The way I was by AKANE

Hot love
Wrap yourself around me like a
Warm glove
The emptiness leaves me and I'm
Filled up
Never need to
Go back to the way i was
The way i was

- The way I was

- Maroon 5

Prologue: Green eyes

The life I have now is very different from the life I'm used to. I have no maids,
no car and I have no money. But I don't mind. This is what I have been wanting to
do. I want freedom and I have it now.

I have planned it for years. Iniisip kong mabuti kung paano ako aalis sa buhay na
itinakda para sa akin - ang buhay na ginusto nila at na-plano na bago pa man din
ako magkaroon ng isip. It's kind of unfair. My father and my grandfather have
planned everything. Ni hindi man lang nila tinanong sa akin kung ano ba talaga ang
gusto ko. Kung gusto ko bang maging tagapagmana, kung nais ko ba ang kapangyarihang
kalakip ng pangalan ko - walang nagtatanong sa akin.

Siguro, isa na rin sa rason kung bakit ako umalis
hindi ko magampanan ang mga bagay na nakaatang sa
do something that disappoint everyone? Can I face
what will happen if I voice it all out. So I just
and running away.
ay dahil sa takot - takot na baka
akin, what if I fail? What if I
the consequences? I have no idea
resorted to the idea of leaving

May masasaktan, alam ko na iyon. I have thought of every possible scenario that can
happen. I'll be leaving everything behind. My mom's heart will break, my dad will
be furious, my sister... I sighed at the thought. She'll be really sad. Maiiwan ko
si Hyan, hindi ko matutupad ang mga pangako ko sa kanya, pero hindi pwedeng hindi
ako umalis. Kailangan kong gawin ito para sa sarili ko.

And so I left. I made everyone believe that I'm dead. Masama man pero kinuha ko ang
pagkakataon ng pagkaka-kidnap kay Artemis Consunji para makaalis.

Binaril ako noong babaeng iyon, daplis lamang ang tama sa akin pero tumalon ako sa
dagat. Lumangoy ako hanggang sa makaabot ako sa pampang - doon ay nakita ko ang
katawan ng isa marahil sa mga tauhan ng babaeng iyon. Kinuha ko siya. Inalis ko ang
damit nita at isinuot ang akin. Inalis ko ang relo na regalo sa akin ng mga
magulang ko at isinuot sa braso niya.

I have to make sure that this body will be known as mine kaya sinunog ko ang
kalahati halos ng kanyang katawan. I put some of my hair on him, hindi pa ako
nakuntento, binunot ko ang isa kong ipin at inilagay sa kanya, and then I pulled
him to the ocean.

I watched as he floats there.

This is the start of my new life.

Naghintay ako hanggang sa makita ng mga kinauukulan ang "katawang" aakalain nilang
akin. I was actually scared that my plan doesn't work but then, they bought it.
Hindi ko alam kung dahil sa matalino nga ako at napapaniwala ko silang lahat o
sadyang hindi na sila nag-imbestiga dahil may nakita na silang katawan. I have no
idea but the plan worked so I should be happy now.

I stuck around - hanggang sa mailibing na nila ang bangkay. I saw how grief struck
my family and I'm feeling so guilty. I wanted to come home immediately after seeing
how my mom was affected. I wanted to tell her that I'm alive and that I'm well but
if I do that, pauuwiin nila ako.

Alam kong hindi rin matatahimik ang loob ko hangga't narito ako sa malapit sa
kanila kaya umalis ako at talagang nagpakalayo-layo na.

Napadpad ako sa isang isla. Naisip ko na doon na lang ako mamamalagi, walang
nakakakilala sa akin, walang nakaalam ng nakaraan ko. I just have to blend in.

And I did. I blended in just fine. No one ever suspected me for being the old me. I
hid my personality and no one ever suspected me.

Nagtrabaho ako sa isla bilang isang mangingisda. I started with a little boat. Iyon
lang kasi ang nakayanan ng puhunan ko. But then, being my father's son, lumipas ang
panahon, hindi na lang ako isang simpleng mangingisda.

One day, I woke up and I'm exporting the fishes I catch. Dahan-dahang lumago ang
negosyo ko, nagkaroon ako ng yaman - hindi kasing yaman ng pamilya ko pero may pera
na ako.

Ginamit ko ang kinita ko para makatapos ng pag-aaral. I went to Rhodes University

in Africa. I took up Business. I spent years in Africa, studying and finishing my
MBA. Nang matapos ako ay saka ako bumalik sa Pilipinas. Nadatnan ko ang noong
lumalago kong negosyo bilang isang malaking palaisdaan na. Katulong ko dito si Mang
Jaime - siya ang katulong at katiwala ko sa negosyong iyon.

I came back with a better determination to build myself. Pinanindigan ko ang

pagiging si Dante Mercado. Hindi na ako nakibalita sa pamilyang iniwan ko. Marahil
sa pagkakataong ito ay naka-move on na silang lahat sa 'pagkawala' ko. Paminsan-
minsan ay sinisilip ko si Hyan. May internet, may dyaryo at panay kong nakikita ang
mukha niya sa Business page - she's taking the industry by storm and I'm proud of
her. Minsan ay hindi ko matiis, pumupunta ako sa kanya, sinisilip ko siya, kapag
birthday naming dalawa ay pinadadalan ko siya ng white lilies. I wanna make her
feel that even though I'm away, I'm still with her.

I've been living the life away from my family. I wanted this, I should be happy but
still I feel like something is missing. Hindi ko alam kung saan ko hahanapin ang
nawawalang iyon kaya pilit ko na lang kinakalimutan ito.

But then, serendipity hit my reality.

I realized what I was missing and that thing - person stood before me one rainy
Tuesday morning.

"Ako si Lualhati. Anak po ako ni Mang Jaime. Ako muna po kasi ang papasok para sa
kanya. May sakit kasi ang tatay."

Wala akong naintindihan sa kahit na anong sinabi niya sa akin maliban na lang sa
pangalan niya. I was too distracted because of her long locks, her deep set of
eyes, her sweet angelic voice, her lips, even the shape of her body means something
to me.
My insides are melting and my heart is in chaos. Just looking at her is enough to
shake my world.

"Dante." Inabot ko sa kanya ang kamay ko. She smiled before taking it.

"Kamusta po?"

"Wag mo akong i-po. Bata pa naman ako. Ilan taon ka na?"

"Bente-tres po."

"Ako, bente-siete. Wag mo na akong i-po." I cleared my throat. Lalong lumawak ang
ngiti niya. Lumabas ang biloy niya sa kanang pisngi. Napangisi ako.

"Ano naman ang balak mong gawing trabaho dito? Hindi ka pwedeng sumama sa laot.
Baka mahirapan ka."

"Iyon nga ang bilin ni Tatay. H'wag daw kitang hayaang pumalaot mag-isa." Sabi niya
pa sa akin. Natawa ako nang malakas. Kumunot naman ang noo niya.

"Minamaliit mo ba ako? Hindi naman por que babae ako, hindi ko kaya ang ginagawa
mo. Laki ako sa dagat. Umalis lang ako noon dahil kinailangan kong mag-aral pero
hindi ko naman nakakalimutan kung paano ang mga itinuro ni Tatay sa akin."
Pinamaywangan niya ako.

She's a bit feisty. I grinned.

"Sige kung gusto mong pumalaot kasama ko, hindi naman kita pipigilan." Ngumiti siya
sa akin. Sumaludo pa siya na parang sundalo.

"Okay, Boss!" Masaya siyang tumakbo patungo sa pinakamalaking bangkang pag-aari ko.
I watched her as she interacts with my men. She seemed to be really having fun.
Nang sumakay ako nang bangka ay naroon na siya at handa nang ibato ang lambat
kasama ng iba pa naming kasamahan.

Ang buong akala ko talaga ay magiging problema ko si Lualhati sa laot pero hindi.
Nagkamali ako. She was a big help to us.

Nang pabalik na kami sa dalampasigan ay nilapitan ko siya at inabutan ng tasa ng

kape. She displayed her smile again.

"Sabi ko sa'yo. Hindi naman ako pabigat."

"Oo. Alam ko. Maraming salamat."

Ngumiti ako. She smiled back and that smile took us to places. One day I woke up
and I realized I'm in love with her. That is the magic.

Love is like death, it steals our moment, and it comes in the middle of the night
and surprise us.

I'm in love with Lualhati and it cannot be undone.

I have no plans of hiding it. I'm aggressive. I showed her that. I kissed her that
morning after she greeted me. Halata namang nagulat siya dahil sa ginawa ko. She
blushed. Hinapit ko siya palapit sa katawan ko.

"Ano... hoy! Dante ano bang ginagawa mo?" Tanong niya sa akin. Umiiwas siya ng
tingin. Hinuli ko ang mga mata niya.

"Mahal kita." Kinindatan ko siya. She gasped.

"Hala... teka..." Tinulak niya ako. "Ano... ah... ayon! Nakalimutan ko iyong
sinampay kong panty sa bahay! Baka umulan!"

Tumakbo siya palayo sa akin. Hindi ko naman alam kung matatawa ako o maiinis dahil
sa naging reaksyon niya. Napapailing na lang ako. Mukhang sa unang pagkakataon ay
may tatangging babae sa akin. I sighed again.

I don't know what to do with this feelings anymore. I hate the fact that I didn't
get anything from her.

Dalawang linggo ang lumipas. Hindi siya nagpapakita sa akin. Naiinis na ako sa
kanya. How dare her do this to me?

Mukhang wala nang pag-asa ang iniisip kong mangyayari.

Nang hapong iyon ay umuwi ako sa bahay ko. Nagulat ako dahol naroon siya. Nakasuot
siya ng putting bestida at nakalugay ang buhok niyang sa dulo ay kulot naman. She
was eyeing me.

Tumayo ako sa harapan niya.

"Buhay ka pa pala." Sabi ko sa kanya. Napasimangot siya tapos ay piningot ako.

"Aray!"

"Dalagang Filipina ako! Kung mahal mo ako tulad ng sinasabi mo, Dante, ligawan mo
ako."

"Binibiro mo ba ako?" Naiinis na naman ako. "Hindi kita liligawan!"

"Akala ko ba gusto mo ako? Kung gusto ng lalaki ang isang babae dapat ligawan niya
iyon!" She hissed at me. Nanlaki ang mga mata ko. I don't do courtship! I may be
Dante Mercado now but I'm still Helios' Demitri's son and courting isn't applicable
to me.

I'm a Demitri and I always get what I want and I want Lualhati.

"Gusto nga kita! Mahal nga kita! Nagpapaligaw ka sa akin e di ibig sabihin gusto mo
rin ako?!"

"Oo! Gusto rin kita! Mahal din kita!"

"Eh ayun naman pala! E di girlfriend na kita!" Sigaw ko sa kanya. Halatang nagulat
si Lualhati sa sinabi ko. Hindi na siya nakakibo. Napapadyak na lang siya.

"Nakakainis ka kamo! Lahatng babae pinapangarap ang maligawan! Ligawan mo ako!"

"Hindi naman mahalaga ang ligaw, Pangga. Ang mahalaga ay kung gaano natin kamahal
ang isa't isa. At mahal kita." Hinaplos ko ang buhok niya. Napangiti na siya,
kinurot niya ang tagiliran ko.

"Hay naku, Dante." She rolled her eyes.

"Mahal kita." Wika ko. Totoo ang nararamdaman ko. Mahal ko siya. Siya ang
pinakamagandang nangyari sa buhay ko sa ngayon.
Naging maayos ang relasyon naming dalawa. Ipinakilala niya ako sa tatay niya bilang
kasintahan niya. Si Lualhati ang langit ko. Siya ang nagbalik ng liwanag sa buhay
ko at lalo ko siyang minamahal sa araw-araw na magkasama kami.

Basbas na lang ng simbahan ang kulang dahil halos mag-asawa na kaming dalawa.
Ganoon ko siya kamahal.

Sa tatlong taong iyon ay napakasaya ko. Hindi naman perpketo ang relasyon naming
dalawa. Nag-aaway kami, kung minsan ay nararamdaman kong alam niyang may itinatago
ako sa kanya, pero hindi naman dumarating sa pagkakataon na nagtatanong siya sa
akin.

Panay kong ipinadarama sa kanya na mahal ko siya - hindi naman ako nagkukulang sa
parteg iyon. Ibiniay ni Lualhati sa akin ang lahat sa kanya, kaya sinusuklian ko
iyon ng kalakip na pagmamahal.

Ang akala ko ay hindi na magbabago ang sitwasyon namin pero nagkamali ako. Isang
araw dumating ang dayong bumago sa buhay ko. Naungkat ang nakaraan ko. Alam niya
kung sino ako.

Ang buong akala ko, kapag umalis na siya ay tapos na ang lahat. Noong nabalitaan
kong nakulong siya ay pinapunta ko si Lualhati sa kanya upang mag-alok ng tulong.
Sa tingin ko, noon nagsimulang magduda sa akin ang pangga ko.

"Kaibigan ko siya, Pangga. Iyon lang iyon. Kailangan niya ng tulong ko kaya
ibibigay ko."

"Pero hindi niya tinanggap ang tulong na iyon, Dante. Ano mo ba talaga siya? May
relasyon ba kayo? Bakla siya ano?!" She hissed at me. Natawa ako sa sinabi niya sa
akin. Kinuha ko ang kamay niya at itinapat sa dibdib ko.

"Walang makakapalit sa'yo sa puso ko, Pangga. Mula noong mahalin kita, hindi na ako
tumingin sa iba. Ikaw ang pinakamaganda, pinakamabaity, pinaka sa lahat ng
pinaka..." Ngumisi ako. Hinagkan ko siya sa leeg. "At ikaw ang pinakamasarap sa
lahat..."

"Malandutay ka talaga, Dante!" Sumimangot siya. "Basta ha, ako lang..."

"Oo, ikaw lang..."

Muli na namang natahimik ang buhay naming dalawa. Walang sagabal, walang sikretong
kailangan ilantad pero talagang hinahabol ako ng nakaraan.

Nang minsang dumating ako sa isla ay naroon na si Artemis Consunji. Ang pinsan ko.
Nalaman niya nang buhay ako noong nakaraan pero wala naman siyang ginawa, pero heto
na siya ngayon. Alam kong handa na siyang harapin ako.

Naikuyom ko ang mga palad ko nang marinig ko ang sinasabi niya kay Lualhati.

"Hyron! Call him by his fucking real name! He is Hyron Yvan Fucking Consunji -
Demitri!"

"Ano bang sinasabi mo?" Naguguluhang tanong niya.

"Artemis." Tinawag ko siya. She turned to me. I saw scorn in her eyes. Si Lualhati
naman ay humawak sa kamay ko.

"May sinasabi siya sa akin. Hindi ko maintindihan." I touched her face.

"Magiging maayos din ang lahat. Mag-uusap lang kaming dalawa."

Tumalikod siya. Sumunod naman ako. Pagdating namin sa labas ng bahay ay hinarap
niya ako. I was about to ask her what she's dping here pero bago ko nagawa iyon ay
sinuntok na niya ako. Dalawang beses sa pisngi, ang isa naman ay sa mismong ilong
ko. Napangiwi ako sa sakit. Sinikmuraan niya ako at nang mapaupo ay saka niya ako
tinadyakan sa tagiliran.

"Malas mo dahil hindi ka talaga namatay! Ngayon, Hyron, ako ang papatay sa'yo!"

Sa haba ng oras ay wala siyang ginawa kundi ang bugbugin ako. Hindi ko pwedeng
patulan si Artemis. Babae siya. Pinsan ko siya. Pinigilan ko na lamang siya. Galit
na galit siya sa akin nang sagutin ko ang tanong niya. Sinabi niya sa akin ang
tunay na kalagayan ni Hyan. Akmang susuntukin na naman niya ako nang pigilan siya
ni Piedro.

Si Lualhati naman ay dinaluhan ako. Inilayo ni Piedro si Artemis habang si Lualhati

ay inalalayan akong pumasok sa bahay at umakyat sa silid.

Ginamot niya ang mga sugat ko. Habang ginagawa niya iyon ay umiiyak siya.

"Pangga..."

"Hindi kita kilala." Wika niya na may halong sakit ang boses. Parang napilas ang
puso ko. "Hindi ko naiintindihan ang mga nangyayari pero malinaw sa akin na hindi
ikaw ang sinabi mong ikaw. Hindi kaw si Dante." Lumuha siya. Hindi na ako kumibo.
Matapos niyang gamutin ang sugat ko ay umalis siya.

Tinawag ko siya pero hindi siya bumalik.

Apat na araw ang lumipas. Hindi nagpapakita sa akin si Lualhati. Pinuntahan ko siya
sa bahay nila. Naroon siya, malungkot din siya at tila ba hindi mapakali.

"Mag-usap tayo." Sabi ko sa kanya. Sumama naman siya sa akin. Nagpunta kami sa
dalampasigan - sa lugar kung saan ko siya unang nakita.

"Hindi ikaw si Dante." Iyon ang unang lumabas sa bibig niya. "Sino ka?"

"Ang pangalan ko ay Hyron Yvan Demitri." Wika ko sa kanya. Tumulo agad ang mga luha
niya.

"Bakit ka nagsinungaling sa akin?"

"Hindi. Lualhati-"

"Sa tagal ng pagsasama natin, alin alin doon ang totoo? Paano pa ako maniniwala sa
mga sasabihin mo? Kung iyong pinaka-basic ng pagkatao mo, kasinungalingan din?"

"Lualhati, makinig ka."

"Demitri..." Wika niya. "Iyon iyong isa sa pinakamayang pamilya sa Pilipinas. Nag-
aral ako sa Maynila. Alam ko ang apelyidong iyon. Palagi silang nasa pahayagan sa
Maynila. Kapatid mo ba iyong babaeng kulay green ang mga mata?"

She was asking me about Hyan.

"Kakambal ko siya."

Lalo syang napaiyak. I wanted so much to hold her and tell her that everything will
be okay. But how can I comfort her? Ayaw niyang lumapit ako.

"Sasabihin ko sa'yo ang lahat, 'wag mo lang hilingin sa akin ang bumalik."

Umiling siya at pinahid ang mga luha niya.

"Hindi ko hihilingin iyon sa'yo. Iyon ang kailangan mong gawin, Dante. Hindi kita
matingnan sa mga mata mo. Hindi ko alam kung paniniwalaan pa kita. Tatlong taon
kasi iyon... pinaniwala mo ako sa isang bagay na wala naman palang basehan."

"Pangga."

"Masakit malaman na nagmahal ako ng isang taong hindi naman pala totoo." Humikbi
siya. Tumalikod siya sa akin.

"Lualhati..."

"Tapos na tayo, Dante." Wika niya. Pakiramdam ko ay mauubusan ako ng hininga.

"Hindi mo ako pwedeng iwan!" I hissed. "I'm Helios Demitri's son! I can give you
everything! Marami akong pera!" Humarap si Lualhati sa akin. Hilam na hilam na ang
mga mata niya ng luha.

"Minahal kita bilang si Dante. Hindi ko minithi kahit kailan ang kahit na anong
meron ka. Hindi kita minahal dahil sa salapi."

Tuluyan na siyang umalis. I watched her and as she walks away I felt like I'm
losing my home...

1. Where is home?

Being in the city and watching how people interact with each other makes me feel
estranged. I feel like I'm an alien who came to Earth with nothing but my body. I
feel like a puzzle that doesn't belong to the group. I feel different.

I have no life left for me in this city.

I have been in this place for almost a month. I'm hiding myself, I'm trying to get
used to the life here again. The noise, the lights, the pollution, everything here
screams innovation and fast life. Unlike the life I have back in that island...

I've been roaming around the city, trying to familiarize myself again. It's been a
long time. Ten years is a really long time and that span of time decreased my
knowledge about civilization or being civilized.

I spent most of my time stalking my family - my twin sister, my parents, my other

siblings and my grandfather.

My grandfather is Sancho Angelo Cruise Consunji. He is known in the business

industry as the devil in the corporate suit an even though he's old, he's still the
same ruthless business man the country knows. He gets what he wants and he's not
even afraid of telling other people about it. He acts like he's the King, he acts
like he owns everything in the country...

My grandfather...

That day, I have decided to finally talk to him. Naisip ko na tama na ang pagtatago
ko. Kailangan ko nang harapin ang isa sa kanila para naman matapos na ang pagtatago
ko.

I have made up my mind. I'm coming back to the family I left almost ten years ago.
A decade is enough... I sighed. And I'm also doing this for her. If this is what it
takes for me to have her back, I'm doing this. I sighed again.

Isang linggo ko nang minamanmanan si Lolo Tatay. Pinag-aralan ko ang mga routine
niya at nang masiguro kong hindi naman nababago ang galaw niya ay nagdesisyon akong
magpunta sa kanya. I followed him to the cemetery. I was taking my moment as he
went inside the family Mausoleum. I stood beside his car and stared at him from
afar. Nagsimula na akong maglakad papasok. Nakakaramdam ako ng kaba but I stopped
walking when I saw Artemis and Piedro Plata getting out of the car. Pumasok sila sa
loob noon at nagtagal sila. I was waiting for them, until twenty minutes later, the
three of them got out. Hawak ni Artemis ang kamay ni Lolo Tatay habang masaya
silang nagkekwentuhan.

Napatatda si Artemis nang makita ako. Humigpit ang hawak niya sa braso ni Lolo at
saka huminto. Lolo Tatay looked at me with his eyes wide.

"Am I dreaming? Sinusundo na ba ako?" He acted as if he was whispering pero halata

naman sa mukha niya ang pagkabigla. "Nakikita mob a siya Artemis?"

"Lolo, hindi po kayo nananaginip. Buhay po si Hyron." Mahinang wika ni Artemis.

"How could that be?"

I swallowed. Kanina habang papunta ako dito ay alam ko kung anong sasabihin ko.
Praktisado ako. Alam ko ang sagot sa mga posibleng itanong niya sa akin ngunit
ngayon habang nakatingin ako sa kanya ay hindi ko alam kung anong sasabihin o
gagawin ko.

I walked to him. Kinuha ko ang kamay niya para magmano pagkatapos ay inagaw ko kay
Artemis ang pag-alalay sa kanya. Dahan-dahan kong hinatak si Lolo Tatay papasok
muli sa loob ng museleyo at nang naroon na kami at dahan-dahan ko siyang iniupo. I
stood before him.

He was just sitting there, calm as he could ever be. He's holding his cane while
staring at me.

"Grandpa..." I called him. He shhhhed me.

"I'm thinking about it." He said. "Are you really Hyron Demitri or you're just
Helios Demitri from twenty years ago? Did you come back here to warn me about your
future son who's going to rise back from the dead?" He's being sarcastic. I took a
deep breath.

"Lolo... I'm alive."

"I can see that." He said coldly. Hindi ako mapakali. This should be going
somewhere but as I stood there, I just feel like Hyron Demitri - the sixteen year
old boy who got scolded by Sancho Consunji because he caught me making out with a
cheerleader inside his car which I stole. He stood up. Nagulat ako nang paluin niya
ako ng cane niya sap wet ng dalawang beses.

"Lo!" I exclaimed.

"What the hell were you thinking, Hyron? You're dead! How did you--- did you lost
your memories? Did you suffer from a trauma? Answer me!"
"I didn't, Lolo. I just... well, I faked it." I bravely said. Nanlaki ang mga mata
niya at muli niya akong pinalo - tulad nang pagpalo niya sa amin ni Hyan noong mga
bata pa kami.

"You are really your father's son! Masyado kang tuso! Naisip mo man lang ba ang ina
mo? Your mother suffered a great pain thinking that she had lost you!"

"Wala naman po akong balak bumalik---aray!"

"Bakit mo ginawa ito?!" He roared. Napaluha na ako.

"I wanted freedom, Lolo. I didn't want to be the next in line. I didn't want the
life you and dad have planned for me. I didn't want to be a fucking Consunji-
Demitri. I just want a simple life with no complications at all. I just want peace
and freedom."

"Now, you're really your mother's son, you bastard!" Pinalo na naman niya ako.

Natahimik kaming dalawa. I had no idea what's coming next or what he was thinking.
He just sighed.

"Do you have any idea what damage you've done to this family?" He asked with strain
on his voice. "Your mother couldn't smile for years, Yvan, Hyan lost half of her
and your father exiled himself in Greece because he feels guilty for whatever
happened to you Now, tell me, para saan ang mga bagay na pinagdaanan ng buong
pamilya natin kung narito ka? Why did you let us all suffer? Para lang sa kalayaan
mo?" He asked me. He looked at me from head to foot and shook his head.

