουθενά άρνησις της κυβερνήσεως
Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη να επιτρέψη βοήθεια διότι η Ελλάς διέθεσε στις
550
Εν συνεχεία, ο Φίντλεϋ καταγράφει την θέσι του Ναυάρχου όταν σε διάλεξί του
αργότερα, σαν Ανώτατος Σύμβουλος του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών
του Πανεπιστημίου Georgetown, ισχυρίσθη ότι αντέδρασε σθεναρώς στην μεταφορά
της Μοίρας στο Ισραήλ αλλά τον υπερκέρασαν δυνάμεις επιπέδου Προέδρου των ΗΠΑ.
Πράγματι, ετόνισε, ο Νίξον ήταν τότε εν μέσω του οδυνηρού σκανδάλου
Γουώτεργκαίητ, όμως, ο Ναύαρχος προσέθεσε: "Δεν έχω δή μέχρι τώρα Πρόεδρο,
ασχέτως ονόματος, να τους αντιστέκεται (ΣΗΜ. εννοεί τους Εβραίους). Πραγματικά
σταματάει το μυαλό μου. Πάντα παίρνουν ό,τι θελήσουν. Γνωρίζουν πάντα το τι ακριβώς
συμβαίνει παντού. Έφτασα στο σημείο να μην γράφω πλέον τίποτε σε χαρτί. Αν ο
αμερικανικός λαός είχε γνώσι της ασφυκτικής πιέσεως που ασκούν επί της κυβερνήσεως,
θα έκανε ένοπλη επανάστασι. Οι πολίται μας δεν έχουν την παραμικρή ιδέα του τι
ακριβώς συμβαίνει.".
551
Ian Craig and Brandon O'Malley, "Cyprus Conspiracy: The Turkish Invasion and US
Espionage", London and New York: I. B. Tauris, 1999.

508
ΗΠΑ τον εναέριο χώρο της και ναυτικές βάσεις προς ανεφοδιασμό, κατασκοπία
και πολεμική υποστήριξι στο Ισραήλ.
Αξιοπερίεργη η θέσις της Τουρκίας στον πόλεμο του 1973. Η Τουρκία, στην
διάρκεια του πολέμου αυτού, διέθεσε εναέριο χώρο στην Ρωσσία καθώς και
άδειες διελεύσεως οχημάτων προς τις μαχόμενες το Ισραήλ Αραβικές χώρες. 552
Ταυτοχρόνως αρνήθηκε παρόμοιες διευκολύνσεις στις ΗΠΑ προς βοήθειαν του
Ισραήλ.553
Μετά το τέλος του πολέμου, κατά τον οποίο τελικώς διεσώθη ελέω
Αμερικανών το Ισραήλ, έχουμε Αγγλία, Τουρκία να ήσαν εχθρικές και την
Ελλάδα αρωγό. Αντί λοιπόν ο ρόλος της Ελλάδος να εξαίρεται, και το Ισραήλ
να τιμά την Ελλάδα για την συμπαράστασί της στην πιο δύσκολη στιγμή της
μικρής ιστορίας του, η Ελλάς κατηγορείται υπούλως ότι ηρνήθη να βοηθήση, η
Αγγλία και ιδίως η Τουρκία εξαγνίζονται διαρκώς οπότε και πάλι η Ελλάς
ευρέθη πολιτικώς στριμωγμένη. Αν κάποιος δεν γνωρίζει επακριβώς τις
σιωνιστικές δυνάμεις και το πώς αυτές κυβερνούν απολύτως ΗΠΑ, Αγγλία και
Τουρκία, όπως εξηγήσαμε σε αυτό το βιβλίο, είναι φυσικό να θεωρήση
παράλογες και ανεξήγητες αυτές τις συμπεριφορές. Γνωρίζοντας όμως τον
σιωνισμό, όχι μόνο είναι λογικές αλλά, κυρίως, προβλέψιμες.
Πλήγματα βαρειά σε όλα τα κοινωνικά-οικονομικά-εθνικά ζητήματα
υπέστησαν οι Έλληνες από την διακυβέρνησι Σημίτη η οποία ήταν ουσιαστικώς
εβραϊκή.
Τότε, συγχρονισμένα όλα τα εβραιοκρατούμενα think tanks των
εβραιοκρατουμένων ΗΠΑ ωρύοντο κινδυνολογώντας: Μην τύχει και εισέλθει η
Κύπρος στην Ε.Ε. Αυτό κι αν δεν ήταν μακιαβελλικό ψευτοδίλημμα και πλήρης
αποπροσανατολισμός. Αν η Κύπρος και η Τουρκία είναι μέλη της Ε.Ε. υπάρχει
ελεύθερη διακίνησις και ελεύθερη αγορά οικοπέδων. Μία νέα Παλαιστίνη
δηλαδή. Οπότε χαμένη η Κύπρος είτε έτσι είτε αλλοιώς554…
Την τραγικά ανθελληνική εποχή Σημίτη εστάλη στην Τουρκία ο
πολυπολιτισμένος, αλλά οιονεί απολίτιστος, "Έλλην" υπουργός εξωτερικών και
κατάφερε να καταβαραθρώση κάθε έννοια δημοκρατίας και εθνικής κυριαρχίας,
με την αχαρακτήριστη στάσι του.
Όταν λοιπόν ο Τούρκος (αλλά Εβραίος-ντονμές) υπουργός εξωτερικών,
Ισμαήλ Τζεμ, ανεφέρθη πέντε φορές στην ομιλία του στην δημοκρατία της
Βορείου Κύπρου, ο κοσμοπολίτης ελληνόφων φαυλοφέναξ χαμογελούσε
αμέριμνος. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσουν για το Κυπριακό, ο κ. Τζεμ, τον
παρέπεμψε στον Ντενκτάς. Αντί λοιπόν να διακόψη πάραυτα την επίσκεψη

552
Edward Luttwak, "THE POLITICAL USES OF SEAPOWER", Johns Hopkins
University Press, 1974, σελ. 60-61.
553
Ali Κaraosmanoglu, περιοδικό "FOREIGN AFFAIRS", Φθινόπωρο, 1983, σελ. 163.
554
Πράγματι, με την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. άνοιξε το 2005 η πρώτη συναγωγή
και κοινοτικό κέντρο των φανατικών χασσιδικών Εβραίων στην Λάρνακα υπό τον
ραββίνο Arie Ze'ev Raskin με 300 οικογένειες μονίμων κατοίκων Κύπρου. Η αγορά
εκτάσεων γης από αυτούς και τον Σόρος είναι αποφασισμένη. Για το ποίοι επιθυμούν
την Ε.Ε. και διεύρυνσί της όρα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΤ΄ παρόντος τόμου.

509
διαμαρτυρόμενος, θεώρησε καθήκον του να νομιμοποιήση τον Ντενκτάς. Αυτή
ήταν η εντολή των Εβραίων αφεντικών του, ομοφύλων του προπάππου του
(Πωλονοεβραίου Μινέϊκο). Λογικό επομένως να τιμήση τον ομόφυλό του
Κεμάλ, καταθέτοντας στεφάνι στο μνημείο του. Για τον απλό Τούρκο πολίτη
δηλαδή, ο Κεμάλ εξακολουθεί να είναι ο ήρωας και η προσωποποίηση της
εθνικής αρετής, αφού οι επίσημοι εκπρόσωποι των σφαγμένων Ελλήνων, τον
τιμούν προσφέροντας μεγάλη εκδούλευσι στην τουρκική προπαγάνδα,
ενισχύοντας τον κύριο άξονα της φασιστικής Κεμαλικής πολιτικής,
απεμπολώντας ταυτόχρονα, κυριαρχικά δικαιώματα, ιστορικές μνήμες, εθνικές
κατευθύνσεις, κλπ, κλπ. Να θυμίσουμε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ξεκαθάρισε
με σαφήνεια και αποφασιστικότητα το θέμα κυριαρχίας του Ανατολικού
Αιγαίου με τον Κεμάλ και μόνο τότε εδημιούργησε την περίφημη
ελληνοτουρκική φιλία. Ενώ τώρα...
Επειδή όμως η εβραϊκή προπαγάνδα επιθυμεί πάντα ακαδημαϊκή
υποστήριξι των θέσεών της, στην ανθελληνική περίοδο Σημίτη 555 συνέβη κι
αυτό. Τον Νοέμβριο 1999 εδημοσιεύθη η είδησις ότι “το Υπουργείο
Εξωτερικών είχε υπό έκδοσιν βιβλίο εις το οποίον θα απεδεικνύετο ότι οι
Κύπριοι είναι εξελληνισμένοι και όχι Έλληνες. Την έκδοσιν του βιβλίου
μπλόκαρε ο Γιάννος Κρανιδιώτης. Μετά τον θάνατό αρχίζουν οι διαδικασίες
εκδόσεως...”556. Στις αρχές του 1999 εκυκλοφόρησε το 68ο τεύχος του
περιοδικού “Σύγχρονα Θέματα”. Στην σελίδα 21 έγραφε ότι “Οι χριστιανοί της
Κύπρου, στην προσπάθειά τους να νομιμοποιηθούν στο παρόν, ανέτρεξαν στο
παρελθόν... Αιώνες απόκληροι και νόθοι, απέκτησαν καθαρούς και
περίοπτους προγόνους, τους αρχαίους Έλληνες”557.
Τέτοια διαστροφή κυριολεκτικά δυσκολεύεται να συλλάβη ο φυσιολογικός
εγκέφαλος. Εδώ ξεκάθαρα φαίνεται η νοσηρή φαντασία αλλά και η κυνικότης
των επινοητών τέτοιων σχεδίων. Ξεκάθαρα φαίνεται το μέγεθος και η
νοοτροπία του εχθρού αλλά και το μέγεθος εθνοπροδοσίας των γλοιωδών
ελληνοφώνων πολιτικών.
Δεν είναι όμως μόνον η εθνική αφασία του πολυπολιτισμένου,
κοσμοπολίτη, εκσυγχρονισμένου υπουργού, και σημερινού πρωθυπουργού, που
μας ανησυχεί. Διότι μπορεί οι προσεγγίσεις Τζέμ-Παπανδρέου να έφεραν τους
555
Ο άκρατος ανθελληνισμός και η προσπάθεια δημιουργίας ενοχών στους νεοέλληνες
για όλα τα θέματα, ήσαν οι κατευθυντήριες γραμμές των εξευτελιστικών για τους
Έλληνες πολιτικών Σημίτη. Με εξαιρετική σαφήνεια αποδεικνύει την προδοσία Σημίτη
σε πολλά κεφάλαια του βιβλίου του, "Νόμιμος Άμυνα", εκδόσεις Σιδέρη, Αθήναι,
Μάρτιος 2007, ο εξ Άργους κ. Ιωάννης Κουτσογιάννης, πρώην βουλευτής ΠΑΣΟΚ το
1981 και 1985. Έχει ιδιαιτέρα βαρύτητα ο λόγος του κ. Κουτσογιάννη διότι ήτο και
μέλος της επιτροπής διερευνήσεως του περιφήμου "Φακέλλου της Κύπρου".
556
Όπως και η εφημερίς "ΤΑ ΝΕΑ", 20-11-1999, στήλη "Ο ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ",
επικεφαλίς "Περί έρευνας...".
557
Να θυμίσουμε ότι το ίδιο περιοδικό, στο 64ο τεύχος, έδωσε το δικαίωμα στον
συγγραφέα της “Μαύρης Αθηνάς”, τον σιωνιστή μαθητή του Φίνκελστάιν, Μάρτιν
Μπερνάλ, να παρουσιάση την προπαγάνδα του σε άρθρο... 80 σελίδων!!! Ήταν η πρώτη
φορά πανελληνίως που ο Μπερνάλ νομιμοποιήθηκε.

510
Τούρκους ένα βήμα μπροστά στο Κυπριακό, όμως, ούτε οι Τούρκοι δύνανται να
καταλάβουν στρατιωτικώς το νησί καθ' ότι ο σιωνισμός θέλει την Κύπρο να
μην είναι ενιαία και δυνατή ώστε στο μέλλον να δημιουργήση τις ευκαιρίες που
θέλει για κατάληψί της. Αυτό προσπαθούμε να καταδείξουμε σε αυτήν την
μελέτη. Οι ηγέτες οι δικοί μας βέβαια δεν είναι εις θέσιν ούτε να αντιληφθούν
την ουσία και ούτε να αντισταθούν. Το μέλλον προβλέπεται ζοφερό...
Το σχέδιο του σιωνισμού ήταν ανέκαθεν απλό. Μείωσις εθνικών
κυριαρχιών στην Κύπρο για δημιουργία συνθηκών μελλοντικής
ισραηλοποιήσεως. Πρώτο βήμα η διχοτόμησις. Δεύτερο η Αμερικανοποίησις –
νατοποίησις – των βάσεων. Τρίτον μαζικές μεταναστεύσεις, εξαγορές εδαφών,
κλπ, κλπ. Κανείς όμως δεν θα πειράξη όλους εκείνους με τις εξαγορασμένες
συνειδήσεις. Έτσι είναι το σχέδιο το οποίο ωδήγησε σε εθνική απαξίωσι και
αφασία προς τέρψιν της ανθελληνικής Σημιτοπαρέας.
Φτάσαμε στο σημείο να αποδεχθούμε το ότι την 7η Νοεμβρίου 2001, η
τουρκική εφημερίς Χουριέτ, εδημοσίευσε την είδησι ότι κατά την επίσκεψί του
στην Άγκυρα την προηγουμένη, 6η Νοεμβρίου 2001, ο πρώην πρέσβυς των
ΗΠΑ στην Τουρκία, Μόρτον Αμπράμοβιτς (Morton Abramowitz), υπό την
ιδιότητα του μέλους της δεξαμενής σκέψεως International Crisis Group (του
εντολοδόχου των Αφανών, Τζώρτζ Σόρος), καθυσήχασε την Άγκυρα για το
αβάσιμο πιθανής λύσεως δηλώνοντας ότι "οι Τούρκοι στρατιώτες στην Κύπρο
είναι ειρηνοποιοί και για όσο χρονικό διάστημα παραμένουν στην Κύπρο, δεν
θα υπάρξη βία". Εγγύησι ειρήνης λοιπόν οι Τούρκοι απεφάσισε η δεξαμενή
σκέψεως International Crisis Group εκφράζουσα την επίσημη σιωνιστική θέσι
περί διχοτομημένης Κύπρου την οποίαν ασμένως απεδέχθησαν οι εθνοπροδόται
ΑΝΝΑΝάδες.
Συνεπής επομένως η εξέλιξις μετά από την παραπάνω δήλωσι του
συμπατριώτου του Σαρόν, κ. Μόρτον Αμπραάμοβιτς, Συγκεκριμένα, στις 25
Ιανουαρίου 2002, το Κογκρέσσο των ΗΠΑ εξέφρασε την δήθεν έντονη
δυσαρέσκειά του για την μεγάλη δεξίωσι επ' ευκαιρία των εγκαινίων της
Πρεσβείας των ΗΠΑ στα κατεχόμενα τουρκοκρατούμενα την προηγουμένη, 24
Ιανουαρίου 2002, λόγω επισήμου προσκλήσεως του Ντενκτάς και των
διοικητών του κατοχικού στρατού. Μέχρι τότε οι ΗΠΑ διατηρούσαν
διπλωματικό γραφείο το οποίο ανεβάθμισαν σε πρεσβεία δηλώνοντας
ουσιαστικώς την αναγνώρισί τους στο ψευδοκράτος, όπως απαιτεί ο
μακρόπνοος σιωνιστικός σχεδιασμός, γράφοντας εις τα παλαιότερα των
υποδημάτων τους τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ περί
παρανόμου κρατιδίου. Όσο για την καταγωγή του "Αμερικανού" πρέσβεως κ.
Ντόναλντ Μπάντλερ δεν ήταν ανάγκη να ψάξουμε πολύ… μία από τα ίδια και
διακοπές στο Τελ-Αβίβ για λήψι εντολών...
Ο σιωνισμός είναι πανίσχυρος, ελέγχει την ηγεσία μας μέσω ελεγχομένων
πολιτικών και τον λαό μας μέσω ΜΜΕ 558. Έχουμε σαν μοναδικό όπλο την
558
Ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση ανθρώπων των ΜΜΕ αναφορικά με τα
κατατεθέντα στην Δικαιοσύνη έγγραφα, την 2α Μαΐου 2006, από 3 πολίτες, από τα
οποία πιθανολογείται βασίμως ότι, η επ’ αμοιβή "διατεταγμένη" δημοσιογραφία,

511
ελληνική συνείδησι (έστω κι αν είναι βαθιά κρυμμένη) και την ιστορία μας
(έστω κι αν εξαφανίζονται σωρηδόν ελληνικά βιβλία από τις βιβλιοθήκες.). Με
αυτά τα όπλα οφείλουμε να πορευτούμε στον δύσβατο νέο μεσαίωνα που
ανατέλλει... Στην αναζήτησι των αργυρώνητων εθνοπροδοτών-συγχρόνων
Εφιαλτών, δεν είναι ανάγκη να ψάξουμε πολύ. Οι ίδιοι οι οποίοι αντέδρασαν
κινδυνολογώντας, στην ένταξι της Κύπρου στην Ε.Ε. αντέδρασαν και στο
ενιαίο αμυντικό δόγμα αλλά και συνηγόρησαν στην υπερψήφισι του σχεδίου
Αννάν. Επομένως, αν ο λαός, τους ανεχθή πολιτικά, είναι άξιος της μοίρας του.

υπηρετούσε μία ελλαδική εξωτερική πολιτική, εντελώς αντίθετη με τα όσα οι πολιτικοί

ανεκοίνωναν στην κοινή γνώμη, αν και μέχρι σήμερα δεν έχει επιληφθή του θέματος
κανείς εκπρόσωπος της Δικαιοσύνης. Μετά 3 εβδομάδες, μέρος των στοιχείων αυτών (η
λεγομένη μικρή λίστα) κατετέθη επισήμως στο αρμόδιο Δημοσιογραφικό Όργανο, την
ΕΣΗΕΑ, πρωτοκολλημένο με Αρ. Πρ. 1893, την 23/5/2006, από το οποίο προκύπτει ότι
συγκεκριμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι και πολιτικοί, όπως αναφέρει η καταγγελία, "τα
παίρνανε από το υπουργείο εξωτερικών το 2003 και το 2004" για να διαμορφώσουν
την κοινή γνώμη. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι ο Κακαουνάκης έλαβε 400.000 ευρώ
"για απόκρυψι θέματος για το σερβικό και προπαγάνδα", οι Τράγκας, Ντάσκας,
Δρούγος, Ψυχάρης, Παπαχελάς από 150.000 ευρώ για "ευμενή δημοσιεύματα",
Σωμερίτης, Τζανετάκος, Γιώτης από 180.000 για "δημιουργία οργάνωσης πολιτών για
τα δικαιώματα των Αλβανών στο Κόσσοβο και στήριξι ενεργειών του ΝΑΤΟ",
Ανδριανόπουλος, Μπίστης "προπαγάνδα για την στήριξι των βομβαρδισμών του
ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία".
Στα θεωρούμενα "έγκριτα" ΜΜΕ, το θέμα της "λίστας κατευθυνομένων
δημοσιογράφων και πολιτικών" είδε μικρή και αρνητική δημοσιότητα (με λοιδορίες
περί συνωμοσιολογίας και ειρωνείες όπως "ανακάλυψη …στα σκουπίδια του ΥΠΕΞ"
και "δημοσιοχαφιέδες"). Τελικώς, η μικρή λίστα εδημοσιεύθη στο – νέο και όχι
πασίγνωστο βέβαια – μηνιαίο περιοδικό "ΡΕΣΑΛΤΟ", τεύχος 8ο, Ιούνιος 2006, σελ. 16.
Γεγονός ότι μετά το δημοσίευμα του "ΡΕΣΑΛΤΟ", οι "θιγόμενοι", απαξιούντες μήνυσι,
αγωγή, ασφαλιστικά μέτρα, εξώδικα κ.α., δεν προέβησαν καν σε ΜΙΑ ΣΑΦΗ ΚΑΙ
ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΔΗΛΩΣΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑ
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ούτε ευρώ, ούτε δολλάρια …ή ότι πρόκειται περί
συνωνυμίας ή λάθους.. (όπως έκανε μόνο ένας, ο κ. Ντάσκας – και αυτός προς ΕΣΗΕΑ
μόνο). Πρόβλημα βέβαια δημοσιεύσεως μίας τέτοιας δηλώσεως, αυτοί τουλάχιστον δεν
έχουν. Φυσικά από καθαρά νομικής απόψεως, ένοχος θεωρείται ο παραδεχθείς την
ανοίκεια πράξι του ή ο αμετακλήτως καταδικασθείς, πράγμα πού μέχρι τώρα δεν έχει
συμβή.
Όπως αναφέρει το 41ο Δελτίο, Αύγουστος 2006, της Ελληνικής Εστίας Ερεύνης και
Ενημερώσεως, Σατωβριάνδου 15, Αθήναι, "ήρθαν στο φώς, περισσότερες λεπτομέρειες,
με αφορμή ένα δημοσίευμα – ΒΗΜΑ 29/7/2006 –, από το οποίο για κάθε πιθανό γνώστη
του θέματος, προέκυπτε σαφώς ότι ή λίστα ήταν πλαστή και γι’ αυτό ασκείτο δίωξις κατά
παντός υπευθύνου. Η είδησις για την απόφασι αυτή του Εισαγγελέως κ. Πούλιου, ήταν
προφανώς γνωστή από την προηγουμένη ημέρα (Παρασκευή μεσημέρι) και ήτανε φυσικό
να αναμένονταν δηλώσεις από το ίδιο βράδυ εκ μέρους των πιθανώς
αδικοσυκοφαντημένων… Ματαίως όμως… Ούτε Παρασκευή, ούτε Σάββατο, ούτε
Κυριακή… Αφού πέρασε και η τρίτη ημέρα με "σιγή ιχθύος" από τους

512
 Το πρόβλημα της Κύπρου το δημιούργησε ο σιωνισμός και κατόπιν το
εφήρμοσε, χρησιμοποιώντας και ανιστόρητους εθνοπατέρες. Το τι συμβαίνει
στην Κύπρο σήμερα, εξηγείται μόνο με βαθιά γνώση της ιστορίας.
Η θυματοποίησις και διαρκείς κλάψες, εν αντιθέσει προς τους Εβραίους,
δεν ταριάζουν στα ήθη των Ελλήνων. Θρηνήσαμε αρκετά τους Ήρωες και
Μάρτυρές μας. Τώρα είναι η ώρα της περισυλλογής, της διατηρήσεως της
εθνικής-ιστορικής Μνήμης και δημιουργίας σχεδιασμών για εκδίκησι του
αδικοχαμένου αίματος. Πρέπει να απομονωθούν οι εντόπιες δυνάμεις της
μετριότητος, της προδοσίας, της υποταγής των συνειδήσεων. Με άλλα λόγια,
πρέπει να εξοντωθούν τα κοινωνικά μικρόβια τα οποία παρασιτούν επί του

αδικοσυκοφαντημένους, μας μπήκανε "ψύλλοι στ αυτιά" και απευθυνθήκαμε στους 3

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ (πού έχουν καταθέσει τις λίστες) και… μείναμε "ενεοί", όπως
πιστεύουμε θα μείνετε και σεις απ’ αυτά, πού μας είπανε και θα διαβάσετε αμέσως:
α) Ο εκδότης του ΡΕΣΑΛΤΟ δέχτηκε απειλητικά επώνυμα τηλεφωνήματα (για κάψιμο
των γραφείων του, χτύπημα μελών της οικογενείας του) εκ μέρους αναρχικών κ.α. (πού
αναφέρονται στις 2 λίστες), για να μην τις δημοσιεύσει με όλα τα ονόματα. Ο εκδότης
προσέφυγε στην Αστυνομία.
β) Στον Εισαγγελέα κ. Πούλιο στις 2 Μαΐου 2006, κατατέθηκαν από τους 3
ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ, συνολικά…814 (!) έγγραφα, την γνησιότητα των οποίων δεν έχει
τολμήσει κανείς ακόμα να αμφισβητήσει, η δε ανάκριση συνεχίζεται.
γ) Μέσα στα παραπάνω έγγραφα υπάρχουν 2 λίστες: η 1η είναι χειρόγραφη και περιέχει
29 ονόματα, μία δε ακόμα δακτυλογραφημένη, περιέχει 40 ονόματα…δ) Σωστά ο
Εισαγγελέας άσκησε τις διώξεις, αφού πιθανώτατα ή λίστα είναι πλαστή… αλλά ποια
λίστα;
Όπως λένε οι της ΣΕΑ, (Κίνησις πολιτών Συντονιστική Επιτροπή Αττικής) καμμία
λίστα από τις 2 κατατεθείσες μεταξύ των 814 εγγράφων (μεταξύ των οποίων και αυτή
πού περιέχει τα ονόματα των παραπάνω δημοσιογράφων και πολιτικών) δεν απεδείχθη
πλαστή, αλλά μάλλον πρόκειται για μία νέα ΑΛΛΗ λίστα– με εμφανή σημεία
πλαστότητας– την οποία κατέθεσε πιθανώς αργότερα άλλο άτομο, (άγνωστο στους 3).
Για το άτομο αυτό έμαθαν ανεπισήμως οι 3 ενδιαφερόμενοι, ότι πρόκειται μάλλον για
υπάλληλο του ΥΠΕΞ, πού εκτελούσε εντολές ανωτέρων. Έτσι –λένε– δόθηκε ή ευκαιρία
στην εφημερίδα των Ψυχάρη, Σωμερίτη, Παπαχελά κ.α. να "πληροφορήσει" το κοινό
σχετικά με την Εισαγγελική απόφαση με τέτοιο έντεχνο τρόπο, ώστε ακόμα και οι
μερικώς γνώστες του θέματος (μεταξύ των οποίων και μείς), να πιστέψουνε ότι ή λίστα
πού δημοσίευσε το ΡΕΣΑΛΤΟ ήτανε πλαστή! Αν λοιπόν – σύμφωνα με την παραπάνω
δήλωση – έχουν έτσι τα πράγματα, (δηλ. η εμβόλιμη πλαστή λίστα να αποτελεί ένα
«νομικό τρυκ» για να θολωθούν τα νερά), εμείς πιστοί στην "ερμηνεία των αντιδράσεων
των θιγομένων", (σκεπτόμενοι πώς θα αντιδρούσε ένας αθώος από μας-εσάς στην θέση
τους), θα προσθέσουμε ένα ακόμα "Άρα;" Γιατί όμως δώσαμε τέτοια έκταση με
λεπτομέρειες στο θέμα αυτό;
Μα για να δοθεί για την υπόθεση αυτή, μία πληρέστερη εικόνα, ή οποία πιθανώς
αποσιωπάται από άλλα έντυπα (πού «βρίσκουν» επιδοτήσεις, διαφημίσεις, κλπ) και
ΜΚΟ (με κρατικές ενισχύσεις), τα οποία έχουν λόγους να αποφεύγουν «κακοτοπιές»
τέτοιου είδους… Λόγους πού βεβαίως δεν έχουμε εμείς… Ο κάθε "έχων την φωλιά του
λερωμένη" από δω και πέρα δεν θα κοιμάται καθόλου ήσυχος… Σχετικές εικοτολογίες
φέρουν την αγωνία αυτή να έχει επιφέρει αρχικά ποικίλες επιπτώσεις, στους θιγομένους:
από εγκεφαλικό και σιωπηλή "απόσυρση" μέχρι κλείσιμο "στηλών αρθρογραφίας" και

513
εθνικού κορμού καταβάλλοντάς τον και κρατώντας τον σε κατάστασι ασθενείας
δηλ. ψοφοδεή δίχως σθένος και ικμάδα.
Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι οι κύκλοι της ιστορίας δεν ανακυκλώνουν
μόνο την παρακμή αλλά και την ακμή και τον ηρωισμό. Αυτοί οι κύκλοι έφεραν
στο προσκήνιο την κατάλληλη στιγμή, μία μορφή βγαλμένη από το ηρωικό
εθνικό παρελθόν. Διότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι συνέχεια του Λεωνίδα,
του Παλαιολόγου, του Διάκου, κλπ. Η στάσις του ήταν συνεπής της θέσεως
Έλληνος ηγέτου σε ζοφερές εθνικές στιγμές όπου οι προδότες περισσεύουν και
μίσθαρνοι κι εθελόδουλοι είχαν κι έχουν στήσει χορό γύρω του. Ήταν
κατάλληλη ευκαιρία για τους προδομένους νεοέλληνες να βγουν στους δρόμους
και να ζητήσουν Ένωσι της Ελλάδος στην Κύπρο διότι μόνο με την στάσι του
εφημερίδων... Τελικά όμως φαίνεται ότι, προκρίθηκε ή άποψη ότι, τυχόν ηττοπαθής
τακτική θα επέτρεπε μη συμφέροντες συνειρμούς στο κοινό. Έτσι φαίνεται να
απορρίφθηκε ή ηττοπαθής στάση και κατέληξαν να επωφεληθούν την θερινή
αποκοιμιστική φάση των "μπάνιων του λαού" για να γυρίσουν το φθινόπωρο, "σαν να
μην τρέχει τίποτε" στα πόστα τους...
Επικυρώνεται και αναδεικνύεται κομβική, ή μόνιμη (σχεδόν σε κάθε ευκαιρία) έκκληση
μας για την ενίσχυση του ρόλου των "μικρών" ΜΜΕ και των ιδιωτικών πρωτοβουλιών
κατά της Διαφθοράς και της Διαπλοκής. Εν όψει σοβαροτάτων θεμάτων, [όπως π.χ. ή
ένταση της πολεμικής Ελλαδιτών πολιτικών (Μπακογιάννη, Καραμανλή, Παπανδρέου)
κατά Τ. Παπαδόπουλου προσωπικά, ή αναθεώρηση του Συντάγματος, οι συνεχείς
υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των "φίλων και συμμάχων", γειτόνων και μη], ό ρόλος των
μεγαλοδημοσιογράφων γίνεται καταλυτικής σημασίας και "οι αποστολές" τους
καθοριστικές στην διάπλαση της Κοινής γνώμης.
Με απλά λόγια, από την σκοπιά του μέσου σκεπτόμενου πολίτη, δικαιούμαστε να
"αναζητήσουμε την ευθιξία" των συγκεκριμένων δημοσιογράφων και πολιτικών, οι
οποίοι ούτε δικηγόρων στερούνται ούτε οικονομικής ανέσεως, ώστε να αποφεύγουν την
δικαστική αποκάθαρση του ονόματός τους, από την μεγάλη ρετσινιά..."

Προς επίρρωσιν του ξενοκίνητου ρόλου των ΜΜΕ, αναφέρουμε την ανοικτή επιστολή
του γνωστού δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Δελαστίκ, προς το Δ.Σ. της Ε.Σ.Η.Ε.Α., την
12η Απριλίου 2007. Αναφέρει επί λέξει: "Αγαπητοί συνάδελφοι, Απολύθηκα από την
«Καθημερινή», όπως ήδη γνωρίζετε από επιστολή του εκπροσώπου μας στην εφημερίδα,
το απόγευμα της Μ. Πέμπτης, 5 Απριλίου 2007. Οι λόγοι της απόλυσής μου είναι καθαρά
πολιτικοί.
Το μεσημέρι της Μ. Δευτέρας, 2 Απριλίου, μου ζητήθηκε από τη διεύθυνση της
εφημερίδας να υποβάλω παραίτηση λόγω ανυπόγραφου σχολίου της εβδομαδιαίας
εφημερίδας «Πριν», της οποίας είμαι διευθυντής, αναφερόμενου στη διασπορά
ανθρώπων των Αμερικανών στα ΜΜΕ. Μου δηλώθηκε πως η ιδιοκτησία και η
διεύθυνση της «Καθημερινής» θεώρησαν ότι το σχόλιο τους αφορά, αν και πουθενά σε
αυτό δεν αναφερόταν το όνομα της «Καθημερινής», όπως άλλωστε δεν αναφερόταν
κανένα όνομα εντύπου, καναλιού ή προσώπου. Επρόκειτο περί σχολίου καταγγελίας
πολιτικού φαινομένου... Σε επικοινωνία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ με τον από τη Μ. Δευτέρα
διευθυντή της «Καθημερινής», Αλέξη Παπαχελά, όπως γνωρίζετε, η οποία έλαβε χώρα το
απόγευμα της Μ. Τρίτης, αυτός δήλωσε ότι δεν έχει γίνει καμία απόλυση, πράγμα τυπικά
αληθές, αφού η απόλυσή μου είχε ημερομηνία της επόμενης ημέρας, 4 Απριλίου, και
εμένα μου κοινοποιήθηκε τη μεθεπόμενη, 5 Απριλίου.

514
Τάσσου νοιώσαμε ίχνη ελληνικής ψυχικής ανατάσεως όντας ταπεινωμένοι από
τα Σημιτοσκουπίδια Ιμίων, Οτσαλάν, κλπ. Νοιώσαμε τελικά ότι υπάρχει κάπου
ΕΝΑΣ Έλλην κυβερνήτης μη εξαγορασμένος, μη προδότης. Αντί αξιοποιήσεως
από τον Κυπριακό λαό του ανελπίστου αυτού εθνικού κεφαλαίου, μάλλον θα
βιώσουμε για άλλη μία φορά την εκδήλωσι της εθνικής συμπεριφοράς του
νεοέλληνος ως ιδανικού εθνικού αυτόχειρος.

Η απόφασή μου να μη διεκδικήσω επαναπρόσληψη στην «Καθημερινή» είναι

ειλημμένη. Πέρα όμως από την προσωπική μου στάση, έχω την άποψη ότι υφίσταται
σοβαρό πολιτικό ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος στην περίπτωσή μου. Νομίζω ότι
το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ πρέπει να καταδικάσει τον πολιτικό χαρακτήρα της απόλυσής μου
και να λάβει όλα τα κατά την κρίση του αναγκαία μέτρα που θα αποτελέσουν φραγμό
στην επέκταση απολύσεων συντακτών για πολιτικούς λόγους. Αυτό, κατά την άποψή
μου, έχει τεράστια σημασία για τον δημοσιογραφικό κλάδο και πάνω απ’ όλα για την
ελευθεροτυπία και τη δυνατότητα έκφρασης και προβολής όλων των απόψεων. Σε
αντίθετη περίπτωση, αν αφεθεί να περάσει ένα κλίμα πολιτικής τρομοκράτησης των
δημοσιογράφων, η χειραγώγηση της ενημέρωσης θα προσλάβει εφιαλτικές
διαστάσεις.
Ευελπιστώ στην ηθική αλληλεγγύη σας. Με αξιοπρέπεια, Γιώργος Δελαστίκ".

Επομένως, ο δηλώνων ότι πιστεύει σήμερα σε αυτοτέλεια και ανεξαρτησία των

ΜΜΕ, είτε είναι αργυρώνητος είτε αφελής έως ηλίθιος.

515
516
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

517
518
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α΄

ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΚΔΥΣΕΙΣ
Το κράτος που επιτρέπει επενδύσεις ξένων εταιρειών στο έδαφός του,
είναι ένα ΑΝΙΚΑΝΟ ΚΡΑΤΟΣ
(όταν δεν τηρή ορισμένους απαραιτήτους όρους).

Οι επενδύσεις επί μιας χώρας αποτελούν συνηθέστατα έναν ύπουλο, αθόρυβο

και καταστρεπτικό οικονομικό μηχανισμό ο οποίος δύναται να την εξουθενώση
εντελώς δια της μεθόδου της μακροχρονίου βαρείας "αφαιμάξεως" υπό την
σιωπηρά και αυστηρά απειλή πολεμικής επιδρομής. Είναι η εστεμμένη
παρασημοφορημένη Κλοπή παρουσιαζομένη ως ιέρεια της φιλανθρωπίας και
ευημερίας, από τους αλλοφύλους γι' αυτήν, ευνούχους, οι οποίοι την
εγκαθιστούν μέσα στην χώρα των.
Οι ξένες επενδύσεις θέτουν πάντα μία χώρα κάτω από το φάσμα μιας
απειλής δυναμένης να προκαλέση έως και την έκρηξιν ενός πολέμου. Κάτω από
αυτό το φάσμα λαμβάνει χώρα μονίμως και σταθερώς μία πλουταφαίρεσις
(εστεμμένη κλοπή) η οποία σταδιακώς και ανεπαισθήτως μπορεί να "ερημώση"
την χώρα και να εξαθλιώση τους κατοίκους της. Παρ' όλα αυτά όλοι οι επίσημοι
γνωμοπλάσται (δηλ. παραμυθοπλάσται) μισθοδοτούμενοι υπό "αγνώστων"
διαύλων εχόντων την αφετηρία των στον επενδυτικό μηχανισμό, ή και από
ανοησία, πείθουν τους θλιβερούς πολίτες για τα τεράστια "οφέλη των" που θα
προέλθουν από την λειτουργία των επενδύσεων.
Οι επίσημοι γνωμοπλάσται, (μέσα στους οποίους ανήκουν άτομα από τα
ανώτατα κυβερνητικά αξιώματα μέχρι τα ανόητα δημοσιογραφικά πατώματα)
προσπαθούν πρωταρχικώς να υπερτονίσουν τα πλεονεκτήματα μίας ξένης
επενδύσεως για την χώρα και δευτερευόντως να παραπλανήσουν, όσον αφορά
τα τεράστια μειονεκτήματα, παρουσιάζοντας και αυτά ως δευτερεύοντα
πλεονεκτήματα ή αποσιωπώντας εντελώς τα κραυγαλέα τοιαύτα, προκαλώντες
συνειδησιακή εστίασιν των πολιτών είτε σε υποθέσεις και γεγονότα που τους
αποσπούν εντελώς από την συνειδητοποίησιν των βαρέων πληγμάτων που
προέρχονται από τις επενδύσεις, είτε σε υποβόσκουσες απειλές εις περίπτωσιν
αντιδράσεώς των. Όταν θέσουμε την απλή ερώτησι: τι θα μπορούσε να
μετατρέψη τον μηχανισμό πλουταφαιρέσεως σε μηχανισμό εθνικής
πλουτοσυνάξεως, αρχίζει αμέσως ο χορός των μεταμφιεσμένων δαιμόνων ο
οποίος μας εμφανίζει μεν μία ποικιλία καρναβαλιών, αλλά γνωρίζουμε ποίοι
βρίσκονται κάτω από τις μάσκες, ποία γλώσσα ομιλούν και ποίους νόμους
εφαρμόζουν.
Πόσες μικρές χώρες έχουν επενδύσει σε μεγάλες χώρες; Ελαχιστώτατες.

519
 Πόσες μεγάλες χώρες έχουν επενδύσεις (απεκδύσεις) σε μικρές χώρες;
Όλες.
Πως λειτουργούν; Ας πάρουμε ένα απλούστατο παράδειγμα που δεν απαιτεί
ειδικές γνώσεις στατιστικής και κυβερνητικής. Στην Κύπρο, μία από τις
επενδυτικές (απεκδυτικές) εταιρείες μεταξύ των άλλων (CYPRUS ASBESTOS
ΜINES, Ι.T.D. GYPSUM AND PLASTERBOARD CO, CYPRYS CHROME
CO, UMRER CO, κ.λ.π.) ήτο και η CYPRUS MINES CO (ορυχεία χαλκού στο
Μαυροβούνι και στη Σκουριώτισσα).
Με ένα μηδαμινό κεφάλαιο, ο ιδρυτής της εταιρείας S. MUDD, έθεσε σε
λειτουργία την εξόρυξιν χαλκού στην Σκουριώτισσα. Το κεφάλαιο αυτό θα
μπορούσαν να το διαθέσουν κάποια στιγμή Κύπριοι. Όμως δεν έγινε, η εταιρεία
έφτασε να απασχολή περί τους δυόμισυ χιλιάδες εργάτες εκ του οποίου
γεγονότος γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι η εταιρεία είχε τεράστια έσοδα.
Επεξετάθη στο Μαυροβούνι και τα κέρδη υπερέβησαν προπολεμικώς τα
100.000.000 δολλάρια ΗΠΑ. Αυτό αποσιωπάται, αλλά τονίζεται το ότι
απησχόλη ένα μεγάλο αριθμό εργατών. (Τα ημερομίσθια ήσαν χαμηλά όπως σε
κάθε "τριτοκοσμική" χώρα).
Μεταπολεμικώς εσημειώθη ραγδαία αύξησις των κερδών εκ των οποίων η
εταιρεία η οποία, σημειωτέον ήδρευε στο Λος Άντζελες, εδημιούργησε μία
οικονομική αυτοκρατορία, στην οποία μεταξύ άλλων ανήκαν ορυχεία στο
Περού, στην Αριζόνα, στο Όρεγκον, στην Βρεταννική COLUMBIA, στην
Αυστραλία, εμπορικός στόλος στον Παναμά, τεράστιες εκτάσεις στην
Καλιφόρνια και στην Αλαμπάμα, βιομηχανίες τσιμέντου στην Χαβάη, χημικές
βιομηχανίες στην Ολλανδία, οικοδομικές επιχειρήσεις στην Αριζόνα, κλπ, ενώ
ωφελήθησαν με πολλές "φιλανθρωπικές" δωρεές τα Πανεπιστήμια της
Καλιφόρνιας, της Νέας Υόρκης, κλπ.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, εδημιουργήθησαν από κέρδη που προήλθαν από
τα ορυχεία της Κύπρου.
Τι εκέρδισε ο λαός της Κύπρου; Ένα άδειο Μαυροβούνι και μία άδεια
Σκουριώτισσα. Τι επιπλέον; απειλές; Ίντριγκες; περιπέτειες; ο καθένας μπορεί
να συμπεράνη. Δεν θα υποδείξουμε συλλογισμούς που δημιουργούν ορισμένα
ερωτήματα όπως:
-Γιατί αυτά τα τεράστια κέρδη που προήρχονται από μία μηδαμινή επένδυσι
δεν θα ήταν δυνατό να ανήκουν στον Κυπριακό λαό;
-Γιατί την επένδυσι δεν θα μπορούσε να την κάνη η Κύπρος ή ομοεθνείς
εταιρείες;
-Γιατί ορισμένα θλιβερά πολιτικο-στρατιωτικά γεγονότα συνδέονται με την
πορεία των εταιρειών;
-Γιατί οι τεράστιες φιλανθρωπίες να χορηγούνται σε πολιτείες άσχετες με
την Κύπρο;
-Γιατί να παραμένουν στο έλεος της ανεργίας χιλιάδες εργάτες όταν το
αποφασίζη μία εταιρεία η οποία απ' αυτούς έγινε αυτοκρατορία;
-Γιατί να αποκρύπτεται από τους πολίτες η αλήθεια;

520
 -Γιατί να μη δανείζονται, εφ' όσον δεν προδιαθέτουν, το αρχικό κεφάλαιο
από διεθνή οικονομικά ιδρύματα ώστε να καρπούνται τα κέρδη οι κάτοικοι της
χώρας;
-Γιατί διακηρύσσουν αυτά τα ιδρύματα ότι βοηθούν στην ανάπτυξι των
υπαναπτύκτων χωρών ενώ στην πραγματικότητα αποβλέπουν στο αντίθετο;
-Γιατί δεν χαρακτηρίζουν τις διεθνείς επενδύσεις, εθνικές απεκδύσεις;
-Γιατί ενώ μία ξένη επενδυτική εταιρεία είναι ικανή να υπερασπισθή τις
κλοπές της, η "υπό ανάπτυξιν" χώρα δεν μπορεί να υπερασπισθή τα δικαιώματά
της;

Εύκολα εξάγονται συμπεράσματα για την δραστηριότητα των ξένων

επενδύσεων του παρελθόντος, του παρόντος και εν μέρη του μέλλοντος.
Αυτό το είδος προτύπου αφορά επένδυσι ισχυρών σε εδάφη ασθενών.
Οπωσδήποτε είναι διαφορετικοί οι όροι σε αντεπεκδύσεις μεταξύ ισχυρών,
οι οποίες βέβαια, αν εφηρμόζοντο και στην πρώτη περίπτωσι, τότε όλο το
οικονομικό σύστημα θα ήταν διαφορετικό, αλλά δεν θα υπήρχε η αθλιότης η
οποία σαρώνει τα μικρά έθνη και η οποία απαιτείται για την κακοήθη
"μεγαλακρία" της σημερινής παγκοσμίου οικονομίας.
Τα μικρά έθνη εξαναγκάζονται να αγυρτεύουν πάντα εντός του οργανισμού
της απειλής, της απομυζήσεως και εξαθλιώσεως δίχως καμία δυνατότητα να
εισακουστούν από τους ορνεακούς οργανισμούς διεθνών διευθετήσεων, για
λόγους πασίγνωστους.
Τι θα μπορούσε να γίνη; Η απάντησις απαιτεί διεξοδική και εκτεταμένη
ανάλυσι εκτός των ορίων αυτού του άρθρου. Πρωταρχικώς όμως θα πρέπη να
αντιληφθή ο καθένας ότι τίποτα δεν υποσκάπτει ένα έθνος τόσο
καταστρεπτικώς όσο η εισβολή-επέλασις ξένου κεφαλαίου που ανήκει σε ένα
ισχυρό και κατακτητικό κράτος, όποια μορφή και αν δωθή σε αυτό το
κεφάλαιο.
Ο μεγαλύτερος, στυγνώτερος και πιο ύπουλος εθνικιστής είναι το
κεφάλαιο που διεισδύει σε μία ασθενή χώρα. Δεν ξεχνά ποτέ την προέλευσί
του και ειδικά τους σκοπούς του. Πρώτος του σκοπός είναι η άνευ όρων
υποδούλωσις. Εμπρός σε αυτόν τον εχθρό ωχριούν όλοι οι άλλοι, αν δε
είμαστε εις θέσιν να τον αντιμετωπίσουμε με την λογική και το σθένος που
πρέπει.
Ένα ξένο κεφάλαιο που έχει διεισδύσει σε μία χώρα, (οποιαδήποτε μορφή
και αν έχει, από "επένδυσι" μέχρι "βοήθεια"), έχει πρωταρχικά "προσβάλλει"
ορισμένους εξέχοντες κυβερνώντες για να του χορηγηθούν οι ευνοϊκώτερες
προϋποθέσεις για την μεθοδευμένη λεηλασία, οι οποίες βέβαια ποτέ δεν
γνωστοποιούνται.
Οι κυβερνώντες ενδίδουν ή από ανάγκη ή από αδυναμία. Όχι από άγνοια. Η
γνώμη των πολιτών, αν υπάρχη, δεν έχει ισχύ. Αυτοί όμως θα δεχτούν τις
βαρύτατες συνέπειες μετά από μία περίοδο φαιδράς παραπλανήσεως. Θα
υπερτονισθούν τα προσφερόμενα οφέλη από την "επένδυσι" ή την "βοήθεια".
Στην θεωρία. Στην πράξι δεν θα υπάρξη κανένα. Απεναντίας, η σταδιακά

521
εγκαθισταμένη καταστροφή θα συγκαλύπτεται και καθώς προκύπτει, οι
ελάχιστοι που θα αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει θα εξουδετερώνουν μόνοι τους
την παρούσα σοβαρότητα συμπεραίνοντες ότι στο μέλλον άλλοι θα πρέπει να
βρουν τρόπους αμύνης στην συμφορά. Δεν θέλουν να πιστεύουν ότι μπορεί
κάλλιστα το μέλλον να τους συμπεριλαμβάνη. Έτσι συμβαίνει κάτι παράδοξο.
Οι πολιτικοί του μέλλοντος επιρρίπτουν ευθύνες στους πολιτικούς του
παρελθόντος (αν ζητηθούν) ενώ οι ίδιοι προπαρασκευάζουν ίδιες καταστάσεις
για το μέλλον.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Όλοι γνωρίζουμε τι. Μέχρι το πώς όμως,
υψώνεται ένα ορειχάλκινο φράγμα.
Πρωταρχικά ας αφυπνιστούμε, καθότι ο Μορφέας αυτούς υπηρετεί. Όποια
χώρα δανείζεται διαρκώς και όλο με βαρυτέρους όρους την νομισματική της
δύναμι, τα δεκανίκια της δηλαδή, αργά η γρήγορα θα οδηγήση τους πολίτες της
να βαδίζουν με τα τέσσερα.

Μανώλης Καπουσίδης
Ιατρός-Λογοτέχνης
Από το περιοδικό "ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ", Θεσσαλονίκη, Τεύχος 2ον,
Φθινόπωρο 1994

522
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β΄

ΠΕΡΙ ΑΡΠΑΞΙΒΙΩΝ
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ)
Υπάρχουν δύο είδη συνωμοσιών: α) η κατηγορία των επιτυχών και β) η
κατηγορία των ανεπιτυχών. Το μεγαλύτερο ποσοστό της δευτέρας κατηγορίας,
αν όχι το 100%, χαρακτηρίζεται από την ανεπάρκεια των συνωμοτών να
καλύψουν απόλυτα την επώασι της συνωμοσίας με διαφόρους και ποικίλους
τρόπους που φθάνουν και μέχρι του σημείου να δημιουργούν υπόνοιες για
κάποια άλλη συνωμοσία η οποία δεν σχετίζεται καθόλου με αυτή που έχουν
θέσει ήδη σε λειτουργία.
Στις συνωμοσίες, παρά τα φαινόμενα, πάντα ο ψυχολογικός παράγων έχει
πρωτεύοντα ρόλο. Ενώ π.χ. ο φόβος και οι δισταγμοί θα πρέπει να απασχολούν
κυρίως τους συνωμότας, όταν αυτοί γνωρίζουν τούς απαραβάτους κανόνας των
ενεργειών των, κατορθώνουν και διασπείρουν τον φόβο και τους δισταγμούς
μεταξύ αυτών εναντίον των οποίων κατευθύνεται η συνωμοσία.
Ο φόβος ο προερχόμενος από την σκέψι που υπενθυμίζει διαρκώς ότι κάτι
πολύ δυσάρεστο προμηνύεται και ειδικά αν δεν μπορή να καθορισθή ούτε η
προέλευσίς του ούτε η μορφή που θα λάβη, είναι δυνατόν να παραλύση την
οποιαδήποτε δυνητική αντίδρασι ή και εγρήγορσι. Αν αυτό συνδυασθή και με
τον αυστηρώς προγραμματισμένο παραπλανητικό προσανατολισμό, τότε και η
τυχόν αντίδρασις ή εγρήγορσις θα έχει ολέθρια αποτελέσματα δι’ αυτούς
εναντίον των οποίων στρέφεται η συνωμοσία.
Οι συνωμόται έχουν σχεδόν πάντα ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Καλυπτόμενοι
από το σκότος βλέπουν προς το φως το πεδίο δράσεώς των και τα θύματά των.
Οι αντίπαλοί των, εκτεθειμένοι στο φως, δεν μπορούν να αντιληφθούν τι
ακριβώς συμβαίνει στους σκοτεινούς χώρους των συνωμοτών.
Μία συνωμοσία απαιτεί και προϋποθέτει, συν τοις άλλοις, σύμπνοια,
πειθαρχεία, δύναμι και θάρρος. Σαν αντίπαλός της πρέπει να διαθέτης όχι μόνο
αυτά σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά και πολλά περισσότερα. Όμως πολλές φορές
συμβαίνει να μη διαθέτης ούτε αυτά. Απεναντίας εμπλέκεσαι όλο και
περισσότερο από τα μέσα των συνωμοτών σε μία τέτοια κατάστασι που
αποβλέπει ακριβώς στο να εξασθενίζη εντελώς η πειθαρχία σου, η σύμπνοιά
σου, η δύναμίς σου και το θάρρος σου μέσα σε μία σφαίρα
παραπληροφορήσεως.
Η παραπληροφόρησις είναι ένα κεφάλαιο της προπαγάνδας που υποδηλεί
την ύπαρξι κάποιας συνωμοσίας και με απλούς συλλογισμούς γίνεται εμφανές
ότι μία παγκοσμίου μεγέθους συνωμοσία διαπλέκεται με χαλύβδινο ιστό

523
ακριβώς στα μετόπισθεν των εμφανών γεγονότων, της παραπληροφορήσεως και
της ποικιλομόρφου προπαγάνδας.
Οι συνωμοσίες και η προπαγάνδα ανέκαθεν είχαν ουσιαστικό ρόλο στην
ιστορική διαμόρφωσι. Σήμερα όμως κατόρθωσαν να καταλάβουν τον θρόνο του
ιστορικού γίγνεσθαι και να θέσουν στην υπηρεσία τους οποιαδήποτε ανθρωπίνη
δραστηριότητα, φυσική ή νοητική. Η κακοήθης ανάπτυξις της τεχνολογίας η
οποία εγκλώβισε εντελώς και αλλοίωσε την καθαρή επιστήμη, εξυπηρετεί
άριστα την επιτυχή έκβασι του συνωμοτικού σκοπού. Έτσι λοιπόν είναι
εμφανέστατο ότι έχουμε οδηγηθή στον λαβύρινθο μίας συνωμοσίας,
οικοδομημένο από τον Αρχιτέκτονα Δαίδαλο ο οποίος έχει στην απόλυτο
δικαιοδοσία του όλες τις επιστήμες και παραεπιστήμες και γενικώς όλους τους
μηχανισμούς εξαναγκασμού και βίας.
Όλοι αισθάνονται την πνιγηρή αύρα. Ελάχιστοι την αποδίδουν στο
συνωμοτικό Τέρας. Οι πλέον εγρηγορούντες είναι βέβαιοι για την ύπαρξι του
Τέρατος και τα έργα της λεηλασίας. Δεν μπορούν όμως να καθορίσουν
επακριβώς την μορφή και το μέγεθος του Κτήνους ούτε τις ακριβείς προθέσεις
του. Ορισμένοι, από τα δεδομένα, προσπαθούν να το προσδιορίσουν, όμως
πάντα αμφιβολίες αναστατώνουν τα συμπεράσματά των. Άλλωστε μία τέτοιας
ισχύος συνωμοσία έχει όλη την ικανότητα που απαιτείται για να κατασκευάζη
παραπλανητικά γεγονότα και πυξίδες αποπροσανατολισμού. Η αμφιβολία
κυριαρχεί. Ίσως η κατάστασις είναι πολύ πιο τραγική από την υποτιθεμένη.
Αναμφιβόλως η πρόγνωσις τού παρόντος είναι πάντα χειροτέρα από την
πρόγνωσι του χθες.
Μία παγκόσμιος συνωμοσία θα ήταν σχεδόν αδύνατον να επιτύχη τους
σκοπούς της αν δεν κατώρθωνε να μετατρέψη σε όργανά της, εθνικούς πυρήνες
στα έθνη της ανθρωπότητος. Ένας έλεγχος, όσο ισχυρός κι αν είναι, χάνει την
ισχύ του όσο περισσότερο προσπαθεί να διαπλατυνθή, εκτός αν υπάρχουν
διάσπαρτοι ισχυροί πυρήνες οι οποίοι θα αναλάβουν τον ρόλο τοποτηρητών.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα έθνος, όσο μικρό ή μεγάλο κι’ αν είναι, που να μην
έχει μέσα στα κέντρα της εξουσίας του τους άριστα εκπαιδευμένους
δολιοφθορείς ή τέκτονες του συνωμοτικού έργου. Όντες δε τούτοι όργανα ή
μέλη του πανισχύρου πυρήνος, μπορούν και υποσκάπτουν το έργο ή τις
προθέσεις και του υγιούς τμήματος της εθνικής εξουσίας.
Είναι σύνηθες να αναφερόμεθα σε μέσα μαζικής ενημερώσεως, μέσα
μαζικής προπαγάνδας. Εδώ εντοπίζεται αμέσως ένα παράδοξο το οποίο
επικάθεται στην λέξι “μαζική”. Το άτομο μπορεί να απαλλαγή από το “κάθε τι”
αλλά ποτέ από τον εαυτό του. Ακόμη και σε στιγμές που εκδηλώνει έντονα
συμπτώματα ομαδοποιήσεως ή οχλοποιήσεως, κατά βάθος και σε ουσία
παραμένει ένα ξεχωριστό άτομο. Αισθάνεται, σκέπτεται και πράττει διότι το
απαιτεί ο εαυτός του. Μπορούμε να το παρομοιάσουμε με τον μαθητή κάποιας
τάξεως. Βρίσκεται στην τάξι και συμπεριφέρεται συλλογικώς αλλά αφομοιώνει
και προγραμματίζει ατομικώς. Με απλούς συλλογισμούς καταλήγουμε στο
συμπέρασμα ότι τα μέσα μαζικής ενημερώσεως ή προπαγάνδας δεν είναι παρά

