Anvendt sprog : Persisk skrift

Form : Rejsebeskrivelser, Asylsøger

Note : Også med titel på persisk –
Iran, Politiske aktiviteter - Blasfemi
‫نشر آواي بوف‬
Information : Adgang via internet
avayebuf.wordpress.com
Adgang : PDF-format
avaye.buf.gmail.com https://avayebuf.files.wordpress.co
m/2019/10/guraab.pdf

‫ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬

‫گوراب‬

Gurab

‫ قاسم قره داغي‬: ‫نويسنده‬

By : Ghasem Gharehdaghi

Illustrator : Houriyeh Gharehdaghi

‫ آواي بوف‬: ‫انتشارات‬

Publish: Avaye Buf

2019 : ‫سال انتشار‬

ISBN : 978-87-93926-81-3

‫ دانمارك‬: ‫آدرس انتشارات‬

©2019 Avaye Buf - Skagensvej 102 - 9881 Bindslev Denmark

avaye.buf@gmail.com - www.avayebuf.wordpress.com

https://avayebuf.files.wordpress.com/2019/10/guraab.pdf
 ‫گوراب‬
‫مجموعه شعر‬

‫قاسم قره داغي‬

‫تقديم به نگاه هاي نگراني كه در موطن پدري جا گذاشتم‪.‬‬
 ‫فهرست‬
‫بيوگرافي شاعر ‪9.................................................................................‬‬

‫چون آب‪ /‬كه سر ريز مي شود ‪ /‬از گلدان ‪15...............................................‬‬

‫در مرزهاي كوچ‪ ،‬در ثبت هر ورود ‪17.......................................................‬‬

‫بيرونِ د‪‬ه سگي با گلوي هم سنگرش ‪20.....................................................‬‬

‫مرگ همخانه ي خوبيست ‪22..................................................................‬‬

‫ايران! فحش بي جواب ‪24.....................................................................‬‬

‫خواهم پيچيد بر تو ‪28..........................................................................‬‬

‫سكوت‪ ،‬بشارت پيغمبران ‪30...................................................................‬‬

‫بر اقليت محجور زمين نشسته ام به دعا ‪32...................................................‬‬

‫خسته ام ‪ /‬از تداوم اين نعش كشي مدام ‪33...................................................‬‬

‫مساحت اندامت ‪ /‬عربده ي خواهش است ‪36...............................................‬‬

‫در شب شهنه و يك شورش شيطاني اسيريم هنوز‪38........................................‬‬

‫درونم هاويه ي سوزانيست ‪39.................................................................‬‬

‫صدام در تب عشق سوخت ‪41.................................................................‬‬

‫جهان ‪ /‬به گردويي مانند است ‪44.............................................................‬‬

‫تو عشقي ‪ /‬از خاك و خون و خيال ‪46.......................................................‬‬

‫زار مي زند اين تن ‪ /‬از نبودت ‪49.............................................................‬‬

‫ــ چه مكاري تو‪ /‬كه فريبت هنوز ‪51........................................................‬‬

‫در باغ معلق ‪ /‬ميان بازوان هم ‪53..............................................................‬‬

‫دختر بهار و باد‪55...............................................................................‬‬

‫مرد باراني فرو مي ريخت‪57...................................................................‬‬

‫بنوش‪ /،‬من آخرين مكتوب فﻼسفه ام ‪59....................................................‬‬

‫زماني زندگي بيهوده پ‪‬ر مي شد ‪61............................................................‬‬

‫دامن كوتاه پياده رو كه شد راست ‪63.........................................................‬‬

‫وقتي دنيا پيرتر مي شود‪ /‬و ما در تنهايي انسان گرسنه تر ‪65................................‬‬

‫ابر جوان بر فراز خشك نهال ‪66..............................................................‬‬

‫بيراهه زياد رفته ام ‪68...........................................................................‬‬

‫زبانم مادري بود ‪70.............................................................................‬‬

‫به يقين جز باد و آتش‪ /‬عنصري در من نيست ‪71...........................................‬‬

‫ناز كن! ‪73.......................................................................................‬‬

‫آسفالت ‪ /‬از فرياد كارگران جر مي خورد ‪75...............................................‬‬

‫نام بد قواره ام را‪ /‬تراشيدم قرن ها ‪77.........................................................‬‬

‫باز رخت زن و اين كوچه ي شك ‪80........................................................‬‬

‫باز بايد كمي قدم بزنم ‪82......................................................................‬‬

‫انتحار داعشي متعصب در من ‪84..............................................................‬‬

‫در سرم جنبش يك ملت كر ‪85...............................................................‬‬

‫باز با آتش و خشم ‪87...........................................................................‬‬

‫از سينه ي تو‪ /‬تا سينه ي ديوار اوين ‪89.......................................................‬‬

‫ما در آغوش هم آواره ي دنيا شده ايم ‪91....................................................‬‬

‫سنگواره ي دردم‪ /‬صورتم سوي سدوم ‪92...................................................‬‬

‫ديوار زياد ديده ام ‪95...........................................................................‬‬

‫نام ايران شده غمنامه ي انسان ‪ ،‬اينسان‪97.....................................................‬‬

‫خواستم نوازشت كنم ‪98.......................................................................‬‬

‫با اناري در دست ‪100..........................................................................‬‬

‫چنديست در اتاق تنهايي ام ‪101...............................................................‬‬

‫اهل كجايي‪ /‬كه اينسان اهلي ات شده ام ‪104...............................................‬‬

‫عمريست اين قاطر نزّا ‪106.....................................................................‬‬

‫چشمانت ‪ /‬خرماي بم بود ‪108................................................................‬‬

‫سالها در برزخ اين بودم ‪109...................................................................‬‬

‫چشمانت‪ /‬دروازه ي بهشت ‪111..............................................................‬‬

‫ويرانه ام‪ /‬جز اين‪ /‬چگونه توصيف مي شود‪112........................................... .‬‬

‫آه از اين عبور موقت تحميلي ‪114............................................................‬‬

‫مي سايم سر به در ‪116.........................................................................‬‬

‫صداي تو ‪ /‬بوي تشنه ي خاك ‪ /‬در شهوت باران است ‪117...............................‬‬

‫از سالهاي باد ‪ ،‬از قرنهاي كور‪119............................................................‬‬

‫ما بد نيستيم ‪121.................................................................................‬‬

‫پيغمبرانِ امروز‪ /‬دلواپس انزال و شهوتند ‪124................................................‬‬

‫اي سرزمين اثيري من ‪125. ........................................................................................‬‬

‫لميده بر تخت تنهايي ام ‪126...................................................................‬‬

‫سالها از خواب ما مي گذرد ‪127..............................................................‬‬

‫تو نوري ‪ /‬نه !‪ /‬تو منشوري ‪130...............................................................‬‬

‫آغوشم را بر مي دارم ‪133 .................................................‬‬

 ‫بيوگرافي شاعر‬
‫قاسم قره داغي مهندس عمران‪ ،‬نويسنده‪ ،‬شاعر و در حال حاضر از‬
‫گردانندگان مجله آواي بوف‪ .‬فعاليت هاي سياسي را در ايران از دانشگاه‬
‫و محيط هاي كار و تدريس شروع نموده و جزو اولين مروجين كتاب‬
‫هاي ديجيتال و صوتي ممنوعه در ايران مي باشند‪ .‬در محيط دانشگاه به‬
‫خاطر تﻼش هاي همسو با شوراها و تشكل هاي دانشجويي به عنوان‬
‫نماينده دانشجويان انتخاب و تغييرات بنيادين در شرايط اجتماعي و‬
‫فرهنگي كشور و دانشگاه از دغدغه هاي اصلي ايشان بوده است‪.‬‬

‫در دوران تحصيل در دانشگاه بوشهر به دليل اجراي شعرهاي انتقادي‬

‫در مراسم دانشجويي از دانشگاه اخراج شدند كه يك وقفه ي پنج ساله‬
‫در روند تحصيﻼتشان ايجاد شد‪.‬‬

‫در ايران بعد از پيگيري هاي طوﻻني از وزارت ارشاد سه جلد كتاب شعر‬
‫منتشر مي كنند كه متاسفانه سانسور اين كتاب ها به حدي بود كه‬
‫كتاب » باز شروعي در من نعره مي زند « با حدود يك چهارم از حجم‬
‫شعر ها به چاپ مي رسد‪.‬‬

‫ابتداي كار از طريق وبﻼگ ها و كانال هاي مختلف شروع به انتشار شعر‬
‫ها و مقاﻻت خودشان مي كنند‪ ،‬كه مجوز چاپ نداشتند‪ .‬گاهي هم‬
‫بصورت محدود اين شعرها را چاپ و در اختيار مخاطبان قرار مي دادند ‪.‬‬
‫و اين آغاز مسيري براي توليد و ارائه كتاب در فضاري مجازي مي شود‪.‬‬

‫از آنجايي كه در ايران بخصوص انجام اين فعاليت ها بسيار مشكل و‬

‫خطرناك است بنا بر اين ايشان با الگو گرفتن از حركت گروه‬
‫دانشجويي » رز سفيد « در زمان نازيست ها در آلمان بصورت خانوادگي‬
‫شروع به فعاليت در زمينه توليد و انتشار كتاب هاي ممنوعه مي كنند‪.‬‬

‫در اولين سالهاي قرن ‪ 21‬در اردحام دروغ هاي حكومتي و ستم هاي‬
‫مذهبي و پس از تﻼش هاي شبانه روزي در دانشگاه و جامعه ي خسته‬
‫ي ايران در آگاهي و مبارزه با جهل‪ ،‬گروهي از جوانان كنارهم جمع مي‬
‫شوند كه درد مشتركي دارند و هر كسي به نحوي از تيغ سانسور رژيم‬
‫آخوندي ضربه خورده است و به دنبال آن هستند كه بتوانند عقايد و‬
‫مقاﻻت يا كتاب هاي مفيدي را كه به آنها دسترسي دارند و زخمي تيغ‬
‫سانسور جهل شده اند را در اختيار همه قرار بدهند ‪.‬‬

‫با توجه به حاكميت سيستم توتاليتر مذهبي در ايران انتشار اخبار و‬

‫كتب بصورت كامل در اختيار حكومت است و فيلترهاي قدرتمند‬
‫سانسور چه در وزارت ارشاد و چه در نظارت بر مطبوعات به شدت‬
‫اعمال قدرت مي كنند و مانع پخش مطالبي غير از آنچه خودشان‬
‫مناسب مي دانند ‪ ،‬مي شوند‪.‬‬

