Papiści kontratakują xd

https://www.facebook.com/groups/454063821844453/search/?query=m%C5%82ody%20i%20reformowany&epa=SEARCH_BOX

Jakub Klamecki: Piszesz: „Nijak nie podważa prymatu Piotrowego”. Nie związane z tematem.
Piszesz: „Nie sprowadza Klemensa do funkcji tylko sekretarza” W taki sposób został on tutaj
„Później miałem widzenie w moim domu. Przyszła przedstawiony. W Pasterzu Hermasa nie znajdziemy innego opisu tej osoby.
sędziwa niewiasta i zapytała mnie, czy już dałem Piszesz: „System administrowania diecezją nie jest dogmatyczny”. Nie związane z tematem.
książeczkę starszym (πρεσβυτέροις, liczba mnoga).
Zaprzeczyłem. „Dobrze uczyniłeś,” rzecze, „bo mam Z tego fragmentu jasno wynika, iż kościołem rzymskim w czasach powstania tego dokumentu,
jeszcze kilka słów do dodania. Kiedy więc ukończę kierowało kolegium starszych a nie monarchiczny biskup wspierany przez kolegium starszych.
całość, ty słowa te oznajmisz wszystkim wybranym.
Sporządzisz zatem dwa odpisy małej książeczki i
poślesz jeden Klemensowi, a jeden Grapte. Klemens
swój pośle innym miastom, to bowiem zostało mu
polecone. Grapte zaś będzie pouczała wdowy i
sieroty. A ty odczytasz [tę książeczkę] w tym mieście
w obecności starszych (πρεσβυτέρων, liczba mnoga)
kierujących Kościołem.”[34]

To co jest w tym fragmencie

1.Nijak nie podważa prymatu Piotrowego
2. Nie sprowadza Klemensa do funkcji tylko sekretarza
3. System administrowania diecezją nie jest
dogmatyczny
„A po odejściu młodzieńców, gdy zostaliśmy sami, Piszesz: „Znowu nie wiem, co ten fragment w dalszym planie ma pokazać. To, że administrowanie
mówi mi: „Usiądź tutaj”. Rzekłem: „Pani, dozwól, że Kościoła wyglądało inaczej wtedy niż dziś to każdy wie. Ale nie jest to żaden dowód pluralizmu w
najpierw usiądą starsi (πρεσβυτέρους)”. „Rób, co takim pojęciu jaki rozumieją to protestanci”. Niedobrze jest odnosić się do czegoś, o czym się ma
mówię” - powiedziała, „siadaj!” Kiedy więc chciałem pojęcia 😉 Artkuł jako całość pokazuje, iż kościołem rzymskim zarządzało kolegium starszych a
usiąść po prawej stronie, nie pozwoliła mi, lecz nie pojedynczy, monarchiczny biskup, które jeszcze wtedy nie było w Rzymie.
wskazała ręką, żebym usiadł po lewej.[36]”
Znowu nie wiem, co ten fragment w dalszym planie
ma pokazać. To, że administrowanie Kościoła
wyglądało inaczej wtedy niż dziś to każdy wie. Ale nie
jest to żaden dowód pluralizmu w takim pojęciu jaki
rozumieją to protestanci
„Teraz więc powiadam wam, którzy prowadzicie (τοῖς Piszesz: „To jest bezpośrednie potępienie herezji i rozłamów wśród duchowieństwa, a nie jakiś
προηγουμένοις, liczba mnoga) kościół i zajmujecie dowód na hierarchię pluralistyczną”.
miejsca honoru (τοῖς πρωτοκαθεδρίταις, liczba
mnoga): nie bądźcie trucicielami. Oni noszą swoje Test ten pokazuje wewnętrzne sprzeczki i kłótnie, które ostatecznie doprowadziły do powstania
trucizny w buteleczkach, wy zaś waszą truciznę i wasz monarchicznego episkopatu, o czym ogólnie pisał Hieronim:
jad nosicie w sercu. Zatwardziali, nie chcecie oczyścić https://www.facebook.com/mlodyireformowany/photos/a.679941525741044/69357987104387
serc waszych ani w czystości serca zjednoczyć w 6
zgodzie myśli waszych, aby wielki Król zmiłował się
nad wami. Baczcie pilnie, dzieci, aby podziały te nie
pozbawiły was życia. W jaki sposób zamierzacie
pouczać wybranych Pana, skoro sami nie jesteście
pouczeni? Dlatego pouczajcie się wzajemnie i miejcie
pokój między wami, abym ja stanąwszy przed Panem
mogła z radością zdać Mu z was wszystkich
sprawę.[37]”

