‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ارﯾﮑﺴﻮن ﺗﺎدا‬

‫اﺳﺘﯿﻮ اﺳﺘﺲ‬

‫ﺑﺮﮔﺮدان‪:‬‬

‫ج ـ ﻣﻌﺎﻓﯽ ﭘﻮر‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ارﯾﮑﺴﻮن ﺗﺎدا‬

‫اﺳﺘﯿﻮ اﺳﺘﺲ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﯾﻖ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ و ﻣﺤﻨﺖﻫﺎ‬

‫ﺑﺮﮔﺮدان‪:‬‬

‫ج ـ ﻣﻌﺎﻓﯽ ﭘﻮر‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫أ‬

‫»اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﯾﮏ درﺧﺸﺶ ﻧﺎب ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻬﺎري اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﻠﻢ ﺳﺤﺎر ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهاي ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدي زﻧﺪﮔﯽ ﮐـﻪ ﺗﺠـﺎرب ﺧـﻮد را در اﯾـﻦ‬

‫ﮐﺘﺎب ارزﺷﻤﻨﺪ اراﺋﻪ داده اﺳﺖ‪ .‬از آن ﻏﻔﻠﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﺟﯽ‪ .‬آي‪ .‬ﭘﺎﮐﺮ‬

‫»ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ واﻗﻌﺎً ﻓﮑﺮ و ﻗﻠﺐ ﻣـﺮا ﺧـﺪﻣﺖ ﮐـﺮد و ﭼﯿﺰﻫـﺎي ﺗـﺎزهاي در ﻣـﻮرد‬

‫رﻧﺞﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ ﻣﻦ از ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﮐﺘـﺎب را ﺑـﻪ دﯾﮕـﺮان‬

‫ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا او را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﯾﮏ ﻇﺮف ﺑﺮﮔﺰﯾـﺪه ﻣـﯽﺑﺎﺷـﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﯾﺎري ﮔﺮ ﻫﺰاران رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪه دﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎرﮔﺎرت ﺟﺎﻧﺴﻮن‬

‫»در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺣﻘﺎﯾﻖ روﺣـﺎﻧﯽ ژرﻓـﯽ ﻧﻬﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺣﻘـﺎﯾﻘﯽ ﺑﺮآﻣـﺪه از ﮐـﻮره‬

‫آﺗﺸﯿﻦ ﺗﺠﺎرب ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و آراﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻗـﺪرت روح ﻗـﺪس در ﻗﺎﻟـﺐ ﯾـﮏ زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻣﺴﯿﺤﯽ‪ ،‬ﺑﺮ اﺳﺎس ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻋﻤﻠﯽ و واﻗﻌـﯽ‪ ...‬ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺗﻤـﺎم رﻧـﺞ‬

‫دﯾﺪﮔﺎن ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در ﻫﺮ ﮐﺠﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻼم آﺧﺮي‬

‫اﺳﺖ در ﻣﻮرد دردﻫﺎي ﺑﺸﺮي‪«.‬‬

‫ﻣﺎرﮔﺎرت ﮐﻼرﺳﻮن‬

‫»ﺑﺪون ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﻌﺎرف‪ ،‬اﯾﻦ اﺛﺮ ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣﻨﺰﻟـﻪ ﮐـﺸﺘﯽ ﮔـﺮﻓﺘﻦ او ﺑـﺎ ﺧـﺪا در‬

‫وﯾﻠﭽﺮ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ او ﺧﺪا را ﺑﺎ ﺑﯿﺎﻧﺎت ﺳﺎده و ژرف اﻟﻬﯿﺎﺗﯽ از دردﻫﺎ‪ ،‬و رﻧﺞﻫﺎ‬

‫ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬

‫دﯾﻞ ﺳﺎﻧﺪرس‬

‫»ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻣﻔﯿﺪ اﺳﺖ در ﺧﺪﻣﺖ و ﺗﺴﻠﯽ ﺑـﺮاي ﮐـﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ در دورهﻫﺎﺋﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد دﭼﺎر رﻧﺞ و درد ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﯽ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﺘﺎب اوﻟﺶ‬
‫ب‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ژرف ﺑﻌﻀﯽ ﺳﻮاﻻت را ﻣﻄﺮح ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽﭘﺮﺳـﻨﺪ و ﺑـﺎ آن‬

‫در ﮔﯿﺮﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺎﻟﯿﺠﻨﺎب ﮐﻨﺖ ﺑﻨﮑﻦ‬

‫»ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮔﺮم‪ ،‬ﭘﺮ اﺣﺴﺎس و ﭘﺮ از اﻣﯿﺪ و اﯾﻤﺎن ﮐـﻪ ﮐﻤﺘـﺮ ﮐـﺴﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻪ اﺳـﺖ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺑﯿﻨﺶ روﺷﻦ ﺑﻪ دردﻫﺎي ﺑﺸﺮي ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﯾـﻦ ﮐﺘـﺎب را ﺑـﻪ ﻫﻤﮕـﺎن و‬

‫ﺑﺨﺼﻮص رﻧﺞ دﯾﺪﮔﺎن و درد ﮐﺸﯿﺪﮔﺎن و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ﺷـﺪﯾﺪا‬

‫ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﺠﻠﮥ اﻓﻖ ﺗﺎره‬

‫»اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﻼﮐﺸﯿﺪهاي ﺳـﺨﻦ ﻣـﯽﮔﻮﯾـﺪ‪ ،‬ﭼـﻪ دردﻣﻨـﺪان دروﻧـﯽ و ﭼـﻪ‬

‫ﺟﺴﻤﯽ ﯾﺎ ﻗﻠﺒﯽ«‬
‫ﻣﺠﻠﻪ ﻟﯿﮕﻮرﯾﺎن‬

‫»ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰاﻧﻨﺪه و اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺶ‪«.‬‬

‫ﻣﺠﻠﻪ ﺗﻮان ﺑﺨﺸﯽ‬

‫»ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را از ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣـﯽﮐﻨـﯿﻢ‪ ،‬ﮐﺘـﺎﺑﯽ ﮐـﻪ در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧـﻪ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺟﺎﯾﮕﺎه واﻻﺋﯽ ﮐﺴﺐ ﮐﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬

‫اﻧﺠﻤﻦ ﮐﺎﻟﻮﯾﻨﯿﺴﺖﻫﺎ‬

‫»ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﺣﺎوي ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﯾﻦ واﻗﻌﯿـﺖ اﺳـﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺷﺮاﯾﻂ‪ ،‬اﻓﺮاد و وﻗﺎﯾﻊ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﺰاري ﺑﺮاي ﮐﺸﻒ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪه‬

‫»ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺣﺲ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺷﺎدي ﻓﺮاواﻧـﯽ از‬

‫درك ﻓﺮدوس در ﺧﻮاﻧﻨﺪه اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺪرﺳﻪﻫﺎي ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫ج‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري‬
‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از ﺟﯽ ـ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﺮاﮐﺘﺶ در اﯾﻦ ﺗﯿﻢ و ﻧﮕﺎرش اﯾﻦ ﮐﺘﺎب‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از وروﻧﺎ ـ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺎﯾﭙﯿﺴﺖ ﺷﺮﻗﯽ‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از ﺟﻮدي ﻣﺎرﺧـﺎم ـ وﯾﺮاﯾـﺸﮕﺮ ﻓـﻮقاﻟﻌـﺎده اﯾـﻦ ﮐﺘـﺎب و ﮐﺘـﺎبﻫـﺎي‬

‫ﺑﺴﯿﺎري دﯾﮕﺮ‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از اﻟﯿﺰاﺑﺖ اﻟﯿﻮت و ﻣﺎرﮔﺎرت ﮐﻼرﺳـﻮن ـ ﺑﺨـﺎﻃﺮ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ در ﻗﺎﻟـﺐ‬

‫ﻣﺜﺎلﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از دﮐﺘﺮ رﯾﭽـﺎرد ﮐـﺎﻓﯿﻦ و دﮐﺘـﺮ ﺟـﻮرج ﺷـﻠﺰل ـ ﺑـﺮاي ﭘﯿـﺸﻨﻬﺎدات و‬

‫ﺗﺸﻮﯾﻖﻫﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از اﻋﻀﺎء ﮐﻠﯿﺴﺎي اﺳﺘﯿﻮ‬

‫ﺗﺸﮑﺮ ﻣﺨﺼﻮص از ﺗﻤﺎم دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﮐﻤـﮏﻫـﺎ و دﻋﺎﻫـﺎي آﻧـﺎن اﯾـﻦ ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫د‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻘﺪ ﻢ ورو‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮد را وﻗﻒ ﺧﺪا و اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ ﻧﻤـﻮده اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﺗـﻮ را دوﺳـﺖ‬

‫دارﯾﻢ و ﻣﺤﺘﺮم ﻣﯽﺷﻤﺎﯾﻢ‬

 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬
‫ﯾﺎدداﺷﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ‪1 ...................................................‬‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ‪4 ...................................................................................................‬‬

‫ﺑﺨﺶ اول ‪6 ..............................................................................................‬‬

‫در ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺎدن ﻣﻌﻤﺎي رﻧﺞ ‪6 .....................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ اول ‪7 ..............................................................................................‬‬

‫ﻣﺎ ﻫﻤﺪردﯾﻢ‪7 .........................................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ دوم ‪18 ............................................................................................‬‬

‫ﺑﺪن ﺳﺎزي ‪18 .......................................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‪28 ...........................................................................................‬‬

‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﻢ ‪28 ............................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم ‪37 ........................................................................................‬‬

‫ﻣﻘﺪﺳﯿﻦ ﻧﺎﻫﻤﮕﻮن‪37 ...............................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ ‪45 ...........................................................................................‬‬

‫وﯾﺘﺮﯾﻦ ﺧﺪا ‪45 .......................................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ ‪52 ..........................................................................................‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ ‪52 .......................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ ‪60 ...........................................................................................‬‬

‫ﻣﺎرا ﺑﺸﮑﻦ و از ﻧﻮ ﺑﺴﺎز ‪60 .....................................................................‬‬

‫ﻣﺎ را ﺑﺸﮑﻦ‪62 ....................................................................................‬‬

‫ﭼﻪ ﺷﺨﺺ اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰي اﺳﺖ ﻣﺴﯿﺢ؟! ‪69 ...............................................‬‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻣﻮر روﺣﺎﻧﯽ ﺑﮕﺮدان ‪69 ................................................‬‬

‫‪2‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫وادارﻣﺎن ﮐﻦ ‪73 ..................................................................................‬‬

‫ﺑﺨﺶ دوم ‪77 ...........................................................................................‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ روي ﻣﻌﻤﺎ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ‪77 .............................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ ‪78 .........................................................................................‬‬

‫ﺗﻮﮐﻞ و ﺗﻤﮑﯿﻦ ‪78 ...................................................................................‬‬

‫ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ‪80 ..................................................................................‬‬

‫ﺗﻮﮐﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟ ‪82 ................................................................................‬‬

‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا ‪84 .................................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‪91 .............................................................................................‬‬

‫ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﮑﻦ‪91 ................................................................................... ....‬‬

‫اﺻﻼح ﮐﻦ‪91 ..................................................................................... ....‬‬

‫ﻣﺸﺎرﮐﺖ ‪95 .......................................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ ‪100 ..........................................................................................‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ‪100 .........................................................................‬‬

‫ﮔﺮﯾﺴﯿﻦ ﺣﻖ ﻣﺎﺳﺖ ‪100 ..........................................................................‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ ‪100 ..................................................................................‬‬

‫ﺳﺮود ﺷﺒﺎﻧﻪ ‪104 ................................................................................‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮاي ﺧﺪا‪107 ............................................................................‬‬

‫ﺑﺨﺶ ﺳﻮم ‪111 ........................................................................................‬‬

‫ﺷﻔﺎ‪111 ................................................................................................. :‬‬

‫ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ‪111 ...............................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﯾﺎزدﻫﻢ ‪112 ......................................................................................‬‬

‫ﮐﺎش ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدم ‪112 .........................................................................‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪3‬‬

‫ﻓﺼﻞ ‪120 ........................................................................................... 12‬‬

‫ﭼﺮا ﺷﻔﺎ ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ ؟ ‪120 ..............................................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ‪135 ........................................................................................... 13‬‬

‫ﺷﯿﻄﺎن ﻧﻘﺸﻪ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪135 ........................................................................‬‬

‫ﺧﺪا ﻧﻘﺸﻪاش را ﺧﻨﺜﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ‪135 ..............................................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ ‪151 ...................................................................................‬‬

‫دﻋﺎﻫﺎ و وﻋﺪهﻫﺎ ‪151 ...............................................................................‬‬

‫ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪا ‪153 ...............................................................................‬‬

‫اراده ﺧﺪا ‪157 ....................................................................................‬‬

‫ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬از ﭼﻪ دوردﺳﺘﯽ آﻣﺪهاﯾﻢ ‪161 ..................................................‬‬

‫ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎرم ‪164 ......................................................................................‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻗﻄﻌﺎت ﭘﺎزل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻔﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ ‪164 ..........................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ‪165 ........................................................................................... 15‬‬

‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ‪165 ......................................................................‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ ‪166 ..................................................................................‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ ‪167 ..................................................................................‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ ‪169 ..................................................................................‬‬

‫ﺑﺨﺶ ﭘﻨﺠﻢ ‪180 ........................................................................................‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﻗﻄﻌﺎت ﭘﺎزل در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ‪180 ...................................‬‬

‫ﻓﺼﻞ ‪181 ........................................................................................... 16‬‬

‫آﺳﻤﺎن ‪181 ...........................................................................................‬‬

‫ﺳﺨﻨﺎن آﺧﺮ ‪193 .......................................................................................‬‬

‫ﯾﺎدداﺷﺖﻫﺎ ‪195 .....................................................................................‬‬

‫‪4‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺳﺨﻨﯽ در ﻣﻮرد ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﮐﺘﺎب‪201 ......................................................‬‬

‫رﺳﺎﻟﺖ »ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ« اداﻣﻪ دارد ‪202 .............................................................‬‬

‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪5‬‬
 ‫ﯾﺎدداﺷﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫در روي ﺻﻨﺪﻟﯽ دﺳﺘﻪ داري در اﻃﺎﻗﯽ ﺗﯿﺮه و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي رﻧﮓ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﺮﯾﮏ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﻫﻔﺘﺎد ﺳـﺎﻟﻪ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽرﺳـﯿﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه و ﺑﺎ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪاي ﮔﻔﺖ‪»:‬ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐـﻪ ﺷـﻤﺎ را‬

‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺷﻤﺎ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﺑﺴﯿﺎري از ﻣـﺎ ﮐـﻪ در اﯾﻨﺠـﺎ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﻮﺛﺮي ﺑﻮده اﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺎ داﺳـﺘﺎن زﻧـﺪﮔﯽ ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺳـﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾﻨﺠـﺎ‬

‫ﮔﻔﺘﻪاﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﻫﻨﺮﯾﮏ دﺳﺘﺎن ﭼﺮوﮐﯿﺪه ﺧﻮد را روي ﺟﻠﺪ ﮐﻬﻨﻪ و ﻓﺮﺳﻮده ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ‬

‫‪ ،Kork‬ﮐـﻪ ﺑـﻪ زﺑـﺎن ﻫﻠﻨـﺪي ﻣـﯽﺷـﻮﻧﺪ‪:‬ﮔـﺎﻣﯽ‬ ‫‪Dalej‬‬ ‫ﻣﻦ از دور ﻋﻨﻮاﻧﺶ را ﺧﻮاﻧﺪم‪:‬‬

‫ﻓﺮاﺗﺮ‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﮐﺘﺎﺑﻢ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﻫﻨﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪»:‬ﻣﺎ ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ را در اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻐﺘﻨﻢ ﻣﯽﺷﻤﺎرﯾﻢ‪ .‬در ﻃﯽ‬

‫اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي اﯾﻤﺎﻧﯽ را ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدهاﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ! ﯾﮏ زن ﻣﻔﻠﻮج‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﯾـﻦ ﮐـﺸﯿﺶ ﭘﯿﺮﻫﻠﻨـﺪي ﮐـﻪ ﺳـﯽ‬

‫ﺳﺎل از زﻧﺪﮔﯿﺶ را ﺗﺤﺖ ﯾﮏ رژﯾﻢ ﺗﺠﺎوزﮔﺮ زﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺮﺿﻪ ﺑﺪارم؟‬

‫در ﮐﻞ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ او ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ؟ در ﻣﻮرد ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻧـﻮد ﺳـﺎﻟﻪاي‬

‫ﮐﻪ ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻫﺪف و ﻃﻮﻻﻧﯽ را در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان ﻓﻠﻮرﯾﺪا‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻧﻬﺎده‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ دارﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎدران ﭘﺴﺘﺎن ﺧﺸﮑﯿﺪه اﺗﯿﻮﭘﯽ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐـﺎن ﮔﺮﺳـﻨﻪ ﺧـﻮد را‬

‫در آﻏﻮش ﻣﯽﻓﺸﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰي دارﯾﻢ؟‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮاي زن ﺷﯿﮏ ﭘﻮﺷﯽ در ﺟﻨﻮب ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ‪.‬ام‪ .‬و ﺧﻮد را ﻣﯽراﻧـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫‪2‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻧﺎﺧﻦﻫﺎي ﻣﺎﻧﯿﮑﻮر ﺷﺪهاش ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰي دارﯾﻢ؟‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮردي ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﺸﺮﯾﺖ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﭘﯿﻮﻧﺪ‪ ،‬رﻧﺞ اﺳـﺖ‪ ،‬و در اﯾﻨﺠﺎﺳـﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺳﻮاﻟﯽ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺠﺒﻮرم اوﻟﯿﻦ ﮐﺘـﺎﺑﻢ را‬

‫در ﺳﺎل ‪ 1976‬ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﺟﺎﻧﯽ« ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻔﺮ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﺮاي‬

‫ﭘﺬﯾﺮش دردﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ﭘﺬﯾﺮش اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻠﺞ ﻫـﺴﺘﻢ و ﭘـﺬﯾﺮش زﻧـﺪﮔﯽاي ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺮاي ﻣﻦ در وﯾﻠﭽﺮ ﻃﺮاﺣﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ »ﺟﺎﻧﯽ« ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﺮوع ﺑﻮد‪ .‬دوﺳـﺖ و‬

‫ﻣﺮﺷﺪ ﻣﻦ اﺳﺘﯿﻮ اﺳﺘﺲ ﺑﺎﺗﻔﺎق ﻫﻢ »ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ« را در ﺳﺎل ‪ 1978‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﭘﺎﺳـﺦ‬

‫دادن ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت ﺑﯿﺸﻤﺎر در ﻣﻮرد رﻧﺞ ﮐﻪ در ﺻﺪﻫﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻮﺷـﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﻫـﺰاران ﻧﻔـﺮ‪ ،‬ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎنﻫـﺎ و‬

‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان در آﻣﺮﯾﮑﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﻮي درﯾﺎﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﻫـﺪ‬

‫رﺳﯿﺪ‪ .‬در واﻗﻊ وﻗﺘﯽ اﻧﺘﺸﺎرات زوﻧﺪرون )‪ (Zondervan‬در ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻣـﺎ اﻃـﻼع داد ﮐـﻪ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ‪ 2/500/000‬ﻧﺴﺨﻪ از ﮐﺘﺎب ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﯽ زﺑﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷـﺪه‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ و اﺳﺘﯿﻮﮔﯿﺞ ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ زاﻧﻮ در آﻣﺪﯾﻢ‪ ،‬اﺳﺘﯿﻮ واﻗﻌـﺎً ﺑـﻪ‬

‫زاﻧﻮ در آﻣﺪ و ﻣﻦ از ﺗﻪ دل ﻓﺮﯾﺎد ﺷﺎدي ﺑﺮآوردم‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﻟﻄﻔﯽ از ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد! ﭼﻪ ﻫﺪﯾﻪاي از ﺳﻮي ﺧﺪا ﺑﻮد ـ زﻣﯿﻨﻪ ﻣﺬﻫﺒﯽ اﺳﺘﯿﻮ‬

‫و ﺳﺎﻟﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ در وﯾﻠﭽﺮ ﺑﻮدم ﻣﻮﺟﺐ اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺸﯿﺪن و ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﺴﯿﺎري ﺧﻮاﻫـﺪ‬

‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم دردﻫﺎ را ﭼﺸﯿﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫و اﻣﺎ‪ ،‬رﺳﺎﻟﺖ ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗـﺮ اداﻣـﻪ دارد‪ .‬وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ زوﻧـﺪروان از اﺳـﺘﯿﻮ و ﻣـﻦ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﻣﺮور ﮐﻨﯿﻢ ﻫﯿﺠﺎن زده و ﻣﺮدد ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬از ﯾﮏ ﺳﻮ ﻧﮕﺮان‬

‫ﺑﺎﻻ زدن آﺳﺘﯿﻦﻫﺎ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﺑﻪ روز در آوردن ﺳﺒﮏ ﻧﮕﺎرش‪ ،‬ﺗﻌﻮﯾﺾ ﺗﺼﺎوﯾﺮ‪،‬‬

‫ﺑﺴﻂ دﯾﺪﮔﺎهﻫﺎي دﯾﻨﯽ و ﻋﻤﺪﺗﺎ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻠﯽ ﮐﺘﺎب‪ ،‬از ﺳﻮي دﯾﮕـﺮ دﯾـﺪه ﺑـﻮدﯾﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﺧﺪا اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻮد در ﻃﯽ ﺳﺎﻟﯿﺎن‪ ،‬ﺑـﺮاي اﻧﺠـﺎم ارادهاش ﺑـﻪ‬

‫ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ دﺳﺖ ﺑـﻪ ﺗﺮﮐﯿـﺐ ﮐﺘـﺎب ﻧـﺰﻧﯿﻢ ـ اﺻـﻮل‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪3‬‬

‫ﭘﺬﯾﺮش دﺳﺖ ﺧﺪا در ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ در ﻃﻮل زﻣﺎن در ﯾﻮﺗﺎ )‪ (Iota‬ﻋﻮض ﻧـﺸﺪه ﺑـﻮد‪ .‬در‬

‫واﻗﻊ اﺳﺘﯿﻮ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او اﯾﻨﮏ ﭘﺪر ﻫﺸﺖ ﻓﺮزﻧﺪ و ﮐﺸﯿﺶ ﮐﻠﯿﺴﺎﺋﯽ روﺳﺘﺎﺋﯽ‬

‫در ﭘﻨﺴﯿﻠﻮاﻧﯿﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻋﻮض ﺷـﺪهام‪ .‬ﺑـﺎ ﮐـﻦ ﺗـﺎدا )‪ (Ken Tada‬ازدواج ﮐـﺮدهام‪،‬‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ وﻇﺎﯾﻒ ﻫﻤﺴﺮي و ﻧﻘﺎﺷﯽ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﯽ و ﻫﺪاﯾﺖ ﯾﮏ ﻣﯿﺴﯿﻮن ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠـﯽ‬

‫ﺑﺮاي ﮐﻤﮏ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻧﺎﺗﻮان اﺧﺘﺼﺎص دادهام‪ .‬ﺑﻠﻪ اﺳﺘﯿﻮ و ﻣﻦ ﻋﻮض ﺷﺪه اﯾﻢ‪ ،‬وﻟـﯽ‬

‫ﭼﯿﺰي از ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﻋﻮض ﻧﮑﺮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺰ ﻋﻮض ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻓـﺼﻞ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ »آﺳـﻤﺎن«‪ ،‬ﻫﻨـﻮز ﻫـﻢ‬

‫ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻓﺼﻞ در ﮐﺘﺎب ﺑـﺎ ﺷـﺎدياي ﮐـﻪ در ورود ﺑـﻪ ﺑﻬـﺸﺖ در‬

‫ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬درﺧﺸﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺼﻞ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ »ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺎﺷﺪ« را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺼﻞ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﺗـﺼﻤﯿﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ دﯾﺪﮔﺎه درﺳﺘﯽ از ﺧﺪا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن درﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎري‬

‫ﺷﺪم‪ .‬و وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم از ﻣﻦ درﻣﻮرد ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎزآﻣﯿﺰ ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ ﺧﻮاﻧـﺪن‬

‫ﻓﺼﻞ »ﺷﻔﺎ‪ ،‬ﻗﻄﻌﻪاياي از ﭘﺎزل« را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﯾﮏ ﻣﻮرد آﺧﺮ ﮐﻪ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ :‬اﺳﺘﯿﻮ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻋـﺎ ﻣـﯽﮐﻨـﯿﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮاﻻت ﺧﻮد در ﻣﻮرد رﻧـﺞ و درد‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬

‫درك ﻋﻄﻮﻓﺖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮدِ ﺧﺪا‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن‪ ،‬ﺧﺪا ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ‬

‫در ﻣﻮرد رﻧﺞ و درد ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬او زﻣـﺎﻧﯽ ﭘـﺴﺮي داﺷـﺖ ﮐـﻪ درد و ﺣـﺸﺘﻨﺎﮐﯽ را ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺠﺎن ﺧﺮﯾﺪ‪ ،‬و او ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ‬
‫‪4‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺄﯾﻮﺳﺎﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت در دام ﭘﯿﻠﻪاي از‬

‫ﺗﻔﮑﺮات ﮔﺮﻓﺘﺎرم‪ .‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮدارم‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻋﻀﻮي از ﺑﺪﻧﻢ را ﻧﻤﯽﺗـﻮان‬

‫ﺣﺮﮐﺖ دﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﺳﺮم‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﯽ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﯾـﮏ ﺟـﺴﺪ ﻫـﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﺮﮔـﺰ اﻣﯿـﺪ‬

‫ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ راه ﺑﺮوم‪.‬زﻧﺪﮔﯿﻢ وازدواﺟﻢ ﺑﺎ ﮐﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺨﺘﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬درواﻗﻊ‬

‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪهام ﺣﺘﯽ اﯾﻦ اﻣﮑﺎن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ او ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺮك ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻫﯿﭻ اﯾﺪهاي ﯾﺎ ﻫﺪﻓﯽ ﯾﺎ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ روزﻫﺎ ﮐﻪ از ﭘﺲ ﻫﻢ ﻣﯽآﻣﺪﻧـﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻪ در ﺑﯿﺪار ﺷﺪن‪ ،‬ﭼﻪ در ﺧﻮردن‪ ،‬ﭼﻪ در دﯾﺪن ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و ﭼﻪ در ﺧﻮاب‪ ،‬در ﺧﻮد‬

‫ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻨﭽﻨـﯿﻦ زﯾـﺴﺘﻦ وﺣـﺸﺘﻨﺎﮐﯽ را ﺗﺤﻤـﻞ ﮐﻨـﺪ؟‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﯾﺎ ﻣﻌﺠﺰهاي ﺑﻪ وﻗﻮع ﺑﭙﯿﻮﻧﺪد ﺗﺎ ﺑﻤﯿﺮم؟ زﺟﺮ‬

‫ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯽ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽام ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻟﯽ راﻫﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدﮐﺸﯽ و ﺧﻼص ﮐﺮدن ﺧﻮدن ﻧﻤﯽﯾـﺎﺑﻢ‪ .‬اﯾـﻦ ﻧﯿـﺰ ﺧـﻮدش‬

‫ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﻣﻀﺎﻋﻒ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻧﺎ اﻣﯿﺪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫـﺴﺘﻢ در آرزوي‬

‫ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل درآورد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﯿـﺰي اﻧﺠـﺎم ﺑـﺪﻫﻢ‪،‬‬

‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﻢ‪.‬‬

‫دﺳﺎﻣﺒﺮ ‪ 67‬ـ از ﮐﺘﺎب »ﺟﺎﻧﯽ«‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪5‬‬

‫در ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪام و ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎي دره ﺳﺎن ﻓﺮﻧﺎﻧـﺪو و ﺑﻮﺋﯿـﺪن ﺗﻤـﺎم راﯾﺤـﻪ‬

‫ﮔﻞﻫﺎ و ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﻫﺎي ﯾﮏ روز ﮐﺎﻣﻼ زﯾﺒﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑـﺎورش ﻣـﺸﮑﻞ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﭼﻨﯿﻦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪ .‬در واﻗﻊ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﭼﻨﺎن اﺣـﺴﺎﺳﯽ‬

‫را در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬آه ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ‪ 35‬ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ ﻓﻠـﺞ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ راه ﺑﺮوم‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻣﻢ ﮐﻨﺪ و‬

‫ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ اﻓﺴﺮده ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐـﻪ دﺳـﺖ ﺑـﻪ ﺧﻮدﮐـﺸﯽ ﺑـﺰﻧﻢ و‬

‫راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻋﻤﻼ ﺑﺮاي ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ اﺗﻔـﺎق‬

‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل؟ ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺎ آن وﺿـﻊ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد؟ ﭼـﻪ اﺗﻔـﺎﻗﯽ اﻓﺘـﺎده‬

‫اﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﮐﺎرﻫﺎي ﻫﻨﺮيام و ﺧـﺎﻧﻮادهاي ﮐـﻪ ﺣـﺎﻣﯽ ﻣـﻦ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻧﮑﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﻮﻫﺮم ﮐﻦ ﻫﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺣﺪود ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﯾﺎري ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬وﻟـﯽ ﻗﻠﺒـﺎ‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم ﺑﺮاي اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ در وﯾﻠﭽﺮ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ از ﻧﺎﺣﯿـﻪ ﺧـﺪا و ﮐـﻼم او‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا و ﮐﻼﻣﺶ ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﻄﻌﺎﺗﯽ از اﯾﻦ ﭘﺎزل را ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار دﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ و ﺗﺤﻘﯿﻖ ﭘﺮداﺧﺘﻢ و اﻣﺮوز ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪهام ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺗﺠﺎرب ﺳﺨﺖ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽام اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻮﺷﯽ ﺳﺮﮔﺮدان در راﻫﯽ ﭘـﺮ ﭘـﯿﭻ و ﺧـﻢ ﻧﺒـﻮدم‪ .‬ﺣﺘـﯽ‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﺪاﺋﯽ ﺷﺮﯾﺮ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺧﺪا در ﻣﺎوراي دردﻫﺎي ﻣﻦ دﻻﯾﻠﯽ داﺷـﺖ‬

‫و ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻌﻀﯽ از آن دﻻﯾﻞ ﺗﺤﻮل ﻓﺮاواﻧﯽ در ﺟﻬـﺎن اﯾﺠـﺎد ﮐـﺮده اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺮاي دردﻫﺎ و رﻧﺞﻫﺎي ﺗﻮﻫﻢ دﻻﯾﻠﯽ دارد‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ارﯾﮑﺴﻮن ﺗﺎدا‬

‫ﮐﺎﻻﺑﺎﺳﺎس‪ ،‬ﮐﺎﻟﯿﻔﻮرﻧﯿﺎ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪2001‬‬
‫‪6‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺨﺶ اول‬

‫در ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺎدن ﻣﻌﻤﺎي رﻧﺞ‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪7‬‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﻣﺎ ﻫﻤﺪردﯾﻢ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ﮐﻨﺎر آﻣﺪن ﺑـﺎ وﺿـﻊ ﺧـﻮدم ﻣـﯽﺑﺎﺷـﺪ‬

‫درك ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﯽ از درد ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮان ﺗﺮ از دﯾﮕـﺮان‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺗﻌﺪاد از آن اﻧﺴﺎنﻫﺎي ﻣﻔﻠـﻮج از ﻧﺪاﺷـﺘﻦ ﭘﺮﺳـﺘﺎري ﮐـﻪ ﮐﻤﮑـﺸﺎن ﮐﻨـﺪ‪،‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﯾﺎ ﭼﻪ ﺗﻌﺪاد ﻣﺤﺘﺎج ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﮕﻦﻫﺎﯾـﺸﺎن را ﺧـﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﭼﻨــﺪﯾﻦ زن و دﺧﺘــﺮ ﻣﺎﻧﻨــﺪ ﻣــﻦ ﻧﻤــﯽﺗﻮاﻧﻨ ـﺪ ﺷــﺎﻧﻪﻫﺎﯾــﺸﺎن را ﺑﺨﺎراﻧﻨــﺪ و ﯾــﺎ‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻨﻨﺪ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﮐـﻪ ﺑـﺴﯿﺎري‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻦ و ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ از آن‪ ،‬ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ روزه ﻫـﺰاران‬

‫ﻧﻔﺮ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ و آﺳﺎﯾﺸﮕﺎهﻫﺎي ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﺳﺘﺤﻤﺎم‬

‫و ﻣﺮاﻗﺒﺖ دارﻧﺪ و ﯾﺎ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﮕﻦﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺴﯿﺎري از‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن ﺑﯿﻤﺎري ﻓﻠﺞ ﺗﺤﺮك ﮐﻤﺘﺮي از ﻣﻦ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ اﻋﻀﺎي ﺧـﻮد را از دﺳـﺖ‬

‫دادهاﻧﺪ و ﯾﺎ در اﺛﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﻣﺴﺦ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ﺻﺪي از اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﺋﯽ دارﻧـﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از آﻧﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﻬﺪاري ﮐﻨﻨﺪ و ﯾﺎ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ زﻧﺪهاي در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن از اﯾـﻦ ﻧﻈـﺮ در‬
‫‪8‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫درﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻤﺘﺮ و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﯾﮏ واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﮐﺠﺎي اﯾﻦ درﺟﻪ ﺑﻨﺪي ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐـﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ و ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺎ رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ .‬ﻣﺸﮑﻞ در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣـﺎ ﻣﻌﻤـﻮﻻ‬

‫ﺧﻮد را ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ از ﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ درد ﻣـﯽﮐـﺸﻨﺪ‪ .‬ﺑـﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿـﺐ‬

‫ﺑﺮﺧﻮد دل ﻣﯽﺳﻮزاﻧﯿﻢ و ﺧﻮد را در رأس اﯾﻦ درﺟﻪ ﺑﻨﺪي اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ روﺑﺮو ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨـﯿﻢ ﮐـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ﻣـﺎ‬

‫رﻧﺠﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺪال ﻃﻼي دردﻣﻨﺪي ﻣﺎ درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫در ﭼﻨﺪ ﻣﺎﯾﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪام در ﺑﺎﻟﺘﯿﻤﻮر و ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪهام ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮐﻮدﮐﺎن‬

‫زﯾﺒﺎﺋﯽ در ﻣﯿﺎن ﭼﻤﻨﺰارﻫﺎ و ﺗﭙﻪﻫﺎي ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻗﺮار داﺷـﺖ‪ .‬ﺑﻌـﻀﯽ اوﻗـﺎت وﻗﺘـﯽ از‬

‫ﻣﺪرﺳـﻪ ﺑﯿـﺮون ﻣـﯽآﻣـﺪم ﺑـﺎ دوﭼﺮﺧـﻪام ﺑـﻪ آن ﺣـﻮاﻟﯽ ﻣـﯽرﻓـﺘﻢ و ﮔـﺎه در ﺑﻌـﺪ‬

‫ازﻇﻬﺮﻫﺎي ﭘﺎﺋﯿﺰي ﺑﺮگﻫﺎي ﺧﺸﮏ را ﻟﮕﺪﮐﻮب ﻣﯽﮐﺮدم و ﻗﺪم زﻧﺎن از ﻣﻨﻈﺮه زﯾﺒﺎي‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدم‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺪرت در اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐـﻪ در‬

‫درون ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﻘﺎﯾـﺴﻪ ﻧﻤـﯽﮐـﺮدم‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آن دﺧﺘﺮ و اﯾﻦ دﺧﺘﺮ در ﻣﺪرﺳﻪ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽاﻧﺪﯾـﺸﯿﺪم و ﺑـﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺳﺎل دوم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﻣـﺸﮑﻼت ﻣـﻦ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎ در آن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮا ﭼﻪ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﺎن ﻓﻠﺞ؟ ﯾﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽﻫﺎي ﻣﺎ در ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐـﺎن‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫـﺎي زﯾـﺎدي داﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ ﻧﮕﺮاﻧـﺸﺎن ﺑﺎﺷـﻢ‪ ،‬ﻗﺮارﻫـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎ‬

‫دوﺳﺘﺎﻧﻢ داﺷﺘﻢ‪ ،‬وﻫﺎﮐﯽ روي ﭼﻤﻦ!‬

‫وﻟﯽ ﮐﻮﺗﺎه زﻣﺎﻧﯽ ﭘـﺲ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺗـﺼﺎدف ﮐـﺮدم‪ ،‬ﻃـﯽ ﭼﻨـﺪﯾﻦ ﻫﻔﺘـﻪ در ﻫﻤـﺎن‬

‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺟﺮاﺣﯽ روﯾﻢ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﭼﻨﺪﯾﻦ درﺟﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ رﻧـﺞ‬

‫ﻣﺮا اﻓﺰاﯾﺶ داد‪ ،‬داﺳـﺘﺎن ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﮐـﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎﺋﯽ و ﺗﻨﻬـﺎﺋﯽ و ﺑـﻮي اﻟﮑـﻞ و اﺑﺰارﻫـﺎي‬

‫ﺿﺪﻋﻔﻮﻧﯽ ﺷﺪه‪ .‬ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﮔـﺎﻫﯽ اوﻗـﺎت در‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪9‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن‪ ،‬ﻣﯽدﯾﺪم‪ .‬دﻧﯿﺎي ﺟﺪﯾﺪي ﺑﺮ روي ﻣـﻦ ﮔـﺸﻮده ﺷـﺪ و‬

‫رﻧﮓ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﻧﯿﺎﺋﯽ ﺳﺮﺷﺎر از اﻧﺪوه و ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ‪.‬‬

‫اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮي را در ذﻫﻨﻢ اﯾﺠﺎد ﻧﻤﻮد ﻣﺒﻨـﯽ ﺑـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﯾﮑﯽ از اﻫﺪاف ﺧﺪا در ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﻧﻤﻮدن آزﻣﺎﯾﺶ‪ ،‬اﯾﺠـﺎد ﺣـﺲ ﻫﻤـﺪردي ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ آراﻣﺶ ﯾﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺟﺎزه ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ را ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ ﺑﮕـﻮﯾﻢ‪ .‬ﻣـﻦ ﻣـﺸﺎﻫﺪه ﮐـﺮدهام‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ درﮔﯿﺮ دردﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮده اﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﻌـﻀﯽ اوﻗـﺎت در اﺛـﺮ ﺷـﻬﺎدات‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﻤﺎري ﻣﻬﻠﮑﯽ دارﯾـﺪ‬

‫و در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﺧﻮد در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ ،‬دارﯾـﺪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾـﻮن را ﺗﻤﺎﺷـﺎ ﻣـﯽﮐﻨﯿـﺪ‪ .‬ﻓﮑـﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ واﮐﻨﺶ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﯾﺪن ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺟﺬاب و ﺟﻮان و ﺳﺮﺣﺎل ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫در ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮاﻫـﺪ اﻧـﺴﺎنﻫـﺎ را در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬

‫ﺗﻤﺎم ﺗﺠﺎرب ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﯿﺮوزي ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬اﯾـﻦ ﯾـﺎرو از زﻧـﺪﮔﯽ ﭼـﻪ ﻣـﯽﻓﻬﻤـﺪ؟ او ﺣﺘـﯽ ﻧﻤـﯽداﻧـﺪ‬

‫ﺗﺼﻮرش را ﺑﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﻖ رﻧﺞﻫﺎ ﭼﻘﺪر اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﻣـﺮا ﻣـﯽداﺷـﺖ‪،‬‬

‫اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ را ﻧﻤﯽزد و ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ »ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﺎدي ﻣﯽدﻫﺪ‪«.‬‬

‫ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد اﮔـﺮ ﭘﯿـﺎم ﻣـﺴﯿﺤﺎﺋﯽ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮ اﺳـﺎس ﺷﺎﯾـﺴﺘﮕﯽﻫـﺎي آن‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ و ﯾﺎ رد ﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ دردﻣﻨﺪاﻧﯽ ﮐﻪ دﻟﺪاريﻫـﺎي‬

‫ﺑﯿﺪردان را ﮔﻮش دﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺟﻠﻮي اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﺪ ﺗﺎ ﮔﺮدﻧﺘﺎن‬

‫ﺑﺸﮑﻨﺪ و روي وﯾﻠﭽﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ؛ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺣﺮف ﺷﻤﺎ را ﮔﻮش ﮐﻨﻨﺪ! ﺣﺘﯽ ﻣﻦ در‬

‫اوج ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ را دﯾﺪهام ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪاي ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ در ﻣﻮرد درد و رﻧﺞ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻧﻤﯽدادﻧﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﯿﻦ ﻇـﺎﻫﺮ ﺑـﯽدرد ﻣـﻦ و‬

‫درد ﻣﺰﻣﻦ ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖﻫﺎي ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﻣﻦ و اﺳﺎرت ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺰرگ‬

‫‪10‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﻦ و ﺑﯽﮐﺴﯽ ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ رﺳـﯿﺪﮔﯽ ﺑـﻪ دﯾﮕـﺮان و دﻟـﺪاري دادن ﺑـﻪ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اﻓﺮاد‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم وﺟﻮد ﺗﺴﻠﯽ دﻫﻨﺪهاي اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺪرد آﻧﺎن ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻫـﯿﭻ ﮐـﺲ‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت دﯾﮕﺮان ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﯾﻦ را ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻤﮑـﻦ‬

‫اﺳﺖ ﺷﻤﺎ درﮔﯿﺮ رﻧﺞﻫﺎﺋﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑـﺮده ام‪ ،‬ﻣـﺜﻼ ﺷـﺎﯾﺪ ﺑـﯿﻦ ﺷـﻤﺎ و‬

‫ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن ﻣﺸﮑﻠﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ اﻓﺮادي ﺑﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ رﻧﺠﻬﺎﯾﺸﺎن ﮐﻢﺗﺮ و ﯾﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ رﻧﺞﻫﺎي ﻣـﺎ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ درﮔﯿﺮ رﻧﺞﻫﺎﺋﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮد در درﺟﻪاي از رﻧﺞ و درد ﻗﺮارداده اﺳﺖ‪،‬‬

‫وﻟﯽ ﺑﺨﺎﻃﺮ داﺷﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﻫـﺮ‬

‫زﻣﺎن اراده ﮐﻨﺪ‪ ،‬درﺟﺎت را زﯾﺎد و ﯾﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﺎﯾﺪ و اراده ﻧﻤﻮده اﺳـﺖ ﺗـﺎ ﻣﻔـﺮ ﺗـﺎزهاي‬

‫ﺑﺮاي ﺷﻬﺎدت ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﻦ در ﯾﮏ ﮐﻠﯿﺴﺎي روﺳﺘﺎﺋﯽ در ﺟﻨﻮب ﭘﻨﺴﯿﻠﻮاﻧﯿﺎ ﺷﻬﺎدت دادم‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻠﺴﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﯽ از اﻋﻀﺎء ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ‬

‫ﻣﺮدي ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ و ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧـﻮد در ﮔﻮﺷـﻪاي اﯾـﺴﺘﺎده اﺳـﺖ‪.‬‬

‫رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪»:‬ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧـﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﻧـﺎم‬

‫ﻣﻦ داگ ﺳﻮرزاﻧﻮ )‪ (Doug Sorzano‬اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ آرزو داﺷﺘﻢ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاﯾﺘﺎن اﻓﺘﺎده اﺳﺖ و اﯾﻨﮏ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮاي آﻧﭽﻪ ﮐـﻪ ﺑﺮﺳـﺮﺗﺎن آﻣـﺪه‬

‫اﺳﺖ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻓﻠﺞ ﺑﻮدن ﯾﺎ ﯾـﮏ ﺗـﺼﺎدف ﻫﻮﻟﻨـﺎك ﻓﮑـﺮ ﻧﮑـﺮده‬

‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﯾﮏ زن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺑﭽﻪﻫﺎي زﯾﺒﺎﺋﯽ دارم ـ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺮﻓﯿﺸﺎن ﮐﻨﻢ‪ «.‬در ﺣﯿﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻋﻤﯿﻘﺎً‬

‫ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ در اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺠﺎرب ﻣﺮا آﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﺑﺎﯾـﺪ و‬

‫ﺷﺎﯾﺪ درك ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬او از زﻣﺮه ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻧﻤـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺖ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪11‬‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ »دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ دارﯾﺪ‪«.‬‬

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ دﻋﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ﺧﺪاوﻧـﺪ‬

‫آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در آن ﺟﻠﺴﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﯾﺎري دﯾﮕﺮان ﺑﮑﺎر ﺑﻨﺪد‪.‬‬

‫ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑـﺎ دﯾﮕـﺮان ﻣـﺸﻐﻮل‬

‫ﻣﯽﮐﺮدم‪.‬‬

‫ﯾﮏ روز ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﯾـﮏ ﻣـﺎه ﺑﻌـﺪ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻨـﯽ داﺷـﺘﻢ از ﻫﻤـﺴﺎﯾﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده‬

‫ﺳﻮرزاﻧﻮ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ آن روز ﻋﺼﺮ در ﮐﻠﯿﺴﺎي ﭘﻨﺴﯿﻠﻮاﻧﯿﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ آن‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺗﺎ از اﺗﻔﺎق وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫»ﺟﺎﻧﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻨﺒﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬داگ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮاري ﺑﻮد و‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻗﺎت آزاد ﺧﻮد را ﺻﺮف ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮاري ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬وﻟﯽ آن روز او و رﻓﻘﺎﯾﺶ‬

‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺟﺪﯾﺪي در ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮوﻧﺪ‪«.‬‬

‫ـ »ﺧﻮب‪ ...‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟«‬

‫ـ »ﺧﻮب دﯾﮕﺮ‪ ...‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮد در ﯾﮏ ﭘﯿﭻ ﺗﻨﺪ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ و در ﭼﺎﻟﻪاي‬

‫ﺳﻘﻮط ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮخ ﺟﻠﻮ ﻣﻮﺗﻮرش ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮد و او ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺘﺮ آﻧﻄﺮف ﺗﺮ ﭘﺮﺗـﺎب‬

‫ﻣﯽﺷﻮد‪«...‬‬

‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﮔﻮش ﻣـﯽدادم وﻟـﯽ دل در ﺳـﯿﻨﻪام ﻧﺒـﻮد و ﺣﺮﻓﻬـﺎﯾﺶ را ﻗﻄـﻊ‬

‫ﮐﺮدم«‬

‫ـ »‪ ...‬او‪ ...‬ﯾﻌﻨﯽ‪ ...‬او «‬

‫ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﺮا ﺣﺪس زده ﺑﻮد‪ ،‬در ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺟﻮاﺑﻢ داد‪.‬‬

‫‪» :‬ﮔﺮدﻧﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ‪....‬‬

‫در اﺛﺮ اﯾﻦ ﺷﻮك ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻬﺖ زده ﺷﺪم و ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ زﻧﮓ زدن ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻪ ﻣﺨـﺎﻃﺒﻢ ﻧﻤـﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﭼـﺸﻤﺎن اﺷـﮑﺒﺎر و ﺻـﻮرت ﻣﻠﺘﻬـﺒﻢ را‬

‫‪12‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ دﻗﯿﻘﺎً ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﯽ ﻟﺮزان ﺑﻪ آن زن اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ در‬

‫اوﻟﯿﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده داگ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽزﻧﻢ و ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧـﻮاﻫﻢ ﮔﻔـﺖ‬

‫ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺷﺎن ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺮاﯾﺸﺎن دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ‪ ،‬ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺑﺨﺎﻃﺮ آوردم ﺻﺤﺒﺖﻫـﺎﺋﯽ را ﮐـﻪ آن‬

‫روز ﺑﺎ داگ داﺷﺘﻢ‪ ...‬و ﮔﻮﺋﯽ داگ در زواﯾﺎي ذﻫﻨﻢ ﻣـﯽﮔﻔـﺖ‪»:‬ﺟـﺎﺋﯽ‪ ،‬ﻣـﻦ ﺗـﺎ ﺣـﺎﻻ‬

‫ﺗﺼﺎدف ﺑﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪ ...‬ﻣﻦ زﻧﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ و ﺑﭽﻪﻫﺎﺋﯽ زﯾﺒﺎﺋﯽ دارم‪ ...‬دوﺳـﺖ‬

‫داﺷﺘﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺠﺎرب ﺷﻤﺎ را درك ﮐﻨﻢ‪«...‬‬

‫ﺑﻌﺪا ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪم ﮐﻪ داگ در اﺛﺮ آن ﺣﺎدﺛﻪ از ﮔﺮدن ﺑﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻓﻠﺞ ﺷﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ!‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم ﺟﯽ )‪ (Jay‬ﯾﮏ ﻣﺪاد و ورﻗﯽ ﮐﺎﻏﺬ در دﺳﺖ وارد اﻃﺎق ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮐﻤﮏ او‬

‫ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻪ داگ و ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ‬

‫از ﮔﺮدن ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻓﻠﺞ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺼﺤﯿﺘﺶ ﮐﺮد؟ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑـﺎ او ﺳـﺨﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ؟ وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﯾﻨﺴﺖ ﮐـﻪ از ﻣﻄـﺎﻟﺒﯽ ﺧـﺼﻮﺻﯽ ﺗـﺮ ﺑـﺎ او ﺻـﺤﺒﺖ ﮐـﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ واﻗﻌﺎً دوﺳﺖ دارد ﭼﻪ ﭼﯿﺰي از زﺑﺎن ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮد؟ ﻣﻦ ﻓﮑـﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ او ﻣﺸﺘﺎق اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و دوﺳﺖ دارد درﮐﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬او ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ درﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺷﺪ و ﭼﺮا‪ ....‬اﯾﻦ ﮐﺎري اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاﯾﺶ‬

‫اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪.‬‬

‫ﺑــﺴﯿﺎر ﺧﻮﺷــﺤﺎﻟﻢ ﮐــﻪ آن ﻧﺎﻣــﻪ را ﺑــﺮاﯾﺶ ﻧﻮﺷــﺘﻢ و ﺗﻮاﻧــﺴﺘﻢ ﺑــﺎ ﻫﻤــﺪردي‬

‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪاي دﻟﺪارﯾﺶ دﻫﻢ‪ .‬ﻓﻠﺞ ﺑﻮدن ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺮا ﻗﺎدر ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را از دﯾـﺪﮔﺎه‬

‫او ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﻢ‪ ،‬و ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﻢ »دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داري‪«.‬‬

‫در اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﺴﻠﯽ دﻫﻨﺪه ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﻣﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐـﻪ‬

‫از زﺑﺎن ﮐﺴﯽ ﺑﺮ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ درد را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدم ﺑﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪13‬‬

‫ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ درﮐﺸﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣـﺎ‬

‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﻨﺪه ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ درد و ﻋﺬاب ﺷﺪه اﯾﻢ‪ ،‬ﯾﺎﻧﻪ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺨﺼﯽ آﺳﻮده و ﺑـﯽ درد ﺑﮕـﻮﺋﯿﻢ »ﻣﯿـﺪاﻧﻢ ﭼـﻪ ﺣـﺴﯽ داري«‪،‬‬

‫ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﭘﻮچ و ﺑﯽ ﻣﺤﺘﻮا ﺑﯿﺶ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺣـﺲ ﻫﻤـﺪردي آن‬

‫ﺟﻤﻼت را ﺑﻪ زﺑﺎن آورﯾﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺴﻠﯽ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﯽ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﻣﺒﻨﯽ ﺑـﺮ‬

‫اﯾﻨﮑــﻪ ﺳــﮑﻮﻧﺖ در ﻗــﺼﺮﻫﺎي ﻋــﺎﺟﮕﻮن ﺑﻬــﺸﺘﯽ او را از درك دردﻫــﺎي ﺑــﺸﺮي‪،‬‬

‫ﺑﺎزداﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑﺎﺷﺪ‪» :‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﻮد ﻋـﺬاب ﮐـﺸﯿﺪه‪ ،‬ﺗﺠﺮﺑـﻪ دﯾـﺪ‪،‬‬

‫اﺳﺘﻄﺎﻋﺖ دارد ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷـﺪﮔﺎن را اﻋﺎﻧـﺖ ﮐﻨـﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﯿـﺎن ‪ (18 :2‬و دﯾﮕـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫»رﺋﯿﺲ ﮐﻬﻨﻪاي ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺪرد ﺿﻌﻒﻫﺎي ﻣﺎ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آزﻣﻮده ﺷـﺪه در‬

‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎل ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺪون ﮔﻨﺎه« )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪ .(15 :4‬اﮔﺮ او ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑـﺎ‬

‫رﻧﺞ دﯾﺪﮔﺎن ﻫﻤﺪردي ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﻤﺘﺮ از اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ ﯾﺎد‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﮔﺮدﻧﻢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐـﺎر ﺧـﺎص ﺧـﺪا ﺑﻨﮕـﺮم‪ ،‬ﭼـﻮن ﻣـﺮا ﮐﻤـﮏ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ داراي وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻮده و آﻧﻬـﺎ‬

‫*‬
‫را ﺗﺴﻠﯽ دﻫﻢ‪.‬‬

‫* * *‬

‫ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺑﺮﻗﺮاري ارﺗﺒـﺎط ﺑـﺎ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﺻـﺤﺒﺖ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﻣﺘﺤﻤـﻞ‬

‫ﻣﺸﮑﻼت و رﻧﺞﻫﺎﺋﯽ ﺷﺪه و ﺑﺎ آن ﮐﻨﺎر آﻣﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ از رﻧﺞﻫﺎ و دردﻫـﺎي‬

‫ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دﯾﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻔﻠﻮﺟﺎن‪ ،‬ورﺷﮑﺴﺘﮕﺎن‪...‬‬

‫* در ﻫﻨﮕﺎم اﻧﺘﺸﺎر اﯾﻦ ﮐﺘﺎب داگ ﺳﻮر زاﻧﻮ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﺠﺮه آﺳﺎﺋﯽ ﺑﺎ ﻓﻠﺞ ﺧﻮد ﮐﻨﺎر آﻣﺪه‬

‫اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او داﺷﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮد را و اﯾﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ او را دارﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﻣﯽﮔﺬارد‪ .‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﻮرزاﻧﻮ در ﮐﻨﺖ اﺳﮑﻮار ﭘﻨﺴﯿﻠﻮاﻧﯿﺎ زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻋﻀﻮي ﮐﻠﯿﺴﺎي و وﯾﻠﻮدﯾﻞ ﭼﭙﻞ )‪ ( Wilowdale Chapel‬ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫‪14‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫و‪ ...‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺗﻤﺎم داﺳﺘﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﺲ از آن ﺣﺎدﺛﻪ‪ ،‬در اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﻣـﺸﮑﻼت روزاﻧـﻪ ﮐﻮﭼـﮏ‬

‫دوﺳﺘﺎن و ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻧﺎﺧﻦ‪ ،‬دﻧﺪان درد‪ ،‬ﺗﺐ ﺷﺪﯾﺪ و ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﺞ ﺷﺪن ﺳﭙﺮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺸﺎن ﻣﯽﺷﻮد‪ ...‬ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺧﺮده اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﺮاﯾﺸﺎن آﻧﻘﺪر‬

‫ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯽﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﻦ‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﺗﻔﮑﺮات ﻣﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮردي ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ و ﻋﺎﻣـﻪ در راﺑﻄـﻪ ﺑـﺎ‬

‫درد و رﻧﺞ وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﻧﺨـﺴﺖ اﯾﻨﮑـﻪ ﻫﻤﮕـﺎن آن را ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﻫـﯿﭽﮑﺲ‬

‫ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻮرد دوم ﻓﺎرغ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﯽﺷﻮد رﻧﺞﻫـﺎ را ﺗﺤﻤـﻞ‬

‫ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺴﯽ درد و رﻧﺞ را ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﮕﺲ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪاي‬

‫زودﮔﺬر ﺷﺎدي را از اﻧﺴﺎن ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﮐﻪ ﭘﺎي ﺷﮑﺴﺘﻪ و در ﮔـﭻ ﻗﺎﻟـﺐ‬

‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺿﺮﺑﺖ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬

‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻫﻤـﻪ ﮐـﺲ ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ را از ﻣـﺸﮑﻼت و دردﻫـﺎ ﻣـﯽداﻧـﺪ‪،‬‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس وﻗﺘﯽ از ﻣـﺸﮑﻼت و دردﻫـﺎ ﺳـﺨﻦ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﭼﻪ اﻧﺪازه و ﻣﻘﯿﺎﺳـﯽ‬

‫از ﻣﺸﮑﻼت و دردﻫﺎ ﺷﺪهاﯾﻢ‪ .‬ﻓﯿﺾ ﺧﺪا ﺑﺮاي ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزي راﻫﺶ ﻧﻤـﯽدﻫﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي رﻧﺠﺪﯾﺪﮔﺎن ﻣﻔﻠﻮج و ﭼﻨﺎن واﮐﻨﺸﯽ ﺧﺪاﮔﻮﻧـﻪ‬

‫ﻻزﻣﻪ ﺷﺎدي ﮐﺪﺑﺎﻧﻮﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﯿﮑﺶ ﺧﺮاب ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﯿﻤﺎردم ﻣﺮﮔﯽ اﺳﺖ ﮐـﻪ‬

‫دﭼﺎر ﺳﺮﻃﺎن ﺧﻮن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﻮارد‪ ،‬ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﻣﻬﻤﯽ درﺑﺎره ﯾﺎري رﺳﺎﻧﯿﺪن ﺑﻪ دﯾﮕﺮ رﻧـﺞ دﯾـﺪﮔﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮي در ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺎ را ﯾﺎري ﻣـﯽﮐﻨـﺪ ـ ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ‬

‫ﺗﺴﻠﯽ دﻫﻨﺪهاي درﯾﺎدل ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ از ﻣﺎ درد ﮐﺸﯿﺪهﺗﺮ ﻣـﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬اﯾـﻦ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻫﻤﺎن ﻧﻮع ﻓﯿﻀﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺸﮑﻼت ﮐﻮﭼـﮏ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪15‬‬

‫ﺧﻮد را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﻓﯿﻀﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دردﻣﻨﺪان رﻧﺠﻮرﺗﺮ از ﻣـﺎ ﻧﯿﺎزﻣﻨـﺪ آن‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت و دردﻫﺎي ﺧﻮد ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ‪ .‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ در ﯾﮏ ﻣﺰرﻋﻪ زﯾﺒﺎ در ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺮﯾﻠﻨﺪ ﻣﺤـﺼﻮر در ﺗﭙـﻪ و ﭼﺮاﮔﺎﻫﻬـﺎي ﺳـﺒﺰ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻧﺒﺎر و آﻟﻮﻧـﮏﻫـﺎ و ﺣـﻮض ﺧﺎﻧـﻪﻫـﺎي ﻗـﺪﯾﻤﯽاش‬

‫ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﻣﺰرﻋﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﯾﮏ اﻧﺒﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻨﺎﯾﺎن ﻫﻠﻨﺪي ﮐﻪ ﺑـﺴﯿﺎر‬

‫در ﮐﺎر ﺧﻮد وارد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﻗـﺮار داﺷـﺖ‪ .‬اﻧﺒـﺎري ﮐـﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬـﺎي‬

‫ﺑﺴﯿﺎري را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﺴﻞﻫﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﯾﮑـﯽ ﺑﻌـﺪ از دﯾﮕـﺮي آﻣﺪﻧـﺪ و‬

‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪرم اﯾﻦ اﻧﺒـﺎر ﻗـﺪﯾﻤﯽ را دوﺳـﺖ داﺷـﺖ و ﺑـﺪﯾﻦ ﺟﻬـﺖ آﻧﺠـﺎ را ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺑـﻪ‬

‫ﮐﺎرﮔﺎﻫﯽ ﮐـﺮد ﮐـﻪ در آن ﮐﺎرﻫـﺎي دﺳـﺘﯽ از ﭼـﻮب و ﭼـﺮم و ﻓﻠـﺰ‪ ،‬ﻣـﯽﺳـﺎﺧﺖ و‬

‫ﻣﯽﻓﺮوﺧﺖ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را‬

‫ﻋﻮض ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم ﮐﺘﯽ )‪ (Kathy‬و ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺎچ )‪ (Butch‬و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﭘـﺲ از ﺻـﺮف ﺷـﺎم‬

‫در اﻃﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺣﺮف ﻣﯽزدﯾﻢ و وﻗﺖ ﻣـﯽﮔﺬراﻧـﺪﯾﻢ‪ .‬ﺑـﺎچ ﺑـﺎ ﺗﻨﺒﻠـﯽ ﮔﯿﺘـﺎرش را‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ آﻫﻨﮕﯽ ﺑﻨﻮازد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ از ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﮏ ﺳﺘﺎرﮔﺎن اﻓﺘـﺎد‪ .‬در‬

‫ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻪ ﺟﯿﺮ ﺟﯿﺮ ﺟﯿﺮﺟﯿﺮكﻫﺎ و ﺳﺎﯾﺮ ﺻﺪاﻫﺎي روﺳﺘﺎﺋﯽ‪ ،‬ﻧﻮﯾﺪ ﺷﺐ آراﻣـﯽ‬

‫را ﻣﯽداد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺻﺪاي ﮐﺸﯿﺪهﺷﺪن ﻻﺳﺘﯿﮏ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ در ﺟﺎده ﺑﺎرﯾﮏ ﺳﻨﮕﻼﺧﯽ را از‬

‫دور ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﯾﻢ‪ .‬ﺟﻮاﻧﺎن ﮔﺎه ﮔﺎه در آن ﺟﺎده ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦراﻧﯽ را ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ در آن ﺷﺐ ﺻﺪاي ﻋﺒﻮر ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﺟﺎده ﺑﺠﺎي اﯾﻨﮑﻪ دور ﺷﻮد‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫اﻧﺒﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎچ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﯿﺘﺎرش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔـﻮشﻫـﺎﯾﺶ را ﺗﯿـﺰ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻌﺠﺐ زده ﺑﺎچ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬ﮐﺘﯽ ﺑﻪ ﺳـﻮي‬
‫ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﯿﺮون ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻨﺒﺪه در آن ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﺑﯿـﺪي ﺑـﻮد‬
‫‪16‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮐﻪ دور ﭼﺮاغ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽزد‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻄﻊ ﺷـﺪ‪ ،‬و ﮐﻤـﯽ ﺑﻌـﺪ از آن ﮐﺘـﯽ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﻌﻠﻪاي آﺗﺶ‪ ...‬و ﭘﺲ از آن ﺷﻌﻠﻪ دﯾﮕﺮي را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﯾﺎد زد‬
‫»ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎچ‪ ،‬اﻧﺒﺎر دارد ﻣﯽﺳﻮزد!« ﺑﺎچ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺠﻮم ﺑـﺮد و در دﻓﺘـﺮ راﻫﻨﻤـﺎ‬
‫ﺗﻼش ﮐﺮد ﺗﺎ ﺷﻤﺎره آﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎري ازم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﺘﯽ ﻫﻢ‬
‫از در ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﺑﻄﺮف اﻧﺒﺎر دوﯾﺪ و ﺑﺎچ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺖ‪ .‬در اﯾﻦ‬
‫وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﺗﻤﺎم ﻣﻨﻄﻘﻪ را روﺷﻦ ﮐﺮد‪ .‬از ﺳﻘﻒ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻧﺒﺎر ﺳﺘﻮن‬
‫ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﺣﻠﻘﻪ وار ﺑﺮ ﻣﯽﺧﺎﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ آﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﯽ رﺳﯿﺪ‪ ،‬وﻟﯽ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻃﯽ ﯾﮑﺴﺎﻋﺖ اﻧﺒﺎر ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺗﻮدهاي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮداي آن‬
‫روز‪ ،‬دﯾﺪن ﭘﺪرم‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ اﻧﺪام ﻫﻔﺘﺎد و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ دﭼﺎر ﺑﯿﻤﺎري آرﺗـﺮوز‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و در ﻣﯿﺎن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻫﺎ ﻣﯽﮔـﺸﺖ‪ ،‬ﺑـﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠـﯽ ﺗﺄﺳـﻒآور ﺑـﻮد‪ .‬او ﻣﺮﺗﺒـﺎً ﻧـﯿﻢ‬
‫ﺳﻮزﻫﺎ را ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺎن ﭘﺎ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺘﯿﻘﻪﻫﺎ و وﺳﺎﺋﻠﯽ ﻣﯽﮔﺸﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺎل ﺟﻤﻊ آوري ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد از اﯾﻦ آﺗﺶ ﺳﻮزي ﺟﺎن ﺳـﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻪ در ﺑﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﯾﺎﻓﺖ ﭘﯽ ﺳﻨﮕﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻧﺒﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬
‫آﺗﺶ ﭘﺎﯾﺪاري ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺪر ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺒﺎر زﯾﺒﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﺧﺎك ﯾﮑﺴﺎن ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﺷـﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﮑـﺮد و‬
‫اﻓﺴﺮده ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺎي آن ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮرد آﻣﺎدة ﮐﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪ اﺧﻤﯽ ﮐـﺮد و ﻧـﻪ اﻫـﺪاف‬
‫ﺧﺪا را زﯾﺮ ﺳﻮال ﺑﺮد‪ .‬ﭘﺪر در ﻃﯽ دو ﻣـﺎه اﻧﺒـﺎر ﺟﺪﯾـﺪش ﺳـﺎﺧﺖ و اﯾـﻦ ﺷـﻬﺎدﺗﯽ‬
‫واﻗﻌﯽ ﺑﻮد ﺑﺮ روح ﺷﮑﯿﺒﺎ و اﯾﻤﺎن ﻣﺤﻔﻮظ او‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺷﺐ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ‪ ،‬آﺗﺶ ﺳﻮزي دﯾﮕﺮي رخ داد!‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻨﺸﺎء اﯾﻦ آﺗﺶ ﺳﻮزي ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬وﻟـﯽ ﻧﺘﯿﺠـﻪ ﯾﮑـﺴﺎن ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺎر دﯾﮕـﺮ‬
‫ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﺶ و وﯾﺮاﻧﯽ‪.‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎي ﻣﺎ ﺑﻪ آرام ﮐﺮدن اﺳﺐﻫـﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻨـﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا از ﺗﺮس آﺗﺶ رم ﮐﺮده و از ﭘﺮﭼﯿﻦﻫﺎ ﭘﺮﯾﺪه و ﺑﮕﺮﯾﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺎر دﯾﮕـﺮ ﮔﺮﻣـﺎي‬
‫آﺗﺶ ﻣﺤﻮﻃﻪ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن دور دﺳﺖ از ﺷﺪت ﮔﺮﻣﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﻮز ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﭘﺪر ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ آوري ﻗﻄﻌﺎت ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه از آﺗﺶ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﻮﮐﻞ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪17‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا و درك اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﭼﻪ ﮐﺎري ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮم از اﯾﻤﺎن ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺸﯿﺖ ﺧﺪا ﺳـﺨﺖ ﻣﺘﻌﺠـﺐ ﺷـﺪه ﺑـﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‪،‬‬
‫ﺑﺨﺼﻮص از ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻗﺪرت ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﺪر اﺳﺘﻔﺎدهﻫﺎ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪر ﺗﻮاﻧﺴﺖ از آن دﯾـﺪﮔﺎه ﺗـﺸﻮﯾﻘﻢ ﮐﻨـﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾـﺪ درﺳـﯽ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﺑﯿـﺎﻣﻮزد‪.‬‬
‫ﺿﺮرﻫﺎي ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻪ او در اﯾﻦ دو آﺗﺶ ﺳﻮزي ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ﺻﺪﻣﻪاي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﮔﺮدﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻦ وارد آﻣﺪ‪) .‬اﮔﺮ ﻫﺮ‬
‫ﯾﮏ از ﺷﻤﺎ ﺷﮑﯽ دارﯾﺪ از ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ »آﯾﺎ ﯾﮏ زﯾﺎن ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺰرگ را ﺑﺮ ﺷﮑـﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﺪن ﮔﺮدﻧﻢ‪ ،‬و زﻣﯿﻦﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ ،‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ؟« ( ﭘﺪر ﻫﺮﮔـﺰ ﻣﻔﻠـﻮج‬
‫ﻧﺒﻮده اﺳﺖ و ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻤـﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﮕﻮﯾـﺪ »ﻣﯿـﺪاﻧﻢ ﭼـﻪ دردي ﻣـﯽﮐـﺸﯽ‪«.‬‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي دردﻧﺎك او در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ دردﻫﺎي ﻣﻦ ﮐﻤﺘـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬وﻟـﯽ ﻃﺮﯾﻘـﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﮐﻨﺎر آﻣﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎي زﯾﺎدي ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬دﯾﺪﮔﺎه ﺑﺪون ﮔﻠﻪ و ﺷـﮑﺎﯾﺘﺶ و‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﺪﻧﺶ از دﺳﺖ ﺧـﺪا‪ ،‬ﻣـﺮا ﻣﺘﻘﺎﻋـﺪ ﻧﻤـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن ﻫﻤﯿـﺸﻪ درﮔﯿـﺮ‬
‫ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺎن ﻣﺴﯿﺤﯽﺷﺎن ﺑﻪ ﯾﺎرﯾﺸﺎن ﺑﺸﺘﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﭘﺪرم را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ درون آﺷـﻐﺎلﻫـﺎ و‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻫﺎي اﻧﺒﺎرش ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬و ﺗﻼش ﭘﺪر ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوري ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻫـﺮ‬
‫ﯾﮏ از ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺗﺤﻤﻞ درﺟﻪاي از دردﻫﺎ و ﻣﺸﮑﻼت ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻌـﻀﯽ ﺑﯿـﺸﺘﺮ و‬
‫ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻤﺘﺮ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺮاي ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآورد ﺗـﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﯿﻢ‬
‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﻤﺎن در زورق زﻧﺪﮔﯽ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ »ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ داري!« وﻟـﯽ‬
‫اﯾﻦ ﻧﯿﺰ درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا در ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖﻫﺎي اﻧﺪك‪ ،‬ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﺣﺘـﯽ‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﯽ داده و ﯾﺎري ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل وﻗﺘﯽ ﻗﺮنﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺖ »ﻣﺘﺒﺎرك ﺑﺎد ﺧـﺪاو ﭘـﺪر‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ ﭘﺪر رﺣﻤﺖﻫﺎ و ﺧﺪاي ﺟﻤﯿﻊ ﺗﺴﻠﯿﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎ را در ﻫﺮ‬
‫ﺗﻨﮕﯽ ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽدﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ دﯾﮕﺮان را در ﻫﺮ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗـﺴﻠﯽ ﻧﻤـﺎﺋﯿﻢ‬
‫ﺑﻪ آن ﺗﺴﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد از ﺧﺪا ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎﯾﻢ«‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻬﻢ را ﻣﺪﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪18‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫ﺑﺪن ﺳﺎزي‬
‫آﯾﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮدهاﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ در زﻧـﺪﮔﯽ وﺟـﻮد دارﻧـﺪ ﮐـﻪ داراي ﺑﺰرﮔﺘـﺮﯾﻦ‬

‫ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮاي ﺻﻼح اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﺋﯽ ﺑﺮاي ﺑـﺪ ﺑـﻮدن ﻫـﻢ‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﻗﻄﻌﺎ‪ ،‬آﺗﺶ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ اﮐﺘﺸﺎﻓﺎت اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤـﺎن ﺷـﻌﻠﻪاي‬

‫ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﯾﮏ اﺳﺘﯿﮏ را ﺑﭙﺰد‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﮑﺘﺎرﻫـﺎ ﺟﻨﮕـﻞ ارزﺷـﻤﻨﺪ و ﯾـﮏ اﻧﺒـﺎر را‬

‫ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﺳﮑﺲ ﭼﻪ؟ ﺳﮑﺲ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ و ﺑـﺴﯿﺎر ﺑـﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺳﮑﺲ را ﺑﻨﯿﺎد ﻧﻬﺎد ﺑﺮاي ﭘﯿﻮﻧﺪ زن و ﺷﻮﻫﺮ و ﻟﺬت ﺳﮑﺲ ﺑﻪ آﻧـﺎن‬

‫ﻋﻄﺎ ﮐﺮد و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داد‪ ،‬ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻣﻮﺟـﺐ ﮔﻨـﺎه‪ ،‬اﻧـﺪوه و اﺷـﮏ‬

‫ﻣﯽﺷﻮد‪..‬‬

‫در ﻣﻮرد دردﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا دردﻫـﺎ را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان اﺑـﺰاري‬

‫ﺑﺮاي ﻗﺎﻟﺐ ﮔﯿﺮي ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬وﻟﯽ دردﻫـﺎ ﻫـﻢ ﻣـﯽﺗﻮاﻧﻨـﺪ‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ اﺑﺰاري ﺑﺮاي ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ وﻗـﺖ ﺧـﻮد را‬

‫ﺻﺮف ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻏﺼﻪ ﺧﻮردم و ﻏﺮق ﺣﺪﺳﯿﺎت ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮔـﺮدن‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﻦ راه ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ‬

‫در واﻗﻊ ﺧﺪا در اﺻﻞ اﻫﻞ اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮاي ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻧﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪19‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ او ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻦ اﻃﺮاﻓﯿـﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫ﭼﻮن ﯾﮑﯽ از اﻫﺪاف ﺧﺪا از رﻧﺞﻫﺎي ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺟﻬـﺖ ﻫﻤـﺪردي ﺑـﺎ‬

‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در واﻗﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ درس ﺧﺎص راﻣـﻦ در زﻣـﺴﺘﺎن‬

‫)‪(Vichita‬‬ ‫‪ 1975‬ﺑــﻪ ﺧــﻮﺑﯽ آﻣــﻮﺧﺘﻢ‪ .‬ﯾــﮏ ﮐﻠﯿــﺴﺎي ﺑــﺰرگ ﺑﺎﺑﺘﯿــﺴﺘﯽ در وﯾﭽﯿﺘــﺎي‬

‫ﺗﮕﺰاس‪ ،‬از ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑـﺮوم و در ﮐﻨﻔـﺮاﻧﺲ ﺑـﺸﺎرﺗﯽ ﺳـﺎﻻﻧﻪ‬

‫ﮐﻠﯿﺴﺎ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ دﻋﻮﺗﺶ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اول اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ دﻋﻮت ﻓﺮﺻـﺘﯽ‬

‫ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﺪردي ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐـﺴﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻨﯿﺪن ﺗﺠﺎرب ﻣـﻦ ﻣـﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬دﯾﮕـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ اﯾـﻦ ﺳـﻔﺮ اوﻟـﯿﻦ ﮐﻨﻔـﺮاﻧﺲ‬

‫ﺑﺸﺎرﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ در آن ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑـﻪ ﮐﻨﻔـﺮاﻧﺲ ﭼﯿـﺰ‬

‫زﯾﺎدي ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﺒﺸﺮي ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﻣﻮرد‬

‫ﻣﺒﺸﺮﯾﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺧﻮد را در ﺣﺎل ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ دور دﺳﺖ‬

‫و ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬراﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﮐﺎرد ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺎرﻫﺎ ﻣﺒﺎرزه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ! ﻫﻤﺴﻔﺮان ﻣﻦ در اﯾﻦ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺷﺮي )‪ (Sherry‬و ﺟﻮﻟﯽ )‪ (Julie‬ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ‬

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ در دﯾﻒ آﺧﺮ آن ﮐﻠﯿﺴﺎي ﺑـﺰرگ و ﭘـﺮ از ﺟﻤﻌﯿـﺖ ﻧﺸـﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣـﻦ ﻣـﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ آﻧﭽـﻪ را ﮐـﻪ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ از ﻫﯿﺌـﺖ ﻣﺒـﺸﺮﯾﻦ ﯾـﺎد ﺑﮕﯿـﺮم از‬

‫ﺳﺨﻨﺮان‪ ،‬ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽداﻧﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ ﻫـﻢ ﺑﺮﺳـﺪ ﮐـﻪ داﺳـﺘﺎن آدم‬

‫ﺧﻮاران را ﺑﮕﻮﯾﺪ! اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﯽ ﻣﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ؟ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣــﺎ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ .‬ﮔــﻮش ﺳــﭙﺮدن ﺑــﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧــﺸﺎن ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺑﯿــﺎن ﺗــﻼش روزاﻧــﻪ ﺧــﻮد و‬

‫ﭘﯿﺮوزيﻫﺎﯾﺸﺎن در ﻣﮑﺎنﻫﺎي دور ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮزﯾﻞ‪ ،‬ژاﭘﻦ و ﻓﯿﻠﯿﭙﯿﻦ ﻣﯽﭘﺮداﺧﺘﻨـﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ را‬

‫ﺑﺮ آن داﺷﺖ ﮐﻪ از ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﻫﺎي ﺧﻮد آﮔﺎه ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﮔﺬﺷـﺘﻪ از آن‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﮐـﻪ ﻣـﺎ‬

‫ﻫﺰاران ﻣﺎﯾﻞ از آﻧﺎن دور ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﯾﮑﯽ از آﻧﺎن ﺑﻮدﯾﻢ ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس آﻧﻬـﺎ را‬

‫»ﻫﯿﮑــﻞ ﻣــﺴﯿﺢ« ﻧﺎﻣﯿــﺪه اﺳــﺖ‪ .‬اﯾــﻦ آوارﮔــﺎن واﻗﻌــﯽ‪ ،‬ﻣــﺴﯿﺤﯿﺎﻧﯽ ﮐــﻪ از ﺳﯿــﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺘﯽ روﻣﺎﻧﯽ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﮐﻨﻔـﺮاﻧﺲ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﮐـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ اﯾﻤﺎﻧـﺪاران‬
‫‪20‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺮاواﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﺮده آﻫﻨﯿﻦ روي دﻋﺎﻫﺎي ﻣﺎ ﺣﺴﺎب ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑﻘـﺪري ﻣﺠـﺬوب‬

‫ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻋﺼﺮ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺧﻮدم را در اﺧﺘﯿﺎرﺷﺎن‬

‫ﺑﮕﺬارم‪.‬‬

‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺒﺸﺮﯾﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣـﻦ در آن ﻫﻔﺘـﻪ ﻣﻼﻗـﺎت ﮐـﺮدم‪ ،‬ﻣـﺎ ﻫـﺮ ﺷـﺐ‬

‫ﻧﺸــﺴﺘﯽ داﺷــﺘﯿﻢ ﺑــﺎ ﺗﻌــﺪادي از اﻋــﻀﺎء ﺟــﻮان ﮐﻠﯿــﺴﺎ و ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ دوﺳــﺘﯽ‬

‫ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪاي ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوﺷﯽ رﻓﺘﻪ و ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺗﯿﻢ ﺷﺎد و ﺳﺮ زﻧﺪهاي ﺑﻮدﻧﺪ در ﺳﺎﻋﺖ‬

‫‪ 11‬آن ﺷﺐ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽﻫﺎ و ﺧﻨﺪﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ!‬

‫ﭘﺲ از ﺻﺮف ﺑﺴﺘﻨﯽ و ﭘﺮداﺧﺖ وﺟﻪ‪ ،‬ﺷﺮي ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ژاﮐﺘﻢ را ﺑﭙﻮﺷـﻢ و‬

‫ﻣﺎ در ﻫﻮاي ﻟﻄﯿﻒ ﺷﺒﺎﻧﻪ ژاﻧﻮﯾﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﻧﻤﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺼﺎدف ﮐـﻪ‬

‫ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻧﻢ ﺷﺪ »ﺗﺮﻣﻮﺳﺘﺎت« ﺑﺪﻧﻢ‪ ،‬ﺧﻮب ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑـﻪ‬

‫آﺳﺎﻧﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎ و ﺳﺮﻣﺎي زﯾﺎد ﺳﺎزش دﻫﻢ‪ .‬ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ در آن ﺳﺎﻋﺖ‬

‫ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬از ﺷﺮي ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدم وﯾﻠﭽﺮ ﻣﺮا ﺧﻢ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دو ﺑﻪ ﺳﻮي اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ‬

‫ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ زودﺗﺮ از ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻼص ﺷﻮم‪ .‬ﻣﺎ دو دوﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎﺋﯽ ﺑﺎزﯾﮕﻮش ﺑـﺎ‬

‫ﺧﻨﺪه و ﺟﯿﻎ و داد در ﻃﻮل آﺳﻔﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ در وﯾﻠﭽﺮ و او دوان دوان ﻣـﺮا ﻣـﯽراﻧـﺪ و‬

‫ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﻫﻮا ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺎرﯾﮏ و آراﻣﺶ ﮐﺎﻣـﻞ ﺣﮑـﻢﻓﺮﻣـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬اﻧﺪﯾـﺸﻪ آن ﺷـﺐ‬

‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺑﺴﺘﻨﯽﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻫﻨﻮز در ﻓﮑﺮ ﻣﺎ ﻣﯽﺟﻮﺷـﯿﺪ‪ ،‬ﻫـﯿﭻ دﻟﯿﻠـﯽ‬

‫ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﻄﺮي اﺣﺴﺎس ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﺪس ﻣﯽزد ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﭘﯿـﺎده رو ﯾـﺦ زده را در ﭘـﯿﺶ روي ﻣـﺎ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﺷﺮي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و زاﻧـﻮاﻧﺶ در زﯾـﺮش ﺧـﻢ ﺷـﺪه و‬

‫دﺳﺘﺶ از وﯾﻠﭽﺮ رﻫﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮخ وﯾﻠﭽﺮ ﮐﺞ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑـﺎ ﺻـﻮرت ﺑـﻪ زﻣـﯿﻦ ﭘﺮﺗـﺎب‬

‫ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدم دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﮑﺎر ﺑﺒﺮم ﺗﺎ از ﺧﻮردن ﺻﻮرﺗﻢ ﺑـﻪ زﻣـﯿﻦ‬

‫ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐـﺮدم و ﺑـﺎﻻي اﺑـﺮوﯾﻢ ﺷـﮑﺎﻓﺘﻪ ﺷـﺪ و‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪21‬‬

‫ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻀﺮوب ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﭼﻨﯿﻦ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻏﻠﻄﺎن ﻏﻠﻄﺎن در روي ﯾـﺦ‬

‫ﭘﯿﺎده رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ر ﻓﺘﻪ و در ﮐﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را آﻧﺠﺎ آورده ﺑﻮد ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﻓﺮﯾﺎد ﺷﺮي را ﺷﻨﯿﺪم‪» :‬آه ﻧﻪ‪ ...‬ﺧﺪاي ﻣﻦ!« ﺣﺎﻟﺖ ﻏﺮﯾﺒـﯽ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻗﺘـﯽ اﺗﻔـﺎﻗﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﻣﻮرد روي ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ آﻫـﺴﺘﻪ ﺣﺮﮐـﺖ ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﮐﻪ روﺑﻪروي ﺧﻮد ﺻﺪاﻫﺎ را ﺑﺎ وﺿﻮح ﻣـﯽﺷـﻨﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﭼﯿـﺰ در ذﻫـﻦ ﺷـﻤﺎ‬

‫ﻃﻮري ﺿﺒﻂ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاﻫﺎي در ﻫﻢ ﺑﺮ ﻫـﻢ از روﺑـﺮو ﺷـﻨﯿﺪه‬

‫ﻣﯽﺷﺪ‪» :‬ﺷﺮي ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ!« ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻔﺸﻬﺎ روي آﺟﺮ ﻓﺮش ﭘﯿﺎدهرو ﺷﻨﯿﺪه و‬

‫ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺷﺮي را آﻧﻄﺮف ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ ﺑﺎز ﺷﺪه و ﺳﮑﻪﻫﺎ و ﮐﺎرﺗﻬﺎﯾﻢ‬

‫ﭘﺨﺶ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮي ﺟﯿﻎ زد »آه‪ ...‬ﺧﺪاﯾﺎ ﺧـﻮن ﺗﻤـﺎم ﺻـﻮرﺗﺶ را‬

‫ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪه !« ﺟﻮاﻧﺎن در اﻃﺮاﻓﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣـﻦ ﭼـﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑـﻪ ﺳـﺨﺘﯽ ﺑـﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮن وارد ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورم ﮔﺮدم را ﻗﺪري ﺣﺮﮐﺖ دادم ﺗﺎ‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﻧﺸﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫زﺑﺎﻧﻢ را روي دﻧﺪانﻫﺎﯾﻢ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ دﻧﺪانﻫﺎﯾﻢ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ ،‬آروارهام‬

‫را ﺣﺮﮐﺖ دادم‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻓـﻮرا ﯾـﮏ ﻧﻔـﺮ ﮐﻨـﺎرم زاﻧـﻮ زد و ﺳـﺮم را در‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و آﻫﺴﺘﻪ روي داﻣﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او ﺟﻮﻟﯽ ﺑﻮد و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔـﺖ‬

‫»ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟« ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را اﻧﺪﮐﯽ ﮔﺸﻮدم‪ .‬ﺗﻤـﺎس ﻣﻮﻫـﺎي ﻧـﺮﻣﺶ را روي ﮔﻮﻧـﻪام‬

‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﺧﻮنﻫﺎي روي ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﺎك ﻣـﯽﮐـﺮد‪ ،‬دوﺑـﺎره‬

‫اﺣﻮاﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ در ﭘﺎﺳﺦ او ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن دادم‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﻐﺾ ﮔﺮﻓﺘﻪاش‬

‫ﺣﺎﮐﯽ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﮔﺮﯾﻪاش را از ﻣﻦ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﮔﻮﯾﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﻣﻦ و‬

‫آرام ﻧﻤﻮدن ﻣﺮا وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺧﻮدم در اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺤﺮانﻫﺎ اﻧﺪﯾـﺸﯿﺪم‪ .‬ﻗﺒـﻞ از‬

‫آن ﻫﻔﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﺟﻮاﻧﺎن از ﻣﻦ ﺳﻮال ﮐﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ زﻧـﺪﮔﯽ در روي‬

‫وﯾﻠﭽﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟ ﮐﻮﺷﯿﺪم ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﺷﺮح دﻫﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺪون ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑـﺎ‬
‫‪22‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮد ﮐﻨﺎر آﻣﺪهاﯾﻢ‪.‬‬

‫در ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬در آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﯿﺮﯾ‪‬ﺖ اﻧﺴﺎن ﻃﺮاﺣﯽ ﺷـﺪهاﻧـﺪ و اﯾﻨـﮏ‬

‫ﻓﺮﺻﺘﯽ در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﺎ آن را اﺛﺒﺎت ﻧﻤﺎﯾﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑـﺎ ﺧـﻮدم ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدم واﮐﻨـﺸﻢ‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫در ﺗﻤﺎم آن ﻫﻔﺘﻪ آن ﻣﺒﺸﺮﯾﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﻣـﻦ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ دﯾﮕـﺮان در ﺑـﺪن‬

‫ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬درسﻫﺎي ﻗﺎﻧﻊﮐﻨﻨﺪهاي ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑﺨـﺸﯽ از آن ﺑـﺪن اﯾﻨـﮏ در‬

‫اﻃﺮاف ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ آن ﮔـﺮوه ﺟﻮاﻧـﺎن و ﻫﻤﮕـﯽ اﻧـﺴﺎنﻫـﺎ اﻧﺪﯾـﺸﯿﺪم‪ ،‬در‬

‫ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد؟‬

‫وﻟﯽ ذات ﻣﺘﮑﺒﺮ ﻣﻦ در اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﺑﻪ »دﯾﮕﺮان«‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را ﻣﻌﺬب ﮐﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﻓﻘﻂ در ﻓﮑﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد ـ ﻫﻤﺎن اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﻤﺎ ره ﯾﮏ را ﻣـﯽﮔـﻮﯾﻢ‪ .‬و درﺳـﺖ‬

‫در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﻤﺎره ﯾﮏ از ﺳﺮﻣﺎ ﯾﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﺳـﺨﺘﯽ‬

‫ﺻﺪﻣﻪ دﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺳﺮم آﻣﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﻏﻠﺐ اﯾـﻦ ﻣﺮدﻣـﯽ ﮐـﻪ اﻃـﺮاﻓﻢ‬

‫اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ ﺻﺪﻣﻪ ﻧﺪﯾﺪهام؟ ﭼﺮا ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﮐﺲ دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﯾﮏ ﺗﻌﻠـﯿﻢ زﻧـﺪه‬

‫ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﮑﺎري درﺳﺖ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ وﻟﯽ ﺳﺨﺖ اﺳـﺖ ﻗـﺮار دادن‬

‫ﺧﺪا و دﯾﮕﺮان در ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دردﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬

‫ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ وﺿـﻌﯿﺖ را ﺗﺤﻤـﻞ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﯾﻨﮑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ روي اﺳﻔﺎﻟﺖ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻي‬

‫ﮔﺮدﻧﻢ ـ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺶ از ﺗﻤﺎم اﻧﺪام ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺣﺴﺎس و ﺣﺮﮐـﺖ ﮐﻨـﺪ‪ ،‬آﺳـﯿﺐ‬

‫دﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫درﺳﺖ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺳﺆاﻻﺗﻢ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ .‬روح اﻟﻘﺪس ﮐﻼم ﺧﺪا را‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪23‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوري ﻧﻤﻮد‪»:‬آﯾﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺪن ﺷﻤﺎ ﻫﯿﮑﻞ روح اﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﻤﺎ‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﺪا ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﺪ و از آن ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟ زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ‬

‫ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﺪن ﺧﻮد ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 19:6‬و ‪(20‬‬

