‫» ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎي ﻣﺎ اﺑﺪﻳﺘﻲ ﺧﻔﺘﻪﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻓﻀﺎﻳﻲ‬ ‫ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫ﻛﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎن ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ«*‬

‫»روﻳﺎ«‬
‫* از ﻧﺎﻣﻪي ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻈﻔﺮ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎي ‪ 48‬ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬

‫ﮔﺰﻳﻨﺶ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲﻫﺎي ﺷﻜﻞ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‬

‫ﭼﺎپ دوم ‪ –1371‬اﻳﺮان‬

‫ﺑﻪ اﻫﺘﻤﺎم ﻣﻈﻔﺮ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫ﭼﺎپ اول‪ :‬اﻧﺘﺸﺎرات اﻧﺠﻤﻦ ﻓﺎرﺳﻲ )آﺳﻮﺳﻴﻮن ﭘﺮﺳﺎن(‬

‫ﭘﺎرﻳﺲ ‪1369‬‬
‫‪١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫آﻳﻴﻨﻪي ﺻﺪاﺳﺖ و ﭘﮋواك ﺻﺪاي آﻳﻴﻨﻪ‪ .‬و ﭘﺎﺳﺦ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﺪ زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫درﺑﺎرهي ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ‬
‫ﺧﻄﺎﺑﻢ ﻛﻦ ﺗﺎ زﻳﺒﺎ ﺷﻮم‪ .‬و ﭘﺎﺳﺦﻫﺎﻳﻢ زﻳﺒﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺷـﻮد‪ ،‬و‬
‫ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ‪ ...‬راﺳﺘﻲ را‪:‬‬ ‫ﻧﻘﻞ از ﻣﺠﻠﻪي ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ ،‬ﺳﺎل ‪:1351‬‬
‫‪ -‬وزن ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻛﻲ ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ؟‬
‫‪ -‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﺷﻲ از ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺷﺎﻋﺮ‬
‫ﭘﺲ اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﺷﻤﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬و اﻻ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ از ﻓﺮزاﻧﮕﻲ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎي ﺟﻨﻮن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ روي زﻣﻴﻦ و در ﻛﺎﻳﻨﺎت‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ‬ ‫ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲداد‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻓﺮارم ﻣﻲدﻫﺪ و ﻧﻪ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﺮاس روزاﻧﻪ ﻫﺎرم ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣـﻲﺗـﻮاﻧﻢ آنﺟـﺎ‬ ‫» اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪهﻫﺎي ﺧـﻮدش را دارد و ﺑﻴـﺸﺘﺮ از آﻧﻬﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣﺮاﻗﺒـﺖ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﻧﺘﺮﺳﻢ‪ .‬آﻧﺠﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﺧـﻮدم را‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ دوﺳﺖ دارد ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دوﺳﺘﺪاراﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺒﺎﻟﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﺷﻌﺮ ﭘﺮت ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺮت ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗـﻮ ﻣﻴـﻞﻫـﺎﻳﻲ ﻣﺘـﻮﻗﻔﻢ‬ ‫و وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺪﺧﻠﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﻨﺪهﻫﺎﻳﺶ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ :‬ﻣﻴﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﻳﻤﺎن و ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻃﻠﺐ‪ ،‬ﻣﻴـﻞ ﭼـﺮاي ﭼـﺸﻢ ﻣﻴـﺎن ﻣﺮاﺗـﻊ‬ ‫» ‪ ...‬ﺗﻮ ﻣﺮﺗﻌﻲ ﺑﺮاي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻦ ﻣﻲآوري و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﻲرﺳﻢ‪ ،‬و در ﮔـﺬار‬
‫آنﺳﻮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﺳﺎدهام ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﻖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬و ﺷﻌﺮ ﻣﻦ )ﻣﺎ( ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗـﺎ‬ ‫ﺗﻮ از ﻣﻦ‪ ،‬آن ﻣﺒﺎدﻟﻪي روﻳﺎ ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺒﻮري ﻛﻪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ از ﺑﻌـﺪﻫﺎي‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را در اﺧﻼقِ ﺗﺎزهاي ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﻪﮔﺎﻧﻪي ﺣﺮف ﻣﻲﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬و در ﻫﻤـﻴﻦ ﻣﺒﺎدﻟـﻪ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﻌﺮ ﺗﻜـﻮﻳﻨﺶ را‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬در ﻣﺒﺎدﻟﻪي ﺣﺠﻢﻫﺎي ﺧﻴﺎل ﻛﻪ از ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲدﻫـﺪ‪ .‬ﺑـﻲ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻦ در ﺳﻄﺢ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ و ﺑﻲ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮ از ذﺧﺎﻳﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﺖ ﺑﻲﺗﻮش و ﺗﻮان ﻣﻲآﻳﻲ‪.‬‬
‫ﻧﻘﻞ از ﻣﺠﻠﻪي »دﻧﻴﺎي ﺳﺨﻦ« ﺳﺎل ‪:1368‬‬ ‫ﻣﻦ اﮔﺮ از ﺳﻄﺢ ﻋﺒﻮر ﻧﻜﻨﻢ ﻋﻤﻖ ﺗﻮ را ﻛﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﺳﻬﻢ ﺗـﻮ از ﺷـﻌﺮ‬
‫اﻳﻦﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮاﺗﻊ ﻧﮕﺎه‪ ‬ﻣﺮا ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻘﻮط‪ ‬ﺗﻮ ﺗﺎ ﺻﻌﻮد‪ ،‬از ﭼﺮاﮔﺎه ﻣﻦ‬
‫»اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي ﺑﺎ ﻧﺎم »ﻟﺐرﻳﺨﺘﻪﻫﺎي ﺑﻲوﻗﺖ« ﻛﻪ در آﺳﺘﺎﻧﻪي ﭼﺎپ‬ ‫ﻣﻲ ﮔﺬرد و دﻟﺖ ﻫﺮّي ﻣﻲ رﻳﺰد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺗـﻮ از‬
‫و ﻧﺸﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﭘﮋواك ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻛﻮه ﭘﮋواك ﻛﺴﻲ را ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻮه‬
‫‪٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫روﻳﺎﻳﻲ اﻳﻦ اﺷﻌﺎر را وﻗﺘﻲ ﺳﺮوده ﻛﻪ ﻏﺮق در ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺳـﺎل‬
‫ﺳﺮودن اﻳﻦ اﺷﻌﺎر – دﻫﻪ ‪ 1350‬و اوج ﻛﻤﻲ و ﻛﻴﻔﻲ آﻧﻬـﺎ ﺳـﺎﻟﻬﺎي ‪ 1353‬ﺗـﺎ‬
‫‪ -1357‬از ﻧﻈﺮ ﺑﺮرﺳﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺤﻮﻻت ﻓﻜﺮيي ﺷﻌﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻳﺮان داراي اﻫﻤﻴﺘﻲ‬
‫درﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺮﻓﺎن‪ ،‬اﺑﻬﺎم و اﻳﻬﺎم ﻣﺸﺤﻮن در آن – زﻣﻴﻨﻪ و ﺑﻄﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ روي روﻳﺎﻳﻲ‬
‫و اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ – ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ اﺑﻬﺎم در ﺷﻌﺮ او ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ‬
‫ﻇﺮاﻓﺖﻫﺎ و ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲﻫﺎي اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ‪ ،‬اﺷﻌﺎر ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺒﺮﻫﺎي اﺑﻬﺎﻣﻲ ﺧﺎص – آن ﻫﻢ‬
‫ﺧﺎص زﺑﺎن روﻳﺎﻳﻲ – ﻋﺒﻮر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ ﺗﺎﻣﻼت ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اي ﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫از ذﻫﻨﻴﺖﻫﺎي اﺳﺘﺤﻜﺎم ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﺮرﻳﺰ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻔـﺴﻴﺮ و ﻧﻘـﺪ »ﻟـﺐرﻳﺨﺘـﻪﻫـﺎي‬
‫ﺑﻲوﻗﺖ« ﺧﻮد ﻧﻴﺎز ﺑﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺿﺮوري دارد‪.‬‬

‫ﻣﻈﻔﺮ روﻳﺎﻳﻲ«‬
‫‪٣‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪2‬‬ ‫‪1‬‬

‫راه از ﺗﻮ ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ‬ ‫از ﺗﻮ ﻣﻲآﻳﺪ آنﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ‬

‫راه ﻣﻲآﻳﺪ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫در ﺟﻠﻮهي ﻣﺠﻬﻮﻟﻲ ﻣﻲآﻳﺪ ﻧﺎﮔﺎه‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎمِ ﻣﻦ ﻣﻲآﻳﺪ از آنﭼﻪ ﺗﻤﺎمِ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ راه‪ ‬ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﻨﺪق ﻣﻲﺧﺘﺪد‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻲروم از آنﭼﻪ ﻣﻨﻢ‬
‫و راه‪،‬‬ ‫و آنﮔﺎه ﭼﻴﺰيﺳﺖ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دوان ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﺮ ﺧﻨﺪهي ﺧﻨﺪق راه‬

‫ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮ در ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫‪٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪4‬‬ ‫‪3‬‬

‫از ﺗﻮ ﻣﻲآﻳﺪ راه‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ‬ ‫ﻧﻔَﺲ ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻧﻢ دﻫﻲ‬

‫دﻋﻮت‪ ‬راه ﺟﻨﻮن ﻣﻲدﻫﺪ از ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ‬ ‫راه‪ ‬ﻣﻦ از آه‪ ‬ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲآﻳﺪ وﻗﺖ‬
‫و وﻗﺖ‪ ،‬راه ﻣﻲﺷﻮد و‬ ‫ﺗﻨﻢ را ﺳﺒﻚ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻣﻲﭘﺮم‬
‫در ﺗﻮ راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﺟﺎدهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮاَم ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬
‫ﺗﻮ از ﻧﻔَﺲ ﺗﻮ ﻣﻲآﻳﺪ و ﻣﻲرود ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲاﻓﺘﻲ در وﻗﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﻛﺎه‪ ‬ﻣﻦ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ در ﺗﻮ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬ ‫و ﻛﺎه‪ ،‬ﺑﺎل ﮔﻤﺸﺪهي ﺗﻮ‪ ،‬دارد در ﻣﻦ ﺑﺎل ﻣﻲزﻧﺪ‬
‫و ﭼﺎه ﻣﻲﺷﻮي‬ ‫ﺑﺮ راه‪ ‬روﺑﺮو ﺑﺪ‪‬م‬
‫و راه در اﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﺎه‬ ‫آدم !‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫‪٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪6‬‬ ‫‪5‬‬

‫ﺧﻤﻴﺎزه از ﻛﺪام ﭘﻬﻠﻮ رﺳﻢ ﺻﺤﺮا ﻛﺮد‬ ‫در ﭼﺸﻤﻲ ﺑﺎز‬

‫ﻛﻪ ﻛﻨﺎرِ ﺗﻮ از ﺳﻮدا ﺑﺮﺗﺮ ﺷﺪ‬ ‫ﭼﺸﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻣﻲروﻳﺪ‬
‫و در ﭼﺸﻤﻲ‪ ،‬ﺑﺎز‬
‫ﺗﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺗﻮ ﻛﻒ‪ ‬دﺳﺘﺎﻧﻢ را‬ ‫ﭼﺸﻢِ ﺑﺎزِ دﻳﮕﺮ ﻣﻲروﻳﺪ‬
‫ﺳﻜﻮي ﺳﻜﻪ ﻛﺮد‬ ‫و ﺑﺎز در ﭼﺸﻤﻲ‬
‫در ﺑﺬلِ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﻮ ﭘﻬﻨﺎي ﻣﺎه‬ ‫ﭼﺸﻢِ دﻳﮕﺮ ﻣﻲروﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎز‬
‫دﻳﮕﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در دوردﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻴﺰي‬
‫در ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﻣﻲروﻳﺪ‪.‬‬
‫‪٦‬‬
‫‪8‬‬
‫او‬
‫در ﻛﺠﺎي اﻓﻖ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ زﺧﻢ ﺑﺮﻣﻲدارد‬
‫ﻣﺜﻞ اﻓﻖ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد ؟‬
‫او در ﻛﺠﺎي زﺧﻢِ اﻓﻖ‬
‫‪ -‬ﻣﺜﻞ اﻓﻖ ﻛﻪ زﺧﻢِ ﺑﺰرﮔﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬
‫و ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد در زﺧﻢ –‬
‫ﺑﺎ زﺧﻢِ ﮔﻮﺷﻪﮔﻴﺮش ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ؟‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪7‬‬
‫ﻛﻴﺴﺖ ﻣﻲﺳﻮزد در ﭼﺮخ‬
‫ﻛﻲ ﺻﻮرت‪ ‬ﭼﺮخ را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ را دﻧﺪاﻧﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪﺳﺖ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ دﻧﺪاﻧﻪ ﻛﺒﻮدي ﻛﺮدهﺳﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﺒﻮد ﻣﻲﺳﻮزد‬
‫ﻣﻲراﻧَﺪ در ﭼﺮخ‬
‫و ﭼﺮخ ﻧﻤﻲداﻧﺪ؟‬
‫‪٧‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪10‬‬ ‫‪9‬‬

‫آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪاي‬ ‫ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎي ﻣﻦ از ﺗﻜﺮار‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪاي اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺳﺮخاﻧﺪ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ آﻧﺠﺎﺳﺖ‬
‫و ﻫﺮ ﻏﺮوب ﺑﺎد زﺧﻢﻫﺎي اﻓﻖ را‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻂ‪ ،‬ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻘﻴﻘﻪي ﻣﻦ ﻣﻲزﻧﺪ‬
‫و ﺣﺎدﺛﻪ اداﻣﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪي دﻧﻴﺎ را‬
‫اﻳﻨﺠﺎ را آﻧﺠﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫ﺳﺮخ از ﻫﻤﻴﺸﻪي ﻣﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ در درﻳﺎ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪.‬‬ ‫و اﻳﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺷﻘﻴﻘﻪي دﻧﻴﺎ‬
‫ﺳﺮخِ ﻣﻜﺮر از ﻫﻤﻴﺸﻪي ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫‪٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪12‬‬ ‫‪11‬‬

‫روﺑﺮوي ﺗﻮ ﻣﻦ‬ ‫در ﻫﻴﺌﺖ‪ ‬ﻫﻮا‬

‫وﻗﺖ ﻣﻲﺷﻮم‬ ‫داﻳﻢ ﻣﺮاﻗﺒﺘﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ‬
‫او ﻫﺴﺖ‬
‫روﺑﺮوي ﺗﻮ ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺮﺟﺎ ﻫﻮا ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎﻳﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰم ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﺮﻳﺰم‬
‫ﺟﺎﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﭼﺎر در ﻫﻮاي او ﻫﺮﭼﻴﺰ‬
‫ﻣﺜﻞِ ﻫﻮا زﻳﺒﺎ ﻣﻲﮔﺮدد‬
‫ﻣﻦ ﺷﻜﻞِ ﺣﺮف‪ ‬ﺧﻮدم ﻣﻲﺷﻮم‬
‫ﮔﻞ ﺷﻜﻞ ﻋﻄﺮِ ﺧﻮدش‬
‫و اوﺳﺖ دوﺳﺖ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻫﻮا ﻣﺠﺴﻤﻪاي از‬
‫اوﺳﺖ‪.‬‬
‫‪٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪14‬‬ ‫‪13‬‬

‫ﺑﻪ ﻋﻠﻒ ﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫از ﻫﻮاي ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪم و رﻓﺘﻢ‬

‫در ﻋﻠﺖ‪ ‬ﻋﻠﻒ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‬ ‫از رويِ ﭼﻮن‬
‫در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‪ ‬رﻓﺘﻪ اﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺳﻤﺖ‪ ‬ﺗﻮ را ﻣﻲﮔﺮداﻧَﺪ‬
‫ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫و ﻋﻠﻒ‪ ،‬ﺗﺎر ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫وﻗﺖ‪ ‬ﺳﻮال‬
‫ﺧﻮن روي ﻧﻴﻞ ﻣﻲﺑﻨﺪد‬
‫ﺗﺎ ﺻﻮرت‪ ‬ﺗﻮ ﭼﺸﻢِ ﻣﺮا ﻣﻲﭘﻴﭽﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪١٠‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪16‬‬ ‫‪15‬‬

‫وﻳﺮاﻧﻪ ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﭘﺎي ﺗﻮ‬

‫رازي را ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ‬ ‫ﺗﻜﻮﻳﻦِ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫و داﻳﻢ از رﻛﺎبﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ راﻧﻬﺎﻳﻲ‬ ‫و ﺟﺎي ﭘﺎي ﺗﻮ ﺗﻜﻮﻳﻦِ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺮ اﺳﺐﻫﺎي ﻋﺎج ﻣﻲراﻧﻨﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ وﻗﺖﻫﺎي ﺗﻮ ﺗﻜﻮﻳﻦِ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ‬
‫و راز در ﻫﻴﺎﻫﻮﻳﻲ وﻳﺮان‬ ‫و ﺗﻮ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻮي دﻳﮕﺮ را‬
‫ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ‪ ،‬ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ‬ ‫از وﻗﺖﻫﺎي ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﺮﻣﻲداري‪،‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮجِ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﺟﺎي ﭘﺎي رﻓﺘﻪ ﻳﻚ ﺗﻮي دﻳﮕﺮ‬
‫وﻳﺮاﻧﻪ را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺠﻮم راز ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ ﺟﺎده ﻣﻲﮔﺬاري‬
‫ﺑﮕﺬار !‬
‫‪١١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪18‬‬ ‫‪17‬‬

