ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΦΑΡΣΑ

Σκηνή 1η : Κλέβεις!

Πρόσωπα: Σπύρος, Χρήστος, Μαρία, Στεφανία, Κωνσταντίνα, Δημήτρης, Κατηχητής

Σκηνικό: βρισκόμαστε μέσα στο εντευκτήριο του κατηχητικού. Όλα τα παιδιά είναι τριγύρω από ένα τραπεζάκι και παίζουν Jungle
Speed.

Το παιχνίδι εξελίσσεται ήσυχα για λίγη ώρα…

ΣΠΥΡΟΣ: Είμαι σίγουρος πως πάλι θα κερδίσω!
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ναι, καλά! Εγώ είμαι ο νικητής!
ΜΑΡΙΑ: Σταματήστε να μιλάτε συνέχεια! Ή, καλύτερα, μιλήστε για να μην προσέχετε το
παιχνίδι!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Πονηρό και ύπουλο το σχέδιό σου! Έλα όμως που ούτως ή άλλως θα χάσεις!
ΣΤΕΦΑΝΙΑ: Ναι, γιατί θα κερδίσω εγώ!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ: Λέτε, λέτε, μπλα, μπλα, μπλα, κι εγώ έχω πάλι τις λιγότερες κάρτες! (σηκώνει
και δείχνει τις κάρτες της κλειστές)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ωχ, δίκιο έχει. Ορμάτε να κερδίσουμε!
Το παιχνίδι συνεχίζεται ήσυχα για λίγη ώρα ακόμα. Περνάει ο κατηχητής.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Μπράβο, μπράβο, παιδιά! Τι ωραία που παίζετε! (κλείνει το μάτι) Τι θαύμα είναι
αυτό, ακόμα να μην έχετε τσακωθεί!
ΣΠΥΡΟΣ: Κύριε, φύγετε, με αποσπάτε! Φύγετε, μπορεί να χάσω!
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: (γελάει) Καλά, καλά, φεύγω! (φεύγει)
ΜΑΡΙΑ: Ναι, μας φέρνετε γρουσουζιά! (γέλια)
ΣΤΕΦΑΝΙΑ: Τι είναι βρε, ο κύριος, για να φέρει γρουσουζιά; Μαύρη γάτα;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ: Α, καλά, η μαντάμ πιστεύει στις γρουσουζιές! Α, δεν είμαστε καλά!
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ναι, μίλα εσύ για τις μαύρες γάτες και τις γρουσουζιές, για να μπορέσεις να
μας εξηγήσεις πώς θα χάσεις!
Ξαφνικά, Δημήτρης και Σπύρος (που κάθονται απέναντι ο ένας από τον άλλον) εμφανίζουν κι οι δύο την ίδια κάρτα. Ορμούν
ταυτόχρονα να πιάσουν το τοτέμ. Ο Δημήτρης προλαβαίνει εμφανώς να το πιάσει πρώτος και ο Σπύρος το τραβάει.
ΣΠΥΡΟΣ: Νίκησα! Νίκησα!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι λες! Εγώ το έπιασα πρώτος!
ΣΠΥΡΟΣ: Ναι καλά! Εγώ, εγώ, εγώ!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Δεν με νοιάζει τι λες! Όλοι το είδαν! (συνεχίζουν να το τραβάνε κι οι δύο μαζί)
ΣΤΕΦΑΝΙΑ: Ρε, σταματήστε, σταματήστε! (μπαίνει στη μέση και τους χωρίζει) Σπύρο, τελείωνε, το
είδαμε ότι ο Δημήτρης το έπιασε πρώτος!
ΣΠΥΡΟΣ: Ναι, καλά! Εγώ πρόλαβα και το πήρα!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ: Μη λες ψέμματα!
ΣΠΥΡΟΣ: Δεν λέω καθόλου ψέμματα. Απλά αυτού του αρέσει να κλέβει. Ειδικά τώρα
που έβλεπε ότι κέρδιζα…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Καλέ τι μας λες!
ΣΠΥΡΟΣ: Ναι, αυτό που άκουσες, κύριε κλέφτη!
ΧΡΗΣΤΟΣ: (μπαίνει στη μέση ενώ οι δύο πάνε να αρπαχτούν) Ρε σεις, μην κάνετε σα μωρά!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Αυτός φταίει! Αν δεν του αρέσει να παίζει μαζί μας, να φύγει! Κάθε φορά το
ίδιο κάνει. Δεν ξέρει να χάνει.
ΣΠΥΡΟΣ: Κι ούτε πρόκειται να μείνω άλλο για να παίζω με έναν κλέφτη. Φεύγω!
(επιστρέφει) Θα δεις αύριο!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ναι καλά τραγούδα!
Φεύγει ο Σπύρος. Σιγή. Τα κορίτσια σηκώνονται.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Τι, φεύγετε; Δεν θα κάτσετε να παίξουμε άλλο;
ΣΤΕΦΑΝΙΑ: Τι να κάτσουμε; Πάει τώρα, ξενερώσαμε. Μια φορά δεν γίνεται να παίξουμε
ήσυχα. Πάμε, Μαρία;
ΜΑΡΙΑ: Ναι, κάθε φορά η ίδια ιστορία. Πάμε, Στεφανία. Εγώ βαρέθηκα. Κωνσταντίνα;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ: Έρχομαι μαζί σας, κορίτσια. Βαρέθηκα πια να τσακώνεστε. Ελπίζω αύριο
που θα ξανάρθουμε, να μην γίνει πάλι το ίδιο…
