Wanted: Brother-in-law 
by xxakanexx 
 
 
 
 
 
 
 
Wanted: Brother-in-law by xxakanexx 
 
-------------------------------------------- 
When  Aguinaldo  Emilio  came  to  Bling's  life 
she  thought  that  her  problems  were solved. 
She  thinks  that  Aguinaldo  is  her  sister's 
"destiny." 
 
Pero  paano  kung  biruin  siya  ng  "destiny" na 
hindi naman niya pinaniniwalaan? 
 
Will  she  fight  for  Aguinaldo  or  will  she  just 
give him away? 
------------------------------------------- 
 
******************************************* 
[1] Wanted: Brother-in-law (Chapter One) 
******************************************* 
  
 
 
Give him a chance, Ate, you'll like him.  
 
That's  what  Mary  Anne  told  me  when  she 
was  dating  Rufo,  and  those  were  the  exact 
same  words  she  said  while  she  was  dating, 
Fernan,  Andrew,  Famous,  Guy,  Sebastian, 
Henry,  Marcus,  Pippo,  Charles,  Kristian  and 
some  other  guys  that  I  don't  remember. 
Mahirap  para  sa  akin  ang  tanggapin  ang 
katotohanan,  pero  my  sister  is  a  dating 
machine.  
 
Naniniwala  siya  na  ang  lahat  ng  tao  ay 
nakatakda  para  sa  kung  kanino.  She  has 
this  theory  that  everyone  is  born  to  be  with 
someone  and  when  you  find  that  someone, 
malalaman  mo  na  siya  na  iyon  dahil  sukat 
siya  sa  katawan mo. Her theory is gross and 
unrealistic,  I  don't  agree  with  her,  pero  wala 
akong  magagawa,  dahil  kahit  gaano 
ka-unrealistic  ng  theory  ni  Mary  Anne, 
kapatid  ko  pa  rin  siya  at  mahal  na  mahal  ko 
siya.  
 
So  I  gave  all  her  boyfriends  a  chance,  pero 
hindi  naman  gaanong  lumalalim  pa  ang 
pagkakakilala  ko  sa  mga  lalaking  iyon, 
sinasaktan  na  nila  ang  kapatid  ko.  Ewan  ko 
ba  sa  kanya,  paulit-ulit  lang  naman  ang 
nangyayari  sa  buhay  niya.  She  will  fall  in 
love,  get  hurt,  cry  and  then  after  a  few 
weeks, nakikipag-date na naman siya.  
 
I  wanted  to  tell  her  to  stop  whatever  she's 
doing  because  it  won't  do  her  any  good.  I 
tried  that  once,  pero  hindi  naman  niya  ako 
pinakinggan,  instead  she  gave  me  a  lecture 
about having a boyfriend.  
 
My sister has this vivid illusions about happy 
endings,  princes  and  princesses.  I,  on  the 
other  hand,  does  not  believe  in  this  kind  of 
things,  walang  Mr.  right,  walang  Prince 
Charming  at  mas lalong hindi natatapos ang 
kwento  sa  tinatawag  nilang  happily  ever 
after.  
 
I  do  not  believe  in  love  -----  romantic  love. 
Love  does  not  stay  in  our  hearts  forever,  it 
fades  away...  just  like  any  other  things  on 
this planet.  
 
I'm not a Man hater, I'm just realistic.  
 
Pare-pareho  lang  ang  mga  lalaki,  wala 
silang  alam  gawin  kundi  ang  manakit  at 
manloko. 
 
Tulad  ng  nangyayari  lagi  kay  Mary  Anne. 
Tulad  nang  nagaganap  sa  kanya  ngayon... 
Umiiyak  na  naman  siya,  unfortunately, 
andrew,  her  boyfriend  dumped  her  for  their 
client, and the worst part is.......... 
 
"Ipinagpalit  niya  ako  sa  isang  becki!" 
humihikbing  sigaw  niya.  "Hindi  ko 
maintindihan  kung  bakit  pero,  kahit  anong 
gawin  niya,  hindi  naman  magkakamatris 
ang  baklitang  iyon,  pero  nagawa  niya  pa rin 
akong  ipagpalit!  I  hate  him!  I  hate  that  gay 
Freada!  Alam  mo  ba,  Ate?  Mukhang 
bouncer  sa  club  iyong  bakla,  pero 
naipagpalit  niya  pa  rin  ako!"  inabutan  ko  ng 
tissue  si Mary Anne. Mugtung-mugto na ang 
mga  mata  niya  at  mapula  na  rin  ang  ilong 
niya  pero  tila  wala  pa  rin  siyang  balak  na 
tumigil sa kakaiyak.  
 
Napailing  ako.  Ano  ba  ang  sasabihin  ko? 
Sasabihin  ko  ba  ang  nasa  isip  ko,  o 
sasabihin  ko  ang  gusto  niyang  marinig?  she 
looked so miserable.  
 
"Makakarma  rin  siya..."  malumanay  na  sabi 
ko. Mary Anne turned to me..  
 
"I  thought  he's  my  prince  charming..."  muli 
na  namang  umalog-alog  ang  balikat  niya. 
Napatango  na  lamang  ako  saka  muli  siyang 
niyakap ng mahigpit.  
 
I  want  this  madness  to  stop  right  now,  but 
how  can  i  do  that if she was too stubborn to 
even listen to me? 
 
All  her  life  she  wanted  only  wanted  one 
thing,  iyon  ay  ang  makatagpo  ng  sarili 
niyang  prince  charming  tulad  ni  Cinderella, 
Snow  White  at  ni  Sleeping  beauty...  pero 
bakit  parang  hirap  na  hirap  ang  tinatawag 
nilang destiny na ibigay iyon sa kanya? 
 
I  sighed.  If  destiny  won't give my sister what 
she  wants,  ako  mismo  ang  gagawa  ng 
paraan  para  makuha  niya  ang  gusto  niya.  I 
will  find  the  perfect  guy  for  her------  kahit  pa 
alam ko na walang taong perpekto.  
 
I  will  find  her  a  Prince  Charming  -----  kahit 
hindi ako naniniwala doon.  
 
At  kung  paano  ko gagawin iyon, hindi ko rin 
alam... but one thing is for sure... 
 
I  will  do  everything  to  find  that  one  person 
that will make my sister happy...  
 
 
 
___________ 
 
 
 
 
 
"Anong  gagawin  mo?"  napabuntong  hininga 
ako  habang  tumutusok  ako  ng  eggball. 
Tumitig  ako  kay  Shany,  pagkatapos  ay 
nagkibit-balikat.  
 
"Plan  A.  Ihahanap  ko  siya  ng  boyfriend." 
binalingan  ko  ang  lalaking  nakaupo sa bike. 
"Kuya, matamis."  
 
"Grabeh,  Bling!  Kung  ikaw  nga  hindi  ka 
makahanap  ng  boyfriend,  tapos  ihahanap 
mo  pa  ng  boyfriend  iyang  kapatid  mong 
one  and  a  half  na  majondi!"  Inismiran  ko  si 
Shany.  Wala  akong  masabi,  halos  totoo 
naman  kasi  ang  naging  pahayag 
niya.Medyo  majondi  nga  ang  kapatid  ko, 
pero kahit na anong sabihin niya, kapatid ko 
pa rin iyon.  
 
"Mary  Grace  Cabling!"  exasperated  siyang 
nagbuntong  hininga.  Kulang  na  lang  ay 
itapon  niya  sa  mukha  ko  ag  kinakain niyang 
siomai.  "Kapatid  mo  Si  Anne,  pero  hindi ibig 
sabihin may karapatan ka ng makialam."  
 
"Hindi  naman  ako  nakikialam.  Ginagawan 
ko  ng  ng  paraan  ang  problema  niya  eh. 
Kung  hindi  siya makahanap ng lalaking para 
sa  kanya,  ako  mismo  ang  gagawa  noon, 
dahil  mahal  ko  siya."  that's  how  much  i  love 
my sister...  
 
"Ano  bang  reason,  bakit  sila  nag-break?" 
muling  tanong  niya.  "Kuya,  padagdag  ng 
sauce."  ibinigay  ni  Shany  ang  kinakain  niya 
sa mama.  
 
"Namakla  eh.."  ngumiwi  ako.  Natawa  si 
Shany.  
 
"Sa  ganda  na iyon ng kapatid mo ipinagpalit 
pa  sa  becki?"  humahalakhak  na  tanong 
niya.  Tumango na lamang ako sa kinuha kay 
Kuyang  nagtitinda  ng  eggball  ang  baso  ko. 
Naglakad  kami  ni  Shany  papunta  sa  hilera 
ng mga benches at saka naupo.  
 
"You  see,  I  kinda  promised  my  dad  that  I'll 
take  care  of  Anne...  at  hindi  ko  pwedeng 
baliin  ang  pangako  ko,  baka  kasi  mamaya, 
hatakin  ni  daddy  ang  paa  ko  habang 
natutulog  ako..."  Namatay  ang  mga 
magulang  namin  noong  mga  bata  pa  lang 
kami.  Lumaki  si  Anne  sa  puder  ng  tiyahin 
ko,  samantalang  ako,  laking  DSWD.  Noong 
mga  panahon  kasi  na  iyon,  hindi  kaya  ng 
Tiyahin  ko  na  buhayin  kaming  dalawa,  kaya 
ang ginawa niya, pinili niya na lang si Anne.  
 
Hindi  ko  naman  nagawang  magreklamo 
noon.  Alam  ko  naman  kasi  na  makakabuti 
kay  Anne  ang  mga  pangyayaring  iyon.  All  I 
wanted  was  to  give  her  the  best  in  the 
world  so  when  my  Auntie  chose  her,  I  kinda 
felt  happy  too.  At  isa  pa,  mas  maganda  si 
Anne  kaysa  sa  akin,  kaya  siya  ang  pinili  ni 
Auntie.  
 
"Matagal  ko  naman  ng  plano  ito  eh.  Kaysa 
sabihin  ko  sa  kanya  na  hindi  ko gusto iyong 
mga  ginagawa  niya,  pwes  ihahanap  ko  na 
lang  siya  ng  taong  magpapasaya  sa  kanya. 
Sabi  nga  diba,  if  you  can't  beat  them,  join 
them.  "  napailing  si  Shany.  Siniko  ko  siya. 
Matagal  ko  na  siyang  kakilala.  College  pa 
lang,  siya  na  ang  karamay  ko  sa  mga 
bagay-bagay  sa  mundo.  She's  kinda  my 
best friend...  
 
"Bahala  ka  nga  diyan...  baka  mamaya  iyang 
plano  mo  pa  na  iyan  ang  makapagpasira  sa 
inyong  magkapatid."  binalingan  ako  ni 
Shany. "Paano mo gagawin iyan?"  
 
"Magpapa-audition  ako  ng  lalaki!" 
nakatawang sabi ko.  
 
"Sira!  Para  tong  tanga.  ewan  ko  sa'yo!" 
tumayo  si  Shany  at  saka  iniwan  ako  sa 
hilera  ng  mga  bench.  Sumunod  naman  ako 
sa  kanya  at  saka  hinablot  mula  sa  mga 
kamay  niya  ang  baso  ng  kinain  niyang 
siomai.  
 
"Pendong!"  binatukan  ko  siya..  saka  ako 
nagtatatakbo palayo.  
 
"Bling!"  humalakhak  ako  ng  malakas  ng 
marinig  kong  may  kasamang  inis  ang 
pagtawag  niya  sa  akin. Pero saglit rin akong 
natigilan  ng  bigla  siyang  tumili,  kasunod  ng 
nakabibinging  tili  ni  Shany  ay  ang 
nakakabinging  busina  ng  isang  itim  na 
cedan sa harapan ko.  
 
"Bling!"  natigilan  ako,  natutulala,  parang 
tumigil  ang  pagtibok  ng  puso  ko.  Muntik  na 
akong  mapaupo  sa  kalsada.  Akala  ko  kasi 
talaga katapusan ko na.  
 
"Good  Lord!  I  thought  I'm  gonna  die."  Nang 
makabawi  ako  ay  kinalampag  ko  ang  hood 
ng cedan na iyon at nagsisisgaw.  
 
"Hoy!  Kung  sino  ka  mang  Poncio  Pilato  ka, 
lumabas  ka  diyan!  Grabeh!  Ang  laki-laki  ko 
na  hindi  mo  pa  ako  nakita!  Hoy!"  inulit  ko 
ang  pagkalampag  sa  hood  ng  sasakyan 
niya.  Hindi  pa  rin  lumabas  ang  hudas  na 
nagpapatakbo  ng  sasakyan  na  iyon. 
Natabunan  ng  inis  ang  ulo  ko.  saa  sobrang 
inis  ko,  sinipa  ko  ang  gulong  ng  kotse  niya 
saka kinalampag ang bintana.  
 
"Lumabas  ka  sabi  diyan!  Utang  na  Galang! 
Ipapapulis kita!" 
 
"You  kicked  my  wheel!"  umalingawngaw 
ang  malaking  tinig  na  iyon  mula  sa  loob  ng 
sasakyan.  Lumabas  ang  Poncio  Pilatong 
nagmamaneho  ng  sasakyan,  pero  parang 
mali  ang  diskripsyon  ko  sa  lalaking  iyon,  he 
looked  like  an  angel...  an  angel  who 
happens to be very handsome man.  
 
"Oo!  eh  ano  naman  kung  sinipa  ko  iyang 
kotse  mo?!!  Eh ano naman kung kinalampag 
ko  iyang  hood  mo!  Bobo  ito.  Hindi  mo  ba 
ako nakita? Tumatawid ako oh!" 
 
"Bakit  ka  naman  tatawid  kung  Green  Light 
ang  nasa  traffic  light?!  Ikaw  ang  bobo!"  inis 
na  inis  na  sigaw  niya  sa  akin.  Nanlaki  ang 
mga  mata  ko.  Ako  daw  ang  bobo?  Kahit 
kailan  wala  pang  nagsabi  sa  akin  ng  bobo 
ako.  At  sino  siya  para  sabihin  na  bobo  ako 
eh  hindi naman niya ako kilala at mas lalong 
hindi niya ako pinapalamon.  
 
Nainis  ako.  At  dahil  na  rin  sa  inis  na  iyon 
nilapitan  ko ang lalaking mukhang anghel at 
saka sinikmuraan siya.  
 
"Aww!  You  witch!"  namamalipit  sa  sakit  na 
daing  niya.  Hindi  pa  ako  natuwa,  inapakan 
ko  ang  paa  niya,  iyong  tipong  lalabas  lahat 
ng ingron niya.  
 
"May  pa-witch-witch  ka  pa  diyan! 
Englisherong  Frog.  Hindi  ka  naman  gwapo! 
Bwisit!"  itinulak  ko  siya.  Napaupo  siya  sa 
kalsada  habang  ako,  binelatan  ko  siya  at 
saka  nilagpasan.  Muli  akong  lumapit  kay 
Shany.  Nakaawang  ang  mga labi niya na tila 
hindi makapaniwala sa nakita niya kanina.  
 
"Anong  ginawa  mo?"  nagtatakang  tanong 
niya. Inirapan ko muli ang lalaking iyon.  
 
"Eh  sinabihan  ako  ng  bobo  eh."  Inis  na  wika 
ko. Hinawakan ako ni Shany sa braso.  
 
"Halika  na,  baka  idemanda  ka  pa  niyang  ng 
physical  injury!  Tara,  tara!"  tumakbo  kami. 
Bago  ako  tuluyang  nakalayo  ay  binalingan 
ko  ang  estrangehrong  lalaking  iyon. 
Napangiwi  pa ako. Ang sama ng ugali! Kung 
ganoon  lahat  ng  lalaki  sa  mundo,  ipapasok 
ko  na  lang  sa  kumbento  si  Anne,  tapos, 
tatalon ako sa ilog kapag high tide.  
 
Grabeh  talaga,  sana  lang  hindi  mga  tulad 
niyang  lalaki  ang  makaengkwentro  ko, 
habang  naghahanap  ako  ng  boyfriend  para 
sa kapatid ko...  
 
  
 
  
 
  
 
-cont- 
 
  
 
  
 
******************************************* 
[2] Wanted: Brother-in-law (Chapter Two) 
******************************************* 
I wanted to die.  
 
Right  here,  right  now,  infront  of  all  this 
people.  I  felt  like  I  wanted  to  die.  I  cannot 
bear  the  sight  of  the  woman  I  love  walking 
down  the  aisle  to  marry  the  man  that  can 
give her everything she had ever want.  
 
I wanted to die.  
 
I  don't  want  to  feel  this  nagging  feeling 
inside  my  chest  ,  like  my  heart  was  being 
torn into a million pieces... I wanted to die...  
 
But I just couldn't.  
 
Instead  I  stood  there,  smiling  at  her,  acting 
like  everything  was normal, but deep inside, 
I feel like I'm trapped in a really bad movie.  
 
Pero  alam  kong  hindi.  Jasmine  looked  so 
pretty  today.  She  looked  so  gorgeous, 
wearing  that  white  dress,  glowing  with  so 
much  happiness.  Sino  ba  naman  ang  hindi 
sasaya?  one  more  step  and  she's  about  to 
get  the  things  that  she  had  hoped  for,  since 
she was just eight years old.  
 
"I'm  so  lucky,  dude..."  Julian  whispered  to 
me. I turned my head to him and smiled.  
 
"Yeah,  congratulations."  sumakit  ang 
sikmura  ko  sa  sinabi  ko iyong. I just couldn't 
believe  that  I  was  actually  congratulating 
this  bastard  who  was  about  to  take  my 
Jasmine  away  from  me.  F.O.R.E.V.E.R.  and 
that sucks.  
 
All  my  life  I  wanted  to  be  that  guy  Jasmine 
would  turn  to  whenever  she  needs 
something.  I've  always  been  that  guy 
beside  her,  I've always been the shoulder to 
cry  on,  the  knight  in  shining  armour. 
Kontento  na  ako  sa  ganoon,  but  then  one 
night changed everything.  
 
I  never  really  planned  on  telling  her  what  I 
feel.  Nadulas  lang  ako.  Lagi  akong 
natatakot  noon  na  baka  kapag  nalaman  ni 
Jasmine  ang  nararamdaman  ko  sa  kanya, 
iwan  niya  ako.  Pero  nagkamali  pala  ako. 
When  I  told  her  I  loved  her,  she  was  happy. 
Sabi  niya,  matagal  na  niyang  hinihintay  ang 
pagkakataong  iyon.  Ang  pagkakataon  na 
magkakaroon  ako  ng  lakas  ng  loob  para 
sabihin sa kanya ang nararamdaman ko.  
 
At  mula  noon,  nagbago  na  ang  lahat. 
Suddenly,  our  friendship  ended,  and  a  new 
realationship  begun.  I  was  happy,  ganoon 
rin  naman  siya,  we  we're  together  for 
almost  seven  years.  Siya  lang  ang 
kaisa-isang  babaeng  minahal  ko,  the  only 
girl I thought of spending my whole life with, 
the only girl I planned of marrying...  
 
But  after  college,  things  got  complicated. 
Bigla  akong  nanibago  kay  Jasmine,  lagi  na 
lamang  niyang  ipinapasok  ang  usapan  ng 
kasal.  May  plano  naman  talaga  akong 
pakasalan  siya,  pero  noong  mga  panahong 
iyon,  hindi  pa  ako  handa.  Isang  bagay  na 
hindi  niya  maintindihan...  at  iyon ang naging 
mitsa ng lahat-lahat.  
 
Umalis  si  Jasmine.  Naiwan  ako  dito, 
nalunod  ako  noon  sa  sobrang  kalungkutan. 
Ang  buong  akala  ko  kasi,  noong  umalis 
siya,  huminto  na  ang  pag-ikot ng mundo ko. 
Pinabayaan  ko  ang  sarili  ko.  I  was  a  train 
wreck.  I  didn't  care.  I  drink  everyday  until  I 
pass out. I almost died.  
 
My  mother  was  kind  enough  to  make  me 
realize  that  I  am  miserable.  One  night,  she 
went  to  see  me,  she  said  she  wanted  to 
talk,  but  she  didn't  say  anything.  Instead, 
she  just  sat  in  front  of  me,  and  she  cried  for 
hours.  
 
Doon  ko  lang  naisip  na  sa  ginagawa  ko, 
hindi  lang  sarili  ko  ang  sinasaktan  ko  kundi 
pati  na  rin  ang  mga  taong  nagmamahal  sa 
akin.  
 
Pagkatapos  nang  gabing  iyon,  muli  akong 
bumangon,  ipinagpatuloy  ko  ang  pag-ikot 
ng  mundo  ko,  mahirap...  hindi  ko  alam kung 
paano  ako  maabubuhay  na  wala  sa  kin  ang 
puso  ko.  Ngunit  pagkatapos  ng  ilang 
panahon,  nasanay  na  rin  ako.  I  learned  how 
to live my life without my heart on my chest.  
 
I lived like a zombie for years...  
 
Until  one  day,  I  saw  her  again.  And 
everything in my life changed.  
 
Jasmine  came  back,  my  hope  came  back. 
Muli  akong  naniwala  sa  buhay.  We  became 
friends  again.  I  became  that  guy  again,  her 
knight in shining armour.  
 
I  thought,  I  had  a  shot...  i  really  thought 
we're  getting  back  together...  but  then  she 
told  me  she's  engaged.  Again  my  world  fell 
apart.  
 
Ako  na  yata  ang  pinakamalas  na  tao  sa 
buong mundo.  
 
Pinakamalas na, pinakamalungkot pa.  
 
"You  okay,  Agui?"  Julian  asked  me  again.  I 
stared  at  Jasmine  for  the  last  time.  Ito  na 
ang  huling  beses  na  makikita  ko  ang 
Jasmine  na  minahal  ko,  pagkatapos  nito, 
wala...  kahit  na  ayoko,  mapipilitan  akong 
kalimutan siya.  
 
"Yeah..  I'm  fine.  Best  wishes  man..."  I  looked 
at  him  and  sighed.  I  turned  to  Jasmine 
again. Palapit na siya ng palapit. Tulad pa rin 
noon,  sa  tuwing  nariyan  siya,  nagwawala 
ang  puso  ko.  She  smiled  at  me.....  or  at 
Julian. I don't care, i just smiled back.  
 
"Hey  honey..."  Julian  greeted  her  when  she 
was  just  inches  away.  She  was  crying,  still 
she's the prettiest... Kinamayan ni Julian ang 
Papa ni Jasmine.  
 
"Thank you for doing this, Agui." nakangiting 
sabi  niya  bago  niya  abutin  ang  kamay  ni 
Julian.  I  just  smiled  at  her,  I  got  the  biggest 
surprise  of  my  life  when  she  embraced  me 
tight.  
 
"Thank  you,  Agui..."  she  said  in  a  very  low 
voice. I hugged her tighter...  
 
"I  love  you,  Jas...  I  still  do..."  naramdaman 
kong  nanigas ang likod ni Jasmine. Unti-unti 
siyang  lumayo  sa  akin.  Her  eyes,  full  of 
uncertainty, her face, shocked.  
 
"Honey..."  Julian  called  her.  She  looked  at 
his  hand  then she looked at me, tla nag-iisip 
siya,  namimili  sa  pagitan  naming  dalawa  ni 
Julian.  
 
But  in  the  end,  Jasmine  took  Julian's  hand 
and  they  walked  together  hand  in  hand, 
and all I can do is watch... 
 
 
Napakamalas ko talaga.... 
 
________ 
 
 
 
"Ihanap mo naman ako ng lalaki."  
 
Sa  tuwing  sasabihin  ko  ang  pangungusap 
na  iyon  ay  hindi  maiwasan  ng  kausap  ko  na 
panlakihan  ako  ng  mata.  Tila  ba  hindi  sila 
makapinwala  sa  sinasabi  ko.  Teka.  Ano  nga 
bang mali sa sinasabi ko?  
 
"You're  actually  looking  for  a  man,  Bling? 
We'll  that's  a  first."  tatawa-tawang  komento 
ni  Cyrill.  Noong  gabing  iyon  ay  nasa  isang 
bar  ako,  kasama  ng  mga  classmate  ko 
noong college.  
 
"Ano bang akala ninyo sa akin? You think I'm 
a  leslie?"  nagtatakang  tanong  ko. I took one 
look  at  all  of  them.  They  look  like they were 
about  to  laugh.  I  smirked.  "Salamat  ha? 
Minsan  talaga  nakaka-touch  kayong kausap 
eh." asar na pahayag ko.  
 
"Ohhhh...  emo  ka  naman  eh..."  hinatak  ni 
Jenny  ang  buhok  ko,  pabirong  tinabig  ko 
ang kamay niya.  
 
"Seryoso  ako.  Kailangan  ko  ng  lalaki." 
pagkasabi  ko  noon  ay  nagtawanan  na 
silang  lahat.  Bakit  ba  hindi  nila  ako  kayang 
seryosohin?  Mukha  ba  akong  nagbibiro?  I 
need  a  man.  a  decent,  good-looking  man 
with  a  heart  full  of  love.  And  I  need that guy 
for my sister not for myself.  
 
Wala  na  talaga  akong  choice.  Kailangan  ko 
ng  gawan  ng  paraan  ang  pantasya  ng 
lukaret  kong  kapatid.  Nagmumukha  na 
naman  kasi  siyang  tanga.  Two  nights  ago, 
she  was  crying  because  Andrew  broke  up 
with  her,  tapos  ngayong gabi, she's out on a 
date  with  this  stranger  she  met  at  the  mall 
the  other  day.  Bukas  makalawa,  boyfriend 
na  naman  niya  iyon,  at  kahit  na  hindi  ko  pa 
nakikilala  ang  gunggong  na  iyon,  hindi  ko 
na siya gusto.  
 
"Guys,  guys,  guys!  Seryoso  si  Bling."  Shany 
yelled  at  them.  "Seryoso  siya.  Kailangan 
niya ng lalaki, para kay Anne."  
 
"Owwww..." sabay-sabay na sambit nila. Lalo 
akong napangiwi.  
 
"Ayos  ah,  para  kayong  choir."  nag-uuyam  na 
sabi ko. Napailing si Shany.  
 
"Why  do  you  need  a  guy  for  your  sister. 
She's  a  dating  machine."  natatawang  sabi ni 
Cyrill.  I  looked at her. "At diba may jowawers 
iyang kapatid mo?"  
 
"They  broke  up. Apparently, may foundation 
si  Andrew.  Kapwa  ko,  mahal  ko..." 
humagalpak  ng  tawa  ang  mga  kausap  ko. 
Akala  yata  nila  nagbibiro  pa  rin  ako.  "Totoo, 
becki  si  Andrew,  at  ipinagpalit  niya  ang 
kapatid  ko  sa  isang  babaeng  walang 
matris." 
 
"Too  bad.  Anne's  very  pretty."  she  said 
again.  Sa  lahat  ng  sinabi  ni  Cyrill,  iyon  lang 
ang sinang-ayunan ko.  
 
"So  paano  ka  makakahanap  ng  lalaki?" 
nagtatakang  tanong  ni  Jenny.  Umiling  ako.  I 
still  have  no  idea  what  to  do.  Sinasabi  ko 
lang  na  kailangan  ko  ng  lalaki  pero  sa 
ngayon  wala  pa  talaga  akong  konkretong 
plano.  
 
"How  about,  Osme?  He  works  in  an 
advertising  company,  siguro  may  kakilala 
iyon."  Osme  is  our  gay  friend,  and  Shany 
was right, he might know some poeple. Mga 
modelo.  Mga  taong  umaakto  na  parang 
manikin,  mgaa  taong  perpekto  sa  ganda 
pero  halimaw  naman  sa ugali. Ngumiwi ako. 
Ayoko  ng  ganoong  mga  tao para sa kapatid 
ko.  
 
What Anne need is just an ordinary guy who 
can  make  her  feel  extraordinary.  A  guy  with 
a  heart  full  of  love,  someone  who can make 
her  happy,  someone  who  can  make  her 
dreams  come  true,  a  real  life  prince 
charming...  
 
A  prince  charming...  napangiti  ako.  A 
familiar  face  flashed  in  my  mind,  kasabay 
noon  ay  ang  paag-awang  ng  mga  labi  ko. 
Bakit  bigla  kong  naisip  ang  mukha  noong 
lalaking  mukhang  anghel  pero  kasing  ugali 
ni satanas?  
 
Grabeh!  Hindi  ko  talaga  makakalimutan  ang 
lalaking  muntik  ng  makasagasa  sa  akin 
kaninang  umaga.  Ha!  buti  nga  sa  kanya, 
namalipit  siya  sa  sobrang  sakit  noong 
sinikmuraan  ko  siya.  Kahit  kailan  wala  pang 
tumawag  sa  akin  ng  bobo,  tapos  siya 
kakakita  pa  lang  naman  kanina,  tinawag  na 
niya ako ng ganoon? 
 
Ang kapal ng mukha niya! 
 
"Hoy...  bakita  namumula  iyang  mukha  mo?" 
nagtatakang tanong ni Jenny. Umiling ako.  
 
"Wala,  naaalala  ko  lang  si  santanas..." 
mahinang sagot ko. Natawa si Shany..  
 
"Bakit  kras  mo  na  siya?"  tumitig  ako  sa 
kanya, nalalaki ang mga mata ko.  
 
"Hindi  no!  Grabeh  ka  naman!"  bigla  ay 
nadama  ko  ang  pag-iinit  ng  aking  mga 
pisingi.  Bakit  ko  naman  maka-krasan  ang 
sira  ulong  iyon?  Eh  ang  sungit-sungit  nun! 
Akala  mo,  porke  mayaman  siya,  eh 
pag-aaari  na  niya  ang  lupang  kinatatayuan 
niya  kanina.  Ang kapal ng mukha. Nakoooo! 
Makakarma rin iyon. 
 
"Diyan  na  nga  kayo.  Uuwi  na  ako."  tumayo 
ako  at  saka  inirapan  sila  isa-isa.  Natatawa 
pa  rin  si  Shany  hangang  ngayon,  habang  si 
Jenny  at  si  Marie  Chris  ay  kunot  na  kunot 
ang noo.  
 
"Maaga  pa,  Bling.  Mamaya  ka  na  umalis." 
umiling ako.  
 
"Hindi  pwede,  baka  umuwi  sa  Anne  sa 
bahay,  tapos  wala  ako,  malulungkot  iyon..." 
nagpaalam  na  ako  sa  kanila.  Habang 
naglalakad  papalabas  ng  bar  na  iyon,  pilit 
ko  pa  rin  iniisip  kung  paano  ako 
makakahanap  ng  lalaking  makikipag-date 
sa kapatid ko. Paano nga ba.  
 
"Thank  you,  ma'am.  Come  again..."  nginitian 
ako  ng  bouncer  ng  bar.  Tumango  lang  ako. 
Paano  kaya  nangyari  na  lumaki  ang 
katawan  niya  ng  ganoon  pero  kaboses 
naman niya iyong Alvin and the chipmunks?  
 
"Boss,  pwede  magtanong?"  binalingan  ako 
ng bouncer.  
 
"Yes,  ma'am?"  pinigil  ko  ang  tawa  ko. 
Natatakot  kasi  ako  na  baka  bigwasan  ako 
ng  taong  ito,  eh  iyong  isang  braso lang niya 
parang kasinlaki na ng sanga ng puno.  
 
"Lalaki  ba  iyong  may-ari  ng  bar  na  ito?" 
nag-taas  baba  ang  kilay  ko.  Humalukipkip 
ang bouncer.  
 
"Sorry  ma'am,  we're  not allowed to give that 
kind of information." ngumiwi ako. Tiningnan 
ko  siya  mula  ulo  hanggang  paa.  Ang  sungit 
ha... tumalikod ako.  
 
"Sungit..  pa-english-english  pa,  boses 
squirel  naman..."  bubulong-bulong  ako 
habang  naglalakad.  Tumayo  ako  malapit  sa 
may  poste,  nag-aabang  ng  bus  o  kaya  man 
jeep.  Wala  sa  hinagap  ko  ang  mag-taxi. 
Mahal eh.  
 
Habang  nag-aabang  ako  ng  masasakyan, 
nagpalinga-linga  muna  ako.  Napatitig  ako 
sa  isang  kulay  itim  na  cedan  sa  kaliwa  ko. 
Hmnn..  kamukha  ng  sasakyan na iyon iyong 
sasakyan  noong  lalaking  mukhang  anghel 
pero kaugali naman si satanas. 
 
"Ugh..."  isang  mahinang  ungol  ang  narinig 
ko,  dahil  na  rin  likas  sa  akin  ang  pagiging 
usisera,  hindi ko napigilan ang aking sarili at 
hinanap  ko  ang  mahinang  ungol  na  iyon. 
Habang  papalapit  ako  ng  papalapit  sa 
parking lot, may naririnig akong mga boses.  
 
"Bilis  na,  kunin  mo  na  iyong  pera  at 
cellphone  niya.  Lasing  iyan,  hindi 
makakalaban..."  sabi  ng  isang  lalaking  tinig. 
Wala  akong  narinig  na  sagot  mula  sa 
kausap  niya,  nakiosyoso  pa  rin  ako,  sumilip 
ako,  at  tama  ang  aking  hinala.  May 
nangyayaring  holdapan.  Kinikikilan  nila  ang 
isang  lalaking  walang  malay  na  nakahiga sa 
tabi ng itim na cedan, lasing na lasing...  
 
Wala  silang  awa!  Naningkit  ang  mga  mata 
ko.  
 
"Hoy!  Anong  ginagawa  ninyo  diyan?" 
napatingin  sa  akin  ang  mga  holdaper.  Mga 
minor  de  edad  pa  ang  mga  ito.  Ang  lalakas 
ng loob.  
 
"Wag  kang  makialam.  Kunwari  wala  kang 
nakita,  kundi  lalaslasin  ko  iyang  leeg  mo." 
nanlaki  ang  mga  mata  ko.  Ako  pa  ang 
tinakot ng batang ito. Lumapit ako sa kanila.  
 
"Huwag  kang  lalapit!"  nagbabantang  sigaw 
niya.  
 
"Gusto  kong  lumapit,  paki  mo  ba?"  sagot  ko 
sa kanya.  
 
"Sabing  huwag  kang  lalapit  eh!  Sisigaw 
kami  ng  rape!"  natigilan  ako.  Holdaper  sila 
tapos sisigaw sila ng rape.  
 
"Ibabalik  ninyo  iyong  ninakaw  ninyo  o 
tatawagin  ko  si  Darna!"  nagkatinginan  ang 
mga bata, tapos ay nagtawanan sila.  
 
"Baliw  pala  ito,  si  Darna  daw...  " 
pinagtatawanan  pa  yata ako. Lumapit ako at 
hinablot  ko  ang  braso  ng  isang  bata at skaa 
pinilipit iyon.  
 
"Sabi  ko,  ibabalik  ninyo  iyang  kinuha  ninyo, 
diba..." napalunok iyong isang bata.  
 
"S*et,  ate  bitawan  ninyo  ako..." 
nagmamakaawang  sabi  ng  batang 
naka-blue.  
 
"Ang  babata  ninyo  pa  nagnanakaw  na kayo. 
Hala!  Ibalik  ninyo  iyong  pera  niyan,  tapos 
tumakbo  na  kayo,  kundi  nako..  tatawag  ako 
ng  DSWD."  agad  naman  na  ibinato  ng 
batang  naka-green  ang  wallet  at  cellphone 
ng  kaawa-awang  lalaking  nakahiga  sa  lupa. 
Tumakbo  na  siya,  pinakawalan  ko  ang 
kasama  niya  at  sabay  nilang  nilisan  ang 
paraking lot. 
 
Kaawa-awang  mga  bata.  Imbes  na 
nag-aaral,  gumagawa  na  ng  krimen. 
Binalingan  ko  ang  lalaking  walang  malay. 
Kumunot  ang  noo  ko.  Hindi  ganoong 
kadilim  kaya  agad  kong  nakilala  ang 
lalaking nakahiga sa lupa.  
 
"Jasmine...."  mahinang  ungol  niya.  Sino  si 
Jasmine?  At  anong  nakain  ng  lalaking 
mukhang  anghel  at  naglasing  siya  ng 
ganito?  
 
Dahan-dahan  akong  yumuko  para  alalayan 
siyang  tumayo.  Nakapa  ko  sa  bulsa  ng 
kanyang  pantalon  ang  susi  ng  kotse  niya. 
Kinuha  ko  iyon  upang  mabuksan  ko  ang 
cedan.  Dahan-dahan  ko  siyang  inihiga  sa 
back seat.  
 
"Grabeh, kuya, ang bigat mo ah..." mahinang 
sabi ko.  
 
"Jasmine...."  muling  bulong  niya...  Nang  sa 
wakas  ay  nakahiga  na  siya  sa  back  seat  ng 
kotse,  isinara  ko  ang  pinto,  sumakay rin ako 
at  saka  pinakatitigan  siya  mula  sa  driver's 
seat.  
 
"Saan naman kita dadalhin?" 
 
"Jasmine..."  ulit  muli  niya.  Napailing  ako.  I 
had  a  feeling  that  Jasmine  is  a  girl,  at 
nagkaroon  siya  ng  puwang  sa  buhay  ng 
lalaking ito...  
 
Maybe  they  were  a  couple... I sighed again.. 
things people do for love....  
 
Pinasibad  ko  ang  sasakyan..  hindi  ko  pa  rin 
talaga  alam  kung  saan  ko  dadalhin  ang 
lalaking mukhang anghel na ito...  
 
