Vision
The University of Batangas aims to:
We envision the University of
Batangas to be a center of excellence
committed to serve the broader
community through quality education.
Mission
The University of Batangas provides
quality education by promoting
personal and professional growth and
enabling the person to participate in a
global, technology- and research-
driven environment.
Philosophy
The University of Batangas, a stock
non-sectarian, private educational
institution, believes in the pursuit of
knowledge, values and skills
necessary for the preservation and
improvement of the Philippine
society. It has faith in the dignity of
the human person, in the democratic
process, in the reward for individual
excellence, and in the freedom of a
person to worship God according to
his conscience. Thus, the institution
believes that the development of the
individual as a person and worker is
an effective means in building a better
family, community and nation, and a
better world.
Objectives
1. Pursue academic excellence through
continuing search for the application of
truth, and knowledge and wisdom via
traditional and alternative modes of
instructional delivery.
2. Promote moral and spiritual
development through an integrated
educational process that will enhance
human character and dignity;
3. Develop cultural, economic and socio-
civic conscience through an educational
content relevant to national development
needs, conditions and aspirations;
4. Strengthen involvement in community
services through varied economic and
environmental projects;
5. Attain institutional self-reliance through
responsive programs for staff, facilities
and systems development;
6. Ensure financial viability and
profitability
7. Adopt internationalization to meet the
shifting demands in the national,
regional and global labor environment;
and
8. Increase the University's productivity
and innovation in research, scholarship
and creative activities that impact
economic and societal development