524
μέσα που έχουν στόχο το άτομο, ένα προς ένα. Μόνο έτσι μπορούν να
αποδώσουν και έτσι λειτουργούν.
Ο φόβος της μάζας δεν είναι παρά ατομικός φόβος χιλιάδων ή
εκατομμυρίων ατόμων χωριστά.
Εάν δεν ήτο ο φόβος του κάθε ατόμου που να απασχολή και συνταράσση το
συγκεκριμένο άτομο, δεν θα μπορούσε καν να λειτουργήση σαν φόβος της
μάζας. Κατά τον ίδιο τρόπο λειτουργεί οτιδήποτε έχει την αφετηρία του στο
άτομο ασχέτως αν εκδηλώνεται “συγχορδιακά”. Αυτό δηλώνει ότι οποιαδήποτε
πληροφόρησι, παραπληροφόρησι, εγκληματική δραστηριότητα, συνωμοσία ή
οποιαδήποτε δραστηριότης, κατευθύνεται εναντίον Μου, εναντίον Σου και
εναντίον Του, αδιαφόρως πως εμφανίζεται και έτσι θα πρέπει να εκλαμβάνεται
και όχι με αδιαφορία ή ελλιπή σοβαρότητα που προσδίδει και δημιουργεί η
αίσθησις του ομαδικού. Όπως σε μία επιδημία αισθάνεσαι Εσύ να είσαι
κινούμενος (αλλά και νωθρός) στόχος, έτσι και στα συμβαίνοντα στο ιστορικό
γίγνεσθαι πρέπει να αισθάνεσαι και να αντιδράς για να διασωθής όπως
προσπαθείς να σωθής από μία πανδημία. Πως θα αποφύγης να νοσήσης ενώ
ευρίσκεσαι στο μέσον μιας πανδημίας; Θα αφεθής να νοσήσης επειδή νοσούν
και οι υπόλοιποι; Θα σκεφθής ότι είναι αδύνατον να αποφύγης το νόσημα; Δεν
θα διερευνήσης κάθε τρόπο προφυλάξεως και αμύνης; Είναι μεγάλο σφάλμα να
αποδίδουμε μεγαλυτέρα σοβαρότητα σε μία επιδημία απ’ ότι στην πανδημία της
συνωμοτικής προπαγάνδας η οποία μπορεί ακόμη να προκαλή και επιδημίες για
να επιτύχη τον σκοπό της. Η σοβαρότης της είναι πολύ μεγαλυτέρα από την
σοβαρότητα οποιουδήποτε νοσήματος, ακόμη και αυτού που έπληξε φρικωδώς
την ανθρωπότητα την τελευταία δεκαετία και το οποίο – όπως αναρίθμητες
ενδείξεις αποδεικνύουν – ήταν “θετό” παιδί της παγκοσμίου συνωμοσίας που
αποβλέπει στην “πολιτισμένη” αποκτήνωσι των ανθρώπων.
“Μαζικοποιημένη εξατομίκευσις”! Αυτό είναι το α΄ παράδοξο οξύμωρο της
συνωμοτικής προπαγάνδας. Με την χρήσι όλων των μαζικών μέσων
ενημερώσεως επιδρά κατευθείαν στο κάθε άτομο χωριστά επιτυγχάνοντας
μαζικά αποτελέσματα, πολύ ουσιώδη για την επίτευξι του σκοπού. Έτσι
ολισθαίνουμε στην “εξατομικευμένη μαζικοποίηση”! Αυτό είναι το β΄ παράδοξο
οξύμωρο. Εάν το άτομο αντιμετωπισθή κατευθείαν και απροκάλυπτα σαν μάζα,
θα αντιδράση σαν άτομο καθότι, όπως προανεφέρθη, το άτομο δεν μπορεί να
απαλλαγή από τον εαυτό του, την υπόστασί του. Έτσι αντιμετωπίζεται σαν
ξεχωριστό άτομο, σαν προσωπικότης, ακριβώς για να συρθή να σχηματίση την
μάζα, έχοντας όμως την ψευδαίσθησι ότι διατηρούνται και εξαίρονται οι
ατομικές του ιδιότητες, η προσωπικότης του. Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό στο
οποίο αντιδρά το Είναι του, είναι αυτό το οποίο τελικά το αιχμαλωτίζει
τυλίγοντάς το σε ένα πανίσχυρο δίχτυ ψευδαισθήσεων.
Μαζικοποιώντας το εντελώς, το αφήνει να διατηρή την ψευδαίσθησι της
“προσωπικότητός” του.
Από αυτό το σημείο και μετά η κατάστασίς του εισέρχεται σε έναν
αυτοδύναμο μηχανισμό καταστροφής οποιουδήποτε στοιχείου της
προσωπικότητός του, καθότι σταδιακώς διαπιστώνει ότι πρέπει να ακολουθή

525
τους άλλους, διαπιστώνοντας ότι η αντιπαράθεσίς του θα τον εξουδετερώση
εντελώς. Αφήνεται, συνειδητά πλέον και αναγκαστικά, στην πλήρη
εξουδετέρωσι της ιδιαιτερότητός του, της ατομικότητός του.
Σταδιακώς λοιπόν κατέληξε από το “τι πρέπει να κάνω” στο “τι μπορούμε
να κάνουμε” και τελικά στο “πού μας οδηγούν”. Και η απάντησις, αν δωθή,
είναι αδυσώπητη: “στον όλεθρο”.
Σ’ αυτό το σημείο δύο είναι οι δυναμικές: α) η “πολτοποίησις” β) η
απόσπασις από την μάζα.
Η πολτοποίησις (η χειρίστη μορφή μαζικοποιήσεως) είναι ο “εύκολος”
δρόμος. Ολισθαίνεις σ’ αυτόν. Ούτε καν έχεις την αξιοπρέπεια του βηματισμού.
Η απόσπασις από τη μάζα είναι ο κακοτράχαλος και επικίνδυνος ανήφορος
της αυτογνωσίας, της αξιοπρεπείας, της ευθύνης και του χρέους.
Η Πύλη της Συνειδήσεως είναι ο κύριος στόχος της προπαγάνδας. Αυτήν
προσπαθούν να προσβάλλουν οι παγκόσμιοι συνωμόται και μέσω αυτής να
αλώσουν το άτομο. Η ιδία πύλη πρέπει να είναι, ή να γίνη η Ιερή Πύλη της
προσωπικότητος του ατόμου και αυτήν θα πρέπη το άτομο να υπερασπίζεται
αδιαλείπτως και παντοιοτρόπως. Τα μέσα που διαθέτουν για να την
προσβάλλουν είναι πάμπολλα και ποικίλα, ορατά και μη. Πολλά απ’ αυτά είναι
αυτοαναπαραγώμενα και παρασιτοειδή. Άπαξ και επί του ατόμου
αυτοπολλαπλασιάζονται και αυτεπενεργούν, χρησιμοποιώντας, όπως τα
παράσιτα, “υλικά” του οργανισμού επί του οποίου εγκατεστάθησαν.
Είναι μοναδικά ψυχοπαράσιτα και ιδεοπαράσιτα. Προσβάλλουν
μεθοδικώς, μακροχρονίως, αποτελεσματικώς και αδυσωπήτως και με τέτοια
ιδιορρυθμία που τα καθιστά ικανά όχι μόνο να διαλανθάνουν της προσοχής
αλλά και να δίνουν την εντύπωσι ότι το καταστροφικό τους έργο είναι έργο
δημιουργικό. Το άτομο αποφεύγει ή δεν δύναται να συνειδητοποιή ότι είναι
έρμαιο ενός τέλεια οργανωμένου μηχανισμού παραπληροφορήσεως ο οποίος
πλέον παρασιτεί στον “εγκέφαλό” του. Καυχάται πολλές φορές και
ικανοποιείται με το να καταλήγη σε συμπεράσματα που συμπίπτουν με τα
μελλοντικά “γεγονότα” δίχως να μπορή να αντιληφθή ότι οι νοητικές του
λειτουργίες ακολουθούν τους νόμους και τα σχέδια του οργανωμένου
γνωμοπαραγωγικού συστήματος των συνωμοτών.
Τι ευφυία! Τι κρίσις! Τι ελευθερία! Τι θλιβερή απάτη! Έχουν γίνει
διδάκτορες της αυταπάτης, κοσμήτορες της γελοιότητος και θεσμοφύλακες του
Δικαίου της Απαξίας.
Μ’ αυτά τα “προσόντα”, δηλαδή μ’ αυτή την εγκληματική στάσι που
συνταράσσει το υποσυνείδητο της αενάου ανθρωπότητος και ναρκοθετεί την
πορεία της, παρουσιαζόμεθα σαν αξιοπρεπείς πολίται στα μάτια όλων των
αναξιοπρεπών, όπως ακριβώς ο κάθε αναξιοπρεπής παρουσιάζεται σε μας. Ο
πολιτισμός μας υποτίθεται πως στηρίζεται σε θεμέλια και σε κίονες αιωνίων και
ισχυρών αξιών. Είναι γεγονός ότι και αιώνιες φαίνονται και ισχυρές. Γι’ αυτό
ακριβώς έχουν φθείρει ανεπανόρθωτα την ανθρωπότητα με την
ποικιλοφθοροποιό δράσι τους. Είναι άφθαρτες για να φθείρουν και ισχυρές για
να καταδυναστεύουν και καταστρέφουν. Αν ήταν για το καλό της

526
ανθρωπότητος δεν θα ακούγαμε σήμερα τους απειλητικούς τριγμούς των δοκών
της, δεν θα βλέπαμε την επικίνδυνη απόκλισι του κεντροβαρυτικού άξονός της
ούτε θα συνειδητοποιούσαμε την βαρεία ψυχοπνευματική απονέκρωση των
μελών της που με ανεύλογη απάθεια και αλαζονική αθλιότητα λειτουργούν σαν
αυτόματα παραλογισμού κάτω από την οροφή του υπό κατάρρευσιν
“κυκλωπείου” οικοδομήματος, το οποίο με σχιζοειδικό κομπασμό αποκαλούν
υπερπολιτισμό. Βέβαια ένας πολιτισμός που έφθασε στο πρωτοφανές σημείο να
καταβροχθίζη τους ανθρώπους του δίχως αυτοί να το αντιλαμβάνονται, δεν
είναι υπερπολιτισμός, αλλά κακοήθης, δαιμονισμένος υπεργίγας.
Λαοί μεγάλοι και μικροί, πανάρχαιοι και νεώτεροι, θυσιάζονται στα
κολαστήριά του, στα κολαστήρια των διεθνών συνωμοτών-σατανάδων που
αποβλέπουν στην απόκτησι δυνάμεως και χρήματος, αδιαφορώντας
κακοηθέστατα για οποιαδήποτε συνέπεια ακόμη και τώρα που βρισκόμαστε στα
πρόθυρα ενός πανωλέθρου, βιολογικού και ψυχοπνευματικού. Όλα ανεξαιρέτως
ελέγχονται και κατευθύνονται προς την δημιουργία του αντιανθρώπου κατά
τέτοιο τρόπο και τόσο πολυπλεύρως και αποτελεσματικώς που κάνουν τον
γνωστό “Φύρερ” να φαίνεται χιτλερίσκος παιδικών “καρτούνς”. Ποιές δυνάμεις
κατώρθωσαν να κιγκλιδώσουν μία ανεξέλεγκτη συνειδησιακή κατάστασι
τοποθετώντας δεσμώτες της τα πλέον ανεξέλεγκτα και καταστροφικά ένστικτα
ενώ οι ίδιες αυτοεστέφθησαν “ηγεμόνες”, “αριστοκράτες”, “θεσμοθέτες”,
“δικαστές” και “εισαγγελείς”;
Βαρύτατα νοσεί η ανθρωπότης. Και αν η ευμάρεια του καθενός μας
αποτελεί το πρωτεύον μέλημά μας – αδιαφόρως αν από ελαχιστωτάτους
επιτυγχάνεται – ας προετοιμαζόμεθα για τον οδυνηρότατο επιτάφιο που
εγνώρισε ποτέ η Γαία και που παρόμοιος δεν ανευρίσκεται στο ιστορικό
υποσυνείδητο.
Η οικονομική και ψυχοπνευματική εξαθλίωσις είναι το απαραίτητο
υπόστρωμα για την οικονομική υπερσυγκέντρωσι. Οι υποσχέσεις μιας πιθανής
μελλοντικής ευημερίας είναι η πλέον συνήθης και απατηλή και όμως αποδοτική
μέθοδος που διασπείρεται και συντηρείται για να διατηρείται το έδαφος εύφορο
για την οποιαδήποτε εκμετάλλευσι και απαξίωσι των ανθρώπων.
Υπάρχουν βέβαια και πάμπολλες άλλες μέθοδοι για την “καλλιέργεια” της
εξαθλιώσεως επί της οποίας αναπτύσσεται ο κεφαλαιοκρατικός κακοήθης γίγας.
Με άλλα λόγια το άτομο σύρεται και γκρεμίζεται σε λάκκο λεόντων για να
“παρακολουθή” την “στημένη μονομαχία” των. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Αφού περάσει από τα στάδια του εξαναγκασμού, του φόβου, της εξαθλιώσεως,
της απελπισίας και της ψευδοελπίδας, γίνεται τελικώς η λεία των. Από τη
στιγμή που έφθασε στο σημείο να αφεθή να συρθή, η τύχη του είναι γνωστή. Η
οικονομική δυναμική και η παγκοσμία πολιτική διαπλοκή – δημιούργημα της
προηγουμένης – κρατούν την ανθρωπότητα σε μία κατάστασι εξαθλιώσεως της
Ανθρωπίνης Ουσίας και του κοσμικού μυστηρίου που συντελείται στην
μοναδική Γαία.
Η οικονομική δυναμική έχει την αφετηρία της σε έναν πανίσχυρο
παγκόσμιο πολύ μικρό και ενδοδιάπλοκο πυρήνα ατόμων και επενεργεί με

527
διασπάρτους ανά τον κόσμο πυρήνες δυνάμεως παγιδεύοντας τους ανθρώπους
στον εν είδει τρισδιαστάτου ιστού αράχνης δόμημά της καθιστώντας τους
έρμαια των σχεδίων της. Γνωρίζουμε περίπου την δομή και την σύστασι της
εξουσίας που καταναγκάζει προς αυτή την εξαθλίωσι. Τον κορμό της και τις
παραφυάδες της. Τις συνθηματικές ονομασίες και αρκετά ονόματα, πιθανότατα
ατόμων που τις απαρτίζουν, π.χ. Bilderberg, Τριμερής, CFR, Astors, Allens,
Aldrichs, Bairds, Benedums, Blackleys, Blausteins, Bolacks, Birds, Browns,
Buckleys, Cabots, Carnegies, Carters, Chapmans, Clarks, Copelands, Cordiners,
Corrigans, Crowns, Cudahys, Cullens, Cullmans, Danforths, Davis, Deeres, Di
Lorenzos, Dirksens, Dorrances, Dukes, Du Ponts, Eastlands, Eastmans, Eatons,
Fords, Gettys, Gianninis, Goldmans, Grays, Harkness, Harrimans, Hartfords,
Houghtons, Hunts, Kaisers, Kenans, Kresges, Kress, Krupps, Lands, Lings,
Loebs, Luckmanns, Mayers, Meadons, Mellons, Moudys, Morgans, Pews,
Palmers, Pitcairns, Rantbords, Reynolds, Rockefellers, Rosensteins,
Rosenwalds, Rothschilds, Spencers, Stones, Stanahams, Strauss, Vanderbilts,
Wallaces, Warburgs, Wallenbergs, Watsons, Whitneys, Woodruffs, Zellerbachs,
κλπ, συν όλες οι ηγεμονικές οικογένειες καθώς και κάποιοι "Έλληνες"
"αγωγείς" και "αγοφόροι". Δεν έχουν πλέον κάποια ιδιαίτερη σημασία τα
ονόματα. Εκείνο που έχει σημασία είναι το σύστημα που λειτουργεί διά μέσου
αυτών των οργανισμών, οικογενειών, ατόμων και δυναστειών, οδηγώντας σε
εξαθλίωσι την ανθρωπότητα, καθότι ελέγχει και καθορίζει την οποιαδήποτε
δραστηριότητά της, και σε μαρασμό και τραγωδία την βιοπνευματική τελεστία
που συντελείται από την αρχή του γήινου χρόνου σ’ αυτόν τον ζωηφόρο
πλανήτη.
Ιδού το μεγαλύτερο έγκλημα και το μοναδικό αμάρτημα για το οποίο
σιωπούν και κωφεύουν οι πάντες. Ελαχιστώτατοι “αντιδρούν”. Οι υπόλοιποι,
όλοι σχεδόν, δεν θέλουν να γνωρίζουν ή δεν πιστεύουν σε κάποια σωτηρία ή
ανοήτως έχουν πεισθή ότι τίποτε το ανησυχητικό και παράλογο δεν συμβαίνει ή
έχει απονεκρωθή πλέον η συνείδησίς των και έχει αντικατασταθή από το
γνωστό, παγκοσμίου κυκλοφορίας, τεχνητό υποκατάστατο. Άλλοι δεν
αντιδρούν ένεκα φόβου ή αμφιβολιών. Ακριβώς αυτό απαιτεί και επιβάλλει το
σύστημα των κραταιοχθόνων. Και όμως επειγόντως απαιτείται να πεισθή κάθε
άνθρωπος ότι τίποτα στον κόσμο δεν είναι αναπόφευκτο ή μη ανατρέψιμο,
εκτός αν καθορίζεται από φυσικό νόμο που δεν επιδέχεται καμία παρέμβασι.
Έτσι ενώ εκ πρώτης όψεως η κατάστασις προβάλλει μπροστά μας το κυκλώπειο
τείχος του τρόμου και της απελπισίας, μελετώντας και διεισδύοντας στην δομή
της θα διαπιστώσουμε ότι κάθε Κύκλωπας έχει τον Οδυσσέα του και κάθε
Τροία τον Δούρειο ίππο της. Και ας μη λησμονούμε υπάρχουν πολλοί ακόμη
Αχαιοί, Δαναοί, Μυρμηδόνες, Θράκες και Μακεδόνες. Το ερώτημα είναι πως ο
καθείς από μας θα σταματήση πλέον να είναι Θερσίτης και να γίνη Οδυσσεύς,
σε έναν κόσμο στον οποίο όλοι οι κοινωνικοί του – πολιτικοί, πολιτιστικοί,
εκπαιδευτικοί, οικονομικοί, και θρησκευτικοί – μηχανισμοί αποβλέπουν στο να
παράγουν το πολύ-πολύ Θερσίτες. Το κάθε τι βέβαια, θα έλεγε σχεδόν ο κάθε
άνθρωπος, προτρέπει ή επιβάλλει ακόμη να απελπιστούμε, να παραδοθούμε.

528
Ακριβώς όμως σε μία τέτοια κατάσταση που εξαναγκάζει σ’ αυτήν την
ψυχολογική υποχώρησι τον “απλό” πολίτη, είναι που απαιτείται από
ορισμένους βαθειά συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους ανθρώπους να
“οργανωθούν”. Όλη η σοβαρότης της προβληματικής που απορρέει από την
διαμόρφωσι αυτής της καταστάσεως και την δυναμική της, απαιτεί την
αντίστοιχη αντιμετώπισι η οποία προϋποθέτει όλη μας την σοβαρότητα, ευθύνη,
εγρήγορσι, σωφροσύνη και αγαθότητα. Λέσχη Bilderberger!.., πρίγκηψ
Bernhard of Netherlands!.., Rockefellers!.., Rothschilds!.., Carnegies!..,
DuPonts!.., κλπ. Πως θα μπορούσαμε να αντιπαραταχθούμε στους πανίσχυρους
και ποικιλομήχανους οργανισμούς και “λέσχες” των που προγραμματίζουν,
κατευθύνουν και ελέγχουν την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική
συμπεριφορά του κόσμου; Ποία “στρογγύλη τράπεζα” θα ήτο δυνατόν να δεχθή
συγχρόνως τους συμπλουτούντες και τους συμπένητες διά την διεγγύησι του
“ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ”; Είναι αληθές ότι ο ψυχισμός του ανθρώπου αποτελεί άριστο
υπόστρωμα για την δράσι “μεταδοτικών παραγόντων”.
Φόβος, απαισιοδοξία, αισιοδοξία, ελπίς, απελπισία, βεβαιότης, αμφιβολία,
κλπ, μεταδίδονται ταχύτατα, ειδικά όταν υπάρχει δυναμική πολυεστιακή πηγή,
η οποία μεταχειρίζεται ισχυρούς εθνικούς και διεθνείς αγωγούς-μέσα
“ενημερώσεως”. Εδώ βέβαια εντοπίζεται ένα μεγάλο έλλειμα – φράγμα – για
συνειδητοποιημένες ομάδες οι οποίες επιθυμούν να αφυπνίσουν τον κόσμο και
να ενημερώσουν για τον επελαύνοντα Όλεθρο. Η κατάστασις συνειδησιακής
νωθρότητος των ανθρώπων καθώς και η έλλειψις τρόπων αμέσου και
πολυποικίλου προσεγγίσεώς των καθιστά το έργο των “αφυπνιστών” δύσκολο.
Ενώ όμως μία τέτοια δυσκολία αποτελεί ένα αναμενόμενο “ουκ άνευ” μίας
τοιουτοτρόπως διαμορφωμένης καταστάσεως είναι δυνατόν εξ αρχής να
παραλύση την διάθεσι και τις προσπάθειες των “αφυπνιστών” ειδικά όταν τα
πρώτα αποτελέσματά των είναι πενιχρά. Αυτός ο ύπουλος κίνδυνος πρέπει να
εξουδετερωθή εξ αρχής. Όταν αποφασίσης να αντιμάχεσαι γίγαντες πρέπει να
αποφασίσης ότι κατά καιρούς θα “αντιμάχεσαι” και τον ίδιο σου τον εαυτό,
ειδικά κάθε φορά που θα “συμμαχή” με τις οποιεσδήποτε επιδιώξεις των
γιγάντων.
Θα λάβουμε σαν δεδομένο ότι δεν είναι όλοι οι γίγαντες που επιδιώκουν
την καταστροφή της ανθρωπότητος. Έχουν όμως εμπλακεί σε ένα κακόηθες
σύστημα καταστροφής, που απαιτεί πλέον σαν λεία του όλη την ανθρωπότητα.
Ίσως ορισμένοι απ’ αυτούς εύχονται για κάποιο “θαύμα” που θα τους βγάλη
από το κακόηθες αδιέξοδο. Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει θα πρέπει να ελπίζουμε για
ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα των προσπαθειών μας, το οποίο όμως δεν είναι
δυνατόν να γίνει εμφανές εξ αρχής.
Θα λάβουμε επίσης σαν δεδομένο ότι όλοι οι “γίγαντες” θέλουν την
καταστροφή της ανθρωπότητος ή ακόμη ότι δεν την θέλουν αλλά καθότι η
“νοημοσύνη” τους είναι αυτή πού είναι, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι
οδηγούν την ανθρωπότητα στην καταστροφή. Εδώ έχουμε δύο επιλογές: ή να
αντιδράσουμε ή να παραδοθούμε “άνευ όρων”. Θα μας βαραίνει όμως, στη
δεύτερη περίπτωσι η κατηγορία των Ερινυών καθότι ενώ γνωρίζουμε τι

529
συμβαίνει, γινόμαστε παθητικοί συνένοχοι των ολεθροτόκων και ολεθροφόρων
“γιγάντων”. Το δίλημμα είναι τραγικό. Τραγικής σοβαρότητος θα είναι και η
απόφασίς3 μας. Θέλουμε την σωτηρία του κόσμου, δεν επιζητούμε την
καταστροφή κανενός. Πως πρέπει λοιπόν να ενεργήσουμε; Θα πρέπει να
εκθέσουμε στο “φως” ό,τι είναι δυνατόν να αποκαλυφθή από την συνωμοσία
του ολέθρου;
Θα πρέπει να διερευνούμε όλους τους τρόπους εφαρμογής της σε όλες τις
κλίμακες τις ιεραρχίας της;
Θα πρέπει να απαιτούμε διαφάνεια σε ύποπτες ενέργειες των διαφόρων
“κοινωνικών παραγόντων”;
Θα πρέπει να ενεργούμε υπερκομματικά και υπερπροσωπικά προς όφελος
της μελλοντικής και (παρούσης) ανθρωπότητος;
Θα πρέπει να απαιτούμε από όλα τα πολιτικά κόμματα να μας ενημερώνουν
για τα σοβαρώτατα για την επιβίωσί μας, αξιοπρέπειά μας και εξέλιξί μας
θέματα, διεξοδικώς και αληθώς, αντιλαμβανόμενα ότι αυτή είναι μία αποστολή
που πρωτίστως τους ανετέθη από την “ψήφο” και όχι η τέχνη της πανούργας
καλύψεως, παραπλανήσεως και εν λευκώ αποφάσεως και εν κρυπτώ
εκτελέσεως;
Πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι δεν υπάρχουν απόρρητα εθνικά
θέματα σε μία κατάστασι παγκοσμίου εξουσίας όπως η σημερινή. Το απόρρητο
φαίνεται μάλλον ότι τηρείται για τους λαούς και ποτέ για τις εξουσίες των
λαών. Έχει αποδειχθή ότι σχεδόν κάθε “απόρρητο” δεν απέκρυπτε παρά μία
εγκληματική πράξι εναντίον των λαών.
Κανένας Λαός δεν πρέπει να θεωρείται υπεύθυνος για την οικτρή
κατάστασι της ανθρωπότητος. Το να θεωρείται κάποιος λαός υπεύθυνος δεν
είναι δυνατόν παρά να μας αποπροσανατολίζη εντελώς από την αποκάλυψι των
υπευθύνων που αποτελούν πολυεθνική οργάνωσι διαφόρου ποσοστιαίας
αναλογίας. Όπως υπάρχει ο Γερμανός αντι-Γερμανός και αντι-Άνθρωπος, έτσι
υπάρχει ο Εβραίος, αντι-Εβραίος και αντι-Άνθρωπος, ο Αμερικανός, αντι-
Αμερικανός και αντι-Άνθρωπος, ο Ρώσσος αντι-Ρώσσος και αντι-Άνθρωπος
κ.ο.κ. Στο παγκόσμιο δίκτυο των ολεθροποιών έχουν προσληφθή και
εισχωρήσει εκατομμύρια ανθρώπων και βρίσκονται σε καίριες θέσεις του
κοινωνικού ελέγχου. Κεφαλαιούχοι, πολιτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες,
στρατιωτικοί, κληρικοί, δημοσιογράφοι, κλπ, και πολλοί απ’ αυτούς έχουν
γνώσι του αντιανθρωπίνου έργου τους, πολλοί όμως δεν γνωρίζουν ότι οι
εργοδότες τους έχουν θέσει και διά μέσου αυτών υπό απόλυτο έλεγχό τους την
βιολογική μας υπόστασι, ακόμη τον ίδιο τον γενετικό μας κώδικα, την
ψυχοπνευματική μας δυναμική, την οικονομική μας κατάστασι, την καθημερινή
μας δραστηριότητα, το μέλλον μας και το μέλλον της φύσεως. Το να γίνουμε
δούλοι είναι μηδαμινό εν συγκρίσει με το ότι μας οδηγούν να μεταμορφωθούμε
σε τραγικές και αποτρόπαιες χίμαιρες, θλιβερά πειραματοπρόσωπα, έρμαια των
αριστοκρατικών “ορέξεών” των που δεν έχουν κανένα φραγμό. Προετοιμάζουν
διαρκώς και αριστοτεχνικά τούς διαδόχους των ενώ εγκαταλείπουν εντελώς

530
απροστάτευτους τους δικούς μας διαδόχους – την ανθρωπότητα της αύριον – να
συρθούν στα εξωφρενικά τους κολαστήρια.
Με ποιό αντάλλαγμα “συμπράττουμε” σ’ ένα τέτοιο αυτοέγκλημα;
Την οικονομική μας άνεσι; Αυτή, για όσους την έχουν, είναι άκρως
επισφαλής.
Την αξιοπρέπειά μας; Αυτή τη χρονική περίοδο καμία αξιοπρέπεια δεν είναι
δυνατόν να υφίσταται εάν δεν είναι βαπτισμένη στο “α ν θ ρ ω π ί ζ ε ι ν “.
Την βιολογική μας υπόσταση; Αυτή την έχουν διασύρει χείριστα, και τα
“πλήγματα” που της προκαλούν δεν είναι μόνο υπεύθυνα για τα θανατηφόρα
νοσήματα που καταβροχθίζουν εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά και για την
κακοηθεστάτη γενετική μας αλλοίωσι που προετοιμάζεται στα “επιστημονικά”
εργαστήριά “μας”!
Την πρόσκαιρη “ύπνωσί” μας μέχρι την προτελευταία ημέρα του βίου μας;
Ο θάνατος θα μας αφυπνίση βίαια πριν μας παραλάβει για να μας προβάλλη το
θέαμα των παθητικών έστω ενοχών μας σε μία κατάστασι τραγικής αδυναμίας
μας.
Ας αφυπνιστούμε κι ας δράσουμε ενόσω ζούμε, για να κοιμηθούμε ήσυχοι
στην αιωνιότητα μακριά από τη φρίκη των Ερινυών και από τις κατάρες και
οιμωγές των παιδιών μας.
Παρόν και μέλλον μπορούν να παρομοιασθούν με δύο επικοινωνούντα
δοχεία τα οποία έχουν ιδιόμορφες διηθητικές μεμβράνες στο εσωτερικό των.
Όλη η φρίκη αθροίζεται και αυξάνεται στο μέλλον αν δεν είμαστε ικανοί να
εξουδετερώσουμε στο παρόν την σύνθεσι και διήθησί της. Οι σατανικοί
αλχημιστές αποβλέπουν στο να συγκεντρώσουν την φρίκη στο δοχείο του
μέλλοντος αδιαφορώντας αν με αυτόν τον τρόπο ανατινάξουν όλο το
“εργαστήριο”. Πιθανόν οι ίδιοι πιστεύουν ότι θα κατορθώσουν να διαφύγουν.
Αυτό δεν μας αφορά. Εκείνο που πρέπει πρωτίστως να μας απασχολή είναι ότι
στο μέλλον δεν βρίσκονται μόνο τα παιδιά μας αλλά και όλοι οι κίονες και τα
αετώματα της ανθρωπότητος.
Αναγκαστικά είμαστε δέσμιοι ενός μεγάλου Χρέους εξ αιτίας κυρίως της
συμπεριφοράς των διεθνών σατανίδων που παίζουν με την “κεφαλή” της
φύσεως και με τις ζωές μας. Άρα, ή “παίζουμε” τις ζωές μας για να
περισώσουμε τουλάχιστον έστω ότι είναι δυνατόν ή παραδίδουμε τις ζωές μας
οπότε τις χάνουμε αμαχητί και μένουμε στο Κοσμικό υποσυνείδητο χρεωμένοι
με ένα έγκλημα που μεγαλύτερο δεν πρέπει να έχη διαπραχθή.
Είναι τρομερά δύσκολο να ενεργοποιήσης με πέντε λόγια
“μελλοθανάτους”, οι οποίοι και αγνοούν και δεν δείχνουν την παραμικρή
διάθεσι να γνωρίσουν την αιτία του επικειμένου και αργού θανάτου των. Όταν
όμως γνωρίζης την αδικία και την πιθανή πρόγνωσι φωνάζεις ακόμη και με
ακίνητη γλώσσα μπροστά στον θάνατο. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορούμε
ακόμη να ενεργοποιήσουμε τις ψυχοπνευματικές διεργασίες που θα μας δώσουν
την δύναμι να κάνουμε έστω αυτό. Εάν τούτο δεν είναι ένα από τα σοβαρώτερα
έργα και από τα βαρύτερα χρέη, τότε όλα τα έργα μας είναι γελοία και είναι

531
γελοίο να μιλάμε για οποιοδήποτε χρέος απ’ αυτά που είναι παραγεμισμένη η
υποκριτική και παράλογη “Κοινωνία” μας.
Η Ψυχή των Ελλήνων βρήκε μοναδικό διέξοδο στις περιοχές του Νου, του
Λόγου, της Τέχνης. Ωραιότης, αγαθό, αρμονία. Η Ψυχή των βαρβάρων βρήκε
διέξοδο στις περιοχές του ολέθρου. Ο Έλλην δεν έχει τουλάχιστον χρεωθή με
ένα τέτοιο έγκλημα. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που τον ωθεί σ’ αυτή την
κρισιμωτάτη περίοδο να αναλάβη και πάλι την εκπλήρωσι ενός παναρχαίου
χρέους. Αν δεν μπορούμε να δράσουμε σαν Άνθρωποι, ας δράσουμε σαν
Έλληνες. Κι αν δεν μπορούμε να δράσουμε σαν Έλληνες, ας δράσουμε
τουλάχιστον σαν Άνθρωποι. Άλλη “ζωηφόρο” επιλογή δεν έχουμε.
Η ανθρωπότης, είτε βρίσκεται σε κάποιο “μέσον” της πορείας της, είτε στο
τέλος της, δεν έχει ακόμη εκδηλωθή και εκτονωθή εντελώς. Εννοώ ότι οι
βάρβαροι δεν εκτονώθησαν ακόμη πλήρως ούτε οι Έλληνες εκδηλώθησαν
ακόμη πλήρως. Ίσως είναι μία από τις περιοδικές εξάρσεις και υφέσεις.
Ας πιστεύσουμε ότι αν και είναι χειρότερες (εξάρσεις βαρβαρότητος και
υφέσεις Ελληνικότητος) δεν είναι οι προθανάτιες. Τα γεγονότα και συνθήκες
όμως, μας δίνουν προθανάτια μηνύματα. Παρόλα αυτά τίποτε δεν είναι
αναπότρεπτο. Η θαυματουργία έπαιξε πάντα βασικό ρόλο ανάμεσα στους
ανθρώπινους προγραμματισμούς. Άλλωστε είναι η ίδια η Μαία μας. Βέβαια, το
να έχη η νόησις μία “διάρκεια” μερικών μόνο χιλιάδων ετών και κατά κάποιο
τρόπο μονοφυλετική, μέσα στο χρόνο της δραματουργίας της Γαίας, είναι κάτι
που δεν φαίνεται ούτε “λογικό” ούτε “θεϊκό”. Αυτή η σκέψις μας οδηγεί να
υποθέσωμε ότι πρόκειται για μία σοβαρωτάτη κρίσι, αλλά όχι για το Τέλος. Σε
μία όμως τέτοια κρίση όλες οι δυνάμεις της ανανήψεως απαιτούνται για να
καταστή δυνατόν να αποσοβηθή. Δυστυχώς όμως είναι πρωτοφανές το ποσοστό
των υποχωρούντων, συνειδητά ή μη παθητικά ή αναγκαστικά. Η οπισθοχώρησις
των ανθρώπων είναι δυσανάλογη της ανησυχητικής οπισθοχωρήσεως της
φύσεως. Η φύσις όμως διαθέτει παρθένες και άγνωστες υπερδυνάμεις, οι
οποίες, αν απαιτηθή, θα “καταβροχθίσουν” τον αλαζόνα ή τον οικτρά παθητικό
άνθρωπο σε χρόνο ανύποπτο έστω κι αν είναι “απόμακρος”. Οι μη αλαζόνες
όμως και οι μη παθητικοί πως θα κατορθώσουν να βρεθούν στο επίκεντρο
αυτής της τελεστίας για να προκαλέσουν την άκρως απαραίτητη Εναρμόνισιν;
Είναι γεγονός ότι από τον «παράδεισο» στην «κόλασι» μεσολαβεί ότι από
την ζωή στον θάνατο, όπως από την «κόλαση» στον «παράδεισο» ότι από τον
θάνατο στην ζωή. Το να αναλάβεις εσύ να “ιερουργής” στο ενδιάμεσο αυτών
των “διαστάσεων” για να αποδώσης την ζωή στον «παράδεισο» και τον
«παράδεισο» στην ζωή, είναι κάτι που απαιτεί ανθρώπινες δυνατότητες, αλλά
υπεράνθρωπη αγάπη για τον Άνθρωπο και μέγιστο σεβασμό για το Μέγα και
Ιερώτατο Μυστήριο που συντελείται στην Γαία.
Αν είμαστε βέβαιοι ότι διαθέτουμε σωστές τις δυνατότητες, αυτή την αγάπη
και αυτόν τον σεβασμό, ας “αναβαπτισθούμε” στο ιερώτατο μυστήριο και ας
αναλάβουμε το έργο μας.
Ξεκινώντας από την ίδια μας την ουσία, ας προσπαθήσουμε να πείσουμε
τον καθένα ότι η ουσία του κάθε ανθρώπου είναι ανεκτίμητο “παράγωγο” της

532
Ουρανουσίας και δεν θα πρέπει για κανένα αντάλλαγμα να αφήνεται έρμαιο σε
οποιαδήποτε προπαγάνδα καταστροφής της και σε οποιαδήποτε ενέργεια
ιεροσυλίας της.

Μανώλης Καπουσίδης
Ιατρός-Λογοτέχνης
Από το περιοδικό "ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ", Θεσσαλονίκη, Τεύχος 3ον,
Χειμών 1995

533
534
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Γ΄

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Το παρακάτω άρθρο – σε κατά λέξιν μετάφρασι – έχει γραφή από τον Marcus
Eli Ravage, ραββίνο συγγραφέα που "που υπό την εύνοια των Rothschild (των
Εβραίων τραπεζιτών) ετιμάτο ως ο μόνος εγκεκριμένος βιογράφος τους".
Εδημοσιεύθη στο THE CENTURY MAGAZINE, σε δύο συνέχειες τον
Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 1928.

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ

ΕΒΡΑΙΩΝ
από τον ραββίνο Marcus Eli Ravage

ΜΕΡΟΣ Α΄
"Φυσικά και μας απεχθάνεστε. Δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητήτε αυτό. Γι'
αυτό ας μη χάνουμε τον καιρό μας με αμφισβητήσεις και δικαιολογίες. Ξέρετε
πολύ καλά ότι έτσι είναι, και εγώ το γνωρίζω αυτό και εμείς καταλαβαίνουμε ο
ένας τον άλλον. Σίγουρα, κάποιοι από τους καλύτερους φίλους σας είναι
Εβραίοι και όλα τα σχετικά. Το έχω ξανακούσει αυτό και πάνω από μια φορά,
τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και γνωρίζω επίσης, ότι δεν εννοείτε εμένα
προσωπικά – "εμένα" εννοώντας οποιονδήποτε Εβραίο σαν ατομική
προσωπικότητα – όταν εκτοξεύετε αυτά εναντίον μας με τον υγιεινό σας τρόπο,
γιατί εγώ είμαι, τέλος πάντων, τόσο διαφορετικός, σαν να μην το ξέρατε,
σχεδόν εξίσου καλός σαν εσάς. Η μικρή αυτή εξαίρεσις δεν με γεμίζει, ωστόσο,
με ευγνωμοσύνη – αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για τώρα. Είναι το επιθετικό,
ανερχόμενο, καταπιεστικό, υλιστικό είδος που απεχθάνεστε – αυτούς, που με
μια λέξι, σας υπενθυμίζουν τόσο πολύ την δική σας ανερχομένη γενιά.
Κατανοούμε απόλυτα ο ένας τον άλλον. Δεν σας κατηγορώ.
Μα το Θεό, δεν κατηγορώ κανένα, που δεν του αρέσει κάποιος. Αυτό όμως
που μου προκαλεί το ενδιαφέρον σε όλη αυτήν την αντι-Εβραϊκή υπόθεσι, όπως
εσείς το παρουσιάζετε, είναι η πλήρης έλλειψις θάρρους. Αυτός ο πλάγιος και
σχετικός τρόπος τον οποίο χρησιμοποιείτε, μεταχειριζόμενοι τέτοιες διάτρητες
δικαιολογίες που φαίνεστε να πάσχετε από προβλήματα ευσυνειδησίας τόσο
έντονα, που αν η όλη παράστασις δεν ήταν τόσο τραγελαφική, θα ήταν
εκνευριστική.

535
 Δεν είναι ότι είστε ερασιτέχνες: ασχολείστε με αυτό πάνω από δεκαπέντε
αιώνες. Όμως παρακολουθώντας και ακούγοντας τα παιδικά σας προσχήματα,
σχηματίζει κανείς την εντύπωσι ότι εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε για πιο πράγμα
πρόκειται. Μας σιχαίνεστε, αλλά δεν μπορείτε ξεκάθαρα να πήτε το γιατί.
Σκέφτεστε μια νέα δικαιολογία – αιτία την ονομάζεται – κάθε μέρα. Έχετε
συσσωρεύσει δικαιολογίες για τον εαυτό σας αυτά τα εκατοντάδες χρόνια και
κάθε νέο σας εύρημα είναι περισσότερο γελοίο από το προηγούμενο και κάθε
καινούρια δικαιολογία αντιφάσκει και εξουδετερώνει την προηγουμένη.
Πριν από λίγα σχετικά χρόνια, συνήθιζα να ακούω ότι ήμαστε σκαφτιάδες
χρημάτων και εμπορικοί υλιστές. Τώρα διαδίδετε το παράπονο ότι κανένα έργο
τέχνης και κανένα επάγγελμα δεν είναι ασφαλές ενάντια στην Εβραϊκή εισβολή.
Εμείς είμαστε, αν σας πιστέψη κανείς, συγχρόνως και προσηλωμένοι στην
φυλή μας και αφιερωμένοι σε αυτήν και μη αφομοιώσιμοι επειδή δεν
συνάπτουμε γάμους με σας, και ταυτόχρονα είμαστε αναρριχητές και
καταπιεστές και μια απειλή στην φυλετική σας ακεραιότητα.
Το επίπεδο διαβιώσεώς μας είναι τόσο χαμηλό που εμείς δημιουργούμε τις
δικές σας εξαθλιωμένες συνοικίες και τις απάνθρωπες βιομηχανίες σας, και
ταυτόχρονα τόσο υψηλό που σας διώχνουμε από τις ακριβώτερες περιοχές σας.
Αποφεύγουμε το πατριωτικό μας καθήκον σε καιρό πολέμου γιατί είμαστε
ειρηνόφιλοι από την φύσι μας και από παράδοσι, αλλά ταυτόχρονα είμαστε οι
αρχι-συνωμότες των συμπαντικών πολέμων και οι κύριοι χρηματοδότες των
πολέμων αυτών – ανατρέξατε στο τελευταίο Dearborn Independent καθώς και
στα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών.
Είμαστε συγχρόνως οι ιδρυταί και ηγέται του καπιταλισμού αλλά και οι
κύριοι υποκινηταί των επαναστάσεων εναντίον του καπιταλισμού.
Δίχως αμφιβολία, η ιστορία δεν έχει να επιδείξη άλλο παράδειγμα, σαν
εμάς, για την προσαρμοστικότητα!
Και ναι! Παρ' ολίγο να ξεχάσω την αιτία όλων των αιτιών. Εμείς είμαστε οι
ξεροκέφαλοι άνθρωποι που ποτέ δεν δέχθηκαν τον χριστιανισμό, και εμείς
είμαστε οι εγκληματίες που σταύρωσαν τον ιδρυτή του.
Όμως μπορώ να σας πω ότι αυταπατάστε. Σας λείπει είτε η αυτογνωσία είτε
το θάρρος να αντιμετωπίσετε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα και να σταθήτε
μπρος στην αλήθεια. Απεχθάνεστε τον Εβραίο όχι επειδή, όπως ίσως κάποιοι
από σας να νομίζουν, αυτός σταύρωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτός τον γέννησε.
Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον
Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε!
Οι χλιαρές, αντικρουόμενες κατηγορίες σας εναντίον μας δεν είναι ένα
μπάλωμα στην μαυρίλα της αποδεδειγμένης ιστορικής μας επιθετικότητος. Μας
κατηγορείτε για την ανακίνησι της επαναστάσεως στην Μόσχα. Ας υποθέσουμε
ότι αποδεχόμεθα την κατηγορία. Και λοιπόν; Συγκρινόμενο με το τι κατάφερε ο
Παύλος, ο Εβραίος της Ταρσού, στη Ρώμη, ο Ρωσσικός ξεσηκωμός δεν
αποτελεί παρά μία διαμάχη του δρόμου.
Δημιουργείτε πολύ θόρυβο και εκφράζετε μεγάλη οργή για την ανάρμοστη
Εβραϊκή επιρροή στα θέατρα και στους κινηματογράφους σας. Πολύ καλά.

536
Δεκτό, το παράπονό σας, είναι βάσιμο. Αλλά τι είναι αυτό συγκρινόμενο με την
συγκλονιστική μας επιρροή στις εκκλησίες σας, στα σχολεία σας, στους νόμους
σας και στις κυβερνήσεις σας, και ακόμα και στις ίδιες τις σκέψεις σας που
κάνετε κάθε μέρα;
Ένας αδέξιος Ρώσσος παραχαράζει ορισμένα έγγραφα και τα δημοσιεύει σε
ένα βιβλίο με το όνομα Τα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών, που δείχνουν
ότι εμείς συνωμοτήσαμε για να επιφέρουμε τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εσείς πιστεύετε αυτό το βιβλίο. Εντάξει. Για χάρι της συζητήσεως εμείς
υπογράφουμε την κάθε λέξι του. Είναι γνήσιο και αυθεντικό. Αλλά τι είναι αυτό
πέρα από την αναμφισβήτητη ιστορική συνωμοσία που έχουμε
πραγματοποιήσει, που δεν έχουμε ποτέ αρνηθή; Γιατί εσείς δεν είχατε ποτέ το
θάρρος να μας κατηγορήσατε γι' αυτό, και του οποίου η πλήρης καταγραφή
υπάρχει για τον οποιοδήποτε να διαβάση;
Αν πράγματι εννοείτε αυτά που λέτε όταν μιλάτε για Εβραϊκά σχέδια, να
μην σας στρέψω την προσοχή σε ένα που αξίζει να αναφερθή; Σε τι ωφελεί να
χάνετε τα λόγια σας για τον ισχυριζόμενο έλεγχο της κοινής γνώμης από
Εβραίους χρηματοδότες, ιδιοκτήτες εφημερίδων και κινηματογραφικούς
μεγιστάνες, όταν μπορείτε πολύ απλά δίκαια να μας κατηγορήσετε για τον
αποδεδειγμένο έλεγχο ολόκληρου του πολιτισμού σας από τα Εβραϊκά
Ευαγγέλια;
Δεν έχετε ακόμα ξεκινήσει να εκτιμάτε το πραγματικό βάθος της ενοχής
μας. Εμείς είμαστε παρείσακτοι. Εμείς είμαστε ταραξίες. Εμείς είμαστε
υπονομευτές. Έχουμε πάρει τον φυσικό σας κόσμο, τα ιδανικά σας, τον
προορισμό σας και έχουμε προκαλέσει τον όλεθρο. Εμείς βρισκόμαστε πίσω,
όχι μόνο από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αλλά πίσω σχεδόν από όλους σας
τους πολέμους, πίσω όχι μόνο από τη Ρωσσική αλλά και από κάθε μεγάλη
επανάστασι της ιστορίας σας. Εμείς έχουμε επιφέρει την διχόνοια και την
σύγχυσι και την αγανάκτησι στην ιδιωτική και στην δημόσιά σας ζωή.
Εξακολουθούμε να το κάνουμε. Κανείς δεν μπορεί να πη για πόσο καιρό θα
εξακολουθούμε να το κάνουμε.
Ανατρέξετε λίγο πίσω και αναλογιστείτε τι έχει συμβή. Δεκαεννέα αιώνες
πριν, ήσαστε μια αθώα, ανέμελη, παγανιστική φυλή. Λατρεύατε αναρίθμητους
θεούς και θεές, τα πνεύματα του αέρα, των τρεχούμενων νερών και του δάσους.
Νιώθατε αδιάντροπη υπερηφάνια στη ομορφιά των γυμνών σας κορμιών.
Χαράζατε μορφές των θεών σας καθώς και του προκλητικού ανθρωπίνου
σώματος. Γοητευόσαστε με τις μάχες στις πεδιάδες, στις αρένες και στα
πολεμικά εδάφη. Πόλεμος και δουλεία αποτελούσαν καθιερωμένους θεσμούς
στα κοινωνικά σας συστήματα. Διασκεδάζοντας στις βουνοπλαγιές και στις
πεδιάδες της εξοχής, ασχοληθήκατε με τη θεώρησι του θαύματος και του
μυστηρίου της ζωής και θέσατε τα θεμέλια της φυσικής επιστήμης και
φιλοσοφίας. Είχατε μια ευγενική, αισθησιακή κουλτούρα, ανεπηρέαστη από τις
όποιες ενοχλήσεις μιας κοινωνικής συνειδήσεως ή από οποιεσδήποτε
συναισθηματικές αμφισβητήσεις περί ανθρώπινης ισότητας. Ποιος ξέρει ποιο
μεγάλο και δοξασμένο πεπρωμένο θα ήταν δικό σας αν σας αφήναμε ήσυχους.

537
 Αλλά δεν σας αφήσαμε ήσυχους. Σας πήραμε από το χέρι και γκρεμίσαμε
το όμορφο και ευγενικό οικοδόμημα που είχατε εγείρει, και αλλάξαμε ολόκληρη
την πορεία της ιστορίας σας. Σας κατακτήσαμε όπως ποτέ καμμία δική σας
αυτοκρατορία δεν υπέταξε την Αφρική ή την Ασία. Και το καταφέραμε αυτό
δίχως στρατούς, δίχως σφαίρες, δίχως αίμα και αναταραχές, δίχως κανένα
είδους εξαναγκασμού. Το καταφέραμε αποκλειστικά και μόνο με την
ακαταμάχητη δύναμι του πνεύματός μας, των ιδεών μας, της προπαγάνδας μας.
Σας κάναμε τους προθύμους και ασυνειδήτους φορείς της αποστολής μας
σε ολόκληρο τον κόσμο, στις βαρβαρικές φυλές της γης, στις αναρίθμητες
αγέννητες γενιές. Χωρίς να καταλάβετε πλήρως το τι σας κάναμε, γίνατε οι
ενεργοί πράκτορες της φυλετικής μας παραδόσεως, μεταφέροντας το ευαγγέλιό
μας στις ανεξερεύνητες γωνιές του κόσμου.
Τα έθιμα της φυλής μας έχουν καταστή ο πυρήν του ηθικού σας κώδικος. Οι
νόμοι της φυλής μας έχουν μορφοποιήσει την βάσι όλων των συνταγμάτων σας
και των νομικών σας συστημάτων. Οι θρύλοι μας και τα λαϊκά μας παραμύθια
αποτελούν την ιερή, (απόρρητη) από γενεά σε γενεά γνώσι, την οποία
σιγοτραγουδάτε στα νήπιά σας. Οι ποιητές μας έχουν γεμίσει τα υμνολόγια σας
και τα προσευχητάριά σας. Η εθνική μας ιστορία έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος
των ποιμένων σας και των ιερέων σας και των μελετητών σας. Οι βασιλείς μας,
οι πολιτικοί μας, οι προφήται μας, οι πολεμισταί μας αποτελούν τους ήρωές
σας. Η μικρή αρχαία μας χώρα είναι ο Ιερός σας Τόπος. Η εθνική μας
λογοτεχνία είναι το Ιερό σας Βιβλίο (Βίβλος). Αυτά που σκέφτηκε και εδίδαξε ο
λαός μας έχουν ανεξίτηλα ενσωματωθή τόσο στην ίδια σας την ομιλία όσο και
στην παράδοσί σας, ώστε κανείς από σας δεν μπορεί να αποκαλείται
μορφωμένος αν δεν γνωρίζη την εθνική μας κληρονομιά.
Εβραίοι τεχνίτες και Εβραίοι ψαράδες αποτελούν τους δασκάλους και τους
αγίους σας, με αμέτρητα αγάλματα λαξευμένα με την μορφή τους και
αναρίθμητες εκκλησίες αναγερμένες στην μνήμη τους. Μια Εβραία παρθένα
ενσαρκώνει το ιδανικό σας για την γυναίκα. Ένας εβραίος επαναστάτης-
προφήτης είναι η κεντρική μορφή της θρησκευτικής σας λατρείας. Έχουμε
γκρεμίσει τα είδωλά σας, έχουμε παραμερίσει την εθνική σας κληρονομιά, και
τα έχουμε αντικαταστήσει με τον δικό μας Θεό και τις δικές μας παραδόσεις.
Καμμία κατάκτησι στην ιστορία μπορεί έστω αμυδρά να συγκριθή με αυτήν την
απόλυτη κατάκτησί μας πάνω σε σας.
Πώς το καταφέραμε; Σχεδόν κατά λάθος. Περίπου δύο χιλιάδες χρόνια
πριν, στην μακρυνή Παλαιστίνη, η θρησκεία μας είχε παραπέσει στην παρακμή
και στον υλισμό. Έμποροι-χρηματιστές είχαν στην κατοχή τους τον ναό.
Διεφθαρμένοι, εγωιστές ιερείς επέβαλλαν πρόστιμα στον λαό μας και πάχαιναν.
Τότε ένας νεαρός ιδεαλιστής-πατριώτης ήρθε στην επιφάνεια και περιώδευσε
την χώρα καλώντας για μια αναγέννησι της πίστεως. Δεν είχε καμμία πρόθεσι
να ιδρύση κάποια νέα εκκλησία. Όπως όλοι οι προφήτες πριν από αυτόν, ο
μόνος του στόχος ήταν να εξαγνίση και να αναζωογονήση την παλαιά θρησκεία.
Επετέθη στους ιερείς και απεμάκρυνε τους εμπόρους-χρηματιστές από τον ναό.
Αυτό τον έφερε σε σύγκρουσι με την καθιερωμένη τάξι και τα στηρίγματά της.

538
Οι Ρωμαϊκές αρχές, που είχαν υπό την κατοχή τους την χώρα, φοβούμενοι την
επιθετική του επαναστατικότητα και εκλαμβάνοντάς την ως μια πολιτική
προσπάθεια απομακρύνσεώς τους, τον συνέλαβαν, τον πέρασαν από δίκη και
τον κατεδίκασαν εις θάνατον δια της σταυρώσεως, έναν συνηθισμένο τρόπο
εκτελέσεως της εποχής εκείνης.
Οι ακόλουθοι του Ιησού της Ναζαρέτ, κυρίως σκλάβοι και φτωχές
γυναίκες, μέσα στο πένθος και την απογοήτευσί τους, εστράφησαν μακρυά από
τον κόσμο και μετεσχηματίσθηκαν σε μια αδελφότητα αποτελουμένη από
ειρηνιστές μη-αντιδρώντες, μοιράζοντας την μνήμη του εσταυρωμένου ηγέτου
τους και διαβιώνοντας μαζύ κατά τρόπο κομμουνιστικό. Δεν ήταν παρά μια νέα
αίρεσις στην Ιουδαία, δίχως δύναμι και σημασία, ούτε η πρώτη ούτε η
τελευταία.
Μόνο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, η νέα
αυτή πίστις απέκτησε σημασία. Τότε, ένας πατριώτης Εβραίος ονομαζόμενος
Παύλος ή Σαούλ συνέλαβε την ιδέα να ταπεινώση την Ρωμαϊκή ισχύ
καταστρέφοντας το ηθικό των στρατιωτών της με δόγματα αγάπης και μη-
αντίστασης, κηρυγμένα από την μικρή αίρεσι των Εβραίων Χριστιανών. Έγινε
ο Απόστολος των Εθνικών, αυτός που μέχρι τότε ήταν από τους πλέον
δραστήριους διώκτες αυτής της ομάδας. Και τόσο καλά εκτέλεσε ο Παύλος την
αποστολή του ώστε μέσα σε τέσσερις αιώνες η μεγάλη αυτοκρατορία που είχε
κυριεύσει την Παλαιστίνη μαζύ με τον μισό κόσμο, μετετράπη σε σωρό από
ερείπια. Και ο νόμος που βγήκε από την Σιών έγινε η επίσημη θρησκεία της
Ρώμης.
Αυτή ήταν η αρχή της κυριαρχίας μας στον κόσμο σας. Μα ήταν μόνο μια
αρχή. Από αυτό το σημείο και μετά, η ιστορία σας δεν είναι παρά μια διαμάχη
για κυριαρχία μεταξύ της παλαιάς παγανιστική σας ψυχής και της δικής μας
Εβραϊκής ψυχής. Οι μισοί σας πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί, είναι θρησκευτικοί
πόλεμοι, που έχουν πραγματοποιηθή βασιζόμενοι στην ερμηνεία ενός ή άλλου
εδαφίου της διδασκαλίας μας. Δεν προλάβατε καλά-καλά να απελευθερωθήτε
από την πρωτόγονη θρησκευτική σας απλοϊκότητα και να επιχειρήσετε την
εξάσκησι της παγανιστικής Ρωμαϊκής διδασκαλίας όταν ο Λούθηρος,
οπλισμένος με τα δικά μας ευαγγέλια, σηκώθηκε να σας ρίξη κάτω και να
ενθρονίση την δική μας κληρονομιά. Πάρτε τις τρεις κύριες επαναστάσεις των
σύγχρονων καιρών – την Γαλλική, την Αμερικάνικη και την Ρωσσική. Τι
αποτελούν παρά τον θρίαμβο της Εβραϊκής ιδέας για κοινωνική, πολιτική και
οικονομική δικαιοσύνη.
Και το τέλος είναι ακόμα πολύ μακριά. Εξακολουθούμε να κυριαρχούμε
πάνω σας. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι εκκλησίες σας είναι τεμαχισμένες από
τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Φανατικών και Μοντερνιστών, ή με άλλα λόγια
μεταξύ αυτών που κρέμονται κατά γράμμα στις διδασκαλίες μας και στις
παραδόσεις μας και αυτών που προσπαθούν με αργά βήματα να μας
αποβάλλουν. Στο Dayton, Tennessee, μια κοινωνία μεγαλωμένη με την Βίβλο,
απαγορεύεται η διδασκαλία της επιστήμης σας γιατί έρχεται σε αντίθεσι με την
δική μας Εβραϊκή εκδοχή για την προέλευσι της ζωής. Και ο Mr. Bryan, ο

539
αρχηγός του αντί-Εβραϊκού Ku Klux Klan, στο Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο,
δίνει την υπέρτατη μάχη της ζωής του για δικό μας λογαριασμό, χωρίς να
αντιληφθή την αντίφασι. Ξανά και ξανά η Πουριτανική κληρονομιά της
Ιουδαίας ξεσπά κατά κύματα στην λογοκρισία των θεαμάτων, σε
Κυριακάτικους ηθικούς νόμους και σε εθνικά απαγορευμένες πράξεις. Και ενώ
όλα αυτά συμβαίνουν, εσείς σαχλαμαρίζετε με την Εβραϊκή επιρροή στις
ταινίες!
Είναι να απορή κανείς γιατί μας απεχθάνεστε; Έχουμε βάλει εμπόδιο στην
πρόοδό σας. Σας έχουμε επιβάλλει ένα ξένο βιβλίο και μια ξένη πίστι που δεν
μπορείτε να χωνέψετε, που βρίσκεται σε αντιπαράθεσι με την γηγενή σας ψυχή,
που σας έχει μόνιμα σε μια κατάστασι ασθενείας και που δεν έχετε την δύναμι
ούτε να απορρίψετε ούτε όμως και πλήρως να αποδεχθήτε.
Στην ουσία, βέβαια, ποτέ δεν δεχτήκατε τα Χριστιανικά μας διδάγματα.
Στην καρδιά σας παραμένετε παγανιστές. Εξακολουθείτε να αγαπάτε τον
πόλεμο, τις χαραγμένες μορφές και τον ανταγωνισμό. Εξακολουθείτε να
υπερηφανεύεστε για το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Η εθνική σας συνείδησις, παρ'
όλη την δημοκρατία και τις κοινωνικές επαναστάσεις, παραμένει ένα
αξιολύπητο ατελές αντικείμενο. Εμείς απλά έχουμε διαιρέσει την ψυχή σας,
έχουμε προκαλέσει σύγχυσι στις ορμές σας, έχουμε παραλύσει τις επιθυμίες
σας. Στη μέση της μάχης είστε υποχρεωμένοι να γονατίζετε κάτω σε αυτόν που
σας πρόσταξε να γυρίσετε το άλλο μάγουλο, που είπε να μην Αντισταθήτε σε
κανένα κακό και Ευλογημένοι είναι οι ειρηνοποιοί. Μέσα στον πόθο σας για
απόκτησι, ενοχλείστε ξαφνικά από κάποια ανάμνησι από τις ημέρες του
κατηχητικού περί καμίας έγνοιας για την επομένη μέρα. Στις βιομηχανικές σας
μάχες, όταν θα τσακίζατε μια απεργία δίχως τύψεις, ξαφνικά θυμόσαστε ότι οι
φτωχοί είναι ευλογημένοι και ότι οι άνδρες είναι αδέλφια στην Πατρότητα του
Κυρίου. Και καθώς είστε έτοιμοι να υποκύψετε στον πειρασμό, η Εβραϊκή σας
εξάσκησι ακουμπά ένα αποτρεπτικό χέρι στον ώμο σας και εκσφενδονίζει το
υπερχειλισμένο ποτήρι μακριά από τα χείλη σας. Εσείς οι Χριστιανοί δεν έχετε
ποτέ εκχριστιανισθή. Σε αυτό το σημείο έχουμε αποτύχει. Αλλά όμως έχουμε
καταστρέψει για πάντα τη χαρά του παγανισμού για σας.
Έτσι λοιπόν γιατί να μην μας απεχθάνεστε; Αν βρισκόμαστε εμείς στην δική
σας θέσι κατά πάσα πιθανότητα θα απεχθανόμαστε εσάς πιο έντονα απ' ότι
εσείς εμάς. Όμως εμείς δεν θα είχαμε πρόβλημα να σας πούμε το γιατί. Δεν θα
ανατρέχαμε σε υπεκφυγές και σε διάφανα προσχήματα. Με εκατομμύρια
αξιοσέβαστους Εβραίους καταστηματάρχες γύρω μας δεν θα προσβάλλαμε την
νοημοσύνη σας και την δική μας εντιμότητα ισχυριζόμενοι ότι ο κομμουνισμός
είναι μια Εβραϊκή φιλοσοφία. Και με εκατομμύρια σκληρά εργαζομένους και
αδέκαρους Εβραίους μικροπωλητές και εργάτες δεν θα γελοιοποιούμασταν
ισχυριζόμενοι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα Εβραϊκό μονοπώλιο. Όχι, θα
πηγαίναμε κατευθείαν στο θέμα. Θα ατενίζαμε σκεπτικά αυτήν την μπερδεμένη,
αναποτελεσματική αταξία που ονομάζουμε πολιτισμό, αυτό το μισό-
Χριστιανικό μισό-παγανιστικό συνονθύλευμα, και – με τις θέσεις μας

540
αντεστραμμένες – θα σας λέγαμε στα ίσα: Για αυτό τα χάλι, ευχαριστούμε
εσάς, τους προφήτες σας και την Βίβλο σας."

