Stadsschouwburg Utrecht - Bloedlink 14+

Naam : Femke Verhoef

Klas: A4B
Vak : CKV
Docent : mevr. Meijer
Datum : 11-3-2018
Inleiding
Op woensdag 7 maart zijn we met de klas A4B naar de stadsschouwburg gegaan
voor een voorstelling. Deze voorstelling heette ''Bloedlink 14+''. Van tevoren ben ik
nog met een groepje uit eten geweest en zijn we daarna met z'n allen naar de
voorstelling gegaan. We bezochten deze voorstelling voor onze derde CAP.
Objectieve beschrijving - voorstelling

De voorstelling waar we heen zijn geweest heette 'Bloedlink 14+'. De voorstelling

was in de stadsschouwburg Utrecht. De schouwburg is gebouwd in het jaar 1937 en
geopend in het jaar 1941. De schouwburg in ontworpen door Willem Dudok.
De voortelling waar we heen gingen duurde 1 uur en een kwartier en de na
bespreking duurde 15-20 minuten. Deze voorstelling is in première gegaan op 24
februari 2018.
De voorstelling is geproduceerd door Casper Vandeputte. Hij heeft al eerder stukken
geschreven zoals 'Lord of the flies'.
De acteurs :
 Ezra - Sara Awin
 Wouter - Sol Vinken
 Demelsa - Jennifer Muntslag
 Youssef - Faissel Asserti
 Donna - Lavinia Aronson
 Doc - Gary Gravenbeek
 Mevrouw Smit - Samora Bergtop

In deze voorstelling word vooral ingegaan op de huidige discussie punten zoals de

hoofddoeken discussie, de zwarte pieten discussie en al dat soort sociale discussie
in onze huidige samenleving. De producer zorgt ervoor dat het discussie punt naar
voren komt in een soort speech voor de rest van de leerlingen van de klas en het
geeft nieuwe invalshoeken waar jij als publiek over kan nadenken.
Subjectieve beschrijving - voorstelling
Op woensdag 7 maart zijn we met A4B naar de stadsschouwburg in Utrecht gegaan.
We gingen naar de voorstelling ''Bloedlink 14+''. Voorafgaand aan de voorstelling
ben ik nog met Floor, Luca, Heleen, Jitteke, Isabelle en Adam uit eten gegaan bij
Loetje. Daarna gingen we met z'n allen lopend naar de schouwburg waar mevr.
Meijer ons de kaartjes zou geven. Eenmaal binnen gekomen moesten we nog even
wachten omdat mevr. Meijer er nog niet was. Dus ging iedereen z'n jas ophangen en
daarna kregen we de kaartjes. We zaten in de blauwe zaal dat is helemaal
bovenaan. Toen ik boven was stonden er nog veel meer groepen te wachten en
kregen we van een mevrouw te horen dat we na de voorstelling nog even moesten
blijven zitten. Daarna gingen de deuren open en konden we naar binnen. De zaal
waar we in zaten leek niet zo heel erg groot maar het bleek uiteindelijk toch nog best
wel groot te zijn. De ruimte waar we in zaten was erg neutraal. De achtergrond was
een scherm dat op het raam vaan een klaslokaal leek. Toen de voorstelling begon
gingen de lichten een beetje dimmen. In de voorstelling kwam opeens een pistool te
voorschijn en wanneer de juf ermee schoot schrok ik zelfs. Omdat de ruimte best wel
hol was hoorde je de knal erg goed. Er waren verschillende momenten van spanning
want elke keer wanneer de juf het pistool richtte verstijfde je even.
In de voorstelling kwamen een aantal onderwerpen aan bod over stereotypes en de
sociale ongelijkheid. Dit kwam aan bod omdat de juf vroeg om een speech te geven
en om te zeggen waarom jij een probleem bent voor de wereld. En zo kwamen er
verschillende perspectieven over de personages. Het was ook erg goed gespeeld
door de acteurs doordat ze hun eigen mening gaven zonder al te veel discussie op te
leveren. Een van de discussie punten was dat mensen met een Marokkaans geloof
nou wel of geen hoofddoek mag dragen. Dat werd een felle discussie omdat de juf er
sterk in geloofde dat haar leerling Sara in het openbaar soms met een hoofddoek
loopt maar Sara zei van niet. En ze vertelde dat ze een keer een doek om haar hoofd
had gebonden omdat anders haar haar niet meer goed zou zitten. Dat was dus een
erg onverwachte wending want je zou denken dat ze wel altijd een hoofddoek draagt
vanwege haar uiterlijk. Een ander discussie punt was de slaven handel van vroeger
en dat mensen met een donkere huis zich soms beledigd voelen door opmerkingen
of Nederlandse feesten. De zwarte pieten discussie kwam maar heel even naar
voren en dat deden ze expres om alleen een punt te maken en niet voor te veel
opschudding zorgen. Wat ik vooral mooi vond was de manier hoe de voorstelling was
opgebouwd. Na elk groot discussie punt was er een er tussenstop waarin de stille
leerling ging dansen en werd de setting anders. Nou ja alleen de stoelen werden
verschoven en zo begon er een nieuw discussie punt. Het lijkt dus alsof de producer
de discussie dan wilt laten afkoelen door een soort afleiding te geven. En dat werkte
wel want alleen de grootste discussie punten heb ik kunnen onthouden.
Wat ik ook wel echt goed vind is het acteerwerk van de acteurs. Zo hadden ze mij
regelmatig in spanning wanneer de juf ging richten met haar pistool, want elke keer
dat de juf gingen richten verschoven ze de stoel een beetje waar ze achter stonden
en dat gaf een bepaald effect. Dat effect was dat je steeds meer erin werd gezogen
en je kon de spanning voelen omdat je niet wist of de juf echt ging schieten of niet.
Ook wanneer Youssef werd neergeschoten leek het niet heel erg nep. Toen Donna
hem te help schoot leek dat ook niet echt gespeeld je zag natuurlijk het wel een
beetje maar verder was het goed gespeeld. En als laatste had ik het idee dat aan het
einde van de voorstelling leek het alsof ze nog een levensles gaven. Die levensles
was 'Beoordeel op boek niet op zijn/haar kaft'.
Professionele recensie - voorstelling

