Hoinărind în

deja vu

Carmen Emanuela Popa s-a născut cu un

acut simţ al metaforei pe care o redă într-un
registru adecvat tuturor mijloacelor stilistice
ale acestui început de mileniu.

Poezia sa iubeşte „ca acum un secol” dar

are prospeţimea unei realităţi fascinante pe
care poeta o îmbracă într-un mulaj
insesizabil, împietrind-o astfel, ca într-o
vrajă a sintagmei poetice. Din această
„precizie” cu care este disecat sentimentul
se nasc superbe statui ale singurătăţii.
Vulnerabilitatea este acceptată iar palatele
de gheaţă ale conceptelor se topesc la o
simplă atingere. Senzualitatea, epidermicul,
nu pot cicatriza răni mai vechi sau mai noi
iar poeta resimte riscul de a vorbi într-un
pustiu.

Printre aceste versuri-confesiuni apare un

filon religios aidoma unei ape subterane

1
tăcută, purificatoare ce pare că ar vrea să
„stingă” rugul senzualităţii – semn că
autoarea îşi asumă destinul nu ca pe o
pedeapsă, ci ca pe un dar dureros.

Poeta Carmen Emanuela Popa are

autenticitatea unui discurs independent în
faţa conjuncturilor, dovedind o atitudine ce
o individualizează în poezia română
contemporană.

Traian T Coşovei

2
Περιπλάνηση σε deja vu

Η Carmen Popa Emanuela γεννήθηκε με

μια έντονη αίσθηση της μεταφοράς την
οποία δείχνει σε μια σειρά εγγραφών
κατάλληλη κάθε υφολογικού μέσον στην
αρχή αυτής της νέας χιλιετίας.

Η ποίησή της αγαπά όπως «πριν από έναν

αιώνα», αλλά έχει την φρεσκάδα μιας
συναρπαστικής πραγματικότητας που η
ποιήτρια καλύπτει με ένα ανεπαίσθητο
πρόπλασμα, δεσμεύοντας την με τον
τρόπο αυτό, όπως σε μια μαγεία ποιητικής
φράσης. Από αυτήν την « ακρίβεια » με
την οποία τεμαχίζεται το συναίσθημα
γεννιούνται υπέροχα αγάλματα
μοναξιάς. Η ευπάθεια γίνεται δεκτή και
τα παγερά κάστρα των αντιλήψεων
λιώνουν με ένα απλό άγγιγμα. Ο
αισθησιασμός, το επιδερμικό, δεν
μπορούν να θεραπεύσουν παλιές και νέες
πληγές και η ποιήτρια αισθάνεται τον
κίνδυνο να μιλήσει στην έρημο.

3
Μέσα σ’ αυτούς τους στίχους-
εξομολογήσεις εμφανίζεται μία
θρησκευτική φλέβα όμοια με σιωπηλά,
εξαγνιστικά υπόγεια ύδατα, που φαίνεται
να επιθυμεί να " σβήσει " τα αποκαΐδια
του αισθησιασμού - ένα δείγμα/σημάδι ότι
η συγγραφέας αποδέχεται την μοίρα της
όχι ως τιμωρία, αλλά ως επώδυνο δώρο.

Η ποιήτρια Carmen Emanuela Popa

κατέχει την αυθεντικότητα ενός
ανεξάρτητου λόγο μπροστά συγκυριών,
μαρτυρία μιας στάση που την καθιστά ως
μια μεμονωμένη προσωπικότητα στην
σύγχρονη Ρουμανική ποίηση.

Traian T Coşovei

4
Culoarea, lumina, imaginile cu acces la
sacralitate, sentimentul copleşitor al unei
iubiri şi al unei compasiuni desăvarşite,
ordonarea gandurilor la sugestia emoţiilor,
impresionarea unei hartii cu o infăţişare
posibilă a absolutului, iată ce îţi poate oferi
identitatea supremă a artei.

Întalnindu-te pe străzi cu Venus, sau cu

David, poate cu Michelangelo însuşi, cu
“băutorii de absint” în “impresia unui
răsărit de soare”, vei vedea cum “omul” nu
mai poate fi acelaşi, că statutul trecătorului
ignorat capătă o imagine preview, în care
poţi zări dinapoia irişilor o lacrimă, în
dreptul sanului o formă pasivă de doliu, sau
pe omoplat mijirea unei aripi.

