Για καμιά 15ετία πή γαινα ό ποτε μπορού σα στον Άγιο Λαυρέντη Πηλίου και ρωτού σα

ό ποιον υπερή λικα έβρισκα μπροστά μου για τον παππού μου, αν τον θυμά ται ή αν τον
έχει ακουστά . Κανένας δεν τον ή ξερε δή θεν. Γνώ ριζα ό τι αυτό είναι αδύ νατο, ό τι η σιγή
ιχθύ ος που συναντού σα ή ταν εσκεμμένη, από τοκη μιας βαθιά ς ενοχή ς, την οποία
διαβά ζεις στο βλέμμα των παππού δων, ό πως και στον τρό πο ένό ς μικρού παιδιού . Το
ψεύ δος συνίσταται στο ό τι ο παππού ς μου ή ταν πασίγνωστος, επειδή είχε 5 φορτηγά
(μεγά λη περιουσία για την εποχή του '30-'40) και, μεταξύ ά λλων, εξυπηρετού σε ό λο το
χωριό με αυτά . Στην Κατοχή τα γερμανικά στρατεύ ματα επίταξαν τα 2 απ' αυτά -τα
μό να που εντό πισαν- ενώ τα υπό λοιπα 3 ο παππού ς μου τα διέθεσε στον ΕΛΑΣ (ή ταν
εκτό ς από αριστερό ς και ξά δερφος ενό ς πολύ γνωστού οπλαρχηγού ).
Στον Άγιο Λαυρέντη Πηλίου κά νένας υπερή λικας δή θεν δεν τα ή ξερε αυτά -μέχρι χθες,
που ένας παππού ς μού επιβεβαίωσε αυτά που είχα ακού σει, δείχνοντά ς μου μά λιστα
και «τον τό πο που καθό ταν», δηλαδή που ζού σε. Ο παππού ς μου είχε ρίξει μαύ ρη πέτρα
στον Άγιο Λαυρέντη και, τελικά , ό ποιο περιουσιακό του στοιχείο κατέληξε ν’ ανή κει στη
σφαίρα του αέρα ή (δυσκολό τερα) της ανά μνησης.
Πριν 25 χρό νια, στον Άγιο Λαυρέντη Πηλίου οι χωριανοί είχαν δέσει σε δέντρα 3
αλβανού ς εργά τες, και μετά από τελετουργικό βασανιστή ριο, τους σκοτώ σαν και
πέταξαν τις σωρού ς τους σε παρακείμενο ρέμα. Δεν θυμά μαι αν τους έκαψαν κιό λας. Σε
ά λλα τό σα χρό νια στο μέλλον ίσως κά ποιος να επισκεφτεί το χωριό και να ρωτά ει για
αυτού ς τους φτωχοδιά βολους. Η υπό θεση αυτή σκεπά στηκε με σιωπή , σαν τη σκό νη ή
τα φύ λλα των πλατά νων που σκεπά ζουν πρό σκαιρα τις πλά κες μιας δημοσιά ς, και μετά
πέφτει στη λή θη και η ίδια: το τετριμμένο αποτέλεσμα της φυσική ς πορείας των
πραγμά των.
Πριν 8 χρό νια στον Άγιο Λαυρέντη Πηλίου, οι χωριανοί, μετά από κλιμακού μενη
επιθετική βία, στο τέλος έκαψαν το σπίτι ενό ς ζευγαριού που είχε εγκατασταθεί εκεί, σε
βαθμό που η ταινία του Γραμματικού «Ο Βασιλιά ς» να μοιά ζει κλισέ.
Ο Άγιος Λαυρέντης Πηλίου σή μερα είναι το «Μουσικό Χωριό » Ένα πλή θος από
μουσά τους χιπστεροέντεχνους και φακλανογιό γκισες αποτίει φό ρο τιμή ς, ό χι στους
νεκρού ς ή τους εκτοπισμένους, αλλά σε μια τέχνη νεκρή , αποτελού μενη από ανέξοδη
αγορά χαλκού και έγχορδης φακλανομιζέριας, μπροστά στην οποία, ομολογώ , μένω
ά φωνος.