Marzena

Nowak

Ciągłość urywana

Z pamiętnika prostytutki

Przyjacielowi

PROLOG

Wyciągnęła rękę. Pod palcami wyczuła zimny, twardy dotyk skały. Zimnej. Wiedziała,

gdzie jest. Nie musiała patrzeć. Nie mogła patrzeć. Ciemność. W tym miejscu wyostrzył się jej słuch.
Słyszała każdy oddech, każdą łzę, która nigdy nie spłynęła po jej policzku. Słyszała bicie serca,
swojego. Tylko. Wokół milczały wszystkie ludzkie serca świata. Nie narzekała.

Przyzwyczaiła się. Wiedziała, na czym stoi. Wiedziała, kim jest. I przed czym musi się bronić.

Taka wiedza była skarbem. I ona ten skarb czujnie kryła przed innymi. Czasami, ale tylko gdy miała
trudny dzień, również przed samą sobą.

I mogłaby tak żyć. Zawsze. Bezpieczna, bo znała swój strach. Umiała go wykorzystać dla swojego
dobra. Na ogół był jej sprzymierzeńcem. Był wiatrem w żaglach, który pchał ją do przodu. Był
miękkim kokonem, dzięki któremu miała odwagę być sobą. Stawać się sobą dzień po dniu. Coraz
bardziej. Wiedziała, że nie dla każdego jest to proste. Nie każdy to potrafi. Ale ona miała swój
bezpiecznik, czerwone światełko. Jak brakowało powietrza, wystarczyło go poczuć.

Strach. Ból. Świadkowie, że żyła. Że zawsze da radę. I nic nie będzie za trudne.

Czasami pod gładką powierzchnią zimnej skały czuła wibracje. To one zabierały jej siły.

Bolała głowa. Wtedy miała złe dni. Zimna skała była całkiem przytulna. Jedyny dom, jaki miała.

Cenny. Znany. Tylko te wibracje, które lubiły przybierać na sile i huczeć w głowie, aż białe płatki
pojawiały się pod jej powiekami. Wtedy skały piętrzyły się wokół niej, groźne. Wiedziała, że nigdy
stąd nie odejdzie, ale czasami śniła się jej Nadzieja. Żałowała tych swoich snów za każdym kolejnym
drżeniem skały.

Nie wiedziała, czemu to się stało. Pewnego razu wyciągnęła dłoń, by pogłaskać skałę,

i napotkała na jej drodze coś miękkiego. „To się chyba nazywa mech”, pomyślała. Przez wiele dni nie
mogła do siebie dojść. Nigdy wcześniej nie dotykała czegoś tak miękkiego. Ale to nie był

koniec. Po paru dniach pojawiły się inne rzeczy. Najpierw było źdźbło trawy. Trochę ostre w dotyku,
z gorzkim zapachem. Potem pojawił się krzaczek mięty drażniący jej powonienie.

Minęło wiele dni. W końcu odważyła się otworzyć oczy. Pierwszy raz w życiu.

Leżała na polanie – bardzo zielonej polanie. Słyszała szmer wody. I uderzenia wielu

ludzkich serc. A ziemia pod jej stopami była nieruchoma. Nie tak jak skała. Bezpieczna.

Żyła jak dzikie zwierzę. Miała wodę w strumieniu, maliny w lesie, korzonki. Raz ukradła jajko
małemu, szaremu ptaszkowi. Chciała je zjeść, tylko nie wiedziała jak. Oddała. Po co jej coś, czego
nie potrafi wykorzystać. Pewnego dnia wpadła do rzeki. Poczuła przyjemność, jaką niesie
oczyszczanie ciała. Naśladując dzikie ptactwo, pryskała dookoła wodą, unosząc ją w dłoniach jak dar
dla Słońca. Nigdy nie było nocy. Nie potrzebowała snu. Tylko czasami odpoczywała w cieniu drzew.
Zauważyła, że wszystkie zwierzęta od czasu do czasu odpoczywają. Spodobało jej się to.

W końcu zobaczyła człowieka. Był podobny do niej, a jednak całkowicie inny. Schowała

się, ale i tak ją zauważył. Jego głos był grubszy od jej głosu, skóra na twarzy porośnięta włosami.
Był dziwny. Człowiek. Oswoił ją. Mówił cicho, spokojnie. Nic od niej nie chciał. Nawet dobrze było
czasami go posłuchać. Lubił mówić. Nieważne, że go nie rozumiała. Jego głos był muzyką –

jak szum trzcin. Czuła jego głos. Gdyby wiedziała, co to znaczy, byłaby szczęśliwa. Nauczyła się
udawać, że śpi. On był szczęśliwy, gdy to robiła. Potem szybko zapadał przy niej w ludzki sen.

Wtedy był jak to ptasie jajko. Tylko nie wiedziała, co z nim zrobić. Więc nie robiła nic.

Przyszli inni ludzie. Dużo mówili, wykrzywiali twarz. Nie bała się. Wiedziała, że to

krzywienie to uśmiech. On jej to pokazał. Starała się wykrzywiać twarz jak oni. Chyba dobrze jej
szło. On był szczęśliwy. Jej to wystarczało. Postawił dla niej dom. Chciał, żeby w nim spała. Nie
mogła się przemóc. Nie chciała, żeby coś dzieliło ją od trawy, powietrza i słońca. Zrozumiał. Już jej
nie nakłaniał do wejścia. „Jest dobrze”, myślała. Nie szkodzi, że jego twarz już się nie wykrzywiała
uśmiechem. To jeszcze nic złego.

A jednak odszedł. Gdy udawała, że śpi. Widziała jego twarz. Nie miała wyrazu, gdy

odwracał się do niej plecami. Nie wiedziała, czemu jej twarz jest mokra. Łąka ciągle pełna była rosy.
Jej wielkie krople pochylały źdźbła trawy do ziemi. „Nie jest źle. Już się nie boję”, myślała.

I zapadała w sen. Ludzki sen. „On byłby szczęśliwy”, myślała, budząc się.

Sen nie chciał opuścić jej ciała. Wiedziała, że jak się obudzi, znowu poczuje pod dłonią zimną skałę.
Że nic nie zobaczy.

Nie myliła się.

W moim pokoju mieszka motyl. Wzbija się pod niebo sufitu, siada na kwiatach książek.

Motyl w zimie jest czymś niesamowitym, wziąwszy pod uwagę rozciągającą się za oknem połać
śniegu. Pamiętam motyle z dzieciństwa – pełne kolorów, wirujące jak szalone na łące usianej
mnogością dzikich kwiatów. Wtedy świat był inny. Im jestem starsza, wydaje mi się, że wtedy było
więcej słońca w słońcu. Pamiętam jeden taki dzień...

Korzystając z nieuwagi matki, wybiegłam na łąkę w samo słoneczne południe. Biegłam

ile tchu w moich pięcioletnich piersiach. Nad głową wirowały całe stada tęczowych motyli
zaplątanych w kaskady słonecznych promieni. Byłam wolna, wolna, wolna...

W końcu położyłam się na pachnącej sianem lipcowej łące i pozwoliłam lizać swoją

twarz i ręce małej Muszce – suczce niezidentyfikowanej rasy. Obie byłyśmy wtedy niesamowicie
szczęśliwe i wolne. Muszka tego samego, łagodnego wieczora została pogrzebana w tej

cudownej łące...

Podobno na wspomnieniach z dzieciństwa człowiek opiera całe swoje późniejsze życie.

Kiedy dziś widzę zieloną trawę z motylami, myślę o tym, o czym myślałam tamtej nocy po
swawolnej wyprawie na lipcową łąkę. Leżąc w ciemności, wyobrażałam sobie brutalne, duże dłonie
ojca zasypujące małe, mięciutkie ciało Muszki. Czy ona coś czuła? A może jeszcze oddychała, dusiła
się? Pamiętam, jak wykradłam się późną nocą, pamiętam, jak zimna była trawa, po której biegłam.
Długo trzymałam głowę przy małym, prawie niewidocznym pośród łąki kopczyku. Nic nie
usłyszałam, Muszka już nigdy nie wydała żadnego dźwięku.

Kiedy mój ojciec mówił: „Ten pies jest nic niewart”, brzmiało to jak wyrok. No i istotnie nim było. Z
całego dzieciństwa nie pamiętam ani jednego „nicniewartego” stworzenia, któremu owa
„nicniewartość” uszłaby na sucho.

Żadne dzięcięce modły nie mogły odgonić ciągłego widma śmierci wiszącego nad moim

podwórkiem. Kiedy widziałam psa posłusznie odchodzącego z ojcem nad stawy, chowałam się w
najciemniejszy kąt, zamykałam oczy, zatykałam uszy rękami. Udawałam, że mnie nie ma...

Był taki staw szczególnie upodobany przez ojca, staw – cmentarzysko. Wszystkie

szczekające, roześmiane, „nicniewartościowe” kudłate pyski prędzej czy później tam trafiały.

Często, jak już trochę podrosłam, chodziłam nad tą taflę wody. Wpatrywałam się w spokojne,
błękitne lustro, chcąc zobaczyć TAMTEN ŚWIAT. Dla mnie była to brama do zaświatów. Po takich
wizytach śniłam koszmary. Jedyne w życiu, które sprawiały mi radość. W snach szłam po wodzie i
zwoływałam wszystkich mieszkańców stawu. W ciszy wyłaniały się upiorne postacie na pół
zgniłych, psich zwłok. Szły za mną – do niego – jęczały, wyły, niecierpliwe...

Rozglądam się dookoła siebie – to, co widzę, wcale nie wprawia mnie w lepszy nastrój.

Przez okno w poddaszu wpada światło z ulicznej lampy. Lampa jest uliczna, ja jestem uliczna, nawet
mój pokój przypomina mi ulicę. Muszę uważać, jak idę do łazienki, żeby się o coś nie potknąć. Raz
nawet przewrócił się tu taki jeden – nie pamiętam już nawet jego twarzy – i złamał

sobie nogę. Ile było krzyku, chciał mnie nawet uderzyć, ale taka głupia nie jestem, żeby sama pchać
się w łapy wrzeszczącego faceta. Wyglądał nawet śmiesznie, gdy tak wił się na tej podłodze w
bezsilności i bólu.

– Ty kurwo, zabiję cię, suko, chodź tu, bo poża-

łujesz.

Nawet w takiej chwili faceci zachowują się jak kompletni durnie. Wyjęłam lusterko, żeby sprawdzić,
czy się nie świecę. Może i się nie szanuję w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, ale to nie znaczy, że
zadzwonię po pogotowie, wyglądając nieporządnie. Jak mówiła moja babcia: „na wszystko jest
właściwy czas i pora”. No właśnie.

– Jak chcesz, żebym sprowadziła jakąś pomoc, to bądź dla mnie miły, słonko.

O dziwo, zamknął się. Rzecz jasna nie z szacunku dla mojej osoby, po prostu już osłabł
z bólu. Typowy, polski superman.

Wkrótce przybyło pogotowie i po paru minutach miałam złamańca z głowy.

Mieszkam w tym pokoju z malutką kuchenką już pięć lat. Skąd tyle wspomnień

związanych z tym miejscem? Chyba prowadzę bardzo intensywny tryb życia. Cholera, zupełnie
zapomniałam. Muszę wstać i kupić parę porządnych pończoch. Jak mam wolny dzień, to

zupełnie głupieję. Zupełnie zapominam o tym, że jutro muszę iść do pracy, no i w coś

stosownego powinnam oblec nogi. Ostatnią parę porządnych pończoch zdarł ze mnie wczoraj jakiś
grubas. Chciał być prawdziwym zwierzakiem, a tak naprawdę potrafił zachowywać się jak pluszowy
miś. W dodatku niezbyt rozgarnięty.

Już miałam iść do domu, kiedy się pojawił. Chciałam go nawet spławić, ale zapłacił

podwójnie. No cóż, praca to praca. Swoją drogą, jak tak na mnie niezdarnie podrygiwał i jęczał:

„Moja piękna, dobrze ci z takim bydlakiem jak ja, co?! Krzycz, kurwo, krzycz!!!”,

zastanawiałam się, jak musi wyglądać żona tego misia, który koniecznie chce być tygryskiem.

A może miś ma złą teściową? Nieważne, dobrze, że mam bujną wyobraźnię i nie muszę być duchem
tam, gdzie jestem ciałem. Rzecz jasna we właściwym momencie natychmiast wracam do swojego
ciała, żeby nie przepuścić okazji wyciągnięcia ręki po napiwek. W końcu pracuję naprawdę uczciwie.
No, może nie w znaczeniu ogólnie rozumianym, ale przecież nikogo nie kantuję. Robię to, co do
mnie należy, i cieszę się nieposzlakowaną opinią wśród moich klientów.

Nie mam żadnych przyjaciółek – w moim zawodzie byłoby to niemądre. Przyjaciół też

nie – oprócz jednego. I nie jest nim mój alfons. Taka naiwna nie jestem. Jedna z dziewczyn zacieśniła
ostatnio stosunki ze swoim opiekunem i ten przestał jej w ogóle płacić. Sypiają ze sobą, więc on
uznaje, że ma prawo nie tylko do jej ciała, ale także do jej zarobków. Ona go kocha i na wszystko
potulnie się zgadza. Nawet na te pojawiające się od czasu do czasu fioletowe sińce pod oczami.

– Jest taki zazdrosny – odpowiedziała na moje pytające spojrzenie. – On mnie naprawdę kocha –
westchnęła i zrobiła maślane oczy.

No tak, jak bije, to jest zazdrosny, a jak jest zazdrosny, to znaczy, że kocha. Jakie to proste

– sama bym na to nie wpadła.

Nie to, żebym sama nie myślała nigdy o miłości. Myślałam, owszem. Ale w moim

zawodzie to zły pomysł na szczęście. Kiedyś chyba nawet byłam zakochana. Uczucie się jednak nie
rozwinęło – ukochany zdjął ze mnie majtki w ubikacji. Nie wiem, co byłoby dalej, bo na tych
majtkach nakryła nas nasza wychowawczyni z przedszkola. Zrobiła się strasznie czerwona na twarzy,
mój ukochany też. Młodość dodała mi odwagi, żeby zapytać skamieniałą panią o coś, co zaczęło
mnie wtedy nagle niezwykle mocno nurtować:

– Psze pani, a ja mogę zobaczyć, co on ma... – zastanowiłam się przez chwilę, by w końcu całą
garścią złapać przód krocza kolegi – ...tu?

Chyba za mocno ściskałam TO COŚ w ręku, bo chłopiec zaczął płakać, choć nadal stał

jak słup soli.

Moja miłość skończyła się bardzo dramatycznie. Nauczycielka w końcu ruszyła swój

statyczny tyłek i podryfowała w moją stronę. Co tu dużo gadać – do dzisiaj wydaje mi się, że prawe
ucho mam trochę większe od lewego.

Moja mama, uznając, że popełniłam grzech prawie śmiertelny, postanowiła nie odzywać

się do mnie przez rok. Nie mogłam też bawić się z innymi dziećmi, ale ten zakaz potrafiłam sprytnie
omijać. Co do milczenia mojej matki – nie wytrzymała, złamała się przy pierwszym zbitym przeze
mnie talerzyku z jej odświętnej zastawy. Może to nie były słowa miłości, ale jednak przemówiła do
mnie i od tamtej pory podobno zapomniała o swoim rocznym milczeniu.

Swoją drogą, szkoda...

Jak byłam mała, potrafiłam godzinami wymyślać historię do jakiegoś nowego,

fascynującego słowa. Raz usłyszałam wieczorną rozmowę rodziców. Ona zmywała talerze po
kolacji, a on jakoś dziwnie ją ściskał. Nie widzieli mnie – wtedy nikt mnie nie widział, kiedy tylko
chciałam. Przynajmniej tak mi się wydawało – potrafiłam udawać idealnego szpiega.

– Mogłabyś założyć TE FIKUŚNE POŃCZOCHY.

Matka zachichotała jak nie matka, ale zareagowała jak matka:

– No tak, ale dzieci...

Później wyglądało to tak, jakby on ją gryzł w szyję, a ona udawała, że się tego boi,

chociaż nawet moje dziecięce oko poznało, że to taki strach na niby.

Pomyślałam, że to głupie i w dodatku niesprawiedliwe, bo gdybym ja chciała tak na niby pogryźć

brata, na pewno skończyłoby się to ostrym napomnieniem.

Nie to jednak zaprzątało moje myśli. POŃCZOCHY, w dodatku „fikuśne”?

Co to było? Parę dni później znalazłam w szufladzie matki kartonowe pudełeczko

z napisem „Pończochy”, a w środku bardzo długie podkolanówki, tylko że z dużymi dziurami.

Przez wiele miesięcy dzielne królewny i książęta z moich bajek obowiązkowo nosili FIKUŚNE
POŃCZOCHY. I chyba bardzo marzli; mnie mama nie pozwoliłaby włożyć czegoś takiego do

szkoły. To wiem na pewno – ciągle powtarzała, że dzieci muszą się ciepło ubierać. Pewnie dlatego
nie nosiła przy nas tych cienkich siateczek na nogach – nie chciała nam dawać złego przykładu...

Dzisiaj wiem, do czego służą pończochy, szczególnie te fikuśne. I wcale nie królewny je noszą. A
może pozostanę przy dziecięcej wizji używalności tej części bielizny? Czy ja jestem podobna do
królewny? Niech pomyślę, czasami mówią do mnie „królewno”, ale bez

odpowiedniej czci należnej temu tytułowi. Takie jest życie, nie można mieć wszystkiego –

pocieszające jest to, że zapewne są na świecie takie kobiety, których nikt nie nazywa królewnami,
nawet za największe pieniądze.

Znam Bezdomnego, to bardzo mądry człowiek. Podobno kiedyś był bogaty, miał piękną

żonę, dziecko. Nie chcę być niedelikatna, więc nie pytam o powody jego bezdomności. Wiem, gdzie
go znaleźć zimą. Mówi, że jest taki jak pies – przywiązuje się do swojego terenu, czyli w tym
przypadku dworcowej ławki. Gdy jest duży mróz, boję się, żeby nie zamarzł. Nie mogę go wziąć do
siebie, w końcu potrzebuję trochę miejsca, żeby zarobić na chleb. Strasznie lubię słuchać jego
opowieści, niestety rozkręca się dopiero przy drugiej butelce wina. Nie żałuję pieniędzy wydanych na
wino dla niego, czasami miło porozmawiać z drugim człowiekiem. Skąd wiem, że on jest mądry?
Raz widziałam, jak oddał ostatnią butelkę takiemu staremu, który strasznie pluł krwią. Ten stary
długo nie pociągnął na dworcu. Kochająca rodzina – o ile ją miał -

mogła go opłakiwać po paru tygodniach życia bez własnego łóżka. Z tą rodziną to tak do końca
nigdy nic nie jest pewne, nagle ktoś znika i już nic więcej o nim nie wiadomo. Tak mi to wszystko
objaśnia mój Bezdomny. Osobiście to ja jeszcze nigdy nie znałam tak ludzkiego człowieka.
Tłumaczy mi, że ja też zasługuję na szacunek, że każdy ma prawo błądzić i nigdy nie wiadomo, co
koniec końców będzie czarne, a co białe. Chyba ma rację, ja też nie lubię nikogo tak definitywnie
oceniać. Czasami zdarza mi się coś takiego, ale przecież wiem, że tak do końca nigdy nie można
przewidzieć, co siedzi w człowieku i jaki on jest. Albo jaki chciałby być, bo to jest najważniejsze.

Jak byłam mała, taka zupełnie malutka, matka na pewno nie myślała, że fikuśne

pończochy, jakich używała do igraszek małżeńskich, jej córka będzie używać jako swoistego
narzędzia pracy – tak jak sekretarka używa maszyny do pisania. Jak byłam mała, też tak nie
myślałam. Patrzę na nową parę pończoch, są takie delikatne. Powinny być używane do miłości
równie delikatnej jak one same.

Staram się nie być sentymentalna, to mi szkodzi na cerę. Jak zaczynam rozmyślać,

wspominać, a czasami nawet marzyć, zupełnie wybijam się ze snu. A do niego często układam się
bladym świtem. Nie jestem już nastolatką, żeby na drugi dzień nie było widać na mojej twarzy śladów
bezsenności. No ale przecież od czasu do czasu nawet ja pozwalam sobie na luksus marzeń.

Jak byłam mała, marzyłam o fortepianie i o tym, żeby być chłopakiem, bo oni więcej

mogli. Ich nikt nie strofował, że nie wypada im chodzić po drzewach i że dziewczynki powinny
zachowywać się jak damy. Nie oduczyło mnie to chodzenia po drzewach, ale coś mi jednak zostało z
tych maminych i ciotczynych upomnień. Zawsze chciałam być damą – wytworną,

otoczoną podziwem istotą. W głowie tak wypieściłam swój szacowny wizerunek damy, że nieraz
dochodziło do ostrej bójki z męskimi towarzyszami zabaw, którzy uchybili mojej osobie. To było
kolejne zmartwienie mojej rodzicielki, no ale przecież w końcu z tego wyrosłam. Nie wyrosłam
natomiast z bycia damą. Może wielu moich klientów – bądźmy realistami, pewnie wszyscy –

tego nie dostrzegają, ale ja naprawdę jestem damą. I jestem ogromnie na tym punkcie

przeczulona. Niełatwo być prawdziwą damą, sprzedając się za pieniądze, a najtrudniej być taką damą
dla samej siebie. Lubię kosztowną, delikatną bieliznę, lubię mężczyzn całujących w rękę, róże i tym
podobne „sentymentalizmy”. Bieliznę kupuję sobie sama, co jest nawet praktyczne (oprócz płacenia)
– w końcu wiem, co lubię i w czym wyglądam najkorzystniej. Co do mężczyzn całujących w rękę,
dających kwiaty, zabierających na kolację... – to zdarzają się też tacy, tylko taka randka nie kończy się
romantycznym happy endem, nikt nie wyznaje mi miłości. Na ogół

kwiaty i kolacja oznaczają dla mnie bardzo pracowitą noc, często w kajdankach i skórach...

Książę zamienia się w obślizgłą i wyrafinowaną ropuchę z chwilą przestąpienia progu sypialni.

Romantyzm kosztuje...

Mam w swoich myślach takie miejsce, gdzie nie dociera żaden brud otaczającego mnie

świata. To tu zostawiam wspomnienia kwiatów i pocałunków w rękę, przy czym postać

mężczyzny traci swoje realia, tu mężczyzna nie ma twarzy i nie ma tego, co kryją każde męskie slipy.
Głupoty.

Parę tygodni temu mój alfons – on woli określenie: menadżer – obudził mnie przed

samym południem, natrętnie dzwoniąc do moich drzwi. Nie wstaję przed południem, to dla mnie
nieludzka pora na normalne życie. Jednak dzwonek był tak natarczywy, że poczłapałam do drzwi.

Chciałam tylko obrzucić rannego intruza wyzwiskami i pójść dalej spać. Przez wizjer ujrzałam
niezbyt urodziwą twarz Marka. Musiałam otworzyć, gdyby nie on, nie mogłabym pracować

w takich komfortowych warunkach pracy jak na mój fach. Musiałabym stanąć jak inne na ulicy czy
przy autostradzie. Nie, tego bym nie zrobiła, damie nie wypada się tak ostentacyjnie sprzedawać.
Praca pracą, ale szanować się trzeba. Matka byłaby ze mnie dumna, gdyby

wiedziała, że jednak nie na darmo poszły jej liczne nauki moralne – może nie wszystkie, wszak
trzeba brać pod uwagę zwykłą, ludzką skłonność do popełniania błędów. A przecież samo życie
narzuca swoje własne reguły gry, które często odbiegają od teorii złotych myśli.

Wracając do alfonsa menadżera, stał za drzwiami z tą swoją nieciekawą twarzą w porze

mojego wypoczynku, z wyrazem poirytowania w oczach wywołanego długim czekaniem, a ja

zastanawiałam się, czy mogę się jeszcze cichutko wycofać w głąb mieszkania i udać, że nie ma mnie
w domu. Po krótkiej chwili słabości wywołanej chęcią snu ustąpiłam i szeroko otworzyłam drzwi:

– Obudziłeś mnie, przecież wiesz, że o tej godzinie zawsze jeszcze śpię.

Wpakował się do mojej małej kuchenki, po drodze potknął się oczywiście o moje zielone botki i
ciężko usiadł na taborecie. Minę miał jak stary kocur tuż przed wypiciem pełnej miski śmietany.
Podeszłam do czajnika. Zdecydowanie musiałam wypić mocną kawę.

– Napijesz się?

Skinął głową. Rozmowny to on nigdy nie był. Usiadłam naprzeciwko niego, czekając na

wrzątek do zalania kawy. Marek nie jest typem faceta, który podoba się nastolatkom ani wymuskanym
paniusiom. Ale może się podobać kobietom. Mimo swojej nieproporcjonalnej

i nieurodziwej twarzy jest właścicielem ciekawych, zielonych oczu, które wprost przeszywają
zimnym spojrzeniem. I te jego jakby krzywe, cienkie wargi. Kobiety lubią brutali, niektóre nie tylko
brutali z wyglądu, ale także z charakteru. Chyba dzięki łotrom czują się bardziej święte.

Ciekawe, dlaczego tyle kobiet daje się pomiatać takim mężczyznom? Jak odkryję

stuprocentową przyczynę tego zjawiska, to zbiję na tym fortunę. Ile kochających mamusiek i tatuśków
oddałoby duże pieniądze, żeby tylko ich kwiatuszek nie wpadł w łapy takiego brutala?! Sama byłam
takim kwiatuszkiem, choć w moim przypadku nie zadziałał żaden

superman, tylko zbyt duży apetyt na życie, a życie ze swojej natury jest lekko sadystyczne, prawda?!
Prawo dżungli nie uległo przedawnieniu wraz z rozwojem cywilizacji – wręcz

przeciwnie, zyskało większe znaczenie, prestiż.

Marek nie jest złym człowiekiem, co prawda, łączą nas tylko interesy i nic nie mogę

powiedzieć o jego prywatnym życiu, ale zawsze był dla mnie dobry i nigdy nie próbował wyjść poza
łączące nas „stosunki służbowe”. Kiedyś słyszałam od starej, która raz w tygodniu u niego sprząta, że
kilka lat temu żył z jakąś panienką. Z jego strony była to wielka miłość, ale ona chyba nie brała tego
na poważnie. Zanim się zorientował, mała wyczyściła mu konto i znikła z innym frajerem. Tak
skończyła się jego dwuletnia miłość. Co robił w wolnym czasie, o ile go w ogóle posiadał, osnute
było mgłą tajemnicy. Zresztą wcale mnie to nie obchodzi. Człowiek, jak to człowiek, ma prawo do
własnej tajemnicy. Jak każda kobieta jestem trochę ciekawska, ale naprawdę pracuję nad tą moją małą
przypadłością i staram się nie wtrącać do czyjegoś życia.

À propos wtrącania się do czyjegoś życia, podczas ostatniej wizyty u lekarza widziałam bardzo
interesujący plakat. Badania krwi wykonuję co kwartał, nikt mnie nie zmusza, sama wiem, że muszę,
moja praca wiąże się z dużym ryzykiem zawodowym. Nauczyciele i górnicy chorują na pylicę, ja
mogę zachorować na wiele innych, równie albo o wiele groźniejszych chorób. Nie lubię tych wizyt w
osiedlowej przychodni lekarskiej; gdyby nie to, że chcę o siebie dbać, nigdy bym tu nie przyszła. Czy
ja się czymś różnię od innych pacjentek, żeby patrzeć na mnie jak na DZIWADŁO?! (Swoją drogą,
Miasto Sprzeczności nie potrafi ukryć grzechu, ono je podkreśla i stawia na podium zbudowane z
ludzkiej ciekawości.) Też się zaziębiam, tak samo kaszlę i tak samo mówię grzecznie „dzień dobry” i
„do widzenia”. W przychodni tylko lekarz jest dla mnie miły. To starszy człowiek, w dodatku nigdy
nie był moim klientem, ba, w ogóle nigdy nie słyszałam, żeby był klientem jakiejkolwiek innej
dziewczyny. Z tego powodu jest wyjątkowy, wszystkie kurwy go lubią i wszystkie przychodzą na
badania właśnie do niego. To jedyny mężczyzna, który nie ślini się na widok moich nagich piersi. To
taki typ człowieka, który oglądając do końca filmy pornograficzne, myśli, że bohaterowie się
pobiorą.

Tym razem oprócz zgorszonych spojrzeń cnotliwych pacjentek i zaciekawionych,

rzucanych ukradkiem spojrzeń ich mężów lub sąsiadów mój wzrok przykuł wielki plakat

naklejony naprzeciw drzwi wejściowych do gabinetu lekarskiego. Na pierwszy plan wysuwała się
para obłoconych butów, w tle znajdowało się mnóstwo mniejszych, lecz tak samo

poobklejanych grudami błota. Te wszystkie buciory wręcz wychodziły z plakatu do oglądającego.

Napis brzmiał: „Czy i ty wchodzisz z butami do czyjegoś życia?”. Widziałam, jak prawie każdy
pacjent podchodzi do plakatu i długo go ogląda. Podobno większość dzieci z podstawówki nie
rozumie tego, co czyta. A co z dorosłymi? Zauważyłam wzruszenie ramion, czasami pomruk
aprobaty, wszędzie jednak tkwił ten wyraz niezrozumienia w oczach. Polacy jeszcze chyba nie dorośli
do tolerancji. Owszem, potrafią mówić o tolerancji, popierać ją, ganić jej brak – ale teoretycznie. W
praktyce wszystko wygląda inaczej. Czując na plecach karcąco-ciekawskie spojrzenia, z ogromną
ulgą wyszłam z tej poczekalni pełnej uświadomionych i liberalnych Polaków. Bardziej na ich
dezaprobatę zasłużyć by mogła tylko kurwa Murzynka...

Woda w końcu zawrzała i już po chwili poczułam w ustach ten cierpki, rozkoszny smak

kawy. Czekałam, aż Marek sam zacznie mówić. Potrzebowałam czasu, żeby trochę się obudzić.

Kawę też pił jak brutal, dużymi łykami, nie bacząc na to, że jest wrząca. A może mężczyźni nawet w
taki sposób chcą udowadniać swoją męskość? Przyznam, że to byłoby żałosne. Ja rozumiem,
upolować mamuta dla ukochanej jak kiedyś, ale parzyć język? Najlepiej, żeby istniał

ktoś taki wypośrodkowany, ale przecież nie ma cudów. Jak ktoś chce faceta, to musi się godzić na
całe, brane wraz z nim dobrodziejstwo inwentarza. Powinnam się trochę bardziej znać na
mężczyznach, ale to jest ten typ wiedzy, który z wiekiem się doskonali, i właściwie nigdy nie można
powiedzieć, że wie się wszystko. Poza tym materiał, z jakiego panowie są zrobieni, podobno z roku
na rok traci na jakości. Tak mówią doświadczone kurwy. A ich spostrzeżenia są opiniami w pełni
eksperckimi. W końcu niejedna z nich zjadła sobie zęby na męskich tyłkach.

