Acacallis Cyanea

Acacallis cyanea
Lindley 1853
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Zygopetalinae
Acacallis cyanea
Występowanie:
Brazylia, Kolumbia i Wenezuela. Te epifityczne rośliny spotykane są w dorzeczu górnej Amazonki,
zwłaszcza powyżej połączenia Amazonki z Rio Negro, oraz wzdłuż górnego dorzecza Rio Orinoco
powyżej Puerto Ayacucho w zachodniej Wenezueli. Rośliny rosną w równinnych, nizinnych lasach na
obszarach całkowicie zalewanych w okresach sezonowych powodzi. Odwiedzający naturalne
siedlisko w czasie powodzi podają, że widzieli porośnięte tymi storczykami drzewa częściowo pod
wodą, z roślinami także pod wodą, skąd wystawały jedynie części kłączy, 1 lub 2 liście i kwiatostan.
Klimat
Zanotowane skrajne temperatury to 36°C i 15°C.
Średnia wilgotność waha się od 70% w marcu do 82% w październiku.
Opady od 38 mm w lutym do 262 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 27,8/20,8°C w sierpniu do 30,6/21,4°C w marcu.
Okres kwitnienia: od marca do sierpnia, ale zdarza się kwitnienie przez cały rok, z wyjątkiem zimy.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany przez hodowców to lato, ale kwitnienie zdarza się przez cały rok oprócz
zimy. Rośliny te uważane są za bardzo trudne w uprawie. W przeszłości, większość roślin zebranych
w naturze przeżywała około roku. Ostatnio pojawiają się jednak w kolekcjach znacznie silniejsze
rośliny wyhodowane z nasion.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
Epifit o wzroście sympodialnym, średniej wielkości, dorastający do wysokości ok. 25 cm. Oddzielone
od siebie przyrosty pojawiają się wzdłuż wysmukłego, płożącego się, pełzającego kłącza.
Pseudobulwy:
Jajowate pseudobulwy mają 5 cm długości i zwykle są lśniąco-zielone.
Liście:
Zwykle jest to pojedynczy, wyprostowany, skórzasty liść o długości 20 cm, wyrastający z wierzchołka
każdej pseudobulwy, ale zdarza się, że przyrost ma dwa liście. Liść ma kształt eliptyczny
i błyszcząco-zieloną górną powierzchnię, ok. 7,5 cm szerokości i szypułkowatą podstawę.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 30 cm długości. Wysmukły, wyprostowany lub wygięty pęd kwiatowy wyrasta
u podstawy najmłodszej pseudobulwy.
Kwiaty:
Na wierzchołku każdego pędu kwiatowego zgrupowanych jest do 10 pachnących kwiatów. Kwiaty
mają ok. 6,3 cm średnicy. Niektórzy uważają, że listki okółków zewnętrznego i wewnętrznego są
fioletowe na zewnątrz, błękitne wewnątrz i często mają białe końce. Warżka jest biała u podstawy,
przy końcu zmieniając kolor na ciemne indygo. Inni uważają, że kwiaty są niebiesko-fioletowe,
z listkami okółka wewnętrznego prawie niebieskimi w świetle słonecznym. Ich wewnętrzna
powierzchnia jest biała z bladoróżowymi przebarwieniami, warżka jest złotobrązowa lub w kolorze
cielistym, z czerwono-fioletowym środkiem. Pridgeon (1992) uważa, że kwiaty mają głębszy odcień
niebieski jeśli nie są wystawione na jaskrawe światło. W artykule Biuletynu American Orchid Society
z 1984 roku Dunstervilles podaje, że choć kwiaty są zdecydowanie niebieskie, gdy się otwierają, kolor
ten szybko nabiera różowego odcienia. Ten odcień czerwieni, zwykle umiarkowanie tylko zauważalny
dla oczu, dominuje nad niebieskim przy stosowaniu różnych kolorowych filmów używanych przy
fotografowaniu kwiatów.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Przez cały rok średnia temperatura dnia wynosi 28-31°C, a średnia
temperatura nocy 21°C, co daje amplitudę dobową 7-10°C.
Światło: 20000-30000 luksów. Światło powinno być filtrowane i rozproszone,
a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie
południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: Opady deszczu są umiarkowane, a nawet obfite, z 3-miesięcznym nieco
suchszym okresem w zimie. Rośliny w uprawie powinny być utrzymywane
w wilgoci w okresie aktywnego wzrostu, z lekkim przesychaniem pomiędzy
podlewaniami. Późną jesienią podlewanie powinno być stopniowo
ograniczane.
Nawożenie: W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-
1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców zaleca
stosowanie w okresie późnego lata i jesieni nawozów o obniżonej
zawartości azotu a podwyższonej fosforu, aby polepszyć kwitnienie
w następnym sezonie i wzmocnić nowe przyrosty przed zimą. Aby uniknąć
gromadzenia się osadów mineralnych w okresie silnego nawożenia,
zaleca się przepłukiwanie pojemników mniej więcej co miesiąc.
Przepłukiwanie jest szczególnie ważne tam, gdzie woda jest silnie
zmineralizowana. Najpierw należy normalnie roślinę podlać aby rozpuścić
nagromadzone sole, a po około godzinie przepłukać podłoże wodą w ilości
równej dwukrotnej objętości pojemnika.
Podłoże: Dowolne przepuszczalne podłoże dla epifitów.
Wilgotność powietrza: Przez większość roku wilgotność wynosi 75-80%, spadając do ok. 70%
w czasie 3 miesięcy sezonu suchego przypadającego na późną zimę
i wczesną wiosnę.
Okres spoczynku: Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały
rok. Mimo, że opady deszczu w okresie zimowym są niższe, to jednak są
one regularne. Ponadto występują obfite rosy, a więc rośliny nie doznają
długich okresów suszy. Uprawiane rośliny potrzebują mniej wody zimą,
zwłaszcza jeśli rosną w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który
występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Nie wolno
jednak dopuszczać, aby zupełnie wyschły. Nawożenie powinno być
ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy
znów wznawia się silniejsze podlewanie.
Ada aurantiaca
Lindley 1853-3
Podplemię: Oncidinae
Ada aurantiaca
Synonim: Ada lehmanni Rolfe, Brassia cinnabarina Linden ex Lindley, Mesopinidium aurantiacum
(Lindley) Rchb. f., Mesopinidium cinnabarinum (Linden ex Lindley) Rchb. f., Oncidium cinnabarinum
(Linden ex Lindley) Rchb. f.
Występowanie:
Kolumbia i Wenezuela. W Kolumbii roślina ta znajdowana jest w centralnym masywie Andów na
wysokości ponad 2500 m. W Wenezueli rośliny tego gatunku zostały znalezione we wschodnich
Andach w stanie Táchira na wysokości około 2000 m.
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 24°C i -1°C.
Średnia wilgotność około 70% przez cały rok.
Opady od 51 mm w styczniu i lipcu do 160 mm w kwietniu i październiku.
Średnia temperatura (dzień/noc) to 19/10°C przez cały rok.
Okres kwitnienia: styczeń do czerwca.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z raportów hodowców.

Raczej duży (18-40 cm) wyrastający z krótkiego kłącza epifit, rzadko litofit sympodialny o zwartym
pokroju.
Pseudobulwy:
Pseudobulwy o długości 7,5-10,0 cm i szerokości do 2,0 cm. Ciemnozielone, wąsko eliptyczne
pseudobulwy mają gruszkowaty kształt, są lekko spłaszczone, szczególnie w górnej części, a młode
pseudobulwy są osłonięte prawie całkowicie przez kilka zachodzących na siebie liści, które są
dłuższe niż pseudobulwy i są złożone wzdłuż nerwu. Na starszych pseudobulwach pozostają u
podstawy 1-2 białe osłonki utworzone z zaschniętych przylistków, które dochodzą do 11 cm długości,
a na końcu pseudobulwy występują pozostałości podstawy liścia o długości 2 cm.
Liście:
Liście mają 10-30 cm długości i 1,0-2,5 cm szerokości. Para wydłużonych lancetowatych liści wyrasta
z końca każdej pseudobulwy. Są one ostro zakończone i lekko złożone wzdłuż nerwu środkowego.
Złożenie to jest ciaśniejsze u podstawy liści. Przylistki przy pseudobulwie są zbliżone kształtem do
zwykłych liści, ale z reguly krótsze. Najmniejsze liście wyrastają przy najniższych osłonkach, a
kolejne stają się coraz większe - te najwyższe mogą być niemal tak długie jak liście na szczycie
pseudobulwy.
Kwiatostan:
Może dorastać do 35 cm długości. Wzniesiony lub łukowato wygięty kwiatostan pojawia się u
podstawy najmłodszej dojrzałej pseudobulwy, wychodząc z osłonki przy pseudobulwie. Kwiatostan
rośnie początkowo prosto, a następnie wygina się łukowato do pozycji poziomej lub wręcz wyrażnie
opada. Kwiaty pojawiają się w górnej części pędu kwiatowego i są rozmieszczone w dwóch
naprzeciwległych rzędach po obu jego stronach.
Kwiaty:
Na każdym kwiatostanie wyrasta 6-12 kwiatów koloru czerwono-pomarańczowego, które nie
otwierają się całkowicie. Kwiaty o długości około 2,5 cm mają rurkowatą podstawę i rozchylają się
tylko powyżej połowy wysokości. Płatki okwiatu są podłużne, lancetowate i ostro zakończone. Płatki
zewnętrzne mają 2,0-3,8 cm długości i 0,3-0,8 cm szerokości. Płatki wewnętrzne mają długość 1,5-
2,5 cm i 0,3-0,7 cm i szerokości, są krótsze niż płatki zewnętrznego okółka kwiatowego i mają
podłużną fioletową smugę przechodzącą przez środek. Wąska, lancetowata lub obła warżka ma 1,0-
1,6 cm długości i 0,2-0,6 cm szerokości. Wyrasta równolegle do prętosłupa, jest ostro zakończona i
ma zgrubienie u podstawy składające się z 2 krótkich równoległych wybrzuszeń, z których każde przy
wierzchołku ma wzniesiony zakrzywiony wyrostek. Bardzo krótki, gruby prętosłup długości 0,4-0,5 cm
jest wklęsły poniżej powierzchni znamienia.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina chłodnolubna.

Przez cały rok średnia temperatura dnia wynosi 18-20°C, a średnia
temperatura nocy 9-11°C, z amplitudą dobową 8-11°C. Jeżeli
dysponujemy chłodzącym nawilżaczem powietrza, to storczyk ten będzie
dobrze rósł umieszczony blisko wylotu zimnego, wilgotnego powietrza.
Światło: 25000-35000 luksów. Światło powinno być filtrowane lub rozproszone, a
rośliny nie powinny być bezpośrednio wystawione na działanie
południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: Opady są umiarkowane do silnych przez większość roku z suchszymi
okresami w zimie i ponownie latem. Jednak znaczne ilości wody dostępne
są z rosy i mgieł występujących przez większość roku. Rośliny należy
podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz musi być ułatwiony
odpływ wody i podłoże wokół korzeni powinno być zawsze otwarte, z
łatwym dostępem powietrza. Poza okresem aktywnego wzrostu roślin
podlewanie powinno zostać ograniczone, jednak nie należy dopuszczać
do całkowitego wysychania podłoża.
Nawożenie: Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla
storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od
wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być
stosowany późnym latem i jesienią.
Podłoże: Rośliny można uprawiać w płytkich pojemnikach z dobrym drenażem lub
na korku. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności, a
podczas gorącej i suchej pogody należy je podlewać kilka razy dziennie.
Jeśli utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim
sposobie uprawy jest zbyt trudne, można je też uprawiać w płytkich
doniczkach lub koszykach z szybko przesychającym podłożem o
świetnym drenażu i dobrym napowietrzeniu, które pozwala na szybkie
przesychanie po podlaniu. Hodowcy używają średniej granulacji kory
jodłowej lub kawałków paproci drzewiastej z dodatkiem grubego perlitu
i/lub siekanego torfowca, co jednocześnie zwiększa przepuszczalność
podłoża i umożliwia zatrzymywanie wilgoci. Dodatek węgla drzewnego
pomaga zapewnić przepuszczalność i zapobiega kwaśnieniu. Rośliny
powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać, albo gdy
wyrastają z doniczek. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe
korzenie. Pozwoli to roślinie zaadoptować się w nowym podłoży w
możliwie najkrótszym czasie.
Wilgotność powietrza: 70-75% przez większość roku, spadając poniżej 70% na kilka miesięcy
zimą i wczesną wiosną.
Okres spoczynku: Przedstawione tu warunki temperaturowe powinny być utrzymywane przez
cały rok. Podlewanie zimą należy w pewnym stopniu ograniczyć, zwołasz-
cza w przypadku roślin uprawianych w ciemniejszych warunkach krótkiego
dnia typowych dla wyższych szerokości geograficznych. Nawożenie
powinno być zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia
się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.
Aerangis biloba
(Lindley) Schlechter 1915
Plemię: Vandeae
Podplemię: Aerangidinae
Aerangis biloba
Synonim: Angraecum bilobum Lindley, Aerangis apiculatum Hooker, Aerangis campyloplectron
Reichenbach
Występowanie:
Zachodnia Afryka. Storczyk ten spotykany bywa w Kamerunie, Ghanie, Gwinei, na Wybrzeżu Kości
Słoniowej, w Nigerii, Senegalu, Sierra Leone i Togo. Rośliny rosną na wysokości do 700 m, w lasach,
na terenach lesistych i w zaroślach i często też na obszarach uprawnych, np. na plantacjach kakao.
Klimat:
Średnia wilgotność od ponad 70% zimą do ponad 80% przez resztę roku.
Opady od 18 mm w styczniu do 234 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 29,3/17,0°C w styczniu do 27,8/20,1°C w czerwcu.
Okres kwitnienia: Od sierpnia do kwietnia z maksimum w listopadzie.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z raportów hodowców. Hodowcy
podają, że kwiaty są bardzo trwałe.

Jest to stosunkowo mały epifit monopodialny o długich korzeniach, które mają do 0,2-0,3 cm
średnicy.
Pseudobulwy/łodyga:
Zwykle krótka, ale może osiągnąć nawet 20 cm długości.
Liście:
Dorastają do 18 cm długości i 3-6 cm szerokości. Na każdym pędzie jest 4-10 dwurzędowo
ułożonych jajowatych, skórzastych liści, których końce są nierówno rozdzielone. Są koloru
ciemnozielonego z czarnymi kropkami.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 10-40 cm długości. Pęd kwiatowy jest zwisający, a każdy kwiat jest osadzony na
szypułkowatej zalążni o długości 2-3 cm.
Kwiaty:
8-10 w każdym kwiatostanie. Kwiaty są białe z różowawą ostrogą. Płatki obu okółków są rozpostarte,
mają kształt wąsko-lancetowaty i są ostro zakończone. Mają 1,2-2,5 cm długości i 0,5-0,6 cm
szerokości. Warżka ma 1,5-2,5 cm długości i 0,6-0,8 cm szerokości. Jest wygięta, owalno-
lancetowata i ząbkowana na końcu. Ostroga przy podstawie warżki ma 0,5-0,6 cm długości i może
być prosta lub lekko zakrzywiona. Prętosłup ma 0,3-0,6 cm długości, a pokrywa komory pyłkowej ma
na środku grzebień.
----------------- U P R A W A ----------------

Średnia temperatura dnia w ciągu całego roku wynosi 26-31°C, nocy 17-
20°C, co daje amplitudę dobową 7-12°C. Najcieplejsze dni a
najchłodniejsze noce i co za tym idzie największa amplituda dobowa roku
ma miejsce podczas bardziej suchego okresu w zimie i na początku
wiosny.
Światło: 15000-23000 luksów. Poziom światła powinien być dość niski, a światło
powinno być przefiltrowane lub rozproszone. Rośliny nie powinny być
wystawiane na bezpośrednio działanie promieni słonecznych, szczególnie
w południe. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: W naturalnym siedlisku opady deszczu w okresie od wiosny aż do jesieni
są obfite. Następnie, w nieco suchszej porze zimowej, ich ilość dość
gwałtownie spada. Ale nawet w tym okresie ograniczonych opadów
deszczu rosa i nocne mgły dostarczają dodatkowej wilgoci, a więc tak
naprawdę nie jest to zbyt długi ani zbyt suchy okres. Rośliny należy często
podlewać w okresie intensywnego wzrostu, lecz musi być ułatwiony
odpływ wody i podłoże wokół korzeni powinno być zawsze luźne, z łatwym
dostępem powietrza.
Nawożenie: W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Większość uprawiających te
rośliny od wiosny do połowy lata stosuje nawóz wzbogacony w azot,
przechodząc na nawóz wzbogacony w fosfor późnym latem i jesienią.
Podłoże: Jak większość gatunków Aerangis, Aerangis biloba rośnie lepiej, a jego
wiszące pędy kwiatowe lepiej się prezentują, gdy roślina jest umocowana
na podkładce z nierównej kory. Tak mocowane rośliny wymagają jednak
wysokiej wilgotności i muszą być podlewane lub zraszane codziennie, ale
podczas gorącej i suchej pogody mogą wymagać podlewania kilka razy
dziennie. Utrzymanie roślin mocowanych na podkładkach w odpowiednio
wysokiej wilgotności uważane jest przez wielu hodowców za trudne,
dlatego rośliny często rosną w małych wiszących doniczkach lub
koszyczkach wypełnionych bardzo grubym, luźnym, dobrze
przepuszczalnym podłożem, które utrzymuje roślinę, ale pozwala
korzeniom wyrastać poza pojemnik. Rośliny powinny być przesadzane,
gdy podłoże zaczyna się rozkładać. Jeśli przesadzanie wykonamy w
momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie
się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie. Hillerman i Holst (1986)
podają, że niektóre gatunki z rodzaju Aerangis wydają się rosnąć wolniej i
mają tendencję do odwodnienia w sytuacji, gdy rosną zamontowane na
podkładkach, pomimo zamgławiań i podlewania. Gdy liście zaczynają się
marszczyć, zwijać, lub wykazują inne oznaki stresu, zwykle można roślinę
uratować i będzie dalej dobrze rosła jeśli zanurzymy ją w wodzie na ok. 20
minut co najmniej trzy razy w tygodniu.
Wilgotność powietrza: 80-85% od późnej wiosny aż do jesieni, spadając do 70-75% w czasie
zimy i na początku wiosny.
Okres spoczynku: Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały
rok. Podlewanie zimą należy w pewnym stopniu ograniczyć, zwłaszcza w
przypadku roślin uprawianych w ciemniejszych warunkach krótkiego dnia
typowych dla wyższych szerokości geograficznych, ale nie powinny one
być zupełnie pozbawiane wody. Nawożenie powinno być zredukowane lub
wyeliminowane aż do momentu pojawienia się wiosną nowych przyrostów
i rozpoczęcia obfitszego podlewania.
Aerangis citrata
(Thouars) Schlechter 1914
Plemię: Vandeae
Aerangis citrata
Synonim: Angraecum citratum Thouars, Angorchis citrata (Thouars) Kuntze, Rhaphidorhynchus
citratus (Thouars) Finet.
Występowanie:
Madagaskar. Ten popularny, łatwo adaptujący się storczyk rośnie na wschodnim Madagaskarze,
począwszy od Fort-Dauphin na południu, poprzez wyżyny centralne aż do Sambava na północy.
Spotyka się je od poziomu morza do wysokości 1500 m, ale znaleziono je także na wysokości 1900
m. Rosną w cieniu w pobliżu wody.
Klimat:
Skrajne zanotowane temperatury to 37°C i 3°C.
Średnia wilgotność wynosi 70-80% przez cały rok.
Opady od 8 mm w grudniu-lutym do 300 mm w lipcu.
Okres kwitnienia: Kwitnie przez cały rok, z maksimum w lipcu.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. W
warunkach naturalnych rośliny kwitną od początku wiosny do początku jesieni. Hillerman & Holst
(1986) podają, że niektóre klony kwitną kilka razy w roku.

