Sekolah Vernakular

1. Sekolah vernakular merujuk kepada sekolah yang menggunakan bahasa ibunda

dalam pelaksanaan penyelidikan dan pembangunan (P&P) di sekolah.
2. Terdapat tiga jenis sekolah vernakular, iaitu Melayu, Cina dan Tamil.
3. Sekolah vernakular Melayu yang pertama sekali ditubuhkan ialah pada tahun
1855, iaitu di Bayan Lepas, Pulau Pinang.
4. Sekolah Melayu Gelugor, Pulau Pinang menggunakan bahasa Melayu sebagai
bahasa pengantar.
5. Pada tahun 1872, A.M. Skinner memperkenalkan persekolahan dua sesi, iaitu:
i. Pagi

i. Bahasa Melayu, Matematik, Ilmu Alam

ii. dan mata pelajaran vokasional

ii. Petang

i. Bahasa Arab
ii. dan al-Qur'an

b. Kekurangan guru merupakan faktor tiada sekolah menengah Melayu pada waktu
itu. Ini telah mendorong sehingga tertubuhnya dua buah maktab perguruan, iaitu
i. MPSI Tanjung Malim pada tahun 1922 dan
ii. MPPM di Melaka pada tahun 1935.

c. Sekolah vernakular Cina ditubuhkan pada tahun 1815 oleh kumpulan pendakwah
baru Persatuan Pendakwah London. Terdapat juga sekolah Cina yang dibuka
oleh orang perseorangan.
d. Sekolah Cina menggunakan bahasa Cina/Mandarin (Kuv Yu) sebagai bahasa
pengantar, manakala guru-guru dan buku teks diimpot dari Negara China.
e. Contoh sekolah vernalular Cina ialah
 i. SJK (C) Hua Lian, Tanjung, Perak dan
ii. SJK (C) Chung Hwa, Kota Bharu, Kelantan.

f. Kelas Bahasa Cina diadakan di semua `Free School', iaitu di Melaka, Pulau
Pinang dart Singapura, namun la gagal dan telah dihentikan.
g. Sekolah vernakular'I'amil menggunakan bahasa Tamil sebagai bahasa pengantar.
Guru, kurikulum dart buku teks diimpot dart India. Contohnya, SJK (T)
Manikavasagam, Tanjung Malim, Perak.
h. Pada tahun 1925, Kod Buruh berkuat kuasa, di mana semua estet vang
mempunyai 10 orang kanak-kanak dalam umur persekolahan diwajib
menyediakan sekolah yang bertujuan rnembasmi buta huruf.
i. Sekolah Inggeris hanya terdapat di kawasan bandar dart menggunakan bahasa
Inggeris sebagai bahasa pengantar.
j. Pendidikan bahasa Inggeris mula diperkenalkan di kalangan anak bangsawan
Melayu pada tahun 1905. Penang Free School (1816 ) merupakan sekolah
Inggeris pertama yang ditubuhkan. Guru-guru yang mengajar di sekolah Inggeris
ini terdiri daripada paderi yang mendapat pendidikan di Eropah.

Pada zaman ini wujud empat aliran pendidikan yang berbeza di Tanah Melayu iaitu
Vernakular Melayu, Vernakular Tamil, Vernakular Cina dan Vernakular Inggeris. Kehadiran
sistem pendidikan seumpama ini menyebabkan semangat perpaduan di Tanah Melayu
sukar dipupuk.

Di Malaysia, kalangan sarjana dan pakar pendidikan sering kali membahagikan pelajaran di
Malaysia dengan pelajaran formal dan tidak formal. Tidak formal lebih menjurus kepada
pelajaran yang berasaskan Agama Islam, manakala pelajaran formal lebih menjurus
kepada pelajaran yang diperkenalkan oleh kolonial British. Hal ini bertujuan untuk melihat
dasar pelajaran kolonial British dan juga Belanda dalam konteks implikasi dasar tersebut
terhadap sosio- budaya masyarakat di Tanah Melayu.