‫اﻧﺪﻛﻲ از ﻫﻮا‬ ‫ﺗﻤﺎمِ راه‬

‫در ﭘﻠﻜﻬﺎ ﻛﻪ ﺣﺒﺲ ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫ﻫﺠﻮمِ ﻃﻮل‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﻋﻄﺮ‬
‫رﻛﺎﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻲرﻳﺰﻧﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﻄﺮ ﻫﻮا ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد از اﺷﺎرهي ﻣﮋﮔﺎن‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲي ﻛﻴﻬﺎﻧﻲ‬ ‫ﺗﻤﺎمِ ﺑﺮج‬
‫ﺳﻬﻤﻲ ﺑﺮاي ﺟﻨﮕﻞِ ﻛﻮﭼﻚ دارد‪.‬‬ ‫ﮔﻠﻮي راه‬

‫ﺣﻴﻮان ﺳﻮال ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪١٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪20‬‬ ‫‪19‬‬

‫ﭼﺮخ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﻏﻢِ ﺧﺎك‬

‫ﺻﻮرت‪ ‬ﺣﺎﻛﻢ‬ ‫ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮم ﺑﻪ ﻣﺎه ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬
‫ﺟﻨﺒﺶِ آﺳﺎنِ ﺟﺎن ﻣﻴﺎﻧﻪي دﻧﺪان‬ ‫و ﻛﺎﺳﻪي ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻜﻞِ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻲﺷﻮد‬

‫دﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﻏﻢِ ﺧﺎك روزي‬

‫داﻧﺶِ آﻫﻮ‬ ‫ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰم در ﺑﺎد‬
‫ﻣﺎﻧﺪنِ ﺗﺮﻛﻴﺐِ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻲي ﻣﻴﺪان‪.‬‬ ‫و ﻛﺮاﻧﻪاي از ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺮخ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮم‪.‬‬
‫‪١٣‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪22‬‬ ‫‪21‬‬

‫ﺷﺐ از ﻣﻴﻌﺎنِ ﭼﻴﺰي‬ ‫آﻧﮕﺎه‬

‫در ﭼﻴﺰي ﻣﻴﻌﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬
‫وز ﺟﺬﺑﻪي ﻧﻌﻞﻫﺎي رﻳﺨﺘﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻢ‬
‫ﻣﺎﻳﻊ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﻏﻠﺖ‪ ‬ﺳﻨﮕﻴﻨﻢ‬ ‫آﻧﻘﺪر ﻛﻪ آﻳﻴﻨﻪ ﻗﻔﺎي ﻣﻦ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫آﻫﻨﮓ‪ ‬داﻣﻨﻪﻫﺎي رﻣﻪي ﻓﻴﻞ دارد‬
‫و ﭼﻴﺰي ﭘﺎﻣﺎل ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫اﻓﺘﺎدم‬
‫ﻛﻪ ﺷﻜﻞِ آن‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﻬﻪﻫﺎي ﻧﺎﺗﻮان اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬
‫ﺑﻨّﺎي ﻏﺎرﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ از ﺑﺎر‬
‫ﻫﺮﺑﺎر‬
‫ﺳﺘﺎره ﺳﺮخ ﻣﻲﺷﺪ از ﭘﻴﻐﺎم‬
‫‪١٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪24‬‬ ‫‪23‬‬

‫ﺳﻮي ﺻﺪاي ﺗﻮ در ﺳﭙﻴﺪهدمِ ﻣﺮغ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن‬

‫دﺷﺖ را داﻧﺶِ آﻫﻮ‬ ‫از آﺳﺘﺮي ﺳﻴﺎه‬
‫ﺗﺮﻛﻴﺐِ ﻗﺪم‬ ‫ﻣﻲﻟﻐﺰد در ﻛﻨﺪوي ﺳﭙﻴﺪ‬
‫و ﻟﻐﺰشِ آن ﻫﺰاران دﺳﺖ‪ ‬او‬
‫و ﻏﺒﺎرِ روي ﺑﺎل‬ ‫ﺑﺮ ﺷﻘﺎﻳﻖِ ﺗﺎﺧﻴﺮ‪،‬‬
‫ﺛﻘﻞِ ﺣﻀﻮرِ دﻧﻴﺎ‬
‫در ﻫﻮا‪.‬‬ ‫ﺗﺎ از ﺳﺮِ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي ﻏﻠﺘﻴﺪن ﺑﺮﺧﻴﺰم‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ و ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﺮ ﺟﺴﻢِ درازِ ﻣﻦ اﻓﻖ رﻋﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪١٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪26‬‬ ‫‪25‬‬

‫از ﺣﻀﻮرِ ﺗﻮ ﺟﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﺎ‬ ‫در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﺬار‬

‫ﺑﻲﺟﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫و ﺑﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻫﻴﻬﺎي ﺗﻦ‪ ،‬ﻧﻮر ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻟﻤﻌﺎنِ ﺟﺎن‪.‬‬ ‫ﺗﭙﻴﺪنﻫﺎي ﺗﻮ ﻳﻌﻨﻲ‬
‫ﺑﻲ ﺟﺎ ﺟﻬﺎن‪.‬‬
‫در ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎي ﺑﻴﻦِ ﺗﻮ و ﻣﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﺎي ﺗﭙﺶ ﺑﮕﺬار‬
‫ﺑﮕﺬار اﮔﺮ ﻣﻲﮔﺬاري‬
‫ﺑﮕﺬار‪.‬‬
‫‪١٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪28‬‬ ‫‪27‬‬

‫ﻋﺰﻳﻤﺖ‪ ‬ﻣﺲ‬ ‫ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﭘﻠﻚ‪ ‬ﻣﺮا ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬري‬

‫از ﺗﺎج ﺳﺮخ ﺗﺎ ﻻﻟﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺻﺤﺮا ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﺎﻟﺶِ ﭘ‪‬ﺮ‬
‫ﻏﻠﺘﻴﺪﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻦ را‬
‫‪ -‬آﻫﻦ را ‪-‬‬
‫ﺷﻴﻮهي ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫دوﺑﺎره ﻻﻟﻪﻫﺎي ﺑﺮادر را‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﺗﺎج ﺑﺎ ﻋﺰﻳﻤﺖ‪ ‬ﻣﺲ‬
‫ﻣﻌﺒﺮِ دﻫﻠﻴﺰيي ﺳﺤﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ روي آﻫﻦِ ﺷﺎد‬
‫ﺷﺎديي آﻫﻦ ﻣﻲﺷﻮم‬
‫در ﻗﺎبِ ﺑﻲﺣﺼﺎرِ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‬
‫از ﭼﻬﺮهي ﺗﻮ ر‪‬ﺳﺘﻦ ﻣﻲﺷﻮم‬
‫و در ﺻﺪاي رﺷﺪ‪ ‬وﻗﺖ‬
‫ﻧﻴﻠﻮﻓﺮِ ﺗﻦ ﻣﻲﺷﻮم‪.‬‬
‫‪١٧‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪30‬‬ ‫‪29‬‬

‫در ﻣﻴﺎنِ ﻳﺎل ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮانِ رﺷﺪ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﭘﻴﻐﺎمِ ﺣﺮارت‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪﻫﺎي ﻛﻤﺴﺎل‬
‫ﺟﺎوداﻧﻬﺎي ﻟﻐﺘﻲ‬
‫ﺣﺴﺮت‪ ‬اﺳﭙﻨﺪ‪ ،‬رﻗﺺِ ﺻﺪاي دلِ ﻛﻲ‬ ‫در ﺳﻦِ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي زﻳﺒﺎ‬
‫ﻛﻪ ﻋﺸﻖ در ﺷﻌﻠﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬
‫و ﺷﻜﻞِ ﮔﻞ ﺳﺮخ‬ ‫ﻟﻐﺖﻫﺎي زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﺠﻬﻮل‬
‫ﺗﻤﺎم ﺳﭙﻴﺪيي ﺳﺎﻛﻦ را‬ ‫ﻣﻲروﻧﺪ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ در ﭼﺎه‬
‫ﻣﻴﺎنِ ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬ﭘﺎﻫﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي رﺷﺪ‪ ‬ﻣﺎه‬
‫ﺳﺎﻳﻪي ﻳﺎﻟﻬﺎي ﺳﻴﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪١٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪32‬‬ ‫‪31‬‬

‫ﭘﻴﻐﺎمِ ﻣﺎه روي ﺑﺮگ‪ ،‬ﺑﺮگﺑﺮگ ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫ﺳﺘﺎره ﺳﺒﺰ ﻣﻲﺷﻮد از اﻫﺘﺰاز‬
‫و ﺟﺎي ﭘﺎي ﺗﻮ زﺧﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهي ﻣﺎه‬ ‫و اﻫﺘﺰاز ﻧﻤﻲآراﻣﺪ‬

‫زﺧﻢِ ﻣﺎه ﺑﺮ دوشِ ﻣﻦ اﺳﺖ وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻣﻲدوم‬ ‫ﮔﺬارِ روﺷﻦ و آرام‬

‫در ﺧﻼء ﻣﻲدوم و ﻫﺎﻟﻪي ﺗﻮ ﺑﺮگ اﺳﺖ‬ ‫وﺿﻊِ ﺗﻮ زرد ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﺧﻼءي ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ در ﻫﺎﻟﻪي ﻣﺮﺋﻲ‬ ‫و زرد‪ ‬زرد ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮي‬
‫زﻳﺮِ ﻧﮕﺎه‪ ‬ﺑﺮگ ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ‪.‬‬ ‫او رام و روﺷﻦ اﻣﺎ از ﭘﺎ ﻧﻤﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‬
‫و روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪١٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪34‬‬ ‫‪33‬‬

‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‬ ‫زﻳﺮازﻳﺮ‬

‫ﺗﺎ ﻋﺎﺑﺮ ﺑﮕﺬرد‬ ‫زﻳﺮِ زﻳﺮ‪ ،‬از زﻳﺮ‬
‫و ﻃﻔﻞِ ﻋﺒﻮر در ﻧﮕﺎه‪ ‬ﻣﻦ‬ ‫زﻳﺮ ﻛﺸﺘﻲﻫﺎ ﻫﻮاﻫﺎي ﻛﺸﺘﻲ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد‪ ‬ﻧﻴﺎﻣﺪن ﮔﺮدد‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺘﺎرهﻫﺎي ﺧﺰﻧﺪه در ﺧﺰه و ﻣﻮج‬
‫ﻣﺎﻧﺪن ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺑﺎل‬
‫ﺑﺎﻻي ﺑﺎﻻ‪ ،‬در ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﺎﻻي ﺑﺎﻟﻬﺎ ﻗﺸﺮﻫﺎي ﺧﺎك‪ ‬ﻣﺮﻃﻮب‬
‫ﻛﻪ ﻛﺮمﻫﺎي ﻫﻴﺠﺎن را‬
‫ﺑﻪ روحِ رﻳﺸﻪﻫﺎ ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬
‫‪٢٠‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪36‬‬ ‫‪35‬‬

‫ﻣﻦ از ﺣﺼﺎر و ﺗﻮ از اﻧﺤﻨﺎي دﺳﺖ‬ ‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪي ﺗﻮ ﻃﻨﺎب!‬

‫ﺗﻤﺎمِ دﺳﺖ‬ ‫ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﺑﺎرﻳﻚ اﺳﺖ‬
‫در اﻧﺘﻬﺎي ﺑﺎزو ﺣﺼﺎر‬ ‫و در اﻳﻦ ﺑﺎرﻳﻜﻲ‬
‫در اﻧﺘﻬﺎي ﺑﺎزو ﺗﻤﺎمِ دﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺼﺎر‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﭼﺎه‪ ‬ﺗﻮ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﭼﺎه‪ ‬ﺗﻮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫از اﻧﺤﻨﺎي ﻧﺪاﻫﺎي ﻛﺞ‬
‫ﻛﺠﺎ ﻧﺪاي ﻣﺮا ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‬
‫ﺿﻠﻊِ ﻛﺠﺎ‬
‫‪٢١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪38‬‬ ‫‪37‬‬

‫ﺑﻬﺎرِ ﺑﺮگ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ‪ ‬او ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ‬آﻫﻦ را‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎد‪ ‬دﺳﺖ ﺑﺮﻳﺪه ﭘﺎﻳﻴﺰ اﺳﺖ‬ ‫»ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ‬ﺗﻦ را«‬
‫ﭘﺎﻳﻴﺰِ ﺑﺮگ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﭘﺎﻳﺎنِ ﺟﻬﻴﺪن از ﺧﻄﺮ‬
‫ﻣﺘﻦِ ﺧﻄﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺳﻤﺖ‪ ‬ﺳﺒﺐ‬
‫و دﺳﺖ‪ ‬ﺑﺮﻳﺪه ﻣﻲداﻧﺪ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي ﺳﺎﺧﺘﻦ را‬
‫ﻛﻪ ﺳﻮي ﺗﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮدد‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﺪ ﭘﺎﻳﻴﺰ‬ ‫ﺳﺮﺳﺎم در اﺷﺎره‬
‫ﭘﺎﻳﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻬﺎر ﺗﻘﺪﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‪ ‬ﻳﺎﻓﺘﻦ را‬

‫اﻧﮕﺸﺖ او ﻃﺒﻴﻌﺖ آﻫﻦ را‪.‬‬

‫‪٢٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪40‬‬ ‫‪39‬‬

‫ﻛﺒﻮﺗﺮاﻧﺖ را ﭘﺮواز ده‬ ‫در آب داﻧﺸﻲﺳﺖ‬

‫اي ﻛﻨﺪو!‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرود‬
‫ﻣﻴﺮاث‪ ‬ﮔﻞ‬
‫روي زﺑﺎن ﺗُﺴﺖ‬ ‫ﭼﺸﻢِ ﺗﻮ آبِ ﺟﺎريﺳﺖ‬
‫و واژهﻫﺎ‬ ‫در آبِ ﺟﺎري ارﻗﺎم‬
‫از ﺑﺎرِ ﻋﺼﺮﻫﺎي ﻋﺴﻞ ﺑﻪ ﺳ‪‬ﺮ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺎم ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﻗﺼﺪ‪ ‬آب ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﭘﻠﻚ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺎم ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﻣﻲ‬
‫ﻟﺒﻬﺎي ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺧﻮر‪‬د‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻟﺒﺎن ﺗﻮ ﺑﺎﻣﻲﺳﺖ‪.‬‬
‫‪٢٣‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪42‬‬ ‫‪41‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻮ ﺑﺎز‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻬﺎر‬

‫ﻳﻚ ﺗﻮيِ دﻳﮕﺮ‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪاﻳﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﭘﻴﺶِ ﺗﻮ‬ ‫ﻛﻪ از درﺧﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرود‬
‫ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫و ﻣﻲرود‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎ ﺑﺎد‬
‫ﻣﻦ از درﺧﺖ‬
‫ﺑﺎﻻ ﻣﻲاﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫‪٢٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪44‬‬ ‫‪43‬‬

‫ﺧﺪاي ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻦ!‬ ‫در زﻳﺮ ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﻲ از ﺑﺎل‬

‫در اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻣﻨﻢ‬ ‫دﻳﺪار‬
‫ﺗﻮ از آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ‬ ‫ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻓﻜﺮِ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬دﻳﺪنِ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫و ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﺗﭙﻴﺪن‬
‫و دﻳﺪنِ ﺗﻮ ﻓﻜﺮِ ﺗﻮ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮ‬
‫ﭘ‪‬ﺮِ آﻳﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻦ از ﻛﺠﺎي ﻫﻮا ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎه ﺗﻮ‬
‫ﻓﻜﺮِ ﻧﮕﺎه‪ ‬ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪٢٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪46‬‬ ‫‪45‬‬

‫از ﻗﻠﻪي ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬ﺗﻮ ﺳﺮرﻳﺰ ﻣﻲﺷﻮم‬ ‫ﺻﺪاﻳﺖ‬

‫و رﻳﺰ ﻣﻲﺷﻮم‬ ‫ﺳﺮﮔﺮدانِ ﺻﺪام‬
‫زﻳﺮِ ﻧﮕﺎه ﺗﻮ آﻳﻴﻨﻪ‬ ‫ﮔﻠﻮت ﺧﺎﻧﻪي ﺻﺪاﻫﺎم‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪي ﻫﺰار ﺗﻜﻪ ﻧﮕﺎه ﺷﻜﺴﺘﻪﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻲﭘ‪‬ﺮد ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪات‪.‬‬
‫‪٢٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪48‬‬ ‫‪47‬‬

‫ﻛﺠﺎي ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻣﺎ‬ ‫در ﮔﺬارِ از ﺷﻴﺸﻪ‬

‫روانِ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﺎدهﺳﺖ‬ ‫ﺷﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮم‬
‫و در آﻧﺴﻮي ﺷﺴﺘﻪﮔﻲ‬
‫روانِ ﻣﺎ آﻳﺎ‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪﺗﺮ از آﻳﻴﻨﻪي دﻳﺮوز‬
‫ﺗﻤﺎم ﻓﺎﺻﻠﻪ را از ﺗﭙﻴﺪن‬ ‫اﻣﺮوز!‬
‫ﭘ‪‬ﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟‬
‫‪٢٧‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪50‬‬ ‫‪49‬‬

‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﺎم ﻧﻴﺎﻣﺪهي ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن از ﻓﺮﻳﺎدﻧﺪ‬

‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت‪ ‬ﻧﻘﺎب‬ ‫ﻋﻤﺮِ درازِ دﻳﻮار‬
‫ﺗﺮس را زﻳﺒﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫از ﺗﻦ‬
‫ﺗﻦ‪ ،‬ﻋﻤﺮِ آﺧﺮﻳﻦِ ﻓﺮﻳﺎد‬
‫در دﺳﺘﻬﺎي ﺗﻮ‪ ،‬ﻃﻐﻴﺎن‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد‬
‫ﻧﺎﻣﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻣﻲآﻳﺪ‬ ‫رازِ درازِ دﻳﻮار‬
‫و ﻧﺎمِ ﻣﻦ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺗﻦِ ﺧﻮد‬
‫ﺗﻌﻘﻴﺐِ ﮔﺴﺘﺮده در ﺳﺮاﺳﺮِ ﭘﻮﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺳﻴﻤﺎي رازواري از دﻳﻮار را‬
‫آوار ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬
‫‪٢٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪52‬‬ ‫‪51‬‬