Φεύγουν. Ο Δημήτρης κάθεται φουρκισμένος στην καρέκλα του. Ο Χρήστος μαζεύει τις κάρτες και το τοτέμ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τον είδες, πάλι; Δεν ξέρει να χάνει! Μας χαλάει όλα τα παιχνίδια.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Καλά, όχι μόνο αυτός. Όλοι μας έτσι αντιδράμε όταν χάνουμε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι λες ρε Χρήστο τώρα; Εγώ ποτέ δεν κάνω έτσι! (ο Χρήστος γελάει) Γιατί γελάς;
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ξέχασες τι έγινε χθες που παίζαμε ποδόσφαιρο και ήσουνα τερματοφύλακας;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι; Δε θυμάμαι.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Α, έτσι, ε; Που έφαγες γκολ και φώναζες ότι η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή
και μετά ότι σου έκαναν φάουλ, ότι ήταν οφσάιντ ενώ παίζουμε χωρίς
οφσάιντ; Τα ξέχασες;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Δεν είναι το ίδιο πράγμα.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ακριβώς το ίδιο είναι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Καλά, λέγε ό,τι θες. (παύση)
ΧΡΗΣΤΟΣ: Εγώ πάντως βλέπω ότι, για να μπορέσουμε να παίξουμε μια φορά χωρίς να
τσακωθούμε, πρέπει να μένει μπροστά ο κύριος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ναι και τώρα γιατί έφυγε; Και άντε αύριο να του εξηγήσεις τι έγινε, που θα μας
δει τσακωμένους.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: (μπαίνει) Δεν χρειάζεται, τα ξέρω ήδη όλα, Δημήτρη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Τι, πρόλαβε και σας τα είπε ο Σπύρος; Ρε το καρφί…
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Όχι, τίποτα δεν χρειάστηκε να πει. Άλλωστε έφυγε τρέχοντας. Απλά εγώ σας
παρακολουθούσα όλη την ώρα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Και πού ήσασταν;
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Εκεί πίσω (δείχνει). Αλλά ήσουν (χαμογελά) αρκετά απασχολημένος με το να
τσακώνεσαι με τον Σπύρο, οπότε δεν με πρόσεξες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (κατεβάζει το κεφάλι) Είδατε όμως, κύριε, ότι αυτός έφταιγε.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Σύμφωνοι.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Αν σας είχαμε δει, δεν θα τσακωνόμασταν.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Ο στόχος δεν είναι να με βλέπετε σαν… αστυνομία, Χρήστο. Δηλαδή, όταν θα
πάτε να παίξετε αλλού, θα τσακώνεστε πιο εύκολα γιατί δεν είστε στο
κατηχητικό; Μόνοι σας πρέπει να καταλάβετε πότε να υποχωρείτε ώστε να μην
τσακώνεστε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Μα τώρα εκείνος έφταιγε. Χάλασε το παιχνίδι.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Σύμφωνοι, το είπαμε αυτό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ε, και λοιπόν; Εγώ έπρεπε να υποχωρήσω;
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Θα σου απαντήσω με μια ερώτηση, Δημήτρη. Θυμάσαι πριν ένα μήνα που
είχες τσακωθεί με τον Σπύρο πάλι, για το ίδιο παιχνίδι;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ε… ναι.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Και έφταιγες εσύ τότε, αν θυμάμαι καλά;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (κατεβάζει το κεφάλι) Ναι.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Και ποιος υποχώρησε πρώτος;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ο Σπύρος, που δεν έφταιγε. Και έτσι τα βρήκαμε.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Είστε ακόμα πολύ μικροί, Δημήτρη. Αλήθεια είναι αυτό. Όμως, θα σου πω κάτι
σοφό, που ίσως τώρα δεν το καταλάβεις, αλλά θα σου χρειαστεί αργότερα.
 Πολλές φορές, ακόμα και άδικο να έχεις, είναι προτιμότερο να υποχωρήσεις
και να δεχτείς την αδικία. Και, σε μια ήσυχη στιγμή, εξηγείς στον άλλο το λάθος
του. (παύση-σηκώνεται) Κάνε ό,τι νομίζεις. Εγώ θα μιλήσω αύριο και στον Σπύρο.
(φεύγει)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Καλά, ας λέει ό,τι θέλει. Εγώ πάντως ήδη βρήκα τι θα κάνω στον Σπύρο αύριο.
Για να μάθει.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Άσε τα λόγια, γιατί αργήσαμε. Πάμε στο σπίτι τώρα.