"I have asked his question to your mother that day she came home with the Demitri
devil." He shook his head again. "Didn't we love you enough to make you feel like
you're free to tell anyone everything? Didn't we love you enough for you to
remember that the responsibility is not yours alone but also the family's? What do
you call your father?! I may hate your father's guts but I could see how much he
loves you and your other siblings. He had put on a great shield around you and your
family and yet, you hurt them from the inside, Hyron. You're a worthless son of a
bitch."

"I'm sorry, Lolo. I really am."

The truth is, I haven't realized that damage I have done until that day Artemis
came to the island. From that day on, hindi na ako napakali. I wanted to know more,
but I controlled myself. I stayed in the island with the hopes of the love of my
life forgiving me and giving me the chance to explain myself but no matter how many
times I tried talking to her, iisa lang ang sagot niya sa akin.

Bumalik ka. Utang mo iyon sa pamilya mo. Bumalik ka.

So here I am.

"That will never be enough." He told me. "Tell me, Hyron, now that you're here, are
you expecting your family to accept you with open arms? What do you want them to
say to you?" He asked me. His dark eyes are penetrating to my soul. Pareho sila ni
Daddy Yto, Uncle Yllak at Uncle Yto kung tumingin - nakakakaba. Napalunok ako.

"I'm here now... I just-"

"Don't know what to do?" Pagak siyang tumawa. "Tarantado kang bata ka. Wala akong
ibang maisip ngayon kundi anak ka talaga ng tatay mong tarantado din. Sana hindi ka
na lang bumalik. Mas pipiliin ko pang isiping talagang patay ka na kaysa naman
makitang bumalik ka at masaktan muli ang mga taong nasaktan mo na noon. Consunji
ka, dapat may paninindigan ka, ngayon, panindigan mong patay ka na."

Nilagpasan ako ni Lolo. Hindi ko na siya tinawag. Hinayaan ko nang makaalis siya. I
was sitting on the pews thinking about my next step. Iniisip kong bumalik na lang
sa isla dahil gusto naman ni Lolo na panindigan ko ang desisyon ko. He was right.
Only a few people know that I'm alive so maybe going back to Isla Verde is the
right thing to do.

Inilabas ko ang cellphone ko para tumawag sa Isla. Ang nakasagot ay si Jonas. Isa
siya sa mga pinagkakatiwalaan ko.

"Nasaan si Mang Jaime?" Tanong ko.

"Eh Amo, wala si Mang Jaime. Lumuwas ng Maynila, inihatid si Hati sa airport. Aalis
siya ngayon papuntang Dubai."

Napaawang ang mga labi ko. Tinapos ko ang tawag. Hindi na ako nakapagsalita pa.
Nanatili akong nakaupo roon habang inuulit-ulit sa isipan ko kung anong nangyari sa
Isla habang wala ako.

Suddenly, memories of her flooded my brain.

"Ako, ako meron. Anong isda ang paborito ni Alden?"

"Ano?"

"E di, Halubaebae!"

I shook my head. I missed the playful side of my Lualhati. I miss her. I couldn't
sleep at night anymore, hindi ko kasi naaamoy ang buhok niya, wala kasi siya sa
tabi ko, hindi ko kasi siya yakap.

I would lay in my bed, I will hug the people and I will imagine it to be her. I
will be convinced for a while pero hindi ko kayang lokohin ang puso ko. Alam kong
hindi si Lualhati iyon. I'll be awake all night wishing that she'll miss me too and
that she will knock on the door but it never happened.

I have nowhere to go. Isla Verde isn't home until Lualhati is there.

I went home to my place. Nilunod ko ang sarili ko sa alak para makalimot, para
maiwan ang lungkot pero hindi ko makalimutan ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

Naisip kong umuwi sa mansyon kung nasaan si Lolo Tatay. Babalik ako. Wala na akong
babalikan sa isla, wala na akong buhay at nandito na rin naman ako, baka sakaling
mapatawad ako ni Lualhati kung gagawin ko ang gusto niyang bumalik ako.

Everything I do, I do it for her.

So I came to the mansion.

Nakadama ako nang pagtataka nang makita ko kung gaano karaming sasakyan ang naroon.
Wala na akong pakialam. Tumuloy ako. Pumasok ako. Natigilan ako sa paglakad nang
makita ko ang buong pamilya ko - ang mga magulang ko, ang mga kapatid ko at si Hyan
na nakaupo sa sala habang bakas ang dalamhati sa kanilang mga mata.

My heart was pounding.

Hyan turned to me. Her eyes widened.

"Ma! Ma!" She screamed. Si mama ay agad na tumayo at nanginginig ang katawang
niyakap ako.

"Oh my son! Helios! He's alive!"

I had to look away. This is too emotional even for me.

I am alive. I came back. Whatever happened to her? Hyan walked out. She ran fast.
Hindi naman ako makagalaw dahil sa yakap ni Mama sa akin.

I realized that the reason why everyone is here is because of my grandparent's

passing.

Mom was too emotional. I tried talking to my father but he disses me off.
Naiintindihan ko naman siya. Hindi ko na lang pinilit.

Ilang araw nang naiburol ang lolo at lola nang tapikin ako ni Daddy. I looked at
him.

"All the firstborns are here. They want to talk to you." Walang emosyong wika niya.
Tumayo ako.

"When are you gonna talk to me, Dad?"

"Don't push it, Hyron." He coldly responded. I sighed. Ang sumunod na tumapik sa
akin ay si Artemis. Nakangiti siya.

"Hello, Kuya! Welcome back!" I overheard her talking to Telulah and Iris. They were
telling her how scared they are of me. Ako ang pinakatuso sa magpipinsan. Ako ang
kinatatakutan.

"Kamusta? Nasaan si Piedro?"

"Nasa work, pero papunta na iyon dito ngayon. Miss na daw niya ako. Bakit hindi mo
kasama si Lualhati sa Ama - I mean si Pangga?"

Hindi ako agad kumibo.

"Hoy!"

"I don't know where she is."

I walked away.

"Ay. LQ kayo?"

Hindi ko na siya pinansin. Hinanap ko si Hyan. Natagpuan ko siya sa bench sa ilalim

ng puno. She was talking to Haley. Lumapit ako sa kanila.

"Are you really pregnant? So you're gonna get fat and all?"

"You're pregnant?" Ikinagulat koi yon. Haley left us. Naupo ako sa tabi ni Hyan.

"She doesn't like me."

"What do you expect Hyron? Haley doesn't remember yoy anymore. She was too young
then. You're a stranger to her, not only her but also to Hunter and Heath."
"And Dad." I said.

"And me." Dagdag niya pa. "'m mad at you for leaving and for making everyone
believe that you died. You ruined the family, you broke mom's heart, you let dad
suffer the pain and the guilt. For years, Dad couldn't look mom in the eyes for
years because he was feeling guilty. You almost ruined our parent's marriage. Did
you know that Dad lived alone in Greece for two years? He exiled himself kasi
nasasaktan si Mama kapag nakikita niya ang Daddy. And it's all because of you."

Sinuntok niya ako sa balikat nang hindi ako sumagot. Hinayaan ko siya. Paulit-ulit
niyang ginagawa iyon.

"Whatever reasons you have Hyron Yvan, it has to be valid enough for us to get
through this. Losing you wasn't easy but having you back isn't a piece of cake."

"I know, Hyan." That was all I could say.

"Hyron." I saw Dad standing before us. "They're ready." Tumango na lang ako at
tumayo. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin pagkatapos nito.

All the firstborns are here. Is it my judgment day?

I went inside the room where they are.

Naroon si Hera Vejar, Yto Consunji, Gabriel Consunji at si Gianna Vejar. Lola Laide
was there too and Mama Aura.

They were sitting like the Godfather, they were all waiting for me, siguro
papatayin na nila talaga ako.

"Apo..." Lola Laide smiled at me.

"Anak ka talaga ng tatay mo, Hyron. Pangit na nga pareho pa kayong siraulo!" Wika
naman ni Hera Vejar. Daddy Yto cleared his throat.

"Your father told us everything, Hyron. And to be honest, having you back isn't
easy. You're here now, Hyron and we have to deal with the controversy."

Bumukas ang pintuan. Pumasok si Daddy.

"What do you want to do with your son, Helios? Wana send him to the underworld?"
Tila nang-iinis pa si Tita Hera.

"I wanna send him to Greece and exile him from everyone. You know, Hyron, you
should stop making the women in my life cry. No matter what the reasons are."

"Hindi k aba masaya na bumalik ako?" Tanong ko sa tatay ko. He looked at me. His
green eyes are a bit darker now.

"To be honest, I am happy. But as I look at you I'm reminded by the fact that I
almost lost the whole family. Why did you let us suffer like that? Is it because of
freedom? Kung nagsabi ka lang noon, sana ibinigay ko sa'yo. You went the extra mile
just to make sure that we won't be able to see you. What the hell were you
thinking?"

Hindi ako makasagot. I now realize how wrong I was and I couldn't repair the damage
anymore.
"I'm just sorry..."

"Yeah." Wika pa ni Tita Hera. "Show us how sorry you are, Hyron. Redeem yourself by
working in the company that you despise and by enjoying your father's wrath. Iyon
ang napagkasunduan naming lahat. Inaayawan mo ang responsibilidad, ibibigay namin
sa'yo. Wala kang karapatang magreklamo and no matter what life you lived in that
fucking island you left kalimutan mo na iyon. This is your punishment, Hyro
Demitri. Deal with it."

Daddy Yto and the others nodded. My father was just staring at me. I could see love
and hate in his green eyes. I wanted so much to hug him but I couldn't. I won't
push it.

Lumabas na ako. Sinalubong ako ni Mama. She touched my face.

"Are you okay?" Lumipat ang mga mata niya kay Daddy. "Helios, when are you going to
talk to him?"

"Not now, Yza Joan." He said. Nilagpasan niya kaming dalawa. Mama sighed.

"Hayaan mo na." Sabi ni Mama. "He'll get there." Hinaplos niya muli ang mukha ko.
"Come, where going home."

Home. I sighed. I will never be used on calling that place my home. It will always
be different.

?V

2. Hazel Eyes

I have no idea what's happening that morning when I woke up. Pakiramdam ko ay
nagkakagulo ang mga kapatid ko. I went outside the room and that was when I saw
Hyacinth laughing wholeheartedly while talking to my other siblings. Nasa sala sila
habang walang tigil ang pakikipagkwetuhan niya sa mga ito. And frankly,
nakakaramdam ako ng inggit. Tulad nang nararamdaman ko tuwing nakikita ko kung
paano si Daddy kay Hyan at sa iba ay nakakaramdam ako ng kalngkutan at inggit. Wala
na akong lugar sa pamilya ko. Wala na akong papel. Like what Hyan told me, I'm a
stranger. And I guess these people around me doesn't have any plans of knowing me
again. Mukhang maayos sila nang sila lang. Si Hyan lang talaga ang nakikipag-usap
sa akin kahit na may tampo pa rin siya. Si Daddy ay iniiwasan pa rin ako magpasa
hanggang ngayon. Hindi ko alam kung saan ko ilulugar ang sarili ko basta ang
malinaw lang sa akin ay wala akong puwang sa bahay na ito.

"Hyron, gising ka na pala. Halika, kumain ka na. Nauna na ang mga kapatid mo at may
mga pasok iyan." Mama took my hand. Hindi ko napigilan ang hindi mapangiti. I have
missed her a lot at ngayon na kasama ko na siya ay gusto ko sana ulit bumawi sa mga
pagkukulang ko. Sampung taon akong nawala and if there's away that I can ever make
her smile gagawin ko iyon nang walang tanong.

"Si Hyan, Mom?" I asked her. Sinabayan ako ni Mama sa pagbaba ng hagdanan. Nakita
kong nakatingin sa akin ang iba ko pang mga kapatid pero hindi naman sila
nagsalita. I just sighed. I hate the fact that I feel alienated eveytime that they
all look at me.

"Maaga silang umalis ng Daddy mo. May kailangan ayusin si Hyan sa office para sa
pagbalik mo. And you're dad was asking you kung may MBA ka na daw or kung kailangan
niya pang tawagin si Professor Mary Ann para sa private session ninyo."
"I have my MBA, Ma. Graduate ako sa Rhodes University. I have a diploma. I don't
need a refresher." Mahinahong wika ko.

"Graduate ka naman pala then you should be more civilized, Hyron. You can't go
around the city telling everyone that you love slow death. It's creepy." Napatingin
ako sa likuran nang marinig ko ang boses n Hyancinth. Halos magkasing edad lang
kami. Mas matanda lang siya ng apat na buwan sa amin ni Hyan.

Humalik siya sa pisngi ni Mama at saka ako binalingan.

"Hi, dear Yvan." Sabi niya sa akin. "Dad wants me to check on you so here I am."

"I'm still in probation huh."

"Yes and you'll be for a very long time."

"Hya, pakainin muna natin ang pinsan mo bago momsiya awayin ha." Mahinahong wika
naman ni Mama. Sumabay kumain sa amin si Hayacinth. Habang nag-aagahan ay matyaga
niyang pinaliliwanag sa akin ang magiging kalagayan ko sa company.

Ang una kong gagawin ay ang pagpasok sa Consunji Hotels. Iyon ang gusto ni Tita
Hera. Ang trabaho ko ay messenger. I have to endure it. Ito na siguro iyong
punishment na sinasabi sa akin. Bago iyon ay sinabi niya sa akin na ipapaalam sa
lahat ang pagbalik ko, lalo na sa Demitri. People will see me as the other CEO.
HIndi naman kasi pwedeng basta na lang bibitiwan ni Hyan ang pwesto para makaupo
ako. Hindi ganoon kadali iyon.

Sa pagbalik ko, ang una kong gagawin ay ang alisin si Juan Sanque sa landas ko.
Hindi ko gusto ang nangyari sa kanya at sa kapatid ko. I left believing that Hyan
is in good hands but then, he screwed up everything and now I wanna kill him.
Kulang ang salitang pagkamuhi para sa kanya. I hate him so much that I want to kill
him over and over until he cries for forgiveness and then, I will kill him again.

Matapos mag-agahan ay pinagbihis ako ni Hya. Pupunta kamin dalawa ngayon sa

Demitri. Ibinilin pala sa kanya ni Daddy na dalhin ako doon para sa pakikipagkita
ko sa ibang board members. Naipaliwanag naman niya kung anonb nangyari at kung
bakit nandito ako. Habang nasa sasakyan ay napapailing si Hya sa akin. She was
grinning like the devil that she is. I guess she took a lot from uncle Yto.

Dahil sa traffic ay halos abutin kami ng tanghali sa daan pero nakarating din naman
kaming dalawa. We were greeted by a bunch of employees. Napansin kong nakatitig sa
akin ang lahat --- para bang iniisip kung sino ako o sa ibang nakakakilala sa akin
ay kung paano ba ako nabuhay. Wala akong dapat ipaliwanag sa kanila. Tahimik akong
naglakad papunta sa express elevator pero napahinto ako nang makita ko ang lalaking
iyon na nagpunta sa bahay namin noong nakaraan ay hinahanap si Hyan. Abelardo ang
pangalan niya.

I don't like him.

Pakiramdam ko ay hindi siya makakabuti sa kapatid ko. Wala akong pakialam kung
sinasabi niyang aakuin niya ang anak ni Hyan ang akin lang pakiramdam ko ay may iba
siyang balak. Wala namang lalaki na aakuin ang bunga ng pakikipagrelasyon sa iba.
Sinasabi niya na mahal niya si Hyan pero gaano na ba niya katagal kilala ang
kapatid ko? Paano niya nasabi na mahal niya ito kung wala namang lalim ang relasyon
na mayroon sila. Plus, I hate him more because my father likes him. Bakit madali sa
kanya ang magtiwala sa lalaking ito samantalang ako'y hindi man lang niya matingnan
sa mga mata?
"Hyron, come!" Hya called me. Papasok na sana ako sa elevator nang mamataan ko si
Rafaela Sanque. Hindi na ako tumuloy. I followed her to the parking lot. I need to
see her. I need to talk to her and mak her feel like crap.

Kung may listahan ako ng mga taong gustong patayin ay isa na siya doon --- nasa
number two siya habang sa numero uno naman ang asawa niya.

Huminto siya sa tapat ng exit. Maybe she was waiting for her car. I grinned at
myself. Hinablot ko ang braso niya sabay takip sa kanyang mga mata. I have a plan
in my mind. I will make her suffer a bit. Make her taste my wrath. Alam ko kung
anong ginawa niya sa kapatid ko kaya ipapadama ko sa kanya ang sakit at ang
kahihiyang maaaring makuha ni Hyan dahil lang sa naging kabit siya nang Sanque na
iyon.

Hinatak ko si Rafaela papunta sa pinakatagong lugar ng parking lot na iyon tapos ay

isinandal siya sa pader.

"Uhmp! Let me go! Please!" Pumapalag siya. Dahan-dahan kong inalis ang kamay ko sa
mga mata niya. Hinayaan kong makita niya ako. It took a while before she realized
who I was. Napuno ng takot, pangamba at pagtataka ang mga mata niya.

"Hy-"

I slapped her. Bumiling ang mukha niya.

''Aw!"

She looked at me. I cupped her face and then I kissed her wrathly. Napadaing siya.
Kinagat ko ang ibabang labi niya. She was pushing me away. In my head, all I could
think about was how much I wanna get even with her and Juan by molesting her.

"Nasasaktan ako!" Tinulak niya ako. She was crying.

"Hyron..." Nanginginig ang katawan niya sa takot.

"Kamusta, Rafaela? Didn't you miss me?" Hinatak ko ang strap ng dress niya. Nasira
iyon at halos lumabas na ang dibdih niya. "Because I did miss you, I missed you so
much I wanna kill you."

Piniga ko ang pisngi niya.

"You're a whore! You slept with my sister's husband and wreck their relationship
apart! Nasaktan si Hyan dahil sa'yo at alam mong walang nakakalampas sa akin kapag
ganoon! Putang ina ka!" Sinira ko ang damit niya. Ngayon ay halos hubad na siya.
Kita na ang dibdib niya at nasisiyahan ako --- hindi dahil hubad siya ung hindi
dahil sa mangyayari sa kanya sa oras na may makakita sa kanya.

"Buntis ako noon at pinanagutan ako ni Juan. Anak niya an bata kaya hindi niya ako
pinabayaan. Hindi ko kasalanan kun ako ang pinili niya dahil hindi naman siya
binibigyan ng halaga ng kapatid mo! She's as cold as ice!" Muli ah sinampal ko siya
walan karapatan si Rafaela na sabihin ang pangalan ni Hyan. She had suffered enough
because of this bitch. Hinatak ko ang buhok niya.

"Hyron! Nasasaktan ako! Please! Tama na!"

Kinaladkad ko siya palabas ng corner na iyon at dinala sa gitna ng parkinh lot.

Napansin ko ang cctv doon. Tumingin pa ako bago ko itinulak si Rafaela sa parking
at saka tinitigan siya.
"DEMONYO!" Sigaw niya sa akin. Iyak siya nang iyak pero wala akong pakialam. Gusto
ko ang nakikita ko. Nahihirapan siya, umiiyak, kahit paano ay nararanasan niya ang
naramdaman ng kakambal ko.

"I'm a Demitri, it's a pleasure being called a devil. Hindi pa tayo tapos, Rafaela.
Consider this as the first day of your misery."

Iniwan ko siya doon. Narinig ko siyang humagulgol at sumigaw. Wala akong pakialam
sa kahit na anong sabihin niya. Pumasok ako sa loob ng building at dumiretso sa
Security Department. Nakilala naman nila ako.

"S-sir..." Kinuwelyuhan ko ang head ng department na iyon.

"Do you wanna keep your job?" I calmly ask.

"Yes sir..."

"Good. Now kindly take down tha footage and act as if you know nothing or else,
sisirain ko ang lahat ng pwedeng masira sa buhay mo. Kung natatakot ka sa tatay ko,
mas katakutan mo ako." Tumango siya sa akin. Ngumiti naman ako at inayos ang kwelyo
niya matapos iyon ay sinabayan ko ng alis.

Bumalik ako sa itaas, sa mismong opisina na ako ni Hyan nagtungo.

"Where have you been?" Tanong niya sa akin. Si Hyacinth ay halata namang nagagalit
na rin. Ngumiti lang ako sa kanila. I was feeling good for myself. I never thought
I'd feel tis good again.

"Diyan lang.'' Sagot ko. The two women looked at me with disbelief in their eyes.
Napailing na lang si Hyan. "Dad is asking for you, he left already, ihahatid niya
kasi si Haley sa school. Babalik siya mamaya so you better be here." My inilabas
siyang cellphone mula sa drawer niya. "You need that, Hyron, para madali kitang
tawagin. Speed dial one ako, si dad sa two and then si mom, Hyan is on the fourth.
Please Hyron, don't screw up."

I took a deep breath. Tumayo ako at hinalikan si Hyan sa noo.

"I won't. I love you."

---------

"May nickname bang Hati? Ano iyon, nahati ka sa gitna?"

Napakamot ako nang ulo habang kausap ko ang may-ari ng restaurant na pinag-a-apply-
an ko. Mukhang hindi niya gusto ang pangalan ko kaya sinisimangutan niya ako nang
ganoon. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa tapos ay umiling siya.

"Virgin ka pa ano? Mukha kang poon na ipaparada sa Quiapo. Hati ang pangalan mo
kamo?"

"Lualhati po. Lualhati Espiritu."

"Mahabagin, ano ang tatay mo? Frustrated na pari. Hija, kung tatanggapin kita dito
sa restobar ko, iibahin natin ang pangalan mo, gagawin kong Lulu. Tama, ikaw na si
Lulu. Tanggap ka na, pwede ka nang magsimula bukas. Kunin mo na ang gamit mo at
pumasok ka na sa loob. Libre bahay ka na dito, pati pagkain, pero nawas sa sweldo
iyong pambayad kuryente."

Bumuntong-hininga ako. Kwentado ko na agad kung magkano ang sasahipurin ko at alam

kong hindi magiging sapat iyon upang ipambayad utang ko sa mga naiwan ko sa isla.
Namomoblema pa ako dahil hindi naman alam ni Tatay na hindi ako nakaalis, n hindi
nga ako nakasakay ng eroplano dahil naloko ako ng agency. Lahat ng papel ko ay
peke. Kahit na iyong plane ticket ko ay peke rin. Wala akong nagawa nan i-detain
ako sa airport. Halos tatlong oras din ako sa opisina nila na walang kibo ay nag-
iisip. Iniisip ko agad kung paano ko maipapagamot si tatay at kung paano ko
babayaran ang mga uyang kon naiwan.

Kapag nga naman minalas ang tao ay sunod-sunod.

Tatlong linggo akong paikot-ikot lang sa siyudad. Sa mga bus station ako natutlog.
Kipkip ko sa bag ko ang natitira kong pero at ang ilang gamit na nadala ko. Ilang
beses kong naisip na umuwi na lang sa isla namin at umiyak sa bisig ni tatay pero
hindi ko ginawa dahil kapag umuwi ako, ibig sabihin ay mahina ako. Nananalig ako sa
Diyos na magiging maayos din ako.

Nagplano ako, mag-iipon muna ako bago ako bumalik sa amin para hindi ko naman
mabigyan ng kahihiyan si Tatay. Tuwang-tuwa pa naman siya nan malaman niyang
magiging nurse ako sa Dubai , iyon pala, drawing lang ang lahat.

Sa kabila nan lahat ng ito ay hindi ako umiiyak. Hindi ko talaga ugali anh iyakan
ang problema dahil naniniwala ako na kapag nangyari sa isan tao ang pagsubok na
iyn, ibinigay iyon dahil kaya niya, at alam konh kakayanin ko ito. Kailangan ko lan
magtyaga.

Umakyat ako sa itaas nang bahay kung saan sinabi ni Madame Tricia -- ako
makakwarto. Sinabi niya kanina na may makakasama daw akong babae sa kwarto --
Kimberly daw ang pangalan at tulad ko ay receptionist din siya sa restaurant na
pagtatrabahuhan ko. Kumatok ako sa pintuan, bukas iyon kaya pumasok na ako, ganoon
na lan ang gulat ko nang makita ko si Kimberly na may kinekembelar sa kama.

Nanlaki ang mga mata ko. Napamura pa ako.

"Oh! Putang ina! Sorry!" Sigaw ko.

