Ang alamat ng dalawang

Lobo
Mayroong isang alamat ng Cherokee tungkol sa isang matandang matapang na
nagsasabi sa kanyang apo tungkol sa buhay.

"Anak," sabi niya, "Sa loob nating lahat ay may labanan ng dalawang lobo. Ang isa ay
masama. Siya ay galit, inggit, paninibugho, kalungkutan, panghihinayang, kasakiman,
pagmamataas, awa sa sarili, pagkakasala, sama ng loob, pagkawasak, kasinungalingan,
maling pagmamataas, kahusayan, at kaakuhan. "

Nagpatuloy siya, "Ang ibang lobo ay mabuti. Siya ay kagalakan, kapayapaan, pag-ibig,
pag-asa, katahimikan, pagpapakumbaba, kabaitan, kabutihan, empatiya,
pagkamapagkaloob, katotohanan, pakikiramay, at pananampalataya. ”

"Ang parehong laban ay nangyayari sa loob mo, at sa loob ng bawat ibang tao,"
paliwanag ng matalinong nakatatandang Cherokee.

Inisip ng apo ang tungkol sa isang minuto at tinanong ang kanyang lolo, "Aling lobo ang
mananalo?"

Tumugon lang ang lolo, "Ang pinakain mo."

Pakiramdam ko ay umaatake ang bawat lobo sa bawat isa. Bawat oras. Karamihan sa
mga minuto.

Ang isang lobo ay nagagalit bilang impiyerno na hindi siya makakain ng isang piraso ng
kalabasa na pie sa Thanksgiving nang hindi nagdurusa ang bunga ng malakas na mga
saloobin sa kamatayan sa loob ng dalawang araw, na ang pinakapangit na piraso ng
pinino na asukal at harina ay maaaring magtapon ng kanyang limbic system -
emosyonal ng utak sentro - kaya makabuluhang. Nagagalit siya na kailangan niyang
mag-ehersisyo nang labis na hindi bababa sa anim na beses sa isang linggo upang
makaiwas sa mga mithiyang pagpapakamatay. Siya ay mapait, sa pangkalahatan, na
kailangan niyang magtrabaho nang husto at maging disiplinado upang maranasan ang
parehong katahimikan na magagamit sa kanyang mga kaibigan at pamilya sa lahat ng
oras.

Ang iba pang lobo ay nagpapaalala sa kanya na, habang ang buong mundo ay nais na
maging isang diyeta ngunit hindi ma-drum ang disiplina sa sarili, dapat siyang maging
masaya na ang hindi kumakain ng tama ay may napakalaking nagwawasak na mga
kahihinatnan na hindi na niya kailanman kailangang magpatuloy sa isang diyeta,
sapagkat upang mabuhay nang walang pag-iisip ng pagpapakamatay ay kailangan
niyang palaging nasa isa.
Ang iba pang lobo ay nagsasabi, sigurado, ang pag-eehersisyo ay minsan ay nag-drag,
ngunit dapat siyang magpasalamat na mayroon siyang mga paa kung saan tatakbo at
armas kung saan lumangoy, na maraming mga taong may kapansanan sa pisikal na
hindi masisiyahan sa pansamantala kawalan ng pakiramdam mula sa depresyon na
maaaring mag-alok ng isang matinding pag-eehersisyo.

Ang isang lobo ay naniniwala na ang kanyang pagdurusa ay natatangi, na walang

marunong makaunawa sa paghihirap na nararamdaman niya. Galit siya sa mga taong
hindi nais na mamatay, at nais niyang makaranas ng ganoong kamangmangan. Siya ay
pagod na sabihin ang kanyang kuwento sa mga taong hindi maintindihan. Ang kanilang
nakakagulat na mga ekspresyon ay nagpapasaya lamang sa kanya na higit na nag-iisa at
nagpapadala ng mga dagger sa kanyang puso.

Ang iba ay nagpapaliwanag na ang lahat ay nakikipaglaban sa isang uri ng labanan, na

ang sinumang ipinanganak sa mundong ito ay may alam na isang uri ng pagdurusa.
Sinasabi sa kanya ng lobo na ito na kalimutan ang maligayang persona na sinisikap ng
proyekto na karamihan, ang bawat tahanan ay naghuhulog ng sariling luha para sa mga
trahedya at kalungkutan at pagkabalisa at takot na itinatago mula sa mundo, ngunit
gayunpaman.

Ang isang lobo ay naniniwala na kung ang mga nasa kanyang buhay ay makikinig sa
kanyang mga iniisip, iwanan nila siya ng sigurado. Nagtatayo siya ng isang pader ng
bato sa paligid ng kanyang morbid world upang hindi na siya muling masaktan.

Ang iba pa ay nagpapaalala sa kanya na hindi nila siya iniwan sa mga sandaling iyon ng
pagdurugo, na sila ay tumayo sa tabi niya sa pinakamasamang oras, at nasa paligid pa
rin sila. Sinasabi ng lobo na ligtas siyang maging tunay at malinaw, na ang kapayapaan
ay may katotohanan.

Alam ng isang lobo na tiyak na hindi siya makakaya. Siya ay sumuko sa pagsusumikap
upang makakuha ng mas mahusay. Siya ay pagod, nalulungkot, at nag-urong. Matapos
buksan muli ang kanyang isip sa oras at oras sa mga bagong ideya at diskarte, at
pamumuhunan ng enerhiya na kinakailangan upang ituloy ang mga ito, wala na siyang
puwang sa kanyang puso para sa pag-asa.

Ang iba pa ay nagpapaalala sa kanya na ang kanyang track record para sa pagdaan ng
mga mahihirap na oras sa ngayon ay 100 porsyento, na laging may silid para sa pag-asa,
kahit na ang isang puso ay matigas mula sa pagsubok at pagkukulang at pagsisikap at
pagkukulang at pagkukulang nang minsan. Sinabi niya na kahit na ang pakiramdam ng
pagkalumbay ay nananatiling permanente, walang anuman sa mundong ito na pare-
pareho, na ang mga biochemistries ay nagbabago at nagbabago ang mga relasyon at
nagbabago ang mga sitwasyon, at hindi isang bagay ay pareho mula sa ilang sandali,
samakatuwid ay palaging may potensyal na magsimula muli, at para mangyari ang
paggaling.

Inaakala kong pinapakain ko ang parehong mga lobo araw-araw.

Hindi sinasadya.

Kapag iniaabot ko ang aking kamay upang pakainin ang pag-ibig at pag-asa, ang ibang
lobo ay sumamsam sa mga kabutihan, at bigla akong napuno ng inggit at galit. Sinisikap
kong gawin ang lahat ng mga tamang bagay - kumain ng tama, magnilay, mag-
ehersisyo, manalangin, makakuha ng suporta, tulungan ang mga tao - ngunit ang "hindi
kasiya-siya" ay magpapakita ng mga sintomas, at pagkatapos ay kailangan kong
magsimulang muli.

Ngunit alam ko ang tungkol sa mga lobo na ito ngayon.

Alam ko kung paano maaaring mapanlinlang ang lobo ng kawalan ng pag-asa, ngunit
gaano kalakas ang lakas ng pakikiramay at kabaitan.

Ang kailangan ko lang gawin ay patuloy na pagsisikap na pakainin ang lobo ng

kapayapaan at kabutihan, upang magpatuloy na umasa at magkaroon ng
pananampalataya kahit na imposible ang mabuting kalusugan, at ang isa pa ay sa wakas
ay magalit at ihinto ang paghingi ng pagkain.