‫ﻣﻲﭘ‪‬ﺮد ﺑﺎ ﭘ‪‬ﺮِ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي ﺳﻜﻮت‬

‫ﮔﻮﺷﺖ‪،‬‬ ‫در ﮔﻠﻮي ﺗﻮ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﻣﻲﺳﺎزد‬
‫ﺷﺎﻳﻌﻪ از ﻋﺒﺎرتﻫﺎ‬
‫ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺣﺮﻣﺖ‪ ‬ﮔﻮﺷﺖ را‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‬ ‫ﺑﺎزوﻳﺖ را ﻋﺒﺎرﺗﻲ ﻛﻦ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻨﻲ از ﭘ‪‬ﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺎﻳﻌﻪي ﻛﻠﻤﻪﻫﺎ را‬
‫ﻋﺰﻳﻤﺖ‪ ‬ﭘﻮﺳﺘﻢ را‬ ‫ﻣﻴﺎنِ ﺳﻜﻮت ﺑﻨﺸﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﭘﺮواز ﻣﻲدﻫﻲ‪.‬‬
‫‪٢٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪54‬‬ ‫‪53‬‬

‫ﺳﻘﻮط‪ ‬ﺟﺎده ﺟﺎدﺛﻪي ﺧﺎك‬ ‫ﺑﺎ ﭘﻬﻠﻮي او ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮاﻧﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬

‫در اﻧﺘﻬﺎ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي دﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ‬
‫اداﻣﻪ ﺟﺬﺑﻪ ﻧﺪارد‬ ‫ﺳﻄﺮي ﻧﺎﺧﻮاﻧﺎ ﺟﺎري ﻣﻲﮔﺮدد‬
‫و ﭼﺮخ را ﻓﺮار ﻧﻤﻲدﻫﺪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ راه‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎزوﻳﻢ از ﭘﻬﻠﻮي اوﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺳﻄﺮِ ﺳﻜﻮت در ﻣﻴﺎﻧﻪﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺎزوي ﻣﻦ اﻓﻖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻮار‬
‫و ﭘﻬﻠﻮي او ﺑﺴﺘﺮ را ﻣﻲﺧﻮاﻧَﺪ‪.‬‬
‫‪٣٠‬‬
‫‪56‬‬
‫ﺣﺮف‪ ‬دﻫﺎنِ ﺗﻮ‬
‫ﺣﻴﺮت‪ ‬ﺑﺎزِ دﻫﺎن ﻣﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﺎي اﻧﺘﻈﺎرِ ﺟﻬﺎن را‬
‫در اﺣﺘﻀﺎرِ ﻣﺮغ‬
‫ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲدﻫﺪ‬
‫ﭘﺮواز‪ ،‬ﭘﺮواز!‬
‫و دﺳﺖ در ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﻲ از ﭘ‪‬ﺮ‬
‫و ﻛﻠﻤﻪ در دﻫﺎنِ ﺗﻮ‬
‫و ﻣﺮدمِ ﺗﻮ در ﻋﺸﻖ‬
‫ﺟﺰﻳﺮه درﻳﺎ را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪55‬‬
‫در ﮔﺴﻴﺨﺘﻦِ درﻳﻎ‬
‫در اﻧﺘﻈﺎرِ ﺧﺎك‬
‫ﮔﺎمِ ﺗﻮ ﮔﺸﻮدنِ راز اﺳﺖ‬
‫ﻧﺎﮔﺸﻮده در اﻧﺘﻈﺎر راز ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‬
‫و راز ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﮔﺎمِ ﺗﻮ از ﺗﭙﻴﺪنِ راه‬
‫ﮔﺴﻴﺨﺘﻦِ ﺧﺎك ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪٣١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪58‬‬ ‫‪57‬‬

‫ﭘﺮدهام را ﺑﺮﻣﻲداري‬ ‫در ﺣﺎﺷﻴﻪي ﺣﺎﻟﺖ‪ ‬ﺧﻮد ﺑﻮدم‬

‫ﺑﺮﻣﻲداري ﭘﻨﻬﺎنﻫﺎﻳﺖ را‬ ‫ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ از ﻛﻨﺎرِ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲرﻓﺖ‬
‫ﭘﻨﻬﺎنﻫﺎﻳﻢ از ﻛﻴﺴﺖ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﭘﺮدهﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻳﻚ ﻛﺲِ دﻳﮕﺮ را‬ ‫آن ﻋﻠّﺖ‪ ‬اوﻻ را ﺗﻦ ﻣﻲزد‬
‫ﻳﻚ ﻛﺲِ دﻳﮕﺮ در ﺗﺮس‬ ‫در اول ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﻮدم‬
‫ﻋﺮﻳﺎن از ﭘﺮده‪ ،‬از ﭘﻮﺷﻴﺪه‬ ‫او ﺑﻮدم‪.‬‬
‫آﺷﻜﺎرِ ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ ‬ﻛﻲ از ﺟﺎ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد‬
‫ﻛﻲ ﺑﺮ ﻣﻲﺧﻴﺰد ﺑﺎ رﻓﺘﻦِ از روي ﻧﻘﺎب‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت‪ ‬ﻧﻘﺎب‬
‫ﺗﺮس را زﻳﺒﺎﺗﺮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪٣٢‬‬
‫‪60‬‬
‫ﺻﺪاﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮﻧﺪ‬
‫در ﺻﺪاﻫﺎي دﻳﮕﺮِ ﺟﻬﺎن‬
‫و ﺻﺪاﻫﺎي دﻳﮕﺮِ ﺟﻬﺎن‬
‫آزارم ﻣﻲدﻫﻨﺪ‬
‫ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ از ﭘ‪‬ﺮ و ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ از ﺧﻨﺠﺮ‪.‬‬
‫در ﭘﺎرهﺳﻨﮓﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪59‬‬
‫ﺟﺎي ﺟﻨﻮن ﺟﻬﺎن ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫در ﺑﺎد ﻛﻪ راه را‬
‫آﻳﻴﻨﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و‬
‫ﮔﻤﺮاﻫﻲي ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬آﺑﻲ را‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﻫﺮﺑﺎر او ﺑﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲاﻓﺘﺎد‬
‫و ﭘﺎرهﺳﻨﮓ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‬
‫ﺗﺎ در ﻛﻨﺎرِ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ در ﺑﺎد ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‬
‫ﺟﺎي ﺟﻨﻮن ﺟﻬﺎن را‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ‪.‬‬
‫‪٣٣‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪62‬‬ ‫‪61‬‬

‫زﻧﺪﮔﻲي رﻧﮓ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪي اﺣﺸﺎ‬ ‫درﺧﺘﻲ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دﻳﻮاﻧﻪ‬

‫زﻧﺪﮔﻲي ﺗﻜﺎن و ﺗﭙﺶ‬ ‫و ﺑﺮگﻫﺎي ﭘﮋواك‬
‫ﺑﺮ ﺗﻨﻪي ﻛﻮه‬
‫در رﻧﮓﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫و ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ در اﺣﺸﺎ‬ ‫اﺧﻼقِ ﺣﻤﺎﻳﺖ‪ ‬ﮔﻞ در ﺑﺎغ‪.‬‬
‫و ﺧﻴﺲ از ﺗﭙﺶ‬
‫ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮم از‬
‫ﺧﻮن و از ﺗﻜﺎن‪.‬‬
‫‪٣٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪64‬‬ ‫‪63‬‬

‫ﺑﺎ ﻋﺎج ﻣﻲرود ﻫﻢ از ﻋﺎج‬ ‫اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ‬

‫ﺑﺎ ﻋﺎج ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد از ﻧﻴﺰار‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪهام‬
‫آوازوار ﻣﻲﺷﻮد آوازوار ﻣﻲرﻳﺰد‬ ‫در روﺑﺮوي ﺗﻮ روي ﺗﻮ‬
‫ﻧﻴﺰارﻫﺎي ﺻﺪا را آوار ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫روي ﻣﻦ را ﻫﺰارﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﺗﺎ روي ﻫﺰارِ ﺗﻮ اي ﻳﺎر‬
‫آوارِ ﻋﺎج ﺑﺮ ﺳﺮِ دﻧﻴﺎ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪم‬
‫ﺳﺮﺳﺎم را ﻏﺮﺑﺎل ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻲروي ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﮔﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ رﻫﺎ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺑﻲﺻﺒﺮ‬ ‫در روﺑﺮوي ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪم ﻋﻴﺎر‬
‫اي ﻳﺎر !‬
‫زﻧﺪاﻧﻴﺎنِ ﻋﺎج!‬
‫‪٣٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪66‬‬ ‫‪65‬‬

‫اﻳﻦ دﺳﺘﻬﺎي اﻓﺸﺎﻧﺪه ﺑﺮ ﮔﻴﺴﻮانِ اﻓﺸﺎن‬ ‫زﻫﺮ ﺗﻮ از ﻧﮕﺎه ﻛﺒﻮﺗﺮ رﻳﺨﺖ‬

‫ﺳﺮﮔﻴﺠﻪﻫﺎي درﺧﺖ را ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﺲﻫﺎﻳﻲ‬
‫وﻗﺘﻲ در اﻧﺘﻬﺎي ﻫﻮا اﻧﺘﻈﺎرِ ﺳﻢ‬ ‫از ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي ﻋﺮش‬
‫و ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻓﺴﻔﺮيي ﮔﺮﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﻣﻴﺪانِ ﻫﻮﻟﻨﺎك‪ ‬ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ را‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮدهﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه‪ ‬ﻛﺒﻮﺗﺮ را دزدﻳﺪم‬
‫و ﮔﻴﺴﻮانِ اﻓﺸﺎن ﺑﺮ دﺳﺘﻬﺎي اﻓﺸﺎن‬ ‫و در ﻛﻨﺎرِ ﺗﻮ‬
‫ﻫﻮلِ ﻛﻤﻴﻦِ ﻟﺤﻈﻪي آﺧﺮ را دﻳﺪﻧﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺎقﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪي‬
‫و از درﺧﺖ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻧﺎﮔﺎه‬ ‫در زﻳﺮِ آﻓﺘﺎبِ ﻛﻨﺎرِ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪﻫﺎي ﻓﺴﻔﺮيي ﺳﺎﻋﺖ اﻓﺸﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻮ ﺷﺪم‪.‬‬
‫‪٣٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪68‬‬ ‫‪67‬‬

‫ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎي ﺗﻮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﻣﻴﺎنِ ﺻﺪاﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰم‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ داﻣﻬﺎي ﺗﻮ در راه‬ ‫ﻃﻨﺎبﻫﺎي ﻛﺸﻴﺪه در ﺑﺎد‬
‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‬ ‫ﻣﻴﺎنِ ﭼﺎره و ﻧﺎﭼﺎري ﺣﻴﺮاﻧﻢ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‬
‫ﮔﻠﻮي ﭼﺎره و ﻧﺎﭼﺎري‬
‫ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎي ﺗﻮ از ﭘﻮﺳﺘﻢ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‬ ‫ﻛﺎﺷﺎﻧﻪي ﮔﺮﻳﺰِ ﺑﺎد‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻲي داﻣﻬﺎي او در ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻌﺒﺮِ ﻳﺎد ﺷﻤﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎي ﻛﺸﻴﺪه‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎي ﮔﻠﻮ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪٣٧‬‬
‫‪70‬‬
‫اﻧﮕﺎر در آنﺳﻮيِ ﺷﻔﺎف‬
‫ﻧﺎﭼﺎري ﻫﺴﺖ‬
‫ﻧﺎﭼﺎريي ارﺗﺒﺎط‬
‫وﻳﻦﺳﻮ ﻣﻨﻢ‬
‫ﻧﺎﭼﺎري را از ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺬر ﻣﻲدﻫﻢ‬
‫و ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻴﺎنِ ﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﻦ روﺑﺮوي ﺗﻮ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ اﻣﺎ‬
‫اﻧﮕﺎر در آﻧﺴﻮيِ ﺷﻔﺎف ﻫﻨﻮز‬
‫ﻧﺎﭼﺎر ﻣﺮا اﻳﻦﺳﻮ ﻣﻲﺟﻮﻳﻲ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪69‬‬
‫ﭘﻨﺪار ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﻲ از آب‬
‫ﭘﻨﺪار ﺑﺎ ﻧﻔﺴﻲ از ﻧﺴﻴﻢ ﮔﺬر ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﻣﺎ ﻣﺜﻞ رﻳﮓ‬
‫ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺧﺴﺎر‬
‫ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺤﻴﻔﻲ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ واژه زاوﻳﻪﻫﺎي ﺗﻦ را ﭘﺮ ﻛﺮد‬
‫ﺗﻦ از ﻧﺴﻴﻢ و آب ﮔﺬر ﻛﺮد‬
‫و رﻳﮓ و ﺷﺎﺧﺴﺎر ﺑﻪﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶِ ﻧﺤﻴﻒ‪ ‬ﭘﻨﺪار‪.‬‬
‫‪٣٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪72‬‬ ‫‪71‬‬

‫ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﺑﺮاي ﮔﺎم آرام اﺳﺖ‬ ‫از راه‪ ‬ﺳﭙﻴﺪ‬

‫آرام اﮔﺮ ﺟﺎﻫﺎي ﭘﺎ را ﺑﺮﻣﻲﭼﻴﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﻔﺮهﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﻣﻲاﻓﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ره ﺷﻮد‬ ‫و از ﺳﺮِ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻲ ﻣﺠﻤﻮع‬
‫ﻳﺎ ﺣﺎﺷﻴﻪي راه‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻤﻊِ ﻳﺎران ﻣﻲﭘﻴﻮﻧﺪي‬
‫ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎي ﻣﺒﺎرك ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺣﺲ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻧﻘﺸﻲ اﮔﺮ از ﭘﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭘﺎﻳﻲ از ﻣﻴﺮاث‪ ‬ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ‬
‫ﺗﺎ راه ﺷﻮد‬
‫ﻳﺎ ﺣﺎﺷﻴﻪي راه‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮاه ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ‬

‫ﺑﺮاي ﮔﺎم آرام اﺳﺖ‬

‫ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﺷﻜﻞِ ﮔﺎم اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪٣٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪74‬‬ ‫‪73‬‬

‫در آﺷﻴﺎنِ ﺟﻮاﻫﺮ‬ ‫در راه ﺑﻮد ﻣﺎر‬

‫دﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ را‬ ‫و آﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﺳﺮِ ﻛﺎرﻳﺰ‬
‫زﻧﺪاﻧﻲي اﻧﺘﻈﺎرِ ﻣﺮگ‪ ‬دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫در اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ﺑﺎ روحِ ﺳﻨﮓ‬ ‫و اﻧﺘﻈﺎر‬
‫در ﮔﻮﺷﻪي دﻳﮕﺮ ﺟﻮاﻫﺮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎر‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮرِ دومِ ﺧﻮد آﻓﺘﺎب را‬
‫و ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻃﻠﻮع دﺳﺘﻲ دﻳﮕﺮ‬ ‫آﺗﺶ ﻛﻨﺪ‬
‫در ﻣﻴﺮاثﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎن‬ ‫ﺑﺮاي ﻛﺎرﻳﺰ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‪ ‬ﺑﻲﺷﻤﺎره‬ ‫ﻃﺸﺖ‪ ‬ﺑﺰرگ‪ ‬آﺗﺶ!‬
‫ﻣﻲآوﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫‪٤٠‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪76‬‬ ‫‪75‬‬

‫در زﻳﺮِ ﭘﺎي ﻣﻦ دواﻳﺮِ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي ﺳﻜﻮت‬

‫وﻗﺘﻲﻛﻪ در ﻫﻮاي ﺗﻮ ﻣﻲﭼﺮﺧﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﻌﻪ در ﮔﻠﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺳﺎزد‬
‫ﺗﺎ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﻪﻫﺎ را‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺮخ در ﻫﻮاي ﺗﻮ ﻫﻲ ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻴﺎنِ ﺳﻜﻮت‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ از ﻫﻮاي ﺗﻮي‬ ‫ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﭼﺮخ‬
‫و ﻣﻲﺧﻨﺪد‬
‫و ﺧﻨﺪهﻫﺎي اﻓﺘﺎده روي راه‬
‫از ﻃﻮلِ راه‬
‫داﻳﺮهﻫﺎي ﻃﻲ‬
‫ﻫﻲ ﻣﻲﺳﺎزد‬
‫و ﮔﺎم‪ ،‬ﺗﻨﮕﻨﺎي زاوﻳﻪاش را‬
‫ﺑﻪ ﮔﺮديي زﻣﻴﻦ ﻣﻲﺑﺎزد‪.‬‬
‫‪٤١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪78‬‬ ‫‪77‬‬

‫در ﻧﺸﺴﺘﻦِ ﺗﻮ ﻋﺒﻮرِ ﻣﻦ ﺟﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺷﻜﺎﻓﻨﺪه در ﻫﻮا‬