Dosłownie.

W mojej filiżance zostało jeszcze dużo aromatycznego płynu, gdy Marek ostatnim,

potężnym łykiem dokończył swoją kawę. Teraz przyszedł czas na interesy. Swoją drogą, dlaczego
mężczyźni mają taką czytelną twarz? Znam kobiety, które spontanicznie i nieświadomie okazują
swoje nastroje oraz zamiary mimiką twarzy, jednakże u nich nie jest to takie oczywiste. Owo
niekontrolowanie twarzy często bywa pozorne. Kobiety są bardziej wyrachowane od mężczyzn,
wiedzą, że wiarygodny wyraz twarzy to niesamowity atut – szczególnie gdy przyzwyczają otoczenie
do swojego pozornego braku nad nią kontroli. To jeden z niezbitych powodów, dla których właśnie
my jesteśmy przysłowiowymi szyjami kręcącymi głową, czyli mężczyzną.

– Mam bardzo dobrego klienta, płaci bardzo dużo, ale...

Jak ja nie cierpię tych „ale”, przeważnie oznacza to poważne niedogodności dla mojej

osoby. Na ogół jednak przynosi to także duże pieniądze. „Chyba będę potrafiła się przemóc, w końcu
»klient nasz pan«, jak mawiał mój wujek sprzedający niepewnego pochodzenia

zegarki”, pomyślałam.

Mój uwielbiany wujek dziesięć lat pracował w Niemczech na czarno. Wspomniane

zegarki nosił od wewnętrznej strony marynarki – wisiały tam całe rzędy przeróżnych

odmierzaczy czasu. Kiedyś przyjechał odwiedzić moją mamę i spotkał jej szkolną koleżankę –

wdowę Ewę. Wpadł jak śliwka w kompot. Ewa była wyjątkową kobietą. Czułam to nawet wtedy, gdy
byłam dzieckiem. Teraz to wiem. Posiadała bogate doświadczenie i obycie z płcią brzydką:

– Chłop musi mieć pełną miskę i chętną żonkę w łóżku, no nie?!

Konspiracyjnym szeptem powtarzała to zdanie mojej matce za każdym razem, kiedy ich

rozmowa zahaczała o ród męski.

– I czasami musi poczuć, kto w domu rządzi. Jak trzeba, to i uderzyć może. Byle

pamiętał, że ja też mogę oddać.

W tym momencie na twarzy matki pojawiało się coś na kształt zażenowania. Ona nie

uderzyłaby nigdy żadnego mężczyzny. Jej bronią były niedomówienia. Tak duszące w swojej
wymowie, że ojciec chodził jak struty, dopóki matka nie przebaczyła mu przewinienia i znów nie
zaczynała mówić pełnymi zdaniami.

– Rzecz jasna mężczyzna nie świnia, czasami napić się musi i na to trzeba pozwolić.

Lepiej żeby z kolegami posiedział porządnie pod sklepem, niż z jakąś lafiryndą po rowach się
szlajał.

Twarz matki pozostawała kamienna. Jej głowa zdawała się tylko z lekka kiwać – na znak solidarności
z koleżanką, a może na znak protestu. W tym momencie zdanie mojej matki na ten temat w żaden
sposób się nie uzewnętrzniało. W końcu Ewa przestawała wyłuszczać swoją teorię zgodnego pożycia
małżeńskiego i przechodziła do historii jednego ze swoich trzech mężów –
oczywiście, świętej pamięci:

– Bo tacy oni dla mnie dobrzy byli, że teraz każdy z nich w niebie zasiada.

Kiedy podsłuchiwałam z okna swojego poddasza, najbardziej z jej opowiadań przypadł

mi do słuchu jej pierwszy mąż. Miał na imię Janek. Spotkali się – według niej – w bardzo
romantycznych okolicz-nościach:

– Właśnie grządkę skończyłam pielić przed domem, cała spocona byłam i zdyszana

nieludzko, kiedy on pojawił się z paczką. Był nowy na rejonie, to się przestraszyłam.

Krzyknęłam, myślałam, że złodziej jaki z cegłą stoi przy furtce. Chciałam uciekać, ale potknęłam się
o grabie i już leżałam jak długa.

Następną rzeczą, jaką ciotka zobaczyła, była znajdująca się nad nią jego zatroskana twarz:

– Trochę końska, ale męska taka, że przyczepić się nie można było. Potem pomógł mi

wstać i tak bardzo bał się, czy sobie aby niczego nie potłukłam, głuptas.

Rzeczywiście, głuptas. Przez taką warstwę mięśni ciotka wyglądała jak Walkiria. Nie

chciałabym nigdy stanąć z nią do sparingu. Chociaż z charakteru była cielęco łagodna.

– A na drugi dzień przyniósł mi oranżadę. Żebym się tak nie forsowała na tej działce

i odpoczęła sobie.

No i ciotka tak sobie odpoczywała codziennie z nowym listonoszem, że po dwóch

miesiącach byli już po ślubie. A ich córka przyszła na świat siedem miesięcy po zawarciu związku
małżeńskiego.

Janek nie zawodził swojej żony, żył z nią w zgodzie:

– A jak sobie podpił, to nigdy nie robił awantury. Zaraz szedł spać, taki był poczciwy.

Wzdychała do wspomnień o świętej pamięci mężu. Tym wyraźnie odcinał się od swoich

poprzedników, którzy:

– Popędliwi byli, to i czasem mi się dostało. Ale nigdy, przenigdy żaden na mnie ręki nie podniósł po
trzeźwemu.

Pierwszy mąż zginął tragicznie. Pomagał przy budowie kościoła i był tak bardzo zapalony oraz
oddany tej pracy, że udał się na budowę również dzień po komunii swojej chrześnicy.

– I spadł, biedaczek, tak nieszczęśliwie, jak cegły niósł po rusztowaniu. Jedyna pociecha, że
spragniony nie umierał. Rano dałam mu zimne piwo, skoro taki chory, a jednak tak się rwał do tego
zbożnego dzieła.

Drugi mąż śmierć miał spokojniejszą, chociaż równie nieprzewidzianą.

– Z biedy ona się zdarzyła, z biedy. Pić się chłopu chciało, pieniędzy nie miał, a mnie nigdy o nie nie
prosił. I trafił się ten obwoźny handlarz. Wódka była tania, ale trefna. Jedyna pociecha, że umarł od
tego, co lubił, biedaczek.

Śmierć trzeciego męża była nawet łatwa do przewidzenia. Markotny chodził jakiś,

zamknięty w sobie.

– Nawet nagrzane łóżko nie bawiło go jak kiedyś.

Łóżko nie pomagało, cały romantyzm pierzchał w jego codziennym zachmurzeniu.

– Ja mu nawet piwo kupowałam i chłodziłam, żeby go trochę pocieszyć. Pił on to piwo

w milczeniu, sam – jeden dzień, drugi, a trzeciego dnia to już zupełnie byłam przerażona.

Przyszłam z pracy, piwo w lodówce – nietknięte, a on leży i nic nie mówi.

Ciotka Zofia głośno westchnęła.

– Po tym poznałam, że jemu już życie niemiłe. I rację miałam. Trzy dni później próbował

się powiesić, a lekarz w tym szpitalu powiedział mi, że na depresję cierpi mój mąż. Powiedział

też, że nie jest to choroba śmiertelna i żebym się nie martwiła. Ale ja już swoje wiedziałam, skoro pić
nie chciał, to i życie już w nim gasło. Wytrzymać nie mógł w zamknięciu, naoglądał się filmów i
jednego dnia na prześcieradle chciał uciec przez okno. A że nigdy nie był harcerzem i węzłów
wiązać nie umiał, spadł z piątego piętra. Szybką miał śmierć. Jedyne pocieszenie, że nie musi już na
siłę męczyć się z doczesnością. Widocznie tęsknił za czymś większym.

Z potężnej piersi wydobyło się przeciągłe westchnienie, które mogłoby zdmuchnąć małą

wioskę.

Taką ciotkę Ewę poznał wujek. Nic dziwnego, że zakochał się w jej wyrozumiałości

wobec całego świata i swoich mężczyzn. Został jej czwartym mężem, a swoje podróże

zarobkowe ograniczył do niezbędnego minimum. Widocznie dobrze mu było z pełną miską

i chętną żoną w łóżku.

– Posiada jakieś szczególne odchylenie, że się tak wahasz? Mów śmiało, wiele już

widziałam, mało rzeczy może mnie zaskoczyć, naprawdę.

Poganiałam Marka, bo zaczynało mnie denerwować to jego ociąganie. Umówił mnie ze

smokiem czy co?!

– Nie, to nie to, co myślisz – uśmiechnął się – tylko to jest naprawdę szczególny klient.

To obcokrajowiec.

Jego oczy zabłysły. Chciwością. Jaki on wrażliwy.

No cóż, jak dotąd nie brzmiało to najgorzej. Nie to, żebym nie lubiła rodzimych samców.

Mój patriotyzm nie musi jednak obejmować polskich mężczyzn. Problem z nimi polega na tym, że
większość z nich nie przyzwyczaiła się jeszcze do prawdziwych pieniędzy. Polotu nie można kupić.
Chociaż należy im przyznać, że się starają. Mój pierwszy nowobogacki klient podczas kolacji, na
którą mnie zabrał, pokruszył sobie chleb do zupy z krewetek i niemiłosiernie siorbał, pijąc kawę na
deser. Był osobnikiem doskonale odpornym na kulturę. Ale nie na moje

umiejętności. Do domu wróciłam z sutym napiwkiem.

To było parę tygodni temu. Dzisiaj wieczorem spotykam się z moim obcokrajowcem.

Przez kilka dni, a może nawet tygodni mam być jego damą do towarzystwa. Jak mogłam się nie
zgodzić? W gruncie rzeczy nie lubię tego rodzaju zamówień – kiedyś spędziłam siedem

wieczorów i naprawdę wyczerpujących nocy z Chińczykiem. Taki niepozorny człowieczek,

myślałam, że seks z nim też będzie taki malutki. Tylko że on nie był wszędzie niepozorny i umiał

ten swój atut doskonale wykorzystywać. Naprawdę rzetelnie zapracowałam na swoją zapłatę, nawet
na te wysokie napiwki i sukienki, w jakie mnie ubierał. Tydzień minął bardzo szybko, Chińczyk
wrócił do swojego kraju i swojej żony, a ja zostałam sama. Za szybko się przywiązuję, nie jest to
mądre, gdy prowadzi się taki tryb życia. Jednak jakby ktoś kazał mi żyć z tym Chińczykiem, na
pewno bym się nie zgodziła. Taki mały człowieczek może wykończyć każdą dużą kobietę,
podziwiam Chinki. Jak one to znoszą? Pewnie z mlekiem matki wysysają taką charakterystyczną
odporność na nocne poczynania swoich małych mężczyzn. To jedyne

wytłumaczenie na fakt ich wieloletnich związków małżeńskich z tymi tytanami seksu. A jednak żal się
rozstawać z kimś, do kogo już po części przywyknę. Samotność korzysta z takich momentów, żeby
zostawić mi swoją wizytówkę.

Mojego Bezdomnego zawsze znajduję z łatwością. Rzeczywiście przypomina psa, który

z ogromną konsekwencją oznacza swój teren, aby nikt nie zajął jego przestrzeni. Mówi, że już z
daleka poznaje mnie po krokach. Słuch też ma psi. Szkoda, że nie ma także psiego węchu, może
zadbałby bardziej o swój zapach. To nie jest przyjemny aromat. Kiedyś wytłumaczył mi, po co znosi
ten swój odorek:

– Widzisz, mała, nikt nie usiądzie przy takim smrodku. A ja nie lubię obcych na mojej ławce.
Rozumiem, ja też bym tego nie chciała. W końcu człowiek ma prawo do odrobiny

prywatności. A nie stać każdego na elektroniczne systemy alarmowe.

Przynoszę mu jak zawsze dwie butelki wina. Jedną wypija przy mnie, drugą zostawia na

później. Smutna jest jego twarz poorana siecią głębokich zmarszczek. Smutna i mądra. Ten człowiek
dużo przeżył, a jego twarz jest mapą ciężkiego życia. Łatwo z niej wyczytać minioną radość
odciśniętą drobnymi zmarszczkami w kącikach oczu, łatwo znaleźć życiowe klęski odciśnięte w
pełnych goryczy bruzdach otaczających usta. Tylko czoło ma jasne, tu nawet bruzdy zdają się nie być
widoczne. To czoło człowieka, który ciągle ma nadzieję, może już nie dla siebie, może dla innych...

Jest przedpołudnie, ale jego oczy jakby śpią. Najwidoczniej ma jakieś zmartwienie. Jest zamyślony,
schowany w siebie jak ślimak w swoją skorupę. Widzę, jak wino dodaje mu sił.

Czekam na jego słowa jak na objawienie. Nigdy nie wiem, o czym będzie mówił. Wiem tylko, że w
końcu przemówi i że warto na to poczekać. To jedna z tych nielicznych chwil, kiedy wiem, że stanę z
prawdą twarzą w twarz. Ten człowiek brzydzi się kłamstwem – i to jest piękne. Nie spotykam innych
takich ludzi w moim życiu.

Zaczyna mówić swoim silnym, cichym głosem:

– Wiesz, zawsze myślałem, że bez marzeń nie można żyć, że one dają nadzieję potrzebną do tego, by
istnieć na przekór całemu złu. Wczoraj umarł tu człowiek, którego zniszczyło marzenie. Wielkie
marzenie, piękne marzenie. Znałem tego człowieka właściwie od dzieciństwa.

Może nawet z nim piłem pierwsze dorosłe piwo?... Nie wiem, potem nasze drogi się rozeszły, jak to
w życiu bywa. Po trzydziestu latach spotkałem go na tym dworcu, wyglądał jak ruina człowieka. To
było zaledwie parę dni temu. Zdążył mi opowiedzieć całe swoje życie. I wiesz, mała, to nie była
przyjemna historyjka.

Milknie na chwilę. Ma takie poważne oczy. Pociąga duży łyk z butelki, wino gulgocze

w jego gardle. Pije tak, jak gdyby to był zwykły napój orzeźwiający. Zresztą dla niego na pewno jest
to napój orzeźwiający – po takim łyku patrzy przed siebie jakby raźniej.

– On nawet dostał się na studia, no ale zakochał się i nagle się okazało, że dziecko

w drodze... Musiał iść do pracy, ożenił się. Zmuszony był wszystkie dotychczasowe plany odstawić
do lamusa. Zaczęło się dla niego nowe życie, nowe, ale chyba niezbyt szczęśliwe.

Dopiero gdy zamieszkał z żoną i dzieckiem, okazało się, że miłość w praktyce nie jest taka słodka.
Żona chciała więcej pieniędzy. On ciągle gryzł się zaprzepaszczoną szansą na karierę naukową.
Pamiętam nawet, że już na podwórku jako dzieci wołaliśmy na niego „profesor”.

Inteligentny człowiek i z pasją...

Bezdomny przerywa. Jego uwagę przykuwa latająca osa. Jeden precyzyjny ruch rolką
gazety i po owadzie. Osy i pszczoły to jedyne realne zagrożenie dla jego życia. Od ich ukąszeń
umierał już dwa razy. Po chwili podejmuje temat:

– Życie jednak było silniejsze, zaczął się łamać. Do domu wracał najpóźniej jak się dało, brał każdą
dodatkową pracę, a jak jej brakowało, zaczął przesiadywać w barach. Syna kochał

mocno, zrobiłby dla niego wszystko, dlatego nie odszedł od żony, chciał widzieć, jak mały rośnie.
Po pewnym czasie wpadł w kolejną pułapkę złudzeń. Tak jak wielu innym, jemu też się wydawało, że
pije wtedy, gdy sam tego chce, że to kontroluje.

Znowu przerywa. „Ciekawe, jak to jest z jego piciem?” – myślę. Ruchy ma pewne; nie

zauważyłam nigdy u niego pijackiego zamroczenia, chociaż wino pije jak herbatę. Po kolejnym łyku
kontynuuje opowieść:

– Nie mógł już sobie poradzić bez picia. Nie było dnia, żeby nie pogrążał się w pijacką niepamięć.
Do domu wracał nad ranem. I stało się najgorsze. W końcu zastał mieszkanie puste, żona zabrała
syna i zniknęła. Zostawiła informację, że ma już dosyć życia z nim, że nie pozwoli synowi rosnąć z
takim ojcem. Po paru tygodniach zadzwoniła jego siostra ze Szwecji –

czteroletni syn i żona znaleźli tam nowy dom.

Reszty można się domyśleć. Stracił wszystko, alkohol dawał zapomnienie. Nie walczył,

zupełnie się poddał. Po paru miesiącach był już bezdomny, zbierał makulaturę, puszki, cokolwiek,
byleby tylko miał za co pić. Teraz ta czynność była jedynym sensem, jedynym wybawieniem.
Poniewierał się w różnych melinach. Z tych dwudziestu lat życia nie pamiętał nic oprócz
sześciokrotnego detoksu. Wtedy z bólem wracała świadomość. Ze szpitala wychodził

czysty, trzeźwy do nieprzytomności. Spieszył się na zewnątrz, gnany potrzebą zapicia

świadomości. W rzadkich chwilach trzeźwości wracało wspomnienie syna, to była jedyna rzecz,
którą zrobił w życiu. Myśl o potomku stawała się jego obsesją – im dalej posuwał się w swoim
nałogu, tym bardziej hołubił myśl o swoim dziecku. Zdawałoby się, że nałóg jest mocniejszy niż
wszystkie jego instynkty. Trwało to do dnia, gdy według jego obliczeń syn kończył 25 lat. W tym
dniu wznosił w myślach toasty za jego zdrowie denaturatem. Pił bez umiaru – w głowie miał

tylko jedną myśl: albo zapije się na śmierć, albo zacznie walczyć o to, by spotkać syna.

Kolejny łyk wina dla oczyszczenia gardła i dalsza część historii:

– Lekarze stwierdzili, że to cud, że przeżył taką porcję alkoholu. Wtedy zaparł się

w sobie. Nie chciał już pić, chciał zobaczyć swojego syna. Zamieszkał w przytułku dla mężczyzn,
opiekun załatwił mu pracę przy skupie starego żelastwa. Codziennie przynosił do przytułku 10,
czasami 20 złotych. Opiekun chował to w małej, metalowej skrzynce. Praca była ciężka, utarg na
ogół bardzo skromny, ale upór w dążeniu do celu u tego człowieka był ogromny.

W schronisku wszyscy znali jego historię, stąd pomoc ze strony opiekunów. Był spokojny, lubiano
go. Nie obchodziło go żadne picie. Zdarzało mu się spotkać w skupie byłych kumpli, namawiali na
chociaż jeden łyk – za wspólne czasy. Odmawiał, to nie było mu w ogóle potrzebne do życia. Nie
miał wielu marzeń jak większość ludzi -

marzył tylko o spotkaniu syna. Pracując już drugi rok, napisał do siostry w Szwecji. Chciał się u niej
zatrzymać, zgodziła się. Wkrótce wyrobił sobie odpowiednie dokumenty, kupił bilet i porządny
ubiór. Chciał dobrze wypaść na spotkaniu z synem. Pamiętał, z jaką ufnością i radością wtulał się w
niego, kiedy był mały. Wchodząc na pokład promu, był pewien, że w końcu jego życie zatoczyło
koło i teraz znów będzie z synem.

Milknie i tęsknie spogląda na pustą butelkę. Jednak drugiej nie otwiera, ma swoje małe zasady,
których się trzyma.

– Siostra bardzo się ucieszyła, widząc jego zmianę. To ona zadzwoniła do jego syna,

którego poprosiła o spotkanie z ojcem. Nie chciał się zgodzić, podobno jego matka przez całe życie
nie powiedziała o swoim mężu dobrego słowa. On ciągle miał nadzieję. Poszedł z siostrą pod jego
dom. Zadzwonił, był pewien, że syn jest tam w środku. Dzwonił wiele razy, nikt nie otworzył drzwi.
Na progu zostawił prezent i kartkę, że tam był. Wrócili do domu siostry.

Ulegając jego prośbom, zadzwoniła do bratanka. Kategorycznie odmówił spotkania. Kazał

przekazać, że nigdy w życiu nie ma zamiaru się z nim widzieć.

Wracając do Polski, ciągle wpatrywał się w zdjęcie syna, które dostał od zmartwionej

siostry.

Bezdomny ponownie milknie. Przytula do siebie pełną butelkę. Z czułością?

– Parę dni temu oglądałem to zdjęcie. Patrzyłem w twarz tego młodego człowieka

i zastanawiałem się, czy kiedykolwiek się dowie, że był katem swojego ojca.

Przeciera oczy, jakby się bał, że ujrzę tam jakąś niepotrzebną łzę.

– Zapił się na śmierć. Może i umarłby w końcu od alkoholu, kto wie. Ale tak naprawdę

ostatecznie pokonało go jego marzenie.

Wpada w zamyślenie. Teraz nie odezwie się do mnie już nawet słowem. Na mnie też już

czas. Z doświadczenia wiem, że żaden klient nie lubi czekać, a wieczór jest coraz bliżej. Idąc do
domu, z ulgą myślę sobie, jak to bardzo dobrze, że nie mam nikogo, w kim pokładałabym całą swoją
nadzieję na lepsze jutro. Nawet na jakiekolwiek jutro. Egoizm okazuje się czasami bardzo zdrową
przypadłością.

Mój klient okazuje się – ku mojemu miłemu zaskoczeniu – całkiem normalnym facetem.
Moja babcia zaraz by powiedziała, żebym nie chwaliła dnia przed zachodem słońca, ale ja nie jestem
swoją babcią. Poza tym nie mam zamiaru wymyślać jego zboczeń, wolę cieszyć się chwilą
normalności, choćby była pozorna. Jest Szwedem, ale świetnie mówi po polsku.

– Moja matka była Polką i jak widzę, stąd brała się jej wielka uroda.

Nie dosyć, że odpowiada na moje pytające spojrzenie, gdy wita się ze mną płynną

polszczyzną, to jeszcze sprytnie przemyca komplement. Jak tu nie lubić takiego mężczyzny?

Kolacja upływa bardzo przyjemnie i ani razu nie słyszę żadnej łóżkowej aluzji. Zupełnie jakbym
była na najzwyklejszej randce na świecie. Swoją drogą, ciekawe, czy potrafiłabym się jeszcze
umówić na taką schadzkę? W moim zawodzie traci się tego rodzaju naiwność, a przede wszystkim
cierpliwość do takich przedsięwzięć. Gdybym się z kimś umówiła na taką kolację, to zapewne cały
czas bym myślała, że siedzący naprzeciwko facet już przed deserem rozbiera mnie w myślach. Za
darmo...

Spotkanie mija szybko i przyjemnie. „Ciekawe, gdzie mnie zabierze na noc?”, myślę przy deserze.
Wygląda na faceta, który nie żałuje pieniędzy na drobne wydatki typu dobry hotel. Mój klient
zachowuje się zupełnie nieszablonowo – on po prostu odwozi mnie pod moje mieszkanie.

Gdy ja oczekuję jakiegoś gryzienia po szyi jako gry wstępnej, on grzecznie dziękuje mi za razem
spędzony czas i upewnia się, czy jutro aby na pewno też mogę mu zapewnić towarzystwo przy
kolacji. Nie, przyznam, że to zupełnie mnie dezorientuje. Jak to – a ciąg dalszy? Przecież płaci za
wszystko, także za wspólne noce, i to z góry. „Może mu się nie podobam?”, przechodzi mi przez
myśl. No, ale w takim wypadku nie umawiałby się ze mną na jutro. Wysiadając z taksówki, czuję się
jak jakaś grzeczna panienka, która wraca do domu, w którym czekają na nią troszczący się o jej cnotę
rodzice z zegarkiem w ręku.

Po drugiej kolacji, która kończy się tak jak pierwsza, myślę, że mój klient jest gejem.

Bardzo samotnym gejem, co tłumaczyłoby potrzebę mojego towarzystwa. Ale przecież z jego
pieniędzmi mógłby poradzić sobie z taką przypadłością i znaleźć jakiegoś miłego chłopca do
towarzystwa.

Budzę się jak zwykle w południe, motyl chodzi po firanie jakoś ospale, jakby sennie. Za oknem nadal
zima, wieczorem znowu kolacja z uroczym Szwedem. Każe mówić na siebie Maciej

– tak po polsku brzmi jego szwedzkie imię Matias. Ten mężczyzna coraz bardziej mnie

absorbuje, a to niebezpieczne, gdy prowadzi się taki tryb życia jak mój. Jak jazda pod prąd na
ruchliwej ulicy. Maciej jest bardzo oczytany, co jest miłym zaskoczeniem, w końcu to facet i nikt od
niego nie wymaga polotu. To kolejny stereotyp, który stworzyłam sobie podczas mojej praktyki
zawodowej. Prościej zapanować, a gdy trzeba, wykołować zwykłego człowieka.

Macieja trudno byłoby owinąć wokół palca, chyba jest dosyć błyskotliwy, a co za tym idzie –

pewnie i myślący.
Tak błyskotliwy, że obawiam się, co on może knuć w tej swojej przystojnej głowie. Może te kolacje
bez dalszego ciągu to taka przedłużona gra wstępna? Może go to podnieca, że jest tak blisko, że
gdyby tylko wyciągnął rękę...

Robi mi się gorąco – to chyba zaczyna mnie podniecać, co do niego, to powinnam raczej zacząć się
bać. Może jest jakimś zboczeńcem i po prostu musi się bardzo naładować, żeby zacząć się w pełni
bawić?

W drodze do łazienki potykam się o moje kozaczki, chwilami naprawdę nie cierpię tego

bałaganu wokół. Średnio raz w tygodniu staram się doprowadzić do ładu otaczającą mnie, materialną
rzeczywistość, ale moje wysiłki już po dwóch dniach w ogóle nie są widoczne. Kiedyś przeczytałam
w jakiejś książce, że osoby nieuporządkowane psychicznie, emocjonalnie

koniecznie muszą mieć wokół siebie idealny porządek. To ich uspokaja i daje poczucie

bezpieczeństwa. Z tego wynika, że mam idealnie poukładane w głowie... Ciekawe, jakoś wcale tego
nie zauważam. Natomiast moje emocjonalne uporządkowanie polega na bardzo prostym zabiegu –
trzymanie dystansu oraz zachowanie zdrowego egoizmu. Poza tym co to za poczucie bezpieczeństwa,
skoro mogłaby je zniszczyć jedna para skarpetek na podłodze?

Prysznic zawsze stawia mnie na nogi. Potem kawa i mogę normalnie zacząć myśleć. Przy

śniadaniu przypominam sobie dzisiejszy sen. Było w nim jezioro skute lodem i ludzie, mnóstwo
obcych ludzi. Szłam wśród nich i spoglądałam im w twarze, każdy z nich nie miał oczu. Nie budziło
to we mnie przerażenia ani zdziwienia. Wszyscy z natężeniem wpatrywali się w lodową taflę, chociaż
nie mieli oczu. Wiedziałam jednak, że patrzą i czekają. Ten sen powtarza się już od wielu lat. Często,
gdy nie wiem, co mam zrobić, gdy zastanawiam się nad czymś i nie znajduję odpowiedzi, w nocy
śnię o jeziorze i wypatrujących czegoś ludziach z pustymi oczodołami.

Gdy byłam dzieckiem, często chodziłam z psem na długie spacery. Dorastanie na wsi

dawało mi przestrzeń potrzebną do swobodnego życia i rozwoju. Zimą, gdy całe jezioro

pokrywała tafla lodu, wykradałam się późnym wieczorem, żeby tylko móc znaleźć się na tej białej
pustyni zawieszonej nad głębiami. Kładłam się na wznak i upajałam się ciszą wokół. Tylko lód jęczał
i śpiewał swoją smutną, straszną pieśń. Lata mijały, moje ciało stawało się coraz bardziej kobiece,
wszystko się zmieniało – moje marzenia, smutki, potrzeby – tylko jezioro było niezmienne. Pewnej
zimy, w dzień moich urodzin, pobiegłam z psem nad brzeg jeziora. Tego dnia nie wchodziłam na
jego taflę, ostrzegały przed tym gniewne szumy lodu pokruszonego na samym środku jeziora. Długo
szłam brzegiem, zauroczona mrocznym śpiewem wzburzonej wody wydostającej się gdzieniegdzie
na wolność. W którymś momencie moje zamyślenie przerwał

głośny krzyk:

– Karolina! Karolina!

Jakaś groza niosła się w tym słowie, które wyrażało najbardziej pierwotny, ludzki lęk. Tak mogła
wołać tylko matka szukająca swojego dziecka. Skierowałam się w stronę głosu. Po chwili
zauważyłam jakąś kobietę stojącą na łące położonej tuż nad brzegiem zamarzniętej wody.

Podeszłam bliżej. Znałam ją z widzenia. Pamiętałam jej różową, krągłą twarz wiejskiej kobiety, która
często się uśmiechała. Z bliska zobaczyłam sieć zmarszczek w kącikach oczu i ust, dowód codziennej
pogody ducha.

– Przepraszam, co się stało? – cicho spytałam.

Omiotła moją twarz nieobecnym spojrzeniem. Bruzdy wokół ust wyrażały jakieś ogromne

napięcie, ocze-

kiwanie.

– Karolina! Karolina!

Chyba mnie nie słyszała. To imię brzmiało w jej ustach jak zaklęcie. Mój pies zaczął wyć.

Tego także nie zauważyła.

Nie wiedziałam, jak się zachować. Zaczynałam bać się tej kobiety i tego nieszczęścia, które
przebijało z jej oczu. Wokół nie było żywej duszy. Tylko ponure, zawodzące jezioro i wtórująca mu
kobieta. Pobiegłam do najbliższego gospodarstwa. Jakieś trzy szarobure kundelki z piskiem uciekły
na widok mojego psa. Drzwi domu otworzył brodaty mężczyzna.

– Proszę pana, tam, nad jeziorem, jest...

Nie musiałam kończyć, moja przestraszona twarz musiała mu wszystko wytłumaczyć.

Zostawił mnie w swoim domu, a sam pobiegł nad jezioro. Zostawiłam jego żonę dzwoniącą na
policję i najszybciej jak tylko mogłam znalazłam się znów obok kobiety nad brzegiem jeziora.

– Karolina! Karolina!

Fala, która wypłynęła ze szczeliny między dwoma olbrzymimi krami, wyrzuciła na

powierzchnię małą, czerwoną, dziecięcą czapeczkę. Mężczyzna podszedł do kobiety i mocno ją objął.

– Karolina!

Matka szamotała się, chciała biec do tej czerwonej szmatki, jakby to mogło coś zmienić.

Stałam jak skamieniała. Stałam tam nawet wtedy, gdy godzinę później wyciągnięto

z wody ciało dziewczynki. Miała dziesięć lat i nieustający głód życia, który popychał ją do przodu,
gdy wchodziła na zdradliwą krę. Jej matka miała 36 lat i sto planów na życie córki.