Jest to mały epifit monopodialny o wysokości do 6 cm.
Pęd osiąga do 6 cm długości i ma 0,6-0,7 cm średnicy. Łodyga jest otoczona zachodzącymi na siebie,
rozmieszczonymi dwurzędowo liśćmi. Przyrosty wytwarzają gładkie, cienkie korzenie, często z
prążkami na całej długości. Korzenie powietrzne mają zwykle 0,15 cm średnicy, natomiast uprawiane
w doniczce są zwykle grubsze, osiągając 0,25 cm średnicy.
Liście:
Liście mają 9-12 cm długości i 2,5-3,5 cm szerokości. 3-4 pary rozłożonych, eliptycznych liści są
ciasno, dwurzędowo ułożone na pędzie. Są nierówno rozdzielone na końcach, mają kolor od jasno do
ciemnozielonego i są bardzo błyszczące, zwłaszcza gdy są młode.
Kwiatostan:
Do 25 cm długości. Stosunkowo cienki, zwisający kwiatostan wyrasta z niższych kątów liściowych.
Kwiaty tworzą kiść wzdłuż prawie całej długości pędu kwiatowego. Są oddalone od siebie o 0,6-1,0 cm
i wszystkie zwrócone są w jednym kierunku. Kwiaty otwierają się kolejno, a najpierw otwierają się te
najbliżej podstawy szypułki. Otwarcie się wszystkich kwiatów na pędzie może trwać nawet kilka
tygodni. Każdy kwiat jest osadzony na szypułkowatej zalążni o długości 0,6-0,8 cm.
Kwiaty:
12-18 w każdym kwiatostanie. Dobrze uprawiane rośliny mogą rozwijać nawet 5 kwiatostanów w tym
samym czasie. Kwiaty o słabo cytrynowym zapachu nie mają koloru cytrynowo-żółtego jak to może
sugerować nazwa, ale ich większość wydaje się mieć odrobinę żółtego w podstawowym kolorze
kremowo-białym. Mają 1,5-1,7 cm średnicy w poziomie, a 1,7-2,0 cm w pionie. Szeroko owalny,
wklęsły płatek grzbietowy ma 0,5 cm długości i 0,4 cm szerokości, zaokrąglony koniec, może być
wyprostowany, choć zwykle jest pochylony nad prętosłupem. Większe, ukośnie rozłożone boczne
płatki zewnętrzne są dość wąskie przy podstawie, ale rozszerzają się, tworząc tępo zakończone
szeroko-lancetowate płatki o długości 0,9 cm i szerokości 0,4 cm. Duże, ukośnie rozłożone płatki
okółka wewnętrznego są wąskie przy podstawie, ale rozszerzają się, tworząc płatek o kształcie serca,
o długości 1 cm i szerokości 0,4 cm powyżej połowy i wtedy zakrzywiają się w zaokrąglony, płytko
rozdzielony wierzchołek w kształcie litery V. Warżka ma 1,2 cm długości i 1 cm szerokości, a
maczugowata ostroga ma 3 cm długości i jest skierowana do tyłu kwiatu. Pochylony do przodu
prętosłup jest bardzo krótki i przysadzisty.
Tłumaczenie: Grażyna Siemińska
----------------- U P R A W A ----------------

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 28-29°C, nocy 18°C, co daje
różnicę dobową 9-11°C. Powyższe temperatury są średnimi warunkami,
w jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Duży obszar występowania i
rozpiętość wysokości naturalnych siedlisk wskazują, że rośliny te powinny
zaadaptować się do letnich temperatur wyższych o 3-4°C lub niższych o
4-6°C niż podane.
Światło: 12000-18000 luksów. Rośliny wymagają cienistych stanowisk i inicjują
pędy kwiatowe nawet uprawiane przy bardzo niskim poziomie światła.
Powinny być chronione przed bezpośrednim słońcem. Cały czas należy
zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: W okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są umiarkowane do
bardzo obfitych. Następnie ich ilość gwałtownie zmniejsza się,
przechodząc w pięciomiesięczną porę suchą, która zaczyna się późną
jesienią i trwa aż do początku wiosny. Uprawiane rośliny powinny być
mocno podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą
zawsze szybko wysychać po podlaniu.
wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być
stosowany późnym latem i jesienią.
Podłoże: Choć uprawa na podkładkach najlepiej odpowiada wiszącym
kwiatostanom tego gatunku, to Aerangis citrata wydaje się być trudniejszy
do takiej uprawy niż inne rośliny tego rodzaju. Jeżeli jest zamocowany,
wymaga częstego zraszania, bo w przeciwnym wypadku powoli odwadnia
się. Dlatego zwykle uprawia się je w małych doniczkach z doskonałym
drenażem lub koszyczkach, stosując bardzo przepuszczalne i szybko
przesychające podłoże. Hillerman & Holst (1986) zalecają uprawę w
mieszance z drobnej kory jodłowej i wskazują, że większość roślin nigdy
nie wyrośnie z 10 cm doniczki, a w zasadzie wystarcza doniczka o
średnicy 7,5 cm lub nawet mniejsza. Rośliny powinny być przesadzane,
momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie
się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.
Wilgotność powietrza: Około 75-80% przez większość roku, przez 4 miesiące późnej zimy i
wiosny spada do około 65-70%.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 22-23°C, a w nocy 11-12°C,
dając dobową różnicę rzędu 11-12°C. Powyższe temperatury są średnimi
warunkami, w jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Duży obszar
występowania i rozpiętość wysokości naturalnych siedlisk wskazują, że
rośliny te powinny zaadaptować się do letnich temperatur niższych o 2-
3°C lub wyższych o 6-7°C niż podane. W siedlisku naturalnym opady są
niskie od jesieni do początku wiosny, a na północnych obszarach wyspy
ta pora sucha trwa nawet dłużej. Wilgotność utrzymuje się jednak na
stosunkowo wysokim poziomie przez cały rok, z czego wynika, że
dostarczana jest dodatkowa jej dawka pochodząca z obfitej rosy i
nocnych mżawek. Uprawiane rośliny od jesieni przez całą zimę wymagają
mniej wody, ale powinny być podlewane regularnie, aby zapobiec
nadmiernemu wysuszeniu. Na ogół wystarcza okazjonalne zamgławianie
wczesnym rankiem pomiędzy rzadkimi podlewaniami. Należy jednak
zwiększyć ilość dostarczanej wody jeśli liście marszczą się lub wykazują
oznaki osłabienia. Nawożenie powinno być wyeliminowane aż do
momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego
podlewania na wiosnę.
Aerangis cryptodon
(Rchb. f.) Schlechter 1914
Plemię: Vandeae
Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Aerangis cryptodon
Synonim: Angraecum cryptodon Rchb. f., Aerangis malmquistiana Schlechter
Występowanie:
Madagaskar. Storczyk ten jest spotykany w górach Ankarara na południe od Antananorivo oraz w
pobliżu Fianarantsoa i Toamasina. Rosną w wilgotnych, wiecznie zielonych lasach i na skalistych
zboczach wzgórz bazaltowych, na wysokościach 200-1800 m.
Klimat:
Średnia wilgotność wynosi około 80% przez cały rok.
Opady od 8 mm w grudniu-styczniu do 300 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/11,1°C w styczniu do 29,4/18,4°C w lecie.
Okres kwitnienia: Od września do lutego.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w tabelach klimatycznych oparty jest na doniesieniach od hodowców. W
siedliskach naturalnych rośliny te zazwyczaj kwitną zimą.

Jest to raczej spory epifit monopodialny, ze swobodnie rozgałęziającymi się pędami, czasami
dorastający 40-80 cm długości. Gdy jest mniejszy, przyrosty są wyprostowane, ale z czasem
zaczynają się zwieszać. Hillerman & Holst (1986) podają, że Aerangis cryptodon łatwo jest pomylić z
Aerangis ellisii. Rośliny te wytwarzają wiele korzeni o średnicy do 0,6 cm. Korzenie wyrastają z pędu i
rozgałęzień.
Czasem dorasta do 40-80 cm długości, ale zwykle nie jest dłuższa niż 25 cm.
Liście:
Liście mają 7-12 cm długości i 1,6-2,5 cm szerokości. Liczne, wąsko-owalne do podłużnych liście są
umiarkowanie mięsiste, ostro zakończone i dwurzędowo ułożone na pędzie. Ukośnie wznoszą się do
góry, a ich boczne obrzeżenia wywijają się do góry, tak że w przekroju dają szeroką literę V. Aerangis
cryptodon ma zwykle krótsze liście niż Aerangis ellisii.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 15-30 cm długości. Pęd kwiatowy jest łukowato wygięty, wyrastając poprzecznie
wzdłuż kąta liściowego nieco poniżej wierzchołka głównego pędu i zwiesza się w jego kierunku.
Kwiaty są dość oddalone od siebie na górnych dwóch trzecich pędu kwiatowego, są ułożone w
dwóch rzędach naprzeciw siebie, a każdy kwiat na dość długą zielonkawą szypułkę.
Kwiaty:
Zwykle jest ich 8-12 na kwiatostanie, ale na dobrze utrzymanej roślinie może ich być nawet 25.
Kwiaty są białe, woskowe, pachnące, trwałe, z długą, wysmukłą ostrogą o kształcie szydełka, która
jest skręcona i może mieć do 18 cm długości. Płatki obu okółków są do siebie podobne, mają 2 cm
długości i 0,7 cm szerokości. Są zwykle nieco dłuższe i nie tak ściśle skupione jak u Aerangis ellisii.
Warżka ma 1,6-2,0 cm długości i 0,9 cm szerokości.
----------------- U P R A W A ----------------

różnicę dobową 9-11°C. Powyższe temperatury są średnimi warunkami, w
jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Ze względu jednak na szeroki
zakres wysokości siedlisk naturalnych, rośliny mogą się przystosować do
temperatur o 3-4°C cieplejszych lub chłodniejszych niż podane.
Światło: 15000-23000 luksów. Hillerman & Holst (1986) podają, że te rośliny
dobrze rosną w "jasnym świetle". Powinny jednak być chronione przed
bezpośrednim słońcem. Cały czas należy zapewniać silny ruch
powietrza.
obfitych. Następnie ich ilość gwałtownie zmniejsza się, przechodząc w 5-
ciomiesięczną porę suchą, która zaczyna się późną jesienią i trwa aż do
początku wiosny. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w
okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać
po podlaniu.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje
stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy
od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu,
a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o
większej zawartości fosforu.
Podłoże: Rośliny można uprawiać w płytkich pojemnikach z dobrym drenażem lub
na podkładkach z paproci drzewiastej. Tak mocowane rośliny wymagają
jednak wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody należy je
podlewać kilka razy dziennie. Jeśli utrzymywanie wystarczająco wysokiej
wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, można je też
uprawiać w płytkich doniczkach lub koszykach z szybko przesychającym
podłożem o świetnym drenażu i dobrym napowietrzeniu, które pozwala na
szybkie przesychanie po podlaniu. Hillerman & Holst (1986) podają, że
niektóre ich rośliny dobrze rosły w doniczkach wypełnionych głównie
mchem torfowcem albo włóknem kokosowym, natomiast inne też dobrze
rosły na podkładkach, o ile umieszczono je na poduszeczkach z mchu lub
innego materiału, który przez pewien czas utrzymuje wilgoć wokół korzeni.
W wypadku uprawy doniczkowej hodowcy używają średniej granulacji kory
jodłowej lub kawałków paproci drzewiastej z dodatkiem grubego perlitu
i/lub siekanego mchu torfowca, co jednocześnie zwiększa
przepuszczalność podłoża i umożliwia zatrzymywanie wilgoci. Dodatek
węgla drzewnego pomaga zapewnić przepuszczalność i zapobiega
kwaśnieniu. Rośliny powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się
rozkładać albo gdy wyrastają z doniczek. Najlepiej to robić, gdy zaczynają
rosnąć nowe korzenie. Pozwoli to roślinie zaadoptować się w nowym
podłożu w możliwie najkrótszym czasie.
dając dobową różnicę rzędu 11-12°C. Powyższe temperatury są średnimi
warunkami, w jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Rośliny powinny
przystosować się do warunków o 3-4°C cieplejszych lub chłodniejszych
niż podane. W naturalnym siedlisku opady deszczu w okresie od jesieni
do wczesnej wiosny są niewielkie. Wilgotność utrzymuje się jednak na
stosunkowo wysokim poziomie przez cały rok, z czego wynika, że
dostarczana jest dodatkowa jej dawka pochodząca z obfitej rosy i nocnych
mżawek. Od późnej jesieni i przez całą zimę uprawiane rośliny potrzebują
mniej wody, ale należy jej dostarczać regularnie, aby zapobiec
nadmiernemu wysuszeniu. Na ogół wystarcza okazjonalne zamgławianie
wczesnym rankiem pomiędzy rzadkimi podlewaniami. Należy jednak
zwiększyć ilość dostarczanej wody jeśli liście marszczą się lub wykazują
oznaki osłabienia. Nawożenie powinno być wyeliminowane aż do
momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego
podlewania na wiosnę.
Aerangis curnowiana
( Finet) H. Perrier de la Bathie
Plemię: Vandeae
Aerangis curnowiana
Synonim: Rhaphidorhynchus curnowianus Finet.
Występowanie:
Madagaskar. Storczyk ten bywa spotykany w środkowo-wschodniej części wyspy, w pobliżu
Antananarivo. Rośnie jako epifit w wilgotnych lasach na wysokościach 1000-1200 m.
Klimat:
Średnia wilgotność wynosi około 80% przez cały rok.
Opady od 8 mm w grudniu-styczniu do 300 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/11,1°C w styczniu do 29,4/18,4°C w lecie.
Okres kwitnienia: Marzec-maj i październik-listopad, ale czasem może kwitnąć latem.
Jest to mały epifit monopodialny o rozpiętości liści zaledwie 4-7 cm. Szczególną cechą są spłaszczone
lub sprasowane korzenie, pokryte niewielkimi brodawkami, szare, o końcach w kolorze bursztynu lub
miedzi. Na starszych roślinach te korzenie mogą mieć do 0,6 cm szerokości.
Bardzo krótka. Te rośliny są prawie bezłodygowe.
Liście:
Liście mają 3-4 cm długości i 1,2-2,2 cm szerokości. Skórzaste liście często są błyszczące, nieco
brązowawe i czasem pokryte małymi szarymi plamkami, a ich brzegi są zwykle brązowe.
Kwiatostan:
Kwiatostan jest raczej krótki, ma 7-8 cm długości, z czego 5,5-7,0 cm to szypułka kwiatu.
Kwiaty:
Zwykle 2 na kwiatostanie. Płatki obu okółków często mają brązowawe zabarwienie, a warżka jest biała.
Ostroga przy podstawie warżki, o długości 10-13 cm, w fazie pąka zawsze tworzy doskonały okrąg, a
po otwarciu się kwiatu wyprostowuje się, tworząc jakby literę S. Kwiaty po rozpostarciu mają 2,5-3,5
cm, płatki obu okółków są wąskimi trójkątami i zwężają się, tworząc ostre koniuszki. Wyprostowany
płatek grzbietowy ma długość 1,8-2,1 cm i 0,4-0,5 cm szerokości przy podstawie. Ukośnie skierowane
w dół płatki boczne okółka zewnętrznego mają 2 cm długości i 0,4 cm szerokości natomiast ułożone
poziomo lub nieco wznoszące się płatki okółka wewnętrznego mają 1,5-1,8 cm długości i 0,3-0,4 cm
szerokości. Trójkątna, ostro zakończona warżka jest dłuższa i szersza niż pozostałe części kwiatu, a jej
brzegi wykręcają się do góry nadając jej wygląd łódeczki.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina o ciepłych/umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

różnicę dobową 9-11°C. Powyższe temperatury są średnimi warunkami, w
jakich powinno się uprawiać ten gatunek.
Światło: 12000-18000 luksów. Rośliny wymagają cienistych stanowisk i inicjują pędy
kwiatowe nawet uprawiane przy bardzo niskim poziomie światła. Powinny
być chronione przed bezpośrednim słońcem. Cały czas należy zapewniać
silny ruch powietrza.
obfitych. Następnie ich ilość gwałtownie zmniejsza się, przechodząc w
pięciomiesięczną porę suchą, która zaczyna się późną jesienią i trwa aż do
początku wiosny. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w
okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać
po podlaniu.
wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany
późnym latem i jesienią.
Podłoże: Rośliny te wydają się najlepiej rosnąć umocowane na kawałkach korka z
pewną ilością mchu torfowca umieszczonego pod rośliną. Hillerman & Holst
(1986) podają, że rośliny muszą jednak przesychać między podlewaniami i
sugerują, aby zamocowane rośliny zamgławiać lub zanurzać razem z
podkładką 4-6 razy na tydzień. Jeżeli konieczne jest użycie doniczek,
należy zastosować bardzo luźne podłoże umożliwiające dostęp powietrza
do korzeni i szybkie przesychanie pomiędzy podlewaniami. Koszyki lub
niewielkie gliniane doniczki dają lepsze wyniki niż doniczki plastikowe.
Przesadzanie należy wykonywać, gdy zaczynają wyrastać nowe korzenie,
co umożliwia roślinie najszybsze zadomowienie się w nowym pojemniku.
dając dobową różnicę rzędu 11-12°C. W siedlisku naturalnym opady są
niskie od jesieni do wiosny, a na północnych obszarach wyspy ta pora
sucha trwa nawet dłużej. Wilgotność utrzymuje się jednak na stosunkowo
wysokim poziomie przez cały rok, z czego wynika, że dostarczana jest
dodatkowa jej dawka pochodząca z obfitej rosy i nocnych mżawek.
Uprawiane rośliny od jesieni przez całą zimę wymagają mniej wody, ale
powinny być podlewane regularnie, aby zapobiec nadmiernemu
wysuszeniu. Na ogół wystarcza okazjonalne zamgławianie wczesnym
rankiem pomiędzy rzadkimi podlewaniami. Należy jednak zwiększyć ilość
dostarczanej wody jeśli liście marszczą się lub wykazują oznaki osłabienia.
Nawożenie powinno być wyeliminowane aż do momentu pojawienia się
nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.
Aerangis distincta
J. Stewart & I. F. La Croix 1987
Plemię: Vandeae
Foto: © Shozu Shima. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Aerangis distincta
Występowanie:
Malawi. Storczyk ten występuje na całym obszarze Malawi. Rośliny zwykle występują na
wysokościach 1000-1750 m, lecz spotyka się je także na wysokości 650 m npm. Rosną na pniach
drzew i małych gałęziach, stosunkowo niewysoko i w umiarkowanym cieniu. La Croix (1997)
podaje, że w naturze znajdowano rośliny w lesie w warunkach takiego cienia, że niemożliwy był
pomiar natężenia światła. Rosną dobrze i kwitną także w jaśniejszych warunkach, ale wtedy liście
nieco żółkną.
Klimat:
Średnia wilgotność waha się od 50% wiosną do ponad 80% latem.
Opady od 0-3 mm w okresie grudzień-kwiecień do 211 mm w sierpniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,3/4,5°C w styczniu do 28,3/16,1°C w maju.
Okres kwitnienia: Maj-czerwiec i wrzesień-październik.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparto na raportach ze środowiska
naturalnego. La Croix (1997) podaje, że rośliny pochodzące z północnej części Malawi kwitną
jesienią, natomiast te z regionów centralnych i wschodnich kwitną wiosną i na początku lata. Ta
różnica czasu kwitnienia zostaje zachowana także w uprawie.

Jest to raczej mały epifit, dorastający do 30 cm.
Do 15 cm długości. Zdrewniałe pędy są zwykle raczej krótkie, a pokrój może być zwisający lub
wyprostowany. Rośliny wytwarzają bardzo długie korzenie o średnicy 0,3-0,4 cm.
Liście:
Liście mają 4-16 cm długości i 2,0-4,8 cm szerokości. Ułożone w jednej płaszczyźnie liście tworzą
wachlarz. Mają kształt trójkątny, są wąskie przy podstawie a szersze przy wierzchołku, który jest
dość głęboko i nierówno rozdzielony. Wierzchołkowe działki często rozchodzą się, większy płatek
może mieć do 3 cm długości. Liście mają ciemnooliwkowy kolor, często są czarno nakrapiane i
zwykle mają podłużne bruzdy.
Kwiatostan:
Do 27 cm długości. Kwiaty tworzą grono na poziomym lub zwisającym pędzie kwiatowym i są
oddzielone od siebie o 2-3 cm.
Kwiaty:
2-5 w każdym kwiatostanie. Rozpostarte, w kształcie gwiazd kwiaty mają białe płatki obu okółków, a
warżka zwykle ma dość silnie różowy odcień na połowie od strony wierzchołka. Wyjątkowo długa
ostroga i zalążnia są koloru łososiowego. Kwiaty mają do 9,5 cm długości licząc od koniuszka
płatka grzbietowego to końca warżki, ale są nieco węższe, gdy się je mierzy przez płatki
wewnętrznego okółka i płatki boczne okółka zewnętrznego. Szeroko rozpostarte płatki obu okółków
są wąsko-lancetowate, przechodząc w długie, ostro zakończone koniuszki. Płatek grzbietowy ma
2,5-5,0 cm długości i 0,7-0,9 cm szerokości przy podstawie, może być wyprostowany lub przechylać
się do przodu nad prętosłup. Ukośnie rozpostarte boczne płatki okółka zewnętrznego mają 3,5-6,5
cm długości i 0,2-0,3 cm szerokości przy podstawie. Płatki okółka wewnętrznego mają 2,5-4,0 cm
długości i 0,45-0,6 cm szerokości. Wygięta warżka jest skierowana w dół, tak że wystaje do przodu
pomiędzy bocznymi płatkami zewnętrznymi. Ma kształt eliptyczny, 3,0-4,5 cm długości i 0,7-1,0 cm
szerokości, po czym gwałtownie zwęża się w części wierzchołkowej, tworząc wydłużony, wąski,
ostro zakończony szpic o zakrzywionych ku górze brzegach. Wysmukła, zwisająca ostroga ma 13-
23 cm długości. Prętosłup jest mały, skierowany do przodu i ma 0,5 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------

Średnia temperatura dnia w lecie wynosi 25-26°C, średnia nocy to 16°C,
co daje amplitudę dobową 9-10°C. Najcieplejsze dni występują wiosną,
przy końcu zimowego okresu suchego. Średnia temperatura wiosennego
dnia to 26-28°C, nocy od 9°C do 15°C, co powoduje, że różnica dobowa
w tym okresie spada z 17°C do 13°C.
Światło: 10000-30000 luksów. Rośliny rosną lepiej przy poziomie światła 15000-
23000 luksów, ale dawka powinna być zwiększana stopniowo i powoli.
Światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny być
wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, zwłaszcza
w południe. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: Opady są obfite w lecie i wczesną jesienią. Następnie ich średnia spada
dość gwałtownie, przechodząc w porę suchą, która trwa od połowy
jesieni do początku wiosny. Rośliny należy podlewać obficie w okresie
intensywnego wzrostu, lecz musi być ułatwiony odpływ wody i podłoże
wokół korzeni powinno być zawsze luźne, z łatwym dostępem powietrza.
Podłoże wokół korzeni nigdy nie może być zleżałe ani rozmokłe. Gdy na
jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo
zmniejszyć.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Większość uprawiających te
rośliny od wiosny do połowy lata stosuje nawóz wzbogacony w azot,
przechodząc na nawóz wzbogacony w fosfor późnym latem i jesienią.
Podłoże: Tak jak większość gatunków z rodzaju Aerangis, także Aerangis distincta
zwykle rośnie lepiej, a jego zwisające kwiatostany i kwiaty z niezwykle
długimi ostrogami lepiej się prezentują, gdy są zamontowane na
podkładkach z nierównej kory. Tak mocowane rośliny wymagają jednak
wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody mogą wymagać
podlewania kilka razy dziennie. W miejscach o niskiej wilgotności, albo w
sytuacji gdy trudne jest utrzymanie wysokiej wilgotności dla tak
zamocowanych roślin, można je uprawiać w małych, 8-13 cm wiszących
doniczkach lub koszyczkach, wypełnionych bardzo grubym, luźnym,
dobrze przepuszczalnym podłożem, które utrzymuje roślinę, ale pozwala
korzeniom wyrastać poza pojemnik. Rośliny powinny być przesadzane,
momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina
przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie. Hillerman i Holst
(1986) podają, że niektóre gatunki z rodzaju Aerangis wydają się rosnąć
wolniej i mają tendencję do odwodnienia w sytuacji, gdy rosną
zamontowane na podkładkach, pomimo zamgławiań i podlewania. Gdy
liście zaczynają się marszczyć, zwijać, lub wykazują inne oznaki stresu,
zwykle można roślinę uratować i będzie dalej dobrze rosła jeśli
zanurzymy ją w wodzie na ok. 20 minut co najmniej trzy razy w tygodniu.
Wilgotność powietrza: 75-85% latem i wczesną jesienią, spadając stopniowo do prawie 50% na
początku wiosny, przy końcu pory suchej.
Okres spoczynku: Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 22-24°C, a nocy 5-6°C, z
amplitudą 17-18°C. W naturze rośliny są w stanie przetrwać krótkie
spadki temperatur poniżej 0°C, w uprawie natomiast będą zdrowsze, jeśli
nie będą poddawane takim ekstremalnym warunkom. Jeśli jednak rośliny
zostaną narażone na tak niskie temperatury, to wyrządzone zimnem
szkody będą tym mniejsze, im rośliny będą suchsze. Przez okres sześciu
miesięcy opady są bardzo niskie, ale w ciągu trzech z tych sześciu
miesięcy wilgoci dostarcza obfita rosa. Ostatnie 3 miesiące pory suchej,
pod koniec zimy i na początku wiosny, są jednak tak suche, że nawet nie
pojawia się rosa. Zimą uprawiane rośliny potrzebują mniej wody, tak więc
w okresie jesieni i na początku zimy wystarczą im poranne zamgławiania
pomiędzy rzadkimi, lekkimi podlewaniami. Przy końcu zimy natomiast
ilość wody należy jeszcze bardziej zmniejszyć do okazjonalnych
zamgławiań pomiędzy bardzo rzadkimi podlewaniami. Należy jednak
zwiększyć ilość dostarczanej wody jeśli liście marszczą się lub gdy
rośliny wykazują oznaki osłabienia. Nawożenie powinno być
wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i
rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.
Aerangis luteo-alba var. rhodosticta

(Kraenzl.) J. Stewart 1979
Plemię: Vandeae
Aerangis luteo-alba var. rhodosticta
Występowanie:
Afryka. Rośliny tego gatunku rosną na obszarze równikowej Afryki od Kamerunu do Konga na zachodzie
poprzez centralne i zachodnie lasy Ugandy do Somalii, Etiopii i Kenii na wschodzie. W Kenii rośliny te
można zazwyczaj spotkać na wysokości 910-1520 m na południowych i południowo-wschodnich
zboczach góry Kenia i na południowych zboczach góry Elgon. Aerangis rhodosticta rośnie w mokrych i
gorących siedliskach, prawie zawsze w lasach nad rzekami. Rośliny zazwyczaj rosną w rejonach
osłoniętych od wiatru, zazwyczaj w pobliżu wodospadów. Zwykle umiejscowione są na gałązkach i
konarach krzewów, ale czasami można je spotkać na pniach drzew.
Klimat:
Zarejestrowane ekstremalne temperatury to 32°C i 7°C.
Najniższe występują opady w lecie (około 10 mm) i zimie (około 30 mm), wysokie wiosna i jesienią
(ponad 200 mm).
Średnie temperatury (dzień/noc) od 21,3/8,3°C w styczniu do 27,5/14,3°C w sierpniu.
Okres kwitnienia: Marzec do kwietnia ale mogą także kwitnąć jesienią.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w tabeli jest oparty na danych z uprawy. W naturalnych siedliskach rośliny z
kremowymi lub żółtawymi kwiatami występują na wschód od doliny Rift. Kwitną one od środka lata do
jesieni. Te z czysto białymi kwiatami rosną na zachód od doliny Rift i kwitną wczesnym latem.