"Tang ina naman, bitin naman eh! Hindi ka ba marunong kumatok, miss?!" Sigaw ng
babae sa akin. Hindi ako mapakali.

''Sorry naman ha! Sige ituloy ninyo. Take two tayo, lalabas ako at kakatok!"
Natatarantang wika ko. Iniwan ko na ang mga gamit ko tapos ay lumabas nga ako n
siid. Humarap ako at kumatok nga pagpasok ko ay ganoon pa rin ang ginagawa nila.
Napailing na lang ako at umalis muli. Siguro ay maghihintay na lang ako sa ibaba o
kung saan man.

Napansin ko ang isa pang hagdanan doon. Umakyat ako at nakita ko ang rooftop ng
bahay na tinutuluyan ko. I was smiling this time. Naisip ko lang ang mga bagay at
pagsubok na pinagdaanan ko nitong taong ito a kung minsan ay nagugulat pa rin ako
dahil nakatayo ako at nakangiti pa rin.

Ang pinakamalaking pagsubok na naranasan ko ay ang paglabas ng katotohanan sa

pagkatao ng lalaking minamahal ko. Si Dante --- tunay na pangalana --- Hyron
Demitri.

Nang unang beses kong malaman ang tungkol sa kanya ay hindi ako makapaniwala.
Nasaktan ako, iniyakan ko siya. Tatlong taon ng buhay ko ang inialay ko sa kanya
pero kahit minsan yata sa tatlong taong iyon ay hindi siya naging totoo sa akin. I
had given him everything. Kaya ko ngang ialay ang buong buhay ko para sa kanya.
Mahal ko siya at kahit minsan ay hindi ako nanghingi ng kapalit para sa nga bagay
na ginagawa ko para sa kanya dahil minahal ko siya nang buo at kung anuman ang
ginawa ko, ginawa ko iyon dahil masaya ako.

Pero hindi siya naging totoo sa akin.

Iyon ang pinakamasakit.

I researched about his family. Nang makita ko kung ano sila ay noon ko lan
naintindihan ang ibang gawi ni Dante.

Iyong babae sa painting na pinagseselosan ko ay kapatid niya. Ang bangkanh Yza Joan
ay ang pangalan ng kanyang nanay at ang yateng pag-aari niya na Helios - The God of
Sun ay sa tatay niya.

Napakayaman ng pamilya ni Dante. Ang sabi nga ni Sarah --- ang kaibigan ko sa isla
--ay napakatanga ko daw para pakawalan si Dante gayong lahat ay narito na. Ang sabi
ko ang sa kanya noon ay hindi naman pera ni Dante ang hanap ko, kundi ang
katotohanan sa mg kilos at galaw niya.

Nagkalamat na kasi ang tiwala ko. Paano ko malalaman kun ano ang totoo sa mga
sinasabi niya? Kapag ang sinungaling, nagsabi ng totoo, gaano ka sigurado na hindi
siya nanloloko?

Isa pa, ayokong ako ang maging dahilan ng hindi niya pagbalik sa pamilya niya. I
want him to fix the mess he made so he can live the life he's supposed to have...
pinaalis ko siya, nakipaghiwalay ako sa kanya... kahit na napakasakit.

Bumuntong-hininga ako. Ipinikit ko ang mga mata ko. I imagined his face, his nose,
his lips and his hazel eyes.

"Pati kulay ng mata niya, hindi totoo..."

I missed him... not a day goes by that I don't miss him. Sana, sana makalimot na
ako, marahil sa panahon na ito, masaya na si Dante. Hindi na nga siguro niya ako
naaalala....

3. Dante, masakit

"Lulu, iayos mo iyang nametag mo, at hindi kita ang pangalan mo!"

Ngiwi ang isinagot ko kay Madame Tricia nang gabing iyon. Unang subok komsa trabaho
at pakiramdam ko talaga ay napasubo ako dahil sa hitsura ko ngayon. Ang ikli ng
palda ko tapos ay halos litaw na ang dibdib ko dahil sa neckline ng unipormeng suot
ko. Hindi ako komportable. Pakiramdam ko kasi kapag tumuwad ako, makikita nila ang
kuyukot ko at nakakahiya iyon kung iisipin ko. Akala ko ay sapat na ganoon ang
damit ko pero nagulat ako nang bago ako lumabas ng silid ay hinatak ako ni Kimberly
para lagyan ng make - up. Hindi daw kasi matutuwa si Madame kapag pumasok ako na
walang kaano-ano. Kailangan maayos ang buhok at maayos ang mukha ko.

"Iayos mo iyan, Lulu!" Sabi pa niya sa akin nang makalapit na siya. Napangiwi pa
ako nang pati ang vest na suot ko ay ayusin niya. She made sure that my breasts
will pop. Hindi man ako komportable ay wala akong magagawa. Ibinigay niya sa akin
ang menu ng restobar at pinatayo na niya ako sa may pintuan para paulit-ulit na
magsabi ng Welcome! Table for how many, Sir?

"Mukha akong multong bakla." Bulong ko habang inaayos at pilit itinatago ang dibdib
ko sa loob ng aking damit. Natawa naman si Kimberly sa akin.
"Gaga! Ang ganda mo nga eh! Mamaya sa bahay ahitin natin iyang kilay mo. Ise-shape
ko. Kamukha mo kasi si Helga sa Hey Arnold. Malapit nang mag-isang line ang kilay
mo."

Sinimangutan ko siya. Napansin ko kay Kimberly na may pagka-pintasera siya. Medyo

malibog din siya dahil kagabi halos magdamadg na lumalangitngit ang kama sa
kakakembelar nila ng nobyo niya. Hindi na siya nahiya sa akin. Double deck ang kama
at ako ang nasa itaas, dama ko kung anong ginagawa nila.

Napakagat-labi ako nang maalala ko kung paano din ako kapag nagkekembelar kami ni
Dante noon.

Mula nang bata ako ay pangarap ko nang ibigay ang sarili ko sa taong pakakasalan ko
at sa kaso ko ay si Dante iyon. Mahal ko talaga siya at naramdaman ko din naman ang
sinasabi niyang pagmamahal. Ibinigay ko ang sarili ko sa kanya na ang nasa isip ay
siya ang pakakasalan ko. I want him to be my first and my last but I don't think
that it's possible anymore. Ang aga ko kasing lumandi.

Tanda ko iyong unang beses naming dalawa. Martes iyon at umuulan.

Tatlong buwan na kaming magkasintahan at kagagaling lang namin sa burol dahil

nagpicnic kami. Umulan non nang malakas kaya agad kaming umuwi sa bahay niya.
Nagtatawanan kamin dalawa. Magaan sa pakiramdam ang tunog ng halakhak ni Dante.

"Pangga, maligo ka na muna para hindi ka magkasakit." Sabi niya sa akin nang
makapasok kami sa bahay.

Nasa itaas kaming dalawa. Noon lang ako nakapasok sa silid niya. Okupado noon ang
buong ikalawang palapag. Binigyan niya ako ng twalya at sinabihan akong pumasok na
sa paliguan niya. Namamangha ako sa mga painting na nakikita ko, pinakanakatawag ng
pansin ko ay ang painting ng isang babaeng tumatakbo sa gitna ng damuhan --
matataas na damo iyon. Nakaputi siyang bestida at may mahabang belo sa ulo.

"Runaway bride..."Usal ko.

"Runaway Heiress." Sagot naman niya.

Napatingin ako sa kanya. May kung anong apoy sa mga mata niya na tila hindi ko
mawari. Hinaplos niya ang mukha ko. Sigur ay isinawsaw ni Dante ang kamay niya sa
mainit na tubig dahil napakainit ng kanyang mga palad. Kumakabog ang dibdib ko.

"Pangga..." Tinawag niya ako. Napaawang naman ang mga labi ko. Nagbago naman ang
ekspresyon ng mukha niya. Para bang may nais siyang gawin pero pinag-iisipan niya
pa.
Bigla ay hinagkan niya ako. Sa una ay magaan ang bawat hagod ng kanyang labi pero
dahan-dahan ay lumalalim ang halik niyang iyon. Nabitiwan ko ang hawak kong twalya
nang maramdaman ko ang dila niya sa loob ng bibig ko. He's invading my being. Hindi
ko alam kung anong gagawin ko. I wanna push him wy but at the same time I don't
want him to stop. Itutulak ko sana siya pero ang naging ending, nailapat ko na lang
ang mga palad ko sa dibdib niya.

Napaungol ako nang bumaba ang halik niya sa leeg ko. Dama ko ang bawat hagod ng
labi niya sa katawan ko at nagbibigay ito sa akin ng uhaw na alam kong siya lang
ang makakapawi.

"Pangga..." Tumingin siya sa akin. "I want you." He said hoarsely. My mouth parted.
There was something in the way hat he said those words that made me nod at him.
Binuhat niya ako at iginiya sa kama niya. He started undressin me. Bawat damit na
tinatanggal niya sa katawan ko ay sinusundan ng kanyang mga labi. Wala akong magawa
kundi ang tumugn sa bawat halik at haplos niya.

Kakaiba ang pakiramdam na ibinibigay ni Dante sa akin. Kapanapanabik, parang iyong

susunod na kabanata sa mga binabasa kong libro.

Ibinuka niya ang mga binti ko at ipinagsiksikan doon ang kanyang mukha. Nanlaki ang
mga mata ko.

"Dante! Umalis ka diyan--- ahhhh shit! TANG INA! DANTE!" Hindi ako makahinga.
Naroon siya at pinagpapala ang pagkababae ko. Hindi ko nga alam na pwede iyon.

"Shhh! Just enjoy the show, Pangga." Kinindatan niya akoat bumalik muli doon. I
closed my eyes tryin to enjoy yhe moment and I did. He's tongue was lashing back
and forth inside my core. I was sighing. He's doing a great job pleasing me.
Pakiramdam ko nga ay may sasabog na sa akin. Hindi ako makahinga hanggang sa naging
isa kaming dalawa. Napangiwi ako...

"Dante, masakit..." Sabi ko sa kanya.

"Alam ko. Dahan-dahan lang..." Sabi niya sa akin...

"Hoy, Lulu! Anong ginagawa mo diyan at natutulala ka?!" Sigaw niya sa akin.
Napalunok naman ako dahil naramdaman ko ang pamilyar na uhaw na iyon na si Dante
lang ang makakapatid. Ipinilig ko na lang ang aking ulo at saka tumingin kay
Kimberly. Ngumisi siya sa akin na para ban nababasa niya anb iniisip ko. Nag-iwas
na lang ako nang tingin sa kanya at tumayo nang tuwid. Nginitian ko ang mga
paparating na kliyente namin.

I sighed. Tinanong ko ang sarili ko kung hanggang kailan ko hahanapin ang si Dante,
kung hanggang kailan ako mangungulila sa kanya, o kung kailan mapupunan ang masakit
na parte at kahugkangan sa aking puso.

Hindi ko alam ang sagot, basta ang akin sa ngayon ay kailangan kong pagbutihin ang
sarili ko para sa pamilya ko. Doon ko na lang ililipat ang pagmamahal at enerhiyang
natitira sa akin na dapat sana ay para kay Dante.

"Wala, okay lang ako. Naisip ko lang kung nagbuhos ako kanina pagkatapos kong
tumae." I joked. Napangiwi naman si Kimberly.

"Kaganda mong babae ang salaula mo! Hala sige! Ngiti! May kliyente tayo!" Tumango
naman ako. Kailangan ko lang talagang aliwin ang sarili ko para hindi ko siya
naiisip. Buong gabi ay iniwasan konh isipin ang alaala namin ni Dante kahit na
halos lahat ng bagay sa paligid ko ay naaalala ko siya. Binawalan ko ang sarili ko.
Hindi dapat. Hindi ko na siya pag-aari. Masakit man isipin pero ang naging pag-aari
ko ay si Dante at hindi si Hyron Demitri.

Hindi totoo si Dante. Isa lamang siyan kasinungalingan at umibig ako sa isang
kasinungalingan...

Mahaba ang gabing iyon. Natapos kami nang mag-aalas kwatro na nang madaling araw.
Tumulong ako sa paglilinis at pag-aayos ng lugar. Habang nagwawalis ay nagulat ako
nang may makita akong isang lalaking nakahandusay sa sulok, mukhang lasing na
lasing siya. Napaawang ang mga labi ko.

"Madame Tricia." Tawag ko. "May lalaki po doon sa dulo, wala po siyang malay." Sabi
ko. Agad naman namin siyang pinuntahan at dahil hindi nga namin alam kung saan sya
dadalhin, wala din siyang ID sa wallet niya kaya iniuwi na lang namin siya sa bahay
namin. Binuhat siya ng mga waiter namin.

"Oh, dahil ikaw ang nakakita niyan, ikaw ang magbantay diyan." Sabi sa akin.

"Ha? Pero malamok dito sa sala." Tumingin ako kay Madame Tricia. Napailing na ang
ako. Wala naman akong magagawa kundi ang sumunod na lang. Binigyan naman ako ng
kumot at unan pati na rin ng katol ni Kimberly tapos ay inaya niya si Pancho ---
iyong head waiter namin sa restobar --- sa loob ng silid namin. Alam ko na agad ang
gagawin nila.

Binalingan ko ang lalaking walang malay. Tinitigan siya. Mahahaba ang pilik-mata
niya - parang iyong sa manika. Matangos ang ilong niya, manipis ang mga labi, medyo
moreno siya at habang nakatingin ako sa kanya ay bigla kong naalala si Dante.
Hindiko alam kung bakit pero natutuwa ako dahil pakiramdam ko ay siya si Danwte ko.

Hindi na ako nakatulog. Nakatitig na lang ako sa kanya. Hindi ko na nga namalayan
an oras. Umaga na pala pero naroon pa rin ako at titig na titig sa mukha niya.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko at hinaplos na ang mukha niya. Napaluha ako.

Dama ko hangang ngayon ang sakit. Tatlon taon akong naniwala sa kasinungalingan.
Mahal na mahal ko siya. Kaya kong tanggapin na hindi siya si Dante pero sana sinabi
niya sa akin ang totoo. Matatanggap ko naman dahil mahal ko siya pero sa tatlong
taon na kahit minsan ay hindi niya nabanggit at mukhang wala siyan balak banggitin
ay nasasaktan ako. Lalo pang nadagdagan ang sakit nang sabihin niya sa akin na
kaya niyang ibigay sa akin ang lahat dahil may pera siya. Hindi ko alam na ganoon
lamang ang tingin niya sa akin. Hindi naman ako ganoon klase ng babae.

Pinahid ko ang luha ko dahil baka isipin nila na pinaglalamayan ko na ang lalaking
ito. Hindi ko naman siya kilala. Tumayo ako pero nagulag ako nan hatakin niya an
kamah ko. Nang lingunin ko siya ay nakabukas na ang mga mata niya. !napaawang ang
mga labi ko nang makita ko ang kulay ng mga mata niya.
Berde...

"Sino ka at anong ginawa mo sa akin?!" He hissed. Hinablot ko palayo ang kamay ko

sa kanya. Kinakabahan ako.

"I-ikaw... sino ka?"

"Don't you know who I am, bitch? The name is Hunter Ray Demitri."

Demitri...

Hyron Demitri....

Kailan ba ako makakatakas sa anino niya?

Tumayo ako at tinawag ko si Madam Tricia. Lumabas siya nan naka-roba lan. Nang
bumalik kami sa lalaking nagpakilala bilang Huneter Demitri ay nakayuko na siya.
Marahil ay sumasakit ang ulo niya sa dami ba naman nan nainom niya kagabi. Hindi na
ako nagsalita.

Kung Demitri siya, siguro ay kapatid siya ni Dante. Iyon siguro ang dahilan kung
bakit ko naaalala si Dante sa kanya habanh nakatingin ako kanina. Pareho sila ng
hugis ng mukha. Pareho sila ng kulay ng mga mata. Hindi ko alam kung totoo ang nasa
isipan ko, pero kung totoo nga, anong gagawin ko?

Kung sabagay ay hindi ko naman na siya makikita pagkatapos ng araw na ito.

"Lasing na lasing ka kasi. Nakita ka ni Lulu sa isang sulok. Hindi naman namin alam
kung saan ka dadalhin, wala kang dalang ID at kung ano kaya inuwi ka namin dito.
Ang gwapo mo, ang ganda ng mga mata mo."

"Alam ko. Gusto mo ako, kaya lang hindi kita type." Sabi niya kay Madame Tricia.
Nanlaki ang mga mata ko at saka ngumisi. Nakakatawa naman ang hitsura nilang
dalawa. Pinakain siya ni Madame Tricia at saka pinahiram siya ng telepono para
makapagpasundo siya. May kausap siya sa phone ay naringgan kong tinawag niyang
Heath ang kausap niya, mukhang nang magkasundo na sila ay ibinaba na niya ang
telepono.

Kumain na siya. Lahat ng tao sa munting bahay namin ay nakatitig sa kanya. Para
silang nakakita ng artista. Si Madame Tricia naman ay halos isubo na sa kanya ang
kinakain niya.

"Madame may tao po, hinahanap daw si Hunter Demitri."

"Papasukin mo."

Lumipad ang mga mata ko. Kumabog ang dibdib ko nanb mamataan ko ang pamilyar na
mukhang iyon.

Si Dante.

"Sabi ko si Heath ang kailangan ko, bakit ikaw anb nandito?"

Nagtago ako sa likod ng mga waiters namin.

"Let's go, Hunter. Pinag-alala mo si Mama kagabi."

"At least kagabi lang, eh ikaw? Twelve fucking years and then you'll barge in like
nothing ever happened. Fuck you, Hyron."

Napasinghap ako nang makita kong sinuntok niya ang Hunter na iyon. Lalong lumakas
ang kabog ng dibdib ko.

"Let's go!" He hissed. Hinatak niya sa kwelyo ang Hunter na iyon. Ni hindi siya
nagpasalamat. Nang makaalis sila ay saka lang ako lumabas.

"Mayaman siguro sila." Wika pa ni Kimberly. "Tapos ang hot!"

Huminga na lang ako nang malalim at saka umakyat sa silid kung saan natagpuan ko na
naman ang sarili kong umiiyak kahit na sawang-sawa na ako...

4. Again

"Why?!"

Hinaplos ko ang likod ni Hyan habang kaharap naming dalawa si Hunter na mukhang
hanggang ngayon ay may hang over pa rin. He was so drunk --- iyon ang sabi sa akin
noong waiter na nakausap ko kanina. Ayon sa kanila ay nahanap nila si Hunter sa
loob ng restobar na iyon habang walang malay. Ang suspetsa niya ay nanakawan ng
wallet ang kapatid ko kaya wala siyang ID -- maski na ang susi ng kotse niya ay
wala. Mabuti na lang at nang magpunta siya sa bar na iyon ay hindi niya dala ang
sasakyan niya kung hindi ay nanakaw na rin iyon.

"You were gone all night! Tumaas ang presyon ni Mama dahil sa'yo! Pasalamat ka at
nasa Cebu is Daddy kung hindi ay lagot kang talaga! Anong problema mo, Hunter
Ray?!"

"Hyan, tama na, baka makunan ka." Bulong ko sa kanya. Nakita kong ngumisi si
Hunter.

"Pumapel ka na naman, Hyron." He mocked me. "Sa tingin mo ba ganoon kadali? Sana
hindi ka na lang bumalik. Wala ka naman mapapala dito. Hindi ba at ayaw mo sa amin?
Hindi ba ayaw mong maging anak ni Daddy? Hindi ka naman namin kailangan. Andyan si
Ate, siya ang hahawak sa kompanya, ako pagkataposmko ng MBA ako pa mismo ang
magsasabi kay Daddy na ako ang gawin ng next in line dahil ako gusto kong mamahala
ng kompanya. Hindi ko tatakasan ang pamilya ko, hindi tulad ng ginawa mo.
Napakawalang - kwenta mo!" Sigaw ni Hunter sa akin. Tumaas ang sulok ng bibig ko, I
acted on instinct, sinuntok ko siya, tinamaan naman siya sa gilid ng pisngi niya.
Napasigaw si Hyan. Wala na akong pakialam.

Alam ko na tama ang lahat ng sinabi niya pero wala siyang karapatan dahil mas
matanda ako sa kanya. Alam kong mali ako. Alam kong hindi tama ang mga ginawa ko
pero heto si Hunter at hinuhusgahan ako.

Ang problema kasi sa mga tao, hindi pa alam ang istorya at ang nakaraan ay
nanghuhusga na. Hindi naman ako binigyan ni Hunter ng pagkakataon para ipaliwanag
ang sarili ko. Kung siya ang nasa katayuan ko noon, hahangarin niya rin ang
kalayaang gusto ko. Mali ang paraan ng pagkuha ko nito pero nagsisisi na rin naman
ako.
Narito na ako. Umuwi na ako. Nagsisisi na ako at handa na akong pagbayaran ang mga
kasalanan ko. Bumalik ako para kay Mama at Hyan at kay Daddy. May parte na dahil
gusto kong patunayan kay Lualhati na narito na ako at sinunod ko na siya pero
aanhin ko pa ang kaisipang iyon kung hindi ko naman na siya nakikita at nakakasama?
Natanggap ko na na hindi na sa akin si Lualhati. Siguro tama si Aunt Hera,
kailangan ko nang kalimutan ang buhay na mayroon ako noon sa isla para nandito na
lang ang focus ko.

"Nagagalit ka sa akin dahil nagsasabi ako ng totoo?!" Tinulak ako ni Hunter.

"Gumising ka Hyron! Hindi ka naman tanggap dito! Wala kang lugar! Hindi ka namin
kailangan!" Sinuntok din ako ni Hunter. Si Hyan naman ay hindi na naampat sa
pagsigaw. Nagpambuno kaming magkapatid. Galit siya sa akin pwes ipapakita ko kung
sino sa aming dalawa ang mas maawtoridad. Hindi ako papatalo.

"Tama na iyan!"

Pumailanlang ang boses ni Helios Demitri. Nanigas ang likuran ko. Naka-hang ang
suntok na papakawalan ko sana para kay Hunter. Nanlaki ang mga mata ko nang bigla
ko na lang naramdaman ang suntok niya sa akin. Napaupo ako.

"Hyron Yvan! Hunter Ray, in my office now!"

"But Dad!" Reklamo pa ng kapatid ko

"Now!"

Hunter marched inside. Ako naman ay tumayo na rin. Dadaluhan ko sana si Hyan pero
naunahan na ako ni Daddy. Inalalayan niya si Hyan papasok sa loob, nakasunod naman
ako. Iniisip ko kung kakausapin ako ni Daddy sa loob, hindi ko alam kung anong
gagawin niya sa akin, kung ano bang sasabiuin niya o kung titingnan niya na ba ako
sa mga mata sa ngayon.

I went to the office. Naroon si Hunter na nakaupo sa isang silya. He was staring at
me.

"You got us in trouble." Sabi niya sa akin.

"Ako nga ba? Ikaw ang nagsimula."

"Wala namang masama sa sinabi ko. Lahat iyon totoo!"

"What the hell were you two thinking?!" Daddy barge in the office. Galit na galit
siya. His eyes were in flare and in the thirty years of my life, iyon lang ang
pagkakataon na nakita ko na ganoon siya kagalit sa akin.
"He's the one who started it!"

"Shut up, Hunter! You're grounded and I'm taking your car away!"

"Dad!"

"And you." He spoke pero kay Hunter siya nakatingin.

"Look at me, Daddy." I dared him. I want him to look at me. Naghintay ako. "Look at
me, Dad. I want you to look at me."

"I can't." He said. "How can I do that if everytime I look at you, I am reminded of
how lousy of a father I am? You... I love you, Hyron, I'm glad you're back but it's
not easy having you around."

He walked away. I wanted to call him. Sinundan ko siya. Naabutan ko siya sa gitna
ng hallway. Hinawakan ko ang balikat niya.

"Dad, I'll do everything just forgive me." Pinalis niya ang kamay ko at saka ako
iniwan. I took a deep breath. How an I redeem myself. Ni hindi niya ako kayang
tingnan sa mga mata. Ganoon siya kagalit sa akin. Hindi ko naman siya masisisi
dahil ako naman talaga ang may kaosalanan and maybe he can give me a chance by
making him see how hard I'm working now. Hindi ko pa rin naman gusto ang kompanya
pero handa na akong kalimutan ang lahat nang iyon para lamang mapatunayan sa kanya
na nagsisisi ako.