‫ﺟﺎنِ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬آﻣﺎجِ ﺟﺎنِ ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﻴﺌﺖ‪ ‬ﺑﺎزِ دﺳﺖ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻲ‬ ‫ﺑﺮ ﭼﻬﺮهﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﻧﺸﺴﺘﻦِ ﺗﻮ ﻋﺒﻮرِ وﻗﺖ‬
‫ﻣﻲﺷﻮم‬
‫و وﻗﺖ ﻣﻲﺷﻮم‬
‫ﺗﺎ ﺑﮕﺬراﻧﻲام ﺟﺎﻳﻲﻛﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻲ‪.‬‬
‫از ﭼﻬﺎر ﭼﻬﺮه ﭼﻬﺎر ﺷﻜﺎف‪ ‬ﺑﺎزﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﺎزت ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﻧﺴﻴﻤﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻜﺎفﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎزت ﻛﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ روي رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ‬
‫آوازت ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪٤٢‬‬
‫‪80‬‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲي ﺗﻮ در ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲﮔﺬارد‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲي دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫اﻓﺸﺎن در ﻣﺘﻦِ ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ‬
‫از ﺗﻮ دﻳﮕﺮﺗﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮم‬
‫در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ در ﻣﺘﻦِ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪79‬‬
‫و ﺗﻴﺮ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‬
‫در ﮔﻮﺷﺖ‬
‫ﭘﺮوازﻫﺎش اداﻣﻪي دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫آوازﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ‬
‫ﺣﺎﻟﻲ !‬
‫ﺑﺮاي ﻛﺎﻫﺶِ درد‪.‬‬
‫‪٤٣‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪82‬‬ ‫‪81‬‬

‫اﻧﺪاﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻏﺎر ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ از آﺷﻔﺘﮕﻲي دﺳﺖ‪ ‬دﻳﮕﺮ‬

‫دﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺎخ ﺧﺸﻜﻢ ﻣﻲﻧﺸﺎﻧَﺪ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرِ ﺗﻨﻢ ﻣﻲﮔﺮدد‬
‫و ﭘﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﻞﻫﺎي روزاﻧﻪام را ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫ﺑﻲدﺳﺖ ﺗﻨﻢ ﺑﻴﻤﺎر‬
‫آﺷﻔﺘﻪي دﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ در اﻧﺒﻮﻫﻲي ﻛﺴﺎن ﭘﻴﺪاﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫و دﺳﺖ‪ ،‬درﺧﺖ‬
‫ﺗﺎ دﺳﺘﻲ راﺳﺖ‬ ‫ﺗﻦ ﺷﺎﺧﻪي ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ دارد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻲ ﻛﺞ‬
‫ﻫﻮش و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺟﺎرو ﻛﺮدﻧﺪ‬
‫ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮم ﻣﻴﺎنِ اﻧﺒﻮﻫﻲ‬
‫وﺣﺸﻲﺗﺮ از ﻣﺤﺒﺖ‪ ‬او‪.‬‬
‫‪٤٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪84‬‬ ‫‪83‬‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﺑﺰرگ ﻣﻼل از ﻛﻪ دارد‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺎك‪ ‬ﺗﻮ از ﻳﺎد ﻣﻲروم‬

‫ﻛﻲ از آﺗﺶﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺧﺎﻛﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰم‬
‫و ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻲدﻫﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰي اﮔﺮ روزي از ﺧﺎك‬
‫وﻗﺖ‪ ‬ﺑﺰرگ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮد از ﺑﺎد‬ ‫ﺑﺎ روزﻫﺎي رﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺧﺎك‪ ‬ﻣﻦ‬
‫ﺷﻚ ﻣﻲﺷﻮد ﻣﻴﺎنِ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‬ ‫در راز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‬
‫و ﺷﺐ ﻣﺸﺒﻚ از ﺟﺎدو ﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻲ آﺳﺎن ﺑﺮ ﺧﺎك‪ ‬آﺳﺎﻧﺖ‬
‫و ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ روز‬
‫ﻛﻪ ﺧﺎك‪ ‬آﺳﺎﻧﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐِ ﺳﺨﺖ‪ ‬ﺧﺎك‪ ‬ﻣﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪٤٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪86‬‬ ‫‪85‬‬

‫ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﺗﻜﺎن دادنِ آﺑﻲ‬

‫در ﺣﻴﺮت‪ ‬ﺷﺎﺧﻪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫و روي راه‪ ‬رﻓﺘﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮر‪‬د‬
‫ﺑﻪ ﺗﻜﺎن وﻗﺘﻲ ﻣﻲآﻳﺪ آﺑﻲ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ رﺳﻴﺪنﻫﺎي ﭼﻴﺪن را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‬ ‫ﻣﺠﻤﻮعِ ﺑﺮگ ﺷﻜﻞِ ﺑﻲﺗﺎﺑﻲ‬
‫از ﻧﻤﺎﻳﺶِ ﻧﻤﻮ ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ‬ ‫ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ !‬ ‫و رﻧﮓ‪ ‬ﺑﺮگ از ﺳﻔﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﺎجِ ﺗﻜﺎنِ آﺑﻲاش ﺑﺮ ﺳﺮ!‬
‫‪٤٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪88‬‬ ‫‪87‬‬

‫از ﻣﻴﺎنِ ﻃﻠﺐﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه‬ ‫در ﮔﺮدشِ ﺳﺒﺐ‬

‫رﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﮔﻴﺎه‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ‪ ‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺬلِ رﺿﺎﻳﺖ‬
‫و راه‪ ‬رﺷﺪ در اداﻣﻪي ذﻛﺮ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻗﺘﻀﺎي دل ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲي وﻗﺖ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫وﺻﻴﺖ‪ ‬واژهﻫﺎي ﻧﻤﻮده‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻴﺎه ﻣﻲﺷﻮد‬
‫وﻗﺘﻲ ﮔﻴﺎه ﻣﺸﻐﻠﻪي ذﻛﺮ دارد‬ ‫و ﻗﻠﻢ‪ ،‬روي راه‪.‬‬
‫ﺑﺎ رﺳﻴﺪنِ ﻋﺠﺐ از راه‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻴﺎه !‬
‫‪٤٧‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪90‬‬ ‫‪89‬‬

‫آﻣﺪﻧﺖ رﺷﺪ ﺑﺮگ‬ ‫روي زﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻜﻞﻫﺎي روان را‬

‫ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻧﺸﻴﻨﺪ ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﻪ در ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻣﻦ‬
‫ﻧﻪ در ﺗﻜﺎنِ ﺷﺎﺧﻪاي ﻣﻲآﻳﻲ‬
‫در ﺑﺮگ‬
‫رﻓﺘﺎر رﺷﺪ ﻛُﻨﺪ اﺳﺖ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎمِ ﺣﻮﺻﻠﻪاش را ﺑﺮگ‬
‫از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‬
‫و ﺷﺎﺧﻪ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎ رﺳﻴﺪنِ ﺗﻮ‪ ،‬رﺷﺪ ﺑﺮگ‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻴﺎنِ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬
‫آﻧﻘﺪر ﻛﻮدﻛﻲ ﻛﺮدم‬
‫ﻛﻪ در ﻛﻨﺎرهﻫﺎي رﻳﮓ‬
‫ﻃﻴﻒ‪ ‬ﺷﺒﺎب را ﭘﺨﺘﻢ‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺟﻬﺎنِ اﻳﻦﺳﻮ را‬
‫ﺳﻮي ﻧﻴﺎﻣﺪه اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‬
‫ﺗﺎ اﺗﻔﺎق را ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ‬
‫رﻳﮓ‪ ‬روانِ ﺧﺎم ‪...‬‬
‫ﺣﺪسِ ﺗﻤﺎم ﺷﻮ !‬
‫‪٤٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪92‬‬ ‫‪91‬‬

‫ﻧﺸﺎط‪ ‬ﮔﻮﺷﺖ‬ ‫و وﻗﺖ‬

‫ﺑﺎزيي ﺧﻨﺠﺮ‬ ‫از ﻧﺒﺾِ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد‬
‫ﺧﻨﺠﺮﺑﺎزان ﺗﻦ را ﺑﻪ ﺗﺮس رﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد در وﻗﺖ‬
‫و ﺗﺮس‪ ،‬ﺗﻦ را آﻣﺎده ﻛﺮد‬ ‫ﭼﻴﺰي اﮔﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎ رﻳﺨﺖ‪ ‬ﺗﺎزهاي از ﺗﺮس‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ‬ﻣﺎﻧﺪنِ ﻣﻦ‬
‫در ﺗﻦ رﻳﺰد‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‪.‬‬
‫‪٤٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪94‬‬ ‫‪93‬‬

‫ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪي ﻓﻮﻻد‬ ‫ﺣﻴﺎﺗﻲ از راه آﻣﺪ‬

‫ﻓﻮﻻد دﻋﻮت‪ ‬دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫و ﻣﺪ‪ ‬راه‪ ،‬ﺗﺎزه ﺷﺪ از ﻃﻲ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﺗﺨﺘﻲ از ﻋﺼﺐِ ﺳﻨﮕﻴﻦ‬ ‫ﻃﻲِ ﺣﻴﺎت‪ ،‬راه را ﻏﺎﻓﻞ ﻛﺮد‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﻨﮕﻲ از ﻋﺼﺐِ ﺳﺨﺖ‬ ‫و راه‪ ‬ﺗﺎزه ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪ‬
‫از دﺳﺖ ﻣﻲرﻫﺎﻧﺪ‬ ‫ﮔﺎمِ ﻧﺪﻳﺪﻧﻲ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎد‪ ‬دﻳﺪن از ﻃﺮﻳﻖِ ﻧﺪﻳﺪن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻋﺼﺐِ ﺳﺨﺖ ﺗﺨﺖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‬
‫ﻓﺮزاﻧﻪ را ﻣﺸﺒﻚ در ﺑﺬﻟﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺑﺬﻟﻪ ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬اﻋﺼﺎب را‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ را ﺷﺒﻲ ﭘﻴﺶ ﻫﺸﻴﺎر ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫‪٥٠‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪96‬‬ ‫‪95‬‬

‫ﭘﺮﻳﺪن از ﺧﻢ و ﺧﻔﺘﻦ‬ ‫ادارهي ﺗﻦ‬

‫در آرزوي ﭘﺮﻳﺪن‬ ‫ادارهي ﺣﺮف‪ ‬ﺗﻦ‬
‫ﺣﺮف‪ ‬اداره در ﺗﻦ‬
‫ﺳﻴﺎه ﻣﻲﺗﺎﺑﺪ‬ ‫ﺗﻦ در ادارهي ﺣﺮف‪ ‬ﻧﻮ‬
‫ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻪﻫﺎي ﭘﺮ‬ ‫ﻧﻮ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬
‫ﻧﺎمِ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻧﻮ در ﺟﺪال ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻦِ ﭘﻞ از ﺧﻢِ ﺧﻮاب‬ ‫و ﻧﺎم‬
‫و ﭘﻮﺳﺖﻫﺎي ﺑﻬﺎري‬ ‫ﺧﺮم در ﺣﺮف ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺣﺪﻳﺚ‪ ‬رﻓﺘﻦِ آب‬ ‫و ﺣﺮف ﻧﺎمِ ﺗﻦ را ﻧﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻦ ادارهي ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻮ را‬
‫ﺳﻴﺎه ﻣﻲﺗﺎﺑﺪ‬ ‫در ﺳﻠﻄﻪي ﺷﺒﻜﻪي اﻋﺼﺎب‬
‫ﺻﺪاي ﻻل‬ ‫آوارهي ﻣﺤﺎﺑﺎ ﻣﻲدارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻪﻫﺎي ﺑﺎل‪.‬‬
‫‪٥١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪98‬‬ ‫‪97‬‬

‫ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﺳﺎده ﻣﻲﮔﺬرد‬ ‫ﮔﺸﺖ و ﮔﺸﺖ و ﮔﺸﺖ‬

‫و ﺳﺎده ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ در زاوﻳﻪﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪاي از او‬ ‫ﮔﺸﺖ‬
‫در اﻧﺘﻬﺎي ﻋﻤﺮي ﺳﺎده‬ ‫ﮔﺸﺘﻦ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺸﺘﻦ ﺷﺪ‬
‫در ﺣﺎﻟﺖ‪ ‬ﺳﻮال‬ ‫ﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﻫﻲ ﮔﺸﺖ‬
‫ﺗﺎ وﻗﺘﻲﻛﻪ‬
‫ﺳﻄﺢِ ﺳﻮال ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد از وﻗﺖ‬ ‫ﺑﺎ رﻓﺘﻦِ از زاوﻳﻪاي ﭘﻨﻬﺎن روزي ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫و وﻗﺖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ در ﻧﺒﺾ‬ ‫ﮔﺸﺘﻦ !‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻧﺒﺾ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦِ او را‬
‫از اﺑﺘﺪاي ﺣﺮﻛﺖ‬
‫ﺑﺮﻛﺖ‬
‫در ﺧﻮنِ ﻋﺎزم ﻣﻲرﻳﺰد‪.‬‬
‫‪٥٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪100‬‬ ‫‪99‬‬

‫ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮدد از ﮔَﺮد‬ ‫دﻳﺮيﺳﺖ ﻋﻤﻮد‬

‫و ﮔﺮد ﺗﻤﺎمِ داﻧﺶِ ﻫﻮا را در ﺑﺎد‬ ‫دﻳﺮيﺳﺖ ﻋﻤﻮد ﻣﺎﻧﺪه ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﻲرﻳﺰد‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي اﻧﺘﻈﺎر‬

‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻫﻮا از ﻧﻔَﺲِ ﺑﺎد‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲﮔﺮﻳﺪ زار‬

‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ در ﮔَﺮد‬ ‫و دﻳﺮ‪ ،‬ﻋﻤﻮد‪ ‬اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲﮔﺮدد‬
‫و ﮔﺮد ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد در وﻗﺖ‬ ‫آﺗﺶ ﺑﺮ ﻓﺮق ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮد و‬
‫او از ﺗﻦِ ﮔﺮد ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‬ ‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‬
‫و ﺑﺎ ﻧﻔَﺴﻲ‬ ‫ﺑﺮ ﻧﺎﭼﺎريي دﺳﺖ‬
‫از ﭘﻠﻪي ﺑﺎد‬ ‫و ﻗﻮسِ اﺣﺘﻀﺎر‬
‫ﺑﺮ ﻣﻲﺧﻴﺰد‪.‬‬ ‫در اﻧﺤﻨﺎي اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و‬
‫ﻃﺎقِ ﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬
‫‪٥٣‬‬
‫‪102‬‬
‫ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ از ﺿﺮﺑﻪي آﺧﺮ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺗﺮﺳﻴﻢِ ﺗﺮس ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ‬
‫در راﺑﻄﻪي ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ از دوﺳﺘﻲ‬
‫از ﻧﮕﺎه‪ ‬آﺧﺮ‬
‫از درد‬
‫‪ -‬ﻋﻤﺮي را دﻋﻮت ﺑﻪ ﺿﺮﺑﻪاي ‪-‬‬
‫و ﺿﺮﺑﻪ از ﻋﻤﺮ‬
‫دﻋﻮت ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ‬
‫در ﻟﺤﻈﻪي ﮔﻔﺘﮕﻮي ﻃﻮﻻﻧﻲ‬
‫ﻳﻚ ﻋﻤﺮ زﻣﺎنِ ﺿﺮﺑﻪ را ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪101‬‬
‫ﺗﻌﻘﻴﺐ‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي اﻧﮕﻮري ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫و ﻣﺎر‪ ،‬رﺳﻢِ آﻳﻨﻪ از راه ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و راه‪ ،‬ﮔﻮر ﻣﻲﺷﻮد‬
‫و آنﻛﻪ ﻣﻲرود‬
‫ﺧﺰﻧﺪهي ﺗﻌﻘﻴﺐ را‬
‫اﻧﮕﻮر ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫‪٥٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪104‬‬ ‫‪103‬‬

‫در ﺣﺠﺮه از ﻓﺮاﻏﺖ و ﻧﺎز‬ ‫ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﻣﻲﺷﻜﺎﻓﺪ از ﺣﺮف‬

‫ﭘﺮده ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫در ﻫﺮ ﺷﻜﺎف ﻣﺪﻓﻦِ ﻫﺮ ﺣﺮف‬
‫و ﻓﺎرغ از ﻧﻴﺎز‬ ‫ﻣﻲﺑﻨﺪد آﺳﻤﺎن را ﺑﺮ ﺳﻘﻒ‬
‫ﺑﺎ ﭘﺮده ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫و ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎز‬
‫ﺷﻮقِ ﺷﻜﺎف‪ ‬دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫ﻧﻮر از ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲآﻣﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺳﻘﻒ‪ ‬دوﺧﺘﻪ ﻣﻲﺑﻨﺪد‬
‫و ﺣﺠﺮه از ﻓﺮاﻏﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﻃﻠﻴﻌﻪي ﺣﺮف‪ ‬ﻧﮕﻔﺘﻪ را‪.‬‬
‫‪٥٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪106‬‬ ‫‪105‬‬

‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺒﺮي از او‬

‫در ﺣﻠﻘﻪي آﻓﺘﺎب‬ ‫آﺑﻠﻪ ﻣﻲﺗﺮﻛﺪ‬
‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ‬ ‫و او در آﺑﻠﻪ ﻣﻲﺗﺮﻛﺪ‬
‫و آﻓﺘﺎب ﺣﻠﻘﻪﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲﺑﻨﺪد‬ ‫ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮد در راه‬
‫در آب ﻛﻪ ﺧﻮابِ آب‬ ‫و راه در ﺧﺒﺮِ آﺑﻠﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫در زﻳﺮ آﻓﺘﺎب‬ ‫و ﭘﺨﺶ در آﺑﻠﻪ‬
‫راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬ ‫ﻣﻲﺗﺮﻛﺪ‬
‫و راه در ﺣﻠﻘﻪي آﻓﺘﺎب ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ‪.‬‬ ‫راه‪.‬‬
‫‪٥٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪108‬‬ ‫‪107‬‬

