ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

‘’ Το Μονόγραμμα’’
Απόσπασμα από το ποίημα ‘’Το Μονόγραμμα’’ το οποίο συνέθεσε ο Οδυσσέας
Ελύτης κατά την διαμονή του στο Παρίσι (1969-1971) και θεωρείται ως ένα από
τα ερωτικότερα ποιήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Ανάλυση αποσπάσματος:

Κανένας κηπουρός, ποτέ μέχρι τώρα, δεν είχε την ευκαιρία μέσα από τόσο
χειμώνα και μέσα από τόσους βοριάδες, μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες και
με τόσο έντονη την αντίθεση του κόσμου, να δημιουργήσει ένα λουλούδι, να
δημιουργήσει μια αγάπη, όπως τα κατάφεραν οι δυο τους που αντιμετώπισαν
το μίσος και την κατακραυγή των ανθρώπων. Με μόνη τη δύναμη της αγάπης
τους κατόρθωσαν να ανεβάσουν ένα ολόκληρο νησί, να δημιουργήσουν έναν
ολόκληρο κόσμο για τους δυο τους, ένα νησί με σπηλιές, με κάβους και
γκρεμούς γεμάτους ανθισμένα λουλούδια. Μια τέτοια αγάπη δεν υπήρξε ποτέ
πριν και δε θα υπάρξει ποτέ ξανά, γι’ αυτό κι ο ποιητής θρηνεί, θρηνεί με
πλήρη συναίσθηση πως ό,τι έχασε δε θα μπορέσει να το βρει, δε θα μπορέσει
να το ζήσει ποτέ ξανά. Έτσι, είναι αυτός που μιλά στα νερά, είναι αυτός που
κλαίει και την αναζητά, είναι αυτός που τη φωνάζει και κλαίει, γιατί την αγαπά.
Κι ο θρήνος του μένει χωρίς απάντηση, γιατί εκείνη δεν τον ακούει πια.