Dromen van Engeland
Jürgen Locadia
Tekst en foto’s: Nick Renders
EINDHOVEN - Hij is geboren
in Nederland, maar als hij op
Hato uit het vliegtuig stapt,
voelt het als thuiskomen.
“Als het goed gaat met mijn
carrière, wil ik daar graag
een Cruyff Court openen.”

Jürgen Locadia (17) tekende in
de zomer van 2010 een contract
bij PSV. De Eindhovenaren namen
het talent over van Willem II, uit
Tilburg. Maar de voetbalcarrière
van de jonge Antilliaan begon
twaalf jaar eerder al in zijn ge-
boorteplaats, Emmen. Toen Jürgen
vijf jaar oud was, voetbalde hij
op de plaatselijke trapveldjes en
pleintjes. “Mijn oom Jerry voetbal-
de toen bij FC Emmen. Hij heeft
het mij geleerd”, blikt Locadia
terug. Toen hij bij een club ging
voetballen, werd Locadia al snel
ontdekt door FC Emmen. Vanaf
dat moment ging het snel met zijn
nog prille carrière.
PSV
“Toen ik bij FC Emmen speelde,
werd ik opgeroepen voor het
Nederlands Elftal onder 15”, aldus
de spits. “Op een gegeven mo-
ment ging de trainer van ‘onder
15’ bij Willem II aan de slag. Hij
heeft mij destijds meegenomen
naar Tilburg. Daar heb ik één jaar
gespeeld, tot PSV zich meldde.”
“Bij PSV is het anders dan bij Wil-
lem II. Ik heb hier veel nieuwe
vrienden, andere trainers en meer
mogelijkheden om de top te be-
reiken. Hier heb je bijvoorbeeld
meer trainers, zoals een looptrain-
er en een spitsentrainer. Samen
schaaf je aan je kwaliteiten. Qua
oefeningen of trainers zijn er niet
veel verschillen. We lopen wat
meer, maar de meeste oefeningen
zijn hetzelfde. Het gaat allemaal
net iets professioneler hier.”
2 3
Interview
Type spits
Locadia is een echte afmaker. Dat
is ook het type spits waar hij zelf
van houdt. “Mijn speelstijl lijkt op
die van Didier Drogba van Chel-
sea. Hij is sterk aan de bal en een
echte killer. Vroeger keek ik ook
veel naar Karim Benzema, toen
hij nog bij Olympique Lyon
speelde. Ik lette op hóé
hij scoorde. Op som-
mige momenten
herken ik dan me-
zelf. Als hij bijvoor-
beeld ingespeeld wordt, dan
kijk ik wat Benzema doet.
Daarna probeer ik hem na te
doen op de training en in de
wedstrijd. Hij is net als ik
een complete spits; ik kan
met een actie iets creëren,
maar ik kan ook goed
aangespeeld worden en
vervolgens afmaken.
Wel moet ik nog sneller
worden in de toe-
komst. Daar werk
ik hard aan met
onze loop-
trainer.”
Doordeweeks
Naast zijn voetbalcarrière, moet
Locadia ook zijn school afmaken.
Jürgen Locadia
Hij doet vmbo theoretische leer- ook weleens straf. Het is een warm
weg op het Pleincollege Sint-Joris nest. Mijn moeder Nathaly doet
in Eindhoven. Hier krijgen jonge heel veel voor me. Ze probeert
sporters de kans om top- zelfs het spel volledig te begrijpen.
sport te combineren Daarnaast zijn ze natuurlijk met
met school. Daarom mij van Emmen eerst naar Til-
wordt Jürgen burg mee verhuisd en nu wonen
iedere ochtend we vlakbij Eindhoven. Ik ben er
om 8.00 uur heel dankbaar voor dat mijn fami-
opgehaald lie steeds mee blijft verhuizen. Ik
en van- weet namelijk niet hoe leuk ik het
af zou vinden in een pleeggezin. Dat
is toch anders.”
Een deel van Jürgens
het familie woont nog op
station naar Curaçao. Zijn moeder is
school gebracht. daar geboren en opa
Dan gaat hij tot Kenneth Locadia woont er
kwart over drie nu nog. Het voetbaltalent
naar school en lijkt in de familie te zitten,
vervolgens naar want naast zijn oom heeft ook
trainingscomplex de zijn opa op hoog niveau gespeeld.
Herdgang. Na de train- “Hij voetbalde erg hoog op
ing wordt de spits weer Curaçao. Ik heb mijn moeder al-
naar huis gebracht. Een leen nooit gevraagd op welke posi-
heel gestructureerd leven, tie of bij welke club”, lacht Jürgen.
waardoor hij soms ook
wel dingen moet laten. Vorig jaar zag opa Kenneth zijn
“Met vrienden ergens heen kleinzoon nog voetballen bij de
gaan, kan niet. Bij Willem II Koninkrijksspelen op Aruba. “Dat
deed ik dat nog wel, maar dat was een leuke ervaring. Met het
kan echt niet meer. Ik heb mijn Nederlands Elftal onder 16 speel-
concentratie nodig, dus dan kan ik den we daar een toernooi tegen
beter niet op stap gaan.” andere delen van het Nederlandse
koninkrijk. Mijn opa is toen de
Beide benen op de grond wedstrijd tegen Aruba komen
Als Jürgen naar huis gaat na zo’n kijken. Als ik hem thuis aan de
lange dag, komt hij thuis bij een telefoon spreek, vraagt hij hoe
nuchter gezin. “Thuis word ik heel het gaat en zegt hij dat ik ge-
goed opgevangen. Mijn moeder en woon mezelf moet blijven. Ik krijg
mijn zusjes behandelen me niet op verder geen tips ofzo, we praten
een speciale manier. Ik krijg thuis gewoon over algemene dingen.”