Nang tuluyan nang mawala si Daddy sa paningin ko ay pumasok naman ako sa silid ni
Hyan. Nakahiga na siya doon ay hinahaplos ang tyan niya. Bawal siyang ma-stress
pero hindi naman maiwasan at dahil nga iyon sa akin. I'm thinking of getting my own
place pero kapag umalis naman ako dito ay malulungkot na naman si Mama at baka
lalong lumiit ang tsansa na magkaayos kaming mag-ama.

"Hey, are you okay?" I sat on her bed. She looked at me and then she sighed.

"I'm telling dad everything after his birthday this week."

Napatitig lang ako kay Hyan. Alam ko kung anong sinasabi niya pero ako ang hindi
mapalagay. Kapag sinabi niya ang totoo kay Daddy, iyong tungkol sa anak niya at sa
relason nila ni Juan ay baka lalong magkaroon ng sama ng loob sa amin makakambal
ang tatay namin. Kung ako naman ang tatanungin ay ayoko naman nang maungkat ang
parteng iyon nang buhay ni Hyan. Ang mahalaga naman ay tinapos na niya a hindi na
iyon mauulit.

"Bakit?"

"I owe it to him. Ayoko nang maging mahina, Hyron. Nakabalik ka diba, sinusubukan
mong itama ang mali, ako rin, kapatan ko din iyon. Hindi naman habambuhay na
nakadepende ako sa'yo. Kailangan ko na ring matutuhan ang tumayo sa mga paa ko at
harapin ang buhay at reyalidad na ako lang a hindi kasama ikaw o si Daddy."

"Anong sasabihin ng iba?"

"Wala akong pakialam. Kung gusto akong idemanda ni Rafaela ay wala akong pakialam.
Kung ipapamukha sa akin ni Aunt Hera na kabit ako tatanggapin ko kasi totoo naman.
I got myself into this mess, and I'm getting myself out."

Naiintindihan ko siya, mukhang wala naman na akong magagawa sa iniisip niyang

plano. Basta ang mahalaga ay maayos pa rin siya at gagawin ko ang lahat para hindi
siya masakan ng kahit na sino lalo na ng Rafaela na iyon.

I kissed Hyan's forehead and left the room. Nakasalubong ko si Aunt Yna. Ngumiti
siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.

"Your mom and I are talking at sa surprise party ng Daddy mo, ipapakilala ka na rin
at ipapaalam sa buong mundo ang pagbalik mo."

Hindi ko alam kung bakit hindi ako komportable sa naisip niya. Wala namang problema
sa akin pero paano naman kaya ako ipapakilala kung hindi ako matingnan ng sarili
kong ama sa aking mga mata.

"Is that even possible, Auntie? He hates me."

"He doesn't hate you. Hindi lang niya matanggap na mas matalino ka kaysa sa kanya."
She joked. Napailing na lang ako. Sa daratimg na Linggo ang birthday ni Daddy. Si
Mama ang busy sa pag-aayos ng lahat. Ang alam ko ay ayaw ni Dad na magkaroon ng
celebration dahil nga kakamatay lang ni Lolo Tata at Nanay pero hindi naman
makapagpigil si Mommy, maliit na handaan lang naman daw para i-celebrate ang
kaarawan ni Daddy.

"Kailangan ninyo ng date para sa birthday ng Daddy ninyo ha, Hyan imbitahin mo si
Abelardo. I heard your dad likes him."

"Plastado lang ang taste ni Dad." Komento ko pa habang kumakain kami nang hapunan.
Natawa si Mama sa akin. Si Auntie Yna ang kasama naming kumakain, si Daddy kasi ay
kasama si Daddy Yto at Aunt Hera dahil may board meeting sa hotel.

"Ikaw, Hyron, may ipapakilala ako sa'yo. Iyong anak ni Mr. Nakamura. Si Junko. Siya
ang dalhin mo sa birthday ng Daddy mo. Maganda ang batang iyon, mabait pa. Nasa
last year na siya ng internship niya as a doctor." Pagbibida pa ni Aunt Yna.

"Anak, wala ka bang naging karelasyon nang nasa isla ka pa?" Tanong ni Mama sa
akin.
Lahat --- kahit si Hunter ay natahimik at tumitig sa akin na tila ba lahat sila ay
nag-aabang ng sagot. Si Haley ay nakangisi sa akin. I looked at her eyes, may eye
condition siya, ang mga mata niya ay hindi magkapareho ng kulay, ang kanan ay berde
--- namana niya kay Daddy --- ang isa naman ay itim na itim --- namana niya kay
Mama.

"Meron." Sagot ko. Sabay-sabay na nanlaki ang mga mata nila.

"Nasaan? Anong pangalan? Maganda ba? Magugustuhan ko ba iyan? Baka naman parang si
Rafaela iyan na pera lang ang habol sa'yo." Nakataas ang kilay na tanong ni Hyan.

Nakita ko naman na pinalakihan siya ni Mama ng mga mata. Gusto kong matawa. Iyon pa
lang ang sagot ko ay kung anu-ano na ang naisip na itanong sa akin ni Hyan. Hindi
ko tuloy alam kung sasabihin ko sa kanila ang tungkol kay Lualhati.

"Her name is Lualhati..." Panimula ko. Hyan snorted.

"What a name. I don't like her name. It sounds so cheap and mabaho. Pwede bang iba
na lang ang magustuhan mo? I hate her already."

"Bakit, Hyan, nakilala mo na ba siya? You only know her name and not her story so
don't judge her. Isa pa, wala naman na kami. Umalis na siya at nasa Dubai na. Hindi
ko na siya guguluhin."

Hyan rolled her eyes. Ngumiti naman si Mama sa akin. Ipinagpatuloy ko na lang ang
pagkain tapos ay hindi na ako muling kumibo.

Nasasaktan ako kapag naiisip ko na wala na si Lualhati sa akin. Kailangan ko na nga

lang siyang kalimutan. Hindi ko na siya dapat iniisip.

Natapos ang hapunan nang gabing iyon nang ang pinag-uusapan ay ang party ni Daddy.
Mukhang excited talaga si Mama para dito. Halos hindi na nga siy natutulog dahil
inililista niya ang lahat ng dapat gawin para sa darating na Linggo.

Ako naman ay nasa silid ko at nakatingin lang sa kalangitan. Wala masyadong bituin
sa langit...

Si Lualhati ang langit ko...

------

Wala masyadong bituin sa langit. Ganoon talaga siguro sa siyudad. Masyado kasing
maraming ilaw kay nahihihigitan nito ang liwanag ng mga bituin sa langit.
Napapangiti ako. Naaalala ko si Dante, tuwing gabi ay tatayo kami sa veranda at
doon, titingalain namin ang mga bituin. Ipakikilala niya sa akin ang mga pangalan
ng mga iyon habang ako ay nakasandal sa matipuno niyang dibib.

"Hey, they say I'll find you here!"

Napalingon ako nang marinig ko ng isng pamilyar na tinig. Nang lumingon ako ay
nakita ko si Hunter Demitri na may dalang mga kulay pulang rosas at naglalkad siya
papunta sa akin. Break time ko noon at nagpaalam ako kay Kimberly na aakyat sa
rooftop para magpahangin. Masyado kasing matapang ang amoy ng sigarilyo sa ibaba.

"A-anong ginagawa mo dito?" Kinakabahang tanong ko. Nagkibit-balikat siya at

iniabot sa akin ang bulaklak na dala niya. Nagkibit siya ng balikat at saka ngumiti
sa akin.

"Hindi lang ako nagpahalata sa'yo noong una pero nagagandahan ako sa'yo. Hindi na
kita makalimutan kaya bumalik ako. Wala akong pakialam kahit na ma-ground ulit ako
ng Tatay ko basta makasama at makita lang kita." Napaurong ako nang haplusin niya
ang mukha ko. Hindi pwede ang sinasabi ng batang ito.

"Ano ka ba? Nababaliw ka na yata. Hindi tayo pwede."

"Dahil mayaman ako at mahirap ka lang?"

"Dahil bata ka pa. Twenty-seven na ako. Hindi ako pumapatol sa bata." At isa pa,
kapatid ka ni Dante. Gusto ko sanang idagda iyon pero hindi ko na ginawa.
Nilagpasan ko siya pero kinuha niya ang kamay ko.

"Bayad ka na. Sinabi ko kasi kay Madame Tricia na gusto kita kaya akin ka na
ngayong gabi. Saka twenty- two na ako, hindi na mahalaga ang edad. Basta gusto
kita."

Nagulat ako nang hatakin niya ako palakad. Hindi ko alam kung saan kami pupunta.
Pilit naman akong pumapalag.

"Teka! Hindi dahil gusto mo ako, okay na tayong dalawa. Hindi mo nga ako tinatanong
kung gusto kita eh!" Nakadama ako ng inis. Natawa naman siya. Nasa parking lot na
kami noon at isasakay na niya ako sa kotse niya kaya umalma ako.

"I'm a Demitri, what do you expect? I always get what I want. I have my ways. Hindi
ko na tatanungn kung gusto mo ako, sisiguruhin ko na lang na magugustuhan mo ako."

"Hindi! OY! Wag mong ipilit!"

"Pero bayad na ang gabi mo, kapag hindi ka sumama sa akin, idedemanda ko ang amo mo
at ipasasara ang restobar ninyo nang lahat kayo ay mawalan ng trabaho." May
pagbabanta sa tinig niya. Napasimangot ako. Binuksan ko ang pintuan ng kotse niya
at sumakay na. Ako pa ngayon ang tila paghihintayin niya.
"Hoy! TANG INA KA SUMAKAY KA NA DITO!" Sigaw ko sa kanya. Mukhang nasiyahan naman
ang ulol na kapatid ni Dante ito na ang huling beses na mauuto niya ako sa susuno
ay makikiusap na lang ako kay Madame Tricia na wag akong gawing babaeng
binabayaran. Papanindigan ko na mukha akong Poon at virgin ao kahit ilang beses na
akong kinembelar ni Dante sa loob ng tatlong taon. Hobby nga kasi niya ang
ikembelar ako noon, naging hobby ko na rin. Minsan ako pa ang nag-aaya sa kanya. I
shook my head. Kay Dante lang naman ako lumalandi --- okay lang noon dahil
boyfriend ko naman siya.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Humantong din kami sa isang class A na club.
Maraming nakapila sa entrance pero hindi na kami pumila. Diretso lang kaming dalawa
at pagpasok sa loob ay agad akong isinayaw ni Hunter. Nakatayo lang naman ako doon
at tinitingnan siya.

Para siyang macho dancer sa lambot ng katawan niya. Medyo nakakadiri nga kasi may
pakagat-kagat pa siya ng labi. Napapailing ako.

"H'wag kang gumanyan, mukha kang malibog!"

Nakangiti siyang tumingin sa akin.

"Ano?" Hindi kami magkarinigan. Napailing ako. Sumigaw na ako.

"H'wag kang gumanyan kasi mukha kang naglilibog!" Kasabay nang pagsigaw ko ay ang
paghinto ng tugtog. Boses ko ang pumailanlang at lahat ng tao ngayon ay nakatingin
sa akin. Naitikom ko ang bibig ko.

"Sa ganda mong iyan, sinong hindi maglilibog sa'yo?" Ganting sagot niya. Lalong
namula ang mga pisngi ko. Tumalikod na lang ako para umalis. Tama na na napahiya
ako nang ganoon. Nakakahiya na talaga.

Ano na lang ang iisipin ng ibang tao? Na atat ako sa kembelar? Hindi oy! Hindi
naman nagugutom ang puke ko. Diet siya.

"Lulu saan ka pupunta?!" Tanong niya habang papalabas ako ng bar. Hinawakan niya
ang braso ko.

"Uuwi na ako. H'wag ka nang mapilit. Ayoko sa'yo okay, hindi kita pwedeng
magustuhan."

"Maraming bawal sa mundo at hindi ako kasama doon. I'm free Lulu. Gusto mo ng
taste?" Akmang hahalikan niya ako nang itulak ko siya palayo at tumakbo sa labas.
Ang lakas ng kaba ng dibdib ko.

Ganoon ba talaga ang lahi nila? Masyado silang agresibo. Parang si Dante lang noong
nagsisimula palang kaming dalawa.

Nakarating ako sa labas ng bar na iyon. Papara na sana ako nang taxi nang mapansin
ko ang dalawang lalaking nagpapambuno sa gilid.

Umigkas ang kamao ng isa at ang isa naman ay sumadlak sa lupa. Ang isa at tumayo,
sumipa. Basta nagpapalitan sila ng suntok. Nakadama naman ako ng kaba dahil
pamilyar sa akin ang bulto ng isang lalaking iyon.

Para akong nahihipnotismo na lumapit sa lugar na iyon. Hindi ko na nga namalayan na

nasa tabi ko na si Hunter.

"Teka, si Juan iyon ah.'' Sabi niya pa. Kung sinuman sa kanila si Juan ay hindi ko
matukoy, pareho kasing duguan ang mukha ng mga lalaki. Nang makalapit ako ay nakita
at nakilala ko kung sino ang isa sa dalawang lalaking iyon.

Si Dante.

Siya naman ngayon ang nakakalamang sa suntukan. Halos sumadlak na ang lalaki sa
lupa, duguan na ito. Nakabawi iyong isa at si Dante na ngayon ang binubugbog.

"Holy shit! JUAN! HYRON! Stop!" Umawat si Hunter pero wala siyang nagawa. Nanlaki
ang mga mata ko nang makita kong may hawak ang lalaki na isang malaking bato at
ipupukol iyon kay Dante.

I gasped. Tumakbo ako para itakip ang katawan ko kay Dante sabay sigaw nang: TAMA
NA IYAN -- in my not so pabebe bading voice.

Napapaluha ako.

"TAMA NA PLEASE! TAMA NA!" Hinarap ko ang lalaki, naibaba niya ang batp habang
nakatingin sa akin. I lookd back at Dante. His eyes were green. Nasasaktan ako
kapag nakikita kong iba ang kulay ng mga mata niya.

"Pangga..."

Tinawag niya ko.

Nag-iwas ako ng tingin. Yumuko ako tapos ay tumakbo palayo. Alam kong nakasunod
siya. Nagtago ako sa likod ng mga poste.

"Lualhati!" Sigaw niya. Kagat labi akong nagsusumiksik sa liko nang poste. Sumilip
pa ako. Awang-awa ako sa hitsura ni Dante. Duguan siya. Napapaluha ako. Lalong
walang ampat ang mga luha ko nang maupo siya sa sidewalk na tila ba bigo. Tumingala
siya sa langit.
"Nasaan ka ba? Walang bituin kung wala ka..." Dinig na dinig ko siya. He was even
shaking his head. Hindi ako nakatiis. Lumabas ako at nilapitan siya. Inilahad ko
ang kamay ko sa kanya. He looked up.

"Lika, sama ka muna sa akin, gagamutin ko ang sugat mo." Mahinahong wika ko.
Hinawakan niya ang kamay ko.

Naroon pa rin ang pakiramdam ng kuryente tuwing hawak ko ang kamay niya...

5. Soul

Hindi ko alam kung paanong pigil ang gagawin ko sa tuwing makikita ko si Dante. Ang
sabi sa akin ni tatay ay limitahan ko raw ang sarili ko sa amo niya dahil kahit na
bata ito ay kakaiba daw ito mag-isip at isang patunay doon kung paano niya napalago
ang negosyong ito.
Ang kwento niya sa akin noon ay nagsimula ang daw si Dante Mercado sa isang bangka
at maliit na banyera. Dalawa lang silang nangingisda noon pero nagising na lang daw
siya isang araw na dumarami na ang sinu-supply-an nila ng ga sariwang isda.
Kahit na may nararamdamang pagtataka ang Tatay ko ay natuwa siya dahil hindi na
siya namoblema sa pag-aaral ko. Napagtapos niya ako ng nursing sa siyudad, nakapasa
naman ako sa exam pero ang hirap maghanap ng trabaho na in- line sa course na
kinuha ko.
Marami ngang ospital sa siyudad pero marami rin ang nurses na nangangailangan ng
trabaho kaya ang nangyari ay para bang unahan na lang. At isa ako sa minalas na
palaging nauunahan kaya imbes na sa ospital ko magtrabaho ay nauwi ako sa pagiging
tindera sa palengke. Nagtitinda ako ng gulay. Malaki naman ang kita, sapat para
maipadala ko sa probinsya. Pero kasabay din noon ang pagpapanggap ko.

Hindi alam ni Tatay na hindi ako nurse.

Sinubukan ko namang maghanap ng ibang trabaho, iyong nakauniporme at palaging

bihis. Matatanggap na nga sana ako sa isang call center nang tawagan ako ni Lila
--- ang bunso kong kapatid --- para sabihin na may sakit ang tatay. Kinailangan
kong umuwi noon at ang una niyang bilin sa akin ay ang ako muna ang magtrabaho sa
isdaan para hindi naman nakakahiya sa amo niyang si Dante Mercado.
Ang inaasahan kong Dante ay isang matandang kalbo na malaki ang tyan at kulang sa
ngipin. Panatag akong nagpunta sa isdaan nang araw na iyon. Kilala naman ako ng mga
kasamahan ni Tatay kaya agad nila akong sinagot nang hanapin ko si Dante Mercado.
Itinuro nila ako sa isang bahagi ng dalampasigan kung saan may dalawang magkausap
na lalaki. Isang mataba at malaki ang tyan at iyong isa nakatalikod sa akin. Agad
akong nagpunta sa kanila.

Sa pagkakataong iyon ay nagkamay na silang dalawa. Umalis ang matabang lalaki.

Akmang susundan ko iyon nang sensyasan ako ji Aling Jean. Itinuturo niya sa akin
ang lalaking nasa harapan ko at nakatalikod.

Humarap siya at ganoon na lang ang pagtataka ko.

Ito si Dante? Matipuno siya at bata pa. Mukhang maliksi at matikas ang kanyang
tayo. Nang makita niya ako at kumunot ang noo niya.

"Ako si Lualhati. Anak po ako ni Mang Jaime. Ako muna po kasi ang papasok para sa
kanya. May sakit kasi si Tatay."

Matagal niya akong tinitigan na para bang minamaliit niya ang aking kakayahan.
Nakipagkamay siya sa akin. Nakangiti na siya sa pagkakataong iyon.