Świat, który stał przed nimi otworem, pochłonęło niespokojne o tej porze roku jezioro.

Wszystko w życiu mija, niektórzy twierdzą, że nawet największy ból potrafi odejść
w zapomnienie. Może co poniektórzy tak potrafią. Nieświadomość jest czasami darem, czasami
głupotą. Wszystko zależy od człowieka.

Jest takie miejsce, gdzieś w środku mnie. Nie zaglądam tam często. Mieszka w nim mój

strach. Straszny, świadomy strach. Wychodzi do mnie poprzez sny o ludziach bez oczu.

Wychodzi zawsze wtedy, gdy wiem, że prędzej czy później czarne scenariusze dotyczące mojego losu
staną się rzeczywistością. Prędzej czy później i ja zobaczę swoją małą, czerwoną, dziecięcą
czapeczkę.

Zastanawiam się, czy nie zadzwonić do Marka, w końcu on powinien wiedzieć, jaka jest

jego klientela. Ciągle główkuję, co może być nie tak z moim Szwedem. Rozumiem, że ktoś jest
dżentelmenem, ale bez przesady. Nikt takich jak ja nie wynajmuje do jedzenia wspólnych kolacji i
rozmów. Co prawda, nie zarabiam staniem na ulicy, ale pewnych części ciała używam w pracy tak jak
dziewczyny z ulicy. Marek każe mówić o sobie „menadżer”, ale to nie zmienia faktu, że w praktyce
jest alfonsem. W końcu to on załatwia mi tych lepszych, czyli bogatszych klientów.

Mogłabym nawet sobie wmówić, że jestem luksusową dziewczyną do towarzystwa – wszak

firma Marka nosi nazwę Agencji Towarzyskiej High Life, tylko że każdy głupi wie, co się kryje pod
tymi słowami. Na pewno nie wieczorki zapoznawcze samotnych mężczyzn i cnotliwych

kobiet spragnionych ciepła domowego ogniska. Rzeczywistość zawsze trochę razi swoją

przyziemnością. Jest jak brudny kołnierzyk w odświętnej koszuli. Wystarczy tylko zmienić kąt
nachylenia głowy, a brud wychodzi na światło dzienne.

Nie dzwonię do Marka, jeszcze nie. Mimo wszystko miło czuć taki dreszczyk

oczekiwania. Patrzę przez okno na zasypane śniegiem trawniki. Biel czyni z największego brudu oazę
czystości. Miasto Sprzeczności, w którym mieszkam, nie należy do najbardziej

wysprzątanych metropolii w naszym kraju. Na chodniku mogę potknąć się o jakąś butelkę, tak jak
potykam się o swoje szpilki w mieszkaniu. Wiem, wystarczyłoby popatrzeć pod nogi, ale tej sztuki
chyba nie jestem w stanie do końca opanować. Ile razy moja matka mi mówiła:

– Jak nie będziesz patrzeć pod nogi, to wylądujesz w rowie i nawet tego nie zauważysz.

Gdyby mieszkała w mieście, słowo „rów” zastąpiłaby pewnie „rynsztokiem”, ale to

niczego by nie zmieniło. Zawsze drażniła ją moja fantazja i bujanie w obłokach. Zresztą miała rację,
wylądowałam w rowie. W miejskim rynsztoku. I dobrze sobie w nim radzę. Jeśli nie ja będę rekinem
w tym naszym małym „burdel-stawisku”, to będzie nim ktoś inny. Wolę pożerać, niż być pożarta.

W Mieście Sprzeczności wiele osób, ja również, nie patrzy pod nogi, tylko że każdy

z różnych powodów. Jednym chodzi o to, żeby nie męczyć swojego sumienia tymi, których właśnie
depczą, drudzy robią tak, bo potrafią tylko patrzeć w przyszłość – dla nich liczy się wyłącznie pęd.
Chyba mało tu żyje marzycieli. To ginący gatunek, który powinien znajdować się pod ścisłą ochroną.

Moja matka zapewne dobrze by się tu czuła z tym swoim silnym poczuciem

rzeczywistości. Trudniej byłoby jej jedynie zachować poczucie sprawiedliwości. Mieszkańcy Miasta
Sprzeczności za sprawiedliwe uznają na ogół to, co zgadza się z ich dążeniami

i światopoglądem. Dlatego ja odnalazłam tutaj swoje miejsce.

Wczoraj, gdy wyszłam po zakupy, widziałam siedzącą w kucki na parostopniowym

mrozie młodą kobietę. Na jej kolanach siedziało pięcioletnie dziecko – mały chłopczyk z sinymi z
zimna ustami. Na kolanach jego matki leżała kartka z napisem: „Nie mam pracy. Mój syn jest głodny.
Pomóżcie”.

Przez szybę obserwowałam ludzi wychodzących i wchodzących do sklepu. Wszyscy

udawali, że jej nie widzą, że nie dostrzegają dziecka. Na twarzach niektórych rysowało się coś na
kształt wstydu, zażenowania. Raz ktoś wrzucił jakąś drobną monetę do kubka postawionego obok
kartki. A przecież niektórzy z tych ludzi też mają dzieci, mają matki i pewnie nie są tak naprawdę
nieczuli na czyjeś nieszczęście. Na pewno nie raz płakali. To tylko wyuczona obojętność pozwala im
tak przechodzić obok głodnego dziecka, obojętność nabyta w miarę zmieniających się warunków
życia. I strach, strach, że jutro, pojutrze, może kiedyś to oni będą zmuszeni usiąść z kubkiem na
zimnym chodniku i prosić o kromkę chleba. Przebiegają szybko, nie chcąc być zauważonymi przez
nieszczęście, które siedzi obok tej kobiety i razem z nią wyciąga rękę po jałmużnę.

Maciej jest bardzo dobrze ułożonym mężczyzną przed czterdziestką. Tak dobrze, że

głupio jest mi go pytać o wiek czy życie osobiste. Na ogół mężczyźni lubią ponarzekać sobie na żony
czy też krnąbrne dzieci. Czasami w taki sposób usprawiedliwiają swoje zdrady, chociaż zawsze brzmi
to jednakowo żałośnie. W swoim życiu miałam do czynienia z wieloma ludźmi oraz wieloma psami
– i tylko mężczyźni potrafili być tak perfidnie nielojalni. Nie spotkałam jeszcze psa, który zdradziłby
swojego opiekuna. Owszem, kobiety także zdradzają, ale tylko z poczucia samotności w związku i z
reguły tylko raz w życiu. Naturalnie to nie usprawiedliwia żadnej zdrady, ale jest różnica, gdy robi to
kobieta, a gdy mężczyzna. Zdradzający samiec w większości przypadków jest nałogowcem swojej
nielojalności, od czasu do czasu potrzebuje działki swojego łóżkowego haszyszu, żeby normalnie
funkcjonować. Nawet gdy ma wyrzuty sumienia, potrafi się z nich rozgrzeszyć. Przecież to tylko
seks. Męski sport. Kobiecie natomiast wydaje się, że popełniła grzech śmiertelny, i ukradkiem
pokutuje za niego całe życie. Oczywiście są wyjątki. Czasami kobieta jest nimfomanką, a facetowi
zdarza się jeden, jedyny skok w bok, ale takie wyjątki tylko potwierdzają regułę.

W tej całej damsko-męskiej grze tylko naiwni czerpią profity z braku lojalności.

Zaniedbana żona nagle dostaje piękny bukiet kwiatów od ledwo zauważającego ją na co dzień męża.
Niczego nieświadomy mąż zastaje czekającą na niego po pracy żonę w fikuśnej bieliźnie.

Tę, która popołudniami kładzie sobie zwykle jakąś zieloną maseczkę na twarz i w niej wita swojego
mężczyznę.

Na szczęście są jeszcze tacy, którzy cenią sobie lojalność nie tylko w pracy, ale przede wszystkim w
życiu osobistym. Wierzę w to. Mnie osobiście nie udało się poznać takiego okazu, no oprócz moich
rodziców. Ale jeżeli o nich chodzi, mogłam po prostu niczego nie zauważyć.

Kiedyś rozmawiałam o tym z moim o wiele starszym znajomym – nałogowcem cudzych kobiet.

Jego żona żyje w błogiej nieświadomości ciągot swojego mężczyzny. A on? Zawsze twierdzi to
samo:

– Przecież ja nie robię jej nic złego. To zwykła, męska potrzeba, a mojej kobiecie niczego nie
brakuje. I nigdy się o tym nie dowie. Nie ma mężczyzn, którzy nie zdradzają, a jeżeli tego nie robią,
to tylko do czasu. Poza tym miło jest trochę o tym pogadać we własnym gronie, no nie?!

To było prostackie. Może nie jestem osobą, która powinna ich potępiać – w końcu wielu z nich szuka
swojej przygody właśnie u mnie – ale czy coś by się zmieniło, gdyby znikła płatna miłość? Wątpię. I
nikt, kto racjonalnie myśli, nie stwierdzi niczego innego. Przecież istnieje mnóstwo kobiet, które
robią to za darmo.

Wszystko to nie za bardzo mnie obchodzi. Wiem jedno, jeżeli kiedykolwiek odważę się

kogoś pokochać, na starość z czystym sumieniem złapię go za rękę, gdy będziemy szli ulicą naszego
życia. I wiem, że będziemy wyjątkiem potwierdzającym regułę. Podwójnym

odstępstwem. Wierna, porządna eksdziwka.

Czy żałuję, że żyję w ten sposób? Może czasami. Wczoraj Maciej wyjechał z Miasta

Sprzeczności. On naprawdę traktuje mnie tak jak nikt wcześniej. Postanowiłam o nic nie pytać, cieszę
się tym, co jest, a jest uroczo. Za parę dni znów przyjeżdża w interesach do tego miasta.

Wczoraj po seansie w kinie nie odwiózł mnie do domu taksówką. Była piękna, zimowa noc, mnóstwo
gwiazd – jak w kiczowatym romansie. Nie wiem, co jest grane, ale całkiem miło jest znaleźć się w
takiej sytuacji. Zupełnie jakbym weszła w czyjeś życie i dostała główną rolę tytułowej diwy.
Pocałował mnie w rękę, a potem tak jakoś niezgrabnie musnął moje usta. Krótką chwilę, jakby
zawstydzony. Świat zupełnie zwariował, skoro ktoś potrafi w taki sposób całować na dobranoc
zwykłą kurwę. Ale zaskakująco mile zwariował. Może mi się też jeszcze coś od życia należy oprócz
pieniędzy i dziwnych fantazji seksualnych mężczyzn? A nie tylko siekiera od jakiegoś zboka...

Wczoraj romantyczny pocałunek, a dzisiaj co? Twarz Marka nad filiżanką mojej kawy,

i to o godzinie dziesiątej rano. Żeby tylko temu menadżerowi alfonsowi nie weszły w krew te
poranne wizyty.

– Słuchaj, wczoraj w nocy dzwonił do mnie ten twój Szwed i uprzejmie się zapytał, czy nie mogłabyś
mu towarzyszyć, gdy znowu tu przyjedzie, czyli za trzy dni.

Marek najwyraźniej jest podekscytowany nocnym telefonem.

– W dodatku płaci nawet za te dni, kiedy go tu nie będzie. Pierwszy raz trafiam na takiego frajera. Nie
obraź się, ale takie jak ty to on wszędzie może mieć i wcale nie musi zaklepywać miejsca.

Przez chwilę bacznie mi się przygląda :

– A może jesteś podobna do jakiejś jego niedoszłej miłości? Ma kasę, więc funduje sobie spełnienie
dawnej zachcianki.

Znowu badawczy wzrok na mojej twarzy:

– Co ty takiego robisz, że on tak do ciebie ciągnie? Hmm...

Nie mówię nic. To moja sprawa, co z nim robię. Ciekawe, ile mój „menadżer” na tym

zarabia. Nigdy mnie to nie interesowało, ja nie mogę narzekać na swoją stawkę. Poza tym rozumiem,
że musi coś mieć za wyszukiwanie tych lepszych klientów. Jednak tym razem jego pula jest chyba
znacznie większa, inaczej nie fatygowałby się do mnie osobiście. I to dwa razy.

– Nie martw się, nie odstraszę go.

Może potrzebuje zapewnienia, że nie straci przez jakiś mój wybryk dobrego klienta?

– Nawet go polubiłam.

To ostatnie zdanie jednak niepotrzebnie padło z moich ust. Twarz Marka robi się czujna, po chwili
pojawia się na niej drwina:

– Tylko nie wyobrażaj sobie, że nagle znalazłaś się w polskiej wersji Pretty woman.

Zaczyna się śmiać. Rzadki widok – może skoczę po aparat, żeby to uwiecznić? W życiu

człowieka ciągle miesza się przeszłość z teraźniejszością, a jak ktoś ma szczęście, to z przyszłością.
Moje życie ciągle przepełnia obraz matki, chociaż nie widziałam jej już z pięć lat.

Nie odeszłam z rodzinnego domu od razu, to był cały proces zapoczątkowany już w dzieciństwie.

Liczy się w końcu pierwsza myśl, która, powracając prędzej czy później, motywuje nas do działania.
Matka to spokojna, ale jednocześnie despotyczna osoba, jej słowo zawsze było świętością. Nawet dla
surowego i wybuchowego ojca. Nigdy nie słyszałam, żeby się z nim kłóciła. Jeżeli pojawiała się
między nimi jakaś różnica zdań, w moim domu nastawała zimna wojna. Nikt nie był tak cierpliwy jak
ona. Była jak woda, która drąży głaz. Mój ojciec – typowy choleryk – wybuchał strasznym gniewem.
Chowałam się wtedy w najciemniejszy kąt lub jeżeli mogłam, wymykałam się cicho z domu. Na
zewnątrz zawsze znajdowałam jakiś przychylny psi pysk, do którego się przytulałam. Złość ojca była
straszliwa w zwadzie z matką, ale tylko akustycznie. Nigdy nie zastosował prawa pięści, chociaż poza
małżeństwem często to ona rozstrzygała spory na jego korzyść. Matka umiała doskonale maskować
uczucia, oczywiście jeżeli tego chciała. Czasami celowo pozwalała im się odbić na twarzy, gdy
uznała, że przyniesie to większy skutek. Wiedziałam to już jako dziecko. Ona zawsze postępowała
według utartych, jej tylko właściwych schematów, do których poznania wystarczyło mi parę lat.
Ojciec też je znał.
Dla niego to była chyba jedyna pewność w całym niepewnym świecie. Ojca się bałam, matkę
szanowałam, chociaż czasami ogarniał mnie przed nią paniczny lęk. Była wyrocznią mojego
dziecięcego świata, alfą i omegą, pieszczotą i dotkliwą karą. Nie potrafiłam być taka jak ona, chociaż
bardzo tego chciałam. Wiedziała o tym, wiedziała też, czym może mnie najbardziej dotknąć. Mówiła:

– Jesteś zupełnie jak swój ojciec. Poczekaj, z wiekiem też będziesz taką furiatką.

Nie chciałam być taka jak ojciec. Nie mógł być do końca złym człowiekiem. Myślałam

tak tylko dlatego, że ona go pokochała. Teraz wiem to, co w dzieciństwie jedynie przeczuwałam.

Nie ma ludzi tylko dobrych lub tylko złych. Jesteśmy pomieszaniem tych dwóch biegunów, które
nieustannie się przyciągają. Czasami triumfuje w nas jasna strona, czasami ciemna. Do końca życia
nie jesteśmy pewni, jaki będzie końcowy bilans.

Bywały dni, kiedy razem z uśmiechniętym ojcem i pogodną matką wybieraliśmy się na

piknik nad jeziorem. To była pora śmiechu i beztroski.

W takie dni zawisały w powietrzu wszystkie potencjalne wyroki śmierci na psach.

Zdziwiony pieszczotą ojcowskiej ręki psi pysk był najpiękniejszym i zarazem najstraszniejszym
widokiem, jaki pamiętam z wczesnego dzieciństwa.

To była przeszłość, która teraz wydaje się mało ważna. Tylko matka wraca do mnie często w mojej
teraźniejszości. Może przez to, że jej tak długo nie widziałam? Wiem jednak, że jej twarde zasady nie
zniosłyby takiej córki. Córki, która używa delikatnych pończoch w swojej pracy, która zeszła na złą,
grzeszną drogę. Nigdy nie umiałam jej na tyle sprytnie okłamać, żeby niczego nie podejrzewała. Nie
chcę sprawdzać, czy lata samodzielnego życia cokolwiek zmieniły.

Gdy dorastałam, znalazłam inne wyjście – jak najmniej z nią rozmawiałam. Była dla mnie tak silną
osobowością, że pod jej badawczym wzrokiem zawsze czułam się jak otwarta książka.

Kiedy widziałam ją ostatni raz, niczego nie musiała się domyślać. Tego, z czym do niej przyszłam,
nie mogłam ukryć. Tak jak nie mogłam ukryć mimowolnego skurczu od bólu na

mojej twarzy, gdy ją opuszczałam.

Nie patrzę w twarz przyszłości, w każdym razie nie tak jak to robią inni ludzie. Moje JUTRO składa
się z zakupu nowych szpilek, spaceru parkiem. Brak planów życiowych pozwala nie sumować życia,
nie robić żadnego bilansu. Wiem, że na razie nie stać mnie na plany. Mam swoją przeszłość, jest i
teraźniejszość – żyję tu i teraz. Posiadanie przyszłości to przywilej nadziei. Na to mnie nie stać.
Jestem tchórzem.

Na dworcu nic się nie zmienia. Bezdomny jak zawsze siedzi na tej samej ławce.

Uśmiecha się na mój widok:

– Dawno tu nie byłaś.

On nie liczy dni. Sam mi kiedyś powiedział, że nic by z tego nie miał. Dla niego

kalendarz jest niepotrzebną bzdurą, tak jak dla mnie zbędna byłaby jaszczurka w pokoju.

Czasami mu tego zazdroszczę. Dobrze by było nie liczyć upływającego czasu tak dokładną miarą jak
godziny, dni, lata.

Chyba mnie coraz bardziej lubi, kiedyś mogłam nie przychodzić do niego nawet miesiąc, a teraz
tydzień znaczy „długo”. W jednym jesteśmy podobni. Obydwoje nie lubimy okazywać uczuć, mówić
o nich. Coś mile łechcze mnie w gardle. Dobrze mieć chociaż jednego człowieka, który na mnie
czeka. Nawet jeżeli ten ktoś śmierdzi z odległości dwóch metrów i podejmuje mnie na dworcowej,
twardej ławce. Bez słowa podaję mu butelki wina i siadam obok. Jakaś przechodząca, starsza paniusia
rzuca mi zdziwione i na poły oburzone spojrzenie.

– Co to za zwyczaje – mamrocze pod nosem.

Wyglądam jak każda przeciętna kobieta z tłumu: dżinsy, ciepła kurtka. Miło tak zlać się z tłumem,
zniknąć w nim. Dlatego wywołuję oburzenie paniusi. Osoba wyglądająca normalnie nie ma prawa
zadawać się z nienormalnością dworcowej rzeczywistości. Takie zachowanie burzy porządek świata.
Porządek przyzwoitej części ludzkości zbudowany na ślepocie.

Nie wiem, który już raz widzę, jak wino znika z pierwszej butelki w tym zarośniętym

gardle. Ten znany rytuał uspokaja mnie.

– Smutna jesteś.

Nie wiem, skąd on to wie, ale zawsze bezbłędnie odgaduje mój nastrój. Może kiedyś,

w tym pierwszym życiu, pracował jako psychiatra? Nie obchodzi mnie jego byłe życie, tak jak jego
nie obchodzi moje obecne życie. Nigdy nie spytał dlaczego, nie potępił ani nie pochwalił, i tak jest
dobrze. Wie tylko tyle, ile sama chcę mu powiedzieć. Bezdomny jest dla mnie tajemnicą i w tym
chyba tkwi jego urok. Nasza rozmowa jest szczera, nikt nie musi niczego udawać ani kryć. Szkoda, że
ludzie tak nie potrafią. Chociaż jeżeli każdy byłby szczery wobec każdego, życie straciłoby coś ze
swojego uroku. Godzina rozmowy z nieznajomym i już staje się on otwartą księgą. W takim wypadku
całe życie z nim mogłoby się okazać koszmarem.

Niewiarygodnie nudnym, przewidywalnym koszmarem.

Pierwszy raz od bardzo wielu miesięcy siedzę wieczorem w mieszkaniu. Motyl zapadł

w letarg – już od paru godzin w ogóle się nie rusza. Może on tak zawsze, tylko wcześniej mogłam
tego nie zauważyć. Wyjmuję zdjęcia. Tych z dzieciństwa jest niewiele. Właściwie to nawet nie wiem,
jak wyglądałam, gdy byłam dzieckiem. Gdy poszłam do szkoły i odkryłam zdjęcia koleżanek, które
chętnie przynosiły swoje albumy do szkoły, w swoim „tu i teraz”

spostrzegłam pewną lukę. W mojej pamięci mieszkały różne obrazy, ale żaden nie przedstawiał

mnie samej. Pamiętałam kolory, uczucia, ludzi. Lustro pokazywało mi moją teraźniejszość, a ja
zazdrościłam innym dzieciom ich przeszłości utrwalonej na błyszczących kartkach fotografii.

Poza tym wstydziłam się, że nie posiadam swoich małych obrazów, które mogłyby oglądać
koleżanki. Wyobrażałam sobie swoją twarz, gdy byłam niemowlakiem lub raczkującym

brzdącem. Historię o pożarze mojego domu, gdy skończyłam pięć lat, znało każde dziecko z mojej
klasy. To wymyślone zdarzenie usprawiedliwiało brak moich zdjęć, a poza tym stawiało mnie w
świetle dramatycznych przeżyć, które inni mogli zobaczyć tylko w telewizji.

Biorę do ręki zdjęcie, na którym mam już czternaście lat. Obok stoi wujek, który jeszcze nie spotkał
swojej wielkiej miłości i nie osiadł na stałe w Polsce.

Długie, ciemne włosy splecione w warkocze okalają twarz, z której w obiektyw patrzą

zuchwałe oczy nastolatki. Nawet usta układają się w zuchwały, jakby drwiący kształt. Nie byłam łatwą
córką, tak jak nie jestem łatwym człowiekiem. Spoglądam w lusterko. Usta są jedynym widocznym
dowodem na pokrewieństwo między mną a matką. I na dystans do świata, jaki po niej odziedziczyłam.

Pamiętam dzień, w którym to zdjęcie było robione. Wujek, który poprzedniego wieczoru

przyjechał z Niemiec, już od wczesnego ranka głośno podśpiewywał w kuchni. Usłyszałam ten
śpiew, który w domu rodziców brzmiał niesamowicie egzotycznie, i szybko zeszłam na dół. Mój
pokój mieścił się na strychu. Miał jedną wielką zaletę: z okna wdziałam jezioro i las, a także jedną
wielką wadę: zimą nie byłam w stanie w nim mieszkać, bo panował tam straszliwy chłód.

Wyłącznie ubrana w kurtkę mogłam oglądać moje ulubione zachody słońca.

Wujek siedział nad filiżanką kawy i patrzył się w okno. Ten człowiek zawsze przyciągał

moją uwagę. Jego atutem nie była fizjonomia – ot, mały człowieczek z wielkim nosem

i odstającymi uszami. Wystarczyło jednak, że się odezwał. Potrafił wyczarować najpiękniejsze rzeczy
tym swoim głosem, tą swoją pasją, jaką wkładał w każdą opowiadaną historyjkę.

– Widzę, że nie tylko ja lubię podziwiać wiosenne poranki na wsi. Siadaj przy mnie

i napij się kawy.

Zanim nie zmienił stanu cywilnego i żona nie ściągnęła go na ziemię, człowiek ten nie zauważał
pewnych szczegółów otaczającej go rzeczywistości. Matka w życiu by mi nie

pozwoliła napić się kawy, twierdząc, że dzieciom to bardzo szkodzi:

– Jeszcze mózg by ci się wypalił od tego świństwa.

Nie była idiotką, ale ciągle sądziła, że można mnie przestraszyć jak małą dziewczynkę.

Pozostawiałam ją w błogiej, bo dobrowolnej nieświadomości. Nawet było mi na rękę to

dorastanie po cichu, w zakamarkach własnej wyobraźni.

Dla wujka nie byłam dzieckiem ani dorosłą – byłam po prostu żywym człowiekiem

i traktował mnie tak jak samego siebie. Skoro on pił rano kawę, to dlaczego ja nie mogłabym tego
robić? Zachwycona jego propozycją, z chęcią skorzystałam z okazji wypicia kawy. Poza tym
wiedziałam, że matka wstanie nie wcześniej niż za godzinę.

Siedziałam obok niego i piłam tę zakazaną kawę -

nie pamiętam, żeby coś kiedykolwiek mi lepiej smakowało. Pewnie stąd wziął się mój nawyk jej
porannego picia. Jakbym wracała do spokoju tego wiosennego poranka i świadomości posiadania
całej godziny na leniwą błogość.

– Nigdy nie zrozumiem, jak twój ojciec może nie lubić takich poranków.

– On też tego nie zrozumie, musiałby chociaż raz wcześniej wstać.

Wujek uśmiechnął się:

– Nie bądź złośliwa. Nie wszyscy muszą przepadać za tym samym. Poza tym człowiek

rodzi się z jakąś dozą wrażliwości i potem w życiu ciągle musi ją zaspokajać. Widocznie on nie ma
potrzeby, aby to robić albo robi to w inny sposób.

O tak, wiedziałam w jaki – ferując wyroki życia i śmierci nad słabszymi.

– Wątpię w jego wrażliwość.

Nie chciałam o nim rozmawiać w taki poranek, ale wujek dalej ciągnął ten temat.

– Jeszcze jesteś młoda i dlatego tak łatwo przychodzi ci ocenianie ludzi. Kiedyś się

przekonasz, że takie zamykanie kogoś w pewien określony schemat jest niesprawiedliwe. Ale do tego
czasu musisz jeszcze wiele przeżyć.

Pamiętam, jak jego słowa wydały mi się niesprawiedliwe przez tą pobłażliwość

w stosunku do złych ludzi. Chyba wyczytał to z mojej miny. Szybko wstał od stołu i złapał mnie za
rękę:

– Nie smuć się, masz na to całe życie. Nie myśl już o tym, co mówi ci stary, zdziecinniały wuj.
Chodź, pójdziemy na łąkę popodglądać słowiki, które teraz chyba składają jajka do swoich gniazd.

Na zdjęciu stoimy na tej łące. Matka, która dopiero przed południem nas tam znalazła, uwieczniła nas
aparatem brata, gdy słońce zdążyło przypiec mi już czubek nosa, a wujkowi odstające uszy. Życie
udowodniło niesprawiedliwą tezę tego człowieka. Mój ojciec zginął, pomagając dwojgu dzieciom
wydostać się z pożaru domu, sam zaś nie zdążył przed zawalającym się sufitem. Dwa życia na plusie.
Ile na minusie? Nie liczę tego. Dzisiaj już nie. Życie jest najwyższą wartością. Podobno. Jego już nie
ma. Została matka. Jej tajemnice. Pomieszanie dobra ze zgodą na zło.

Teraz wiem, że sama bym nie chciała, żeby ktoś ujął mnie w jakąkolwiek ramę

przesądów, opinii. Co dzień przekonuję się, że tyle wiem o życiu, ile zdążę przeżyć. Nie mam prawa
być sędzią kogokolwiek. Człowiek rodzi się i umiera, a po nim zostają tylko strzępy informacji. Tak
naprawdę do samego końca zostajemy tajemnicą dla innych i dla siebie.

Na następnym zdjęciu siedzę przy suto zastawionym stole. Wokół mnóstwo krewnych, ale

najwidoczniej ta młoda dziewczyna, którą widzę wśród nich, nie czuje się tam dobrze. To były
ostatnie miesiące mojego życia pod rodzinnym dachem. Późne lato zawsze kończyło się

urodzinami matki. To były rytualne przyjęcia i chyba jedyna sposobność na spotkanie się całej
rodziny raz w roku. Gdy byłam małą dziewczynką, cieszyłam się na ten dzień z powodu całej góry
słodyczy, które zbierałam od dorosłych. Matka jak zawsze chodziła spokojnie wśród swoich gości.
Jeżeli ją to cieszyło, nie pokazywała tego po sobie. Ale chyba w istocie tak musiało być, skoro nad
potrawami pracowała na wiele dni przed zjazdem krewnych. Jej pokerowa twarz nie zniechęcała
gości – widocznie każdy zakładał, że to właśnie jego obecność sprawi „kochanej Teresce”
wyjątkową przyjemność.

– Twoja matka to kobieta z charyzmą – mawiał zawsze wujek.

Zgadzałam się z nim, od najmłodszych lat widziałam w stosunku do niej ten bezgłośny

szacunek ze strony rodziny. Tylko jedna osoba ośmielała się być nieposłuszną – ja. Ojciec jej słuchał
i chociaż niejednokrotnie mogła powstrzymać jego okrucieństwo wobec zwierząt, w ogóle w to nie
ingerowała.

To nie była jej rzeczywistość, starała się jej nie dostrzegać, a jeżeli dostrzegała, to tylko jako korek
bezpieczeństwa własnego męża. Nigdy nie rozumiałam tego specyficznego układu pomiędzy
rodzicami i już chyba na zawsze tak zostanie. Nikogo nie potępiam -

robiłam to w okresie buntu i dorastania, wystarczy. Teraz zastanawiam się tylko, dlaczego nie można
było inaczej, lepiej. Jak można było nie móc lepiej?

Dorastałam, czułam w sobie budzącą się kobietę – matka też ją czuła. Nie bałam się

mówić głośno – nie, nie było we mnie ani odrobiny pokory. Życie ukazywało mi się jako materia,
którą mogłam uformować w swoich dłoniach w dowolny kształt. Z tamtego czasu pozostała mi jedna
cecha – nadal trudno jest zasłużyć na mój szacunek.

Okres dorastania – to był czas braku pokory i buntu. Buntu o tyle głupiego, że nawet nie wiedziałam,
w kogo był wymierzony. Po prostu był: w sposobie wyrażania się, ubierania, a także w poglądach,
które celowo miały szokować otoczenie. Pewnie nie wyróżniałam się wśród innych nastolatków,
jednak we mnie tkwiło więcej złości oraz żalu do otoczenia. Ojca omijałam szerokim łukiem, to
matka była moją przeciwniczką, na której mogłam wypróbowywać swoje pomysły. On nie był tego
godzien. Matka jak zawsze pozostawała spokojna, tylko słowami zwalczała moją bezczelność
posuniętą do okrucieństwa.
– Życie ci zapłaci za każde twoje złe słowo, zobaczysz. Ale wtedy mnie przy tobie nie będzie, nikogo
nie będzie.