Ang manok at ang uwak
Noong araw,magkaibigang matalik ang
manok at ang uwak.Madalas dumalaw
ang uwak kay inahin at makipaglaro sa
mga sisiw nito
Isang araw,sa paglalaro nila,napansin ng
manok na may magarang singsing ang
uwak.
"Sige iiwan ko muna ito sa'yo. Bukas ko
na lang kukunin uli."
"Uy pahiram naman ng singsing mo ang
ganda- ganda!"
Naglalakad ang inahin at tuwang tuwa na
ipinakikita sa ibang hayop ang singsing
niya ng lumapit ang isang tandang
Sa kapipilit ng tandang,itinapon ng
inahin ang singsing.
"Bakit mo suot iyang di sa iyo?Itapon
mo ang singsing!"
Kinabukasan,napansin agad ng uwak na
hindi suot ng manok ang singsing.
"Ewan ko.Naglalakad lang ako ay bigla
nalang nawala sa mga kuko ko."
"Nasaan ang singsing ko?"
Nahalata ng uwak na nagsisinungaling
ang manok dahil nanginginig ito.
"Alam ko ,itinapon mo siguro dahil ayaw
mo na sa akin.Hanapin mo iyon at ibigay
mo uli sa akin.Hangga't hindi mo
naibibigay huhulihin ko ang mga sisiw
mo."
Sa takot ng manok na makain ang
kanyang mga sisiw, hinanap niya ang
singsing. Matagal siyang naghanap sa
singsing hanggang sa mahanap niya ito.
Isinauli nya ito kay uwak at nangako ang
manok sa sarili niya na hindi na siya
manghihiram ng gamit ng iba. naging
magkaibigan na uli ang manok at uwak.
Mabangis na Lungsod ni
Efren R. Abueg
Ang gabi ay mabilis na lumatag sa mga
gusali, lumagom sa malalaki’t maliliit na
lansangan, dumantay sa mukha ng mga
taong pagal, sa mga taong araw-araw ay
may
bagong lunas na walang bisa. Ngunit ang
gabi ay waring manipis na sutla lamang ng
dilim na walang lawak mula sa lupa
hanggang sa mga unang palapag ng mga
gusali. Ang
gabi sa kalupaan ay ukol lamang sa dilim sa
kalangitan sapagkat ang gabi sa kalupaan
ay
hinahamig lamang ng mabangis na liwanag
ng mga ilaw-dagitab.
Ang gabi ay hindi napapansin ng
lalabindalawahing taong gulang na si
Adong.
Ang gabi ay tulad lamang ng pagiging
Quiapo ng pook na iyon. Kay Adong, ang
gabi’y
naroroon, hindi dahil sa may layunin sa
pagiging naroroon, kundi dahil sa naroroon
katulad ng Quiapo. Sa walang muwang na
isipan ni Adong, walang kabuluhan sa
kaniya
kung naroon man o wala ang gabi- at ang
Quiapo.
Ngunit isang bagay ang may kabuluhan kay
Adong sa Quiapo. Alisin na ang
nagtatayugang gusali roon, alisin na ang
bagong lagusan sa ilalim ng lupa, alisin na
ang
mga tindahang hanggang sa mga huling
oras ng gabi’y mailaw at mabawasan ang
mga
taong pumapasok at lumalabas doon, dahil
sa isang bagay na hinahanap sa isang
marikit
na altar. Sapagkat ang simbahan ay buhay
ni Adong.
Kung ilang hanay ang mga pulubing
naroroon at mga nagtitinda ng tiket ng
suwipistek, ng kandila, ng kung anu-anong
ugat ng punongkahoy at halaman. At sa
mga Bruno. Ang mga mata nito’y nanlilisik
hanay na iyon ay nakatunghay ang kapag nagpatumpik-tumpik siya sa
simbahan, naawa, nahahabag. At pagbibigay.
nakatingala naman At ang mga kamay ni Adong ay manginginig
ang mga hanay na iyon, kabilang si Adong. pa habang inilaladay niya sa masakim
Hindi sa simbahan kundi sa mga taong may na palad ni Bruno ang salapi, mga baryang
puso pa upang dumukot sa bulsa at matagal ding kumalansing sa kaniyang
maglapag ng konting barya sa maruruming bulsa,
palad. ngunit kailan man ay hidni nakarating sa
Mapapaiyak na si Adong. Ang tingin niya kaniyang bituka.
tuloy sa mga ilaw-dagitab ay parang “Maawa na po kayo, Mama.. Ale.. gutom na
mga piraso ng apoy na ikinakalat sa gutom na ako!”
kalawakan. Kangina pa siyang tanghali sa Ang mga daing ay walang halaga, waring
loob mga patak ng ulan sa malalaking bitak
