SIŁY POWIETRZNE

1.Rodzaje Wojsk Sił Powietrznych

2.Zasady przyjęcia do służby
3.Umundurowanie
4.Uzbrojenie
5.Historia
6.Znak Sił Powietrznych
RODZAJE WOJSK SIŁ POWIETRZNYCH

1. Wojska Obrony Przeciwlotniczej Wojska obrony przeciwlotniczej uczestniczą w

walce ogólnowojskowej w sposób
uzgodniony, co do celu, miejsca i czasu z
innymi rodzajami wojsk. Stosują przy tym
własną taktykę i właściwe tylko dla nich
sposoby działania wynikające z zadań i
możliwości bojowych uzbrojenia oraz
organizacji wojsk. Główny wysiłek w walce
tego rodzaju wojsk koncentruje się aktywnym
niszczeniu i obezwładnianiu przeciwnika w
powietrzu oraz zapewnieniu osłony działań
pozostałych rodzaju wojsk.
2. Wojska Radiotechniczne Wojska radiotechniczne przeznaczone są do
prowadzenia rozpoznania radiolokacyjnego i
powiadamiania o środkach napadu
powietrznego nieprzyjaciela oraz
zabezpieczania działań bojowych wojsk
rakietowych, artylerii przeciwlotniczej,
lotnictwa myśliwskiego, oddziałów
przeciwdziałania radioelektronicznego.
3. Wojska Lotnicze Wojska lotnicze przeznaczone są do
prowadzenia różnorakich działań
bojowych zarówno bezpośrednio na
polu walki we współdziałaniu z innymi
rodzajami wojsk, jak i samodzielnie na
zapleczu przeciwnika. Do zasadniczych
zadań realizowanych przez jednostki
lotnicze należą: obrona przestrzeni
powietrznej, niszczenie celów
powietrznych, naziemnych i nawodnych,
prowadzenie rozpoznania, transport
ludzi i sprzętu.
ZASADY PRZYJĘCIA
DO SŁUŻBY
Należy zacząć od studiów w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych na kierunku lotnictwo i
kosmonautyka.

O przyjęcie na takie studia mogą ubiegać się osoby, które:

•mają świadectwo dojrzałości,
•nie były karane sądownie,
•posiadają wyłącznie obywatelstwo polskie,
•mają co najmniej 18 lat,
•posiadają odpowiednie zdolności fizyczne i psychiczne do zawodowej służby wojskowej, potwierdzone w
orzeczeniu wojskowej komisji lekarskiej,
•uzyskały właściwe orzeczenie wojskowej komisji lotniczo-lekarskiej o zdolności do służby w powietrzu,
•złożą pisemne zobowiązanie do pełnienia zawodowej służby wojskowej po ukończeniu studiów.

Nauka w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych wymaga bardzo dobrego stanu zdrowia. Kandydat
przechodzi bardzo skrupulatne badania lekarskie, które przebiegają w trzech etapach. Najpierw kandydat
przechodzi badania w rejonowej wojskowej komisji lekarskiej i pracowni psychologicznej, na podstawie których
orzeka się o zdolności do zawodowej służby wojskowej. Kolejne badania specjalistyczne wykonuje Wojskowa
Komisja Lotniczo-Lekarska w Dęblinie. Badania trwają trzy dni i dopiero po nich kandydaci kierowani są na
dodatkowe badania specjalistyczne do Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej w Warszawie.
Stan zdrowia kandydata na studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych jest oceniany bardzo
restrykcyjne, dlatego tylko nieliczne osoby mogą pracować jako piloci.
Umundurowanie żołnierzy składa
sie z ubiorów:

• 1.wieczorowego
• 2.galowego
• 3.wyjściowego
• 4.służbowego
• 5.polowego
• 6.ćwiczebnego
• 7.specjalneg
UZBROJENIE

