นามานุกรม ไ ก ไ ก

คําวา “ไ ก “(น.)-ในภาษาสากล(1)
อังกฤษ ฝรัง่ เศส เยอรมัน เสปน รัสเซีย สวีเดน อิตาลี กรีก ดัตช

ชิกเกน อัง ไอน อุน คู เอม อุน เอนา โค เอน

ปูเลต ฮุหน ปอลโย ริทสะ ชิคลิง่ ปอลโล โต ปูลโ ย ขิพ
เดน โรมา ละติน เช็ก โป โปร ฮังการี เซอร นอรเวย
มารก เนีย แลนด ตุเกส เบียน
อิน อุน ปูล มู  คูเร คูรจ า ค
อูมะ เอก พิเลตตินา เอน
คีลลิง่ ปุย กาลิงงะ ชีร่ แ ค ชิล่ ลิง่
ยูเครน บัล สโลวัก ฟน มาซี โคร แอล เอส ลัตเวีย
แกเรีย แลนด โดเนีย เอเชีย บาเนีย โตเนีย

คูรกะ พิเล คุระ กานะ ป โคโคส นียา กานา วิสตู

เลสโค ปูเยีย่
 นามานุกรม ไ ก ไ ก
คําวา “ไ ก “(น.)-ในภาษาสากล(2)
จีนกลาง จีน จีน จีน จีนแคะ จีน ญีป่ นุ เวียดนาม เกาหลี
เตีย้ จิว๋ กวางตุง ฮกเกีย้ น ไหหลํา
จี โกย ไก โกย ไกย โกย หนิวะ กา, ถัลก
โตริ ไก
บาฮาซา อินโด ฟ ลาว เขมร พมา มอญ ฮาวาย เมารี
มาเลย นีเซีย ลิปปนส
อะยัม แซกอ มาโนก ไก เมือน แจะต จายน ฮี มัว ฮี มัว
ระยัม
ฮินดี ทมิฬ เบงกาลี ชวา เนปาล บาลี สิงหล อาหรับ มองโกเลีย
ชิกกัน โฆลี มูรกี ผิถกิ คุกขุระ กุกกุฏ คูคลู ู เดจาจา ตาเคีย
เตลูกู ตุรกี อูรดู ฮีบรู สวาฮิลี ซูลู ซามัว โซมาลี คุชราต
โฆดี ตาวุค ฮูฝก อกซ คูคู อินคูคู เซ มัว ดิแกก ชิกะ