Εδημοσιεύθη στο THE CENTURY MAGAZINE,

τον Φεβρουάριο του 1928.

541
542
 ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΣΑΟΥΛ ή
ΠΑΥΛΟΣ

Ο πρώτος που αντελήφθη τις Δυνατότητες του Πολέμου

μέσω Προπαγάνδας
Από τον Marcus Eli Ravage

ΜΕΡΟΣ Β΄
Εσείς οι Χριστιανοί ανησυχείτε και παραπονιέστε για την επιρροή των Εβραίων
στον πολιτισμό σας. Είμαστε, όπως λέτε, ένας διεθνής λαός, μια συμπαγής
μειονότης ανάμεσά σας, με παραδόσεις, ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες και στόχους
ξεχωριστούς από τους δικούς σας. Και διακηρύσσετε ότι αυτή η κατάστασις
πραγμάτων αποτελεί κίνδυνο για την μεθοδική σας ανάπτυξι. Μπερδεύει τις
παρορμήσεις σας. Νικά τους σκοπούς σας. Προκαλεί σύγχυσι στην πορεία σας.
Και αδιαφορώ ποια είναι η απόμακρη καταγωγή και δεδηλωμένη πίστις της
φατρίας των κυβερνώντων. Η επιρροή, από την άλλη μεριά, είναι σίγουρα
παρούσα, και είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και περισσότερο ύπουλη από ότι
δείχνει να αντιλαμβάνεστε.
Αυτό είναι που μας μπερδεύει, μας διασκεδάζει και καμιά φορά μας εξάπτει
σε αυτό το παιχνίδι σας εναντίον των Εβραίων. Ακούγεται τόσο πομπώδες.
Κυκλοφορείτε ψιθυρίζοντας τρομαγμένοι για την ανάμειξη των Εβραίων σε
αυτό σε εκείνο και στο άλλο. Μας προκαλεί ρίγος. Συνειδητοποιούμε την πληγή
που σας προκαλέσαμε όταν σας επιβάλλαμε την ξένη μας πίστι και τις
παραδόσεις. Ας υποθέσουμε, λέμε τρέμοντας, ότι θα ξυπνήσετε και θα
καταλάβετε ότι η θρησκεία σας, η εκπαίδευσίς σας, η ηθική σας, το κοινωνικό,
κυβερνητικό και νομικό σας σύστημα, είναι ουσιαστικά δικά μας
δημιουργήματα! Και τότε το ξεκαθαρίζετε και μιλάτε αορίστως για Εβραίους
χρηματοδότες και Εβραίους διαφημιστές κινηματογραφικών ταινιών και ο
τρόμος μας διαλύεται μέσα στο γέλιο. Ποτέ, αντιλαμβανόμαστε με ανακούφισι,
δεν θα μάθετε την πραγματική μαυρίλα των εγκλημάτων μας.
Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Είτε δεν γνωρίζετε είτε δεν έχετε το
κουράγιο να μας κατηγορήσετε για εκείνες τις πράξεις για τις οποίες κάποιο
τουλάχιστον ίχνος αποδείξεως υπάρχει και που ένας ευφυής δικαστής και ένα
σώμα ενόρκων θα μπορούσε να εξετάση με ανυπομονησία. Γιατί να παίζετε με
μη πειστικά ψιλοπράγματα όταν μπορείτε πολύ απλά να μας κατηγορήσετε για
σοβαρά και αποδείξιμα αδικήματα; Γιατί να μας πετάτε μια ολοφάνερη και
αδέξια πλαστογραφία όπως αυτή των Πρωτοκόλλων των Γερόντων της Σιών
όταν μπορήτε κάλλιστα να μας αντιμετωπίσετε με την Αποκάλυψι του Ιωάννου;
Γιατί να συζητάτε για Μαρξ και Τρότσκι όταν διαθέτετε τον Ιησού της Ναζαρέτ
και τον Παύλο της Ταρσού για να μας αναστατώσετε;
Μας αποκαλείτε υπονομευτές, ταραξίες, καπηλευτές επαναστάσεων. Είναι
η αλήθεια και εγώ μαζεύομαι από την ανακάλυψί σας. Μπορεί να αποκαλυφθή

543
μόνο με την ελαχίστη προσπάθεια και ανακάτεμα των γεγονότων ότι εμείς
βρισκόμαστε πίσω από όλες τις κύριες επαναστάσεις της ιστορίας σας. Δίχως
αμφιβολία είχαμε μεγάλο μερίδιο στην Λουθηριανή Επανάστασι, και αποτελεί
απλά γεγονός ότι ήμαστε οι κύριοι υποκινητές των δημοκρατικών
επαναστάσεων της αστικής τάξεως του προτελευταίου αιώνα τόσο στην Γαλλία
όσο και στην Αμερική. Αν δεν ήμασταν, δεν θα γνωρίζαμε τα συμφέροντά μας.
Αλλά μήπως υψώνετε το δάκτυλό σας να μας καταδείξετε, κατηγορώντας μας
για αυτά τα αποτρόπαια και καταγεγραμμένα εγκλήματα; Καθόλου!! Μας
αποδίδετε παράλογα, τον τελευταίο μεγάλο Πόλεμο και την αναταραχή στην
Ρωσσία, που δεν έχουν απλά προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά στους ίδιους
τους Εβραίους αλλά και που ένας μαθητής μπορούσε να προβλέψη ποιο θα
ήταν το αποτέλεσμα.
Αλλά ακόμα και αυτές οι σκευωρίες και επαναστάσεις δεν είναι τίποτα
συγκρινόμενα με την μεγάλη συνομωσία που μηχανευτήκαμε στο ξεκίνημα
αυτής της εποχής και που προοριζόταν να μετατρέψη την πίστι ενός Εβραϊκού
δόγματος στην θρησκεία του Δυτικού Κόσμου. Η Μεταρρύθμισις δεν είχε
σχεδιασθή από καθαρό δόλο. Πήρε για μας εκδίκησι από έναν παλαιό εχθρό και
απεκατέστησε την Βίβλο μας δίνοντάς της τιμητική θέσι στην Χριστιανοσύνη.
Οι Δημοκρατικές επαναστάσεις του δεκάτου ογδόου αιώνος μας
απελευθέρωσαν από τις χρόνιες πολιτικές και κοινωνικές ανικανότητες. Εμάς
μας ευεργέτησαν, αλλά εσάς δεν σας προκάλεσαν καμμία ζημιά. Αντιθέτως, σας
έφεραν ευημερία και σας διεύρυναν. Χρωστάτε τα πρωτεία σας στον κόσμο, σε
αυτές. Αλλά η αναταραχή που έφερε την Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη ήταν – ή
τουλάχιστον μπορεί πολύ εύκολα να φανή ότι ήταν – σχεδιασμένη και
εκτελεσμένη από Εβραίους ως πράξις εκδικήσεως εναντίον μίας μεγάλης
Εθνικής πολιτείας. Και όταν μιλάτε για Εβραϊκές συνομωσίες, δεν μπορώ με
τίποτα να καταλάβω γιατί δεν αναφέρεστε στην καταστροφή της Ρώμης και
ολοκλήρου του πολιτισμού της αρχαιότητος που ήταν συγκεντρωμένος κάτω
από το λάβαρό της, από τα χέρια του Εβραϊκού Χριστιανισμού.
Είναι απίστευτο, αλλά φαίνεται ότι εσείς οι Χριστιανοί δεν γνωρίζετε από
πού ήρθε η θρησκεία σας, πώς και γιατί. Οι ιστορικοί σας, με μία μόνο μεγάλη
εξαίρεσι, δεν σας τα λένε. Τα έγγραφα σε αυτήν την υπόθεσι, που είναι μέρη της
Βίβλου, τα ψέλνετε αλλά δεν τα διαβάζετε. Έχουμε κάνει τη δουλειά μας τόσο
τέλεια. Πιστεύετε την προπαγάνδα μας τόσο ανεπιφύλακτα. Ο ερχομός του
Χριστιανισμού δεν είναι για σας ένα συνηθισμένο ιστορικό γεγονός που
ξεπήδησε μέσα από άλλα γεγονότα της εποχής. Είναι η εκπλήρωσις μίας θεϊκής
Εβραϊκής προφητείας με εναρμονισμένες δικές σας βελτιώσεις. Δεν επέφερε,
όπως εσείς το αντιλαμβάνεστε, την καταστροφή ένας μεγάλου Εθνικού
πολιτισμού και μιας μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας με την οποία ο εβραϊσμός
βρισκόταν σε πόλεμο. Δεν έριξε την ανθρωπότητα σε βαρβαρότητα και σε
σκοτάδι για χίλια χρόνια. Ήρθε για να φέρη τη σωτηρία σε έναν εθνικό κόσμο!
Αλλά εδώ, υπήρξε ένα φοβερό υπονομευτικό κίνημα, που εκκολάφτηκε
στην Παλαιστίνη, που εξαπλώθηκε από Εβραίους ταραχοποιούς, που
χρηματοδοτήθηκε από Εβραϊκά κεφάλαια, που διδάχθηκε από Εβραϊκά

544
φυλλάδια και γραπτά, σε μια εποχή που ο Εβραϊσμός και η Ρώμη βρίσκονταν σε
μια μάχη θανάτου και που κατέληξε με το γκρέμισμα της μεγάλης Εθνικής
αυτοκρατορίας. Ούτε καν το βλέπετε αυτό, παρ' όλο που ένα ευφυές παιδί,
ανεπηρέαστο από θεολογική μαγεία, θα μπορούσε να σας εξηγήση τι ακριβώς
συμβαίνει μετά από μια βιαστική μόνο ανάγνωσι της απλής καταγραφής. Και
συνεχίζετε να φλυαρήτε για Εβραϊκές συνομωσίες και παραθέτετε περιπτώσεις
σαν τον Μεγάλο Πόλεμο και την Ρωσσική Επανάσταση! Και ύστερα απορείτε
που εμείς οι Εβραίοι πάντα αντιμετωπίζαμε τους αντισημίτες τόσο επιπόλαια,
αρκεί να μην κατέφευγαν στην βία;
Και έχετε υπ' όψιν, ότι μια αυθεντία σαν τον Gibbon προσπάθησε πριν από
χρόνια να σας διαφωτίση. Έχει περάσει πάνω από ενάμιση αιών από τότε που
«Η παρακμή και η Κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» τα
ξεμπρόστιασε όλα. Ο Gibbon, ο οποίος δεν ήταν κανένας ιερέας που έπαιζε με
την Ιστορία, δεν προσπάθησε να δικαιολογήση το τέλος μιας μεγάλης εποχής
επινοώντας βλακώδεις ηλιθιότητες σχετικά με την φαυλότητα και την διαφθορά
της Ρώμης, σχετικά με την παρακμή των ηθικών αξιών και της πίστεως σε μια
αυτοκρατορία που ευρίσκετο ακριβώς την εποχή εκείνη στην πιο δοξασμένη και
δημιουργική της περίοδο. Πώς θα μπορούσε; Ζούσε στην Αυγουστιανή Εποχή
στο Λονδίνο που – παρ' όλο τα δύο χιλιάδες χρόνια από τον ερχομό της
Χριστιανικής σωτηρίας, αποτελούσε την καλύτερη απομίμησι της Ρώμης του
Αυγούστου όσον αναφορά την εξευγενισμένη ακολασία, που μπορούσαν να
παρουσιάσουν οι ομιχλώδεις νησιώτες. Όχι, Ο Gibbon ήταν ένας φυλετικά
συνειδητοποιημένος Εθνικός και ένας θαυμαστής της κουλτούρας της
Παγανιστικής Δύσεως, καθώς επίσης και ιστορικός με μυαλό και μάτια. Έτσι
δεν είχε καμμία δυσκολία να υποδείξη την αρρώστια που είχε σαπίσει και
εξαφανίσει το ευγενικό οικοδόμημα του αρχαίου πολιτισμού. Έθεσε την
Χριστιανοσύνη – τον νόμο που εξηπλώθη από την Σιών και τον λόγο του Θεού
από την Ιερουσαλήμ – σαν την βασική αιτία της παρακμής και καταρρεύσεως
της Ρώμης και των όσων αντιπροσώπευε.
Μέχρι εδώ καλά. Αλλά ο Gibbon δεν προχώρησε όσο έπρεπε. Βλέπετε,
γεννήθηκε και πέθανε έναν αιώνα πριν την εφεύρεσι του επιστημονικού αντί-
Σημιτισμού. Δεν υπολόγισε καθόλου το στοιχείο της προθέσεως. Είδε μια ξένη
πίστι να ξεπετάγεται από την Ανατολή και να κατακυριεύη τα όμορφα μέρη της
Δύσεως. Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σε αυτό το καταστρεπτικό
τέλος ήταν αφιερωμένη η όλη δολοπλοκία της σωτηρίας. Και όμως τα γεγονότα
είναι τόσο ξεκάθαρα όσο θα θέλατε.
Αφήστε με, να εξιστορήσω εν συντομία, για μια ακόμα φορά την ιστορία,
δίχως θαύματα, προφητείες ή μαγείες.
Για να έχουμε μια καλύτερη προοπτική, θα πρέπει να πάω λίγο περισσότερο
πίσω. Η δράσις αποτελείται βολικά από τέσσερις πράξεις, φτάνοντας στο
αποκορύφωμα στην τρίτη. Ο χρόνος, όπου σηκώνεται η πρώτη αυλαία, είναι
περίπου το 65 π.Χ. Τα πρόσωπα του δράματος είναι, εκτός από τους μικρούς
ρόλους, η Ιουδαία και η Ρώμη. Η Ιουδαία είναι ένα μικρό βασίλειο πέρα από τις
ακτές της Ανατολικής Μεσογείου. Για πέντε αιώνες δεν αποτελούσε παρά

545
γεωγραφικό όρο. Ξανά και ξανά είχε καταπατηθή και καταστραφή και ο
πληθυσμός του είχε εξορισθή ή σκλαβωθή από τους ισχυρούς γείτονες. Κατ'
όνομα μόνο ανεξάρτητο, είναι την εποχή αυτή ασταθής όσο ποτέ και βρίσκεται
στο χείλος εμφυλίου πολέμου. Η αυτοκρατορία της Δύσεως, με τον πυρήνα της
στην Δημοκρατική Πόλι της Ρώμης, αν και ακόμα δεν αποτελεί κυρίαρχο του
κόσμου, οδεύει τάχιστα προς τα 'κει. Είναι αναγνωρισμένη ως η μια μεγάλη
στρατιωτική δύναμις της εποχής καθώς επίσης και διάδοχος της Ελλάδος και το
κέντρο του Πολιτισμού.
Μέχρι το σημείο αυτό, οι δύο πολιτείες είχαν ελάχιστη ή και καθόλου
επαφή, η μία με την άλλη. Τότε χωρίς καμία πρόσκλησι από την ίδια, ζητήθηκε
από την Ρώμη να ανακατευθή στις Ιουδαϊκές υποθέσεις. Μια αντιδικία είχε
δημιουργηθή ανάμεσα σε δύο αδέλφια σχετικά με τη διαδοχή στον ασήμαντο
θρόνο, και ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, που έτυχε να ευρίσκεται στην
Δαμασκό ασχολούμενος με σοβαρώτερα θέματα, εζητήθη να διαιτητεύση στους
διεκδικητές. Με την απλοϊκή ευθύτητα ενός δημοκρατικού στρατιώτη, ο
Πομπήιος εξόρισε ένα από τα αδέλφια, πέταξε την ανώτερη βαθμίδα του
ιερατείου στον αντίζηλο, και διέλυσε τελείως την βασιλική αξιοπρέπεια. Για να
μην μακρηγορούμε, ο συλλογισμός του Πομπηίου είχε σαν στόχο να γίνη η
Ιουδαία Ρωμαϊκή κτήσις. Οι Εβραίοι, ίσως όχι περίεργο, αντέδρασαν. Και η
Ρώμη για να τους κατευνάση και για να συμβιβαστή με την τοπική καχυποψία,
απεκατέστησε την βασιλική εξουσία. Διώρισε, δηλαδή, έναν δικό της βασιλέα.
Ήταν γιος φοροεισπράκτορα, από την φυλή των Ιδουμαίων, ονόματι Ηρώδης.
Αλλά οι Εβραίοι δεν ηρέμησαν και εξακολούθησαν να δημιουργούν φασαρίες.
Η Ρώμη το θεώρησε μεγάλη αχαριστία από μεριά τους.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας πρόλογος, και έχει εισαχθή στην δράσι για να
κατανοηθή το τι επακολουθεί. Η Εβραϊκή δυσφορία μετετράπη σε δυσαρέσκεια
και σε ανοικτή εξέγερσι όταν οι εθνικοί ηγέτες τους άρχισαν να εισάγουν στην
Ιερουσαλήμ τις ευλογίες της Δυτικής κουλτούρας. Χαραγμένες απεικονίσεις,
αθλητικοί αγώνες, ελληνικό δράμα και παραστάσεις μονομάχων δεν ήταν του
γούστου των Εβραίων. Οι ευσεβείς τα θεώρησαν ως προσβολή κάτω από την
μύτη του Ιεχωβά, παρ' όλο που οι τοπικοί αξιωματούχοι εξηγούσαν
υπομονετικά ότι αυτά όλα είχαν σκοπό την διασκέδασι και την διαπαιδαγώγησι
της μη-Εβραϊκής φρουράς. Οι Εβραίοι αντιστάθηκαν με ιδιαίτερη σθεναρότητα
στην έλευσι του αποτελεσματικού Ρωμαίου φόρο-εισπράκτορα. Μα πάνω απ'
όλα, ήθελαν πίσω ένα βασιλιά της δικής τους φυλής και της δικής τους
βασιλικής γενιάς.
Στα πλήθη μέσα, η επανάστασις πήρε την μορφή μιας αναγεννήσεως της
παλαιάς πίστεως σε έναν Μεσσία, έναν διορισμένο από τον Θεό σωτήρα που θα
απολύτρωνε τον λαό του από τον ξένο ζυγό και θα καθιστούσε την Ιουδαία
υπερτάτη δύναμι ανάμεσα στα έθνη. Δεν υπήρχε ανεπάρκεια διεκδικητών αυτής
της αποστολής. Στην Γαλιλαία, ένας Ιούδας ωδήγησε μια μάλλον ισχυρή
εξέγερσι, που εγνώρισε μεγάλη λαϊκή υποστήριξι. Ο Ιωάννης, ο αποκαλούμενος
Βαπτιστής, δρούσε στην χώρα της Ιορδανίας. Ακολουθήθηκε από έναν άλλο
άνθρωπο της βόρειας χώρας, τον Ιησού της Ναζαρέτ. Και οι τρεις ήταν

546
δάσκαλοι της τεχνικής να ενσωματώνουν εμπρηστικές, πολιτικό-ανατρεπτικές
θέσεις σε άκακες θεολογικές φράσεις. Και οι τρεις χρησιμοποίησαν το ίδιο
σημάδι εξεγέρσεως – Έφτασε η ώρα. Και οι τρεις γρήγορα συνελήφθησαν και
εκτελέστηκαν, και οι δύο Γαλιλαίοι με σταύρωσι.
Ξέχωρα από προσωπικές αρετές, ο Ιησούς της Ναζαρέτ υπήρξε, όπως και οι
προκάτοχοί του, ένας πολιτικός ταραχοποιός απασχολημένος με το να
απελευθερώση την χώρα του από τον ξένο κατακτητή. Υπάρχουν ακόμα
αρκετές αποδείξεις ότι διατηρούσε την φιλοδοξία να γίνη βασιλιάς μιας
ανεξάρτητης Ιουδαίας. Υπεστήριξε, ή τέλος πάντων όπως υπεστήριξαν
αργότερα οι βιογράφοι του, ότι κρατούσε από την αρχαία βασιλική οικογένεια
του Δαυίδ. Αλλά η πατρότης του είναι κάπως μπερδεμένη. Οι ίδιοι συγγραφείς
που εξιχνιάζουν την καταγωγή του συζύγου της μητέρας του, πίσω στον
ψαλμωδό-βασιλέα επίσης σκιαγράφησαν τον Ιησού ως τον γιο του Ιεχωβά και
παραδέχθηκαν ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν πατέρας του.
Φαίνεται ωστόσο ότι ο Ιησούς κατάλαβε σύντομα την ματαιότητα της
πολιτικής του αποστολής και έστρεψε τα ρητορικά του ταλέντα και την μεγάλη
του δημοτικότητα με τα πλήθη προς μια διαφορετική κάπως κατεύθυνσι.
Ξεκίνησε να κηρύττη μια πρωτόγονη μορφή λαϊκισμού, σοσιαλισμού και
φιλειρηνισμού. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής του προγράμματός του ήταν
να κερδίση την εχθρότητα των δυναμικά ισχυροτέρων, οικονομικά, τάξεων,
γενικά των ιερέων και των πατριωτών, και να περιορίση τους πιστούς του στους
φτωχούς, στην εργατική τάξι και στους σκλάβους.
Μετά τον θάνατό του, αυτοί οι χαμηλής τάξεως απόστολοί του
εδημιούργησαν μια κομμουνιστική αδελφότητα. Ένα κήρυγμα που ο αποθανών
ηγέτης τους είχε κάποτε πραγματοποιήσει σε μια λοφοπλαγιά, συγκέντρωνε για
αυτούς την ουσία της διδασκαλίας του, και το μετέτρεψαν στον κανόνα της
ζωής τους. Ήταν μια φιλοσοφία υπολογισμένη να συγκινήση βαθύτατα
ταπεινούς ανθρώπους. Παρηγορούσε αυτούς που βασανίζονταν εδώ στην γη με
υποσχόμενες αμοιβές πέρα από τον τάφο. Έκανε αρετές τις αναγκαιότητες των
αδυνάτων. Άνδρες δίχως ελπίδα στο μέλλον, ωθούνταν να μην σκέφτονται το
αύριο. Άνδρες ανίκανοι να αντιδράσουν σε προσβολές ή τραυματισμούς
διδάσκονταν να μην αντιστέκονται σε κανένα κακό. Άνδρες καταδικασμένοι σε
μια ζωή δουλικότητας και ανέχειας, βεβαιώνονταν για την αξιοπρέπεια της
εργασίας και της φτώχειας. Οι αδύναμοι, οι καταφρονημένοι, οι καταπατημένοι,
θα αποτελούσαν – από τούδε και στο εξής – τους εκλεκτούς και τους
αγαπημένους του Θεού. Στους κοσμικούς, στους φιλόδοξους, στους πλούσιους
και στους ισχυρούς θα απαγορευόταν η είσοδος στον παράδεισο.
Το αποτέλεσμα, τότε, της αποστολής του Ιησού ήταν η δημιουργία μιας
νέας αιρέσεως στην Ιουδαία. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Η
Ιουδαία, όπως η σημερινή Αμερική, αποτελούσε γόνιμο έδαφος για περίεργα
δόγματα. Οι Εβιονίμ (Εβραίοι Χριστιανοί) – οι άποροι, όπως
αυτοαποκαλούνταν – δεν θεωρούσαν τα πιστεύω τους ως μια νέα θρησκεία.
Εβραίοι γεννήθηκαν και Εβραίοι παρέμειναν. Οι διδασκαλίες του κυρίου τους
ήταν ενταγμένες περισσότερο σε μια μορφή κοινωνικής φιλοσοφίας, έναν ηθικό

547
κώδικα συμπεριφοράς, έναν τρόπο ζωής. Στους σημερινούς Χριστιανούς, που
ποτέ δεν κουράζονται να ρωτάνε γιατί οι Εβραίοι δεν δέχτηκαν τον Ιησού και
τις διδασκαλίες του, μπορώ μόνο να απαντήσω ότι για ένα μεγάλο διάστημα
κανείς, πάρα μόνο οι Εβραίοι τον δέχτηκαν. Το να νιώθη κανείς έκπληξι γιατί
όλος ο Εβραϊκός λαός δεν έγινε Εβιονίμ είναι σαν να περιμένη όλους τους
Αμερικανούς να γίνουν Ουνιταριανοί ή Βαπτιστές ή Χριστιανοί Επιστήμονες.
Σε συνηθισμένους καιρούς μικρή σημασία θα δίνονταν στην
κουρελιασμένη αδελφότητα. Δούλοι και εργάτες οι περισσότεροι, η αδυναμία
τους ίσως και να είχε ενθαρρυνθή από τις ισχυρές τάξεις. Αλλά με την χώρα να
βρίσκεται στην μέση μιας μάχης με έναν ξένο εχθρό, η μη-κοσμική φιλοσοφία
πήρε έναν επικίνδυνο προσανατολισμό. Ήταν ένα δόγμα των ψευδαισθήσεων,
της παραιτήσεως και της ήττας. Απειλούσε να κάμψη το ηθικό των πολεμιστών
του έθνους εν καιρώ πολέμου.
Αυτές οι ευλογίες των ειρηνοποιών, αυτό το γύρισμα του άλλου μάγουλου,
αυτή η μη-αντίστασις, αυτή η αγάπη για τον εχθρό, φαινόταν σαν μια σκόπιμη
προσπάθεια παραλύσεως και εγκλωβισμού της θελήσεως του έθνους σε μια
κρίσι και βεβαιωμένη νίκη για τον εχθρό.
Έτσι δεν ήταν περίεργο που οι Εβραϊκές αρχές άρχισαν να καταδιώκουν
τους Εβιονίμ. Εισέβαλαν στις συγκεντρώσεις τους και τις διέλυαν, οι ηγέτες
τους ρίχτηκαν στην φυλακή, τα δόγματά τους κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Φάνηκε
για λίγο ότι η αίρεσις αυτή σύντομα θα εξαφανίζονταν. Τότε, ξαφνικά, η αυλαία
σηκώθηκε για την τρίτη πράξι και τα γεγονότα πήραν μια νέα τροπή.
Ίσως ο πιο αμείλικτος εχθρός των αιρέσεων ήταν κάποιος Σαούλ, ένας
σκηνοποιός. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ταρσό και άρα άνθρωπος με
κάποια μόρφωσι στην Ελληνική κουλτούρα, απεχθανόταν τις νέες διδασκαλίες
για τη μη-κοσμικότητα και την αποξένωσί τους από την ζωή. Σαν Εβραίος
πατριώτης φοβόταν την επίδρασί τους στον εθνικό αγώνα. Πολυταξειδεμένος
άνθρωπος, γλωσσομαθής, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να πηγαίνη στις
σκορπισμένες Εβραϊκές κοινότητες για να εξουδετερώνη την εξάπλωσι των
σοσιαλιστικών, ειρηνιστικών τους δογμάτων. Οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ τον
διώρισαν κύριο διώκτη των Εβιονίμ.
Βρισκόταν στο δρόμο για την Δαμασκό για να συλλάβη μια ομάδα
αιρετικών όταν του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Στην αλλόκοτη φράσι του
Βιβλίου των Πράξεων, είδε ένα όραμα. Είδε, στην πραγματικότητα, δύο.
Αντελήφθη αρχικά, πόσο ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες της μικρής Ιουδαίας να
κερδίση έναν ένοπλο αγώνα εναντίον της μεγαλυτέρας στρατιωτικής δυνάμεως
του κόσμου. Δεύτερον, και σημαντικώτερο, συνειδητοποίησε ότι η πλανεμένη
αίρεσις που αυτός κατέπνιγε, θα μπορούσε να διαμορφωθή σε ένα ακαταμάχητο
όπλο εναντίον του τρομακτικού αντιπάλου. Παθητικότης, μη-αντίστασις,
παραίτησις, αγάπη, αποτελούσαν επικίνδυνες διδασκαλίες στην πατρίδα.
Διασπαρμένες όμως στις εχθρικές λεγεώνες, θα μπορούσαν ίσως να διασπάσουν
την πειθαρχία τους και να επιφέρουν ακόμα και την νίκη στην Ιερουσαλήμ. Ο
Σαούλ, με λίγα λόγια, ήταν πιθανότητα ο πρώτος άνθρωπος που είχε αντιληφθή
τις δυνατότητες διεξαγωγής πολέμου μέσω της προπαγάνδας.

548
 Ταξείδευσε στην Δαμασκό, και εκεί προς έκπληξιν τόσο των φίλων του όσο
και αυτών που είχε σκοπό να καταστείλη, ανεκοίνωσε τον προσηλυτισμό του
στην θρησκεία και ζήτησε την ένταξί του στην αδελφότητα. Κατά την
επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ ξεδίπλωσε την νέα του στρατηγική μπροστά
στους έκπληκτους Γέροντες της Σιών. Μετά από πολλές διαφωνίες και
βαθύτερες συζητήσεις, υιοθετήθηκε. Περισσότερη αντίστασι σημειώθηκε από
τους ηγέτες των Εβιονίμ της πρωτεύουσας. Δυσπιστούσαν ως προς τα κίνητρά
του και φοβούνταν ότι η πρότασίς του να απογυμνωθή η θρησκεία από τις
αρχαίες Εβραϊκές συνήθειες και τελετές για να γίνη αποδεκτή από τους
Εθνικούς, θα γέμιζε την αδελφότητα με ξένους μισό-προσηλυτισμένους και θα
εμείωνε την δύναμί της. Αλλά στο τέλος κέρδιζε και την δική τους υποστήριξι.
Και έτσι ο Σαούλ, ο τρομερώτερος διώκτης των ακολούθων του Ιησού, έγινε ο
Παύλος, ο Απόστολος των Εθνικών. Και έτσι, ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η
διασπορά στις παγανιστικές χώρες της Δύσεως, μίας ολότελα καινούριας
Ανατολίτικης θρησκείας.
Δυστυχώς για το σχέδιο του Παύλου, η νέα στρατηγική λειτούργησε
παραπάνω από καλά. Η ανακαινισμένη και κάπως σαγηνευτική του θεολογία,
προσηλύτιζε πιστούς γρηγορώτερα από ότι τολμούσε να ελπίζη ή ακόμα και να
ευχόταν. Η ιδέα του, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ' όψι μας, σε αυτήν την φάσι
ήταν καθαρά αμυντική. Δεν είχε καμμία σκέψι ευαγγελισμού του κόσμου.
Έλπιζε μόνο να αποθαρρύνη τον εχθρό. Έχοντας επιτύχει αυτό, και με την
Ρωμαϊκή φρουρά έξω από την Παλαιστίνη, ήταν έτοιμος για ανακωχή. Αλλά οι
σκλάβοι και οι καταπιεσμένοι της Αυτοκρατορίας, οι άθλιοι κληρωτοί και το
πεινασμένο προλεταριάτο της ίδιας της πρωτεύουσας, βρήκαν τόση παρηγοριά
στην προσαρμοσμένη Παυλική εκδοχή της αιρέσεως όσο και οι καημένοι
Εβραίοι πριν από αυτούς είχαν βρει στα πρωταρχικά διδάγματα του
σταυρωμένου τους κυρίου. Το αποτέλεσμα αυτής της απρόβλεπτης επιτυχίας
ήταν να ανοιχτούν τα μάτια του εχθρού στο τι ακριβώς συνέβαινε.
Ανησυχητικές αναφορές για κρούσματα απειθαρχίας ανάμεσα στους στρατιώτες
άρχισαν να κατακλύζουν την Ρώμη από τους διοικητές του στρατού στην
Παλαιστίνη και αλλού. Αντί να προκαλέσουν την παύσι στις αυτοκρα-τορικές
αρχές, οι νέες τακτικές πείσμωσαν περισσότερο την αποφασιστικότητά τους. Η
Ρώμη έπεσε πάνω στην Ιερουσαλήμ με φωτιά και ξίφος και μετά από μια
τρομακτική πολιορκία που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, κατέστρεψε την φωλιά
της αναστατώσεως (70 μ.Χ.). Τουλάχιστον νόμιζε ότι την κατέστρεψε.
Οι ιστορικοί της εποχής δεν μας αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις της
Ρώμης. Μας λένε ότι ο Νέρων έστειλε τον Βεσπασιανό και τον γιο του τον Τίτο
με απόλυτες και ρητές εντολές να συντρίψουν την Παλαιστίνη μαζύ με τον
Χριστιανισμό. Για τους Ρωμαίους, η Χριστιανοσύνη δεν ήταν παρά Ιουδαϊκή
Μαχητικότης, μια ερμηνεία εν πάση περιπτώσει, που δεν απέχει και πολύ από
τα γεγονότα. Όσο αναφορά την ευχή του Νέρωνα, πραγματοποιήθηκε
τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Η Παλαιστίνη συνετρίβη τόσο ολοκληρωτικά που
παραμένει μέχρι και σήμερα ένα πολιτικό ερείπιο. (Σ.Μ. Το Ισραήλ δεν υπήρχε

549
όταν εγράφη αυτό το άρθρο). Αλλά η Χριστιανοσύνη δεν κατεστράφη τόσο
εύκολα.
Αντιθέτως, μόνο μετά από την πτώσι της Ιερουσαλήμ το πρόγραμμα του
Παύλου ανεπτύχθη στο μέγιστο. Μέχρι τώρα, όπως έχω πει, η τακτική του ήταν
απλά να φοβίση και να διώξη τον κατακτητή, με τον ίδιο τρόπο που ο Μωυσής
εμόλυνε τους Φαραώ. Προχωρούσε με επιφύλαξι και δισταγμό, προσέχοντας να
μην ξυπνήση τον ισχυρό αντίπαλο. Ήταν διατεθειμένος να παίξη με το νέο του
όπλο μπρος τη μύτη του εχθρού και να τον κάνη να νοιώση την άκρη του, αλλά
δείλιαζε στο να το καρφώση με όλη του την δύναμι. Τώρα που έχει συμβεί το
χειρότερο και η Ιουδαία δεν έχει πλέον να χάση τίποτα άλλο, πέταξε τις
αναστολές του και μετέφερε τον πόλεμο στη χώρα του εχθρού. Ο στόχος τώρα
δεν ήταν τίποτα λιγότερος από το να ταπεινωθή η Ρώμη όπως αυτή είχε
ταπεινώσει την Ιερουσαλήμ, να την σβήση από τον χάρτη όπως αυτή είχε
σβήσει την Ιουδαία.
Αν τα ίδια γραπτά του Παύλου δεν σας πείθουν για αυτήν την ερμηνεία των
πράξεών του, σας εφιστώ την προσοχή σας στον πιο ειλικρινή του συνεργάτη,
τον Ιωάννη. Εκεί που ο Παύλος, ενεργώντας μέσα στην σκιά του βασιλικού
παλατιού, και τον μισό καιρό αιχμάλωτος σε Ρωμαϊκές φυλακές, είναι
υποχρεωμένος να ασχολήται με παραβολές και κρυμμένες ενδείξεις, ο Ιωάννης,
απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους Ασιάτες, έχει την πολυτέλεια της απλής
ομιλίας. Όπως και να έχει, το φυλλάδιό του με τον τίτλο «Αποκάλυψις», είναι,
στην ουσία, μια αποκάλυψις της όλης καταπληκτικής υποθέσεως.
Η Ρώμη, φανταστικά αποκαλουμένη Βαβυλωνία, περιγράφεται λεπτομερώς
με τη γλώσσα εκρηκτικού μίσους, σαν την μητέρα των πορνών και των
βδελυγμάτων της γης, σαν την γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων
(Εβραίων), σαν τον καταπιεστή των «ανθρώπων και μαζών και εθνών και
γλωσσών» και – για να αφαιρεθή κάθε αμφιβολία για την ταυτότητά της – σαν
«την μεγάλη πόλι που κυριάρχησε πάνω στους βασιλείς της γης». Ένας άγγελος
θριαμβευτικά φωνάζει: «Η Βαβυλωνία η μεγάλη έχει πέσει, έχει πέσει». Στην
συνέχεια ακολουθεί μια οργιαστική εικόνα καταστροφής. Εμπόριο και
βιομηχανία και θαλάσσιες συναλλαγές βρίσκονται στο τέλος. Τέχνη και
μουσική και «η φωνή του γαμπρού και της νύφης» έχουν σιωπήσει. Σκότος και
ερήμωσις κυριαρχούν σαν το πέπλο πάνω στην σκηνή. Οι ευγενικοί Χριστιανοί
κατακτηταί κυλιούνται ηδονικά μέσα στο αίμα μέχρι τις σέλες των αλόγων
τους. «Αγαλλιάστε πάνω από αυτήν, εσύ ουρανέ, και σεις άγιοι απόστολοι και
προφήτες, γιατί ο Θεός την εκδικήθηκε για σας».
Και ποίο το τέλος και ο σκοπός όλου αυτού του χάους και της
καταστροφής; Ο Ιωάννης δεν συγκρατεί τα λόγια του για να μας πη. Γιατί
κλείνει την ευσεβή του προφητεία με ένα όραμα από τις δόξες της νέας –
δηλαδή της αποκατεστημένης – Ιερουσαλήμ. Όχι κάποια αλληγορική
φαντασίωσι, να ξέρετε, αλλά κυριολεκτικώς η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του
μεγάλου ξαναενωμένου βασιλείου των «δώδεκα φυλών των παιδιών του
Ισραήλ» (Σ.Μ. Το Ισραήλ ιδρύθη 20 χρόνια μετά αυτό το άρθρο).
Μπορεί κανείς να απαιτήση κάτι πιο ξεκάθαρο;

550
 Φυσικά, κανένας πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθή για πάντα
εναντίον τέτοιου είδους επιθέσεως. Μέχρι το έτος 200 οι προσπάθειες του
Παύλου και του Ιωάννη και των διαδόχων τους είχαν προχωρήσει τόσο πολύ σε
όλες τις τάξεις της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ώστε η Χριστιανοσύνη είχε γίνει το
κυρίαρχο δόγμα σε όλη την αυτοκρατορία. Εν τω μεταξύ, όπως διορατικά είχε
προβλέψει ο Παύλος, η Ρωμαϊκή ηθική και πειθαρχία είχαν ξεπέσει, τόσο που
όλο και συχνώτερα, οι ρωμαϊκές λεγεώνες, που κάποτε αποτελούσαν τον τρόμο
του κόσμου και την σπονδυλική στήλη της Δυτικής κουλτούρας, γνώριζαν την
ήττα από βαρβάρους εισβολείς. Στο έτος 326 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος,
ελπίζοντας να ελέγξη την ύπουλη νόσο, υπέκυψε στον προσηλυτισμό και
ανεκήρυξε την Χριστιανοσύνη σαν επίσημη θρησκεία. Ήταν πλέον αργά. Μετά
από αυτόν ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός προσπάθησε να καταφύγη για μια ακόμη
φορά στην καταστολή. Αλλά ούτε αντίστασι ούτε εκχώρησι δικαιωμάτων
ωφελούσαν. Το Ρωμαϊκό πολιτικό σώμα είχε καταντήσει σκουληκοφαγωμένο
από Παλαιστινιακή προπαγάνδα. Ο Παύλος είχε θριαμβεύσει.
Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για
ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας, θα ερμήνευα ως
τέτοιο την έλευσι ένας διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό κόσμο.

551
 Ο Marcus Eli Ravage εγεννήθη στην Ρουμανία και 16 ετών μετανάστευσε
στις ΗΠΑ. Στο κέντρο υποδοχής μεταναστών του Ellis Island της Νέας Υόρκης,
άλλαξε το οικογενειακό του επώνυμο από Revici σε Ravage.
Υπήρξε εις εκ των διασημωτέρων κηρύκων των εβραϊκών ιδεών και
συμφερόντων στις ΗΠΑ των αρχών του 20ού αι. Το κύρος του ήταν τέτοιο ώστε
να τον εμπιστευθούν οι Ρόθτσιλντ στην συγγραφή της βιογραφίας των με τίτλο
"Five Men of Frankfort – The Story of the Rothschilds", Harrap, 1929. Άλλο
βιβλίο του ήταν το "An American in the making: the life story of an immigrant",
εκδόσεις Harper, NY, 1917.
Εδημοσίευσε κοινωνικά χρονογραφήματα όπως, America Goes A –
Marketing, Immigrants of Tomorrow, Our Sentimental Pilgrimage, Our
Sentimental Pilgrimage: The Return of the Native κ.ά.

552
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Δ΄

ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΟΙ ΝΕΟΤΟΥΡΚOI ΤΟΥ
ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ (ΑΤΑΤΟΥΡΚ)559
(...Γιννώσκω ότι η θρησκεία του Μολώχ ακμάζει και σήμερον. Οφείλω εν τούτοις
να παρατηρήσω, ότι σπανίως το ψεύδος εύρε τοσούτους πιστούς, όσον κατά τους
νεωτέρους χρόνους, παρά την θρυληθείσαν ηθικήν αυτών ανεξαρτησίαν. Άλλοτε
διεστρέφοντο, παρεποιούντο τα πραγματικά γεγονότα αυθαιρέτως, άνευ
περιφράσεων. Σήμερον εκτελείται τούτο δι' επιτετηδευμένης λογικής, δι'
επικλήσεως της επιστήμης, ήτις εκπορνεύεται πολλάκις μετά της αυτής
ευκολίας, μεθ' ής και πάσα ιερόδουλος...

...η πολιτική ασυνειδησία της συγχρόνου Ευρώπης, αδιαφορούσα διά πάντα

νόμον, θείον ή ανθρώπινον, αναγνωρίζει μόνον τα τετελεσμένα γεγονότα...) 560

Οι επιζώντες ελάχιστοι πρόσφυγες Πόντιοι, Καππαδόκες, Ασσύριοι και γενικώς

Μικρασιάτες αλλά κυρίως οι απόγονοί των κι οι απόγονοι των Eλλαδιτών
στρατιωτικών οι οποίοι είχαν γνωρίσει το απίστευτο Νεοτουρκικό και Κεμαλικό

559
ΑΤΑΤΟΥΡΚ σημαίνει πατέρας των Τούρκων.
560
Νεοκλέους Καζάζη, "ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ", Εκδόσεις Κυρομάνου,
Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 66/67, 73. Ο καθηγητής Νεοκλής Καζάζης εγεννήθη στην
Πέτρα της Λέσβου το 1849 και απεβίωσε εις Αθήνας το 1936. Ανηγορεύθη διδάκτωρ
της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1870 και εξειδικεύθη επί 6ετία σε
πανεπιστήμια της Γαλλίας και Γερμανίας. Το 1894 διωρίσθηκε τακτικός καθηγητής
φιλοσοφίας του δικαίου και εξελέγη πρύτανις το 1902. Ως καθηγητής εδημιούργησε την
πολιτική εταιρεία "Ελληνισμός" η οποία υπήρξε πολιτικός αντίπους της εθνικιστικής
"Εθνικής Εταιρείας". Η τελευταία υπήρξε εντολοδόχος των Άγγλων μέσω μασονίας και
μάλιστα σύνδεσμός της με την μασονία ήτο ο Αραβαντινός, υιός του γνωστού
λογοτέχνου. Δημιούργημα της Εθνικής Εταιρείας τη υποδείξει της ακμάζουσας τότε
μασονίας υπήρξε ο πόλεμος του 1897 παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Καζάζη και
της Εταιρείας του. Ο Καζάζης εγνώριζε τα παρασκήνια και τις ξένες πολιτικές και
μάλιστα επεδόθη σε μυστικό αγώνα ενώσεως Αλβανίας-Ελλάδος μέσω του φίλου του
και μελλοντικού πρωθυπουργού της Αλβανίας, Ισμαήλ Κεμάλ Βλιώρα, Την προσπάθεια
ετορπίλλισε η εβραιομασωνία μέσω του πραξικοπήματος στο Γουδί, το οποίο
"ενεθρόνισε" τον Βενιζέλο ο οποίος και έθεσε, ως εντολοδόχος των Άγγλων, την
ταφόπλακα στο θέμα ομοσπονδίας Ελλάδος-Αλβανίας...

553
μίσος, οφείλουν να ξέρουν ποιά ήταν η αλήθεια για την καταγωγή του
δολοφόνου και σφαγέα Κεμάλ και των Νεοτούρκων γενικώς.
Ο ηγέτης της Τουρκίας των Νεοτούρκων έχει μέχρι τώρα σκοπίμως
σκοτεινή καταγωγή. Ουσιαστικώς, η ίδια η επανάστασις των Νεοτούρκων έχει
σκοτεινή καταγωγή λόγω της συνωμοτικής υφής της. Με κατάλληλη έρευνα
όμως ευρίσκεται η άκρη στις καταγωγές αυτές και ευχόμαστε όλοι οι απόγονοι
των προσφύγων να οπλισθούν με την παρακάτω γνώση και να ΜΗΝ εορτάσουν
ξανά την γενοκτονία των λαών τους αποκαλώντας τον ΚΕΜΑΛ "Τούρκο
Σωβινιστή". Όπως θα αποδείξουμε ο Κεμάλ, λόγω θρησκείας, μισούσε και
περιφρονούσε τους Τούρκους. Του το επέβαλε η εβραϊκή αίρεσις (ντονμέ) στην
οποία ανήκε...
Περί καταγωγής του Κεμάλ, γνωρίζουμε ότι οι γονείς του ήλθαν από
Αλβανικά εδάφη, γεγονός το οποίο ωδήγησε πολλούς να πιστεύσουν ότι είχαν
αλβανική καταγωγή. Κάποια χρόνια, ο πατέρας του. ίσως έζησε στην Θεσσαλία
γεγονός το οποίο ωδήγησε άλλους να πιστεύσουν ότι είχαν Θεσσαλική
καταγωγή. Ο πατέρας του όμως κατάφερε να βρη εργασία γραφείου στον
εβραιοκρατούμενο λιμένα Θεσσαλονίκης561, πράγμα δύσκολο για Αλβανούς.
Ο ίδιος ο Κεμάλ εγεννήθη στην Θεσσαλονίκη αλλά όταν ήτο 5ετής
απεβίωσε ο πατέρας του κι η οικογένειά του μετεκινήθη στο χωριό Χρυσαυγή,
πλησίον του Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, όπου ευρίσκονται έως σήμερα τα ερείπια
του οίκου διαμονής των. Λίγο αργότερα η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε
κάποιον εύπορο Εβραίο έμπορο εκ Ρόδου και εγκατεστάθησαν σε κτίριο της
Θεσσαλονίκης στο οποίο στεγάζεται σήμερα το Τουρκικό Προξενείο. Ο Κεμάλ
εστάλη από τον πατριό του σε στρατιωτικό ορφανοτροφείο-σχολείο
εσώκλειστος. Το μίσος του για το πατριό του ήταν αξεπέραστο και είναι γνωστό
ότι μόνο μία νύκτα κοιμήθηκε στο σπίτι του πατριού και της μητέρας του, στην
Θεσσαλονίκη.
Σε όλα τα παραπάνω ένα δεν είναι ξεκάθαρο. Το θρήσκευμα των ανθρώπων
αυτών. Δεν θα ασχοληθούμε με την πολυτάραχη νεανική και εφηβική ζωή του
Μουσταφά Κεμάλ διότι είναι χιλιοειπωμένη. Μας ενδιαφέρουν περισσότερο η
ιδεολογία του, η κοσμοθεωρία του και η κρυφή πρωταρχική αιτία των
ανήκουστων εγκληματικών πράξεών του. Διότι είναι ακατανόητο το να θέλουν
οι Οθωμανοί την βιολογική εξόντωσι των ραγιάδων δούλων τους. Οι ραγιάδες,
έστω κι αν είχαν περιουσίες, ήταν πάντα ραγιάδες και υπήρχαν δεκάδες τρόποι
να αφαιρεθούν οι περιουσίες τους χωρίς την εξόντωσί τους όπως στην Ίμβρο,
Τένεδο, κλπ. Ποτέ στην οθωμανική ιστορία δεν υπάρχει προηγούμενο ή καν
παρομοία σκέψις τέτοιας εξοντώσεως. Οι ραγιάδες ήταν πάντα πηγή πλούτου
και τεχνικής και επιστημονικής γνώσεως για το καθεστώς της Αυτοκρατορίας.
Οι απαντήσεις σε αυτούς τους προβληματισμούς λύνονται με την ιστορική
έρευνα.
Πρέπει να προσεγγισθούν τα παρακάτω δεδομένα για να μπορέσουμε να
συνθέσουμε τις γενοκτονίες και τα κίνητρά τους.
561
Χαρακτηριστικό του χαρακτήρος του λιμένος είναι ότι παρέμενε κλειστός κατά την
εβραϊκή αργία του Σάμπαθ-Σαββάτου.

554
 1. Η εξουσιαστική επανάσταση των Νεοτούρκων του 1908 ξεκίνησε από
την Θεσσαλονίκη.
2. Στην Θεσσαλονίκη ζούσε η πλειοψηφία των Ντονμέ οι οποίοι είναι
Μουσουλμάνοι φανερά αλλά φανατικοί Εβραίοι μυστικά.
3. Το κίνημα των Νεοτούρκων ξεπήδησε από μασονικές στοές 562 με
πλειοψηφία μελών Εβραίους των οποίων ηγούντο και Εβραίοι
ιταλικής υπηκοότητος (π.χ. Καράσσο).
4. Τότε ήταν τα χρόνια οργανώσεως του συγχρόνου σιωνιστικού
κινήματος, το οποίο ξεκίνησε τυπικά και φανερά ο Θεόδωρος Χερτζλ
το 1896 και του οποίου η μητέρα κατήγετο εκ Θεσσαλονίκης...

Προέχει να αναλυθή εν συντομία, αλλά και εις βάθος, ο βίος, η πολιτεία και
τα πιστεύω της αιρέσεως των ντονμέ. Ντονμές (doenmehs) στα τουρκικά
σημαίνει αποστάτης. Οι ίδιοι όμως αποκαλούνται "μααμινίμ" (λαϊκά μαμίνοι) το
οποίο στα εβραϊκά σημαίνει αληθινός πιστός. Οι υπόλοιποι Εβραίοι τους
αποκαλούν "κοφρίμ" που σημαίνει προδότης...

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

Το ουσιωδέστερο μέρος του δόγματος του Ιουδαϊσμού είναι η αναμονή και
κατάλληλος ψυχοπνευματική προετοιμασία για την έλευσι του Μεσσία. Ως
γνωστόν, η αντίθεσις χριστιανισμού και ιουδαϊσμού έγκειται στο ότι οι
χριστιανοί πιστεύουν πως ο μεσσίας ήλθε και είναι ο Γιεσουά (σε ελληνική
απόδοσι Ιησούς) ενώ οι Εβραίοι, με πίστι, αναμένουν καθημερινώς την έλευσί
του. Η γνωστή θρησκοληψία όμως των Εβραίων έγινε πολλές φορές
αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από διαφόρους απατεώνες. Ειδικά οι Εβραίοι του
νότου (σεφαραδίτες), στα μετα-μεσαιωνικά χρόνια, πίστευαν ότι η έλευσις του
μεσσία ήτο ζήτημα ημερών. Η πίστις αυτή έγινε πάθος για τον λαό αυτό, με
αποτέλεσμα, κατά διαστήματα, να εμφανίζονται διάφοροι ψευτομεσσίες. Πάνω
από δέκα μεσσιανικά κινήματα ισαρίθμων μεσσιών ετάραξαν τα νερά των
εβραϊκών κοινοτήτων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ωδήγησαν τους σεφαραδίτες
Εβραίους να αποδεχθούν τέτοια κινήματα αλλά δεν είναι σκοπός μας η
ανάλυσίς τους. Ασχολούμεθα μόνο με το πιο μεγάλο και έντονο μεσσιανικό
κίνημα, αυτό του Σαμπετάι Σεβή, προϊόν του οποίου είναι οι Νεότουρκοι και τα
Κεμαλικά καθεστώτα.
Ο ΣΑΜΠΕΤΑΪΙ ΣΕΒΗ (SHABΒΕTAI TZVI) εγεννήθη το 1626 στην
Σμύρνη. Ήταν ένας από τους τρείς υιούς ενός πτωχού πατέρα, προικισμένος
όμως με την ικανότητα προσαρμογής στους καιρούς του και κατανοήσεως των
μηνυμάτων των καιρών του. Λόγω της εύθραυστης υγείας του, επελέγη αυτός
562
Η Αγγλική εφημερίς MORNING POST εδημοσίευσε άρθρο την 7η Οκτωβρίου 1911
με τίτλο "Αντιπαλότης στον Εβραϊκό Ελευθεροτεκτονισμό" και 4 ημέρες αργότερα άλλο
άρθρο με τίτλο "Επιτροπές της Θεσσαλονίκης οπλίζουν Εβραίους Ελευθεροτέκτονες και
(ενισχύουν) τον Εκτουρκισμό.". Ο ηγέτης των εξορίστων Τούρκων των Παρισίων, Σερίφ
Πασά, εκατηγόρησε την ηγεσία των Νεοτούρκων ως Μασονική και Σιωνιστική στο
Millet-I Osmaniye Bir Hitabe, Παρίσι, 1914.