‫ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺮان واﮐﻨﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎ واﻗﻌـﺎً ﺣـﻖ ﮔﻠـﻪ ﮐـﺮدن در‬

‫ﻣﻮرد ﺻﻮرت ﻣﺠﺮوﺣﻢ را داﺷﺘﻢ؟ ﺧﯿﺮ! ﺑﺪن ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺪن ﻣـﻦ از آن‬

‫ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ را ﮐﻪ دوﺳﺖ دارد در ﻣﻮرد آن اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬اوﺑـﺪن ﻣـﺮا ﺑـﺎ ﺧـﻮن‬

‫ﭘﺴﺮش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫اوﻟﯿﻦ واﮐﻨﺶ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻼل ﺧﺪا اﯾﻦ ﺟﻤﻊ دوﺳـﺘﺎن ﻧﻈـﺎره ﮔـﺮ‬

‫ﻋﻤﻼً ﻧﺸﺎن دﻫﻢ ﮐـﻪ ﻣـﻦ در اﯾـﻦ ﻓﺮﺿـﯿﻪ ﻫﻤـﺼﺪا ﺑـﺎ آﻧـﺎن ﻫـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ در زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﺎﺋﯽ ﺗﺼﺎدﻓﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺪي را‪ ،‬ﺣﺎدﺛﻪ را ﻧﺎزل ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻋـﺪﺗﺎً‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﯾﺎ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ دوروﺑـﺮ ﻣـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﻀﯽ‬

‫اوﻗﺎت ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن درﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ اﮔـﺮ از ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﯽ‬

‫ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﻨﯿﻢ اراده ﺧﺪا را اﻧﺠﺎم دادهاﯾﻢ‪.‬‬

‫ﭼﺮا دروغ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ از آن دﺳﺘﻪ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﺋﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ‬

‫اراده ﺧﺪا درﮔﯿﺮ ﺻﺪﻣﺎت ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم ﮐـﻪ‬

‫در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯿﻢ دهﻫﺎ ﻫﺰار ﺑﺎر اراده ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧـﺪن ﺑـﻮد‪ ،‬اﻧﺠـﺎم ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ارادهاش را در ﻗﺎﻟﺐ ﯾﮏ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ‬

‫ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم‪:‬‬

‫ﺧﺪاي ﻋﺰﯾﺰ ﺗﻮ را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮاي آﻧﭽﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺑﺮﺳـﺮم آﻣـﺪ‪ ...‬اﺟـﺎزه ﻧـﺪه‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﻮم‪ .‬اﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ دارﻧﺪ ﻣﺮا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻦ‬

‫ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻼﯾﻤﺎت ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ‪ ...‬ﺗﻤﻨﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ از اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن‪ ،‬ﺟﻼل ﯾﺎﺑﯽ‪.‬‬

‫رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ‪ ،‬داﻧﺴﺘﻢ ﺧﺪا ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ و از اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺟﻼل ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ‬

‫و ﺗﻮﺟﻬﺶ را ﺗﻮﺳﻂ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﻮﺟـﻪ ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻧـﺸﺎن داد‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬

‫‪24‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺪاﮐﺎري ﺗﻤﺎم ﮐﺖﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺮ روي ﻣﻦ ﺗﻮده ﮐﺮدﻧﺪ ﺗـﺎ ﺳـﺮدم ﻧـﺸﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺮدي ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻨﺎرم زاﻧﻮ زد‪ .‬ﻣـﺮا در ﮐـﺖﻫـﺎي‬

‫ﭘﻮﺷﯿﺪه در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﮔﺮم ﺷﻮم و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد » ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣـﯽﺷـﻮد‪«.‬‬

‫دﯾﮕﺮان در اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه و دﻋﺎ ﻣـﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﯾﮑـﯽ ﺑـﺮاي آﻣﺒـﻮﻻﻧﺲ زﻧـﮓ زد و‬

‫دﯾﮕﺮي ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺶ ﮐﻠﯿﺴﺎﺋﯽ ﮐـﻪ در آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮدﯾﻢ‪ ،‬اﻃـﻼع داد‪ .‬ﺑﻘﯿـﻪ آن ﺷـﺐ ﺻـﺮف‬

‫رادﯾﻮﻟﻮژي‪ ،‬ﺑﺨﯿﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ و ﻋﮑﺲ ﺑﺮداري ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻃﻼع ﯾﺎﻓﺘﻦ از ﺻﺪﻣﻪ ﻣﻐﺰي و‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن دﻣﺎغ ﺷﺪ‪ .‬در ﻃﯽ آن ﺳﺎﻋﺎت درد ﮐﺸﯿﺪن و ﺑﯽﺧـﻮاﺑﯽ‪ ،‬وﻗـﺖ زﯾـﺎدي‬

‫ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن داﺷﺘﻢ‪:‬ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺧﺪاوﻧﺪا ﮐﻪ ﻧﮕﺬاﺷـﺘﯽ ﺗﻤـﺎم اﺳـﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﯾﻢ ﺷﮑـﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم دردﻫﺎﯾﻢ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬و ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﺤﻞ اﻗﺎﻣﺘﻤﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ‪ .‬در ﺳﺎﻋﺖ‬

‫اوﻟﯿﻪ ﺑﺎﻣﺪاد ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ زﯾﺎد ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮﺗﯽ ﺑـﺰﻧﻢ‪ .‬وﻟـﯽ ﻫـﺮ ﺳـﺎﻋﺖ ﯾﮑﺒـﺎر‬

‫ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﮥ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻣﻐﺰﯾﻢ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫روز ﺑﻌﺪ اﻧﺪﮐﯽ ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ ‪ 11‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺳﺸﻮاري در ﺣﻤﺎم از ﺧﻮاب ﺑﯿـﺪار‬

‫ﺷﺪم‪ .‬ﺷﺮي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در ﺣﻤﺎم ﻣـﺸﻐﻮل ﺳـﺸﻮار زدن ﺑـﻮد ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﺑـﺮ ﻟـﺐ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ‪»:‬ﭼﻄﻮري؟« ﻣﻦ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬اوه‪ ...‬ﺧﻮﺑﻢ« وﻟﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ درد ﺑﻪ ﯾـﺎد‬

‫واﻗﻌﻪ دﯾﺸﺐ اﻓﺘﺎدم‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ وﺿﻌﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﺨﯿﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺳﺮدرد‬

‫ﺷﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ و ﺻﻮرت ﻣﺘﻮرم و زﺧﻤﯽ وﻟﯽ از ﻧﻈﺮ دروﻧﯽ و ﻓﮑﺮي ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺎﻟﻢ‬

‫ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﺟﻮﻟﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺎزﮐﺶ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ‪:‬ــ ﺗـﺮﺟﯿﺢ دادﯾـﻢ ﺑﯿـﺪارت ﮐﻨـﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑـﻪ‬

‫ﻟﺤﻈﻪاي دﯾﮕﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻨﻈـﯿﻢ آﻧـﺘﻦ ﺷـﺪ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه‬

‫اداﻣﻪ داد‪»:‬ﮐﺸﯿﺶ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺟﻠﺴﻪ دﯾﺸﺐ ﮐﻠﯿﺴﺎ را در ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺒﯿﻨـﯿﻢ«‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺮا در ﺗﺨﺖﺧﻮاﺑﻢ در ﺑﺎﻟﺶﻫﺎ اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮده و ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺮداﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﮐﺸﯿﺶ ﭘﺲ از ﺳﺮود ﻋﻤﻮﻣﯽ‪ ،‬اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪» :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﯿﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﯾﻢ دوﺷﯿﺰه ﺟﺎﻧﯽ ارﯾﮑﺴﻮن دﯾﺸﺖ دﭼﺎر ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺷﺪه و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﯿﻨﯽاش‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪25‬‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺨﯿﻪ ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﮑﺎرﯾﺶ را ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ وﺿﻌﯿﺘﺶ اﺻﺮار دارد ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﮑﺎري ﮐﻨـﺪ‪ ،‬از ﻫﻤـﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه و ﺑﺮاي او دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﯾﻢ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶﻫﺎ ﺗﮑﯿـﻪ‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدم‪ .‬از آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺤـﺮان واﻗﻌـﯽ ﺷـﺮوع ﺷـﺪ ـ ﻫﻤـﺎن‬

‫»ﻣﻦ« دروﻧﻢ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ!‬

‫ﮔﺬر ﻣﻦ ﺑﺎ وﯾﻠﭽﺮ در آن روز در راﻫﺮو ﭘﺮ از ﺟﻤﻌﯿـﺖ ﮐﻠﯿـﺴﺎ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﻟﺤﻈـﻪاي‬

‫ﻧﻔﺲﻫﺎ را ﺑﻨﺪ آورد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮐﻨﺎرهﻫـﺎي راﻫﺮوﻫـﺎ را ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﮔـﺮوه‬

‫اﻧﺒﻮﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺎي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ در ﻋﻘﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ از‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﭘﯿﺶ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑـﻨﻢ و ﺑﺠـﺎي آن‬

‫ﺑﻪ ﭘﺎرهاي ﻣﻄﺎﻟﺐ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﯾـﺸﺐ ﺑـﺮاﯾﻢ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﺑﭙﺮدازم‪.‬‬

‫ﻣﯿﮑﺮوﻓﻦ ﯾﻘﻪاي ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺖ ﻣﻦ وﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪاي ﻣﺮا در ﺳﺎﻟﻦ ﭘـﺮ‬

‫از ﺟﻤﻌﯿﺖ اﻧﻌﮑﺎس داد‪:‬‬

‫»ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑـﺮاي ﺑـﺮادران و ﺧـﻮاﻫﺮان ﺧـﻮد در‬

‫ﻣﺴﯿﺢ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ ﮐﺴﺐ ﭘﯿﺮوزي در آزﻣﺎﯾﺸﺎت ﺧﻮدﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪..‬‬

‫رﺳﺎﻟﻪ اﻓﺴﺴﯿﺎن اﯾﻦ ﻣﻮرد را روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻣـﺎ ﻣـﻮﻇﻔﯿﻢ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن‬

‫دﯾﮕﺮ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻧﺸﺪه‬

‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ در واﻗﻊ ﯾﮏ ﺗﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ و اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻨﺴﺖ ﮐـﻪ ﭼـﻮن ﯾـﮏ ﺗـﻦ ﻋﻤـﻞ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫در رﺳﺎﻟﻪ اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ﺑﺎب ‪ 12‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﭼﻮن ﺑـﺪن‬

‫اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺮ آن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪن اﻧﺴﺎن ﺷﺎﯾﺪ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ از‬

‫ﮐﺎر ﺗﯿﻤﯽ در ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪26‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻫﺮ ﻋﻀﻮ از ﺑﺪن ﺑﻪ ﻋﻀﻮ دﯾﮕـﺮي ﻧﯿـﺎز دارد‪ .‬وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ ﻣﻌـﺪه ﮔﺮﺳـﻨﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﭘﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي اﻏﺬﯾﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﻣﯽروﻧﺪ و دﺳﺘﺎن‬

‫ﻏﺬا را ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﻏـﺬا ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﺑـﻪ ﻣﻌـﺪه ﻣـﯽرود‪.‬‬

‫اﯾﻨﺴﺖ ﯾﮏ ﻫﻤﮑﺎري اﻋﺠﺎب اﻧﮕﯿﺰ!« )ﺧﻨﺪه آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ(‪.‬‬

‫»ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨـﯿﻢ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺑﺨـﺶﻫـﺎﺋﯽ از ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس ﻧﻈﯿـﺮ‬

‫اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 16:4‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن از ﻧﻈـﺮ روﺣـﺎﺋﯽ ﺑﻨـﺎﺑﺮ آﻧﻄـﻮر ﮐـﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﯿﻢ و آﻧﭽﻪ ﺷﺨﺼﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔـﺬار ﻫـﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﻫـﯿﭻ ﯾـﮏ از‬

‫اﻋﻀﺎء ﺑﺪن ﺑﺪون ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺳﺎﯾﺮ اﻋﻀﺎي ﺑﺪن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﻋﻤـﻞ ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﯾـﮏ ﭘﯿﭽﯿـﺪﮔﯽ‬

‫ﺳﺎده در ﻗﻮزك ﭘﺎ ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﺪن را از ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎز ﻣﯽدارد و ﭘﺎﺋﯽ ﮐـﻪ در ﻣـﺴﺎﺑﻘﻪ دو‬

‫ﭘﯿﺮوز ﺷﺪه اﺳﺖ اﻓﺘﺨﺎرش ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺪن ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﯾﮏ ارﺗﺒﺎط ﻣﺮﻣـﻮز و ﺑﻐـﺮﻧﺞ در‬

‫ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﺳﺎﯾﺮ اﯾﻤﺎﻧﺪاران وﺟﻮد دارد‪ .‬ﮐﻮﺗﺎﻫﯽﻫﺎي ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮐﻮﺗﺎﻫﯽﻫـﺎي ﻣـﻦ اﺳـﺖ و‬

‫ﭘﯿﺮوزيﻫﺎي ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭘﯿﺮوزي ﻣﻦ«‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑـﺎ دﻗـﺖ ﺑـﻪ ﺳـﺨﻨﺎﻧﻢ ﮔـﻮش‬

‫ﺳﭙﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ درﺳﻬﺎﺋﯽ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮا ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ اداﻣﻪ دادم‪:‬‬

‫»ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻣـﻮر ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﻣـﺴﯿﺢ ـ ﺳـﺮﺑﺪن ـ و ﺳـﺎﯾﺮ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ـ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺪن ـ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻻزﻣﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت در ذﻫﻦ ﺧـﻮد ﺑﺮﺧـﻮرد ﻻزم را‬

‫ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﺟﻮﻟﯽ و ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را درﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬در ﺷﺐ ﻗﺒﻞ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ‪.‬‬

‫او ﻧﻤﻮﻧﻪاي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪاي ﺑﺮاي دﯾﮕﺮان ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺪا ﻣـﯽﺧﻮاﻫـﺪ ﻫﻤـﯿﻦ‬

‫روﻧﺪ را در ﺷﻤﺎ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪«.‬‬

‫و ﺑﺰودي ﺧﺪاوﻧﺪ زﺧﻢﻫﺎي ﻣﺮا در آن ﺷﺐ ارﺟﻤﻨﺪ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﺳـﮑﻮي ﭘﺮﺗـﺎﺑﯽ‬

‫ﺑﮑﺎر ﺑﺮد ﺗﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮد را در ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪن ﺑـﺮاي ﺧﯿﺮﯾ‪‬ـﺖ‬

‫ﻣﺎ و ﺟﻼل ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪27‬‬

‫در ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣﻪ از اﺳﺘﯿﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺳﻔﺮ‬

‫ﺑﻮدم و اﻧﺪﮐﯽ اﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ و دوري از وﻃﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ ،‬آن را ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻠﻤﺎت ﺗﺸﻮﯾﻖ آﻣﯿﺰ او ﺧﻼﺻﻪاي ﻋﺎﻟﯽ از آﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﺸﺐ ﺑﺮاﯾﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‬
‫ـ ﻫﻤﺎن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام در ﻣﺤﻮﻃﻪ آن ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ او دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﯾﺎد آوري ﻧﻤﻮد رﻧﺞﻫﺎ و دردﻫﺎﯾﻤﺎن را ﮐﻪ ﻓﺎرغ از ﻣﺪال اﻓﺘﺨـﺎر و دﻟـﺴﻮزي ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺑﺮاي آﻣﻮﺧﺘﻦ و ﺑﻨـﺎي دﯾﮕـﺮان ﺑـﻪ ﮐـﺎر ﺑـﺮﯾﻢ‪ .‬در اﯾﻨﺠـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﺎﻣﻪ او اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﻢ‪:‬‬
‫»‪ ...‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ده ﺑﺎر در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽﺷﻮي‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐـﻪ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﺧﯿﺮ ﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ را ﺑﺮ ﻟﺒﺎن اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ ﺷـﺎﻧﻪﻫـﺎي ﺗـﻮ درد‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﯽ دروﻧﯽ و ﻣﺮﻣﻮز ﺑﻪ ﺗﻮ اﺻﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ روي ﭘﺎﻫﺎﯾﺖ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ‬
‫و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ آن را ﺑﯿﺎن ﮐﻨﯽ‪ ،‬وﻗﺘﯽ دوﺳﺘﺎﻧﺖ را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫـﯽ‪ ،‬وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎب‬
‫ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﮐﺴﻞ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﻧﺎ اﻣﻨﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬وﻗﺘـﯽ ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮي اﻓﮑﺎر و دﯾﺪﮔﺎهﻫﺎي ﮔﻨﺎهآﻟﻮد در ﻣﻐﺰ ﺗﻮ رﺧﻨﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘـﯽ وﺳﻮﺳـﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮي اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﯽات ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ را ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺘﺨﺎر ﺧﻮدت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ...‬و ﺧﻼﺻﻪ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ وﻗﺘﯽ در ﺣﯿﻦ ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺒﺖ اﻧﺪﮐﯽ ﻟﻐﺰش ﻣـﯽﺧـﻮري‪ ،‬ﺣﺘـﯽ ـ ﺑـﺮاي اﻣـﺮوز‪...‬‬
‫ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻫﯿﭽﮕﺎه دﻟﺴﺮد ﻧﺸﻮ و ﮔﻨـﺎه ﻧﮑـﻦ و ﺑﯿﻬـﻮده ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﻣـﺸﺎﺟﺮه ﻧﮑـﻦ‪ ،‬ﭼـﻮن‬
‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮوي ﺗﺎ ﯾﮑﯽ از ﻧﻘﺎط اﺗﮑﺎء در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬آﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺘﺮوك ﺷﺪهام و ﻻزم اﺳﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪاي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫* * *‬
‫ﻣﺎ در ﺻﺤﻨﻪ و دﯾﮕﺮان ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﺳـﻬﻢ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان را ﺑﻨﺎ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﺑﺲ‬
‫درسﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯿﺎن ﺑﺪﻫﯿﻢ‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﮔﻮﺋﯿﻢ‪ ،‬و اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻘﺶ آﻓﺮﯾﻨﯽ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺮدان و ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﻪﻧﻮﯾﺲ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪا ﺑﺪﻫﯿﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن‪ ...‬اﻧﺘﺨـﺎب‬
‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪28‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﻢ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﭘﺮﺷﮑﻮه و ﺑﺰرگ ﻫـﺴﺘﯿﻢ‪،‬‬

‫وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ادﻋﺎي ﺧﻮد را اﺛﺒﺎت ﮐﻨـﯿﻢ‪،‬‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎً در اﺛﺒﺎت اﯾﺪه ﺧﻮد دﭼـﺎر ﻣـﺸﮑﻞ ﻣـﯽﺷـﻮﯾﻢ‪ .‬ﻧﻤـﺎﯾﺶ ﮐـﺎرﺗﻮﻧﯽ ﮐـﻪ اﺧﯿـﺮا در‬

‫ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻮرد را ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ‪ .‬در ﯾـﮏ ﻣـﺴﺎﺑﻘﻪ‬

‫ﻓﻮﺗﺒﺎل داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل ﮐﻪ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ردﯾﻒ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑـﺎ‬

‫ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻧﯿﺸﺪاري ﺑﻪ ﻣﺮﺑﯽ و ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺗﯿﻢ ﺑﺎزﻧﺪه‪ ،‬ﻣﯽزد‪ .‬ﺑﻪ روﺷـﻨﯽ‬

‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ او از اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﮐﻨﺎﯾﻪآﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺗﻬﯿﯿﺞ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺧﻮد و ﻧـﺸﺎن دادن‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد از ﺑﺎزي ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺮﺑﯽ ﺗـﯿﻢ ﻣﻐﻠـﻮب ﺳـﺨﻨﺎن او را ﺷـﻨﯿﺪ و ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫ﺧﻄﺎﻫﺎي او ﺷﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮد را رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯿﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻓﺮﯾـﺎد زد »ﺷـﻤﺎ ﺑـﺎ اﯾـﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ ﻻف و ﮔﺰاف و ادﻋﺎي ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻧﺰد او ﺑﻠﻮﻧﺴﮑﯽ )‪ (Dblonsky‬ﺑﺮوﯾﺪ ﺗﺎ ﺑـﺎ‬

‫ﯾﮏ ﺳﻮزن ﺑﺎدﮐﻨﮏ ﻏﺮور ﺷﻤﺎ را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ وﻗﺘﯽ زﻣﺎن اﺛﺒﺎت ﺳﺨﻨﺎن و اﻋﻤﺎل ﻣﺘﮑﺒﺮاﻧﻪ ﺷـﺎن ﻓـﺮا ﻣـﯽرﺳـﺪ‪،‬‬

‫ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻋﮑﺲ دوﺳﺘﺎن ﻧﻈـﺎره ﮔﺮﻣـﺎ در آن ﺑـﺎزي‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن در واﻗﻊ او ﻋﻈﯿﻢ و ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ‪ ،‬او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪29‬‬

‫ﻓﺮﺻﺘﯽ اﺳﺖ ﺗﺎ آن ﻋﻈﻤﺖ و ﺷﮑﻮه را ﻧﺰد اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬارد‪ .‬رﻧﺞﻫﺎي ﺑﺸﺮي‬

‫ﯾﮑﯽ از آن ﻓﺮﺻﺖﻫﺎ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﯾﺶ اﯾﻦ ﻋﻈﻤﺖ و ﺷﮑﻮه‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ روﺷﻦﺗﺮﯾﻦ روش ﮐﻪ ﺧـﺪا رﻧـﺞﻫـﺎ را ﺑـﺮاي ﺟـﻼل ﯾـﺎﻓﺘﻦ ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﮐـﺎر‬

‫ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬رﻓﻊ اﻋﺠﺎزآﻣﯿﺰ رﻧﺞﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ از ﺟﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻣﯽﮐﻮﭼﯿﺪ ﺗـﺎ ﺑﯿﻨﯿـﺎﺋﯽ‬

‫را ﺑﻪ ﮐﻮران ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺬاﻣﯿﺎن را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ و ﻣﺮده را زﻧﺪه ﮐﻨﺪ و ﻫـﺮ ﻧـﻮع اﻋﻤـﺎل‬

‫ﻋﺠﯿﺐ را ﺑﺮاي ﺑﺎزداﺷﺘﻦ رﻧﺞﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﯽ‪ ،‬اﻧﺠﺎم داد‪ .‬از اﯾﻨﺮو »آن ﮔﺮوه ﭼـﻮن اﯾـﻦ‬

‫ﻋﻤﻞ را دﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺪاﺋﯽ را ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع ﻗﺪرت ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮده ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ« )ﻣﺘﯽ ‪.(8 :9‬‬

‫اﻣﺎ در ﻣﻮرد اﻣـﺮوز ﭼـﻪ ﺑﮕـﻮﺋﯿﻢ؟ ﻋﯿـﺴﯽ دﯾﮕـﺮ در ﺟـﺴﻢ ﺑـﺎ ﻣـﺎ ﻧﯿـﺴﺖ‪ ،‬ﮐـﻪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪيﻫﺎي ﯾﻬﻮدﯾﻪ را ﻃﯽ ﮐﻨﺪ و اﻋﻤﺎﻟﯽ را ﮐﻪ روزي اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪ ،‬اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻫﻢ اﻋﺠﺎزﻫﺎﺋﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ‬

‫ﮐﺮدن در اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰ ﻧﯿﺰ ﺧﻮد ﻃﺮﯾﻘﯽ ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎﺳـﺖ‪ ،‬ﭼـﺮا ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬

‫اﻣﺮوز راه دوﻣﯽ را ﮔﺰﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و آن اﺳﺘﻔﺎده از رﻧﺞﻫﺎي ﺑﺸﺮي ﺑﺮاي ﺟﻼل ﯾﺎﻓﺘﻦ‬

‫ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﺎن ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ رﻧـﺞﻫـﺎ و‬

‫دردﻫﺎ را ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﻣﺠﺎز ﻣﯽدارد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻼ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧـﻮد را ﻣﺘﺤﻤـﻞ ﻣـﺸﮑﻼت‬

‫ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﯽرﺳـﺪ ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را در اﻧﻈﺎر ﺑﯽ اﯾﻤﺎﻧﺎن درﮔﯿﺮ دردﻫﺎ و ﻣﺸﮑﻼت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن‬

‫را اﺳﺘﻬﺰاء و ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﻫـﺴﺘﺘﻨﺪ و ﻫـﯿﭻ ﭼﯿـﺰ از‬

‫ﻧﻈﺮ اﯾﻦ اﺳﺘﻬﺰاء ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪» .‬ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﺣـﺎل و روز ﺑـﻪ اﺻـﻄﻼح ﻓﺮزﻧـﺪان‬

‫ﺧﺪا را ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﺎن رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ«‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ! ﻫﺮﮔـﺎه‬

‫ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ اداﻣﻪ دﻫﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ اﻣـﻮري ﻏﯿـﺮ ﻃﺒﯿﻌـﯽ ﻣـﯽﺷـﻮﯾﻢ‪ .‬اﯾـﻦ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺑﻌـﺪ از ﻣـﺼﯿﺒﺖ ﺑﺮاﯾـﺸﺎن ﻣـﯽﻓﺮﺳـﺘﺪ‪ ،‬ﮔﻠـﻪ و ﺷـﮑﺎﯾﺖ‬

‫‪30‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ!‬

‫آﻧﻬﺎ ﺑﺠﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻋﺎﺻﯿﺎﻧﻪ ﻣﺸﺖ ﺧﻮد را رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﮑﺎن دﻫﻨﺪ و ﺑﺠﺎي اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﭼﻨﺎن ﺑﯿﭽﺎره ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد را ﻣﯽﺳﺘﺎﯾﻨﺪ!‬

‫ﻧﺨﺴﺖ دﻧﯿﺎ آﻧﻬﺎ را رﯾﺸﺨﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‬

‫و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎر را ﺑﺒﯿﻦ« وﻟﯽ وﻗﺘﯽ دردﻫﺎ و ﻣـﺼﯿﺒﺖﻫـﺎ اداﻣـﻪ ﻣـﯽﯾﺎﺑـﺪ و ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن‬

‫ﻣﺴﺒﺐ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ و دردﻫـﺎي ﺧـﻮد را ﻟﻌﻨـﺖ ﻧﻤـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ ،‬دﻧﯿـﺎي ﻧﻈـﺎره ﮔـﺮ ﻣﺠﺒـﻮر‬

‫ﻣﯽﺷﻮد ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ دﭼﺎر ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑـﻪ رﻧـﺞﻫـﺎ ﻣﻮﺟـﺐ ﺟـﻼل ﯾـﺎﻓﺘﻦ‬

‫ﺧﻮدش ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه اﻗﺘـﺪار و ﺗﻮاﻧـﺎﺋﯽ او در ﺣﻔـﻆ‬

‫وﻓﺎداري ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﺶ ﺣﺘـﯽ در اوج ﻣـﺸﮑﻼت و ﻣـﺼﯿﺒﺖﻫﺎﺳـﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﺴﯿﺤﯽ‬

‫ﺑﻮدن ﺑﺮاي ﻣﺎ ارﻣﻐﺎﻧﯽ ﺟﺰ آﺳﻮدﮔﯽ در ﺑﺮ ﻧﻤﯽداﺷﺖ‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﻮﺛﺮي درﺑﺎره ﺧﺪا‬

‫ﯾﺎد ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻤﺎن و ﻣﺤﺒـﺖ‬

‫ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬دﻧﯿﺎي ﺷﮑﺎك را وا ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻧﯿﺖ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﺑﺎور ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ ﭘﯿﺶ در ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ دﺧﺘﺮي را در ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷـﯽ ﻣﻼﻗـﺎت ﮐـﺮدم ﮐـﻪ اﻟﮕـﻮي‬

‫ﮐﺎﻣﻠﯽ اﺳﺖ ﺑﺮاي آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷـﯽ در ﯾـﮏ ﻣﻨﻄﻘـﻪ اﻋﯿـﺎن‬

‫ﻧﺸﯿﻦ ﻗﺮار دارد‪ .‬در آن روز ﺻـﻔﯽ از اﻫـﺎﻟﯽ ﺛﺮوﺗﻤﻨـﺪ و ﮐﻮدﮐـﺎن ﺷـﯿﮏ ﭘـﻮش ﺑـﺎ‬

‫ﭼﻬﺮهﻫﺎي درﺧﺸﺎن در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﺸﺎن و ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺧﻮدم‬

‫را ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻣﻀﺎء ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﻠﻢ را ﺑﻪ دﻫﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎب ﯾـﮏ ﻧﻔـﺮ را‬

‫اﻣﻀﺎء ﮐﻨﻢ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﻫﯿﺎﻫﻮي ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻨﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﺸﺎن را ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺟﻠـﺐ ﮐـﺮد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﮐـﻪ داﺷـﺘﻢ ﮐﺘـﺎب را اﻣـﻀﺎء‬

‫ﻣـﯽﮐـﺮدم در اﻧﺘﻬـﺎي ﺻــﻒ زن ﺟـﻮاﻧﯽ را دﯾــﺪم ﮐـﻪ روي وﯾﻠﭽــﺮ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑــﻮد و‬

‫ﻧﺎﺗﻮاﻧﯿﺶ در ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و زﻣﺨﺖ از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺧﺎرج‬

‫ﺷﻮد‪ .‬در ﻃﯽ ﺑﺴﺘﺮي ﺑـﻮدﻧﻢ در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ اﺷـﺨﺎص زﯾـﺎدي را دﯾـﺪه‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪31‬‬

‫ﺑﻮدم ﮐﻪ در اﺛﺮ اﺧﺘﻼف دﻣﺎﻏﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ آن زن ﺟﻮان ﻧﺰد ﻣﻦ آﻣﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ دﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻣـﺮﺗﻌﺶ و ﭘﺎﻫـﺎﯾﺶ‬

‫ﻟﻤﺲ اﺳﺖ و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﺪم ﮐﻨﺘﺮل دﻫﺎﻧﺶ‪ ،‬آب دﻫﺎﻧﺶ ﺟﺎري ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﻣﻮﻫـﺎي او‬

‫وزوزي و دﮐﻤﻪﻫﺎي ﮔﺸﻮده او ﻋﺪم ﺗﻮاﻧﺎﺋﯿﺶ را ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﯾﺎد زﻣﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﺎ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺷﺒﯿﻪ او‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﻌﺬب ﻣﯽﮐـﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻗﺒﻮﻻﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺸﺎن داﻏﻢ ﺗﺎزه ﻣﯽﺷﻮد و‬

‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد ﺷﺮاﯾﻄﻢ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﺪا ﻣﺮا ﯾﺎري ﮐﺮد ﺗـﺎ‬

‫ﺑﺮ ﭼﻨﺎن ﺗﻔﮑﺮاﺗﯽ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺸﺘﺎق ﻣﻼﻗﺎت آن زن ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻮد و وﯾﻠﭽﺮش را ﭘﯿﺶ ﻣﯽراﻧﺪ او را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد‪» :‬ﺟـﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻧﺎدﯾﻦ )‪ (Nadine‬را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ و ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻧـﺎدﯾﻦ ﻫﻤـﺴﻦ ﻣـﻦ وﻣـﺴﯿﺤﯽ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻇﺎﻫﺮي ﻧﺎدﯾﻦ او را ﻓﺮدي ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد اﻣـﺎ او‬

‫ﺷﺨﺼﯽ ﮐﺎﻣﻼ داﻧﺎ و آﮔﺎه ﺑﻮد و ﮐﺎرﻫﺎي ﺳﻔﺎﻟﮕﺮي ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪.‬‬

‫آن روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻧﺎدﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﺣـﺎﮐﯽ از ﻗـﺪر داﻧـﯿﺶ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ از ﮐﺘﺎب ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از آن ﯾﮏ ﮔـﻨﺞ واﻗﻌـﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ داد‪ ،‬ﺗـﺼﻮﯾﺮ‬

‫ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺣﺎوي ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻌﺮ و ﭼﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ روي ﮐﺎرت ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﻧﺼﺐ ﮐـﺮده‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺎدﯾﻦ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻧﮕﺸﺘﺎن ﭘﺎي ﺳﺎﻟﻤﺶ ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ﻗﯿﭽﯽ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﯾـﻦ‬

‫ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ آن ﻧﻘﺎﺷـﯽ را روي دﯾـﻮار‬

‫اﻃﺎﻗﻢ دارم‪.‬‬

‫وﻗﺘـﯽ ﻧـﺎدﯾﻦ ﺻــﺤﺒﺖ ﻣـﯽﮐــﺮد‪ ،‬اﻓﮑـﺎر ﻣــﻦ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬــﺎي ﻓﻠـﺴﻔﯽ و ﺳــﺎﯾﺮ‬

‫ﮐﺘﺎبﻫﺎﺋﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل دوران ﺷـﮏﮔﺮاﺋـﯽ و روزﻫـﺎي ﻣﺮاﻗﺒـﻪ و ﻣﮑﺎﺷـﻔﻪام در‬

‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم‪ .‬در اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑـﻮدم »ﻫﺮﭼﻨـﺪ ﺧـﺪا دوﺳـﺖ ﻧـﺪارد‬
‫‪32‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﻧﺴﺎنﻫﺎ دﭼﺎر ﻣﺼﺎﺋﺐ و ﻣﺸﮑﻼت ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺪرت ﻻزﻣﻪ را ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐـﺎر ﻧـﺪارد«‬

‫ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ »ﺧﺪا داري ﻗﺪرت اﻣﺎ ﻋﺎري از ﻣﺤﺒﺖ اﺳـﺖ و ﯾـﺎ ﺷـﺎﯾﺪ ﻋـﺎري از ﻗـﺪرت و‬

‫داراي ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﻄﻌﺎ ﻫﺮ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﺠﺎ ﻧﺪارد‪«.‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻨﯿﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪﻫﺎﺋﯽ ﺗﺄﻣﻼت زﻧـﯽ اﻧﺪﯾـﺸﻤﻨﺪ ﭼـﻮن ﻧـﺎدﯾﻦ را‬

‫دﻗﯿﻘﺎ ﻫﺪف ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ .‬او ﺳﺎﮐﻦ ﯾﮏ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه اﺳﺖ و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ‬

‫در ﮐﻨﺎرش ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻮﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ و ﺗﺴﻼي ﻗﻠﺒﯽ او ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد‪ .‬او اﺣﺘﻤـﺎﻻ ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫ازدواج ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و از ﺑﺴﯿﺎري ﻧﻌﻤﺎت ﮐـﻪ دﻧﯿـﺎ آﻧﻬـﺎ را ﻻزﻣـﻪ ﺳـﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺑـﻮدن‬

‫ﻣﯽداﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا در اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮﺳـﺘﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺪاي‬

‫ﻗﺪر ﻗﺪرت و زﻧﺪهاش ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ دﭼﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ؟‬

‫او ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺄﯾﻮس ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در روي زﻣﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ‬

‫ـ ﻧﺎ اﻣﯿﺪ و ﺑﯽ ﻫﺪف ـ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤـﯽﺗﻮاﻧـﺪ او را ﺳـﺮزﻧﺶ ﮐﻨـﺪ در ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ ﺣـﺎﻟﺘﺶ‬

‫ﻣﯽﺗﻮان او را ﭘﯿﺮو ﻓﻠﺴﻔﻪ رواﻗﯿﻮن ﻓﺮض ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪه ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺷـﺠﺎﻋﺎﻧﻪ‬

‫ﺳﻬﻢ ﺧﻮد را از زﯾﺴﺘﻦ وا ﻧﻬﺪ و ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت و ﻋﻮاﻃﻒ ﺧﻮد را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﻧﺎدﯾﻦ ﻣﺮا ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪﻫـﺎﺋﯽ در‬

‫ﺳﺮ ﻧﺪارد! ﻧﺎدﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺎدي در ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬او ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﻫـﻢ‬

‫زﺑﺎن ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻇﺎﻫﺮي ﻣﺎ ﻓﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺑﺎﻃﻦ‬

‫روز ﺑﻪ روز ﺗﺎزه ﻣﯽﮔﺮدد« )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(16 :4‬‬

‫ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ‪ ،‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دوﺳـﺘﺶ دارد‪ ،‬ﺧـﺪاﺋﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻧﺎدﯾﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ارزﺷﻤﻨﺪ و ﭼﻨﺎن واﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ او ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ و ﺑـﺎ ﻃﯿـﺐ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮد را در ﺻﻮرﺗﯿﮑﻪ ﻣﻮﺟﺐ رﺿﺎي او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫آﯾﺎ دردﻫﺎي ﻧﺎدﯾﻦ ﺧﺪا را ﺟﻼل ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؟ ﻗﻄﻌﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا؟ ﭼﻮﻧﮑـﻪ ﺧـﺪا‬

‫او را ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎ ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؟ ﺧﯿﺮ! دردﻫﺎي ﻧﺎدﯾﻦ ﺧﺪا را ﺟﻼل ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ او را ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ و ﻣﯽﺷﻨﺎﺳـﻨﺪ‪ ،‬ﺣـﺪاﻗﻞ ﻣﺠﺒـﻮر ﻣـﯽﺷـﻮﻧﺪ اﯾـﻦ ﺣﻘﯿﻘـﺖ را‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪33‬‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎدﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ وﺟﻮد ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎﺷـﺪ ﮐـﻪ اﯾﻨﭽﻨـﯿﻦ وﻓـﺎداري را ﺑـﻪ او‬

‫اﻟﻬﺎم ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﺋﯽ از‬

‫ﻗﺪرت ﻓﯿﺾ ﺧﺪا و ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ اﻋﻤﺎل ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻧﺎﺗﻮان ﻣـﻦ‪...‬‬

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ اوﺳﺖ!‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﺷﮑﺎﮐﯿﻮن ﺑﻪ اﻓﺮادي ﭼﻮن ﻧﺎدﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده و ﻣﻨﮑـﺮ اﯾـﻦ واﻗﻌﯿـﺖ‬

‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﺒﻊ واﻗﻌﯽ ﺻﻠﺢ دروﻧﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ‬

‫از آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺧﺪا و ﺷـﺎدي ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ ،‬ﺻـﺮﻓﺎ ﻓـﺮار از واﻗﻌﯿـﺖﻫـﺎ و ﻋـﺬر ﻏﯿـﺮ ﻣﻮﺟـﻪ‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﺎه ﻣﻦ ﻧﯿﺰ از اﯾﻤﺎن ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﯾـﮏ اﺑـﺰار آرام ﺑﺨـﺶ رواﻧـﯽ‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدهام‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﯾﻖ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑـﺮاي ﮐـﺴﯽ ﮐـﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ‬

‫ﮐﺮم ﮐﺘﺎب ﺑﻮده اﺳﺖ ﺳﺎزش ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐـﺎﻓﯽ ﻣـﺸﮑﻞ‬

‫اﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗـﺼﺎدف ﺷﺨـﺼﯽ ﺑـﺴﯿﺎر ﻓﻌـﺎل و‬

‫ﭘﺮﮐﺎر ﺑﻮدهام‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﺷﺎﮔﺮد دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺗﻼش و ﺗﮑﺎﭘﻮ ﺑﻮدم ـ‬

‫اﺳﺐ ﺳﻮاري‪،‬ﻫﺎﮐﯽ روي ﭼﻤﻦ‪ ،‬راﻧﻨﺪﮔﯽ در اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﮐﻮرﺳﯽام و ﺷﯿﺮﯾﻦﮐﺎريﻫـﺎي‬

‫ﺟﻨﻮنآﻣﯿﺰ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ »وﻗﺘﯽ ﺑﺎ دو ﭘﺎﯾﻢ راه ﻣﯽرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈـﻪ‬

‫ﻫﻢ آرام و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺘﻢ و اﯾﻨﮏ آرام ﺑﻘﯿﻪ ﻋﻤﺮم آرام در ﯾﮑﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪام‪«.‬‬

‫دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪﻫﺎي دﯾﻨﯽ روﯾﺎﺋﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽاﻧﺪﯾﺸﻢ‪» .‬ﻋﻠﺖ اوﻟﯿﻪ« ﻣﺘﻌﺎل و ﻣﺒﻬﻢ را‬

‫ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ و ﻧﻪ از ﺧﺪاﺋﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در اﯾﻦ وﯾﻠﭽـﺮ ﻣـﺮا ﺣﻤﺎﯾـﺖ‬

‫ﮐﻨﺪ و آراﻣﺶ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ .‬و ﻗﻄﻌﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﻋﻤﻼ ﻣﺮا ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ وﺿـﻌﯿﺖ ﺧـﻮدم‪،‬‬

‫اﻣﯿﺪار ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺷـﻢ و ﯾـﺎ ﺧـﺪاﺋﯽ زﻧـﺪه در ﻣـﺎوراي ﺗﻤـﺎم اﯾـﻦ‬

‫ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻫﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ دﯾﻨﯽ اﺳﺖ‪ .‬او داراي ﺷﺨـﺼﯿﺖ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬او ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ و وﺟﻮد ﺧﻮد را در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﺛﺒـﺎت ﻣـﯽﮐﻨـﺪ و اﯾـﻦ واﻗﻌﯿﺘـﯽ‬
‫‪34‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎري را وا ﻣﯽدارد ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﺴﯿﺤﯽ از ﮔﻔﺘﻪﻫـﺎي ﻣـﻦ ﺗﻌﺠـﺐ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ و‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ »ﻣﻦ ﭼﻪ؟ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا از اﻓﺮادي ﻧﻈﯿﺮ ﺟـﺎﻧﯽ و ﻧـﺎدﯾﻦ ﺑـﺮاي ﺟـﻼل‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺟﺪي و ﺣﺎد ﻧـﺪارم‪ .‬زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﻦ ﮐـﺎﻣﻼ‬

‫ﻋﺎدي اﺳﺖ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ؟« اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﮑﺮ‬

‫ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼت و ﺗﺠﺎرب ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﺸﮑﻼت ﻧﺎدﯾﻦ و ﻣﻦ ﺑﺎﺷـﺪ ﺗـﺎ ﻧـﺰد‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ داراي ارزش واﻗﻌﯽ ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﭘﺬﯾﺮش ﻓﺸﺎرﻫﺎي روزاﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﯽ ﺷﺎد ﺑﻪ‬

‫ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﺑﺮاي ﺟﻼل ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽرود‪ ،‬ﮐﻪ دردﻫﺎي ﻣﺎ دو ﺗﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺟﯽ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺘﺴﯽ )‪ (Betsy‬و ﺷﺮﯾﻞ )‪ (Sheryl‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕـﻮﯾﻢ ﮐـﻪ اﯾـﻦ زﻧـﺎن ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ در ﻣـﻮرد‬

‫ﻓﺸﺎرﻫﺎي روزاﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣـﺴﺎﻓﺮتﻫـﺎ ﻣﻮاﻇـﺐ ﻣـﻦ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ از ﻧﻈﺮ ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻟﺒﺎس‪ ،‬اﺳﺘﺤﻤﺎم و ﺳﺎﯾﺮ ﺣﻮاﺋﺞ زﻧﺪﮔﯽ روزاﻧﻪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺎﮐﻨﻮن ﭘﺮﺳﺘﺎري ﺷﺨﺼﯽ ﻓﻠﺞ را در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎﺋﯽ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ زود ﺳﺎﻋﺖ ﭘـﻨﺞ از ﺧـﻮاب ﻧـﺎز‬

‫ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﯿﺨﯿﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎتﻫﺎ آﻣﺎده ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬

‫اﯾﻨﮑﻪ از ﮐﺎرﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺎرغ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺪود ﯾﮑﺴﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫـﺎي ﻣـﻦ‬

‫ﻣﯽﭘﺮدازﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻤﺎﻣﻢ ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬دﻧـﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ را ﻣـﺴﻮاك ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ...‬و ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ا ﯾﻦ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﺳﻮاري ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ )اﮔﺮ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻣﺨـﺼﻮص در‬

‫اﺧﺘﯿﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ(‪ .‬ﻣﺮا از ﺻﻨﺪﻟﯽام ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻣـﯽﮔﺬارﻧـﺪ‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺧﻢ ﮐﺮده و زﯾﺮ ﮐﻤﺮم را ﺑﮕﯿﺮد و ﮐـﺴﯽ‬

‫دﯾﮕﺮ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را ﻧﮕﺎه دارد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﻣـﺮا ﻃـﻮري‬

‫ﻗﺮار دﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻄﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و دﯾﮕﺮي ﻫـﻢ ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧـﺪار ﻣـﺮا در روي‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪35‬‬

‫ﺳﻘﻒ ﯾﺎ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺟﺎﺳﺎزي ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ دﻗﯿﻘﺎ وزن ﺧﻮد را ﺑـﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ وﻟﯽ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﯾﮏ ﺟﺴﻢ ﻣﺮده ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﻟَﺨﺖ ﻫﺴﺘﻢ!‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺟﺮﯾﺎن دوﺑﺎره از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷـﻮد‪ ،‬از ﻣﺎﺷـﯿﻦ ﭘﯿـﺎدهام‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻗﺮارم ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬در ﺳﻔﺮ اﺧﯿﺮم ﺑﻪ ﻣﯿﻨﯿﺎﭘﻮﻟﯿﺲ ﺑﺘﺴﯽ و ﺷـﺮﯾﻞ‬

‫وﺟﯽ ﭼﻬﺎرده ﺑﺎر در ﯾﮏ روز ﻣﺮا ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻧﻤﻮدﻧﺪ؟‬

‫و اﯾﻨﺴﺖ ﻓﺸﺎرﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ در ﻫﻨﮕﺎم ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ‬

‫آن اﺷﺨﺎص ﺑﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪاي ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادﺷﺎن اﻧـﺪك اﺳـﺖ‪ ،‬ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﭼـﻮن‬

‫ﻣﻠﮑﻪﻫﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﮐﻠـﯽ از زﺣﻤـﺎت و ﻣـﺸﺘﻘﺎت ﺧـﻮاﻫﺮ و دوﺳـﺘﺎﻧﻢ‬

‫ﺑﯽﺧﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻦ از ﺧﻮاب در ﺻﺤﺒﻨﮕﺎه‪ ،‬ﺳﻮار و ﭘﯿﺎده ﮐﺮدن ﻣﻦ از اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ‪ ،‬از‬

‫ﻧﻈﺮ دﯾﮕﺮان ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻋﻤﻼ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ‬

‫ﻣﻦ و ﻧﺎدﯾﻦ دارﯾﻢ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ زﻧﺎن را در اﻣﻮر ﮐﻮﭼﮏ‬

‫اﻣﺎ ﭘﺮ زﺣﻤﺖ‪ ،‬ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺷـﮑﺎﯾﺘﯽ و ﻋﻼﻗـﻪ ﻗﻠﺒـﯽ ﻣـﺸﺎﻫﺪه ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا ﺟﻼل ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫از ﯾﮏ ﻧﻈﺮ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻧﺎدﯾﻦ و ﺧﻮاﻫﺮم و دوﺳﺘﺎﻧﻢ »اﯾﻮب«ﻫﺎي روزﮔﺎر ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻮب ﭼﻪ اﻧﺴﺎن ﺻـﺎدﻗﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺧـﺪا او را ﺑـﺎ اﻧـﻮاع‬

‫ﻧﻌﻤﺎت ﻣﺎدي ﻣﺘﺒﺎرك ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﮑﺮﮔﺰاري ﻣـﺪاوم اﯾـﻮب‪ ،‬ﻧﻔـﺮت ﺷـﯿﻄﺎن را ﺑـﺮ‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺖ و ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﻔﺖ »اﯾﻮب ﺗﻮ را ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ او را ﺑﺎ اﻧﻮاع ﻧﻌﻤﺎت ﻣﺎدي‬

‫ﻣﺘﺒﺎرك ﺳﺎﺧﺘﻪ اي‪ .‬اﮔﺮ اﻣﻮال و ﺧﺎﻧﻮادهاش را از او ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺗـﻮ را ﻧﻔـﺮﯾﻦ و ﻟﻌﻨـﺖ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ «.‬ﻫﺪف ﺷﯿﻄﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ »اﯾـﻮب ﻧـﻪ ﺑﺮﮐـﺎت ﺗـﻮ را‬

‫دوﺳﺖ داردﻧﻪ ﺗﻮرا‪ .‬ﺗﻮ آن ﻗﺪرت ﮐﺎﻓﯽ را ﻧﺪاري ﺗـﺎ ﮐـﺴﯽ را ﺑـﻪ ﺳـﺘﺎﯾﺶ ﺷﺎﯾـﺴﺘﻪ‬

‫ﺧﻮدت و اداري‪ «.‬و ﭼﻨﯿﻦ ﺷـﺪ ﮐـﻪ ﺧـﺪا دﺳـﺖ ﺷـﯿﻄﺎن را ﺑﺎزﮔﺬاﺷـﺖ ﺗـﺎ اﯾـﻮب را‬

‫ﺑﯿﺎزﻣﺎﯾﺪ‪ .‬اﯾﻮب ﻣﺎل و ﺳﻼﻣﺘﯽ و ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮادهاش را از دﺳﺖ داد‪ .‬ﻫﻤـﺴﺮش‬

‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ »ﺧﺪا را ﻧﻔـﺮﯾﻦ ﮐـﻦ و ﺑﻤﯿـﺮ! و راﺣـﺖ ﺷـﻮ‪ «.‬وﻟـﯽ او ﭼﻨـﯿﻦ ﻧﮑـﺮد و ﺑـﺎ‬
‫‪36‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫وﻓﺎداري ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد »اﮔـﺮ ]ﺧـﺪا[ ﻣـﺮا ﺑﮑـﺸﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي او اﻧﺘﻈـﺎر ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ راه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺳـﺎﺧﺖ« )ﮐﺘـﺎب اﯾـﻮب ‪.(15 :13‬‬

‫ﭼﻪ ﺷﻬﺎدت ﭘﺮﺷﮑﻮﻫﯽ!! اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻈﻤﺖ اﯾﻮب را ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ و ﺑﯿﺶ از ﻫـﺮ ﭼﯿـﺰ‬

‫دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪاﺋﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪه ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻨـﺎن اﻟﻬـﺎم ﻧﻤﺎﯾـﺪ ـ وﻓـﺎداري‪،‬‬

‫ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺧﺸﻦﺗﺮﯾﻦ و دردﻧﺎكﺗﺮﯾﻦ ﺗﺠﺎرب ! اﯾﻨﺴﺖ ﻣﻌﺎدل ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻘﯽ ﺑﯿﺎﻧﺎت ﭘـﻮﻟﺲ‬

‫ﺑﻪ ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن‪»:‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺴﯽ‬

‫زﯾﺎن ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ او ﻫﻤـﻪ ﭼﯿـﺰ را زﯾـﺎن ﮐـﺮدم و ﻓـﻀﻠﻪ ﮐـﺮدم ﺗـﺎ ﻣـﺴﯿﺢ را‬

‫درﯾﺎﺑﻢ« )ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪.(8:3‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ اﯾﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا در اﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺟـﻼل او‬

‫ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻮﺟﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ آﯾـﺎ اﻧﺪﯾـﺸﯿﺪهاﯾـﺪ زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﺷﻤﺎ وﻗﺘﯽ ﺟﻼل ﻧﻬﺎﺋﯽ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ داد ﮐـﻪ در ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧـﺪار ﻫـﻢ اﯾﻤﺎﻧـﺪار‬

‫ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ؟‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪37‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﻣﻘﺪﺳﯿﻦ ﻧﺎﻫﻤﮕﻮن‬
‫ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ در ﺗﺎﻻ ﺑﺰرگ ﻗﻠﻌـﻪ ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﻓﯿﺮﺑـﺎﯾﺮن )‪ (Fairbairn‬ﺿـﯿﺎﻓﺖ ﺷـﺎﻣﯽ ﺑـﻪ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺠﺒﺎ و اﺷﺮاف ﮐﺸﻮر ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺟﺸﻦ اﻣﺴﺎل ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺗﺎج ﮔﺬاري‬

‫وﻟﯿﻌﻬﺪ ﺟﻮان ﺷﺎﻫﺰاده ارﯾﮏ ﺟﻠﻮه و ﺟﻼي ﺧﺎﺻـﯽ ﯾﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬در ﮔﻮﺷـﻪ و ﮐﻨـﺎر‬

‫ﺗﺎﻻر ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ ﺗﺎزه ﺗﻌﻤﯿﺮ ﺷﺪه ﺣﻠﻘﻪ زﻧﺎن و ﻣﺮدان در ﺣﺎل ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﺧﻨﺪه و ﺷـﺎدي‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺰاده ارﯾـﮏ در ﺻـﺪر ﻣﺠﻠـﺴﯽ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻗﺒـﻀﻪ ﻣﺮوارﯾـﺪ ﻧـﺸﺎن‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ را ﮐﻪ ﭘﺪرش در آﺧـﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈـﻪ ﺣﯿـﺎت ﺑـﻪ او داده ﺑـﻮد‪ ،‬در ﻣـﺸﺖ‬

‫ﻣﯽﻓﺸﺮد‪ .‬ﺷﻌﺎع ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﭘﺲ ﭘﺮده ﺗﺎﻻر از ﻗﺒﻀﻪ درﺧﺸﺎن ﺷﻤﺸﯿﺮش‪ ،‬ﻣﻨﻌﮑﺲ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﯾﮏ ﺳﻤﺖ دﯾﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﻗﻠﻌﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﺑﺨﺎري دﯾﻮاري ﻋﻈـﯿﻢ‪ ،‬ﻧـﺸﺎن‬

‫ﺧﺎﻧﺪان ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ و در دﯾﻮار دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎن ﺧﺎﻧـﺪان دوك اﯾﻨـﺎر )‪ (Duke Einar‬آوﯾﺨﺘـﻪ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫از ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮف ﺗﻨﺸﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻧﺪان دوك و ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬دوك ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد از اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده و ﻧﯿﺖ ﭘﻠﯿﺪ ﺧﻮد را در راﺑﻄﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﯽ وﻟﯿﻌﻬﺪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﻮﯾﻦ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻨﺪه و ﺷﺎدي ﻣـﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪،‬‬

‫‪38‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﺧﺎدﻣﺎن دوك ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎي آﺧﺘﻪ ﺧـﻮد ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﮐﻮﺳـﻪﻫـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻃﻌﻤﻪ ﺧﻮد را دوره ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰاده را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺰاده ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﺮ‬

‫ﺧﺎﺳﺖ و ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﻓﺬ ﺧﻮد را از ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دﯾﮕﺮي دوﺧـﺖ و ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻣﺎﻧـﺪ ﺑﺒﯿﻨـﺪ ﭼـﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ اول ﺣﻤﻠﻪ را آﻏﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﺎﻻر ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪ و ﻣﺪﻋﻮﯾﻦ ﺑﻬﺖ زده ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن دو ﻧﻔﺮ از ﺧﺎدﻣﺎن دوك ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪﻧﺪ و ﺻـﺪاي ﭼﮑﺎﭼـﺎك‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ در ﺗﺎﻻر اﻧﻌﮑﺎس ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺷﺎﻫﺰاده ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﺗﻤﺎم ﺟﺎ ﺧـﺎﻟﯽ داده و ﺑـﺎ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺿﺮﺑﺎت آﻧﻬﺎ را دﻓﻊ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺳﭙﺲ زﺧﻢ و آﻧﮕﺎه ﺧﻮن‪ ...‬ﯾﮑﯽ از ﺧﺎدﻣـﺎن دوك ﺑـﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده و ﺷﻤﺸﯿﺮ از دﺳﺘﺶ رﻫﺎ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷـﺎﻫﺰاده ﺑـﺪون دﻓـﻊ وﻗـﺖ و ﺑـﺪون‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ او ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﺑﺎ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﯾﮑﯽ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و دﯾﮕـﺮي در ﺳـﻤﺖ ﭼـﭗ‬

‫ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺒﺮد ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﻓـﺮد‬

‫ﺳﻤﺖ ﭼﭗ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ و وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮرﺳـﯽ ﻣـﯽﮐـﺮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﻗﺒـﻀﻪ‬

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ از دﺳﺘﺶ رﻫﺎ ﺷﺪ و ﺷﻤﺸﯿﺮش ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻧﻔﺲ در ﺳﯿﻨﻪﻫﺎ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ‪،‬‬

‫زﻧﺎن رو ﺑـﻪ دﯾـﻮار اﯾـﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺳـﮑﻮﺗﯽ ﺳـﻬﻤﻨﺎك ﺑـﺮ ﺗـﺎﻻر ﺣﮑﻤﻔﺮﻣـﺎ ﺷـﺪ و ﺣﺘـﯽ‬

‫ﭘﺮﭼﻢﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﮐﻨﺎر ﺳﺘﻮنﻫﺎي ﺗﺎﻻر از اﻫﺘﺰاز ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ‪...‬‬

‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺳﮑﻮت دﯾﺮي ﻧﭙﺎﺋﯿﺪ و ﺷﺎﻫﺰاده ﭼﻮن آﻫﻮﺋﯽ ﮔﺮﯾﺰ ﭘﺎ از ﻣﺤﺎﺻﺮه آﻧـﺎن‬

‫ﺑﯿﺮون ﺟﺴﺖ و ﺧﻨﺠﺮش را از ﻏﻼف ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه و ﺷـﻤﻌﺪان ﺑﺮﻧﺠـﯽ را از روي‬

‫ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺳـﻼﺣﯽ وارد ﻧﺒـﺮد ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﺷـﻤﻌﺪان ﺑـﻪ دﻓـﻊ ﺿـﺮﺑﺎت‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺶﻫﺎ و ﺟـﺎ ﺧـﺎﻟﯽﻫـﺎي ﻣﺎﻫﺮاﻧـﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﺧﻨﺠﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻬﻠﮑﯽِ ﺑﻪ ﺳـﯿﻨﻪ ﺳـﺮﺑﺎز دوم وارد آورد‪ .‬ﻃﺮﻓـﺪاران ﻣﺒﻬـﻮت دوك ﺑـﺎ‬

‫ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺿﺮﺑﻪاي ﺑﻪ ﺑـﺎزوي ﺷـﺎﻫﺰاده وارد‬

‫آﻣﺪ و رﮔﻪ ﻗﺮﻣﺰي از ﺧﻮن ﺑﺮ آﺳﺘﯿﻨﺶ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺎﻫﺰاده ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم ﺧـﻮد را‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪39‬‬

‫ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ زد‪ .‬اﺳﻠﺤﻪ ﻧﺎﭼﯿﺰ او ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺣﺮﺑﻪ ﭘﯿـﺸﺮﻓﺘﻪ رﻗﯿـﺐ‬

‫ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﻫﺮ آن اﺣﺘﻤﺎل ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻬﺎﺟﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻗﻠﺐ ﺷﺎﻫﺰاده ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓـﺖ‪ .‬ارﯾـﮏ‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭘﺮﯾﺪ و ﺷﻤﺸﯿﺮي ﮐﻪ ﻗﻠﺐ او را ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﯾـﻮار ﻓـﺮو رﻓـﺖ‪،‬‬

‫وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮد را از دﯾﻮار ﺑﯿـﺮون ﮐـﺸﺪ و ﻧﺒـﺮد را از‬

‫ﺳﺮ ﮔﯿﺮد‪ ،‬ارﯾﮏ ﺑـﺎ ﺷـﻤﻌﺪان ﺿـﺮﺑﻪاي ﺑـﺮ ﺷﻤـﺸﯿﺮ وارد آورد و آن را ﺑـﺮ زﻣـﯿﻦ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷـﺪ و ﺧﻨﺠـﺮش را ﺑـﻪ ﺷـﺎﻧﻪاش ﻓـﺮو ﮐـﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺮﯾﻒ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻨﺠﺮ را از ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ‬

‫ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﯿﺮوزي ﺷﺎﻫﺰاده اﻗﺮار ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﺣﺎﺿﺮان در ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺷﺎدي و ﻧﺸﺎط اﻃﺮاف ﺷﺎﻫﺰاده ﮔﺮد آﻣﺪﻧـﺪ و ﭘﯿـﺮوزي‬

‫او را ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮاﺋﯿﺪن ﺳﺮودي ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪:‬‬

‫»ﺷﺎﻫﺰاده ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﺪرت دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻨﺠـﺮ و ﺷـﻤﻌﺪان‬

‫ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ او را اﺛﺒﺎت ﻧﻤﻮد!«‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﺎﻧـﻪ را‪ ،‬داﺳـﺘﺎﻧﯽ ﺷـﺒﯿﻪ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ ﻣﻼﺣﻈـﻪ‬

‫ﻧﻤﻮدﯾﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ دارم‪ .‬آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهاﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻫﻢ ﻧﻮﻋﯽ داﺳﺘﺎن ﭘـﺮ‬

‫ﻣﺎﺟﺮا اﺳﺖ؟ ﮐﺘﺎب ﻣﻘـﺪس داﺳـﺘﺎن ﻋﻤﻠﮑـﺮد ﺷـﺮﯾﺮ ﺣﻘﯿـﺮي اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻗـﺼﺪ دارد‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﻠﮑﻮت زﻣﯿﻨﯽ را از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﯿﺎﻧﺖ و ﻓﺮﯾﺐ و ﻏـﺼﺐ ﻗـﺪرت ﺣﺎﮐﻤـﺎن ﻋـﺎدل‬

‫ﺗﺤﺖ اﻧﻘﯿﺎد ﺧﻮد در آورد و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس‬

‫داﺳﺘﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﯿﮑﻮ و ﻋﺎدﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘـﺴﺮش را ﺑـﺮاي دﻓـﻊ ﺧﯿﺎﻧـﺖ ﺷـﯿﻄﺎن‪،‬‬

‫ﻧﺠﺎت اﺳﺮاء و ﺑﺎزﭘﺲﮔﯿﺮي ﻣﻤﻠﮑﺖ در ﺗﺤﺖ ﻟﻮاي ﭘﺮﭼﻢ ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ‪ ،‬ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺧﺪا ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري ﻣﯽﮐﺮدم؟ ﺧﯿـﺮ! ﺑﻠﮑـﻪ اﺣﺘﻤـﺎﻻ ورزﯾـﺪه ﺗـﺮﯾﻦ و‬

‫زرﻧﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدان و زﻧﺎن را در ﺗﯿﻢ ﺟﻨﮕﺎوران ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ـ دﮐﺘﺮﻫﺎ و اﺳـﺎﺗﯿﺪ‬

‫داﻧﺸﮕﺎه‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐـﺎر ﻓﺮﻣﺎﯾـﺎن و ﺗﻤـﺎم ﺛﺮوﺗﻤﻨـﺪان را ﺑـﻪ ﺧـﺪت ﻣـﯽﮔـﺮﻓﺘﻢ ﺗـﺎ‬
‫‪40‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﭘـﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻣـﺎﻟﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣــﻪ ﺟﻨﮕـﯽ ﻣــﻦ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎرﻣﻨـﺪان اداره و رواﺑــﻂ ﻋﻤـﻮﻣﯽ ﻣــﻦ‬

‫ﻧﺎﻓﺬﺗﺮﯾﻦ اﻓﺮادي ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﺮﮐﺠﺎ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﻋـﻀﺎء ﻋـﺎدي ﺳـﺎزﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﺟﻮان و ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺬاب ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮدان ﻧﺎﺗﻮان و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ داراي ﻧﻮاﻗﺺ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺟـﺎﺋﯽ در ﺳـﺎزﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺗﺤﻘﻖ اﻫﺪاف ﻣﺮا ﻋﻘﺐ ﺑﯿﺎﻧﺪازﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﺘﺎً‬

‫دﻧﯿﺎ را دوﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺷﻬﺮت ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻄـﺮ اﻧﺪازﻧـﺪ‪ ،‬ﻣـﺮدان و‬

‫زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن ﭘﺮ از ﻣﺸﮑﻼت ﺑﻮد‪ ،‬در ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻦ ﺟـﺎﺋﯽ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﻓﻘـﻂ‬

‫ﻧﺨﺒﮕﺎن و ﻧﻮﺑﺮ اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺰﯾﺪم‪.‬‬

‫اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ دﻧﯿﺎ را ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﯽ ﻧﻤﯽﮐـﻨﻢ‪ .‬ﻓﺮﻣـﺎﻧﺮواي ﮐﺎﺋﻨـﺎت ﺧـﻮد‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ! واو ﺑﺎزوان ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻓﻘﺮا‪ ،‬ﺑﯿﻤﺎران‪ ،‬زﺷﺖﻫـﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﯾـﺎن‪ ،‬ﺿـﻌﻔﺎء‪ ،‬اﻓـﺮاد‬

‫ﻧﺎﮐﺎم و ﺑﯽ ﺑﻬﺮه و ﻣﻨﻔﻮران ﮔﺸﻮده اﺳـﺖ‪ .‬و اﯾـﻦ ﺑﺨـﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒـﺖ ﻋﻈـﯿﻢ اوﺳـﺖ‪ ،‬و‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ در دل اﻧﺴﺎن ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬ﻧﻪ ﻇﺎﻫﺮ اﻧﺴﺎن‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻫﻨﻮز دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮي ﻫﺴﺖ‪ ،‬دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺎص‪ :‬ﭼـﺮا ﺧـﺪا ﭼﻨـﯿﻦ اﻓـﺮادي را‬

‫ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد و ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد؟ ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﻮال را ﻣﯽﺗﻮان در داﺳﺘﺎن ﺷـﺎﻫﺰاده ارﯾـﮏ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﺨﺎﻃﺮ دارﯾﺪ ﺳﺮودي را ﮐﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﭘﯿﺮوزي او ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ؟‬

‫»ﺷﺎﻫﺰاده ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﺪرت دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻨﺠـﺮ و ﺷـﻤﻌﺪان‬

‫ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ او را اﺛﺒﺎت ﻧﻤﻮد!«‬

‫ﻫﺮ ﮐﺸﻤﮑﺸﯽ ﺑﯿﻦ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎن و »ﯾـﮏ ﺷﺨـﺼﯿﺖ ﺑـﺪ«‪ ،‬ﺻـﺤﻨﻪ ﺟﺎﻟـﺐ ﺗـﻮﺟﻬﯽ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ارﯾﮏ ﺷﻤﺸﯿﺮش را از دﺳـﺖ ﺑﺪﻫـﺪ و ﺳـﻼح‬

‫ﺗﺎزه دﯾﮕﺮي ﺑﯿﺎﺑﺪ‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﻣﻬﯿ‪‬ﺞ ﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﯾﻨـﮏ ﻗﻬﺮﻣـﺎن ﺧﻠـﻊ ﺷـﺪه در ﻣﻌـﺮض‬

‫ﺧﻄﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺮاي ﭘﯿﺮوزي ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣـﺎ اﮔـﺮ ﺑـﻪ ﺻـﺮف‬

‫ﺗﻮاﻧﺎﺋﯿﺶ و ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اوﺿﺎع ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﯿﺮوز ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ﻗﻬﺮﻣـﺎن اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻼﺣﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ‪ ،‬ﻧﺒﺮد را ﺑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪41‬‬

‫در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ اﯾﻨﺴﺖ راﻫﯽ ﮐﻪ ﺧـﺪا‬

‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺟﻼل دﻫﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد‬

‫ﺑﻪ دورﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻨﺪ ﺗـﺎ ﻣـﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﻨـﺪ ﺧـﺪا ﮐـﺴﺎﻧﯽ را ﺑـﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌـﺖ ﺧـﻮد ﻓـﺮا‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻪ د اﻧـﺎ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻧـﻪ ﻣﻨﺘﻔـﺬ و ﻧـﻪ ﻧﺠﯿـﺐ زاده‪.‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺿﻌﻔﺎء‪ ،‬رﻧﺞ دﯾﺪﮔﺎن و ﻣﻨﻔـﻮران را ﺑـﺮاي اﻧﺠـﺎم ﻧﯿ‪‬ـﺖ ﺧـﻮد‬

‫اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺷـﺎن ﺗﮑﻤﯿـﻞ ﺷـﻮد‪ ،‬اﻓﺘﺨـﺎر ﮐـﺎري ﮐـﻪ اﻧﺠـﺎم‬

‫دادهاﻧﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺪا ﺷﻮد ﻧﻪ آﻧﻬﺎ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ! ﺿﻌﻒﻫﺎ و ﻣﺸﮑﻼت ﻣـﺎ ﻫـﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ دردﻧﺎك ﺑﺎﺷﻨﺪ در ﺟﻬﺖ ﺟﻼل ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺷﻤـﺸﯿﺮ ﻣﺮوارﯾـﺪ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﯽ در دﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺧﻨﺠﺮ و ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺷﻤﺸﯿﺮ را اﻧﺠﺎم‬

‫ﻣﯽدﻫﯿﻢ!‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎل ‪ 1969‬دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از‬

‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪم‪ ،‬ﺷﺪﯾﺪا ﻣـﺎﯾﻮس و اﻓـﺴﺮده ﺑـﻮدم‪ .‬در آن زﻣـﺎن ﻓﻘـﻂ ‪19‬‬

‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و زﻧﺪﮔﯽ در روي وﯾﻠﭽﺮ ﻫﯿﭻ دورﻧﻤـﺎي زﯾﺒـﺎﺋﯽ از آﯾﻨـﺪه ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻧﻮﯾـﺪ‬

‫ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﻣﺒﻬﻢ ﭘﺎﺳﺦﻫـﺎﺋﯽ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ دارد‪،‬‬

‫وﻟﯽ ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﭘﺎﺳـﺦﻫـﺎ‪ ،‬در ﮐﺠـﺎي‬

‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬اوﺿـﺎع ﭼﻨـﯿﻦ ﺑـﻮد و ﻫـﯿﭻ ﮐـﺲ ﺑـﺎ اﻧـﺪرزيﻫـﺎي ﻣـﺬﻫﺒﯽ‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ! ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﺳﺮ زﻧـﺪه و ﺑـﺎ‬

‫)‪(Wood lawn‬‬ ‫ﻧﺸﺎط دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑـﺎزﯾﮕﺮ ﺳـﺎﺑﻖ ﺗـﯿﻢ اﺳـﮑﯽ روي ﭼﻤـﻦ و ودﻻون‬

‫‪ ،‬ﮐﺎﭘﯿﺘــﺎن ﺗــﯿﻢ ﻓﻮﺗﺒــﺎل‬ ‫ﺳﻮﺳــﺎﯾﺘﯽ)‪(National Honorsociety‬‬ ‫ﻋــﻀﻮ ﻧــﺸﻨﺎل ﻫﻮﻧــﻮر‬

‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻣﺠﺎور! ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤـﻮﻻ ﻓـﺮدي‬

‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎن و ﯾﺎ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﯾﻨﮏ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮد را ﺗﻮﺳﻂ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﺟﺬاب‪ ،‬ﺳﻮار‬

‫ﺑﺮ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮري ﭘﺮﺷﮑﻮﻫﺶ ﺑﻪ اوﺷﻦ ﺳﯿﺘﯽ )‪ (Oceancity‬ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺗـﻮ ﺟﻬـﻢ‬
‫‪42‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫)‪(Ivyleageue‬‬ ‫را او ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ داﻧﺸﺠﻮﺋﯽ ﺧﻮش ﻓﮑﺮ در اﯾﻮﯾﯽ ﻟﯿﮕﯿـﻮ‬

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﯿﻠﯽ ﮔﺮاﻫﺎم ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮش ﻗـﺮار ﻣـﯽﮔـﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫اﻣﺎ‪ ،‬اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﺧﺪا ﭼﻪ ﮐﺴﯽ را ﻧﺰد ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد؟ ﭘﺴﺮي ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎده و‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﻻﻏﺮ ﺑﺎ ﮐﺘﺎﺑﯽ در دﺳﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﯽ ﺑﻮد؟ ﺑﺎ ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻪ‬

‫اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎي ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﺴﺮك واﻗﻌﺎً ﻓﺎﻗﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫـﺎي ﻣـﺸﺨﺺ ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗـﻪام ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮرم در اﯾﻨﺠﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ او داراي ﺷﺎﺧﺼﻪﻫﺎي آن ﺟﻮان زﯾﺒﺎي ﻗﺎﯾﻖ ﻧﺸﯿﻦ و ﯾﺎ‬

‫آن داﻧﺸﺠﻮي ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘـﻂ ﯾـﮏ ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس ﺑﺰرگ و ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺣـﺮف او ﮔـﻮش ﺳـﭙﺮدم و ﺧـﺪا‬

‫اﺳﺘﯿﻮاﺳﺘﺲ )‪ (Steve Estes‬ﺷﺎﮔﺮد دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﮐﺎرﺑﺮد ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫـﺎ ﺑـﺎ او وﻗـﺖ‬

‫ﺑﮕﺬراﻧﻢ‪ ،‬ﺧﺪا از او اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد ﺗﺎ روح ﻣﺮا ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰاﻧﺪ و ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﺗـﺎ ﮐـﻼم او را‬

‫ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐـﻪ ﺧـﺪا دوﺳـﺖ دارد ﻗـﺪرﺗﺶ را از ﻃﺮﯾـﻖ ﭘـﺴﺮﮐﯽ‬

‫ﺟﻮان ﺑﺠﺎي ﯾﮏ اﺳﺘﺎد اﻟﻬﯿﺎت و ﻣﺸﺎوري ﺗﻮاﻧﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬

‫اﻣﺮوز وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﯿﻮ و ﻣﻦ ﺑﻪ آن روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨـﯿﻢ‪ ،‬ﻣـﯽﺧﻨـﺪﯾﻢ و از اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﺧﺪا از آن ارﺗﺒﺎط ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺮاي اﯾﺠﺎد ﺗﺤﻮل در زﻧـﺪﮔﯿﻢ اﺳـﺘﻔﺎده ﻧﻤـﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻌﺠـﺐ‬

‫ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﺧﺪا ارﺗﺶ ‪32000‬‬

‫ﻧﻔﺮي ﺟﺪﻋﻮن را ﻗﺒﻞ از اﻋﺰام او ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣـﺪﯾﺎﻧﯿﺎن ﺑـﻪ ‪ 300‬ﻧﻔـﺮ ﺗﻘﻠﯿـﻞ داد‪ .‬ﺧـﺪا‬

‫ﭘﺴﺮك ﭼﻮﭘﺎن ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ را ﺑﻪ ﻧﺎم داود ﺑﻪ ﺟﻨـﮓ ﺑـﺎ ﺟﻨﮕﺠـﻮﺋﯽ ﻏـﻮلآﺳـﺎ و ﺳـﺮاﭘﺎ‬

‫ﻣﺴﻠﺢ ﻓﻠﺴﻄﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﻮﻟﯿﺎت ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬

‫او ﺳﺎرا‪ ،‬زﻧﯽ ﻧﺎزارا ﺑﻪ اﺑﺮاﻫﯿﻢ داد ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻪ او ﻗـﻮل‬

‫داد اﻋﻘﺎب او ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳـﻤﺎن ﻓﺰوﻧـﯽ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﯾﺎﻓـﺖ‪ .‬ﭼـﺮا؟ ﺑـﺮاي اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺪﯾﺎﻧﯿﺎن و ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺟﻮﻟﯿﺎت و ﭘﺴﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آوردن ﺳﺎرا‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن‪ .‬و در ﻣﻮرد رﻧﺞﻫﺎ و دردﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬دردﻫﺎ‬

‫و ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺎ را ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﻣﯽآورﻧﺪ ﻣﺎ را ﺳﺴﺖ و ﻧﺎﺗﻮان ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪43‬‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﻗﻮت او‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ آﺷﮑﺎر ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ارزش ﺿـﻌﻒﻫـﺎ را ﺑﺪاﻧـﺪ‪ ،‬ﮐـﺴﯽ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل‪ .‬او در واﻗﻊ در ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﺶﻫﺎي ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﺑـﻪ ﻗﺮﻧﺘﯿـﺎن ﺑـﻪ‬

‫اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﺮدﻣﺎن ﺿﻌﯿﻒ و ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ اﻧﻮاع اﻧﺒﯿﺎء دروﻏﯿﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﭘـﻮﻟﺲ را ﻫـﺪف ﺣﻤـﻼت ﺧـﻮد‬

‫ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ و رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﻣﻮرد ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ‪ ،‬و روﯾﺎﻫﺎي‬

‫ﭘﺮﺷﮑﻮه و رﺳﺎﻟﺖ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ ﺧﻮد دم ﻣﯽزدﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼـﻪ‪ ،‬ﭘـﻮﻟﺲ؟‬

‫آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﮐﺮدهاﯾﻢ‪ ،‬وﯾﺮان ﮐﻨﯽ؟‪«:‬‬

‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﻮاب داد‪» :‬از ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺒﺎﻟﻢ ؟ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎﻟﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻧﺪﮐﯽ اﺣﺴﺎس ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ «.‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫رﺳﺎﻟﻪ ﭘﻮﻟﺲ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ اﯾﻦ رﻗﺒﺎي ﺣـﺴﻮد را ﺗـﺼﻮر ﮐﻨﯿـﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن دادن ﺑﻪ ﭘـﻮﻟﺲ رو ﮐـﺮدهاﻧـﺪ ﺑﺎﺷـﺪ ﮐـﻪ ﺧـﻮد را ﺑـﺎ او‬

‫ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟـﯽ ﺑـﺎ ﮐﻤـﺎل ﺗﻌﺠـﺐ آﻧﮑـﻪ ﭘـﻮﻟﺲ اﻧﺠـﺎم داد اﺷـﺎره ﺑـﻪ رﻧـﺞﻫـﺎ و‬

‫ﺿﻌﻒﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ » :‬آﯾﺎ ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ﻟﯿﺴﺖ ﺿﺮﺑﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑـﺮ ﻣـﻦ وارد‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ؟ ﭘﺲ ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ‪:‬آب دﻫﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧـﺪ‪ ،‬ﻣـﺮا ﮐﺘـﮏ زده اﻧـﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺪت زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮده ام؟ ﺑﻠـﻪ‪ ...‬ﮔﺬﺷـﺘﻪ از آن ﮐـﺸﺘﯽام‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻗﻮام ﯾﻬﻮدي و ﻏﯿﺮ ﯾﻬﻮدي ﺑـﺎ ﻣـﻦ دﺷـﻤﻨﯽ ﮐـﺮدهاﻧـﺪ و ﻣـﺮا ﺗﺤﻤـﻞ‬

‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫او ﺑﻪ ﺷﻤﺮدن اﯾﻦ ﻟﯿﺴﺖ اﻓﺘﺨﺎرش اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪ »:‬ﺷﻤﺎ ﻣـﯽﺧﻮاﻫﯿـﺪ ﭘـﺎرهاي از‬

‫اﻓﺘﺨﺎرات ﻣﺮا ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺠـﺎي اﯾﻨﮑـﻪ از در ﻓـﺮاري دﻫﻨـﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﻧﺒﯿـﻞ از‬

‫روي ﺳﻘﻒ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ دادﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺎ ﺑﮕﺮﯾﺰم‪ ،‬ﭼﻮن درﻫﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪«.‬‬

‫اوج ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻮﻟﺲ آﻧﺠﺎﺋﯿﺴﺖ ﮐﻪ در ﻣﻮرد روﯾﺎﻫﺎﯾﺶ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬ﻣﯽداﻧـﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ روزه روﯾﺎﻫﺎﺋﯽ دارﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧـﻮاﻫﻢ در ﻣـﻮرد ﯾﮑـﯽ از روﯾﺎﻫـﺎي‬
‫‪44‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ روﯾﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دﯾﺮوز ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬در واﻗﻊ روﯾﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﻣﺮﺑـﻮط‬

‫ﺑﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺮا وادار ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرﻫـﺎي ﺷـﻤﺎ را‬

‫اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺮا وادار ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﺰﺋﯿﺎت را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪«.‬‬

‫او اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪» :‬وﻟﯽ ﯾﮏ اﺗﻔﺎق را ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑـﻪ ﻗـﺪري از ﺗﻮاﻧـﺎﺋﯽ‬

‫ﻣﻦ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ در روﯾﺎ ﭼﯿـﺰ دﯾﮕـﺮي ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻦ داد ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺎر ـ ﺧﺎري در ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻐﺮور ﻧﺸﻮم!«‬

‫ﻃﻌﻨﻪﻫﺎ و ﺗﻤـﺴﺨﺮﻫﺎ ﻓـﺮوﮐﺶ ﮐـﺮد‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ ﻣـﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺑـﻪ ﭼـﺸﻤﺎن دﺷـﻤﻨﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ اوﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮردش ﺑﺎ اﯾﻦ رﻧﺞ ﺗﺎزه ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫»و در ﺑﺎره آن )ﺧﺎر( از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﻪ دﻓﻌﻪ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮدم ﺗـﺎ از ﻣـﻦ ﺑـﺮود‪ .‬ﻣـﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﯿﺾ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻗﻮت ﻣﻦ در ﺿﻌﻒ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽﮔﺮدد« )دوم‬

‫ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 8:12‬ـ ‪.(9‬‬

‫آﯾﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ ؟ ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺦ ﭘﻮﻟﺲ را آﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻟﯿﻮﯾﻨﮓ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ داد‪ »:‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻗـﺪرت ﻣـﻦ در ﺿـﻌﻒ ﻣـﺮدم‪،‬‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪«.‬‬

‫اﮔﺮ ﻗﺪرت ﺧﺪا در ﺿﻌﻒ اﻧﺴﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﺪه ﻣﯽﺷـﻮد‪ ،‬ﭘـﺲ ﭼـﺮا ﺑﺎﯾـﺪ وﻗﺘـﯽ‬

‫دﭼﺎر دردﻫﺎ و ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺷـﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨـﯿﻢ؟ ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ ﺑـﻪ ﺟـﺎي ﺷـﮑﺎﯾﺖ‬

‫ﻫﻤﺰﺑﺎن ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ »ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎدي ﺑﺴﯿﺎر از ﺿـﻌﻒﻫـﺎي ﺧـﻮد ﺑﯿـﺸﺘﺮ‬

‫ﻓﺨﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﻗـﻮت ﻣـﺴﯿﺢ در ﻣـﻦ ﺳـﺎﮐﻦ ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬از ﺿـﻌﻒﻫـﺎ و‬

‫رﺳﻮاﺋﯽﻫﺎ و اﺣﺘﯿﺎﺟﺎت و زﺣﻤﺎت و ﺗﻨﮕﯽﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﭼـﻮن‬

‫ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺗﻮاﻧﺎ ﻫﺴﺘﻢ « )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺘﺎن ‪ 9:12‬و ‪.(10‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪45‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫وﯾﺘﺮﯾﻦ ﺧﺪا‬
‫ﺧﺪاي ﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺪاي ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﻟـﺪ اﻋﺠـﺎز آﻣﯿـﺰ ﮐـﻮدك‪ ،‬زﯾﺒـﺎﺋﯽ‬

‫ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﯾﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺷﻤﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﻫﻤـﻪ و ﻫﻤـﻪ از اﯾـﻦ ﺧـﺪاي‬

‫ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻋﺠﺎب ﻣﻬﯿﺐ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ﺷـﻤﻪاي از ﻗـﺪرت‪ ،‬ﺧﻼﻗﯿـﺖ و‬

‫ﺣﮑﻤﺖ اوﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽﻫﺎي دﯾﮕﺮي ﻫﻢ دارد‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ او ﺑﯿﻨﺪﯾـﺸﯿﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﻤﯽﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬آﯾﺎ ارزش ﺳﻼﻣﺘﯽ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ؟‬

‫آﯾﺎ اﮔﺮ ﻫﺮﮔﺰ در ﭼﻨﮓ ﮔﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻤﯽﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﺧـﺪا ﻣـﯽﺷـﺪﯾﻢ؟‬

‫در ﻣﻮرد رﺣﻤﺖ او در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﺠﺎﺑﺖ دﻋﺎﻫﺎﯾﻤﺎن ﭼﻪ ﺑﮕـﻮﺋﯿﻢ؟ اﮔـﺮ ﻫﺮﮔـﺰ ﻫـﯿﭻ‬

‫ﮔﻮﻧﻪ ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽداﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﺸﺎن دﻋـﺎ ﮐﻨـﯿﻢ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ از رﺣﻤـﺖ او در اﺳـﺘﺠﺎﺑﺖ‬

‫درﺧﻮاﺳﺖﻫﺎﯾﻤﺎن آﮔﺎه ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ؟ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻮاﺟﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬رﺣﻤﺖﻫﺎي ﺧﺪاي ﻣﺎ را ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺎﺟﺮا ﻧﯿﺴﺖ ـ ﻣﺸﮑﻼت وﯾﺘﺮﯾﻨﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ارزﺷـﻬﺎي ﻧﯿﮑـﻮي‬

‫ﺧﺪا را ﮐﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ درﺟﺎت ﮐﻤﺘﺮي از آن ﻧﯿﮑـﻮﯾﯽﻫـﺎ ﺑﺮﺧـﻮردار ﻣـﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺰﻧﻢ‪:‬‬

‫ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ را ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨـﺪ اﺳـﺖ‪ .‬او ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل ﯾـﺎﻓﺘﻦ‬
‫‪46‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫راﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻋـﺸﻖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ او اﺑـﺮاز ﻧﻤﺎﯾـﺪ‪ .‬ﯾـﮏ روز‬

‫ﻋﺼﺮ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﺶ از ﻣﺤﻞ ﮐﺎرش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ دﺧﺘـﺮك‬

‫ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺣﯿـﺮان و ﺳـﺮﮔﺮدان ﮐﻨـﺎر ﺟـﺎده اﯾـﺴﺘﺎده و ﺑـﻪ ﻻﺳـﺘﯿﮏ ﭘﻨﺠـﺮ ﺷـﺪه‬

‫اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪ ﭼﻪ‬

‫ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ؟ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭘﯿﺎده ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻪ دﺧﺘـﺮ ﭘﯿـﺸﻨﻬﺎد‬

‫ﮐﻤﮏ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ در ﭘﺎﺳﺦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬ﻣﺘﺸﮑﺮم ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺗﻤﯿﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﮐﻤـﮏ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﮐﺜﯿﻒ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮔﺎه زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﻢ‪«.‬‬

‫ﺟﻮان در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ اﺗﻮﻣﺒﯿـﻞ دﺧﺘـﺮ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل ﺟـﮏ ﻣـﯽﮔـﺮدد‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻦ‪ ،‬در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدن ردﯾﻔﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎران ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮان ﺑﻪ دﺧﺘـﺮ اﺻـﺮار ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‬

‫داﺧﻞ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﺶ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﻣﯽﺷﻮد و ﭘـﺲ از ﻣﺤﮑـﻢ‬

‫ﮐﺮدن آﺧﺮﯾﻦ ﭘﯿﭻ ﺗﺎﯾﺮ‪ ،‬ﺧﯿﺲ و آﺑﭽﮑﺎن در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺷﻠﻮارش ﺳﯿﺎه ﺷﺪه‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﺶ ﻣﯽرود‪ .‬دﺧﺘﺮ از زﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺑـﻪ او داده اﺳـﺖ‪ ،‬از او ﻋـﺬر‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ او ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬اﺻﻼ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻋﺬر ﺧـﻮاﻫﯽ ﻧﯿـﺴﺖ‪،‬‬

‫ﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﯾﺮ ﭘﻨﺠﺮ ﺷﺪه را ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮﮔﺎه ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮ ﮔﯿﺮي ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺜـﻞ اﯾﻨﮑـﻪ ﺗـﺎﯾﺮ‬

‫دﯾﮕﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﺎد ﮐﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و زاﭘﺎس ﻫـﻢ ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮ‬

‫ﻧﺪارﯾﺪ‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﯿﻞﺗﺎن را اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪ ،‬ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زودﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﺟﻮان ﭘﺲ از ﻣﮑﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨـﺪ اﺿـﺎﻓﻪ ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‪،‬‬

‫»وﻗﺘﯽ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻨﺠﺮ ﮔﯿﺮي ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ‬

‫ﺑﻨﻮﺷﯿﻢ‪«.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﺒﺴﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪«.‬‬

‫ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻨﺴﺖ‪...‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪآﺳﺎن ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬دراﻧﺠﺎم ﭼﻨﺪﻋﻤﻞ ﺳﺨﺖ‪،‬آﺳﺎن ﺷﺪ‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪47‬‬

‫اﺗﻼف وﻗﺖ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮ ﺷﺪن ﻻﺳﺘﯿﮏ‪ ،‬ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻻﺳـﺘﯿﮏ زﯾـﺮ ﺑـﺎران‪ ،‬روﻏﻨـﯽ ﺷـﺪن‬

‫ﻟﺒﺎس ﺷﯿﮏ و ﺗﻤﯿـﺰ‪ ،‬ﮐﺎرﻫـﺎﺋﯽ ﺧـﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨـﺪه و آزاردﻫﻨـﺪه ﻣـﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬وﻟـﯽ ﻫﻤـﯿﻦ‬

‫ﮐﺎرﻫﺎي ﺳﺨﺖ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان داد ﺗﺎ ﻣﯿـﺰان ﻓـﺪاﮐﺎري و ﻣﺤﺒـﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬

‫دﺧﺘﺮ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﯿـﺰ ﻓﺮﺻـﺖ‬

‫داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺟﻮان ﭘﯽ ﺑﺒﺮد‪.‬‬

‫اﯾﻨﺴﺖ ﻋﻠﺖ ﺑﺮوز ﻣﺸﮑﻼت در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑـﺪ‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮاﻇـﺐ ﯾﮑـﺪﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و ﺑـﻪ‬

‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﺪ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﯿـﺸﺎﻧﯽام ﭘـﺲ از آن‬

‫ﺳﻘﻮط در آن زﻣﯿﻦ ﯾﺦ زده ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻟﺮزان و ﺧﻮن آﻟﻮد‪ ،‬روي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﯾﺦ‬

‫زده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﮐﺖﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﯿﺮون آوردﻧﺪ و روي ﻣـﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻨـﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﮔﺮﻣﻢ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ را از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ و ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻟـﯽ‬

‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽداﺷـﺘﻢ‪ ،‬اﮔـﺮ در آن ﻟﺤﻈـﻪ دﭼـﺎر ﻣـﺼﯿﺒﺖ ﻧﻤـﯽﺷـﺪم‪ ،‬ﻫـﯿﭻ‬

‫ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮاي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻤﯽآﻣﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺎن از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﯽ را ﻧﺸﺎن دﻫﻨـﺪ و‬

‫ﮐﺖ ﺧﻮد را در آن ﺳﺮﻣﺎ روي ﻣﻦ ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن در ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻠﺮزﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ »رﻧﺞ«‬

‫را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ »ﻣﺤﺒﺖ« ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﺮ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﭘﻨﺞ ﮐﺖ اﺿﺎﻓﯽ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ و ﯾﮑﯽ از ﮐﺖﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺮﻣﻢ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻣـﯽدادﻧـﺪ‪ ،‬ﭼﯿـﺰي را‬

‫ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺻﺪﻣﻪاي ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ وارد آﻣﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽ داد ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ دل‬

‫ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ‪ ،‬و دل ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﺤﻤﻞ ﺻﺪﻣﻪاي ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﺮاي آﻧـﺎن ﺑـﻮد‪.‬‬

‫در آن ﺷﺎﻣﮕﺎه ﻧﺸﺎن دادن از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﯽﺷﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﺤﻤﻞ اﻧﺪﮐﯽ‬

‫ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﻤﯿﻦ روﻧﺪ در ﻣﻮرد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﯽﮔﻨﺠﺪ‪ ،‬ﻣﺼﺪاق‬

‫ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ ﺻﺤﻨﻪاي ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ارزشﻫﺎي ﻧﯿﮑﻮ در آﻧﺠﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﯾﺶ در ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺮأت را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣـﺎ‬
‫‪48‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﭘﺎك ﮐﺮدن اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ دوﺳﺖ‬

‫درك ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا دارد؟ وﻗﺘـﯽ ﻣـﻦ ﻣـﯽﮔـﻮﯾﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ و رﻧﺞﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﯿﺮﯾـﺖ ﻣـﺎ ﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬آﯾـﺎ ﻣﻨﻈـﻮرم ﻧـﺸﺎن دادن‬

‫ﻧﻮﻋﯽ ﻧﯿﮑﯽ ﻧﻤﻮدن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ؟ ﺧﯿﺮ! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﺘﺎﯾﺶ اﺣـﺴﺎنﻫـﺎي ﺑـﺸﺮي‬

‫در واﻗﻊ اﺣﺴﺎنﻫﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﯽﺳﺘﺎﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﺻﺎﻧﻊ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﯿﻬﺎ در ﺟﻬـﺎن‬

‫اﺳﺖ )رﺳﺎﻟﻪ ﯾﻌﻘﻮب ‪.(17:1‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻖﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺪرديﻫﺎ و ﺑﺨﺸﺶﻫﺎ ﮐـﻪ ﮐـﺴﯽ ﺗـﺎﮐﻨﻮن ﺑـﻪ ﮐـﺲ‬

‫دﯾﮕﺮي ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ در ﻧﻬﺎﯾﺖ از ﺳﻮي ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺷـﺒﺎﻫﺖ ﺧـﺪا آﻓﺮﯾـﺪه‬

‫ﺷﺪهاﯾﻢ ـ ﺣﺘﯽ آن دﺳﺘﻪ از ﻣﺎ ﮐﻪ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺗﻮﺳـﻂ ﮔﻨـﺎه‬

‫آﺳﯿﺐ دﯾﺪه و ﻟﮑﻪ دار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺮﻗﺮار اﺳـﺖ و ﻫﺮﮔـﺎه ﻣـﺎ‬

‫ﮐﺎري ﺧﻮب اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﯿﻢ‪ ...‬اﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ را اﺛﺒﺎت ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ!‬

‫از ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﺼﺎﺋﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ وارد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻣﻌﻄـﻮف‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﻮرد در اﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﺎزﻧﺪه ﺗﺮ اﺳﺖ و آن »ﺟﻔﺎ« ﮐـﺸﯿﺪن اﺳـﺖ‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ‬

‫ﺷــﻤﺎ اﺣﺘﻤــﺎﻻ ﺗﻮﺟــﻪ ﮐــﺮده ﺑﺎﺷــﯿﺪ ﮐــﻪ ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﯾــﮏ ﻗﻄﻌــﻪ اﻟﻤــﺎس را در ﻣﻐــﺎزه‬

‫ﺟﻮاﻫﺮﻓﺮوﺷﯽ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮة ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﯾﮏ زﻣﯿﻨـﻪ ﻣﺨﻤﻠـﯿﻦ و ﺗﯿـﺮه رﻧـﮓ ﻗـﺮار‬

‫ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠﺘﺶ اﯾﻨـﺴﺖ ﺗﯿﺮﮔـﯽ زﻣﯿﻨـﻪ ﺧﻄـﻮط درﺧـﺸﺎن ﺟـﻮاﻫﺮ را ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﺟﻠـﻮه‬

‫ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﯾﻤﺎن ﻣﺴﯿﺤﯽ ﮔـﻮﻫﺮي اﺳـﺖ ﮐـﻪ زﻣﯿﻨـﻪ ﺳـﯿﺎه و ﻣﺨﻤﻠـﯿﻦ‬

‫رﻧﺞﻫﺎ درﺧﺸﺶ اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰ آن را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫در ﻋﻬــﺪ ﺟﺪﯾــﺪ ﺑــﻪ ﻣــﺴﯿﺤﯿﺎن ﺳــﻔﺎرش ﺷــﺪه اﺳــﺖ ﮐــﺴﺎﻧﯽ را ﮐــﻪ آزارﻣ ـﺎن‬

‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻧﯿﺎي ﻣﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎب‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ از ﯾﮏ ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺖ دوم و ﮐـﻢ اﻫﻤﯿـﺖ ﺳـﺨﻦ ﻧﻤـﯽﮔـﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻣـﻦ از آﻧﮕﻮﻧـﻪ‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻦﻫﺎ‪ ،‬آﻧﮕﻮﻧﻪ »دوﺳﺘﺖ دارم« ﮔﻔﺘﻦﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ واﻗﻌﯽاش ﻣﯽﺷـﻮد »ﻣـﻦ‬

‫ﺧﻮدم را دوﺳﺖ دارم و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯽ«‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔـﻮﯾﻢ‪ .‬ﺣﺘـﯽ‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪49‬‬

‫از »ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮادراﻧﻪ« ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ‪» .‬زﯾﺮا اﮔﺮ ﻣﺤﺒﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را‬

‫ﭼﻪ ﻓﻀﯿﻠﺖ اﺳﺖ؟ زﯾﺮا ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻨﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪،(32 :6‬‬

‫ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ از ﻋﺸﻘﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎء ﻣﯽﭘﺮدازد‪ ،‬ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ‬

‫را ﺻﺪﻣﻪ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮدي ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺪ از ﮐﺴﯽ ﭘﺎداش ﻧﻤﯽﮔﯿﺮد‪ .‬در راﺑﻄﻪ‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮاي دﯾﺪن آﻧﮕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ دﯾﺪن ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎﻧﯽ دارد‬

‫ﮐﻪ ﺟﺮأت ﮐﺮده و ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺴﯿﺢ را ﭘﯿﺮوي ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬و اﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻨﯿﺎن ﻧﻬـﺎد‬

‫ﭼﻪ ﺑﻮد؟ او ﺣﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺷﻼﻗﺶ زدﻧﺪ و ﻣﻀﺮوﺑﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬

‫زﯾﺮا ﭼﻪ ﻓﺨﺮ دارد ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮده‪ ،‬ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ ﺧﻮرﯾﺪ و ﻣﺘﺤﻤ‪‬ﻞ‬

‫آن ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﻟﮑﻦ اﮔﺮ ﻧﯿﮑﻮﮐﺎر ﺑﻮده‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪي‪ .‬و ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬اﯾـﻦ ﻧـﺰد‬

‫ﺧﺪا ﺛﻮاب اﺳﺖ‪ .‬زﯾﺮ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣـﺴﯿﺢ ﻧﯿـﺰ‬

‫ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻋﺬاب ﮐﺸﯿﺪ و ﺷﻤﺎ را ﻧﻤﻮﻧﻪاي ﮔﺬاﺷﺖ ﺗـﺎ در اﺛـﺮ ﻗـﺪمﻫـﺎي وي‬

‫رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺎه ﻧﮑﺮده و ﻣﮑﺮ در زﺑﺎﻧﺶ ﯾﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭼﻮن او را‬

‫دﺷﻨﺎم ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬دﺷـﻨﺎم ﭘـﺲ ﻧﻤـﯽداد و ﭼـﻮن ﻋـﺬاب ﻣـﯽﮐـﺸﯿﺪ ﺗﻬﺪﯾـﺪ‬

‫ﻧﻤﯽﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺑﻪ داور ﻋﺎدل ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﻣـﺎ‬

‫را در ﺑﺪن ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮدار ﻣﺘﺤﻤ‪‬ﻞ ﺷﺪ ﺗـﺎ از ﮔﻨـﺎه ﻣـﺮده ﺷـﺪه‪ ،‬ﺑـﻪ ﻋـﺪاﻟﺖ‬

‫زﯾﺴﺖ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺿﺮبﻫـﺎي او ﺷـﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘـﻪاﯾـﺪ )رﺳـﺎﻟﻪ اول ﭘﻄـﺮس‬

‫‪20:2‬ـ‪.(24‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺪرﻓﺘﺎري واﻗﻌﯽ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﭼـﻪ ﮐـﺴﯽ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ روح ﺑﺨﺸﺎﯾﺶﮔﺮش ﭘﯽ ﺑﺒـﺮد؟ و اﮔـﺮ ﺷﺎﯾـﺴﺘﻪ ﻣﺠـﺎزات ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﭘﺬﯾﺮش داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ و ﺗﻦ ﺳﭙﺮدن ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ‪ ،‬ﭼـﻪ ﻧﯿـﺎزي ﺑـﻮد‬

‫اﺑﻌﺎد ﺧﺎﺻﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ؟ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭼﻨـﯿﻦ اﺳـﺖ‪ .‬واﮐـﻨﺶ او ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ آزارﻫـﺎ و رﻧـﺞﻫـﺎ‪،‬‬

‫دﯾﺪﮔﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﺑﺨﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﺷـﺒﯿﻪ ﭼﯿـﺴﺖ و ﻧﺘﯿﺠـﻪ ﭼـﻪ ﺷـﺪ؟‬

‫ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » ﺑﻪ ﺿﺮبﻫﺎي او ﻣﺎ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ‪ «.‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ‬
‫‪50‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿـﺪ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷـﯿﺪ ﮐـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده‪ ،‬دوﺳـﺘﺎن و ﻫﻤـﺴﺎﯾﮕﺎن و‬

‫ﻫﻤﮑﺎران ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭼﯿﺰي راﺟﻊ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ‪ .‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﭼﯿـﺰي از ﺷـﻤﺎ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ :‬آﯾﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾـﻦ ﻓـﺸﺎرﻫﺎ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺎﺳـﺦ ﺧـﺪا ﺑـﻪ دﻋﺎﻫﺎﯾﺘـﺎن‬

‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ؟ ﺑﻌﻀﯽ دﻟﻬﺎ را ﻣﯽﺷﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﺮم و واﻗﻌـﯽ ﻧـﺮم ﻧﻤـﻮد‪ .‬و ﺗﻨﻬـﺎ راه‬

‫ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ دﯾﮕﺮان آن ﻣﺤﺒﺖ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨـﺪ اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ در ﻣﻮاﺟﻬـﻪ ﺑـﺎ زﺷـﺘﯽﻫـﺎ‬

‫ﺻﻮرت زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺑﯽ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺷـﻤﺎ ﻫـﻢ در‬

‫ﻋﻮض آﻧﺎن را دوﺳﺖ دارﯾﺪ‪ ،‬ﮐﺎر ﻣﻬﻤـﯽ ﻧﮑـﺮده اﯾـﺪ‪ ،‬ﭼـﻮن »ﮔﻨﺎﻫﮑـﺎران ﻧﯿـﺰ ﭼﻨـﯿﻦ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ «.‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺪرﻓﺘﺎري ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺮﺻـﺖ ﮔﺮاﻧﺒﻬـﺎﺋﯽ ! آﻧﮕـﺎه ﻣـﯽﺗﻮاﻧﯿـﺪ‬

‫ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﺴﯿﺤﺎﺋﯽ را در ﭘﻮﺷﺶ ﻣﺨﻤﻠﯿﻦ رﻧﺞﻫﺎ‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﯿﺪ و ﻋﻈﻤﺖ ﺧـﺪا از‬

‫وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﯿﺶ دوﺳﺘﻢ دﯾﺎﻧﺎ ﺑﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺮاي ﻋﯿﺎدت ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن آﻣﺪ و‬

‫ﮐﻮﺷﯿﺪ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ ﮔﻔﺘـﻪام ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﮕﻮﯾـﺪ‪ .‬وﻟـﯽ درآن زﻣـﺎن‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮم ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن دادن ﺧﻮﺑﯿﻬﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﮔﺮدﻧﻢ را ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﺷﮑﺴﺖ‪.‬‬

‫آن ﻓﺮﺿﯿﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﺎﻃﺮ ارﺿﺎء ﺧﻮدش در ﮐﺎر اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻟﯽ در ﻣﻮرد اﯾﺪه ﺧﻮد ارﺿﺎﯾﯽ دﻗﯿﻘﻪاي ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﻫـﻢ ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬

‫ﺧﺪا ﻣﻮﺟﻮدي واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﻋﺎدل‪ ،‬ﺧﺎﻟﺺ‪ ،‬ﻣﺤﺐ و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻣﯽﺑﻮدﯾﺪ و ﭼﻪ ﻣﯽﺷﺪ اﮔـﺮ‬

‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﺮي در اﯾﻦ ﮐﺎﺋﻨﺎت ﮐﻪ واﺟﺪ ﭼﻨﺎن ارزﺷﻬﺎﺋﯽ ﻣـﯽﺑـﻮد‪ ،‬از ﺷـﻤﺎ ﮐـﺴﺐ‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺣﺎل ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺪون وﺟﻮد ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ارزﺷﻬﺎ‪ ،‬وﺟﻮد ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ؟‬

‫اﮔﺮ وﺿﻌﯿﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﺑﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺮاي اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺻﻼﺣﯽ و ﺑﻪ ﻫﺮ‬

‫ﻃﺮﯾﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺷﺪن ﺑـﻮد و ﺗﻘﺎﺿـﺎي ﺷـﻤﺎ از اﻧـﺴﺎن در‬

‫ﻣﻮرد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ارزشﻫﺎي واﻻ ﺑـﻪ ﻣﻨﺰﻟـﻪ ﺗﻘﺎﺿـﺎي اﻧﺪﯾـﺸﯿﺪن ﺑـﻪ ﺧﻮدﺗـﺎن‬

‫ﻣﯽﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮدارﺿﺎﯾﯽ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪51‬‬

‫ﺷﺎن ﻧﺎدرﺳﺖ ﻣﯽﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﻮد ارﺿﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎ ﺟﻼل ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑـﻮد‪ .‬در واﻗـﻊ اﯾـﻦ ﺗﻨﻬـﺎ‬

‫اﻣﯿﺪ ﻣﯽﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﺸﺮﯾﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﺧﻮد ارﺿﺎﺋﯽ ﺷﻤﺎ در ﺣﻮل ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑـﻮد‬

‫و ﻧﻪ ﻗﻬﻘﺮا‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﮐـﻪ در ﻣـﻮرد او ﺑﯿﻨﺪﯾـﺸﯿﻢ‪ ،‬در واﻗـﻊ از ﻣـﺎ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ در ﻣﻮرد آﻧﭽﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﻋﺎدﻻﻧـﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻣـﻞ و دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﯽ و ﻗﺎﺑـﻞ‬

‫ﺳﺘﺎﯾﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﻢ‪ .‬ﺗﺤﻘﻖ اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﺴﺘﻠﺰم رﻧﺞ ﺑﺮدن اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﻢ ﭼﻪ‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺎك اﺳﺖ! اﻣﺎ ﻋﻤﻼ ﭘﺎﮐﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي ﺧﺪا از ﻣﺸﮑﻼت ﭘﻮﺷﯿﺪه در رﺣﻤـﺖ اﺳـﺖ‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ او ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ارزﺷﻬﺎي او دارﯾﻢ ﺗﺎ از آن ﺧﻮدﻣﺎن‬

‫ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺎ را رﻫﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺷﺪ؟ ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ او ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻣـﺼﯿﺒﺘﯽ را ﺑـﻪ‬

‫ﻗﺼﺪ ﻣﻌﻄﻮف ﻧﻤﻮدن ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدش و دﯾﮕﺮان ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬

‫آﯾﺎ رﻧﺞﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽﺷﺪ؟ ﺧﯿﺮ! رﻧﺞﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﮔـﺮ ﺧـﺪا ﻣـﺎ را‬

‫ﺗﺮك ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﭼﺎر ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺑﺪﺗﺮي ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و ﺑﻨﺎﺑﺮ ذات ﮔﻨﺎه آﻟﻮدﻣﺎن و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻃﻤـﻊ و‬

‫آزﻣﺎن و ﻧﻔﺮﺗﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد رﻫﺎ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ و ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬

‫وﻟﯽ آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﯿﺪاﺳـﺖ ﺧـﺪا رﻧـﺞﻫـﺎ و دردﻫـﺎ را از ﻓﯿﻠﺘـﺮ اﻧﮕـﺸﺘﺎن ﭘﺮﻣﻬـﺮش‬

‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﻓﻘﻂ درﮔﯿﺮ رﻧﺠﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺧﯿﺮﯾﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐـﺎر ﻣـﯽرود‪ ،‬و‬

‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ آن رﻧﺞ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧـﻮد ﻣﻌﻄـﻮف ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬و او ﭼﯿﺰﻫـﺎي‬

‫دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﻣﯽداﻧـﺪ‪ .‬او ﻣـﯽداﻧـﺪ اﮔـﺮ او را ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻧﺠـﺎت دﻫﻨـﺪه و ﻣﺎﻟـﮏ ﺧـﻮد‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﺎه دﯾﮕﺮ رﻧﺞ و دردي‬

‫ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪52‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن در ﻣـﻮرد ﻣـﺸﮑﻼت و ﻣـﺼﺎﺋﺐﻣـﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻮع واﮐﻨﺶ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ و اﺛﺮ ﮔﺬارﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ‪.‬‬

‫ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ راﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﻤﺎن ﮐﻨﺎر ﻣـﯽآﺋـﯿﻢ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺪ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺸﻮﯾﻖ دﯾﮕﺮان و ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﺟﻼل دادن ﺑﻪ ﺧـﺪا ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وﻟـﯽ اﯾـﻦ‬

‫ﻣﻮرد ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﻣﻮرد ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﺼﺪاق ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ اﺳـﺖ‬

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻤﯽ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺷـﻤﺎ ﺷـﺨﺺ ﻣـﺴﻨﯽ ﺑﺎﺷـﯿﺪ ﮐـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧـﺪرت ﺑﯿـﺮون ﻣـﯽرود و ﻣﻼﻗـﺎت ﮐﻨﻨـﺪﮔﺎن ﮐﻤـﯽ دارد‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﭘﺎرﺳﺎل ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾـﮏ زﻧـﺪﮔﯽ آرام ﺷـﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ـ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﮕﻬﺪاري ﺣﯿﻮاﻧـﺎت‪ ،‬ﯾـﺎ ﺑﺎﻏﺒـﺎﻧﯽ ﻣـﺸﻐﻮل ﮐـﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ »ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺸﮑﻼت ﻣﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻨـﺎي‬

‫اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﻣﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دورو ﺑﺮﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ؟« ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ واﮐﻨﺶ ﺷـﻤﺎ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺸﮑﻼت ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺤﻘﻖ اراده ﺧﺪا ﻣﯽﺷﻮد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ دور و ﺑﺮ ﺷـﻤﺎ ﻧﯿـﺴﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺷﻬﺎدت ﺷﻤﺎ را ﺑﺸﻨﻮد و ﺑﺪان ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﺪ؟‬

‫و ﯾﺎ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑـﺎ ﻣـﺮدم ﺑـﺴﯿﺎري در ﺗﻤـﺎس ﻫـﺴﺘﯿﺪ وﻟـﯽ‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪53‬‬

‫ﺻﻤﯿﻤﯿﺘﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﯿﻨﺘﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﻧﯿـﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﮕـﻮ راﺟـﻊ ﺑـﻪ آب و ﻫـﻮا‪ ،‬ورزش و ﻣـﺪ‬

‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ روز ﺷﻤﺎرا ﭘﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻮارد ﻣﻬﻢ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬اﻣﻮري ﮐﻪ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن‬

‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاب و آﺳﺎﯾﺶ ﺷﻤﺎ را ﺳﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺮح ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻧﺒﻮه ﻣﺸﮑﻼت ﺷﻤﺎ‬

‫از ﻧﻈﺮ اﯾﻦ دﺳﺘﻪ از دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ »ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮ« ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻠﺘﺶ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ آﻧﻬﺎ را در ﻫﺮ ﮐﺠﺎ و ﯾﺎ ﺑﺎ‬

‫ﻫﺮ ﮐﺲ در ﻣﯿﺎن ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﻣﺮدم از ﻣﺸﮑﻼت ﺷﻤﺎ ﺑﯽ اﻃﻼع ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻧﺤﻮه ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت درﺳﯽ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ؟‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه وﻗﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد اﻧﺪﮐﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻨﺎﺳـﺐ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ و ﻧﻤﻮﻧﻪاي ﮐﻪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮدﺗﺎن‬

‫ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت و ﻣﺼﺎﺋﺐ اراﺋﻪ داده اﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟـﺐ ﺗـﺸﻮﯾﻖ آﻧـﺎن ﻧـﺸﻮد و ﻓـﯿﺾ ﺗﻘﻮﯾـﺖ‬

‫ﮐﻨﻨﺪه ﺧﺪاي ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺮ آﻧﻬﺎ اﺛﺮي ﻧﮕﺬارد‪ .‬در ﭼﻨﯿﻦ ﺣـﺎﻟﺘﯽ ﺷـﻤﺎ وﺿـﻌﯿﺖ ﯾـﮏ ﻧـﺎﻣﺰد‬

‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐـﻪ ﺷـﻐﻠﺶ را رﻫـﺎ ﮐـﺮده و ﻫـﺰاران دﻻر ﺧـﺮج ﺗﺒﻠﯿﻐـﺎت‬

‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﻧﻤﻮده‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺗﻼش ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ!‬

‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺗﻼش ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﺄﺳﻒ ﺑﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑـﺮاي ﺑﺎورﻫـﺎي ﻣـﺎ‪ ،‬ﺧـﺎﻧﻮاده و‬

‫اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﻣﺎ و ﺑﺮاي اﻫﺪاف ﻣﺎ‪ .‬ﺗﻼش ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ؟؟؟ ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ! ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫و ﺑﯽﮐﺲ ﺑﺎﺷﯿﻢ ـ اﮔﺮ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ دردﻫﺎﯾﻤﺎن و اﻧﺪوهﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﯽ ارزش و ﻋﻘﯿﻢ‬

‫اﻧﺪ‪ ،‬دﭼﺎر اﻧﺪوه ﻓﺮاوان ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و رﻧﺞﻫﺎﯾﺶ و ﺗﻼشﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﻬﻮده‬

‫‪ (Denise‬اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻌﻀﯽ از ﺷـﻤﺎ ﺧﻮاﻧﻨـﺪﮔﺎن‬ ‫)‪Walters‬‬ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬او دﯾﻨﺲ واﻟﺘﺮز‬

‫اوﻟﯿﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ دارﻧﺪ او ﯾﮑﯽ از آن ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻫﻢ اﻃﺎﻗﯽ ﻣﻦ در‬

‫ﺑﺘﯽﮔﻠﻮر )‪(Betty Glover‬‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﻮان ﺑﺨﺸﯽ ﮔﺮﯾﻦ اوﮐﺲ)‪ (Green oxks‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬

‫ﮐﻪ او را ﺑﯽ ﺟﯽ ﺻﺪا ﻣﯽﮐـﺮدﯾﻢ و آن )‪ (Ann‬ﯾﮑـﺴﺎل و ﻧـﯿﻢ ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ در آﻧﺠـﺎ‬

‫‪54‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺴﺘﺮي ﺷـﻮم‪ ،‬دﻧـﯿﺲ )‪ (Denise‬دوران ﻧﻮﺟـﻮاﻧﯽ را ﭘـﺸﺖ ﺳﺮﮔﺬاﺷـﺘﻪ و در ﻗﺎﻟـﺐ‬

‫دﺧﺘﺮي زﯾﺒﺎ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺷﺎد و ﺳﺮزﻧﺪه در وﺳﺘﺮنﻫﺎي اﺳـﮑﻮل ﺑـﺎﻟﺘﯿﻤﻮر‬

‫درس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫او ﯾﮑﺮوز ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺪادي از ﻫﻤـﺸﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺧﻨـﺪه ﮐﻨـﺎن از ﭘﻠـﻪﻫـﺎ ﺑـﺎﻻ‬

‫ﻣﯽروﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼس ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽﻟﻐﺰد و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻟﻐﺰﯾﺪن ﺳﺎده ﮐﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻟﺒﺎسﻫﺎي او را ﭘﺎك ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي او‬

‫را ﮐﻪ ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬ﯾﮑـﯽ از ﻫـﻢ ﮐﻼﺳـﯽﻫـﺎ او را ﻣـﺴﺨﺮه‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪»:‬ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺮ زنﻫﺎ ﺷﺪه اي!«‬

‫دﻧﯿﺲ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻄـﻮر ﺷـﺪ‪ ،‬در زاﻧـﻮاﻧﻢ ﯾـﮏ ﻧـﻮع ﺿـﻌﻒ اﺣـﺴﺎس‬

‫ﮐﺮدم‪«.‬‬

‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ دوﺳﺖ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﯽ او ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪»:‬اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ ﺿﻌﻒ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رژﯾﻤﯽ‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮي‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺣﻮاﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ اﯾـﻦ ﻫﻤـﻪ رژﯾـﻢ‬

‫ﺑﮕﯿﺮي‪ ،‬اﻧﺪامﻫﺎي ﺗﻮ ﺑﺰرگ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮردﻧﯽﻫﺎﺋﯽ ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ﮐـﺎﻫﻮ و ﺳـﯿﺐ در‬

‫ﻧﻬﺎر‪ ،‬ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ‪«.‬‬

‫دﻧﯿﺲ ﺿﻤﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺑﺎ ﭘﯿـﺸﻨﻬﺎد دوﺳـﺘﺶ و ﺳـﺎﯾﺮ ﻫﻤﮑﻼﺳـﯽﻫـﺎ ﮔﻔـﺖ »ﻓﮑـﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ «.‬اﻣﺎ در ﭘﺎﯾﺎن آن روز‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎم ورود‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﺶ رﻓﺖ و وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﭘﺎﯾﺶ ﻓﻠـﺞ ﺷـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮﺗﺎه زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺲ از آن دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻓﻠﺞ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨـﺎ ﺷـﺪ‪ .‬ﺗﻤـﺎم‬

‫اﯾﻦ ﻓﺠﺎﯾﻊ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﺑﯿﻤﺎري ﻋﻀﻼﻧﯽ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻧﯿﺲ واﻟﺘﺮز ﺧﻮاﺑﯿﺪه در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤـﺎري در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﮔـﺮﯾﻦ اوﮐـﺲ‪ ،‬اﯾـﻦ را‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻋـﺬاب ﻣـﯽﮐـﺸﺪ‪ .‬او ﻧـﻪ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾـﻮن ﺗﻤﺎﺷـﺎ ﮐﻨـﺪ و ﻧـﻪ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آﺳﻤﺎن را در ﺧﻼل ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐـﻪ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺖ وﻗـﺖ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﮕﺬراﻧﺪ اﯾﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﮐـﺴﯽ وﻗـﺘﺶ را ﺑﮕـﺬارد و در ﮐﻨـﺎر‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪55‬‬

‫ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﺶ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﺑـﺮاﯾﺶ واﻗﻌـﺎً دﺷـﻮار‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺎن ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺮاﯾﺶ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ‬

‫ﻣﺼﺎﺋﺐ او‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮده اﺳﺖ‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻋﯿـﺎدت او ﻣـﯽآﻣﺪﻧـﺪ‪.‬‬

‫اﻗﺎﻣﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺟـﺰ ﺗﻌـﺪاد اﻧـﺪﮐﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻣﺴﺌﻮل ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت او ﻧﯿﺎﯾﻨﺪ و در آﺧـﺮ ﺗﻨﻬـﺎ ﮐـﺴﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ او ﺳﺮ ﻣﯽزد‪ ،‬ﻣﺎدرش آن ﺑﺎﻧﻮي در ﯾﺎدل ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﺻـﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﻫـﺮ‬

‫ﺷﺐ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﯿﻨﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ دﺧﺘـﺮش ﮐـﻪ او‬

‫ﻧﯿﺰ ﻋﯿﺴﯽ را دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮرد ﺗﻌﺠﺐ آور اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐـﻪ دﻧـﯿﺲ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ او ﺑﺪﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑـﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او اﺟﺎزه داده ﺑﻮد ﺗﺎ درد ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺮدم دردﻫﺎي او را ﺑﺒﯿﻨﻨـﺪ و ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫ﺧﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻨﻄﻮر ﻫﻢ ﻧﺸﺪ‪ ،‬و دردﻫﺎي دﻧﯿﺲ ﮐـﺴﯽ را ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﺧـﺪا ﻫـﺪاﯾﺖ‬

‫ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺴﯿﺎر اﻧﺪﮐﯽ او را دﯾﺪﻧﺪ ـ ﻣﺎدرش و ﻫﻢ اﻃﺎﻗﯽﻫﺎﯾﺶ ﺗﻨﻬـﺎ‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در ﺗﻤﺎس ﺑﻮد‪ .‬و ﺣﺘﯽ ﻣﺎ ﻫﻢ اﻃﺎﻗﯽﻫﺎﯾﺶ از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﭘﻮچ و‬

‫ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﺠـﺎ ﮐـﻪ او ﻣـﯽداﻧـﺴﺖ‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﻧﻤﯽدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ او ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺗﻮﮐﻞ او ﺑﻪ اﻫﺪاف ﺧـﺪا‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺪوﻫﺒﺎر ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮرد آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در روزﻫﺎي ﻧﺎدري ﮐﻪ اﺷﻌﻪ آن‬

‫ﻋﻼﻗﻪ و ﺗﻮﮐﻞ او ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ در اﺑﺮﻫﺎي ﺗﯿـﺮه ﮐـﻮري روﺣـﺎﻧﯽ ﻣـﺎ درﺧـﺸﺎن ﺷـﻮد‪،‬‬

‫اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺑـﻪ او ﻧﮕﻔـﺖ »ﻣـﻦ ﻃﺎﻟـﺐ آن ﻧـﻮع زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ دﭼﺎر ﺷﺪي ؟« در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬رﻧﺞ ﺑﯿﻬﻮده اﺳﺖ ﭼﻨﺎن ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻄﺮات ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﺎران ﺑﯿﻬﻮده ﺑﻪ ﺳﻄﺢ‬

‫اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺑﺒﺎرد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺧﺸﮏ آنﺳﻮﺗﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎراﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪم‪ ،‬دﻧﯿﺲ ﻣﺮد‪ .‬ﺧﺒﺮ ﻓﻮت او ﻣﺮا‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﮐﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮگ او را از دردﻫﺎﯾﺶ ﺧـﻼص‬
‫‪56‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮐﺮد و اﯾﻨﮏ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺷـﺪم‪ .‬اﻣـﺎ آن ﺗـﻼش ﻣـﺴﺘﻤﺮ وﻟـﯽ ﻇـﺎﻫﺮا‬

‫ﺑﯿﻬــﻮدهاش ﺗــﺎ دم ﻣــﺮگ‪ ،‬ﻣــﺮا آزار ﻣــﯽداد‪ .‬ﻣــﻦ ﯾﮑــﺸﺐ در ﮐﻨــﺎر ﺑﺨــﺎري ﺧﺎﻧــﻪام‬

‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺧﻮد را در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺮگ دﻧﯿﺲ ﺑﺎ دﯾﺎﻧـﺎ و اﺳـﺘﯿﻮ‪ ،‬در ﻣﯿـﺎن‬

‫ﻧﻬﺎدم‪ .‬دﯾﺎﻧﺎ ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ دﻧﯿﺲ ﺟﺴﺘﻪ و ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽآورد ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‬

‫رﻧﺞ و درد ﺧﻮد را ﻫﺪر رﻓﺘﻪ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدم وﻟﯽ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼـﺮا؟ »دﯾﺎﻧـﺎ ﺗـﻮ‪ ،‬دﺧﺘـﺮان‬

‫ﻫﻢاﻃﺎﻗﯿﺖ را ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا ﻣﯽدﯾﺪي‪ ،‬دﻧﯿﺲ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺑﺎ ﻣـﺎ داراي‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬

‫»ﺷﺎﯾﺪ! وﻟﯽ او ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬـﺎ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿـﺴﺘﯿﻢ ﮐـﻪ دوروﺑـﺮ او زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫»ﻣﻨﻈﻮرم را ﻣﯽداﻧﯽ دﯾﺎﻧﺎ‪ :‬ﺗﻤـﺎس از ﻧـﻮع ﻧﺰدﯾـﮏ را ﻣـﯽﮔـﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺗﻤـﺎس ﺑـﺎ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎري ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ وارد و ﺧـﺎرج ﻣـﯽﺷـﻮد‪ ،‬و آﻧﻘـﺪر ﺳـﺮش ﺷـﻠﻮغ اﺳـﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ از ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار دﻧﯿﺲ درﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬

‫دﯾﺎﻧﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐـﻨﻢ ﻣـﻦ‬

‫در ﻣﻮرد ﺧﺪا و ﺗﻤـﺎﻣﯽ دﻧﯿـﺎي روﺣـﺎﻧﯽ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﯽﮐـﻨﻢ‪ .‬ﻣـﯽداﻧـﯽ ﮐـﻪ ﻣﻨﻈـﻮرم‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدم ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ او ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ آﻧﻬـﺎ ﻗﻄﻌـﺎ‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ دﯾﺎﻧﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪«.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﺗﻤﺎم آن اوﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺲ ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪ ،‬ﺷـﺎﻫﺪ و‬

‫ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﭼﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐـﻪ آﻧﻬـﺎ‬

‫ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ دﯾﺎﻧﺎ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫دﯾﺎﻧﺎ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐـﻪ دﻧﯿـﺎي روﺣـﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﻧﮕﺮان اﻓﮑﺎر و ﻋﻮاﻃﻒ ﺗﮏ ﺗﮏ اﻧﺴﺎنﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﻔﮑﺮات ﻧـﺎﭼﯿﺰﺗﺮﯾﻦ و‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪57‬‬

‫ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﯿﺪان ﺟﻨﮕﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آﻧﺠﺎ ﻗﻮي ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻮاي ﮐﯿﻬـﺎﻧﯽ ﺑـﻪ ﻧﺒـﺮد‬

‫ﻣﯽﭘﺮدازﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﺎﻧﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻋﺎدﺗﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻔـﺎﻇﯽ ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‪ ،‬و ﻗﺒـﻞ از‬

‫اﯾﻨﮑﻪ اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم‪»:‬دﯾﺎﻧﺎ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ‪ ،‬ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺴﺘﯿﻤﺎ از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎي ﻋﻠﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ اي‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﯽ در ﮐﺠـﺎي ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس اﯾﻦ ﻣﻮارد را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدهاي؟« و اﯾﻦ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ او ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‬

‫و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در روﺷﻨﺎﺋﯽ آﺗﺶ ﺑﺨﺎري و ﺗﻨﻬﺎ ﻻﻣﭙﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎﻻي ﺳـﺮﻣﺎن ﺑـﻮد دﯾﺎﻧـﺎ و‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑـﺎز ﮐﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﻣـﻦ دادﻧـﺪ و ﮔﻔﺘﻨـﺪ »ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺑـﺎش‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﻋﻼﻗـﻪ ﻣﻨﺪﻧـﺪ‪ «.‬ﺳـﭙﺲ ﺻـﻔﺤﻪاي را ﮐـﻪ‬

‫ﮔﺸﻮده ﺑﻮد ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﯾﻦ آﯾﻪ از اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ ‪ 10:15‬اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﺑﺨﻮان !« و ﻣﻦ ﺧﻮاﻧﺪم‪:‬‬

‫»ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺷﺎدي ﺑﺮاي ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا روي ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﺳﺒﺐ ﯾﮏ ﺧﻄﺎ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫دﯾﺎﻧﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻗﺼﻪ ﻋﻠﻤﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ؟ اﯾﻦ آﯾﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐـﻪ ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن ﺧـﺪا‪،‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎي ﺧﻮب ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮب اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪم »آﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟«‬

‫دﯾﺎﻧﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دوروﺑﺮو اﻃﺎق اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﺮ ﺳﺎﯾﺶ ﺑـﺎلﻫـﺎي‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در ﭘﺸﺖ ﭘﺮدهﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ!«‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮐﺘﺎب را از دﯾﺎﻧﺎ ﮔﺮﻓﺖ وﺷﺮوع ﺑﻪ ورق زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪»:‬اﯾﻦ ﻫﻢ‬

‫آﯾﻪ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ دﻧﯿﺎي روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﯿـﺮ و ﺑﺨـﻮان‪،‬‬

‫ﺧﺪا از راﻫﻬﺎي ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪﺗﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﮔﺮدﻫﻢ آورد ودر زﻧﺪﮔﯽﻫﺎﯾﺸﺎن‬

‫ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﺑﯿﺎﻣﻮزد ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ داﻧﺎ و ﻗﻮي اﺳﺖ‪« .‬‬

‫‪58‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫او ﮐﺘﺎب را ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻗﺮار داد‪ ،‬اﺷﺎره اﺳـﺘﯿﻮ رﺳـﺎﻟﻪ ﺑـﻪ اﻓﺴـﺴﯿﺎن ‪ 10:3‬ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » ﺗﺎ آﻧﮑﻪ اﻟﺤﺎل ﺑﺮ ارﺑﺎب رﯾﺎﺳﺖﻫﺎ و ﻗﺪرتﻫﺎ در ﺟﺎيﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺖ‬

‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد‪«.‬‬

‫و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺮ‬

‫ﻣﺎ درسﻫﺎﯾﺶ را در ﻣﻮرد ﺧﻮدش ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ‪«.‬‬

‫و اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم‪ :‬ﭘﺲ زﻧﺪﮔﯽ دﻧﯿﺲ ﺑﯿﻬﻮده ﻧﺒﻮد‪ ،‬دﻧﯿﺲ ﻣﯽداﻧـﺴﺖ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﻣـﺮدم‬

‫زﯾﺎدي او را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ او را در ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻨﻬـﺎﺋﯿﺶ در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻣـﯽﺑﯿﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر‪ ،‬ﺑﺰرگ و واﻻﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺎﻧﺎ و اﺳﺘﯿﻮ‪ ،‬ﯾﮑﺸﺒﻨﻪ ﺷﺒﯽ در ﮐﻠﯿﺴﺎﺋﯽ در‬

‫ﺑﺎﻟﺘﯿﻤﻮر ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدادم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑـﺖ ﻣـﻦ رﺳـﯿﺪ اﺟﻤـﺎﻻ از دﻧـﯿﺲ و اﯾﻤـﺎن ﻗﺎﺑـﻞ‬

‫ﺳﺘﺎﯾﺸﺶ در ﻃﻮل دوران ﺑﯿﻤﺎري ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﯽﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﻣﺘﻮﺟـﻪ دو زن ﺷـﺪم ﮐـﻪ‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺎدر دﻧﯿﺲ ﮐﺎر ﮐـﺮدهاﻧـﺪ و او وﻗﺘـﯽ ﺑﺪاﻧـﺪ‬

‫ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد دﺧﺘﺮش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدهاﯾﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺗﺴﻠﯽ ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎق ﺟﺎﻟﺒﯽ! ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎدر دﻧﯿﺲ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐـﻨﻢ ﺗـﺎ‬

‫آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در آﻧﺸﺐ از دﯾﺎﻧﺎ و اﺳﺘﯿﻮ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎ او در ﻣﯿﺎن ﺑﮕـﺬارم‪ ،‬وﻟـﯽ‬

‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ او را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﺎﻧﻢ واﻟﺘﺮز را دﯾﺪﯾﺪ ﭘﯿﺎﻣﯽ از‬

‫ﺳﻮي ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﺪ و از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﺋﯿـﺪ زﻧـﺪﮔﯽ دﻧـﯿﺲ ﺑﯿﻬـﻮده ﻧﺒـﻮد‪.‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮا اﻗﺎﻣﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ او در ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻓﺮﺻﺖ زﯾﺎدي ﺑﻪ او ﻧﻤﯽداد‬

‫ﮐﻪ ﮐﺎري اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﮑﻮه و‬

‫ﮔﻼﯾﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورد و روح رﻧﺞ دﯾﺪهاش ﭼﻮن ﺑﺨﻮر ﻣﻌﻄﺮي ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺷﺪ‪ ،‬در‬

‫ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﻮن دﻧﯿﺲ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯿﮑﺲ و وﺳﻮﺳﻪ ﺷـﺪه ﻓﮑـﺮ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪59‬‬

‫ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ واﮐﻨﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ رﻧﺞﻫﺎ و دردﻫﺎﯾﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺜﻤﺮﺛﻤﺮ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ ﺑﻪ آن آﯾـﺎت ﮐـﻪ ﮐـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﻢ آﻧﻬـﺎ را در آن ﺷـﺐ و در ﮐﻨـﺎر‬

‫ﺑﺨﺎري ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﯿﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺪ رﺟﻮع ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ آﯾﺎت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﯾـﺎد‬

‫آوري ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﺣﺘـﯽ ﻣﻤﮑـﻦ‬

‫اﺳﺖ ﺻﺪاي ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺎلﻫﺎي او را ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‪.‬‬

‫‪60‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﻣﺎرا ﺑﺸﮑﻦ و از ﻧﻮ ﺑﺴﺎز‬

‫ﻗﺮﻧﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ وﻋﺪه ﺧﺪا در رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ روﻣﯿﺎن ‪ 28:8‬آﯾﻪ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗـﻪ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن‬

‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪» :‬ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ارادة او‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﮥ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﯿﺮﯾﺖ )اﯾﺸﺎن( ﺑﺎ ﻫﻢ در ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ در ﮐﺘﺎب اوﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ »ﺧﯿﺮﯾﺖ« از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﻔﺎي اﻧﺪام ﻣﻔﻠـﻮﺟﻢ‪ ،‬رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ‬

‫داﻧﺸﮑﺪه‪ ،‬ازدواج و داﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪاً دوﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣـﻦ اﯾـﻦ آﯾـﻪ را ﻧـﺸﺎن‬

‫داد‪ ،‬آﯾﻪاي ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﺧﯿﺮﯾﺖ« واﻗﻌﯽ در ﺗﮑﺎﻣﻞ دردﻫﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ‪» :‬زﯾﺮا آﻧـﺎﻧﯽ را‬

‫ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﯾﺸﺎن را ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺶ ﻣﻌﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﭘـﺴﺮش ﻣﺘـﺸﮑﻞ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ« )روﻣﯿﺎن ‪.(29:8‬‬

‫ﭘﯿﮑﺮﺗﺮاش ﻋﻈﯿﻢ ﭼﮑﺸﯽ از دردﻫﺎ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻇﺮاﻓـﺖ ﺗﻤـﺎم ﭘﯿﮑـﺮ‬

‫ﻣﺮا ﻣﯽﺗﺮاﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺴﯿﺢ درآﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ اﯾﺪه ﮐﻠﯽ اﻋﻄﺎي دردﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﯿﺮﯾﺖ ﻣـﻦ و ﺷـﺒﯿﻪ‬

‫ﺷﺪن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬زﯾﺎد ﻣﺮا ﻫﯿﺠﺎن زده ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﭼﻮن ﻃﻔﻠـﯽ ﺑـﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎزي ﮔﻮﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺻﻄﻼح ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮔﻮش ﻣﯽﺳﭙﺎرد‪» :‬اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺿﺮر ﻣﻦ‬

‫اﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻮ‪ «.‬اﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﻮع دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﮔﺮدن ﻣﺮا ﺑﺸﮑﻨﺪ؟‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪61‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﮐﺘﺎﺑﯽ از ﺳﯽ‪.‬اس‪.‬ﻟـﻮﺋﯿﺲ ﺧﻮاﻧـﺪم ﺗﺤـﺖ ﻋﻨـﻮان »ﻣـﺴﺌﻠﮥ درد«‬
‫)‪.(Problem of pain‬‬

‫در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑـﻪ ﻣـﺸﮑﻞ درد و رﻧـﺞ ﭘﺮداﺧﺘـﻪ اﺳـﺖ و اﯾﻨﮑـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬

‫ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را دوﺳﺖ دارد دردﻫﺎ و ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬـﺎي ﻓـﺮاوان را ﺑـﻪ ﺟﻬـﺎن داده اﺳـﺖ؟‬

‫ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﯾﮏ ﻣﻮرد ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮﺟـﻪ ﻣـﺮا ﺟﻠـﺐ‬

‫ﮐﺮد و آن اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﺘﻬﻢ ﻧﻤﻮدن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﯽ ﻣﻬﺮي‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﯾـﮏ‬

‫ﺑ‪‬ﻌﺪ از ﻣﺤﺒﺖ را در ﻧﻈﺮ دارﯾﻢ و آن ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑـﻮدن‬

‫ﭘﺎﯾﺎن راه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﺳﺎﯾﺮ اﺑﻌﺎد ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﺮاد ﺳﺎزﻧﺪه‪ ،‬ﯾﺎ اﺻﻼح‪ ،‬و ﯾﺎ‬

‫ﻫﺪاﯾﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي اﻧﺠﺎم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ؟ اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮر ﻣـﺎ از »ﻣﺤﺒـﺖ« ﺑـﺮ‬

‫ﺣﺬرداﺷﺘﻦ اﻧﺴﺎن از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ درد و رﻧﺞ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﻣﺤﺒـﺖ‬

‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻮﺋﯿﺲ اداﻣﻪ داده و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ از ﮐـﺴﺎن و ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ‬

‫دوﺳﺖ دارﯾﻢ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﯿﺸﺘﺮي دارﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ او درﺳـﺖ ﻣـﯽﮔﻮﯾـﺪ ﻣـﻦ ﺑـﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻧﻘﺎش و ﻃﺮاح ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎدي ﺑﻪ اﺛﺮي ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ‬

‫از ﯾﮏ ﻃﺮح ﻫﯿﺠﺎن زده ﻣﯽﺷﻮم‪ ،‬روي آن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬ﺗﻘﺎﺿـﺎي ﻣـﺎ‬

‫ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬار و ﭘﺎﻻﯾﺶ ﻣﻨﻤﺎ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻘﺎﺿـﺎ از ﺧـﺪا ﻣﺒﻨـﯽ ﺑـﺮ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﺎ را دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ را راﺿﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ وﺟﻮد ﺧﺪاﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﺳﺨﻦ‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯾﻢ‪» ،‬ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ راﺿـﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ «.‬ﻣﺎ در واﻗﻊ ﺧﻮاﻫﺎن ﭘﺪري آﺳﻤﺎﻧﯽ در ﻗﺎﻟﺐ ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ‬

‫از دﯾﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاﻧﺎن ﺧﻮشﮔﺬراﻧﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮد و ﻧﻘﺸﻪاش ﺑﺮاي‬

‫ﮐﺎﺋﻨﺎت اﯾﻦ ﺑﺎﺷـﺪ ﮐـﻪ در ﭘﺎﯾـﺎن ﻫـﺮ روز ﺑﮕﻮﯾـﺪ »روز ﺑـﺪي را ﺑـﺎ ﺷـﻤﺎ‬

‫داﺷﺘﻢ‪«.‬‬
‫‪62‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺑـﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿـﺐ ﺧـﺪا ﻣـﺎ را دوﺳـﺖ دارد‪ .‬و اﻧﮕﯿـﺰه او از دردﻫـﺎ و‬
‫رﻧﺞﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺎر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ آﯾﺎ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﺸﮑﻼت و ﺗﺰﮐﯿﻪ؟ آﯾﺎ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ و ﻣـﺼﯿﺒﺖ‬
‫ﻣﺎ را ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺳﺎزد؟ اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ اﯾـﻦ ﻣـﻮرد ﻓﮑـﺮ‬
‫ﮐﻨﯿﺪ اﮔﺮ ﻣﺮدان و زﻧﺎن در ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺟﻮاﻧﯽ ﺧﻮد درﺳﺖ زﯾﺴﺘﻦ را ﻣﯽآﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ‬
‫ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي زﻧﺪان ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ اﻓﺮاد ﮐﻪ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي زﻧـﺪان را ﭘـﺮ‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺲ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدن را در اﺛﺮ دﻓﻌﺎت ﻣﺘﻌﺪد زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪن‪ ،‬از دﺳﺖ دادهاﻧﺪ و‬
‫ﺣﺘﯽ در زﻧﺪان ﺑﻮدن را ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺸﮑﻼت آﻧﻬﺎ ﺳﺨﺖﺗﺮ از آﻧﺴﺖ ﮐﻪ درﺳﯽ از آن ﺑﮕﯿﺮﻧـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ اﮔـﺮ روحاﻟﻘـﺪس‬
‫دلﻫﺎي ﺷﻤﺎ را ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺎ »آن آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﮔِﻞ را ﺧـﺸﮏ ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻮم را ذوب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬
‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﻮم دﻗﯿﻘﺎً ﭼﮕﻮﻧﻪ ذوب ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؟ آﯾﺎ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ و ﺷـﺪاﯾﺪ ﻣـﺎ را ﺑـﺮ آن‬
‫ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﺑﭙﺎ ﺧﯿﺰﯾﻢ و درﺳﺖ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن را آﻏﺎز ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ـ ﺧﻮدﺳﺎزي‬
‫را آﻏﺎز ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ـ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﺮ! واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﻋﻤﺎل و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﻣﺎ‬
‫و ﺗﻼش در ﺟﻬﺖ ﭘﯿﺮوي از ﻣﺪل ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻤﯽ در ﭘﺮوﺳﮥ ﭼﻮن او ﺷﺪن اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐـﻪ ﻣـﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬
‫دﺳﺘﮑﺶﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﻨﺪ اداي دﺳﺖ اﻧﺴﺎن را در آورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ دﺳﺘﮑﺶ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ دﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺴﯿﺢ ﻫـﺴﺘﯿﻢ ﺗـﺎ در ﻣـﺎ‬
‫زﯾﺴﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻨﺴﺖ ﻣﻨﻈﻮر ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل وﻗﺘﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬زﯾﺮا ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﺮ ﺣﺴﺐ رﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪي ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﻢ اراده و ﻫﻢ ﻓﻌﻞ را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ اﯾﺠﺎد ﻣـﯽﮐﻨـﺪ« )ﻓﯿﻠﭙﯿـﺎن‬
‫‪.(13:2‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﮐﻪ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺎ را ﭼﻮن ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾـﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎﺋﯿـﺪ ﺑﺒﯿﻨـﯿﻢ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬
‫ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎ را ﺑﺸﮑﻦ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪63‬‬

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﺟﻬﺖ ﺻﻼح و ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ رﺷﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻧﺨﺴﺖ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ درﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮﯾﻢ و ﻻزﻣـﮥ ﺷﮑـﺴﺘﻪ ﺷـﺪن‪ ،‬از دﺳـﺖ دادن‬

‫ﻏﺮورﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻄﯿﻊ ﻧﻤﻮدن ارادهﻫﺎﯾﻤـﺎن و ﻣـﺸﺎﻫﺪة ﺧﻮﯾـﺸﺘﻦ ﺧـﻮﯾﺶ ﮔﻨـﺎه آﻟﻮدﻣـﺎن‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ دﻟﯽ درﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ وارد ﺟﺮﮔﮥ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺷـﻮﯾﻢ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﺨﺺ ﻓﻘﯿﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺛﺮوت ﺑﺎدآوردهاي رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ زودي آن ﭼـﺎﻫﯽ‬

‫را ﮐﻪ در آن ﺳﻘﻮط ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و آﻧﮕﺎه از آن ﺑﺮآﻣﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻏـﺮور و‬

‫ﺧﻮدﮐﻔﺎﺋﯽ ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔﺎم در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ رﺳﻮخ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮔﻨﺎه ﺑﯽ آﻧﮑﻪ از آن ﻏﻔﻠﺖ ﺷـﻮد‬

‫در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻣﯽﺧﺰد‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از اﯾﻦ ﻟﻐﺰش آرام از آن اوج روﺣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از آن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺗﺰﮐﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺗﺰﮐﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺎ را رﻫﺎ ﮐﺮده‬

‫اﺳﺖ و ﺑﺮ آﻧﺴﺖ ﻣﺎ را ﻃﻮري ﺷﮑﻞ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي او ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻤﺘﺮي اﯾﺠﺎد ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ او ﻣﺎ را ﺗﺄدﯾﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻓﺮزﻧﺪان او ﻣﯽﺑﺎﺷـﯿﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن‬

‫واﻟﺪﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺋﯽ را ﮐﻪ از آن ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪ 7:12‬و‪ .(8‬و‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺛﺎﺑـﺖ ﮐﻨـﺪ ﮐـﻪ ﻣـﺎ را دوﺳـﺖ دارد‪ ،‬ﭼـﻮن واﻟـﺪﯾﻦ داﻧـﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽـﻪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺄدﯾﺒﺸﺎن ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﯿـﺎن ‪ 5:12‬و‪ .(6‬ﯾـﮏ‬

‫روز وﻗﺘﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﺧـﺪا ﻣـﯽاﯾـﺴﺘﯿﻢ ﺗـﺎ ﭘـﺎداشﻫـﺎي ﺧـﻮد را ﺑﺮاﺳـﺎس‬

‫ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن از او ﺑﮕﯿـﺮﯾﻢ‪ ،‬ﺗـﺼﻮر ﮐﻨﯿـﺪ ﭼﻘـﺪر ﺧﻮﺷـﺤﺎل‬

‫ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺎرا در زﻧﺪﮔﯽ زﻣﯿﻨﯽﻣﺎن‪ ،‬از دردﻫﺎ و رﻧﺞﻫﺎ و ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ‪ ،‬ﺧـﻼص‬

‫ﻧﮑﺮد!‬

‫اﯾﻨﮏ ﻧﮕﺎه ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﭘﺪري ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪش‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﻣـﯽﺷـﻮد ﮐـﻪ او ﮔﺮﯾـﻪﮐﻨـﺎن ﺑـﻪ‬

‫اﻃﺎﻗﺶ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ دﯾﮕﺮش را ﺑﺎ ﭼﻮب ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن را در ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ اﻋﻤﺎل ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬روشﻫـﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔـﯽ ﺑـﻪ‬
‫‪64‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮐﺎر ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻻزم اﺳـﺖ ﺗـﺎ اﻧـﺴﺎن را ﻓـﺮوﺗﻦ ﺳـﺎزد‪ .‬ﯾـﺎ‬

‫ﺷﻨﯿﺪن ﯾﮏ ﻣﻮﻋﻈـﻪ و ﻣﻘﺎﯾـﺴﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن ﺑـﺎ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﺎﻣـﺪاري ﮐـﻪ درﺑـﺎرة آﻧـﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪهاﯾﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت دﺳﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺸﺎر ﻣﺎﻟﯽ و ﯾﺎ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ در زﻧﺪﮔﯽ‪...‬‬

‫روش ﺧﺪا ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺻﺪاي ﺷﮑـﺴﺘﻦ را ﺑـﺸﻨﻮﯾﻢ ﻣﻤﮑـﻦ اﺳـﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮد ﺑﯿﺎﺋﯿﻢ‪» :‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣـﺮا ﺑـﻪ زاﻧـﻮ در‬

‫آورد‪ «.‬وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻓﺸﺎر اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳـﯿﻢ ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮ‬

‫ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﻓﺸﺎر را ﻧﺪارﯾﻢ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﮑﻮ در ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﯿﺖ ﺧﺪا اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﯿ‪‬ـﺖ‬

‫زﺷﺖ را در ﻣﺎ رﯾﺸﻪﮐﻦ ﮐﻨﺪ و ﺑﺠﺎﯾﺶ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫـﺪ‪ .‬وﻟـﯽ ﺑﺨـﺎﻃﺮ‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﺪا ﺑـﻪ ﺟـﺎي ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﻣـﺎ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺑـﻪ آدم‬

‫ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ و ﭼﯿﺰي ﮐﻤﺘﺮ از ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﻤﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ را آزاد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ در واﻗﻊ آﻧﭽﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﮔﺮدﻧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪاي رﻓﺘﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪي ﻣﺴﯿﺢ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤـﮥ‬

‫ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﭘﺎﻻﯾﺶ داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ ﺑﺮاي ﯾﺎﻓﺘﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺸﻨﮕﯽ‬

‫ﻟﯿﻮاﻧﯽ آب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ و ﮐﺜﯿﻒ ﮐﺮدن ﻣﺎﺷﯿﻦ دوﺳﺘﯽ در اﺛﺮ ﺗﺮاوﺷﯽ از ﭘﻮﺷﮑﻢ‪ ،‬دو‬

‫روﺷﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ ﻣﻦ در روﺣﺎﻧﯿﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣـﯽﺑـﺮد‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻏﺎﻟﺒﺎً اﺑﺰار ﺧﺪا ﺑﺮاي ﺗﺰﮐﯿﻪ ﻣﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان اﺳﺖ ـ ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﯾﻦ ﺳـﻼحﻫـﺎ‬

‫در اﺳﻠﺤﻪ ﺧﺎﻧﮥ رﻧﺞﻫﺎ‪.‬‬

‫ﺧﺪا اﯾﻦ ﺳﻼح ﺧﻮد را روي ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ در ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮم ﺟﯽ )‪ (Jay‬در‬

‫ﺑﺴﺘﺮم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎ در ﻣﻮرد دﺧﺘﺮش ﮐﯽ)‪ (Kay‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻـﺤﺒﺖ‬

‫ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازة ﮐﺎﻓﯽ رﺷﺪ ﮐﺮده و ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮان دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪه اﺳـﺖ‪،‬‬

‫و ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺴﯿﺤﯽ رﻓﺘﻪ و در ﺧﺪاوﻧـﺪ رﺷـﺪ ﮐـﺮده‬

‫ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮ آن داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷـﺮاﯾﻂ روﺣـﺎﻧﯽ دﺧﺘـﺮ ﻫﻤـﺴﺎﯾﻪﻣـﺎن ﮐﺘـﯽ‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪65‬‬

‫)‪ (Kathy‬ﮐـﻪ ﺻــﻤﯿﻤﯽﺗــﺮﯾﻦ دوﺳــﺖ ﮐــﯽ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﯿﻨﺪﯾــﺸﯿﻢ‪ .‬ﮐﺘــﯽ ﻫﻤﯿــﺸﻪ ﺳــﺮزده و‬

‫ﻫﯿﺠﺎنزده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ رﻓﺖوآﻣﺪ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺟﺬاﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻫﯿﭽﮕﺎه‬

‫ﺑﺎ ﮐﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ ﭼﻨـﮓ آوردن و آرام‬

‫ﻧﺸﺎﻧﺪن اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﯽﻗﺮار‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖ ﺑﻮد! ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﯾﮏ روز ﻋﺼﺮ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ‬

‫او را دﻋﻮت ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺎ ﺑﯿﺎﯾـﺪ و ﻣﻮﻋﻈـﻪ ﺑﯿﻠـﯽ ﮔﺮاﻫـﺎم را در ﺗﻠﻮﯾﺰﯾـﻮن‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣـﺎ در اﻃـﺎق ﻧـﺸﯿﻤﻦ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮدﯾﻢ و ﭼـﺎي و ﺑﯿـﺴﮑﻮﯾﺖ‬

‫ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﺘﯽ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﯿﻠﯽ‬

‫ﮔﺮاﻫﺎم ﮔﻮش ﺳﭙﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮔﺮاﻫﺎم‪ ،‬ﺧﻄـﺎب ﺑـﻪ ﺧـﻮدش ﮔﻔـﺖ‪:‬‬

‫»ﻫﯽ ﭘﺴﺮ اﮔﺮ در زﻣﯿﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻓﻮراً وارد ﻣﯽﺷﺪم‪ «.‬ﻣﻦ و ﺟﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫـﻢ‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐـﺮد و‬

‫رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ او را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮐﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺘـﻪ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﯽ ﮐﺘﺎﺑﻢ را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ و ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد‪ .‬او ﻫﻤﯿﺸﻪ آﻣﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﯿﻮاﻧﯽ‬

‫آب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ و ﮐﺎرﻫﺎي ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮاﯾﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬او ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧـﻮاﻫﺮم ﺟـﯽ ﮔﻔﺘـﻪ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ اﻓﺮاد در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ روز ﺑﻌﺪ ﮐﺘﯽ ﺑـﻪ ﻣﯿﻬﻤـﺎﻧﯽ‬

‫رﻓﺖ‪ ،‬ﻓﺮداي آن روز ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم و ﻣﺎﻫﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﻓﺮﺻـﺘﯽ ﺑـﺮاي‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﮐﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم‪ .‬ذﻫﻦ ﻣﻦ ﭘﺮ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻫﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻫﻔﺘﻪﻫﺎي آﯾﻨـﺪه‬

‫ﺑﺎﯾﺪ اﯾﺮاد ﻣﯽﮐﺮدم و ﮐﺘﯽ و ﺣﺮف زدن ﺑﺎ او در درﺟﻪ دوم اﻫﻤﯿﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻋــﺼﺮ آن روز ﺑــﺎ ﺟــﯽ ﺻــﺤﺒﺖ ﮐــﺮدم‪ .‬ﺑــﻪ ﺗــﺎزﮔﯽ از ﯾﮑــﯽ از آن ﺳــﻔﺮﻫﺎي‬

‫ﺑﺸﺎرﺗﯽام ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻢ ﺟـﺴﻤﺎً و ﻫـﻢ از ﻧﻈـﺮ ﻓﮑـﺮي ﺧـﺴﺘﻪ ﺑـﻮدم و‬

‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ دارم‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺤﺚﻫﺎي ﺳﻨﮕﯿﻦ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺟـﯽ از‬

‫ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و داﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﯽزد از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﮐﺘـﯽ‬

‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدهام‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺎﯾﻞ ﻧﺒـﻮدم ﮐـﺴﯽ در آن ﻟﺤﻈـﻪ ﻣـﺰاﺣﻤﻢ ﺑﺎﺷـﺪ ﺗـﺎ‬
‫‪66‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ اﺧﺒﺎر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻦﻣﻦﮐﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﯿﺮ‪ ...‬ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﮐﺘﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪام‪ «.‬وﻟﯽ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ ﮐﻮﭼﮏ وﺟﺪان ﻣﺮا آﮔﺎه ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﭽـﻪ‬

‫ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﻣﯽﺷﻨﻮم‪ ،‬ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ .‬و ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌـﺪ در ﺣـﺎﻟﯽ ﮐـﻪ ﺧـﻮد را ﻣﻼﻣـﺖ‬

‫ﻣﯽﮐﺮدم از ﺧﻮاﻫﺮم ﭘﺮﺳﯿﺪم‪» :‬ﭼﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬

‫ﺟﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎﻧﯽ ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮي‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن‪ ،‬او ﺗـﻮ را دوﺳـﺖ‬

‫دارد و ﻣﯽداﻧﯽ روﯾﺖ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ «.‬درﺳﺖ در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻏﺮورم ﺷﺮوع‬

‫ﺑﻪ آزارم ﻧﻤﻮد و ﮔﺮدن ﮐﺸﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬وﻗﺖ ﻧﺪارم ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ از ﮔﻠﻮي ﺟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» ،‬اووه‪ ...‬وﻗـﺖ داري ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم ﺷـﻬﺮﻫﺎ ﺑـﺮوي و‬

‫ﻣﮋده اﻧﺠﯿﻞ را اﻋﻼم ﮐﻨﯽ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺮاي ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺖ وﻗﺖ ﻧﺪاري؟« ﻣﻦ ﺑـﺎ ﺧـﺸﻢ و‬

‫ﺗﮑﺒﺮ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐـﻪ ﻫﻤـﻪ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ ﻣـﻦ‪ ،‬ﺻـﯿﺎد ﺟﺎﻧﻬـﺎ‬

‫ﺷﺪهام؟« و ﺑﺎ اﻫﻦ و ﺗﻠﭗ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺧﻮدم ﺧﺰﯾﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺳـﺨﻨﺎﻧﻢ ﺗﻤـﺎم‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬وﺟﺪاﻧﻢ ﺑﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﺿﺮﺑﻪاي وارد آورد‪ .‬ﻧﺎﺗﻮان از ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ از ﺗﺨﺖ ﭼـﺸﻢ ﺑـﺮﻫﻢ‬

‫ﻧﻬﺎدم و ﺻـﻮرﺗﻢ را در ﺑـﺎﻟﺶ ﻓـﺸﺮدم‪ .‬دﻟـﻢ در اﻧـﺪروﻧﻢ ﭼﻨـﺎن ﺑـﻮد ﮐـﻪ در آﺗـﺶ‬

‫ﻣﯽﺳﻮزد و اﺷﮏﻫﺎﯾﻢ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﻢ را ﺧﯿﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺮﻣﻨﺪهام ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﻣﯽﮐـﻨﻢ‪،‬‬

‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﺟﯽ ﺑﻮد‪ .‬در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ‪ ،‬اﻧﮕﯿﺰهاي دروﻧﯽ ﺑﺮ آﻧﻢ داﺷﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورم ﺗﻤﺎم‬

‫اوﻗﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺘﯽ ﮔﺬراﻧﯿﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻟﺤﻈـﺎﺗﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻮم ﻧﻘﺎﺷـﯽ را در ﻣﻘﺎﺑـﻞ دﻫـﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬اوﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﮑﻢ را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮد و راﺟﻊ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﭘﺴﺮش ﺑـﺎ ﻣـﻦ‬

‫ﭘﭻﭘﭻ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻣﺮﻣﻮز داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ﻻزم ﺑـﻪ‬

‫ﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ روح ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻏﺮورم ﻣﻨﮑﻮب ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﺬﺷـﺘﻪ از آن ﭼﻘـﺪر‬

‫ﺧﻮد را در ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺟﻼل ﺧﺪا‪ ،‬ﺣﻘﯿﺮ ﻣﯽدﯾﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﺧـﺪا ﺑﺎﯾـﺪ واﻗﻌـﺎً از‬

‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ! وﻟـﯽ وﻗﺘـﯽ اﻓﮑـﺎرم را زﯾـﺮورو ﮐـﺮدم ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم ﮐـﻪ‬

‫درﺳﺖ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 30:4‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪ ،‬ﻫﻤﺎن آﯾﻪاي را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺎ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ روحاﻟﻘﺪس ﺧﺪا را ﻣﺤﺰون ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪67‬‬

‫از ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در »دل« ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬ﻣﻬﻢﺗﺮ از »ﮔﻔﺘﻦ« اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻮﻋﻈﻪ اي اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻤـﺎن در ﻫﻨﮕـﺎم‬

‫ﻣﺮﮔﺶ‪ ،‬ﺑﻮد‪.‬‬

‫در آن ﻣﻮﻋﻈــﻪ ﮐــﺸﯿﺶ ﭼﻨــﯿﻦ ﮔﻔﺘــﻪ ﺑــﻮد‪» :‬وﻗﺘــﯽ ﮐــﻪ ﻋﯿــﺴﯽ ﺑــﺮ آن ﺻ ـﻠﯿﺐ‬

‫وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪه در ﭘﺸﺖ دﯾﻮارﻫﺎي اورﺷـﻠﯿﻢ رﻧـﺞ و ﻋـﺬاب ﻣـﯽﮐـﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻨـﯿﻦ‬

‫ﻣﯽﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺷﻌﻠﻪور از ﺧﺸﻢ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻋﯿﺴﯽ ﭼﺮا دروغ ﮔﻔﺘﯽ؟‬

‫ﭼﺮا از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺧﻮد ﻧﻔﺮت ﮐﺮدي؟ ﭼـﺮا ﻣـﺮدم را ﻓﺮﯾـﺐ دادي؟ ﭼـﺮا ﺷـﻬﻮتراﻧـﯽ‬

‫ﮐﺮدي؟ ﭼﺮا ﻃﻤﻊ ورزﯾﺪي؟ ﻣﻦ اﯾﻨﮏ ﺗﻮ را ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻧﺠـﺎم دادهاي‬

‫ﻣﺠﺎزات ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺮﮔﺰ ﯾﮑﯽ از آن ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ ﻣـﺎ‬

‫ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪهاﯾﻢ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺗﮏﺗﮏ ﺷﻤﺎ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب او ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ آوردم ﻣﺠﺎزاﺗﯽ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮاي ﻣﺴﯿﺢ ﭼﻘﺪر ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﯽرﺳـﯿﺪ‪.‬‬

‫واﻋﻆ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺷﮑﻨﺠﻪ و درد ﻫﻤﺎﻧﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐـﻪ از آن او ﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬و او را‬

‫دﭼﺎر ﭼﻨﺎن ﻋﺬاﺑﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮآورد‪» :‬ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣـﻦ‪ ،‬ﭼـﺮا ﻣـﺮا ﺗـﺮك‬

‫ﮐﺮدهاي؟« و ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﭼﺮا؟ در آن روز ﺧﺪا ﭘﺴﺮش را ﺗـﺮك ﮐـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﺎﺷـﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼً زدوده ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﯾـﺪ »ﻫﺮﮔـﺰ ﺗﻨﻬﺎﯾﺘـﺎن ﻧﻤـﯽﮔـﺬارم و‬

‫ﺗﺮﮐﺘﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ «.‬دوﺳﺘﺎن اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﯿﺴﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪة ﺧـﻮد‬

‫ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ و ﺑﻪ او اﯾﻤﺎن آورﯾﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬و او ﺷﻤﺎ را ﺗﺮك ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬

‫دﯾﮕﺮ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ! اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﺮا ﺷﺮم زده ﮐﺮد ﮐـﻪ‬

‫ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬در واﻗﻊ اﯾـﻦ ﻧﯿﮑـﻮﺋﯽ ﺧـﺪا ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﺗﻮﺑـﻪ واداﺷـﺖ‬

‫)روﻣﯿﺎن ‪ (4:2‬و ﻧﻔﺲزﻧﺎن ﺑﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ‪» :‬ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ ﻣـﯽروم ﺗـﺎ در‬

‫ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮارم ﮐﺘﯽ راﺟﻊ ﺑـﻪ‬

‫ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮدهام‪ .‬آه ﺧﺪاﯾﺎ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺮا ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻮريام و آزردن ﺧﻮدت‪،‬‬
‫‪68‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬ﻣﺮا ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻧﺠﺎت ﮐﺘﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادهام‪ ،‬ﺑـﺒﺨﺶ‪ .‬و از‬

‫ﺗﻮ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﮐﻪ ﺣﺸﺮهاي ﺧﺰﻧﺪه ﭼﻮن ﻣﺮا دوﺳﺖ داري‪«.‬‬

‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ و ﻣﻦ ﺧﻠﻘﺖ اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻫـﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﺣـﺸﺮه‬

‫ﻣﻮﺟﻮد ﺗﻨﻔﺮآور و ﮐﻮﭼﮑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﺰد و ﺧﺎك ﻣﯽﺧـﻮرد و ﺷﺎﯾـﺴﺘﻪ‬

‫آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﮕﺪﮐﻮب ﺷﻮد‪ .‬داود ﻧﯿﺰ در ﻣﺰاﻣﯿﺮ ﭼﻨـﯿﻦ ﺗـﺸﺒﯿﻬﯽ دارد و ﻣـﯽﻧﻮﯾـﺴﺪ‪ ،‬او‬

‫اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﯾـﮏ ﮐـﺮم ﺑـﯽﻣﻘـﺪار اﺳـﺖ‪ .‬ﮐـﺮم‪ ،‬ﺑـﺮﻋﮑﺲ ﻣـﺎر ﮐـﻪ ﮔـﺮدﻧﺶ را‬

‫ﺑﺮﻣﯽاﻓﺮازد و ﻓﺶﻓﺶ ﮐﻨﺎن ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺮم‬

‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻓﻨﺎﺳﺖ و ﻣﯽﺑﺎﯾـﺪ ﭘﺎﯾﻤـﺎل ﺷـﻮد‪ .‬ﻣـﻦ آن ﺷـﺐ ﭼﻨـﯿﻦ ﺣـﺴﯽ‬

‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ در ﻣﻦ ﻧﯿـﺴﺖ‪ ،‬ﻣـﻦ ﯾـﮏ درﻫـﻢ ﺷﮑـﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدم‪ ،‬و اﯾﻦ درﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬دﯾـﺮ اﯾـﻦ را ﻓﻬﻤﯿـﺪم‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻣﺮا ﺧﺮد ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﺪا داﺷﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮا ﭼﻮن ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽ ﺳـﺎﺧﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑـﻪ ﻣـﺴﯿﺢ‬

‫ﺧﻮدش ﻧﻤﻮﻧﮥ واﻻي اﻧﺴﺎن درﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﮔـﺮدنﮐـﺸﯽ‬

‫ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و داراي ذاﺗﯽ ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻗﺎﻟﺐﮔﯿﺮي ﻣﺠﺪد داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻼل آﺳﻤﺎﻧﯿﺶ را ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻪ و در ﻗﺎﻟﺐ اﻧﺴﺎن ﺑـﻪ زﻣـﯿﻦ آﻣـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﻨﺎن اﻃﺎﻋﺘﯽ از ﭘﺪر را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮐﻪ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آن درﺟﻪ از اﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ درﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬در واﻗﻊ اﯾﻨﺴﺖ درﻫـﻢ ﺷﮑـﺴﺘﻦ ـ درك‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺣﻘﯽ ﺑﺮاي ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻧﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا‬

‫ﻣﯽﺳﭙﺎرﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ او وا ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ در ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺴﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻮد؛‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮن در ﺻﻮرت ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻮدن را ﻏﻨﯿﻤﺖ ﻧﺸﻤﺮد؛‬

‫ﻟﯿﮑﻦ ﺧﻮد را ﺧـﺎﻟﯽ ﮐـﺮده‪ ،‬ﺻـﻮرت ﻏـﻼم را ﭘـﺬﯾﺮﻓﺖ و در ﺷـﺒﺎﻫﺖ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﺪ؛‬

‫و ﭼﻮن در ﺷﮑﻞ اﻧﺴﺎن ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﻓﺮوﺗﻦ ﺳﺎﺧﺖ و ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪69‬‬

‫ﻣﻮت ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮت ﺻﻠﯿﺐ ﻣﻄﯿﻊ ﮔﺮدﯾﺪ‪) .‬ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪5:2‬ـ‪(8‬‬

‫ﭼﻪ ﺷﺨﺺ اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰي اﺳﺖ ﻣﺴﯿﺢ؟!‬

‫آﻧﺪره ﻣﻮروا )‪ ،(Andrew Murrday‬زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ آب ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﮑﺎن‬

‫ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽﮔﺮدد ﺗﺎ آن را ﭘﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﺴﺮش‪ ،‬آﻧﮕـﺎه‬

‫ﮐﻪ ﺗﻬﯽ ﮔﺸﺘﻪاﯾﻢ‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪهاﯾﻢ‪ ،‬و ﺣﻘﯿﺮ ﺷﺪهاﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎن اﻣﯿﺪي واﻗﻌﯽ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻣـﯽدﻫﻨـﺪ ﮐـﻪ ارزش‬

‫ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت و رﻧﺞﻫﺎ را در ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫ﺳﺨﻦ از ﭘﺮﺷﺪن ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﭼﻘﺪرﺑﺎ ﺷﺎدي ﺧﺪا ﭘ‪‬ﺮ ﺷﺪم‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐـﻪ ﮐﺘـﯽ و ﮐـﯽ‬

‫ﻓﺮداي آن روز ﺟﺴﺖوﺧﯿﺰﮐﻨﺎن ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﻮاﺑﻢ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻗﺒﻞ از آن ﺗﺎ‬

‫اﯾﻦ اﻧﺪازه از دﯾﺪن ﮐﺴﯽ در زﻧﺪﮔﯿﻢ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻨـﺪ‬

‫دﻗﯿﻘﻪاي ﺑﺎ ﮐﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮐﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠـﺎم داده‬

‫و ﻗﻠﺐ او را ﻧﺮم ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻓﮑﺮ او را ﺑﺎز ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﺎن ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و او ﺑﺎ ﻋﺒﺎراﺗﯽ ﺳﺎده دﻋﺎ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه و ﺧﺪاوﻧﺪ وارد زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺼﺪا ﺑﺎ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ از‬

‫ﺗﻪ دل ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ رﻧﺞﻫﺎي ﻣﻮﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً در ﻧﻬﺎﯾﺖ ارزش واﻗﻌﯽ‬

‫ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﮑﻦ ﻫﺮ ﺗﺄدﯾﺐ در ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻪ از ﺧﻮﺷﯽﻫﺎ ﺑﻠﮑﻪ از دردﻫﺎ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ در‬

‫آﺧﺮ ﻣﯿﻮة ﻋﺪاﻟﺖِ ﺳﻼﻣﺘﯽ را ﺑﺮاي آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ از آن رﯾﺎﺿﺖ ﯾﺎﻓﺘـﻪاﻧـﺪ ﺑـﺎر‬

‫ﻣﯽآورد )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪.(11:12‬‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻣﻮر روﺣﺎﻧﯽ ﺑﮕﺮدان‬

‫ﺗﺰﮐﯿﻪ ﺑﺴﯿﺎر ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻬﻢﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ‪ ،‬راﻫﻬـﺎي ﺧـﺪا اﺳـﺘﻔﺎده از رﻧـﺞ‬

‫ﺑﺸﺮي ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘـﯽ ﻓﮑـﺮ ﮐﻨﯿـﺪ‬
‫‪70‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮐﻪ ﭘﺪري ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪاش ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻪ ﭘﺴﺮ از ﺧﻂ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷـﻮد‬

‫و ﺗﻤﺮد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر او را ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻫﺮﮔﺎه ﭘـﺴﺮ ﺧـﻮب ﺑﺎﺷـﺪ ﭘـﺪر او را ﺑـﻪ‬

‫وﻇﺎﯾﻒ ﺧﺎﺻﯽ ﻣـﯽﮔﻤـﺎرد ﮐـﻪ از ﻧﻈـﺮ ﭘـﺴﺮ ﻧـﻪ ﺳـﺎﻟﻪ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺗﻨﺒﯿـﻪ و ﻧﺎﺧﻮﺷـﺎﯾﻨﺪ‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ وﻇﯿﻔﻪ او ﺑﺮدن ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ دوﺑﺎر و ﯾﺎ ﭼﯿـﺪن ﻋﻠـﻒﻫـﺎي‬

‫ﻫﺮز ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺪر ﺑﺨﺸﯽ از ﭘﻮل ﺗﻮﺟﯿﺒﯽ او را در ﺑﺎﻧﮏ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﺲاﻧﺪاز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮك ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ »ﭼﻮن ﭘـﺪر ﺗﻤـﺎم روز ﻣـﺸﻐﻮل ﮐـﺎر‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮا از ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﺤﺮوم ﮐﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬

‫وﻟﯽ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﺪر داﻧﺎ ﭘﺴﺮش را ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗـﺎ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﻮد‪ ،‬آﻣﺎده ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﭘﺴﺮك ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺧـﺪا ﻣـﺎ‬

‫را رﻧﺞ ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ »ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﻢ« در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪا واﻗﻌﺎً‬

‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﯿﺪن ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ از ﺑﺎزﯾﭽﻪﻫﺎ و ﺳﺮﮔﺮﻣﯽﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫در رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﻟﺴﯿﺎن ‪1:3‬ـ‪ 4‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻋﻮاﻃﻒ ﺧﻮد را روي اﻣﻮر‬

‫ﮔﺬران اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻌﻄﻮف ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻼل آﺳﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬آﻧﺠـﺎ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﻄﻮف ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻓﻠﺞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻋﻄﻒ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻣﻮر آﺳـﻤﺎﻧﯽ ﺑـﺮاﯾﻢ ﺷـﺪﯾﺪاً ﻣـﺸﮑﻞ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻪ زرق و ﺑﺮق دﻧﯿﺎ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮدم‪ .‬رژﯾﻢ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ زﯾﺒـﺎﺗﺮ ﺷـﻮم‪،‬‬

‫راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬داﻧﺸﮑﺪه ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن رﻓﺖو آﻣﺪ ﻣﯽﮐـﺮدم‪ .‬وﻟـﯽ وﻗﺘـﯽ‬

‫ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ راه ﺑـﺮوم‪ ،‬ﺑﺮﻗـﺼﻢ‪ ،‬ﺷـﻨﺎ ﮐـﻨﻢ‪ ،‬ﺳـﻮاري ﮐـﻨﻢ‪،‬‬

‫ﮔﯿﺘﺎر ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ و ﭼﻮﮔﺎنﺑﺎزي ﮐـﻨﻢ‪ ،‬و از آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻓﮑـﺮ آﺳـﻤﺎن‬

‫اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن آﺳـﻤﺎن ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺷـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ ﺑـﻪ راه ﻓـﺮار ﻣـﻦ از آن‬

‫دﻏﺪﻏﻪﻫﺎي روﺣﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﮐـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ اﻣﯿـﺪ واﻗﻌـﯽام ﺑـﺮاي‬

‫ﺷﺎدي اﺑﺪي‪ ،‬در آﻧﺠﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪71‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬــﺎن آن ﺑﺨــﺶ از ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس در راﺑﻄــﻪ ﺑــﺎ اﻫــﺪاف ﺧــﺪا در ﻣــﺸﮑﻼت و‬

‫ﻣﺼﺎﺋﺐ‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از آن ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺴﻞﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮي‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻻل ﺳﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺳـﻬﺎم داي ﺟـﻮﻧﺰ )‪ (Dow-Jones‬را‬

‫زﯾﺮ ﻧﻈﺮ دارد‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬

‫اﯾﻨﮏ ﻫﺮ روز زﻧﺪﮔﯽ در ﺗﺎﺑﺶ اﻧﻮار اﺑﺪﯾﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ آنﮔﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷـﺪه‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪام‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﭼﻨﺪي‬

‫ﻗﺒﻞ ﺷﻤﻪاي از آن زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم آورد‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻫﯽ از دوﺳﺘﺎن آن روز ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﺰرﻋـﻪ ﻣـﺎ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬و ﻫﻨﮕـﺎﻣﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﮔﯿﺘﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ در ﻧﻮر ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي ﺑﺨﺎري ﺑـﺰرگ‬

‫ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ و ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻗـﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ‪ 150‬ﺳـﺎل‬

‫ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻗﺒﻼً اﻗﺎﻣﺘﮕﺎه ﺑﺮدﮔﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪرم آﻧﺠﺎ را ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﺷـﮑﻞ داده و‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻣﺮوزي درآورده‪ .‬ﺗﯿﺮﻫﺎي ﭘﻮﺳﯿﺪه ﺳﻘﻒ را ﻋﻮض ﮐﺮده و ﺑﺮ دﯾﻮارﻫـﺎ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎﺋﯽ از ﻏﺮب وﺣﺸﯽ ﮐـﺸﯿﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭘﺘﻮﻫـﺎي ﺑﺎﻓﺘـﻪ ﺷـﺪة ﺳﺮﺧﭙﻮﺳـﺘﯽ ﺑـﻪ‬

‫دﯾﻮارﻫﺎ آوﯾﺨﺘﻪ و ﻣﺤﯿﻄﯽ ﮔﺮم و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺮاي زﯾﺴﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻦ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪارم اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻً دوﺳـﺖ دارم‬

‫در آن ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان روي ﻧﯿﻤﮑﺖ و ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ و ﻋﺪهاي ﭘﺸﺖ ﺑﻪ‬

‫دﯾﻮار روي ﻓﺮش ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن ﻣﺮا ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﮐﻨـﺎر‬

‫دوﺳﺘﻢ ﺑﺘﺴﯽ )‪ ،(Betsy‬روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﺴﯽ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را روي زﻣﯿﻦ‬

‫ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪم و ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ وارد ﻣﯽﺷـﺪ‪ ،‬ﻏﯿـﺮ از‬

‫دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺗﺴﻤﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﻠﺞ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در اﻃﺎق ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ ،‬ﺧﻨﺪهﻫـﺎ‪،‬‬

‫ﮐــﻒزدنﻫــﺎ و آواز ﺧﻮاﻧــﺪنﻫــﺎ‪ .‬ﺳــﭙﺲ ﺑﺘــﺴﯽ از ﻣــﻦ ﭘﺮﺳــﯿﺪ وﻗﺘــﯽ روي ﻧﯿﻤﮑــﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪام ﭼﻪ ﺣﺴﯽ دارم‪ .‬ﻣﻦ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬واﻗﻌﺎً ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه‬
‫‪72‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ اي ﮐﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﺪهام اﮔـﺮ ﭘـﺎﯾﻢ ﺑـﻪ زﻣـﯿﻦ‬

‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﻘﺪر آﺳﺎن ﻣﯽﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬دﻗﺎﯾﻘﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻦ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮي ﮐﻪ ﻣﻔﻠﻮج ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ‬

‫ﻧﻤﯽ آﻣﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺗﺼﻮر را در ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد ﮐﻪ ﮐـﺎش ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﮔـﯿﻼس ﮐﻮﮐـﺎﮐﻮﻻﯾﻢ از ﯾﺨﭽـﺎل‪ ،‬ﻧﻬـﺎدن ﻟﻘﻤـﮥ ﻏـﺬا ﺑـﻪ‬

‫دﻫﺎﻧﻢ‪ ،‬و ﺑﺴﯿﺎري ﮐﺎرﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻋﺎدي ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ اﻧﺠـﺎم دﻫـﺪ‪ ،‬اﻧﺠـﺎم‬

‫دﻫﻢ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻻاﻗـﻞ ﺑـﺮاﯾﻢ ﭼﻘـﺪر ﺳـﺎده اﺳـﺖ ﮐـﻪ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ اﻣـﻮر‬

‫ﺑﯽاﻫﻤﯿﺖ »ﺣﺎل« ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ و ﺣﺪاﻗﻞﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺧﺪا در ﻓﮑﺮ ﻗﺮار دادن‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑـﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ در ﮔـﺎم اول ﻫﺮﮔـﺰ در‬

‫ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر او از اﯾﺠﺎد ﭘﺎرهاي از ﻣـﺸﮑﻼت در زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﺎ‬

‫ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪» .‬ﺧﺪا در ﺣﯿﻦ ﻟﺬتﻫﺎي ﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﮔﻮﺷﻤﺎن ﻧﺠﻮا ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ‬

‫وﺟﺪاﻧﻤﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در ﻫﻨﮕﺎم رﻧﺞ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧـﺪ و اﯾـﻦ ﺑﻠﻨـﺪﮔﻮي‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻦ دﻧﯿﺎي ﻧﺎﺷﻨﻮا‪«.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ آﺳـﻮدﮔﯽ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽ ﮐﻨـﯿﻢ و ﺑـﻪ ﻧـﺪرت ﺑـﻪ ﺧـﺪا و ﻣﻘـﺼﺪ اﺑـﺪي ﺧـﻮد‬

‫ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ‪ .‬و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﺪا در رﺣﻤﺖ ﺧﻮد رﻧﺞ و ﻋﺬاب‬

‫را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮاي ورود ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬در ﺳﺮ راﻫﻤﺎن ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ‪«.‬‬

‫ﯾﮑﺮوز ﭘﻮﻟﺲ و ﺗﯿﻤﻮﺗﺎوس ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﭘﺎرهاي ﻣﺸﮑﻼت و آزﻣﺎﯾـﺸﺎت‬

‫ﺳﺨﺖ را‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺘﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻣﺘﮑـﯽ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 8:1‬و‪ .(9‬ﻣﻦ آن روز ﻋـﺼﺮ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑـﻪ آن‬

‫آﯾﺎت اﺷﺎره ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻦ ﭼﻮﻧﮑﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﯾﺎدآور ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻦ اﺳـﺖ ﻣﺒﻨـﯽ‬

