Παρατηρήστε τη συμπεριφορά του ήλιου.

Προσέξτε πως μοιράζει το φως του

απλόχερα κι αδιακρίτως, σε κάθε ύπαρξη σ’ όλο το σύμπαν. Αυτή είναι η αληθινά,
ανιδιοτελής έκφραση της αγάπης. Η θερμότητα που ακτινοβολεί ο ήλιος είναι η
θερμοδυναμική ενέργεια της αγάπης η οποία εκπέμπεται ολούθε. Καμία
προσωπικότητα δεν εξαιρείται, ασχέτως αν εδώ στη γη έχουμε μάθει να διακρίνουμε
ανάμεσα σε καλούς και κακούς, εγκληματίες ή αγίους. Ο ήλιος δεν κάνει διακρίσεις.
Αυτό είναι το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε, αυτό είναι το Τέλος της
αποστολής μας. Μα αυτό είναι θεϊκό, θα αναφωνήσετε, πως μπορούμε να το
εκπληρώσουμε, όντας άνθρωποι, ατελείς κι αδύναμοι. Φυσικά είναι θεϊκό, ο ήλιος
δεν είναι ένας απλός πλανήτης που φλέγεται, αλλά η αντανάκλαση του πνευματικού
ήλιου, η κατοικία των θεών, των ηλιακών θεών ή πιο απλά των ανώτερων εαυτών
όλων των ανθρώπων.
Ο ήλιος είναι η Ιθάκη μας κι αν θέλουμε να φτάσουμε κάποτε εκεί, θα πρέπει να
έχουμε για πυξίδα τα ιδανικά της. Θα πρέπει να πορευόμαστε σύμφωνα με τον τρόπο
που κι εκείνη συμπεριφέρεται. Παρατηρήστε τον ήλιο, πως ανατέλλει και δύει δίχως
προσκολλήσεις, αποστασιοποιημένος από κάθε τι μέσα στο απέραντο κι άχρονο
σύμπαν. Δεν είναι δυνατόν να τον αγγίξουμε, τουλάχιστον όχι μ’ αυτές τις φθαρτές
γήινες προσωπικότητες, αλλά πρέπει να του μοιάσουμε, στο βαθμό που μας αναλογεί,
σαν μικρογραφίες και παρόλο που ακόμη είναι κακέκτυπες, ωστόσο ο
προσανατολισμός μας πρέπει να είναι στραμμένος προς το αρχέτυπο.
Αργά αλλά μεθοδικά κι όσο μπορεί ο καθένας, πρέπει να ανατέλλει κάθε μέρα με
σκοπό να λάμψει και να απλώσει το φως του ολόγυρα, δίχως διάκριση, δίχως
προσδοκίες σαν ένας μικρός ήλιος, στο βαθμό που του αναλογεί.
Είναι δύσκολο, θα μου πείτε, και φυσικά είναι. Αν ήταν εύκολο δε θα ήταν απώτερος
στόχος μας, αλλά μια ακόμη εφήμερη καλοπέραση που κάποτε θα έφθινε. Το ιδανικό
όμως δεν χάνει την αξία του επειδή είναι απρόσιτο, απόμακρο κι αν κάποτε
κατακτηθεί παύει να είναι ιδανικό, εμείς όμως εδώ πέρα από το ιδανικό
περιγράφουμε το Τέλος, παρόλο που δεν υπάρχει τέλος αλλά μια κορύφωση ενός
εξελικτικού μαραθώνιου που θα φανερώσει μια νέα θέα, ίσως έναν καινούριο
μαραθώνιο. Ως τότε όμως υπάρχει ένα ταξίδι προς την Ιθάκη, ένα ταξίδι προς τον
ήλιο. Ας το ταξιδέψουμε, δίχως φόβο, με οδηγούς την Ηθική και την Δικαιοσύνη.
Μη σας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, ο καθένας από μας θα απολογηθεί για τον εαυτό
του. Ο καθένας με την συνείδηση του.
Σκέφτεστε πολύ την αδικία που υπάρχει στον πλανήτη, εστιάζετε πολύ στο αρνητικό
και διαβλέπετε ότι μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και το θετικό, υπάρχει μια ατελείωτη
δημιουργία που όμως την απαξιώνετε. Η διαφορά μας με τον ήλιο είναι ότι εκείνος
ήδη λάμπει ενώ εμείς πρέπει να λάμψουμε, αλλά δε θα μπορέσουμε αν δεν
στρέψουμε το βλέμμα στο φως, αν δεν πάρουμε δύναμη απ’ τη θωριά του. Θλίβεστε
εύκολα αλλά αυτό θα ήταν καλό αν σας έκανε αλληλέγγυους κι όχι απλά
μελαγχολικούς. Πονάτε με όσα άσχημα συμβαίνουν κι αυτό θα ήταν παρήγορο αν
ταυτόχρονα συμπονάτε όσους σας χρειάζονται δίπλα τους.
Ο λόγος στο τρίτο πρόσωπο είναι ποιητικός και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Κάποια
στιγμή , φίλοι μου, πρέπει να μάθουμε ότι όλα όσα θεωρούμε δεδομένα, δεν είναι.
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες. Το φως του ήλιου
που πέφτει στο πρόσωπο μας, για κάποιον άλλον γίνεται αισθητό μόνο απ’ το δέρμα
του, εξ αιτίας της θερμότητας του, επειδή τα μάτια του είναι σφραγισμένα, είναι
τυφλός, Αύριο το πρωί πολλοί από μας θα σηκωθούν από το κρεβάτι και θα πάνε στις
δουλειές τους Κάποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε δουλειές, ούτε κρεβάτι, ούτε πόδια για
να περπατήσουν. Ας σκύψουμε λοιπόν ταπεινά το κεφάλι κι ας πούμε ένα ευχαριστώ,
για ότι έχουμε, όσο ασήμαντο και δεδομένο το θεωρούμε, για κάποιους μπορεί να
είναι όνειρο.
Ας κοιτάξουμε κατάματα τον ήλιο κι ας νιώσουμε την αγάπη που μας στέλνει. Μετά
ας κάνουμε κι εμείς το ίδιο γύρω μας, όσο μπορούμε, στο βαθμό που μας αναλογεί.