Sistem pendidikan berbentuk vernakular dihasilkan dengan mengekalkan setiap kaum

dengan identiti bahasa dan negara asal mereka. Sejarah membuktikan perkembangan
untuk orang Melayu disekat dan dibantutkan oleh strategi kolonial British bagi mengelakkan
pembentukan kesedaran kebangsaan. Perkembangan yang berlaku menyebabkan British
terpaksa menyediakan sistem pendidikan berbeza kepada tiga kaum tersebut. Penyediaan
pendidikan bukanlah untuk membentuk masyarakat “enlightened” tetapi bagi mengesahkan
alasan alasan kehadiran British ke Timur adalah untuk mentamadunkan masyarakatnya
pendidikan inilah terbentuknya polarisasi kaum. Polarisasi ini pula terus – menerus
menyalurkan British dengan sumber manusia tanpa sebarang tentangan dan kesulitan
dalam kerangka pengkhususan kerja masing – masing. Jika diteliti, pendidikan vernakular
pra-merdeka ini jugalah yang menjadi asas kepada pembentukan sstem pendidikan moden
di negara kita sehingga kini. Walau bagaimanapun, terdapat kesan negatifnya, iaitu
menyebabkan orientasi terhadap negara ibunda masing-masing. Sekolah yang memberi
kebebasan wujudnya sekolah-sekolah Cina dan India, telah menyebabkan masyarakat
negara ini tidak menuju kepada perpaduan kaum, dan ini disedari bercangah dengan
kepentingan terhadap perpaduan.

SEKOLAH- SEKOLAH YANG DITUBUHKAN PADA ZAMAN KOLONIAL

1. SEKOLAH VERNAKULAR MELAYU

Sebelum penjajahan British, kanak-kanak Melayu mendapat pendidikan di surau, masjid

dan sekolah pondok. Kokurikulumnya ialah membaca dan memahami al-Quran,
mempelajari bahasa Arab, hukum-hukum agama, serta kemahiran membaca, menulis dan
mengira. Sistem Pendidikan pondok atau madrasah menyediakan pendidikan yang lebih
teratur. Ciri-ciri pendidikan pondok adalah lebih memberikan penekanan terhadap ajaran
agama. Pelajar yang lulus sekolah pondok bakal berkhidmat sebagai guru agama yang
bakal memberikan khidmat kepada masyarakat. Tempoh pengajian di sekolah pondok
memakan masa yang terlalu lama iaitu sehingga sepuluh tahun.

Sekolah Madrasah pula mempunyai ciri-ciri tersendiri, yang mana mata pelajaran yang
diajar berdasarkan sukatan yang telah ditetapkan. Tahap pendidikan ini dilaksanakan
secara kelas mengikut tahap, peningkatan darjah berlaku secara automatik. Tahap
pengajian sekolah ini terbahagi kepada tiga iaitu tahap permulaan, tahap pertengahan dan
tahap pengkhususan. Guru besar atau Mudlir adalah orang yang bertanggungjawab dalam
mengawasi dan menguasai perjalanan sekolah Madrasah. Namun begitu terdapat satu
lembaga dan jawatan kuasa yang membantu dalam menyelia perjalanan sekolah ini.

Semasa pentadbiran British, Sekolah Melayu didirikan bagi memberikan pendidikan sekular
kepada anak-anak petani dan nelayan. Sekolah sekular ini bermaksud pendidikan yang
berkaitan dengan ilmu keduniaan. Di sekolah ini anak-anak Melayu diajar menulis,
membaca dan mengira serta sedikit ilmu Geografi, seni pertukangan dan perkebunan.
Sekolah Sekular Melayu hanya memberikan pendidikan rendah sehingga darjah enam
sahaja. Sekolah sekular Melayu pertama dibina adalah di negeri-negeri selat, iaitu Sekolah
Melayu Gelugor dan Sekolah Melayu Bayan Lepas di Pulau Pinang. Sekolah-sekolah
sekular Melayu kemudiannya dibuka di Seberang Prai, Melaka dan kemudiannya dibuka di
negeri-negeri Melayu yang lain.
Sekolah-sekolah sekular yang didirikan khas untuk orang Melayu kurang mendapat
sambutan walaupun percuma. Kehadiran pelajar yang tidak menggalakkan ini adalah
disebabkan syak wasangka ibu bapa Melayu tentang sekolah yang didirikan oleh orang
asing ini. Mereka tidak percayakan orang asing dapat memberi pendidikan terbaik terhadap
anak mereka selain ajaran agama. Tiadanya pengajaran al-Quran juga merupakan faktor
kepada kurangnya sambutan kepada sekolah sekular ini. Disamping itu kekurangan
sambutan kepada sekolah ini juga didorong oleh amalan budaya orang Melayu sendiri,
dimana tenaga anak-anak Melayu diperlukan untuk mengerjakan sawah, menolong
keluarga ke laut dan juga di rumah bagi anak-anak orang Melayu yang perempuan.