‫بنابر اين يك پروژه و راه مبارزه بسيار سخت ولي كاربردي آغاز مي‬
‫شود كه اطﻼعات و كتاب ها به راحتي در اختيار مردم قرار بگيرد ‪.‬‬
‫در كتاب اوستا از جغد با نام اشوزشت ياد شده و آنرا فراري دهنده‬
‫ديوها و پليديها خوانده اند‪ .‬با توجه به اينكه فعاليت هاي اين گروه هم‬
‫در زمينه خرافه زدايي و مبارزه با احكام خرافه و اسﻼمي مسلط بر ايران‬
‫و رسالتش تﻼش در آگاهي رساندني و هدف آن فراري دادن ديوها‬
‫وپليديهاي مذهبي حاكم بر مردم ايران است بنابراين با توجه به‬
‫نزديكي اين تعاريف استعاره اي گروه وفعاليت هاي آن نام »آواي بوف«‬
‫به خود مي گيرد‪.‬‬

‫در طي مدت چند سال از شروع كار‪ ،‬چندين هسته مستقل تشكيل و‬
‫بصورت مجزا و خود گردان اين فعاليت ها ادامه پيدا مي كند و بعد از‬
‫طرق مختلف توسط گروههايي كه در خارج از ايران بودند و دسترسي به‬
‫كتاب هاي ممنوعه داشتند و يا نويسنده هايي كه در تبعيد و بيرون از‬
‫ايران به سر مي بردند آشنا شده و از آنها براي گسترش فعاليت ها‬
‫كمك گرفته مي شود‪.‬‬

‫انقﻼب با همين حركت هاي كوچك اتفاق مي افتد و ضمن اينكه بعد از‬
‫يك انقﻼب ادامه ي اين زمينه ها براي رسيدن به جامعه مطلوب نياز‬
‫مبرم است‪ .‬اصل هدف هر ايراني كه از وضعيت امروز ايران و شرايط‬
‫زندگي هموطنانشان چه در خارج و چه در داخل ايران خسته شدند و‬
‫احساس مسووليت دارند‪ ،‬براندازي اين رژيم خرافه اسﻼمي هست ‪.‬‬
‫هر كسي هم براي اين كار يك روش و ابزاري را انتخاب مي كند و هر‬
‫مبارزه اي نياز به سﻼح دارد‪ .‬اين سﻼح دو نوع است ‪ :‬يكي اسلحه‬
‫نظامي و ديگري آگاهي دادن به مردم و آشنا كردن به حق و حقوقشان‪.‬‬

‫كساني كه در مبارزات سياسي بسيار كم حوصله عمل مي كنند و‬

‫دوست دارند كه از راههاي سريع به نتيجه برسند اكثرا راه نظامي را‬
‫انتخاب مي كنند و متوسل به راههايي ميشوند كه در بسياري موارد هم‬
‫بهانه دست رژيم هاي مستبد ميدهد تا راحت تر با انگ هاي مختلف‬
‫تجزيه طلب و مبارزه مسلحانه ‪ ،‬آنها را سركوب كنند‪ .‬با توجه به انقﻼب‬
‫هاي اخير در ايران ‪ ،‬تحوﻻت فرهنگ اجتماعي شبيه به هيچ يك از‬
‫تحوﻻت جهاني نيست و نتايج هيجانات نظامي و آني هميشه منجر به‬
‫بوجود آمدن ديكتاتوري ها و رژيم هاي خرافه اي مثل رژيم ج‪.‬ا شده‬
‫است‪.‬‬

‫و اما سﻼح دوم و كاربردي و بسيار مهم كه مورد توجه گروه قرار مي‬
‫گيرد ابزاري است به نام آگاهي و مطالعه‪.‬‬

‫حرف زدن از آمار مطالعه در ايران شايد تكراري ترين بحث باشد ولي با‬
‫توجه به شرايط موجود و گسترش شبكه هاي اينترنتي و رسانه هاي‬
‫متنوع مردم براي دسترسي به اطﻼعات بيشتر سعي مي كنند از همين‬
‫راه ها استفاده كنند ‪.‬‬

‫كه اين منابع اطﻼعات و اخبار ومراجع تحليلي به مرور مردم را براي‬
‫رفع نيازهاي شناختي و ذهني شان به مصرفكنندهاي منفعل تبديل‬
‫مي كنند‪ .‬اكثرن ترجيح ميدهندكه بنشينند و به اخبار گوش بدهند‬
‫واطﻼعاتي را كه نياز دارند از رسانه ها و شبكه هاي اجتماعي كه كامﻼ‬
‫تحت كنترل حكومت هست ‪ ،‬دريافت كنند‪ .‬در اين حالت فرد‬
‫دريافتكننده نسبت به اطﻼعاتي كه دريافت ميكند منفعل است‪.‬‬
‫معموﻻ اين حالت باعث تنبلي انتقادي در فرد ميشود و شخص دچار‬
‫پذيرش بدون انتقاد مي گردد ‪.‬‬

‫شخص به نقطه اي مي رسد كه ميگويد‪ :‬چون فﻼن سايت يا خبرگزاري‬

‫اين مطلب را منتشر كرده پس درست است يا حتما همينطوراتفاق‬
‫افتاده است‪.‬‬

‫يكي از بزرگترين موانع پيشرفت جامعه ما هم از همينجا ست ‪.‬‬

‫در شرايطي كه انتشار كوچكترين مطلب و كتاب مغاير با مقدسات در‬

‫ايران شديدا خشم رژيم را بر مي انگيزد و آن را بر نمي تابند و سريعا‬
‫سعي مي كنند جلوي اين نوع فعاليت ها را بگيرند‪ .‬و تمام نيرو و‬
‫توانشان را مي گذارند تا سد راه آگاهي مردم بشوند‪.‬‬

‫مدام كانال هاي تلگرامي را مي بندند ‪ ،‬ادمين ها و گردانندگانشان را‬

‫به حبس هاي طوﻻني مدت محكوم مي كنند ‪ ،‬سايت ها را فيلتر مي‬
‫كنند پيام هاي تهديد آميز مي فرستند به كساني كه كوچكترين ابراز‬
‫عقيده اي خﻼف نظر اينها در فضاي مجازي منتشر مي كند‪ .‬در چنين‬
‫شرايطي براي ادامه فعاليب ها چاره اي جز تبعيد اجباري از وطن باقي‬
‫نمي ماند تا در سرزمين جديد با تمام نيرو و توان براي آگاهي مردم‬
‫تﻼش نمود‪.‬‬

‫مجموعه حاضر هم نتيجه ي روزشمار فرار و تبعيد و زندگي در غربت و‬

‫تپش نبض براي تسلي خاطر خود و مردميست كه قرنهاست در بند‬
‫استبداد گرفتارند‪.‬‬
 ‫گور ‪1‬‬

