42

ALAMAT
ANG ALAMAT NG DAMA DE NOCHE

Magaganda at mababango ang mga bulaklak sa ating bansa.  Isa na rito ang bulaklak ng Dama de Noche.
Natatangi ito sa mga bulaklak sapagkat lunti ang kulay nito at sa gabi ito humahalimuyak sa bango.  Narito ang
isang kuwento na nagpapaliwanag kung bakit sa gabi humahalimuyak sa bango ang bulaklak
ng Dama de Noche.

Noong unang panahon ang mga pamayanan o mumunting kaharian sa ating kapuluan ay pinamumunuan ng
mga datu at sultan.  Sila ay iginagalang at pinagsisilbihan ng mga taong kanilang mga nasasakupan.
Nasusunod nila ang bawat maibigan.  Nakapamimili sila ng babae na pakakasalan nila.
Ganito ang katayuan ni Datu Makisig.  Bata pa siya at makisig kaya maraming dalaga na anak ng matatandang
datu at sultan sa karatig na mga kaharian ang nagnanais na maging asawa niya.  Ngunit walang mapili si Datu
Makisig sa kanila.
Minsan sa pagbibisita ni Datu Makisig sa malayong pook na nasasakop ng kanyang kaharian ay nakita niya
si Dama.   siyang dalagang mahirap ngunit ubod ng ganda.  Sinuyo si Datu Makisig ang dalaga at ang mga
magulang nito.  Hindi nagtagal, sila ay pinagtaling-puso.
Naging mabuting maybahay si Dama.  Gumanda ang palasyo ng munting kaharian ni Datu Makisig.  Lagi na
itong malinis at maayos.  Nagkaroon ito ng mga palamuti.  Masasarap ang pagkaing niluluto ni Dama para kay
Datu Makisig at sa kanyang mga nagiging panauhin.  Winiwisikan niya ng pabango ang kanilang silid upang
mahimbing ang tulog ng asawang datu.

Kung ilan ding taong maganda ang pagsasama ni Datu Makisig at ni Dama.  Ngunit hindi sila magkaroon ng
mga anak.  Ito ang naging dahilan nang pagbabago ng datu.  May mga panahong hindi na siya umuuwi kung
gabi at hindi na niya kinakain ang pagkaing niluluto ni Dama.  Madalang na rin niyang kausapin ang asawa.

Dinamdam ni Dama ang pagbabago ng mahal niyang asawa.  Gayunman, higit niyang pinagbuti ang pagsisilbi
sa asawang datu.  May mga gabing hindi siya kumakain at natutulog sa pag-aantay kay Datu Makisig.
Dahil dito, humina ang katawan ni Dama hanggang sa siya ay magkasakit.
Isang gabi, umuwi si Datu Makisig.  Gaya ng dati, nalanghap niya ang pabango sa kanilang silid ngunit
nakaratay sa sakit si Dama.

Mahal na Datu, malubha ang sakit ng mahal na reyna, wika ng mga manggagamot sa nasa tabi ng maysakit na
si Dama.
Naawa si Datu Makisig sa maysakit na asawa.  Kinalong niya at hinagkan ang asawa at saka siya humingi ng
tawad.  Nagmulat ng mata si Dama, yumakap sa datu at may ngiti sa labing sinabi: Salamat at dumating ka.
Mahal kita.  Ibig kong paglingkuran ka pa.  Ngunit kinukuha na ako ni Bathala.  Paalam mahal kong datu.
Nagluksa ang munting kaharian ng datu sa pagkamatay ng mahal nilang reyna.  Nagsisi si Datu Makisig.  Ang
nalulungkot na Datu ay nakakita ng isang lunting halaman sa puntod ni Dama.  Inalagaan niya ito nang mabuti
at hiniling niya kay Bathala na pamalagiing lunti ang halaman sa puntod ni Dama.

Lumipas ang maraming araw.  Lumaki at lumago ang halamang inaalagaan ni Datu Makisig.  At dumating ang
araw na sumulpot ang bulaklak ng halaman.

