“Ang Awit ng Ibong Adarna”
” tapusin ang pag-uusap,
318. Sa libis ng bundok
may matandang sa susulpot
mahina’t uugud-ugod
sa prinsipe ay dumulog.
319. Paglapit ay hinawakan,
tiningnan ang kalagayan,
saka kanyang dahan-dahang
inihiga nang mahusay.
320. Ang salanta at nalamog
na katawan ay hinagod;
sugat at lamang nalusog
pinaglalagyan ng gamot.
321. Samantalang ginagawa
ang matandang kawanggawa
kay Don Juan, ang matanda
ay masuyong nagsalita;
322. “O, Prinsipe, pagtiisan
ang madla mong kahirapan,
di na maglalaong araw
ang ginhawa ay kakamtan.”
323. Parang isang panaginip
ang nangyari sa may sakit,
noon din ay nakatindig
dating lakas ay nagbalik.
324. Ang sarili ay minalas,
bakas ma’y wala ang sugat,
naayos ang butong linsad,
kisig niya’y walang bakas.
325. Di masukat ang
paghanga
sa nakitang talinghaga’t
sa sarili ay nawikang:
“Tila Diyos ang matamda.
326. Kung hindi man, at
totoong himala ng Diyos ito
napakita nga sa tao’t
nang ang loob ay magbago.
327. Saka makailang saglit
sa matanda ay lumapit,
yumapos nang buong higpit
at ang wikang nananangis:
328. “Utang ko sa inyong
habag
ang buhay kong di nautas,
ano kaya ang marapat
iganti ng abang palad?”
329. Ang matanda ay
tumugon:
“Kawanggawa’y hindi gayon
kung di iya’y isang layon
ang damaya’y walang gugol.”
330. “ Saka iyang
kawanggawa
na sa Diyos na tadhana,
di puhunang magagawa
nang sa yama’y magpasasa.”
331. “Huwag tayong
mamantungan
sa ugaling di mainam,
na kaya ka dumaramay
ay nang upang madamayan.”
332. “Lalong banal na
tungkulin
na sa dusa’y tangkilikin;
sa mundo ang buhay nati’y
parang nagdaraang hangin!”
333. “Don Jua’y di ko hangad
ngunit nasa iyong hagap
ang ama mong nililiyag.”
334. “Malaon nang naiinip
sa hindi mo pagbabalik,
karamdama’y lumalawig,
baka di na makatawid.”
335. “Kaya nga magmadali ka
336. nang pag-uwi sa
Berbanya,
ikaw lamang ang lagi nang
pangarap ng iyong ama.”
337. Ang dalawa ay nagkamay
bago sila naghiwalay;
matanda’y sa kabunduka’t
sa Berbanya si Don Juan.
338. Sa tulin ng kanyang lakad
wari’y ibong lumilipad,
nasa’y sa sandaling oras
sapitin ang bayang liyag.
339. Abutan pa niyang buhay
ang amang may karamdaman
inang nasa kapanglawa’y
maaliw ng pagmamahal.
340. Sa palasyo nang sumapit
Ina, sa tuwa’y nagtalik;
sindak namang di malirip
ang sa dalawang kapatid.
341. Lumuhod sa nakaratay
upang humalik ng kamay;
ang Hari sa kalubhaan
bunso’y hindi namukaan.
342. Magkagayo’y ang Adarna
namayagpag na sa hawla,
balahibong pangit niya’y
nahalinhan ng maganda.
343. Umawit na nang
matamis
kawili-wili ang tinig,
mga matang may pag-ibig
sa Monarka nakatitig.
344. Bawat isang
pangungusap
anong linaw at liwanag,
348. “Sa kasawiang tinamo
ng dalawa ni Don Juan
kung hindi po sa bunso mo
hanang sila’y bato.”
349. “Sila nga ay binusan lang
ng tubig na merong ‘lalang’,
nang mabasa’y nangabuhay
at sa bato’y nagsilitaw.”
350. Ang Adarna ay nagbago
nitong kanyang balahibo
ang binihis sa pangatlo
ay may kulay esmaltado.
351. “Ang nagturo nitong
tubig
ay Ermitanyong mabait,
nahabag sa kahihibik
ng bunsong mong iniibig.”
352. “Sinalok sa isang ilog
sa libis ng isang bundok,
sa linaw ay parang bubog,
mabisa ang dalang gamot.”
353. “Silang tatlo ay piniging
ng Ermitanyo butihin,
kaya sa tanang kaharap sa utos mo ay tumupad.”
daming bagay ang nabunyag. 346. “Yaong anak mong
dalawang
“Aba, Haring Don Fernando,
inutusang nangauna,
Monarka ng buong reyno,
kabiguan ang nakuha’t
si Don Juan pong bunso mo’y
kapwa nanging bato sila.”
kaharap na’t naririto.”
347. Ibo’y muling
345. “Ang inyo pong bunsong
namayagpag
anak
nagbihis ng bagong kiyas,
nagtiis ng madlang hirap,
higit sa una ang dilag