  
 
  
 
-cont- 
 
******************************************* 
[3] Wanted: Brother - in law (Chapter Three) 
******************************************* 
 
 
Aguinaldo  Emilio.  Iyon  ang  pangalan  ng 
lalaking  mukhang  anghel  na  napulot  ko  sa 
labas  ng  bar  na  iyon. Hindi ko napigilan ang 
pagtawa  nang  mabasa  ko  ang  pangalan 
niya  sa  I.D.  na  nakita  ko  sa  bulsa  ng 
pantalon  niya.  Naisip  ko  pa  nga  na  hindi 
man  lang  nag-effort  ang  tatay  o  ang  nanay 
niya  na  mag-isip  ng  pangalan  niya. 
Na-imagine  ko  na  nung  nakita  siya  ng  tatay 
niya  noong  araw  na  iniluwal  siya  ng  nanay 
niya  sa  mundong  ito,  basta  na  lamang 
nasabi  ng  tatay  niya  na...  "Ah!  Lalaki  ang 
anak  natin.  At  dahil  doon,  Aguinaldo  ang 
ipapangalan  ko  sa  kanya  dahil  Emilio  ang 
apelyido ko..  
 
Ang  lakas  ng  sense  of  humor  ng  tatay  ng 
taong  ito.  Siguro,  frustrated  maging  bayani 
ang  tatay  ni  Aguinaldo  kaya  pinangalanan 
siya  ng  ganoon.  Kung  may  kapatid  kaya 
itong  si  Aguinaldo,  ano  naman  kaya  ang 
pangalan?  Jacinto?  Grabe..  naiiisip  ko  pa 
lang natatatawa na ako.  
 
Pangalan  pa  lang,  wala  nang 
ka-effort-effort." 
 
"Buti  pa  ako,  maganda  ang  pangalan  ko.." 
natatawang  ibinalik  ko  ang  I.D.  sa  wallet 
niya.  Tinitigan  ko  si  Aguinaldo,  hanggang 
ngayon  ay  natutulog  pa  rin  ito.  Kanina 
habang  nasa  daan,  isip  ako  ng  isip  kung 
saan  lupalop  ko  dadalhin  ang lalaking ito, at 
dahil  wala  akong  maisip,  napagdesisyusnan 
ko  na  iuwi  na  lang  siya  dito  sa  bahay..  mas 
safe  dito  kesa  dalhin  ko  siya  sa  kung 
saanmang  lugar,  at  isapa  kahit  naman 
dalhin  ko  siya dito at dito ko patulugin, hindi 
ako  nag-aalala,  ano  ba  ang  magagawa  ng 
isang  lalaking  halos  hindi  na  makagulapay 
sa sobrang kalasingan? 
 
"Jasmine...."  napabuntong-hininga  ako  ng 
maring  ko  na  naman  ang  pangalang  iyon. 
Kung  sinuman  ang  Jasmine  na  iyon, 
malamang  ay  mahal  na  mahal  ito  ng 
Aguinaldo  na  ito.  Walang  lalaking  nasa 
tamang  katinuan  ang  papakalasing  dahil  sa 
isang  bbaeng  nakilala  lang  niya  kahapon. 
Sigurado  ako  na  malaki  ang  puwang  sa 
puso ni Aguinaldo para sa Jasmine na iyon.  
 
"Oo,  na.  Jasmine  na  kung  Jasmine..  Pwede 
ba  tumigil  ka  na? Kung mahal ka noon, hindi 
ka  iiwan noon..." nanghuhula lang ako. Hindi 
ko  naman  alam  kung  ano  ang  dahilan  kung 
bakit  iniwan  ni  Jasmine  ang  kumag  na  ito. 
Pero  sigurado  ako  na  isa  sa  mga  dahilan na 
iyon  ay  dahil  hindi  na  niya  mahal  ang 
pekeng bayaning ito.  
 
"Tita  Bling....  anong  nigagawa  mo?"  nilingon 
ko  ang  maliit  na  tinig  na  tumawag  sa  akin. 
Natagpuan  ko  si  Letlet  na  nakatyo  sa  labas 
ng  pinto  nang  silid  na  iyon.  Nakalimutan  ko 
palang  isara  ang  pinto.  Ngumiti  ako  at  saka 
lumapit sa kanya.  
 
"Bakit  gising  ka  pa?"  ginulo  ko  ang  buhok 
niya.  Ampon  namin  ni  Shany  si  Letlet. 
Natagpuan  namin  siya  two  years  ako  sa 
lansangan,  namamalimos.  Ang  gandang 
bata  kasi  niya  kaya  naisip  kong  dalhin  siya 
sa  DSWD  noon,  pero  ayaw  naman  niyang 
magpaiwan,  kaya  in  the  end,  nanghingi  na 
lang  ako  ng  pahintulot  sa  mga  taga-DSWD 
na  iuwi  si  Letlet  para  ako  ang  maging  legal 
guardian niya.  
 
"Wala  kasi  akong  katabi.  Wala  si  Tita  Shany. 
Tapos  wala  din  ikaw.  Intinin  ko  si  Ate  Dian, 
tulog  na  siya...  kaya  nanuod  ako  ng  t.v.  Sinu 
yan? Bolpren mo?" natawa ako.  
 
"Hindi  noh."  napapalatak  ako.  "Halika  na... 
maatulog  ka  na  nga..."  hinwakan  ko  ang 
kamay  niya  at  saka  sinamahan  siya  sa  itaas 
ng  bahay.  Hindi  ko  agad  iniwan  si  Letlet, 
sinugurado  ko  munang  tulog  na  siya  bago 
ko binalikan si Aguinaldo.  
 
Kumuha  na  rin  ako  ng  isang  plangganang 
tubig  at  malinis  na  bimpo  para  sa  kanya. 
Wala  akong  magagawa  kundi  ang 
asikasuhin ang kumag na iyon.  
 
Tulog  pa  rin  si  Aguinaldo  ng  makabalik  ako 
sa  kwarto...  syempre,  alangin  naman  na 
matagpuan  ko  siyang  nagatatatalon  eh 
lasing nga siya.  
 
"Mayaman  ka  siguro  noh?"  tanong  ko  kahit 
na  hindi  niya  ako  naririnig.  "Ang  ganda  ng 
suit  mo  eh."  bahagyang  itinayo  ko  siya 
upang  tanggalin  ang  coat  niya,  pagkatapos 
ay  muli  ko  siyang  hiniga  para alisan mula sa 
pagkakabutones ang polo niya.  
 
Hindi  ko  alam  kung  bakit  nanginginig  ang 
mga  kamay  ko  habang  ginagawa  ko  iyon. 
Hindi  ko  rin alam kung bakit nakakaramdam 
ako  ng  mumunting  kaba  sa  aking  dibdib 
habang  tinitigan  ko  ang maamong mukha ni 
Aguinaldo.  
 
"Ang  gwapo..."  paulit-ulit  na  sumisiksik  iyon 
sa  aking  isipan.  Oo,  gwapo  nga  si 
Aguinaldo.  Maamo  ang  kanyang  mukha. 
Hindi  siya  maputi,  pero  hindi rin siya maitim. 
Katamtaman  lamang  ang  kulay  niya. 
Makapal  ang  kanyang  kilay,  na 
nakapagbibigay  sa  kanya  ng  karakter, 
dominante  siyang  tingnan  dahil  sa  mga 
kilay  na  iyon.  He  has  a  crooked  nose,  it 
gives  him  more  character  too,  his  lips  were 
thin yet it was full and sinful.  
 
Napasingahap  pa  ako  ng  mapansin  kong 
tuluyan  ko  na  palang  nabuksan  ang  polo 
niya."Gosh...  may  abs  ang  pekeng  hero..." 
Ipinilig  ko  ang  aking  ulo  nang  maintindihan 
ko  kung  ano  ang  iniisip  ko.  Dali-daling 
tumayo  ako  at  binasa  ang  malinis  na  bimpo 
para ipunas sa mukha niya.  
 
Paano  kaya kung hawakan ko ang labi niya? 
Teka..  bakit  ko  naman  gagawin  iyon?  Wait... 
pero  gusto  ko  talagang  damahin  ang  mga 
labi  niya.  Teka, bakit ba ganito ako? Why am 
I  acting  like  this?  Na  parang  ngayon  lang 
ako  nakakita  ng  lalaking  may  labi?  Lahat 
naman  ng  lalaking  nakakasalamuha  ko  may 
labi pero bakit ganito ako? 
 
Sa  huli  hindi  ko  rin  natiis,  hinaplos  ko  ang 
labi  ni  Aguinaldo.  Ganoon  pala  iyon, 
malambot  rin  pala  ang  labi  ng  mga  lalaking 
tulad  niya...  masarap  kayang mag-pa-kiss sa 
kanya? 
 
Shit!  Bakit  ako  nag-iisip  ng  ganito?  Kung 
makaasta  ako  parang  hindi  pa  ako 
nakikiss..."Eh  hindi  ka  pa  naman  talaga 
naki-kiss  eh...  tudyo  ng  maliit  na  tinig  sa 
aking  isipan.  Umiling  ako  upang  mawala 
ang  malaswang  imaheng  naiisip  ko. 
Nakakaeskandalo! 
 
Napaawang  ang  mga  labi  ko  nang 
maramdaman  kong  hinahalikan  ni 
Aguinaldo ang mga daliri ko.  
 
"Utang  na  galang,  anak  ka  talaga  ng  mga 
magulang  mo!"  napatayo  ako  at  saka 
lumayo  nang  kaunti.  I  was  making  sure  if 
he's awake or his asleep..  
 
"Jasmine...  akin  ka  na  lang..."  nakahinga  ako 
ng  maluwag  nang  makita  kong  nakapikit  pa 
rin  ang  mga  mata  niya  muli  ay  bumalik  ako 
sa  pwesto  ko  at  ipinagpatuloy  ang 
ginagawa ko. Kinalimutan ko na rin ang mga 
bagay  na  iniiisip  ko,  nagiging  malaswa 
akong  tao..  Grabe,  bakit  ba  ako  nag-iisip  ng 
ganoon... VIRGIN pa ako eh... 
 
Halos  hindi  na  yata  ako  humihinga  habang 
nasa  katawan  ni Agiuinaldo ang mga kamay 
ko.  Ganoon  na  lamang  ang  relief  ko  nang 
matapos  ang  ginagawa  ko.  Huminga  muna 
ako  nang  malalim  bago  ako  muling  tumayo, 
pero  hindi  ko  nagawa  ang  huli,  bigla  akong 
hinatak  ni  Aginaldo  at  saka  niyakap  ng 
mahigpit.  
 
"WTF!"  napasigaw  ako...  nakikipag-face  to 
face  ako  sa  dibdib  niya..  i  tried  getting  out, 
but he just won't budge. 
 
"Huy...  grabe  ka  naman...  nananamantala  ka 
na noh...."  
 
"Jasmine..."  
 
Sinipat  ko  ang  mukha  ni  Agiunaldo, 
nakapikit  pa  rin  siya  pero  hindi  na  ako 
sigurado  kung  tulog  pa  rin  ba  siya. 
Napabuntong  hininga  ako,  bakit  ba  parang 
mas  gusto  kong  isipin  na  tulog  pa  rin  ang 
mokong  na  ito? Dahil ba sa natutuwa ako sa 
init  na  nadarama  kong  nagmumula  sa 
katawan  niya?  Masarap  rin  pala  ang 
makulong  sa  bising  ng  isang  lalaking  tulad 
niya...  
 
Pero  teka,  bakit  ba  ako  nag-iisip  ng  ganito? 
For  crying  out  loud!  Teacher  pa  naman  din 
ako,  pero  ang  laswang  mga  bagay  na 
tumatakbo sa isipan ko! 
 
"Ano  na  naman  ba  ang  kalokohang  pinasok 
mo, Mary Grace.." inis na tanong ko sa aking 
sarili,  kanina  hindi  ko  alam  ang  gagawin  ko 
sa  kanya,  pero  ngayon,  nakikipag-face  to 
face  na  ako  sa  chiseled  chest  ng  kumag  na 
ito....  and  the  funnniest  thing  is  that  I  am 
actually enjoying this moment.  
 
Bahagya  akong  nag-angat  ng  tingin. 
Napakaamo  talaga  ng  pagmumukha  ng 
gunggong  na  ito.  Kung  naging  babae  siya, 
sobrang  ganda  niya...  He  looked  so 
innocent  and  fragile.  Napapangiti  ako,  hindi 
ko  alam  kung  bakit  komportable  ako  sa 
mga  bisig  niya.  Siguro  mali  iyon  pero  bakit 
ba...? yakap la ng naman. Walang masama.  
 
I  took  one  last  look  at  him,  then  I  smiled  to 
myself.  I  really  think  that  this  stranger,  this 
man  who  keepes  calling  out  Jasmine's 
name is a Prince Charming material.  
 
 
__________ 
 
"AHHHH" 
 
Isang  malakas  na  hiyaw  ang  gumising  sa 
natutulog  ko  pang  diwa.  I  opened  my  eyes 
only  to  find  Aguinaldo  awake,  shocked  and 
disoriented. Napangiwi ako.  
 
"Sino  ka?  Anong  ginawa  mo  sa  akin?  Bakit 
wala  akong  damit?"  sunod-sunod na tanong 
niya.  Pupungas-pungas  na  umupo  ako  sa 
gilid ng kama.  
 
"Kung  makapagsalita  ka  naman  akala  mo 
ginahasa  kita  eh.."  marahang  sagot  ko. 
naghikab  ako.  "Grabe,  inaantok  pa  ako..." 
mahinang  bulong  ko.  Binalingan  ko  siya. 
"Anong  problema  mo?  Kung  makaasta  ka 
akala  mo  virgin  ka  pa  eh.."  inismiran  ko  siya 
saka  tumayo.  Pasimpleng  tumingin  ako  sa 
wall  clock.  Alas-sais  y  medya  na  pala.  kaya 
pala  inaantok  pa  ako.  Huminga  ako  ng 
malalim saka lumabas ng silid na iyon.  
 
"Ate  Dian..."  tawag  ko  sa  kasama  naman  sa 
bahay.  Natagpuan  ko  siyang  nagluluto  ng 
almusal  sa  kusina.  "Ang  aga  ninyo  nagising 
ah..." tinitigan niya.  
 
"Nag-uwi  ka  ng  lalaki  kagabi!  Ang  lantong 
mo!" nanlalaki ang mga matang wika niya sa 
akin. Natawa ako.  
 
"Uy  hindi  po  ah..."  ang  aga-aga  may 
paratang  na  akong  ganoon?  Napapailing na 
ipinaliwanag  ko  sa  kanya  ang  dahilan  kung 
bakit  ko  kinailangang  iuwi  ang  mokong  na 
iyon dito..  
 
"Ah!  Mayaman  pala,  kaya  naman  hinoldap 
eh..."  napapailing  na  wika niya. "pero gwapo 
ah.. " 
 
"Hindi naman masyado..."  
 
"Tita,  Bling!"  narinig  ko  ang  matinis  na  tinig 
ni  Letlet.  Bumalik  ako  sa  sala,  at  doon 
natagpuan  ko  si  Letlet  na  nakikipagtitigan 
kay  Aguinaldo  na  hanggang  ngayon  ay 
wala  pa  ring  saplot  sa  katawan,  maliban  sa 
kumot na iyon.  
 
"Dios  Mio  Marimar!"  sigaw  ko  sa  kanya. 
"Sira  ulo  ka!  Bakit  ka  lumabas  ng  walang 
saplot!  Pati  utak  ng  bata  mako-corrupt  dahil 
sa'yo!"  agad  na  nilapitan  ko  si  Letlet  upang 
takpan ang kanyang mga mata.  
 
"I  told  you  I  can't  find  my  clothes!"  inirapan 
ko siya.  
 
"Mata  ang  pinanghahanap  hindi  bibig!"  galit 
na  sigaw  ko.  "Ate  Dian  pakikuha  nga  muna 
itong  bata!"  maya-maya  ay  dumating  si  Ate 
Dian  galing  ng  kusina,  pasimpleng 
tinitingnan  niya  ang  bisita  naming  tila  hindi 
man lang nahihiya dahil wala siyang saplot.  
 
"Nakakaeskandalo  ka!"  gigil  na  gigil  na  sabi 
ko.  Hinatak  ko  siya  papasok  ng  kwarto, 
tapos  hinanap  ko  ang  mga  damit  niya. 
Isinampay  ko  iyon  sa  banyo  noong 
nagdaang gabi. 
 
"For  the  record,  hindi  ko  alam  na  makikita 
ako  ng  pamangkin  mo  paglumabas  ako, 
and  secondly,  tatawagin  sana  kita  pero 
hindi  ko  naman  alam  ang  pangalan  mo." 
mayabang  na  sabi  niya.  Muli  ay  hinarap  ko 
siya.  Tila natigilan ang mokong na ito noong 
nakita niya ako.  
 
"Teka, Ikaw iyong babaeng sumapak sa akin 
the other day sa gitna ng traffic!"  
 
"Ang  O.A  mo,  hindi  kita  sinapak,  sinikmuran 
lang  kita  kasi  ang  kapal  ng  mukha  mo!" 
ibinato ko sa kanya ang mga damit niya.  
 
"Makapal  ang  mukha  ko?  That's  not enough 
reason  for  you  to  punch  me!"  ganting  sigaw 
niya. Namaywang ako.  
 
"Sorry  ah,  mainit  ang  ulo  ko  sa  mga  taong 
makakapal na ang mukha, mayayabang pa!" 
 
"Hindi  ako  mayabang!"  giit  niya.  Tumaas 
ang kilay ko.  
 
"Eh  anong  tawag  mo  sa  sarili  mo?  Mabait? 
Huwag  mo  akong  inisin  baka  mamaya 
bunitin  ko  iyang  ingron  mo  at  ikaskas  ko  sa 
mukha mo eh."  
 
Tatlong  beses  ko  pa  lang 
nakaka-engkwentro  ang  lalaking  ito,  pero 
pakiramdam  ko,  alam  na  alam  na  niya  kung 
paano  niya  ako  gagalitin.  Ngayon  lang  ako 
nainis ng ganito.  
 
"You  are  not  making  any  sense."  lalo  akong 
nainis. Ako pa ngayon ang walang sense.  
 
"Grabe!  Sige  na!  Ikaw  na  ang  pinaka  may 
sense  na  tao  sa  mundo!  ikaw  na  lang  sige! 
Go!"  marahil  ay  nabuwisit  na  rin  sa  akin  ang 
lalaking  ito,  nakita  kong  nakuyom  niya  ang 
mga  palad  niya.  Inilang  hakbang  niya  ako, 
pero  bago  pa  siya  makaratong  sa 
kinatatayuan ko y natigilan rin siya.  
 
"Damn!"  mahinang  usal  niya.  Nagtatakang 
napatitig ako sa kanya.  
 
"Anong  problema  mo?"  tanong  ko,  sinipat 
ko  siya  mula  ulo  hanggang  paa....  bigla  ay 
parang  nais  kong  magsisi  dahil  ginawa  ko 
iyon.  
 
"Utang  na  bagang!"  nanlaki  ang  mga  mata 
ko  habang  nakatitig  ako  sa  ibabang  bahgi 
ng katawa niya. 
 
"Do  not  look  at  me!"  he  said  in  a  very 
panicky  tone.  At  ayoko  rin  namang 
tumingin, ang problema, hindi ko maiwasan! 
 
"Bakit  nakaturo  iyang  putotoy  mo?!!!"  I 
exclaimed.  I  knew  that  i  was  blushing.  I 
looked  at  him,  his  face  was  as  red  as 
apples.  
 
"Ahhhhh!  Hindi  na  virgin  iyong  mga  mata 
ko?!!!!"  nagtatatakbong  lumabas  ako  ng 
kwarto.  Nagpa-palpitate  ako.  Maiiyak  ba 
ako  o  hindi?  Grabe,  bakit  ba  naisip  ko  pang 
tingnan ang Aguinaldo na iyon! 
 
"Ayoko  na...  ayoko  na..."  nanghihinang 
napaupo ako sa sahig...  
 
"Hoy  Mary  Grace,  ano  bang  ginagawa  mo 
diyan?" nagtatakang tanong ni Ate Dian.  
 
"Hindi  ko  na  kaya,  Ate...  nanlalambot  ako.." 
mahinang bulong ko.  
 
"Ano?  Bakit?  nakoo,  gutom  lang  iyan, 
kumain  ka  muna  ng  saging..."  ipinakita  niya 
sa  akin  ang  isang  pirasong  saging  na  iyon. 
Napkunot ang noo ko.  
 
"OH  MY  GOD!"  dali-dali  akong  tumayo  at 
saka  lumabas  ng  bahay.  Ayoko  ng  maalala 
ang  pangyayari  sa  kwartong  iyon.  Ayoko 
na... ayoko na... ayoko na talaga!!! 
 
"Malas ka sa buhay ko, Aguinaldo!"  
 
******************************************* 
[4] Wanted Brother-in-law (Chapter Four) 
******************************************* 
"You  will  not  believe  what  I  had  to  go 
through  this  morning."  naiinis  na  bungad  ko 
kay  Jacinto  nang  umagang  iyon. Hindi agad 
siya  nagsalita,  sa  halip,  tinitigan  niya  ako 
mula ulo hanggang paa.  
 
  
 
"You're  still  wearing  that?"  he  asked  in  a 
funny  tone.  Hindi  ko  na  lang  pinansin  ang 
sinabi niya. Umupo ako at saka pinindot ang 
intercom para tawagin ang sekretarya ko.  
 
  
 
"I  need  coffee,  Adelle.  And  please  bring  me 
those  documents  Mr. Hang signed the other 
day.  Move  fast!"  huminga  ako  ng  malalim. 
My  head  was  still  throbbing,  it  was  killing 
me  and  I  feel  like  hell.  Gustung-gusto  ko  pa 
sanang  mahiga,  matulog  at  magpahinga, 
pero  hindi  ko  naman  magawa.  Hindi  ko  na 
kayang  magtagal  doon  sa  bahay  noong 
babaeng  sumuntok  sa  akin  noong  isang 
araw.  
 
  
 
Of  all  people  bakit  siya  pa  ang  makakakita 
sa  akin  sa  labas  ng  bar  na  iyon?  Of  all 
people  bakit  siya  pa  ang  nakaisip  na  iuwi 
ako sa bahay niya at saka alagaan ako? 
 
  
 
Hindi  naman  sa  hindi  ko  masaya  sa 
nangyari pero, it was a disaster! 
 
  
 
I  cannot believe that she saw what she's not 
supposed  to  see...  but...  I  find  her 
expression  comical.  Hindi  ko  tuloy 
mapigilan  ang  magiti kapag naaalala ko ang 
pamumula  ng  mukha  niya.  I  also  liked  it 
when  she  said  hindi na virgin ang mga mata 
niya.  
 
  
 
That  woman...  err..  I  think  her  name  was 
Bling... she's something.  
 
  
 
I  really  didn't  think  that  I'll  be  waking  up 
next to her...  
 
  
 
Infact,  I  never  thought  that  I'll  wake  up  next 
to a woman that's not Jasmine.  
 
  
 
But  waking  up  next  to  her,  it  was something 
that  I  cannot  really  explain.  Noong  nagising 
ako,  takang-taka  ako  kung  nasaang  lugar 
ako,  at  kung  kaninong  kwarto  iyon.  Inilibot 
ko  ang  mga  mata  ko.  It  was  kinda  weird 
waking  up  inside  a  bright  red  room.  Weird 
and  yet  very  relaxing...  tatayo  na  sana  ako 
noon  nang  bigla  akong  may  makapang 
braso.  
 
  
 
Gulat  na  gulat  ako  noong  makita  ko  ang 
babaeng  iyon  sa  aking  tabi.  Matagal  bago 
ako  nakakilos,  I  was  trying  to  remember 
kung  may  nangyari  ba..  kung  may  ginawa 
ba  kami,  but  everything  was  a  blur.  All  I 
could  remember  was  how  I  got  hit  by 
something hard then I lost consciousness. 
 
  
 
Pinagmasdan  ko  pa  siya  habang  natutulog. 
It  was  funny  beacuse  I  find  her  very 
beautiful...  ang  naisip  ko  lang  noon  ay  kung 
bakit  pamilyar  sa  akin  ang  mukha  niya.  Ni 
hindi  ko  naisip  na  siya  pala  iyong  babaeng 
sumuntok  sa  akin  noong  araw  ng  kasal  ni 
Jasmine.  
 
  
 
I  just  sat there, watching her sleep..admiring 
every detail of her small heart shaped face...  
 
  
 
And  then,  I  saw  a  spider....  napasigaw  ako... 
Nagising  siya.  She  looked  at  me  with  those 
innocent  wide  liquid  brown  eyes.  I  thought 
something melted inside of me...  
 
  
 
We  had  a  moment..  we  certainly  did...  but 
that faded away whe she spoke.  
 
  
 
Moment ruined.  
 
  
 
Bigla  kong  naisip  na  siya  ang 
pinakanakkainis na taong nakasalamuha ko.  
 
  
 
"Agui!  Hello!"  iwinagayway  ni  Jacinto  ang 
kamay niya sa harapan ko. Napamaang ako.  
 
  
 
"Are  you  saying  something?"  tanong  ko. 
Kumunot ang noo niya.  
 
  
 
"I  said,  Mother  was  very  worried  about  you. 
Tinatawagan  ka  niya  pero  patay  ang 
cellphone  mo.  And  yeah...  Jasmine  was 
looking for you last night..."  
 
  
 
That  caught  my  attention.  Jasmine  was 
looking  for  me?  Why?  last  night  was 
supposed  to  be  her  honeymoon  night, 
tapos  bigla  niya  akong  hahanapin? 
Tumikhim ako.  
 
  
 
"Bakit  daw?"  dinampot  ko  ang  folder  na 
inilapag  ni  Adelle  sa  mesa  ko  at 
nagkunwaring  nagbabasa.  I  saw  Jacinto 
shrugged.  
 
  
 
"I  don't  know.  Pero  kahit  ano  man  ang 
dahilan  niya,  sigurado  akong  may 
kinalaman  iyon  sa  kung  anuman  ang  sinabi 
mo sa kanya noong niyakap mo siya."  
 
  
 
Could  it  be?  Nagdadalawang  isip  na  ba  si 
Jasmine  ngayon?  But  I  thought  she  chose 
Julian?  She  married him. Kung ako ang pinili 
niya  dapat  hinawakan  niya  ako  at  inayang 
tumakbo papalayo sa simbahan.  
 
  
 
I  love  Jasmine.  I  waited  for  like  four  years 
for  her...  and  If  she  only  let  me,  I'll  take  her 
awaya  nad  I'll  give  her  everything  she 
wants.  Kung  noon,  takot  ako  sa 
commitment, ngayon hindi na.  
 
  
 
When  Jasmine  left,  I  realized  how  much 
being  a  couple  means  to  me.  Being  a 
couple  means  happinies,  being  with 
someone  you  care  about,  beaing  with 
someone  you  love  with  all  your  heart, 
means super happiness.  
 
  
 
Apat  na  taon  akong  mag-isa.  Apat  na  taon 
akong  malungkot.  Apat  na  taon  akong 
nabuhay  sa  anino  ng  masaya  naming 
kahapon ni Jasmine.  
 
  
 
At  noong  nagkaroon  naman  ako  ng 
pagkakataon na makasama siya ay huli na...  
 
  
 
Paano pa ako mabubuhay?  
 
  
 
I  wanted  to  ask  someone  how  to  live 
without  your  heart  beating  inside  your 
chest..  
 
  
 
But I just couldn't find that someone.  
 
  
 
"Wala  ba  siyang  sinabi?"  bahagyang  itinaas 
ko  ang  folder  para  hindi  makita  ng  kapatid 
ko ang mga mata ko.  
 
  
 
"Nah..  she  just  asked  about  you...  then  she 
left.  Magtatagal  yata  sila  sa  Paris  eh.  You 
know.. honeymooners."  
 
  
 
Something  sharp  pained  my  whole  being. 
Just  the  thought  of  Julian  touching  my 
Jasmine  was  enought  to  send  out  the  air 
inside my body.. parang mamatay na ako.  
 
  
 
"Teka..  nasaan  ka  nga  ba  kagabi?"  huminga 
ako  ng  malalim.  Bakit  ba  ang  daming 
tanong  nitong  si  Jacinto?  Bakit  ba  hindi siya 
nagmana  sa  akin  na  tahimik  lang?  Bakit  ba 
naging  madaldal  pa  siya?  Hindi  pa  niya 
makita na ayaw kong makag-usap? 
 
  
 
I looked at him.  
 
  
 
"I  was  at  a  friend's  house  last  night.." 
pagsisinungaling  ko.  I  closed  my eyes, bigla 
na  naman  kasing  sumakit  ang  ulo  ko...  and 
then her face flashed on my brain... 
 
  
 
No...  It  wasn't  Jasmine's  face..  it  was  her 
face... 
 
  
 
The  face  of  the  woman  I  saw  this  morning 
sleeping beside me.  
 
  
 
What's  her  name  again?  The  little  girl  called 
her Tita Bling.. Napangiti ako..  
 
  
 
Bling,  what  a  weird  name.  Weird  and  yet 
she was very pretty when she blushed.  
 
  
 
Hindi  ko  napigilan  ang  matawa.  Naalala  ko 
kasi  ang  ekspresyon  ng  mukha  niya  ng 
makita niya si Uncle Sam.  
 
  
 
"Bakit  nakaturo  iyang  putotoy  mo?!!"  her 
expression  was  comical.  Kundi  hindi  lang 
ako  naiilang,  marahil  ay  hahagalpak  ako  sa 
tawa,  especially  when  she  said  na  hindi  na 
raw virgin ang mga mata niya. 
 
  
 
That  woman  is  something.  Maangas  siya, 
pero  I  saw  the  way  she  looked  at  that  little 
girl... it was as if she adores her so much.  
 
  
 
And  the  way  she  handled  herself  infront  of 
me.  Hindi  siya  natatakot,  hindi  siya 
nanginginig,  hindi  tulad  ng  mga  taong 
araw-araw  kong  nakakasalamuha sa mundo 
ko.  Kundi  sila  nakayuko,  hindi  naman  nila 
ako matingnan ng diretso.  
 
  
 
Bling...  she's  a  breath of fresh air. And I can't 
believe  I  am  saying  this  but  I  want  to  see 
her again.  
 
  
 
I need to see her again.  
 
  
 
At  kung  paano  ko  gagawin  iyon  ------  hindi 
ko  alam.  pero  masyadong  maliit  ang 
mundong ito, para hindi kami magkita.  
 
  
 
  
 
________ 
 
  
 
  
 
"Anak  ng  kalabaw  na  kulay  brown  oh!" 
napapalatak  ako  ng  makita  ko  si  Letlet  na 
puro  putik  ang  kamay.  Maulan  ang 
Sabadong  iyon  at  marahil  naisip  ng  batang 
ito  na  maligo  na  lamang  sa  ulan. 
Humagikgik  pa  siya  sa  reaksyon  ko. 
Napanguso  na  lamang  ako.  Kung  hindi  lang 
ako  cute  na  cute  sa  batang  ito,  malamang 
kanina ko pa siya kinutusan.  
 
  
 
"Ang  sarap  maligo  sa  ulan.  Maligo  ka  din, 
Tita!"  pasimpleng  hinatak  niya  ako,  pero 
dahil  mas  malaki  ako  sa  kanya,  hindi  niya 
ako nahatak papalabas ng gate.  
 
  
 
"Ikaw  talaga,  Kuletlet..  naku!  baka 
magkasipon  ka  niyan!"  kahit  na  gusto  kong 
mainis,  hindi  ko  magawa.  tuwing  ngingiti 
kasi  ang  batang  ito,  nawawala  ang  lahat  ng 
inis ko sa buhay.  
 
  
 
Ang  buong  akala  ko  nasa  loob  lang  siya  ng 
bahay,  bisi-bisihan  kasi  ako,  naggagawa  ng 
lesson  plan,  tapos  noong  tinawag  ko  siya 
para  kumain  ng  meryenda,  hindi 
sumasagot.  Iyon  pala,  naglalaro  na  sa 
ulanan.  
 
  
 
"Halika  na,  pumasok  na  tayo,  tapos  maligo 
ka  na..."  agad  naman  siyang  tumalima. 
Hawak  ang  kamay  ko,  sabay  kaming 
pumasok  sa  loob.  Mabilis  na  kumuha  ako 
ng tuwalya para ibalot sa kanya.  
 
  
 
"Sa  susunod  kapag  maliligo  ka  sa  ulan, 
magpapaalam  ka  sa  akin  ha?"  bilin  ko  sa 
kanya.  Tumango  na  lamang  siya  habang 
nakaatitig sa akin. "O bakit?"  
 
  
 
"Tita  Bling..  paano  po  ba  nagagawa  ang 
baby?"  nalunok  ko  yata  lahat  ng  laway  ko 
nang  marinig  ko  ang  kakaibang  tanong  ng 
bagets na ito. pasimpleng tinitigan ko siya.  
 
  
 
"B-bakit  mo  naman  naitanong...  O 
dahan-dahan,  basa  iyong  tiles.  Buksan  mo 
na  iyang  gripo,  tapos  magbuhos  ka  na..." 
pilit  kong  iniiba  ang  usapan.  Hindi  ko  yata 
kayang sagutin ang tanong ng batang ito.  
 
  
 
"Eh  kasi  narinig  ko si Ate Dian, sabi niya kay 
Kuya  Melvin,  gusto  na  daw  niya  ng  baby.. 
kaya  dapat  gumawa  na  sila..."  nanlaki  aang 
mga mata ko. Si Ate Dian talaga.. naku...  
 
  
 
"Ano  kasi..  uhm..."  paano  ko  ba  sasabihin? 
Pwede  na  kaya  iyong  when  you  insert  like 
that...  and  then  something  will  come  out? 
Hindi..  nakoo..  nako....  ano  bang  sasabihin 
ko...  
 
  
 
"Paano po gagawa ng baby, Tita Bling?"  
 
  
 
"Ahh..  ano..  kasi.." napabuntong hininga ako. 
"kapag  ang  dalawang  tao,  nagmamahalan.. 
si  Nanay  at  saka  si  Tatay,  kapag  nag-kiss 
sila...  magkakababy  na  sila..  tama!  Iyon  nga 
ganoon  nga  iyon..."  tinitigan  ko  si  Letlet.. tila 
ina-absorb niya pa ang mga sinabi ko..  
 
  
 
"Ahh,  kapag  nag-kiss?  Eh  pano  iyon  kapag 
kinikiss  mo  ako  saka  ni  Tita  Shany, 
magkaka-baby  na  din  ako?"  inosenteng 
tanong niya. Umiling ako.  
 
  
 
"Hindi..  kapag  boy  saka  girl  lang  na  handa 
ng magkaroon ng baby..."  
 
  
 
"Ahhh...  ganoon  ba  iyon...  nagugutom  na 
ako tita..."  
 
  
 
"Sige  tapusin  mo  na  iyang  paliligo mo tapos 
kumain  ka  na.."  agad  na  lumabas  ako  ng 
banyo  at  nagtuloy-tuloy  sa  kusina...  hinanap 
ko si Ate Dian..  
 
  
 
"Ate Dian!" tawag ko sa kanya.  
 
  
 
"Bakit?" tanong niya..  
 
  
 
"Alam mo pa na narinig ni Letlet iyong sinabi 
ko  kay  Kuya  Melvin  noong  isang  araw?" 
gigil na sabi ko.  
 
  
 
"Alin doon?" inosneteng tanong niya.  
 
  
 
"Noong  sinabi  mong  gusto  mong  gumawa 
ng baby!!" sigaw ko.  
 
  
 
"Hoy!  Pa-virgin  ka  pa.. eh nag-uwi ka na nga 
ng  boylet  dito  eh..."  bigla  akong  nang 
maalala  ko  ang  araw  na  iyon. Iyong araw na 
nakita ko ang tutut ni Aguinaldo.  
 
  
 
I  blushed  again.  Ayoko  nang  maalala  ang 
insidenteng  iyon.  Halos  mag-iisang  linggo 
na  rin  ang  nakalipas  noong  mangyari  iyon, 
at  ang  masaklap  ay  palagi  kong  naaalala 
ang maliit na inidenteng iyon.  
 
  
 
Sinabi  ko  pa  nga  iyon  kay  Shany  noong 
isang  gabi.  At ang bruha pinagtawanan lang 
ako.  Ang  sabi  sa  akin,  dapat  daw  hindi 
mahiya  si  Aguinaldo,  lalo  na  kung  well 
endowed naman ang mokong..  
 
  
 
Ang  masama  hindi  siya  well  endowed... 
Gifted siya...  
 
  
 
At mula noong araw na iyon, isinumpa ko na 
sa  ngalan  ni  Spongebob  at  ni  Barney  na 
hinding  hindi  na  ako  ulit  kakain  ng  talong at 
saging!  
 
  
 
"Sinabi  ko  naman  sa'yo  ate  Dian  na kaya ko 
lang  inuwi  iyon  kasi  nga  lasing  iyon  at  saka 
walang malay.." 
 
  
 
"Huwag  mong  sabihin  na  hindi  ka 
na-gwapuhan  sa  kanya?  Eh  papasang 
prinsipe  iyong  taong  iyon  eh..  Ang  tikas  ng 
katawan  saka  ang  amo  ng  mukha,  kulang 
na  lang  puting  kabayo  at espada, pwede na 
siyang mapagkamalang maharlika. " 
 
  
 
"Ang  O.A  mo  ate  Dian  ah..  Hindi  naman 
ganoon  kagwapo  si  Aguinaldo  eh..."  medyo 
totoo  ang  sinasabi  ni  Ate  Dian..  Mukha 
ngang  prinsipe  ang  kumag  na  iyon,  pero 
kahit  ganoon,  hindi  pa  rin  ako  natutuwa  sa 
kanya  kasi  ang  sama  as  in  SUPER  sama  ng 
ugali niya.  
 
  
 
Maya-maya  ay  may  naulinigan  akong 
pagkatok  sa  pinto.  Nagkatinginan  kami  ni 
Ate Dian.  
 
  
 
"May  date  ba  kayo  ni  Kuya  Melvin?"  umiling 
siya.  
 
  
 
"Bukas  pa  kami  magkikita,  baka  si  Shany 
ang  may  bisita..."  napabuntong  hininga  ako. 
Bumalik  ako  sa sala para tunguhin ang main 
door upang buksan iyon...  
 