Lunti ang mga bulaklak, wika ng datu.  Dininig ni Bathala ang aking pakiusap.  Salamat sa bigay ninyong alaala
sa akin ni Dama.
 Nang gabing iyon, may nalanghap na pabango ni Dama si Datu Makisig.  Hinanap niya ang
pinagmumulan ng halimuyak ng pabango sa kanyang silid.  Ngunit wala siyang nakita sa halip naamoy na muli
niya ang mabangong halimuyak na waring nanggagaling sa halaman sa puntod ni Dama.  Dali-dali niyang
pinuntahan ang halaman.  Natiyak ni Datu Makisig na ang mga bulaklak na lunti ang
pinagmumulan ngmabangong halimuyak ng pabango ni Dama.

Magmula na noon, tuwing gabi ay laging makikita si Datu Makisig sa tabi ng halaman na sinasamyo ang
halimuyak ng bulaklak na alaala ngyumaong asawa.  Hanggang isang umaga nakita ng mga alagad ng datu na
wala ng buhay si Datu Makisig na nakayakap sa tabi nghalamang lunti.
Lumipas ang mga taon.  Dumating ang mga Kastila sa dating munting kaharian ni Datu Makisig.  Napansin nila
ang halamang lunti sa bawat bakuran ng tahanan.  Sa pagtatanong-tanong ay nalaman nila ang magandang
kuwento ng halamang lunti at ang pag-iibigan nina Datu Makisig at Dama.  Tinawag nilang Dama de Noche ang
bulaklak na lunti dahil sa gabi ito bumabango.  At magmula na noon tinawag ng lahat na Dama de Noche ang
lunting bulaklak na alaala ni Dama kay Datu Makisig.

THE LEGEND OF PRINCESS MANORAH

A story is told and distributed generation to generation since the Ayutthaya period that inspired a poem by King
Rama V of Thailand.

Kinaree legend Manorah is the queen of Thailand and is the youngest of seven Kinaree, son of the king and queen
Prathum Jantakinnaree. He lived in the mountain kingdom Grairat myth. Seventh Kinaree appear as half-man and
half-goose. They can fly or relinquish their wings to change into human form in accordance with their wishes.
In the kingdom of Grairat there Himmapan vast forest where live strange creatures unknown to human nature. In
the middle of the forest there is a beautiful lake where seven Kinaree like to visit regularly each day a good
Panarasi (full moon night). Near the lake, there is a hermit who do meditation.
One day, a young man named Prahnbun, was walking in the woods Himmapan, saw seven beautiful daughter
playing in the big pool. Prahnbun, fascinated by kencantikan Manorah.
He thought, "if he could catch it and presented it to Prince Suton, son of the king and queen Arityawong Jantaivee
of Udon Panjah, the prince will definitely fall in love with him. But how can I catch it? "
He knows the old hermit meditating in the woods nearby and decided to seek advice from the old man about his
plans. The hermit told the young man that captures Kinaree will be very difficult, because they would fly if someone
scare them, but there is a dragon living in the forest that could help. Prahnbun grateful for his advice and ran to the
dragon.
The dragon is not happy to hear the plan Prahbun but eventually persuaded by Prahnbun to give a magic rope by
which he can catch Manorah. Prahnbun grateful to the dragon, quickly headed to the pool with a rope magic of the
dragon.
He crawled to the top edge of the pool where the Kinaree were playing. When the happy-happy Kinaree were busy
with their games on the outskirts of the water, he was attacked; throw a rope around the neck Manorah magic and
tied so tight, he could not escape. Brother sister afraid of being caught; all run fast and fly to safety.
Prahnbun then securing Manorah wings that stop her from flying to escape and took him through the woods to get
to Udon Panjah to dedicate the Prince Suton.
Suton prince turns riding in the forest when he met Prahnbun with the prize. Manorah direct dazzling beauty with
the prince, and when he heard Manorah Prahnbun have captured him, the prince was very pleased with the good
intentions Prahnbun and mengahadiahinya with exceptional.
The prince returned to the Summer Palace in the woods along Manorah where their love grow. When the prince
tells the mother and father of all the story, they are very happy and immediately arranged a marriage between the
prince with the princess back to the palace Manorah Udon Panjah where they got married and lived happily ever
after.