‫________‬

‫چون آب‬
‫كه سرريز مي شود از گلدان‬

‫به خلق حيات در گلوي ايوان ‪،‬‬

‫نوازش كﻼمت ايجازيست‬

‫كه تضمينم مي كند در شعر‪.‬‬

‫چون نيلوفري‬

‫در صعود از شاخه هاي سيب‪،‬‬

‫سيراب مي شوم از پلونوم اندامت‪.‬‬

‫و آوندهايم از پستان تو سبز مي شوند‪.‬‬

‫بهار مكرريم‬

‫و ريشه در خاك مشترك‪،‬‬

‫تفاهم انكار ناپذير ِ ماست‪.‬‬

‫در برفكوچ وحشت و درد‬

 ‫بپيچ به سرنوشت من‬

‫اي دانه ي گندم!‬

‫تا اتفاقِ آتش و آب‬

‫در اين محاقِ اميد‬

‫بهشت باشد و‬

‫تكرار صد گناه ممنوعه‪.‬‬

 ‫گور ‪2‬‬

‫_______‬

‫در مرزهاي كوچ‬

‫و در ثبت هر ورود‬

‫آشويتس‪ ،‬نام من است‪.‬‬

‫در اتاق هاي پذيرش‬

‫كبود مي شود روحم‬

‫تا سرانگشتان تحقير‪.‬‬

‫كوله بارم از اعتماد خالي ست‬

‫و ترس و هيجان‬

‫قافيه هاي باخته ام را‬

‫به حسرت پرواز نعره مي زنند‪.‬‬

‫درهاي تو در تو‬

‫بر من بسته مي شود‬

‫هنوز جوخه هاي اعدام‬

 ‫در اتاق هاي گاز‬

‫نان شبشان را با قاتق مرگ‬

‫وشراب خون در تناولند‪.‬‬

‫ما كارگران اين عصر‪،‬‬

‫در تنگناي تمدن و سنت‬

‫ن مرگ و وحشتيم‪.‬‬
‫مبهوت هبوط رسوﻻ ِ‬

‫ما كاغذيم كه امضاي خستگي‬

‫در پاي نامه ي اخراج مي زنند‪.‬‬

‫گفتي كه زخم نزن‪،‬‬

‫صبر راه بهتريست‪.‬‬

‫اما‪،‬‬

‫‪ -‬فرياد را نمي شود از زخم شانه ها بريد‬

‫عمري كه رفت‬

‫به حسرت و هر لحظه با هراس‬

‫فرجام‪ ،‬قصه ي تلخيست‬

 ‫در نبرد زندگي‪.‬‬

‫صبر راه بهتريست؟!‬

‫فرياد را نمي شود از مرگ پس گرفت‪.‬‬

 ‫گور ‪3‬‬

‫______‬

‫بيرونِ د‪‬ه‬
‫سگي با گلوي هم سنگرش‬

‫مارش رهايي مي زند‪،‬‬

‫و امتداد سرخ مرگ‬

‫در سپيد‪ ‬برف جاريست‪.‬‬

‫شهوت تمرد در رگ راه مي جوشد‬

‫و قناري غمگين شبانه هايش را‬

‫در انزواي قنديل شاخه ها‬

‫با شبنم اشك تسكين مي دهد‪.‬‬

‫انتقام‪ ،‬انتهاي تقابل است‬

‫وقتي درخت‪ ،‬تبر بالفعل مي شود‬

‫و خاك عمق فاجعه را‬

‫با استخوان مردگان شياف مي كند‪.‬‬

‫ما قرن چندميم به تقويم فقر!؟‬

‫كه وحشت عدالت است‬

‫و دندان طﻼ‬

‫نان ميج‪‬ود‬

‫از سفره ي اطعام كارگر!‬

 ‫گور ‪4‬‬

‫_____‬

‫مرگ همخانه ي خوبيست‬

‫وقتي كه سرود چشمانت‬

‫تعريف ناشيانه ي اشك است‬

‫به روي بالش فقر‪.‬‬

‫كه در قرن دريوزه ي ما‬

‫چارراه به نظم معتقد است‬

‫و نان به رنج وشرف‪.‬‬

‫در اين تمدن سيمان‬

‫ترانه هاي اصالت‬

‫اميد محالند در آسمان خيال‪،‬‬

‫كه فاجران‬

‫انبساط آزادي را‬

‫زير چرخهاي تمو‪‬ل‬

 ‫در غروب خسته ي كار‬

‫با خط ترمزِ رِقّت‬

‫به گند و لجن مي كشند‪.‬‬

‫كودكان ازدواج‪،‬‬

‫كودكان كار‪،‬‬

‫كودكان انكار‪،‬‬

‫كودكان بي آمار‪.‬‬

‫‪.‬‬
 ‫گور ‪5‬‬

‫______‬

‫ايران!‬
‫اي فحش بي جواب !‬

‫در گهواره ي زمان‬

‫با زخم تن ايستاده اي‬

‫آسيابان مردت را‬

‫در با ‪‬د نفرين و نان بوجاري كرده‪،‬‬

‫و از تجاوز چشمانت اشك‬

‫و دستانت خونِ ماسيده است‪.‬‬

‫سرخي غروب در لبانت‬

‫طعم گس طغيان مي دهد‬

‫كه سوغات خودخوريست‬

‫از تجاوز قرن ها‪.‬‬

‫آبستن مرگ‬
 ‫آبستن خدا‪،‬‬

‫و زايشِ مكاتب نفرت را‬

‫در امامزاده ها‬

‫با فوژان و خشم‬

‫به تكثّر شّر كمر بسته اي‪.‬‬

‫بر فراز پستانهايت‬

‫كولبران چخماق كُش مي شوند‬

‫و از شكاف ران هايت‬

‫تفنگي بيرون زده‬

‫تا نجابتت را پاسباني كند‬

‫از گلوله ي گُه لوله هاي بربريت‪.‬‬

‫از حيض مداومت‬

‫طﻼي سياه فواره ميزند‬

‫و فرزندانت در سفره ي ناپدري‬

‫سير مي دهند‪ ،‬مي كنند‪ ،‬مي شوند‪.‬‬

 ‫روس ها به جرم بي شوهري‬

‫در خزر گيس برُت كردند‬

‫در نوبتي كه‬

‫صيغه ي چهل روزه ات را‬

‫عده ي چهل ساله كفاف نميداد‪.‬‬

‫اكنون‬

‫خسته از جنگ‪ ،‬خون و انقﻼب‬

‫چين دامنت را‬

‫با انگشت شرم و غم‬

‫اتو مي كشي‬

‫و از چشم هايت‬

‫دوشاب رنج و انتظار جاريست‪.‬‬

‫و نبض تنت‬

‫ميان چهار مرد مي تپد؛‬

 ‫خون‪،‬‬

‫شمشير‪،‬‬

‫اسﻼم ‪،‬‬

‫و تجدد‬

‫شوهران توامانت شده اند‪.‬‬

 ‫گور ‪6‬‬

‫____‬

‫خواهم پيچيد بر تو‬

‫و رد انگشتانم در تنت‬

‫سرخي احساس را‬

‫به چليپايي بدل خواهد كرد‬

‫از شعر هاي ناگفته‬

‫از حسرت ها و فرصت هاي ممنوعه‪.. .‬‬

‫در سكوت هر كﻼم تو را خواهم بوسيد‬

‫و تپش سرخ اقاقيا‬

‫با انعكاس آفتاب نيمروز‬

‫در شالي چشمانت‬

‫سرود خواهش را فتح خواهد كرد‪.‬‬

‫قدر مطلق اندامت در دستان من‬

 ‫امتداد خدايان‬

‫در هزاره هاي تمدن خواهد شد‬

‫و پرستش با واژه هاي نو‬

‫با لمس ملتمس انگشتانم بر پوستت‬

‫معنا مي يابد‬

‫و شيار سينه ات آشيان اميد را‬

‫به اين مهاجر خسته نويد خواهد داد‪.‬‬

‫فاصله ها اگر بگذارند…‬

 ‫گور ‪7‬‬

‫ـــــــــــــ‬

‫سكوت‪ ،‬بشارت پيغمبران‬

‫در شاهراه تذبذب خداست‪.‬‬

‫تقابل كوثر در كاوش سر‬

‫از جداره ي جنگل در مه آبستن است‪.‬‬

‫قتلگاه هيجان در واژه هاست‬

‫و زندگي‬

‫مدام از گيسوان دختري در باد‬

‫جوانه مي زند‪.‬‬

‫شوهرانش هووي خدا‬

‫در آيه هاي بهشتند‬

‫و زنانگي اش كشتزار رسول‬

‫در ابطال ننگ ابدي ابتريت‪.‬‬

 ‫گورهاي موازي‬

‫از انزال پيشوايان لبريز مي شود‬

‫پدر شن ر‪‬ست توهم است‬

‫و بهشت‪ ،‬تناول شمشير‬

‫از جان خلق‬

‫تا آستانه ي پدوفيلي شهوت‪.‬‬

‫كليد بهشت در شيار پستان ها‬

‫منشور دوگانه ي خواهش و شرم است‬

‫و پرگار مرگ‬

‫همچنان در بستر شرع خدا‬

‫تشنه ي موعظه ي جهادي دوباره‪.‬‬

‫عروس پا به زا‬

‫هر شب تمرد مي زايد‬

‫و آغوش پدر حسنين را‬

‫درانتظار زنجير خﻼفت تاديب مي كند‪.‬‬

 ‫گور ‪8‬‬

‫_________‬

‫بر اقليت محجور زمين‬

‫نشسته ام به دعا‬

‫در محراب چشمانت‪.‬‬

‫صداي تو نيلوفريست‬

‫روييده بر مرداب تنم‬

‫در انحناي جهان بي وزن‪،‬‬

‫وشيره ي جانم‬

‫سبز مي شود به تمنا ‪.‬‬

‫شاخه هاي وحشت گل داده اند‬

‫و كابوس كوير ميراث توست‬

‫بعد از عبور ‪.‬‬

‫از بخت ياري ام آفتاب هم‬

‫زنيست كه مرداب را عاشق است‪.‬‬

 ‫گور ‪9‬‬

‫____‬

‫خسته ام‬
‫از تداوم اين نعش كشيِ مدام‪.‬‬

‫وقتي كه تبر تبرئه مي شود‬

‫تا قناري آوازش را‬

‫در پرده ي داركوب‬

‫كوك كند‪،‬‬

‫و ترانه ي وطن‬

‫شيهه ي اسبي ست‬

‫ق ماديان‬
‫كه به شو ِ‬

‫استبداد را استوار تر مي كند ‪.‬‬

‫حفره هاي عميق‪،‬‬

‫زخم هاي عميق تر‪،‬‬

 ‫درختي ام كه كابوسِ تابوت شدن‬

‫رهايم نمي كند‬

‫وسوسه نسيم‬

‫از لرزش شاخه هايم دست نمي كشد‬

‫و ريشه هايم به طغيان آب مشكوكند ‪.‬‬

‫به باور باغبان‬

‫من از درون پوسيده ام‬

‫و خواب نما شدن براي درخت‬

‫سبزي هيچ امامزاده اي را‬

‫ارمغان نمي آورد‪.‬‬

‫خواب ديدم‬

‫همسايه ام را بعد از تورق‬

‫به زنجير چاپ سپردند‬

‫و ادرارِ مغزشان را‬

‫به تكه هاي پيكرش پاشيدند‪.‬‬

 ‫و من سالهاست‬

‫زخم مي پرستم‬

‫از ترس تعبير اين خواب‪.‬‬

 ‫گور ‪10‬‬

‫‪-------------‬‬

‫مساحت اندامت‬
‫عربده ي خواهش است‬

‫و چشم هاي من‬

‫بازه ي تبعيد تا بعيد‪ ‬پيراهنت‪.‬‬