  
 
Again,  I  took  a  deep  breath,  and  then  I 
opened  the  door.  My  eyes  widened  whenI 
saw the man standing infront of me..  
 
  
 
"Ikaw?!!!"  naibulalas  ko.  He  smiled.  Tila  may 
kalakip  na  ginto  ang  ngiti  niyang  iyon. 
Nakakatuwa, nakakatunaw ng depensa.  
 
  
 
"Hey stranger." bati niya sa akin. Tinignan ko 
siya  mula  ulo  hanggang  paa.  May  dala 
siyang  kulay  itim  na  payong,  at  sa  kanang 
kamay  niya  ay  bitbit  niya  ang  isang  basket 
ng prutas. Tumaas ang kilay ko.  
 
  
 
"Anong  ginagawa  mo  dito?"  maangas  na 
tanong ko.  
 
  
 
"Alam  mo  ba  na  ikaw  lang  ang  nakakagawa 
sa akin niyan?" nakangiting tanong niya.  
 
  
 
"Ha?  Ano?  "  takang-takang  wika  ko.  He  was 
still smiling, then he shook his head.  
 
  
 
"May  dala  nga  pala  ako...  uhm  pwede  ba 
akong  pumasok?  Malakas  kasi  ang  ulan..." 
hindi  ko  alam  kung  anong  espiritu  ang 
sumapi  sa  akin  at  pinapasok  ko  siya. 
Nakangiti  pa  rin  ang  loko  at  nagtuloy-tuloy 
na umupo sa sofa..  
 
  
 
"How  are  you?"  I  smiled  bitterly...  Kanina  pa 
kami  magkausap  pero  hanggang  ngaayon 
hindi  pa  rin  niya  binabanggit  ang  pangalan 
ko.  
 
  
 
"Ano  bang  masamang  utot  ang  nagdala 
sa'yo  dito?"  natawa  siya.  kumunot  ang  noo 
ko.  May  nakakatawa  ba  sa  sinabi  ko?  "Bakit 
tumatawa  ka?  Tumahimik  ka  nga  diyan, 
bubunutin ko lahat ng ngipin mo eh.." inis na 
sabi  ko.  Saglit  na  tumahimik  siya,  tumitig  sa 
akin at saka muling tumawa.  
 
  
 
"I'm  sorry..  it's  just  that...  "  he  was  still 
laughing.. "the way you talk.. it's funny..."  
 
  
 
"So  pumunta  ka  dito  para  gawin  akong 
clown?"  asar  na  asar  na  ako..  Ito  pa  lang 
ang  ika-apat  na  beses  na  nakita  ko  siya  at 
nakausap..  pero  ginagalit  na  naman  niya 
ako...  
 
  
 
"Okay,  sige  na,  hindi  na  ako  tatawa. Ano ulit 
iyong tanong mo?"  
 
  
 
"Sabi  ko  bakit  ka  nandito?"  naiinis  na  talaga 
ako. Nagkibit balikat siya. 
 
  
 
"I  didn't  had  the chance to say thank you for 
taking  care  fo  me  that  night...  Thank  you, 
Mary Grace..."  
 
  
 
Napaawang  ang  labi  ko...  Alam  niya  ang 
pangalan  ko?  Paano  niya  nalaman  ang 
pangalan  ko?A  t  bakit  ganito?  parang 
natutunaw  ang  mga  tuhod  ko  sa  mga  titig 
niya? 
 
  
 
Nanlalambot  ako...  pero  hindi  naman  ako 
nanghihina... 
 
  
 
"Ay  nandito  pala  iyong  prinsipe..." 
napasigaw  si  Ate  Dian  nang  makita  niya  si 
Aguinaldo.  Nakangiting  tumayo  ang  kumag 
na iyon at saka binati si Ate Dian..  
 
  
 
"Good  afternoon  po..."  binalingan  ako  ni Ate 
Dian..  Ngumiti  siya,  tila  nanunudyo.. 
pagkatapos  noon  ay  umalis  na.  Naiwan  na 
naman  kami  ni Aguinaldo sa sala. Marahang 
naglakad ako patungo sa tapat niya.  
 
  
 
"Ang  plastik  mo.  Diba  mayabang  ka.."  asar 
na sabi ko.  
 
  
 
"Oo,  pero  magiging  mabait  na  ako  dahil 
tinulungan  mo  ako.  Sorry  if  I  yelled  at  you 
noon..  I  was  just  really  pissed  beacuse  of 
the  traffic.."  napatitig  ako  sa  mga  mata  niya. 
Mukha  namang  sincere  ang  gunggong  na 
ito... napalunok ako..  
 
  
 
"Sorry  din  kung  nasuntok  kita  noon,  I  was 
just  really  pissed  kasi  ang  kapal  ng  mukha 
mo,  sira  ulo  ka!"  kumunot  ang  noo  niya, 
natigilan  kami  pareho,  pagkatapos ay sabay 
kaming natawa.  
 
  
 
Gosh!  His  laugh  sounded  so  sexy...  like  he 
was  actually  laughing  to  seduce  me...  and  I 
think it was working...  
 
  
 
Pero teka!!! 
 
  
 
Bakit  ko  a  naiisip  na  inaakit  ako  ng  lalaking 
ito?  dahil  ba..  dahil  ba..  sa  nakita  ko  iyong 
lumberjack  niya?!  Pero  aksidente  lang 
naman iyon! 
 
  
 
Isang aksidenteng napakahirap kalimutan...  
 
  
 
Natagpuan  ko  na  lamang  ang  sarili  kong 
nakatitig  sa  kumag  na  ito...  Sa  ikalawang 
pagkakataon,  bigla  akong  nakadama  ng 
pagnanais  na  hawakan  ang  mga  labi  niya... 
alam  kaya  niya  na  hinagkan  niya  ang  dulo 
ng  mga  daliri  ko  noon?  Natatandaan  pa 
kaya  niya  na  niyakap  niya  ako  ng  halos 
buong magdamag? 
 
  
 
Oo,  tinatawag  niya  ang  pangalan  ni 
Jasmine,  pero  napakasarap  ng  pakiramdam 
mga bisig ni Aguinaldo.  
 
  
 
"Mary Grace..."  
 
  
 
"Ha?"  napamaang  ako...  "Ano  bakit  nasaan 
iyong ahas?" 
 
  
 
"Anong  ahas... sabi ko magpapaalam na ako 
dahil kailangan kong bumalik sa opisina ko." 
 
  
 
Ah...  akala  ko  naman  kung  ano...  Tumayo 
ako..  
 
  
 
"Sige..  salamat  ulit  sa  prutas..."  he  stared  at 
me. "Bakit?" 
 
  
 
"Pwede  ba  ulit  akong  bumalik  dito?  Pwede 
ba  ulit  kitang  makita?"  sunud-sunod  na 
tanong  niya.  Napaawang  ang  labi  ko.  Gusto 
ulit  niya  akong  makita?  Pero  bakit? 
Pinipigilan ko ang mapangiti. 
 
  
 
"Ha?  bahala  ka..  basta  bumalik  ka  lang 
kapag  may  oras  ka.."  iniwasan  ko  ang  mga 
mata niya.  
 
  
 
"Great...  oh  wait.."  may  dinukot  siya  mula  sa 
bulsa  ng  pantalon  niya."  Here's  my  number.. 
call  me  if  you  need  anything...  Direct 
number  ko  iyan.."  nakangitiyng  inilahad  niya 
sa akin ang calling card niya.  
 
  
 
Saglit  na  nagtama  ang  aming  mga  kamay... 
nakadama  ako  ng  maliliit  na  kuryente  na 
dumaloy sa aking balat..  
 
  
 
Ano ito? At Bakit ganoon? 
 
  
 
"Sige,  I  have  to  go...  bye..."  inihatid  ko  siya 
sa  may  pintuan..  He  was  still  smiling.  Hindi 
pa  rin  siya  gumagalaw.  Nakatingin  lamang 
siya sa akin, tila may hinihintay...  
 
  
 
"Nakatingin  ka  diyan?  Dakutin  ko  iyang 
eyebags  mo  eh..."  muli  ay  natawa na naman 
siya..  hindi  ko  na  matiis ang hindi mapangiti. 
Kahit  na  hindi  ko  alam  kung  ano  ang 
nakakatawa,  masaya  ako  dahil  nakikita  ko 
siya humahalakhak sa tuwa...  
 
  
 
"Sige  na  umalis  ka..  sisikumuraan  ulit  kita..." 
nanigas  ang  buong  katawan  ko  ng  biglang 
hawakan ni Aguinaldo ang mga kamay ko..  
 
  
 
"Salamat,  Mary  Grace...  thank  you  for 
making  my  day..."  after  that,  he  looked  at 
me,  eye  to  eye  then  he  kissed  me  right  on 
my cheek..  
 
  
 
Pakiramdam  ko  biglang  umangat  ang 
katawan  ko  mula  sa  lupa..  pakiramdam  ko, 
lumilipad  ako.  It  was  just  a  simple  kiss  but  it 
was  nerve  wrecking,  talo  ko  pa  ang 
hinalikan sa labi...  
 
  
 
Moment... 
 
  
 
I  remember  my  Dad  used  to  tell  me  that 
when  you  have  found  what your looking for, 
you'll  feel  like  the  earth  was  slowing  down 
and  that  everything  will  be  as  colorfull  as 
the butterflies and the rainbow... 
 
  
 
That's the moment...  
 
  
 
But  the  moment  was  ruined  when 
somebody shouted..  
 
  
 
"Tita Shany, buntis na po si Tita Bling!" 
 
  
 
  
 
  
 
******************************************* 
[5] Wanted: Brother -in -law (Chapter Five) 
******************************************* 
Mukha  akong  tanga.  Bakit?  Kahit  sinong 
taong  makakakita  sa  akin  na  nakaharap  sa 
salamin,  hawak-hawak  ang kanang pisnging 
hinagkan  ni  Aguinaldo  kanina  ay  iisipin  na 
nawawala na ako sa sarili kong katinuan.  
 
Ano  ba  iyan?  Bakit  ganoon?  Bakit  ang  lakas 
pa  rin  ng  tibok  ng  puso  ko?  Hanggang 
ngayon  ay  nararamdaman  ko  pa  rin  ang 
bakas  ng  labi  ni  Aguinaldo  sa  pisngi  ko. 
Talo  ko  pa  nga  ang  hinalikan  sa  labi  eh,  as 
in  talagang  nanunuot  sa  sitema  ko  ang 
bakas ng mga labi ni Aguinaldo.  
 
Noong  nalasing  siya,  hinaplos  ko  ang  mga 
labi  niyang  iyon,  pero hindi ko inaasahan na 
mas  malambot  ang  pakiramdam  noon  sa 
pisngi ko.  
 
Bakit  ganito?  Hanggang  ngayon  ay  tila 
nakukuryente pa rin ako.  
 
"Uy,  si  Bling...  kumekerengkeng  na..."  nakita 
kong  nakatayo  si  Shany  sa  hamba  ng  pinto, 
sinusuklay  niya  ang  mahaba  niyang  buhok, 
habang  nakangiti  sa  akin na tila nanunudyo. 
"Masarap  ba  ang  first  kiss?"  itinaas-baba 
niya ang kanyang kilay. Napanguso ako.  
 
"Manahimik  ka!"  biglang  namula  ang  mga 
pisngi  ko.  First  kiss  na  ba  iyon?  Ni  hindi 
naman  naglanding  sa  lips  ko  iyong 
malambot  na  lips  ni  Aguinaldo,  tapos  first 
kiss na iyon?  
 
"Sabagay,  bebe...  hindi  naman  sa  lips  iyong 
kiss  niya  sa'yo  kaya  hindi  pa  iyon  ang  first 
kiss  ninyo."  lumakad  si  Shany  papasok  sa 
kwarto  ko  at  naupo  sa  kama.  Ipinagdikit  pa 
niya  ang kanyang mga palad at nagkikikisay 
roon.  "Grabeh,  bebe  Bling...  may  lalaki  na 
yatang mahuhumaling sa'yo!"  
 
Hinarap  ko  siya.  Kunot  na  kunot  ang  noo 
ko.  Lalaking  mahuhumaling  sa  akin?  Sino? 
Si  Aguinaldo  Emilio?  Napangiwi  ako..  hindi 
noh...  hindi  ko  papayagang  mangyari  ang 
bagay  na  iyon.  Tulad  nga  ng  palagi  kong 
sinasabi.  Hindi  ako  naniniwala  sa 
ROMANTIC LOVE.  
 
"Paano  iyon,  Bebe?  Paano  kung  ligawan  ka 
noon?  Sasagutin  mo?"  nanlaki  ang  mga 
mata ko.  
 
"May  gunting  ka  ba?"  tanong  ko  sa  kanya... 
saglit na kumunot ang noo niya.  
 
"Wes  akes  guntengs...  why?" 
nagkibit-balikat  ako.  Lumipat  ako  sa  kama 
at saka hinatak ang mahabang buhok niya.  
 
"Babawasan  natin  iyong  buhok  mo,  baka 
sakaling  manghina  ka  na..."  pabirong 
itinulak ako ni Shany..  
 
"Hay  nakoo..  pampam  ka  eh..."  ngumuso 
siya.  "Seryoso  ako,  bebe...  paano  kung 
manligaw sa'yo iyon?"  
 
"Hindi  manliligaw  sa  akin  iyon. 
Sisiguraduhin  ko  na  kung  manliligaw  man 
siya,  hindi  sa  akin..."  huminga  ako  ng 
malalim..  Tama...  gagawin  ko  na  talaga 
iyong planong naiisip ko kanina pa...  
 
"Ha?  Wes  kita  gets,  bebe..."  tumitig  ako  sa 
kanya.  
 
"Remember  what  i  told  you?"  kumunot  ang 
noo  niya.  "You  know,  about  me,  searching 
for  a  guy  who  will  date  my  sister..." 
napaawang ang mga labi ni Shany..  
 
"Huwag  mong  sabihin  na  si..."  hindi  na  niya 
tinuloy  ang  sasabihin  niya.  Tumango  ako, 
natigilan  siya.  Hindi  ko  alam  kung  bakit 
bigla  siyang  gumilid.  The  next  thing  I  knew, 
sinampal ni Shany sa akin ang unan ko.  
 
"Aray!"  
 
"Gaga!  Ano  ba  iyang  gagawin  mo!  Hindi  mo 
ba  naisip?  o  hindi  mo  talaga  iniisip?  Baka 
mamaya  si  Aguinaldo  na  ang  lalaking 
ipinadala  ng  destiny  para  sa'yo  tapos 
ibibigay  mo  siya  sa  kapatid  mo?  Jusmio 
Marimar!"  muli  ay  inihampas  niya  sa  akin 
ang unan ko.  
 
"Heh!" inagaw ko sa kanya iyon. "Makinig ka 
mga  muna  sa  akin  Maria  Shany  Magracia!" 
pilit  na  pinapaupo  ko  siyang  muli  sa  kama. 
"Ganito  lang  iyan  eh,  noong  bata  pa  ako, 
madalas  sabihin  sa  akin  ni  Dad,  na  kapag 
nakita  ko  na  iyong  hinahanap  ko,  biglang 
babagal  ang  pag-ikot  ng  mundo  ko...  At 
kanina  noong  hinalikan  ako  ni  Aguinaldo, 
nangyari iyon."  
 
"Oh,  iyon  naman  pala  eh,  Mary  Grace 
Cabling!  Eh  di  ang  ibig  sabihin,  siya  na  ang 
soulmate  mo!" sigaw niya sa akin. Kulang na 
lang ay lumuwa ang tonsil ni Shany.  
 
"Hindi!  Magracia,  Maria  Shany  C.!  Sa  kaso 
ko,  hindi  naman  ako  naghahanap  ng 
ganoon  eh.  Ang  hinahanap  ko  lang  eh, 
iyong  isang  taong  makapagpapasaya  sa 
kapatid  ko.  And  I  have  a  feeling  na  si 
Aguinaldo na iyon."  
 
The  truth  is,  i'm  not  sure  yet.  Pero  kung 
pakiramdam  ang  pag-uusapan,  my  gut  is 
telling  me  na  si  Aguinaldo  na  nga  ang 
hinahanap  ko.  Mukha namang mabuting tao 
si  Aguinaldo  eh,  disente  siya,  maayos 
manamit,  maayos  kausap,  sa  ngayon  ang 
maipipintas  ko  pa  lamang  sa  kanya  ay  ang 
kasamaan  ng  ugali  niya -------- pero ang sabi 
naman  niya  kanina,  kaya  lang  daw  mainit 
ang  ulo  niya  noong  araw na iyon ay dahil sa 
trapiko...  ako  rin  naman  eh,  minsan  kapag 
sobrang  trapik,  umiinit  rin  ang  ulo  ko...  so 
forgiven na iyon...  
 
"Desidido  ka  na  diyan?"  biglang  tanong 
niya...  tumingin  ako  sa  kanya.  "Isipin  mo, 
Bling,  paano  kung  para  sa'yo  pala  siya? 
Tapos  ibibigay  mo  siya  kay Anne? Isipin mo, 
Bling,  lahat  na  halos  ng  para  sa'yo..  ibinigay 
mo  na  sa  kapatid  mo,  tapos,  pati  si 
Aginaldo?"  napailing  ako.  Bakit  ba  ganito 
magsalita  ang babaeng ito... hindi ko naman 
pag-aari  si  Aguinaldo  eh.  Pero  bakit  kung 
makapagbitaw  siya  ng  salita  ay  parang 
siguradong-sigurado  na  siya  na  sa  dulo  ng 
lahat  ng  ito,  si  Aguinaldo  nga  ay  para  sa 
akin? 
 
Kakikilala  ko  pa  lang  doon  sa  tao.  Isang 
linggo  pa  lamang  ang  nakakalipas  mula 
nang  bigla  na  lang  siyang  sumulpot  sa 
buhay ko tapos may ganyan na agad? 
 
Oo,  may  kakaiba  akong  nararamdaman  sa 
tuwing  nakikita  ko  siya,  pero  masyado  pag 
maaga  para  mag-isip  ako  ng  kung  anu-ano. 
At  saka  isa  pa... hindi naman ako naniniwala 
sa ROMANTIC LOVE.  
 
So  bakit  ko  pasasakitin  ang  ulo  ko  sa  isang 
bagay  na  wala  namang  katotohanan?  Iyong 
mga  bagay  na  nararamdaman  ko  sa  tuwing 
nariyan  si  Aguinaldo,  kaya  ko  lang 
nararamdaman  ay  dahil,  bago siya sa buhay 
ko.  Parang  cellphone  lang  iyan  eh...  kapag 
bago,  natutuwa  ka,  kinakalikot  mo, 
maya't-maya  pero  kapag  luma  na..  kapag 
matagal  na..  nabubuo  na  ang  araw mo kahit 
hindi mo hawakan.  
 
Ganoon  lang  din  ang  nararamdaman ko kay 
Aguinaldo.  Isa  siyang  bagong  taong,  may 
lumang  pangalan  ------  at  sige  na,  sige  na.. 
gwapo  na  siya  ---------  kaya  ako 
nagkakaganito.  
 
"Oo,  naman,  pero  bago  ko  siya  ipakilala  sa 
kapatid  ko,  kikilalanin  ko  muna  ang  kumag 
na  iyon..."  nakangising  sabi  ko.  Bigla  ay 
napapalakpak si Shany..  
 
"Ay  tama  ka  diyan,  bebe..  malay  mo 
magbago  ang  gusto  mo...  malay  mo  imbes 
na  gustuhin  mong magkagusto si Aguinaldo 
sa  kapatid  mong  1/2  na  malantong  ay 
gustuhin  mo  na  lang  na  magkagusto  siya 
sa'yo..  tapos  tapos..  ayyyy!  Gusto  ko  iyon!" 
kilig na kilig na pahayag niya.  
 
"Aneng! Pure business ito! Bwisit ka!" 
 
"Bwisit  ka  din!  Teka,  sige  nga,  paano  mo 
gagawin  iyon?  Sabi  mo  kikilalanin  mo  ang 
bayani  este  si  Aguinaldo  pala...  paano  mo 
malalaman  kung  tama  siya  para  sa  kapatid 
mong  1/2  na  malantong?"  tumayo  ako  at 
saka  kinuha  ang  listahan  na  kanina  ko  lang 
ginawa.  Sa  listahan na iyon, nakalagay kung 
anu-ano  ang  mga  traits  na  hinahanap  ko  sa 
isang lalaki para sa kapatid ko.  
 
"Gumawa  ako  ng  rubriks!"  natatawang  sabi 
ko.  Hinablot  ni  Shany  iyong  papel.  "Salamat 
ha?  Muntik  mo  nang  kunin  sa  akin  ng  hindi 
nagpapaalam!" 
 
"Tse!"  tahimik  na  binasa ni Shany ang papel. 
"Bling!  Ang  bobo  mo  naman!  Ano  ito? 
Kawastuhan  ng  nilalaman  -  25%, 
katahimikan  ng  grupo  -  15%, 
pagkakasunud-sunod  ng  pangyayari  -30%, 
audience  impact  -  15%????  Rubriks  ito  para 
sa  dula-dulaan  eh!  Tanga  ito!  Anong 
palagay mo kay Aguinaldo? Group Activity?"  
 
"Ikaw  ang  Bobo!  Sinabi  ko  bang  iyan?  Ha? 
Ha?  Baliktarin  mo  kasi,  palibahasa  baliktad 
ka  din  eh."  inirapan  muna  niya  ako  bago 
niya baliktarin ang papel..  
 
"Bobo  ka  talaga!  naggawa  ka  pa  ng  ganito, 
tatlo  lang  ang  nilagay  mo!"  binatukan  ko  si 
Shany! 
 
"Mas  bobo  ka?!  Eh  sa  wala  akong  maisip 
eh..." napapalatak ako.  
 
"Sense  of  humor,  Selfless,  Can  save 
someone's  life? Ano ba ito?" hinablot ko ang 
kapirasong papel na iyon kay Shany.  
 
"Eh  wala  na  akong  malagay  eh.  Gwapo  na 
siya,  mayaman,  may  sense  kausap...  tapos 
mukha  daw  siyang  mabait sabi ni Ate Dian... 
naubusan na ako..."  
 
"Eh  paano  kung  wala  siyang  ma-save  na 
buhay?  Eh  di  chorvah  na  siya?"  tanong  ni 
Shany.  
 
"Hindi.  Char  pa  din...  basta  two  out  of 
three...  pag  nakuha  niya  un,  okay  na.. 
ipapakilala  ko  na  siya  kay  Anne..."  hindi  ko 
alam  kung  ano  iyong  parang  maliit  na 
bagay  na  tumusok  sa  puso  ko  noong  sinabi 
kong  ipapakilala  ko  si  Aginaldo  kay  Anne... 
Para  saan  ba  iyon?  Am  I  actually  worried? 
Dapat  nga  masaya  na  ako  dahil  hindi  ko  na 
kailangan  na  maghanap  ng  kung 
sinu-sinong  lalaki  para  lang may maipakilala 
ako sa kapatid ko.  
 
The  most  important  thing  is  that,  I  have 
Aguinaldo  now,  at  dahil  nandyan  na  siya, 
may  maipapakilala  na  ako  sa  kapatid  ko. 
Hindi  na  sasakit  ang  ulo  ako,  at  anong 
malay  ko..  baka  mamaya  magustuhan  nila 
ang isa't-isa... 
 
Baka  mamaya,  matulungan  ako  ni 
Aguinaldo  na  patinuin  ang  kapatid  ko.  At 
baka  mamaya  matulungan  naman  ng 
kapatid  ko  si  Aguinaldo  na  kalimutan  si 
Jasmine -- kung sinuman siya...  
 
It's only a matter of time...  
 
I'll  introduce  Aguinaldo  to  Anne...  And 
maybe..  things  will  fall  in  their  own  places 
when that happens...  
 
 
__________ 
 
 
"Hindi  ka  po  talaga  buntis,  Tita  Bling?"  hindi 
ko  mapigilan  ang  pagngiti  nang  marinig  ko 
ang  tanong  ni  Letlet.  Kasalukuyan  kaming 
naglalakad  patungo  sa  classroom  niya.  Ang 
buong  akala  ko  ay  limot  na  niya  ang 
eksenang  naganap  noong  isang  araw  sa 
bahay,  pero  mukhang  nagkamali  na  naman 
ako.  
 
"Hindi  nga  po.  Bakit  mo  po  ba  natanong?" 
malambing na wika ko. Letlet smiled widely.  
 
"Nakita  kasi  kita  na  kiniss  ni  Tito....  uh,,  ano 
bang  pangalan  noon?"  ngumiti  siya..  "basta 
noon...  diba  sabi  mo  ganoon  ang  paggawa 
ng  baby?"  huminga  ako  ng  malalim...  bakit 
ba  hindi  mawala  sa  isip  ng  batang  ito  ang 
tungkol  sa  paggawa  ng  baby?  Masyado  pa 
siyang  bata  para  maintindihan  ang  mga 
pangyayaring  iyon,  pero  tulad  naman  ng 
ibang  batang  nagtatanong,  alam  ko 
kailangan niya ng sagot.  
 
Teacher  ako,  at  bilang  guro,  ang  batang 
mapagtanong  ay  nangangahulugan  na 
gusto  nilang  matuto...  at  alam  kong  ganoon 
lang  din  si  Letlet..  pero  paano  ko  ba 
ipapaliwanag  ang  bagay  na  iyon  ng  hindi 
siya maguguluhan.  
 
Lumuhod ako upang pumatay sa kanya.  
 
"Kuletlet...  ganito  kasi  iyan..  kapag  ang 
dalawang  taong  nagmamahalan,  ay  nagkiss 
tapos  nagpray  sila  ng  mataimtim  kay  Jesus 
na  gusto  nilang  magka-baby,  tapos  nakita 
naman  ni  Jesus  na  mabait  silang  tao.. 
ibibigay ni Jesus ang wish nila..."  
 
"Ahhh..  ibig  sabihin  hindi  kayo  nag-pray  ni 
Tito???" umuling ako..  
 
"Let..  hindi  naman  kami  nagmamahalan  ng 
Aguinaldo..."  mahinang  wika  ko.  Habang 
sinasabi  ko  ang  mga  katagang  iyon  ay 
parang  naalulunod  naman  ang  puso  ko. 
"Friends lang kami..." 
 
Ano na naman bang nangyayari sa akin? 
 
"Ahhh...  sige  na  nga...  pero  pag  ako 
nagpakiss  kay  Micheal,  tapos  nag-pray 
kami,  magkakababy  na  kami?"  tinutukoy  ni 
Letlet  iyong  classmate  niya  na  crush  niya. 
Pinanlakihan ko siya ng mata.  
 
"Hindi!  Hindi  ka  pa  pwedeng  magka-baby 
hanggang  30  years  old!  At  hindi  ka 
pwedeng  magpakiss  hanggang  29  years 
old!"  humagikgik  si  Letlet...  hindi  na  siya 
nagsalita,  tumakbo  na  siya  papunta  sa 
classroom  niya.  Ang  batang  iyon  talaga, 
akala  ko  sa  akin  siya  nagmana,  kay  Shany 
pala.  Kay  bata-bata  nag-iisip  na  agad  ng 
ganoon! 
 
Napapailing  na  naglakad  ako  papalayo  sa 
Grade  School  Department.  Tahimik  na 
tinahak  ko  ang  daan  patungo  sa  High 
School  department.  Tiningnan  ko  ang  relo 
ako,  7:30  pa  lang...  medyo  maaga  pa, 
alas-ocho  pa  ang  klase  ko.  Napabuntong 
hininga ako.  
 
Kagabi,  hindi  ako  nakatulog,  isip  ako ng isip 
kung  paano  ko  kikilalanin  si  Aguinaldo. 
Parang  napakahirap  naman  kasi  ng 
gagawin  ko.  Hindi  ko  alam  kung  paano  ko 
ito  sisimulan.  Inilabas  ko  mula  sa  bulsa  ng 
uniform  ko  ang  maliit  na  tarhetang  ibinigay 
sa  akin  ni  Aguinaldo  noong  bumisita siya sa 
bahay..  
 
Aguinaldo Emilio - CEO 
Unitel Group of Companies 
09392835247 
 
"Tatawagan  ba  kita?"  pero  kung  tatawagan 
ko  naman  siya  anong  sasabihin  ko?  Aayin 
ko  siyang kumain? Eh paano kung hindi siya 
gutom?  Ah..  mamamasyal  na  lang  kami... 
pero paano kung ayaw niyang mamasyal?  
 
"Ahhh!  Ano  ba  kasing  gagawin  ko  sa  buhay 
ko? Kainis naman...  
 
"Bling,  ang  aga-aga  lukot  na  lukot  iyang 
mukha  mo..  Nasan  si  Shanong?"  salubong 
ang  kilay  ko  noong  harapin  ko  si  Domeng 
----  tulad  ko,  Filipino  Teacher  din  siya, 
kaklase  namin  siya  ni  Shany  noong  College 
at  isa  rin  siya  sa  pinakamalapit  kong 
kaibigan.  
 
"May  klase  na  iyon.  Nag-in  ka na?" tumango 
siya,  lumapit  siya  sa  akin.  Napatitig  ako  sa 
kanya.  "Meng..  kunwari, may tumawag sa'yo 
na  babae,  tapos  inaya  ka  niyang  lumabas, 
anong  iisipin  mo?"  nagkibit-balikat  siya. 
Sinasabayan  na  niya  akong  maglakad  nang 
mga oras na iyon.  
 
"We'll,  I'll  think  that  the  reaosn  why  she 
asked  me  out  is  beacuse  she's interested in 
me..."  
 
"Huwaw!  nakakabalinguyngoy  ka  naman 
boy!"  natawa  ako..  pero  agad  ko  ring 
binalikan  iyong  sinabi  niya  sa  akin. 
"Paanong interes?" 
 
"Alam  mo  na  iyon,  iyong  interesado  ka  sa 
lalaki,  iyong  may  gusto  ka  sa  kanya..." 
kumunot  ang  noo  ko.  hearing  this  things 
coming out from a guy like him scares me..  
 
Paano  kung  tawagan  ko  si  Aguinaldo  tapos 
isipin  nga  niya  na  interesado  ako  sa  kanya? 
paano  kung  isipin  niyang  may  gusto  ko  sa 
kanya?  Ayokong  isipin  niya  iyon...  Gusto  ko 
kasing  maging  magkaibigan  kami  parang 
masaya...  para  kpag  naging  magkasintahan 
na  sila  ng  kapatid  ko,  wala  na  kaming 
distansya...  
 
Pero  teka..  diba  interesado  naman  ako 
talaga  sa  kanya  diba?  At  gusto  ko  naman 
talaga siya, gusto ko siyang makilala...  
 
"Argh!  Ang  hirap  ng  ganito!"  naaasar  na 
sinuntok ko si Domeng sa braso.  
 
"Aray! Bling!" napahawak siya sa braso niya., 
Pinanlakihan  ko  siya  ng  mata  saka 
tinalikuran siya.  
 
Hindi  ko  talaga  alam  ang  gagawin  ko. 
Tatawagan  ko  ba  siya  o  hindi?  Ayayain  ko 
ba  siya  o  hindi?  Pakiramdam  ko,  ako  ang 
lalaki  at  kailangan  ko  ng  ka-date  para  sa 
prom,  tapos  natatakot  akong  ayain  iyong 
crush ko.  
 
"Okay  class,  magkakaroon  tayo  ng  group 
activity..."  
 
Sa  loob  ng  araw  na  iyon,  mukha  akong 
tanga  dahil  para  akong  robot...  hindi  ako 
kukilos  ayon  sa  dapat  kong  gawin. 
gumagalaw  ako  dahil  kailangan  kong 
gumalaw...  Pero  ang  isip  ko  naman  ay  na 
kay Aguinaldo..  
 
Naalala  ko  tuloy  bigla  ang  tanong  sa  akin ni 
Shany  kagabi,  tinatanong  niya  kung 
sigurado na daw ba ako sa gagawin ko.  
 
Oo,  sigurado  naman  na  talaga  ako,  gutong 
gawing  prince  charming  ni  Anne  si 
Aguinaldo,  dahil  sa  tingin  ko  makakabuti 
sila para sa isa't-isa...  
 
Pero  ang  hirap  simulan  ng  gawaing  iyon.. 
pakiramdam  ko  gumagawa  ako  ng  Table  of 
specification...  nakakahilo,  nakakauta  at 
nakabuwang...  
 
"Goodbye,  Ma'am..."  tinanguan  ko  lamang 
ang  mga  estudyante  ko  at  saka  lumabas  ng 
silid  aralan.  Hindi  na  ako  dumaan  sa  faculty, 
nagpunta  na  lang  ako  sa  admin  office  para 
mag-out..  
 
Gusto  ko  na  talagang  umuwi...  Uuwi  ako, 
kakain  ng  ice  cream  at  pag-iisipang  maigi 
ang kailangan kong gawin...  
 
"See  you  tomorrow,  Miss  Cabling..." 
nginitian  ko  si  Manong  guard.  Habang 
naglalakad  palabas  ng  eskwelahan  ay  na 
kay Aguinaldo pa rin ang isipan ko.  
 
Kung  tatawagan  ko  siya...  anong  sasabihin 
ko?  At  paano  ko  sasabihin  sa  kanya  na 
gusto  kong  maki-pag-date  siya  sa  nag-iisa 
kong kapatid? 
 
Dire-diretsso  ako  sa  paglalakad.  Hindi  na 
ako  tumitingin,  pinakikiramdaman  ko  na 
lamang  ang  paligid  ko.  Ang  tagal  kasi  ng 
Jeep, kaya naisipan kong tumawid.  
 
Tumawid  ako...  tumawid  ako  ng  hindi  ako 
tumitingin sa dinaraanan ko...  
 
"Hey  woman!  Watch  out!"  napatanga  ako. 
Nabaling  ang  atensyon  ko  sa 
nakakabinging busina na iyon...  
 
BEEP 
 
Napaawang  ang  mga  labi  ko.  Malapit  na 
ang  sasakyan  sa  akin...  mamatay  ba  ako? 
Tatama  ba iyon sa akin? Kung mamatay ako, 
paano  si  Anne?  Paano  siya  magiging 
masaya  kung  hindi  ko  maipakikilala  sa 
kanya  si  Agunaldo?  At  kung  mamamatay  na 
ako,  how  would  I  see  Aguinaldo  save 
someone  elses's  life?  Paano  ko  pa 
malalagyan  ng  tsek  ang  rubriks  na  ginawa 
ko para sa kanya? 
 
Paano? 
 
I  closed  my  eyes,  gustung-gusto  kong 
gumalawa.  Gustong-gutso  kong  tumakbo 
palayo  sa  lugar  na  iyon,  ang  problema, 
parang nasemento ang paa ko sa kalsada.  
 
I  don't  know  what  happened...  but 
something  forceful  pulled  my  arm,  the  next 
thing  I  knew,  I  was  lying  on  the  street,  and 
this  stranger  was  on  top  of  me,  like  he  was 
trying to protect me or something...  
 
"Are  you  okay?"  nag-aalalang  tanong  niya. 
My  eyes  widened  when  i  realize  that  the 
stranger is NOT really a stranger..  
 
"Aguinaldo?!" I exclaimed. He smiled.  
 
"Yeah,  you  can  call  me  Agui  for  short..."  he 
was smiling...  
 
Moment...  
 
Again  my  world  just  started  slowing  down... 
and  I  felt  something  warm  touched  my 
heart...  and  then  suddenly  I  was  looking  at 
him  like  he was the only person in the world 
that matters to me...  
 
Moment...  
 
Why  do  I  keep  on  having  this  weird  and  yet 
warm  feelings  whenever  Aguinaldo  is 
around? 
 
"You saved my life...."  
 
******************************************* 
[6] Wanted: Brother-in-law (Chapter Six) 
******************************************* 
I still cannot believe that HE saved me. 
 
"Aray!"  napangiwi  ako  noong  sumigaw  siya. 
"Dahan-dahan  naman  pwede?"  tila  inis  na 
tanong  niya  sa  akin.  Huminga  ako  ng 
malalim.  
 
"Tanga  ka  kasi!  Bakit  ba  kasi  naisipan 
magpa-gulong-gulong  doon  sa  side  walk?" 
naiirita  ako.  Niligtas  ako  ni  Aguinaldo. 
Hinatak  niya  ako,  papalapit  sa  kanya  bago 
pa  man  bumangga  sa  akin  ang  itim  na  SUV 
na  iyon.  At  dahil  sa  ginawa  niyang  iyon, 
nawalan  siya  ng  balanse,  bumagsak kami at 
iyon  ang  dahilan  kung  bakit 
nagpagulong-gulong  kami  sa  side  walk.  At 
iyon  din  mismo  ang  dahilan  kung  bakit  may 
sugat ngayon ang braso niya.  
 
"Ako  pa  ang  tanga,  ikaw  nga  iyong  muntik 
ng  masagsaan  eh."  napapalatak  na  sabi 
niya.  Huminga  ako  ng  malalim.  Kung 
saka-sakali  kaya  na  wala  roon  si  Agui  para 
sagipin  ako,  namatay  kaya  ako?  Babangga 
kaya  sa  akin  ang  itim  na  SUV  na  iyon? 
Mamatay  kaya  ako?  Kung  hindi  niya  ba  ako 
hinatak  papalayo,  saan  na  kaya  ako 
pupulutin ngayon? 
 
"Bakit  ka  nadoon?"  biglang  tanong  ko.  Wala 
na  kasi  akong  maisip  na  sabihin  sa  kanya. 
At  isa  pa,  ayoko  naman  na  tahimik  kami. 
Naiilang  ako.  Kumuha  ako  ng  malinis  na 
bulak  at  muling  nulagyan  ng  alcohol  iyon 
para  itapal  sa  sugat  niya.  Napasinghap  pa 
siya.  
 
"Sa school?" tanong niya. Ngumiwi ako.  
 