Lokasi sekolah sekular ini yang jauh dari petempatan atau perkampungan Melayu juga
antara faktor kenapa sekolah ini kurang mendapat sambutan. Orang Melayu tidak mampu
untuk membiayai tambang perjalanan ke sekolah sekular ini berikutan taraf ekonomi
keluaga yang rendah. Selain itu kebanyakan anak-anak Melayu khuatir meninggalkan
rumah kerana yang perempuan sangat terikat dengan budaya dan adat orang Melayu
tradisi yang menghalang anak-anak perempuan untuk melangkah jauh meninggalkan
rumah. Keadaan ini berkait rapat dengan tentangan daripada golongan konservatif iaitu
golongan yang berpegang kuat pada asas amalan tradisi Melayu.

Pada tahun1905, Kolej Melayu Kuala Kangsar (Malay college Kuala Kangsar) ditubuhkan
khas bagi anak-anak golongan bangsawan Melayu yang menjadi alat pentadbiran British.
Ianya berasaskan sistem pendidikan terbaik di Britain. Pada tahun 1910, mereka yang telah
lulus darjah tujuh di kolej tersebut diserapkan ke dalam perkhidmatan pentadbiran Melayu.
Pada tahun 1930, golongan ini dilantik untuk menjawat jawatan rendah dalam
Perkhidmatan Awam Tanah Melayu (MCS). Lulusan kolej ini diharap menjadi penyokong
setia British. Atas desakan untuk memenuhi kekurangan besar dalam bilangan guru, R.O
Winstedt selaku penolong Pengarah Pelajaran telah dipertanggungjawabkan untuk
mentadbir sekolah-sekolah vernakular Melayu. Beliau telah mencadangkan penubuhan
sebuah maktab bagi melatih guru-guru Melayu di Tanjung Malim, Perak. Dengan ini,
lahirlah Maktab Perguruan Sultan Idris (MPSI) pada tahun 1922.

Sungguh pun penubuhan MPSI dikatakan satu peritiwa bersejarah dalam pendidikan
Melayu, namun bidang pelajarannya masih sempit. Kerajaan British masih tetap dengan
dasar mengekalkan status quo orang Melayu. Dasar yang dipegang oleh pentadbir British
adalah semata-mata untuk mengeluarkan petani dan nelayan Melayu yang tahu menulis
dan membaca. Menurut Tan Din Eing, “perhatian yang lebih berat diberikan supaya orang
melayu yang keluar dari kampung-kampungnya mendapat pekerjaan”.

Pendidikan Vernakular Melayu adalah rendah mutunya. Tumpuan diberi hanya kepada
asas seperti membaca, menulis, dan mempelajari asas kira-kira. Antara tahun 1914-1940,
tidak terdapat sekolah menengah aliran Melayu di Tanah Melayu. Perkembangan sekolah
hanya terhad kepada sekolah rendah sahaja. Unsur dualisme dalam pendidikan vernakular
Melayu sangat jelas. Bagi rakyat biasa, tujuan pendidikan Melayu adalah hanya menjadikan
mereka petani dan nelayan yang lebih baik daripada ibu bapa mereka.

Unsur dualisme adalah bertujuan untuk mengekalkan satatus quo masyarakat Melayu iaitu
terus membiarkan orang Melayu terus taksub dengan cara pendidikan mereka dan tanpa
melihat kemajuan masyarakat lain yang berada di sekeliling mereka. Dengan ini orang
Melayu tidak akan bangkit menentang kekuasaan Britisah di tanah air mereka. Ini
bermaksud British ingin terus membiarkan orang Melayu terus di belenggu kemiskinan dan
pemikirian kolot mereka itu. British juga ingin mengekalkan orang Melayu supaya terus
tinggal di perkampungan nelayan atau di kawasan pedalaman dengan mengusahakan
sawah padi. Penubuhan sekolah vernakular Melayu ini juga bertujuan untuk mengekalkan
kesetiaan dan jalinan persahabatan antara pegawai kerajaan British dengan golongan elit
Melayu, iaitu golongan raja dan pembesar-pembesar Melayu supaya terus memberikan
kerjasama dengan mereka.