555
από τα τρία αδέλφια να "σπουδάση" θεολογία ή Καμπάλα. Η Σμύρνη τότε ήταν
ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα αυτής της μυστικιστικής θεοσοφίας, των
καμπαλιστικών δηλαδή μελετών. Νέος ακόμη, ωργάνωσε ομάδα μελέτης και
διαλογισμού. Οι καμπαλιστική μελέτη, απαιτεί εκτός της μελέτης και
προετοιμασία που οδηγεί σε έκστασι. Υπάρχουν ακόμη και κάποιες σεξουαλικές
πράξεις ανάμεσα στους καμπαλιστές που οδηγούν σε έκστασι. Η άσκησις
σώματος και νου για διαλογισμό από την μία και το πάθος που οδηγεί σε
έκστασι από την άλλη ήταν αυτά που εκυριάρχησαν και στον Σαμπετάι στα
πενήντα έτη της ζωής του. Κατά την διάρκεια λοιπόν της ασκητικής περιόδου
της ζωής του διεζεύχθη δύο φορές για να απελευθερωθή από πειρασμούς.
Αργότερα βέβαια δεν είχε κανένα πρόβλημα να νυμφευθή την Σάρα, μία
Εβραία πόρνη από το Λιβόρνο.
Η Σμύρνη όμως, και ο κύκλος των καμπαλιστών, ήταν πολύ μικρός για τις
φιλοδοξίες και επιδιώξεις του πανέξυπνου, πολυτάλαντου και ικανώτατου
Σαμπετάι. Σύμφωνα λοιπόν με κάποια ερμηνεία της καμπάλα, ο μεσσίας θα
ερχόταν το 1648 ενώ ταυτοχρόνως οι χριστιανοί πίστευαν ότι η δευτέρα
παρουσία θα γίνη το 1666. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, ο Σαμπετάι, ανεκοίνωσε
ότι ο μεσσίας θα έρθη σύντομα. Ένα τυχαίο γεγονός ήρθε αρωγός στα σχέδιά
του. Το 1648, ο κοζάκος ηγέτης Μπογδάν Σμιελνέτσκυ λέγεται ότι εξόντωσε
χιλιάδες Εβραίων (δεν επιβεβαιώνεται ιστορικά ο αριθμός των θυμάτων). Το
γεγονός αυτό καθώς και τον 30ετή πόλεμο, προπαγάνδισε ο Σαμπετάι σαν το
πρελούντιο των καταστροφών και βασάνων τα οποία θα προηγηθούν της
ελεύσεως του μεσσία, που θα πραγματοποιηθή το 1666. (Τέτοιες ανοησίες
γίνονται πιστευτές ακόμη και σήμερα, πόσο μάλλον τότε). Στην συνέχεια, ο
Σαμπετάι, εκμεταλλευόμενος την χαρισματική του προσωπικότητα, ανεκήρυξε
τον εαυτό του Μεσσία (1651) χρίζοντας προφήτη του κάποιον Νατάν εκ Γάζας.
Τότε, επρόφερε το όνομα του Θεού, (Γιαχβέ), κάτι που μόνο ο αρχιερεύς της
Ιερουσαλήμ έχει δικαίωμα να κάνη μία φορά τον χρόνο. Στην συνέχεια,
ακύρωσε κάποιες νηστείες και ανεκοίνωσε ότι σιγά-σιγά οι τελετές θα
ακυρωθούν.
Αμέσως ο δάσκαλός του τον αφώρισε και τον ανάγκασε να φύγη κρυφά για
το Κάιρο όπου συνέχισε το κήρυγμά του. Εκεί, βοηθήθηκε οικονομικά από τον
θησαυροφύλακα του Τούρκου διοικητού του Καΐρου, κάποιον Εβραίο με όνομα
Ραφαήλ Ιωσήφ Τσελεμπή. Από την τοπική κοινότητα λοιπόν ανεκηρύχθη
μεσσίας. Μέχρι το 1666, απεδύθη σε σκληρό αγώνα έναντι των ορθοδόξων
ραββίνων, και επικρατούσε. Εβραίοι από διάφορα μέρη πουλούσαν τα
υπάρχοντά τους και περίμεναν τον μεσσία να τους πάη στην Ιερουσαλήμ… Σε
μία επίσκεψί του στο Άμστερνταμ, επεκράτησε τέτοιος θείος ενθουσιασμός,
ώστε οι Εβραίοι βγήκαν στους δρόμους χορεύοντας και τραγουδώντας
θρησκευτικά τραγούδια. Εκεί όμως έκανε το λάθος. Απεφάσισε ταξείδι στην
Κωνσταντινούπολι. Μόλις αφίχθη, συνελήφθη και ωδηγήθη στις φυλακές, με
διαταγή του σουλτάνου, ο οποίος φοβήθηκε ταραχές. Τότε, και επειδή
ταπεινώθηκε εφυλακίσθη χωρίς να το έχη προφητεύση, μερικοί πιστοί του
απεσχίσθησαν. Η πλειοψηφία όμως, έστειλε χρήματα από όλον τον κόσμο και

556
τον απεφυλάκισαν. Τώρα, με όλα αυτά τα χρήματα, ζούσε σε ωραίο σπίτι με
ακριβά έπιπλα, έχοντας δίπλα του την πόρνη του Λιβόρνο η οποία έγινε το
σύμβολο της μεσσιανικής συζύγου!!!. Στο σπίτι του εδέχετο πιστούς από
παντού. Ένας επισκέπτης του ήταν ο Ναχμία Κοέν, ένας ηλικιωμένος
περισπούδαστος καμπαλιστής, ο οποίος ήθελε να σχηματίση ιδία γνώμη περί
του Σαμπετάι. Το πόρισμα του Κοέν ήταν καταπέλτης. Ο Σαμπετάι είναι
τσαρλατάνος. Του πήρε βέβαια τρία ημερόνυκτα συζητήσεων για να βεβαιωθή
ότι ... δεν ήταν μεσσίας!!!. Αμέσως μετά ο Κοέν "έπεισε" τον σουλτάνο (θα
κόστισε αρκετά να τον πείση) να εκτελέση τον Σαμπετάι. Όλα αυτά έγιναν το
1666, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι οι Εβραίοι περίμεναν να δουν μήπως κι
έλθη στα αλήθεια ο... μεσσίας ή ότι ο Σβι ήταν τελικώς στα αλήθεια μεσσίας.
Αφού η πρωτοχρονιά πέρασε και ούτε μεσσίας φάνηκε ούτε και "λυτρώθηκαν"
απεφάσισαν μέσω Κοέν ότι ο Σαμπετάι είναι απατεών!!!
Όλα τα παραπάνω φαίνονται ευτράπελα, κωμικά και ανεκδιήγητα για την
ελληνική σκέψι. Η καθαρότητα της ελληνικής σκέψεως και η ελληνική αντι-
εξουσιαστική υπερηφάνεια πρέπει να έχουν αφήση τεράστια συμπλέγματα
κατωτερότητος σε πολλούς λαούς. Αυτό όμως ακριβώς πρέπει να λάβουμε
σοβαρά υπ' όψιν μας όταν κρίνουμε άλλους λαούς. Ίσως έτσι να εξηγηθή και το
κατά των αληθινών Ελλήνων μίσος.
Για να επανέλθουμε στον Σαμπετάι, δέσμιος πια, ωδηγήθη στην
Αδριανούπολι για εκτέλεσι. Εκεί τον επλησίασε ο ιατρός του σουλτάνου ο
οποίος ήτο μουσουλμάνος και (τι άλλο;) κρυπτοεβραίος. Τον συνεβούλευσε να
κάνη το ίδιο, δηλαδή να γίνη μουσουλμάνος κρυπτοεβραίος. Χωρίς
ενδοιασμούς και ξεπουλώντας τους αφελείς πιστούς του, δεν έχει κανένα
πρόβλημα να αποκηρύξη τον Γιαχβέ και να ασπασθή τον Αλλάχ ενώ ο
προφήτης του Νατάν της Γάζας έγινε ρωμαιοκαθολικός. Πανευτυχής ο
σουλτάνος τον αθώωσε και τον διώρισε Μέγα Θαλαμοφύλακα. Το νέο του
όνομα ήτο Μεχμέτ Εφέντη. Όλοι οι πιστοί του, μη βρίσκοντας τίποτα μεμπτό
στην συμπεριφορά του(!!!) έγιναν Μουσουλμάνοι αλλά κρυφοί Εβραίοι…
Ζώντας σαν Μουσουλμάνοι στα φανερά, μετεκόμισαν στο Μαυροβούνιο
εκκλησιαζόμενοι κρυφά στην τοπική συναγωγή. Έτσι άδοξα έληξαν οι
φιλοδοξίες του μεσσιανίσκου ο οποίος πέθανε δέκα χρόνια αργότερα σε ηλικία
50 ετών.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με το μεσσιανικό κίνημά του. Πολλοί οπαδοί
του στον ισλαμικό κόσμο, έγιναν Μωαμεθανοί στα φανερά αλλά παρέμειναν
κρυφοί Εβραίοι. Έπραξαν έτσι διότι επίστευσαν ότι ο ...κύριός τους έγινε
Μουσουλμάνος για να απελευθερώση το Ισλάμ από τα κάποια κατ' αυτούς
μιαρά σημεία. Στην Μοραβία και την Ουγγαρία, οι πιστοί του
αυτοαπεκλήθησαν Σαπς για να θυμίζουν τον Σαμπετάι. Άλλοι εδημιούργησαν
ένα νέο σύμβολο πίστεως το οποίο θεωρούσαν ότι θα ενέκρινε ο Κύριος
Σαμπετάι!!!! Τον Δεκέμβριο του 1686, περισσότερες από 300 εβραϊκές
οικογένειες της Θεσσαλονίκης έγιναν στα φανερά μουσουλμανικές. Συνέχισαν
όμως να εκκλησιάζονται κρυφά στην συναγωγή και να τηρούν τις εβραϊκές
γιορτές σε σπίτια. Σιγά-σιγά το κίνημα των Ντονμέδων εδραιώθηκε στην

557
Μικρά Ασία. Τον 19ο αιώνα υπελογίζετο ότι οι Ντονμέδες είναι 30.000 των
οποίων η πλειοψηφία ζούσε στην Θεσσαλονίκη. Όταν έγινε η απελευθέρωσις
και ανταλλαγή πληθυσμών, οι Ντονμέδες, σαν Τούρκοι, μετεκόμισαν κυρίως
στην Κωνσταντινούπολι.
Παραθέτουμε τις "10 εντολές" των ντονμέ, οι οποίες ισχύουν ακόμη και
σήμερα.
-Πιστεύω στον έναν και μοναδικό θεό
-Πιστεύω στον Μεσσία του, τον μοναδικό λυτρωτή σωτήρα, τον βασιλέα
μας Σαμπετάι Ζβι (ή Σεβή), απόγονο του βασιλιά Δαυίδ
-Ορκίζομαι να μην πιάσω στο στόμα μου το όνομα του θεού ή του
Μεσσία του επί ματαίω και να μην ορκισθώ στο όνομά τους
-Αναλαμβάνω την ευθύνη να μεταφέρω το μήνυμα των μυστηρίων της
μεσσιανικής πίστεώς μας από την μία κοινότητα στην άλλη.
-Θα παίρνω μέρος στην συγκέντρωσι των ομοθρήσκων μου κατά την 16η
ημέρα του μηνός Κισλέβ για να συζητούμε τα μυστικά της μεσσιανικής μας
πίστεως. (Αυτός είναι ο μήνας κατά τον οποίον ο Σαμπετάι ανεκοίνωσε ότι
είναι ο Μεσσίας...)
-Ορκίζομαι ότι δεν θα προσηλυτίσω κανέναν στην πίστι του Τουρμπάν
πού λέγεται Ισλάμ
-Καθημερινώς θα διαβάζω το βιβλίο των Ψαλμών
-Θα παρακολουθώ με σχολαστικότητα τις συνήθειες των Τούρκων για να
μην γεννηθούν υποψίες. Όχι μόνο θα ακολουθώ την νηστεία του ραμαζανιού
αλλά και όλες τις άλλες μουσουλμανικές συνήθειες αι οποίες γιορτάζονται
δημόσια
-Δεν θα παντρεύομαι από μουσουλμανικές οικογένειες ούτε θα έχω
στενές σχέσεις μαζύ τους διότι μου προκαλούν απέχθεια ιδίως οι γυναίκες
τους.
-Θα περιτέμνω τους υιούς μου.

Αξίζει να αναφερθούμε σε μία μεγάλη εορτή της κοινότητος των ντονμέ η

οποία θα μας βοηθήση να καταλάβουμε το επίπεδο νοήσεως, πολιτισμού, ήθους
και πίστεώς τους.
Η ενάτη ημέρα του μηνός Αβ, επελέγη σαν ημέρα γενεθλίων του... μεσσία
Σαμπετάι. Εορτάζεται εύθυμα και χαρούμενα, με ψητό αρνί, χορό και τραγούδι.
Μετά όμως το γεύμα, κλείνουν τα φώτα και αρχίζει γυμνικός χορός. Η βραδιά
καταλήγει σε όργιο κατά το οποίο επικρατεί ανταλλαγή συζύγων. Τα παιδιά που
γεννιούνται από αυτήν την "ιεροτελεστία" θεωρούνται ευλογημένα και ιερά
παιδιά του Μεσσία!!! Αυτή η σεξουαλική συμπεριφορά, ακόμη και σήμερα,
χαρακτηρίζει τους Ντονμέ. Μάλιστα, ο ηγέτης της κοινότητος Θεσσαλονίκης
τον 18ο αιώνα, ο Ντερβίς Εφέντη, προσπάθησε να καταργήση τον θεσμό του
γάμου μεταξύ τους... Η Σάρα, η πόρνη του Λιβόρνο, αποτελεί γι' αυτούς το
πρότυπο γυναίκας...
Κατά καιρούς, οι Τούρκοι διοικηταί της Θεσσαλονίκης υποψιάσθηκαν και
ερεύνησαν το γεγονός των κρυπτοεβραίων. Εξωτερικά ήταν όχι μόνο άμεμπτοι

558
αλλά έδειχναν φανατικώτεροι των μουσουλμάνων. Τελικά, η προσφιλής
μέθοδος του "μπαχτσισιού" ή χρηματισμού τους έσωσε. Όμως το 1859, ο
Χουσνί Πασάς, ανεκάλυψε και έκλεισε τα σχολεία τους. Από τότε ήταν πολύ
πιο κρυφοί και προσεκτικοί.
Σε αυτό το περίεργο κύκλωμα ελειτούργησε ο Κεμάλ και οι περισσότεροι
Νεότουρκοι. Πάρα πολλοί συγγραφείς υπεστήριξαν ότι ο Κεμάλ ήταν Εβραίος,
παρά τις παγκόσμιες προσπάθειες του σιωνισμού να το αποκρύψη. Η
αναμφισβήτητη όμως απόδειξις έρχεται από τον επιφανή αρχιραββίνο, Ιωακείμ
Πρινζ563, όπου μας πληροφορεί ότι "ανάμεσα στους ηγέτες της επαναστάσεως
των Νεοτούρκων, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τον εκμοντερνισμό της
Τουρκίας, ήταν ο Ντζαβίντ Μπέη και ο Μουσταφά Κεμάλ. Και οι δύο ήταν
φλογεροί Ντονμέδες. Ο Ντζαβίντ Μπέη έγινε υπουργός οικονομικών και ο
Κεμάλ αργότερα ηγέτης του κινήματος υιοθετώντας το όνομα Ατατούρκ
(πατέρας των Τούρκων). Οι αντίπαλοί τους (π.χ. Ενβέρ) προσπάθησαν να
χρησιμοποιήσουν την εβραϊκή καταγωγή των για πολιτικό όφελος αλλά χωρίς
επιτυχία. Οι περισσότεροι Νεότουρκοι στην νέα επαναστατική κυβέρνησι
προσηύχοντο στον Αλλάχ αλλά ο αληθινός προφήτης τους ήταν ο Σαμπατάι
Σεβή, ο μεσσίας από την Σμύρνη".
Οι Νεότουρκοι, ή η "Επιτροπή Ενώσεως και Προόδου" υπήρξε η
κορυφαία αντι-αυτοκρατορική οργάνωσις το 1894-1895 αλλά η δράσις της ήτο
ασήμαντη έως ότου έλαβε εξουσιαστική μορφή το 1908. Κυρίαρχο ρόλο στην
εξουσιαστική του μετεξέλιξι διεδραμάτισαν κυρίως οι Τέκτονες και
δευτερευόντως διάφοροι μικροοργανισμοί.
Εξ αρχής, δηλ. το 1876, οι Τέκτονες υπήρξαν τα πλέον δραστήρια μέλη των
Νεοτούρκων. Ματαίως Οθωμανοί πατριώται αντέδρασαν στην κυριαρχία των
Τεκτόνων564.

563
Οι 10 εντολές κι άλλα στοιχεία περί Ντονμέ από το βιβλίο του Πρινζ, ΚΡΥΦΟΙ
ΕΒΡΑΙΟΙ, εκδόσεις Random House, Νέα Υόρκη 1973, στην σελίδα 122. Ο Δρ. Γιοακίμ
Πρίνζ (+1988) ήτο επί 12 έτη (1925-1937) ραββίνος στο Βερολίνο αλλά όταν τα
πράγματα αγρίεψαν στην Γερμανία αυτός μετακόμισε το 1937 στην Αμερική.
Προηγουμένως όμως, σαν καλός σιωνιστής, συμβούλευε τους πιστούς του να
μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη και όχι στην Αμερική. Από το 1958 έως το 1966
ήταν πρόεδρος του πανίσχυρου Αμερικανοεβραϊκού κογκρέσσου και δύο φορές
πρόεδρος των εβραϊκών οργανώσεων των ΗΠΑ. Για τους αμύητους ίσως οι παραπάνω
τίτλοι να μην λένε πολλά. Οι μυημένοι όμως κατανοούν το τι σημαίνει συμμετέχω στην
διοίκηση του σιωνιστικού συστήματος των ΗΠΑ, δηλαδή ότι διοικώ τις ΗΠΑ σημαίνει
διοικώ τον πλανήτη. Να τονισθή ότι ο Πρινζ ήτο εντολοδόχος του σιωνισμού στο
ζήτημα χειραφετήσεως των εγχρώμων των ΗΠΑ και σε φωτογραφίες από πορείες-
διαδηλώσεις των εγχρώμων εμφανίζεται δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως φίλος
αλλά στην ουσία "μοχλός πιέσεως".
564
Sukru Hanioglou, "Young Turks in opposition", Οxford University Press, 1995. Ο
εξαγνιστής ιστορικός αναφέρει χαρακτηριστικά ότι κατά την δίκη των δολοφόνων του
Νεοτούρκου, πιθανώς ντονμέ, Μαχμούτ Σεβκέτ Πασά (εδολοφονήθη τον Ιούνιο 1913),
οι δολοφόνοι επεκαλέσθησαν ως κίνητρο την ανάγκη αποκαθάρσεως της ηγεσίας από
Τέκτονες. Στην σελίδα 34, αναφέρεται ότι το κίνημα των Νεοτούρκων ήτο γέννημα της

559
 Σημαντική εξέλιξις ήτο το 1903 όταν ο μελλοντικός πρόεδρος της
επιτροπής, ο Ταλαάτ565, εγκατεστάθη στην Θεσσαλονίκη και εμυήθη στην
ιταλική Μασονική Στοά Μακεδονία Ριζόρτα. Από το 1896 οι ηγέται των
Νεοτούρκων είχαν απευθυνθή στους Ντονμέ της Θεσσαλονίκης και το τμήμα
της Θεσσαλονίκης συντόμως συντόνιζε τις Βαλκανικές επιτροπές αλλά και
κυρίως Αδριανουπόλεως και Μοναστηρίου566. Μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι
από το 1903 ο εβραϊκός παράγων είχε αρχίσει να κυριαρχή στην Επιτροπή
Ενώσεως και Προόδου εις βάρος των αόκνων παρασκηνιακών προσπαθειών
των Αλβανών-Ελλήνων-Οθωμανών μέσω κυρίως Τεκτονικών Στοών. Κάποιες
Τεκτονικές Στοές στην Θεσσαλονίκη παρείχαν ασφαλείς χώρους συνεδριάσεων
των τμημάτων όπως η μασονικής στοά Μακεδονία Βεντάτα της οποίας
προΐστατο ο Εβραίος δικηγόρος Εμμανουήλ Καράσσο. Με αυτόν τον τρόπο
ξέφευγαν από την δράσι της μυστικής αστυνομίας του Σουλτάνου και γι' αυτό
επιφανείς Ντονμέ όπως ο ιατρός Νιαζίμ ευχαριστούσαν τους μασόνους 567.
Τεκτονικής Στοάς Envar-I Sarkiye (Φως εξ Ανατολών) της πρωτευούσης όπου ήσαν
μυημένοι οι, "αδελφός" Κλεάνθης Σκαλιέρης (τραπεζίτης και παρασκηνιακό
οργανωτικό κυρίαρχο στέλεχος), ο "αδελφός" Fransis Aimable (δικηγόρος κι αργότερα
Δήμαρχος Παρισίων), ο "αδελφός" A. Holinsk (διπλωμάτης), ο "αδελφός" Μέγας
Βεζύρης Μιντχάτ Πασά, ο "αδελφός" Έλλιοτ (πρέσβυς της Αγγλίας στην
Κωνσταντινούπολι), και ο "αδελφός" Μάλκομ (πρέσβυς της Περσίας στην
Κωνσταντινούπολι). Ο Κλεάνθης Σκαλιέρης, 33ου βαθμού Σεβάσμιος της Γαλλικής
Στοάς της Προόδου, εμύησε πολλούς ανωτάτους Οθωμανούς αξιωματούχους μεταξύ
των οποίων τον πλήρως ανίκανο και διανοητικά ασταθή Μουράτ, τον οποίο ο
Τεκτονισμός ενίσχυσε στο πραξικόπημα του Μαΐου 1876 εναντίον του σουλτάνου
Αμπντούλ-Αζίζ, να ανέλθη στον θρόνο. Από αυτό το κύκλωμα ξεπήδησαν οι
Νεότουρκοι.
565
Από τον Άγγλο πρέσβη Λόουθερ, το 1910 στην Κωνσταντινούπολι, έγινε εκτενής
μυστική αναφορά. Οι μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας ανεκάλυψαν ότι ήτο εκ
καταγωγής Αθίγγανος αλλά ορφανός ο οποίος ανετράφη σε εβραϊκό ίδρυμα-
ορφανοτροφείο και απέκτησε εβραϊκή παιδεία. Με τον κρυπτοεβραίο Ντονμέ Τζαβίντ
Μπέη, ήσαν οι ηγέται των Νεοτούρκων αλλά και ο αφρός των μασόνων της Τουρκίας.
Ο Ταλαάτ, ως υπουργός εσωτερικών οργάνωσε και επάνδρωσε μέσω εμπίστων
εβραιομασόνων τμήματα νεοτούρκων σ' όλη την έκτασι της Αυτοκρατορίας.
Ταυτοχρόνως ήτο Μέγας Σεβάσμιος της Μεγάλης Ανατολής.
566
Sukru Hanioglou, "Young Turks in opposition", σελ. 88-89. Ο αξιωματούχος
Λεσκοβικλί Μεχμέτ Ραούφ ανέφερε τον εστιασμό των Νεοτούρκων στους Ντονμέ. Ο
δε Θεσσαλονικιός ντονμέ, ιατρός Νιαζίμ, υπεστήριξε θερμώς την κίνησι αυτή και
υπήρξε καθοριστικός παράγων στην δημιουργία πολυμελούς τμήματος στην
Θεσσαλονίκη το οποίο ανέφερε απ' ευθείας στο σιωνιστικό κέντρο των Παρισίων. Για
εσωτερικούς λόγους, ιδρύθη μετά ένα έτος, και δεύτερο τμήμα της οργανώσεως στην
Θεσσαλονίκη με επικεφαλής κάποιον ντονμέ ονόματι Φερδινάντ Εφέντη!!! Το 1997,
επιστολή στα κεντρικά από Θεσσαλονίκη ανέφεραν την μαζική πλέον εισροή των
Ντονμέ στην επιτροπή των Νεοτούρκων οι οποίοι όμως δεν ήθελαν να πληρώνουν
συνδρομή με το αιτιολογικό ότι στέλνουν χρήματα στα κεντρικά γραφεία των
Παρισίων.
567
Επ' ευκαιρία επικρατήσεως των Νεοτούρκων και λειτουργίας κοινοβουλίου πολλές
τεκτονικές στοές απέστειλαν συγχαρητήρια, όπως η στοά Σωκράτης Αλεξανδρείας και η

560
 Οι υποψήφιοι Νεότουρκοι έπρεπε να ορκισθούν στο Κοράνι και σε ένα
όπλο. Με αυτό τον τρόπο απεκλείοντο της οργανώσεως οι μη Μουσουλμάνοι
όχι όμως και οι Ντονμέ.
Στόχος του κινήματος ήτο η "δημοκρατική" δίχως Σουλτάνο διακυβέρνησις
της Τουρκίας. Το εργαλείο επιβολής ήταν, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, η
θρησκεία. Οι Νεότουρκοι απευθύνοντο στην ενστικτώδη θρησκευτική αντίληψι
του πλήθους, με πλήρη έλλειψι οποιασδήποτε θρησκευτικής προβληματικής, σε
σημείο που να κατηγορούν τον σουλτάνο για αθεΐα. Στην ενστικτώδη θηριώδη
θρησκευτική αντίληψι, το άλογο συναίσθημα του όχλου ενεργοποιείται
εναντίον της λογικής και έτσι οι Νεότουρκοι εκυκλοφόρησαν προκηρύξεις οι
οποίες δείχνουν την Ημέρα της Κρίσεως, οι μεγάλοι Νομοθέται, Χαλίφαι,
ευσεβείς Σουλτάνοι και ο Μωάμεθ, να καταδικάζουν εις θάνατον τον Αβδούλ
Χαμίτ ως ...άπιστο! Την ίδια στιγμή όμως κατά την οποία ερέθιζαν άλογα
συναισθηματικά με πίστι τον λαό, αυτοί δεν έπαυαν να διαχειρίζονται την
θρησκεία ως ένα εξουσιαστικό εργαλείο μόνο. Ο επιφανής αξιωματούχος
Νεότουρκος Αχμέτ Ριζά568 έγραψε για τους μουσουλμάνους ότι κατήντησαν
νοητικώς να γίνουν χειρότεροι από τους Εβραίους. Επίσης έγραψε ότι "...αν
ήμουν γυναίκα, θα γινόμουν άθεη, και επ' ουδενί μουσουλμάνα. Σκέψου, η
θρησκεία επιβάλλει νόμους ευνοϊκούς πάντα για τους άνδρες αλλά επιβλαβείς για
γυναίκες όπως το να επιτρέπη στον σύζυγο να έχη τρείς συζύγους και όσες
παλλακίδες επιθυμεί και ουρί να τον περιμένουν στον παράδεισο ενώ εγώ
καλύπτω την κεφαλή και το πρόσωπό μου σαν άλογο του μυλωνά. Εκτός αυτών
μου απαγορεύεται να χωρίσω από έναν άνδρα ο οποίος μου απαγόρευσε όλες τις
μικροχαρές αλλά απαιτεί να υποκύπτω στους ξυλοδαρμούς. Κράτα αυτήν την
θρησκεία μακράν εμού..."
Οι Νεότουρκοι επιθυμούσαν "εκμοντερνισμό" της Τουρκίας αλλά
διέστρεψαν κατά το δοκούν το κοράνι για να επιτύχουν αυτήν την αλλαγή
αλλοιώς οι οκνηρές φανατισμένες μάζες δεν θα την εδέχοντο. Επίσης
απεδέχθησαν το ρητό "η επιστήμη είναι η θρησκεία της αρχούσης τάξεως ενώ
θρησκεία είναι η επιστήμη της μάζας.". Ο Ριζά επίστευε ότι οι μουσουλμάνοι
έπρεπε να γίνουν θετικισταί αλλά τελικώς, με την επικράτησι των Εβραίων,
κατέληξε να αναπτυχθή θετικιστική-υλιστική ιδεολογία πάλι βάσει διαστροφής
ρητών του κορανίου. Τελικώς, ακόμη και σήμερα, η άρχουσα τάξις των Ντονμέ
η οποία κυβερνά τους Τούρκους, διετήρησε το δόγμα αντιπαλότητος επιστήμης-
θρησκείας για άρχουσα τάξι-λαό ανττιστοίχως ενώ οι Εβραίοι εδημιούργησαν
τον Τουρκικό εθνικισμό με τον Εβραίο Τάταρο Γιουσούφ Αξούρα ο οποίος
διέταξε δημιουργία "Τουρκικού εθνικισμού βάσει φυλής".
Το κίνημα απησχόλησε τις μυστικές υπηρεσίες των μεγάλων δυνάμεων και
δη της Αγγλίας, του μεγάλου δηλαδή πρωταγωνιστού στην περιοχή. Μετά την
επικράτησι του Νεοτουρκικού πραξικοπήματος, αφίχθη ο πρέσβυς στην

Lobor et Lux της Θεσσαλονίκης. Ανταποδίδοντας, ο ιατρός Νιαζίμ επήνεσε κι

ευχαρίστησε τον Τεκτονισμό σε ομιλία του στην Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας τον
Οκτώβριο 1908.
568
Sukru Hanioglou, "Young Turks in opposition", σελ. 201.

561
Κωνσταντινούπολι σερ Λόουθερ γενόμενος ενθουσιωδώς δεκτός. Ο Υπουργός
Εξωτερικών της Αγγλίας, σερ Γκραίη είχε αποκαλέσει το πραξικόπημα
"υπέροχο". Οι Εβραίοι όμως δεν ήσαν καθόλου ευτυχείς με τις αναφορές του
νέου πρέσβεως οι οποίες, ως προερχόμενες από ευσυνειδήτους διπλωμάτες,
έδειχναν το άγριο πραγματικό νεοτουρκικό πρόσωπο, πολύ χειρότερο από αυτό
του Αμπντούλ-Χαμίντ. Αυτήν την ευσυνειδησία των διπλωματών, εξαγνισταί
ιστορικοί την ονομάζουν προκατάληψι κατά των Τούρκων569. Για να μειώσουν
όμως το κύρος του πρέσβεως Λόουθερ, τον παρουσιάζουν περίπου ως άβουλο
όν παρασυρόμενο διαρκώς υπό του γραμματέως του Φίτζμορις, βασιζόμενοι
στο ότι ο από χρόνια στην Κωνσταντινούπολι Φίτζμόρις εγνώριζε τα πάντα,
παρά το ότι δεν υπάρχει ούτε ένα γραπτό δείγμα τέτοιας συμπεριφοράς.
Αντιθέτως, γραπτά του Λόουθερ αναφέρουν τον Φίτζμόρις ως έξυπνο,
ακούραστο και ικανό γραμματέα. Στον υφυπουργό Χάρντινγκ το 1909 570, ο
Λόουθερ ανέφερε ότι ο λόγω των επαφών του Φιτζμόρις καμία πρεσβεία δεν
είχε καλύτερη πληροφόρησι εκτός της Ρωσσικής πρεσβείας η οποία μέσω του
Εβραίου διερμηνέως της είχε άμεσο επαφή με την "Εβραϊκή Επιτροπή
Ενώσεως και Προόδου". Ο χαρακτηρισμός από επίσημο Άγγλο διπλωμάτη,
των Νεοτούρκων ως εβραϊκό κίνημα, ανησυχούσε τους συνωμότες. Η εφημερίς
των Νεοτούρκων Τanin έλαβε εντολή επιθέσεως κατά του Φίτζμόρις
κλιμακωθείσα ιδιαιτέρως όταν έγινε αντιληπτή η προσπάθεια του τελευταίου
για απόδειξι επιρροών της μασονίας στους Νεοτούρκους. Παρά την
υφισταμένη, από σιωνιστές και υπηρέτες των, λοιδορία των Άγγλων
διπλωματών της εποχής, αναγνωρίζουμε στις αναφορές τους ευσυνειδήτους
υπαλλήλους εργαζομένους προς όφελος της πατρίδος του κι όχι του σιωνισμού.
Ο Ελί Κεντουρί571 ειρωνεύεται τον Φίτζμόρις για το ότι έγραψε στο Υπουργείο
Εξωτερικών "...αν γενικευθούν οι σφαγές... στην Ανατολία και Συρία σαν
επιθανάτιος σπασμός του Πανισλαμισμού, ήδη προσδεδεμένου επί 4ετία στο
άρμα του Πανεβραϊσμού, η φωτιά μπορεί να εξαπλωθή και στην Αίγυπτο...".
Όμως οι σφαγές έγιναν αργότερα εναντίον των χριστιανών, με την αρωγή του
πανεβραϊσμού, δικαιώνοντας τον Φιτζμόρις, αλλά ο σιωνισμός δεν συγχωρεί
τον πατριωτισμό και την αποκάλυψι των συνωμοσιών του.

569
Ο Ελί Κεντουρί, Εβραίος εξ Ιράκ καθηγητής στο London School of Economics, στο
βιβλίο του "Arabic political memoirs and other studies", Frank Cass and Co., 1974,
ανέλαβε "εργολαβία" εξαγνισμού των Εβραίων, είτε κανονικών είτε κρυπτοεβραίων
Ντονμέ, σε ότι αφορά την συμμετοχή των στο νεοτουρκικό πραξικόπημα. Επειδή
κυριολεκτικώς στερείται επιχειρημάτων, καταφεύγει στην γνωστή λασπολογική μέθοδο
των ταμπελών. Η λέξις "προκατάληψις-prejudice" είναι μία "κακή" ταμπέλα μομφής με
την οποία απειλούν αμερολήπτους ιστορικούς.
570
Σε άλλη επιστολή του στον ίδιο ανέφερε ότι το μοντέλο εξαπλώσεως στην εξουσία
των Νεοτούρκων είναι το ίδιο με των ελευθεροτεκτόνων στην Γαλλία όπου "...Οι
Εβραίοι, σοσιαλιστές ή μασόνοι, κυριαρχούν με αλματώδη πρόοδο..." και αργότερα μιλά
για "συνδυασμό παρανόμων Εβραίων και μασόνων οι αντιπροσωπεύουν τους
νεοτούρκους... κι εδημιουργήθησαν από Εβραίους της Θεσσαλονίκης...".
571
όπ.π. σελ. 244.

562
 Σε μία εκτενή, 5.000 λέξεων, αναφορά της 29ης Μαΐου 1910, προς το
Υπουργείο Εξωτερικών, ο Άγγλος πρέσβυς προσπαθεί να φωτίση το μυστικό
πολιτικό παρασκήνιο αναφέροντας γνωστούς Εβραίους μασόνους όπως τον
δήμαρχο Ρώμης Ναθάν, τους πρωθυπουργούς Ιταλίας Λουζάττι και Σονίνο, τον
Πρίμο Λεβί πρέσβυ Ιταλίας στην Θεσσαλονίκη, τον Όσκαρ Στράους 572 πρέσβυ
των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολι, φίλο του Ιακώβ Σιφφ με σκοπό την εβραϊκή
μετανάστευσι την Μεσοποταμία... πληροφορεί επίσης ότι οι Εβραίοι ηγούνται
ενός συστήματος Μασονικών Στοών (εκ Θεσσαλονίκης κυρίως εκτός της Στοάς
του Καράσσο, με την στοά Μακεδονία Ρεζόρτα) και μέσω αυτού ηγούνται της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Λόουθερ, με εκπληκτική διαύγεια πνεύματος,
εκνευριστική όμως για τον σιωνισμό, καταλήγει σε συμπέρασμα για τον λόγο
ενεργοποιήσεως της εβραιομασονίας. "Ο άμεσος στόχος τους για τον οποίον
εργάζονται είναι η αποκλειστική οικονομική κατάκτησις της Τουρκίας και
νέες επιχειρήσεις... φαίνεται να έχουν εγκλωβίσει τους παραδόπιστους
Τούρκους σ' αυτόν τον στόχο και λόγω του ότι η Τουρκία κατέχει ιερά στους
Εβραίους εδάφη είναι φυσικό να επιθυμούν οι Εβραίοι θέσι αποκλειστικής
διοικητικής επιρροής και ακολούθως αξιοποίησί της για εκμετάλλευσι του
ιδανικού τους, δηλαδή τελικώς την δημιουργία αυτονόμου Εβραϊκού κράτους
στην Παλαιστίνη ή Βαβυλωνία, όπως εξήγησε σε άρθρο του ο Ισραήλ
Ζάνγκγουιλ στο Fortnightly Review…".
Πιο κάτω όμως καταγράφει την μελλοντική μοίρα των μη-Τούρκων
Μικρασιατών. "Εβραίοι και Νεότουρκοι ενώθηκαν πάλι για να αποξενώσουν
και αποδιώξουν τους Αρμενίους, Έλληνες και Άραβες...". Ήδη από το 1910
λοιπόν ήξεραν πολλοί το μέλλον των Μικρασιατών... εκτός των Ελλαδιτών
πολιτικάντηδων να υποθέσουμε!
Ένας άλλος Άγγλος διπλωμάτης, υπεύθυνος του γραφείου αντικατασκοπίας
της Αγγλικής πρεσβείας στο Κάιρο της Αιγύπτου, ο Κλέιτον, σε απόρρητη
έκθεσί του στον στρατηγό κυβερνήτη του Σουδάν, Γουίνγκέιτ, στις 3 Απριλίου
1916, περιγράφει "τις αποδείξεις γι' αυτό το οποίο πάντα υποψιάζετο", δηλ. την
απανταχού επιρροή των Εβραίων. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι "υπάρχουν
Αγγλοεβραίοι, Γαλλοεβραίοι, Αμερικανοεβραίοι, Γερμανοεβραίοι, Αυστριακοί
Εβραίοι, και Θεσσαλονικείς Εβραίοι, αλλά όλοι είναι Εβραίοι και πιο βασικό,
όλοι είναι αντι-Ρώσσοι. Ακούς να ομιλούν για ειρήνη και κάπου πίσω απ' αυτό
κρύβεται κάποιος Εβραίος. Ακούς λόγια υπέρ της Τουρκίας και προτροπές για
αποκλειστική συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία πάλι κρύβεται Εβραίος, κυρία
πηγή των Νεοτούρκων...".
Ο Ελί Κεντουρί όμως, με εκνευριστική έλλειψι επιχειρημάτων, υποστηρίζει
μετά μανίας, παρά την δικαίωσι του Λόουθερ και Κλέιτον από την ιστορία, ότι
ήταν πλανημένοι αφελείς και προκατειλημμένοι κατά των Οθωμανών μάλιστα
572
Αδελφός των ιδιοκτητών των πολυκαταστημάτων Macy's και Abraham & Straus. Η
οικογένεια Στράους είναι η δύναμις πίσω από το εμπόριο κόκκων (δηλ. σίτου,
αραβοσίτου, σόγιας, καφέ, κλπ, κλπ) παγκοσμίως. Πρέσβυς των ΗΠΑ στην Μόσχα
όταν οι Ρώσσοι αγόραζαν φορτία τραίνων με σίτο από ΗΠΑ αλλά και κατά την
περίφημη Περεστρόικα ήταν κάποιος εκ των Στράους.

563
δε ότι αυτοί ήσαν οι κύριες αιτίες επιτυχίας του σιωνισμού διότι οι εκθέσεις των
επαρουσίαζαν υπερβολικά δυνατούς τους Εβραίους δημιουργώντας δέος στην
Αγγλική κυβέρνησι. Επιχειρήματα εντελώς σαθρά και πλάνα, απευθυνόμενα σε
αδαείς αφελείς και ιστορικούς φένακες... δηλαδή υλικό για Χόλλυγουντ αλλά
και χαρακτηριστικό της ελεεινής πλήρως ελεγχομένης και κατευθυνομένης
ακαδημαϊκής ποιότητος της προσφερομένης υπό Πανεπιστημίων τύπου London
School of Economics. Σχολεία τα οποία οριοθετούν την περίφημη "πολιτική
ορθότητα" στην ιστορικο-πολιτική έρευνα, καλύπτοντα τοιουτοτρόπως τους
Αφανείς Αφέντες.
Είναι άγνωστος ο αριθμός των Ντονμέ της πρώτης εκ 288 μελών βουλής
των Νεοτούρκων. Ο Πρίνζ μας πληροφορεί όμως ότι ήταν η πλειοψηφία. Ο
Καράσσο573 και τρείς ακόμη μη Μουσουλμάνοι Εβραίοι δεν εξελέγησαν στην
κυβέρνηση. Προσεπάθησαν όμως να ταυτίσουν τα συμφέροντα του σιωνισμού
με αυτά των Νεοτούρκων αλλά χωρίς επιτυχία. Προφανώς, οι Ντονμέ είναι
αφοσιωμένοι στην διατήρησι της ηγεσίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε
πρώτη φάση και όχι στον εβραϊκό αποικισμό της Παλαιστίνης.
Ο σιωνισμός, μέσω των διαφόρων εκδόσεων, προσπαθεί εντατικά και για
δεκαετίες να παρουσιάση ως αστεία την άποψι της συμμετοχής Εβραίων στους
Νεότουρκους. Ο τρόπος δράσεως του σιωνισμού είναι συνωμοτικός και ως εκ
τούτου δεν επιθυμεί δημοσιοποίησι των μεθόδων του. Πάντως η σπουδή και η
αγωνία των σιωνιστών συγγραφέων να αποκρύψουν και να διασκεδάσουν ή να
παρουσιάσουν ως αστείες τις απόψεις των Άγγλων για τα γεγονότα (π.χ. David
Fromkin, "A peace to end all peace") δείχνει την αλήθεια. Ο αντίλογος
αποσιωπάται574...
Η Αγγλική μυστική υπηρεσία, βρήκε το μανιφέστο των Νεοτούρκων το
οποίο ήτο στα γερμανικά και το μετέφρασε. Η μετάφρασις κυκλοφορεί σήμερα
με τίτλο "The Turkish and Pan-Turkish Ideals" από τις εκδόσεις Liberty Press.
Το έγραψε κάποιος Νεότουρκος από τις Σέρρες με όνομα Τεκίν Αλπ. Στην
σελίδα 6 όμως, πληροφορούμεθα ότι ο Τεκίν Αλπ είναι Ντονμέ και ότι το
αληθινό του όνομα είναι Μωυσής Κοέν! Τέτοιες λεπτομέρειες αγνοούνται
σκοπίμως από τους σιωνιστές συγγραφείς τύπου Κεντουρί...
Ουσιαστικά, οι κινήσεις του σιωνισμού τις εποχές εκείνες μεταξύ 1900-
1923 ήταν άριστα ενορχηστρωμένες και πανέξυπνες. Κατάφεραν να πιέσουν
(μέσω ΗΠΑ) την Αγγλία να δεχθή τον σιωνιστικό εποικισμό στην Παλαιστίνη
και να καταλάβουν εκ των ένδον ότι απέμεινε από την Οθωμανική
Αυτοκρατορία, ηρωοποιώντας τεχνητώς στην Καλλίπολι, με τεράστιες έμψυχες

573
Οι μυστικές υπηρεσίες, μέσω των αναφορών Λόουθερ, τον χαρακτηρίζουν ανίκανο
ανέντιμο δικηγοράκο, χαμερπή, αργυρώνητο κρυπτοαπατεώνα, ο οποίος εμύησε τους
Ταλαάτ, Τζαβίντ, ιατρό Νιαζίμ και Μπεχαεντίν Μοναστιρλί στην μασονία. Ήταν κατά τις
μυστικές υπηρεσίες, "χρήσιμο τσακάλι για τις ύαινες και τους λέοντες της Επιτροπής
Ειρήνης Προόδου".
574
όπως π.χ. ο Mevlan Zade Rifaat Bey στο βιβλίο του "L' Empere Ottoman et les
Sionistes, les Juifs qui ont ruine la Turkquie", (Constanza 1923), δηλ. Η Οθωμανική
Αυτοκρατορία κι οι Σιωνιστές, οι Εβραίοι στην καταστροφή της Τουρκίας.

564
Αγγλοσυμμαχικές απώλειες τον Κεμάλ. Το κυριότερο όμως είναι ότι κατάφεραν
να εξουθενώσουν πολυδιάστατα την Ελλάδα κυρίως με την ανταλλαγή
πληθυσμών. Ίσως στα κρυφά σαλόνια τους να γιόρτασαν αυτό πιο πολύ απ'
όλα. Και με πολλές παρασκηνιακές προσπάθειες όλα αυτά τα πέρασαν στην
αφάνεια. Ή έτσι θέλουν να πιστεύουν... Εξ άλλου ο οργανωτής των
ανταλλαγών ήτο ο αμερικανοεβραίος Μόργκεντάου, πρέσβυς των ΗΠΑ στην
Τουρκία το 1913 έως 1916, ο οποίος στο 3ο κεφάλαιο των απομνημονευμάτων
του575 αναφέρει ήδη ότι 1915 εγνώριζαν τα σχέδια περί ανταλλαγών
πληθυσμών... Τα οποία τελικώς μόνο οι ελληνόφωνοι εθνάρχαι δεν εγνώριζαν
όταν απεφάσιζαν την αποστολή του ανθού της ελληνικής νεολαίας στα
οργανωμένα από τον σιωνισμό σφαγεία της Μικρασίας.
Γενικά, και λαμβάνοντας υπ' όψιν τα παραπάνω, πρέπει να δείξουμε μεγάλη
κατανόησι στους Τούρκους για το επιφανειακό φανερό ανθελληνικό μίσος τους
διότι πηγάζει από το τεράστιο σύμπλεγμα κατωτερότητος του σιωνισμού έναντι
των Ελλήνων και τεχνηέντως προβάλλεται ως μίσος Τούρκων κατά Ελλήνων.
Επίσης πρέπει να δείξουμε κατανόησι για το ότι το νέο Τουρκικό κράτος
ιδρύθηκε από... μη Τούρκους, ο εθνάρχης τους και "πατερούλης" τους, Κεμάλ,
όχι μόνο δεν ήταν Τούρκος αλλά τους περιφρονούσε κι' όλα, και τέλος, αυτή η
ίδια η σημαία τους είναι αρχαία Ελληνική. (Η ημισέληνος ήταν αρχαίο
Μεγαριτο-Βυζαντινό σύμβολο και καθιερώθηκε προς τιμήν της Θεάς Εκάτης).
Τα κεμαλικά λεγόμενα καθεστώτα, πάντα ανθελληνικά, στηρίχθηκαν από τον
σιωνισμό με πάμπολλους τρόπους μέχρι που φτάσαμε στην γνωστή σημερινή
Τουρκο-Ισραηλινή συμμαχία. Ο σιωνισμός πάντα τους ήλεγχε, τους ελέγχει και
θα τους ελέγχη... Επομένως, όταν αναφερόμεθα σε γεωπολιτική της Τουρκίας,
σε Τουρκικό εθνικισμό-επεκτατισμό, σε Τουρκικό ανθελληνισμό, κλπ, να
γνωρίζουμε ότι τα ενορχηστρώνει ο σιωνισμός και ότι ο σιωνισμός ευρίσκεται
πίσω από την Τουρκική διοίκησι-αδιαλλαξία και κυρίως ιστορία γενοκτονιών...

575
AMBASSADOR MORGENTHAU'S STORY, by Henry Mogenthau, Νέα Υόρκη 1918.
Αναφέρεται εκτενώς στο 3ο κεφάλαιο για την έναρξι το 1915, εκτοπισμού Ελλήνων
μέσω Γερμανικών προτροπών αλλά και για σφαγές Ελλήνων, κλείσιμο ελληνικών
καταστημάτων, καταστροφές ελληνικών περιουσιών, κλπ. Μιλά για οργανωμένο
σχέδιο. Το βιβλίο του είχε κυκλοφορήσει εις ΗΠΑ το 1917.

565
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ε΄

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

και δευτερευόντως των ΚΥΘΗΡΩΝ
ΑΡΧΗ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ...
ΣΩΚΡΑΤΗΣ

...ΓΡΑΦΕΙ ΞΕΝΟΦΩΝ ΟΤΙ ΗΡΧΕΤΟ ΑΠΟ ΤΗΣ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΣ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΚΑΣΤΟΝ.
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

Ο Επίκτητος διασώζει την άποψι του Σωκράτους, όστις, συμφώνως προς τα

διδασκόμενα στον Πλατωνικό διάλογο, Κρατύλο, εξέφρασε το παραπάνω
παιδευτικό δόγμα δηλώνοντας την εκπληκτική ιδιότητα της ελληνικής γλώσσης
– και πελασγικής γενικώς ομογλωσσίας – να δύναται να ενσωματώνη και κατά
κάποιο τρόπο να αποκρύπτει στις ίδιες τις λέξεις τα νοήματα της θεολογίας
και φιλοσοφίας και γενικώς διαφόρους ορισμούς και περιγραφές. Οπότε, η
ετυμολόγησις και μελέτη των ιδίων των λέξεων, μπορεί να αναδομήση μία
φιλοσοφία
Έχοντας αυτά υπ' όψιν, παρατηρώντας τοπωνύμια, προκύπτει ευκόλως ότι
οι αρχαίοι Πελασγοί, ονομάτιζαν λαούς και περιοχές, κυρίως συμφώνως προς
τα ιδιαίτερα γεωγραφικά ή άλλα εγγενή χαρακτηριστικά των περιλαμβάνοντας
αυτά τα χαρακτηριστικά μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτή η τακτική
ακολουθείται ακόμη και σήμερα όπου τα περισσότερα τοπωνύμια αντιστοιχούν
σε ιδιότητες του τόπου όπως π.χ. Παλαιόκαστρο, Νεοχώρι, Ιτέα, Πτελέα,
Πλάτανος, Ποταμιά, Λουτρά, κλπ ή ακόμη και χαρακτηριστικά του τόπου όπως
π.χ. Γραικία, Ελλάς, Κρήτη, Ιθάκη, Σέριφος, Φολέγανδρος, Κύθηρα όπου όμως,
πολλές φορές λόγω γλωσσικής αγνοίας έχει χαθή η παναρχαία σωστή
ετυμολογία.
Όταν οι πρωτοπηγές της γλώσσας χάθηκαν και επομένως χάθηκε ο
συνδετικός γλωσσικός κρίκος με τις πελασγικές-γραικικές ονομασίες,
παρατηρούμε ότι άρχισαν πλέον οι Έλληνες, π.χ. Ησίοδος, εν τη αδυναμία τους
να ετυμολογήσουν, να επινοούν ψευδογενάρχες ώστε να ταυτίσουν με τα
ονόματα των γεναρχών τους λαούς και τις περιοχές. Εξαιρετικά σπάνια, για να
μην πούμε καθόλου, οι Πελασγοί ονομάτιζαν λαούς με ονόματα γεναρχών.
Αυτό το μέγα λάθος ωδήγησε σταδιακώς σε πλήρη απαξίωσι και απώλεια των
ετύμων και πνευματική ραθυμία σε ότι αφορούσε την γλώσσα. Η παρακμή ήτο
προ των πυλών. Θύματα οι ελλαδικές περιοχές (όπως π.χ. Αιτωλία, Ακαρνανία,

567
Ημαθία, Μακεδονία, Αττική, Ευρυτανία, Βοιωτία, Κως, Μύκονος, Μυγδονία,
Φρυγία, κλπ) οι ονομασίες των οποίων είναι γεωγραφικές και επ' ουδενί
ονόματα βασιλέων ή ηρώων ασχέτως αν κάποιοι βασιλείς αργότερα εταύτισαν
το όνομά των με την περιοχή τους.
Οι ληρολόγοι, ελληνόφωνοι και μη, γνήσια τέκνα της era vulgaris,
ηδονίζονται στο έπακρον διαβάζοντας παρόμοιες παραπλανητικές και
παρακμιακές θέσεις-απόψεις αρχαίων Ελλήνων και παρασυρόμενοι από
ανθελληνικά παραληρήματα, εκδίδουν επιστημονικές θεωρίες βασιζόμενες όχι
στην ενδελεχή επιστημονική μελέτη γλωσσικών ριζών αλλά στο τι γράφει το
κάθε αμφιβόλου επιστημονικής αξίας, πιθανώς και παραποιημένο, σύγγραμμα
της αρχαιότητος.
Η Πελασγική πρωτογλώσσα όμως, η μήτρα των γραικικών διαλέκτων και
κατόπιν των ελληνικών, έχει αφήσει τον απόηχό της, παρά την πάροδο
χιλιετιών, ακόμη και στην σημερινή βαρειά λαβωμένη νεοελληνική, η οποία
άνθεξε τα τραύματα αιώνων σκλαβιάς, διαστρεβλώσεως και τελικώς σήμερον,
απορρίψεως.
Ιστάμεθα μάρτυρες της σημερινής κακοποιήσεώς της από επισήμους
φορείς, ελληνοφώνους ελληνοφόνους οι οποίοι, στην απύθμενη (μάλλον
σκόπιμη) κακοήθη άγνοιά τους, δεν είναι δυνατόν να εκτιμήσουν το μέγεθος
της απωλείας την οποία προσπαθούν να επιφέρουν και πρωτοστατούν στον
γλωσσικό βιασμό, συγχαίροντες αλλήλους για την αθλία μετατραυματική και
επιθανάτιο πορεία του μεγαλειωδεστέρου δημιουργήματος της ανθρωπίνης
διανοίας, δηλαδή της ελληνικής γλώσσης.
Αν επιχειρήσουμε μερικές εμβαθύνσεις στην επιζήσασα πελασγική ηχώ, θα
μείνουμε γοητευμένοι από το γεγονός ότι παρά τις χιλιετίες και τις
ανθελληνικές προσπάθειες των διαφόρων Γληνών, τα γλωσσικά αυτά στοιχεία
επιζούν αλλά και απαιτούν σεμνά και σιωπηρά την αναγνώρισί των...
Πράγματι, αξιοθαύμαστο δεν είναι το πώς ετυμολογείται στον Κρατύλο του
Πλάτωνος το ένα ή το άλλο όνομα ή η κάθε λέξις, αλλά, το ότι σε μία εποχή
όπου η εξωελληνική ανθρωπότης, από επιστημονικής πλευράς ευρίσκετο
βυθισμένη σε χαώδη δεισιδαιμονικά θεοκρατικά ερέβη, στον Κρατύλο
ανατέλλει μία νέα επιστήμη, η οποία πολύ αργότερα, ωνομάσθη γλωσσολογία.
Δεν είναι σημαντικό για κανέναν, εκτός των ανοητολογούντων, να προσπαθή
να αποδείξη αν είχε δίκαιον ο Πλάτων ή ο Σωκράτης όταν προσεπάθουν στην
αρχαιότητα να ετυμολογήσουν ονόματα και λέξεις. Το σημαντικό είναι ότι
εδίδαξαν την μεθοδολογία της επιστημονικής ερεύνης της νέας επιστήμης της
γλωσσολογίας, μέσω γλωσσικών μηχανισμών και αναλύσεων γλωσσικών
κανόνων. Η θεμελίωσις αυτής της επιστήμης στον Κρατύλο, ώφειλε να
αναγνωρίζεται διεθνώς ως νοητικόν ορόσημον υψίστης σημασίας για την
πολιτισμένη ανθρωπότητα και μόνον αυτό. Διότι, η ουσία είναι ότι σε πολλές
ετυμολογίες, ο Πλάτων-Σωκράτης φαίνεται να έχη πέσει σε πολλές παγίδες οι
οποίες μπορούν χαρακτηρισθούν σήμερα ως εντελώς ανεδαφικές. Όμως όταν
μία νέα επιστήμη διάγει τα πρώτα της βήματα υποπίπτει σε παντοειδή
σφάλματα ή ατοπήματα από τα οποία διασώζεται εντίμως μόνον αν δεν

568
δογματίση τα αποτελέσματά της. Και φυσικά δογματισμός πορισμάτων στον
Κρατύλο δεν υπάρχει και αυτό είναι άλλη μία νοητική-επιστημονική
κατάκτησις από την οποία οι διόλου ευφυείς επιστημονικοί ταγοί της σήμερον
πρέπει να διδαχθούν. Κατόπιν αυτών, αυτονόητον είναι ότι στις ετυμολογικές
αναζητήσεις δεν βοηθούμεθα από προσπάθειες αρχαίων αλλά μάλλον
αποπροσανατολιζόμεθα. Ιδίως όταν λαμβάνουμε σοβαρώς υπ' όψιν κείμενα
λειψεγκεφάλων και ανεκδιηγήτων μετριοτήτων της βυζαντινής εποχής τύπου
Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου ή εκκλησιαστικών οι οποίοι παραποιούν την
γνώσι ώστε να ταιριάζη με την Ανατολή και την βίβλο.
Στην αναζήτησι του κατά το δυνατόν προσδιορισμού των πρωταρχών της
(τεχνητώς προκυψάσης εκ της πελασγο-αιολο-δωρικής) ελληνικής γλώσσης,
οφείλουμε να αναλύουμε υπάρχουσες λέξεις και αναζητούμε τους γραικικούς
και πελασγικούς αποήχους των ριζών οι οποίες επεβίωσαν παρά την γλωσσική
παρακμή, με αριστοτελική ενδελέχεια.
Όσο για τους Αθηναίους-Ίωνες όπως Εκαταίο, Θουκυδίδη κ.ά. πρέπει
δυστυχώς να δεχθούμε ότι το κάθε επιμέρους το οποίο αντελαμβάνοντο με το
περιορισμένο οπτικοπνευματικό γλωσσο-μυθολογικό πεδίον τους οι ΙΩΝΕΣ της
εποχής του, το ανήγαγον σε επιστημονικό αναντίλεκτο, απαξιώνοντας
ταυτοχρόνως την συσσωρευμένη γνώσι της ΑΙΟΛΙΚΗΣ-ΔΩΡΙΚΗΣ
παραδόσεως και Μυθολογίας. Όταν λοιπόν αυτοί τα απεδόμησαν όλα εν
ονόματι της "προόδου", ως αυτόχειρες, έστρωσαν τον δρόμο στους Ρωμαίους
να εξωλοθρεύσουν τους απογόνους των. Διότι τέτοιος ήταν ο ξεπεσμός κυρίως
των Ιώνων από Μαραθώνος και μετά και αυτή του την απελπισία για το μέλλον
περιγράφει ο Αριστοφάνης λοιδορώντας τους συγχρόνους του για τον ξεπεσμό
τους, που όμως σήμερα, νομίζουν όλοι ότι έγραψε κωμωδίες ενώ πρόκειται περί
δραμάτων. Όμως, το ίδιο απαξιωτικός για τους Αθηναίους ήταν κι ο Ευριπίδης
ο οποίος περιέγραψε και ενσάρκωσε στον Ηρακλή του, όλη του την αηδία για
την παρακμή της εποχής του εις τας Αθήνας. Οι περιώνυμοι μελετηταί όχι μόνο
δεν αντελήφθησαν τον πόνο τόσο του Αριστοφάνους όσο και του Ευριπίδου
αλλά προβάλλουν τον Ηρακλή του Ευριπίδους ως υγιές αρχαίο πρότυπο προς
ανάλυσιν. Προς τέρψιν των ανθελλήνων.
Στην αρχή της δημιουργίας της Νεωτέρας Ελλάδος, οι Φαναριώται με την
δράσι των επέβαλον την γλωσσική αττικο-ιωνική καθαρότητα στην γλώσσα.
Αυτό μπορεί να είχε αρκετά θετικά διότι η γλωσσική καθαρότης ήτο βασική
συνιστώσα αναπτύξεως συνοχής του νέου κράτους με αποβολή τουρκικών
λέξεων, αλλά οπωσδήποτε είχε και αρνητικές επιπτώσεις διότι στο όνομα της
γλωσσικής "καθαρότητος", όποια τοπωνύμια δεν κατεγράφοντο στο λεξικό της
αττικής διαλέκτου, όλως βλακωδώς-κακοηθώς εβαπτίσθησαν... σλαβικά και
διεγράφησαν. Πολλά βλαχικά δηλ. Αιολοδωρικά τοπωνύμια εβαπτίσθησαν...
λατινικά. Λατινολαγνεία ή σλαβολαγνεία βασισμένες στην γλωσσική απαξίωσι
και άγνοια ή ακόμη και αποτέλεσμα κάποιας πανσλαβικής φενάκης.
Ευτυχώς για μας, η Φαναριώτικης προελεύσεως αντίληψις περί γλωσσικής
(καταστροφικής σήμερα) "καθαρότητος" των δωρικών περιοχών, δεν μπόρεσε
να αφανίση (ακόμη) τους αντίλαλους των διαλέκτων οι οποίες ήταν βασισμένες

569
σε θεμέλια μη ιωνικά. Οι αντίλαλοι αυτοί, δυστυχώς, εντοπίζονται σήμερα
κυρίως μόνο σε ξεχασμένα τοπωνύμια, δηλαδή, σε αυτά τα οποία παρά το ότι
επενέβησαν οι μύσται της ιωνικής-αττικής διαλέκτου (καλούμενοι
αδικαιολογήτως φιλόλογοι) απ' την μία και οι οπαδοί των ανοήτων
πανασλαβικών δογμάτων απ' την άλλη, γενικώς και οι δύο όμως
γλωσσοκαταστροφείς, παρέμειναν δια της παραδόσεως, ηρωικά αντιστασιακά
απομεινάρια ενός διαχρονικού σιωπηλού πολέμου, θύμα του οποίου είναι και η
ετυμολογία της Κύπρου.
Απαιτείται η αντιμετώπισις του Πελασγικού-Πελαργικού-Αιολικού-
Δωρικού μας παρελθόντος με σεμνότητα, σοβαρότητα αλλά κυρίως Έρωτα και
Ιερότητα, ώστε οι ενέργειες της Οσίας Μνημοσύνης να αφυπνίσουν την
κοιμωμένη Πελασγική μας πρωτοδυναμική μήπως κι έτσι καταστή δυνατή μία
νέα ποιοτική επανελληνιστική ιθυπορεία ως αντιστάθμισμα στην βιαίως και
υπούλως εφαρμοζομένη νεοταξίτικη παρακμιακή παγκοσμιοποίησι η οποία
οδηγεί την γλώσσα μας στα κεύθεα των στόνων.
Λόγω γεωπολιτικής και θέσεως, οι Κύπριοι είχαν επαφές με πολλούς
γειτονικούς λαούς όπως Αιγυπτίους, Φοίνικες, Κάρες, κλπ, και αυτό το γεγονός,
σε συνδυασμό με το ότι χάθηκε η επαφή μας με την πελασγική πρωτογλώσσα,
ωδήγησε πολλούς στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η νήσος ωνοματοδοτήθη με
επίθετα ή ονόματα μη ελληνο-γραικικά ή μη-πελασγικά γενικώς. Οι
περισσότερες ονομασίες ανάγονται στην αρχαιότητα αλλά υπάρχουν και
κάποιες μεταγενέστερες ρωμαϊκής και βυζαντινής εποχής.
Η Κύπρος, αιπεινή (ψηλή, απότομη), ιμερτή (πολυπόθητη, λαχταριστή),
περικαλλής (πεντάμορφη, ωραιότατη), ζαθέα (θειώτατη, αγιώτατη),
φιλομίστειρα (από τα πολλά της λιμάνια) ήτο Πελασγική νήσος και γνωστή
στην αρχαιότητα με πολλά ονόματα τα οποία μπορούμε να ομαδοποιήσουμε σε
διάφορες κατηγορίες.
Α...Μία κατηγορία είναι όλα εκείνα τα Πελασγογραικικά ονόματα τα οποία,
κατά τα Πελασγικά ήθη, αναφέρονται σε γεωγραφικά χαρακτηριστικά της
Νήσου και μάλιστα στην σχέσι της με το νερό. Αυτά είναι τα: Τεμέση,
Ακαμαντίς, Ασσελία, Μηιονίς, Φιλορμιστική, Γιατνάνα, Αλασία
Β...Ονόματα αναφερόμενα σε γεωγραφικά-οικονομικά χαρακτηριστικά
εκτός υδάτων είναι τα:
Ανεμόεσσα, Δασόεσσα, Χαλκόεσσα, Κολινία, Αμπελία, Ευέλαιος, Εύοινος,
Ευώδης, Οφιούσα, Ασπελία, Μακαρία, Κρύπτος, Σφήκεια, Θαρσίς
Γ...Βυζαντινά ονόματα όπως τα: Νήσος των Αγίων, Νέα Ιουστινιανή,
Ιερά νήσος
Δ...Ονόματα πόλεων ονοματοδότες όλης της νήσου είναι τα: Παφία,
Σαλαμινία, Αμαθουσία, Κίττιον, Γόλγοι
Ε...Ξένα ονόματα εβραϊκά-φοινικικά-αιγυπτιακά τα: Τσι, Χέθιμα, Χεττιείμ
ΣΤ...Σκοπίμως αφήσαμε για το τέλος την γραικοελληνική ομάδα ονομάτων
η οποία θεωρείται η πλέον σημαντική για την εξεύρεσι της ορθής ετυμολογίας
της ΚΥΠΡΟΥ. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τα παρακάτω ονόματα σχετίζονται
άμεσα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της θεοσεβικής αντιλήψεως των Αρχαίων

570
σε σχέσι προς την Κύπρο και αποτελούν επομένως την κορωνίδα των άκρως
σημαντικών ονομασιών. Είναι τα: Κυοφόρος, Ζωηφόρος, Ζωηγράφος, Αερία,
Αφροδισία, Κεράστεια, αλλά τελικώς επεκράτησε το Κύπρος.