‫اشك به شيار كوه مي لغزد‪،‬‬

‫درخت رگ نهاده به مرگ‬

‫و پستانِ صبر متورم بي حوصلگي ست ‪.‬‬

‫چشمانت‪ ،‬گناه خدايان است‪،‬‬

‫و من قرباني ايوب در كرانه ي دلتنگي‪.‬‬

‫انعكاس تو در منشور خويش‬

‫شاعره ي بي شعر قرنهاست‬

‫از وسوسه ي تاريخ‬

‫در زهدان اشك‪.‬‬

 ‫غريو شو‬

‫عشق را‪،‬‬

‫كه كراهت به كفايت جاريست‬

‫در سرماي آهن و مكر‪،‬‬

‫و جوانه ي گندم‬

‫در چاك‪ ‬ترس‬

‫قيلوله ي پيغمبرانِ هوس را‬

‫آشفته نمي كند ‪.‬‬

‫در اين مزار بي مرز مهر‬

‫خوشا مرگ‬

‫خوشا مرگ‪.‬‬
 ‫گور ‪11‬‬

‫ــــــــــــــــ‬

‫در شب شهنه و يك شورش شيطاني اسيريم هنوز‬

‫با همه غم زدگي الفت اين خانه نگيريم هنوز‬

‫خرداد گره خورده به خون در هيجان تاريخ‬

‫در شهوت شهريور و آن شاه شهيريم هنوز‬

‫خونابه ي گلهاي شناور به شب و مرگ سپاه‬

‫محكوم به نفي اصل و تغيير مسيريم هنوز‬

‫ديوي كه به نام ديو جمكران پرورديم‬

‫در تار تنيده اش فتاده‪ ،‬گوشه گيريم هنوز‬

‫با نطفه ي جهل كه در ريشه ي تاريخي ماست‬

‫در حسرت غمگين ظهور رند پيريم هنوز‬

 ‫گور ‪12‬‬

‫ـــــــــــــــــــ‬

‫درونم هاويه ي سوزانيست‬

‫شعله ور از اندوه مسلسل آوار خويش‬

‫اعتراف عريانم اكنون‪.‬‬

‫انگشتانم‬

‫تفنگيست هر دم بر شقيقه ام‬

‫به اعتراض‪.‬‬

‫ـ جوي خون در سرم جاريست‬

‫وعدد مقدس سي و پنج‬

‫در برابر چشمانم رژه مي رود‬

‫و مارش مرگي هدايت وار‬

‫بر نعش گنديده ي بودن‬

‫به پوزخندي نظاره گر است‪.‬‬

‫با خود به وداعم‬

 ‫بدرود اي انسان زيادي‬

‫بدرود اي هرزنگاري ِديوار موالهاي بين راهي‬

‫ابديتي در كار نيست‬

‫كه انسان بودن‬

‫بطﻼن ابديت است‬

‫و گريز از آن‬

‫تعارف پوچيست در مراسمي رسمي‪.‬‬

‫هميشه‬

‫رفتن گريز از حقيقت نيست‬

‫گاهي‬

‫گريز ناگزير از بيهودگيست‬

‫از بيهودگي‪.‬‬

‫و‪...‬‬

‫شليك‪.‬‬
 ‫گور ‪13‬‬

‫ـــــــــــــــــ‬

‫صدام در تب عشق سوخت‬

‫تب عشق به خون‪.‬‬

‫و خميني‬

‫ماﻻرياي اعدام داشت‬

‫و بن ﻻدن‬

‫از تاول چركين جنون نفله شد‬

‫و هنوز اسد‬

‫در جنگل مردگان زخم مي ليسد‬

‫و ﻻشه هاي تفكر‬

‫در زندان مي گندند‬

‫‪.‬‬

‫آه اي خاورميانه ي منزوي من !‬

 ‫بازوانت بوي باروت مي دهد‬

‫و در هرم نفس هايت‬

‫بوي خون ِ دلمه بسته جاريست‪.‬‬

‫پيكرت خيزش نفت را مانند است ‪،‬‬

‫در مجاورت آتش ‪.‬‬

‫و نسيم آزادي‬

‫در بند بند دار هاي اعدام‪،‬‬

‫پاييز تلخ را تجربه مي كند‪.‬‬

‫و دخترانت امروز‬

‫نسل ها را رقم مي زنند‬

‫با پرچم سپيد حجاب‬

‫در عبور از اجبار و تزوير‬

‫بر سكو هاي افتخار تمرد‬

‫در خيابان انقﻼب‪.‬‬

‫آه آسياي من !‬
 ‫اي تنهايي جنون آميز!‬

‫بگذار آخرين نفس ها و غرورم را‬

‫در راه آزاديت‬

‫قرباني كنم‬

‫براي تو و خويش‬

‫براي دانه هايي كه‬

‫ديگر دار نباشند‪،‬‬

‫كه درختاني شوند‬

‫براي باغي كه مي سوزد امروز‬

‫از نخوت آنانكه در سايه ها مي زيند‪.‬‬

 ‫گور ‪14‬‬

‫ـــــــــ‬

‫جهان‬
‫به گردويي مانند است‬

‫در دستان كودكي‬

‫به بازي در كوچه هاي بلوغ‬

‫با نفرتي زودگذر و لب خندي از سرور ‪.‬‬

‫من اختصار كلماتم‬

‫بريل كن واژه ها را در من با سر انگشتانت‬

‫در تاريك روشناي روز نو ‪.‬‬

‫با پچ پچ كﻼمي ناب‬

‫در هياهوي نامبارك قرن‬

‫بر كودكانه ترين ها راه پيموده ام‬

‫و پرچمدار جهاني شده ام‬

‫در كلبه ي كوچك اعتماد‪.‬‬

‫به كدامين قبله اي اي نمسيس من!‬

‫كه ركوع آورمت‬

‫تا بانك پر فريب را از مناره هاي كذب‬

‫و هياهوي ناپاك كﻼغان را‬

‫از درختان شب به ياس نشنوم!‬

‫اكنون كه مغلوب خوابم‬

‫در آرامش بركه اي كه اشك مي چكد‬

‫از چشمهاي منقلبش‪.‬‬

 ‫گور ‪15‬‬

‫__________‬

‫تو عشقي‬
‫از خاك و خون و خيال‪.‬‬

‫شعرِ سكوت‬

‫از چشم هاي منتظرت‬

‫سرازير است‬

‫و زندگي از زخم هايت‬

‫شيره ي شراب مي مكد‬

‫و شيار شرم در طپش هاي ناموزون‬

‫آبستن معبودي تازه است‬

‫□‬

‫تو زميني‬

‫و اعتدال سينه ات‬

‫با انقﻼب شوق من‬

 ‫در فصل هاي زايش و مرگ‬

‫به تفاهم است‬

‫و تكثير لبخندت‬

‫امكان آفتاب شدن را بي تاب مي كند‪.‬‬

‫□‬

‫تو آسماني‬

‫وقتي سقوط مي كني‬

‫در آغوش من‬

‫از دلهره ي چرخش هاي بيهوده‪.‬‬

‫همبال تو كه باشم‬

‫هم راه من كه باشي‬

‫از پرستو شدن هراسم نيست‪.‬‬

‫حتا اگر مقصدي نباشم‪،‬‬

‫حتا اگر مقصدي نباشي ‪.‬‬

‫□‬
 ‫تو آهويي ‪،‬‬

‫و من در سنگر داغ ران هايت‬

‫از بوي بهشت كﻼفه ام ‪،‬‬

‫و چشمه ي باگره‬

‫از مثلث زنانگي ات‬

‫همچنان سرريز است ‪.‬‬

‫□‬

‫تو مني‬

‫مني كه از جهش لبريز عصيان‬

‫تامنحني اندامت‬

‫هزار مرگ دورترم‪.‬‬

 ‫گور ‪16‬‬

‫__________‬

‫زار مي زند اين تن‬

‫و از نبودت‬

‫نرشاخ به ديوار صبر مي كشد‬

‫استخوان زمين از زمستان مداوم‬

‫دوام در كف نمي دارد‪،‬‬

‫و دار بلند سكوت‬

‫گره بر اب ِر حوصله مي خورد ‪.‬‬

‫در درجه ي سي و هفت ِم كامل‪،‬‬

‫گرماي تنت‬

‫هيزم تنهايي كدام تمايل است؟‬

‫و در ماه خونين بي خنده ات‬

‫استيﻼي دستان جنون‪،‬‬

 ‫مرگ كدام گنجشك را مي پرورد؟‬

‫به اين زجر كُشي چه سود‬

‫كه شكار در تير رس توست‬

‫و خاك سرخ‬

‫در شيار بهاره ي ملتهب‬

‫آبستن بذر عشق است ‪.‬‬

‫قربانگاه به فرمان تو‬

‫و اتفاق از سرانگشتانت سرازير مي شود ‪.‬‬

‫فرو مگذار‬

‫فرمان كن‪.‬‬

‫اي فاجعه ي نزديك‬

‫فرمان كن‪.‬‬
 ‫گور ‪17‬‬

‫ـــــــــــــــــــ‬

‫ــ چه مكاري تو‬

‫كه فريبت هنوز‬

‫در انحناي داﻻن بي انتهاي زمان در گذر است‬

‫و نارس سكوت بي مديحه ي خونين دهان‬

‫برجاي مانده ز اجدادمان هنوز‬

‫ديرينه نابخردانه ي قنديل سادگي ست‬

‫ــ وچه مكاري تو‬

‫اي پير بي رياي عدل‬

‫اي زباله دان نام هاي مبارك‬

‫و خالق شاهكار شهوت ولذت درد‬

‫ــ چه رياها پيداست‬

‫در آن سپيده ي خوش يمن خواب‬

 ‫وچه به خامي فريفته اي مان‬

‫به لقمه ي ناني وساعت اتمام كار‬

‫كدام سپيده ؟‬

‫كدامين بهشت؟‬

‫بهاي لكه ي ننگين بودن است؟‬

‫به روزگار كبود كدام كتاب‬

‫نوشته كﻼمي ز ذلت خلق؟‬

‫چه بود نوشتي به غم ز شادي وشور؟‬

‫چه بود كشيدي به شب زمينه ي نور ؟‬

‫فريب مان مده وا ده به لحظه ي مرگ‬

‫شب است همه بامداد موعودت‬

‫اي شقاوت شوم‬

 ‫گور ‪18‬‬

‫_______‬

‫در باغ معلق‬

‫ميان بازوان هم‬

‫در اعتكاف حضوري ملموس‬

‫عرياني شيهه مي كشيد ‪.‬‬

‫لبهايم از گردنت عطش مي خورد‬

‫و التهاب انسان نخستين‬

‫در كشف ناهموار تنت‬

‫و عروج اندام ها‬

‫چون بشارت بهشت‬

‫حﻼوتي دوچندان بود ‪.‬‬

‫به تجربه ي مرگ‬

‫غلظت اعتماد و اتكا را شناور بوديم ‪.‬‬

 ‫فريادت در گوش هيجان‬

‫پرندگان وحشي خواهش را پرواز مي داد ‪.‬‬

‫من از جنگ توفان مي آمدم‬

‫و تو بر دروازه ي شهر ممنوع‬

‫در انتظار پرواز‬

‫دست در سينه ي آسمان گشوده بودي‬

‫زمين در مدار مذاب باز ايستاد‬

‫و »ما« از نور و آتش زاده شد‪.‬‬

 ‫گور ‪19‬‬

‫ــــــــــــــــــ‬

‫دختر بهار و باد‬

