MULING PAGBABALANSE NG PAGLAGO NG EKONOMIYA NG CHINA: ILANG

PANANAW MULA SA KARANASAN NG JAPAN.

Buod/ summary
Ang tagumpay sa pang-ekonomiya ng Tsina sa nakalipas na tatlong dekada ay walang alinlangan
na isa sa pinakatampok sa ating panahon. Ang China ay nagpapanatili ng mataas na paglago ng
higit sa tatlong dekada mula noong "reporma at pagbubukas ng patakaran" na inilunsad nito
noong 1978. Ang mga reporma sa ekonomiya na isinagawa pagkatapos nito ay mga mahalagang
kadahilanan sa mataas na paglago ng ekonomiya ng bansa. Noong 2010, nalampasan ng Tsina
ang Japan upang maging pangalawang pinakamalaking ekonomiya sa mundo. Ang China ay din
ang pinakamalaking kontribyutor sa paglago ng ekonomiya ng mundo mula noong 2007.
Inaasahan ng ilan na sa isa o dalawang dekada ay aabutan ng China ang Estados Unidos at
magiging pinakamalaking ekonomiya sa mundo, kung ang mabilis nitong paglago ay
pinananatili. Gayunpaman, mayroon ding mga seryosong pag-aalala na ang Tsina ay maaaring
hindi mapanatili ang kasalukuyang PARAAN ng paglago ng ekonomiya nang mas mahaba, pati
na rin ang mga pangangatwiran na hindi dapat hinahangad ng Tsina na mapanatili ang nasabing
paglago ng nabigyan ng mga panig. Dahil sa epekto ng ekonomiya ng China sa pandaigdigang
ekonomiya, ang isyu kung paano mapapanatili ng Tsina ang paglaki nito ay may malaking
interes, hindi lamang para sa Tsina at mga mamamayan nito kundi pati na rin sa mundo. Ang
PARAAN ng paglago ng Tsina ay karaniwang nailalarawan sa mga sangkap na hinihingi ng GDP.
Ang paglago ng China ay labis na hinihimok ng pamumuhunan, at ang nasabing "labis" na
paglago ng pamumuhunan ay may mga bahagi ng EPEKTO, na sa kalaunan ay maaaring
lumalakas nang labis upang makontrol kung ang China ay hindi na muling timbangin ang
paglago ng ekonomiya. Malinaw na kinikilala ng gobyerno ng Tsina ang pangangailangan na
baguhin ang PARAAN ng pag-unlad ng ekonomiya at naipatupad na ang mga mahahalagang
hakbang sa patakaran upang matapos ito. Ngunit sa ngayon tila na ang pag-unlad ay hindi
makatwiran upang matibay na muling pagbalanse ang PARAAN ng paglago. 1 Hindi isang
simpleng gawain para sa Tsina na maayos na muling sukatin ang pattern ng paglago nito,
isinasaalang-alang ang pagiging kumplikado ng sitwasyon na kinakaharap nito at ang potensyal
na pagsalungat mula sa mga may BINIGYAN NG KAPANGYARIHAN na interes sa kasalukuyang
sistemang pang-ekonomiya. Bumalik tayo sandali sa Japan. Noong unang bahagi ng 1970,
binago ng Japan ang PARAAN ng paglaki nito mula sa isang hinihimok ng pamumuhunan sa isa
na hinimok sa isang mas balanseng paraan sa pamamagitan ng pamumuhunan, pagkonsumo, at
pag-export. Noong 1970s, ang bilis ng akumulasyon ng kapital na lumala habang ang
pagkonsumo ay patuloy na tumaas nang mabilis dahil sa isang matatag na pagtaas ng sahod ng
mga manggagawa. Ang pagbabagong ito ay naglatag ng pundasyon para sa Japan upang
mapanatili ang matatag na paglago pagkatapos ng mataas na panahon ng paglaki ng 1960.
Tulad ng ipinakita ni Fukumoto et al. (2010), ang ilang mga pangunahing istatistika, tulad ng per
capita GDP at ang pagtaas ng rate ng populasyon ng lunsod, ay nagmumungkahi ng posibilidad
na ang kasalukuyang araw ng China ay halos pareho sa yugto ng pag-unlad ng ekonomiya tulad
ng Japan noong o bago ang unang bahagi ng 1970s. Bagaman hindi madaling ihambing ang
dalawang ekonomiya nang direkta, naniniwala kami

1 Sa isang kamakailan-lamang na talumpati sa Boao Forum para sa Asya noong Abril 15, 2011,
sinabi ni Pangulong Hu Jintao, "Ang Tsina ay gumawa ng mga kamangha-manghang mga
nagawa sa pag-unlad, ngunit nananatili itong pinakamalaking pagbuo ng bansa sa buong
mundo. Ang populasyon, mga mapagkukunan at ang kapaligiran ay nagbigay ng malaking
presyur sa aming kaunlaran at panlipunan, at walang kakulangan ng sapat na balanse,
koordinasyon o pagpapanatili sa ating pag-unlad. "

na kapaki-pakinabang na gumuhit ng ilang mga pananaw mula sa karanasan ng Japan noong

unang bahagi ng 1970s, nang maganap ang muling pagsasaalang-alang ng Japan sa paglago ng
ekonomiya.2 Sa pag-iisip nito, sa papel na ito sinubukan naming gumuhit ng ilang mga pananaw
para sa Tsina mula sa karanasan ng Japan na baguhin ang nito PARAAN ng paglago sa unang
bahagi ng 1970s. Ang isang mahalagang nakaraang gawain sa pagsasaalang-alang na ito ay ang
Minami (1994), na nagbibigay ng isang komprehensibong pagsusuri ng paghahambing sa pag-
unlad ng ekonomiya sa Japan at China hanggang sa huli ng 1980s. Kabaligtaran sa kanyang pag-
aaral, ang atin ay mas kapanahon at mas nakatuon sa isyu ng rebalancing ng ekonomiya. Upang
mapadali ang paghahambing, ang karamihan sa aming pagsusuri ay batay sa serye ng data na
nagpapahintulot sa direktang paghahambing sa pagitan ng Japan at China. Bagaman tinatalakay
ng pag-aaral na ito ang isyu ng muling pagbalanse ng pangangailangan sa domestic (pagkatapos,
"domestic rebalancing"), sinisiyasat din natin kung ang gayong pag-rebolusyon sa domestic ay
humahantong sa "panlabas na muling pagbalanse," na nangangahulugang pagbawas sa
malaking kasalukuyang lebel ng account.3 ang natitirang bahagi ng papel na ito ay buod ng mga
sumusunod. Sa Seksyon 2, nailalarawan natin ang kasalukuyang PARAAN ng paglago ng China at
ipinaliwanag kung bakit kailangang muling timbangin ng Tsina ang paglago ng ekonomiya. Sa
Seksyon 3, nakatuon tayo sa muling pagbalanse ng paglago ng ekonomiya ng Japan noong
unang bahagi ng 1970s, na nakatuon sa pangunahin kung paano lumipat ang Japan mula sa
labis na paglago ng ekonomiya ng ekonomiya sa na hinihimok ng pamumuhunan at
pagkonsumo sa isang mas balanseng paraan. Sa Seksyon 4, ipinapahiwatig namin ang ilang mga
pananaw mula sa nakaraang karanasan ng Japan sa muling pagsasaalang-alang sa sarili nitong
paglago ng ekonomiya. Itinuturo din namin ang mahahalagang pagkakaiba sa pagitan ng
kasalukuyang China at Japan noong 1970s, pangunahin dahil sa mga kadahilanan ng
institusyonal, at iminumungkahi ang mga aksyon na maaaring gawin ng China upang
matugunan ang mga kadahilanan. Sa Seksyon 5, pinalalawak namin ang aming pagsusuri sa
problema sa panlabas na kawalan ng timbang. Pagguhit mula sa karanasan ng Japan,
ipinapahiwatig namin na ang muling pagbalanse ng China ay hindi kinakailangang humantong sa
panlabas na muling pagbalanse. Nagtatapos ang seksyon 6.