Mały, zwykle zwisający epifit monopodialny, praktycznie bez łodygi. Krótka łodyga jest schowana u
podstawy w osłonie stworzonej przez ściśle przylegające liście. Korzenie są zwykle spłaszczone, z
cienkim welamenem, są zielone gdy mokre i mają szmaragdowe końcówki.
Pseudobulwy:
Brak.
Liście:
6-10. Wąskie, wstążkowate liście są jasnozielone, zwykle mają mniej niż 15 cm długości, są soczyste i
delikatne.
Kwiatostan:
2-3 pędy kwiatowe, które są zazwyczaj zwisające i mogą osiągać 38 cm długości, pojawiają z kątów
najniższych liści.
Kwiaty:
6-25 w każdym kwiatostanie. Ułożone są w dwu rzędach na jednej płaszczyźnie. Kwiaty mają 2,5-5,0 cm,
są trwałe ale nie pachną. Po otwarciu są bardzo płaskie, równomiernie ułożone na kwiatostanie, co daje
roślinie bardzo schludny i uporządkowany wygląd. Kolor jest zmienny od czysto białego do bieli kości
słoniowej, kremowego lub bladożółtego. Prętosłup jest jasno szkarłatny lub cynobrowy, co daje bardzo
silny kontrast.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina ciepłolubna
Średnia temperatura dnia w lecie to 24-27°C, a w nocy 14°C, z dobowymi
wahania temperatury 10-13°C.
Światło: 12000-20000 luksów. Rośliny tego gatunku dobrze rosną na parapetach
okiennych lub uprawianie w sztucznym oświetleniu. Hodowcy stosujący w
uprawie świetlówki zalecają umieszczanie roślin w odległości 15-23 cm
poniżej źródła światła.
Podlewanie: Obserwowany na podstawie danych meteorologicznych wzorzec "dwa razy
mokro i dwa razy sucho" jest typowy dla rejonów zwrotnikowych. Okresy
mokre występują jesienią i wiosną podczas gdy zima jest podstawowym
okresem suchym, a kolejny okres suchy następuje latem. Nie jest wiadome,
czy cykl dwukrotnego okresu mokrego ma znaczenie dla zdrowia lub
kwitnienia tego gatunku. Niemniej odgrywa on istotną rolę jako czynnik
inicjujący kwitnienie u innych roślin pochodzących z obszarów o tym samym
wzorcu opadów. Rośliny w uprawie powinny być utrzymywane wilgotne w
czasie odpowiadającym okresom mokrym. Podczas okresu suchego należy
umożliwić nieznaczne przeschnięcie pomiędzy podlewaniami lecz podłoże nie
powinno nigdy całkowicie wysychać, a rośliny nie powinny być przesuszane
przez dłuższy okres czasu. W przypadku roślin umocowanych na
podkładkach zaleca się zamgławianie 5 razy w tygodniu poza okresem zimy i
dniami deszczowymi. W czasie upalnej pogody rośliny należy także
codziennie obficie zwilżać lub całkowicie zanurzać w wodzie 3 razy w
tygodniu.
Nawożenie: okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej
dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców stosuje jesienią nawóz o
niskiej zawartości azotu a dużej zawartości fosforu. Jeżeli do uprawy
stosowane są doniczki to, co kilka tygodni powinno się przepłukiwać podłoże
(podlewając „na wylot") celem uniknięcia tworzenia się osadów mineralnych,
zwłaszcza gdy stosowano duże dawki nawozów. Najpierw należy normalnie
podlać rośliny, aby rozpuścić nagromadzone sole. Po około godzinie podłoże
należy przepłukać wodą w ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika.
Przepłukiwanie w okresie całego roku jest ważne zwłaszcza tam, gdzie woda
jest silnie zmineralizowana.
Podłoże: Rośliny te wydają się najlepiej rosnąć umocowane na kawałkach korka z
pewną ilością mchu torfowca umieszczonego pod rośliną. Niektórzy hodowcy
donoszą, że rośliny nie rosły dobrze na podkładach z paproci drzewiastych.
Zamocowane w ten sposób rośliny wymagają wysokiej wilgotności powierza.
Oprócz tego zamocowane rośliny muszą być zamgławiane przynajmniej raz
dziennie przez większość roku, a najgorętsze dni lata mogą wymagać kilku
dodatkowych zamgławiań. Jeżeli konieczne jest użycie doniczek, należy
zastosować bardzo luźne podłoże umożliwiające dostęp powietrza do korzeni.
Niektórzy hodowcy w przypadku dorosłych roślin stosują z powodzeniem
średniej lub dużej wielkości kawałki kory jodłowej. Jednakże wydaje się, że
młode sadzonki rosną lepiej i rzadziej tracą korzenie, jeżeli stosowana jest
luźna mieszanka pumeksu lub włókien kokosowych, a nie podłoże bazujące
na korze jodłowej. Należy stosować możliwie małe gliniane doniczki.
Przesadzanie należy wykonywać, gdy zaczynają wyrastać nowe korzenie, co
umożliwia roślinie najszybsze zadomowienie się w nowym pojemniku.
Wilgotność powietrza: Brak danych o średniej dla tej lokalizacji. Dane pochodzące z pobliskich
punktów obserwacyjnych wskazują, że w tym rejonie średnia wilgotność
wynosi 70-75% przez większość roku ze spadkiem do prawie 65% na krótki
okres wczesną wiosną. Późnym latem wilgotność wzrasta na krótki okres
przed spadkiem do poziomu to 55-60% na 3 miesiące. Jednakże siedliska w
nadrzecznych lasach mogą być bardziej wilgotne niż to zostało
zarejestrowane w stacjach meteorologicznych.
Okres spoczynku: W zimie średnia temperatura dnia wynosi 21-23°C, nocą 13-14°C, z
amplitudą dobową 8-9°C. Opady są niskie w okresie 4 miesięcy zimowych i
dwóch miesięcy letnich. Jednakże wysoka wilgotność w siedliskach
nadrzecznych i efekt nocnego ochłodzenia dostarczają pewnej ilości wilgoci
dostępnej z rosy. W uprawie warunki te mogą być symulowane poprzez
wczesne poranne zamgławianie i gruntowne podlanie W zimie średnia
temperatura dnia wynosi 21-23°C, nocą 13-14°C, z amplitudą dobową 8-9°C.
Opady są niskie w okresie 4 miesięcy zimowych i dwóch miesięcy letnich.
Jednakże wysoka wilgotność w siedliskach nadrzecznych i efekt nocnego
ochłodzenia dostarczają pewnej ilości wilgoci dostępnej z rosy. W uprawie
warunki te mogą być symulowane poprzez wczesne poranne zamgławianie i
gruntowne podlanie mniej więcej co dwa tygodnie. Należy zwracać
szczególną uwagę na wszelkie oznaki osłabienia roślin w okresie
zmniejszonego podlewania, szczególnie w lecie. Jeśli takie oznaki się
pojawią, ilość wody powinna być zwiększona.
Aerangis punctata
J. Stewart 1986
Plemię: Vandeae
Aerangis punctata
Występowanie:
Madagaskar. Niedawno (1986) opisany storczyk epifityczny spotykany w centrum wyspy na
wysokościach ok. 1400 m npm.
Klimat:
Średnia wilgotność waha się od 62% w marcu do 75% w sierpniu.
Opady od 5 mm w zimie do 325 mm w lipcu.
Okres kwitnienia: Sierpień.
Uwagi różne:
Joyce Stewart (1986) podaje, że rośliny te rosną najlepiej w warunkach chłodu, dobrze ocienione, przy
wysokiej wilgotności powietrza, z minimalną nocną temperaturą w okolicach 10°C.

Jest to bardzo mały, 2,5-5,0 cm, epifit o wzroście monopodialnym.
Długość 1-2 cm. Łodygi mają szarawe korzenie z wyraźnie nierówną, brodawkowatą powierzchnią i
jasnozielonymi koniuszkami, które ulegają spłaszczeniu na podłożu.
Liście:
Liście mają długość 2,0-3,5 cm i szerokość 0,5-1,2 cm. Każdy przyrost ma 2-4 eliptyczne, podłużne, lub
eliptyczno-podłużne liście wyrastające naprzemianlegle wzdłuż łodygi. Liście są matowe, szarawo-
zielone, gęsto znakowane malutkimi srebrnymi plamkami. Wierzchołek każdego liścia jest dwupłatkowy,
a każdy płatek jest ostro zakończony po obu stronach żyłki liściowej, z małą "zatoczką" pomiędzy nimi.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma długość 3,5-2,5 cm, łącznie z wysmukłą, szypułkowatą zalążnią. Szypułka, o długości 1-2
cm, wyrasta z łodygi poniżej liści.
Kwiaty:
Zwykle 1, czasami 2-3. Kwiaty osiągają do 4 cm średnicy. Płatki okółków zewn?trznego i wewn?trznego
mogą być zielonkawe lub bladobrązowe. Wąskie, lancetowate płatki okółka zewn?trznego mają 1,4-2,0
cm długości i 0,3-0,4 cm szerokości u podstawy, z ostro zakończonymi końcami. Płatek grzbietowy jest
wyprostowany, natomiast listki boczne rozkładają się ukośnie. Rozkładające się nieco platki okółka
wewnętrznego, o kształcie wydłużonym, nawet lancetowatym, mają 1,2-1,6 cm długości i 0,2 cm
szerokości u podstawy. Jajo-kształtna warżka zwęża się stopniowo aż do wysmukłego, ostro
zakończonego wierzchołka. Największą szerokość osiąga w połowie lub w górnej części, tworząc
szerokie wejście dla ostrogi u jej podstawy. Wielkość warżki to 1,6-2,2 cm długości i 0,7-0,9 cm
szerokości w pobliżu środka. Ostroga, o długości 10-12 cm, ma kształt lejkowaty w miejscu styku z
warżką, a następnie zwęża się gwałtownie, dając kształt wysmukły aż do jej zakończenia. Krótki, szeroki
prętosłup ma 0,3 cm szerokości, a nakrywka pylnika ma małe, spiczaste, haczykowate wybrzuszenie.
Aerangis punctata i Aerangis curnowiana są bardzo do siebie podobne pod wieloma względami, ale
Aerangis punctata wyróżnia się kilkoma cechami. Po pierwsze, korzenie są szersze, bardziej płaskie i
zawsze mają nierówną powierzchnię. Liście mają inny kształt przy wierzchołku, a ich powierzchnia jest
upstrzona malutkimi srebrnymi plamkami, które wydają się jak pokłute igłą gdy ogląda się je przez lupę.
Roślina często wydaje 2-3 kwiaty na kwiatostanie, podczas gdy Aerangis curnowiana wydaje tylko
pojedynczy kwiat. Płatki okółka wewnętrznego Aerangis punctata są krótsze i wyższe niż te w okółku
zewnętrznym, podczas gdy u Aerangis curnowiana wszystkie one są podobne. Warżka u Aerangis
punctata bywa zmienna, czasami jest szersza bliżej wierzchołka, ale zawsze jest szersza niż warżka
Aerangis curnowiana.
----------------- U P R A W A ----------------

Średnia temperatura dnia w lecie to 26-27°C, a w nocy 15°C, z dobową
amplitudą 11-12°C.
Światło: 12000-20000 luksów. Rośliny wymagają rozproszonego światła i nigdy nie
należy ich wystawiać na bezpośrednie działanie południowego słońca. Cały
czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: W okresie od późnej wiosny do wczesnej jesieni opady deszczu są
umiarkowane do obfitych. Średnia opadów gwałtownie spada w połowie
jesieni, na początku okresu suszy trwającego około 5 miesięcy, aż do późnej
zimy lub wczesnej wiosny. Hodowane rośliny powinny być obficie podlewane
w okresie aktywnego wzrostu, należy jednak zapewnić doskonały drenaż.
Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy
zmniejszyć.
zalecanej dawki nawozu dla roślin zielnych lub zwykłą dawką nawozu dla
storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonych
nawozów przez cały rok, ale są też tacy, którzy wolą stosować nawóz o
podwyższonej zawartości azotu w okresie od wiosny do połowy lata, a
następnie, późnym latem i jesienią, nawóz wzbogacony w fosfor.
Podłoże: Podłoże wokół korzeni powinno być luźne i dobrze wentylowane, nie może
być przestarzałe ani rozmokłe. Jak większość gatunków Aerangis, Aerangis
punctata rośnie chyba lepiej, a jego wiszące pędy kwiatowe lepiej się
prezentują, gdy roślina jest umocowana na kawałkach paproci drzewiastej
lub grubej kory. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej
wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody należy je kilka razy dziennie
podlewać. Gdy liście zaczynają się marszczyć lub zwijać, zwykle można
roślinę uratować i będzie dalej dobrze rosła jeśli zanurzymy ją w wodzie na
ok. 20 minut co najmniej trzy razy w tygodniu. Utrzymanie roślin
mocowanych na deseczkach w odpowiednio wysokiej wilgotności uważane
jest przez wielu hodowców za trudne, dlatego rośliny często rosną w małych,
8-13 cm wiszących doniczkach lub koszyczkach, wypełnionych bardzo
grubym, luźnym, dobrze przepuszczalnym podłożem, które utrzymuje
roślinę, ale pozwala korzeniom wyrastać poza pojemnik. Rośliny powinny
być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać. Jeśli przesadzanie
wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to
roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.
Wilgotność powietrza: 70-75% latem i jesienią, spadając do 60-65% w ciągu 3 miesięcy późnej
zimy i wczesnej wiosny.
Okres spoczynku: Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 21-22°C, a nocy 8-9°C, z amplitudą
dobową 12-14°C. W naturalnym siedlisku opady deszczu w okresie od
jesieni do wczesnej wiosny są niewielkie. Wilgotność utrzymuje się jednak
na stosunkowo wysokim poziomie przez cały rok, z czego wynika, że
dostarczana jest dodatkowa jej dawka pochodząca z obfitych ros i nocnych
mgieł. W zimie hodowane rośliny potrzebują znacznie mniej wody, ale nie
powinny być jej zupełnie pozbawione przez dłuższy okres. Okazjonalne
poranne zamgławiania pomiędzy sporadycznymi podlewaniami powinny
wystarczyć na większości obszarów. Należy jednak zwiększyć ilość
dostarczanej wody jeśli liście marszczą się lub wykazują oznaki osłabienia.
Nawożenie powinno być wyeliminowane aż do momentu pojawienia się
nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.
Aerides crassifolia
Parish ex Burbridge 1874
Podrodzina Epidendroideae
Plemię Vandeae
Podplemię Aeridinae
Aerides crassifolia
Synonimy:
Aerides falcata var.expansa Rchb.f., Aerides expansa Rchb.f. 1882
Występowanie:
Birma (obecnie Myanmar), Tajlandia, Laos i prowincja Yunnan w południowo-zachodnich Chinach. W
Tajlandii spotykane są na terenie całego kraju, ale najwięcej występuje w północnych górach na
wysokościach 300-1225 m. Z Birmy doniesienia są od Tenasserim w Moulmein.
Klimat:
Wilgotność wynosi prawie 80% latem i na początku jesieni, a pod koniec zimy i na początku wiosny
spada do 60-65%.
Opady od 8-10 mm w grudniu-lutym do 292 mm we wrześniu..
Średnie temperatury (dzień/noc) latem wynoszą 28-30°C/21°C, zimą 26-29°C/11°C.
Okres kwitnienia: od marca do lipca, z największym nasileniem w maju.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców.

Wielkość i typ rosliny:
Monopodialny epifit osiągający 15 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Brak. Bardzo sztywny, zwarty pęd zwykle nie ma więcej niż 15 cm.
Liście:
Liście mają do 18 cm długości, rzadko więcej i 5 cm szerokości. Grube, sztywne, skórzaste liście są
zwykle matowo zielone z nierówno rozdwojonym wierzchołkiem. Wielkość liści bardzo zależy od
warunków uprawy. Rośliny na obszarach, gdzie występuje pora sucha, mogą dojrzewać i kwitnąć, gdy
ich liście mają mniej niż 6,4 cm długości i 2,5 cm szerokości. Rośliny pobierane z naturalnego
środowiska często mają taki karłowaty pokrój, ale uprawiane w łagodniejszych warunkach są generalnie
większe.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma do 30 cm długości. Rozgałęziony, łukowato wygięty lub zwisający pęd kwiatowy wyrasta
z pędu głównego przy podstawie liści. Kwiaty są luźno rozmieszczone na każdym kwiatostanie.
Kwiaty:
25-30 w kwiatostanie. Kwiaty są bardzo pachnące, o wyraźnej teksturze, trwałe, mają 3,0-3,8 cm
średnicy, co je plasuje wśród największych w rodzaju. Mają kolor żywo różowo-purpurowy lub
purpurowo-czerwony, ale ich elementy są zwykle nieco jaśniejsze przy podstawie, a działka środkowa
warżki często jest ciemniejsza niż inne elementy kwiatu. Tępo zakończone płatki okółka zewnętrznego
są okrągłe. Boczne płatki zewnętrzne są szersze niż płatek grzbietowy. Płatki okółka wewnętrznego są
owalno-podłużne. 3-działkowa warżka ma działki boczne o kształcie rożkowatym, oraz dużą, szeroko-
jajowatą, fryzowaną działkę środkową, która od połowy jest zagięta w dół w taki sposób, że obejmuje i
częściowo ukrywa skierowaną do przodu ostrogę.
----------------- U P R A W A ----------------

Średnia temperatura letniego dnia wynosi 28-30°C, nocy 21°C, co daje
różnicę dobową 7-9°C. Najcieplejsze dni w roku występują w czasie
bezchmurnej pogody wiosną, przed letnim monsunem. Wtedy średnia
temperatura dnia wynosi 32-33°C, nocy 14-21°C, a różnica dobowa obniża
się z 18 do 11°C.
Światło: 25000-35000 luksów. Światło powinno być nieco przefiltrowane lub
rozproszone. Hodowcy podają, że poziom światła powinien być nieco niższy
niż wymagany przez większość gatunków Vanda, a rośliny nie powinny być
wystawiane na bezpośrednie działanie słońca w godzinach południowych.
Christenson (1993) podaje jednak, że niski poziom światła skutkuje
ciemnozielonym kolorem liści. Rośliny uprawiane przy niedostatecznym
poziomie światła rosną wolniej, są mniej odporne na choroby i wytwarzają
mniej kwiatów. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: Opady są umiarkowane do obfitych od późnej wiosny do jesieni. Następnie
ich ilość gwałtownie się zmniejsza i przychodzi pora sucha, która trwa przez
całą zimę. Uprawiane rośliny wymagają dużej ilości wody w sezonie
wegetacyjnym, ale korzenie muszą przesychać między podlewaniami. Jeżeli
rośliny uprawiane są w doniczkach, to podłoże wokół korzeni nigdy nie może
być rozmoknięte lub zleżałe. Gdy nowe przyrosty w jesieni osiągną
dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszać.
Nawożenie: Zaleca się cotygodniowe stosowanie 1/4-1/2 dawki nawozów w okresie
aktywnego wzrostu. Wielu hodowców preferuje stosowanie zbilansowanego
nawozu, natomiast inni od wiosny do połowy lata stosują nawóz wysoko
azotowy, a od polowy lata do jesieni nawóz wysoko fosforowy.
Podloże: Rośliny te można uprawiać w doniczkach lub koszykach, lub zamontowane
na podkładkach z korka lub paproci drzewiastej. Jeśli jednak są
zamontowane to należy zapewnić wysoką wilgotność i latem podlewanie
przynajmniej raz dziennie. W okresie upalnej, suchej pogody zamontowane
rośliny mogą wymagać kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Wielu
hodowców uważa za trudne utrzymanie zamontowanych roślin odpowiednio
wilgotnych, więc rośliny często rosną w koszykach lub doniczkach przy
użyciu bardzo grubego, luźnego, szybko przesychającego podłoża, takiego
jak gruba kora lub kawałki paproci drzewiastej. Często dodaje się także do
podłoża takie materiały, jak gruby perlit, który rozluźnia podłoże ale także
zatrzymuje część wilgoci. Można dodawać także węgiel drzewny, który
również rozluźnia podłoże i zapobiega jego kwaśnieniu. Rośliny trzeba
przesadzać gdy podłoże jest rozłożone, lub gdy roślina wyrasta poza
doniczkę. Przesadzanie powinno być wykonane gdy zaczynają rosnąć nowe
korzenie, bo wtedy roślina najszybciej ustabilizuje się.
Wilgotność powietrza: Wilgotność wynosi prawie 80% latem i na początku jesieni, a pod koniec zimy
i na początku wiosny spada do 60-65%.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimowego dnia wynosi 26-29°C, nocy 11°C, dając
różnicę dobową 15-18°C. Hodowcy podają, że minimalna temperatura w
zimie nie musi jednak być tak niska jak podano. W naturalnym siedlisku
opady w zimie są bardzo niskie, ale w tym czasie dodatkowej wilgoci
dostarcza często występująca obfita rosa i nocne mżawki. Zimą uprawiane
rośliny wymagają mniej wody, ale nie powinny być suche przez dłuższy
okres. Christenson (1993) podaje, że chociaż gatunki Aerides generalnie
„mają korzenie i liście przystosowane do życia na suchych obszarach, to
dostarczanie roślinie dużej ilości wody przez okrągły rok skutkuje
doskonałymi roślinami”. Korzenie muszą bardzo szybko obsychać po
podlaniu, zwłaszcza jeśli temperatury są niższe lub poziom światła niski.
Nawożenie powinno być zmniejszone lub wyeliminowane aż do momentu,
gdy wiosną rozpoczynają wzrost nowe przyrosty i zaczyna się większe
podlewanie.
Amesiella philippinensis
(Ames) Garay 1972
Plemię: Vandeae
Podplemię: Aeridinae
Amesiella philippinensis
Synonim: Angraecum philippinense.
Występowanie:
Filipiny. Rośnie epifitycznie w górach w stosunkowo gęstych lasach deszczowych na wysokości 800-1400
m. n.p.m. Występują na zboczach góry Halcon na wyspie Mindoro i na stokach góry Mayon w prowincji
Albay na wyspie Luzon. Rośliny występują także w prowincjach Benguet i Nueva Vizaya.
Klimat:
Średnia wilgotność ponad 80% przez cały rok.
Opady od 150 mm w kwietniu do 516 mm w grudniu.
Okres kwitnienia: Od grudnia do marca, ale czasem kwitnie w innych miesiącach.
Uwagi dotyczące hybryd:
Ilość chromosomów nie jest znana. Amesiella philippinensis jest blisko spokrewniona z Neofinetią i z
krzyżowań może wywodzić się wiele interesujących hybryd. Jednakże rezultaty tworzenia takich hybryd
nie są znane.