‫وطنش بوي نفت مي داد‬

‫و تنش بوي نفتالين ‪،‬‬

‫و دهليز هاي احساسش طعم اشك‪.‬‬

‫كوله بار شكست هايش بر دوش‬

‫و رخوت همبستري اش در دست‬

‫خيره در افق راه مي پيمود‬

‫قدمهايش آه در نهاد زمين مي نهاد‬

‫چهره اش از فرط نفرت مي سوخت‬

‫و نفرين زبانش را گزيده بود‪.‬‬

‫در آوار تنهايي‬

‫مردش را در اعماق مخيله اش‬

 ‫تيربار سكوت كرده بود‪.‬‬

‫صداي "كفش هاي نيلوفري" اش‬

‫در ازدحام جنگ مردانه‬

‫چاشني باروت قرن بيستم بود‬

‫و حرمسراها از حمام فين‬

‫تا كورتاژ هزاران جنين‬

‫در نفي جنسيت رگ مي بريدند ‪.‬‬

‫لنگان در خاطرات خود قدم برداشت‬

‫آستين به اشك كشيد‬

‫شب هايش را به اباطيل سپرد‬

‫و در آفتاب نو‬

‫نيمروزي جديد را‬

‫به آغاز لبخند و رضايت‬

‫از فردايي دلپذير پر كرد‪.‬‬

 ‫گور ‪20‬‬

‫ــــــــــــــــــ‬

‫مرد باراني فرو مي ريخت‬

‫زير رگباري كه مي لغزيد‬

‫در شب طوفان تنهايي‬

‫مرزهاي امتدادش را‬

‫در سر هر ايستگاه خواب‬

‫لشكري از روسپي فكران‬

‫در تب كشور گشايي بود‬

‫مرگ تزريق رگش مي كرد‬

‫فلسفه در چاي حل مي شد‬

‫مغلطه در باور ملت ‪.‬‬

‫پاي در سرماي وحشت داشت‬

‫در سرش گهواره هاي گيج‬

‫پاندول بيداريش بودند‬

‫مي كشيد اين خواب تا انكار‬

‫باز در نقشش فرو مي رفت‬

‫مرد باراني فرو مي ريخت‬

‫در سرابي از عبور خويش‬

 ‫گور ‪21‬‬

‫________‬

‫بنوش‪،‬‬
‫من آخرين مكتوب فﻼسفه ام‬

‫جرعه اي از تشويش هاي شبانه‬

‫و خون آخرين پرولتاريا‬

‫در نبرد نان ‪.‬‬

‫بنوش‪،‬‬

‫تا پشيماني ات از عشق‬

‫به آوار صدا تمكين نكند‬

‫بنوش و لبريز شو‬

‫از من‬

‫از نجابت گزنده ي مرگ‬

‫تا پوستين كهنه ي اميد‬

 ‫در رگ هايت‬

‫دفيله اي موزون را جلوه كند ‪.‬‬

‫بنوش‬

‫كه نبودن هايت هنوز در من‬

‫شراب شعر مي اندازد از اندوه ‪.‬‬

‫بريز خستگي ات را‬

‫درون سينه ي شب‬

‫كه ابر آبستن صبح است‬

‫به عرش خاور فتح‪.‬‬

 ‫گور ‪22‬‬

‫ــــــــــــ‬

‫زماني زندگي بيهوده پ‪‬ر مي شد‬

‫از ابر خالي ماندن‬

‫فقط ماندن‬

‫و ديگر هيچ‪. . .‬‬

‫و آنسو رقص طوفان شعر مردن بود‬

‫و پوچي در عدم فرياد مي زد‬

‫و خورشيدي ؛‬

‫تن يخ كرده اش را جستجو مي كرد‪.‬‬

‫بمان هنگام رستاخيز نزديك است ‪. . .‬‬

‫پس از آن رفتني بي وقفه اما‬

‫سوي يك مقصود‬

‫و آغازش چو رفتن سخت دشوار و مﻼل انگيز‬

‫يكي در گير طوفان بود و آن يك‬

‫خسته از پيكار‬

‫كه فريادي بر آمد از گلوي تشنه ي ديوار‬

‫بمان هنگام رستاخيز نزديك است ‪. . .‬‬

‫زمين دلسرد و وحشتزا ست‬

‫زمان مقتول انسانها‬

‫و حسرت حاصل يك عمر‬

‫و گهگاهي اهورايي براي ظلمت انسان‬

‫دلي سوزاند و پس هيچ‬

‫نه آوايي ‪ ،‬نه تعميدي‬

‫همه دلمرده و خسته‬

‫و آنگاهست آوايي كه برخيزد‬

‫بمان هنگام رستاخيز نزديك است ‪. . .‬‬

‫بمان هنگام رستاخيز‬

‫نزديك است ‪. . .‬‬

 ‫شعر ‪23‬‬

‫ــــــــــــــــــــــــ‬

‫دامن كوتاه پياده رو كه شد راست‬

‫خيابان‬

‫از قابِ من به پنجره زل زد‬

‫چارچوب قاب پنجره آشفت‬

‫بقال خيره از حدقه ي ماركت سوپر فروخت‬

‫سيگار جوب را سوراخ‬

‫و آستين امﻼك زد باﻻ‬

‫دامن باد‬

‫تابيد‬ ‫ترمز به تاكسي تا بيايد‬

‫واترجت آماده ي شليك‬

‫كه خون چراغ هيجان ماشين را شكافت‪.‬‬

‫شكاف آسفالت‬

‫هيجان خيابان را ضد عفوني كرد‬

 ‫و صداي زنم‬

‫آشپزخانه و جواني ام را ختنه‬

 ‫گور ‪24‬‬

‫ــــــــــــــــــ‬

‫وقتي دنيا پيرتر مي شود‬

‫و ما در تنهايي انسان گرسنه تر‪،‬‬

‫انعكاس صداي كلنگي در غار‬

‫آبستن فرداي تمدن است‪.‬‬

‫همچنان در صيقلِ تاريخ مي غلتيم‬

‫چون سنگ در آب‬

‫بي اعتماد و به جبر ‪.‬‬

‫و در عبورمان هر چه رهاتر‪ ،‬سازنده تريم‪.‬‬

‫قنات هاي رنج در شكاف زمان‬

‫استقامت تجربه اند‬

‫با آنانكه در مذاب زمين خانه مي كنند‪.‬‬

‫و تابوت هزار خستگي‬

‫بر دوش كارگرانِ تفكر است‪.‬‬

 ‫گور ‪25‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫ابر جوان بر فراز خشك نهال‬

‫غران شقيقه به خورشيد نهاد‪.‬‬

‫دستانش تن داغ تشنه را‬

‫به نوازش مسح كشيد‪.‬‬

‫جاري قطره ها بر پيكرش‬

‫عرق بود و باران‬

‫و در كشاله هاي درخت‬

‫شور و مقطر به هم آميخت‪.‬‬

‫فاونوس عربده كشيد‬

‫در رگهايش‬

‫و روييد تا گذرگاه ابر‪.‬‬

‫شاخه بر آسمان كشيد‬

‫و آغوشش به فتح كبوتر‬

 ‫سﻼم داد‪.‬‬

‫ابر بودم‬

‫جوان‬

‫و باريدم‬

‫بر دشت تشنه ي تنت‪.‬‬

‫هويتم اكنون‬

‫سبزي خاطره هاست‬

‫در عبور از تو‪.‬‬

 ‫گور ‪26‬‬

‫_______‬

‫بيراهه زياد رفته ام‬

‫هميشه هايم آبستنِ شكست‬

‫و همراهانم طعم انتقام مي دهند‪.‬‬

‫در انتظار قرنها سفيد شده ام‬

‫و خاطرات مرجاني ام‬

‫در آب هاي بي خبري غوطه ورند‪.‬‬

‫فرصت هاي بي حواس‬

‫در قدم هاي بي حوصله م‪‬رده اند‪،‬‬

‫و خاكستر زمان را‬

‫باد هديه به آسمان مي برد‬

‫تا ندامت در پيراهن صبر‬

‫كودك احساس را مﻼمت كند‪.‬‬

 ‫بر ساحل اينهمه وهن‬

‫مشتاق سقوطم در آغوش تو‪،‬‬

‫تا آخرين نفس‬

‫بوي عشق باشد‬

‫و صداي تو‬

‫كه مي خواني ام‬

‫با تكرار ميم مالكيت‬

‫در نامم‪.‬‬
 ‫گور ‪27‬‬

‫____‬

‫زبانم مادري بود‬

‫سرزمينم پدري‬

‫نه به زبان مادر‬

‫نه در زمين پدر‪,‬‬

‫در مدفن آرزوهايم‬

‫مرگ را‬

‫با لهجه ي غربت‬

‫در گلوگاه تمدن‬

‫سرودم‪.‬‬
 ‫گور ‪28‬‬

‫__‬

‫به يقين جز باد و آتش‬

‫عنصري در من نيست‪.‬‬

‫طغياني كه شعله مي كشد‬

‫و سرنوشتي‬

‫كه در زمان شناور است‪.‬‬

‫ريشه بر خاكي نبسته ام‬

‫چرا كه سوداگران‬

‫به تقسيم انسان‬

‫در شريان هاي زمين‬

‫خط خون مي كشند‬

‫به نام مرز‪.‬‬

‫و هرگز ريشه ام به لمس آب‬

‫وضو نكرده‬
‫چرا كه تقدس آب حتي‬

‫به بوي چرك رسوﻻن‬

‫آغشته است‬
 ‫گور ‪29‬‬

‫______‬

‫ناز كن !‬
‫جهان مديون توست ‪.‬‬

‫در انجماد و خستگي‬

‫افراشته‪ ،‬مغرور و مطمئن‬

‫از خط تشنه ي توفان گذشته اي‬

‫ناز كن !‬

‫عشق مديون توست ‪.‬‬

‫وقتي كه رشك مي برد‬

‫آيينه هم‪،‬‬

‫بازيچه ي شبهاي زمستان‬

‫نمي شوي‪،‬‬

‫در كارگاه رنج‬

‫اميد مي بافي و دستت خداست ‪.‬‬

 ‫ناز كن !‬

‫ناز كن !‬

‫كه نام انسان مديون توست‪.‬‬

 ‫گور ‪30‬‬

‫_____‬

‫آسفالت‬
‫از فرياد كارگران جر مي خور‪‬د‬

‫و هنوز »اسماعيل«‬

‫ل تحجر است‪.‬‬
‫قربانيِ جه ِ‬

‫كارگران جهان درد مي كنند‬

‫و اتحاد در شيار مكتوم برف‬

‫گل‪‬اب مهلك استبداد است‪.‬‬

‫پستان شهر‬

‫از جنبش و خشم مي سوزد‬

‫و شهوت‪ ‬زايش‬

‫در كشاله هاي خيابان جاريست‪.‬‬

‫ديكتاتور بزرگ‬

‫زير پاي چپ‬

 ‫و مارش آزادي‬

‫در شيپور فقر‬

‫خرناس هاي آخر يك ملت را‬

‫آشفته مي كند‪.‬‬

‫وارثان اين توفان‬

‫بانيان فرداي انسانند‬

‫در گذر از چپاول و مرگ‪.‬‬

‫و بهار در گلدان هاي كوچك‬

‫تمرين جوانه هاست‬

‫در مكتب عشق‪.‬‬

 ‫گور ‪31‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫نام بد قواره ام را‬