"Hindi,  sa  mall,  sa  mall,  sa  mall...  Sa  school 
nga  diba?  Kainar!"  natawa  siya.  Pinindot 
niya  ang  dulo  ng  ilong  ko.  Saglit  akong 
natigilan.  
 
Ayan  na  naman  ang  butterflies  at  rainbows 
na  umiikot  sa  paligid  ko  sa  tuwing  nariyan 
siya...  
 
Sabi  sa  pinapanood  ni  Letlet,  nkakakilig  na 
sensation  daw  iyon..  pero  ano  ba  naman 
ang  kinalaman  noon  sa  akin,  walong  taong 
gulang  palang  si  Letlet,  habang  ako, 
bente-siete  anyos  na...  dapat  hindi  na  ako 
naniniwala  sa  mga  ganoon.  Tama  na  iyong 
pinapanood ko si Spongebob at Barney.  
 
"Napadaan  lang  ako  doon  kanina.  May 
ka-meeting  kasi  ako  sa  isang  restaurant 
malapit  sa  school mo. It's a good thing doon 
pa  rin  ako  dumaan  kundi,  malamang  sa 
ospital  kita  pupuntahan  sa  Sabado..." 
natigilan  ako  at  napatitig  sa  kanya.  Sa 
Sabado?  Balak  niya  akong  puntahan  sa 
Sabado?  Napadiin  ang  pagkakahawak  ko 
sa kanya.  
 
"Aw!  balak  mo  yata  akong  patayin,  Mary 
Grace  eh...  sabihin  mo  lang,  papaakyatin  ko 
i  mang  Tino  dito!"  tinutukoy  niya  ang  driver 
niya.  Kanina,  pagkatpos  mangyari  ang  di 
inaasahang  insidente,  inalalayan niya akong 
tumayo  at  saka  niya  ako  dinala  rito  sa  pad 
niya.  Nagulat  nga  rin  ako,  dahil  ang  buong 
akala  ko,  iuuwi  niya  ako  sa  bahay  pero 
nagkamali pala ako...  
 
"Sorry  na..  saka  pwede  ba?  Bling  na  lang 
tawag  mo  sa  akin."mahinang  sabi  ko. 
Nagyuko  ako  ng  ulo.  Suddenly,  I  felt  his 
hands  on  my  chin..  then  he  made  me  look 
at  him.  Kulang na lang ay lumabas ang puso 
ko  sa  sobrang  kaba...  hindi  ako  makahinga. 
Bakit niya ba ito ginagawa? 
 
"Look  at  me,  Grace..."  Grace...  he  called  me 
Grace...  why  would  he  do  that...  I  looked  at 
him.  I  saw  certain  emotions  in  his  eyes, 
things  that  I  couldn't  name,  but  I  liked 
seeing it on his deep brown eyes...  
 
I  was  waiting  for  him  to  say  something... 
pero  hindi  niya  iyon  ginawa.  He  just  satyed 
motionless,  he  was  looking  at  me,  eye  to 
eye...  as  if  he  was  counting  the  beat  of  my 
heart...  
 
And  I  felt  like  I  was  drowning...  drowning 
beautifully  on  him.. iyong pagkalunod na tila 
hindi  ko  na  gugustuhing  masagip  pa...  dahil 
alam  ko,  kahit  na  malunod  ako,  naroon  si 
Agui para hawakan ang kamay ko.  
 
"You're shaking..." he said in a low voice...  
 
"I'm...  I'm  scared...."  bulong  ko,  he  smiled.. 
then  he  pulled  me  closer  and  embraced 
me..  
 
"I  know...  as  long  as  I'm  here,  nothing  bad 
will  ever  happen  to  you..."  he  whispered. 
Ewan  ko  ba  kung  bakit..  pero  naniniwala 
ako  kay  Agui.  Naniniwala  ako  na  habang 
nadyan ssiya, hindi ako masasaktan...  
 
Parang  tama  nga  yata  si  Ate  Dian.. 
papasang prinsipe itong si Aguinaldo.  
 
Prinsipe...  prinsipeng  nangangailangan  ng 
prinsesa...  
 
Bigla  ay  tinulak  ko  siya...  pinakatitigan  ko 
ang kanyang mga mata.  
 
I  almost  forgot  the  reason  why  I  need 
Aguinaldo  in  my  life.  Screw  the  rubriks.  He 
saved  my  life.  tama  na  iyon.  he  has  a  good 
heart.  Bigla  ay  itinaas  ko  ang  aking  kanang 
kamay at pinadapo iyon sa mukha niya.  
 
"Aray!"  malakas  na  sabi  niya.  Tumitig  siya  sa 
akin. "Ano bang problema mo?" 
 
"Ikaw... ikaw ang Prince charming ko..."  
 
 
 
________ 
 
 
"What  the  hell  are  you  talking  about?"  my 
voice  roared  like  a  thunder.  Ano  bang 
nangyayari  sa  babaeng  ito?  Matapos  ko 
siyang  iligtas  mula  sa  tiyak  na 
kapahamakan,  sasampalin  niya  ako  at 
sisigaw  siya  na  ako  ang  Prince  Charming 
niya? Tumayo ako.  
 
"Alam  mo  Grace,  kailangan  kitang  dalhin  sa 
ospital.  Baka  mamaya  may  trauma  ka.." 
huminga  ako  ng  malalim  at  saka  tumayo. 
Kinuha  ko  ang  cellphone  ko  para  i-text  si 
Mang  Tino  pero  bago  ko  pa  magawa  iyon 
ay  inagaw  sa  akin  ni  Mary  Grace  ang 
telepono ko.  
 
"What  is  wrong  with  you!"  tumayo  siya  sa 
couch  ko.  She  stood  there  looking  like  a 
Peruvian  goddess.  Napalunok  ako.  Mary 
Grace  i  a  very  attractive  woman.  At  ngayon 
na  nakatitig  siya  sa  akin  ng  ganoon,  I  find 
her more, irresistable..  
 
Grace  pouted  her  lips...  she  even fliiped her 
hair.  Napalunok  ako.  What  the  hell  is  she 
trying to do to me? 
 
"Ikaw  ang  prince  charming  na  matagal  ko 
ng  hinahanap."  ulit  niya  sa  sinabi  niya 
kanina.  Nakatitig  ako  sa  kanya. She opened 
her  mouth  to  speak  again,  but  I  couldn't 
hear  anything..  all  I  could  see  is  her...  her 
long  black  hair  falling  freely  on  her 
shoulders,  her  wide  innocent  looking  eyes, 
her  pouty  pink  lips  ---  no  she's  not  wearing 
any  lipstick..  i  think  her  lips  are  naturally 
pink.  Her  pink  lips...  suddenly,  the  image  of 
me,  kissing  her  savagely,  flashed  on  my 
brain.  
 
"Naiintindihan  mo  ba  ako,  Aguinaldo?" 
napangiwi  ako  nang  marinig  kong  tinawag 
na naman niya akong Aguinaldo.  
 
"I  told  you,  call  me  Agui..."  tumalikod  ako. 
Kailangan  kong  lumayo  kay  Mary  Grace 
kahit  sandali  lang,  baka  kasi  hindi  ko 
mapigilan  ang  sarili  ko,  bigla  ko  na  lang 
siyang  hatakin  at  hagkan...  at  baka  kapag 
ginawa  ko  iyon,  kung  saan  kami  mapunta. 
Delikado.  
 
I  was  about  to  take  a  step  away  from  her 
nang  biglay  may  kuyng  anong  mabigat  na 
napunta  sa  likod  ko.  To  my  surprise,  i  just 
felt  Mary  Grace's  body  on  my  back.  She 
actually jumped from the sofa to my back! 
 
"Aw!"  napadaing  ako,  hindi  dahil  sa 
nabibigatan  ako  sa  kanya  kundi  dahil 
nabigla  ako  sa  ginawa  niya.  "What  the  hell 
are you doing?" 
 
"Sige  na,  Agui,  makipagdate  ka  na  sa 
kapatid ko..." kumunot ang noo ko? Kapatid? 
Kapatid  niya.  Napahawak  ako  sa  baywang 
niya,  natatakot  ako  na  kapag  nawalan  ako 
ng balanse ay matumba kami at madaganan 
ko siya.  
 
"Kapatid  mo?"  All  the  while  i  thought  that 
she  wanted  to  date  me!  kanina  she  was 
saying  na  ako  ang  prince  charming 
niya,pero  ngayon  sinasabi  niya  na 
makipagdate ako sa kapatid niya.  
 
I  ran  around  the  living  room  like  a  five  year 
old  kid.  Gusto  kong  bumitaw  si  Mary  Grace 
mula sa pagkakasabit sa likod ko.  
 
"Just  let  go!  For  crying  out  loud!  You're  a 
TEACHER!" hindi pa rin siya natitinag.  
 
"Ayoko..  sabihin  mo  muna  na  ide-date  mo 
ang  kapatid  ko!  Huwag  kang  tumakbo! 
Mapapagod ka lang!" natatawang sabi niya.  
 
"Hindi!  Ayoko!"  nakaramdam  ako  ng 
disappointment.  Why  would  she  want  me to 
date  her  sister?  Hindi  niya  ba  alam  kung 
ano  ang  reputasyon  ko  sa  mundong  ito?  I 
am  a  player...  and  I  only  loved  one  girl 
--------- si Jasmine...  
 
"Why  would  I  wanna  date  her?"  tumatakbo 
pa  rin  ako...  Paikot-ikot  lang  kami... 
nakakaramdam  na  ako  ng  pagod,  pero 
hindi  pa  rin  ako  tumigil.  Actually,  i  like  the 
feel of Mary Grace's body next to mine...  
 
"We'll  it's  because  she's  pretty,  she's  smart 
and  she's  really  really  sweet."  proud  na 
proud na sabi niya. I smirked.  
 
"That's  all?  Anything  else  that  can  caught 
my  attention?"  hindi  ako  superficial.  At kung 
nakikipagdate  man  ako sa isang babae iyon 
ay  dahil  may  nakita  akong  kakaibang 
katangian sa kanya.  
 
Tulad  ni  Jasmine.  Jasmine  is  as  sweet  as  a 
honey  and  she  can  also  play  the  piano  with 
her  two  feet...  iyon  ang  unang  bagay  na 
nagustuhan ko noon kay Jasmine...  
 
At  noong  umalis  siya,  I  continued  dating, 
pero  para  sa akin ang mga babaeng iyon ay 
parang Skyflakes... plain ang bitter. 
 
"bakit  ko  sasabihin?  kapag  sinabi  ko,  para 
ko  na  rin  ibinagay  sa'yo  iyong  answer  key 
sa  test  na  ginawa  ko.  you  have  to  figure  it 
out  yourself.  So  date  my  sister,  please..."  I 
don;t  wanna  date  her  sister...  so  i  just  keep 
on  running  around  like  a  fool...  umaasa  pa 
rin  ako  na  bigla  na  lang  siyang  bibitaw  at 
malalaglag  sa  sahg  pero  hindi.  Sa  huli,  ako 
rin  ang  sumuko.  Umupo  ako  sa  couch  at 
saka  napasandal.  Umusog  ng kaunti si Mary 
Grace... She was smiling...  
 
"Please,  date  my  sister?" she asked. And for 
the  second  time,  she  pouted  her  lips...  I 
stared at her...  
 
"Okay..."  sagot  ko  habang  naghahabol  ng 
hininga. Nanlaki ang mga mata niya.  
 
"Talaga?"  di  makapaniwalang  tanong  niya.  I 
just nodded. I took her left hand.  
 
"Totally... but" lalo siyang napanguso...  
 
"May  but  pa?"  she  bit  her  lower  lip. 
Napasinghap  ako.  Kunot  na  kunot  ang  noo 
ko. Was she trying to tempt me? But...  
 
"Argh!" napatayo ako.  
 
"Hoy!  Saan  ka  pupunta?"  tinapunan  ko  siya 
ng  tingin.  Saan  ako  pupunta?  Kailangan 
kong  lumayo  sa  babaeng  ito...  hindi  ako 
pwedeng  lumapit  sa  kanya  ngayon  dahil 
kung  hindi,  baka  mahalikan  ko  lang  siya... 
Ayokong  gawin  ang  isang  bagay  na  alam 
kong pagsisihan ko sa huli.  
 
I  glared  at  Mary  Grace.  She  was  minding 
her  own  business...  bakit  ganoon  ang 
epekto  niya  sa  akin?  Looking  at  her  now, all 
i  could  think  of  is  how  mucj  I  want  to  grab 
her  by the hand, pull her closer and just kiss 
her like there's no tomorrow.  
 
Why  am  i  acting  like  this?  Why  am  i  acting 
like  a  sex  starve  teenager  who  couldn't 
control his urge...  
 
Aminado  naman  ako  na  nagagandahan  ako 
sa  kanya.  But  am  I  that  attracted  to  her? 
That  I  just wanna jump out and kiss her? Am 
I that attracted to her...  
 
Napatitig  siya  sa  direksyon  ko...  nag-iwas 
ako  ng  tingin... What should I do?I know that 
I have to do something... 
 
And  kissing  her  is  not  an  option!  So  I  have 
to  think  fast,  so  fast  because  I  know  that 
any  moment  from  now,  makakalimutan  ko 
na kung ano ang tama at mali...  
 
At ayokong mangyari iyon........ 
 
 
 
 
******************************************* 
[7] Wanted: Brother-in-law (Chapter Seven) 
******************************************* 
I  still  cannot  believe  that  Aguinaldo  agreed 
to  date  my  little  sister.  Masaya  ako  dahil 
binigyan  niya  ako  ng  pagkakataon  para 
ipakilala  sa  kanya  ang  kapatid  ko.  Kahit  na 
alam  ko  na  nakakaramdam  pa  rin  siya  ng 
pangamba  sa  gagawin  niyang  ito,  masaya 
pa  rin  ako  dahil  nakikita  ko  na  na  may 
malaking  posibilidad  na  matupad  lahat  ng 
plano ko.  
 
"Nasaan  na  ba  ang  lalaking  iyon?" 
natetensyong  bulong  ko.  Nakaupo  ako  sa 
isang  bench  sa  labas  ng  coffee  shop  na 
magiging  tagpuan  ni  Aguinaldo  at  ni  Anne.. 
Kanina  ko  pa  hinihintay  si  Aguinaldo  pero 
hanggang  ngayon  ay  wala  pa  rin  siya. 
Nakadama  ako  ng  kaba.  Paano  kung 
magbago  na  naman  ang  isip  ng  kumag  na 
iyon?  
 
Bago  dumating  ang  araw  na  iton  ay 
makailang  ulit  na  nagbabago  ang  isip  ni 
Agui.  Madalas  niyang  sabihin  sa  akin  na 
hindi  naman  siya  sigurado  kung 
magugustuhan  niya  si  Anne,  at  sa  tuwing 
mangyayari  iyon,  kinukumbinsi  ko  siya,  at 
ipinapaliwanag  sa  kanya  ang  mga  bagay na 
maaaring mangayri kapag nagkakilala sila ni 
Anne.  
 
Muntik  ko  pa  ngang  sabihin  sa  kanya  na 
kung  sakaling  kikilalanin  niya  ang  kapatid 
ko,  maaaring  matulungan  siya  nitong 
kalimutan  si  Jasmine,  pero  pinigilan  ko  na 
lang  ang  aking  sarili  dahil  hindi  ko  kayang 
sabihin  kay  Aguinaldo  na  alam  ko  ang 
patungkol  sa  babaeng  iyon.  I  took  out  my 
phone.  May  message  ako  galing  kay  Anne. 
Ayon  sa  kanya,  papunta  na  daw  siya.. 
maghintay-hintay na lang daw ako.  
 
Lalo  akong  natensyon.  Papunta  na  si  Anne, 
pero  wala  pa  rin  si  Agui.  Saan  na  naman  ba 
kasi nag-suot ang sira ulong iyon!!! 
 
"I  still  don't  know  why  I'm  doing  this." 
napaawang  ang  mga  labi  ko  nang  marinig 
ko  ang  tinig  ni  Aguinaldo.  Napatayo  ako, 
kulang  na  lamang  ay  yakapin  ko  siya  sa 
sobrang tuwa.  
 
"Bakit  ngayon  ka  lang?"  high  pitch  ang 
boses  na  tanong  ko.  I  looked  at  him  form 
head  to  toe,  and  oh  boy..  he  looked  so 
damned good! 
 
Siya  lang  yata  ang  nag-iisang  lalaking  sa 
tuwing nakikita ko ay lalong guma-gwapo.  
 
Mukha  siyang  modelo na parang hinugot na 
lamang  basta  kung  saang  magazine  at 
pinaglakad sa mataong lugar.  
 
"Wow,  nagbibinata  ka,  Mary  Grace?" 
malokong tanong niya. Umiling ako.  
 
"Heh!  Ano  ka  ba?  Akala  ko  kasi  hindi  ka  na 
pupunta."  pinagpag  ko  ang  polo  niya,  may 
kaunting  dumi  kasi  iyon.  "So  alam  mo  na 
kung anong gagawin mo?" Tanong ko.  
 
"I'm  going  to  walk  inside  the  coffee  shop, 
look  for  your  sister,  talk  to  her  and  if  it  goes 
well,  i'm  going  to  ask  her  out  again." 
napahawak ako sa balikat niya.  
 
"You've  learn  so  fast."  napangiti  naman  siya. 
"Basta  ah...  galingan  mo.  Sigurado  talaga 
ako  na  magugustuhan  ka  ng  kapatid  ko."  I 
said  to him. Somehow, a little pin manage to 
make  its  way  to  my  heart.  Suddenly  I  felt  a 
sharp pain on my chest.  
 
"How  can  you  be  so  sure?"  tila 
nanghahamong  sabi  niya.  Nagkibit-balikat 
ako.  Somehow,  I  sounded  so  sure..  actually, 
sure  na  sure  ako  na  magugustuhan  ni Anne 
si  Agui.  Bakit?  Dahil  kapatid  ko  siya.  Noong 
mga  bata  pa  kami  madalas  nilang  sabihin 
na pareho kami ng gusto...  
 
At  dahil  gusto  ko  si  Aguinaldo...  natitiyak 
kong gugustuhin rin siya ng kapatid ko.  
 
Teka...  gusto  ko  si  Aguinaldo?  Napatitig  ako 
sa  kanya.  Naroon  pa  rin  siya  at  nakatitig 
lang  din  sa  akin.  Gusto  ko  si  Aguinaldo? 
Gusto  ko  siya?  teka...  sa  paanong  paraan? 
bakit ko siya gusto?  
 
Bwisit... bakit ba ako nagkakaganto?  
 
"Mary Grace..." I shhhed him.  
 
"Sabi ng Bling eh..." naaasar na sagot ko.  
 
"Oo  na,  Bling..."  he  sighed.  "Gusto  mo  ba 
ako?"  kulang  na  lang  ay  ibuga  ko  lahat  ng 
laway  ko.  Nanlalaki  ang  mga  matang 
napatitig ako sa kanya. Bakit? Bakit niya ako 
biglang  tinanong  nang  ganoon?  Nababasa 
niya  ba  ang  isipan  ko?  Bakit  niya  ako 
tinatanong  ng  isang  bagay  na  hindi  ko 
kayang sagutin? 
 
"Ahh..."  teka..  teka...  nag-iwas  ako  ng  tingin. 
Napadako  ang  mga  mata  ko  sa  loob  ng 
coffee  shop.  Doon,  natanaw  ko  si  Anne  na 
pumasok  na  sa  loob.  Nataranta  ako. 
Hinampas ko si Aguinaldo sa balikat.  
 
"Ayan  na  siya!  Bilisan  mo!  Pumasok  ka  na! 
Go! GO! Go!" tinapik ko ang balikat niya.  
 
"Alright,  alright,  jeez!"  natatawang  tinahak 
niya  ang  pinto  sa  gilid  ng  coffee  shop.  I 
watched  him  as  he  strode  inside,  looking 
around  as  if  he  doesn't  know  what  to  do.. 
magaling  din  palang  artsita  itong  si 
Aguinaldo...  
 
Kagat  labing  naupo  ako  sa  bench. 
Kitang-kita  ko  sila  mula  sa  kinauupuan  ko  si 
Anne...  at  nakikita  ko  rin  na  unti-unti  nang 
lumalapit  sa  kanya  si  Aguinaldo.  Huminga 
ako  nang  malalim  at  saka  kinuha  ang 
cellphone  ko.  I  tetxted  her,  sabi  ko  hindi  na 
ako makakarating...  
 
Nang  muli  akong  tumingin  sa  loob  ng 
coffee  shop..  nakita  ko  si  Aguinaldo  na 
nakikipag-usap  na  sa  kapatid  ko.  Anne 
smiled...  Agui  sat  infront  of  her,  moments 
later,  pareho  na  silang  nagtatawan  at 
nagkekwentuhan...  
 
Napangiti  ako,  mukhang  hindi  ako 
nangkamali  sa  desisyon  kong  ipakilala  si 
Aginaldo  kay  Anne.  From  what  I  can  see... 
they are enjoying each other's company.  
 
I  stayed  there,  watching  the  two  of  them... 
another  hour  have  passed,  both  were 
having  coffee..  hindi  na  mawala  ang  ngiti sa 
mukha  ng  kapatid  ko.  I  guess  wala  na 
akong  dapat  ipag-alala.  I  can  very  well  see 
that Anne likes Agui.  
 
And  I  should be happy... pero bakit ganoon? 
Looking  at  the  two  makes  me  feel  like  my 
head  was  spinning  so  fast  i  want  to  throw 
up...  as  if  there's  a  big  ball  of  green  goo  in 
my stomach that wanted to come out.  
 
I  couldn't  look  at  them.  It  burns  my  eyes...  I 
know  i  shouldn't  be  feeling  this  way  and  it 
bothers me. Why am i feeling like this?  
 
Why  am  i  feeling  like  I  just  gave  away 
something that's not even mine? 
 
I  glared  at  the  two  of  them.  Agui  was 
smiling...  bigla  akong  nakadama  ng  inggit... 
nitong  mga  nakaraang  araw  lang,  ang  mga 
ngiting  iyon  ay  sa  akin  niya  lamang 
binibigay, pero ngayon, kay Anne na..  
 
Dapat  masaya  ako.  Dapat  natutuwa  ako 
dahil  nakikita  kong  masaya  si  Anne.  Pero 
bakit  parang  gusto  kong  tumalon  sa  isang 
tulay at magpakalunod sa tubig tabang? 
 
Bakit? 
 
"Hindi  mo  ba  naisip?  o  hindi  mo  talaga 
iniisip?  Baka  mamaya  si  Aguinaldo  na  ang 
lalaking  ipinadala  ng  destiny  para  sa'yo 
tapos  ibibigay  mo  siya  sa  kapatid  mo?" 
na-replay  sa utak ko ang pahayag na iyon ni 
Shany...  ngayon  ko  lang  naiisip...  Paano 
kung ganoon nga ang nangyayari? 
 
Paano  kung  si  Aguinaldo  pala  ang  lalaking 
destined  para  sa  akin  pero  ipinapamigay ko 
siya sa kapatid ko....  
 
Destiny...  
 
Sabi  ng  isang  taong  matalino,  destiny  is  a 
predetermined  course of events considered 
as  something  beyond  human  power  or 
control...  
 
Is this my destiny?  
 
Am I destined to fall in love with Aguinaldo? 
 
But wait... I forgot something... 
 
Hindi nga pala ako naniniwala sa Love..  
 
So  bakit  ko  iisipin  na  naiinlove  na  ako  kay 
Aguinaldo Emilio? 
 
____________ 
 
 
 
 
I  haven't  seen  Mary  Grace  for  four  days 
now.  at  kahit  pa  ayokong  aminin, 
hinahanap-hanap  ko  ang  presensiya  niya.  I 
miss  her,  I  miss  the  way  she  talks to me, the 
way  she  looks  at  me,  even  the  way  she 
pouts  her  lips  everytime  she  wanted  to  say 
something  and  yet  she  couldn't  say  it. 
Minsan  nga  napapangiti  pa  ako  mag-isa 
kapag naaalala ko siya.  
 
"Hey  Agui!  Your  early!"  Shany  greeted  me 
after  opening  the  door.  She  was  holding  a 
big  cup  of  coffee  and  she  looked  as  if  she 
just  got  out  of  bed.  Niluwagan  niya  ang 
bukas  ng  pinto  at  saka  sinenyasan  akong 
pumasok/  
 
"Nag-jogging  ako.  Then  bigla  akong  naisip 
na  dumaan.  Anyways,  I  brought  fruits." 
ipinakita  ko sa kanya ang basket na dala ko. 
Tatawa-tawang kinuha niya iyon.  
 
"Napapansin  ko,  laging  fruits  ang 
paslaaubong  mo  kay  Bling.  Napangiti 
naman  ako.  I  guess  I  always  thought  that 
Bling  doesn't  seem  to  like  flowers.  Judging 
from the way she acts, mas gusto niya iyong 
pagkain kaysa sa bulaklak.  
 
"I  just  think  that  she  doesn't  like  flowers... 
but if she does, ibibili ko siya." Shany looked 
at me. her eyes widened with amusement.  
 
"You  such  a  sweet  guy,  Agui..."  napailing 
ako.  Sweet  daw  ako..  kung  alam  lang  niya. 
Hindi  ko  naman  talaga  mahilig magbigay ng 
bulaklak.  Si  Jasmine  lang  ang  nag-iisang 
babaeng  pinagbigyan  ko  ng  bulaklak  noon. 
Pagkatapos  ni  Jasmine,  wala  na  akong 
pinagbigyan ng ganoon.  
 
"Siya  nga  pala,  Agui,  kamusta  iyong  date 
ninyo  ni  Anne?"  alanganing  ngiti  ang 
ibinigay  ko  kay  Shany.  Alam  rin  pala  niya 
ang tungkol doon.. 
 
Tinupad  ko  naang  napag-usapan  namin  ni 
Mary  Grace.  Nagpakilala  ako  s  akapatid 
niya,  I  talked  to  her,  I  even  bought  her 
coffee.  I  actually  had  a  great  time  talking  to 
her, so i asked her to go out with me again.  
 
But  on  that  second  date,  bigla  kong  nakita 
ang  malaking  kaibahan  ng  magkapatid.  I 
realized  that  Anne  is  just  like  the  girls  in  my 
worl.  She's  too  vain,  too  conscious,  too 
superficial.  She's  too  maarte  for  my  taste. 
And  the  other  thing  that  drives  me  crazy  is 
that  she  likes  talking  about  herself  too 
much.  Ayoko  ng  ganoong  klaseng  babae. 
Anne  is  the  kind  of  girl  who  likes  to  act  to 
be someone that she's not.  
 
And  I  want  a  girl  who's  not  afraid  to  show 
the  world  what  she's  made  of..  at  sa  tingin 
ko hindi ganoon si Anne.  
 
"Where's,  Bling?"  instead  of  answering  her 
uestion,  iniba  ko  na  lang  ang  usapan. 
Ayokong pag-usapan ang bagay na iyon.  
 
"She's  still  sleeping.  Pero  gigisingin  ko  na 
rin  siya.  tanghali  na  eh..."  walang  sabi-sabi 
na  tumalikod  si  Sahny  at tinungo ang silid ni 
Mary  Grace.  Sumunod  ako.  Hindi  ko  alam 
kung  bakit  ko  ginawa  iyon  pero  sumunod 
ako.  Binuksan  ni  Shany  ang pinto ng kwarto 
ni Grace.  
 
"You  wanna wake her up?" Shany asked in a 
light tone. I shook my head.  
 
"I'll  just  watch..."  nakangiting  sagot  ko.  I 
stood  there  looking  at  Mary  Grace.  Hindi ko 
makita  ang  mukha  niya  dahil  nakatalikod 
siya  sa  akin.  All  i  could  see  was  a  back...  a 
sexy  back..  I  just  stared  at  her  trying  to 
admire that sexy back.  
 
Tumabi  si  Shany  sa  kanya.  Idinantay  niya 
ang kamay niya sa ulo ni Mary Grace.  
 
"Bling,  umaga  na.  Nag-init  na  ako  ng  tubig. 
Pwede  ka  nang  mag-kape..."  Mary  Grace 
stirred.  
 
"Uh...  lubayan  mo  ako..."  mahinang  bulong 
niya.  Itinaas  pa  niya  ang  kamay  niya,  tila 
itinataboy si Shany. 
 
"Uy,  napanood  mo  ba  iyong  balita  kagabi? 
Sabi  Five  K  daw  ang  binabayad  para 
um-appear  sa  Face  to  Face."  hinatak  ni 
Shany  ang  kumot  na  bumabalot  sa  kanya. 
Shany  looked  at  me  and  winked.  I  cannot 
believe that I'm actually enjoying this scene! 
 
"Hindi...wafakels...  lumayas  ka..."  mahinang 
pahayag  ni  Mary  Grace.  Hinatak  niya  ang 
kumot niya pataas.  
 
"Tapos  kamo,  nakita  ko  si  Squidward  sa 
panaginip  ko.  Kinain  niya  kamo  iyiong 
hotdog natin sa ref."  
 
"Inutil  ka...  matutulog  ako..  Lumayas  ka 
masamang  espiritu..."  napahagalpak  ako  ng 
tawa.  Ngayon  ko  lang  talaga  naiisip  na  si 
Mary  Grace  Cabling  ay  isang  pambihirang 
babae. Shany sighed.  
 
"Bumagon  ka  na..."  inalog-alog  pa  ni  Shany 
ang  balikat  niya.  To  my  surprise,  Bling  took 
her pillow and shove it on Shany's face.  
 
"Aray!  Sige  ayaw  mong  bumangon!  Nandito 
si  Aginaldo,  gaga!  Bumangon  ka  na!" 
Pagkasabi  ni  Shany  nang  mga  salitang  iyon 
ay  biglang  bumaligwas  ng  bangon  si  Bling. 
She  looked  at  my  direction.  I  laughed  when 
I  saw  her  reaction.  Her  face  were  red.  mas 
mapula  pa  iyon  kaysa  sa  mga  mansanas  na 
dala ko.  
 
Gulo-gulo  ang  buhok  niya,  lukot  na  lukot 
ang  kanyang  ilong  at  halatang  disoriented 
pa  siya.  Siya  ang  larawan ng isang babaeng 
bagong  gising.  Grace  clutched  her  blanket, 
she  even  tried  fixing  her  hair...  unti-unti 
nawawala  ang  ngiti  sa  aking  mga  labi.  I was 
just eyeing her, and right there and then... 
 
 
I  realized  that  I  have  fallen.  deeply.  in.  love. 
with. HER.  
 
__________ 
 
 
 
"OUT!! 
 
Halos  lumuwa  na  ang  buong  lalamunan  ko 
sa  pagsigaw,  habang  si  Aguinaldo  naman, 
kulang na lang magtatalon sa tuwa.  
 
Nakakahiya!  Nakita  niya  ako  ng  bagong 
gising  ako?!!  Ni  hindi  pa  ako  naghihilamos, 
at nagmumumuog pero nakita na niya ako! 
 
Lapastangang  Maria  Shany  Magracia  iyon!! 
Bakit  ba  pinapasok  niya  si  Aguinaldo  sa 
kwarto  ko  habang  natutulog  ako?!  Ni  hindi 
man  lang  niya  naisip  na  paghintayin na lang 
sa  labas  si  Aguinaldo  habang  ginigising 
niya ako.! Nawalan ako ng dangal! 
 
Paano na ang puri ko?!! 
 
"Nakakahiya!"  dama  ko  pa  rin  ang 
pamumula  ng  aking  mukha.  Dali-dali  akong 
bumangon  at  hinatak  ang  twalya  ko  na 
nakasabit  sa  gilid  ng  cabinet  ko.  Agad  na 
pumasok ako sa loob ng banyo at naligo! 
 
Utang  na  galang!  Alas-ocho  pa  lang  nang 
umaga  pero  maliligo  na  ako.  Sabado 
ngayon  dapat  mamayang  hapon  pa  ako 
maliligo,  pero  hindi  ko  na  kakayanin  ang 
hindi  gawin  iyon.  I  need  to  look  fresh.  So 
fresh  that  Agui's  mind  will  automatically 
delete  that  image  of me looking like a piece 
of crap.  
 
Nang  matapos  akong  maligo  at  magbihis, 
sinugurado  ko  muna  na  mukha  akong  tao 
bago  ako  lumabas  ng  kwarto  ko.  I  can  still 
here  Aguinaldo.  Nasa  kusina  siya  at  kausap 
si Ate Dian. 
 
"Uy,  pres  na  pres  na  si  bebe..."  dumaan  si 
Shany  sa  gilid ko. Bago pa siya makalayo sa 
akin  ay  hinatak  ko  na  ang  mahaba  niyang 
buhok.  
 
"Nakakainis  ka!  Ipinagbili  mo  ng  mura  ang 
dangal at puri ko!" nanggigil na sabi ko.  
 
"Ouchi!  Ouchi!  May  hair!  kakarebond  lang 
niyan!  Wag  mong  hawakan!"  maarteng  sabi 
niya.  
 
"heh!  And  you  call  yourself  my  friend!  What 
kind of a friend are you!?!!"  
 
"Infairness,  affected  ka.  Kras  mo  na  siya 
noh..."  natatawang  sabi  niya.  Natigilan  ako. 
There's  a  big  curtain  of  uncertainty  that 
covered my whole being.  
 
Crush? Si Aguinaldo? No fuckin' way! 
 
Bigla  ay  naalala  ko  ang  eksenang  nakita  ko 
sa  coffee  shop  na  iyon  noong  araw  na 
ipinakilala  ko  si  Aguin  sa  kapatid  ko.  They 
were  happy  and  their  happiness,  iritates 
me. nakakabulag... nakakainis, nakkauta..  
 
Ganoon  ang  pakiramdam  ko.  At  alam  kong 
hindi  iyon  ang  dapat  kong  maramdaman 
kaya  bakit  nararamdaman  ko  iyon?Binitiwan 
ko  ang  buhok  ni  Shany.  I  looked  at  her..  I 
was  sahiking  my  head,  like  I  was  denying 
the  fact  that  I  can  feel  a  special  something 
in the middle of my chest for Aguinaldo.  
 
No. Fuckin'. Way. 
 
I keep repeating that on my head.  
 
Wala akong gusto kay Agui. At hinding-hindi 
ako  magkakagusto  sa  kanya  dahil  hindi ako 
naniniwala  sa  LOVE  at  ang  mas 
importantedng  dahilan  ay  dahil  maaaring 
gusto na rin siya ng kapatid ko.  
 
"Morning,  Bling..."  Agui's  voice  lingred  on 
ears like a sweet melody. I turned to him.  
 
I  can  see  him,  pero  bakit  ganoon,  bakit  siya 
lang  ang  nakikita  ko?  bakit  parang  hindi  ko 
na  makita  ang  ibang  taong nakatayo sa silid 
na iyon? 
 
Is  this  a  sign?  Is  Aguinaldo  really  that 
destined  someone?  That  someone  who can 
make  my  heart  beat  fast  and  can  make  me 
believe in fairytales and happy endings? 
 
Am  I  falling  unvoluntarily  in  love  with  him? 
But  how?  I  don't  believe  in  love.  My  body  is 
rejecting  any  love  molecules.  I  hate 
fairytales, I hate princes and princesses...  
 
And I hate this feeling...  
 
I  can't  be  falling  in  love  with  him...  I  bit  my 
lower lip. I don't want to fall in love with him.  
 
"Umuulan...  kukunin  ko  iyong  sinampay!" 
bigla  akong  napasigaw.  Mabilis  pa  sa 
alas-kwatro  na  nagpunta  ako  sa  likod 
bahay.  Ni  hindi  ako  nagpasintabi  sa  kanila... 
Tumayo  lang  ako.  Alam  ko  nagmukha 
akong  tanga  kasi  hindi  naman  taaga 
umuulan  tapos  sinabi  ko  iyon.  Walang  ulan. 
Tirik  na  tirik  ang  araw  at  isa  pa,  mukhang 
basa pa ang mga nilaban ni Ate Dian.  
 
"I'm  so  stupid!"  I  whispered  to  myself. 
"Umuulan?  kukunin  ang  sinampay?  Ang 
tanga  mo  naman  Bling!"  napa-iling  ako. 
Nagpalakad-lakad  ako  doon.  "Ano  kayang 
iniisip  ng  kumag  na  iyon!  Argh!  Nakakainis 
ka!  Hindi  naman  umuulan."  napangisi  ako. 
"Kapag  umulan  ngayon  ang  ibig  sabihin,  in 
love  talaga  ako  doon  sa  panget  na  iyon.  Eh 
hindi  naman  uulan  kasi,  ang  araw-araw 
kaya." sarksatikong sabi ko.  
 
"Sinong  panget?"  out  of  nowhere,  lumabas 
si  Aguinaldo.  And  as  if  oun  cue,  biglang 
kumulog  at  kumidlat.  Napaka-sudden  ng 
pagdilim  ng  kalangitan,  biglang-bigla  rin 
ang  pagpatak  ng  malalaking  tubig  na 
nagmumula  sa  kalangitan.  My  mouth 
literally  feel  open  when  i  realized  what  was 
happening.  
 
Umuulan...  
 
Napatingala  ako.  Ilang  segundo  lang  ang 
nakalipas ay basang-basa na ako, pati na rin 
si Aguinaldo.  
 
"Iyong  sinamapay!"  napasigaw  ako.  Mabilis 
na  tumakbo  ako  sa  hilera  ng  sampayan 
para  kuhanin  ang  mga  damit  na  nilaban  ni 
Ate  Dian...  sumunod  sa  akin  si  Aguinaldo, 
tinutulungan niya ako.  
 
This  is  so  unacceptable.  Umulan.  Hindi. 
Nagkataon  lang  ang  pangyayari.  Ano  bang 
kinamalayan  ng  pag-ulan  dito  sa 
nararamdaman  ko  para  sa  ugok  na  ito. 
Wala..  
 
