Katrina Mikaella L.

Leonardo
7-Jaena
Bb. Lennie M. Julian

KORUPSYON AT KAHIRAPAN

Ang katiwalian ay isang anyo ng kawalan ng katapatan o kriminal na pagkakasala na isinagawa

ng isang tao o samahan na ipinagkatiwala sa isang posisyon ng awtoridad, upang makakuha ng
hindi magandang benepisyo o pang-aabuso sa kapangyarihan para sa pribadong pakinabang.
Ang politika ay isa sa maduming laro sa lipunan. Marami ang namamatay dahil dito. Pinapatay
nila ang bawat isa para sa isang posisyon. Isang posisyon na gagawa talaga sila at gagawa ng
anumang nais nila. Isa sa problema ng politika sa Pilipinas ay ang katiwalian. Ang katiwalian ay
mas matanda kaysa sa aming lolo at mayroon pa ring problema ngayon. At isa sa mga
naapektuhan ng problemang iyon ay ang mahirap na sektor ng ating lipunan.
Oo, mabuti na maging isang pulitiko. Makakaranas ka ng isang marangyang buhay at magagawa
mo ang lahat kung mayroon kang kapangyarihan. Ngayon ay hulaan ko na iyon ang mismong
dahilan kung bakit nakikisali ang politika sa mga tao. Ang pagkakaroon ng ganitong uri ng
kapangyarihan ay kapareho ng pagkakaroon ng kamay ng Midas, maaari mong gawing ginto ang
lahat, na ginagawang cash ang bawat pagkakataon.
Ngunit habang ang mga mayayamang pulitiko ay nakakakuha kahit na mangangaral, lumalala
ang kalagayan ng mahirap na lipunan. Karamihan sa kanila ay hindi rin makakain ng tatlong
beses sa isang araw at itinuturing nila ang kanilang sarili na masuwerteng kung kumain ng kanin
araw-araw. Iboto nila ang mga pulitiko na may pag-asa na gawin ng mga bastards ang kanilang
pangako- upang mapabuti ang kanilang buhay. Tuwing halalan mayroong isang bagong agenda,
isang pangako na nangangahulugang masira dahil kapag nakuha nila ang posisyon, ang mga
pangako ay nakalimutan.
Ang kahirapan ay hindi pagkakaroon ng sapat na materyal na pag-aari o kita para sa mga
pangangailangan ng isang tao. Ang kahirapan ay maaaring magsama ng mga elemento sa
lipunan, pang-ekonomiya, at pampulitika. Ang ganap na kahirapan ay ang kumpletong
kakulangan ng mga paraan na kinakailangan upang matugunan ang mga pangunahing personal
na pangangailangan, tulad ng pagkain, damit at tirahan.
Sa simula ng 2019, bumagal ang paglago ng ekonomiya dahil sa kakulangan ng paggasta sa
publiko at isang pangkalahatang mahina na ekonomiya, na sanhi ng pagkabulok sa paglago ng
pamumuhunan. Ayon sa data mula sa World Bank, ang rate ng Kahirapan ay bumaba mula sa
21.6% noong 2015 hanggang 16.6% sa 2018 at inaasahang bababa pa sa mga susunod na taon.
Ipinapakita nito na kahit na bumagal ang ekonomiya, umuunlad pa rin ang Pilipinas sa pagbawas
ng kahirapan.
Ang rate ng pagtanggi sa kahirapan ay mas mabagal, kung ihahambing sa iba pang mga bansa sa
East Asian, tulad ng People's Republic of China (PRC), Thailand, Indonesia, o Vietnam. Ang
representante ng director ng National Economic and Development Authority (NEDA) na
pangkalahatang direktor na si Rosemarie Edillon ay nag-uugnay dito sa isang pangkalahatang
mababa at matatag na inflation, pinabuting kita at mas mataas na mga rate ng trabaho sa
panahon.
Plano ng gobyerno na puksain ang kahirapan tulad ng nakasaad sa Pilipinas Development Plan