‫و راه‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺎك دﻫﺎن ﻣﻲﺷﻮد‬

‫آﻏﺎزِ ﺑﺪ از ﮔﻨﺒﺪ ﻣﻲﻛﺮد‬ ‫او ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ‬
‫و ﮔﻨﺒﺪ از ﻛﻨﺎرهي راﻫﻲ‬ ‫و ﻧﺎﻟﻪي او‬
‫ﻛﻪ رﻓﺖ ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ‬ ‫در ﻓﺎﺻﻠﻪي ﺑﺎزِ دﻫﺎنِ ﺧﺎك‪.‬‬
‫ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ رﻓﺖ‬ ‫اﻧﮕﺎر دﻋﻮﺗﻲ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫و راه‬ ‫او را ﻣﻲﺧﻮاﻧَﺪ‬
‫ﻣﺎواي ﺧﻮد ﮔﻢ ﻛﺮد‬ ‫ﻳﺎ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧَﺪ اﻧﮕﺎر‬
‫دﻋﻮت‪ ‬ﭘﻨﻬﺎن را‬
‫ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮد از ﻛﻨﺎرهي ﮔﻨﺒﺪ‬
‫راه‪ ‬ﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ ﺧﺎك‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ دﻫﺎنِ ﺑﺎزِ او‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ ﺑﺎز‪.‬‬
‫‪٥٧‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪110‬‬ ‫‪109‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﮕﺬرم اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻲ‬ ‫دﺳﺖﻫﺎ ﺗﺎرﻳﻚ‬

‫از ﻣﺎﻧﺪنِ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﺬرم‬ ‫دﺳﺘﻪﻫﺎي ﮔﻞ ﺗﺎرﻳﻚ‬

‫ﺗﻮ در ﮔﺬﺷﺘﻦِ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫ﺑﻴﺸﻪي ﺷﺒﺎﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ از ﺧﻴﺎل ﺑﮕﺬرم‬ ‫) ﻛﻮﻫﺴﺎري از ﻛﻒ‪ ‬ﺳﻴﺎه (‬
‫اي ﻳﺎل‬ ‫ﺻﺪاي اره‬
‫اي ﺧﻴﺎل ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻦ !‬ ‫) ﻧﻮرِ ﻣﺎه (‬
‫‪٥٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫ﺷﺪنِ ﻣﺎدﻟﻦ‬ ‫‪112‬‬ ‫‪111‬‬

‫ﺑﺎ ﻧﺒﺾِ آرﻣﻴﺪه‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻓﺮار‬

‫ﻣﻬﻤﺎنِ ﻣﺨﺘﺼﺮ‬ ‫رﺳﻢ در داﻳﺮه ﻛﺮد‬
‫ﮔﺬر از ﻣﻦ ﻛﺮد‬ ‫در داﻳﺮه رﺳﻢ‬
‫رﺳﻢِ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ‬
‫ﺧﺎﻟﻲ در ﭘﺸﺖ‪ ‬در‬ ‫و ﮔﺸﺘﻦ‬
‫ﻣﻌﺒﺮ ﺷﺪم‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻜﻞِ ﻓﺮار‬
‫و در ﻣﻴﺎن دوﺳﻮ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬ ‫ﮔﻢ در رﺳﻢ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪٥٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪114‬‬ ‫‪113‬‬

‫درد‪ ‬آب‬ ‫درد‪ ‬آب‬

‫داروي روﻳﺎ‬ ‫ﻗﺎبِ درد‬

‫در راهﻫﺎي آﺑﻲ وﻗﺘﻲ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺑﻴﻦ آﺳﻤﺎن و اﺳﺘﺮاﺣﺖ‪ ‬ﻣﻮج‬

‫روﻳﺎي راه‪ ،‬ﺧﺸﻚ اﺳﺖ‬ ‫آنﺳﻮﻫﺎي آب را‬
‫و دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﻚ‬ ‫ﻗﺎبِ ﺑﻲﺗﺼﻮﻳﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ آب زﺧﻢ ﻣﻲزﻧﺪ آﻧﻘﺪر‬ ‫و ﻣﺮغ آنﺳﻮﺗﺮ را‬
‫ﻛﻪ ﺗﺎولِ ﺳﻔﺮ از درد‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮِ دﻋﻮت‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﻛﺪ‪.‬‬
‫‪٦٠‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪116‬‬ ‫‪115‬‬

‫ﺑﺎزﻣﻲداردش از ﭘﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮد از ﻣﻴﺎنِ ﺧﻮد ﺑﺎغ‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮﻣﻲدارد ﺑﺎز از راه‬ ‫ﻏﻠﺘﻴﺪنِ دﻟﻮ را در ﭼﺎه‬
‫و راه‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫در ﺿﻠﻌﻲ از او زﻧﺪﮔﻲي ﺿﻠﻌﻲ دﻳﮕﺮ از ﺑﺎغِ دﻳﮕﺮ‬
‫و راه‪ ‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫ﻣﻲﮔﻴﺮد و در ﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫از ﺑﺮداﺷﺘﻦِ ﭘﺎ‬ ‫ﭼﺎه دراز ﻣﻲﻛﺸﺪ‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﺑﺎغ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺻﺪاي ﺣﻨﺠﺮه ﻋﻤﻮد ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫‪٦١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪118‬‬ ‫‪117‬‬

‫ﺟﻨﺎﻳﺖ اﮔﺮ ﻧﺠﺎت ﺷﻮد‬ ‫در اﻧﺘﻈﺎرِ رﺳﻴﺪن‬

‫و ﺑﺎز ﺷﺪنِ در‬
‫ﺗﻤﺎمِ ﺗﻨﻢ اﺟﺎﺑﺖ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﭘ‪‬ﺮﻫﺎي ﺟﺎدو‬
‫ﻳﻜﻲ ﺷﺪنِ ﺗﻨﻲ ﻛﻪ دوﺗﺎﺳﺖ‬ ‫ﺟﺎدو ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد از ﭘﺮ‬
‫ﻧﺠﺎت‪ ‬ﻣﻦ و ﺟﻨﺎﻳﺖ‪ ‬ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫او در ﻃﻠﻮعِ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬
‫و ﺳﻄﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ‪ ‬ﻧﺮﻓﺘﻪ را‬
‫ﺟﺒﺮانِ رﻓﺘﻪﻫﺎ‬
‫در اﻧﺘﻈﺎرِ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﻲرﺳﺎﻧَﺪ‪.‬‬
‫‪٦٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪120‬‬ ‫‪119‬‬

‫رﺳﻢِ درﺳﺖ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد‬

‫و ﻣﺮد‪ ‬راﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺧﻮن‪ ،‬ﺗﻼﻃﻤﻲي و ﺗﺎرﻳﻚ‬
‫در راﺳﺘﺎي وﺣﺸﺖ ﻃﺎﻋﻮن را‬ ‫ﺣﺮﻓﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪ را ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﺗﻨﻔﺲ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‬ ‫و ﻣﺜﻞ ﺑﺮف‪ ،‬ﺣﺮف اﻣﺎ‬
‫و ﺷﻜﻮِه را ﺳﭙﻴﺪهدم‬ ‫روي ﺳﻜﻮت‬
‫از ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺎدهروﻫﺎ‬ ‫ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‬
‫ﺑﺮاي دوﺳﺖ‬ ‫و ﻫﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻲ‬
‫ﻣﻲﭼﻴﻨﺪ‬ ‫در ﺧﻮن‬
‫ﺑﺎ رﺳﻢِ راﺳﺖ‬ ‫اﻛﻨﻮن‬
‫ﺗﺎ دوﺳﺖ را ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺮف‬
‫ﻣﺮدي درﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮن را ﺗﻼﻃﻤﻲ و ﺗﺎرﻳﻚ‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﺗﻨﻔﺲِ ﻃﺎﻋﻮن‪.‬‬ ‫در ﺣﺮف ﻣﻲﺑ‪‬ﺮَد ﭼﻴﺰي‬
‫ﺷﻜﺴﺘﻪ‬
‫در اﻧﮕﺎر‪.‬‬
‫‪٦٣‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪122‬‬ ‫‪121‬‬

‫ﻣﻲﮔﺴﺘﺮاﻧﻢات از ﻇﻬﺮ‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮي از ﺻﺪاﻫﺎي ﺷﺐ‬

‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺧﻂ داﻳﺮه رﻓﺘﺎر ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﺑﺎزوي ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﻜﺎر ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد‬ ‫ﺑﺎ زﻣﺰﻣﻪﻫﺎي ﺑﺨﺖ وﻗﺘﻲ ﻣﻲآﻣﻴﺰﻧﺪ‬
‫و ﻋﺪلِ ﺑﺎﻻ‬
‫در ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﺪ‬
‫در اﻧﺤﻨﺎي روز‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺧﻂ‪ ‬داﻳﺮه از رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬
‫ﺑﺎزوي ﺗﻮ آب را ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‬
‫و اﻏﻮا را‬
‫ﻧﻮرِ ﻣﻀﻄﺮب از دﻳﻮار‬
‫ﭘﺮ ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﻋﺒﻮري در روزﺷﺎن‬
‫وﻗﺘﻲ ﮔﺮه از زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺻﺪاﻫﺎي ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻏﻠﺘﺎن ﻏﻠﺘﺎن ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺑﺨﺖ‬
‫در ﮔﻮدال‬
‫و ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ ﻧﺎﺧﻦ‬
‫در ﻓﻜﺮِ ﻋﺒﻮرِ از ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻦ‪.‬‬
‫‪٦٤‬‬
‫‪124‬‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ درد دارد‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ روي ﺧﻂ‪ ‬ﻣﺠﻬﻮﻟﻲ رد ﻣﻲﺷﻮد‬
‫در درد ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎﻧﺪن دارد‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي زﺑﺎﻧﺶ‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ درد دارد‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ روي ﺧﻂ ﻣﻌﻠﻮﻣﻲ‬
‫در ﺟﻬﻞِ ﮔﺎم ﻣﻲرود‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را ﺷﺮﻳﻚ دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و در دﻫﺎنِ درد ﺻﺪاي زﺑﺎن‬
‫ﻫﻢ دام ﻣﻲﺷﻮد ﻫﻢ داﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪123‬‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ اﺳﺐ ﺳﺒﺐ ﺑﻮد‬
‫ﺳﻼم اﺗﻔﺎق ﺑﻮد‬
‫و دﻳﺮ ﺑﻮد ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻪ دﻟﺨﻮاه ﺑﻮد‬
‫و وﺻﻞ‪ ،‬راه ﺑﻮد‬
‫و راه‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﻧﻌﻞ ﺑﻮد و زﺑﺎن ﺑﻮد و ﮔﺎه ﺑﻮد‬
‫دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮ ﻃﻲي ﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮد‬
‫و ﺧﻮاب‪ ،‬ﺗﻬﻤﺖ‪ ‬ﻃﻲي ﺳﺮاب ﺑﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﺳﺐِ رم ﻣﺴﺒﺐِ اﺳﺒﺎب ﺑﻮد‬
‫ﺳﺒﺎﺑﻪ ﮔﺮ دﻟﻴﻞ ﺑﻮد وﻟﻲ اﺟﺘﻨﺎب ﺑﻮد‬
‫و اﺳﺐ در ﺣﻴﺎت‪ ‬ﺳﺒﺎﺑﻪﻳﺎب ﺑﻮد‬
‫ﺳﺒﺐ ﺑﻮد و آب ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪٦٥‬‬
‫‪126‬‬
‫از روي ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎد ﺑﮕﺬﺷﺖ‬
‫داﻣﺎنِ ﺗﻮ ﻣﻌﺒﺮِ ﺳﺮﻳﻊِ ﻛﻲ ﺷﺪ‬
‫از روي داﻣﺎن ﺗﻮ ﻛ‪‬ﻲ اﻓﺘﺎد‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻛﺠﺎ از ﻧﻔﺲِ ﻛ‪‬ﻲ ﻃﻲ ﺷﺪ‬
‫داﻣﺎنِ ﺑﺎد‬
‫ﺣﺮﻛﺖ را در ﺟﺎﻳﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪125‬‬
‫وﻟﮕﺮد‬
‫ﻛﻪ ﺗﺮك ﻣﻲﻛﻨﺪ از ﺗﺮس ﺟﺎي ﭘﺎي ﺧﻮدش را‬
‫ﺑﺎ ﺟﺎي ﭘﺎي دﻳﮕﺮش ﻫﻮسِ ﺗﺮس ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫و ﮔﺎم ﺟﺎي ﺗﺮس ﻣﻲﮔﺬارد ﻫﺮ ﺑﺎر‬
‫ﻫﺮﺑﺎر ﻣﻲرود‬
‫و ﺟﺎي ﺗﺮس ﺗﺮك ﻣﻲﺷﻮد‬
‫و ﺷﻜﻞِ ﭘﺎ ﻋﻼﻣﺘﻲ از ﻣﺮگ‬
‫ﺟﺎي ﺑﺮاي ﺗﺮك‪ ‬ﺗﺮس‬
‫و ﻣﻴﻞِ ﺧﺎك‪.‬‬
‫‪٦٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪128‬‬ ‫‪127‬‬

‫ﻛﻨﺎرِ ﺗﻮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻓﺼﻞ‬ ‫او در ﻣﻴﺎن راﺑﻄﻪ اﻳﺴﺘﺎدهﺳﺖ‬

‫ﻛﻨﺎرِ ﺗﻮ دﻟﻴﻞ‬ ‫و راﺑﻄﻪ ﻣﻴﺎنِ ﻣﻦ و او‬
‫ﻛﻨﺎرِ ﺗﻮ دﻟﻴﻞﻫﺎي ﺗﻐﻴﻴﺮ‬ ‫ﺧﻄﻲﺳﺖ‬
‫ﺑﻪﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮر‪‬د آراﻣﺶ ﻛﻨﺎرﻫﺎي ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬
‫دﻟﻴﻞﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد‬
‫و در ﮔﺮﻳﺰِ او زﻣﺎنِ ﺣﻀﻮرِ او‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ‬
‫و اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬
‫ﺧﻄﻲﺳﺖ‬
‫در راﺑﻄﻪي ﻣﻴﺎنِ ﻣﻦ و او‬
‫اي او !‬
‫‪٦٧‬‬
‫‪130‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ اﮔﺮ ﺑﺮﺳﻢ‬
‫ﺟﺰﻳﺮه را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫ﺟﺰﻳﺮهي ﭼﺎﻗﻮ ﻳﻚ ﺷﺐ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ‪ ‬ﭘﻮﺳﺖ ﺷﺪ‬
‫و ﭘﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎمِ ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﮔﻢ ﺷﺪن ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي ﻣﻐﺰ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎرور از ﻧﮕﻔﺘﻪي ﭼﻴﺰيﺳﺖ‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦِ آنﭼﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﻲﺧﻮر‪‬د از روزنِ ﻫﺰارﻫﺰار‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺗﻐﺬﻳﻪي ﻓﻜﺮ‬
‫و ﻓﻜﺮِ ﺗﻐﺬﻳﻪ‬
‫و اﺑﺘﺬال‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪129‬‬
‫ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮ ﻣﻲرﺳﺪ‬
‫ﻛﻼم اﮔﺮﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﻮد‬
‫ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺮ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰ‬
‫و ﺧﻴﺰِ ﻣﻴﻮه ﻫﻤﺎن دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﻚ را‬
‫ﻛﻪ واژه ﺧﻮد‬
‫ﻣﻴﺎنِ دﺳﺖ‪ ‬ﺗﻮ ﺧﻴﺰيﺳﺖ‪.‬‬
‫‪٦٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪132‬‬ ‫‪131‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎز رﺷﺪ‪ ‬ﺳﺎﻳﻪ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎده ﻇﺎﻫﺮِ ﺗﻮ روﺑﺮوي ﺑﺎد‬

‫ﺑﺎ ر‪‬م ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬ ‫و ﺑﺎد‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ از ﺗﻮ ﻣﻲﮔﺬرد‬
‫در وﻗﺖ‪ ‬اﻳﺴﺘﺎدن‬ ‫‪ -‬ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ‪-‬‬
‫ﻣﺜﻞِ رمِ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﺑﻲﺟﺴﻢ از ﭼﻪ ﺑﺎز ﻣﻲآﻳﻲ‬
‫و ﻣﺜﻞ اﺗﻔﺎق‬ ‫و از ﭼﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫در ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬رﺷﺪ‪ ‬ﻫﻴﻮﻻ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺑﺎد‬
‫از ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺟﺎ ﻣﻲﮔﺬاري؟‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬
‫و رﺳﻢِ آﻫﻮ در دﺷﺖ‬
‫ﮔﻠﺪﺷﺖ را‬
‫ﻣﻮﻗﻊِ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫در ﺧﻂ‪ ‬ﺧﺎك‬
‫و ﺧﺎك ﭘﺲ ﻣﻲزﻧﺪ‬
‫در رﺷﺪ‪ ‬ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﺗﺮﺳﻴﻢِ ﺗﺮس را و ﺗﻮﻗﻒ را‪.‬‬
‫‪٦٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪134‬‬ ‫‪133‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ از ﺳﺮِ دﻳﻮار ﻣﻲﮔﻴﺮد‬ ‫و رﻳﺸﻪ در ﺳﻔﺮي ﺳﺨﺖ‬

‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻟﺨﺖ ﻣﻲﺷﻮد‬ ‫ﭘﺎي ﻣﻲﻓﺸﺮد‬
‫در ﭼﻨﺪ ﻓﺮﺻﺖ از ﺧﻮد‬ ‫آﺷﻔﺘﻪ از ﺧﺎك‬
‫ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺮ ﻣﻲآوﻳﺰد‬ ‫ﻛﻪ او را‬
‫و ﺷﻜﻞِ دار ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﮔﻤﺮاه ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﺳﻮﻏﺎت‪ ‬ﻣﺮگ‪ ‬ﺳﺎده در ﺳﻔﺮي ﺳﺨﺖ‬

