Duke filluar rreth shekullit të 6-të p.e.s.

, gjuhësia filloi të studiohej në mënyrë sistematike nga

studiuesi indian Pānini, i cili përgjithësisht vlerësohet si "Babai i Gjuhësisë".[3] Gjuhësia formale u
zhvillua më vonë edhe në Greqinë e Lashtë. Duke filluar rreth shekullit të 4-t p.e.s., Kina zhvilloi
gjithashtu traditat e veta gramatikore. Traditat e gramatikës arabe dhe gramatikës hebraike, u
zhvilluan gjatë Mesjetës, gjithashtu në një kontekst fetar.
Gjuhësia moderne filloi të zhvillohet në shekullin e 18-të me punë pothuajse tërësisht të përqëndruar
në studimet indo-evropiane dhe duke çuar në një rindërtim mjaft të hollësishëm dhe të qëndrueshëm
të gjuhës proto-indo-evropiane. Gjysma e parë e shekullit të 20-të u shënua nga
shkolla strukturaliste, bazuar në punën e Ferdinand de Saussure në Evropë dhe Edward
Sapir e Leonard Bloomfield në Shtetet e Bashkuara. Vitet 1960 patën ngritjen e shumë fushave të
reja në gjuhësi, siç është gramatika e përgjithshme nga Noam
Chomsky, sociolinguistika nga William Labov, gjuhësia funksionale sistemore nga Michael
Halliday dhe gjithashtu psikolinguistika moderne.
Në fillim të shekullit të 20-të, de Saussure bëri dallimin midis nocioneve të gjuhës dhe ligjërimit në
formulimin e tij të gjuhësisë strukturore. Sipas tij, ligjërimi është shqiptimi specifik i fjalës,
ndërsa gjuha i referohet një fenomeni abstrakt që përcakton teorikisht parimet dhe sistemin e
normave që rregullojnë një gjuhë.[4] Ky dallim ngjason me atë të bërë nga Noam
Chomsky midis kompetencës dhe performancës, ku kompetenca është njohuri ideale e një individi të
një gjuhe, ndërsa performanca është mënyra specifike në të cilën ajo përdoret. [5]

Përmbajtja

 1Në lashtësi
o 1.1Babilonia
o 1.2India
o 1.3Greqia
o 1.4Roma
o 1.5Kina
 2Mesjeta
o 2.1Gramatika arabe
o 2.2Evropa
 3Gjuhësia moderne
o 3.1Gjuhësia historike
o 3.2Strukturalizmi
o 3.3Gjuhësia përshkruese
o 3.4Gjuhësia e përgjithshme
o 3.5Nënfusha të tjera
 4Shiko edhe
 5Shënime
 6Referime

Në lashtësi[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Në të gjitha kulturat, historia e hershme e gjuhësisë shoqërohet me një nevojë për të dalluar
ligjërimin, veçanërisht për tekstet rituale ose në mosmarrëveshje. Kjo shpesh çoi në eksplorime të
hartave dhe debat mbi origjinën konvencionale kundrejt natyralizmit për këto simbole. Më në fund
kjo çoi në proceset me të cilat formohen struktura më të mëdha nga njësitë.
Babilonia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Tekstet më të hershme gjuhësore, të shkruara me kuneiforma në pllaka balte, datojnë pothuajse
katër mijë vjet më parë.[6] Në shekujt e parë të mijëvjeçarit të dytë p.e.s., në Mesopotaminë jugore
lindi një traditë gramatikore që zgjati më shumë se 2.500 vjet. Tekstet gjuhësore nga pjesët më të
hershme të traditës ishin listat e emrave në sumerisht (një gjuhë e izoluar, d.m.th. një gjuhë pa të
afërm gjenetikë të njohur), gjuhë e teksteve fetare dhe juridike në atë kohë. Sumerishtja po
zëvendësohej në të folurën e përditshëm nga një gjuhë shumë e ndryshme (dhe e
palidhur), akadishtja; megjithatë mbeti si gjuhë prestigji dhe vazhdoi të përdoret në kontekste fetare
dhe juridike. Prandaj duhej të mësohej si gjuhë e huaj, dhe për ta lehtësuar këtë, informacionet rreth
sumerishtes u regjistruan me shkrim nga shkruesit që flisnin akadisht.
Gjatë shekujve, listat u standardizuan dhe fjalët sumere u siguruan me përkthime akadiane. Në fund
të fundit dolën tekste që dhanë ekuivalente akadiane jo vetëm për fjalët e vetme, por për të gjithë
paradigmat e formave të ndryshme të fjalëve: një tekst, për shembull, ka 227 forma të ndryshme të
foljes ĝar “vendos”.