AWITING
BAYAN
ARIRANG
(KOREA)
(traditional Korean folk song)
Romanization
Arirang, Arirang, Arariyo Arirang, Arirang, Arariyo...
Crossing over Arirang Pass Arirang gogaero neomeoganda.
You who abandoned me here
Will not walk even ten li before your feet hurt
Nareul beorigo gasineun nimeun
Just as there are many stars in the clear sky Simnido motgaseo balbbyeongnanda.
There are also many dreams in our heart
English
There, over there that mountain is Baekdu Mountain Arirang, Arirang, Arariyo...
Where, even in the middle of winter days, flowers bloom
Crossing over Arirang Pass.
The one who abandoned me
Shall not walk even 4 kilometers
before their feet hurt.
Korean
아리랑, 아리랑, 아라리요...
아리랑 고개로 넘어간다.
나를 버리고 가시는 님은
십리도 못가서 발병난다.

PALAISIPAN
Mga Halimbawa ng palaisipan:
1.Bakit binubuksan ang bintana tuwing umaga?
sagot:kasi nakasara,bakit bubuksan mo pa ba kung bukas na.
2.Anong isda ang lumalaki pa?
sagot:edi yung bata pa.
3.Ano ang tinapay na hindi kinakain ang gitna?
sagot:donut,try mo kayang kainin yung gitna.
4.Ano ang nasa gitna ng dagat?
sagot:edi,letrang"G".
5.Guro:sa taas ng bubong,may tandang,saan mangingitlog yung tandang?
Pedro:sa taas ng bubong po
Juan:e,hindi naman nangingitlog ang tandang eh.
Guro:tama si juan.

Ilan pang halimbawa:

Tanong:
Sa paglalakad ng isang mangangaso sa kagubatan ay nakakita siya ng isang puno ng bayabas na hitik sa bunga.
Nais niyang kumuha ng bunga nito, ngunit ang puno ay binabantayan ng matatapang at mababangis na matsing.
 KUWENTONG
NAGBIBIGAY
PANGARAL
Laging bukambibig ni Aling Osang na ang anak na
engineer na si Monching ay dapat lang makapag-asawa ng
isang mayaman dahil may mataas itong katungkulan sa
kumpanyang pinapasukan at topnotcher pa sa board exam.
Kaya gayon na lamang ang galit at pagkabigla nito nang
malaman niyang si Corazon na kapitbahay niya ang naging
kasintahan ng anak. Ayaw niya sa babaeng ito. Gagawa
siya ng paraan upang mapaglayo ang dalawa.

Kinausap ni Aling Osang ang anak, ipinakakalas kay Corazon.

“Ngunit Mama, si Corazon ay mahal ko at mahal din niya ako. Mabait siya, masipag, magalang, at kilala n’yo ang
pamilya. Isa rin siyang kapita-pitagang guro. Bakit ayaw n’yo sa kanya?”

“Gusto ko’y mayaman ang mapangasawa mo. Kung si Corazon lang, hindi ako makapapayag.”

“Pero, hindi mahirap sina Corazon, Mama. May lupa’t bahay sila, may tindahan at may niyugan.”

“Pero hindi rin sila mayaman! May tindahan at niyugan nga, tatlo naman silang magkakapatid na maghahati kung
saka-sakali. Baka maging sandalan ka lang ng pamilya niya pagdating ng araw. Higit pa kay Corazon ang
babaeng hinahangad ko para sa iyo, anak. Huwag mo sana akong bibiguin.”

Tumahimik na lang si Monching upang huwag nang humaba pa ang pagtatalo nila ng ina. Nag-iisa siyang anak at
lumaki siyang masunurin.

Mula noon, naging madalang na ang pagkikita nila ni Corazon. Tinanggap ni Monching ang malalaking project ng
kumpanya sa iba’t ibang lugar sa Visayas at Mindanao. Si Corazon naman ay naging abala rin sa pagtuturo lalo
na nang ma-promote ito bilang Head Teacher.

Mahigit dalawang taon ang mabilis na lumipas.

Nakatanggap ng sulat si Aling Osang mula kay Monching. Ito pala ay may asawa’t anak na sa Bacolod.
Anang isang bahagi ng sulat:

“Mama, napikot po ako ng solong anak ng boss ko. Nagpakasal po kami at ngayon ay 3 months old na ang baby
girl namin na kamukha ninyo. Napakayaman po ng boss ko, na ama ni Lanie. Binilhan po kaming lupa at bahay na
pinuno ng mamahaling kasangkapan. May ipinagawa rin akong playhouse sa gilid ng bahay. Sana mabigyan ko
kayo ng maraming apo, Mama. Kalakip nito ang Twenty-thousand pesos para sa pagbabakasyon n’yo ni Papa rito
sa Bacolod. Aasahan ko po kayo sa Linggo.