‫از ﺑﺎﻻ‬
‫ﺣﺎﻻي رﻳﺸﻪ را ﺳﻨﮕﻴﻦ اﮔﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‬
‫در اﺑﺘﺪاي ﺧﺎك‬
‫از ﺳﭙﺲِ ﺧﺎك ﺑﺎزش ﻣﻲدارد‪.‬‬
‫‪٧٠‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪136‬‬ ‫‪135‬‬

‫ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪاي ﺷﻬﺎب‬ ‫ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﻲﻫﺎي ﺳﺒﻚ‬

‫ﻛﻨﺎﻣﻲ در رگ ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‬ ‫آوﻳﺨﺘﻪ از ﮔﻴﺴﻮ‬
‫و از ﻛﻨﺎم‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ‬ ‫رﻳﺨﺘﻪ در ﺑﺎزو‬
‫وﺣﺸﻲ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد‬ ‫دار را ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬
‫و ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎرش ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲروﻧﺪ اﻳﻦ‬
‫در ﻫﻴﺎت ﻫﻴﺎﻫﻮ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻦ‬ ‫آوﻳﺨﺘﻪﻫﺎي ﻛﻢ ﺑﺨﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺮاﺷﻲ ﺷﻬﺎبوار‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ در رﻓﺖ و آﻣﺪ‪ ‬ﺑﺮگ‬
‫ﭘﻮﺳﺖ را ﭘﺮﭼﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻲروﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫و ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺐِ ﺑﻴﺪار ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪٧١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪138‬‬ ‫‪137‬‬

‫ﺷﻘﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻜﻔﺪ‬ ‫ﻛﻠﻤﻪاي از ﺗﻮ اﻣﺎﻧﺖ‪ ‬ﮔﻮﺷﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ آﺳﺘﺎنِ ﺻﺪف ﺑﻴﺪارم ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ در ﻣﺴﻴﺮِ ﻋﺼﺐﻫﺎ ﻣﻲﮔﺮدد‬
‫و ﺧﻮابِ ﻣﺎر آﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺧﻨﺠﺮِ ﭼﺎﺑﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬
‫از آﺳﺘﺎنِ ﺻﺪف ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲﺷﻮم‬ ‫در دامﻫﺎي ﺟﺬﺑﻪ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﺎر‬
‫و‬ ‫دﻧﺒﺎلِ او ﻛﻼفﻫﺎي ﭘﻴﭽﻴﺪه را ﻣﻲﺧﺰد‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﻢ‬ ‫در ﺟﺬﺑﻪﻫﺎي دام آﺧﺮ ﻣﺎر‬
‫ﻣﻴﺎنِ واژه روي ﻣﻨﺒﺮي از ﺧﻮن‬ ‫ﺑﻲﺟﺬﺑﻪﻫﺎي ﭼﺸﻢ‬
‫از ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد‬
‫ﺗﺎ ﻣﻨﺒﺮِ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮن را‬ ‫و او‬
‫ﭘﻴﻐﺎمﻫﺎي ﺷﻘﺎﻳﻖ دﻳﺪﻧﺪ‬ ‫از اﻧﺘﻬﺎي ﻳﻚ ﻋﺼﺐِ ﺑﻴﺪار‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎنِ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﭘﻠﻪﻫﺎي زﻧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ‪ ‬ﻣﺎر‬
‫در ﺗﻨﮕﻨﺎي ﮔﻠﻮ ﻟﺨﺘﻲ ﻣﻲآراﻣﺪ‬
‫و از ﺑﺬاقﻫﺎي ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻮ زﻫﺮي ﺗﻠﺦ !‬ ‫از ﮔﻮﺷﻪي ﻟﺒﺎﻧﻢ اﻳﻨﻚ‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫از ﮔﻮﺷﻪي ﻟﺒﺎﻧﺖ آﻧﻚ‬
‫اﻣﺎﻧﺖ‪ ‬ﺷﺒﻜﻪﻫﺎي ﻣﺎر !‬
‫‪٧٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪140‬‬ ‫‪139‬‬

‫در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﺎ‬ ‫در ﺷﻴﺐِ ﺳﭙﻴﺪ رﺳﻢِ اﻧﺴﺎﻧﻲ‬

‫ﺧﻴﺰِ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻔﻘﻮد را‬ ‫ﻣﻲﮔﻴﺮد ﻫﺮﭼﻴﺰ‬
‫ﺗﺎرﻳﻚﺗﺮ ﻛﺮد‬ ‫و ﺷﻜﻞِ ﻫﻮا از ﺳﺮِ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻲ اﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد‬
‫اﺳﺒﺎبِ ﺟﺴﺘﺠﻮ اﻣﺎ‬ ‫و ﻣﻲرود از ﭘﻠﻪي ﭘ‪‬ﺮ ﺑﺎﻻ‬
‫در ﻛﺪام ﺑﻠﻨﺪي آﺑﻲ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﺎ ﻧﺎﮔﺎه‬ ‫در ﺷﻴﺐِ ﺳﭙﻴﺪ‬
‫از راه ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻣﺎه‬
‫و ﺟﺴﺘﺠﻮ زﻣﻴﻨﻲ ﺷﺪ‬ ‫در ﺧﻮابِ ﺟﺎﻧﻮر ﻣﻲﻛﺎﻫﺪ‬
‫او ﺑﺮ درﮔﺎه‪ ‬ﻟﺐ ﺣﻀﻮرِ ﻣﻮﻋﻮدش را‬
‫اﺳﺒﺎب ﺟﻬﺎن ﻣﺎ را‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ از ﺳﺮِ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻲ اﻓﺮاﺷﺘﻪ ﭘﺮ ﻣﻲدﻫﺪ از ﭘﻠﻪي ﭘ‪‬ﺮ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ زﻣﻴﻨﻲ ﻛﺮد‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻨﻄﻖِ زﻣﻴﻦ را راﻧﺪﻳﻢ‬
‫و ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﺑﻪ روﻳﺎ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‬
‫آﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﭼﺮخِ ﺳﻜﻪ در ﻣﻴﺎن اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﻳﻤﺎن‬
‫ﭘﻬﻨﺎي ﻣﺎه را ﺑﺮاﻳﻤﺎن‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪٧٣‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪142‬‬ ‫‪141‬‬

‫ﻛﻠﻤﻪاي در ﻣﺎورا ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬارد‬ ‫ﺑﺎلﻫﺎي ﻣﻦ از دﻫﺎن ﺷﻤﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‬

‫و ﻛﺴﻲ اﻳﻦﺟﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲرود‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻜﻪاي از آﺳﻤﺎن‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ داﻳﺮهي ﺟﺬﺑﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ رﺷﺪ را دﻟﺘﻨﮓ ﻛﺮد‬
‫زﻣﺎن از آﻓﺘﺎب ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‬
‫و آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺎ اوﻟﻴﻦ ﺗﻤﺎسِ ﻫﻮا ﺑﺎﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ‬
‫و ﺟﺬﺑﻪﻫﺎيِ ﮔﺮد‪ ‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺎن‬
‫ﻣﻴﺎنِ ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬زﻣﺎن اﻳﺴﺘﺎد‬ ‫در داﻳﺮهﻫﺎي ﺑﻲﺣﺼﺎر ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﺮاسِ واژه ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﺶ ﻛﺮد‬ ‫و ﺳﺎﻳﻪي ﺑﻲﻣﺮگ‬
‫در داﻳﺮهﻫﺎي ﺑﻲﺣﺼﺎر اﻳﻨﻚ‬
‫ﻣﻴﺎنِ ﺧﻮابِ ﺻﺤﺮا ﻫﻨﻮز‬ ‫آواي دﻫﺎنﻫﺎ و ﻫﻮاﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ از ﺑﻨﺪ‪ ‬ﺣﺮف آﻓﺘﺎب ﻣﻲرود آزاد‬ ‫دﻟﺘﻨﮓ‪ ‬رﺷﺪم ﻣﻲدارد‬
‫ﻛﻨﺎرِ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪﺳﺖ ﭘﺎيﺑﻨﺪ‪ ‬زﻣﺎن‪.‬‬ ‫و ﺳﺎﻳﻪ از رﻓﺘﺎر‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎﻟﻢ آزاديي ﺑﺎل را ﻫﻤﺎنﺟﺎﻳﻲ ﺑﮕﺬارد‬
‫ﺣﻴﺎت‪ ‬زﻣﺎن‬ ‫ﺣﻴﺎت‪ ‬واژه‬ ‫ﻛﻪ زﻧﺪاﻧﻲي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﺧﻮن از ﺗﻪ‪ ‬ﭼﺎه‬
‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢِ ﺳﺎﻳﻪي ﺑﻲرﻓﺘﺎر‬ ‫ﻛﻮﻳﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ‪ ‬ﻧﻤﻚ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻜﻪاي از ﻫﻤﻴﺸﻪي آﺑﻲ‬
‫ﻛﻨﺎرِ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﻪ رﺷﺪ‪ ‬ﺧﻮد وﻋﺪهي آزادي‬
‫ﻛﻨﺎرِ ﺷﻬﺮ ﻛﻼمِ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻚ ﺑﻪ ﭘﺮدهي ﺧﻮابِ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲرﻳﺰد‪.‬‬
‫‪٧٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪144‬‬ ‫‪143‬‬

‫اﻣﻼء وﻗﺖ‬ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ در ﻫﻢ‬

‫ﺟﻤﺎلِ واژه را اﺑﺪي ﻛﺮد‬ ‫دﻋﻮت‪ ‬درﻫﻢ از ﭼﻴﺰي داﺷﺖ‬
‫و ﺳﻨﮓ‪ ،‬زﺑﺎنِ ﺳﺨﺘﺶ را‬
‫ﺧﺎﻣﻮش از ﺳﻮاﻟﻢ و ﺷﻜﻞِ ﻟﻐﺖ دراز‬ ‫در ﺷﻜﻞِ ﻫﻮا ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﺳﻴﻤﺎي ﺻﺨﺮه ﺗﺎبِ درﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‬
‫ﺷﻜﻞِ ﻓﻀﺎ‬ ‫در ﺷﻴﺐِ ﺳﭙﻴﺪ‪ ‬ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‬
‫ﺗﺒﺨﻴﺮِ ﭘﺎﺳﺦ از ﺧﺎك‬
‫در ﺷﻴﺐِ ﺳﭙﻴﺪ‬
‫آﻏﻮش ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﻢ و وﺳﻌﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ‬ ‫ﺧﻄﻬﺎي ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺧﻂﻫﺎﻳﻲ را ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫و ﭼﻴﺰي در ﻫﻢ را‬
‫ﻣﻦ ﻋﺸﻖِ رﻳﮓ دارم‬ ‫ﺗﺎ ﻧﻴﻤﺮخِ آب ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫و رﻧﮓﻫﺎي زﻣﻴﻦ را وﻗﺖ‪ ‬ﺧﺮوجِ ﻣﻌﻨﺎ‬
‫ﺑﺮداﻧﻢ ﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﺷﻴﺐِ ﺳﭙﻴﺪ آنﺟﺎ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ورود ﻧﻮر را درﻳﺎ ﻛﻒ ﻣﻲزد‬
‫ﺗﺸﻨﻪاي از رودي ﺳﻴﻠﻲ ﻣﻲﺧﻮرد‬ ‫ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‬
‫و ﺳﺮخ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﺳﻴﻤﺎي ﺻﺨﺮه از ﻣﻌﺎﻧﻲي درﻫﻢ‪.‬‬
‫‪٧٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪146‬‬ ‫‪145‬‬

‫اﻋﺼﺎبِ آب‪ ،‬رﻳﺨﺘﻪ‬ ‫ﻃﻨﺎبﻫﺎي ﮔﺪاﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻨﮓﻫﺎي ﺧﻮاب‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ از ﻗﺪر‬
‫و ﻣﻮجﻫﺎي ﻣﺤﺪود‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺟﺎدو را ﺑﻪ ﺑﺎزيي ﻟﺐ ﻋﻨﺎب‬
‫‪ -‬ﻣﻘﺼﻮد رود‪ -‬ﻣﻲﮔﺬرد‬
‫ﺣﺮارت‪ ‬رﻳﺨﺘﻪ‬
‫او از ﺗﻤﺎمِ ﺳﻨﮓ‬ ‫آوﻳﺨﺘﻪ از ﺣﺮف‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬرد ﺟﺎﻳﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﺜﻞِ ﺗﻤﺎم ﺳﻨﮓ‬ ‫ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺧﺎﺷﺎك‪ ‬رﻗﺺ را‬
‫دارد‪.‬‬ ‫در اﻧﺘﺤﺎرِ اﻋﺠﺎب‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲي او را‬ ‫و ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ‬
‫ﻣﺜﻞِ ﺷﻜﻢ‬ ‫ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺳﻘﻒ از دﻫﺎن و رﻳﺨﺘﻪ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫آﻏﻮشِ درﻫﻢِ اﺣﺸﺎ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻃﻨﺎبﻫﺎي ﮔﺪاﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‬
‫و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺎﭼﺎر‬
‫ﺳﻨﮕﻲ دﮔﺮ‪.‬‬ ‫اﺣﺸﺎء او‬
‫‪٧٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪148‬‬ ‫‪147‬‬

‫در آﺳﺘﺎﻧﻪي ﺣﺮف‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ‬

‫ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از ﻋﻀﻠﻪي ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ‬ ‫در ﺑﺴﺘﺮِ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻲﺣﺮف ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﭘﻠﻚ ﺳﻴﺎﻫﺖ را در ﻛﻒﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎﻳﻲ‬
‫ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮ آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻟﻐﺰﻳﺪه ﺑﻮد‬ ‫در ﻛﻒ‪ ‬دﺳﺘﺎﻧﻢ‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ‬
‫در ﻧﻮرِ او ﻣﻴﺎﻧﻪي درﮔﺎه ﺧﻴﺮه ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺧﺎرش را‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻮﺳﺘﻢ را‬
‫و ﺧﻴﺮه‪ ،‬از ﻋﻀﻠﻪي ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ‬ ‫روان ﻛﺮدي‬ ‫در ﺟﻮي روان‬
‫ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺣﺮف دﻳﮕﺮ ﻛَﻨﺪ‬ ‫ﻧﺎﮔﺎه ﺗﻤﺎمِ ﺳﻨﮕﻲات در ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮ آﺳﺘﺎﻧﻪي ﺣﺮف‪ ‬دﻳﮕﺮ ﻏﻠﺘﻴﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺎرشِ ﺗﻦ‬
‫ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺣﺮف‪ ‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﻲدود‬
‫و ﺑﺎز ﺷﺮوعِ ﭼﻬﺮهي ﺧﻮد را‬
‫ﺑﺮ آﺳﺘﺎﻧﻪي او‬ ‫در آﻳﻨﻪﻫﺎي ﺳﺮخ‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎنِ ﻋﻀﻠﻪي ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ را‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ‬ ‫ﻣﻲﺳﺎﻳﻲ‬
‫ﻏﻠﺘﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎز ﭘﻮﺳﺖﻫﺎي ﻣﻦ از ﭘﻠﻚﻫﺎي ﺗﻮ ﺧﺎرش ﮔﻴﺮد‬
‫ﻣﻲﺟﻮﻳﻲ در ﺟﻮي روان راﻫﻲ را‬
‫وز ﺳﻤﺖ‪ ‬دﺳﺖﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻲ‪.‬‬ ‫ﻣﻲآﻳﻲ‬
‫‪٧٧‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪150‬‬ ‫‪149‬‬

‫ﺷﺎﺧﻪ در ﻫﻮا ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺎدﻫﺎي ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬

‫ﺷﺎﺧﻪ ﭘﺎيﺑﻨﺪ‬ ‫ﺷﻦﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﺷﺎﺧﻪ در ﻛﻨﺎرِ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺑﺎدﻫﺎي دﻳﮕﺮ را‬
‫ﭘﺎيﺑﻨﺪ‪ ‬ﺑﻨﺪيي ﺑﺰرگ‪ ‬دﻳﮕﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻬﻜﺸﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫ﻫﺮ ﺗﻜﺎنِ ﺷﺎﺧﻪ ﻣﻴﻞِ ﺗﻠﺦِ دﺷﻨﺎم‬ ‫ﺷﻦﻫﺎي ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎ ﻫﻮا ﻧﻪ ﺳﺎزﮔﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻬﻜﺸﺎنﻫﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻧﻮر را ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﻋﺒﻮرِ ﺑﺎد و‬ ‫و ﻛﻬﻜﺸﺎنِ دود ﺑﺎ ﺑﺎدﻫﺎي ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺎد‬ ‫ﺷﻦﻫﺎي ﻇﺎﻟﻤﻲ آورﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺎﺧﻪ را ﻧﻤﻲﺑ‪‬ﺮَد‬ ‫ﺟﺎﻫﺎي ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮابِ ﻫﻴﭻ ﻗﻨﺎﺗﻲ ﻧﻤﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﺑﺮ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﺑﺮ‬
‫در ﻛﻨﺎرِ ﺑﻨﺪيي ﺑﺰرگ‬
‫ﺧﻂ‪ ‬اﺿﻄﺮاب !‬ ‫ﺷﺎﺧﻪ‬
‫‪٧٨‬‬
‫‪152‬‬
‫از دوردﺳﺖ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫دوردﺳﺖ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﻧﻤﻲآورد‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ دوردﺳﺖ ﻃﻲ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﮔﺎﻣﻢ را‬
‫زﻳﺒﺎﻫﺎي ﺳﺮﻳﻊِ ﻓﺮﺳﺦﻫﺎ‬
‫و ﺟﺎيِ دﻳﮕﺮ در دوردﺳﺖ‪ ‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎي دوﺷﻴﺰه ﻣﻲﺧﻮاﺑﻨﺪ‬
‫وﻗﺖ‪ ‬ﻋﺒﻮر از دﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﮔﺎمﻫﺎي ﻃﻲﺷﺪه دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‬
‫ﭘﺲ دورﻫﺎي رام ﻛﺠﺎ ﻣﻲآراﻣﻨﺪ؟‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪151‬‬
‫ﻣﺎ ﻣﻘﺼﺪ‪ ‬آب را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ آب‬
‫ﻃﻮلِ زﻳﺒﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاد‬
‫اﻧﺪامِ ﻧﻬﺮﻫﺎ ﻣﺪام‬
‫ورق ﻣﻲﺧﻮرد‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺷﻪاي از ﻧﮕﺎه و ﺑﻲازدﺳﺖ‬
‫ﻣﺎ ﻣﺴﺖ‬
‫ﭘﻴﺎده ﺑﺮ رﻃﻮﺑﺖ‪ ‬روح‬
‫در ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي ﺟﺴﺖوﺧﻴﺰ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‬
‫و در ﻃﺮف‪ ‬دﻳﮕﺮِ آب‬
‫آن راﺑﻄﻪي روﻧﺪه ﭘﺎﻫﺎي ﭘﺮﻳﺪن را ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫‪٧٩‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪154‬‬ ‫‪153‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮِ دار‬ ‫درازﺗﺮ از زﻧﺪﮔﻲﺷﺎناﻧﺪ‬