Jest to mała epifityczna roślina o wzroście monopodialnym, osiągająca 3-6 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Brak.
Liście:
2-3. Eliptyczne, podłużne liście mają długość 2-5 cm. Liście o zaokrąglonych końcówkach są
rozmieszczone naprzeciwlegle.
Kwiatostan:
Krótki kwiatostan ma długość 4 cm i wyrasta z kolejnego kąta liściowego.
Kwiaty:
W kwiatostanie wyrasta 3 do 4 kwiatów o średnicy 3 cm. Atrakcyjne, białe kwiaty są duże w stosunku do
wielkości całej rośliny i czasem pachną. Kwiaty rozwiają się kolejno, są trwałe i z reguły otwartych jest
kilka z nich. Płatki okółka zewnętrznego i wewnętrznego są szerokie z zaokrąglonymi końcami. Trójdzielna
kielichowata warżka charakteryzuje się żółtą plamką na gardzieli i jest znacznie mniejsza niż inne części
kwiatu. Każdy kwiat ma ostrogę, która wydłuża się wraz z jego wiekiem, czasem do długości 10 cm.
----------------- U P R A W A ----------------

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 25-26°C, nocy 17°C, co daje różnicę
dobową rzędu 8°C.
Światło: 12000-20000 luksów.
Podlewanie: Opady deszczu są bardzo intensywne przez cały rok, tylko wiosną następuje
nieco suchszy sezon. Podłoże uprawianych roślin powinno być wilgotne i nigdy
nie powinno być do końca przesuszane.
Nawożenie: W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej
dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców zaleca stosowanie w okresie
późnego lata i jesieni nawozów o obniżonej zawartości azotu a podwyższonej
fosforu, aby polepszyć kwitnienie w następnym sezonie i wzmocnić nowe
przyrosty przed zimą. Aby uniknąć gromadzenia się osadów mineralnych w
okresie silnego nawożenia, zaleca się przepłukiwanie pojemników mniej więcej
co miesiąc. Przepłukiwanie jest szczególnie ważne tam, gdzie woda jest silnie
zmineralizowana. Najpierw należy normalnie roślinę podlać aby rozpuścić
nagromadzone sole, a po około godzinie przepłukać podłoże wodą w ilości
równej dwukrotnej objętości pojemnika.
Podłoże: Rośliny są zwykle uprawiane w doniczkach wypełnionych luźnym, szybko
przesychającym podłożem. Można dodać do podłoża składniki zatrzymujące
wodę, np. perlit. Rośliny mogą być mocowane do kawałków korka lub płatów
włókna paproci drzewiastej, o ile można im zapewnić wysoką wilgotność
powietrza i podlewanie co najmniej raz dziennie w czasie lata. Jeśli rośliny są
uprawiane w doniczkach, powinny być one wystarczająco duże do
pomieszczenia bryly korzeniowej. Mogą to być doniczki gliniane bądź
plastikowe, w zależności od indywidualnych preferencji, reżimu podlewania i
warunków uprawy. Przesadzać należy, gdy zaczynają wyrastać nowe korzenie
lub natychmiast po przekwitnięciu.
Wilgotność powietrza: 80-85% przez cały rok.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 22-23°C, w nocy 16°C, dając
dobową różnicę rzędu 6-7°C. W miejscu występowania tych roślin intensywne
deszcze występują przez cały rok, ale w uprawie rośliny powinny być nieco
przesuszane podczas zimy. Przesuszanie powinno być stosowane zwłaszcza
w przypadku roślin uprawianych przy niskim poziomie światła w okresie
krótkich dni typowych dla średnich szerokości geograficznych. Nie wolno
jednak dopuszczać, aby zupełnie wyschły. Należy zmniejszyć ilość nawozu,
gdy redukuje się ilość wody, a wiosną wrócić do normalnych ilości wody i
nawozów.
Ancistrochilus rothschildianus
O'Brien 1907
Plemię: Arethuseae
Podplemię: Bletiinae
Ancistrochilus rothschildianus
Występowanie:
Zasięg występowania tego storczyka obejmuje zachodnią część Afryki równikowej i rozciąga się od Sierra
Leone do południowej Nigerii. Ancistrochilus rothschildianus jest rzadkim storczykiem epifitycznym lasów
deszczowych, rosnącym zwykle na umiarkowanych wysokościach w pobliżu wybrzeża. Spotyka się go
jednak czasem w głębi lądu, gdzie jego siedlisko sięga na wschód aż do lasów deszczowych centralnej
Ugandy.
Klimat:
Średnia wilgotność 80% przez cały rok.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 23,3/16,5° w sierpniu do 26,8/17,7° w marcu.
Okres kwitnienia: Od stycznia do marca.
Uwagi różne:
Rośliny te pod względem wzrostu i kwitnienia zachowują się podobnie do kwitnącego jesienią Pleione.
Traktujemy je bardzo podobnie, tylko w czasie zimowego okresu spoczynku Ancistrochilus wymaga nieco
wyższej temperatury i trochę więcej nawadniania. Nasze minimalne zimowe temperatury utrzymujemy w
ok. 15°C, z rzadkimi krótkimi spadkami temperatury do 13°C w czasie wyjątkowo zimnych okresów.

Jest to mała epifityczna roślina osiągająca 15-35 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Pseudobulwy są luźno zgrupowane, ze stosunkowo długim łączącym je kłączem. Mają do 5 cm średnicy,
kształt stożkowy lub gruszkowaty i wyglądają nieco jak wysuszona i pomarszczona czekoladka "chocolate
kiss" firmy Hersheys.
Liście:
2 liście wyrastają na szczycie każdej pseudobulwy. Mają one 10-40 cm długości, są cienkie i o delikatnej
strukturze, lekko wyprostowane lub wygięte i pod koniec sezonu wzrostowego zwykle opadają.
Kwiatostan:
Na każdym przyroście pojawia się zwykle 1, rzadziej 2 kwiatostany. Kwiatostan ma 5-8 cm długości.
Wyrasta on u podstawy dojrzałej pseudobulwy, zwykle wtedy, gdy liście zaczynają opadać.
Kwiaty:
2-5 w każdym kwiatostanie. Kwiaty o wielkości 5 cm są pachnące, trwałe i stosunkowo duże i okazałe
względem wielkości rośliny. Płatki okółków wewnętrznego i zewnętrznego są białe, lila, lub ciemnoróżowe.
Ostro zakończona środkowa działka warżki jest mocno purpurowa z pięcioma ciemnymi różowymi
prążkami, natomiast boczne działki i prętosłup są zielonkawo-kremowe z brązowymi plamkami.
----------------- U P R A W A ----------------

W ciągu całego roku warunki temperaturowe ulegają niewielkim zmianom.
Średnia temperatura w dzień to 23-27°C, w nocy 17-18°C, co daje różnicę
dobową 5-10°C.
Światło: 18000-25000 luksów. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: Od wiosny do jesieni występują obfite opady deszczu, a w okresie zimy jest 2-
3-miesięczny okres suszy. W okresie aktywnego wzrostu uprawiane rośliny
powinny stale być utrzymywane wilgotne i nie należy dopuszczać do
zupełnego wysychania pomiędzy podlewaniami. Natomiast, gdy na jesieni
nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest
korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor
powinien być stosowany późnym latem i jesienią.
Podłoże: Zaleca się używanie jako podłoża mieszaniny drobnej kory sosnowej z
dodatkiem ok. 10% węgla drzewnego i 10% perlitu. Długie kłącza mają
tendencję do pnącego wzrostu, dlatego jako pojemniki powinny być używane
koszyczki, płaskie naczynia lub doniczki dla roślin cebulowych. Jest to
szczególnie istotne w przypadku uprawy dużej, rozrośniętej rośliny. Niewielka
głębokość pojemnika pozwala na szybkie przesychanie, więc podłoże nie
będzie rozmiękać, ani ulegać rozkładowi. Dla polepszenia drenażu pojemniki
wypełnia się zwykle do połowy średnimi lub dużymi kawałkami kory. Po
umieszczeniu na miejscu rośliny pojemnik dopełnia się drobną korą lub
mieszaniną opisaną wcześniej. Skoro w naturze roślina ta jest epifitem,
powinno móc się używać do uprawy także podkładek, ale nie spotkaliśmy ani
jednego opisu uprawy tej rośliny w taki sposób. Co więcej, nie spotkaliśmy się
także z zastosowaniem włókien paproci drzewiastej jako podłoża dla
Ancistrochilus rothschildianus. A powinno ono być dobrym podłożem,
zwłaszcza w koszyczkach lub w suchszych rejonach, gdzie pożądane jest
podłoże zatrzymujące więcej wilgoci.
Wilgotność powietrza: 85-90% od lata do jesieni, zmniejsza się do 75-80% w czasie zimy i wiosny.
Okres spoczynku: Przedstawione tu warunki temperaturowe powinny być utrzymywane przez
cały rok. Pomimo małych opadów deszczu w zimie, zdarzają się one jednak w
każdym miesiącu okresu suszy, a ponadto obfita poranna rosa siedlisk lasów
deszczowych dostarcza dodatkowej ilości wilgoci. W 3-miesięcznym okresie
zimowym należy ograniczyć ilość dostarczanej roślinom wody, ale jej nie
eliminować całkowicie. Wtedy pomiędzy podlewaniami powinno się pozwolić
roślinom prawie całkowicie przeschnąć. Regularne podlewanie rozpoczyna się
wiosną, gdy pojawiają się nowe przyrosty. Uprawiający te rośliny podają, że po
opadnięciu liści konieczny jest całkowicie suchy okres spoczynku w
temperaturze 12°C, co jest temperaturą niższą niż podawana w tabeli
klimatycznej. W okresie spoczynku nawożenie należy zredukować lub nawet
całkowicie wyeliminować, a rozpocząć ponownie, gdy na wiosnę zwiększa się
ilość wody.
Angraecum cultriforme
Summerhayes
Plemię: Vandaeae
Podplemię: Angraecinae
Angraecum cultriforme
Występowanie:
Wschodnia Afryka. Naturalne siedlisko tych roślin sięga na południe aż do Natalu w Południowej Afryce,
oraz obejmuje Malawi, Mozambik, Zimbabwe, Zambię, Tanzanię i Kenię. Storczyk ten występuje w
wilgotnych, wiecznie zielonych lasach oraz w lasach na nadbrzeżnych wydmach. Jego siedlisko to ciepłe
obszary nadbrzeżne, ale spotyka się też te rośliny na obszarach lasów pokrywających góry w Kenii,
południowej Tanzanii i Zimbabwe, gdzie znajdowano je nawet na wysokościach 2200 m. Rośliny rosną
zwykle w pobliżu rzek, często nisko przy gruncie na pniach drzew, konarach i małych gałązkach.
Klimat:
Średnia wilgotność waha się od 63% w grudniu do 77% we wrześniu.
Opady od 28 mm w styczniu do 130 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 21,1/10,0°C w styczniu do 26,2/20,1°C w lipcu.
Okres kwitnienia: Lato.
Uwagi różne:
W Południowej Afryce rośliny kwitną od wiosny do jesieni, natomiast w Zimbabwe latem i jesienią.
Epifit o monopodialnym typie wzrostu osiągający 8-28 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Brak. Wydłużona łodyga jest prosta lub zakrzywiona i ma 2 krawędzie. Młoda roślina ma zieloną łodygę,
która z wiekiem szarzeje. Przy podstawie łodyga często zwiesza się z podtrzymującego pnia, wyginając
się następnie pod kątem prostym, z liśćmi odwracającymi się w jedną stronę. Liczne, mięsiste, szaro-
zielone korzenie o średnicy 15 mm wyrastają wzdłuż łodygi.
Liście:
Liście mają 2-6 cm długości i 0,5-0,8 cm szerokości. Liczne liście są oddzielone od siebie o około 0,8-0,9
cm, wyrastając w dwóch rzędach wzdłuż łodygi. Mają one kształt od paseczków do sierpów, barwę od
żółtawo-zielonej do różowawo-zielonej i czasem ciemniejsze plamki. Liście mają 2 ostro zakończone,
bardzo nierówne płatki przy wierzchołku.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 3-4 cm długości. Wyrasta z węzła położonego naprzeciw liścia, zwykle poniżej
najmłodszych korzeni na łodydze. Pędu kwiatowego nie należy usuwać po przekwitnięciu, ponieważ w
kolejnych sezonach może mieć miejsce nawet 4-krotne kwitnienie.
Kwiaty:
Na każdym kwiatostanie wyrasta pojedynczy, słodko pachnący kwiat, a kilka kwiatostanów może dawać
kwiaty w tym samym czasie. Małe kwiaty, o barwie od różowej do zielonawo-brązowej mają 1,6 cm
średnicy. Warżka kwiatów unosi się do góry (nie jest odwrócona) i ma lekko nadętą ostrogę o długości do
2,5 cm. Lancetowate płatki okółka zewnętrznego mają do 1,8 cm długości i zwężają się stopniowo w
długie, ostro zakończone wierzchołki. Płatek grzbietowy jest prosty i wyprostowany, ale zwykle proste,
ukośnie skierowane boczne płatki mają czasem sierpowaty kształt i zakrzywiają się tak, że ich końce
krzyżują się za warżką. Płatki okółka wewnętrznego są wąskie, poziomo ułożone, lancetowate, osiągają
do 1,4 cm długości i stopniowo zwężają się tworząc wydłużone, ostre zakończenie. Rozkładają się
szeroko na wszystkie strony przy podstawie, ale zakrzywiają się wraz z długością, tak że ich końce często
skierowane są prawie prosto do przodu. Warżka o kształcie owalno-lancetowatym jest bardzo wklęsła, ma
0,8-1,2 cm długości, wydłużony, zwężający się, ostro zakończony wierzchołek, oraz ostrogę, która może
być prosta lub lekko zakrzywiona. Prętosłup ma 2 mm długości.
----------------- U P R A W A ----------------

Średnia temperatura dnia latem 25-26°C, nocą 19-20°C, co daje różnicę
dobową 5-7°C.
Światło: 18000-25000 luksów. Światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny
nie powinny być bezpośrednio wystawione na działanie słońca w godzinach
południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: W okresie od wiosny do jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych.
Ich ilość następnie zmniejsza się i pozostaje na nieco niższym poziomie w
okresie 3-4 miesięcznego sezonu lekkiej suszy, która trwa od późnej jesieni
przez całą zimę. Uprawiane rośliny powinny być obficie nawadniane w okresie
aktywnego wzrostu, ale ich korzenie muszą szybko obeschnąć po podlaniu, a
podłoże wokół nich nigdy nie może być rozłożone ani rozmokłe. Późną
jesienią podlewanie powinno być stopniowo ograniczane.
stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od
wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a
następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej
zawartości fosforu.
Podłoże: Rośliny mogą być mocowane ściśle do kawałków paproci drzewiastej lub
korka. Jeśli są jednak tak uprawiane, należy im zapewnić wysoką wilgotność,
a latem muszą być co najmniej raz dziennie nawadniane. Podczas suchych i
gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia.
Rośliny mogą także rosnąć w doniczkach lub koszyczkach z dobrym
drenażem, ze względu jednak na konieczność obfitych podlewań podłoże
musi być bardzo luźne i dobrze przepuszczalne. Korzenie muszą szybko
wysychać po podlaniu, więc podłoże nie może nigdy być zleżałe lub
nasiąknięte. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy
rozpocznie się wzrost nowych korzeni. Umożliwi to ustabilizowanie się rośliny
w możliwie najkrótszym czasie bez narażania jej na stres.
Wilgotność powietrza: Średnia wilgotność 75% przez większość roku, ale spada do 65-70% w
okresie 3-4 miesięcy późną jesienią i wczesną zimą
Okres spoczynku: Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 21-22°C, a nocy 10-12°C, z
amplitudą dobową 9-12°C. Zimą opady deszczu są nieco mniejsze, ale nigdy
nie jest to zupełna susza, która trwałaby przez dłuższy okres czasu. Mimo
tego, że w okresie suszy opady są niewielkie, występują poranne rosy, co jest
źródłem regularnie dostarczanej dodatkowej wilgoci. W zimie uprawiane
rośliny potrzebują mniej wody, ale te mocowane na korze nie mogą obyć się
bez wody przez dłuższy czas, a uprawiane w doniczkach nigdy nie mogą
wysychać zupełnie. Nawożenie należy zredukować lub całkowicie
wyeliminować aż do momentu, gdy wiosną rozpocznie się intensywniejsze
podlewanie.
Angraecum leonis
(Rchb.f.) Veitch 1891
Plemię: Vandaeae
Angraecum leonis
Występowanie:
Gatunek ten istnieje w dwóch odmianach spotykanych na zupełnie różnych obszarach. Mniejszą odmianę,
rosnącą na wysokości poziomu morza, spotykamy na północy Madagaskaru. Druga, większa odmiana,
spotykana jest na Komorach (wyspy między Madagaskarem i Afryką), gdzie rośnie na wysokości ok. 910
m.
Klimat:
Średnia wilgotność waha się od 65% w styczniu do 83% w sierpniu.
Opady deszczu od ok. 5 mm przez całą zimę do 264 mm w lipcu.
Okres kwitnienia: od marca do maja, ale może kwitnąć przez cały rok.
Uwagi różne:
Podane okresy kwitnienia oparto na doniesieniach hodowców. W naturze, A. leonis kwitnie późną zimą, pod
koniec okresu suszy.

Epifit średniej wielkości, osiągający 15-20 cm szerokości i o wysokości nie przekraczającej zwykle 15 cm.
Mimo, że jest rośliną o wzroście zwykle monopodialnym, z krótką, grubą łodygą, czasami u podstawy łodygi
występuje drugorzędny pęd. Wszystkie podane wielkości dotyczą odmian z Madagaskaru. Odmiany z
Komorów mogą być nawet dwukrotnie większe.
Pseudobulwy:
Brak.
Liście:
Na prawie bezłodygowej roślinie jest zwykle 4-5 grubych, sierpowatych, dwurzędowych liści. Ich długość
wynosi 10-15 cm, a szerokość 1,5-2,5 cm.
Kwiatostan:
Spod liści wyrastają 1-2 mocne kwiatostany. Mają one 8-10 cm długości, mogą być wyprostowane lub lekko
wygięte.
Kwiaty:
1-7 w każdym kwiatostanie. Pachnące kwiaty są trwałe, o czystej białej barwie, szerokości 3-4 cm i
wysokości 4-5 cm.
----------------- U P R A W A ----------------

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 31-32°C, nocy 24°C, co daje różnicę
dobową rzędu 7-8°C. Całoroczna średnia temperatura dla odmian z Komorów
jest ok. 6°C niższa niż dla odmian z Madagaskaru.
Światło: 25000-40000 luksów. Rośliny są w stanie tolerować nawet 50% światła
słonecznego jeśli będą do tego stopniowo przyzwyczajane. Niemniej jednak,
zakwitają one przy szerokim zakresie poziomów światła i silne nasłonecznienie
nie jest konieczne ani zalecane.
Podlewanie: Od lata do wczesnej jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych.
Uprawiane rośliny powinny być podlewane na tyle obficie, aby listowie było
napęczniałe i jędrne. Gdy latem liście zasychają lub marszczą się, należy
roślinę podlewać częściej, lub przenieść ją w miejsce, gdzie będzie mogła być
częściej zamgławiana. Po wilgotnym lecie następuje prawie natychmiast
bardzo suchy okres trwający od późnej jesieni do wiosny, kiedy to jest tak
sucho, że nawet nie pojawia się rosa. Okres suszy dla odmian z Komorów nie
jest ani tak długi, ani tak surowy jak dla odmian z Madagaskaru.
Nawożenie: W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej
dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców stosuje jesienią nawóz o
niskiej zawartości azotu a dużej zawartości fosforu. Polepsza to kwitnienie w
następnym sezonie i wzmacnia nowe przyrosty przed zimą. Co kilka tygodni
powinno się przepłukiwać podłoże (podlewając „na wylot") celem uniknięcia
tworzenia się osadów mineralnych, zwłaszcza gdy stosowano duże dawki
nawozów. Najpierw należy normalnie podlać rośliny, aby rozpuścić
nagromadzone sole. Po około godzinie podłoże należy przepłukać wodą w
ilości równej dwukrotnej objętości pojemnika. Przepłukiwanie w okresie całego
roku jest ważne zwłaszcza tam, gdzie woda jest silnie zmineralizowana.
Podłoże: Rośliny mogą być mocowane do płatów korka lub płatów włókna paproci
drzewiastej, o ile możemy im zapewnić wysoką wilgotność powietrza i
podlewanie przynajmniej raz dziennie w czasie lata. Jeśli rośliny rosną w
doniczkach, zaleca się stosowanie bardzo luźnego, przepuszczalnego podłoża,
takiego jak kawałki kory sosnowej lub bryłki korka o średniej do dużej gradacji.
Niektórzy hodowcy podają, że rośliny te dobrze rosną we włóknach
kokosowych. Należy stosować doniczki o rozmiarach zaniżonych, tylko dla
utrzymania korzeni, a przesadzanie powinno mieć miejsce, gdy zaczyna się
wzrost nowych korzeni lub, o ile to możliwe, zaraz po przekwitnięciu.
Wilgotność powietrza: 75-85% od lata do jesieni, zmniejsza się do prawie 65% w czasie zimy i
wiosny.
Okres spoczynku: Średnia temperatura dnia zimowego to 29°C, nocy 21-22°C, co daję różnicę
dobową 8°C. W okresie 6-miesięcznej zimy opady deszczu są niewielkie. W
tym okresie podlewanie uprawianych roślin powinno być znacznie ograniczone.
Zwykle wystarcza okazjonalne ranne zamgławianie, zwłaszcza jeśli
spodziewana jest słoneczna pogoda. Ilość wody trzeba zwiększyć, gdy liście
zaczynają się marszczyć. Należy jednak zwrócić szczególną uwagę na to, aby
nie przelać roślin w doniczkach, ponieważ oznaki gnicia korzeni z powodu
nadmiaru wody są takie same jak przy jej niedoborze.
Angraecum sesquipedale
Thouars 1822
Plemię: Vandeae
Angraecum sesquipedale
Synonim: Aeranthes sesquipedalis (Thouars) Lindley, Angorchis sesquipedalis (Thouars) O. Kuntze,
Macroplectrum sesquipedale (Thouars) Pfitzer, Mystacidium sesquipedale (Thouars) Rolfe.
Występowanie:
Madagaskar. Ten storczyk spotykany jest na gorących nizinach na całym prawie obszarze wschodniego
wybrzeża wyspy Madagaskar, począwszy od Talanaro (Fort Dauphin) na południu aż do Antalaha na
północy. Są doniesienia o jej występowaniu na wyspie Sainte-Marie leżącej po stronie północno-środkowej
części wschodniego wybrzeża. Rosną na gałęziach drzew w lekkim cieniu lub w rozproszonym świetle na
krawędzi lasów, zwykle poniżej 100 m. Spotyka się je w miejscach, gdzie jest duży ruch powietrza,
najczęściej na pochyłych gałęziach drzew i w ich rozwidleniach, z korzeniami czepiającymi się kory i
wiszącymi w powietrzu, czasami ponad metrowej długości. Rosną na obszarze nadbrzeżnym z obfitymi
rocznymi opadami w ciągu całego roku, bez wyraźnej pory suchej.
Klimat:
Średnia wilgotność ponad 80% przez cały rok.
Opady od 48 mm w marcu do 229 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 23,3/16,1°C w styczniu do 29,0/22,2°C w lipcu.
Okres kwitnienia: Od października do maja z maksimum w lutym.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. W naturze rośliny
kwitną od początku zimy do wiosny.