ng marusing na bakuran ng simbahan, ng lupa. Ang mga tao’y naghihikahos na rin.
nagsawa na ang kaniyang mga bisig sa Ang panahon ay patuloy na ibinuburol ng
wala karukhaan.
pang tunog ng katuwaan. Bagkus ang Ang kampana ay tumutugtog at sa loob ng
naroon ay bahaw na tunog ng babala. simbahan, pagkaraan ng maikling sandali,
Babalang narinig ni Adong ang pagkilos ng mga taong
ipinararamdam ng pangangalam ng papalabas, waring nagmamadali na tila ba
kaniyang sikmura at sinasapian pa ng takot sa
na wala pang isang oras na pagkakatigil sa
waring higad na gumagapang sa kaniyang simbahan ay napapaso, nakararamdam ng
katawan. hapdi,
“Mama... Ale, palimos na po.” hindi sa katawan, kundi sa kaluluwa.
Ang maraming mukhang nagdaraan ay Natuwa si Adong. Pinagbuti niya ang
malalamig na parang bato, ang imbay ng paglalahad
mga kamay at hiwatig ng pagwawalang- ng kaniyang palad at pagtawag sa mga
bahala, ang hakbang ay napapahalaga ng taong papalapit sa mga taong sa kaniyang
pagmamadali ng pag-iwas. kinaroroonan.
“Palimos na po, ale... hindi pa po ako “Malapit nang dumating si Bruno...” ani
nanananghali!” Kung may pumapansin man Aling Ebeng na walang sino mang
sa panawagan ni Adong, ang nakikita niya pinatutungkulan. Manapa’y para sa lahat na
ay irap, maaring makarinig.
pandidiri, pagkasuklam. Biglang-bigla, napawi ang katuwaan ni
“Pinaghahanapbuhay ‘yan ng mga Adong. Nilagom ng kaniyang bituka ang
magulang para maisugal,” nararamdamang gutom. Ang pangambang
madalas naririnig ni Adong. Nasasaktan sumisigid na kilabot sa kaniyang mga laman
siya, sapagkat ang bahagi ng pangungusap at nagpapantindig sa kaniyang mga
na iyon ay untag sa kaniya ni Aling Ebeng, balahibo ay waring dinaklot at itinapon sa
ang matandang pilay na kaniyang katabi sa malayo ng
dakong liwasan ng simbahan. isang mahiwagang kamay. Habang
At halos araw-araw, lagi siyang napapaiyak, nagdaraan sa kaniyang harap ang mga taon
hindi lamang niya ipinahahalata kay Aling malamig,
Ebeng, ni kanino man sa naroroong walang awa, walang pakiramdam-
nagpapalimos. Alam niyang hindi nakadarama siya ng kung anong bagay na
maiiwasan ang apoy sa
paghindi sa kaniya ng limang piso, sa lahat. kaniyang kalooban. Aywan niya kung bakit
Walang bawas. gayon ang nararamdaman niya matapos
“May reklamo?” ang nakasisindak na tinig ni mapawi ang kaniyang gutom at pangamba.
Kung ilang araw na niyang nadarama iyon,
at
hanggang sa ngayon ay naroroon pa’t
waring umuuntag sa kaniya na gumawa ng
isang
marahas na bagay.
Ilang barya ang nalaglag sa kaniyang palad,
hindi inilagay kung inilaglag, sapagkat
ang mga palad na nagbibigay ay nandidiring
mapadikit sa marurusing na palad na wari
bang mga kamay lamang na maninipis ang
malinis. Dali-daling inilagay ni Adong ang
mga barya sa kaniyang lukbutan. Ilan pang
barya ang nalaglag sa kaniyang palad. At
sa
kaabalahan niya’y hindi na napansing
kakaunti na ang mga taong lumalabas mula
sa
simbahan. Nakita na naman ni Adong ang
mga mukhang malamig, ang imbay ng mga
kamay na nagpapahiwatig ng pagwawalang
bahala, ang mga hakbang ng
nagmamadaling
pag-iwas.
“Adong... ayun na si Bruno” narinig niyang
wika ni Aling Ebeng.
Tinanaw ni Adong ang ininguso sa kaniya ni
Aling Ebeng. Si Bruno nga. Ang malapad
na katawan, ang namumutok na mga bisig.
Ang maliit na ulong pinapangit ng suot na
gora. Napadukot si Adong sa kaniyang
bulsa. Dinama niya ang mga barya roon.
Malamig.
At ang lamig na iyon ay waring dugong
biglang umagos sa kaniyang mga ugat.
Ngunit
ang lamig na iyon ay hindi nakasapat upang
ang apoy na nararamdaman niya kangina