★★★★☆ TONEEL
24 FEBRUARI 2018 - THEATER AAN HET SPUI, DEN HAAG - SPEELLIJST
Cultuurverschillen in de snelkookpan van het klaslokaal
Door Dick van Teylingen gepubliceerd 25 februari 2018

Voor de leraren in moeilijke klassen (botsende culturen en meningen, korte lontjes,

geweld, wantrouwen, angst) mag je rustig je hoed afnemen. Bloedlink laat zo’n klas
zien, in een coproductie van DOX en NTjong, geregisseerd door Casper Vandeputte. Alle
leerlingen hebben hun verhaal, je kunt met iedereen meevoelen. En ook met de
onverenigbaarheid van die standpunten.

Na een coole introductie (hey, alles goed? Zitten jullie lekker?) ziet het publiek hoe de acteurs zich
klaarmaken. Ze richten het klaslokaal in, ze doen wat aan hun kleren en hun haar, ze kijken of alles
goed staat. En dan is er ineens een uitval, er rolt een jongen over de grond en de voorstelling is
begonnen. Mevrouw Smit (Samora Bergtop), de lerares, gaat er maar niet op in. Kennelijk maakt ze
het veel vaker mee, kennelijk weet ze niet wat ze aanmoet met de agressie en is negeren haar strategie.
Liever begint ze de les over idealisten die op het programma staat.

Dan vindt ze het pistool dat een van haar leerlingen heeft gekocht. Daarmee heeft ze eindelijk en
wapen in handen waarmee ze de klas weer aankan. Ze dwingt haar leerlingen met uiteenlopende
culturele achtergronden zich uit te spreken over hun situatie en hun problemen. Er volgen verhalen
over beeldvorming, vooroordelen, uitsluiting, identiteitsverwarring, stigmatisering en beperking,
seksisme en racisme, woede en frustratie.

Het ene verhaal maakt het andere los, de uitleg van de een legitimeert de behandeling van de ander
nog niet. Het geloof komt al snel om de hoek kijken. Religie wordt gebruikt om allerlei gedrag goed te
praten, ook als dat de vrijheid van de ander in de weg zit. Anderen hebben daar dan weer geen
boodschap aan: lekker makkelijk, zo’n geloofsovertuiging, mag ik dan vernederd worden? En dan
spelen er ook nog algemene, menselijke kwesties een rol, zoals liefde.