kamatayan ay hinamak,
kanta’y lalong pinatimyas.
kasayaha’y walang maliw 359. Nanahimik ang Adarna
habang sila’y kumakain.” nagbihis nang ikalimang
354. Ang Adarna ay nagbihis balahibong tinumbaga
ng pang-apat na kilatis, at ang sabi sa Monarka:
ang kislap na umaakit 360. “Nang pauwi silang tatlo
diyamanteng pagkarikit. dito po sa inyong reyno,
355. “Kasayahan nang nagbilin ang Ermitanyong
matapos
huwag nawang may maglilo.”
Ermitanyo ay pumasok,
361. “Masasaya sa lakaran
sa silid na maalindog
kung may sukat ikalumbay,
at kumuha pa ng gamot.”
ito ay sa kainipan
356. “Hari, iyo pong alaming
sa haba ng paglalakbay.”
si Don Jua’y nagtiis ding
362. “Patuloy ang saya nila
palad niya ay hiwain
ngunit noong sumapit na
nang gabing ako’y hulihin.”
sa bundok na pangalawa’y
357. “Pitong malalim na sugat
nagbago ang pagsasama.”
na pinigaan pa nang dayap,
363. “Sa apoy ng kainggitan
nang humapdi, o kay antak
nitong anak mong panganay
lama’y parang
nagbuko ng kataksilan
nginangatngat!”
na patayin si Don Juan.”
358. “Dusang ito ay tiniis
364. “Dahilan po nito’y ako,
dahilan sa kanyang nais
nahihiya si Don Pedrong
na ang taglay mo pong sakit
mabalitang naging bato’t
ay huwag nang pakalawig.”
kabiguan ang tinamo.”
365. “Salamat at nasansala
ni Don Diego yaong nasa
at kung hindi ang kawawang
bunso mo po ay nawala.’
366. “Nasansala ang pagpatay
datapwa’t sila’y nagbulungan
nang malayo’y may kindatang
babala ng kasawian.”
367. Awit ng ibo’y pinatid
muling nagbago ng bihis,
ito’y lalo pang marikit
sa limang naipamasad.
368. “O, kay lupit! Haring
mahal
na nayari sa kindatan,
pagdaka’y pinagtulungang
umugin si Don Juan.’
369. “Bunso mo po’y
humihibik
na tigilan ang pasakit
ngunit itong mga ganid
ay lalo pang nagmabangis.”
370. “Sa suntok at mga tadyak
si Don Juang kulang-palad,
maaringki’t mapaliyad,
at sa bato’y masungadngad.”
371. “Kaya lamang tinigila’y
nang lugmok na’t walang
malay
iniwan sa kaparangan
daming hirap ang tinaglay.”
372. “Laking galak ng dalawa
nang ako po’y maagaw na,
habang daa’y anong sigla
ng halakhak at pagtawa.”
373. Ikapito’t katapusang
awit nitong ibong mahal,
bago niya sinimulan
sa tindig, nagpakahusay.
374. Balahibong inilabas
ay karbungkong nagniningas
kaya’t lalong nanggilalas
ang tanang doo’y nakaharap.
375. “Tatapusin ko ang awit
ang sa bunsong mga sakit,
mahal na Hari’y makinig,
nang lubusan mong mabatid.”
376. “Sa habag ng Poong
Diyos
sa prinsipe ay dumulog,
ang isang uugud-ugod
na matandang
manggagamot.”
377. “Ang matanda ay
nahahabag
sa daing ng iyong anak,
kaya kahit anong hirap
ang Prinsipe ay hinanap.”
378. “Sa parang nang
matagpuan
ang anyo ay tila bangkay,
buong suyong pinagyama’t
ginamot ang karamdaman.”
379. “Sa himala po ng Langit
matapos ang ilang saglit,
Don Jua’y nakatindig
malakas na’t walang sakit.”
380. “Tuluyan nang umuwi na
dito sa Reynong Berbanya,
ang nasa ay makita kang
buhay pa rin at masigla.”
381. “Ang sinapit ni Don Jua’y
dinamdam ko, Haring mahal,
kaya nga po gayun na lang
yaring dusa’t kalumbayan.”
382. “Kaya rin nga namalas
mong
ako’y laging nanlulugo,
ni kumain ay ayoko
o maringgan ng awit ko.’
383. “Pagkat di pa dumarating
ang may-ari po sa akin,
ayoko sa mga taksil
na anak mong masasakim.”
384. “Yamang ngayo’y natalos
mo
ang matapat at ang lilo,
kay Don Juan, o Hari ko
ipamana itong reyno.”
385. Nang matapos na ang
awit
Hari’y tila nanaginip,
nagbalikwas na sa banig
parang hindi nagkasakit.
386. Ang Adarna’y nilapitan
at niyakap si Don Juan,
Ibo’t anak ay hinagkan
sa laki ng katuwaan.
387. Nang balingan ang
dalawang
katabi noon ng ina,
nangamutla at nangamba kami’y pawang anak naman