2. SEKOLAH VERNAKULAR CINA

Pendidikan Cina di Tanah Melayu sehingga abad ke-20 adalah berasaskan pengetahuan
klasik Confucius. Sekolah-sekolah Cina menekankan kaedah pembelajaran secara
menghafal, mendeklamasi teks Confucius atau klasik Cina tanpa memahami maknanya.
Penggunaan sempoa (alat mengira) adalah penting. Terdapat tiga jenis sekolah Cina pada
zaman kolonial.

Sekolah yang pertama iaitu yang dikendalikan oleh jawatan kuasa peringkat daerah,
persatuan, keluarga Cina di Bandar atau di daerah tertentu. Sekolah yang kedua iaitu
ditubuhkan oleh orang perseorangan atau beberapa orang guru dalam satu jawatan kuasa
yang terdiri daripada penaja atau dermawan. Sekolah yang ketiga pula yang dijalankan oleh
guru yang mengambil upah dari anak-anak murid mereka.

Sekolah Cina menggunakan dialek masing-masing sebagai bahasa pengantar. Guru,

sukatan mata pelajaran dan buku dibawa dari China. Sekolah Cina menyediakan
pendidikan rendah selama enam tahun. Terdapat sekolah Cina yang menyediakan
pendidikan sehingga tahap senior Middle iaitu pelajaran menengah atas tiga atau sekolah
Tinggi. Bagi mereka yang hendak melanjutkan pelajaran, mereka harus pergi ke negara
China.

Langkah untuk mengawal sekolah Cina bermula apabila sekolah ini digunakan oleh parti
Kuomintang (KMT) dan Parti Komunis China (PKC) sebagai pusat dakyah. Sekolah Cina di
Tanah Melayu pada tahun 1920-an menjadi medan pertarungan antara dua ideologi politik
yang bertentangan ini. Pada tahun1920, kerajaan telah meluluskan enakmen pendaftaran
sekolah untuk mengawal sekolah-sekolah Cina. Menurut enakmen ini,semua sekolah yang
didirikan mesti didaftarkan. Enakmen ini memberi kuasa kepada pengarah pelajaran untuk
menutup sekolah yang tidak mengikut syarat pengurusan, sukatan pelajaran, dan peraturan
kesihatan yang ditetapkan oleh British. Namun, perlaksanaan enakmen ini kurang berjaya.

British kemudiannya terpaksa mengambil tindakan yang lebih tegas pada tahun 1929.
Antara tindakan itu adalah menghapuskan semua unsur Eropah yang terdapat dalam buku
teks sekolah vernakular Cina. Guru-guru yang lahir di negara Cina tidak dibenarkan lagi
masuk ke Tanah Melayu. Pegawai-pegawai kerajaan dilantik untuk mengawal sekolah-
sekolah Vernakular Cina ini. Selain itu, peruntukan kerajaan juga diberikan kepada sekolah-
sekolah ini supaya dapat menyekat pengembangan ideologi komunis.

Pada keseluruhannya, tiada permintaan yang luas bagi pendidikan Cina pada tahap yang
lebih tinggi kerana pendidikan Cina tidak membawa ke arah kemajuan sosial dan ekonomi.
Menurut Andaya,”…..seperti hal dengan pendidikan India di Tanah Melayu, sekolah-
sekolah pengantar Cina tidak memberikan persediaan supaya seseorang individu boleh
naik meningkat di bawah pemerintahan kolonial British.

3.PENDIDIKAN VERNAKULAR TAMIL

Semasa zaman pendidikan British kita melihat bahawa ,British tidak mengambil berat
tentang pendidikan orang India. Pendidikan Tamil adalah secara formal di Tanah Melayu
dan dimulakan oleh orang perseorangan dan pertubuhaan masyarakat India. Dalam
perkembangan sekolah India kita dapat menilai dan melihat bahawa sekolah Vernakular
Tamil dipengaruhi oleh perkembagan ekonomi di Tanah Melayu . British telah mengarahkan
supaya Orang India berhijrah secara beramai-ramai untunk bekerja di Tanah Melayu
sebagai pekerja di ladang kopi,ladang tebu, ladang kelapa dan ladang getah . Dalam masa
yang sama juga masyarakat India telah membina sekolah-sekolah Tamil dan sekolah –
sekolah ini telah didirikan di kawasan ladang di Seberang Prai , Pulau Pinang dan Johor.