2011–2016 (PDP). Ang PDP para sa mga anim na taon ay isang taunang paglago ng ekonomiya
ng 7-8% at ang nakamit ng Millennium Development Goals (MDGs). Sa ilalim ng MDGs,
ipinangako ng Pilipinas ang sarili upang ihinto ang matinding kahirapan mula sa antas na 33.1%
noong 1991 hanggang 16.6% sa 2015.
Bilang ng 2015, sa isang ikalimang ng populasyon na nakatira sa ilalim ng linya ng kahirapan,
ang pagnanais na mabawasan ang kahirapan ay isang priyoridad. Ang pinakamahirap na
populasyon ay nagtatrabaho sa agrikultura at naninirahan sa mga lugar na madaling kapitan ng
mga kalamidad kumpara sa mas mayayamang populasyon. Mayroong hindi sapat na bilang ng
magagamit na mabubuting trabaho, at ang kakulangan ng pamumuhunan sa edukasyon na
humahantong sa isang mataas na pagkakapantay-pantay ng kita. Ang bansa ng Pilipinas ay
walang kinakailangang imprastraktura para sa mga sistema ng pagsasama sa paglago ng
ekonomiya.
Ang kahirapan ay nangyayari sa maraming kadahilanan, ngunit sa Pilipinas partikular, may mga
reoccurring factor na nagpapabagal sa pag-unlad ng pag-unlad. Ang paglago ng ekonomiya ay
mababa kumpara sa mga kalapit na bansa. Ang paglago ng GDP ay maihahambing, gayunpaman,
ang GDP per capita na may kaugnayan sa pagtaas ng populasyon ay mas mabagal. Ang
kahirapan ay direktang nakakaapekto sa paglago ng ekonomiya dahil sa mga hadlang sa kredito
at ang pag-unlad ng merkado sa pananalapi at hindi pagkakapantay-pantay sa kita at mga pag-
aari. Ang isa pang sanhi ng kahirapan sa Pilipinas ay ang pagtaas ng hindi pinamamahalaang
paglaki ng populasyon. Dahil ang mahihirap ay may posibilidad na magkaroon ng mas malaking
pamilya, hindi nila mai-access ang mga serbisyo sa kalusugan o edukasyon sa sex, na humantong
sa mas maraming mga bata at pagpapatuloy ng siklo na iyon. Ang pattern ng paglago ay
karaniwan sa mga lugar sa kanayunan, ngunit nagkaroon ng pagtaas ng kahirapan sa mga lunsod
o bayan. Ang mga lungsod sa Pilipinas ay nahaharap sa pagtaas ng kahirapan dahil sa kawalan
ng maayos na trabaho. Isa sa mga pangunahing sanhi ng kahirapan sa Pilipinas ay ang kahinaan
sa mga natural na sakuna. Ang mga likas na sakuna sa Pilipinas ay nagdulot ng pinsala sa US $
23 bilyon mula noong 1990, na patuloy na pagkaantala sa proseso ng pag-unlad. Ayon sa DW,
ang Pilipinas ang pinaka-mahina na bansa sa mga bagyo, lindol at pagsabog ng bulkan sa buong
mundo. Ang mga madalas na pangyayari ay nagkakahalaga ng buhay ng bansa, sakit,
malnutrisyon, at pagtanggi sa edukasyon at serbisyo sa kalusugan. Ang mga Pilipinong
magsasaka ay ilan sa mga pinaka mahina, dahil ang baha at pagguho ng lupa ay lubos na
nakakaapekto sa kanilang mga pananim at kita. Ang isa pang sanhi ng kahirapan ay ang kawalan
ng pananaliksik sa kahirapan at ang epektibong mga patakaran upang maipatupad upang
maiwasan ang karagdagang pinsala. Ang kakulangan ng pananaliksik na ito ay naging sanhi ng
kakulangan sa pag-target sa mga programa sa kahirapan, at hindi matagumpay na kasalukuyang
mga proseso. Hanggang sa mas maraming pananaliksik ang nagawa kung paano eksaktong
matugunan ang bitag ng kahirapan, hindi magiging epektibo ang mga programa.