‫مي تراشيدم قرن ها‪.‬‬

‫يك شب آبستن گريز بودم‬

‫از وطن‪ ،‬از سقوط‬

‫و از تن‪.‬‬

‫در ساحل مرمره خرابه هاي تركان‬

‫از آتش خشم روشن بود‬

‫و قايقي در آب‬

‫از باد لبريز‪.‬‬

‫لنگر كشيديم تا صبح‬

‫كه آسمان شفقي گنگ را‬

‫در ابرها قي كرد‪.‬‬

‫قلب تمدن‬
 ‫از انفجار من در عبور‬

‫مكدر بود‪،‬‬

‫ساعت ها در صبر مي چرخيد‬

‫و گلدان از خواب باران و شبنم‬

‫پريده نبود‪.‬‬

‫خاك تب داشت ‪،‬‬

‫زمان بوي مرگ مي داد‬

‫از فين تا اوين‬

‫به نام وطن‬

‫به نام دين‪.‬‬

‫يونجه در تبريز از قحطي بلوغ‬

‫مشروطه مي خورد‬

‫و خنجر مرگ با دسته اي نو‬

‫با دار و دسته ي نو‬

‫به عربده بود‬

 ‫در ميدان انقﻼب‪.‬‬

‫جمعه تر از غمگين‬

‫كوله بار به راه انداختم‬

‫وهنوز از خرناس هاي ميهن‬

‫گيج و بي خوابم‪.‬‬
 ‫گور ‪32‬‬

‫ـــــــــــــــــــــ‬

‫باز رخت زن و اين كوچه ي شك‬

‫باز بخت من و اين خيبر صبح‬

‫باز تختي كه نمي زايد خواب‬

‫قمر عقربه ها‪ ،‬بي صبري‬

‫زهر در حوصله ام مي پاشند‬

‫درد فارغ شدن از كودك غم‬

‫باز در شهوت‪ ‬ر‪‬ستَمزايي‪.‬‬

‫مي نشينم در كوچ‬

‫پوچِ تهران تا دور‪.‬‬

‫سرخي آتش رفتن در باد‬

‫تلخي رنگ خليجي در چشم‬

‫بادبان مي ب‪‬رد اين راه لجوج‬

‫مي خورم باز به كوه يخ شب‬

 ‫رفتن و خاطره بيمار من اند‬

‫تركش حادثه و بنگ عبور‬

‫پيش مي آيد و مي سايد دست‬

‫دينه روزي كه مرا در خود كشت‪.‬‬

‫گريه تجهيز ترين دشمن من‬

‫مي نشيند به قضاوت تا صبح‪.‬‬

 ‫گور ‪33‬‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــ‬

‫باز بايد كمي قدم بزنم‬

‫باز بايد سري به من بزنم‬

‫چشمهاي دوباره ام خيسند‬

‫باز بايد تو را به هم بزنم‬

‫تخته ي هميشه حسرت ها‬

‫سينه اي كه تخت تنهاييست‬

‫باز وقت اوهام و من در گور‬

‫خاطراتي كه در تو مي ميرند‬

‫طعم سيگار و رنگ عبور‬

‫انقراض من در ارتش دود‬

‫كشتن من به ضرب غرور‬

‫انفجار و دوباره ي تكرار‬

‫باز هم ستاره اي ديگر‬

‫باز هم سياهي و ترديد‬

‫يك نفر به شوق گور مي ميرد‪.‬‬
 ‫گور ‪34‬‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــ‬

‫انتحار داعشي متعصب در من‬

‫در شرف وقوع است‬

‫گيوتين بر گلو‬

‫و گاو آهن تكليف در گرده ام‬

‫راه دشوار شب در پيش‬

‫پشت سر خالي از چراغ‪.‬‬

‫سال مي چرخد‪،‬‬

‫ماه مي گندد‬

‫من همچنان در بهت تلخ ميانه ام‬

‫و پيري ايستگاهي ست ناگزير‬

‫در من فقدان عجيبي ست‬

‫از تو‬

‫تنها موجه‪ ‬انتحار‪.‬‬

 ‫گور ‪35‬‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــــ‬

‫در سرم جنبش يك ملت كر‬

‫چشمها در افق وحشت و باز‬

‫خون هر شاخه ي انگشت گرفتار منند‪.‬‬

‫گير زلفي كه دگر نيست پريش‬

‫خط مرگي كه به دستم جاريست‬

‫مي گريزد "من" از الوار فرو ريخته ام‬

‫باز جبران خطايي كه منم‬

‫مي كشد خنجر تكرار به بغضي كشدار‬

‫مي تنم تار از امروز به فردا پل ِ خواب‬

‫رنگ ودكا شده ام‪،‬‬

‫حسرت فريادم و مرگ‬

‫نعره هايي كه از اندوه اسيدم كردند‬

‫ضجه هايي كه به قتل شعرند‬

‫مي نشينم غزلي مي نوشم‬

 ‫آروغ مثنوي و قافيه ام مي گيرد‬

‫مي پرد پلك صدا در سرداب‬

‫مي فشارم به خيابان‬

‫تنِ دلتنگي و باز‬

‫زير باران و هوس‬

‫زير رگبار قدمهاي من و تنهايي‬

‫هر چراغي كه به من مي تابد‬

‫از ابد تا تكرار‬

‫هرزه و تشنه ي پستان شب است‬

‫مي زنم شيشه ي حسرت در رگ‬

‫از غياب همه در طعم بلوغ‬

‫نيش عقرب‪ ،‬ثمر آتش و دود‬

‫خستگي از خفقان‬

‫تا افسوس‪.‬‬

‫افسوس‪.‬‬

‫افسوس‪.‬‬
 ‫گور ‪36‬‬

‫_____________‬

‫باز با آتش و خشم‬

‫برف ها را‬

‫مي زدايم از تن‪.‬‬

‫و قدم مي زنم از شهر خيال‬

‫تا حصار بت ممنوعه ي انساني تو‬

‫و تو آرام و صبور‬

‫خيره بر پيكر برفي كه منم‬

‫دست در هاي دهان مي خندي‬

‫وبه افسوس به من مي گويي‬

‫فصل سرديست ولي‬

‫استوا را فردا‬

‫انقﻼبي در راه است‪،‬‬

‫صبر بايد تا صبح‪.‬‬

 ‫من ولي مي دانم‬

‫اين زمستان كه به جان افتاده‬

‫حاصل چرخش در كيهان نيست‬

‫اين زمستان به تب ما بسته است‪.‬‬

‫من كه يخ چسب توام‬

‫و تو هم مي داني‬

‫از درون بايد‬

‫شعله ها را افروخت‬

‫آه اگر روزن امكانت بود‬

‫آه اگر فرصت جبرانم بود‪.‬‬

‫آه اگر‪...‬‬
 ‫گور ‪37‬‬

‫ـــــــــــــــــــــــــــ‬

‫از سينه ي تو‬

‫تا سينه ي ديوار اوين‬

‫طعم باروت و خون مي دهد‬

‫و سرت بر شانه هاي من‬

‫خستگي يك اعدام است‬

‫بعد از انقﻼب كبير‬

‫چشم هاي تو‬

‫بر روي گونه ي سياه شب‬

‫خيس تر از جنگل سياهكل‬

‫و ما حيرانِ بازي بي تاج‬

‫**‬

‫فرو رفتيم‬

‫من در تو‬
 ‫و تو در ويرانيِ من‪.‬‬

‫از تهران تا بوي دود‬

‫از كوچ تا بوي دور‬

‫از ما تا بوي بدرود‬

‫تهران دربند دود‬

‫كوچ دربند دور‬

‫و ما دربند بدرود‬

‫اين بود تابوي عشق‬

‫در قرن بمب هاي پدر‬

‫بمب هاي مادر‬

‫بمب هاي بي پدر و مادر‪.‬‬

 ‫گور ‪38‬‬

‫ــــــــــــــــــــ‬

‫ما در آغوش هم آواره ي دنيا شده ايم‬

‫خسته از فاصله ها‪ ،‬غرق تمنا شده ايم‬

‫سال چرخيده به فصلي كه مدام آوار است‬

‫همنشين همه ي پنجره ها ديوار است‬

‫باغ در حادثه مي سوزد و راهي در پيش‬

‫شهر در شعله ي تنهايي و عابر در خويش‬

‫هر دو مشغول فراموشي و كتمان شده ايم‬

‫بر سر سفره ي اين فاحشه مهمان شده ايم‬

‫يك بغل خاطره در حجم زمان مي رقصيم‬

‫شب به شب با تب تنهاييمان مي جنگيم‬

‫كوچه ها را به خيابان و خيابان به اتاق‬

‫مي كُشد فرصت اين معركه از فرط نفاق‬

‫خاك در وهم درختان خزان خورده ي لخت‬

‫با تبر مي ك‪‬شد اندوه به الوار زمخت‬

 ‫گور ‪39‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫سنگواره ي دردم‬
‫صورتم سوي سدوم‬

‫در گريز از خويش‬

‫و خرمهره اي بر دست‪.‬‬

‫زن لوط در من شعله مي كشد‬

‫ميان هر پلك‪ ‬سنگين تا صبح‬

‫قرنها همخواب پيغمبري شده ام‬

‫پا به زا‬

‫كه هر روز‬

‫آبستن اندوهي تازه است‬

‫و هر صبح از بسترم‬

‫تمرد مي رويد‪.‬‬

‫هر بار "والعه" اي در من‬

‫به مرور اين سفر‬ ‫سنگ مي شود‬

‫و مقصد را هرگزها‬

‫به تاراج مي برند‪.‬‬

‫كبود شماتت لوط ها‬

‫و تسلسل تبلور من‬

‫تا ظهور ناممكن پابرجاست‪.‬‬

‫در من كسي نيست‬

‫در بازگشت از تو‪.‬‬

‫جهان خالي‬

‫و انعكاس صداي تنهايي در من‬

‫يادگار توست‬

‫از مكتب مرموز رئاليسم‪.‬‬

‫در من زخميست‬

‫از حضور تو در دورها‬

‫و دوره ميكنم ما را‬

‫هر شب پس از تسلط مرگ‪.‬‬

‫سكوت مي بارد‬

‫و تنهايي بر پيكر ما جاريست‬

‫و كليدواژه ها همچنان‬

‫در هيچ خاك مي خوردند‬

 ‫گور ‪40‬‬

‫______‬

‫ديوار زياد ديده ام‬

‫اما‬

‫مرگ تر از برلين‬

‫اسير تر از ايران‬

‫و ندبه تر از اورشليم‬

‫ديوار آغوش توست؛‬

‫قاتل‪ ،‬ممنوع‪ ،‬مقدس‪.‬‬

‫گستره اي كه بر من كشيده اي‬

‫امنيت و مرگ توام است‬

‫و اسارت مداوم‪.‬‬

‫بازوانت دروازه ي جهان است‬

 ‫كه در هر عبور‬

‫فاتحان تاريخ‬

‫فروتنانه سپر بر خاك مي كشند‪.‬‬

‫و بيرق فتح من‬

‫شادي توست‬

‫هر بار كه شليك بوسه اي‬

‫تجاوز در خاكت را‬

‫توجيه مي كند‪.‬‬
 ‫گور ‪41‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫نام ايران شده غمنامه ي انسان ‪ ،‬اينسان‬