"Dante." Pakilala niya sa akin. Tumango na lang ako sa kanya at nagsimula na kami
sa trabaho. Nang nasa banka na kamimay ipinakita ko sa kanya na aral ako sa mga
gawaing ganito at ipinakita sa kanya na hindi ako dapat maliitin.
Mukha namang nakuha niya nais kong iparating. Mula nang araw na iyon ay hindi naman
na ako nakaramdam ng pagmamaliit galing sa kanya.
Sa tuwina ay natutuwa akong makita siya. Napakabait niya kasi sa mga tauhan niya.
Kahit na sabihing may kaya siya ay hindi ko kahit minsan nakita na naging
mapagmataas siya.
"Ate, crush mo si Dante no?" Nagulat ako sa tanong sa akin ni Lila isang hapon
habang naglalakad kami sa tabing dagat. May hawak akong yellow bell. Inilagay ko
iyon sa tainga ko tapos ay tiningnan ko si Lila. Nakangisi siya sa akin at
nanunudyo.
"Hindi ah!"
"Hidi daw pero kagabi noong natutulog ka tinatawag mo ang pangalan niya! Sabi mo,
Dante, Dante... hmmm ang gwapo mo. Tapos kumikilig-kilig ka pa!"
Namula ang mukha ko. Sa inis ko ay binatukan ko si Lila at hinatak ang dulo ng
buhok niya.
"Wag na wag mong sasabihin iyan sa iba! Nakakahiya!"
"Anong nakakahiya?" Nagulat ako nang marinig ko ang tinig ni Dante sa likuran
naming magkapatid. Hindi ko napansin na naroon na siya dahil sa kabalbalan ng
kapatid ko. Hindi ko rin napigilan ang sarili ko na mapatingin sa katawan niya.
Noon ko napansin ang tattoo niya sa may dibdib. Parang kakaibang letra ang mga
iyon.
"May abs siya, Ate. Six. Yummy." Wika pa ni Lila sa akin. Kinurot ko siya sa
singit.
"Uuwi na kami, Dante. Magkita na lang tayo bukas." Sabi ko sa kanya. Akmang
tatalikod ako nang hatakin niya ang braso ko.
"Aayain sana kitang mamasyal mamayang gabi."
"Ay payag siya, Kuya Dante! Magkita na lang kayo sa bahay mamayang gabi!" Sigaw
naman ng kapatid ko. Nagulat ako sa ginawa ni Lila.
"Okay, pupuntahan kita mamaya." Kinindatan ako ni Dante. Si Lila naman ay halos
hindi na makahinga sa kakatalon.
"Ate, mukhang crush ka din naman ni Dante!"
"Sira ulo ka! Ang sabi ni tatay, iwasan ko si Dante. Ang sabi niya kasi ay mag
pagkatuso daw ito. "
"Kung ganoon ka-gwapo ang tuso, go na go na lang!" Tawa na naman siya. Hinatak ko
na lang siya pauwi sa bahay namin at doon naghintay nang gabi. Hindi ko alam kung
sasama ako kay Dane paalis. Kinakabahan din ako. Ano naman ang gagawin namin? Anong
mangyayari? at bakit ko ba iniisip na may gagawin kami?
Hindi naman nagtagal ay narinig ko na ang boses niya. Sumilip ako sa pintuan ng
aking silid at nakita ko siyang kausap si Tatay. Nakasuot siya ng puting t-shirt at
pantalon. Hakab na hakab sa braso niya ang suot niyang damit. Napakagat-labi ako.
Nagnanasa na nga yata ako sa taong ito.
"Magandang gabi. Lualhati." Bati niya nang lumabas ako. Iniwan naman kami ni Tatay.
"Ano, hindi kasi ako sasama sa'yo. Pasensya ka na. Si Lila kasi kung ano-anong
sinasabi." Napakamot ako ng ulo. Walang dalawang salitang namagitan sa amin umalis
siya at hindi na niya itinanggi na nayayamot siya sa akin. Kinabukasan sa trabaho
ay hindi niya ako pinapansin. Para akong hangin na dinadaandanan niya lang. Tumagal
iyon ng tatlong araw hanggang sa isang tanghali ay bigla na lang niya akong
hinalikan at sinabi sa akin na gusto niya ako at mahal niya ako.
Ganoon na lang ang kaba ko noon. Gusto kong itanong sa kanya kung bakit ako ang
sinasabihan niya ng ganoon. Alam ko naman na mas maraming babae ang pwede niyang
magustuhan dahil mas nakahihigit ang mga iyon sa akin. Sino lang ba ako, isa lang
akong taga-isla, samantalang siya, napakalaki ng mundong ginagalawan niya, lalo na
tuwing nagpupunta siya sa siyudad. Alam kong hindi lang ako ang para sa kanya pero
heto siya at sinasabi sa akin ang mga salitang iyon. Hindi ko alam ang gagawin ko.
Umalis ako at idinahilan ang panty kong isinampay kanina. Alam kong katawa-tawa
pero hindi ko talaga inaasahan ang bagay na iyon. Ni hindi niya ako niligawan.
Hindi ko na rin naman itataggi sa sarili ko na gusto ko siya. Palagi ko siyang
naiisip. Pumasok pa nga sa utak ko na hamunin siya na ligawan ako.
Pero hindi.
Nadaan ako ni Dante sa paspasan...
Nakatingin ako sa mga mata niya habang ginagamot ang mga pasa niya sa mukha. Hindi
yata ako masasanay kahit kailan sa kulay na iyon. Green. Ayon sa nabasa ko, green
is the color od renewal and rebirth. Parang siya lang, namatay siya at ngayon
muling isinilang bilang si Hyron Demitri.
"Ayan, tapos na. Sa susunod, umiwas ka sa away. Wala ka na sa isla, Hyron Demitri.
Hindi ka na nila sasantuhin dito." Wika ko habang nililigpit ang pinagkalatan
namin. Nasa isang conveniencen store kaming dalawa. Doon ko siya ginamot. Wala
naman akong balak magtagal dito. Naawa lang talaga ako sa kanya dahil sa hitsura
niya ngayon. Kung sinuman ang ugok na lalaking nagtangkang manghampas ng bato sa
kanya, isinusumpa ko siya, magkaroon sana siya ng kulani sa ulo ng bird niya nang
mamaga at hindi na niya maisuksok iyon kung saang butas niya gusto.
Nagulat ako nang hawakan niya ang kamay ko at idinikit sa pisngi niya. Hinagkan
niya ang puslo ko tapos ay hinaplos ang mukha ki. Umiwas ako. Hindi tama ito.
Tumayo ako at lumayo sa kanya.
"Aalis na ako." Wika ko sa kanya.
"Ganoon na lang ba iyon, Hati?" Tanong niya na tila nanunumbat. "Ang akala ko kaya
ka bumalik ay dahil napatawad mo na ako."
"Wala ka namang kasalanan sa akin. Sa pamilya mo ikaw dapat humingi ng tawad.
Minsan ay naiisip ko kung gaano kasakit iyong pinagdaanan nila thinking that you
died while you were in that island, having the time of your life. Didn't you even
think about them? Kahit minsan lang?"
Alam kong labas ako sa problemang pamilya ni Hyron Demitri pero hindi ko maiwasan
ang hindi mag--isip. Alam kong nasaktan ang pamilya niya - siguro ay mas doble pa o
kaya'y triple ang sakit na naramdaman nila.
They grieved for the loved one they all thought died and after almost a decade, he
came back, ano kaya ang mas masakit? Ang mawalan o ang mabalikan tapos alam mo na
ang totoong dahilan ng pagkawala niya.
"Hindi mo ako naiintindihan."
"Siguro nga." Wika ko. "Pero sila, naiintidihan ko." Huminga ako nang napakalalim.
"Tulad nila nawalan ako. Nawala sa akin si Dante, sa loob ng tatlong taon, namuhay
ako sa kasinungalingan."
"Hindi kita ginustong saktan."
"Tulad ng hindi mo ginustong saktan ang buong pamilya mo?" Tiningnan ko siya sa mga
mata. Naluluha ko. Nasasaktan ako sa tuwing nakikita ko siya. "Sorry, Hyron
Demitri, pero sa tingin ko, napaka-unfair na sa loob ng maraming panahon, nasa isla
ka at nabubuhay nang maayos habang ang pamilya mo dito ay nagluluksa. Minsan
naiisip ko na mas tuso ka pa kaysa sa mga leon. Ang sama mo, Hyron Demitri."
Hindi ko na napigilan ang mga luha ko. Bumagsak iyon sa pisngi ko pero agad kong
pinahid iyon.
"Nasasaktan ako kapag umiiyak ka."
"Dapat lang sa'yo ang masaktan. Kulang pa iyon, Hyron Demitri. Wala kang karapatang
sumaya dahil sa mga taong niloko at sinaktan mo." Napapahikbing wika ko. "Hindi
sapat na bumalik ka dito."
"Bumalik ako para sa'yo."
"Maling sagot." Sabi ko sa kanya. "Hindi ko hiniling na bumalik ka dito. Utang mo
iyon sa pamilya mo. Hindi ko tatanggapin iyang sinasabi mong bumalik ka para sa
akin dahil kung ako ang tatanungin, siguro mas maigi na hindi ka bumalik para hindi
na siila nasaktan muli."
"Kung pakikinggan mo lang sana ang rason ko, Hati. Sana maintindihan mo ako. Ginawa
ko ito para sa buhay na gusto ko. You don't know what it's like living a planned
life! Naging malaya ka samantalang ako, marangya ngunit nakakulong sa hawla!"
"Pero hindi iyon sapat! Uso ang maglayas, Hyron Demitri! Pero hindi eh! Ang
hardcore mo! Nagpanggap kang patay! Alam mo ba kung gaano kasakit mamatayan?"
Tinulak ko siya. "Sobrang sakit na para bang may napunit na parteng ng buhay mo na
kahit anong gawin mong dikit ay hindi na mare-repair. Hindi na makukumpleto. Hindi
na babalik sa dati. Ganoon iyon naramdaman ko nang mamatay ang nanay ko tapos ikaw,
may ganyan ka? Naisip mo ba kung---"
"Hinuhusgahan mo ako samantalang hindi mo naman alam ang buong kwento sa buhay ko!
Kilala mo si Dante pero hindi mo ako kilala bilang Hyron Demitri! Kilalanin mo
muna ako bago ka magsalita sa akin ng ganyan!"
"Malaki ang mundo, Hyron Demitri. Maraming mapanghusgang tao sa bawat sulok nito.
Hindi mo sila maiiwasan. Iyon ang mga taong walang alam, pero ako Hyron Demitri,
alam ko, sinabi sa akin ni Piedro ang kwento at ang dahilan. Para saan? Sa
kalayaan? Ipinagpalit mo ang pamilya mo para lang sa kalayaan? Hindi ko
maintindihan."
"Hindi mo maiintindihan dahil wala ka sa posisyon ka."
"Siguro nga at kahit kailan hindi ako malalagay sa posisyon mo kasi hindi ako anak
mayaman." Huminga ako nang napakalalim at saka muling tumalikod. Hindi na ako
nagpaalam sa kanya. Lumabas ako ng 7/11 at nagpatuloy na sa paglalakad.
Magpapatuloy ang buhay ko kahit na anong mangyari.
Nagagalit ako sa saril ko dahil kahit na anong gawin ko, hindi mawala-wala ang
pagmamahal ko para sa kanya. Kinuha niya sa akin ang tatlong taon ko, ang puso ko
pati na rin ang kaluluwa ko. Hindi ko alam kung paano ako babangon pagkatapos nito.
"Hati, h'wag mo akong iwan ngayon." Nagulat ako nang hatakin niya ako palapit sa
kanya. Hindi ko napansin na sinundan niya ako. Niyakap niya ako nang napakahigpit.
Tinulak ko siya.
"Pabayaan mo na ako. Hyron Demitri, please naman. Hayaan mo akong makabangon!"
"Anong gagawin ko habang hinahayaan kitang makabangon? Ha?!"
"Hindi ko alam." Ngumiti ako habang umiiyak. "Siguro, dapat na nating kalimutan ang
isa't isa. Nakabalik ka na sa mundo mo. Mas maraming ibang tao para sa'yo at hindi
ako iyon. Hindi ako bagay sa mundo mo, Hyron Demitri. You're rich, you're good -
looking, you have the goods in short you're a total package. You have so many
opportunities ahead of you."
"Aanhin ko ang oportonidad kung wala ka?"
I shook my head.
"Goodbye, Hyron Demitri."
Tuluyan na akong tumakbo palayo. Napakasakit ng dibdib ko. Hindi ko alam kung dahil
masikip lang ang push up bra ko o dahil ba sa nararamdaman kong sakit dahil
kailangan kong pakawalan ang taong mahal ko.
Hindi na ako lumingon. Nakabalik ako sa bar nang umiiyak nakasalubong ko si Hunter
Demitri. Mukhang nagtataka siya sa hitsura ko.
"Hey, are you okay?"
Tiningnan ko siya.
"Hindi ako okay. Umiiyak ako tapos okay ako? Ano ako baliw? Hindi ako okay! Alam mo
kung bakit? Kasi kailangan kong talikuran ang mahal ko dahil kung hindi alam kong
sasama lang siya sa akin pabalik sa isla at tuluyan niyang kalilimutan ang buhay na
nakalaan para sa kanya. Hindi ko maaatim iyon kaya ako ang nagsasakripisyo para sa
aming dalawa. I believe that he is destined for great things and if I stay with
him, I will be the hindrance. And I don't want to be the wall between his
opportunities. Kaya hindi ako okay."
Nanatili siyang nakatingin sa akin.
"Iyong sagot mo, pang-beauty queen." Wika niyang nakakaloko. He grinned at me then
he pulled me closer to hug me. Nanlaki ang mga mata ko.
"Always remember that every sacrifices you make will someday be worth it. There's a
right time for everything. That's what my father always tell me, Lulu."
Hindi man ako komportable ay napayakap na ako sa kanya. Umiyak lang ako nang
umiyak. Ang sakit kasi. Sobrang sakit. Mas masakit pa kaysa kay Kuya Eddie.
________________
I had no idea how the hell I was able to come home last night. I just found myself
sitting on my bed while looking at the window trying to see if I could change the
fact that Lualhati denied my love for her.
She just doesn't want to do anything with me at all. Napakahirap bang mahalin ako
matapos malaman ang totoo?
Hindi ba talaga madaling intindihin na ayoko sa resposibilidad na ito? Sinong
makakaintindi sa akin? Sarili ko nga lang ba?
Gusto niyang pabayaan ko siya, sana ganoon kadali iyon. Gusto kong kalimutan ko
siya, sana madali lang talaga. Bakit ba para sa kanya napakadaling sabihin ang mga
salitang iyon? Hindi niya ba ako pinahalagahan sa loob ng tatlong taon?
Sa halos ilang taon kong pagtatago, isa si Lualhati sa pinakamagandang nangyari sa
buhay ko. Akala ko ay maiintindihan niya ako, pero bakit nandito ako ngayon sa
puntong gusto kong kamuhian si Lualhati at sirain ang buhay niya.
Kung hindi naman suya babalik sa akin sisiguraduhin kong gagapang siya sa hirap
para makita niya na wala siyang ibang choice kundi ako lang.
I'm planning on how I will make her life a living hell.
"Hyron?"
I snapped out of being evil when I heard my twin sister's voice. I looked at her.
She was standing near the door. She was wearing a red robe. Wala pa siyang make-up
at kung anu-ano sa mukha.
"What happened?" Alam kong tinutukoy niya ang mga sugat sa mukha ko.
"Nothing." Wala akong ganang sagutin ang tanong niya. Ayoko ring sabihin sa kanya
na kaya ak nagkaganito ay dahil nagsuntukan kami ni Juan dahil lumabas ang video ni
Rafaela sa internet na halos nakabuyangyang ang buong pagkatao. I told him that his
wife deserves that. Wala daw akong awa. Buntis daw ang asawa niya.
I shook my head. Naalala ko pa iyong nangyari pagkatapos noong araw na ipinahiya ko
siya. Rafaela told me that Serafina Sanque is my daughter. I looked at her and spat
on her face.
Serafina is not my daughter. She doesn't have the color of my eyes at mukhang hindi
rin marunong magbilang si Rafaela. Serafina is seven - kung anak ko si Serafina,
dapat ay nine years old na siya ngayon.
Rafaela is underestimating my ability.
"Where's mom and dad?" I asked her. Nagkibit-balikat si Hyan.
"They're out somewhere doing their umpteenth honeymoon or whatever. Are you sure
you're okay?" She asked me again. Kunot na kunot ang noo niya habang nakatingin sa
akin.
"Yes, Hyan. Why wouldn't I be okay?"
"Hindi ka pa naliligo."
"I will take a bath and get ready for Daddy's party." Sabi ko na lang sa kanya.
Lalong kumunot ang noo ni Hyan. Tumayo ako at hinalikan siya sa noo saka ako
pumasok sa bathroom. I took a bath - muli ay bumalik na naman ang isipan k okay
Lualhati.
I could get her blacklisted to all the companies in this country. Pwede kong ipa-
revoke ang lisensya niya, pwede kong tanggalin ang tatay niya sa trabaho, pwede ko
siyang ipa-kidnap or I could force her and geet her pregnant so she'll have no
choice but to marry me.
Natapos akong maligo nang nagpaplano kung paano sisirain ang buhay niya.
I wore a black suit. Hyan told me that it will complement her white and gold dress.
Nang maayos na ako ay lumabas ako ng silid. I saw Hunter standing in front of the
mirror, fixing her tie while Heath and Haley sat on the couch waiting for everyone.
"Oh you're coming? Papanindigan mo talagang ipapakilala ko ni Daddy sa lahat
ngayon? Hyron Yvan Demitri, back from the dead, ready to ruin everyone's lives.
Priceless huh!" Wika naman ni Hunter. Kinuwleyuhan ko siya.
"You stay away from Lualhati."
"Bakit, pag - aari mo ba siya? Sa pagkakaintindi ko Hyron, wala na kayo. Iniwan ka
niya, ayaw niya kasi sa sinungaling!" Sigaw niya sa akin. Akmang susuntukin ko siya
nang sumigaw si Haley.
"Stop hurting everyone from this family!" She spat at me. Nakangisi lang si Hunter
sa akin. Si Heath naman ay hinawakan ang kamay kong nakaamba kay Hunter.
"Easy, pwede bang ceasefire muna? Birthday ni Dad, let's not ruin this moment and
don't make Ate Hyan angry. Bad for the baby."
Bumitaw ako. Umalis ako at nag-abang na lang sa kotse. Hindi ko alam kung paano ko
babaguhin ang pakikitungo sa akin ng mga kapatid ko. I love all of them. But I
could see how much they DON'T need me in their lives. Ni ayaw nga nila akong
papasukin sa buhay nila.
"Let's go?" Hyan said. Napatingin ako sa kanya. She really is the girl version of
Helios Demitri.
"Yes. Come." Pinagbuksan ko siya ng pintuan ng kotse. Hindi naman nagtagal ay nasa
venue na kami. Dad and Mama came in. He gave his speech. He told me he loved me and
somehow I could feel that in the way he looked at me.
Sana mapatawad ako ni Daddy.
"Kuya Hyron!" Lumapit sa akin si Artie. Kasama niya si Plata. Naupo sila sa tabi
ko. Plata was grinning at me.
"Hoy, nakita namin si Pangga noong isang araw sa may grocery. Namimili siya ng
napkin. Nandito na pala siya. Magkasama ba kayo?" Tuloy-tuloy na wika niya sa akin.
"Nagkakamens pa siya, ibig sabihin buntis siya, ang hina mo naman. Ako, akala ko
buntis ako noong nakaraan, two weeks akong delay, pero nagka-mens na ako, naisip ko
baka nasobrahan lang kami ni Piedro kaka-sex eh kasi naman, Kuya ang sar---"
"Okay, Artemis, that's too much information." Tinakpan ni Piedro ang bibig ng
pinsan ko. Napailing na lang ako.
"Hindi kami magkasama ni Lualhati." Inis na wika ko. Naalala ko ang sinabi niya. Si
Piedro Plata ang nagsabi sa kanya ng lahat. "At anong sinabi mo kay Hati? Alam mo
bang galit siya sa akin dahil sa kung anuman ang sinabi mo?"
"Hyron, sino ba sa matinong pag-iisip ang hindi magagalit sa'yo?" Wika niya pa.
"Kahit pamilya mo galit sa'yo. Mga kapatid mo, si Lualhati pa kaya na ninakawan mo
ng tatlong taon habang pinaniniwala siya sa isang bagay at isang tao na hindi naman
totoo? Nakakagulat pa ba iyon? Akala ko ba matalino ka?" Nakangisi pa ri si Plata
sa akin. Bigla na lang siyang umaray dahil kinagat ni Artemis iyong kamay niya.
"Hindi na ako makahinga, Plata babes!"
"Sorry, Babes." Wika niya. I walked out. Noon ko naman nakita na sinampal ni Daddy
si Hyan. Agad akong dumalo sa kanila. Palagay ko ay nagkaalaman na. Dad was
furious. Halos kaladlakarin na niya si Hyan papunta sa parking area. Sumunod ako.
Dad and Mama left after the exchange of hurtful words. Sumunod din sa kanila si
Uncle Yto. Naiwan ako. Noon dumating si Juan Sanque. Nagdilim ang paningin ko at
sinapak siya. Determinado akong patayin siya ngayon.
She was hurt and that's because of this bastard!
Sinikmuraan ko. Naitulak niya ako. Narinig ko si Hyan na sumisigaw. Tumingin ako sa
kanya. I saw her bleeding. My eyes widened but then Juan got the best of me and
pushed me away again. Sinabyan niya iyon ng sapak. I fell and I was sure my head
hit something and that was the last thing I could remember.
The next morning I woke up inside a hospital. I could hear my parents talking.
"This is all my fault. I'm sorry, Love." That was Dad's voice. I could hear the
strain and pain in his voice. Umiiyak na naman si Mama. Masakit ang ulo ko.
"Helios, stop. Wala kang kasalanan. The kids are like that because of the choices
they made. Hindi natin sila inumpluwensyahan. They made those choices."
"I now understand Sancho Consunji, Yza. Kung bakit galit na galit siya sa akin.
Kung bakit sa tagal nang panahon, hindi niya ako napatawad. Tinanggap niya lang ako
pero hindi niya ako napatawad. Look at the twins. They..."
My tears fell. Ngayon ko naiintindihan ang sakit na idinulot ko sa pamilya ko dahil
sa desisyon ko. At kung bibigyan ako ng pagkakataon, gagawin ko ang lahat para
makapagsimula muli.
"He's waking up." Mama spoke. I swallowed hard.
"Hyron, are you alright?" Hinaplos ni Mama ang mukha ko. I looked at her eyes. I
swallowed again.
"M-ma..." I spoke. "Where is Artie? Is she alright?"
Nagkatinginan si Mama at Daddy. Punong-puno ng pagtataka ang mukha niya.
"She's at home, Hyron. Why?" It was Dad who answered me.
"Y-you m-mean we saved her? She's not harmed? What about the other kids?"
"What kids? Hyron, what do you mean? Anong sinasabi mong nangyari kay Artie?"
"She was kidnapped, Mama. Last night..."
Nagkatinginan sila.
I sighed. I hope my soul will be saved after this.

6. Chaos

"Retrograde amnesia. That's what he's suffering from."

I was intently listening to the doctor as he talks to my parents. Naroon din ang
mga kapatid kong sina Hunter, Heath at Haley. Dad seemed skeptical. Walang habang
niyang sinabi sa doctor na hindi siya naniniwala sa sinasabi ko na siya namang
ikinagulat ni Mama. Hindi ko rin naman siya masisisi pero ang desisyon ko ay pinal
na. Gagawin ko ito para sa ikababawi ng lahat ng ginawa ko.

"It is a loss of memory-acces to events that occured before a time being. Iyon ang
nangyari kay Hyron. Siguro bago ang insidente ay naka-set ng isip niya sa timeline
na iyon kaya doon huminto ng alaala niya. Babalik rin naman ang memorya niya, we
just have to be patient and wait for him."

Matapos ang paliwanag ay agad namang nagpaalam ang doctor ko. Naiwan kaming lahat
sa silid. Si Mama ay hinaplos ang mukha ko tapos ay nagpaalam siya na pupuntahan si
Hyan. Hindi ko pa alam kung anong nangyari sa kakambal ko. Hindi ko pa siya
nakakausap. Ang narinig ko ay nakunan si Hyan. Alam kong kailangan niya ako ngayon,
hindi ko naman siya iiwan pero hindi ko pwedeng sabihin sa kanya ang plano ko.

Daddy looked at me. I stared at him blankly. Siniguro kong wala siyang makikitang
kahit na ano sa mga mata ko.

"Dad, don't tell me you believe him?" Hunter hissed.

"What do you expect? He's faking it? He passed all the tests!" Heath argued.
Napansin kong nakatingin sa akin si Haley. Tumabi siya sa akin at pumangalumbaba.

"How old am I?" She asked me.

"In my memory you're eight years old. Now, if they said that I jumped back ten
years ago you'd be eighteen now." Nagulat ako nang humagikgik siya at tuluyan nang
umupo sa tabi ko. Yumakap siya sa akin. Hindi ko maintindihan ang kinikilos ni
Haley. Ang natatandaan ko ay galit siya sa akin at hindi niya ako gustong makasama.

"Noong wala kang amnesia galit ako sa'yo kasi you never gave me the chance to
experience having a big brother that is not annoying plus you almost ruined the
family, now that you have amnesia, technically, what you did didn't happen and
technically, I don't hate you for it. You're my kuya."

"Hals..." Napatingin kami kay Hunter. Galit na galit siya. "Nagpauto ka rin? Tsk.
Sige Hyron, sino si Lualhati?" Tanong niya sa akin. Napalunok ako. The name stings
my heart but I have to keep the pain hidden.

"I don't know."

"She's my girlfriend." Sabi ni Hunter.

Naikuyom ko ang mga palad ko. "Okay. How's you're girlfriend?" Kalmado pa rin ako.

"She's very good in bed." Sabi niya pa. Nakakita ako ng dugo. Pero ipinaalala ko sa
sarili ko na hindi ako dapat magpakita ng kahit na anong reaksyon sa kanya.
Nakangiti ako.

"Good. I'm happy for you."

"Hunt, stop bullying Kuya. Hindi niya nga alam ang sinasabi mo!" Sigaw naman ni
Haley. Napansin kong tumayo si Dad sa likod ni Hunter at tinapik ang kanyang
balikat. Naupo siya sa silya na kanina ay inuupuan ni Haley.

"Hyron, we saved Artie." Panimula niya. "But you got shot and you fell in the
ocean. We lost you and we all thought you died."

"What?" Kunwa'y nagulat ako. Tumingin pa ako sa kanilang lahat. Tumango si Daddy.
"P-paano ako nakauwi? If you all thought I died how am I here?"

"You came back after Sancho died."

"Lolo Tatay died?!" I exclaimed. Hinaplos ni Haley ang balikat ko. Huminga naman
nang malalim si Daddy. Hindi ko alam kung para saan ang mga luhang bumagsak sa mga
mata ko. Basta naiyak ako. Hindi ko sigurado kung para saan.

"Kuya, wag ka nang umiyak." Daddy tapped my back.

"Wala na tayong magagawa doon. Maayos naman ang pagkamatay ni Sancho at Sheena."

Hindi ako tumigil. Naramdaman ko na lang na niyakap ako ni Daddy. Alam kong matanda
na ako para umiyak na parang batang inagawan ng candy pero nang yakapin niya ako ay
ganoon na lang ako na-overwhelm. I hugged him back.

"Oh god." Daddy mumbled. "I missed you, son."

Lalo akong napahagulgol. Tinapik-tapik ni Daddy ang balikat ko tapos ay hinalikan

ang ulo ko. Nakaramdam ako ng kasiyahan. Noong bumalik ako ay halos hindi niya ako
makayang tingnan pero heto kami ngayon, para bang walang panahong lumipas.

Hindi naman nagtagal ay kumalas na kami sa isa't-isa. Nakangiti na si Daddy sa

akin.

"The doctors said that you have to rest. I called Artie para sabihin na puntahan ka
dito. I'm sure you would want to see her. She has a boyfriend now, the company
lawyer. Piedro Plata."

"Am I doing a great job in the company, Dad?" I asked him. Nag-iba ang ekspresyon
ng mukha niya tapos ay huminga na naman nang napakalalim.

"Hyan is the CEO."

"Why?"

"Well because you... You..."

"Helios, Hyan needs you." Napatingin ako kay Mama na nagsalita. Puno ng pag-aalala
ang mukha niya. Umalis silang dalawa. Gusto ko sanang sumama para kamustahin ang
kakambal ko pero hindi pwede baka makalimutan ko ang plano kapag nakita ko siya
doon. I waited for them to come back pero mukhang matatagalan sila. Tumayo ako para
lumabas at maglakad sana pero bigla ay pumasok si Juan Sanque sa loob ng silid ko.
Mukhang nagulat siya nang makita niya akong nakatayo.

Gusto ko siyang saktan dahil sa nangyari kay Hyan pero may amnesia ako. Matagal
akong nakatayo doon, nakikipagtitigan sa kanya hanggang sa ngumiti ako.

"Juan, kamusta?" Niyakap ko siya nang mahigpit. Mukhang lalo niya itong ikinagulat.
"Hyron... What the hell?" He muttered.

"I'm sorry for Hyan's kid. You lost your child." Hindi siya kumibo. Kung naiba lang
ang pagkakataon ay susutukin ko si Juan. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kyng
magpanggap sa kanya. Huminga siya nang napakalalim.

"I haven't talked to her yet. Hindi ko alam kung paano ko pakikiharapan si Hyan
ngayon, pati na rin si Mama at Dad." Pinipigilan ko ng pagngiwi ko. Hindi ko
masikmura na tinawag niyang Dad ang tatay ko. Wala siyang karapatan. Hindi naman
sya karapat-dapat sa kapatid ko. He doesn't have the balls or even the guts to love
my sister. She broke her. May kasalanan naman ako, isa ako sa dahilan kung bakit
nagkaganoon si Hyan, pero mas malaki an sala ni Juan at dahil doon ay gusto ko
talaga siyang mamamatay.

I'd rather see Hyan end up with that loser who calls himself Abelardo than be with
this jerk.

Ngumiti ako.

"So the amnesia is real." Wika niya na tila ba hindi makapaniwala. Hindi naman ako
sumagot. Pinipigilan kong suntukin siya, sakalin at iumpog sa pader. Ang laki ng
galit ko sa kanya at gusto ko talaga siyang masaktan. Hindi ako papayag sa ganito.
Hindi ako maiisahan ni Juan. Paniniwalain ko siya pero gagawa ako ng hakbang para
makaganti.

