Τα λόγια του Τσίν – Οκτώβρης

Αυτή την υγρασία δεν μπορώ. Την νιώθω πάνω στο πετσί μου, μέσα στην ανάσα
μου, πάνω σε όποιο σώμα ακουμπήσω, ανάμεσα από τα δάχτυλα του ποδιού μου. Η
υγρασία είναι παντού και δεν αντέχω πλέον την ενοχλητική της παρουσία. Τι διάολο
παθαίνει ο αέρας και ενυδατώνεται τόσο. Δε μπορώ να πάρω ανάσα, πνίγομαι, αναπνέω
μια μάζα υγρού αέρα και το μυαλό μου νερουλιάζει, κι αν συνοδεύεται με υψηλή
θερμοκρασία, ω θεέ μου, δε σε αντέχω άλλο.

Και στρέφομαι στην ακινησία, γίνονται τα δυο μου χέρια μια αόρατη κρεμάστρα
που χορεύει ένα αετίσιο ζεϊμπέκικο για να γεμίσουν κοπανιστό αέρα οι αυτοσχέδιες
αεροτομές ανάμεσα στο μακό και στο σώμα μου. Σκέφτομαι να γυρίσω σπίτι και το κάνω,
δίχως τον όποιο ενδοιασμό. Στην Αθήνα είμαι γαμώτο το κλίμα είναι ξηρό. Λάθος. Το κλίμα
έχει αλλάξει. Το κλίμα κάνει τα δικά του. Και όλα τελικά επιστρέφουν σε εμάς.

Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα πάρεις

Τα παιδιά φωνάζουν. Ποιος τα ακούει; Η γη κατοικείται από πολλούς μαλάκες, αυτό

πρέπει να το καταλάβουμε και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε τόσο πιο γρήγορα θα
αλλάξουμε. Να μια ωραία λέξη. Αλλάζω. Το κάνω συχνά και τελευταία συχνότερα. Έχει
αποτέλεσμα αλλιώς με βαριέμαι, γίνομαι κουραμπιές, ένα σακί του καναπέ, ένα
έμπλαστρο με σήμα το λιοντάρι, ένα ρουτινιασμένο ανθρωποειδές. Θα κάνω λάθη
αλλάζοντας και νιώθω έτοιμος να τα κάνω.

Θέλω να κάνω ταξίδια. Να καταφέρω να μπω σε αυτό το πλοίο του αέρα ξανά. Να
πάω στην Κοπεγχάγη. Να δω από κοντά τις κατασκευές του Μπγιάρκε. Να κάνω βόλτες στο
πάρκο Superkilen και να χαλαρώσω στο Γιαπωνέζικο χταπόδι. Να ακουμπήσω το Μαροκινό
σιντριβάνι και να κάτσω στις δημόσιες ανοιχτές τουαλέτες. Να μπω στο εξωτερικό ρινγκ και
να ρίξω δύο σβουριχτές στον Τσιν, σε προκαλώ φραγκόκοτα. Να δω τις γραμμές που
λοξεύουν θαυμάσια κάτου στη γη και να πηγαίνω θαυμάσια από το ένα στο άλλο.

Πόσο θέλω να πάω στην Κοπεγχάγη που προχτές ανατρίχιασα βλέποντας την με
άλλο μάτι. Να μπω στις τσουλήθρες και να προσγειωθώ στο λιμάνι κάνοντας την πιο
χορευτική Νίντζα βουτιά μου. Έπειτα ποδήλατο, στην πιο φιλική προς αυτό πόλη στον
κόσμο. Να πάω στην Κριστιάνια και να αφουγκραστώ την αληθινή εξέλιξη που ίσως έπρεπε
στο χίπικο κίνημα. Να τρυπήσω τους τοίχους των σπιτιών των και να μοιραστώ τις μέρες
μας. Εκεί που οι αυτόχθονες ζουν στο δικό τους κόσμο, δίχως φόρους και αστυνομία, εκεί
όπου απαγορεύονται τα όπλα και τα αυτοκίνητα, εκεί όπου για να βρεις σπίτι πρέπει να σε
εγκρίνει μια τοπική συνέλευση ενώ πληρώνεις μόνο τους πάγιους λογαριασμούς.

Στην Κοπεγχάγη θέλω να πάω που το Noma εστιατόριο (βραβευμένο για αρκετά
συναπτά έτη ως το καλύτερο του κόσμου) έχει εισβάλει στην χώρα τα τελευταία 15 χρόνια,
προσφέροντας πάμπολλες γαστριμαργικές συγκινήσεις και ένα ισχυρό κίνημα σεφ που
ξεπετάχτηκαν μέσα από αυτό. Να κάνω βόλτα με ένα σκάφος στο λιμάνι και να παρατηρώ
τα κτήρια, την όπερα, τα πλωτά φοιτητικά κοντέινερ, τη βασιλική βιβλιοθήκη, τις γέφυρες
και όλα αυτά που δεν ξέρω.
https://www.youtube.com/watch?v=kmnAOu124g4

Θα έχω την κιθάρα μου μαζί, σίγουρα. Να παίζω το “love hurts” την εκτέλεση από
τον Julian Lage και να συμφωνώ μαζί του. Μα πάλι αυτός να βγάλει σερί τρομερό άλμπουμ;
Σπάνιο πράγμα να ξεχωρίζεις πλέον ηχητικά, να ακούς και να λες: αυτός είναι ο Lage,
σίγουρα. Κονσέρβες, από τσίγκο, κονσέρβες. Κι εκεί που θα ξεκουράζομαι, σε αυτές τις
διπλές καρέκλες που αναγκαστικά βλέπεις στα μάτια όποιον καθίσει στη δίπλα θέση θα
έχω μαζί μου το Γκιάκ, του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Αυτό το εξαιρετικό βιβλίο που με
έκανε να πω: μπράβο σου ρε φίλε, γράφεις τόσο ωραία.

Μα όταν κάποιος θα καθίσει δίπλα μου, αυτομάτως οι σελίδες θα διπλώσουν, δε θα

χάσω βλέμμα, δε θα χάσω δευτερόλεπτο. Θέλω να σε γνωρίσω, θέλω να σε δω στα μάτια,
θέλω να δεις τα δικά μου.

Κοίτα με και ας μη μιλάμε την ίδια γλώσσα

Το ξέρω ότι το θες

Θα το κάνεις

Έστω κι αν είναι αργά