Maaaring isaalang-alang ng ilang mga mambabasa na ang mga Intsik ay hindi dapat sundin ang
landas ng Japan dahil, dahil noong huling kalahati ng 1980s, naranasan ng Japan ang paglikha at
pagbagsak ng isang bulaang ekonomiya at ang kasunod na matagal na pagwawalang-kilos.
Gayunpaman, sa pagsusuri ng Fukumoto et.al (2010), pinagtutuunan namin na ang
kasalukuyang yugto ng pag-unlad ng Tsina ay mas malapit sa Japan noong 1970s (o mas maaga
pa) kaysa sa huli nitong 1980. Batay sa paghatol na ito, isinasaalang-alang namin na ang
karanasan ng Japan noong 1970s ay maaaring magbigay ng ilang mga kapaki-pakinabang na
pananaw sa mga kamakailang isyu ng muling pagbalanse ng China (lalo na, domestic
rebalancing). Siyempre hindi ito nangangahulugang kahit na sa anumang hinaharap na Tsina ay
hindi kailanman haharapin ang problema tulad ng huli ng 1980s at kasunod na mga panahon.
Kaugnay nito, ipinagtalo ng Shirakawa (2011) na, habang ang karanasan ng ekonomiya ng
bubble ng Japan ay nagmumungkahi, sa panahon ng paglipat mula sa mataas na pag-unlad
hanggang sa matatag na paglago, ang isang bansa ay maaaring maharap sa iba't ibang mga
bagong hamon, tulad ng (1) pumipigil sa mga bula, (2) pagsusuri mga modelo ng negosyo, at (3)
naghahanda para sa mga pagbabago sa demograpiko. Hindi namin maiiwasan ang posibilidad
na maaaring harapin ng Tsina ang mga bagong hamon sa ilang hinaharap na araw. 3 Sa pag-
aaral na ito, hindi namin sinisikap na magbigay ng isang kumpletong pagsusuri ng background
ng panlabas na kawalan ng timbang ng panlabas na Tsina (tulad ng mga isyu sa palitan ng rate o
pag-unlad ng merkado sa pananalapi). Sa halip, sa Seksyon 5 sinusuri natin ang ugnayan sa
pagitan ng pag-rebalanse ng domestic at panlabas na pagbalanse, batay sa karanasan ng Japan.

2.Kasalukuyang Paraan ng Paglago ng Tsina at ang Kailangan ng Rebalancing

Ang pinaka-katangian na paglago ng pang-ekonomiya ng China ay ang pangingibabaw ng
domestic investment. Noong 1980s, ang ratio ng gross oss xed capital formation sa nominal
GDP (pagkatapos nito, ang pamumuhunan / GDP ratio) fl ay umusbong sa paligid ng 30
porsyento (Larawan 1). Gayunpaman, kasunod ng kanyang "South China speech" noong unang
bahagi ng 1992, pinangunahan ni Deng Xiaoping ang reporma sa ekonomiya ng China, na
pinasisigla ang parehong pamumuhunan sa domestic at dayuhang direktang pamumuhunan.4
Ang ratio ng pamumuhunan / GDP ay kasunod na umusad pataas, na umaabot sa 46.2
porsyento noong 2010.

Talahanayan: Ratios ng Pamumuhunan at Pagkonsumo sa buong Bansa

4Mula Enero 8 hanggang Pebrero 21, 1992, ginawa ni Deng Xiaoping ang kanyang tanyag na
South China tour, sinuri ang Wuchang, Shenzhen, Zhuhai, at Shanghai. Sa kanyang paglalakbay,
naghatid siya ng isang mahalagang pagsasalita, na gumagabay at nagpabilis sa reporma at
pagbubukas ng ekonomiya ng China habang iniiwasan ang ideolohikal na
koneksyon____________________________________________________________________

Larawan 2: Per Capita GDP at Per Capita Disposable Kita sa Tsina

Sa pangkalahatan, ang mga umuusbong na bansa ay may posibilidad na magkaroon ng isang