pa ay mamamatay. Mahigpit niyang
kinulong sa kaniyang palad ang mga
baryang
napagpalimusan.
“Diyan na kayo, Aling Ebeng... sabihin ninyo
kay Bruno na wala ako!” mabilis niyang
sinabi sa matanda.
“Ano? Naloloko ka na ba, Adong? Sasaktan
ka ni Bruno. Nakita ka ni Bruno!”
Narinig man ni Adong ang sinabi ng
matanda, nagpatuloy pa rin sa paglalakad,
sa
simula’y marahan, ngunit nang makubli siya
sa kabila ng bakod ng simbahan ay
pumulas
siya ng takbo. Lumusot siya sa pagitan ng
mga dyipni na mabagal sa pagtakbo.
Sumiksik
siya sa kakapalan ng mga taong salu-
salubong sa paglalakad. At akala niya’y
nawala na
siya sa loob ng sinuot niyang mumunting
iskinita.
Sumandal siya sa poste ng ilaw-dagitab.
Dinama niya ang tigas niyon sa
pamamagitan
ng kaniyang likod. At sa murang isipang
iyon ni Adong ay tumindig ang tagumpay ng
isang musmos na paghihimagsik ng
paglayo kay Bruno, ng paglayo sa Quiapo,
ng paglayo
sa gutom, sa malalamig na mukha, sa
makatunghay na simbahan, sa kabangisang
sa
mula’t pa’y nakilala niya at kinasusuklaman.
Muling dinama niya ang mga barya sa
kaniyang bulsa. At iyon ay matagal din
niyang ipinakalansing.
“Adong!” Sinundan iyon ng papalapit na
mga yabag.
Napahindik si Adong. Ang basag na tinig ay
naghatid sa kaniya ng lagim. Ibig niyang
tumakbo. Ibig niyang ipagpatuloy ang
kaniyang paglayo. Ngunit ang mga kamay
ni
Bruno ay parang bakal na nakahawak na sa
kaniyang bisig, niluluray ang munting lakas
na nagkakaroon ng kapangyarihang
maghimagsik laban sa gutom, sa pangamba
at
kabangisan.
“Bitiwan mo ako! Bitiwan mo ako!” Naisigaw
na lamang ni Adong.
Ngunit hindi na niya muling narinig ang
basag na tinig. Naramdaman na lamang
niya
ang malupit na palad ni Bruno. Natulig siya.
Nahilo. At pagkaraan ng ilang sandali, hindi
na niya naramdaman ang kabangisan sa
kapayapaang biglang kumandong sa
kaniya.
 Tanong ko: Bakit sa Amerika? Husay mamili
"Eli, Eli, Lama Sabachthani" ng kaluluwa haha. Tandaan na noong
dekada '80 pababa ay mga US Military
Bases pa sa Pilipinas at talagang malakas
"Diyos ko, Diyos Ko, Bakit Mo Ako
pa ang presensya ng Amerika sa ating
Pinabayaan?"
bansa.
Yay! Mirasol na tayo!
reply | flag *
message 254: by Ayban (new) - rated it 5
Para sa akin, maganda ang kuwento. May
starsDec 27, 2012 06:04PM
word play (nauna ako!) ang pauulit-ulit na
Ayban Gabriyel | 207 commentsSori nahuli
tatlong mga salita:
ako. Haha!
Dugo, dugo, dugo
Ang lungsod ay isang dagat 5/5
Patay, patay, patay!
Hinalintulad ni ERA ang lungsod sa isang
Tadtad, tadtad, tadtad
dagat. Bakit kaya? Mabangis? Malalim?
Patayan, patayan, patayan!
Malawak at mapanganib? Kwentong puta,
Lakad, lakad, lakad
na tulad ng sinabi ni Javi, napinagputa ng
pumaloob, pumaloob, pumaloob,
lipunan. Flashback ang ilang tagpo, may
Uha, uha, uha!
pagkasocial at may kurot ng pagiibigan.
Bakit, bakit, bakit?
Pero parang budol-budol gang lang, parang
masyadong maganda ang kwento.
Parang umiigaya lang ang wordplay na ito
Nagustuhan ko yung huling paragraph sa
sa titulong inulit din ang dalawang salita
huli. At yung ninanaya sya ni Cesario
bago nagtanong: "Diyos ko, Diyos ko,
pumunta sa kanila. Ayiee
bakit...?"
Tulad ni Phoebe, naging interesado ako
Maraming tema na puwedeng pagusapan
kung may Charlies pa.
nguni't ang pinakang-lutang para sa akin ay
lima: (1) ang walang kapantay na
pagmamahal ng isang ina sa anak; (2) ang
bulok na sistema sa lipunan na bumibiktima
sa mahihirap upang makagawa sila ng
masama; (3) ang nakakapanglumong
kalagayan sa loob ng ating mga preso; (4)
ang reincarnation; (5) American dream.