Dapat dilihat bahawa sekolah-sekolah India yang di bina pada waktu itu, hanya sekolah –
sekolah ladang dan bermutu rendah dan menghadapi pelbagai masalah seperti ”
kekurangan kemudahan di dalam sekolah seperti alat-alat untuk mengajar , dan juga
bilangan guru yang betul-betul berkelayakan” . Lazimnya sekolah-sekolah adalah terdiri
daripada Kangai , Penyelia ladang , ataupun buruh-buruh yang yang secara kebetulan
diketahui tahu membaca dan menulis akan diambil secara langsung menjadi guru di
sekolah India pada masa itu.

Dari segi bahasa pengantar yang digunakan pula , di sekolah India telah menggunakan
pelbagai rumpun bahasa dari India seperti bahasa Telegu, Malayalam, Punjabi atau bahasa
Hindi. Hal ini menunjukkan bahawa sukatan pelajaran yang digunakan pada masa itu,
adalah yang berunsur “keindahan”. Pada tahun 1962 , British telah memperkenalkan
sebuah undang-undang buruh yang mewajibkan pengusaha ladang supaya menyedikan
sekolah dan guru untuk anak-anak pekerjanya .Keadaan ini secara langsung telah
menyebabkan bilangan sekolah Tamil bertambah bagaikan cendawan selepas hujan di
setiap kawasan ladang di Tanah Melayu.Walau bagaimanapun, ” terdapat juga sekolah
Tamil yang didirikan di kawasan bandar seperti sekolah Thamboosamy Pillai dan sekolah
Vivekananda di Bandar Kuala Lumpur.

Kesimpulannya, dapat kita renungkan bersama bahawa campur tangan kerajaan pada
masa itu terhadap sekolah Tamil adalah paling minimum kerana banyak dikuasai oleh
Gabenor British yang memerintah sesuatu kawasan atau daerah Tanah Melayu, apa yang
di katakan adalah muktamad dan tidak boleh dibantah. Matlamat kerajaan pada masa itu
juga hanya ingin mewujudkan tenaga buruh India untuk kepentingan Tanah Melayu dan
hanya berpuas hati melihat orang India hanya mempunyai pengetahuan asas seperti dalam
bidang pertanian , dan dalam bidang kemahiran sahaja. Kerajaan pada masa itu melihat
kewujudan sekolah Tamil pada peringkat tinggi difikirkan tidak perlu dan tidak penting
kepada masa depan masyarakat Tamil. Hal ini telah membawa kesan luka di jiwa
masyarakat India pada masa itu kerana hanya golongan India yang kaya sahaja mampu
menghantar anak mereka ke sekolah Inggeris yang lengkap dan mencukupi dari pelbagai
kelengkapan. Natijahnya, kita melihat bahawa ini telah membawa kepada jurang perbezaan
antara orang India yang berpendidikan Inggeris dan bejaya menceburkan diri dengan
kerjaya yang bagus berbanding dengan orang India yang miskin dan terpaksa hidup kekal
menjadi buruh di kawasan ladang dan pelabuhan sahaja.

4. SEKOLAH VERNAKULAR INGGERIS

Sekolah Inggeris menyediakan pelajaran bagi semua kaum di Tanah Melayu. Sekolah-
sekolah ini diusahakan oleh mubaligh Kristian dan badan-badan awam. Tujuan kerajaan
mengadakan sekolah Inggeris adalah supaya penduduk tahu membaca, menulis dan
mengira. Walau bagaimanapun, pentadbiran British memerlukan ramai kerani dan pegawai
rendah tempatan yang mempunyai kemahiran berbahasa Inggeris. Sekolah Inggeris yang
pertama di dirikan di Negeri-Negeri Selat digelar Sekolah Free. Sekolah ini digelar
sedemikian kerana terbuka untuk semua kaum. Sekolah Inggeris yang pertama di Tanah
Melayu adalah Penang Free School yang ditubuhkan pada tahun 1816. Tujuan penubuhan
sekolah itu adalah untuk melahirkan golongan pegawai yang cerdik, tekun dan jujur.