‫خط خون در جريان است ز راه تهران‬

‫از جوانان وطن هيچ نمانده ‪ ،‬مددي!‬

‫در صف مرگ چنين منتظريم و نگران‬

‫در چيچن‪ ،‬چاك به قرباني ما منتظر است‬

‫با پيامي دگر و تيغه ي مرگي همسان‬

‫سر به داريم ولي چهره ي ما خندان است‬

‫به اميدي كه شود نوبت اين سرداران‬

‫كنج زندان شده دانشكده ي انساني‬

‫پادگان و خفقان است تمام ايران‬

‫اقتصادي كه در اندوه دﻻر و نفت است‬

‫هر زمان خون مصدق بخورد از شريان‬

‫گربه ي پير كه در بيشه ي مذهب گير است‬

‫كاش برخيزد از اين حادثه ي بي پايان‬

 ‫گور ‪42‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫خواستم نوازشت كنم‬

‫دستم براي آزادي قلم شده بود‬

‫خواستم دوستت بدارم‬

‫گرسنگي عﻼجش عشق نبود‪.‬‬

‫خواستم ببوسمت‬

‫لبانم در فرياد مشترك كبود شده بود‪.‬‬

‫خواستم ببويمت‬

‫سرفه هاي مكرر از غبارِ استبداد شدم‬

‫مي خواستمت اما‪،‬‬

‫آغوشم بوي نفرين اوين مي داد‬

‫و خيابان به "خاشاك" و "زباله" مزين بود‬

 ‫جهان تو لبخند بود‬

‫اما جهان من تب داشت‬

‫سرگيجه اي مرتب داشت‬

‫و خاك همچنان خون مي خواست‪.‬‬

‫جدايي‬

‫در سر انگشتان ما گل انداخت‬

‫وقتي زمستان بود‪.‬‬

‫وقتي نوبت نعره ي مستان بود‬

‫و مترسكي در باغ‬

‫كباب كﻼغ و قناري مي پخت‪.‬‬

 ‫گور ‪43‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫با اناري در دست‬

‫پا روي پا انداخته بود‬

‫كولي غمگين‬

‫مغرور و با اعتماد‬

‫دانه هاي سرخ خيانت را‬

‫در شيار هاي تنش له كرد‬

‫بي شرم به پا خاست‬

‫از روز وشب گذشت‬

‫و آخرين خنده را‬

‫در گوش بي خيالي فقر‬

‫شليك كرد‪.‬‬
 ‫گور ‪44‬‬

‫_____‬

‫چنديست در اتاق تنهايي ام‬

‫به مرگ طبيعي مشغولم‬

‫و از تخت خوابي مي ميرم‬

‫كه به تمرين زندگي‬

‫باهزار سنگ‪ ‬قب ِر سرگردان‬

‫رويا بافته ام ‪.‬‬

‫اينجا بارگاه امن ماست‬

‫خيال تو‬

‫و خداوندي كه منم‬

‫بي مخلوق‪،‬‬

‫بي كابين‪،‬‬

‫و بي بادافراه حتي‪.‬‬

‫هنوز در تمردم‬
 ‫از تطاولي كه بر من گذشت‬

‫در خانه ام‪،‬‬

‫وطن اجاره اي ام؛‬

‫آنجا كه هر صبح‬

‫خدايان به خون وضو مي كنند‪،‬‬

‫و نماز را در صف هاي حقارت‬

‫براي نان شب‬

‫شكسته مي خوانند‪.‬‬

‫مناره هاي خشم‬

‫در چارراه وحشت سبز مي شوند‬

‫و خورشيد فقط از طﻼي كنبد ها‬

‫و دندان حاجيان منعكس است‪.‬‬

‫و در زندان‬

‫شبانه روز‬

‫گوشت مي فروشند‬
 ‫براي سﻼخي پاي دار‬

‫از زندگاني كه به مرگ خود ناباورند‪.‬‬

‫و هنوز ترجيح من‬

‫تنفس در هوايي ست‬

‫كه به تو آغشته است‬

‫حتي اگر خاكش‬

‫س‪‬م كوب اسب ناپلئون باشد‬

‫يا افگنده س‪‬م هيتلر‪.‬‬

‫چه باك غربت را‬

‫اگر من باشم و تو‬

‫كه هر روز آزادي را‬

‫در اتاق هاي سيماني بميريم‪.‬‬

 ‫گور ‪45‬‬

‫_______‬

‫اهل كجايي‬
‫كه اينسان اهلي ات شده ام‬

‫كدام سياره زادگاه توست‬

‫كه باغ بلور تنت‬

‫ميوه هاي شرم‪،‬‬

‫و لبخندت‬

‫انار ترك خورده را‬

‫خجل مي كند!‬

‫رقص باد در پيراهنت‬

‫اسير هزار ساله است‬

‫در لذت آزادي‪.‬‬

‫آغوشت‬

‫بهانه ي بخشش است‬

 ‫و فاصله ها‬

‫تمرّد دنياست‬

‫در برابر اين ساز دلكوك ‪.‬‬

 ‫گور ‪46‬‬

‫____________‬

‫عمريست اين قاطر نزّا‬

‫در من گرد سنگي مي چرخد‬

‫كه آسيابش ناني به كف نمي دهد‬

‫نه نجابت مادر‬

‫و نه عظمت پدر‬

‫از گردش مداوم زمان‬

‫هيچ يك نجاتم ندادند‪.‬‬

‫اكنون‬

‫بي طعمه اي پيش چشمم‬

‫و صداي ناله ي دنده ها‬

‫كه مي سايند‪،‬‬

‫سمفوني تكرار را به عادت‬

‫روزشمارم‬
 ‫در چرخه ي زندگي‪.‬‬

‫با اينهمه چندسيت‬

‫به چيدن چشم مشغولم‬

‫از درختان جهان‬

‫ديروز را بغل مي كنم‬

‫فردا در من است‬

‫و اين دلتاي تفاهم‬

‫چه انكار ناپذير‬

‫بر من و خوشبختي‬

‫آغوش گشوده اند‪.‬‬

 ‫گور ‪47‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫چشمانت‬
‫خرماي بم بود‬

‫و مرداد اشك‪.‬‬

‫و لبخندت‬

‫بر دامنه ي كوهي از شرم‬

‫ماسيده بود‪.‬‬

‫كاش كمي شاعر بودي‬

‫تا شعرهايم اندكي‬

‫از زبان تو مي چكيد‬

‫كاش‬

‫كاش كمي عاقل بودم‬

‫و از انعكاس تو در خود‬

‫مي هراسيدم‪.‬‬
 ‫گور ‪48‬‬

‫__________‬
‫تقديم به دختر صلح _ فرناز‬

‫فرناز ‪ :‬فرق فشنگ با گلوله چيه؟‬

‫ساسان ‪ :‬فرقش دقيقا مثل ماچ و بوسه است‪.‬‬

‫فرناز ‪ :‬يعني فشنگ با احساس تر مي كُشه؟‬

‫سالها در برزخ اين بودم‬

‫كه آيا؛‬

‫آنكه با فشنگ سر و كار دارد‪،‬‬

‫از آنكس كه جمعيتي را به توپ مي بندد‬

‫بدون آنكه رودررو‬

‫چشم در مگسك‬

‫هدف را احساس كند‪،‬‬

‫به انسان نزديكتر است؟‬

‫اما امروز در بي مرزي مطلق‬

‫در فرار از حصار تو در توي تحجر‬

‫سخت معتقدم‬

‫آنكه قلم را قلم مي كند‬

‫از هيروشيما بد نسل تر است‪.‬‬

 ‫گور ‪49‬‬

‫_________‬

‫چشمانت‬
‫دروازه ي بهشت‪.‬‬

‫لبانت‬

‫شراب هفت ساله‪.‬‬

‫و تنت‬

‫قصر ياقوت سرخ‪.‬‬

‫عمري به غلط‬

‫فريب افﻼطون خورده ايم‪.‬‬

‫عشق تويي‬

‫در پيكري كه غرق بوسه مي شود‪.‬‬

 ‫گور ‪50‬‬

‫______‬

‫ويرانه ام‪.‬‬
‫جز اين‬

‫چگونه توصيف مي شود‬

‫مردي كه در من‬

‫شعله ي طغيانش‬

‫زبانه مي كشد!؟‬

‫دير زمانيست كه دست شسته ام‬

‫از آسمان و پيام آورانش‬

‫و سالهاست واعظانِ ﻻغر فكر‬

‫كمانچه ي مرگم را‬

‫در دستگاه ترور‬

‫چاق كرده اند‪.‬‬

 ‫اين روزها‬

‫حيران شرافت مردي شده ام‬

‫كه به ديوانگي در مارن مي انديشيد‪،‬‬

‫وضربانش پر از هدايت بود‪.‬‬

‫هيتلر تر از مصمم‬

‫آماده ام به قتل خويش‬

‫در تهاجم انسان‬

‫به فتح صبح‪.‬‬

 ‫گور ‪51‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫آه از اين عبور موقت تحميلي‬