"Ano bang akala mo? Nagpapanggap ako? Hindi ko gagawin ang bagay na ito. Hindi ako
gagawa ng kahit na anong ikasasakit ng pamilya ko."
Tinapik ni Juan ang balikat ko.

"May maganda ding naibunga ang nangyari, Hyron. We got you back."

"Ulol!" Hindi ko napigilang magsabi. Naikuyom ko an mga palad ko at nagtangis ang

mga bagang ko. Mukhang nagtaka si Juan pero hindi naman siya nagtanong. Nagpaalam
na siyang umalis. Nang wala na siya ay saka oo ipinagbabato ang mga unan sa kung
saang parte ng kwarto. Noon naman may pumasok na nurse. Nagulat pa ako.

Sa unang tingin ko kasi ay si Lualhati ang tingin ko. Kumabog ang dibdib ko. Agad
kong nakalimutan na galit pala ako sa kanya dahil iniwan niya ako at ayaw niya
akong bigyan ng pagkakataon para muling ipakilala sa kanya ang aking sarili.

I hate her.

I hate that I love her.

"Sir, okay lang po pa kayo?" Tanong sa akin. Tumango na lang ako at saka naupo sa
sitting room ng suite na iyon. Naiinip ako kaya binuksan ko ang tv.

Para ba namang nagbibiro ang tadhana nang pagbukas ko ay bumalaga sa screen ang
mukha ni Eos Demitri. There's news about him.

Oil Mogul, and one of the most sought after bachelor Eos Demitri is in the country.
The reason is unknown but no doubt about everyone excited about seeing him here in
the country. Matatandaan na isa si Eos Demitri sa mga tumulong sa mga biktima nang
bagyo noong nakaraang taon. He built seven villages for the disaster's victims.

"He's in town..." Napatingin ako kay Haley. Hindi ko napansin na nakaupo na siya sa
tabi ko at kumakain ng pop corn. "I wonder what he wants. Alam mo naman,
natatandaan mo pa ba, Mom hates him. She doesn't want him around."
Alam ko at natatandaan ko kung bakit pero hindi ako kumibo. Dapat ay wala akong
alam para hindi ako mahalata ng kahit na sino. Haley sighed. Ang sumunod na pumasok
ay si Daddy. May kausap siya sa phone na para bang sinasabi na papunta na dito ang
taong iyon. Matapos ang usapan nila ay tiningnan nia ako para sabihin sa akin na
kailangan ako ni Hyan. Inalalayan pa ako ni Haley na tumayo tapos ay nakaakbay
akong lumakad. Kasama ko siya. I missed my baby sister. I had always wondered how
she grew up. Noong nasa isla ako ay naiisip ko kung natatandaan niya pa ba ako, or
if she hates me for leaving her behind or if she turned out to be a beautiful woman
- like mom and Hyan.

Nang marating namin ang silid ni Hyan na nasa tapat lang ay agad akong nakadama ng
galit kay Juan nang makita ko ang hitsura ng kakambal ko. She's greiving. Namumugto
ang mga mata niya tapos ay lulugo-lugo siya. I acted on impluse. Agad ko siyang
niyakap at hinalikan sa ulo.

"I'm here. I'm not going anywhere. I will protect you with all my might, Little
Hyan." Naramdaman ko ang pag-alog ng mga balikat niya saka humigpit ang yakap niya
sa akin. Napansin ko si Mama na nakatayo lang sa gilid namin. She's crying. Nagulat
pa ako nang sumama si Haley sa yakap namin ni Hyan. Natatawang ipinasok ko siya sa
gitna namin.

"Hals, akala ko ayaw mo kay Hyron?" Tanong ni Hyan nang makalas kami.

"May amnesia siya. Hindi niya alam ang mga ginawa niya kaya I like him. Sana, Kuya
hindi na bumalik ang memory mo. Para ila-love kita kasi when you have your memory
back, I'm sure I' ll go back to loathing you."

Hindi na ako kumibo.

"Haley, Hyron is your brother, you should love him unconditionally." Wika naman ni
Mama.

"Are you okay? I'm sorry for your loss." Tinabihan ko si Hyan matapos ayain ni Mama
si Haley sa sitting room. Hinawakan ni Hyan ang kamay ko.

"How can I miss something na kahit kailan ay hindi ko naman nahawakan?"

"It's because you felt it, there..." Itinuro ko ang tyan niya. Pinahid ni Hyan ang
mga luha niya.
"Hindi ko alam kun anong sasabihin ko kay Abelardo. He loves Little Yvan."
"Wala kang dapat ipaliwanag sa kanya. Hindi mo naman ginusto ang nangyari. Wala
namang tao na gustong makunan diba? I'm sure you'll be a good mother someday, hindi
nga lang ngayon dahil hindi pa ito ang oras."

She looked at me. Ngumuti si Hyan kaya ngumiti rin ako. Maya-maya ay tumalim ang
mga mata niya at hinawakan ang balikat ko. Mahigpit. Napangiwi ako sa sakit.

"I don't know what the hell are you planning, Hyron. But I'm not buying your
amnesia. You can fool everyone - even dad but you ain't gonna fool me. I know how
your mind works!" She hissed. Nagulat ako pero hindi ako kumibo. Wala akong sinabi
at pinilit kong hindi magbigay nang kahit na anong reaksyon sa kanya.

"Hindi ko alam kung anong sinasabi mo, Hyan." Wika ko. Tiim ang bagang niya. Pero
hindi pa rin ako aamin.

"Good, everyone is here."

Tumigil lang ang pagtititigan namin nang dumating si Daddy. He was smiling ear to
ear. Tumabi siya kay Hyan at hinaplos ang mukha nito.
"Little Hyan, I want you to take a leave from the company. A very long leave."

"Si Hyron ang papalit, Daddy?" Tanong niya pa. Tumango ako.

"I will do my best." Panahon na para makabawi.

"No, Hyron will rest too. I want you both to rest and when you two finally
recovered, doon ko kayo pababalikin nang magkasama."

"Kaya ko naman. Daddy, kung hindi ako ang uupo, who will run the company? You have
so many things in your hands now, Dad. Let me." I volunteered.

"I'm sure, your father appreciate the effort, Hyron Yvan, but you don't have to
worry for I am here and I will be handling the Demitri Arms while you twins rest."

Mula sa likuran ni Daddy ay pumailanlang ang tinig na iyon. Napatayo si Mommy mula
sa kinauupuan niya at napuno ng pagtataka ang mukha.

"Hello, Family, did you missed me?"

Standing before me is Eos Demitri. He's Daddy's half brother. He is twenty years
younger than my father kaya halos kasing edaran lang namin siya ni Hyan. Nakangisi
siya - that signiture Demitri Devil's grin.

Binalingan niya si Mommy.

"Hello, Yza." Then he looked at Hyan.

"Hello, Dear Hyan."

"Stay away from my daughter, Eos." Galit na wika ni Mama.

"Oh, I will. That part of my life is over, dear sister-in-law and I will not do
anything to jeopardize my relationship with my brother."

Nakakuyom ang mga palad ko.

Eos Demitri is chaos.

7. Crossroads

"Hati may naghahanap sa'yo!"

Alas siyete nang umaga nang gisingin ako ni Kimberly dahil nga may naghahanap sa
akin. Hindi ako agad dumilat dahil baka mahalata niyang mugto pa rin ang mga mata
ko dahil sa gabi-gabing pag-iyak mula nang huli kong makausap si Dan-Hyron Demitri.
May parte sa akin na iniisip na sana'y puntahan niya ako para muli ko siyang
makausap. Hindi ko pa rin kasi nasasabi sa kanya ang lahat. Gusto kong sabihin sa
kanya na mahal ko pa rin siya - ang kaso nga lang hindi ko makalimutan ang
pagsisinungaling niya.
Siguro ay magmumukha akong sirang plaka sa kakasabi niyon sa kanya.
Napilitan akong bumangon nang yugyugin ni Kimberly ang balikat ko.
"Hati, h'wag mong itago sa akin ang mga mata mo. Alam kong miiyak ka. Dalawang
linggo ka nang gabi-gabing tumatangis diyan sa ilalim. Hello, iyong jugjugan ka
namin ng syota ko dama mo, iyon pa kayang iyak mo? Hala! Bumangon ka at may nag-
aabang sa'yo!"
Bumaba ako mula sa kama at nagdiretso sa banyo sa labas. Katatapos lang maligo ni
Joshua - iyong bagong head waiter namin at nakasalubong ko siya doon. Nakatapis
siya ng tuwalya. Hinarang niya pa nga ako na tila ba balak niyang magtagal para
makita ko ang katawan niya. Hindi ko naman siya tiningnan.
Pumasok na lang ako sa banyo at naghimalos, sepilyo tapos ay tinitigan ko ang
sarili ko. Pinapagod ko ang katawan ko sa trabaho para sa gabi ay tulog na lang
ako. Pero hindi pa rin epektibo. Umiiyak pa rin ako. Katunayan niyan, hindi na nga
ako nakapagpalit ng damit dahil sa kakaiyak ko kagabi. Nagsuklay lang ako tapos ay
bumaba na. Hindi ko alam kung sinong naghahanap sa akin. Wala naman akong kaibigan
dito sa siyudad kaya sino ang taong iyon?
Nang makababa ako ay natagpuan ko si Hunter Demitri sa sala na tila ba inip na inip
na. Natigilan ako. Dumako naman ang mga mata niya sa akin. Nang makita ako ay inis
siyang tumayo.
"What took you so long?! I've been waiting here since forever! Hindi naman dahil
sinabi ko sa'yong gusto kita, magfi-feeling ka na! Ayoko sa lahat iyong
pinaghihintay ako!" Sigaw niya sa akin. Naningkit naman ang mga mata ko. Sa inis ko
ay hinampas ko ang labi niya.
"Hindi mo ako pinapalamon kaya 'wag kang sumigaw sa akin! Ulol!" Akmang tatalikod
na ako nang hatakin niya ang kamay ko palabas ng bahay. Nagpupumiglas ako dahil
ayoko namang sumama sa kanya. Hindi pwedeng sabihin sa akin na bayad ang gabi ko
dahil off ko sa trabaho ngayon.
"Bitiwan mo nga ako! Babayagan kita sa lalamunan!" Sigaw ko sa kanya. "Tulungan
ninyo ako! Kini-kidnap ako nga sira ulo!"
Lahat ba ng kapatid ni Hyron Demitri, mainitin ang ulo at masama ang ugali?
"Hahalikan kita kapag hindi ka tumahimik diyan!" Sigaw niya sa akin. Bigla ay hindi
ko alam ang sasabihin ko. Ngumisi siya tapos ay binitiwan ako. Isinakay niya ako sa
kotse tapos ay yumuko siya. Nagulat ako. Halos magdaiti na kasi ang mga mukha
namin. Nakangisi pa rin siya habang kinakabit ang seat belt sa akin.
Napalunok ako.
"Tarantado." Sabi ko sa kanya. Napasinghap ako ng hagkan niya ang gilid ng labi ko.
"You talk, I kiss you. That's the deal, Lulu."
Umalis siya at umikot para naman siya ang sumakay sa kabilang side. Hindi ko talaga
maintindihan ang taong ito. Ang akala ko'y nag-usap na kami noong nakaraan na
lulubayan niya ako pero heto na naman siya.
"Hindi ba't sabi ko sa'yo noong nakaraan na hindi dahil gusto mo ay makukuha mo?
Hindi naman ako bagay, Hunter." Wika ko sa kanya. Sinulyapan niya lang ako.
"What I want, I get." Kinindatan niya ako.
"Pero hindi mo ako gusto. Akala mo lang iyon pero ang totoo, nagkakamali ka lang."
Hindi naman siya nagsalita. Napabuntong- hininga na lang ako.
"Manahimik ka na lang diyan, Lualhati, baka kapag nagsalita ka nang nagsalita,
halikan kita at kahit ayaw mo, makagawa ako ng bagay na gusto ko pero ikamumuhi mo
sa akin." Tiim ang mga bagang niya. Lalong hindi ko siya maintindihan. Anong bagay
naman iyon?
"Ano? Gagahasain mo ako?" Sinabayan ko ng pagak na tawa ang mga katagang iyon pero
sa totoo lang ay kinakabahan naman ako.
"Bakit hindi? Ang laki ng space sa likod nitong Jaguar ko."
Nanlaki ang mga mata ko.
Totoong tao ba siya?
May tendency ba siyang ganoon? Sigurado ba siya sa sinasabi niya?
Hindi na ako nakasalita dahil sa takot at kaba. Hindi naman nagtagal ay pumasok
kami sa isang exclusive village. Napanganga ako sa ganda ng mga bahay na iyon tapos
ay napakamoderno. Sa pinakadulo ng village ay may isang mataas na burol. Sementado
naman ang doon na tatahakin doon at sa tuktok noon ay may isang bahay na halos gawa
sa salamin.
Bigla ay bumalik sa akin ang alaala ng isla at ang alaala ng bahay ni Dante.
Natagpuan ko ang sarili kong naluluha na naman.
Hindi na ako nakadama ng pagkabigla nang pumasok kami doon. Siguro kaya ganoon ang
bahay ni Hyron Demitri sa isla ay dahil dito siya lumaki. Bumaba ako matapos akong
pagbuksan ni Hunter. Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad papasok.
Nang nasa sala na kami ay nakita ko ang pamilyar na mukha ni Piedro at ng pinsan ni
Hyron na bumugbog sa kanya noon sa isla. Si Artemis. May isa pang babae at lalaking
naroon.
"Maaga pa para sa show, what the hell is that, Hunter?" Wika ng babaeng iyon na
alam kong ako ang pinasasaringan. Noon ko lang naalala ang suot ko. Halos lumuwa
ang dibdib ko sa blouse na uniform ko sa bar. Naka-push up bra din kasi ako at
napakaikli naman talaga ng skirt ko. Nahiya tuloy ako. Nagsisi ako kung bakit hindi
ako nakapagbihis ng maayos at ito namang si Hunter, hindi naman sinabi sa akin na
pupunta kami dito, sana mas tumanggi ako.
"Hya..." Wika naman noong lalaki.
"Oh, what, Ignacio? Do you like what you're seeing? Hunter, you can do so much
better than that pokpok!"
"Hoy! Grabe ka naman Hyacinth!" Sabi bigla ni Artemis. "Hindi siya pokpok, nurse
siya parang si Mama Apol!"
"Nurse? What kind? A slutty nurse?"
"Hyacinth!" Wika muli noong katabi niyang lalaki.
"She's not what you're thinking she is, Hya. So shut up! Iggy, silence your woman!"
"Don't talk to Iggy like that! He's older than you!"
"So? Does that matter? He can't even make you marry him, why would I treat hi any
less?" Nakangisi na naman siya. Hindi na nakasagot ang babae.
"Oh. Nandito na sila. Tama na iyan!" Sabi naman ni Artie. Tumayo si Piedro at
hinubad ang jacket niya. Akmang ibibigay niya iyon s akin nang matigilan ang lahat
- lalo ako dahil pumasok na sa sala ang ilang katao.
Ang una kong nakilala ay si Hyron Demitri. Mukhang hindi niya alam na narito ako.
But when he looked at my direction - nakita ko agad ang galit at panibugho sa mga
mata niya - lalo na noong hapitin ni Hunter ang baywang ko.
Iyong katabing babae ni Hyron - marahil ang kakambal niya. Magkamukha-magkamukha
kasi sila. Mahaba lang ang buho noong babae. Siya marahil si Hyan.
At siguro, ang may edad na lalaki at babae sa likod nila ay ang kanilang mga
magulang.
"Family, I want you to meet Lualhati Espiritu, she's my girlfriend and I'm gonna
marry her someday."
Dahan-dahan akong napatingin sa kanya.
"H-ha?"
"Hey, Hyron, remember my girl? Lualhati? She's very much in love with me. And one
of these days, I'mma propose. And when she says yes, magpapakasal kami at aanakan
ko siya ng marami."
Gusto na ba niyang mamatay? Kitang-kita ko ang reaksyon ng pamilya ni Hunter.
Mukhang hindi naman nila ako gusto.
"Good." Wika ni Hyron Demitri. Siya naman ang naka-agaw sa atensyon ko. "I wish you
one hell of happiness. Excuse me."
Bakit ganoon? Bakit kung umakto siya ay parang hindi niya ako kilala? Napalunok
ako. Medyo masakit iyon -hindi pala, masakit talaga.
Tumalikod siya. Hindi naman ako makahinga. Masakit talaga. Minsan nai-imagine ko
ang sarili kong puso na puro tinik dahil mula nang malaman ko ang katotohanan ay
palaging may masakit sa puso ko.
Muli na naman akong nabigla nang hatakin na naman ako ni Hunter palabas ng bahay.
Dinaanan namin ang buong pamilya niya. Isinakay na naman niya ako sa kotse.
"Aalis ka sa trabaho mon iyon." Sabi niya sa akin. "Mula ngayon, akin ka na."
"Ano?" Hindi yata niya alam ang sinasabi niya sa akin. "Hindi iyon pwede! Bata ka
pa! Mas maraming oportunidad para sa'yo!"
"Bata pa ako o dahil kay Hyron? Tang ina lahat ba kayo nagpapaloko sa kanya? Ano
iyon? Magpapanggap siyang patay tapos babalik siya sa buhay namin, tapos okay na
lang ang lahat? Ngayon naman kunwari mayroon siyang amnesia, hindi siya
nakakaalala? Tapos, sinabi niya sa buong pamilya ko na "Good!" Hindi mo ba
naintindihan iyon, Lualhati? Itinanggi ka niya?! Akala mo ba hindi ko alam na ikaw
ang babae niya sa islang iyon? Matalino ako, it's not hard to put two and two
together! At dahil tinapon ka na ni Hyron. Akin ka na ngayon."
"Halimbawa sa mall, may gusto kang bagay. Isang sapatos. Isang pares na lang iyon,
nakakatuwa kasi nakita mo pero kasabay ng paghawak mo, may nakahawak nang iba anong
gagawin mo?" Tanong ko. Gusto kong makita niya ang ipupunto ko at ito lang ang
naisip kong paraan.
Ngumisi na naman si Hunter. "Itutulak ko ang may hawak sa bagay na gusto ko. Lahat
ng tao, bagay at kahit na ano pang nakaharang sa daraanan ko, itutulak ko. I am
that ruthless."
"Hindi mo ako pag-aari. Hindi mo pwedeng ipilit ang isang bagay!" Sigaw ko pa.
"Wala akong pakialam! Gusto kita! Itinanggi ka niya! Akin ka na! Pasalamat ka nga
at pinulot pa kita!"
Nainsulto akong talaga sa sinabi niya kaya sinampal ko siya ng apat na beses.
Dumilim ang mukha ni Hunter. Inihinto niya ang sasakyan sa tabin daan, bumaba siya
ng kotse at saka umikot para kunin ako. Akala ko ay palalayasin niya ako - mas
mabuti pa iyon pero bigla na lang niya akong hinalikan sa bibig. Nagpupumiglas ako.
Itinutulak ko siya palayo sa akin. Kinalmot ko ang leeg niya. Winasak naman niya
ang damit ko. Isinandal niya ako sa gilid ng kotse.
"Ano ba! Tama na!" Napapaiyak na wika ko. Takot na takot ako. Hindi ko siya
maitulak. "Tama na please! Parang awa mo na!"
Nagulat ako nang mawala siya sa ibabaw ko. Nang dumilat ako ay nasadlak na si
Hunter sa lupa. Napalunok ako nang tumayo siya. May dalawang lalaking
nakaunipormeng puti ang palapit sa kanya. Hinawakan siya sa magkabilang braso.
"Bitiwan ninyo ako!" Sigaw niya.
May isang sasakyan sa likod namin. Mamahalin rin iyon. Mula doon ay lumabas ang
isang lalaking naka-itim na suit. May tie iyon pero nakasabit lang. Dahan-dahan
siyang lumapit sa amin. Hinubad niya ang coat niya at ipinatong sa balikat ko.
Ngumiti siya - isang ngiting hindi umaabot sa mga mata.
"I'll get back to you, Miss. I just have to straighten up my nephew."
Nephew? Si Hunter? Pero halos kasing-edad lang yata niya si Hyron Demitri.
Napasinghap ako nang suntukin niya si Hunter sa sikmura.
"You are nothing but a pain in the ass, Nephew. Do you think your mother will be
happy knowing that you almost forced this woman to have sex on you?" Kalmadong-
kalmado siya habang pinagagalitan si Hunter.
"Wala kang pakialam, Eos! Buhay koi to at wala kang na doon! Ni hindi nga pamilya
ang turing ko sa'yo so don't expect me to listen!"
Ngumisi ang lalaki. Isang ngisig nakapag-paalala sa akin kay Dante.
"Kayo nang bahala diyan." Sabi niya pa. Binalingan niya ako. Nakangiti siya.
"I'm Eos Demitri, Miss. And I apologize for what my nephew did to you. If you may,
I will make it up to you by taking you home."
Hindi pa rin kumakalma ang puso ko. Kabado pa rin ako.
"Okay lang ako. Pahiram na lang ako ng jacket mo." Mahinang wika ko.
"You can have the jacket. But I still insist on taking you home."
Napatingin ako sa mga mata niya. Berde iyon, tulad ng kay Hyron Demitri at Hunter.
Hindi nga maipagtatakang magkakadugo sila. Pero may isang bagay na kakaiba sa mga
mata ng lalaking ito. Inilahad niya sa akin ang kanyang kanang kamay.
"Shall we?"
"Hindi na... Kaya ko nang umuwi."
Nagyuko ako ng ulo.
"No. I insist. Let me take you home. I won't bite..." He grinned. "Unless you want
me to."
Napasinghap ako.
---------------------
"Eos cancelled his meeting with Dad and Hyan. Something came up daw kasi."
Nasa kwarto ko si Haley nang hapong iyon. Niyaya niya akong maglaro ng chess but
she ended up teaching me. Marunong naman ako pero hinayaan ko siyang turuan ako.
Pakiramdam ko kasi ay gusto niya lang ang pakiramdam na kasama niya ako at maayos
kami. Mahal na mahal ko si Haley at natutuwa ako na hindi na niya ako iniiwasan
kaya lang ang isip ko ngayon ay puro si Lualhati ang laman.
Si Lualhati at si Hunter.
Matalino ako. Alam kong wala silang relasyon at ginagawa lang ni Hunter ang bagay
na iyon para inisin ako. He found out I have amnesia and he took that as a sign to
make me mad. Kaya ko namang pigilan, kaya lang, hanggang kailan?
The way Hunter looked at her. Alam kong gusto siya ng kapatid ko pero hindi pwede.
Kung hindi magiging akin si Lualhati, hindi siya pwedeng maging pag-aari ng kahit
na sino.
Bago pumasok si Haley sa silid ko ay kausap ko si Andres - ang isa sa mga katiwala
sa palaisdaan. Sinabi ko sa kanya na tanggalin sa trabaho si Mang Jaime at h'wag
ibigay ang parte nito sa palaisdaan. Ayaw pumayag ni Andress pero ako pa rin ang
may-ari at ako ang masusunod. Sisimulan ko nang paliitin ag mundo ni Lualhati.
Nalaman ko kasi na hindi alam ng tatay niya na narito lan siya sa siyudad. Ang
buong akala ni Mang Jaime at ng kapatid nito ay nasa Dubai si Lualhati.
Marahil ay naloko siya ng recruiter o ng agency. Ibinilin ko kay Andres na alamin
kung anong agency iyon. Yayanigin ko lang sila ng kaunti.
"Kuya, nakita mo ba iyong girlfriend ni Hunt? Sabi ni Ate Hyan, escort service daw
iyon. Mom doesn't approve of her, even Hya. Si Artemis naman sinasabi na nurse
iyon. May nurse bang ganoon? Ayoko din sa kanya. Mukha siyang mahirap. Hindi siya
bagay sa pamilya natin."
Natiim ang bagang ko.
"Okay ka lang?" Tanong niya. Hinawakan ko ang kamay ni Haley.
"Hals, Mama didn't raise you to be like that and I don't have to be well to know
that. H'wag mong husgahan ang isang tao dahil sa pananamit o base lang sa pangalan
niya. Malay mo naman may nakita si Hunter sa kanya na hindi pa natin alam?"
Umismid siya. "Fine. Teka, nagugutom ako, Kuya. Kumain tayo tapos ayain natin si
Ate na manood ng movie sa entertainment room. Alam mo nasa-sad ako kasi akala ko
magiging tita na ako. Sabagay nandyan pa naman si Kuya Abel at alam kong mabubuntis
niya ulit si Ate Hyan. It's not too late." Sabi pa ng kapatid ko.
Hindi na ipinaalam sa kanya ang gulo sapagitan ni Hyan, Juan at Abel sa kanya. She
is very young and our parents want Haley to be happy. Kung pati siya ay
poproblemahin niya ang mga bagay na iyon ay baka hindi na kayanin ng lahat.
Si Haley ang breath of fresh air nila.
Pumunta kami sa kusina. Ipinaghanda niya si Hyan ng makakain. Ako naman ay nanonood
lang sa kanya. Maya-maya ay narinig kong dumating si Hunter na kasunod naman si
Heath. Sumilip ako. Nasa may hagdan ang dalawa.
"Ulol ka talaga ano, Hunt? Halos gahasain mo na si Lualhati tapos ikaw pa ang galit
ngayon?"
Nanlaki ang mga mata ko sa narinig.
"Oo! Nakakagalit dahil kung hindi sana dumating iyong Eos na iyon sana---"
"Naituloy mo ang plano mo?" Pagtatapos ni Heath sa sinasabi ni Hunt. Wala akong
ibang naintindihan kundi ang muntik na niyang gahasain si Lualhati at ngayon naman
ay kasama nito si Eos.
Putang ina sa lahat ng puta!
"Kuya, nagdudugo ang kamay mo." Nagsalita si Haley. Napatingin ako. Hindi ko
namalayan na nabasag na ang basong hawak ko dahil sa higpit ng pagkakahawak ko
dito.
Nakakaramdam ako ng panibugo sa kapatid ko. Hindi ko alam na posible palang naisin
kong patayin o ilibing ng buhay ang nakababata kapatid.
"Kuya, halika kay Manang Belen, paayos natin iyan baka ma-infect."