ΑΥΛΑΙΑ
 Σκηνή 2η: Η ετοιμασία της φάρσας

ΠΡΟΣΩΠΑ: Σπύρος, Ελένη, Βαγγέλης

Σκηνικό: στο σπίτι του Σπύρου

ΕΛΕΝΗ: Και τώρα, τι θα κάνεις; Θα τον αφήσεις έτσι;

ΣΠΥΡΟΣ: Εννοείται όχι, αδερφούλα μου! Τον παλιοκλέφτη! Θα του δείξω εγώ…
ΕΛΕΝΗ: (συνωμοτικά) Τι έχεις σκεφτεί;
ΣΠΥΡΟΣ: Δεν ξέρω ακόμα… Πρέπει να του κάνω μια φάρσα που να τη θυμάται για όλο
το καλοκαίρι!
ΕΛΕΝΗ: Κάτι ακίνδυνο όμως, αλλά να το θυμάται!
ΣΠΥΡΟΣ: Ναι, αλλά τι;
ΕΛΕΝΗ: (σκέφτεται) Χμμμ… α! Τι θα έλεγες… να βάζαμε με κάποιο τρόπο ένα κουβά νερό
έτσι ώστε να του πέσει στο κεφάλι; Χαχαχαχαχα!
ΣΠΥΡΟΣ: (συνοφρυώνεται) Καλή η ιδέα σου, αλλά ξεχνάς κάτι.
ΕΛΕΝΗ: Τι;
ΣΠΥΡΟΣ: (δείχνει μέσα στον κόσμο που παρακολουθεί το θεατρικό) Κοίτα, είναι και η μητέρα του από
κάτω. Θα το δει και θα με πάρει στο κυνήγι!
ΕΛΕΝΗ: Να πάρει η ευχή… έχεις δίκιο. Α, κάτσε, τότε κάτι πιο ακίνδυνο ακόμα. Το
νεροπίστολο που σου έφερε η νονά σου πέρσι, δουλεύει ακόμα;
ΣΠΥΡΟΣ: Ναι. (την αγριοκοιτά) Παρόλες τις κλωτσιές που του έριξες πέρυσι το καλοκαίρι.
ΕΛΕΝΗ: (σηκώνει τους ώμους) Περασμένα, ξεχασμένα. Άλλωστε τώρα σε υποστηρίζω, μην το
χαλάς. Λοιπόν, άκου, σίγουρα θα είναι και αύριο στο κατηχητικό ο Δημήτρης.
Οπότε εσύ, αφού θα πας, οπλίζεις από εδώ, κάθεστε να παίξετε σαν αγγελάκια
το παιχνίδι σας, και μόλις βρεις ευκαιρία του ρίχνεις και γίνεσαι καπνός!
Άλλωστε, καλοκαίρι έρχεται, να δροσιστεί και λίγο! Κι η μητέρα του δεν θα πει
κάτι, αφού θα προλάβει να στεγνώσει! (γέλια-εντωμεταξύ έχει μπει ο μεγάλος αδερφός, ο
Βαγγέλης, και παρακολουθεί κατσουφιασμένος)
ΣΠΥΡΟΣ: Τι να σου πω, Ελενίτσα, είσαι θησαυρός! Φοβερή ιδέα!
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ναι. Και καθόλου αντρίκια.
ΕΛΕΝΗ: Ωχ. Μας άκουσε.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Έτσι που φωνάζατε!
ΣΠΥΡΟΣ: Ναι, Βαγγέλη, άκουσες τι έγινε! Τι μου έκανε ο Δημήτρης! (η Ελένη διακριτικά
εξαφανίζεται)
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Άκουσα. Και για τη φάρσα άκουσα. Αλλά αυτό δεν είναι τίμιο.
ΣΠΥΡΟΣ: Γιατί;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Κατ’ αρχάς, δεν σε πιστεύω ότι έκλεψε ο Δημήτρης. Δεύτερον, και να έκλεψε,
τι σε νοιάζει; Ένα παιχνίδι είναι! Του το εξηγείς κάποια στιγμή και τα βρίσκετε.
Δεν πρέπει λοιπόν να του κάνεις τη φάρσα.
ΣΠΥΡΟΣ: (μετά από παύση) Ωραία, εντάξει. Δεν έκλεψε. Το παραδέχομαι. Αλλά γιατί να μην
κάνω τη φάρσα; Μια φάρσα είναι!
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ναι, αλλά μια φάρσα που θα την κάνεις με κακία. Όχι για να γελάσουν οι
υπόλοιποι. Έτσι δεν είναι;
ΣΠΥΡΟΣ: Μα πρέπει να τον εκδικηθώ.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Για ποιο πράγμα; Επειδή έχασες δίκαια; (σιγή) Σπύρο, σαν μεγαλύτερος αδερφός
σου, μπορώ να σου πω ότι πραγματικά δεν ξέρεις να χάνεις. Κι αυτό θα σου
δημιουργεί πάντα προβλήματα. Έχασες, και μάλιστα τίμια, τι καλύτερο από το
 να το παραδεχτείς; Κι έτσι δεν χαλάς την καρδιά σου με κανέναν και δεν
εξαρτάται η ευτυχία σου από τη νίκη ή την ήττα!
ΣΠΥΡΟΣ: Δηλαδή είναι κακό να στεναχωριέμαι όταν χάνω;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Όχι. Κακό είναι να τρελαίνεσαι, να τσακώνεσαι, να χτυπιέσαι, να κάνεις
εχθρούς σου τους άλλους. Όπως κάνουν και οι χούλιγκανς.
ΣΠΥΡΟΣ: Ε, καλά, εγώ δεν πάω να κάψω αυτοκίνητα. Να ρίξω με το νεροπίστολο πάω.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ναι, μόνο που κι αυτό με κακία πας να το κάνεις. (σηκώνεται) Πάω να βρω και την
άλλη που σου βάζει αυτές τις ιδέες…