Curaçao
Tijdens de Koninkrijksspelen zag
Locadia dat de mogelijkheden van
sportlocaties op de Antillen een
stuk beperkter zijn dan in Neder-
land. De trainingsvelden zijn vaak
hard en gras is niet altijd te vin-
den. Daarnaast merkte hij ook een
verschil op tussen de Nederlan-
ders en de jongens uit andere
koninkrijksdelen. “Er is een
andere mentaliteit op de
Antillen. Daar is het
gewoon keihard voetbal-
len, zonder na te denken.
Wij gaan meer uit van ons
eigen spel, meer tactisch.
Zij beleven het voetbal veel
intenser. Iedere wedstrijd
wordt gespeeld alsof het
een wedstrijd op het WK
is. Dat dient voor mij wel
als voorbeeld. Ik zou ook
iedere wedstrijd op die
manier moeten beleven.
Ook daar word je beter
van.” Locadia was zelfs zo
onder de indruk van de
moeilijke omstandigheden
voor voetballers, dat hij een
jongen van het Arubaanse
team zijn voetbalschoenen
cadeau gaf. “Het was wel
jammer dat het toen niet op
Curaçao was, dat had ik graag
willen meemaken.”
De band tussen Locadia en
Curaçao blijft een warme. “Als
ik op Hato uit het vliegtuig stap,
voelt het voor mij toch als thuis-
komen.” Vroeger ging Locadia nog
vaak naar Curaçao, bijna ieder
4 5
Interview
jaar. Maar door zijn drukke
trainingsschema kan dat nu niet
zo vaak meer. “Maar ik zou er wel
snel weer een keer op vakantie
willen gaan. Het is een raar gevoel
als ik er ben. Ik voel me er thuis.
Het strand, de zee en het lekkere
eten, daar houd ik van. En feesten
is ook belangrijk op het eiland, het
hoort bij de cultuur. Gelukkig kan
Jürgen Locadia
ik dat lekkere eten soms ook thuis
proeven, als mijn moeder Antil-
liaans kookt. Het lekkerst vind
ik Johnny Kick, dat zijn zelfge-
maakte broodjes gevuld met kaas
of worst. Dat maakt mijn moeder
bijna elke zondag.” Ook praat Jür-
gen nog een aardig woordje Pa-
piaments. “Ik praat veel met mijn
teamgenoten Gianluca Maria en
Anthony van den Hurk. Zij hebben
ook een Antilliaanse achtergrond
en daarom praten we ook veel
Papiaments met elkaar.”
Locadia denkt vaak terug aan de
omstandigheden waarin hij moest
voetballen op de Antillen. Daarom
hoopt hij ooit iets bij te kunnen
dragen aan de ontwikkeling van
Curaçao op sportgebied. “In de
toekomst zou ik graag iets willen
doen voor de Antillen. Bijvoorbeeld
een Johan Cruijff Court openen.
Dan hebben de jongeren ook een
mooi veldje om te voetballen. Ik
zou dat dan willen openen in een
wat armere wijk samen met de
premier.”
Toekomst
Maar voor het zover is, werkt Jür-
gen hard om te slagen in de voet-
balwereld. “Ik zit nu al vaak bij
Jong PSV. Hierna wil ik me door-
ontwikkelen naar PSV 1. Wat er
daarna komt weet ik niet, maar ik
droom wel van Engeland. Dat lijkt
me wat. Het spel is daar sneller,
harder en het wordt natuurlijk ook
veel bekeken. Dat harde spel ligt
me wel, zo lekker fysiek. En Chel-
sea lijkt me een prachtige club.”
De mensen bij PSV zijn niet de
enigen bij wie Locadia in het oog
is gesprongen. Een paar weken
geleden heeft hij ook een con-
tract bij sportmerk Nike getekend.
De sterke spits viel op door zijn
verrichtingen in het Nederlands
Elftal onder 19, waar hij de laat-
ste tijd ook vast voor opgeroepen
wordt. ”In Nederland is het ook
niet gebruikelijk dat jeugdspelers
zo’n contract krijgen. In landen als
Engeland, Spanje en Italië komt
het wel vaker voor. Ik ben er wel
blij mee. Ze volgde mij al een jaar
of twee en ze zagen dat ik altijd
op Nike speelde. Toen hebben we
afspraken gemaakt en uiteindelijk
een contract getekend. Pas op een
latere leeftijd kan ik echt dingen
voor hen gaan doen, zoals recla-
mes of demonstraties, maar nu
nog niet. Nu krijg ik mijn schoen-
en, die hoeft mijn moeder nu niet
meer te kopen”, lacht hij.
Het zijn allemaal goede stappen
richting een mooie toekomst, maar
niemand weet beter dan Jürgen
zelf dat hij er nog niet is. “Ik ben
een nuchtere jongen en ik ben niet
snel tevreden over mezelf. Er kan
altijd iets beter, op iedere training.
Ik ben weleens een luie spits. Ik
houd meer van het voetbal in de
zestienmeter, dan van opbouwen.
En ik werk natuurlijk ook nog aan
mijn snelheid. Het eerste elftal zit
er nog niet in. Maar daar maak ik
me niet echt zorgen over. Ik wil
eerst in de A1 en jong PSV goed
spelen, daarna kijken we wel ver-
der.”