mataas na rate ng pamumuhunan sa panahon ng mabilis na paglaki, dahil ang pagbabalik sa
kapital ay may posibilidad na maging mataas dahil sa mababang pagtitipon ng kapital. Katulad
nito, ang Tsina ay nasiyahan sa isang mataas na pagbabalik sa kapital. Gayunpaman, walang
ibang umuusbong na bansa ang nakaranas ng tulad ng isang mataas na rate ng pamumuhunan
(Talahanayan). Sa panig, ang ratio ng pribadong pagkonsumo sa nominal GDP (pagkatapos nito,
ang pagkonsumo / ratio ng GDP) ay bumababa at tumayo sa 33.8 porsyento noong 2010, ang
pinakamababa sa mga pangunahing umuusbong na mga bansa. Batay sa mga katotohanang ito,
maraming mga analista ang nakakaramdam na ito ay lalong nagiging para sa Tsina upang
mapanatili ang kasalukuyang mode ng paglago ng ekonomiya.5 Ano ang lohika sa likod ng
pangangatuwiran na kailangang muling timbangin ng China ang paglago ng ekonomiya? Ang
pagguhit sa mga nakaraang pag-aaral, maaari nating tukuyin sa ibaba ang mga sumusunod na
kondisyon na nagmumungkahi kung bakit dapat baguhin ang kasalukuyang mode ng paglago ng
ekonomiya. Una at pinakamahalaga, sa ilalim ng kasalukuyang paraan ng paglaki, ang mga
sambahayan ay hindi sapat na nakatanggap ng benepisyo ng paglaki. Tulad ng ipinapakita sa
Figure 2, ang bawat capita ng kita sa sambahayan sa bayan ay hindi pa tumaas nang mabilis ng
bawat capita GDP (Aziz at Cui [2007]). Ang gobernador ng People's Bank of China na si Zhou
Xiaochuan, ay napansin na ang karamihan sa mga manggagawang Tsino ay nabigo na
makibahagi sa tumataas na pro ng sektor ng corporate (Zhou [2009]). Bilang resulta, ang
pagbabahagi ng paggawa ng China ay bumababa. Bagaman ang pamantayan ng pamumuhay ng
mga Intsik ay tiyak na umunlad, hindi ito umunlad alinsunod sa paglago ng GDP. Pangalawa, ang
kasalukuyang pattern ng paglago ay lumikha ng mas kaunting mga trabaho sa lunsod kaysa sa
mas pattern na masinsinang paggawa. Ang paglago ng ekonomiya na hinihimok ng
pamumuhunan ay nagawa ng China ang mga industriya na lalong tumitibay sa kapital. Tulad ng
itinuro ng Kuijs at Wang (2006), ang mga industriya na masinsinang kapital ay lumikha ng mas
kaunting mga trabaho kaysa sa mga masipag sa paggawa tulad ng mga industriya ng serbisyo.
Upang mapalakas ang trabaho, ang pagbuo ng sektor ng serbisyo, suportado ng paglago ng
pagkonsumo, ay kinakailangan. Pangatlo, ang paglago ng pamumuhunan na hinimok ay
humantong sa isang pagbagal sa paglago ng produktibo. Si Lardy (2007) ay nagtalo na ang
pagwawasak ng kabuuang kadahilanan na paglago ng pagiging produktibo mula noong unang
bahagi ng 1990s, na iniulat ng Kuijs at Wang (2006), ay maaaring maiugnay sa hindi bababa sa
isang bahagi sa sobrang paggawa at labis na kapasidad sa maraming mahahalagang industriya,
tulad ng bakal. Pang-apat, sa paglago ng hinihimok na pamumuhunan, talagang nasa kultura
upang mapabuti ang enerhiya at pag-asa at mabawasan ang pinsala sa kapaligiran. Ang China ay
naging pukyutan ng mga e-orts upang gawing mas maraming enerhiya-e-cient at friendly
friendly ang kapaligiran. Gayunpaman, ang pamumuhunan ay nangangailangan ng makinarya at
kagamitan, sa gayon ang paglago ng hinihimok ng pamumuhunan sa pamamagitan ng kalikasan
ay kumokonsumo ng higit na enerhiya.6 Ang gobyerno ng Tsino ay napaka-alalahanin ang
pangangailangan ng Tsina upang muling timbangin ang paglago ng ekonomiya, at maraming
mga nauugnay na hakbang na isinagawa. Ang ika-11 Limang Taong Plano (2006-10) ay
nagpahayag na dapat ayusin ng Tsina ang proporsyon ng pamumuhunan at pagkonsumo at
makatwirang kontrolin ang laki ng pamumuhunan, pati na rin dagdagan ang kontribusyon ng
pagkonsumo sa paglago ng ekonomiya. Gayunpaman, sa katotohanan, sa panahon ng ika-11
Limang Taon na Plano, ang ratio ng pamumuhunan / GDP ay tumaas pa, habang ang
pagkonsumo / ratio ng GDP ay tumanggi. Bagaman maaari itong maitalo na ang mga hindi
inaasahang kadahilanan tulad ng 2008 Wenchuan Earthquake at ang pandaigdigang krisis sa
pananalapi hadlangan ang pag-unlad ng China, upang maitakda ang negatibong epekto ng mga
kaganapang ito na sinimulan ng gobyernong Tsino ang isang napakalaking pampasigla sa
pangunahin sa pamamagitan ng pagpapalakas ng pampublikong pamumuhunan. Sa maikling
panahon, ang hakbang na ito ay hindi maiiwasan upang maiwasan ang pagbagsak ng Tsina sa
pag-urong. Gayunpaman, bilang isang resulta ang pagtaas ng ratio ng pamumuhunan / GDP,
kahit na ang pagbuo ng pang-ekonomiyang pag-unlad ng China ay higit na hindi nag-iiba-iba.7
Samakatuwid, hanggang ngayon hindi pa natin nasumpungan ang pag-unlad ng pag-unlad ng
ekonomiya ng China, kahit na ang pangangailangan nito ay malawak na kinikilala. Dahil sa mga
hamon na kinakaharap ng China, mahalagang maunawaan ang uri ng proseso ng pagsasaayos
na kinakailangan para sa muling pagsasaalang-alang sa paglago ng ekonomiya. Kaugnay nito,
naniniwala kami na makabubuting pag-aralan kung paano nagawa ang pagbalanse sa Japan. Sa
ibaba namin ipaliwanag ang puntong ito.

6 Sa mid-term na ulat nito sa ika-11 Limang Taong Plano ng Tsina, sinabi ng World Bank (2008)
na, "Nang hindi muling pagbawalan ang pattern ng pag-unlad at istrukturang pang-ekonomiya
at pang-industriya, imposible na ang 20 porsyento na pagbawas ng target sa lakas ng enerhiya
ay maaaring maging makamit." Sa katunayan, ang pamahalaang Tsino ay hindi nakamit ang
target (ang aktwal na pagbawas sa lakas ng enerhiya ay 19.1 porsyento) bagaman ipinakilala
nito ang ilang mga hakbangin sa sektor upang mabawasan ang pagkonsumo ng enerhiya. 7Ang
isang kilalang ekonomistang Tsino na si Wu Jinglian, ay nagsabi ng kanyang pag-aalala na ang
paghuhusga mula sa sitwasyon mula 2009 hanggang 2010, ang pagbabagong-anyo ng mode ng
pag-unlad ng ekonomiya ay umunlad nang kaunti at maaaring talagang lumala (Wu [2011]).
Larawan 3: Pagkonsumo at Pamumuhunan sa Japan (bilang% ng nominal GDP)