‫ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬ ‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ‬
‫در ﭘﺎي دار‬ ‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎيِ ﺑﺮ ﻗﻠﻪﻫﺎي اﺳﺘﻌﺎريي اﻋﺪاد‬
‫ﻫﻤﻬﻤﻪﻫﺎ ﺳﺎﻳﻪوار‬
‫ﺻﻮرت‪ ‬ﭘﻨﻬﺎﻧﻨﺪ‬ ‫دوﺑﺎره زﻧﺪﮔﻲي ﺑﺎرِ دﻳﮕﺮ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﺎ ﺳﻮال‬ ‫ﺑﺎرِ دﻳﮕﺮ دارد اﻧﮕﺎر‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻮال ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫از ﺧﻮد ﭘﺮﻧﺪهاي ﻛﻪ‬
‫ﻻﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎرِ ﭘ‪‬ﺮ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﺎم‬ ‫ﺑﺮ ﺳﻄﺢِ ﮔﻮﺷﻪاي از ﺑﻴﺸﻪﻫﺎي ﺑﻲﺳﻄﺢ‬
‫ﻟﺐﻫﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﻂ‪ ‬ﺣﺎﻣﻞ‬ ‫و ﺳﻄﺢِ ﺑﻲﻋﺪد‬
‫و ﮔﻮشﻫﺎ ﻋﻼﻣﺖ‪ ‬اﺳﺘﻔﻬﺎم‪.‬‬ ‫ﺑﻲاﺳﺘﻌﺎره از ﻗﻠﻪ‬
‫ﺑﻲاﺳﺘﻌﺎرهﻫﺎﻳﻲ از ﻗﻠﻪﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻳﺎد‪ ‬اﺳﻤﺸﺎن‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎي ﭘ‪‬ﺮ از ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎي دراز !‬
‫‪٨٠‬‬
‫‪156‬‬
‫در رﻣﺰِ داﻳﺮهﻫﺎيِ ﮔﻞِ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ از ﺳﻴﻞ‬
‫و ﭼﺮخﻫﺎي ﻧﻮر‬
‫ﺟﺎنِ ﻣﻦ از ﺗﻼﻗﻲي رﻧﮓ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫رﻣﺰِ زوالِ ﺷﻜﻞ در اﺟﺴﺎد‬
‫رﻣﺰِ ﺟﻼي ﭘﻮﺳﺖ‬
‫رﻣﺰِ ﺟﻼي ﺑﻮي ﺧﻮشِ ﺟﺴﻢ‬
‫ﻛﻪ از ﺗﺪارك‪ ‬ﺷﻦﻫﺎ و ﺻﺨﺮهﻫﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫و اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﭘﻮﻛﻲي ﺗﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ‬
‫ﺗﺮﻛﻴﺐِ آﺧﺮﻳﻦِ رﻣﺰِ ﺗﻨﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺗﻮ از ﺳﻠﻮك‪ ‬رﻣﺰ ﮔﺬﺷﺘﻲ‬
‫و ﺳﺎقﻫﺎي ﻫﻠﻬﻠﻪ در ﻣﻴﺪان از ﺗﺮﻛﻴﺐ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺧﺸﻚ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧَﺪ دﻳﮕﺮ ﺳﻘﻒ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪155‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎغﻫﺎي ﻛﻴﻬﺎﻧﻲ‬
‫در ﺳﻦﱢ ﺳﻘﻒ رﺳﻴﺪﻧﺪ و‬
‫ﺳﻘﻒ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫و ﺳﻘﻒ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻃﺎﻋﺘﻲ ﻣﻌﻠﻖ‬
‫از ﺳﻘﻒﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫آنﻗﺪر ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي ﻋﺠﺐ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‬
‫ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻦ از ﮔُﻞ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‬
‫ﺣﺎﻻﻛﻪ دودﻫﺎي آﻓﺎق‬
‫در ﺳﻦﱢ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي دﺷﻮار‬
‫از ﺳﻘﻒ رﺳﻢِ آﻳﻨﻪ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﺑﺎ دودﻫﺎم ﭼﺸﻢ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧَﺪ دﻳﮕﺮ ﺧﺸﻚ‬
‫‪٨١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪158‬‬ ‫‪157‬‬

‫آﺳﻤﺎنِ ﻣﻄﻤﺌﻦ‬ ‫در ﭼﺮخِ ﺑﺎد‪ ،‬ﺑﺮگ‬

‫روﻳﺶِ ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي ﻓﻬﻢِ اﺷﺎره‪ ،‬ﻧﺪارد‬
‫ﻃﻌﻨﻪي ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺑﺮ ﮔُﻞِ ﺗﺮﺳﻮ‬ ‫و آنﻛﻮ اﺷﺎره دارد‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻇﻬﺮِ ﻗﺎﻃﻊ‪ ،‬ﻣﺤﻞِ ﺣﻀﻮرﺳﺖ‬ ‫در ﭼﺮخِ ﺑﺎد ﺳﻤﺖ ﻧﺪارد‬

‫ﺳﻄﺢِ ﻧﻬﺎﻳﺖ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺑﻄﻪ از ﺣﺎدﺛﻪﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲزاﻳﺪ‬

‫ﭘﻠﻪي ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺑﻄﻪ ﭘﻴﺪا‬
‫ﺑﻴﻦ ﻫﻮا و ﻛﻮﻳﺮ و ﻟﻜﻨﺖ‪ ‬ﺣﺲ‬ ‫در وﻗﺖ‪ ‬ﻣﺮگ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﻧﺰد‪ ‬ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻚ‪ ‬ﺗﻮ دور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫و ﭼﺮخِ آﺧﺮ را‬
‫ﺳﻤﺖ‪ ‬اﺷﺎره‪ ،‬ﺳﻘﻮط‪ ‬ﺑﺮگ‪.‬‬
‫‪٨٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪160‬‬ ‫‪159‬‬

‫و ﺑﺎدي ﺑﻲﺻﺒﺮ‬ ‫ﭘﻴﺪاﻳﻲي ﺟﺎن ﻧﺸﺎنِ ﻫﺮ ﮔﺎم‬

‫از راهﻫﺎي ﻣﺨﻔﻲ‬ ‫و ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬ﮔﺎم‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮفﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲآﻣﺪ‬ ‫ﭘﺮوازِ ﻗﻮسﻫﺎي اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﺧﺎك‬
‫و ﭘﺮدهﻫﺎي ﻻﺟﻮردي را‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‬ ‫و ﺧﺎك‪ ،‬ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ از ﻃﺎقِ ﺑﻠﻨﺪ‪ ‬ﻧﺼﺮت‬
‫ﺣﺲ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫و ﭘﺮدهﻫﺎي ﻻﺟﻮردي‬ ‫ﺑﺮ ﺟﺴﻢِ او ﻧﺸﺎن ﭘﻴﺪاﻳﻲي ﺟﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎد‪ ‬ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ ﺧﺎك ﺑﺎ ﻧﺸﺎنﻫﺎش‬
‫او از راه‪ ‬ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ آنﻗﺪر‬
‫آنﻗﺪر ﻛﻪ از ﻗﻮسِ ﻛﻒ‪ ‬ﭘﺎﻫﺎ روزي‬
‫ﭘﺮواز ﺟﺎن ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬ﻫﺮ ﮔﺎم‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻣﻴﺎنِ ﺧﺎك‪.‬‬
‫‪٨٣‬‬
‫‪162‬‬
‫ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ ﻧﺎﮔﺎه‬
‫در ﻣﻮﺳﻴﻘﻲي ﺳﺮﻳﻊِ راه‬
‫ﺳﻢ ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺳﻢ ﻳﻚ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف‪ ‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻳﺎلﻫﺎي ﺧﺎﻛﻲ در ﺑﺎد‬
‫در ﻫﻤﻬﻤﻪﻫﺎي ﮔﻴﺞِ ﺳﻢﻫﺎ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ‬
‫از ﻛﺎﺳﻪي ﭼﺸﻢ ﻣﻲﭘﺮاﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻤﺶ را ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺷﻜﻞِ اﺳﺘﻮارِ ﺧﺮس آن ﺑﺎﻻ‬
‫ﭼﻴﺰِ ﺳﺒﻜﻲ را‬
‫در ﺳﻤﺖ‪ ‬ﻛﻬﻜﺸﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫و ﭼﻴﺰِ ﺳﺘﺮگ‪ ‬دﻳﮕﺮي اﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ ﻏﻤﮕﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪161‬‬
‫ﺑﺎران رﻓﺘﻨﺪ‬
‫و ﺑﺎروﻫﺎﻳﻢ ﮔﺮاﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻫﺰار اوجِ ﻧﮕﺎه را‬
‫ﻫﺰار ﻧﮕﺎه از اوج‬
‫دﺷﻨﺎم ﻛﺮد‬
‫و اوجﻫﺎي ﻛﻬﻨﻪ ﻓﺮواﻓﺘﺎد‬
‫آوار آوار‬
‫ﺑﺮ ﺑﺎزوانِ ﺑﺎزِ دﻋﺎ‬
‫ﻛﺰ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻻﻏﺮ ﺑﺎر دﮔﺮ‬
‫آوﻳﺨﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﺰار ﺷﻴﺎر از ﻫﺰار ﻟﺐ‬
‫دﺷﻨﺎم رﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻃﻠﻌﺖ‪ ‬ﻫﺰار ﮔﺮﻳﺒﺎن‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻴﺪﻧﺪ‬
‫و ﺳﻮﺳﻤﺎرﻫﺎ ﺷﺎدي ﻛﺮدﻧﺪ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺑﺎرانﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ‬
‫و ﺑﺎروﻫﺎﻳﻢ ﮔﺮاﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪٨٤‬‬
‫‪164‬‬
‫وﻗﺘﻲ درﺧﺖ‬ ‫و زﺧﻢ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻫﻮا را ﺻﺪاي ﭘﻠﻨﮓ‬
‫ﺧﻮاب و ﺳﻜﻮت ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬
‫ﺻﺒﺮ و ﺳﻜﻮت‬
‫ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﺻﺒﺮ‬
‫ﺑﺮ وﻗﺖ‪ ‬ﺑﺮگ ﺣﻤﻞ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫و ﻋﺼﺮِ ﺑﺮگ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ درﺧﺖ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬
‫ﻧﺎم و ﮔﺬﺷﺘﻪاش را‬
‫و ﻋﺼﺮﻫﺎي ﺑﺮگ‪ ،‬ﭼﻬﺮهي او را ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﺗﺎرﻳﻚﺗﺮﻳﻦِ درد ﻧﺎﻣﺶ را‬
‫ﺑﺮ ﺧﻂ‪ ‬ﺣﺎﻣﻞ ﻣﻲﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪163‬‬
‫ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‬
‫ﺧﺎﻟﻲﻫﺎي رﺳﻴﺪه در ﻋﺠﺐ راه‬
‫و راهﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐِ ﺧﺎﻟﻲ‬
‫ﺻﺪاي ﻫﻮا را ﺑﺎر‬
‫و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﭘﻠﻨﮓ را ﺑﺮ دار‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻋﺸﻖﻫﺎي زﻣﻴﻦ از ﻣﺎه‬
‫ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫او در ﺻﺪاي زﺧﻢﻫﺎي ﭘﻠﻨﮓ‬
‫ﻣﻲرﻳﺰد از ﺟﺪار‬
‫و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎر‬
‫ﺑﺮدار‪.‬‬
‫‪٨٥‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪166‬‬ ‫‪165‬‬

‫از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻮجﻫﺎي ﻣﺤﺪود‬

‫ﻣﺎر‬ ‫ﻛﻪ آب را‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ آب ﻣﻲﺧﻮر‪‬د اﻧﺪام ﺑﻴﻞ را‬ ‫ﺑﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎي دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‬
‫آﻫﻨﮓ‪ ‬ﭘﺎي دﻫﻘﺎن‬ ‫ﺗﺮﺳﻴﻢِ ﺗﺮس ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬
‫زﻳﺒﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻛﺮد‬
‫ﺗﺮﺳﻴﻢِ ﺗﺮس را ﺗﺎ‬
‫از ﮔﻮﺷﻪي ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﻣﺎر‬ ‫ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻧﺨﻮرده آب ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‬ ‫دﻳﺪم‬
‫ﭘﺮواز ﺑﻴﻞ را ﻛﻪ ﻧﺸﻜﺎﻓﺘﻪ ﺧﺎك‬ ‫دو ﺗﻜﻪ آﺳﻤﺎن‬
‫دارد ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﺮد ﻛﺞ ﻣﻲدارد‬ ‫ﺑﺮ ﺻﻮرت‪ ‬ﺗﻮ ﻣﺮز ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﻛﺞ ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ‬
‫و ﻣﺮد‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻣﺮزِ ﺻﻮرت‪ ‬ﺗﻮ ﻣﻮجﻫﺎش را‬
‫ﭘﺮوازي دﻳﮕﺮ در ﻫﻮا دارد‪.‬‬ ‫در ﺗﻜﻪﻫﺎي آﺳﻤﺎن زﻳﺒﺎ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫از ﭘﻠﻜﺎﻧﻢ – ﺗﺮسِ ﺗﺼﻮﻳﺮ –‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﺪم‬
‫و ﺗﺮس‪ ،‬زﺧﻢِ ﻣﺸﺘﺮك ﻣﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪٨٦‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪168‬‬ ‫‪167‬‬

‫وﻗﺖ‪ ‬ﻣﻤﻜﻦ ‪:‬‬ ‫ﺑﻬﺎر ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬

‫وﻗﺘﻲﻛﻪ در ﺗﻮ ﺟﺎريﺳﺖ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻛﻮدك از ﺧﻮد ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲآور‪‬د‬
‫ﻧﺎﻣﻤﻜﻦِ وﻗﺖ ‪:‬‬ ‫ﺑﺎ ﭼﻴﺪنِ ﭘﺮِ ﻛﺒﻮﺗﺮ‬
‫اﻣﻜﺎنِ وﺟﻮد‪ ‬ﺗﻮ‬ ‫او در ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻓﻈﻪي ﺗَﺮ‬
‫ﻳﻚ اﺗﻔﺎق ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺗﻮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ‬ ‫و ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ در ﺧﺎر‬

‫در ﻣﻤﻜﻦ و ﻧﺎﻣﻤﻜﻦِ وﻗﺖ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ در ﺧﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻬﺎر‬

‫ﺟﺎري ﻫﺴﺘﻢ‬ ‫در وﻗﺖﻫﺎي ﺧﺎر ﻫﻴﺎﻫﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﺎ ﭼﻴﺪنِ ﭘ‪‬ﺮ‬
‫ﺷﺐ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺎ آب اﺳﺖ‬ ‫درﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫و روز‬ ‫ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ از ﺑﻴﺎﺑﺎن را‬
‫در ﮔﻮﺷﺖ‪ ‬ﻣﺎ ﺣﺮﻛﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﻓﻜﺮِ ﺑﻬﺎر ﻣﻲدارد‬

‫ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ از ﺑﻬﺎر اﻣﺎ‬

‫در ﻓﻜﺮي از ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﻴﻤﺎﻧَﺪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ ‪.‬‬ ‫و ﻛﻮدك و ﻛﺒﻮﺗﺮ‬
‫‪٨٧‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪170‬‬ ‫‪169‬‬

‫زﻣﻴﻦِ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻨﺪه ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﻓﺮداﻫﺎﻳﻢ از دﻳﻮارﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺷﻔﺎف ﻣﻲﺷﻮد‬

‫زﻣﻴﻦ ﺗﻮ‪ ،‬اي ﮔﻔﺘﮕﻮي راز‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ‬ ‫دﻳﻮارﻫﺎي ﺑﻲﻃﻲ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ را‪.‬‬ ‫آزردهﻫﺎي ﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪهﻫﺎي ﺗﻦ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ اﮔﺮ ﻣﻴﻞ آﻓﺘﺎب ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ رازِ زﻣﻴﻦ را و‬ ‫ﺳﻮﻳﻲ ﻛﺪر ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮي اويِ ﺷﻤﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮي ﻫﻮا را‬ ‫ﻫﻔﺘﺎدﻫﺎ ﺗﭙﻨﺪهي ﺗﺎرﻳﻚ را‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ‬ﭘ‪‬ﺮ ﻛﺮد‬ ‫ﻛﺎوﻳﺪه ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖ اﻳﻦﺳﻮ‬
‫ﻫﺮﺑﺎر اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﻳﻲ‬
‫و آﺷﻨﺎي ﭘ‪‬ﺮ‪ ،‬ﻣﻴﻞ آﻓﺘﺎب‪ ،‬زﻣﻴﻦ را‬ ‫دﻳﻮارﻫﺎي ﺑﻲﻃﻲ را آنﺳﻮ آزردهاﻧﺪ‬
‫ﺑﺨﺸﻨﺪه داﺷﺖ‪.‬‬
‫آزردهﻫﺎي ﻣﺸﻐﻠﻪي ﻧﺎﺧﻦ‬
‫ﺑﺎ روزﻫﺎي ﻣﺎﻳﻌﻲي ﺑﻲﻧﻮر‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﺎ ﻣﻦاﻧﺪ در اﻳﻦﺳﻮ‬
‫در ﻓﺮﺻﺖ ﺳﺘﺎره و ﺗﺐِ ﻳﻚ ﺷﺐ‬
‫ﺷﻔﺎف ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﻓﺮداﻳﻢ از ﻃﻠﺒﻌﻪي ﭼﺎﻗﻮ !‬
‫‪٨٨‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪172‬‬ ‫‪171‬‬

