Pagsusuri: ISANG DIPANG LANGIT

Ni: Amado V. Hernandez

I. Talambuhay ng May Akda:

Amado Vera Hernandez (September 13,

1903 – March 24, 1970)

Isang komunista at alagad ng

sining at kilala bilang "Manunulat ng
mga Manggagawa" dahil sa kaniyang
naiambag sa kanyang kapanahunan.

Sa bayan ng Hagonoy, bulacan sa Sagrada

Familia siya'y sinilang. Ngunit lumaki
siya sa Tondo, Maynila at nakapag-aral siya Mataas na
Paaralan ng Maynila at sa American Correspondence School.
Noong 1932 napangasawa niya ang pilipinang aktres na si
Atang de la Rama. Silang dalawa ay kilala bilang mga
Pambansang Alagad ng sining.

Nagsimula siyang magsulat sa pahayagang Watawat sa Wikang

Tagalog. Nang lumaon ay nagsulat siya sa mga Pagkakaisa at
naging patnugot ng Mabuhay. ilan sa kanyang mga salaysayin
at tula ay napabilang sa mga antolohiya, katulad ng
Parrolang Ginto ni Clodualdo del Mundo at ng Talaang bughaw
ni Alejandro Abadilla. Noong 1922, sa gulang na labing
siyam o 19 siya'y napabilang sa samahan pampanitikan na
Aklatang Bayan. Isa sa Akdang kanyang naisulat ang "Isang
Dipang Langit", naisula niya ito noon siya'y nakakulong.
II. Pamagat ng Tula:

Isang Dipang Langit

III. Paksa ng Tula

Ang paksa ng may akda sa Isang Dipang Langit ay

tungkol sa mga bilanggo na wari’y nagdudusa sa lungkot.
Sila lamang ay pinaratang ng walang malay sapagkat sila
ay isang api at nasa baba.

IV. Pagsusuri sa bawat saknong

Ang Tula ay binubuo ng labing-isang saknong na kung

saan itong labing-isang saknong na ito nakapaloob ang
kanyang naging karanasan sa loob ng kulungan. ang unang
saknong sa tula ay nagsasalaysay na ang tao dito ay
giniit sa may kasalanan ng mga taong nakatataas sa
lipunan. Kahit wala naman siyang kasalanan ay siya'y
napagbingtangan sa kasalanang hindi naman niya ginawa.

Sa ikalawang saknong, naisalaysay niya dito ang haba

ng panahon siya'y nakabilanggo at ang kalupitan ng batay
dito. Dito niya napagtanto na ang kanyang buhay ay para
ng patay, dahil kahit na siya'y humihinga pa wala rin
naman silbi ang kanyang buhay.
 Sa ikatlong saknong naisalaysay na ang tanging
nagawa niya na lamang ay ang pagdungaw sa maliit na butas
sa kulungang tanaw ang dipang langit. dito niya binuhus
ang kanyang kalungkotan dahil sa ang bayan kanyang
iningatan at pinagsilbihan ang nag-udyok sakanya sa
kulungan.

Sa ika-apat na saknong naisalaysay ang galit na

galit na mga tanod na nagbabatay sa kanilang kulungan
dahil sa isang nakabilanggo nagsisigaw na parang hayop sa
yungib.

Sa ikalimang saknong nailarawanan ang kanyang

pagluluksa at kanya rin naisip na parang ang bilangguan
kanyang kinalalagyan ay parang kabaaong pinagluluksaan ng
mga tanod na kabantay at mga nakabilanggo. Patay siya at
siya'y pinagluluksaan.

Sa ikaanim na saknong ay nailarawan na may nakita

ang persona na may dumaang nakakadena at kinakaladkad ng
bantay sa kadahilanan siya ay binilidad sa araw at hindi
nakayanan at ito ay binawian na ng buhay.

Sa ikapitong saknong ay nailarawanan na kung minsan

ay may mga tumatakas na preso at minsan narin nakita ng
persona makita ang mga nag-aagaw buhay at namamatay dahil
sa parusang naipataw dahil sa kanilang pagtakas.
 Sa ikasiyam na saknong ay ang patuloy na pag-asa ng
persona na siya'y makakalabas pa at makikita ng malaya
ang langit kahit pa siya'y matanda na.

Sa ikasampung saknong isinaad dito na hindi

natutulog ang Diyos, alam ng Diyos at batid nito ang
lahat ng nangyayari sa loob man o sa labas ng bilangguan,
bilangguan nagkait sa kanya ng kalayaan. sinabi ng
persona na hindi lahat ng api ay apid ang ibig sabihin ng
persona na may hangganan ang lahat, namakakamit ang
tamang hustisya naipataw at pinagdusahan nila kahit pa
sila'y inosente, napagbintangan, at kahit sila'y mahirap
lamang.

Sa huling saknong ay nakalaya na ang persona at

Malaya na niyang makikita ang dipang langit na walang
umaagos na luha sa kanyang mga mata.

V. Pagpapahalaga Pangkatauhan

Ang layunin ng may akda ay para maipakita sa kanyang

mambabasa na habang may buhay may pag-asa. Hindi dapat
natin sukuan ang problema dahit ito ay hindi ibibigay ng
Diyos kung hindi natin ito kayang lampas an bagkus ang
mga problemang ito ang magpapatatag ng ating pananalig.
 VI. Pagpapahalaga sa Pansariling Pang-unawa

“Habang may Buhay may Pag-asa” isang katagang lumitaw sa

aking isipan noong aking nabasa ang akdang ito. Ito’y
sumasalamin sa mga napagbintangan, nakulong at pinagbayaran
ang maling paratang ipinataw sa kanina. Kawalan ng pag-asa
at depresiyon ang pangunahing kalaban nila ngunit sa tula
ay may pag-asa, may dipang langit na naghihintay sa labas,
naghihintay sa iyong paglaya gaya ng isang ibong nakawala
sa kanyang hawla. Huwag tayong magpatalo at patuloy na
manalig sa kanya dahil batid ng Diyos ang iyong paghihirap
at sa huli itong paghihirap na ito ay iyong malalampasan.

Ipinasa ni: Tacod, Cris Ryan F.

Nagmula sa: 11-St. Jude

Ipinasa kay: Gng. Julie Rose Rapisura