ΑΥΛΑΙΑ
 Σκηνή 3η: Τα νεροπίστολα

ΠΡΟΣΩΠΑ: Κατηχητής, Δημήτρης, Σπύρος

Σκηνικό: στο εντευκτήριο του κατηχητικού. Ο κατηχητής και ο Δημήτρης κάθονται στο τραπεζάκι.

ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Λοιπόν, είδες ότι τελικά τα ίδια σου είπε και ο πατέρας σου;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ναι, κύριε, έχετε δίκιο. Οπότε τελικά δεν θα του κάνω τίποτα. Το αποφάσισα.
(παύση) Και να σας πω κάτι; Θα προσπαθήσω σήμερα να μην τσακωθούμε ούτε
μία φορά.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Για να το δούμε…
Μπαίνει ο Σπύρος.
ΣΠΥΡΟΣ: Φτού! Ήρθε κιόλας ο κύριος. Πάει, μου το χαλάει…
(κοιτά προς τα πίσω-χαμηλόφωνα)
(δυνατά) Γεια σας κύριε. Καλημέρα.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Γεια σου Σπύρο. Έλα κοντά μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: (διστακτικά) Γεια σου Σπύρο. (ο Σπύρος αδιαφορεί)
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Σπύρο, σε χαιρέτησε ο άνθρωπος!
ΣΠΥΡΟΣ: Ξέρετε τι έγινε χθες;
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Ξέρω.
ΣΠΥΡΟΣ: Ε, τότε…
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Μα γι’ αυτό σε φωνάξαμε στο τραπεζάκι. Ο Δημήτρης έχει κάτι να σου πει.
ΣΠΥΡΟΣ: Τι, πάλι;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Να… ε… ξέρεις, Σπύρο, συγγνώμη που τσακωθήκαμε χθες. Έπρεπε να
υποχωρήσω. Άλλωστε, είναι απλά ένα παιχνίδι. (σιγή)
ΣΠΥΡΟΣ: (έχει μείνει εμβρόντητος) Τι θες να πεις;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Να… Χθες έφυγα πολύ εκνευρισμένος μαζί σου. Είχα μάλιστα αποφασίσει να
σε εκδικηθώ που με έλεγες κλέφτη. Αλλά, επειδή μίλησα και με τον αδερφό
μου τον Χρήστο και με τον κύριο και τελικά με τον πατέρα μου, αποφάσισα ότι
δεν είναι καλό να τσακωνόμαστε για τα παιχνίδια. Άλλωστε κι εγώ κάποιες
φορές δεν παίζω τίμια, και εσύ. Οπότε καλύτερα να προσπαθούμε να παίζουμε
συνέχεια τίμια. Και αποφάσισα, να προτιμώ να υποχωρήσω παρά να
τσακωθούμε.
ΣΠΥΡΟΣ: (μετά από παύση) Κι εμένα μου μίλησε ο μεγάλος μου αδερφός… Εγώ πρέπει να σου
ζητήσω συγγνώμη, γιατί δεν έπαιξα τίμια στο παιχνίδι χθες και γιατί σε είπα
κλέφτη. Κατάλαβα όμως ότι πρέπει, επιτέλους, να μάθω να παραδέχομαι τις