3. Pagbabalanse ng Domestic Growth ng Japan

Mula 1955 hanggang 1970, nakamit ng Japan ang mataas na paglago ng

ekonomiya na may average na rate ng paglago ng GDP na 9.7 porsyento. Katulad
sa kasalukuyang araw ng Tsina, ang mataas na paglaki sa panahong ito ay
sinimulan ng masiglang pamumuhunan. Ang ratio ng pamumuhunan / GDP ay
umusbong paitaas, habang bumababa ang pagkonsumo / ratio ng GDP (Larawan
3). Gayunpaman, ang pagtanggi sa ratio ng pagkonsumo / GDP at ang pagtaas ng
takbo sa ratio ng pamumuhunan / GDP na malinaw na huminto sa unang kalahati
ng 1970s. Sa pag-retrospect, maliwanag na ang mga unang bahagi ng 1970 ay ang
panahon kung kailan nakamit ng Japan ang muling pagbalanse. Ano ang mga
pangunahing kadahilanan sa likod ng muling pagbalanse? Ang pinaka maliwanag
ay ang pagtanggi sa pagbabalik sa kapital. Ipinapakita ng Figure 4 ang isang serye
para sa pagbabalik sa kapital, na kinakalkula gamit ang pamamaraan ng Bai, Hsieh,
at Qian (2006) .8 Sa panahon ng mataas na paglaki panahon, ang pagbabalik sa
kapital ay mas mataas kaysa sa 20 porsyento. Gayunman, sa umpisa ng 1970s,
bumaba ito nang masakit at hindi na bumalik sa dati nitong mataas na antas. Ang
pagbaba ng pagbabalik sa kapital ay pangunahing sanhi ng pagbagal sa paglago ng
produktibo ng kapital. Mayroong isang bilang ng mga kadahilanan para sa
pagbagal na ito. Sa panig ng suplay, ang proseso ng pagkuha ng hanggang sa
advanced na teknolohiya ng mga dayuhan, na isang pangunahing puwersa sa
pagmamaneho sa panahon ng mataas na paglago ng Japan, ay halos kumpleto sa
paligid ng unang bahagi ng 1970s (Kosai [1986]). Sa panig ng hinihingi, ang
pagkonsumo ng boom sa matibay na kalakal, na dinala ng napakalaking
populasyon sa fl dahil sa mga lunsod o bayan, ay natapos din nang matapos ang
urbanisasyon (Yoshikawa [1995]). Dahil dito, sa unang bahagi ng 1970s ang
pagbabalik sa kapital ay bumaba nang malaki, at ang signi na ito ay mabilis na
nabawasan ang mga insentibo ng rms upang mapanatili ang mataas na
pamumuhunan. Ito ang pangunahing background para sa pagbagsak sa ratio ng
pamumuhunan / GDP noong unang bahagi ng 1970s. Gayunpaman, maaari nating
ituro ang dalawang iba pang mahahalagang elemento na gumanap ng mga
mahalagang papel sa pag-rebalan ng Japan. Ang una ay ang pagtaas ng bahagi ng
kita sa paggawa. Ipinapakita ng Figure 5 na ang bahagi ng paggawa ay nakamit
ang isang mabilis na pagtaas ng higit sa 10 porsyento na puntos sa loob lamang ng
mga taon (1970-75). Ang pagtaas ng bahagi ng paggawa ay na-trigger ng mataas
sa pressure ationary pressure dahil sa krisis sa langis ng 1973-74, na nagtaguyod
ng paglago ng sahod. Gayunpaman, ang punto ay ang pagtaas ng bahagi ng
paggawa sa panahong ito ay naging permanente sa halip na pansamantala. Sa
panahon ng mataas na paglago, dahil sa pagkakaroon ng labis na paggawa sa
nayon ng bukid, ang antas ng tunay na sahod ay nahulog sa ibaba ng pagiging
produktibo sa paggawa tulad ng ipinakita sa modelo ng Lewis (Lewis [1954]).
Gayunpaman, ayon kay Minami (1973), ang punto ng pag-iwas sa Lewis ay naabot
na noong 1960s, at ang pagtaas ng presyon sa totoong sahod ay nadagdagan dahil
sa pagkawala ng labis na paggawa. Sa mga nasabing kalagayan pagkatapos ng
kalagitnaan ng 1960, ang pakiramdam ng karapatan ng mga manggagawa sa
kanilang "patas na bahagi" ay lumitaw, tulad ng ipinakita sa ang pagtaas ng mga
hindi pagkakaunawaan sa paggawa (Larawan 6), at pinalakas ang kanilang lakas ng
pakikipag-ugnay. Dahil dito, naging dahilan upang pigilan ang pagtaas ng tunay na
sahod pagkatapos ng pagtatapos ng krisis sa langis, at ang pagtaas ng bahagi ng
paggawa ay naging permanenteng (Yoshikawa [1994]). Sa pamamagitan ng
prosesong ito, ang tunay na sahod na nakuha sa antas ng pagiging produktibo.9
Ang pag-aayos na ito ay malaki ang naambag sa pagtaas ng kita ng kakayahang
magamit sa sambahayan.10 Bilang resulta, ang pagbagsak ng takbo sa ratio ng
pagkonsumo / GDP ay napawi.
TesecondimportantelementinJapan'srebalancingwasthenarrowingofthedifference
sa pagitan ng pagbabalik sa kapital at gastos ng kapital. Dahil ang mga Hapon ay
karaniwang nagtataas ng pondo sa pamamagitan ng pagpapahiram sa bangko,
ang gastos ng kapital ay maaaring tinatantya ng rate ng pagpapahiram sa bangko.
Dahil ang liberalisasyon ng pananalapi ay hindi nakamit bago ang 1980s, ang rate
ng pagpapahiram sa bangko ay lubos na kinokontrol hanggang sa 1970s, tulad ng
ngayon ng Tsina. Ang paghahambing ng pagbabalik sa kapital at rate ng
pagpapahiram sa bangko sa panahon bago ang 1970s ay nagpapakita na ang huli
ay naitakda na mas mababa sa dating (Larawan 7). Ipinapahiwatig nito na ang
mababang gastos ng kapital ay isa sa mga pangunahing sanhi ng boom ng
pamumuhunan sa panahon ng mataas na paglago. Gayunpaman, ang paghihigpit
ng pananalapi sa panahon ng pagkabigla ng langis at ang nabanggit na pagbagsak
sa pagbabalik sa kapital na tanda ay agad na nabawasan ang pagkakaiba sa
pagitan ng pagbabalik sa kapital at rate ng pagpapahiram sa unang kalahati ng
1970s. Nangangahulugan ito na mabilis ang gastos ngcapital

Salitang nagsasalita, ang pagtaas ng gastos sa paggawa sa panahong ito ay sanhi

ng pagtaas ng mga gastos sa kagalingan at pagbabayad ng suweldo na may
kaugnayan sa pananaliksik at kaunlaran (Inoue at Nishimura [2004]). Sa madaling
salita, ang pagtaas ng bahagi ng paggawa sa panahong ito ay nagpahiwatig ng
pagpapabuti sa mga kondisyon ng paggawa ng tawad ng vis-à-vis ng manggagawa
sa isang malawak na kahulugan. 10Totoo na ang pagtaas ng kita ng sambahayan
ay hindi bababa sa bahagyang sanhi ng mga patakarang postwar ng gobyerno ng
Japan na naglalayong protektahan ang agrikultura at magsasaka (tulad ng mga
reporma sa lupa ng agrikultura at suporta sa presyo para sa mga produktong
pang-agrikultura), na nagbunga ng malubhang problema sa agrikultura tulad ng
labis na paggawa ng bigas . Gayunpaman, ang pagtaas ng bahagi ng paggawa ay
naobserbahan sa isang malawak na hanay ng mga industriya, lalo na sa sektor ng
pagmamanupaktura (Inoue at Nishimura [1994] at Yoshikawa [1994]). Alinsunod
dito, hinuhusgahan namin na ang pagtaas ng bahagi ng paggawa ay mas mahalaga
para sa pagtaas ng kabuuang kita ng sambahayan sa
Japan______________________________________________________________

Larawan 7: Bumalik sa Kapital at Gastos ng Kapital sa Japan

4 Mga pananaw mula sa Karanasan at Mga Caveats ng Japan

4.1 Mga Pagwawasto ng Mga Pagkakahulugan ng Factor Cost

Sa nakaraang seksyon, ipinaliwanag namin ang proseso ng pagbalanse ng Japan sa paglago ng

ekonomiya. Sa paggawa nito, binigyang diin namin ang kahalagahan ng dalawang elemento: (1)
ang pagtaas ng bahagi ng paggawa; at (2) ang pagdidikit sa pagitan ng pagbabalik sa kabisera at
gastos ng kapital. Ang aming pangunahing punto dito ay upang makamit ang muling
pagbalanse, mga pagkagulo ng gastos tungkol sa paggawa at kapital ay dapat na itama sa isang
maayos na paraan. Naniniwala kami na ang parehong argumento ay naaangkop sa
kasalukuyang araw ng Tsina. Ipinapahiwatig ng Figure 8 na ang bahagi ng paggawa ng China ay
pinananatiling nasa mababang antas, lalo na pagkatapos ng kalagitnaan ng mga taong 2000.
Maaaring ito ay dahil ang tunay na sahod ng mga manggagawa ay nadagdagan ang pagtaas ng
pagiging produktibo sa paggawa (Larawan 9). Gayunpaman, sa mga nagdaang taon, ang tunay
na paglaki ng sahod ay tila nasa proseso ng pag-akyat sa paglago ng produktibo sa paggawa.
Dahil sa kilusang ito, ang bahagi ng paggawa ng China ay nagsimulang tumaas sa mga
nakaraang taon.