Pero  umulan..  at  sabi  ko  kanina,  kapag 
umulan,  ibig  sabihin  umiibig  na  ako  sa 
kanya.  
 
Could  this  be  happening?  Did  i  just  fall  in 
love with him? But how did that happen? 
 
Hindi. Ako. Naniniwala. Sa. PAG-IBIG. 
 
Pero  heto  ako,  nakatitig  kay  Aguinaldo  at 
sinusiguro  kung  mahal  ko  na  nga  ba  siya  o 
ano...  
 
Pero  sa  ngayon,  hindi  ko  pa  kayang sagutin 
ang  tanong  na  iyon.  Kahit  siguro,  maligo  pa 
ako  sa  ilang  timbang  tubig  ulan,  hindi  ko  pa 
rin sasagutin ang tanong na iyon...  
 
I  guess  this  is  just  how  it  goes.  When  you 
realized  that  everything  that  you  have 
believed  doesn;t  mean  anything  at  all,  you 
cannot  help  but  to  get  really  really  messed 
up.  
 
Parang  ngayon..  habang  nakatitig  ako  kay 
Aguinaldo,  naiiisip  ko  na..  wala na... hindi ko 
na  pwedeng  sabihin  na  cynical  ako 
pagdating sa love.  
 
"Bakit  nakatitig  ka  diyan?"  nakangising  sabi 
niya.  "Na-iinlove  ka  na  sa  akin  noh?"  itinaas 
baba  niya  pa  ang  mga  kilay  niya.  My  fcae 
went red.  
 
"Dukutin  ko  kaya  iyang  kuko  mo  sa  paa 
tapos  itarak  ko  sa  mata  mo?"  natawa  siya. 
"Ano  ba  iyan.  Basa  na tayo..." mahinang sabi 
ko.  Inilagay  ni Aguinaldo ang mga sinampay 
sa  laundry  basket,  sumunod  ako  sa  kanya 
at ginawa rin ang ganoon.  
 
"Wala  na  ba?"  tanong  niya.  Sinipat  ko  muli 
ang sampayan.  
 
"Iyonng  teddy  bear  ni  Letlet..."  muli  ay 
bumalik  sa  ko  ulanan.  Napapanguso  ako. 
Iiwasan  ko  na  ba  si  Aguinaldo  ngayon? 
Ayaw  ko  kasi  na  lumaki  pa  lalo  iyong 
kakaibang nararamdaman ko para sa kanya. 
 
Maya-maya  ay  naramdaman  ko  ang  mainit 
na  palad  ni  Agui  sa  aking  braso.  Hindi  ko 
alam na sumunod pala siya sa akin.  
 
"Weh,  bakit?"  pabirong  tanong  ko. Humarap 
ako sa kanya. He smiled.  
 
"Alam  mo  iyong  The  Notebook?"  biglaang 
tanong niya. Lalong lumakas ang ulan.  
 
"Iyong  libro  o  iyong  pelikula?  kinakabahan 
ako..  pero  bakit?Ngumiti  si  Agui,  pero  agad 
ring nawala ang mga ngiting iyon.  
 
"Iyong  movie..."  suddenly  he  put  his  hands 
around  my  waist,  as  if  he  was  trying  to  pull 
me up... "May rain scene dun diba?" 
 
"R-rape  scene?  ahaha..Ano  bang  sinasabi 
mo?"  nagkaroon  ng  maliit  na  hayop  sa 
dibdib  ko.  Ang  lakas  ng  kabog  ng  puso  ko. 
Ano bang gagawin niya? 
 
"Just.  Don't.  Move."  he  said...  after that, I just 
felt  his  lips  landed  on  mine...  and  it  was 
divine..... 
 
 
 
 
 
 
 
******************************************* 
[8] Wanted: Brother-in-law (Chapter Eight) 
******************************************* 
 
"Hinalikan mo ako?!" 
 
Stupid  me!  do  I  really  have  to  say  that  out 
loud?  Do  I  really  have  to  make  myself  look 
like  a  moron  in  front  of  Aguinaldo?  Pero.. 
hinalikan  niya  ako!  Hinalikan  niya  ako  sa 
labi?!!  Sa  ilalim  ng  malakas  na  ulan,  sa  gitna 
ng  mga  sinampay  ni  Ate  Dian,  ninakaw  ni 
Aguinaldo ang una kong halik.  
 
I  put  my  hand  over  my  mouth,  I  can  still feel 
the  warmth  of  his  sweet  lips.  Hanggang 
ngayon  ay  hindi  pa  rin  ako  makapniwala  a 
hinalikan  ako  ng  walang  hiyang  kumag  na 
ito.  Ano  bang  pumasok  sa  isip  niya  at 
ginawa  niya  ito  sa  akin?  Bakit  niya  ako 
hinalikan.  Utang  na  loob  naman,  bakit  ba 
lalo niyang ginugulo ang isipan ko? 
 
Ang  gulo-gulo  na  nga  nang  lahat  eh. 
Litong-lito  na  ako  dahil  lahat  ng  akala  kong 
pinaniniwalaan  ko  ay  nawawalan  na  ng 
kasaysayan  ngayon,  tapos  gagawin  niya  pa 
ito?  Hahalikan  niya  pa  ako  na  walang 
pasintabi? 
 
"You  kissed  me?!!!!"  muli  ay  sigaw  ko. 
Umalingawngaw  ang  halakhak  ni  Aguinaldo 
sa likod bahay.  
 
"You're  such  a  kiss  and  tell.  baka  gusto  mo 
pang  ilakas  kasi  baka  mamaya  hindi  pa 
naririnig  ng  kapitbahay  ninyo."  he  said 
playfully.  Lumayo  ako  sa  kanya.  Iisang 
kataga  lang  ang  nasa  isipan  ko  ngayon,  at 
iyon ang salitang, BAKIT? 
 
"Pero, hinalikan mo ako?!!!" muling sigaw ko. 
Kahit  yata  anong  sabihin  ni  Aguinaldo 
ngayon,  iyon  at  iyon  lamang  ang  lalabas 
mula sa bibig ko.  
 
"Yes,  I  did.  What's  wrong  with  that?"  sa 
pagkakataong  iyon  ay  kunot  na  kunot  na 
ang noo niya.  
 
"What's  wrong?!  What's  wrong?  Everything's 
wrong!  First,  you  came  into  my  life,  and  just 
like  that,  everything  I  thought  that  was  real 
just  faded  away!  Now  I'm  confused!  I  do't 
know  what  to  think  anymore.  pagkatapos, 
pagkatapos,  hahalikan  mo  ako?!!!"  I  felt  so 
frustrated.  At  ang  mas  nakapagtataka  pa, 
tila  nakikisama  ang  nakakainis  na  ulan  na 
ito  sa  confusion  na  nararamdaman  ko  para 
kay  Aguinaldo,  pagkatapos  na  pagkatapos 
niya  akong  halikan,  pagkatapos  niyang 
nakawin  ang  first kiss ko, biglang tumila ang 
ulan! nong ibig sabihin noon? 
 
Huwag  mo  namang  sabihing  magkasabwat 
si Aguinaldo at si Mother Nature?!!! 
 
"Hindi  kita  maintindihan,  Bling."  inirapan  ko 
siya.  
 
"Talagang  hindi  mo  ko  maiintidihan  kasi 
nakakainis  ka!"  muling  sigaw  ko  sa  kanya. 
Pumasok  ako  muli  sa  bahay,  dala  ko  ang 
sinampay  ni  Ate  Dian.  Nadatnan  ko  sa 
kusina si Shany at si Ate Dian. Tinapunan ko 
sila ng tingin.  
 
"Masarap  iyong  sinigang  mo,  Ate..." 
nakatawang  sabi  ni  Shany.  "O  Bling, 
kamusta iyong sampay ni Ate Dian?"  
 
"Bling  c'mon  let's  talk.."  inirapan  ko  si 
Aguinaldo,  pagkatapos  ay  nilipat  ko  ang 
tingin ko kay Shany.  
 
"Sinigang?  Adobo  iyang  kinakain  mo, 
bwisit..."  sa  sobrang  inis  ko  ay  basta  ko  na 
lamang  binitiwan  roon  ang  mga  sinampay 
na  isinilong  namin  kanina.  Nagtuloy-tuloy 
ako papunta sa itaas ng bahay.  
 
Alam  kong  nakita  ni  Shany  at  ni  Ate  Dian 
ang  ginawa  ng  walang  hiyang  kumag  na 
iyon.  Alam  kong  nakikiosyoso  sila  kanina, 
mga  mapagpanggap!  Hindi  ba  nila  naiisip 
na  kahihiyan  para  sa  akin  ang  ginawang 
iyon ng sira-ulong lalaking iyon?! 
 
Isang kahihiyan.... masarap na kahihiyan...  
 
Napabuntong hininga ako.  
 
Wala  pang  kahit  sinong  lalaki  ang  nakahalik 
sa  akin.  My  Dad  was  the  first  and  the  last 
man  in  my  life....  And  when  he  died,  I  never 
let anybdy in.  
 
Siguro  iyon  ang  bunga  nang  maaga  kong 
pagkaulila...  Tulad  noong  mga  batang 
kasing  edad  ko  noon,  naniniwala  rin  ako  sa 
fairytales and happy endings.  
 
Si  Cinderella  pa  nga  ang  paborito  kong 
fairytale character.  
 
But  when  he  left...  when  he  died,  all  my 
dreams were crushed.  
 
Si  Dad,  siya  nagsilbing  knight  in  shining 
armour  ko,  pero  noong  mawala  siya, 
napilitan  akong  maging  knight  in  shining 
armour  ni  Anne.  Bigla  akong  nawalan  ng 
karapatan  para  maging  masaya,  bigla 
akong napilitang maag-mature agad...  
 
Noong  nawala  si  Dad,  ang  sakit-sakit...  ni 
hindi ko nga alam kung paano ko kinaya...  
 
Pero  naging okay naman ako... Naging okay 
si  Anne.  Masaya  kami...  pero  isang  bagay 
lang talaga ang hindi ko kayang gawin.  
 
Ang magmahal muli ng isang lalaki.  
 
Hindi  ako  man  hater.  Hindi  ko  rin alam kung 
anong  itatawag  ko  sa  sarili  ko. Pero isa lang 
ang  sigurado  ko.  Hindi  ako  galit  sa  mga 
lalaki.  Ang  ayoko  lang  ay  ang  mapalapit  ng 
husto  sa  kanila  dahil  alam  kong  malaki  ang 
posibilidad na iwan at saktan nila ako.  
 
Kaya  kaysa  masaktan  pa,  pinaniwala  ko  na 
lang  ang  sarili  ko  sa  mga  bagay  na  mas 
madaling intindihin.  
 
Pero  ngayon..  ngayong  nandito  na  si 
Aguinaldo,  hindi  ko  alam  kung  anong 
mangyayari...  
 
Nakilala  ko  siya,  pinili  ko  siyang  kilalanin, 
pero  hindi  para  sa  sarili  ko  kundi  para  sa 
kapatid  ko.  Paano  kung  gusto  na  siya  ni 
Anne?  Paano  kung  sa  pag-uusap  nilang 
iyon  ay  nakaramdam  si  Anne  ng  spark? 
Paano  kung....  paano  kung...  napabuntong 
hininga ako.  
 
Hindi  ko  kayang  bigyan  ng  pangalan  ang 
nararamdamang  kong  ito  para  sa  kanya. 
Indenial  na  kung  indenial,  pero  ayokong 
makasakit...  
 
Kaya  siguro,  mas  tama  ang  naiisip  ko  sa 
ngayon...  
 
Kakalimutan ko si Aguinaldo...  
 
 
_______ 
 
 
 
 
"Ate!"  
 
Muntik  na  akong  mauntog  sa  glass  window 
nang  bigla  kong  marinig  ang  matinis  na 
boses  ni  Mary  Anne.  nakatyo  siya  sa  labas 
ng  faculty  at  may  dalang  paper  bag. 
Ngiting-ngiti siya, tila napakasaya.  
 
"Anong  ginagawa  mo  dito?"  nagtatakang 
tanong  ko.  Nagkibit  balikat  siya  saka 
ipinakita  sa  akin  ang  paper  bag  na  dala 
niya.  
 
"I  brought  you  lunch!"  nakangiting  sabi niya. 
"Teka,  bakit  parang  hindi  ka  masaya  na 
makita  ako?"  tanong  pa  niya.  I  smirked. 
Actually,  I  missed  her,  it's  just  that,  I'm  not 
yet  ready  to  see  her...  hindi  pa  rin  ako 
handang  makinig  sa  kwento  niya  tungkol 
kay Aguinaldo.  
 
"Ano  ka  ba?  Na-miss  nga  kita.  kaya  lang 
medyo  na-surprise  ako."  kunway  sabi  ko. 
Hinawakan  ko  ang  kamay  niya  saka  hinatak 
siya  patungo  sa  isa  sa  mga  student  center 
doon.  
 
"Oo  nga  pala,  Ate,  bakit  hindi  mo  ako 
tinetext?  Alam  kong  busy  ka  rin  pero,  alam 
mo naman na I like it when you text me."  
 
"Wala  akong  load  eh..."  ang  totoo, 
nakakalimutan  kong  i-text siya, ang dahilan? 
Si Aguinaldo.  
 
Simula  ng  dumating  ang  lalaking  iyon  sa 
buhay  ko,  parang  ang  dami-dami  ko  nang 
nakakalimutan.  
 
Nakalimutan  kong  hindi  nga  pala  ako 
naniniwala  sa LOVE, nakalimutan kong hindi 
nga  pala  ako  pwedeng  mai-in  love  lalo  na 
kung  sa  kanya,  at  nakalimutan  ko  na  Si 
Aguinaldo ay para kay Mary Anne. 
 
"Sabi  ko  naman  sa'yo,  Magpa-linya  ka  na 
lang.  kung  inaalala  mo  iyong  budget, i'll pay 
for  it  na  lang..."  malumanay  na  sabi  niya. 
Umupo  kami  sa  loob  ng  student  center, 
Ngumiti lamang ako sa kanya.  
 
"Magtigil  ka diyan... Ano nga pala iyang dala 
mo?" pag-iiba ko ng usapan.  
 
"Favorite  mo,  Chicken  adobo  with  pinya..." 
inilabas  niya  isa-isa  ang  dala  niya.  May  dala 
siyang  paper plate, disposable na kutsara at 
tinidor, at siyempre kanin.  
 
"Siya  nga  pala,  ate..."  biglang  sabi  niya 
habang  nilalagyan  niya  ng  kanin  at  ulam 
ang  plato  ko.  "Naalala  mo  ba  noong  araw 
na may usapan tayo at hindi ka dumating?"  
 
Napatitig  ako  sa  kanya,  mapait  na  ngiti  ang 
isinukli  ko  sa  kapatid  ko.  Oo  naman, 
tandang-tanda  ko  ang  araw  na  iyon.  Iyon 
ang  araw  na  nakilala  niya  si  Aguinaldo.  At 
kung  tama  ang  hinala  ko,  may  kinalaman 
ang  pagpuntang  ito  ni  Anne  sa  akin  kay 
Aguinaldo.  
 
Alam  ko  na  ang  mangyayari  sa  ngayon, 
sasabihin  na  ni  Anne  ang  mga  bagay  na 
dapat  ay  gusto  kong  marinig  pero  dahil  sa 
mga  nangyayari  ngayon,  iyong  mismong 
mga  bagay  na  iyona  ng  makakasakit  sa 
akin.  
 
And  all  that  because  of  this  nameless 
feeling I have for Aguinaldo.  
 
"You  see,  when  you  didn't  come,  some 
random  stranger  approached  me.  And  he 
was  a  really  hot  stranger,  ate.."  humagikgik 
pa siya. Lumunok naman ako.  
 
Bakit  ganoon?  Bakit  parang  walang  lasa 
itong  kinakain  ko?  Napatitig  ako  sa  kapatid 
ko.  Nakakatuwa,  mukhang 
masayang-masaya na siya.  
 
"And  then  what  happen?"  labas  sa  ilong  na 
tanong ko.  
 
"He  bought  me  coffee,  we  talked  and  then 
he  asked  me  out  again."  nakangiting  sabi 
niya. "Dun sa second date, I realized that...."  
 
Gustung-gusto  kong  takpan ang mga tainga 
ko.  Alam  ko  naman  kasi  kung  ano  ang 
sasabihin  ni  Anne  sa  akin.  Alam  kong 
sasabihin  na  niya  ang  mga  salitang  ayaw 
kong marinig.  
 
"I  LIKE  him,  Ate  Grace.  I  really  think  I  have 
found my prince charming..."  
 
Muntik  na  akong  mabulunan.  Buti  na  lang 
hindi  natuloy.  Tuluyan  nang nawalan ng lasa 
ang  chincken  adobong  paborito  ko.  Hindi 
ko  na  alam  ngayon  kung  ano  bang  klaseng 
ulam ang kinakain ko.  
 
She  likes  him.  That  could  only  mean  one 
thing.  
 
I have to back off.  
 
I  really  have  to  forget  about  my  nameless 
feelings for him.  
 
I don't wanna hurt my sister.  
 
"Uhmm.."  tumikhim  ako.  "I'm  happy  for 
you..."  nakangiting  sagot  ko.  Plastic.  I 
sounded so plastic...  
 
"Bakit  parang  hindi  ka  naman  masaya?" 
biglang tanong niya. Napamaang ako.  
 
"MASAYA  ako?!!!"  high  pitch  na  sabi  ko.  "I'm 
truly  very  happy  for  you.  Sana  siya  na  ang 
prince charming mo..." ngumiti si Anne.  
 
"Hero  siya  ate....  Aguinaldo  Emilio  ang 
pangalan  niya.  And  I'm  sure,  kapag  nakilala 
mo  siya,  you'll  like  him."  hindi  na  lang  ako 
sumagot.  I  guess  Anne's  right.  I'll  like 
Aguinaldo.  
 
Actually,  I  like  him  already...  but  I  have  to 
unlike  him  na...  hindi  na  kasi  tama,  at  saka 
isa pa...  
 
Para  kay  Anne  siya.  Iyon  ang  magiging 
masaklap na katotohanan ng buhay ko.  
 
Si Aguinaldo ay para kay Anne.  
 
 
Habang ako...  
 
Tatanaw na lamang sa malayo... 
 
 
_________ 
 
 
 
 
"Bling!" 
 
Kakabalik  ko  pa  lang  sa  faculty  nang 
tawagin  ako  ni  Shany.  Vacant  ko,  wala 
akong  klase  hanggang  alas  dos  nang 
hapon. Balak ko sanang dumukdok sa mesa 
ko  at  matulog,  pero  ngayong  nandito  na  si 
Shany, parang hindi ko na magagawa iyon.  
 
"Bakit?" kunot noong tanong ko.  
 
"Kanina  pa  kita  hinahanap.  Kanina  pa 
nag-ri-ring  iyang  cellphone  mo.."  Ibinigay  sa 
akin  ang  telepono  ko.  Kunot  noong 
pinagmasadan  ko  iyon.  23  missed  calls...  at 
lahat ng iyon galing sa iisang numero.  
 
Kay Aguinaldo.  
 
At  hindi  lang  iyon.  I have 43 new messeges, 
at lahat nang iyon galing din sa kanya.  
 
"Bakit  may  ano?"  takang-takang  tanong  ko. 
Gusto  kong  basahin  iyong  mga  mensaheng 
iyon,  pero  hindi  ko  alam  kung  bakit hindi ko 
magawang pindutin ang read button.  
 
"Hay  nako, Bling. Ayan na eh, bakit hindi mo 
pa basahin?" tinitigan ko siya.  
 
"Hahatakin  ko  iyiong  buhok  mo  o  sasabihin 
mo  sa  akin?"  kabang-kaba  ako  noon. 
Pakiramdam  ko  kasi  may  nangyari  masama 
kay Aguinaldo.  
 
"Nako,  pagdiskitahan  ba  iyong  buhok  ko?" 
napapalatak  siya.  "Oo  na,  nilalagnat  iyang 
fisrt  kiss  mo.  Puntahan  mo daw siya, walang 
mag-aalaga  sa  kanya.  Kanina  pa  din  ako 
tinatawagan niyan, hinahanap ka."  
 
First  kiss...  muli  ko  na  naman  naalala  iyong 
kagulat-gulat  na  pangyayari  na  iyon  sa 
buhay  ko.  Ang  halik  na  ninakaw  ni 
Aguinaldo  sa  akin,  ang  halik  na  kahit  hindi 
ko  man  aminin  ay  isang  napakagandang 
alaala...  
 
"Bakit  ako  ang  tatawagan  niya?  Wala  ba 
siyang  nanay?"  umiwas  ako  ng  tingin.  I 
wanted to come.. i wanted to got there, but I 
just  don't  want  too.  Kapag  ginawa  ko  iyon, 
magiging mali ako.  
 
At ayokong maging mali...  
 
Pero  kung  hindi  ko naman siya pupuntahan, 
makokonsensya  naman  ako.  Paano  kung 
magdeliryo  iyon  doon?  Paano  kung iba pala 
ang  trip  niya  kapag  nagdedeliryo  siya? 
Paano  kung  tumalon  siya  sa  building? 
Paano  kung  laslasin  niya  ang  lalamunan  ng 
katabing unit niya? 
 
"Wahhh!"  naiinis  ako.  Ganito  pa  naman  ako 
kapag  nag-aalala  ako,  kung  anu-anong 
naiisip  ko.  Dali-dali  akong  pumasok  sa 
faculty at kinuha ang bag ko.  
 
Wala  na  akong  pakialam,  basta  pupuntahan 
ko  na  lang  si  Aguinaldo.  Kahit  pa  maging 
mali  ako.  Wala  naman  sigurong  masama 
kung  sa  kauna-unahang  pagkakataon  sa 
buhay ko, gagawa ako ng maling bagay.  
 
Walang  masama...  at  hindi  ako  magiging 
masamang tao.  
 
Sumakay  ako  ng  taxi  at  nagpahatid  sa 
kinaroroonan ni Aguinaldo.  
 
"Nako,  kapag  hindi  talaga  nilalaganat  ang 
lalaking  ito,  tatamaan  sa  akin  iyan!" 
nangigigil  na  sabi  ko.  Muli  ay  dinukot  ko 
ang  cellphone  ko  sa  bag.  52  messeges, 
binuksan  ko  ang  mga  iyon,  puro  galing  sa 
kanya.  Hinahanap  nga  niya  ako. Hindi ko na 
lang  sinagot  ang  mga  mensahe  niya  dahil 
malapit na rin ako.  
 
Nang  itapat  ni  Manong  Driver  ang sasakyan 
sa  harap  ng  building  ni  Aginaldo,  agad 
akong  nagbayad  at  bumaba,  mabilis  na 
tinahak ko ang daan patungo sa elevator..  
 
Makalipas  lang  ang  ilang  sandali,  natunton 
ko  na  ang  unit  ni  Aguinaldo,  nag-doorbell 
ako.  Nagbilang  ako  ng  isa,  dalawa,  tatlo  at 
apat,  sa  ikalimang  bilang  bumukas  ang 
pintuan.  
 
Tumambad  sa  akin  ang  hubad  na  katawan 
ni  Aguinaldo.  Nanlaki  ang  mga  mata  ko. 
Muli ko na naman natagpuan ang sarili kong 
nakikipag-face  to  face sa chisled chest niya. 
Nakatapi  lamang  siya  ng  tuwalya  at 
tumutulo  pa  ang  tubig  galing  sa  basa 
niyang buhok.  
 
"Hey  hey..."  tila  nang-aakit  na  sabi  niya,  he 
gave a smile that sent shivers down through 
my spine.  
 
Dammit! 
 
Bigla  ay  itinakip  ko  ang  mga  kamay  ko  sa 
akin mga mata.  
 
"Hayup  kang  kumag  ka!  Alam  mo  bang 
nag-absent  ako  sa  klase  ko  kasi  sabi  mo 
nilalagnat  ka!"  narinig  ko  ang  marahan 
niyang pagtawa.  
 
"Bakit,  tinakpan  mo  pa  iyang  mga  mata mo? 
Diba  sabi  mo  hindi  naman  na  virgin  iyong 
mga  mata  mo?"  tatawa-tawang  sabi  niya. 
naramdaman  ko  ang  kamay  niya  sa  braso 
ko, pilit niyang inaalis iyon.  
 
"Ayoko...  huwag..  huwag  po,  kuya..." 
nangingiming sabi ko. Ngayon parang gusto 
kong  magsisi  kung  bakit  pa  ako  nangpunta 
sa  kanya.  Wala  naman  palangh  lagnat  ang 
kumag.  Mukha  akong  tanga,  nag-aalala  pa 
ako pero wala naman pala siyang sakit.  
 
"Aalis  na  ako,  diyan  ka  na.  Huwag  kang 
magtetetxt  sa  akin  hayup  ka  talaga!"  naiinis 
na  sabi ko. Inis na inis ako habang siya tawa 
naman  ng  tawa.  Akala  siguro  nito  nagbibiro 
pa  ako.  Tumalikod  ako,  nasa  mga  mata  ko 
pa  rin  ang  kamay  ko...  pero  bago  pa  ako 
maka-about  face,  hinapit  ni  Aguinaldo  ang 
baywang ko.  
 
"Huy...  anu  ka  ba?"  napamaang  ako.  I  could 
smell  his  manly  scent.  I  can  feel  his  bare 
skin...  I can feel everything... bigla ay parang 
gising na gising lahat ng senses ko.  
 
"Aalisin  mo  iyan  oh,  hahalikan  ulit  kita?" 
bigla  ay naitikom ko ang bibig ko. Hahalikan 
na  naman  niya  ako..  Ayokong  halikan  niya 
ako... kapag ginawa niya iyon, tatangahin ko 
na naman ang sarili ko.  
 
"One..."  binibilangan  niya  ako?  Ano  ito? 
pasahan  ng  papel?  Naiinis  na  tinanggal  ko 
ang mga kamay ko. I saw him smile. 
 
"Bakit?"  inis  na  tanong  ko,  pilit  ko  siyang 
itinutulak.  "bitiwan  mo  ako,  mababasa iyong 
uniform  ko..."  kulang  sa  emosyon  na  sabi 
ko,  pero  hindi  siya  sumagot,  lalo  niyang 
hinigpitan ang yakap niya sa akin.  
 
"It doesn't matter..." he whispered.  
 
"Ano?" kabado na naman ako.  
 
"I  said,  it  doesn't  matter  because  I'm  gonna 
kiss  you  anyway..."  nanlaki  ang  mga  mata 
ko.  Gustong-guto  kong  magreklamo, 
gustung-gusto  ko  siyang  sitahin pero paano 
ko  gagawin  iyon  kung  nasa  mga  labi  ko  na 
ang mga labi ni Aguinaldo? 
 
Napasinghap  ako...  tulad  nang  nauna  ng 
nangyari,  unti-unti  na  namang  nagiging  jelly 
ace  ang  tuhod  ko.  Aguinaldo's  lips  felt  so 
warm  and  it  tasted  so  sweet.  He's  lips  were 
intoxicating,  nakakangilo,  nakaakhilo, 
nakakapanghina at tila ba nakakaadik.  
 
I don't know why I keep doing this to myself. 
Kakasabi  ko  lang  kanina  na  ayokong 
magkamali,  pero  heto  ako  sa  bisig  ng 
lalaking  ito  na  gusto  rin  ng  kapatid  ko, 
unti-unting  natutunaw  sa  matamis  na  halik 
na iginagawad niya sa akin. 
 
Aguinaldo  is  a  mistake.  He's  a  nightmare, 
he's a threath.  
 
I  keep  repeating  those  words  on  my  head, 
but my heart doesn't seem to care anymore.  
 
All  I  know  is  that  I  love  the  way  his  lips 
brushed over mine.  
 
But  he's  still  a  mistake.  Parang  siyang  LET 
exam,  na  kahit  gustuhin  kong  itama,  hindi 
ko pa rin magagawa. 
 
I  just  keep  kissing  him  back...  and  I  guess 
he liked that...  
 
Agui  tilted  my  head  to  deepen  that  kiss... 
and  just  like  that  I  lost  the  sense  of  being 
right or wrong...  
 
Ang tanging naiisip ko lang...  
 
Paminsan-minsan,  masarap  rin  palang 
magkamali.... 
 
 
 
******************************************* 
[9] Wanted: Brother-in-law (Chapter Nine) 
******************************************* 
Look,  I'm  sorry.  Hindi  ko  lang  talaga  matiis 
na hindi ka makita."  
 
Ayokong  magsalita.  Ayokong  tingnan  siya. 
Hindi  dahil  sa  naiinis  ako  sa  kanya,  kundi 
dahil  hanggang  ngayon  ay  wala  pa  rin 
siyang  saplot  sa  katawan.  Nagyuko  ako  ng 
ulo.  Hanggang  ngayon  ay  hindi  ko 
maintindihan  kung  bakit  niya  ito  ginagawa. 
bakit  ba  kailangan  niyang  lalo  pang  guluhin 
ang buong mundo ko?  
 
"Hindi  mo  ba  talaga  ako  papansin?  You're 
just  gonna  look  at  my  carpeted  floor  and 
count  the  dustmites?"  sarksatikong  sabi 
niya.  Hindi  pa  rin  ako  tumitingin  sa  kanya. 
Ayoko  nga.  Ayokong  makita  ang  mga  mata 
niyang  tila  laging  nag-iisip  ng  katamaran  at 
kamunduhan.  Napangiwi  ako.  bakit  ba  kasi 
nagpunta-punta  pa  ako  rito  sa  bahay  ng 
kumag na si Aguinaldo? Argh! 
 
"Mary  Grace  Cabling?!!!!"  tawag  pa  niya  sa 
akin. Nainis ako.  
 
"Magbihis  ka,  tapos  kakausapin  kita!"  sigaw 
ko sa kanya. Nanlaki ang mga mata ko nang 
ma-realize  kong  namumula  ang  mukha  ko 
nang  muli  ko  na  namang  masilayan  ang 
gwapo  niyang  mukha. Hindi. Hindi talaga ito 
maaari. A.Y.O.K.O. 
 
Nakipagsukatan  sa  akin  ng  tingin  si 
Aguinaldo.  Sa  huli  siya  rin  ang  unang 
nagbawi  at  saka  pumasok  sa  isang  pinto. 
Nang  muli  siyang  lumabas  ay  nakadamit  na 
siya. Nakahinga ako ng maluwag.  
 
Maa  damit  na  siya,  hindi  na  ako  mag-aalala 
na  anumang  oras  ngayon,  maaakit  rin  ako 
sa  kanya.  I  knew  he  was  trying  to  seduce 
me.  Kung  mali ako, bakit niya bubuksan ang 
pinto  wearing  only  his  towel,  then  after 
noon hahalikan niya ako? 
 
"Okay  now  let's  talk."  he  said.  He  sat  infront 
of  me.  I  was  waiting  for  him  to  say 
something and yet he didn't speak at all.  
 
"Oh  akala  ko  ba  mag-uusap  tayo."  hindi 
makatiis na tanog ko. Umiling siya.  
 
"Paano  tayo  mag-uusap  kung  nakatitig  ka 
lang  diyan  sa  carpet  ko?"  naiinis  na  tanong 
niya.  "Alam  mo  kung  anong  problema  mo? 
Masyado kang maarte."  
 
"Ako?"  napamaang  ako.  "maarte?  Eh sira ulo 
ka  pala  eh!" ako pa ngayon ang sinasabihan 
niyang  maarte?  Anong  karapatan  niya  at 
anong  basehan  niya?  Ang  kapal  naman  ng 
mukha  ng  lalaking ito. Kung ako maarte siya 
maniac! 
 
"Oo,  maarte  ka!  After  that  rain  kiss  you 
started  avoiding  me.  Pumupunta  ako  sa 
inyo,  pero  lagi  kang  wala.  You  know  what 
Letlet  told  me?  She  over  heard  you  talking 
to  Shany,  and  you  said  that  the  only  reason 
that  you  wanted  me  around  is  because  you 
need  someone  to  date  your  sister."  tila  gigil 
na  gigil  na  sabi  niya.  Lalong  kumunot  ang 
noo ko.  
 
"Iyon  naman  ang  usapan  natin  diba? 
Na-ide-date  mo  ang  kapatid  ko,  tapos 
liligawan  mo  siya."  Napailing  si  Agui. 
"Pumayag ka naman diba. You said yes."  
 
"Yeah, but that's a one time thing only."  
 
One  time  thing?  You  mean  you  don;t  have 
any  plans  of  making  ligaw  to  Anne?"  hindi 
maaari  ito.  Anne  likes  him.  Kaya  hindi 
pwede  ang  sinasabi  niya.  Tumayo  ako  at 
saka lumapit kay Aguinaldo.  
 
"Hindi  pwede  iyang  sinasabi  mo.  Anne  said 
she  likes  you!  You  have  to  like  her  back!" 
sigaw ko sa kanya. Agui smirked.  
 
"That  is not the point!" he yelled. Naihilamos 
niya  ang  mga  palad  niya  sa  kanyang 
mukha.  He  looked  frustrated, he looked like 
he was in pain.  
 
"Eh  anong  point?  As  far  as  I  know  iyon  ang 
dahilan  kung  bakit  kita  kinakaibigan." 
natigilan  ako.  Wait,  did  I  just  said  that  out 
loud.  He  turned  to  me.  Disappointment  was 
written  all  over  his  face...  but  wait,  what's 
that other thing.. he looked.... hurt...  
 
But why? 
 
"You  befriended  me  so  you  could  convice 
me  to  date  her?"  muling  sigaw  niya. 
Napangiwi  ako.  If  I  say  yes,  what  will 
happen?  Is  he  really  hurt?  Pero  bakit?  Wala 
namang masama sa sinabi ko eh.  
 
"So  why  did  you  let  me  kiss  you!?!!!"  muling 
sigaw niya sa akin?  
 
"We'll  because  I  don't  have  a  choice." 
mahinang sagot ko. Napatayo si Aguinaldo.  
 
"You  DON'T  have  a  choice?  What  does  that 
mean? But YOU kissed me back! Wala ka pa 
rin  bang  choice  noon?  So  pinapalabas  mo 
na  all  this  time!  Before  we  sat  down!  Before 
we  actually  talk,  I  was  kissing  you  and  you 
we're  kissing  me back because YOU DON'T 
HAVE A CHOICE?!!! 
 
Pulang-pula  ang  mukha  niya  sa  sobrang 
galit.  Baliw  yata  ang  lalaking  ito.  Ano  bang 
masama  sa  sinabi  ko?  Nagsasabi  lang  ako 
ng  totoo.  Totoo  naman  kasi  na  kapag 
hinahalikan  niya  ako,  wala  akong  choice. 
Hindi  ako  makapalag dahil sa tuwing lalapat 
ang  labi  niya  sa  labi  ko,  nanghihina  ang 
mga  tuhod  ko,  natutunaw  ang  mga  buto  ko 
at  dahan-dahang  humihinto  ang  mundo  ko. 
So  wala  talaga  akong  choice  kundi  ang 
hayaan  siyang  halikan  ako dahil wala akong 
lakas para pigilan siya.  
 
At  kahit  siguro  may  lakas  ako  para  gawin 
iyon, hindi ko pa rin gagawin.  
 
For  his  lips  we're  so  intoxicating,  I  just  think 
that  everytime  he  kisses  me,  it's  the  only 
way to breathe.  
 
"Ano  bang  masama  sa  sinabi  ko?  Totoo 
naman  iyon?"  natigilan  siya. 
Nagpalakad-lakad  siya  sa  harapan  ko.  It 
was  as  if  he  was  thinking  about  something, 
then he just stopped and stared at me.  
 
"We'll,  for  lack  of  any  appropriate  term,  or 
any  other  appropriate  reasons,  it's  insulting, 
because I happen to be in LOVE with YOU!" 
 
In  love  with  you...  in  love  with  you..  in  love 
with  you..  Parang  pirated  na  sirang  cd  na 
nagpa-ulit-ulit  ang  sinabing  iyon  ni 
Aguinaldo.  
 
In love siya sa akin?!!! Pero bakit?! 
 
"Pero bakit?" natatangang tanong ko.  
 
"Iyong  totoo?  Ewan  ko.  Hindi  ko  alam  kung 
bakit.  You're  not  my  type.  You're  not  even 
that  beautiful, you're too noisy, you can be a 
real  pain  in  the  neck,  you're  too  weird,  you 
talk  to  yourself,  you  don't  even  care  about 
MY  feelings,  and  yet it amazes me, because 
everytime  i  think  about why the hell did I fall 
in  love  with  you,  I  just  don't  know  how  to 
answer it." 
 
He's in love with me...  
 
Pero  hindi  pwede.  Hindi  pwede  ito. 
Napatayo  ako.  Ako  naman  ang 
nagpalakad-lakad sa harapan niya.  
 
"Hindi  pwede  ito."  malakas  na  sabi  ko. 
"Bawiin  mo  iyang  sinabi  mo. Nalilito ka lang. 
Hindi mo ako mahal."  
 
"Ano?"  takang-takang  tanong niya. Humarap 
ako  sa  kanya  at  saka  hinawakan  ang  mga 
balikat niya.  
 
"You  listen  to me, you are NOT ---- take note 
----  NOT  in  love  with  me  -----------  dahil  hindi 
pwede  dahil  gusto  ka  ng  kapatid  ko.  Dahil 
-----  sa  utak  ko,  buo  na  ang  ilusyon  na IKAW 
at  si  Anne  ay  para  sa  isa't-isa."  hinapit  niya 
ako.  
 
"Ikaw  ang  makinig.  Mahal  kita.  Liligawan 
kita.  Ayoko  sa  kapatid  mo."  napailing  ako. 
Bakit  parang  kay  dali  para  sa  kanya  ang 
sabihin ang mga bagay na iyon? 
 
"Hindi  nga  kasi  pwede  dahil  ayokong 
masaktan si Anne!"  
 