Takie stwierdzenia nie robiły na mnie wrażenia. Moja złość znajdowała ujście w słowach, tymczasem
jej stworzyła skorupę, przez którą nie mogłam się już przebić. Byłyśmy coraz dalej od siebie, a
przecież nie o to mi chodziło. Chciałam tylko sprawiedliwości. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że
każdego człowieka mierzy się inną miarą, a sprawiedliwość często jest tylko złudzeniem.

Kolejny wolny wieczór, kolejne wspomnienia. Zawsze jakoś tak się dzieje, że gdy tylko zamknę oczy,
teraźniejszość miesza się z przeszłością. Nic dziwnego, w końcu przez to, kim byłam, jestem taka jak
teraz. Każda teraźniejszość jest sumą przeszłości. Teraz to rozumiem, ale kiedyś taka wiedza do mnie
nie trafiała, była tylko stekiem głupich przestróg wypowiadanych przez dorosłych – nieudaczników.
Od kiedy pamiętam, chciałam żyć inaczej niż wszyscy, którzy mnie otaczali. Byłam bardzo młoda, za
rok miałam zdawać maturę. Swojej wyjątkowości nie chciałam szukać w intelekcie. Jak w przypadku
prawie każdej młodej dziewczyny cała moja uwaga skupiała się na fizyczności. Był pierwszy letni
weekend, gdy w jakiejś gazecie natknęłam się na ogłoszenie o naborze młodych dziewczyn do
prezentacji bielizny. Nie zastanawiałam się długo, następnego dnia siedziałam w autobusie jadącym
do Miasta Sprzeczności. W kuchni, na lodówce, przyczepiłam kartkę dla mamy, kłamiąc, że jadę do
koleżanki na wakacje. Nie dbałam o to, czy mi uwierzy. Pełna młodzieńczego egoizmu wyjeżdżałam
z domu, myśląc tylko

o szansie, która rysowała się przede mną i której nie zamierzałam stracić.

Było późne popołudnie, gdy wysiadłam na dworcu głównym. Miasto zmęczone upałem

zdawało się drzemać w oparach spalin. W pobliskiej budce kupiłam sobie wodę i znużona
parogodzinną jazdą autokarem usiadłam na pobliskiej ławce. Wokół mnie przepływały masy ludzi,
każdy do czegoś się spieszył, dreptali tak jak małe, bezrozumne automaciki. Rozbawiło mnie to
porównanie, zaśmiałam się głośno. Paru przechodniów spojrzało na mnie, ich wzrok, najpierw
obojętny, z chwilą ogarnięcia mojej skromnie odzianej sylwetki z gołym brzuchem i udami zaczął
wyrażać przeróżne emocje. W oczach starszych kobiet odbijało się oburzenie, może pogarda, która
tak naprawdę przykrywała zazdrość. Ich młodość była wspomnieniem, moja zaś rozkwitała z siłą i
wdziękiem małego, giętkiego drzewka. Młode, niezgrabne, słoniowate dziewczyny pochylały głowy
i przyspieszały kroku, chcąc uniknąć porównywania do mnie.

Pryszczaci chłopcy czerwienili się, niepewni swojej rodzącej się płciowości. Tylko mężczyźni
pozwalali sobie zjadać mnie lubieżnie wzrokiem, który zrzucał ze mnie letnie, kuszące ich libido
ubranie. Głaskały mnie te spojrzenia, dostarczały satysfakcji, która wydawała mi się tylko moją
zasługą. Moje ciało dawało mi gwarancję wyjątkowości. Wtedy nie wiedziałam, że jest to złudna
wyjątkowość, tak jak każde samozadowolenie wywołane pychą.

Byłam tak znużona, że na dłuższą chwilę zamknęłam oczy. Ogarniała mnie senność, gdy

nagle poczułam jakieś szarpnięcie. W taki oto sposób pozbyłam się całego mojego dobytku.

Plecak zginął, a ja nawet nie zauważyłam, kto to zrobił. Dookoła mnie nadal przechodzili ludzie.
Wydawało mi się, że mają drwiące miny. Drażniła mnie udawana obojętność tej bezbarwnej, wrogiej
dla mnie masy.

– Ja wam jeszcze pokażę! – wykrzyknęłam ze złością na cały świat.

Stałam jak głupia z zaciśniętymi pięściami gotowa do walki. Tylko z kim?

Ludzie przechodzili obojętnie, tylko gruba kioskarka głośno skomentowała moje

zachowanie, zwracając się do jakiejś paniusi kupującej gazetę:

– Siedzi już dwie godziny na słońcu, to i odbija jej od tego gorąca.

Wróciłam na ławkę. Została mi tylko gazeta z adresem agencji modelek. Adres znałam na pamięć,
ale jeszcze raz przeczytałam ogłoszenie: Jeżeli jesteś młoda, ładna i odważna, to właśnie ciebie
szukamy. Nasza agencja modelek bielizny poszukuje nowych talentów. Przyjdź – wielka szansa czeka
właśnie na ciebie.

To była MOJA szansa, święcie w to wierzyłam. Czułam, że na to zasłużyłam. Dzisiaj

zastanawia mnie, co było powodem takiego przekonania. Młodość jest taka naiwna, taka głupia, ale
trzeba przyznać, że jest jej z tym niezwykle do twarzy.

Potrzebowałam pieniędzy. Nie znałam miasta, nie miałam tu nawet żadnych znajomych

ani rodziny, chociaż z pomocy tych ostatnich i tak bym nie chciała skorzystać. Robiło się coraz
później i wyglądało na to, że będę zmuszona przenocować na dworcu. Gdy zapadł zmrok,

weszłam do hali poczekalni, byłam taka głodna i zmarznięta. Mój gniew minął, chociaż nadal byłam
pełna żalu do ludzi tego świata. Na zewnątrz rozszalała się burza, najwidoczniej pogoda zgrała się z
moim nastrojem. Dworzec wypełnił się jakimiś dziwnymi typami. Była już prawie dwudziesta druga,
ciągle padał deszcz, a ja miałam wielką ochotę przyłączyć się do niego. Ci oberwańcy nie
przypominali mi popołudniowych, pędzących przed siebie przechodniów. Sami wyglądali, jakby
zagubili się w czasie i przestrzeni. Puste spojrzenia, brudne, dziwaczne rzeczy na ich ciałach nie
wzbudzały mojego strachu, tylko litość. Mimo że to ja byłam tam obca, zagubiona, a oni byli u
siebie, jak zwykle. Wilgoć wypełniła powietrze wokół mnie, poczułam zapach alkoholu. No jasne,
jak inaczej mieliby utrzymać jakiekolwiek ciepło w takich

łachmanach? W tamtym momencie zrozumiałam ich prostą filozofię życia: „chcesz żyć, musisz pić”.
Brzmi zupełnie jak tekst disco polo, ale tak właśnie jest. Nieprzestrzeganie tej formuły latem może
skończyłoby się tylko zwykłym przeziębieniem, ale zimą?

Nie śmiałam podejść do żadnej ławki. Na każdej ktoś siedział. Przed północą dworzec

zupełnie opustoszał z podróżnych. Jeżeli tacy się pojawiali, szybko wychodzili stamtąd na zewnątrz.
O północy można przecież spotkać diabła, o czym była święcie przekonana moja ciotka. Poczekalnia
o tej porze wyglądała jak sala potępionych. Gdy tak rozmyślałam, podszedł

do mnie jakiś mężczyzna.

– Co tak stoisz? Chodź, usiądź na mojej ławce.

Ręką wskazał swoją pomalowaną na brązowy kolor siedzibę. Spojrzałam na niego, nie

wyglądał groźnie, ale przecież zawsze to obcy człowiek.

– Nie bój się mnie, jak cię proszę, to chodź. Pewnie i tak zamierzasz spędzić tu resztę nocy, nie
wytrzymasz tyle bez porządnej ławki.

Poszłam za nim. W końcu i tak nie miałam szans na coś lepszego, a on nie wyglądał na

złego człowieka. Co najwyżej na okropnie brudnego.

– Jesteś głodna?

Za nic nie chciałam zjeść czegokolwiek od tego brudnego mężczyzny. Kiwnęłam głową

na znak odmowy.

– Może i nie, ale ja muszę coś przegryźć. Zimno od tego deszczu jak diabli, więc

i żołądek kurczy się z głodu.

Z wielkiej torby wyjął gazetę. Rozłożył ją jak obrus na ławce, ręką przygładził wszystkie
nierówności. Ruchy miał spokojne, pewne; byłam świadkiem codziennego rytuału posiłku

bezdomnego. Z rulonu innej gazety wyjął dwie długie, drożdżowe bułki. Na sam koniec postawił

butelkę taniego wina i spojrzał na mnie.

– Dzisiaj mam prawdziwy rarytas do zjedzenia. Bywają dni, że nawet chleba nie mam.

Udawałam, że na niego nie patrzę. Na widok drożdżówek poczułam straszliwy głód.

Ale przecież nie mogłam jeść tego, czego on dotykał. Nieznajomy okazał się mądrzejszy od mojego
głupiego uporu – po prostu spokojnie zabrał się do jedzenia. Zapach sera z bułki wypełnił powietrze
nad ławką, przebijał nawet wątpliwy aromat mojego gospodarza. Było mi słabo, kręciło mi się w
głowie, dopiero wtedy poczułam, jak bardzo od rana zgłodniałam.

W domu zawsze miałam regularne posiłki, a jedyne głodówki, jakie w życiu przechodziłam,
wynikały ze sprzeczek z rodzicami podczas kolacji. Jednak się złamałam i łakomie sięgnęłam po
bułkę. Starałam się jeść dostojnie, od niechcenia, jakbym robiła to tylko po to, żeby nie urazić
nieznajomego. On nie patrzył na mnie, powoli kończył swoją porcję. Potem otworzył butelkę i
usłyszałam nieprzyjemne gulgotanie w jego przełyku. Obtarł usta ręką i wyciągnął wino w moją
stronę. Wstrząsnął mną dreszcz – „co za obrzydlistwo”, pomyślałam. Chyba zrozumiał, bo już więcej
nie próbował częstować mnie swoją „herbatą”. Sam wypił jeszcze parę łyków i schował

butelkę do swojej przepastnej torby.

– Lepiej?

Kiwnęłam głową, w ustach miałam ostatni kęs drożdżówki. Czułam przyjemne ciepło

rozchodzące się od żołądka po całym ciele.

– Z pełnym żołądkiem zawsze raźniej i łatwiej dojść do ładu z samym sobą.

Nie patrzyłam na niego, odczuwałam coraz większą senność. Zasnęłam na twardej ławce,

nie myśląc już o niczym. Powinnam była się bać, że taki człowiek może mnie okraść, ale ja przecież i
tak już niczego nie miałam. Poza tym gdyby chciał mnie skrzywdzić, na pewno by mnie nie nakarmił.
Tak rozmyślając, odpłynęłam w ciężki sen. W przyszłości miałam się dowiedzieć, że nakarmienie,
opieka może być taką samą pułapką jak bezpośredni atak. Ten jeden raz miałam jednak szczęście,
życzliwość była bezinteresowna i naturalna dla człowieka, który nie przelicza swojej dobroczynności
na żadną walutę. On wiedział, że istnieje wiele rzeczy ważniejszych niż szczurzy pęd, na którym tak
ludziom zależy. Szkoda, że nie wiedział, jak ważna jest woda i mydło – pierwszą rzeczą, jaką
poczułam, budząc się, był niesamowity odór alkoholu i brudu roznoszący się od mojego
przypadkowego dobroczyńcy...

Na dworcowej hali powoli robiło się już jasno. W porannej szarości rozlegały się

pomrukiwania i chrapanie kloszardów. Byłam przykryta jakimś brudnym kocykiem.

Z obrzydzeniem odsunęłam od niego twarz. „Jak tak dalej pójdzie, to tak się upodobnię do tych ludzi,
że będę brana za jedną z nich. Nie, tego to ja z całą pewnością nie chcę”, pomyślałam. Mój Bezdomny
– tak go zaczęłam nazywać w myślach – już nie spał. Spoglądał na mnie, ale nie próbował ze mną
rozmawiać. Chyba dobrze, bo i tak nie wiedziałabym, jak to robić. Wczoraj wieczorem byłam
zmęczona, głodna i w ogóle jakoś mniej przejmowałam się tym, co robię i mówię. Teraz było już
rano, moje obawy co do obcych wróciły, a wraz z nimi zakłopotanie. Co prawda, nie uważałam się
za smarkulę, ale ten człowiek musiał być ode mnie o wiele starszy.

I wyglądał tak poważnie.

– Nie mam pieniędzy, żeby ci pomóc, ale mogę wskazać ci drogę, znam to miasto jak

własną kieszeń.

Skąd on wiedział, że potrzebuję pieniędzy? „Jak to skąd” – zaraz sobie odpowiedziałam –

„nikt normalnie, dla przyjemności nie nocuje w takich miejscach jak to”.

– I tak bym od pana nie wzięła, ale dziękuję.

Rozejrzałam się wokoło, na dworcu przybywało codziennych pasażerów pociągów

i autobusów. Rósł gwar wywołany przez ludzi – jeszcze jakby trochę zaspanych, ale już pędzących w
różne, tylko sobie znane strony.
– Okropne jest to miejsce, nie wiem, jak można tu żyć i nie oszaleć.

– Człowiek do wszystkiego może się przyzwyczaić -

gdy nie ma wyboru. Lato jest piękne, tylko zimy są pułapką dla ludzi takich jak ja.

Patrzyłam w jego poważne oczy i myślałam, skąd on mógł się wziąć w tym miejscu. Nie

czułam już żadnego skrępowania wobec tego człowieka – w końcu do tamtej pory to tylko on dobrze
mnie przyjął w tym mieście. Zaofiarował mi pomoc, i to o nic nie pytając, a byłoby to trudne, pewnie
nawet niemożliwe, gdybym poprosiła o pomoc tak zwanego przeciętnego,

przyzwoitego człowieka. „Wygląda na to, że w tym kraju na bezinteresowną życzliwość stać już tylko
bezdomnych. Mam nadzieję, że tylko wygląda”, pomyślałam.

Wspomnienia zawsze potrafią wytrącić mnie z równowagi. Po prostu nie mam

w stosunku do nich odpowiedniego dystansu. Wszystko, co było, jest w jakiś sposób nadal w mojej
głowie i czeka tylko na taki pusty, leniwy wieczór jak ten. Słyszę trzepot motylich skrzydeł –
ciekawe, czy ten motyl tęskni za słońcem, kwiatami. Praktycznie rzecz biorąc, nie powinien. Przecież
nie zna innego świata niż ten pokój, przez którego okno zagląda śnieg.

Z wczesnych lat szkoły pamiętam czytankę o dwóch ptaszkach – jeden urodził się w klatce, drugi
został do niej schwytany, gdy fruwał w ogrodzie. Jak wynikało z historyjki, młody ptaszek nie
pragnął wolności, bo jej nie znał, starszy zaś ciągle za nią tęsknił. Ta bajeczka zawsze wydawała mi
się niedorzeczna i głupia. Czy mój motyl tęskni za kwiatami i słońcem? Jestem przekonana, że tak.
Kobieta, której nikt nie trzymał w ramionach, tęskni za miłością, mężczyzna, który jeszcze nigdy nie
kochał, czuje w sobie jakąś pustkę. Obydwoje potrafią wyczuć niepełność swojego tu i teraz, chociaż
nikt im tego nie mówi. Często nawet nie potrafią owej potrzeby nazwać. Oczywiście dopóki nie
spotkają tego kogoś, owej połówki pomarańczy. Ale zanim do tego dojdzie, bywa, że muszą jeszcze
przekopać się przez cały pryzmat na pół zgniłych, nie swoich połówek pomarańczy.

Tak, jestem przekonana, że ten mój pokojowy motyl z całą pewnością tęskni do słońca.

Taka jest jego natura, a natury nie zmieni żadna sztuczna sytuacja. Trzepot jego skrzydełek działa na
mnie jakoś uspokajająco – zdążyłam się już przyzwyczaić do tego, na początku bardzo mnie
irytującego, odgłosu. W rytm tego szelestu wraca do mnie przeszłość.

Nadal siedziałam na dworcowej ławce i przyglądałam się mojemu gospodarzowi. W nocy

nie mogłam tego dokładnie zrobić, mimo lamp panował tam jakiś paskudny, dwuznaczny

półmrok. Trudno było określić jego wiek, był cały zarośnięty – „ta broda, gdy już całkowicie
zbieleje, pomoże mu zrobić karierę świętego Mikołaja, tylko musiałby się pozbyć tego smrodku”,
pomyślałam. Na wszelki wypadek odsunęłam się od niego na znaczącą odległość, nie chciałam
pachnieć tak jak on.

– Przepraszam, wiem, że trochę psuję powietrze wokół.

Uśmiechnął się tak, jakby robił mi jakiś żart.

– Niełatwo żyć w takim miejscu, trzeba się jakoś bronić przed niechcianymi gośćmi –

sama widzisz, że ławek nie starcza dla wszystkich. A ja naprawdę potrzebuję jakiejś swojej
przestrzeni.

Ten kloszard mówił i zachowywał się, jakby podejmował mnie w swoim domu. Zawsze

myślałam, że tacy jak on potrafią tylko bełkotać, a w rzadkich chwilach trzeźwości są agresywni.

Szybko uznałam upadek kolejnego stereotypu. To chyba wyjątkowy bezdomny i pewnie

wyjątkowy człowiek. Jeszcze przez jakąś godzinę siedzieliśmy w milczeniu, w końcu na

zewnątrz robił się prawdziwy dzień, a ja nie miałam zamiaru spędzić tam życia.

– Dokąd chcesz dojść?

Bezdomny chyba wyczuł moją niecierpliwość albo najzwyczajniej w świecie miał już

dość mojego towarzystwa. Podałam mu adres, nawet nie mrugnął okiem, gdy padła nazwa

agencji modelek.

– Znam, masz szczęście, to całkiem blisko. Pół godziny drogi stąd, nawet nóg nie

zmęczysz.

Pół godziny w tym upalnym już przedpołudniu to i tak było dla mnie za dużo, ale nic nie mówiłam,
on by tego nie zrozumiał. Był weteranem pieszych wędrówek po zadymionym

mieście. Z kieszeni wyjął kawałek pogniecionego, szarego papieru i na nim narysował dla mnie małą
mapkę. Wstałam z ławki gotowa do walki o wielką karierę. Chciałam jak najszybciej znaleźć się na
miejscu.

– Dziękuję. Bardzo.

Może nie byłam grzeczną dziewczynką, ale dobro potrafiłam poznać.

Kiwnął głową, uśmiech zginął w jego gęstej brodzie.

– Życzę szczęścia, mała. Tylko pamiętaj, żadne szczęście nie jest warte szacunku do

samego siebie. Młoda jesteś, musisz wszystkiego spróbować na własnej skórze, może to i dobrze.

Uważaj na siebie. W życiu już tak jest, że mało kto potrafi robić coś bezinteresownie, nie zapominaj
o tym.

Słuchałam tego poważnego głosu, zupełnie jakby niekloszardowego. Przestrogę zbyłam

wzruszeniem ramion. „Dam sobie radę”, stwierdziłam w myślach.

Odeszłam pełna niecierpliwości, przed oczami miałam tylko dwie grube, pionowe

zmarszczki na czole mojego byłego już gospodarza. „Zupełnie jakby się ktoś o mnie martwił”,
pomyślałam, wychodząc na słoneczny chodnik. Z dziwnym uczuciem zakłopotania oddalałam się od
dworca, podążając do mojej nowej przyszłości.

Na podany w ogłoszeniu adres dotarłam bez żadnego problemu. Mapka bardzo się

przydała, poza tym zawsze szybko orientowałam się w przestrzeni – ot, taki nawyk z pieszych
wędrówek z dzieciństwa. Stanęłam przed dużym, piętrowym domem jednorodzinnym

i z drżeniem nacisnęłam dzwonek przy bramce. Usłyszałam, jak burczy mi w brzuchu – od rana nic
nie miałam w ustach.

– Słucham? – padło zachrypłe pytanie z głośnika domofonu.

– Ja z ogłoszenia, tego o modelkach do reklamy bielizny.

Już po chwili szłam chodnikiem do drzwi domu, ktoś otworzył mi je tuż przed samym

nosem. Przede mną stanęła kobieta, na oko trzydziestoletnia. Wysoka blondynka z ostrym makijażem.

– Dzień dobry, ja...

– Cześć, wchodź.

Kobieta przerwała mi w połowie i szerzej otworzyła przede mną drzwi. Szerokim

korytarzem doszłyśmy do dużego pokoju połączonego z kuchnią.

– Czego się napijesz? Kawy, herbaty?

Kocim ruchem poruszała się za barkiem. Taka kobieta z pewnością zwracała na siebie

uwagę mężczyzn, nawet gdy się o to w ogóle nie starała.

– Wolałabym coś zimnego.

Po chwili łapczywie opróżniłam szklankę soku. Blondynka dosiadła się do mnie,

podsunęła mi talerzyk z piernikami, sama wzięła jednego i pomoczyła w kawie. Nie mogłam się
powstrzymać i jadłam ciastko za ciastkiem. Rozbawiona tym kobieta w końcu się zapytała:

– Może jesteś głodna? Poczekaj chwilę, zaraz zrobię ci parę kanapek.

Nie protestowałam, mój żołądek zagłuszał w tamtym momencie wszelkie poczucie

przyzwoitości. Nie byłam w stanie odmówić żadnego jedzenia.

Dopiero przy herbacie zaczęła mnie wypytywać:

– Skąd jesteś? Zresztą to nie najważniejsze – najpierw sama powiedz mi coś o sobie,

dlaczego tu przyjechałaś i tak dalej.

Siedziała naprzeciw mnie i wpatrywała się we mnie tymi prawie przeźroczystymi oczami, które
niemal mnie hipnotyzowały.

– Chcę się wyrwać z domu, żyć inaczej. Po prostu chcę być niezależna i mieć na to

pieniądze.

Zdawałam sobie sprawę, że nie brzmi to zbyt mądrze i ambitnie, ale chyba od modelki

nikt mądrości nie wymagał. Nie byłam głupia, tylko trochę egoistyczna, i doskonale o tym
wiedziałam. Zresztą moja babcia zawsze mówiła, że lepiej nie chwalić się swoją mądrością, że
zdrowiej udawać trochę głupszego, niż się jest w rzeczywistości, a „oliwa i tak zawsze na wierzch
wypływa”. No właśnie, święte słowa. Nawet teraz całkowicie podpisuję się pod tym przysłowiem.

– Ładna jesteś, może coś z tego będzie. Rzecz jasna muszę cię jeszcze zobaczyć

w bieliźnie, zorientować się, jak się poruszasz. Zobaczymy.

Patrzyła na mnie jak na towar. Moja mama ma podobną minę, gdy ogląda sztukę mięsa

przeznaczoną na obiad.

– Jesteś z miasta? Nie widzę żadnego bagażu.

Opowiedziałam o tym, jak zostałam okradziona.

– Nocowałam na dworcu – nie wspomniałam nic o Bezdomnym, nie wiadomo, jaki ona

mogła mieć stosunek do takich ludzi, a mi bardzo zależało na tej pracy. Zdawałam sobie sprawę, że
jestem w pewien sposób nielojalna, ale przecież nikogo w ten sposób nie krzywdziłam, a sama nie
ryzykowałam. „Chcę mieć dobrą opinię u mojej przyszłej – oby – pracodawczyni”,

pomyślałam.

– Co do twojego wieku...

Zesztywniałam, przecież do pełnoletności brakowało mi jeszcze pięciu miesięcy.

– ...umówmy się jasno. Nie obchodzi mnie, ile masz lat i czy jesteś pełnoletnia.

Uśmiechnęła się po kociemu.

– Jeżeli będziesz u mnie pracowała – o ile tobie i mi będzie to odpowiadało – to nie życzę sobie
żadnych rozwrzeszczanych matek. Jedna taka historia z troskliwą rodzinką, a wylatujesz –
rozumiesz? Musisz mi zaufać, a ja zaufam tobie. Nie spiszemy żadnej umowy – tak będzie lepiej dla
nas obu, prawda?!

Prawda, nie miałam osiemnastu lat, musiałam przystać na jej warunki. Co do rodziny –

wiedziałam, że nikt mnie nie będzie szukał. Matka pewnie myślała, że kolejny raz zrobiłam jej na
złość, wyjeżdżając bez jej zgody i wiedzy do jakiejś koleżanki. Do końca wakacji miałam spokój.

Czasami opinia niedobrej dziewczynki się przydawała. Po wakacjach zamierzałam pomyśleć, co

dalej. Może rozwiązanie samo miało się znaleźć?

– Co do twojego mieszkania, myślę, że na razie możesz zostać tutaj. U góry mam parę

wolnych pokoi, jeden z nich nawet wynajmuję dziewczynie, która też zarabia u mnie na wybiegu.

Kolejny płynny, koci ruch i już stała obok mnie.

– A teraz trzeba cię zobaczyć w bieliźnie. To o wszystkim zadecyduje.

Ogarnęła mnie wzrokiem, zmarszczyła brwi.

– Tylko najpierw koniecznie musisz skorzystać z prysznica. Moja bielizna jest bardzo

delikatna, a ty nie za ciekawie pachniesz po nocy spędzonej na dworcu.

Przed oczami pojawiło mi się czoło z dwoma pionowymi zmarszczkami i zaczęłam jakoś

raźniej spoglądać na moją przyszłą blond przełożoną.

Po prysznicu moje spodenki i koszulka wylądowały w pralce, a ja dostałam do ubrania

jakąś spraną, letnią sukienkę.

– Teraz chodźmy do mojego królestwa, czas przyjrzeć ci się troszkę dokładniej.

Szerokimi schodami zeszłam za nią do piwnicy. Przed moimi oczami rozpostarł się

ogromny pokój oświetlony bocznymi lampkami. Na podłodze leżały czerwone, grube dywany,
wzdłuż ścian poustawiane były liczne sofy i przepastne fotele, a obok nich stały małe, okrągłe
stoliczki. To robiło wrażenie. Blondynka podeszła do ściany – przynajmniej tak mi się wydawało

– i przycisnęła jakiś przycisk. Wokół rozległa się rytmiczna muzyka.

– Co, podoba ci się?

Kiwnęłam głową, byłam trochę onieśmielona, nigdy czegoś takiego nie widziałam.

– W tej sali dziewczyny ćwiczą układy taneczne, chód. Gdy ktoś specjalny – ze

specjalnym portfelem -
chce obejrzeć bieliznę, pokazy odbywają się także tutaj.

Na jej twarzy widać było zadowolenie, nic dziwnego, ja też byłabym dumna, posiadając

takie miejsce. Zaprowadziła mnie do kotary zasłaniającej wejście, do znacznie mniejszego pokoju.
Na pierwszy rzut oka stwierdziłam, że to pracownia mojej gospodyni. Było tu mnóstwo szafek,
wieszaków pełnych jakiejś bielizny, przepych kolorowych tkanin. Na suficie

rozbłyskiwały ostre jarzeniówki. Dopiero po chwili zauważyłam stojący w kącie statyw

fotograficzny.

– Siadaj, zaraz wybiorę ci parę różnych rzeczy i obejrzymy cię dokładniej.

Usiadłam na małym taborecie i zaczęłam przyglądać się swojej niepewnej minie

w wielkim lustrze zajmującym prawie całą jedną ścianę.

Kotara podniosła się i do pokoju wszedł starszy mężczyzna z długimi włosami.

– O, cześć, Bryan – wskazała na mnie ręką ubraną w całą masę złotych pierścionków – to nasza
kolejna kandydatka. Zaraz się przekonamy, czy coś z niej będzie.

Wyglądało na to, że on też będzie mnie oglądał. Wcale, ale to wcale nie dodawało mi to pewności
siebie.

– Bryan jest moim fotografem, więc nie przejmuj się jego obecnością. Najlepiej jakbyś w ogóle go
nie zauważała. Gdy będziesz przymierzać, zrobi ci parę zdjęć, zobaczymy, czy jesteś fotogeniczna.

Weszłam za mały parawan i ściągnęłam z siebie sukienkę. Nie krępowałam się swojego

ciała, wiedziałam, że jest niezłe, ale cała ta sytuacja powodowała, że czułam się dziwnie nieswojo.
Wciągnęłam parę koronkowych majteczek i delikatny, prawie przeźroczysty stanik. Co innego
oglądać swoje ciało we własnym pokoju przed lustrem, musiałam jednak zachować zimną krew. Z
ogromną tremą, ale i determinacją zacisnęłam zęby i wyszłam zza parawanu.

Czułam się niepewnie na takich wysokich obcasach, w dodatku przez te majtki było

wszystko widać. Wiedziałam jednak, że muszę nieźle w tym wyglądać, natura niczego mi nie
poskąpiła.

– Niezła jesteś. Podejdź do lustra, Bryan zrobi ci przy nim zdjęcie.

Już nieco pewniej podeszłam do szklanej tafli, faktycznie – wyglądałam jak dziewczyna z okładki w
czasopiśmie tylko dla panów. No cóż, od czegoś trzeba było zacząć. Milczący fotograf pstrykał mi
ciągle nowe zdjęcia. Rozkręcałam się i już bez żadnego skrępowania przybierałam różne pozy. Na
widok wielu z nich moja babcia dostałaby zawału albo

w najlepszym wypadku wyklęłaby mnie z rodziny. W jej czasach to byłoby nie do pomyślenia, ale ja
nie żyłam w średniowieczu. Kochałam moją babcię, ale nie zamierzałam z tego powodu zaprzepaścić
swoich marzeń, choćby to było trochę „bezwstydne”.

To słowo dosyć często słyszałam z ust starowinki. Bezwstydna była sąsiadka, która

uciekła z kochankiem, gdy ja miałam zaledwie dziesięć lat. Bezwstydna była moja rówieśniczka,
która dwa lata temu przyniosła do domu bękarta. Bezwstydnych było wielu ludzi, np. sklepikarz,
który nagle podwyższył cenę bułek, czy też minister rolnictwa, „którego w ogóle, ale to w ogóle nie
obchodzi los zwykłego chłopa, tylko własna kieszeń”. Ten przymiotnik znajdował bardzo szerokie
zastosowanie w wyrażaniu opinii przez seniorkę mojego rodu.

– Teraz załóż to.

Dostałam różową, przeźroczystą haleczkę i małe stringi. Potem przymierzyłam jeszcze

parę różnych rzeczy, co zajęło mi ze dwie godziny.

– Dosyć, kończymy to przebieranie. Muszę się napić kawy, a ty, Bryan, wywołaj jak

najszybciej te zdjęcia.

Założyłam starą sukienkę i razem z blondynką znów poszłam do kuchni.

– Nie przedstawiłam się. Mów na mnie Wiola, tak jak wszyscy. W tej branży wszyscy

jesteśmy na ty.

Przy kawie zapaliła papierosa i znowu patrzyła się na mnie tymi przeźroczystymi oczami.