Sa nakaraang seksyon, ipinaliwanag namin ang proseso ng pagbalanse ng Japan sa paglago ng

ekonomiya. Sa paggawa nito, binigyang diin namin ang kahalagahan ng dalawang elemento: (1)
ang pagtaas ng bahagi ng paggawa; at (2) ang pagdidikit sa pagitan ng pagbabalik sa kabisera at
gastos ng kapital. Ang aming pangunahing punto dito ay upang makamit ang muling
pagbalanse, mga pagkagulo ng gastos tungkol sa paggawa at kapital ay dapat na itama sa isang
maayos na paraan. Naniniwala kami na ang parehong argumento ay naaangkop sa
kasalukuyang araw ng Tsina. Ipinapahiwatig ng Figure 8 na ang bahagi ng paggawa ng China ay
pinananatiling nasa mababang antas, lalo na pagkatapos ng kalagitnaan ng mga taong 2000.
Maaaring ito ay dahil ang tunay na sahod ng mga manggagawa ay nadagdagan ang pagtaas ng
pagiging produktibo sa paggawa (Larawan 9). Gayunpaman, sa mga nagdaang taon, ang tunay
na paglaki ng sahod ay tila nasa proseso ng pag-akyat sa paglago ng produktibo sa paggawa.
Dahil sa kilusang ito, ang bahagi ng paggawa ng China ay nagsimulang tumaas sa mga
nakaraang taon.

Larawan 8: Pagbabahagi ng Labor sa Tsina

Larawan 9: Pagiging produktibo ng Labor at Real Wage sa China

Sa nakaraang seksyon, ipinaliwanag namin ang proseso ng pagbalanse ng Japan sa paglago ng

ekonomiya. Sa paggawa nito, binigyang diin namin ang kahalagahan ng dalawang elemento: (1)
ang pagtaas ng bahagi ng paggawa; at (2) ang pagdidikit sa pagitan ng pagbabalik sa kabisera at
gastos ng kapital. Ang aming pangunahing punto dito ay upang makamit ang muling
pagbalanse, mga pagkagulo ng gastos tungkol sa paggawa at kapital ay dapat na itama sa isang
maayos na paraan. Naniniwala kami na ang parehong argumento ay naaangkop sa
kasalukuyang araw ng Tsina. Ipinapahiwatig ng Figure 8 na ang bahagi ng paggawa ng China ay
pinananatiling nasa mababang antas, lalo na pagkatapos ng kalagitnaan ng mga taong 2000.
Maaaring ito ay dahil ang tunay na sahod ng mga manggagawa ay nadagdagan ang pagtaas ng
produktibo sa paggawa (Larawan 9). Gayunpaman, sa mga nagdaang taon, ang tunay na paglaki
ng sahod ay tila nasa proseso ng pag-akyat sa paglago ng produktibo sa paggawa. Dahil sa
kilusang ito, ang bahagi ng paggawa ng China ay nagsimulang tumaas sa mga nakaraang taon.

Larawan 8: Pagbabahagi ng Labor sa Tsina

Larawan 9: Pagiging Produktibo at Real Wage sa Tsina

Larawan 10: Bilang ng Mga Hindi pagkakaunawaan sa Labor sa Tsina

Ano ang background sa kamakailan-lamang na pagtaas sa bahagi ng paggawa ng China? Ang
isang potensyal na kadahilanan ay ang pagbawas ng dami ng labis na paggawa sa mga lugar sa
kanayunan. Ang isang mahalagang katanungan dito ay kung oabot ba ang punto ng pagnanais
ng Lewis sa China. Sa nagdaang panitikan, ang isyung ito ay lubos na kontrobersyal.12 Dahil
malaki ang pagsusuri sa mga tuntunin ng data o mga diskarte sa empirikal, ang kultura ay
makakakuha ng isang mapagpasyang konklusyon. Bilang karagdagan, dahil marami sa mga
nakaraang pag-aaral ang gumagamit ng data hanggang sa kalagitnaan ng mga taong 2000, mas
mahirap na hatulan kung naabot ang pag-on sa huling bahagi ng 2000s. Gayunpaman, tulad ng
iminungkahi ni Knight, Quheng, at Shi (2011), dahil sa segment ng pamilihan sa paggawa dahil
sa mga paghihigpit sa paglilipat sa paggawa ng bukid sa kanayunan (na tatalakayin natin
mamaya), posible na ang paitaas na mga pagpilit ay umiiral sa tunay na sahod (lalo na sa mga
lunsod o bayan) kahit na ang punto ng pag-on ng Lewis ay hindi pa naabot. Ang isa pang
kadahilanan sa background sa pagtaas ng tunay na sahod ay ang pagpapahusay ng kamalayan
ng mga manggagawa tungkol sa mga karapatan sa paggawa, na na-trigger ng mga reporma sa
institusyonal sa merkado ng paggawa ng China. Mula nang ipinatupad ang Batas sa Kontrata ng
Labor sa Enero 2008, ang bilang ng mga hindi pagkakaunawaan sa paggawa ay lumabo.
Inutusan ng gobyerno ang bawat employer na gumawa ng mga kontrata sa mga empleyado
nito; bilang resulta, ang bilang ng mga hindi pagkakaunawaan sa pagtatrabaho na tinanggap ng
mga korte ng hukuman ay umabot sa 700,000 noong 2008 (Larawan 10). Noong 2010, nang
itaas ng mga lokal na pamahalaan ang minimum na sahod na ligal na nakagapos sa mga
employer, muling lumakas ang mga hindi pagkakaunawaan sa paggawa. Ang mga unyon sa
paggawa, na noong una ay may gusting suportahan ang mga employer, ay nagsimulang maglaro
ng isang mas mahalagang papel sa pagpapagana ng mga employer at empleyado na makamit
ang kasunduan. Ang mga paggalaw na ito ay kahawig ng kaso ng Japan noong unang bahagi ng
1970s. Batay sa