Αναφορικώς με την υπάρχουσα ετυμολογία της Κύπρου, αναφέρονται

διάφορες εκδοχές, άλλες επιφανειακές κι άλλες πιο σοβαρές.
Επιφανειακή είναι επί παραδείγματι η εκδοχή να βγήκε το όνομα Κύπρος
από το Κρύπτος, πρώην όνομα της νήσου, "δια το κρύπτεσθαι πολλάκις υπό της
θαλάσσης".
Η πιο σοβαρή προσπάθεια ετυμολογήσεως πηγάζει από άκρως αμφιβόλου
επιστημονικής αξίας συγγράμματα της αρχαιότητας, μίας όμως γλωσσικώς
παρακμιακής εποχής όπου η αρχικώς περιγραφείσα γλωσσική ραθυμία έψαχνε
πάντα την εύκολη απάντησι. Η ομάς αυτή των ετύμων αναφέρεται:
Α...σε κάποια άγνωστη πόλι Κύπρο, ονοματοδότειρα της νήσου,
Β...το φυτό κύπρος (χέννα),
Γ... τον υιό ή την κόρη του μυθικού βασιλέως Κινύρα, Κύπρο,
Δ...το επίθετο ή θεολογικώς μιλώντας, την Ιδιότητα και Ενέργεια της θεάς
Αφροδίτης, «Κυπρίς» ή «Κύπρα»,
Ε...το σε μεγάλες ποσότητες υπάρχον ορυκτό, τον χαλκό.

Οι παραπάνω προσπάθειες συγκλίνουν όλες στο ίδιο λάθος. Δεν λαμβάνουν

σοβαρώς υπ' όψιν ότι οι Πελασγοί πάντοτε είχαν την συνήθεια να καταγράφουν
ή να κωδικοποιούν μέσα στην ίδια την λέξι, ιδιότητες και χαρακτηριστικά του
περιγραφομένου (να ταυτίζουν σημαίνον-σημαινόμενο). Επομένως, με το
όνομα κάποιας αγνώστου πόλεως, ενός φυτού, των τέκνων του Κινύρα, του
χαλκού ή της ιδιότητος της Αφροδίτης, προκύπτει πάλι το ίδιο ετυμολογικό
ερώτημα. Δηλαδή, τι εσήμαινε το όνομα το οποίο μάλιστα έπρεπε να αρμόζη σε
μία Θεά και σε βασιλόπουλα; Διότι γνωρίζουμε πως τα ελληνικά ονόματα κάτι
σημαίνουν και δεν είναι απλώς γράμματα βαλμένα σε σειρά όπως ας πούμε τα
αγγλικά. Επειδή όμως αυτή η ιδιότης των λέξεων στην πελασγική/ελληνική
απεφασίσθη από τους ειδικούς να μην διδάσκεται, γενιές ολόκληρες μελετητών
έχουν γαλουχηθή να σκέπτονται λάθος και να εκφέρουν λέξεις με λανθασμένο
νόημα.
Υποκρύπτεται πίσω από την παραπάνω γλωσσική αδυναμία και μία άλλη
σκοπιμότης η οποία αναφέρεται σε θεολογία. Το ισχύον θεολογικό σύστημα
ετοποθέτησε σκοπίμως τον νεοέλληνα όσο το δυνατόν μακρύτερα από την πηγή
της γλώσσης του, των ελληνικών παραδόσεων και εν τέλει και του αρχαίου
θεοσεβικού συστήματος ώστε μη γνωρίζοντας τίποτε από εκείνο και μάλιστα
διδάσκοντάς τον εντελώς διαστρεβλωμένη αντίληψι περί αρχαιότητος, να μην
δύναται να συγκρίνη το ισχύον τότε με το παρόν. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως
μέσω παιδείας και μάλιστα γλωσσικής παιδείας όπου σκοπίμως η διδασκαλία
των αρχαίων ελληνικών δομείται έτσι ώστε να δίδεται αποσπασματικά και με
μισητό τρόπο η γνώσις, δίχως υποψία σοβαρών γλωσσολογικών αναλύσεων και
επικεντρωμένη πάντα σε αττική διάλεκτο.

571
 Στην δε περίπτωσι της ΚΥΠΡΟΥ, απευκταίον είναι η θεολογική
προσπάθεια εμβαθύνσεως στην θεϊκή ενέργεια με το όνομα Αφροδίτη, στις
ιδιότητες και ενέργειές της, ώστε μέσα από αυτές να προκύπτη και το έτυμον
του επιθέτου Κυπρίς το οποίο κρύβει τις ενέργειες και δεν είναι ένα όνομα-
ταμπέλα όπως θα ήταν στα αγγλικά.
Η Αφροδίτη ήτο η ονοματοδοτηθείσα έτσι Θεϊκή ενέργεια του Έρωτος,
δηλαδή της θεϊκής εκείνης ΡΟΗΣ η οποία ΕΝΩΝΕΙ με αποκλειστικό σκοπό
την Δημιουργία. Σαν ΡΟΗ λοιπόν εσυμβολίζετο με Ύδατα ως το πλέον
αντιπροσωπευτικό στοιχείο των Ιδιοτήτων των Ερωτικών Ροών. Είναι δε
θηλυκή Ενέργεια διότι μέσω της Δράσεως της εκπορευομένης εξ αυτής,
γεννάται-δημιουργείται ένα έργο ή ύπαρξις. Η ετυμολογία του ονόματός της
επομένως δεν είναι καθόλου περίεργη αλλά συνεπής με την Εξ Υδάτων
(αλληγορικώς Συναισθημάτων) προερχομένη ενέργειά της.
Όμως, οι πάσχοντες από γλωσσική πελασγική απαιδεία επιστήμονες
θεωρούν προβληματική την πασιφανή ετυμολογία της την οποία αναζητούν,
όπως πάντα λόγω ιουδαιοχριστιανισμού, στην Ανατολή. Φθάνουν μέχρι του
σημείου να θεωρούν ετυμολογική συγγένεια Αφροδίτης και Αστάρτης,
στηρίζοντας την φενάκη στον Ηρόδοτο (Ιστορίες Ι, 105) ο οποίος αναφέρει ότι
ο ναός της Αφροδίτης Ουρανίας στην Ασκαλώνα της Συρίας ήτο το αρχαιώτερο
ιερό της και μέσω Φοινίκης εξηπλώθη η λατρεία της στην Κύπρο και στα
Κύθηρα. Ο Ηρόδοτος φυσικά, ως ιστορικός απατεών που ήτο, δεν ενδιεφέρθη
να μάθη αν στην Ασκαλώνα ζούσαν Πελασγοί 576. Ούτε τον ενδιέφερε ότι οι
576
Οι αρχαιολογικές ανασκαφές στις περιοχές των Πελασγογενών λαών, δηλ. στις ακτές
της Μεσογείου κυρίως, εκτός της επιστημονικής γοητείας, δίδουν την ευκαιρία στην
Μητέρα Γη, να αφήση από την αγκαλιά της, μετά τόσους αιώνες, σημαντικά μνημεία
και ευρήματα. Τόσο σημαντικά ώστε οι γνωστοί-άγνωστοι πλαστογράφοι
παραμυθολόγοι αγύρται της Ιστορίας, να αναγκάζονται να "καταπίνουν την γλώσσα
τους" και να καταφεύγουν σε σωρεία απατών και αποκρύψεων προκειμένου να
μειώσουν την ιστορική αξία των ευρημάτων ώστε να μην αναγκασθούν να αλλάξουν
την βολικά δομημένη απ' αυτούς πλαστή ιστορία.
Το επιβληθέν στα Πανεπιστήμια παγκοσμίως υπό των σημιτών δόγμα περί
Μεσανατολικών καταβολών του πολιτισμού, υποφέρει παντοιοτρόπως υπό των
αρχαιολογικών ανακαλύψεων αλλά, με την αρωγή των "δαρεικών", οι αργυρώνητοι
μίσθαρνοι ιδίως της Ελλάδος, αρνούνται την αναθεώρησι των επιβληθέντων δογμάτων.
Η αρχαιολογική σκαπάνη, στην Ασκαλώνα της Παλαιστίνης, αγνοώντας τους
παραχαράκτες και πλαστογράφους της ιστορίας, έφερε στο φως την γραφή των
Πελασγών Φιλισταίων, η οποία υπό των αρχαιολόγων εχαρακτηρίσθη μη-σημιτική
"κυπρο-μινωική". Η ανακοίνωσις των αρχαιολόγων, όπως αναφέρουν στις 13 Μαρτίου
2007 οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, μιλά για προηγμένο κοσμοπολιτικό πολιτισμό των
Φιλισταίων, εν αντιθέσει προς τους γείτονάς των ακαλλιέργητους νομάδες-σκηνίτες
κτηνοτρόφους Εβραίους (κατά τους Τάιμς). Το άρθρο επίσης αναφέρει τις προσπάθειες
του επισήμου Ισραηλινού κράτους να αποσιωπηθή η ανακάλυψις. Όλα αυτά των
ανασκαφών αναφέρονται για το 1.000 π.χ. Δηλαδή το 1.000 π.χ., οι Ασκαλωνήται, και
κουλτούρα αλλά και γραφή είχαν, και μάλιστα στα όστρακα διακρίνονται εμφανώς
πολλά από τα δήθεν φοινικικά γράμματα. Που ήσαν λοιπόν οι δήθεν εφευρέται των
γραμμάτων Φοίνικες το 1.000 π.Χ.; Απλούστατα, έκλεβαν γράμματα ώστε να

572
Μακεδόνες την απεκάλουν Ζειρήνη δηλ. γεμάτη θερμή+ροή, ό,τι δηλαδή είναι
η Ερωτική Ροή. Όμως και στα λατινικά, το VENUS σημαίνει ροή νερού 577.
Μελετώντας τα παραπάνω, δεν ξενίζει το να γράφη ο Παυσανίας ότι την
λατρεία της Θεάς έφερε στην Αττική ο Αιγέας διότι η λέξις Αιγέας προτείνει
Ερωτική δυναμική ενέργεια (εκ του αΐσσω). Άλλοι μελετηταί την θεωρούν
ξενική διότι, κατά τον Όμηρο, προστάτευε την Τροία παραβλέποντας το ότι,
πάλι κατά τον Όμηρο, οι Τρώες είχαν ίδιους θεούς και γλώσσα, ίδια ήθη κι
έθιμα με τους Αχαιούς. (η ονομασία Έλλην δεν είχε ακόμη τότε εθνική
σημασία). Εξ άλλου στην Ιλιάδα υπάρχουν άπειρα αλληγορικά θεολογικά
στοιχεία τα οποία, λόγω κρατούσης θρησκείας, δεν προσεγγίζονται και δεν
μελετώνται σκοπίμως, ώστε οι εντυπώσεις να παραμείνουν στο παραμυθητικό
στοιχείο του Έπους. Υπάρχουν και θεωρίες περί αλληγορικής Θεσσαλικής
καταγωγής της αλλά η λέξις θεσσαλία πάλι αναφέρεται σε ύδατα. Όπως και το
επίθετο Παφία, το οποίο σημαίνει ήρεμα νερά578. Η αλληγορική σχέσις της με
το νερό είναι φανερή κι από τα επίθετά της Ποντία, Λιμενία, Πελαγία,
Θαλασσία και Γαληναίη.
Για την σχέσι Αφροδίτης-Υδάτων εγράφησαν τα παραπάνω ώστε να
τεκμηριωθή η ανάγκη "ταυτίσεώς" της συμβολικώς με νήσους και
συγκεκριμένα ΚΥΠΡΟ-ΚΥΘΗΡΑ οπότε καθόλου τυχαία δεν προέκυψαν τα
ομηρικά προσηγορικά της θεάς Κύπρις και Κυθέρεια τα οποία όχι μόνο ΔΕΝ
έχουν τοπικό χαρακτήρα αλλά πρέπει να εξετασθή η πιθανότης μήπως εκ της
Θεάς να ωνομάσθηκαν έτσι διότι οι αρχαίοι ήσαν άκρως ευσεβείς εκείνες τις
εποχές.

δημιουργήσουν δήθεν την γραφή. Απεδείχθη εκ των ανασκαφών ότι η Ασκαλών ήτο μία
ακμάζουσα ελληνίς πόλις δίχως καμμία σημιτική επίδρασι το 1.000 π.Χ. Αυτό το
γεγονός θα έπρεπε να είχε πολυσυζητηθή στην Ελλάδα, αλλά, με μοναδική εξαίρεσι την
Καθημερινή της 14ης Μαρτίου, ηγνοήθη παντελώς, ώστε να μην θεωρηθούμε
"εθνικιστές" ή "αντισημίτες", αφού θα απεδεικνύετο το φοινικικόν ψεύδος. Επίσης, θα
απεδεικνύετο στους νεοέλληνες άτοπος ο ισχυρισμός περί ασιατικής προελεύσεως της
Αφροδίτης, για την λατρεία της οποίας ο τυχοδιώκτης Ηρόδοτος, στην ανθελληνική του
υστερία, ετόνιζε ότι εισήχθη από την ...Συρία, και μάλιστα την Ασκαλώνα, υπονοώντας
μη-ελληνική καταγωγή της. Ο κατά Πλούταρχον κακοήθης αυτός, αντί να φροντίση να
πληροφορηθή για την ελληνική καταγωγή των Ασκαλωνητών, εκμεταλλευόμενος την
ανοχή και παρακμιακή απάθεια του Αθηναϊκού όχλου, υπεβάθμισε μεθοδικώς την
ελληνική ιστορία και παράδοσι, οπλίζοντας με ανθελληνικά επιχειρήματα την φαρέρτρα
των λειψεγκεφάλων και κακοβούλων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον
διδάσκεται Ηρόδοτος στην Α΄ Γυμνασίου, ώστε να εμποτισθούν με ανθελληνισμό τα,
αμόρφωτα, μαλθακά, απονευρωμένα πλέον και διαδικτυακά ζόμπι ελληνόπουλα.
Το περί Ασκαλώνος άρθρο, στην ιστοσελίδα της Καθημερινής
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100050_14/03/2007_219350.
577
Αναλυτικά στο περιοδικό "ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ", Θεσσαλονίκη, Τεύχος 33,
σελ. 39.
578
Περιοδικό "ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ", Θεσσαλονίκη, Τεύχος 34, σελ. 39.

573
 Ο ΧΑΛΚΟΣ
Είναι γνωστό από επιγραφές Αιγυπτίων ή Χετταίων περί τον 15ο αι. π.Χ. ότι η
Κύπρος ήτο γνωστή ως Abesin (καταμεσίς του νερού στα πελασγικά) ή Tsi
(Κυ) ή Άσυ (Ζωηφόρος ή Πύρινη όπου πυρ=ενέργεια στην πελασγική
θεολογία). Δεν ήτο γνωστή ακόμη ως Κύπρος διότι η ονομασία αυτή ίσως να
μην είχε καθιερωθή ακόμη από την Γραικοελληνική θεολογική συνείδησι ή
μπορεί να είχε καθιερωθή μόνο μεταξύ Γραικοελλήνων.
Η ανάπτυξις των Αχαιών-Δαναών εβασίσθη εν ολίγοις στην
ανταγωνιστικότητά των και στην διάθεσί των να μην αποφεύγουν πολέμους. Η
επικράτησίς των στους πολέμους ωδήγησε στην ανάπτυξι πολεμικών μέσων τα
οποία εβασίζοντο στον χαλκό. Η Κύπρος ήτο πασίγνωστη για τον χαλκό του
υπεδάφους της ο οποίος ήτο απαραίτητος για την πολεμική μηχανή των Αχαιών.
Η Ύστερη Περίοδος του Χαλκού (1650-1050 π.Χ) εσημείωνε και την ακμή των
Αχαιών και ήτο φυσικό η Κύπρος να είχε θεωρηθή ως νήσος-πηγή όχι μόνον
χαλκού καθ' εαυτού αλλά δυνάμεως η οποία απεκτάτο μέσω χαλκού. Η
Κύπρος δεν εταυτίσθη με τον χαλκό αλλά με την Ισχύ την οποία προσέδιδε
η κατοχή χαλκού εκείνη την εποχή. Σε αυτήν την πολύ λεπτή διαφορά
οφείλονται τα ετυμολογικά σφάλματα περί Κύπρου. Διότι οι Πελασγοί ήσαν
πολύ προσεκτικοί στις ονοματοδοσίες των και ήταν αδύνατον να ωνομάσουν
μία πανίσχυρη περιζήτητη πολύτιμη νήσο με το όνομα μετάλλου. Επειδή όμως
το μέταλλο με τα άφθονα κοιτάσματα και τεχνολογία κατεργασίας μετά την
εξόρυξι, προσέδιδε απίστευτα μεγάλη οικονομική ισχύ, πολύ λογικά
σκεπτόμενοι, ωνόμασαν το ίδιο το μέταλλο ως ισχυρομέταλλο και την νήσο
παρομοίως, αποικίζοντάς την ταυτοχρόνως ώστε να ευρίσκονται πλησίον του
ισχυρομετάλλου χαλκού τον οποίον αναμειγνύοντες με κασσίτερο
εδημιούργησαν τον ανθεκτικό ορείχαλκο (μπρούτζο), ασυναγώνιστο στην μάχη.
Κατόπιν των παραπάνω, και παραλείποντες τις εκ του πονηρού ή εξ αφυίας
προσπάθειες ετυμολογήσεως από Σουμερίους και άλλους ανατολικούς λαούς,
ως η ελληνική γλώσσα να ήτο πάμπτωχος ζήτουλας λέξεων σαν την λατινική ή
αγγλική σήμερα, παραθέτουμε και την ελληνική άποψι.
Αναλύουμε την ΚΥΠΡΟ ως σύνθετη λέξι αποτελουμένη από την
πελασγική ρίζα ΚΥ- και την σημαντικότατη πελασγική ρίζα ΕΡΙ-.

Η ΡΙΖΑ ΚΥ-
Η ενέργεια αυτής της ρίζας γίνεται αμέσως κατανοητή από το πλέον σημαντικό
παράγωγο ρήμα της, το ΚΥΩ. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το άμεσα σχετιζόμενο
με την Αφροδίτη – ερωτική ενέργεια – ρήμα; Δηλώνει κατ' αρχάς μία
αυξητική ενέργεια δηλ. μία μεγένθυσι-διόγκωσι η οποία όμως δεν είναι κενή
αλλά αντιθέτως, περικλείει μέσω σπερματοδοτήσεως θείας ενεργείας κάτι
(υλικό ή ιδεολογικό ή αφηρημένο ενεργειακό). Το ΚΥΩ σημαίνει ότι κάτι
ΚΥΟΦΟΡΕΙΤΑΙ και ευρίσκεται εντός σπηλαιώδους – καλυπτομένου-
προστατευμένου περιβάλλοντος κι αυτό δεν είναι πάντα μία ύπαρξις αλλά

574
αφαιρετικά αναφέρεται σε ΚΥΟΦΟΡΙΑ ίσως ενεργειών ή συστήματος
ενεργειών ή ιδεών ή σχεδιασμών ή ισχύος ή δυνάμεως, κλπ.
Παράγωγο ουσιαστικό της ρίζας ΚΥ- είναι το ΕΓΓΥΟΣΕΝ-ΚΥ-ΟΣ όπου
ΕΝ-=το εντός (το αγγλικό ΙΝ). Οπότε σημαίνει το ΕΝ- καταστάσει διογκώσεως
περικλείον κάτι ΚΥ-, το Έγγυον=κυοφορούν.
Η ρίζα ΚΥ- δηλ. διόγκωσις περικλείουσα ύλη ή και ενέργειες, όταν είναι
περιορισμένη-κλειστή λέγεται ΚΥ-ΚΛΟΣ... Το δεύτερο συνθετικό είναι το
δήθεν αγγλικό close... Άλλα παράγωγα είναι το:
κύββα=ποτήρι ή για την ακρίβεια διόγκωσις ΚΥ- περιέχουσα υγρό ΒΑ- εξ
ου και κύβας=νεροθήκη.
Σ-κύτη=κεφαλή ως περικλείουσα την ακαθόριστη ουσία εγκέφαλο το
σήμερα λίαν κακώς ονομαζόμενο μυαλό.
σ-κύτος=δέρμα ως εμπεριέχον-περικλείον τα ζωτικά όργανα.
κύπη-κύπελλο ως εμπεριέχον-περικλείον νερό.

Άλλα παρόμοια ουσιαστικά είναι τα κυφόν, κύφωσις=καμπούρα, σ-

κύβω=κύπτω, κύβεθρον=κυψέλη, κλπ.
Με συνήθη αλλαγή του φωνήεντος (πολύ μικρή σημασία έδιναν στα
φωνήεντα οι Πελασγοί και η ορθογραφία τους έχει λιγότερη έως αμελητέα
σημασία στις ετυμολογίες) προκύπτουν κοίλον, κοιλιά, κοιλάδα, κυρτό,
κάμπτω, καμάρα, καμπύλο, κοίτος, κουκούλι.
Βάσει αυτής της ρίζας έχουμε μυθολογικές έννοιες όπως ΚΥΚΝΟΣ,
ΚΟΙΟΣ, ΦΟΡΚΥΣ, ΚΗΤΩ.
Η δε ΚΙ-ΘΑ-ΡΑ έχει την διόγκωσι-ηχείο όπου κυοφορείται ο ήχος της εξ ου
και η ονομασία της.
Η ρίζα ΚΥ- όπως την εξετάσαμε, έχει ονοματίσει και άλλες πελασγικές
έννοιες. Για τις ανάγκες αυτής της εργασίας χρησιμοποιούνται ρίζες όπου το
ΟΥ- εναλλάσσεται με Υ-579 αλλά και με Ω-580 συμφώνως προς τις συνηθέστατες
γνωστές γλωσσικές τροπές της πελασγο-γραικο-ελληνικής και παραγώγων
γλωσσών.
579
Πολύ συνηθισμένη τροπή Υ- με ΟΥ-. Π.χ. πτέρΥγα-φτερΟΥγα, τΥμβος-τΟΥμπα,
τΥμπανο-τΟΥμπανο, κρΥσταλλο-κρΟΥσταλλο, κλπ. Οι απαράδεκτοι αμαθείς
γλωσσοφόνοι, λειψεγκέφαλοι, γλωσσομαφιόζοι καθηγηταί επιβάλλουν την
αντικατάστασι του Υ- με Ι-. Π.χ. στη ελλαδική τηλεόρασι το γαρύφαλο γράφεται πλέον
γαρίφαλο. Το Ι- όμως ποτέ δεν τρέπεται σε ΟΥ- άρα δεν μπορεί το γαρΙφαλο να λέγεται
και γαρούφαλο... Επίσης το ντοκΙμανταίρ είναι λάθος για τον ίδιο λόγο. Σημαντικότατο
στοιχείο τεκμηριώσεως ορθής αρχαίας προφοράς του Υ=ΟΥ όπου η Κύπρις γράφεται
πολύ σωστά Κούπρις, διασώζεται σε απόσπασμα ποιήματος της γνωστής αρχαίας
Βοιωτής λυρικής ποιητρίας Κορίννας Fragment 1a, column or subfragment στήλη 3,
γραμμή 19 όπου γράφει: "Δεύς πατείρ πάντων βασιλεύς, τρις δε πόντω γάμε μέδων
Ποτιδάων, ταν δε δουίν, Φύβος λέκτρα κρατούνι, ταν δ' ίαν Μήας αγαθός πης Ερμάς,
ούτω γαρ Έρως κη ΚΟΥΠΡΙΣ πιθέταν...".
580
Πολύ συνηθισμένη τροπή Ω- με ΟΥ- σε δωριείς-βλάχους όπου κΩφός=κΟΥυφός,
κλΩβός-κλΟΥβί-club, πΩλώ-πΟΥλώ, κΩδΩν-κΟΥδΟΥνι, σκΩληξ-σκΟΥλήκι, πΩλος-
πΟΥλάρι, κλπ.

575
 Το ΚΥ- τρεπόμενο σε ΚΟΥ- είναι το όνομα της αγελάδος (λόγω του όγκου
της όπως και του κήτους στην θάλασσα) στην γραμμική Β και έτσι διετηρήθη
στην Σαξονική-Γερμανική. Το ΚΟΥ- όμως είναι ίδιο με το ΚΩ- οπότε προκύπτει
η ονομασία της νήσου η οποία έχει το σχήμα αγελάδος και είναι όνομα συνεπές
με την πελασγική συνήθεια ονομασιών βάσει γεωγραφίας.
Στην γραμμική Β και το πλέον πολύτιμο μέταλλο αρχίζει με ρίζα ΚΥ=ΚΟΥ.
Πρόκειται για την ονομασία του χρυσού=ΚΟΥ-ΡΑ-ΣΟ αν η γραμμική Β είναι
σωστά ερμηνευμένη. Η ετυμολογία είναι προφανής. Όποιος κατέχει χρυσό
κατέχει μεγάλη ισχύ κι αυξητική θερμή ενέργεια.
Η Αφροδίτη ταυτίζεται και με τα ΚΥ-Θ-ΗΡΑΚΥΘΕΡΑ. Παρατηρούμε
πάλι τις ίδιες ρίζες με την ΚΥΠ(ε)ΡΟ δηλαδή ΚΥ- και ΕΡΙ-. Η Αφροδίτη λοιπόν
δεν εμφανίζεται πρώτα στα ΚΥΘΗΡΑ κι έπειτα στην ΚΥΠΡΟ ή αντιθέτως αλλά
εννοιολογικώς και ετυμολογικώς πρόκειται απολύτως για την ίδια λέξι με την
ίδια θεολογική σημασία. Είναι ανυπόφορη κατάντια και ηθικός ξεπεσμός το να
ψάχνουν την ετυμολογία των ΚΥΘΗΡΩΝ στον αγνώστου ταυτότητος βιβλικό
λαό Καφθώρ. Η λαγνεία για την Ανατολή αναμφιβόλως πηγάζει από την
κρατούσα θρησκεία αλλά τα θύματα πάντα είναι οι Πελασγοί πρόγονοι. Κι
επιτέλους, όταν οι ανυπόφοροι Ρωμαίοι έλεγαν το ΕΧ ORIENTE LUX
ανατολικά τους είχαν την Ελλάδα...

Η ΡΙΖΑ ΕΡΙ-
Για την σημασία της ρίζας αυτής οι πηγές αναφέρουν:
αχώριστον μόριον προτιθέμενον των λέξεων προς επίτασιν της εννοίας αυτών
(Liddel & Scott).
Ησύχιος: ΕΡΙ=πολύ, μέγα, ισχυρόν
Παρατίθενται πολλές λέξεις των οποίων η σημασία αποκτά μεγίστη ΙΣΧΥ με
την χρήσι της ρίζας αυτής.
Ερι-μύκος=ισχυρώς μυκώμενος
ερί-φλοιος=έχων παχύν φλοιόν
Ερι-κλάγκτης=σφοδρώς κλάζων, ηχών
ερι-φυής=πολύβλαστος
Ερι-κυδής=μεγάλη δόξα
ερί-χρυσος=πλούσιος εις χρυσόν
ερι-ώδυνος=πολυώδυνος
Ερι-πτοίητος=πάρα πολύ πτοούμενος
ερι-ώδων=μεγάλους έχων οδόντας
Ερι-σθενής=ερί-σφηλος=μεγαλοδύναμος
ερι-ώλη=σφοδρή ανέμου συστροφή
Ερι-σάλπιγξ=ηχηρώς σαλπίζων
ερι-ώπις=μεγαλόφθαλμος
Ερι-σμάραγος=ερι-σφάραγος=ηχηρώς βροντών
ερι-θυρίς=μεγάλη θύρα
ερί-πνοος=ισχυρώς πνέων
ερι-αυγής=λίαν φωτεινός

576
ερι-αυχήν=έχων υψηλόν τράχηλον
ερι-βόας=ισχυρός βοών
ερί-βομβος=ισχυρώς βομβών
ερι-βριθής=λίαν βαρύς
ερί-βρυχος=ηχηρώς βρυχώμενος
ερι-βώλαξ=έχων μεγάλους βόλους
ερί-βωτος=μεγαλόψυχος
ερι-γάστηρ=μεγάλην έχων γαστέρα
ερι-γδουπέω=κτυπώ σφοδρώς
ερι-γηθής=λίαν περιχαρής
ερί-γηρυς=μεγαλοφώνως ομιλών
ερί-γληνος=έχων μεγάλους βολβούς οφθαλμών
ερί-δηλος=λίαν επιφανής
ερι-δινής=λίαν ταχέως περιδινούμενος
ερί-δματος=ισχυρώς εκτισμένος
ερι-ήκοος=έχων οξείαν την ακοήν
ερι-ηχής=ισχυρός ηχών
ερί-θαλλος=σφοδρά θάλλων
ερί-θυμος=οξύθυμος
ερί-κλυτος=πολυφημισθείς, περήφανος
ερι-κτέανος=πολυκτήμων, πλούσιος
ερι-κύμων=σφόδρα εγκύμων
ερι-λαμπής=σφόδρα λάμπων
ερί-ολβος=σφόδρα όλβιος
ερί-δωρος=μεγαλόδωρος
ερί-ζωος=μακρόβιος
ερί-πλευρος=έχων ισχυράς πλευράς
ερί-σπορος=καλώς σπαρμένος
ερι-στάφυλος=πλούσιος εις σταφυλάς
ερι-ταρβής=μεγάλως δειλός
ερί-τιμος=πολύτιμος,
ερί-τμητος=καλώς κεκομμένος
ερι-φεγγής=λίαν λαμπρός
ερι-φλεγής=πάνυ φλέγων
ερί-φυλλος=έχων πολλά ή μεγάλα φύλλα

Εκ της ρίζας ΕΡΙ- παράγεται το ουσιαστικό ΕΡΙΟΝ το οποίο κυριολεκτικώς

σημαίνει μαλλί. Πρόκειται για μία από τις λέξεις-γρίφους ή καλύτερα ένα από
τα γλωσσικά παιγνίδια επί τη βάσει των οποίων εδομήθη η ελληνική
Μυθολογία. Δηλαδή, όπου υπάρχει Μύθος αναφερόμενος σε μαλλιά
αλληγορείται ΙΣΧΥΣ.
Ένα κλασσικό μυθολογικό παράδειγμα είναι η Γοργόνα Μέδουσα της
οποίας το Μαλλί=Έρι=Ισχύς είναι από φίδια. Οι ενέργειες της Μεδούσης
(συναισθηματικές λόγω του ότι σχετίζεται με νερό) οδηγούν σε Ισχύ χθονία-

577
φιδίσια, δηλαδή χαμηλού ενστικτώδους-αισθητηριακού επιπέδου, κάτι το οποίο
θεραπεύεται μόνο με την αποκοπή της κεφαλής-Ισχύος της από τον
Περσέα=διανοητικόν πυρ.
Άλλο μυθολογικό παράδειγμα του ΕΡΙΟΥ είναι η γέννησις του γενάρχου
των Αθηναίων ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΥ από το Μαλλί=Εριο=ΙΣΧΥΣ της Αθηνάς και το
σπέρμα του Ηφαίστου. Αυτός ο μύθος παραπέμπει απ' ευθείας σε αυτό το οποίο
με σημερινούς όρους θα αποκαλούσαμε "προστιθεμένη αξία". Επρόκειτο για
πρότυπο αναπτύξεως των αρχαίων Αθηναίων διδάσκον την ευφυιά αξιοποίησι
της εργασίας όπως επί παραδείγματι να μην αρκούνται στην Ηφαιστιακή
δυναμική δημιουργίας πήλινων σκευών αλλά να τα ζωγραφίζουν όμορφα ώστε
να μην πωλούνται απλώς ως πήλινοι αμφορείς αλλά ως έργα υψηλής τέχνης.
Αυτό το πελασγογραικικό πρότυπο εδανείσθησαν οι Εβραίοι και
εδημιούργησαν τον μύθο με τον μακρυμάλλη Σαμψών όπου η ισχύς του ήτο
αλληγορικώς στο μαλλί=έριό του. Όταν η Δαλιδά συμβολικώς του κόβει το
μαλλί του αφαιρεί την ισχύ του.
Έχοντας αυτά περί ΕΡΙ- υπ' όψιν, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα τελευταία
δύο ονόματα της Κύπρου δηλ. Αερία και Κεράστεια.
Στην ΑΕΡΙΑ το αρχικό ‘Α-’ δεν είναι στερητικό αλλά είναι επιτατικόν της
εννοίας όπως το ‘Α-’ στην λέξι Αδελφός δηλαδή προερχόμενος ΑΠΟΛΥΤΩΣ εκ
της ιδίας δελφύος-μήτρας. ΑΕΡΙΑ λοιπόν είναι η επίτασις του ΕΡΙ-, η
πανίσχυρη, η ακατάβλητη, η ακαταμάχητα δυνατή. Μας προξενεί δε
τεραστία εντύπωσι η ευκολία με την οποία λατινοποιείται η λέξις ως δήθεν
προερχομένη από την αρχαία λατινική λέξη για τον χαλκό (aes-aeris).
Απαράδεκτη Λατινολαγνεία βασισμένη στην άγνοια των πελασγικών
παραδόσεων όπου αποσιωπάται ότι οι αρχαίοι λατίνοι ήσαν κι αυτοί
Πελασγικής καταγωγής και μάλιστα οι Ρωμαίοι ήσαν άποικοι Αρκάδες και
Βοιωτοί κι ήταν αυτοί οι οποίοι έδωσαν γλώσσα και γράμματα στην Ιταλία. Οι
αρχαίοι Πελασγοέλληνες μετέδωσαν το όνομα του χαλκού (κύπ-ε-ρος) στους
Ρωμαίους, ενώ παλαιότερα ωνομάζετο πάλι πελασγικά ae(r)s-aeris. Από το
πελασγογραικικό κύπ(ε)ρον=cuprum, προήλθε και η ονομασία του χαλκού στις
περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες όπως αγγλικά copper, γαλλικά cuivre,
γερμανικά kupfer, κλπ.
ΑΕΡΙΑ όμως ήτο προσωνυμία και της Αφροδίτης κατά τον Τάκιτο και
βέβαια δεν βγήκαν οι Έλληνες στην ζητιανιά λέξεων για να χαρακτηρίσουν την
Θεά τους. Όσο για τις αναφερόμενες εκδοχές ότι ΑΕΡΙΑ ωνομάσθη από τον
Αερία, μυθικό ιδρυτή του ναού της Αφροδίτης ή από την ομίχλη ή από τους
αέρηδες, δεν αξίζει να τα λάβουμε υπ' όψιν.
Αναφορικά στο Κεράστεια/Κεραστία/Κεραστιάς/Κεραστίς η ονομασία
οφείλεται πάλι στην ΙΣΧΥ διότι αυτή ήτο η σημασία των ΚΕΡΑΤΩΝ στους
αρχαίους λαούς και τις θρησκείες-μυθολογίες των. Με λίγη προσοχή βλέπουμε
ως σύμβολο Ισχύος (και δικαιοσύνης) τα κέρατα στην Μινωική Κρήτη, τα
κέρατα του Πανός, το κέρας της Αμαλθείας, τα κέρατα του Άμμωνος Διός,
κέρατα σε Βίκινγκς, σε Πέρσες βασιλείς, στον Μέγα Αλέξανδρο, κλπ.
Τελικώς η Κύπρος λοιπόν δηλούται ως ΠΗΓΗ ΙΣΧΥΟΣ από πολλές λέξεις.

578
 Καταλήγουμε ότι συνδυάζοντας μετά τα παραπάνω το ΚΥ- και ΕΡΙ-
προκύπτει όχι η ταμπέλα Κύπρος ούτε ο χαλκός ούτε η ΑΦΡΟΔΙΤΗ αλλά
ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΙ ΔΥΝΑΜΙ-ΙΣΧΥ-ΕΝΕΡΓΕΙΑ κι αυτό ακριβώς
είχε όποιος κατείχε χαλκό εκείνη την εποχή αλλά κι όποιος ευλογείται από
θεϊκό Έρωτα και άρα θα ΚΥοφορήση σπουδαία έργα ή υπάρξεις. Υπό αυτό το
πρίσμα εξετάζοντας τα ονόματα της Κύπρου Κυοφόρος, Ζωηφόρος,
Ζωηγράφος, Αφροδισία αποκτούν ουσιαστική σημασία και παραπλήσια
εννοιολογικώς του Κύπρος. ΚΥΠΡΟΓΕΝΗΣ σημαίνει ΙΣΧΥΡΟΝ ΓΕΝΝΗΜΑ
και γι' αυτό υπάρχουν ονόματα όπως Αριστόκυπρος, Θεμιστοκύπρα,
Πασίκυπρος, Στασίκυπρος, Τιμόκυπρος, Φιλόκυπρος, Κυπριανός, Κυπρόθεμις,
Κυπραγόρας, Κυπράνωρ, Κυπρολέων, κλπ.
Η Αύρα της Κύπρου (ας μας επιτραπή η μεταφυσική θεώρησις) είναι
ΙΣΧΥΡΗ, είναι τόπος γεμάτος ΙΣΧΥΡΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ κατά τους Αγίους
Προγόνους μας κι αυτό αποδεικνύεται από τις αξεπέραστες ικανότητες των
Κυπρίων σε όλους τους τομείς.
Τα δεσμά με τα οποία η Κυπριακή Ιερά ΙΣΧΥΣ είναι δεμένη αποτελούνται
αποκλειστικώς από την έλλειψι κοινωνικο-πολιτικο-θρησκευτικής παιδείας.
Λίγο Διανοητικό Πυρ απαιτείται δια την ενεργοποίησιν της σε λανθάνουσα
κατάστασι υπάρχουσας Ισχύος. Όμως οι καλοθεληταί δεσμοφύλακες
πάμπολλοι. Άλλοι θέλουν το όνομά της σουμερικό από τον χαλκό, zubar, ή
ακόμη την σουμεριακή λέξη kubar (ορείχαλκος). Άλλοι δήθεν Ετεοκυπριακό κι
άλλοι λένε Κύπρος=το Χάλκινο Νησί ή της Αφροδίτης ή Νήσος της Αγάπης.
Είναι και οι Λατινολάγνοι όπου η θεά των Τυρρηνών Κύπρα, μυστηριωδώς
φέρεται να κολύμπησε και περιδιαβαίνοντας την νήσο την ονόμασε στανικώς
Κύπρο ή ακόμη κι η cubrarmatris (όχι αγαπητή μητέρα αλλά η κυοφορούσα
Ισχύ μητέρα) της Ουμβρίας η οποία μέσω θαύματος της εποχής, έζευξε τον
ανυπέρβλητο πασίγνωστο Ουμβρικό Πολιτισμό(!!!) με την Κύπρο 581...
Υπάρχουν κι οι πολλοί σκληροί ανατολισταί πνευματοδεσμοφύλακες όπου
όλα τα ανάγουν στην Μέση Ανατολή, σε ανοσίες κάποιας Παλαιάς Διαθήκης,
σε μυθικούς σκοτάρχες Εβραίους γενάρχες, (τοις κύνων ρήμασι πειθόμενοι) ή
Φοίνικες αφυείς κακεμπόρους πνευματομάχους.
Δεν ευελπιστούμε ότι η αναπτυχθείσα ετυμολογική θεωρία αυτή θα διδαχθή
και θα ενισχύση το φρόνιμα των υπό πνευματική κατοχήν Κυπρίων μέσω
εκπαιδευτικού συστήματος.
Η Θεά έδειξε τον δρόμο τον οποίον οφείλουν να ακολουθήσουν οι Κύπριοι.
Η ίδια επροστάτευσε αποτελεσματικά την ελληνικότητα της Κύπρου το 117 με
τον Αδριανό, το 1571 με την ναυμαχία της Ναυπάκτου και το 1880 με την
Αγγλοποίησι όταν οι μουσουλμάνοι Κύπριοι επεθύμησαν να
επαναχριστιανισθούν. Το ανατολικό σκότος όμως εβούλετο διαφορετικώς μέσω
Αρχιεπισκόπου και η ευκαιρία χάθηκε.
581
Λίαν κακώς το Κύπρα θεωρείται ότι σημαίνει αγαπητή. Η ετυμολογική του
συγγένεια με το λατινικό cupio και cupido (έρωτας), δείχνουν πάλι το ΕΡΙ- ως
πανίσχυρη συναισθηματική ενέργεια και δείχνουν προς τα που ετυμολογείται ο ΕΡΩΣ.
Από το Κύπρα παράγεται επίθετο Κυπρίς (θεά κυοφορούσα Ισχύ κι όχι θεά κάποιας
νερόβραστης απροσδιόριστης αγάπης), επίθετο αποδιδόμενο στην Αφροδίτη.

579
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΤ΄

ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΑΙ

ΤΗΣ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ;
"To να λέγεται, ότι ο πόλεμος διεξήχθη για να ελευθερωθή ο
κόσμος από την τυραννία και να οδηγηθή προς την ελευθερία,
είναι μεγάλη πλάνη, μία αλλόκοτη υποκριτική ιδέα. Ποτέ τα έθνη
δεν θα είναι ελεύθερα, όσο τα δεσμά που τους κρατάνε

580
 αιχμαλώτους, δεν σπάσουν. Απόδειξις: Κάθε μεγάλο έθνος έχει
κι’ ένα άλλο έθνος ως σκλάβο. Έτσι η Γαλλία έχει την Κορσική, η
Αγγλία την Ιρλανδία, η μεγάλη Σερβία το Μαυροβούνιο... και να
το πούμε σύντομα... το Ισραήλ* έχει σκλαβωμένη όλη την
ανθρωπότητα. Τί θα φέρη "Η Κοινωνία των Εθνών": Την ενότητα
της γλώσσας, της νομισματικής αξίας, των μετρικών μονάδων,
του δικαίου, της θρησκείας. Για πρωτεύουσα θα έχη (η Κοινωνία
Των Εθνών) την Σιών, την πόλι της ειρήνης."
Σιμόν-Τοβ Γιακοέλ,
στο βιβλίο του: «Israel» Reflexions sur la grande guerre et l’
avenier des peoples, Saloniki, 1921.
*Ισραήλ αποκαλείται ο διεθνής εβραϊσμός διότι τότε δεν υπήρχε
κράτος Ισραήλ

Η προσπάθεια του Διεθνούς σιωνισμού περί δημιουργίας της

παγκοσμιοποιημένης πολυπολιτισμικής κοινωνίας είναι γνωστή και πασιφανής.
Μόνον οι εθελόδουλοι και καλοπληρωμένοι δούλοι ή καλύτερα
καλοπληρωμένοι εθελόδουλοι ασυνείδητοι δεν θέλουν να γνωρίζουν την
αλήθεια. Στο πλαίσιο αυτής της διαχρονικής αιματηράς για τους λαούς
προσπαθείας, ενεργοποιήθηκαν φανερές και αφανείς δυνάμεις, με αστείρευτους
οικονομικούς πόρους, εξαγόρασαν επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολιτικούς,
"διανοητές" (ειδικά αυτούς), στρατιωτικούς, κλπ, και τελικώς "έστησαν" το
πολιτικό εξάμβλωμα, ονόματι Ενωμένη Ευρώπη, ερήμην φυσικά των λαών. Ο
στόχος ένας: Η παν-κυριαρχία του "περιουσίου λαού", αφού με μία Κεντρική
Ευρωπαϊκή Τράπεζα ελέγχουν όλη την οικονομική δραστηριότητα και με μία
πουλημένη Κομισσιόν ελέγχουν όλες τις χώρες. Κατά καιρούς δε, εμφανίζονται
κείμενα όπως το παραπάνω, που προσέχοντάς τα μας αφυπνίζουν. Τελικώς,
κάποιοι από τους φανερούς πρωταγωνιστές γίνονται γνωστοί, κάποιες μέθοδοι
αποκαλύπτονται, κάποιους Αφανείς εύκολα τους μαντεύουμε, κάποιοι
πουλημένοι εκτίθενται, αλλά, παρ' όλα αυτά, το χρήμα στα ΜΜΕ και τους
καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι με πάθος διακηρύττουν ότι
"εκτελούν λειτούργημα κι όχι επάγγελμα", κλείνει τα στόματα, αδρανοποιεί
τους κονδυλοφόρους και οι λαοί μαθαίνουν να θεωρούν είδησι το κρυολόγημα
του ουρακοτάγκου στην Νιγηρία και ότι το φόρεμα της τάδε τραγουδίστριας
δεν ταίριαζε με τα υποδήματά της. Η τεχνητή παγκοσμιοποιημένη ηλιθιώνη
κατήργησε τόσο το αυτονόητο όσο και το "περιθώριο".
Αναζητώντας τις φανερές πρωταρχές της συγχρόνου ιδεολογίας της
Ενωμένης Ευρώπης οδηγούμεθα στην Αυστριακή οικονομική "σχολή", την
λεγομένη "Σχολή της Βιέννης". Θεωρείται ότι ιδρύθη υπό των Carl Menger και
Eugen von Bauwerk. Η ανάλυσις των δογμάτων της σχολής αυτής εκφεύγει του
σκοπού αυτής της μελέτης αλλά εν ολίγοις, ίδρυσε κι εδραίωσε τον ολέθριο
οικονομικό φιλελευθερισμό και σήμερα τον νεο-φιλελευθερισμό. Στην σχολή
ανήκον οι διάσημοι von Hayek, Eric Voegelin και Fritz Machluys. Οι
δραστηριότητες της Βιεννέζικης παρέας, κυριαρχουμένης φυσικά από

581
Εβραίους, εχρηματοδοτήθη υπό των Ρόθτσιλντ οι οποίοι ήλεγχαν τα Αυστριακά
κρατικά δάνεια και χρέη από την εποχή του Συνεδρίου της Βιέννης το 1815. Ο
άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός ήταν το όνειρο των Ρόθτσιλντ οι οποίοι
επίσης ήλεγχαν και τα ορυχεία αργύρου της Αυστρίας στο Τυρόλο καθώς και
τους αυστριακούς σιδηροδρόμους. Μάλιστα η στενώτερη φίλη της
αυτοκράτειρας Ελισσάβετ-Σίσσυ ήταν η Ιουλία ντε Ρόθτσιλντ, αδελφή του
αρχηγού του Αυστριακού Οίκου Ρόθτσιλντ, του Άλμπερτ.
Αυτό ήταν το κατεστημένο της Βιέννης τότε και κάποιος έξυπνος κόμης, ο
Heinrich Coudenhove-Kalergi582 (1859-1906), αντιληφθείς "από πού φυσά ο
άνεμος", έγραψε βιβλίο υπέρ των Εβραίων ("Ο Αντισημιτισμός δια μέσου των
αιώνων"), κατακρίνοντας έντονα τον λεγόμενο αντισημιτισμό. Από τότε η ζωή
του έγινε καλύτερη και αναφέρεται ως στενός φίλος του ιδρυτού του τελευταίου
σιωνιστικού κινήματος, Θεοδώρου Χερτζλ. Εν υπηρεσία ως διπλωμάτης στην
Ιαπωνία, ενυμφεύθη την Mitsuko Aoyama. Ο δεύτερος υιός τους, ο κόμης
Richard Coudenhove-Kalergi, μεγαλωμένος στο φιλοσημιτικό οικογενειακό
κλίμα, διεκήρυξε την προσπάθειά του για Πανευρωπαϊκή Ένωσι. Στα
απομηνονεύματά του, εν πλήρη αφελεία γράφει τον τρόπο και τον λόγο
"προσλήψεώς του" από τον σιωνισμό: "...στις αρχές του 1924 ειδοποιηθήκαμε
από τον βαρώνο Λουίς ντε Ροθτσίλντ ότι κάποιος φίλος του ονόματι Max
Warburg εξ Αμβούργου, είχε διαβάσει το βιβλίο μου και επεθύμη να με γνωρίση.
Προς κατάπληξί μου, ο Βάρμπουργκ μου προσέφερε επί τόπου 60.000 χρυσά
μάρκα για δικαίωμα αποκλειστικού ελέγχου του κινήματός μου τα επόμενα 3
έτη... Ο Βάρμπουργκ ήταν από τους πλέον εξέχοντες και σοφούς ανθρώπους από
όσους είχα γνωρίσει και είχε ως αρχή την χρηματοδότησι διαφόρων κινημάτων.
Παρέμεινε ειλικρινώς αφοσιωμένος στην Πανευρωπαϊκή ιδέα όλη του την ζωή. Ο
Μαξ Βάρμπουργκ κανόνισε το 1925 ταξίδι στις ΗΠΑ με αποκλειστικό σκοπό να
με συστήση στον Πωλ Βάρμπουργκ και τον Μπερνάρντ Μπαρούχ...".
Τα ισχυρά απομεινάρια της αυστριακής σχολής σήμερα αναγκάζουν την
παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα να αποδεχθούν ως κορυφές τις απίστευτες
μετριότητές τους όπως τον φρούδο Βίτκενστάιν ή τον ανόητο Κάρλ Πόππερ ή
τον ανώμαλο Φρόυντ μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίοι οπότε τα εμετικά
φληναφήματά των πρέπει να διδάσκονται ως δήθεν κορυφαία γνώσις.
Σε ό,τι αφορά στο κίνημα του Καλέργη, πρέπει να ειπωθή ότι η προσπάθειά
του ήταν ρομαντική και ηθική. Απέβλεπε σε μία Ευρωπαϊκή Ένωσι τύπου ΗΠΑ
όπου τα διάφορα εθνικά κράτη δεν θα έχαναν τον εθνικό τους χαρακτήρα με τα

582
Οι Coudenhoves ήταν πλουσία Φλαμανδική οικογένεια η οποία μετεκόμισε στην
Αυστρία κατά την Γαλλική Επανάστασι. Οι Καλέργηδες ήσαν πλούσιοι Κρήτες αλλά
συνεδέοντο με την οικογένεια του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Νικηφόρου Φωκά. Από
τότε η οικογένεια Καλέργη ήξερε να εκμεταλλεύεται την εξουσία κατά "πώς φυσά ο
άνεμος" διότι ο Αλέξιος Φωκάς-Καλέργης υπέγραψε το 1300 την απόφασι διοικήσεως
της Κρήτης από την Βενετία, γενόμενος ο ίδιος διοικητής. Μέχρι την εποχή του
Heinrich Coudenhove-Kalergi, η οικογένεια Καλέργη είχε διασταυρωθή με Πολωνούς-
Νορβηγούς-Γάλλους-Γερμανούς-Ρώσσους με αποτέλεσμα να υπάρχη πανευρωπαϊκή
συνείδησις στην οικογένεια.

582
ιδιαίτερα γνωρίσματά τους, ήθη κι έθιμα, αλλά θα διατηρούσαν την εθνική τους
αξιοπρέπεια στο ακέραιον. Αυτή η ιδεολογία όμως ήταν εφιάλτης για τον
σιωνισμό ο οποίος επιθυμούσε κι επιθυμεί (και ξοδεύει πολύ χρήμα γι' αυτό)
την δημιουργία ενός εθνικού χυλού-σούπας όπου θα ανακατευθούν όλοι οι λαοί
χάνοντας τελικώς κάθε ιδιαίτερο φυλετικό-εθνικό γνώρισμα καθιστάμενοι
ευκολοδιαχειρίσιμη ανόητη ανθρωπομάζα. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον ο
Βάρμπουργκ για λογαριασμό του σιωνισμού επλήρωσε την αδρανοποίησι
ουσιαστικώς του κινήματος Καλέργη μέσω προσλήψεως του αφελούς αυτού
ανθρώπου.
Σήμερα δε, μέσω των πολλών ιδρυμάτων τύπου Φορντ, η ανθρωπομάζα
καλλιεργείται μέσω πληρωμένων κινημάτων γενικώς της μη κομμουνιστικής
αριστεράς, όπου οι αφελείς αυτοί, άλλοι έμμισθοι άλλοι άμισθοι, άλλοι
εκουσίως κι άλλοι ακουσίως, άλλοι εθελόδουλοι κι άλλοι αφελείς εθελονταί, με
πολύ χρήμα, έχουν ενεργοποιηθή αφανώς από τον σιωνισμό ώστε να
αδρανοποιήσουν τα εθνικά αντανακλαστικά και τα εθνικά χαρακτηριστικά των
εθνών της Ευρώπης. Και όπως βλέπουμε από την κυριαρχία τους στην Ελλάδα,
είναι επιτυχείς και διαρκώς στο απυρόβλητο, διότι η σιωνιστική
παγκοσμιοποίησις βασίζεται σ' αυτούς.
Ένας πρωταγωνιστής από τους φανερούς ήταν κάποιος κοινωνιολόγος
ονόματι Σέπαρντ Στόουν, απόφοιτος του Dartmouth, ο οποίος ολοκλήρωσε το
1933 το διδακτορικό του στην Γερμανία και ακολούθως "προσελήφθη". Πριν
μεταβή στην Γερμανία, άλλαξε το όνομά του από Σέπαρντ Άρθουρ Κοέν σε
Σέπαρντ Στόουν, ώστε να μην εβραιοδείχνη. Φίλοι του στο πανεπιστήμιο
αναφέρονται οι φοιτηταί Edward Teller, John von Neumann, Leo Szilard και ο
Raymond Aron. Αναφέρεται επίσης γνωριμία του με τον Albert Einstein. Ο
Στόουν ενυμφεύθη Γερμανοεβραία και με την επιστροφή του στις ΗΠΑ, ως
δόκτωρ πλέον, βρήκε τον δημοσιογραφικό του δρόμο ανοικτό στους εβραϊκούς
Τάιμς της Νέας Υόρκης κι ακολούθως προωθήθηκε ως ο κυρίως επαΐων
θεμάτων χιτλερικής Γερμανίας στις ΗΠΑ. Ανέλαβε δηλαδή την εργολαβία του
σιωνισμού για καλλιέργεια αντιχιτλερικού κλίματος στις ΗΠΑ με κυρίαρχο το
ζήτημα διωγμού των Γερμανοεβραίων. Τον Φεβρουάριο του 1934 εδήλωσε
στην εφημερίδα του παλιού πανεπιστημίου του την Dartmouthian ότι
"φοβούμαι ότι η μόνη λύσις που βλέπω για το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι η
Παν-Ευρώπη". Ας θεωρηθή αυτή μία συμβολική ημερομηνία θεωρητικής
ενάρξεως μίας Ενωμένης Ευρώπης. Και βέβαια ένα έξυπνο εβραιόπουλο όπως ο
Στόουν ήταν απαραίτητο στέλεχος υλοποιήσεως μίας από καιρού ειλημμένης
αποφάσεως.

ΧΕΝΡΥ ΦΟΡΝΤ
Αν και φαίνεται παράξενο να εξετάζεται ο Φορντ σε κάτι το οποίο έγινε μετά
τον θάνατό του, ωστόσο, είναι απαραίτητη η εξέτασις λόγω των πράξεων του
ανδρός, οι οποίες μετά τον θάνατό του, καθώρισαν και το μέλλον της Ευρώπης.
Εγεννήθη στο Ντήαρμπορν του Ντητρόιτ των ΗΠΑ το 1863 από Ιρλανδό
μετανάστη πατέρα και μητέρα γεννημένη στις ΗΠΑ από Βέλγους μετανάστες.