– Masz szczęście, natura nieźle cię zaopatrzyła. Nie zginiesz u mnie – pod warunkiem, że posłusznie
będziesz wypełniać naszą niepisaną umowę. Wyglądasz bardzo młodo, góra

szesnaście, siedemnaście lat, ale odpowiedni makijaż doda ci trochę lat.

Zawsze wyglądałam trochę za młodo, to było denerwujące, szczególnie że moja matka

nie pozwalała mi się malować.

– Nie rób takiej miny. To dobrze dla ciebie, za parę lat będziesz z tego bardzo

zadowolona. Większość kobiet ciągle chce wyglądać młodziej, a ty masz to bez niczego i jeszcze
kręcisz nosem. Musimy poeksperymentować trochę z twoją twarzą, będzie fajnie, zobaczysz.

Wiedziałam, że będzie – musiało być. Byłam gotowa na wszystko, żeby tylko dopiąć

swojego celu i żyć inaczej. Nie myślałam w tamtym momencie o żadnych względach moralnych.

Przecież każda kobieta na co dzień nosi bieliznę, tylko że ja miałam to robić za pieniądze.

Uśmiechnęłam się do Wiolety. Nie ufałam jej oczom, ale co mi szkodziło okazać jej trochę sympatii.
W końcu parzyła wspaniałą kawę.

Mój pokój był bardzo maleńki, mieściło się w nim tylko łóżko, przy którym stało małe

radyjko, niewielka szafa i stary, pluszowy fotel. Nie przeszkadzało mi to, ważne, że miałam gdzie
mieszkać. Weszłam do niego z małego korytarzyka, naprzeciwko znajdował się drugi

zamieszkany już pokój i mała łazienka. Całość umiejscowiona była na poddaszu tego dużego domu.
W kącie korytarzyka stała kuchenka elektryczna i lodówka, czyli minikuchnia.

– I co ty na to? Powinno ci to wystarczyć. Twoja sąsiadka pewnie jeszcze śpi, chociaż nie wiem, jak
ona wytrzymuje takie porcje snu. Zresztą to jej sprawa. Nie obchodzi mnie, co robicie u siebie,
bylebyście uczciwie pracowały.

Jeszcze nie wiedziałam, na czym miałaby dokładnie ta praca polegać, ale w tamtym

momencie bardziej obchodziły mnie pieniądze, jakie mogłam zarobić. Nie miałam przy sobie ani
złotówki, a znów zaczynało mi burczeć w brzuchu.

– Słuchaj, chciałabym wiedzieć, ile będę zarabiać. Wiesz, ja teraz w ogóle nie mam

pieniędzy.

– Podejrzewam – wyjęła z kieszeni zwinięty banknot stuzłotowy i włożyła mi go w dłoń.

– To będzie twoja zaliczka. Za każdy pokaz u mnie dostaniesz 50 złotych. Gdy będziemy wyjeżdżać w
teren – a często tak robimy – od każdego pokazu bielizny dostaniesz 100 złotych.

Myślę, że na początek tyle musi ci wystarczyć. Potem zobaczymy, może będą jakieś twoje zdjęcia,
może coś innego...

Zmrużyła oczy i pilnie mi się przyjrzała.

– Wszystko wyjdzie w praktyce. Na teraz jest tak, jak powiedziałam. Co do opłat za pokój

– jakoś się rozliczymy.

Odwróciła się i odeszła kocim krokiem. Przy schodach zatrzymała się i powiedziała:

– Aha, dzisiaj masz wolne, ale jutro chcę cię widzieć na dole o dziesiątej. I pamiętaj – nie lubię, jak
ktoś kręci się po moim domu bez powodu. Swoich kluczy nie dostaniesz, więc bądź

łaskawa wrócić przed jedenastą wieczorem na miejsce, jeżeli nie chcesz nocować na chodniku.

Kiwnęłam głową, po chwili Wioleta zniknęła mi z oczu.

Weszłam do swojego nowego pokoju. Pusto tu było, nawet nie miałam czym napełnić

małej szafy. Z ulgą rzuciłam się na łóżko. „Nie szkodzi, z czasem będę miała wszystko”,
powiedziałam do siebie w myślach. Nie martwiłam się o matkę, wiedziałam, że na pewno nie
zgłosiła mojego zaginięcia. W końcu zostawiłam kartkę. Wiele razy od niej słyszałam: „Wypijesz to,
co sobie nawarzyłaś”. Z pewnością teraz też tak myśli. A ojciec? Zapewne czuł ulgę, w końcu

– chociaż na jakiś czas – pozbył się mnie z domu. Kochani rodzice – co człowiek by bez nich zrobił?
W końcu nikt tak nie potrafi człowieka zmotywować do działania jak oni, prawda?!

Gdyby moje rodzinne życie nie wyglądało tak, jak wyglądało, kto wie, czy wówczas nie

siedziałabym z mamą i nie prowadziła ożywionej dyskusji na temat nowego przepisu na sernik.

Albo nie przedstawiała wyrozumiałemu ojcu jakiegoś pryszczatego rówieśnika – powiedzmy

geniusza matematycznego rodem z Koziej Wólki. Tak, rodzice to prawdziwy skarb. Wyglądało na to,
że dzięki nim – poniekąd – czekało mnie ciekawe życie w tym mieście. Z takimi myślami zapadłam w
krótki, niespokojny sen na moim nowym łóżku.

Późnym popołudniem, ubrana w czyste już spodenki i koszulkę, wyszłam zrobić jakieś

zakupy. Upał wisiał nad miastem i męczył jego mieszkańców. Nie wiedziałam, co powinnam jeść
jako modelka, ale kupiłam parę bułek i jakieś warzywa. Wzięłam też czekoladę i ciastka, w końcu nie
musiałam się jeszcze odchudzać, żeby wyglądać wystarczająco szczupło. Kierując się w stronę
dworca centralnego, natknęłam się na budkę z ciepłym pieczywem, kupiłam dwie chałwy drożdżowe,
w reklamówce tkwiły już dwa tanie wina. Na hali dworcowej panował

przyjemny chłód przesiąknięty jakimś obrzydliwym smrodem. Jednak ta woń mi nie

przeszkadzała, do szczęścia wystarczyła mi tylko niska temperatura. Rozejrzałam się wokoło.

Był, siedział na swojej ławce. Podeszłam do tej ławki. Nie wiedziałam, co powiedzieć.

Wyręczyło mnie jego spokojne:

– Usiądź.

A myślałam, że drzemie. Pewnie musiał być czujny, żeby bronić swojego terenu.

Wyjęłam butelki z winem i chałwy zawinięte w szary papier.

– To dla ciebie.

Czułam się niezręcznie, nie chciałam, żeby myślał, że przyniosłam mu jałmużnę.

– Przechodziłam tędy i pomyślałam, że może byś...

– Dziękuję.

Przeciął tym swoim „dziękuję” początek moich mętnych tłumaczeń – jak się okazało,

zbędnych.
Właściwie nie wiedziałam, jak się do niego zwracać – w końcu to nie był taki zwykły

nieznajomy. Nie znałam jego imienia, w myślach nazywałam go Bezdomnym. Był dużo starszy ode
mnie, pewnie mógłby być moim dziadkiem, ale mówiłam do niego jak do rówieśników,

chyba tak było lepiej. Przecież nie był ode mnie lepszy, a w pewnym sensie byliśmy nawet do siebie
podobni. Ja ulotniłam się z rodzinnego domu, a on w ogóle z jakiegokolwiek domu.

Zapewne inne motywy przyświecały naszym celom.

Przyglądałam się, jak otwiera butelkę i z westchnieniem wchłania kolejne łyki wina.

Smakowało mu, kiwał do mnie głową między jednym haustem a drugim.

Nie poczęstował mnie, wiedział, że tego nie lubię -

obrzydzenie na mojej twarzy było dość widoczne poprzedniej nocy, gdy zaproponował mi swoją
specyficzną „herbatkę”.

– Pójdę już, jestem głodna, a to miejsce nie odpowiada mi jako stołówka.

– Widzę, że poszczęściło ci się trochę. To dobrze, dworce nie są najszczęśliwszym

miejscem dla młodych dziewczyn.

– Wpadnę jeszcze kiedyś, jak będę miała trochę czasu.

Znowu czułam na twarzy te jego czujne oczy.

– Dobra jesteś. I potrafisz się odwdzięczyć. Uważaj, dzisiaj nikt tego nie docenia, a ty jesteś jeszcze
taka młoda.

Odeszłam z poczuciem, że chyba nie jestem na świecie tak zupełnie sama.

Wieczorem leżałam w swoim pokoju, słuchałam trochę skrzeczącego radia i jadłam

ciastka. Rozmyślałam o swojej wolności – no tak, czułam się wtedy naprawdę wolna. Co prawda,
niepewna była ta moja nowa przyszłość, ale od czego miałam młodość i wiarę, jaką ona dawała.

A jeszcze dwa dni wcześniej zasypiałam, słysząc krzątającą się na dole w kuchni matkę. Przez chwilę
zrobiło mi się tak jakoś dziwnie. Tęsknota? Na pewno nie. Zwykłe pożegnanie z tym, co było.
Zasnęłam z ostatnim ciastkiem w ręku – wśród okruszków.

O dziesiątej rano w pracowni oprócz Wiolety zastałam jakąś wysoką, niewątpliwie

o wiele starszą ode mnie dziewczynę oraz Bryana.

– Witamy, chodź tutaj i zobacz swoje zdjęcia.

Podeszłam do stolika i spojrzałam na plik rozrzuconych fotek.

– Jesteś fotogeniczna, mała – lakonicznie stwierdził Bryan.

Wystarczyłoby jedno z tych zdjęć, żeby moja szacowna babcia dostała zawału, a matka

wyklęła z naszej rodziny moje imię na wiele pokoleń. Ale trzeba mu było przyznać rację, naprawdę
dobrze wyglądałam w takiej frywolnej bieliźnie.

– Dzisiaj musisz się nauczyć podstaw, czyli chodzenia. Twoja koleżanka i zarazem

sąsiadka z przyjemnością ci w tym pomoże, prawda?!

Dziewczyna wykrzywiła się, słysząc słowa Wiolety, ale nie wyraziła głośno protestu.

– Ja muszę na godzinę wyjść, jak wrócę, ocenię twoje, a właściwie wasze postępy. Bryan, chodź ze
mną, będziesz mi potrzebny.

Zostałyśmy same. Podeszłam do mojej sąsiadki i wyciągnęłam rękę:

– Mam na imię Lena, od wczoraj mieszkam w tym małym pokoiku na górze obok ciebie.

Raczej niechętnie podała mi swoją dłoń:

– Kasia. Jesteś nowym nabytkiem Wioli, co?! Uciekłaś z domu?

Trochę się spłoszyłam, w końcu zaskoczyła mnie tym stwierdzeniem, które przecież nie

mijało się z prawdą. Zebrałam się w sobie i natychmiast udałam lekkie oburzenie:

– No coś ty, skąd ci to przyszło do głowy?!

Kasia zaczęła się śmiać, ale nie tak normalnie, tylko przez zęby, jakby drwiła:

– Wiesz, ona lubi takie młode, bezbronne w swojej naiwności. Widziałam już niejedną

młodocianą w tym miejscu.

Nie chciałam jej dłużej słuchać. Nie wiedziałam, co chce mi przez taką rozmowę

przekazać i szczerze mówiąc, nie interesowało mnie to. Wolałam wszystkiego sama się

dowiedzieć, poza tym nie ufałam tej dziewczynie o chytrym spojrzeniu. Kto wie, może ona po prostu
bała się konkurencji z mojej strony, stąd jej niewypowiedziane do końca przestrogi.

Ucięłam tę głupią rozmowę:

– Wiola kazała ci uczyć mnie prawidłowego chodzenia. Mogłabyś?

Wykrzywiła twarz:

– Chodzenie, wielkie mi co. Powinna mi kazać nauczyć cię czegoś innego, bardziej by ci się to
opłaciło.

Wybuchła zduszonym śmiechem.

– A zresztą – dodała – może tylko chodzenia trzeba cię jeszcze nauczyć, kto wie.

Omiotła całą moją postać długim spojrzeniem i znowu wybuchła gardłowym śmiechem.

Przez następny tydzień moja praca polegała na nieustannym przymierzaniu różnorakich

fatałaszków i ćwiczeniu chodzenia. Ciągle tylko słyszałam:

– Nie garb się!

– Wypinaj piersi, masz się nimi chwalić!

Wioleta miała spory zapał do takich tresur.

– No, mała, nie leń się. Za parę dni zaczynamy pokazy, musisz być gotowa na czas. Nie potrzebuję
wielbłąda – nie organizuję pokazów siodeł dla Beduinów.

Nauka chodzenia skończyła się po sześciu dniach. W nadchodzący piątek miałam wziąć

udział w pokazie bielizny dla paru zamożnych panów z żonami. Podczas prób poznałam

pozostałe dziewczyny. Wyglądało na to, że byłam z nich najmłodsza, ale i wcale nie najbrzydsza.

Widziałam, jak na mnie patrzą – tylko kobiety potrafią tak specyficznie, jadowicie i słodko zarazem
uśmiechać się do ewentualnej rywalki.

Tak się zamyśliłam, że nie zauważyłam, kiedy zjadłam drugą paczkę moich ulubionych

ciastek. Czekoladowych. Cała byłam w okruchach. Musiałam napić się gorącej herbaty.

Poczłapałam do kuchenki w moich olbrzymich, supermiękkich skarpetach dla księżniczek po

godzinach urzędowania. Przy okazji sprawdziłam, czy nie ma jeszcze jednej paczki ciastek, ale jak
wiadomo, szczęście chodzi parami, a nie trójkami. Zostały tylko jakieś owocowe cukierki.

Mogło być i to.

Niektórzy uzależniają się od seksu, inni od hazardu, a ja – wiadomo, na hazard nie

mogłam sobie pozwolić, seks to zwykła, nudna praca – zostały mi tylko słodycze. Z kubkiem gorącej
herbaty patrzyłam za okno. Smutno tam było jakoś, szaro.

Pamiętam swój „wielki” pierwszy pokaz. Denerwowałam się jak diabli. W sobotę ledwo

doleżałam w łóżku do rana. Ociężała po nieprzespanej nocy, na korytarzu spotkałam Kasię.

Wesołą, złośliwie uśmiechniętą krowę, która na mój widok zawołała:

– Jezu, zrób coś ze sobą, dziewczyno, bo wyglądasz, jakbyś szła dziś na stypę. A tego nasi klienci nie
lubią.

Okręciła się na pięcie i na moją krótką uwagę: „Odczep się!” dodała:

– Zresztą, nikogo nie obchodzą twoje humory, bylebyś tylko dobrze tyłkiem kręciła.

– Kretynka – mruknęłam pod nosem i poszłam pod prysznic.

Po południu zajęła się mną Wiola. Dostałam cztery zestawy cieniutkiej, bezwstydnej

bielizny, w której – trzeba przyznać – wyglądałam jak chodzący grzech. Podobało mi się to.

Byłam ciekawa, co pomyślałyby o niej dziewczyny z mojej szkoły. Pozieleniałyby chyba

z zazdrości. Zresztą one nie miałyby odwagi założyć czegoś takiego. A moja mama dostałaby
zawału, a mnie odesłała do klasztoru. Na pokutę, być może wieczną.

Późnym wieczorem, tak wtedy określałam godzinę dwudziestą drugą, zostałam

zaprowadzona z innymi dziewczynami za wielką kotarę oddzielającą część garderobianą od części

piwnicy o charakterze zgoła klubowym. Zestresowana, ciągle nerwowo obciągałam

peniuar, który bardziej odkrywał, niż zakrywał moje piersi.

– Nie denerwuj się, masz.

To Wiola we własnej osobie stanęła obok mnie i podała mi do picia szklankę czegoś

o żółtawym kolorze.

– Dzięki, nie piję alkoholu. Jeszcze.

Uśmiechnęłam się, blado wypadł mój żart.

– Trochę ci się przyda, bez tego jeszcze nam zem-

dlejesz.

Wiola poklepała mnie po ręce i włożyła szklankę w moją dłoń.

– To tylko sok pomarańczowy z odrobiną wódki, rozluźnisz się.

Stała i patrzyła na mnie z przyjacielskim uśmiechem na twarzy. Gdzieś obok mignęła mi twarz Joli
wykrzywiona złośliwym grymasem.

„Dobra”, pomyślałam, nie chciałam, żeby taka krowa sądziła, że boję się zwykłej kropli wódki.

Szybko opróżniłam zawartość szklanki, żeby nie czuć tego wstrętnego zapachu wódy. Nie cierpiałam
go. Wcześniej tylko raz w życiu miałam prawdziwy alkohol w ustach. Na urodzinach kuzynki,
szesnastych. Spiłyśmy się zupełnie niechcący nalewką brzoskwiniową, jak się okazało, na spirytusie.
Podobno robiłyśmy striptiz na stole, ale przerwał nam to mój bolesny upadek ze stołu. Trzy dni
rzygałam jak kot. Z domu nie wychodziłam dwa miesiące, co i tak było małą karą za „takie haniebne,
grzeszne zachowanie”, jak to określiła moja matka. Dobrą stroną

wspomnianych dwóch miesięcy było zwyczajowe milczenie mojej mamy – za karę – dla mnie jednak
była to ogromna pociecha. Milczenie jest złotem, wiadomo. Nawet dla małolat.

Zapiekło w gardle, zakręciło się w głowie. Niezbyt mocno, ale rzeczywiście poczułam się lepiej.
Ciepło w środku było bardzo pocieszające.

– Mogę jeszcze trochę?

– Jasne.

I już po chwili opróżniałam drugą szklaneczkę.

Zrobiło mi się zdecydowanie raźniej i tak jakoś wesoło, aż korzystając z odpowiedniego momentu,
pokazałam Joli język. Ona wzruszyła tylko ramionami i co mnie wtedy trochę

zdziwiło, posmutniała. Potem błysnęły światła i już po chwili miałam wychodzić. Obok pojawił

się Bryan i podniósł kciuk do góry:

– Do przodu, mała.

Jak do przodu, to do przodu. Zrobiłam pierwszy krok, ale ku mojemu zdziwieniu, nogi

mnie nie słuchały. Lekko zachwiałam się na niebotycznie wysokich szpilkach.

– Dasz radę. No już.

To Bryan powstrzymał mnie przed upadkiem. I klepnął w tyłek. Zachichotałam. Nie

podobało mi się to, ale zachichotałam jak idiotka.

Po wyjściu na wybieg oślepił mnie błysk lamp oświetlających moją „drogę sławy”, czyli wąski pasek
czerwonego dywanu. Widziałam zaledwie zarysy postaci siedzących w fotelach.

Jakiś gruby facet namiętnie obmacywał swoją o dwadzieścia lat młodszą towarzyszkę. Zakręciło mi
się w głowie. On zaczął lizać jej gołą pierś wyjętą z rozpięcia głębokiego dekoltu. „Majaczę”,
pomyślałam. I szłam dalej, prawie nic nie widząc poza krańcami czerwonego paska. Nie wiem, czy
były oklaski po moim pierwszym przejściu. Wszystko było takie inne, niż sobie

wyobrażałam. Oparłam się o ścianę maleńkiej garderoby. Na stoliku stało parę szklanek z drinkami.
Bez namysłu chciwie wypiłam dwie szklanki, jedną po drugiej.

– Ej, spokojnie, mała, bo nie dociągniesz do końca.

Bryan stał i patrzył się, jak zmieniam bieliznę. Opornie mi to szło, więc podszedł

i wciągnął mi stringi na tyłek, jednoznacznie dotykając mojego krocza swoimi palcami.

– Odczep się – warknęłam.

Nic sobie z tego nie zrobił, nadal stał i patrzył.

Znowu wyszłam na wybieg, jeszcze bardziej otumaniona alkoholem i rosnącym strachem.

Gdzieś poza tymi upiornymi światłami widziałam ludzkie sylwetki ocierające się o siebie,
wzdychające. Nie wiedziałam, co się dzieje, a raczej nie chciałam tego wiedzieć. Czułam dziwne
podniecenie w powietrzu, dostrzegłam parę dziewczyn wychodzących w samych tylko

przeźroczystych majteczkach. Wśród nich była też Jola.

I znowu wypiłam drinka. Bałam się jak cholera, ale byłam jak królik w świetle

reflektorów. Tkwiłam w tym i nie umiałam się z tego wydostać.

Przy następnym wyjściu zdawało mi się, że ktoś mnie dotyka, kiedy lekko chwiejąc się,
przechodziłam po wybiegu. Czułam czyjeś dłonie na piersiach. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje.
Nie było już mojego racjonalizmu, młodego, ale stanowczego. Odczuwałam pulsowanie w głowie i
w całym ciele.

Potem, nie wiem właściwie, kiedy to było, usłyszałam wyraźnie głos Wioli.

– Panowie, panie, a teraz punkt kulminacyjny wieczoru. Licytacja.

Ktoś zdjął mi stanik. Nie wiem kiedy.

W którymś momencie padło moje imię.

– Lena jest stuprocentową dziewicą. Spójrzcie na nią.

Wiola podeszła do mnie.

– Te piersi, brzuch, uda.

Mówiąc to, dotykała wszystkich wymienianych części mojego ciała. Robiła to zmysłowo,

powoli. Sprawiało mi to przyjemność.

A potem pocałowała mnie. Głęboko, z języczkiem. Po sali rozniósł się głośny pomruk.

Ktoś zaczął krzyczeć, wymieniane sumy przelatywały nad moją głową. W tym momencie urwał

mi się film.

Następnego ranka obudziłam się w tym samym miejscu, w którym znikła moja
świadomość. Leżałam na czerwonym dywanie. I jak wkrótce zauważyłam, zupełnie naga. Na moim
nagim brzuchu spał jakiś mężczyzna. Nie znałam go.

Twarz poorana zmarszczkami, prawie całkowicie siwe włosy. I był tylko w samym

krawacie. To jedyne wspomnienie mojego pierwszego mężczyzny. I pierwszego klienta.

I wierzcie mi, z chęcią bym je komuś oddała.

Matias – dla rodziny, a dla mnie – Maciej wrócił do Polski. Jak głupia czekałam na jego przyjazd pod
blokiem. Z bijącym sercem, jak na ukochanego, którym z racji mojego zawodu stać się nie mógł.
Wyglądał na zmęczonego.

– Przy tobie odpocznę.

Odparł, gdy mu to oznajmiłam.

– Za to ty wyglądasz bardzo pięknie.

Uśmiechnęłam się promiennie. Za takie pieniądze, jakie dostawałam od niego za

wielodniową lojalność zawodową, inaczej nie mogłam wyglądać. Ale tego głośno nie

powiedziałam. W końcu ten facet płacił za iluzję i ja mu ją dawałam.

Była kolacja przy świecach i spacer. Gdy mnie odprowadzał pod drzwi mieszkania,

zapytał:

– Mogę cię pocałować?

– Mhmm.

Odmruknęłam. Mógł mnie pocałować, a potem zerżnąć na tej obskurnej klatce

schodowej. Na życzenie. Klient nasz pan.

Ale on złożył tylko odrobinę dłuższy pocałunek na moich wargach i mówiąc: „Do jutra”, odszedł.
Jego scenariusz zdarzeń po tym pytaniu różnił się od mojego. No cóż. W filmach dla dorosłych
jestem tylko aktorką. Co pan reżyser każe, święta rzecz.

Czemu nasze życie idzie w takim, a nie innym kierunku? Jesteśmy odpowiedzialni za to

tylko my czy po prostu przez zupełny przypadek stajemy się trybikiem w jakiejś nieznanej nam
maszynie? Nie wiem. I nie będę wiedziała za lat dziesięć, dwadzieścia. Nigdy, chociaż podobno byt
zwany „nigdy” nie istnieje. Jestem już dużą dziewczynką i staram się brać odpowiedzialność za swoje
życie. Nawet za przypadki, które mnie w nim spotykają. I nie ma co gdybać – gdybym nie uciekła z
domu, gdybym była mniej naiwna, gdybym... Nie mam zwyczaju płakać nad
rozlanym mlekiem. To nie leży w mojej naturze. W mojej naturze leży natomiast refleksyjne
podejście do zdarzeń. Bo przecież to wszystko musi mieć jakiś cel, do cholery. Refleksyjna dziwka.
Dobre. W sam raz na hollywoodzki film. Z happy endem, rzecz jasna.

Nie bolało utracone dziewictwo fizyczne. Przecież cały ten harmider wokół kawałka

większej lub mniejszej błonki, w dodatku niewidocznej, to bzdura. W dzisiejszych czasach można
sobie to i owo doszyć, żeby narzeczony i jego rodzina byli zadowoleni. Bolało utracone dziewictwo
psychiczne. Dusza? Tak, bo chyba przez nią przez całe swoje życie przeżywamy różnorakie katusze
moralne. Moja dusza została skopana i poniżona. Wtedy myślałam, że umarłam. Przecież to nie tak
miało być. Miałam być modelką, co z tego, że na początku tylko bielizny, ale od czegoś przecież
musiałam zacząć. Tak rozpoczęłam swoją karierę przekupki w świecie, gdzie handlowałam towarem
dla mnie najcenniejszym, a zarazem najmniej świętym.

Własnym ciałem.

Następne miesiące od mojego pierwszego pokazu bielizny erotycznej nie były dla mnie

najlepsze. I nie chcę ich wspominać. Dały mi życie, a zarazem spowodowały, że powoli

obumarłam. Ale o tym chyba później, a może wcale.

Mój Prawie Mężczyzna, a Na Pewno Klient znowu wyjechał. Za oknem pada deszcz.

Nawet mi to nie przeszkadza, dzisiaj nigdzie nie wychodzę, a w szafce czekają na mnie moje ciastka.
Prawie idealnie. Tylko jakoś ta wilgoć z szyby za bardzo przypomina mi łzy. Robię się
sentymentalna. Dzisiaj jest taka sama pogoda, jak wtedy, gdy zapukała do mnie Dana. Pracowała w
tym zawodzie znacznie dłużej niż ja. Nie łączyła nas żadna przyjaźń, ot, ja od czasu do czasu
potrzebowałam czyjejś uwagi, ona zaś słuchaczki. I właśnie w taki wieczór, gdy już opróżniłam
wszystkie zakamarki z ciastek, zapukała do moich drzwi.

– Wpuść mnie, ty dziwko... ty...

Mamrotała przy domofonie, a po chwili w progu mojego mieszkania. Była pijana. Stała

w kuchni, wokół niej robiła się coraz większa kałuża, ale ona zdawała się nie dostrzegać tego
drobnego dyskomfortu.

– Dziwka, dziwka...

Nie rozumiałam jej słów, zlewały się w jedno, tylko co jakiś czas akcentowane słowo

„dziwka” wyraźnie przebijało się na powierzchnię jej pijackiego bełkotu. Najwyraźniej potrzebowała
pomocy. Słowo „dziwka” nie robiło na mnie większego wrażenia. Po pierwsze –

wyglądało raczej na ozdobnik jej pijackiego monologu, po drugie – nie jestem aż taką dziwką, żeby
się obrażać za kierowanie pod moim adresem potocznej nazwy uprawianego przeze mnie zawodu.

– Siadaj – ostro szarpnęłam ją na stojące nieopodal krzesło. Usiadła na nim, po drodze obijając się
na zmianę o mnie i o ścianę.

– Ściągamy te mokre szmaty – rozkazałam.

Pozwoliła rozebrać się do naga, jak dziecko. Już po paru minutach mogłam wytrzeć ją

ręcznikiem i przykryć kocem. Przestała mamrotać, od jakiegoś czasu siedziała bez ruchu. Moje
zabiegi wokół jej osoby zdawały się dla niej nie istnieć. Zadowolona ze swoich poczynań,
postanowiłam zrobić nam obu kawę. Sobie dla towarzystwa, Danie ku pokrzepieniu pijanego umysłu.
Z ukochaną, małą, czarną diablicą w filiżance i wielkim kubkiem suto osłodzonej kawy dla gościa
skierowałam się do mojego maleńkiego stolika. Niestety, tej kawy nie dane było mi wypić. Dana
leżała na podłodze w powiększającej się kałuży krwi. Żyła, potwierdzało to jej ciche mamrotanie.
Spojrzała na mnie, gdy się nad nią schyliłam – pamiętałam, że jedyne, co mogę zrobić, to starać się
zatamować źródło krwotoku i czekać na ambulans. Tak powiedziała mi przed paroma sekundami
pani z pogotowia. I miałam zachować spokój, najlepiej zarówno swój, jak i poszkodowanej. Ze
spokojem poszło mi dosyć łatwo – zewnętrznie miałam twarz pokerzysty przed głównym rozdaniem.
W końcu umiejętność panowania nad własnym ciałem ćwiczyłam

w pracy. Dana też nie wyglądała na zbytnio zaniepokojoną swoim stanem. Właściwie mogłam się
założyć, że nie za bardzo się orientuje, gdzie jest. Dobrodziejstwo alkoholu. Ze znalezieniem źródła
krwawienia też poszło mi nie najgorzej. Cała ta breja wypływała z jej podbrzusza, a dokładnie z
„muszelki”. To określenie podoba mi się najbardziej. Najgorsze, chociaż całkowicie fachowe
określenie brzmi: wargi sromowe. Nie wiem dlaczego, ale dla mnie to sformułowanie trąci
konotacjami okołoodbytowymi. Fuj. Zresztą która kobieta chciałaby usłyszeć od faceta komplement
typu: „jaki ty masz cudowny srom”. Hmm??? A po mojemu:

„jaką ty masz cudowną muszelkę”. Brzmi bardzo romantycznie. Na tyle, na ile może brzmieć –

w końcu mówimy tu o częściach ciała związanych z czynnościami fizjologicznymi.

No więc siedziałam przy odnalezionym źródle krwawienia z pokerową twarzą, z niczego

nieświadomą „ranną” i cierpliwie czekałam. Po kilkunastu minutach zjawił się ambulans i fachowcy.

– O rany – usłyszałam – ale babka jest zalana.

To nie o mnie. Dana, jakby przeczuwając, że ma większą widownię niż przed chwilą,

wybitnie zintensyfikowała częstotliwość głośnego artykułowania słowa „dziwka”. Młody, pryszczaty

ratownik medyczny wyszczerzył żółte zęby. Jego starszy kolega, zaprawiony w boju, nie przejął się
zbytnio zachowaniem Dany ani młodszego kolegi. Razem sprawnie zapakowali ją na nosze.
Zdążyłam tylko zapytać o szpital, do którego miała zostać zawieziona, i już ich nie było.

W mieszkaniu śmierdziało krwią. Otworzyłam okno. Zmywałam krew z podłogi. Po

dwóch godzinach byłam już przy Danie. Była bardzo blada. Dużo trzeźwiejsza. I bez płodu w
brzuchu.

– Wyciekło to ze mnie jak taki gigantyczny okres. Tylko mniej bolało.

Zamilkła. O nic nie pytała. Sama zaczęła. Widocznie potrzebowała słuchacza. Przez jej twarz
przemknął brzydki grymas.

– Z niego jest prawdziwy położny. Poród na zawołanie.

Grymas nie był już brzydki, stał się zwyczajnie żałosny. Nawet przez chwilę pomyślałam, że
zapłacze.

– Mówił, że mnie kocha. Ja też się przywiązałam, zaufałam mu jak bezpański pies. Całą sobą.

Szkopuł w tym, że on nic nie wiedział o fachu, jaki Dana wykonywała. I żyliby długo

i szczęśliwie. Gdyby to była bajka. W realnym świecie też było trochę dobrze. Do czasu gdy dawno
niewidziany znajomy uświadomił mu, w kim ulokował uczucia. Przyszedł do niej. Dla kurażu po
paru głębszych. Była kłótnia, były słowa „szmata”, „kurwa”. Były razy. Gdy

powiedziała, że go kocha, dostał szału.

– Patrz – wyciągnęła posiniaczone ramię spod cienkiej, szpitalnej kołdry – cała jestem mapą jego
złości.

Uderzył po raz ostatni, najcelniej, chociaż o tym nie wiedział. Bolało jak diabli. A strach o to nowe
życie, gdzieś w środku, bolał jeszcze bardziej.

– Wiedziałam, już wiedziałam – spuściła oczy.

Wiedzę o stracie starała się utopić w wódce. Chociaż na chwilę odwlec nieuniknione.

Potem jakoś dotarła do mojego mieszkania.

– I cały czas czułam ten żar na dole, wiedziałam.

Nic już nie mówiła. Nie musiała. Nie płakała. Nie dziwiłam się. Prawdziwy płacz

w naszym fachu jest rzadkością. I nie tylko w naszym. Prawdziwy płacz warto zostawić dla siebie.
Potrafi leczyć.

Złapałam ją za zimną dłoń. Tylko tyle mogłam. Nic więcej.

Smęcę. Nawet odechciało mi się moich ciastek. Ostatnio Bezdomny opowiedział mi żart.

Ja szukałam u niego zapewnień, że jest jakiś sens. Może ukryty, ale jest. A on podarował mi żart.

I przywrócił właściwe proporcje mojemu światu. Jak to jest z tym naszym cierpieniem, dlaczego,
skąd?

Otóż Pan Bóg stworzył świat. I był z siebie bardzo zadowolony. Minęło sporo czasu,

pewnego dnia Bóg przypomniał sobie o świecie i powiedział do anioła:

– Ty, anioł, chciałbym zobaczyć, co tam się dzieje, jak żyje się ludziom.

Anioł pomyślał, pomyślał i przyniósł telewizor. Bóg włączył pilotem jakiś kanał.

Popatrzył, a tam pokazywali akurat rodzącą kobietę. Męczyła się, krzyczała, więc Bóg zapytał

anioła:

– Biedaczka, a czemu ona tak cierpi?

– Powiedziałeś Panie: „I będziesz rodziła w bólu” – odpowiedział anioł.

– Ale... no... ja tylko tak żartowałem... – zawstydził się lekko Stwórca.

Włączył pilotem następny program, w którym przedstawiano akurat ciężką pracę

w kopalni. Spoceni górnicy walili kilofami z widocznym wysiłkiem.

Bóg się zasępił i spytał:

– A to co? Oni muszą się tak męczyć?

Anioł na to:

– Powiedziałeś Panie: „I w trudzie będziesz pracował...”.

– Oj, powiedziałeś, powiedziałeś... – zamruczał zakłopotany Bóg – to takie żarty były...

Przełączyli na następny kanał, gdzie pokazywana była piękna, wielka świątynia. Bogato ozdobiona,
przed nią lśniące samochody. Oświetlona z zewnątrz i wewnątrz, w środku gromada biskupów,
wspaniale przyodziani, dobrze odżywieni, cali w biżuterii.

– O, to mi się podoba! – Bóg był zadowolony. – A co to jest?

Anioł na to:

– A to właśnie ci, którzy wiedzą, że żartowałeś...

Nie ma pointy. Zapomniałam o tym, że ja też wiem. Na szczęście jest Bezdomny. On też

wie. I musimy sobie jakoś z tą wiedzą radzić. I z naszą bezradnością.

– Twoja dusza jest jak baobab – tak stwierdził Maciej na ostatniej, wspólnie jedzonej kolacji.

O mało nie udławiłam się łososiem. A może szkoda... Gdyby faktycznie było to straszne udławienie –
takie ze szpitalem w tle – to dostałabym niezłą sumkę „dla świętego spokoju” od właściciela
restauracji, w której jedliśmy. Naprawdę. Mam znajomą, która żyje tylko z tak uzyskanych pieniędzy.
Ale do niej jeszcze wrócę.

Udało mi się spokojnie przełknąć kęs, a potem jeszcze spokojniej spojrzeć na mojego
klienta. Nie byłabym zaskoczona, gdyby zaczął porównywać którąkolwiek z moich części ciała do
przedmiotów z jego codzienności. W tym fachu takie zabiegi stylistyczne klientów zdarzają się dość
często. Są żałosne, ale najwyraźniej ich podniecają. Raz taki jeden rudy, stary gamoń porównał mój
tyłek do siodełka swojego harleya.

– Grzechem byłoby nie wsiąść – doprawił swój wątpliwy komplement komentarzem.

Nawet parę razy zawarczałam dla niego jak motor, na który w rzeczywistości pewnie

śmiertelnie boi się wsiadać. Chyba dobrze pojęłam jego potrzeby i doskonale mi się udało dobrać
tembr warkotu – po „jeździe” zaś dostałam gruby napiwek.

– Baobab?

Zaśmiałam się zalotnie na tyle, na ile pozwalał mi następny kęs mojego łososia.

– A dlaczego nie gwiazda, kwiat, tęcza? Tak brzmiałoby o wiele... – w ostatniej chwili ugryzłam się w
język. „Romantycznie? Czy ja zdurniałam? Siedzę z klientem, a chcę gadać o romantyzmie?”,
pomyślałam.

– ...ładniej – zakończyłam.

Znowu posłałam mu uśmiech.

– A może ja nie mam duszy?

Racja, na ogół w miejscu, gdzie powinna znajdować się właśnie ona, miałam – kasę

fiskalną. Ale w tym momencie poczułam, że chyba mam taką zwykłą, poczciwą, ludzką duszę.

Maciej patrzył na mnie spokojnie, wyrozumiale – jak na jakieś roztrzepane dziecko. Po chwili
opowiedział mi historię.

„Baobab został stworzony jako pierwsze drzewo na Ziemi. Był pięknym drzewem.

Niestety, nigdy nie był zadowolony z tego, co ma. Gdy pojawiła się smukła palma, ten zaczął

narzekać, że jest za niski. Kiedy bogowie stworzyli drzewo o płomiennie czerwonych kwiatach,
baobab skarżył się na swoją szarość. Gdy ujrzał figowca, zapragnął mieć równie smaczne owoce.

Długo uskarżał się na swój ciężki, niesprawiedliwy los. Tak długo, aż bogowie stracili do niego
cierpliwość. Potężna ręka wyciągnęła baobab z ziemi i wsadziła go z powrotem korzeniami do góry.
Do dzisiaj baobaby wyglądają tak, jakby przez pomyłkę wyrosły do góry nogami.”

– Pięknie – skwitowałam – moja dusza jest zazdrosna i chciwa.

Znowu ten wyrozumiały uśmiech.

– Twoja dusza rośnie do góry nogami, tylko tyle.

Uśmiechnął się.

– To jeszcze nie wszystko. Znalezienie małego baobabu graniczy z cudem. Zgodnie

z legendą wszystkie dorosłe baobaby przysyłane są na naszą planetę prosto z raju.

W milczeniu kończyliśmy wspólny posiłek. To była dobra cisza. Za dobra, poczułam

w sercu nagły ścisk strachu.

Maciej jest daleko, a ja mam czas na myślenie. Baobab. A jednak cholernie romantycznie.

Nieszablonowo. Jeżeli to prawda, moja dusza nigdy nie zakwitnie pod ziemią. Jeśli to prawda, nie
jestem całkiem zepsuta, po prostu mam duszę do góry nogami. Za życiem.

W encyklopedii znalazłam wyjaśnienie dotyczące rajskiego pochodzenia baobabów.

Naukowcy wyjaśniają, że sadzonki baobabów to ulubione pożywienie słoni. Te wielkie ssaki zjadają
je w całości. Nieporozumienie. Oglądałam fotografie baobabu. Tylko głupiec mógłby zaufać
wydumanym teoriom naukowców. Widać gołym okiem, że baobaby pochodzą z raju.

Wczoraj zadzwoniła do mnie Katarzyna. Zaprosiła mnie na obiad. Stać ją. Pracowała

kiedyś w moim fachu, ale już od paru lat znalazła inne źródło zarobków. Bezpieczniejsze, łatwiejsze,
no i niewątpliwie ciekawsze. Pierwsze zdanie, jakie do mnie skierowała, gdy się poznawałyśmy,
brzmiało:

– Katarzyna – tylko spróbuj kiedykolwiek powiedzieć do mnie „Kasia, Kaśka”, to ukręcę ci łeb.

Obcesowo, wulgarnie (usprawiedliwiała ją pewna doza alkoholu we krwi widoczna już

w jej cedzeniu słów, chwiejnym podaniu dłoni) i rzeczowo. Katarzyna była przede wszystkim
rzeczowa. I niezależna. Nawet gdyby nie rzuciła takiego zdania na dzień dobry, i tak nie potrafiłabym
zdrabniać jej imienia. Od razu było widać, że ma się do czynienia z Katarzyną, nie z żadną Kasią.
Była kobietą wysoką, o wręcz posągowych kształtach, które niegdyś odziewała bezwstydnie
skromnie. Myślę, że swoim przejściem przez ulicę niejednokrotnie spowodowała stłuczkę. Nie
sposób było jej nie zauważyć. W dodatku z jej twarzy na świat spoglądały duże, ciemne oczy. Oczy
femme fatale, ale niewątpliwie również myślącej kobiety.

Umówiłyśmy się w małej, przytulnej knajpce dla homoseksualistów. Tylko w takich

miejscach dwie samotne, urodziwe kobiety mogą w dzisiejszych czasach liczyć na święty spokój.

Dlaczego faceci zakładają, że są niezbędni do pełni naszego szczęścia? To się nazywa

przerośnięte ego. I niestety jest to dziedziczne. Mam nadzieję, że nie zaraźliwe.

Wchodząc do knajpy, od razu ją zauważyłam. Już nie przyoblekała się tak nieprzyzwoicie skromnie
jak kiedyś, ale zachowała swoje upodobanie do szat podkreślających jej kobiece kształty. Siedziała
przy oknie i w zamyśleniu przygryzała dolną wargę.

– Witaj – przywitała mnie dosyć wylewnie jak na nią, lekkim całusem złożonym na moim

policzku.

Z bliska wyglądała jeszcze lepiej niż z daleka. Starzałyśmy się, fakt, ale ona tylko

w metryce. Miała nadal gładkie czoło, ust nie otaczały żadne niepotrzebne linie. Tyle tylko, że zawsze
miałam podejrzenia, że ona już się urodziła z taką twarzą. Dziesięciolatka z twarzą dorosłej kobiety?
Czy to jest możliwe? A może to tylko te jej niesamowite, ponure oczy zawsze były niezmienne?

Nigdy nie wiedziałam, dlaczego Katarzyna stała się częścią mojego życia. Chyba sama

tak postanowiła, a skoro tak, ja nie miałam wyboru. Jej się nie odmawia. Pracowała jakiś czas w
ekipie mojego menadżera. Poznałam ją na „rodzinnej imprezie” dla jakiegoś starego

rozpustnika z grubym portfelem i brzuchem. Razem z Katarzyną oraz paroma innymi

dziewczynami zapewniałyśmy towarzystwo jemu oraz jego licznym znajomym zżartym przez

czas, niezaspokojoną chęć ciągłego bogacenia się i liczne używki. W sumie nie najgorsza fucha.

Dobre żarcie, drinki, nie wyglądali i nie byli demonami seksu. Laby. Był czas na pogawędki między
nami, grupą ładnych „używek” ze sterczącymi cyckami i tyłkami.

Katarzyna jak zwykle zamówiła stek – lubi mięso. Spożywała stek z taką przyjemnością, jakby sama
go wcześniej upolowała.

– Spójrz – podała mi małe pudełeczko. Przeźroczyste, na jego dnie widać było jakiegoś dużego
robala, może karalucha.

– Piękny, co?

Kiwnęłam głową. O gustach się nie dyskutuje, chociaż to przysłowie jest nic nie warte.

Przede wszystkim dyskutuje się o gustach. Gdyby nie takie polemiki, nie powstałby szereg
programów o tym, jak nie urządzać domu, jak się nie ubierać, jak się nie odzywać do szefa, jak się
nie pieprzyć... I tak bez końca. Ale o gustach Katarzyny się nie dyskutuje.

– Chyba nie zamierzasz?...

Spojrzałam znacząco na jej talerz i robaka.

– Nie, no coś ty. Nie jestem w pracy.

Uśmiechnęła się szeroko. Bo w zawodzie Katarzyny ten robak był narzędziem pracy.

Między innymi on. Otóż w pewnym momencie swojego życia zrozumiała, że istnieją inne, lepsze
sposoby zarabiania na życie niż płatna miłość. I że ona jest do takich sposobów stworzona.

Gdybym jej nie lubiła, mogłabym ją nazwać naciągaczką. Ale dla mnie jest prawdziwą artystką w
tym, co robi. Podróżuje po całym świecie. Ma pecha – często skręca kostkę na za śliskiej podłodze
hotelu, dostaje zatrucia pokarmowego w jednogwiazdkowej restauracji, znajduje zdechłego robala w
luksusowym produkcie spożywczym uznanego na całym świecie koncernu spożywczego. Takie ma
życie. Ciągle pod górę. Z coraz większym bagażem gotówki

z odszkodowań powypadkowych. Nie każdy by potrafił zachować w sobie tyle ufności do

otaczającego świata.

Z ufnością skończyła swój stek. Z ufnością poszła do toalety. Z ufnością wypiła ze mną butelkę
wytrawnego, drogiego wina (ona stawiała).

– Przecież nie mogę ciągle obawiać się pecha – chyba wyczuła, o czym myślałam.

W trakcie drugiej butelki wina, trzeciego steku (dla niej) i tostów (dla mnie) powiedziała:

– Koniec z moją pracą. A to – pod nos podstawiła mi zamkniętego robala – właściwie jest pamiątka
po niej. I moim genialnie wykorzystywanym talencie aktorskim. Wychodzę za mąż.

Naturalnie za bardzo bogatego człowieka.

– Z miłości? – zapytałam.

– Też, ale przy okazji.

W pełni ją rozumiem. Wiedząc o życiu to, co my wiemy, nie możemy opierać swojej

przyszłości na czymś tak ulotnym jak uczucie.

– Poznałam go w czarującym, włoskim hotelu. Właśnie uroczo traciłam równowagę, aby

równie zgrabnie nabawić się okrutnej kontuzji, kiedy ten Romeo od siedmiu boleści złapał mnie w
ramiona. Wściekłam się.

Kiwnęłam głową. Zrozumiałe. Stanął na drodze do pieniędzy, tego też bym łatwo nie

odpuściła.

– Ale potem, jak zobaczyłam, że ręka, którą mnie przytrzymał, dźwiga zegarek wart

fortunę, dałam się ułagodzić przy kolacji. Nawet mu podziękowałam za uratowanie mojego zdrowia.
Okazało się, że jest wdowcem, podróżuje w interesach. Nie przeczę, przypadł mi do gustu. Nie za
ładny, ale zdecydowanie męski. Tydzień później dostałam pełny raport od prywatnego detektywa.
Facet był rzeczywiście czysty, żadnej ukrytej żony, kochanki, tylko przelotne – prawdziwa,
dziedziczna fortuna. Dopiero po miesiącu z pewną nieśmiałością pozwoliłam zaprowadzić się do
łóżka.
Chyba rzeczywiście go lubiła. Może ta pogoda w oczach to nie żar miłości, ale na pewno szacunku i
pewnego oddania.

– Wiedziałam, że prędzej czy później on też wynajmie detektywa. Może zrobił to na

początku naszej znajomości? Ale od wielu lat prowadzę się naprawdę przyzwoicie, mam nawet
podejrzenia, że stałam się wtórną dziewicą. Z tej strony obaw nie miałam. Tylko sposób zarabiania
przeze mnie kasy mógł nie przypaść mu do gustu. Więc zaryzykowałam.

Uśmiech satysfakcji wykwitł na jej pełnych wargach.

– I wygrałam. Wylałam trochę dyskretnych łez, oczywiście niechcący.

No, Katarzyna na pewno nie obsmarkałaby się podczas wielkiego płaczu. To byłoby

poniżej jej godności.

– Potem nawet próbował ode mnie wyciągać różne historyjki, bardzo go to bawiło.

I nadal bawi.

Znowu w jej ponurych oczach ujrzałam spokój. Może szczęście?

– Został mi tylko jeden sekret, z niego by się nie śmiał.

Wróciło ponure spojrzenie.

– Bierzemy cichy ślub we Włoszech, tam, gdzie się poznaliśmy. Jednak Romeo z niego.

Zamilkła. Wiedziałam, po co chciała się ze mną spotkać. Po raz pierwszy, od kiedy ją

poznałam, wiedziałam. Niełatwo dźwigać samemu taki lęk w sercu. I wchodzić z nim w nowe życie.
Nie mogłam jej poradzić pełnej szczerości. Sama nie wierzę w happy endy. Bardziej skłaniam się w
stronę dramatu niż romansu. Dlatego milczałam. Razem milczałyśmy. Dokładnie wiedziałam, co
Katarzyna czuje. I to mój prezent ślubny dla niej.

Uśmiechnęła się do mnie. Chyba prezent jej się spodobał. Zamówiłyśmy trzecią butelkę

wina, czwarty stek i wielki kawałek tortu – dla mnie. Konsumpcja pozwala na cieszenie się rzeczami
dostępnymi. Odsuwa do bólu piekące pragnienia czegoś więcej. Dlatego jest tak powszechna.

Wrócił Maciej. To bardzo dla mnie ważne, chociaż nie wiem dlaczego. Przecież płaci mi również za
lojalność, kiedy go nie ma. Płaci, ale przecież oprócz zapewnień mojego menadżera nie ma żadnej
gwarancji, że nie dorabiam sobie na boku. Chyba że zna prawa rządzące naszym małym światem
rozpusty. Gdybym dała komuś całusa w ciemnej uliczce, na peryferiach Miasta, rano zobaczyłabym
menadżera. On wie o wszystkim, co się dzieje z jego dziewczynami. Dobrze opanował zasady
seksmarketingu.

– Słuchaj, skoro twoje ciało jest narzędziem i terenem pracy, a ty pracujesz dla mnie, więc dopóki to
robisz, w przypadku TAKICH czynności twoje ciało jest moim. A ja zawsze wiem, co się ze mną
dzieje. A jeszcze lepiej wiem, co dzieje się z moją firmą.

Ten tekst i wiele mu podobnych słyszałam wielokrotnie. Bez obaw, wiem, w co gram.

I wiem, że dorabianie na własną rękę, bez zgody szefa, nie skończyłoby się naganą wpisaną do akt.
Mój menadżer nie jest brutalem, ale wykonywany zawód zobowiązuje. I kto wie, może wypisałby mi
naganę siniakami na całym ciele. Nie wiem. To jest ryzyko wpisane w moją pracę.

Jak choroby weneryczne. Nie kuszę losu. Jak chcę poczuć dreszcz emocji, kupuję wędlinę z promocji.

Wracając do Macieja – przyjechał. Mój klient „chyba impotent”. Czy i tym razem?

Stanęłam na wysokości zadania. Wyglądam naprawdę dobrze, widzę to po jego

spojrzeniu. Gdy zdejmuję kuse, sztuczne futerko, mała czarna robi na nim wrażenie. A właściwie to
moje piersi i tyłek pod jej opiętym materiałem. Nie całuje mnie na powitanie. Lekki uścisk ramion,
spojrzenie w oczy.

– Witaj – i ten szczery uśmiech.

Mruczę jak kociak, ale w dosyć powściągliwym tonie, i witam go pocałunkiem

w policzek. To tyle, jeżeli chodzi o namiętne powitania stęsknionych kochanków.

Kolacja biegnie swoim utartym trybem, nawet nie wiem, co jem. Tylko smak wina

sprawia mi przyjemność.

– Ej, bo ktoś tu się zaraz upije.

Znowu ten szczery uśmiech. Muszę go utopić w cierpkim winie. Dobrze tak razem

siedzieć z mężczyzną, który po prostu ze mną rozmawia. Maciej staje się dla mnie obiektem
naukowej obserwacji. Jak dotąd, zanim mnie wynajął, mężczyzna nie wydawał mi się zdolny do
jakiejkolwiek rzeczowej konwersacji.

Mężczyźni z mojego dzieciństwa się nie liczą, wiadomo, traktowali mnie jak dziecko i tak do mnie
mówili. Chłopcy w szkole średniej, żenada. Pryszcze, buzujące hormony, zero

umiejętności konwersacji. Potem klienci. Ci ostatni nie traktowali mnie jak istoty myślącej.

Właściwie mogłabym mieć wadę wymowy, móżdżek kury, bylebym zachowała swoje

umiejętności zawodowe. I umiała wyjęczeć „ooooooooooooocch”, „jesteś wspaaaaaaaaniały”

i tym podobne środki stylistyczne. I w taki oto sposób wyrobiłam sobie następującą opinię o samcach
tego świata:
1. Myślą sprzętem schowanym w majtkach (usprawiedliwieni – czymś myśleć muszą,

a ich mózg prawdopodobnie nie ewoluował na przestrzeni ostatnich czterech tysięcy lat).

2. Myślą, że ich inteligencja, prezencja, erudycja rzucają na nogi każdą kobietę (to

tłumaczy wpadanie przez nich w bełkot bałwochwalczy na temat swojej osoby przy każdej
atrakcyjnej, nieuciekającej kobiecie i ochlapywanie jej swoją śliną przy okazji tych peanów na własną
cześć).

3. Myślą, że mają większy sprzęt, niż mają (bardzo częsty błąd!).

4. Nie myślą, ale to nie jest ważne, o ile mają pieniądze (i tego każda porządna kobieta musi się
trzymać).

Maciej odbiega od moich obiegowych zapatrywań na płeć brzydką. No chyba że dotyczy

go punkt trzeci. Ale nie wygląda mi na takiego, który szczególnie interesuje się życiem swojego
dolnego oprzyrządowania. Pewnie się mylę. Mężczyźni utożsamiają się ze swoim fiutem od
wczesnego dzieciństwa. Z radością dostrzegają jego odrębne życie już w dziecinnym łóżeczku,
wstydliwie zerkają w szkolnej szatni na innych chłopców, żeby sprawdzić, jakiego ma kolega (oby
nie większego, zgroza!). Potem, niezależnie od faktycznych rozmiarów, jednoznacznie podkreślają
swoją wielkość. Nawyki z tych wszystkich etapów – równolegle – zostają im do późnej starości. I to
właśnie ich fiut często podejmuje życiowe decyzje. Stąd tyle złamanych serc, rozwodów, dzieci z
rozbitych małżeństw. Skoro myślą fiutem, dlaczego nie spytają się o zdanie zwykłego kawałka
kiełbasy? Na pewno lepiej by na tym wychodzili.

Mimo wszystko lubię mężczyzn. Jak rolnik swoje krowy, jak piekarz zboże. Są idealnym

środkiem do mojego celu – pieniędzy. Gardzę nimi jako ludźmi, ale lubię jako klientów. Są na pewno
prostsi w obsłudze niż krowa, na ogół (!) bardziej od niej domyci i nie muszę o nich dbać.

Mają swoje własne gospodynie. Do mnie przychodzą tylko na udój. A najlepsze jest to, że zyski z
mleka przypadają tylko mi. No i oczywiście mojemu alfonsowi. Jeden plus jeden zawsze daje dwa.
Tylko co robić, gdy trafi się ktoś taki jak Maciej?

– Jest tam ktoś?

Maciej macha mi dłonią przed oczami. Myślenie ważna rzecz, ale nie za to mi płaci.

Uśmiecham się promiennie.

– Przepraszam, zamyśliłam się.

– Nie szkodzi, ale tylko pod jednym warunkiem – mruży oczy – jeżeli mi powiesz,

o czym tak myślałaś.

Akurat. Jest miły, przyzwyczaiłam się już do niego, odczuwam nawet coś na kształt
tęsknoty, gdy wyjeżdża, ale nie zapominam, że płaci za moje towarzystwo.

Opowiadam mu o moim motylu. O tym, jak rozkłada się na plamach słońca na firanie.

I że przez wiele dni nie rusza się z jednego miejsca, jak jest pochmurno.

– Kupiłam mu dwie różne rośliny w doniczce obsypane kwiatami. Nigdy nie widziałam,

żeby choć na chwilę usiadł na którymś z nich. Dlaczego?

– Myślę, że ten twój motyl wie, że te kwiaty to tylko imitacja tych, jakie ma w sercu. Nie chce żadnej
namiastki.

Cały Maciej. Czy on musi mówić, jakby myślał? Wolałabym, żeby powiedział coś

w stylu: „A może to ćma? Che, che, che”. Żeby było ciekawej, dopowiada jeszcze:

– Jak ja.

Dalsza część kolacji upływa nam właściwie w milczeniu. Pierwszy raz w życiu nie wiem, co
powiedzieć przy mężczyźnie. Może spotkałam Macieja po to, żeby zmienić zdanie o płci brzydkiej?

Po kolacji odwozi mnie pod mój blok. Lekko całuje policzek. Jutro znowu się spotykamy.

Wchodzę do mojego ciasnego mieszkanka. Duchota zwala mnie z nóg. W ciemności, nie

zapalając światła, kieruję się w stronę kuchennego okna. Muszę je otworzyć. Dotykam ręką chłodnej
szyby. Nagle słyszę szelest tuż obok mojej głowy. To motyl. Zaniepokoiłam go swoim nagłym
wtargnięciem w jego ciepły, senny świat. Siedzi na jednym z podarowanych mu przeze mnie kwiatów
doniczkowych. Nie wygląda na jedzącego, ale właściwie nie mam pojęcia, co jedzą i jak jedzą
motyle. Po tylu dniach siedzenia na firanie, ramie okiennej, w końcu odnalazł

drogę na kwiat. Uśmiecham się do siebie. Teraz mu chyba lepiej. Ostrożnie odsuwam dłoń od szyby.
Mogę otworzyć okno w pokoju. Motylowi zostawiam złudę lata. Siedzę razem z nim w tym oknie
jeszcze bardzo długo.

Jest koniec zimy, ale Miasto Sprzeczności wciąż okrywa kołdra ze śniegu. W dzień śnieg na ulicach i
chodnikach zamienia się w brudną breję. Ludzie idą przed siebie z determinacją i lekkim
obrzydzeniem. Mokre buty nikogo nie nastrajają pozytywnie, ale każdy dokądś się spieszy i musi tam
dotrzeć. Ludziom często wydaje się to sprawą życia i śmierci. Gdyby przez chwilę przystanęli,
spojrzeli na nienaruszone przez sól czapy śniegu na drzewach, gdyby przez chwilę dali się uwieść
odblaskowi słońca na śniegu, ich świat zyskałby nową jakość. Ale oni dopiero wieczorem, siedząc
przed telewizorami, będą podziwiać taki sam śnieg na ekranie. Będą mówić o nim, że taki czysty,
nastrojowy i że właściwie zima jest bardzo piękna. Rano znowu wyjdą na ulice, na przystanki, do
swoich aut. Znowu ślepi na to, co mają dookoła siebie.

Wieczorami Miasto lśni jak drogocenny klejnot. Jezdnie, chodniki, szyby. Wszystko

wygląda jak dzieło artysty. Jest środek nocy. Nie mogę oprzeć się temu przepychowi za oknem.
Zakładam gruby kożuszek, wychodzę. Nie boję się nocy. Od paru lat żyję właśnie o tej porze doby.
Mojemu ciału nie chce się spać. Ten cały wolny czas, który zapewnił mi Maciej, obfituje w bezsenne
noce. Mroźne powietrze działa na mnie jak narkotyk. Chce mi się biegać, śmiać.

Dostrzegam małą, osiedlową ślizgawkę zrobioną pewnie przez miejscowe dzieciaki. Biegnę do niej i
już po chwili bawię się, jakbym miała dziesięć lat.

– Przestań się ślizgać – upominała mnie matka, kiedy razem z nią wychodziłam z domu

w zimowe poranki. Napominała mnie tak, kiedy byłam małą dziewczynką, a także wtedy, gdy
chodziłam już do szkoły średniej. Chociaż wtedy bardzo rzadko razem wychodziłyśmy.

– Ale mamo, patrz, jak ja potrafię – nie dawałam za wygraną.

– Przewrócisz się i złamiesz nogę – wróżyła matka. Mimo to widziałam, jak się

uśmiechała, gdy przefruwałam z jednego końca kałuży na drugi. Moja beztroska radość również jej
się w jakiś sposób udzielała. Tej poważnej, ciągle zatroskanej kobiecie. Czasami łapała mnie za
dłonie i ciągnęła za sobą po śliskiej tafli.

– Tak możesz rozbić sobie tylko tyłek – mówiła. I miała rację. Nieraz upadałam na pupę bardzo
boleśnie, ale to nie powstrzymywało mnie przed dalszym ciągiem zabawy. Wtedy byłam
najszczęśliwszą dziewczynką pod słońcem. Zabawy z matką były wielką rzadkością. Tym

bardziej je sobie ceniłam i miałam świadomość wyjątkowości takich chwil.

Gdy miałam dziesięć lat, zima była naprawdę mroźna. Przez cały tydzień nie

wychodziłam z domu. Obowiązujący zakaz matki zamykał mi drzwi do pięknych, wielkich,

skutych lodem kałuż na polnej drodze. Im częściej słyszałam: „Nie wolno ci wychodzić na ten
mróz!”, tym bardziej coś pchało mnie na zewnątrz. W końcu, korzystając z tego, że matka zajęta była
robieniem obiadu, udało mi się wykraść kurtkę i wybiec na podwórko. Wolność – wtedy chyba po raz
pierwszy poczułam, co znaczy to słowo. Wiedziałam, co mnie czeka, gdy zostanę nakryta na moim
„przestępstwie”. Matka wymagała bezwzględnego respektowania swoich

nakazów. Ale to, co czekało mnie na zewnątrz, usuwało w daleką przyszłość ewentualny gniew
rodzicielki. Wszystkie kałuże były moje. Ani jedno dziecko nie bawiło się na ślizgawkach polnej
drogi.

Mróz rozsadzał mi płuca, gdy gwałtownie wciągałam powietrze, prując gładką przestrzeń ślizgawek.
Nie istniał dom, matka, żadne zakazy. Tylko dzika, pierwotna przyjemność.