"Ano  bang  pakialam  ko  sa  kanya?" 
napangiwi  siya.  "Is  that  how  much  you  love 
your  sister?  That  you're  willing  to  give  me 
up  just  to  make  her  happy?"  disgusted  na 
disgusted  na  sabi  niya.  "Bling  hindi  naman 
habambuhay,  lahat  ng  gagawin  mo 
isasa-alang-alang  mo  iyang  kapatid  mo! You 
need to have a life. You have your own life."  
 
Sa  pagkakataong  iyon  ay  nakadama ako ng 
panghihina.  Hindi  pwede  ma-in  love  sa  akin 
si  Aguinaldo.  Suddenly  Anne's  face  flashed 
on  my  brain.  Her  smile,  the  happiness  that  i 
saw  in  her  face  when  she  told  me  that  she 
likes  Agui.  And  now,  he's  telling  me  that  he 
doesn't care for her? 
 
Paano  na  lang  si  Anne?  masasaktan  at  iiyak 
na  naman  siya,.  Hindi  ko  kakayanin  na 
makita  siyang  umiyak  at  hinding-hindi  ko 
maaatim  na  ako  ang  magiging  dahilan  ng 
pag-iyak niya.  
 
Mahal  ko  ang  kapatid  ko...  at  kahit  gusto  ko 
si  Aguinaldo  ----  oo,  gusto  ko  siya,  pero 
hanggang  doon  lang  iyon  -----  hindi  ko 
hahayaang  masaktan  si  Anne.  Kung 
kailangan  kong  ibigay  sa  kanya  si 
Aguinaldo,  gagawin ko iyon, kung kailangan 
kong  mag-makaawa  sa  kanya  para  lang 
mahalin  ang  kapatid  ko,  gagawin  ko  iyon. 
Basta huwag lang masaktan si Anne.  
 
"Anne  is  my  life.  And  I  will  do  everything  to 
make  her  happy.  So  please..."  nanginginig 
ang tinig na sambit ko. "love her...." 
 
"Oh  god!"  he  exclaimed.  "Look  me  in  the 
eye  and  tell  me  that  you  don't  feel  anything 
for me."  
 
Kung  tutuusin,  madali  lang  ang  pinapagawa 
niya  sa  akin.  Titingnan  ko  lang  siya  sa  mga 
mata  at  sasabihin  ko  ang  mga  bagay  na 
iyon.  
 
Pero...  hindi  ko  kaya.  Unang-una,  hindi  ako 
marunong magsinungaling.  
 
Sa  huli,  pinili  ko  na  lamang  ang  mag-iwas 
ng tingin at hindi magsalita.  
 
"Mary Grace..." he said.  
 
"Tama  na...  Please.  Tama  na..."  I'm  on  the 
verge  of  crying.  I  just  suck  in  all  my  breath 
to  stop  myself  from  tearing.  "Aalis  na  ako, 
Aguinaldo.  Maraming  salamat  pero  alam 
mong  hindi  ko  matatanggap  iyang  sinasabi 
mong  pagmamahal."  dinampot  ko  ang  bag 
ko.  Inayos  ko  ang damit ko saka muli siyang 
tinapunan ng tingin.  
 
Paalam...  iyon  aang  nag-iisang salitang nasa 
isipan  ko.  Magpaaalam  na  ako  sa  kanya 
dahil  wala  akong  karapatan  para  magtagal 
pa  sa  buhay  niya.  Pero  bakit  hindi  ko 
masabi ang mga salitang iyon.  
 
"Grace."  hinawakan  niya  ang  braso  ko.  May 
inabot  siya  sa  aking  isang  kulay  asul  na 
sobre.  Nagtatanong  ang  mga  matang 
tumingin  ako  sa  kanya.  "Invitation.  I  was 
planning  to  ask  you  to  go  with  me  to  my 
brother's  party.  But  I  just  couldn't  do  that 
now huh?"  
 
"Aguinaldo..."  
 
"Makinig  ka  sa  akin. Tomorrow, I'm goung to 
wait  for  you in the middle of the dance floor, 
if  you  come,  mahal  mo  ako, pero kung hindi 
ka darating...." 
 
"Hindi kita mahal?" tanong ko sa kanya. May 
kung  anong  maliliit  na  tinik  ang  animo'y 
bumikig sa aking lalamunan.  
 
"No...  If  you  don't....  I'm  running  after  you." 
napailing ako.  
 
"There's  no  way  I'm  going  to  come there. At 
kahit  na  makipagpatintero  ka  pa  sa  akin... 
hindi  ako  pupunta  dun."  marahang  tinabig 
ko ang kamay niya at saka nagtuloy-tuloy sa 
pintuan.  Bago  pa  ako  makalabas,  muli 
siyang nagasalita.  
 
"I  know  your  gonna  come.  Naniniwala 
akong mahal mo rin ako." I smiled bitterly.  
 
No way.. hindi ko siya pwedeng mahalin.  
 
 
__________ 
 
Four  hours...  ganoong  katagal  na  pala  ako 
nakatanga  sa  itaas  ng  bubong  ng  bahay  ni 
Shany.  Apat  na  oras  ko  na  ring  pilit 
idina-divert  ang  isipan  ko  para  hindi  ko 
maisip  ang  tungkol  sa  party  ng  kapatid  ni 
Aguinaldo.  
 
Hindi  naman  kasi  ako  pupunta  roon,  kaya 
bakit  ko  pa  kailangang  isipin  iyon?  Hindi 
naman  ako  pupunta  roon.  Hindi  ako 
pupunta  roon.  Hindi  talaga.  Napayakap  ako 
sa  mga  tuhod  ko.  Hindi  ko  maiwasan  ang 
kabahan  sa  tuwing  maaalala  ko  ang  sinabi 
sa akin ni Agui kahapon.  
 
Mahal niya daw ako.  
 
Totoo  kaya  iyon?  Ipinilig  ko  ang  aking  ulo. 
Eh  ano  naman  ngayon  kung  totoo  iyon? 
That  doesn't  mean  anything.  Hindi  ko  pa  rin 
siya  pwedeng  mahalin  dahil  gusto  siya  ng 
kapatid ko.  
 
"Bebe..."  tawag  sa  akin  ni  Shany.  Nakatayo 
siya sa may bintana. Maya-maya ay umakyat 
na rin siya para tabihan ako.  
 
"Kanina  ka  pa  dito,  pinanuod  mong 
maag-twilight?"  malambing  na  tanong  niya. 
Tumango  naman  ako.  "Ah..  hindi  ka  ba 
aalis?" muling tanong niya.  
 
"Saan  naman  ko  pupunta?"  nagtatakang 
tanong  ko.  Shany  smiled,  then  she  showed 
me  the  blue  invitation  Aguinaldo  gave  me 
last night. Hinablot ko iyon sa kanya. 
 
"Look,  I  know  this  is  you're  house.  But 
really?  you  have  to  snoop  around  my 
things?"  nakadama  ako  ng  pagka-irita,  Five 
yers  of  living  with  her,  ni  minsan  hindi  ako 
nakialam sa gamit niya.  
 
"We'll  i'm  sorry,  I  just  spent  the  whole  day 
trying  to  figure  out  what  is  wrong  with  you. 
I'm  sorry.  Pero  nag-aalala  talaga  ako  sa'yo." 
mahinang  sabi  niya.  "At  hindi  ko  rin  matiis 
na  hindi  ka  tanungin.  Bakit  ba  hindi  ka 
pupunta diyan?"  
 
"Dahil hindi pwede." napapalatak ako.  
 
"Bakit?" muling tanong niya.  
 
"kasi  nga  hindi  mga  pwede,  ba't  ba  makulit 
ka?" napailing si Shany.  
 
"Alam  mo  kung  mahal  ka  man  ni  Aguinaldo, 
wala  namang  problema  doon.  He's  single, 
you're single. Nothing's wrong with it."  
 
"Anne's  single  too.  Siya  na lang ang mahalin 
niya."  bigla  ay  binatukan  ako  ni  Shany. 
"Aray!"  
 
"Ang  tanga  mo  talaga.  Hindi  mo  ba  nakikita, 
Bling?Mahal  ka  noong  tao  tapos 
ipapamigay  mo  na  lang  siya  sa  kapatid  mo? 
Ganoon  na  lang  ba  iyon  para  sa'yo?  Kung 
tutuusin nakakainggit ka nga eh."  
 
Nahilo  ako  bigla,.  Ano  naman  ang 
nakakainggit  sa  sitwasyon  ko?  May 
nakakainggit  ba  sa  gaanito?  Hirap  na  hirap 
na  nga  ako  dahil  hindi  ko  maamin  sa  sarili 
ko  kung  ano  baa  talaga  itong 
nararamdaman  ko  para  sa  kumag  na  iyon 
tapos  sasabihin  niya  sa  akin  na  naiinggit 
siya?  Sige  kung  gusto  niya  palit  na  lang 
kami ng sitwasyon.  
 
"Anong  nakakainggit  doon?"  takang-taka 
ako.  Nagkibit-balikaat  siya.  "Kahit  masakit 
mang  aaminin,  katulad  lang  ako  ng  kapatid 
mo." 
 
"Malantong  ka  din?"  biglang  tanong  ko. 
Hinampas niya ako sa balikat. "Aray!" 
 
"Oo.  Malantong  din  ako.  Pero  lumalantong 
ako  para  maging  masaya.  Kaya  ako 
nakikipag-date  kasi  gusto  kong  mahanap 
iyong  nag-iisang  taong  pwede  akong 
mahalin  kahit  matigas  ang  ulo  ko  at  kaya 
akong  tanggapin  kahit  na  gaano pa kasama 
ang  mga  habits  ko.  Iyong  taong  tatabihan 
pa  rin  ako  sa  pagtulog  kahit  na  alam niyang 
humihilik  ako."  natawa  ako  ng  malakas. 
Hindi  ko talaga mapigilan. Totoo naman kasi 
ang  sinasabi  ni  Shany. Naghihilik talaga siya 
kapag tulog.  
 
"Listen  to  me!  The  point  is,  tulad  ni  Anne. 
Naniniwala  rin  ako  sa  prince  charming. 
Kunwari  lang  hindi  para  hindi  ako 
magmukhang  baduy,  pero  naniniwala  ako. 
Walang  taong  gustong  tumandang  nag-iisa, 
Bling.  At  swerte  ka  dahil  kahit  hindi  ka 
naghahanap  ng  lalaki  sa  buhay mo, kahit na 
lagi  mong  sinasabi  na  hindi  mo  sila 
kailangan, you found him."  
 
Napangiwi  ako.  Of  course  she  was  talking 
about Aguinaldo Emilio.  
 
"Aguinaldo  came  into  your  life  and  things 
changed,  Cabling.  Sana  maisip  mo  iyon. 
Mahal  ka  niya.  This  is  your  chance  to  be 
happy,  Bling.  You  spent  almost  all  your  life 
trying  to  be  strong  kahit  alam  nating  parehi 
na pinaplastic mo lang ang buhay." 
 
Natigilan ako.  
 
"When  you  have  found  the  one  that  your 
looking for, you'll know it." 
 
"Paano Dad?"  
 
"You'll  feel  it,  Grace.  Like  the  Earth  was 
slowing  down  and  everything  will  be  as 
colroful  as  the  rainbows  and  the  butterflies. 
Kapaga  naangyari  iyon  sa'yo,  Grace,  huwag 
mo nang bitiwan ha?" 
 
Bigla  akong  napaluha.  Ano  bang 
nangyayari?  
 
"I  was  looking  for  a  brother  in  law,  Shany," 
mahinang sagot ko.  
 
"Yes  you  were.  But  you  ended  up  finding 
your  destiny."  sa  pagkakataong  iyon 
hinayaan  kong  tumulo  ang  mga  luhang 
matagal  ko  nang  gustong  pakawalan.  Luha 
hindi  para  sa  kalungkutan  kundi  para  sa 
nakakabaliw  na  kalituhan  na  bumabalot  sa 
aking puso.  
 
Aguinaldo Emilio. My Mr. Destiny.  
 
Destiny  is  a  predetermined  course  of 
events  considered  as  something  beyond 
human power or control... 
 
It's  not  in  my  hands  anymore...  wala  na 
akong  magagawa.  Hindi  ko  ito  desisyon, 
pero nangyari na...  
 
Lahat  ng  pinaniwalaan  ko  noon,  wala  nang 
ibig sabihin ngayon.  
 
All  I  know  is  that  I  was  only  fooling  myself. 
I'm  in  love  with  Aguinaldo  and I was just too 
stupid to accept that fact.  
 
"I'm  going  to  the  party."  lumuluhang  sabi ko. 
Napangiti si Shany.  
 
"Tara  na.  Mag-ayos  ka  na  noh!"  dali-daling 
tumayo  kami  at  pumasok  sa  loob. 
Nagtatatakbo  kami  ni  Shany  papunta  sa 
kwarto ko.  
 
"Mga  Tita,  Saan  po  kayo  pupunta?"  tanong 
ni  Letlet  nang  makita  niya  kaming 
na-uunahan.  Ngumiti  ako  saka  hinalikan 
siya sa pisngi.  
 
"Magkaka-baby  na  si  Tita  at  saka  si  Tito 
Agui!" nakakalokong sabi ko.  
 
"Mag-kikiss  na  kayo  ulit?!"  natigilan  ako. 
Pero  saglit  lamang  iyon  saka  muling 
natawa.  Ulit?  that  means  nakita  niya  kami 
noong  hinalikan  ako  ni  Agui  sa  likod  bahay. 
Napailing ako.  
 
"Hoy!  Halika  na  dito,  nag-aaksaya  ka  ng 
oras.  Bwisit  ito.  Bilis!"  muli  kong  hinagkan  si 
Letlet sa pisngi.  
 
"Wish  me  luck,  baby."  I  smiled  to  myself.  I 
cannot  believe  this,  minuto  na  lang  ang 
hihintayin  ko  para  makasama  na  ang 
lalaking pinakamamahal ko...  
 
******************************************* 
[10] Wanted: Brother-in-law (Chapter Ten) 
******************************************* 
"What the hell are you doing, Agui?" 
 
I  keep  on  asking  myself  that.  I've  been 
standing  in  the  middle of the dance floor for 
quite  sometime  now,  and  yet  kahit  anino  ni 
Bling  hindi  ko  makita.  Kanina  pa  rin  ako 
palinga-linga  but  all  I  could  see  are  those 
faces  that didn't matter to me at all. I sighed. 
Pupunta  ba  siya?  Should  I  just  give  it  up? 
What  if  she  doesn't  come?  Paano  kung  mali 
ako?  Paano  kung  hindi  niya  pala  talaga  ako 
mahal  at  isa  lamang  iyon  sa  aking  ilusyon? 
Pero  hindi..  papanindigan  ko  ang 
paniniwala  ko.  Mahal  ako  ni 
Bling,nararadaman  ko  iyon  at  kahit  kailan 
hindi  pa  nagkakamali  ang instinct ko ---------- 
we'll  except  for  that  time  when  i  refused  to 
marry  Jasmine  ----------  but!  If  I  married 
Jasmine  back  then,  hindi  ko  makikilala  si 
Bling. Hindi ako magiging mas masaya.  
 
I  never  thought  that  someone  like  her  can 
change  someone  like  me.  When  she  came 
into  my  life,  everything  changed...  hindi  ko 
nga  inaasahan  na  magiging  ganito  ang 
kakalabasan  naming  dalawa.  Ako  at  siya..  I 
smiled.  I  couldn't  help  but  hope...  I  really 
want  her  to  come.  I  need  her  to  come  here 
tonight.. 
 
"What  if  hindi  siya  dumating?"  tanong  ng 
kontrabidang  parte  ng  utak  ko,  napailing 
ako. Darating siya. I'm sure of that.  
 
"Agui..."  I  turned  around  when  some  dude 
called  my  name.  I  frowned  when  I  saw  my 
brother  walking towards me. "What the hell? 
It's  my  birthday,  bro....  be  happy."  Inakbayan 
ako ni Jacinto. Siniko ko siya.  
 
"Tigilan  mo  ako.Lumayo  ka  nga  sa  akin 
baka  masapak  kita."  inis  na  sabi  ko.  Pilit 
kong  tinatanaw  ang  entrada  ng  bahay, 
tahimik  kong  hinihiling  na  sana,  dumating 
na  siya...  pero  wala  hindi  pa  rin  nangyayari. 
Bahagyang itinulak ko si Jacinto.  
 
"Diyan  ka  muna,  bro.  Happy  birthday. 
Mag-asawa  ka  na  at  tigilan  mo  na  ang 
pambabae  mo."  Tawa  lamang  ang  isinagot 
niya  sa  akin.  Inirapan  ko  siya,  pagkatapos 
ay  napailing  pa  ako.  Jacinto  is  the youngest 
Emilio,  and  he  is  just  like  me..  I  mean  I  used 
to  be  like  him.  He  used  to  be  my 
wingman/partner  in  crime/drinking  buddy 
-------  pero  nagbago  ang  lahat  ng  iyon  nang 
dumating si Bling sa buhay ko.  
 
My  brother  and  I  used  to  go  out  every 
Saturday  night,  but  when  I  met  Bling  ----  I 
begun  to  spend  my  Saturday  nights  inside 
my  home,  smiling  or  laughing  alone  dahil 
lang  sa  naiisip  ko  siya.  While  Jacinto  kept 
partying,  I  was  with  her  and  Letlet  playing 
paper dolls or flying kites.  
 
Naisip  ko  noon,  ganoong  buhay  ang  gusto 
ko.  A  peaceful  Saturday  afternoon  with  the 
woman  I  love  and  our  future  kids..  I  smiled 
to  myself.  I  had  it  bad...  Masama  na  nga 
siguro  ang  tama  ko  kay  Mary  Grace 
Cabling.  
 
"Oh  shit.shit.shit!"  napamura  ako  ng  may 
makita  akong  gumulong  na  dalawang  bote 
ng  alak  sa  sahig  ng  verandah.  Bigal  kong 
naalala  ang  kwento  ni  Papa  sa  aming 
magkakapatid  noong  mga  bata  pa  kami. He 
used  to  tell  us  that  this  house  was  haunted 
by  alcoholic  ghosts!  And  yes,  I'm  scared  of 
ghosts, and spiders. 
 
"You  speak  french  now?"  nakakalokong 
tanong  sa  akin  ng  pamilyar  na  tinig  na  iyon. 
Medyo  madilim  ang  paligid  kung  kayat 
pinagsawa  ko  muna  ang  mga  mata  ko  sa 
dilim  bago  ko  tuluyang  nakilala  ang 
nagmmay-ari  ng  malamig  at  malungkot  na 
tinig na iyon. 
 
"Trey?"  tumayo  siya  at  saka  tumango  sa 
akin.  "Im  didn't  know  you're  here.  Does 
Mom  know  you're  here?"  Santiago  Emilio  III, 
my  eldest  brother,  also  known  as  Trey  ---- 
the  drummer  of  NEON.  He  turned  his  cold 
eyes to me.  
 
"A  little  bird  told  me  that  the  love  of  you're 
life  married  you  college  arch-enemy..  Is  it 
true?"  He  may  always  be  missing  in  action 
but he's always updated.  
 
"Yeah..  but  I  don't  care  anymore..."  tinungo 
ko  ang  terrace  at  saka  tumingin  sa  ibaba.  I 
have  a  better  view  here.  Kung darating man 
si  Bling,  agad  ko siyang makikita. I smiled to 
myself.  Sigurado  akong  siya  ang  magiging 
pinakamagandang babae sa paty ni Jacinto.  
 
"Sinong  hinihintay  mo?" tanong niya sa akin. 
I shrugged.  
 
"You'll  see..."  makahulugang  ngumiti  ako.  I 
felt Trey's hand on my shoulder.  
 
"You're  in  love..."  walang  emosyong 
pahayag  niya.  That  caught  my  attention. 
Hindi  ko  mapigilang  makadama  ng  awa 
para  sa  kapatid  ko.  It's  been  a  year,  and  yet 
he's still grieving.  
 
"Trey....about you wif---" 
 
"Angelika  is  happy.  I'm  --we'll  I  can't  say  I'm 
happy  but  I'm  coping,  I'm  trying  my  best  to 
keep  my  heart  beating.."  he  smiled,  sa 
tuwing  ngingiti  siya  lalo  lamang 
lumulungkot ang hitsura niya.  
 
"Anyways..."  I  said...  "I  heard  that  .."  nang 
muli  kong  tumingin  sa  kinatatayuan  niya  ay 
wala  na  siya  roon.  Napangiwi  ako.  Trey  is 
really  weird.  Kahit  na  noong  mga  bata  pa 
kami,  kakaiba  na  ang  ugali  niya.  Mas  gusto 
niyang  sumasama  kay  Kai  ---  his  late  wife 
-----  kaysa  sa  amin  ni  Jacinto.  Napabuntong 
hininga  ako,  bigla  kong  nahiling  na  sana 
maging  maayos  na  ulit  ang  takbo  ng  buhay 
ng kapatid ko. But that's just another story...  
 
"Agui?"  isang  malamyos  na  tinig  ang  narinig 
ko  mula  sa  aking  likuran.  Huminto  ang 
pagtibok  ng  puso  ko.  Is  it  her?  I  smiled. 
Agad kong nilingon ang nagsalita, na-freeze 
ang ngiti ko, when I realized who it was.  
 
"Mary  Anne..."  dismayadong  sabi  ko.  She 
smiled even more.  
 
"Agui,  what  are  you  doing  here?"  lumapit 
siya  sa  akin.  I  smirked.  She's  not  supposed 
to  be  here.  Baka  mabulilyaso  pa  ang  plano 
ko kapag nandito siya.  
 
"I  should  be  the  one  asking  you  that.." 
naiinis na sagot ko.  
 
"Oh-oh,....  you  don't  look  happy.  What's 
wrong."  she  pugt  her  arms  around  my  neck. 
Kinilabutan  ako.  Ano  bang  problema  ng 
babeng ito? 
 
"Anne..." she smiled at me.  
 
"You're  my  prince  charming..."  she  said  in  a 
very  husky  tone...  pinanindigan  ako  ng 
balahibo.Kung  anuman  ang  binabalak  ng 
babaeng  ito,  hindi  iyon  maganda.  Pilit 
akong lumayo sa kanya.  
 
"Bitawan  mo  nga  ako!  Ano  ba  kasing 
ginagawa  mo  dito?"  Por  dios  por  santo! 
Napaka-aggressive  naman  ang  babaeng 
ito.  Kung  titingnan  ngayon  si  Anne  at  si 
Grace,  walang  mg-akala na magkapatid sila. 
Anne  looked  like  a  ----  I  don't  think  there's a 
right  therm  for  that  but  I'm  gonna  say  it 
anyway,  she  looked  like  a  slut.  Masyadong 
hapit at maikli ang suot niya.  
 
"A  friend  of  mine  invited  me.  I  guess  that  a 
blessing  in  disgiuse  because  now  we're 
together..."  dahan-dahang  inilipit  niya  sa 
aking  mukha ang labi niya. Nanlaki ang mga 
mata  ko.  "Don't  fight  it, Agui. I know you like 
me  too..."  and  just  like  that  I  felt  her  lips 
touched  mine.  Hinalikan  ako  ng 
nakababatang  kapatid  na  bbae ng babaeng 
mahal  ko,  and  I  just  felt som stupid because 
I couldn't just push her away.  
 
I  still  care  about  her...  but  the  only  reason 
why  I  care  for  her  is  because  she's  Mary 
Grace  Cabling's  sister,  and  I  don't  want  to 
jeopardize  whatever  we  have  because  of 
this.  Hindi  ko  pwedeng  masakatan  ang 
kapatid  niya.  I  was  planning  on  slowly 
pushing her away but she just won't budge! 
 
Then  on  the  corner  of  my  eye,  I  saw  the 
most  beautiful  thing  that  ever  happend  in 
my  life.  The  only  problem  is  her  face  was 
full  of  doubt  and  uncertainties.  Walang 
sabi-sabing itinulak ko si Mary Anne.  
 
"What?" inis na tanong niya.  
 
"Grace!" tumingin si Anne sa direksyon niya.  
 
"Ate?!"  she  smiled.  That  smile  broke  my 
heart.  I  can  feel  her  pain.  Hindi siya kumibo. 
Wala  siyang  sinabi.  Sa  halip  nagyuko  siya 
ng ulo at saka umalis.  
 
"Bling!"  sigaw  ko.  Sinundan  ko  siya,  pero 
bago  ako  makaalis  ay  hinawakan  ni  Anne 
ang braso ko.  
 
What  is  happening?"  takang-takang  anong 
niya. 
 
"What's  happening?  I'm  in  love  with  your 
sister.  Sorry Anne. But I have to run after the 
woman  I  love."  tinabig  ko  ang  kamay  niya, 
saka  tumakbo  papunta  sa  direksyong 
tinahak  ni  Bling.  Hindi  ko  siya  makita.  Hindi 
ko siya makta.. nasaan na ba siya? 
 
"If  you're  looking  for  that  lady  in  a  black 
dress,  she  ran  that  way."  itinuro  ni  Trey  ang 
front  door  ng  bahay  ni Jacinto. Napapalatak 
na  tumakbo  ako  patungo  roon.  Ano  bang 
nangyayari  kay  Bling?  Pero  pumunta  siya... 
masaya  ako  dahil  nagpunta  siya,  pero 
naiinis  ako  dahil  bigla  siyang  umalis  at hindi 
man lang hinintay ang paliwanag ko.  
 
"We'll  she  saw  you  kissing  her  sister..  what 
do  you  want  her  to  think?"  iyon  ang 
isinisigaw  ng  maliit  na  parte  ng  utak  ko. 
Nakarating  ako  sa  labas  ng  bahay  ni 
Jacinto.  Nagpalinga-linga  pero  hindi  ko  siya 
makita. 
 
"Bling?!"  sigaw  ko.  Wala,  walang  sumagot.  I 
stareted  running  around like a fool. "Nasaan 
ka  ba?"  naiinis  na  sigaw  ko.  Nang  lumingon 
ako  sa  kanang  direksyon  ng  village, 
naaninag  ko  ang  isang  babaeng 
naglalakad.  Malakas  ang  kutob  ko  na  siya 
na iyon.  
 
"Bling!"  tumakbo  ako.  "Bling!"  hinawakan  ko 
ang  braso  niya.  "Bling..."  noon  lamang  siya 
tumigil.  
 
"You're crying.." natatarantang sabi ko.  
 
"Hindi ah.." humihikbing sagot niya.  
 
"Please  don't  cry..."  pinahid  ko  ang  mga 
luhang iyon. Tinabig niya ang kamay ko.  
 
"Uuwi  na  ako.  Bumalik  ka  na  doon..." 
mahinahong sabi niya.  
 
"Bling.." hindi siya huminto. She just keep on 
walking,  palayo  siya  ng  palayo.  She  even 
took  off  her  shoes  and  continued  walking. 
Halos  kalahati  na  ang  layo  niya  sa  akin.  I 
was  watching  her  walk  away  and  I  realized 
that  I  couldn't  just  let  her  leave  like  that.  I 
have  to  hear  whatever she wanted to say to 
me.  I  want  her  to  tell  me  that  the  reason  of 
her tears was ME.  
 
"Bling!"  I  yelled  at  her.  "Ano  bang  ginagawa 
mo  dito?"  noon  lamang  sya  huminto...  I 
sighed  and  braced  myself  for  whatever 
that's going to happen next....  
 
 
 
 
_______ 
 
 
 
 
"Ano bang ginagawa mo dito?"  
 
Lalong  tumulo  ang  mga  luha  ko  nang 
marinig  ko  ang  tanong  na  iyon.  Oo  nga 
naman,  Bling.  Ano  nga  bang  ginagawa  mo 
sa lugar na iyan?  
 
Aaminin  ko  na  ang  totoo, nagpunta ako dito 
dahil  naniwala  ako  sa  kanya.  Naniwala  ako 
na  mahal  niya  ako,  at  sa  pagkakataong  ito, 
inamin  ko  na  rin  sa  sarili  ko  na  mahal  ko 
siya,  pero  hindi  ko  naisip  na  maaaring 
pinaglalaruan lang pala ako ni Aguinaldo.  
 
I'm  so  stupid.  Hindi  ako  makapiwalang 
nagpauto  ako  sa  kanya.  Mahal  niya  ako? 
Mahal  niya  ako?  Kung  ako  ang  mahal  niya 
bakit  si  Anne  ang kahalikan niya kanina? He 
kissed  my  sister.  Tapos  ngayon  hahabulin 
niya  ako  at  tatanungin  niya  kung  ano 
ginagawa ko doon?  
 
"Iyong  totoo?"  basag  ang  aking  tinig  nang 
humarap  ako  sa  kanya.  Napahikbi  pa  ako. 
"Hi-hindi ko alam..."  
 
"Bling...."  lumapit  siya  sa  akin,  humakbang 
naman ako papalayo sa kanya.  
 
"Tama  na,  Agui."  ngumiti ako. "Okay na eh..." 
hindi  ko  maintindihan  kung  bakit  ang  hirap 
pigilan  ng  mga  luha  kong  ito.  "Diba,  sabi  ko 
naman  sa'yo...  magugustuhan  mo  si  Anne. 
Now  you  like  her.  Hindi  ako  nangkamali." 
mukha  akong  tanga.  Sinasaktan  ko  pa 
iyong  sarili  ko,  pero  ang  mas  nakakatuwa, 
hindi  ako  nakakaramdam  ng  kahit  na  ano. It 
was  as  if  biglang  namanhid  ang  buong 
katawan  ko  at  hindi  ako  makaramdam  ng 
kahit na ano.  
 
Umiiyak  ako,  pero  napakaluwag  naman  ng 
paghinga  ko.  Nasasaktan  ako  pero  hindi  ko 
naman nararamdaman.  
 
Hinawakan ako ni Aguinaldo sa mga balikat.  
 
"Bling...."  
 
"Alam  mo?"  humikbi  na  naman  ako.  "Akala 
ko  kapag  nagpunta  ako  dito,  magiging 
masaya  ako.  Sabi  kasi  ni  Shany,  follow  your 
heart to be happy. I did just that, but i ended 
up hurting myself." tumingin ako sa kanya.  
 
"Bling,  please  stop  that.  Mahal  kita."  muling 
sabi  niya,  mapait  ang  mga  ngiting  gumuhit 
sa mga labi ko.  
 
"Hindi  mo  ako  mahal."  pinahid  ko  ang  mga 
luha  ko.  "Akala  mo  lang  iyon  kasi  bago  ako 
sa  buhay  mo.  Diba  madalas  mong  sabihin 
na  iyong  mga  bagay  na  ginagawa  ko  sa'yo 
ako  lang  ang  nakakagawa  noon  sa'yo... 
ganoon  lang  iyon,  overwhlemed  ka  lang 
kasi  kakaiba  ako.  Ako  lang  naman  kasi  ang 
nakakapambara  sa'yo  eh.  Hindi  mo  ako 
mahal, Aguinaldo. "  
 
"Bakit  ba  mas  pinangungunahan  mo  ako? 
Eh  sa  mahal  nga  kita  eh.  Wala  kang 
karapatan  para  sabihin  sa  akin  na  hindi  kita 
mahal,  anong  alam  mo  sa  nararamdaman 
ko!"  sigaw  niya  sa  akin.  Sinigawan  niya  pa 
ako. Ngumiti ako saka sinampal siya.  
 
"Para  magising  ka.  Hindi  mo  ako  mahal, 
Aguinaldo..."  natigilan  ako.  Bigla  akong 
napahagulgol.  "Pero  ako?  Mahal  na  mahal 
kita....  pero  mali.  Kasi  hindi  pwede.  Hindi 
pwede  tayo.  Kasi  gusto  ka  ni  Anne  at  hindi 
ka  naman  kasama  sa  kahit  na  anong  plano 
sa  buhay  ko,  kaya  ayoko.  Hindi  ko  kayang 
panindigan ang pagmamahal ko sa'yo..."  
 
Hinawakan ni Aguinaldo ang pisngi ko.  
 
 
"Naririnig  mo  ba  ang  sarili  mo?  Itinatanggi 
mo  ako?  Ang  nag-iisang  bagay na maaaring 
magpasaya  sa'yo  for  what?  para  sa  kapatid 
mo?" sigaw niya sa akin.  
 
Matagal  akong  tumitig  sa  kanya.  Hilam  ng 
luha  ang  aking  mga  mata.  Oo,  tama  si 
Aguinaldo,  maaaring  nasa  mga  kamay  niya 
ang  kaligayahan  ko,  at  kahit  gustuhin  ko 
mang  hawakan  ang  mga  kamay  niya  upang 
salubungin  ang  bukas  na  masaya  at  walang 
pangamba,  hindi  ko  kaya,  kahit  na  ulit-ulitin 
ko  ang  buong  buhay  ko,  mas  pipiliin  ko  pa 
rin  ang  kaligayahan  ni  Anne  kaysa  sa  sarili 
ko.  
 
Kanina,  nang  makita  kong  hinahagkan  ni 
Agui  ang  kapatid  ko,  nakaramdam  ako  ng 
kakaibang  sakit,  pero  nang  maaninag  ko 
ang  mukha  ni  Anne,  napalitan  ang  kalahati 
ng  sakit  ng  kakaibang  kasiyahan.  Isang 
kasiyahan  na  madalas  kong  maramdaman 
noon kapag alam kong masaya siya.  
 
Anne  is  my  sister.  She's  unique.  She's  the 
only  family  I  have,  while  Aguinaldo  is  just  a 
random  guy  I  met,  I've  only  known  him  for 
seven months, at sa loob ng panahong iyon, 
Oo  nanging  masaya  ako,  nagawa  niyang 
buwagin  ang  pader  na  itinayo  ko sa pagitan 
ko.  
 
Nag-iisa  lang  si  Anne  at  nag-iisa  lang  din  si 
Aginaldo,  pero  sa  pagkakataog  ito,  mas 
matimbang  sa  akin  ang  kapatid  ko.  Kapatid 
ko  iyon  eh.  Siya  lang  ang  nag-iisa  kong 
pamilya  at  kapag  nawala  siya,  hindi ko alam 
kung anong mangyayari sa akin.  
 
"Bling  naman..."  he  tired  holding  my  hand. 
Iwinaksi  ko  ang  mga  kamay  niya  at  saka 
muling lumayo sa kanya.  
 
"Be  happy,  Aguinaldo.  I hope this will be the 
last  time  I'll  ever  see  you  again."  huminga 
ako ng malalim.  
 
"Bling,  please..."  I shook my head. Mabuti na 
lamang  at  may  namataan  akong  taxi  na 
papunta  sa direksyon ko. Agad na pinara ko 
iyon.  
 
"Mary  Grace."  binuksan  ko  ang  pinto  ng  taxi 
at saka muling tiningnan si Aguinaldo.  
 
"I  really  don't  want  to  say  goodbye...  but  I 
have  to.."  I  took  a  deep  breathe.  "Goodbye, 
Aguinaldo..." 
 
Tuluyan  na  akong  pumasok  sa  loob  ng 
sasakyan.  Doon,  hinayaan  kong  tumulo  ang 
mga  luhang  kanina  pa  naglalandas sa aking 
mukha.  Napahagulgol  ako  nang  bigla  kong 
marinig  ang  malakas  na  pagkatok  mula  sa 
bintana ng taxi na sinasakyan ko.  
 
I  saw  Aguinaldo  knocking  on  my  window.  I 
cried.  But  I  didn't  asked  for  the  driver  to 
stop.  Hanggang  sa  bumilis  ang  taxi,  ang 
buong  akala  ko  ay  titigil  siya,  peo  hinabol 
niya  ang  sinasakyan  ko.  Napaawang  ang 
mga labi ko.  
 
It  was  so  koreanovela.  But  the  only 
difference is that it's really happening to me. 
I  could  still  hear  him.  he  was  begging  me to 
comeback.  I  wanted  too,  I  want  to  run  back 
to him and hug him tightly.  
 
But  I  just  couldn't.  It's  not  that  simple...  So  i 
just looked away...  
 
******************************************* 
[11] Wanted: Brother-in-law (Chapter Eleven) 
******************************************* 
Moving on...  
 
That  word  seems  so  easy  but  heck...  it  was 
a  hard  thing  to  do.  It  was  never  easy  to  let 
go  of  something  that  you  need  and  wanted 
to be a part of your life.  
 
Aguinaldo.  How  can  I  be  so  messed  up 
about  him?  Ni  wala  naman  kaming  malalim 
na  gbut  there  he  is,  sending  tears  to  my 
eyes  everynight  just  because  I  feel  like  he 
put a huge rock on my head.  
 
Hindi  naman  ako  dapat  nagkakaganito.  I 
have  to  make  myself  okay.  I'm  good  at  that. 
When  my  father  died,  I  conviced myself that 
I'm  going  to  be  okay,  at  naging  maayos 
naman  ako,  kahit  na  hindi  siguro  iyon  ang 
iniisip  kong  magiging  kalagayan  ko  naging 
maayos  pa  rin  ang  lahat.  Iyon  lang  naman 
ang  kailangan  kong  gawin  pero  bakit  hindi 
ko  magawa?  Bakit  hindi  ko  maalis  sa  isipan 
ko  si  pekeng  bayaning  iyon?  Dahil  sa kanya 
hindi  ako  makatulog  sa  gabi.  Ilang  araw  na 
rin  akong  mukhang  zombie  dahil  sa  laki  ng 
eyebags  ko  pero  wala  naman  akong 
magawa.  
 
Lagi  ko  na  lang  siyang  naiisip  at  kahit  saan 
ako tumingin parang nakikita ko siya.  
 
Bad.. bad... bad..  
 
Hindi  ito  maaari.  Hindi  ko  naman  talaga 
gusto  itong  nararamdaman  ko.  Hindi 
pwede.  
 
Kahit  pa  sabihin  niya  sa  akin  na  gusto  niya 
ako  ---  na  mahal  niya  ako,  hindi  pa  rin 
pwede  dahil  nakita  ko  naman  kung  gaano 
siya kagusto ng kapatid ko.  
 