Jest to duży, z długimi korzeniami, zwykle nierozgałęziony, epifit monopodialny osiągający 90-120 cm.
Brak. Pęd, który ma 2 cm średnicy lub więcej, jest całkowicie pokryty obejmującymi go pochewkami
liściowymi ułożonymi naprzemianlegle, które mogą mieć do 5 cm szerokości. W naturze pędy rzadko bywają
proste, zwykle układają się poziomo. Korzenie mają około 0,6-1,0 cm średnicy, a przylegając do powierzchni
ulegają spłaszczeniu.
Liście:
Liście mają 35-40 cm długości i 6-7 cm szerokości. Są one luźno ułożone i mogą mieć dowolny odcień od
ciemnej do jasnej zieleni. Kolor liści zależy od ilości światła dostarczanego roślinie. Liście nie są błyszczące
i często wydają się lekko zakurzone szarawo-zielonym pyłem. Są skórzaste i dość sztywne z wyraźnym
nerwem wystającym na spodniej stronie. Mają kształt paskowaty do wydłużonego, są złożone przy
podstawie, mają nieco pofalowane brzegi i nierówno rozdzielony wierzchołek. W przeciwieństwie do innych
storczyków monopodialnych ich dolne liście są stosunkowo długowieczne. Stare rośliny mają często prawie
wszystkie liście, które urosły przez lata.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma do 30 cm długości. Wyrasta z kątów liściowych i może być poziomy lub zakrzywiać się w dół.
Angraecum sesquipedale wyróżnia się tym, że rośliny zaczynają kwitnąć mając zaledwie 15-20 cm
wysokości. Młode rośliny mają pojedynczy kwiatostan z jednym kwiatem, ale z roku na rok ich liczba
wzrasta i dobrze rozrośnięta roślina może mieć 2 lub więcej kwiatostanów.
Kwiaty:
1-4, rzadko 6 w kwiatostanie. Mięsiste, bardzo woskowe, trwałe, w kształcie gwiazd kwiaty pachną w nocy i
są największymi kwiatami wśród storczyków angrekoidalnych. Kwiat ma zwykle 17-22 cm średnicy, czasem
osiąga nawet 46 cm od końca płatka grzbietowego do końca ostrogi. Zwykle w danym czasie kwiatostan
wytwarza tylko jeden kwiat, ale na większych roślinach wyrasta kolejno kilka kwiatów. Są doniesienia o
dobrze uprawianych roślinach z kilkoma kwiatostanami, mających nawet 18 dużych kwiatów. Kwiaty są
zielonkawe po otwarciu, ale w ciągu 2-3 dni zmieniają kolor na czysto biały. Długie płatki obu okółków są
najszersze przy podstawie i zwężają się równomiernie, tworząc ostry wierzchołek. Płatki okółka
zewnętrznego mają 9-11 cm długości i 2-3 cm szerokości przy podstawie. Płatki okółka wewnętrznego są
podobne, ale nieco krótsze i szersze. Warżka jest delikatnie 3-klapowa, o kształcie skrzypiec, ma 7-9 cm
długości i 3,5-4,5 cm szerokości w najszerszym miejscu tuż powyżej podstawy. Ma nieregularnie
ząbkowane brzegi i kończy się ostro zakończonym, odgiętym koniuszkiem. Zwisająca ostroga ma 30-35 cm
długości i jest nieco pofalowana przy końcu. Zgrubienie na warżce składa się z 2 działek przy gardzieli
ostrogi, gdzie przechodzi w środkowe zgrubienie. Gruby prętosłup o długości około 1 cm ma 2 kwadratowe
działki, które prawie całkowicie zakrywają znamię.
----------------- U P R A W A ----------------

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 29°C, nocy 21-22°C, co daje różnicę
dobową 7°C.
Światło: 25000-35000 luksów. Rośliny te potrzebują maksymalnej możliwej dawki
rozproszonego światła, aby tylko nie poparzyć liści, zwłaszcza pod koniec lata i
jesienią. Bezpośrednie południowe słońce może powodować oparzenia. Cały
czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: Opady deszczu są umiarkowane do obfitych przez większość roku, z 2-3
miesięcznym nieco bardziej suchym okresem pod koniec zimy i na początku
wiosny. Rośliny należy podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz
należy zapewnić doskonały drenaż, aby podłoże wokół korzeni nigdy nie było
rozłożone ani rozmokłe. Na początku zimy podlewanie należy nieco
ograniczyć.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Hodowcy zwracają uwagę na to, że
ilość kwiatów zależy od ilości liści, które wyrosną w poprzednim sezonie. Wielu
hodowców stosuje zrównoważony nawóz przez cały rok, a inni wolą stosować
od wiosny do połowy lata nawóz wysokoazotowy. Stosowanie nawozu
wysokofosforowego może być korzystne późnym latem i jesienią.
Podłoże: Rośliny uprawia się zwykle w doniczkach lub koszyczkach wypełnionych ciasno
dobrze przepuszczalnym podłożem, takim jak gruba kora jodłowa lub kawałki
włókien paproci drzewiastej lub paproci Osmunda. Hawkes (1965) pisze:
"Różnorodnie przygotowana kora nie sprawdziła się w uprawie roślin z rodzaju
Angraecum lub innych angrekoidalnych storczyków". Hillerman i Holst (1986)
radzą natomiast: "Sadzić w grubej korze jodłowej, aby unikać zbyt częstego
przesadzania." Do takiej mieszaniny często dodaje się także materiały
rozluźniające podłoże, ale równocześnie zatrzymujące część wilgoci, na
przykład perlit i pocięty mech torfowiec. Często dodawany jest także węgiel
drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed
kwaśnieniem. Gdy rośliny osiągną wielkość odpowiednią do kwitnienia, należy
jak najrzadziej naruszać ich system korzeniowy, ponieważ mogą cofnąć się w
rozwoju o 2-4 lata. Dlatego lepiej wybrać grube podłoże, które rozkłada się
bardzo wolno, co oznacza, że pocięte włókna paproci drzewiastej będą lepsze
niż kora jodłowa. Ponieważ jednak rośliny te nie tolerują zleżałego podłoża
wokół korzeni, to należy je przesadzać natychmiast gdy podłoże zaczyna się
rozkładać. Jeżeli podłoże jest w dobrym stanie, przesadzać można wtedy, gdy
roślina wyrasta z pojemnika. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy
zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w
Wilgotność powietrza: Około 80% przez cały rok.
Okres spoczynku: Średnia temperatura dnia zimowego wynosi 23-24°C, nocy 16-17°C, z
amplitudą dobową 7°C. Te średnie nocne temperatury odzwierciedlają
najchłodniejsze warunki w jakich powinno uprawiać się ten gatunek. W związku
z tym, że rośliny są dość szeroko rozprzestrzenione, to prawdopodobnie będą
w stanie zaadaptować się do temperatur zimowych wyższych o 2-3°C niż to
zostało przedstawione. W naturalnym siedlisku w okresie późnej zimy i na
początku wiosny opady są mniejsze, ale właściwie nie występuje pora sucha.
Uprawiane rośliny w zimie potrzebują mniej wody, ale nie powinny wysychać
zupełnie, ani być suche przez dłuższy okres. Gdy redukuje się ilość wody,
należy równocześnie zredukować nawożenie. Wiosną, gdy rozpoczyna się
wzrost młodych przyrostów, zwiększa się podlewanie i nawożenie.
Anguloa clowesii
Lindley 1844
Podplemię: Lycastinae
Anguloa clowesii
Występowanie:
Ojczyzną tej rośliny jest Kolumbia i Wenezuela. Rośnie tam ona w górach, w warunkach zapewniających
korzeniom bardzo dużo wilgoci. W rejonach tych występuje pora sucha, co odpowiada okresowi zrzucania
liści.
Uwagi różne:
Okresem kwitnienia jest zasadniczo wiosna, a najobfitsze kwitnienie przypada na kwiecień i maj. Pędy
kwiatowe zawiązują się równocześnie z pojawieniem się nowych przyrostów, a w momencie rozpoczęcia
kwitnienia pseudobulwy mają zwykle 7-8 cm wysokości.

Storczyk naziemny, rzadziej epifit, o wzroście sympodialnym. Roślina ta może osiągnąć duże rozmiary, z
liśćmi dorastającymi nawet do 60 cm długości.
Kwiaty:
Kwiaty są bardzo duże, żółte, o kształcie kwiatów tulipana, a ich zapach przypomina ciasteczka. Kwiaty są
bardzo trwałe i utrzymują się nawet kilka miesięcy.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Rośliny te wymagają temperatur od chłodnych do umiarkowanych, ale dobrze
znoszą ciepłe letnie dni. Najbardziej odpowiednia temperatura dnia to zakres
21-27°C, natomiast w nocy ok. 10 do 15°C. Mogą one także rosnąć i kwitnąć
w umiarkowanych warunkach klimatycznych.
Światło: Bardzo często w naturze rośliny te znajduje się na zboczach wzgórz pokrytych
karłowatą roślinnością. Rosnąc na zboczach wzgórz wystawione są na
działanie pełnego słońca, ale nie przez cały dzień. W Ameryce Południowej
często rosną na południowych zboczach, bez zakrywającej słońce roślinności i
w ciągu dnia wystawione są na działanie bardzo jasnego, rozproszonego
światła. Korzenie rosną w ciągle wilgotnym podłożu, za wyjątkiem okresu
suszy, gdy rośliny otrzymują mniej deszczu. Jednak nawet wtedy korzenie
pozostają stale wilgotne.
Podlewanie: Roślina ta wymaga czystej wody, deszczówki, wody destylowanej lub z filtrów
odwróconej osmozy. Lubi duże ilości wody, zwłaszcza w okresie aktywnego
wzrostu. Nigdy nie powinna przesychać. Można pozwolić na dojście do stanu
lekkiego przesuszenia podłoża, ale nigdy nie wolno dopuścić do całkowitego
zasuszenia korzeni. W miesiącach zimowych, od końca listopada do połowy
stycznia, system korzeniowy powinien być względnie suchy przez ok. 6-8
tygodni. Podlewa się wtedy roślinę co parę tygodni, obserwując pseudobulwy,
aby nie dopuścić do ich zbytniego pomarszczenia się. Po zauważeniu nowych
przyrostów u podstawy starej pseudobulwy zwiększa się częstotliwość
podlewania. Gdy nowe przyrosty osiągną wielkość 10-12 cm zwiększa się
także dawki nawozu. Jeśli pojawiające się liście tworzą harmonijki i nie
rozwijają się zupełnie, oznacza to, że roślina jest uprawiana za sucho.
Nawożenie: Jako nawóz należy stosować nawóz dla storczyków 20-10-20, czyli z wysokim
poziomem azotu. Rośliny te wymagają sporych ilości nawozu, a nawet tolerują
wolno uwalniające się nawozy aplikowane na powierzchni podłoża. Należy
jednak uważać, aby nie przedawkować, bo może to spowodować czernienie
końcówek liści. Większe dawki nawozów wymagane są wiosną i latem,
jesienią należy je nieco zmniejszyć i zupełnie zaprzestać nawożenia przez 6-8
tygodni zimowych, zbiegających się z okresem suszy. W tym czasie do
podlewania używa się tylko czystej wody.
Podłoże: Standardowe podłoże dla storczyków naziemnych.
Wilgotność powietrza: W czasie letnich miesięcy zalecana jest bardzo wysoka wilgotność (70%),
zwłaszcza, że mają one duże, pofałdowane liście, przez które dość szybko
tracą wilgoć. W okresie zimy tolerują niższą wilgotność, zwłaszcza gdy
liście już opadną.
Okres spoczynku: Gdy na jesieni straci liście należy ograniczyć podlewanie i zaprzestać
nawożenia przez okres 6-8 tygodni.
Ansellia africana
Lindley 1844
Plemię: Cymbidieae
Podplemię: Cyrtopodinae
Ansellia africana
Synonim: Ansellia africana var. australis Summerhayes, Ansellia africana var. nilotica Baker, Ansellia
confusa N. E. Brown, Ansellia congoensis Rodigas, Ansellia gigantea Rchb. f., Ansellia gigantea var.
nilotica (Baker) Summerhayes, Ansellia humilis Bulliard, Ansellia nilotica Baker.
Występowanie:
Pierwotnie odkryty na wyspie Bioko (Fernando Po) w zachodniej Afryce, ten wyjątkowo zmienny storczyk
uważany jest obecnie za jednogatunkowy rodzaj szeroko rozpowszechniony w całej tropikalnej Afryce. Są
doniesienia o napotkaniu go w północnej Angoli, Nigerii, Kenii, Ugandzie, Tanzanii, Zambii, Malawi, w
północnej Botswanie, Namibii (południowo-zachodnia Afryka), Sudanie i w Republice Południowej Afryki.
Na południu Afryki spotyka się je w Natalu, Swazilandzie i w Transvaalu, a najdalej na południe
wysuniętym miejscem, gdzie je napotkano, jest Durban. Choć rośliny te spotyka się w różnorodnych
siedliskach naturalnych, to jednak najczęściej rosną na otwartych terenach lesistych, na gorących,
suchych obszarach poniżej 700 m. Ponadto spotyka się je także w gęstych i bardziej wilgotnych lasach, a
są doniesienia o roślinach napotkanych na wysokości nawet 2200 m. Zwykle rosną wciśnięte w
rozwidleniach dużych drzew lub przyczepione do ich konarów i gałęzi, ale czasami rosną przyczepione do
skał lub na powierzchni gruntu.
Klimat:
Średnia wilgotność waha się od 60% zimą do ponad 70% przez resztę roku.
Opady od 28 mm w styczniu do 120 mm przez całe lato.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 20,4/9,3°C w styczniu do 25,6/18,9°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: Kwitnie przez cały rok, z maksimum od marca do maja.

Jest to duży epifit o wzroście sympodialnym, o wysokości 50-120 cm.
Pseudobulwy mają 10-120 cm długości. Wyprostowane, żółtawe, trzcinowate pseudobulwy mają kształt
wrzecionowaty do cylindrycznego z kilkoma węzłami i podłużnymi żebrowaniami lub krawędziami.
Przyrosty są ciasno skupione i tworzą duże kępy. Rośliny występujące na obszarach nadbrzeżnych zwykle
są nieco mniejsze. Przy podstawie pseudobulwy wyrastają liczne korzenie dwóch różnych typów.
"Normalne" korzenie są raczej duże, grube, mięsiste, białe i służą do czepiania się lub do przerastania
podłoża, natomiast drugi typ to cienkie, sztywne, ostro zakończone, proste lub wspinające się korzenie,
które otaczają podstawę rośliny i służą jako pułapka na opadające liście i leśne szczątki.
Liście:
Liście mają 15-50 cm długości i 1,5-5,0 cm szerokości. Każdy przyrost wytwarza 8-10 wznoszących się lub
wygiętych liści, które są ciemnozielone, wydłużone lub wąsko-lancetowate. Liście są ułożone dwurzędowo
w górnej części pseudobulwy. Mają ostro zakończone wierzchołki, są spłaszczone wzdłuż środkowego
nerwu i mają kilka równoległych, podłużnych żyłek. Podstawy liści dość ciasno obejmują pseudobulwę.
Kwiatostan:
Kwiatostan osiąga do 80 cm długości. Pęd kwiatowy pierwszego kwitnienia nowej pseudobulwy wyrasta z
jej szczytu. Jednak po pierwszym kwitnieniu pęd kwiatowy może także wyrosnąć z górnych węzłów po
opadnięciu z nich liści. Kwiaty mogą tworzyć prostą kiść lub rozgałęzioną wiechę z 5-6 wznoszącymi się
odgałęzieniami. Każdy kwiat wyrasta na wysmukłej, szypułkowatej zalążni o długości 4 cm.
Kwiaty:
10-100 kwiatów w kwiatostanie, z 5-10 na każdym rozgałęzieniu wiechy. Kwiaty mają mocny, piżmowy
zapach i 2,5-3,0 cm średnicy. Są one wyjątkowo zmienne w kolorystyce, ale zwykle mają żółte lub
zielonkawe tło różnie poznaczone kasztanowo-brązowymi plamkami lub kropkami. Te znakowania mogą
być kropkami różniącymi się wielkością, od małych do dużych, a w niektórych formach cały kwiat może być
prawie ciemnobrązowy. Inne formy mogą mieć kwiaty tylko nieznacznie poznakowane, a są i takie, które
tych znakowań nie mają i są czysto żółte lub żółtawo-zielone. Kwiaty mają nieco miseczkowaty kształt, a
płatki obu okółków skierowane są do przodu pod ostrym kątem w stosunku do podstawy, ale odchylają się
na zewnątrz wzdłuż długości, tak że ich wierzchołki są szeroko rozpostarte. Eliptyczne płatki obu okółków
mają tępo zakończone wierzchołki. Płatek grzbietowy ma długość 1,6-3,5 cm a szerokość 0,5-1,0 cm.
Boczne płatki zewnętrzne są trochę dłuższe, a płatki okółka wewnętrznego nieco krótsze, ale szersze niż
płatek grzbietowy. 3-klapowa warżka ma 1,4-2,2 cm długości i 1,2-1,9 cm szerokości. Przy podstawie
warżki są dwie proste, wąsko-podłużne boczne działki zaokrąglone z przodu i usytuowane po bokach
prętosłupa. Prawie okrągła do jajowatej działka środkowa ma 1,1 cm długości, 1,0 cm szerokości i
pofalowane brzegi. Zgrubienie przy podstawie warżki składa się z 2-3 podłużnych wybrzuszeń, które
rozciągają się od podstawy warżki prawie do jej połowy. Sztywny prętosłup ma 1,2 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina ciepłolubna, ale wymaga chłodnych nocy w okresie spoczynku.

Latem średnia temperatura dnia wynosi 25-26°C, nocy 18-19°C, z dobową
amplitudą 7°C. Duży obszar występowania i rozpiętość wysokości siedlisk
naturalnych wskazuje, że rośliny powinny zaadaptować się do warunków
zarówno chłodniejszych jak i cieplejszych niż te podane w danych
klimatycznych. Hodowcy podają jednak, że lepsze wyniki daje uprawa w
warunkach cieplejszych.
Światło: 25000-40000 luksów. Aby zakwitnąć, rośliny potrzebują dużo jasnego światła,
ale powinno ono być przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny należy chronić
przed południowym słońcem. Cały czas należy zapewniać silny ruch
powietrza.
Podlewanie: Opady deszczu są niskie do umiarkowanych przez cały rok z nieco bardziej
suchym okresem w zimie. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w
okresie aktywnego wzrostu, ale należy zapewnić doskonały drenaż, aby
podłoże w obrębie korzeni nie ulegało rozkładowi, ani nie było rozmoknięte.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Większość uprawiających te rośliny
od wiosny do połowy lata stosuje nawóz wzbogacony w azot, przechodząc na
nawóz wzbogacony w fosfor późnym latem i jesienią.
Podłoże: Hodowcy podają, że ten storczyk lepiej rośnie, gdy jest umieszczony w
stosunkowo dużym pojemniku, z doskonałym drenażem, przy użyciu bardzo
luźnego, szybko odprowadzającego nadmiar wody podłoża, zapewniającego
doskonałą cyrkulację powietrza. Po podlaniu podłoże musi dość szybko
wysychać. Hodowcy używają zwykle średniej granulacji kory jodłowej lub
kawałków włókien paproci drzewiastej z dodatkiem grubego perlitu i/lub
posiekanego mchu torfowca, co jednocześnie zwiększa przepuszczalność
podłoża i umożliwia zatrzymywanie wilgoci. Dodatek węgla drzewnego
pomaga zapewnić przepuszczalność i zapobiega kwaśnieniu. Hawkes (1965)
podaje, że rosną one dobrze w ciasno upakowanych włóknach paproci
osmunda, albo w mieszaninie równych części posiekanych włókien paproci
drzewiastej i kory. Rośliny powinny być przesadzane natychmiast, gdy
podłoże zaczyna się rozkładać albo gdy wyrastają z doniczek. Jeśli
przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe
korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.
Wilgotność powietrza: 70-75% przez większość roku, tylko przez okres 2-3 zimowych miesięcy
spada do 65%.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 21°C, w nocy 9-11°C, z amplitudą
dobową 10-11°C. Minimalne zimowe temperatury na chłodniejszych
obszarach mogą wynosić ok. 4°C, ale na terenach cieplejszych mogą osiągać
16°C. Uprawiane rośliny powinny zaadaptować się do dowolnych warunków w
ramach tego dość szerokiego zakresu temperatur. Na większości siedlisk
naturalnych opady w zimie są niskie, a na niektórych występuje nawet zupełna
susza. Dodatkowa wilgoć jest jednak zwykle dostępna w postaci obfitej rosy.
Hodowcy podają, że dla zaindukowania kwitnienia rośliny powinny być
utrzymywane prawie suche w okresie spoczynku. Ilość wody zimą należy
zredukować i pozwolić roślinom dobrze przeschnąć pomiędzy podlewaniami,
ale nie mogą pozostawać całkowicie suche przez dłuższy okres czasu.
Okazjonalne zamgławianie wczesnym rankiem, pomiędzy rzadkimi
podlewaniami, powinno uchronić rośliny przed nadmiernym wysuszeniem, a
równocześnie zapewni konieczny suchy okres spoczynku. Nawożenie należy
zredukować lub wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych
przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.
Arpophyllum giganteum
Hartweg ex Lindley 1840
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Arpophylliinae
Arpophyllum giganteum
Synonim: Arpophyllum cardinale Linden & Rchb. f., Arpophyllum squarrosum hort., Arpophyllum
jamaicense Schlechter, Arpophyllum stenostachyum Schlechter. W roku 1947 Correll połączył wszystkie
gatunki tego niewielkiego rodzaju w 2 gatunki, mianowicie w Arpophyllum alpinum o kwiatach 0,8 cm lub
większych i Arpophyllum spicatum La Llave i Lexarza o kwiatach mniejszych niż 0,8 cm. Kilka nazw,
łącznie z Arpophyllum giganteum Hartweg ex Lindley uznał za synonimy pod nazwą Arpophyllum
spicatum. W roku 1974 Garay dokonał przeglądu tego rodzaju i obecnie mamy 5 gatunków, a nazwy
będące poprzednio synonimami Arpophyllum spicatum są uważane za synonimy Arpophyllum giganteum
Hartweg ex Lindley. Kwiaty Arpophyllum spicatum i Arpophyllum giganteum są praktycznie
nierozróżnialne i wielu autorów dalej uważa je za ten sam gatunek.
Występowanie:
Meksyk, Gwatemala, Honduras, Nikaragua, Kostaryka, Jamajka, Kolumbia i Wenezuela. W Meksyku
rośliny spotyka się na zboczach Sierra Madre Oriental, Wyżyny Centralnej i Sierra Madre de Chiapas w
stanach Veracruz, Oaxaca i Chiapas. Jest to jeden z najpopularniejszych storczyków górnych i dolnych
partii górskich lasów deszczowych Meksyku, występujący na wysokościach od 350 do 2100 m. W Wene-
zueli spotyka się go w pobliżu granicy z Kolumbią, w stanie Táchira, na wysokościach 900-1100 m.
Klimat:
Średnia wilgotność waha się od 55% zimą do ponad 70% latem i jesienią.
Opady od 5 mm od listopada do marca do 170 mm w czerwcu.
Okres kwitnienia: Od stycznia do czerwca, z maksimum w kwietniu.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. W Meksyku
rośliny te kwitną od późnej zimy do połowy wiosny.