India[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gjuhësia në Indinë e lashtë rrjedh nga nevoja për të recituar dhe interpretuar saktë tekstet Vedike.
Tashmë në tekstin më të vjetër indian, Rigveda, vāk ("fjalimi") është hyjnizuar. Nga 1200 p.e.s.,
[7]
 performanca gojore e këtyre teksteve bëhet e standardizuar, dhe traktatet për recitimin ritual
sugjerojnë ndarjen e përbërjeve sanskrite në fjalë, stem dhe njësi fonetike, duke siguruar një shtysë
për morfologjinë dhe fonetikën.
Disa nga aktivitetet më të hershme në përshkrimin e gjuhës i janë atribuar
gramatikës indiane Pāṇini (shek. IV p.e.s.),[8][9] cili shkroi një përshkrim zyrtar të gjuhës
sanskrite në Aṣṭādhyāyī e tij.[10]
Gjatë disa shekujve të ardhshëm, arritja e qartësisë në organizimin e njësive të tingullit
dhe bashkëtingëlloret ndaluese u organizuan në një katror 5x5 (rreth 800 p.e.s., Pratisakhyas), duke
çuar përfundimisht në një alfabet sistematik, Brāhmī, deri në shekullin e 3-të p.e.s..
Në semantikë, gramatika e hershme sanskrite Śākaṭāyana (para vitit 500 p.e.s.) sugjeron që foljet të
paraqesin kategori ontologjikisht të mëparshme, dhe që të gjitha emrat rrjedh etimologjikisht nga
veprimet. Etimologu Yāska (rreth shek. V p.e.s.) peson që do të thotë trashëgimi në fjali, dhe se
kuptimet e fjalëve rrjedhin në bazë të përdorimit fjalor. Ai gjithashtu siguron katër kategori
fjalësh: emrat, foljet, foljet pararendëse, dhe pjesëzat/të pandryshueshmet dhe një provë për emrat
konkretë dhe abstraktë: fjalë që mund të tregohen nga përemri që.
Pāṇini (shek. IV p.e.s.) kundërshton pikëpamjen Yāska që fjalitë janë parësore, dhe propozon një
gramatikë për kompozimin e semantikës nga rrënjët morfemike. Duke tejkaluar tekstin ritual për të
konsideruar gjuhën e gjallë, Pāṇini specifikon një grup gjithëpërfshirës prej rreth 4,000
rregullash aforiziste (sutra) që:

1. Harton semantikën e strukturave të argumentit të foljeve në role tematike

2. Siguron rregulla morfosintaktike për krijimin e formave të foljeve dhe formave nominale
shtatë rastet e të cilave quhen karaka (të ngjashme me rasën) që gjenerojnë morfologjinë
3. Merr këto struktura morfologjike dhe merr parasysh proceset fonologjike (p.sh., ndryshimi i
rrënjës ose i stemit) me të cilat merret forma e fundit fonologjike
Për më tepër, shkolla Pāṇiniane gjithashtu siguron një listë me 2000 rrënjë foljeje që formojnë
objektet mbi të cilat zbatohen këto rregulla, një listë tingujsh (të ashtuquajturat Shiva-sutras) dhe një
listë prej 260 fjalësh që nuk rrjedhin nga rregullat.
Specifikimi tejet i përmbledhur i këtyre rregullave dhe ndërveprimeve të tyre komplekse çuan në një
koment të konsiderueshëm dhe ekstrapolimi gjatë shekujve në vijim. Struktura fonologjike përfshin
përcaktimin e një nocioni të universalëve të zërit të ngjashëm me fonemën moderne, sistematizimin
e bashkëtingëlloreve bazuar në shtrëngimin e zgavrës me gojë, dhe zanoret bazuar në lartësinë dhe
kohëzgjatjen. Sidoqoftë, është ambicia e gjetjes së këtyre nga morfema në semantikë që është
vërtet e jashtëzakonshme në terma moderne.