583
Απεβίωσε το 1947. Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη κλίσι στις κατασκευές και
επιδιορθώσεις μηχανών. Σε νεαρή ηλικία, από 16 ετών, εργάστηκε ως
μηχανουργός στο Ντητρόιτ κι αργότερα κατέστη ειδικός τεχνικός ατμομηχανών
της Westinghouse. Σε ηλικία 28 ετών έγινε μηχανικός της Εταιρείας Φωτισμού
Έντισον κι αρχιμηχανικός εκεί δύο έτη αργότερα. Τότε διέθετε πλέον αρκετόν
χρόνο και χρήμα ώστε να αχοληθή με τις εφευρέσεις του σε βενζινομηχανές
εσωτερικής καύσεως. Σε ηλικία 35 ετών είχε δημιουργήσει το πρώτο του
αυτοκίνητο ενώ σαν εφευρέτης γενικά είχε κατοχυρώσει στις ΗΠΑ 161
πατέντες.
Ίδρυσε το 1903, σε ηλικία 40 ετών, την γνωστή ομώνυμη
αυτοκινητοβιομηχανία εφευρίσκοντας την μέθοδο της "γραμμής παραγωγής"
για μαζική παραγωγή φθηνών αυτοκινήτων.
Ως ιδρυτής και ιδιοκτήτης της αυτοκινητοβιομηχανίας, κατέστη
πασίγνωστος και βαθύπλουτος. Σαν εργοδότης, εφήρμοσε μέθοδο κινήτρων
εργασίας έχοντας το 1914 υπερδιπλασιάσει τον μισθό των εργατών-μηχανικών
του από ό,τι όριζαν οι συλλογικές συμβάσεις. Επίσης καθιέρωσε 8ωρη εργασία,
5 ημερών την εβδομάδα με αποτέλεσμα να προκαλέση το μίσος της Wall Street.
Αυτά τα κίνητρα είχαν ως αποτέλεσμα να συρρεύσουν οι ικανώτεροι τεχνικοί
και μηχανικοί στην εταιρεία του με καταπληκτικά αποτελέσματα. Οι συνεχείς
προσπάθειές του για μείωσι του κόστους παραγωγής είχαν ως αποτέλεσμα
πολλές τεχνικές και επιχειρησιακές καινοτομίες όπως σύστημα πωλήσεων με
"φράντσαϊς" γεγονός το οποίο έφερε αντιπροσωπείες σε κάθε πόλι του κόσμου.
Στον μοναχογιό του Έντσελ Μπριάντ Φορντ ο οποίος είχε γεννηθή το 1893,
μετέφερε την διοίκησι της αυτοκινητοβιομηχανίας το 1918 ώστε αυτός να
ασχοληθή με πολιτικά ζητήματα. Ήταν ειρηνιστής και από το 1915
συνεργάστηκε με την Ουγγροεβραία σουφραζέτα-φεμινίστρια Rosika
Schwimmer με σκοπό τον τερματισμό του Α΄ Π.Π. Προς τούτο, εναύλωσε κι
εξώπλισε πλοίο με 170 επωνύμους ειρηνιστές και ταξίδευσαν στην ουδέτερη
Σουηδία και Ολλανδία για επαφές με ντόπιους ειρηνιστές.
Το 1920, αγόρασε την εβδομαδιαία εφημερίδα The Dearborn Independent.
Σ΄αυτήν εδημοσίευσε τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, προκαλώντας την
μήνι του παγκοσμίου εβραϊσμού. Η εφημερίς των Ρόθτσιλντ, Τάιμς του
Λονδίνου, έσπευσε να τα δυσφημίση ως πλαστογραφίες. Τον Φεβρουάριο του
1921, σε συνέντευξι στους εβραϊκούς Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφερε ότι "το
μόνο βέβαιο (για τα πρωτόκολλα) είναι ότι επαληθεύονται". Ο
Αμερικανοεβραϊκός Ιστορικός Σύλλογος εχαρακτήρισε τα πρωτόκολλα ως
"κατά των μεταναστών, αντι-εργατικά, αντισημιτικά...". Μετά τα πρωτόκολλα
εδημοσίευσε την σειρά "Το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα ή ο Διεθνής
Ιουδαίος", κατηγορώντας τους Εβραίους Τραπεζίτες και Χρηματιστές ως
υπευθύνους για τους Παγκοσμίους Πολέμους. Οι πωλήσεις της εφημερίδος
εκτοξεύθηκαν στους 700.000 αναγνώστες. Στα άρθρα του κατηγορούσε
οποιαδήποτε μορφή βίας κατά των Εβραίων, τονίζοντας ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι
προκαλούν την βία εναντίον τους, ώστε εκμεταλλευόμενοι και
κεφαλαιοποιώντας την θυματοποίησι να αποκομίζουν οφέλη. Τελικώς, με

584
μποϋκοτάζ των αυτοκινήτων του, με τεχνητή κατακραυγή εναντίον του, τον
εμήνυσαν οι Εβραίοι το 1927 και αναγκάστηκε να κλείση την εφημερίδα του.
Το 1938 απεσύρθη από τις επιχειρήσεις κατόπιν εμφράγματος αφήνοντάς
τες στον γιό του. Ο Έντσελ Φορντ όμως το 1943 απεβίωσε από καρκίνο του
στομάχου κι ο Χένρυ αναγκάστηκε να επιστρέψη. Το 1945 παρητήθη και
παρέδωσε την βιομηχανία στον 28ετή εγγονό του Χένρυ Φορντ Β΄. Δύο έτη
αργότερα, το 1947, κατόπιν εγκεφαλικού, απεβίωσε.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

(European Advisory Commission)
Η δημιουργία της συνεφωνήθη στην Διάσκεψι της Μόσχας τον Οκτώβριο 1943
μεταξύ Υπουργών Εξωτερικών ΗΠΑ, Αγγλίας, Ρωσσίας και οριστικοποιήθη
στην Διάσκεψι της Τεχεράνης τον Νοέμβριο. Οι στόχοι της ήταν η εκ μέρους
των συμμάχων οικονομικο-πολιτική διαχείρισις της Ευρώπης μετά τον πόλεμο
και η εκμετάλλευσις των ηττημένων με διαίρεσι της Ευρώπης σε ζώνες
επιρροής. Επίσης απεφασίσθη να τιμωρηθούν οι Γερμανοί εγκληματίαι
πολέμου. Για έλεγχο της Γερμανίας και συμμάχων της η Επιτροπή
εδημιούργησε την υποεπιτροπή Allied Control Council (ACC ή Συμβούλιο
Συμμαχικού Ελέγχου). Έδρα της Επιτροπής ήταν το Λονδίνο και μέλος της το
1944 ήταν ο Τζώρτζ Κένναν583.
583
Ο εξάδελφος του παππού του, με το ίδιο όνομα, ήταν ο πρώτος Αμερικανός
εξερευνητής-εθνογράφος της περιοχής από Βερίγγειο πορθμό-Σιβηρία-Καύκασο. Οι
ενδιαφέρουσες, αν και μετρίας ποιότητος, δημοσιεύσεις του βοήθησαν στο να του
ανοιχτούν "διάφοροι δρόμοι". Κατ' αρχάς ως αγγλοσάξων υπεστήριζε το τσαρικό
καθεστώς. Όταν όμως προσελήφθη από το Ασόσιέιτεντ Πρες, τον "επλησίασαν"
διάφοροι "Ρώσσοι" αντικαθεστωτικοί οπότε άλλαξε γνώμη και διεμαρτύρετο για τους
διωγμούς των Εβραίων στην Ρωσσία. Έγινε φίλος του Κροπότκιν και του Κραβτσίνσκι
(πρώην υπολοχαγού του τσαρικού στρατού ο οποίος είχε μαχαιρώσει τον αρχηγό της
μυστική τσαρικής αστυνομίας). Τελικά δεν ήταν παρά ένα ενεργούμενο της σιωνιστικής
αντιτσαρικής προπαγάνδας η οποία προετοίμαζε το έδαφος για κατάκτησι της Ρωσσίας
μέσω μπολσεβίκων. Ο ίδιος ήταν ανίκανος να κατανοήση τέτοια μεγέθη. Μεγαλωμένος
λοιπόν ο μικρός Κένναν σε περιβάλλον στο οποίο οι συζητήσεις περί Ρωσσίας ήσαν
πάντα στο επίκεντρο, αφού ετελείωσε με δυσκολία το Πρίνστον, προσελήφθη το 1926
από την Διπλωματική Υπηρεσία με αποστολές κυρίως σε ανατολικές χώρες όπως
Εσθονία, Λιθουανία, Λεττονία. Το 1929 όμως, ενεγράφη στο τμήμα ανατολικών
σπουδών του πανεπιστημίου του Βερολίνου με ειδίκευσι στην γλώσσα, ιστορία,
κουλτούρα της Ρωσσίας ενώ έμαθε γλώσσες όπως τσέχικα, νορβηγικά, πολωνικά, κλπ.
Από το 1933 έως το 1939 υπηρέτησε στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μόσχα. Το 1939
απεσπάσθη στο Βερολίνο ενώ από το 1943 ήταν σύμβουλος της αμερικανικής
αντιπροσωπείας της επιτροπής European Advisory Commission. Τελικώς υπήρξε ο
φανερός αρχιτέκτων του Ψυχρού πολέμου και του Δόγματος Τρούμαν αλλά και του
Σχεδίου Μάρσαλ, υλοποιώντας με ζήλο τις επιθυμίες του σιωνισμού, αν και πιθανώς
δεν κατάλαβε ποτέ ποίοι ήσαν τα πραγματικά αφεντικά του (ως επί κεφαλής της
Επιτροπής Σχεδιασμού Εξωτερικής Πολιτικής μετά τον πόλεμο). Αξιοσημείωτη είναι
η απόφασίς του τον Ιούνιο του 1948 να ποδηγετηθούν με αμερικανικά χρήματα

585
 Το μέλλον της Επιτροπής συζητήθηκε στην περίφημη Διάσκεψι της Γιάλτας
το 1945 όπου συμμετείχε και η Γαλλία ως μέλος της ACC. Τον Ιούνιο 1945 η
Επιτροπή ανέλαβε της Διοίκησι της Γερμανίας για δύο μήνες ορίζοντας ζώνες
κατοχής των συμμάχων και εδαφική ικανοποίησι της Ρωσσίας και Πολωνίας. Η
Επιτροπή διελύθη τον Αύγουστο 1945 με την Διάσκεψι του Πότσδαμ έχοντας
ολοκληρώσει τον σκοπό της με το να προλειάνη το έδαφος για τον ψυχρό
πόλεμο και την Ενωμένη Ευρώπη. Απετέλεσε το όχημα πλήρους
εκμεταλλεύσεως της νίκης των συμμάχων στην Ευρώπη ή, με άλλα λόγια,
προπαρασκευή για λογαριασμό του σιωνισμού της υποδουλώσεως των
ρημαγμένων από τον πόλεμο Ευρωπαίων στο σιωνιστικό χρηματο-οικονομικό

586
κατεστημένο της Wall Street, που τελικά ήταν κι ο στόχος του μεγάλου πολέμου

587
τον οποίο αυτοί εδημιούργησαν584.
Ακολούθως, κατά την γνωστή σιωνιστική τακτική της δημιουργίας
οικονομικών εξαρτήσεων για αποτελεσματικώτερο έλεγχο, οι Αφανείς
κυβερνήται του κόσμου, οι κολοσσοί του Κεφαλαίου, υπό τον απόλυτο έλεγχο
των Ρόθτσιλντ, "διέταξαν" τα υποχείριά τους, τους πολιτικούς των ΗΠΑ, να
"μοιράσουν" τα αργύρια της υποτελείας των Ευρωπαίων.
Επισήμως γνωστό ως European Recovery Program (Πρόγραμμα
Αποκαταστάσεως Ευρώπης), ανεκοινώθη από τον Υπουργό Εξωτερικών των
ΗΠΑ George C. Marshall σε ομιλία του στο διάσημο πανεπιστήμιο Harvard
τον Ιούνιο του 1947 αν και είναι γνωστό ότι τις λεπτομέρειες του σχεδίου είχε
επεξεργασθή αρκετό καιρό πριν, ομάς επιστημόνων του Υπουργείου
Εξωτερικών υπό τον Dean Acheson.
Έναν μήνα αργότερα, το κίνημα της Ενωμένης Ευρώπης φέρεται επισήμως
να ξεκίνησε από τους Winston Churchill και Duncan Sandys το 1947 όταν
"απεφάσισαν" την Αγγλογαλλική Ένωσι. Φυσικά ήταν απόρροια της δράσεων
των Αμερικανικών μυστικών Υπηρεσιών προ ακόμη της λήξεως του Β΄ Π.Π. Η
επίσημη έναρξις εργασιών της επιτροπής αυτής ήταν η συνάντησις των
Παρισίων της 17ης Ιουλίου 1947. Η επομένη συνάντησις έγινε την 10η
Νοεμβρίου 1947 με επίσημη πλέον ονομασία Κοινή Διεθνής Επιτροπή για
Ευρωπαϊκή Ένωσι (Joint International Committee for European Unity).
Εν συνεχεία, το 1948, το Κογκρέσσο ενέκρινε την ίδρυσι του κυβερνητικού
οργανισμού Economic Cooperation Administration (ECA) ως υπεύθυνο
οργανισμό διαχειρίσεως των χρημάτων του περιφήμου Σχεδίου Μάρσαλ στην
Ευρώπη. Το ECA είχε ως ανώτατες ελεγκτικές αρχές τα Υπουργεία Εξωτερικών
και Εμπορίου. Επικεφαλής της ECA η οποία διηύθυνε το Πρόγραμμα
Αποκαταστάσεως Ευρώπης και γενικός διαχειριστής-πρόεδρος του Σχεδίου
Μάρσαλ ετέθη ο Paul G. Hoffman, ενώ συμμετείχαν εξέχουσες
προσωπικότητες του εμπορίου, της πολιτικής και των Μυστικών Υπηρεσιών.
Εδημιουργήθησαν γραφεία της ECA σε 16 χώρες της Δυτικής Ευρώπης οι
οποίες απεφασίσθη να υποδουλωθούν στο Αφανές αμείλικτο εβραϊκό κεφάλαιο
μέσω του σχεδίου Μάρσαλ. Συνολικώς εμοιράσθησαν, (και πληρώθηκαν στις
χώρες μέσω ΟΟΣΑ), στις 16 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Ελλάδα,
Ισλανδία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία,
Σουηδία, Τουρκία, Αγγλία, Δυτική Γερμανία), 13.300.000.000 δολλάρια από το
1948 έως το 1952, με φανερό σκοπό την οικονομική ανόρθωσι των χωρών. Ο
απώτερος όμως σκοπός ήταν η υποδούλωσίς τους στα σχέδια της
παγκοσμιοποιήσεως με αποδοχή ως κυρίαρχης της υποκουλτούρας των ΗΠΑ σε
όλους τους τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος – πρώτο βήμα στην πλήρη
αποκτήνωσι και πανειλωτία, κατά πως ορίζει η Σιών.
Σε υλοποίησι του σχεδίου, μεταξύ της 7ης και 11 ης Μαΐου 1948, 800
σύνεδροι από Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδά, συγκεντρώθηκαν στην Χάγη της
Ολλανδίας για το λεγόμενο Κογκρέσσο της Ευρώπης με πρόεδρο τον Τσώρτσιλ.
Συμμετείχαν οι Άντενάουερ, Μακμίλλαν, Μιτεράν, ο Βέλγος Σπάακ, και οι
Κοππέ και Σπινέλλι. Απεφασίσθη η μελλοντική Ε.Ο.Κ. με πολιτική, οικονομική

588
και νομισματική ένωσι των Ευρωπαίων. Την 25η Οκτωβρίου 1948 η Επιτροπή
για την Ενωμένη Ευρώπη εξέλεξε πρόεδρό της τον Γάλλο Duncan Sandys και
επιτίμους προέδρους τους Τσώρτσιλ, Σπάακ, ΝτεΓκασπέρι και τον Εβραίο
Λεών Μπλούμ. Τον Μάιο 1949 ιδρύθη το Συμβούλιο της Ευρώπης ενώ οι
πάντες αποφεύγουν να αναφερθούν στον αμερικανικό έλεγχο επί αυτών των
δραστηριοτήτων.
Ο Πωλ Χόφμαν ήταν πρόεδρος της εβραϊκής ιδιοκτησίας
αυτοκινητοβιομηχανίας Studebaker όταν ο Τρούμαν τον διώρισε πρόεδρο της
Διευθύνσεως Οικονομικής Συνεργασίας (Economic Cooperation
Administration ή ECA). Ο λόγος της επιλογής του ήταν η εμπειρία του στην
ελεύθερη αγορά αλλά και το ότι ήταν πρώην στέλεχος του ΟSS και συνιδρυτής
της CIA. Ο Τρούμαν αργότερα τον έχρισε Υπουργό Εμπορίου. Κατά την
διάρκεια της προεδρίας του στην ECA συνεργάστηκε με τις μυστικές υπηρεσίες
για την δημιουργία προγραμμάτων ψυχολογικών επιχειρήσεων. Και ενώ
απεδέχθη την ανοικτή προπαγάνδα ως επιθετικό όπλο κατά της εξαπλώσεως του
κομμουνισμού στην Δύσι, συνεχώς ησχολείτο με μυστικές επιχειρήσεις μέσω
CIA. Το 1962 ενυμφεύθη την γραμματέα, του ήδη αναφερθέντος στο 3ο μέρος,

589
Μπαρούχ Μπερνάρντ, την Ουγγροεβραία Άννα Ρόζενμπεργκ (το γένος

590
Lederer)585.
Βοηθοί του Χόφμαν στο γραφείο διοικήσεως της ECA ήταν ο ειδικός
γραμματεύς Samuel D. Richards και ο σύνδεσμος με το κογκρέσο J. J.
Wadsworth. Βοηθός διευθυντής ήταν ο William C. Foster ενώ Ειδικός
Αντιπρόσωπος του Γραφείου Ευρώπης των ΗΠΑ ήταν ο W. Averell Harriman.
Αντιπρόσωπος του οργανισμού στην Ευρώπη, έμπιστος του Χόφμαν και
γραμματεύς-βοηθός του Averell Harriman, ήταν ένας άλλος Εβραίος, ο Milton

591
Katz586. Ο Katz μάλιστα, πριν μετακινηθή στο Ίδρυμα Φορντ, διεδέχθη για

592
σύντομο χρονικό διάστημα τον Harriman. Δεύτερος υποδιευθυντής ήταν ο

593
Richard M. Bissell, Jr.587 και γενικός επιθεωρητής ο Eric L. Kohler.

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΦΟΡΝΤ
Η περιουσία του στιγματισμένου από τον σιωνισμό ως αμετανόητου αντισημίτη
Χένρυ Φορντ είχε μπει στο στόχαστρο του παγκοσμίου εβραϊσμού.
Ενεργοποιώντας τους αφανείς πανίσχυρους οικονομικούς μηχανισμούς των (το
απόλυτο όπλο των Εβραίων), ανάγκασαν την ελεγχομένη πλήρως από αυτούς
αμερικανική κυβέρνησι να υποχρεώση τον Χένρυ Φορντ να δημιουργήση το
Μη-Κερδοσκοπικό Ίδρυμα Φορντ στο οποίο να μεταφέρη το μεγαλύτερο
ποσοστό των μετοχών της αυτοκινητοβιομηχανίας (το 90% των μετοχών),
αλλοιώς – ενεργοποιώντας τον αντιμονοπωλιακό νόμο – θα διέλυαν την
βιομηχανία του.
Έτσι, ιδρύθηκε το 1936 το Ίδρυμα Φορντ από τον υιό του Χένρυ, τον
Έντσελ με στόχο την διαχείρισι κεφαλαίων για επιστημονικούς, εκπαιδευτικούς
και φιλανθρωπικούς σκοπούς προς όφελος δήθεν της κοινωνίας αλλά στην
ουσία για τους σκοπούς του Σιωνισμού, καθιστώντας το Ίδρυμα όχημα αφανούς
υποδουλώσεως των λαών στον εβραϊκό πολυπολιτισμό-καπιταλισμό. Να
σημειωθή ότι η δημιουργία Ιδρυμάτων (όπως τα αντίστοιχα του Κάρνεγκι, του
Πήμποντυ, το Σλέιτερ, του Ροκφέλλερ, κ.ά) γίνονται ώστε να μην
φορολογούνται τα χρήματά των.
Κατά τα πρώτα του έτη το ίδρυμα φαινομενικώς εδιοικείτο υπό της
οικογενείας και υπαλλήλων της. Μετά όμως τον θάνατο του Χένρυ το 1947,
πρόεδρος έγινε ο εγγονός Χένρυ Φόρντ Β΄ μεταφέροντας 70.000.000 δολ. της
αυτοκινητοβιομηχανίας στο Ίδρυμα, καθιστώντας αυτό βαθύπλουτο. Ο Χένρυ
Φορντ Β΄ ωδηγήθη να "προτείνη" δημιουργία ομάδος εργασίας η οποία θα
απεφάσιζε το μέλλον και τους στόχους του Ιδρύματος καθώς και την
οικονομική διαχείρισι. Επικεφαλής της ομάδος με απόλυτη εξουσία ανέλαβε ο
δικαστής Οράτιος Ρόουαν Γκάιδερ Τζούνιορ (Horace Rowan Gaither, Jr).
Αυτός, κατά τον Β΄ Π.Π. ήταν υποδιευθυντής του Εργαστηρίου Ακτινοβολίας

594
του πολυτεχνείου ΜΙΤ, συνεργαζόμενος με το Μανχάταν Πρότζεκτ 588 και το

595
1948 συμμετείχε στην ίδρυσι του Ιδρύματος-Δεξαμενής Σκέψεως ΡΑΝΤ 589 όπου
υπηρέτησε ως μέλος του Δ.Σ. έως το 1959. Ο Γκάιδερ ήταν μέλος της OSS
(Office of Strategic Services, πρόδρομος της CIA) και της Επιτροπής
Δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το 1957 εκπόνησε για λογαριασμό του

596
Σουηδοεβραίου590 προέδρου των ΗΠΑ Άιζενχάουερ, μελέτη για αντιμετώπισι
πυρηνικής επιθέσεως.
Η πλήρης σύνδεσις του Ιδρύματος ΦΟΡΝΤ με την CIA έγινε με την τεχνητή
έναρξι του ψυχρού πολέμου όταν ο σύμβουλος στην Μόσχα George F. Kennan
έπεισε τον Τρούμαν για τον κίνδυνο του κομμουνισμού ως μεγαλύτερο από
αυτόν των Ναζί. Ο Τρούμαν τότε διετήρησε αφανώς την πολεμική μηχανή των
ΗΠΑ και μάλιστα πλήρως επιχειρησιακή. Διέταξε τον υφυπουργό πολέμου John
J. McCloy να διατηρήση τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών προσαρμόζοντάς
τες αφανώς σε καιρό ειρήνης. Έτσι εδημιούργησαν την CIA, το Εθνικό
Συμβούλιο Ασφαλείας και το Διακλαδικό Επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων. Τότε
εκπονήθηκε το σχέδιο Μάρσαλ για υποδούλωσι της Ευρώπης στις ΗΠΑ και
εφηρμόσθη από τον Πωλ Χόφφμαν. Αιχμή του δόρατος του ψυχροπολεμικού
υποχθονίου κλίματος των μυστικών υπηρεσιών ήταν το Ίδρυμα Φορντ.
Η Επιτροπή του Γκάιδερ τελικώς καθώρισε τον τρόπο λειτουργίας και
διοικήσεως του Ιδρύματος καθώς και τους σκοπούς του. Περίληψις των
αποφάσεων έγινε ευρέως γνωστή το 1950. Εν ολίγοις προσδιώρισε ότι οι
σκοποί του Ιδρύματος είναι διεθνείς και περιλαμβάνουν ενισχύσεις και αδρές
χρηματοδοτήσεις για "παγκόσμια ειρήνη", "παγκόσμια δικαιοσύνη και
ευταξία", "ενίσχυση ελευθερίας και δημοκρατίας", "βελτίωση της
παγκοσμίου οικονομίας", "ενίσχυσι οικονομικών ιδρυμάτων με στόχο τον
εκδημοκρατισμό", "ενίσχυση και ισχυροποίηση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για
ισότητα και πολυπολιτισμό (κατ' ευφημισμόν εμπλουτισμός της κουλτούρας)",
"ενίσχυση κοινωνιολογικών και ανθρωπολογικών μελετών για γνώσι των
παραγόντων επηρεασμού των κοινωνιών". Μπορούμε να πούμε ότι από αυτό
το σημείο αρχίζει η εκδίκησις του σιωνισμού διότι το Ίδρυμα με την
κολοσσιαία περιουσία του αντισιωνιστή Φορντ από τώρα κι έπειτα θα
χρησιμοποιηθή ακριβώς για τους αντίθετους ιδεολογικούς σκοπούς του Φορντ,
δηλαδή μέσω Φορντ εφαρμογή των σιωνιστικών αντιανθρώπινων πολιτικών. Ο
σιωνισμός μπορούσε να επιτύχη τα πάντα με άλλα ελεγχόμενα Ιδρύματα.

597
Έπρεπε όμως, για εκδίκησι, να χρησιμοποιήσουν τον εχθρό τους 591. Όμως
παρατηρούμε ότι όλες οι παραπάνω εκφράσεις-θέσεις-σκοποί του Ιδρύματος,
έχουν γίνει τελικά σήμερα "καραμέλλα" – καθόλου συμπτωματικά – στο στόμα
των πολιτικών και μάλιστα της μη-κομμουνιστικής Αριστεράς.
Η μελέτη ώριζε καθαρά ότι την απόλυτη διοίκησι ασκούν ο πρόεδρος και τα
μέλη του Δ.Σ. Ακολούθως ο Γκάιδερ ανέλαβε το 1953 την διοίκησι του
Ιδρύματος μεταφέροντάς το στην Νέα Υόρκη. Έτσι, τα μέλη της οικογενείας
έχασαν κάθε επιρροή στο Ίδρυμα ενώ το 1976 εξεδιώχθη από μέλος της
Διοικούσης Επιτροπής κι ο τελευταίος Φορντ.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

Ο σαφής και ξεκάθαρος προσανατολισμός του Ιδρύματος Φόρντ ωρίσθη εξ
αρχής να είναι η μέσω θεωρητικών και κοινωνικών επιστημών επιβολή των
παγκοσμίων σχεδίων των ΗΠΑ στα φανερά, αλλά του σιωνισμού αφανώς. Αυτό
το επέτυχαν με ροή αφθόνου χρήματος το οποίο λόγω εκδικήσεως προήρχετο
από την οικονομική δράσι του δεδηλωμένου αντισιωνιστού Χένρυ Φόρντ του
οποίου η αυτοκινητοβιομηχανία αποτελεί την "παχιά αγελάδα" του Ιδρύματος.
Ήταν παγιωμένη και δημοσίως εκφρασθείσα άποψις του Rowan Gaither ότι οι
Κοινωνικές γενικώς επιστήμες (κοινωνιολογία, ψυχολογία, ανθρωπολογία,
πολιτικές επιστήμες, οικονομία και τα παρακλάδια τους) θα ήσαν στο μέλλον
καθοριστικής σημασίας κυρίως για τις εφαρμογές της παγκοσμιοποιημένης
τεχνολογίας όπως π.χ. του Ίντερνετ. Κυρίως αυτές οι απόψεις του ανδρός
εξετιμήθησαν δεόντως υπό των Αφανών και τον προσέλαβαν. Το Ίδρυμα Φορντ
λοιπόν διεδραμάτισε στον Δυτικό κυρίως κόσμο τον πλέον καθοριστικό ρόλο
στην χρηματοδότησι και ανάπτυξι αυτών των επιστημών μέσω μεγάλου δικτύου
αργυρώνητων μη-κομμουνιστών "διανοουμένων-αριστερών" κυρίως στους
χώρους παιδείας, με αδρές χρηματοδοτήσεις αρχικώς στο Ευρωπαϊκό Κέντρο
Κοινωνιολογίας του Εβραίου φίλου του Σέπαρντ Στόουν, του Raymon Aron και
του Εβραίου Bertrand de Jouvenel.
Ταυτοχρόνως, εχρηματοδοτήθη μία άνευ προηγουμένου εκστρατεία
διαδόσεως της αγγλικής γλώσσης παγκοσμίως. Στην Ιαπωνία επί παραδείγματι,
το Ίδρυμα Φορντ εχρηματοδότησε κυβερνητικά προγράμματα προωθήσεως της
αγγλικής γλώσσας και αμερικανικής κουλτούρας. Το ίδιο και στην Ευρώπη.
Στην Αφρική, όπου οι συμπάθειες έκλιναν προς Ρωσσία, η πολιτική αυτή
προωθήθηκε κυρίως υπό την κάλυψι του ανθρωπιστικού μανδύα με διάφορα
προγράμματα όπως ακόμη και τον εθελοντισμό των πολυδιαφημισμένων Peace

598
Corps592, μίας ανθρωπιστικής οργανώσεως εθελοντών-άμισθων πρέσβεων της
υποκουλτούρας των ΗΠΑ, όπου οι νέοι αμερικανοί επείθοντο μέσω
βομβαρδισμού διαφημίσεων να θεωρούν τίτλο τιμής το να σκάβουν βόθρους
για την υγιεινή των ιθαγενών και γενικώς να τους υπηρετούν (κατ' ευφημισμόν
"βοηθούν") εμφυτεύοντας τον δικό τους τρόπο ζωής με τα δικά τους
γεωργοκτηνοτροφικά μέσα στους ανυποψίαστους ιθαγενείς. Έτσι μπήκαν τα
μεταλλαγμένα είδη στον τρίτο κόσμο, ενώ ο Σέπαρντ Στόουν ανέλαβε να πείθη
επενδυτές για δημιουργία παρομοίων ιδρυμάτων στην Ασία και κυρίως Ινδίες.
Το 1958-59 το Ίδρυμα Φορντ εχρηματοδότησε με πολλά εκατομμύρια δολλάρια
την Οξφόρδη και το St Antony’s College της Οξφόρδης το οποίο ειδικεύετο
στις λεγόμενες Ανθρωπιστικές Επιστήμες, όπως και το Churchill College του
Cambridge. Επίσης εχρηματοδοτήθη το Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών ECNR
και ο Δανός πυρηνικός επιστήμων Niels Bohr με σκοπό, μέσω CIA, να
"προσκληθούν" από αυτόν Πολωνοί, Σοβιετικοί, ακόμη και Κινέζοι πυρηνικοί
επιστήμονες για "επιστημονικό διάλογο", στην ουσία όμως για να
προσληφθούν. Στην δε Γαλλία, το Maison des sciences de l’homme του
Εβραίου Γκαστόν Μπέργκερ έλαβε το 1959 1.000.000 δολ. προς δημιουργίαν
Κέντρου Κοινωνιολογικών Ερευνών.
Στα πλαίσια αυτά και προς εξυπηρέτησι της ανωτερότητος των ημετέρων,
το Ίδρυμα Φορντ έδωσε 20.000.000 δολ. στον Εβραίο φερόμενο ως φιλόσοφο
Μόρτιμερ Άντλερ, ώστε να ολοκληρώση διετή μελέτη περί "σημασίας της
φιλοσοφίας" η οποία δεν είναι παρά επιστημονικό φιάσκο και αρλουμπολογία
πρώτου μεγέθους. Ο Άντλερ ήταν στενός φίλος του Robert Hutchins με τον
οποίον συνεργάστηκαν στην Μπριτάννικα και ήσαν συνεκδόται από του 1961
της ετησίας επετηρίδος The Great Ideas Today. Με τον άλλον Εβραίο
"φιλόσοφο" Max Weismann, ίδρυσε το Κέντρο Μελέτης των Μεγάλων Ιδεών...
για το καλό της κοινωνίας!!!
Το κοινωνιολογικό ίδρυμα Center for Advanced Study in the Behavioral
Sciences στο πανεπιστήμιο Stanford, ήταν έργο του Ιδρύματος Φορντ με σκοπό
την εξυπηρέτησι των κοινωνιολογικών ερευνών προς όφελος της νεοταξικής
κεφαλαιοκρατικής σιωνιστικής υποκουλτούρας. Ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος
τα έτη 1953-1971, ωρίσθη ο πρόεδρος του ραδιοτηλεοπτικού δικτύου CBS,
ψυχολόγος Frank Stanton. Μέλος του Δ.Σ. έγινε ο "προοδευτικός" John Reed, ο
οποίος ήταν στα συμβούλια της Philip Morris και της Rand Corp. Μέλος του
Δ.Σ. έγινε και η πρώην πρόεδρος του πανεπιστημίου του Σικάγο, Hanna
Holborn Gray. Συνεργάτης του Κέντρου ήταν και ο Δαυίδ Χάμπουργκ,
πρόεδρος της εταιρείας Carnegie της Νέας Υόρκης.
Ο δε Ραλφ Ντάρεντορφ ήταν κοινωνιολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο
Αμβούργου (1958-60), στο Κολούμπια (1960), στο πανεπιστήμιο Τιβίγγης
(1960-64), Γ.Γ. ΥΠ.ΕΞ. Γερμανίας (1969-70) και ετέλεσε διευθυντής του
Ευρωπαϊκού τμήματος του ιδρύματος Φορντ. Λαβών οικονομικές ενισχύσεις
από το Ίδρυμα Φορντ, ωνόμασε το ανθρώπινο κοινωνιολογικό του πρότυπο
χόμο σοσιολότζικους (homo sociologicous) δηλ. άνθρωπος διαμορφωμένος από
τον σοσιαλισμό, όπου κάθε ξεχωριστό γνώρισμα φυλής, κουλτούρας και

599
καταγωγής εξαφανίζεται. Όλοι οι σημερινοί "προοδευτικοί", οι οποίοι
αναμασούν την σοσιαλιστική ανωτερότητα, την απατρία, την ισοπέδωσι των
εθνών, την αθρησκεία, το ότι όλη η γη είναι ένα χωριό, κλπ, δεν είναι τίποτε
άλλο από άμισθα άλογα ανόητα παπαγαλάκια της παγκοσμιοποιήσεως μέσω
του δρομολογίου ΣιωνισμόςCIAΊδρυμα ΦορντΝτάρεντορφ.
Ο Ντόναντ Ντέιβιντ, ως διευθυντής του Ιδρύματος Φορντ, και με 2.000.000
δολ. για την προπαγάνδα του από το Ίδρυμα αυτό εισήγαγε τον όρο
συμπεριφορισμός (behavioralism) ως μέσον ελέγχου των μαζών – αρχικώς στο
Business School του Χάρβαρντ, όπου συμπεριφορισμός = πολιτική ορθότης.
Την εκάστοτε όμως πολιτική ορθότητα δεν την καθορίζουν οι κοινωνίες βάσει
των ηθών τους, αλλά τα διευθυντήρια του σιωνισμού με εκτελεστικά όργανα τα
παρακλάδια τους, όπως ΟΗΕ, Βρυξέλλες, ενώ στην Ελλάδα, Πάντειο
Πανεπιστήμιο, κλπ, κλπ.

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΦΟΡΝΤ "ΒΙΤΡΙΝΑ" ΤΗΣ CIA

Από το 1950 όμως έως το 1953 που ανέλαβε ο Γκάιδερ, Πρόεδρος του
Ιδρύματος διωρίσθη ο Πωλ Χόφφμαν της ECA. Ο Χόφφμαν διηύθυνε το
Ίδρυμα από την οικία του στην Καλιφόρνια αφήνοντας στο γραφείο της Νέας

600
Υόρκης υπεύθυνο τον Bernard Gladieux593. Στο γραφείο Νέας Υόρκης από το
1952 ο John Howard ήταν ο επίσημος κι απαραίτητος σύνδεσμος του Ιδρύματος
με την CIA. Αυτός είχε υπηρετήσει επί σειρά ετών στο Υπουργείο Εξωτερικών
και ήταν βοηθός του Άτσεσον, της ομάδος δηλαδή η οποία είχε εκπονήσει την
μελέτη ιδρύσεως της ECA. Βασικό καθήκον του Howard ήταν η επιλογή και
τελική απόφασις χρηματοδοτήσεων ανθρώπων και εργασιών του εξωτερικού,
πάντα εν συνεννοήσει με την CIA, προς ευόδωσι των στρατηγικών στόχων του
Ιδρύματος Φορντ ή καλύτερα της πολιτικής του σιωνισμού μέσω της CIA και
του φιλανθρωπικού προσωπείου της, του Ιδρύματος Φορντ. Ο Χόφμαν έφερε
από την ECA βοηθούς και εμπίστους του στο Ίδρυμα Φορντ όπως τον Μίλτον
Κατζ.
Τον Μάρτιο του 1952 ο Μίλτον Κατζ, υπέβαλε έκθεσι τονίζοντας την
σημασία της Ευρώπης για την Αμερικανική σχεδίασι. Σύμφωνα με την
έκθεσι Κατζ, η Ευρώπη θα είναι χρήσιμη μόνο σαν μέλος του ΝΑΤΟ. Αυτό
επέβαλε απεξάρτησι των εργατικών συνδικάτων της Γαλλίας-Ιταλίας από
κομμουνιστάς. Κατόπιν αυτού, το Ίδρυμα, με εντολές CIA, είχε οργανώσει και
χρηματοδοτήσει μυστικά επιφανείς Ιταλούς βιομηχάνους, ώστε να
δημιουργήσουν με μυστική βοήθεια πρακτόρων ραδιοφωνικά προπαγανδιστικά
αντικομμουνιστικά προγράμματα. Σε Ιταλία και Γαλλία η ECA χρηματοδότησε
και ωργάνωσε μυστικά, αντικομμουνιστικά, εργατικά συνδικάτα που
απεσχίσθησαν από τις μεγάλες ομοσπονδίες τις ελεγχόμενες από κομμουνιστές.
Ο Κατζ παραθέτει πλήθος έργων του Ιδρύματος με σκοπό την δημιουργία κάτι
σαν Επιτροπής Οικονομικής Αναπτύξεως για την Ευρώπη μέσω ελεγχομένων
εξαρτημένων ενταγμένων πολιτικών όπως: Jean Monnet (**βιογραφικά
στοιχεία του οποίου παρατίθεται μετά τον επίλογο), Oliver Franks, Hugh
Gaitskell, Geoffrey Crowther, Robert Marjolin, Dirk Stikker και Dag
Hammarskjöld. Τα σιωνιστικά χρήματα είχαν βρει αποδέκτες στην
"προοδευτική" παράταξι.
Το Συμβούλιο Ψυχολογικής Στρατηγικής ή PSB ιδρύθη από τον Τρούμαν
το 1951 ως συντονιστικό όργανο μυστικών και παραστρατιωτικών
ψυχολογικών επιχειρήσεων. Κεντρικός του κορμός ήταν η ECA και το Ίδρυμα
Φορντ με σκοπό δημιουργίας, εν συνεργασία με την CIA, μαύρης προπαγάνδας
(δημιουργία συκοφαντιών). Η μαύρη προπαγάνδα αφωρούσε δημιουργία
λοιδωριών και ψευδών πληροφοριών όπου οι άτεγκτοι και σωστοί πολιτικοί,
αντίθετοι της γραμμής της CIA, εσυκοφαντούντο και εκηλιδώνοντο μέσω
πληρωμένων δημοσιογράφων και ΜΜΕ, βάζοντάς τους στο στόμα ή
κατηγορώντας τους για λόγια που ποτέ δεν είπαν ή για πράξεις που ποτέ δεν
έκαναν. Έτσι εξουδετέρωναν όποιον αντιστέκετο στα σχέδια των.
Οι δραστηριότητες του Ιδρύματος Φορντ σήμερα ακολουθούν την
προδιαγεγραμμένη, από την δεκαετία του 1950, πορεία, χρηματοδοτώντας αδρά
παγκόσμιες κινήσεις που προάγουν ή καλύτερα επιβάλλουν τον πολυπολιτισμό,
τον αμερικανικό τρόπο ζωής, τις περίεργες ισότητες και περίεργα ανθρώπινα
δικαιώματα, την εφεύρεσι κι εκμετάλλευσι μειονοτήτων, υποδούλωσι στο
εβραϊκό κεφάλαιο, κλπ, κλπ. Επίσης το Ίδρυμα αποτελούσε κι αποτελεί βιτρίνα

601
οικονομικών και άλλων δράσεων της CIA – ιδίως μέσω εξαγοράς
αποκλειστικώς αριστερών μη-καθαρά κομμουνιστικών, εντύπων, ΜΜΕ,
επιστημονικών ιδρυμάτων, μελετών, καθηγητών, πολιτικών, κλπ. Μεταξύ
διευθυντών CIA και διευθυντών του Ιδρύματος υπήρχαν εξ αρχής στενοί
δεσμοί.

602
Το 1953 το Ίδρυμα Φορντ εδημιούργησε το Ίδρυμα FUND FOR THE

603
REPUBLIC594 με 15.000.000 δολ., με διευθυντή τον Πωλ Χόφφμαν, πρώην
διευθυντού του Ιδρύματος Φορντ (1950-53) και του Οργανισμού ΕCA. Στο νέο
ίδρυμα, ως διευθυντικό στέλεχος προσέλαβε και τον γνωστό σιωνιστή
Goldberg Arthur. Προσελήφθη από το Ίδρυμα τότε ο Ερλ Μπράουντερ,
αρχηγός του Κ.Κ. ΗΠΑ για να εκπονήση μελέτη "περί επιρροής του
κομμουνισμού στις σημερινές ΗΠΑ". Το ίδιο ίδρυμα πλήρωσε 215.000 δολ. το
1968 για να προωθήση στις ΗΠΑ "καλύτερη άποψι για την Κούβα". Το ίδρυμα
εκάλυπτε τα έξοδα όποιων ερευνητών είχαν πρόσκλησι του Κάστρο για έρευνες
στην Κούβα.
Το Ίδρυμα Φορντ εδημιούργησε το 1950 ένα νέο Ίδρυμα με το άκομψο
όνομα Free Russia Fund υπό τον Κένναν με αρχικό κεφάλαιο 200.000 δολ. Το
Free Russia Fund τον Ιούλιο του 1951 εχρηματοδότησε το ιδρυθέν το 1948
Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δ. Βερολίνου με 1.400.000 δολ. και ακολούθως
(1951) μετωνομάσθη για λόγους "κομψότητος" σε Ίδρυμα Ανατολικής
Ευρώπης, με αρχικό κεφάλαιο 3.800.000 δολ. Το Ίδρυμα Ανατολικής
Ευρώπης ωργάνωνε σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες την φυγή κι
ακολούθως οικονομική αποκατάστασι ατόμων από το ανατολικό μπλοκ μέχρι
την διάλυσί του το 1956 αλλά και πολλές μυστικές επιχειρήσεις εκτροπής και
ματαιώσεως σοβιετικών σχεδίων (όπως την φυγή στην Δύσι όλης της
φιλαρμονικής της Βουδαπέστης!). Ο Κένναν προσέλαβε ως διευθυντή τον

604
Εβραίο George Fischer595 και την μητέρα του Bertha Makoosha οι οποίοι είχαν
φήμη ειδικών περί σοβιετικών μεταναστών – αλλά Εβραίων στην συντριπτική
τους πλειοψηφία. Μάλιστα ο υιός είχε σπουδάσει στο Χάρβαρντ περί
σοβιετικών. Εχρηματοδότησαν με μυστικό τρόπο μέσω CIA με εκατοντάδες
χιλιάδες δολ. το φιλοτσαρικό Ίδρυμα Τολστόι για περίθαλψι προσφύγων.
Επίσης εδημιούργησαν και εχρηματοδότησαν αδρά τον εκδοτικό οίκο Τσέχωφ,
ο οποίος εξέδωσε πληθώρα ρωσσικών βιβλίων-εντύπων, τα οποία το σοβιετικό
καθεστώς εθεωρούσε αντικαθεστωτικά.

605
 Το ίδρυμα προώθησε και εχρηματοδότησε μέσω Χόφμαν με την βοήθεια

606
των μελών του Δ.Σ. του (Γκάιδερ, Μίλτον Κατζ και Robert Maynard

607
Hutchins596) όλα τα ευρωπαϊκά ειρηνιστικά προγράμματα και κινήματα. Το
1952 το Ίδρυμα ενισχύθηκε με τον Richard M. Bissell Jr., ο οποίος καθώρισε
τον τρόπο λειτουργίας των ευρωπαίων μη-κομμουνιστών αριστερών και ιδίως
των ειρηνιστικών κινημάτων, εκπαιδευτικών φιλοσιωνιστικών κινημάτων και
των κινημάτων αφοπλισμού. Αυτά απερρόφησαν παγκοσμίως μόνο το 1952 για
δωροδοκίες και χρηματοδοτήσεις μη-κομμουνιστών αριστερών, 13.800.000

608
δολ. Τον επόμενο χρόνο ο Χόφμαν έφερε στο Δ.Σ. τον ΜακΚλόυ 597 ο οποίος
ήταν πλέον πρόεδρος της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως και
Αναπτύξεως που αργότερα ωνομάσθη Παγκόσμιος Τράπεζα. Ο ΜακΚλόυ έφερε
τότε στο προσκήνιο των εξελίξεων του Ιδρύματος Φορντ τον φίλο και βοηθό
του, ήδη προετοιμασμένο από τον σιωνισμό, Σέπαρντ Στόουν. Ο Σέπαρντ
Στόουν είχε ήδη ενδιαφέρουσα πορεία ως δημοσιογράφος-ειδικός επί θεμάτων
Ευρώπης στην οποία εταξείδευσε πολλάκις, παίρνοντας συνεντεύξεις από
διαφόρους επιφανείς πολιτικούς, όπως υπουργούς της Αυστρίας και Γερμανίας,
και τον πρωθυπουργό της Τσεχοσλοβακίας. Μετά τον Β΄ Π.Π. ήτο διευθυντής
του Γραφείου Δημοσίων Σχέσεων της Ανωτάτης Συμμαχικής Διοικήσεως
Γερμανίας με στόχο την "δημοκρατική αναδόμησι" της Δυτικής Γερμανίας.
Κύριος όμως στόχος του ήταν η προώθησις της υποκουλτούρας των ΗΠΑ στην
Ευρώπη – κυρίως μέσω δικτύου ευρωπαίων "προοδευτικών" αλλά και
"προοδευτικών" οργανισμών οι οποίοι, με πολύ χρήμα, έπρεπε να "διδάξουν"
τους Ευρωπαίους τα αναντίλεκτα μηνύματα του Χόλλυγουντ και την
ανωτερότητα της μουσικής τζαζ. Ερχόμενος στο Ίδρυμα Φορντ αποκτούσε τα
απόλυτα οικονομικά μέσα για βελτίωσι αυτών των δικτύων μέσω του
Συμβουλίου Πολιτιστικής Ελευθερίας (Congress for Cultural Freedom). Αυτό
το Συμβούλιο είχε αναλάβει την εργολαβία επιβολής του αμερικανικού τρόπου
ζωής στην Ευρώπη και καταξιώσεως στην συνείδησι των Ευρωπαίων της
αμερικανικής "κουλτούρας" ως ζώσης και ακμάζουσας μέσω πληρωμένων

609
ΜΜΕ. Η χρηματοδότησις του Συμβουλίου εγένετο από την CIA 598. Εκτός των
άλλων, εχρηματοδότησε γι' αυτούς τους σκοπούς, αδρά, μέσω Ιδρύματος
Φορντ, εκτός από Γερμανικά πανεπιστήμια του Βερολίνου και της
Χαϊδελβέργης, τα Βρεταννικά Καίμπριτζ και Όξφορντ. Από το 1951 έως το
1960, το Ίδρυμα Φορντ είχε χρηματοδοτήσει διάφορα πανεπιστήμια για την
προπαγάνδα του, με 32.600.000 δολ. και για εκπαίδευσι σε διοίκησι
επιχειρήσεων 75.000.000 δολ., οπότε σε όλες τις επιχειρήσεις της Ευρώπης
είχαν προωθήσει δικούς τους ανθρώπους. Όμως και σε νοσοκομεία-
φαρμακευτικές έρευνες έδωσαν 300.000.000 δολ. με γνωστά αποτελέσματα στα
συστήματα Υγείας σήμερα. Επίσης οργάνωσε την προεκλογική εκστρατεία του
Άιζενχάουερ, προωθώντας τον τελικώς στην εξουσία.
Ακολούθως, η παρέα του Ιδρύματος ενεργώντας αντισταθμιστικά στον
μακαρθισμό, εδημιούργησε πλήθος εξαρτήσεων και ελέγχους σε μη-
κομμουνιστές αριστερούς Ευρωπαίους διανοουμένους και σχετικούς κύκλους,
ώστε να παρουσιάζουν διεθνώς ευμενώς το φιλελεύθερο δημοκρατικό πρόσωπο
των ΗΠΑ. Ο ΜακΚλόυ είχε αναφέρει ότι η προσπάθεια αυτή ήταν
δυσκολώτερη από την δημιουργία μίας Ενωμένης Ευρώπης.
Τότε εξεφράσθη φανερά πλέον ότι η Ε.Ε. θα ήταν στρατηγικής σημασίας
μόνο αν διέθετε ισχυρούς θεσμούς και το Ίδρυμα Φορντ θα "χορηγούσε με
χρήσιμο τρόπο πόρους για την δημιουργία αυτών των θεσμών αφοσιωμένων στην
μελέτη των προβλημάτων που επηρρεάζουν την Ε.Ε.". Αυτό το έργο το
ωνόμασαν Program for Peace Conditions και την ηγεσία και εφαρμογή του
ανέλαβαν οι ΜακΚλόυ και Σέπαρντ. Βασικό τους στόχο έθεσαν την εκπόνησι
μεθόδου προσλήψεως-στρατολογήσεως των σοσιαλιστών ηγετών-
διανοουμένων-πολιτικών της Ευρώπης με δόλωμα την "παγκόσμιο ειρήνη".
Όταν η κίνησις θα επετύγχανε, το κύκλωμα των ελεγχομένων σοσιαλιστών
Ευρώπης θα ετίθετο υπό τον έλεγχο του Council on Foreign Relations (CFR),
όπως κι έγινε.

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ
Η Επιτροπή αυτή, γνωστή ως American Committee for a United Europe
(ACUE), εδημιουργήθη το 1949 ως "εμπόδιο στην εξάπλωσι του
κομμουνισμού" αλλά στην ουσία ήταν μία οργάνωσις-"βιτρίνα" της OSS με
πρόεδρο τον ιδρυτή του OSS, Ουίλιαν Ντόνοβαν κι αντιπρόεδρο τον μετέπειτα
αρχηγό της CIA Άλλεν Ντάλλας. Αφανής κύριος στόχος τους ήταν η ποδηγεσία
της Ευρώπης μέσω της ενώσεώς της ως ΕΟΚ. Ευρωπαίοι, προπαγανδιασταί
μίας Ενωμένης Ευρώπης, είχαν προσληφθή και χρηματοδοτηθή από τις
μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ο δημοσιογράφος Ambrose Evans-Pritchard
στην εφημερίδα The Telegraph, την 19η Σεπτεμβρίου 2000, παραθέτει τις
σχετικές αποδείξεις με αποχαρακτηρισμένα πρώην απόρρητα έγγραφα των
μυστικών υπηρεσιών.