Ano ang background sa kamakailan-lamang na pagtaas sa bahagi ng paggawa ng China? Ang

isang potensyal na kadahilanan ay ang pagbawas ng dami ng labis na paggawa sa mga lugar sa
kanayunan. Ang isang mahalagang katanungan dito ay kung oabot ba ang punto ng pagnanais
ng Lewis sa China. Sa nagdaang panitikan, ang isyung ito ay lubos na kontrobersyal.12 Dahil
malaki ang pagsusuri sa mga tuntunin ng data o mga diskarte sa empirikal, ang kultura ay
makakakuha ng isang mapagpasyang konklusyon. Bilang karagdagan, dahil marami sa mga
nakaraang pag-aaral ang gumagamit ng data hanggang sa kalagitnaan ng mga taong 2000, mas
mahirap na hatulan kung naabot ang pag-on sa huling bahagi ng 2000s. Gayunpaman, tulad ng
iminungkahi ni Knight, Quheng, at Shi (2011), dahil sa segment ng pamilihan sa paggawa dahil
sa mga paghihigpit sa paglilipat sa paggawa ng bukid sa kanayunan (na tatalakayin natin
mamaya), posible na ang paitaas na mga pagpilit ay umiiral sa tunay na sahod (lalo na sa mga
lunsod o bayan) kahit na ang punto ng pag-on ng Lewis ay hindi pa naabot. Ang isa pang
kadahilanan sa background sa pagtaas ng tunay na sahod ay ang pagpapahusay ng kamalayan
ng mga manggagawa tungkol sa mga karapatan sa paggawa, na na-trigger ng mga reporma sa
institusyonal sa merkado ng paggawa ng China. Mula nang ipinatupad ang Batas sa Kontrata ng
Labor sa Enero 2008, ang bilang ng mga hindi pagkakaunawaan sa paggawa ay lumabo.
Inutusan ng gobyerno ang bawat employer na gumawa ng mga kontrata sa mga empleyado
nito; bilang resulta, ang bilang ng mga hindi pagkakaunawaan sa pagtatrabaho na tinanggap ng
mga korte ng hukuman ay umabot sa 700,000 noong 2008 (Larawan 10). Noong 2010, nang
itaas ng mga lokal na pamahalaan ang minimum na sahod na ligal na nakagapos sa mga
employer, muling lumakas ang mga hindi pagkakaunawaan sa paggawa. Ang mga unyon sa
paggawa, na noong una ay may gusting suportahan ang mga employer, ay nagsimulang maglaro
ng isang mas mahalagang papel sa pagpapagana ng mga employer at empleyado na makamit
ang kasunduan. Ang mga paggalaw na ito ay kahawig ng kaso ng Japan noong unang bahagi ng
1970s. Batay sa experience of Japan, China should see to it that labor movements smoothly
promote thesteadygrowthofrealwagesandcontributetoenhancingworkers’livingstandards. This
would lay the foundation for a rise in the consumption/GDP ratio. The other important point is
that the cost of capital should be closer to the return on capital when real wages catch up with
the productivity of labor. In the case of China, interest rates have been regulated far below the
return on capital (Figure 11). The difference between the return on capital and the bank lending
rate broadened in the 2000s. The cheap cost of capital has been one of the causes of the
increase in the investment/GDP ratio in the 2000s. Looking ahead, if China fails to narrow the
gap between the cost of capital and the return on capital when the cost of labor rises
significantly, the cost of capital compared to that of labor will become cheaper and industries
will naturally become more capital-intensive, which is contrary to the government’s objective
announced in its Five-Year Plan.

Larawan 11: Bumalik sa Kapital at Gastos ng Kapital sa Tsina

4.2 Mga Caveats: Ang mga Di-pagitan ng Tsina Ngayon at Japan noong 1970s

Kami ay nagpahiwatig ng dalawang pangunahing elemento mula sa karanasan ng pagbu-rebolto

muli ng Japan noong unang bahagi ng 1970s. Gayunpaman, sa pagsasaalang-alang kung paano
mai-balanse ng China ang paglago ng ekonomiya, dapat ding tandaan natin ang ilang mga
pagkakaiba sa pagitan ng dalawang bansa. Halimbawa, ang Tsina ay may natatanging
problemang pang-institusyonal na mga kadahilanan na nagpababa sa pagkonsumo / ratio ng
GDP. Ang pagharap sa nasabing mga problema sa institusyonal ay kinakailangan para sa Tsina
na muling pagbalanse ng sapat na pag-unlad ng ekonomiya. Sa ibaba, ipinapahiwatig namin ang
dalawang ganoong problema.

(1) Pampublikong Paggastos sa Edukasyon, Pangangalaga sa Kalusugan, Pabahay, at Pensyon

Tulad ng tinalakay nang mas maaga, ang ratio ng pamumuhunan / GDP sa Tsina ay mas malaki
kaysa sa na

sa Japan noong 1970s. Naniniwala kami na ang bahagi ay nagmumula sa bahagi mula sa mga
repormang pang-institusyon na ipinatupad ng China noong huling bahagi ng 1990s. Ang
reporma ng mga negosyo na pag-aari ng estado (SOE) ay nagsimula sa huling bahagi ng 1990s,
nang inilatag ng mga SOE ang isang malaking bilang ng mga empleyado. Ang mga SOE ay
napalaya mula sa pasanin ng pagbabayad para sa pabahay, edukasyon, pangangalaga sa
kalusugan, at mga pensyon. Bilang kinahinatnan, tumanggi ang bahagi ng paggawa. Kasabay
nito, ang ratio ng pagkonsumo / GDP ay bumaba nang bahagya dahil ang mga empleyado ng
lay-o ff ay gumastos ng kaunti at bahagyang dahil ang mga manggagawa ay kailangang
makatipid ng pera para sa mga gastos sa hinaharap tulad ng pabahay, edukasyon, pangangalaga
sa kalusugan, at pensyon. Sina Chamon at Prasad (2010) ay alam na tumaas ang rate ng pag-
save ng sambahayan dahil ang mga gastos sa edukasyon, pangangalaga sa kalusugan, at
pabahay ay naging isang bagong pasanin sa mga sambahayan pagkatapos ng reporma ng SOE.
Upang mapalakas ang bahagi ng paggawa at sa gayon ay makakapagtaas ng pagkonsumo,
samakatuwid, ang pagpapadulas lamang sa lakas ng bargaining ng mga manggagawa ay
maaaring maging masigasig. Dapat palawakin ng pamahalaan ang paggastos ng publiko sa
pabahay, edukasyon, at pangangalaga sa kalusugan at lumikha ng isang napapanatiling reporma
ng mga pampublikong pensyon.

