Ang Luntiang Pamayanan: Tungo sa Pag-unlad ng Kalikasan, Antas ng Pamumuhay at

Wika" ay nabuo dahil sa imahinatibong pagnilaynilay at eksperimentasyong

pangkaisipan at pananalig na maari itong mangyari, posible itong mangyari sa
hinaharap. Nabanggit dito kung paano at ano ang mga maaring gawin upang
mapanatili at mairihabilita ang kalikasan sa kabila ng modernisasyon na nangyayari
na hindi naman natin maipagkailang hindi maiiwasan, nabanggit rin dito kung saan
ang mga taong kabilang sa Luntiang Pamayanan ay maaring magtanim at magalaga
ng mga pananim gaya ng gulay na maaring anihin na ibebenta sa pamilihan ng bayan
at ang pagpapayabong ng ating wika sa pamamagitan ng paggamit nito sa araw-araw.

Ang isyu hinggil sa pangangalaga ng kalikasan ay hindi na bago saatin ngunit patuloy
paring minumungkahi lalo na ng may-akda upang masaylusyonan ang mga
kasalukuyang problema at maiwasan ang potensyal na problema. Dahil sa
modernisasyon at paglobo ng populasyon napapalitan ang mga sakahan at pinapatag
ang kabundukan upang gawing high end na subdibisyon na kung saan pawang mga
mayayaman at may kaya lamang ang mga nakabili dito. Sa "Luntiang Pamayanan"
itinataguyod nito ang pagkakaroon ng taniman ng gulay o prutas na karaniwan sa
lugar na iyon sa bawat dinedebelop na subdibisyon, dapat ring magtayo ang isang
subdibisyon ng "istasyong pangkapaligiran" at pagtanim ng isang puno sa bawat lote.
Isa itong paraan upang mapanatiling malinis, maipreserba at malinisan ang kalikasan
habang ang modernisasyon ay nangyayari. Ang modernisasyon ay kayang makamit
kasabay ng maingat na pangangalaga sa kalikasan, kung hindi lang natin kakalimutan
ang mga ilang simpleng pamamaraan. Sa huli, ang pagunlad ay maaring bigyan ng
panibagong kahulugan na hindi kumakatawan sa kanluraning kultura na mapanira sa
kalikasan at kung ang mga pilipino ay matutong maging sensitibo sa kanilang paligid
at hindi lamang sa pansariling interes.

Ang isyu hinggil sa antas ng pamumuhay, kahirapan ay isa sa mga mabigat na

sulinarinin na kinakaharap ng Pilipinas na hindi matapos-tapos at hanggang ngayon
hindi parin nasusulosyunan. Ang Pilipinas ay kilala bilang bansang "Agribusiness
based country" ngunit unti-unti na itong namamatay dahil ang mga "agriculture land"
ay dinedebelop upang maging pabrika, malls at subdibisyon. Masasabing mga
mayayamang negosyante nalang ang nga umaangat sa estado ng buhay at ang mga
mahihirap ay nananatiling mahirap dahil sa pagaabuso ng karamihang negosyante sa
pagbibigay ng mas mababa pang sahod kaysa sa nakatalagang "minimum wage" ng
isang mangagawa. Kung kayat, hinihikayat ng "Luntiang Pamayanan" ang
pagkakaroon ng pinapangalagaang kalikasan at ang taniman o sakahan sa mga
denedebelop na subdibisyon na siyang susi sa pagkakaroon ng sapat na pagkain,
hanap buhay, kita, malayang pagsusustento sa pangunahing pangangailangan ng
isang indibiduwal at maaring ito ang susi upang mabawasan ang kahirapan sa
pilipinas. Ito'y makatotohanan ngunit ating isipin, na kung ang mga pilipino ay
magiging disiplinado sa paghawak ng pera at hindi magiging gahaman at ikokonsidera
ng ibang tao lalong-lalo na ng mga gahaman na awtoridad at negosyante ang mga
mangagawa sa pamamaraan na pagbibigay ng makatarungang sahod at pagbubukas
ng sapat na trabaho.

Kasabay ng modernisasyon at globalisyon ay dapat ang pagunlad din ng ating wika,

ngunit hindi ito tulad ng kung ano dapat ang mangyari. Sa paglipas ng araw, isang
wika ang namamatau nang dahil mas tinatangkilik na ng mga pilipino ang wikang
banyaga kaysa sa wikang sariling atin. Ang "Luntiang Pamayanan" ay may ibinahaging
ideya patungkol kung paano mapapanatili at mapapaunlad ang wika filipino gaya ng
mga bansang China at Japan, ito ay ang paggamit ng sariling wika sa tuwing
makikipagusap o komunika gamit ang kahit na anong "istilo ng wika" o "kayarian ng
wika". Dito ay mapapatunayan natin na ang wika ay yumayabong habang tumatagal
ang panahon sapagkat dadami ang mga gagamit nito. Ito'y napaka simpleng paraan
ngunit malaki nag epekto sa hinaharap.