610
 Όλη η προπαγανδιστική εκστρατεία σε όλες τις χώρες για την αξία και
πλεονέκτημα μίας Ε.Ε. αποτελεί εργασία των Αμερικανικών μυστικών
υπηρεσιών. Μάλιστα παρατίθεται έγγραφο υπογεγραμμένο την 26η Ιουλίου
1950 από τον πρόεδρο της Επιτροπής Δημιουργίας της Ε.Ε., θρυλικό στρατηγό
Γουίλιαμ Ντόνοβαν, δημιουργού και αρχηγού της OSS, ο οποίος δίνει οδηγίες
προς δημιουργία εκστρατείας με σκοπό την θεσμοθέτησι πλήρως λειτουργικού
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Αντιπρόεδρος της Επιτροπής ετοποθετήθη ο Άλλεν
Ντάλλας μετέπειτα αρχηγός της CIA και στέλεχος ο Γουώλτερ Μπεντέλ Σμιθ
πρώτος αρχηγός της CIA. Τα υπόλοιπα στελέχη της επιτροπής ήσαν στελέχη
της OSS και αρκετοί αργότερα ενετάγησαν στην CIA. Τα ντοκουμέντα
αποδεικνύουν την χρηματοδότησι του κινήματος των ευρωπαϊστών στην
Ευρώπη από την Επιτροπή. Μάλιστα το 1958 η Επιτροπή εχρηματοδότησε τα
ταμεία της τότε ΕΟΚ με το 53,5% του συνολικού προϋπολογισμού της. Η δε
οργάνωσις Εκστρατεία Ευρωπαϊκής Νεολαίας εχρηματοδοτήθη και ελέγχετο εξ
ολοκλήρου από την Ουάσινγκτον. Η χρηματοδότησις της Επιτροπής προήλθε
κυρίως από το Ίδρυμα Φορντ αλλά και από το ίδρυμα Ροκφέλλερ καθώς και
ομίλους εταιρειών. Στα πρώην απόρρητα έγγραφα αναφέρεται ως πληρωμένος
από την Επιτροπή σε ειδικό λογαριασμό με μηνιαίες καταθέσεις, ο Βέλγος
υπεύθυνος Βαρώνος Boel. Οι Ευρωπαίοι ηγέται του κινήματος της ΕΟΚ, ο
"Γάλλος" Robert Schuman, ο γεννηθείς εις Πολωνία Ιωσήφ Retinger, ο
πρωθυπουργός του Βελγίου Paul-Henri Spaak, αναφέρονται ως προσληφθέντες
από την CIA. Υπάρχει μάλιστα υπηρεσιακό σημείωμα της 11ης Ιουνίου 1965 με
το οποίο το Υπουργείο Εξωτερικών διατάζει τον προσληφθέντα από την CIA
αντιπρόεδρο της ΕΟΚ, τον Robert Marjolin, να επιδιώξη με κάθε μυστικότητα
και αδιαφάνεια την νομισματική ένωσι. Του προτείνεται να αποφύγη κάθε

611
συζήτησι περί αυτού έως ότου "η αποδοχή αυτής της προτάσεως θα είναι

612
μονόδρομος"599.
Ο Πωλ Χόφμαν (*βιογραφικό παρατίθεται μετά τον επίλογο), μετά το 1953
έγινε πρόεδρος της επιτροπής. Αυτός έφερε τον Μάρτιο του 1954 ως μέλη Δ.Σ.
την κυρία Άλμπερτ Λάσκερ, σύζυγο Εβραίου βαθύπλουτου επιχειρηματία εξ

613
οικογενείας Εβραίων τραπεζικών600, την σύζυγο του Τζων ΜακΚλόυ 601 και τον

614
Ernest A. Gross602 (Τάιμς Νέας Υόρκης, 28 Μαρτίου 1954, σελ. 21, άρθρο με

615
τίτλο Σχέδιο για Ενωμένη Ευρώπη). Την 5η Μαΐου 1951, ο Χανς Σπέιερ603 της
ΡΑΝΤ πληροφόρησε τον Γκάιδερ ότι το ΥΠ.ΕΞ. και το ΥΠ.ΕΣ. της Δ.
Γερμανίας επιθυμούσαν να αναλύσουν κάποιον μυστικό τρόπο
χρηματοδοτήσεως φιλοευρωπαϊκών οργανισμών στην Δυτική Γερμανία ώστε να
φαίνονται ανεξάρτητοι και όχι ελεγχόμενοι από Ουάσιγκτον. Σαν αποτέλεσμα
των ενεργειών του Ιδρύματος ο Σέπαρντ Στόουν ανέφερε το 1954 κατόπιν
ταξειδιού στην Ευρώπη, ότι το Ίδρυμα χαίρει εκτιμήσεως από το Εργατικό
κόμμα Αγγλίας, το SPD Γερμανίας και μη-κομμουνιστές αριστερούς
διανοουμένους στην Ευρώπη και μάλιστα στην Γαλλία. Κατόπιν αυτού ο
Στόουν ανέλαβε υπεύθυνος του προγράμματος ΕΟΚ με κεφάλαιο 5.000.000
δολ. Αρχικώς, ώστε με χρήματα να τονώση τον φιλοευρωπαϊσμό (και
αμερικανοδουλεία άρα εβραιοδουλεία) των Ευρωπαίων αριστερών. Με
τέτοιους τρόπους ο σιωνισμός, μέσω CIA, εχρησιμοποίησε ως φιλανθρωπικό
προσωπείον το Ίδρυμα Φορντ για αναίμακτη κατάληψι της Ευρώπης.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΦΟΡΝΤ

ΕΝ ΗΠΑ
Την 13η Ιανουαρίου 1968 η ΝΑΤΙΟΝΑΛ ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ έγραψε ότι το Ίδρυμα
Φορντ διαδραματίζει ρόλο-κλειδί στην επιρροή και χρηματοδότησι κάθε
κινήματος ισότητος και δικαιωμάτων διαφόρων "μειονοτήτων" όπως το
Συμβούλιο Φυλετικής Ισότητος, ΝΑΑCP (ένωσις δικαιωμάτων των μαύρων
ιδρυθείσα όμως και διοικουμένη υπό Εβραίων!!!), κλπ. Πολλά εκατομμύρια
δολλάρια ξοδεύτηκαν και ξοδεύονται για το πρόγραμμα εξουδετερώσεως των
Λευκών κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και παγκοσμίως, μέσω υποδαυλίσεως
φυλετικών μισών μεταξύ μαύρων και λατινοαμερικανών και άλλων περιέργων
"μειονοτήτων" όπως ομοσεξουαλικών, κλπ. Όταν το ίδρυμα, ακολουθώντας το
πρόγραμμα Ρόθτσιλντ περί δημιουργίας διαρκούς εμφυλιοπολεμικού κλίματος
στις ΗΠΑ το 1865 μέσω των Ιδρυμάτων Σλέιτερ και Πήμποντυ,
εχρηματοδότησε την εξτρεμιστική ομάδα ισπανοφώνων Λα Ράτσα (1968), ο
ισπανόφωνος βουλευτής Χένρυ Γκονζάλεζ είχε δηλώσει ότι η οργάνωσις
προβάλλει "τυφλό ηλίθιο μίσος". Υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες
χρηματοδοτήσεως στις ΗΠΑ μέσω του ιδρύματος εξτρεμιστικών ομάδων με
δράσι σε ανατινάξεις, εμπρησμούς, απαγωγές, υποδαύλισι εκτρόπων, κλπ.
Όμως ουδείς ποτέ ετόλμησε να τις διερευνήση. Εμφυλιοπολεμικό κλίμα, εξ
απαλών ονύχων, διατηρούν και στην Ελλάδα μέσω τηλεοπτικών κυρίως
εκπομπών σε κρατικούς κυρίως διαύλους, όπου με προκλητικό αναίσχυντο
τρόπο προπαγανδίζεται και φέρεται άκρως μεροληπτικώς δικαιωμένη για τις
επιλογές της η πλευρά των ηττημένων κατά τον Εμφύλιο.
Στις ΗΠΑ ο Μπεχτέλ (της ομωνύμου πολυεθνικής κατασκευαστικής ακόμη
και του Αττικού Μετρό), ο Άμπρααμς της Στάνταρντ Όιλ, ο Τόμας και ο
Αλλαίρντ ήσαν διευθυνταί ή μέλη του Δ.Σ. του Ιδρύματος. Ο Τόμας ήταν και
διευθυντής του ιδρύματος Γουίτνυ, πρέσβυς στην Αγγλία το 1956-61, εκδότης
της Νεοϋρκέζικης Τρίμπιουν και νυμφευμένος με την Μπέτσυ Ρούσβελτ

616
(πρώην σύζυγος του υιού του Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, του Τζέιμς).
Επίσης ο Χάρολντ Χάουι εχρημάτισε διευθυντής του Ιδρύματος Φορντ και του
Ιδρύματος Γουίτνυ και ο Βέρνον Τζόρνταν του Ιδρύματος Φορντ και Ιδρύματος
Ροκφέλλερ...
Άλλοι διευθυντές και μέλη Δ.Σ. του Ιδρύματος Φορντ ήταν οι, Χάρριετ
Ραμπ πρώην κοσμήτωρ νομικής του Κολούμπια, διευθύντρια του νομικού
τμήματος του NAAPC της οποίας ο σύζυγος Μπρους ήταν δικηγόρος και
οργανωτής του ιδρύματος Lehrman. Ο πατέρας του ήταν υπουργός προεδρίας
επί Άιζενχάουερ, πρέσβυς στην Ιταλία και πρέσβυς στην Ουνέσκο. Συνεργάτες
της δικηγορικής φίρμας των Ραμπ είναι οι: Ντόνοβαν πρώην πρέσβυς στην
Ταϊλάνδη και πρόεδρος της εκστρατείας του Κάρτερ, η Ρίτα Χάουσερ, πρόεδρος
της Δεξαμενής Σκέψεως Μπρούκινγκ, και ο Άντερσον, πρώην υπουργός
ναυτικών και οικονομικών. Η Φίρμα διαχειρίζεται τις περιουσίες βαθύπλουτων
Εβραίων και διοικεί τα τρία ιδρύματα των Βάρμπουργκ. Πρόεδρος ήταν και ο
Άλεξ Χέαρντ, του υπουργείου πολέμου το 1939-1943, σύμβουλος του προέδρου
το 1970 και συντάκτης του ΤΑΪΜ, ο Χέντλευ Ντόνοβαν, αρχισυντάκτης του
ΤΑΪΜ, διευθυντής της ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ, ο Βάλτερ Χάας, πρόεδρος της Λεβί-
Στράους, της Τραπέζης Αμερικής, του νομικού τμήματος του ΝΑΑPC, της
Αμερικανοεβραϊκής επιτροπής και της παγκοσμίου Αλλιάνς Ισραελίτ
Ουνιβερσάλ, ο Ντόναλντ Πέρκινς της J.P. MORGAN, ο Ίρβινγκ Σαπίρο,
ευνοούμενος των Ρόθτσιλντ, πρώην πρόεδρος των DuPont, Citicorp, Citibank,
IBM, Μονσάντο και του αμερικανορωσσικού εμπορικού επιμελητηρίου, ο
Γκλεν Βατ, της Τριμερούς και του Ιδρύματος Άσπεν, ο PAUL ALLAIRΕ ο
οποίος ήταν ανώτατο στέλεχος της ΧΕRΟΧ κατηγορηθείς για ατασθαλίες, εν
συνεχεία της LUCENT την οποία χαντάκωσε και κατόπιν, ως ανταμοιβή καλών
υπηρεσιών, προσελήφθη στο Council on Foreign Relations (CFR), έγινε
πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ, του οποίου η σημερινή πρόεδρος KATHRIN
FULTON ήταν πρόεδρος της WWF. Επίσης, ο J. Irwin Miller, πρόεδρος της
Cummins Engine Company, ο δικηγόρος James R. Ellis, ο James F. Brownlee,
συνεταίρος της J.H. Whitney & Co. πρόεδρος Δ.Σ. της Minute Maid
Corporation, ο John Cowles, πρόεδρος της Minneapolis Star και Tribune
Company, ο William H. Donaldson, διευθυντής της Philip Morris, ο Andrew F.
Brimmer πρόεδρος της Federal Reserve Board και υφυπουργός οικονομικών, ο

617
πρύτανις του Χάρβαρντ McGeorge Bundy 604, ο γερουσιαστής Clifford Case, ο
πρόεδρος του Κολλεγίου Hunter, George N. Schuster, ο James D. Zellerbach,
πρόεδρος της Crown Zellerbach Corporation, ο Roy E. Larsen, εκδότης του
ΤΑΪΜ, κ.ά.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η απόφασις των ΗΠΑ και των Αφανών για πλήρη επικράτησι της αγγλικής
γλώσσης και αμερικανικής κουλτούρας ως απαραιτήτου υποβάθρου της
"παγκοσμιοποιήσεως" είναι λογικό να απήτησε και να απαιτή διαφορετικές
τακτικές εφαρμογής σε διαφορετικές χώρες. Στην Ελλάδα είναι φανερή πλέον η
τακτική. Κατ' αρχάς εξουδετερώθησαν σταδιακώς και απαξιώθηκαν πλήρως
όλες οι φιλελληνικές-φυλακτήριες φωνές στα τμήματα ανθρωπιστικών-
φιλοσοφικών-θεωρητικών σπουδών των Ανωτάτων Ιδρυμάτων μέσω
προηγηθέντος πραγματικού βομβαρδισμού μετά τον Β΄ Π.Π. σε όλα τα Δυτικά
πανεπιστήμια υποτιμήσεως σε όλους τους τομείς και απαξιώσεως της αρχαίας
Ελλάδος και των διδαγμάτων της. Οπότε κατεδεικνύετο "γραφικός" και
καταγέλαστος όποιος καθηγητής άρθρωνε φιλελληνικό επιστημονικό λόγο
αντίθετο του Χάρβαρντ, του Πρίνστον, της Οξφόρδης, κλπ.
Την ανθελληνική υστερία του επιστημονικού κόσμο ηκολούθησαν φυσικά
ασμένως οι καλλιτέχναι (και μάλιστα ημεδαποί "κουλτουριάρηδες", έναντι
"πινακίου φακής") και τα παγκόσμια ΜΜΕ. Σε δεύτερη φάσι εισήλθε στον
χώρο των διδασκόντων ένας ελληνο-ουδέτερος εν πολλοίς αμαθής και
απροβλημάτιστος "προοδευτικός" συρφετός, επιστημονικώς ανεπαρκής. Λόγω
της επιστημονικής του μετριότητος ο συρφετός ένοιωθε ιδιαίτερη κολακεία με
την διαδικασία ''προσλήψεως". Την διαδικασία δηλαδή κατά την οποία ο
απαραίτητος για την προπαγάνδα των Αφανών μέτριος, απεφασίζετο να
"προσληφθή" δηλ. να λαμβάνη προσκλήσεις παρουσιάσεως εργασιών σε
μεγάλα πανεπιστήμια τύπου Πρίνστον και Οξφόρδης, όπου τεχνηέντως οι
"ειδικοί", του δηλώνουν την πολιτική ορθότητα, καθιστώντας σαφές ότι
ακολουθώντας την θα ξανακληθή έναντι αδράς αμοιβής. Αφού η τακτική
απέδωσε, διεμορφώθησαν αναλόγως τα εκπαιδευτικά προγράμματα μέσω
εντολών σε μετρίους τύπου Φραγκουδάκη, Λιάκου, Ρεπούση, Μουζέλη, κλπ,
μέσω των οποίων έπρεπε απαραιτήτως να υποτιμηθή δραματικά η ελληνική
γλώσσα, να απαξιωθή η ελληνική ιστορία, να εξουδετερωθή ο ελληνικός λαϊκός
πολιτισμός και να ισοπεδωθή η ελληνική κουλτούρα γενικώς. Παπαγαλάκια
σήμερα αυτής της πολιτικής του σιωνισμού, της CIA και του Ιδρύματος Φορντ,
είναι οι γνήσια καλοπροαίρετοι μη-κομμουνισταί αριστεροί, αλλά όμως
ταυτοχρόνως και προϊόντα αρχικών χρηματοδοτήσεων των μεντόρων των μέσω
Ιδρύματος Φορντ. Οι μέντορες είχαν καλοπληρωθή αλλά οι μαθηταί των
σήμερα, σύμφωνα με την τακτική της χιονοστιβάδας, δωρεάν πλέον
προπαγανδίζουν την θέλησι των Αφανών με το να υποτιμούν συνειδητά
γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό και οτιδήποτε ελληνικό, δίχως βέβαια να
ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν σε αυτές τις έννοιες. Πράγματι, από
"προοδευτικά" στόματα ακούμε για ανάγκη θεωρήσεως των αγγλικών ως

618
ποιοτικώς ισοτίμων με τα ελληνικά!!! Αναμφισβήτητα, η ολεθρία για την
σημερινή Ελλάδα "γενιά του πολυτεχνείου" ωδήγησε την νέα γενιά στην
ολοκλήρωσι όλων των στόχων του Ιδρύματος Φορντ, δηλ. την αγροικία, την
αμάθεια, την άγνοια, την αμερικανοποίησι, την υποκουλτούρα, τον υφέρποντα
ανθελληνισμό, την απαξία για την ημετέρα κουλτούρα και τον "πιθηκισμό"
κάθε εκφάνσεως υποκουλτούρας. Δόγματα της ελλαδικής νεολαίας σήμερα
είναι η ελληνοφοβία και εθνοφοβία με ταυτόχρονη αποθέωσι της ήσσονος
προσπαθείας, της μαλθακότητος, νωθρότητος και χαλαρότητος σε όλους τους
τομείς, καθώς και τάσεις απολύτου μιμητισμού κάθε ξενόφερτης βαρβαρικής
αηδίας-"μόδας". Λόγω δράσεως του Ιδρύματος Φορντ, ανεκαλύφθησαν και
εχρηματοδοτήθησαν και διάφορες απίθανες "μειονότητες" στην Ελλάδα οπότε ο
αείμνηστος Μάνος Χατζηδάκης είχε δηλώσει ότι "για να πας μπροστά στην
Ελλάδα πρέπει να είσαι ή αριστερός ή ομοσεξουαλικός"... Έτσι, με μία πρότασι
περιέγραψε σοφά την αργυρώνητη, μέσω CIA, ελλαδική πραγματικότητα.
Αυτή η εξευτελιστική για Έλληνες σημερινή κατάντια, όπου η νέα γενεά,
με την ανυπαρξία πλέον οικογενειακής ανατροφής και πλήρους εκπτώσεως της
παιδείας, δεν διαθέτει ηθικά, πνευματικά, ψυχικά και σωματικά αποθέματα,
είναι η μεγαλύτερη επιτυχία των υπερατλαντικών ιδρυμάτων τύπου Φορντ και η
μεγαλύτερη στην ιστορία του ήττα του ελληνισμού, πολύ μεγαλύτερη και
χειρότερη της ήττας του 1922.

*Βιογραφικά στοιχεία του Πωλ Χόφφμαν

Ο Πωλ Χόφφμαν έγινε διοικητικό στέλεχος της αυτοκινητοβιομηχανίας
Studebaker Corporation του Albert Russell Erskine, μετά το 1920. Τότε
εγνώρισε και συνεδέθη φιλικώς με τον Εβραίο μεγαλοεπιχειρηματία Albert
Lasker, Το 1935 έως το 1948 ήταν διευθυντής της αυτοκινητοβιομηχανίας, με
την σύμφωνη γνώμη των χρηματοδοτών της Εταιρείας, Field, Glore & Co.,
Lehman Brothers, Goldman, Sachs & Co, και Hayden, Stone & Co. Μάλιστα ο
Charles F. Glore της Field, Glore & Co. και ο John Hertz της Lehman Brothers,
κατέστησαν μέλη του Δ.Σ. της αυτοκινητοβιομηχανίας. Η Field, Glore & Co. το
1937, μετά την παραίτησι του Field το 1937 έγινε Glore, Forgan & Co. Ο
Forgan είχε γίνει συνεταίρος το 1930 και κατά τον Β΄ Π.Π. υπηρέτησε στην
Ευρώπη στην OSS και συμμετείχε ενεργώς στις επιτροπές ιδρύσεως της CIA. Η
Glore, Forgan & Co. και η Lehman Brothers, εχρηματοδότησαν την γνωστή
Philip Morris στης οποίας το Δ.Σ. έγινε διακεκριμένο μέλος, το 1960, ο Edward
Lasker, υιός του Άλμπερτ Λάσκερ.
Ο Χόφφμαν ανήκε στα ιδρυτικά μέλη το 1942, της Επιτροπής Οικονομικής
Αναπτύξεως, (Committee for Economic Development ή CED) και την διηύθυνε
ως το 1948. Η Marion B. Folsom (αργότερα υπουργός υγείας-παιδείας επί
Άιζενχάουερ), το διηύθυνε τα έτη 1950 έως 1953 και ο James D. Zellerbach τα
έτη 1955 έως 1957 ακολουθούμενος τα έτη 1957-1959 από τον Donald K.
David, πρύτανι του Business School του Harvard University, μέλος του Δ.Σ.
των Ιδρυμάτων Φορντ και Κάρνεγκι.. Άλλα μέλη ήταν ο William Benton κι ο
Eric A. Johnston, βοηθός στην Αντικαρκινική Εταιρεία της Μαίρης, συζύγου

619
του Άλμπερτ Λάσκερ. Η Επιτροπή Διαδικασιών και Ερεύνης της CED ήταν
αυτή η οποία στην πραγματικότητα διοικούσε τον οργανισμό. Συμμετείχαν από

620
το 1957 οι Frank Altschul605, William Benton, Donald K. David και Philip L.
Graham.
Τα έτη 1950-53 ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ και πάλι διευθυντής
της Studebaker τα έτη 1953-1956. Ακολούθως, το 1956-57 ήταν αντιπρόσωπος
των ΗΠΑ στον ΟΗΕ και διαχειριστής του Προγράμματος Αναπτύξεως του ΟΗΕ
τα έτη 1959-1972.
Το 1947 ο Henry P. Bristol, πρόεδρος της Bristol-Meyers Co., ο S. Sloan
Colt, πρόεδρος της Bankers Trust Co., ο John M. Hancock, συνεταίρος της
Lehman Brothers και ο Francis T. Spaulding, Πρόεδρος του Συμβουλίου
Παιδείας της Νέας Υόρκης, εξελέγησαν μέλη του Δ.Σ. της CED ενώ ο
καθηγητής Theodore E. Yntema του πανεπιστημίου του Σικάγο κατέστη
διευθυντής του τμήματος ερευνών της CED. Το 1958 μέλη της Επιτροπής
Πολιτικής της CED ήσαν οι Πωλ Χόφφμαν, Eugene Meyer; Elmo Roper;
Howard A. Rusk και J. Buttenweiser (συνεργάτης της Kuhn, Loeb). Τελικώς
παρατηρούμε Εβραίους σε όλες σχεδόν τις καίριες θέσεις της CED και σε
απολύτους αριθμούς, οι μισοί περίπου εργαζόμενοι της CED να είναι Εβραίοι.
Με την δημιουργία της CED το 1942, ο Χόφφμαν έφερε τον συνεργάτη και
φίλο του από την αυτοκινητοβιομηχανία Studebaker τον Αυστραλό C. Scott
Fletcher και τον διώρισαν αντιπρόεδρο του οργανισμού εξουδετερώσεως της
Κίνας υπό ανθρωπιστικό μανδύα, του United China Relief Inc., με "επενδυτικό"
κεφάλαιο 7.000.000 προς υποδούλωσι της Κίνας. Στην CED ανέλαβε διάφορες
υπεύθυνες θέσεις και το 1951 διωρίσθη στο Ίδρυμα Φορντ ως πρόεδρος της
επιτροπής Συνεχιζομένης Εκπαιδεύσεως η οποία εχρηματοδότησε πλέον των 30
εκπαιδευτικών τηλεοπτικών διαύλων ώστε η σιωνιστική προπαγάνδα να
αποκτήση επιστημονικό μανδύα. Ακολούθως, έγινε υπεύθυνος Τηλεοπτικών
Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στις ΗΠΑ με βοηθό τον S. Douglass Cater
(σύμβουλος του προέδρου Lyndon Johnson), ο οποίος προσέλαβε το πρώην
στέλεχος της OSS και CIA, ψυχολόγο John Gardner, πρόεδρο του Ιδρύματος
Κάρνεγκι. Το πρόγραμμα εξακολουθεί να "εκπαιδεύη" τις μάζες με μεγάλη
επιτυχία για τον σιωνισμό. Αργότερα, εις ανταμοιβήν των καλών του πράξεων ο
Fletcher έγινε πρόεδρος του τμήματος διαφανειών της εγκυκλοπαιδείας
Μπριτάννικα όπου ήδη είχαν "παρκάρει" ως εκδότη τον William Benton,
αντιπρόεδρο της CED.
Η διαπλοκή του Ιδρύματος Φορντ με την εκδοτική Time, Inc. γίνεται
φανερή όταν ο πρόεδρος της εταιρείας Roy E. Larsen, έγινε μέλος του Δ.Σ. του
Ιδρύματος Φορντ. Παλαιότερα, ο Maurice T. Moore, συνεταίρος της Cravath,
Swain & Moore και διευθυντής της Studebaker-Packard Corporation (1935-
1948), αλλά και κουνιάδος του Henry R. Luce, ήταν επίσης μέλος του Δ.Σ. του
Time. Με τον θάνατο του Luce το 1967, στο Δ.Σ. του Time έφεραν τον Paul G.
Hoffman.
Ο Hallock Hoffman, υιός του Πωλ Χόφφμαν είναι σύμβουλος του Κέντρου
Μελέτης Δημοκρατικών Θεσμών (Study of Democratic Institutions) και πρώην
πρόεδρος του Ιδρύματος Pacifica και διευθυντής του Ινστιτούτου Κυβερνήσεως
και Διοικήσεως του Μέλλοντος, Μερίντιαν (The Meridian Institute on

621
Governance, Leadership and the Future), το οποίο προωθεί την
παγκοσμιοποίησι για λογαριασμό των Αφανών του σιωνισμού. Η πρώτη του
σύζυγος, Gene Knudsen Hoffman, ήταν διευθύντρια του Συμβουλίου
Διορατικών Πολιτικών (Council on Visionary Policies). Με την δεύτερη σύζυγό
του, Renata Tesch, ίδρυσε μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Western Behavioral
Sciences Institute στο οποίο είναι σύμβουλος με τον Δανιήλ Γιανκέλοβιτς.

**Βιογραφικά στοιχεία του Jean Monnet

O Jean Monnet (Jean Omer Marie Gabriel Monnet 1888-1979) θεωρείται ο
θεμελιωτής της ΕΟΚ ή Ε.Ε. Εγεννήθη στην πόλι Κονιάκ της Γαλλίας και ήταν
έμπορος του διασήμου ομωνύμου μπράντυ. Λόγω επιτυχούς εξασκήσεως του
επαγγέλματός του εταξίδευε διαρκώς και εδημιούργησε παγκόσμιο τεράστιο
δίκτυο γνωριμιών υψηλού επιπέδου.
Κατά τον Α΄ Π.Π. συμμετείχε στην Συμμαχική Επιτροπή Ανεφοδιασμού η
οποία συντόνισε τον μεταπολεμικό οικονομικό σχεδιασμό της Αγγλίας και
Γαλλίας και την ανάμειξι των ΗΠΑ στην Ευρώπη.
Κατά την Συνθήκη των Βερσαλλιών εργάσθηκε στο οικονομικό μέρος της
Συνθήκης η οποία προλείανε το έδαφος για τον Β΄ Π.Π., διευρύνοντας το
δίκτυό του με αποτέλεσμα, οι ισχυροί να τον διορίσουν το 1919 βοηθό Γ.Γ. της
νεοσυστάτου, πλήρως ελεγχομένης υπό του σιωνισμού, Κοινωνίας Των Εθνών
(προδρόμου του επίσης υποταγμένου ΟΗΕ) με πενταετή θητεία. Συνεδέθη
στενά με τον Τζων Φόστερ Ντάλλας και είχε άμεση πρόσβασι στον Ρούσβελτ
και τον εσωτερικό του κύκλο προτείνοντάς τους κολακευτικά το δόγμα "ΗΠΑ-
Οπλοστάσιο της Δημοκρατίας".
Το 1923, με την λήξι της θητείας του στην ΚΤΕ, επέστρεψε στις
επιχειρήσεις του και εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του κατέστη τελικώς
διεθνής τραπεζίτης συνεργασθείς ως αντιπρόεδρος στην επενδυτική τράπεζα
Blair and Company στο παράρτημα της Wall Street, συνεργαζόμενος στενά με
μεγάλες αμερικανικές τράπεζες όπως τις Chase, Bankers Trust, κλπ. Η Τράπεζα
Blair ήταν μέγας δανειστής Ευρωπαίων διαχειριζομένη τα σταθεροποιητικά
οικονομικά προγράμματα (μέσω ΚΤΕ και Μοννέ) σε Ρουμανία και Πολωνία. (Ο
ιδρυτής της John Insley Blair 1802-1899 ήταν ιδιοκτήτης 16 σιδηροδρόμων και
εθεωρείτο ο 19ος πλουσιότερος αμερικανός)
Κατά το κραχ στις ΗΠΑ η τράπεζα Blair των ΗΠΑ ενώθηκε με την Bank of
America με αποτέλεσμα ο Μοννέ να απολυθή. Συγκεκριμένα, οι τραπεζικοί
οργανισμοί Bank of America και Transamerica της Καλιφόρνια ιδρύθηκαν και
ανήκαν στον Amadeo Peter Giannini, ο οποίος εστόχευε στην δημιουργία
εθνικού τραπεζικού δικτύου δημιουργώντας την Bank of America N.A. της
Νέας Υόρκης. Οι σιωνιστικές μονοπωλιακές τραπεζικές δυνάμεις ανησύχησαν
από τις αρχικές επιτυχίες του και εδρομολόγησαν την εξαγορά και εξαφάνισί
του. Κατ' αρχάς, μέσω Μοννέ συγχώνευσαν την τράπεζα Blair National Bank of
New York στην Bank of America N.A.της Νέας Υόρκης. Ο αφελής Giannini
έδωσε την διεύθυνσι στους Μοννέ και Ελισσαίο Γουώκερ οι οποίοι,
υποχθονίως, εδημιούργησαν στους μετόχους κλίμα ανασφαλείας αποσπώντας

622
σε χαμηλή τιμή τις μετοχές τους και υποτιμώντας τις αξίες ώστε να καταρρεύση
ο οργανισμός. Κάποια στιγμή το σχέδιο απεκαλύφθη, ο Giannini έδιωξε του
Μοννέ και Γουώκερ αλλά ήταν αργά. Ήδη είχε γίνει αφανής συγχώνευσις με
την Federal National City Bank of New York το 1931. Αυτή αργότερα έγινε
Citibank, N.A. και τώρα είναι τμήμα του Citigroup. Ο Ελισσαίος Γουώκερ ήταν
συνεταίρος της Kuhn, Loeb & Company τα έτη 1933-50. Αυτή η εκδούλευσις
στον σιωνισμό ήταν αποφασιστικής σημασίας για ένα ένδοξο μέλλον υπό την
αμέριστη κάλυψι και προστασία των Αφανών.
Ο Μοννέ βοηθήθηκε από τους Αφανείς μέσω Φόστερ Ντάλλας και Robert
Brand της Lazard Freres να ανακάμψη. Τον εξουσιοδότησαν διαμεσολαβητή
της διαλύσεως της σουηδικής οικονομικής αυτοκρατορίας σπίρτων Kreuger
match και το 1934 ασχολήθηκε με χρηματιστηριακές εταιρείες σε δάνεια στην
Κίνα τη αιτήσει της κυβερνήσεως της Κίνας για ξένες επενδύσεις στο έδσφός
της. Επίσης, το 1935 με συνεταίρο τον George Murnane εδημιούργησε
χρηματιστηριακή εταιρεία, την M.M.&Co., πραγματοποιώντας δάνεια σε
Ευρώπη και Β. Αμερική με κεφάλαια του Φόστερ Ντάλλες. Είχε συνδεθή με
τους πλέον διασήμους τραπεζίτες, χρηματιστές και πολιτικούς της εποχής του
στις ΗΠΑ όπου έζησε τα περισσότερα έτη του μεσοπολέμου. Υπήρξε
σύμβουλος επί δανεισμών και εξωτερικής πολιτικής του Ρούσβελτ και είχε
τακτικές επαφές με τους απ' ευθείας υπηρέτες του σιωνισμού όπως Thomas
Lamont, Dwight Morrow (της JP MORGAN και έπειτα πρέσβεως των ΗΠΑ στο
Μεξικό), Averill Harriman, John McCloy, Dean Acheson, κλπ. Έχοντας στενούς
φιλικούς δεσμούς με το δεξί χέρι του Ρούσβελτ, τον Τζων Χόπκινς, διωρίσθη
σύμβουλος του προέδρου για θέματα Ευρώπης. Είχε πρόσβασι σε όλα τα μέλη
του στενού κύκλου της Μόργκαν και της κυβερνήσεως μέσω των υπουργών
εξωτερικών της κυβερνήσεως Άιζενχάουερ, Ντάλλες και Άτσεσον. Μέσα σ'
όλες αυτές τις δραστηριότητες κατάφερε να γίνη αποκλειστικός προμηθευτής
του μπράντυ Κονιάκ σε όλη την Β. Αμερική.
Μετά τον Β΄ Π.Π., κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ουάσιγκτον,
όντας επισήμως πρόεδρος της Γαλλικής Επιτροπής Εφοδιασμού (French Supply
Council ή CFA), συνεδέθη στενά με τα ηγετικά στελέχη της Επιτροπής
Οικονομικής Αναπτύξεως, (Committee for Economic Development ή CED) και
τους επιχειρηματίες της πολεμικής βιομηχανίας. Ο Χόφφμαν και ο Χάρριμαν
ήταν οι καλύτεροι φίλοι του όπως και ο Robert Nathan της Εθνικής Επιτροπής
Πολεμικής Βιομηχανίας (US War Production Board), ο δικηγόρος τότε της
CFA, George Ball, ο Eugen Rostow και ο ειδικός στον αντιμονοπωλιακό νόμο
Robert Bowie (ο οποίος το 1948 διωρίσθη γενικός πρόξενος των κατοχικών
αμερικανικών δυνάμεων Γερμανίας) ενώ ήδη από το 1930 ήταν στενός φίλος
του John McCloy και του φίλου του Άλμπερτ Λάσκερ, του Lewis Lichtenstein
Strauss, της Kuhn, Loeb and Company. Στον στενό του κύκλο ανήκαν οι
δημοσιογράφοι Walter Lippman της New York Herald Tribune, ο James Reston
των New York Times, καθώς και οι Katherine and Philip Graham της
Washington Post.

623
 Με αυτό το υπόβαθρο επελέγη τελικώς ο Μοννέ να προωθήση την Ένωσι
Άνθρακα και Χάλυβα, πρόδρομο της ΕΟΚ, με χρηματοδότησι του συνεταίρου
της Kuhn, Loeb και ιδρυτού της SG Warburg & Co., του Sigmund George
Warburg, με μεσολάβησι του δικηγόρου της Kuhn, Loeb του Donald Swatland
της δικηγορικής Cravath, Swaine. Ως λόγος επιλογής του Βάρμπουργκ
ανεφέρθη η ύπαρξις παραρτήματος στην Ευρώπη. Ο Βάρμπουργκ τελικώς
εχρησιμοποίησε κεφάλαια της ασφαλιστικής Metropolitan Life προς
χρηματοδότησι των ευρωπαϊκών δραστηριοτήτων του Μοννέ. Έτσι προχώρησε
η Ενωμένη Ευρώπη, δούλα του σιωνισμού εκπορνευθείσα στους
καιροσκόπους...

624
 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ζ΄

ΧΑΡΤΕΣ

μέσω CIA όλες οι μη ελεγχόμενες από Μόσχα, αριστερές κινήσεις και κόμματα της
Ευρώπης καθώς και αριστερά εργατικά συνδικάτα. Αυτά επετεύχθησαν και με τις
λειτουργίες του Ιδρύματος Φορντ. Το 1950 επί Άτσεσον, έπεσε σε δυσμένεια και τα
αφανή αφεντικά του, του έδωσαν θέσι στο Ίδρυμα Institute for Advanced Study, με
διευθυντή τον Εβραίο "πατέρα της ατομικής βόμβας" Ρόμπερτ Όπενχάιμερ μέχρι να τον
διωρίσουν πρέσβυ των ΗΠΑ στην Μόσχα το 1951. Από βλακεία του εδιώχθη απ' την
Ρωσσία και με εξαίρεσι τον διωρισμό του ως πρέσβυς των ΗΠΑ στην Γιουγκοσλαβία, η
διπλωματική του καριέρα έληξε. Τα αφεντικά του πάντα τον υπεστήριζαν και κέρδισε
λόγω αφοσιώσεως πολλές τιμές. Πέθανε το 2005, ένδοξος και πολυτιμημένος, σε ηλικία
101 ετών.
584
Όπως αποδεικνύει η μελέτη του καθηγητού του πανεπιστημίου Κορνέλλ, Antony C.
Sutton, "Wall Street and the Rise of Hitler", το οποίο διατίθεται δωρεάν στην
ιστοσελίδα http://www.reformation.org/wall-st-hitler.html
585
Η Anna Lederer Rosenberg Hoffman (1902-1983) σε ηλικία 17 ετών υπανδρεύθη τον
Ιούλιο Ρόζενμπεργκ. Ανεμείχθη σε εργατικά θέματα κι άγνωστο πώς, τα προσόντα της
εκτιμήθηκαν από τον Εβραίο μεγαλοτραπεζίτη και συντονιστή των πόρων των δύο
παγκοσμίων πολέμων, Μπαρούχ Μπερνάρντ. Ο μεγαλοτραπεζίτης Μπερνάρντ
Μπαρούχ ήλεγχε την οικονομία και την εξέλιξι του Α΄ Π.Π. πολέμου μέσω διορισμού
του ως Προέδρου της Επιτροπής Πολεμικών Βιομηχανιών (Βασικό μέλος της επιτροπής
και ενταγμένος πλέον στην μισθοδοσία του σιωνισμού, ο πολύς Τζων Φόστερ Ντάλλας
ο οποίος επιδείξας καλή διαγωγή είδε την καριέρα του να απογειώνεται ιδίως επί του
Σουηδοεβραίου προέδρου Άιζενχάουερ) και ωργάνωσε για λογαριασμό της Wall Street
τον Β΄ Π.Π.. Μέσω Μπερνάρντ η Ρόζενμπεργκ προσήγγισε τον Ρούσβελτ και ήταν ο
σύνδεσμος μεταξύ αυτού και του εργοδότου της. Ο Ρούσβελτ την εσέβετο λόγω αυτής
της ιδιότητός της και προώθησε δραματικά την σταδιοδρομία της δίνοντάς της
κυβερνητικές θέσεις σχετικές με θέματα εργασιακών σχέσεων. Της εδόθη θέσις στην
Επιτροπή Συνταγματικής Αναθεωρήσεως της Νέας Υόρκης το 1937 και επί Β΄ Π.Π. την
διώρισαν στο Πολιτειακό Πολεμικό Συμβούλιο, ενώ σύντομα την προώθησαν στην
Επιτροπή Διαχειρίσεως Ανθρωπίνων Πόρων των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1944 ο
Ρούσβελτ την απέστειλε στην Ευρώπη προς μελέτη των ανθρωπίνων πόρων του
στρατού εκεί. Μετά τον πόλεμο έμεινε σύμβουλος του Υπουργού Πολεμικής
Αεροπορίας και Υφυπουργός Αμύνης από το 1950 έως το 1953. Σ' αυτό το διάστημα
εργάστηκε για εφαρμογή του Διακλαδικού Επιτελείου και την προστασία των
μειονοτήτων στις Ένοπλες Δυνάμεις. Στα χρόνια κυβερνήσεως των Ρεπουμπλικάνων
δεν συμμετείχε σε κυβερνητικές θέσεις ενώ επί Τζόνσον κατέλαβε για λίγο θέσι στην
Επιτροπή Φορολογίας. Διεζεύχθη το 1962 και υπανδρεύθη τον Χόφμαν. Ήταν στενή
φίλη της κ. Μαίρης Λάσκερ, συζύγου του φίλου και συνεργάτου του Χόφμαν,
πολυεκατομμυριούχου Εβραίου βιομηχάνου Άλμπερτ Λάσκερ. Απεβίωσε το 1983.
586
Κατά τον Β΄ Π.Π. ο Κατζ ήταν προϊστάμενος της OSS του τμήματος
αντικατασκοπίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη με έδρα το Λονδίνο. Υπηρέτησε υπό τον
William Casey, αργότερα διευθυντή της CIA επί προεδρίας Reagan. Επομένως, ο Katz
είχε τεράστια πείρα στις μυστικές επιχειρήσεις πριν την μετέπειτα πρόσληψί του από το
Ίδρυμα Φορντ.
587
Επί προεδρίας Τρούμαν υπηρέτησε ως οικονομικός σύμβουλος του διευθυντού της
Υπηρεσίας Επιστρατεύσεως τα έτη 1945-46, πρόεδρος της Υπηρεσίας το 1946,
Εκτελεστικός Γραμματεύς της Προεδρικής Επιτροπής Βοηθείας Εξωτερικού (λεγομένη
Επιτροπή Χάρριμαν) τα έτη 1947-48 και υποδιευθυντής της E.C.A. τα έτη 1948-51 και
διευθυντής από Σεπτέμβριο έως Δεκέμβριο του 1951. Ανέπτυξε επιτυχώς τα
προγράμματα Αερο-κατασκοπίας με τα αεροπλάνα U-2 κι αργότερα τα SR-71. Όταν τα
αεροπλάνα εθεωρήθησαν ανεπαρκή, ανέπτυξε το αερο-κατασκοπευτικό δίκτυο των
δορυφόρων KORONA.
588
Του Εβραίου Όπενχάιμερ, υπευθύνου των κατασκευαστών της ατομικής βόμβας
γενικώς και των βομβών Χιροσίμα-Ναγκασάκι ειδικώς, αλλά και πρωτεργάτη
δημιουργίας του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ.
589
Το ΡΑΝΤ δεν ήταν τίποτε άλλο από μεταφορά της δομής, της ιεραρχίας και των
μελών του Υπουργείου Πολέμου από επίσημη Κυβερνητική θέσι σε μία φαινομενικά
ανεπίσημη θέσι αλλά όμως πλήρως λειτουργική και αφανώς επιχειρησιακή.
590
Ως Σουδοεβραίος αναφέρεται στην επίσημη επετηρίδα αποφοίτων του West Point
(Σχολής Ευελπίδων των ΗΠΑ).
591
Στον "Οικονομικό" του Ξενοφώντος κεφ. Α΄, παρ. 22, ο Ξενοφών δια στόματος
Σωκράτους, αναλύει τις συνιστώσες του κακού οικονομολόγου. Μία από αυτές, η οποία
μπορεί να οδηγήση σε πτώχευσι ακόμη και πλουσίους, είναι η άμετρος φιλοδοξία.
Αυτομάτως κατανοεί κανείς ότι ένα τέτοιο εξουσιομανές άτομο, ευκόλως δύναται να
υποστή τα δεσμά μίας μεγάλης οικονομικής εξαρτήσεως η οποία φυσικά θα του
επιβάλλη οποιαδήποτε – ακόμη και προδοτική συμπεριφορά. Από την πολύ νεαρή
ηλικία όμως οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί μπορούν να εντοπίσουν τέτοια άτομα και να
τα αναδείξουν. Από την άλλη μεριά, προσδιορίζει ως καλό οικονομολόγο τον ικανό να
επωφελείται από τους εχθρούς του. Ό,τι δηλαδή έκανε ο σιωνισμός με τον Φορντ.
592
Ιδρυτής του ήταν ο Γουίλιαμ Χαντάντ, διατελέσας πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ
και μετέπειτα πρόεδρος του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσσου, νυμφευμένος με την
Κέιτ Τόμας. Η Κέιτ ήταν θυγατέρα της Μπέτσυ, πρώην συζύγου του Τζαίημς, υιού του
προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ και του Τόμας, διατελέσαντος επίσης διευθυντού του
Ιδρύματος Φορντ.
593
Ήταν διευθυντής του Συμβουλίου Πολεμικής Βιομηχανίας κατά τον Β΄ Π.Π. και
Γραμματεύς του Υπουργού Εμπορίου από το 1945 έως το 1950. Από την θέσι του
Γραμματέως ήταν ο επίσημος αντιπρόσωπος-σύνδεσμος του Υπουργείου Εμπορίου με
την CIA. Ακόμη και μετά την μετακίνησί του στο Ίδρυμα Φορντ, το 1950, παρέμεινε
αφοσιωμένο κι ενεργό στέλεχος της CIA στην εκπόνησι κι εφαρμογή προγραμμάτων
ψυχολογικών επιχειρήσεων της CIA με στόχο τις χώρες του Ανατολικού μπλοκ καθώς
και σε άλλα άκρως απόρρητα και ιδιαιτέρως ευαίσθητα προγράμματα της CIA.
594
Μέλη του Δ.Σ. του Fund for the Republic του Ιδρύματος Φορντ ήσαν το 1954-58 ο
μετέπειτα γερουσιαστής Chester Bowles, ο Πωλ Χόφφμαν (1952-61), ο κυβερνήτης της
Ν. Υόρκης Herbert E. Lehman (1956-1961), ο J. Howard Marshall (1956-1961), ο Elmo
Roper (1952-1961) και ο James D. Zellerbach, συνεργάτης του Χόφφμαν από την
Επιτροπή Σχεδίου Μάρσαλ (1952-1956).
Επίσης, σε άλλες θέσεις ήταν οι James F. Brownlee, συνεταίρος της J.H. Whitney &
Company της Ν. Υόρκης, ο Huntington Cairns, δικηγόρος στην Ουάσιγκτον, ο Charles
W. Cole, πρόεδρος του Κολλεγίου Amherst College της Μασσαχουσέτης, ο Russell L.
Dearmont, δικηγόρος στο Σαιντ Λούις, ο Richard J. Finnegan, σύμβουλος εκδόσεως της
The Chicago Sun Times, ο Erwin N. Griswold, πρύτανις της Νομικής του Χάρβαρντ, ο
William H. Joyce Jr., ο Meyer Kestnbaum, πρόεδρος της Hart, Schaffner and Marx του
Σικάγο, ο Albert Linton, πρόεδρος της Provident Mutual Life Insurance Company, ο
δικηγόρος στην Ουάσιγκτον John Lord O'Brian, και ο Jubal R. Parten, πρόεδρος της
Woodley Petroleum Company του Χιούστον, Τέξας. Σύμβουλος ήταν ο Bethuel M.
Webster Jr. (1962), συνεταίρος της δικηγορικής εταιρείας της Νέας Υόρκης Webster,
Sheffield, Fleischmann, Hitchcock & Chrystie, μέλος του Δ.Σ. της General American
Investors (θυγατρικής της Lazard Freres), και σύμβουλος της Liggett & Myers Tobacco
Company. Αργότερα έγινε εξέχον μέλος του Council on Foreign Relations (CFR).
595
Την άνοιξι του 1951 όταν ο George Fischer ανέλαβε την διεύθυνσι, μεσούντος του
πολέμου στην Κορέα, έπρεπε να υπηρετήση την θητεία του στην αντικατασκοπία της
Πολεμικής Αεροπορίας με ειδικότητα στην αποκρυπτογράφησι σοβιετικών κωδίκων. Ο
δε Κένναν είχε ηθικούς ενδοιασμούς να προτείνη την απαλλαγή του. Τότε επενέβη ο
γνωστός Εβραίος "προοδευτικός διανοούμενος" Arthur Meir Schlesinger Jr., βετεράνος
βέβαια της OSS αλλά και μέλος του Δ.Σ. της IRC (Ιnternational Rescue Committee
ιδρυθείσα "τη προτροπη" Άινστάιν με σκοπό την αρωγή σε πρόσφυγες εννοώντας
κυρίως Εβραίους). Ο Schlesinger ανέφερε στον βοηθό τότε και γενικό συντονιστή επί
θεμάτων Ψυχρού Πολέμου του προέδρου Χάρυ Τρούμαν, Averell Harriman, ότι το
πρόγραμμα δημιουργίας κύματος Σοβιετικών φυγάδων του Ιδρύματος Φορντ "παίζει
αναντικατάστατο ρόλο στον πολιτικό μας πόλεμο κατά του σταλινικού καθεστώτος" και
ότι ο Fischer έχει "μοναδικά προσόντα" για να το διευθύνη. Ο Schlesinger επίσης
 Χάρτης 1. Δουκάτο της Σαβοΐας