Kahit anong mangyari, my sister's happiness 
will  always  be  on  the  top  of  my  list.  I  would 
give  up  everything  ----------  even  Aguinaldo 
Amilio  --------  the  pekeng  hero  ---------  kung 
iyon ang magpapasaya sa kapatid ko.  
 
"One  month?  Leave?  Bakit?"  sunod-sunod 
na  tanong  ng  principal  namin.  Ngumiti 
lamang ako.  
 
"I  guess  kailangan  ko  po  ng  pahinga, 
Ma'am.  Sana  po  payagan  ninyo  ako.  One 
month lang naman po. Mabilis lang iyon."  
 
"Then  who  will  handle  your  work  load?" she 
asked me again.  
 
"Kinausap  ko  na  po  si  Miss  Magracia  at  si 
Mr.  Domingo.  Sampung  sections  lang 
naman  po  ang  hawak  ko,  hinati  ko  na  po 
iyong  work  load  ko  sa  kanila."  mahinahong 
sagot  ko.  Napamaang  siya.  Tahimik  akong 
naupo  roon.  I  was  silently  praying  na  sana 
payagan  ako  ni  Ma'am.  Gusto  ko  talagang 
magpahinga  muna. I need to re-evaluate my 
priorities.  I  need  to  clear  my  head.  I need to 
forget  about  this  stupid  feelings  I  have  for 
Aguinaldo.  
 
"Okay.  I  guess  you  know  what  you're  doing 
Miss  Cabling.  Just  have  a  good  vacation 
and  comback,  alright?  You're  one  of  the 
most  skilled  teachers  here,  i  don't  want  to 
lose  you."  kahit  paano  ay  napangiti  na  rin 
ako.  Kahit  kailan  kasi  ay  hindi  pa  siya 
nagsasalita  nang  ganoon  sa  akin.  Mrs. 
Poblete  is  a  strict  principal  at  minsan  lang 
talaga  kami  makarinig  ng  papuri  mula  sa 
kanya.  
 
"Thank  you,  madame."  ngumiti  ako  saka 
nagpaalam  na.  Bumalik  ako  sa  faculty  at 
inayos  ang  mga  gamit  ko.  Tahimik  lamang 
ako  at  wala  akong  balak  makisali  o 
makihalubilo muna sa mga co-teachers ko.  
 
Nalulungkot  pa  rin  kasi  talaga  ako.  Hindi  ko 
alam  kung  paano  pa  muli  ibabalik  sa  dati 
ang  tahimik  at  organisado  kong  buhay.  Isa 
pa  sa  mga  inaalala  ko  ay  kung  paano  ko 
muling  haharapin  ang  kapatid  ko.  Alam  na 
kasi  niya  ang  lahat,  na  ako  ang  dahilan 
kung  bakit  sila  nagkita  ni  Aguinaldo  sa 
coffee  shop  na  iyon.  Kitang-kita  ang 
pagkadismaya  niya.  Mula  noon,  hindi  na 
muli  niya  ako  kinibo.  Ni  hindi  niya  sinasagot 
ang  mga  tawag  ko,  ni  hindi  niya  ako 
hinaharap.  
 
"Bling,  saan  ka  pupunta?"  tanong  ni 
Domeng ng makasalubong niya ako.  
 
"I'm  going  to  talk  to  Anne."  i  sighed.  I  hope 
this  time,  she  talks  to  me  na.  I  really  miss 
her  and  I  really  am  feeling  bad  about  hwat 
happened between the three of us.  
 
"Okay...  "  he  smiled. "Goodluck." tinapik niya 
ang  balikat  ko  at  saka  tinalikuran  ako. 
Nagmamadaling  tinungo  ko  ang  main  gate 
ng  school  at  saka  agad  na  pumara  ng  taxi. 
Sinabi  ko  ang  lugar  na  pupuntahan  namin, 
at  makalipas  lang  ang  ilang  sandali  ay 
nakatayo  na  ako  sa  harap  ng  malaking 
bahay  ng  tiyahin  namin  ni  Anne.  I  pushed 
the doorbell.  
 
"Hi.  Good  afternoon  po."  bungad  ko  sa 
kawaksi ng buksan niya ang gate.  
 
"Ma'am  Grace!"  nakangiting  niluwagan  niya 
ang  tarangkahan  uoang  papasukin  ako. 
"Nandyan  po  si  Ma'am  Anne  at  saka  ang 
Tita Elvie ninyo."  
 
"Okay,  salamat,  Libay."  tinungo  ko  ang  loob 
ng  bahay.  Nakita ko si Tita Elvie na nakaupo 
sa  may  dining  area,  nagkakape.  Lumapit 
ako sa kanya.  
 
"Hi,  Tita..."  nag-angat  siya  ng  tingin  at  saka 
ngumiti.  
 
"Gracie..."  she  even  stood  up  and  hugged 
me.  "Kamusta  ka  na?  May  kailangan  ka  ba? 
Anong  gusto  mo?  kumain  ka  na  ba?" 
magaang tanong niya sa akin.  
 
"Uh, si Anne po?"  
 
"Nasa  itaas  ang  kapatid  mo.  Bakit  ngayon 
ka  lang  dumalaw?  Tinatawagan  kita  pero 
lagi  ka  namang  wala  doon  sa  bahay  ng 
kaibigan  mo.  Hanggang  ngayon  ba  ay 
tinatanggihan  mo  pa  rin  ang  ideya  na  dito 
ka  na  tumira  sa  akin?"  bigla  ay  napalitan  ng 
lungkot  ang  ngiting  kanina  ay  nakaguhit  sa 
kanyang mukha.  
 
After  my  father  died,  Tita  Elvie  was  the  only 
relative  kind  enough  to  help  us. 
Gustung-gusto  niya  kaming  buhaying 
magkapatid  noon,  pero  ang problema, hindi 
naman  niya  kaya.  Kapatid  si  Tita  Elvie  ng 
daddy ko, magkaiba sila ng nanay kaya galit 
sa kanya ang iba pa nilang kapatid.  
 
Si  Dad,  ang  panganay  sa  kanilang  anim.  Si 
tita  Elvie  naman  ang  bunso.  Biglaan  ang 
pagkamatay  ni  Dad  noon,  kaya  halos  lahat 
ng  pinaghirapan  niya  ay  kinamkam  ng  mga 
kapatid  niya.  Walang  gustong  kumuha  sa 
amin  ni  Anne  noon.  Ang  buong  akala  ko 
nga  ay  lalaki  na  lamang  kami  ng 
palaboy-laboy  sa  kalye  pero  dumating  si 
Tita  Elvie,  kinuha  niya  kaming  magkapatid 
at  nangakong  bubuhayin  kami,  ang 
problema,  nakita  ko  kung  gaano  siya  hirap 
noon.  Kaya  ang  sinabi  ko,  dalhin  na  lamang 
niya  ako  sa  ampunan  o  kung  saan  tapos 
ako ng bahala sa sarili ko.  
 
Hindi  nagustuhan  ni  Tita  ang  suhestiyon ko, 
pero  masyadong  matigas  ang  ulo  ko  para 
makinig  sa  kanya.  Sa  huli  ako  pa  rin  ang 
nasunod.  Dinala  ako  ni  Tita  Elvie  sa  DSWD 
at  sa  tuwing  may  pagkakataon  ay 
dinadalaw nila ako. 
 
Fifteen  years  old  ako  nang  makapag-asawa 
si  Tita  Elvie  ng  isang  Amerikanong 
mayaman.  She  insisted  on  taking  me  with 
her,  ang  hindi  ko  alam  ay  kung  bakit  hindi 
ako  pumayag.  I  guess  it's  because  of  that 
expression  I  saw  on  Anne's  face.  Like  she 
doesn't want me to go..  
 
Pero  matagal  na  iyon.  At  malamang 
guni-guni ko lang iyon.  
 
"Pwede  ko  po  siyang  kausapin?"  tanong ko. 
Huminga  siya  ng  malalim.  "Galit  pa  rin  siya 
sa akin noh?"  
 
"Sige  na..  umakyat  ka  na  doon.."  tahimik  na 
tinahak  ko  ang  daan  patungo  sa  second 
floor.  Nang  marating  ko  ang  silid  ni  Anne ay 
marahan akong kumatok.  
 
"Come  in,  day.  Nasaan  na  iyong  ice  cream 
ko?"  natigilan  siya  ng  mapatingin  siya  sa 
akin.  "Anong  ginagawa  mo  dito?"  matabang 
na tanong niya. Huminga ako ng malalim.  
 
"Kausapin mo na ako."  
 
"At  bakit?  para  magmukha  na  naman  akong 
tanga?"  tumayo  siya  para  humarap  sa  akin. 
"You  led  me  on,  Ate?!  Pinagmukha  mo 
akong  tanga.  Ibinigay  mo  sa  akin  ang  isang 
bagay  na  hindi  naman  pala  totoo?  Why 
would  you  do  something  like  that?  Para 
ano?  Para  magmukha  akong 
tatatanga-tanga  sa  harap  ng  ibang  tao?" 
humalikipkip  siya.  "Trying  to  make  me  look 
bad  is  one  thing,  Ate.  But  seducing, 
Aguinaldo?!  For crying out loud?! How could 
you be so low!"  
 
Seducing Aguinaldo?!  
 
Kumunot  ang  noo  ko.  Saan  naman  niya 
nakuha  ang  ideyang  iyon?  I  never  tried 
seducing  anyone in my life! Lalong-lalo na si 
Aguinaldo Emilio!  
 
"Ano  bang  sinasabi  mo?"  nagtatakang 
tanong ko.  
 
"At  nagmaang-maangan  ka  pa?!  Kunwari, 
ipinakilala mo siya sa akin, tapos ako naman 
tanga  din,  na-fall  ako  sa  kanya.  And  when 
you  realized  that  I  was  head  over  heels  in 
love  with  him,  you  seduced  him! 
Nagtagumpay  ka  naman  eh,  he  chose  you! 
So  how  does  it  feel  to  finally  be  number 
one,  Ate?  Masarap  ba?"  she  said 
sarcastically.  
 
My  mouthe  fell  open.  Buong  buhay  ko 
ibinigay  ko  sa  kanya,  ni  hindi  ko  siya 
pinadapuan  sa  lamok  o  kahit  s  alangaw  o 
langgam  man  lang,  halos  pumatay  na  nga 
ako  ng  lalaki  dahil  sa  kakaiyak  niya  tapos 
ganito  lang  pala  kaliit  ang  tingin  niya  sa 
akin? 
 
She  actually  thought  that  I  gave  him 
Aguinaldo just so I could hurt her? 
 
"Ganyan  lang  ba  talaga  ang  tingin  mo  sa 
akin?"  nanginginig  ang  tinig  na  tanong  ko. 
Tumaas ang kilay ni Anne.  
 
"Totoo  naman  diba?  All  your  life  you  were 
nothing  but  number  two.  Laging  ako  ang 
napipili  bago  ikaw. Galit ka sa akin dahil ako 
ang  nakaranas  ng  ganitong  buhay  at  hindi 
ikaw.  Aminin  mo  na,  inggit  na  inggit  ka  sa 
akin."  hindi  ko  alam  kung  paano  nangyari, 
basta  na  lang  umigkas  ang  kamay  ko  at 
dumapo  iyon  sa  pisngi  niya.  Anne  was 
shocked.  I  was  too.  Pagkatapos  noon  ay 
sinampal niya ako.  
 
"Aminin  mo  na!  galit  ka  sa  akin.  That  started 
when  Tita  Elvie  brought  you  to  the 
orpanage!" ganting sigaw niya.  
 
"FYI,  Mary Anne. I was the one who told Tita 
Elvie  to  bring  me  to  the  orpanage.  I was the 
one  who  told  her  to  get  rid  of  me  so  she 
could  raise  you  better!  Nakita  mo  ba  kung 
ano  lang  ang  buhay  ni  Tita  noon?  Kung 
dalawa tayo, walang mangyayari. That's why 
I  sacrificed  myself  for  you  because  I  want 
nothing  but  the  best  for  my  little  sister!" 
napahikbi  ako.  Years  and  years  of 
sacrificing,  and  all  I  get  is  this?  Napailing 
ako.  I  guess  Shany  was  right,  Anne  doesn't 
cere for me the way I care about her. 
 
She's  selfish,  she's  bratty  and  she  doesn't 
care  about  MY  feelings.  Habang  ako, 
kulang  na  lang  pati  buhay  ko  ibigay  ko  sa 
kanya.  
 
"Dahil  lang  sa  isang  lalaki,  nagkakaganyan 
ka?  You're  willing  to  give  up  our  sisterhood 
for  Aguinaldo?  Is  that  how  much  you  love 
him?"  hindi  agad  siya  nakakibo.  I  looked  at 
her. "Dad would've been so disaapointed on 
you Anne." napapailing na sabi ko.  
 
"Don;t  dare  use  dad  on  this."  mahinang sabi 
niya.  
 
"Oh  I  won't.  Pero  tandaan  mo  ito.  You're  on 
your  own  now.  I'm  tired.  Nakakapagod  rin 
iyong  ikaw  iyong  lagi  kong  inuuna.  Kung 
mayroon  man  magadang  naidulot  sa  akin  si 
Aguinaldo,  iyon  ay  iyong  pina-realize  niya 
sa  akin  na  may  buhay  rin  ako  at  hindi  ikaw 
iyon..."  I  turned  my  back.  I  didn;t  even 
bother  looking  back  at  her.  My  heart  was 
breaking.  Hindi  ako  makapaniwala  na 
ganoon  lang  pala  ang  tingin  sa  akin  ng 
kapatid ko.  
 
Halos  buong  buhay  ko  sinubukan  kong 
gawin  lahat  ng  makakabuti  para  sa  kanya 
pagkatapos  ganoon  lang  ang  tingin  niya  sa 
akin? 
 
"Grace..." sinalubong ako ni Tita Elvie.  
 
"I  have  to  go,  Tita.  Just  tell  her  that  she 
wouldn't be seeing me for a long long time."  
 
 
__________ 
 
 
 
 
"Sir,  the  Amrican  branch  is  in  trouble.  The 
investors  wants  you  to  come  them  ASAP.  to 
fix it."  
 
Sumakit  bigla  ang  kanang  parte  ng  sentido 
ko.  bakit  ba  nagkakasabay-sabay  ang 
problema  ko  ngayon?  First it was Bling, now 
it's  the  family  business  and both need some 
fixing to do. ASAP.  
 
I  just  don't  know  what  to  do  anymore.  Apat 
na  linggo  na  akong  nakakulong  sa  opisina, 
tryting  to  fix  this  mess  that  our  rival 
company  made,  I  was  working  my  ass  off, 
kahit  na  ang  gusto  kong  gawin  ay  ang 
pumunta  kay  Bling  at  magpaliwanag  pero 
hindi ko naman magawa.  
 
Tinatawagan  ko  siya,  araw-raw, 
minu-minuto,  pero  hindi  naman  niya 
sinasagot  ang  tawag  ko,  last  night  I  tried 
calling  her  and  she  totally  changed  her 
number.  I  called  Shany,  and  ask  her  what 
the  hell was going on, she just wouldn't talk. 
And i hate it.  
 
"Stop  pacing,  Agui,  Nakakahilo  ka."  tumitig 
ao  kay  Jacinto.  "You  have  to  go  to  L.A.  and 
fix this thing." kumunot ang noo ko.  
 
"Why me?"  
 
"Because  you're  one  and  a  half  year  older 
than  me.  At  ikaw  lang  ang  gustong  kausap 
ng  mga  American  jerks  na  iyon." 
sarkastikong  pahayag  ni  Jacinto.  "If  you 
don't  go,  everything  our  father  orked  hard 
for, will just go to waste." napaupo ako.  
 
"Trey  is  the  big  brother,  bakit  hindi  na  lang 
siya?"  ayokong  umalis.  If  I  leave,  I'll  lose  my 
chance for happiness. And I don't want that. 
 
"Because  Trey  is  a  wreck  and  if  he  go,  he'll 
probobly just mess this up."  
 
"Why don't you go?" balik tanong ko.  
 
"Because,  those  Americans  doesn't  like  me. 
And  plus,  i'm  going  to  China  this  week  to 
talk  to  the  Chinese  investors."  Argh!  Ang 
sakit  ng  ulo  ko.  Ayokong  umalis  pero  hindi 
naman  pwede.  i  have  to  leave,  but  I want to 
be  with  Bling.  I  have  to  fix  my  family 
problem,  but  I  want  to  clear  things  with 
Bling first! What should I do?  
 
"This  is  the  time,  when  I  wish  that  we  have 
another  brother  that  is  willing  to  take  the 
Emilio responsibility."  
 
"Sir,  I  called  that  number.  Wala  pong 
sumasagot." napabuntong hininga ako.  
 
"Just  keep  calling  until  she  picks  up." 
Kailangan  ko  na  talagang  makausap  si 
Bling.  I  need  her  to  hear  me  out  couase  if 
she wouldn't, I'll be so messed up. 
 
"Oh,  give  it  a  rest  Agui.  That  girl  will  never 
talk  to  you  again."  lalong  sumakit  ang  ulo 
ko.  I  know  that  possibility.  Pero  hindi  ko 
naman  maiwasan  ang  hindi  umasa  dahil 
mahal  ko  si  Grace.  At  kahit  siguro  sinong 
taong  nagmamahal,  gagawin  ang  ginagawa 
ko,  para  lang  makasama  ang  taong  mahal 
niya.  
 
I  want  to be with her. I never felt anything as 
strong as this before.  
 
Ikababaliw  ko  kapag  nawala  sa  akin  si 
Bling.  
 
"With  all  due  respect,  Sir  Jacinto." 
napamulagat  ako  ng  biglang  magsalita  ang 
sekretarya ng kapatid ko.  
 
"Yes, Eidref?" he asked.  
 
"Could  you  just  shut  up?  At  least  your 
brother,  Sir  Agui,  is  doing  something  to 
chase  after  the  woman  he  loves. Unlike you 
sir, your brother has a back bone."  
 
"Okay..."  I said. "Meeting adjourned." tumayo 
ako  at  saka  marahang  tinapik  ang  balikat  ni 
Eidref --- my brother' secretary. 
 
"Excuse me..." she glared at Jacinto.  
 
"That  girl  is  something."  napapangiting  sabi 
ko.  
 
"Yeah.  Like  I  hate  her  so  much."  lumabas 
kami  ng  conference room. Diretso agad ako 
sa  opisina  ko.  There  I  saw  my  other  brother 
snooping around my executive table.  
 
"Hey, zupp?" I said to him.  
 
"Jacinto  said  your  leaving,  i  just came to say 
goodbye."  napabuntong  hininga  ako.  So  I'm 
really  leaving.  Pero  ayoko  pa...  paano  si 
Bling. "Are you confused, Agui?" 
 
"I  don't  want  to  go  to  L.A.  Kuya." 
nanghihinang sabi ko. "I have to stay here.."  
 
"For that girl? The girl in the black dress?"  
 
"Yeah..."  wala  na  rin  namang  saysay  kung 
itatanggi  ko  pa.  Trey  saw  Bling  that  night. 
Alam  kong  may  alam  rin  siya  sa  nangyari 
noon, kahit na walang linaw para sa kanya.  
 
"You  want  to  make  things  right?"  he  asked 
me again.  
 
"Yeah.  But  if  I  leave,  baka  mawala  sa  akin 
ang  chance  ko  na  maging  masaya  kasama 
siya.  Ayoko  nang  maulit  ang  nangyari  sa 
amin  noon  ni  Jasmine.  One  thing  I  learned 
form  my  experiece  with  her  is  that  if  ,  kung 
nandyan  na  ang  pagkakataon  mo  para 
maging  masaya,  grab  it.  Ayoko  nang 
mabuhay muli sa dilim." 
 
"But  sometimes,  grabbing  your  chance  to 
happiness  just  makes  it  worse."  he  looked 
at  me.  His  empty  eyes  looked  emptier  now. 
"Think,  Agui.  If  that  girl,  whoever  she  is 
loves you... mahihintaa ka niya." 
 
"Paan kung hindi?"  
 
"That's  the  risk  you  have  to  take,  Agui.  Just 
remember,  if  the  love  you  feel  for  the  other 
person  is  pure  and  divine,  it  will  remain  in 
your  heart  even  thought  the  other  person is 
already gone." 
 
What  the  hell  was  he  telling  me?  Is  he 
actually  advising  me  to  just  let  go  of  Bling? 
But  I  love her. And if I leave, I just might lose 
her...  
 
I don't want to go...  
 
But I know I have to.. 
 
Dammit! Ano bang dapat kong gawin? 
 
 
 
_________ 
 
 
 
 
"I'm  so  not  talking  to  your  sister  if  i  see  her 
in public!"  
 
Araw-araw  sinasabi  ni  Shany  sa  akin  ang 
mga salitang iyon. Kahit paano, napapagaan 
niya  ang  nararamdaman  ko.  Noong  una, 
umiiyak  ako,  I  was  so  messed  up  about 
what  my  sister  said  to  me  but  Shany  made 
me  realize  that  if  Anne  really  cared  for  me, 
she  would've  probably  just  popped  in  our 
door  steps,  crying  and  apologozing,  pero 
hindi pa naman nangyayari iyon.  
 
I just think that she needs time. That's all.  
 
Naisip  ko  rin  kasi  na  kailangan  ni  Anne 
maranasan  ang  mabuhay  ng  walang 
nakaalalay  sa  kanya.  Kasalanan  ko  rin 
naman  kasi  iyon.  Buong  buhay  ko  naman 
kasi, inalagaan at inalalayan ko siya.  
 
"Okay ka na ba?" tanong sa akin ni Shany.  
 
"Oo  naman.  Excited  na  talaga  ako  for  my 
trip."  nakangiting  sabi  ko.  Naisipan  ko 
kasing  pumunta  ng  Sagada  habang 
nakabakasyon  ako.  Malayo  iyon  at  saka 
walang  nakakakilala  sa  akin.  Naisip  ko  na 
kung  doon  ako  pupunta,  mas  magiging 
madali ang healing process.  
 
Yes,  healing  process,  because  whether  I 
like  it  or  not,  my  heart  is  broken  into  a 
million pieces.  
 
"We're  here!"  bumukas  ang  pinto. 
Tumatakbong  lumapit  sa  akin  si  Letlet. 
Kasunod naman niya si Domeng. 
 
"Oh,  saan  kayo  nagpunta  ni  Tito  Arjay?" 
tanong pa ni Shany.  
 
"Sa  mall  po.  Nanuod  po  kami  ng  sine  tapos 
kumain sa Jollibee tapos nakita ko po si Tita 
Anne  saka  si  Tito  Aguinaldo.  Ayaw  nga  po 
akong  palapitin  ni  Tito  Arjay  sa  kanila,  eh 
namimiss  ko  na  po  si  Tito  Agui,  pero  ayaw 
niya talaga." binalingan ako ni Letlet.  
 
"Tita  Bling,  diba  sabi  mo,  magkakababy  na 
kayo  ni  Tito  Agui,  bakit  hindi  pa  rin  siya 
nagpupunta dito? Nami-miss ko na po siya."  
 
"Kulet..." pinanlakihan siya ng mata ni Shany. 
"Binili  nga  pala  kita  ng  bagong  unan. 
Umakyat ka na sa itaas. Sige na.." 
 
"Pero...kasi" 
 
"Sige  na,  Kulet."  tiningnan  ako  ni  Letlet saka 
walang  nagawang  umakyat  na  siya. 
Napaupo naman ako.  
 
"Bling."  hinawakan  ako  ni  Shany  sa  balikat. 
"He's not worth it. Wag mong iyakan iyon."  
 
"Hindi  ah..  bakit  naman  ako  iiyak.  He 
already  made  a  choice.  Pinili  niya  si  Anne. 
Ayos  lang  ako."  wala  namang  dahilan  para 
malungkot  ako.  Tulad  ng  sinabi  ko  noon, 
wala  kaming  malalim  na  pinagsamahan  ni 
Aguinaldo  para  iyakan  ko siya. At saka kahit 
kailan  hindi  ko  naman  naisip  na  ako  ang 
pipiliin  niya.  Ano  lang  ba  ako?  I'm  just 
someone,  someone  who  doesn't  even 
matter to him........ at all.  
 
Pero  ang  nakakainis,  nasasaktan  pa rin ako. 
Kahit  na  pilit  kong  kinukumbinsi  ang  sarili 
ko  na  wala  lang  iyon  at  hindi  ako  umasa, 
umaaasa pa rin ako.  
 
I  want  him  to  tell  me  that  he  loves  me.  But 
even  that  is  impossible.  Katulad  lang  ng  iba 
si Aguinaldo. Pare-pareho lang sila.  
 
"Sige  lalabas  muna  ako  ah..."  I  stood  and 
walked  out.  Natagpuan  ko  na  lamang  ang 
sarili  ko  na  naglalakad-lakad.  Walang 
direksyon  na  patutunguhan  at  walang 
laman ang isip kundi si Aguinaldo.  
 
Ang  plastic  ko  talaga.  Kunwari  hindi  ako 
umaasa  pero  heto  ako  ngayon,  ang 
sakit-sakit  ng  puso  ko.  Tinungo  ko  ang 
paradahan  ng  jeep.  Sumakay  ako  roon. 
Gustung-gusto  kong  umiyak,  pero  ayoko 
naman. Basta. Magulo.  
 
"Para  na  po!"  sigaw  ko  sa  mama  nang  nasa 
tapat na ako ng sementeryo. Noong bata pa 
ako  kapag  galit  at  nalilito  ako,  si  Dad  ang 
kausap  at  kasama  ko.  Ngayon  na  wala  na 
siya,  wala  na  ring  magpapaliwanag  sa  akin 
kung  bakit  nangyayari  ito...  pero  naniniwala 
ako, na naririnig niya pa rin ako.  
 
Pumasok  ako  sa  sementeryo.  Tinungo  ko 
ang  puntod  ni  Dad.  Umupo  ako  roon  at 
saka  hinaplos  ang  kwadradong  marmol  na 
may pangalan niya.  
 
"Hi  Dad..."  pinipigilan  kong  maiyak.  "Opo. 
Hindi  po  ako  iiyak.  Alam  ko  pong  kapag 
may  nakakita  sa  akin,  iisipin  nila,  sira  ulo 
ako."  
 
"Alam  ko  po  kahit  wala  ka  dito,  ni  minsan 
hindi  mo  ako  pinabayaan.  You  looked  after 
us...  me..  Noong  walang  kumukop  sa  amin, 
pinadala  mo  si  Tita  Elvie.  Tapos  noong 
naramdaman  mong  nalulungkot  ako, 
pinadala ninyo si Aguinaldo." napaluha ako.  
 
"Dad,  bakit  siya  pa?  Mahal  ko  siya,  Dad. 
Pero  si  Anne...  iyong  bunso  ninyo.. gusto rin 
siya.  Ang  sakit-sakit  ng  puso  ko  kasi 
nakikita  ko  at  nararamdaman  kong 
nasaktan  ko  siya.  Pero  dad,  mahal  ko  si 
Agui.  At  alam  kong  tama  siya  noong  sinabi 
niya  na  na  siya  mismo  ang  kaligayahan  ko. 
Kasi  Dad,  alam  kong  hindi  na  ako  sasaya 
kapag  nawala  siya  sa  akin.  I'll  be  just  like 
that  guy  with  those  empty  eyes  I  saw  at  the 
party."  
 
Pinahid  ko  ang  mga  luha  ko.  Kahit  na 
sinong  tao  ang  makakakita  sa  akin  ngayon, 
mag-aakalang nababaliw na ako.  
 
"Kung  pwede  lang  po  na  basta  na  lang 
ikahon  itong  nag-uumapaw  kong 
pagmamahal  para  kay  Aguinaldo,  gagawin 
ko.  Kaya  lang  mahirap  Dad.  Kung  pwede 
lang  po  na  bawiin  ninyo  na  siya,  sabihin 
ninyo  kay  Lord  na  bawiin  na  siya. 
Gustong-gusto  ko  na  siyang  kalimutan... 
pero  ang  hirap  hirap..."  tuluyan  na  akong 
napahagulgol.  
 
"Hindi  ko  nga  po  kayang  hindi  siya  makita, 
pero  kapag  nandyan  siya,  nasasaktan 
naman po ako...."  
 
I  never  felt  so  much  pain  in  my  life. 
Sabagay,  wala  pa  namang  ganoong 
pangyayari  sa  buhay  ko.  Pero kahit ganoon, 
damang-dama  ko  ang  kalungkutan.  Ang 
sakit  ng  puso  ko.  I  hate  this  nagging  feeling 
in  my  whole  being,  that  feeling  like 
someone  have  stepped  on  your  wounds 
over and over.  
 
Umiyak  lamang  ako  ng  umiyak.  Hoping  and 
praying  that  when  I'm  done  with  crying, 
things will just go back to normal again.  
 
But  I  was  wrong...  because  that  night,  I 
came  home  and  I  found  Aguinaldo  sitting 
on  the  flower  box  just  beside  our  gate.  He 
was looking at me.  
 
"Anong  ginagawa  mo  dito?"  tanong  ko.  He 
stood  up.  His  eyes  were  so  sad,  and  he 
looked like hell.  
 
"I  came  to  say  goodbye."  napaawang  ang 
mga  labi  ko.  Goodbye?  Huminga  ako  ng 
malalim.  
 
"Okay.  Bye."  nilagpasan  ko  siya. 
Nagsisimula  na  namang  lumandas  ang  mga 
luhang  iyon.  Ayokong  magmukhang 
kawawa. Ayokong umiyak sa harapan niya.  
 
"I'm  leaving.  And  i  don't  know  when  I'm 
coming  back."  he  said  out  loud.  Napahinto 
ako.  Bakit  parang  lalong  bumigat  ang 
pakiramdam ko? 
 
"I-ingat  ka..."  iyon  ang  tanging  nasabi  ko  sa 
kanya.  I  turned  to  him,  hoping  that  I  will  see 
his face.  
 
Aguinaldo  Emilio,  the  first  guy  to ever break 
the  barrier  I  built  around  myself.  The  first 
guy  to  enter  my  heart  and  the  first  guy  who 
gave  me  a  heart  ache  so  painful  I  find  it 
heard to breathe.  
 
He  smiled  at  me.  I  turned  around.  I  heard 
him sigh.  
 
"Tell  him  you  love  him.."  sigaw  ng 
mahaderang  parte  ng  utak  ko.  "Turn around 
and tell him you love him!" 
 
I can't... it's not that easy.  
 
Nakarinig  ako  ng  ingay  ng  makina.  I  knew 
that  it  was  his  car.  It  was  him  who  started 
the engine.  
 
"He's leaving, Bling. Do something... 
 
Napapikit  ako  nang  marinig  kong  tuluyan 
nang lumalayo ang sasakyan ni Aguinaldo.  
 
That's  it..  he's  gone.  Natapos  na  agad  ang 
fairytale  ko  na  hindi  man  lang  ito 
nagsisimula.  
 
He  left...  he  left  me  alone  with  a  broken 
heart.  
 
My cellphone vibrated. I took it out and read 
my message. It was from him.  
 
"I love you." 
 
Napaiyak ko.  
 
Huwag  ka  nang  magte-text  o  tatawag  sa 
akin.  Habambuhay  kong  hindi 
makakalimutan  ang  mga  araw  at 
pagkakataon  na  kasama  kita.  Ayokong 
dagdagan  ang  mga  alaalang  iyon  ng 
pag-alis mo. 
 
I  pushed  the  send  button.  And  when  he 
didn't reply, i knew it's over. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
******************************************* 
[12] Wanted: Brother-in-law (ending) 
******************************************* 
"Magandang umaga..."  
 
Nakangiting  pumasok  ako  sa  unang  klase 
ko  para  sa  araw  na  iyon.  It's  the  start  of  a 
new  school  year  and  I'm  just  as  excited  as 
my new students.  
 
"Good  morning,  Ma'am!" masiglang bati nila. 
Inilapag  ko  sa  teacher's  table  ang  mga 
gamit  ko  at  saka  hinarap  ang  mga 
estudyante ko.  
 
"Ako  nga  pala  si  Miss  Mary  Grace  Cabling. 
At  dahil  Filipino  ang  subject  natin,  gusto  ko 
na  kapag  babatiin  ninyo ako, tagalog, okay? 
Ang  mag-English,  magbabayad  ng  piso." 
nakangiting  sabi  ko.  Nagtawanan  naman 
ang  mga  estudyante  ko.  Akala  yata  nila 
nagbibiro ako. Napangiti na lamang ako.  
 
"Teka,  anong  section  nga  pala  kayo?  Ang 
dami  ninyo  kasi  tapos  hindi ko pa nakukuha 
iyong  sched  ko  kay  Ms.  Magracia." 
humalukipkip  ako  habang  naghihintay  ng 
sagot  mula  sa  kanila.  Hindi  naman  ako 
nabigo  dahil  makalipas  lamang  ng 
dalawang  segundo  ay  sabay-sabay  silang 
sumagot.  
 
"IV - Aguinaldo po...."  
 
Na-freeze ang ngiti ko.  
 
Aguinaldo....  an  image  of  a  good  looking 
angel with no clothes flashed on my mind...  
 
Yes,  it  was  him..  Yes,  I  still  think  about  him. 
And  by  just  merely  mentioning  his  name,  I 
felt a shiver run down my spine...  
 
Eighteen  months  na  siyang  wala.  Eighteen 
months  ko  na  siyang  namimiss  pero  ni  text, 
ni  sulat,  ni  e-mail,  wala  akong  natatanggap 
mula sa kanya...  
 
Pero  paano  nga naman mangyayari iyon eh, 
hindi  niya  alam  ang  e-mail  at  ang  bago 
kong  number?  At  mas  lalong  hindi  na  uso 
ang  snail  mail  ngayon  kaya  lalong  dapat 
hindi  ako  umaasa  sa  Aguinaldong  kumag 
na iyon. 
 
Mukha  namang  maayos  ang  lagay  niya  eh. 
Alam  ko  iyon  dahil  nakakarinig  pa  rin  ako 
ng  mga  bali-balita  ukol  sa  kanya.  And  last 
night,  I  saw  him  on  the  news...  they  flashed 
a picture of him, and he looked so good.  
 
Biniro pa nga ako ni Shany kagabi.. ang sabi 
niya  patayin  ko  na  daw  iyong  t.v  kasi  baka 
maiyak  ako.  Inirapan  ko  lang  siya  at  saka 
nagpatuloy manuod.  
 
"Uy..  si  Ma'am,  natitigilan.  Siguro  pangalan 
din  iyong  ng  boyfriend  mo..."  muli  na 
namang  umalingawngaw  ang  tawanan  ng 
makukulit kong estudyante.  
 
"Sige,  first  day  ng  klase,  may  minus  kayong 
lahat.."  nagbibirong  pahayag  ko.  Tumahimik 
naman  agad  sila  saka  muling  nagtawanan. 
Napailing  ako.  Dalawang  buwan  rin  akong 
nabakasyon  at  ngayon  ko  lang  naisip  na, 
miss na miss ko na palang maging teacher.  
 
Iyon  lang  ang  nangyari  sa  buong  araw  ko. 
First  day  pa  lang  naman  kaya  hindi  pa 
regular  ang  klase.  Iba-iba  ang  ugali  ng  mga 
estudyante ko... at natutuwa ako sa kanila.  
 
"Uuwian  na...."  ganoong kabilis ang araw ko. 
Ni  hindi  ko  namalayan  ang  oras.  Nitong 
mga  nakaraang  araw,  napansin  ko  na  mula 
noong  umalis  si  Aguinaldo,  nawalan  na  rin 
ng kulay ang buhay ko.  
 
I  tried  drowning  myself  with  work. 
Sobra-sobrang  work  load  ang  kinuha  ko 
makalimutan  ko  lang  na  wala  na  siya,  pero 
wala  pa  ring  nangyari.  Everynight,  before  I 
fall  asleep,  i  look  at  my  ceiling  and  think 
about him.  
 
I  just  couldn't  help  it..  I  just  couldn't  help 
thinking about what if's...  
 
They  say  what if's are the hardest questions 
to  answer..  and  they  were  right...  dahil  kahit 
ilang  beses  kong  itanong  sa  sarili  ko  ang 
mga  what ifs na iyon... hindi ako makahanap 
ng sagot.  
 
Huli  na  kasi.  Wala  na  si  Aguinaldo  sa  akin... 
At  ni  hindi  ko  alam  kung  babalik  ba  siya  o 
kung  sa  pagbalik  niya  ay  dala-dala  pa  rin 
niya  ang  sinasabi  niyang  pagmamahal  na 
nararamdaman niya para sa akin.  
 
"Ate  Grace!"  napangiti  agad  ako  nang 
makita  ko  si  Anne  na  nakatayo  sa  parking 
lot  ng  eskwelahan.  Nakangiti  siya  sa  akin  at 
di magkamayaw sa kaka-kaway.  
 
"Kanina  ka  pa?"  tanong  ko  sa  kanya. 
Tumango  siya.  "Sorry  ah,  nag-meeting  kasi 
kami." 
 
"Okay  lang,  Ate."  bigla  niya  akong  niyakap 
at  saka  hinagkan  ako  sa  pisngi. 
Nagtatanong  ang mga matang napatitig ako 
sa  klanya.  "Naglalamabing  lang po..." kinuha 
niya  ang  mga  gamit  ko  at  saka  niyakag  ako 
patungo sa sasakyan niya.  
 
Isa  sa  magandang  pangyayaring  naidulot 
ng  pagdating  at  pag-alis  ni  Aguinaldo  sa 
buhay  ko  ay  ang  pagkakaroon  ng  mas 
maayos na relasyon naming magkapatid.  
 
Noong  nangyari  ang  sagutan  namin  dahil 
kay  aguinaldo,  dumistansya  ako  kay  Anne, 
pero  pagkatapos  ng  halos  tatlong  linggo, 
dumating  si  Anne sa bahay ni Shany at saka 
umiiyak na humingi ng tawad sa akin.  
 
