ხალ იდ ჰოსეინი

ზღვასვევედრები

ინგლ ისურიდანთარგმნა

ლ ალ იყუშიტაშვილ მა.
 ჩემო ძვირფასო მარვან,

ჩემსბავშვობაში,როცაიმასაკისვიყავი,ახლაშენრომხარ,გრძელი
ზაფხულისღამეებსმედაშენიბიძებიჰომსისგანაპირას, ბაბუაშენისსოფლის
სახლისსახურავზევატარებდით.ლეიბებსვიშლიდით დადილასნიავით
აფორიაქებულ ზეთისხილისხეებთანერთადვეგებებოდით; ბებიაშენისთხა
კიკინებდა,ჯამ-
ჭურჭელიჩხაკუნებდა,ჰაერიგრილიიყო დაფერმკრთალიმზე
ხურმისხისფოთლებსშორისმომწყვდეულიგვიჭყიტინებდა.

ფეხიახალიადგმულიგქონდა,
სოფელშირომწაგიყვანეთ.

ისემკაფიოდ მახსოვს,
დედაშენიყვავილებითსავსემინდორზესაბალახოდ
მიშვებულ ნახირსრომგაჩვენებდა.

ნეტავმაშინუფრო დიდიყოფილიყავი,არდაგავიწყდებოდა,
როგორიიყო
ბაბუაშენისსახლი,
მისიქვისგაჭვარტლულიკედლებიგემახსოვრებოდა,ის
პატარაწყაროები,სადაცმედაშენიბიძებიათასობითოცნებისკაშხალს
ვაგებდით.

როგორ მინდა,
რომჰომსიისეგახსოვდეს,
როგორცმემახსოვს,
მარვან.

ესუძველესი,ხმაურიანიქალაქი,
რომელიცჩვენთვის,
მუსლიმებისთვის,
მეჩეთიიყო,ჩვენიქრისტიანიმეზობლებისთვის–ეკლესიადაყველასთვის
ერთადდიდისუკი( არაბულად–ბაზარი)
,სადაცოქროსგულქანდების,ახალი
პროდუქტისადასაქორწინოკაბებისყიდვაშეგვეძლო.
როგორ მინდა,რომხალხითსავსემისივიწროქუჩებიგახსოვდეს,სადაც
შემწვარიკიბბეს(აღმოსავლეთხმელთაშუაზღვისპირეთშიგავრცელებული
ერთგვარიხორციანიკერძი. )სურნელიტრიალებდა;გახსოვდეს,
როგორ
ვსეირნობდით კლოკტაუერისმოედანზედედაშენთანერთად.
მაგრამისცხოვრებაისდრო,
ახლამეცკიშეთხზული მგონია,
ძველიჭორივით
უკვალოდგამქრალი.
ჯერპროტესტიიყო,მერეალყა, მერეციდანჭურვებისწვიმა,
შიმშილი,
მიცვალებულებისმიწისთვისმიბარება.
შენცისწავლერაღაცები:
იცი,როგორშეიძლებაჭურვისკრატერისაცურაო გუბურადიქცეს;იცი,
რომ
მუქისისხლიუკეთესია,ვიდრეალისფერი;
იცი,რომდედების, დებისდა
კლასელებისპოვნაბეტონისადააგურისდახეთქილიკედლების, სახურავების
გაშიშვლებულიკოჭებისმიღმა,დღისითდაღამით მოელვარელითონის
სამკუთხანაგლეჯებსშორისშეიძლება.
ამსაღამოსდედაშენიაქაა,მარვან,ჩვენთანერთად,ამმთვარითგანათებულ
სანაპიროზე,სადაცბავშვებიტირიანდასადაცდედებიიმენაზემოთქვამენ,
ჩვენრომარ გვესმის.ავღანელები,სომალელები,ერაყელები, ერიტრიელები,
სირიელები ყველანიაქვართ, გათენებისმოლოდინში, შიშით დაზაფრულები.
ყველათავშესაფარსვეძებთ.ამბობენ, რომარსადგველიან, არავინ
გვეპატიჟება.ჩვენიუიღბლობასადღაცსხვაგანუნდაგადავიტანოთ.
დედაშენისხმაკიზღვისმოქცევისხმასჯაბნისდაყურშიჩამესმის:
„შენრომ
ენახეთ,
ჩემო ძვირფასო,
მხოლოდთვალირომმოეკრათ შენთვის, მხოლოდ
ერთხელ რომდაენახეთ,აუცილებლადმეტსიკეთესგამოიჩენდნენ”
.
ამმთვარიანღამესშენსპროფილსვუცქერ, ჩემობიჭო,კალმით მოხატული
შენითვალებიუმანკოძილსდაუხუჭავს.გძინავს,რადგანუსაზღვროაშენი
ნდობა.
გახსოვს,
რომგითხარი:
„ხელიჩამჭიდე,
ცუდიარაფერიმოხდება"
.
ესმხოლოდსიტყვებია, მამისხრიკები,
რადგანჯერ პატარახარ დაჩემი
ხრიკებიშენზეისევჭრის.
მაგრამესაა,
მამაშენსრომკლავს,
შენინდობაკლავსმამაშენს.
ამვარსკვლავებითგაბრწყინებულიცისქვეშმეტსვეღარაფერსვფიქრობ
რაღრმააზღვა, რაუსაშველოდდიდიდარაგულგრილი.მეუძლურივარ, ვერ
გიცავზღვისგან.მხოლოდ ვლოცულობ.
ცასვევედრები,რომხვალ ნათელიიყოს; ზღვასვევედრები, რომარ
გაბოროტდეს; ღმერთსვევედრები, რომნავიმართოს, როცანაპირსჩვენი
თვალსაწიერივეღარ მისწვდება,როცააზვირთებულიტალღებიაგვათამაშებს
დაპატარაუსუსურ არსებებადგვაქცევს,
რომელთაშთანთქმაძალიანადვილია.
რადგანშენმყავხარ,მარვან,შენ,
ყველაზეძვირფასიტვირთი, რაცკიოდესმე
ზღვასუზიდავს;შენხარჩემიორთავთვალისსინათლე, მამაშენისნაგვემი
გულისმბრძანებელი.
ვლოცულობ,
რომზღვამესგაიგოს.
ინშაალლა(
არაბულად_ალაჰმაინებოს.
).
ზღვაო,
ისმინეჩემივედრება.