Da, el trecătorul ascunde în sacoşa fără

brand lumile în care visează cum virtuţile
lui pot vieţui. Da, trecătorul poartă divina
vinovăţie a unui “coup de foudre”, a unui
pictorial al propriei sale deveniri, aceea a
unui soldat care se întoarce la vatră fără a-şi
fi omorat satul din el. El ne inspiră şi ne

5
deziluzionează în acelaşi timp, pentru că de
cele mai multe ori, îl vedem umbland pe
langă sine însuşi, pe langă faptele sale şi pe
langă propriile lui sentimente. Şi nu ştiu de
ce, cand îl văd aşa, îl iubesc şi mai mult,
poate pentru că iubirea înseamnă putere,
puterea cu care îi poţi schimba pe oameni în
ei înşişi.

Ei sunt concretul dintr-o entitate divină.

Putem perpetua această imagine astfel încat
să atingem forma de a fi, originară?

Carmen Emanuela Popa

6
ΦΙΛΟΣΟΦΙα

ΑυτοπΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙα

Χρώμα, φως, εικόνες με πρόσβαση στην

ιερότητα, η συντριπτική αίσθηση της
αγάπης και της τέλεια συμπόνια, η
διάταξη των σκέψεων σύμφωνα με την
υπόδειξη των συναισθημάτων, το
αποτύπωμα ενός καμβάς με πιθανή
εμφάνιση του απόλυτου, αυτό είναι που
θα μπορούσε να προσφέρει η υπέρτατη
ταυτότητα της τέχνης.

Αν συναντηθείς στους δρόμους με την

Αφροδίτη ή τον Δαβίδ, ίσως με τον ίδιο τον
Μιχαήλ Άγγελο, με τους «πότες αψέντι»,
στην «εντύπωση/ εικόνα μιας ανατολής
ηλίου", θα δεις πώς «η ανθρώπινη
ύπαρξη" δεν μπορεί να είναι η ίδια πια, ότι
ο περαστικός που αγνοείται αποκτά μια
εικόνα προεπισκόπησης όπου μπορείς να
βρεις ένα δάκρυ πίσω από τις ίριδες, πάνω
στο στήθος μια παθητική μορφή πένθους,
ή στον ωμοπλάτη την εμφάνιση φτερών.

7
Ναι, ο περαστικός κρύβει στην τσάντα
χωρίς εμπορικό σήμα, τους κόσμους όπου
ονειρεύεται πώς μπορούν να ζήσουν οι
αρετές του. Ναι, ο περαστικός φοράει τη
θεία ενοχή του "coup de foudre», μια
εικαστική της δικής του εξέλιξης, ενός
στρατιώτη που γυρίζει πίσω στη γη του,
χωρίς να σκοτώνει το χωριό μέσα του.
Μας εμπνέει και μας απογοητεύει
ταυτόχρονα, γιατί τις περισσότερες φορές
τον βλέπουμε να περπατά δίπλα στον ίδιο
τον εαυτό του, στις πράξεις του και στα
δικά του συναισθήματα. Και, δεν ξέρω
γιατί, όταν τον βλέπω έτσι, μου αρέσει
ακόμα περισσότερο, ίσως γιατί η αγάπη
είναι δύναμη, δύναμη που μπορεί να
μεταμορφώνεις τους ανθρώπους στον ίδιο
τον εαυτό τους.

Εκείνοι είναι το υπαρκτό μέρος μέσα στην

Θεία οντότητα. Άραγε θα μπορούσαμε να
διαιωνίζουμε αυτή την εικόνα, ώστε να
επιτευχθεί η αρχική μορφή του είναι;

Carmen Emanuela Popa

8
Aripi

Când ţi-au fost smulse din carne aripile

de o mie de ori
sângele cheltuit
te-a adus la sapă de lemn
şi tot de atâtea ori
sufletul tău a fost confundat
cu maţele unui porc
fluierul din care ţâşneau doine
a fost înfipt într-o oală
pentru a susţine
plante agăţătoare de bloc
mi-am aşezat aripile smulse
într-o sacoşă
să le am pentru atunci
când nici Dumnezeu
nu va avea bunăvoinţa
să îmi dea un brânci.