Excited na itiniklop ni Aling Osang ang sulat.

“Martes pa lang ngayon, hindi ko na mahihintay pa ang araw ng linggo. Sabik na akong makita sila.”

Nang araw ring iyon ay bumiyahe ang mag-asawa mula Bohol patungong Bacolod via Cebu. Nang sapitin nila ang
tahanan ng anak, sa gate ay sinalubong sila ng katulong at napag-alamang wala roon si Monching. Nasa Davao
kasama ang Father-in-law at sa Sabado pa ng gabi ang dating.

Miyerkules na noon kaya nag-pasiya ang mag-asawa na hintayin na lang ang anak kaysa bumalik pa ng Bohol.

Lumabas ng pinto si Lanie, ang asawa ni Monching. Maganda ito ngunit bakit hindi man lamang nagmano sa
kanila gayong sinabi na ng maid kung sino sila. Ni hindi nga sila nginitian, pormal itong nagsalita:

“Wala pa si Monching eh. Kung hihintayin ninyo, okey lang.”

At inutusan ang katulong na ihatid ang dalawa sa tutuluyan nito ang playhouse sa gilid ng bahay.

Tatlong araw at tatlong gabi na sina Aling Osang sa playhouse, hinahatiran ng pagkain ng katulong, ngunit minsan
man ay hindi pa sila nakapasok sa loob ng malaking bahay. Ni hindi na nga nila nakita o nakausap muli ang
manugang na halatang malayo ang loob pa kanila.

Sabado ng tanghali. Lumabas ng bahay si Lanie, kasama ang yaya na may kalong na bata. Agad ay lumapit Si
Aling Osang, sabik na niyakap at hinalikan ang apo. Pagalit na nagsalita si Lanie, “Tama na, baka mangati ang
bata!” Sumakay ito ng kotse, kasama ang anak at yaya at lumabas ng gate. Ang naiwang katulong ang nagsabing
pupunta si Lanie sa bahay ng ina na di-kalayuan doon, tapos ay tutuloy sa airport upang salubungin ang ama at si
Monching.

Nakadama ng tuwa si Aling Osang. Naligo silang mag-asawa sa maliit na banyo sa gilid ng playhouse. Nagbihis at
sabik na hinintay ang pagdating ng anak. Makapapasok na sila sa malaking bahay, ang isip ni Aling Osang.
Makikita na niya ang loob nito.

Ngunit lumalim na ang gabi ay wala pa rin si Monching, pati na si Lanie. Nakatulog na sila sa kahihintay.

Linggo ng umaga. Nagising sina Aling Osang sa katok sa pinto. Sinabi ng maid na maaantala raw ang uwi ni
Monching sa susunod na linggo pa dahil may panibagong project na namang sinisimulan. May iniabot na Two-
thousand pesos kay Aling Osang ang maid. Ipinabibigay raw ni Lanie para pamasahe pabalik ng Bohol.

“Sa loob ng bapor, iniisip ni Aling Osang ang mahal na anak, Bakit parang napakahirap yata niya itong makita?
Halos tatlong taon na itong nawalay sa kanya. Maligaya kaya ito sa piling ng maganda at mayamang asawa ngunit
pangit ang ugali? Kung si Corazon ang nakatuluyan ni Monching, ilang apo na kaya ngayon ang sa kanya ay
yumayakap at naglalambing?

Sising-sisi si Aling Osang. Siya ang naging dahilan kung kaya lumayo si Monching at nagtrabaho sa ibang lugar.
Kailan kaya sila muling mag-kikita? Alam niyang hindi ito uuwi ng Bohol upang maiwasan si Corazon na hanggang
ngayon ay patuloy na nagmamahal at umaasa.
Kung hindi naging matapobre si Aling Osang, sana’y nakita niyang higit ang halaga ng magandang ugali kaysa sa
materyal na kayamanan.

Aral:

 Huwag maging matapobre. Hindi sa dami ng yaman nasusukat ang halaga ng isang tao.
 Higit na mahalaga ang mabuting kalooban kaysa yaman.