ήττες μου. (παύση) Και, να ξέρεις, είχα αποφασίσει κι εγώ να σε εκδικηθώ. Μόλις
τώρα μου άλλαξες τη γνώμη. Κι ήταν δύσκολο να αλλάξει.
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Τι ήθελες δηλαδή να κάνεις;
ΣΠΥΡΟΣ: Ε… να… ήθελα, την ώρα του παιχνιδιού, να τον μπουγελώσω με το
νεροπίστολό μου. (το βγάζει πάνω στο τραπέζι - ο κατηχητής ξεσπά σε γέλια) Γιατί γελάτε κύριε;
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: (γελώντας) Ρώτα τον Δημήτρη καλύτερα!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ε… χμ… βασικά ήταν και για μένα δύσκολο να αλλάξω γνώμη. Απλά μόλις είδα
τον κύριο θυμήθηκα όσα είχαμε πει. Και κατέληξα να μην χρησιμοποιήσω ούτε
εγώ αυτό που έφερα για να εκδικηθώ για όσα είπες (βγάζει το νεροπίστολό του πάνω στο
τραπέζι-γελούν και οι τρεις).
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: (μόλις ησυχάσουν) Παιδιά μου, αυτή η ιστορία του τσακωμού σας μπορεί πολλά
πράγματα να σας πει και να τα θυμάστε! Εσύ Σπύρο, να μάθεις να χάνεις! Εσύ,
 Δημήτρη, να μάθεις να υποχωρείς κάποτε-κάποτε! Και στους δυο σας, να μην
κάνετε ποτέ φάρσες με κακία!
ΣΠΥΡΟΣ: Και σε εσάς κύριε;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Λέει κάτι αυτή η ιστορία;
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Αμέ! Πρώτον, ότι είστε κι οι δύο πολύ καλά παιδιά και δεν θα μπορούσατε να
κάνετε στον άλλον κάτι χειρότερο από μπουγέλωμα. Δεύτερον, ότι είναι μια
καλή ιδέα, αυτή την ιστορία να την κάνουμε θεατρικό! Και τρίτον…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Έχει και τρίτο;
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: Πώς δεν έχει!
ΣΠΥΡΟΣ: Να το ακούσουμε…
ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ: (επίσημα) Παιδιά μου, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως ο κατηχητής σας σάς
ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά! Μάντεψε ακριβώς τι θα κάνετε και γι’ αυτό ήρθε
προετοιμασμένος! (με αστραπιαίες κινήσεις βγάζει από μια αδιαφανή σακούλα ένα μεγάλο γεμάτο
νεροπίστολο, πετάγεται προς τα πίσω και επιτίθεται, ενώ κρύβεται πίσω από μια καρέκλα) Φυλαχτείτε!!!

Πέφτει η αυλαία ενώ μαίνεται η μάχη.

ΤΕΛΟΣ