Sekolah Inggeris dibahagikan kepada sekolah perempuan dan sekolah lelaki. Kelas yang
lebih tinggi akan diajar kemahiran pertukangan kayu, membuat kasut dan pakaian. Sekolah
Inggeris yang lain adalah Malacca School Free (1826) dan Singapore Free School (1834).
Terdapat sekolah Inggeris kerajaan di Negeri-negeri Melayu yang menawarkan pelajaran
percuma kepada anak-anak lelaki golongan pembesar. Pegawai British seperti Frank
Swettenham, Hugh Clifford dan Martin Lister menganggap bahawa apabila pelajaran
percuma diberikan, para pembesar akan lebih mudah bekerjasama.

Pada tahun 1889, William Maxwell, residen Selangor telah melantik Rev. Frank Haines
sebagai guru Bahasa Inggeris kepada anak-anak raja di Selangor. Sebuah kelas bahasa
Inggeris dimulakan pada tahun 1890 di sekolah Melayu di Kuala Lumpur tetepi
sambutannya amat dingin. Sekolah Inggeris didirikan akibat desakan orang ramai ialah
Victoria Intstution, Kuala Lumpur. Sekolah ini ditubuhkan pada 1893 bersempena perayaan
Jubli Intan pemerintahan Ratu Victoria. Rayuan bagi memberi derma kepada tabung
sekolah tersebut disambut baik. Jumlah murid pada peringkat awal adalah 150 orang
kanak-kanak lelaki. Pada tahun 1925, sekolah ini dijadikan sekolah kerajaan dan kemudian
dipindahkan ke Bukit Petaling pada tahun 1929 .

Terdapat sekolah Inggeris yang ditubuhkan oleh badan mubaligh Kristian seperti
Pertubuhan Mubaligh London, Methodist Amerika, Gereja Anglikan dan Gereja Roman
Katolik. Sekolah-sekolah ini berkembang apabila mendapat bantuan dari kerajaan British.
Sumbangan penting sekolah mubaligh adalah kejayaan memberikan pelajaran kepada
anak-anak perenpuan. Mereka berjaya meyakinkan ibu bapa untuk menghantar anak
perempuan mereka ke sekolah. Pada akhir tahun 1974, tedapat kira-kira 33 buah Mubaligh
untuk kanak-kanak perempuan.

Antara sekolah mubaligh bagi kanak-kanak perempuan ialah sekolah Perempuam

Methodist Senior, Kuala Lumpur. Sekolah ini diserahkan kepada mubalight Methodist
Amerika masalah kewangan dan kesukaran untuk mendapatkan tenaga pengajar. Terdapat
juga sekolah-sekolah mubaligh untuk kanak-kanak lelaki seperti sekolah lelaki Katholik di
Pulau Pinang dan St. John Institution di Kuala Lumpur. Mata pelajaran adalah nahu
Inggeris, Sejarah dan Geografi diajar dalam tahun tiga. Mata pelajaran sejarah diajar
berdasarkan sejarah Rom atau Britain. Sekolah perempuan Inggeris memberi penekanan
kepada kelas jahitan, memasak dan muzik.

Setelah biasiswa-biasiswa Negeri (1863), Biasiswa Queen (1885), dan sijil Cambridge
(1891) diperkenalkan, barulah sekolah Inggeris mempunyai sukatan pelajaran yang
seragam. Sekolah Inggeris kemudian dimajukan menjadi sekolah rendah dan sekolah
menengah. Sekolah rendah menyediakan pelajaran selama tujuh tahun iaitu darjah rendah,
satu dan darjah rendah serta diikuti darjah satu hingga lima. Sekolah Menengah pula
menyediakan pelajaran selama 4 tahun, iaitu darjah enam hingga kelas Sijil Persekolahan.
Murid-murid dalam darjah lima boleh mengambil peperiksaan khas, iaitu Sijil Junior
Cambridge.

Mata pelajaran utama yang diajar ialah bahasa Inggeris, Sejarah, Kesusasteraan Inggeris,
Matematik Permulaan, Ilmu Kesihatan dan Ilmu Alam. Mata pelajaran lain turut ditawarkan
tetapi bergantung kepada kemudahan yang terdapat di sekolah tersebut. Misalnya, Raffles
Institution telah memulakan kelas Sains mulai tahun 1929. Kelas Sains diadakan pada hari
Sabtu dan waktu petang untuk murid dari sekolah yang lain. Contohnya Sekolah Tinggi
Bukit Martajam akan pergi ke Penang Free School pada setiap hari sabtu untuk menghadiri
kelas Sains. Sukatan Pelajaran di sekolah Inggeris berasaskan berdasarkan sukatan
pelajaran sekolah menengah di England. Murid dari sekolah Inggeris mempelajari Sejarah
dan Geografi British serta Kesusasteraan Inggeris yang tidak berkaitan dengan orang Asia.

