ANG BUKANG-LIWAYWAY

Ilan lamang sa mga tao ang nagagalak pagkatapos makasaksi ng isang simpleng tanawin.
Sa katotohanan'y, ang iba nito ay libre subalit ito ay kanilang binabalewala. Hindi ko
maintindihan kung bakit may mga taong magbabayad ng malaking halaga para makapaglakbay
sa buong mundo para lang makakita ng iba't ibang senaryo. Pagkatapos ay makaliligtaan ang
simpleng kasiyahan tulad ng pagsaksi sa isang bukang-liwayway. Gustong-gusto ko itong gawin
at ganito ang isang eskena.

Madilim noon sa pagdating ko ng parke. Sumulyap ako sa aking relo at sa pamamagitan

ng makinang nitong hitsura, napagtanto ko na halos alas-5 na nang umaga. Umupo ako sa isang
bangko roon at naghintay sandali. Narinig ko ang kaluskos ng mga dahon mula sa aking itaas at
umaninag sa kadiliman sa mga sanga ng punong-kahoy mula sa aking kinauupuan. Isang kuwago
ang nakadakma sa isang daga at nanlisik ng kaniyang mata sa akin. "Paumanhin" wika ko at
nagbigay bati sa ibon. Wari ay kaniya itong naintindihan. Nagmamadali itong umalis marahil
magpapakain ng kaniyang mga anak.

Naghintay pa ako sa kadiliman at nakaramdam ng kaunting kaba. Hanggang narinig ko

ang mga pagaspas ng balahibo isa isa. Ang mga ibon ay nagsimulang umawit sa bukang-
liwayway. Malinaw kong naririnig ang iba't ibang uri ng ibon sa pamamagitan ng kanilang mga
huni. Pagkatapos, napatingala ako at natanaw ang mga unang hibla ng ilaw. Napukaw ang Hari
at ang kanyang unang mga sinag ay pumasok sa kalangitan habang siya ay nagliliyab sa mga
ulap. Ang mga ulap ngayon'y isang gintong kulay.

Patuloy pa rin akong nakatingin at sa parehong oras ay nakikinig sa mga ibong bumabati
sa kanilang Hari. Habang napansin ko na ang isang pangkat ng mga ulap ay mas maliwanag
kaysa sa iba pa. Ang Haring Araw ay nasa likuran nila. Hanggang unti-unting lumitaw ang
kanyang korona at naramdaman ko ang unang sinag nang tamaan nito ang puno sa aking itaas.
Ang gintong sinag na sinala ng mga dahon ngayon ay tumama sa akin at naramdaman ko ang
pagligo sa akin ng ilaw. Itinaas ko ang aking kamay at nagbigay-pugay sa Tagapagbigay ng
Buhay. "Salamat sa iyo Kamahalan" mahina kong bulong. Maya-maya pa, tuluyan ng umalis ang
mga ibon para maghanap ng umagahan. Isa na namang napakagandang araw ang nagsimula.

Sa pamamagitan ng mga ngiti sa aking labi, at himig sa aking puso, tumayo ako at
nagtungo sa isang tindahan para sa isang umagahan.
 THE DAWN

Few people appreciate the simple joys of just witnessing something beautiful. The fact
that some of these are free is probably what makes people ignore them. I cannot understand
people who will pay large amounts of money to travel all over the world to see sceneries in other
countries and then miss out on the simple joys of witnessing something as simple as dawn
breaking. I love to do this and this is what one scene looked like.

It was dark when I arrived at the park. I glanced at my watch and by the luminous dial
saw that it was almost 5:00 am. I sat on the park bench and waited. I heard a rustle of leaves
above me and peered into the darkness at the branches of the tamarind tree under which I was
sitting. An owl with a mouse clutched in its claws glared back at me. "Sorry," I said and saluted
the bird. She seemed to have understood. She took off gracefully and flapped her wings to hurry
home; probably to feed her babies.

I waited in the darkness and heard a single twitter. Then more of the feathered orchestra
joined in one by one. Soon it was a chorus as more and more birds began their song to dawn. I
could distinctly hear different species amidst all that chirping. Then I looked up and saw the first
streaks of light. The King was stirring and his first rays went into the sky as he lit up the clouds.
The clouds took on a golden hue.

I kept staring and at the same time listen to the birds greet their king. Then I saw one
group of clouds brighter than the others. King Sun was behind them. Then slowly his crest
appeared and I felt the first rays strike the tree above me. Golden rays filtered through the leaves
and streaked down to me. I felt bathed in the light. I lifted up my hands to salute to Giver of all
Life. "Thanks Your Majesty," I whispered softly. Meanwhile my neighbors in the trees took of in
a gigantic wave and with wild chirping and twittering went off to look for breakfast. Another
beautiful day had begun.

With a smile on my lips and a song in my heart, I got up and went to the shop for my
breakfast.