Gusto ko ang 2 punto de vista sa tatlong

bahagi: Una, doon sa anak, Pangalawa, sa
ina. Pangatlo, hati sa ina at sa anak.

Ang isang pintas ko: masyado yata (di ko na

maala-ala) na verbose si Mirasol. Parang
ang dami nyang ginagamit na salitang
puwedeng tanggalin. Maligoy. Unlike si
Abueg, kahit maligoy, maganda ang
pagkakahabi ng mga salita. Parang si
Mirasol, gumugulo ang pangungusap dahil
di na alam kung saan pupunta.
Rogelio L. Ordoñez's Blog
(Sa mga biktima ng masaker sa
Mendiola, mga pagpatay sa Hacienda
Luisita at, ngayon naman, sa Kidapawan)
hindi na lupa’t mga butil ng bigas ang hihingin
namin sa inyo
dahil punglo’t kamatayan ang ipinagkakaloob
ninyo…
hindi na mga binhi ng palay ang ipupunla namin
kundi ngitngit na yayabong sa mga pinitak
sa inyo na ang inyong mga lupa
ni isang sangkal ay hindi na kami hihingi pa
dahil ang mga lupang iyan ang magiging libingan
ng inyong walang budhing kasakiman!
Di na Ako Makahabi ng Tula
ilang araw na akong nakatulala
sa papawiring makulimlim
di ako makahabi ng tula
tumakas at nagliwaliw ang mga salita
nagkagutay-gutay papel ng kamalayan
mga metapora’y pumailanlang
sa kalawakang nilunok ng dilim
mga imaheng mapagmulat at matulain
at mga talinghagang dapat arukin
ibinartolina sa kagubatan ng pangamba
at sa kabukirang di sibulan ng pag-asa
ibig pang gahasain ng mga buntala.
di na ako makahabi ng tula
pilantod na ang mga taludtod
mga saknong ay uugud-ugod
di tuloy makaakyat sa gulod
mga eskinita ng parnaso’y di mayakap
dibdib ng mga bangketa’y di malamutak
kinulaba ang mga mata at di makita
luha’t pawis ng manggagawa’t magsasaka
di marinig hinagpis ng mga sawimpalad
paano tutulain pa epiko ng pakikibaka
ng sambayanang masa kung mga daliri’y
ikinadena’t dinurog ng dusa? espada at krus para ika’y pagharian

ginayuma ka, indio,

muli akong maglulunoy sa iyong mga alaala
ng maningning at maringal na mga templo
muli kong sasamyuin mga pulang rosas
upang sumamba ka’t manikluhod
sa ulilang hardin ng mga pangarap
habang isinisiksik sa pandinig at utak mo
muli kong idadampi ang palad
mahabagin ang diyos sa mga gaya ninyo
sa nagnaknak na sugat ng mga dantaon
ngunit lagi kang nananangis, indio
muli’t muli kong palalanguyin ang diwa
at pumapailanlang sa simoy ng amihan
sa ilog ng dugo at luha
melodiya ng pagdurusa’t panambitan
at magbabanyuhay ang lahat
ginawang kalabaw ang iyong mga anak
muling aalingawngaw singasing ng punglo
sa mga lupaing kanilang kinamkam
atungal ng kulog at bombang pumutok
ginawang martilyo’t turnilyo bisig ng iyong mga
saka lamang, oo, saka lamang supling

makahahabi ako ng tulang sa kanilang pabrikang gilingan ng laman

magsasabog ng mga talulot ng apoy sinakmal sinaid di masukat mong yaman

sa puso’t diwa ng uring busabos at dayukdok! ipinulupot sa iyong leeg at katawan

tanikala ng kaalipinan at karalitaan

parang mga tunog ng tambol sa karimlan

ALAY SA BAYANING MANDIRIGMA
hinagpis ng mga kaluluwang nilapastangan
sa mahigit na tatlong daang taon
at karapatan mo lamang noon
inalipin ka, ikaw, indio, ng ating la tierra
pobreza
oo, indio, ang manangis at mamatay.
dumaong sila mula sa banyagang dalampasigan
ngunit “di lahat ay natutulog sa dilim ng gabi”
silang puting mga panginoon ng dusa’t
inhustisya
at nagsayaw ka, gat. andres bonifacio
upang itarak sa iyong puso’t isipan
sa lagablab ng apoy na sinindihan
 huwag kang manimdim
ng mga aninong kalansay na ngayon
magbabanyuhay rin ang iyong mithiin
hanggang tuluyang sumilakbo ang iyong puso
magsasanib ang ating mga adhika
at marahas na rumagasa ang iyong dugo
at di mapipigtal ng mga panahon
hanggang sa karimlan ng gabi
mga bulaklak ng lunggating sa dibdib bumukad
ikaw at ang mga kapatid mong magigiting
mga talulot iyon ng sanlaksang gumamela
ay walang humpay na naglamay
lebadura sa panata ng madugong pakikibaka
upang ititik ng inyong mga dugo
kaming mga kapatid mo sa uri’t pagmamahal
sa naninilaw na damuhan ng pag-asa
ay magsasayaw pa rin sa lagablab ng apoy
sa nabaog na mga burol at sabana
ng sigang inyong sinindihan noon pa man
banal na layuning sintang baya’y mapalaya
magsasayaw kami tulad ng zulu ng timog aprika
gilitan ng leeg ang mang-aalipin
tulad ng mga inca ni manco capac
oo, gat. andres bonifacio
sa imperyo ng tahuantinsuyo
pataksil ka mang pinatay ng mga kampon ng
dilim tulad ng mayan ng chiapas, yucatan at tabasco

