Συνεργατική αφηγηματολογία – Το οβαλ πορτραιτο

Είναι αξιοπρόσεκτο το πώς ένα διήγημα, στην περίπτωσή μας "Το οβάλ
πορτραίτο" του Α. Πόε, όταν μελετηθεί με τη συνεισφορά της
συνεργατικής αφηγηματολογίας γίνεται αντιληπτό με διαφορετικό τρόπο,
πολύπλευρα και σφαιρικά. Ο Αριστοτέλης με τον τρόπο που αντιμετωπίζει
την αφήγηση (χαρακτήρας και δράση/πλοκή ορίζοντας διακριτά τρία
στοιχεία στην πλοκή), ο Prop ως εκφραστής της ώριμης φάσης του
ρωσικού φορμαλισμού, εστιάζοντας στη μορφή και ιδιαίτερα μελετώντας
τα κοινά γνωρίσματα της πλοκής των παραμυθιών και τέλος ο Genette με
τις έξι περιοχές της αφήγησης που μελετά (αφηγηματικός τρόπος, οπτική
γωνία, ταυτότητα αφηγητή, λειτουργία του χρόνου, αφηγηματικό πλαίσιο,
τρόπος παρουσίασης λόγου και σκέψης) αν όλες οι θεωρήσεις
αναμειχθούν με τον κατάλληλο τρόπο, μας προσφέρουν ένα είδος
συνεργατικής αφηγηματολογίας. Η ανάλυση εκ νέου του διηγήματος του
Πόε φανερώνει τα πλεονεκτήματα της ολιστικής αυτής θεώρησης, αλλά
αυτό που έχω αντιληφθεί ως σημαντικό στη διαδικασία αυτή είναι να
γίνει η μείξη με έναν ενοποιημένο τρόπο και όχι απαραίτητα
χρησιμοποιώντας όλες τις θεωρήσεις μαζί ταυτόχρονα και σε όλες τις
εκφάνσεις τους, παρά επιλεκτικά. Πρέπει να κρίνουμε ποιες, με ποιον
τρόπο και σε ποια χρονική σειρά θα χρησιμοποιούμε ανάλογα με το πόσο
στρατηγικά μπορούν να προσδώσουν ουσιαστικό νόημα στην ανάλυση
της αφήγησης και στα ζητήματα της πλοκής, της εξιστόρησης και των
χαρακτήρων κάθε ξεχωριστής περίπτωσης.