Tacenda

Sa ilang taon kong naninirahan sa mundo, ngayon lang ako nanghinayang nang sobra.
Na sa sobrang panghihinayang, hinihiling ko na bumalik ang oras. Pero alam ko naman

sa sarili ko na hindi kona ito maibabalik pa.

“Please! I love him dearly! I love him so much that I don’t want to lose him! I know I

should be happy because… because he loves you! Not just someone, but you!”

The tears on our eyes just won’t stop falling. She caressed my cheeks softly. Humikbi siya

tapos biglang nagbago ang emosyon.

“So can you do me a favor? You don’t love him, do you? I love him so much that I can be

desperate and even ask you a favor!”

I can’t belive this. ‘I love him okay! Hindi ko masabi sayo kasi alam ko… alam ko na mahal
mo parin siya! Na masasaktan ka lang kung sinagot ko siya at hinayaan kong mahalin ko

siya!’ gusto ko sana sabihin kaso lang…

“Please tell him to come back to me! Wait no! Tell him to stop courting you and tell him

that you don’t love him! Please… for me?” pagmamakaawa niya.

Sa pagmamakaawa ng mahal ko, ano pa ba ang magagawa ko? Syempre magparaya.

Syempre para naman ito sa kasiyahan niya,diba? Ba’t naman ako manghihinayang? Para
to sa bestfriend ko! Para sa bestfriend ko simula pa noong bata kami, kaya bakit ko ito
ipagkakait. It’s just a simple favor. Pero parang ang hirap naman gawin.

Habang dinadama ang sariwang hangin hindi tulad ng hangin sa isang syudad. Hindi ko
namalayang bigla nalang tumulo ang kanina pang nagbabadyang luha. There are things
or feelings that are better left unsaid. Because I rather hurt myself that hurt someone that
I truly love.