Prawo jest dla ludzi, a nie przeciwko.

Słuszność prawa zależy od wielu kryteriów, którym ono

musi odpowiadać. Ważne jest uwzględnienie tych kryteriów razem wziętych, bo – na przykład – cóż po
najlepiej utworzonej ustawie, jeśli z góry wiadomo, że nie będzie skuteczna? Do tego, by móc brać pod
uwagę wiele kryteriów, potrzeba dużej i rozległej wiedzy – trzeba znać się na prawie, ale także na
regulowanej materii. Każda cywilizacja ma swoje pojęcie o prawie i wysnuwa z nich odrębne systemy
prawa.
Prawa cywilizacyjne – prawa rządzące metodami ustroju życia zbiorowego , lub prawidłowości
rządzące poziomem rozwoju, osiągnięć społeczeństwa w danym okresie historycznym, ze szczególnym
uwzględnieniem kultury materialnej i techniki, będącej wskaźnikiem opanowania przez ludzi sił
przyrody i wykorzystywania jej bogactw.

Prawa cywilizacyjne (według prof. F. Konecznego):

 Mieszanki cywilizacyjne giną, bo brak im spójności.

 Nie można być cywilizowanym na dwa sposoby.
 Cywilizacje na styku muszą się zwalczać.
 Przy równouprawnieniu i braku walki zwycięża niższa.
 Każda cywilizacja dąży do ucywilizowania sąsiadów na własną modłę.
Prawo cywilne jest gałęzią prawa, która reguluje stosunki społeczne i gospodarcze występujące
pomiędzy równoprawnymi podmiotami prawa. Dla prawa cywilnego charakterystyczna jest
cywilistyczna metoda regulacji prawnej, polegająca na równorzędności prawnej podmiotów (osób
fizycznych i prawnych), które wykonują względem siebie i innych podmiotów (zwanych ogólnie
osobami trzecimi) przypadające uprawnienia i obowiązki. Źródła tych uprawnień i obowiązków mogą
być różne. Najbardziej znamienna dla prawa cywilnego jest wola podmiotu i oświadczenie tej woli, w
celu wywołania określonych skutków prawnych. Skutki te polegają na powstaniu, zmianie, ustaniu
stosunku cywilnoprawnego, czyli stosunku regulowanego przez prawo cywilne. Między podmiotami
prawa cywilnego nie ma stosunku nadrzędności. Równość podmiotów w sferze cywilistycznej
potwierdza art. 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że Kodeks cywilny reguluje stosunki
cywilnoprawne między osobami fizycznymi i osobami prawnymi. Stosunki te mają charakter
majątkowy i niemajątkowy. Swoim zakresem prawo cywilne obejmuje ogólne zagadnienia podmiotów
prawa i czynności prawnych, problematykę praw rzeczowych, zobowiązań, prawa spadkowego, prawa
rodzinnego, prawa na dobrach niematerialnych (autorskiego, własności przemysłowe). Występują też
oddzielne działy prawa o charakterze kompleksowym, jak prawo górnicze, wodne, ochrony środowiska,
budowlane i wiele innych, w których można znaleźć normy cywilnoprawne obok
administracyjnoprawnych oraz karnych.
Prawo cywilne służy podejmowaniu oraz rozwijaniu działalności gospodarczej przez obywateli
oraz przez inne podmioty. Jako gałęź obejmująca przepisy regulujące przede wszystkim stosunki
majątkowe między podmiotami autonomicznymi, formalnie od siebie niezależnymi i względem siebie
równorzędnymi, stało się ważnym instrumentem wyzwalającym przedsiębiorczość, wspierającym
wieloraką działalność urzeczywistnienia w określonych warunkach wyznaczonych celów. Proces ów
opiera się na regułach technicznych,
Stosunek cywilnoprawny to taki stosunek prawny, który jest normowany przez prawo cywilne.
Elementami stosunku cywilnoprawnego są jego podmioty, przedmiot i treść. Podmiotami są osoby
fizyczne, osoby prawne, także jednostki organizacyjne, któremu ustawodawca przyznał zdolność
prawną, Przedmiotem stosunku cywilnoprawnego jest wszystko to, czego dotyczy ten stosunek (umowa,
czynność jednostronna) a więc rzeczy i dobra nie będące rzeczami, ale występujące w obroce prawnym,
na które prawo jest nakierowane. Treścią stosunku cywilnoprawnego są prawa i obowiązki podmiotów,
Zgodnie z panującą koncepcją prawa cywilnego reguluje ono stosunki prawne oparte na
zasadzie równorzędności stron, czyli wzajemnej autonomii podmiotów prawa cywilnego. Wobec tego
dla oceny kompetencji organu stanowiącego normy prawa cywilnego należy brać pod uwagę
okoliczność, że normy te adresowane są do podmiotów uwikłanych w stosunki prawne względem siebie.
Wobec tego problemy powstałe w związku z tymi stosunkami cywilnoprawnymi nie mogą być
rozstrzygane poprzez uwzględnienie potrzeb tylko jednej strony stosunku prawnego, ponieważ wówczas
mogłoby to naruszyć autonomię i interes drugiej strony związanej stosunkiem cywilnoprawnym.