F-16 Block 52+ Jastrząb

MiG-29 Fulcrum
M-28 Bryza
Su-22 Fitter
C-130 Hercules
PZL- 130 Orlik
PZL Mi-2
HISTORIA
• Historia Sił Powietrznych zaczyna się z końcem I wojny światowej. W 1918 roku funkcjonowało kilka
polskich eskadr stworzonych w innych państwach. W Rosji istniała eskadra przy oddziałach generała Józefa
Dowbor-Muśnickiego, rozformowana w maju 1918 roku. We Francji pięć eskadr lotniczych powstało przy
armii generała Józefa Hallera. Znalazły się w Polsce wraz z wyposażeniem w 1919 roku.
• Siły Powietrzne zaczęto tworzyć w listopadzie 1918 roku. Początkowo opierały się na maszynach
zdobycznych lub pozostawionych przez armie zaborców (niemiecką lub austriacką). Najwięcej sprzętu
zdobyli powstańcy wielkopolscy w bitwie o Ławicę, rozegranej 6 stycznia 1919 roku, w której zdobyto
kilkaset rozmontowanych i zakonserwowanych samolotów bojowych i balonów obserwacyjnych. Zdobyty
sprzęt miał wartość 200 milionów marek niemieckich i stanowił największy łup wojenny w dziejach polskiego
oręża. Na zdobytych samolotach LVG 9 stycznia 1919 roku poznańska eskadra zbombardowała 25-
kilogramowymi bombami lotnisko we Frankfurcie nad Odrą, wykonując bombardowanie 6 samolotami,
zrzucając łącznie 900 kg bomb. Na sprzęcie zdobytym na Ławicy walczono później o Lwów podczas walk
polsko-ukraińskich i wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920. Od 1919 roku kupowano samoloty za granicą.
W wyniku tego w 1920 roku Siły Powietrzne posiadały mieszankę samolotów brytyjskich, francuskich,
niemieckich, austriackich i włoskich z okresu I wojny światowej. Głównie były to:
• myśliwce: Bristol F.2B Fighter, SPAD XIII, Fokker D.VII, Oeffag D.III, Ansaldo A.1 Balilla, SPAD VII, Albatros
D.III, Sopwith Dolphin, Fokker E.V (D.VIII)
• bombowce i rozpoznawcze: Breguet 14, Ansaldo SVA-9, Salmson 2A2, Airco DH.9, Albatros C.X, Albatros
C.XII, DFW C.V, LVG C.V i LVG C.VI.
1923–1932
W 1925 roku utworzono Oficerską Szkołę
Lotnictwa w Grudziądzu, w 1927 przeniesioną
do Dęblina.
Po wojnie z ZSRR przestarzałe samoloty wycofywano,
a ich miejsce zajęły nowe, zakupione głównie
we Francji. W latach 1924–1926 podstawowym
myśliwcem został SPAD 61C1 (280 sztuk), lekkimi
bombowcami kolejno: Potez XV (245 sztuk), Breguet
XIX (250 sztuk) i Potez XXV (316 szuk), który był
produkowany w Polsce na licencji. Cięższe bombowce
to Farman F-68BN4 Goliath, a później Fokker
F.VIIB/3m, również produkowany w Polsce. Później, na
licencji czeskiej, wyprodukowano 50 samolotów Avia
BH-33 pod nazwą PWS-A. Lotnictwo morskie do połowy
lat trzydziestych używało francuskich łodzi latających,
głównie Schreck FBA-17H, LeO H.13, LeO
H.135B3 i Latham 43. Od początku lat trzydziestych
lotnictwo polskie zaczęto wyposażać w samoloty
polskiej konstrukcji, produkowane w Polsce. Pierwszym
myśliwcem polskiej konstrukcji był następca PWS-A,
samolot PWS-10, którego 80 egzemplarzy używano od
1932 roku.
W 1933 roku do służby weszły myśliwce PZL P.7a, wyprodukowane w liczbie około 150
sztuk, a następnie około 50 egzemplarzy PZL P.11a. W latach 1935–1936 jednostki
wyposażono w myśliwce PZL P.11c (około 150 sztuk). Niestety, nowoczesne w 1935
roku samoloty cztery lata później były już przestarzałe. Rozwinięcie tych konstrukcji w
postaci PZL P.24 było kierowane wyłącznie na eksport. Jedynie PZL.23 Karaś (166
sztuk) i PZL.37 Łoś (36 sztuk) względnie odpowiadały standardom ówczesnej broni.
Prototyp PZL.50 Jastrząb nie doczekał się produkcji seryjnej. Podobny los spotkał
ciężkie myśliwce PZL.38 Wilk i PZL.48 Lampart.
Do 1939 roku lotnictwo zorganizowane było w 6 pułków:
•1 Pułk Lotniczy – Warszawa (1921–1939)
•2 Pułk Lotniczy – Kraków (1921–1939)
•3 Pułk Lotniczy – Poznań (1921–1939)
•4 Pułk Lotniczy – Toruń (1924–1939)
•5 Pułk Lotniczy – Lida (1928–1939)
•6 Pułk Lotniczy – Skniłów (1925–1939)
Szachownica lotnicza –
znak Sił
Powietrznych, malowany
na statkach powietrznych.
Znak
ma formę kwadratowej szacho
wnicy o czterech polach
w kolorach czerwonym
i białym.
ŹRÓDŁA

wojsko-polskie.pl
Zielonalinia.gov.pl
Samoloty.pl
Wikipedia.pl

BARANOWSKA
WERONIKA 1C/4