“Ang Mahiwagang Balon” ang ihugos muna ninyo.

477. Noon din nga ay lumakad 486. “Ako ang siyang tatarok

bagama’t tanghaling tapat ang hangganan kung maabot

araw’y pagkatingkad-tingkad at doo’y may matatalos,

nakapapaso sa balat. malalaman ninyong lubos.”

478. Inakyat ang kabatuhan 487. Si Don Pedro ay humadlang:

nang dumating sa ibabaw, “Wala ka ring karapatan,

sa gitna ng kasabikan pagkat ako ang panganay,

ay may balong natagpuan. nasa akin ang katwiran.”

479. Balo’y lubhang nakaakit 488. “Kung gayon,” anang dalawa,

sa kanilang pagmamasid, “ikaw ang siyang mauna,

malalim ay walang tubig, kami nama’y bahala nang

sa ibabaw ay may lubid. sa balita mo umasa.”

480. Ang lalo pang pinagtakha’y 489. Nang ihugos ay nagbilin

ang nakitang kalinisan, “Ang hawak ay pagbutihin,

walang damo’t mga sukal at sa oras na tantangin,

gayong ligid ng halaman. sa ibabaw ay batakin.”

481. Ang bunganga ay makinis 490. Tatlumpung dipa lamang

batong marmol na nilahik, ang nalusong ng panganay,

mga lumo’t sa paligid lubid agad nang tinantang,

mga gintong nakaukit. nang umaho’y nananamlay.

482. Kaya mahirap sabihing 491. Tanong agad ng dalawa:

balo’y walang nag-aangkin “Narating mo ba ang hangga?

ngunit saan man tumingin Ano roon ang nakita’t

walang bahay na mapansin. pamumutla mo’y ganyan na?”

483. Si Don Juan ay nagwika: 492. “Hintay muna, hintay kayo’t

“Balong ito’y may hiwaga, magpuputok ang dibdib ko…”

ang mabuting gawin kaya’y makahingang makaitlo’y

lusungi’t nang maunawa.” nagsalaysay nang ganito:

484. “Ngayong din ako’y talian 493. “O, hindi ko natagalan

ihugos nang dahan-dahan, ang dilim na bumalabal

tali’y huwag bibitiwan sa sindak at katakutan

hanggang di ko tinatantang.” para akong sinasakal!”

485. Wika naman ni Don Diego: 494. Si Don Diego ay sumunod

“Ako’y matanda sa iyo, nilakasan man ang loob,

kaya marapat ay ako nagbalik din at natakot

sa lalim na di matarok. na ang lihim ay matalos.

495. ‘Sa amin ay ibalita 504. Sa sarili’y nagwikang:

kung tapos ang hiwaga…” “Ano’t akin pang ninasa

Sumagot ding namumutla ng: na tuklasin ang hiwaga

“Ewan ko…Wala, wala.” kung hindi rin magagawa?”

496. Sa lalim na walang hanggan 505. “Anuman ang kasapitan

ang takot ko ay umiral ito’y di ko uurungan

at kung doon ay nagtagal ang malaking kabiguan

mapapatid yaring buhay.” ay bunga ng karuwagan.”

497. Sa ganitong pangyayari 506. “Nasimulan nang gawain

itong bunso’y di makali, ang marapat at tapusin,

paniwala ang sariling sa gawang pabimbin-bimbin.’

walang hindi mangyayari. Wala tayong mararating.”

498. Nagtali na niong lubid

at sa balo’y napasilid,

ang balon sa puso’t dibdib

humanda sa masasapit.

499. Patuloy ang paghuhugos

si Don Jua’y walang takot,

maging noon mang masapot

ng dilim na parang kumot.

500. Malalim na ang narating

ang lubid ay hugos pa rin,

si Don Pedro’y naiiling!

Si Don Diego’y naninimdim!

501. Naiiling si Don Pedro

sa kainipang totoo;

nanimdim si Don Diego’t

ang kapatid kung napa’no.

502. Samantala, si Don Juan

sa sindak ay lumaban,

pinipilit magkailaw

ang mata sa kadiliman.

503. Habang siya’y lumulubog

lalong ayaw na matakot

matibay ang kanyang loob