Pengenalan

 Pengenalan.
Sebelum kedatangan kuasa penjajah, sistem pendidikan orang Melayu adalah berlandaskan kepada
kitab suci Al – Quran. Aktiviti mereka terhad kepada membaca Quran, huruf abjad Arab, mengingat dan
menghafaz doa serta mempelajari prinsip – prinsip agama Islam. Pada masa itu organisasi masyarakat
Melayu adalah kurang kompleks. Kebanyakkan orang Melayu hanya bekerja sebagai petani atau
nelayan.
Sistem Pendidikan lama ini telah mengalami perubahan yang besar selepas kedatangan pihak Kolonial
Inggeris ke Tanah Melayu. Pihak Kolonial Inggeris telah memperkenalkan satu sistem pendidikan yang
lebih sistematik. "Pada peringkat ini (1824-1957) Pendidikan di Tanah Melayu telah dikelola, dikendali,
dikawal dan diletakkan di bawah kuasa penjajah Inggeris tanpa mempunyai satu falsafah yang konkrit
atau Dasar Pendidikan Kebangsaan." (Abdullah Sani & P. Kumar, 1990:1). Sistem Pendidikan yang wujud
pada masa pemerintahan Inggeris ialah 4 sistem persekolahan iaitu Sekolah Vernakular Melayu, Sekolah
Vernakular Cina, Sekolah Vernakular Tamil dan Sekolah Inggeris.

Penutup 
Melihat pada latar belakang pendidikan zaman penjajahan British, dapat kita membuat kesimpulannya di
sini, bahawa pemerintah British atau pun kolonial tidak berminat untuk membangunkan rakyat melalui
pendidikan. 
Persefahaman dan perpaduan dianggap tidak penting untuk dipupuk menerusi pendidikan. Justeru itu
pihak British mengabaikan soal penggunaan bahasa pengantar dan kurikulum yang seragam serta
pentadbiran yang terancang dan penubuhan satu sistem sekolah yang tunggal yang dapat mendidik dan
menyatukan anak – anak daripada semua keturunan. 
Sekolah – sekolah terpisah di antara satu dengan yang lain menurut kedudukan geografi dan taburan
penduduk. Kebanyakan sekolah Melayu telah ditubuhkan di desa selaras dengan dasar mengekalkan
orang Melayu di kampung – kampung. Sekolah Cina terdapat di kawasan perlombongan, perniagaan dan
perindustrian kerana sebilangan besar orang Cina tinggal di kawasan – kawasan tersebut dan sekolah
Tamil pula terdapat di ladang – ladang getah.
Tidak ada dasar mengenai bahasa pengantar yang tunggal. Sekolah Inggeris menggunakan bahasa
Inggeris, sekolah Melayu menggunakan bahasa Melayu, sekolah agama menggunakan bahasa Arab dan
bahasa Melayu, sekolah Cina pula menggunakan bahasa Cina dan sekolah Tamil menggunakan bahasa
Tamil.
Dalam pada itu juga boleh dikatakan bahawa tujuan – tujuan utama di sebalik pendidikan semasa
penjajahan ialah untuk memastikan penjajahan Inggeris berterusan, mengekalkan eksplotasi ekonomi
negara, memastikan bekalan tenaga kerja peringkat bawah untuk memenuhi keperluan – keperluan
penjajah dan mengawal perkembangan semangat nasionalisme di kalangan penduduk tempatan.
Dengan corak pendidikan penjajah yang sebegitu rupa, maka terdapat dua kesan utama, iaitu sistem
pendidikan yang tidak ada keselarasan dari segi objektif, matlamat, kurikulum dan perkaedahan dan
kewujudan masyarakat majmuk yang mempunyai ciri – cirinya yang tersendiri.

Bibliografi
Atan Long. (1984). ”Pendidik dan Pendidikan” dalam Siri Fajar Bakti. Kuala Lumpur:
Penerbit

Fajar Bakti Sdn. Bhd., ms.181-184.

Awang Had Salleh. (1980). Pendidikan ke Arah Perpaduan: Sebuah Perspektif Sejarah.
Kuala Lumpur:

Dewan Bahasa dan Pustaka

ruaikenyalang.blogspot.com/.../sistem-pendidikan