Het stuk is geïnspireerd door de Franse film Entre les murs en het Duitse toneelstuk Verrücktes Blut.
Daarnaast leverden ook de spelers hun bijdragen aan het script. Wie naar Bloedlink gaat, doet er goed
aan om eventuele eisen van geloofwaardigheid en realisme een tandje bij te stellen. Het optreden van
mevrouw Smit is een parodie op het gedrag van een docent, het ligt niet voor de hand dat er na een
schot niemand komt kijken, en als er bloed vloeit is het in het onderwijs echt gebruikelijker om een
ambulance te bellen dan om door te gaan met de les.

Intussen stelt de voorstelling wel degelijk een pakket aan maatschappelijke kwesties aan de orde. En
op een indringende manier, dankzij de sterk verwoorde bijdragen van de leerlingen (Gary Gravenbeek,
Jennifer Muntslag, Lavinia Aronson, Sara Awin, Sol Vinken en Faissel Asserti). De informatiedichtheid
en de impact daarvan zijn zo hoog dat het maar goed is dat Gravenbeek tussendoor mooie
robotdansjes doet: even bijkomen. En als er dan een pistool nodig is voor het snelkookpan-effect, dan
moet dat maar.

Er is na afloop heel veel om over te praten. Wie zijn het probleem? Nederlanders, buitenlanders,
religie, homo’s, bekrompen mensen? Het systeem? Zeg het maar. En belangrijker, hoe pakken we het
aan?

https://www.theaterkrant.nl/recensie/bloedlink-14/ntjong-dox/
Vergelijking recensie met eigen mening

In de recensie staat vooral de opvallende punten en het begin en het einde van de
voorstelling. Ook wordt er gekeken naar de oorsprong van het toneelstuk en er staat
in dat het idee van een andere toneelstukken komt. Verder geeft de schrijver aan dat
er soms elementen in het stuk zitten die niet realistisch zijn. Een voorbeeld hiervan is
nadat de lerares had geschoten op de leerling dat er dan geen ambulance werd
gebeld maar de les gewoon door ging.

Mijn mening verschilt niet heel erg met de schrijver van de recensie het is alleen dat
ik het in minder moeilijke woorden verwoord. Maar verder hebben wij beiden dezelfde
mening als het gaat over de gespreksonderwerpen van het stuk. Ook ik vind dat het
verhaal verschillende ingevingen geeft bij bepaalde onderwerpen en dat er veel
vragen worden gesteld maar sommige ragen worden niet beantwoordt. Dus het
publiek blijft met vragen zitten waar ze later ook over mee kunnen denken. Want hoe
vond jij het nou of hoe denk jij hierover.

Een ander punt dat de schrijver en ik delen is de manier waarop het stuk is
opgebouwd. Het pistool dat in het stuk wordt gebruikt zorgt er wel een beetje voor
dat het iets sneller gaat met dat leerlingen worden gedwongen hun mening en hun
ingevingen te delen met de rest van de klas. Zoal de schrijver het ook wel noemt het
'snelkookpan-effect'. Het pistool zorgt er dus eigenlijk voor dat het stuk niet al te lang
duurt want in het echt zou je er veel langer over doen en als je onder druk staat
wordt je gedwongen om het te vertellen.
Conclusie

Mijn conclusie is daarom ook dat ik het een goede voorstelling vindt en het is zeker
aan te raden. Maar het is wel goed dat er een bepaalde leeftijdsgrens op zit want als
je te jong bent begrijp je de actuele discussie punten niet en dan is er minder aan.
Maar verder het acteerwerk is erg goed en het stuk laat je ook met vragen achter
zoals hoe zou jij dit dan oplossen.

Deze voorstelling is een keer iets nieuws. Toen ik namelijk hoorde van de docent dat
we naar een jongeren voorstelling gingen dacht ik dat het weer zo'n suffe voorstelling
werd maar het heeft me verast en het is zeker een aanrader.

ik geef deze voorstelling :