Jacques de Guillebon.

Ανατάσσεσθε στην αφηρημένη

καθολικότητα της φιλελεύθερης αριστερά: Ο σοσιαλισμό σας,
ή ο  αναρχο-συνδικαλισμό σας, παραμερίζει τις χώρες ή τις
θεωρεί ως ένα από τα μέσα για να βάλει την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια  σε πράξη;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να πάρουμε

χρόνο για να πάμε πίσω σε κάποιες  θεωρητικές εκτιμήσεις. Η
πρόσκλησή μου να αποδαιμονοποιήσω  τις έννοιες της
"παράδοσης", "έθιμα" ή "ρίζες" δεν συνεπάγεται να
εγκαταλείψουμε το παλιό οικουμενικό ιδεώδες. Αν η ιδέα της
ηθικής προόδου εξακολουθεί να είναι σημαντική, τόσο σε
ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σίγουρα μπορεί να ορίσει το
σύνολο των πάντα επανειλημμένων προσπαθειών που ο
άνθρωπος είναι σε θέση να ολοκληρώσει, προκειμένου να
απελευθερώσει τον εαυτό του από τα όρια που προσιδιάζουν
στο βασικό περιβάλλον του και παύουν να θεωρούν «ό, τι δεν
έχει συνηθίσει να" (Montaigne) ως την πιο κραυγαλέα ένδειξη
της βαρβαρότητας (μπορεί κανείς να βρει στοιχεία από αυτές
τις προσπάθειες από την πρώτη αρχαιότητα). Και αν - μετά
από τα βήματα των φιλοσόφων του 18ου αιώνα - κάποιος
αποφασίζει να ονομάσει  "λόγο" την  ικανότητα που
προσιδιάζει στους  ανθρώπους να πάνε πίσω τη δική τους
στενή οπτική  και στοχεύει  σε "καθολικούς" σκοπούς  (με
άλλα λόγια, σκοπούς οι οποίοι είναι πιθανό να έχουν  νόημα
για όλους τους ανθρώπους και όλους τους λαούς, ανεξάρτητα
από τη μητρική τους γλώσσα), τότε δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία ότι αυτή η πτυχή της κληρονομιάς του
Διαφωτισμού είναι ένα με τη σοσιαλιστική παράδοση.

Η πρακτική του Λόγου δεν μπορεί να απαιτήσει από έναν

χωρισμό με τον "κόσμο των αισθήσεων"
Από την άλλη πλευρά, αυτό που απαιτεί ενδελεχή κριτική
είναι η ιδέα (η οποία πηγάζει από τον Πλάτωνα και η οποία,
δυστυχώς, βρίσκεται στο επίκεντρο της φιλοσοφίας του
Διαφωτισμού), σύμφωνα με την οποία η πρακτική αυτή της
Λογικής θα απαιτούσε απόλυτο διαχωρισμό  με τον «κόσμο
των αισθήσεων »- με ότι αυτό κληρονόμησε σε   συνεργασίες
και περίεργες καταστάσεις - που πιστεύεται ότι είναι η
απόλυτη πηγή όλων των προκαταλήψεων και των εγκλημάτων
κατά της ανθρωπότητας (όπως και αν, για να παραθέσω
Nietzsche, μια« φανατισμό της Λογικής »δεν θα μπορούσε να
υπάρξει, επίσης). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η
μεταφυσική βούληση να φιμώσει όλους τους "ταυτότητα" πάθη
(η φιλελεύθερη έπαινο της καλώς εννοούμενο συμφέρον -
υπολογίζεται με βάση τις παγκόσμιες διαδικασίες του
εργαλειακού λόγου - είναι μόνο το αντίστοιχο αυτής της
αφηρημένης επικρίσεις από τα πάθη) που οδήγησαν πάντα τις
μοντέρνων - και όχι μόνο η φιλελεύθερη αριστερά - να
εξετάσει την βασανιστικά του ανθρώπου από τη φύση και την
παράδοση ως την αρχετυπική απελευθερωτική πράξη και το
μόνο δυνατό μέσο για να χτίσει μια «καθολική» και
«κοσμοπολίτικη» κοινωνία.