Show – not tell ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Μία γυναίκα ξυπνά από θόρυβο στη μέση της νύχτας. Διαπιστώνει πως κάποιος επιχειρεί να
παραβιάσει το υπόγειο του γειτονικού της σπιτιού. Η καρδιά της χτυπά δυνατά. Στην αρχή
νομίζει ότι είναι ιδέα της. «Θα το φαντάστηκα», σκέφτεται. Είναι ταραγμένη, πάντα έχει
παραισθήσεις όταν πίνει κανένα ποτηράκι παραπάνω. Από τότε που...
Πλησιάζει το ανοιχτό παράθυρο. Η νύχτα υγρή και παγωμένη. Κρυώνει. Κολλάει τη μούρη
στο τζάμι και γουρλώνει τα μάτια. Κι όμως, είναι άνθρωποι. Σκύβει μην την δουν. Τρέμει.
Σηκώνει το τηλέφωνο. Καλεί το 100. Ξαφνικά γυρνάνε προς εκείνη. Δύο μικρά κοριτσάκια
είναι. Θεέ μου, ακούγεται η σειρήνα. Έφτασαν. Κιόλας; Έκανε το σωστό; Αν ήταν δικά της
παιδιά; Βγαίνει έξω. Οι αστυνομικοί πετάγονται σαν δαιμονισμένα θηρία και τις
ακινητοποιούν! Βίαια ρίχνουν τα αποστεωμένα κορμάκια τους στο πάτωμα. Βρυχώνται. Ένας
πυροβολισμός ακούγεται! Μπαμ! «Τις σκοτώσατε», ουρλιάζει. Δολοφόνοι!
Το πρόσωπό της συσπάται. Το κορμί της βαραίνει. Σάμπως τι έκαναν; Φαγητό θα γύρευαν τα
κακόμοιρα. Τα πόδια της δεν την κρατούν. Ζαλίζεται.
«Καιρό τα κυνηγούσαμε τα μπάσταρδα. Είχαν επιτεθεί σε όλη τη γειτονιά. Λυσσασμένα
βρωμόσκυλα!»
Ήταν σκυλιά; Μα πώς ήταν δυνατόν; Ανακουφίστηκε. Δεν θα το ξαναβάλει στο στόμα της το
ρημάδι. Πάνε 5 χρόνια που «έχασε» τη Μαρίνα της. Δεν θα γυρίσει πίσω.