I  was  never  mad  at  her,  so  after  saying 
sorry,  niyakap  ko  siya  ng  mahigpit  at  saka 
pinatuloy.  
 
"Saan tayo pupunta?' tanong ko.  
 
"We're  going  to  have  dinner  with  my 
fiance..."  it's  funny  because  everytime  she 
say  the  word  fiance,  ipinapakita  niya  ang 
singsing  niyang  halos  ga-bato  na  ang 
dyamante. Natawa ako.  
 
Engage  na  si  Anne,  at  sa  December, 
ikakasal  na  siya.  Hindi  nga  ako 
makapaniwala  na  nahanap  niya  si  Mr.  Right 
eh...  matapos  ng  ilang  beldeng  luhang 
iniyak  niya  at  sa  gabundok  na  lalaking 
naka-date  niya,  nasa  tabi-tabi  lang  pala  ang 
lalaking magmamahal sa kanya. Si Francis... 
 
"Hanggang  ngayon  kamo,  Ate  kinikilig  pa 
rin  ako kapag nakikita ko si Francis. Ganoon 
pala  iyong  feeling  noh?"  nakangiting  sabi 
niya.  
 
"Aba!  anong  malay  ko  diyan.  Wala  nga 
akong  boyfriend  eh.."  tatawa-tawang  sabi 
ko.  
 
"Eh  kasi  bakit  pinaalis  mo  pa  si  Agui?"  alam 
kong  nagbibiro  lang  si  Anne ng sabihin niya 
iyon,  pero  hindi  ko  pa  rin  maiwasan  ang 
makaramdam ng kalungkutan.  
 
Bakit  ko  nga ba pinaalis si Aguinaldo? Hah... 
pinaalis  ko  si  Aguinaldo  kasi...  natigilan ako. 
Bakit ko nga ba pinaalis si Aguinaldo?  
 
"Eh  kasi  akala  ko  kras  mo  iya  kaya  pinaalis 
ko  siya  noh."  nakatawang  sagor  ko  pero 
damang-dama  ko  naman  sa  aking puso ang 
bigat... 
 
"Akala  ko  lang  din,  Ate..."  seryosong  sabi 
niya.  "Sorry  ulit  ha?  Maybe  if  it  weren't  for 
me,  hindi  ka  masasaktan  ng  ganyan 
ngayon."  
 
"Okay  lang  ano  ka  ba?  You're  my  sister.  I 
love  you  and  your  happiness  will  always  be 
on  top  of  my  list.  And  if  I  have  to  do  that  all 
over  again,  gagawin  ko  pa  rin..  basta  para 
sa'yo..."  iyon  ang  totoo.  Kahit  ilang  bese 
akong masaktan, basta para kay Anne, hindi 
ako magaatubiling gawin.  
 
"Andito  na  tayo..."  nakangiting  sabi  niya. 
Pinarada  niya  ang  sasakyan  sa  tapat  ng 
isang  coffee  shop.  Bumaba  ako,  pero  agad 
rin  akong  natigilan  noong  makita  ko  kung 
nasaan  kami.  Umikot  pa  ako...  saka  muling 
napangiti.  
 
"Bakit ate?" nagtatakang tanong niya.  
 
"Dito ko unang nakita si Aguinaldo eh..."  
 
"Aruuu..  lumalandi  si  Ate..."  kinurot  niya  pa 
ako  sa  tagiliran...  "Tara  ate,  mag-ice  cream 
muna  tayo  habang  inaantay  natin  si Francis, 
may  last  minute  client  daw  kasi  siya  kaya 
hindi  agad  siya makakalabas, pero dadating 
siya."  hinawakan  niya  ang  braso  ko  saka 
iginiya ako para tumawid.  
 
"Wala  bang  ice  cream  sa  loob?"  tanong  ko. 
Alam  ko  meron  eh..  kaya  nagtataka  talaga 
ako  kung  bakit  kailangan  pa  naming 
tumawid.  
 
"Gusto  ko  iyong  dirty  ice  cream.  Iyong 
klang-klang..."  tumawid  kami  at  saka 
nagtatatakbi  si  Anne  papunta  sa  mamang 
sorbetero.  Naalala  ko  tuloy  noong  bata  pa 
kami,  kapag  nasa  loob  ng  village  namin 
noon  at  may  narinig  siyang  klang-klang, 
kahit gaano kalayo tatakbo siya...  
 
"Dalawag  tig-ten  mama...  gusto  ko  iyong 
kulay  yellow  ah..a  yoko  ng  avocado,  yak.." 
Tumayo  ako  sa  tabi  niya. 
Nagpapalinga-linga  ako...  hindi  ko  alam 
kung  bakit  kumakabog  ng  mabilis  ang  puso 
ko...  pero  mula  noong  tumawid  kami, 
hanggang  ngayon,  parang  may 
naghahabulang  pusa  at  daga  sa  dibdib ko. I 
feel  like  something  is  up,  I  just  couldn't 
point it out...  
 
"Here  na  teh..  match  tayo  oh..  yellow..." 
Anne  started  licking  and  tasting  her  ice 
cream,  naupo  naman  ako  sa  isa  sa  mga 
bech  doon,  saka  sinimulang  kainin  na  rin 
ang ice cream ko.  
 
Kakatwa  ang  imahinasyon  ko.  Parang 
nakikita  ko  kasi  sa  kalsada  ang  eksena 
noong unang beses ko siyang makita...  
 
"You  kicked  my  wheel!"  umalingawngaw 
ang  malaking  tinig  na  iyon  mula  sa  loob  ng 
sasakyan. 
 
Natawa  ako...  kung  tutuusin  pala  iyon  ang 
unang-unang  pangungusap  na  binitiwan 
niya  sa  akin..  Wala  man  lang 
karomance-romance...  pero  tandang-tanda 
ko iyon.  
 
"Ate...  bakit  tumatawa  ka mag-isa? Lasing ka 
sa ice cream?"  
 
"Hindi  noh..."  tumitig  muli  ako  sa direksyong 
iyon.  
 
"Kailan  ba  siya  babalik?"  tanong  ni  Anne  sa 
akin.  
 
"Ewan..  pero  hindi  naman  ako  naghihintay 
eh.."  
 
"Hindi  ka naghihintay?" kunot-noong tanong 
noya.  "You  mean  okay  lang  sa'yo  kung 
babalik  si  Agui,  pero  hindi  ka  na  niya 
gusto?!!" naeeskandalong tanong niya.  
 
"Hindi  ako  naghihitay  para hindi ako mainip. 
Ganoon  naman  kasi  iyon,  Anne  eh..  Kapag 
nagsimula  ka  ng  gawin  ang  isang  bagay, 
makakasanayan  mo  na  iyon,  hanggang  sa 
dumating  iyong  panahon  na  makikita mo na 
lang  sang  sarili  mo  na  nagsasawa  na...  kaya 
ako..  hindi  ako  naghihitay,  kasi  ayokong 
mainip." huminga ako ng malalim.  
 
"Kung  babalik  man  si  Agui,  eh  di  bumalik 
siya,  kung  hindi  eh  di  wag..  Kung  babalik 
siya  tapos  hindi  na  niya  ako  mahal..  okay 
lang...  at  least tinuruan niya ako kung paano 
bubuksan ang puso ko sa iba..."  
 
"Hindi  ka  umaasa,  ate?"  namamanghang 
tumitig siya sa akin.  
 
"Hindi.  Bakit  naman  ako  aasa,  eh  wala 
namang  sinabi  si  Agui  na  hintayin  ko  siya..." 
I  was  actually  worried  about  myself, 
because  while  I  was  saying  those  words, 
ang  gaan-gaan  ng  pakiramdam  ko... 
magaan  ang  pakiramdam  ko  kaahit  may 
himig ng kalungkutan sa puso ko.  
 
"Pero  mahal  mo  siya,  ate?"  tanong  niya  sa 
akin. Tumango ako.  
 
"The  first  man  I  had  ever  love.."  bulong  ko. 
Nakita  kong  natutulala  si  Anne  sa  akin. 
"What?" 
 
"I  just  couldn't  believe  that  your  saying  all 
those  things.  You're  in love with him and yet 
you talk like he means nothing..."  
 
He  means  the  world  to  me...  Masasaktan 
ako  kapag  hindi  ko  na  ulit siya nakita... pero 
kahit  na  mahal  na  mahal  ko  si  Aguinaldo, 
hindi  ko  pa  rin  pwedeng  talikuran  ang 
reyalidad  ng  buhay  at  ang  mga  posibilidad 
nito.  
 
Nagmamahal  ako,  at  ang  ibig  sabihin  lang 
noon ay maaari rin akong masaktan.  
 
Hindi  naman  masusukat  ang  pagmamahal 
sa  kung  gaano  karami  ang  masasayang 
sandali  o  sa  kung  gaano  karami  ang  luhang 
nailuha  mo  para  sa  taong  iyon  o  sa  kung 
gaano  kahaba  ang  panahong  ipinaghintay 
mo sa kanya.  
 
Para  sa  akin,  malalaman  mo  lang  na  mahal 
mo  ang  taong  iyon  sa  pamamagitan  ng 
kung  gaano  karaming  bagay  na  IMPOSIBLE 
ang  kaya  mong  gawing  POSIBLE  para  sa 
kanya.  
 
Ganoon  ang  pagmamahal...  at  sa  tingin  ko, 
ganoon  ang  nararamdaman  ko  para  kay 
Aguinaldo.  Na  kahit  mahal  na  mahal  ko  siya 
at  pangalan  niya  ang  tinitibok  ng  puso  ko, 
kaya  ko  siyang  pakawalan  kung  iyon  ang 
ikasasaya niya...  
 
"Ay,  ayan  na  yata  si  Francis  oh.."  sabi  ko 
habang  pilit  tinatanaw  ang  lalaking 
nakatayo  sa  tapat  ng  sasakyan  ni  Anne. 
Tumayo  ako  at  saka  naglakad  papunta  sa 
tamang  tawiran  pero  bago  ko  ginawa  iyon, 
binatukan ko muna si Anne.  
 
"Pendong!" tatawa-tawang tumakbo ako.  
 
"Ate!  Nagulo  iyong  buhok  ko!"  gigil  na  gigil 
na  sabi  niya...  tumakbo  ako  ng  tumakbo.. 
napapangiti  ako...  It  was  like  I  was  having  a 
dejavu...  this is just like that sunny afternoon 
when i met Aguinaldo...  
 
I  was  having  a  bunch  of  kwek-kwek  and  I 
was  with  Shany,  this  time,  i  just  finished  my 
ice cream and I'm with my sister... I smiled...  
 
I  miss  Agui..  i  hope  he  comes  back  soon... 
Natatakot  ako  na  baka  kapag  nagtagal  pa 
siya  roon,  kung nasaan man siya, tuluyan na 
nya akong makalimutan...  
 
"Ate!"  nagtatakang  napalingon  ako  kay 
Anne  nang  mabahiran  ng  pag-aalala  ang 
tinig  niya.  Pagkatapos  noon  ay  isang 
nakakabinging ingay ang narinig ko...  
 
Just like what happened before...  
 
"Bling!" 
 
Isang  kulay  berdeng  CRV  ang  huminto  sa 
tapat  ko. Ang lakas ng kaba ko. Akala ko, sa 
pagkakataong  ito,  tatama  na  iyon  sa  akin  at 
mamamatay  na  ako...  pero  huminto  agad 
iyon, pero tulala pa rin ako.  
 
"Bakit  nangyayari  ulit  sa  akin  ito?"  Tumitig 
ako  sa  kulay  berdeng  CRV  na  iyon. 
Napansin  kong  bumukas  ang  pinto...  my 
mouth  fell  open..  i  was  silently  praying  na 
sana,  iyong  taong  iyon  ang  bumaba  sa 
sasakyan..  sana  parte  ng  dejavu  na 
nangyayari sa akin si Agui...  
 
"Miss!  Are  you  alright?"  nahigit ko ang aking 
hininga  ng  marinig  ko  ang  tinig  na  iyon. 
Dahang-dahan  kong  iniangat  ang  aking 
ulo...  
 
"Bling..."  mahinang  bulong  niya...  ngumiti 
ako.  Eighteen  months  of  being  away,  finally 
he's here now...  
 
"Bling...  Okay  ka  lang  ba?"  naglakad  siya 
papalapit  sa  akin  nung  tila  mahimasmasan 
na  siya.  Hinawakan  niya  ako  sa  balikat  at 
saka  tila  ininspeksyon  mula  ulo  hanggang 
paa.  
 
"A-ayos  lang  ako..."  kinakabahang  turan  ko. 
Natigilan  siya  saka  sinalubong  ang  mga 
mata ko.  
 
"Marunong  ka  ng  mag-stutter  ngayon?" 
hindi makapaniwalang tanong niya.  
 
Our  eyes  met...  pilit  kong  hinahanap  ang 
kinang  sa  kanyang  mga  mata  noong 
magkasama  pa  kami...  my  heart  wasbeating 
so fast while my world was slowing down... 
 
Nandito na si Agui...  
 
"Bling.." he said my name again.  
 
"Is everything okay?" he asked again. Okay? 
Okay  ba  ako?  Eh  bakit  hindi  ako 
makapagsalita?  Bakit  nakatitig  lang  ako  sa 
kanya? Sa mga mata niya?  
 
I  never  realized  how  much  I  missed  him 
until now...  
 
I missed looking at his liquid hazel eyes...  
 
I even miss his kisses...  
 
"I  miss...."  may bumikig sa lalamunan ko... Sa 
gilig  nang  mga  mata  ko  ay  nakita  ko  ang 
isang  magandang  babaeng  bumaba  ng 
sasakyan niya.  
 
"Honey...okay  lang  ba  siya?"  nag-aalalang 
tanong  niyaa  kay  Aguinaldo.  "Cause  if  she's 
not  okay,  we  have  to  rush  her  to  the 
hospital.."  
 
Honey...  I  looked  at  Aguinaldo...  Honey? 
Honey...  
 
Agad  na  lumayo  ako  sa  kanya  at  saka 
inayos ang aking sarili.  
 
"Okay  lang  ako.  Medyo  nagulat  lang,  pero 
no  harm  done.."  nakangiting  sagot  ko. 
Kumunot ang noo niya.  
 
"Are  you  sure?"  lumapit  ang  babae  sa  akin 
at  saka  ipinalupot  ang  kamay  sa  braso  ni 
Agiunaldo.  Hindi  ko  maiiwas  ang  tingin  ko 
roon. Tumango na lamang ako.  
 
"Sige,  mauna  na  ako..."  tatalikod  na  ako 
nang  bigla  akong  hawakan  ng  kasamang 
babae ni Aguinaldo.  
 
"Teka,  diba  siya  iyong  babaeng  nasa 
picture,  iyong  kasama  noong  cute  na  little 
girl?" sinipat ko si Agui. Hindi siya kumikibo.  
 
"Oo...  Uh,  Bling...  this  is  Rose.  G-girlfriend 
ko. Rose, si Grace..." 
 
"Mary  Grace  Cabling."  inilahad  ko  ang 
kamay  ko  kay  Rose.  Malambot  ang  mga 
kamay  niya,  halatang  walang  ginagawa  sa 
bahay.  "Filipino  Teacher."  ngumiti  siya  sa 
akin.  
 
"Hi,  Mary  Grace  Cabling.  Filipino  Teacher. 
I'm  Rose  Black.  Agui's  girlfriend  and soon to 
be  Mrs.  Aguinaldo  Emilio."  humagikgik  pa 
siya...  
 
Walang  bahid  ng  sarkasmo ang tinig niya.. it 
was  just  a  plain  tone--  she  was  just  giving 
out information. And no.. I don't hate her...  
 
I couldn't hate her...  
 
Why?  It's  because  she  said  that  Letlet  is 
cute...  and  everyone  who finds Letlet cute is 
a friend of mine. 
 
And other than that, she seemed nice...  
 
"Nice  meeting  you.  I  gotta  go,  my  sister's 
fiance is waiting for us." pagpapaalam ko.. 
 
"Oh,  okay..  ay  wait,  iyong  phone  ko  yata 
nag-ring."  Tumalikod  siya  upang  bumalik  sa 
sasakyan.  
 
"Bling, I.." I smiled at him..  
 
"Maybe  not  in  this  life  time,  Aguinaldo..." 
nakangiting  sabi  ko.  Habang  nakatingin ako 
sa  kanya,  nararamdaman  ko  ang 
nag-uumapaw  kong  pagmamahal  para  sa 
lalaking  ito.  I  love  him  so  much  that  I'm 
willing  to  make  that  impossible  thing, 
possible.  
 
We looked at each other... then he sighed.  
 
"I  really  thought..."  he  trailed  off.  Alam  ko  na 
kung anong ibig niyang sabihin.  
 
"Hindi  naman  lahat  ng  iniisip  natin  tama 
diba?" napatango na lamang siya...  
 
"I'm sorry..."  
 
"It's  okay..  If  it  will  make  you  feel  better,  I 
didn't  wait  for  you.."  muli  siyang  tumango. 
"Sige na... hinihintay ka na niya..."  
 
I  feel  like  my  heart  will  burst  with  so  much 
pain...  I  wanted  to  cry...  pero  pinaalala  ko  sa 
sarili  ko  ang  mga  binitiwan  kong  salita 
kanina.  
 
Mahal  ko  siya...  at  kung  masaya  siya, 
pakakawalan ko siya.  
 
Hindi  pa  man  nagsisimula,  natapos  na  ang 
fairytale ko..  
 
But  it's  okay...  Agui  have  thought  me  so 
many things...  
 
I  was  watching  him  as  he  walk  away,  it  felt 
like  my  heart  was  being  ripped.  Masakit 
pero  kaya  ko.  Pinapurol  ng  pagmamahal  ko 
para kay Aguinaldo ang pain receptors ko. 
 
Namalayan  ko  na  lang  na  nasa  tabi  ko  na  si 
Anne at si Francis. 
 
"Girlfriend niya?" tanong ni Anne.  
 
"Oo.." mahinang sagot ko.  
 
"Hindi  masyadong  maganda  ha.."  komento 
pa nito. Binalingan ko si Anne.  
 
"Pendong!"  muli  akong  tumakbo  papalayo 
sa  kanila...ganoon  pala  iyon,  kahit  gaano 
mo  ihanda  ang  sarili  mo  sa  maaaring 
mangyari,  kahit  sabihin  mong  hindi  ka 
umasa,  masasaktan  at  masasaktan ka pa rin 
dahil  iyong  maliit  na  parte  ng  isip  at  puso 
mo, naghintay at umasa....  
 
Iyong  maliit  na  parte  lang  na  iyon  ang 
masakit  pero  apektado  ang  buong 
pagkatao ko... 
 
I took a deep breathe.  
 
At least isa sa amin ang masaya...  
 
At  naniniwala  ako  na  darating  rin  ang 
panahon ko...  
 
Letting go is not easy. 
 
It's not even a choice.  
 
But it's something that all of us should do.  
 
And that's what I did with Aguinaldo.  
 
I let him go.  
 
Why?  
 
Because I love him....  
 
  
 
  
 
---The End--- 
 
******************************************* 
[13]  Wanted:  Brother-in-law  (Extended 
Ending) 
******************************************* 
"I  still  cannot  believe  that  you  let  Aguinaldo 
slip away..."  
 
  
 
Tuwing  umaga  ng  buhay  ko  iyon  ang 
isinasalubong  sa  akin  ni  Shany.  Hindi  ko 
lang  talaga  si  mabara  ng bonggang-bongga 
dahl  na  rin  sa  katotohanan  na  nasasaktan 
pa  rin  ako  dahil  sa  nangyari.  Oo,  hindi  ko 
hinintay  si  Agui.  Hindi  ako  naghintay  dahil 
alam  kong  walang  kasiguraduhan  ang  mga 
bagay-bagay,  pero  iyong  maliit  na  parte  ng 
puso ko, umasa, nagmahal at naghintay.  
 
  
 
Mahal  ko  si Aguinaldo, pero mukha namang 
masaya  na  siya  s  ababaeng  iyon..  kay  Rose 
Black,  at  mukhang  nagmamahalan  naman 
sila.  Kaya ano pang magagawa ko? Wala na, 
pakakawalan  ko  na  lang  siya  dahil  iyon  ang 
tama kasi nga mahal ko siya.  
 
  
 
At  least  Agui  was  happy,  at  kung  talagang 
masaya  siya,  masaya  na  rin  ako  para  sa 
kanya.  
 
  
 
That  morning,  tamad  na  tamad  akong 
bumangon,  linggo  kasi  at  walang  pasok. 
Wala  naman  akong  gagawin  kundi  ang 
magmukmok  at  isipin  ang  mala-anghel  na 
mukha ng bwisit na lalaking iyon.  
 
  
 
Ngayon  ang  araw  ng  engagement  party 
niyaa...  Talagang  ikakasal  na  siya  at  ang 
Rose  na  iyon.  Muli  kong binunot ang dyaryo 
sa  ilalim  ng  aking  unan...  front  page  ng 
society page si Aguinaldo.  
 
  
 
Black -Emilio Nuptials --- Soon..  
 
  
 
Oh  diba?  Parang  teleserye  lang  ni  Judy 
Ann. May soon pa sa dulo. 
 
  
 
Nakakalungkot.  Ang  buong  akala  ko  kasi 
talaga,  si  Aguinaldo  ang  tutupad  sa  mga 
paniniwalang  akala  ko  noon  ay  kalokohan 
lang.  Ang  ending  ko  pala,  maniniwala  ako 
sa  mga  iyon,  pero  hindi  naman  matutupad 
ang  happy  ending  ko  nang  ang  prince  ko 
ang kasama ko.  
 
  
 
Kasi  iyong  prince  ko,  kinalantari  ng  ibang 
princess.  
 
  
 
Kinuha  ko  ang  nag-iisang  picture  ni 
Aguinaldo  sa  akin.  Naka-frame  iyon  at  sa 
tuwing  natutulog  ako,  yakap  ko  iyon.  Wala, 
sucker  na  rin  ako  for  love.  Lahat  ng  sinabi 
ko  noon  tungkol  sa  pag-ibig,  wala..  kinain 
ko  na  ngayon  at  sa  dami  noon,  na-impacho 
na ako.  
 
  
 
"Good  Morning,  mahal.."  bulong  ko  sabay 
halik  sa  litrato  niya.  Hanggang  kailan  kaya 
ako  tatanga?  Tumayo  ako  at  lumabas  ng 
kwarto,  nadatnan  ko  si  Jenny  at si Shany na 
nag-aalamusal  at  pinag-uusapan  ang 
kembelar.  
 
  
 
"Sinong  kulang  sa  kembelar?"  tumingin 
silang  dalawa  sa  akin  saka  nagtawanan. 
Sabay rin silang sumagot.  
 
  
 
"Ikaw."  napailing  na  lang  ako  at  saka 
nagtuloy  sa  kusina  upang  mag-tooth  brush 
at  maghilamos.  Mamaya  na  lang  ako 
maliligo,  tutal  wala  namang  tao.  Habang 
nagse-sipilyo  ay  napatingin  ako  sa  likod 
bahay, nakasabit na naman ag teddy bear ni 
Letlet...  napabuntong  hininga  ako,  dahil  sa 
teddy  bear  na  iyon,  na-in  love  ako  sa 
mokong  na  si  Aguinaldo.  At  dahil  rin  sa 
teddy bear na iyan, hinalikan niya ako.  
 
  
 
Oo  na,  sige  na  mahal  ko  talaga  siya  at  miss 
na  miss  ko  na  ang  halik  niya.  If  I  could  just 
turn back my moment...  
 
  
 
Bumalik  ako  sa  dining  area,  naroon  pa  rin 
ang dalawa at nagke-kwentuhan.  
 
  
 
"Si  Ate  Dian?"  Tanong  ko.  Kanina  ko  pa  kasi 
hindi naririnig ang bunganga niya. 
 
  
 
"May  date,  ako  rin may date. Kaya ikaw lang 
ang  maiiwan  dito  sa  bahay,  Bling..." 
binalingan ko si Jenny.  
 
  
 
"May  pasok  ka,  Bebang?  Linggo  ngayon  ah 
wala kang off? saglit na nag-isip si Jenny.  
 
  
 
"Ewan  ko  ba,  itatanong  ko  na  lang..."  sagot 
niya. Napailing ako. "Magusuklay ka nga!" 
 
  
 
"Mamaya na lang tinatamad ako."  
 
  
 
"Tita  Bling!"  napangiti  ako  nang  marinig  ko 
ang  boses  ni  Letlet.  Maya-maya  ay 
nakatayo  na siya sa harap ko, pilit hinahatak 
ang  damit  niya.  Sakit  yata  talaga  ng  bata 
iyon,  iyong  tipong  mahaba  na  nga  ang 
bestida, hinahatak pa nila..  
 
  
 
"Bakit?" natatawang tanong ko.  
 
  
 
"May  naghahanap  sa'yo..."ngumuso  siya, 
napagaya ako.  
 
  
 
"Sino,  Kulet?"  ngumiti  siya.  Kinabahan  ako, 
ayaw  na  ayaw  ko  kapag  ngumingiti  si  Letlet 
ng  ganoon,  iyong  tipong  parang  may  alam 
siya  na  hindi  niya  sasabihin  kahit  anong 
mangyari.  Maya-maya  ay  may  narinig akong 
mga  yabag.  Nag-double  time  ang  tibok  ng 
puso  ko.  Bakit  ako  kinakabahan?  Bakit 
nagaganap ito sa buhay ko.  
 
  
 
Makalipas  ang  ilang  saglit,  isang  lalaking 
nakasuot  ng  itim  na  coat  and  tie  ang 
pumarada sa harapan ko. He smiled.  
 
  
 
"Hi.  Good  Morning.."  puna  ko  sa  mga  mata 
niya ang pag-aalala at pangamba...  
 
  
 
"Ahahay.  M.H.  na  ako  dito,  tara  na  Kulet..." 
hinatak  ni  Shany  si  Letlet  palabas  ng  dining 
area,  at  si  Jenny  walang  pasintabing 
sumunod  sa  kanila.  Gustung-gusto  kong 
sumigaw  ng  "Huy  wag  nio  kong  iwanan 
dito.."  pero  hindi  ko  magawa  dahil  parang 
nalulon  ko  ang  sarili  kong  dila.  Nakatitig 
lamang  sa  akin  si  Aguinaldo.  Noon  ko  lang 
naalala  na  hindi  pa  pala  ako  nagsusuklay  at 
nakapantulog pa lang ako! 
 
  
 
UHEMGIEEE! Nakakahiya! 
 
  
 
Gusto  kong  tumakbo  papalayo  sa  lugar  na 
iyon, pero bakit hindi ko magawa? 
 
  
 
"Anong  ginagawa  mo  dito?"  tanong  ko 
habang  pilit  na  inaayos  ang  buhok  ko.  Agui 
did  not  speak.  He  just  walked  towards  me, 
pulled  me  closer,  tilted  my  head  and  gave 
me  an  open  mouthed  passionate  kiss.  My 
body  shuddered.  Alam  kong  mali pero hindi 
ko  naman  siya  kayang  itulak  na  lamang 
basta,  miss  na  miss  ko  na  siya,  at  bawat 
hagod  ng  mga  labi  niya,  sinasagot  ko  with 
equal passion and intensity. 
 
  
 
I  felt  like  I  was  trapped  inside  a  fairytale 
book  and  this  the  last  page..  ang  ibig 
sabihin,  happy  ending  ko  na..  Heto  na  iyon, 
kahit  na  alam  kong  mali  at  masasaktan  ko 
iyong  babaeng  maganda  na  nakita  kong 
kasama  niya,  parang  wala  akong  pakialam. 
Basta  ang  alam  ko,  gustung-gusto  ko  ang 
pakiramdam  ng  mga  labi  ni  Aguinaldo  at  ng 
mga yakap niya... 
 
  
 
"I  missed  you.."  he  whispered  in  between 
his  kisses.  That  melted  my heart. He missed 
me.  "And  I  was  so  hoping  thatyou  would 
wait  for  me..."  inilapat  niya  ang  noo  niya  sa 
mukha  ko.  "You're  crying,  please  Grace, 
don't cry.." he even wiped my tears. 
 
  
 
"Mali  ito..."  lumayo  ako  sa  kanya.  Tama 
naman  ako,  mali  ang  ginagawa  namin, hindi 
ko  kayang  maging  masaya  nang  alam  kong 
may  masasaktan  ako.  I  looked  at  him,  he 
was  smiling.  "Saka  ungas  ka,  ano  bang 
ginagawa  mo  dito?  Dapat  nandun  ka  a  kay 
Rose mo." tumalikod ako.  
 
  
 
"You're  so  pretty  when  you're  jealous." 
kumunot  ang  noo  ko,  humarap  ako  sa 
kanya at saka hinampas ang balikat niya.  
 
  
 
"Hindi  ako  nagseselos!  Gago!  Bakit  ka  ba 
kasi  nandito?  Pupunta  ka  dito  para 
makipaghalikan  sa  akin  ilang oras bago ang 
engagement  party  mo?  Bakit?  Anong  akala 
mo  sa akin? Oo, namiss kita, OO, mahal kita, 
Oo,  kahit  hindi  ko  aminin  sa  srili  ko, 
naghintay  ako  sa'yo!  Pero  wala  kang 
karapatang  gawin  ito!  Sira  ulo."  nag-init 
bigla  ang  ulo  ko.  ganoon  naman  ako, 
defense mechanism ko na ang maglit kapag 
ayokong  umiyak.  At  naiyak  ako  dahil  sa 
katarantaduhan ng gunggong na ito.  
 
  
 
"I'm  in  love  with  you,  Grace..."  napaawang 
ang  mga  labi  ko  nang  bigla  niyang  sabihin 
ang  mga katagang iyon. I stared at him. May 
malapad  na  ngiti  sa  kanyang  mga  labi, 
iyong tipo ng ngiti na tila nasisiyahan siya sa 
mga  pangyayari.  Naglakad  siya  patungo  sa 
akin.  
 
  
 
"Huwag  kang  lalapit.  Bubutasin  ko  iyang 
bumbunan mo!"  
 
  
 
"Ganyan-ganyan  rin  iyong histura mo noong 
ma-realize  ko  na  mahal  na  mahal  na  pala 
kita..." lalong nanlaki ang mga mata ko. "I fell 
in  love  with  you  that  day  when  I  saw  you 
looking  like  a  piece  crap  and  yet  in  my 
eyes,  you  were  the  most  beautiful  woman. 
Mahal  kita,  Ms.  Mary  Grace  Cabling,  Filipino 
Teacher."  
 
  
 
Kahit  ayoko  ay  napaiyak  na  ako.  Bakit  niya 
sinasabi  sa  akin  ang  mga  katagang  iyon, 
paano si Rose Black? 
 
  
 
"Mahal  mo  ako?  pero  isang  taon  mo  kong 
natiis,  ni  hindi  mo  ako  tinawagan,  tinext  o 
ini-mail man lang..." humihikbing sabi ko.  
 
  
 
"Alam  mo  ba  kung  bakit  ako  umalis?  It's 
because  the  company  almost  fell  apart  and 
I  have  to  do  my  duty  as  my  father's  son. 
Ayokong  umalis  noon,  kasi  sa  isip  ko kapag 
umalis  ako,  I'll  lose  my  chance of being with 
you.  I  was  so  scared  that  if  I  leave...  you'll 
forget  me...  and  you'll  realize  na  hindi  mo 
pala  kailangan ng isang Aguinaldo sa buhay 
mo.  Natatakot  ako  na  kapag  umalis  ako, 
magiging  madali  sa'yo  ang  pag-mo-move 
on,  habang  ako,  ma-stuck  na  lang 
habambuhay  sa  mga  what  if's  sa  utak  ko." 
nanginig  ang  tinig  ni  Aguinaldo.  I  was  still 
crying.  
 
  
 
"Agui...."  I  looked  away..  Paano  si  Rose 
Black? 
 
  
 
"But  that  day..  I  heard  you  talking  to  your 
dad." nanlaki ang mga mata ko.  
 
  
 
"What?"  nanlamig  ang  buong  katawan  ko. 
He nodded. "Narinig mo ako? Nakakahiya!" 
 
  
 
"Ang  akala  ko  nga  noon,  nababaliw  ka  a 
kasi  nagsasalita  ka  mag-isa,  but  when  I 
realized  that  you were talking to your father, 
I  couldn't  help  but  listen.  I  heard everything, 
Bling..  so  I  just  gave  up  and  I  decided  that 
i'll  set  you  free...  Tapos pagdating ko naman 
ng  L.A.  lagi  pa  rin  ikaw  ang  nasa  isip  ko. 
Kulang  na  nga  lang  tawirin  ko  ang  pagitan 
ng  mga  bansa  natin,  makita  lang  ulit  kita, 
pero  sa  tuwing  maaalala  ko  ang  sinabi mo... 
nagbabago ang isipan ko."  
 
  
 
"Agui.." he shhed me.  
 
  
 
"Huwag  kang  maingay.  Moment  ko.  ito.  The 
thing  is,  Bling.  I  love  you,  and  I  know  that 
your  head  is  aching  sa  kakaisip  mo  kung 
paano  Si  Rose Black, we'll if you must know, 
Rose  is  in  love  with  my  brother.  Si  JC,  he 
just  wanted  to  take  revenge  pero  hindi  na 
mahalaga  iyon.  Ang  mahalaga  ay  iyong 
mahal  kita  at  hindi  ko  na  hahayaang 
mawala  ka  sa  akin."  nanlalaki  pa  rin  ang 
mga mata ko.  
 
  
 
"At  huwag  mo  ng  itanggi  na  hindi  mo  ako 
mahal.  A  little  bird  told  me  na  gabi-gabi  mo 
raw  niyayakap  ang  picture  ko.  Huwag ka ng 
magdeny  may  evidence  ako.  Sabi  pa  nga 
niya,  nagkakamot  ka  pa  daw  ng  kili-kili." 
itinaas baba niya ang kanyang mga kilay. 
 
  
 
At  sinong  talipandas  ang  nagsabi  niyan 
sa'yo!"  naeeskandalong  tanong  ko.  I  have  a 
feeling na si Shany ang nagbuko sa akin. 
 
  
 
"Sabihin  na  lang  natin  na  mahaba  ang 
buhok  niya,  pero  mas  maganda  ka..."  he 
smiled.  Hinayaan  ko  na  siyang  lumapit  sa 
akin.  Hinapit  niya  ako  sa  beywang, 
pagkatapos  ay  hinagkan  niya  ako  sa  leeg. 
Libo-libong  ketyente  ang  dumagsa  sa 
buong pagkatao ko.  
 
  
 
"Say  you  love me, babe..." he whispered. He 
kissed  the  corner  of  my  ear...  napapapkit 
ako. 
 
  
 
"Huwag  mo  akong  i-harass,  Agui.."  kulag  sa 
conviction na sabi ko. He laughed.  
 
  
 
"Of  course  not,  babe...  isang  taon  akong 
naghintay  para  sa'yo,  i  don't  mind  kung 
maghihintay  pa  ulit  hanggag  wedding  night 
natin.."  Oh  diba  ang  haba  ng  buhok  ko, 
aantayin daw niya ako hanggang sa... teka.. 
 
  
 
"Papakasalan mo ako?!!!" 
 
  
 
"Oo,  hindi  ko  na  hahayaang  magkahiwalay 
pa  tayo..  As  I  said,  I  love  you  nga  diba.."  he 
gave  me  anotehr  peck  on  the  neck.  I 
sighed.  Ganito  na  ba  iyon?  Heto  na  ba 
talaga  iyong  last  page  ng  fairytale  ko?  Si 
Aguinaldo at ako, habambuhay... 
 
  
 
"Mahal  kita..."  bulong  ko  sa  kanya.  He 
smiled again. 
 
  
 
"Ang  sarap  marinig,  babe.  Isa  pa  nga..." 
hinagkan muna niya ako sa aking labi. 
 
  
 
"I  love  you..."  I  said  again.  He  kissed  me 
again..  this  time,  he  lingered...  he  took  his 
time...  all  of  a  sudden, naalala ko ang daddy 
ko  at  ang  moment  na  nag-slow  motion  ang 
mundo  ko  noong  bigyan  ako  ng  halik  ni 
Aguinaldo  sa  pisngi.  Tama  si  Dad...  when 
your  world  slows  down,  ibig  sabihin  noon, 
nahanap mo na ang taong laan para sa'yo.  
 
  
 
Tama  si  Dad.  Tama  rin  si  Anne.  Totoo  ang 
destiny. At si Aguinaldo ang destiny ko.  
 
  
 
"Papakasalan mo ako?" he asked me. 
 
  
 
"Pag-iisipan  ko  muna.."  biro  ko.  Napatango 
si Agui. 
 
  
 
"Ganoon?  Sige  habang  nag-iisip  ka, 
ii-entertain  muna  kita.  Muli  niya  akong 
hinagkan...  nakakarami  na  talaga  ang 
mokong  na  ito.  Pero  sa  totoo  lang,  mas 
mahirap  mag-isip  kapag  hinahalikan  niya 
ako...  pero  okay  lang,  alam  ko  naman  na 
ang isasagot ko.  
 
  
 
  
 
"Tita  Shany!  Totoo  na  po  ito!  Buntis  na  po  si 
Tita  Bling!  Sa  lips  na  po  siya  ni-kiss  ni  Tito 
Agui!"  
 
  
 
Napailing  ako,  as  much as I want to laugh at 
what  Letlet  said,  I  just  couldn't  paano  ako 
tatawa  kung  hinahagkan  pa  rin  ako  ni 
Aguinaldo?  I  sighed.  This  feels  like  heaven. 
My  heaven  and  while  Agui's  lips  were 
againts  mine I swore I could hear the angels 
saying: And they live happily ever after... 
 
  
 
  
 
************************************************ 
STORY END 
******************************************* 
*******************************************