Τα λόγια του Τσιν – Πάθος είναι …

Είχα καιρό να ανέβω στην Θεσσαλονίκη, σίγουρα 2 χρόνια αν και η τελευταία φορά
ήταν στα πεταχτά, όπως τα φιλιά που από συνήθεια φιλάς. Αυτή τη φορά όμως θαυμάσια
τα κατάφερα αφού έγινε με τον τρόπο που ήθελα, πατώντας στην πόλη για το 60ο φεστιβάλ
κινηματογράφου. Καημό το είχα τόσα χρόνια και να που το πήρα απόφαση, εγώ και οι
διαθέσιμοι χρηματικοί μου πόροι και ανηφόρισα με το φίλο Φ. με προορισμό την
Μπότσαρη και Δελφών.

Και είδα κόσμο που είχα καιρό να δω, φίλους και γνωστούς, ανάμεσα και ο Γιάννης
της Κ, που είχα τόσο καιρό να τον συναντήσω. Τι ωραίο και ενθαρρυντικό είναι να συναντάς
ανθρώπους από το παρελθόν και να σε καλωσορίζουν με την ίδια ζέση! Και μαζί να βλέπεις
ταινίες, να τις σχολιάζεις, να προσπαθείς να βρεις γιατί στο καλό γύρισε την ταινία
«Ντίσκο» η Γιόρουν Μίκλεμπουστ Σίβερσεν, να πίνεις καφέ στην αποθήκη Γ και να βλέπεις
την πόλη να δουλεύει από το μικρό παραθυράκι, να πηγαίνεις πρώτη φορά σε VR προβολή
και να γνωρίζεις όμορφους ανθρώπους. Σίγουρα η επιμονή να έρθω στο φεστιβάλ μου
αφήνει μια γλυκιά ανάμνηση η οποία θα ξαναέρθει στην επιφάνεια την επόμενη φορά η
οποία μπορεί να είναι το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ.

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είναι ένας ηθοποιός που θαυμάζω για τις υπέροχες
ερμηνείες στο Κεντρί, Butch Cassidy, 3 ημέρες του Κόνδορα, Τα καλύτερά μας χρόνια και
κάμποσες άλλες. Τώρα πλέον, ύστερα από την επιστολή που εξέδωσε κατά του προέδρου
των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, μπορώ να πω ότι τον θαυμάζω και σαν προσωπικότητα.
Ελάχιστοι είναι σε τούτο δω τον κόσμο οι άνθρωποι που έχουν το θάρρος να βγουν και να
πουν κάποια πράγματα όπως έχουν, λίγοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν τι ακριβώς
γίνεται. Και αν στο μυαλό μας έχουμε το στερεότυπο των Αμερικανών, τα πράγματα
γίνονται ακόμη χειρότερα. «Θυμίζει μονάρχη και δικτάτορα» ξεστόμισε το χέρι του και θα
ήθελα να του το σφίξω αφού πρώτα έδινα μια καλή χειραψία με τον Ντε Νίρο που εδώ και
καιρό φωνάζει διαρκώς εναντίον του παράσιτου που ονομάζεται Τραμπ.

Ο Ντε Νίρο είναι κολλητός εδώ και 50 χρόνια ενός άλλου καλόπαιδου, του Αλ Πατσίνο,
μάλιστα παίζει στο youtube ένα πολύ όμορφο βιντεάκι για τη φιλία τους και έχει πολύ
μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτοί οι δύο αλητάμπουρες το λοιπόν, πρωταγωνιστούν στη νέα
ταινία του Μ. Σκορτσέζε «Ο Ιρλανδός» και κοιτάω να βρω τον εαυτό μου σε καλά κέφια για
πάω στον κινηματογράφο με όρεξη για 3 και μισή ώρες. Πολλοί λένε ότι πρόκειται για μια
υπέροχη δουλειά, η συνέχεια στο πανί.

Ή στις οθόνες ή από κοντά για να δεις το θρύλο Ρικ Πιτίνο, που πάντα μου θύμιζε
φυσιογνωμικά, εκφραστικά αλλά και εγκεφαλικά τον Πατσίνο. Είναι θαυμάσιο που ο Ρικ
ξαναγύρισε να «κάνει την δουλειά» και αδημονώ για τις ατάκες του που η καθεμία είναι
βγαλμένη από μια παλιάς κοπιάς ταινία. Να γονατίζει πάνω στην πετσέτα στα αριστερά του
πάγκου και μετά να βγάζει λόγους που μπορούν να σε κάνουν πυραυλοκίνητο. Άνθρωποι
με όραμα, άνθρωποι με στόχο, άνθρωποι με ενέργεια, άνθρωποι με πάθος, τέτοιους
χρειαζόμαστε. Άνθρωποι με πάθος, αυτούς θέλω.

Με το πάθος του Μπουκόφσκι, του Ντοστογιέφσκι, του Πικάσο, του Βαν Γκογκ,
του Σκαρίμπα, του Κωνσταντινίδη, του Μόραλη, του Μπουρντέν, του Γκάλαχερ, του
Λένον, του Κόλτρειν και πολλών ακόμη σημαντικών ή μη, διασήμων ή καθημερινών
ανθρώπων.

Πάθος είναι η ένταση, η φλόγα.

Πάθος είναι η δύναμη της υπέρβασης, είναι ο δρόμος που ενώ στενεύει εσύ τον βλέπεις
πλατύ.

Πάθος είναι το λευκό στην κόρη των ματιών.

Πάθος είναι η προσωπική αλήθεια που ενώ τη λες ή τη γράφεις ο δέκτης συγκινείται.

Πάθος είναι η βιτρίνα της ψυχής.

Πάθος είναι ο λευκός και ο μαύρος κόκορας.

Πάθος είναι ο ιδρώτας της ζωής.

Άραγε έχεις ποτέ λουστεί με αυτόν τον ιδρώτα;

Τσιν.