‫ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﺘﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ‪ .‬دردي ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ در ﭘﺸﺖ ﻣـﻦ‪ ،‬ﻧﺒـﺮد ﺑـﺎ‬

‫زﺧﻢﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ دراز ﮐﺸﯿﺪن ﻣﻤﺘﺪ ﺑﻮد ـ ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮم آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ‬

‫اﻧﺪازه ﻧﺎﺗﻮان ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻋﻼﺋﻢ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ از اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐـﻪ ﺧـﺪا ﻣﺎﻟـﮏ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪73‬‬

‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ اﻓﮑﺎر و اﻣﯿﺪﻫﺎي ﻣﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﺷـﺒﯿﻪ‬

‫ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫وادارﻣﺎن ﮐﻦ‬

‫آﯾﺎ ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ﻏﺬاي ﺧﻮد را ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻮشﺟﺎن ﮐﻨﯿﺪ؟ ﻣـﻦ زﻣـﺎﻧﯽ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮدم و ﻗﻄﻌﺎً اﯾﻨﮏ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻏﺬاﯾﻢ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧـﻮدم‬

‫ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﻫﻤﮥ ﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ در زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﺮﺣﻠﻪاي ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﯿﻦ‬

‫دو راه‪ ،‬ﯾﮑﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ اﯾﻤﺎﻧﺪار ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻣﺸﮑﻞ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﯿﻦ دو اﺷﺘﯿﺎق را ﮐﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﻫﻢ در ﺗﻀﺎد ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬درك ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫از ﯾﮏ ﺳﻮ روحاﻟﻘﺪس او را ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﺑﺪارد و ﺑﻪ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ از ﺳﻮي دﯾﮕﺮ اﻟﺘﺰام ﻣﺴﯿﺤﯽ او داﺋﻤﺎً در ﻧﺒﺮد اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ وﺳﻮﺳﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﮔﻨﺎه آﻟﻮدش‪ .‬او دوﺳﺖ دارد در ﻫﺮ دو اﻗﻠـﯿﻢ زﻧـﺪﮔﯽ ﮐﻨـﺪ‪ ،‬وﻟـﯽ‬

‫ﻧﺎﭼﺎر اﺳﺖ ﯾﮑﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺳﺨﻦ از ﮔﻨﺎﻫﺎن »ﮐﺒﯿﺮه« ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺘﻞ و ﯾﺎ زﻧﺎ ﻣﯽﺷـﻮد‪ ،‬ﺑـﺴﯿﺎري از ﻣـﺎ در‬

‫اﻃﺎﻋﺖ از ﻣﺴﯿﺢ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﻪ اﺻﻄﻼح »ﺻـﻐﯿﺮه«اي ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬

‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ‪ ،‬ﺷﮑﺎﯾﺖ‪ ،‬ﺗﺮﺷﺮوﺋﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آوﯾﺨﺘﻪام ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﻤﺎن‬

‫در ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا و ﭘﺎي دﯾﮕﺮﻣﺎن در ﻣﻠﮑﻮت ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﯾـﺮا ﭼﻨـﯿﻦ ﮔﻨﺎﻫـﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬

‫ﺳﺎﯾﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن آﺷﮑﺎر ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺎ ﻧﯿﺰ اﺣﺘﻤﺎﻻً اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤـﯽﮐـﺮد‪ ،‬ﺑـﺎ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺻﻐﯿﺮه ﻫﻢ از ﻧﻈـﺮ ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺰرگ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺎ را وادار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎ آن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺮﺧـﻮرد ﮐﻨـﯿﻢ و روش او در‬

‫اﯾﻦ روﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯿﺪاﻧﯿﺪ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﺪ؟ رﻧﺞ!‬

‫ﻫﻤــﺎﻧﻄﻮري ﮐــﻪ ﺣــﺪس ﻣــﯽزﻧﯿــﺪ‪ ،‬اﮐﺜــﺮ روزﻫــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﻟﻤــﺲ و ﺑــﯽﺣﺮﮐــﺖ در‬

‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮدم‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ رﻧﺞﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﺪم‪ ،‬و در ﺗﻼش ﺑﻮدم‬
‫‪74‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺑﺮاي آن ﺑﯿﺎﺑﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﯽ‪ ،‬ﺷﮑﺎﯾﺖ و ﺗﺮﺷﺮوﺋﯽ ﻣﺮا وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫از ﺗﻪ دل ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎي ﮐﺎر ﻣﯽﻟﻨﮕﺪ‪ ،‬وﻟﯽ از ﺳـﻮﺋﯽ ﺧـﻮد را ﺑـﺎ ﮔﻔـﺘﻦ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ »ﻗﻄﻌﺎً ﺧﺪا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ و ﺑﻌـﺪﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻨـﯿﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺻﺮﻓﺎً ﻓﻠﺞ ﺷﺪهام‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ!« ﺧﻮد را دﻟﺪاري ﻣﯽدادم‪.‬‬

‫از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اوﺿﺎع ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨـﺪﯾﻦ ﻣـﺎه ﭘـﺲ از اﻗﺎﻣـﺖ در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻗﺮار اﺳﺖ ﮐـﻪ ﯾـﮏ ﻋﻤـﻞ ﺟﺮاﺣـﯽ در ﻗـﺴﻤﺖ ﺗﺤﺘـﺎﻧﯽ ﺳـﺘﻮن ﻓﻘـﺮاﺗﻢ‪،‬‬

‫ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬اﺳﺘﺨﻮان ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮاﺗﻢ از زﯾـﺮ ﺑـﺮ ﭘﻮﺳـﺖ ﻓـﺸﺎر آورده و ﺑﺮآﻣـﺪه‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﯿﺎز داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺷـﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ از ﻋﻤـﻞ ﺟﺮاﺣـﯽ ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻮدم ﻣـﺪت‬

‫ﭘﺎﻧﺰده روز ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دﻣﺮ روي ﺗﺨﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺨﯿﻪﻫـﺎ ﺧـﻮب ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﺷـﻤﺎ ﺗـﺎ آن‬

‫وﺿــﻌﯿﺖ را ﺗﺠﺮﺑــﻪ ﻧﮑﻨﯿــﺪ ﻣﻔﻬــﻮم اﺳــﺎرت در ﺑﻨــﺪﻫﺎي ﭼﺮﻣــﯽ و ﭼــﻮن ﺳــﺎﻧﺪوﯾﭻ‬

‫ﮐﺎﻟﺒﺎﺳﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه در ﻟﻔﺎف ﮐﺮﺑﺎﺳﯽ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ را ﻧﻤـﯽﺗﻮاﻧﯿـﺪ‬

‫درﯾﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﺪم‪» :‬ﻫﯽ آﯾﺎ آن زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺒﺖﺑﺎر در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار‬

‫ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺎل ﭘﯿﭽﯿﺪه در اﯾﻦ ﻟﻔﺎف زﺟﺮآور‪ ،‬ﺑﺮاي ﭘﺎﻧﺰده روز دﻣـﺮ ﺑﺨـﻮاﺑﯽ و‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﯽ ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮري؟«‬

‫اﮔﺮ ﺧﺪا ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ روا ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﭘـﺲ ﻣـﻦ در اﯾـﻦ ﻣﯿـﺎن‬

‫ﺑﺎزﻧﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬و ﺑﺎ ﻏﺮق ﻧﻤﻮدن ﺧﻮدم در آن ﮔﻨﺪاب ﻣﺘﻌﻔﻦ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺑﺰاري‬

‫ﻣﻔﯿﺪ در دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﭼﮑﺎر ﮐﺮد؟ ﻣﺸﮑﻞ دﯾﮕﺮي ﺑﺮ ﻣﺸﮑﻞﻫﺎﯾﻢ اﻓﺰود!‬

‫در اوﻟﯿﻦ روز از اﯾﻦ دورة دو ﻫﻔﺘﻪاي ﮐـﻪ ﭼـﻮن ﺳـﺎﻧﺪوﯾﭽﯽ ﭘﯿﭽﯿـﺪه دﻣـﺮ در‬

‫ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺪا اﯾﻦ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ را ﺑﺎ ﺳ‪‬ﺲ دردﻧـﺎك دﯾﮕـﺮي اﻧـﺪود و آن اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن دﭼﺎر ﺗﻨﮕﯽ ﻧﻔﺲ ﺷﺪﯾﺪي ﺷﺪم و آﻧﮕﺎه ﺳﺮدردي ﻋﺬابدﻫﻨﺪه‪.‬‬

‫ﭼﺮا؟ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا؟ آﯾﺎ ﮐﻢ درد ﮐـﺸﯿﺪهام؟ وﻟـﯽ وﻗﺘـﯽ در‬

‫اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﺮاﺋﯽ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪم‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮد ﭼـﺸﻤﺎﻧﻢ‬

‫را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮم ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐـﻨﻢ‪ .‬اﻧـﺪﮐﯽ ﭘـﺲ از اﯾﻨﮑـﻪ ﮐﻤـﯽ ﺗـﺴﮑﯿﻦ ﯾـﺎﻓﺘﻢ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪75‬‬

‫ﻃﻮﻓﺎن دﯾﮕﺮي ﻣﺮا ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎل از ﮐﻨـﺎرش ﺑﮕـﺬرم‪ .‬و آن اﯾـﻦ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺧﺪا ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﺮا ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺳﺎزد و ﺳﭙﺲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧـﻪ اﻣـﺎ ﺑـﺎ‬

‫ﺗﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﺳﺮت را ﺑﺮﻧﮕﺮدان ﮐﻪ ﺑﻪ راه دﯾﮕﺮي ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﮐـﻦ! اﯾـﻦ‬

‫ﮐﺎري اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﯽ‪ «.‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬

‫در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺮا در ﻣﺤﻀﻮر ﻗﺮار داد‪ ،‬آﻧﮕﻮﻧـﻪ ﻣﺤـﻀﻮرﯾﺘﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺎ را‬

‫وادار ﺑﻪ اﺧﺬ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑـﺎ ﺣﻘـﺎﯾﻖ ﻣﻮاﺟـﻪ ﺷـﺪه و ﺗـﺼﻤﯿﻢ‬

‫ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﻓﺸﺎر آﻧﭽﻨﺎن ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺳﭙﺮدم و ﯾـﺎ در‬

‫ﺧﺸﻢ و ﺗﻠﺦ ﮐﺎﻣﯽ ﺧﻮد ﻣﯽﻏﻠﻄﯿﺪم‪ .‬ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻫﺮ راﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﻮراً ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ‬

‫اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ دو راه درﻣﺎن ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬

‫ﺳﺎزﮔﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻃﺮﯾﻖ را در ﮐﻔﻪ ﺗـﺮازوي‬

‫ﻋﻘﻞ ﺳﻨﺠﯿﺪم و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﭘﯿﺮوي ﺧـﺪا و ﺷـﺎﮔﺮد واﻗﻌـﯽ ﻣـﺴﯿﺢ ﺑـﻮدن ﻣـﺴﺘﻠﺰم‬

‫اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﮐﺪام آﺳﺎنﺗﺮ اﺳـﺖ؟ دﺳـﺖ ﮐـﺸﯿﺪن از ﮔﻨـﺎه ﯾـﺎ‬

‫ﭘﯿﺮوي ﺧﺪا؟ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و از ﺗﻪ دل دﻋﺎ ﮐﺮده‪ ،‬و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺗﻮﺑـﻪ‬

‫ﻧﻤﻮدم و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎي ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﻓﺮوﮐﺶ ﻧﻤﻮد‪ ،‬در دل ﺧﻮد داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﻪ‬

‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ از ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺑﺨﻮر ﺧﻮﺷﺒﻮﺋﯽ ﺑﺮاي اوﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا دردﻫﺎ و رﻧﺞﻫﺎ را در زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﯿـﺮوان‬

‫ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻼﯾﻢ و ﻗﻮي ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را وادار ﺑﻪ اﺧﺬ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣـﯽﻧﻤﺎﯾـﺪ‪ .‬او ﺷـﻤﺎ را‬

‫ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ ﺗﺎ ﺳـﻮاﻻت ﭼﻨـﺪي از ﺧـﻮد ﺑﻨﻤﺎﺋﯿـﺪ‪ :‬آﯾـﺎ دارم در دو دﻧﯿـﺎ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ آﯾﺎ دارم ﻫﻢ ﻣﺴﯿﺢ را را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪاي ﮔﻨـﺎه آﻟـﻮد‬

‫ﺧﻮد را؟ آﯾﺎ دﻟﻮاﭘﺴﯽﻫﺎ را از ﺧﻮد راﻧﺪهام؟‬

‫آﯾﺎ درﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺳﺨﺖ ﺷﺎﮐﺮ ﺑﻮدهام؟ آﯾﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ را ﺗﺮك ﮐـﺮدهام؟ و ﺧﻼﺻـﻪ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ آﯾﺎ ﭼﻮن ﻣﺴﯿﺢ ﺷﺪهام؟‬
‫‪76‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺧﺪا رﻧﺞﻫﺎ و دردﻫﺎ را ﻣﻘﺪر ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫***‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺴﯽ را ﺗﺎدﯾﺐ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻨﺎ ﮐﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﺷﺘﯿﺎﻗﺶ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪،‬‬
‫وارد ﻋﻤﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖﻫﺎي او و روشﻫﺎي او‪،‬‬
‫از ﮐﺎﻣﻠﯿﺖ او‪ ،‬از ﮔﺰﯾﻨﺶ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ او‪.‬‬
‫از ﭼﮑﺶﻫﺎي ﮐﻮﺑﻨﺪه او‪،‬‬
‫از دردﻫﺎي او‪،‬‬
‫ﺷﮕﻔﺖ زده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫از دﻣﯿﺪن دﮔﺮﮔﻮن ﮐﻨﻨﺪهاش‪،‬‬
‫در ﺷﮑﻞ دادن ﺗﮑﻪاي ﮔﻞ‪،‬‬
‫از ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽاش را ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﻣﯽداﻧﺪ‪،‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن را ﻣﻌﺬب ﺳﺎﺧﺘﻪ و اﺷﮑﺶ را ﺟﺎري ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫و دﺳﺘﺎﻧﺶ را دراﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺪا دراز ﻣﯽﮐﻨﺪ و رﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽﺟﻮﯾﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا اﻧﺴﺎن را ﺑﺮﻣﯽﮔﺰﯾﻨﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﺎ ﻗﺪرت ﻋﻈﯿﻤﺶ ﻧﺪا ﻣﯽدﻫﺪ‪،‬‬
‫ﻋﻈﻤﺖ او‪،‬‬
‫ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﯽ وا ﻣﯽدارد‪.‬‬
‫او ﺧﺪاﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪77‬‬

‫ﺑﺨﺶ دوم‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ روي ﻣﻌﻤﺎ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‬

‫‪78‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‬

‫ﺗﻮﮐﻞ و ﺗﻤﮑﯿﻦ‬
‫ﯾﮑﯽ از ﺗﻔﺮﯾﺤﺎت ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدم اﺳﺐ ﺳﻮاري ﺑﻮد و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺳﻮاري‬

‫را ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ »اﮔﯿﻮ« اﺳﺐ اﺻﯿﻞ ﮐﺮﻧﺪي ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺑـﺴﯿﺎر ﺑـﺎﻫﻮش ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺎﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و اﻧﺪام ﺑﺎرﯾﮏ او ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ را ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ وزﻧﺶ ﺑﺎ ﻗﺪش ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺰرگ و ﺑﯿﻨﯽ روﻣﯽاش‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ‬

‫ﺑﺎر او را ﻣﯽدﯾﺪ اﺻﻸ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪاي ﺑﺮﻧﺪه ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ او در‬

‫ﭘﺮش از ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻬﺎرت ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ‪ .‬اﮔﯿﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ روﺑﺎﻧﯽ آﺑﯽ رﻧﮓ در ﮐﻼسﻫﺎي‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺮش ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻮرد ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ دﯾﮕﺮ در ﺑﺎره اﮔﯿﻮ ﻋﻼوه ﺑـﺮ ﮔـﺎمﻫـﺎي ﺑـﺎ وﻗـﺎرش‪ ،‬اﻃﺎﻋـﺖ‬

‫ﮐﺎﻣﻠﺶ از ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﺮ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ و ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺳـﺒﯽ ﮐـﻪ ﻣـﯽرﻓﺘـﯿﻢ‪ ،‬در ﯾـﮏ ﺟـﺎ آرام‬

‫ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد و ﻋﻘﺐ ﺟﻠﻮ ﻧﻤﯽرﻓﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﯽﺷﺪم او را ﺑﻪ زور ﺑﮑﺸﻢ و ﻣـﻦ‬

‫ﻓﻘﻂ ﻟﮕﺎم او را در دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽداﺷﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺳﻮارش ﻣﯽﺷﺪم ﻫﺮ ﮔﺎه ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺟﺰﺋﯽ ﺑﻪ زاﻧﻮاﻧﻢ او را وادار ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻬﺎر‬

‫ﻧﻌﻞ ﻣﯽﺗﺎﺧﺖ و ﭼﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻮشﻫـﺎﯾﺶ را ﺗﮑـﺎن داده‬

‫ﺑﺮاي ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻌﺪي ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻣﻮاﻧـﻊ را ﯾـﮏ ﺑـﻪ ﯾـﮏ ﺑـﺎ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪79‬‬

‫ﻣﻬﺎرت و ﭼﺮﺧﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻧﺪاﻣﺶ ﻣﯽداد ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﻣـﺴﺎﺑﻘﻪ‬

‫اﮔﯿﻮ ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻒ ﺑﻪ دﻫﺎن آورده و ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺷﺎﻧﻪاش را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐـﺮدم از‬

‫ﺿﺮﺑﮥ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬

‫اﺟﺮاي ﯾﮏ ﭘﺮش ﺑﯽﻋﯿﺐ و ﻧﻘﺺ ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻃﺎﻋﺖ واﻋﺘﻤﺎد اﺳـﺐ اﺳـﺖ‪ .‬ﭘـﺲ از‬

‫ﭘﺮش اﺳﺐ از ﻣﺎﻧﻊ اول‪ ،‬ﺳﻮارﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﻋﺖ اﺳﺐ را ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪن دﻫﺎﻧﻪ ﺑـﺮاي ﻣـﺎﻧﻊ‬

‫ﺑﻌﺪي ﻃﻮري ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﻨﺪ اﺳﺐ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮد‪.‬‬

‫اﮔﺮ اﺳﺐ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺳﻮارﮐﺎر ﮔﻮش ﻧﺪﻫﺪ ﻫﺮ دودﭼﺎر ﻣـﺸﮑﻞ ﻣـﯽﺷـﻮﻧﺪ و ﯾـﮏ‬

‫ﺳﻮارﮐﺎر ﻣﺎﻫﺮ ﺑﺎ درك ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺐ ﺑﺮاي ﭘﺮش از ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻌﺪي ﺑﺎﯾﺪ دﻫﺎﻧـﻪ را اﻧـﺪﮐﯽ‬

‫ﺷﻞ ﮐﻨﺪ و ﺳﺮاﺳﺐ را ﻃﻮري ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ از روي ﻣﺎﻧﻊ ﺑﭙـﺮد‪ .‬از‬

‫اﯾﻨﺮو اﺳﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮارﮐﺎرش اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﯿﻦ او ﮔـﻮش ﺑـﺴﭙﺎرد‪.‬‬

‫اﯾﻨﺴﺖ ﯾﮏ ﻫﻤﮑﺎري ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ و واﻗﻌﯽ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﺒﻢ داراي ﭼﻨﯿﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺒﻢ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﻣﻄﻠﻖ و ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺮا اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻗﻠـﺐ ﺑـﺰرگ اﮔﯿـﻮ‬

‫اﻃﺎﻋﺖ از ﻓﺮاﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﺷﺎديآور ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي او ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐـﻪ ﻣﺤـﯿﻂ ﻣـﺴﺎﺑﻘﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮدن و ﺑﺎﺧﺘﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺮﯾﺪن از ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺎ اﻧﺪازهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﺑـﺮاﯾﺶ‬

‫ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻊ دﯾﮕﺮ ﺑﭙﺮد و ﭼﻮن‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﯿﻦ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻦ را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮره راه زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎده ﭘﺮﭘﯿﭻ و ﺧﻤﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ در ﻫـﺮ‬

‫ﭘﯿﭽﺶ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت دردي و اﯾﻨﻬﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﻮاﻧﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از‬

‫آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﯾﻢ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻬﺎرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﺳﻮﺳﻪ ﻣـﯽﺷـﻮﯾﻢ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﺣﮑﻤﺖ ﺳﻮارﮐﺎر ﺷﮏ ﺑﯿﺎورﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻃﻔﺮه ﻣﯽروﯾﻢ ﺗـﺎ ﻓﺮﻣـﺎن ﺳـﻮار ﮐـﺎر را اﻃﺎﻋـﺖ‬

‫ﻧﮑﻨﯿﻢ و از ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﭘﻄﺮس رﺳﻮل وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ رﺳﺎﻟﻪاش را ﻧﻮﺷـﺖ‬

‫اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن رﺳﺎﻟﮥ او در زﻣﺎن ﻧﺮون اﻣﭙﺮاﺗﻮر دﯾﻮاﻧﻪ روم زﻧـﺪﮔﯽ‬
‫‪80‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﻮاره در ﻣﻌﺮض ﺷﮑﻨﺠﻪ و ﻣﺮگ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻄﺮس ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ اﻋﺘﻤـﺎد‬

‫ﻣﯽداد ﮐﻪ ﭘﺎداش ﻋﻈﯿﻤﯽ در آﺳﻤﺎن در اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن اﺳﺖ‪ .‬وﻟـﯽ آﻧﻬـﺎ در اﯾـﻦ ﺟﻬـﺎن‬

‫ودرآن ﺷﺮاﯾﻂ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ؟ ﺑﻪ زﻣـﺎن ﺣـﺎل ﭼـﻪ واﮐﻨـﺸﯽ ﺑﺎﯾـﺪ ﻧـﺸﺎن‬

‫ﻣﯽدادﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪاي را ﮐﻪ ﭘﯿﺶ روﯾﺸﺎن ﺑﻮد ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ؟ ﭘﻄﺮس اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‬

‫را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آﻣﻮﺧﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ارادة ﺧﺪا زﺣﻤﺖ ﮐﺸﻨﺪ ﺟـﺎنﻫـﺎي‬

‫ﺧﻮد را در ﻧﯿﮑﻮﮐﺎري ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ اﻣﯿﻦ ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ« )رﺳﺎﻟﻪ اول ﭘﻄﺮس ‪.(19:4‬‬

‫ﺳﭙﺮدن ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖ اﻣﯿﻦﻣﺎن ﯾﻌﻨﯽ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻦ ﺑـﻪ او و اداﻣـﻪ دادن ﺑـﻪ‬

‫ﻧﯿﮑﻮﮐﺎري ﯾﻌﻨﯽ اﻃﺎﻋﺖ از او‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽروﯾﺪ اﺣﺘﻤﺎﻷ آن ﺳـﺮود ﻗـﺪﯾﻤﯽ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺗﻮﮐﻞ و ﺗﻤﮑﯿﻦ« را ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪهاﯾﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﭘﻄﺮس؛ آﻧﮕـﺎه ﮐـﻪ ﻣﻮاﻧـﻊ ﺑﻠﻨـﺪ و‬

‫ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺧﻼﺻﻪاي از آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﻢ واﮐﻨﺶ اوﮔﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺑﻄﯽ ﺑـﻪ ﻣﻮاﻓﻘـﺖ او‬

‫ﺑﺎ ﻣﻮاﻧﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶروﯾﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در واﻗﻊ او اﺻﻸ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ و ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ‬

‫ﭼﯿﺰي در ﭘﯿﺶرو دارد‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺎل او را ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﺗﯿﻤﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭘﺮورش داده ﺑﻮدم‪ ،‬او را در ﺳـﺮﻣﺎ و ﮔﺮﻣـﺎ ﺣﻔﺎﻇـﺖ ﮐـﺮده‬

‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ داراي راﺑﻄﮥ ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺑﺮاي او ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﺜﺒﯿﺖ‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن ﺧﻮدم ﺑﻪ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ اﻋﺘﻤـﺎد‬

‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم اﻋﺘﻤﺎد او را ﺑﻪ ﺧـﻮدم ﺟﻠـﺐ ﮐـﻨﻢ و ﺑـﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿـﺐ ﻫـﺮ ﭼـﻪ از او‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﺑﺮاﺳﺎس اﯾﻦ ﻧﻮع ارﺗﺒﺎط ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑـﺴﯿﺎري از‬

‫اﺳﺐﻫﺎي ﻣﺎ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﻃﯽ ﺣﺎدﺛﻪاي ﮐﻪ اﺷﺎره ﮐـﺮدم‪ ،‬آن روز ﮐـﻪ‬

‫اﻧﺒﺎر ﭘﺪرم آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ اوﻟﯿﻦ اﻧﺪﯾﺸﮥ ﻣﺎ ﻧﺠﺎت اﺳﺐﻫﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﭼـﻮن ﮐـﻪ آﺗـﺶﺳـﻮزي‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﺳﺐﻫﺎ را رم دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﺸﺎن را ﻗﺒﻞ از ﻋﺒﻮر دادن از ﻣﯿﺎن ﺷﻌﻠﻪﻫﺎ ﺑـﺎ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪81‬‬

‫ﭘﺘﻮ ﺑﺴﺘﯿﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺳﺐ را ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا‬

‫و ﻫﯿﺎﻫﻮ و ﺑﻮي دود! ﯾﮏ اﺳﺐ دوﺳﺖ دارد از ﺗﻤﺎم ﺣﻮاس و اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎي ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ آدم ﭼـﺸﻢﻫـﺎﯾﺶ را ﺑـﺎ ﭘﺘـﻮﺋﯽ ﮐـﻪ ﻗﺎﻋـﺪﺗﺄ ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺸﺘﺶ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و از او ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﻢ ﺑـﺮود در ﺣـﺎﻟﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﺟﺎﺋﯽ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯽ اس ﻟﻮﺋﯿﺲ ﺑﺮاي ﯾﮏ اﺳﺐ »ﺗﻤﺎم اﯾـﻦ ﻣﺮاﺣـﻞ آﺳـﺎن‬

‫ﻣﯽﺑﻮد ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ او ﻧﯿﺰ اﻟﻬﯿﺎت دان ﻣﯽﺑﻮد و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﮏﻫﺎ را د ر ﻧـﻮر ﺧﯿﺮﯾـﺖﻃﻠﺒـﯽ‬

‫اﻧﺴﺎن از ﺧﻮد ﻣﯽراﻧﺪ‪ «.‬اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺳﺐﻫﺎي ﻣﺎ اﻟﻬﯿﺎتدان ﻧﺒﻮدﻧـﺪ ﺑﻠﮑـﻪ اﺳـﺐ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در آن ﻟﺤﻈﻪ ﮔﯿﺞﮐﻨﻨﺪه‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدﻧـﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﻋﺼﯿﺎن ﮐﺮدﻧﺪ ﻧﻪ ﺣﮑﻤﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ ﻣـﺎ‬

‫را زﯾﺮ ﺳﻮال ﺑﺮدﻧﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ زﻧﺪﮔﯽ آﻧﻬﺎ را ﻧﺠﺎت دﻫﯿﻢ‪.‬‬

‫ﭼﻘﺪر ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﯿﻮاﻧﺎت اﻫﻠﯽ ﻓﺮق دارﯾﻢ! آﻧﻬﺎ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺻـﺎﺣﺒﺎن ﺧـﻮد ﮐـﻪ ﯾـﮏ‬

‫اﻧﺴﺎن ﻣﺤﺾ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ اﻋﺘﻤﺎدي ﻓﻮقاﻟﻌﺎده دارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧـﺪاي ﻋﻈﯿﻤـﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺠﺎت و رﻫﺎﺋﯽ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﻬﺎي ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺗﺪارك دﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﻧـﺪارﯾﻢ‪ .‬در‬

‫ﺻﺤﯿﻔﻪ اﺷﻌﯿﺎ ﻧﺒﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ »ﮔﺎو ﻣﺎﻟﮏ ﺧـﻮﯾﺶ را و اﻻغ آﺧـﻮر ﺻـﺎﺣﺐ ﺧـﻮد را‬

‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ و ﻗﻮم ﻣﻦ ﻓﻬﻢ ﻧﺪارﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰي اﯾﻦ ﺑﯽاﯾﻤﺎﻧﯽ و ﺑﯽﺣـﺴﯽ را ﻣﻮﺟـﺐ ﺷـﺪه اﺳـﺖ؟ ﻋﻠـﺘﺶ ﻗـﺼﻮر و‬

‫ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻣﺎ در ﺷﻨﺎﺧﺖ آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاي اﺛﺒـﺎت ﺧـﻮدش ﺑـﻪ ﻣـﺎ اﻧﺠـﺎم داده‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﻣﺎ ﮐﯿﺴﺖ و ﺷﺒﯿﻪ ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣـﺮدان و زﻧـﺎن ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس ذات و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺧﺪا را ﺻﺨﺮهاي ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮ او ﺑﻨﺎ ﮐـﺮده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ارﻣﯿﺎي ﻧﺒﯽ در ﻟﺤﻈﺎت ﻣﻬﯿﺐ و ﮔﯿﺞﮐﻨﻨﺪه ﻫﺠﻮم ﺑﺎﺑﻠﯿـﺎن ﺑـﻪ اﺳـﺮاﺋﯿﻞ ﭼﻨـﯿﻦ‬

‫ﺳﺮاﺋﯿﺪ »از رأﻓﺖﻫﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﺪﯾﻢ زﯾﺮا ﮐﻪ رﺣﻤـﺖﻫـﺎي او ﺑـﯽزوال‬

‫اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺗﺎزه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و اﻣﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ‪ .‬و ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ ﮐـﻪ‬
‫‪82‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺼﯿﺐ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮ او اﻣﯿﺪ دارم‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑـﺮ او‬

‫ﺗﻮﮐﻞ دارﻧﺪ و ﺑﺮاي آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ او را ﻣﯽﻃﻠﺒﻨﺪ ﻧﯿﮑﻮ اﺳﺖ« )ﻣﺮاﺛﯽ ارﻣﯿﺎ ﻧﺒﯽ ‪21:3‬ـ‪.(25‬‬

‫ارﻣﯿﺎ ﻧﺒﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽﻫﺎ و دﯾﺪﮔﺎه ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ واﻗـﻊ ﺷـﺪه‬

‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ در اوراق ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﺗﺎرﯾﺦ او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮﮐﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در ﮐﻮران رﻧﺞﻫﺎ و زﺣﻤﺎت ﺑﺮاﺳﺎس اﯾﻦ ﺑـﺮآورد‬

‫ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ »ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮاﯾﻢ اﻓﺘﺎد«‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ اﺳـﺎس ﺗﮑﯿـﻪ او ﺑـﺮ اﯾـﻦ‬

‫واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ »ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آوردم و ﻣﺮا ﯾﻘﯿﻦ اﺳـﺖ ﮐـﻪ او‬

‫ﻗﺎدر اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﻣﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ آن روز ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ« )دوم ﺗﯿﻤﻮﺗﺎوس ‪ .(12:1‬ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ‬

‫ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ او ﻣﺘﻮﮐﻞ ﺑﻮد ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺧﻮدش‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﺎه و ﺳـﺘﺎرﮔﺎن‬

‫را در ﻣﺪارﺷﺎن ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ .‬او ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎي ﺧﻮد‪ ،‬درﯾﺎﻫـﺎ را‬

‫ﭘﯿﻤﺎﯾﺶ ﻧﻤﻮده و زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن را آﻓﺮﯾﺪ و ﮐﻮهﻫﺎ را ﺷـﮑﻞ داد و رودﻫـﺎ را ﻃﺮاﺣـﯽ‬

‫ﻧﻤﻮد و ﺑﺮف و ﺑﺎران را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﺎراﻧﯿـﺪه و ﻫـﺴﺘﯽ و وﺟـﻮد ﻣـﺎ را در ﻓﮑـﺮ ﺧـﻮد‬

‫ﻃﺮاﺣﯽ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﭘﻮﻟﺲ ﺟﻠﻮة ﻋﻈﯿﻢ و ﻋﺠﯿﺐ ذات و ﻣﺎﻫﯿـﺖ اﯾـﻦ ﺧـﺪاي‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﮑﻮه ﺧﺪاﺋﯿﺶ را ﺗﺮك ﮐﺮده‪ ،‬ﺷﮑﻞ ﺧﺎدم ﺑﻪ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣﺮد‪» :‬او ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را درﯾﻎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ او را در راه ﺟﻤﯿﻊ ﻣـﺎ ﺗـﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤـﻮد‪،‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ وي ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ؟« )روﻣﯿﺎن ‪.(32:8‬‬

‫اﮔﺮ ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻄﻌـﺎً ﻧﯿ‪‬ـﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ اﺛﺒـﺎت رﺳـﺎﻧﯿﺪه‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ را ﺑﺎ ﭘﺘﻮي ﻓﻬﻢ ﻣﺤﺪود ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺄ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪﺗﺮ اﺳـﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﮏ ﺑﯿﺎورﯾﻢ و ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ اوﺳﺖ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﻣﺎ‪.‬‬

‫ﺗﻮﮐﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ در ﮐﻮران رﻧﺞﻫﺎ و ﺑﺤﺮانﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﮐﻞ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﯿﻢ‪ ،‬از‬

‫ﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ‪ .‬ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﺰاﻣـﺄ اﺣـﺴﺎس اﻋﺘﻤـﺎد ﻧﯿـﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ اراده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا دﺳـﺖ زدن ﺑـﻪ اﻗـﺪاﻣﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪83‬‬

‫ﻣﯽﭘﻨﺪارﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آن را درﺳﺖ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ‪.‬‬

‫در آن ﻣﺎهﻫﺎي اوﻟﯿﻪاي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻋﺪهﻫﺎي ﺧـﺪا از ﻧﻈـﺮ ﻣـﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ اﻻ ﺣﻘﯿﻘﺖ‪ .‬ﻣﻦ در ﻓﮑﺮ ﺧﻮد ﺧﺪا را دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻠﺞ ﺷﺪن ﻃﺮﺣﯽ ﺑﺮاي ﺧﯿﺮﯾﺖ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮس در ﻣﯿﺎن دﯾﻮارﻫﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻏـﺮق اﻧـﺪوه ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﻋﻢ از اﺣﺴﺎﺳﺎت دروﻧﯽ و ﻋﻮاﻣﻞ ﺧﺎرﺟﯽ ﻋﮑﺲ اﯾـﻦ را‬

‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد و ﺗﻮﮐﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬

‫ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﻮال را در آن ﻋﺼﺮ دلﭘﺬﯾﺮ از اﺳﺘﯿﻮ و دﯾﺎﻧﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬آن روز ﻣﺎ ﺑـﺎ‬

‫ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺨﺎري دﯾﻮار ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪري ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮدﯾﻢ و در ﻣـﻮارد روﺣـﺎﻧﯽ ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬اﺳﺘﯿﻮ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ آﻧﭽﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ در آن ﻫﻔﺘﻪ‬

‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﮐﺘﺎﺑﺶ را ﮔﺸﻮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧـﺪن ﻓـﺼﻞ ﺑﯿـﺴﺘﻢ اﻧﺠﯿـﻞ ﯾﻮﺣﻨـﺎ‬

‫ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﺨﺸﯽ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از ﻣﺮگ و دﻓﻦ ﻋﯿﺴﯽ از‬

‫ﺗﺮس ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﺧﻮد را در ﭘﺸﺖ درﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﻋﯿـﺴﯽ‬

‫در وﺳﻂ اﻃﺎق ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻬﺖ زدهاش اﻃﻤﯿﻨﺎن داد ﮐﻪ او از ﻣﺮدﮔـﺎن‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ در آن ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻮد‪ ،‬و وﻗﺘﯽ ﮐـﻪ ﻧـﺰد ﺷـﺎﮔﺮدان‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺟﺮﯾﺎن واﻗﻌﻪ را از ﺷﺎﮔﺮدان ﺷﻨﯿﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﺮد و ﮔﻔﺖ »ﺗﺎ ﺟﺎي زﺧﻢﻫﺎ را‬

‫در دﺳﺘﺎن و ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ «.‬ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌـﺪ در ﻫﻤـﺎن ﺧﺎﻧـﻪ در ﺑـﺴﺘﻪ‪،‬‬

‫دوﺑﺎره ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮﻣﺎ ﻫﻢ در ﺟﻤﻊ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ او را‬

‫ﺻﺪا زد و ﮔﻔﺖ »ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﺑﯿﺎ دﺳﺖﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬و ﭘﻬﻠﻮي ﻣﺮا ﻟﻤﺲ ﮐﻦ‪ ،‬اﯾﻤـﺎن داﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺎش‪ ،‬و ﺷﮏ ﻣﯿﺎور‪ «.‬ﺗﻮﻣﺎي ﺑﻬﺖ زده ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ زﻧـﺪه روﺑـﺮو ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﺗﻨﻬـﺎ‬

‫واﮐﻨﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زاﻧﻮ در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ »اي ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬واي‬
‫‪84‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺧﺪاي ﻣﻦ!«‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣـﺪ و ﭘﻬﻠـﻮي ﻣـﻦ ﻧﺸـﺴﺖ و آﻫـﺴﺘﻪ و آرام آﯾـﻪ ‪ 29‬را ﺧﻮاﻧـﺪ‪:‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از دﯾﺪﻧﻢ اﯾﻤﺎن آوردي‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﺤﺎل آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه اﯾﻤﺎن‬

‫آوردﻧﺪ‪«.‬‬

‫اﯾﻦ آﯾﻪ ﻣﺮا ﺗﮑﺎن داد ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﯿﺴﯽ از ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﺪون ﻫـﯿﭻ دﻟﯿـﻞ ﻗﺎﺑـﻞ‬

‫ﻟﻤﺴﯽ او را ﺑﭙﺬﯾﺮم‪ .‬ﻗﻄﻌﺎ او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ در آن ﻟﺤﻈﻪ در اﻃﺎق ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻇﺎﻫﺮ‬

‫ﻣﯽﺷﺪ اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ او ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ او از ﻣﻦ ﻣـﯽﺧﻮاﺳـﺖ ﮐـﻪ او را از‬

‫ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ‪ .‬آﯾﺎ ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮزﺑﺎن ﻣﯽآورﯾـﺪ‪ ،‬ﻣﻌـﺮف‬

‫ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ دوﺳـﺖ ﻧـﺪارد وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ ﻓﺮوﺷـﮕﺎه ﻧﺰدﯾـﮏ ﻣﻨـﺰل‬

‫ﻣﯽروﯾﻢ و ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل ﮐﻢ ﻣﯽآورﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» ،‬ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺧﻮش ﻗﻮل ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬دﻓﻌـﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎورﯾﺪ«‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﭼﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ!آﯾـﺎ ﺟـﺰء اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ او اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﮐﻤﯽ دل و ﺟﺮات ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‬

‫وﻟﯽ از آن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﮐﻪ دﭼﺎر ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﺷﺪهام ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ از ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس از ذات ﺗﻮﮐﻞ ﭘﺬﯾﺮ ﺧﺪاي ﺣﻘﯿﻘﯽ آﻣﻮﺧﺘﻪ ام‪ ،‬ﻗﺎﻧﻊ ﮐﺮدهام‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﯽ آوﯾﺨﺘﻪ ام‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ در آﺳﻤﺎن ﭘﺎداش ﺧﻮد را‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻪ او را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺪهام و اﯾﻤـﺎن‬

‫آورده ام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه ام‪ ،‬ﻟﻤﺲ ﻧﮑﺮده ام‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻤﺎن دارم‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻼﻣﺶ‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺪه ﺷﻮد‪ ،‬اﯾﻤـﺎن ﻣـﻦ و ﺷـﻤﺎ ﺑـﺮ‬

‫اﯾﻤﺎن ﺷﺎﮔﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ را دﯾﺪﻧﺪ و او را ﻟﻤﺲ ﮐﺮدﻧﺪ ارﺟﺤﯿﺖ دارد‪.‬‬

‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا‬

‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا رﻧﺞ را ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺠﺎز ﻣﯽدارد‪ ،‬ﭘﺎرهاي اوﻗﺎت ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻧﺞﻫﺎﯾﻤـﺎن‬

‫را ﻋﺬري ﺑﺮاي ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻤﺎن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آورﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣـﺎ را‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪85‬‬

‫دﭼﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺘﻌﻬﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ روزي ﺑـﻪ ﻣـﺎ اﺟـﺎزه دﻫـﺪ ﺗـﺎ‬

‫آﻧﻄﻮري ﮐﻪ دوﺳﺖ دارﯾﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﮏ ﻧﺒﺮد ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ و دروﻧﯽ ﻣﻦ اﺳـﺖ و‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ در ﯾـﮏ روز زﯾﺒـﺎﯾﯽ ﺑﻬـﺎري در ﺗـﺮاس ﺧﺎﻧـﻪام روي ﻧﯿﻤﮑـﺖ ﻧﺸـﺴﺘﻪام‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﺪود ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪاي ﮐﻮﭼﮏ اﺳـﺖ از ﺗﺨـﯿﻼت ﻣـﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ‪ ،‬و ﺷـﺎﯾﺪ ﺗﻠﺨـﯽ زود ﮔـﺬر و‬

‫دﻟﺴﻮزي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻮﺟﯿﻪ آن ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎده اﺳﺖ و ﺳﭙﺲ ﻣﯽاﻧﺪﯾـﺸﻢ‬

‫آﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪهام ﮐـﻪ ﻣﻮﺟـﻮدي ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ﺳـﺎﯾﺮ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻔﻠـﻮج‬

‫ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻢ؟ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ آﯾﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ اﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼـﺮخ دار ﻧﯿـﺴﺘﻢ ﺗـﺎ از‬

‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ و ﭼﻮنﻫﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﯿﺎﺳﺎﯾﻢ؟‬

‫ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺴﯽ دارﯾﻢ اﮔﺮ ﺑﻨـﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺷـﮑﺎﯾﺖﻫـﺎي ﺧـﻮد را در ﻧـﻮر‬

‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﯿﺎزﻣﺎﺋﯿﻢ‪ ،‬ﯾﮑﺎﯾﮏ از ﺑﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺣـﺪاﻗﻞ ﺳـﻪ دﻟﯿـﻞ ﺧـﻮب در‬

‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﯾﺎﻓﺘﻪام ﮐﻪ ﭼﺮا رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪن ﻋﺬري ﺑﺮاي ﮔﻨﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫اول‪ :‬ﺧﺪا وﻋﺪه داده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣـﺴﯿﺤﯽ دﯾﮕـﺮ اﺷـﺘﯿﺎق و‬

‫ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم آﻧﭽﻪ ﮐﻪ درﺳﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ را‪ ،‬اﻋﻄﺎ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ـ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷـﺮاﯾﻂ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪام ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻢ دردﻫﺎي ﻣﻦ ﻣﻔﺮي ﺑﺮاي ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ ﮐـﻪ از‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﺎﺻﻢ اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از دﯾﮕﺮان ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼـﻮن‬

‫در رﺳﺎﻟﻪ اول ﻗﺮﻧﯿﻨﺎن ‪ 13 :10‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﺟﺰ آﻧﮑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻓﺮو ﻧﮕﺮﻓﺖ‪«.‬‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﺎب ﺗﺤﻤﻞ دارم ﻣـﺮا در‬

‫ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺤﺒﻮس ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ از رﺳـﺎﻟﻪ اول ﻗﺮﻧﺘﯿـﺎن ‪ 13 :10‬آﻣـﻮﺧﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا »اﻣﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﮔﺬارد ]ﻣﻦ[ ﻓﻮق ﻃﺎﻗﺖ ]ﺧﻮد[ آزﻣﻮده ]ﺷﻮم[‪«.‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎ و ﺗﻠﺨﯽ ﻣﺮا ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺧﻮد را ﻣﺠﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ‬

‫ﮐﻪ راﻫﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽﻫﺎ و ﻣﺮارتﻫﺎ »ﻧﻪ« ﺑﮕـﻮﯾﻢ و از ﭼﻨﮕـﺎل ﮔﻨـﺎه آزاد‬
‫‪86‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺷﺪم‪ .‬اﻣﺎ دوﺑﺎره رﺳﺎﻟﻪ ﻗﺮﻧﯿﺘﺎن ‪ 13:10‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺧﺪا »ﺑـﺎ ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻣﻔـﺮي ﻧﯿـﺰ‬

‫ﻣﯽﺳﺎزد ﺗﺎ ﯾﺎراي ﺗﺤﻤﻞ آن را داﺷﺘﻪ ]ﺑﺎﺷﻢ[‪«.‬‬

‫اﯾﻨﮏ ﻫﻢ ﻣﻦ و ﻫﻢ ﺧﺪا‪ ،‬در ﻣﻮﺿﻊ درﺳﺖ ﻗﺮار دارﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ در ﻣﻮاﺟـﻪ ﺷـﺪن ﺑـﺎ‬

‫اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺪا را دروﻏﮕﻮ ﺑﻨﺎﻣﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ در ﻣﯿﺎن‬

‫رﻧﺠﻬﺎﯾﻢ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﺷﻮم‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرم‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺧﺪا اﯾﻦ ﻓﯿﺾ را ﺑﻪ ﻣﻦ داده اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‬

‫وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ راه ﺑﺮوﯾﺪ اﯾﻦ ﻓﯿﺾ را ﻧﺪاده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﻓﯿﺾ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫داده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺮ ﺷﺪن ﮔﻮش ﺧﻮد را ﺗﺤﻤـﻞ ﮐﻨﯿـﺪ‪،‬‬

‫ورﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﺧﻮد را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ و ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاده اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺮ‬

‫ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻓﯿﻀﯽ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪه اﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎر‬

‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻣﺎﻧﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫اﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﺳـﻮاﻟﻢ را ﯾﺎﻓﺘـﻪام‪ ،‬و ﭘﺎﺳـﺦ‬

‫ﺳﻮال ﻣﻦ در ﺣﻮل ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ـ دﻟﯿﻞ دوﻣﯽ ﮐـﻪ ﭼـﺮا ﻧﻤـﯽﺗـﻮاﻧﻢ ﻋـﺬري‬

‫ﺑﺮاي ﮔﻨﺎه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ :‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﺑـﺮاي ﭘﯿـﺮوي از ﻣـﺴﯿﺢ ﺑﺮﮔﺰﯾـﺪه‬

‫ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬او روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ارﺑﺎب ﻣﺎﺳﺖ و ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ از او ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺳﺨﺘﯽﻫﺎي‬

‫واﻗﻌﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻗﺮارداد ﻣﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎي ﺧﻮﺷﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ‬

‫وﺿﻮح از اﺑﺘﺪا و از ﮐﻼم او ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ »ﻫـﺮ ﮐـﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ از ﻋﻘـﺐ ﻣـﻦ آﯾـﺪ‪،‬‬

‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﺪ و ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻣﺮا ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ «.‬او ﻣﺎ را دﻋـﻮت‬

‫ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ »ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ را ﺑﻪ ﺷﺨﻢ زدن دراز ﮐﺮده‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﻈـﺮ ﮐﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ 24 :8‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪.(62:9‬‬

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ آن اﺳﺘﻔﺎده از زﺣﻤﺎت و رﻧﺞﻫﺎ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﺪف واﻗﻌﯽ رﻧﺞﻫـﺎ ﺑـﺮ‬

‫ﮔﺮداﻧﯿﺪن ﻣﺎ از ﮔﻨﺎه و ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﺳﺘﺎوﯾﺰي ﺑـﺮاي‬

‫ارﺗﮑﺎب ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪»:‬ﻟﻬـﺬا ﭼـﻮن ﻣـﺴﯿﺢ ﺑـﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪87‬‬

‫ﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﯿ‪‬ﺖ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﻮﯾﺪ زﯾﺮا آﻧﮑﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬از ﮔﻨﺎه ﺑﺎز داﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﻌﺪ از آن ﻣـﺎ ﺑﻘـﯽ‬

‫ﻋﻤﺮ را در ﺟﺴﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺷﻬﻮات اﻧﺴﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮاﻓﻖ اراده ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺑـﺮد«‬

‫)رﺳﺎﻟﻪ اول ﭘﻄـﺮس ‪ 1:4‬و‪ (2‬ﻣـﻦ در ﻃـﻮل اﻗـﺎﻣﺘﻢ در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن اﻓـﺮاد زﯾـﺎدي را‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ﮐﻪ در اﯾﺎم ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮدﺷﺎن وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺗﻠﺦ‬

‫رﻧﺞ و درد آﻧﻬﺎ را از ﭼﺮت روﺣﺎﻧﯽ ﺑﯿﺪار ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻪ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎده از ﻋـﺎﻣﻠﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣـﺎ را از ﺧـﻮاب ﻏﻔﻠـﺖ ﺑـﺮ اﻧﮕﯿﺰاﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻋـﺬري ﺑـﺮاي ﭼـﺮت‬

‫روﺣﺎﻧﯽ؟! وﻟﯽ دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻦ از ﭼﻨﯿﻦ ﻋﺬري ﺑﺮاي ﺗﻤﺮد از ﺧﺪا ﻫﻤﮥ آﻧﭽﻪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ‬

‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻋﻼوه ﺑﺮآن ﻫﯿﺠـﺎن و اﻧﮕﯿـﺰهاي ﺳـﺎزﻧﺪه‬

‫ﺑﺮاي اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎﺋﯽ ﭼﻮن ﺷﺎدي و اﻣﯿﺪ‪ ..‬ﺟﺰ ﯾﮏ وﺟﺪان آﺳﻮده‪ ،‬ﭼﻪ‬

‫ﭼﯿﺰي ﯾﮏ ﺷﺎدي ﻗﻠﺒﯽ را ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﯽدﻫﺪ؟ داﻧـﺴﺘﻦ اﯾﻨﮑـﻪ رﻧـﺞﻫـﺎ و ﻣـﺸﮑﻼت را‬

‫ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ اﺳﺖ؟ و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ آن ﻣﺸﮑﻼت‪ ،‬ﮐﻮﺗﺎﻫﯽﻫـﺎي ﺷـﻤﺎ اﺳـﺖ ﺑـﺎ اﻃﺎﻋـﺖ از ﺧـﺪا‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﻗﺪم را در ﭘﻨﺎه ﻋﺼﺎي ﺗﺄدﯾﺐ ﺑﺮ داﺷﺘﻪ اﯾﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻓـﻮق ﺗﻤـﺎم‬

‫اﯾﻦ ﻣﻮارد ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ »ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺤﻤـﻞ ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﺷـﻮد‪ ،‬زﯾـﺮا ﮐـﻪ‬

‫ﭼﻮن آزﻣﻮده ﺷﺪ‪ ،‬آن ﺗﺎج ﺣﯿﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺎن ﺧﻮد وﻋﺪه ﻓﺮﻣﻮده اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ« )رﺳﺎﻟﻪ ﯾﻌﻘﻮب ‪.(12:1‬‬

‫ﻣﻮرد آﺧﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﯾﮑـﯽ از‬

‫ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮاﻣﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﮐﻮران ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ و دردﻫـﺎي ﺧـﻮد ﺑﺎﯾـﺪ اﻧﺠـﺎم‬

‫دﻫﯿﻢ‪ .‬ﻧﯿﺎزﻫﺎي ﻣﺎ‪ ،‬دردﻫﺎي ﻣﺎ و ﻏﻢﻫﺎي ﻣﺎ در درون ﻣـﺎ ﻓﺮﯾـﺎد ﺑـﺮ ﻣـﯽآورﻧـﺪ‪ ،‬در‬

‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽدﻫﺪ ﺟـﺰ آزار ﺑﯿـﺸﺘﺮ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻏﺎﻟﺒـﺎ ﺷـﻔﺎ‬

‫ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد را از ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎ و ﺧﻮاﺳـﺘﻪﻫـﺎي‬

‫دﯾﮕﺮان ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺎلﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﻢ ﺷﺮﯾﻞ ﺑﻪ آراﯾﺸﮕﺎه رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاي ازدواج آﻣﺎده ﺷـﻮد‬
‫‪88‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺘﻢ ﺑﺠﺰ ﯾﮏ روز ﺧﻮب‪ .‬ﭘﺸﺘﻢ درد ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬و زﯾﺮ ﭘـﻮش ﺗـﻨﮕﻢ ﺑـﺪﻧﻢ را‬

‫ﻣﯽﻓﺸﺮد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻋﺬاب ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم در آن روز زﯾﺒﺎ دﭼـﺎر ﭼﻨـﯿﻦ‬

‫ﺣﺴﯽ ﺑﺸﻮم‪ .‬ﺑﻪ ﯾﺎد ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ آن روز ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎء ﻓﺎﻣﯿﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪،‬‬

‫ﺣﺘﯽ ﮔﺮﭼﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬در ﺣﻮل و ﺣـﻮش ﺧـﻮد ﭼﻬـﺮهﻫـﺎي‬

‫ﺧﻨﺪان را ﻣﯽدﯾﺪم‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺻﻮرتﻫﺎ ﺧﻨﺪان ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ‬

‫ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن ﺷﺮﯾﻞ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ و اﯾـﻦ‬

‫روز ﺑﺮاي او روز ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ اﺳﺖ! ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪاي ﺑﺮ ﭼﻬﺮهام‬

‫ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ‪ ،‬و ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﻮدم از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻼم ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﻣﻦ ﭘﻮپ ﺑﺎﻧﺪ )‪ ،(Pop Bond‬ﭘﺪر ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺮﯾﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮد ﻣﻮﺟﻮد‬

‫در آﻧﺠﺎ‪ ،‬دﺧﺘﺮوار در ﺣﺮﮐﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﯿﺎن ﺟﻌﺒﻪﻫﺎي ﻫﺪاﯾﺎ ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ و از‬

‫ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪاي ﻋﮑﺴﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ دورﺑﯿـﻨﺶ را ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣـﻦ ﻧـﺸﺎﻧﻪ رﻓـﺖ‪،‬‬

‫اﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ آن را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض ﮐﺮده و ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬ﻧﻪ ﺧـﻮاﻫﺶ ﻣـﯽﮐـﻨﻢ‪ ،‬از ﻣـﻦ‬

‫ﻋﮑﺲ ﻧﮕﯿﺮ‪«.‬‬

‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻧﻪ؟« و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد »اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺷـﺪهاي‪ «.‬ﺷـﺮم‬

‫زده ﮔﻔﺘﻢ » اﯾﻨﻄﻮرﻫﺎم ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﻦ زﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪«.‬‬

‫او ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ دورﺑـﯿﻦ ﻣـﻦ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﺷـﻤﺎ را ﺣﺘـﯽ در‬

‫روزﻫﺎي ﺗﻠﺦ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﻧﺸﺎن دﻫﺪ« و ﺳﭙﺲ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ آورد و ﮐﻨـﺎر ﻣـﻦ ﻧﺸـﺴﺖ‪:‬‬

‫»ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻟﻨﺰ ﺗﺎزهاي را ﮐﻪ ﺧﺮﯾـﺪهام ﻧـﺸﺎﻧﺖ ﺑـﺪﻫﻢ« و ﺑـﺎ ﮔﻔـﺘﻦ آن ﺟﻤﻠـﻪ ﺟﻌﺒـﻪ‬

‫ﭼﺮﻣﯽاش را ﮔﺸﻮد و ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﺑﺎ آن ﻟﻨﺰ وو رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﻨﺰ دوﯾﺴﺖ ﻣﯿﻠﯽﻣﺘﺮي ﺑﯿﺎﻧﺪازد‪ ،‬ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﺤﺸﺮي اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾـﺪ ﺣـﺮﻓﺶ را ﺗـﺼﺪﯾﻖ ﻣـﯽﮐـﺮدم‪ ،‬وﻟـﯽ زﯾـﺎد ﻣـﺸﺘﺎق ﺷـﻨﯿﺪن اوﺻـﺎف‬

‫دورﺑﯿﻨﺶ ﻧﺒﻮدم‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﻌﺘﺒـﺮ و ﺳـﻔﯿﺪ ﻣـﻮي ﺑـﺎ ﭼـﺸﻤﺎن آﺑـﯽ‬

‫درﺧﺸﺎن ﮔﻮش ﺳﭙﺮدم‪ .‬او در ﻣـﻮرد ﺗﺎرﯾـﮏ ﺧﺎﻧـﻪاش ﺑـﺎ ﻫﯿﺠـﺎن ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺻـﺤﺒﺖ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪89‬‬

‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺮدن ﺟﻮاﯾﺰي ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺗﺼﺎوﯾﺮ او ﺑـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﭘﺮداﺧـﺖ‪،‬‬

‫ﻏﺮوري ﺧﺎص در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣـﻮج ﻣـﯽزد‪ .‬ﻣـﻦ در ﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﻫﻨـﻮز ﻫـﻢ ﻋﻼﻗـﻪاي ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺨﻨﺎن او ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﺳﺮ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐـﺮدم ﺗـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﻪ ﺗﻌﺮﯾـﻒ‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺰراﻋﻪ اﺳﺐ ﺳﺎﮔﺎﻣﻮر )‪ (Sagamor‬ﺑﺮاي ﻋﮑﺲ ﺑـﺮداري از ﻧﺤـﻮه‬

‫ﭘﺮورش اﺳﺐ‪ ،‬ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺰد ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺰرﻋـﻪ رﻓﺘـﻪ‬

‫اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﮑﺲﻫﺎ را ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او ﻧـﺸﺎن دﻫـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﺧـﻮدم ﻓﮑـﺮ‬

‫ﮐﺮدم‪ ،‬ﭘﻮپ واﻗﻌﺎً ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﻢ دارد و او را ﺗﺤﺴﯿﻦ ﮐـﺮدم‪ .‬داﺳـﺘﺎن او اداﻣـﻪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪:‬‬

‫»ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺰرﻋﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎرم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﺮوم و از اﺳﺐﻫﺎي ﻧﺮ او ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮم‪ «.‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮﻗﯽ زد و ﮔﻔﺘﻢ »ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﺪ‬

‫از آن اﺳﺐﻫﺎي اﺻﯿﻞ ﮐـﻪ ﯾـﮏ ﻟﺤﻈـﻪ آرام و ﻗـﺮار ﻧﺪارﻧـﺪ ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﺎﻻ ﻋﮑـﺲ‬

‫ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ؟«‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ »ﺧﻮب‪ ،‬ﮐـﺎر ﺳـﺎدهاي ﻧﺒـﻮد‪،‬‬

‫وﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﻧﺠﺎﻣﺶ دﻫﯿﻢ‪«.‬‬

‫در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺣﺮفﻫﺎي او ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ و واﻗﻌـﺎً ﺑـﻪ‬

‫ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﮔﻮش ﺳﭙﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻮپ ﮔﻔﺘﻢ »ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ﭘﻮپ‪ ،‬ﺑﻪ زودي ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺰرﻋﻪ ﭘﺮورش اﺳﺐ ﻣﺎ ﺑﯿﺎ‪ ،‬دورﺑﯿﻦﻫﺎﯾﺖ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎور‪ ،‬و ﻣـﺎ روزي را در‬

‫آﻧﺠﺎ ﺳﭙﺮي ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬

‫در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آراﯾﺶ ﻋﺮوس ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣـﺮد‬

‫ﻣﺤﺘﺮم و ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ او ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻬﻢ ﺗﺮاز آن ﺗﻤﺎم دردﻫﺎ و ﻧـﺎراﺣﺘﯽ و‬

‫ﻋﺬاب وﺟﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪاي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮدم درﻣـﺎﻧﯽ ﻗﻄﻌـﯽ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز اﻋﺠﺎب اﻧﮕﯿﺰي ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣـﯽﮔﻮﯾـﺪ در دردﻫـﺎ و ﻣـﺼﯿﺒﺖﻫﺎﯾﻤـﺎن ﺑـﺎ ﻣﻘـﺪم ﻗـﺮار دادن‬

‫‪90‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫دﯾﮕﺮان‪ ،‬او را اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻣﯽداﻧﺪ ﻣﺎ از اﯾﻦ ﮐـﺎر ﭘـﺸﯿﻤﺎن‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪.‬‬

‫»ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده ﺷﻮد‪ .‬زﯾﺮا ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻧﯿﮑـﻮي اﻓـﺸﺮده و ﺟﻨﺒﺎﻧﯿـﺪه و ﻟﺒﺮﯾـﺰ‬

‫ﺷﺪه را در داﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺬارد‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﭘﯿﻤﺎﻧﻪاي ﮐﻪ ﻣﯽﭘﯿﻤﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي‬

‫ﺷﻤﺎ ﭘﯿﻤﻮده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(38 :6‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪91‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‬

‫ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﮑﻦ‪....‬‬

‫اﺻﻼح ﮐﻦ‪....‬‬
‫در ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن داغ ﺳﺎل ‪ ،1967‬وﻗﺘﯽ ﭘﺎﻫـﺎي ﺑﺮﻫﻨـﻪام از اﻟـﻮار ﻟﻐﺰﯾـﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﻪ آﺑﻬﺎي ﺗﯿﺮه ﺧﻠﯿﺞ ﭼﺴﺎﭘﯿﮏ )‪ (chesapeakeBay‬ﻣـﺮا آﻧﻄـﻮر‬

‫در ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮد ﮐﻪ در ﺷﺮف ﻏﺮق ﺷﺪن ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻤﻖ آب را ﻣـﯽﺳـﻨﺠﯿﺪم و‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬وﻟﯽ آﺑﻬﺎي آرام و ﻣﻌﺼﻮم ﻣﺮا ﭼﻨـﺎن ﺑـﻪ دام اﻧـﺪاﺧﺖ ﮐـﻪ ﺑـﺎ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت از ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻘﻼ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ داﻣﮕﺎه ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮي ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﻣـﺼﯿﺒﺖﻫـﺎ‬

‫روﺑﺮو ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﯾـﻦ دام‪ ،‬آب ﻧﯿـﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ ﯾـﮏ دﯾـﺪﮔﺎه اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ از وﺳﻮﺳـﻪاي‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﺴﺎن دﯾﮕـﺮي ﻣﻘﺎﯾـﺴﻪ ﮐﻨـﯿﻢ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬

‫ﻣﯽرﺳﺪ از ﻣﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ و آﺳﻮده ﺗﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻏﻮﻃﻪاي ﭼﻨﺪ در اﯾﻦ ورﻃﻪ ﭘﺮ ﺧﻄﺮ ﻓﮑﺮي‪ ،‬ﺧﻮد را در دام ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻠﺐ ﺷﺎدي ﻣﺎ و ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻦ در ﺳﺎﻟﻬﺎي اوﻟﯿﻪ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ دام اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻗـﺪرت ﻣﺤـﺪود ﮐﻨﻨـﺪه ﭼﻨـﯿﻦ‬
‫‪92‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎﺻﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺧﺮﯾـﺪ ﻟﺒـﺎس ﺑـﺎ دوﺳـﺖ‬

‫ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺮﯾﻞ ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﯽرﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺷﺮﯾﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ او ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒـﺎسﻫـﺎﯾﻢ را‬

‫ﻣﺜﻞ ﮐﯿﺴﻪاي ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ در آن ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ام‪ .‬از ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﺪﻟﻬﺎي ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﻪ او ﻣﯽﺑﺮازﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻢ از ﺣـﺴﺎدت ﺳـﺮخ ﻣـﯽﺷـﺪ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﮐـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﻪ او‬

‫ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫او در ﺣــﺎﻟﯽ ﮐــﻪ ﻧﻔــﺲ ﻧﻔــﺲ ﻣــﯽزد و ﻟﺒﺎﺳــﻬﺎ را ﺑﺮرﺳــﯽ ﻣــﯽﮐــﺮد و ﻟﺒﺎﺳــﯽ‬

‫ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪ و در آﺋﯿﻨﻪ ﺧﻮد را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪»:‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﺟﺎﻧﯽ؟« ﻣـﻦ‬

‫ﺟﻮاب ﻣﯽدادم »ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﺷﺮﯾﻞ« و ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﺪم ﻫﯿﺠﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﺻـﺪاﯾﻢ‬

‫ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺴﺎدﺗﻢ را از او ﭘﻨﻬﺎم ﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻟﯽ از درون از ﺷـﺪت ﺣـﺴﺎدت ﻣـﯽﺳـﻮﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﻪ او وﯾﻠﭽﺮ ﻣﺮا ﻣﻘﺎﺑﻞ آﺋﯿﻨﻪ ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺗـﺎزهاش را در آن ﻣـﺸﺎﻫﺪه‬

‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﯾﮏ‬

‫ﻣﺎ ﻧﮑﻦ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺪل ﺗﺎزه ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺧﺮاﻣﺎن راه ﻣﯽرود‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑـﻪ ﯾـﮏ ﻣـﺎﻧﮑﻦ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ روي ﭘﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ!‬

‫اﯾﻦ واﻗﻌﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ در ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﺮدم و اﺷـﺘﯿﺎق‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺧﻮراك روﺣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺮا وا ﻣﯽداﺷﺖ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﺄﻣـﻞ ﺑﯿـﺸﺘﺮي داﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬آن ﺧﻮراك روﺣﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻃﻌـﻢ و ﻣـﺰّهاي ﻧﺪاﺷـﺖ‪ ،‬ﺑﻌـﺪﻫﺎ ﮐـﻪ در‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ رﺷﺪ ﮐﺮدم ﺑﺮاﯾﻢ داراي ﻃﻌﻢ و ﻣﺰه ﺧﺎﺻﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻏﺬاي روﺣـﺎﻧﯽ ﻣـﺮا‬

‫اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮑﻢ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﻄﺮس داراي ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣـﺸﮑﻞ ﻣـﻦ‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن او ﻇـﺎﻫﺮا در زﻧـﺪﮔﯽ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ او از ﻣﺰاﯾـﺎي‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ از ﭘﯿﺶ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ او ﺗﻔﻬﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه‬

‫ﺷﻬﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﮐﻠﻤﻪاي در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎدت ﻗﻠﺐ ﭘﻄﺮس را ﻓﺸﺮد‪ :‬اﯾﻦ ﯾﻮﺣﻨـﺎي ﭼـﺎﭘﻠﻮس ﮐـﻪ در ﺷـﺎم آﺧـﺮ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪93‬‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ دارد ﮐﻪ ﻋﻤـﺮ ﻃـﻮﻻﻧﯽ و ﺑـﺎ ﻋـﺰت‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﻮم؟ اﯾﻦ ﺳﻮال ﭘﻄﺮس را آزار ﻣﯽداد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ رﻓﺖ‬

‫و از ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اي ﺧﺪاوﻧﺪ او )ﯾﻮﺣﻨﺎ( ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد؟«‬

‫ﭘﺎﺳﺨﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس دار‪ ،‬ﻣﺮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻗﻄﻌﺎ اﻧﺘﻈﺎرم ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﮐـﻪ‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﻋﯿﺴﯽ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ »ﭘﻄﺮس ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤـﻪ‬

‫ﭼﯿﺰ روﺑﺮاه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ «.‬وﻟﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﻄـﺮس داد‪ ،‬ﻣـﻮرد اﻧﺘﻈـﺎر ﻣـﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‪» :‬ﺑﺒﯿﻦ‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ اراده ﻣﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﻦ زﻧـﺪه ﺑﻤﺎﻧـﺪ‪ ،‬اﯾـﻦ‬

‫ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ دارد؟ ﻧﻘﺸﻪاي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﯾﻮﺣﻨﺎ دارم‪ ،‬رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪارد‪ .‬ﮐـﺎر ﺗـﻮ‬

‫اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ دل ﺧﻮد را ﺻﺎف ﮐﻨﯽ و درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻠـﻪ و ﺷـﮑﺎﯾﺖ ﻧﮑـﻦ و‬

‫ﻣﺮا ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﮐﻦ‪«.‬‬

‫در ﻧﮕﺎه اول ﭘﺎﺳﺦ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺸﻦ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬وﻟﯽ وﻗﺘـﯽ ﻣـﻦ در ﻣـﻮردش‬

‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ دادم ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس داده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﺑﺮ ﺧﻮد ﺗﺮﺣﻢ آوردن ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ را ﺑـﺰرگ و‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻗﻄﻌﺎً ﮐﻤﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿـﺪ ﮐـﻪ ﻫﺮﮔـﺎه‬

‫ﭘﻄﺮس ﭼﻮن ﺟﻐﺪ ﺷﻮﻣﯽ ﺑﺮ وﯾﺮاﻧﻪﻫﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد و ﻧﻮﯾﺪي ﺑﺮاي ﻣﺮدم ﺟﺰ اﺷﮏ‬

‫و آه ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻣﻮﻋﻈﻪاش ﺑﯽ اﺛﺮ ﻣﯽﺷﺪ؟ و ﺷﺎﯾﺪ در ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻋﻈﻪﻫـﺎي‬

‫ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪهاش ﻣﺮدم ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ او را ﻣﯽﮐﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دوم اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻄﺮس ﺑﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﯾﻮﺣﻨـﺎ‪ ،‬و اﻧﺘﻈـﺎر او از‬

‫ﺧﺪا ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ او ﻧﯿﺰ ﭼﻮن ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻧﯿﮑﻮي ﺧـﺪا ﺑـﺮاي ﺧـﻮدش ﺷـﮏ‬

‫آورد‪ .‬و اﯾﻦ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ »ﺑـﺪون اﯾﻤـﺎن ﺗﺤـﺼﯿﻞ رﺿـﺎﻣﻨﺪي او )ﺧـﺪا( ﻣﺤـﺎل‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﻘﺮب ﺑﻪ ﺧﺪا ﺟﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آورد ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ او ﻫﺴﺖ و‬

‫ﺟﻮﯾﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را اﺟﺰا ﻣﯽدﻫﺪ« )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪.(6:11‬‬

‫ﺷﮏ آوردن ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﻧﯿﮑﻮي ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاي ﭘﻄﺮس ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺑﮕﻮﯾـﺪ‬
‫‪94‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫»‪:‬ﯾﻘﯿﻦ دارم ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ آن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﯽرﺳـﺪ ﻟﺤـﻦ ﺧـﺪا در اﯾـﻦ ﻣـﻮرد ﺧـﺸﻦ و‬

‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ اﺳﺖ و ﺻﻠﯿﺐ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮي ﺑﺮاي ﺣﻤﻞ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ‬

‫واﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ﺑﺮاي ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪاي دارد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﮔﺮدﻧﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﺤـﺰون‬

‫ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻮدن ﻫﻤﺴﺎﯾﻪام ﺣﺴﺎدت ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﯾﻘﯿﻨﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪام دل‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻣﺤﺰون اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻄﺮس اﺣﺘﻤﺎﻻ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮر ﻧﻤـﯽﮐـﺮد ﮐـﻪ ﯾﻮﺣﻨـﺎ در ﺳـﻦ‬

‫ﭘﯿﺮي ﺳﺎلﻫﺎ در ﺟﺰﯾﺮهاي دوردﺳـﺖ ﺗﺒﻌﯿـﺪ ﻣـﯽﺷـﻮد و اﻟﻬـﺎم ﻣﮑﺎﺷـﻔﻪ را از ﺧـﺪا‬

‫ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬در آن ﺟﺰﯾﺮه دوردﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻮﺣﻨﺎي ﺗﺒﻌﯿﺪي ﺑـﺎ اﺷـﺘﯿﺎق ﺗﻤـﺎم ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﺟـﻼل‬

‫آﯾﻨﺪه آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻓﺘﺨﺎري اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺐ ﺷﻬﺪا )از ﺟﻤﻠﻪ ﺧـﻮد ﭘﻄـﺮس(‬

‫در ﺣﻀﻮر ﺗﺨﺖ داوري ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و آرزو ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﮐﻪاي ﮐﺎش زﻧـﺪﮔﯽ او‬

‫ﮐﻮﺗﺎه‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺎﯾﻞ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﻘﺎﯾﻖ را در ﻣﻮرد ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ رﻧـﺞﻫـﺎي ﻫـﺮ ﮐـﺲ ﻧﻤـﯽداﻧـﯿﻢ‪ ،‬و‬

‫ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺰﮐﯿﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻪ ﮐﺎرﻫﺎي ﺑﺎ ارزﺷﯽ ﮐﺮدهاﻧـﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﺰﮐﯿﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ‬

‫ﭼﻪ ﻣﯿﺰان از درد و رﻧﺞ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﻘﺎﯾﻖ را ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧـﺪا‬

‫ﻣﯽداﻧﺪ و »آﯾﺎ داور ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن اﻧﺼﺎف ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟« )ﭘﯿﺪاﯾﺶ ‪ .(25 :18‬رﻓﺘﺎري ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ در زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﮐـﻪ او در ﻣـﻮرد‬

‫دﯾﮕﺮي دارد‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﯿﺾ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدي ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫـﺪ ﮐـﺮد ﺗـﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﯿﻢ ﺻـﻠﯿﺐ‬

‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺧﻮد را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ اﻣﺮوز ﺷﺮﯾﻞ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از ﭼﻨﺪﯾﻦ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣـﻦ‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ او راﺑﻄﻪ ﺧﺎص و ﻋﻤﯿﻘﯽ دارم و ﻫﺮﮔﺰ دﯾﮕﺮ ﺑـﻪ او ﺣـﺴﺎدت ﻧﻤـﯽﮐـﻨﻢ و‬

‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﮔﻔﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ‬

‫ﺧﺪا ﺗﻤﺎم دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﺮا دﭼـﺎر ﻣـﺼﯿﺒﺘﯽ ﭼـﻮن ﻣـﺼﯿﺒﺖ ﻣـﻦ ﻣـﯽﮐـﺮد‪ ،‬ﭼـﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪95‬‬

‫وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻣﯽﺷﺪ! دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣـﺎ را از ﺟﺎﯾﻤـﺎن ﺑﻠﻨـﺪ ﮐﻨـﺪ! آﯾـﺎ اﯾـﻦ‬

‫ﺗﺼﻮﯾﺮ دردﻧﺎك ﻣﺎ را ﺑﺮ آن ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺠﺎي ﺣﺴﺎدت ﻧﻤﻮدن ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎر ﺳﺒﮏ ﺗﺮي دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺣﻤﺎﯾﺖ و ﻣﺸﺎرﮐﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﯾﻢ؟‬

‫ﻣﺸﺎرﮐﺖ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﺎ دﭼﺎر رﻧﺞ و درد ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿـﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺴﯽ در ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﯾﺎ اﯾﻨﮏ ﻧﺒﺎﯾـﺪ ﺗﻨﻬـﺎ در ﯾـﮏ آﭘﺎرﺗﻤـﺎن زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ دﯾﻮاري دور ﺧﻮد ﺑﮑﺸﯿﻢ و ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺟﺎزه‬

‫ﻧﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ داﺧﻞ ﺷﻮد و وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺎ را ﺑﺒﯿﻨﺪ و ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤـﺪردي ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﺧـﺪا ﻫﯿﭽﮕـﺎه‬

‫ﻗﺼﺪ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎر درد و رﻧﺞﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺑﺮﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﮐﻨـﯿﻢ‪ ».‬دو از ﯾـﮏ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ اﯾﺸﺎن را از ﻣﺸﻘﺎت اﺟﺮت ﻧﯿﮑﻮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﯾﺮا اﮔﺮ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از آﻧﻬـﺎ‬

‫رﻓﯿﻖ ﺧﻮد را ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮ ﺧﯿﺰاﻧﯿﺪ‪ .‬ﻟﮑﻦ واي ﺑﺮ آن ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮي ﻧﺒﺎﺷـﺪ‬

‫ﮐﻪ او را ﺑﺮ ﺧﯿﺰاﻧﺪ«)ﮐﺘﺎب ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪.(10-9:4‬‬

‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺠﺮد و ﯾﺎ زﻧـﯽ ﺑﯿـﻮه ﻫـﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑـﻦ اﺳـﺖ ﭼﻨـﯿﻦ ﺗـﺼﻮر ﮐﻨﯿـﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﺮﻗﺮاري ﭼﻨﯿﻦ ارﺗﺒﺎط ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ و ﻫﻤﺪردي ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ اي‪ ،‬ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺷـﻤﺎ‬

‫ﺧﺎﻧﻮادهاي دارﯾﺪ و آن ﻫﻢ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﮔﺮم ﺗﺮﯾﻦ و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد دﯾﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم و دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﮐﻪ ازدواج ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ‬

‫ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺒﻊ اﺻـﻠﯽ ﻣـﺸﺎرﮐﺖ‪ ،‬اﺷـﺘﺒﺎه اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺪا ﮐﻠﯿـﺴﺎ را‬

‫ﻃﻮري ﻃﺮاﺣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ اﻓﺮاد ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان‪ ،‬ﻣﺮد و زن و ﻫﺮ ﻧﻮع ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬

‫و ﺑﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﯿﺎزﻫﺎي ﺿﺮوري ﺧﻮدﻣـﺎن ﺑﭙـﺮدازﯾﻢ ﺗـﺎ‬

‫ﺑﺮآورده ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻘﺎً ﺑﺪون ﮐﻤﮏ و ﻫﻤﮑﺎري و ﺣﻤﺎﯾﺖ دوﺳﺘﺎن ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻧﻤـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ اﯾـﻦ‬

‫وﺿﻊ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ دوﺳﺘﺎﻧﻢ‪ .‬در ﮐﻠﯿﺴﺎ از ﻫﺮ ﺳـﻨﯽ‪ ،‬ﺑـﺎ اﯾـﻦ وﺿـﻌﯿﺘﻢ‬
‫‪96‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮐﻨﺎر آﻣﺪهام‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮرد اﺳﻒﺑﺎرﺗﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪه رﻫﺒـﺮان ﻣـﺴﯿﺤﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ اﺣـﺴﺎس‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ رﻧﺞﻫﺎ و ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻓﺮادي ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺣﻔﺎﻇﺖ روﺣﺎﻧﯿﺸﺎن‬

‫در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮐـﺪام از ﻣـﺎ ﻧﻤـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﻣـﺴﺎﯾﻞ ﺑـﺴﯿﺎر‬

‫ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮي ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ آﻧﯿﻢ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را‬

‫ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺲ دﯾﮕﺮ در ﻣﯿﺎن ﺑﮕﺬارﯾﻢ و ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺎرهاي از اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ در ﺟﻤـﻊ‬

‫ﻣﻄﺮح ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﯾﺪه اﯾﻨﮑﻪ رﻫﺒﺮان ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮجﻫﺎي ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان در‬

‫آﻧﻬـﺎ ﭘﻨـﺎه ﺑﺒﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ در ﮐﺘـﺎب ﻣﻘــﺪس ﺗﻮﺻـﯿﻪ ﻧـﺸﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﭘـﻮﻟﺲ ﺑــﻪ درد و‬

‫ﺿﻌﻒﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﺮد و داﺋﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎي دﻋﺎ ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬ﯾـﮏ رﻫﺒـﺮ ﻣـﺴﯿﺤﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ را ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﯿـﺎن ﻧﻤـﯽﮔـﺬارد‪،‬‬

‫ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽآﻣﻮزد ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ!‬

‫وﻟﯽ اﮔﺮ ارﺗﺒﺎط ﺷﻤﺎ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و اﻋﻀﺎء ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﺘﺎن‪ ،‬آﻧﻄﻮر ﮐﻪ دوﺳـﺖ دارﯾـﺪ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دارد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮐﺎري اﻧﺠـﺎم‬

‫دﻫﯿﺪ‪ .‬ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﻌﻤﻮﻻ آﻓﺮﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ در دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑـﻮدم‪،‬‬

‫دوﺳﺘﻢ دﯾﺎﻧﺎ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺧـﺎص درس ﺧـﻮﺑﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ آﻣﻮﺧـﺖ‪ .‬دﯾﺎﻧـﺎ از آن ﻧـﻮع‬

‫اﻓﺮادي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻮردي را ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯽرﺳﺎﻧﯿﺪ آرام ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻘﻪ ﻃﺮف‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ را ﺑﮕﯿﺮد و رﻫﺎﯾﺶ ﻧﮑﻨﺪ! وﻟﯽ ﻃﺮﯾﻖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ داﺷﺖ ﮐـﻪ‬

‫آﻧﻬﺎ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ اﻓﮑﺎر و اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺎ او در ﻣﯿﺎن ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐـﻨﻢ‬

‫رﻣﺰ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ او ﮔـﻮش دادن ﺑـﻪ ﺳـﺨﻨﺎن دﯾﮕـﺮان و ﭘﺮﺳـﺶ راﺟـﻊ ﺑـﻪ ﻣـﺸﮑﻼت و‬

‫اﺣﺴﺎﺳﺎت آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ در ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮف دﯾﮕﺮان اﯾﻨﻄـﻮر ﻧـﺸﺎن‬

‫ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ذل زده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ دﯾﺎﻧـﺎ ﮐـﺎري ﺑﯿـﺸﺘﺮ از آﻣـﻮﺧﺘﻦ اﯾـﻦ درس ﺑـﻪ ﻣـﻦ‪ ،‬اﻧﺠـﺎم داد‪ .‬او واﻗﻌـﺎً‬

‫ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در ﻣﯿﺎن ﻧﻬﺎدن اﺣﺴﺎﺳﺎت دروﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽﻫـﺎ ﺑـﺎ دﯾﮕـﺮان‪،‬‬

‫ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ اﺳﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮ ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬دﯾﺎﻧﺎ ﺑـﺎ ﻧﺰاﮐـﺖ ﺗﻤـﺎم و‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪97‬‬

‫ﻋﻼﻗﻪاي ﺧﺎص‪ ،‬دﻧﯿﺎي دروﻧﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت او ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺴﺨﯿﺮ ﻣﯽﮐـﺮد‬

‫و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺸﺎرﮐﺖ واﻗﻌﯽ را ﻣﯽآﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن دﻟﮕﺮم ﮐﻨﻨﺪه او‪ ،‬ﻧﻮﯾﺪ آراﻣﺶ‬

‫ﺑﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﻣﯽداد‪» :‬ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻌﯽ دارد‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮوﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ؟«‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻼت و ﻣﺼﯿﺐﻫﺎ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻤﯿﻘـﺎ ﻧﯿـﺎز ﺑـﻪ ﺑﯿـﺎن درد دﻟـﯽ‬

‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ اﯾﻤﺎﻧـﺪاران دارﻧـﺪ‪ .‬در ﻣـﺸﺎرﮐﺖ ﺑـﺎ اﯾﻤﺎﻧـﺪاران‪ ،‬ﺷـﺨﺺ دردﻣﻨـﺪ‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﯽ ﭘﻮچ و ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺨﺺ دردﻣﻨﺪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐـﺎﻓﯽ از‬

‫دﺳﺖ روزﮔﺎر ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎي ﻣﺒﺘﺬل ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎرد‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ دردﻣﻨﺪ و رﻧﺠﻮر ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﺑﻨﺎي ﯾـﮏ ﻣـﺸﺎرﮐﺖ‬

‫ﺻﻤﯿﻤﯽ و ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن وﺟﻮد دارد‪ .‬و ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺮاي آن دﻋﺎ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورم زﻣﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﮔﺮوه ﮐُﺮ ﯾﮏ ﻣﺪرﺳﻪ در اﯾﺎم ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺑﻬﺎره ﺑـﻪ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﺎﻻت ﺷﺮﻗﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻨـﺪ و در ﻋـﺼﺮ ﯾـﮏ روز در ﮐﻠﯿـﺴﺎﺋﯽ در ﺷـﻬﺮ ﻣـﺎ‪،‬‬

‫ﮐﻨﺴﺮﺗﯽ اﺟﺮاء ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﺟﺮاي ﮐﻨﺴﺮت‪ ،‬اﻋﻀﺎء ﮔﺮوه در دﺳﺘﻪﻫـﺎي دو ﻧﻔـﺮي‬

‫و ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎء ﮐﻠﯿﺴﺎ رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺷﺐ را اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻨـﺪ‪.‬‬

‫دو ﻧﻔﺮ از دﺧﺘﺮان ﮔﺮوه ﻣﯿﻬﻤﺎن آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ اﺳﺘﺲ )‪ ( Estes‬واﻟﺪﯾﻦ دوﺳـﺘﻢ اﺳـﺘﯿﻮ‬

‫)‪ (steve‬ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي در اﻃﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻗـﺎي اﺳـﺘﺲ و‬

‫ﻫﻤﺴﺮش ﻣﺴﯿﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺴﯿﺢ ﺳـﻮق دادﻧـﺪ و از دﺧﺘـﺮان ﭘﺮﺳـﯿﺪﻧﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧـﺪ ﭼـﻪ ﮐـﺎري در زﻧﺪﮔﯿـﺸﺎن اﻧﺠـﺎم داده‬

‫اﺳﺖ‪ .‬آن دو دﺧﺘﺮ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺗـﺮ‬

‫ﺑﺎ ذوق و ﺷﻮق ﻓﺮاوان ﭘﺮﺳﯿﺪ »آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ اﺳﺘﺲ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ‬

‫ﺳﻮال را ﻣﻄﺮح ﮐﺮدﯾﺪ‪ «.‬و ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺑﯿـﺎن ﭘـﺎرهاي از »وﻗـﺎﯾﻊ زﻧـﺪﮔﯿﺶ‬

‫ﻧﻤﻮد‪ «.‬او در ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣـﺴﯿﺤﯽ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ از آن ﻃﺒﯿﻌﺘـﺎ اﻓﮑـﺎر و‬

‫ﻋﻼﻗﻪاش ﻣﺘﻮﺟﻪ واﻟﺪﯾﻨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ راﺑﻄﮥ واﻟﺪﯾﻨﺶ ﺑﺎ ﻣـﺴﯿﺢ ﭼـﻮن‬
‫‪98‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫راﺑﻄﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ آﻧﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪاي ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽدادﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺪرش را ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑـﻪ ﮐﻠﯿـﺴﺎ ﺑﺮوﻧـﺪ‪ ،‬ﺗـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﭘﺪرش را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨـﺪ ﺗـﺎ ﯾﮑـﺸﻨﺒﻪ ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻮاده ﺑـﻪ ﮐﻠﯿـﺴﺎ ﺑـﺮود‪.‬‬

‫ﻣﻮﻋﻈﻪ آن روز ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻇﺎﻫﺮا ﻗﻠﺐ ﭘﺪر را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ ،‬اﻋﻀﺎء ﮐﻠﯿﺴﺎ رﻓﺘﺎري دوﺳـﺘﺎﻧﻪ‬

‫و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ـ ﻫﻤﻪ ﭼﯿـﺰ ﺑـﻪ دﻟﺨـﻮاه او ﺑـﻮد‪ .‬ﭘـﺲ از‬

‫ﺧﺮوج از ﮐﻠﯿﺴﺎ ﭘﺪر ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﻣـﺮوز واﻗﻌـﺎً‬

‫ﻣﺮا ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺎور‪ «.‬در ﻗﻠﺐ دﺧﺘﺮ ﭘﺮﺗﻮي از ﺷـﺎدي درﺧـﺸﯿﺪ و دردل دﻋـﺎ ﮐـﺮد و از‬

‫ﺧﺪا ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﺪر ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻣﺠﺒﻮرش ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر و دﺧﺘﺮ ﺗﺎزه ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ ﻣـﺮد ﻣـﻮﻗﺮي از ﺳـﻮي دﯾﮕـﺮ‬

‫ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﯿﻮﺳﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭘﺪر دﺧﺘﺮك ﺳﻼم داد‪ .‬او ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗـﺎزﮔﯽ ﺑـﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از ﺷﯿﻮخ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔـﺎق ﭼﻨـﺪﯾﻦ‬

‫ﺑﺎر ﭘﺪر دﺧﺘﺮك را در ﻣﺤﻞ ﮐﺎرش دﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫او در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘـﺪر دﺧﺘـﺮ دراز ﮐـﺮد و ﮔﻔـﺖ‬

‫»ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮره؟ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ را اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده را‬

‫ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﺎن آوردهاﯾﺪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺧﺎﻧﻮاده را ﺳﻼم ﮔﻔﺖ و‬

‫اداﻣﻪ داد‪» :‬ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ دارد ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﯾﻢ ﻣﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬

‫ﺧﻮب ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﯽﺷﻮم‪ ،‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎﺷـﯿﺪ‪ «.‬دﺳـﺘﯽ ﺗﮑـﺎن داد و رﻓـﺖ‪ .‬دل‬

‫دﺧﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮف آﺧﺮ آن ﻣﺮد ﺑﻪ درد آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﺪر دﺧﺘﺮ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ‬

‫و در را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ در اﺛﺮ ﯾﮏ ﻫﯿﺠﺎن ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺮﺧﯽ ﮔﺮاﺋﯿـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ‬

‫دﺧﺘﺮش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽ داﻧﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﺤﻞ و اﯾﻦ ﻣﺮدم ﺟـﻮر دﯾﮕـﺮي ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫وﻟﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺪارﻧﺪ‪ «.‬از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ او اﻧﺠﯿﻞ را رﻫﺎ ﮐـﺮد و ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﺮاي‬

‫ﺑﺤﺚ در اﻣﻮر روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺎ دﺧﺘﺮش ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﺧﺎﻧﻮاده دﺧﺘﺮ آﻧﻘـﺪر ﺑـﺎ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪99‬‬