(2) Ang Hukou System at ang Sistema ng Pagbili ng Land Land ng Pamahalaan

Sa panahon ng mataas na paglago sa Japan, maraming mga migranteng manggagawa ang

nanirahan sa mga lunsod o bayan at sinimulan ang mga pamilya. Ang kilusang ito ay nagpalakas
ng pagkonsumo sa mga lunsod o bayan. Bukod dito, ang mga magsasaka sa bukid malapit sa
mga lunsod o bayan ay nakakuha ng masaganang halaga ng pera sa pamamagitan ng
pagbebenta ng kanilang lupain sa mga developer ng real estate. Sa ganitong mga paraan, ang
proseso ng urbanisasyon ay nadagdagan ang kita ng mga kabahayan ng mga Hapones na
sumuporta at suportado ang malakas na paglaki sa pagkonsumo. Gayunpaman, ang
urbanisasyon sa Tsina ay malaki ang naalis mula sa Japan sa bagay na ito, dahil hindi ito
nagdagdag ng malaki sa yaman ng mga sambahayan. Ang mga pangunahing kadahilanan sa
likod ng resulta na ito ay ang sistema ng Hukou, natatanging sistema ng pagrehistro ng Tsina, at
sistema ng pagbili ng lupa ng gobyerno. Sa ilalim ng mahigpit na sistema ng Hukou, ang mga
migrante sa kanayunan ng China ay nagtatamasa ng kaunting suporta sa publiko para sa
edukasyon, pangangalaga sa kalusugan, at mga pensyon sa mga lunsod o bayan kung saan sila
nakatira. Alinsunod dito, kakaunti ang mga migrante sa kanayunan na nakakapag-ayos sa mga
lunsod o bayan at magsisimula ng mga pamilya. Natagpuan ni Huang (2010) na ang
urbanisasyon ng Tsina ay nagpabuti ng posisyon ng kita ng mga migranteng manggagawa nang
malaki ngunit maaaring tumaas ang kanilang pag-iingat na pag-iingat sa pag-iingat, dahil
ang suportang publiko na natanggap nila sa mga lungsod ay medyo limitado.13 Bilang
karagdagan, dahil sa sistema ng pagbili ng lupa ng gobyerno , ang kasalukuyang proseso ng
urbanisasyon ay hindi kanais-nais sa mga kabahayan sa kanayunan. Karaniwang kumikita ang
mga lokal na pamahalaan sa pamamagitan ng pag-unlad ng real estate sa pamamagitan ng
paggasta ng lupa mula sa mga magsasaka sa isang gastos na tinatayang halaga ng produktibo ng
agrikultura ng lupa, at pagkatapos ibenta ito sa mga developer ng real estate sa halaga ng isang
distrito ng lunsod. Sa gayon, ang pakinabang ng urbanisasyon ay higit na nakukuha sa mga lokal
na pamahalaan at mga developer kaysa sa mga magsasaka.

Ang pagpapabago ng sistema ng Hukou at ang sistema ng pagbili ng lupa ng pamahalaan ay

magbibigay-daan sa paglaki ng kita at pagkonsumo ng sambahayan.

5 Ba ang Domestic Rebalancing ay Humantong sa Panlabas na Rebalancing?

Tulad ng nakita natin sa mga naunang seksyon, iminumungkahi ng karanasan ng Japan na upang
makamit ang muling pagbabalanse ng ekonomiya sa domestic, mahalaga na iwasto ang mga
pagkakamali sa gastos ng kadahilanan (gastos sa paggawa at gastos sa kapital) sa isang maayos
na paraan. Sa isang kamakailan-lamang na pag-aaral, Huang at Wang (2010) at Huang at Tao
(2011) igiit na ang pagwawasto ng mga pagkagastos sa mga kadahilanan ay isang pangunahing
solusyon sa problema sa kawalan ng timbang sa China. Ang dating pagkapagod na "ang ugat ng
problema sa kawalan ng timbang ay namamalagi sa mga pagbaluktot sa mga kadahilanan, na
muli ay isang resulta ng diskarte sa pagbabagong-anyo ng simetriko: kumpletong liberalisasyon
ng mga merkado ng produkto at labis na nagulong mga merkado ng kadahilanan. Ang mga
pagbaluktot na ito ay tulad ng subsidyo ng prodyuser o mamumuhunan. Pinapalakas nila ang
kumpanya ng kumpanya ngunit binabawasan ang kita ng sambahayan ”(Huang at Wang [2010],
p. 15). Kaugnay ng muling pagbabalanse ng domestic ekonomiya, ang aming pananaw ay
medyo malapit sa kanila. Gayunpaman, inaangkin pa nila na ang pagwawasto ng mga pagbawas
sa gastos ng kadahilanan ay nag-aambag sa pagbawas hindi lamang sa kawalan ng timbang sa
domestic kundi pati na rin ang panlabas na kawalan ng timbang. Nagbibigay sila ng kanilang
sariling mga hakbang ng mga distortions ng cost factor at ipinapakita na ang mga hakbang ay
lubos na nakakaugnay sa kasalukuyang surting ng account ng China sa pagitan ng 2000 at 2009.
Batay sa katibayan na ito, inaangkin nina Huang at Tao (2011) na ang "factor ng pagbaluktot sa
merkado ay humahantong sa hindi pangkaraniwang malaking panlabas na kawalan ng timbang ,
lalo na ang mga malalaking surplus ng kalakalan at kasalukuyang mga surplus ng account. Ang
pagbaluktot sa gastos ay nagpapabuti sa kakayahang magamit ng mga exporters at pagiging
mapagkumpitensya ng mga export sa international market ”(Huang at Tao [2011], p. 12). Dito,
sinisiyasat namin kung ang ganitong uri ng argumento ay suportado ng karanasan ng Japan.
Tulad ng naipaliwanag na natin, ang mga pagbaluktot sa mga kadahilanan sa kadahilanan ay
naitama sa magkabilang panig - paggawa at kapital - sa unang kalahati ng 1970s. Sa panahong
ito, ang panlabas na kawalan ng timbang ay hindi naging isang seryosong problema dahil ang
ratio ng kasalukuyang account ng sobra sa GDP ay nasa halos 2.5 porsyento noong 1971 at ang
labis ay hindi pangmatagalan (Larawan 12). Gayunpaman, mula sa kalagitnaan ng 1980s ang
labis na lumawak nang mabilis, umabot sa 4.2 porsyento ng GDP noong 1986. Ipinapahiwatig
nito na ang panlabas na kawalan ng timbang sa labas ng Japan ay naging malubha matapos ang
kalagitnaan ng 1980s, kung ang isang malaking bahagi ng mga pagkakalbo ng factor ng factor ay
tinanggal na. Sinasabi sa amin ng karanasan na ito na ang pagwawasto ng mga pagkakalbo ng
mga kadahilanan sa gastos ay hindi kinakailangang mag-ambag sa pagbawas ng panlabas na
kawalan ng timbang. Siyempre, hindi kinakailangan ang China na gumagalaw sa parehong
landas tulad ng Japan sa lahat ng aspeto. Gayunpaman, ang karanasan sa Japan ay hindi bababa
sa bilang isang pag-aalisa sa pananaw na ang pag-rebolusyon sa domestic ay nag-aambag sa
pagkamit ng panlabas na rebalancing.