9
Φτερά
Όταν ξεριζώθηκαν από το κρέας
τα φτερά σου
χίλιες φορές
το αίμα που ξόδεψες
σ’ ερείπωσε
και πάλι χίλιες φορές
το πνεύμα σου ταυτίστηκε
με τα σπλάχνα ενός γουρούνι
η φλογέρα από την οποία ξεπηδούσαν
ποιήματα
χώθηκε σε μια κατσαρόλα
για να στηρίξει
αναρριχητικά φυτά πολυκατοικίας
τακτοποίησα τα ξεριζωμένα φτερά μου
σε μια σακούλα
για να τα έχω όταν
ούτε ο Θεός
δεν θα μεριμνήσει
να μου δώσει μια σπρωξιά.

10
Număr

Număr clipe
ale căror gură urlă ca o inimă şi semăn
urme pe umerii pietrelor fără să am
pretenţia că mă voi alege cu ceva din asta
deţin o rezervaţie de amintiri ocrotită de
legea statului meu în care nimeni dacă
intră nu are voie să le atingă cu vreo
părere.

11
Μετράω

Μετράω στιγμές
Που το στόμα τους ωρύονται σαν μια
καρδιά
και θερίζω ίχνη στους ώμους των
πετρών
χωρίς να έχω την απαίτηση
να κερδίζω κάτι από αυτό
κατέχω ένα βιβάρι με αναμνήσεις
προστατευμένο από τον νόμο του
κράτους μου
όπου όποιος αν μπει
δεν επιτρέπεται να τις αγγίξει
με καμιά άποψη.

12
N-am putea

N-am putea păşi

prin împărăţia inimii noastre
fără să fim legaţi cu flori de picioare
şi n-am şti cât de înalt va fi piscul
care ne poartă numele
spuneţi-vă numele
fără a ne fi scufundat măcar o dată
în sinea unei păsări.

13
Δεν θα μπορούσαμε

Δεν θα μπορούσαμε να βηματίζουμε

Μες στο βασίλειο της καρδιάς μας
Δίχως να μην έχουμε τα πόδια δεμένα με
άνθη
Κι δίχως να ξέρουμε πόσο ψιλό θα είναι η
κορφή
που φέρει το όνομα μας
πείτε το όνομα σας
χωρίς έστω και μια φορά να μην είχαμε
βουλιάξει/ναυαγήσει
στο εγώ ενός πτηνού.

14
Cuvântul

Ce are iz de minune
din ciornele lui Dumnezeu vine
porumbii cu propriile lor deziluzii
şi capete de monalisă înconjurând
strigătul lui munch
cu toate înfipte în hăul inimii mele
cuvântul cel de toate zilele
da-ni-l nouă astăzi
şi ne izbăveşte de prealumesc
amin.

15
Η λέξη

Που έχει την οσμή του θαύματος

Από τις σημειώσεις του Θεού προέρχεται
τα περιστέρια με τις ίδιες τους
απογοητεύσεις
και κεφαλές Μόνα Λίζας /Τζιοκόντας
που περικυκλώνουν
το σπάραγμα του Μούνκ
με όλα χωμένα στον άβυσσο της καρδιάς
μου
την καθημερινή μας λέξη
δώσε μας σήμερον
και λύτρωσε μας από εγκόσμιο
αμίν.

16
De-aş fi fost

De-aş fi fost ca vântul crud să fi numărat

fulgii de nea ce-nnoptau în umbra ta şi
stingher cocor să adulmec stârv de nor ţi-
aş fi trimis cu dansuri faste pruncul
sufletelor noastre de-aş mai fi ca plop ca
nor
prin lacrima ta călător ca val
neted de senin să acopăr ziua-n
care tu te-ai hirotonit în zare.

17
Αν ήμουν

Αν ήμουν σαν τον αμέστωτος άνεμος να

μετρήσω τις χιονονιφάδες που ξενύχτιζαν
στην
σκιά σου και παράταιρο κόκορα να
οσφραίνομαι
ψοφίμι σύννεφου θα σου έστειλα με
ευμενούς χορούς
το νεογέννητο των ψυχών μας αν
ήμουν ακόμη λεύκη, σύννεφο
με το δάκρυ σου ταξιδευτής σαν κύμα
λείο, τόσο γαλανή να καλύψω την μέρα
που εσύ χειροτονήθηκες στον ορίζοντα.

18