‫و جهاني كه از آن من نيست‪.‬‬

‫در آستانه ي چهلُم‬

‫نيمه ام را‬

‫در فاصله ي فرفره هاي كودكي ام‬

‫و جنگل توربين هاي بادي‬

‫در درياي بالتيك گم كرده ام؛‬

‫سالهاست در ازدحام تنهايي‬

‫از سرماي جنگل تمدن‬

‫تا استخوان منجمد انسانيت‬

‫با ترانه هاي ميهن زخمي‬

‫و اين بد وطنِ غمگين‬

‫بر مزار بي مرگي در رقص و تجزيه ام‪.‬‬

 ‫كوله بارم از آواز تهي ست‬

‫و از سرود غمگين ناچار لبريزم‬

‫در انتقام خويش شعله ورم‬

‫اينگونه كه به مرگ منتهي ست‪.‬‬

 ‫گور ‪52‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫مي سايم سر به در‬

‫در پيوسته بسته‬

‫تكرار اين مكرر در من شعله ايست‬

‫از اصطحكاك ‪،‬‬

‫و خاكستري بي زايش‪.‬‬

‫در امتداد رود تا كُنه‬

‫عابري بي اثر خاك سرد را طلب مي كند‬

‫قبل از آهنگ فرجام‪.‬‬

‫چنان گيجم كه سكون جهان‬

‫معجزه ايست ناممكن‬

‫مريخ وار در همسايگي حياتم‪,‬‬

‫در حسرت باشنده اي‬

‫كه در من حضورش را سال شماري كند‪.‬‬

 ‫گور ‪53‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫صداي تو‬
‫بوي تشنه ي خاك در شهوت باران است‬

‫در كوچه باغ كودكي ام‪،‬‬

‫بي كليشه ي تكرار‪.‬‬

‫گوش مي كنم‬

‫چشم مي بندم‬

‫و تنم را دشت شوق‬

‫به آغوش مي كشد‪.‬‬

‫رمه ي غروب‬

‫و رژه ي سايه ها‬

‫در خطوط نت هاي مخملين‬

‫حماسه ي لذت را مي شوراند‬

 ‫چون تن دهقان پير‬

‫در خرمن صد ساله اش‪.‬‬

‫بخوان‬

‫كه اين كومه سالهاست‬

‫در انتظار باد هاي موافق است‪.‬‬

‫در سرزمين سكوت‪،‬‬

‫ديار نعره ي نر ها و ناله ها‬

‫آواز بي بديل تو دشنه ايست‬

‫بر فرق اين تحجر حسرت پرست‪.‬‬

 ‫گور ‪54‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫از سالهاي باد ‪ ،‬از قرنهاي كور‬

‫من جهان مشترك بودم با تو‬

‫اي درد مزمن عمومي!‬

‫آشويتس بيخ گوشمان بود‬

‫و ﻻك قرمزت‬

‫با خون انتقام ست نمي شد‪.‬‬

‫زني با پرچم فمنيسم‬

‫در من رژه مي رفت‬

‫و درخت شدن را‬

‫نگران بود‪.‬‬

‫جهان من گوچك شد‬

‫كوچكتر‬
 ‫كوچكتر‬

‫كوچ كتر‬

‫تا در اتمسفرت نفس بكشم‪.‬‬

 ‫گور ‪55‬‬

‫ـــــــــــــــــــ‬

‫ما بد نيستيم‬
‫از سرزمين بدي آمده ايم‬

‫و تا چشم كار مي كند گرسنه ايم‬

‫گرسنه ي نان‬

‫گرسنه ي فكر‬

‫گرسنه ي سكس‬

‫گرسنه ي كار‬

‫حتا‪.‬‬

‫از تتمه هايمان‬

‫در خانه ي پدري‬

‫شرفشان‪ ،‬نامشان و خواب شبشان را‬

‫مي دزدند‪.‬‬

‫تلخ مي شوم‪ ،‬مي خندي‬

 ‫و بغضم مي تركد‪.‬‬

‫مرگ مي شوم هر لحظه‬

‫براي زندگي‪.‬‬

‫سرِ ما ‪ ،‬سرنوشت ما‬

‫قهوه اي تر از قهوه ات شده‬

‫و تو همچنان نگران طعم قهوه ات‪.‬‬

‫بازيچه نيست زندگي‬

‫تكرار ندارد‪،‬‬

‫ﻻاقل براي ما‪.‬‬

‫لبريز خويشتني و من‬

‫لب دوز وطن‪.‬‬

‫شرافت جل پاره نيست‬

‫كه عورتم را بپوشاند‪.‬‬

‫افسانه ي درز گندم‬

‫سﻼح تو در چپاول بود‬

‫از تاريخ من‬

‫قرنها و قرنها‪.‬‬
 ‫گور ‪56‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫پيغمبرانِ امروز‬
‫دلواپس انزال و شهوتند ‪،‬‬

‫در كارگاه مكر‪.‬‬

‫و‪ ‬ا‪‬ن ي‪‬كاد را بگذار در كوزه ات رفيق‬

‫من آيه هاي رشدي ام‬

‫اينجا بهشت نيست ‪.‬‬

‫با من فقط به جهان بدون مرز‬

‫با من به سوم و حتي جهان فقر‬

‫شايد به سلسله ي سر به دارها‬

‫لبخند تلخ مي توان زد و‬

‫خسته ‪ ،‬خسته ‪ ،‬خسته تر‬

‫از مرگ قصه گفت‬

‫و به آزادگي رسيد‪.‬‬
 ‫گور ‪57‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫اي سرزمين اثيري من !‬

‫عاقبت در من خواهي مرد‬

‫چون آرزوهاي بزرگم‬

‫و معشوقه ام ‪.‬‬

‫تب عيد در من چاشني تبعيد است‬

‫و بعيد ِ ممكن ها‪،‬‬

‫از مكتب جهاد‬

‫از مقتداي مزو‪‬ر و معابد كفر ‪.‬‬

‫همچنان مي بازيم‪،‬‬

‫مي بازم‪ ،‬مي پردازم‬

‫و باز هم‪...‬‬
 ‫گور ‪58‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫لميده بر تخت تنهايي ام‬

‫بي بغض كهنه اي در ديوار‬

‫بي قاب شكسته ي التماس در گلو‬

‫بي تن پوش نفرين‬

‫بي سرزمين و زمين‬

‫با اجاقي كور‪ ،‬از خاطراتي دور‬

‫اينجايم اكنون‬

‫در كشاكش كور عصيان‬

‫و كمرگاه كوه بهت‬

‫تا بر پايبندي استوار خويش ‪،‬‬

‫از وسواس ايمان و شك رها شوم‬

‫سيل شب جاريست‬

‫و تنها او كه با خود دشمن است‬

‫جور جهان را مي كشد ‪.‬‬

 ‫گور ‪59‬‬

‫ــــــــــــــ‬

‫سالها از خواب ما مي گذرد‬

‫و همچنان سگي بيرون غار‬

‫در سرماي اين فتنه ي بي سر‬

‫زوزه مي كشد‪.‬‬

‫سالها قبل‬

‫در خيابان جنون‬

‫روسپي خانه ها را‬

‫براي درمان عاشقي ما بستند‬

‫و كافه ها را براي صف هاي نماز‪.‬‬

‫دهه ي شصت‪.‬‬

‫دهه ي پست‪.‬‬

‫ما دلقك هاي غمگين‬

‫در سيرك مذهب بزرگ شديم‬

 ‫بزرگ تر شديم‬

‫و صف هاي طوﻻني نان را رقم زديم‬

‫با كارد هاي بي پنير و پيت هاي بي نفت‬

‫با هيجان به مدارس در پيت هجوم بردبم‪،‬‬

‫باختيم‪.‬‬

‫هر روز سنگرهاي سكس و سنگك را‬

‫تا پشت خطوط فقر‬

‫در نبرد حسرت مغلوبه شديم‪.‬‬

‫دهه ي شصت‬

‫دهه ي انگشت شصت‬

‫به ماتحت تحجر‪.‬‬

‫پل معلق تمدن‬

‫بر رود تمرد شكست‪.‬‬

‫جشن سالگرد زمستان‬

‫در بهار بود‬

 ‫و كسي از مرگ نمي ترسيد‬

‫مرگ موجب عجيبي ست‬

‫مرگ يك ملت‪،‬‬

‫بيماري ﻻعﻼج و شگفتي ست‪.‬‬

‫و هنوز چخماق مي كشند‬

‫شصت ها‬

‫بر شقيقه هاي منقبض‬

‫بر مواضع پايدار‬

‫در سرِ دار‪.‬‬

‫دهه ي شصت‬

‫دهه ي پست‬

‫قرن بي سرپرست‪.‬‬
 ‫گور ‪60‬‬

‫_____‬

‫تو نوري‬
‫نه ! تو منشوري‪.‬‬

‫ايستاده بر آستانه ي من‬

‫به تكثير نور‪.‬‬

‫تو را من زاده ام‬

‫از خود ‪ ،‬در خود‪ ،‬در شبي تلخ‬

‫و در جنگ با سقوط‪.‬‬

‫بر خنجر بي قرار انتظار‬

‫فريادم را حنجر شدي‬

‫تا ناي نبندم به سكوت‪،‬‬

‫لب ندوزم به ياس‪.‬‬

‫شور صدا باشم‬

‫در شورش ترس‪.‬‬

 ‫مبعوث پيغمبريت‬

‫گسستنم بود‬

‫از شب‪ ،‬از شراب‬

‫و سوداي خواب‪.‬‬

‫پروازم را بال شدي‬

‫و غربتم را تاب‪.‬‬

‫چندان كه هر دو يكي بوديم‬

‫در هجرت تن‪.‬‬

‫تنديس بوسه يافتيم‬

‫در تقديس عشق‬

‫وكﻼم عريان شد‬

‫در سه شنبه هاي عزيز‬

‫تا امتداد هميشه‪.‬‬

‫در خاكستر پيچك هاي وطن‬

‫پنجه بر تار مويت‬

 ‫حسرت مي آفريند‪،‬‬

‫و صدايت ميراث انسان‬

‫در هزاره هاي تكامل است‪..‬‬

 ‫گور ‪61‬‬

‫ـــــــــــــــ‬

‫آغوشم را بر مي دارم‬
‫تنهايي اش را مي تكانم از پرز خاطرات‪.‬‬

‫دست مي سايم به دردهاي نخ نما‬

‫و در ابديت جهانهاي موازي‬

‫گم مي شوم‪.‬‬

‫چه صادقانه در اين قرن منطق‬

‫حضورت را طالبم‬

‫چون مومني در انتظار سوشيانس‪.‬‬