– Lena!!

Nie udało mi się jednak zwieść do końca czujności mojej rodzicielki. Stała na progu

domu. Nie widziałam jej z polnej drogi, ona mnie też nie. Na dźwięk zagniewanego głosu
gwałtownie odwróciłam się w kierunku, z którego płynął. Po chwili już leżałam na lodzie.
Słyszałam tylko dziwny trzask, jakby ktoś złamał taflę kałuży.

Nie wstałam sama. Matka, z bladą twarzą, podniosła mnie ze ślizgawki. Czułam piekący

ból gdzieś w nodze. Ale nie to było dla mnie wtedy straszne. Moja matka płakała. Po jej twarzy
płynęły łzy. A to przecież mnie bolało. W milczeniu wzięła mnie na ręce. Jak maleńkie dziecko.

Drogę do domu odbyłam w jej ramionach. Ból mi nie przeszkadzał. Nawet nie płakałam. Jej ciepło i
zapach otulały mnie tak mocno, że aż bałam się oddychać, żeby tego nie popsuć.

Potem była karetka, szpital i znowu byłam w domu. Z gipsem na prawej nodze. Ten

wielki opatrunek zrobił z mojej chudej kończyny nogę słonia. Matka cały czas była przy mnie.

Nie pamiętam nikogo z rodziny, tylko ją, a przecież wtedy musiał być ktoś jeszcze gdzieś obok mnie.
Jakby nagle stała się dla mnie centrum wszechświata. Wtedy nie używałam w myślach tego typu
porównań. Byłam małą dziewczynką. Kochaną. Najważniejszą.

To był jedyny raz w życiu, kiedy nie dostałam kary za swoje ewidentne przewinienie.

Żadnej bury, żadnych chmurnych spojrzeń matki. Tamtego wieczora, gdy zasypiałam otumaniona
działaniem tabletek przeciwbólowych, była przy mnie. Niedopite kakao parowało na lampkę nocną
przy moim łóżku. Matka siedziała obok, na niezbyt wygodnym taborecie. W domu

panowała cisza – jakby nie żył bez jej zainteresowania. Pozostali domownicy przestali istnieć.

Tamtego wieczora serce domu biło tylko dla mnie.

W nocy obudziłam się z bólem. Matka spała oparta głową na moim łóżku. Za dnia zawsze

czujna, teraz nie zbudziła się mimo mojego cichego jęku, który wydałam na granicy snu. Do dzisiaj
pamiętam tę twarz. Odarta z pozorów codzienności, właściwie z jej wymogów, była twarzą ładnej,
zmęczonej kobiety. Cienie pod oczami stworzone przez jej długie rzęsy, drobne zmarszczki wokół
oczu i ust, niektóre od śmiechu, większość od zmartwień. Moja matka.

Bezbronna. Właściwie sama potrzebująca opieki. Tyle niosła na swoich barkach. Teraz to wiem.

Wtedy patrzyłam na nią jak na inną, nieznaną matkę. Za dnia jej twarz pełna wyrazu, mimiki, a w
tamtym momencie spokojna, moja. Taką matkę zawsze będę pamiętać.

Ból wyrwał następny jęk z moich ust. Obudziła się. W oczach czujność, troska, na ustach lekki
uśmiech. Dla mnie. Jej chłodna dłoń na moim czole. To była nasza noc. Czasami

z nieszczęścia rodzi się szczęście. Czasami życie nas tak zaskakuje, że nasze bariery, które mają nas
chronić, znikają. Nie są nam potrzebne. Przez krótki czas mamy odwagę bez nich żyć. To jest czas,
gdy z nieszczęścia rodzi się szczęście. Nieważne, że gdy w końcu nadchodzi nowy dzień, ubieramy
swoje maski. Zawsze mamy przy sobie ten uśmiech losu, który nas grzeje. I nic go już nie zniszczy.
Na szczęście – w tym przypadku – przeszłości nie można zmienić.
Z Maciejem spotykam się w parku. Nietypowa, jak na nasze spotkania, sceneria. Zamiast seksownej
sukienki mam na sobie gruby kożuszek, porządne rękawiczki i czapkę à la Gustlik. On też nie świeci
ubraniem dżentelmena. W wielkiej, puchatej kurtce wygląda jak niedźwiedź. Gdy mu to mówię,
wybucha śmiechem. Już nawet nie czuję się nieswojo, że on mi płaci za nasz wspólny czas.
Niespędzany w łóżku. Zapominam, że jest moim klientem. Park pokrywa gruba, jak na tę porę zimy,
płachta śniegu. Biały puch skrzypi w rytmie naszych kroków.

– Opowiedzieć ci coś zabawnego? – pytam.

Nie czekając na odpowiedź, zaczynam opowiadać mu o mojej miłości do takich

zimowych kroków.

Jak byłam mała, wszystkim opowiadałam, że moje buty ze sobą rozmawiają. Zależnie od

ich nastroju – albo wydawały kłótliwe odgłosy, albo przyjaźnie ze sobą gawędziły. Dorośli śmiali się
ze mnie. Do dzisiaj słyszę rozmowę moich butów. Jest ona najbardziej wyraźna, gdy pod nogami leży
śnieg. Te odgłosy bardzo mnie uspokajają.

– A dzisiaj – pyta Maciej – o czym ze sobą gawędzą?

– Dzisiaj są bardzo przyjaźnie do siebie nastawione – mówię. – To przez towarzystwo

twoich stóp.

Nie ugryzłam się w język. Powiedziałam takie zdanie. Zażenowana kobieta do

towarzystwa. Gdyby był takim zwykłym klientem, mogłabym wiele podobnych zdań wydobyć ze
swojego gardła z prędkością światła. O ile by za nie ktoś dobrze zapłacił. Ale w tym przypadku
powiedziałam to, bo tak myślałam.

Maciej przerywa to nagłe milczenie między nami śnieżką, którą celuje dokładnie w moją głowę.
Bitwa na śnieżki kończy się remisem. Leżymy na śniegu i pierwszy raz Maciej naprawdę mnie całuje.
Powinnam nie myśleć, odlecieć, nie wiem. Powinnam poczuć się tak jak bohaterka kieszonkowego
romansu. Nic z tego. On mnie całuje, a ja gorączkowo myślę, do czego to wszystko zmierza.
Nietypowy przypadek zawodowy. Uroczy, ale przez to bardzo niebezpieczny.

Nie spotkałam kurwy, która dobrze wyszłaby na miłości do klienta. A ja właśnie czuję, że coś takiego
mi grozi.

Wracamy potem z parku, powoli idąc do kawiarni na gorącą czekoladę. W rozmowę

moich butów wkrada się pewne zmieszanie. Prawie się ze sobą kłócą.

W kawiarni pustki. Tylko jakaś para małolatów przytulona w kącie. On stara się mówić

bardziej męskim głosem, zaborczo przygarnia jej szczupłe ciało nad parującymi filiżankami, ona
wpatruje się w niego jak w boga. Zalotnie spogląda na swojego młodego kochanka, wydyma usta,
śmieje się perlistym śmiechem. Miłość nieskażona życiem. A jednak najbardziej nim pełna.
Starsza kobieta zza lady spogląda na nas ciekawie. Przez chwilę chcę się gdzieś schować, ukryć przed
tym jej uważnym zerkaniem. Maciej pewnie trzyma moją dłoń w swojej. Uspokajam się.

Przecież z nikim tutaj nigdy nie przychodziłam. Nie wiem dlaczego, ale bardzo mi zależy na
zachowaniu pozorów zwykłej randki. Chcę być zwyczajną kobietą, która po zimowym spacerze
przychodzi ze swoim mężczyzną napić się czekolady. Na chwilę zapominam o tym, że jestem
towarem. Jak gorąca czekolada. Tylko bardziej luksusowym.

Maciej pije swoją czekoladę, jakby robił to pierwszy raz w życiu. Gdy to mówię,

stwierdza, że przecież tak jest. Pije ją pierwszy raz w życiu ze mną. Odprężam się. Przyjemnie żyć tak
zwyczajnie. W dzień spacer, noc spędzona w swoim łóżku. Przyjemności codziennej szarości. Za ladą
pojawia się młoda dziewczyna. Atrakcyjna, tlenione blond włosy, obcisły sweterek. Przeciętna,
młoda Polka. Obrzuca Macieja głodnym spojrzeniem. Znam takie. Poluje na męża. Jej oczy wędrują
od mojego partnera do mojej osoby. Już po chwili widzę, że mnie poznała. Nie wiem skąd, jak, ale
bezbłędnie rozpoznaję ten błysk pogardy, obrzydzenia, wyższości. Miasto Sprzeczności jest duże, ale
nie można się w nim ukryć. Zawsze to wiedziałam.

Dziewczyna szepcze coś na ucho starszej kobiecie za ladą. Na jej twarzy odbija się ciekawość, a
potem pogarda. Kolejna osoba, której poprawiłam samopoczucie. Ja, zwykły, ludzki śmieć.

Szmata. Tak o mnie myślą. One, przyzwoite, zagrożone przez moje występki. Jaki świat jest prosty.
Czarne i białe.

Maciej spokojnie dopija swoją czekoladę. Nic nie zauważa.

– Idziemy?

Kiwam głową na zgodę. Dostaję całusa w jej czubek. Podchodzimy do szepczących

kobiet. Milkną. Maciej reguluje rachunek. Spokojnie patrzę im w oczy. Mają nadzieję, że się speszę.
Czuję, jak na to czekają. Łączą grzech z pokutą, a on nie występuje z nią w parze. Jego wybranką jest
nieszczęście. Wychodzimy. Dziewczyna cicho syczy drwiące „kurwa” pod nosem.

On tego nie słyszy. Odwracam się do niej twarzą i patrzę w oczy. Nie wytrzymuje długo, rzuca
kolejne „kurwa”. Uśmiecham się pogodnie. Najpogodniej, jak mogę. Jako dama nigdy bym sobie nie
pozwoliła na takie słowa w moich ustach. Kiwam jej głową, po chwili znowu stoję na śniegu.

Moje buty skrzypią bardzo spokojnie. Tylko serce burzliwie szarpie się w mojej klatce.

Maciej ponownie mnie zostawia. Tym razem tylko na jeden dzień. Pojutrze znowu się

spotykamy. Nigdy się nie zastanawiam, gdzie wyjeżdża, czym się dokładnie zajmuje. Nie leży to w
polu moich zainteresowań. Na pewno dobrze płaci. I regularnie. W innym wypadku już dawno
miałabym rozmowę z Markiem. Nie widziałam mojego szefa już ponad tydzień. Jestem

nowoczesną kobietą. Stan mojego konta w banku, który regularnie sprawdzam przez Internet,
zadowala mnie. Bardzo. I pomyśleć, że przez ostatnie tygodnie tak niewiele musiałam z siebie dać,
żeby tak było. Jak na swoją profesję, żyję bardzo oszczędnie. Ale nie gromadzę pieniędzy dla samego
faktu ich posiadania. Mogłabym sobie kupić ładne mieszkanie, ba, nawet dom i jeszcze sporo by mi
zostało. Mam inne plany. Moje mieszkanko jest w sam raz do

wykonywania rzemiosła, które uprawiam. Chociaż najczęściej spotykam się z klientelą poza nim.

Znam wiele hoteli. Na ogół tych lepszych. W końcu należę do śmietanki tego zawodu w Mieście
Sprzeczności. Ukłon w stronę Marka. To on mi pomógł – wiem, że nie bezinteresownie – stać się
luksusową damą do towarzystwa.

– Nie jesteś głupia, masz figurę, twarz, nie musisz męczyć się za parę groszy.

Tak brzmiała jego propozycja pracy. Zdecydowanie nie jest erudytą. Był jednym z moich pierwszych
klientów. Później dowiedziałam się, że chciał mnie sprawdzić. Nie spał ze mną.

Zapłacił, porozmawiał. Nie wiem, czy tak wygląda standardowe przesłuchanie do pracy

luksusowej dziwki. W moim przypadku tak właśnie było. Chociaż wiele moich znajomych „z pracy”
opowiadało mi makabryczne historie o werbowaniu ich przez alfonsów. Chyba miałam trochę
szczęścia.

– Bo ty taka wygadana jesteś, to może się ciebie trochę bał? Tyłek jak tyłek, wiele takich ma, nie ma
wyjątkowych dup – podsumowała mnie Irena, kobieta do towarzystwa

z trzydziestoletnim stażem. Jej angaż do branży rozpusty przebiegał zupełnie inaczej.

– Stałam na dyskotece, młoda byłam, ładna, to każdy się oglądał. Ubrać też się umiałam, jak i dzisiaj.

Można to tak nazwać. Z pięćdziesiątką na karku paradowała w mini, przyciasnej

bluzeczce i dwudziestocentymetrowych szpilkach. Grawitacja robiła swoje.

– Nikt mi się wtedy nie podobał, ale lubiłam to robić, z kimś musiałam. Ale wtedy

podszedł do mnie on. Przystojny blondyn, dużo starszy. Zaimponowało mi to. Od słowa do słowa
wylądowaliśmy w jakimś tanim moteliku. Spotykałam się z nim jakiś czas. Prawie się

zakochałam.

Westchnęła obfitym biustem, który wylewał jej się z ogromnego dekoltu.

– Któregoś wieczoru przyprowadził kolegę. Powiedział, że to jego przyjaciel. Dał mi

jakieś tabletki. Czułam się świetnie. Pieprzyłam się z tym jego przyjacielem, a on spokojnie oglądał
telewizję. Wychodząc, rzekomy przyjaciel wręczył mojemu przystojniakowi pieniądze.

Część z nich dostałam. Tak to się zaczęło. Jak nie chciałam tego robić, bił mnie. Potem się
przyzwyczaiłam.

Popatrzyła na mnie spod krzykliwie pomalowanych powiek.

– Miałaś szczęście. Słyszałam również o takich alfonsach. Ale są też jeszcze gorsi niż ten mój. Też
mogłam trafić gorzej.

Ostatnie słowo powiedziała głośno, wyraźnie. Przekonywała samą siebie. Dobrze

wiedzieć, że są inni, którzy mają gorzej od nas.

– Ale nie myśl – pomachała mi jaskrawo umalowanym paznokciem przed oczami – że

Marek jest inny. Alfons to alfons – obleśnym gestem dotknęła mojej piersi – a dziwka zawsze
zostanie dziwką.

Idę na dworzec. Mój Bezdomny siedzi z gazetą. Jest pomięta, pewnie wyciągnął ją ze

śmietnika. Kładę dwie butelki wina obok niego i siadam na zimnej ławce. Znajomy gulgot w jego
gardle. Czekam. Nie przyszłam rozmawiać. Nie muszę tego z nim robić. Dobrze pobyć czasami obok
kogoś, kto cię nie ocenia. Bezdomny wygląda jak zawsze. Chodzący wrak człowieka

w ubraniu stracha na wróble. I ten jego „przeciwwłamaniowy” zapach. Tylko twarz zdradza pewne
zmęczenie zimą. Na dworcu jest zaledwie parę stopni na plusie. Przy mówieniu z ludzkich ust
wydobywają się kłęby pary. Nie po raz pierwszy zastanawiam się, ile lat ma ten człowiek.

Chude, zapadnięte policzki pokryte alkoholowym rumieńcem, wiecznie tkwiąca na jego głowie
czapka, szczecina siwego zarostu – to wszystko uniemożliwia mi trafną diagnozę. Butelka zostaje
opróżniona. Bezdomny wraca do lektury. Nie przeszkadzam mu. Odezwie się do mnie, jak, a
właściwie jeżeli uzna to za konieczne. Obok nas przechodzą spieszący się podróżni. Z wielkimi
plecakami, torbami, torebkami. I z całym ogromnym bagażem, którego nie widać. Smutni, zamyśleni.
Może to tylko atmosfera dworca tak na nich wpływa. Tylko kioskarka zaciekawiona patrzy w moją
stronę. Ale ona już mnie zna. Zna Bezdomnego. Nigdy nie przestaje się dziwić moim wizytom. To
widać. Dla podróżnych nie istnieję. Za bardzo się spieszą. Nie mam poczucia anonimowości, w moim
zawodzie ono nie istnieje.

Tylko przez chwilę czuję się jedną z podróżnych. Zawieszona w miejscu, które istnieje tylko w
chwili, gdy się w nim jest. Potem ginie. Liczy się cel podróży.

– Dokąd ja zmierzam? – te słowa wypowiadam na głos. Bezdomny odkłada gazetę, patrzy

na mnie.

– Nie wiesz? Czy boisz się wiedzieć?

Ma rację. Boję się jak cholera. I nie chodzi tu tylko o Macieja. O niego najmniej.

Ryzykuję jedynie złamanym sercem. Chodzi o moje życie. Czy mam odwagę żyć inaczej? Czy
potrafię? Jestem jeszcze młoda, a już spieprzyłam sobie życie. Nie chcę tego robić komukolwiek
innemu. Tego boję się najbardziej. A jednak wiem, że takie życie z dnia na dzień mnie niszczy.

Mam marzenia jak każdy przyzwoity człowiek. Tylko inaczej widzę świat niż on. Więcej w nim
czarnych tonów, brak happy endów.
Nie rozmawiamy ze sobą. On zgaduje, o czym myślę. Ja natomiast wiem o nim tak

niewiele. To dobry człowiek. Najlepszy, jakiego poznałam w Mieście Sprzeczności. Nikt inny tego o
nim nie wie.

Idę do szkoły. Tak. Ja, kobieta upadła, zamierzam zostać uczennicą. To pomysł

Bezdomnego. Właściwie jego sugestia. Nie wiem, jak pogodzę naukę z pracą. Co prawda,

pracuję raczej wieczorami, nocami, ale czasami zdarza się fucha na dłużej. Muszę być dostępna
całodobowo. Zapytałam Macieja, czy nie będzie miał nic przeciwko, jeżeli czasami nie będę mogła
spotkać się z nim po południu. Nie miał. Chyba nawet ucieszył się z tego mojego wyjścia do innego
świata. Sama mam mieszane uczucie. Cała ta przygoda z Maciejem wprowadziła

niezłe zamieszanie do mojego uporządkowanego życia upadłej kobiety. Nagle mam więcej czasu.

Nagle zaczynam myśleć o sprawach, które już dawno sobie odpuściłam. W moje twarde widzenie
świata wdarło się wahanie. Chyba zawsze czekałam na to wahanie. Nie chciałam skończyć jako stara
dziwka, która jest święcie przekonana, że istnieją inni, którzy mają od niej gorzej.

Szkołę wybrałam na peryferiach Miasta Sprzeczności. Wiem, że i tu ktoś może mnie

rozpoznać. Postaram się tym nie przejmować. Wchodzę do sekretariatu. Za biurkiem siedzi starsza
kobieta.

– Dzień dobry. Chciałam rozpocząć u państwa naukę – zaczynam.

– Liceum? – sekretarka rzuca pytanie znad okularów.

– Yhym... – przytakuję. Gdy ona grzebie w dokumentach, żeby znaleźć dla mnie

odpowiednie formularze, przez chwilę mam uczucie, że cofnęłam się w czasie. Znów jestem młodą
dziewczyną. Za chwilę będę licealistką. Przede mną tyle nieznanych rzeczy.

– Proszę to wypełnić – moje rozmyślanie przerywa głos kobiety. Łapię formularze

i siadam przy małym stoliku. Przy rubryce zawód zostawiam wolne miejsce.

– Bezrobotna? – pyta sekretarka.

Kiwam głową. To lepiej brzmi niż kurwa.

Jeszcze tylko wpłacenie odpowiedniej sumy pieniędzy i już wychodzę z sekretariatu. Na korytarzu
szukam gabloty z planem zajęć. Jest. Zaczynam pojutrze. Tym razem nie chcę

zniszczyć szansy. Ale wiem też, że teraz będzie mi trudniej. Mimo złudzeń nie jestem młodziutką
dziewczyną. Zbyt wiele przeżyłam, zbyt wiele siebie musiałam sprzedać, żeby przeżyć. Nie mam już
młodości w duszy. Czuję się stara. Dobrze, że mam w sobie ten mój nowy niepokój. Czuję, że znowu
żyję.
Mój dziwny klient altruista (tak myślę o Macieju, gdy mam pogodny nastrój) albo jakiś pieprzony,
ukryty zbok (gdy jest trochę mniej pogodny) śmieje się z tej mojej edukacji.

– Po co ci ona? – mówi. – Przecież o życiu wiesz więcej niż ci wszyscy nauczyciele.

– Jasne, niejednym mogłabym ich zaskoczyć – mruczę pod nosem i przerywam tę naszą

rozmowę, atakując go śnieżną kulką. Moja rola nie polega na robieniu sobie z niego spowiednika.

Jeżeli nie chce z jakiś przyczyn seksu, muszę dać mu przynajmniej mile spędzony czas. Poza tym te
bitwy na śnieżki często kończą się gorącymi pocałunkami na śniegu. A ja jestem tak cholernie
wyposzczona. Już tyle tygodni nie miałam mężczyzny. Czuję, że akurat ten byłby niezłym kąskiem.
Jak większość kobiet do towarzystwa, nie przepadam za tą całą szamotaniną, jękami, potem – tym
wszystkim, z czego składa się seks. Powiększam statystykę tych, którzy nie lubią swojej pracy.
Zwyczajnie jestem tym wszystkim potwornie znudzona. Ale z Maciejem mogłoby być inaczej. Już
samo przedłużające się oczekiwanie wzmaga ból pożądania w dole mojego brzucha. Poza tym nigdy
nie trafił mi się tak mało wymagający, a tak dużo dający klient. Dlatego nie obruszam się na jego
słowa. Nie będę mu tłumaczyć, co dla mnie znaczy robienie tego, co może każdy człowiek. Pewnie
by zrozumiał. Chyba. Na pewno. Wolę jednak tego nie sprawdzać.

I znowu leżymy na śniegu. Jakieś dzieci przebiegają obok nas. Słyszę ich śmiechy. Trochę
zawstydzone. Ich oczy nie wyrażają skrępowania. Przez chwilę patrzę na może jedenastoletnią
dziewczynkę. Przygląda się nam, leżącym na śniegu, z zastanowieniem. Pewnie już wie, skąd biorą
się dzieci. Będzie opowiadać o tym koleżance z wypiekami na twarzy. A za parę lat sama będzie
leżała w takim śniegu. Życzę jej, żeby wylądowała na nim z miłości.

Mój kolejny pierwszy dzień w szkole. Ubieram się skromnie. Ot, dżinsy i czarny golf. Nie chcę
rzucać się w oczy. Chociaż te moje cholerne piersi i tak będą wołały o uwagę. Dar natury.

Pożądany w moim fachu. Uwielbiany przez mężczyzn, przeklinany przez kobiety. Kobiety tych
mężczyzn, którzy go uwielbiają. Do szkoły jadę tramwajem. Niby nic wielkiego, ale czuję się
cholernie spięta. Nie co dzień dziwka wznawia swoją edukację. No, chyba że jest studentką i w taki
sposób na nią zarabia. W tramwaju śmierdzi ludzkim potem przemieszanym

z perfumami. Znajduję wolne miejsce przy szybie.

Mój prawdziwy pierwszy dzień w szkole zapamiętałam na zawsze. Miałam sześć lat. Do

tej samej szkoły chodziła już moja starsza siostra. Nie bałam się. Byłam bardzo ciekawa, jak w niej
jest i co przez tyle godzin porabia tam moja siostra. Matka poszła ze mną ten pierwszy raz.

Jej milcząca obecność nie dodawała mi otuchy. Pamiętam moment, kiedy zniknęła z innymi
rodzicami za drzwiami klasy. Wtedy po raz pierwszy swobodnie rozejrzałam się dookoła siebie.

To, co zobaczyłam, przypadło mi do gustu. Same obce twarze. Jedne ładne, drugie brzydkie,
czerwone, piegowate, uśmiechnięte albo zapłakane. Szczególnie spodobały mi się te zapłakane.

Ja nie płakałam. Ba, nawet nie marudziłam, gdy matka odchodziła. I tak wiedziałam, że za parę
godzin wrócę z siostrą do domu. Czułam się lepsza od tych zapłakanych dzieciaków. Odważna.
Jako jedna z nielicznych zachowałam pogodę ducha.

Z tamtego dnia pamiętam uczucie zwycięstwa. Że nie jestem taka jak inne dzieciaki.

W tej mojej pierwszej szkole pracował starszy nauczyciel. Bardzo starszy. Wtedy byłam zdziwiona,
że ktoś może mieć tyle zmarszczek na twarzy. Mieliśmy z nim lekcję tego pierwszego dnia.
Właściwie on nie uczył najmłodszych klas. Pewnie miał wtedy zastępstwo czy coś w tym rodzaju.
Wszedł do klasy, taki cały w zmarszczkach, skurczony staruszek, i ryknął:

– Wstawać, matoły!

Część dzieciaków znowu zaczęła chlipać, ale wszyscy szybko wstali. Patrzyłam na tego

starucha i nawet zaczął mnie jakby boleć brzuch. Strach. Poczułam, jak wszystkie dzieciaki tego dnia,
strach. Umiałam chodzić na komendę, nie tego się bałam. Bałam się, że w szkole będzie tak jak w
domu. A siostra zawsze wracała z niej jakaś taka zadowolona.

– Jak się nazywasz?

Słowa padały z ust starca ze zgrzytem. Podchodził do każdego z nas i dźgał skrzywionym paluchem.

– Jak się nazywasz?

Stanął przede mną. Do dziś pamiętam te jego małe oczka, ten paluch wymierzony w moją

osobę. Zacisnęłam usta. Nie odpowiedziałam.

– Niemowa?

Paluch zadźgał mnie nieprzyjemnie po żebrach. Nie patrzyłam mu w oczy. Patrzyłam na

ten wstrętny, stary paluch. Chyba musiał zobaczyć obrzydzenie na mojej twarzy. Zdenerwował

się. Po chwili skręcał moje ucho.

– Niegrzeczna dziewucha.

Obrzucił złym spojrzeniem resztę sali.

– Patrzcie, co się robi z takimi niegrzecznymi bachorami. Jak się nazywasz?

Z moich oczu płynęły krokodyle łzy. Tak je nazywał mój ulubiony wujek. I zawsze się

z tego śmiałam. Przecież nie siedział we mnie żaden krokodyl.

– Jak się nazywasz, ty niegrzeczny bachorze?

Pamiętam to piekące ucho. I pamiętam to gryzące uczucie wściekłości do tego

obrzydliwego starucha. Nic mu nie powiedziałam. Resztę lekcji stałam w kącie.

Staruch nie zwracał już na mnie uwagi. Podobno już wtedy cierpiał na sklerozę. Nie było wizyty u
dyrektora, niczego. Tylko podziw klasy. Dla tych dzieciaków byłam bohaterką. Każdy chciał ze mną
siedzieć, dzielić się śniadaniem. Cały następny tydzień. To bardzo długo jak na sześciolatków. Potem
wtopiłam się w tłum. Wolałam być na uboczu. I tak wiedziałam, że nie jestem jak te dziewczynki z
wielkimi kokardkami i chłopacy z dżdżownicami w pudełkach po zapałkach. I oni chyba też to
wiedzieli.

Poczucie inności zabieram teraz do tej szkoły dla dorosłych. Trochę tłumu przed gablotą z
podziałem na grupy. Same obce twarze. Moja grupa liczy 34 osoby. Dobrze. Im nas więcej, tym lepiej
się ukryć. Te wszystkie przedmioty znam już z mojego poprzedniego życia. Nie byłam wzorową
uczennicą, mając kilkanaście lat. Teraz też nią nie będą. Po pierwsze, nie chcę się wychylać, zwracać
na siebie uwagi. Po drugie, moja praca czasami może poprzeszkadzać mojej edukacji. Dzisiaj jest
wstrzemięźliwy, cudowny Maciej, jutro może być jakiś pieprznięty seksoholik. Nie wiem, w jakie
ręce trafię. Byle zamożne. Nie chcę oczekiwać niczego więcej.

Mijają kolejne lekcje. W końcu jakaś większa przerwa. Jestem cholernie głodna. Niby

same nudy, ale ciągle robiłam notatki. W małym, szkolny barku jest tłok. Nie tylko ja zgłodniałam.

– Cześć, jestem Monika.

Taka mała, ruda, siedząca w ławce za mną postanawia zadzierzgnąć ze mną sojusz.

– Lena.

Niechętnie podaję jej dłoń. Zdaje się tego nie zauważać. Nie zauważa niczego oprócz

własnej osoby. Dociera to do mnie po pięciu minutach jej trajkotania o sobie. Cudowny mąż, jeszcze
cudowniejsze bliźniaki i ta nuda w dużym, pięknym domu.

– To ja sobie pomyślałam, że może czas na naukę dla mnie. Wcześnie wyszłam za mąż,

ładna byłam, trudno dziwić się mojemu Romanowi, że głowę stracił. Po dzieciach trochę przytyłam
tu i ówdzie, ale moja instruktorka fitness mówi, że to zrzucę. Mam podobno idealny szkielet
mięśniowy.

Przestaję jej słuchać. Świat jest pełen takich jak ona. Pijawka. Żeruje na swoim młodym ciele, żeby
zdobyć chłopa, potem na swoich dzieciach, żeby zyskać kontrakt z tym chłopem na całe życie, i tak
przez cały swój pijawkowy byt ma pretekst, żeby nic nie robić. Jest w pełni przekonana o swojej
użyteczności. Bo urodziła, wychowała. Ba, bo była piękna. Dla niego.

Przecież za takie poświęcenie należy jej się order.

Gubię gdzieś tę rudą, głupią babę. Pewnie boi się podejść bliżej do barku, żeby kalorie z jedzenia
samoczynnie nie wniknęły w jej ciało. Moja zapiekanka wygląda jak podeszwa od starego buciora,
tyle że na gorąco. Odstawiam ją od siebie z obrzydzeniem. Kątem oka widzę nauczyciela, z którym
przed paroma minutami mieliśmy lekcję historii.
– Mogę się przysiąść?

Pyta i nie czekając na pozwolenie, rozsiada się przy moim stoliku. Może czterdziestoletni, początki
brzuszka, wysokie czoło przechodzące w widoczną już łysinę. Uśmiecha się do mnie i z widocznym
apetytem wbija zęby w swoją zapiekankę. Równie ohydnie wyglądającą jak moja.

– Lubisz historię?

Resztki zapiekanki w postaci okruchów lądują na jego brodzie i swetrze. Nie czeka na

moją odpowiedź. Przez chwilę wydaje mi się znajomy. I wcale mnie to nie cieszy. Zauważa ten błysk
zastanowienia w moich oczach.

– Ja bardzo. Dlatego jej uczę. Ale wiesz co? – nachyla się do mnie, blisko, za blisko. –

My też już mamy wspólną historię.

Obleśny uśmiech na jego twarzy mówi mi wszystko. Jakiś cholerny były klient.

A podobno nauczyciele tak mało zarabiają. Moje usługi nie są tanie.

– Wieczór kawalerski mojego kuzyna zapamiętam na zawsze.