‫اﻧﺪازه ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ اﮔﺮ او را‬ ‫ﻛﻨﺎرِ ﻣﻨﻴﺪ‬

‫و آن ﺻﺪاي ﺷﺐﺑﻮ را‬
‫ﮔﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪،‬‬
‫در اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎي ﻣﻦ اﻛﻨﻮن وﻫﻢ‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ‬
‫‪ -‬آراﺳﺘﻪ در ﺧﻮﻧﻢ ‪-‬‬
‫ﺳﻮﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن دارد‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ در ﺧﻮﻧﻢ‬
‫آراﺳﺘﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺳﻮﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن را‬
‫ﺑﺎ آن ﺻﺪاي ﺷﺐﺑﻮ ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫و ز ﺳﻤﺖﻫﺎي ﺧﺸﻚ‪ ‬ﺗﻨﻢ او‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻨﺎرﻫﺎي ﺷﻤﺎ را‬
‫دﻫﻠﻴﺰﻫﺎي ﭘﺮ از ﮔﻮﺷﺖ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎ درﻳﭽﻪﻫﺎي ﭼﻪ ﻗﺼﺮﻫﺎ را‬
‫ﻗﺼﺮﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻟﺰج را‬
‫در ﻗﺼﺮﻫﺎي ﮔﻮﺷﺘﻲ‬
‫دروازهﻫﺎي ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ از ﻛﻮﺑﻪﻫﺎي ﺳﺨﺖ‬
‫از ﺧﺸﻮﻧﺖ‪ ‬اﺳﺘﻘﺒﺎل‬
‫ﺑﺎ ﻛﻮﺑﻪﻫﺎي ﺳﺨﺖ ﺑﺪرﻗﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‬
‫ﻛﻨﺎرﻫﺎي روان ﺷﻤﺎ‪ ،‬رﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮخ‪،‬‬
‫ﭼﻪ ﺗﻨﺪ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‪‬م !‬
‫‪٨٩‬‬
‫‪174‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻨﺎرِ ﻗﻠﺐِ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﺎدم‬
‫ﺧﻄﺎبﻫﺎﻳﻲ از او ﺑﺎ ﺗﻮ آﺷﻨﺎﻳﻢ ﻛﺮد‬
‫ﻛﻨﺎرِ ﻗﻠﺐِ ﺗﻮ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺧﻄﺎب ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻮﺑﻪﻫﺎي ﺑﻲﺷﻜﻞِ در‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻛﺮدم‬
‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻪﻫﺎي ﻧﻮر ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮد‬
‫او از ﻫﺰار روزن ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم‬
‫و از ﻫﺰار روزن در ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺎن ﻗﻠﺐِ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﺎدم‬
‫او در ﻫﺰار ﺷﻜﻞ ﺑﻪ در ﻛﻮﺑﻴﺪ‬
‫و ﺣﺴﺮت‪ ‬ﻧﺪﻳﺪنِ او واﻳﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪173‬‬
‫ﭼﻪ ﺷﺎﺧﺴﺎر ﺳﺒﺰي روي زﺑﺎن ﺗﻮﺳﺖ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺮد‪ ‬دﻫﺎﻧﻬﺎي ﺳﺮخ‬
‫ﺑﺎ ﺷﺎﺧﺴﺎرِ ﺳﺒﺰِ ﺗﻮ در ﺑﺎزيﺳﺖ‬
‫و ﺑﺎزيي زﺑﺎنِ ﺗﻮ اﻓﺘﺎدهﻫﺎش را‬
‫ﺑﻪ ﺷﺎﺧﺴﺎرِ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺑﺎزد‬
‫اﻓﺘﺎدهﻫﺎي ﺑﺎزي اﻣﺎ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺎ ﺷﺎﺧﺴﺎرِ ﺳﺮد‪ ‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎزيي ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰﻧﺪ‬
‫و ﻣﻴﻮهﻫﺎي ﺳﺮخِ زﺑﺎنِ ﺗﻮ‬
‫در ﺑﺎزيﻫﺎي ﺑﺎد ﻛﻪ ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮگ‪ ‬آﺧﺮ ﺑﺮ ﻧﻮك‪ ‬ﺷﺎﺧﺴﺎر‬
‫واژهي آرامِ ﻣﺮگ‬
‫ﻫﻮلِ ﺑﺰرگ ﺑﺎزي‬
‫اﻓﺘﺎدن‪.‬‬
‫‪٩٠‬‬
‫‪176‬‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﺮ ﺳﻨﮓ‬
‫ﺟﺎي ﺧﻮد را در ﺳﻨﮓ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‬
‫ﻫﻢ از ﺑﺎﻻ وﻗﺘﻲ ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫ﻃﻮلِ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫ﺗﺎ ﺗﻤﺎمِ ﻃﻮﻟﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺟﺎﻳﻲ در ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ دﻫﺪ‬
‫آﻣﺪه ﺑﺮ ﺳﻨﮓ‬
‫ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ و ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ در ﻃﻮلِ ﺳﻨﮓ‬
‫در ﻃﻮلِ ﻧﺎﺗﻤﺎمِ ﺧﻮد ﻧﺎﮔﺎه‬
‫ﻃﻲ ﻛﺮده ﺗﻤﺎم ﻃﻮلِ ﺳﻨﮓ‬
‫ﺟﺎي ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﮔﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫و ﻋﻤﻖِ ﮔﻤﻲ در ﺳﻨﮓ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪175‬‬
‫ﺣﺮﻛﺖ در اﻧﺘﻬﺎي ﻳﻚ اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ﻣﻌﻨﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﻴﻮان داد‬
‫و آنﻛﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﭘﺎﻳﺎن ﺟﺴﻨﺠﻮﻳﻲ را ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‬
‫اﻧﮕﺎر ﺣﻀﻮرِ ﺳﺎﻛﻦِ دﺳﺖ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪي ارﺗﺒﺎط‪ ‬ﭘﺎﻫﺎ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﺑﻲﺗﺎبِ ارﺗﺒﺎط‬
‫ﭘﺎﻫﺎ اﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد ﺟﻨﻮنِ دﺳﺖ را ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬اﻧﮕﺸﺘﻲ ﺗﺎرﻳﻜﺶ ﻛﺮد‬
‫و ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬اﻧﮕﺸﺖ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ در اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﻣﻌﻨﺎي دوﻳﺪن اﻓﺘﺎدن ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪٩١‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪178‬‬ ‫‪177‬‬

‫آنﭼﻪ ﻣﻲدﻫﻲ از ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮاب دارد ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ دﻳﻮار‬

‫از ﺗﻤﺎمِ ﺗﻮ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎمِ ﻣﻴﺎنِ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ دارد در ﺧﻮاب‬
‫وﻗﺘﻲ دﻫﺎنِ ﺗﻮ ﺑﺎز اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮابِ دﻳﻮار دﻳﮕﺮ را‬

‫وﻗﺘﻲ دﻫﺎن ﺗﻮ ﺑﺎز اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻲﺗﻮشِ ﺣﻀﻮر‪ ،‬ﺗﻮﺷﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮد در ﺧﻮاب‬

‫از ﺗﻮ ﻫﺰار ﺗﻜﻪي ﺳﺮخِ ﮔﻮﺷﺖ‬ ‫و ﻓﺎﺻﻠﻪ‪ ،‬آب‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ در ﻫﻮاي ﻣﻦ و ﺗﻮ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ دﻫﺎنِ ﺑﺎزم ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ آب ﻣﻲﺷﻮد ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‬
‫از ﺑﻴﻦ ﺗﻜﻪﻫﺎي ﺳﺮخِ ﮔﻮﺷﺖ‬ ‫ﻛﻪ او در ﺧﻮابِ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﺑﺮدارم‬ ‫آنﭼﻪ دﻫﺎن ﺗﻮ از ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲدارد‬ ‫ﺗﻮﺷﻪ در ﺟﺎنِ دﻳﮕﺮ ﺟﺎري‬
‫و ﺗﻜﻪﻫﺎي از ﺗﻮ ﺣﺮف‪ ‬دﻫﺎنِ ﺑﺎزم را‬ ‫اﻧﺤﻨﺎي ﺑﺎزو در آب‬
‫ﺑﺎ ﺗﻜﻪﻫﺎﻳﻲ از ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲدارد‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎز ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎر دﮔﺮ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮم‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‬
‫دو ﺳﻴﻞِ ﺳﺮخِ درﻫﻢ را‬ ‫و ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺳﻴﺎل‬ ‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻲﻣﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي ارﺗﺒﺎط‪ ‬آﻏﻮش‬
‫و وﻗﺖ در دﻫﺎنِ ﻣﻦ و ﺗﻮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎزي ﺑﺎ ﺗﻜﻪﻫﺎي ﺳﺮخِ ﮔﻮﺷﺖ‬
‫‪٩٢‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫‪180‬‬ ‫‪179‬‬

‫درﺳﺖ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻣﺮﻛﺰِ ﺣﺮﻛﺖ در ﺑﺎد‬

‫ﮔﺮان و راﺳﺖ‬ ‫در ﺣﺮﻛﺖ‪ ‬ﺑﺎد ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎدهﻫﺎي زﻣﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‬ ‫ﺷﺐ ﺑﺎ درﺧﺖ ﺷﻜﺎف ﺑﺮﻣﻲدارد‬
‫ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده‪ ،‬ﮔﺮان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺮ ﺟﻬﺎنِ ﻣﻌﻄﻞ‬ ‫و آبِ ﺗﻠﺦ ﻣﻲرود‬
‫ﻛﻪ دل ﺑﻪ ﺧﻔﻴﻪﮔﺎه‪ ‬ﺻﺪف ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎ وزنِ ﭘﺮ‬
‫ﻛﻪ دوﺧﺘﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن و‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫آوازِ ﻛﻴﺴﺖ دﻓﻦ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﮔﺮان و راﺳﺖ‬ ‫در ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺟﺎي ﺷﻜﺎف را‬
‫ﻣﻲدوزد از ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫در اﻳﺴﺘﺎي ﻣﺮﻃﻮب‬ ‫ﻣﻲروﺑﺪ از ﺑﺎﻻ‬
‫ﮔﺮم ﻣﻲرود‬ ‫در ﻣﺘﻦِ ﺑﺎد‪ ،‬ﺳﻤﺖﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ‬
‫و ﺳﺎﻳﻪ در ﻃﻮاف‪ ‬ﻧﮕﺎه‪ ‬ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ ﺷﻜﺎف از ﭼﻬﺎر ﺳﻮ‬
‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ‬ ‫‪ -‬ﺳﻮراخﻫﺎﻳﻲ از ﺳﺮ‪-‬‬
‫ﺗﺎ روحِ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ اﺷﺎرﺗﻲ از راه‬ ‫ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎر ﻣﻲآوﻳﺰﻧﺪ‬
‫ﺑﺮﺧﻴﺰد‬ ‫در ﻣﺮﻛﺰِ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺳﻮراخ‪ ،‬ﺑﺎد‪،‬‬
‫ﮔﺮان و راﺳﺖ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲﻛﻪ از درﺧﺖ ﻣﻲآوﻳﺰد‪.‬‬
‫‪٩٣‬‬
‫‪182‬‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﻛُﻨﺎم‬
‫ﻣﺜﻞ ﻛﻨﺎم‬
‫زﻳﺒﺎ‬
‫وﻗﺘﻲﻛﻪ ﻣﺮگ‪ ‬ﻧﺎم ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮگ را در ﻗﺎب ﻣﻲﮔﺬارد‬
‫ﺟﺎن را ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻲﮔﺬارد آﻧﺴﻮ‬
‫وﻳﻦ ﺳﻮ ﺗﻤﺎمِ آﻳﻨﻪ ﻣﺮگ‪ ‬ﻧﺎم‬
‫و ﺗﻦ ﻛﻨﺎم‪.‬‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬
‫‪181‬‬
‫اﻳﻦﺟﺎ ﻓﺮود آﻣﺪه داﻳﻢ ﭼﺸﻤﻲﺳﺖ‬
‫و ﻣﺜﻞِ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﻦ‬
‫اﻳﻦﺟﺎ ﻓﺮود آﻣﺪهام‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر‬
‫وﻗﺘﻲ ﻓﺮود‪ ‬ﻣﻦ ﻣﻲﻣﺎﻧَﺪ‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي دﻳﮕﺮِ ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﺪ‬
‫داﻳﻢ در اﻧﺘﻈﺎرِ ﻓﺮودي‬
‫ﺧﻂ‪ ‬ﻓﺮاز‬
‫ﻣﺎﻧﺪنِ ﻣﻦ را‬
‫ﺳﺎﻛﻦِ داﻳﻢ ﻣﻲﺳﺎزد‬
‫ﻣﺜﻞِ ﻧﻴﺎﻣﺪه رﻓﺘﻪ‬
‫ﻣﺜﻞِ ﻧﺮﻓﺘﻪ آﻣﺪه‬
‫ﺷﻜﻞِ ﻓﺮود‪ ‬ﭼﺸﻤﻲ را ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺜﻞِ ﻣﻦِ ﻧﺸﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫‪٩٤‬‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ – ﻳﺪاﷲ روﻳﺎﻳﻲ‬

‫ﻣﻮﺧﺮه‬

‫ﺷﺪنِ ﻣﺎدرم‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب »ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ« را از ﺑـﻪﻫـﻢ رﻳﺨـﺘﻦِ دو ﻛﺘـﺎب ﺑـﺎ ﻧـﺎمﻫـﺎي‬
‫»ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎي ﺑﻲوﻗﺖ« و »ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺐِ ﺑﻴﺪار« ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻳﻢ‪ .‬و ﻳﺪاﷲ‬
‫روﻳﺎﻳﻲ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ آﻧﻬﺎ را در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺮﺗﻴﺒـﻲ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ‬
‫ﻫﺰار ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻴﻨﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺐ در دو دﻓﺘﺮ در ﻳﻚ ﺟﻠﺪ‪ ،‬داده ﺑﻮد‪ .‬از دﻓﺘﺮ »ﺑﻮﺳﻪ ﺑـﺮ ﻋـﺼﺐ‬
‫ﻫﺰار ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻴﻨﻪ را‬ ‫ﺑﻴﺪار« ﺷﻌﺮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش را ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣـﻲ ﻣﺎﻧـﺪ از‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ داد‬ ‫ﻟﺤﺎظ ﺷﻜﻞ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﺟﺰ »ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎ« ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲﻫﺎﻳﻲ‬
‫و ﺳﺎﻳﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪش‬ ‫ﻛﻪ در زﻣﻴﻨﻪ و در زﺑﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎي ‪ 136‬و ‪ 137‬ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮن‬
‫در دﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎم »ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺐ ﺑﻴﺪار« ﻋﺎرﻳﻪ از آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺰار آﻳﻴﻨﻪ داﺷﺖ‬ ‫»ﺣﺮﻛﺖﻫﺎي ذﻫﻨﻲ ي ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﺧﻴﺎلﻫﺎي ﻣﺮا از ﻫﻤﺎن ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﺮﻣﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا در »دﻟﺘﻨﮕﻲﻫﺎ« ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲﺑﺮﻧـﺪ‬
‫ﻫﺰار ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻴﻨﻪ در ﻫﺰار آﻳﻴﻨﻪ‬ ‫ﻛﻪ ﺟﺎهﻃﻠﺒﻲﻫﺎي ﻣﻦ از ﺷﻌﺮ ﺣﺠﻢ‪ ،‬در ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜـﻞ »درﺟـﺴﺘﺠﻮي‬
‫ﺗﻨﻲ ﺗﻨﺎﻫﻲ ﺷﺪ‬ ‫آن ﻟﻐﺖ ﺗﻨﻬﺎ« ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ ﻣـﻲ ﮔﺬارﻧـﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻛﺘـﺎب اﻣـﺎ ﻣﻜﺎﻧﻴـﺴﻢ‬
‫ﺗﻨﺎنِ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻲ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺣﺠﻢﮔﺮاﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم – ﺑﺪون ﻗﺼﺪ و ﻏﺮض‪ -‬ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ و ﻏﺮض ﺷـﻌﺮ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻗﻄﻌﻪﻫﺎ دارﺑﺴﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷـﺪهاﻧـﺪ‬
‫)ﺑﺮ اﺛﺮ ﻳﻚ ﻋﺎدت و ﻳﺎ اﺗﻮﻣﺎﺗﻴﺴﻢ ذﻫﻨﻲ و دﻳﺪ ﺷﻜﻠﻲ‪«...‬‬
‫و ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻂ ﻣﺸﺘﺮك و اﺻﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را اﻧﺘﺨﺎب و ﮔـﺮوه ﻛـﺮدن‬
‫اﻳﻦ ﻗﻄﻌﺎت و ﺗﺮﺗﻴﺐ و ﺷﻤﺎرهﮔﺰاري آنﻫﺎ ﻣﻌﻴﺎر و راﻫﻨﻤﺎ ﺑﻮدهﺳﺖ‪.‬‬