Wala sa loob na sumama ako kay Haley. Dinala niya ako kay Manang Belen sa garden
kung nasaan din si Mama. Nag-alala si Mama nang makita ang nangyari sa akin.
"Hyron, anong nangyari?" Nag-aalala siya.
"Wala Ma, napiga ko iyong baso." Sabi ko na lang. Si Haley naman ay nakatingin lang
sa aming dalawa. She is very observant.
Dumating naman si Manang Belen at ibinigay kay Mama ang first aid kit. Nilapatan
niya agad ng lunas ang kamay ko.
"Hyron, sinabi ng Daddy mo na ite-train ka niyang muli para hawakan ang kompanya."
Untag niya sa akin. Alam ko naman na ang planong iyon at nangako ako sa sarili ko
na sa pagkakataong iyon ay hindi na ako tatakbo.
"Nasabi na po niya iyon Mama." Sagot ko naman. "Wala naman pong problema. Sana sa
ngayon, maging maayos na ang takbo ng lahat."
Tumingin siya sa akin.
"I missed that po and opo of yours anak." Natatawang sabi niya sa akin. "This time
don't runaway ha? Ako, umalis ako noon, I found myself,it completed me."
Tumango ako. Alam ko ang kwentong iyon. Iyon din ang dahilan kung bakit si Mama
ngayon ang namamahal sa eskwelahang pag-aari ng pamilya. Doon nag-aaral si Haley at
ang iba ko pang mga pinsan.
"Oh, ayan." Nilagyan ni Mama ng gasa ang palad ko. "Be careful, anak ha." Sabi niya
sa akin. Tumango ako. Iniwan ko sila ni Haley doon at dumiretso kay Hyan. Nakahiga
siya doon at tulala. Napatingin siya sa akin at saka umismid.
"Until when are you going to do this?"
"Hindi ko alam ang sinasabi mo. Pahiram ako ng kotse."
"Hyron, may amnesia ka, diba? Hindi ka marunong mag-drive." Tudyo niya sa akin.
Tinitigan ko siya.
"May instinct ako. Give me your keys!" I demanded.
"Whatever. Hy, I think dad knows but he's just letting you."
"Again, I have no idea what you're saying."
Tumalikod ako. Hindi ako aamin kay Hyan. Hindi ko talaga alam kung bakit hindi ko
siya maisahan kahit noon pa.
Sumakay ako sa kotse niya at nagmaneho paalis. Pupuntahan ko si Lualhati. Kailangan
ko siyang makita pero habang papunta naman ako sa kanya ay naisip kong hindi ko
naman pwedeng sabihin sa kanya kung ano ang gusto ko.
May amnesia ako.
So, I ended up waiting for her outside that cheap house. Kailangan kong gumawa ng
paraan para maialis siya doon at sa trabaho niya lalo na ngayon na tinanggal ko sa
trabaho ang tatay niya. I thought about her money, sapat kaya iyon? Nakakapagpadala
kaya siya sa kanila?
Wala sa loob na dinampot ko ang telepono para tawagan si Andres at sabihin na
ibigay kay Mang Jaime ang isang buwang parte nito pero huli na iyon, kung anong
mangyayari sa susunod ay hindi ko pa alam.
Ang tagal kong naghintay doon pero hindi siya dumating. Kahit na mag-aalas - sais
na nang hapon at nagbukas na ang bar na pinagtatrabahuan niya ay hindi pa rin siya
dumating.
I gritted my teeth.
I'm going to kill my least favorite uncle if he tuouches her.
_____________
Nagising ako sa loob ng isang silid na hindi pamilyar sa akin. Agad kong kinapa ang
sarili ko. Ang huli ko kasing natatandaan ay si Hunter na halos pagsamantalahan na
ako. Napalunok ako. May suot akong roba. Nakakumot naman ako pero dama ko naman ang
lamig ng silid na iyon.
Umikot ang mga mata ko. Magara ng kwarto - malaki ang kama.
Nasaan ako?
"Ma'am, gising na po kayo. The master is asking for your presence at the dining
table."
Kumunot ang noo ko. Sinong master?
Anong master? Iyong panlalaking eskinol o masterbate? Naapakamot ako ng ulo.
Napilitan akong sumunod sa babaeng tumawag sa akin. Naka-uniform siya ng pang-maid
peri mas modern. Naka-pencil skirt siya at three-fourths na blouse, may nametag pa
siya - ang pangalan niya ay Rochelle Jean.
Lumabas kami ng silid. Malapasyo ang bahay at sa kisame, may apat na magkakamukhang
chandelier na para bang mas mahal pa kaysa sa buhay naming dalawa ng Rochelle Jean
na ito.
Bumaba kami sa grand stair case. Nalulula ako. Maganda ang bahay na iyon. It
screams luxury and money and power. Minimalist ang design pero napakaganda.
Tumungo kami sa dining area at sa kabisera ng mesa ay nakita ko ang lalaking iyon.
Eos Demitri.
Naka-roba lang siya habang umiinom siguro ng kape o baka naman tubig lang sa tasa.
"Master, she's awake."

Dahan-dahang tumingin siya sa akin. He smiled again. Kinabahan ako.

"Did you sleep well?" He asked.
"Huh?"
"Did you felt it when they were bathing you?"
Nanlaki ang mga mata ko. Pinaliguan nila ako? Tumingin ako sa maid.
"Pinaliguan mo ako?"
"Yes, Ma'am. Apat kami. You were a heavy sleeper."
"Ha?"
"Kumain ka na. Sit near me. Here..." Tinapik niya ang isa pang upuan na nasa
kanyang tabi. Napalunok naman ako. "Come..." Itinulak ako ng babae.
"Kung makatulak ka kala mo close tayo ha." Sabi ko sa kanya. Hindi siya ngumiti.
Naupos na nga ako doon. Ang daming pagkain. Parang fiesta na. Binigyan niya ako ng
kubyertos tapos ay sinensyasan niya ang iba pang nakapalibot na maids na
pagsilbihan ako.
Tumatanggi ako pero mapilit sila. Nang malagyan ng pagkain ang plato ko ay
nakangiti na naman siya.
"Tell me, what's your name?"
"Huh? Uhm..." I bit my lower lip. "Lualhati Serena Espiritu."
"That is a very nice name. Are you in a relationship with my nephew Hunter? Did you
two had a fight that's why he acted like that?"
Umiling ako.
"And then why?"
Hindi ko alam kung bakit madali para sa akin ang sabihin ito sa kanya.
"Pinipilit niya sa akin ang gusto niya. Ayokong maging karelasyon siya."
He nodded. "I see. Why? He's rich - no offensement made, Serena." Lumipad ang
tingin ko sa kanya. Serena ang tawag niya sa akin. Hindi ako sanay.
"Ano kasi... si... uhm..." Nagyuko ako ng ulo. Hindi ako makapagsalita. Bigla ay
tumawa siya.
"Si Hyron Demitri, am I right?"
Dahan-dahan akong tumango. Tumawa na naman siya. I swear may ibang laman ang tawa
niya.
"This is going to be interesting." May kung ano sa tinig niya. Kinabahan ako. Anong
ibig niyang sabihin?
f"t�E��

8. News

"What?"

I couldn't hide my smile after hearing what Dad had to say that Sunday morning.

Hunter is going to New York for his studies. He will study abroad because our
father thinks that he's getting distracted here so he's sending him away.

We were on the gazebo, having breakfast. Hyan kicked my lower leg to stop me from
smiling - or so that's what I thought why she did that. I looked at her. She was
staring at me with her cat's eyes.

"You'll go to New York, as soon as possible. Heath will be with you next term."
Daddy said coolly. "Napag-usapan na namin ito ng Mama ninyo and she also thinks
that it's better for you two to go abroad to have better education and
opportunities. And you cannot say NO Hunter." Wika pa ni Daddy.

One down.

"Hyron, why are you smiling like that?" Biglang tanong sa akin ni Daddy. Nagulat
ako.

"Nothing dad. But, isn't this such a lovely day?" Hindi ko na itinago ang ngiti ko.
Hunter stared at me like he's going to kill me or something but I just don't care.

"Alright, Hyron. Hunter, stop looking at your brother like that. You Uncle Eos
talked to me and he told me what you did to your girlfriend." Huminga nang malalim
si Dad. Si Mama naman ay parang hindi mapakali habang nakatingin kay Hunter.

"You cannot do that again or I'm gonna send you to jail."

"She was asking for it." Sagot naman ni Hunter. Tumayo si Mama.

"Haley, Hyan, Heath, Hyron, go inside please. Hayaan ninyo muna kaming mag-usap ng
Daddy ninyo at ni Hunter." Sabi ni Mama na puno ng pag-aalala ang mukha. She shook
her head. Si Haley ang unang lumabas ng gazebo. Sumunod si Heath. Si Hyan ay umalis
na rin pero bumalik para hatakin ako sa braso. Ayokong umalis. Gusto kong marinig
kung anong sasabihin ni Mama at ni Daddy sa kanya. Ang kapal ng apog ng kapatid ko
para sabihin niya that Lualhati was asking for it - Damn him! Lualhati only begged
to me. She was mine and Hunter will never ever know how heavenly it felt being
inside of her.

"Hyron, hanggang kailan mo lolokohin ang pamilya natin? Akala mo ba naniniwala ako
na may amnesia ka?"

"Hindi ko alam kung anong sinasabi mo, Hyan." Sabi ko sa kanya. Nilagpasan ko siya
at umakyat sa silid ko. I checked my phone and I saw Andres' message. Sinabi niya
sa mensahe niya na paluwas na si Mang Jaime at ang kapatid ni Lualhati na si Lila
para lumipat nang tirahan sa siyudad. I grinned. Lumiliit na ang mundo ni Lualhati.
Ilang panahon na lang at malalaman nang tatay niya na hindi siya nakaalis papunta
ng Dubai.

Gumawa na rin ako ng paraan para magsara ang bar na pinagtatrabahuhan niya.
Ipapasara din kasabay noon ang tinitirahan niyang apartment. Wala nang matitira
kahit na ano sa kanya.

It is indeed a good day.

Lumabas ako nang araw na iyon para panoorin ang mangyayaring pagapasara sa bar
nila. I was two blocks away from them as I enjoy the view. Umiiyak ang may-ari ng
bar at nakikiusap sa mga taga-banko na h'wag kunin ang pag-aari niya habang ang mga
tauhan naman niya ay naroon at hindi makapagsalita. Lahat sila ay tulala.

Hinanap ng mga mata ko si Lualhati. Nakita ko siyang nakatayo malapit sa isang

babae at tulala na rin. I was smiling. Ipapakita ko sa kanya kung gaano kahirap ang
buhay sa siyudad. I will make her see that I am her only salvation.

Babalik din siya sa akin.

Matapos ang ilang oras ay bigong nag-empake ang mga taong dati ay doon nakatira.
Habang nakatayo ako doon ay bigla kong naisip kung saan aya pupunta si Hati? Wala
siyang kakilala at alam kong hindi naman niya tatawagan si Hunter dahil muntik na
siya nitong gahasain noong nakaraan.

Nakita kong sumakay siya sa taxi kasama noong babaeng madalas niyang kausap kapag
nasa bar siya. Sinundan ko sila at siniguro na hindi siya mawawala ssa paningin ko.
Humantong kami sa isang maliit na compound kung saan maraming bata at manginginom
sa labas. Pinagtitinginan nila ang mga bagong dating. Nakuyom ko naman ang mga
palad ko habang nakatingin sa kanila. Nasa loob lang ako ng kotse at hindi
lumalabas dahil baka makita ako ni Lualhati.

Bakit ba hindi na lang siya bumalik sa akin? Ibibigay ko naman sa kanya ang lahat!
Mukhang dito siya titira kasama ng babaeng iyon.

Mukhang may bago akong ipasasarang lugar. Mukhang kailangan kong alisin ang babaeng
iyon sa landas niya para sa akin siya magpunta.

Bandang-alas singko nang hapon nang umuwi ako sa bahay. Nakaempake na si Hunter.
Nakita ko ang luggage niya sa sala at nasalubong naman siyang nakabusangot.
Nakangisi ako sa kanya na para bang sinasabi kong sa round na ito, ako ang panalo.
Anuman ang nagtulak kay Daddy na ipadala siya sa Amerika ay lubos kong
ipinagpapasalamat.

"Akala mo ba ikaw na ang panalo, Hyron?" Tanong sa akin ni Hunter. "Wala naman ako
dito, pero sinisiguro ko sa'yong hindi mo makukuha si Lualhati. Hindi ka sasaya."

"Hindi ko alam kung anong sinasabi mo." Walang emosyon kong untag sa kanya. Ngumisi
siya.

"Five words, Hyron." He said to me. "What Eos wants, Eos gets." Sinabayan niya iyon
ng ngisi. Tumalikod siya sa akin at sala nagtungo sa sala kung nasaan si Mama. Agad
naman akong tumakbo paakyat sa silid ko.

Anong ibig sabihin ni Hunter? Sinasabi niya ba na si Eos naman ang makakalaban ko?
Hindi. Alam kong hindi magugustuhan ni Eos si Lualhati. Masyado siyang simple.
Matapobre si Eos. Iyon ang dahilan kung bakit galit siya sa pamilya namin - noon
kinamkam ni Daddy ang manang para sa kanya. Hindi ko na alam kung anong nangyari
pagkatapos noon pero ayon sa naririnig ko, naghiganti si Eos. Sinasabi niya ngayon
na tapos na siya sa paghihiganti. Alam kong hindi na niya iyon gagawin.

Pero kinakabahan pa rin ako.

"Hyron."

Pumasok si Daddy sa kwarto ko.

"Yes Dad?" Tanong ko. Ngumiti siya.

"Sa office. Kailangan lang kitang makausap." Agad naman akong sumnod sa kanya.
Pagdating sa loob ng private office ni Daddy ay nakita ko si Eos pati na rin si
Hyan. Si Hyan ay nakaupo sa kabilang dulo ng long table habang si Eos ay nasa
kabilang dulo din. Napansin kong may isang babaeng nakaupo sa isa sa mga silyang
iyon.

She was eyeing me. Pamilyar ang mukha niya sa akin. Hindi ko lang alam kung saan
ko siya nakita noon.

"Hyron, I want you to meet Junko Nagao. She's your fiancé."

"What?" Nanlaki ang mga mata ko. Hyan's eyes widened too. Eos smiled.

"Good choice, Brother." Wika niya pa.

"Nakausap ko na ang mga magulang ni Junko, you're gonna marry her one you gain your
memory back. Sa ngayon, mag-date muna kayo. Peope will see you and they will talk
about how you two met." Nakangiti lang si Daddy habang sinasabi sa akin ang mga
ito. Hindi ako makapaniwala. Ano bang nangyayari? Thirty - years old na ako pero
kailangan pa ba ng fixed marriage? Hindi ako makapaniwala.
"Hyron, you'll be working on the company and you'll be under Eos here. Hyan will
rest. Don't worry, dear, kakausapin ko si Abel para samahan kang magbakasyon. I
like that boy. He's very honest."

Napaismid ako. Binalingan ako ni Daddy.

"Ano pang hinihintay mo, Hyron? Magbihis ka at i-date si Junko." Sabi niya sa akin.
Wala akong nagawa kundi ang sumunod. Nang makapagbihis na ako - I wore a suit by
the way - ay binalikan ko si Junko sa office. She was talking to Dad and Eos. Wala
na si Hyan sa loob, marahil ay nagpahinga na siya.

"Let's go..." Wika ko kahit naiirita. Ngumiti siya sa akin. Hinawakan ko ang kamay
niya habang bumababa kami sa hagdanan. Nakita ko pa nga si Mommy na nakangiti rin
habang nakatingin sa amin.

"See that, Kuya Hunt?" Narinig ko si Haley. "Iyan ang inuuwi dito sa bahay, hindi
iyong pokpok na Lualhati na iyon. Junko is just so pretty."

Tiningnan ko nang masama ang bunso namin tapos ay bumaling nang muli kay Junko.
Naglakad kaming dalawa papasok sa kotse ko. Ako ang magmamaneho. Hindi ako
nagsasalita. She was looking at me.

"Lahat kayong magkakapatid, may green eyes no." Sabi niya.

"Yeah..." Matipid na sagot ko. "We got hat from dad."

"Kaya nga. But Hunter's eyes are different. Kapag seryoso siya dark green, kapag
galit siya chartreuse. Kapag naman nang-iinis nagiging juniper."

Palabas na kami ng village noon. Nakatingin ako sa kanya.

"You studied the shades of green just so you can name Hunt's eyes. Are you in love
with him?" Tanong ko. Hindi ko kailangan magpanggap na walang alam sa harap ni
Junko. Hindi siya makapagsalita. Tumawa siya nang malakas.

"Hindi. Napapansin ko lang naman ang mga mata niya." She sighed. "His eyes turns
parakeet every time he looks at your mom. Siguro iyon ang kulay ng mata niya kapag
titingnan niya iyong mahal niya. He loves your mom."

"Yes, and he gets to my nerves. Can we not talk about him? He's leaving for New
York tomorrow, I just hope that it's for good." Wala sa loob na sinabi ko. Tumango
naman si Junko. Hindi ko alam kung saan kami pupuntang dalawa. Naisip ko na lang
siyang ayaing kumain sa isang restaurant. Kaya dinala ko siya sa isang French
restaurant. I let her order.

I was eyeing her. Junk Nagao is beautiful. Sa tingin ko ay mas bata siya sa akin.
Ang iniisip ko agad ay kung bakit siya pumayag na magpakasal sa akin at si Daddy
naman, bakit naman naisip niyang ipakasal ako sa iba sa oras na bumalik ang alaala
ko. Hindi niya ba naisip na baka hindi naman na bumalik ang alaala ko?

"So, uhm, they said you lost your memory... how's amnesia treating you?" I grinned.

"What do you really wanna talk about?"

The woman is obviously in love with Hunter.

She smiled. A tear escaped her eyes.

"Sorry."
"What's wrong?" Bigla ay naalarma ako.

"It's... uhm, if I tell you please don't tell anyone. I don't wanna ruin his life."

"What?" Naguguluhan ako. Nagyuko siya ng ulo habang umiiyak. She bit her lower lip.

"Hun... Hunter... he... Well, I was weak and he was drunk and I tried to fight
but... he was too strong so..." Humikbi siya.

"Did he molest you?"

"It wasn't like that... though, he used force but as we go... I was letting him...
please don't say anything, please..."

Napanganga ako. Hunter raped her. And she let him...

Buong gabi ay nakinig lang ako sa kanya. Wala akong ibang naiisip kung gaano kagago
ang kapatid ko. Alam kong barumbado siya pero hindi ko alam na aabot siya sa
ganoon. I'm sure Dad will be ashamed once he finds out.

Inihatid ko si Junko sa mansyon nila. Ayoko pang umuwi. Natagpuan ko ang sarili
kong nakahinto sa tapat ng compound kung nasaan si Lualhati. Bumaba ako ng
sasakyan. Gusto ko lang siyang makausap. Pakiramdam ko kasi ay kaunti na lang at
masisiraan na ako ng ulo.

And then I saw her. Nakaupo siya sa isang mono block chair sa labas ng compound
habang nakatingala sa mga bituin. Tumingala rin akol. Nakakaramdam di kaya siya ng
pangungulila para sa akin?

Nilapitan ko siya. Bahala na.

"Magandang gabi." Wika ko. Tumingin siya sa direksyon ko at napatayo siya.

"Ha? Anong ginagawa mo dito?" Kinakabahan na agad siya.

Gusto ko siyang yakapin at halikan. Gusto kong sabihin na umuwi na lang kaming
dalawa.

Pero hindi iyon ang namutawi sa bibig ko.

"Layuan mo ang kapatid ko." Sabi ko sa kanya. "Hindi ka bagay kay Hunter. Magkano
ba ang kailangan mo para lumayo ka sa pamilya ko at sa kanya?"

Gusto kong suntukin ang sarili ko nang makita ko ang panlulumo sa mga mata niya.
Nasaktan ko na naman siya.

"H'wag kang mag-aalala. Hindi ko naman lalapitan na ang kapatid mo. Ayoko nang
lumapit siya sa akin at ayoko nang kahit na anong may kinalaman sa pamilya mo."
Mahinahon siyag nagsalita. Nakangiti pa nga siya. "Alam mo, kapag ganyang tahimik
ka lang, may naaalala ako. Iyong dati kong kasintahang si Dante Mercado. Kaya lang
magkaiba kayo. Si Dante kasi, hindi siya gagawa ng kahit na anong ikasasakit ko."

"Hindi ko kilala si Dante. Nandito lang ako para sabihin sa'yo na umalis ka sa
buhay ni Hunter."

Tumalikod ako. Sa isip ko ay paulit-ulit kong minumura ang sarili ko. Bakit ba
hindi na lang ako magpakatotoo?!
Tang ina namang buhay ito!

Nagulat ako ang bigla kong maramdamang may yumakap sa akin mula sa likuran.
Sigurado akong si Lualhati iyon. Umaalog ang mga balikat niya.

"Ano bang ginagawa mo! B-bitaw!"

"Kahit sandali lang naman..." Mahinang sabi niya. "Pagkatapos nito, hindi na kita
hahawakan, kahit tingnan ka ay ipagbabawal ko sa sarili ko."

Hindi...

Ayoko...

"Isa... dalawa..." Nagbibilang siya. "tatlo... apat... lima..." Dahan-dahang

lumuwag ang pagkakayakap niya sa akin. Humarap ako sa kanya.

"Maraming salamat sa lahat ng alaala." Tumingkayad siya para hagkan ako. Mabilis na
halik na nagpayanig sa buong mundo ko. "Kalilimutan na rin kita..."

She turned away.

Gusto ko siyang tawagin. Sa sandaling halik na iyon, natunaw ang galit ko sa kanya.
Hindi lang kasi alam ni Lualhati pero kayang-kaya niyang was akin ang mundo ko sa
isang kumpas lang ng kanyang kamay.

Kayang-kaya niya.

Umuwi akong bigo nang gabing iyon. Ano na bang mangyayari sa aming dalawa? Hindi ko
kahit kailan naisip na hahantong kami ni Lualhati sa ganito. Noong minahal niya
ako, nangako ako sa sarili ko na hindi ako siya sasaktan.

Nagawa ko iyon dahil ako si Dante Mercado. Minahal ko siya nang buo kahit na hindi
ko maipakita sa kanya ang tunay na ako. Minahal ko siya at inalagaan. Pero ngayong
ako si Hyron, wala akong magawa kundi ang saktan siya.