Stopping Halfway, Never Comes One's Day

In the Warring States Period, in the state of Wei lived a man called Leyangtsi. His wife was very angelic and
virtuous, who was loved and respected dearly by the husband.
One day, Leyangtsi found a piece of gold on his way home, and he was so delighted that he ran home as fast as
he could to tell his wife. Looking at the gold, his wife said calmly and gently, "As you know, it is usually said that a
true man never drinks the stolen water. How can you take such a piece of gold home which is not yours?"
Leyangtsi was greatly moved by the words, and he immediately replaced it where it was.
The next year, Leyangtsi went to a distant place to study classics with a talented teacher, leaving his wife home
alone. One day, his wife was weaving on the loom, when Leyangtsi entered. At his coming, the wife seemed to be
worried, and she at once asked the reason why he came back so soon. The husband explained how he missed
her. The wife got angry with what the husband did. Advising her husband to have fortitude and not be too indulged
in the love, the wife took up a pair of scissors and cut down what she had woven on the loom, which made
Leyangtsi very puzzled. His wife declared, "If something is stopped halfway, it is just like the cut cloth on the loom.
The cloth will only be useful if finished. But now, it has been nothing but a mess, and so it is with your study."

Leyangtsi was greatly moved by his wife. He left home resolutely and went on with his study. He didn't return
home to see his beloved wife until gaining great achievements.

Moral of the story: “Do not give up.” This story was often used as a model to inspire those who
would back out in competitions.

半途而廢
戰國時期，在河南有個叫樂羊子的人，他娶了一位非常賢德的妻子。
有一天，樂羊子在路上撿到一塊金子，回家告訴了妻子。妻子說：“這塊金子一定是有人不小心掉的，
掉金子的人說不定正在很著急的找著，你應該把它放回去才對。”樂羊子覺的妻子說的很對，就把那塊
金子送回原來的地方。
後來，樂羊子到很遠的地方去拜師求學。才過一年就回來了。回家時他的妻子正在織布，見他突然回來
了，覺的很驚訝，就問道：“你的學業已經完成了嗎？” 
樂羊子搖搖頭，說：“還沒有呢！因為我很想念你，所以想回來看看你。”

妻子聽了樂羊子的話並不覺的高興，反而拿出一把剪刀，走到織布機前，把機上正在編織的布全部剪
斷，然後說：“這布的原料來自蠶的繭，是一絲一絲累積織成的，先成寸，才成尺，再成一匹布。現在
我把它剪斷，可以說是前功盡棄，必須從新織起。你外出求學，也要日積月累，認真的去研讀，才能有
所成就。像你現在這樣中途停止，那這一年的寶貴時間，不是都白白浪費了嗎？”
於是，樂羊子又外出求學，一去七年，直到學成才回來。後來他得到魏文侯的重用，做了一番事業。我
們平時經常說的成語“半途而廢”就是出自這個故事，它告訴我們做事必須有恒心，要有始有終。
樂羊子在外求學期間，他的妻子在家辛勤勞作，奉養婆婆。有一次，鄰居家的雞跑進他家園子，婆婆竟
把雞殺掉後煮了。樂羊子的妻子看著雞肉不但不吃，反而哭了起來。婆婆感到很奇怪，問她哭什麼，她
說：“我為生活貧困而傷心。我不能給您弄來好吃的，您才要吃別人的雞啊！”婆婆聽了感到很羞愧，
也不再吃那雞，把它倒掉了。
勸告丈夫不貪不義之財，這樣的妻子是益友；激勵他完成學業，這樣的妻子是嚴師；樂羊子的妻子能給
婆婆講明道理，幫助丈夫成為有德行的人，她真是個賢良孝順的媳婦啊！

PALAISIPAN
Maiikling palaisipan:
1.Bakit binubuksan ang bintana tuwing umaga?
sagot: kasi nakasara,bakit bubuksan mo pa ba kung bukas na.
2.Anong isda ang lumalaki pa?
sagot: edi yung bata pa.
3.Ano ang tinapay na hindi kinakain ang gitna?
sagot: donut,try mo kayang kainin yung gitna.
4.Ano ang nasa gitna ng dagat?
sagot:edi,letrang"G".
5.Guro:sa taas ng bubong,may tandang,saan mangingitlog yung tandang?
Pedro:sa taas ng bubong po
Juan:e,hindi naman nangingitlog ang tandang eh.
Guro:tama si juan.