Jest to duży (do 75 cm) epifit sympodialny o przyrostach wyrastających gęsto na grubym, twardym,
pełzającym kłączu pokrytym szarymi osłonkami. O tych roślinach mówi się, że są największe z tego
rodzaju, ale wytwarzają najmniejsze kwiaty.
Długość pseudobulwy wynosi 17-35 cm, a jej średnica u podstawy 0,7 cm. Węzłowate, półwzniesione do
łukowato wygiętych pędy są nieco cylindryczne przy podstawie, gdzie są otoczone ciemnymi osłonkami,
po czym szybko przechodzą w część spłaszczoną o szerokości około 1 cm, która jest lekko rowkowana i
w większości pokryta osłonkami od jasno do ciemnobrązowych.
Liście:
Liście mają 28-65 cm długości i 2,5-3,5 cm szerokości. Na szczycie pseudobulwy wyrasta pojedynczy,
wyprostowany do pochylonego, ostro zakończony liść. Jest mięsisty, skórzasty i mniej lub bardziej złożony
wzdłuż nerwu środkowego, zwłaszcza przy podstawie.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma około 25 cm długości, wliczając w to szypułkę pokrytą spłaszczoną osłonką o długości 12
cm. Pęd kwiatowy jest półwzniesiony lub wygięty, a kwiaty tworzą gęstą, cylindryczną kiść na górnej
połowie pędu.
Kwiaty:
Każdy kwiatostan wytwarza wiele kwiatów. Nieco miseczkowate, różowo-purpurowe kwiaty mają dość
mięsiste płatki okółka zewnętrznego o długości 0,7 cm i szerokości 0,3-0,4 cm. Boczne płatki zewnętrzne
są nieco szersze niż płatek grzbietowy. Te boczne płatki są całkowicie rozdzielone aż do podstawy. Płatki
okółka wewnętrznego są mniej mięsiste, mają około 0,7 cm długości i tylko około 0,16 cm szerokości.
Warżka jest głęboko wklęsła przy podstawie, ma po rozłożeniu 0,7 cm długości i 0,45 cm szerokości przy
wierzchołku. Jej obrzeżenia w części wierzchołkowej są nieregularne. Prętosłup nie ma podstawy, jest
nieco cylindryczny do maczugowatego i ma do 0,4 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina o umiarkowanych lub ciepłych wymaganiach temperaturowych.

Latem średnia temperatura dnia wynosi 28-29°C, nocy 16°C, z amplitudą
dobową 12-13°C. Podane temperatury odzwierciedlają średnie warunki, w
jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Ze względu na szeroki zakres
wysokości siedlisk naturalnych, rośliny te powinny przystosować się do
warunków o 6°C cieplejszych lub o 3°C chłodniejszych niż podane w danych
klimatycznych.
Światło: 20000-30000 luksów. Światło powinno być przefiltrowane lub rozproszone, a
rośliny nie powinny być wystawione na bezpośrednie działanie słońca w
godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: W okresie od późnej wiosny do wczesnej jesieni opady deszczu są
umiarkowane do obfitych. Ich ilość następnie dość gwałtownie spada i od
jesieni aż do następnej wiosny nastaje pora sucha. Uprawiane rośliny
powinny być obficie podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie
muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Według Hawksa (1965)
korzenie tych roślin wyjątkowo źle reagują na zleżałe lub skwaśniałe podłoże.
zmniejszyć.
stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok. Inni jednak, od wiosny
do połowy lata stosują nawóz wysokoazotowy, przechodząc na
wysokofosforowy późnym latem i jesienią.
Podłoże: Hawkes (1965) podaje, że Arpophyllum w zasadzie "najlepiej rośnie w
doniczkach wypełnionych podłożem składającym się z równych części
pociętego mchu torfowca i pociętych włókien paproci drzewiastej". Według
tegoż autora, to choć rośliny te powinny być stale utrzymywane wilgotne, to
są "wysoce wrażliwe na zleżałe lub zakwaszone podłoże wokół korzeni i
szybko giną, jeżeli dopuścimy do takiego stanu". Rośliny powinny być
przesadzane natychmiast, gdy podłoże zaczyna się rozkładać albo gdy
wyrastają z doniczek. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie.
Pozwoli to roślinie zaadaptować się w nowym podłożu w możliwie
najkrótszym czasie.
Wilgotność powietrza: 70-75% latem i wczesną jesienią, obniżając się zimą i wiosną do 55-60%.
Okres spoczynku: W zimie średnia temperatura dnia wynosi 26-28°C, nocy 9-11°C, co daje
różnicę dobową 16-17°C. Ze względu na szeroki zakres wysokości siedlisk
naturalnych, rośliny te mogą się przystosować do warunków o 6°C
cieplejszych lub o 3°C chłodniejszych niż podane w danych klimatycznych.
Zimą opady deszczu w siedliskach naturalnych są niskie, ale dodatkowa
wilgoć pochodzi z obfitej porannej rosy i mgły. Zimą należy znacznie
ograniczyć ilość wody, ale rośliny nie powinny pozostawać suche zbyt długo,
aby pseudobulwy nie pomarszczyły się. Według Hawkesa (1965) podłoże
powinno być stale wilgotne. Na ogół wystarcza okazjonalne zamgławianie
wczesnym rankiem pomiędzy rzadkimi podlewaniami. Nawożenie należy
wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i
rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.
Ascocentrum ampullaceum
(Roxburgh) Schlechter 1913
Plemię: Vandeae
Ascocentrum ampullaceum
Synonim: Aerides ampullacea Roxburgh, Angraecum campyloplectron Rchb. f., Gastrochilus ampullaceus
(Roxburgh) Kuntze, Saccolabium ampullaceum (Roxburgh) LIndley.
Występowanie:
Jest to storczyk szeroko rozpowszechniony na obszarze Himalajów, obejmującym tereny Nepalu, Sikkimu,
Bhutanu, wzgórz Khasia w północno-wschodnich Indiach, Burmy, Tajlandii, Laosu, oraz prowincji Yunnan
w południowo-zachodnich Chinach. W Indiach rośliny te rosną w rozproszonym świetle, często na
zrzucających liście drzewach, na wysokościach 100-1000 m. W Tajlandii rosną w górach na zachód od
Bagkoku w pobliżu granicy burmańskiej, oraz w północno-zachodnich górach, skąd są doniesienia o ich
spotkaniu w pobliżu Mae Hong Son (Mae Hong Song), Mae Sot, Mae Sariang (Mae Sarieng) i Mae Ramat.
W Burmie spotyka się je od Moulmein, po wzgórza Chin na zachodniej granicy, w pobliżu Mandalay i w
pobliżu Yanka.
Klimat:
Średnia wilgotność waha się od 50% pod koniec zimy do ponad 80% latem i jesienią.
Opady od 8 mm w styczniu-marcu do 299 mm w czerwcu.
Okres kwitnienia: Od stycznia do sierpnia, z maksimum w kwietniu-maju.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. Christenson
(1986) podaje, że uprawiana odmiana o kwiatach pomarańczowych wydaje się być bardziej wrażliwa na
choroby grzybowe niż odmiana o kwiatach różowych.
Liczba chromosomów wynosi 2n = 38. Ascocentrum ampullaceum jest używane w hybrydyzacji rzadziej
niż inne gatunki tego rodzaju, a to z powodu tendencji do skupiania się kwiatów blisko pędu. Ta właśnie
cecha, uważana za niepożądaną, jest często przekazywana potomstwu.

Jest to karłowaty epifit o wzroście monopodialnym i wysokości 7,5-12,5 cm.
Brak. Pędy mogą osiągać długość 15-25 cm. Odgałęzienia wyrastają często u podstawy głównego pędu,
co powoduje, że rośliny dość szybko rozrastają się w duże kępy. Wzdłuż dolnej części pędu wyrastają
liczne długie, grube, mięsiste korzenie.
Liście:
Liście mają 12-15 cm długości i 1,2-2,0 cm szerokości. Na pędzie jest zwykle 8-10 podłużnych liści. Są one
osadzone blisko siebie, dwurzędowo, a ich podstawy ciasno obejmują pęd. Liście są grube, mięsiste,
matowo zielone, mniej lub więcej poznaczone purpurowo, zwłaszcza gdy są uprawiane w jasnym świetle.
Są skórzaste, nierówno rozcięte i ząbkowane na wierzchołku, rowkowane na górnej powierzchni, a na
dolnej mają wybrzuszenie. Z wiekiem dolne liście opadają.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 8-20 cm długości. Sztywny, poziomy lub opadający pęd kwiatowy, na krótkiej szypułce,
wyrasta z kąta liściowego. Każdy pęd wytwarza równocześnie kilka kwiatostanów. Każdy kwiat wyrasta na
szypułkowatej zalążni o długości zaledwie 1 cm. Kwiaty są gęsto rozmieszczone wzdłuż prawie całej
długości kwiatostanu.
Kwiaty:
20 lub mniej w kwiatostanie. Trwałe kwiaty mają 2,0-2,5 cm średnicy. Ascocentrum ampullaceum ma 2
różne odmiany kolorystyczne. Odmiana typowa ma kwiaty jaskrawe, o nasyconej barwie różowej lub
różowo-fioletowej, natomiast druga odmiana, znana jako Ascocentrum ampullaceum var. aurantiacum
Pradhan ma kwiaty ciemno pomarańczowo-czerwone. Ciemniejsze klony odmiany różowej są czasem
nazywane var. moulmeinense hort. Kwiaty odmiany różowej są szeroko rozpostarte z szerokimi,
zaokrąglonymi płatkami obu okółków, podczas gdy kwiaty odmiany pomarańczowej są nieco
miseczkowate lub dzwonkowate w kształcie. Rozchylające się, jajowate płatki obu okółków są wąskie przy
podstawie a zaokrąglone na wierzchołkach. Mają 1,0-1,3 cm długości i 0,5-0,6 cm szerokości. Wąska,
języczkowata warżka ma często odcień nieco bledszy niż płatki. Jest krótsza niż płatki obu okółków,
odgięta i ma zaokrąglony wierzchołek. Cylindryczna, spłaszczona ostroga ma ok. 1 cm długości, jest lekko
rozdęta na wierzchołku i dłuższa niż warżka. Krótki prętosłup jest biały.
----------------- U P R A W A ----------------

Średnie temperatury dnia latem to 29-31°C, a średnie nocy 22-23°C, z
amplitudą dobową 7-8°C. Najcieplejsze dni występują w czasie bezchmurnej
pogody pod koniec zimy i wiosną, przed nadejściem deszczy monsunowych.
Średnia temperatura takiego wiosennego dnia to 33-36°C, nocy 17-23°C, a
dobowa rozpiętość obniża się z 18 do 10°C.
Światło: 25000-35000 luksów. Umiarkowanie jasne światło powinno być nieco
przefiltrowane lub rozproszone. Rośliny nie powinny być wystawiane na
bezpośrednie działanie promieni południowego słońca. Cały czas należy
zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: W okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są obfite. Następnie
następuje spadek ilości opadów i nastaje okres czteromiesięcznej suszy. Ten
suchy okres trwa aż do początku wiosny. Uprawiane rośliny powinny być
mocno podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze
szybko wysychać po podlaniu. Podłoże wokół korzeni nigdy nie może być
zleżałe ani rozmokłe. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość
wody należy stopniowo zmniejszyć.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców stosuje
zrównoważony nawóz przez cały rok. Inni od wiosny do lata stosują nawóz
wysokoazotowy, przechodząc na wysokofosforowy późnym latem i jesienią.
Podłoże: Rośliny można uprawiać w pojemnikach z dobrym drenażem lub na
podkładkach z korka lub paproci drzewiastej. Należy jednak zapewnić wysoką
wilgotność, co oznacza, że latem rośliny powinny być podlewane co najmniej
raz dziennie. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody tak zamocowane
rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Dla
większości osób trudne jest zapewnienie kilkakrotnego podlewania w ciągu
dnia. W takich przypadkach rośliny zwykle są sadzone do doniczek lub
koszyczków, z zastosowaniem bardzo luźnego, szybko przesychającego,
dość grubego podłoża z kory o średniej granulacji. Perlit i węgiel drzewny
nadają podłożu przewiewność, zatrzymują część wilgoci oraz zapobiegają
jego zakwaszeniu. Rośliny te są szczególnie wrażliwe na zleżałe lub
rozłożone podłoże, powinny więc być przesadzane natychmiast, gdy podłoże
zaczyna ulegać rozkładowi. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy
zaczynają pojawiać się nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w
Wilgotność powietrza: 80-85% latem i na początku jesieni i następnie spada stopniowo do prawie 55-
60% na 2-3 miesiące przy końcu zimy i na początku wiosny.
Okres spoczynku: W zimie średnia temperatura dnia wynosi 29-32°C, nocy 13-14°C, z amplitudą
dobową 15-19°C. W północnych Indiach jednak te warunki są nieco
chłodniejsze. Tam zimą średnie temperatury dnia wynoszą 19-21°C, a nocy 7-
10°C, z amplitudą dobową 11-12°C. Uprawiane rośliny powinny łatwo
zaadaptować się do warunków temperaturowych w podanym zakresie. W
środowisku naturalnym zimą opady deszczu są niewielkie, ale przez
większość tego okresu dodatkowej wilgoci dostarcza obfita rosa oraz nocne
mgły. Jednak pod koniec zimy, przez okres około miesiąca, powietrze jest tak
suche, że nawet nie pojawia się poranna rosa. W zimie uprawianym roślinom
należy zredukować ilość wody, tak aby wysychały między podlewaniami, ale
nie mogą pozostawać zupełnie bez wody przez długi okres czasu. W okresie
zimowym wystarczającą ilość wilgoci zapewnią okazjonalne zamgławiania
wcześnie rano pomiędzy rzadkimi, lekkimi podlewaniami. Jednak późną zimą
lub na początku wiosny, przez okres około miesiąca, dostarczanie wody
należy ograniczyć do okazjonalnych lekkich zamgławiań wcześnie rano. Gdy
roślina nie jest w okresie aktywnego wzrostu, nawożenie należy ograniczyć
lub całkowicie go zaprzestać. W niskich temperaturach rośliny nie są w stanie
wykorzystać nawozów, co powoduje ich nadmierne kumulowanie się w
podłożu.
Ascocentrum christensonianum
J.R.Haager 1993
Plemię: Vandeae
Ascocentrum christensonianum
Występowanie:
Wietnam. Ten stosunkowo niedawno odkryty storczyk znaleziono w południowym Wietnamie, około 20 km
na północny-zachód od Phan Rang. Rośliny napotkano w wąskiej dolinie wzdłuż rzeki Song Cai, pomiędzy
dwoma sąsiednimi górskimi grzbietami. Ten rejon, położony zaledwie 100-150 m powyżej poziomu morza,
jest obszarem suchym, porośniętym młodym, krzaczastym, częściowo gubiącym liście lasem monsunowym.
Klimat:
Średnia wilgotność wynosi 75-80% przez większość roku.
Opady od 18 mm w lutym do 363 mm w listopadzie.
Średnie temperatury (dzień/noc) latem 32°C/23°C, zimą 27-28°C/19-21°C.
Okres kwitnienia: brak danych.
Uwagi różne:
Haager (1993) podaje, że jest to łatwy w uprawie gatunek.

Monopodialny epifit osiągający 15-40 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Pęd ma 15-40 cm długości i 0,3-0,4 cm grubości. Nie rozgałęzia się, a międzywęźla mają długość 0,7-1,5
cm.
Liście:
Liście mają 10-16 cm długości i 0,5-0,8 cm szerokości. Ich kolor jest paprociowo-zielony gdy rosną w cieniu,
ale nabierają intensywnej barwy czerwonej, gdy rosną w pełnym słońcu.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 6 cm długości. Każdy przyrost wytwarza 2-4 wyprostowane do lekko rozłożonych pędów
kwiatowych, które wyrastają przy podstawie liści.
Kwiaty:
Wiele w kwiatostanie. Kwiaty o lekko kubełkowatym kształcie są ułożone wzdłuż prawie całej długości
kwiatostanu. Są bladoróżowe, różowe lub lawendowo-różowe i mają różową warżkę, która na środku ma
purpurową plamkę. Mają 1,4 cm średnicy, a płatki obu okółków mają 1,4 cm długości i 0,7-0,8 cm
szerokości. Płatki obu okółków są szeroko owalne, mają zaokrąglone wierzchołki, które zakończone są
ostrym szpicem. Wklęsły płatek grzbietowy zakrzywia się do przodu tworząc rodzaj kaptura nad
prętosłupem. Wewnętrzne brzegi ukośnie rozłożonych bocznych płatków zewnętrznych mogą zakrzywiać
się do tyłu. Poziomo rozłożone płatki okółka wewnętrznego zakrzywiają się lekko do przodu po każdej
stronie prętosłupa. 3-działkowa warżka ma przy podstawie długą ostrogę i jest trwale połączona z
prętosłupem, który nie ma podstawy. Ostroga zakrzywia się do tyłu, ma 1,4-1,6 cm długości i 0,3 cm
szerokości, jest bocznie spłaszczona i rozszerza się tylko przy wierzchołku. Środkowa część mniej lub
bardziej prostokątnej warżki ma 0,35 cm długości i 0,15 cm szerokości. Boczne działki przy podstawie
warżki są małe, trójkątne i wyprostowane. Działka środkowa jest wysunięta do przodu i ma zaokrąglony
wierzchołek. Prętosłup bez podstawy ma 0,7 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Średnia temperatura letniego dnia wynosi 32°C, nocy 23°C, a różnica dobowa
9°C.
Światło: 35000-45000 luksów. Hagger (1993) zaleca pełne słońce lub tylko lekkie
cieniowanie, ale rośliny prawdopodobnie będą w lepszej kondycji, jeżeli nie
będą wystawiane na bezpośrednie działanie słońca. Choć rośliny opisano jako
rosnące w pełnym słońcu, to należy zauważyć, że w podanym siedlisku
naturalnym bezchmurne niebo występuje tylko przez kilka dni w każdym
miesiącu. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: W tym rejonie opady są niewielkie przez większość roku, ale w okresie
jesiennej pory deszczowej są bardzo obfite. Choć przez większość roku opady
są niewielkie, to dodatkowej wilgoci dostarczają częste nocne mżawki i obfita
rosa. Uprawiane rośliny powinny być regularnie podlewane w okresie
aktywnego wzrostu, ale ich korzenie zawsze muszą wysychać między
podlewaniami. Zamgławiania pomiędzy podlewaniami przeprowadzane
wczesnym rankiem są bardzo korzystne, zwłaszcza w okresie gorącej i suchej
pogody. Hagger (1993) zaleca codzienne podlewanie tych roślin.
Nawożenie: Zaleca się cotygodniowe stosowanie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla
storczyków. Od wiosny do połowy lata korzystne jest stosowanie nawozu
wysoko-azotowego, a następnie do końca jesieni nawozu wysoko-
fosforowego.
Podloże: Rośliny można uprawiać w pojemnikach z doskonałym drenażem lub
zamontowane na podkładkach z korka lub paproci drzewiastej. Hagger (1993)
podaje, że uprawia swoje rośliny na gałązkach winorośli bez żadnego podłoża.
Jeżeli uprawiane rośliny są zamontowane to należy zapewnić wysoką
wilgotność i latem podlewanie przynajmniej raz dziennie, a w czasie bardzo
gorącej i suchej pogody nawet kilka razy dziennie. Jeżeli kłopotliwe jest
zapewnienie wysokiej wilgotności, można rośliny uprawiać w doniczkach lub
koszyczkach wypełnionych dowolnym bardzo luźnym, łatwo przesychającym
podłożem, takim jak średniej wielkości kawałki kory. Dodatek perlitu i węgla
drzewnego rozluźnia podłoże, zatrzymuje część wilgoci i zapobiega
kwaśnieniu podłoża. Rośliny te szczególnie źle reagują na rozłożone, zleżałe
lub rozmokłe podłoże, więc należy je natychmiast przesadzać, gdy podłoże
zaczyna się rozkładać. Przesadzanie najlepiej wykonywać, gdy zaczynają
rosnąć nowe korzenie, bo wtedy rośliny ustabilizują się w możliwie krótkim
czasie. Należy ostrożnie się obchodzić z kruchymi młodymi korzeniami.
Wilgotność powietrza: Przez większość roku wilgotność wynosi 75-80%, ale przez okres około 1
miesiąca w czasie jesiennej pory deszczowej wzrasta do 85%.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimowego dnia wynosi 27-28°C, nocy 19-21°C, a różnica
dobowa 6-8°C. Gdy rośliny nie są w fazie aktywnego wzrostu ilość wody
należy zmniejszyć, zwłaszcza jeżeli rośliny są uprawiane w warunkach
ciemnego, krótkiego dnia panujących zimą w Polsce. Jeżeli ogranicza się ilość
wody, to należy także ograniczyć nawożenie. Gdy wiosną pojawią się nowe
przyrosty wznawia się regularne podlewanie i nawożenie.
Ascocentrum curvifolium
Plemię: Vandeae
Foto: © Copyright Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Ascocentrum curvifolium
Synonim: Gastrochilus curvifolius (Lindley) Kuntze, Saccolabium curvifolium Lindley.
Występowanie:
Birma (obecnie Myanmar) i Tajlandia. W Birmie storczyk ten spotykany bywa wzdłuż rzeki Attran w
Tenasserim, w pobliżu Moulmein i w pobliżu Tavoy. W Tajlandii jego dystrybucja jest w zasadzie
ograniczona do lasów liściastych w górach wzdłuż granicy birmańskiej, na północy i na zachodzie
Tajlandii. Są doniesienia o ich występowaniu w pobliżu Mae Hong Song, Chiengmai i Mae Sot. Nie ma
danych dotyczących wysokości podanych siedlisk naturalnych, ale Kamemoto i Sagarik (1975) podają, że
rośliny te dobrze rosną w mieście Chiengmai i te dane będą służyć jako punkt wyjścia dla oszacowania
wysokości siedlisk. Rośliny napotkano także w północno-wschodnich Indiach i w kilku miejscach w
południowej Tajlandii. Seidenfaden (1988) uważa jednak, że te wiadomości są prawdopodobnie
nieprawdziwe, a obszar występowania tego gatunku ogranicza się do niewielkiego obszaru Tenasserim
Range w Birmie i Tajlandii, pomiędzy 14 i 18 stopniem geograficznej szerokości północnej.
Klimat:

Średnia wilgotność waha się od 60% zimą do ponad 80% latem i jesienią.
Opady od 8 mm w okresie grudzień-marzec do 292 mm we wrześniu.
Okres kwitnienia: od stycznia do sierpnia.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. W siedlisku

naturalnym rośliny kwitną przy końcu zimy i na początku wiosny, czyli przy końcu chłodnej, suchej pory
zimowej.
Ilość chromosomów wynosi 2n = 38. Gatunek ten jest szeroko wykorzystywany w programach
hybrydyzacji. Fuchs (1987) podaje, że spośród 885 hybryd Ascocend (Ascocentrum X Vanda)
zarejestrowanych w roku 1984, 96% z nich ma w swoim rodowodzie właśnie Ascocentrum curvifolium.
Gatunek ten krzyżuje się łatwo z innymi gatunkami z rodzajów vandowatych i daje potomstwo, które
powiela kolor A. curvifolium w około 60%.
Jest to mały do średniego epifit o wzroście monopodialnym i wysokości 15-20 cm.
Brak. Pęd może osiągnąć wysokość 25-30 cm, rzadko 50 cm, co czyni tę roślinę największym gatunkiem w
ramach rodzaju. Zwykle krótkie, grube pędy mają do 1 cm średnicy. Są one otoczone obejmującymi je
podstawami liści ułożonymi dwurzędowo. Dolna część pędu jest zdrewniała i pozostaje ukryta w starych,
suchych, trwałych podstawach liści, które opadły. Pęd przy podstawie często rozgałęzia się i roślina
szybko rozrasta się.
Liście:
Liście mają 10-15 cm, rzadziej 25 cm długości i 1,0-1,5 cm szerokości. Bardzo sztywne, mięsiste, wąsko
lancetowate liście zakrzywiają się charakterystycznie w dół w pobliżu wierzchołków. Na górnej powierzchni
tworzy się niewielki kanalik, zwłaszcza bliżej podstawy liścia, a wierzchołek jest nierówno rozcięty i tworzy
2 ostre zęby. Dwurzędowo ułożone liście, których podstawy obejmują pęd, są ciasno ułożone w 2 rzędach
wzdłuż pędu. Są one jasnozielone z purpurowymi plamkami rozmieszczonymi wzdłuż brzegów, które
widoczne są zwłaszcza latem.
Kwiatostan:
Kwiatostany mają długość 15-25 cm. Wyrastają z kątów liściowych na górnej części pędu. Kwiaty są
ułożone w cylindrycznych kiściach na górnych dwóch trzecich pędu i znacznie wyrastają ponad roślinę.
Gdy roślina osiąga wzrost ok. 15 cm, wytwarza zwykle 1-2 pędy kwiatowe, ale większe rośliny mogą
wydać równocześnie nawet 7 kwiatostanów.
Kwiaty:
Liczne. Płaskie, całkowicie otwarte kwiaty są gęsto ułożone na każdym kwiatostanie. Mają średnicę 2,0-2,5
cm i zazwyczaj utrzymują się przez 2-3 tygodnie. Płatki obu okółków mogą mieć dowolny odcień od
ciemnopomarańczowego do cynobrowo-czerwonego. Warżka ma żółte działki boczne i żółte zgrubienia
przy ich podstawach. Prętosłup jest cynobrowo-czerwony z purpurową pokrywą komory pylnikowej.
Uprawiana jest też forma żółta zwana var. citrinum Rchb. f., a ostatnio forma czerwona bywa czasem
nazywana Ascocentrum rubrum. Płatki obu okółków mają kształt jajowaty do wydłużonego, są wąskie przy
podstawie, mają 1,0-1,4 cm długości i 0,5-0,8 cm szerokości w pobliżu wierzchołków i mają zaokrąglone
lub bardzo tępo zakończone wierzchołki. Płatki okółka wewnętrznego mogą być nieco krótsze i węższe niż
płatki okółka zewnętrznego. 3-klapowa warżka ma 0,6 cm długości, 0,2 cm szerokości, wyprostowane,
trójkątne działki boczne oraz wydłużoną działkę środkową. Ostroga przy podstawie warżki ma 0,6 cm
długości, jest prosta, cylindryczna, lekko rozdęta przy wierzchołku i jest skierowana w dół poza działkę
środkową. Krótki, gruby prętosłup ma ok. 0,15 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------
W lecie średnia temperatura dnia wynosi 31-32°C, w nocy 23-24°C, co daje

różnicę dobową 7-9°C. Najcieplejszym okresem jest wiosna z bezchmurnym
niebem, poprzedzająca letnią porę deszczów monsunowych. Średnia
temperatura takiego wiosennego dnia to 34-36°C, nocy 17-23°C, a dobowa
rozpiętość zmniejsza się z 18 do 11°C.
Światło: 25000-35000 luksów. Najlepsze jest umiarkowanie jasne, rozproszone
światło, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie
południowego słońca. Cały czas należy zapewniać bardzo silny ruch
powietrza.
Podlewanie: W okresie od późnej wiosny do jesieni opady są umiarkowane do obfitych.
Średnia miesięczna następnie dość gwałtownie obniża się i nastaje 4-
miesięczny okres suszy. Uprawiane rośliny powinny być obficie podlewane w
okresie aktywnego wzrostu, ale ich korzenie muszą szybko obeschnąć po
podlaniu, a podłoże wokół nich nigdy nie może być rozłożone ani rozmokłe.
stopniowo zmniejszać.
stosowanie zrównoważonych nawozów przez cały rok, ale są też tacy, którzy
wolą stosować nawóz o podwyższonej zawartości azotu w okresie od wiosny
do połowy lata, a następnie późnym latem i jesienią nawóz zawierający
podwyższoną zawartość fosforu.
Podłoże: Rośliny można uprawiać w pojemnikach z dobrym drenażem albo na
podkładkach z korka lub paproci drzewiastej. Zamocowane rośliny wymagają
jednak wysokiej wilgotności i codziennego podlewania latem, a w wypadku
suchej i gorącej pogody konieczne może być nawet kilkakrotne podlewanie w
ciągu dnia. Niektórzy hodowcy uważają, że zapewnienie wysokiej wilgotności
tak zamocowanym roślinom jest trudne, więc często rośliny te uprawiane są w
doniczkach lub koszyczkach przy użyciu bardzo luźnego, szybko
wysychającego podłoża, takiego jak kawałki kory o średniej wielkości. Często
dodaje się także perlit i węgiel drzewny w celu polepszenia przewiewności
podłoża, zatrzymania pewnej ilości wilgoci i zapobieżenia kwaśnieniu podłoża.
Rośliny te są szczególnie wrażliwe na zleżałe podłoże wokół korzeni, więc
należy je przesadzać natychmiast, gdy podłoże zaczyna się rozkładać.
Przesadzanie należy wykonywać wtedy, gdy zaczynają się pojawiać nowe
korzenie, bo roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.
Wilgotność powietrza: 80-85% latem i na początku jesieni, spadając stopniowo do prawie 60% na
kilka miesięcy przy końcu zimy i na początku wiosny.
Okres spoczynku: W zimie średnia temperatura dnia wynosi 29-32°C, nocy 13-14°C, z amplitudą
dobową 15-18°C. Taki chłodny, suchy okres spoczynku jest konieczny do
zaindukowania kwitnienia. Kamemoto i Sagarik (1975) podają, że rośliny te
rzadko dobrze kwitną w Bangkoku, ale kwitną okazale wtedy, gdy nocne
temperatury obniżają się na kilka tygodni poniżej 15°C, co jednak zdarza się
rzadko. W środowisku naturalnym zimą opady są niewielkie, ale przez
większość tego okresu dodatkowej wilgoci dostarcza obfita rosa oraz nocne
mgły. Jednak pod koniec zimy, przez okres około miesiąca, powietrze jest tak
suche, że nawet nie pojawia się poranna rosa. Zimą uprawiane rośliny
potrzebują mniej okazjonalnych porannych zamgławiań pomiędzy
sporadycznymi lekkimi podlewaniami. Pomiędzy podlewaniami rośliny
powinny przesychać, ale nie powinny zostać całkowicie odwodnione. Jednak
późną zimą lub na początku wiosny, przez okres około miesiąca, dostarczanie
wody należy ograniczyć do okazjonalnych lekkich zamgławiań wcześnie rano.
Nawożenie należy wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych
przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.
Ascocentrum miniatum
Plemię: Vandeae
Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Ascocentrum miniatum
Synonim: Gastrochilus miniatum (Lindley) Kuntze, Saccolabium miniatum Lindley.

Seidenfaden (1992) twierdzi, że Eric Christenson przekazał mu osobiście
następujące informacje: uważa on mianowicie, iż Ascocentrum miniatum jest
rzadkim gatunkiem rosnącym endemicznie na Jawie, natomiast rośliny pochodzące
ze stałego lądu Azji, znane jako Ascocentrum miniatum, należą właściwie do
innego gatunku, dla którego zaproponował nazwę Ascocentrum garayi. Co więcej,
rośliny pochodzące z Filipin, a uważane za Ascocentrum miniatum, powinny
według niego być nazywane Ascocentrum aurantiacum ssp. philippinense. W chwili
obecnej te zmiany nie są jeszcze formalnie ogłoszone, ale jest to chyba tylko
kwestia czasu.
Występowanie:
Tajlandia, Laos, Wietnam, Malaje, Jawa i Filipiny. W Tajlandii storczyki te spotyka

się na całym obszarze kraju, od północnych obszarów górskich, aż do południowo-
zachodniego półwyspu. Rosną zwykle w suchych liściastych lasach na
wysokościach 200-760 m, ale spotkano je w północno-zachodnich górach na
wysokościach 300-1000 m, oraz w pobliżu Loei, na północnym wschodzie, na
wysokości 610 m. Na Malajach rośliny spotyka się na wyspie Langkawi w okolicach
północno-zachodniego wybrzeża oraz w północno-zachodnim stanie Peris. Na
Filipinach rosną na wysokościach 180-750 m na wyspie Luzon w prowincji Rizal, a
na wyspie Mindanao w prowincjach Agusan, Davao, Cotobato i Lanao. Na Jawie
storczyki te są dość powszechne na całej wyspie, a rosną na wysokościach od
poziomu morza do około 1200 m. Nawet pomimo zniszczenia na Jawie wielu
naturalnych siedlisk, rośliny te chętnie kolonizują plantacje lasów tekowych na
wilgotnych terenach, jest więc szansa, że roślina przetrwa mimo destrukcji
naturalnych lasów.
Klimat:

Średnia wilgotność waha się od 60% wczesną wiosną do ponad 80% przez resztę
roku.
Opady od 8 mm w styczniu do 292 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 27,8/11,7°C w styczniu do 33,9/21,7°C w
kwietniu.
Okres kwitnienia: Kwitnie przez cały rok, z maksimum od kwietnia do czerwca.
Wyjątkowo duży zasięg występowania i rozpiętość w wysokościach wskazują, że

Ascocentrum miniatum powinno się adaptować do szerokiego zakresu warunków
uprawy. Może rosnąć w temperaturach o 6-9°C niższych, przy wyższej wilgotności
i większych opadach niż to podają dane klimatyczne.
Uwagi różne:
W siedliskach w Tajlandii rośliny te kwitną późną zimą i na początku wiosny.
Liczba chromosomów wynosi 2n = 38. Według Fuchsa (1987), Ascocentrum

miniatum nie było szeroko stosowane w tworzeniu hybryd, ponieważ nie jest
całkowicie zgodne z innymi rodzajami vandowatych i tylko niewielki procent
otrzymanych krzyżówek produkuje nasiona. W przypadku udanego krzyżowania,
większość hybryd pierwszej generacji daje kwiaty pomarańczowe lub
pomarańczowo-żółte, bez względu na kolor kwiatów drugiego rodzica.
Jest to mały epifit o wzroście monopodialnym i wysokości 10-20 cm.
Pseudobulwy:
Brak. Rośliny czasami osiągają wysokość 30 cm. Gruby, prosty pęd jest okryty
przez dwudzielne, układające się dachówkowato podstawy liści, nawet w dolnej
części pędu, gdzie stare, suche podstawy liści dalej utrzymują się na pędzie także
po opadnięciu liści. W okolicy podstawy pędu wyrasta czasem kilka odgałęzień, ale
Christenson (1986) podaje, że rzadko się zdarza, aby roślina wyrosła poza 10 cm
doniczkę. Na odgałęzieniach kwiaty pojawiają się, gdy osiągną one wysokość 8
cm. Wzdłuż dolnej części pędu wyrastają liczne długie, grube, mięsiste korzenie.
Liście:
Liście mają 5-20 cm długości i 1,0-1,5 cm szerokości. Sztywne, ciemnozielone

liście są ułożone dwurzędowo na górnej części pędu i oddalone od siebie o około
0,3-0,4 cm. Grube, mięsiste, paskowate liście, ukośnie wyprostowane lub nieco
zakrzywione, mają przekrój w kształcie litery V i ząbkowany, nierówny szpic.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 10-25 cm długości. Sztywna, wyprostowana łodyga kwiatowa

wyrasta z kątów liściowych i sporo ponad liście. Możliwe jest równoczesne
wytworzenie kilku kwiatostanów na tym samym pędzie. Kwiaty tworzą gęstą, mniej
lub bardziej cylindryczną w kształcie kiść na prawie całej długości kwiatostanu.
Kwiaty:
Każdy kwiatostan wytwarza wiele kwiatów. Jaskrawe, czerwono-pomarańczowe do

żółto-pomarańczowych kwiaty mają 1,2-1,5 cm średnicy i trwałość dwóch tygodni
lub dłużej. Całkowicie otwierające się płatki okółka wewnętrznego są zwężone przy
podstawie i zaokrąglone lub tępo zakończone przy wierzchołku. Płatki okółka
zewnętrznego mają do 0,8 cm długości i 0,3 cm szerokości, ale płatek grzbietowy
może być nieco węższy. Płatki okółka wewnętrznego są podobne do płatka
grzbietowego, ale zwykle są nieco krótsze. 3-klapowa warżka o kształcie języczka
ma 0,4 cm długości i 0,1-0,2 cm szerokości. Jej wyprostowane boczne działki
prawie dotykają prętosłupa. Środkowa działka jest tępo zakończona i w połowie
swej długości nagle się zgina, tak że część przy wierzchołku kieruje się do przodu.
Cylindryczna ostroga przy podstawie warżki jest prawie dwa razy dłuższa niż część
środkowa warżki i skierowana jest w dół za warżką. Ostroga jest nieco rozdęta i
bocznie spłaszczona przy końcu. Prętosłup jest krótki i okrągły.
----------------- U P R A W A ----------------
W lecie średnia temperatura dnia wynosi 29-31°C, w nocy

22°C, co daje różnicę dobową 7-9°C. Najcieplejsze dni w
roku to dni w czasie bezchmurnej, wiosennej pogody, przed
rozpoczęciem pory deszczowej. Średnia temperatura takiego
wiosennego dnia to 33-34°C, nocy 15-22°C, a dobowa
rozpiętość obniża się z 18 do 11°C.
Światło: 25000-35000 luksów. Światło powinno nieco przefiltrowane
lub rozproszone. Rośliny nie powinny być wystawiane na
bezpośrednio działanie promieni słonecznych, szczególnie w
południe. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.
Na Jawie rośliny rosnące w lasach tekowych zakwitają
wkrótce po opadnięciu liści z drzew, co może wskazywać, że
do zainicjowania kwitnienia konieczna jest większa dawka
światła.
Podlewanie: W okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są
obfite. Następnie średnia miesięczna spada dość
gwałtownie, dając okres suszy trwający do początku wiosny.
Uprawiane rośliny powinny być obficie nawadniane w okresie
aktywnego wzrostu, ale ich korzenie muszą szybko
obeschnąć po podlaniu, a podłoże wokół nich nigdy nie może
być rozłożone ani rozmokłe. Gdy na jesieni nowe przyrosty
osiągną dojrzałość, ilość wody należy stopniowo zmniejszyć.
Steingrubey (1989) podał, że w okresie aktywnego wzrostu
podlewa swoje rośliny 3 razy w tygodniu. Podlewa tylko
wcześnie rano i to w czasie bezchmurnych, słonecznych
poranków. Gdy wzrost ulega spowolnieniu, podlewanie
odbywa się tylko 2 razy w tygodniu. Jego zalecenia są
dobrym punktem wyjścia, ale to rzeczywiste warunki w
danym miejscu uprawy, takie jak wilgotność, poziom światła,
temperatura i rodzaj podłoża, określają jak często należy
podlewać roślinę.
Nawożenie: W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co
tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków.
Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego
nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do
połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a
następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować
nawóz o większej zawartości fosforu.
Podłoże: Rośliny można uprawiać w płytkich pojemnikach z dobrym
drenażem lub na podkładkach z korka lub paproci
drzewiastej. Zamocowane rośliny wymagają jednak wysokiej
wilgotności i przynajmniej codziennego podlewania latem, a
nawet może być konieczne kilkukrotne podlewanie w ciągu
dnia, jeśli pogoda jest sucha i bardzo gorąca. Niektórzy
hodowcy uważają, że zapewnienie wysokiej wilgotności tak
zamocowanym roślinom jest trudne, więc często rośliny te
uprawiane są w doniczkach lub koszyczkach przy użyciu
bardzo luźnego, szybko wysychającego podłoża, takiego jak
kawałki kory o średniej wielkości. Perlit i węgiel drzewny dają
podłożu przewiewność, zatrzymują część wilgoci oraz
zapobiegają jego zakwaszeniu. Rośliny są szczególnie
wrażliwe na zleżałe, rozmokłe lub rozłożone podłoże,
powinny więc być przesadzane natychmiast, gdy
zauważymy, że podłoże zaczyna ulegać rozkładowi. Jeśli
przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają
pojawiać się nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni
w możliwie najkrótszym czasie. Nowe korzenie są bardzo
kruche i należy się z nimi obchodzić ostrożnie.
Wilgotność 80-85% latem i jesienią, spadając stopniowo do prawie 60%
powietrza: na 2-3 miesiące przy końcu zimy i na początku wiosny.
Okres spoczynku: W górskich siedliskach północnej Tajlandii średnia
temperatura dnia zimowego wynosi 27-31°C, nocy 12°C, co
daje amplitudę dobową 15-18°C. Natomiast w południowej
Tajlandii i we wszystkich równikowych siedliskach
temperatury ulegają niewielkim tylko zmianom przy zmianach
pór roku. Na przykład na Jawie średnia temperatura dnia to
24-26°C, nocy 18-19°C, a amplituda dobowa wynosi 6-8°C
przez cały rok. Prawdopodobnie rośliny mogą się
zaadaptować do dowolnych warunków w podanym zakresie.
To przypuszczenie zweryfikowali Kamemoto i Sagarik (1975)
podając, że te rośliny kwitną zupełnie dobrze na niskich
wysokościach, oraz Steingrubey (1989), który podaje, że są
to rośliny niezwykle zdolne do adaptacji i rosnąc na Florydzie
mogą być uprawiane na zewnątrz i nie wykazują one
żadnych objawów chorobowych wywołanych temperaturami,
ani w pobliżu 0°C ani nawet wyższymi niż 38°C. Zimą i z
początkiem wiosny, przez okres 4 miesięcy, opady deszczu
na siedliskach w północnej Tajlandii są niewielkie. Na Jawie
ten suchy zimowy okres trwa tylko 2 miesiące i nie jest aż tak
bardzo suchy. Na naturalnych siedliskach występują duże
ilości rosy oraz nocne mgły, które dostarczają na tyle dużo
wilgoci, że rośliny rzadko intensywnie wysychają. Uprawiane
rośliny zimą potrzebują mniej wody, zwłaszcza te uprawiane
w niższych temperaturach, przy niskim poziomie światła lub
krótkim dniu. Pomiędzy podlewaniami rośliny powinny nieco
przesychać, ale nie wysychać całkowicie. Okazjonalne
zamgławiania wczesnym rankiem pomiędzy rzadkimi
podlewaniami powinny zapewnić wystarczającą ilość wilgoci,
ale i umożliwić konieczny, suchy, zimowy okres spoczynku.
Rośliny uprawiane w cieple i przy większej dawce światła
wymagają nieco więcej wody niż te uprawiane w środowisku
chłodniejszym i ciemniejszym. Nawożenie powinno być
zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia
się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania
na wiosnę.
Ascocentrum pumilum
(Hayata) Schlechter 1919
Plemię: Vandeae
Foto: © Lourens Grobler under Creative Commons license. Wszelkie prawa

zastrzeżone.
Ascocentrum pumilum
Synonimy:
Saccolabium pumilum Hayata 1906, Ascolabium pumilum (Hayata) S.S. Ying 1977.
Występowanie:
Tajwan. Storczyk ten rośnie na całej wyspie, w liściastych lasach na wysokościach 1000-
2000 m.
Klimat:

Średnia wilgotność wynosi prawie 90% od wiosny do jesieni, 80-85% przez pozostałą
część roku.
Opady od 46 mm w grudniu do 759 mm w sierpniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) wynoszą latem 24°C/15-16°C, zimą 17-18°C/7-8°C.
Okres kwitnienia: luty, kwiecień, wrzesień i październik.
Uwagi różne:
Terminy kwitnienia podane w tabeli klimatycznej oparto na doniesieniach hodowców.
Prawdziwie miniaturowy, monopodialny epifit, osiągający 6 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Brak. Krótkie pędy są całkowicie okryte dwurzędowo ułożonymi, obejmującymi pędy

podstawami liści i nawet zdrewniałe, dolne części pędu są ukryte pod starymi, suchymi,
trwałymi podstawami liści, które wcześniej opadły. Przy podstawie pędu wyrastają liczne,
mięsiste korzenie.
Liście:
Liście mają 3-8 cm długości. W pobliżu wierzchołka każdego pędu wyrasta kilka
skórzastych, dwurzędowo ułożonych, igłowatych, wydłużonych liści. Są one nieco
zakrzywione, mają 0,2-0,3 cm szerokości i dość tępo zakończone wierzchołki. Wzdłuż
górnej powierzchni mają rowki, co w przekroju daje kształt nerkowaty.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma 2-4 cm długości. Kwiaty wyrastają na krótkim pędzie kwiatowym w

pobliżu jego wierzchołka. Wysmukły pęd kwiatowy wyrasta z kąta liściowego. Rośliny
mogą kwitnąć kilka razy w roku. Każdy kwiat wyrasta na szypułkowatej zalążni o
długości około 1 cm.
Kwiaty:
5-10 w kwiatostanie. Różowe lub różowawo-czerwone płatki obu okółków często są

nieco jaśniejsze przy podstawach. Kwiaty mają około 1,5 cm średnicy, a nieco do przodu
skierowane płatki tworzą kształt kubełkowaty. Owalne, dość ostro zakończone płatki obu
okółków mają 0,7-0,8 cm długości i 0,25 cm szerokości. 3-działkowa warżka ma 0,55 cm
długości, 0,4 cm szerokości i małe, proste, trójkątne do jajowatych działki boczne.
Działka środkowa ma około 0,5 cm długości, ostro zakończony wierzchołek i jest
podłużnie rowkowana wzdłuż nerwu środkowego. Przy podstawie warżki jest
cylindryczna ostroga o długości około 0,5 cm, która jest skierowana w dół i do tyłu poza
warżkę. Krótki prętosłup ma około 0,15 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Średnia temperatura letniego dnia wynosi 24°C, nocy 15-16°C, a

różnica dobowa 8-9°C. Christenson (1986) podaje, że w szklarni
rośliny te dobrze rosną umieszczone w jasnym świetle powyżej
chłodolubnych gatunków Masdevallia i Odontoglossum.
Światło: 18000-25000 luksów. Najlepsze jest umiarkowanie przefiltrowane
światło, a bezpośredniego słońca powinno się unikać. Cały czas
należy zapewniać silny ruch powietrza.
Podlewanie: Opady są umiarkowane do obfitych przez większość roku, tylko
w zimie występuje krótki, 1-2 miesięczny okres lekkiej suszy.
Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w okresie
aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą szybko przesychać po
podlaniu. Podłoże wokół korzeni nigdy nie może być rozmokłe
ani zleżałe. Gdy jesienią wzrost zostaje spowolniony, ilość wody
powinna zostać nieco zredukowana.
Nawożenie: Zaleca się cotygodniowe stosowanie 1/4-1/2 dawki nawozu do
storczyków w okresie aktywnego wzrostu. Wielu hodowców
preferuje stosowanie nawozu o zrównoważonym NPK przez cały
rok, ale są też tacy, którzy preferują stosowanie nawozu wysoko-
azotowego od wiosny do połowy lata, a następnie do końca
jesieni nawozu wysoko-fosforowego.
Podloże: Christenson (1986) podaje, że lepiej uprawiać te rośliny
zamontowane na podkładkach ze względu na ich niewielki
rozmiar, ale niektórzy uprawiają je z powodzeniem w doniczkach.
Zamontowane rośliny wymagają wysokiej wilgotności i latem
podlewania przynajmniej raz dziennie, a w czasie gorącej pogody
konieczne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia.
Ponieważ czasem jest trudne utrzymanie zamontowanych roślin
odpowiednio nawodnionych, wielu uprawia te rośliny w
doniczkach lub koszyczkach wypełnionych luźnym, szybko
przesychającym podłożem. Ascocentrum jest wyjątkowo
nietolerancyjne na zleżałe podłoże wokół korzeni. Przesadzanie
najlepiej wykonywać, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie.
Rośliny wtedy ukorzeniają się w możliwie krótkim czasie.
Wilgotność Od późnej wiosny aż do początków jesieni średnia wilgotność
powietrza: wynosi prawie 90%, a przez pozostałą część roku spada do 80-
85%.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimowego dnia wynosi 17-18°C, nocy 7-
8°C, a różnica dobowa 10°C. Zimą opady w naturalnym siedlisku
są nieco mniejsze, ale nie jest to prawdziwa pora sucha.
Dodatkowej wilgoci dostarczają obfita rosa i mżawki, a ich ilość
nie jest uwzględniona w średniej opadów. Zimą należy
zmniejszyć nieco ilość wody, zwłaszcza roślinom uprawianym w
warunkach krótkiego, ciemnego dnia na umiarkowanych
szerokościach geograficznych. Nie mogą jednak pozostawać bez
wody zbyt długo. Nawożenie powinno zostać wyeliminowane aż
do wiosny, kiedy zaczyna się wzrost nowych przyrostów i
wznawia się obfitsze podlewanie.
Aspasia lunata
Lindley 1836
Plemię: Maxillareae
Podplemię: Oncidiinae
Foto: © Grażyna Siemińska. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Aspasia lunata
Synonimy:
Odontoglossum lunatum (Lindley) Rchb.f 1864, Trophianthus zonatus Scheidweiler 1844,

Aspasia papilionacea Rchb.f. 1876; Miltonia odorata Rchb.f. 1855
Występowanie:
Brazylia. Storczyki te występują na chłodniejszych terenach górskich na wysokości około 1000

m, w południowo-wschodnich stanach Rio de Janeiro, Sao Paulo, Minas Gerais, Paraná, Santa
Catarina i Rio Grande do Sul. Najczęściej rosną na drzewach zwisających nad strumieniami.
Klimat:
Wilgotność 80-85% od późnej wiosny do późnej jesieni, spadając do 75% zimą i wczesną
wiosną.
Średnie temperatury (dzień/noc) latem 24-26°C/17-18°C, zimą 19°C/12°C.
Okres kwitnienia: prawie cały rok oprócz zimy z największym nasileniem w czerwcu.
Uwagi różne:
Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców.
Sympodialny epifit o średniej wielkości osiągający 25 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Pseudobulwy mają 5-7 cm długości i 1,5 cm szerokości. Mięsiste, owalno-eliptyczne

pseudobulwy są bocznie spłaszczone, bardzo wąskie przy podstawie i są częściowo otoczone
przez 1-2 osłonki. Przyrosty są oddalone od siebie o 1-2 cm na krótkim kłączu.
Liście:
Liście mają do 20 cm długości i 1,0-1,7 cm szerokości. Na szczycie każdego przyrostu

wyrastają 1-2 wstążkowe liście. Mają ostro zakończone wierzchołki i zwężają się w stronę
podstawy, gdzie na krótkim odcinku składają się wzdłuż nerwu środkowego tworząc krótki,
wąski, szypułkowaty ogonek.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma do 7,5 cm długości. Pęd kwiatowy wyrasta przy podstawie pseudobulwy wzdłuż
osi jednej z osłonek.
Kwiaty:
1-2 na kwiatostan. Rozchylone kwiaty o kształcie gwiazdy mają płatki obu okółków w kolorze
jabłkowej zieleni z plamkami na połowie przy podstawie w kolorze od ciemno purpurowo
brązowej do kasztanowej. Warżka jest biała z fioletowymi lub różowo- purpurowymi plamkami
wzdłuż przesmyku przy podstawie działki środkowej. Prętosłup jest żółtawobiały. Kwiaty mają
około 5,0-6,5 cm wysokości od wierzchołka płatka grzbietowego to dolnego brzegu warżki, a są
nieco węższe gdy je zmierzyć w poprzek poziomo rozłożonych płatków okółka wewnętrznego.
Płatki okółka zewnętrznego są wąskie, lancetowate, ostro zakończone i mają 2,5-3,5 cm
długości i 1,5 cm szerokości. Płatek grzbietowy jest wyprostowany, a boczne płatki zewnętrzne
ukośnie rozłożone. Płatki okółka wewnętrznego też są wąskie, lancetowate, ostro zakończone i
mają około 1,5 cm szerokości, ale są nieco krótsze niż płatki okółka zewnętrznego. 3-działkowa
warżka ma 2,5-3,0 cm długości. Przy podstawie jest połączona z prętosłupem na około połowie
jego długości, po czym gwałtownie skręca w dół i rozkłada się tworząc lekko skręcone, trójkątne
boczne działki. Następnie warżka zwęża się w dość szeroki przesmyk pomiędzy bocznymi
działkami i podstawą działki środkowej, aby następnie znowu rozszerzyć się w szeroko
rozłożoną, zaokrągloną, nieco pofalowaną działkę środkową. Zgrubienie tworzy kilka
podłużnych krawędzi w gardzieli. Wysmukły, prosty prętosłup ma około 1 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.
Średnia temperatura letniego dnia wynosi 24-26°C, nocy 17-18°C, co

daje różnicę dobową 7-8°C. Temperatury podane powyżej
przedstawiają średnie warunki w jakich ten storczyk rośnie. Duży
obszar występowania sprawia, że rośliny te powinny się adaptować
do temperatur nieco wyższych lub 3-4°C niższych od podanych. The
Queens (1993) podają, że ich rośliny dobrze rosną w umiarkowanych
temperaturach.
Światło: 20000-35000 luksów. Rośliny najlepiej rosną w jasnym, ale nieco
rozproszonym świetle i potrzebują ochrony przed bezpośrednim
południowym słońcem.
Podlewanie: W naturalnym siedlisku opady są stosunkowo obfite przez większość
roku, ale w okresie 2-3 zimowych miesięcy nieco mniejsze. Nie jest to
jednak prawdziwa pora sucha. Uprawiane rośliny powinny być obficie
podlewane przez większość roku, ale korzeniom należy zapewnić
doskonały drenaż i ruch powietrza.
Nawożenie: W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-
1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej
zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a
nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i
jesienią.
Podłoże: Dowolne, luźne podłoże o średniej gradacji.
Wilgotność powietrza: Wilgotność wynosi 80-85% od późnej wiosny do późnej jesieni,
spadając do 75% zimą i wczesną wiosną.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimowego dnia wynosi 19°C, nocy 12°C, dając
różnicę dobową 7-8°C. Zimą opady w naturalnym siedlisku są nieco
mniejsze, ale regularnie tam występuje obfita rosa i nocne mżawki
powodując, że nie jest to prawdziwa pora sucha. Uprawiane rośliny
potrzebują mniej wody począwszy od późnej jesieni po osiągnięciu
dojrzałości przez nowe przyrosty, ale powinny być okresowo
podlewane, aby uchronić je przed zbytnim wysuszeniem. W
warunkach ciemnego, krótkiego dnia, lub przy niższych
temperaturach rośliny potrzebują znacznie mniej wody. Nie mogą
jednak pozostawać bez wody przez zbyt długi okres i trzeba im dawać
tyle wody, aby pseudobulwy nie pomarszczyły się. Nawożenie należy
zmniejszyć lub wyeliminować aż do wiosny, gdy rozpoczyna się
wzrost nowych przyrostów.
Aspasia psittacina
(Rchb.f.) Rchb.f. 1878
Foto: © http://orchidstory.forumactif.org under Creative Commons license. Wszelkie prawa
zastrzeżone.
Aspasia psittacina
Synonimy:
Odontoglossum psittacinum Rchb.f. 1877.
Występowanie:
Ekwador. Storczyk popularny w zachodnim Ekwadorze, zarówno w suchych jak i wilgotnych

tropikalnych lasach na nizinach, poniżej 800 m. Często porasta drzewa sadzone dla zapewnienia
cieniowania na plantacjach kawy i kakao.
Klimat:

Wilgotność 75-80% przez większość roku.
Opady od 3-5 mm w lutym-kwietniu do 180 mm w październiku.
Średnie temperatury (dzień/noc) latem 29-30°C/19-20°C, zimą 27-28°C/17-18°C.
Okres kwitnienia: od sierpnia do listopada.
Uwagi różne:
Terminy kwitnienia podane w tabeli klimatycznej oparto na doniesieniach z naturalnych siedlisk.

Sympodialny epifit osiągający 44 cm wysokości.
Pseudobulwy:
Pseudobulwy mają 12,5 cm długości i 4 cm szerokości z pędem przy podstawie o długości 10 cm.
Pęd przy podstawie jest całkowicie otoczony, a podstawa pseudobulwy jest częściowo okryta przez
3-5 obejmujących ją osłonek z dobrze rozwiniętymi liśćmi drugorzędowymi.
Liście:
Liście mają do 32 cm długości i 5 cm szerokości. Na szczycie każdego przyrostu wyrastają 2

cienkie, zielone, wąsko-lancetowate do wstążkowych liście. Ich wierzchołki są ostro zakończone, na
spodniej stronie mają wybrzuszenie, a zwężają się w stronę podstawy, gdzie złożone wzdłuż nerwu
środkowego tworzą krótki ogonek liściowy. Drugorzędowe liście przy podstawie mają podobny
kształt, ale są mniejsze. Te drugorzędowe liście przy najniższej osłonce są najmniejsze, ale przy
wyższych osłonkach są coraz większe, tak że liść przy najwyższej osłonce może być prawie tak
samo duży jak liście na wierzchołku pseudobulwy.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma do 20 cm długości. Pęd kwiatowy wyrasta przy podstawie ostatnio dojrzałej

pseudobulwy wzdłuż osi jednej z górnych osłonek. Całkiem często się zdarza, że przyrost wytwarza
2 pędy kwiatowe.
Kwiaty:
Na wierzchołku każdego kwiatostanu wyrasta 3-8 efektownych kwiatów o silnym zapachu

podobnym do zapachu goździków. Płatki obu okółków mają żółty kolor i są poznaczone
nieregularnymi w kształcie, poprzecznymi, czerwono-brązowymi prążkami. Warżka jest biała.
Kwiaty mają około 6 cm wysokości mierząc od wierzchołka wyprostowanego płatka grzbietowego
do wierzchołków ukośnie rozłożonych bocznych płatków zewnętrznych, ale są nieco węższe jeżeli
mierzone są poprzez ukośne, nieco do przodu skierowane płatki okółka wewnętrznego. Płatki obu
okółków są wąsko lancetowate i mają ostro zakończone wierzchołki. Są one raczej wklęsłe, a ich
brzegi zawijają się do góry, zwłaszcza w pobliżu wierzchołków. Płatek grzbietowy ma do 3 cm
długości i 0,7 cm szerokości w połowie długości. Boczne płatki zewnętrzne mają około 2,7 cm
długości, 0,5 cm szerokości i mogą być nieco odgięte w stronę wierzchołka. Płatki okółka
wewnętrznego mają około 2,5 cm długości, 0,5 cm szerokości i od podstawy zakrzywiają się tak, że
górna część jest prawie równoległa do prętosłupa. 3-działkowa warżka o kształcie skrzypiec jest
umocowana do podstawy prętosłupa na długości około 0,5 cm swojej podstawy. W miejscu gdzie
warżka staje się swobodna następuje wygięcie o 90°, tak że większość wierzchołkowej, swobodnej
części jest ustawiona pod kątem prostym do prętosłupa. W pobliżu wierzchołka jednak warżka
znowu wygina się nagle, tak że brzeg przy wierzchołku zakrzywia się do góry i jest ustawiony
równolegle do prętosłupa. Zaokrąglone boczne działki przy podstawie są rozłożone, ale nieco
zagięte przy wierzchołkach. Pomiędzy bocznymi działkami i działką środkową jest krótkie
ściągnięcie. Działka środkowa następnie stopniowo rozszerza się z każdej strony, ma zaokrąglone,
pofalowane brzegi z wcięciem w kształcie litery V na środku. Zgrubienie tworzą dwa podłużne
wybrzuszenia, które rozciągają się od podstawy warżki do podstawy działki środkowej. Prosty
prętosłup ma około 1,3 cm długości.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Średnia temperatura letniego dnia wynosi 29-30°C, nocy 19-20°C, co daje
różnicę dobową 9-11°C.
Światło: 20000-35000 luksów. Rośliny najlepiej rosną w jasnym, ale nieco
rozproszonym świetle i potrzebują ochrony przed bezpośrednim
południowym słońcem.
Podlewanie: W naturalnym siedlisku opady są obfite przez 4 miesiące, począwszy od
połowy lata aż do jesieni. Ich ilość następnie powoli spada dając okres 4
miesięcy o niskich opadach, który trwa przez zimę i wiosnę. Znaczne ilości
dodatkowej wilgoci dostępne są jednak przez cały rok z obfitej rosy i
nocnych mżawek. Uprawiane rośliny powinny być obficie podlewane w
okresie aktywnego wzrostu, ale należy zapewnić doskonały drenaż. Gdy
jesienią nowe przyrosty osiągną dojrzałość ilość wody należy stopniowo
zmniejszać.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu
jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w
fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią.
Podloże: Dowolne, luźne, szybko przesychające podłoże.
Wilgotność Wilgotność wynosi 75-80% przez większość roku, ale spada do 70% w
powietrza: okresie 3 miesięcy wiosną i na początku lata.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimowego dnia wynosi 27-28°C, nocy 17-18°C, dając
różnicę dobową 9-11°C. Choć opady zimą są mniejsze, to dodatkową
wilgoć zapewnia obfita rosa i mżawki nie pozwalając na zbytnie wysuszenie.
Zimą należy zmniejszyć ilość wody uprawianym roślinom, ale nie mogą
pozostawać suche zbyt długo. Na ogół takie warunki można osiągnąć
poprzez dość regularne poranne zamgławiania, z lekkim, rzadkim
podlewaniem, co powinno zapewnić konieczny suchy spoczynek, ale nie
doprowadzi do wysuszenia rośliny. Jeżeli pseudobulwy zaczynają się
marszczyć, to należy zwiększyć ilość wody. Nawożenie powinno być
zredukowane lub wyeliminowane do wiosny, kiedy pojawiają się nowe
przyrosty i podejmuje się obfitsze podlewanie.
Aspasia silvana
F.de Barros 1988
Foto: © www.rv-orchidswork.com under Creative Commons license. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Aspasia silvana
Występowanie:
Brazylia. Nie byliśmy w stanie zdobyć kopii pierwotnego opisu ani żadnych innych informacji
dotyczących naturalnego siedliska i jego wysokości, ale w ustnej relacji z roku 2004 Dalton Holland
Baptista, brazylijski badacz storczyków poinformował nas, że storczyki te znaleziono w stanie Espírito
Santo na południe od Bahia, na wysokościach od poziomu morza do 800 m.
Klimat:

Wilgotność przez cały rok wynosi 80-85%.
Opady od 53 mm w lutym do 160 mm w czerwcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) latem 24-26°C/18°C, zimą 20-21°C/13-14°C.
Okres kwitnienia: brak danych.
Sympodialny epifit umiarkowanej wielkości, którego przyrosty osiągają 38 cm wysokości. Poniższy opis
oparty jest na informacjach od brazylijskich hodowców, którzy podają, że rośliny te są podobne we
wszystkich aspektach do Aspasia lunata oprócz tego, że części wegetatywne są około 50% większe,
liście dwa razy szersze, a kwiatostan dwa razy dłuższy.
Pseudobulwy:
Pseudobulwy mają 8-10 cm długości i 2,3 cm szerokości. Mięsiste, owalno-eliptyczne pseudobulwy są

bocznie spłaszczone, bardzo wąskie przy podstawie i są częściowo okryte przy podstawie przez 1-2
osłonki liściowe. Przyrosty są oddalone od siebie o 1-2 cm na pełzającym kłączu.
Liście:
Liście mają do 30 cm długości i 2,0-3,4 cm szerokości. Na szczycie każdego przyrostu wyrastają 1-2
wstążkowe liście. Mają ostro zakończone wierzchołki i zwężają się w stronę podstawy, gdzie na krótkim
odcinku składają się wzdłuż nerwu środkowego tworząc krótki, wąski, szypułkowaty ogonek.
Kwiatostan:
Kwiatostan ma do 15 cm długości. Pęd kwiatowy wyrasta przy podstawie pseudobulwy wzdłuż osi
jednej z osłonek przy podstawie.
Kwiaty:
O kwiatach mówi się, że są podobne do kwiatów Aspasia lunata, ale są znacznie większe. Aspasia
lunata wytwarza zwykle 1-2 kwiaty na każdym kwiatostanie. Ich rozłożone kwiaty o gwiaździstym
kształcie mają płatki obu okółków udekorowane ciemnymi purpurowo-brązowymi do kasztanowych
plamkami na połowach od strony podstawy. Warżka jest biała z fioletowymi lub różowo-purpurowymi
plamkami biegnącymi przez przesmyk u podstawy działki środkowej. Prętosłup jest żółtawobiały. Kwiaty
Aspasia lunata mają 5,0-6,5 cm wysokości od wierzchołka płatka grzbietowego do brzegu warżki i są
nieco węższe jeżeli mierzyć poprzecznie poprzez rozłożone płatki okółka wewnętrznego. O kwiatach
Aspasia silvana mówi się, że są znacznie większe.
----------------- U P R A W A ----------------
Temperatura: Średnia temperatura letniego dnia wynosi 24-26°C, nocy 18°C, co daje różnicę
dobową 7-8°C. Temperatury podane powyżej przedstawiają najchłodniejsze
warunki w jakich ten storczyk rośnie. Duży obszar występowania sprawia, że
rośliny te powinny się adaptować do temperatur o 3-4°C wyższych.
Światło: 20000-35000 luksów. Rośliny najlepiej rosną w jasnym, ale nieco rozproszonym
świetle i potrzebują ochrony przed bezpośrednim południowym słońcem.
Podlewanie: W naturalnym siedlisku opady są umiarkowane do obfitych od wiosny do jesieni,
ale w okresie miesięcy zimowych są nieco mniejsze. Uprawiane rośliny powinny
być obficie podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale muszą nieco
przesychać między podlewaniami. Gdy jesienią zakończy się kwitnienie ilość
wody należy stopniowo redukować.
zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest
korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor
powinien być stosowany późnym latem i jesienią.
Podloże: Dowolne, luźne podłoże o średniej gradacji.
Wilgotność Wilgotność wynosi 80-85% przez cały rok. Nie tylko jednak ilość opadów jest
powietrza: stosunkowo duża, ale wysoka wilgotność jest spowodowana także południowo-
wschodnimi wiatrami niosącymi duże ilości wilgoci znad oceanu w głąb lądu.
Niskie chmury, mgła i mżawki często rozwijają się w rezultacie kondensacji, gdy
ciepłe, wilgotne powietrze ochładza się przechodząc przez góry. Tak więc, duże
ilości wilgoci nie zawsze są odzwierciedlone w całkowitej ilości opadów
rejestrowanej na najbliższej stacji klimatycznej, a są dostarczane roślinom.
Okres spoczynku: Średnia temperatura zimowego dnia wynosi 20-21°C, nocy 13-14°C, dając
różnicę dobową 7°C. Przypominamy, że rośliny te powinny się adaptować do
temperatur nawet o 3-4°C wyższych niż podane. Choć opady zimą są mniejsze,
to wysoka wilgotność i nocne ochłodzenie skutkują częstym występowaniem
obfitej rosy i mżawek. Zimą należy zmniejszyć ilość wody uprawianym roślinom,
ale nigdy nie mogą wysychać zupełnie. Na ogół podobne warunki można
osiągnąć poprzez dość regularne poranne zamgławiania, z lekkim podlewaniem
co około 2 tygodnie, zwłaszcza gdy zaczyna się okres jasnej, słonecznej
pogody. Nawożenie powinno być zredukowane do wiosny, kiedy podejmuje się
obfitsze podlewanie.

Acacallis Cyanea

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Acacallis Cyanea

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Acacallis cyanea

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina chłodnolubna.

(Lindley) Schlechter 1915

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

(Thouars) Schlechter 1914

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

(Rchb. f.) Schlechter 1914

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

( Finet) H. Perrier de la Bathie

Temperatura: Roślina o ciepłych/umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

J. Stewart & I. F. La Croix 1987

Foto: © Shozu Shima. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Aerangis luteo-alba var. rhodosticta

Informacje o roślinie i kwiatach:

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna, ale wymaga chłodnych nocy w okresie spoczynku.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina o umiarkowanych lub ciepłych wymaganiach temperaturowych.

Informacje o roślinie i kwiatach:

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

Informacje o roślinie i kwiatach:

(Lindley) Schlechter 1913

Foto: © Copyright Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Synonim: Gastrochilus curvifolius (Lindley) Kuntze, Saccolabium curvifolium Lindley.

Zanotowane skrajne temperatury to 43°C i 3°C.

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych pochodzi z doniesień hodowców. W siedlisku

Uwagi dotyczące hybryd:

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to mały do średniego epifit o wzroście monopodialnym i wysokości 15-20 cm.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska

Temperatura: Roślina ciepłolubna.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 31-32°C, w nocy 23-24°C, co daje

(Lindley) Schlechter 1913

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Synonim: Gastrochilus miniatum (Lindley) Kuntze, Saccolabium miniatum Lindley.

Tajlandia, Laos, Wietnam, Malaje, Jawa i Filipiny. W Tajlandii storczyki te spotyka

Zanotowane skrajne temperatury to 41°C i 2°C.

Wyjątkowo duży zasięg występowania i rozpiętość w wysokościach wskazują, że

W siedliskach w Tajlandii rośliny te kwitną późną zimą i na początku wiosny.

Uwagi dotyczące hybryd: