2
Algısını Devrimcileştiren
Bir Kuşak Yetişiyor
“(...) Büyük felâket anlarında manevi canlandırıcıları etkili hale getirmek kolaydır; fakat
onların etkisini sürdürmesi için yeni değer yargılarının yer aldığı bir bilincin gelişmesine de
ihtiyaç vardır.(...)” (Che)
“(...) Büyük felâket anların-
da manevi canlandırıcıları etkili
hale getirmek kolaydır; fakat
onların etkisini sürdürmesi için
yeni değer yargılarının yer al-
dığı bir bilincin gelişmesine de
ihtiyaç vardır.(...)” (CHE)
Çernişevski’nin “...bu teori
soğuktur ama insanoğluna sıca-
ğın nasıl bulunacağını öğretir.”
saptamasındaki gibi mesele, iz-
lenecek yolun doğru saptanma-
sı ve o yolda, vaktinde üretilmiş
olanla yetinmeyen yani tüketici
değil üretici olan bir kimlikle
ilerlemektir.
Yaşanmış olanı tekrar, sahip
olunan önemi zayıflatır, heye-
canı (moral etkiyi) azaltır. Bu
nedenle yeninin, farklının ara-
yışı hemen her insanın günde-
minde vardır. Önemli olan bu
arayışın da bir tüketime dönüş-
memesi, var olan değerlerin
devamlılığını kesintiye uğrat-
mayan bir üretimle bu ihtiyacın
karşılanmasıdır.
İnsanın değişim ihtiyacına da
cevap olan bu arayış, ince bir
çizgi üzerinde yürür. Var olanı
tüketim, gerçeklikten kaçınma
ve uyuşma biçiminde olabile-
ceği gibi, devrimsel düşlere
devamlılık sağlayan bir üret-
kenliğin yakalanması da müm-
kündür.
Bu, Jose Marti’nin “Söyle-
menin en iyi biçimi, yapmaktır.”
sözünde ifadesini bulan diya-
lektiktir; tüm sınıflı toplumların,
tüm mülkiyet ilişkilerinin öğretti-
ği hazıra konma eğiliminin tersi-
ne çevrilmesi, üretimin yaşama
içerilmesi ve salt maddi olanla
yetinmeyerek ruhsal alanın bü-
yütülmesidir.
Metabolizmanın durması
ölümdür. Üretkenliğin durması
da bir çeşit ruhsal ölümdür; ez-
beri, taklidi veya hazır tüketimi
beraberinde getirir. Bilinir ki
ezber, aklı ve yüreği beslemez,
3
dilde eğreti durur; insanı insan
kılan niteliklerin devamlılığı, ha-
zır olanla veya servis edilenle
yetinmemeyi gerektirir.
“Eski kapitalist toplumun bize
bıraktığı en büyük kötülük, en
büyük zorluk kitapla pratik
yaşam arasındaki son derece
derin uçurumdur. (...) Çalışma
olmadan, mücadele olmadan
komünist broşür ve eserlerden
alınmış kitabi bilgilerin beş ku-
ruşluk değeri yoktur, çünkü teo-
ri ile pratik arasındaki eski uçu-
rum, eski burjuva toplumun en
iğrenç özelliğini oluşturan bu
uçurum hala varlığını sürdürü-
yor.” (Lenin)
Ama bir farkla; artık prati-
ğiyle teoriyi besleyen bir kuşak
yetişiyor. Manipülasyon, de-
zenformasyon, spekülasyon ak-
lını çelmeye yetmiyor; yormak,
canını acıtmak, tehdit etmek
yıldırmaya yetmiyor. Düşlerini
bugünden gerçekleştirme eği-
Devrimci Gençlik
limine giren gençlik veya yaşı
ilerlese de genç rüyalar görme-
ye devam eden Che’ye sevdalı,
Giap’ın mirasına bağlı kuşak-
lar, sistemin çizdiği imkan sınır-
larını ve meşruiyet tanımını zor-
luyor. “Gerçekleşmiş imkânlar,
zorlanmış imkânsızlıkların so-
nucudur” diyen K. Liebknecht’i
hayat bir kez daha doğruluyor.
Yaşam mücadeleyle, mücade-
le yaşamla bütünleştiğinde; aşk,
öğretilmiş figürlerden yaşamın
bütününe taşınıyor; öğretilmiş
yanlışlar üretilmiş doğrulara ye-
niliyor; kardeşlik milliyetçiliğe,
toplumsal sevda sevgisizliğe
üstün geliyor. Algı yönetimin-
de işler kötü giderken, algısını
devrimcileştiren bir kuşak yetişi-
yor. Aynı anda Beyaz Saray ve
Ankara kara kara düşünürken,
insanlar sokaklarda geleceğini
örgütlüyor.
Elbette hala özgürlüğü türban
serbestisinden ibaret gören,
demokratikleşmeyi kendi öznel
ihtiyaçlarıyla sınırlayan, bütün-
lüklü bakamadığı için sistemin
toplumsal dinamikleri ayrıştırıcı
atraksiyonlarına hizmet eden
kesimler var. Onlar hala, ege-
men yalanın aynasında kırılarak
gelen görüntüleri gerçek sanı-
yor. Ancak, acıların yarıştırıla-
mayacağını, anne gözyaşlarının
ayrıştırılamayacağını anlayanla-
rın kapsamı giderek büyüyor.
Gezi sürecinde yaşamını yi-
tirenlerin adları, resimleri ama
özellikle değerleri örtüşüyor.
Annelerini birbirinden ayırt et-
mek zor. Demek ki değerlerde-
ki ortaklaşma, özdeki buluşma,
şeklî olan her şeyi ikincilleştiri-
yor. Çeteler de kurşunlasa, gaz
kapsülüyle de vurulsa fark etmi-
yor; halk, katili tanıdı bir kez;
tehditlerinden de korkmuyor.
Oğlunu kaybeden ana, acılı di-
ğer analarla empati kuruyor ve
yıllardır devlet eliyle büyütülen
milliyetçilik, ağıtların kardeşliği-
ne yeniliyor.
Artık dayatılanın dışında
farklı yaşam biçimlerinin (alter-
natifin) olduğu, gizlenemiyor.
Egemenler eskisi gibi yöneteme-
yeceklerinin farkında, ezilenler
de eskisi gibi yönetilmek istemi-
yor. Bu, duyguda da düşünce-
de de bedel ve kazanımda da
nitel bir değişimdir, bir sıçra-
madır; elbette devrim değildir.
Ancak devrimsel önemdedir.
Üstelik bu, seçimden veya aday
yarışından öte bir alternatiftir.
Ezilenler, kaybettiğini seçimden
de aday yarışından da öte kul-
varlarda (doğru yerde) arama
eğilimine girmiştir; günü kazan-
manın ve geleceği kurmanın şif-
releri ile tanışmıştır. Magazinin
yerini toplumsal sorunlar almış,
uyuşma ve uyuşturma faaliyet-
leri son bulmamış olsa da uyan-
ma sürecine girilmiştir.
İnsanlar, darbe için, vesayet
için üniforma gerekmediğini,
faşizmin askercil değil sınıfsal
bir tanım olduğunu bizzat yaşa-
yarak öğreniyor. Cunta Anaya-
sa’sında “Herkes önceden izin
almadan, silahsız ve saldırısız
toplantı ve gösteri yürüyüşü dü-
zenleme hakkına sahiptir” den-
diğini ve bugün bunun gerisine
düşüldüğü görülüyor. Yaşamın
özgürleştirilmesi yerine klavye-
nin özgürleştirilmesi, dil yerine
harf verilmesi Kürdü ikna etmi-
yor; benzer şekilde Alevi, ta-
bela değişikliği değil zihniyet
4
Devrimci Kuşak
değişikliği istiyor.
Kısacası teorinin griliğinden
hayatın yeşiline geçilmiş, so-
kaklar özgürlüğün mayalanma
alanı haline gelmiştir. Böyle
anlarda bardağın boş tarafını
göstererek umudu çelmeleme-
ye çalışmak da egemenin atrak-
siyonlarındandır. Bu nedenle,
başarıyı hafife almamak, sahip
olunan eksiklikleri abartmamak
ve umudu diri tutmak başlı başı-
na bir dirençtir.
Unutmamak gerekir ki ezi-
lenler, tarih boyunca hep eşit-
siz koşullarda mücadele etmiş,
gücünü inanç ve haklılığından
almış, kazanmak için her tür-
lü araç ve gereçle donanmayı
veya koşulların steril bir hal al-
masını beklememiştir.
Sınıflar mücadelesinin gerek-
lerinden biri de taraf olmaktır.
Kızıl Ordu Fraksiyonu’ndan
Holger Meins’in “Ya sorunun
bir parçasısındır ya da çözü-
mün. İkisinin ortasında bir şey
yok. Bu kadar basit bu ve yine
de çok zor.” biçimindeki sözle-
ri, bu durumu anlatmaya yeter-
lidir. Ve artık özgürlük, yaşama
içerilmiş görünmez kelepçele-
rin ayırdına varanların ve “Ha-
yır, özgür değilsin, senin bağlı
bulunduğun ip, öbür insanların-
kinden biraz daha uzun! Hepsi
bu kadar!” (Nikos Kazancakis,
Zorba.) diyebilenlerin ufkunda
gizlidir.
Rantın Yolu Değil
Devrimin Yolu
“Kapitalizm, gölgesini satamadığı ağacı keser.”(Marks)
G ezi Parkı’nda kışla ve AVM
yapma meselesi gündeme
geldiğinde ve devamında tep-
kilerin büyümesi oranında konu
daha kapsamlı tartışılır hale
gelmiş ise de hala, sistemin bü-
tünlüğünden, sermayenin işleyiş
yasalarından bağımsız olarak
(tekil bağlamlar içinde) ele alı-
nabilmekte ve ülkenin bütününe
bir Gezi Parkı muamelesi yapıl-
dığı gözden kaçırılabilmektedir.
Gerçekte konu, Olimpiyatların
Türkiye’de yapılabilme ihtima-
line verilen önemden Kuzey
Ormanları’na, sıraya sokulan
nükleer santrallerden 3. köprü-
ye, 3. Havalimanı’na ve Kanal
İstanbul’a dek üzerinde kap-
samlı biçimde durulmayı gerek-
tiren bir boyuttadır.
HER YER ŞANTİYE
HER YERDE DİRENİŞ
Gezi, salt parkta yaşananlar-
la; ODTÜ, sadece yol bağlamlı
gelişmelerle açıklanamaz, an-
laşılamaz. Direnişe konu olan
veya olmayan, benzer pek çok
projeden söz etmek mümkün.
Hatta asıl büyükleri, hala tam
anlamıyla öne çıkarılamamış,
direniş sahalarında gündemleş-
tirilememiştir.
AKP’nin rant alanı oluşturma
konusunda kendisinden önce-
ki iktidarlardan daha yaratıcı
olması, dönemle olduğu kadar
küresel sermayeyle iç içe geç-
miş olması ile ilintilidir. “Serma-
yenin dini-imanı-vatanı yoktur.”
sözünün ardındaki anlam, bu-
gün artık bir sisteme dönüşmüş-
tür; T. Erdoğan’a “Yol için gere-
kirse cami bile yıkarız.” dedir-
ten gerçeklik budur.
Kanal İstanbul, 3. Köprü, 3.
Havalimanı gerçekte rant çıl-
gınlığının projelenmesidir, ka-
pitalizmin kriz anındaki heze-
yanlarıdır, yeni sömürgeciliktir;
faşizmdir. Yeni sömürgecilik,
bir yanıyla hedef coğrafyanın
en ücra köşelerine kadar sömü-
rünün taşınması ve derinleştiril-
mesi ise, diğer yanıyla emeğin
de imkan ve kaynağın da em-
peryalizmin ihtiyaçları çerçeve-
sinde yeniden düzenlenmesidir;
ülkenin ihtiyaçlarını gözeterek
her alanda üretim hedefiyle de-
ğil, o ülkeye sistemin bütünlüğü
içinde biçilen rol bağlamında
hareket etmektir.
Türkiye’yi elbette muz cumhu-
riyetine çevirmek mümkün de-
ğildi, ama zengini olduğu pek
çok ürünü bugün dışarıdan ithal
eder hale gelmişse, bu yeni sö-
mürgeci politikalar sonucudur.
Akla, halka ve doğaya zarar
bu politikaların icrası, ancak
ona uygun tedbirlerle, yani
faşizmle mümkündür. AKP’nin
“Demokratikleşme Paketleri”nin
Pandora’nın Kutusu’na dön-
meleri bundandır. Tüm ağdalı
söylemlere ve vaatlere rağmen,
“tek”lemekten (tek dil, tek bay-
rak, vatan…) veya kekelemek-
ten vazgeçilmemiştir. Biçimsel
bile olsa demokratikleşme yö-
nünde bir yasa düzenlemesi
söz konusu olduğunda, hemen
peşinden güvenlik tedbiri bağ-
lamlı bir yönetmelik gelmekte,
5
kaşıkla verilen kepçeyle alın-
maktadır. Bu, sistemin yapısal
niteliğidir; kurda kırmızı başlık
giydirip sevimli göstermektir.
Rant, spekülasyon, vb günü-
müz kapitalizminin öne çıkan
nitelikleridir; azami kar için
tercih edilen yöntemlerdir. Yatı-
rım, üretim, vb yerine, paradan
para kazanma, kısa yoldan vur-
gun yöntemleri tercih edilmek-
te, rantın olduğu her yere el
atılmaktadır. Bu, şike meselesi
için de, Marmaray, Haydarpa-
şa Garı, vb için de geçerlidir.
Rant, kapitalizme içkin ge-
niş bağlamlı bir konu ise de,
kentsel dönüşüm adıyla anılan
kısmı, bugün çok daha güncel
boyuttadır. Rant söz konusu ol-
duğunda akla ilk gelen olgular-
dan biri toprak mülkiyetidir. Bu
nedenle pek çok ülkede (Rusya,
İsveç, İsviçre, Danimarka, İsra-
il, vb) yabancılara arazi satıl-
mıyor. Örneğin İngiltere’de tüm
araziler Kraliyet Ailesi’ne aittir,
satılamaz. İngiliz vatandaşları
dahi araziyi 49–99 yıllığına ki-
ralayabilir. 
Türkiye’de ise, toprak mülki-
yeti özeldir. Toprak mülkiyeti
şahıslarda olunca, şehirlerin
gelişim doğrultusunu önceden
öngörüp etrafındaki ucuz ara-
zileri satın alarak, kısa sürede
ülkede enflasyonu onlarca kat
aşan bir artışla satışını yapmak
ve bu yoldan büyük rantlar elde
etmek, yaygınlıkla başvurulan
bir yöntemdir. Bu, yıllardır he-
men her iktidar döneminde çe-
şitli biçim ve oranlarda başvuru-
Devrimci Gençlik
lan bir talan yöntemidir.
Cumhuriyet yıllarında,
1950’lere kadar olan dönemde
sermaye birikiminin temel mo-
deli, köylü kesimindeki yoğun
tasarrufların sanayi kesimine
aktarılması ve bu yoldan sana-
yi burjuvazisinin yaratılması bi-
çiminde olmuştur. 1950’lerden
sonra ise, kentlerde oluşan sa-
nayileşmeye paralel olarak kır-
sal kesimlerden kentlere göçün
artması ve kentlerin etrafında
varoşların oluşmasıyla beraber,
kamu arazilerinin paylaşımına/
yağmalanmasına yöne-
lik süreç başlamış oldu.
Başlangıçta, barınma
sorununu çözdüğü için
kamu arazilerine el ko-
nulmasına izin verildi,
önemli engeller çıka-
rılmadı. Şehirleşmenin
gelişmesiyle beraber
ilerleyen yıllarda gece-
konduların arsa değeri-
nin artması, sahiplerinin
ekonomik olarak belirli
oranlarda rahatlaması-
nı beraberinde getirdi.
Bu, aynı zamanda sınıf-
lar mücadelesinin kes-
kinleşmesini önleyici/
geciktirici faktörlerden
biri olarak işlev gördü.
Süreç içinde, kamu arazile-
rine el koyarak rant elde etme
işi kurumsal olarak, iktidar ve
belediyeler tarafından yapıl-
maya başlandı. Tarlalar arsaya
dönüştürülerek, imara açık ol-
mayan yerler önce satın alınıp
sonra imar planı çıkartılarak
muazzam rantlar sağlandı.
Son 20 yıl içerisinde kentlerin
yakınındaki arazilerde nerdey-
se paylaşılmayan yer kalma-
dı. Tarım arazilerinin tamamı-
na yakını yapılaşmaya açıldı.
Çerkezköy’den Adapazarı’na
varıncaya kadar bütün toprak-
lar gerçek tarımsal değerlerinin
çok ötesinde fiyatlarla el değiş-
tirir hale geldi.
Vaktinde Cumhurbaş-
kanı Süleyman Demirel,
Adapazarı’nda açılan otomotiv
fabrikası için, “Adapazarı’nın
patates tarlalarında artık Co-
rolla yetişiyor” diyerek kar ve
rant alanlarının nasıl değiştiği-
ne dair somut bir örnek sergi-
lemişti.
AKP’nin 10 yılı, arsa spekü-
lasyonu ve rantın zirve yaptığı
bir dönem oldu. AKP, kendine
yandaş sermaye oluşturmak
üzere hızla zenginleşmenin
aracı olarak bu alanları kullan-
dı. Kamuya ait yerler, düşük bir
değer üzerinden tarla olarak
yandaşlarına aktarıldıktan son-
ra imar, parselasyon izni bele-
diyelere verildi ve söz konusu
yerler birden bire arsa niteliği
kazandı. Kaynaklar bu şekilde
muazzam bir sermayeye dönü-
şerek el değiştirdi, özelleşti.
İstanbul belediyesi sınırları
içerisindeki bütün araziler bu
şekilde kendi yandaşlarına peş-
keş çekildikten sonra, çeşitli ne-
denlerle ulaşılamamış, talan dı-
şında kalmış yerlere göz dikildi.
Ve bunun için büyük şehir bele-
diyeler yasasında bir değişiklik
yapıldı. Bu son değişiklikle bü-
yükşehir belediyelerinin alanla-
rı, dağın başındaki köyleri bile
6
Rantın Değil Devrimin Yolu
kapsayacak kadar genişletildi.
Artık İstanbul’un en ücra köşe-
sindeki bir dönüm tarlanın bile
inşaat-imar işlerinden İstanbul
Anakent Belediyesi sorumludur.
Toprakların tamamının ana-
kent belediyesine aktarılması-
nın sonuçları, bugün daha net
biçimde ortaya çıkmaya baş-
ladı. İstanbul’un Akciğerleri
sayılan Kuzey Ormanlarının
da kentsel dönüşüm kapsamın-
da talana açıldığı, hatta bu
konuda bir hayli yol alındığı
görülüyor. Boğaz’dan başla-
yıp Çatalca’ya kadar
giden milyonlarca dö-
nümlük bölge imara
açıldığında, burada
oluşabilecek rantın
birkaç yüz milyar do-
larlık bir sermaye biri-
kimine denk düşeceği
hesaplanıyor. Olim-
piyatlar konusunda
bu denli fırtına kopa-
rılmasının nedenle-
rinden biri de budur.
Olimpiyat heyecanı
bölgede yapılacak
talana alet edilmek
istenmiştir.
Bugün, gelinmiş
olan aşamada gele-
neksel sermayenin sa-
hip olduğu toplam büyüklük ile
AKP döneminde oluşan yandaş
sermayenin rakamsal büyük-
lüğü neredeyse birbirine denk
durumda. Ancak, görüldüğü
gibi süreç devam ediyor ve rant
hesapları sınır tanımıyor.
Emperyalizmle girilen ilişki-
nin gerektirdiği iş bölümü içe-
risinde gelişmekte olan ülkeler
kategorisinde görülen ülkemi-
zin, ihracat ekonomisi haline
dönüşme sürecinin de tıkandı-
ğı bu koşullarda, ancak inşaat
sektörü ayakta tutulabiliyor;
sürecin devamlılığı, uzun vadeli
mortgage kredileriyle ve arsa
spekülasyonuyla sağlanıyor.
Bu alan tek rant kaynağı ola-
Devrimci Gençlik
rak görülüyor. Ve hemen her
yerdeki potansiyel rantlara göz
dikiliyor.
ODTÜ’de de yaşanan budur.
Yol için başlayan tartışma gide-
rek üniversitenin üzerine otur-
duğu arsanın yüzölçümünün
büyüklüğünün bir üniversite için
fazla olduğu noktasına gelmiş-
tir. Kaldı ki yolun bizzat kendisi
de bir çeşit inşaattır, yatırımdır,
ranttır. İkincisi AKP, ülkeyi her
tür denetimden uzak bütün ku-
rumlarıyla kontrol altında tuta-
bildiği bu dönemde, her yere
ulaşmak; seçimler öncesinde,
iktidarını da yitirme olasılığına
bağlı olarak, en geniş alanları
yağmalamak istiyor.
Sonuçta bu yapılanlarla, yeni
sömürü alanları, rant ve pazar
alanları oluşturuluyor; derinli-
ğine sömürünün gerçekleşmesi
sağlanıyor. Korunması gereken
tarihsel ve doğal alanlar dahi
yağmalanıyor. Bu, Marmaray
için de geçerlidir. Bu projeye
yatırılan kaynakla ortaya çıkan
sonuç arasında devasa bir fark
vardır. O fark, rant olarak doğ-
rudan küresel sermaye diyebi-
leceğimiz aktörlere gidiyorsa,
bu da sömürgecilik ilişkisidir.
Bugün artık Avrupa’daki
sermaye açısından ekonomik
büyüme büyük oranda durmuş-
tur. Faizlerin Euro bazında yılık
yüzde 1.5-2 olduğu koşullarda
sermayeyi kar ettirmek mümkün
değildir. Ancak aynı sermaye,
Türkiye’ye gelerek araziye,
imara, vb yatırım yaparak mu-
azzam karlar elde edebiliyor.
Türkiye’de burjuvazi sermaye
kıt olduğu için, kısa zaman di-
limlerinde, çabuk para kazan-
mak istiyor. Ama Avrupa’da
ya da Amerika’da yoğunlaşmış
olan sermaye, daha uzun vade-
li yatırımlara girebiliyor.
İstanbul’un ve hatta
Türkiye’nin bugünkü ekonomisi
rant ekonomisidir. Aynı zaman-
da, her ülkede bulunmayan
çeşitli ayrıcalıklara sahiptir. Bir
tarafında devasa petrol yatak-
larıyla Ortadoğu; diğer tara-
fında bir uçtan diğer uca tama-
men bakir, sanayi yatırımlarına
açık Rusya ve Türkî cumhuriyet-
ler var. Bu olağanüstü avan-
tajlar, Türkiye’ye uluslararası
sermayenin ilgisinin sürmesine
sebep oluyor. Ve muhtemel tüm
rant imkanlarının altın tepside
sunulabilmesi için, dozerden
7
Rantın Değil Devrimin Yolu
TOMA’ya, ölümden tutsaklığa
her türlü tehdit, direnenlerin
karşısına çıkarılıyor. Son olarak
ODTÜ’ye yönelen sermaye ve
devlet ilgisinin sebebi budur.
Yapılmak istenen, aynı za-
manda ODTÜ’nün “DEVRİM”
öyküsünü geriye doğru silmek
ve bugünün neoliberal harfle-
riyle yeniden yazmaktır; Dev-
rimin yolunun döşendiği alan-
lardan birini yeniden biçimlen-
dirip rantın yolunu döşemektir.
Bu nedenle, ODTÜ’de di-
renmek, DEVRİMCİ GENÇLİK
ruhunda ısrar etmektir; serma-
yenin tahakkümüne, olası rant
projelerine karşı direnmektir;
Taksim-Armutlu diyalektiğine
bir halka daha eklemek; yol-
daşlaşmayı zaman ve mekan sı-
nırlarının dışına taşıyabilmektir.
ODTÜ’de direnmek; Taylan
Özgür, Ertuğrul Karakaya, Hü-
seyin İnan, Yusuf Aslan, Sinan
Cemgil, Alpaslan Özdoğan,
Ulaş Bardakçı gibi ODTÜ’lü
pek çok devrimcinin mirasına
sahip çıkmaktır. ODTÜ’de di-
renmek, rantın yolunun karşısı-
na devrimin yolunu çıkarmaktır.
Sizce Hangisi Ahlaklı!
Sizin ahlakınız banka cüzdanlarınız, sizin ahlakınız gayrimenkulleriniz, tahvilleriniz,
senetlerinizdir. Sizin kültürünüz “at, avrat, silah”lı meta/mülkiyet anlayışı; bizim
kültürümüz “yarin yanağından gayrı her şeyde hep beraber” diyenlerin kültürü.
A KP’nin türban söylemi üze-
rinden muhafazakar taba-
nını bir arada tutmaya yönelik
politikası artık işlevini yitirmeye
başlayınca AKP üniversite öğ-
rencilerinin kadın erkek birlikte
kaldıkları, birbirlerini ziyaret et-
tikleri evlere el attı.
Başbakan Erdoğan, kendisini
iktidar kılan sermayenin politi-
kadaki ihtiyaçlarının sözlü ifa-
desinde doğrudan ve meydan
okuyan tarzda konuşmasıyla
dikkat çeken bir aktör. Söy-
lemlerini kişiselleştirmemek
lazım. Siz bakmayın, bakan-
ların “aslında o izinsiz yurt-
ları kastetti” dediğine. Zaten
kendisi de yanlışlığa mahal
vermemek için bakanların
sözlerinin üzerine “böyle
şeylere müsaade edilemeye-
ceğini” yineledi.
Aslına bakılacak olursa
emperyalizmin özel yetkili
partisi AKP’nin bugüne ka-
dar “özel hayata müdahale
gibi algılanıp sınırları aştığı”
konuların arkasında doğrudan
sınıfsal karakteri yatmaktadır.
Mesele tek başına başbakanın
veya birkaç bakanın üslubu de-
ğildir. Bugün öğrenci evlerinde
üniversite öğrencilerinin kadın
erkek birlikte kalıyor olmasını
rahatsız edici ve “ahlaki” bul-
mamasının arkasında hastalık-
lı bir algının ötesinde sisteme
topyekün karşı durabilecek
gençlik potansiyelinin hedef
tahtasına konulması söz konu-
sudur. YÖK’le disiplin yönetme-
likleriyle, soruşturma terörü ve
özel güvenlikleriyle, okul içine
kamera yerleştirip farklı fakül-
telerdeki öğrencilerin birbirini
görmesini engellemeye yöne-
lik tecrit uygulamalarıyla bas-
tırılamayan gençlik dinamiğini
üniversitelere polisin yerleştiril-
mesine dönük düzenlemelerle
nasıl ki bastırmaya çalışıyorlar-
sa şimdi de bu muhafazakar
söylem üzerinden komşularımı-
zı muhbirleştirerek yapmaya
çalışıyorlar.
AŞK DEVRİMCİDİR
Aşk her zaman devrimcidir.
Kalıplara sığmaz . Mevcut gele-
nek ve göreneklerin katı, kuralcı
, ataerkil algısını kırar. Aşk; din,
dil, ırk, cinsiyet vb. ayrımları yı-
karak düşünce temelinde el ele
veren kadın ve erkeğin yarattığı
sosyalizmdir. Aşk bireylerin el
ele vererek birbirlerini sistemin
bugüne kadar aile, okul, din/
gelenek ve görenekle oluştur-
duğu değer yargılarını yıkıp
yerine yarının, geleceğin, sos-
yalizmin değerlerini inşa süre-
cinde bir pusuladır. Ancak baş-
bakanın söyleminde temel ola-
8
rak hedef haline getirilen olgu
sistem içinde sisteme alternatif
değerlerin örüldüğü yaşam bi-
çimidir. Devrimci değerlerin ye-
şerdiği, kök saldığı eleştirel dü-
şüncenin sistemli hale gelerek,
gençlere gelecek vaat etmeyen
bozuk düzeni temelinden sar-
sacak dinamiğin büyüdüğü bu
ortamdır.
Kadın ve erkeğin evlenme-
den aynı evde kalmasının “ah-
laklı” kafalarca “ahlaksız”
karşılanması da sorunun
diğer boyutudur. Kadını
adeta cinsel bir objece çe-
viren bu bakış açısında ka-
dın geleceğin ucuz iş gücü
olan nesilleri 3’er, 5’er
doğurması gereken, yeri
geldiğinde –bizzat kendi-
sinin de- işsizler ordusunu
büyüttüğü bir nesnedir. Ka-
pitalizm denilen makinenin
aparatıdır. Kadının başı bo-
zuktur. Her biçimiyle başı
bağlanmalıdır. Evlendiril-
meli, başı kapatılmalı, at göz-
lüğüyle yaşamı algılaması için
aileden okula, ahlaktan dine,
gelenekten toplum yaşamına
kadar sürekli bir müdahale ve
hizaya getirme söz konusu ol-
malıdır. Çünkü ‘’aile toplumun
(siz kapitalizmin diye algılayın)
yapıtaşıdır.’’ Bu nedenle daha
üniversitede okurken bile evlilik
teşvik edilmektedir. Bu nedenle
üniversitede okurken evlenenle-
re kredinin geri alınmayacağı
şeklinde bir rüşvet teklif edil-
mektedir. Aile ve Sosyal Politi-
kalar Bakanlığı’nca 18-24 yaş
arasında evlenenlere 10.000
Devrimci Gençlik
TL’ye kadar kredi verileceği
söyleniyor.
Bu uygulamalarla amaçla-
nan; yapısal krizi süreklilik
arzeden kapitalizmin krizini
dönemsel olarak rahatlatıp ül-
keyi ucuz emek cennetine yani
Ortadoğu’nun Çin’i haline çevi-
rebilmektir. Kıdem tazminatına
saldırılmasının arkasında yatan
neden de kürtaj tartışmalarının
arkasındaki olgu da budur. Bu
politika yeni bir politika değil-
dir. Daha önce Mussolini ve
Hitler de benzer politikaları uy-
gulamışlardı. Kapitalizmin ge-
nel yasasıdır; asgari ücret tüm
ücretleri şekillendiren ücrettir.
Asgari ücret ne kadar düşük
olursa, ona bağlı olarak tüm
ücretlerde bir azalma söz ko-
nusu olacaktır. Asgari ücretin
düşmesinin teminatı da işsizler
ordusunun büyümesidir. İşsizler
ordusu ne kadar büyürse işçi
ücretleri de o derece düşer. Bu
nedenle daha çok çoçuk doğur-
maya ihtiyaç vardır. Üstelik bu
işsizler ordusu boynuna kredi
ve borçlanma yuları takılacak
yeni müşteriler de olacaktır.
Üstelik ekonomi tıkanma sin-
yallerini çoktan verirken, on
yılda elde avuçta adeta bir şey
kalmamışken, yer altı ve yerüstü
kaynaklarımızı (maden, orman
akarsularımızı), KİT’lerimizi,
otoyollarımızı vb’ni sermayeye
peşkeş çekmişken AKP’nin bu-
gün kadınlarımızın doğurgan-
lığını sermayeye peşkeş çekme
telaşına girmesi onun sınıfsal
karakteri gereğidir.
Ama birkaç soru soracak
olursak; sizce birbirini insan
olarak seven, el ele vererek
eşit, demokratik, bilimsel ve öz-
gür bir dünya düşleyerek aynı
evde kalan bu gençler mi yok-
sa kadının doğurganlığını bile
pazarlamayı düşünen bu düzen
mi “ahlaklı”? Yoksul çocuklara
ücretsiz ders veren bu gençler
mi, yoksa eğitimi parayla satan
9
Kapitalizmin Ahlakı
bu düzen mi ahlaklı? Yeri geldi-
ğinde küçücük bedeniyle deva-
sa bir ordu karşısında düşünce-
lerini her türlü zorbalığa karşı
savunan gençler mi, yoksa Po-
zantı Cezaevi’nde çocuklara
tecavüzü bildiği halde hasıraltı
eden bu düzen mi ahlaklı? Ço-
cuğuna yiyecek ekmek bulmak
için emeğini satan babalar mı,
yoksa çocuklarınıza gemicikler
almanızı sağlayan bu düzen mi
ahlaklı? Kadının özgürlüğü için
mücadele eden gençler mi yok-
sa genelevlerinizde yasal fuhuş
yapılan düzeniniz mi ahlaklı?
Lütfen bize ahlaktan bahset-
meyin. Sizin ahlakınız banka
cüzdanlarınız, sizin ahlakınız
gayrimenkulleriniz, tahvilleri-
niz, senetlerinizdir. Sizin kültü-
rünüz “at, avrat, silah”lı meta/
mülkiyet anlayışı; bizim kültürü-
müz “yarin yanağından gayrı
her şeyde hep beraber” diyen-
lerin kültürü.
7 KASIM 2013
Kampüsler Devrimci Çalışma Alanlarıdır
Faşist Çeteler Sökülüp Atılacaktır
Hayata saldıranların karşısında direnişi örgütleyecek ve kampüslerde dahil tüm odakları
mücadelede birleştirmek ise bizlerin görevidir. Devrimci Gençlik antifaşist mücadelede ön
saflarda yerini almalıdır.
E şitsizliğin, adaletsizliğin, bas-
kının, sömürünün varolduğu
her alan aynı zamanda müca-
delenin ve direnişin de alanıdır.
Faşizm şartlarında ise -ülkemiz-
de yaşanan durum gibi- hayatın
kendisi direniş olmuştur. Gezi
Parkı eylemlerinin Türkiye’nin
dört bir yanında sahiplenilmesi
ve toplumsal bir direnişe dönüş-
mesi halkın faşizme karşı biri-
ken öfkesinin açığa çıkmasıydı.
Fiziğin en temel yasasında oldu-
ğu gibi etki tepkiyi doğurur. Ül-
kemiz de bu tepki, artık kabına
sığmayan patlayan bir hal aldı
Haziran Direnişi’nde. İnsanlar
yaşam alanları olmaktan çıka-
rılan sokaklarını ve parklarını
terk etmedi, evlerine dönmedi.
Paylaşmayan, birbirini tanıma-
maktan bıkan insanlar ortak
paylaşım alanları yarattı, ko-
münler kurdu. Sosyal alanları
sıfırlanan halk, sokaklarda atöl-
yeler oluşturdu, empoze edil-
mek istenen medya algısını ken-
di medyasını yaratarak yerlebir
etti. Birbirini dinlemeyen, konuş-
mayan insanlar ortak acılarda
buluştu, İzmir’de halk Medeni
olup meydanları doldurdu.
Kısaca söylemek gerekirse
halk faşizme karşı hayatı dire-
niş olarak örgütledi. Toplumsal
hayata ‘etki’de bulunanlar yani
egemenler ise bu direnişte ve
sonrasında kendi acz ve kor-
kularını görünür kıldı. Oligarşi
polis terörünün en su katılma-
mış biçimini halka reva gördü,
insanları öldürdü, yaraladı, gö-
zaltına aldı, tutukladı.
Oligarşi direnişin hemen son-
rasında kendi saldırı politika-
larının yeni dönem ipuçlarını
vermeye başlamıştı. Birincisi
toplumsal mücadelelerin ve di-
renişlerin katelizör gücü dev-
rimcilerden ne denli korktuğunu
gösterdi. Direnişin sönümlen-
meye başladığı anlardan iti-
baren devrimcileri dayanaksız
iddianamelerle cezaevlerine
doldurmaya başladı. Ülkenin
dört bir tarafından yüzlerce
devrimci Gezi parkı olaylarını
örgütlemek gerekçesiyle tutsak
edildi. İkincisi yıllardır üzerinde
ölü toprağı bulunan ve kendisi-
ni göstermeyen gençlik enerjisi
bu direnişte açığa çıktı. Gençler
barikatların ve çatışmaların en
ön saflarında direndi ve potan-
siyel gücünü gösterdi. İşte bu
durum oligarşiyi bu iki kesimin
buluşacağı alanların en başın-
da yer alan üniversitelere dö-
nük faşist politikalarının yönte-
mini değiştirmeye zorladı.
YENİ DÖNEMDE ÜNİVERSİTEYE
SALDIRILAR BOYUT
DEĞİŞTİRİYOR
Ülkemizde üniversiteler top-
lumsal muhalefetin en canlı ve
örgütlü kesimidir. Ülke genelin-
de yaşanan her hangi bir hak
gaspına, adaletsizliğe ya da
toplumsal olaylara önce üni-
versitelerden örgütlü tepkiler
yükselir. Bu durumun oluşmasın-
daki üniversitenin -kısıtlıda olsa-
akademik demokratik ikliminin
10
önemi olduğu kadar, geçmişten
bugüne üniversitelerde yürütü-
len devrimci mücadelenin öne-
mi daha ağır basmaktadır.
Kampüsler devrimci mücade-
lenin en sıcak ve yoğun olarak
yürütüldüğü devrimci mücadele
açısından özel önemde olan
alanların başındadır. Şüphe-
siz oligarşi bu durumun kesin
farkındadır ve üniversitelere
dönük özel saldırı politikaları
her dönemde geliştirmektedir.
Haziran direnişinin hemen ar-
dından Türkiye egemenlerinin
ilk saldırdığı alan devrimci mü-
cadelenin sembol üniversite-
lerinden biri olan ODTÜ oldu.
Ardından hazırlanan saldırı
yasalarının büyük bir bölümü
üniversiteyi hedef alan içerikte
gelişti. Öğrenci evlerine karı-
şılmasından yurtlarda yapılan
düzenlemelere, askerlik yaşına
ilişkin düzenlemelerden, üniver-
sitenin kaç dönemde bitirilmesi
gerektiğine ilişkin yasa düzen-
lemeleri ile üniversiteye saldırı-
larını başlatmışlardı. Üniversite
güvenlik düzenlemeleri adı al-
tında üniversiteli katili polisin
kampüslerde görev yapmasını
kesinleştirdi.
Bu saldırılar oligarşinin yeni
dönemde yasal güvence altına
aldıkları, bir de saldırıyı boyut-
landırma hedefleri arasında
sivil faşist çeteleri kampüslere
yerleştirme, etkinlik alanlarını
geliştirme, organize saldırıla-
rı doğrudan örgütleme ya da
önünü açma gibi başlıcalarını
Devrimci Gençlik
sayabiliriz. Bu sene içerisinde
üniversiteler açıldığından beri
ülkenin dört bir tarafında dü-
zenlenen faşist saldırı ve pusu
haberleri uzun zamandır du-
yulmadığı kadar sık duyulma-
ya başlandı. Ülkenin pek çok
üniversitesinde faşistlerin milli-
yetçi histeriyi körüklemek için
yürüttükleri çalışmalarla bu sal-
dırıların zeminini hazırlamaya,
üniversite gençliği içerisinde bu
saldırıların aslında sağ-sol, kürt-
türk çatışmalarının bir sonucu
olduğu gibi bir algı yaratmaya
çalışıyorlar. Bu minvalde faşist
çetelere çeşitli topluluk, kulüp
v.b. gibi üniversite ve rektörlük-
lerin imkanları kullan-
dırılıyor. Aynı zaman-
da bu çeteler arasında
‘devlet görevinin’ ge-
tirdiği bir ittifak da söz
konusu.
KAMPÜSLER FAŞİZME
MEZAR OLACAK
Sonuç olarak üniversi-
telerde düzenlenen tüm
bu saldırılar, egemenle-
rin yönetme geleneğine
içselleştirilmiş faşizmin
yeni dönemde uygula-
yacağı yöntemler ola-
rak okunmalı ve Devrimci Genç-
lik mücadelesi kampüslerdeki
antifaşist mücadeleyi örgütleme
görevini bu bütünlük içerisinde
ele almalıdır. Oligarşinin si-
vil-resmi tüm faşist odaklarına
karşı mücadeleyi örgütlemek
elbette ki mücadele pratiğinden
geçer. Dolayısıyla mücadele
pratiği içerisinden bir örnekle
yazımızı noktalamak daha fay-
dalı olacaktır.
Bu senenin başından beri fa-
şizmin saldırdığı ve faşist çete-
lerle Devrimcilerin pek çok kez
karşı karşıya geldiği alanlardan
biri de Ege Üniversitesi olmuştu.
Devrimci öğrencilerin faşistlere
Edebiyat Fakültesi’nde sınav
yasağı koymasıyla doruk nok-
Kampüsler Çalışma Alanlarımızdır
tasına çıkan bu süreç 12 Ara-
lık günü faşistlerin üniversite
içerisinde yaratmaya çalıştığı
provakasyonla yeni bir boyuta
taşındı.
Ege Üniversitesi’nde faşist
odakların çalışmaları genel-
likle ittifak halinde ve topluluk
isimleriyle, rektörlük ve polis
korumasında yürütülmektedir.
12 Aralık günü ise polisin des-
teğiyle cesaretlenen Alperen
Ocakları diye bilinen eli kanlı
faşist grup kampüs genelinde
afiş asıp bildiri dağıtarak do-
laşmaktaydı. Devrimci öğren-
ciler bu durumun provakasyon
hazırlığı olduğunu bilmeleri ve
bu faşist grubu kampüs dışa-
rısına çıkarmak için gittikleri
konservatuar bölümünde kim-
seyle karşılaşmamaları sonucu
döndükleri Edebiyat Fakültesi
önünde ellerinde satır ve sopa-
larla bekleyen bu faşist çeteyle
karşılaştı. Kısa bir arbedenin
ardından devrimciler bu çeteyi
kütüphaneye kadar taşlayarak
kovaladı. Bu arada devrimci bir
öğrenci başına isabet eden bir
taşla hafif yaralandı. ÖGB’lerin
bu çeteyi koruma altına aldılar,
ardından ÖGB’lerin devrimci
öğrencilere yönelmeleri olasılı-
ğı devrimcilerin koydukları ira-
de ile boşa düşürüldü.
Bunun üzerine devrimciler
11
faşistlerin kaçırıldığı EMYO ta-
rafına yürüyüşe geçtiler. Antifa-
şist sloganlarla gelinen EMYO
önünde polis TOMA’lar ve çevik
kuvvetlerle devrimcilerin önünü
kesip yürüyüşü sonlandırmaları-
nı istedi. Devrimci öğrencilerin
yanıtı bu saldırıları düzenleten
ve sonrasında koruyan devletin
kolluk güçlerinin kampüsü terk
etmesi yoksa kendilerinin çı-
kartacağı şeklinde oldu. Kolluk
güçlerinin-polisin- çekilmemesi
üzerinde devrimciler polise mü-
dahale etti. Polisin TOMA’larla
karşılık vermesi sonucu çıkan
çatışmada 5 devrimci gözaltına
alındı. Gözaltı durumunun far-
kedilmesi sonrasın-
da devrimci öğren-
ciler gözaltılarını
geri istediler, polisin
bu isteği geri çevir-
mesiyle birlikte dev-
rimciler Edebiyat
Fakültesi önünden
geçmekte olan gö-
zaltı aracını çevirdi
fakat gözaltına alı-
nan arkadaşlarımız
o araçtan çıkmadı.
Araç çevirmesinin
ardından polis okul-
dan hızlıca çıktı.
Üniversite öğrencilerinin ve
akademisyenlerin de desteğiy-
le birlikte yaşanan olayların ar-
dından rektörlüğe bir yürüyüş
düzenlendi. Öğrenci temsilcile-
rinin görüştükleri rektör yardım-
cısını bu provakasyonların ve
okuldaki polis varlığının önüne
geçilmesi konusunda uyarmala-
rıyla birlikte eylem son buldu.
Bu bütünlüklü ve kapsamlı sü-
recin tarafları bellidir. Hayata
saldıranların karşısında direnişi
örgütleyecek ve kampüslerde
dahil tüm odakları mücadelede
birleştirmek ise bizlerin görevi-
dir. Devrimci Gençlik antifaşist
mücadelede ön saflarda yerini
almalıdır.
Bir Garip Eylem Pratiği
Kredi ve Yurtlar Kurumu Eylemi
Gençliğin politik eyleminin ve birikiminin tarihini gençliğin devrimci eylemini örgütleyenler
oluşturmuştur. Süreç her alanda olduğu gibi gençlik mücadelesinde de 71 devrimci atılımını
bağrında taşıyan DEVRİMCİ GENÇLİK ruhunu göreve çağırıyor.
G ençlik ve Spor Bakanı Suat
Kılıç’ın Ege Üniversitesi’ne
yaptığı ziyaret sonucu kadın ve
erkek öğrencilerin yurtlarının
beraber olmasına tepki göste-
rerek dikkat çekmişti.
Bu ziyaret sonrasında Kredi
Yurtlar Kurumu’nun (K.Y.K) yap-
tığı düzenleme ile kadın ve er-
kek yurtları birbirinden ayrıldı,
kadın öğrencilerin yurtları Ege
Üniversitesi Bornova Kampüsü
içerisinde kalırken, erkek öğren-
cilerin kaldığı yurt İnciraltına ta-
şındı. İnciraltına gönderilen öğ-
renciler Ege Üniversitesi’ne gel-
mek için her gün 1.5, 2 saat yol
gitmek zorunda bırakılıyorlar.
Bu durumlar özelinde KYK’nın
yüksek zamlar yapması ve öğ-
rencilerin yaşam standartlarının
düşürülmesi tepkiyle karşılandı.
Yurt öğrencileri üniversitenin
açıldığı ilk haftalardan itibaren
yaşanan tüm sorunları düzen-
ledikleri forumlarda eylemlilik
süreçlerine taşıdılar.
Düzenlenen forumlara yurt-
lar içerisindeki örgütlü kesimle-
rin (politik öznelerin) yanı sıra
bütün yurt öğrencileri katılım
sağladılar. Yaşam alanını ilgi-
lendiren ortak sorunlar etrafın-
da buluşan öğrenciler forumla-
rın içeriğini ülke genelindeki po-
litikaların bir yansıması olarak
yurtların düzenlenmesi olarak
değil, kadın ve erkek yurtları-
nın lokal sorunları olarak tespit
etmeyi tercih ettiler. Bu tercih
kadın ve erkek yurt öğrencileri-
nin yaşam alanına müdahaleye
karşı mücadelenin birleştirilmesi
noktasında bir takım sıkıntıların
varolmasını da beraberinde
getirdi. Tabiiki bunun böyle ol-
masında yurt içerisindeki politik
öznelerin müdahil olmasındaki
yetersizlik ve kitlelerin beklen-
tilerine yedeklenmeyi tercih et-
meleri temel faktördü. Ayrıca
gene bu politik öznelerin yurt
eylemliliklerindeki çıkar ve bek-
lentileri genel kitlenin beklenti-
leriyle de denk düşmemesi, po-
litik grupların dar grupçu yakla-
şımları bu süreçlerde bir takım
eksiklikleri içerisinde taşıyarak
devam etmesine sebep oldu.
Tüm bu eksiklikleri içerisin-
de taşıyan forumların birlikte
(kadın ve erkek yurtları forum-
larının) aldıkları karar sonucu 4
Ekim günü erkek yurdu öğrenci-
leri Bornova Kampüs içerisinde-
ki kadın yurduna yürüyüş yapa-
rak burada sabahlanıp, ortak
forumun yapılacağı açıklandı.
4 Ekim Cuma akşamı İnciraltı
erkek yurdu öğrencileri Borno-
va Metro önünde toplanmaya
başladılar. Çağrı sonucunda
yurtlarda kalmayan çeşitli poli-
tik grup ve kesimlerden öğrenci-
lerde destek olmak için aynı sa-
atlerde Bornova Metro önüne
12
Ege Üniversitesi Devrimci Gençlik
geldiler. Toplanan kitle şarkılar
ve sloganlar eşliğinde kadın
yurtlarına doğru yürüyüşe geç-
ti. Kitle yurt önüne geldiğinde
kadın öğrenciler yurt içerisinde
kitleyi karşıladılar. Kadın öğren-
cilerin yurt içinde erkek öğren-
cilerin dışarıda olması forumun
nasıl gerçekleştirileceğine dair
bir süre kafa karışıklığı yarat-
tı. “Kadın ve erkek öğrencile-
rin kapılar açılmadan forumun
yapılması, kapıların açılarak
erkek öğrencilerin yurda girip
forumun gerçekleştirilmesi, ka-
pıların kırılması, yurdun o ak-
şam işgal edilmesine” kadar
pek çok eylem kararının ya da
fikrin havada uçuşmaya başla-
ması kapının önünde bir kaosun
yaşanmasına ve kitlelerden ko-
puşların olmasına yol açtı. Bek-
leyişin uzun sürmesinin ve net
bir kararın ortaya çıkamaması
üzerine kadın öğrenciler dışarı
çıkarak ortak forumu başlattı-
lar.
Forumun bir süre devam et-
mesi üzerine eylem motivasyo-
nu tekrar sağlanarak forumdaki
tartışmaların karara bağlanma-
sı beklendi. Forumun genelinde
yapılan tartışmalar ve öneriler
forumun bütün gece kadın ve
erkek öğrencilerin yurt içerisin-
de devam ettirilmesi üzerine de-
vam etti. Bu tartışmalar sonucu
yurda girme kararının ortaya
Devrimci Gençlik
çıkmasıyla kapılar kırılarak öğ-
renciler yurda girdiler. Bu nok-
tada erkek öğrencilerin yurda
girmesine forum içerisindeki ka-
dınların tepki göstermeye baş-
laması erkek yurdundan gelen
öğrencilerde ne yapılmasına
ilişkin bir kafa karışıklığı yarattı.
Bu sırada forum kitlesi yurdun
içerisine girildiği sırada giderek
azalmaya başlamıştı.
Yurdun yemekhanesine gelin-
diğinde yurdun işgali, forumun
devam ettirilmesi ve eylemin
sona erdirilmesi gibi önerile-
rin ortaya çıkması sonucunda
eylemin iradesi konusunda cid-
di sorunlar ortaya çıktı. Erkek
yurdundan gelen öğrencilerin
eylemi sonlandırmaları, kadın
öğrencilerin kendi içlerinde fikir
netliğine ulaşamamaları sonu-
cunda eylem boşa düşmüş, des-
teğe gelen öğrencilerin yurdun
içerisinde kaldığı yurt öğrenci-
lerinin çekildiği gibi bir görüntü
ortaya çıktı.
Yaşanan yurt eylemlilikleri ve
bütün olarak süreci değerlen-
dirdiğimizde politik öznelerin
sürece müdaheledeki yetersiz-
likleri, kitlelerin taleplerini mü-
cadele ekseninde politik talep-
lere dönüştürmekteki acizlikleri
bir kez daha açığa çıkmış oldu.
Gençlik mücadelesi içeri-
sinde devrimcilerin kitlelerin
kendiliğinden tepkilerine dahi
müdahil olup, devrimci eylem
birlikteliğinde örgütleyemeyişi
günümüzün devrimci gençlik
mücadelesinin en yakıcı soru-
nudur. Yukarıda işaret ettiğimiz
bir takım sorunlar genel değer-
lendirmeler ve eylem pratikleri
içerisinde pek çok kez karşımı-
za çıkmıştır ve çıkacaktır da.
Bizler bu sorunların sürekli yi-
nelenmesinden şikayet edecek
ve şu filanca çevre yanlış yaptı
bu filanca grup eksik kaldı gibi
yakınmalarda bulunmayaca-
ğız. Ortada var olan yanlış ve
eksiklikleri sorunun çözümü için
değerlendirecek ve tespit ede-
ceğiz fakat kenardan da olup
13
Ege Üni. KYK Eylemi
biteni izlemeyeceğiz. Kendi ek-
sikliklerimizi bu süreçler içerisin-
de saptayıp, bunları kapatmak
adına devrimci görevlerimize
daha sıkı sıkıya sarılmalıyız.
Yaşanan tüm yurt eylemlilikle-
ri sırasında soruna dahil olama-
yışımız ve de yurtlardaki örgüt-
lenme faaliyetlerimizin yetersiz-
liği kendi adımıza saptamamız
gereken en büyük eksikliktir.
Çalışma alanlarının çeşitliliği
ve çokluğunu eksilerden artıla-
ra dönüştürecek iradeyi sergi-
lemeliyiz yoldaşlar. Gençliğin
politik eyleminin ve birikiminin
tarihini gençliğin devrimci eyle-
mini örgütleyenler oluşturmuş-
tur. Süreç her alanda olduğu
gibi gençlik mücadelesinde de
71 devrimci atılımını bağrında
taşıyan DEVRİMCİ GENÇLİK
ruhunu göreve çağırıyor. Yeter
ki kendimize olan inancımızdan
şüphe etmeyerek cüretkar ola-
bilelim yoldaşlar.
YAŞASIN GENÇLİĞİN DEVRİMCİ
EYLEMİNİN BİRLİĞİ!
Rektör Sözünde Durmuyor
G eçtiğimiz günlerde Mersin
Üniversitesi rektörlüğü ve
KYK Yönetimi’nin ihmalkarlığı
sonucu bir kadın öğrenci trafik
kazasında hayatını kaybetti. Bu
duruma tepki gösteren üniversi-
te öğrencileri rektör yardımcısı
Prof. Dr. Yüksel Özdemir’i yan-
larına alarak yurt girişine kadar
yürüdüler. Burada öğrencilerin
okulla yurt arasında çektiği zor-
luğu gören Özdemir, ertesi gün
konuşmak üzere bir komisyon
hazırlanmasını istedi.  Bir sonra-
ki gün yani 19 Aralık Salı günü
toplanan komisyonu Mersin
Üniversitesi Rektörü Prof. Dr.
Suha Aydın kabul etti. Yapılan
görüşmelerde Rektör Aydın’ın
hakarete varan konuşmaları
ve olumsuz tutumları sonucun-
da öğrenciler sinirlerine hakim
olamadı ve rektörlük binasını iş-
gal etti. Kendi öğrencisine karşı
polisi kullanan Aydın çaresiz
kalması sonucu öğrencilerle an-
laşma yaptı ve polisi geri çekti.
Yapılan anlaşmaya göre;  bugün bir açıklama yaptı: Ara-
-Bir hafta içerisinde üniversite
ve yurt yolunun tamamlanması.
-Üniversite ve yurt arasındaki
ring seferlerinin artırılması.
Mersin Üniversitesi’nden Bir Devrimci Gençlik Okuru
-Minibüs ve/veya otobüslerin
gece 12’ye kadar çalışmaları-
nın sağlanması.
-Hayatını kaybeden Bahar ve
Feride’nin ailelerinden resmi
sitede yayınlanmak suretiyle
özür dilenmesi.
-Hafta sonu çalışan araç sayı-
sının arttırılması.
-Yemekhanenin özelleştirilme-
sinin durdurulması.
-Klima ve kaloriferlerin dü-
zenli çalışması.
-Açılan soruşturmaların geri
alınması.
-İnşaat işçilerinin tacizlerinin
derhal son bulması ve üniversi-
te ve yurt yönetimlerinin derhal
önlem alması.
-Yurttaki yemekhane fiyatları-
nın düşürülmesi.
Yurtta acilen bir revir açılması
maddeleri görüşüldü ve kabul
edildi. Kabul edilen şartların
yerine getirilip getirilmediğini
denetlemek amacıyla öğrenci-
ler tarafından kurulan komite
dan geçen bir haftalık süreç
içerisinde yapılan incelemeler
sonucu;
Yurda giden yolun (Tıp
14
Fakültesi’nden sonra) tamamen
bitirilmediği, kaldırım yapılma-
dığı ve araç yolunun çalışmala-
rına başlanılmadığı görülmüş-
tür. Yalnızca yolun bir kısmının
asfalt çalışmaları başlamıştır.
Ring seferleri arttırılmamış
fakat 22.45’e kadar (Çiftlikköy-
Yenişehir Kampüs arası) üniver-
site ringlerinin çalıştığı görül-
müştür.
Kabul edilen siteden yayınla-
nacak özür mesajıyla ilgili her-
hangi bir çalışma yapılmamıştır.
Hafta sonu araç çalışması ile
ilgili herhangi bir çalışma yapıl-
mamıştır.
Kantin ihale süreci bitmiş, fa-
kat onlardan özelleşen firmay-
la ilgili olan tüm anlaşmaların
feshedilmesi istenmektedir.
Açılan soruşturmalar halen
iptal edilmemiştir. Derhal iptal
edilmesini istenmektedir.
Üniversite ve yurt yönetimleri
herhangi bir adım atmamıştır ve
tacizler, işçiler tarafından halen
sürmektedir.
Revir ile ilgili henüz bir çalış-
ma başlamamıştır.
Mersin Üniversitesi öğrenci-
leri adına oluşturulan komisyon
tarafından yapılan açıklamada;
“Verilen talepler, geçen süre
zarfında tek tek incelenmiş fa-
kat bir iki ufak gelişme dışında
herhangi bir sonuç alınamadığı
görülmüştür. Bizler bu konunun
sonuna kadar takipçisi olaca-
ğız. Bahar arkadaşımızın hesa-
bını soracağız ve başka Bahar-
lar ölmesin diye çalışacağız.”
sözlerine yer verildi. Ayrıca
Mersin Üniversitesi öğrencileri
talepleri yerine gelinceye ka-
dar mücadeleye devam ede-
ceklerini belirttiler.
Avukat Eylem Hakverdi ile
Ethem Sarısülük Davası Üzerine Sohbet Ettik
Gezi sürecinde binlerce insan yaralandı, yüzlerce direnişçi hakkında soruşturma açıldı.
Onlarcası tutuklandı, altı insanımız doğrudan polis saldırılarıyla katledildi. Ethem de
özgürlük ve demokrasi için sokağa çıkanlardandı ve katledildi.
G ezi Direnişi ile ortaya çı-
kan tablo devletin emekçi-
ezilen kitlelere karşı alenen bir
savaş politikası izlediğini orta-
ya koymakta. Bu süreç boyun-
ca sokaktaki halk muhalefetine
en yüksek mertebeden saldıran
ve bastırmaya çalışan devlet,
bu baskı politikalarını sokağın
dışındaki alanlarda da göster-
meye devam ediyor.
Gezi sürecinde binlerce in-
san yaralandı, yüzlerce dire-
nişçi hakkında soruşturma a-
çıldı. Onlarcası tutuklandı, altı
insanımız doğrudan polis sal-
dırılarıyla katledildi. Ethem de
özgürlük ve demokrasi için so-
kağa çıkanlardandı ve katledil-
di. Hakkında ilk günden itiba-
ren çeşitli şekillerde manipülatif
haberler yapıldı. Ailesi, arka-
daşları tehdit edildi, saldırıla-
ra maruz kaldı. Tüm bunların
yanı sıra başlayan yargı süre-
ci de, devletin sokaktaki hamle-
lerinden farksız ilerliyor. Devlet
halkına ilan ettiği savaş politi-
kalarının gerekliliğince bütün
kurumlarıyla ezilenlere saldı-
rıyor. Ethem Sarısülük davası
kapsamında Çağdaş Hukukçu-
lar Derneği üyesi Ethem Sarı-
sülük davası avukatlarından
Eylem Hakverdi ile süreç hak-
kında görüştük.
D.G: Ethem Sarısülük vurul-
duğu günden itibaren egemen
medya çeşitli iddialar ortaya
atmakta, bize yaşanan süreci
gelişmeleri özetleyebilir misi-
niz?
E.H: 1 Haziran günü, An-
kara’daki Gezi olayları baş-
ladığında hepimiz Kızılay
Meydanı’na girmeye çalıştık.
Çok insan vardı; Ankara’da
daha önce görmediğim bir ka-
labalık. Ethem saat beşi yirmi
geçe civarı, akşam üzeri, Gü-
ven Park’ta çevik kuvvet poli-
sinin silahını ateşlemesiyle öl-
dürüldü. Ethem vurulduğu sıra
oradan bir ambulans geçiyor-
du. Hiçbir gecikme olmadan di-
rek hastaneye kaldırıldı ve 15
gün sonra kaybettik Ethem’i.
Ailesinden önce abisi bu ha-
beri almış, abisiyle önceden ta-
nışıklığımız vardı. Ethem, vurul-
duktan bir iki saat sonra abisi
beni aradı, kardeşinin kafasın-
dan polis kurşunuyla vuruldu-
ğunu söyledi. Hastaneye gittik.
Ethem’in durumuna dair bilgi
almaya çalıştık. Normalde bu
tip vakalarda Adliye, direk adli
vaka olduğu için polise bildirir,
polis gelir tutanağı ve raporları
alır, direkt delil toplama işlemi-
ne başlar. Tutanağı hastaneden
alamadık, polisin vurduğu-
nu bildikleri için zorluk çıkar-
dılar. Tutanağa ulaşmak için,
Ethem’in vurulduğu bölgeye
Çankaya polis karakolunun
baktığını öğrendim. Çankaya
polis karakolunu aradım.
Telefonda muhatap bulmaya
zorlandım çünkü o gün bütün
polisler Kızılay’da görevliymiş.
Zar zor cevap veren bir me-
mura ulaşabildim. Kendimi ta-
nıttım, Numune Hastanesi’nde
olduğumu, müvekkilimin kafa-
sından silahla vurulduğunu ve
15
hastanede olduğunu, buna da-
ir rapor almak istediğimi belirt-
tim. Olaya ilişkin herhangi bir
işlemin yapılıp yapılmadığını
öğrenmek istedim. Hemen bir
panikle ‘’Ne zaman vuruldu?
Nerede vuruldu? N’oldu? Ya
kusura bakmayın bizim perso-
nelimiz gidememiş olabilir, bü-
tün personelimiz Kızılay’da za-
ten’’ dedi. Ben de müvekkilimin
Kızılay’da polis tarafından vu-
rulduğunu söyledim. ‘’Olabi-
lir’’ dedi. Oradaki tavır, sıra-
dan bir polisin tavrı bile, kendi
meslektaşını korumaya yönelik-
ti. İlk sinyali biz orada aldık za-
ten.
D.G: Bu sırada yargı ile ilgi-
li ne gibi gelişmeler yaşanıyor-
du?
E.H: Gelişen süreçte üç dört
gün savcılık direkt yazışmaya
başlayıp, polisi kendi huzuru-
na çağırıp, ifadesini alıp tutuk-
lamaya sevk etmesi gerekirken,
bunların hiçbiri yapılmadı. O-
lay yerinden deliller toplanma-
dı. Oradaki merminin kovan-
larının toplanması gerekirken,
bunların hiçbiri yapılmadı. O-
lay sırasında meydanı gören
MOBESE kameralarının başın-
da görevli memurların oldu-
ğunu biz daha sonra dosyaya
gelen görüntülerden anladık.
Kameralar hareket halinde
ve nereye istenirse oraya ya-
kınlaştırılıp, nereden görün-
tü alınmak isteniyorsa oraya
çevrilen bir kamera var. Ethem
vurulduğu sıra, Ethem’in vurul-
duğu yeri gören kamera, poli-
Devrimci Gençlik
sin Ethem’in vurulduğunu an-
lamasıyla direkt gökyüzüne
çevriliyor. İlk delil karartma bu-
rada oluyor zaten. İkinci bir
mobese kamerası var biraz u-
zakta, Güven Park tarafından
bakıyor. Yaklaşık iki yüz metre
kadar yakınlaştırılmış haldey-
ken görüntü, birinin vurulup
düştüğünün anlaşılmasıyla, çok
uzaklaştırılıyor. Olaylar bu ka-
meradan da seçilemez hale ge-
tiriliyor. İlk delil karartmalar
daha olayın ilk anından başla-
dı ve buradaki görevli memur-
lar tarafından
yapıldı. Savcı-
lar derhal de-
lil toplamaya-
rak, oradaki
amirlerle bera-
ber bu delil ka-
rartmaya ortak
oldular. Daha
sonraki süreç-
te, Ethem’i kay-
bettikten, beyin
ölümü gerçek-
leştikten sonra
kalbi de durdu.
Birkaç gün son-
ra adli tıp süre-
ci başladı, yani
o kadar tedir-
gindik ki çeşitli
şekillerde delil-
ler karartılma-
ya devam ediliyordu. Bu on
beş gün geçmesine rağmen po-
lisin kimliği bildirilmemişti. Sav-
cı getirin bile dememişti. As-
lında tanıkların da getirilmesi
gerekiyordu. Savcılıkta bizim
şikâyetimiz üzerine soruşturma-
yı başlattı. Zaten kendiliğinden
yaptıkları hiçbir işlem olmadı.
Adli tıp sürecinde Ethem’in
dostları, yoldaşları, yakınla-
rı Ethem’i kaybettikten sonra
otopsi işlemi bir gün sonraya
kalmıştı, sabah kadar orada
beklediler ki dışarıdan bir mü-
dahale olmasından endişe edi-
yorlardı, çok da haklılardı bu
konuda. Cenazelerinin başını
bırakmadılar haliyle. Bizim ad-
li tıpta otopsiye girmemizi Adli
Tıp Kurumu engellemeye çalış-
tı, hiç haddi olmayarak. Dosya-
ya bir yazı gönderdi ‘’Avukat-
ların katılması uygun değildir.’’
diye. Yasal olarak bunun hiç
bir gerekçesi yok. Avukatlar
katılabilir o toplantıya. Tama-
mıyla keyfi bir uygulama. ‘’Uy-
gun değildir’’ demişler, sanki
kendilerine görüşleri sorulmuş
gibi. Öyle bir durum da yok.
Biz de bunu Adli Tıp Kurumu
müdürüyle karşılaştığımızda
sorduk; ‘’Nedir bu yazı?’’. Bi-
ze karşılık olarak müdür ‘’Ben
üstlerime sordurarak yazdır-
dım bu yazıyı.›› dedi. Bunun
üzerine biz de ‘’Biz size sor-
madık ama.’’ dedik, ‘’Sorul-
du.’’ şeklinde cevap aldık. Tar-
tışma o haliyle kaldı. İlerleyen
süreçte, Ethem’in kafasından
mermi çekirdeği çıktıktan sonra
bu İstanbul Adli Tıp Kurumu’na
gönderildi. Savcı mermi çekir-
deği çıktıktan sonra, olayda
kullanılan silahın dosyaya tes-
limini istedi. Yani Ahmet Şah-
baz hala ortalıkta yok. Sadece
16
Ethem Sarısülük Davası Röportaj
silah teslim ediliyor. Silah Ad-
li Tıp’a gönderildi. İstanbul’da
karşılaştırma yapıldı ve Ahmet
Şahbaz’ın silahından çıkan kur-
şunla öldürüldüğü ortaya çık-
tı. Bu rapor geldikten birkaç
gün sonra savcı, artık Ahmet
Şahbaz’ın gönderilmesini istedi
Emniyet Müdürlüğü’nden. Bu
arada bir gazetede şöyle bir
haber çıktı; Ahmet Şahbaz’ın
henüz ismi bile bildirilmemiş-
ti dosyaya, Ethem’i vuran po-
lisin amirlerini tehdit ettiği, ya-
sadışı emirleri ifşa edeceğini,
kendisini yakar-
larsa, kendi-
sinin de onla-
rı yakacağına
dair tehditler
savurduğu yö-
nünde haberler
çıktı. Olaydan
sonra, Ethem’i
vuran polis-
ten önce, poli-
sin amirlerini,
olay sırasında
orada bulunan
diğer görevli
polislerin ifade-
sini almak üze-
re ‘’tanık’’ sıfa-
tıyla savcılığa
getirdiler. Sav-
cı, bunların ifa-
delerini bir kıs-
mı yani bunların hepsi aslında
delil karartmaya yönelik gör-
güler olmasına rağmen gör-
mediklerine dair ifadelerde bu-
lundular. Ayrıca oradaki polis
ordusunu, yöneten amir, sanık
olarak şunu söyledi: ‘’Olay sı-
rasında ben başka bir gazdan
etkilenen yaralı bir polis memu-
ruyla ilgilenirken olay olmuş,
olay yerine sırtım dönüktü. Biri-
nin vurulduğunu fark etmedim.
Daha sonra, birinin vuruldu-
ğunu ve Ethem Sarısülük’ü vu-
ran polisin benim birliğimden
olduğunu olaydan yarım saat
sonra öğrendim.’’ diyor. Yani
Devrimci Gençlik Ethem Sarısülük Davası Röportaj

şuursuzca görev yapıyorum de- nun içinden öne doğru fırlıyor. re rağmen, savcılıkta, mahke-
meye çalışmış. Kalkanını yere atıyor, silahını mede sözüne bu kadar itibar
Ahmet Şahbaz, olaydan yak- belinden çıkartıyor, biraz edilen başka bir katil yoktur
laşık yirmi üç ya da yirmi dört ileride düşmüş bir göstericiye dünyada. Tüm yalanlarına
gün sonra adliyeye getirildi. tekme savuruyor, daha sonra itibar edilerek serbest bırakıldı.
Savcı ifadesi tümüyle yalandı. biraz daha ilerleyerek, silahını Olay günü adliyeye büyük
Bu ifadelerle göstermelik bir tu- kuruyor ve ateş açıyor. Üç el bir koruma ordusu ile getiril-
tuklama sevki maddesi ile -za- ateş etme durumu var burada. di. Bu katil, iki yüz, üç yüz ki-
ten tutuklanmayacağı açık bir İlk atış elli metre kadar ileri- şilik bir polis ekibiyle ifade ver-
şekilde- tutuklanması talebiyle de insan boyundan yarım met- meye getirildi. Kendisini gören
nöbetçi sulh ceza mahkemesine re kadar yüksekte bir flamaya adliyedeki bütün memurlar, ga-
sevk edildi, burada da ifadesi denk geliyor, onu havaya uçu- yet rahat olduğunu, lakayıd bir
alındı. Şimdi katilin anlattığı şu: ruyor. İkinci atışın nereye gitti- tavrı olduğunu, hatta en basit
‘Olaydan önce çok sayıda taş- ği tespit edilemedi. Üçüncü atış kimlik sorularına dahi gülerek
lamaya maruz kaldıklarını kal- da Ethem’in kafasına gelerek cevap verdiğini ifade ettiler bi-
kanını düşürdü- ze. Gayet rahat-
ğünü daha sonra tı, kendinden de
banklardan park- emindi, korunaca-
tan yol tarafına ğından da emindi.
çıkarken sırt üs- D.G: İlk duruş-
tü düştüğünü ifa- maya kimliğini
de etmiş. O sıra- gizleyerek, peruk
da göstericiler ve takma bıyık ile
onu linç etmeye gelmişti, duruşma
kalkmış. Sonra sırasında çıkan o-
doğrulduğunda laylar bahane e-
bir göstericiye dilerek duruşma
tekme savurdu- ertelenmişti. Bu
ğunu, sonra bir süreç ve sonrasın-
anda taşların yo- da yaşananlara i-
ğunlaşması sebe- lişkin neler söyle-
biyle de kendini yebilirsiniz?
koruma amaçlı, E.H:İlk duruş-
güya havaya a- ması yapılamadı
teş açtığını ve Ethem’in. Aylar
sonra geri dö- sonra yapılan ilk
nüp kaçtığını i- duruşma gününde
fade etmiş. Bu i- duruşma saat do-
fadelerin hepsi, kuzdaydı. Sekiz
her bir cümlesi buçukta duruşma
ayrı ayrı yalan. salonuna dört sıra
Yalan olduğunu onu öldürüyor. Yani burada halinde -ki bu sayı
da tek tek delillerle kanıtlaya- zaten meşru savunmadan ke- yaklaşık 100 kişiye yakın- sivil
bildik. Hem tanıklar, hem ka- sinlikle bahsedilemez, aksine halde çevik kuvvet polisi doldu-
mera görüntüleri, olay öncesin- saldırı hali var. Üstelik bu sıra- rulmuştu. Polisin burada olma-
de Ahmet Şahbaz’ın düştüğüne da polislere verilmiş bir geri çe- ması gerekiyor. Birincisi müş-
dair hiç bir emare yok. Katilin kilme emri var. Geri çekil em- tekileri yani mağdurları baskı
ayakta olduğu gayet net, on i- rine rağmen bu şahıs saldırıda altına alma durumudur bu. İ-
ki ila on üç kişilik bir polis gru- bulunmayı tercih ediyor. Bu bir kincisi mahkemeyi baskı altına
bu içerisinden öne doğru fır- tercih, haksız saldırı durumun- almaktır. Devletin silahlı gücü-
lıyor. Olay yerinde, bir taksi dayken, meşru müdafaa ile ik- nün orada bulunması, mahke-
durağı kulübesi ve ağaç var. na edemezsiniz. menin kendi bağımsız tepkisini
Taksi durağı kulübesinin ar- Bütün bu yalan ifadelere rağ- pek mümkün kılmıyor. Yasa bu
kasında bulunan polis grubu- men dosyadaki diğer delille- konuda silahlı olarak polisle-

17
Devrimci Gençlik
rin gelemeyeceğini belirtir ama
buradaki amaç bellidir, mahke-
menin ve tarafların baskı altına
alınmasını engellemektir. Bura-
da mahkeme salonuna alınan
polis alenen mahkeme heyeti ü-
zerinde bir etki oluşturmak için
bulunuyordu. Dolayısıyla bizim
itirazlarımıza rağmen buradan
çıkmak istemediler. Hakim de
çok fazla tavır koymadı bu ko-
nuda. Uzun süren tartışmala-
rın sonunda onların çıkarılma-
sına karar verdi. Nedensiz bir
şekilde duruşmanın da kapalı
yapılmasına karar verdi. Önce-
likle polisler salondan çıkarıldı,
ardından Ethem’in yakınlarının
da çıkmasını istedi mahkeme.
Onlar çıkınca da dışarıda hem
Ethem’in yakınlarına hem ta-
nıklarımıza hem de avukat ar-
kadaşlara polisler saldırdı. Bir
tanığın kafasına telsizle vura-
rak yaraladılar, bir tanığı mer-
divenden atmaya kalktılar. A-
vukat arkadaşların üzerine pet
şişe fırlattılar, küfürler ettiler.
Yani büyük bir arbede oldu. Bu
sırada içerideki avukatlar dışa-
rıdaki polis saldırısını engelle-
mek üzere dışarıya yöneldiği
sıra, katil Ahmet Şahbaz da bir
arbedenin içinde buldu kendi-
ni.
Duruşmaya perukla, takma
kaş, bıyık ve gözlükle gelmiş-
ti. Kimliğini gizliyordu, hakim
ve savcı da buna hiç bir şekilde
müdahalede bulunmadı. Yasa-
da bu durum şöyledir, kimliğini
doğru olarak bildirmek zorun-
dadır. Kimlik sadece nüfus cüz-
danından ibaret değildir. Yani
kaşın, gözün, vücudun da se-
nin kimliğine dahildir. Yani biz
o gelen kişi ‘Ahmet Şahbaz mı-
dır, değil midir bunu bile bile-
meyiz aslında. Mahkeme heye-
ti de bu duruma ortak oldu, hiç
bir şey yapmadı. Suç duyuru-
sunda da bulunmadı. Duruşma
salonunda katilin peruğu çıka-
rıldı. Haliyle o zamanda bütün
oyun ortaya çıktı ve duruşma
yapılmayarak ertelendi.
İkinci duruşma da Pazartesi
günü yapıldı. Cuma gününden
duruşma salonuna televizyon,
kamera sistemi kuruldu.
Duruşma salonu mikrofonlarla
ses kaydı, kameralarla da
görüntü kaydı yapılabilir
hale getirildi. Meğer ilk
duruşmadan sonra karşı
tarafın avukatları, yani sanık
avukatları bir dilekçe vermişler.
Bu hali talep etmişler. Aynı
Kenan Evren›in ifadesinin
alınma şekli gibi. Böyle bir
sanığın Şanlıurfa’ya tayininin
çıktığını belirterek ifadesinin
telekonferans yöntemiyle alın-
masını talep etmişler. Mahke-
me de bunu hiç bir yasal da-
yanağı olmamasına karşın tüm
itirazlarımıza rağmen kabul et-
ti. Zaten mahkeme heyeti hiç
bir itirazımızı da dikkate almı-
yor, söylenen çok ağır sözleri
bile büyük bir sakinlikle karşılı-
yordu. Bu durum kolaylıkla a-
çıklanabilir; ne yaptıklarını çok
iyi biliyorlardı.
D.G: Başbakan Erdoğan’ın
bütün bu süreç boyunca çeşitli
açıklamaları olmuştu. Bu açık-
lamalar süreci nasıl etkiledi/et-
kiliyor ve mahkeme sürecinin
nasıl devam edeceğini öngör-
mektesiniz?
E.H: Ethem henüz hayatını
kaybetmemiş, hastanedeyken,
bu ağır ve sert polis saldırıları-
na karşı haliyle tüm ülkede ve
ülke dışında tepkiler yükseli-
yordu. Tayyip Erdoğan bir a-
çıklama yaparak ‘’Polisimi ye-
dirtmem.’’ dedi. Gerçekten de
yedirtmiyor. Bütün koruma iş-
lemleri özellikle duruşmaya
polis yığınağı yapılması, dışa-
rıdan gelen izleyicilere, tanık-
lara, avukatlara saldırılması,
müthiş bir koruma kalkanının
oluşturulması, bundan sonra
çevik kuvvete bir anlamda as-
lında hükümetin ordusu gibi iş
18
Ethem Sarısülük Davası Röportaj
yaptırmanın göstergesi. Uygu-
lamaların hemen hepsi keyfi.
Bir video yansımıştı medyaya
bu olaylar sırasında; polisle-
rin ifadesine göre o gün veri-
len yasadışı emirlerin tümü do-
kuzuncu kanaldan veriliyordu.
Biz Ethem’in dosyasına gelen
kayıtlarda gördük ki gerçek-
ten o beşinci kanalda kayde-
dilen, verilen emirler o kadar
temiz bir dille, o kadar nizami
bir türkçe ile sakin, sukünet ha-
linde verilmiş ki, sanki dışarıda
bir çatışma hali değil de sıra-
dan bir konferans yönetiliyor-
muş gibi. Gerçekten böyle bir
dokuzuncu kanal olduğu rahat-
lıkla anlaşılıyor.
Katil ilk duruşmada da
Şanlıurfa Koruma Şube
Müdürlüğü’nde görevliydi
Şanlıurfa’dan geldi duruşma-
ya. İlk duruşmaya gelebiliyor-
sa, ikinci duruşmaya da gelebi-
leceği açıktır. Yasal veya fiziki
hiç bir engel yok buna. Burada
amaç tabi ki farklı, polisin psi-
kolojik olarak rahat etmesi is-
teniyor. Kendini güvende his-
setmesi isteniyor. Eğer bu polis
rahat etmez ise, polisler ‘’Ön-
ce bize böyle emirleri verip uy-
gulatıyorlar, sonra da bizi yar-
gılayacaklarsa biz neden bu işi
yapalım?’’ diye düşünürlerse,
bundan sonraki süreçte yasadı-
şı işlerini daha zor yaptıracak-
lardır. Kendi politikalarını daha
rahat uygulayabilmek adında
polisi koruma konusunda özel-
likle yüksek bir çaba harcıyor-
lar. Bugüne kadar Ankara’da
Gezi direnişi boyunca oluşan
vakalarla ilgili polisler hakkın-
da yapmış olduğumuz hiç bir
suç duyurusu ciddiye alınmadı.
Hepsi tek bir dosyada birleşti-
rildi ve halen hiç bir işlem ya-
pılmıyor.
D.G: Verdiğiniz bilgiler için
teşekkür ederiz.
E.H: Ben teşekkür ederim.
Ekim Devrimi
Taksim’de Petrograd Kokuları Almaktır

İnsanlığı sevme sanatının zirvesiyse devrim,

1917 Ekim bunun en güzel ve en final halidir.

E kim Devrimi, öncelikle fikrî

netleşmedir; kapitalizm ko-
şullarında burjuva ideolojisinin,
Ekim Devrimi, özel mülkiye-
tin kolektif mülkiyete, “ben”in
“biz”e dönüştürülmesi; kadın
ve iktidarı ele geçirmek şart de-
ğildir.
Devrim, gerçekte çoklu bir ol-
bireycileşme ve yabancılaşma- sorunundan ulusal soruna, sı- gudur ve zafer anıyla sınırlana-
nın etkisine rağmen, karşıtını nıflı toplum ürünü her sorunun mayacak kapsamda bir gelecek
geliştirip bir sistem haline ge- köklü biçimde çözülmesi zemi- tasavvurudur; yaşamın tepeden
tirebilme irade ve başarısıdır; nidir; niceliğin yerini niteliğe bı- tırnağa, yeniden örgütlenmesi-
direnmenin menzilindeki büyük rakması halidir. dir; sınıflı toplumun etkilerinden
kazanımları, küçük hesaplara Ekim Devrimi, tarihi ana taşı- arınırken, sınıfsızlığın merdiven-
feda etmemektir. mak; Taksim’de Petrograd koku- lerinde ilerlemektir. Böyle an-
“Ekim Devrimi, Marksizm’in ları almaktır. Devrimin özelliği, larda bedelle kazanım, acıyla
reformizm üzerindeki, masalları gerçek kılmak, filmle- mutluluk öylesine iç içe geçer
Leninizm’in sosyal-demokratizm re özgü kareleri sınıf kavgasın- ki, insanın ruhsal dünyasına “O
üzerindeki, III. Enternasyonal’in da yaşamak, hiçbir yönetmenin unutulmaz göğe tabut çivileri
II. Enternasyonal üzerindeki za- kurgulayamayacağı sahnelerle gibi/ sert yıldızlar çaktım! Ben
feri demektir.” (Stalin) hayatı örgütlemektir. Bugünün Goya’yım!” türünde mısralar
Ekim zaferini kutlamak, uğ- devrimciliği, yenilenme adına düşer.
runda bedel ödeyenleri an- toplumsal mücadeleler tarihin-
mak, devrimin kazanımların- de yaşanmış ve birikmiş olanı KENDİ DEVRİMİNİ YAPARAK
da olduğu kadar Marksizm- yadsımak değil, nabız kardeş- EKİM TADIYLA BUGÜNDEN
Leninizm’de de bir devamlılık liğini geliştirebilmektir. Bunun TANIŞMAK MÜMKÜN
gerektirir. Bugün de Stalin’in için, Kışlık Sarayı’na yürümek Kendinde devrim yapama-
vurgusuna denk bir saflaşma
ihtiyacı vardır. Tarih elbette te-
kerrür etmiyor. Ancak, refor-
mizmin, sosyal-demokratizmin
ve II. Enternasyonal’in örtük
veya açık biçimleri yaygınlıkla
devam ediyor.
Feodalizmin Jakobenlere,
kapitalizmin Bolşeviklere karşı
beslediği kinin sınıfsal devamı,
AKP şahsında egemen sınıflar
adına devam ediyor. Halktan/
ezilenlerden yana her değer,
boy hedefi yapılmış durumda.
Bu topraklara da düşmüş Ekim
tohumları filizlenmesin diye,
zulmün bilinen tüm biçimleri
devlet eliyle ithal ediliyor.

19
Devrimci Gençlik
yanlar, bırakalım toplumsal
devrimi, onun yaşama içerilmiş
tadıyla bile tanışamazlar. Dev-
rimin tek bir zaferden ibaret ol-
maması, yolu zorlaştırdığı gibi
güzelleştirir de. “Ben”e içeril-
miş kapitalizmin “biz”e içerilmiş
sosyalizmle mücadelesi, her ki-
şinin şahsında ve her an devam
eden bir mücadele olduğu için,
bir devrimcinin yolun hemen
her aşamasında irili ufaklı dev-
rimler yaşaması mümkün. Yeter
ki, bilinçaltında dahi kendine
yer bulan bu mücadelede kişi,
yöntemsel olanı bireysel çıkar
hesaplarına feda etmesin. Ve
yeter ki Che’nin “Bu gün taçsız
krallar var, tekeller bunlar, tüm
ülkelerin, bazen de tüm kıtala-
rın gerçek efendileri” tespitine
içerilmiş haldeki yöntemsel kav-
rayışa sahip olabilsin.
Ekim Devrimi, Lenin’in,
“Marksizm’in en değer verdiği
şey, kitlelerin tarihsel inisiyati-
fidir,” sözünün fiili karşılığıdır.
Gezi ise, bunun toplumsal dev-
rimlerden ibaret olmadığının
göstergesidir. Önce Taksim’de,
sonra da 81 ilin 79’unda
Gandhi’nin, “Güç fiziki kapa-
siteden değil, boyun eğmeyen
iradeden gelir.” sözü gerçek
oldu. Sistemi güçlü, kendilerini
zayıf zanneden halk kesimle-
ri, potansiyel güçleriyle tanıştı;
yalnız olmadıklarını gördü. Sı-
nıf kardeşliği, nabız ve amaç
kardeşliğine dönüştü.
Sokaktaki buluşma, bir devri-
min gerektirdiği ittifak ve birlik-
teliklerin niteliğini, kapsam ve
boyutunu, en nitelikli metinler-
den daha iyi anlattı; fiili olan,
yazılı olanın en mükemmelini
geride bıraktı.
Ekim Devrimi, Stalin’in deyi-
miyle dünya kapitalizminin tü-
münün varlığını soru işareti ha-
line getirmiştir. Gezi de özelde
AKP’ye genelde bütün sisteme
dair soru işaretlerini büyütmüş,
devrimi bugüne dek kendi ha-
linde yaşayan insanların bile
gündemine sokmuştur. Belki
20
Ekim Devrimi
sokaklar Haziran’a göre şimdi
daha sakin, ama bilinçler Gezi
öncesine oranla daha ilerde,
yürekler daha hızlı ve soldan
atıyor.
Devrim, öncelikle değişimin
mümkünlüğüne inançtır; öznel
hiçbir nedenle doğruları eğip
bükmemek, niceliğe değil nite-
liğe yatırım yapmaktır. Armutlu
halkı, yumruklarını yıldızlara
değdirircesine direnerek, dev-
rimin amaçları arasında olan
kolektif yaşamı ana taşıdı; ölü-
lerinden yeni bir yaşam maya-
ladı. Şimdi Armutlu tek bir aile
ve binlerce Ali’si, Ahmet’i ve
Abdullah’ı var.
Süreç devam ediyor;
Taksim’le Armutlu, anla gele-
cek arasındaki mesafe kısalı-
yor. Daha da kısalabilir; Ekim
deneyimi güne çağrılıp okulda,
evde, mahallede güncellenebi-
lir. Her kişi, kendi devrimini ya-
parak bugünden Ekim tadıyla
tanışabilir.
7 KASIM 2013
Trakya Üniversitesi’nde
Taşeron İşçilerin Durumu
T aşeron işçi çalıştırmanın, dü-
şük ücretin ve güvencesiz-
leştirmenin günden güne daha
dehşet verici bir konuma ulaş-
ması, kapitalizmin sistem çark-
larının dönmek zorunda olduğu
şu koşullarda pek de şaşılacak
bir durum değildir. Nitekim
yap-boz parçaları gibi
iç içe geçmiş, sağlam
görünen fakat geliş-
meye başlamasından
itibaren çürümeye de
başlamış ve aynı za-
manda kendi kendi-
ni sürekli bir biçimde
tekrar eden bu bozuk
sistemin Pir Sultan
Abdal’ın da söylediği
gibi sağlam bir çarkı
yoktur. Tabir yerindey-
se ayakta duruşuyla
da, kendisine alterna-
tif olan her düşünceye
yönelik yoğun korku-
larıyla da adeta bir ip
cambazının durumunu
anımsatır. Bu durumda
dengeyi koruyabilmek
için, sınıfsal kimliğinin
de getirisiyle kendisi-
ne biçilen belli rolleri oynamak-
tan feragat etmez. Kapitalistin
başrolü “emek düşmanlığı” ve
“emek hırsızlığı”dır. Taşeron-
laştırma da kendisine çıkış yolu
arayan sistemin doğal süreçle-
rinden biridir fakat aynı zaman-
da her alanda mücadele edil-
mesi gereken bir sorundur.
Taşeronlaştırmanın güncel
örneklerinden biri de Trakya
Trakya Üniversitesi’nden Bir Devrimci Gençlik Okuru
Üniversitesi’nde yaşanıyor.
Üniversite bünyesinde bulunan
Menza Yemekhanesi’nin ça-
lışanları, en temel haklarının
gasp edilmesi karşısında sessiz
bırakılmak isteniyor. Atılmak is-
tenen her adım, işten çıkartılma
korkusu ablukasında baltalanı-
yor.
Yemekhane çalışanlarının,
doğrudan üniversitenin bileşeni
sayılmayarak esnek, güvence-
siz çalışma ortamına mahkûm
edilmeleri; maaşların üç ayda
bir ve eksik ödenmesi; sigorta
primlerinin eksik yatırılması;
köylerden gelen işçilerin yol üc-
retlerinin karşılanmaması gibi
çok çeşitli sorunları var.
21
Yemekhanede toplam yetmiş
kişi çalışıyor. Bu sayı iş bölümle-
rine ayrıldığında daha da aza-
lıyor. Çalışma saatlerinin var-
diyalı olması gerekirken işçiler
tek vardiya çalıştırılıyor. Bu da
bütün iş gücünü yetmiş kişinin
sırtlaması demek oluyor. Sa-
bah saat 08.00’da işe
başlayan işçilerin çıkış
saatleri şirket tarafın-
dan keyfi olarak belir-
leniyor. Öğrencinin az
olduğu dönemlerde –
yaz dönemi gibi- ücret-
siz izinler uygulanıyor,
bazen de ücret kesin-
tileri yapılıyor. Geçti-
ğimiz yaz dönemi de
dâhil olmak üzere bu
sürekliliği olan bir so-
run ve üniversite ko-
nuyla ilgili hiçbir adım
atmıyor.
Güvencesiz koşullar,
sağlıksız koşulların te-
tikleyicisidir. Günde
binlerce kişiye hizmet
veren çalışanlar yeterli
donanıma sahip değil-
dir. Görünen bu orta-
mın, çalışanların lehine değiş-
tirilmesi için üniversite yönetimi
derhal gereken adımı atmalıdır.
Bu süreçte devrimci-demokratik
öğrencilerin, kararlılıkla, Men-
za çalışanlarıyla dayanışma
içinde olmaları gerekmektedir.
Buna yönelik içinde bulunulan
her eylemlilik sınıfsal duruşumu-
zun getirisi olacaktır.
TMMOB’la TMMOB Yasası Üzerine Röportaj
D.G: TMMOB Yasası süreci na-
sıl gelişti?
TMMOB Süleyman Solmaz:
1983 yılında çıkan bir yasa
ile TMMOB, bakanlıklar tara-
fından mali ve idari denetime
tabi olmuştur. Bu yasa, ‘Mes-
lek odaları, mesleki faaliyet ilgi
alanlarına gelen bakanlıklar
tarafından mali ve idari olarak
denetlenebilir’ şeklinde. Ama
bu yetki de bakanlar kurulu
kararıyla kullanabilir deniyor
yasada. Normalde TMMOB şu
anda yasal bir kurum olduğu
için yalnızca Başbakanlık, Cum-
hurbaşkanlığı, Devlet Denetle-
me Kurulu tarafından idari ola-
rak denetlenebilir diyor yasa.
TMMOB’a bağlı odalar da
doğal olarak böyleydi. 1983
yılında çıkarılan yasadan kay-
naklı ilgili bakanlıklar, karar-
name ve başbakanlıktan yetki
istediler. Nitekim Orman ve Su
İşleri Bakanlığı’na Başbakan-
lık böyle bir yetkiyi verdi. Şu
anda bu yetki, kararname ba-
kanlar kurulundan geçti, Resmi
Gazete›de yayınlandı ve yürür-
lüğe girdi. Eğer Orman ve Su
İşleri Bakanlığı gerekli görürse
Orman Mühendisleri Odası’na
bağlı kurul evlerini mali ve idari
olarak denetleyebilecek. Buna
bağlı olarak Şehircilik ve Çev-
re Bakanlığı; 7 Oda hakkında,
kendi ilgi alanına giren, mi-
marlar, elektrik, makine, şehir
plancıları, çevre mühendisleri
odalarını idari ve mali olarak
denetlemek için kararname
hazırlamış ama bakanlar ku-
ruluna sevk etmedi. Sevk edip
bakanlar kurulundan onay alıp,
Resmi Gazete’de yayınlandı-
ğında aynı yetkiyi de bakanlık
kullanmış olacak. Bu durumun
başlıca iki tane sakıncası var;
birincisi, Mühendislik Odaları,
Anayasa’nın 135. maddesine
göre kurulmuş anayasal kurul-
lar ve yerindelik faaliyeti yü-
rütüyorlar. Yani şimdi odalara
bağlı bütün şubelerimiz yerin-
delik faaliyeti üzerinden faali-
yet yürütüyorlar. Durum böyle
olduğunda yerindelik faaliyeti
yürüten odaların merkezi ola-
rak bakanlık tarafından denet-
lenmesi bir kere işin ruhuna ay-
kırı. İkincisi, politik bir baskıya
maruz kalınacak. O zaman ilgi-
li bakanlığın ve bakanın müste-
şarının bir takım talepleri ve bir
takım kararlarıyla her zaman
meslek odaları idari ve mali
olarak denetlenip ve bu dene-
timlerin sonucunda da bir takım
özel niyetlerle de hareket ede-
rek odaların ciddi şekilde politik
baskı altına alınma süreci baş-
layacak. Zaten iktidar, uzun yıl-
lardır odaları idari-mali olarak
ve meslek faaliyetleri açısından
çıkardıkları kanundaki karar-
namelerle, anayasa referandu-
mundaki yasa değişikliğiyle ve
çıkardıkları yasalarla en son
8 Temmuz 2013’te çıkardıkla-
rı yasayla zaten bizim mesleki
faaliyetlerimizi denetliyor. Mes-
lek alanlarımızdaki yürüttüğü-
müz faaliyetlerin birçoğunda
yetki Şehircilik Bakanlığı’na ve-
rildi. Yani illerdeki Büyükşehir
belediyelerinden il ve ilçe bele-
22
diyelerinden de bu yetkiler alı-
narak ve bizim meslektaşlarımı-
zın alanlarda yürüttükleri proje
faaliyetlerini denetleme yetki-
miz var. Yani biz kamu yararına
faaliyetini yürütürken iki ayakta
bunu yürütüyoruz. 1: Kamunun
yürüttüğü faaliyetlerin toplum
yararına olup olmadığı konusu-
na bir denetim mekanizmamız-
la bunu yürütüyoruz. 2: “Üyele-
rimizin yürüttükleri mesleki faa-
liyetlerde kamu yararını dikkate
alıyorlar mı? Kamu çıkarlarını
koruyorlar mı? Meslek etiğini
dikkate alıyorlar mı?” deneti-
mimiz var. Mesela en çok son
çıkarılan yasayla bu konudaki
meslektaşlarımızı denetleme
yetkimiz ortadan kaldırıldı. Na-
sıl kaldırıldı? Tabi anayasal bir
kurul olduğumuz için bu konu-
da bir yasal düzenleme yapıla-
mıyor, bir yönetmelik değişikliği
yaptılar. Biz üyelerimize her yıl
mesleki faaliyetlerini yürütürken
her yılın sonunda onlara yeterli-
lik belgesi veriyoruz. O belgeyi
bizden almayan üyelerimiz ser-
best müşavirlik mesleki faaliyet-
lerini yapamıyorlar. Kamu ku-
rumları da bu belgeyi onlardan
istiyor. Şimdi bir yönetmelik de-
ğişikliğinde dediler ki: Meslek
odaları, üyelerine 1 yılın sonun-
daki belgeyi vermekle yükümlü-
dür. Bu konuda herhangi bir şe-
kilde belgeyi vermiyoruz şu ko-
şulları yerine getirmediniz diye
vermiyoruz diyemezler belgeyi
vermek zorundalar. Onun dı-
şında mesela biz üyelerimizin
yürüttükleri projelerin deneti-
mini ancak şöyle denetleyebili-
Devrimci Gençlik
riz son çıkarılan yönetmelikte:
Üyelerimiz bu işi yapabilirler
mi? Bu konuda uzmanlıkları var
mı? Uzmanlık belgeleri varsa
biz bakanlığa ancak bunun de-
netimini yapabiliyoruz. Her ay
ilgili bakanlıklar kendilerine ge-
len projeleri bize gönderiyor-
lar. O projedeki proje üreten
mühendislerin o alandaki uz-
manlıkları var mı yok mu diye
biz bakanlığa ancak bu konu-
da bilgi verebiliyoruz. Zaten
bu alanda bir problem vardı.
Şimdi bunu daha da yayarak,
daha da politikleşerek bakanlık
düzeyine indirdiler. Zaten 2012
de hazırladıkları bir TMMOB
yasasında bütün bunları öngör-
müşlerdi. Ama
Türkiye genelin-
deki TMMOB’a
bağlı odaların
yürüttükleri faa-
liyetle bunu geri
çektiler. Kanun
olarak bunu
hazırlamışlardı
bunu geri çek-
mişlerdi. Şimdi
bunu yönetme-
liklerle yapı-
yorlar. Ama bu
TMMOB’a bağlı
odaların ve oda-
ların üyelerinin
alışık oldukları
bir durum. Çün-
kü siyasi iktidar-
lar yalnızca bu dönemde değil
her dönemde siz kamu çıkar-
larını koruduğunuzda mutlaka
mevcut siyasi iktidarların karşıtı
durumuna geliyorsunuz. Onlar
sizi bir şekilde kendi faaliyet-
lerinin engellenmesi, sizin yü-
rüttüğünüz mücadelenin kendi
faaliyetlerinin engellenmesi
olarak anlıyorlar. O açıdan
odalarımızın üyeleri buna alı-
şıklar bu baskılarında TMMOB
ve TMMOB’a bağlı odaların ve
onların üyelerinin ülkelerine sa-
hip çıkmaları, mesleğinin etiği-
ne, odalarına, örgütlülüklerine
sahip çıkmalarının engelleme-
yeceğini düşünüyorum.
D.G: TMMOB’un Marmaray
meselesindeki etkisizleştirilmesi
ne gibi sonuçlar doğurdu?
TMMOB – Süleyman Solmaz:
Oradaki somut bir konu kamuo-
yuna çok yansıdı, kamuoyunun
çok da yakından bildiği bir du-
rum. Marmaray’da uzun yıllar-
dır projeler olarak bizim oda-
larımızın da emeği ve fikri olan
ve bizim odalarımızın ta 1980’li
yıllardaki projelerin geliştirilme-
sine emeği olan bir proje. Biz
karayollarının İstanbul’da ku-
rulan boğaz üzerindeki köprü-
lerin hem ulaşımın çözümü açı-
sından ekonomik olmadığı, çev-
reye zararlı olduğu ve öyle bir
karayollarına dayalı bir ulaşım
projesinin hem ülkenin imkanla-
rının verimsiz kullanılması hem
de doğasının ve çevresinin ko-
runması açısından doğru pro-
jeler olmadığını, ulaşımın ve
taşımacılığın demir yoluyla ya-
pılması yönünde zaten odaları-
mızın temel bir görüşü var. Ve
biz Asya ve Avrupa geçişlerinin
bir demir yoluyla yapılması yö-
nünde zaten odalarımızın bir
görüşü vardı. Bizim odalarımız
her 2 yılda bir sempozyumlar
23
TMMOB Yasası Üzerine Röportaj
düzenliyor meslek alanlarıyla
ilgili. 85’li yıllarda Ulaştırma
Sempozyumunda yapılan sem-
pozyumlarda böyle bir görüş
oluşturulmuştu ve odalar bunu
hem kamu kurumlarına hem de
kamuoyuyla paylaşmışlar. Ve
o proje, bizim olmasını istedi-
ğimiz bir projeydi. Ama proje-
nin gelişim ve uygulanış safhası
daha sonra iktidarın Türkiye’yi
yönetme tavrı, alışkanlığı, baş-
ta odalarımız olmak üzere her-
kesi dışlayan bir tavrı var. Bu
projede ciddi rantlar söz konu-
su, yani bu ülkenin kaynakları-
nın ciddi şekilde birileri tarafın-
dan el konulması söz konusu.
Onun için bu denetimin bizim
gibi kamu
yararına de-
netim yapan
meslek oda-
larının de-
netiminden
uzak olması
gerekir. Bu
soygunun,
sömürünün
devam ede-
bilmesinin
koşulu budur.
Onun için bu
iktidarlar bü-
tün projelerin
bütün aşama-
larında biz-
le ve bütün
meslek odala-
rıyla- bırakın meslek odalarını
kamuluyla da paylaşmıyor. 29
Ekim’de açılması kararı alındı-
ğında burada çalışan üyeleri-
mizin bize verdikleri bilgilerle
bu sürecin doğru yürümediğini,
bir takım proje eksikliklerinin
olduğunu, aslında projenin 76
km. Gebze-Halkalı arasında bir
bütün olarak projelendirildiği-
ni, güvenlik ulaşım ve sinyali-
zasyon sisteminin buna göre
kurgulandığı, işletme deneme
tecrübelerinin buna göre geliş-
tirildiği ama bu 76 km’lik proje-
Devrimci Gençlik
nin yalnızca 14 km lik kısmının
boğaz geçişinin hizmete açıla-
cağının yarı bir proje olacağını
ve bu projenin kullanılmasında
ciddi işletme sorunlarının çı-
kacağı bilgilerine sahiptik. 28
Ekim’de bunu kamuyuna açık-
ladık: Bu proje şuanda ulaşıma
açılmamalıdır, eksikleri vardır.
İki sebeple eksikleri vardır. 1:
Proje bir bütündür. Bunu par-
çaladığınızda onun güvenliği-
ni, ulaşımını, projesini, sistemini
parçalıyorsunuz, güvensiz hale
getiriyorsunuz. 2: Tek başına
boğaz geçişinde eksikleri ve
yanlışları var. Bunlar tamamlan-
sın ondan sonra ulaşıma açılsın,
dedik. İktidarlar yine bizi bilin-
dik, klasik “Bunlar bize karşılar,
başarılı projeler üretmemizi, ül-
keyi yönetmemizi hazmedemi-
yorlar ”gibi bir takım ideolojik
kalıplarla karşılık verdiler. Yete-
rince dikkate almadılar. Ne ya-
zık ki biz bundan mutluluk duy-
madık ama işletmeye alındıktan
sonraki ayın 10’unda bile Mar-
maray arıza yaptı. 29’undan
10’una kadar; yani her gün ol-
masa bile günde birden fazla,
bazen de birçok eksikliklerle,
aksaklıklarla yürüyen bir sis-
tem. Ve bu aşamada da aslında
orayı ulaşım aracı olarak kulla-
nan insanlar için de ciddi riskler
oluşturdu bu eksiklikler. Mesela
ilk gün olan kazada enerji kesil-
mesi söz konusu oldu. Ülkenin
başbakanı, ulaştırma bakanı
“Ülkede elektrik kesilmesi var.
Ne yapalım? ” diyor. Hâlbuki
böyle bir şeyin mümkün olma-
dığını biliyoruz. Çünkü Marma-
ray direk Keban’dan besleniyor
yani oranın elektriği kesilmesi
demek Keban’ın üretim dışı kal-
ması demek. Keban’ın üretim
dışı kalması mümkün değil, ora-
da olan şuydu: 4000 waltluk
hattan beslenen ve Maltepe’de
konuşlandırılan indirme trafo
merkezindeki çalışan insanla-
rın yeterince eğitilmemesinden
ve de tecrübe edilmemesinden
kaynaklı bir sorun ortaya çıktı.
Yanlış komut verildi, bu komut-
tan dolayı da trafo kitlendi ve
enerji kesilmesi meydana gel-
di. Mesela bunu kamuyuyla
paylaşabilirlerdi, çok vahim bir
durum değil bu. Tabii ki olma-
ması gerekir, tabi ki başından
itibaren test etme süresi düzgün
kullanılmalıydı. Mesela böyle
bir projenin test edilme süresi
dünya ölçeğinde 4 ay gibi bir
süreyi kapsaması gerekiyor.
Hâlbuki bizimkiler bu işi 15 gün-
de yapıverdiler! Artı, böyle bir
süreçteki testin gerçek ulaşım
araçlarıyla yapılması gerekiyor
elektrikli vagonlar kullanılıyor
hâlbuki bizimkiler bunu dizelli
lokomotiflerle yaptIlar. Projeyi
yeterince koordine edemedi-
ler, baştan arkeolojik kazılar
yapmadılar, beklenmedik du-
rumlarla karşı karşıya geldiler.
Başka anlamlarda da finans
zorlukları yaşadılar, finansal
zorluklardan dolayı iş biraz ya-
vaş ilerledi, yeterince gecikti.
2010 yılında devreye alınması
gereken bir proje 2013 yılın-
da devreye alındı bir de bunu
daha önceden kamuyuyla pay-
laştılar. Kendileri de “biz söyle-
dik, yaparız” iddiasında olmak
için projeyi açtılar. Sorunlar da
devam ediyor ama bu sorunlar
giderilemeyecek sorunlar değil.
Ama ulaşım aracı olarak kulla-
nan insanlar için ciddi riskleri
olabilecek pozisyonlar bunlar.
Böyle şeyler dünyada bilimi,
teknolojiyi esas alan yönetme
biçimlerinin söz konusu olduğu
yerlerde yapılmıyor. Bu ancak
çok geri, ilkel, bilimi ve teknolo-
jiyi kendisine rehber edinmemiş
bir yönetme kültürünün -belki
çok abartı olur ama- Afrika’da-
ki göçebe yöneticilerinin yapa-
bileceği bir yönetme tarzıyla
kararlar veriliyor. Bu durumda
da tabi toplum zarar görüyor.
Mesela orada basit bir şey
24
TMMOB Yasası Üzerine Röportaj
var, projeyi ayırıp yalnızca tüp
geçiş kısmını açtıkça geçici bir
güvenlik sistemi oluşturmak du-
rumunda kaldılar. 10 bin Euro
harcadılar bu güvenlik sistemi-
ne. 10 bin Euro belki ülkenin
bütünün söz konusu olduğunda
ihmal edilecek bir rakam gibi
gözüküyor ama Türkiye’de as-
gari ücretin 10 lira zam yapmak
için bu ülkenin yöneticileri gün-
lerce tartışıyorlar: “ülkemizin
imkânları kısıtlıdır biz asgari üc-
rete 10 lira zam yapamayız” di-
yorlar. Asgari ücret bu ülkedeki
10 milyon insanı etkiliyor ve bu
alanda bu kadar cimri olan ikti-
darlar, bu alanda doğru yönet-
me tarzlarını uygulamadıkları
için 10 milyon liralık bir ödeme-
yi kolaylıkla yapabiliyorlar. Bu-
rada söylemeye çalıştığım son
şey şu: Bilimi, teknolojiyi ve ev-
rensel yönetme kurallarını esas
almalıyız. sonuçta ülkeler bir
bütün, insanlığın ürettiği kültür,
bilgi ortak bi kültür. Bunu kul-
lanabiliriz. Dünyadaki gelişmiş
ülkeler bunu böyle yapıyorlar.
İlla da her şeyi bizim bulmamız,
bizim keşfetmemiz gerekmiyor.
Ama insanlığın ürettiği evrensel
bilgiyi doğru yöntemlerle doğ-
ru yerde herkes kullanıyor, biz
de bunu yapabiliriz. Bunu kulla-
nınca o ülkenin yaşayanları, o
ülkenin yöneticileri de dâhil her-
kes daha kazançlı, daha mut-
lu oluyor. O açıdan da bizim
bunu talep etmemiz hem göre-
vimiz, hem hakkımız. Ne yazık
ki bu konuda bizim ülkemizin
çok gelişmiş bir talep alışkanlığı
yoktur, talep etmiyor yurttaşlar.
Yurttaşlar talep etmediği içinde
iktidarlar bu konudaki eksiklik-
lerini, yanlışlarının hesabını ver-
me konusunda kendini yükümlü
hissetmiyor, sorun bundan kay-
naklı.
D.G: Yapım süreci biraz erken
bitirildi. Kaymalar, batmalar
söz konusu mu ?
TMMOB – Süleyman Solmaz:
Devrimci Gençlik
Projeyi söylediğimiz gibi kamu
yöneticileri ilgili meslek odala-
rıyla paylaşmadılar. Dünyanın
gelişmiş ülkelerinde işler böyle
yürümüyor. Bu işin yöneticileri,
ilgili tarafları, üniversiteleri, bi-
lim adamları, meslek odalarını
ve projedeki sorumluluk sahip-
lerini zaman zaman bir araya
getiriyor, burada proje akışı,
proje süreci paylaşılıyor. Hat-
ta zaman zaman projenin fiili
işleyişini danışmak durumunda
kalıyorlar –bu doğru da bir iş-
ama bizde böyle bir şey olmu-
yor, doğal olarak biz bilgileri
projelerde çalışan meslektaşla-
rımızdan alıyoruz. Orada konu-
şulan bir durum var, gazetelere
haber oldu üstelik. Boğaz geçişi
tüplerle sağlandı. Yani birbirine
eklenmiş 2 tüp batırılarak tünel
oluşturuldu. Bu tüplerin batırıl-
ma, zemine oturtulma aşama-
sında Üsküdar’dan numaralan-
dırılarak Sarayburnu’na doğru
6 nolu tüp batırılıp, bir de 7 nolu
tüp eklendiğinde eksen kayma-
sı oldu. Bu da 2 tüp arasında
15 cm lik bir eksen kaymasına
neden oldu, yani tüpün eğimi
doğru hesaplanamamış. Ve bu
projelerin uygulayıcıları, denet-
leyicileri var. Denetleyici firma
tarafından, uygulamayı yapan
firmaya hem de projenin sahibi
olan ulaştırma bakanlığına bilgi
verilmiş. “Tüp montajlarımızda
aksama var. Bunun düzeltilmesi
gerekir” diye. Bu arada uygula-
ma firması “ Evet böyle bir ek-
siklik var ama biz bununla ilgili
zemin dolgusu sağlayarak 15
cm’lik eksen kaymasını ortadan
kaldırdık. Risk oluşturmuyor”
diye bir görüş ortaya atıyor.
Bunu projenin sahibi Ulaştırma
Bakanlığı’yla paylaşıyor, Ulaş-
tırma Bakanlığı da uzmanlarına
sorarak kabul ediyor; ” Evet bu
hata giderilmiştir, böyle bir yön-
tem bizim için kabul edilebilir
bir yöntemdir” diye. Ama mü-
şavir bunu kabul etmiyor. Hatta
müşavir firmanın proje yöneti-
cisi arkadaşımız bu sebepten
dolayı işinden istifa ediyor. Bu
doğru bir yöntem değil, bu tüp-
ler yerinden sökülerek yeniden
bir eksiklik olmadan yerleştiril-
mesi gerektiği görüşünü ifade
ediyor.
D.G: Bunun bir depremde- İs-
tanbul deprem kuşağında- ki
Marmaray ray hatların yakının-
dan geçtiği söyleniyor. Ayrıca
projenin 7,5 büyüklüğündeki
bir sarsıntıya karşı dayanıksız
olduğu ifade ediliyor, neler di-
yeceksiniz?
TMMOB – Süleyman Solmaz:
Bizim mesleğimiz pozitif bilgi-
ye dayanan şeyler. Yani eğer
siz bir bilgiyi test edemiyorsa-
nız ya da daha önceden test
edilmiş bilgilere dayanmıyorsa,
“bu konuda bu böyle olur” de-
mek bizim mesleğimiz açısın-
dan çok tutarlı bir ifade şekli ol-
maz. Ama Jeoloji Mühendisleri
Odası bununla ilgili bir çalışma
yürütüyor ama bu projenin asıl
sahipleriyle -yani Ulaştırma
Bakanlığı’nın- odanın ortak
çalışması sonucunda ortaya
çıkarılabilecak bir durum. Ne
yazık ki bu konuda Ulaştırma
Bakanlığı, meslek odalarıyla
bu alanda yürütülecek bir ça-
lışmaya destek vermiyor. Nasıl
sonuçlanacak bilmiyorum ama
bugün itibariyle şunu söyleye-
meyiz; “ Bu sistem depreme da-
yanıklı değildir. 7.3 şiddetinde
deprem olduğunda tüpler de
zarar görür” diyemeyiz çünkü
bu bilimsel olarak bir rapor ha-
line gelmemiştir. Ama mesela
şöyle bir kaygımız var. Bu tek-
nolojik bir kaygı aslında. Bu
kaygı proje yüklenicileri tara-
fından önlemi alınması gereken
bir kaygı. Bu tüpler birleştirilir-
ken birbirine esnek bağlantıyla
ekleniyor. Bu esnek bağlantı
yerlerinde bu deniz tabanında
bir kanal açılarak toprak yüze-
yine bırakılmıyor. Bir kanal açı-
lıp kanalın içine konuluyor bu.
25
TMMOB Yasası Üzerine Röportaj
Bu zemin hareketlenmesinden
dolayı bu esnek bağlantılarda
bir yırtılma olursa tüp içine bir
deniz suyu dolması durumun-
da nasıl bir önlem alınacağı
konusu şu an da çalışılmamış.
Mesela dışarıdan yağmur suyu-
nun dolmasına karşı bir önlem
alınmış; Sarayburnu’nda ve
Üsküdar’da giyotin kapaklar
var, dışarıdan bir su dolması
söz konusu olduğunda bu kapı-
lar kapanıyor ve tüp içerisine su
girmesi engelleniyor. Bu doğru
bir projelendirme ama deniz
içerisindeki ek yerlerden su dol-
ması söz konusu olduğunda na-
sıl bir önlem alınacağı konusu
çalışılmamış, şu anda boşta du-
ran bir konu. Bu projede çalışan
meslektaşların dikkat çekmek
istedikleri konulardan bir tane-
si de şu: Mesela tüp içerisinde
lokomotiflerin arızalanması söz
konusu olduğunda ani kurtar-
ma lokomotiflerinin hem Avru-
pa hem de Anadolu yakasında
hazır bekletilmesi gerekiyor. Ve
bu lokomotiflerin yalnızca bu iş
için istihdam edilmesi gerek. Bir
cepte, tünel girişinde bekleme-
si gerekiyor. Orada olabilecek
herhangi bir arıza söz konusu
olduğunda bu lokomotiflerin
otomatik olarak burada çeki-
ci görevi yaparak tünel dışına
çıkarması gerekiyor. Mesela
şimdi bu projelendirilmiş ama
işletme aşamasında bunlar ye-
rine getirilmemiş. bu lokomotif-
ler henüz hazır değil. Ulaştırma
bakanlığı bu konuda sorulan
bir soruya devlet demir yolları
kanalıyla cevap veriyor: Halka-
lı ve Gebze’de lokomotiflerimiz
var, bunlarla bu işi yapacağız
diyorlar. Hâlbuki dünyadaki bu
tip projelerde böyle bir kurtar-
ma yöntemi uygulanmıyor. Şu
an da mesela projede çalışan
arkadaşların verdikleri işletme
risklerinin 2 tanesini biliyoruz.

HALKIN AYDINLIK YÜZÜDÜR, BİLİM V
D evrimci Gençliğin, kimliğine
yazılı ve dünden bugüne
uzanan nitelikleri içerisinde en
belirgin olanı, iktidarın belir-
lediği gündemlerin esiri olma-
mak, görev ve sorumluluklarını,
dolayısıyla da yönünü, nihai
hedefle ilişkilendirerek tayin
etmektir. Bu nedenle Devrimci
Gençlik, örneğin iktidar “Ça-
pulcu” dediğinde, “hepimiz
çapulcuyuz” reaksiyonuyla ye-
tinmez; iktidar, “kızlı-erkekli”
tanımlar yaptığında, sanki ilk
kez kızlı erkekli bir araya geli-
niyormuş gibi refleksten ibaret,
içeriksiz yanıtlar vermek yerine,
bunun gereğini bizzat hayatın
içinde eylemiyle yerine getirir.
Tarihi incelendiğinde görü-
lecektir ki, Devrimci Gençlik,
halk içindeki mezhepsel, etnik,
cinsel, vb farkların kaşınması
yoluyla yapay saflaşmaların
oluşturulması yönünde atılan
her adımın karşısında durmuş,
onu boşa çıkarmakla kalmamış,
sistemin toplumsal dinamikleri
parçalayıcı adımlarına karşı,
tamamen alternatif zeminde bü-
tünleştirici rol oynamıştır. Gezi
süreci bu bağlamda Devrimci
Gençliğin yaklaşık 45 yıldır iz-
lediği çizgiyi doğrulamış, geniş
bir yelpaze oluşturan demokra-
tik taleplerin aynı program için-
de çözümünün mümkünlüğünü
göstermiştir.
Devrimci Gençliğin tarihi, ka-
dın sorununu feminizme, ekolo-
ji sorununu çevrecilere bırakan,
gençlik mücadelesini okul içine
hapseden, dolayısıyla da top-
lumsal dinamikleri devrim pers-
pektifiyle ortaklaştırmak yerine,
sistem içine doğru çeken liberal
sol rüzgara kapılmadan, kendi
yolunu çizebilmenin de tarihi-
dir; bunun örgütsel gereğini
gençlik zemininde kesintisiz bi-
çimde yerine getirebilmenin ifa-
desidir.
Bilinir ki örgütlenmeler birer
araçtır; bu, biçimden çok içe-
riği, özü öne çıkarır. Diğer bir
ifadeyle, önemli olan örgütlen-
menin içinin nasıl doldurulduğu
ve hangi amaca bağlı olarak
işlevlendirildiğidir.
Tarih yazarken öznelleşmek,
en sık rastlanan eğilimlerden-
dir. Amaçlanan sonuca varmak
için bütünden istenen karelerin
seçilmesi de, yaşanmışlıkların
ihtiyaca göre eğilip bükülerek
aktarılması da resmi tarih yazı-
mı örneklerindendir. Bu neden-
le, objektif olma kaygısıyla biz,
diyalektik ve tarihsel materya-
lizmin ışığında, tarihi âna taşı-
yıp güncelleyebilmeli, geçmişi
tabulaştırmamalı, ama hafife
de almamalıyız.
Devrimci Gençliğin tarihi söz
konusu olduğunda bu, aktarıcı-
ya ek görev ve sorumluklar yük-
ler. Çünkü devam eden, yaşa-
yan bir tarih söz konusudur. Bu
bağlamda anla bağ kurmak bü-
yük önem taşır. Örneğin FKF mi
anlatılacak, içerikten kopuk bir
an fotoğrafı çekmekle yetinil-
memeli, dün bugün diyalektiği
içinde olguya yer verilmelidir.
1965’TE FKF’Lİ OLMAK…
1965’te FKF’li olmak, verili
olanla yetinmemek, hem güne
hem geleceğe cevap olabilecek
arayışın öznesi olmaktır.
1965’te FKF’li olmak, “28 Ni-
sandı Yavri Hey! Ham Meyveyi
26
DEVRİMCİ
Kopardılar Dalından.” diyerek
Turak Emeksiz’i sahiplenen,
onunla yetinmeyip o tarihler-
de nispi de olsa genişleyen
demokratik ortamın artılarını
değerlendiren, Marksist kla-
siklerin Türkçeye çevrilmesiyle
fikri açıdan yöntemleşip zengin-
leşen gençliğin, kendini daha
bütünlüklü ve kurumsal şekilde
ifade etmeye başlamasıdır. An-
cak aynı zeminin homojen değil
heterojen olması, devrim ufuklu-
ların yanında evrimci ufuksuz-
luğun bulunması, FKF’yi dışsal
olduğu kadar içsel mücadele
zemini haline getirmiştir.
Aslında Türkiye genel tablo-
sunda sol ne ise, FKF de onun
gençlik boyutundaki kesitiydi.
Kimileri Marksizm Leninizm
ışığında emeği sokakla, soka-
ğı bilim ve bilinçle buluşturma,
mücadele alanlarını ortaklaştır-
ma öngörüsü ile hareket eder-
ken, kimileri de günü kurtaran
küçükburjuva kaygan zeminde
varlık göstermekte, popülizmle
malul entelektüel bir duruşla ye-
tinmekteydi.
FKF, solun gençlik kesitindeki
aynasıydı; gücünü de güçsüzlü-
ğünü de karakterini de yansıtı-
yordu; karşıtını aşamamanın,
alternatifini üretemeyip ona öy-
künmenin yanında, antitezinin
de zeminini mayalıyordu.
Sınıflar mücadelesinin geliş-
mesi ve keskinleşmesi açısından
da objektif şartlarda bir değiş-
me/gelişme söz konusuydu.
Kapitalizmin, dolayısıyla da
tekelleşmenin gelişmesi, sınıf
karşıtlıklarını büyütmekte, daha
ileri mücadelelere zemin hazır-
lamaktaydı.
 GENÇLİK
VE BİLİNÇTİR, FELSEFE VE GELECEKTİR !
FKF içinde, nitelik sorununa
olduğu kadar, nicelik sorununa
bakışta da bir farklılık ve mü-
cadele hali gözlenmekteydi.
Nitelik, TİP’in ideolojik politik
havuzunda etkisizleştirilirken;
nicelikten anlaşılan, sandıkta
oyun artırılmasıydı. Bu nedenle,
Devrimci Gençlik ruhu olarak
tanımlayabileceğimiz duruş,
FKF’de başından beri gidişata
bir itiraz zemininde gelişmiş; ni-
cel ve nitel anlamda farklı bir
anlayışın mayalayıcısı olmuştur.
Yıllar sonrasında Kızıldere’nin
devamında yapılan geçmiş de-
ğerlendirmelerinde, farklı mü-
cadele alanları arasındaki ko-
ordinasyonun kopukluğundan
ve kitlelerle kurulan ilişkilerde
zayıf kalınan nıoktalardan söz
edilecekti. Kimileri bunu, vaktin-
de savundukları reformist duru-
şa haklılık için gerekçe sayar-
ken, kimileri de 1970’li yılların
ikinci yarısında TİP reformizmini
güncellemek için kullanacaktı.
Gerçekte 1960’lı veya 1970’li
yıllarda olduğu gibi bugün de
kitleselleşme, duruşunu ve id-
dialarını geri çekmeyi değil,
hayata ve mücadeleye bütün-
lüklü bakabilmeyi gerektiriyor.
Marksizm’e bir nebze de olsa
vakıf olanların bildiği gibi mü-
cadelede; ideolojik, politik ve
ekonomik-demokratik zeminde
yürür. Bunlar, birinin diğerini
yadsımadığı bir bütündür. Ör-
gütsel hareket, bu bütünün gü-
vencesidir; her biri kendi başına
önemli olan bu alanları, devrim
hedefli mücadelede birleştirir.
Yani okuldaki mahalledekini,
evdeki sokaktakini, dağdaki
barikattakini, kadın erkeği, Kürt
Türkü, Alevi Sünni’yi ilgilendirir.
Kitleselleşme, bu alan, zemin
ve öznelerden birinin diğerine
tercih edilmesini değil, tersine
her birinin bir diğerini gözete-
bildiği bir bilinçlenme halini ve
sahiplenmeyi gerektirir. Bunun
1968 olarak bilinen süreçte de,
1970 15-16 Haziran’ında da,
fındık mitingleri, antiemperya-
list gösteriler ve benzerinde de
karşılığı vardır.
Ancak, hiçbir süreç bir diğe-
rinin tekrarı olmadığı gibi, top-
lumsal dinamikler de bu dina-
miklerin ihtiyaçları da yerinde
saymamaktadır. Bu bağlamda,
1965’te FKF’li olmak, 1969’da
Dev-Genç’li olabilmenin ufkunu
taşımaktır; ve giderek saflaşma
oranında, geniş kitle içinde dar
kadro olabilmek; antiemperya-
lizmi, antioligarşik demokratik
mücadele ile birleştirebilmektir.
Gençlik mücadelesinin yaşla,
okulla, vb. ile sınırlı olmadığını
bilmek, partileşmeyi öngören
bir harekete kesintisiz geçebil-
menin niteliğine sahip olmaktır.
1969’DA DEV-GENÇ’Lİ OLMAK…
1969’da Dev-Genç’li olmak;
sürekli hedef büyütebilmek, ko-
şullar gerektiğinde nicelik so-
runlarını nitelik sıçramalarının
önünde engel olarak görme-
mektir.
1969’da Dev-Genç’li olmak;
üniversiteden Dolmabahçe’ye
akabilmek, emperyalistleri de-
nize döktükten sonra Vedat
Demircioğlu’nun mirasını devri-
me taşımak üzere, hızla nitelik
büyütmektir.
1969’da Dev-Genç’li olmak;
Sadun Aren’li, Doğu Perinçek’li,
27
Mihri Belli’li bir ideolojik kuşat-
mayı yarıp, THKP-C’lileşme yo-
lunda yürüyebilmektir.
1969’da Dev-Genç’li olmak,
her şeyden önce bir özgüven
içerir. Tercihler, kimlerle yü-
ründüğü değil, hangi yolda ve
hangi ölçülerle yüründüğü üze-
rinden belirlenir. Mücadelenin
ihtiyaçlarının daha nitelikli bir
hareketi ihtiyaç haline getirme-
si sebebiyle; yerinde sayan,
sistem içinde hareket eden ge-
lenekle yol ayrımı kaçınılmaz-
laşır. Dev-Genç bu bağlamda,
devrimci ölçüler üzerinden bir
saflaşmanın, geleceğe devrim
perspektifiyle bakmanın, do-
layısıyla da teorik netleşmeye
giden yolda önemli bir adımın
ifadesidir.
Devrimci Gençlik, Türkiye’de
toplumsal hareketin daha nite-
likli bir örgütlenmeye (partileş-
meye) sıçrama eşiğidir. Sistem
içinde kendine yer aramanın,
dolayısıyla da bir çeşit yerinde
saymanın son bulduğu, rotanın
reformist yoldan devrimci yola
döndüğü bir milattır. Türkiye
devrimci hareketinin köklerini
oluşturan, her devrimci için te-
mel öneme sahip onursal bir
evredir.
1969’dan sonra, ideolojik
birliğin ve ideolojik netliğin hız-
la sağlanmasıyla, merkezileş-
me ve kadrolaşma eşliğinde sü-
reç öncü bir partiyi doğurmuş,
mücadele stratejik öngörülerle
yürütülür hale gelmiştir. Bu ta-
rihsel kesit, gençlik-hareket di-
yalektiğinin nasıl kavranması
gerektiğine dair oldukça öğre-
ticidir.
Devrimci Gençlik
1975’TE DEV-GENÇ’Lİ OLMAK…
Devrimci Gençliği geleceğe
hazırlayanlar, ihtiyaç duydukla-
rı özsuyu, binyıllar öncesinden
aldılar. ‘68’de Yankee’ye kar-
şı dikilip, ‘69’da kurumlaştılar.
’70 Aralık’ında hem parti hem
cephe oldular. Kızıldere’deki
kesinti, daha büyük sıçramalar
içindi. Nitekim 1975’te Devrim-
ci Gençlik, daha büyük iddiala-
rın habercisi bir hareketin ismiy-
di; tohumun ağaca dönüşmekte
olduğunun müjdesiydi; yenilgi
psikolojisinden, eksik ve hatala-
rın sebebini yanlış yerde arama
çarpıklığına; ezber, tekrar ve
öykünmeden, bütünlüklü redde
kadar ortaya çıkan hemen her
yanlış yönelimin alternatifiydi;
hem eleştireldi hem de üretken
ve yolgöstericiydi.
Her süreçte olduğu gibi
1975’te de Devrimci Gençli-
ğin mücadelesi, baş çelişmenin
sınıflar mücadelesindeki yan-
sımaları bağlamında biçimlen-
miş, özerk demokratik üniversi-
te mücadelesi, faşizme karşı de-
mokrasi mücadelesinin bir par-
çası olarak hayata geçirilmiştir.
Demokrasinin gerçekte bir dev-
rim sorunu olması, genelde dev-
rimci harekete özelde Devrimci
Gençliğe ikili bir görev yükle-
miştir. Bir taraftan günün ihti-
yaçları temelinde demokratik
hak ve özgürlükler çerçevesini
zorlamak, diğer taraftan daha
uzun erimli bir perspektifle dev-
rimi gözeten bir mücadele hattı
izlemek, Devrimci Gençliğin bü-
tünlüklü duruşunu ifade etmiştir.
Yenilgi sonrası ortamın etkile-
rine, kavram ve kafa karışıklık-
larına rağmen 1975’te Devrim-
ci Gençlik, 1969’a oranla ide-
olojik birlik ve netlik açısından
daha ileri bir aşamayı, ufkunda
Devrimci Yol’un olduğu bir sü-
reci tarif eder. Bu bağlamda
1975’te Dev-Genç’li olmak,
Devrimci Yolculaşma bilinciyle
okullardan alanlara taşmaktır;
merkezi bir siyasal yapılanma
ufkuyla menzil büyütmektir.
Devrimci Gençlik ismiyle sü-
reci geleceğe taşıyanlar; Ma-
hir, Hüseyin, Ulaş’ın mirasını
kısa sürede bayraklaştırdılar;
1977’de hem yıldız hem yum-
ruk oldular. Halkın potansiyel
gücüne yolgöstericiliği kattılar.
O süreçte Devrimci Gençliği,
gençliğin dönemsel ihtiyaçların-
dan ibaret geçici bir yapılanma
olarak değerlendirip, potan-
siyel halde içerdiği Devrimci
Yol’u görememek nasıl özünü
inkar etmekse, bugün de bu
miras ve potansiyeli, mülkiyet
tartışmalarına konu etmek ve
tekelci bir zihniyetle sahiplen-
meye kalkmak, Devrimci Genç-
liğin dününü de, bugününü de
anlamamaktır.
Devrimci Gençlik, Türkiye
halklarının devrime, dolayısıyla
da alternatif bir sisteme doğru
yol alışında, ihtiyaç duyduğu
örgütsel olgunlaşmanın gerçek-
leşmesi bağlamında önemli bir
role sahiptir. Hem antiemper-
yalist hem antifaşisttir. İtirazı ve
alternatifi bir arada taşıyan, sis-
teme öykünmeyen, reformlarla
da yetinmeyen bir örgütlenme-
dir. Onun rekabete, didişmeye,
ben kavgalarına alet edilmesi,
mülkiyetçi anlayışla ele alınma-
sı, hiç mi hiç anlaşılmadığının
göstergesidir.
GÜNÜMÜZDE DEV-GENÇ’Lİ
OLMAK…
Devrimci Gençlik, alternatif
toplum örgütlenmesinin gençlik
zeminindeki ifadesidir. Okulda
da sokakta da, müfredatta da
hayatta da geleceği örgütleye-
bilmek, itiraza üretimi ekleye-
bilmektir; sistemden fikri ve fiili
kopuşa giden yolda özne ola-
bilmektir.
Devrimci Yol nasıl ki
Marksizm’in Türkiye özgülünde
güncellenmesi ve Türkiye’nin
Marksizm’ini oluşturmaksa,
28
Orta Sayfa
dünü bugüne taşıyıp anda ye-
niden üretmekse; bugün de
Devrimci Yolcu olmak, Devrimci
Gençlik dahil dünün tüm değer-
lerini teorik ve pratik üretimleri-
ni bugüne taşımak ve güncelle-
mektir.
Devrimci Gençlik, Devrimci
Hareket’ten bağımsız, soyut,
kendi halinde bir olgu olmadığı
için, Türkiye devrimine özgü te-
mel tespitlerde de, alana özgü
üretimlerde de bir güncelleme-
yi, parça-bütün ilişkisi içinde bir
değerlendirmeyi gerektiriyor.
Devrimci Gençlik bugün, fikri
duruşuyla aydınlatıcı ve yolgös-
terici olabilmeli, eleştirel duru-
şuyla Sokrates gibi sistemi her
noktada rahatsız eden bir “at
sineği” işlevi görebilmeli, fiili
duruşuyla alternatif ölçüleri ya-
şamına ve eylemine taşıyabilen
bir örgütsel özne haline gelebil-
melidir.
Bugün Dev-Genç’li olmak,
‘68’i de ‘78’i de doğru oku-
yup, ânda güncelleyebilmektir.
Dikkat edilirse, bir dönem
‘68 adına yapılanlar, bugün
kimi kesimlerce ’78 adına yapı-
lıyor. Koca bir süreç, nostaljiye,
dayanışma kurumlarına veya
kişisel ihtiyaç gidermekten öte
anlamı olmayan anı devşirme
yazınına indirgeniyor. Süreçler,
bugüne taşınabilecek nitelikle-
riyle veya buna hizmet edecek
değerlendirmeler eşliğinde de-
ğil, öznellik ağırlıklı bir tarih
aktarımı şeklinde ele alınıyor.
Halbuki aynı süreçlerin, büyü-
me ve yükselme dönemleri gibi
tıkanma, dağılma veya farklı
rotalara evrilme dönemleri de
vardır. Bugün örnek alınacak
ve güncellenecekse, bunlar da
bilinmelidir.
1968’de antiemperyalizm ek-
senli olarak başlayan ve Fran-
sa, Almanya gibi ülkelere dev-
rimsel sarsıntılar geçirten süreç,
bir süre sonra sadece tüketimin
protesto edildiği zeminlere
Devrimci Gençlik
veya magazinleştirilmiş araç
ve yöntemlere dek daralınca,
yönlendirilmesi de sistem içine
hapsedilerek söndürülmesi de
kolay oldu. Sonradan geleceğe
dönük olarak taşınması gereken
nitelikleri veya çıkarılması gere-
ken dersler, magazinleştirilmiş
veya kişiselleştirilmiş sonuçların
gölgesinde kaldı.
1978’de antifaşizm eksen-
li olarak yükselen mücadele
1979-80’de tarihinin hiçbir dö-
neminde görülmemiş bir zirve
ve ivme yakaladı. Özellikle
Devrimci Gençlik’ten Devrimci
Yol’a evrilen ve “Türkiye’nin
Marksizmi”ne karşılık düşen ni-
teliğiyle, ezberle veya tekrarla
malul olmayan bir yeniden üre-
timin gerçekleşmesi, burjuva sis-
temin hemen her alanda alter-
natifini yaratıp halkla paylaşan
dinamik bir yapı ortaya çıkardı.
Süreç, aynı zamanda nitelik ve
nicelik sorunlarının aşılabilece-
ğini, bunun için sistem içi kanal-
lara yönelmeye ihtiyaç olmadı-
ğını gösterdi.
12 Eylül Faşist Darbesi’ne
karşı geliştirilen direnişin sürekli
kılınamaması, yaşanan kesin-
tiler, vb özellikle o üretimlerin
geleceğe doğru biçimde taşın-
masını güçleştirdi. Ancak buna
rağmen, alınan fiziki yenilgiyi,
1975-80 sürecinin yanlışlığına
kanıt olarak görmek, bilimsel
olmayan kolaycı bir yaklaşım
olur.
Bu türden süreçlerin bir süre
sonra farklı iradeler, değerlen-
dirmeler, vb doğurması nor-
maldir. Rekabet veya mülkiyet
kültürüyle hareket edilmediği
sürece, bunun önemli sorunlara
sebep olması da beklenmeme-
lidir. Devrimci Gençliğe düşen
görev, bir miras kavgası gütmek
değil, söz konusu değerlerin
yeniden üretiminin/güncellen-
mesinin adresi/zemini olmaktır.
Bilinir ki eğer ideolojik-poli-
tik olarak bir sapmaya uğran-
mamışsa, geriye dönüp bakıl-
dığında, vaktinde görülmemiş
olanları görebilmek dolayısıyla
da aşılmış süreçlere dair daha
sağlıklı değerlendirmeler yap-
mak mümkün hale gelir. Bu
bağlamda bizlerin ‘68’den de
‘78’den de öğreneceği çok
şey vardır. O süreçleri, içerdiği
şifrelerle bugün daha net de-
ğerlendirmek mümkündür. Az
imkanla çok şey yapan, imkan-
sızı isteyen ve fiziki yenilgilere
rağmen neredeyse kesintisiz
bir mücadeleye birikimlerini ve
değerlerini aktaran ‘68; imkan
çoğaltarak büyüyen ve antiem-
peryalizme antifaşizmi ekleyen,
devrim ufuklu niteliğiyle ‘78,
bugüne doğru taşınabildiğinde
güne yanıt olabilecek hemen
her üretim için muazzam bir
kaynaktır; zengin ve bütünlüklü
bir zemindir.
Bugün derinleşen yeni sömür-
gecilik ilişkileri ve keskinleşen
sınıflar mücadelesine paralel
olarak, gençliğin sorunları da
büyümüş, yükü ve sorumlu-
lukları artmıştır. Artık kültürel
bağlamda da iktisadi ve siyasi
bağlamda da emperyalizm var-
lığını doğrudan hissettirmekte,
hemen her alanda, kazanılmış
hakların da gaspını içeren top-
yekun bir saldırı hali rutinleşe-
rek sistemleşmektedir.
Bunun okuldaki karşılığı,
üniversitenin ticarethane, öğ-
rencinin müşteri olması; bu du-
ruma itiraz etmemesi için de,
öğrenciden öğretim görevlisine
kadar herkesin sindirilmesi, kö-
leliğe razı hale getirilmesidir.
Bu amaçla, bir taraftan özel
üniversiteler yaygınlaştırılırken,
diğer taraftan özel güvenlikten
polise, yönetmelikten yasalara
kadar hemen her araç faşizmin
güncel ihtiyaçlarına göre biçim-
lendirilmektedir.
Deyim yerindeyse F tipi, bir
hapishane modeli olmaktan
çıkmış dışarıyı da kapsayan bir
29
Orta Sayfa
rejime dönüşmüştür. Bu rejim-
de okuldan atılmak dahil çe-
şitli cezalara çarptırılmak için,
özel yetkili mahkemeye ihtiyaç
kalmadan özel yetkili rektör,
dekan, güvenlik, vb yeterli ol-
maktadır. Bir yanıyla öğrenci
kitlesini mücadele zemininden
dolayısıyla da devrimcilerden
uzaklaştırabilecek gibi görünen
mevcut abluka, doğru anlatı-
labildiğinde, öğrenci kitlesine
doğru araç ve yöntemlerle gidi-
lebildiğinde, en sıradan hakları
için dahi mücadeleden başka
yol kalmadığı anlatılabildiğin-
de, süreci ters çevirme şansı do-
ğacak, abluka kısa sürede da-
ğılmasa da güçlü bir karşı duruş
geliştirmek mümkün olacaktır.
Daha önce yaptığımız, “Dün-
den Bugüne Devrimci Gençlik”
değerlendirmesinde “İdeolojik
mücadele, 1974 sonrasında da
devam etti. Başkaları, soyut bir
tartışma konusuymuş gibi he-
nüz kadro yeterliliği oluşmamış-
ken temel mücadele biçiminden
söz ediyor, Devrimci Gençlik
ise temel siyasi görev tanımı ya-
parak, örgütsel yeterliliğe ulaş-
ma koşulunu öne çıkarıyordu.”
demiştik. Temel siyasi görev
saptaması ile ne kastedildiği
anlaşılmadan, Devrimci Yol’la
taçlanacak olan o sürecin, dog-
matizmden, tekrar veya şablon-
culuktan uzak nasıl bir yaratıcı-
lık üzerine oturduğunu anlamak
zordur. Bu bir yanıyla da kad-
rolaşma ihtiyacına yapılmış bir
vurgudur. Ancak kadrolaşmayı
da “nasıl bir kadro?” sorusu,
bu soruyu da “nasıl bir müca-
dele anlayışı ve çalışma tarzı?”
soruları önceler. Bu sorular an-
laşılmadan iş yapılıyor, üzerin-
den atlanıyor veya yok sayılı-
yorsa; mücadelenin ihtiyaçları,
sübjektif ihtiyaçlarla ikame edi-
liyor veya ezberlenmiş/alışılmış
olanlar ihtiyaç olanın yerine ko-
nuluyor demektir.
Halbuki, temel siyasi görev,
Devrimci Gençlik Orta Sayfa

örgütsel yeterliliğe ulaşma ko-
şulunu öne çıkarıyorsa; böyle
bir yeterlilik de “yeni insan”
tanımını ihtiyaca göre yapmayı,
sistemin tekçi, bireyci, dayatma-
cı niteliklerinin tersine çoğalan
ve çoğaltan kolektif kimliklerin
komünal yaşamı hayatın her
anına taşıyabilen yaratıcı etkin-
liğini yaygınlaştırmayı gerektiri-
yor. Bu, aynı zamanda CHE’de
somutlanan, Devrimci Yol’da
yeniden üretilerek somut koşul-
lardaki tanım ve gereklilikleri
güncellenen “yeni insan”a ulaş-
ma mücadelesidir. Böyle bir
tanımın gerektirdiği nitelikler,
bırakalım sisteme öykünmeyi
veya ben eksenli hareket etme-
yi, her sabah yeniden doğarca-
sına sistemle sürekli bir mücade-
le halini gerektiriyor.
Gençliğin BİZ tanımının, sis-
teme alternatif komünal bir ya-
şamın veya yolsuzluk ve rüşvet
düzeninin antitezini, daha önce
olduğu gibi bugün de Devrim-
ci Gençlik yazacaktır. Devrimci
Gençlik; ismiyle, deneyim ve
birikimiyle yaklaşık 45 yıllıktır.
Ama içeriğiyle, değerlendirme-
leri ve görev tanımıyla kendini
yeniden üretmektedir. Bu bağ-
lamda, diyalektik algılayışın
hem temsilcisi hem taşıyıcısıdır.
Devrimci Gençlik, bu pers-
pektifle, öncelikli sorunu diplo-
ma almak olan öğrenciden, en
ileri beklentilere sahip olanına
kadar her öğrenciye hitap et-
meli; umudu, ufku ve güven-
cesi haline gelmelidir. Taşınan
kimlik, aklın da duyguların da
ifadesi olabilmeli, aşk eyleme,
eylem de aşka içerilerek, en bi-
reysel meselelerde bile BİZ olu-
nabilmelidir.

Er Meydanı
Er meydanı ;
Alanlar , okullar, fabrikalar
Er meydanı bu
İki sınıfın savaş alanı
Aydınlık ve karanlığın..

Nice yiğitler düştü,

Bardaktan boşanırcasına aktı cansuyumuz
Gökyüzü kimbilir kaç kez ağladı.
Namlular patladı
Gece yarıları
Yırtmak için
Sessiz karanlığı..

Kardeşce yaşam düşlüyoruz

Sınıfların karanlığın kalmadığı
Geceleri ayın,
Daha bir güzel parladığı
Sevginin hüküm sürdüğü
Bir ülke.
Canların yanmadığı
Kardeşce bir yaşam düşlüyoruz..

Bu yüzden andlar içiyoruz,

Düşen bir tek arkadaşımızı dahi
Unutmadık
Sevda ile biledik,
Yüreklerimizi, bileklerimizi, bilinçlerimizi
En haşin yollardan gidiyoruz
Yalın ayak
Hesap sormaya…..

30
Faşizm Kan ve İrin Kokan Bir Suç Rejimidir
Devrimcilere ve Halka Kalkan Elleri Kıracağız!
S ınıflar mücadelesinin, dev-
let biçimleri üzerinde etkili
olduğu; oligarşinin, kendisine
yönelen tehditlerin boyutuna
göre, egemenliğini sürdürme
biçiminde değişikliğe gittiği bir
gerçektir. Ancak bu durum ne
genel anlamda burjuva devlet
biçimlerinin ne de özelde faşiz-
min yapısındaki çirkinliği örtme-
ye yetmez.
Zira dün olduğu gibi bugün
de egemenlerin her tür aracı
kullanarak uygulamaya koy-
duğu projeler, faşizmin niteli-
ğini örtmeye yetmiyor. Ne de-
mokratikleşme söylemleri ne
de sınır tanımayan manipülatif
atraksiyonlar, hafızaların yeni-
den ve yeniden tazelenmesini
önleyemiyor.
Geçtiğimiz günlerde 100. Yıl
halkı ve ODTÜ öğrencileri ta-
rafından ODTÜ’ye yönelik sal-
dırılara karşı yapılan yürüyüşe
oligarşinin polisi tarafından sal-
dırıda bulunulmuş ve Öğrenci
Kolektifleri üyesi bir öğrenci dö-
vülerek ateşe atılmıştır.
Bugün ise Ankara’da görülen
Ethem Sarısülük’ün duruşması-
na polis tarafından gaz bom-
balarıyla saldırılmış ve birçok
eylemci polis tarafından yara-
lanmıştır. Sanık olması gereken
faşist katil Ahmet Şahbaz isimli
polisin yeni görevler verilerek
ödüllendirilmesi ve avukatların
tutuklama taleplerinin mahke-
me tarafından reddedilmesinin
ise Başbakan’ın “Polisimizi ye-
dirtmeyiz” talimatının uygulan-
masından başka bir şey olmadı-
ğı net biçimde görülmüştür.
Bir yandan diri diri insan yak-
ma teşebbüsleri sürerken, bir
yandan da adeta akıllarla alay
edilecek biçimde tezgâhlanan
“adalet” senaryoları uygulan-
maya devam etmektedir.
Biz bu görüntülere yabancı
değiliz!
Austhwitch’ten, Madımak’a,
Reichstag’dan, Gezi Direnişi’ne
dönük saldırılara kadar yaşa-
nanlar faşizmin gerçek yüzü-
dür.
Zaman ve mekan değişse de
onun niteliği hep aynıdır.
FAŞİZME KARŞI GÖREV BAŞINA
Faşizm çirkinliktir, zulümdür,
katliamdır, şiddettir…
Bu nedenle faşizmin halka
saldırıp her türlü vahşeti gerçek-
leştirmek için bahaneye ihtiyacı
yoktur. Zira faşizm, saldırganlık
için kendi bahanelerini de ya-
ratma özelliğine sahip bir rejim
olarak varlık gösterir. Bu baha-
neler kimi zaman taş atmayla,
kimi zaman da yüze sarılan bir
bez parçasıyla yaratılmaya ça-
lışılır. Savcılara verilen talimat-
larla oluşturulan iddianamele-
rin trajikomik yanları da buna
bağlıdır.
Bilinir ki, kâr hırsının uyarıldı-
ğı kapitalist sistemlerde ve  di-
reniş dinamiğinin uyarıldığı
yerlerde her zaman bir karşı
karşıya geliş söz konusu olur.
Burada vazgeçmesi gereken,
haksız olan taraftır. Kaynağını
var olan sistemden alan baskı,
belirli oranlarda kabullenilerek
durdurulabilecek türden değil-
dir. Çünkü kapitalizmin varlık
nedeni budur. Hatta engelsizlik
onu daha çok kamçılar ve freni
patlamış bir araç gibi, hızını art-
tırarak yol alır.
31
Tam da bu nedenle ezilenle-
rin direnmekten ve faşizme kar-
şı anladığı dilden konuşmaktan
başka şansı yoktur. Bu durum
tarihsel bir olgudur ve sınıflar
mücadelesinin doğruladığı bir
duruştur. Dolayısıyla faşizm
koşullarında örgütlenmek ve
mücadelenin sürekliliğini sağ-
lamak durumunda olan devrim-
ciler olağanüstülüklerin “ola-
ğan” sayıldığı bir rejimle karşı
karşıya olduklarını bilerek bir
duruş sergilemelidirler. Bu ne-
denle taşları oyunun kurallarını
dikkate alacak biçimde dizmeli
ve mücadelenin ivmesini buna
göre artırma yoluna gitmelidir-
ler.
Faşizmi tanımak, sınıfsal ola-
rak doğru yere oturtmak, doğ-
ru tavır almayı da mümkün kı-
lar. Devrimciler için sorun her
zaman destansı direnişler gra-
fiğini yakalamak değil, doğru
devrimci tutumu almaktır. Yakı-
lan, katledilen yoldaşlarımızın,
hastanelerde yaşam savaşı ve-
ren kardeşlerimizin, zindanlar-
da bedel ödeyenlerimizin he-
sabını sormanın, dahası halka
kalkan elleri durdurmanın tek
yolu budur.
Haziran Direnişi bu duru-
şun en önemli pratiği olurken,
toplumsal mücadelenin araç ve
yöntemlerinde sanıldığından da
öte bir yaratıcılığa sahip olun-
duğunu yeterince göstermiştir.
HALKA UZANAN ELLERİ
KIRACAĞIZ!
KAHROLSUN FAŞİZM!
28 EKİM 2013
Mücadele Tarihimizden
Necdet Erdoğan Bozkurt
N ecdet Erdoğan Bozkurt,
Köy Enstitüsü mezunu sağ-
lıkçı bir babanın ve sağlıkçı bir
annenin ikinci oğlu olarak, 2
mart 1954 günü Kars’ın Sarıka-
mış ilçesinde doğdu.
1974 yılı Ekim ayında, okumak
için Kars’tan ayrılır.1974-1975
eğitim ve öğretim yılında, bu-
günkü adı Gazi Üniversitesi Eği-
tim Fakültesi olan Yüksek Teknik
Öğretmen Okulu’na kaydolur.
Necdet Erdoğan Bozkurt çok
yönlü bir kişiliktir, edebiyatla
ilgilenir ve o çocukluk hayali
olan kemanını alır, eğitimine
başlar. Hayata baktığı estetik
bakış açısını kemanına yansı-
tır ve o çok sevdiği yaşamına
kemanın o gergin tellerinden
dökülen nağmeleri katar. Okul
açılır ve okula gidip gelmeye
başlar bu sırada aralarında Ali
Başpınar’ın da olduğu devrim-
ci öğrencilerle tanışır. Devrimci
Gençlik çalışmalarında yer alır.
Okulda TEK-DER’in (Yüksek
Teknik Öğretmen Okulu Me-
zunları ve Öğrencileri Derneği)
kurulması için çalışmalara baş-
lanır. Necdet Erdoğan Bozkurt
bu çalışmada aktif bir şekilde
yer alır. Kurucu başkan okulda-
ki faşist saldırıda ağır yaralanır
ve okuldan bir süre uzak kalır.
Yapılan kongrede Necdet Erdo-
ğan Bozkurt TEK-DER başkanı
seçilir.
O dönem Gazi Üniversitesi
faşist işgal altındaydı. Okul içe-
risinde polis destekli faşistler te-
rör estiriyordu. Bu durumu pro-
testo eden çeşitli gruplar boykot
kararı alır ve okulu adeta faşist-
lere bırakır. Ancak Devrimci
Gençlik bu durumun boykot ile
çözülmeyeceğini ifade edip ve
her gün kavga etmek pahasına
okula girip çalışma yaparak
aşılacağı kararını alır. Eğitim
hakkımız engellenemez şiarıy-
la okula girilir. Bir süre faşistler
devrimcilere saldırır ancak çok
geçmeden Devrimci Gençlik ör-
gütlenir ve faşist işgal kırılır.
3 Ocak 1976 günü, bir faşis-
tin yaralanması bahane edile-
rek Necdet Erdoğan Bozkurt
tutuklanır. 8 ay Ankara Merkez
Kapalı Cezaevi’nde kalır. Bu
dönemi okuyarak geçirir. Ceza-
evinden çıktıktan sonra Devrim-
ci Gençlik merkez yürütme ku-
rulunda görev alır, Ankara Dev-
rimci Gençlik Derneği başkanı
olur. O sevgi dolu yüreğine kur-
şun dökülmüşçesine acılar için-
de kıvrandıran dost kurşunları-
na hedef olur ve yaralanır. Kısa
sürede iyileşir ve mücadeleye
kaldığı yerden devam eder.
1 Mayıs 1977’de Türkiye dev-
rimci hareket tarihine damgası-
nı vuracak Devrimci Yol kurulur.
Necdet Erdoğan Bozkurt da
Devrimci Yol içerisinde faaliyet-
lerini sürdürür, mahalle çalışma-
32
ları yürütür. Bir süre sonra çalış-
ma yapmak için İskenderun’a
gönderilir. 20 Aralık1979 günü
Maraş katliamını protesto mitin-
gi örgütlenir ve bu çalışmalar
sırasında gözaltına alınır. 26
Aralık’ta kaymakamlık binasın-
da işkence tezgâhına yatırılır.
31 Aralık günü kaçarken vurul-
duğu iddia edilerek işkencede
kalbinden vurularak katledilir.
Katil polis olayı örtbas etmeye
çalışır, ancak iki gün sonra ka-
çarken vurulduğu yalanını uy-
durur.
NECDET’İN KATLEDİLMESİ TÜM
YURTTA PROTESTO EDİLDİ
3 Ocak günü halkın Necdet’in
cenazesini almak üzere Dev-
let Hastanesi’ne gelişini gören
polis ve jandarma tüm yolları
keser. Gördüğü her kalabalı-
ğa saldıran polis ve jandarma
300’e yakın kişiyi gözaltına
alır. Tankların ve zırhlı kariyer-
lerin desteğinde ilerici bildiği
her yeri işgal etmeye çalışan
jandarma karşısında devrimci-
ler mahallelere çekilir.
Kaymakamlık cenaze töreni
için yeniden şehir merkezine
yürünmesini engellemek için
cenazeyi kaçırarak gömdürür.
Bunun duyulması üzerine dev-
rimciler ve halk Gültepe ma-
hallesinden yürüyüşe geçer.
Kavşaklara barikatlar kurarak
ilerleyen yürüyüş kolu Yıldırım-
tepe mahallesine, oradan da
Esentepe’ye geçer. Halkın Kur-
tuluşu ve Halkın Birliği’nin de
son anda katıldığı 1000 kişilik
kortej Esentepe’de devrim andı
içtikten sonra Gültepe’ye geri
döner. Jandarma ve polis ise
tanklarla kanal üzerindeki köp-
Devrimci Gençlik Mücadele Tarihimizden

rüyü tutarak şehir merkezine

inilmesini engellemekten başka
bir şey yapamaz. 1 saate yakın
süren mitingin dağılmasından
sonra polisin Gültepe mahalle-
sini aramak istemesi üzerine çı-
kan çatışmada polis yaralılarını
sırtlayıp kaçmak zorunda kalır.
Bunun üzerine jandarma tank-
larla saldırıya geçer. Tankların
gecekondu aralarına sıkışması
üzerine jandarma da püskürtü-
lür. 2 saat süren çatışma sonu-
cu jandarma ve polis mahalleyi
terk etmek zorunda kalır.
4 Ocak günü 8 ayrı yerde ya-
pılan korsan gösterilerde işken-
ceciler lanetlenir.
İskenderun dışında da
tüm yurtta çeşitli gösterilerle
Necdet’in katledilmesi protesto
edilir.
İsyan bayrağımız gibi
döğüştün 
Her gün en önde, ön safta 
Vuruldun kavgada dağ gibi
düştün 
Zelzelen duyuldu dört bir
tarafta

Bardak Değil Göl Olalım

Y aşlı Hintli usta çırağının

sürekli her şeyden şikayet
etmesinden bıkmıştı. Bir gün
çırağını tuz almaya gönderdi.
Yaşamındaki her şeyden mut-
suz olan çırak döndüğünde,
yaşlı usta ona, bir avuç tuzu
bir bardak suya atıp içmesini
söyledi.
Çırak yaşlı adamın söylediğini
yaptı ama, içer içmez ağzında-
kileri tükürmeye başladı.
-“Tadı nasıl?” diye soran yaş-
lı adama öfkeyle “acı” diye
cevap verdi. Usta gülümse-
yerek çırağını kolundan tuttu
ve dışarı çıkardı. Sessizce az
ilerdeki gölün kıyısına götürüp,
çırağına bu kez bir avuç tuzu
göle atıp, gölden su içmesini
söyledi. Söyleneni yapan çırak
ağzının kenarından akan suyu
koluyla silerken yaşlı adam
aynı soruyu sordu:
-“Tadı nasıl?”
-“Ferahlatıcı”, diye cevap verdi
genç çırak .
-“Tuzun tadını aldın mı?” diye
sordu yaşlı adam .
-“Hayır.” dedi çırağı.
Bunun üzerine yaşlı adam su-
yun yanına diz çökmüş olan
çırağının yanına oturdu ve şöy-
le dedi:
-“Yaşamdaki ıstıraplar tuz gibi-
dir, ne azdır, ne de çok..Istıra-
bın miktarı hep aynıdır. Ancak
bir ıstırabın acılığı, neyin içinde
konulduğuna bağlıdır. Istırabın
olduğunda gereken tek şey,
ıstırap veren şeyle ilgili hislerini
genişletmektir. Onun için sen
artık bardak olmayı bırak, göl
olmaya çalış...”

33
Gezi’yi Toplumsal Bir Şarkıya Dönüştürmek*
Gezi aynı zamanda, ezgilerin ve acıların ortaklaşmasını sağlayan bir kültür kardeşliğidir;
tekçiliğin ve tekelciliğin antitezidir; faşizmin panzehiri ve geleceği kazanmanın
güzergahıdır…
S anat bir düşündürme etkin-
liğidir; yaratmanın sınırları-
nı zorlar. Koşullarını değiştir-
me amacında olan insan için
hayalgücü ve yaratıcılık çok
önemlidir. İşte sanat insanda
bu özelliklerin gelişmesine yar-
dımcı olur. Olgularla kurulan
estetik bağlar yaşama bakışı in-
celtirken aynı zamanda zengin-
leştirir. Kişi, gerçekliğe estetik
penceresinden baktığı oranda
güzeli çirkinden ayırmakla kal-
maz; doğruyu yanlıştan ayır-
mada gerekli olan “ölçekte
isabet”i de geliştirir. Kuramsal
analizlerin ve teorik varsayım-
ların gelecek kurgusu için yet-
mediği durumlarda sanat, bir
canlandırma ve hatta uygula-
ma alanı olarak imdada yetişir.
Azla yetinmek, varolanı ka-
bullenmek, verilene rıza gös-
terme kanaatkarlığı; yaşamı,
ufuk zenginliği ve kavrayış de-
rinliği içinde karşılama şansın-
dan yoksun bırakır. Van Gogh
gibi “Dünya tamamlanmamış
bir taslaktır.”  dendiğinde, o
taslağı tamamlama ve giderek
taslak olmaktan çıkarma etkinli-
ğinin öznesi olabilme yolunda,
en önemli adım atılmış demek-
tir.
Yaşam karşısında sorularını
doğru sormayanlar doğru ya-
nıtlar vermekte güçlük çeker.  dir. Bu sanat aynı zamanda en
Kapitalizm koşullarında doğru-
ya götürecek sorular sormak,
sistemi sorgulamaktır. Yaşam
bir mücadele, mücadele de
“Mücadele bir çember gibidir,
her noktasında başlar ama asla
bitmez…” (Marcos) sözünde-
ki gibi algılandığında, hayatın
bizzat kendisi bir yaratma ve iti-
raz alanı haline gelir. Mülkiyet-
çi sisteme dair olan mesailer,
ücretler, çıkar ve kâr ilişkileri
devredışı olur.
Bugün artık sistem, bilimin im-
kanları dahil, birikim ve tecrü-
belerini öylesine bütünleştirmiş
ki, dünyanın herhangi bir köşe-
sindeki itiraz, anında sermaye
kökenli bir sorgulamayla kar-
şılanmakta ve mümkünse boşa
düşürme, değilse ezme yöntem-
leri el birliği ile aranmaktadır.
Onların yaratıcılığı, insanı
gemlemek, yaratıcılığını öldür-
mek ve direncini kırmak içindir.
Bizim yaratıcılığımız, insanın uf-
kunu, dolayısıyla yaratıcı etkin-
liğini büyütmek içindir. Onlar
AVM yapar, hapishane yapar;
biz, görünmez bariyerleri, per-
de ve parmaklıkları yok etme-
nin derdine düşeriz, mülkiyetsiz
ilişkiler için mücadele ederiz.
Kapitalizmde ölümün türlü
biçimleri vardır. Kimi 20’sinde
ölüp 80’inde gömülür; kimi ya-
şayan ölüdür; kimi de ölü umut-
larla ruhen ölü, fiziken vardır.
Bu bağlamda tüm itiraz ve ya-
ratıcılıkları öldüren kapitalizmin
panzehiri, Malraux’nun, “Ölü-
me karşı tek yanıt sanattır.” sö-
zünde gizlidir. Bertolt Brecht’in
“Gerçekçi sanat, savaşçı sanat-
tır.” sözü bir sistem tahlili gibi-
karanlık anda bile şarkı söyle-
yebilme yöntem ve kapasite-
sidir. Yani yaşamı politik olan-
dan, politik olanı yaşamdan
ayırmadan yol alabilme kabili-
yetidir. Bu diyalektik, Brecht’in,
“-Karanlık dönemlerde peki,/
Şarkı da söylenecek mi?/ -El-
bette şarkılar da söylenecek/
34
Mehmet Yeşiltepe
Belgeleyen karanlık dönemle-
ri.” sözlerinde içerilmiş halde
vardır.
Sanat bize yaşamın tüm an-
larında gereklidir. Karanlıkta
önümüzü görmek, sıkıştığımızda
çözüm üretmek, F tipinde du-
varlar ötesiyle ilişkilenebilmek
için sanat, insana gerekli olan
yöntemsel bir dosttur. Bir tutsak,
Goethe’nin, “Dünyadan kurtul-
manın sanattan daha iyi bir yolu
yoktur... ama insan dünyayla
en sağlam bağı da sanat aracı-
lığıyla kurar” sözlerindeki diya-
lektiği kavrarcasına, yaratıcılığı
silaha çevirip direnebildiğinde,
yenilgiye uğratamayacağı hiç-
bir hapishane yoktur.
Öğretilmiş çaresizliklerle ku-
şatılmış olan insan, ayrılık, sa-
vaş, yenilgi, vb. hallerde ya yı-
kıma ya da teslimiyete yönlen-
dirilir. Gerçekte ise, zor anların
insanda gizli kalmış potansiyel-
leri açığa çıkarma ve daha bü-
yük üretimlere yöneltme özelli-
ği vardır. Direniş günlerindeki
bestelerin derinliği, aşkların
anlam ve kalitesi buradan ge-
lir. Temmuz Devrimi sırasında
Fransa’da yaşayan Berlioz’u,
Shakespeare’in Hamlet adlı
oyunundan Harriet Smithson’un
(oyundaki Ophelia’nın) aş-
kına ve oradan da Fantastik
Senfoni’yi bestelemeye götüren
süreç, bu türden, zorun insanı
yıldırmadığı ve daha büyük üre-
timlere yönelttiği bir süreçtir.
Albert Camus’un “Asi”yi,
“Hayır diyen insan” olarak ta-
nımlaması ile Mayakovski’nin,
“Sanat dünyayı yansıtan bir
ayna değildir, dünyayı biçim-
lendireceğiniz bir çekiçtir” ara-
Devrimci Gençlik Kültür-Sanat

sında doğrudan bir bağ vardır.
Diğer bir ifadeyle sanat, ege-
men olana itirazın geleceği bi-
çimlendirici yaratıcılıkla birleşti-
rilmesidir.
Özgürlüğün veya mutlulu-
ğun göreliliği,  etkili bir söz
olmaktan çıkarılıp doğru kav-
randığında, her koşulda özgür
soluklar almak ve her koşulda
mutlulukla gülümsemek olanak-
lı hale gelir. Bu aynı zamanda
“devrim bugünün işidir, yarına
bırakılmamalıdır” sözünü so-
mutlamak, düşsel olanı gerçek
kılabilmektir.
Eğer yöntemsel olarak sis-
teme öykünüp kendimizi kan-
dırmayacaksak, yaşamı dev-
rim algısıyla karşılamak dışın-
da bir yolumuz yoktur. Paul
Gauguin’in, “Sanat ya çalıntıdır
ya da devrim” derken kast etti-
ği, tam da budur. Görünürde
bunun ortası da vardır, ancak
dikkatli bakıldığında görülecek-
tir ki, ya devrim eksik yapılmış
ya da içine “çalıntı” katılmıştır.
O halde işe, kendimizde dev-
rim yaparak, yani kendimizi
yeniden yaratarak başlayabi-
liriz. Bu türden bir eylemin ko-
layı, kaçak güreşmesi olmaz.
Bunun için, Schiller’in, “Sanat,
özgürlük tarafından emziril-
dikçe büyür.”  dediğini bilmek
veya Jean-Luis Joubert’in “Sa-
natçının dünyayı değiştirmek
için sözcüklerden, renklerden,
notalardan başka bir gücü yok-
tur.”  tespitinden haberdar ol-
mak yetmez. İnsanın hayatına
sanatı (yaratıcılığı) içerip onu
özgürlükle emzirebilmesi için,
kişiliğindeki en mikro “ben”leri
öldürmesi ve yönteminden sabır
damıtan bir tahammülle değer-
lerinde ısrar etmesi gerekiyor.
O zaman sahip olunan sözle-
rin, renk ve notaların sonsuz bir
şarkıya dönüştüğü görülecektir.
Acının acıya, dilin dile, eme-
ğin emeğe değdiği Gezi süreci,
böyle bir şarkı için gerekli olan
söz, renk ve notaya sahiptir. Bu
potansiyel doğru değerlendiril-
diğinde, kazanımları toplumsal
bir besteye çevirmek ve “1959
Küba’sının resmini yapar gibi”
milyonlar halinde hep bir ağız-
dan özgürlük şarkısını söylemek
imkânlı hale gelecektir.
*Birgün, Paza Eki

ANA ve Haziran’da Ölmek Zor Oyunu Şubat Ayı Programı

Maksim Gorki ANA
Önder Babat Politik Tiyatro Topluluğu, Maksim Gorki’nin romanından Bertolt Brecht’in tiyatroya uyarladığı
ANA’yı Şubat ayında da seyircisiyle buluşturuyor.
Ana’da okuma yazması olmayan bir ev kadını olan Palega Vlasova, oğluyla birlikte gün gün gelişen
ve kederini elleriyle çizen bir iradeye dönüşüyor. Bir halkın uyanışını simgeleyen Ana’yı izleyenler
sıradan insanın yaşamında beliren umudu görüyorlar. Sevginin, dostluğun, umudun esirgendiği günümüz
koşullarında “Ana” özlenen bu değerleri bizlere hatırlatan bir başyapıt. Ana’da somutlanan insan sevgisi
önceleri bir oğlum vardı şimdi binlerce diyen bir şekilde çoğalıyor.
İzlemediyseniz izlemenizi tavsiye ederiz.

Tarih: 22 Şubat 2014 Cumartesi Saat: 20:00

Yer: Aksaray Su Sahnesi (Pertevniyal Lisesi Arkası)

HAZİRAN’DA ÖLMEK ZOR

Önder Babat Politik Tiyatro Topluluğu’nun sahnelediği “Haziran’da Ölmek Zor” adlı 2 perdelik oyun,
Orhan Kemal ve Nazım Hikmet’in hapishane günlerinin ve anılarının anlatıldığı, Zeki Göker’in yazdığı,
Bilge Can Göker’in yönettiği, Adalılar müzik grubunun Nazım şarkılarını canlı seslendirdiği oyun muhteşem
bir görsel şölen. İzleyenler izlemeyenlere öneriyor.

Gösterimler
Tarih: 15 Şubat Cumartesi Saat:19:00
Yer: Şişli Kent Kültür Merkezi (Divriği Kültür Derneği ve ÖBKM ortak gösterim)

Tarih: 21 Şubat Cuma Saat:20:00

Yer: Ataköy Yunus Emre Kültür Merkezi

Tarih: 1 Mart Cumartesi Saat:20:00

Yer:Aksaray Su Sahnesi (Pertevniyal Lisesi Arkası)

35
Sanata Dair
Varlık olarak insanı doğada
farklı kılan asıl şey üretimdir.
Üretim, yani beynini ve diğer
uzuvlarını kullanarak kendini
ayakta tutma, yok olma tehli-
kesinden uzaklaştırma çabası
onun aynı zamanda sosyal bir
varlık olarak doğup gelişimini
sağlamıştır.
İnsanın sosyal varlığı onun
ortaya çıkışını, ayakta kalma
mücadelesini, alet kullanma ve
bunları geliştirme, cinsler ara-
sında işbölümüne gitme, topra-
ğı/madeni işleme, ihtiyacından
fazla ürün elde etme, mülk edin-
me, mülkiyeti koruma örgütlen-
mesini sağlama, mevcut üretim
ilişkileriyle çatışmaya girme
gibi çok yönlü ve çok karmaşık
bir süreci kapsar.
Sosyal bir varlık olarak insa-
nın kendi türünü ayakta tutma
direnci bir canlının içgüdülerin-
den yola çıkıldığında bile ko-
laylıkla açıklanıp anlamlandı-
rılabilecek bir faaliyettir. Mad-
di varlık ve üretim sürecinde
insanın kendini çok daha özel
kılan bir faaliyeti vardır ki, bu
da sanat dediğimiz yaratıcı et-
kinlikleridir. Burada insan zihni-
nin incelikli, görünmeyen soyut
yetileri farklı biçimlerde kendini
görünür kılar. Öyle ki maddi
üretim ve var olma mücadele-
sinin en başından beri insan.
zihinsel kapasitesini de sonraki
aşamaya oranla ilkel biçimde
kullanmaya başlar. Mağara yü-
zeylerine kazınan hayvan figür-
leri düşünme ve hayal kurmanın
bir ürünü olarak ortaya çıkar.
Buradaki amaç bir boş zaman
eğlencesi veya temelsizce ha-
yal kurmanın bir yansısı değil,
var olabilme çabası sürecinde
bir iletişim kurma ve yardımlaş-
ma mesajıdır. Gerektiğinde ya
vahşi bir hayvanın çevredeki
varlığına dikkat çekme, ya da
avlanılabilecek hayvanların ge-
çiş alanlarına imada bulunma
faaliyetidir.
İnsan var olma ve üretim sü-
recinde beynini de farklı bir
açıdan devreye sokmuştur.
Düşünme, hayal etme, yaratı.
Doğaya karşı üstünlük bir kez
ele geçirildikten sonra sosyal
ilişkilerin karmaşık -kaotik değil-
gelişimi içinde sanatsal faaliyet-
lerde çok yönlü gelişerek zihnin
ve düşünsel varlığı o denli ileri
boyutlara taşınacaktır.
Peki, başta insanın var olma,
ayakta kalma mücadelesine
hizmet eden insanın yaratıcı
faaliyeti olarak sanat sonraki
süreçte bu özelliğini yitirmiş mi-
dir? Diyalektik açıdan bakıldı-
ğında hiçbir şey yok ki insanın
maddi üretim ilişkilerinden ta-
mamen bağımsız olarak varlık
göstersin. Üretim fazlalığı, mülk
edinme, toplumsal sınıfların be-
lirginleşmesi, devlet aygıtının
mülk sisteminin korunması ve
geliştirilmesine yönelik orga-
nizasyonu hem maddi, hem
düşünsel üretimin alt-üst yapı
düzleminde karşılıklı birbirini
etkilediği bir süreçte olmuş ve
olagelmektedir. Sanatı yani
insanın çevresini kuşatan koşul-
landıran şeyleri, geleceğe dair
hayallerini duygu ve düşünce-
lerini imgesel yolla ve etkili bir
şekilde kullanarak yürüttüğü
faaliyeti üst yapı unsuru olarak
36
Vildan Deniz
görmekteyiz.
Buraya kadar söyledikleri-
mizden ancak ve ancak sanatın
anlamına ve var oluşuna ilişkin
genel bir anlam çıkarabiliriz.
Mademki sanat insanın maddi
üretiminden bağımsız değil, o
halde toplumsal ilişkiler içindeki
yerinde de sınıf çelişkilerinden
bağımsız ele alınamaz. Ta ba-
şından beri yani ilk toplumsal iş
bölümü olan cinsiyete dayalı iş
bölümü, bunu takip eden tarım
ve hayvancılık işlerine dayalı
işbölümü aynı zamanda sanat-
sal etkinliğinden farklı cinsler
arasında, farklı üretim faaliye-
ti alanlarında o üretime özgün
biçim kazanmıştır. Aynı farklılık
üretimin sınıfsal boyutta ilerle-
yip devam etmesinde de kendi-
ni iyicene belli etmiştir.
Bilgi Edinme ve Üretici Güçlerin
Gelişmesindeki Rolüyle Sanat
Dış dünya tıpkı kendi maddi
gerçekliğimiz gibi bilincimiz-
den, tinsel yanımızdan bağım-
sız olarak vardır. Sanat dış
gerçekliğimizin duyularımız ta-
rafından algılanmasıyla ortaya
çıkar. Ancak maddi gerçekliği
salt tanımlamaya, varlığını ko-
numlandırmaya yönelik algı,
olsa olsa basit bir bilgi ve bilinç
oluşumu sağlar. Ortada bilgi ve
bilinç vardır ancak henüz este-
tik (güzel duyu) bir unsur ola-
rak sanat yoktur.
Estetik ancak dış dünya ger-
çekliği karşısında insanın dü-
şünsel, duygusal etkileşimi,
gerçeklik algısını eğip-bükmesi
yoğurması ve imgesel boyutta
Devrimci Gençlik
değerlendirmesiyle ortaya çı-
kacaktır. Sanatı bilgiden, salt
gerçeklikten farklı kılan şey de
budur. Dışımızdaki şeylerin
algılanmasıyla oluşan salt ger-
çeklikten kopartarak aldığımız
bilgi sanat olmadığı gibi, sa-
natın kendisinin de tamamen
bilginin dışında, bilgi olmayan,
bilgi içermeyen ya da bilgiden
yoksun şey olarak yorumlaya-
mayız. “Her sanat yapıtı, var-
lık hakkında bir yorumdur; her
sanat yapıtı, kendine özgü kav-
ranmış, yorumlanmış bir ger-
çekliği, bir bilgi objesini somut-
laştırır” İsmail Tunalı, Marksist
Estetik 2.basım sf.38)
Eğer sanat ürünleri bilgiden
tamamen yoksun olsaydı, üre-
tici güçlerin gelişiminde de hiç-
bir işlevi ve etkisi olmayacak;
mevcut sömürü sistemine karşı
direnen, onu aşmaya çalışan
toplumsal sınıfların mücadele-
sinde sanatın da hiçbir etkisi
olmayacaktı. Oysa ki sanat bil-
giyi de içerdiği, bilgi edinmeyi
eğlenceli ve zevkli hale getir-
diği, mükemmeli yakalamada
insanın coşkusunu arttırdığı için
sınıfların ilerlemesinde önemli
bir yere sahip olmuştur. Tıpkı fe-
odalizmin karanlığına karşı ay-
dınlanma ve özgür düşüncenin
gelişimine Rönesans temelinde
sarılan yeni sınıf burjuvazi gibi,
günümüzde de toplumun genel
olarak sömürüden kurtarılması-
nı sağlayacak olan proletarya-
nın sanatı ve sanatçıyı paranın
hükümranlığından, meta olma
özelliğinden ortadan kaldırma-
yı hedeflediği gibi.
Düşünsel ve duygusal yo-
ğunluğun imgesel yansısı olan
sanat (edebiyat, resim, yontu,
müzik, gösteri sanatları vs.) in-
sanın aynı şekilde duygusal ve
düşünsel etkilenmesini sağlar.
Bunun için özellikle egemen
olan sınıflar sanatçıyı ve sanat
ürünlerini kendi haline bırakma-
yıp, onu egemen düzeninin be-
kası için bir propaganda mal-
zemesine dönüştürmeye çalışır.
İlk başta insanın doğaya karşı
üstünlük sağlama çabasına ara-
cılık eden, insanın doğaya karşı
güçlü bir iletişim ve örgütlenme
bağı oluşmasına etki eden sa-
natın işlevi sosyal yaşamında
eşitsizlikler, haksızlıklar ve bas-
kı altında olan insanın mevcut
durumdan kurtulması mücade-
lesinin yanına geçmiştir. İnsanın
toplumsal ve tarihsel varlığın-
dan bağımsız olmayan sanat,
insanın insanı sömürmesini artık
dert edinmiştir. Köleci baskıyı,
esareti, diktatöryel yönetimle-
re karşı demokrasiyi, savaşları,
savaşın insan emeğine dayalı
uygarlığı yıkımını, işkenceleri,
katliamları dert edinmiştir. İnsa-
nın dertleri çoğaldıkça sanat bu
karmaşık, çelişkili sancılar için-
de daha da kıvranarak, insanın
en iyi, en güzel, en adil olanına
erişme mücadelesinde insanın
önüne geçmişe ve günümüze
göre mükemmelleşmenin esteti-
ğini koyar.
Günümüzde egemen kapita-
list sınıflar sanatın iyiyi güzeli
bulma sancısını kendi çıkarla-
rı açısından törpüleme gereği
duyarlar. Öncelikle ideolojik
olarak sanatı insanın üretimden
kopuk basit bir zevk nesnesi
37
Kültür-Sanat
derekesine indirgeyerek bunun
propagandasını yapar. Sanat
ve insanın başından beri yarat-
tığı sanat ürünlerini alınıp satı-
lan metaya çevirir; Sermayenin
gücüyle sanat ve sanat yapıtla-
rının koruyucusu, dolayısıyla in-
sanlığın hizmetkârı olarak lanse
eder. Vakıflar kurar, sanatçıla-
rın özgürlüğünü burs ve spon-
sorluk faaliyetleriyle etki altına
alıp sınırlar. Sponsoru olduğu
sanatçı ve sanat etkinliklerini
reklam aracı olarak kullanır.
Geniş çaplı sanatsal faaliyetle-
rin organizatörlüğünü yaparak
(film festivali, resim sergileri,
müzik konserleri) sanat etkinli-
ğini halk kitlelerinin erişiminden
koparttığı gibi, halka da sana-
tın varlıklı kesimlerin işi ve zevk-
li eğlenceleri imajını yaratır.
Devlet de aynı şeyi kamusal
alanda yapar. Kültür ve sanat
birikimlerini ve etkinliklerini hal-
kın kullanımına ve izlenimine
sunulmasını sermayenin çıkar-
ları gereği mümkün olduğunca
sınırlar. Sanatsal ve sportif faa-
liyetleri kar amaçlı olarak tica-
ri kuruluşların eline tutuşturur.
Emekçi halkın bu etkinliklere
ulaşması, faaliyetlerden yarar-
lanması ticari ilişki kurallarına
tabi kılınınca sanatı izleme, işle-
me, geliştirme gücü sınırlandırıl-
Devrimci Gençlik
mış ve baskı altına alınmış olur.
Sanatın Bir Tarafı Vardır
Sanat egemen güçlerin dü-
zeninin sürdürülmesi açısından
nasıl ki bir propaganda, halkın
elinden sanatı alma, onu uzak
tutma etkinliğine dönüşüyorsa
halkın sömürü ve yoksulluktan
kurtulma mücadelesinde sanat-
sal yaratılarının olabildiğince
açığa çıkarması, sanat etkinliği
araçlarını en iyi şekilde kullan-
ma mücadelesini sürdürmesi
gerekir. Çünkü bir kere sanat
artık insanın en iyiye, en doğru
ve güzele, mükemmele erişme-
sinin bitip tükenmeyen bir ara-
cı olmuştur artık. Bu araç
eskimiş bitip tükenmiş, bur-
juva sınıfının elinde basit
bir duyu ve zevk nesnesi
olmaktan çıkarılmalıdır.
Sömürüsüz bir geleceği
kurma dinamizmine sahip
yeni üretici güçler, yani
ezilen sınıflar mücadelede
sanatın işlevini yok sayıp
görmezden gelemezler.
Sanatın tarihi insan ilişki-
lerine bağlı olarak sınıfsal
bir karaktere bürünmesi
gerçeği yine sömürücü
egemen sınıflar tarafından
propagandatif şekiller-
de karartılmaya çalışılıp,
onun hep sınıflar üstü, salt
kişiye özel bir yetenek düzeyin-
de göstermeye çalışmıştır. Tüm
bunlardaki amaç ezilen sınıf-
ların sanatı bir eğlence eğitim
aracı olarak kullanmasının önü-
ne geçmek, bu alanda bilinç bu-
lanıklığı yaratarak ezilenlerin
kendi sanat tarihlerinde sönük
ve geri kalmasını sağlamaktır.
Sanatın bir özel yetenek ürü-
nü olduğu gerçeği doğrudur
ama her koşulda mutlak değil-
dir. İnsan beyni çok karmaşık
yapıya sahiptir. En yoğun, in-
celikli düşünebilen insan bile
mevcut beyin kapasitesinin çok
azını kullanmaktadır. Dolayı-
sıyla olanaklar ve yeni fırsatlar
tanıması halinde insanlarda o
ana kadar kazanılmamış yete-
neklerin kapısı aralanmakta,
düşünmede ve yapmada ısrar
insanda sanat yönünde yeni ka-
biliyetler ortaya çıkarmaktadır.
Eğer sanat veya sanat dalları-
nın birinde ürün verme salt do-
ğuştan gelen bir yetenekle sınır-
lı olsaydı, bu alandaki eğitim ve
disipliner tutumların hiç birinin
uygulanmaması gerekirdi. Kimi
insanlar doğuştan gelen müzik
yeteneği doğrultusunda küçük
yaşta hep o doğrultuda ilerler,
büyür. Kimi de yaşamının bel-
li bir döneminde ilgi duyarak
gitar çalmak, şiir yazmak vb.
ister ve diğer sorumlukları ya-
nında bunu geliştirmeye yöne-
lir. Kimi ise var olduğunu bildiği
sanatsal yetilerini görünür kılıp,
geliştirmek için günlük geçim
derdine ilişkin sorunlarını önce-
likle çözmeyi hedefler. Emekli
olup da resim yapma, fotoğraf
çekme, el sanatlarıyla uğraş-
ma, yaratıcı yazarlık etkinlikle-
rine katılma gayreti içinde olan
insanların varlığını göz önünde
bulundurduğumuzda sanatsal
faaliyetin kalıtımla gelen bir
yetenekten öte genel insan ya-
şamında göz ardı edilmeyecek
bir çaba olduğu anlaşılabilir.
38
Kültür-Sanat
Tüm bunlardan, burjuvazinin
sanatı sınıflar üstü bir yetenek
ve çaba olarak gösterme ça-
basının bir demagojiden ibaret
olduğunu anlamamız gerekir.
Sınıf çatışması toplumsal ilişki-
lerdeki kavganın en büyük ve
keskin noktasıdır. Bunun orta-
sında bir yerde duruş, bu iki
yandan öte üçüncüsüne hizmet
ediş diye bir şey yoktur. Sus-
mayı ve tarafsız kalma politi-
kası burjuvazinin ılımlı liberal
bir politikasıdır. Tarafsız olmak
da burjuvaziye hizmet etmek,
sınıf savaşında burjuva sınıfın-
dan yana saf tutmak demektir.
Tıpkı ‘ne sağcıyım ne solcu
futbolcuyum, futbolcu’ de-
nilerek gerektiğinde futbo-
lun gençliği uyutma aracı
olarak kullanılmasında ol-
duğu gibi, aynı şekilde ‘ne
sağcıyım ne solcu sanatçı-
yım, sanatçı’ bakış açısıyla
sanatçının tarafsızlığı ön-
görülür. Sanatçının siyaseti
olmaz, o halkın sanatçısı-
dır gibi üstü örtülü kara bir
propaganda vardır orta-
da. “Halkın sanatçısı” kav-
ramı ise bizim anladığımız
emekçi halkın safında yer
alma bazında bir kavram
değil, tarafsızlık denilen
ortada durmaya çağıran
burjuva siyasetidir. Öyle ya
burjuvazi bütün yönleriyle satın
alamadığı bir sanatçıyı tarafsız-
laştırma adına halka sırt çevir-
mesini sağlamak da kendi adı-
na bir başarı elde etmiş olur ki
bu da yabana atılacak bir şey
değildir. Oysa tarafsız gösteri-
len sanat ve sanatçı günümüz-
de kapitalist ilişkiler içinde do-
laylı da olsa sermayenin işine
yarar. Özgür sanat ve sanatçı
sermayenin etkisinden uzak,
üretici güçlerin gelişip bilinçlen-
mesinde tarafım demeyi kendi-
ne onur sayar.
Çingeneler Zamanı
Sanki hiç var olmamışçasına
mahcup,
Ardında buruk bir tebessüm
bırakarak çekip giden bir diyar.
Gidişinde de zaman ile arasında
bir küslük…
Ne de güzel bir söylenişi vardı
adının: YUGOSLAVYA!
Ya çocukların?
Daha mevsimi bile gelmemişti
dökülen yaprakların
için ağlarken bir ağaç
çaresizliğinde…
Medeni Ljubljana, Hayalperest
Zagreb, Umutsuz Belgrad, Şair
Saraybosna…
25 yıl öncesinin Saraybos-
nası… Ülkemizde Yugoslavya
Konsolosluğu’nun olduğu yıl-
lar… Saraybosna şehir merke-
zinin tepelerinde konumlanmış
yoksul ama bir o kadar da
gamsız bir çingene mahallesi…
Arabaların arkasından koşan
çıplak ayaklı çocuklar, her fil-
minde Kusturica’dan rol kap-
malarıyla meşhur, oradan ora-
ya dolaşan kazlar, hayat dersi
veren tımarhane kaçkınları…
Bir de Perhan’ı var mahallenin.
Çoğu çingene yaşıtı gibi sefa-
let içerisinde büyümüş, gelece-
ği için küçük beklentiler içinde
olan temiz kalpli bir genç…
O küçük beklentiler doğrultu-
sunda yaşadığı insanca hayat
bile çevresindekilere güven ve
sevgi dağıtan cinsten. İnsan,
21.YY.’da yaşayınca en çok
ihtiyaç duyduğu da bu iki şey,
ne de olsa… Ancak sevdiği kız
Azra’nın annesi için Perhan’ın
bu yeteneği, evlenmelerine razı
olması için pek kayda değer bir
miktar değil. İyi bir insan olma-
nın “meteliksiz” damgasını ye-
mekten daha da tehlikeli olanı
ise, “deli” gözüyle bakılmasına
neden olan “nine yadigarı”
telekinetik güçleri… O ninesi ki
“Ruhumu iste, vereyim” diyerek
sever Perhan’ını… En büyük
çilesi torunu Danira’nın sakat
ayağı; en çok canını yakansa
mahalledeki genç kızı olan an-
nelerin korkulu rüyası oğlu Mer-
can. Mercan, Charlie Chaplin’i
Chaplin gibi canlandıracak ka-
dar komik, annesi kumar parası
vermedi diye evin çatısını uçu-
racak kadar da zırdeli. Danira
ve Mercan’ın hali buyken, Per-
han: mahalledeki her evde ha-
yat için sağlık bırakmış Hatice
Nine’nin kendi evinde hayatını
sağlıklı bir şekilde devam ettir-
mesinin tek nedeni.
O günlerde yılın belli zaman-
ları mahalleye gelen para ba-
bası Ahmet için eğlence düzen-
lenir. Mahalleli yarı Tanrı ola-
rak gördükleri bu adamın yurt
dışındayken ne tür işler yap-
tığını tam olarak bilmese bile
ekmek kapısı açması umuduyla
çocuklarını ona emanet edecek
kadar da güvenirler. O eğlence
akşamı Ahmet’in oğlu Roberto
kriz geçirir. Ahmet, mahalle-
de doktorlara bile taş çıkartan
meşhur Hatice Nine den oğlu-
nu kurtarması için yardım ister.
Yaşlı kadın kendi yöntemleriyle
çocuğu hayata döndürür ve Ah-
met başka kimsenin yapmaya-
39
Sevda Alp
cağı bu iyilik karşısında kadına
karşı kendini borçlu hisseder.
Ertesi gün Perhan’ların kapısını
çalan Ahmet, dile benden ne
dilersen der gibi elini cüzdanı-
na götürdüğü anda cüzdan yü-
zünde paralanır. Hiç kimseden
şifa karşılığı para kabul etme-
yen Hatice Nine’nin Ahmet’ten
tek bir isteği vardır: Ayağındaki
sakatlık gün geçtikçe ağırlaşan
Danira’nın, Ljubljana’daki ke-
mik hastalıklarını tedavi eden
hastaneye yatırılması. Böyle-
likle birkaç gün sonra kardeş-
leriyle İtalya’ya gidecek olan
Çingeneler Şeyhi, yol üzerinde-
ki Ljubljana’ya götürmek üzere
Perhan ve kardeşi Danira’yı da
yanlarına katarlar. Torunlarına
yolculuk boyunca verebileceği
tek maddi şey elma şekeri olan
bu hüzünlü ve gururlu kadına
bir söz verir Ahmet: “Hele bir
iyileşsin, Marilyn Monroe gibi
bacakları olacak !” Perhan,
ne ninesi, ne Azra ne de nokta
haline gelene kadar, Saraybos-
na’sından bir an olsun gözünü
ayırmaz. Ruhunu da o an ora-
da bırakıp bir daha hiç geri ala-
mayacağını bilmezcesine…
Ljubljana’ya vardıklarında
söz verildiği gibi Danira kliniğe
yatırılır. Tam da Perhan, bu yar-
dım karşısında kul, köle misali
Ahmet’in ayaklarına kapana-
cakken, Ahmet delikanlıya ses
ve görüntü itibariyle de ben-
zediği Don Corleone’ye selam
çakarcasına “reddedemeyece-
ği bir teklif” yapar: Para, ev,
mahallede ün ve koşulsuz say-
Devrimci Gençlik
gınlık karşılığında Ahmet’in pis
işlerini yapmak. Yolculuğunun
Ljubljana’da sona ereceğini
sanan Perhan tıpkı mahallede-
kiler gibi Ahmet’in ne tür işler
çevirdiğini tam olarak bilmese
de, uğruna canını koyduğu Az-
ra’sıyla evlenebilmek için teklifi
kabul eder ve korkuyla karışık
İtalya’ya doğru yola devam
eder.
Milano’nun ıssız banliyöle-
rinden birine park ettikleri ka-
ravanda dilenciler ve hayat
kadınlarıyla aynı yastığa
başını koyma fikri başlarda
epey canını sıksa da Azra ile
yaşayacakları güzel günler
için kendini tüm bunlara alış-
maya zorluyordu. Bu işten
eline para geçtiğini görme-
siyle, başlarda o iğrendiği
adamların yanlarına ait his-
setmeye başlaması da dönü-
şümündeki sürecin ilk doğal
sonuçlarıydı. İlk hırsızlık de-
neyiminde, eli, evin çekme-
celerinden önce salondaki
piyano tuşlarına giden o te-
miz çocuk, şimdilerde çaldık-
larını masaya döktüğünde
arka fonda çalan alkışlarla
gururu okşanıyor; ayna kar-
şısına geçip eskiden olduğu
gibi romantik Richard Gere
pozları değil, elindeki puroyla
Al Pacino rolü kesiyordu. Bir de
sözüm ona gözü öyle bir açıl-
mıştı ki, çaldıklarının bir kısmını
köprü altlarına saklıyor; tüm
Milano yetmezmiş gibi meslek-
taşlarını (!) da dolandırıyordu.
Bir zamanlar “çalışırım ama dü-
rüst bir işte” diyerek Ahmet’in
kafasını ütüleyen, onunla birlik-
te İtalya’ya gelip hayat kadını
olmaya zorlanan genç kızla
birlikte olmak istemedi diye da-
yak yiyen o delikanlı, şimdiler-
de İtalya-Yugoslavya sınırında
insan ticareti yapan bir şebeke-
nin hatırı sayılır bir elemanı olu-
vermişti. Her ne kadar Ahmet’e
olan hayranlığı gün geçtikçe
biraz daha artsa da, bu durum
onu içten içe rahatsız ediyordu.
Derken, o günlerde İtalyan
polisi karavana bir dizi operas-
yon düzenler ve Perhan dışın-
da herkes yakalanır. Baskınla
eş zamanlı olarak Ahmet’in
felç geçirmesiyle şebeke dağıl-
ma sürecine girer. Ahmet onca
sahtekâr adamın içinde bulabi-
leceği en dürüst adamın yine
de Perhan olduğunu bildiğin-
den patron olarak onu seçer ve
bu, elbette ki yıllardır birlikte iş
yürüttüğü kardeşleri tarafından
hiç hoş karşılanmaz. Küçük kar-
deş Saddam, Hırvatistan misali
ilk bağımsızlık söylemini ateşler
ve çalıştırdıkları çoğu kişiyi hi-
mayesine katarak yeni bir çete
kurar. Ahmet’in güvenini boşa
çıkarmak istemeyen Perhan ise
dilendirecek 4–5 gariban bul-
mak için memleketine doğru
yola çıkar. Azra’nın annesinin
yüzüne intikam alırcasına fırla-
tacağı dolarları, akabinde dü-
ğününü, ninesinin onunla gurur
duyarcasına sarılacağı hayalini
kurar da kurar yol boyunca.
Yalnız intikamı sıcak tatmak
istediğinden Saraybosna’ya
geldiğinde daha evine uğrama-
40
Kültür-Sanat
dan Azraların kapısında belirir.
Kapı açıldığında adına “hayat”
denen serap, Perhan’ı karşısına
alarak: “Hikâyedeki kahraman-
lar arasında en doğru insan,
sen bile ruhunu satabiliyorken
hiç kimseden bıraktığın gibi te-
miz ve aynı kalmasını isteme
hakkının kalmadığını unutma!
Ya da her şeyi unut, ama şunu
asla unutma; benim bile yazdı-
ğımdan çok yalan söylemişken
kendine, benden sana rüya-
larını canlı kılacak gerçek-
ler sunmamı bekleme! On-
dandır ki, ne Azra’ya sen
yokken seni aldatıp gebe
kalmasına öfkelen, ne de
ninenin artık eski Perhan’ı
bulamayıp senden dahi vaz-
geçmesine dertlen!”
Ruhunu satmak… Az-
ra’nınki mi daha çok para
etmişti, yoksa Perhan’ınki
mi? Perhan cebimize so-
kuşturacağı üç beş kuruşla
susturabilirdi belki bizi ama
Azra hiçbir yere gidemeye-
cek kadar ortadaydı. Azra,
uzun süredir görmediği sev-
gilisi Perhan’la karşılaştı-
ğında heyecanı sakarlığına
vurması gerekirken, şimdi
durumunun açıklanamaz ol-
masından kaynaklı gözlerini
halıdan yukarı kaldıramıyordu.
Azra, kısa bir süre öncesine
kadar onun en büyük isteğiy-
ken, şimdi yutkunamama sebe-
bine dönüşmesiydi bu yaşadığı
şaşkınlık Perhan’ın… Kızgınlık
değildi gerçekten, şaşkınlıktı
bunun tanımı. Ninesinin neden
baba olacağına inanmadığını
sorduğunda “Kendime yalan
söylediğimden beri kimseye
inanmaz oldum” diye cevap-
layacak kadar da gamsızdı.
İnanmadı, hatta şaşkınlık za-
manla racon gereği kızgınlığa
da dönüşünce Perhan’ın adım
adım yükseldiği kariyerinde
(!) Azra’nın oynayabileceği
tek rol artık para için amaçtan
Devrimci Gençlik
ziyade, araç olmaktı. Azra ile
evlenmeyi de bu nedenle kabul
etti; doğacak bebeği satma-
yı kafasına koymuştu bi’ kere.
İnanmadı; taa ki Azra İtalya’ya
vardıkları gece doğum sonrası
bir tren rayında duvağı dışında
kimsesiz ölene kadar…
HAYALLERİ OLMAYAN BİR
ÇİNGENE NE İŞE YARAR Kİ?
Ninesinden dinlediği masal-
lara akordiyonuyla eşlik eder
Perhan; ama hayatında sahip
olmak istediği şeyler için öde-
yeceği bedellerin sertliği karşı-
sında ne bir akordiyon sesi du-
yulur ne de keman melodisi…
Kaldı ki o, artık sahip olmak is-
tediği şeyler bir yana, inanacak
bir şeyi kalmamış bir adamdır.
Yalnız şu hayattan ağır bir dep-
resyon sonucu göçüp gitmeden
yapacağı son bir görev vardır:
Ljubljana’daki Danira’yı baba-
annesine Marilyn Monroe ba-
caklarıyla birlikte teslim etmek.
Hastaneye geldiğinde karde-
şinin yatırıldıktan çok kısa bir
süre sonra bizzat Ahmet tara-
fından hastaneden alındığını
öğrenir. Vaatleri konusunda hiç-
bir zaman şaşırtmayan Ahmet,
neyse ki bu sefer yaşattığı hayal
kırıklıklarına çare bulunmasında
aralık bir kapı bırakmıştır. Kal-
dı ki Perhan, Danira’nın neden
tedavi görmediğini ve onu ne-
rede bulabileceğini kendi tecrü-
belerinden de gayet iyi biliyor-
dur. Kız kardeşini tahmin ettiği
gibi Milano sokaklarında dile-
nirken bulur ve hikâyeyi bir de
ondan dinler. Danira, İtalya’ya
geldiğinden beri Ahmet ve kar-
deşleri için dilendirildiğini ve
Ahmet’in birçok şeyde yaptığı
gibi bu olayı Perhan’dan takdi-
re şayan bir sahtekârlıkla gizle-
diğini anlatır. Uzun süredir kav-
galı olan Ahmet ve kardeşleri,
tekrar barışmış; bunun şerefine
de Ahmet’e düğün yapma ka-
rarı almışlardır.
Tüm bunların yanında
Danira’nın ağzından çıkan
ve Perhan’ın aklına bile gel-
meyen bir şey vardır ki, o da;
kendi adını taşıyan küçük oğlu
Perhan… Azra’nın ölümünden
sonra geçirdiği ağır depresyon
sonrası hiç görmediği oğluna
Danira bakmıştır. Tüm bunları
yorgun gözlerle başını bir öne
bir arkaya sallaya sallaya din-
ledikten sonra oğlunu da alıp
eve dönmek için düğünün ya-
pılacağı yere giderler. Vardık-
larında Danira çayırda futbol
oynayan çocukların arasındaki
minik Perhan’a seslenir. Oğlu-
nu doğumundan sonra ilk defa
görecektir Perhan. Bu heyeca-
nın yarattığı merak ve aceleden
olsa ki kendisine çevrilen onlar-
ca bakış arasından sadece oğ-
luna ait olanın hangisi olduğu-
nu bilmek ve sadece onunkiyle
göz göze gelmek ister… Aynı
anda yan taraftaki Ahmet ve
kucağındaki oğlu Roberto’ya
bir de karşısındaki adamın ba-
bası olduğunu bilmeyerek ona
doğru yürüyen minik Perhan’a
bakar. Sadece birkaç saniye
önceki acelesi, yaklaşan adım-
lar ve ona sabitlenmiş masum
bakışla birlikte yerini o anki
gördüğü resmi yırtıp oradan
kaçma isteğine bırakmıştır. Dört
yıl boyunca yaşadığı gerçek o
kadar çıplaktır ki, bu çıplaklığa
ne giydirse hangi hayalle yu-
muşatsa da dört yaşındaki bir
çocuğun masal sınırlarını aşa-
caktır. Yalnız herkes bilir ki dört
yaşındaki bir çocuk en azından
o yaşına kadar, gerçeği değil
babasını tercih edecektir. Kaldı
ki kendisiyle göz göze gelmek-
ten çekinen o adamın babası
olduğunu öğrendiğinde verdiği
tek tepki kandırılmaktan kork-
mak olur Minik Perhan‘ın. “Ne-
den beni bırakıp gittin” diye
babasına çıkışabilecek kadar
haklı bir kızgınlığa sahipken üs-
telik… Perhan’ın oğlundan aldı-
41
Kültür-Sanat
ğı bu çocuk saflığındaki tepki,
kendi dönüşümünü başlattığı
yıllardan beri, planladığının dı-
şında karşısına çıkan şanslara
karşı yıllardır ördüğü duvarla-
rı bir bir yıkmış olur böylece.
Korku yoktur artık oğluna sarı-
lırken, çünkü Ahmet’i gördüğü
andan itibaren biliyordur ki bu
oğluyla ilk ve son kez gözlerini
birbirine değdirişleridir. Minik
Perhan’ı kucakladığı gibi kız
kardeşiyle Saraybosna trenine
bindirir. Gerçek anlatılamaya-
cak kadar çıplaksa, saklanama-
yacak kadar da anlaşılır değil
miydi o zaman? Perhan anlamış
mıydı sanki babasının onları tre-
ne bindirip gittiğinde bir daha
gelmeyeceğini? Danira onu ba-
basının hikâyesiyle büyütmemiş
miydi? O hikâyede Ahmet’in
rolünü bilmiyor muydu? Babası-
nın bir daha dönmemek üzere
gidişini izleyen bir çocuğun öy-
lesine söylediği sözler değildi
bunlar: “Biliyorum gelmeyecek-
sin. Bana akordiyon almaya-
caksın!”
Sözü sözdü bir kere
Perhan’ın. Hatice Nine’ye yaz-
dığı son mektupta Ahmet’in
yüreğini sökmek için gerekirse
dörtyüz yıl yaşayacağını söyle-
mişti. Lakin intikamını almak için
dörtyüz yıl bekleyemeyecek
olan Perhan, düğün salonuna
girdiği gibi Ahmet’in tam karşı-
sındaki masaya ceketini atar ve
önündeki çatala gözlerini dik-
mesiyle, çatal, Ahmet’in boy-
nuna saplanmak üzere emrine
girer. O an sorası gelir insanın
Perhan’a: “Bırak hayallerini
gerçekleştirmeyi, bu doğaüstü
yetenekle dünyayı bile değişti-
recekken, neden onurunu kay-
betmeye göz yumdun?”
Kim bilir cevaplamıştır belki
de sorumuzu Perhan. Demiş
olamaz mı? : “Hep öyle olmaz
mı zaten, nerede insanca ya-
şamak için insanca yürünecek
yollar varken, yükselmek uğru-
Devrimci Gençlik
na kendimizden ödün vererek
çıkacağımız tepelere tırmanırız.
Sahi yürümek değil de tırman-
mak isteriz değil mi hep? Bir
de tırmanış sırasında aşağıya
bakıp geriye çamurlu ayaklar-
la basıp geçtiğimiz onur ve vic-
danımızla göz göze gelme gibi
bir huyumuz vardır ki, bile bile
kaybettiklerimiz için mücade-
le başlatırız sonra kafamızda.
Bu Azra için, bu ninem için, bu
Danira için nidalarıyla Ahmet
ve tüm kötü adamlara sapladı-
ğımız bıçakla ellerimizi kanla
yıkar, intikamın verdiği vadeyi
tamamlama huzuruyla, bir köp-
rüden tren raylarının üzerine
atarız kendimizi. Ardımızda bi-
zimle aynı kaderi ve adı taşıyan
oğullar bırakarak…
Kafka “Bir Kızılderili olsa in-
san! diyerek eksik söylemiş as-
lında. Kızılderili gibi çingene
de olsa insan… İnsan ki, ancak
o zaman Ederlezi ağıtlarıyla
uğurlana gökyüzüne…”
DEĞERLENDİRME
Çingeneler Zamanı’nı yurt
içinde ve yurt dışında çoğu
eleştirmenin yaptığı gibi sadece
“Çigan dilinde çekilmiş ilk film“,
“Çigan kültürü” ve büyük mü-
zisyen Bregovic’in imzasını attı-
ğı müzikleriyle değerlendirmek
başta Emir Kustica’dan büyük
bir küfür yemek ve filme yapıl-
mış en büyük saygısızlık anlamı-
na gelir. Ki bu yönlendirmeyle
filmi seyredeceğini sanan izle-
yici film boyunca Kusturica’nın
onları karşı
karşıya getir-
diği gerçek-
lerle sert bir
tokat yiyordur
zaten. Konu,
açık bir şekil-
de Yugoslavya
ve işin çinge-
nece olan kısmı
Yugoslavya’nın
da, aşkın da,
ölümün de çingene gözüyle an-
latılışıdır. Aralık 88’de dünyaya
gelen filmin tarihsel özelliği ise;
yönetmenin dağılmadan önce
çektiği son film olmasıdır. Ülke-
nin içinde bulunduğu ekonomik
çalkantılardan ziyade artan
etnik çekişmelerin (daha son-
rasında da katliamların) “ba-
ğımsızlık” söylemleri için daha
elle tutulur bir bahane olduğu o
günlerde dağılma tahmini Kus-
turica gibi zeki bir adam için
kuşkusuz zor değildir. Filmdeki
politik göndermeleri ise daha
çok ülkesiyle arası bozuk olan
Perhan’ın dayısı Mercan üze-
rinden yapar. Bitime 4–5 da-
kika kala Mercan’ın, Perhan’ın
cenazesinden çıktığı gibi ağla-
ya ağlaya kiliseye gittiğini gö-
rürüz. Kilisede sola yatmış İsa
portresini yerine koyarken “Ne
olmuş sana böyle yüce Tanrım?
Sen de ülkemiz gibi tepetaklak
olmuşsun!” dedikten hemen
sonra portre bu seferde sağ ta-
rafa düşer. Bu sahneyle kapanı-
şı yapılan film daha 3 yıl önce-
sinden Yugoslavya’yla bir veda
değil de nedir? Politik gönder-
meler sadece Yugoslavya ile de
sınırlı değildir. Kusturica filmde
zaman zaman küresel konulara
da atıfta bulunmuştur. Filmde
Kusturica’nın bizi Perhan’ın rü-
yasına konuk ettiği bir sahne-
de Perhan’ın petrol varili evine
döndüğünü görürüz. Ev ahalisi
Perhan’ı farketmediği gibi pet-
rol varilini kucaklar, dakikalar-
ca petrol varili etrafında dans
42
Kültür-Sanat
ederler.
Yugoslavya’nın dağı(tı)lması,
20. yy’a damgasını vuran olay-
lardan biridir. Kusturica’nın,
Yugoslavya kadar büyük bir ol-
guyu, tarihleri boyunca ezilen,
dışlanan ve ötekileştirilen çinge-
ne toplumunun üzerinden anlat-
ması, filmin en göze çarpan ni-
teliklerinden biridir. Zira bunu,
dağılma sonrasında birbirini
boğazlayan Yugoslavya’nın
evlatları üzerinden anlatsaydı
büyük bir ihtimalle Çingene-
ler Zamanı’ndaki tarafsızlığını
koruyamaz, birbirlerinin katili
yapılmış kardeşlerden ziya-
de bu katliamları tasarlayan
sistemi eleştiremezdi. Kaldı
ki Kusturica kronolojisini az
çok bilen biri, tıpkı evlatları-
nın Yugoslavya’ya en azından
eski huzuru aratmayacak ka-
dar dahi sadık kalamadıkları
gibi, maalesef Kusturica’nın da
zamanla bazı olayların tarafı
olduğunu görebilir. Parçalan-
ma sonrası hemen hemen her
bölgede gerçekleştirilmiş tarifi
imkânsız ve bahanesiz katliam-
lar karşısında hala “peki ger-
çekte ne oldu”yu soracak ka-
dar soğukkanlı kalabilmek, Ber-
lin Duvarı’nın yıkılışından sonra
bırakın Balkanları tüm dünya
siyasetinin akışını tahmin etmek-
ten elbette ki daha zor olduğu
da bir gerçek. Yugoslavya’nın
yıkılışındaki dramatiklik tam
da burada yatıyor zaten: 88
yılındaki bir Saraybosnalıya
bundan 5–6 yıl sonra şehrin
tepelerinden mahallelere kadar
inecek büyüklükte bir şehit me-
zarlığı olacak deseler ne cevap
verirdi acaba? Sahi, savaştan
sağ çıkabilmiş, ülkesinde kaç
rejim, kaç savaş görmüş 70 yaş
üzerindeki binlerce Saraybos-
nalı şehrin neresinde olursa ol-
sun başlarını kaldırdıklarında o
mezarlıkla karşı karşıya geliyor
değil mi?
Ege’de 6 Kasım
E ge Üniversitesi bu seneki
YÖK protesto eylemlilikleri-
ni EGE ÜNİVERSİTESİ FORU-
MU bileşenleri olarak öğrenci
ve akademisyenler hep birlikte
düzenlediler. YÖK’ün kuruluş
tarihi olan 6 Kasım’dan önce
düzenlenen forum ve söyleşiler-
le YÖK düzeni ve YÖK’e niçin
karşı mücadele edilmesi gerek-
liliği üniversite bileşenlerinin
ortak gündemi olarak tartışıldı.
4 Kasım günü ise EGE ÜNİVER-
SİTESİ FORUMU ortak etkinliği
olarak film gösterimi düzenlen-
di. 5 Kasım günü ise YÖK ve
Gezi Direnişi gündemli panel-
forum gerçekleştirildi.
6 Kasım tarihinde ise üniver-
site gençliği yine alanlarday-
dı. “GEZİ’DEN ÜNİVERSİTEYE
YÖK TARİHİN ÇÖPLÜĞÜNE”
pankartıyla edebiyat fakülte-
si önünde buluşan öğrenciler
Ege Üniversitesi Ali’leri Unutmayacak!
2 4 Aralık 1997 yılında ken-
disine dayatılan ajanlık
teklifini reddettiği için katledi-
len, devrimci öğrenci Ali Ser-
kan EROĞLU, Ege Üniversitesi
öğrencileri tarafından anıldı.
Bu sene ki anma programında
Gezi Direnişi’nde katledilen
üniversite öğrencisi Ali İsmail
KORKMAZ da unutulmadı.
25 Aralık Çarşamba günü
düzenlenen anma yürüyüşü ön-
cesinde üniversitedeki devrimci
kurumlar günlerce Ali Serkan’ı
daha sonra Edebiyat ve İletişim
Fakülteleri’nin içerisinden yü-
rüyüşü başlattılar. Fakültelerin
içerisinde sesli ajitasyonlar ve
sloganlarla tüm üniversite bi-
leşenleri eyleme davet edildi.
Fakültelerin içlerinden katılım-
larla çoğalan kitle yemekhane
önünde toplanan öğrencilerle
birleşerek yürüyüşüne Meslek
Yüksek Okulu istikametinde de-
vam etti.
Kitle mühendislik fakülteleri-
nin yakınında bulunan ve gene-
likle faşist çetelerin örgütlenme-
ye çalıştıkları Gıda Cafe önüne
geldiğinde Gezi direnişi şehit-
leri için kısa bir anma etkinliği
anlatan standlar kurdu. Katledi-
len öğrenciler anısına üniversi-
tenin çeşitli alanlarında tiyatro-
lar oynanarak anma yürüyüşü-
ne çağrılar yapıldı.
25 Aralık günü ise Edebiyat
Fakültesi önünde toplanan öğ-
renciler ‘öğrenci çarşısı’ yönü-
ne yürüyüşe geçtiler. Ali Ser-
kan ve Ali İsmail’in fotoğrafla-
rının bulunduğu ‘ÜNİVERSİTE
ALİ’LERİ UNUTMUYOR KATİL
DEVLET HESAP VERECEK yazılı
pankartın taşındığı yürüyüşe Ali
43
gerçekleştirdi. Saygı duruşu ve
konuşmaların ardından yürüyü-
şe devam eden kitle yürüyüşü
sonlandırmak adına öğrenci
çarşısı (25 Aralık’tan itibaren
öğrenciler tarafından ismi Ali
Serkan Eroğlu Yolu olarak de-
ğiştirildi) istikametine yöneldi.
Çarşıya gelindikten sonra yü-
rüyüş öğrencilerin insiyatifiyle
kampüs dışındaki ana yola Ma-
nisa kavşağı olarak bilinen yola
taşındı. Anayolun trafiğe kapa-
tılıp basın açıklamasının yapıl-
masının ardından öğrenciler
marşlarla kampüse geri döndü.
Serkan’ın dönem ve mücade-
le arkadaşları da destek oldu-
lar. Kitle Öğrenci Çarşısı önü-
ne geldiğinde burada yapılan
kısa anma töreninin ardından
öğrenciler Çarşı içindeki yolun
adını Ali Serkan EROĞLU Yolu
olarak değiştirdiler.
Anma yürüyüşünün ardından
Edebiyat Fakültesi’ne dönen
eski ve yeni jenerasyondan Ege
Üniversiteliler düzenledikleri
söyleşi-forumla anma programı-
nı sonlandırdılar.
Ege Üniversitesi’nde Faşistlere Sınav Yasağı
E ge Üniversitesi’nde yurtse-
ver-devrimci öğrencilerin
düzenlediği Rojava Duvarları
Yıkılsın eylemini sözlü saldırı-
larıyla provake etmeye çalışan
faşistlerle kısa süreli arbedenin
yaşanmasının ardından, akşam
saatlerinde Bornova Metro
önünde dolaşan üç Kürt öğren-
ci linç edilmeye çalışıldı. Orga-
nize olarak düzenlenen linç gi-
rişimiyle birlikte biri ağır olmak
üzere arkadaşlarımız yaralan-
dı. Cuma günü gerçekleşen bu
olayın sonrasındaki pazartesi
günü Edebiyat Fakültesi’nin
vize haftasıydı ve arkadaşları-
mız vize sınavlarına giremedi.
Mine Bademci
Kültür Merkezi’ndeki Çalışmalar
K ıvançtır
cin
sanat,
kaynağıdır.\
tınada alev alev tutuşur.
sevin-
Fır-
Işığı aydınlatır mavi göğü\Sa-
nat görkemidir tüm insanlığın\
Gözlerindeki kıvılcımdır hal-
kın…
Victor Hugo…
Sanatın amacını ‘insanlığın,
insanlık tarafından, insanlık
için yönetilme çabası adına sa-
nat’ olarak tanımlıyor Orhan
Kemal. Kapitalist toplumlar-
da sanat, mücadele etmenin,
paylaşmanın, birlikte olmanın
yerini bencilliğe ve rekabete
bırakmıştır. Bizler yaşadığımız
İstanbul Ünivesitesi’nde Roboski Anması
B eyazıt’ta üniversite öğrencileri Roboski katliamının 2.yılında katliamı protesto etmek ve devletin katliamcı
yüzünü teşhir etmek için bir yürüyüş gerçekleştirdi. ‘’Zilan’dan Roboski’ye Katleden Devlettir’’ pankartı
ile yürüyen kitle Beyazıt Meydan’da basın açıklamasının ardından saat 19’da Taksim’e çağrı yaparak
eylemi sonlandırdı. 
Devrimci Gençlik/Haber Komitesi 27.12.2013
Bu durum üzerine Ege Üniver-
sitesi devrimcileri faşistlere bu
saldırıyı düzenleyen histeriyi
sahiplendiğini beyan eden tüm
şoven algıya vize sınavlarına
girmelerine yasak getirdi. Tes-
pit edilen faşistlerin öğrenci
kartlarına el konularak gönde-
rildiler. Reis olarak tanımlanan
ele başları ise kendi sınavların-
dan kendileri feraget etmeleri
dikkatlerden kaçmadı.
Vize haftası içerisinde bir
hafta uygulanacağı bildirilen
sınav yasağına karşı faşistler
küçük gruplarla ( ellerinde sa-
tır ve döner bıçaklarıyla gelen)
hayatı ve paylaştığımız sevda-
yı; kollektif değerler içinde ve
emek harcayarak büyütmeliyiz.
Egemenlerin sanatı halkın bağ-
rından koparıp kendi sınıf ger-
çekliklerine göre kurgulamaları
üzerine, halk kendi sanatını icra
etmelidir.
Mine Bademci Kültür Merke-
zi olarak bizlerde kendi sana-
tımızı insanlığın ortak paydala-
rında, kollektif bir şekilde üreti-
yoruz. Atölye faaliyatlerimizde
dostlarımız ve arkadaşlarımızla
birlikte sohbetler ve gündem
değerlendirmesi yapıyoruz.
Ayrıca her hafta devam eden
44
fakülteye girmeye çalışsalar da
başarılı olamadılar.
Sınavların bitiminin ardından
sınava gelmeyen faşist elebaş-
ların sivil polis ordusuyla birlik-
te okulun boş olduğu zamanlar-
da sınavlarına girmesi bu çete-
lerin korunduğunu bir kez daha
gözler önüne serdi. Ayrıca fa-
şistlerin ellerinde döner bıçak-
larıyla çekilmiş fotoğraflarıyla
ilgili olarak rektörlüğün yoldaş-
larımıza ve siper yoldaşlarımı-
za soruşturma açması, rektör-
lüğünde koruyuculuk görevine
soyunduğunu göstermektedir.
Halk Oyunları, Takı Tasarım
ve Kürtçe kurslarımızla birlikte
kültür merkezimiz hareketliliğini
ve canlılığını koruyor. Sanatı,
kültürü, umudu ve birlikteliğin
devamını sağlamak için ileriki
dönemlerde sinema haftaları
düzenlemeyi önümüze koyduk.
Ayrıca yine yeni dönemde tiyat-
ro, kurgusal metin ve kısa film
atölyeleri inşa etmek ve müzik
çalışmalarını hızlandırmak gibi
planlamalarımız var. Sizleri
sevginin ve umudun yeşerdiği
yeni dönemde atölye, kurs ve
sinema gösterimlerimize bekli-
yoruz.
Eğitimde Faşizmin Yeni Tezahürü

E ğitimde faşist uygulamalara

bir yenisi daha eklendi.
Tüm alanlarda demokratik bir
uygulama başlattıklarını söyle-
yen AKP’nin, geçtiğimiz günler-
de yapılan Roboski operasyonu
ve azınlık öğrencilerinin temel
haklarına kadar  uygulanan
politikalarda demokrasiden
ne anladıklarını gözler önüne
serdi. Liselere geçişte SBS’nin
yerine getirilen 6 dersten 12 sı-
nav yapılmasını öngören Temel
Eğitimden Ortaöğretime Geçiş
Sistemi’nin (TEOG) ilk dönem
sonuçları dün açıklandı. Ve açık-
lanan sonuçlara göre oluşan
tablo, birkez daha “Dindar ne-
siller yetiştireceğiz” argümanı-
nın pratik adımının ifadesi oldu.
Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi
dersinden muaf gayrimüslim
öğrenciler e-okul sistemine ‘G’
yani “Sınava girmedi” diye kod-
lanıp sıfır almış gibi işlem gör-
düler ve 33.34’e varan puan
kaybı yaşadılar. 6 dersten her
dönem birer tane olmak üzere
yılda toplam 12 sınav yapılma-
sını öngören sistemin ilk 6 sına-
vı, geçen yıl 28-29 Kasım’da
gerçekleştirildi. 1. dönem sınav-
larının açıklanmasıyla birlikte
azınlık okullarında okuyan öğ-
renciler, merkezi sistemle yapı-
lan Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi
dersinin sınavından muaf olma-
larına rağmen sınavlara “gir-
memiş” olarak işlendi ve hep-
sinin notları “sıfır” almış kabul
edilerek hesaplandı. 22 OCAK
2014

Marmara Ünivesitesi’nde Faşist Saldırı

D evlet destekli faşist saldırıların odağı Marmara Üniversitesi’nde bir kez daha faşist saldırı vardı. Bugün
gerçekleşen saldırı da devletin kiralık katilleri, bir devrimci öğrenciyi daha yaraladı. Palalar ve satır-
larla gerçekleşen saldırı da yaralanan öğrencinin durumunun ağır olduğu ifade ediliyor.
Son günlerde polis ve ÖGB’ler tarafından desteklenerek sürdürülen gerginlik bugün sabah saat 10.00
sıralarında Rasim Paşa Mahallesi, Söğütlüçeşme Caddesi üzerinde yürüyen Yavuz Ulaş isimli İktisat Fakül-
tesi öğrencisine 5 kişinin saldırısıyla doruğa çıktı.
Ulaş’ı arkadan takip ettikleri öğrenilen faşist güruh, yanlarında getirdikleri satır, bıçak ve demir çu-
buklarla Ulaş’ı yara-
ladıktan sonra kaçtı.
Vatandaşların haber
vermesiyle olay ye-
rine çok sayıda polis
geldi. Bir süre yerde
ambulans bekleyen
yaralı arkadaşımız,
gelen ambulans ekip-
leri tarafından has-
taneye kaldırıldı. Bu
arada devrimci öğ-
renciler ile polis ara-
sında kısa süreli bir
arbede yaşandı.Ulaş,
acil serviste tedavi al-
tına alındı.
Devrimci Gençliğin
de yer aldığı öğrenci-
ler Göztepe Kampü-
sü önünde bekleyişle-
rini sürdürüyorlar.

45
Talan ve Yalan Cumhuriyeti’ne Hayır!
Yolsuzluğa, Talana, Yağmaya, Faşizme Karşı
Sokağa, Eyleme, Özgürleşmeye!
A KP, sermayenin yalan ve
talan için kurdurduğu bir
hükümettir. 11 yıldır bu niteli-
ğine rağmen, sola ait değer-
ler dahil halkın beklentilerini
sömürerek niteliğini şu veya
bu oranda gizlemiş, niteliğinin
açığa çıkmasını geciktirmek için
hemen her yola başvurmuştur.
Sayıştay’ın işlevsizleştirilme-
si, basının susturulması, ihale
düzeninin göstermelik hale geti-
rilmesi boşuna değildi. Rantiyer-
ler, rant cumhuriyetinde istediği
gibi cirit atabilmeli; formaliteye
uydurulmuş soygunların yeterli
olmadığı yerde, hırsızlık, gasp
ve rüşvet devreye sokulmalıydı.
Bu, yalnızca AKP’nin değil;
dini, imanı, vatanı olma-
yan sermayenin kimliği
ve niteliğidir. Emperyalist
tekellerin tüm dünyada
yaptığı budur. Buna, Ce-
maat örgütlenmesi de da-
hildir. Düne kadar, halka
karşı uygulanan zulümde
de yalan ve talanda da
ortak hareket edenler,
bugün ayrışmışsa, bu du-
rum birini diğerinde daha
temiz veya haklı kılmaz.
Gerçekte, sınıflı toplumlar
tarihi boyunca savaşların, işgal-
lerin, iç ve dış çatışmaların kay-
nağını bu kâr hırsı, sömürü ve
talan amacı oluşturmuştur.
Mevcut durum “temiz eller”
edebiyatıyla aşılacak cinsten
değildir. Böylesi anlarda ser-
mayenin tüm temsilcilerinin işi,
yıpranan rejimi tahkim etmek
için enkaz devraldığını söyle-
yip, işlevini tamamlamış eski
üzerine aynı içerikteki yeniyi
bina etmek ve sömürü düzeni-
nin devamını sağlamaktır.
Bu nedenle, alternatifin daha
çok konuşulur hale geldiği bu
süreçte, gerçek alternatifin
“kötünün iyisini seçmek” olma-
dığı bilinciyle hareket edilme-
li; daha zor ve uzun erimli de
olsa, halkın söz, yetki ve karar
sahibi olduğu, tepeden tırnağa
farklı gerçek alternatif için mü-
cadele edilmelidir.
“Kim gelirse gelsin yeter ki
AKP gitsin.” dendiğinde, şimdi-
den sağcılaşma antrenmanları
yapmaya, ABD’ye sempatik
mesajlar vermeye başlayan ve
adı dışında “sosyal” veya “de-
mokrat” hiçbir niteliği olmayan
CHP gibi seçeneklere yönelindi-
ğinde, sermayenin “B” planına
uygun davranılmış ve yıllardır
olduğu gibi “ya kırk katır ya
kırk satır” tuzağına düşülmüş
olur.
Evet, AKP nezdinde sistemin
yıpranması, gerçek kimlikleri-
nin, halk düşmanı karakterleri-
nin ortaya çıkması bir fırsattır.
Ancak bu fırsat doğru değer-
lendirilmeli; adı ne olursa ol-
sun, oy avcılığı yapan, halkın
beklentilerini sandığa taşıyıp
etkisizleştiren seçeneklerden
uzak durulmalı; özgürlük, eşit-
lik ve adaletin sahtesine razı
olunmamalıdır.
46
AKP eliyle yapılan illüzyon-
lar miadını doldurmuş, mızrak
artık çuvala sığmaz hale gel-
miştir. Sistemin biriktirdiği içsel
cerahat, kendini zehirlemeye
başlamıştır. Buna rağmen ken-
diliğinden çökmesi veya demok-
ratik alternatifleri kendi içinden
çıkarması sınıfsal niteliği gereği
olanaksızdır.
Muhalefet yapılacaksa, yal-
nızca AKP’ye karşı değil, onun
da içinde olduğu sınıf iktidarı-
na, sisteme karşı yapılmalıdır;
alternatif, sistem içinde değil
dışında aranmalıdır. İnsanların
basiretini bağlayan; en yakının-
dakiyle bile rekabete ve yarışa
yönelten, mülkiyet hırsıyla ay-
rıştırıp bireycileştiren, ka-
pitalist nitelikler üzerine
bina edilmiş sistemdir. Sis-
tem, AKP ve Cemaat’le
beraber, tüm sermaye ke-
simleridir; burjuva-gerici
yapılar ve ideolojilerdir.
Bu koşullarda ge-
liştirilecek alternatifin
üzerine oturması gere-
ken nitelikler, Gezi’de
belirli oranlarda orta-
ya çıkmıştır. Alterna-
tif, Taksim Komünü’dür;
Güvenpark’tır; Antakya’dır;
kardeşliğin, dayanışmanın ve
geleceği birlikte kazanmanın
adıdır.
Direniş eksenli geliştirilmesi
gereken bu alternatif, dilini 1871
Parisi’nden, 1917 Rusyası’ndan,
1959 Kübası’ndan almalı, yol-
daşça üretip yoldaşça uygula-
malıdır. “YALAN VE TALAN
CUMHURİYETİ’NE HAYIR!”
diye haykırılmalı, “Hep bera-
ber sulardan çekmek ağı” di-
yen bir değerler sistemiyle ge-
lecek örgütlenmelidir.
İnanç Yitimi Bir Tesadüf Değildir
D evrimci değerlerin doğru
tanımı kadar doğru kavran-
ması da çok önemlidir. Feodal
normların etkisinde, biraz da
keyfi ölçüler içerisinde tanım-
lanmış devrimci değerlerin, sü-
reç içerisinde şu veya bu neden-
le terkedilmesi şaşırtmamalıdır.
Zaten doğru kavrama, doğru
sahiplenmeyi ve giderek kalı-
cılaşmayı beraberinde getirir.
Devrimcilikte inanç olgusu, kimi
maksatlı yorumcuların yansıt-
maya çalıştığı gibi, bilimsel ol-
mayan, dini çağrışım yapan bir
olgu değildir. En azından, doğ-
ru kavranmış hali bu değildir.
Örneğin devrime inanç, başa-
rıya/zafere inanç, bu olgularla
ilintili olarak sunulan verilerin
sonuç vereceğine dair pozitif
bir kanaatin oluşması anlamın-
dadır. Bunun dine benzer hiçbir
yanı yoktur. Dini öğelerin temel-
siz oluşu, terkedilişini de kolay-
laştırır. Lenin’in Papaz Gapon
ile ilgili bir anısı, bu konuda
öğretici boyutlar taşımaktadır.
Gapon, Lenin’e şunları anlatır:
“Bir ara kuşkular içinde kıv-
ranıyordum, inancım sarsılmış-
tı. Bu durum beni hasta etti,
en sonunda, kutsal bir yaşantı
sürdürdüğü söylenen bir keşişin
yaşadığı Kırım’a gitmeye karar
verdim. İnancımı pekiştirmek
amacıyla, kalkıp bu yaşlı keşi-
şe gittiğimde, onu, bir pınarın
başında dua ederken buldum.
Çevresinde, onun yönettiği ayin
için bir sürü kalabalık toplan-
mıştı. Pınarda Aziz Georgius’un
atının nalı tarafından bırakıl-
İnanç dediğin
yemin gibi bir şeyse
bizim yeminlerimiz
madde kadar gerçektir
ve
tuttuğunu koparmak içindir
dığı söylenen bir nal izi vardı.
Elbette saçmaydı bu ama, asıl
sorunun da bu olmadığını söy-
ledim kendi kendime ve adamın
derin bir inancı olduğunu dü-
şündüm. Ayin bittikten sonra,
duasını almak için yanına git-
tim. Papaz giysisini çıkarıp bir
kenara koydu ve: ‘Burada mum
satmak için bir dükkan açtık,
iyi para kırdık!’ dedi. İşte pe-
şinden koştuğum inanç buydu!
Eve nasıl geldiğimi bilmiyorum.
O zamanlar ressam bir arkada-
şım vardı, adı Vereşçagin. İkide
bir zorluyordu beni: ‘Bırak şu
papazlığı’ diye. Düşündüm ve
şu karara vardım: Köyde an-
nem ve babamın saygın bir ko-
numları var. Bütün köy halkının
gözünde saygıdeğer bir adam
olan babam, muhtar. Eğer pa-
pazlığı bırakırsam, herkes, oğlu
dinden döndü diye, yapmadığı-
nı bırakmayacak ona. O neden-
le bırakmadım papazlığı.”
İşte inanç olgusu, yukarıdaki
gibi içi boş ve temelsiz olduğun-
da, yani metafizik tanımlara
dayandığında, inanç yitiminin
şu veya bu biçimde ortaya çık-
ması normal ve anlaşılır bir hal
alır. Ancak, eğer sözü edilen
inanç, siyaset biliminin ve sos-
yolojinin doğruluğu kanıtlanmış
önermelerine ve Marksizm’in
defalarca kanıtlanmış gücüne
dayanıyorsa; bu, bilimsel bir
olgudur ve metafizik olanla bir
ilgisi yoktur. Bu noktada sorun,
devrimci zeminde yaşanmakta
olan inanç yitiminin nedenleri-
ni doğru tanımlamakta düğüm-
47
leniyor. Ve ister hareket tara-
fından verilmiş, isterse kişinin
kendi ön kabulü olsun, devrimci
birikim -dini olmasa da- feodal
değerlerden ibaret bir sınırlılık-
ta kalmışsa, kırılma ve geri bo-
şalma ihtimali adeta kaçınılmaz
bir hal alır.
Marksist Leninist öğretinin
uzun yıllara yayılan disiplinli
bir çabayla kavranması gerek-
tiği, kavranmadığı takdirde, bir
hareket tarafından doğru yön-
lendirme yapılsa dahi bunun
yeterli olmayabileceği bilinme-
lidir. Böyle bir durumda bir
süre sonra, kişinin geriliği, bir
direnç noktasına dönüşmeye,
uyumsuzluklar büyümeye baş-
layacak ve büyük olasılıkla so-
nuç, etrafımızda gördüğümüz
eskimiş devrimciler enkazına
katılmak olacaktır.
Kişi, eğer kendisi bir bilimin
önermelerini özümseyecek den-
li kapsamlı bir çalışma/araştır-
ma yapamayacak durumday-
sa; o noktada, böyle bir kav-
rayışa sahip olduğuna inandığı
hareketin yönlendirmelerine
içtenlikle ve disiplinli bir şekil-
de uyarak, söz konusu eksikli-
ğin bir probleme dönüşmesini
önlemeye çalışmalıdır. Tabii bu
noktada da harekete geçirici
dinamikler, somut olmalı ve an-
laşılır bir tanımla aktarılmalıdır.
Devrimciler, nedenini bildiği ve
doğru bulduğu olgular sebebiy-
le mücadele ettiğinde, beyince
ve yürekçe ikna olduğunda,
bedel ödeme olasılığı ile daha
barışık olacaktır. Ve o zaman,
Devrimci Gençlik
en bilinçli ailelere bile, ödenen
bedelin nedenini/gerekliliğini
anlatamaz duruma düşülmeye-
cektir.
Devrimcilikte “bedel öde-
mek”, bir amaç değil bir sonuç-
tur. İnsanlar, bedel ödedikleri
için devrimci olmaz, devrimci ol-
dukları için bedel öder. Ancak,
meseleyi bu tür soyutlamaların
sınırlayıcılığı dışına taşıdığımız-
da, daha kapsamlı biçimde de-
ğerlendirme koşulu doğar.
Devrimcileşmede olgunlaşma
sürecini tamamlamış ve devrim-
ci kimliğin gereklerini yaşamına
içermiş bir insan, her an bir de-
ğerler bütünü dahilinde hareket
edeceği için, bedel ödemek ge-
rektiğinde, ayrıca düşünmesi,
tereddüt etmesi, vs. söz konusu
olmaz. Onu değerlendirirken
de salt bu yanını büyütecin al-
tına yerleştirmek gibi bir tarza
gerek kalmaz. Hatta böyle bir
tarz, uygun düşmez.
İş yaşamını, eğitimini, sevinci-
ni veya üzüntüsünü; yani bütü-
nüyle yaşamını devrimci gerek-
liliklerin belirlediği bir insanın,
bedel ödemek gerektiğinde ka-
çınacağını düşünmek ne denli
ters ise, bedel ödediğinde bu
fiili abartılı tanımlamalarla yan-
sıtmak da terstir. Çünkü devrim-
ciler için bu, saygın bir olay ise
de aynı zamanda “doğal”dır.
İş yaşamında kişi, mesai saati-
nin dolmasını çoğu kez sabırsız-
lıkla bekler. Fazladan çalışma-
sı gerektiğinde ya fazla mesai
ücreti alır; ya da en azından
çok çalıştığına dair yakınmada
bulunur. İşte devrimci yaşamı iş
yaşamından ayıran en belirgin
nitelik budur. Devrimci yaşam-
da mesai yoktur. Kişi, daha az
değil daha çok çalışmaya gay-
ret eder. Koşulları ve enerjisi
uygunsa, 24 saat çalışır ve ya-
kınmak yerine bundan mutluluk
duyar. Çünkü, yapılan çalışma
gönüllüdür ve sonuçları birebir
kendisinin de içinde bulundu-
ğu, bildiği, izlediği bir alternatif
yaşamın artılarını çoğaltmakta,
var olan tuğlalara yenisini ekle-
mektedir.
Devrimciliğin tüm dünya
Marksist’lerince (veya Mark-
sist kamuoyunca) belirlenmiş
genel kabul görmüş, uygula-
mada farklılıklara sebep olma-
yan projesi yoktur. Çünkü dev-
rimcilik, aritmetik kesinliklerle
tanımlanan projelerden farklı
nitelikler taşır. Bu, bir belirsiz-
lik, normsuzluk hali değilse de,
farklılıkları yok etmek ve proje-
yi teke indirmek adeta olanak-
sızdır. Bu nedenle; kötü, yan-
lış, eksik, vb. projelerin neden
olduğu tahribat, verdiği zarar;
pek çok insanın devrimci zemin-
den uzaklaşmasına veya o ze-
mine karşı soğukluk duymasına
sebep olmaya devam ediyor.
DEVRİMCİLİK BİR TERCİH
İSE DE BU, BASİT ANLAMDA
BİR TARAFTARLIK OLARAK
GÖRÜLMEMELİDİR
İnanç olgusunun bilimselli-
ği, insanın eylemine yön veren
etmenlerdeki bilinç oranı ile
ilintilidir. Doğru kaynaklardan
öğrenilen, benimsenen ve bir
kimliğin gerekleri olarak bir
değer seviyesine taşınan ol-
guların önemini tekrar tekrar
anlatmak, gözetilmesi gerekti-
ğinin altını çizmek gerekmez.
Eğer bu gerekiyorsa, ya yanlış
kaynaklardan bilgi edinilmiş ya
da o bilgi/bilme süreci şu veya
bu nedenle tamamlanmamış
demektir. Böyle olduğu zaman,
bedel ödeme ihtimali ürkütücü
bir olasılık gibi durur. Ve sonuç-
ta ya o ihtimalden kaçılır; ya da
yaşanması sonrasında “gençliği
boşa gitmiş, harcanmış insan”
psikolojisi ile hareket edilir.
Bir bedel ödeme sonrasında
önemli olan bedenin değil ru-
hun ne denli zarara uğradığıdır.
Eğer ruhsal bir tahribat yoksa;
eylem öncesindeki değerler ey-
48
Devrimci Kişilik
lem sonrasında da savunuluyor-
sa, bilinç rolünü oynamış; ara-
ya mistik, feodal, vb. olgular
girmemiş demektir. Bu bilinçteki
insanlar, eylemde örneğin ba-
cağını mı kaybetti; diğer bacağı
ile yaşamını yine aynı değerler
dahilinde, daha olgun, kendin-
den emin bir şekilde sürdürür.
Hatta durumu bir çeşit “gazi”lik
sayılacağı için; bundan sonraki
yaşamında onurlanmada artı
sebeplere sahip olacaktır. Tersi
durumlarda, dün ile maddi-ma-
nevi bağını kesen insanlar; ba-
kımını üstlenen annesi-babası,
vb. tarafından bir “sakat” mua-
melesi görecek, dün çok büyük
olan yerden, bugün çok küçük
olan bir yere düşecek; yaşamın
tüm karelerine bir nedamet hali
çökecektir.
Bugün, yaklaşık otuz üç yıllık
bir sürecin bilançosu çıkarıldı-
ğında, ortaya çıkan enkaz hali,
salt kaçkınlık, ihanet, döneklik,
vb. ile değerlendirilecek olur-
sa, ne süreç anlaşılmış olacak,
ne de alternatif oluşturmak için
gerekli olan veriler yakalanmış
olacaktır.
1991’de hemen tüm yapıla-
rın, önderlik mekanizmalarının
ve bir dönemin etken kadrola-
rının kelepçeleri çözüldüğünde,
ortaya akışkanlığı arttıran bir
katılım hali değil, bir şaşkınlık
hali çıktı. Bugün dünyadaki ve
ülkedeki pek çok başka geliş-
meler nedeniyle farklı bir sü-
reçten geçiliyor olsa da, bir ya-
nıyla da benzer bir süreçten ve
şaşkınlık halinden söz edilebilir.
Yenilenme arayışlarına da ör-
gütlenme ve mücadele anlayışı-
na da yansıyan ve ortaya çar-
pık bir duruş değil, adeta bir
duruşsuzluk çıkaran bu şaşkınlı-
ğın aşılması, nedenlerinin doğ-
ru tanımlanması ile mümkündür.
Kendi gerçekliğini kabul etme-
yenler, o gerçekliği aşma yön-
temini geliştiremezler.
Devrimciler, dört gol yedikten
Devrimci Gençlik
sonra bile “biz iyiydik hakem
kötüydü” diyen antrenörler gibi
değil; galibiyet sonrasında bile,
gerekmesi halinde “galibiyet
bizi aldatmasın aslında kötü
oynadık” diyebilen antrenörler
gibi olmalıdır. Bu örnekler için
üzgünüz ama, 1970’li yıllardan
bugüne devrimci yapılar hâlâ,
insan kazanma olgusunu taraf-
tar kazanma olarak algılıyorsa;
futboldan örnek vermek uygun
düşer hale geliyor. Birbirimizi
sevmek için “bir ton” neden
varken, yapay ve anlamsız me-
safelerle adeta dostluğu bile
“bir deri bir kemik” haline ge-
tirmişken; sırf farklı takımlardan
oldukları için birbirini taşlayan
taraftarları ne yazık ki çağrıştır-
mış oluyoruz.
1970’li yıllarda, devrim-
ci yapılar yeni yeni organize
olurken ve en naif duygularla
norm/ölçek tanımı yapılırken;
şovenizmin çeşitli biçimlerin-
den söz edilirdi. Bugün hâlâ
bölge şovenizmi (hemşehrici-
lik) gibi örgüt şovenizmine de
tanık olunmaktadır. “Kuzguna
yavrusu şahin görünür” misali,
objektif olmaktan uzak yakla-
şımlar, doğruyu da yanlışı da
görmeyi güçleştirir. Marksist-
Leninist gıdayı doğru kaynak-
lardan ve yeterli biçimde almış
olan bir devrimcinin kendine ve
durduğu zemine güveninin ol-
ması doğru ve gereklidir. Zaten
böyle olunca, kendi zeminin-
deki yanlışlar da oluşturduğu
süzgece takılır. Kişi, eğer her
olguya, subjektivizmden uzak
bir duruştan bakıyorsa; yapay,
biçimsel, rekabetçi, vb. yakla-
şımların kaygan normları yeri-
ne, doğruluk testinden geçmiş
normları ölçü alır ve vardığı
sonucu savunmakta tereddüt et-
mez. Duruş, böylesine sağlam
temeller üzerine bina edilmişse;
kimi kişi veya çevrelerden da-
yatılan normlara uymak gibi bir
zorunluluk olmaz. Bugün solda,
kendini adeta devrimci normlar
eksperi kabul eden ve bir çeşit
tekel veya hegemonya oluştu-
ran özneler, eğer hâlâ ağırlık-
larını kabul ettiriyorsa; sorun,
kabul edenlerin özgüveni ile
ilgilidir.
Moskova Önlerinde roma-
nını okuyanlar bilir; savaş ha-
linde ve hatanın ölüm demek
olduğu koşullarda gerçekleşen
bazı olaylar, öğretici bir şe-
kilde sunulmuş ve kavganın,
ihtiyaçların, somutun dikkate
alınması ile normların diyalek-
tik bir yaklaşımla uygulanması
konusunda tam bir ustalık ser-
gilenmiştir. Romanda ilk disiplin
suçu ölümle cezalandırılırken,
sonraki suçlarda öğreticiliğin
ve bağışlamanın (anlayışın) çok
özel biçimlerine tanık olunur.
Bu örneklerden öğrenmek, ken-
di sürecini ustalıkla örme şansı
verir. Tabii ki öğrenmenin en
kötü biçimi, ezberlemektir. Çün-
kü yaşam bir gün gelir ezberi-
mizi bozar ve geriye yaratıcılık
özürlü bir duruş kalır.
Eylem, politikanın fiili halidir.
Politikadan bağımsız eylem,
amaçtan bağımsız araç demek-
tir. Devrimciliğin bilinmediği,
kulaktan dolma kimi bilgi kırın-
tıları ile hareket edildiği durum-
larda, “çocukça” sayılabilecek
fiillerin yaşandığına hepimiz
tanık olmuşuzdur. İyi bir şey
yapıyorum zannederek veya
can sıkıntısını gidermek için du-
varlara “Tek Yol Devrim - CHP”
yazan bir gencin durumu, “ço-
cukça” olduğu için anlaşılabilir.
Aynı şekilde büyük bir hararet-
le devrimcilerin arasına katılıp,
o coşkuyla, salt fiil olsun diye
işe kalkışan ve canı yandığında
geri kaçan insanların da duru-
mu anlaşılabilir. Ancak, ciddi
bir gıda alış verişinden/ eği-
timden sonra ve hatta eğiticinin
kendisi tarafından da fiil ile po-
litika arasında diyalektik bağ
kurulamıyor ve fiil amaca dönü-
49
Devrimci Kişilik
şüyorsa; bu, sol adına vahim ve
yürek yaralayıcı bir durumdur.
Siyasal yapı/önderlik, bir
kişi gibidir; orada da zaaflar,
yanlış hesaplar, ölçü bozuklu-
ğu, vb. olabilir. Eğer bir yapı,
yukarıda anlattığımız kavrayışı
içselleştirememişse; kendi yol-
daşlarını sırf “yapma-etme” fiili
üzerinden değerlendirir. Onla-
ra; tereddütlerini, zayıflıklarını
ifade edip aşma koşulu bırak-
maz. Gerçekte ise bir devrimci;
korkusunu, tereddüdünü, zaafı-
nı en kolay yoldaşlarına, yani
hareketine açabilmelidir. O za-
man, eksik ve zaaflar bilindiği
için, aşılması da doğru yöntem
ve araçlarla sağlanacak ve kişi,
eylemini; yoldaşlarına “yok”
diyemediği için değil, inandığı
ve istediği için yapacaktır. Bu
tür eylemlerde doğal olarak
fire oranı düşük olacaktır. İşte
bugün eğer firelere salt suç ve
ceza ikilemi içinde bakılır, kay-
naklarına inilmezse; gerçek ka-
bahatlinin kabahati gölgelen-
miş olacak, yanlış teşhis yanlış
tedaviye sebep olacaktır.
Tutsaklık koşullarında ellerine
geçirdikleri iğne ile kuyu ka-
zacak kadar sabırlı davranan,
taşınan kimlikle barışıklığın ve
üretkenliğin eşsiz örneklerini
sunan devrimciler; dışarı çıktık-
larında, çok daha uygun ze-
minlerde -bırakalım iğneyi- kaz-
mayla bile kuyu kazamaz hale
geliyor, yaşamın basit tuzakları
ve az bilinmeyenli denklemleri
karşısında bocalıyorsa; sonra
da devrimcilikten uzaklaşıyor-
sa, mutlaka kabahatlidir; ama,
galiba kabahatin büyüğü bir
başka yerde aranmalıdır.
Devrimciyseniz eğer
eşini yitiren kumrunun
ilk konacağı yer
sizin omzunuz olacaktır
Yaprak dalını
böcek kozasını size soracak
Yara almış yüreklerin
 Devrimci Gençlik Devrimci Kişilik

acıyan yanına
sizin dokunuşlarınız ilaç olacak
Devrimciyseniz eğer
çiçek tozlarını sizin avuçlarınıza dökecek
yıldızlarla konuşmak için geceyi beklemeniz gerekmeyecek
Kendini ve dolayısıyla yöntemini gözden geçirmek, hata kabul etmek ve gerekiyorsa ölçek değişimine
gitmek, sadece kişiler için değil hareket için de geçerlidir. Böyle bir yöntem hareketi küçültmez; aksine,
asıl bu büyüklüktür.
Bir devrimcinin örgütünden korkması, utanması ve bu nedenle açık olamaması, devrimciler adına üzücü
bir sonuçtur ve kabulü güç bir paradokstur. Gerçekte bir devrimcinin sadece gücünü değil, zayıflığını;
sadece sevincini değil, üzüntüsünü; sadece politik meseleleri değil, özel meseleleri paylaşabileceği ilk ve
en güvenilir başvuru yeri olması gereken örgütün; korkulan, çekinilen bir olgu haline gelmesi; bir şeylerin
ters gittiğinin ifadesidir.
İnsan, severek ve isteyerek girdiği örgütsel ağdan çekinir hale gelmemelidir; aksine sevgi ve bağlılık,
sürekli yükselen bir eğri çizmelidir. Kişi; iyi ki örgütlüyüm, ne kadar şanslı bir insanım; benim gerçek ailem
budur; şefkat ihtiyacı için bile, ilk başvuracağım yer örgütüm olacaktır; diyorsa, o kişi örgütten ayrılmaz,
sahiplenir ve bu kimliğin her türlü gereğini -bedel ödemek dahil- yerine getirmekten kaçınmaz. Gönüllü-
lükten bu anlaşılmalıdır.
Soru soran, düşünen insandan korkanlar; yani eleştirilmekten, sorgulanmaktan rahatsız olanlar, dev-
rim amacıyla bağdaşır örgütlenmeler oluşturamazlar. Oluştursalar bile o örgütlenme, içten içe kendini
tüketir. Devrimciler, karşı durdukları ve insandışılaştırıcı olarak kabul ettikleri sistemin, ne ölçülerine ne de
yöntemlerine itibar etmemelidir. Örgütlenmenin veya
kurumlaşmanın hiçbir biçiminde sisteme öykünmenin
izlerine rastlanmamalıdır. Örneğin, Beyaz Ordu’da, Aşk
düşünceye ne kadar az yer verilirse o kadar çok ita- Bazen kaybolursun, kendi bendinde..
at sağlanır kanaati hakimdir. Devrimci örgütlenmede Bir sigara dumanıyla
ise bunun tersi olmalıdır. Devrimciler için, düşünceden Yok olursun
korkmak, ölüm demektir. Ve önemli olan, eğer itaat
Gidersin uzaklara.
aranacaksa; bunun düşünerek, yani bilerek olması-
Aşık olursun
dır. Kısacası bugün, devrimcilik hafife alınmaz, doğru
Uzak deryalarda, bir denizkızına..
kavranır ve aslında objektif bakabilenler için yabancı
olmayan normlarda ısrarcı olunursa; sırf taraftar ka-
Seversin
zanayım diye devrimci zeminde yeri olmayacak denli Bir ömür seversin
erozyona uğramış olan şahıslara prim verilmezse; ka- Doyamazsın çoğu zaman
zanılanlara ise, sembollerden ve kahramanlık türküle- Öpmeye, sevişmeye
rinden daha derin şeyler öğretmek bir zahmet olarak O vardır sade aklında.
görülmezse; bütün sorunlar değil, ama önemli ayak- Güzel bir hayaldir
bağları aşılmış olacaktır. Hep yanı başında.
Bugün hemen her yapıyı sarmış olan yenilenme ara- Kavgalara tutuşursun
yışı, yukarıda altını çizdiğimiz sorunlar dikkate alına- Bazen ölür tekrar dirilirsin
rak ve yaşamın bizzat içinde, yaşamın sunduğu soru- Ve vazgeçilmez
lara yanıt arayarak gerçekleşirse; o çaba hem anlamlı O saf acemi güzellikle
olur hem de sonuç verme olasılığı güçlenir. Yaşar gidersin..
Doğru dalı seçmek için
kaybettiğin vakit Sistem korkar bu aşktan
düşmene sebep olabilir diye Düşman kesilir, herşey bir anda
çürük dala tutunma Aç kalırsın susuz kalırsın
O zaman peşinen kaybetmiş olursun Adeta yüreğini kuşatır kontrgerilla
Çocuklarına özgür bir dünya bırakamıyorsan Bombalar patlar ansızın
özgürlüğe giden yolun öldürürler
haritasını bırak O masum, acemi
Bunu da yapamıyorsan Tek suçu sevmek olan güzelliği
onları yanıltma yeter
Onlar kendi yolunu bulur.
İzmir’den Bir Devrimci Gençlik Okuru

50
51
52