sa darating na parusa. sa lingap mo nananangan.”

388. Gayon na lamang ang 396. “Hindi ko po mababatang

poot
sa aki’y malayo sila,
sa dalawang nagbalakyot,
kaya po ibigay mo na
at kung walang isang Diyos
ang patawad sa kanila.”
ang hatol ay ipasunog.
397. Haring noon ay may galit
389. Pinulong kara-karaka
nabagbagan din ng dibdib,
lahat ng kagawad niya,
ang dalawang napipiit
inilagda ang parusang
sa palasyo’y pinapanhik.
ipatapon ang dalawa.
398. Haring ama’y nagsalita
390. Ipatapon at bawian ng
mabalasik yaong mukha:
lahat ng karapatan,
“Kayo ngayon ay lalaya,
upang hindi pamarisan
sa pangakong magtatanda.”
ng pinuno’t mamamayan.
399. “Sa araw na kayo’y
391. Ang hatol nang muling
maigawad
magkasala kahit munti,
si Don Juan ay nahabag,
patawarin kayo’y hindi
sa ama agad humarap
sinuman nga ang humingi.”
at hiningi ang patawad.
400. “Kaya nga pakaingatan,
392. Lumuluha nang sabihing
sasabihin ko’y tandaan:
“O, ama kong ginigilw,
magkasalay minsan lamang
ang puso mong mahabagin
pag umuli’y kamatayan.”
sa kanila’y buksan mo rin.”
401. Nanumbalik ang liwanag
393. ”Malaki man po ang sala
na sa palasyo’y tumakas:
sa aki’y nagawa nila,
Hari at Reynang marilag
yaon po ay natapos na’t
may ngiti nang masasarap.
dapat kaming magkasama.”
402. At ang tatlong
394. “Ako naman ay narito magkapatid

buhay pa ri’t kapiling mo, sa dati ring pagniniig,

wala rin ngang nababago pasunura’y anong tamis

sa samahan naming tatlo.” bahagya ma’y di nag-alit.

395. “Sila’y aking minamahal

karugtong ng aking buhay,