Mahabang palaisipan:
Sa paglalakad ng isang mangangaso sa kagubatan ay nakakita siya ng isang puno ng bayabas na hitik sa bunga.
Nais niyang kumuha ng bunga nito, ngunit ang puno ay binabantayan ng matatapang at mababangis na matsing.
Tanong: Paano nakuha ang bayabas ng mangangaso nang hindi siya sinaktan ng mga matsing?
Sagot: Pinagalitan niya ang matsing at dahil sa walang maibalibag sa kniya, ito’y nagsipitas ng mga bayabas at
siyang inihagis sa kaniya. Salo siya nang salo sa bawat bayabas at ang mga ito’y naging kaniyang lahat.
Palaisipang pang-aritmitika:

Palaisipang panlohika:
 Pagsusuri sa Palaisipan
Pilipinas- HongKong/Singapore

Lahat ng mga nasaliksik na palaisipan mula sa Pilipinas, Hongkong at Singapore ay magkakatulad sa

pangunahing layunin nito: ang pumukaw at humasa sa isipan ng isang tao. Ang lahat ng mga katanungan ay

nagbibigay ng isang suliraning hindi kaagad-agad nalulutas at kinakailangang gamitan ng talas ng isip

opangsentido komon. Lahat ng palaisipan ay nangangailangan din ng imahinasyon upang maisalarawan sa isip

ang isang sitwasyon at mabigyan ito ng malinaw na paraan upang matugunan ang hinahanap na kasagutan.

Sa isang banda, mapapansing mas nakapokus ang bansang Singapore at Hongkong sa aspeto ng

palaisipang aritmetika, kung saan kung ang pagbabatayan ay ang kultura ay masasabi nating mas maalam at

adbanse ang kanilang kaalaman sa matematika at higit na nawiwili ang mga mag-aaral sa ganitong mga

palaisipan. Sa Pilipinas naman, bagaman mayroon ding mahilig sumagot sa palaisipang aritmetika, ay mas

maraming tao, higit ang kabataan, na mas naaaliw at nahihikayat na sumagot sa mga palaisipang may kalakip na

pagbibiro, nakakatuwa o nakakatawa. Mapapansin ding may mga pagbabago sa paraan ng paggawa ng

palaisipan na nakabatay sa estado ng tao, at may kinalaman o naaayon sa modernong takbo ng panahon.

ENRIQUETA ISABEL T. JAPSON

Tagasuri
 Pagsusuri sa Alamat
Pilipinas- Thailand

Ang dalawang alamat mula sa Pilipinas na “Ang Alamat ng Dama de Noche” at mula sa Thailand na “The

Legend of Princess Manorah” ay may ilang pagkakatulad. Una, ang dalawang alamat ay tumatalakay mga bagay

na likas sa kultura ng bansa: kung sa Pilipinas ay ang natatanging bulaklak na dama de noche, sa Thailand

naman ay ang popular na rebulto ng mga Kinaree. Parehong likhang isip ang dalawang alamat. Ang mga tauhan

at mga bagay na nakapaligid sa mga pangunahing paksa ay makikita rin sa kapaligiran o likas sa bansang

pinagmulan nito. Pareho rin kakikitaan ng mahika, at may mga eksenang nagpapakita ng mga di kapani-

paniwalang pangyayari.

May ilan ring pagkakaiba ang dalawang alamat. Ang pinakapayak ay ang pangunahing paksa: sa Dama

de Noche ay binibigyang diin ang kagandahan ng isang bulaklak, samantalang sa isa naman ay umikot ang

kuwento sa naging kapalaran ni Prinsesa Manorah. Binigyang diin sa unang alamat ang pagbabagong anyo mula

sa tao na naging isang bulaklak, samantalang binigyang diin naman sa ikalawang alamat ang katauhan ni

Prinsesa Manorah na kalahating tao at kalahating sisne na napaibig sa isang prinsipe. Sa unang alamat ay

mapapansing ang mga eksena ay tulad lamang ng pangkaraniwang kaganapan sa ordinaryong buhay,

madamdamin at makatotohanan ang dating sa mambabasa, subalit sa ikalawang alamat ay punong puno ng

pantasya at kababalaghan. Nananaig ang pagiging emosyonal ng una, subalit puno naman ng aksyon ang

ikalawang alamat.