bayani ka pa ring mandirigma ng kalayaan at ng sibilisasyong mesoamerikano

pagsinta
at sa puso nami’y lalagi kang dakila
mamumulaklak, magniningning, hahalimuyak
palasong maglalagos sa aming puso
titig ng mga matang inaapawan ng luha ng
dalamhati ng lahi

magiting mong mga alaala maglalandas sa aming mga ugat ngitngit ng

butuhang mga bisig
lalo’t pinakasisinta naming la tierra pobreza
himagsik ng impis na mga dibdib
sakbibi ngayon ng bagong mga panginoon
oo, sa lagablab ng apoy ng iyong mga alaala
ng lagim at dusa’t inhustisya
patuloy kaming magsasayaw
at, oo, tungkulin naming ituloy ang pakikibaka.
hanggang isabog ng mga alipato maningning na
pag-asa
oo, bayaning mandirigma ng patria adorada
hanggang isakay ng mga dahon matimyas na
pagsinta
hanggang hinahabol ng sumisingasing na
hininga
layang ibinartolina ng mga panginoon ng dusa
di mamamatay ang apoy ng iyong mga alaala
di mapipigilan ng daluhong ng mga punglo
mula sa kuta ng pagsasamantala’t inhustisya
lagablab ng apoy ng iyong pagsinta
para sa pinakamamahal nating la tierra
pobreza!
Hindi Ninyo Ako Matatakasan
hindi ninyo ako matatakasan
magtago man kayo sa pinakasulok ng mundo
manirahan man kayo sa mga igloo
o sa mga lugar na iniiwasan ng tao
hindi ninyo ako matatakasan
naglulublob man kayo sa kayamanan
nagtatampisaw man kayo sa kapangyarihan
nakokoronahan man kayo ng katalinuhan
hindi ninyo maikukubli inyong katawan
kahit sa inyong tierra incognita
sa ayaw man ninyo o gusto
dadalawin at dadalawin ko kayo
lalo na kung mga oras na wala sa hinagap ninyo.
hindi ninyo ako matatakasan
at hindi ninyo ako mahahadlangan
naka-kanyon man mga guwardiya ninyo
malalaki man mabagsik ninyong mga aso
sa napapaderan ninyong mga mansiyon at
palasyo
sa inyong maringal na tierra inmaculada
kadluan ng makukulay ninyong mga alaala
papasukin at papasukin ko kayo
makulimlim man ang umaga
naninimdim man ang dapithapon
at nagdarasal ang gaplatong buwan
sa pagyakap ng itim na mga ulap sa kalawakan
dadalawin at dadalawin ko kayo.
oo, maraming paraan ang pagdalaw ko
at hindi ninyo ako matatakasan
nasa tuktok ako ng marahas na tsunami sa
dalampasigan
nasa haplit ako ng kidlat sa inyong katawan
nasa alimpuyo ako ng habagat sa inyong
bakuran
nasa singasing ako ng punglo sa karimlan
nasa ragasa ako ng mga sasakyan sa lansangan
nasa sumasambulat na mga bomba’t granada
ako sa digmaan
naririyan ako, oo, naririyan ako
sa lahat ng lugar at sa lahat ng bagay

at hinding-hindi ninyo ako matatakasan

ikaw na palalo at gahaman

ikaw na patron ng kasamaan

ikaw na berdugo ng sambayanan.

oo, hinding-hindi ninyo ako matatakasan

at kapag nasamyo na ninyo halimuyak ng aking

hininga

hindi ninyo maiiwasang manambitan

at sagad-langit kayong magdarasal

maninikluhod sa lahat ng santo’t santa sa

kalangitan

ngunit walang makaririnig ng inyong tagulaylay

hindi kayo tutulungan ng sinumang

pinakamakapangyarihan

upang hadlangan pagdalaw ko sa inyo

upang kayo’y tulungang matakasan ako

huwag kayong hangal, anak kayo ng buwaya’t

kabayo

aali-aligid lamang akong lagi sa inyo

ako, akong pinipilit ninyong takasan

ako, ako, ang di ninyo matatakasang

kamatayan!