Zieje mi w twarz. No tak, bogaty kuzyn i biedny kuzynek nauczyciel. Przygoda jego

życia. Żałosne.

– Wiesz, ja mam do swojej dyspozycji kawalerkę, więc jeślibyś potrzebowała

korepetycji...

Wstaję. Moja gorąca kawa wylewa się na jego ohydny sweterek w paski.

– Nigdy, frajerze.

Syczę mu do ucha i spokojnie odchodzę od stolika. Wszyscy patrzą w moim kierunku.

Epitet „dziwka”, jaki dobiega mnie od strony stolika, na nikim nie robi wrażenia. Gdyby to było 50
lat temu, to może... Ale nie w dobie wulgaryzmów panujących na każdej ulicy.

Spokojnie wychodzę ze stołówki. Nie poddam się emocjom przez frajera, który uważa

mnie za zwykłą puszczalską. Co każe przypuszczać mężczyznom, że dziwka lubi się pieprzyć z
obcymi? Owszem, udaje, że lubi to robić, ale tylko dla szmalu. Na dzisiaj mam już dosyć szkoły.
Zostałam rozpoznana. Zupełnie jakbym miała piętno wypalone na czole. Nie mam gdzie się ukryć.
Miasto Sprzeczności po raz kolejny pokazuje mi swoją przewrotność. Dając

anonimowość tłumu, zabiera szansę na niebycie jego częścią. W tłumie prędzej czy później każdy
zostaje rozpoznany, oznaczony, oklejony. Włożony do odpowiedniej szufladki. Ja tkwię w tej z
napisem „Ladacznica”. W każdym tłumie są potrzebni zarówno święci, jak i ladacznice.

Niepisana zależność istnienia.

Starannie ubieram się na wspólny wieczór z Maciejem. Wiem, że lubi mnie w czerni.

Dzisiaj mam na sobie coś na kształt długiej, lśniącej sukni, która w ruchu pokazuje całe moje uda.
Bezwstydna niewinność. Delikatny makijaż, to też lubi, parę kropel piżmowych perfum, które
działają na każdego mężczyznę, i jestem gotowa. Nie liczę tych wszystkich tygodni, które minęły od
czasu, kiedy Maciej wykupił mnie na wyłączność. Mogę wręcz mówić, że pierwszy raz w życiu mam
stałego partnera.

Mój motyl w ogóle się nie rusza. Siedzi na kwiatku jednej z roślinek na kuchennym

parapecie. Martwiłabym się, że nie żyje, gdyby nie fakt, że jeszcze rano trzepotał skrzydełkami.

Niemrawo witał słońce w oknie. Przywiązałam się do tego motyla. Dobrze mieć towarzystwo.

Nawet takie milczące, zanurzone w innym świecie.

Pod naszą ulubioną restaurację („naszą”? – kogo ja oszukuję...) przyjeżdżamy

o dziewiętnastej. Stolik już czeka. Świece migoczą spłoszone naszym przybyciem.

Maciej nachyla się w moją stronę. Pachnie dobrymi perfumami. I sobą. Afrodyzjak dla

tak wygłodzonej seksualnie kobiety jak ja.

– Jesteś nierealna.

Komplement nietuzinkowy, być może wieloznaczny, ale dla mnie, z połączeniem jego

wzroku, niesamowity.

– Nieziemska, tak zabrzmiałoby bezpieczniej.

Rozumie. Śmieje się. Moją dłoń, która znajduje się w jego dłoni, przeszywa dreszcz.

– Zimno ci?

„To nie z zimna, głuptasku”, myślę, „zerżnij mnie w końcu, to przestanę miewać te głupie nastroje”.
Ale głośno mówię:

– Troszkę.

Jestem takim bezbronnym kociaczkiem. Miau. Każdy facet chce zabrać takiego kociaczka

do łóżeczka. Tylko Maciej jakiś taki oporny. Ale i tak dzisiaj jest inaczej niż zwykle. Inaczej patrzy
mi w oczy, a przede wszystkim w dekolt. Może coś z tego będzie. Głupio tak brać kasę za prawie
przyjaźń. Nie za takie stosunki klienci mi dotąd płacili. I jeszcze te moje hormony.
Tłumaczę sobie, że tylko zakazany owoc potrafi tak namącić w głowie. Dlatego tyle myślę o Macieju.
Bo nie został skonsumowany. Zakochana kurwa to tragedia. A ja mam dosyć grania tylko w sztukach
o zabarwieniu tragicznym. Wolę farsę. Płaczący klaun nie wygląda poważnie.

Rozśmiesza nawet łzami. Klaunowi łatwiej ukryć prawdziwy smutek.

Światło świec mnie usypia. Głos Macieja płynie z wielkiego oddalenia. Nie wysilam się na
odpowiedzi, kiwam głową. Chyba czuje ten mój nastrój. Milknie. I tak bez słów mija nam prawie cała
kolacja. Wytłumaczyłam sobie, dlaczego tak pragnę Macieja. Jednego tylko nie rozumiem, czemu on
mnie nie pożąda. Gdyby był odmiennej orientacji seksualnej, nie całowałby mnie tak gorąco. Na
myśl o tych pocałunkach spoglądam na niego. Obserwuje mnie. Między nami rodzi się ogromne
napięcie. Przerywa je słowami:

– Muszę ci coś powiedzieć.

Kiwam głową. Uważam się za dobrego słuchacza.

– Ale nie tutaj.

Nie wyrażam protestu. Nie zapominam, że za mnie płaci. Nie mogę zapomnieć.

Z restauracji jedziemy do hotelu. Apartament, do którego mnie prowadzi, robi imponujące wrażenie.
Siadam na sofie obitej miękką, kremową skórką.

– Drinka?

Przytakuję i patrzę, jak Maciej z wprawą nalewa alkohol do kryształowych karafek.

Pokój, a właściwie wielki salon sprawia przytulne wrażenie. Odprężam się. Maciej nie będzie
pierwszym mężczyzną, który spowiada się dziwce. Może o to mu chodziło w tej naszej wspólnej
historii? Ale skoro jego spowiedź jest kulminacją naszego kontraktu, oznacza to koniec lenienia się.
Koniec udawania, że jestem zwykłą kobietą, która spotyka się ze swoim mężczyzną. Czas wracać do
pracy. Ciekawe, o czym będzie mówił? Gwałcony przez matkę czy ojca? A może

przez żonę?

Różne historie już słyszałam w swoim grzesznym życiu. Kiedyś zdarzył mi się klient,

który płakał przez całą noc, jaką ze mną spędził w hotelowym łóżku. Opowiadał o tym, jak żona go
zdradzała z jego ojcem, jak matka zdradzała go z jego najbliższym przyjacielem (dobre sobie,
zdradzała!). Nawet jego rasowy kot wolał towarzystwo sprzątaczki Wiery niż jego. Biedak, wszędzie
węsząc zdradę, miał okropnego świra na tym tle. Obsmarkał mi moją seksowną

koszulkę. Nie stanął mu, co znowu wywołało kolejną falę łkań. Jego penis też go zdradził.

Wyrzuciłam tę koszulkę do kosza. Za napiwek, jaki mi zostawił, mogłam sobie kupić z dziesięć
takich samych.

– Chodź ze mną.
Maciej łapie mnie za dłoń. Wchodzimy do sypialni. Wielkie, małżeńskie łoże, a dookoła mnóstwo
palących się świec. Sceneria prosto z filmu o miłości. Główni bohaterowie: dziwka i jej klient.
Prawdziwy wyciskacz wzruszeń.

– Muszę ci coś powiedzieć.

Zamykam mu usta dłonią. Staję naprzeciwko niego i zaczynam powoli zdejmować

ubranie. Nie muszę być tylko aktorką w tym filmie. Powoli staję się naga. Maciej siedzi na brzegu
łóżka. Umiem rozbierać się tak, żeby mężczyznom brakowało śliny w ustach. Mam już pewne
doświadczenie w tej kwestii. Na Macieju też robię wrażenie. Skoro przyprowadził mnie do tej
sypialni, to chyba miał właśnie takie rzeczy na myśli. Mam nadzieję. Jego mina wyraża pożądanie. To
umiem rozpoznać. Panuję nad swoją twarzą. Jest w pełni zaprojektowaną maską aktorki.

Podchodzę do niego, zupełnie naga. Musi mi się poddać. Mam rację. Po chwili jego

gorące usta dotykają mojej nagiej skóry. Wszędzie. I jest tak, jakbyśmy robili to z miłości.

Prawie. Moja świadomość nigdy nie zasypia.

Budzę się w środku nocy. Świece pogasły albo ktoś je zdmuchnął. Może on. Śpi obok

mnie z taką cichą twarzą. Nic mi nie powiedział. Zrobi to jutro. Może jeszcze mamy trochę
wspólnego czasu. Gdy zasypiałam po naszym – tu muszę przyznać – bardzo udanym zbliżeniu,
usłyszałam, jak mówi:

– Jesteś dla mnie taka ważna.

Nawet nie drgnęłam. Czasami trzeba poczekać. Wszystko przemyśleć. Nie chce mi się

spać. Nie mogę pokochać tego człowieka. Obiecałam sobie to wiele lat wcześniej. Żadnych
sentymentów. Tylko pieniądze. Nie wiedziałam, że tak łatwo moje założenia mogą się zachwiać.

Wystarczył jeden dobry człowiek. Maciej jest taki. Dobry. Dla mnie. Nie wiem, jaki jest dla świata.
Nie obchodzi mnie to. Maciej oplata mnie ramionami. Obudził się. Oddaję mu się, starając się nie
myśleć o jutrze. Ono i tak nadejdzie. Jest bardziej pewne niż to, że Ziemia krąży wokół Słońca.
Zawsze jest jutro. Nie wiem, czy to dobrze.

Znowu jestem w swoim mieszkaniu. Rano przywiózł mnie tu Maciej. Nie musiałam się

zastanawiać, czy zapraszać go do środka. Bardzo się gdzieś spieszył. Dobrze. Musiałam ochłonąć.
Powtarzalna sprawa – noc z mężczyzną. Jednak pierwszy raz w życiu to nie był zwykły seks. Nie dla
mnie. Tak wygląda bliskość pomiędzy kobietą i mężczyzną? Na pewno. Nie

chciałam tej zażyłości. Co ja mam teraz z nią zrobić?

Nigdy nie miałam przyjaciółki. Przyjaciela też nie. Aż nagle stanął na mojej drodze

Bezdomny. Nie definiuję tego, co mnie z nim łączy. Wiem, że gdzieś tam jest. To krzepiąca wiedza.
Zakładam kurtkę, ciepłe buty. Wychodzę z domu. Po drodze wstępuję do delikatesów.

Dwie butelki ledwo mieszczą się do mojej torebki. Siedzi tam, gdzie zawsze. Nie chcę mu się
spowiadać. Wystarczy, żebym mogła przy nim posiedzieć. Zima ciągnie się w tym roku

w nieskończoność. Jest nią zmęczony. Co chwila z jego gardła wydobywa się charczący kaszel.

Proponuję lekarza, z góry wiedząc, że odmówi. „Co ma być, to będzie” – tak kwituje moją sugestię,
że nabawi się zapalenia płuc. Alkohol go rozgrzewa. Czerwień na twarzy przechodzi w purpurę. W
dworcowym barze kupuję dwie zapiekanki. Jedną dla niego, drugą dla mnie. Nie jadłby, gdybym
nabyła tylko jedną dla niego. Wino jest jedynym prezentem, jaki ode mnie przyjmuje. Zaczynam
mówić. Słucha ze wzrokiem wbitym w swoje dziurawe buty.

Wracam przez park. Niby leży jeszcze śnieg, ale powietrze pełne wilgoci zapowiada już wiosnę. Lżej
mi na sercu. Kto powiedział, że wszystko inne niż moja dotychczasowa

codzienność ma mnie zniszczyć? Nie wiem, kiedy stałam się taka zachowawcza.

– Boisz się życia, nie miłości.

Tak powiedział mi Bezdomny. Tylko tyle. Aż tyle. Ma cholerną rację. Łzy czają się gdzieś pod moimi
powiekami. Nie żalę się. Dałam sobie jakoś radę. Stałam się wyrzutkiem

społeczeństwa z powodu swojej głupoty. Potem musiałam pić takie piwo, jakie sobie

nawarzyłam. Staram się nikogo nie krzywdzić przez swoje błędy. Ale i to nie jest do końca prawdą.
Ja tylko minimalizuję szkody, które sprawiłam swoją głupotą. Żyję jak odludek. Bez przyjaźni, bez
miłości, bez prawdziwego domu. Zawsze czułam, że na to nie zasługuję. Byli tylko ci wszyscy
spoceni, natrętni mężczyźni i ich pieniądze. Gromadzenie tych ostatnich stało się moim celem. Tylko
rosnące konto daje mi poczucie względnego bezpieczeństwa. A teraz Maciej.

Niewypowiedziane przez niego słowa. Mój strach przed nimi. I chyba coś na kształt rodzącej się
radości. Bezdomny ma rację, cholernie boję się żyć. Wziąć w końcu odpowiedzialność za swoje
życie. Nie wiem, czy jestem już na to gotowa.

Jest wieczór. Czekam na Macieja, stojąc w oknie. I tak z niego nie widzę ulicy. Latarnie jeszcze nie
zostały zapalone, a wokół zmrok okrył wszystko ciepłą szarością. Coś jest nie tak z moim motylem.
Minął kolejny dzień, a on ani razu nie poruszył skrzydełkami. Nie wiem, ile te cholerne owady żyją. I
nie chcę, żeby ten mój cholerny owad właśnie teraz zdechł. Przecież niedługo wiosna. To ciepło,
kolory, za którymi pewnie tęskni do bólu, patrząc przez moje okno na zimną estetykę szarości
pomieszanej z bielą zimy. Nachylam się nad tym jego małym

ciałkiem. Może ciepły podmuch powietrza z moich ust go ożywi? Może nie od razu, ale na pewno
będzie mu cieplej. Mój oddech nie sprawia cudu. Bynajmniej ja go nie widzę. Można pokochać
motyla? Jeżeli tak, to mnie to właśnie spotkało. Inni kochają drugich ludzi, psy, papużki, koty. We
mnie jest tylko tyle odwagi, żeby pokochać motyla. Moja bratnia dusza.

Obydwoje czekamy na wiosnę. Mimo znajomości rzeczywistości czekamy. Motyl doczeka

wiosny, wyleci na łąkę usianą kolorowymi kwiatami. A dziwka stanie się zwyczajną kobietą.

Taką do kochania. Z odwagą i umiejętnością normalnego życia.

Zawsze lubiłam bajki. W dzieciństwie najbardziej zapamiętałam bajkę o zakochanym

bałwanku. Otóż pewnej zimy dzieci gospodarza zrobiły pięknego bałwanka. Postawiły go przed
kuchennym oknem. Przyszedł wieczór. Dzieci poszły do domu. A bałwanek został sam na

wielkim podwórku. Było mu trochę zimno. Z nudów i ciekawości zajrzał przez okno do środka
domu. A tam zobaczył w kącie buchający ciepłem piecyk. Bałwanek zakochał się w nim od
pierwszego wejrzenia. Wiedział jednak, że ciepło buchające od piecyka może go zniszczyć.

Następnego dnia nie mógł się doczekać nocy. Znowu zaglądał przez kuchenne okno i wpatrywał

się w piecyk. Jego miłość rosła i rosła. Gdy wszyscy domownicy poszli spać, bałwanek wszedł

do domu i zbliżył się do piecyka. Był bardzo szczęśliwy. Rano gospodarze bardzo się zdziwili, skąd
wzięła się ta ogromna kałuża wody wokół ich piecyka. I tak kończyła się ta moja bajka.

Pięknie, prawda?

Nie chcę zamienić się w kałużę wody. Ale to nie znaczy, że nie jestem bałwankiem.

Maciej nie przyjeżdża. Nie dzwoni. Więc to tak. Zapłacona, zaliczona, zapomniana. Czuję smak
porażki. Głupia, chyba zaczęłam sobie wyobrażać nie wiadomo co. Może nawet się ze mną nie
pożegna. Większość klientów tak robi. Czasami któryś daje mi klapsa w goły pośladek, jak wychodzę
z łóżka. Męska finezja w tym względzie nie poraża skomplikowaniem. Rolnik też klepie swoją
krowę, jeżeli ma dobry udój. Zmienia się obuwie – zamiast gumowców eleganckie półbuty – oraz
obiekt klepania – dojna krowa na sprytną dziwkę. Środek, czyli mężczyzna, pozostaje taki sam. Są
jeszcze jakieś tam szczegóły, typu perfumy zamiast zapachu obory, hotelowe łóżko zamiast stodoły,
ale one nie są istotne. Nie wiem, jak to wygląda w tak zwanych normalnych związkach opartych na
zdrowej, uświęconej przez Boga i ludzi więzi społecznej, jaką w powszechnej opinii stanowi
małżeństwo. Podejrzewam, że i tam nie znalazłabym dużych różnic.

Jedyne małżeństwo, które kiedykolwiek oglądałam z bliska, było związkiem moich

rodziców. Ale tutaj patrzyłam tylko jakby przez dziurkę od klucza. Moja matka była mistrzynią
małżeńskiej dyskrecji. Nigdy nie usłyszałam od niej niczego, co dotyczyłoby relacji mężczyzny z
kobietą. To, co sama widziałam, było tylko skorupą. Co było w środku? Do dzisiaj nie wiem.

Moja rodzicielka – Matka Polka – stała na straży domowego ogniska i domowych sekretów.

Może byłam jeszcze zbyt młoda, żeby wyczuć ten wewnętrzny puls, który bije w każdym

związku, a którego nikt z poza niego nie jest w stanie przeżyć. Faktem jest, że moja matka bez ojca
stała się niepełna. To potrafiłam już wyczuć. Była taka w kilka sekund po jego śmierci. To nigdy nie
minęło.
Jest bardzo wcześnie rano. Słyszę dzwonek w moim mieszkaniu. Chowam głowę pod

poduszkę, ale to niewiele pomaga. Zwlekam się z łóżka. Menadżer. Też sobie wybrał porę. Nie ma
jeszcze dziewiątej. Środek nocy.

– Zamknij drzwi – rzucam mu przez ramię i kieruję się do kuchni. Potrzebuję kawy.

Markowi też robię. Wiem, jaką lubi. Nie wygląda najlepiej. Jakby całą noc nie spał. Sińce pod
oczami, rozczochrane włosy. Pociągam nosem, kąpiel też by mu się przydała.

– Wyglądasz trochę nieświeżo – głośno komentuję jego nieciekawy stan. Kiwa głową.

Potem wali pięścią w stół.

– Kurwa!

Chyba nie jest dobrze. Marek i tego rodzaju inwektywy? Krzywię się z niesmakiem.

W końcu posiadanie luksusowej agencji z ładnymi i niegłupimi panienkami również od niego

wymaga zachowania pewnego poziomu. Zauważa tę moją minę urażonej księżniczki. Nagle

wybucha śmiechem. Nie, on ryczy – ale ma ubaw.

– Super, przyłączę się, jeżeli powiesz, co cię tak rozbawiło.

Dławi się śmiechem. Mimo to podaje mi poranną gazetę. Wzruszam ramionami. Co może

być zabawnego w wiadomościach lokalnych? Patrzę na pierwszą stronę. Wielkie zdjęcie

pokazuje poszatkowany kulami wrak auta. Pod nim jest jeszcze druga fotka. Z twarzą Macieja.

– Cholerny bandyta – komentuje Marek – przez tego gnoja pół nocy siedziałem na

komisariacie.

Nic nie rozumiem. Dopiero pierwsze zdania artykułu rozjaśniają mi w głowie. Piszą

o strasznej strzelaninie pod hotelem Macieja. Jego auto było celem, a właściwie on. Dostał

dwanaście kulek. I to nie był przypadek. Swoi zabili swojego. Robi mi się słabo.

– Cholerny mafiozo – Marek nie kryje swojego zdenerwowania. – Taki porządny klient.

Płacił z góry, biznesmen. Cholerny biznesmen narkotykowy.

– A ty, mała – celuje we mnie palcem – też spodziewaj się glin. W końcu miałaś kontakt z
największym przemytnikiem koki na Europę Zachodnią. Bossem.

Zaczyna chichotać. Nie jest dobrze. Kręci mi się w głowie. Marek gwałtownie odsuwa
krzesło i wstaje.

– Koniec bajki. Monopol na ciebie się skończył. Pewnie będziesz przez najbliższe dni

zajęta przez gliny. Zadzwoń, jak skończą cię maglować. Pracy jest mnóstwo. Teraz zyskasz nawet
pewną popularność. Zadawałaś się nie z byle kim.

Nie ruszam się. Marek zdobywa się na gest i niezdarnie poklepuje mnie po ramieniu.

– Takie ryzyko w tej branży. My nie prosimy o dowód tożsamości, tylko o kasę.

Cicho zamyka za sobą drzwi. W mieszkaniu zostaję tylko ja i motyl.

Nie wiem, ile mija czasu. Gliny szybko składają mi wizytę. Opowiadam im wszystko.

Setki razy. Kiedy odwożą mnie pod mój blok, jestem strasznie zmęczona. Nie wyglądam lepiej niż
Marek rano. Służba prawu okazuje się bardziej męcząca, niż przypuszczałam. W kuchni stoi filiżanka
mojej niedopitej kawy. Bez sił padam na łóżko. Na krótko zapadam w otchłań bez snów.

Kiedy się budzę, jest środek nocy. Gdzieś tam, we mnie, coś domaga się uwagi.

Pogłaskania. Dotykam twarzą zimnej szyby. Na zewnątrz pada deszcz. Wiosna już blisko.

Odrętwienie. Jakby ktoś włożył mnie do lodówki i wyjął po wielu godzinach. Nie żal. Nie ból. Po
prostu nic. Straciłam klienta. Nie miłość życia. W dodatku był zwykłym bandziorem. Na wyższym
szczeblu, ale fakt zostaje faktem. Nic więc nie tłumaczy głuchego bólu, który mnie rozrywa od
środka.

Wstaję z łóżka. Deszcz pomieszany ze śniegiem nie zachęca mnie do wyjścia. W lodówce

pusto. Telefon milczy. Gdzieś na zewnątrz życie toczy się swoim torem. Zwyczajnie. Na tym fakcie
zawsze polegałam. Kiedy leżałam pod spoconym mężczyzną, wiedziałam, że na zewnątrz toczy się
zwyczajne życie. Kiedy mijałam kalekie, żebrzące dziecko, wiedziałam, że zwyczajne życie wokół
nas ciągle istnieje. Może jest nieosiągalne dla tego dziecka, dla mnie pod charczącym samcem. Ale
jest to niedostępność chwilowa. Przyjdzie czas, kiedy fragmenty tego normalnego życia i nam się
przydarzą. Będę szła parkiem, wśród wielu innych ludzi, oddychała tym samym powietrzem, przez
moment zwyczajna jak wszyscy obok. Dziewczynka zatopi zęby z bułce, poczuje sytość jak inne
dzieci, potem otuli ją sen jak wszystkich. Kilka kropel zwykłego życia.

Znowu budzę się w środku nocy. Nie mogę schować się w ciemność. W Mieście

Sprzeczności uliczne światła zmieniają aksamitną czerń w szarość. Tyle szarości jest wokół mnie.

Człowiek cienia. Mam przykrą świadomość, że jutro też będzie dzień.

Dzień nadchodzi. Niezależnie od mojej woli wlewa się światłem do mieszkania.

Wszędzie go pełno. Ciszę przerywa dźwięk telefonu. Słuchawka ciąży mi w dłoni. Podnoszę ją
powoli.
– Lena?

Matka. Jej głos rozpoznałabym wszędzie. Skąd ona? Przez chwilę jej świat i mój mieszają się ze
sobą. Przecież ona nawet nie wie, co ja robię. O tym, że za bułki na śniadanie płacę swoim ciałem.
Słuchawka parzy moją dłoń, wypada z niej.

Matki nie widziałam od pięciu lat. To były bardzo długie lata. Czy za nią tęsknię? Boję się jej. Jej
spojrzenia. Tego, co ma mojego. Może to jest taki czas, kiedy powinnam się z tym wszystkim
zmierzyć?

Macieja nie ma. Już nigdy nie będzie. Nawet jedną łzą go nie pożegnałam. Gdybym to

zrobiła, przyznałabym się, że istniał. Tak jest lepiej.

Bezdomny o nic nie pyta. Zapomniałam o tym cholernym winie, które go niszczy i ratuje.

Patrzę na swoje dłonie. Drżą. On też na nie patrzy. Czy z mojej twarzy można czytać jak z
przysłowiowej księgi? Można czy nie, on to robi. Nie czeka na moje słowa.

– Dalajlama powiedział kiedyś, że najważniejsze w życiu jest dążenie do bycia dobrym

człowiekiem.

No proszę, Bezdomny jest światowym człowiekiem.

– Nieważne, że popełniamy błędy, one są rachunkiem, które wystawia nam życie, niczym

innym. Ważne, żebyśmy zrozumieli, że trzeba starać się być dobrym człowiekiem. Wtedy

wszystko jest możliwe.

I w dodatku jest filozofem. Cholernie prosta i zarazem trudna ta jego filozofia. Moje dłonie tańczą
jak ptaki. Bezdomny zamyka je w klatce swoich dłoni ubranych w podarte, brudne rękawice. Kiwam
się, tak dziwnie uwięziona, na dworcowej ławce.

– Szzzzzzzzzz...

Pocieszenie Bezdomnego. Czuję ciepło na twarzy. Otwieram oczy. Widok obskurnego

wnętrza zamazują moje łzy.

Było. Wszystko to było w moim życiu. Było morze głupoty, próżności, zeszmacenie

własnego ciała, był Maciej. I była ona. Dociera do mnie inna prawda. Ona jest. Ja jestem. Może jest
tak, jak mówi Dalajlama. A na pewno jest tak, jak mówi Bezdomny. Znam go. On nie kłamie.

Z tym przekonaniem ocieram mokrą twarz. Dopiero gdy moje wargi wykrzywia lekki uśmiech,
Bezdomny wypuszcza moje dłonie.
Nigdy nie zauważyłam u siebie silnej woli. Odbicie takiego zjawiska widywałam

u innych ludzi. Gdybym ją posiadała, wszystko mogłoby wyglądać inaczej. Miałabym duże szanse na
wyjście z tego punktu, w jakim się znajduję. I nawet teraz, kiedy czuję w sobie jakąś siłę, pragnienie,
które żąda ode mnie działania, nie budzi się we mnie owa legendarna silna wola, która potrafi
zmienić bieg historii. Ja noszę w sobie coś znacznie bardziej poręcznego –

determinację. Niech sobie inni mają superautomatyczną broń maszynową, odlaną z silnej woli, ja
cieszę się z małego scyzoryka odlanego ze zdecydowania i konieczności. Musi mi to wystarczyć.

Gdy wysiadam z autobusu, pada ciepły śnieg. Wielkie płatki otulają całą moją postać.

Znana droga prowadzi do nieznanego. Dobrze nią znowu iść. Przez chwilę podskakuję jak mała
dziewczynka. Za chwilę usłyszę: „Nie skacz jak ta koza...”.

„Żeby kózka nie skakała, to by nóżki nie złamała.” Wychowawcze przysłowie matki. Ale

kózka skakała. I to po wielu łóżkach. W fikuśnych pończochach lub bez nich. Złamała coś
ważniejszego niż nogę.

Jeszcze ten zakręt i już go zobaczę. Dom mojego dzieciństwa. Dom matki. Nie wracam

z piołunem na włosach. W ogóle nie wracam. Tego nie jestem w stanie zrobić. Jeszcze nie dziś.

Może kiedy determinację przekuję w silną wolę. Jeszcze tylko parę metrów. Stoję przed wielką,
zardzewiałą, żelazną bramą. Wyzwaniem dzieciństwa. Śnieg otula cały dom. Skrzypią wejściowe
drzwi i na zewnątrz wybiega mała dziewczynka. Czas się cofnął. To ja z rumieńcami na twarzy pędzę
przez miliony białych płatków do wielkiej bramy. Gość zawsze budzi sensację w mojej małej głowie.
Zimno szczypie moje pięcioletnie policzki, gdy docieram do celu.

– Dzień dobry – mówię grzecznie i robię wspaniały dyg, którego nauczył mnie wujek. Po czym
dodaję już mniej grzecznie, z czystej ciekawości:

– Kim pani jest?

Gdy obca pani nie odpowiada i zaczyna płakać, czuję lekkie zaniepokojenie.

– Niech pani nie płacze.

To nie działa na obcą, więc po chwili wymyślam i dodaję:

– Może się pani ze mną pobawi, jest tyyyle śniegu.

Obca uśmiecha się do mnie. Chyba śnieg pomógł. Wujek zawsze mówi, że jestem mądrą

dziewczynką.

Znowu skrzypią drzwi. Dziewczynka odwraca głowę od bramy. Babcia wychodzi z domu.
Gdy znowu spogląda na bramę, obcej pani już nie ma.

– Babciu, babciu – biegnie do starszej kobiety.

Odchodzę drogą, która przyszłam. Zostawiam za sobą dom matki i swoją córkę. Łzy

wcale nie są przereklamowane. Nie te na mojej twarzy. Dają pewność, że jeszcze tutaj wrócę.

Miasto Sprzeczności wita mnie po swojemu. Potykam się o nierówny chodnik, ktoś

w tramwaju zieje na mnie wczorajszym czosnkiem, jakaś kobieta w średnim wieku obrzuca mnie
drwiącym spojrzeniem. W moim mieszkanku jest spokój. I potworny bałagan. Zakładam

gumowe rękawice i czyszczę je całe, milimetr po milimetrze. Grubo po północy mogłabym z

czystym sumieniem pozwolić na przeprowadzenie w nim operacji na otwartym sercu. Rośnie we
mnie determinacja. Może mam coś z mojej matki, może i mi przypadła w udziale chociaż odrobina
jej silnej woli?

Nad ranem Miasto Sprzeczności zasypia. Siadam przy kuchennym oknie. Motyl drży na

listku. Żyje czy jest to skutek poruszonego powietrza? Wybieram opcję pozytywną. Dobrze mieć z
kim pomilczeć. Razem łatwiej przeżyjemy do wiosny. Długopis w mojej dłoni jest gorący, gdy na
brzegu czystej strony brulionu zaczynam pisać: „W moim pokoju mieszka motyl...”.

EPILOG

Życie jest pijakiem

Zatacza się i obija

O mury problemów

Wpada twarzą w kałużę

Złych intencji

I leży gdzieś na poboczu

Licząc gwiazdy

W swoich snach

Potem idzie na odwyk

I udając zdrowego

Szczerzy zęby patrząc w słońce

Nie mogę doczekać się

Kolejnej

Pijackiej nocy
Document Outline

Marzena Nowak
Ciągłość urywana
PROLOG
EPILOG
 Table of Contents
Marzena Nowak
PROLOG
EPILOG