ENRIQUETA ISABEL T. JAPSON

Tagasuri
 Pagsusuri sa Kuwentong Nagbibigay Pangaral
Pilipinas- China

Magkapareho ang dalawang kuwento sa ilang aspeto. Una ay ang pagkakapreho nito sa pagbibigay ng

aral o pangaral sa totoong buhay. Ikalawa ay pareho nitong binubuksan ang kaisipan ng mga tao kung paano

haharapin ang mga suliranin sa buhay, at nagbibigay ng inspirasyon upang mapaunlad ang moralidad niya sa

lipunang kanyang ginagalawan. Ikatlo, makikita sa dalawang kuwento ang pagpapatunay na “nasa huli ang

pagsisisi.” Makikita rin sa dalawang kuwento ang katutubong kulay na kung saan lumilitaw ang katangi-tanging

kultura ng Pilipinas at Tsina.

Marami naming pagkakaiba sa dalawang nasaliksik na kuwento. Kung ang una ay tumatalakay sa pag-

uugaling matapobre ng ina, ang ikalawa nama’y tumatalakay sa katatagan at hindi pagsuko sa mga hamon ng

buhay. Mas mahaba kadalasan ang kuwentong mula sa Pilipinas sapagkat mas detalyado ang paraan ng

pagkakasulat upang maipadama ang karaniwang damdaming ng isang tao na nakaaantig sa mga mambabasa.

Madula ang paraan ng pagkakasalaysay na nasa modernong tono. Madali ring maunawaan agad ang nais

ipabatid na aral ng manunulat. Ang kuwento naman mula sa Tsina ay hindi gaanong kahabaan, subalit mabigat

ang paraan ng paglalahad ng mensahe, hindi matalinghaga subalit gumamit ito ng mga metaporang magpapaisip

sa mambabasa ng totoong kahulugan nito.

ENRIQUETA ISABEL T. JAPSON

Tagasuri
 Pagsusuri sa Awiting Bayan
Pilipinas- Korea

Ang dalawang awiting-bayan na mula sa bansang Pilipinas at Korea ay kapwa magagandang mga awitin

na tinatangkilik pa rin sa mga mahahalagang okasyon. Masasalamin sa mga awiting ito ang kultura at tradisyon ng

bansa. Madamdamin din ang mga awitin kung kaya’t sadyang kawili-wiling pakinggan sa tainga.

Ang awiting bayan sa Pilipinas ay tumatalakay sa pagmamahal at pagpupuri sa bansang Pilipinas. Taglay

nito ang mga elemento ng tula tulad ng ritmo at tugma kung kaya’t may indayog at kariktan ding nagpapaganda sa

dating nito sa mang-aawit. Mahaba ito kumpara sa Arirang na sa orihinal na teksto ay may apat na taludtod

lamang. Higit na mas maraming tayutay ang ginamit sa awiting bayan sa Pilipinas kumpara sa awiting bayan ng

Korea.

Kung malinaw ang pinagmulan ng “Bayan Ko,” ay siya namang kalabligtaran ng “Arirang.” Bagamat ito ay isa sa
pinakasikat na folk song ng Korea dahil nagsasaad ito ng purong kultura nila, hindi mabatid ang pinakatumpak na
pinagmulan ng pangalan nito. Batay sa aking nasaliksik, may mga teoryang nabuo na nagsasabi tungkol sa
pinagmulan ng pamagat:

1. 閼英(알영) – Al-yeong  (Personal Name)

2. 阿娘(아랑) – A-rang (Personal Name)
3. 我離娘(아리랑) or 我離郞(아리랑) – A-ri-rang (“I Part from My Dear”)
4. 我難離(아난리) – A-nan-ri  (“Our Escape Is Difficult”)
5. 我耳聾(아이롱) – A-i-rong (“My Ears Become Deaf”)
6. 啞而聾(아이롱) – A-i-rong  (“Mute and Deaf”)
7. 兒郞偉(아랑위) – A-rang-wi (Onomatopoeia)
8. 俄美日英(아미일영) – A-mi-il-yeong (“Russia, America, Japan, and England”)
9. 樂浪(낙랑) – Nak-rang (Geographic Name)

ENRIQUETA ISABEL T. JAPSON

Tagasuri