Greqia[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Grekët zhvilluan një alfabet duke përdorur simbole nga Fenikasit, duke shtuar shenja për zanoret
dhe për bashkëtingëlloret shtesë të përshtatshme për idiomën e tyre (shih Robins, 1997). Te
Fenikasit dhe në sistemet e shkrimit më parë grek, si Linear B, grafemat treguan rrokje, që janë
kombinime të shëndosha të një bashkëtingëlloreje dhe një zanoreje. Shtimi i zanoreve nga grekët
ishte një përparim i madh pasi lehtësoi shkrimin e Greqisë duke përfaqësuar të dy zanoret dhe
bashkëtingëlloret me grafema të veçanta. Si rezultat i prezantimit të shkrimit, u krijuan poezi
si poemat Homerike dhe u krijuan dhe u komentuan disa botime, duke formuar bazën
e filologjisë dhe kritikës.
Së bashku me fjalimin e shkruar, grekët filluan të studiojnë çështje gramatikore dhe filozofike. Një
diskutim filozofik për natyrën dhe origjinën e gjuhës mund të gjendet qysh në veprat e Platonit. Një
çështje shqetësuese ishte nëse gjuha ishte e krijuar nga njeriu, një objekt social ose origjinal i
mbinatyrshëm. Platoni në Kratylusin e tij paraqet pikëpamjen natyraliste, që kuptimet e fjalëve dalin
nga një proces natyror, i pavarur nga përdoruesi i gjuhës. Argumentet e tij bazohen pjesërisht në
shembuj të bashkimit, ku kuptimi i tërësisë zakonisht lidhet me elektorantët, megjithëse deri në fund
ai pranon një rol të vogël për kongresin. Sofistët dhe Sokrati prezantuan dialektikën si zhanër të ri të
tekstit. Dialogët Platonikë përmbajnë përkufizime të njehsorëve të poezive dhe të tragjedisë, formës
dhe strukturës së atyre teksteve (shiko Republika dhe Phaidros, Ion, etj.).[11]
Aristoteli mbështet origjinën konvencionale të kuptimit. Ai përcaktoi logjikën e të folurit dhe të
argumentit. Për më tepër, veprat e Aristotelit mbi retorikën dhe poetikën u bënë me një rëndësi të
madhe për të kuptuar tragjedinë, poezinë, diskutimet publike etj si zhanre teksti. Puna e Aristotelit
për logjikën ndërlidhet me interesin e tij të veçantë për gjuhën, dhe puna e tij në këtë fushë ishte
thelbësore e rëndësishme për zhvillimin e studimit të gjuhës ( logot në greqisht do të thotë edhe
"gjuhë" dhe "arsyetim logjik"). Në Kategoritë, Aristoteli përcakton se çfarë kuptohet me fjalë
"sinonimë" ose univokale, çfarë kuptohet me fjalë "homonimike" ose ekuivokale, dhe çfarë kuptohet
me fjalë "paronime" ose emëruese. Ai i ndan format e të folurit si:

 Ose e thjeshtë, pa përbërje apo strukturë, siç është "njeri", "kalë", "luftë", etj.
 Ose e përbërë dhe me strukturë, të tilla si "njeriu lufton", "kali vrapon", etj.
Roma[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Në shekullin IV, Aelius Donatus përpiloi gramatikën latine Ars Grammatica që do të ishte teksti
shkollor përcaktues përgjatë mesjetës. Një version më i vogël, Ars Minor, përfshiu vetëm tetë pjesët
e fjalimit; përfundimisht kur librat erdhën të shtypen në shekullin XV, ky ishte një nga librat e parë që
u shtyp. Nxënësit e shkollës që iu nënshtruan gjithë këtij arsimi na dhanë kuptimin e tanishëm të
"gramatikës" (vërtetuar në anglisht që nga viti 1176).

Kina[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ngjashëm me traditën indiane, filologjia kineze, Xiaoxue (小學 "studime fillore"), filloi si një ndihmë
për të kuptuar klasikët në dinastinë Han (rreth shek. 3 p.e.s.). Xiaoxue u nda në tri degë: Xungu (訓
詁 "exegesis"), Wenzi (script " [analizë]") dhe Yinyun ( study "[studimi i] tingujve") dhe arriti epokën e
tij të artë në shekullin e 17-të të erës sonë (Dinastia Qing). Fjalori Erya (rreth shek. 3 p.e.s.), i
krahasueshëm me indianin Nighantu, vlerësohet si vepra e parë gjuhësore në Kinë. Shuowen
Jiezi (shek. II p.e.s.), fjalori i parë kinez, klasifikon simbolet kineze nga radikalët, një praktikë që do
të ndiqej nga shumica e leksikografëve pasues. Dy vepra të tjera pionierë të prodhuara gjatë
dinastisë Han janë Fangyan, vepra e parë kineze në lidhje me dialektet, dhe Shiming, kushtuar
etimologjisë.

Mesjeta[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gramatika arabe[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Për shkak të zgjerimit të shpejtë të Islamit në shekullin e VIII, shumë njerëz
mësuan arabishten si lungua franca. Për këtë arsye, traktatet e hershme gramatikore në arabisht
shpesh shkruhen nga folës jo autokton.
Gramatikani më i hershëm që është i njohur për ne është ʿAbd Allāh ibn Abī Isḥāq al-Ḥaḍramī (vdiq
735-736 pas Krishtit, 117 hixhri). Përpjekjet e tri brezave të gramatikanëve arritën kulmin në librin e
gjuhëtarit persian Sibāwayhi (rreth 760-793).
Sibawayh bëri një përshkrim të hollësishëm dhe profesional të arabishtes në 760 në veprën e tij
monumentale, Al-kitab fi al-nahw (‫الكتاب في النحو‬, Libri mbi Gramatikën). Në librin e tij ai
dalloi fonetikën nga fonologjia.  

Evropa[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Fjalori i Kormacit i irlandezit Sanas Cormaic është fjalori i parë etimologjik dhe enciklopedik i
Evropës në çdo gjuhë jo klasike.
Modistae ose "gramatika spekulative" në shekullin XIII prezantoi nocionin e gramatikës universale.
Në ellozencinë De vulgari ("Mbi elokuencën e vendngjarjes"), Dante zgjeroi fushën e kërkimit
gjuhësor nga latinishtja/greqishtja për të përfshirë gjuhët e ditës. Punime të tjera gjuhësore të së
njëjtës periudhë në lidhje me të folmet përfshijnë Traktatin e Parë Gramatikor (islandez)
ose Auraicept na n-Éces (irlandisht).
Periudha e Rilindjes dhe Barokut pati një interes të intensifikuar për gjuhësinë, veçanërisht për
qëllimet e përkthimeve biblike nga Jezuitët, dhe gjithashtu lidhej me spekulimet filozofike mbi gjuhët
filozofike dhe origjinën e gjuhës.

Gjuhësia moderne[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gjuhësia moderne nuk filloi deri në fund të shekullit të 18-të, dhe tezat romantike apo animiste
të Johann Gottfried Herder dhe Johann Christoph Adelung mbetën me ndikim edhe në shekullin XIX.

Gjuhësia historike[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gjatë shekullit të 18-të, historia konjekturale, bazuar në një përzierje të gjuhësisë dhe antropologjisë,
në temën e origjinës dhe të përparimit të gjuhës dhe shoqërisë ishte në modë. Këta mendimtarë
kontribuan në ndërtimin e paradigmave akademike në të cilat disa gjuhë u etiketuan "primitive" në
lidhje me gjuhën angleze. Brenda kësaj paradigme një popull primitiv mund të dallohej nga gjuha e
tyre primitive, si në rastin e Hugh Bler i cili argumentoi se amerikanët vendas gjestikuluan egërsisht
për të kompensuar leksikun e dobët të gjuhës së tyre primitive. Rreth së njëjtës kohë, James
Burnett, autori i një traktati me 6 vëllime që shtrihej më thellë në çështjen e "gjuhëve të egra".
Shkrimtarët e tjerë teorizuan që gjuhët amtare të Amerikës nuk ishin "asgjë tjetër përveç thirrjeve
natyrore dhe instinktive të kafshës" pa strukturë gramatikore. Mendimtarët brenda kësaj paradigme u
lidhën me Grekët dhe Romakët, duke parë si të vetmit persona të civilizuar të botës antike, një
pamje e artikuluar nga Thomas Sheridan i cili përpiloi një fjalor të rëndësishëm të shqiptimit të
shekullit të 18-të: "Ishte për kujdesin që u mor në kultivimin e gjuhëve të tyre, që Greqia dhe Roma, i
detyroheshin atij shkëlqimi, që eklipsoi të gjitha kombet e tjera të botës". [12]
Në shekullin e 18-të Xhejms Burnett, Lord Monboddo analizoi gjuhë të shumta dhe nxori elemente
logjike të evolucionit të gjuhës njerëzore. Mendimi i tij u gërshetua me konceptet e tij pararendëse
të evolucionit biologjik. Disa nga konceptet e tij të hershme janë vërtetuar dhe konsiderohen të sakta
sot. Në tezën e tij Sanscrit Language (1786), Sir William Jones propozoi që sanskritishtja
dhe persishtja kishin ngjashmëri me gjuhët greke klasike, latinisht, gotisht dhe keltisht. Nga kjo ide
nxori fushën e gjuhësisë krahasuese dhe gjuhësisë historike. Përgjatë shekullit të 19-
të, gjuhësia evropiane u përqëndrua në historinë krahasuese të gjuhëve indo-evropiane, me një
shqetësim për të gjetur rrënjët e tyre të zakonshme dhe për të gjurmuar zhvillimin e tyre.
Në vitet 1820, Wilhelm von Humboldt vërejti se gjuha njerëzore ishte një sistem i qeverisur nga
rregullat, duke parashikuar një temë që duhej të bëhej qendrore në punën zyrtare për sintaksën dhe
semantikën e gjuhës në shekullin e 20-të. Për këtë vëzhgim ai tha se lejonte që gjuha të bënte
"përdorim të pafund të mjeteve të fundme" (denber den Dualis, 1827). Puna e Humboldt shoqërohet
me lëvizjen e gjuhësisë romantike,[13] e cila u frymëzua nga Naturphilosophie dhe shkenca
Romantike.[14] Përfaqësues të tjerë të shquar të lëvizjes janë Karl Wilhelm Friedrich
Schlegel dhe Franz Bopp.
Vetëm në fund të shekullit të 19-të, qasja Neogrammarian e Karl Brugmann dhe të tjerëve prezantoi
një nocion të ngurtë të ligjit të tingujve.
Gjuhësia historike çoi gjithashtu në shfaqjen e semantikës dhe disa formave të pragmatikës (Nerlich,
1992; Nerlich and Clarke, 1996).

Strukturalizmi[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Në Evropë pati një zhvillim të gjuhësisë strukturore, të iniciuar nga Ferdinand de Saussure, një
profesor zviceran i gjuhësisë indo-evropiane dhe të përgjithshme, ligjëratat e të cilit për gjuhësinë e
përgjithshme, të botuara pas vdekjes nga studentët e tij, vendosën drejtimin e analizës gjuhësore
evropiane nga vitet 1920; qasja e tij është adoptuar gjerësisht në fusha të tjera nën termin e gjerë
"Strukturalizëm".

Gjuhësia përshkruese[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gjatë Luftës së Dytë Botërore, gjuhëtarët e Amerikës së Veriut Leonard Bloomfield, William
Mandeville Austin[15] dhe disa prej studentëve dhe kolegëve të tij zhvilluan materiale mësimore për
një larmi gjuhësh, njohuritë e të cilave ishin të nevojshme për përpjekjen e luftës. Kjo punë çoi në një
rëndësi në rritje të fushës së gjuhësisë, e cila u bë një disiplinë e njohur në shumicën e
universiteteve amerikane vetëm pas luftës.
Më 1965, William Stokoe, një gjuhëtar nga Universiteti Gallaudet publikoi një analizë [1] cila vërtetoi
se Gjuha e Shenjave Amerikane përshtatet me kriteret për një gjuhë natyrore.

Gjuhësia e përgjithshme[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Nënfusha të tjera[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Nga afërsisht 1980 e tutje, qasjet pragmatike, funksionale dhe njohëse janë fituar në mënyrë të
qëndrueshme, si në Shtetet e Bashkuara, ashtu edhe në Evropë.

Shiko edhe[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

 Historia e gramatikës
 Historia e komunikimit

Shënime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

 1. ^ Halliday, Michael A.K.; Jonathan Webster (2006). On Language and Linguistics (në
anglisht). Continuum International Publishing Group. f. vii.  ISBN  978-0-8264-8824-4.
2. ^ Martinet, André (1960).  Elements of General Linguistics. Studies in General Linguistics, vol.
i. (në anglisht). London: Faber. f. 15.
3. ^ Bod, Rens (2013).  A new history of the humanities: the search for principles and patterns
from Antiquity to the present (në anglisht) (bot. 1st)). Oxford University
Press. ISBN 9780191757471. OCLC  868068245.
4. ^ de Saussure, F. (1986). Course in general linguistics (3rd ed.). (R. Harris, Trans.). Chicago:
Open Court Publishing Company. (Original work published 1972). p. 9-10, 15.
5. ^ Chomsky, Noam. (1965). Aspects of the Theory of Syntax. Cambridge, MA: MIT Press.
6. ^ McGregor, William B. (2015).  Linguistics: An Introduction  (në anglisht). Bloomsbury
Academic. ff.  15–16.  ISBN  978-0567583529.
7. ^ Staal, J. F., The Fidelity of Oral Tradition and the Origins of Science. North-Holland
Publishing Company, 1986. p. 27
8. ^ Rens Bod (2014). A New History of the Humanities: The Search for Principles and Patterns
from Antiquity to the Present  (në anglisht). Oxford University Press. ISBN 0199665214.
9. ^ Sanskrit Literature The Imperial Gazetteer of India, v. 2 (1909), p. 263.
10. ^ S.C. Vasu (Tr.) (1996).  The Ashtadhyayi of Panini (2 Vols.) (në anglisht). Vedic
Books. ISBN 9788120804098.
11. ^ SUZANNE, Bernard F. "Plato and his dialogues: a list of Plato's works". plato-
dialogues.org (në anglisht).
12. ^ Beach, Adam R. (2001). "The Creation of a Classical Language in the Eighteenth Century:
Standardizing English, Cultural Imperialism, and the Future of the Literary Canon".  Texas Studies in
Literature and Language (në anglisht). 43 (2).
13. ^ Philip A. Luelsdorff, Jarmila Panevová, Petr Sgall (eds.), Praguiana, 1945–1990, John
Benjamins Publishing, 1994, p. 150: "Humboldt himself (Humboldt was one of the leading spirits of
romantic linguistics; he died in 1834) emphasized that speaking was permanent creation."
14. ^ Angela Esterhammer (ed.), Romantic Poetry, Volume 7, John Benjamins Publishing, 2002,
p. 491.
15. ^ Puech, Pierre-François.  "History of Linguistics: William Mandeville AUSTIN"  (në anglisht).

Referime[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

 Keith Allan (2007). The Western Classical Tradition in Linguistics (në anglisht). London:
Equinox.
 Roy Harris; Talbot J. Taylor (1989). Landmarks in Linguistic Thought: The Western Tradition
from Socrates to Saussure (në anglisht). London: Routledge. ISBN 0-415-00290-7.
 John E. Joseph; Nigel Love; Talbot J. Taylor (2001). Landmarks in Linguistic Thought II: The
Western Tradition in the Twentieth Century (në anglisht). London: Routledge. ISBN 0-415-
06396-5.
 W. P. Lehmann, red. (1967). A Reader in Nineteenth Century Historical Indo-European
Linguistics (në anglisht). Indiana University Press. ISBN 0-253-34840-4. Arkivuar nga
origjinali origjinali më 26 prill 2008. Marrë më 18 maj 2020.
 Bimal Krishna Matilal (1990). The Word and the World: India's Contribution to the Study of
Language (në anglisht). Delhi; New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-562515-3.
 Frederick J. Newmeyer (2005). The History of Linguistics (në anglisht). Linguistic Society of
America. ISBN 0-415-11553-1. Arkivuar nga origjinali origjinali më 10 shkurt 2007. Marrë
më 2007-01-17.
 Mario Pei (1965). Invitation to Linguistics (në anglisht). Doubleday & Company. ISBN 0-
385-06584-1.
 Robert Henry Robins (1997). A Short History of Linguistics (në anglisht). London:
Longman. ISBN 0-582-24994-5.
 Pieter A. M. Seuren (1998). Western linguistics: An historical introduction (në anglisht).
Wiley-Blackwell. ISBN 0-631-20891-7.
 Kees Versteegh (1997). Landmarks in Linguistic Thought III: The Arabic Linguistic
Tradition (në anglisht). London; New York: Routledge. ISBN 0-415-14062-5.
 Randy Allen Harris (1995) The Linguistics Wars, Oxford University Press,  
 Brigitte Nerlich (1992). Teori semantike në Evropë, 1830-1930. Amsterdam: John Benjamins,
 Brigitte Nerlich dhe David D. Clarke (1996). Gjuha, veprimi dhe konteksti. Amsterdam: John
Benjamins,