Upang makakuha ng isang mas mahusay na pag-unawa sa panlabas na kawalan ng timbang na

problema sa Japan, ang maginoo na "IS na diskarte sa balanse" ay kapaki-pakinabang (Larawan
13). Ang antas ng pag-save ng malawak na ekonomiya ay sumubaybay sa pababang takbo mula
sa unang kalahati ng 1970s. Gayunpaman, dahil ang pagbagsak sa rate ng pamumuhunan
pagkatapos ng kalagitnaan ng 1970s ay mas mabilis kaysa sa pagbaba sa rate ng pag-save, ang
kasalukuyang surplus ng account ay lumawak. Sa mga antas ng sektoral, lalo na ang
mahahalagang paggalaw ay (1) ang matalim na pagbaba sa rate ng pamumuhunan sa sektor ng
korporasyon mula pa noong unang bahagi ng 1970 at (2) ang mabilis na pagtaas ng rate ng pag-
save sa sektor ng gobyerno sa huling bahagi ng 1980s. Ang labis na pamumuhunan sa sektor ng
korporasyon ay nabawasan nang istraktura bilang isang resulta ng talamak na kahinaan ng rate
ng pamumuhunan dahil sa mabilis na pagbaba ng pagbabalik sa kapital. Dahil sa background na
ito, ang pag-save ng rate sa sektor ng gobyerno ay nadagdagan nang malaki sa huling bahagi ng
1980s, dahil sa pagtaas ng siklo ng kita sa buwis sa panahon ng bubble. Ang mga elementong ito
ay nagdala ng isang napakalaking kasalukuyang lebel ng account sa huling kalahati ng 1980s.
Kung isinasaalang-alang ang balanse ng IS ng ekonomiya ng Tsina sa hinaharap, ipinapalagay na
ang rate ng pamumuhunan ay bababa sa ilang yugto kung ang pagbabalik sa kapital ay
bumababa dahil sa pagbagal ng paglago ng produktibo at pagkabulok ng urbanisasyon. Kung
ang bilis ng pagbaba sa rate ng pamumuhunan ay lumampas na sa pag-save ng rate, lalawak
ang kasalukuyang account ng account, tulad ng kaso ng Japan. Sa pagsasaalang-alang sa mga
aspeto na ito, tila ang pagwawasto ng mga pagbawas sa gastos ng kadahilanan ay hindi
kinakailangang mag-aambag sa pagbawas ng mga labis na account ng China (Larawan 14), at
ang iba't ibang mga estratehiya ay kakailanganin upang masiguro ang desisyon sa pag-save at
pamumuhunan, lalo na ang mga hakbang upang bawasan ang pag-save ng rate. Kinakailangan
ang mga komprehensibong reporma, tulad ng (1) ang pagpapahusay ng pampublikong suporta
para sa paggamot sa medikal, edukasyon, at pabahay; (2) ang pagpapahusay ng pampublikong
sistema ng pensyon; at (3) ang pagsulong ng isang pamilihan sa pang-industriya sa
pananalapi.14

6 Mga Pangwakas na Pangungusap

Sinisiyasat ng papel na ito kung paano muling binago ng Japan ang mode ng paglago ng
ekonomiya nito noong 1970s. Ipinahiwatig namin na (1) ang pagtaas ng bahagi ng paggawa at
(2) ang pag-ikot sa pagitan ng pagbabalik sa kabisera at gastos ng kapital ay ang mga pangunahing
elemento sa pag-iwas muli ng Japan sa paglago ng ekonomiya. Ipinapahiwatig nito na, upang
makamit ang muling pagbalanse, ang mga kadahilanan na gastos (gastos sa paggawa at gastos sa
kabisera) ay dapat itama sa isang maayos na paraan. Nagtatalo kami na ang angkop na ito ay
naaangkop sa kasalukuyang sitwasyon ng China. Bilang karagdagan, sa pag-iintindi ng
katotohanan na ang kasalukuyang sobra ng Japan ay lumawak pagkatapos ng muling pag-iwas
sa mode ng paglago, muling pagbawas sa halaga ng kadahilanan ang mga pagbabagabag ay
maaaring hindi mapagbuti upang mapagbuti ang panlabas na kawalan ng timbang. Kung ang
pag-rebalancing ay hinuhusgahan na kinakailangan, ang susunod na katanungan ay kung kailan
dapat i-rebalance ng China ang mode ng paglago ng ekonomiya. Kaugnay nito, maaaring
isaalang-alang ng ilan na ang karanasan ng Japan ay nagpapakita ng muling pagbalanse ay
magaganap nang natural kapag nagsisimula ang pag-usbong ng potensyal, at hindi pa huli na
para sa China na muling timbangin ang ekonomiya nito kapag nagsisimula ang pagtubo ng rate.
Sa katunayan, inaasahang mabagal ang urbanisasyon ng China at ang lakas ng paggawa ng
China ay titigil sa pagtaas at magsisimulang bumaba sa ilang punto sa hinaharap. Ang mga
pagbabagong ito ay tiyak na mapapawi ang potensyal ng paglago ng China. Gayunpaman,
naniniwala kami na ang Tsina ay dapat magsimulang muling pagbalanse sa ngayon sa halip na
sa paglaon. Ang mode ng paglago ng China ay labis na hindi napakahusay na hinimok ng
pamumuhunan na maaaring huli na upang mabago ang mode ng paglago nito pagkatapos
magsimulang bumaba ang potensyal na rate ng paglago. Ang pagkonsumo ng China / ratio ng
GDP ay mas mababa at ang ratio ng pamumuhunan / GDP na mas mataas kaysa sa katumbas na
ratios sa Japan noong 1970 at sa iba pang mga umuusbong na bansa sa kasalukuyan. Ang Japan
ay nagawang muling timbangin ang paglaki ng mode na ito nang medyo maayos dahil ang
pagiging umaasa sa pamumuhunan ay mas katamtaman kaysa sa China. Sa kaso ng Tsina, dahil
sa mas mataas na ratio ng pamumuhunan / GDP, maaaring ito ay pagsamba sa muling
pagbalanse ng mode ng paglago nito nang maayos tulad ng ginawa ng Japan. Ito ay magiging
mas madali para sa China na muling timbangin ang paglago mode habang pinapanatili ang
kasalukuyang mataas na paglaki. Sa paggawa nito, maiiwasan ng Tsina ang mga panig na sanhi
ng kasalukuyang paglago, tulad ng mas mabagal na paglaki ng trabaho, mula sa pagiging
masyadong malaki upang makitungo. Tila kinikilala ng gobyerno ng Tsina ang agarang
pangangailangan para sa muling pagbalanse.15 Ang Ika-12 Limang Taon na Plano (2011-15), na
naaprubahan ng Pambansang Kongreso sa Kongreso sa

Sa kanyang talumpati sa Boao Forum para sa Asya noong Abril 15, 2011, sinabi ni Pangulong
Hu Jintao, "Sa susunod na mga taon, gagawa ang China ng mahusay na mga batas upang
ipatupad ang diskarte ng pagpapalakas ng domestic demand, lalo na ang demand ng
consumer, at maglagay ng lugar mechanism ective mekanismo upang mailabas ang potensyal
ng pagkonsumo. Tiyakin naming ang pagkonsumo, pamumuhunan at pag-export ay nag-
aambag sa paglago ng ekonomiya sa isang nakaayos na paraan. "

Marso 2011, sinabi na sa susunod na mga taon ay kailangang baguhin ng China ang mode ng
pagpapaunlad ng ekonomiya na malaki sa isa kung saan ang pagkonsumo, pamumuhunan, at
pag-export ay magkakasabay na nagpapanatili sa paglago ng ekonomiya. Binago ng Tsina ang
target para sa taunang paglago ng ekonomiya mula sa 7.5 porsyento (2006-10) hanggang 7
porsyento (2011-15), idinagdag na ang kalidad at e-cacy ng paglago ng ekonomiya ay
kinakailangan na maging signi antly cally ay palaging nagbago.16 Bagaman marami pa rin ang
nagpapauna ng bilis ng paglago sa kalidad nito, inaasahan namin na ang gobyerno ng Tsina ay
agad na magsasagawa ng mga hakbang na kinakailangan upang mag-ambag sa pag-rebalancing.