To jest bezpośrednie potępienie herezji i rozłamów

wśród duchowieństwa, a nie jakiś dowód na
hierarchię pluralistyczną
„I wszyscy, powiada, którzy spośród nich się nawrócili,
w wieży zamieszkają. Ci natomiast, którzy się nie
nawrócą, lecz będą nadal tak samo postępować, ci
śmiercią umrą. Ludzie oddający swoje gałęzie zielone i
nadłamane, to ci, co zawsze byli wierni i dobrzy, lecz
zazdrościli sobie pierwszeństwa i zaszczytów.
Wszystko to głupcy, skoro mogli zazdrościć sobie
nawzajem pierwszeństwa. Kiedy jednak usłyszeli moje
przykazania, to, jako że byli dobrzy, prędko się
oczyścili i zaczęli pokutować. Otrzymali zatem
mieszkanie w wieży. Ale gdyby ktoś z nich wszczynał
Piszesz: „Wniosek MiR, że to początki monarchicznego episkopatu to na serio przegięcie.” To nie
są tylko moje wnioski. Zachęcam do zapoznania się z wszystkimi tekstami, które przytoczone
zostały w tym artykule.
Jezuicki uczony Klausa Schatza przyznaje, iż do połowy II wieku w Rzymie nie było stanowiska
monarchicznego biskupa a wspólnota zarządzana była przez grupę prezbiterów: „Nie da się z całą
pewnością stwierdzić, czy już w tamtym czasie Kościołem rzymskim rządził jeden biskup.
Prawdopodobnie zarządzany był on przez grupę prezbiterów, z której bardzo wcześnie wyłonił się
przewodniczący lub primus inter pares [2], którego imię znano, a którego potem, od połowy II
wieku, określano mianem „biskupa” (Klausa Schatza SJ, Prymat papieski: od początków do
współczesności, Wydawnictwo WAM, Kraków 2004, str. 18).
znowu waśnie, taki zostanie z wieży wyrzucony i utraci Podobnie stwierdza inny katolicki uczony Francis A. Sullivan: „Wśród uczonych, w tym również
swoje życie.[39]”
Wniosek MiR, że to początki monarchicznego
episkopatu to na serio przegięcie. Bardziej to
przypomina mi przypowieść z synami Zebedeusza
Wizja wieży bardziej nawet dowodzi, że Kościół to
jeden organizm, a nie grupy autonomicznych zborów.
Na serio- te fragmenty niczemu nie dowodzą.
Struktura Kościoła rzymskiego jest niejasno tu
ukazana, bo to pismo apokaliptyczne, a nie opis
administracyjny.
większości katolickich, panuje powszechna zgoda co do tego, że kościoły takie jak te w
Aleksandrii, Filippi, Koryncie oraz Rzymie najprawdopodobniej początkowo zarządzane były przez
kolegium prezbiterów i dopiero na przestrzeni drugiego wieku trójstopniowy porządek, z
biskupem zasiadającym na czele lokalnego kościoła, wspomaganym przez prezbiterów, stał się
ogólną normą” (Francis A. Sullivan S.J, From Apostles to Bishops: The Development of the
Episcopacy in the Early Church, The Newman Press, New York 2001, str. 15).
Odnośnie świadectwa Hermasa, Sullivan pisze: „Innym powodem, dla którego istnieje
powszechna opinia mówiąca o tym, że kolegium prezbiterów przewodziło kościołowi w Rzymie
również w II wieku, jest Pasterz Hermasa, dzieło, wokół którego panuje powszechna zgoda, iż
powstało ono w Rzymie w pierwszej połowie II wieku. Podobnie jak w przypadku 1 Listu
Klemensa, użyte tutaj terminy odnoszące się do osób na stanowiskach kierowniczych zawsze
występują w liczbie mnogiej: „przywódcy” (prohegoumenois), „prezbiterzy kierujący kościołem”
(on presbuteron buteron ton proistamenon tes ekklesias), „zwierzchnicy Kościoła i zasiadający w
pierwszych rzędach” (prohegoumenois tes ekklesias kai tois protokathedritais). Pasterz nie
wymienia żadnej jednej osoby, która posiadałaby władzę w kościele. Argument ten jednak nie
jest oparty wyłączenie na milczeniu w sprawie biskupa; moim zdaniem mocniejszym dowodem,
zarówno w 1 Liście Klemensa, jak i w Pasterzu jest konsekwentne stosowanie liczby mnogiej w
odniesieniu do osób na stanowiskach przywódczych” (Tamże, str. 222).
Tak samo inny katolicki uczony Joseph Kelly przyznaje: „Pod koniec II lub też na początku III wieku
tradycja rozpoznała Piotra jako pierwszego biskupa Rzymu. Był to naturalny rozwój, gdy tylko
monarchiczny episkopat, tj. rządy jednego, lokalnego biskupa w odróżnieniu od grupy
prezbiterów-biskupów, ostatecznie pojawił się w Rzymie w połowie II wieku” (Joseph F. Kelly, The
Concise Dictionary of Early Christianity, The Liturgical Press 1992, str. 6).
Spójrzmy jeszcze na to, co w tej kwestii ma do powiedzenia katolicki uczony Raymond Brown:
„Wszystko to można wyjaśnić, jeśli rozpoznamy, iż trójstopniowy porządek z jednym biskupem i
podległymi mu prezbiterami i diakonami nie istniał w Rzymie pod koniec I wieku a dwustopniowa
hierarchia z prezbiterami-biskupami i diakonami, potwierdzona dekadę wcześniej w 1 Liście
Piotra 5: 1-5, wciąż funkcjonowała. W rzeczy samej, pominięcie przez Ignacego (ok. 110)
pojedynczego biskupa w swoim liście do Rzymian oraz użycie przez Hermasa liczby mnogiej w
 stosunku do prezbiterów (Vis. 2.4.2) oraz biskupów (Sim. 9.27.2), pozwalają stwierdzić, że
struktura z jednym biskupem prawdopodobnie nie pojawiał się w Rzymie aż do roku 140-150”
(Raymond E. Brown, John P. Meier, Antioch and Rome, Paulist Press, New York 1983, str. 163).

Natomiast czemu dowodzi Pasterz Hermasa to

1. Doktryna czyśćca
2. Nierozerwalność maleństwa
3. Opieka aniołów stróżów
4. Potępienie kalwinistycznej koncepcji predestynacji
5. Wizja Kościoła jako żyjącej struktury w jedności
(wizja wieży)
http://www.unamsanctamcatholicam.com/history/79
-history/356-shepherd-of-hermas.html (tradsistowska
strona) xd