‫اﯾﻤﺎن ﺗﺎزه او ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ دﺷﻤﻨﯽ ﻣﯽورزﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬

‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﭘﺪرش رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻮد واﻟﺪﯾﻦ او ﻣﺤﺘﺮﻣﺎً ﻧﻪ ﻋﺬر دوﺳﺘﺶ را ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎي اﺳﺘﺲ‪ ،‬اﯾﻨﺴﺖ ﻋﻠﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ‬

‫در ﺟﺸﻦ اﯾﺴﺘﺮ )‪ (Easter‬اﻣﺴﺎل در ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻮادهام ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺗﻮر ﭘﯿﻮﺳـﺘﻪام‪.‬‬

‫ﻣﻦ واﻗﻌﺎً از ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮي ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ درد ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ در‬

‫اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮدﯾﻢ ـ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﮔﻔﺘﮕـﻮي‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﻤﺎن راﺟﻊ ﺑﻪ وﺿﻊ ﻫﻮا و ﻣـﺴﺎﺋﻞ ﭘـﯿﺶﭘـﺎ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣـﻦ و‬

‫دوﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ اﻣﺮوز دﻋﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ اﻣـﺸﺐ را در ﺧﺎﻧـﻪاي ﺑﺎﺷـﯿﻢ ﮐـﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﯿﻢ‬

‫واﻗﻌﺎً درد دل ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬و ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺎرﮐﺖ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﯿﻢ و دﻋـﺎ ﮐﻨـﯿﻢ! ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ را ﺑـﻪ اﯾﻤـﺎن ﻣـﺴﯿﺤﯽ ﺑﺮﮔﺮداﻧﯿﺪﯾـﺪ‪ ،‬ﺑـﺴﯿﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل‬

‫ﺷﺪم!«‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻫﺮﮔﺎه از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻣـﺸﺎوري ﺑـﺮاي ﻣـﺎ ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ‪ ،‬او‬

‫ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ آرزوي ﻣﺎ ﺑﺮآورده ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ؟‬

‫ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي دردﻫـﺎي‬

‫ﺧﻮد دارﯾﻢ!‬
‫‪100‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ‬

‫ﮔﺮﯾﺴﯿﻦ ﺣﻖ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﮐﺘﺎﺑﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﺎﻧﯽ در ﺳﺎل ‪ 1976‬ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺧـﺪا آن‬

‫را در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎري ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮد‪،‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرﺑﺮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ در اﻧﺒﻮه ﻧﺎﻣﻪﻫـﺎي‬

‫رﺳﯿﺪه‪ ،‬اﻋﻢ از ﺗﺤﺴﯿﻦﻫﺎ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺗﺎ در ﺧﻮاﺳـﺖﻫـﺎي ﮐﻤـﮏ‪،‬‬

‫ﻏﺮق ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ درﺧﻮاﺳﺖﻫﺎ را ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﯽآورم‪:‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮادر زادهاي دارم ﮐﻪ اﺧﯿﺮا ﮔﺮدﻧﺶ ﺷﮑـﺴﺘﻪ و ﻓﻠـﺞ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬او ﺑـﺴﯿﺎر‬

‫اﻓﺴﺮده اﺳﺖ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﭼﺮا؟!!«ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐـﺮدم اﮔـﺮ ﻧـﺴﺨﻪاي از ﮐﺘﺎﺑـﺖ را‬

‫اﻣﻀﺎء ﮐﺮده و ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻓﮑـﺮ ﻧﻤـﯽﮐﻨـﯽ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﻣﻪاي ﮐﻮﺗﺎه ﺣﺎوي ﭼﻨﺪ رﻫﻨﻤﻮد ﺑﺮاي او ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ درد ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر‬

‫ﺑﯿﺎﯾﺪ؟‬

‫ﻣﺘﺸﮑﺮم‬

‫آه ﮐﻪ ﭼﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺋﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ!ﭼﻪ دردﻧﺎك اﺳﺖ اﺳﯿﺮ ﺗﺨﺖ ﺑـﻮدن و دوﺳـﺖ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪101‬‬

‫داﺷﺘﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯽ ﮐﺎري ﺑﺮاﯾﺶ اﻧﺠﺎم دﻫﯽ‪ .‬ﭼﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ اﯾـﻦ اﺣـﺴﺎس ﮐـﻪ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾـﺎرﯾﺶ ﮐﻨـﺪ و ﺑـﻪ او دﻟﮕﺮﻣـﯽ دﻫـﯽ و ﮐﻠﻤـﺎت‬

‫ﺗﺴﻠﯽ ﺑﺨﺶ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ! اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﭼﻮن ﺧـﻮدم‬

‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺪردي ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﯾﺎ ﻧﺎﻣﻪ از ﺳﻮي ﻣﻦ ﯾﺎ ﻫـﺮ ﮐـﺲ‬

‫دﯾﮕﺮي ﻧﺴﺨﻪاي ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ اﺗﻔﺎق دردﻧﺎك در زﻧﺪﮔﯿـﺸﺎن‪ ،‬آﻣـﺎدﮔﯽ‬

‫ﺑﺮاي ﺷﻨﯿﺪن ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ روزﮔﺎري ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻔـﺪه ﺳـﺎﻟﻪ ﺑـﻮدم و‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﺲ از آن اﺗﻔﺎق دردﻧﺎك اﺳﯿﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤـﺌﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ‪ ،‬ﻣﺮا ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽداد‪ .‬در واﻗﻊ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐـﻪ از‬

‫اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ دﯾﺪن ﮐﺴﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮخ دار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻟﺒﺨﻨـﺪ‬

‫ﻣﯽزﻧﺪ و دﻟﺶ ﺳﺮﺷﺎر از ﺳﻮاﻟﻬﺎي ﺑﯽ ﺟﻮاب اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﻧﮕﺎه اول ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺳﻮال ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﺸﺨﺺ‬

‫ﺷﺪه ﮐﻪ دﭼﺎر ﺳﺮﻃﺎن ﮐﺸﻨﺪهاي اﺳﺖ‪ ،‬و ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻮاﻟﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺟﻮاب اﺳﺖ‪ .‬او ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» .‬ﭼﺮا اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑـﺮاي‬

‫ﻣﻦ اﻓﺘﺎد؟«و ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ اﺗﻔﺎق‬

‫ﺑﺮاﯾﺶ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽآورﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﮐﺜـﺮاً اﯾﻨﻄـﻮر ﻧﯿـﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘـﯽ دردﻣﻨـﺪي ﻧﺨـﺴﺖ‬

‫ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ »ﭼﺮا؟« در واﻗﻊ آن ﮐﻠﻤﻪ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﺳﻮال ﺑﺮ زﺑـﺎن ﻧﻤـﯽآورد‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ‬

‫ﻣﻨﻈﻮر از ﺑﯿﺎن آن ﮐﻠﻤﻪ ﯾﮏ ﺗﺴﮑﯿﻦ دروﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﻌﻀﯽ اوﻗـﺎت ﺣﺘـﯽ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان‬

‫ﺗﻬﻤﺖ زدن ﺑﻪ ﺧﺪا‪ .‬اﯾﻦ »ﭼﺮا«ﯾﮏ »ﭼﺮا«ي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ از ﯾـﮏ دل ﺷﮑـﺴﺘﻪ ﻧﯿـﺴﺖ‪.‬ﺑﻠﮑـﻪ‬

‫»ﭼﺮا«ﺋﯽ ﺗﻠﺦ و ﻣﺸﺘﯽ ﻓﺸﺮده ﺑﻪ ﺳﻮي آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد راه رﻓﺖ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻓﻠﺞ‪ ،‬ﮐﻨﺎر آﻣﺪن ﺑـﺎ ﯾـﮏ ﺳـﺮﻃﺎن‬

‫ﻣﻬﻠﮏ ﯾﺎ ﻫﺮ ﻣﺮض ﮐﺸﻨﺪه دﯾﮕﺮي‪ ،‬زﻣﺎن ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺨﺺ دردﻣﻨﺪ اﺑﺘﺪا ﻣﺪ‪‬ﺗﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ زﺟﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺳﭙﺲ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد را‬
‫‪102‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و آﻧﮕـﺎه ﮐـﻪ ﺣﺎﻟـﺖ ﭘﺮﺳـﺶ ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﻣـﯽﮔﯿـﺮد‪ ،‬رﻫﻨﻤﻮدﻫـﺎ و‬

‫ﻣﺸﻮرتﻫﺎي ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻔﯿﺪ واﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﯿﻮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا در اﯾﻦ دوران ﺳﺨﺖ ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ دو ﺳﺎل ﭘﯿﺎﭘﯽ ﺑﻌﺪ از آن اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﺑﺎ ﻫـﻢ در ﺗﻤـﺎس ﺑـﻮدﯾﻢ و‬

‫اﯾﻦ زﻣﺎن ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻣﺮﺣﻠـﻪ ﭘﺮﺳـﺶ ﺑﺮﺳـﻢ و ﺑـﻪ ﭘﺎﺳـﺦﻫـﺎ ﮔـﻮش‬

‫ﺑﺴﭙﺎرم‪ .‬ﻗﺒﻞ از آن ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮي ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز آﻣﺎدﮔﯽ ﭘﺬﯾﺮش آن ﮐﻤﮏﻫﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎ و آﯾﺎت ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗـﺎزﮔﯽﻫـﺎ دﭼـﺎر‬

‫ﯾﮏ ﺣﺎدﺛﻪ و ﯾﺎ ﺑﯿﻤﺎري ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﯽﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫آن ﺷﺨﺺ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ »ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ‪ ،‬اﺷﮏ ﻫﺎﯾﺖ را ﭘﺎك‬

‫ﮐﻦ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﮐﻪ از رﻧﺞ و درد ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪.‬‬

‫آﻧﮕﺎه دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﺑﺪي ﻧﺨﻮاﻫﯽ داﺷﺖ و راﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮي‪ «.‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑـﻪ او‬

‫ﺗﻔﻬﯿﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻣﻮرد ارزش رﻧﺞ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ آﻣﻮﺧﺘﻪ اﯾﻢ‬

‫و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﺣﺴﺎس اﻧﺪوه و دﻟﺘﻨﮕﯽ از ﻧﻈﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﯽ ارزش اﺳـﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي زﯾﺎدي ﺧﻮاﻧﺪهام و ﺳﺨﻨﺎن زﯾﺎدي ﺷﻨﯿﺪهام ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﮔﺮ ﻣـﺎ ﺑـﺮاي‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ و رﻧﺞ و درد ﺧﻮد را از درﯾﭽﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي ﻣـﺎ‬

‫رﻧﺞ و درد ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ آن ﻧﻮع ﻧﺴﺨﻪﻫﺎي ﻏﯿـﺮ واﻗﻌـﯽ و دل ﺧـﻮش ﮐﻨـﮏ و‬

‫آﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ دردﻣﻨﺪان و رﻧﺠﻮران‪ ،‬در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣـﺎ آزادي‬

‫اﯾﻦ را دارﯾﻢ ﮐﻪ ﻏﻢ و اﻧﺪوه را اﺣﺴﺎس ﮐﻨﯿﻢ و از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ روﺷﻦ ﺗﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﯿﻨﺖ )‪ (Jeanette‬و ﺷـﻮﻫﺮش‬

‫ﮐﻮدك ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد را در اﺛﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﺳﺮﻃﺎن از دﺳﺖ دادﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادﻟـﯽ )‪(Bradley‬‬

‫ﺑﭽﻪاي ﺑﺎ ﻫﻮش ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻃﻼﺋﯽ و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش از ﯾﮏ ﺳـﺎل و‬

‫ﻧﯿﻢ ﭘﯿﺶ از ﻣﺮﮔﺶ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮد و اﻟﺒﺘﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮد اﻧﺪوه آﻧﻬﺎ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪103‬‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ در ﻃﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت از ﺧﺪا ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دوﺳـﺘﯽ ﺑـﺎ‬

‫ﺧﺪا و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او اداﻣﻪ دادﻧﺪ و ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﮐـﻞ ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ از آﻧﻬـﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈـﺖ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري را از ﭘﯿﺶ اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﺣﺪود دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﺲ از دﻓﻦ ﺑﺮادﻟﯽ‪ ،‬ﺟﯿﻨﺖ ﺑـﻪ ﯾـﮏ ﮔـﺮوه آﻣﻮزﺷـﯽ زﺑـﺎن در‬

‫ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﺶ ﭘﯿﻮﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ روز وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﮕﺮ ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮك ﮐـﻮﭼﮑﯽ را‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺷـﯿﺮ آب ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ و آب‬

‫ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ او را ﺑﻪ ﯾﺎد ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺑﺮادﻟﯽ ﻣﯽاﻧﺪازد ﮐﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ‬

‫ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﻣﻨﺒﻊﻫﺎي آﺑﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ آب ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﺎدآوري ﻣﻮﺟﺐ ﻣـﯽﺷـﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﮐﻨﺎر او ﯾﮑﯽ از ﻧﺰدﯾﮏ ﺗـﺮﯾﻦ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﮐـﻪ ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫ﺟﺮﯾﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورد ﻓﻘﻂ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﯿﻨﺖ‬

‫ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻪ او دﻟﮕﺮﻣﯽداد‪ .‬اﯾﻦ درﺳﺖ ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﯿﻨﺖ در آن ﻟﺤﻈـﻪ ﺑـﻪ‬

‫آن اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از زﻧﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪،‬‬

‫وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺟﯿﻨﺖ دارد ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻃﺒﯿﻌﺘﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ او را ﮐﻤـﮏ ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﻧـﺰد ﺟﯿﻨـﺖ‬

‫رﻓﺖ و ﺑﻪ آراﻣﯽ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪاش ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ »ﺑﺮاﯾﺖ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻋﺰﯾـﺰم‪ ،‬ﺧـﺪا را‬

‫ﺷﮑﺮ‪ «.‬اﯾﻦ ﺳﺨﻦ و اﯾﻦ ﻃﺮز دﻟﺪاري دل ﺟﯿﻨﺖ را ﺑﯿﺸﺘﺮ آﺗﺶ زد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺟﯿﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎً از‬

‫ﺧﺪا ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺒﯿﺪم ﺗﺎ اﺣﺴﺎﺳﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ آن زن ﻋﻮض ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ او ﻓﻘﻂ‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ »ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ« اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﺗﻮﮐﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺑـﺮاي ﺑﭽـﻪ از دﺳـﺖ رﻓﺘـﻪ ام‪ ،‬ﮔﺮﯾـﻪ ﮐـﻨﻢ‪ «.‬و ﺑﻌـﺪ از‬

‫ﻟﺤﻈﻪاي ﺳﮑﻮت ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ اﻓﺰود‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ او ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﯾـﺴﺘﻦ‬

‫را ﻣﻤﻨﻮع ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ او ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﮔﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺎ‬

‫ﻣﺎﺗﻤﯿﺎن ﻣﺎﺗﻢ ﮔﯿﺮﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﺟﯿﻨﺖ درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔـﺖ‪ ،‬ﮔﺬﺷـﺘﻪ از آن‪ ،‬ﻋﯿـﺴﯽ ﻧﯿـﺰ ﺑـﺮ واﻗﻌﯿﺘـﯽ ﺑـﻪ اﺳـﻢ ﻣـﺮگ‬
‫‪104‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮔﺮﯾﺴﺖ‪ ،‬او ﺑﺮ ﺳﺮﻗﺒﺮ دوﺳﺘﺶ اﯾﻠﻌﺎزر اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﺮﯾﺴﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺎ ﯾﮏ روز از‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮ ﻣﯽﺧﯿﺰﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮگ واﻗﻌﯿﺘﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم دردﻫﺎ و رﻧﺞﻫـﺎي اﯾـﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺗﺮﺳـﻨﺎﮐﯽ ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﺣﻤﻘﺎﻧـﻪ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻓﮑـﺮ ﮐﻨـﯿﻢ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑـﺪون‬

‫اﺣﺴﺎس درد ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻣﻨﺎﻓﻊ درد و رﻧﺞ ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮ ﺳـﺮ‬

‫ﮔﻮر دوﺳﺘﺶ اﯾﻠﻌﺎزر ﮔﺮﯾﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﮔﺮﯾـﺴﺘﻦ و ﻣﺤـﺰون ﺷـﺪن ﺣـﻖ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا از ﻣﺎ و ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮي ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺷﮏﻫﺎي ﺧﻮد را ﭘﺎك ﮐﻨـﯿﻢ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮﯾﻪ و ﺧﻨﺪه ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﻘﺮر ﺷﺪه اﺳﺖ‪»:‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﮔﺮﯾﻪ و وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي‬

‫ﺧﻨﺪه‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎﺗﻢ‪ ...‬و وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي رﻗﺺ «) ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪.(4:3‬‬

‫ﺳﺮود ﺷﺒﺎﻧﻪ‬

‫وﻟﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ درد در ﺑﺪن ﺷﻤﺎ ﭼﻨـﮓ ﻣـﯽاﻧـﺪازد‪ ،‬دل ﺷـﻤﺎ از‬

‫اﻧﺪوه ﻣﯽﺷﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻐﺸﻮش ﻣﯽﺷﻮد و ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﮔﺮاﻧﺒﺎر ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و اﯾﻦ ﻧﯿﺎز‬

‫در اﻧﺴﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪاي ﮐﺎش ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﺑـﺮ ﺷـﻤﺎ ﻣـﯽﮔـﺬرد‪.‬‬

‫ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﯿﺎز دﺳﺖ ﯾﺎﺑﯿـﺪ ﮐﺘـﺎب ﻣﺰاﻣﯿـﺮ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﺰاﻣﯿﺮ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺴﯿﺎري از ﺳﺮودهﻫـﺎي آن در‬

‫ﻋﻤﻖ ﯾﺎس و ﻧﻮﻣﯿﺪي ﺳﺮوده ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺧﻮاﻧـﺪن اﯾـﻦ ﺳـﺮودهﻫـﺎ در ﻋﻤـﻖ ﯾـﺎس و‬

‫ﻧﻮﻣﯿﺪي‪ ،‬ﺗﺴﻠﯽ دﻫﻨﺪه ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫داود ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺰاﻣﯿﺮ را ﺳﺮود‪ ،‬در ﻣﺎوراي ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺰاﻣﯿـﺮش ﻣﻔﻬـﻮم رﻧـﺞ را‬

‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬او از ﻫﻤﺎن ﺟﻮاﻧﯽ در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ و ﺗﺮس ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن ﺷﺎول ﺑﻮد و از اﯾﻦ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺟﺎﻧﯽ ﻓﺮاري ﺑﻮد‪ .‬او ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﺧﻮد ﺟﺎﻧﺎﺗﺎن را در‬

‫ﺟﻨﮓ از دﺳﺖ داد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ زﻧﺎ و ﻗﺘﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬

‫داﺋﻤﺎ در ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮاﻧﺶ در دوران ﺷﯿﺮﺧﻮارﮔﯽ ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺘﯽ ﺑﻘﯿﻪ اﯾﺎم ﻋﻤﺮش ﻗﻮم و ﻣﻤﻠﮑﺘﺶ در ﮔﻨﺎه زﻧﺎي ﺑﺎ ﻣﺤﺎرم‪ ،‬ﺷﻮرش‪ ،‬ﻗﺘﻞ و ﺟﻨﮓ‪،‬‬

‫ﻏﺮق ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او واﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺟﺪي داﺷﺖ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺰاﻣﯿـﺮ داود‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪105‬‬

‫ﭘﺎﺳﺨﮕﻮي ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎري از اﯾﻦ ﻣﺰاﻣﯿـﺮ ﺻـﺮﻓﺎً ﺣـﺎوي ﺗﻘﺎﺿـﺎي‬

‫ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﺑـﺮاي ﻃﻠﺒﯿـﺪن ﮐﻤـﮏ از ﺧﺪاﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ وﻗﺘـﯽ ﻣـﻦ دﻋﺎﻫـﺎي داود )وﺳـﺎﯾﺮ‬

‫ﺳﺮاﯾﻨﺪﮔﺎن ﻣﺰاﻣﯿﺮ( را ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫اﯾﻨﮏ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ داود و ﻣﻦ در روي ﺻﺨﺮهاي در ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﺶ ﻧﺸـﺴﺘﻪ‬

‫اﯾﻢ‪ .‬اﯾﻨﮏ ﻣﻦ ﺻﺪاي او را ﻣﯽﺷﻨﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻬﺎرت ﮐﻼم ﺗﻐﺰﻟﯽ اش‪ ،‬دردﻫﺎي دل‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽدارد‪ .‬و در اﯾﻦ ﺳﺮاﯾﺶ دردﻫﺎي ﻣﺮا ﻧﯿﺰ ﺑـﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ! ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ آن ﮐﻠﻤﺎت ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻨﺪه آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮاﯾﺸﺎن دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬و ﺑﺪان وﺳﯿﻠﻪ ﻣﯽداﻧـﻢ‬

‫ﺧﺪا ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ را ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ و اﻓﮑﺎرم را ﻓﻬﻤﯿﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﯾﻨـﮏ ﺑـﻪ ﻧﺎﻟـﻪﻫـﺎي داود در‬

‫ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﻮش دﻫﯿﺪ‪:‬‬

‫از ﻧﺎﻟﻪﻫﺎي ﺧﻮد واﻣﺎﻧﺪه ام! ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷـﺐ ﺗﺨـﺖ ﺧـﻮاب ﺧـﻮد را ﻏـﺮق‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬و ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻪ اﺷﮑﻬﺎ ﺗﺮ ﻣﯽﺳﺎزم )ﻣﺰاﻣﯿﺮ ‪(6:6‬‬

‫آﯾﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺗﺼﻮﯾﺮي ﮐﺎﻣﻞ از ﺷﺒﻬﺎي اﻧﺪوه ﺑﺎر‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐـﻪ ﺑـﺎﻟﺶﻫـﺎي ﻣـﺎ ﺑـﺎ‬

‫اﺷﮏﻫﺎ ﺧﯿﺲ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ؟ آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ داود وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣـﺲ اﻧـﺪوه و ﮔﻨـﺎه‬

‫در ﻣﺰﻣﻮر ‪ 38‬ﻧﺰد ﺧﺪا ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮ ﻣﯽآورد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻫﻤﺪردي ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ؟‬

‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﺮاي اﻓﺘﺎدن ﻧﺼﺐ ﺷﺪهام و درد ﻣﻦ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﭘـﯿﺶ روي ﻣـﻦ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬زﯾﺮا ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را اﺧﺒﺎر ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻢ و از ﺧﻄﺎي ﺧﻮد ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫اي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﺗﺮك ﻣﻨﻤﺎ‪.‬اي ﺧﺪاي ﻣﻦ از ﻣﻦ دور ﻣﺒﺎش‪ ،‬و ﺑﺮاي اﻋﺎﻧﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺗﻌﺠﯿﻞ ﻓﺮﻣﺎ‪،‬اي ﺧﺪاوﻧﺪي ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ‪ 18 ،17:38) .‬و ‪(21‬‬

‫اﮔﺮﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻨﻮاي ﺳﺮودﻫﺎي داود ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎ او اﺣﺴﺎس ﻫﻤﺪردي ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺷﺎﻫﺪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ درﮔﯿﺮ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ در ﮔﯿﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﺪﮔﺎه ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪاش ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ ﺧـﺪا دﻋﺎﻫـﺎﯾﺶ را‬
‫‪106‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد او ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺮاﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ او ﺑﺴﺮاﺋﯿﻢ‪:‬‬

‫اي ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ آرزوي ﻣﻦ در ﻣﺪﻧﻈﺮ ﺗﻮاﺳﺖ و ﻧﺎﻟﻪﻫﺎي ﻣـﻦ از ﺗـﻮ‬

‫ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ‪.(9:38) .‬‬

‫درد ﻫﻨﻮز ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻮرﺳﻮي ﻧﻮري اﻧﺴﺎن را وا ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈـﺮ‬

‫اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪:‬‬

‫زﯾﺮا ﮐﻪاي ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮ را ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ .‬ﺗـﻮاي ﯾﻬـﻮ‪‬ه‪ ،‬ﺧـﺪاﯾﻢ ﺟـﻮاب‬

‫ﺧﻮاﻫﯽ داد‪(15:38) .‬‬

‫اﮔﺮ داود ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻢ؟ اﮔﺮ ﻣﺮدي ﮐﻪ در‬

‫ﻋﯿﻦ ﺣﺎل زﻧﺎ ﮐﺎر و ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﮔﻨﺎﻫـﺎﻧﺶ در ﺣـﻀﻮر‬

‫ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﺮا ﻧﺘـﻮاﻧﻢ؟ ﻓﺮﯾـﺎد داود ﻓﺮﯾـﺎدي ارزﺷـﻤﻨﺪ اﺳـﺖ! ﻓﺮﯾـﺎد داود ﺗـﺮ‬

‫ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﺎرش ﺑﺎران ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ در اوج ﮔﺮﻣﺎ اﺳـﺖ ﮐـﻪ اﻧـﺪوﻫﺶ را ﺑـﻪ ﺷـﺎدي ﻣﺒـﺪل‬

‫ﻣﯽﺳﺎزد‪:‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮاي ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺸﯿﺪهام‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﯾﻞ ﺷﺪه‪ ،‬ﻓﺮﯾـﺎد ﻣـﺮا‬

‫ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬و ﻣﺮا از ﭼﺎه ﻫﻼﮐﺖ ﺑﺮآورد و از ﮔِﻞِ ﻟﺠـﻦ و ﭘﺎﯾﻬـﺎﯾﻢ را ﺑﺮﺻـﺨﺮه‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻗﺪمﻫﺎﯾﻢ را ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﮔﺮداﻧﯿﺪ‪ .‬و ﺳﺮودي ﺗـﺎزه در دﻫـﺎﻧﻢ ﮔـﺬارد‬

‫ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻤﺪ ﺧﺪاي ﻣﺎ را‪ .‬ﺑﺴﯿﺎري ﭼﻮن اﯾﻦ را ﺑﯿﻨﻨﺪ ﺗﺮﺳﺎن ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺮﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺗﻮﮐّﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد )ﻣﺰاﻣﯿﺮ ‪1:40‬ـ‪.(3‬‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺗﺤﻮل در زﻧﺪﮔﯽ داود اﺣﺴﺎس ﻣﺎ را ﺑﺮ ﻣﯽاﻧﮕﯿﺰد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿـﺰ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ‬

‫ﻗﺪرت ﺻﺒﻮراﻧﻪاي ﺑﺮاي ﺧﺪاوﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﮐﻪ او ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎي ﻣﺎ را ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﻨﯿﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺎ ﺑﺮ ﺻﺨﺮه ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮودي ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ داد آﻧﮕﺎه ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﺗـﺴﻠﯽ‬

‫ﺑﺨﺶ را ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﻢ‪:‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪107‬‬

‫]ﺧﺪاوﻧﺪا[ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻪ رﻗﺺ ﻣﺒﺪل ﺳﺎﺧﺘﻪ اي‪ .‬ﭘﻼس را از ﻣﻦ‬

‫ﺑﯿﺮون ﮐﺮده و ﮐﻤﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺷﺎدي ﺑﺴﺘﻪ اي‪.(11:30) .‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﯾﮑﺮوز دوﺑﺎره ﺧﻨﺪه ﺷﺎدي ﺑﺮ ﻟﺐ ﺧـﻮاﻫﯿﻢ آورد‪،‬‬

‫آﻧﮕﺎه ﮐﻪ داود ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﺳﺮاﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺷﺎﻣﮕﺎه ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺰﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ :‬ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺷﺎدي رخ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪.(5:30 ).‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﻢ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺤﺮانﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗـﺪرﯾﺞ ﻣﺮﺗﻔـﻊ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺷـﺪ‪ ،‬وﻗﺘـﯽ اﯾـﻦ ﺷـﻌﺮ را ﻣـﯽﺷـﻨﻮﯾﻢ ﮐـﻪ ﺑﯿـﺎﻧﮕﺮ‬

‫ﮐﺎﺑﻮﺳﻬﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﺴﺒﯿﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ و ﺑﯿﺪار ﺷﺪم زﯾﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﺗﻘﻮﯾـﺖ‬

‫ﻣﯽدﻫﺪ‪(5:30) .‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧـﻮاﻫﯿﻢ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑﺨـﻮاﺑﯿﻢ‪ .‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑـﻪ‬

‫ﻃﺮﯾﻘﯽ از اﯾﻦ ﻣﺰاﻣﯿﺮ ﺗﺴﻠﯽ ﺑﺨﺶ ﺑﺮاي ﺳﺘﺮدن اﺷﮏﻫﺎي اﻧﺪوه ﻣﺎ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ اﺷﮏﻫﺎي ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﺎدي ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮاﯾﻨﺪه ﻣﺰاﻣﯿﺮ وﻗﺘﯽ ﻣـﯽﺳـﺮاﯾﺪ‪»:‬ﺧـﺪا ﻣـﺮا‬

‫ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽدﻫﺪ« ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎ و ﺑﯿﺎن ﻧﮕﺮاﻧﯽﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﻣـﺎ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽﺳﺎزد ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼت ﺟﺎﻧﻬﺎي ﻣﺎ ﺑـﺮ‬

‫ﻃﺮف ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﺴﯿﺎر ارزﺷﻤﻨﺪي اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮاي ﺧﺪا‬

‫ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻮادهام ﺳﻮار ﺗﻠﻪ ﮐﺎﺑﯿﻨﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻗﻠـﻪ و ﻏﺎرﻫـﺎي‬

‫ﻋﻈﯿﻢ و ﯾﺨﯽ رﺳﺎﻧﯿﺪ و در آﻧﺠﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻃﺒﯿﻌﺖ وﺣﺸﯽ ﺟﺎ ﺳﭙﺮ ﭘﺮووﯾﻨﺸﯿﺎل ﭘﺎرك‬

‫)‪ (Ja sper provincial park‬آﻟﺒﺮﺗﺎي ﮐﺎﻧﺎدا ﭘﺮداﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ در آن اوج ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﻣﻨﺎﻇﺮي از ﺟﻨﮕﻞﻫﺎي ﭘﺮﺷـﮑﻮه ﮐـﺎج‪ ،‬دﺷـﺖﻫـﺎي ﺳـﺒﺰ و وﺣـﺸﯽ و درﯾﺎﭼـﻪﻫـﺎي‬

‫‪108‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﯿﺮوزهاي ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﻟﺮزان در ﺟﺎﻣﻪﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎي ﺷﺪﯾﺪ و ﻧﯿﻤـﯽ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آن‬

‫ﻣﻨﻈﺮه ﭘﺮﻫﯿﺒﺖ‪ ،‬در زﯾﺮ ﺟﺮﯾﺎن ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺎد‪ ،‬ﺷﺎدي ﺧﻮد را اﺑﺮاز داﺷﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎي ﭘﺮواز ﻋﻘﺎﺑﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ از دوردﺳﺖ ﺑﺮ ﻓﺮاز درهﻫﺎي ﻋﻈﯿﻢ ﭼﻮن‬

‫ﻟﮑﻪاي در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻨﻈﺮه ﺳﻠﺴﻠﻪ ﮐﻮهﻫﺎي دور دﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻮﯾﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻘﺎبﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻋﻈﯿﻢ ﺳﺮوﮐﺎر دارﻧﺪ‪ -‬ﮐـﻮهﻫـﺎي‬

‫ﻋﻈﯿﻢ‪ ،‬درهﻫﺎي ﻋﻈﯿﻢ‪ ،‬ﮔﻮديﻫـﺎي ﺑـﺰرگ‪ ،‬ﺑﻠﻨـﺪﻫﺎي ﺑـﺰرگ‪ .‬ﻣـﺎ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ‬

‫ﻋﻘﺎبﻫﺎ را ﻓﻘﻂ در ﻣﻨﺎﻇﺮي ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺮﺷﮑﻮه‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﻋﻘﺎبﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧـﺪا در ﯾﮑـﯽ از دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﯽ ﺗـﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺨﺶﻫﺎي ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ‪ ،‬از ﭘﺮواز ﻋﻘﺎب ﺑﺮاي ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈـﺎر او درﮔﯿـﺮ‬

‫رﻧﺞ و اﻧﺪوه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪:‬‬

‫اﻣ‪‬ﺎ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﻗﻮ‪‬ت ﺗﺎزه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ و ﻣﺜـﻞ‬

‫ﻋﻘﺎب ﭘﺮواز ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ دوﯾﺪ و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬

‫ﺧﺮاﻣﯿﺪ و درﻣﺎﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮدﯾﺪ )اﺷﻌﯿﺎ ‪31:40‬ـ‪.(32‬‬

‫ﻣﻔﻬﻮم »در اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺑﻮدن ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﻌﻀﯽ آن را ﻧﻮﻋﯽ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ‬

‫ﻣﺠﺒﻮرﯾﺪ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﻨﯿﺪ )ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ در ﻣﻄﺐ دﮐﺘﺮ ﻧﺸـﺴﺘﻪاﯾـﺪ و ده ﻧﻔـﺮ ﻗﺒـﻞ از‬

‫ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﺷﻤﺎ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺠﻠﻪ ﻣﯽﮔﺬراﻧﯿﺪ(‪ .‬وﻟـﯽ وﻗﺘـﯽ ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس از »اﻧﺘﻈﺎر« ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش ﺗﻮﮐﻞ و اﻋﺘﻤﺎدي اﺳﺖ ﻣﺒﻨـﯽ ﺑـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺰان ﻣﺸﮑﻼت ﻧﯿﺎز دارم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر از‬

‫ﻧﻈﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﯾﻌﻨﯽ ﻧﮕـﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮاﻧـﻪ ﺑـﻪ ﭘـﯿﺶ رو‪ ،‬و زﻣـﺎﻧﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ او ﻣـﺮا از‬

‫ﺑﺎرﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽرﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﯾﻢ و ﻧﻠﻐﺰﯾﻢ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮارد ﻧﺸﺎﻧﻪ واﻗﻌﯽ‬

‫رﻧﺠﺒﺮان اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ وﻋﺪه ﺧﺪا روﺷﻦ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪109‬‬

‫ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺧﻮد در اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪرت و ﺗﺤﻤﻠـﯽ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﯾﺎﻓـﺖ ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮان‬

‫ﻫﯿﭽﯽ از آن ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮدم‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐـﻪ ﻣـﻦ در زﻧـﺪﮔﯽ ﺑﺎﯾـﺪ ﻧﮕـﺮان‪،‬‬

‫ﺿﻌﯿﻒ و از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻮﮐﻼﻧﻪ‬

‫ﺑﻪ ﭘﯿﺶ رو و ﺑﻪ روزي ﮐﻪ او ﺑﺪﻧﯽ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ داد دارم‪ ،‬ﺣﺘﯽ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ‬

‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺎل زده و ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻗﺪرت و ﺻﺒﻮري ﺑﺨﺸﯿﺪه اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪاي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎلﻫﺎي ﻗﺪرتﻣﻨﺪش ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ‬

‫در ﺟﺮﯾﺎن ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎي ﻣﻬﯿﺐ‪ ،‬ﭘﺮواز ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫آه‪ ،‬ﺑﻠﻪ! ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮاي ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣـﺮا ﭼـﻮن ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن ﻧﻤـﻮده اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻮرد دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارد و آن اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺴﻤﻢ را در اﯾﻦ ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﻣﺤﺒـﻮس ﮐـﺮده‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر اﻣﯿﺪواراﻧﻪاي ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﯾﻨﺪهاي ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ وﻋـﺪه داده اﺳـﺖ‬

‫دارم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ اوج ﻗﻠﻪﻫﺎي ﺷﺎدي و ﮐﺸﻒ درهﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ رﺣﻤﺖﻫﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘـﺮواز‬

‫داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪم‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﯽ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪم از ﯾﮏ‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺠﯿﺐ زاده ﻓﺮاﺳﻮي ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣـﺎدام ﮔﻮﯾـﻮن )‪ .(Madame Guyon‬اﯾـﻦ ﺧـﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﻘﺪﺳﻪ در ﺳﺎل ‪ 1688‬دﺳﺘﮕﯿﺮ و ﺑـﻪ دروغ ﻣـﺘﻬﻢ ﺑـﻪ ارﺗـﺪاد‪ ،‬ﺟـﺎدوﮔﺮي و زﻧـﺎ ﺑـﺎ‬

‫ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻠﯿﺴﺎﺋﯽ ﺷﺪه و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺤﮑـﻮم ﺑـﻪ ده ﺳـﺎل زﻧـﺪان ﺷـﺪ‪ .‬در ﻃـﻮل اﯾـﻦ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎي ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺷﻌﺮي ﺳﺮود ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﻋﺎﻟﯽ از ﻗﺪرت ﺧﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ او ﺑـﻪ‬

‫دلﻫﺎي رﻧﺠﻮر ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اوﯾﻨﺪ‪ ،‬ارزاﻧﯽ ﻣﯽدارد‪:‬‬

‫ﻣﻦ ﭘﺮﻧﺪه ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬

‫ﻣﺤﺮوم از دﺷﺖﻫﺎ و ﻫﻮاي آزاد؛‬

‫ﮐﻪ در ﻗﻔﺴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ و آواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‬

‫آواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا در ﻗﻔﺲ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪110‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺎر دﯾﮕﺮي ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد؛‬

‫ﺟﺰ ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﺮود‪ ،‬در ﺳﺮاﺳﺮ روز؛‬

‫و از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺘﺶ دارم‪ ،‬ﻣﯽﻃﻠﺒﻢ‪:‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮودﻫﺎي ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻦ‪:‬‬

‫او ﺑﺎلﻫﺎي ﭘﺮﺷﮑﻮه ﻣﺮا ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮده و ﻣﺮا ﻣﺤﺪود ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﺑﻪ ﺳﺮودم ﮔﻮش ﻣﯽﺳﭙﺎرد‪.‬‬

‫ﻣﻦ در ﻗﻔﺲ ﻣﺤﺒﻮﺳﻢ ؛‬

‫دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ ؛‬

‫وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻟﻬﺎﯾﻢ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬

‫دﻟﻢ آزاد اﺳﺖ؛‬

‫دﯾﻮارﻫﺎي زﻧﺪاﻧﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭘﺮواز و آزادي ﺟﺎﻧﻢ را ﻣﺤﺪود ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫آه‪ ....‬ﭼﻪ ﻧﯿﮑﻮ اﺳﺖ ﭘﺮواز!‬

‫اﯾﻦ اوج‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﮑﻮه!‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻫﺪاﻓﺶ را ﻣﯽﺳﺘﺎﯾﻢ‪،‬‬

‫و ﺑﻪ ﻣﺸﯿﺘﺶ ﻋﺸﻖ ورزم‪،‬‬

‫و ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﯽ ﮐﺮاﻧﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺷﺎدي و آزادي را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪111‬‬

‫ﺑﺨﺶ ﺳﻮم‬
‫ﺷﻔﺎ‪:‬‬
‫ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ‬
‫‪112‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ ﯾﺎزدﻫﻢ‬

‫ﮐﺎش ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدم‬

‫اﻣﺮوز‪ ،‬روز آراﻣـﯽ اﺳـﺖ‪ .‬اﺗﻮﺑـﻮس زرد ﻣﺪرﺳـﻪ ﭘـﺮ از ﺷـﺎﮔﺮداﻧﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﺳﺮوﺻﺪاﺋﯽ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ آراﻣﺶ ﻣﻦ و ﮐﯽ )‪ (kay‬ﻋﺰﯾﺰم را ﻣﺨﺘﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬از‬

‫ﻣﯿﺎن ﭘﻨﺠﺮه اﻃﺎﻗﻢ ﺧﻮاﻫﺮم ﺟﯽ )‪ (jay‬را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ درﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺸﻐﻮل رﺳـﯿﺪﮔﯽ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي ﺗﺮﺑﭽﻪ و ﮐﺪو ﺳﺒﺰ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از دوﺳﺘﺎن و ﻣﻼﻗـﺎت‬

‫ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪهاﻧﺪ و اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﻮرد ﻧﺎدر در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻤﺎم وﻗﺘﻢ‬

‫در اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮدم اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﺪن ﭼﯿﺰي‪.‬‬

‫در ﮔﻮﺷﻪ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﻣـﯽﺑﯿـﻨﻢ ﮐـﻪ ﺗـﺎزه ﺧﺮﯾـﺪهام و‬

‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ آن را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاي ﮔـﺮﻓﺘﻦ ﮐﺘـﺎب از دﺳـﺖ و ﯾـﺎ‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ اﯾﻨﺴﺖ آرﻧﺠﻢ را در ﭘﺸﺖ ﮐﺘﺎب‬

‫ﻗﺮار دﻫﻢ و ﺑﺎ ﺗﮑﺎنﻫﺎي ﺟﺰﺋﯽ‪ ،‬ﯾﻮاش ﯾﻮاش ﮐﺘـﺎب را ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﺧـﻮد ﻗـﺮار دﻫـﻢ‪ .‬ﯾـﺎد‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﺼﺎدﻓﻢ زﯾﺎد وﻗﺖ ﻣـﺮا ﮔﺮﻓـﺖ‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧـﺪا را ﺷـﮑﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺘﺎب را ورق ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺪادي در ﺑﯿﻦ آرﻧﺞ و ﮐﺘﺎب ﻗـﺮار‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﺘﺎب را از دﺳﺘﺮس ﻣﻦ دورﺗﺮ ﮐﻨﺪ‪ .‬آه ﭼـﻪ ﺑـﺪ ﺷـﺪ! ﮐـﺎر‬

‫ﺧﺮاب ﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮد را ﻃﻮري ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﺮم در ﮐﻨﺎر ﮐﺘﺎب ﻗـﺮار‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪113‬‬

‫ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺪﺑﯿﺮي ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ آن را ﺑﺎ ﺿـﺮﺑﺎت ﮐﻮﺗـﺎه‬

‫ﻧﺰد ﺧﻮد ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﻢ ادي )‪ (Eddie‬زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻗـﺎﯾﻖﻫـﺎي ﺑـﺎدي‪،‬‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪»:‬وﻗﺘﯽ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺎدي را در ﺑﺎد ﺑﻪ ﺟﻠـﻮ ﻫـﺪاﯾﺖ ﮐﻨـﯽ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾـﺪ‬

‫ﺑﺎدﺑﺎن را راﺳﺖ ﻧﮕﻪ داري ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻮج دادن ﺑﻪ ﺑﺎدﺑﺎن ﻗﺎﯾﻖ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‬

‫و ﺳﭙﺲ ﭼﭗ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻪ ﺗـﺪرﯾﺞ ﺟﻠـﻮ ﺑﺮوﯾـﺪ‪ .‬او اﯾـﻦ روش را‬

‫ﺧﯿﻤﻪ زدن ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ اﻣﺮوز ﺑﻪ روش ﺧﯿﻤﻪ زدن ﭘﺮداﺧﺘﻢ و ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ و ﻟﺒﻪ ﻣﯿـﺰ‬

‫ﻫ‪‬ﻞ دادم‪،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و ﺧﯿﻠﯽ آﻫﺴﺘﻪ آن را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐـﺎﻓﯽ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺪاد ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ .‬اﻓﺮاد ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ از ﺻﻔﺮ ﺷﺮوع ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﺑﻪ اوج رﺳﯿﺪه اﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﮐﺎري اﻧﺠﺎم دﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺘـﯽ اﻓـﺮاد ﻧـﺎﺗﻮان ﻗـﺎدر ﺑـﻪ‬

‫اﻧﺠﺎم آن ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺮوز اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﮐﻮﭼﮏ ﻓﻘﻂ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ‪ 1/5‬اﯾﻨﭽﯽ ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺗـﺎ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺪان دﺳﺘﺮﺳﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و آن را ﺣﺮﮐﺖ دﻫﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮدم‪:‬ﺑﯿﺎ ﮐﺘﺎب ﺟﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﮑﺎري ﮐﻦ! ﻫﺮ ﺳﻘﻠﻤﻪ آرﻧﺠﻢ‪ ،‬ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺪم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر آرﻧﺠﻢ‪ ،‬آن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﺑﮑـﺸﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑـﺎ ﺗـﻼش‬

‫ﻓﺮاوان ﻣﭽﻢ را روي ﮐﺘﺎب ﻗﺮار دﻫﻢ و ﺑﺎ ﻋﻀﻼت ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ آن را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي‬

‫ﺧﻮدم ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﻼش ﻫﻢ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻘـﻂ روي ﮐﺘـﺎب ﺿـﺮﺑﻪ ﺑـﺰﻧﻢ‪:‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺘﺎب ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪ ات ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﻟﻤﺲ ﻣﻦ ﻓﻘـﻂ ﻫـﺸﺖ اﯾـﻨﭻ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻟﻤﺴﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﺟﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﯿـﺮون ﺑـﻮد‪ ،‬او‬

‫ﺻﺪاي ﻣﺮا از ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺗﻮي اﻃﺎق ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎب را ﺑـﺮدارد‪ .‬ﮐﺘـﺎب‬

‫دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ آﺷـﻔﺘﻪاي ﺑـﻪ ﻗﻔـﺲ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧـﻪ‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم‪.‬‬

‫در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ آرزو ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ايﮐﺎش ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣـﺎ ﻓﮑـﺮ ﻧﮑﻨﯿـﺪ‬
‫‪114‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ آرزو را دارم‪ ،‬وﻟﯽ در روزي ﭼﻮن اﻣﺮوز ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺴﯽ ﻣﻔﯿـﺪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻫـﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﻢ و ﺣﺘﯽ در اﯾـﻦ وﺿـﻌﯿﺖ ﺷـﺎد‬

‫ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬آرزوي ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدي ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎناﻧﮕﯿﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﻧﻌﻤﺘـﯽ ﻓﮑـﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ اﻋﻢ از ﻣﺴﯿﺤﯽ و ﻏﯿﺮ ﻣـﺴﯿﺤﯽ از آن ﺑﺮﺧـﻮردار اﺳـﺖ‪ .‬ﻧﻌﻤـﺖ‬

‫اﯾﺴﺘﺎدن ﺑﺮ روي ﭘﺎي ﺧﻮد‪ ،‬دوﯾﺪن و ﻗﺪم زدن ـ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﺘﺎ وﻗﺘﯽ ارﺗﺒﺎط ﻣﻦ ﺑﺎ‬

‫ﺧﺪا ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﻣﯽﺷﻮد و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮم ﮐﻪ اﺣﯿﺎي ﺳﻼﻣﺘﯽ دﺳﺖﻫﺎ و ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ‬

‫اﻣﯿﺪي دﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس ﻣـﯽﺷـﻮد ﺗـﺎ در آن‬

‫اﺧﺒﺎر ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎزآﻣﯿﺰ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻔﺤﺺ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﮐﻨﻢ و رﻫﻨﻤﻮدﻫﺎ و دﻟﮕﺮﻣﯽﻫﺎي دوﺳـﺘﺎن‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ و رﻫﺒﺮان ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺴﯿﺤﯽ را ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻮردي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ روي‬

‫آن ﺗﻮاﻓﻖ دارﻧﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﻄﻌﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﺑﯿﻤﺎري را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﺎن در ﻣﻮردش ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﺪارﻧﺪ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤـﺎم ﮐـﺴﺎﻧﯽ‬

‫را ﺑﺎ اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻣﻮرد دو ﻃﯿﻒ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺘـﻀﺎد‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪام ﯾﮏ ﺳﻮي اﯾﻦ ﻃﯿﻒ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻋﺼﺮ ﻣﻌﺠـﺰه ﻣﻄﻠﻘـﺎً ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻋﺠﺎز ﺷـﻔﺎ ﺑﺎﺷـﯿﻢ‪ .‬در ﺳـﻮي دﯾﮕـﺮ اﯾـﻦ ﻃﯿـﻒ ﮐـﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ اﻋﺠﺎز ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧـﺪﮔﯽ روزاﻧـﻪ ﯾـﮏ اﯾﻤﺎﻧـﺪار ﺑﺎﺷـﺪ و‬

‫ﺷﻔﺎي ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻤـﯽ از ﻣﯿـﺮاث ﻣـﺴﯿﺤﯽ را ﺗـﺸﮑﯿﻞ ﻣـﯽدﻫـﺪ‪ .‬اﯾـﻦ ﺗـﻀﺎد‬

‫ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ در ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺗﺴﺮي ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣـﻦ ﻣـﯽﺧـﻮاﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿـﺪ ﮐـﻨﻢ ﮐـﻪ‬

‫اﯾﻤﺎﻧﺪاراﻧﯽ در ﻫﺮ دو ﻃﯿﻒ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ و ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﻼم ﺧﺪا‪ ،‬اﺧﺘﺼﺎص داده اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻋﺠﺎز ﺑﺤﺜﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐـﻪ ﺧـﺪا را‬

‫دوﺳﺖ دارﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﺧـﺪا را دوﺳـﺖ ﻧﺪارﻧـﺪ ﯾـﺎ ﺑـﻪ اﺻـﻄﻼح ﻧﯿﮑـﺎن و ﺑـﺪان‬

‫ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﮏ ﺑﺤﺚ ﮐﻠﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ اﯾﺪهﻫﺎ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮم‪ ،‬آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ اﻣﮑﺎﻧـﺎت ﻣـﯽاﻧﺪﯾـﺸﻢ‪ .‬ﺑـﺮاي‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪115‬‬

‫ﺷﺮوع ﺑﺎ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧـﺪ اﻣـﺮوز ﺧـﺪا ﻫﺮﮔـﺰ ﻧﻤـﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﮐـﺴﯽ را ﺑـﻪ ﻃﺮﯾﻘـﻪ‬

‫اﻋﺠﺎزآﻣﯿﺰ ﺷﻔﺎ دﻫﺪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬درﮔﺎم اول ﮐﯿﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐـﻪ در ﭼﻨـﯿﻦ ﻣـﻮﻗﻌﯿﺘﯽ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﯿﻦ ادﻋﺎﺋﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﮐـﺴﯽ را ﻧـﺸﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﻪ اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰي او را ﺷﻔﺎ داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﯾﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻫﯿﭽﮕﺎه ﭼﻨﯿﻦ ﮐـﺎري در زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﻦ اﻧﺠـﺎم ﻧﻤـﯽدﻫـﺪ؟ ﺧـﺪا ﺑـﺮ ﻃﺒـﻖ ارادهاش ﺑـﺎ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﯾﮑﯽ زﻧﺪﮔﯽ راﺣﺘﯽ ارزاﻧﯽ ﻣﯽدارد‪ ،‬و ﺑﻪ دﯾﮕﺮ ﻓﯿﺾ رﻧﺞ‬

‫را‪ .‬ﺧﺪا اﯾﻤﺎن ﻋﺪهاي را در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﭘﺎداش ﻣﯽدﻫﺪ و ﭘﺎداش ﻋﺪهاي دﯾﮕﺮ را ﭘﺲ از‬

‫ﻣﺮﮔﺸﺎن )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن‪.(39- 32:11‬‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻘﺪر ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻟﮕﻮي ﻣﻄﻠﻘﯽ از‬

‫رﻓﺘﺎر او ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺗﻠﻘﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﯿﺎن اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﻗﻄﻌﺎ ﻫﯿﭻ ﮐـﺲ را در ﻃـﻮل‬

‫زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰي ﺷﻔﺎ ﻧﺪاده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﺗﻤـﺎم‬

‫دورانﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪام و ﺷﺎﻫﺪ ﻫﯿﭽﮕﻮﻧـﻪ اﻋﺠـﺎزي ﻧﺒـﻮده ام‪ .‬ﮔﺬﺷـﺘﻪ از آن‪ ،‬در‬

‫ﻣﻮرد ﺷﻬﺎدات ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ اﻋﺠﺎز ﺧﺪا ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣـﯽﺗـﻮان‬

‫ﮔﻔﺖ؟ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ اﻓﺮاد دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬او ﯾﮏ ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺴﯿﺤﯽ اﺳﺖ ﮐـﻪ در‬

‫اﺛﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﺷﺪﯾﺪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ رﻧﺠﻮر ﺑـﻮد‪ .‬ﻫـﯿﭻ داروﺋـﯽ ﻧﺒـﻮد ﮐـﻪ او را ﺷـﻔﺎ دﻫـﺪ‪،‬‬

‫دﮐﺘﺮﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻤـﺮ ﮐﻤـﯽﺧﻮاﻫـﺪ داﺷـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ او و دﯾﮕـﺮان دﻋـﺎ ﮐﺮدﻧـﺪ و‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ او ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻧﺰد ﭘﺰﺷﮏ رﻓﺖ‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺗﺴﺖ ﺧﻮن از او‬

‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺷﮕﻔﺖ زده ﺷﺪ‪ .‬آن دﮐﺘﺮ ﺷﺨﺼﯽ اﯾﻤﺎﻧﺪار و ﻣـﺴﯿﺤﯽ ﻧﺒـﻮد‬

‫وﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬واﻗﻌﺎ ﻧﻤـﯽﺗـﻮاﻧﻢ ﻫـﯿﭻ ﺗﻮﺿـﯿﺤﯽ ﻃﺒﯿﻌـﯽ و ﻃﺒـﯽ در اﯾـﻦ ﻣـﻮرد ﺑـﺪﻫﻢ‪.‬‬

‫وﺿﻌﯿﺖ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﻮﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕـﻮﯾﻢ اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ ﯾـﮏ ﻣﻌﺠـﺰه‬

‫اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ «.‬اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ اﺳﺖ و دوﺳﺖ ﻣـﻦ ﻫـﻢ‬

‫اﯾﻨﮏ زﻧﺪه و ﺳﺮﺣﺎل اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻦ اﯾﻦ زن را ﺑﺨﻮﺑﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﯾـﺎ‬
‫‪116‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ دﭼﺎر ﺗﻮﻫﻢ و ﺑﺎور ﭼﯿﺰي ﮐﻪ واﻗﻌﺎً اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ ﺷﻬﺎدات ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻔﺎي ﻣﻌﺠـﺰه آﺳـﺎ از ﻧﺎﺣﯿـﻪ‬

‫ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازاﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘـﻪ اﻧـﺪ‪ .‬ﯾـﺎ ﺷـﺎﯾﺪ‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻬﺎداﺗﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺗﻮﺟﻪ دﯾﮕﺮان را ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﺟﻠـﺐ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘـﺪس از ﺟﻤﻠـﻪ ﻣﺘـﯽ ‪ 23- 22:7‬و ﻣﺘـﯽ‬

‫‪ 24:24‬و دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﯿﮑﯿﺎن ‪ 9:2‬ﺣـﺎﮐﯽ از اﯾـﻦ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻣﻤﮑـﻦ اﺳـﺖ ﺷـﯿﻄﺎن ﻧﯿـﺰ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺪﻋﯿﺎن ﺷﻔﺎ ﯾـﺎﻓﺘﻦ را در ﯾـﮏ ﻃﺒﻘـﻪ ﺑﻨـﺪي‬

‫ﻗﺮار دﻫﻢ‪ .‬ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ راه وﺟـﻮد دارد ﺗـﺎ ﮐـﺴﯽ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑـﺎ اﻃﻤﯿﻨـﺎن‬

‫ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﻋﺠﺎز ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﯽ در ﻃﻮل زﻧـﺪﮔﯿﺶ اﺗﻔـﺎق ﻧﯿﻔﺘـﺎده اﺳـﺖ و او‬

‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺲ در ﻫﻤﻪ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﯿﭻ ﻣﻮردي‬

‫را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﯾﮏ راه دﯾﮕﺮ ﻫﻢ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ وﻋﺪهاي در ﮐـﻼم‬

‫ﺧﺪا ﺑﻮده اﺳﺖ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ او ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ اﻋﺠﺎز ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ ﭘﺲ از ﯾﮏ ﻣﻮﻋﺪ زﻣـﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه اﻧﺠﺎم ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﻣـﺎ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﻣﻄﻠﻘـﺎً ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺷـﻮﯾﻢ ﮐـﻪ ﻫـﺮ‬

‫ﺑﺎﺻﻄﻼح ﺷﻔﺎي ﺧﺪاﺋﯽ ﺑﻌﺪ از آن ﻣﺪت ﻣﻘﺮر‪ ،‬ﯾﮏ ﻓﺮﯾﺐ و ﯾﺎ از ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺷﯿﻄﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻌــﺪادي از ﻣــﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧــﺪ ﮐــﻪ اﯾــﻦ درﺳــﺖ ﻣــﻮردي اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس‬

‫ﻣﯽآﻣﻮزد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ و ﯾﺎ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ادﻋﺎي ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰ‪،‬‬

‫ﺑﯽ ﻣﻮرد و ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﺎﯾﻠﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺠﺎرب را در ﻧﻮر ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس‬

‫داوري ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻮاﻓﻘﻢ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺟﺪﯾﺪ اﻫﻤﯿﺖ ﻓﺮاواﻧـﯽ ﺑـﺮاي ﺗﺠـﺎرب ﺧـﻮد‬

‫ﻗﺎﺋﻠﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮي ﺧﻮد را ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻄﻠﻘﯽ ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ ﮐـﻪ در ﺳـﺎﯾﻪ آن ﻣـﻮارد‬

‫دﯾﮕﺮ را ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﺗﺠـﺎرب ﺧـﻮد را در ﺳـﻄﺤﯽ ﻣﺘﻌـﺎدل ﺑـﺎ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس‬

‫ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺠﺎرب ﺧﻮد را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎري ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪117‬‬

‫ﻣﺪﻋﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻦ ادﻋﺎﻫﺎ از ﻧﺎﺣﯿﻪ‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻤﺎن رﺷﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و اﮐﺜﺮ اﯾﻦ ﻣﻌﺠـﺰات در ﺣـﻮزه ﻃﺒـﯽ ﺑـﻮده‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﻮارد ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺸﺪاري در ﻓﮑﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ در زﻣﺮه ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ‬

‫ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻌﺠﺰه را در روزﮔﺎر ﻣـﺎ ﻣﺘﻮﻗـﻒ ﺳـﺎﺧﺘﻪ اﺳـﺖ و ﻫـﺸﺪاري‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮ ﮔﺮدﯾﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﻪ درﺳـﺘﯽ‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮاي زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣـﯽﮔﻮﯾﻨـﺪ‬

‫اﻣﺮوز ﺧﺪا ﻫﯿﭻ ﻣﻌﺠﺰه ﺷﻔﺎ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه ﻣﻦ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﻠﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاده اﺳﺖ و ﺗﺠﺮﺑﻪﻫـﺎي زﻧـﺪﮔﯽ و دﯾـﺪﮔﺎه آن ﻃﯿـﻒ ﺧـﺎص را‬

‫ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫***‬

‫اﻣﺎ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻣﺮوز اﻋﺠﺎز ﺷﻔﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮد‬

‫ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ از آن ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ؟ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ادﻋﺎ ﮐـﻪ ﻣـﯽﮔﻮﯾـﺪ‬

‫اﻣﺮوز دﻋﺎي ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻋﺠﺎز ﺷﻔﺎ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎور واﻗﻌﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬رد ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ؟‬

‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ و دﯾﮕﺮان ﮐﻪ ﺷـﺮاﯾﻂ‬

‫ﻣﺮا ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺪردي ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﺎ اﻣﺮوز ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺋﯽ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣـﯽﮔﯿـﺮم‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪهاي ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺘﺎب ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪه زﯾﺎدي ﻫﻢ وﻗﺖ ﺧﻮد‬

‫را ﺻﺮف ﮔﺮدآوري آﯾﺎﺗﯽ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻔﺎ ﻣﯽﯾﺎﺑﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﻢ‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧـﻪ از اﯾـﻦ ﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎ‬

‫اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﻢ‪:‬‬

‫»ﺟﺎﻧﯽ ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻔﺎ ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﻢ در اﯾﻦ ﻣـﻮرد‬

‫ﭼﻪ اﯾﺪهاي دارﯾﺪ وﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎري آﯾﺎت در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ‬
‫‪118‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎز اﻧﺠﺎم ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد و ﻫﻤﮕﺎن ﺑﺎ ﻫﺮ ﺷـﺮاﯾﻄﯽ از‬

‫آن ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪«....‬‬

‫ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧـﺪا در ﻫﻤـﯿﻦ ﺷـﺮاﯾﻂ ﺷـﻤﺎ را‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻋﻠـﺘﺶ را ﻫـﻢ ﻣـﯽﮔـﻮﯾﻢ ) و‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ آﯾﻪ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪاش ﻣﯽﻧﻮﯾـﺴﺪ(‪ .‬ﺟـﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺪن ﻓﻠﺠﺖ ﺧـﺪا را ﺟـﻼل ﻣـﯽدﻫـﯽ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﺗﺼﻮر ﮐﻦ اﮔﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻮدي ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺪا را ﺟﻼل ﻣﯽدادي! در ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺮدم را ﺷﻔﺎ ﻣﯽداد! آﻧﻬـﺎ ﺑﻌـﺪ از ﺷـﻔﺎ‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺧﺪا را ﺟﻼل ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ در ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪهاﯾـﺪ و اﮔـﺮ‬

‫ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺼﻮرش را ﺑﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻋـﺎﻟﯽ ﻣـﯽﺷـﺪ و‬

‫ﺟﺮﯾﺎن آن ﻣﺜﻞ ﺑﻤﺐ ﺻﺪا ﻣﯽﮐﺮد؟و ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺪﯾﻦ‬

‫ﻃﺮﯾﻖ ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻼل ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ؟«‬

‫»درﯾﻮﺣﻨﺎ‪ 10: 10‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﯿﺎت را زﯾﺎدﺗﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬آﯾﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ اﻗﺮار ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﯿـﺎت را زﯾـﺎدﺗﺮ‪،‬‬

‫ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮدهاﯾﺪ؟ﻋﯿﺴﯽ آﻣﺪ ﺗﺎ اﻧﺴﺎن را آزاد ﺳﺎزد‪ .‬اﻣـﺎ ﺷـﻤﺎ در ﺻـﻨﺪﻟﯽ‬

‫ﭼﺮﺧﺪار ﺧﻮد اﺳﯿﺮ ﺷﺪه اﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺪن ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﮑـﻞ روح اﻟﻘـﺪس اﺳـﺖ‪ ،‬آﯾـﺎ‬

‫ﮔﻤﺎن ﻣﯽﺑﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻌﺒﺪش در ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻧﺎﺗﻮان ﺑﺎﺷﺪ؟«‬

‫»ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻓﺼﻞ ﺗﺎزهاي در ﮐﺘﺎﺑﺖ‪ ،‬ﻓﺼﻠﯽ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺧﺪا ﻣﺮا ﺷﻔﺎ داد« را‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ در ﻋﺠﺒﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم دﻻﯾﻠﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ ﺣﺎﮐﯽ از اﯾﻨـﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﯿﺤﯽ در ﺻﻮرت داﺷﺘﻦ اﯾﻤﺎن واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﺪا اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻔﺎ‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺮﺧﯽ از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪه اﻧـﺪ‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻬـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪهام و‬

‫ﺑﺤﺚ ﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم داده ام‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻘﯿﺪه ﻣﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ ﮐـﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪119‬‬

‫رﻧﺞﻫﺎي ﻣﻦ ﺧﺪا را ﺟﻼل ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪ (1‬ﺑﯿﻤﺎري و ﻣﺮگ ﻋﻤﻞ ﺷﯿﻄﺎن و ﻧﯿﺮوﻫﺎي اوﺳﺖ )ﻟﻮﻗﺎ ‪16:13‬؛ اﻋﻤـﺎل ‪(38:10‬‬

‫و از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺪف ﮐﻠﯽ آﻣﺪن ﻋﯿﺴﯽ‪ ،‬ﺧﻨﺜـﯽ ﮐـﺮدن ﻋﻤـﻞ ﺷـﯿﻄﺎن ﺑـﻮد )اول ﯾﻮﺣﻨـﺎ‬

‫‪ ،(8:3‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ اﯾﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺧﺪا اﻧﺘﻈﺎر آزادي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ (2‬ﻋﯿﺴﯽ در ﻃـﻮل زﻧـﺪﮔﯽ زﻣﯿﻨـﯽ اش‪،‬ﺑﯿﻤـﺎران را ﺷـﻔﺎ ﻣـﯽداد‪ .‬آﯾـﺎﺗﯽ ﻧﻈﯿـﺮ‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪ 8:13‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻮض ﻧﻤﯽﺷـﻮد و ﻋﯿـﺴﯽ ﻣـﺴﯿﺢ »دﯾـﺮوز و‬

‫اﻣﺮوز ﻓﺮدا« ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ او ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﻪ ﮐـﺎر ﺷـﻔﺎ دادن‬

‫ﺑﯿﻤﺎران ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻗﺮنﻫﺎ ﭘﯿﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪.‬‬

‫‪ (3‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﻮل داده اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔـﺮ در ﻧـﺎم ﻋﯿـﺴﯽ ﭼﯿـﺰي را از ﺧـﺪا‬

‫ﺑﻄﻠﺒﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪ 12:14‬ـ ‪14‬؛ ﻣﺮﻗﺲ ‪22:11‬ـ‪24‬؛ اول ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪22:3‬‬

‫و ﺑﺴﯿﺎري آﯾﺎت دﯾﮕﺮ(‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ وﻋﺪهﻫﺎﺋﯽ ﺷﺎﻣﻞ دﻋﺎ ﺑﺮاي ﺷﻔﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ (4‬ﺑﺨﺶﻫـﺎي دﯾﮕـﺮي در ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس وﺟـﻮد دارﻧـﺪ ﮐـﻪ ﻣﺨـﺼﻮﺻﺎ ﺷـﻔﺎي‬

‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران را ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﻮده اﻧﺪ‪ .‬ﻣـﺸﻬﻮرﺗﺮﯾﻦ اﯾـﻦ آﯾـﻪ ﻫـﺎ‪ ،‬اﺷـﻌﯿﺎ ‪ 3:53‬اﺳـﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬ﺑﺎ زﺧﻢﻫﺎي او ﻣﺎ ﺷـﻔﺎ ﯾـﺎﻓﺘﯿﻢ‪ «.‬ﺳـﺎﯾﺮ آﯾـﺎت ﻣـﺸﺎﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨـﺪ از ﻣﺰاﻣﯿـﺮ‬

‫‪3-1:103‬؛ اول ﭘﻄﺮس ‪ 24:2‬و ﯾﻌﻘﻮب ‪.15:5‬‬

‫ﻧﮑﺎت دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮارد را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮارد ﻓﻮق ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳـﯿﺪم ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺑﺎﯾـﺪ از آن‬

‫ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮم‪ ...‬وﻟﯽ‪....‬‬

‫‪120‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ ‪12‬‬

‫ﭼﺮا ﺷﻔﺎ ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ ؟‬

‫در ﯾﮏ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﺎراﻧﯽ اواﯾﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪ ،1972‬ﺣـﺪود ﭘـﺎﻧﺰده ﻧﻔـﺮ در ﮐﻠﯿـﺴﺎي‬

‫ﮐﻮﭼﮑﯽ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﯾـﻦ ﮔـﺮوه ﺷـﺎﻣﻞ دوﺳـﺘﺎن ﻧﺰدﯾـﮏ‪،‬‬

‫اﻗﻮام و رﻫﺒﺮان ﮐﻠﯿﺴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ آﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗـﺎ ﺑـﺮاي ﺷـﻔﺎي‬

‫ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﻠﺴﻪاي ﺳﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺨﺸﻬﺎي‬

‫ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ از ﻋﺼﺮ ﺟﺪﯾﺪ‪...‬‬

‫و اﯾﻦ اﺳﺖ آن دﻟﯿﺮي ﮐﻪ ﻧﺰد وي دارﯾﻢ ﮐـﻪ ﻫﺮﭼـﻪ ﺑﺮﺣـﺴﺐ ارادة او‬

‫ﺳﺆال ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬و اﮔﺮ داﻧﯿﻢ ﮐـﻪ ﻫﺮﭼـﻪ ﺳـﺆال ﮐﻨـﯿﻢ ﻣـﺎ را‬

‫ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ از او درﺧﻮاﺳـﺖ ﮐﻨـﯿﻢ ﻣـﯽﯾـﺎﺑﯿﻢ )اول‬

‫ﯾﻮﺣﻨﺎن ‪14:5‬ـ‪.(15‬‬

‫و ﺑﺮﺧﯽ از ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ‬

‫اﻣ‪‬ﺎ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﻗﻮ‪‬ت ﺗﺎزه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ و ﻣﺜـﻞ‬

‫ﻋﻘﺎب ﭘﺮواز ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ دوﯾﺪ و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬

‫ﺧﺮاﻣﯿﺪ و درﻣﺎﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮدﯾﺪ )اﺷﻌﯿﺎ ‪(31:40‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪121‬‬

‫و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺨﺶ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ وﻋﺪه ﺷﻔﺎ‪...‬‬

‫و ﻫﺮﮔﺎه ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺸﯿﺸﺎن ﮐﻠﯿـﺴﺎ را ﻃﻠـﺐ ﮐﻨـﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﺑﺮاﯾﺶ دﻋﺎ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ روﻏﻦ ﺗﺪﻫﯿﻦ ﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬و دﻋـﺎي‬

‫اﯾﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺮﯾﺾ را ﺷﻔﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮﺧﯿﺰاﻧﯿـﺪ‪ ،‬و‬

‫اﮔﺮ ﮔﻨﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از او آﻣﺮزﯾﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )ﯾﻌﻘﻮب ‪.(15 -14:5‬‬

‫و ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪي‪ ،‬ﺑﺎز وارد ﮐﻔﺮ ﻧﺎﺣﻮم ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻮن ﺷـﻬﺮت ﯾﺎﻓـﺖ ﮐـﻪ در‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽدرﻧﮓ ﺟﻤﻌﯽ ازدﺣﺎم ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﯿـﺮون در ﻧﯿـﺰ‬

‫ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺮاي اﯾﺸﺎن ﮐﻼم را ﺑﯿﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻪ ﻧﺎﮔـﺎه ﺑﻌـﻀﯽ ﻧـﺰد‬

‫وي آﻣﺪه ﻣﻔﻠﻮﺟﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﻬﺎر ﻧﻔـﺮ ﺑﺮداﺷـﺘﻪ‪ ،‬آوردﻧـﺪ و ﭼـﻮن ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺒﺐ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺰد او ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻃـﺎق ﺟـﺎﯾﯽ را ﮐـﻪ او ﺑـﻮد ﺑـﺎز‬

‫ﮐﺮده و ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺗﺨﺘﯽ را ﮐﻪ ﻣﻔﻠﻮج ﺑـﺮآن ﺧﻮاﺑﯿـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬زﯾـﺮ ﻫـﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﭼﻮن اﯾﻤﺎن اﯾﺸﺎن را دﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻔﻠﻮج را ﮔﻔﺖ‪» :‬اي ﻓﺮزﻧـﺪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﺗـﻮ‬

‫آﻣﺮزﯾﺪه ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻟﯿﮑﻦ ﺑﻌﻀﯽ از ﮐﺎﺗﺒﺎن ﮐﻪ در آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬در دل ﺧـﻮد ﺗﻔﮑّـﺮ‬

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﮐﻪ »ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻔﺮ ﻣـﯽﮔﻮﯾـﺪ؟ ﻏﯿـﺮ از ﺧـﺪاي واﺣـﺪ‪،‬‬

‫ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﺑﯿـﺎﻣﺮزد؟« در ﺳـﺎﻋﺖ ﻋﯿـﺴﯽ در روح ﺧـﻮد‬

‫ادراك ﻧﻤﻮده ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ‬

‫ﺧﯿﺎﻻت را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮد راه ﻣﯽدﻫﯿﺪ؟ ﮐﺪام ﺳﻬﻞﺗﺮ اﺳﺖ؟ ﻣﻔﻠﻮج را ﮔﻔﺘﻦ‬

‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺗﻮ آﻣﺮزﯾﺪه ﺷـﺌﺪ؟ ﯾـﺎ ﮔﻔـﺘﻦ ﺑﺮﺧﯿـﺰ و ﺑـﺴﺘﺮ ﺧـﻮد را ﺑﺮداﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺨﺮام؟ ﻟﯿﮑﻦ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را اﺳﺘﻄﺎﻋﺖ آﻣﺮزﯾﺪن ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﺑـﺮ‬

‫روي زﻣﯿﻦ ﻫﺴﺖ‪ «...‬ﻣﻔﻠﻮج را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﺮﺧﯿﺰ و ﺑﺴﺘﺮ ﺧـﻮد‬

‫را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺑﺮو!« او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑـﯽﺗﺄﻣـﻞ ﺑـﺴﺘﺮ ﺧـﻮد را‬

‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭘﯿﺶ روي ﻫﻤﻪ رواﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﯿﺮان ﺷﺪه ﺧﺪا را‬
‫‪122‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﻣﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ!« )ﻣﺮﻗﺲ ‪(12- 1:2‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﺎ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﺎ روﻏـﻦ زﯾﺘـﻮن ﺗـﺪﻫﯿﻦ ﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺲ‬

‫دﻋﺎﺋﯽ ﭘﺮﺷﻮر ﺑﺮاي ﺷﻔﺎي ﻣﻦ آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎ از ﺧﺪا در ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟـﺎزه دﻫـﺪ روي ﭘـﺎي ﺧـﻮد راه‬

‫روم و ﻫﻤﺎن دﻗﯿﻘﻪ ﺟﻼل ﯾﺎﺑﺪ و ﺑﻪ او ﺗﻮﮐﻞ ﻧﻤﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻠﺴﻪ ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎران ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ ﻫﯿﺠـﺎن زده در ﻣﻘﺎﺑـﻞ درب‬

‫ﺧﺮوﺟﯽ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ رﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎن زﯾﺒﺎﺋﯽ ﮐﻪ در دوردﺳﺖ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺗـﺎﺑﺶ‬

‫زرﯾﻦ آﻓﺘﺎب ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺳﻼﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ دﯾﺪن اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﭼﻪ‬

‫ﺣﺴﯽ در دﯾﮕﺮان ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺖ وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﺧﻮدم‪ ،‬ﻣﺸﺎﻫﺪه اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﺗﺎﺋﯿـﺪي ﺑـﻮد‬

‫ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﻧﮕﺮد و دﻋﺎﻫﺎي ﻣﺎ را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣـﺴﯽ‬

‫ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﮐﻠﯿﺴﺎ را ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ وارد ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم ـ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻔﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ـ و آﻫﺴﺘﻪ دﻋﺎ ﻣﯽﮐـﺮدم »ﻣﺘـﺸﮑﺮم ﺧﺪاوﻧـﺪ‪ «...‬و ﺧـﺪا را ﻣـﯽﺳـﺘﻮدم ﺑـﺮاي اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﻣﺘﻘﺎﻋﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ او ﻣﺮا ﺷﻔﺎ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪.‬‬

‫***‬

‫ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﺮ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﺮ‪ ...‬ﻫﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﺷﻔﺎ در ﺑﺪن‬

‫ﻣﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳـﺖ و ﭘـﺎﯾﻢ ﻫﻨـﻮز ﻫـﻢ ﻓﺮﻣـﺎنﻫـﺎي ﻣﻐـﺰم را اﻃﺎﻋـﺖ‬

‫ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺧﻮد را ﻗﺎﻧﻊ ﻣﯽﮐﺮدم‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻔﺎي ﻣﻦ ﻃـﯽ ﻣﺮاﺣـﻞ ﺗـﺪرﯾﺠﯽ‬

‫ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬و ﺑﻪ ﺻﺒﺮ اﻧﺘﻈﺎر اداﻣﻪ دادم‪ .‬ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣـﺎه ﺷـﺪ و ﯾـﮏ ﻣـﺎه‪ ،‬دو‬

‫ﻣﺎه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﭘﺮﺳﺸﯽ را ﮐﻪ ﻣﻐﺰم را ﻣﯽﮐﻮﺑﯿﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﺪ‪:‬آﯾﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﮔﻨـﺎه در‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ وﺟﻮد دارد؟ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮔﻨﺎه در زﻧـﺪﮔﯽ ﻫـﺮ اﻧـﺴﺎن ﻣـﺴﯿﺤﯽ وﺟـﻮد‬

‫دارد‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺪون ﮔﻨﺎه ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟـﯽ در ﻣـﻮرد ﺧـﻮدم ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﮕـﻮﯾﻢ؟ ﺑﺮﻋﻠﯿـﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻋﺼﯿﺎن ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣـﻦ در ﻣﺘﺎﺑﻌـﺖ ﻧﺰدﯾـﮏ ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺑـﻮدم‪ .‬ﻫـﺮ روزه ﮔﻨﺎﻫـﺎن و‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪123‬‬

‫ﮐﻮﺗﺎﻫﯽﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐـﺮدم‪ ،‬و اﻃﻤﯿﻨـﺎن ﻣـﯽﯾـﺎﻓﺘﻢ ﮐـﻪ آﻣﺮزﯾـﺪه‬

‫ﺷﺪهام‪.‬‬

‫از دوﺳﺘﻢ ﺑﺘﺴﯽ )‪ (Betsy‬ﭘﺮﺳﯿﺪم آﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را درﺳﺖ اﻧﺠﺎم دادﯾـﻢ؟او ﻣـﺮا‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪»:‬اﻟﺒﺘـﻪ ﮐـﻪ درﺳـﺖ اﻧﺠـﺎم دادﯾـﻢ‪ .‬ﮔـﺮوه آن روز ﯾـﮏ ﮔـﺮوه‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﮐـﺎري اﻧﺠـﺎم دﻫﻨـﺪ ﺟـﺪا از ﻗـﺪرت‬

‫رﻫﺒﺮان ﮐﻠﯿﺴﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮدان ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه و ﺷﯿﻮخ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﺴﻪ را ﻫﺪاﯾﺖ ﻣـﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده و ﮔﻔﺘﻢ » درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻮﺋﯽ ـ ﻣﺎ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن رﻫﻨﻤﻮد را ﮐﻪ در‬

‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺞ ﮐﺘﺎب اﯾﻮب و ﺳﺎﯾﺮ ﺟﺎﻫﺎي ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ‪«.‬‬

‫اﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻮاﻟﯽ در ذﻫﻨﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ در ذﻫﻦ ﺑـﺴﯿﺎري از ﮐـﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ دﻋﺎﻫﺎﯾﺸﺎن ﺷﻔﺎ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻄـﺮح‬

‫ﺑﻮد‪:‬آﯾﺎ ﻣﻦ اﯾﻤﺎن ﮐﺎﻓﯽ دارم؟‬

‫ﻃﺮح ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮاﻟﯽ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از ﺗﻘﺼﯿﺮات و ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻃﺮح ﭼﻨﯿﻦ‬

‫ﺳﻮاﻟﯽ ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن را در اﻧﺪﯾﺸﻪﻫﺎي ﻧﻮﻣﯿﺪﮐﻨﻨﺪه‪ ،‬ﻏﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬ﺧـﺪا ﻣـﺮا ﺷـﻔﺎ ﻧـﺪاد‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻧﺎدرﺳﺖ در ﻣﻦ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ اﯾﻤﺎن ﻧﺪارم‪.‬‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﮑﺎري ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻠﻘـﻪ ﺷـﺮﯾﺮي ﻣﻨﺠـﺮ‬

‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﯾﻦ زﻧﺠﯿﺮه ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﻢ‬

‫)ﺿﻌﻒ در اﯾﻤﺎن(‬ ‫در اﯾﻤﺎن دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‬

‫ﺷﺎﯾﺪ دﻋﺎﯾﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد‬

‫ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﮐـﻪ از ﻧـﻮﻋﯽ ﻣـﺸﮑﻞ ﺟـﺴﻤﺎﻧﯽ رﻧـﺞ ﻣـﯽﺑـﺮد از دوﺳـﺘﯽ‬
‫‪124‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪»:‬آﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﮔﺮ از ﺧﺪا ﺑﺨـﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﻣـﺮا ﺷـﻔﺎ ﻣـﯽدﻫـﺪ؟« دوﺳـﺘﺶ ﺑـﻪ او‬

‫اﻃﻤﯿﻨﺎن داد‪» :‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﮏ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﯽ در دل ﻣﻮﺟﺐ ﻣـﯽﺷـﻮد‬

‫ﮐﻪ ﺷﻔﺎ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﯽ‪«.‬‬

‫ﺷﺨﺺ دردﻣﻨﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ »اﯾﻤﺎن از ﺷـﻨﯿﺪن اﺳـﺖ و ﺷـﻨﯿﺪن از ﮐـﻼم«‬

‫ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و در ﻣﻮرد ﻗﺪرت ﻻﯾﺰال و وﻋﺪهﻫﺎي اﻋﺠـﺎباﻧﮕﯿـﺰ‬

‫ﺧﺪا ـ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷـﺪ ﮐـﻪ در اﯾﻤـﺎن ﻗـﻮي ﺷـﻮد و ﺳـﺮاﻧﺠﺎم اﺣـﺴﺎس‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي دﻋﺎ آﻣﺎده اﺳﺖ‪ .‬او ﺑـﺎ ﺧـﻮدش‪ ،‬ﺑـﺎ رﻫﺒـﺮان ﮐﻠﯿـﺴﺎﯾﺶ در ﻣﺮاﺳـﻢ‬

‫دﻋﺎي ﺷﻔﺎ و ﯾﺎ ﻫﺮ ﻣﺮاﺳﻤﯽ دﯾﮕﺮ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺷﻔﺎ ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬و ﻣـﯽﭘﺮﺳـﺪ »ﭼـﻪ‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺠﺎي ﮐﺎر ﻏﻠﻂ اﺳﺖ؟«‬

‫و اﮐﺜﺮاً ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ »ﻣﺸﮑﻞ از ﺳﻮي ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او ﻫﻤﯿﺸﻪ آﻣـﺎده و ﻣﻨﺘﻈـﺮ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺐ از ﺧﻮد ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻤﺎﻧﺖ ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﮐﻞ ﻧـﺪاري‪«.‬‬

‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر دردﻣﻨﺪ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ در دﻋﺎي ﺷﻔﺎ ﭼﻨﺎن اﯾﻤﺎﻧﯽ ﺑـﻪ ﺷـﻔﺎي ﺧـﺪا داﺷـﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ او ﺷﻔﺎ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮد ﻃﺒﯿﻌﺎً دﭼﺎر ﺷﮏ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ‬

‫آﯾﺎ واﻗﻌﺎً ﺧﺪا اﺻﻼً ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺘﯽ دارد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻤﺎﻧﺶ ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷـﻮد‪ ،‬ﺑـﺎ‬

‫اﯾﻦ وﺟﻮد اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺪان ﻧﯿﺎز دارد ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﺪ‬

‫اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ دﻋـﺎي ﺑـﯽ ﭘﺎﺳـﺨﯽ ﺷـﮏ او را ﺑﯿـﺸﺘﺮ و ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻣـﯽﮐﻨـﺪ و‬

‫ﺑﺪﯾﻦﺗﺮﺗﯿﺐ ﺷﺎﻧﺲ او ﺑﺮاي ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻢ و ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد و اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺒﺎرزه و دور‬

‫ﺗﺴﻠﺴﻞ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﮑﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ در آن ﮐﻠﯿﺴﺎي ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ اﯾﻤﺎن دﻋﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧـﺪا ﻣـﺮا‬

‫ﺷﻔﺎ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ذوق زده ﮐﺮده‬

‫ﺑﻮدم‪»:‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﻪ زودي ﺷﻔﺎ ﻣﯽﯾﺎﺑﻢ‪«.‬‬

‫وﻟﯽ اﯾﻤﺎن ﻧﺎﮐﺎﻣﻞ ﻫﻢ دردم را دوا ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ در ﺟﺎي دﯾﮕﺮي ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪125‬‬

‫از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ از آن زﻣﺎن ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪارم ﭘﺮﺳـﯿﺪهام‬

‫»ﭼﺮا ﻣﻦ ﺷﻔﺎ ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﻢ؟« ﮐﺘﺎبﻫﺎي زﯾﺎدي ﺧﻮاﻧﺪهام و ﺑﺎ ﺑﺴﯿﺎري ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدهام و‬

‫ﺑﺴﯿﺎر دﻋﺎ ﮐﺮدهام و ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدهام وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﺟﻮابﻫﺎي ﺧﻮد‬

‫را در ﻣﻮرد ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺷﻔﺎ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ام‪ .‬وﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻌﻀﯽ از ﺳـﻮاﻻت ﺧـﻮدرا ﮔﺮﻓﺘـﻪ ام‪،‬‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺎﺳﺦﻫـﺎ ﮐﻤـﮏ ﺑﺰرﮔـﯽ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ‬

‫ﺑﻮده اﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪاي را ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﻢ ﺑﺮاي ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﻮاب ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪،‬‬

‫و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺪان ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ اﺟﺎزه دﻫﯿﺪ ﻫـﺸﺪاري‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت روﺣﺎﻧﯽ ﺳﻮاﻟﯽ از اﯾﻦ دﺳﺖ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﭘﺎﺳﺦ دارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﻨﯿﺪن آن را ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ اوﻗـﺎت‬

‫در ﮔﺬﺷﺘﻪ دﯾﺪﮔﺎه ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﭼﯿـﺰي راﺟـﻊ ﺑـﻪ ﻣﻮﺿـﻮﻋﺎت روﺣـﺎﻧﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﻧﮕﻮﺋﯿﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮال ﻣﺮا ﺑﺪﻫﯿﺪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﯾـﺎ اﻧـﺮژي ﮐـﺎﻓﯽ‬

‫ﺑﺮاي ﺷﻨﯿﺪن و ﺑﺮرﺳﯽ ﭘﺎﺳﺦ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺼﺮف ﻣﯽﺷﺪم و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﭘﺎﺳـﺨﯽ‬

‫ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺳﻮال وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﻣﺮوري ﺳﻄﺤﯽ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺮاي ﺑﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎر آﺳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ در‬

‫ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺗﻨﺒﻠﯽ و ﮐﺴﺎﻟﺖ ﭘﯿﭻ و ﺗﺎب ﻣﯽﺧﻮرﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟـﺐ آن را ﺧـﺎرج‬

‫از ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و از درك ﻧﻮع ﺳﺨﻨﺎن آن ﻋﺎﺟﺰ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﭘـﻮﻟﺲ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺑـﻪ درﺳـﺘﯽ ﮐـﻼم ﺣﻘﯿﻘـﺖ را ﺑﺮرﺳـﯽ ﮐﻨﯿـﺪ )دوم ﺗﯿﻤﻮﺗـﺎوس ‪.(15:2‬‬

‫اﺣﺘﻤﺎل اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس درﺳـﺖ ﺑﺮﺧـﻮرد ﻧـﺸﻮد‪ ،‬وﺟـﻮد دارد‪ .‬در رﺳـﺎﻟﻪ دوم‬

‫ﭘﻄﺮس ‪ 16-15:3‬ﭘﻄﺮس رﺳﻮل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار ﻣﯽدﻫﺪ ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس را ﺗﺤﺮﯾـﻒ‬

‫ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺎ ﯾﺎدآوري ﻣـﯽﮐﻨـﺪ ﮐـﻪ ﭘـﺎرهاي ﻣـﻮارد در ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺸﺎن ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ و ﺑـﻪ ﺳـﺨﺘﯽ‬

‫آن را ﺑﮑﺎوﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش را ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪاي ﺑـﺎ ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس ﺑﺨﺼﻮص در ﻫﻨﮕﺎم آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻣﻮاردي ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﻣﺘﻀﺎد ﻫﻢ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻼ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫‪126‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎز آﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺿﺮوري اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻮرد‪ ،‬اﯾﻨﺴﺖ ﻧﺘﯿﺠﻪاي ﮐـﻪ‬

‫ﻣﻦ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﻔﺎي اﻋﺠﺎب آﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ام‪:‬ﺧﺪا ﻗﻄﻌﺎً ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺪ‬

‫ﺷﻔﺎ دﻫﺪ و ﺣﺘﯽ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ را ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ اﻋﺠﺎزآﻣﯿﺰي ﺷﻔﺎ داده اﺳـﺖ‪ .‬وﻟـﯽ‬

‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﮐـﺴﺎﻧﯽ را ﮐـﻪ ﺑـﺎ اﯾﻤـﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻮي او‬

‫ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا اﯾﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎري‬

‫را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ ﯾﺎ ﻧﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾـﻦ ﻧﺘﯿﺠـﻪ رﺳـﯿﺪهام‪ ،‬از ﺧـﻮد ﺑﭙﺮﺳـﯿﺪ‪» :‬ﺑﯿﻤـﺎري‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟« ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ »ﺑﯿﻤﺎري از ﻧﻈﺮ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس ﭼﯿـﺴﺖ و ﭼـﺮا وﺟـﻮد‬

‫دارد‪ .‬ﻫﺪف از ﺑﯿﻤﺎري ﭼﯿﺴﺖ؟«‬

‫ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮاﻻت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﻮﺿﻮع را درك ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬و ﺑﺮاي‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﻋﻘﺐ ﺗﺮ و ﺑﺎغ ﻋﺪن ﺑﺮ ﮔﺮدﯾﻢ‪ .‬در آﻏـﺎز ﺧـﺪا‬

‫ﮐﺎﯾﻨﺎت را آﻓﺮﯾﺪ و زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺨﺸﯿﺪ و اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌـﺎون ﺧـﻮد در‬

