Mayroon nang sariling wika ang mga Pilipino bago pa sila sakupin ng mga Espanyol.

Ginagamit
nila ang wikang ito sa pakikipag-usap at maging sa pang-araw-araw na pakikipagkalakalan. Ang mga
Piipino noon ay sadyang magagaling at mataatalino sapagkat sila’y nakagawa ng sariling paraan ng
pagsusulat na kung tawagi’y Baybayin. Ito ay ang lubid na nagbuklod sa bawat isang Pilipino na
nainirihan sa ating bansa.

Ngunit ang wikang nagsilbing lubid na bumabalot sa buong bansa ay kanilang pinigilan at pinuto.
Napakatagal na taong pagitiis ang nataas sa pagpigil sa kanilang kalayaang gumamit ng sariling wika at
hindi rin sila maaring makipagkalakan sa ibang lugar upang hindi magamit ang kanilang wika. Takot ng
namayani sa mga Pilipino. Ang mga prayle ay gumawa at nagsulat ng diksyonaryo at aklat-
panggramatika, katekismo at mga kumpesyonal upang mapabiis ang pagkatuto nila ng wikang Espanyol.
Nagtakda sila ng parusa sa hindi susunod sa nakasaad dito. Ipinag-uutos ding gamitin ang wikang
Espanyol sa lahat ng paaralang itiatag sa pamayanan ng mga Indio o mahirap na katutubo na hamak na
mas mababa ang antas.

Sa panahong ito, malalamang mula sa kasaysayan ay nalagay sa hindi maayos at higit na

nanganib ang wikang katutbo. Maari rng nagging dahilan ito ng pagkawatak-watak ng mga Pilipino. Isa
ring paraan ng kanilang pagsakop ang pagpigil sa ating sariling wika dahil ito ay ang nagigig daan sa
pagkakakilanlan ng isang bansa. Ipinaglaban ng ating mga bayan ang kalayaan kaya nman higit din nating
pahalagahan ang wika bilang pagmamahal at pagpupugay sa bansa.