Tinawagan ko si Andres pagpasok ko sa kwarto para sabihin na ibalik sa trabaho si

Mang Jaime. Hindi ko pwedeng pabayaan ang tatay ni Lualhati. Hindi ko pwedeng
itapon ang pagmamahal na ito. Pinaalala ko sa sarili ko na kaya ako nandito ay
dahil sa kanya, dahil gusto kong ayusin ang buhay ko para makabalik ako sa kanya.

Dalawang araw ang matuling lumipas. Pinag-report ako ni Daddy sa kompanyan matapos
ang dalawang araw na private session kay Madame Mary Ann. Tinanggap ko ang
katotohanan na mapapasailali ako ng pamamahala ng isa sa pinaka-kinamumuhian kong
nilalang.

Si Eos Demitri.

"Nephew! Ang aga mo, excited on your first day?" Bati niya sa akin. Naninigarilyo
pa siya habang nagsasalita. Umiling ako. Hindi ako kahit kailan magiging masaya sa
pagkikita naming dalawa. Nagtuloy ako sa loob ng opisina para muling matigilan.

Pagpasok ko ay naroon si Lualhati. Nakasuot siya ng nursing uniform habang inaayos

ang iinuming orange juice ni Eos at ang ilang tableta.

Napatingin siya sa akin.

"What is this?"

"Nagkita na pala kayo ng private nurse ko." Sabi ni Eos sa akin Kapapasok niya lang
ng opisna.

"Serena, this is Hyron Demitri, my nephew. And this is Lualhati Serena Espiritu. My
private nurse.

Napatiim ang mga bagang ko.

"Bakit kailangan mo ng private nurse? Mamamatay na ka na ba, Eos?" Inis na inis

ako. Akala ko ba ayaw na niya ng kahit na anong may kinalaman sa akin? Bakit
nandito siya ngayon?

"Masamang damo ako, Hyron. Hindi pa ako mamamatay. At kung may mamamatay man dito,
hindi ako iyon."

Napasinghap ao nang lumapit siya ay Lualhati at humawak sa baywang nito na para

bang pag-aarii niya si Lualhati!

Eos grinned at me.

"I need massage, Nurse Serena. If you don't mind, Hyron?"

Pinaalis niya ako.

Tang ina!

9. Nostalgia

Ate, natanggal si Tatay sa trabaho. Ibinabalik naman siya ni Andres pero ayaw na ni
Tatay. Sumama ang loob kay Dante. Siya kasi ang nag-utos. Iyon ang sabi ni Andres.
Malakas ang naging pagsinghap ko nang mabasa ko ang text sa akin ni Lila. Ilang
araw na ang nakalipas mula nang magsara ang restobar na pinagtatrabahuhan ko kasama
na rin ang apartment na tinitirhan namin. Sa ngayon ay nakikitira ako sa pamilya ni
Kimberly kasi wala naman akong kilala sa siyudad.
Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Wala akong maipapadalang pera para kina
tatay dahil hindi na kami nagawang bayaran ni Madame Tricis dahil sa pagkalugi ng
negosyo niya. Halos wala rin siyang gamit na naiuwi dahil nga kinuha lahat iyon ng
bangko. Hindi ko ngayon alam kung saan kamay ako ng Diyos kukuha ng pera para naman
maibigay sa kanila nang hindi na ako mag-alala pansamantala.
Sa kabila nito ay nakakaramdam talaga ako ng galit para kay Dante. Hindi ko alam
kung bakit niya ito ginagawa sa akin. Wala naman akong kasalanan sa kanya. Wala
akong ginawa kundi ang mahalin siya, ibinigay ko sa kanya ang lahat ng kaya ko pero
sa huli, galit pa rin ba ang paiiralin niya? Gumaganti ba siya sa akin dahil sa
ayaw ko siyang tingnan at tanggapin? Hindi niya ba talaga ako kayang intindihin?
Noong nakaraan ay sinundo ako ng kapatid niyang si Hunter para ipakilalang nobya
nito sa kanyang pamilya. Halata naman na ayaw nila sa akin. Hindi ko naman
ipagsisiksikan ang sarili ko sa mga taong iyon.
Ang tagal na panahon na ginutom ko ang sarili ko sa impormasyon tungkol kay Dante
Mercado - Hyron Demitri pala sa ngayon. Ipinaliwanag sa akin ni Hunter Demitri na
may amnesia daw si Hyron pero dahil sa ginawa niya kay Tatay ay nahihirapan akong
maniwala sa kanya.
"Oh, bakit sambakol ang mukha mo?" Nagulat ako nang pumasok si Kimberly sa silid
naming dalawa. Huminga ako nang napakalalim at sinabi sa kanya ang problema ko.
"Ayon nga, luluwas si Tatay, hindi ko naman pwedeng sabihin na nandito lang ako,
magdaramdam iyon. Hindi ko pa alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanya na hindi ako
nakaalis."
"Sabihin mo na, Hati. Kaysa naman patagalin mo. Alam mo naman na kapag ang
kasinungalingan pinatagal, mas nakakasakit."
Napatitig lang ako sa kanya. Naalala ko ang ginawa ni Hyron sa akin. Tatlong taon
ng buhay ko ang ninakaw niya sa akin. Itinago niya ang totoo. Wasn't I trustworthy
enough for him to tell me the truth?
"Kailangan ko ng trabaho."
"Madali lang iyan. May pupuntahan akong club ngayon, gusto mong sumama sa akin?"
Tanong niya. Tiningnan ko si Kimberly. Nagbibihis na siya ngayon. Anong club kaya
ang sinasabi niya? Naisip ko naman nang mag-apply sa mga private hospitals pero
hanggang ngayon ay walang tawag sa akin. Wala pa kasi akong experience maliban sa
naging OJT ko noon. I tried applying sa mga call centers pero kahit ang mga iyon ay
hindi ako tinatawagan.
Ang problema kasi, maraming kailangan ng trabaho pero kaunti naman ang trabahong
available. Kaya ang iba, hindi talaga napa-practice ang tinapos na kurso.
"S-sige pero ayoko ng monkey business."
"Alright! Halika at lalagyan kita ng make-up!" Nakatawang wika niya. Hinayaan ko
siyang ayusan ako at nang matapos kami ay nag-taxi na lang kami papunta doon. Hindi
naman kami nagtagal at nakarating na rin kami sa club.
Malaki ang club. Pagpasok namin ay napansin ko agad ang mga parokyano nila. May
mga babaeng naka-maskara sa stage na sumasayaw at gumigiling na halos kita na ang
mga kaluluwa nila.
"Receptionist ang apply-an mo, Hati. Ako pwede naman ako kahit saan. Pwede nga
akong maging stripper. Dati naman iyon na ang trabaho ko bago ko makilala si Madame
Tricia."
Naningkit ang mga mata ko nang maghubad ang babae sa harapan. Nakita kong sinabuyan
siya ng pera ng mga lalaki sa harapan. Ang isa ay tumayo sa stage at hinawakan siya
dibdib. Matapos iyon ay yumuko pa ito para halikan siya sa dibdib na iyon.
Napasinghap ako.
"Ayoko na dito." Sabi ko na lang. Tumakbo ako palabas. Narinig kong tinawag ako ni
Kimberly. Hindi na ako lumingon. Hindi pa ako desperada para pumasok sa ganoong
trabaho. Hindi ko kaya. Nakaramdam ako ng pag-ikot ng sikmura. Bakit naman kasi
kapag umulan ng kamalasan, binabagyo ang buhay ko?
"Oh, Tang ina!" Sigaw ko nang muntik na akong masagasaan. Napatingn ako sa sasakyan
sa harapan ko, nakahinto naman siya. Kinakabahan pa rin ako.
Nanigas ang mga binti ko.
Napansin kong bumukas ang sasakyan at mula doon ay lumabas ang isang pamilyar na
lalaki.
"We have to stop meeting like this, Miss Espiritu."

Nakilala ko agad ang boses na iyon.

Si Master Eos Demitri.
Napanganga ako. He walked to me. Nakapamulsa siya. Nakabukas ang polo niyang kulay
puti dahilan para makita ko ang dibdib niya. He smiled at me. I don't know why but
there was something odd about his smile. He's smile is calm but it's like the ocean
before the storm - calm and yet chaotic.
"Ano... ano..."
Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang kamay ko.
"Sumama ka sa akin. I need to eat and I hate eating alone." He said. Para akong
manikang sumunod sa kanya. The next thing I know, nasa loob na ako ng sasakyan niya
at papunta na kami sa bahay niya. Sinalubong kami ng mga unipormadong maids niya.
Hinawakan na naman niya ang kamay ko at dinala niya ako sa dining table. Pinaupo
niya akon sa silya sa tabi niya at saka siya sumunod.
Tulad nang unang beses akong napunta dito ay pinagsilbihan pa rin ako ng mga maids
na iyon. I was really out of spaced. Hindi ko alam kung paano ako magre-react. I
was shaking my head.
Pinanood kong kumain si Eos Demitri. Magana siyang kumain. Nakangisi pa siya habang
ngumunguya. Parang ang sarap niya... ano, masarap siyang kumain... kumain ng
totoong pagkain. Ipinilig ko pa ang ulo ko nang maintindihan ko kung anong iniisip
ko. Napanguso na lang ako.
"Mind if I ask you what the hell were you doing in that place, Serena?" He asked
me. "I know that place. Sa Dubai ako naka-base pero natira ako dito and you were in
a place where people can find those cheap clubs."
Nagyuko ako ng ulo.
"Ano... w-wala na kasi akong trabaho." Sagot ko. "Naghahanap ako doon kaya lang,
hindi ko kaya... Hindi naman ako masamang klase ng babae."
He stared at me. Kapag nakikipag-usap si Eos Demitri ay talagang nakatingin siya -
mata sa mata at dahil doon ay kinakabahan ako. Ano bang gagawin ko para ma-immune
sa kanya?
"You need a job?" He asked. I nodded. "What kind of job are you looking for? Ano
bang tinapos mo noong college?"
"Nursing."
"So? Bakit hindi ka maghanap ng trabaho sa ospital? Why do you keep on coming back
to those clubs? Why, Serena? Do you like the thrill of having other men fantasize
about you?" Naging mainit ang dating ng boses niya sa huling sinabi niyang iyon. I
was only staring at him.
"Wala pa kasi akong experience masyado." Sagot ko.
"And what kind of experience are you looking for? I'm a very experienced man, I can
give you what you want."
Hindi ko alam kung bakit napasinghap ako.
"Sa trabaho ang ibig kong sabihin." Inirapan ko siya.
"Trabaho rin naman ang sinasabi ko." Nakangisi pa ring sagot niya.
Ipinilig ko na lang ang aking ulo. Kung ano-ano na naman kasing iniisip ko.
"I'll tell you this. If you're a nurse, I can give you a job as my private nurse."
"Bakit, mamamatay ka na ba?"
He laughed. His laughter reminded me so much of Hyron's. I shook my head.
"Nope. I'm very healthy. Kaya lang, minsan nakakalimutan kong kumain, at uminom ng
mga vitamins ko. I hate eating alone and these people hates eating with me, they
are intimidated by my presence and that is what I like about you, Serena, you're
never intimidated of me. So, you fit the job description. Be my private nurse and
you'll start tomorrow. I'll ask the lawyers to draft the contract so you can sign
it - that is - if you say yes."
His offer is tempting. Pero ayoko. Sa totoo lang gusto ko na sanang iwasan ang
lahat ng bagay na may kinalaman sa mga Demitri. Ayoko nang ma-involve muli kay
Hyron.
Pero kailangan ko talaga ng trabaho...
So, here I am choosing between the lesser of the two evils.
And I chose him.
I found myself nodding. He smiled and he seemed very pleased about this.
"Alright. You'll start tomorrow. Pack your things because you'll be living with
me."
My mouth parted.
Lahat ba ng Demitri ay singbilis ng kidlat?
____________
"Kuya, you look dashing. Are you excited on your first day?"
Nginitian ko na lang si Haley matapos kong marinig ang mga sinabi niya. Natagpuan
ko siyang nakahiga sa kama ko paglabas ko ng walk-in closet. Wala yata siyang pasok
noong araw na iyon. She was all smiles and her eyes were twinkling like stars.
"Kinakabahan ako." Pag-amin ko.
"Sus! Why would you even feel that way? You should be happy, Kuya. You're back in
the Demitri Arms. Don't mind Uncle Eos, he's just so epal talaga." Natawa siya sa
huling sinabi niya. Ako naman ay humarap sa salamin upang ayusin ang tie ko.
Kinakabahan talaga ako. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon sa akin ng mga
tao pagtuntong ko ng opisinang iyon. Ngayong araw na ito ay papasok ao at kasama ko
si Junko Nagao - bilang pagpapaalam sa mga tao na siya at ako ay may relasyon.
Hindi ko alam kung bakit kailangan kong gawin iyon but the media will be there. I
need to act like I'm in love with her.
This is for my family.
Para makabawi ako kay Daddy.
Nang maayos ko na ang sarili ko ay bumaba na ako. Susunduin ko pa si Junko sa bahay
nila. Wala na si Hunter. Nakaalis na siya noong nakaraan at akala ko magiging
madali na ang lahat pero ayaw pa ring bumalik ni Lualhati sa akin. Hindi ko alam
kung ano pang dapat kong gawin.
Kagabi ay tinawagan ako ni Aut Hera. Ipinaalala niya sa akin na kailangan kong
kalimutan ang buhay na mayroon ako sa islang iyon. Pero kaya ko nga bang kalimutan
si Hati?
She is everything...
And yet, Junko will be my wife.
Alam kong masasaktan ko siya.
Kung sabagay ay wala naman na akong ginawa kundi ang saktan siya.
Narating ko ang bahay ni Junko. Naghihintay na siya sa akin. She was wearing her
corporate pantsuit. She looked good and yet in her eyes there's emptiness.
Inalalayan ko siyang sumakay sa kotse.
"Junko, how old are you, if you don't mind me asking."
"Oh, I don't mind, Hyron. I'm twenty-seven."
"Almost my age. Akala ko kasing edad mo lang si Hunt."
"I'm older than him..."
"And yet he took advantage of you," I gritted my teeth.
"I don't want to talk about that." Malungkot na wika niya. Tumango na lang ako.
Huminga ako nang napakalalim. Alam kong sa pagpasok ko doon ay makikita ko na naman
si Lualhati. Unfortunately, nagtatrabaho siya kay Eos bilang nurse nito. Hindi ko
na siya maintindihan, kailangan niya ba palagi ng masasandalan? Hindi niya ba
kayang tumayo sa sarili niyang mga paa?
We got out of the car. Inalalayan ko si Junko. The media were waiting for us.
Inayos ni Junko ang tie ko and someone took our picture.
It's the money shot. It will be all over the internet tomorrow - mamaya nga lang
nasa social media na iyon. I shook my head. Matapos iyon ay pumasok na kaming
dalawa sa loob ng opisina. She exited. Sa parking lot na siya dumaan, ako naman ay
dumiretso sa opisina ko.
Paglabas ko ng elevator ay agad kong nakita si Lualhati. Nasa loob siya ng opisina
ni Eos.
Glass kasi ang pagitan ng opisina ni Eos. Ang opisina ko ay nasa kabilang side
lang.
Lualhati was preparing Eos breakfast. She seemed to be really serious about her
job. Nakasuot siya ng nurse uniform - white pants, white blouse tapos ay nakataas
ang buhok niya. Siguro ay naramdaman niyang nakatingin ako sa kanya kaya lumingon
siya.
Nagtagpo ang aming mga mata.
I was the first one to look away and move out of her sight.
I sighed. What the hell is wrong Hyron?
I don't want Lualhati being touched by someone else and the thought of Eos touching
her makes me want to kill my Uncle with my bare hands.
I hate it.
"Sir, good morning!" Bati sa akin ni Divina - ang secretary ko. Sinundan niya ako
habang naglalakad ako papasok sa opisina. Idinikta niya sa akin ang mga bagay na
gagawin ko ngayong araw. She is really efficient. Lagi siyang handa sa mga
kailangan ko.
Buong araw ay inabala ko ang sarili ko sa mga gawain para hindi ko maisip si
Lualhati. Nasa kabilang opisina siya pero damang-dama ko ang presensya niya.
By noon, I couldn't take it anymore. Sumilip ako sa opisina ni Eos. Wala siya doon
pero naroon ang tyuhin kong pamangkin ni Satanas. Hinanap ko si Lualhati. Pero
kahit saan ako magpunta ay wala naman siya.
Naisip ko na lang na magpunta sa rooftop. Paakyat ako nang mapansin kong pababa
naman si Hyan at Abelardo. Hyan looked tensed as Abel was holding her hand. She was
bitibg her lower lip habang si Abel naman ay seryoso. Hindi ko na sila tinawag na
dalawa. Hinayaan ko na lang. Siguro naman ay sasabihin sa akin ni Hyan ang
nangyaroi kung importante ito.
Umakyat ako doon at natagpuan ang hinahanap ko. Nakasandal siya sa tabi ng pintuan
habang nakatingin sa mga buildings na nakapalibot sa kinaroroonan namin.
It reminded me of the mornings I used to spend with her in Isla Verde.
We were practically married. Iyon na lang ang kulang sa aming dalawa.
Totoo naman ang pagmamahal ko para sa kanya. Kaya kong isakripisyo ang lahat nang
ito para sa kanya.
Naalarma siya nang maramdaman niya ako. She looked at my direction. Nagkaroon ng
kulay ang kanyang pisngi tapos ay nag-iwas siya ng tingin.
Lumakad siya palapit sa akin ngunit nilagpasan niya ako. Hindi ako makatiis. Ako
itong sinasabi sa sarili palagi na kailangan ko siyang kalimutan pero ako pa rin
ang maghahabol.
Hinawakan ko ang braso niya at pinigilan siyang umalis.
"Lualhati..." Bigkas ko sa pangalan niya. Pinalis niya ang kamay ko.
"Bitiwan mo ako." Wika niya. Hindi ko ginawa. Hinawakan ko lang siya sa magkabilang
braso at saka tiningnan siya sa mga mata.
"Galit ako sa'yo." Sabi niya sa akin. "Alam kong nagkukunwari ka lang Hyron Demitri
dahil kung wala kang naaalala paano matatanggal ang Tatay sa trabaho gayong narito
ka at namumuhay sa tunay mong mundo? Ano bang kasalanan ang ginawa ko sa'yo? Bakit
ba palagi mo akong sinasaktan?"
"Bumalik ka sa akin, Lualhati. Ibibigay ko sa'yo ang lahat. Alam mong kaya kong
gawin iyon."
Hindi siya kumibo. Hinawakan ko ang braso niya. Gumapang ang kamay ko patungo sa
kanyang mukha ay ikinulong iyon sa aking kamay. I was looking at her brown eyes. I
saw myself in them. I used to see the best version of myself in her eyes for
whenever I'm with her, I'm the best version of Hyron Demitri or even Dante Mercado.
I used to see love and warmth in her eyes. I could just spend the day by just
looking at her eyes and being lost in them...
But right now... all I could see was pain, agony and anger.
Wala na ang mga mata ni Lualhati.
"Ganyan ka ba magmahal?" Tanong niya. "Nakakasakit?"
Lumuwag ang hawak ko sa kanya.
"Kung ganyan ka magmahal, Hyron Demitri, sa'yo na lang iyang pagmamahal mo. Ibulsa
mo, iuwi mo sa inyo o mas mabuti pang itapon mo sa dagat. Hindi ko tatanggapin ang
pagmamahal mong nakakasira."
"Nasisira tayo dahil ayaw mo akong tanggapin at bigyan ng pagkakataon!"
"You had your chance in those three years that we were together!" Balik sigaw niya
sa akin. "But you chose not to tell me anything!"
"It is my choice to make!"
"But it if you love me, I should have been the only choice you had to make."
Napaawang ang mga labi ko.
"Your love is chaotic, Hyron. Keep it to yourself."
She walked out. I had to follow her. Hinapit ko siya at niyakap nang nakatalikod
siya sa akin. Just like the way she hugged me back that night.
"Lualhati... 'wag mo akong iwan..." Pagmamakaawa ko sa kanya. Nagsimula nang umiyak
si Lualhati. Nasasaktan ako sa tuwing maririnig ko ang pag-iyak niya. Humarap siya
sa akin.
"Ayoko na, Hyron..."

She runaway. I didn't chase her anymore. I saw the pain in her eyes and I hated
myself more.
Buong araw akong walang kibo dahil sa nangyayari sa aming dalawa. Ngayon ko lang
nakikita ang bunga ng mga galaw ko. Tama nga si Lolo Tatay, I should've stayed
dead. Maayos naman sila nang wala ako, but I had to come back and ruin their lives
again.
I'm hating myself more and more as the days goes by. Ilang linggo na ang lumipad at
tuwing nakikita ko si Lualhati ay ganoon na lamang ang sakit na nararamdaman ko.
Kanina ay nakita kong nakangiti siya kay Eos na tila ba nagkakasiyahan silang
dalawa. She even touched his arm, si Eos naman ay ngumisi at hinaplos ang mukha
niya.
Nagkakamabutihan na ba silang dalawa?
Nang gabing iyon ay hindi ko na nagawa ang matulog. Sa isip ko ay paulit-ulit kong
nakikita ang ngiti ni Lualhati na noon ay para lamang sa akin.
"Son, why are you still awake?" Nagulat ako nang makita ko si Dad na nakatayo sa
likuran ko. Nasa bar ako sa gitna ng bahay. I was drinking one of Dad's expensive
bottle of wine.
Tumabi siya sa akin.
"If your mom sees you, she'll be furious." Wika niya na tumatawa pa. I was looking
at him and I realized that I really miss him - I miss the two of us together, just
talking, like this. I missed being his son. That was the reason why I hated
Abelardo. It I because he was better than me.
He had balls. He is man enough habang ako, tinatakbuhan ko ang problemang ako mismo
ang may gawa.
"Dad..." Tawag ko. He took a glass and filled it with wine. Ininom niya iyon at
tumingin sa akin. "I don't wanna marry Junko. The woman is all over Hunt. If you
want her in the family, ask Hunt to marry her. I will never marry her."
"Why? I thought you're ready to do everything for the family."
I thought about that and it's true. But I wanna be happy.
"Do you remember your former step dad, Hector Ituralde? Your mom married him for
your Lolo's happiness." Sabi ni Daddy. "Ipinagpalit ng Mama mo ang kasiyahan niya
para sumaya ang Lolo Tatay mo, but for years, she felt lost."
"Why would she do that?" Tanong ko.
"Kasi pakiramdam ng Mama mo, malaki ang kasalanan niya sa Lolo mo dahil minahal
niya ako. I was never the perfect man for your mother. I was the forbidden one. I
hurt her in every imaginable way I could think of, physical, emotional, and
psychological - I've done that, and a day never passes by without regretting that
moment. Naisip ko na dapat hindi ko ginawa, para mas naging madali para sa amin ang
lahat. Kung naging mabuti ako, kung nagkaroon ako ng lakas ng loob na harapin ang
problema at hindi idinaan sa gantihan, sana mas maaga akong sumaya kasama ng Mama
mo, sana hindi na kayo nailayo ni Hyan sa akin at sana lumaki kayong dalawa ng
kasama ako. Pero dahil nagloko ako, nanakit... mas tumagal ang panahon, maraming
nasayang na oras, maraming nasaktan... Sana, tanggap ako ng Lolo at Lola mo, hindi
iyong civil lang sila sa akin dahil mahal ko ang mama mo. All my life, I tried
proving myself to your grandfather, but I was never enough..."
Mataman lang naman akong nakinig sa kanya. Hindi ako makapagsalita. Hindi ko naman
alam ang sasabihin ko but someone I can relate to him.
"It has been said that when you love a Consunji, there is no turning back." He
grinned. "That is true. I tried getting your mother out of my system but I failed.
But... loving a Demitri is more wicked than loving a Consunji."
"Why is that, Father?" I grinned.
"When you love a Demitri, you'll defy everything there is to defy, you'll break
every rules. Loving a Demitri means chaos. That is what we are, Hyron, from
Hyperion, to me, to Eos, to you and Hunter and I'm sure Heath and all the future
Demitris - we are chaos. Loving us means destruction."
Just like what Lualhati have said to me.
Dad took another glass of wine. He finished drinking it and suddenly, while looking
at him, I found myself saying...
"Dad, I have NO amnesia. I remember everything."
He looked at me. I was waiting for his violent reaction but he grinned.
"I know. I'm your father. I had always known."
Ikinagulat ko iyon.
"Then why?"
He grinned again.
"Hyron, you are not the only smart ass in the family. You came from me. I know you
better than anybody else."