PUBLIKACJE

Jerzy Waldorff-Preyss- urodził się w Warszawie 4 maja 1910r, zmarł 29 grudnia

1999- zaliczany do jednego z wybitnych polskich publicystów, pisarzy, działaczy
społecznych działających w epoce dwudziestolecia-międzywojennego. Uważany był
również za krytyka muzycznego.  Swoją edukację Jerzy Waldorff rozpoczyna w
Trzemesznie kolejno zaliczając wszystkie etapy swojej nauki, aż ląduje na studiach w
Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu oraz na Wydziale Prawno-ekonomicznym
Uniwersytetu Przyrodniczego, który kończy z tytułem magistra. W Od 1936 roku był
recenzentem muzycznym "Kuriera Porannego" i "Prosto z Mostu". W 1938 roku
odszedł z "Prosto z mostu", sprzeciwiając się coraz ostrzejszemu antysemityzmowi
tygodnika, ale w 1939 roku sam opublikował kilka antysemickich artykułów w
"Kurierze Porannym". W 1939 roku wydał też swoją pierwszą książkę pt. "Sztuka pod
dyktaturą", będącą pokłosiem jego podróży do Włoch w 1937 roku, w której
podkreślał zasługi Mussoliniego dla rozwoju Włoch.

W 1939 opublikował książkę zatytułowaną Sztuka pod dyktaturą, opisującą zasługi Benita

Mussoliniego dla rozwoju Włoch.[potrzebny przypis]
Po 1945 związany z tygodnikiem „Przekrój”. Komentator muzyczny Polskiego Radia i felietonista
tygodników „Świat” i „Polityka”. Autor 20 książek, głównie poświęconych muzyce poważnej.
Inicjator powstania Muzeum Karola Szymanowskiego w Zakopanem i Muzeum
Teatralnego w Warszawie. Jego staraniem odrestaurowano pałac książąt
Radziwiłłów w Antoninie koło Ostrowa Wielkopolskiego. Współorganizował też odbywający się w
Antoninie i Ostrowie Międzynarodowy Festiwal „Chopin w barwach jesieni”. W styczniu 1976 roku
podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w
Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[7].
W 1974 Waldorff założył Społeczny Komitet Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek. Z jego
inicjatywy corocznie odbywa się tam 1 listopada kwesta na ten cel prowadzona przez znane
osobistości kultury i mediów. Komitet w 1999 został uhonorowany Nagrodą im. prof. Aleksandra
Gieysztora ufundowaną przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga za działania
zmierzające do ratowania zabytkowych nagrobków.
Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. 

Jerzy Waldorff zorganizował na antenie Polskiego Radia ogólnonarodową zbiórkę funduszy

na wykupienie willi Karola Szymanowskiego w Zakopanem. Akcja się powiodła.
W Atmie mieści się muzeum kompozytora. Sukcesem zakończyła się również inna radiowa
kampania przeprowadzona przez Jerzego Waldorffa. Tym razem chodziło o zebranie
eksponatów dla powstającego muzeum w Teatrze Wielkim w Warszawie. Udało się zdobyć
ok. 3 tys. przedmiotów. Praca społeczna stanowiła dla Waldorffa główny nurt życia.
Popularyzator kultury muzycznej na łamach prasy, w radiu i telewizji. Barwna postać PRL-u,
wybijająca się zachowaniem i językiem. Przyjaciel Stefana Kisielewskiego, po śmierci którego
napisał książkę Słowo o Kisielu, laureat nagrody jego imienia w 1990.
W swojej autobiografii Taniec życia ze śmiercią wspominał, iż jego orientacja (homoseksualna)
była powodem wydziedziczenia przez ojca. Jego partnerem życiowym był tancerz Mieczysław
Jankowski, z którym spędził 60 lat, od 1939. Partner opiekował się Waldorffem i prowadził dom.
Para starała się ukrywać swój związek, unikając publicznego pokazywania się razem, a Waldorff
przedstawiał w wywiadach Jankowskiego jako brata ciotecznego [9].
5 stycznia 2000 został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, przy
katakumbach. W tym samym grobie pochowano również Mieczysława Jankowskiego [9].
Jerzy Waldorff za wybitne zasługi dla kultury polskiej w 1995 roku odznaczony został Krzyżem
Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[10].
PUBLIKACJE

CYTATY:

 Zmienić takt 3/4 na 4/4 to tak, jak przypiąć bażantowi krowi ogon.

 Z muzyką powinno być właśnie tak jak z życiem i dobrze, i źle, i poważnie, i śmiesznie.


 Jerzy Waldorff (jako Jerzy Walldorf) Sztuka pod dyktaturą, Instytut Wydawniczy Biblioteka
Polska, Warszawa 1939;

 Jerzy Waldorff Śmierć miasta, Warszawa 1946;

 Jerzy Waldorff Godzina policyjna, Warszawa 1948;

 Jerzy Waldorff Warszawska premiera, Warszawa 1951;

 Jerzy Waldorff Dwie armaty, Warszawa 1956 (II wydanie - 1957);

 Jerzy Waldorff Sekrety Polihymnii, Warszawa 1956, następnie wiele kolejnych wydań;

 Jerzy Waldorff, Leonia Gradstein Gorzka sława, Warszawa 1960;
 Jerzy Waldorff Harfy leciały na północ, Warszawa 1968;
 Jerzy Waldorff Ciach go smykiem!, Warszawa 1972;
 Jerzy Waldorff Moje cienie, Warszawa 1979;
 Jerzy Waldorff Wielka gra. Rzecz o Konkursach Chopinowskich, Warszawa 1980;

 Jerzy Waldorff, H. Szwankowska, D. Jendryczko, B. Olszewska, Z. Czyńska Cmentarz

Powązkowski w Warszawie, Warszawa 1984;

 Jerzy Waldorff Jan Kiepura Kraków 1988;

 Jerzy Waldorff Fidrek, Warszawa 1989;

 Jerzy Waldorff Taniec życia ze śmiercią, Warszawa 1978, 1984, 1993;
 Jerzy Waldorff Słowo o Kisielu, Warszawa 1994;
 Jerzy Waldorff Serce w płomieniach – słowo o Szymanowskim, Warszawa 1998;