‫روي زﻣﯿﻦ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ )ﭘﯿﺪاﯾﺶ‪ .(26:1‬آدم و ﺣﻮا ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺧﺪا ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ‬

‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺎﻫﯽ در ﺟﻬﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﭘﯿﺎﻣﺪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آﻟﻮدﮔﯽ و ﻓﺴﺎدي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻃﺒﯿﻌﺖ ﯾﺎور اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ دﺷﻤﻦ او‪ ...‬ﻧـﻪ‬

‫ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﺮدﺑﺎدي ﻧﻪ ﺳﯿﻼﺑﯽ و ﻧﻪ آﺗﺶ ﻓـﺸﺎﻧﯽ و ﻧـﻪ زﻟﺰﻟـﻪاي ﮐـﻪ‬

‫ﺣﯿﺎت اﻧﺴﺎن را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ و ﺑﯿﻤﺎري وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻫﯿﭻ ﺗﺮﺳﯽ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﻮهﻫـﺎي ﻟﺬﯾـﺬ ﻋـﺪن‪ ،‬ﻣـﺴﻤﻮم ﺑﺎﺷـﺪ‪،‬‬

‫وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺟﻬﺎن ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن در واﻗﻊ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮدن زﻣﯿﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ درازا ﻧﮑﺸﯿﺪ‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺮور ﺧﻮد ﺑﺮ ﻋﻠﯿـﻪ‬

‫ﺧﺪا ﺷﻮرش ﮐﺮده ﺑﻮد ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ارﺗﺸﯽ از ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ در رﻗﺎﺑـﺖ ﺑـﺎ ﻣﻠﮑـﻮت‬

‫ﺧﺪا ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد و ﮐﺮه زﻣﯿﻦ را ﻣﻘﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺧﻮد ﻗـﺮار داد‪ .‬ﺑـﺸﺮﯾﺖ ﻣﺠـﺬوب ﮔﻨـﺎه‬

‫ﺷﺪ‪.‬ﻣﯿﻮه ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ را ﺧﻮرد و در ﻧﺘﯿﺠﻪ زﻣـﯿﻦ ﻣﻠﻌـﻮن ﺷـﺪ‪ .‬در رﺳـﺎﻟﻪ ﺑـﻪ روﻣﯿـﺎن‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪127‬‬

‫‪ 23-20:8‬آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد زﻣﯿﻦ ـ دﻧﯿﺎي ﻃﺒﯿﻌﯽ ـ دﺳـﺘﺨﻮش‬

‫اﯾﻦ ﻓﻼﮐﺖ ﮔﺮدﯾﺪ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻗﺒـﻞ از اﯾـﻦ زﻣـﺎن‬

‫ﺗﻤﺎم ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻋﻠـﻒ ﺧـﻮار ﺑـﻮده ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬وﻟـﯽ ﺑﻌـﺪ از اﺳـﺘﻘﺮار ﺣﮑﻮﻣـﺖ ﺷـﯿﻄﺎن‪،‬‬

‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت از ﮔﻮﺷﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺷﻮرش و ﻋـﺼﯿﺎن ﻣﻨﺠـﺮ ﺑـﻪ اﺳـﺘﻘﺮار‬

‫ﻗﺎﻧﻮن ﺟﻨﮕﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﺷﻤﻦ ﺧﻮد ﺑﻠﮑﻪ دﺷﻤﻦ اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻃﺒﯿﻌﺖ و اﻧﺴﺎن‬

‫زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﮐﺎر ﺑﻮدﻧﺪ و اﻣﺎ اﯾﻨﮏ ﺑﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻼ زﻣﯿﻦ ﻣﺤـﺼﻮل‬

‫ﺧﻮد را ﺑﺪون ﺗﻼش و ﻋﺮق رﯾﺰي اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﯽ ﻣﯽداد وﻟﯽ اﯾﻨـﮏ زﻣـﯿﻦ ﭘـﺮ از‬

‫ﻋﻠﻒﻫﺎي ﻫﺮز‪ ،‬و ﺣﯿﻮاﻧﺎت وﺣﺸﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ و‬

‫ﻗﺤﻄﯽﻫﺎ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﻣﺰﯾﺪ ﺑﺮ ﻋﻠﺖ ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ در اﺛﺮ ﮔﻨﺎه ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ را در ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺧـﻮد ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻧﻤـﻮد‪ .‬آدم و‬

‫ﺣﻮا ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﺗﻤﺮد از ﺧﺪا‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻣﻘﺼﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ در واﻗﻊ ﻣﻘﺼﺮ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺣﺲ ﻣﻮﺟﺐ اوﻟـﯿﻦ دﻋﻮاﻫـﺎ و ﻣﺠـﺎدﻻت ﺧـﺎﻧﻮادﮔﯽ ﮔﺮدﯾـﺪ‪ .‬آدم ﺣـﻮا را‬

‫ﻣﺴﺌﻮل ﮔﻨﺎﻫﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد و او را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ‪ ،‬ﭘﺮﯾـﺸﺎﻧﯽ‪،‬‬

‫اﻧﺪوه و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺸﮑﻼت دروﻧﯽ اﻧـﺴﺎن از ﻫﻤﺎﻧﺠـﺎ ﺷـﺮوع ﺷـﺪ‪ .‬ﻃـﻮﻟﯽ ﻧﮑـﺸﯿﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﺣﺴﺎدت و ﻗﺘﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ از آن ﭘﺲ ﻣﺘﻮﻟـﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺟﺪا از ﺧﺪا در ﮔﻨﺎه و ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﯽ زاده ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﺧﺎرﻫﺎ و ﻋﻠﻒﻫﺎي ﻫﺮزه ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻤـﺎري و ﺿـﻌﻒ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‪ .‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ در ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﯽﺧـﻮاﻧﯿﻢ دورة ﻋﻤـﺮ اﻧـﺴﺎن‪،‬‬

‫ﮐﻮﺗﺎه و ﮐﻮﺗﺎه ﺗـﺮ ﺷـﺪ‪ .‬دﯾﮕـﺮ اﻧـﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻧـﺴﻞﻫـﺎي اوﻟﯿـﻪ ﺻـﺪﻫﺎ ﺳـﺎل ﻋﻤـﺮ‬

‫ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎ و اﻣﺮاض دﻧﯿﺎ را ﻣﻮرد ﺗﻬـﺎﺟﻢ ﻗـﺮارداد‪ .‬ﺗﻮﻟـﺪ ﮐﻮدﮐـﺎن ﻧـﺎﻗﺺ‬

‫اﻟﺨﻠﻘﻪ و ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑـﺪﺗﺮ از ﻫـﺮ ﭼﯿـﺰ دﯾﮕـﺮ ﺗﻤـﺎم اﯾـﻦ‬

‫ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﯿﺎﻫﺎن ﻣﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻣﺮدﻧﺪ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ! ﮔﻨﺎه ﻋﻮاﻗﺐ و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺧﺎﺻﯽ ﺧﻮد را دارد‪ .‬ﺷـﯿﻄﺎن ﭘﺎدﺷـﺎه ﺳـﯿﺎره زﻣـﯿﻦ‪،‬‬
‫‪128‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫»ﺧﺪاي اﯾﻦ ﺟﻬﺎن« )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪» (4:4‬رﺋﯿﺲ ﻗﺪرت ﻫﻮا« )اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ (2:2‬و »رﺋـﯿﺲ‬

‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن« )ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪ ،(31:12‬ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬

‫***‬

‫در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻮاﻻت ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ داده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪» .‬ﺑﯿﻤﺎري از ﻧﻈﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘـﺪس‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟« ﺑﯿﻤﺎري ﺻﺮﻓﺎ ﯾﮑﯽ از ﻋﻮاﻗﺐ ﻓـﺮاوان ﮔﻨـﺎه اﻧـﺴﺎن اﺳـﺖ‪ .‬ﮐـﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨـﺪ از‬

‫ﻣﺮگ‪ ،‬اﻧﺪوه و ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ در ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻋﺎم ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ رﻧﺞ و ﻣﺸﻘﺖ ﺑﮑﺎرد و درو ﮐﻨـﺪ‪ ،‬و اﯾـﻦ ﺟﺮﯾﻤـﻪ ﮔﻨـﺎه اوﺳـﺖ در‬

‫روي زﻣﯿﻦ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﺮگ و ﺑﯿﻤﺎري ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ؟ آﯾﺎ ﺧـﺪا ﺟﻬـﺎن را‬

‫ﺑﯽﭘﻨﺎه رﻫﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ؟ ﺧﯿﺮ!اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺧﺪا وﻋﺪه داده اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهاي ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑـﺎ ﮔﻨـﺎه و ﻧﺘـﺎﯾﺞ ﮔﻨـﺎه‬

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ آﻣـﺪ‪ ،‬و وﻗﺘـﯽ‬

‫ﮐﺘﺎب را ورق ﻣﯽزﻧﯿﻢ ﺗﺼﺎوﯾﺮ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺤﺎي ﻣﻮﻋﻮد روﺷﻦ و روﺷﻦ ﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫در ﮔﺎم اول‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﻣـﺴﯿﺤﺎ ﺑـﺎ ﮔﻨـﺎه ﺑﺮﺧـﻮرد ﺧﻮاﻫـﺪ ﮐـﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﻮرد او ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﺎ ﺑﺨﺸﺶ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺮدم ﺧﺪا و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدن ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران ﮔﺮدﻧﮑﺸﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫در ﮔﺎم دوم‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﺎي ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎ ﻋﻮاﻗﺐ و ﻧﺘـﺎﯾﺞ ﮔﻨـﺎه‬

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑـﺮاي ﻧﻤﻮﻧـﻪ ﺑـﻪ ﮐﺘـﺎب اﺷـﻌﯿﺎ ﻧﺒـﯽ ﻣﺮاﺟﻌـﻪ ﮐﻨﯿـﺪ و ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ در ﻣﻮرد اﺣﯿﺎي دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫»آﻧﮕﺎه ﻟﻨﮕﺎن ﻣﺜﻞ ﻏﺰال ﺟﺴﺖوﺧﯿﺰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد و زﺑﺎن ﮔﻨﮓ ﺧﻮاﻫـﺪ‬

‫ﺳﺮاﺋﯿﺪ‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ آﺑﻬﺎ در ﺑﯿﺎﺑـﺎن و ﻧﻬﺮﻫـﺎ در ﺻـﺤﺮا ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺟﻮﺷـﯿﺪ و‬

‫ﺳﺮاب ﺑﻪ ﺑﺮﮐﻪ و ﻣﮑـﺎنﻫـﺎي ﺧـﺸﮏ ﺑـﻪ ﭼـﺸﻤﻪﻫـﺎي آب ﻣﺒـﺪل ﺧﻮاﻫـﺪ‬

‫ﮔﺮدﯾﺪ‪) «....‬اﺷﻌﯿﺎ ‪.(7-6:35‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪129‬‬

‫اﯾﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﺛﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻬﺎد‪:‬‬

‫»ﮔﺮگ و ﺑﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭼﺮﯾﺪ و ﺷﯿﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺎو ﮐﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد و‬

‫ﺧﻮراك ﻣﺎر ﺧﺎك ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ در ﺗﻤـﺎﻣﯽ ﮐـﻮه ﻣﻘـﺪس‬

‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺿﺮر ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ رﺳﺎﻧﯿﺪ و ﻓﺴﺎد ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد« )اﺷﻌﯿﺎ ‪.(25 :6‬‬

‫اﯾﻦ ﻧﺒﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﭘﯿﺸﮕﻮﺋﯽ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺪوه و ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑـﺮ ﻃـﺮف‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫»ﻓﺪﯾﻪ ﺷﺪﮔﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮده ﺑﺎ ﺗﺮﻧﻢ ﺑﻪ ﺻﻬﯿﻮن ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‬

‫و ﺧﻮﺷﯽ ﺟﺎودان ﺑﺮ ﺳﺮ اﯾـﺸﺎن ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد و ﺷـﺎدﻣﺎﻧﯽ و ﺧﻮﺷـﯽ را‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ و ﻏﻢ و ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮار ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد« )اﺷﻌﯿﺎ ‪(10:35‬‬

‫ﺑﺎ وﻋﺪهﻫﺎﺋﯽ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ و ﺳﺎﯾﺮ وﻋﺪهﻫﺎ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﻓـﻀﺎي اﻧﺘﻈـﺎر ﺑـﺮاي ﻣـﺴﯿﺤﺎي‬

‫ﻣﻮﻋﻮد در روزﻫﺎي آﻣﺪن ﻋﯿﺴﯽ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺑـﻮد‪ .‬وﻟـﯽ ﺑـﺴﯿﺎري از ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻧﺒﻮتﻫﺎي ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دو ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﺎدرﺳﺖ از آن ﻧﻤﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻧﺨـﺴﺖ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺴﯿﺎري ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ وﻋﺪهﻫﺎي ﺧﻮب ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻬﺎن را در ﺑﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﻧـﻪ‬

‫ﻓﻘﻂ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ را‪ .‬دوم اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ آﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ‬

‫اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺤﺎي ﻣﻮﻋﻮد ﺗﻨﻬﺎ در آﻣﺪن اوﻟﺶ ﮐﻠﯿﻪ ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﮑﻤﯿﻞ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺸﺎن ﺑﺎر اول ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧـﺎدﻣﯽ ﻓـﺮوﺗﻦ و ﺑـﺎر‬

‫دوم در ﺷﮑﻮه ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و آﻧﻬﺎ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا آﻣﺪه‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه آﻧﻬﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻠﮑﻮت اﺳـﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻫﻤﻪ وﻋﺪهﻫﺎ ﯾﮑﺒﺎره ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫در ﺑﺨﺶﻫﺎي ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ اﻧﺎﺟﯿﻞ واﻋﻈﯽ ژﻧﺪه ﭘﻮش ﺑﻪ ﻧﺎم ﯾﺤﯿﯽ ﺗﻌﻤﯿـﺪ دﻫﻨـﺪه از‬

‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎي اردن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬او در ﺳﻮاﺣﻞ اردن ﺟﻤﯿﻌﺖ را ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬

‫»ﻣﻠﮑﻮت آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ«‪) 10‬ﻣﺘﯽ ‪ (2:3‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻋﯿﺴﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬او اﻋﻼم ﮐـﺮد‬
‫‪130‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .11‬ﯾـﮏ روز ﻋﯿـﺴﯽ ﭘـﺲ از آزاد ﮐـﺮدن ﺷﺨـﺼﯽ ﮐـﻪ در‬

‫ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪»:‬ﻫﺮﮔﺎه ﻣﻦ ﺑﻪ روح ﺧﺪا دﯾﻮﻫﺎ را اﺧﺮاج ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻫﺮ آﯾﻨـﻪ‬

‫ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ« )ﻣﺘﯽ ‪ 28:12‬؛ ﻟﻮﻗﺎ ‪ ،(20:11‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ وﻗﺘﯽ ﻋﺪهاي‬

‫از ﻓﺮﯾﺴﯿﺎن از او ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ »ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﮐﯽ ﻣﯽآﯾﺪ؟« ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻋﺠﯿﺒـﯽ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ‬

‫داد‪» :‬ﻣﻠﮑﻮت ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻧﻤﯽآﯾﺪ و ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﻓـﻼن ﯾـﺎ ﻓـﻼن ﺟﺎﺳـﺖ‪.‬‬

‫زﯾﺮا اﯾﻨﮏ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ اﺳﺖ« )ﻟﻮق ‪ 20:17‬و ‪.12(21‬‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا در‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ )ﻟﻮق ‪ (11 :19‬و آن زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ را ﻧـﺎﺑﻮد ﮐﻨـﺪ‬

‫و ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﻮد را در اورﺷﻠﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﻣﻠﻮﮐﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬وﻟـﯽ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ‬

‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎه در ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،13‬و ﺑـﺪﯾﻦ ﺟﻬـﺖ‬

‫ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا از ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ ﮐـﻪ اﺳـﺘﻘﺮار ﮐﺎﻣـﻞ ﻣﻠﮑـﻮت ﺧـﺪا‪،‬‬

‫ﻣﻮﮐﻮل ﺑﻪ آﯾﻨﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ آﻣﺪن ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﯾﻨﺴﺖ ﻋﻠﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﯿﺴﯽ در ﻣﺘﯽ ‪» 23:4‬ﺑﻪ ﺑﺸﺎرت ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻫﻤﯽ ﻧﻤﻮد‪«.‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ادﻋﺎﻫﺎي ﺷﯿﻄﺎن در ﻗﺎﻟـﺐ ﭘﺎدﺷـﺎه زﻣـﯿﻦ ﻣﺒـﺎرزه ﮐﻨـﺪ و‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ از اﺑﺘﺪا ﺣﻖ او ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳـﺖ آورد‪ .‬او‬

‫آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﻌﺘﺘﯽ را ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اﻓﺘﺎدن اﻧﺴﺎن در ﮔﻨﺎه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﻧﻤﺎﯾـﺪ‪ .‬او‬

‫آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد؟ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ ﭘﺮداﺧـﺖ ﺟﺮﯾﻤـﻪ ﮔﻨـﺎه ﺑـﺮ روي‬

‫ﺻﻠﯿﺐ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل و اﻓﮑﺎر ﮔﻨﺎه آﻟﻮد‪،‬ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻨﺎﺳﺐ را ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﮔﻨﺎه ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد؟ او اﺛﺮات ﮔﻨﺎه را ﺧﻨﺜﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ‬

‫ﻣﻮاﺟﻪ دادن اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻘﺼﯿﺮاﺗﺸﺎن‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻧﺴﺎن را ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ .‬دردﻫﺎ را ﺗـﺸﺨﯿﺺ‬

‫داد و ﺑﯿﻤﺎران را ﺷﻔﺎ داد‪ .‬ﺑﺎ دﯾﻮزدﮔﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻗﺪرت ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد‪ ،‬دﯾﻮﻫﺎ را‬

‫از آﻧﻬﺎ ﺑﯿﺮون راﻧﺪ‪ .‬در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ دﺷﻤﻨﯽ ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ ،‬اﻣﻮاج درﯾﺎ را ﻓﺮﻣﺎن داد‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪131‬‬

‫»آرام ﺷﻮﯾﺪ!« ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻬﺖ زدهاش وﻗﺘﯽ ﻗﺎﯾﻘﺸﺎن و ﺟﺎﻧﺸﺎن ﻧﺠـﺎت ﯾﺎﻓـﺖ‪ ،‬ﻧﻔـﺲ‬

‫راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﯿﺮت زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدﻧﺪ »ﺣﺘﯽ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ و اﻣﻮاج ﻓﺮﻣﺎن او را اﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ «.‬ﻋﯿﺴﯽ ﺗﻨﻬﺎ اﺛﺒﺎت ﻧﻨﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را در ﻃﻮﻻن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻤـﮏ ﮐﻨـﺪ‪ .‬او‬

‫ﻗﺪرت ﺧﻮد را در ﺧﻨﺜﯽ ﻧﻤﻮدن اﺛﺮات ﮔﻨﺎه ﺑﺮ ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ ،‬ﻧﺸﺎن داد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ زﻣﯿﻦ را‬

‫ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺑﺎز ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ »اي اﻣـﻮاج ﺧﺮوﺷـﺎن‪،‬‬

‫آﯾﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑـﺮ زﻣـﯿﻦ ﺳـﻠﻄﻨﺖ ﮐـﺮده‬

‫اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ رااي ﻣﻮجﻫﺎي ﺧﺮوﺷﺎن ﺑﻪ دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ‬

‫آﻣﺪهام ﺗﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﺮ اﻋﻤﺎل او ﺑﮕﺬارم‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ !ﻋﯿﺴﯽ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﮔﻨﺎه و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﻠﮑﻮت ﺧﻮد را آﻏـﺎز ﻧﻤـﻮد‪ .‬ﮐﻠﻤـﻪ‬

‫ﺷﺮوع را در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻮرد ﻣﻬﻤﯽ اﺳﺖ اﺳﺖ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺷﻔﺎ‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺮﺣﻠﻪاي را آﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬اﻣـﺎ آن را در آﻧﺠـﺎ ﺗﻤـﺎم ﻧﮑـﺮد‪ .‬ﮐﺘـﺎب‬

‫اﻋﻤﺎل ‪ 1:1‬اﺷﺎره دارد ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪»:‬ﻫﻤـﻪ‬

‫اﻣﻮري ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮدن و ﺗﻌﻠﯿﻢ دادن آﻧﻬﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮد‪«.‬‬

‫ﻗﻄﻌﺎ ﻋﯿﺴﯽ دﯾﻮﻫﺎ را از ﻣﺮدم ﺑﯿﺮون ﮐﺮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﮐﻠـﯽ ﻣـﻮردي ﺑـﻪ ﻧـﺎم‬

‫دﯾﻮزدﮔﯽ را از ﺑﯿﻦ ﻧﺒﺮد‪ .‬دﯾﻮﻫﺎ و ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺻﻌﻮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬

‫وﺟﻮد دارﻧﺪ‪.‬‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﯿﺴﯽ ﺑﯿﻤﺎران را ﺷﻔﺎ داد‪ ،‬وﻟﯽ در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐـﻪ ﻋﯿـﺴﯽ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در آن زﻣﺎن در ﺷﻬﺮي ﮐﻪ او ﻣﯽزﯾﺴﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ آﻧﻬﺎ را ﻣﻼﻗﺎت ﻧﮑﺮد و آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ ﺷـﻔﺎ ﻧـﺪاد‪ ،‬دﯾﮕـﺮ از ﺑﻘﯿـﻪ ﻣـﺮدم در ﺗﻤـﺎﻣﯽ‬

‫ﺟﻬﺎن ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮐﻨـﯿﻢ و ﮐـﺴﺎﻧﯽ را ﮐـﻪ ﺷـﻔﺎ داد‪ ،‬ﺑـﺰرگ ﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿـﺮ ﺷـﺪﻧﺪ و‬

‫ﻣﺮدﻧﺪ‪...‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﻃﻮﻓﺎن را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد و ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﮔﻨﺎه در ﻗﻠﻤـﺮو ﻃﺒﯿﻌـﺖ‬

‫ﻧﺸﺎن داد‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﻼﯾﺎي ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑـﺮاي ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﻣﺘﻮﻗـﻒ‬
‫‪132‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ؟ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺧﯿﺮ!‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪه ﮐﺮد‪ ،‬و اﯾﻦ ﻣﻮردي اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰي ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎري از‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﻧﺪ و ﻋﯿﺴﯽ آﻧﻬﺎ را زﻧﺪه ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮐـﺴﺎﻧﯽ را ﮐـﻪ زﻧـﺪه‬

‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪاً ﻣﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻧﺴﺎن را ﺑﺨﺸﯿﺪ ـ و آﻧﻬﺎ در ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺪا ﻋﺎدل ﺟﻠـﻮه داد‪،‬‬

‫وﻟﯽ اﯾﺎ او آﻧﻬﺎ را در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن از ﺣـﻀﻮر واﻗﻌـﯽ ﮔﻨـﺎه‪ ،‬رﻫﺎﺋﯿـﺪ؟ آﻧﻬـﺎ را از‬

‫ﻃﺒﯿﻌﺖ ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﻧﺠﺎت داد؟ﺧﯿﺮ! ﻫﺪف او اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﺸﺖ آﺧـﺮﯾﻦ را در ﻣﻠﮑـﻮت‬

‫ﺧﻮد ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري ﮐـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻣـﺮدم دﻧﯿـﺎ ﻓﺮﺻـﺘﯽ‬

‫ﻧﻤﯽداﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﻧﺠﯿﻞ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻘﺸﻪ او ﺑﻨﯿﺎد ﻣﻠﮑﻮت ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻬﺎدن ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﺑـﻮد و ﺣﺘـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ دورﻧﻤـﺎﺋﯽ از‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬دورﻧﻤﺎﺋﯽ از ﭘﺎﯾﺎن زﻣﺎن‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﯾﮏ ﺑﻨـﺎي ﺗﻤـﺎم‬

‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﺳﺎﻻت را ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎﮐﯿـﺪ داﺷـﺘﻨﺪ ﺑـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ ﻣﺎﯾـﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل در دو ﻋﺼﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﯿﺪن ﻃﻌﻢ‬

‫ﻗﺪرت ﻋﺼﺮ آﯾﻨﺪه‪ ،‬زﺣﻤﺎت‪ ،‬ﻣﺸﻘّﺎت‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪﻫـﺎ و ﻣـﺸﮑﻼت اﯾـﻦ ﻋـﺼﺮ را ﺗﺠﺮﺑـﻪ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﻫﻢ اﯾﻨﮏ ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ او ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺪارا ﻧﻤـﯽﮐﻨـﺪ ﺑﻠﮑـﻪ رﯾـﺸﻪ‬

‫ﮔﻨﺎه و ﻋﻮاﻗﺐ ﮔﻨﺎه را ﺗﻤﺎﻣﺎً از ﺑﯿﺦ ﺑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬او ﺻﺮﻓﺎً دورﻧﻤـﺎﺋﯽ از ﻣﻠﮑـﻮت ﮐﺎﻣـﻞ‬

‫ﺧﻮد را در آﯾﻨﺪه ﺑﻪ آﻧﺴﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣـﯽروﯾـﻢ‬

‫ﮐﺎﻣﻼ ﻋﺎدل و ﻣﻘﺪس ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرﯾﻢ‪،‬‬

‫ﺧﺪا ﻣﺎ را »از روح ﻗﺪوس وﻋﺪه ﻣﺨﺘﻮم« ﻧﻤﻮده و ﻣﯿﺮاث ﻣﺎ را ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﻮده اﺳـﺖ‬

‫)اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ .(14- 13:1‬ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ روح اﻟﻘﺪس ﻣﺎ را ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺧﺪا‬

‫و ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻋﻤﻞ ﻧﯿﮑﻮ در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻃﻌﻢ آﯾﻨﺪهاي اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را‬

‫در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻘﺪس و ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ او ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑـﻪ ﻣـﺎدري ﺑـﻪ ﻓﺮزﻧـﺪش‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪133‬‬

‫ﻗﺒﻞ از ﺻﺮف ﻏﺬا‪ ،‬ﮔﺮﻣﺎ را ﻣﯽﭼﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻫﻢ ﻋﯿـﺴﯽ از ﻃﺮﯾـﻖ ﻣﻌﺠـﺰاﺗﺶ و‬

‫روح اﻟﻘﺪس ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺎرش در ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ آﺳﻤﺎن ﯾﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﭼـﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ »ﻫﺮﭼﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﯿ‪‬ﺖ ﻇﺎﻫﺮي ﻣﺎ ﻓﺎﻧﯽ ﻣـﯽﺷـﻮد‪ ،‬ﻟـﯿﮑﻦ‬

‫ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎ روز ﺑﻪ روز ﺗﺎزه ﻣﯽﮔﺮدد« )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ .(16:4‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿـﺮ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا »ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺎﻣﻞ« را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاده اﺳﺖ وﻟـﯽ در اﯾـﻦ ﺧﯿﻤـﻪ )ﯾﻌﻨـﯽ ﺑـﺪن ﻫﺎﯾﻤـﺎن(‬

‫ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﮔﺮاﻧﺒﺎر ﺷﺪه‪ ،‬آه ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ « )دوﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(4 -2:5‬‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺎت اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮔﻨﺎه و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﮔﻨﺎه و ﻣﻠﮑﻮت‬

‫ﺧﺪا ﭘﺮداﺧﺘﻢ؟ ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ از ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻓﺮاوان ﮔﻨﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿـﺴﯽ ﭘـﺮداﺧﺘﻦ‬

‫ﺑﻪ آن را آﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬وﻟﯽ در ﺷﺮوع ﻣﻠﮑﻮﺗﺶ ﺑـﺮ روي زﻣـﯿﻦ ﻣـﺴﺌﻠﻪ را ﺗﻤـﺎم ﻧﮑـﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻌﺠﺰات ﻋﯿﺴﯽ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ اﻋﺠﺎز ﺷﻔﺎ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺘـﺎﯾﺞ ﮔﻨـﺎه را ﺑـﺮاي ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﭘﯿـﺮو‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻤﺖ آورده و ﺷﻔﺎ از ﺑﯿﻤﺎري را ﺑﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان ﻓﯿﻀﯽ آﻧﯽ‪ ،‬دور ﻧﻤﺎﺋﯽ از آﯾﻨﺪه و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﺎ ارزاﻧـﯽ ﺑـﺪارد‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪهام ﮐﻪ ﺧﺪا ﮔﺎﻫﯽ اﻋﺠﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ وﻟﯽ از دﯾﺪﮔﺎه اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت‬

‫ﺧﺪا در ﮐﺎﻣﻠﯿﺖ و ﺗﻤﺎﻣﺖ ﺧﻮد ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻨﺎن اﻋﺠﺎزﻫﺎﺋﯽ ﺑﺎﺷـﯿﻢ‪.‬‬

‫ﭼﺮا ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎم ﭘﯽ آﻣﺪﻫﺎي ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑﯿﻤﺎري را ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮑـﯽ از آن‬

‫ﻫﻤﻪ ﻋﻮاﻗﺐ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻮردي ﺑﺎ آن ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﻣﺮوز‬

‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺘﺤﻤﻞ آن ﺷﻮﻧﺪ؟ ﻣﺎ در »اﯾﻦ ﻋﺼﺮ« زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻣﺸﻘﺎت زﻣﯿﻨﯽ‬

‫در ﻋﺼﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﺣﺎﮐﯽ از اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ ﻣﺸﻘﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ‪.‬‬

‫آﯾﺎ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﺑﺮاي ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ؟ ﻗﻄﻌﺎ ﮐﻪ او ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪،‬‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ آﺳﻮده در ﭘﺮ ﻗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ زﺧﻢﻫﺎي ﭘﺸﺘﻢ‬

‫در اﺛﺮ دراز ﮐﺸﯿﺪن ﻣﺴﺘﻤﺮ در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺗﺎولﻫﺎي ﭼﺮﮐﯿﻦ اﯾﻮب اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺼﺪا ﺑﺎ اﯾﻮب ﺑﮕﻮﯾﻢ‪»:‬آﯾﺎ ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ را از ﺧﺪا ﺑﯿـﺎﺑﯿﻢ و ﺑـﺪي را ﻧﯿـﺎﺑﯿﻢ؟« )اﯾـﻮب‬
‫‪134‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫‪ (10:2‬و وﻗﺘﯽ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘـﻮﻟﺲ ﮐـﻪ اﺳـﯿﺮ زﻧﺠﯿـﺮ ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪهام‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺼﺪا ﺑﺎ او ﺑﮕﻮﯾﻢ »زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣـﺴﯿﺢ‬

‫ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ او‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪن ﻫﻢ ﺑـﺮاي او « )ﻓﯿﻠﭙﯿـﺎن ‪ (29:1‬اﯾﻨـﮏ‬

‫آﯾﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪:‬‬

‫و ﻧﻪ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ ﻧﯿـﺰ ﮐـﻪ ﻧـﻮﺑﺮ روح را ﯾﺎﻓﺘـﻪاﯾـﻢ‪ ،‬در ﺧـﻮد آه‬

‫ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻼﺻﯽ ﺟﺴﻢ ﺧﻮد‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑـﻪ‬

‫اﻣﯿﺪ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﭼﻮن اﻣﯿﺪ دﯾﺪه ﺷﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ اﻣﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﭽـﻪ‬

‫ﮐﺴﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﭼﺮا دﯾﮕﺮ در اﻣﯿﺪ آن ﺑﺎﺷﺪ؟ )روﻣﯿﺎن ‪23:8‬ـ‪.(35‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪135‬‬

‫ﻓﺼﻞ ‪13‬‬

‫ﺷﯿﻄﺎن ﻧﻘﺸﻪ ﻣﯽﮐﺸﺪ‬

‫ﺧﺪا ﻧﻘﺸﻪاش را ﺧﻨﺜﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن اﯾﻨﮏ در اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪاﻧﺪ ﮐـﻪ »ﺗﮑﻠﯿـﻒ آن ﭼﻬـﺎر‬

‫ﻣﻮردي ﮐﻪ در ﻓﺼﻞ ﯾﺎزده آﻣﺪه ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد؟«‬

‫ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده ام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻣـﺴﺌﻠﻪ ﺷـﻔﺎ از دﯾـﺪ‬

‫ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﺮي ﺑﭙﺮدازم‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﻃﺮح زﻣﯿﻨﻪاي اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﭘﺎرهاي از ﺳﻮاﻻت ﺧﺎﺻﯽ‬

‫در ﻣﻮرد ﺷﻔﺎ ﮐﻪ ﻣﺮدم از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻼﺻﻪاي از آن در ﺻﻔﺤﺎت ‪ 138‬و‬

‫‪ 139‬آﻣﺪه اﺳﺖ ﻣﯽﭘﺮدازم‪.‬‬

‫ﻧﺨﺴﺖ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﺑﺎور ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﭼـﻮن ﺷـﯿﻄﺎن ﻋﺎﻣـﻞ ﺑﯿﻤـﺎريﻫﺎﺳـﺖ و‬

‫ﭼﻮن ﻋﯿﺴﯽ آﻣﺪ ﺗﺎ ﮐﺎر ﺷﯿﻄﺎن را ﺧﻨﺜﯽ ﺳﺎزد آﯾﺎ ﻋﯿﺴﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﻤﺎران را ﮐـﻪ در‬

‫اﯾﻤﺎن از او ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺷﻔﺎ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽدﻫﺪ؟‬

‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﻧﻮع اﺳﺘﺪﻻل ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﻗﺼﻮر در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺗﻌﻠﯿﻤﺎت ﮐﺘﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس از ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ اﺳﺖ و آن ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ارﺗﺒﺎط ﺑـﯿﻦ ﺧـﺪا و ﺷـﯿﻄﺎن در‬

‫اﻣﺮ ﺑﯿﻤﺎري )و در ﻫﺮ ﺑﻼي دﯾﮕﺮ(‪ .‬اﺻﻞ اول ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﻣﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬
‫‪136‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺷﯿﻄﺎن ﻋﺎﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ آﻧﭽﻪ را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ‬

‫او اﺟﺎزه ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ در اﻋﻤﺎق ﺿﻤﯿﺮ ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮي از ﺧﺪا‬

‫و ﺷﯿﻄﺎن دارﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﮐﺸﻤﮑﺶ و ﮐﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎه ﺧﺪا از‬

‫ﺷﯿﻄﺎن و ﮔﺎه ﺷﯿﻄﺎن از ﺧﺪا اﻣﺘﯿﺎز ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ او اﻧـﺪﮐﯽ ﻗـﻮي ﺗـﺮ از ﺷـﯿﻄﺎن‬

‫اﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺸﺘﯽ را ﺑﯿﺸﺘﺮ اداره ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟـﯽ اﯾـﻦ ﻣﺒـﺎرزهاي اﺳـﺖ ﮐـﻪ وﻗـﺖ و‬

‫ﺗﻼش زﯾﺎدي را ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ذﻫﻨﯽ از ﺧﺪا و ﺷﯿﻄﺎن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭼﻮن اﯾﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﻧﻘﺸﻪﻫـﺎي ﺧـﺪا را ﻣـﯽداﻧـﺪ‪ ،‬ﮔـﺎرد او را ﺑـﺎز ﻣـﯽﮐﻨـﺪ و او را در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬

‫ﻣﺸﮑﻼت ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬واﻗﻊ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺗﺼﻮري ﻧﺎﺑﺨﺮداﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ ﺧـﺪا ﺧﯿﻠـﯽ ﻗـﻮي ﺗـﺮ از‬

‫ﺷﯿﻄﺎن اﺳﺖ‪ .‬در رﺳﺎﻟﻪ اول ﯾﻮﺣﻨـﺎ ‪ 4:4‬ﻣـﯽﺧـﻮاﻧﯿﻢ‪» :‬او ) ﺧـﺪا( ﮐـﻪ در ﺷﻤﺎﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ از آﻧﮑﻪ )ﺷـﯿﻄﺎن(در ﺟﻬـﺎن اﺳـﺖ‪ «.‬ﺷـﯿﻄﺎن ﻫـﺴﺘﯽ ﺧـﻮد را ﻣـﺪﯾﻮن‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ! ﺷﯿﻄﺎن ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻋﻤﻞ زﯾﺎنﺑﺎري ﺑﺎﯾﺪ از ﺧـﺪا اﺟـﺎزه ﺑﮕﯿـﺮد‪ .‬اﯾـﻞ و ﺗﺒـﺎر‬

‫اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ از ﻋﯿﺴﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ و ﻓﺮاﻣﯿﻦ او را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬و ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس روﺷـﻦ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ آن ﺷﺮﯾﺮ را در ﻫﻢ ﻣﯽﺷﮑﻨﺪ‪.14‬‬

‫ﺧﯿﺮ! ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﺧﺪا و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺣﻮاﺳـﺶ ﻣﺘﻮﺟـﻪ دﻋـﺎي‬

‫ﻣﻘﺪﺳﯿﻨﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را درﮔﯿﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﺳﺮﻃﺎن و ﺳﺎﯾﺮ اﻣﺮاض ﮐﺸﻨﺪه ﻧﻤﯽﮐﻨـﺪ‪.‬‬

‫او ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎري را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﻗﺪر ﻗـﺪرت و ﻋـﺎﻟﻢ ﻣﻄﻠـﻖ ﻣـﺎ‪ ،‬ﺑـﻪ او‬

‫اﺟﺎزه داد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﻣﺎ ﻫﻢ وﻋﺪه ﺧﺪا را دارﯾﻢ ﻣﺒﻨـﯽ ﺑـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ ﺧـﺪا اﺟـﺎزه ﻋﻤـﻞ ﺑـﻪ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﻣﺎ ﻧﻤـﯽﺑﺎﺷـﺪ و ﺗﺤﻤﻠـﺶ ﺑـﺮاي ﻣـﺎ ﺳـﻨﮕﯿﻦ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﯽدﻫﺪ )روﻣﯿﺎن ‪ 28:8‬اول ﻗﺮﻧﯿﺘﺎن ‪.(13:10‬‬

‫وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﻢ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن »اﺟﺎزه« ﻋﻤﻞ ﻣﯽدﻫﺪ‪،‬؛ ﻣﻦ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐـﻨﻢ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت اﯾﺪه اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ‪ .‬اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﻣﭻ ﺧﺪا را ﭘﯿﭽﺎﻧﯿﺪه‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪137‬‬

‫و ﺧﺪا ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﺪ » ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﭼﻨـﯿﻦ و‬

‫ﭼﻨﺎن ﮐﻨﯽ‪ ...‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر و ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ!« و ﯾﺎ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧـﺪا وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن اﺟﺎزه ﻋﻤﻞ ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﻣﯽرود ﺗﺎ ﺧﺮاب ﮐﺎري ﻫﺎﯾﺶ را درﺳﺖ ﮐﻨـﺪ‬

‫و ﺑﺎ ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﺎن ﺑﮕﻮﯾﺪ »ﺣﺎﻻ ﭼﮕﻮﻧﻪ از اﯾﻦ ﺧﺮاب ﮐﺎريﻫﺎ ﻗﺼﺪ ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ ﮐﻨﻢ؟«‬

‫ﺑﺪﺗﺮ از اﯾﻦﻫﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﻓﺮد ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺧﯿﺮﯾـﺖ‬

‫ﺧﺪا را ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه اﺳﺖ ﻃﺮح دﯾﮕﺮي‬

‫را اﺟﺮاء ﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫ﺧﯿﺮ! ﺧﺪا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻃﺮحﻫﺎي ﺷﯿﻄﺎن ﺗﺤـﺖ ﻓـﺸﺎر ﻗـﺮار ﻧﻤـﯽﮔﯿـﺮد‪ ،‬و ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬

‫ﺷﯿﻄﺎن در اﻋﻤﺎل ﺧﺪا ﺗﺎﺧﯿﺮي اﯾﺠﺎد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻋﻤﻼ از اﻋﻤـﺎل ﺷـﯿﻄﺎن ﺑـﺮاي‬

‫ﺗﮑﻤﯿﻞ اﻫﺪاف ﺧﻮد‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﻋﯿﺴﯽ ﻧﻤﻮﻧﻪاي اﺳﺖ از اﯾﻦ روش ﺧﺪا‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﻧﻘﺶ‬

‫اﺻﻠﯽ را در ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاي ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﻋﯿﺴﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ‪ .‬او‬

‫وارد ﻗﻠﺐ ﯾﻬﻮداي اﺳﺨﺮﯾﻮﻃﯽ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪه ﻋﯿﺴﯽ ﺷﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪ .(27-26،2:13‬ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻣﺴﺌﻮل اﻓﮑﺎر ﺷﺮﯾﺮاﻧﻪ رﻫﺒﺮان ﯾﻬﻮدي ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎي اورﺷﻠﯿﻢ ﻓﺮﯾﺎد‬

‫زده و اﻋﺪام ﻋﯿﺴﯽ را ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﻏﺮور و ﺗﺮﺳـﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ در‬

‫وراي داوري ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧــﻪ ﭘــﯿﻼﻃﺲ ﻣﺒﻨــﯽ ﺑــﺮ ﻣــﺼﻠﻮب ﻧﻤــﻮد ﺑﯿﮕﻨــﺎﻫﯽ ﺑــﺮاي ﮐــﺴﺐ‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ در ﺑﯿﻦ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﺑﻮد‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﻣﺴﺌﻮل اﻧﮕﯿﺰش ﮔﻨـﺎﻫﯽ در دل ﺳـﺮﺑﺎزان‬

‫ﺑﻮد ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﯽآزار را در آﺧـﺮﯾﻦ ﺳـﺎﻋﺖ زﻧـﺪﮔﯿﺶ ﺗﻤـﺴﺨﺮ و‬

‫ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اوﻟﯿﻪ ﮐﻪ دورﻧﻤﺎﺋﯽ از ﺧﺪا را در اﺧﺘﯿﺎر داﺷـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮑـﺎر ﮐﺮدﻧـﺪ؟‬

‫آﻧﻬﺎ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺮگ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮدﻧﺪ »آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در‬

‫دﺳﺖ و رأي« ﺧﺪا ﺑﻮد و »از ﻗﺒﻞ ﻣﻘﺪر ﻓﺮﻣـﻮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﺠـﺎ« آوردﻧـﺪ )اﻋﻤـﺎل ‪.(28:4‬‬

‫ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮي ﺗﻤﺎم ﻧﯿﺮوﯾﺶ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا‪ ،‬دﺳﺖ ﺑـﻪ ﻋﻤﻠـﯽ‬
‫‪138‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫زد ﮐﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻧﻬﺎﺋﯽ ﺧﺪا ﺑﺮاي آﻣﺮزش اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻨﯿﻊﺗﺮﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ راه‬

‫ﻧﺠﺎت و ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﮔﻨﺎه و ﺷـﯿﻄﺎن ﺷـﺪ‪ .‬اﯾﻨـﮏ ﻓـﺮض ﮐﻨﯿـﺪ ﮐـﻪ ﺧـﺪاي ﭘـﺪر ﻋﻘﯿـﺪه‬

‫ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﻣﺮوزي را ﻣﯽداﺷﺖ ـ ﻋﻘﯿﺪهاي ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺮدم ﺧـﺪا ﺑﺎﺷـﺪ ـ دﯾـﺪﮔﺎﻫﯽ ﮐـﻪ ﻣـﯽﮔﻮﯾـﺪ‪:‬اﮔـﺮ ﺷـﯿﻄﺎن‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺎ آن اﺗﻔـﺎق ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﮐﻨـﺪ‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﻧﺘﯿﺠـﻪ ﭼـﻪ‬

‫ﻣﯽﺷﺪ؟ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب !آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﯾﻬﻮد ا را از ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤﻮدن ﻋﯿﺴﯽ ﺑـﺎز ﻣـﯽداﺷـﺖ و‬

‫روﻣﯿﺎن را ﻧﯿﺰ از ﻣﺼﻠﻮب ﮐﺮدن ﻋﯿـﺴﯽ‪ ،‬ﺑـﺎز ﻣـﯽداﺷـﺖ‪ .‬ﺧﻼﺻـﻪ اﯾﻨﮑـﻪ از واﻗﻌـﻪ‬

‫ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﻋﯿﺴﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﻣﯽﮐﺮد!‬

‫و اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﻋﯿﺴﯽ را ﻟﻐﻮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﻪ ﻣـﯽﺷـﺪ؟ ﻫـﯿﭻ‬

‫ﯾﮏ از ﻣﺎ ﻧﺠﺎت ﻧﻤﯽﯾﺎﻓﺘﯿﻢ!‬

‫واﻗﻌﯿﺖ ﻣﺎﺟﺮا اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﯿﻄﺎن و ﺧﺪا ﻣـﯽﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ اﯾـﻦ ﻣـﺎﺟﺮا‪ ،‬اﺗﻔـﺎق‬

‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ -‬وﻟﯽ ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﻣﺘﻔﺎوت‪ .‬اﻧﮕﯿﺰه ﺷﯿﻄﺎن در ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﻋﯿـﺴﯽ‪ ،‬ﺷـﻮرش ﺑـﺮ‬

‫ﻋﻠﯿﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد وﻟﯽ اﻧﮕﯿﺰه ﺧﺪا اﺑﺮاز ﻟﻄﻒ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺷـﯿﻄﺎن ﻋﻠـﺖ‬

‫دوﻣﯽ در ﻣﺎوراي ﺻﻠﯿﺐ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺧﺪا ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﻧﻬﺎﯾـﺖ آن را ﻣـﯽﺧﻮاﺳـﺖ‪،‬‬

‫اراده ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن اﺟﺎزه داد ﮐﻪ وارد ﻋﻤﻞ ﺷـﻮد‪ .‬در ﻣـﻮرد ﺑﯿﻤـﺎري ﻫـﻢ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺨﯽ را دارم‪»:‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﻓـﺮض ﮐﻨـﯿﻢ ﮐـﻪ ﺧـﺪا ﻫـﻢ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﺣﺘﻤـﺎﻻً در ﻣـﺎوراي ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬـﺎ ﻗـﺮار داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ـ آﯾـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﺷﻮﯾﻢ؟ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐـﻪ ﻋﯿـﺴﯽ ﺑﯿﻤـﺎران را ﺷـﻔﺎ‬

‫ﻣﯽداد‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﯿﻤﺎري وﺟـﻮد‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﺧﻮب‪ ،‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮدش ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﻣﻮﺳـﯽ ﺳـﺨﻦ ﮔﻔـﺖ‪،‬‬

‫ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﻮال را ﺑﺪﻫﺪ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ زﺑﺎن ﺑﻪ اﻧﺴﺎن داد و ﮔﻨﮓ و ﮐﺮ و‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪139‬‬

‫ﺑﯿﻨﺎ و ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ را آﻓﺮﯾﺪ؟ آﯾﺎ ﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ‪‬ه ﻫﺴﺘﻢ؟« )ﺧﺮوج ‪ (11 :4‬و اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺳـﺨﻨﺎن‬

‫ارﻣﯿﺎ ﻧﺒﯽ ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ‪» -‬آﯾﺎ از ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻀﺮت اﻋﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺪي و ﻫـﻢ ﻧﯿﮑـﻮﺋﯽ‪ ،‬ﺻـﺎدر‬

‫ﻧﻤﯽﺷﻮد؟« )ﻣﺮاﺛﯽ ‪ .(38 :3‬و ﺧﺪا از ﻃﺮﯾﻖ اﺷﻌﯿﺎ ﻧﺒﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬ﭘﺪﯾﺪ آورﻧـﺪه ﻧـﻮر و‬

‫آﻓﺮﯾﻨﻨﺪه ﻇﻠﻤﺖ‪ ،‬ﺻﺎﻧﻊ ﺳﻼﻣﺘﯽ و آﻓﺮﯾﻨﻨﺪه ﺑﺪي‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻬـﻮ‪‬ه ﺻـﺎﻧﻊ ﻫﻤـﻪ اﯾـﻦ ﭼﯿﺰﻫـﺎ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ« )اﺷﻌﯿﺎ ‪.(7:45‬‬

‫آﯾﺎ اﯾﻦ آﯾﺎت ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا در ﻣﺎوراي ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ ﻫﻢ در ﮐﺎر اﺳـﺖ‪ ،‬و‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻠﯿﺪ ﺣﻞ ﻣﻌﻤﺎ در اﯾﻨﺠﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬

‫از ﮐﻠﻤﻪ »ﺧﻮاﺳﺘﻦ« اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ را ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫـﺪ‪ ،‬ﺑـﺪان ﺟﻬـﺖ ﮐـﻪ در‬

‫ﺑﻮدن ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ ﻟﺬت ﺑﺒﺮد‪ .‬او ﻫﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ از ﺗﻤﺎم ﻋﻮاﻗﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﺜﻞ ﻣﺮگ‪ ،‬اﻧـﺪوه و‪...‬‬

‫و‪ ....‬ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﯿﻤﺎري ﻫﻢ ﻧﻔﺮت دارد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﺑﯿﻤﺎري را‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺲ ﮐﻪ ارادهﻫﺎ و ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﭼﯿـﺰي ﺑـﻪ‬

‫ﻧﺎم ﺑﯿﻤﺎري را ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آن را از ﺑﯿﺦ رﯾﺸﻪﮐﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ! ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻨﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻮدﯾﺪ و ﭘﺴﺮك ﺟﻮاﻧﯽ را ﮐﻪ از‬

‫ﯾﮏ ﺳﻮﭘﺮ ﻣﺎرﮐﺖ دزدي ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﺷـﻤﺎ ﻣـﯽآورﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻣﺠـﺎزاﺗﺶ ﮐﻨﯿـﺪ‪ .‬ﺣـﺎل‬

‫ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺟﻮان‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﯾﺎ اﮔﺮ ﺗﻨﺒﯿﻪ‬

‫ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺟﺮم آن ﺟﻮاﻧﮏ را اﺟﺮاء ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺷﺎدي ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد؟ ﺧﯿﺮ! ﺷـﺎﯾﺪ از ﻧﻈـﺮ‬

‫ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪن آن ﭘﺴﺮك ﺷﻤﺎ را راﺿﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ آن ﭘـﺴﺮك را‬

‫ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎر اﺧﻼﻗﯽ و ﻋﺎدﻻﻧﻪاي ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﯿﻤﺎري را اﺟﺎزه ﻋﻤﻞ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﯾﮑـﯽ‬

‫از آن دﻻﯾﻞ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺴﯿﺤﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ از ﻧـﻮﻋﯽ ﺑـﺪي )ﻣـﺜﻼ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري(اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﻋﯽ دﯾﮕﺮ از ﺑﺪي را )ﻣـﺜﻼ ﮔﻨـﺎه ﺷﺨـﺼﯽ( رﻓـﻊ ﻧﻤﺎﯾـﺪ‪.‬‬

‫دﻻﯾﻠﯽ دﯾﮕﺮي ﻫﻢ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ذﮐﺮ ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ در‬

‫ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺸﮑﻼت از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯿﻤﺎري ﺻﺪق ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪140‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺴﻠﯽ ﺑﺨﺶ ﺗﺮﯾﻦ دﻻﯾﻞ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا در رﻓﻊ ﮔﻨﺎه و ﺗﻤﺎم ﻋﻮاﻗﺐ‬

‫آن ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺎﻧﺲ ﺷﻨﯿﺪن اﻧﺠﯿﻞ را داﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﺧﺪا اﻣﺮوز ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ را از ﺻﺤﻨﻪ ﮔﯿﺘﯽ ﭘﺎك ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﮔﻨﺎه را ﮐﻪ ﻋﻠﺖ اﺻﻠﯽ ﺑﯿﻤﺎري اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد و آن ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨـﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺗﻤـﺎم‬

‫ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫اﯾﻦ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ داوري ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺑﯿﻤﺎري و ﮔﻨـﺎه ﺑـﻪ ﺗـﺄﺧﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﯾﺮاد دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﻋﺪهاي در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﮔﺎه ﻣﻦ در ﻣـﻮرد ارﺗﺒـﺎط‬

‫ﺧﺪا ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬و آن اﯾﺮاد در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎن اﺳـﺖ‪.‬‬

‫آﯾﺎ واﻗﻌﯿﺖ دارد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن اﺟﺎزه داده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﻤﺎريﻫـﺎ را ﻣﻮﺟـﺐ ﺷـﻮد؟‬

‫»از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ رﯾﺸﻪ در ﺷﻮرش و ﻋـﺼﯿﺎن دارد«‪،‬ﺑﺮﺧـﯽ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ »ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن اﺟﺎزه ﻋﻤﻞ ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر‬

‫ﺧﺪا را ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫اﯾﻦ ﯾﮏ اﯾﺮاد اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﻗﻄﻌـﺎ ﻫﻤـﻪ ﭼﯿـﺰ را در‬

‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ارﺗﺒﺎط ﺧﺪا ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس دو ﻣـﻮرد را ﺑـﻪ وﺿـﻮح‬

‫آﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ :‬از ﯾﮏ ﺳﻮ ﺧﺪا ﺑﺎ دارا ﺑﻮدن ﺣﻖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺘﯽ اﻋﻤـﺎل‬

‫ﺷﯿﻄﺎن را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ‪ .‬از ﺳـﻮي دﯾﮕـﺮ ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﻫـﯿﭻ وﺟـﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑـﺎر و ﺻـﺎﻧﻊ ﮔﻨـﺎه‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪.15‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﯾﻦ دو ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﺮﺿـﻪ ﻣـﯽدارد ﮐـﻪ ﻇـﺎﻫﺮا ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬

‫ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮﯾﻢ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ آﻧﻬـﺎ را ﺑـﺎ‬

‫ﻫﻢ ﺳﺎزش دﻫﯿﻢ؟ ﺳﺎده ﺗﺮﯾﻦ راه ﺳﺎزش اﯾﻦ دو ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺘـﻀﺎد‪ ،‬اﻧﮑـﺎر ﯾﮑـﯽ از آن‬

‫دو ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪) .‬در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﻧﮑﺎر ﺣﻖ ﻣﺎﻟﮑﯿـﺖ ﺧـﺪا اﺳـﺖ(‪ .‬وﻟـﯽ اﯾـﻦ ﻫـﻢ‬

‫اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﮔﺎم اول اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ اﯾـﻦ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪141‬‬

‫دو ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻮاردي ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن‬

‫رﺳﯿﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻗﺘﺪار ﮐﻼم ﺧﺪا زاﻧﻮ زﻧـﯿﻢ و ﻫـﺮ دو ﺣﻘﯿﻘـﺖ را ﺑـﺎ‬

‫اﯾﻤﺎن ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف او را ﺑﺎور ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺘـﯽ‬

‫اﮔﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻬﻢ ﻗﺎﺻﺮ ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﻀﺎد ﺗﺼﻮر ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐـﻨﻢ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺗﺜﻠﯿﺚ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺻﺮاﺣﺘﺎً ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‬

‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺧﺪا وﺟﻮد دارد‪ ،‬و در ﺿﻤﻦ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ و روح‬

‫اﻟﻘﺪس ﻫﺮ ﯾﮏ ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ داراي ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎي ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﮐﻠﯿﻪ اﺳﺘﺪﻻل اﻧﺴﺎﻧﯽاش ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﺣﻘﺎﯾﻖ را ﺑﺎ ﻫﻢ‬

‫ﺳﺎزش دﻫﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﯿﭻ از اﯾﻦ ﺣﻘـﺎﯾﻖ را ﻣﻨﮑـﺮ ﺷـﻮد‪ .‬ﻣـﺎ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ‬

‫ﺣﻘﺎﯾﻖ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را در ﻣﻮرد ذات ﻋﺎري از ﮔﻨﺎه ﺧﺪا‪ ،‬و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺣﺎﮐﻤﯿـﺖ او‬

‫را ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻫﻀﻢ ﮐﻨﯿﻢ؟‬

‫ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن در ﻗﺎﻟﺐ ﭘﺎدﺷﺎه اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻗﺪرﺗﯽ داده ﺷﺪ ﺗﺎ در ﺟﻬـﺎن ﺧﺮاﺑﮑـﺎري‬

‫ﮐﻨﺪ و اﯾﺠﺎد آﺷﻔﺘﮕﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‪ .‬او اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺟﻨﻬﻢ ﻣـﯽرود‬

‫و ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺟﺎوداﻧﯽ دﭼﺎر ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬او اﻣﺮاض و ﻣﺸﮑﻼت را اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ از‬

‫اﻧﺴﺎن و ﺧﺪا ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺷﺮﯾﺮاﻧﻪ ﺷـﯿﻄﺎن را در ﺟﻬـﺖ ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮدش ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮔﯿـﺮد‪ -‬ﺗﻨﻬـﺎ ﯾـﮏ ﻣـﻮرد از اﯾـﻦ ﭘﺮوﺳـﻪ را ﻣـﯽﺗـﻮان در رﺳـﺎﻟﻪ‬

‫اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 11:1‬ﯾﺎﻓﺖ‪»:‬ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ در وي ﻣﯿﺮاث او ﺷﺪهاﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻌﯿﻦ ﮔﺸﺘﯿﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻗﺼﺪ او ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﻮاﻓﻖ رأي اراده ﺧﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺎراﻧﯽ را ﻣﯽﺑﺎراﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﮏ ﻧﯿـﮏ ﮐﻠﯿـﺴﺎﺋﯽ را ﺑـﺮ ﻫـﻢ زﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻣـﺮدم را‬

‫وادارد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﺑﺎران را ﻣﯽﺑﺎراﻧﺪ ﺗـﺎ ﺗﺤﻤـﻞ و ﺑﺮدﺑـﺎري‬

‫آﻧﻬﺎ را ﺑﯿﻔﺰاﯾﺪ‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﻧﻘﺸﻪ ﻣﯽﮐـﺸﺪ ﮐـﻪ ﮐـﺎر ﯾـﮏ ﻫﯿﺌـﺖ ﻣﺒﻠﻐـﯿﻦ ﻣـﺴﯿﺤﯽ را ﺑـﺎ‬

‫ﺗﺼﺎدﻓﺎت و ﻣﺠﺮوح ﻧﻤﻮدن آﻧﺎن ﻋﻘﺐ ﺑﯿﺎﻧﺪازد‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا آن ﻫﯿﺌﺖ را دﭼـﺎر ﺳـﺎﻧﺤﻪ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ و ﺗﺤﻞ آﻧﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ درد و ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻮﺟـﺐ ﺟـﻼل ﺧـﻮدش‬
‫‪142‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺷــﻮد‪ .‬ﺷــﯿﻄﺎن ﮔﺮدﺑــﺎد را ﻣــﯽﻓﺮﺳــﺘﺪ ﺗــﺎ ﻫــﺰاران ﻧﻔــﺮ را در ﯾــﮏ دﻫﮑــﺪه ﮐﻮﭼــﮏ‬

‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻫﻼك ﮐﻨﺪ و از ﻓﻼﮐﺖ و وﯾﺮاﻧﯽﻫﺎي ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻟﺬت ﺑﺒﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا از ﻃﻮﻓﺎن‬

‫ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻗﺪرت ﻣﻬﯿﺐ ﺧﻮد اﺳـﺘﻔﺎده ﻣـﯽﮐﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم ﻧـﺸﺎن دﻫـﺪ ﻋﻮاﻗـﺐ‬

‫وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ را ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آورده اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺑﺮﺧﯽ را وادار ﺳﺎزد او را ﺑﺠﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬و‬

‫ﺑﺮﺧﯽ را در ﮔﻨﺎﻫﺸﺎن ﺳﻨﮓ دل ﺗﺮ ﮐﻨﺪ و ﺗﺎ ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﯾـﺎدآوري ﻧﻤﺎﯾـﺪ ﮐـﻪ آزاد اﺳـﺖ‬

‫ﻫﺮﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺠﺎم دﻫـﺪ‪ .‬و ﺗـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ او را ﻫﺮﮔـﺰ ﻓﺮاﻣـﻮش ﻧﮑﻨـﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺷﯿﻄﺎن ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﺎﻧﯽ ﮔﺮدﻧﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ‬

‫اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺗﺒﺎه ﺷﻮد و ﺧﺪا در ﭘﺎﺳﺦ دﻋﺎﯾﺶ ﮔﺮدن ﺷﮑﺴﺘﻪاش را وﺳـﯿﻠﻪ‬

‫ﺑﺮاي ارﺗﺒﺎط ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ او ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧـﺪار او را ﺳـﮑﻮﺋﯽ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن داد ﻓﯿﺾ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﺧﻮدش‪.‬‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣـﯽﻓﺮﺳـﺘﺪ‪ ،‬وﻟـﯽ ﺷـﯿﻄﺎن‬

‫ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿـﺰ را ﻣـﯽآورد‪ «.‬ﺧـﺪا را ﺷـﮑﺮ ﮐـﻪ وﻗﺘـﯽ ﺷـﯿﻄﺎن ﺑﯿﻤـﺎري را ﻣﻮﺟـﺐ‬

‫ﻣﯽﺷﻮد ـ و ﯾﺎ ﻫﺮ ﻣـﺼﯿﺒﺖ دﯾﮕـﺮ را ـ ﻣـﺎ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﺑـﺎ ﺳـﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﯾﻮﺳـﻒ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺮادراﻧﺶ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﻏﻼﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪ ،‬ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﻣـﺼﯿﺒﺖﻫـﺎ واﮐـﻨﺶ‬

‫ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ‪» :‬ﺷـﻤﺎ درﺑـﺎره ﻣـﻦ ﺑﺪاﻧﺪﯾـﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻟـﯿﮑﻦ ﺧـﺪا از آن ﻗـﺼﺪ ﻧﯿﮑـﯽ ﮐـﺮد‪«...‬‬

‫)ﭘﯿﺪاﯾﺶ ‪.(20:50‬‬

‫***‬

‫در ﻣﻮرد ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﺷﯿﻄﺎن و ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻓﺮاوان اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل ﺑﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻣـﻮرد‬

‫دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺷﻔﺎي اﻋﺠـﺎزآﻣﯿﺰ ﻣـﯽﻧﻮﯾـﺴﻨﺪ ﺑﭙـﺮدازﯾﻢ‪ .‬آﻧﻬـﺎ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ »ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ دﯾﺮور و اﻣﺮوز و ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫـﺴﺖ«‬

‫و ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ در اﻧﺎﺟﯿﻞ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﺗﻤـﺎم ﺑﯿﻤـﺎراﻧﯽ را ﮐـﻪ ﺑـﺎ اﯾﻤـﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻮي او‬

‫ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽداد‪ ،‬آﯾﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﺪ؟‬

‫اﯾﻦ اﯾﺮاد ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ از ﺟﻠﺴﻪ دﻋﺎي ﺷﻔﺎ در ﮐﻠﯿﺴﺎي ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻠﻮط ﻣﻄﺮح ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪143‬‬

‫ﯾﮑﯽ از آن ﻋﺼﺮﻫﺎي ﺳـﺮد زﻣـﺴﺘﺎن ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﻦ و اﺳـﺘﯿﻮ در ﮐﻨـﺎر ﺑﺨـﺎري‬

‫دﯾﻮاري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از اﻋﻀﺎء ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻗﻬـﻮه‬

‫ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ آﻣﺎده ﺷﻮﻧﺪ در زﯾﺮ ﺑﺎرش ﺑﺮف ﺑﯿـﺮون روﻧـﺪ‪ .‬اﺳـﺘﯿﻮ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻧﮕـﺎه‬

‫ﺣﺴﺮت آﻟﻮد ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﻟﺒﺎس ﮔﺮﻣﺶ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوي‪ ،‬ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﺴﺖ؟«‬

‫ﻣﻦ ﺷﺘﺎب زده ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬آه‪...‬ﻧﻪ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم« اﻣﺎ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم و اداﻣﻪ دادم »ﺧـﻮب‬

‫آري دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﻮب ﻣﯽﺷﺪ روي ﭘﺎﯾﻢ راه ﺑـﺮوم اﺳـﺘﯿﻮ‬

‫ﻣﯽداﻧﯽ‪ ...‬ﺣﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﺳﺎل از آن ﺟﻠﺴﻪ دﻋﺎ ﺑـﺮاي ﺷـﻔﺎ ﮔﺬﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ وﻟـﯽ‬

‫ﻫﻨﻮز ﺷﻔﺎ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪام‪«.‬‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﺣﺲ ﮐﺮد ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻗﺪري ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و ﺳـﺒﮏ ﺷـﻮم‪ ،‬ﺳـﭙﺲ ﺻـﻨﺪﻟﯽ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم »ﺑﺒﯿﻦ اﺳﺘﯿﻮ‪ ،‬آﯾﺎ ﺟﺎﺋﯽ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺳﺮاغ داري ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺷﻔﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬رده ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟«‬

‫او ﭼﯿﻦ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ آورد و ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪»:‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﺋﯽ در‬

‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ« و ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ »ﭘﺲ ﺑﺎور داري وﻗﺘﯽ اﻧﺎﺟﯿـﻞ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ را ﮐﻪ ﻧﺰدش ﻣﯽآوردﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽداد‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ؟«‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﺶ را از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻘﯿﻨﺎً!«‬

‫و ﻣﻦ اداﻣﻪ دادم »و ﺑﺎور داري ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ ﻋﯿـﺴﯽ ﻣـﺴﯿﺢ ﻫﻤـﺎن‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﺮوز و اﻣﺮوز و ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﺴﺖ ؟«‬

‫ـ »درﺳﺖ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫‪ » -‬و ﻗﺒﻮل داري ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺧﺪا ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬درﺳـﺖ‬

‫اﺳﺖ؟«‬

‫‪» -‬درﺳﺖ اﺳﺖ!«‬

‫‪144‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫‪» -‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻋﯿﺴﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﺰدش ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣـﯽداد‬

‫و اﮔﺮ او ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻮض ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﺗﻤﺎم ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ را ﮐـﻪ ﺑـﺎ اﯾﻤـﺎن ﺑـﻪ‬

‫ﺳﻮﯾﺶ ﻣﯽروﻧﺪ ﺷﻔﺎ ﻧﻤﯽدﻫﺪ؟«‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن در اﻃﺮاف ﻣﯿﺰ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘـﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎد ﺗـﺎ اﻓﮑـﺎرش را ﺟﻤـﻊ و ﺟـﻮر ﮐﻨـﺪ و ﺳـﭙﺲ ﺑـﺎ ﻟﺤـﻦ آراﻣـﯽ ﺟـﻮاب‬

‫داد‪»،‬ﺟﺎﻧﯽ از اﺳﺘﺪﻻل ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ ﻫﺮ ﺑﯿﻤـﺎري را ﮐـﻪ از او‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺷﻔﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽداد و او ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ‬

‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﻣﻨﻔﯽ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫او ﻋﻼﻣﺖ »ﭼﺮا« ي ﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﻪ در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﯾﺪ و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮق ﺑﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﮐﯿﺴﺖ و ﺧﺪا‬

‫ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬را ﻧﻔﻬﻤﯿﺪهاﯾﻢ‪ .‬ﮐﯽ ﺑﻮدن ﺧﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ اﻧﺠـﺎم‬

‫ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬اﮐﺜﺮا ﻧﺎﺷﯽ از اراده اوﺳﺖ« او اداﻣﻪ داد و ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ »ﺷﺨـﺼﯿﺖ و ﺻـﻔﺎت‬

‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻮاردي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ او ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل او ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻘﺪس ﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗـﺮ ﯾـﺎ ﺻـﻤﯿﻤﯽ ﺗـﺮ‪ ...‬و‬

‫ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻫﻢ ﻣﯿﺰان اﯾﻦ ﺻﻔﺎت از آﻧﭽﻪ ﮐـﻪ ﺗـﺎﮐﻨﻮن ﻫـﺴﺖ‪ ،‬ﮐـﺎﻫﺶ ﻧﻤـﯽﯾﺎﺑـﺪ و اﯾـﻦ‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﺗﻤﺎم وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎﯾﺶ در ﺣﺪ ﮐﻤﺎل اﺳﺖ‪ .‬و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻫـﺮ ﯾـﮏ از‬

‫اﯾﻦ ﺻﻔﺎت ﺑﺮاي او ﺑﻪ ﻫـﺮ ﻃﺮﯾﻘـﯽ ﺑـﻪ اﯾـﻦ ﻣﻌﻨـﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ دارد ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﮐﻤـﺎل‬

‫ﻣﯽرود‪«.‬‬

‫او در اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ داد و ﻫﯿﺰﻣﯽ در ﺑﺨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‬

‫»اﺟﺎزه ﺑﺪه ﻣﻮﺿﻮع را روﺷﻦ ﮐﻨﻢ‪ :‬اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺷﺨـﺼﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ در ﻗﻄـﺐ‬

‫ﺷﻤﺎل اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ در آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿـﺪ ﺑـﻪ‬

‫ﺷﻤﺎل ﺑﺮوﯾﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ در اوج ﻫﺴﺘﯿﺪ ﻫﺮ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮوﯾﺪ و ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﺮدارﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﻨﻮب ﻣﯽروﯾﺪ‪«.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪145‬‬

‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم‪» ،‬ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﺴﺖ اﮔﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ؟«‬

‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻗﯿﻘﺎ‪ ...‬وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ در اوج ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿـﺪ ﺟـﺎﺋﯽ ﻧﯿـﺴﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﺮوﯾﺪ ﺟﺰ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ‪ .‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺧﺪا و وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي او ﻓﻮق از ﻫـﻢ ﮐـﺲ و‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻮض ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪ -‬و ﯾﺎ آﻧﭽﻨﺎﻧﮑـﻪ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس ﻣـﯽﮔﻮﯾـﺪ او‬

‫ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﺮوز و اﻣﺮوز ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬

‫اﺳﺘﯿﻮ اداﻣﻪ داد‪» ،‬اﻣﺎ اﯾﻦ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽﺷـﻮد ﻣﺒﻨـﯽ ﺑـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ ﺧـﺪا را در ﺟﻌﺒـﻪاي‬

‫ﻣﺤﺒﻮس ﮐﺮده و ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ او ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺠـﺎم دﻫـﺪ‪ .‬اﺷـﺘﺒﺎه اﺳـﺖ ﺗـﺼﻮر‬

‫ﮐﺮدن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ واﺳﻄﻪ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ﻣﮕﺲ را از ﺻﻮرت‬

‫ﺧﻮد ﻧﻤﯽﭘﺮاﻧﺪ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﭘﺮ از ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﺮ ﻋﻤﻞ او ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﻐﯿﯿـﺮات‬

‫اﺳﺖ‪«.‬‬

‫و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ »وﻟﯽ ﻧﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ در آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣـﯽﺧﻮاﻫـﺪ اﻧﺠـﺎم‬

‫دﻫﺪ‪ «.‬و ﻣﻦ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮر ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و وﻗﺘﯽ اﺳـﺘﯿﻮ ﺑـﺎ ﺣـﺮف ﻣـﻦ‬

‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬او ﺑﺮاﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﮐـﻪ ﺧـﺪا ﻧﻘـﺸﻪاي ﺑـﺮاي‬

‫ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن دارد و ﺗﺎرﯾﺦ داﺋﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ و ﺳﻮي آن ﻫﺪف و ﻧﻘﺸﻪ ﻧﻬﺎﺋﯽ ﻣﯽرود‪.‬‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﺧﺪا از ﻃﺮﯾﻖ ﻗﻮمﻫﺎ اﻗﺪام ﮐﺮد‪ .‬و اﯾﻨﮏ از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﺶ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﯾﮏ زﻣﺎن ﻋﯿﺴﯽ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ او را ﻣـﺴﺨﺮه ﻣـﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ ،‬وﻟـﯽ ﯾـﮏ روز از‬

‫دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ زﻣﺎن در ﻧﻘﺸﻪاش ﻣﯽﮔﻨﺠﯿﺪ‪ ،‬در ﻃﺮح دﯾﮕﺮي ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﯿﺪ‪ .‬ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎﻫﯿﺘﺶ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ ارﮐﺎن و ﺧﻄـﻮﻃﺶ‬

‫داﺋﻤﺎ در ﺣﺎل ﺗﻐﯿﯿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺻـﺤﻨﻪ ﻧﻬـﺎﺋﯽ و ﺑـﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪن ﭘﺮده ﻧﻤﺎﯾﺶ‪.‬‬

‫ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﻨﺠﺮه را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ را ﻣـﯽدﯾـﺪم‪ ،‬ﮔﻔـﺘﻢ‬

‫»ﭘﺲ در ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮال ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ اﻋﺠﺎز ﺷﻔﺎ‪ ،‬ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻣﺮوز ﻧﯿﺴﺖ؟«‬

‫‪146‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ـ »ﺟﺎﺋﯽ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻋﻤﻮﻣﯿﺖ ﻗﺎﺋـﻞ ﺷـﻮﯾﻢ‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ ﺑـﺮاي ﺧـﺪا‬

‫ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ و دﯾﮕﺮي را ﺷﻔﺎ ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬و ﯾﺎ ﺣﺘـﯽ ﺷﺨـﺼﯽ را‬

‫ﯾﮑﺒﺎر در زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺷﻔﺎ دﻫﺪ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺷﻔﺎ ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﮐﻪ ﺧﺪا ﻫﻨـﻮز ﻫـﻢ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ اﮔﺮ ﺑﯿﻤﺎران دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬وﻟـﯽ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐـﻨﻢ ﮐـﻪ اﻋﺠـﺎز ﺷـﻔﺎ‬

‫ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺎص ﺧﻮد را در زﻣﺎن ﻣﺴﯿﺢ و رﺳﻮﻻﻧﺶ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﭼﺮخ ﻣﺮا از ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﯿﺰ ﺑﺮد‪.‬‬

‫در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﮔﺸﻮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﯾﺎد‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻋﺠﺎزﻫﺎ داراي ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ در زﻣﺎن ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ اﯾﻦ‬

‫اﻋﺠﺎزﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ او ﻫﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد ـ ﯾﻌﻨﯽ ﻣـﺴﯿﺢ اﺳـﺮاﺋﯿﻞ‪.‬‬

‫اﯾﻦ اﻋﺠﺎزﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت او داراي آن ﭼﻨـﺎن ﻗـﺪرﺗﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ اﺛـﺮات‬

‫ﻣﻬﯿﺐ ﮔﻨﺎه را ﻧﻈﯿﺮ ﻣﺮگ و ﺑﯿﻤﺎري‪ ،‬ﺧﻨﺜﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ﻣﻌﺠﺰات داراي ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺎﺻـﯽ در‬

‫دوران رﺳﻮﻻن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﺠﺰات ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ رﺳﻮﻻن ﻫﻢ ﮐـﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮﮔﺰﯾـﺪﮔﺎن ﺧـﺎص ﻣـﺴﯿﺢ ﻣـﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ ﺗـﺎ ﻧـﻮزاد‬

‫ﻧﻮﭘــﺎي ﮐﻠﯿــﺴﺎ را‪ ،‬راه رﻓــﺘﻦ ﺑﯿﺎﻣﻮزﻧــﺪ‪ .‬ﮐﺘــﺎب اﻋﻤــﺎل رﺳــﻮﻻن )ﮐﺘــﺎﺑﯽ ﮐــﻪ ﺣــﺎوي‬

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ رﺳﻮﻻن و ﮐﺎرﻫﺎي آﻧﻬﺎﺳﺖ(‪ ،‬ﺛﺒﺖ وﻗـﺎﯾﻊ زﻣـﺎن ﻣﻨﺤـﺼﺮ ﺑـﻪ ﻓـﺮدي در‬

‫ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺮدم ﺧﺪا اﺳﺖ ـ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ‬

‫در آن زﻣﺎن ﻣﺮدم ﻧﯿﺎز ﺑﻪ رﻫﺒﺮان ﻣﺨﺼﻮص ﻧﻈﯿﺮ رﺳﻮﻻن داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫در ﮔﺎم اول‪ ،‬ﻗﺒﻼ ﻫﯿﭻ ﻫﯿﺌﺖ ﻣﺒﻠﻐﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﺑﻪ ﭘﯿﺮوان ﺧﻮد ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﺗﺎ ﺧﺒﺮ اﻧﺠﯿﻞ را ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ وﻇﯿﻔﻪ‬

‫ﺧﻄﯿﺮي!؟ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﺪا ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿﻪ را ﺑﺎ اﻫﺪاي رﻫﺒﺮاﻧـﯽ ﮐـﻪ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﻌﺠﺰه ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎري ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬در ﮐﺘﺎب اﻋﻤﺎل رﺳـﻮﻻن ‪43:2‬‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ »ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ و ﻣﻌﺠﺰات و ﻋﻼﻣﺎت ﺑـﺴﯿﺎر از دﺳـﺖ رﺳـﻮﻻن‪،‬‬

‫ﺻﺎدر ﻣﯽﮔﺸﺖ‪«.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪147‬‬

‫ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد دﯾﮕﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎي اوﻟﯿـﻪ اﻏﺘـﺸﺎﺷﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﻧﺘﯿﺠـﻪ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺷﺪن ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺳﺘﯿﻮ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﭘﺪر ﯾﮏ‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻬﻮدي ﻓﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎزﮔﯽﻫﺎ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ و در ﻗﺮن اول در ﻓﻠـﺴﻄﯿﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬او ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ ‪»:‬ﺟﺎﻧﯽ ﺗﺼﻮرش را ﺑﮑﻦ‪ ،‬ﻗﻮم ﺗـﻮ ﻗﺮﻧﻬـﺎ ﺑـﺎ‬

‫وﻓﺎداري ﺷﺮﯾﻌﺖ ﯾﻬﻮد را در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻋﺮﺿﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ اﻧﺠـﺎم داده اﻧـﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ﭘـﺴﺮان‬

‫ﺧﻮد را ﺧﺘﻨﻪ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺬاﻫﺎي ﺧﺎﺻﯽ را ﻧﺨﻮردهاﻧـﺪ و ﺑـﺎ ﻏﯿـﺮ ﯾﻬﻮﯾـﺎن ﻧﺸـﺴﺖ و‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻃﺒﯿﻌﺎً ﻃﺮﯾﻖ ﻗﺪﯾﻤﯽ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺎ ﻣـﺴﯿﺤﯽ ﺷـﺪن رﻫـﺎ ﮐـﺮدهاﻧـﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﯾﻬﻮدي ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ .‬ﯾﮏ روز ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﮐـﻪ او ﻫـﻢ‬

‫ﯾﮏ ﯾﻬﻮدي ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺟﺪﯾﺪي ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪» -‬ﺳﻼم ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪه اي؟«‬

‫‪» -‬ﭼﯽ را ﺷﻨﯿﺪه ام؟«‬

‫‪» -‬ﯾﮏ ﺗﺤﻮل ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺧﺮﯾﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑـﺮاي‬

‫ﮔﻨﺎه ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﯿﻮاﻧﺎت را در ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬

‫و ﺷﻤﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﻫﺎﻧﺘﺎن از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ »آﯾﺎ ﻋﻘﻠﺖ درﺳـﺖ‬

‫ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﮕﺬراﻧﯿﻢ؟ ﻧﻪ! ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ اﯾﻤـﺎن دارم وﻟـﯽ ﻣـﺎ ﺑﺎﯾـﺪ ﻫﻤﭽﻨـﺎن‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬراﻧﯿﻢ‪ «.‬ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﻫﻤـﻪاش اﯾـﻦ ﻧﯿـﺴﺖ‪ ،‬دﯾﮕـﺮ‬

‫ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارد ﭘﺴﺮان ﺧﻮد را ﺧﺘﻨﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪ «.‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻏﻀﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎدهاﯾﺪ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ »ﭘﺴﺮان ﺧﻮد را ﺧﺘﻨـﻪ ﻧﮑﻨـﯿﻢ!ﭼـﺮا‪ ...‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯽ‪ «...‬و ﺳـﺮﻓﻪ ﺗـﺎن‬

‫ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬

‫ـ »اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ :‬ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻫﺮ ﻧـﻮع ﮔﻮﺷـﺘﯽ را ﮐـﻪ دوﺳـﺖ دارﯾـﻢ‬

‫ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﻏﯿﺮ ﯾﻬﻮدﯾﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮادر ﺧﻮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﯿﻢ!‬

‫در واﻗﻊ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ و ﻓﻼوﯾﻮس ﻣﺎر ﮐﻮس ﭘﯿﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام دﻋﻮت ﮐـﻨﻢ ﮐـﻪ‬

‫اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮك ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪«.‬‬

‫‪148‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ـ »ﻣﻦ؟! ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮك ﺑﺨﻮرم‪ ،‬آﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﻓﻼوﯾﻮس ﺧﻮك ﺑﺎن !! ﻫﺮﮔﺰ‪««.‬‬

‫ﻣﻦ از ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﻪ اﺳﺘﯿﻮ ﺧﻨﺪهام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او ﺑﻌﺪ از ﻧﻘﻞ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﮔﻔﺖ »ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﺧﻮب ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ را ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﯿـﺎن ﯾﻬﻮدﯾـﺎن و ﻣـﺴﯿﺤﺎن ﻏﯿـﺮ‬

‫ﯾﻬﻮدي ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬در آن زﻣﺎن وﺟﻮد ﺑﻌﻀﯽ از رﺳﻮﻻن و رﻫﺒﺮان ﻣـﻮرد‬

‫ﻗﺒﻮل ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﻧﻈﯿﺮ ﭘﻮﻟﺲ رﺳـﻮل‪ ،‬ﮐـﻪ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﻣـﺸﮑﻼت را رﻓـﻊ و دﻋﻮاﻫـﺎ را‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﺪ‪ ،‬ﺿﺮوري ﺑﻮد‪«.‬‬

‫او ﺑﻪ ﺑﯿﺎن ﻣﻮارد دﯾﮕﺮي ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ ﻋﺼﺮ رﺳﻮﻻن را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دوره ﺧﺎﺻـﯽ‬

‫ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در آن زﻣﺎن ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺷـﮑﻞ اﻣـﺮوزي وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ و ﺗﻌﻠﯿﻤـﺎت‬

‫ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﻓﺮاﻣﻮش و ﯾﺎ ﺗﺤﺮﯾﻒ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺑـﻪ‬

‫ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﺒﻮت و ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻋﻄﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﺗﺎ زﻣﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ‬

‫ﺷﺪن ﮐﺎﻣﻞ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﯿﺎدان ﻓﺮاواﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺸﻨﻪ ارﺿﺎء ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﻫﺮ درﺧﺘﯽ ﮐﻤﯿﻦ‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﮔﺎن آﻣﺎده ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﻪ ﺧﺪا و ﻫﺪاﯾﺖ آﻧﻬـﺎ در ﺟﻬـﺖ‬

‫ﺧﻄﺎ ﺑﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮﻧﮑﻪ اﺳﺘﺎﻧﺪارد ﻣﻄﻠﻘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑـﺪان وﺳـﯿﻠﻪ‬

‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺷﻮد‪ ،‬رﺳﻮﻻن ﻣﺮدان ﺧﺪاﺋﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺪاﯾﺖ ﮔﻠﻪ را در آن ﺷـﺮاﯾﻂ‬

‫ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﮐﻠﯿﺴﺎ را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺮده از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻄﺎ ﺑـﺎز دارﻧـﺪ‪ .‬ﺣـﺎل‪،‬‬

‫وﺟﻮد آن ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺎدان و رﺳﻮﻻن دروﻏـﯿﻦ در اﻃـﺮاف و اﮐﻨـﺎف‪ ،‬رﺳـﻮﻻن واﻗﻌـﯽ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﻘﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در ﻧﺎﻣﻪاش ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎي‬

‫ﻗﺮﻧﺘﺲ ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﻮال را ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬او ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪﻣﯿﺶ و‬

‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺶ در رﺳﺎﻟﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم‪ ،16‬او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ رﺳـﻮل واﻗﻌـﯽ ﻗﺒـﻮل‬

‫دارﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ دﻓﺎﻋﯿﻪ ﻧﻬﺎﺋﯽ او ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد در دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪» :12:12‬ﺑـﻪ درﺳـﺘﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻋﻼﻣﺖ رﺳﻮل در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺻﺒﺮ از آﯾﺎت و ﻣﻌﺠﺰات و ﻗﻮات ﭘﺪﯾﺪ ﮔﺸﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﻌﺠﺰات ﻫﺪﻓﯽ ﻗﻄﻌﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻧﻮرﭘﺮدازي ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺧـﺪا ﻣﻨـﺼﻮب ﮐـﺮده‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪149‬‬

‫ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﺶ‪ ،‬ﺧﺪا ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ وزﻧﻪ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﻣﻌﺠﺰات‪ ،‬دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﻫﺪاﯾﺖ آﻧﺎن ﻋﻄﺎي اﻋﺠـﺎز را ﻣـﯽﯾﺎﻓﺘﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﻇﺎﻫﺮا اﻋﻤﺎل اﻋﺠﺎز ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺳﻂ رﺳﻮﻻن ﺻﻮرت ﻣـﯽﮔﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ‬

‫رﺳﻮل ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.17‬‬

‫ﺑﻠﻪ !»ﻣﺮداﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮاي دوراﻧﯽ ﺧﺎص‪«.‬‬

‫اﺳﺘﯿﻮ اداﻣﻪ داد‪»:‬اﯾﻨﺴﺖ ﻣﺎﻫﯿﺖ رﺳـﻮﻻن‪ .‬در واﻗـﻊ آﻧﻬـﺎ داراي ﭼﻨـﺎن وﯾﮋﮔـﯽ‬

‫ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 20:2‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﻠﯿـﺖ ﮐﻠﯿـﺴﺎ ﺑﺮﺑﻨﯿـﺎن‬

‫رﺳﻮﻻن و ﻧﺒﻮتﻫﺎي ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻨﺎ ﮔﺮدﯾﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ زاوﯾﻪاش ﺧﻮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫و اﯾﻦ ﻣﻘﺎم و اﻓﺘﺨﺎر و ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺎ داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در ﻗﻔﺴﻪ ﮐﺘﺎﺑﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪«....‬‬

‫در اﯾﻦ وﻗﺖ اﺳﺘﯿﻮ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﮔﻔـﺖ‪» ،‬ﻣـﻦ ﺧـﻮدم اﯾـﻦ ﯾﮑـﯽ را‬

‫ﺧﻮاﻧﺪهام‪ .‬ﺑﮕﺬار ﭼﯿﺰي را در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻢ« و ﺷﺮوع ﺑﻪ ورق زدن ﮐﺘﺎب ﮐﺮد‪.‬‬

‫»ﺑﺒﯿﻦ ـ در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ در اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﯽ ‪ 8:10‬ﺧﻄﺎب ﺑـﻪ‬

‫‪ 12‬ﻧﻔﺮ ﮔﺮداﻧﺶ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻧﻤﻮده اﺳﺖ »ﺑﯿﻤﺎران را ﺷﻔﺎ دﻫﯿﺪ‪ ،‬اﺑﺮﺻﺎن را ﻃﺎﻫﺮ‬

‫ﺳﺎزﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪه ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬دﯾﻮﻫﺎ را ﺑﯿﺮون ﮐﻨﯿـﺪ‪ ،‬ﻣﻔـﺖ ﯾﺎﻓﺘـﻪاﯾـﺪ‪ ،‬ﻣﻔـﺖ ﺑﺪﻫﯿـﺪ«‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎن اﺳﺘﯿﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺻﻔﺤﻪ و ﭘﺎراﮔﺮاف ﺑﻌـﺪ ﺣﺮﮐـﺖ ﮐـﺮد و ﮔﻔـﺖ »درﺳـﺖ در‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﺎ ﻧﻘﻞ ﻗﻮل اﯾﻦ آﯾﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﻬﺘـﺮ از‬

‫آﻧﻬﺎ اﻋﺠﺎز ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺟﺎﻧﯽ اﮔﺮ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪه ﮐﻨﯿﻢ!‬

‫»ﯾﮏ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺠـﺰات در آن زﻣـﺎن‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﭼﻘﺪر ﺑﻮده اﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻣﻮرد ﻗﻄﻌﯽ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا دﯾﺮوز ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺛﺒﺎت رﺳﻮﻻن اﻧﺠﺎم داده‪ ،‬ﻫﻤـﺎن ﮐـﺎر را اﻣـﺮوز ﻫـﻢ‬

‫اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮐﻔـﺶﻫـﺎ و ﻟﺒﺎﺳـﻬﺎي ﻗـﻮم‬
‫‪150‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﮕﺮدي‪ ،18‬ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﺎه داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﻔﺶﻫﺎ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﺎ را‬

‫ﻫﻢ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ دارد!«‬

‫ﺳﺨﻨﺎن اﺳﺘﯿﻮ ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮي راﺟـﻊ‬

‫ﺑﻪ رﺳﻮﻻن ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ و ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻟﺰاﻣﺎً ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨـﯽ ﻧﯿـﺴﺖ ﮐـﻪ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﻫـﺮ‬

‫ﮐﺎري ﮐﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﯿﺰ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ‪ .‬ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺷﺪﯾﺪا‬

‫ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ آﻧﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺠﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺴﺎدت ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ ﻫـﺮ‬

‫ﮐﺎري ﮐﻪ رﺳﻮﻻن اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺖ ﺧـﺪا را ﺳﭙﺎﺳـﮕﺰاري ﮐﻨـﯿﻢ ﮐـﻪ‬

