Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

1. ΘΕΜΑ
Η εξύμνηση του ολυμπιακού πνεύματος της αρχαιότητας.

2. ΕΡΩΤΗΣΗ 1
α) Ο δρόμος ήταν το αγώνισμα στο οποίο οι αθλητές διένυαν τρέχοντας μια
απόσταση περίπου 192 μέτρων, ονομαζόταν στάδιον και ήταν το αρχαιότερο
αγώνισμα. Ένας ακόμη αγώνας δρόμου ήταν ο δόλιχος, δρόμος 24 σταδίων. Σήμερα
έχει ο δρόμος έχει πολλές μορφές: δρόμος 100, 200, 400 κτλ. μέτρων, δρόμος με
εμπόδια, δρόμος αντοχής, κτλ. Το κορυφαίο αγώνισμα δρόμου είναι ο μαραθώνιος
(=42 χιλιόμετρα).
β) Το πάλεμα είναι αγώνισμα σώμα με σώμα μεταξύ δύο ατόμων, που προσπαθούν ο
ένας να ρίξει τον άλλο και τον ακινητοποιήσει. Σήμερα λέγεται ελληνορωμαϊκή πάλη
και διέπεται από ειδικούς κανόνες.
γ) Το λιθάρι είναι η λιθοβολία, η ρίψη μιας μεγάλης κυλινδρικής πέτρας όσο το
δυνατό μακρύτερα. Το αγώνισμα αυτό δε γίνεται σήμερα.

3. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

(ερώτηση 2)
Ο ποιητής απευθύνεται στο προσωποποιημένο πνεύμα των αρχαίων
Ολυμπιακών Αγώνων με την επίκληση του πρώτου στίχου, επειδή από αυτό
γεννήθηκαν οι υψηλές αξίες της ομορφιάς, της μεγαλοσύνης και της αλήθειας. Του
ζητάει να κατεβεί στο ελληνικό χώρο, που είναι η κοιτίδα του και να φωτίσει τα
αγωνίσματα και να βοηθήσει τους αθλητές να φτιάξουν γερά κορμιά. Αυτό σημαίνει
ότι πρέπει να επικρατήσουν τα ιδεώδη των Ολυμπιακών αγώνων, δηλαδή η άμιλλα
και η επιδίωξη της νίκης μόνο για την κατάκτηση του στεφανιού της αγριελιάς.

4. ΟΙ ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΑΓΩΝΕΣ
(ερώτηση 3)
Επειδή σ’ αυτούς με την επίδραση των ολυμπιακών ιδεωδών κυριαρχεί η ευγενής
άμιλλα και η επιδίωξη της νίκης μόνο για την κατάκτηση του στεφανιού της
αγριελιάς, δηλαδή για την ηθική επιβράβευση.

5. Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ

(ερώτηση 4)
Την αντιλαμβάνεται σαν μια οικουμενική γιορτή και λατρευτική πράξη μέσα σε ένα
ναό που τον συνιστούν όλα τα στοιχεία της φύσης και είναι φωτισμένος και
λευκοπόρφυρος. Κι εδώ συρρέουν όλοι οι λαοί. Ενώ στους στχ.3-4 τονίζεται η
ελληνικότητα του ολυμπιακού πνεύματος, στους τελευταίους στίχους αυτό παίρνει
πανανθρώπινες και οικουμενικές διαστάσεις.
6. ΓΛΩΣΣΑ –ΥΦΟΣ
Το λεξιλόγιο είναι πλούσιο, λέξεις με υψηλά νοήματα (αθάνατον, αγνέ, δόξα,
ουρανού,), άλλες που έχουν έντονο περιεχόμενο (ἀστραψε, λάμψε, φέγγουν),
παρουσία εκφραστικών επιθέτων (ωραίου, μεγάλου, ευγενών, αμάραντο, σιδερένιο,
κτλ). Το ύφος είναι μεγαλόπρεπο, στομφώδες με την υπερβολή και με την
προσωποποίηση μιας αφηρημένης ιδέας.