απηύθυνε μήνυμα στον αρχηγό της CIA Frank Wisner με αντίστοιχο περιεχόμενο.
Σχεδόν αμέσως ο Harriman απήλλαξε τον Fischer από την στρατιωτική του θητεία.
596
Ο Hutchins ήταν καθηγητής κα κοσμήτωρ της Νομικής σχολής του Yale. Οι
διασυνδέσεις του τον οδήγησαν στην "συμμαχία" του με τις δυνάμεις των Αφανών και
υπήρξε γρανάζι στην μηχανή τους. Εδημιούργησε την περίφημη επιτροπή-πρόγονο του
πολυπολιτισμού, Committee to Frame a World Constitution (1945) και την ποθητή από
τον σιωνισμό Commission on Freedom of the Press (1946), μέσω της οποίας με πάθος
διεκδίκησε την κατάργησι του εθιμικού όρκου ηθικής των καθηγητών πανεπιστημίου.
Στο Ίδρυμα Φορντ ήταν υποδιευθυντής από το 1951 και πρόεδρος του θυγατρικού Fund
for the Republic από το 1954. Το 1959 ίδρυσε το Center for the Study of Democratic
Institutions στην Καλιφόρνια σαν θυγατρικό του Fund for the Republic με δράσι στην
καλλιέργεια των γνωστών σήμερα θεμάτων "μειονοτήτων". Από το 1943 έως την
συνταξιοδότησί του το 1974 ήταν πρόεδρος της συντακτικής επιτροπής της
εγκυκλοπαιδείας Britannica όπου ο εκδότης της William Benton ήταν συμμαθητής και
φίλος του.
597
Ο Τζων ΜακΚλόυ έλαβε πτυχίο νομικής από το Χάρβαρντ το 1921 και ήρθε σε
επαφή με τους νεαρούς Ροκφέλλερ τους οποίους τότε εδίδαξε ιστιοπλοΐα. Κατά την
διάρκεια του Β΄ Π.Π. ήταν υφυπουργός Πολέμου των ΗΠΑ και ήταν αυτός που
απηγόρευσε αυστηρά και ρητά τους βομβαρδισμούς των στρατοπέδων συγκεντρώσεως
των Ναζί. Αργότερα βέβαια, όταν ο Ρούσβελτ είχε ήδη αποβιώσει, ισχυρίσθηκε ότι η
απαγόρευσις των βομβαρδισμών προήρχετο από τον ίδιο τον Ρούσβελτ την απόφασι
του οποίου αυτός εκάλυπτε. Αβομβάρδιστα και άθικτα τα στρατόπεδα, απετέλεσαν την
αφετηρία θυματοποιήσεως παγκοσμίως των Εβραίων με δημιουργίες (φαιδρών κι
αστήριχτων) ενοχών στους λαούς με τεράστια οικονομικά οφέλη για τους σημερινούς
Εβραίους. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη υπηρεσία την οποία προσέφερε στον σιωνισμό και
αντεμοίφθη πλουσιοπάροχα. Συγκεκριμένα, οι Ροκφέλλερ τον έκαναν συνεταίρο της
νεοϋορκέζικης νομικής εταιρείας τους Milbank, Tweed, Hadley & McCloy η οποία
υπεράσπιζε τα συμφέροντα των 7 αδελφών (πετρελαϊκών πολυεθνικών εταιρειών με
αρχηγό την ΕΧΧΟΝ). Επίσης ετοποθετήθη στο συμβούλιο του Ιδρύματος Ροκφέλλερ
από το 1946 έως το 1949, ενώ ταυτοχρόνως τον Μάρτιο του 1947 έως τον Ιούνιο 1949
τον έκαναν διευθυντή της τράπεζας των Ρόθτσιλντ World Bank. Το 1949 έως 1952 έγινε
πολιτικός διοικητής των Αμερικανικών Δυνάμεων κατοχής Γερμανίας με δικαιοδοσίες
καταδίκης-αθωώσεως-μεταφοράς σε ΗΠΑ όποιων Γερμανών ήθελε. Ακολούθως τον
έκαναν πρόεδρο της τραπέζης των Ροκφέλλερ Chase Manhattan Bank από το 1953 έως
το 1960 ενώ ταυτοχρόνως ετοποθετήθη πάλι στο συμβούλιο του Ιδρύματος Ροκφέλλερ
από το 1953 έως το 1958. Τελικώς τον ετοποθέτησαν στο Ίδρυμα Φορντ από το 1958
έως το 1965. Από το 1954 έως το 1970 ήταν πρόεδρος του περίφημου Council on
Foreign Relations και σύμβουλος του Άιζενχάουερ το 1958. Αργότερα υπηρέτησε ως
σύμβουλος των Κέννεντυ, Τζόνσον, Νίξον, Κάρτερ και Ρήγκαν.
598
Αναλυτικά για την δράσι του Στόουν υπάρχει η εξαγνισμένη βιογραφία-ύμνος από
τον "Γερμανό" καθηγητή Ιστορίας του Κολούμπια, Volker R. Berghahn, America and
the Intellectual Cold Wars in Europe. Princeton, N.J., Princeton University Press, 2001.
599
Μέλη της Επιτροπής ήσαν οι James William Fulbright, William C. Bullitt, Herbert
Hoover, Hale Boggs, JClare Booth Luce, James Farley, Robert Moses, Alice Roosevelt
Longworth, Harry D. Gideonse, Norman Thomas, Burton K. Wheeler, Harry Woodburn
Chase, Christian Herter, Robert Ignatius Gannon, Robert L. LaFollete, George N.
Schuster, Clayton Fritchey.
600
Η κ. Λάσκερ ήταν επίσης πρόεδρος της Αντικαρκινικής Εταιρείας και του Ιδρύματος
Μέννινγκερ.
601
Η κ. ΜακΚλόυ ήταν μέλος Δ.Σ. του Ερυθρού Σταυρού και του νοσοκομείου
Bellevue.
602
Ο Ernest A. Gross ήταν συνεταίρος της δικηγορικής Gross & Hyde της Ν. Υόρκης
και αντιπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών στον ΟΗΕ.
603
Ο Γερμανοεβραίος Hans Speier εγεννήθη στο Βερολίνο το 1905. Εσπούδασε
οικονομικά και κοινωνιολογία στα πανεπιστήμια Βερολίνου και Χαϊδελβέργης. Από την
Χαϊδελβέργη έλαβε το διδακτορικό τίτλο και το 1928 έγινε βοηθός του Εβραίου
καθηγητού Emil Lederer. Τα έτη 1929-1930 ήταν συντάκτης Κοινωνιολογίας του
Βερολινέζικου εκδοτικού οίκου Ullstein Publishing House. Berlin. Εδίδαξε τα έτη 1931-
1933 πολιτική κοινωνιολογία και οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου στα
τμήματα Πολιτικών Επιστημών και Οικονομικών. Το 1933 τον Σεπτέμβριο επελέγη,
μαζί με άλλους Εβραίους επιστήμονες, ως απαραίτητος στον σιωνιστικό σχεδιασμό και
μετεφέρθη στις ΗΠΑ. Εκεί, ο σχεδιασμός είχε ήδη προνοήσει για εργασία αυτών των
ανθρώπων σε τομείς των κοινωνικών επιστημών οι οποίες θα έθεταν τα θεωρητικά
θεμέλια της παγκοσμιοποιήσεως υπό την αιγίδα των κραταιών ΗΠΑ, αι οποίαι όμως
ήσαν υπόδουλες στο σιωνιστικό κεφάλαιο της παρέας των Ρόθτσιλντ. Ήδη λοιπόν το
1919 κάποιοι αμερικανοί καθηγηταί από το Κολούμπια έλαβαν θέσι ειρηνιστών και
κατά του Α΄ Π.Π. παρά την αντίθεσι του προέδρου του Κολούμπια και ηναγκάσθησαν
να παραιτηθούν. Αυτοί βοηθήθηκαν τότε να ιδρύσουν το περίφημο πανεπιστήμιο New
School for Social Research στην Νέα Υόρκη το οποίο θα επέτρεπε την "ελεύθερη
διακίνησι ιδεών". Πρόεδρος του πανεπιστημίου ωρίσθη ο Άλβιν Τζόνσον, Δανικής
καταγωγής, ο οποίος χρωστούσε, έλεγε, μεγάλη ευγνωμοσύνη στους Εβραίους διότι,
κατά τον πατέρα του, κάποιος Εβραίος ενεχυροδανειστής είχε βοηθήσει την οικογένεια
σε κάποιον διωγμό. Η δημοσία διατύπωσις "ανάγκης εξοφλήσεως χρέους" είναι αρκετός
λόγος συμμετοχής σε μεγαλεπήβολο σχέδιο. Για να μην υπάρχουν αμφισβητήσεις ή
ερωτηματικά σχετικώς με τον μελλοντικό ρόλο του σχολείου, οι ιδρυταί του, εξ αρχής,
το ανέπτυξαν ως αντίστοιχο του Γερμανικού Volkshochschulen αναπτύσσοντας και
διατηρώντας στενούς δεσμούς με την Ευρώπη. Μάλιστα, ο πρόεδρος Άλβιν Τζόνσον
ετοποθετήθη στην εκδοτική ομάδα της Εγκυκλοπαιδείας Κοινωνικών Επιστημών, ώστε
εξ επαγγελματικής ανάγκης να είναι σε επαφή με συναδέλφους του της Ευρώπης, οι
οποίοι θα ενεργοποιούντο όταν έπρεπε και όπως έπρεπε. Πράγματι, όταν ο σιωνισμός
έκρινε σκόπιμο σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του τα περί ενάρξεως του Β΄ Π.Π.,
δηλαδή το 1933, ο Εβραίος μεγαλομέτοχος της Γκολφ Όιλ, Χίραμ Χάλλε και το Ίδρυμα
Ροκφέλλερ εχρηματοδότησαν τον Τζόνσον να δημιουργήση ολόκληρο τμήμα στο
πανεπιστήμιο για Γερμανοεβραίους πολιτικούς-κοινωνικούς επιστήμονες. Όντως, ο
Τζόνσον έδωσε συνολικά, σε μία 10ετία περίπου, περισσότερες από 180 βίζες
ανθρώπων οι οποίοι ήσαν πολύ χρήσιμοι για να αφεθούν να "ολοκαυτωθούν". Στην
"φουρνιά" του κοινωνιολόγου Hans Speier ήλθαν και οι οικονομολόγοι Karl Brandt,
Gerhard Colm, Arthur Feiler, Eduard Heimann, και ο Emil Lederer, οι ψυχολόγοι Max
Wertheimer και Erich von Hornbostel, και η ειδική επί κοινωνών πολιτικών Frieda
Wunderlich. Το 1934 το σχολείο έλαβε πιστοποίησι εκδόσεως μεταπτυχικών τίτλων με
όλους αυτούς ως καθηγητάς, ωνομάζοντας χαριτωμένα το τμήμα ως University in Exile
δηλ. Πανεπιστήμιο εν Εξορία!!! Γενικώς, εδίδαξαν στο σχολείο αυτό Εβραίοι όπως ο
πολιτικός επιστήμων Arnold Brecht, οι "φιλόσοφοι" Hannah Arendt, Alfred Schutz, Leo
Strauss και Aron Gurwitsch, ο ψυχολόγος Hans Jonas κ.ά. Από Γαλλία έφεραν τον
Jacques Maritain, τον ανθρωπολόγο Claude Levi-Strauss, τον γλωσσολόγο Roman
Jakobson, τον "διανοούμενο" Henri Bonnet – απαραίτητο για το "όραμά του" της
Ενωμένης Ευρώπης, κ.ά. Ο Hans Speier ησχολήθη με το επιστημονικό έργο έως το
1941, οπότε ανέλαβε την συνδιοίκησι του ερευνητικού έργου περί Επικοινωνιακής
πολιτικής Ολοκληρωτικών καθεστώτων, με χρηματοδότησι του Ιδρύματος Ροκφέλλερ
και εκπαίδευσι σε απόρρητο γερμανικό υλικό υποκλοπών. Το 1943-1944 ανέλαβε το
τμήμα της Εξωτερικών Μεταδόσεων της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ομοσπονδιακής
Υπηρεσίας Μεταδόσεων στην Ουάσιγκτων. Το 1944-45 ήταν Σύμβουλος Προπαγάνδας
του Υπερατλαντικού Τμήματος του Γραφείου Πληροφοριών του Υπουργείου Πολέμου.
Από τον Οκτώβριο έως Νοέμβριο 1945 ευρίσκετο στην Γερμανία για απόρρητη
εργασία του Υπουργείου Πολέμου. Τα έτη 1945 έως 1947 ήταν διευθυντής του
Τμήματος Κατεχομένων Περιοχών Ευρώπης του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1947-48
επανήλθε για λίγο στα διδακτικά του καθήκοντα, παραμένοντας σύμβουλος του
Υπουργείου Εξωτερικών έως το 1951. Το 1948 ωργάνωσε και ετέθη επί κεφαλής του
Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών της Δεξαμενής Σκέψεως Rand, θέσι την οποία
κατείχε έως το 1960. Το 1951 διωρίσθη σύμβουλος του Ιδρύματος Φορντ. Εταξείδευε
συχνά στην Γερμανία ώστε να ελέγχη την πορεία προς την πλήρη υποδούλωσι των
Γερμανών στον σχεδιασμό της Σιών. Σταδιακά ανήλθε στα ανώτατα κλιμάκια της Rand
όπως επίσης και του Council on Foreign Relations. Επιστημονικώς, παρήγαγε το
αναμενόμενο από τους Αφανείς έργο όπως στην πράξι αποδεικνύεται από την "πρόοδο"
στις κοινωνίες της ελεεινής υποκουλτούρας των δήθεν "κοινωνικών επιστημών" και των
φερεφώνων τους όπως το Πάντειο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, το οποίο αν έκλεινε θα
προσέφερε τεραστία υπηρεσία στο Έθνος. Απεβίωσε το 1990 ενώ πολλοί Speier της
Γερμανίας, άχρηστοι από τον σχεδιασμό του σιωνισμού, "ολοκαυτώθηκαν".
604
Το Ίδρυμα Institute for Policy Studies ιδρυθέν υπό του Τζαίημς Βάρμπουργκ, υιού
του Πωλ, ελειτούργησε υπό τον Marcus Raskin ως πρακτορείο συνεργαζόμενο με την
CIA για δημιουργία και προώθησι στην νεολαία, κυρίως φοιτητών, της λεγομένης
"υποκουλτούρας του LSD", την δεκαετία του 1960 με προϋπολογισμό 25.000.000 δολ..
Ο McGeorge Bundy, όντας πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ, ετοποθέτησε τον
προστευόμενό του Marcus Raskin ως προσωπικό αντιπρόσωπο (αντ' αυτού) του
προέδρου Τζων Κέννεντυ στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ και το 1963
εχρηματοδότησε τον οργανισμό Φοιτητές για Δημοκρατική Κοινωνία (Students for
Democratic Society – SDS) μέσω της οποίας η CIA εκαλλιέργησε στους νέους την
"απελευθερωμένη" κουλτούρα των ναρκωτικών. Ο δημοσιογράφος R. Emmett Tyrell
Jr., σε άρθρο του την 20ή Αυγούστου 1984 στην Washington Post αναφέρεται στα
μακροχρόνια αποτελέσματα του "φοιτητικού κινήματος" του '60 ως έχοντας "ολέθρια
αποτελέσματα με αύξησι των παρανομιών, ναρκομανίας, ανεργίας, αφροδισίων και
ψυχικών ασθενειών".
605
Ο Altschul ήταν συνεταίρος της γνωστής εβραϊκής εταιρείας Lazard Freres και
σημαίνον στέλεχος του Council on Foreign Relations (CFR). Το 1927 ήταν ο πρώτος
πρόεδρος της χρηματιστηριακής General American Investors Company, Inc.,
θυγατρικής της Lazard Freres. Η Lazard Freres, μέσω του διευθυντού της Andre Meyer
προσέλαβε το 1944 τον συνεταίρο του Jean Monnet λόγω επαφών και γνωριμιών του
τελευταίου. Ο Εβραίος Frank Altschul ήταν μέλος του Δ.Σ. της Equitable Trust
Company η οποία τελικώς συνεχωνεύθη με την Chase National Bank της οποίας έγινε
διευθυντής. Ο υιός του Άρθουρ, έγινε πρόεδρος Δ.Σ. της General American Investors
και συνεταίρος της Goldman, Sachs. Η αδελφή του Frank Altschul, η Εντίθ ήταν
νυμφευμένη με τον Εβραίο κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Herbert H. Lehman και ο υιός
τους Τζων-Ρόμπερτ ήταν διευθυντής της Lehman Brothers.
 ΕΥΡΕΤΗΡΙΟΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
A B
A. Gansl...........................................399
A. M. Gratiani..........................225, 257
A. Muhlsein.............................345, 358
A. Ramm..........................................370
A.A. Springs....................................361
A.A. Springstein..............................361
A.J. Dawe........................................489
Abraham Galante.....257, 296, 297, 300
Abrahams Israel.................................94
Adrian Dingli...................................422
Aia Aziz...........................................374
Alan Farnham..................................443
Aldrich.............................................432
Alex Baring.....................................493
Alex Christopher.............................361
Alexander Fuks............................48, 53
Alfred Milner...................................485
Alger Hiss........................................455
Ali Κaraosmanoglu..........................509
Andree Aelion Brooks ....79, 82, 83,
88, 89, 102, 121, 123, 135, 138, 139,
142, 156, 158, 161, 164, 174, 184,
185, 186, 192, 194, 200, 222, 260,
277
Anna Strunsky.................................364
Annan..............................................496
Anton Szandor LaVey......................457
Antony C. Sutton.....................462, 586
Arie Ze'ev Raskin............................509
Ariel Scheib.......................................41
Arnold Rogow.................................477
Arthur H. Vandenberg......................455
Arthur Kinnaird...............................404
Arthur Schnitzler.............................392
Aubert..............................................449
Ba'al Shem.......................................375
Baker, R...........................................311
Benjamin Donisthorpe Donne.........418
Benjamin Netanyahu.......................119
Bennett Champ Clark......................455
Bernard Lewis...........78, 151, 173, 255
Blake Robert....................................375
Blanche Barton................................458
Bloom..................................38, 74, 138
Bowman.......................................18, 28
Brandon O'Malley...........................508
Burton..............................................310
Burton, Th........................................311
C
C. J. Herris.......................................333
Cagliostro........................................457
Calvin John........................................99
Carl Melchior...................................485
Carvajal............................................306
Cecil Roth ......74, 79, 126, 145, 152,
156, 159, 160, 163, 171, 172, 179,
193, 204, 212, 214, 218, 219, 222,
225, 257, 258, 260, 261, 265, 308
Charles Repington...........................474
Christos Theodoulou.......................450
Clapham, J.......................................492
Cromwell.........303, 306, 309, 310, 311
D
D. Kaufmann...................................255
David Nasy......................................310
Davis Trietsch..................................424
de la Torre........................................324
Derek Wilson...........................329, 376
Disraeli............................375, 392, 394
Dolores J. Sloan...............................173
Don Josef el Naci.............................121
Donald McCormick.........................441
Dormido...................................309, 310
Dothan...............................................26
Dr Miriam Rothschield....................405
Dupont.............................................445
E Homer T. Bone................................455
E. Ginsburger...................................137
E. R. A. Seligman............................463
Eckstein...........................................400
Edgar Hoyos....................................449
Edward Luttwak..............................509
Ehrenberg..........................................89
Elie Kendurie...................................410
Eliezer Segal....................................171
Emil Francqui..................................463
Engelbrecht......................................449
Evelyn Baring..................................399
F J. Lucio d' Azevedo.........................136
F. Stern.............................366, 367, 410
F.C. Hanighen..................................479
Faminus Strada................................140
Felix Salten......................................392
Ferdinando Carnevall......................308
Finkelstein...................................25, 32
Fisher...............................................393
Fried.................................................496
Friedland..........................................422
G John Thurloe....................................306
G. Karpeles......................................344
G. M. Kinnaird................................404
Garnet Joseph Wolseley...................417
George E. Buckle.............................394
George William Garrett...................442
Gerald Nye.......................................455
Giovanni Botero..............................208
Giovanni Tonsus..............................208
Graf of Orrery..................................310
Grunebaum-Ballin...........................140
H
Hammer...................................212, 467
Hanighen..........................................449
Harman Grisewood..........................429
Harry Zohn......................................424
Hasan Isik........................................502
Hechler..............................................21
Helmuth Carol Engelbrecht.............479
Henriques H.....................................311
Henry Morgenthau...........................450
Hitchens...............................5, 489, 491
Hugo von Hofmannsthal..................392
Hyamson, A.M.................................311
I
I. Katz..............................................360
I. Sancar...........................................502
Ian Craig..........................................508
J
J. Butler............................................309
J. Hurst.............................................359
J.H. Mordtmann...............................151
J.P. Morgan ......358, 363, 432, 455,
465, 475, 478, 481
J.R. Marcus..............................155, 159
Jacob Frank......................................374
Jacub Goltburg.................................308
James Beetham Whitehead..............449
James P. Pope...................................455
Jean Monnet.....................................606
Jeannetto de Tassis...........................324
John Sanderson................................264
Josef Kastein....................................321
Joseph Jacobs...................................307
J-P Roux..........................................102
Judah Ha-Nasi.................................120
Judes Lion Bimstein........................374
K
Kahn................................433, 461, 465
Karl Kraus.......................................392
Katz David.......................................128
Kohln...............................................445
L
Lawrence Durell..............................489
Lazard Frères...................................466
Legrand............................................208
Leibowicz........................................374
Lewisohn.........................................456
Lloyd George ......447, 448, 449, 454,
457, 485
Lord Shaftesbury...............................21
Louis Claude de Saint-Martin.........374
Louis Maximilian Bimstein.............374
Lucien Wolf.............128, 129, 131, 136
M R. Davis...........................................347
M. Bossoutrot..................................449
M. Klotz...........................................457
M. Serrano y Sanz...........................155
Macray, W.D....................................312
Manoel Grasian...............................310
Marcus Eli Ravage....96, 535, 543, 552
Margareta von Bismarck.................449
Mary Anne Evans..............................22
Matinez de Pasqually.......................374
Max Theon.......................................374
McAdden.........................................361
McCormick Donald ......447, 448, 449,
454, 457
Melik Esenbel..................................502
Menahem ben Duji..........................375
Merriman R. B.................................102
Michel Goudchaux..........................367
Mordecai Gur...........................507, 508
Morton Abramowitz........................511
N Sarah Brydges Willyams.................394
Nahum Goldmann...........................396
Nathan Guttman...............................314
Newman Lewis..................................98
Niall Ferguson.................................405
Nicholas Nicholay...........................275
Nicolas Cheetham ......112, 198, 199,
200, 203, 227
Nigel Jamieson................................303
O
Orhan Burian...................................151
P
Parvous Helphand............................482
Peter Altenberg................................392
Peter Schafer....................................182
Peter Sugar.......................................101
Philip Mansel...........150, 159, 197, 259
Q
Quietus...............................................57
R
R.S. Wistrich....................................410
Raoul Auernheimer..........................392
Raphael Patai...................................424
Rathenau............................................31
Riccardo Calimani ......138, 158, 208,
221, 222
Richard David..................................390
Robert Greene..................................276
Robert Neumann..............................443
Robert Withers.................................151
Ron Chernow...................................462
Rothschild..........................96, 332, 535
Rottweiler........................................445
Ruggiano de Tassis..........................324
S
S. Loewe..........................................445
S. Schechter.....................................255
Samuel Gurney................................493
Samuel Usque..............................78, 93
Sardi Irmak......................................502
Sauvaire H.......................................255
Schaff Philip......................................99
Schwarz Chajes...............................212
Siberman............................................25
Simon Dubnov.........................181, 182
Smith Pr.......................................91, 95
Stansford Shaw................................164
Stefan Zweig....................................392 Αδριανός ...46, 47, 48, 50, 53, 59, 61,
63
T Αθανάσιος Σέκερης.........................349
Αθανάσιος Στριγάς..........................506
T. Allen Greenfield..........................374 Αθανάσιος Τσακάλωφ.....................349
T.S. Eliot..........................................276 Άιζενχάουερ.....................432, 493, 588
Thomas Moorer...............................507 Αικατερίνη της Αραγωνίας..............123
Thorsten Nordenfelt.........................442 Αικατερίνη των Μεδίκων .....192, 262,
294
U Ακύλιος Πωλίων................................51
Αλ Γκορ Τζούνιορ...........................467
Uriel Heyd.......................................150 Αλ Μόζες...........................................85
Άλαν Φάρναμ..................................443
V Άλαν-Λένοξ Μπόυντ.......................491
Άλβα Σμιθ........................................357
V. Lamansky............................222, 294
Αλβάρο....................................299, 300
Victor Rousseau Emanuel................307
Αλβάρο Μεντέζ...............................189
Villari Pasquale..................................99
Αλβάρο Ντε Λούνα..................119, 120
Vincent Gaillard...............................445
Αλβέρτος Άινστάιν..........................416
Άλεξ Γκούμπεργκ............................482
W Αλέξανδρος Λεπουσνιάνου............194
W. Bambus.......................................425 Αλέξανδρος Α΄.................................414
W. F. Monypenny............................394 Αλέξανδρος Β΄.................................414
Wehl.................................................377 Αλέξανδρος Λεπουσνιάνου.............214
Will Durant................74, 95, 96, 97, 98 Αλεξάντερ Γουιάρντ ντε Σαιν Σερόν
William English Walling.................364 .....................................................365
Wilmot-Horton................................351 Αλεξάντερ Μπέιλλυ-Κόχραν...........391
Woodrow Wilson.............................476 Αλεξάντερ Χάμιλτον.......................359
Αλή πασάς.......................186, 195, 243
Αλή Πασάς..............................146, 237
Y Άλλενμπυ.........................................471
Yahuda.........................................19, 26 Αλμορόνι.........................................244
Yakov Frankovich............................374 Αλμοσνίνο.......................................204
Yitzhak Baer....................................119 Αλμπέρτο Σκύττος...........................242
Αλρόυ..............................................375
Αλφόνσο..................367, 371, 408, 409
Α Αλφόνσο ΙΑ΄.....................................71
Αβραάμ Γκαλάντε...........................121 Αλφόνσο Ρόθτσιλντ.................358, 431
Αβραάμ Μπέιλυ...............................400 Αλφρέδο ντε Ρόθτσιλντ...................431
Αβραάμ Μπενβενίστε......................120 Άλφρεντ Μωρίς Μοντ.....................485
Αβραάμ Ντελ Μπάνκο....................461 Αμαδέος Δ΄......................................112
Αβραάμ Πράντο..............................312 Αμαδέος Ζ΄......................................112
Αβραάμ Σενιόρ..................71, 189, 199 Αμαδέος Η΄......................................112
Αγγέλι-Μορδοχάι.............................300 Αμαδέος Θ΄......................................113
Αγκοστίνο Ενρίκες...........................176 Αμαλάριχος......................................111
Αδελαΐδα Χερτζ...............................337 Αμανπούρ............................................9
Αδόλφος Ρόθτσιλντ.........................371 Αμμώνιος...........................................51
Αμνών Γιτζάκ....................................33
Άμπιγκέιλ................................272, 273
Αμπού Σαούντ.................................226
Αμπραβανέλ....................................313
Άμσελ......................................326, 333
Άμσελ Μόζες Μπάουερ..................323
Ανάν.........................................495, 496
Ανδρέα Κορνάρο..............115, 116, 117
Ανδρέα Κορτέση..............................240
Ανδρέας Ταρανόβσκι.......................214
Άνθονυ Ήντεν..................................496
Άννα Μπόλεϋν.................................123
Άννη.................................................343
Άντζελο Καλέπιο.............................246
Αντόνιο Μπάρμπαρο.......................196
Αντρέ Λαγκούνα..............................159
Άντριου Κάρνεγκυ...........................478
Άντριου Τζάκσον.............................359
Αντώνιο Μασάντο...........................312
Αντώνιο Ροντρίγο Ρόμπλες.............308
Αντώνιος............................................42
Αντώνιος Κομιζόπουλος..................349
Άπιος Κλαύδίος.................................41
Απολλώνιος.....................51, 52, 53, 61
απόστολος Παύλος............................42
Αππιανός............................................51
Αριστείδης Κόλλιας.........................419
Αριστείδου Αικ................116, 117, 207
Αριστοτέλης..............................19, 259
Αρμάντο Χάμμερ.............................467
Αρνάλντα.........................................249
Άρνολντ Ρόγκοου............................477
Άρνολντ Σβάτσενέγκερ...................414
Αρσινόη.............................................42
Αρτεμίδωρος Δαλδιανός....................47
Αρτεμίων...........................................55
Αρτίμ Μπέης...................................388
Άρτσιμπαλντ Σινκλαίρ....................438
Αρχέλαος...........................................19
Αρχιεπίσκοπος Βεράντιο.................212
Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός..............351
Αρχιεπίσκοπος Κύριλλος................429
Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος......418, 422
Αρχιμανδρίτης Κυπριανός...............227
Άσκουιθ...........................................474
Αύγουστος Μπελμόντ. . .356, 357, 358,
363, 465, 481
Αύγουστος Σόνμπεργκ....................356
Αυτοκράτωρ Κάρολος Ε΄..................90
Αυτοκράτωρ Μαξιμιλιανός...............90
Αφαετάτι..............................87, 88, 128
Αφροδίσιος........................................53
Αχιλλέας Φουλντ.............................366
Αχμέτ πασάς....................126, 154, 161
Β
Βαγιαζήτ..................153, 163, 165, 179
Βαλδουίνος Α΄.................................110
Βαλιόνε ......235, 236, 237, 241, 251,
253, 254
Βάλτερ Κοέν....................................423
Βαν Ντάικ........................................348
Βάντερμπιλτ....................................481
Βαραβάς .....270, 271, 272, 273, 274,
275
Βαριησούς.........................................42
Βάρμπουργκ....................312, 461, 485
Βαρνάβας...........................................42
Βαρόσι.............................................198
Βασάνιο...........................................277
Βασάνιος..................................278, 279
Βασδραβέλλης...................................32
Βασίλης Ρώτας................................278
Βάσκο Ντε Γκάμα.............................81
Βεατρίκη ντε Λούνα........................119
βεζύρης Μεχμέτ...............197, 231, 232
Βενέδικτος-Μωυσής Γουόρμ..........328
Βενιαμίν εκ Τιβεριάδος...........181, 182
Βενιαμίν Ούγκερ.............................362
Βενιαμίν Ουέιντ...............................362
Βενιαμίν Στρονγκ............................432
Βενιαμίν Φρανκλίνος......................355
Βενιέρι.............................................198
Βενιζέλος ......429, 450, 453, 454, 456,
475, 488, 510
Βερενγκάρια....................................110
Βίκτορα Ρόθτσιλντ..........................413
Βίκτωρ Άντλερ.................................410
Βίκτωρ Ουγκώ.................................410
Βικτωρία..................................395, 420
Βίλχελμ-Καρλ..........................366, 431
Βιρτ....................................................30
Βίσμαρκ .....359, 366, 368, 369, 407,
408
Βλάσιος Ντιέζ..................................275
Βονιφάτιος εκ Ραγκούσης...............186
Βούλα Δαμιανάκου..........................278
Βύρων......................291, 292, 301, 345
Γ Γουίνντχαμ Λιούις...........................376
Γ. Παπανδρέου.................................497
Γαλιλαίος.................................267, 382
Γαμβέττα..................................370, 371
Γεννάδιος Σχολάριος.........................77
Γεώργιος Α΄.............................321, 447
Γεώργιος Αβέρωφ............................450
Γεώργιος Β΄.............................321, 497
Γεώργιος Γ΄.............................324, 325
Γεώργιος Ε΄.....................................451
Γεώργιος Πανδία.............................242
Γεώργιος Σύγγελος..........48, 53, 55, 61
Γιάκομο Δ΄...............................199, 202
Γιάννος Κρανιδιώτης.......................510
Γιοσέφ Μπεν Ματατίας.....................18
Γιούγκερς...........................................31
Γιώτης..............................................512
Γκάλβεστον.....................................415
Γκαλεάτσο Σφόρζα..........................113
Γκασπάρ Λοπέζ...............................131
Γκέρσον...........................................366
Γκέσσεν.............................................32
Γκιαούρ Ιμάμ...................................352
Γκίλμαν............................................478
Γκίμπον..............................................47
Γκοζαντίνι........................................199
Γκόλντσμιντ.....................................461
Γκονσάλο...........................................83
Γκούγκενχάιμ.....................94, 344, 400
Γκουερίνι.................................199, 253
Γκουλντ............................................466
Γκρασία λα τσίκα............131, 158, 176
Γκρατιάνι.................139, 207, 223, 225
Γκυ ντε Λουζινιάν............................110
Γκύζι................................................198
Γκύνζμπουργκ.................................461
Γκωντίν ντε Βιλλαίν........................485
Γλάδστων ......368, 370, 395, 405, 417,
420, 423
Γονέμης...................................167, 352
Γουάλσινγκχαμ................................269
Γουέλ...............................................377
Γουίδερμπυ........................................21
Γουίλιαμ Μέρεντιθ..........................375
Γουίλιαμ Ροκφέλλερ................356, 432
Γουίλκς Μπούθ................................361
Γουίλλιαμ Κίσσαμ Βάντερμπιλντ....357
Γουίλσον..........................454, 459, 482
Γουίνστον Τσώρτσιλ........357, 358, 433
Γουλιέλμος Η΄.................................323
Γουλιέλμος Θ΄.........................325, 326
Γουλιέλμος της Έσσης............330, 331
Γουλιέλμος της Οράγγης.................312
Γουλιέλμος της Πρωσσίας...............369
Γούντγαρντ......................................481
Γουσταύος Ρόθτσιλντ......................409
Γουώλτερ Ρόθτσιλντ........................476
Γουώλτερ Σκωτ...............................290
Γουώρμς..........................................365
Γρίβας..............................................490
Δ
Δάνδολο...........................198, 235, 237
Δανιήλ...............................................21
Δανιήλ Γιανκέλοβιτς.......................606
Δανιήλ Γονέμης...............................109
Δανιήλ Φονσέκα..............................300
Δαρείος........................................18, 19
Δαυίδ Αμπραβανέλ..................308, 309
Δαυίδ Πάσσι....................................296
Δαυίδ Σαρνώφ.................................446
Δαυίδ-αλ-Ρόυ...................................375
Δελαστίκ..........................................514
Δημητρακόπουλος...............................5
Δημήτριος Λαμπράκης....................443
Διονυσίου Τρίκκης..........................275
Δίων Κάσσιος........................46, 47, 55
Δον Βενβενίστε ντε λα Καβαλλερία
.....................................................119
Δον Ζουάν ο Αυστριακός........213, 281
Δον Κιχώτης....................280, 281, 282
Δούξ του Πεδεμοντίου Φίλιππος.....112
Δράχμα..............................................46
Δρούγος...........................................512
Δώρος Άλαστος...............................490
Ε
Έγκελς.............................................410
Είρωμος.............................................19
Έκτωρ Βαλιόνε .....236, 239, 241, 247,
250
Έκτωρ Νουνιέζ................................301
Ελί Κεντουρί............410, 562, 563, 564
Ελί Ντεκαζέ.....................................341
Ελιά Καψάλι......................................77
Ελιάζαρ Ασκενάζυ...........................222
Ελιγιά...............................................222
Ελιχού Ρουτ.............475, 478, 482, 486
Έλλιοτ................22, 317, 318, 401, 560
Έλλιοτ Γιορκ....................................401
Ελύμας...............................................42
Έμιλυ-Άννα Μπόρροους.................447
Έμμα Έμπερσταντ...........................469
Εμμανουήλ Ν. Ξάνθος.....................349
Εμμανουήλ Φιλιμπέρτο...........114, 208
Ενδμόνδος ντε Ροθτσίλντ........413, 438
Ενδμόνδος Ρόθτσιλντ......................431
Ενεπεκίδης.......................................200
Ενρίκεζ............................................313
Εντμόνδος ντε Ροθτσίλντ................485
Έντμοντ Μωρρίς.............................482
Έντουαρντ Μπέρνστιν.....................410
Έντουαρντ Νόλις.............................493
Έντουιν-Σαμουήλ Μόνταγκιου.......485
Έρασμος............................................96
Έρκολε B΄........................................146
Ερμοκλής...........................................51
Έρνεστ Κάσσελ...............................453
Έρνεστ Μπεβίν................................478
Ερρίκος Η΄.......................123, 127, 292
Ερρίκος της Φλάνδρας....................198
Έσδρα................................................46
Εσθήρ................17, 163, 164, 265, 375
Ετζεβίτ.................................................9
Ευγένιος Μάγιερ..............................433
Ευγένιος Μποντώ............................371
Ευγένιος ντε Μπλινιέ.......................404
Ευσέβιος..........................46, 50, 52, 61
Ευτυχίου..............................................8
Ζ Ισαάκ Αμπραβανέλ............................84
Ζαΐμης..............................................429
Ζαν-Κάρλο Αφαετάτι........................87
Ζάννε...............................................233
Ζαρφάτι.............................................78
Ζαχάρωφ ......429, 433, 441, 442, 443,
444, 445, 446, 447, 448, 449, 450,
451, 452, 453, 454, 455, 456, 457,
458, 471, 474
Ζβίγγλιος.....................................95, 98
Ζοάο Μιγκέζ ......127, 131, 137, 139,
146, 149, 157, 159, 222, 265
Ζοάο-Ιωσήφ ......133, 137, 140, 142,
149, 159
Ζοάο-Φρανσίσκο Αφαετάτι...............87
Ζουάν Μίκας...................................265
Η
Ηλιόδωρος.........................................51
Ηράκλειος..................................55, 181
Ηρόδοτος...................19, 341, 572, 573
Θ
Θάνος Αναγνωστόπουλος-
Παλαιολόγου...............................419
Θεοδώρος Β΄ Παλαιολόγος.............111
Θεόδωρος Πετρακόπουλος..............456
Θεόδωρος Ρούσβελτ........................465
Θεοτοκόπουλος.................................72
Θερβάντες........................280, 281, 282
Θιέρ.................................................370
Ι
Ι. Φιλήμονος....................................349
Ιάκωβος Β΄.......................................115
Ιάκωβος Βασιλικός..........................194
Ιάκωβος Γ΄.......................................116
Ιανός.................................................111
Ιζόλα Φόρεστερ...............................362
Ιμπν Αρντούτ...................160, 186, 187
Ιμπραήμ πασάς........................126, 161
Ιούδα Μπέντζαμιν...........................362
Ιούλιος Γ΄.........................................171
Ιούλιος Καίσαρ..................................42
Ιούλιος Ρόσενβαλντ.........................475
Ιούλιος Χάμμερ...............................467
Ισαάκ Γκόλντσμιθ............................347
Ισαάκ Ελχανάν.................................323
Ισαάκ Ντ' Ισραέλι............................374
Ισαάκ Ονκενέιρα.............................160
Ισαάκ Περριέ...................................366
Ισαάκ Τζερόμ...................................358
Ισαάκιος Κομνηνός..................109, 110
Ισαάκς......................................445, 446
Ισαβέλλα..............................71, 90, 199
Ισμαήλ.....................................403, 404
Ισμαήλ Τζεμ....................................510
Ισμέτ Ινονού....................................506
Ισραήλ Κονελιάνο...........................300
Ισραήλ Λαζάρεβιτς..........................482
Ιωακείμ Πρινζ..................119, 363, 559
Ιωάννα η Τρελλή...............................90
Ιωάννης Αθανασάκης......................450
Ιωάννης Β΄.......................................111
Ιωάννης Βαπτιστής..........................241
Ιωάννης Κατακουζηνός...................260
Ιωάννης Κουτσογιάννης..................510
Ιωάννης Λουκάς..............................392
Ιωάννης Ξιφιλίνος.............................55
Ιωάννης Συγκλητικός......................246
Ιωάννης Φίλιππος............................245
Ιωαννίδης.................284, 504, 505, 509
Ιώσηπος.................................18, 19, 25
Ιωσήφ Β΄..........................................326
Ιωσήφ Κάρο.....................................184
Ιωσήφ Κοέν.....................................160
Ιωσήφ Μπεν Αντρέτ........................186
Ιωσήφ Νάζη.......................................69
Ιωσήφ Όπενχάιμ..............................323
Ιωσήφ Τσάμπερλαίην......................405
Ιωσήφ Φάινμπεργκ..........................413
Ιωσήφ χα-Κοέν................................187
Ιωσήφ-Σάρα Μοντεφιόρι.................322
Κ Κίτος..................................................61
Κ.Χ. Κωνσταντινίδης......................504
Κάιζερ................22, 415, 432, 436, 478
Κάιλαρντ..........................451, 452, 453
Καίσαρ Πιομπένε Βικεντίνο............242
Κακαουνάκης...................................512
Καλβίνος..................93, 94, 95, 98, 267
Καλέπιος..........................................249
Καλή Καστανού...............................164
Καλιγούλας........................................42
Καλλέπιος........................................237
Καν..................................................469
Κανκρίν............................................377
καπετάν πασάς Αλή.........................249
καπετάν πασάς Περτού....................249
Καποδίστριας...........109, 167, 351, 352
Καραμάν πασάς...............................243
Καραμανλής.....................................514
Καρβαχάλ304, 305, 306, 307, 308, 309,
310, 311
Καριάθ Ιαρίμ....................................271
Κάρλ Μελχιόρ.................................485
Καρλόττα 111, 112, 113, 343, 344, 345,
461
Καρλόττα Yeats...............................322
Κάρνεγκι..........................................363
Κάρολος Α΄......................142, 303, 323
Κάρολος Β΄..............................309, 311
Κάρολος Γ΄......................................113
Κάρολος Ε ΄.....90, 122, 123, 140, 194,
273
Κάρολος ΙΒ΄............................300, 323
Κάρολος Κρόμγουελ.......................292
Κάρολος ο Τολμηρός.........................90
Κάρολος Τάμποτ..............................312
Κάσερες...................................308, 311
Κασιμίρ Περριέ...............................345
Κάσσανδρος.................................18, 73
Κατερίνα Κορνάρο...........115, 116, 117
Κάτων ο Νεώτερος............................41
Καψής..................................................8
Κεμάλ....450, 471, 472, 489, 510, 553,
554, 559, 565
Κικέρων.............................................41
Κιουρί......................................471, 472
Κίσσαμ Βάντερμπιλτ.......................358
Κίσσινγκερ..........5, 201, 414, 502, 508
Κίτσενερ..........................431, 435, 474
Κλάρα Χωλλ....................................358
Κλάρενς Ντίλλον.............................478
Κλαύδιος............................................49
Κλεμανσώ................................454, 486
Κλεοπάτρα.........................................42
Κλήμης Ε΄........................................139
Κλήμης Ζ΄....................................88, 98
Κλίντον......................5, 8, 85, 414, 496
Κλοτζ...............................................486
Κοέν.......................................9, 85, 365
Κονσουέλα.......................................357
Κονταρίνης......................................237
Κόντε Σταντίον................................337
Κοντολίζα Ράις................................496
Κοραής............................................349
Κορνέγεφ...........................................32
Κορνήλιο Λέντζο...............................41
Κορνήλιος Σταρρ.............................314
Κόρνμπλουμ........................................8
Κορονέλλο.......................................203
Κοσμάς ο Αιτωλός...........................147
Κουαρίνι..........................................198
Κουερίνι...........................249, 251, 253
Κουπάτ....................................234, 235
Κοχέμπα............................................46
Κρανιδιώτης........................................8
Κρατύλος.........................................568
Κρις Γούντχάους.............................491
Κρίσπι......................................199, 202
Κρίσπι Τζοβάνι Δ΄...........................199
Κρόμγουελλ.....306, 307, 309, 311, 405
Κρούγκερ.................................399, 400
Κρουπ......................................408, 478
κυρα-Εστέρ....151, 152, 153, 164, 194,
196, 261, 262, 264, 296
Κυριάκος Σιμόπουλος.....................291
Κωνσταντίνος Καραμανλής.............490
Κώστας Κύρρης...............419, 441, 488
Λ Λορέντζο Βέμπο..............................235
Λ.Λ. Στράους...................................486
Λ.-Μπ Κοέν.....................................329
Λαγκράνζ.........................................329
Λαζάρ....25, 28, 29, 30, 31, 37, 38, 44,
138, 326, 351, 391
Λαζάρ Καμσόιλ.................................74
Λαίδη Σάλσμπουρυ.........................405
Λάμψας............................................456
Λασσάλλ..........................................410
Λεβί Μόρτον...................................481
Λεβί μπεν Χαμπίμπ.........................183
Λεβί Σολομών..................................328
Λεβί-Μπάρεντ Κοέν................328, 329
Λένιν........................................481, 482
Λέντσκι................................................8
Λέοναρντ Τζερόμ............................358
Λέφκοβιτς..................................71, 259
Λεών Σαΰ.........................................370
Λίνκολν............358, 360, 361, 362, 363
Λίντμπεργκ......................................475
Λίντο-Ντ' Ισραέλι............................322
Λιονέλ....342, 346, 347, 359, 360, 367,
368, 369, 373, 378, 390, 401, 404,
405, 407, 408, 409, 471
Λιονέλ Φίλιππς................................400
Λίππμαν...........................................486
Λλόυντ Τζωρτζ......428, 429, 433, 436,
438, 439, 446, 447, 448, 449, 454,
457, 471, 474, 475, 476, 485
Λοκ....................................................21
Λόπε ντε Φιγκουερόα......................281
Λόρδος Blake..................................375
λόρδος Cunliff.................................485
Λόρδος Άλντινγκτον........................493
Λόρδος Έλγιν..................................436
Λόρδος Λίβερπουλ..........................335
Λόρδος Μάουντμπάτεν...................453
Λόρδος Μπάθερστ...........................335
Λόρδος Νόρθκλιφ............................474
Λόρδος Ντέρμπυ.............................403
Λόρδος Ρέντινγκ..............................370
Λόρδος Ρόμποροου.........................322
Λόρδος Ρόσμπερυ............................405
Λόρδος Σάλσμπερυ.........................417
Λόρδος Σρεούσμπερυ......................312
Λόρδος Στάνλεϋ..............................395
Λορεντάν.........................................234
Λορέντζο Τιέπολο............................254
Λουδοβίκος ΙΑ΄...............................113
Λουδοβίκος Μπάμπεργκερ..............408
Λουδοβίκος ο Νεώτερος..................113
Λουδοβίκος της Σαβοΐας..........111, 112
Λουζινιάν 109, 110, 111, 112, 113, 114,
115, 116, 117, 118
Λούη Β΄...........................................454
Λούθηρος...........93, 95, 96, 97, 98, 539
Λουί Φιλίπ...............................341, 345
Λουίτζι Πουονρίζο...........................234
Λουκάς Παϊσίος...............................419
Λουκούας.......46, 48, 49, 50, 53, 56, 61
Λούμπαβιτς......................................138
Λούντβιχ Μοντ................................485
Λουσέττι..........................................446
Λούσιεν Γουλφ........................300, 305
Λουσιέν Κλοτζ................................446
Λουσιτάνος........................................83
Λώρενς....................................445, 477
Μ
Μαγιέρ Μπλάουστήν.......................363
Μάγιερς...........................................363
Μάθιεσον.........................................399
Μαθιός Κολίτης...............................252
Μάθιου Ναθάν.................................416
Μάικλ Στιούαρτ...............................490
Μαΐρ-Άμσελ ......323, 324, 325, 326,
327, 328, 329, 330, 331, 333, 355
Μαΐρ-Καρλ..............366, 401, 410, 431
Μαίρυ Τοντ......................................361
Μακάριος.................................489, 490
Μακιαβέλι..........................................71
ΜακΚένζυ Κινγκ.............................481
Μακρίνος.........................................242
Μαλιπιέτρο......................................239
Μανασή Μοσέ Λοπέζ......................321
Μανασσή μπεν Ισραέλ....................309
Μανασσή Μπεν Ισραέλ...................306
Μανέλ Σαχάρ...................................444
Μανοέλ..................75, 79, 88, 127, 308
Μανουέλ Πόνσε ντε Λεόν...............281
Μανουήλ Κομνηνός Α΄...................109
Μανώλης Καπουσίδης.............522, 533
Μαξ Όροβιτς...................................314
Μαρία Στιούαρτ...............................268
Μαρία της Βουργουνδίας..................90
Μαρκαντώνιο .....223, 233, 247, 249,
253, 254
Μαρκεζίνης......504, 505, 506, 507, 509
Μαρκίων Μομφερράτος..................110
Μάρκο Κορνάρο..............................115
Μάρκο Μπέμπο.......................116, 117
Μάρκο ντε λα Ροβέρε......................130
Μαρκόνι...........................................445
Μάρκος Περέζ.................................100
Μάρκους Σαμουήλ..........................431
Μάρλοου ......266, 267, 268, 269, 270,
271, 272, 274, 275, 276, 277, 279,
280, 299, 301
Μαρξ........................................410, 543
Μαρσύας..........................................266
Μάρτιν Κοέν......................................93
Μαρτίν Λοπέζ ντε Βιλλανουέβα.....100
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.............119, 363
Μάρτιν Μπερνάλ.............................511
Μάρτιν Πάκαρντ.............................491
Μαρτινέγκο..............234, 251, 252, 253
Μάρτωφ...........................................482
Μασσέυ Χένρυ Λοπέζ.....................322
Μασσνά...........................................378
Μάφφυ.....................346, 348, 367, 401
Μεγάλος Βεζύρης Αχμέτ.................165
Μέγιερ Λάνσκυ................................314
Μεΐρ Ασκενάζυ................................214
Μελίχ Εσενμπέλ..............................491
Μενάχεμ Μπέγκιν...........................478
Μεντέζ...81, 82, 83, 85, 87, 88, 89, 90,
91, 93, 99, 100, 101, 102, 103, 118,
119, 120, 121, 122, 123, 125, 127,
128, 129, 130, 131, 133, 134, 135,
136, 137, 139, 140, 141, 142, 145,
146, 147, 149, 158, 167, 168, 169,
170, 174, 176, 188, 256, 264, 266,
271, 274, 283, 292, 296, 297, 303,
304, 311, 313, 314, 321, 322, 500
Μέντελσον.........................32, 119, 344
Μεντερές.........................................491
Μεντιζαμπέλ....................................377
Μεντίνα...........................................313
Μέσσερσμιτ.......................................31
Μέττερνιχ .....337, 338, 339, 348, 365,
394
Μεχμέτ Αλή.....................................386
Μεχμέτ πασάς..........................237, 248
Μιδχάτ πασά....................................408
Μικρογιαννάκης................................13
Μίλλερ.................................................8
Μίλνερ.............................................399
Μισέλ ντε Μονταίν..........................100
Μιχαήλ Καντακουζηνός 195, 260, 264
Μιχαήλ Σολομών...............................21
Μιχαήλ Σοφιανός............................208
Μιχάλης Καλόπουλος......................120
Μιχιέλι.............................................199
Μοκάττο..........................................296
Μόλχο................................................46
Μόνικα Λεβίνσκι.............................164
Μοντεφιόρι......................................325
Μόουζες...............................................8
Μορδοχαίος Λοπέζ..........................321
Μόρτον Αμπράμοβιτς......................511
Μοσέ Χαμόν....142, 147, 150, 165, 296
Μόσκοβιτς.......................................364
Μόσχος..............................................28
Μουράτ Γ΄.......164, 185, 261, 294, 299
Μούρεϋ....................................446, 454
Μουσαφέρ πασάς............................243
Μουσκόρνου....................................244
Μουσσολίνι.....................................439
Μουσταφά.....153, 158, 161, 169, 193,
207, 232, 295
Μουσταφά πασάς .....227, 237, 238,
239, 240, 241, 243, 245, 246, 247,
249, 250, 251, 252, 253, 254
Μοχιλέβερ.......................................413
Μπάιτσα Σοκόλοβιτς.......................195
Μπακογιάννη...................................514
Μπαλφούρ .....21, 400, 401, 408, 475,
476
Μπάουμαν.........................................28
Μπάουτσερ......................................495
Μπαρ-Αμπάς.....................................42
Μπαρ-Γεσουά....................................42
Μπάρμπαρο.....................................259
Μπαρμπαρόσσα...............105, 106, 199
Μπάρνυ Μπαρνάτο.........................399
Μπαρούχ ......433, 439, 459, 475, 477,
486, 583, 588
Μπέινς.....................................269, 270
Μπεν Γκουριόν..............23, 34, 84, 471
Μπενάρυ..........................................377
Μπενβενίστε......81, 82, 119, 120, 147,
295, 296, 300
Μπέργκερ......................9, 85, 496, 592
Μπέρθα Λάποβιτς............................478
Μπερνάρντο Ναβαγέρο...................139
Μπιντλ.............................................359
Μπλέντισλοου.................................322
Μπλύχροντερ...................369, 407, 410
Μπουντερό......................................324
Μπουντερός.....................................329
Μπους..............................................481
Μπούσμπεκ......................150, 183, 193
Μπούτρος Γκάλι..................................6
Μπραγκαντίνο...... 231, 247, 249, 250,
252, 253, 254
Μπραδήμας........................................73
Μπράουν Άϊβορ...............................312
Μπρέννερ...........................................34
Μπριάν.............................................450
Μπριάντα ......120, 123, 127, 129, 137,
141, 145, 158, 176
Μπριάντα Ντε Λούνα......................120
Μύνχεερ...........................................312
Μύριαμ............................379, 405, 431
Μωάμεθ Γ΄......................................299
Μώντυ Γκρέγκορυ...........................447
Μωρίς Κέτσαμ.................................358
Μωρίς ντε Χιρς................................424
Μωυσή ντε Μεντίνα........................312
Μωυσής Κοέν..................................565
Μωυσής Μοντεφιόρι.....329, 347, 365,
493
Μωυσής Μπερμπέρι........................300
Μωυσής Τέιλορ...............................356
Ν
Νάζη.................................................227
Ναθάν....326, 328, 329, 330, 331, 332,
333, 334, 335, 337, 338, 341, 342,
343, 346, 356, 461, 493, 563
Ναθανιήλ Κάρολος Ιακώβ Ρόθτσιλντ
.....................................................413
Ναθανιήλ-Νάττυ..............................444
Νάνσυ Χάνκς...................................361
Ναντέλ.............................................454
Ναούμ Γκόλντμαν...........................396
Ναπολέων Γ΄...................................365
Νάσι.....91, 93, 99, 100, 103, 109, 114,
118, 119, 120, 121, 124, 125, 127,
129, 130, 131, 133, 135, 137, 139,
140, 145, 146, 147, 149, 150, 151,
152, 153, 154, 155, 156, 157, 158,
159, 160, 161, 163, 164, 165, 167,
168, 169, 170, 171, 172, 173, 174,
175, 176, 177, 178, 179, 184, 185,
187, 188, 191, 192, 193, 194, 195,
196, 197, 198, 199, 200, 201, 202,
203, 204, 207, 208, 211, 212, 213,
214, 215, 217, 218, 219, 220, 221,
222, 223, 225, 226, 227, 229, 255,
256, 257, 258, 259, 260, 261, 262,
263, 264, 265, 266, 267, 270, 274,
275, 276, 277, 279, 280, 282, 283,
284, 285, 292, 293, 294, 295, 296,
297, 299, 301, 304, 306, 311, 314,
321, 322, 323, 329, 396, 397, 417,
447, 472, 500
Νατ .....342, 343, 344, 346, 399, 401,
405, 409, 431, 432
Νάταλι Μάρτιν................................362
Νατάν Ρόθτσιλντ.............................413
Ναχμάν Μπεν-Γιεχούντα...................25
Ναχμία Κοέν....................................557
Νεάντερ...........................................377
Νέβιλ Τσάμπερλαιν.........................439
Νεοκλής Καζάζης............................419
Νέσελροντ.......................................345
Νεύτων..............................................21
Νηλ Πρίμροουζ...............................471
Νίβεν Κερ........................................419
Νίκι Όπενχάιμερ..............................414
Νικόλαος Α΄.....................................414
Νικόλαος Σκουφάς..........................349
Νικολό Ντάντολο............240, 241, 245
Νικολός Γραδενίγος........................242
Νίξον....................................5, 508, 597
Νισσίμ..............................................296
Νιώτης.................................................9
Νόμπελ....................................445, 449
Νόνες...............................................271
Νούνιεζ............................................313
Νουρ Μπανού..........................164, 260
Ντ' Αραμόν......................................177
Ντα Κόστα.......................................176
Ντάγκλας Ντίλλον...........................478
Ντάγκλας Χαίηγκ............................473
ΝταΚόστα........................................313
Ντάλμπεργκ.....................................331
Ντάνιελ Φρηντ.................................495
Νταούντ...........160, 218, 219, 225, 274
Ντάσκας...........................................512
Ντε Γκρανσάμπ...............................193
Ντε Καρμινέ....................................244
Ντε Κοντινιάκ..................................177
Ντε λα Βινέ......................................177
Ντε Λαζόν........................................305
ντε Πρέσα........................................253
ντε Σαμπρόντ...................................365
ντε Σατζίλ........................................253
Ντέιβιντ Σόλομων...........................347
Ντελάνο...........................................478
Ντεμιρέλ..........................................503
Ντενκτάς..............9, 419, 489, 510, 512
Ντέρεκ Γουίλσον.....347, 348, 409, 411
Ντέσμοντ Στιούαρτ..........................477
Ντιέγκο ντε Ουρμπίνα.....................281
Ντιόγκο ......81, 82, 87, 89, 120, 122,
123, 124, 127, 129, 130, 131, 134,
135
Ντισραέλι.....5, 22, 189, 214, 258, 346,
352, 359, 366, 368, 370, 373, 374,
375, 376, 377, 378, 382, 389, 390,
391, 392, 393, 394, 395, 396, 397,
398, 401, 403, 404, 405, 408, 417,
421, 422
Ντόνα Γκρασία......121, 124, 127, 129,
130, 133, 134, 135, 136, 137, 138,
140, 141, 142, 145, 147, 149, 152,
156, 159, 160, 172, 174, 175, 176,
184, 185, 186, 187, 188, 191, 192,
265, 274, 292, 304, 311, 342
Ντόναλντ Μπάντλερ........................512
Ντορία.............................................248
Ντόρια.....................105, 106, 248, 281
Ντορνιέ..............................................31
Ντόροθυ Πίντο................................471
Ντουάρτε Γκομέζ.....................176, 193
Ντρέιφους..........................................28
Ξ
Ξενοφών....................................13, 591
Ξέρξης ....17, 18, 19, 163, 164, 265,
387
Ο
Όλιβερ Κρόμγουελλ................161, 303
Όλιβερ Λοτζ.....................................445
Όλιβερ Μπελμόντ............................357
Όλιβερ Σαιντ-Τζων..........................306
Όλιβερ Χάζαρντ...............................357
Όμηρος......................................19, 573
Ομπέντ.............................................271
Ονορέ ντε Μπαλζάκ........................345
Όπενχάιμ..........................................461
Ορόσιος.............................................55
Ορχάν...............................................260
Ορχάν Εράλπ...................................490
Όσκαρ Στράους.......................475, 563
Όσκαρ Χάμερστάιν.........................363
Οστρόφσκι...........14, 27, 122, 169, 400
Όττο Καν.........433, 465, 469, 481, 486
Όττο Νήμάγιερ................................445
Ούγκο Φλάτρο.................................237
Ούγος Α΄..........................................109
Ουέλινγκτον.............332, 333, 334, 335
Ουίλιαμ Άλλεν.................................268
Ουίλιαμ Τζένινγκς...........................459
Ουίλλιαμ Πρίης...............................445
Ουμβέρτο Α΄....................................112
Ουώλτερ Στρίκλαντ.........................306
Π Ράντολφ Τσώρτσιλ..................358, 405
Παλάτζο...........................................241
Παναγιώτης Α. Αναγνωστόπουλος 349
Παναγιώτης Σέκερης...............349, 350
Πάολο Μπισκόττο...........................259
Πάολο ντε Γκουάστο.......................245
Παπαδόπουλος.................504, 505, 509
Παπανδρέου.............................511, 514
Παπαχελάς.......................512, 513, 514
Παύλος Γ΄........................................171
Παύλος Δ΄........................................171
Παύλος Ορόσιος................................52
Πέπολο.............................247, 249, 253
Περικλής Ζερλέντος........................202
Περριέ..............................................368
Περριέ-Φουλντ................................366
Πέρρυ...............................................359
Πέρρυ Μπελμόντ.............................475
Πετράκης Καρύδης..........................351
Πετροκόκκινος................................208
Πέτρος Κώμης.................................251
Πέτρος Ράρης..................................194
Πέτρος Συγκλητικός........................246
Πήτερ Μάθιους................................493
Πιαλή πασάς....202, 226, 235, 237, 243
Πίατ Άντριου....................................432
Πιέρ Α΄.............................................115
Πιέρ Ντουπόντ.................................481
Πιζάνι...............................199, 240, 245
Πιζάρο..............................................110
Πίος Ε΄.............................234, 235, 268
Πλάτων................................25, 96, 568
Πλούταρχος...............................41, 110
Πρίστλυ..............................................21
πρόεδρος Γουίλσον..........................433
Πτολεμαίος........................................18
Πτολεμαίος Λάθυρος.........................41
Πτολεμαίος ο νεώτερος.....................42
Πυλαρινός..........................................18
Πωλ Βάρμπουργκ ......432, 433, 461,
463, 465, 486, 583
Πωλ Σίνγκερ....................................410
Ρ Ροσσίνι.............................................344
Ραββίνος Ισαάκ................................295
Ραγκονάσκι......................................253
Ραλφ Φρανκ.....................................322
Ρασπούτιν........................................457
Ράτεναου............................................30
Ρέιμοντ Ρόμπινς...............................482
Ρεϊνά........120, 123, 127, 147, 160, 264
Ρέμπραντ..........................................348
Ρήγας Φερραίος...............................418
Ρήγκαν.....................................414, 597
Ριβελλίνος........................................251
Ρικάρντο..........................................349
Ρισελιέ...............................................72
Ρίφκιντ.................................................8
Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος.......109, 110
Ρόζενμπεργκ....................................461
Ρόζενφελτ........................................433
Ροζεστάιν-Ροζάκης..............................8
Ρόθτσιλντ ......136, 161, 189, 202, 271,
290, 291, 322, 323, 325, 326, 327,
328, 329, 330, 331, 332, 333, 334,
335, 336, 337, 338, 339, 341, 342,
343, 344, 345, 346, 348, 349, 350,
352, 353, 355, 356, 357, 358, 359,
360, 361, 363, 365, 366, 367, 368,
369, 370, 371, 373, 374, 375, 376,
377, 378, 387, 390, 391, 392, 394,
395, 397, 399, 400, 401, 403, 404,
405, 408, 409, 410, 413, 414, 417,
419, 425, 426, 427, 429, 431, 432,
433, 436, 437, 438, 443, 444, 446,
447, 448, 451, 459, 461, 462, 463,
465, 471, 473, 474, 475, 476, 477,
478, 481, 483, 485, 486, 492, 493,
500, 552, 582, 585, 587, 597, 600,
601, 602
Ροκφέλλερ363, 437, 462, 466, 478, 481
Ρόλαντ Χάρριμαν............................455
Ρόμπερτ Λόβετ................................481
Ρόμπερτ Μπρούκινγκς.....................478
Ρόμπερτ Μώρρις..............................355
Ρόμπερτ Πόλεϋ................................269
Ρόμπερτ Σέσιλ.........................299, 405
Ρόναλντ Μίτσελ...............................488
Ρόντερικ Τζόουνς............................433
Ροντρίγκεζ.......................................313
Ρουμπάσκιν........................................74
Ρούμπενς..........................................348
Ρούμπιν................................................9
Ρούπερτ Μέρντοκ............................414
Ρουστάμ πασάς .....126, 153, 165, 173,
186
Ρούφους Ισαάκς.......................370, 446
Ρουχιάς............................233, 235, 249
Ρωμανώφ.................................411, 482
Ρωξυλάνη.........................103, 152, 165
Σ 218, 294, 295, 296, 297, 301, 308,
Σαβείνος............................................51
Σαβοναρόλα.......................................90
Σάθας.........69, 121, 183, 194, 226, 227
Σαίξπηρ ......267, 276, 277, 278, 279,
280, 282, 299, 380
Σαλαντίν..........................................110
Σαλβιάτι...........................................192
Σάλμπερτ.........................................401
Σάλσμπερυ.......................405, 408, 410
Σαμουήλ Βαρφ................................349
Σαμουήλ Γκόμπερς..........................475
Σαμουήλ Μόνταγκιου......................474
Σαμπετάι Ζβη....................................46
Σαμψών....................................284, 578
Σανούδο...........................................198
Σαούλ Κοέν.....................................300
Σαράιγ..............................................469
Σασσούν .....315, 318, 319, 320, 399,
473
Σατάν Ξέρξη Καρνάκι Λα-βέη........458
Σάυλωκ....87, 277, 278, 279, 280, 291,
457
Σαφιέ................................................261
Σεβαλιέ ντε Λίμπουργκερ................333
Σελήμ Α΄..........101, 102, 118, 142, 231
Σελήμ Β΄ ......69, 153, 163, 177, 179,
185, 191, 192, 195, 196, 197, 200,
201, 202, 203, 207, 211, 212, 213,
217, 219, 221, 225, 226, 227, 229,
231, 256, 257, 258, 260, 261, 270,
285, 293, 323, 474
Σέλιγκμαν........................................363
Σέξτιος Ρούφος..................................41
Σέπαρντ Άρθουρ Κοέν.....................583
Σέπαρντ Στόουν...............................583
σερ Γκραίη.......................................429
Σερ Γούλσλυ....................................404
Σερ Ισαάκ Λεόν Γκόλντσμίντ..........347
σερ Τζων Ράμσντεν.........................348
Σερ Τσαρλς Ουίλσων.......................404
Σεραφείμ Βελέντζας................271, 276
Σέργιος Νείλος................................428
Σέργιος Παύλος.................................42
Σέσιλ Ροθ ......70, 99, 122, 123, 134,
139, 141, 142, 147, 149, 174, 177,
183, 184, 186, 187, 188, 191, 192,
194, 195, 196, 199, 200, 202, 203,
311
Σέσιλ Ρόουντς..................399, 400, 478
Σεσίλια Μπάφφο.............................164
Σέυμουρ Χίρς....................................84
Σημίτης............................................510
Σιαβούζ....................................295, 300
Σίβυλλα......................................25, 110
Σιγισμούνδος...................191, 213, 214
Σιμόν-Τοβ Γιακοέλ....................74, 581
Σίμων φον Κάσσελ..........................461
Σιντόνια .....346, 376, 377, 383, 388,
390
Σιράκ..................................................33
Σίσκο....................................................8
Σιφφ ......325, 363, 432, 433, 461, 465,
467, 481, 486, 563
Σκιπίων Καράφας............................246
Σκουλούδης.............................442, 453
Σοκολού ......195, 196, 197, 198, 203,
204, 208, 211, 212, 214, 217, 220,
221, 222, 223, 258, 259, 260, 261,
264, 295
Σολομών......................................19, 82
Σολομών Εσκενάζι 258, 293, 294, 295,
300
Σολομών Ιμπν Γιαΐς.........188, 297, 321
Σολομών Λόεμπ...............................465
Σολομών Μπαρούχ Σνάππερ...........324
Σολομών Ρόθτσιλντ. 338, 341, 342, 461
Σόλομων Τζοέλ................................400
Σολομών-Άλμπερτ...........................401
Σολτζενίτσιν............................345, 414
Σομμαρίπα...............................199, 200
Σοπέν...............................................345
Σόρος...............201, 314, 496, 510, 511
Σότγουελ..........................................478
Σουλεϊμάν....69, 97, 98, 101, 102, 126,
142, 150, 151, 152, 153, 157, 160,
161, 165, 179, 193, 195, 196, 197,
198, 200, 201, 204, 208, 211, 231,
232, 275
Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής............126
Σουλεϊμάν Τσαούς...........................263
Σπίλμπεργκ........................................33
Σπύρος Παπαγεωργίου............109, 351
Στάινμπεργκ.........................................9
Σταύρος Θεοδωράκης......................384
Σταύρος Παντελής...........352, 420, 487
Στίλμαν............................................481
Στραμπής.........................................253
Στράντα............................................212
Στράτφορντ Κάνινγκ.......................419
Σύντνεϋ Γκοντολφίν........................312
Σχινάς..............................................497
Σχοινάς.............................................447
Σωκράτης...........................25, 561, 568
Σωμερίτης................................512, 513
Σωτήριος Γλυκοφρύδης...................488
Τ Τζώρτζ Χάμφρεϊ..............................493
Τάσσος Παπαδόπουλος...........514, 515
Τάυλερ.............................................318
Τζαίημς....................348, 366, 367, 409
Τζαίημς Β΄.......................................312
Τζαίημς Γκάρφηλντ.........................363
Τζαίημς Γούλφενσον.......................414
Τζαίημς Ρόθτσιλντ...........................358
Τζαίημς Φιντς..................................321
Τζαίημς Φόρεσταλ...........................477
Τζακ Γιαννέας..................................504
Τζάκομπ-Τζαίημς.............326, 329, 331
Τζανετάκος......................................512
Τζαννέτο Ντάντολο.........................242
Τζαννέτο Ντενόρε...........................245
Τζέικομπς.........................................313
Τζέιμς Στίλλμαν.......................356, 432
Τζέμ.................................................511
Τζένη Τζερόμ...................................358
Τζερόμ.............................................435
Τζέφερσον Ντέιβις..........................362
Τζιάκομο Ντενόρε...........................241
Τζιολίττι...........................................446
Τζιουζέπε Ματζίνι...........................390
Τζορντάνο Μπρούνο.......................268
Τζουλιάνα Κοέν...............................367
Τζουστινιάνι....................192, 198, 208
Τζων Κέννεντυ........................339, 603
Τζων Μάννερς.................................391
Τζων Μίλτον....................................303
Τζων Μπουθ....................................362
Τζων Πέρσυ Γουάιτ.........................428
Τζων Ροκφέλλερ..............................432
Τζων Τόλαντ....................................321
Τζων Τσώρτσιλ................................312
Τζων Φόστερ Ντάλλας ......432, 486,
588, 607
Τζων Φρεντς....................................473
Τζων Χάμμοντ.........................400, 475
Τζων-Τζέικομπ Άστορ.....................356
Τζώρτζ Γέσσελ................................370
Τζώρτζ Κένναν................466, 481, 585
Τζώρτζ Μαντέλ................................486
Τζώρτζ Μπους.................................466
Τζώρτζ Μπωλ..................................491
Τζώρτζ Πήμποντυ....................356, 358
Τζωρτζ Σμάιθ...................................391
Τζώρτζ Φαρράρ...............................400
Τισιανός...........................................266
Τίτος..................................................62
Τίτος Λίβιος.......................................49
Τόμας Κιντ.......................................269
Τόμας Κρόμγουελ....................123, 127
Τόμας Λαμόντ..................................486
Τόμσον.............................................447
Τόνυ Μάρτιν......................................71
Τόνυ Μπλαιρ...................................493
Τούρβων..........................49, 50, 55, 63
Τράγκας...........................................512
Τραϊανός ....45, 46, 48, 49, 50, 57, 59,
61, 62, 63
Τρέμπιτς...........................................448
Τρότσκι....................................481, 543
Τσάμπερλαιν............424, 426, 427, 457
Τσαρλς Λίντμπεργκ.........................356
Τσαρλς Ντιλκ...................................423
Τσαρλς Σπένσερ-Τσώρτσιλ.............357
Τσάρος Νικόλαο..............................365
Τσώρτσιλ.................405, 417, 428, 488
Υ
Υρκανός.............................................37
 Φ Φρειδερίκος φον Γκεντζ..........337, 338
Φ. Ζαννέττος....................................418
Φ. Ρούσβελτ.....................................459
Φαϊσάλ.................................................8
Φελίξ Βάρμπουργκ..................433, 463
Φελίξ Ε΄...........................................112
Φελίξ Φραγκφούρτερ......................459
Φέπο Ζάππε.....................................237
Φερδινάνδο Ρόθτσιλντ.....................431
Φερδινάνδος .....71, 72, 79, 90, 117,
123, 199, 469
Φερδινάνδος Α΄...............................339
Φερδινάνδος της Βιέννης................401
Φερνάντο Περέζ Κορονέλ...............199
Φερχάντ πασάς................................296
Φιλιμπέρ..........................................208
Φιλιμπέρτος Β΄................................113
Φίλιπ Σασσούν.........................473, 485
Φίλιππος Α΄ ο Ωραίος........................90
Φίλιππος Β΄......109, 113, 232, 234, 267
Φίλιππος της Νεαπόλεως.................112
Φίλων Αλεξανδρεύς...........................49
Φίνκελστάιν.............................259, 511
Φίντλεϋ..............................27, 507, 508
Φλάτρος...........................................245
Φλέτσερ...........................................459
Φόκε-Βουλφ......................................31
φον Άερενθαλ..................................447
Φονσέκα..........................................313
Φόρεσταλ.........................................478
Φορτουνάτος...................................389
Φούγγερ .....89, 90, 93, 96, 155, 156,
159
Φουλκ Ντε Βιλλαρέ.........................275
Φουλμπράιτ.........................................5
Φούτζι..............................................444
Φραγκίσκος Α΄...........................97, 126
Φραγκίσκος-Ιωσήφ..........................402
Φράιντ..................................................8
Φρανκ Βάντερλιπ....................432, 481
Φρανκ Ρόουντς................................400
Φράνς Φον Μέντελσον....................119
Φράνσις Γουάλσινγκχαμ.........268, 301
Φρανσίσκο Κορονέλ........................203
Φρανσίσκο Μεντέζ .....87, 88, 89, 120,
125
Φρειδερίκος Α΄................................323
Φρειδερίκος Β΄................................325
Φώσκολο..........................................198
Φωτεινή Τομαή................................451
Χ
Χάας............................................8, 602
Χάια Έλκα Καρολλίνσκα................444
Χαΐμ Γουάισμαν..............................475
Χαΐμ Μανέλεβιτς Σαχάρ..................444
Χαΐμ Σολομών.................................355
Χάιμαν Μπαρνέτ Ζαχάρωφ.............444
Χάινε................................343, 344, 392
Χαλίλ Ιναλτζίκ.................................101
Χαλίφης Ομάρ.................................181
Χάμμερ............................................482
Χάνα-Μαΐρ......................................342
Χάννα Κοέν.....................................329
Χάουαρντ Κόφφιν...........................475
Χαράλαμπος Γάσπαρης ......139, 207,
223, 225
Χαράλαμπος Μάλης........................351
Χάρολντ Μακμίλλαν.......................491
Χάρολντ Σουίφτ...............................482
Χάρριμαν.........................465, 466, 481
Χέκοπ...............................................312
Χένγκελ.............................................31
Χένρι Μόργκεντάου................363, 450
Χένρι Ντέιβιντσον...........................482
Χένρυ Γουάις...................................362
Χένρυ Γουώρμς...............................405
Χένρυ Κόμπτον...............................312
Χένρυ Ντάβιντσον...........................432
Χένρυ Ντίττερντινγκ.......................431
Χένρυ Πέρσι....................................335
Χένρυ Τζαίημσον-Ντέιβις...............445
Χένρυ Τσαρλς Λοπέζ.......................322
Χένρυ Χόουπ...................................391
Χέρμαν φον Πούκλερ-Μουσκάου...341
Χέρμπερτ Γουώκερ.........................481
Χέρμπερτ Λώρενς............................445
Χέρμπερτ Σαμουήλ.................446, 474
Χέρμπερτ φον Ρώυτερ.....................433
Χέρμπερτ Χούβερ...........................463
Χερτζλ.....17, 21, 28, 33, 34, 189, 414,
415, 422, 424, 425, 427, 487, 500,
555, 582
Χιού Τζόνσον..................................459
Χιρς..................................................414
Χίτλερ........34, 119, 439, 461, 462, 478
Χοίριλος.............................................18
Χοίριλος ο Σάμιος.......................18, 19
Χόλις Γκόντφρυ...............................475
Χόλμπρουκ....................................8, 85
Χονγκ Ζίου-κουάν...........................318
Χόροβιτς..........................................326
Χοσρόης....................................45, 181
Χουάν Β΄.........................................119
Χουάν Λοπέζ ντε Όγιος...................280
Χούβερ.....................................459, 475
Χουρέμ Μπέης................................294

Ψ
Ψυχάρης...................................512, 513

Ω
Ωλμπράιτ...............8, 9, 202, 496