‫رﺳﻮﻻن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺪاﯾﺎي ﺧﺎص و ﺑﺎ ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﺋﯽ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ دوراﻧـﺸﺎن‪ ،‬ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺎ داده اﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻓﯿﺾﻫﺎي ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳـﺐ ﺑـﺎ‬

‫دوران ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرش ﺑﺮف ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﺗﺶ ﺧـﺎﻣﻮش ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﭘﺎﺳـﯽ از ﻧﯿﻤـﻪ ﺷـﺐ‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑـﺴﺘﺮ ﺧـﻮاب ﺧﺰﯾـﺪم‪ .‬اﺳـﺘﯿﻮ ﺧﻤﯿـﺎزهاي ﮐـﺸﯿﺪ و در ﺣـﺎﻟﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺮون رود ﺑﻄﺮيﻫﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻮﮐﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪»:‬ﺟﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻢ آﺳﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻃﯽ اﯾﻦ ﺳـﺎﻟﯿﺎن ﺑـﺎ‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺗﻮ در وﯾﻠﭽﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻮاﻻت درﮔﯿﺮ ﺑﻮده ام‪ .‬اﮔﺮ در ﺟﻬﺎن ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐـﻪ‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ را ﺑﺮ ﺳﺮﭘﺎﯾﺶ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬اون ﻣﻨﻢ‪«.‬‬

‫»ﻣﯽ داﻧﻢ اﺳﺘﯿﻮ‪ .‬ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﭙـﺬﯾﺮي‪ .‬ازت‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﯽ ﺑﺎز دﻋﺎ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬

‫و اﯾﻦ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻋﺰﯾﺰ‪.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪151‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‬

‫دﻋﺎﻫﺎ و وﻋﺪهﻫﺎ‬
‫اﻣﺎ آﯾﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ در ﮐﻠﯿﺴﺎي ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻠﻮط ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ واﺿﺢ ﻣﯽآﯾﻨﺪ! ﻣﻦ در‬

‫ﻣﻮرد آن دﺳﺘﻪ از وﻋﺪهﻫﺎي ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﯽﮐـﻨﻢ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽرﺳـﻨﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎي ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﺗﻀﻤﯿﻦ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ دﻋﺎ ﺑﺮاي ﺷـﻔﺎ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﺪ ﮐﺪام آﯾﺎت را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ؟‬

‫»و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي را ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ ﺳﺆال ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻢ آورد ﺗﺎ ﭘـﺪر در‬

‫ﭘﺴﺮ ﺟﻼل ﯾﺎﺑﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﮐﻨﯿـﺪ ﻣـﻦ آن را ﺑﺠـﺎ ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫آورد )ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪13:14‬ـ‪.(14‬‬

‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﻫﺮآﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﮐﻮه ﮔﻮﯾﺪ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﺷـﺪه‪،‬‬

‫ﺑﻪ درﯾﺎ اﻓﮑﻨﺪه ﺷﻮ و در دل ﺧﻮد ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑـﻪ ﯾﻘـﯿﻦ دارد ﮐـﻪ‬

‫آﻧﭽﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻫﺮ آﯾﻨﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺪو ﻋﻄﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑـﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ آﻧﭽﻪ در ﻋﺒـﺎدت ﺳـﺆال ﻣـﯽﮐﻨﯿـﺪ‪ ،‬ﯾﻘـﯿﻦ ﺑﺪاﻧﯿـﺪ ﮐـﻪ آن را‬

‫ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﺪ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪23:11‬ـ‪.(24‬‬

‫ﻗﻮ‪‬ت ﻫﺮﭼﯿﺰ را دارم در ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ )ﻓﯿﻠﭙﺎن ‪.(13:4‬‬

‫‪152‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﯾﻦ آﯾﺎت ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻧﮑﺎت ﺳﻮم و ﭼﻬﺎرم ﻓﺼﻞ ‪ 11‬ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ وﻋﺪه ﻫـﺎﺋﯽ در‬

‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس دارﯾﻢ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮﭼﻪ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻄﻠﺒﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﻣﯽﺷﻮد‪-‬‬

‫از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ‪.‬‬

‫اﯾﻨﻬﺎ آﯾﺎت ﮔﯿﺞﮐﻨﻨﺪهاي ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺸﮑﻠﯽ را در ذﻫﻦ ﻣﺎ اﯾﺠﺎد ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ‬

‫ﺑﺎري ﮐﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻮه ﺧﻮد را ﺑـﻪ درﯾـﺎ ﻣـﯽاﻓﮑﻨـﺪ‪ ،‬ﮐـﯽ ﺑـﻮد؟ آﯾـﺎ ﻣـﺴﯿﺤﺎن‬

‫ﺧﺪادوﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﻖ ﭼﯿﺰي دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎده اﺳـﺖ؟ وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﭘﺎﺳﺦ دﻋﺎي ﺧﻮد را ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﻧﺪ )ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ »ﻧﻪ« ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ( آﻧﮕﺎه‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ آﯾﺎت ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد؟ ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ از آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰﯾﻢ و ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ آﻧﻬﺎ را ﺳـﺨﻨﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﺴﻠﯽ ﺑﺨﺶ ﺑﻨﺎﻣﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﻗﺎب ﮐﺮدن اﯾﻦ آﯾﺎت و ﻗﺮاردادن آن روي دﯾـﻮار و‬

‫ﺳﭙﺲ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﻼم ﺧﺪا‪ ،‬و ﻗﻮل ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎم دﻋﺎﻫﺎي‬

‫ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎراﺗﯽ در ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآورد‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم اوﻟﯿﻦ ﮐـﺴﯽ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت اﺣﺴﺎس ﮐﺮدهام دﻋﺎﻫـﺎﯾﻢ از ﭘـﺲ دﯾﻮارﻫـﺎ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ .‬آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺴﯽ دارﯾﺪ؟‬

‫اﯾﻨﮏ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ دﻻﯾﻠﯽ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﭼـﺮا ﺧـﺪا ﺑﻌـﻀﯽ دﻋﺎﻫـﺎ را‬

‫ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺮﺧﯽ را ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﺎﻣﻞ اﯾﻦ آﯾﺎت را ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ .‬وﻟـﯽ ﺑـﻪ‬

‫اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪهام ﮐﻪ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺨﺶﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﺗﻔﺴﯿﺮ آﻧﻬﺎ در ﻧﻮر‬

‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻔﯿﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﯿﺪاﻧﯿﺪ ﭼﺮا؟ ﺧﺪا ﯾﻘﯿﻨﺎً ﺣﻖ ﺧﻮد را ﺑﺮاي اﺳﺘﺠﺎﺑﺖ دﻋﺎ ﺣﻔﻆ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘـﯽ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ اﯾﻦ وﻋﺪهﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ داد‪ ،‬در واﻗﻊ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿـﺪ ﻣـﻦ‬

‫ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﺟﺮاي اﻣﺮي ﻣﯽﮔﻤﺎرم و ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣﯽدﻫﻢ در اﺟﺮاي اﯾﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﻫﺮﭼﻪ را‬

‫ﻻزم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ در ﺳﺮراه ﺷﻤﺎ ﮐﻮﻫﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬از‬

‫ﻣﻦ ﺑﻄﺒﯿﺪ و ﻣﻦ آن ﻣﺎﻧﻊ را از ﺳﺮ راه ﺷـﻤﺎ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﺮداﺷـﺖ‪ «.‬و آن ﺷـﺎﮔﺮدان در‬

‫ﻣﺴﯿﺮ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد واﻗﻌﺎً ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ وﻋﺪه ﺧﻮد وﻓﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪153‬‬

‫وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪهام ﮐﻪ ﺧﺪا دو ﺷﺮط ﺑﺮاي ﺗـﻀﻤﯿﻦ اﺳـﺘﺠﺎﺑﺖ‬

‫دﻋﺎﻫﺎ‪ ،‬دارد‪ .‬اول اﯾﻨﮑﻪ در ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ او ﺑﺎﺷـﯿﻢ و دوم اﯾﻨﮑـﻪ دﻋﺎﻫـﺎي ﻣـﺎ ﺑـﺮ‬

‫ﻃﺒﻖ اراده او ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪا‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺷﺎﮔﺮد دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎري از ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن ﺧـﻮد را در‬

‫ﻣﺮﮐﺰ زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺮارداده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪا را‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻧﺠـﺎت دﻫﻨـﺪهام از‬

‫ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺘﻮﮐﻞ ﺑﻮدم و ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﻮد اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﻣﻮرد اﺳﺎﺳﯽ در ذﻫﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﺧﺪا ﭼﻪ ﮐﺎري ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣـﻦ‬

‫اﻧﺠﺎم دﻫﺪ؟ ﭼﻮن ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺎدي ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؟« ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ اﯾﻦ ﺧـﺪا وﺟـﻮد‬

‫دارد ﺗﺎ ﻣﺮا ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﺪ و دﻋﺎﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد‪ «.‬ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬

‫اﻧﺘﻈﺎر دارد ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐـﺮدم »اﮔـﺮ ﺧـﺪا ﻓﻘـﻂ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻗﻄﻌﺎ دﻋﺎﻫﺎي ﻣﺮا ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺣﺘـﯽ‬

‫اﮔﺮ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﺒﺎﺷﻢ‪«.‬‬

‫وﻟﯽ اﻧﮕﯿﺰه ﻣﻦ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﮏ روز وﻗﺘﯽ در ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺮﺳـﺘﺶ ﻣﺰاﻣﯿـﺮ را ورق‬

‫ﻣﯽزدم ﺑﻪ اﯾﻦ آﯾﻪ رﺳﯿﺪم‪»:‬اﮔﺮ ﺑﺪي را در دل ﺧﻮد ﻣﻨﻈﻮر ﻣﯽداﺷـﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣـﺮا‬

‫ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ«)ﻣﺰاﻣﯿﺮ ‪ .(18:66‬ﺧﻮب اﯾﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ؟ ﻣـﻦ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐـﺮدم ﺧـﺪا‬

‫دﻋﺎي ﻫﻤﻪ را ﻣﯽﺷﻨﻮد وﻟﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ آﯾﺎت دﯾﮕـﺮي ﯾـﺎﻓﺘﻢ ﮐـﻪ ﻫﻤـﯿﻦ را ﻣـﯽﮔﻔﺘﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﯾﻌﻘﻮب ‪ 16:5‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ دﻋﺎي ﻋﺎدﻻن ﻗﻮي و ﻣﻮﺛﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑـﺎ ﺧـﻮدم ﻣـﯽﮔﻔـﺘﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮب ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﺰد ﺧﺪا ﻋﺎدل ﻣﺤﺴﻮب‬

‫ﺷﺪهام و دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﯾﮑﻨﻔﺮ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ ﯾﻌﻘـﻮب از‬

‫آن ﻧﻮع ﻋﺪاﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣـﺎ را ﺑـﺪان ﻣﻠـﺒﺲ ﮐـﺮده اﺳـﺖ‪ ،‬ﺳـﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ‬

‫ﻣﻨﻈﻮرش اﻃﺎﻋﺖ ﻋﺎدﻻﻧﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﮐﻼﻣﯽ دﯾﮕﺮ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ‬

‫ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﻮم اول ﺑﻪ ﺣﺮف او ﮔﻮش دﻫﻢ‪.‬‬

‫‪154‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﭘﻄﺮس اﯾﻦ رﻫﻨﻤﻮد را ﺑﻪ رﻫﻨﻤﻮد ﯾﻌﻘﻮب اﻓﺰوده اﺳﺖ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﮔﺮ ﻣﺮدان‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻋﺎﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮد ﺷﻨﯿﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮاﻧـﺸﺎن‬

‫رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ »ﺗﺎدﻋﺎﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺑﺎز داﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮد« )اول ﭘﻄﺮس ‪ .(7:3‬ﺑﺨـﺎﻃﺮ‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﻄﺮس آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻋﯿـﺴﯽ اﯾـﻦ وﻋـﺪهﻫـﺎي ﮔـﯿﺞﮐﻨﻨـﺪه را در اﻧﺎﺟﯿـﻞ‬

‫ﻣﯽداد‪ ،‬ﺣﻀﻮر داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﯽ از ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﯽ ﻧﮑﺮد ﮐـﻪ »دﻋـﺎ ﭼـﻮن‬

‫ﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ اﻣﻀﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﻣﺒﻠﻎ دﻟﺨﻮاه ﺧﻮد را در آن ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا ﻗﻮل داده اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼـﮏ را‬

‫ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻧﻘﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺧﯿﺮ! ﺧﺪا ﻓﻘﻂ ﻣﺴﯿﺤﺎن وﻓﺎداري را ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻠﻔﻨـﯽ ﺧـﻮد را از‬

‫او اﻧﺎً ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻤﺎﻧﺪاراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮا رﻓﺘـﻪ اﻧـﺪ‪ ،‬در اﯾـﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤـﻪ ﺑـﺎ ﺧـﺪا ﺑﺎﯾـﺪ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر اﺷﻐﺎل ﺗﻠﻔﻦ و ﯾﺎ ﺳﯿﮕﻨﺎلﻫـﺎي ﻣـﺰاﺣﻢ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬و ﭼـﺎرهاي ﻧﺪارﻧـﺪ ﺟـﺰ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ »ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪«.‬‬

‫ﺧﻮد ﻋﯿﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ وﻋﺪهﻫﺎ را داد ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻮﺣﻨـﺎ ‪7:15‬‬

‫آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ در ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ و ﮐﻼم ﻣﻦ در ﺷـﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧـﺪ آﻧﭽـﻪ ﺑﻄﻠﺒﯿـﺪ ﺑـﺮاي ﺷـﻤﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »در ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ«‪ ،‬او از آن ﻧﻮع زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ در ارﺗﺒﺎط‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ارﺗﺒﺎط ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ در دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺑﺎﺷﮕﺎﻫﯽ زﯾﺎدي ﺷـﺮﮐﺖ ﻣـﯽﮐـﺮدم‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ داور ﺳﻮت ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ را ﻣﯽزد ﻣﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻣﯽدادﯾﻢ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﭘﺎﯾـﺎن ﺧـﻂ‬

‫ﺑﺮﺳﯿﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﺪهاي ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮپ را ﺑﺠﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻮر ﺑﺴﮑﺘﺒﺎل‬

‫ﭘﺮﺗﺎب ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ درو ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﯽﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧـﻂ ﭘﺎﯾـﺎن‬

‫رﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬آﻧﻬﺎ در ﻧﯿﻤﻪ راه ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬در ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ دوﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ وﻟـﯽ‬

‫ﺗﻌﺪادي دﯾﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪155‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗﯿﺐ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ از ﯾﮏ وﺟـﺪ و ﺷـﻮق روﺣـﺎﻧﯽ ﭘـﺮ ﻣـﯽﺑﺎﺷـﯿﻢ‪ ،‬دﻟﯿﻠـﯽ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺎﻧﺪه اﯾﻢ‪ .‬ﺷﻮق و ذوق ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﺗﺠﺎرب ﺷﺨﺼﯽام ﻓﻬﻤﯿﺪهام ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﯾﮏ ﻫﻔﺘـﻪ »ﺳـﻮﭘﺮ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﯽ« ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﺎﯾﻮس ﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬

‫اﯾﻨﮏ ﺧﺪا وﻋﺪه ﻣﯽدﻫﺪ ﮐـﻪ ﭘﺎﺳـﺦ ﮐـﺴﺎﻧﯽ را ﮐـﻪ ﺑﻄـﻮر ﻣـﺴﺘﻤﺮ او را ﭘﯿـﺮوي‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﻣـﺴﯿﺤﯿﺎن ﭘـﺴﺘﯽ و ﺑﻠﻨـﺪﻫﺎي ﺧـﺎص ﺧـﻮد را دارﻧـﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑـﻪ‬

‫ﮐﻤﺎل ﻧﻤﯽرﺳﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ ﻓﯿﺎض اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺣﺘﯽ‬

‫دﻋﺎي ﻣﺎﯾﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﻫﻤﮕﺎﻣﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎ او ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺢ زﯾﺴﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢ اﻧﺘﻈـﺎر داﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ دﻋﺎﻫﺎﯾﻤﺎن ﺷﻨﯿﺪه ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ در او ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ‪ ،‬اﻓﺰود ﮐﻪ »اﮔﺮ ﮐﻼم ﻣﻦ در ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﺳﺨﻦ او اﺷﺎره ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﻫﻨﮕـﺎم زﯾـﺴﺘﻨﺶ در اﯾـﻦ دﻧﯿـﺎ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ‬

‫زﯾﺮش را ﺧﻂ ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫او ﮐﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻣﺪﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﭼﻮﻧﮑـﻪ روح ﻣـﺴﯿﺢ ﺗﻤـﺎﻣﯽ ﮐﺘـﺐ را اﻟﻬـﺎم‬

‫ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻼم ﺧﺪا درﻣﺎ ﻣﺎﻧـﺪن ﺑـﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨـﯽ ﻧﯿـﺴﺖ ﺑـﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ دﯾﻨـﯽ رﻓﺘـﻪ و‬

‫ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﻮﯾﻢ و ﻧﻪ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن ﮐﻼم اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ اﺳـﺎﻣﯽ و ﻣﮑﺎﻧﻬـﺎ‬

‫اﺷﺎره ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﺨﺎش ﻣﯽﮔـﺬارد ﺗـﺎ ﺑﺪاﻧـﺪ »ﻣﺎدرﺧﻮاﻧـﺪه‬

‫زﮐﺮﯾﺎ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﻮد« ﮐﺎر ﺑﯿﻬﻮدهاي اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺣﺎﻓﻆ ﮐﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﻘـﺪس‬

‫و اﻟﻬﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﺛﺮي ﺑﺮ ﺟﺎنﻫﺎﯾﺘﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﺳﺖ ﺑـﺮاي ﯾـﺎﻓﺘﻦ‬

‫راهﻫﺎي ﺗﺎزة ﺧﻮﺷﻨﻮد ﮐﺮدن ﺧﺪا و ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از او‪ .‬ﻣﺜﻞ دﯾﺪﮔﺎه داود‪ ،‬آﻧﮕـﺎه ﮐـﻪ‬
‫‪156‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ‪»:‬ﮐﻼم ﺗﻮ را در دل ﺧﻮد ﻣﺨﻔﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎه ورزم« )ﻣﺰاﻣﯿﺮ‬

‫‪.(11:119‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮاي ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪن دﻋﺎﻫﺎﯾﻤﺎن ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻫﻤﮕﺎﻣﯽ ﺑـﺎ ﺧـﺪا و ﻣﺎﻧـﺪن در‬

‫ﮐﻼم او ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻗﺪرت دﻋﺎﺋﯽ ﭼـﻮن‬

‫دﻋﺎﻫﺎي ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮدي او را ﮐﺮده ﺑﺎﺷـﯿﻢ‪ .‬ﮔـﺎﻫﯽ ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺧﻄـﺎ در‬

‫ﻣﻮرد ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﻢ ﮐﻪ او ﯾﮏ ﻧﻮع ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮد ﮐﺎر ﻋﻈﯿﻢ در آﺳـﻤﺎن اﺳـﺖ‬

‫ﮐﻪ دﻋﺎﻫﺎي ﺧﻮد را وارد آن ﻣﯽﻧﻤﺎﺋﯿﻢ و ﭘﺎﺳﺦ ﻻزم را از او ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﯾﮏ‬

‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او ﯾﮏ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮم ﮐﺘﯽ از ﺧﻮاﻫﺮ دﯾﮕـﺮم ﺟـﯽ ﻣـﯽﭘﺮﺳـﺪ‬

‫»ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﻮ را اﻣﺸﺐ ازت ﻗﺮض ﺑﮕﯿﺮم ؟« و اﯾﻦ ﺑـﺪﯾﻦ ﺟﻬـﺖ اﺳـﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﮐﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺟﯽ ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ‪ ،‬او را دوﺳﺖ دارد ﺑﺮﺧﻮردش ﺑﺎ او ﺧﻮب اﺳﺖ و ﮐﻼً‬

‫ارﺗﺒﺎط ﺑﺴﯿﺎر ﺻﻤﯿﻤﯽ و ﺳﺎزﻧﺪهاي ﺑﺎ او دارد‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ دوﺳﺖ ﻓﺮﺿﯽ ﺟﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ و اﯾﻨﮏ دو ﺳﺎل اﺳﺖ از ﻫﻢ ﺧﺒﺮي‬

‫ﻧﺪارﯾﺪ ﻗﻄﻌﺎ اﻧﺘﻈﺎر آن را ﻧﺪارﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﺑﻪ دﯾﺪار اﯾﻦ دوﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺮوﯾﺪ‪ ،‬آﻧﻬﻢ‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ اﻧﮕﯿﺰه ﮐﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ او را ﻗﺮض ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ از ﺧﺪا اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻫﺮﮔﺎه دﭼـﺎر‬

‫ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺷﺪهاﯾﻢ دوان دوان ﻧﺰدش ﺑﺮوﯾﻢ و از او ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ‪ ،‬و او ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﻣـﺎ‬

‫را ﺑﺮآورده ﺳﺎزد و ﺣﺘﯽ آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﻧﺘﻈﺎر ﺷـﻔﺎ و‬

‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﺮي را از دور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣـﺎ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽﮐﻨـﯿﻢ ﺗـﺎ ﺧـﺪا را‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺪﻣﺖ او ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧـﻪ از او ﻣـﯽﻃﻠﺒـﯿﻢ و ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﻢ ﮐﻪ او ﮐﯿﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎي رﺳﻮل ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ »ﻫﺮﭼﻪ ﺳـﻮال‬

‫ﮐﻨﯿﻢ از او ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ‪ ،‬از آن ﺟﻬﺖ ﮐﻪ اﺣﮑﺎم او را ﻧﮕﺎه ﻣﯽدارﯾﻢ و ﺑـﻪ آﻧﭽـﻪ ﭘـﺴﻨﺪﯾﺪه‬

‫اوﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﻧﻤﺎﺋﯿﻢ )اول ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪.(22:3‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪157‬‬

‫اراده ﺧﺪا‬

‫وﻟﯽ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺷـﻤﺎ ﻣـﺴﯿﺤﯽ ﺑﺎﺷـﯿﺪ و واﻗﻌـﺎ ﺗـﻼش ﮐـﺮدهاﯾـﺪ در‬

‫ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﯿﻤﺎر ﻫـﺴﺘﯿﺪ؟ ﺷـﺎﯾﺪ اﯾـﻦ ﺑﯿﻤـﺎري ﯾـﮏ ﺳـﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ‬

‫ﺳﺎده ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮﻃﺎن ﺧﻮن ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﭘﺲ از ﭼﻬﺎر ﺟﻠﺴﻪ دﻋﺎي ﺷﻔﺎ و دﻋﺎﻫﺎ‬

‫و اﺷﮏﻫﺎي ﺑﺴﯿﺎر‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﮐﺠﺎي ﮐﺎر ﻏﻠﻂ اﺳـﺖ؟ ﺷـﺎﯾﺪ ﺷـﻤﺎ ﻗﻠـﺐ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﯾﺎﻓﺘﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎوش ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺑـﺮاي ﺧـﻮد‬

‫اﺧﺘﺮاع ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﺪان اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده و ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺻﻔﺤﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ از ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس‬

‫ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﻮل ﻣﺨﺘﻠﻒ را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺬاري ﮐﺮده اﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ‬

‫ﺗﻠﻔﻦ آﺳﻤﺎﻧﯽ را ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ و وﻋﺪهﻫﺎي ﺧﺪا را ﺑـﺮ او ﯾـﺎدآوري ﻣـﯽﻧﻤﺎﺋﯿـﺪ‪ .‬و ﮐـﺎري‬

‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷـﻤﺎ ﭼﻨـﯿﻦ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ از ﺗﻪ‬

‫دل ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺪردي ﻣﯽﮐﻨﻢ زﯾﺮا دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽداﻧﻢ وﻗﺘﯽ دوﺳﺘﺎن ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺧﯿﺮﺧﻮاﻫﺎﻧـﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺷﺮاﯾﻄﻢ را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮم‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺴﯽ دارﯾﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻌـﺪ از ﻧﮕﺮﯾـﺴﺘﻦ ﺑـﻪ‬

‫ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﺮاي ﯾﺎﻓﺘﻦ دﻟﯿﻠﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا دﻋﺎﻫﺎي ﺷﻔﺎ ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر‬

‫ﺷﺪم ﺑﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺮدم و ﻧﮕﺎه دﻗﯿﻖ ﺗـﺮي ﺑـﻪ آن ﺑﯿﻨـﺪازم‪ .‬در آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﻪ ﺳـﻮاﻟﻢ در ﻣـﻮرد ﺷـﻔﺎي ﺧـﺪاﺋﯽ ﺑﻠﮑـﻪ ﺑـﻪ ﮐـﻞ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺧﺪا رﻧﺞ ﻣﺴﯿﺤﯽ را ﻣﺠﺎز داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧـﺪ‪ .‬اﯾـﻦ ﻣـﻮرد‬

‫ﺳﺎدهاي اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﺎﮐﻨﻮن دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري زدهاﯾﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿـﺮي ﺣﺎﺻـﻞ ﻧـﺸﺪه‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬آﯾﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﺣﮑﻤﺖ ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺧـﻮد‬

‫اراده ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬آزرده ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪه اﯾﺪ؟‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ رﺳﻮﻟﯽ ﭼﻮن ﯾﻮﺣﻨﺎ ﮐﻪ وﻋﺪه ﺧﺪا را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮﭼﻪ را ﮐﻪ‬

‫ﺑﻨﺎم ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻄﻠﺒﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ )ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪(13:14‬درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮددر ﮐﻨﺎرش ﻧﯿﺰ ﮔﻔﺖ ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬
‫‪158‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﻖ اﯾﻦ وﻋﺪه ﺷﺮﻃﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در رﺳﺎﻟﻪ اول ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪ 14:5‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ‬

‫»و اﯾﻨﺴﺖ آن دﻟﯿﺮي ﮐﻪ ﻧﺰد وي دارﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اراده او ﺳﻮال ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ‬

‫را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪«.‬‬

‫ﯾﮏ »اﮔﺮ« در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮﻫﺮﭼﻪ را ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨـﯿﻢ دوﺳـﺖ دارﯾـﻢ‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬و ﯾﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻣﻮاردي را ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ را آﺳﺎن ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ ...‬و ﯾـﺎ‬

‫ﻫﺮﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺎن اراده ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺑـﺪان‬

‫دﺳﺖ ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﯿﻢ‪ .‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا دﻋﺎﻫﺎي ﻣﺎ را در ﺻﻮرﺗﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑـﺎ اراده او‬

‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اراده ﺧﺪا ﺑﺮ ﻧﻔﯽ ﯾﮏ در ﺧﻮاﺳـﺖ ﻣـﺴﯿﺤﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮن در ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻔﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﻣﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺪف ﮐﻠـﯽ اﯾـﻦ ﮐﺘـﺎب رﺳـﯿﺪن ﺑـﻪ ﭘﺎﺳـﺦ اﯾـﻦ ﺳـﻮال اﺳـﺖ‪.‬‬

‫ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺳﺮﺷﺎر از ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از رﻧـﺞ و درد ﻣـﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬

‫درد و ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﺎ را از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﮔﺬراي اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺎ را ﺑﺮ آن ﻣﯽدارد‬

‫ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﺑﯿﻨﺪﯾـﺸﯿﻢ‪ .‬درد و رﻧـﺞ ﻣـﺎ را ﺑـﺮ آن ﻣـﯽدارد ﮐـﻼم ﺧـﺪا را ﮐـﻪ در ﻗﻔــﺴﻪ‬

‫ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻣﺎن ﮔﺮد و ﺧﺎك ﺑﺮﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮ دارﯾﻢ و ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﺑـﺪان ﺗﻮﺟـﻪ ﮐﻨـﯿﻢ‪.‬‬

‫رﻧﺞﻫﺎ ﺑﺮ ارﮐﺎن ﻏﺮور ﻣﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑـﺮ آن ﻣـﯽدارﻧـﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻣﺘﻮﮐـﻞ‬

‫ﺷﻮﯾﻢ )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ (9 :1‬آﻧﮕﺎه ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ﺧﺪا را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ‬

‫ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬در واﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ او‬

‫را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ‪ .‬ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮﺻﺖ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺧﺪا را‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺧﺪا را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﯽﺳﺎزد و ﺑﺮ دﻧﯿﺎي روﺣﺎﻧﯽ ﺛﺎﺑـﺖ ﻣـﯽﮐﻨـﺪ او‬

‫در اﻟﻬﺎم ﭼﻨﺎن وﻓﺎداري اي‪ ،‬ﭼﻘـﺪر ﻋﻈـﯿﻢ اﺳـﺖ‪ .‬و ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻧﯿـﺰ ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ را اﺛﺒـﺎت‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ -‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻘﯿﺎﺳﯽ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﻖ اﻟﺘﺰام و ﺗﻌﻬﺪ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﺴﻨﺠﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﺑﯿﻤﺎري ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺄدﯾﺐ و ﺗﺰﮐﯿﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣـﺎ را ﺑـﻪ ﮔﻨـﺎه‬

‫ﺧﻮد آﮔﺎه ﻧﻤﺎﯾﺪ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 30:29:11‬اول ﭘﻄﺮس ‪.(1:4‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪159‬‬

‫و اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﮐـﻪ ﺧـﺪا ﻣـﺎ را دوﺳـﺖ دارد‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑـﻪ ﻫـﺮ ﭘـﺪر‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را ﺗﺄدﯾﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﯿـﺎن ‪ .(6-5:12‬ﺑﻌـﻀﯽ اوﻗـﺎت ﺧـﺪا از‬

‫رﻧﺞﻫﺎ ﺑﺮاي ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺎ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﭼﺎر درد و رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ (4- 3:1‬و اﯾﻦ ﺑﺤﺚ اداﻣﻪ دارد‪ .‬اﮔﺮ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻣﯽﺑـﻮد رﻧـﺞﻫـﺎي‬

‫ﻋﯿﺴﯽ آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ ﻣﯽزﯾﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﯿـﺎن‬

‫‪ (1:2‬و ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ را وادار ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ اﯾﻦ ﺳﻮال ﮐﻨﻨﺪ »آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧـﺪا ﭼﯿـﺰي ﮐﻤﺘـﺮ از‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻄﻠﺒﯿﻢ؟«‬

‫ﻣﻦ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﮔﺮدﻧﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮدم ﻣﯽﻟﺮزم‪ .‬ﻣﻦ در ﮔﺎم اول ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼـﺮا ﺧـﺪا اﺣﺘﻤـﺎﻻ اﯾـﻦ وﺿـﻌﯿﺖ را‬

‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﻄﻌﺎ اﯾﻨﮏ ﻣﯽداﻧﻢ‪ .‬ﺧـﺪا ﺑـﺎ اﯾـﻦ وﺿـﻌﯿﺖ ﻣـﻦ ﺟـﻼل‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدن ﻣﻦ! ﺷﻤﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯿـﺪ ﺑـﺎ اﯾـﻦ درد ﭼﻘـﺪر ﻏﻨـﯽ‬

‫ﺷﺪه ام‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﻤﺎ را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪ ،‬از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷـﯿﺪ ﮐـﻪ او‬

‫دﻻﯾﻞ ﺧﻮد را دارد‪.‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺪهاي ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ »ﺟﺎﻧﯽ اﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ و اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪ ،‬ﺧﺘﻢ دﻋﺎ ﺑﺮاي ﺷﻔﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ اﮔـﺮ ﺑـﺮ ﺣـﺴﺐ اراده ﺗـﻮ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻼ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﻓﻘﺪان اﯾﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼش ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑـﺎ ﺧـﺪا در ﺗﻤـﺎس‬

‫ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ در ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻤﺎن و اﻋﺘﻘﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ارادهاش دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ؟«‬

‫وﻟﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﭼﻘﺪر در ﺗﻀﺎد اﺳﺖ ﺑﺎ دﯾﺪﮔﺎه ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﺧﺪاي ﻣﺎ! ﺧـﺪا‬

‫آﻧﭽﻨﺎن ﻓﻮق از ﻣﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ او را در ذﻫﻦ ﺧﻮد ﺗـﺼﻮﯾﺮ ﮐﻨـﯿﻢ‪:‬‬

‫»زﻫﯽ ﻋﻤﻖ دوﻟﺘﻤﻨﺪي و ﺣﮑﻤﺖ و ﻋﻠﻢ ﺧﺪا! ﭼﻘﺪر ﺑﻌﯿﺪ از از ﻏﻮر رﺳﯽ اﺳﺖ اﺣﮑـﺎم‬

‫او و ﻓﻮق از ﮐﺎوش اﺳﺖ ﻃﺮﯾﻖﻫﺎي وي! زﯾـﺮا ﮐﯿـﺴﺖ ﮐـﻪ رأي ﺧﺪاوﻧـﺪ را داﻧـﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﯾﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﯿﺮ او ﺷﺪه ؟« )روﻣﯿﺎن ‪ 33:11‬ـ ‪.(34‬‬

‫ﮐﺎﺗﺒﺎن ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ ادﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﺧـﺪا را ﻣـﯽداﻧﻨـﺪ‪ .‬ﯾﻌﻘـﻮب ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬
‫‪160‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ »ﻓﺮدا ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨﺎن ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ« ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ »اﮔﺮ ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ زﻧﺪه ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ و ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨﺎن ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ « )ﯾﻌﻘﻮب ‪.(15:4‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻗﺮﻧﺘﺲ از ﭘـﻮﻟﺲ ﺗﻘﺎﺿـﺎ ﮐﺮدﻧـﺪ ﻧﺰدﺷـﺎن ﺑﻤﺎﻧـﺪ و آﻧﻬـﺎ را‬

‫ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﺪ‪ ،‬او ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺮﻓﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ« )اﻋﻤﺎل ‪.(21:18‬‬

‫ﯾﮑﯽ از ﻋﻠﻞ اﺳﺎﺳﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ دﻋﺎي ﺧـﻮد را ﺑـﺎ ﻋﺒـﺎرت »ﭼﻨﺎﻧﭽـﻪ اراده ﺗـﻮ‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ« ﭘﺎﯾﺎن دﻫﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدن و ﺳﻮء ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻧﻤﻮدن اراده ﺧﺪا ﮐﺎري‬

‫آﺳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺎور دﻋﺎ ﮐﺮده ام‪ ،‬ﮐﻪ دﻋﺎﯾﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻼل ﺧـﺪا‬

‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻼ ﺑﺮاي اﻓﺘﺨﺎر ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺧﻮدم‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﺮده ام‪:‬‬

‫»ﺧﺪاﯾﺎ وﻗﺘﯽ در ﮐﻼس ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﮕﺬاري ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻓﮑﺮ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﺎﻣﺖ ﻣﺨﺪوش ﺷﻮد‪ «.‬ﭘﺲ اﮔـﺮ‬

‫اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬دﻋﺎي ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق دل‬

‫ﺧﻮد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ در ﻓﮑـﺮم ﻣـﯽﮔﺬﺷـﺖ اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬

‫»ﺧﺪاﯾﺎ‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻬﺮﺗﻢ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ «.‬ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ‬

‫واﻗﻌﺎ ﺷﻬﺮﺗﺶ را ﻣﺨﺪوش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دﯾﺪﮔﺎه ﺧﻮد ﻣﺤﻮري ﻣﻦ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد و اﯾﻨﮑﻪ‬

‫اداي ﺳﺨﻨﺎن ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ از ﺳﻮي ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از دﻋﺎي ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ اﻫﺪاف او ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰه ﻣﺎ ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪي ﯾﺎ ﮔﻨﺎه آﻟﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻘـﺸﻪ ﺧـﺪا را‬

‫ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬اﺟﺎزه دﻫﯿﺪ ﺑـﺮاي ﺷـﻤﺎ ﻣﺜـﺎﻟﯽ‬

‫ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬

‫ﻋﺼﺮ ﯾﮏ روز در ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﯿﺎه و ﭼﻬﺮه ﺟـﺬاب ﮐـﻪ‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﻫﺮﮔﺰ او را ﻗﺒﻼ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻣﺪ و ﺗﻘﺎﺿﺎ‬

‫ﻧﻤﻮد ﻣﺮا ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮم ﺟﯽ او را دﻋﻮت ﮐﺮد ﮐﻪ وارد ﺷﻮد و ﻫﺮ دوي ﻣـﺎ را‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬در ﻃﯽ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ او اﯾﻨﻬﻤـﻪ راه‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪161‬‬

‫را از ﺧﺎﻧﻪاش در ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﯿﺠﺎن‬

‫زده ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ او ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ و او ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ازدواج ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬او ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اراده ﺧﺪا ﺑﺮ اﯾﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دﻫﻤﯿﻦ ﻧﻔﺮي اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻃﯽ اﯾﻦ دو ﺳﺎل‬

‫ﺧﺪا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻌﺠﺐ ﮐـﺮد‪ .‬آﯾـﺎ ﺧـﺪا او را ﮔﻤـﺮاه‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮد؟آﯾﺎ ﺧﺪا آن ﻧﻪ ﻧﻔﺮ را ﻫﻢ ﮔﻤﺮاه ﮐﺮده ﺑﻮد؟‬

‫ﺧﯿﺮ! ﻣﺎ ﭘﺲ از ﺑﺤﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﻤﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠـﻪ رﺳـﯿﺪﯾﻢ‪ .‬ﺧـﺪا‪ ،‬ﺧـﺪاي اﻏﺘـﺸﺎش‬

‫آﻓﺮﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺧﺪاي ﮔﻤﺮاه ﮐﻨﻨـﺪه ﻧﯿـﺴﺖ‪ .‬اﯾـﻦ ﻣـﺎﺋﯿﻢ ﮐـﻪ ﺧـﺪا اﯾﻨﮕﻮﻧـﻪ ﺗﻔـﺴﯿﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ در ﺑﺎره راهﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮي ﺑﺮاي ﮐﺸﻒ اراده ﺧﺪا ﭘﺮداﺧﺘﯿﻢ ـ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻼم او‪ ،‬ﻣـﺸﺎوره ﺑـﺎ ﻣـﺴﯿﺤﺎن ﺑـﺎﻟﻎ و اﻧﺘﻈـﺎر ﺑـﺮاي اﯾﻨﮑـﻪ ﺧـﺪا ﮐـﺪام در را‬

‫ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ و ﻣﯽﺑﻨﺪد‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻣﺮد ﺟﻮان ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ را ﺗﺮك ﮐﺮد‪ .‬او ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ او ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﺮده ﺑـﻮد و ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ ﯾـﺎد ﮔﺮﻓـﺖ ﮐـﻪ در ﺑﺮﮔـﺸﺖ‬

‫آﺳﻮده ﺗﺮ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺷﻔﺎ از ﺧﺪا ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻓﺮوﺗﻨـﯽ و ﺧـﻮد اﻧﮑـﺎري اﺳـﺖ و‬

‫ﺳﭙﺲ واﮔﺬاري ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ او‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ زﯾﺒـﺎﺋﯽ اﯾـﻦ ﻣـﻮرد را در دﻋـﺎي ﺧـﻮدش در‬

‫ﺟﺘﺴﯿﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ آرزو ﮐـﺮد ﺗـﺎ از ﺷـﮑﻨﺠﻪ ﺻـﻠﯿﺐ‬

‫رﻫﺎﻧﯿﺪه ﺷﻮد و ﮔﻔﺖ »اي ﭘﺪر اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ اﯾﻦ ﭘﯿﺎﻟﻪ را از ﻣﻦ ﺑﮕـﺮدان‪ ،‬ﻟـﯿﮑﻦ ﻧـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻦ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ اراده ﺗﻮ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(42:22‬‬

‫ﻗﻄﻌﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ دﻋﺎ ﮐﻪ ﻃﻠﺒﯿﺪن ﭼﯿﺰي »در ﻧﺎم ﻋﯿﺴﯽ« ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻄﺮ ﺑـﻮد‬

‫در ﻫﻤﺎن روﺣﯽ ﮐﻪ او در ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﺮاي رﻫﺎﺋﯽ از ﺷﮑﻨﺠﻪاي ﮐﻪ‬

‫ﺧﺪاي ﻣﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻘﺮر ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺧﺪا وا ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬از ﭼﻪ دوردﺳﺘﯽ آﻣﺪهاﯾﻢ‬

‫ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ وﻋﺪهاي ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰي داد ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاي‬

‫‪162‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﺧﻮد در روي زﻣﯿﻦ ﻻزم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﯽ‬

‫و ﺳــﺎﯾﺮ ﻣﻨــﺪرﺟﺎت ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس روﺷــﻦ ﺳــﺎﺧﺘﻪ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺗﺤﻘــﻖ دﻋﺎﻫــﺎ و‬

‫درﺧﻮاﺳﺖﻫﺎي ﺷﺎﮔﺮدان ﺣﺪاﻗﻞ داراي دو ﺷﺮط ﺑﻮده اﺳﺖ‪ -‬آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ در ﺧﺪا‬

‫ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و دﯾﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ در ﺧﻂ اراده ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﯽ ارادهاش را در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن آﺷﮑﺎر ﻧﻤﺎﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻋﺮﺿﻪ ﺑﺪارﯾﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ او ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫وﻟﯽ اﮔﺮ او ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻣﺎ را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻗﻠـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ از‬

‫ﯾﮏ راه وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺎﮐﯿﺪ دارد ﮐﻪ ﺧﺪا اﺳﺘﻔﺎده از اﺑﺰار ﺿـﻌﯿﻒ )ﻣـﺮدم(‬

‫را ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﮐﺎرش در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن دوﺳﺖ دارد‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدش و ﻧﻪ آﻧﻬـﺎ‪ ،‬ﺟـﻼل‬

‫ﯾﺎﺑﻨﺪ و در اﻧﻮار ﺗﻤﺎم ﻣﻨﺎﻓﻊ روﺣﺎﻧﯽ در ﻧﺘﯿﺠـﻪ ﺑﯿﻤـﺎريﻫـﺎ و رﻧـﺞ ﻫـﺎ‪ ،‬ﺷـﺎﯾﺪ ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎي ﻣﺎ راﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻗﻠﻪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ ﭘﺎي ﻣﺎ ﻧﻬﺎده‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺎ در اﯾﻤﺎن ﺧﻮد رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻧﺤﻮه ﻧﮕـﺮش ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﭼﯿﺰﻫـﺎ‪ ،‬ﻓـﺮق‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﺧـﻮد را ﻣﺠﻠـﻞ‬

‫ﺳﺎزد‪ ،‬ﻣﺤﻮ ﻫﺮ درد و رﻧﺠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻣﯽآزرد‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻨﮏ ﻣﺸﺨﺺ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﻃﺮﯾﻖ رﻧﺞﻫﺎ و دردﻫﺎي ﻣﺎ ﺧﻮد را ﺟﻼل دﻫﺪ‪.‬‬

‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺷﻔﺎ و ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻌﺠﺰات ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﺎﯾﮕـﺎه ﺧﺎﺻـﯽ در دوران‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻋﯿﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮدان داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧـﺎص ﺧـﻮد‬

‫را از دﺳﺖ داده اﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺴﯿﺎري ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ »ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﺪ« و ﯾﺎ‬

‫»ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﺪ« ﮔﺰاﻓﻪ ﮔـﻮﺋﯽ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬از اﯾـﻦ ﻧﻈـﺮ ﻫﻤـﻪ آﻧﻬـﺎ‬

‫اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺪﺳﺖ ﻧﻤﯽآورﯾﻢ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﻫﺮ زﻣـﺎن ﮐـﻪ ﻣـﺎ در اﯾﻤـﺎن ﺑـﺮاي ﺷـﻔﺎ دﻋـﺎ ﻣـﯽﮐﻨـﯿﻢ‪ ،‬ﺧـﺪا‬

‫ﻣﺘﻌﻬﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ راﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪163‬‬

‫ﺣﺘﯽ در زﻣﺎن رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﻣﺘﺤﻤﻞ دردﻫـﺎ و رﻧـﺞﻫـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ‬

‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در ﺳﻔﺮﻫﺎﯾﺶ ﮐـﻪ ﺧـﺪا او را ﺑـﺮاي ﺷـﻔﺎ دادن ﺑـﺴﯿﺎري ﺑـﻪ ﮐـﺎرﺑﺮد‪،‬‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ دوﺳﺘﺶ ﺗﺮﻓﯿﻤﺲ را ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎﯾﮕﺬارد )دوم ﺗﯿﻤﻮﺗـﺎوس‬
‫‪ .(20:4‬در رﺳﺎﻟﻪ اول ﺗﯿﻤﻮﺗﺎوس ‪ 23:5‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ دوﺳﺘﺶ ﺗﯿﻤﻮﺗﺎوس اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫»ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﮑﻤﺖ و ﺿﻌﻒﻫﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺷﺮاﺑﯽ ﮐﻢ ﻣﯿﻞ ﻓﺮﻣﺎ‪ «.‬او ﺑﻪ ﺗﯿﻤﻮﺗـﺎوس‬
‫ﻧﮕﻔﺖ »ﺑﺮاي وﺿﻊ ﺧﻮدت ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻋﺎي ﮐﻦ« ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ »دردت را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ درﻣﺎﻧﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ« ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻔﺖ »ﺑﺮاي اوﺿﺎع ﺧﻮدت ﮐﺎري ﺑﮑﻦ‪ «.‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺷﻔﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫وﻟﯽ اﮔﺮﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎي آﻧﺎن راﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮﮐﻨﻨﺪﮐﻪ اﻟﺰاﻣﺎ ﯾﮏ ﺟﺎي ﮐﺎر ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در آﺧﺮ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺎور ﻓﺮﯾﺐ دﻫـﯿﻢ ﮐـﻪ ﻣﻌﺠـﺰات ﺳـﻼﺣﯽ ﻧﻬـﺎﺋﯽ‬
‫ﺑﺮاي ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﻤﻮدن دﻧﯿﺎي ﮔﻨﺎه ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ اﻧـﻮاع ﻣﻌﺠـﺰات را‬
‫در ﺧﻼل زﻧﺪﮔﯿﺶ اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬وﻟﯽ در ﭘﺎﯾﺎن زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻋﺪهاي ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺗـﻮ‬
‫واﻗﻌﺎً ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﯽ از ﺻﻠﯿﺐ ﭘـﺎﺋﯿﻦ ﺑﯿـﺎ‪ .‬ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺗـﻮ اﯾﻤـﺎن آورﯾـﻢ‪ «.‬ﻋﯿـﺴﯽ ﻗﺒـﻞ از‬
‫ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷـﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮔﻔـﺖ آن ﻧـﺴﻞ ﻣﺨـﺼﻮﺻﺎ ﭼﻮﻧﮑـﻪ ﺷـﺎﻫﺪ ﻣﻌﺠـﺰات‬
‫ﻓﺮاواﻧﯽ از او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن دﯾﺪﻧﺪ و اﯾﻤـﺎن ﻧﯿﺎوردﻧـﺪ )ﯾﻮﺣﻨـﺎ ‪ .(24:15‬ﻣـﺎ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ دل اﻧﺴﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا در ﮔﻨﺎه ﺳﺨﺖ ﺷـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ آﯾﺖ ﺧﺪاﺋﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻓﮑﺮ او را ﻋﻮض ﮐﻨـﺪ ﻣﮕـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ روح اﻟﻘـﺪس‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ دارﯾﺪ ﻫﻤﺎن ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻢ از روي ﻣﯿﺰم ﺑﻪ زﻣـﯿﻦ‬
‫اﻓﺘﺎد؟‬
‫ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ آن را ﺑﺮدارم‪ .‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﻣـﯽﺷـﺪ ﮐـﻪ دﺳـﺘﺎﻧﻢ را‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ آن ﮐﺘﺎب را ﺑﺮدارم وﻟﯽ اﯾﻦ آرزوي ﻣﻦ ﺑﺮآورده ﻧﺸﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻓﻠﺞ ﺑﻮدﻧﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ و ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻼﻣﺘﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ آن را ﺑﺎ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل ﻓﻌﺎل ﺑـﻮدن و ﺑـﺮ روي ﭘﺎﻫـﺎﯾﻢ ﺑـﻮدن‪،‬‬
‫ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪164‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎرم‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻗﻄﻌﺎت ﭘﺎزل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻔﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪165‬‬

‫ﻓﺼﻞ ‪15‬‬

‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در ﻣﺪت ﯾﮑﺴﺎل اوﻟﯽ ﮐﻪ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻌـﻀﯽ اوﻗـﺎت ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس را‬

‫ورق ﻣﯽزدم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬وﻟﯽ در واﻗﻊ ﺑﺮاي وﻗﺖﮔﺬراﻧﯽ ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻣﻘﺪس را در ﻗﺎﻟﺐ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﭘﺮاﺣﺴﺎس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬اﯾﻦ وﺿﻊ اداﻣـﻪ داﺷـﺖ ﺗـﺎ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و آﻣﻮزش ﮐﻼم ﺧـﺪا ﭘـﺮداﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻼم را ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖﻫﺎي ﻣﻦ از ﮐـﻼم ﺑـﺎ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ در‬

‫ﺳﺎل اول ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪﻧﻢ ﺑﺮ داﺷﺖ ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﻔـﺎوﺗﯽ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺗﻔـﺎوت ﺑـﯿﻦ ﺷـﺐ و روز‬

‫داﺷﺖ‪.‬‬

‫دﯾﺪن ﭼﯿﺰﻫﺎ از دﯾﺪﮔﺎه ﺧﺪا ﺑﺠﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻗﻄﻌﺎت اﯾﻦ ﭘﺎزل را‬

‫ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ دردﻣﻨﺪي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻨﻬﻢ‪ .‬ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﺰه و ﻃﻌﻢ ﺣﮑﻤﺖ ﻧﺎب را‬

‫ﻣﺰه ﻣﺰه ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ روزي ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ داﺋﻤﺎ‬

‫ﻃﻌﻢ آن ﺣﮑﻤﺖ را ﺑﭽﺸﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﺣﮑﯿﻢ و داﻧﺎ ﺷﻮم و ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻫـﺪاف ﺧـﺪا را‬

‫در ﻫﺮ واﻗﻌﻪاي ﮐﻪ روي ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻢ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺴﯿﺤﯽ ام‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ آرزو ﻣﯽﮐـﺮدم ﻧـﺸﺪ‪.‬‬
‫‪166‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻏﺎﻟﺐ اوﻗﺎت ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎرهاي ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﯿﺮﯾﺖ ﻣﻦ در ﮐﺎر‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ و‬

‫ﺷﺪاﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﻨﺎي ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ روزﻫﺎﺋﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼت آﻧﻘـﺪر ﺑـﺮ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻮده ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻣﺮا از ﭘﺎ در آوردهاﻧﺪ ـ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮدي ﮐﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫را از ﺳﻮي ﺧﺪا ﻓﺮض ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐـﺮدم ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻗـﻮل داده اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﭼﻨـﯿﻦ‬

‫روزﻫﺎﺋﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﺎزهاي در ﺧﻮدم ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ! اﯾﻦ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻋـﻼوه ﺑـﺮ ﺗﺠـﺎرب‬

‫ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ درﺑﺎره ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ درد ﻣـﯽﮐـﺸﻨﺪ و‬

‫ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺮاي دردﺷﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮدم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در آن ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ را ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﯽ ﮔﺸﻮده ﭘﯿﺶ روﯾﻢ‪ ،‬از آﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻗﻄﻌﺎ‬

‫از ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ را در ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس ﺧﻮاﻧـﺪه ﺑـﻮدم‬

‫ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺧﺪا اﺟﺎزه ﻣﯽدﻫﺪ رﻧﺞ و دردي در ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﺗﻄﺒﯿـﻖ دادن‬

‫ﻣﺸﮑﻼت و ﻣﻌﻀﻼت ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت داﺳﺘﺎن دﯾﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ‬

‫ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ دارﯾﺪ؟‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ دو ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪرم ﻓﻮت ﮐﺮد و ﻣﺎدرم از آن زﻣـﺎن ﺗـﺎﮐﻨﻮن‬

‫در اﺛﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﺳﺮﻃﺎن رﻧﺠﻮر اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﺪا اﺟـﺎزه‬

‫ﻣﯽدﻫﺪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﯿﻔﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﻀﯽ اوﻗـﺎت ﻣـﺪتﻫـﺎي زﯾـﺎدي ﺑـﻪ اﯾـﻦ‬

‫ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺎدرم ﺑﻤﯿﺮد و ﻣـﻦ ﺗﻨﻬـﺎ ﺷـﻮم‪ ،‬ﺗﮑﻠـﯿﻔﻢ ﭼﯿـﺴﺖ‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﻮم‪ ،‬ﺑﺎﺷـﺪ ﮐـﻪ اﮔـﺮ‬

‫اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﺪ اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺨﯽ و ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿـﺴﯽ‬

‫را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﺧﻮد ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪام وﻟـﯽ اﻧـﺪوﻫﯽ ﮐـﻪ از‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪167‬‬

‫دﯾﺪن ﻣﺎ در ﻣﺮﯾﻀﻢ دارم ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﻣﻦ وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ و آﻣـﻮزش‬

‫ﮐﻼﻣﺶ‪ ،‬اﺧﺘﺼﺎص دﻫﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻬﺒﻮت و ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾـﻮن‬

‫را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﻢ اﻧﺠـﺎم دﻫـﻢ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﺑﯿﺪن اﺳﺖ‪.‬‬

‫* * *‬

‫ﻣﻦ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ رﻫﻨﻤﻮدﻫﺎي ﻣﻔﯿﺪي ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ در راﺑﻄـﻪ ﺑـﺎ ﮐﻨـﺎر‬

‫آﻣﺪن ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻼل ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺧﺪا‪ ،‬دادم‪ .‬وﻟﯽ دادن ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ‬

‫ﭼﻪ »ﭼﺮا« ﺋﯽ در ﭘﺸﺖ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي اﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎ ﻫـﺪف ﺧـﺪا در‬

‫رﻧﺞﻫﺎي او اﯾﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ او را ﺷـﺒﯿﻪ ﻣـﺴﯿﺢ ﺑـﺴﺎزد و ﯾـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ را ﺑﻪ او ﺑﯿﺎﻣﻮزد؟ آﯾﺎ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳـﺖ او را ﻧﻤﻮﻧـﻪاي‬

‫ﺑﺮاي ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻗﺮار دﻫﺪ و ﯾﺎ اﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮان را ﺗـﺴﻠﯽ‬

‫دﻫﺪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪس ﻣﯽزدم‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا‪ .‬دﻟﯿﻞ ﺧﺪا ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣـﺪاﻗﻞ در‬

‫ﻧﮕﺎه اول ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫در واﻗﻊ در ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ رﻧﺠﻮران ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻨﺪ و از دردﻫﺎي ﺧﻮد‬

‫ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺎﻧﻌﺸﺎن ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﯽ اﯾﻦ را ﺑﺪان ﮐـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺗﺎﺳﻒ ﻧﻤﯽﺧﻮرم در ﺿﻤﻦ ﯾﮏ ﻓﺮد ﺧﺪا ﻧﺸﻨﺎس ﻧﯿـﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎن زﻧـﺪﮔﯿﺖ ﺑـﻪ اﯾـﻦ ﻧﺘﯿﺠـﻪ رﺳـﯿﺪم ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺎﯾـﺪ‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪي ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ رﻧﺞﻫﺎ و ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐـﻨﻢ‪ ،‬وﻟـﯽ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ راه ﺧﻮد را ﺗﺸﺨﯿﺺ داده اﯾﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻋﻠـﺖ ﺑـﺮوز اﯾـﻦ اﺗﻔﺎﻗـﺎت ﺑـﺪ را در‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮادرم‪ ،‬ﺑﻔﻬﻤﻢ‪.‬‬

‫‪168‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑـﺮادرم ‪ 26‬ﺳـﺎل دارد و از ﺳـﺎل ‪ 1965‬ﺗـﺎﮐﻨﻮن در اﺛـﺮ ﯾـﮏ ﺳـﺎﻧﺤﻪ‬

‫راﻧﻨﺪﮔﯽ ﭼﻬﺎر ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻧﺶ ﻓﻠﺞ ﺷﺪه اﺳﺖ او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻌﺪ از وﻗﻮع‬

‫آن ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺑﺴﯿﺎر اﻓﺴﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻄﻌﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺪاﻧﯿـﺪ ﮐـﻪ او در‬

‫آن روزﻫﺎ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم او اﻓﮑﺎرش را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻀﻮ ﺳـﺎﻟﻤﯽ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ـ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮش ـ ﮐﺎري اﻧﺠﺎم دﻫـﺪ‪ .‬او ﺷـﺮوع ﺑـﻪ‬

‫آﻣــﻮﺧﺘﻦ رواﻧــﺸﻨﺎﺳﯽ در ﺧﺎﻧــﻪ ﻧﻤــﻮد‪ .‬ﺳ ـﭙﺲ ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان دﺳــﺘﯿﺎر در‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاري اﯾﻨـﺪﯾﺎﻧﺎ ﻣـﺸﻐﻮل ﮐـﺎر ﺷـﺪ‪ ،‬و ﺑﻌـﺪا ﺑـﺮاي آﻣـﻮزش ﺑﯿـﺸﺘﺮ‬

‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه اوﻫﺎﯾﻮرﻓﺖ‪ .‬او ﮐﺎر ﺧـﻮد را ﺑﻌـﺪ از دو ﻫﻔﺘـﻪ از‬

‫دﺳﺖ داد ﭼﻮﻧﮑﻪ اﮔﺮ ﺷﺎﻏﻞ ﻣﯽﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯿﻤﻪ ﻫﺰﯾﻨـﻪﻫـﺎي درﻣـﺎن او را ﺗﻘﺒـﻞ‬

‫ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬او ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮐـﺲ دﯾﮕـﺮي‬

‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ او ﺗﺮﺣﻢ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺖ از زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن‬

‫ﺑﺮادرم از اﮐﺘﺒﺮ ‪ 1976‬در اﺛﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻧﺤﻪ دﯾﮕﺮ در ﮐﻤﺎ ﺑﻪ ﺳـﺮ ﻣـﯽﺑـﺮد‪ .‬او‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر و آﮔﺎه ﺑـﻮد‪.‬‬

‫اﯾﻨﮏ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻐﺰ او را ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻀﻮ ﻓﻌـﺎﻟﺶ از‬

‫او ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﺑـﺮاي آن‬

‫دارﯾﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺮا ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ‪.‬‬

‫* * *‬

‫ﻫﺮ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﻮان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺳﺮي ﮐﻠﻤـﺎت‬

‫ﻗﺎﻟﺐ ﺑﻨﺪي ﺷﺪه ﮐـﻪ ﺟـﺰ اﯾﻨﮑـﻪ ﻣﻮﺟـﺐ ﮐـﺴﺎﻟﺖ ﺑﯿـﺸﺘﺮش ﺷـﻮد‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﺑـﻮد‪ .‬و‬

‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺧﻮدم را ﻫـﻢ ﻋﻤﯿﻘـﺎ راﺿـﯽ ﻧﻤـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﻀﯽ اوﻗـﺎت ﻫﺮﭼـﻪ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﺸﮑﻼت ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﯽرﺳـﺪ ﮐـﻪ ﻣﻨـﺎﻓﻊ ﺣﺎﺻـﻠﻪ از آن ﺑﯿـﺸﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪ اﯾﻦ زن را ﺧﻮاﻧﺪم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ رﺳﯿﺪم‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪169‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰ‬

‫ﻣﻦ ‪ 22‬ﺳﺎل دارم و در ﺳﻪ ﻧﺎﺣﯿﻪ از ﺑﺪن ﻓﻠﺞ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﯾﻦ اﺗﻔﺎق در ﺳﺎل‬

‫‪ 1968‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎدرم ﺿﺮﺑﻪاي ﺑـﻪ ﺳـﺮم وارد آورد روي داد‪ .‬ﺷـﺶ‬

‫ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ روي ﻣﻦ اﻧﺠﺎم داده ﺷـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﯾﮑـﺴﺎل در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﮐـﻮك‬

‫ﮐﺎﺗﻨﯽ )‪ (kook county‬ﺑﻮدم ﺳﭙﺲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻪ ﻣـﺪت ﯾـﮏ ﺳـﺎل و ﻧـﯿﻢ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻮﺳﺴﻪ ﺗﻮان ﺑﺨﺸﯽ در ﺷﯿﮑﺎﮔﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺲ ﺑـﺮاي ﺟﺮاﺣـﯽ روي‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﮔﺮاﻧﺖ ﻫﺎﺳﭙﯿﺘﺎل )‪ (Grant Hosital‬رﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺟﻤﻌﺎًﻫﺸﺖ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻮﺳـﺴﻪ ﺗـﻮان ﺑﺨـﺸﯽ اﻧﺘﻘـﺎل داده ﺷـﺪم و از آن‬

‫زﻣﺎن ﺗﺎﮐﻨﻮن ‪ 22‬ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ روﯾﻢ اﻧﺠﺎم دادهاﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﻨـﻮز ﻫﻤـﺎﻧﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار ﻧﺸﺴﺘﻪ ام‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮادهاي ﻧﺪارم و ﺧﻮدم از‬

‫ﺧﻮدم ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﺘﺎب ﺷـﻤﺎ را ﺧﻮاﻧـﺪهام و دوﺳـﺖ دارم ﻣﺜـﻞ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺘﻢ ﺑﺴﺎزم‪ .‬ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻤﺎن ﻧﺪارم‪ .‬ﻣـﻦ ﺣـﺲ ﻣـﯽﮐـﻨﻢ‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﺧـﻮد را در‬

‫اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺲ‪.‬‬

‫* * *‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ »آﯾﺎ ﻫﺮﮔﺰ آﻧﻘﺪر واﻗﻌﺎ داﻧﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ و ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬

‫ﻓﮑﺮ ﺧـﺪا را در اﯾﻨﮕﻮﻧـﻪ ﻣـﻮارد ﺑﺨـﻮاﻧﻢ ؟« دوﺳـﺘﻢ اﺳـﺘﯿﻮ وﻗﺘـﯽ ﺗﺠﺮﺑﯿـﺎت دﺧﺘـﺮ‬

‫ﻋﻤﻮﯾﺶ‪ ،‬آن ﺑﺎﻧﻮي ﺟﻮان را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮا در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮐﻤﮏ ﻧﮑﺮد ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ‬

‫ﺑﻬﺖ و ﺳﺮدرﮔﻤﯽام اﻓﺰود‪ .‬اﯾﻨﺴﺖ داﺳﺘﺎن او‪:‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﺎدرم ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل داﺷﺖ‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ اﻟﮑﻠﯽ او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ‬

‫او ازدواج ﻧﮑﻨﺪ ﭘﺪر و ﻣـﺎدرش را ﺧﻮاﻫـﺪ ﮐـﺸﺖ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ او از ﺗـﺮس ﺑـﺎ آن ﻣـﺮد‬

‫ازدواج ﮐﺮد‪ .‬او ﻣﺮدي دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﻣﺴﺖ ﻣﯽﮐـﺮد زﻧـﺶ را ﺑـﻪ ﺳـﺨﺘﯽ ﮐﺘـﮏ‬

‫ﻣﯽزد‪ .‬ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮدﯾﻢ و در ﻣﺰرﻋـﻪاي در ﺗﻨـﺴﯽ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽﮐـﺮدﯾﻢ و ﻣـﺎ در‬
‫‪170‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ در ﻣﺰرﻋﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻤﺎﻧﯿﻢ‪ ...‬ﯾﺎدم ﻣـﯽآﯾـﺪ روزي‬

‫ﻣﺎدر ﻣﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﭙﻪاي در ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﻓﺮار ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﯾﮏ ﺑﺎزي ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺗﻔﻨـﮓ در‬

‫دﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﮐﺎوﺑﻮيﻫﺎ ﻣﺎ را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺗﺮس را در ﭼﻬﺮه ﻣﺎدرم دﯾـﺪم‬

‫داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﺐ ﺷﺪ و ﭘﺪر در اﺛﺮ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ‪ .‬ﯾﮑﺮوز وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺎ را ﭘﺎي دﯾﻮار ﺑﻪ ﺧﻂ‬

‫ﮐﺮد و ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﭘﺮش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ را ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾـﮏ ﺑﮑـﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﻫـﻢ‬

‫ﺧﻮدش را ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ اﯾﻨﮏ ﻣﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪرم ﻏﺮق ﺷﺪ و ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺘﯽ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎدرم دوﺑﺎره ازدواج ﮐﺮد و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل رﻓﺘﯿﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼت ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣـﺎ را ﺗﻌﻘﯿـﺐ ﻣـﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﻣـﺎدرم ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺗﻔﻨﮕـﯽ ﺑـﺎ‬

‫ﺧﻮدش ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ او در ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد ﺳﻪ دزد‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه آﻣﺪه و دﺳﺖ و ﭘﺎي او را ﺑﺴﺘﻨﺪ و در ﺗﻮاﻟـﺖ زﻧﺎﻧـﻪ ﺣﺒـﺴﺶ ﮐﺮدﻧـﺪ و‬

‫ﭼﺎﻗﻮﺋﯽ روي ﮔﺮدﻧﺶ ﻗﺮار دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﺳﺮوﺻﺪا ﮐﻨﺪ او را ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ...‬او اﯾـﻦ‬

‫ﻧﻪ ﻫﻔﺘﻪ آﺧﺮ را در اﺛﺮ ﺑﯿﻤﺎري ‪ Ray Nauds‬در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎري ﻣﻮﺟﺐ ﺳﯿﺎه ﺷﺪن اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺖ و ﭘـﺎ ﻣـﯽﺷـﻮد و ﭼﯿـﺰي ﺷـﺒﯿﻪ‬

‫ﺳﺮﻣﺎزدﮔﯽ اﺳﺖ‪ .‬او ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت را در اﺛﺮ درد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧـﻮب ﺑﺨﻮاﺑـﺪ‪ .‬درد‬

‫او ﺑﻪ ﺣﺪي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻪ اﯾﺴﺘﺪ و ﯾـﺎ اﻧﮕـﺸﺘﺎﻧﺶ را ﻟﻤـﺲ ﮐﻨـﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻘﺎرﯾﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘـﺎي او را ﻗﻄـﻊ ﮐﻨﻨـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺸﺪ و او ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺖ‪ ...‬ﺳﻪ ﺗﺎ از اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﯽﺑﺮﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﮐﻞ ﻧﻤﻮدﯾﻢ‪ .‬وﻟـﯽ ﻟﺤﻈـﺎت ﺳـﺨﺖ و دﺷـﻮار‬

‫اداﻣﻪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫* * *‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪171‬‬

‫آﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻟﻎ ﺗﺮﯾﻦ و داﻧﺎﺗﺮﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗـﺸﺮﯾﺢ دﻻﯾـﻞ ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺮاي اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﭙﺮدازد؟ وﻟﯽ آن ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺒـﻮد! دﺧﺘـﺮ ﻋﻤـﻮي اﺳـﺘﯿﻮ ﺑـﻪ ﺑﯿـﺎن‬

‫ﻣﺸﮑﻼت و ﺟﺮاﺣﯽ ﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ روي او ﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﺒﺮ ﺗـﺼﺎدف ﺑـﺮادرش ﮐـﻪ‬

‫ﻣﻮﺟﺐ ﻓﻠﺞ ﺷﺪن دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺷﺪه ﺑـﻮد و ﻣﻌﺎﻟﺠـﺎﺗﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺮاي درﻣـﺎن ﺳـﺮﻃﺎن‬

‫اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪ ،‬اداﻣﻪ داد‪ .‬اﻣﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ زﻧﺪﮔﯽ او ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﺗﻌﺮﯾـﻒ آن ﭘﺮداﺧـﺖ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاﺋﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا در ﻣﺰرﻋـﻪ در ﯾـﮏ ﺻـﺒﺤﮕﺎه آﮔﻮﺳـﺖ‬

‫‪ 1975‬اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﯾﮏ روز ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮم و ﺑﭽﻪﻫﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻪ‬

‫ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪم ﺗﺎ از ﻃﺮﯾﻖ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺷﻮم‪ ،‬وﻗﺘﯽ‬

‫وارد آﺷﭙﺮﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم از ﻣﺸﺎﻫﺪه ﯾﮏ ﻣﺮد ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺸﻮﺋﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐـﻪ او ﻫﻤـﺎن ﻧﻮﺟـﻮاﻧﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ در ﻣﺰرﻋـﻪاي در‬

‫ﭼﻬﺎر ﻣﺎﯾﻠﯽ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬اﯾﻨﺠﺎ ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟« و ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ‬

‫ﭼﺮا در ﻧﺰده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ وﻗﺘﯽ ﻏﺮﯾﺒﻪاي وارد ﻣﯽﺷﻮد ﭘﺎرس ﻣﯽﮐﻨـﺪ وﻟـﯽ‬

‫اﻣﺮوز ﭘﺎرس ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬او در ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ‬

‫ﭼﺎﻗﻮﺋﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﯿﻎ زدن ﮐﺮدم‪ ،‬وﻟﯽ او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﯿﺶ ﻣـﯽآﻣـﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه درﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ را در ﻗـﺴﻤﺖ راﺳـﺖ ﺑـﺪﻧﻢ‬

‫ﻓﺮو ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺎﯾﻊ ﮔﺮﻣﯽ از ﺑﺪﻧﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد دﺳﺘﻢ را روي‬

‫زﺧﻢ ﻗﺮار دادم ﺗﺎ ﺧﻮن زﯾﺎدي از ﺗﻨﻢ ﺧﺎرج ﻧﺸﻮد‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻢ ﻓﺎﯾﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ او ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺿﺮﺑﺖ زدن ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﺑﺪﻧﻢ ﮐﺮد‪ .‬در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ‬

‫ﻣﺪت ﻣﻦ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪» .‬آﺧﺮ ﭼﺮا؟‪ ...‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟« وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي ﮐﺎرد آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬

‫رﻓﺘﻢ ﺗﺎ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮐﺸﻮ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت آن روي‬

‫زﻣﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺧﻮن ﻣﻦ زﻣﯿﻦ را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪه اﺳﺖ دﭼﺎر وﺣﺸﺖ‬
‫‪172‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺷﺪﯾﺪي ﺷﺪم و از ﺷﺪت ﺿﻌﻒ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺳﻘﻮط ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از آن ﮔﻮﯾﺎ ﻗﺮﻧﻬـﺎ ﺑـﺮ‬

‫ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ او ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ از اﯾﻨﮑـﻪ او ﺑﯿـﺮون رﻓـﺖ ﺧـﻮدم را ﮐـﺸﺎن‬

‫ﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫اﻣﺎ دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﺪاي در ﺷﺪم و ﻓﮑﺮ ﮐـﺮدم ﻫﻨـﻮر ﻫـﻢ آن ﻣﻬـﺎﺟﻢ ﺑﯿـﺮون‬

‫ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻣﻦ ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ‬

‫از ﺷﺪت وﺣﺸﺖ ﭼﻮن ﻃﺒﻞ ﻣﯽﮐﻮﺑﯿﺪ ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﮐﻤـﮏ‬

‫ﮐﻨﻢ‪ .‬او ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ »ﺣﺎﻻ ﺗﻮ را ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ را ﺑﯿـﺮون آورده‬

‫و دوﺑﺎره ﺿﺮﺑﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﺑـﺪﻧﻢ وارد آورد‪ .‬ﺑﻌـﺪ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﻪ ﮐﻤـﺮم و‬

‫ﭘﺸﺖ زاﻧﻮﯾﻢ ﺿﺮﺑﻪ وارد آورد‪ .‬ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ را ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑـﺎر ﺑـﻪ ﺷـﮑﻤﻢ ﻓـﺮو ﮐـﺮد‪ .‬اﯾـﻦ‬

‫ﺻﺤﻨﻪ اﻧﻘﺪر وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻔﺶ ﻧﻤـﯽﺑﺎﺷـﻢ‪ .‬او از ﻣـﻦ ﭘﺮﺳـﯿﺪ آﯾـﺎ‬

‫ﺷﻮﻫﺮم ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺘﻢ »آري ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ و اﻻن ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽآﯾﺪ« وﻟﯽ وﻗﺘﯽ‬

‫ﮐﺴﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ام‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺮگ را ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دﯾـﺪه‬

‫ﺑﻮدم ﻧﺎﻻن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ »ﭼﺮا ﻣﺮا رﻫﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬داري ﻣﺮا ﻣﯽﮐﺸﯽ‪ «.‬وﻗﺘﯽ اﯾﻦ را ﮔﻔﺘﻢ‬

‫او آرام ﺷﺪ و دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻨﺶ ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﮔﻔـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ‬

‫ﺿﻌﯿﻒ و ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪم و ﺧﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮي از دﺳـﺖ ﻣـﯽدادم‪ ،‬وﻟـﯽ ﺑﺎﯾـﺪ ﺻـﺒﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽﺷﺪم او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺳﭙﺲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ اﻗﺪاﻣﯽ ﻣﯽزدم‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﻣﻮت ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻢ ﺧﺪا ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺮوﺋﯽ داد ﺗـﺎ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮑﺸﻢ و ﺗﮑﻤﻪ ﺻﻔﺮ را ﻓﺸﺎر دادم ﺗـﺎ ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺑﻤﯿـﺮم از‬

‫اﭘﺮاﺗﻮر ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اداﻣﻪ دﻫﻢ و از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ دو روز ﺧﺒﺮي از ﻣـﻦ ﻧﺒـﻮد و ﮐـﺴﯽ ﻧﻤـﯽداﻧـﺴﺖ ﺧﺎﻧـﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ام‪ ...‬در ﺣﺪود ﭘﻨﺠﺎه ﺑﺨﯿـﻪ در ﺳﺮاﺳـﺮ ﺑـﺪن ﻣـﻦ زده ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬

‫ﻃﺤﺎل‪ ،‬ﮐﺒﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻧﮑﺮاس و رﯾﻪام ﺑﻪ ﺳـﺨﺘﯽ ﻣـﺼﺪوم ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻧﯿـﺎز ﺑـﻪ درﻣـﺎن‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪173‬‬

‫اﺳﺘﯿﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﺎﺟﻢ ﭘﺲ از ﯾﮑﻤـﺎه ﺑـﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن رواﻧـﯽ اﻧﺘﻘـﺎل داده‬

‫ﺷﺪه و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺗﻌﻄﯿﻼت ﭘﺎﯾﺎن ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮود‪ .‬ﭼﻬﺎرده ﻣـﺎه ﺑﻌـﺪ‬

‫آزاد ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮي اﺳﺘﯿﻮ ﺗﻮاﻧـﺎﺋﯽ ﺑﺨـﺸﯿﺪه ﺑـﻮد ﺗـﺎ ﺿـﺎرب‬

‫ﺧﻮد را ﺑﺒﺨﺸﺎﯾﺪ و ﺗﻠﺦ ﮐﺎم ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺛﺮات آن ﺣﻤﻠﻪ را‬

‫ﺑﺮ ﺟﺴﻢ و روﺣﺶ اﺣﺴﺎس ﻣـﯽﮐﻨـﺪ و اﮔـﺮ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ ﺷـﺒﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺣﻤـﺎم ﺑـﺮود اﺑﺘـﺪا‬

‫ﻫﻤﺴﺮش را از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ از داﻻن ﺗﺎرﯾﮏ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫* * *‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ اﯾﻦ زن ﺟﻮان را ﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻣﺤﺾ و ﮔـﯿﺞ ﮐﻨﻨـﺪه‬

‫ﻓﺮو رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺑﺮاي رﻧـﺞﻫـﺎي او و اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﮐـﻪ در روي‬

‫ﺑﻘﯿﻪ زﻧﺪﮔﯽ او اﺛﺮ ﻧﻬﺎده اﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ؟ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮي اﺳﺘﯿﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾـﻦ ﺣﺎدﺛـﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ او را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﺗﺮ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﮔﺮﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﻧﻈﺮ ﻓﻨﯽ اﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﻻﯾﻠﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا اﺟﺎزه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ را ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ اﯾﻦ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﺗﻤﺎم داﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻮاده او ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪه‬

‫و ﺧﺎﻧﻮادهاي ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﻄﻌﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﯿ‪‬ﺖ ﺧﺪا اﯾﻦ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑـﺎ وارد آوردن‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺧﺮاش ﺑﻪ آن زن‪ ،‬آن ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮب را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺴﯿﺢ ﺳﻮق دﻫﺪ‪ .‬دردﻫـﺎي‬

‫اﻧﺪك ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﺧـﺪا ﭼـﻪ ﻓﮑـﺮي در ﺳـﺮ داﺷـﺖ؟ اﻧﺒـﻮه‬

‫ﺳﻮاﻻت آﻧﭽﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﯽ ﻣﯽﻃﻠﺒﯿﺪ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ رﻧﺞ دﯾﺪﮔﺎن ﺑﭙﺮدازم‪ ،‬ﻻزم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺑـﻪ‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮاﻻﺗﯽ را ﺑﺪاﻧﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺣﺘﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺳـﻮال ﺧـﻮد را ﻧﻤـﯽداﻧـﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﯾﮕﺮان را ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮال ﺧﻮد را ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ در آن ﮔﯿﺮودار ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﮐﺘـﺎﺑﯽ ﺑـﺮاﯾﻢ‬

‫‪174‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺗـﺎﮐﻨﻮن ﺧﻮاﻧـﺪه ام‪ .‬اﯾـﻦ‬

‫ﮐﺘﺎب ﮐﻪ »ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا« و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺟﯽ‪.‬اي ﭘﺎرﮐﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎوي ﻓﺼﻞ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ‬

‫ﻧﺎم »ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪا و ﻣﺎ‪ «.‬در اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﻣـﺎ در ﻓﻬـﻢ اﻫـﺪاف‬

‫ﺧﺪا در ﻣﺎوراي ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ‪ ،‬ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﯾﻨﮏ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻣﯽﺷـﻮﻧﺪ اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ ﻓـﺮض‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻋﻄﺎي ﺣﮑﻤﺖ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪه آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا اﻧﺠﺎم‬

‫داده اﺳﺖ‪ ،‬و در ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺎﺻﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺠﺎم‬

‫دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮر از ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه از اﯾﻨﮑﻪ آن را اﺷﺘﺒﺎه ﻧﺎﻣﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺴﺖ؟ آﯾـﺎ ﺣﮑﻤـﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ در ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻧﻤﻮدن ﻓﮑﺮ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﻣﺮدم اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾـﮏ ﺗـﺮ ﻣـﯽﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺧـﺪا‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﻬﺎ از اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻫـﺪف‬

‫واﻗﻌﯽ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺗـﺸﺨﯿﺺ دﻫﻨـﺪ‪ ،‬و ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ‬

‫ﺑﺮاﯾﺸﺎن روﺷﻦ ﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺧﯿﺮﯾﺖ آﻧﻬﺎ‬

‫در ﻫﻢ ﺗﻨﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت آﻧﻬﺎ را ﮔﯿﺞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاي اﺳﺖ‬

‫از ﻓﻘﺪان روﺣﺎﻧﯿﺖ آﻧﺎن‪.‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺮادي وﻗﺖ زﯾﺎدي ﺻﺮف ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ درﯾﺎﺑﻨﺪ ﭼـﺮا ﺧـﺪا اﺟـﺎزه‬

‫ﻣﯽدﻫﺪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﯿﻔﺘﻨﺪ و ﭼﻪ اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ داﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺑﻬﺎﻣـﺎﺗﯽ ﻋﻘـﻞ‬

‫ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫آه‪ ،‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻋﻘﻞ ﺧـﻮد را از دﺳـﺖ ﺑـﺪﻫﻢ‪ .‬ﭘـﺲ ﻣﻨﻈـﻮر‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ؟ ﭘﺲ اﮔﺮ اﯾﻦ را ﺣﮑﻤﺖ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪175‬‬

‫ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎم دارد؟ ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﺋﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐـﻪ واﻗﻌـﺎ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﺮا‬

‫ﻋﻮض ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﺮ آن داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺑﺮاي ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﺋﯽ درﺑﺎره‬

‫ﺧﻮدم ﺑﮑﺎوم‪.‬‬

‫در اﯾﻦ ﮐﺎوش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ داﺳﺘﺎن اﯾﻮب ﻧﻤﻮﻧـﻪاي ﻗـﺪﯾﻤﯽ از ﺗﺤﻤـﻞ رﻧـﺞ و درد‪،‬‬

‫رﺳﯿﺪم‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪاً ﻧﯿـﺎز ﺑـﻪ ﻓﻬـﻢ »ﭼـﺮا« ي ﻧﻬﻔﺘـﻪ در‬

‫ﻣﺎوراي رﻧﺞ ﻫﺎﯾﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺟﺰ اﯾﻮب ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او ﺧـﺎﻧﻮادهاش را از دﺳـﺖ‬

‫داد‪ ،‬اﻣﻮال او از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ و ﺑﺪﻧﺶ دﭼﺎر دﻣﻞﻫﺎي ﭼﺮﮐﯿﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻓﺼﻞ ﭘـﻨﺠﻢ ﮐﺘـﺎب‬

‫اﯾﻮب ﻫﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﺧﺪا ﻧﺒﻮد و از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا در ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت و ﭼﺎﻟﺶﻫﺎي اﯾﻮب ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ‪ .‬و وﻗﺘﯽ ﺧﺪا وارد ﻋﻤﻞ ﺷـﺪ‪،‬‬

‫ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم دردﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﯾﻮب ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اراﺋﻪ دارد؟ ﻫـﯿﭻ!‬

‫ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺖ ! او اﯾﻮب را دﻋﻮت ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﻧﮑﺮد ﺗـﺎ ﺑـﻪ او ﺑﮕﻮﯾـﺪ »اﯾـﻮب‬

‫درﺳﺖ ﮔﻮش ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﺮا اﺟﺎزه دادم اﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ را ﺑﮑـﺸﯽ‪ ....‬ﺗﻮﺟـﻪ ﮐـﻦ‪...‬‬

‫ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ‪ «...‬در واﻗﻊ ﺧﺪا ﺑﺲ دورﺗﺮ از آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت اﯾﻮب ﭘﺎﺳﺦ‬

‫دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »اﯾﻮب ﺑﻪ اﯾﺴﺖ ﺑﺒﻨﯿﻢ! ﻻزم اﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﻮال از ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪«.‬‬

‫ﺧﺪا در ﭼﻬﺎر ﻓﺼﻞ دﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎب اﯾﻮب ﺑﻪ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﮐﺎرﻫﺎي ﻣﻬﯿﺐ و ﻋﺠﯿﺐ ﺧﻮد در‬

‫ﮐﺎﺋﻨﺎت و ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽﭘﺮدازد و ﺳﭙﺲ از اﯾﻮب ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣـﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﺎ او ﺑﺠﻨﮕـﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺼﺎوﯾﺮي ﮔﻮﯾﺎ از ﺧﻠﻘﺖ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﮔﺴﺘﺮه ﻋﻈﯿﻢ ﺳﺘﺎرﮔﺎن و ﻓﻀﺎ‪ ،‬ﻗـﺪرت ﮔـﺎو‬

‫وﺣﺸﯽ ﺷﮑﻮه اﺳﺒﺎن‪ ،‬اﻋﺠﺎز ﻏﺮاﯾﺰ ﺣﯿﻮاﻧﯽ و ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺤﺼﻮل دادن زﻣﯿﻦ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه‪ ،‬ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا اﯾﻮب را اﺳﺘﻬﺰا ﮐﺮده و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽداﻧﯽ‪،‬‬

‫ﭼﻮﻧﮑﻪ در آن وﻗﺖ ﻣﻮﻟﻮد ﺷﺪي و ﻋﺪد روزﻫﺎﯾﺖ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ!« )اﯾـﻮب ‪ .(21:38‬ﻣـﻦ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﯾﻮب را ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺎﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﯿﻞ ﺳﻮاﻻت ﺧـﺪا‪ ،‬ﺳـﺮش را‬

‫ﭘﺎﺋﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ )وﻣﻦ ﻧﯿﺰ!(ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﻢ‪ ،‬ﭼﺮا اﯾﻮب؟ ﺗﻤـﺎم آن ﺗﻮﺻـﯿﻔﺎت از‬

‫ﺣﮑﻤﺖ و ﻗﺪرت ﺧﺪا در ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻗﻄﻌﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﭼـﻪ رﺑﻄـﯽ ﺑـﻪ رﻧـﺞﻫـﺎي‬
‫‪176‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﯾﻮب دارﻧﺪ؟ اﯾﻮب ﻫﺮﮔﺰ ادﻋﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻬﺎن را آﻓﺮﯾـﺪه اﺳـﺖ او ﻫﺮﮔـﺰ ﻧﮕﻔﺘـﻪ‬

‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎدات و ﻏﺮاﯾﺰ ﺣﯿﻮاﻧﺎت را ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﺪا ﺑﺎ او از اﯾـﻦ‬

‫ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ؟ اﯾﻮب واﻧﻤﻮد ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم رﻣﻮز را ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ او‬

‫از ﺧﺪا درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻠﺖ ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬از دﺳـﺖ‬

‫دادن داراﺋﯽ ﻫﺎﯾﺶ و اﯾﻦ دﻣﻞﻫﺎي دردﻧﺎﮐﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اداﻣﻪ دادم‪ .‬ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺻـﯿﻔﺎت ﺑﯿـﺸﺘﺮي از ﻋﻈﻤـﺖ‬

‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻃﻌﻨﻪ زدنﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﻮب ﺑﺎ ﻃﺮح ﺳـﻮاﻻﺗﯽ ﻧﻈﯿـﺮ »آﯾـﺎ وﻗـﺖ زاﺋﯿـﺪن‬

‫ﺑﺰﮐﻮﻫﯽ را ﻣﯽداﻧﯽ‪ ....‬آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ اﺑﺮﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن و اداري؟‪ ...‬آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﭘﻬﻨﻪ‬

‫زﻣﯿﻦ را ﺑﭙﯿﻤﺎﺋﯽ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ اﮔﺮ ﻣﯽداﻧﯽ !«‬

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم‪ ،‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﭼﻬﻠـﻢ رﺳـﯿﺪم‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ در ﻓﮑﺮم ﺟﺮﻗﻪ زدﻧﺪ‪ .‬در آﺧﺮ ﺧﺪا از اﯾـﻮب ﺳـﻮاﻟﯽ ﭘﺮﺳـﯿﺪ ﮐـﻪ ﺣـﺎﮐﯽ از‬

‫ﺗﻤﺮﮐﺰ او ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪» :‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺎ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‬

‫ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﮐﻨﯽ؟ ﯾﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮي؟« ﺧﺪا اﯾﻮب را زﯾﺮ ﺿﺮﺑﺎت ﺳﻮال ﻣﯽﮔﯿﺮد‪» ...‬آﯾﺎ‪...‬‬

‫آﯾﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪه ؟ ﻣﺜﻞ ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ و ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻧﺒﺮد آﻣﺎده ﮐﻦ ﺑﮕﺬار ﺳﻮاﻟﯽ از ﺗﻮ‬

‫ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪه آﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ اﻧﺼﺎف و ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺮا زﯾﺮ ﺳـﻮال ﺑﺒـﺮي و‬

‫ﻣﺮا ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮد را ﻣﺤﻖّ ﺟﻠﻮه دﻫﯽ؟« )اﯾﻮب ‪ 1 :40‬و ‪.(8-7‬‬

‫ﭘﺲ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد! ﺧﺪا ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﯾﻮب ﻋﻠﺖ را از او ﻣﯽﭘﺮﺳـﺪ‪ ،‬در‬

‫واﻗﻊ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺨﮕﻮي او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻮب در ﻇﺎﻫﺮ اﻣـﺮ ﮔﻨـﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑـﺐ ﻧـﺸﺪه‬

‫اﺳﺖ وﻟﯽ از ﯾﮏ ﻧﻈﺮ اﺻﺮار او در ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ از ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧـﻮد را‬

‫ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺧﺪا ﻗﺮارداده اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭼﻘﺪر زﺷﺖ اﺳﺖ! ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾـﻮب ﻏﺎﻟﺒـﺎً ﻓﮑـﺮ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻨﺎن رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﯾـﺎ ﯾـﮏ‬

‫دادﮔﺎه آﺳﻤﺎﻧﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ در آﻧﺠﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳـﻮاﻻت ﻣـﺎ در ﻣـﻮرد »ﻋـﺪل و‬

‫اﻧﺼﺎف« ﺧﻮدش ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻓﺮاﻣـﻮش ﮐـﺮده اﯾـﻢ اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ ﺧـﺪا‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪177‬‬

‫ﺧﻮدش دادﮔﺎه اﺳﺖ و ﻫﻤﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف را ﺑﻨﯿﺎن ﻧﻬﺎده اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﻧﺼﺎف او را ﭘﯿﻤﺎﯾﺶ ﮐﻨﯿﻢ؟ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ او اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.20‬‬

‫ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ و ﻗﺪرت ﻣﻬﯿﺐ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺎرﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ او در ﺧﻠﻘﺖ ﻧﺸﺎن داده‬

‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﺎن ﺧﺪاﺋﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺳـﺨﮕﻮﺋﯽ اﻧـﺴﺎن ﺣﻘﯿـﺮ و ﻓـﺎﻧﯽاي‬

‫ﭼﻮن اﯾﻮب ﺑﺎﺷﺪ؟ آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺪا در ﺻﺤﯿﻔﻪ ارﻣﯿﺎ ‪ 19 :49‬ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ »ﮐﯿﺴﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺑﯿﺎورد؟« ﭼﻮن اﯾﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‬

‫»اﯾﻮب !اﮔﺮ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ راهﻫﺎي ﻣﺮا در اﻧﺠـﺎم اﯾـﻦ ﮐﺎرﻫـﺎ در دﻧﯿـﺎي ﻃﺒﯿﻌـﯽ‬

‫ﺑﻔﻬﻤﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﻘﯽ داري از ﻣﻦ در ﻗﻠﻤﺮو روﺣـﺎﻧﯽ ﺳـﻮال ﮐﻨـﯽ‪ ،‬ﮐـﻪ درك آن ﺑـﺴﯿﺎر‬

‫ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ؟«‬

‫وﻗﺘﯽ اﯾﻮب اﯾﻦ را ﻓﻬﻤﯿﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »اﯾﻨﮏ ﻣـﻦ ﺣﻘﯿـﺮ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮﭼﻪ ﺟﻮاب دﻫﻢ‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﮔﻔـﺘﻢ و‬

‫ﺗﮑﺮار ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ اﻓﺰود « )اﯾﻮب ‪.(5-4:40‬‬

‫ﭼﻪ ﻣﻮردي اﯾﻮب را ﺑﺮ آن داﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳـﺨﯽ ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﺑﺪﻫـﺪ؟ او ﻧﺨـﺴﺖ‬

‫ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا واﻗﻌﺎً ﮐﯿﺴﺖ‪ .‬او در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺧﺪا را ﻋﺒﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻨـﮏ‬

‫ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺧﺪا را در آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ دﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺗﺼﻮر ﻣﺤـﺪود ﺧـﻮدش از‬

‫او‪ .‬و اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﺎزه را ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ زﺑﺎن آورد »از ﺷـﻨﯿﺪن ﮔـﻮش درﺑـﺎره ﺗـﻮ ﺷـﻨﯿﺪه‬

‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ اﻻن ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ« )اﯾﻮب ‪.(5:42‬‬

‫آﻧﮕﺎه ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻦ از اﯾﻮب ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮدم ﻣﻌﻄﻮف ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮاي آﻧﮑﻪ ﻗﺎدر ﺑﻮدم اﻣﻮر را از دﯾﺪﮔﺎه ﺧﺪا ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻮب ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﻮاﻻت ﺑﯽﺟـﻮاﺑﯽ داﺷـﺘﻢ‪ .‬راﺟـﻊ ﺑـﻪ اﻣـﻮري ﮐـﻪ ﺧـﺪا ﻫﻨـﻮز‬

‫ﻣﮑﺸﻮف ﻧﮑﺮده ﺑﻮد!ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ آن اﻣﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﺮدم؟‬

‫اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮد را ﻗﺎﻧﻊ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ ﺧـﺪاي ﻣـﺎ ﺑـﺴﯿﺎر‬

‫ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻨﮏ ﻣﺘﻮﮐﻞ ﺑـﻪ ﻓﻬـﻢ‬
‫‪178‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻣﺤﺪود ﺧﻮد ﺑﺎﺷﯿﻢ )اﻣﺜﺎل ‪ .(5:3‬ﺧﺪا از ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻣـﺴﯿﺢ و ﮐـﺸﺘﻪ ﺷـﺪن او‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد اﺳـﺖ‪ .‬آﯾـﺎ ﺑـﺮاي ﻧـﺸﺎن دادن ﻣﯿـﺰان‬

‫اﻣﺎﻧﺘﺶ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﺮ! ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑـﻪ ﺟـﺎي اﯾﻨﮑـﻪ در‬

‫زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪا و در ﮐﻨﺎر او و در ﺑﺮج ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬و در ﺻـﻮرﺗﯽ ﮐـﻪ ﻣـﻦ در‬

‫ﮐﻨﺎرش ﻧﻤﯽﺑﻮدم و اﻣﻮر را ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﻣﺘﻮﮐﻞ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫در ﻃﻮل اﯾﻦ ﺳﺎلﻫﺎ ﭼﻪ دﯾﺪﮔﺎه ﺣﻘﯿﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ارﺑﺎب و ﺧﺎﻟﻖ ﺧـﻮدم داﺷـﺘﻢ!‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺮأت ﮐﺮدم و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺴﺌﻮل اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺿـﯿﺢ‬

‫دﻫﺪ؟ آﯾﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﭼﻨـﯿﻦ ﻣـﯽﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﭼـﻮن ﻣـﺴﯿﺤﯽ ﺷـﺪهام و ﺑـﺮ ﺧـﺪا ﻣﻨـﺖ‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﻪام و او ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮا از اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﺼﻮن ﺑﺪارد؟ آﯾﺎ ﻣﺎﻟﮏ ﮐﺎﺋﻨﺎت ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺸﻘﺎت اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ اوﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺳﻔﺮ‬

‫ﺗﺜﻨﯿﻪ ‪ 29:29‬را ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﺨﻔﯽ از آن ﯾﻬﻮه ﺧﺪاي ﻣﺎﺳﺖ‬

‫و اﻣﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﮑﺸﻮف ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ از آن ﻣﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﺘﯽ ﺧﺪا ﺗﻤﺎم راﻫﻬﺎﯾﺶ را ﺑـﺮاﯾﻢ‬

‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ؟ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﻬﻤﯽ ﻣﺴﺘﻠﺰم رﯾﺨـﺘﻦ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﻬـﺎ ﮔـﺎﻟﻦ‬

‫اﻋﺘﻤﺎد در ﻣﻐﺰم ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا ﺣﺘﯽ رﺳﻮل ﺑﺰرﮔﯽ ﭼﻮن ﭘـﻮﻟﺲ ﺗﺎﺋﯿـﺪ ﻧﻤـﻮد ﮐـﻪ ﻣﺘﺤﯿـﺮ‬

‫اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺄﯾﻮس ﻧﯿﺴﺖ )دوم ﻗﺮﻧﯿﻨﺎن ‪ (8:4‬؟ ﻣﮕﺮ ﺧـﺪا ﻧﮕﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد »زﯾـﺮا ﭼﻨﺎﻧﭽـﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن از زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺮﯾﻖﻫﺎي ﻣﻦ از ﻃﺮﯾﻖﻫـﺎي ﺷـﻤﺎ و اﻓﮑـﺎرم از اﻓﮑـﺎر‬

‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ« )اﺷﻌﯿﺎ ‪(9:55‬؟‬

‫ﻣﮕﺮ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﺗﺒﺎن ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد »ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽداﻧﯽ راه ﺑﺎد ﭼﯿـﺴﺖ‬

‫ﯾﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ در رﺣﻢ زن ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣـﯽﺷـﻮد ﻫﻤﭽﻨـﯿﻦ ﻋﻤـﻞ ﺧـﺪا را ﮐـﻪ‬

‫ﺻﺎﻧﻊ ﮐﻞ اﺳﺖ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ« )ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪ (5: 11‬؟‬

‫در واﻗﻊ ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎب ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﻣﺮا ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ﻧﻪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﮐﻠﯿﺪ اﺳﺮار زﻧﺪﮔﯽ را در دﺳـﺖ دارد‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ آن را در اﺧﺘﯿـﺎر ﮐـﺲ دﯾﮕـﺮي‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪179‬‬

‫ﻧﻤﯽﮔﺬارد‪ .‬او ﻫﺮ ﭼﯿﺰ را در وﻗﺘﺶ ﻧﯿﮑﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ﻧﯿـﺰ »اﺑـﺪﯾﺖ را در دلﻫـﺎي‬

‫اﯾﺸﺎن )اﻧﺴﺎن( ﻧﻬﺎده ﺑﻄﻮري ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﮐﺎري را ﮐﻪ ﺧﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ اﻧﺘﻬـﺎ‬

‫درﯾﺎﻓﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺮد « )ﺟﺎﻣﻌﻪ ‪ .(11:3‬اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﺧﺪا آﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﮏ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ‬

‫درﮐﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬او دﯾﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺑﻮد! ﻣﻦ ﭼﻘﺪر در اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد؟!‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ آن روزﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽﮐـﺮدم‪ ،‬آن روزﻫـﺎﺋﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎت ﭘﺎزل دردﻫﺎ و رﻧﺞﻫﺎي ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ ﻃﻌﻢ اﯾﻦ ﺣﮑﻤﺖ را ﭼﺸﯿﺪم‪ ،‬ﭼﻪ ﺷـﯿﺮﯾﻦ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫـﯿﭻ ﭼﯿـﺰ ﭼـﻮن‬

‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﺸﮑﻼت از دﯾﺪﮔﺎه ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ اﮔﺮ ﻓﮑـﺮ ﮐـﻨﻢ ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎر ﭼﯿﺪن اﯾﻦ ﭘﺎزل رﻧﺞﻫﺎ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺣﮑﻤﺖ ﻓﺮاﺗﺮ از دﯾﺪن ﺻـﺮف‬

‫ﻣﺸﮑﻼﺗﻢ از دﯾﺪﮔﺎه ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺿﻤﻦ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ او ﺣﺘﯽ در آن وﻗﺘـﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻗﻄﻌﺎت ﭘﺎزل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮر ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪180‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺨﺶ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﻗﻄﻌﺎت ﭘﺎزل در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪181‬‬

‫ﻓﺼﻞ ‪16‬‬

‫آﺳﻤﺎن‬

‫ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﯿﺮون را ﻧﮕـﺎه ﻣـﯽﮐـﺮدم ﺑـﺎ ﺧـﻮدم زﻣﺰﻣـﻪ‬

‫ﻣﯽﮐﺮدم ‪»:‬آﺳﻤﺎن!« ﺷﺮﯾﻞ ﭼﺸﻢ از ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪»:‬ﭼﯽ«؟‬

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ »اون اﺑﺮﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻦ!«‬

‫ﺷﺮﯾﻞ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﺎﻧﻪام ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮه زﯾﺒﺎي ﺑﺎﻟﺶﻫﺎي اﺑﺮي ﺧﯿﺮه ﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻏﺮوب ﺑﻮد و ﻣﺸﺎﻫﺪه اﯾﻦ ﺗﻮدهﻫﺎي اﺑﺮ ﯾﮑﯽ از ﭘﺮﺷﮑﻮه ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨـﺎﻇﺮي ﺑـﻮد‬

‫ﮐــﻪ ﺗــﺎﮐﻨﻮن دﯾــﺪهام‪ .‬ارﻏــﻮاﻧﯽ ﺗﻨــﺪ‪ ،‬ﺻــﻮرﺗﯽ روﺷــﻦ‪ ،‬آﺑــﯽ ﻣــﻪآﻟــﻮد‪ ،‬ﻧــﺎرﻧﺠﯽ‬

‫درﺧﺸﺎن‪:‬رﺷﺘﻪ ﮐﻮﻫﯽ آﺳﻤﺎﻧﯽ آراﺳـﺘﻪ در اﯾـﻦ دورﻧﻤـﺎي ﺑـﺪﯾﻊ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﻏـﺮوب‬

‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪.‬‬

‫زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم‪»:‬اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﺗﻮ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﭼﯽ ﻣﯽاﻧﺪازد؟«‬

‫ﺷﺮﯾﻞ ﮔﻔﺖ‪»:‬ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن! ﯾﮏ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن اﺳﻔﻨﺠﯽ ﺑﺎ ﻫﺰاران رﻧﮓ‪«.‬‬

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻨﻈﺮ ﺑﺪﯾﻊ ﺧﺒﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬ﻣﯽداﻧﯽ! آدم ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐﻨـﺪ‬

‫اﮔﺮ روﯾﺸﺎن ﺑﭙﺮد او را ﻧﮕﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪«.‬‬

‫اﻣﺎ آن اﺑﺮﻫﺎي زﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮاﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ وزن ﺷـﻤﺎ‬
‫‪182‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻮدهاي ﻣﺘﺮاﮐﻢ از اﺑﺮ و ﺑﺨـﺎر ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ اﯾﻨﮑـﻪ در آﺳـﻤﺎن‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﺮدا ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻪ روي زﻣـﯿﻦ و آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس درﺑـﺎره اﯾـﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم‪»:‬از آن رو ﮐﻪ ]ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ[ ﺣﯿﺎت ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺑﺨـﺎر‬

‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﺪك زﻣﺎﻧﯽ ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮد؟« )ﯾﻌﻘﻮب ‪ .(14:4‬ﻧﮕﺎه ﻣـﻦ‬

‫از ﭘﻬﻨﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺪاران ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ از ﻣـﺴﺎﻓﺮان‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎﺟﺮان ﻣﺠﻠﻪ وال اﺳﺘﺮﯾﺖ ﺧﻮد را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدران ﮐﻮدﮐـﺎن ﺧـﻮد را‬

‫در آﻏﻮش ﻣﯽﻓﺸﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدان ﺑﺎ راﮐﺖﻫﺎي ﺗﻨﯿﺲ ﺧﻮد در ﺑﻐﻞ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ در ﺣـﺎل‬

‫ﭼﺮت زدن‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ در ﺣﺎل ﺗﻤﺎﺷﺎي آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻨـﺪ ﺗـﺎ در ﯾـﮏ ﺣـﺮاج‬

‫ﻣﺸﻬﻮر ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﺪار ﻧﻮهﻫﺎي‬

‫ﺧﻮد ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم »ﻣﻦ ﭼﻮن ﻏﺒﺎري ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﻮم‪ .‬ﺑﺎورش‬

‫ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻓﺮﺟﺎم ﻣﺎ را ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿـﺎن ﺷـﺎﻋﺮاﻧﻪاي ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ رژه رﻧﮕﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ اداﻣﻪ دارد‪«.‬‬

‫اﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫زﯾﺒﺎﺋﯽ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ در ﺟﺎوداﻧﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬زﯾﺒﺎﺋﯽ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺻﺮﻓﺎ در اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ‬

‫ﺗﺼﺎوﯾﺮي از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮي اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را در آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ .‬ﺻﺤﻨﻪﻫـﺎﺋﯽ از دﻧﯿـﺎي ﭘﯿﺮاﻣـﻮﻧﻢ را روي ﺗـﺎﺑﻠﻮ‬

‫ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ ،‬و ﺗﺼﻮر ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاف‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺮﺣﯽ ﺧﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن دادن‬

‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﺎدت دارم آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧـﺪا در ﯾـﮏ ﻃﯿـﻒ ﺑـﯽ ﻧﻬﺎﯾـﺖ رﻧﮕﻬـﺎ‬

‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺪاد ﺳﯿﺎه ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﺣﯽ ﮐـﻪ‬

‫در ﭘﯿﺶ روﯾﻢ ﻗﺮار دارد و ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻧﺎﻣﺤﺪود را در ﺑـﺎﻻ و ﭘـﺎﺋﯿﻦ و‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪183‬‬

‫اﻃﺮاف ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﮐﺎرﻫﺎي ﻣـﻦ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ دﻟﭙـﺴﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧـﺎﻗﺺ اﺳـﺖ و‬

‫ﻃﺒﯿﻌﺘﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎزﺗﺎب ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬اﯾﻦ زﻣﯿﻨﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﻃﺮﺣﯽ اﺑﺘﺪاﺋﯽ از ﺟﻼﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ روز آﺷﮑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‬

‫ـ واﻗﻌﯿﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪه ـ ﻧﻬﻔﺘﻪ در آﺳﻤﺎن‪ .‬ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ‬

‫واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ آوﯾﺨﺘﻪ اﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻨﺸﯽ ﭘﺮﮐـﺎر اداره ﻟﺤﻈـﻪاي دﺳـﺖ از ﮐـﺎر ﻣـﯽﮐـﺸﺪ و ﻟﺒﺨﻨـﺪي ﭼﻬـﺮهاش را‬

‫درﺧﺸﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬ﯾﮑﻤﺎه دﯾﮕﺮ در ﺳﻮاﺣﻞ ﺷﻨﯽ ﻓﻠﻮرﯾﺪا‪ ،‬ﻣـﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷـﯿﺪن ﻟﯿﻤﻮﻧـﺎد‬

‫ﻫﺴﺘﻢ‪ ...‬ﻋﺎﻟﯿﺴﺖ!«‬

‫ﺷﺎﮔﺮد دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﯽ ﺧﺒﺮاﻧﻪ ﺑﻪ آﯾﻨﺪهاي ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪»:‬ﺳـﻪ ﻫﻔﺘـﻪ‬

‫دﯾﮕﺮ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﻣﯽﺷﻨﻮم و ﺧﻼص‪ «...‬دﺧﺘﺮك ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺎﻣﺰد ﺷـﺪه‬

‫اﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﺪ »ﻧﺎﻣﺰدم دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در روي زﻣـﯿﻦ‬

‫زﯾﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزﮔﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻗﺪام ﻣﺘﻬﻮراﻧﻪ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ زده اﺳـﺖ ﺑـﻪ آﯾﻨـﺪه‬

‫ﻣﯽﻧﮕﺮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬واي ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﮔﺮ در ﮐﺎرم ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻢ!«‬

‫وﻟﯽ ﻫﻨﮕﺎم رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬آن ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮده‬

‫اﺳﺖ ﮐﻪ در روﯾﺎﻫﺎﯾﻤﺎن آن ﻫﻤﻪ رﻧﮓ و ﻟﻌﺎﺑﺶ ﻣـﯽدادﯾـﻢ‪ .‬ﺗﻌﻄﯿﻼﺗـﯽ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﻫﻤـﻪ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ زود و ﺑﺎ ﺧﺮج ﮔﺰاﻓﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭘﺮوژه داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ دروس‬

‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺎزيﻫﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎي آن دﺧﺘﺮ ﺟﻮان‪،‬‬

‫ﯾﮏ ﻣﺮد ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺎز ﺧﻢﻫﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮ ﺳﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر آن ﺗﺎﺟﺮ ﺗﺎزه ﮐﺎر ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺸﺎر ﺑﯿـﺸﺘﺮ و درد ﺳـﺮ ﺑﯿـﺸﺘﺮي ﺑـﺮاي او‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر دارﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﺪرت رﺿﺎﯾﺖ ﻣـﺎ را‬

‫ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ را ﺑﺮآورده ﺳﺎزﻧﺪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ اداﻣﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ‬

‫ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫‪184‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﺪﯾﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾـﺪ ﭼـﺸﻢﻫـﺎي‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺪوزﯾﻢ )ﮐﻮﻟﺴﯿﺎن ‪ 2:3‬اول ﭘﻄﺮس ‪ .(13:1‬ﻟﺬتﻫـﺎي زﻧـﺪﮔﯽ ﻗـﺮار‬

‫ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﻣﺎ را ﭘﺮ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺮﻓﺎ اﺷﺘﻬﺎي ﻣﺎ را ﺑﺮاي آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ آﻣـﺪ ﺑـﺮ‬

‫ﻣﯽاﻧﮕﯿﺰد‪ .‬ﻟﺬتﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎي ﺷﺎدي ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻟﻬـﺎم ﻣـﯽﺑﺨـﺸﻨﺪ و‬

‫در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮي آﺳـﻤﺎن ﻣـﺎ را ﺑﺪرﻗـﻪ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬ﭘـﺪر آﺳـﻤﺎﻧﯽ ﻣـﺎ ﺟـﺎنﻫـﺎي‬

‫ﺧﺴﺘﻪﻣﺎن را در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ در ﺟﺎﯾﮕﺎهﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺎزه ﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟـﺎزه‬

‫ﻧﻤﯽدﻫﺪ آن ﺟﺎﯾﮕﺎهﻫـﺎي ﻣـﻮﻗﺘﯽ را ﺑـﺎ ﺧﺎﻧـﻪ اﺑـﺪي ﺧـﻮد‪ ،‬اﺷـﺘﺒﺎه ﮐﻨـﯿﻢ‪ .‬ﻣـﺸﮑﻞ در‬

‫اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎهﻫﺎي ﻣﻮﻗﺘﯽ را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ اﺑﺪي ﺧﻮد اﺷﺘﺒﺎه ﺑﮕﯿـﺮﯾﻢ ـ وﻗﺘـﯽ‬

‫آﺳﻤﺎن دور از ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن ﺑﺪان ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن ﻣﺎ ﺑﺮاي ورود ﺑـﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ آن ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ!؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﺪا ﮐﻤﮏ‬

‫ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد را ﻣﺘﻮﺟﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﭘـﯿﺶرو ﻗـﺮار د ارد‪،‬‬

‫ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ‪ .‬او اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻃﻮري اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ در ﻧﮕﺎه اول ﻣﻮرد ﭘـﺴﻨﺪ ﻣـﺎ ﻧﯿـﺴﺖ‪،‬‬

‫وﻟﯽ ﺑﻌﺪا از اﯾﻦ ﮐﺎر او ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ راﺗﺮ ﻓﻮرد در ﻗﺮن ﻫﻔـﺪﻫﻢ‬

‫ﻧﺤﻮه ﯾﺎري ﺧﺪا را در ﻗﺎﻟﺐ داﺳﺘﺎﻧﯽ زﯾﺒﺎ ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬

‫اﮔﺮ ﺧﺪا ﻗﺒﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮا آﻧﭽﻨﺎن ﺷﺎدﻣﺎن ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬

‫در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﻈـﺮ دارد دﺳـﺖ ﯾـﺎ‬

‫ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎء ﻣﺮا ﻓﻠﺞ ﮐﻨﺪ و ﻣﺮا از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﺒﻌﯽ ﮐﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺮوم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم روﺷﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ در‬

‫ﺗﮑﺎﻣﻞ اﻫﺪاف او ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺣﮑﻤـﺖ‬

‫ﺧﻮد راﺣﺘﯽ در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺘﺠﻠﯽ ﺑﺴﺎزد! زﯾﺮا اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ‬

‫ﺧﻮد را در ﯾﮏ اﻃﺎق در ﺑﺴﺘﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮده دﻟﺶ را ﺑﻪ ﻧﻮر ﭼﻨـﺪﯾﻦ ﻻﻣـﭗ‬

‫ﺧﻮش ﮐﺮده اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ واﻗﻌﺎ او را ﮐﻤـﮏ ﮐﻨﯿـﺪ اﺑﺘـﺪا ﺗﻤـﺎم‬

‫ﭼﺮاغﻫﺎ را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﺳﭙﺲ ﭘﺮدهﻫﺎ را ﻣﯽﮔﺸﺎﻧﯿﺪ ﺗﺎ ﻧﻮر آﺳﻤﺎﻧﯽ‬

‫در اﻃﺎق ﺑﺘﺎﺑﺪ‪.22‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪185‬‬

‫اﯾﻦ درﺳﺖ ﮐﺎري اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا‪ ،‬وﻗﺘﯽ اﺟﺎزه داد ﮔﺮدﻧﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ‬

‫اﻧﺠﺎم داد‪ .‬او ﺗﻤﺎم ﭼﺮاغﻫﺎ را در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻢ را و زﻣﺎﻧﻢ را ﻧـﻮر و ﻫﯿﺠـﺎن‬

‫ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪ .‬رﻧﺞ و اﻧﺪوه ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﮐﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻟـﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨـﺎ‬

‫آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس راﺟﻊ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﯾﻢ ﺟـﺎن ﺑﺨـﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﯾـﮏ روز‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎز ﮔﺮدد‪ ،‬ﺧﺪا ﭘﺮدهﻫﺎ را ﮐﻨﺎر ﺧﻮاﻫﺪ زد و ﻣﻦ ﺷﮑﯽ ﻧـﺪارم ﮐـﻪ در‬

‫آن روز ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدهاي ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ :‬وﺟﺪي ﺑﺴﯽ ﺑﺮﺗﺮ از اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ روي ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ راه ﺑﺮوم‪ ،‬ﭼﻮن رﻧﺞﻫﺎ و دردﻫﺎ ﻣﺎ را ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن آﻣﺎده ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻧﺞ و دردﻫﺎ ﻣﺎ را ﺑـﺮاي رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن آﻣـﺎده‬

‫ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ؟‬

‫ﻣﺸﮑﻼت و ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺷﻮق ﻣﺎ را ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﯽاﻧﮕﯿﺰﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮدنﻫﺎي‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎي ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي وﯾﺮان ﺷﺪه‪ ،‬دﻟﻬﺎي ﺷﮑﺴﺘﻪ ـ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ اﻣﯿﺪ ﻣﺎ را ﻧﺴﺒﺖ زﻣﯿﻦ و وﻋﺪهﻫﺎي زﻣﯿﻨﯽ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻣـﯽﺳـﺎزﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘـﯽ ﻣـﺎ ﺑـﻪ اﯾـﻦ‬

‫ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ اﻣﯿﺪﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮد ﭘﺮورده ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺤﻘﻖ ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﯾﺎﻓـﺖ و‬

‫ﻋﺰﯾﺰي را از دﺳﺖ داده اﯾﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣـﺎ ﺑـﺎز ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﮔـﺸﺖ و اﮔـﺮ ﺑـﺪاﻧﯿﻢ‬

‫آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻗﺒﻼ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ دﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ دﻟﭙﺬﯾﺮ‪ ،‬ﻣﺸﻬﻮد‪ ،‬و ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪ ،‬از ﺗﻪ‬

‫دل آه ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ آهﻫﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﺎ را از ﺟﻬـﺎن ﮐـﻪ ﺧـﺪا آﮔـﺎه اﺳـﺖ ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ راﺿﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ دﻧﯿﺎﺋﯽ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾـﺪ ﮐـﻪ در راه‬

‫اﺳﺖ و اﺷﺘﯿﺎق و آرزوي ﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘــﯽ ﻣــﻦ ﺑــﻪ اﺷــﺘﯿﺎق ﺑــﺮاي آﺳــﻤﺎن ﻣــﯽاﻧﺪﯾــﺸﻢ ﺑــﻪ ﯾــﺎد رﯾــﮏ اﺳــﭙﺎﻟﺪﯾﻨﮓ‬

‫)‪ (Rick spaulding‬ﺟﻮان ‪ 23‬ﺳﺎﻟﻪ ﻓﻠﺠﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗـﺎه ﭘـﺲ از ﺧﻮاﻧـﺪن‬

‫اوﻟﯿﻦ ﮐﺘﺎﺑﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻮﯾﺸﺖ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي او ﭼﻨﺎن ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدي و ﻋﻼﻗﻪ‬

‫و ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ آﻧﻬﺎ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم روزي ﺑﻪ دﯾﺪار او ﻧﺎﯾﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ‬
‫‪186‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻧﺤﻮه ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺶ و ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﺪاﻧﻢ و ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﻗـﻮ‪‬ت ﻗﻠـﺐ ﺑـﺪﻫﯿﻢ و از‬

‫ﺑﯿﻨﺶ روﺣﺎﻧﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﯾﺎ در ﻣﻮرد زﻧﺪﮔﯽ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار ﺑـﺎ‬

‫ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬در ﭼﻬﺎرم ﺟﻮﻻي ﺳﺎل ‪ 1976‬ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪار رﯾﮏ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‪.‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻣﺮا ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿـﺎ دﻋـﻮت ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﺗـﺎ ﭼﻨـﺪﯾﻦ‬

‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ .‬در آن ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﺎ ﻫـﯿﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪاي ﻧﺪاﺷـﺘﯿﻢ‪ .‬ﭘـﺲ ﺑـﻪ ﯾـﺎد‬

‫ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي رﯾﮏ اﻓﺘﺎدم ﮐـﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻮادهاش در )‪ (Valley forge‬زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎ زﯾﺎد از ﻣﺎ دو ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﯾﮏ زﻧﮓ زدﯾﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدﯾﻢ اﮔـﺮ‬

‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ رﯾﮏ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ وارد ﺧﺎﻧﻪ رﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ ﺧﺎﻧﻢ اﺳﭙﺎﻟﺪﯾﻨﮓ ﻣﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﮐـﺮد و‬

‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﺨﺘﺼﺮي راﺟﻊ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ رﯾﮏ داد و ﻣﺎ آﻣﺎده ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎرﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر رﯾﮏ ﺑﻪ ﻣـﺎ ﮔﻔـﺖ »رﯾـﮏ در ﺳـﻦ ‪ 15‬ﺳـﺎﻟﮕﯽ در دﺑﯿﺮﺳـﺘﺎن ﻣـﺸﺖ زﻧـﯽ‬

‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﯾﮏ روز در ﺣﯿﻦ ﺑﺎزي ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﺳﺮش ﺻﺪﻣﻪ دﯾﺪ و ﺑﻪ ﮐﻤﺎ رﻓﺖ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻓﻠﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ «.‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺧﻮب ﭘﺴﺮ او ﻓﻠـﺞ‬

‫اﺳﺖ و ﻣﻨﻬﻢ ﻓﻠﺠﻢ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﮑﺎن دﻫﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻋﻀﻠﻪ دو ﺳﺮﺑﺎزواﻧﻢ را ﮐﻤﯽ‬

‫ﺗﮑﺎم دﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻨﺪم‪ ،‬ﺻـﺤﺒﺖ ﮐـﻨﻢ اﻣـﺎ رﯾـﮏ ﻫـﯿﭻ ﯾـﮏ از اﯾـﻦ ﮐﺎرﻫـﺎ را‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﺗﮑﺎن دادن ﺳـﺮ و‬

‫ﭘﻠﮏ زدن ﺑﻮد و ﻣﺎﻫﻬﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮز اﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر رﯾﮏ ﮔﻔﺖ »ﺑﺮوﯾﺪ و ﮐﻼس ﻣﺨﺼﻮص او را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ« و ﻣﺎ رﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ رﯾﮏ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬دﯾﺪم واﻗﻌﺎ ﭘـﺴﺮي دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﯽ اﺳـﺖ‪ .‬او در‬

‫اﻃﺎﻗﺶ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﺬاﯾﺶ را ﺑﺨﻮد و‬

‫ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻠﻤﻪاي ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورد‪ ،‬وﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎن او واﻗﻌﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ! و ﺑﺎ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ او ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐـﺮدم ﺳـﻮاﻻت‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪187‬‬

‫ﺳﺎدهاي را ﻣﻄﺮح ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﺮاي او آﺳﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻮاﻟﯽ ﮐـﻪ او ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑـﺎ‬

‫ﺣﺮﮐﺖ دادن ﭘﻠﮏ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺎﺳﺦ »آري « ﯾﺎ »ﻧﻪ« را ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫واﻟﺪﯾﻦ رﯾﮏ از روﺷﯽ اﺑﺪاﻋﯽ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ رﯾﮏ ﺑﺪان ﻃﺮﯾﻖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬

‫ﺟﻤﻼت ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺑﺴﺎزد‪ .‬روش ﮐﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ در ﯾﺎ ﭘﺪر رﯾﮏ ﻓﻠﺸﯽ را ﺑﻪ ﺑـﺎﻻ و‬

‫ﭘﺎﺋﯿﻦ و راﺳﺖ و ﭼﭗ ﻟﻮﺣﻪاي ﮐﻪ ﺣﺎوي ﺣﺮوف اﻟﻔﺒﺎ‪ ،‬ﺑﻮد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ‬

‫ﺳﻄﺮ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ رﯾﮏ ﻣﯽرﺳـﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬رﯾـﮏ ﺑـﺎ ﺑـﺮﻫﻢ زدن ﭘﻠـﮏ ﺳـﻄﺮ ﻣـﻮرد ﻧﻈـﺮ را‬

‫ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دادن ﻓﻠﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﯾﺎ ﭼﭗ ﺣﺮف ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ‬

‫را ﺑﺎ ﺗﺎﺋﯿﺪ رﯾﮏ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻬﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻤﻠﮥ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ رﯾـﮏ را‬

‫ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ‪.‬‬

‫رﯾﮏ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ و ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﮐﻤـﮏ درﺳـﯽاش از ﭘﺨـﺶ ﺻـﻮت‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮد دورة دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن و دورة دو ﺳـﺎﻟﻪ ﮐـﺎﻟﺞ را ﺑﮕﺬراﻧـﺪ‪ .‬ﻧﻤـﺮات او ﺗـﺎ آن‬

‫زﻣﺎن در داﻧﺸﮑﺪه ﯾﮏ ‪ A‬و ﯾﮏ ‪ C‬و ﺑﻘﯿﻪ دروس ‪ B‬ﺑﻮدﻧﺪ )ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤـﺮه ‪ C‬او ﻣﺮﺑـﻮط‬

‫ﺑﻪ دوره زﺑﺎن روﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪا آن را ﺑﻪ ‪ B‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﻮد(‪.‬‬

‫ﻣــﺎ آن روز ﺑﻌــﺪاز ﻇﻬــﺮ راﺟــﻊ ﺑــﻪ ﭼﯿﺰﻫــﺎي زﯾــﺎدي ﺻــﺤﺒﺖ ﮐــﺮدﯾﻢ وﻟــﯽ‬

‫ﻫﯿﺠﺎناﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن دو ﻃﺮﻓﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و آﺳﻤﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ رﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ وﻗﺘﯽ از اﯾﻦ ﺟﻬـﺎن ﻣـﯽروﯾـﻢ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه ﮐـﻪ‬

‫داراي ﺑﺪنﻫﺎي ﺗﺎزهاي در آﺳﻤﺎن ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﺷﮑﻮه اﺳﺖ!«‬

‫ﭘﻠﮏﻫﺎي او ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ و ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد‪ ،‬و ﻣﻦ اداﻣﻪ دادم‪» :‬در‬

‫ﻣﻮرد ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدم زﯾﺎد ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐـﺮدم‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫آﻧﺠﺎ را ﯾﮏ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﻬﺎﺋﯽ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣـﯽرود ﻟﺒـﺎس‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﻣﯽﭘﻮﺷﺪ و ﺑﺮ روي اﺑﺮﻫﺎ ﮔﺎم ﺑﺮ ﻣﯽدارد و ﻫﺮ روز ﺑـﺎ ﻃـﻼ و ﺟـﻮاﻫﺮ‬

‫ﺳﺮوﮐﺎر دارد!« ﺳﺎﯾﻪ ﺧﻨﺪهاي را در ﭼﻬﺮه رﯾﮏ دﯾﺪم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ‬
‫‪188‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺑﯿﺎورد‪.‬‬

‫اداﻣﻪ دادم‪»:‬وﻟﯽ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﻠﺞ ﺷﺪم ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام ﮐﻪ ﯾﮏ روز در ﺑﺪﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ‪ ،23‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎل ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﮐـﺎر ﮐﻨـﺪ و ﭘـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ راه‬

‫ﺑﺮود‪ .‬و ﻓﮑﺮش را ﺑﮑﻦ! ﻣﺎ روي ﭘﺎﻫﺎﯾﻤﺎن راه ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ ـ ﺧﻮاﻫﯿﻢ دوﯾﺪ ﺑﺎ دﺳـﺖ‬

‫ﻫﺎﯾﻤﺎن ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻋﯿﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻧﻤﻮد‪ -‬ﻫﻤﻪ ﮐﺎري ـ ﻫﻤﻪ ﮐﺎري‬

‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﻨﯿﺲ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ!«‬

‫وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدم رﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﻪ ﻫـﻢ زد و اﯾـﻦ‬

‫روﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻫﯿﺠﺎﻧﺶ را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔـﺖ راﺟـﻊ‬

‫ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﺸﺘﺎق اﺳﺖ‪ .‬درﺧﺸﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺷﻬﺎدﺗﯽ ﺑﻮد ﺑﺮ اﯾﻤﺎﻧﺶ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺪا و اﺷﺘﯿﺎﻗﺶ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪن از ﯾﮏ ﺑﺪن ﺗـﺎزه‪ .‬ﻧﺸـﺴﺖ آن‬

‫روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ را‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬رﯾﮏ و ﺧﺎﻧﻮاده رﯾﮏ را ﻣـﺸﺘﺎق آﺳـﻤﺎن‬

‫ﻧﻤﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻮن رﯾﮏ داراي اﻣﺘﯿﺎز ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺮاي رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن ﺑـﻮد‪ .‬اﺣـﺴﺎس‬

‫ﮐﺮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮود‪ .‬ﯾﮑﻤﺎه ﺑﻌﺪ او ﺑﻪ آرزوﯾـﺶ رﺳـﯿﺪ‪.‬‬

‫در آﮔﻮﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل رﯾﮏ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺮاي‬

‫رﯾﮏ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺪوزﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ آن ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ دردﻫﺎ و ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ ﺑﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را آﻣﺎده ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻫﺮﮔﺰ دﭼﺎر دردي‬

‫ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻧﺸﺪه اﯾﺪ‪ .‬در اﯾﻨﺼﻮرت ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ارزش دﺳﺘﺎن ﻧﻮازﺷﮕﺮ ﻣﺴﯿﺢ را‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮش آﻣﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬درك ﮐﻨﯿﺪ؟ اﮔﺮ ﻫـﯿﭻ ﮐـﺲ ﺗـﺎﮐﻨﻮن ﺷـﻤﺎ را ﻋﻤﯿﻘـﺎً‬

‫ﻧﯿﺎزرده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ در ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﻣﺮد رﻧﺞﻫﺎ )ﻋﯿﺴﯽ( ﮐﻪ درد آﺷﻨﺎي‬

‫ﻫﻤﻪ دورانﻫﺎﺳﺖ ﻣﺮاﺗﺐ اﻣﺘﻨﺎن ﺧـﻮد را ﺑـﺎزﮔﻮ ﮐﻨﯿـﺪ )اﺷـﻌﯿﺎ ‪ ( 3:53‬؟ اﮔـﺮ ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﺸﺪه اﯾﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺷـﺮم ﻧﮑـﺮده اﯾـﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ ﻧﺨﻮاﻫﯿـﺪ داﻧـﺴﺖ ﮐـﻪ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪189‬‬

‫ﻋﯿﺴﯽ وﻗﺘﯽ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺷﺮم آور ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﯿـﺮد‪ ،‬ﭼﻘـﺪر ﺷـﻤﺎ را دوﺳـﺖ‬

‫دارد‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ اﯾﻨﮏ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻋﯿﺴﯽ را رودررو ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬رﻧﺞﻫﺎ و‬

‫دردﻫﺎي ﺧﻮد را ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ او ﺑـﺮاي آﻣـﺮزش ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺟـﺎن‬

‫ﺧﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ او را ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺳﺘﻮد‪ .‬وﻓﺎداري ﻣﺎ در ﺗﺤﻤﻞ رﻧﺞ ﻫﺎﯾﻤـﺎن‬

‫در ﻋﻮض ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻋﺮﺿﻪ ﺑﺪارﯾﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﺛﺮي از زﺧﻢﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﺑﺮ ﭘﯿﮑﺮﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ دارد ﮐﻪ ﺧﺪا را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و ﺑﻪ او وﻓـﺎدار ﺑﺎﺷـﯿﻢ؟‬

‫ﭼﻪ ﺷﺮمآور ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮاﯾﻤﺎن ارﻣﻐـﺎﻧﯽ در ﺑـﺮ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬رﻧﺞ و زﺣﻤﺎت ﻣﺎ را ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻬﯿﺎ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫زﺣﻤﺖ و رﻧﺞﻫﺎ ﮐﺎر دﯾﮕﺮي ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﻣـﯽدﻫﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ ﻣـﺎ در ﮐـﻮران دردﻫـﺎ و‬

‫رﻧﺞﻫﺎ وﻓﺎدار ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭘﺎداﺷﯽ ﻏﻨﯽ در آﺳﻤﺎن ﮐﺴﺐ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد‪» ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ‬

‫اﯾﻦ زﺣﻤﺖ ﺳﺒﮏ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎر ﺟﺎدواﻧﯽ ﺟﻼل را ﺑﺮاي ﻣﺎ زﯾـﺎده و‬

‫زﯾﺎده‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(17 :4‬‬

‫ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آﺳﻤﺎن ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺗﻤﺎم رﻧﺞﻫﺎ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺸﯿﺪه اﯾﻢ ﺟﺎﯾﮕـﺎﻫﯽ‬

‫ﭘﺮﺷﮑﻮه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﮑﻮه زﻧﺪﮔﯽ آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮآﻣﺪه از رﻧﺞ ﻫـﺎﺋﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ در روي‬

‫زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪه اﯾﻢ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار ﻣﻦ اﮔﺮﭼﻪ ﺟﺎي ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪي ﺑﺮاي ﻣﻦ اﺳﺖ وﻟﯽ‬

‫اﺑﺰاري اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺧﺪا ﺗﺎ ﺑﺪان وﺳﯿﻠﻪ دﯾﺪﮔﺎه ﻣﺮا ﻋﻮض ﮐﻨﺪ و ﻣﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮدش وﻓﺎدار ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﻢ ﭘﺎداش ﺑﯿﺸﺘﺮي در آﺳـﻤﺎن‬

‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ذﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ رﻧﺞﻫﺎي زﻣﯿﻨﯽ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻣﺮوز ﻣﺎ را ﮐﻤﮏ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در اﺑﺪﯾﺖ ﻧﯿﺰ ﻣﺎ را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪) .‬اﯾﻨﮏ ﻣﻦ دﻗﯿﻘـﺎ ﻧﻤـﯽداﻧـﻢ ﮐـﻪ اﯾـﻦ‬

‫ﭘﺎداشﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ارزش ﺗﺤﻤـﻞ اﯾـﻦ رﻧـﺞﻫـﺎ را دارﻧـﺪ(‪.‬‬

‫ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪاي در ﮐﻼس دوم دﺑﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ داﺷﺘﻦ ﯾﮏ ﯾﻮﯾﻮي زﯾﺒﺎ‪ ،‬ﺗﺒـﺪﯾﻞ‬

‫ﺑﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﮐﻼس ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺳﺎﯾﺮ ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎﯾﺶ اﻫﻤﯿﺖ دارد‪،‬‬
‫‪190‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫داﺷﺘﻨﯽ ﯾﻮﯾﻮﺋﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﻮﯾﻮي اوﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻣﯽروﯾﺪ دﯾﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻓﮑـﺮ‬

‫ﯾﻮﯾﻮ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ در درﺟﻪ اول اﻫﻤﯿﺖ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬ﻋـﻀﻮﯾﺖ در‬

‫ﺗﯿﻢ ﺑﺮﻧﺪه دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﯾﺎ داﺷﺘﻦ ﯾﮏ اﺗﻮﻣﺒﯿـﻞ اﺳـﭙﺮت و ﯾـﺎ ﻣـﺸﻬﻮر ﺷـﺪن در ﻣﯿـﺎن‬

‫ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﮐﺴﺐ اﻓﺘﺨﺎري ورزﺷﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ را ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰﻫـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ داراي اﻫﻤﯿـﺖ‬

‫زﯾﺎدي ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳـﻨﺪ و اﺷـﺘﯿﺎق ﻗﻠﺒـﯽ ﻣـﺎ ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫اﻓﺘﺨﺎر دادن ﺑﻪ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺳﺘﺎﯾﺶ اﺳـﺖ‪ .‬از ﯾـﮏ ﻧﻈـﺮ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ در اﯾـﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻤﺎﻧﺪار ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺎداش زﯾﺎدي ﻧﺪاده اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺘﻤـﺎﻻ ﭘـﺬﯾﺮاي آن‬

‫ﭘﺎداشﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻤﺎن دارم ﮐﻪ دﻟﻬﺎي ﺗﺰﮐﯿﻪ ﺷﺪه ﺷـﺎن در آن ﻫﻨﮕـﺎم‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ آن ﭘﺎداشﻫﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﮐﺴﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ ﭘﺎداش ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻣـﯽﺧﻮاﻫﻨـﺪ‪ ،‬ﺧـﺪﻣﺖ ﻫﺮﭼـﻪ‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮﺧﺪا اﻣﺮوز ﺑﺪون اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﺎﻃﻦ ﻣـﺎ را ﻋـﻮض ﮐﻨـﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ را ﺑـﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن ﻣﯽﺑ‪‬ﺮد‪ ،‬آن ﺑﻬﺸﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺗﻘـﺪس و ﺧﻠـﻮص ﺑﻬـﺸﺖ ﻣـﺎ را‬

‫ﻧﻤﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و ﻣﺎ را ﺑﺮ آن ﻣﯽداﺷﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫و ﺑﻌــﺪ از ﻣــﺪﺗﯽ ﺑــﻪ ﺷــﺪت اﻓــﺴﺮده ﻣــﯽﺷ ـﺪﯾﻢ‪ ،‬درﺳــﺖ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑــﻪ ﺣﺘــﯽ‬

‫ﻫﯿﺠﺎناﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ در روي زﻣﯿﻦ ﻣﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ آﺳﻤﺎن را واﻗﻌﺎ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا در دلﻫﺎي ﻣﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺼﻮر‬

‫ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﮕﺎه اﺷﺘﯿﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ اﮔـﺮ دﯾﮕـﺮ‬

‫اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و ﯾﺎ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺷﺪ؟ در آﻧﺼﻮرت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ‬

‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ اﻋﺠﺎب اﻧﮕﯿﺰي ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻓﺮدوس ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺑـﯿﻦ دلﻫـﺎﺋﯽ ﻫـﺴﺘﯿﻢ ﮐـﻪ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از آن ﻧﻈﻢ و ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫* * *‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪام ﻣـﯽروم‪.‬‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪191‬‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ دارم وﻗﺘﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدم ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزي ﻫﺎﮐﯽ در ﺑﺮﮔـﺸﺘﻦ ﺑـﻪ اﻃـﺎق دﻧﺠـﻢ ﭼـﻪ‬

‫اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻪ دلاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي زﻧﮓﻫﺎي ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐـﻪ ﭘـﺸﺖ‬

‫در اﻃﺎﻗﻢ ﻧﺼﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ دلاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨـﺎﻇﺮ‪ ،‬ﺻـﺪاﻫﺎ و ﺑﻮﻫـﺎ و‬

‫ﻣﺤﺒﺖﻫﺎي ﮔﺮم و ﺻﻤﯿﻤﯽ‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي ﺷـﺎد و ﺧﻨـﺪان درﺣـﺎﻟﯽ ﮐـﻪ ﻏـﺬاﻫﺎ را‬

‫آﻣﺎده ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻦ ﺧـﻮش آﻣـﺪ ﻣـﯽﮔﻔـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﮐﯿـﻒ و ﺳـﺎك‬

‫ورزﺷﯽام را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪاي ﭘﺮت ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺳﻼم ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬او در ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ را در دﺳﺖ داﺷﺖ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ و »ﻋﻠﯿﮑﯽ« ﺻـﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺗﺤـﻮﯾﻠﻢ‬

‫ﻣﯽداد و از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﻤﺮﯾﻨﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ؟‬

‫آﺳﻤﺎن ﯾﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮاي ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﯾﻨﭽﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﺎ در آﻧﺠـﺎ دوﺳـﺘﺎن ﻗـﺪﯾﻢ و‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد را ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ‪ .‬ﭘـﺪر آﺳـﻤﺎﻧﯽ ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﻣـﺎ ﺑـﺎ‬

‫روي ﮔﺸﺎده ﺑﻪﻣﺎ ﺧﻮش آﻣﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﻣﺎ درآﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮش آﻣﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﻣﺎ در آﻧﺠﺎ ﺧﻮد را ﻏﺮﯾﺒﻪ و ﺗﻨﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺎ در آﻧﺠﺎ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﭼﻮن در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻮدن را دارﯾﻢ ﭼﻮﻧﮑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ واﻗﻌﯽ‬

‫ﺧﻮد ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪاي ﺑﺮاي ﻣﺎدر ﻓﺮدوس ﻣﻬﯿﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎ داراي ﺑﺪﻧﻬﺎي ﺗﺎزه و ﻓﮑﺮﻫﺎي ﺗﺎزه ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ! ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺑﺪوم و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر دوﺳﺘﺎﻧﻢ را در آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﻣـﻦ دﺳـﺘﻬﺎﯾﻢ را در‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﺮوه ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮاﻫﻢ اﻓﺮاﺷﺖ‪ ،‬و ﻫﻤﺼﺪا ﺑﺎ آﻧﺎن ﺧـﻮاﻫﻢ ﺳـﺮود؛‬

‫»ﻣﺴﺘﺤﻖ اﺳﺖ ﺑﺮه ذﺑﺢ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻗﻮت و دوﻟﺖ و ﺣﮑﻤﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ و اﮐـﺮام ﺟـﻼل و‬

‫ﺑﺮﮐﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ « )ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪.(12:5‬‬

‫ﮐﺠﯽﻫﺎي زﻣﯿﻦ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ و ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽﻫﺎي زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﺣﺴﺎب اﺷﮏﻫﺎ ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﺣﺘـﯽ ﯾـﮏ ﻗﻄـﺮه اﺷـﮏ ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻫـﺪر‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪ :‬اوﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم دﻻﯾﻞ را در دﺳﺘﺎﻧﺶ دارد‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪي ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨـﺸﯿﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﮔﻨﮓ رﻧﺞﻫﺎ را ﺑﺮاي ﻣﺎ روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﮐﺎر اﺳﺖ‪:‬‬
‫‪192‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫و ﺧﺪا ﻫﺮ اﺷﮑﯽ را از ﭼﺸﻤﺎن اﯾـﺸﺎن ﭘـﺎك ﺧﻮاﻫـﺪ ﮐـﺮد و ﺑﻌـﺪ از آن‬

‫ﻣﻮت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻣﺎﺗﻢ و ﻧﺎﻟﻪ و درد دﯾﮕﺮ رو ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻧﻤـﻮد‪ ،‬زﯾـﺮا ﮐـﻪ‬

‫ﭼﯿﺰﻫﺎي اول در ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬

‫او ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﻮر ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪»:‬ﺑﻠﯽ ﺑﻪ زودي ﻣﯽآﯾﻢ‪«.‬‬

‫آﻣﯿﻦ‪،‬‬

‫اي ﻋﯿﺴﺎي ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎ‪.‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪193‬‬

‫ﺳﺨﻨﺎن آﺧﺮ‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ‪ 35‬ﺳﺎل از آن ﺣﺎدﺛﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﺞ ﺷـﺪن ﻣـﻦ ﺷـﺪ و ﺑـﯿﺶ از ‪25‬‬

‫ﺳﺎل از آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﺷﻮق ﺑﻪ آﺳﻤﺎن در ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻨﮏ ﺑﺎ ﻓـﯿﺾ‬

‫ﺧﺪا ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎده از دﺳﺖﻫـﺎ و ﭘﺎﻫـﺎﯾﻢ ﻗـﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷـﻢ‪ .‬اﺷـﺘﯿﺎق ﻣـﻦ ﺑـﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻧﯿـﺰ‬

‫دردﻣﻨﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺟﻨﺒﺶ »ﺟﺎﻧﯽ و دوﺳﺘﺎن« رﺳﺎﻟﺘﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻣـﻦ از ﺳـﺎل ‪1979‬‬

‫رﻫﺒﺮي آن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارم و در ﺳﻔﺮﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ اﻃﺮاف و اﮐﻨﺎف ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﻫﺰاران ﻧﻔـﺮ‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدهام ﮐﻪ درﮔﯿﺮ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ و دردﻫﺎ ﺑﻮده اﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺮدان و زﻧﺎن و ﭘـﺴﺮان‬

‫و دﺧﺘﺮان ﺑﺎ ﮐﻮري‪ ،‬ﻓﻠﺞ‪ ،‬ﻣﺮگ‪ ،‬اﻣﺮاض و ﻃﻼق دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ در‬

‫ﺑﺎﻟﺘﯿﻤﻮر و ﭘﮑﻦ‪ ،‬ﻣﯿﻨﯿﺎﭘﻮﻟﯿﺲ و ﻣـﺴﮑﻮ‪ ،‬و در ﻫـﺮ ﺟـﺎي اﯾـﻦ دﻧﯿـﺎ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺴﯿﺎري از آﻧﻬﺎ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻮﮐﻞ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻨﻮز‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ روز اﺷﮏﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻦ رﻧﺞ ﻫﺎ‪ ،‬از دﯾﺪه ﭘﺎك ﮐﻨﻨﺪ و ﻫﻤـﯿﻦ ﻣـﺮدم‬

‫دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ از ﮐﺘﺎب ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ »]ﺧﺪا[ ﻫﺮ اﺷﮑﯽ را از ﭼﺸﻤﺎن اﯾـﺸﺎن‬

‫ﭘﺎك ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد« و »دﯾﮕﺮ ﻣﻮت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻣﺎﺗﻢ و ﻧﺎﻟﻪ و درد دﯾﮕـﺮ رو ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‬

‫ﻧﻤــﻮد‪ ،‬زﯾــﺮا ﮐــﻪ ﭼﯿﺰﻫــﺎي اول در ﮔﺬﺷــﺖ «‪ ،‬ﮐﺘــﺎب »ﮔــﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗــﺮ« را ﺑــﺎ ﺳــﺨﻨﺎن‬

‫ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪهﻣﺎن در ﮐﺘﺎب ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪ 20:22‬ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ‪» .‬ﺑﻠﯽ ﺑﻪ زودي ﻣﯽآﯾﻢ‪«.‬‬

‫‪194‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب دﯾﺪﮔﺎﻫﻬﺎي زﯾﺎدي را ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪو دلﻫﺎي ﺿﻌﯿﻒ ﺻﺪﻫﺎ و ﻫﺰاران‬

‫ﺧﻮاﻧﻨﺪه را در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺪت ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ‪ 25‬ﺳﺎل اﻣﯿـﺪ ﺑﺨـﺸﯿﺪه اﺳـﺖ‪ .‬اﯾـﻦ‬

‫ﮐﺘﺎب ﮐﻮﭼﮏ در ﻣﺸﺎرﮐﺘﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ رﻧﺞﻫﺎﯾﻤﺎن دارﯾﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﺑـﯿﺶ از ﯾـﮏ ﮔـﺎم‬

‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎ‪ ،‬درس ﻫﺎ‪ ،‬ﺷﮑـﺴﺖﻫـﺎ و ﭘﯿـﺮوزي ﻫﺎﺳـﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﯿﻮاﺳﺘﺲ و ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدﯾﻢ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﮐﺘـﺎب‬

‫دﻓﺎﻋﯿﻪ و دﻟﯿﻠﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﯿﮑﯽ ﺧﺪا‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﯿﺎﻧﯿﻪاي ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ ﻣﺒﻨﯽ ﺑـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ رﻧﺞﻫﺎﯾﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﮐﻞ ﮐﺮده و او را اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﯿـﺪ‪ .‬ﺑـﺎور‬

‫ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﮕﯿﺰهاي ﺑﺮاي ﺗـﺸﻮﯾﻖ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﻟﻢ و اﺻﻮﻟﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﯽ و ﭘﺮﺷﮑﻮه ﮐﻪ رﻧﺞﻫﺎ را‬

‫اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﻗﺪرت اﯾﻦ را دارﻧﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ را ﻋﻮض ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺪري ﮐﻪ ﭘﺴﺮش در ﯾﮏ دﻋﻮا ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷـﺖ »ﺟـﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﻦ ﻫﺰاران ﺳﻮال از ﺧﺪا ﭘﺮﺳﯿﺪهام و ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ام‪ ،‬ﻣﯽداﻧﯿـﺪ ﻋﻠـﺘﺶ‬

‫ﭼﯿﺴﺖ؟ ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﺳﻮاﻟﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ‪«.‬‬

‫دﻋﺎي ﻣﻦ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ درﮔﯿﺮ وداردﻟﺘﻨﮕﯽﻫﺎ و ﺳﺨﺘﯽﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ‬

‫اﯾﻦ اﻋﺘﺮاف را ﺑﺮ زﺑﺎن آورﯾﺪ‪ .‬اﺳﺘﯿﻮاﺳﺘﺲ و ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮي ﺑـﺎ ﻣـﺎ‬

‫در ﻃﻮل اﯾﻦ ﺻﻔﺤﺎت ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﺪﮔﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ ﮐﺘﺎب روح ﺷﻤﺎ را ﺑـﺮ‬

‫اﻧﮕﯿﺰد ﺗﺎ دﺳﺖ ﺗﻮﮐﻞ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﭘﺎﺳﺦﻫﺎ ﻧﺰد اوﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ارﯾﮑﺴﻮن ﺗﺎدا ‪2001‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ 195

‫ﯾﺎدداﺷﺖﻫﺎ‬
29 :1 ‫ ـ ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن‬1 ‫ ﺷﻤﺎره‬...‫ص‬

‫ دو ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷـﺪه از ﺳـﺨﻨﺎن ﭘـﻮﻟﺲ رﺳـﻮل در‬.2 ‫ ﺷﻤﺎره‬..... ‫ص‬

:‫ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺴﯿﺎري از اﯾﺪهﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از‬13 ‫ ﺗﺎ‬10 ‫دوم ﻗﺮﻧﻨﯿﺎن ﻓﺼﻮل‬
Frederick D. Bruner, A Theology of the Holysprit (Grand Rapids:
Eerdmans, 1970) 303-315 and Walter J chantry, signs of the Apostel, Rev.
(Edin burgh, Scotand: Banner of truth 1973), 71-81

.‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‬

‫ـ‬3 ‫ ﺷﻤﺎره‬... ‫ص‬

C. S. Lewis. The Problen of Pain (Newyork: Macmillow, 1962), 93

‫ ـ‬4 ‫ ﺷﻤﺎره‬... ‫ص‬

Ibid
‫ ـ‬5 ‫ﺷﻤﺎره‬
John W. Wenham, The Goodness of God (Downers Groveill Inter
Varisy, 1974), 56
‫ـ‬6 ‫ ﺷﻤﺎره‬... ‫ص‬
Lewis, pain, 43 -44
‫ـ‬7 ‫ ﺷﻤﺎره‬... ‫ص‬
Source For This Idea Was Edith Schaeffer, Away of Seeing (Old Tappan,
N. J. Fleming H. Revell 1975), 64.
15:12 ‫ ـ روﻣﯿﺎن‬8

‫اﮔﺮ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه از ﻣﻠﮑـﻮت ﺧـﺪا ﻣـﻮرد ﻋﻼﻗـﻪ و ﻣﻔﯿـﺪ ﺑـﺮاي ﺷـﻤﺎ ﻣـﯽﺑﺎﺷـﺪ و‬

:‫ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮي از آن ﺑﻪ دﺳﺖ آورﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺐ زﯾﺮ رﺟﻮع ﮐﻨﯿﺪ‬

George Ladd, The Presence of the Fature (Grand Rapids: Eerdmans,
1914), 45-119.
Crucial Qustions About the Kingdom of God (Grnd Rapids: Eerdmans,
1959).
Herman Ridderbos, the Coming of the Kingdom (Nutley, N. J.:
‫‪196‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫‪Presbyterian and Reformed, 1975).‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪9‬ـ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﯿﺪ و ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﯿﻤـﺎريﻫـﺎ‬

‫را ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮرﻣﺎن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﮐـﺴﯽ ﺑﯿﻤـﺎر ﻣـﯽﺷـﻮد دﻟـﯿﻠﺶ‬

‫وﺟﻮد ﮔﻨﺎه ﯾﺎ ﮔﻨﺎﻫـﺎن ﺧﺎﺻـﯽ در زﻧـﺪﮔﯽ اوﺳـﺖ‪ .‬روزي ﺷـﺎﮔﺮدان ﻋﯿـﺴﯽ ﭼﻨـﯿﻦ‬

‫اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﻮرﻣﺎدرزادي از ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪» :‬اي اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﮐﻪ‬

‫ﮐﺮد‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﯾﺎ واﻟﺪﯾﻦ او ﮐﻪ ﮐﻮر زاﺋﯿﺪه ﺷﺪ؟« اﻣﺎ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮد‪ ،‬دﯾﺪﮔﺎه‬

‫آﻧﺎن را ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﺮد‪» :‬ﮔﻨﺎه ﻧﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﮐﺮد و ﻧﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ ﺗـﺎ اﻋﻤـﺎل‬

‫ﺧﺪا در وي ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد« )ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪1 :9‬ـ‪ .(3‬ﺳﭙﺲ آن ﮐﻮر ﻣﺎدرزاد را ﺷﻔﺎ داد‪ .‬ﻋﯿـﺴﯽ‬

‫ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ آن ﻣﺮد و ﭘﺪر و ﻣـﺎدرش ﻣﻄﻠﻘـﺎ ﺑـﯽ ﮔﻨﺎﻫﻨـﺪ‪ .‬ﻣﻔﻬـﻮم ﮐﻠـﯽاش اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﯿﻤﺎري اﻧﺴﺎن ﭘﯽ آﻣﺪ ﯾﮏ ﮔﻨﺎه ﺧﺎص ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺧﺪاﺳﺖ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ‬

‫اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬رﻧﺠﻮر و دردﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪10‬ـ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺎﺟﯿﻞ از ﻋﺒـﺎرت »ﻣﻠﮑـﻮت ﺧـﺪا« اﺳـﺘﻔﺎده‬

‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﯽ از ﻋﺒﺎرت »ﻣﻠﮑﻮت آﺳﻤﺎن« ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن آن را دو ﻣﻮرد ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎورﯾﻢ ﮐﻪ ﻫـﺮ دو‬

‫ﻋﺒﺎرت اﺷﺎره ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺮرﺳﯽ در ﺻﻔﺤﺎت ﻣـﻮازي در اﻧﺠﯿـﻞ ﻣﺘـﯽ و‬

‫ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺎﺟﯿﻞ اﯾﻦ ﻣﻮرد را آﺷـﮑﺎر ﺧﻮاﻫـﺪ ﺳـﺎﺧﺖ‪ .‬ﻣﻘﺎﯾـﺴﻪ ﮐﻨﯿـﺪ‪ .‬ﻣﺘـﯽ ‪ 17:4‬را ﺑـﺎ‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪ 15:1‬و ﻣﺘﯽ ‪ 11:13‬را ﺑﺎ ﻣﺮﻗﺲ ‪ 11:1‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪.10:8‬‬

‫اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﯾﻬـﻮدي اﺳـﺖ ﮐـﻪ در ﺑﯿـﺎن ﻧـﺎم ﺧـﺪا‬

‫ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺎط ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﮐﺜﺮا »آﺳﻤﺎن« و ﯾﺎ ﮐﻠﻤﻪاي دﯾﮕﺮ را ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ »ﺧـﺪا«‬

‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﻟﻮﻗﺎ ‪» 21:15‬اي ﭘﺪر ﺑﻪ آﺳﻤﺎن و ﺑﻪ ﺣـﻀﻮر‬

‫ﺗﻮ ﮔﻨﺎه ﮐﺮده ام« )ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺘﯽ ‪ .(25:21‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ »ﻣﻠﮑﻮت آﺳﻤﺎن« ﺻـﺮﻓﺎ ﺑﯿـﺎﻧﯽ‬

‫ﯾﻬﻮدي از ﻋﺒﺎرت ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ »ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا« اﺳﺖ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪11‬ـ ﺳﺎﯾﺮ ارﺟﺎﻋـﺎت ﺑـﻪ »ﻣﻠﮑـﻮت« ﻋﺒﺎرﺗﻨـﺪ از ﮐﻮﻟـﺴﯿﺎن ‪ 13:1‬؛‬

‫روﻣﯿﺎن ‪ ،17:14‬اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪20:4‬؛ ﻣﺘﯽ ‪ 44:13‬ـ ‪46‬؛ ﻣـﺮﻗﺲ ‪24:12‬؛ ﻣﺘـﯽ ‪ 28:12‬و‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪197‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪.21-20:17‬‬

‫ﻫﺪف اوﻟﯿﻪ ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ورود ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺒـﺎﺣﺜﯽ در راﺑﻄـﻪ ﺑـﺎ آﺧـﺮت ﺷﻨﺎﺳـﯽ‬

‫)‪) (Eschotology‬ﯾﺎ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﭘﺎﯾﺎن زﻣﺎن( ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ در ﺑﯿﺎن ﻣﻠﮑﻮت ﺧـﺪا ﭼـﻪ در ﺣـﺎل‬

‫ﮐﻪ ﺑﺨﺶ از آن ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه وﭼﻪ در آﯾﻨﺪه ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺻﺮﻓﺎ ﮐﻮﺷﯿﺪه‬

‫اﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﮐﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺤﻮ ﮔﻨﺎه و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﮔﻨﺎه اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪،‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻔﻬﻮم »ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا« ﺳـﺎده ﺗـﺮﯾﻦ راه‬

‫ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺪﻓﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪12‬ـ اﯾﻦ آﯾﻪ را ﻣﯽﺗـﻮان ﭼﻨـﯿﻦ ﺗﺮﺟﻤـﻪ ﻧﻤـﻮد‪» :‬ﻣﻠﮑـﻮت ﺧـﺪا در‬

‫درون ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ «.‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ او اﯾﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎ ﻋﺒﺎرت ﻣﻮازي و ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺬﯾﺮش »ﻣﻠﮑﻮت ﺧـﺪا در ﺑـﯿﻦ ﺷﻤﺎﺳـﺖ« ﯾـﺎ‬

‫»در ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ« را ﺗﺮﺟﯿﺢ داده اﻧﺪ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷــﻤﺎره ‪13‬ــ رﺟــﻮع ﮐﻨﯿــﺪ ﺑــﻪ ﻣﺘـﯽ ‪10:6‬؛ ‪ 34- 31:25‬؛ ﻣــﺮﻗﺲ ‪،25:14‬‬

‫ﻏﻼﻃﯿﺎن ‪ ،21:5‬دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﯿﮑﯿﺎن ‪ 5:1‬و ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪.15:11‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪14‬ـ ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪ 30:14‬؛ ‪31:12‬؛ ﻣﺘﯽ ‪18:28‬؛ ﮐﻮﻟﺴﯿﺎن ‪15:2‬؛ ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن‬

‫‪14:2‬؛ اول ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪4:4‬؛ داﻧﯿـﺎل ‪ 35:4‬؛ اﺷـﻌﯿﺎ ‪ 25:40‬؛ ﯾﻮﺣﻨـﺎ ‪ 3:1‬؛ اﯾـﻮب ‪12:1‬؛ ‪6:2‬؛‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪ 24:1‬؛ ‪ 7:5‬؛ ‪27:1‬؛ روﻣﯿﺎن ‪ ،20:16‬ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪ 3- 1:20‬و ‪10‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪15‬ـ »ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖﺗﺮ اﺳﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑـﻪ ﺑـﺪي ﺑﻨﮕـﺮي و ﺑـﻪ ﺑـﯽ‬

‫اﻧﺼﺎﻓﯽ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺮد« )ﺣﺒﻘـﻮق ‪» .(13:1‬زﯾـﺮا ﺧـﺪا ﻫﺮﮔـﺰ از ﺑـﺪيﻫـﺎ ﺗﺠﺮﺑـﻪ‬

‫ﻧﻤﯽﺷﻮد و او ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ« )ﯾﻌﻘﻮب ‪.(13:1‬‬

‫»ﺧﺪا ﺻﺎﻧﻊ ﺑﺪي اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺎﻧﻊ ﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻨﺎه ﻋـﺼﯿﺎن ﺑـﺮ‬

‫ﻋﻠﯿﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺧﻮدش ﻋﺼﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ؟«‬

‫)‪(E j. Carnell , An Introduction to Christian Apolopgetics‬‬

‫»ﺗﻤﺎم ﺑﺪيﻫﺎ ﮔﻨﺎه و ﯾﺎ ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎه ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ« )‪ .( Carnell, 2‬ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬
‫‪198‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺎﻧﻊ ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد ﮐﻪ‬

‫او را ﺻﺎﻧﻊ ﮔﻨﺎه ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﮔﺮﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ او ﻣﺴﺘﻠﺰم وﺟﻮد ﮔﻨﺎه ﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ‬

‫اﯾﻦ ﻣﻮرد را ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﺪا و ﮔﻨﺎه ﺑﮑﺸﯿﻢ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪16‬ـ اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪3-1:9‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 17:2‬؛ ‪.23:11‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪17‬ـ در ﭘﻨﺞ ﻓﺼﻞ اول ﮐﺘﺎب اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷـﺪه ﮐـﻪ ﻓﻘـﻂ‬

‫رﺳﻮﻻن اﻋﺠﺎز ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ )اﻋﻤﺎل ‪6:3 ،43:2‬؛ ‪ 33:4‬؛ ‪12:5‬؛ ‪.(16-15:5‬‬

‫در ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺘﺎب ‪ ،6 :6‬رﺳﻮﻻن دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻪ ﻣﺮد ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺮاي آﻧـﺎن‬

‫دﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ا اﯾﻦ ﻣﺮدان ﯾﮑﯽ اﺳﺘﯿﻔﺎن و دﯾﮕﺮي ﻓﯿﻠﯿﭗ ﻧﺎم داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬

‫در ﻫﻤﺎن ﺑﺨﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﯿﻔﺎن در ﻣﯿـﺎن ﻣـﺮدم ﻣﻌﺠـﺰه ﮐـﺮد )‪ .(8:6‬ﺑﻌـﺪ از‬

‫داﺳﺘﺎن اﺳﺘﯿﻔﺎن )‪ 8:6‬ﺗﺎ ‪ (60:7‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﻫﻢ در ﺳـﺎﻣﺮه ﻣﻌﺠـﺰه ﮐـﺮد‪ .‬از‬

‫ﻣﺤﺘﻮاي اﯾﻦ اﺷﺎرات روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﺗﻮاﻧـﺎﺋﯽ آن دو را در اﺑـﺮاز ﻣﻌﺠـﺰات ﻧﺘﯿﺠـﻪ‬

‫دﺳﺖ ﻧﻬﺎدن رﺳﻮﻻن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ و دﻋﺎ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان دﺳـﺘﯿﺎران رﺳـﻮﻻن ﻓـﯿﺾ‬

‫اﻋﺠﺎز داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﻗـﺪرت اﻋﺠـﺎز را ﺑـﻪ دﯾﮕـﺮان اﻧﺘﻘـﺎلدﻫﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ‬

‫رﺳﻮﻻن ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻣﺮﯾﺎن »ﮐﻼم ﺧﺪا را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ« )‪،(14:8‬ﭘﻄـﺮس و ﯾﻮﺣﻨـﺎ را‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮه ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ »زﯾﺮا ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از اﯾﺸﺎن ]روح اﻟﻘﺪس[ ﻧﺎزل ﻧـﺸﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﯿﺴﯽ ﺗﻌﻤﯿﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺲ‪ «.‬وﻗﺘـﯽ رﺳـﻮﻻن دﺳـﺖ ﺑـﺮ‬

‫ﺳﺎﻣﺮﯾﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ »روح اﻟﻘﺪس را ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ« )‪.(17:8‬‬

‫ﻋﺪهاي از ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ﮐـﻪ ﺳـﺎﻣﺮﯾﺎن در واﻗـﻊ ﻧﺠـﺎت‬

‫ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎاﯾﻨﮑﻪ ﭘﻄﺮس و ﯾﻮﺣﻨﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ﮐـﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺷـﺨﺺ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون داﺷﺘﻦ روح اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﯾﺎﺑﺪ؟ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﺷـﺒﯿﻪ اﯾﻨـﺴﺖ ﮐـﻪ‬

‫ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﻋﺒﺎرت »آﻧﻬﺎ روح اﻟﻘﺪس را ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ« ﯾﻌﻨﯽ »آﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎي اﻋﺠﺎز روح را ﯾﺎﻓﺘﻨـﺪ‪«.‬‬

‫ﭼﻮن از ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ‪ 14: 8‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻣﺮﯾﺎن »ﮐﻼم ﺧﺪا را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ« و از ﻧﻈﺮ دﯾﮕﺮ‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪199‬‬

‫در ‪ 18:8‬ﺷﻤﻌﻮن ﺳﺎﺣﺮ »دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺾ ﮔﺬاردن دﺳـﺖﻫـﺎي رﺳـﻮﻻن روح اﻟﻘـﺪس‬

‫ﻋﻄﺎ ﻣﯽﺷﻮد« و اﯾﻦ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻧـﺸﺎﻧﻪﻫـﺎي ﺧـﺎرﺟﯽ و ﻣﺮﺋـﯽ را ﯾﺎﻓﺘﻨـﺪ ﻧـﻪ ﮐـﺎر‬

‫دروﻧﯽ ﻓﯿﺾ را‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻏﯿﺮ رﺳﻮل‪ ،‬ﻣﺜﻼ ﻓﯿﻠﯿﭙﺲ ﻋﻄﺎي‬

‫اﻋﺠﺎز را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت رﺳﻮﻻن ﯾﺎﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬و ﻫﻤﭽﻨـﯿﻦ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽرﺳـﺪ ﮐـﻪ آن‬

‫درﯾﺎﻓﺖ ﻫﺎ‪ ،‬ﻧﻈﯿﺮ ﻋﻄﺎﯾﺎ‪ ،‬ﺑﺪون ﻣﻮاﻓﻘﺖ رﺳﻮﻻن ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪18‬ــ ﺳـﻔﺮ ﺗﺜﻨﯿـﻪ ‪ 5 :29‬اﯾـﻦ اﯾـﺪه ﺑﺮﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺷـﺪه از ‪Miraculos‬‬

‫‪ Healing‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ‪ Henry frost‬ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪19‬ـ ﺣﺘﯽ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﯾﮑﺒﺎر اﻧﺠﺎم داد‪ .‬رﺟـﻮع ﮐﻨﯿـﺪ ﺑـﻪ اﻋﻤـﺎل‬

‫‪.7-6:16‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪20‬ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣـﯽرﺳـﺪ ﮐـﻪ ﻗـﺼﻮر ﻣـﺎ در ﻓﻬـﻢ‬

‫درﺳﺖ و ﮐﺎﻣﻞ »اﻧﺼﺎف« آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺧﺪا از دو ﻣﻨﺒﻊ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اوﻻ ﻣـﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺣﻘﺎﯾﻖ را ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﺪا ﭼـﻪ ﮐـﺎري اﻧﺠـﺎم‬

‫ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ در ﻣﯿﺎن ﯾﮏ ﺑﺤﺚ وارد اﻃﺎق ﺷﻮﯾﻢ و ﺑﺪون اﻃﻼع از زﻣﯿﻨـﻪ‬

‫ﺑﺤﺚ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ‪.‬‬

‫در واﻗﻊ ﻣﺎ ﺗﺎ روز داوري ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﯿﺰﻫﺎ را از دﯾﺪﮔﺎه اﺑﺪﯾﺖ ﺑﺒﯿـﻨﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم دﺳﺖ ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻋﻠﺖ دوم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﻢ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧـﺪا اﻧﺠـﺎم ﻣـﯽدﻫـﺪ‬

‫ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺼﻮر ﻣﺎ در ﭘﺬﯾﺮش ﺟﺪﯾﺖ و زﺷﺘﯽ ﮔﻨﺎه اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺧـﺪا‬

‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﯿﺎره ﻋﺎﺻﯽ ﻧﺎﺳﭙﺎس ﺟﺰ»ﻫﯿﭻ« ﻣﺪﯾﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣـﯽﺷـﻮم‪ .‬در‬

‫واﻗﻊ ﺧﺪا ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺪﯾﻮن اﺳﺖ و آن ﻫﻢ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮑﺮوز ﭘﺪرم ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ‬

‫ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﻢ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻃﻌﻢ ﺟﻬﻨﻢ‬

‫را اﻧﺪﮐﯽ در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﯽﭼﺸﯿﻢ‪ ،‬دادﻣﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد و ﮔﻼﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨـﯿﻢ‪ .‬اﮔـﺮ ﺑـﺮاي‬

‫ﯾﮑﺒﺎر ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮ روﺷﻨﯽ از ﮔﻨﺎه ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﯿﻢ‪ ،‬ﻣـﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨـﺎً ﺑـﺎ ﺳـﯽ اس‬
‫‪200‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫ﻟﻮﺋﯿﺲ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﻣﺸﮑﻞ واﻗﻌﯽ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌـﻀﯽ از اﯾﻤﺎﻧـﺪاران ﻓـﺮوﺗﻦ و‬

‫ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺎر دﭼﺎر ﻣﺼﺎﺋﺐ و دردﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در اﯾﻨﺴﺖ ﮐـﻪ ﭼـﺮا ﻋـﺪهاي دﭼـﺎر‬

‫ﻣﺼﺎﺋﺐ و دردﻫﺎ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ« )ﻟﻮﺋﯿﺲ ‪ 104‬و ‪ (Pain‬ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﯾﮏ اﯾﺮاد ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﻧﺴﺒﺖ دادن اﻧﺼﺎف ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ‪:‬‬

‫»ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن اﺟـﺎزه ﻋﻤـﻞ ﻣـﯽدﻫـﺪ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﺎ‬

‫ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ )ﻣﺜﻞ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻓﺮزﻧﺪان در ﺟﻨﮓ و ﻏﯿﺮه( ﮐـﻪ اﮔـﺮ ﺧـﺪا ﻗـﺮار‬

‫اﺳﺖ آﻧﻬﺎ را »اﻧﺼﺎف« ﺑﻨﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺎت او‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ »ﺳﯿﺎه« ﻣﺎ »ﺳﻔﯿﺪ« اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪«.‬‬

‫ﺳﯽاي ﻟﻮﺋﯿﺲ ﺑﻪ اﯾﻦ اﯾﺮاد ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽدﻫﺪ )‪ Pain‬ﺻﻔﺤﺎت ‪.(39-37‬‬

‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﮐﻞ ﻣﻮﺿﻮع درد و رﻧﺞ از ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﺧﺪا‪ ،‬درﮔﯿـﺮ ﻣـﯽﺑﺎﺷـﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺘـﺎب‬

‫ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺳﯽ اس ﻟﻮﯾﺲ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ‪.‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪21‬ـ ﻟﻮﺋﯿﺲ ـ ‪ 115‬و ‪.Pain‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪22‬ـ ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ راﺗﺮ ﻓﻮرد ‪.letters of Samuel Ruther ford‬‬

‫ص ‪ ...‬ﺷﻤﺎره ‪23‬ـ اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 42:15‬ـ ‪ 44‬؛ دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪2-1:5‬‬

 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪201‬‬

‫ﺳﺨﻨﯽ در ﻣﻮرد ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﮐﺘﺎب‬

‫اﺳﺘﯿﻮ اﺳﺘﺲ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر در ﺳﺎل ‪ 1968‬در ‪ Younglife gathering‬در ﺑﺎﻟﺘﯿﻤﻮر‬

‫ﻣﺮﯾﻠﻨﺪ ﺟﺎﻧﯽ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮد‪ .‬او ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﮐﺎﻟﺞ ﮐﺘﺎب ﻣﻘـﺪس ﮐﻠﻤﺒﯿـﺎ و ﻣﺪرﺳـﻪ‬

‫دﯾﻨﯽ ‪ Westminister‬وﻣﻮﻟﻒ ‪ .Called todie‬زﻧﺪﮔﯽﻧﺎﻣﻪ ﭼﺖ ﺑﯿﺘﺮﻣﻦ )‪(ChetBitterman‬‬

‫ﻣﺒﺸﺮي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﺘﺎب ‪ When God Weeps‬را‬

‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﯾﺢ ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﺧﺪا و ﻣﺴﺌﻠﻪ رﻧـﺞ ﭘﺮداﺧﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺗـﺄﻟﯿﻒ ﻧﻤـﻮده اﻧـﺪ‪ .‬او‬

‫ﮐــﺸﯿﺶ ‪ Community Evangelical church‬در اﻟﻮرﺳــﻮن ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿــﺎ اﺳــﺖ‪ .‬او و‬

‫ﻫﻤﺴﺮش وروﻧﺎ داراي ﻫﺸﺖ ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ارﯾﮑﺴﻮن ﺗﺎدا ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﮐﻦ ﺗﺎدا در ﺟﻨﻮب ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿـﺎ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻨﯿﺎد »ﺟﺎﻧﯽ و دوﺳﺘﺎن« ﯾﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﻏﯿﺮ اﻧﺘﻔﺎﻋﯽ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﺟـﺎﻧﯽ وﮐـﻦ ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ‬

‫اﻋﻀﺎ و داوﻃﻠﺒﺎن و ﺧـﺎﻧﻮاده اش‪ ،‬ﺑـﺮاي رﺳـﯿﺪﮔﯽ ﺗـﺴﻠﯽ و ﻫﻤـﺪردي ﺑـﺎ ﻣـﺼﯿﺒﺖ‬

‫دﯾﺪﮔﺎن ﺑﻨﯿﺎن ﻧﻬﺎدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺘﺎبﻫﺎي او ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪» :‬ﺟﺎﻧﯽ« »اﻟﻤﺎس در ﻏﺒﺎر« و »ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺗﺮ از ﻧﻘﺮه«‪ .‬ﺷـﻤﺎ‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ آدرس‬
‫‪Joni awdfriends‬‬
‫‪P.O. box3333‬‬
‫‪Agoura Hills , CA 91376‬‬
‫‪www.joniandfriends.ORg‬‬
‫ﺑﺎ ﺟﺎﻧﯽ ﻣﮑﺎﺗﺒﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫‪202‬‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬

‫رﺳﺎﻟﺖ »ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ« اداﻣﻪ دارد‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﻪ از اﺳﺎﺗﯿﺪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﭼﻪ از ﻣﺎدراﻧﯽ ﮐﻪ‬

‫داراي ﮐﻮدﮐﺎن ﻋﻠﯿﻞ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ اﻟﻬﯽ داﻧﺎن و ﭼﻪ ﺟﻮاﻧﺎﻧﯽ ﮐـﻪ در وﯾﻠﭽـﺮ زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺷﻨﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ »ﻣﻦ ﮐﺘﺎب دوم ﺷﻤﺎ ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ را ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺘـﺎب‬

‫در ﻣﻮرد رﻧﺞ ﺑﺸﺮي اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻧﺪهام!« و ﻫﯿﭻ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮي ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﺠﺎ‬

‫ﭼﻬﺮه ﺟﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻧﻤﯽ آراﯾﺪ‪ .‬او ﺗﻌﺪاد ﺑﯿـﺸﻤﺎري از اﻧـﺴﺎﻧﻬﺎي رﻧﺠﺪﯾـﺪه و ﻧـﺎ‬

‫اﻣﯿﺪ را ﻃﻮل اﯾﻦ ﺳﻔﺮﻫﺎﯾﺶ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ درﮔﯿـﺮ ﺧﯿﺮﯾـﺖ ﺧـﺪا و‬

‫ﻣﻌﻤﺎي رﻧﺞ و درد ﺑﻮده اﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﮐﻮﺷﯿﺪهام ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺌﻮاﻻت‬

‫ﺑﻨﯿﺎدي را ﮐﻪ ﻣﺮدم در ﻣﻮرد ﺧﺪا ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﻓﮑـﺮ درﺳـﺘﯽ‬

‫در ﻣﻮرد ﺧﺪا و ارﺗﺒﺎط او ﺑﺎ دردﻫﺎ و ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه در درك‬

‫اراده او در زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﻧﺼﻒ راه را ﭘﯿﻤﻮده اﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر از دوﺳﺖ و ﻣﺮﺷﺪم‬

‫اﺳﺘﯿﻮاﺳﺘﺲ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﯾـﺪﮔﺎﻫﻬﺎي ﮐﺘـﺎب ﻣﻘﺪﺳـﯽ را در اﯾـﻦ ﮐﺘـﺎب ﺑـﺮاﯾﻢ‬

‫ﺗﺪارك دﯾﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺘﯿﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺮا ﺑﺎ ﺣﻘﺎﯾﻖ اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰ ﮐـﻼم‬

‫ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺤﻮل ﻋﻈﯿﻤﯽ در زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮔﺮدﯾﺪ‪ ،‬آﺷﻨﺎ ﮐـﺮد‪ «.‬ﮐﺘـﺎب ﮔـﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗـﺮ در‬

‫زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﺑﺴﯿﺎري ﺗﺤﻮل اﯾﺠﺎد ﻧﻤﻮده اﺳﺖ و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ دﻟﺨـﻮاه ﺑـﺮاي‬

‫ﭘﯿﺮو ﺟﻮان ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨـﺪ ﮐـﻪ اﺳـﺘﯿﻮ و ﺟـﺎﻧﯽ آن را ﺑـﻪ ﺳـﺒﮑﯽ ﻏﯿـﺮ رﺳـﻤﯽ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﺣﺘﯽ ﮔﺮﭼﻪ ﮐﺘﺎب ﮐﻮﭼﮑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺰﺋﯽ ﻣـﺮدم در‬
 ‫ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫‪203‬‬

‫ﻣﻮرد ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﺧﺪا و رﻧﺞﻫﺎي دﻧﯿﺎ‪،‬ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺸﺎر ﮐﺘﺎبﻫﺎي »ﺟﺎﻧﯽ« و »ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗـﺮ« در اواﺧـﺮ ﺳـﺎل ‪ ،70‬ﻫـﺰاران‬

‫ﻧﺎﻣﻪ از ﻣﺮدم دردﻣﻨﺪ و ﻣﺄﯾﻮس از ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ دردﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﯽ رﺳـﯿﺪ‪ .‬ﺟـﺎﻧﯽ دﻋـﺎ‬

‫ﮐﺮد و از ﺧﺪا ﻃﻠﺐ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎ و ﺳـﺆاﻻت ﻣـﺮدم ﺑـﺴﯿﺎري ﭘﺎﺳـﺦ‬

‫دﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺸﺎوران دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺗﺸﮑﯿﻼت »ﺟﺎﻧﯽ و دوﺳـﺘﺎن« )‪ (JAF‬را ﺑﻨﯿـﺎد ﻧﻬـﺎد‪،‬‬

‫ﮐﻪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ در ﺟﻬﺖ ﺗﺴﺮﯾﻊ رﺳـﺎﻟﺖ ﻣـﺴﯿﺤﯽ در ﺟﻮاﻣـﻊ ﻧـﺎﺗﻮان‪ .‬ﺟـﺎﻧﯽ در‬

‫‪ (Ken‬ﯾﮏ دﺑﯿﺮ ﺗـﺎرﯾﺦ در ﺑﻮرﺑﻨـﮏ )‪ (Burbank‬ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿـﺎ‬ ‫)‪tada‬‬ ‫ﺳﺎل ‪ ،1982‬ﺑﺎ ﮐﻦ ﺗﺎدا‬

‫ازدواج ﮐﺮد‪ .‬او ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ‪ 29‬ﮐﺘـﺎب ﭘﺮﻓـﺮوش و ﺑﺮﻧـﺪه ﺟـﻮاﯾﺰ ﺑـﺴﯿﺎر در‬

‫ﻣﻮﺿﻮع رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن دردﻣﻨﺪان و ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﺮدم دردﻣﻨﺪ ﺑﺮاي ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا‬

‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎدا و ﻫﻤﺴﺮش آﻗﺎي ﮐـﻦ در ﮐﺎﻻﺑـﺎس )‪ (calabass‬ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿـﺎ زﻧـﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻫﺮ دو ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺌﺖ رﺋﯿﺴﻪ ﺗﺸﮑﯿﻼت »ﺟﺎﻧﯽ و دوﺳﺘﺎن« ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻈﺮﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ »‪ «JAF‬در ﺳﺎل ‪ ،1979‬رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را وﻗﻒ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﺤﺒﺖ و ﻧﺸﺮ‬

‫ﭘﯿﺎم ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﺼﯿﺒﺖ دﯾـﺪه ﻣـﯽداﻧـﺪ‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻌﻬـﺪ ﺧـﻮد ﻣـﯽداﻧـﺪ ﮐـﻪ ﺑـﺎ‬

‫دردﻣﻨﺪان ﻣـﺴﯿﺤﯽ و ﻧﯿﺎزﻫـﺎي روﺣـﺎﻧﯽ اﯾـﻦ ﮔـﺮوه از اﻧـﺴﺎﻧﻬﺎ از راهﻫـﺎي ﻋﻤﻠـﯽ‬

‫ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬

‫»‪ «JAF‬ﻣﺘﻌﻬﺪ اﺳﺖ در اﺣﯿﺎء ﺗﺮﻣﯿﺖ و اﻧﮕﯿﺰش ﻧﺴﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻧـﺎﺗﻮان‬

‫ﺗﺎ رﻫﺒﺮان ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎي ﺧﻮد و ﺟﻮاﻣﻊ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ‪ JAF‬در ﺻﺪد ﺗـﺪارك‬

‫ﺗﺠﻬﯿﺰاﺗﯽ ﺑﺮاي اﻧﮕﯿﺰش ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﺑﺮاي اﺟﺮاي رﺳﺎﻟﺖ اﯾﻦ ﮔﺮوه ﻧﺎﺗﻮان ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و از‬

‫اﯾﻨﺮو ﮔﺮوه ‪ JAF‬ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ را ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و اﺑﺰارﻫﺎي ﻣﻮﺛﺮ‪ ،‬ﺗﺠﻬﯿﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫»ﺟﺎﻧﯽ و دوﺳﺘﺎن« از ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﺧﻮد ﺗﺎ دور دﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎط‪ ،‬در ﺗﻼش اﺳـﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﺎﺗﻮان ﺗﻔﻬﯿﻢ ﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را ﺗﺮك ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