ΓΣΓ228

Ελευθερία Κωνστάντιου
ΑΕΜ:10638

Διαμάχη αρχαίων-νέων

Ένα δίπολο που απασχόλησε την ιστορία της δυτικής σκέψης για μεγάλο
χρονικό διάστημα (5ο – 19ο αιώνα), ήταν αυτό του «αρχαίου- νέου». Αν έπρεπε να
δώσουμε έναν ορισμό, θα λέγαμε λοιπόν πως η διαμάχη αυτή εκφράζει μια βαθιά
πάλη ανάμεσα στην αρχαία ελληνορωμαϊκή παράδοση και τις επιδιώξεις του
Διαφωτισμού, στην παράδοση και τη νεωτερικότητα. Η έριδα εντείνεται όταν
συμβαίνει η περιοδολόγηση της Δυτικής ιστορίας σε τρεις φάσεις (Αρχαιότητα,
Μεσαίωνας, Νεότεροι χρόνοι). Οι αξιολογικές κρίσεις των τότε ιστορικών
αναφέρονται σε ζεύγη όπως φως-σκοτάδι, ημέρα- νύχτα κ.α. Για τον λόγο αυτό, η
Κλασσική αρχαιότητα συνδέεται με το φως, ο Μεσαίωνας με το σκοτάδι, ενώ η
«νεότερη» εποχή με την αφύπνιση και την «αναγέννηση» που οδηγεί σε ένα
«φωτεινό» μέλλον. Ο Σαρλ Περώ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε αυτή τη
φιλολογική διαμάχη. Διαβάζοντας το 1687 το ποίημά του «Ο αιώνας του Μεγάλου
Λουδοβίκου», η Γαλλική Ακαδημία διχάστηκε και ξέσπασε η αποκαλούμενη
«Διαμάχη των Παλαιών και των Νέων». Στη διαμάχη αυτή, ο Περώ έλαβε μέρος με
τους «Παραλληλισμούς των Παλαιών και των Νέων», υποστηρίζοντας την υπεροχή
και τοποθετώντας σε υψηλότερη θέση τους συγχρόνους του συγγραφείς, όπως
τον Μολιέρο και τον Φρανσουά ντε Παλέρμπ, από τους αρχαίους κλασικούς Έλληνες
και Ρωμαίους συγγραφείς.