Με αφορμή ενημερωτική εκδήλωση για την Εθελοντική Αιμοδοσία

στο Δημοτικό Σχολείο Σταυρωμένου

του Χρήστου Μπονατάκη

xristos3735@gmail.com

- «Δεν έχω ανάγκη …κανέναν»! λένε κά ποιοι…

Την παραπά νω στερεοτυπική φρά ση κά ποτε αναπαρά γουν κά ποιοι, ο
καθένας για δικού ς του λό γους, νομίζω ό μως ό τι πρό κειται συνή θως για την
ατομικιστική αυτάρκεια-‘ανά γκη’ κά ποιων να επισημά νουν στο περιβά λλον
τους την ‘πυγμή ’ και ανθεκτικό τητά τους απέναντι σε οποιαδή ποτε ‘αντιξοό τητα’
και πρό κληση…
«Εσύ ίσως δεν έχεις ανάγκη. Ο διπλανός σου όμως έχει»!… θα μπορού σαμε να
απαντή σουμε λακωνικά . Ή: «Ναι, δεν έχεις ανάγκη σήμερα. Κάποια στιγμή όμως
μπορεί να έχεις, είτε περιστασιακά και έκτακτα, είτε συστηματικά. Γι’ αυτό …άσε
τις μεγαλόστομες διακηρύξεις..», θα καταλή γαμε.
Είναι αλή θεια ό τι η περιοχή μας είχε τη μεγά λη τιμή να φιλοξενή σει μια
εκδή λωση με σπουδαίους επιστή μονες και φορείς.  Όσοι είχαν την τύ χη να
παραβρεθού ν στη σχετική εκδή λωση την περασμένη Τετά ρτη (29/1) που
διοργανώ θηκε από τους Συλλό γους Γονέων της περιοχή ς και τον Πολιτιστικό
Σύ λλογο, κατανό ησαν ό τι τα μηνύ ματά της ή ταν κά τι παραπά νω από σημαντικά
και κυρίως διαφωτιστικά , δεδομένης της, έως και επικίνδυνης, ά γνοιας που
συντηρείται γύ ρω από αυτά τα ζητή ματα (ειδικά γύ ρω από τη δωρεά μυελού των
οστώ ν).
Σημειωτέων ό τι ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Ρεθύμνου «ΔΟΤΕΣ
ΖΩΗΣ» είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα σύλλογος αναφορικά με την
ενημέρωση περί εθελοντικής αιμοδοσίας, που πήρε έγκριση από το
Υπουργείο Παιδείας ώστε να μπορεί να πραγματοποιεί αντίστοιχες
ενημερωτικές εκδηλώσεις στα σχολεία!
Οι ά νθρωποι δε που συναντή σαμε, στα ίδια τα πρό σωπά τους μαρτυρείται
πως ό ,τι κά νουν είναι οπωσδή ποτε μακριά από κά θε ιδιοτελή προοπτική . Ού τε
επιδιώ κουν, ού τε θα μείνουν σε συγχαρητή ρια και βραβεία. Έχουν πολύ δουλειά
μπροστά τους και φαίνονται ιδιαίτερα προσηλωμένοι στο στό χο τους.
 Στό χος τους δεν είναι να διοργανώ σουν αιμοδοσίες που θα προσέλθουν
ενθουσιωδώ ς δεκά δες ή εκατοντά δες ά τομα (ίσως και μέσα ενημέρωσης).
Στό χος τους είναι κατ’ αρχάς να ενημερωθεί σωστά ο κόσμος για το
ζή τημα κι έπειτα να ‘εγκολπωθεί’ το μή νυμά τους, ό τι δηλαδή μπορεί ο καθένας να
βοηθή σει έως και να σώ σει ανθρώ πους, με μό νες προϋ ποθέσεις αυτή τη σωστή
ενημέρωση και τη διάθεση να προσφέρει αίμα τουλάχιστο μία φορά το
χρόνο, καταβά λλοντας ελά χιστο ό ντως χρό νο και κό πο! Απώ τερος στό χος βέβαια
είναι η επά ρκεια αίματος στη χώ ρα μας, χωρίς ό μως στεγανά ό ρια ….πά ντοτε
κά ποιοι και κά που θα έχουν ανά γκη.
Τα ά τομα που πλαισιώ νουν τις προσπά θειες του Συλλό γου αυτού διαθέτουν
αξιομίμητο πνεύ μα ομαδικό τητας και γνωρίζουν πολύ καλά ό τι επά ρκεια αίματος,
θα προέλθει εά ν πολλοί ά νθρωποι ενώ σουν τις δυνά μεις τους συνειδητά και
συστηματικά, δημιουργώ ντας τελικά μία ‘αλυσίδα ζωή ς’. Η αλυσίδα όμως είναι
το αποτέλεσμα. Η προϋπόθεση είναι οι ενωμένοι ‘κρίκοι’! Με ά λλα λό για, η
αντιμετώ πιση ζητημά των απαιτεί συνεργασία, κό πους, γνώ ση, αλλά και
ανθρώ πους με αγά πη γι’ αυτό που κά νουν.
Παρ’ ό λη την πρό οδο της επιστή μης, την λεπτομερή ανά λυση και γνώ ση των
στοιχείων που εμπεριέχονται στο αίμα, αυτό , δεν υπάρχει τρόπος να
δημιουργηθεί στο χημικό εργαστήριο. Το αίμα απαιτείται να είναι από
ζωντανό οργανισμό . Από ά νθρωπο σε (συν)ά νθρωπο και μά λιστα (εδώ είναι το
πιο θαυμαστό ) ό χι από ό λους ή απλά από πολλού ς, αλλά από ‘συμβατού ς’• που
ενίοτε είναι λίγοι, ακό μα κι ελά χιστοι! Έτσι, η εθελοντική αιμοδοσία δεν είναι ένα
θέμα αμιγώ ς αριθμητικό , αλλά καθίσταται τρό πον τινά …και κά τι το προσωπικό !
Στην εν λό γω εκδή λωση είχαμε την ευκαιρία, ένας συνά νθρωπό ς μας που
πά σχει από μεσογειακή αναιμία, ο κ. Νίκος Τσικριτσάκης (Πρόεδρος Συλλόγου
Θαλασσαιμίας Ηρακλείου-Λασιθείου) να μοιραστεί μαζί μας αυτή του την
εμπειρία, δηλαδή τον διαρκή ...‘μαραθώ νιο’ να βρίσκει αίμα. Η ανάγκη του είναι
περίπου 1 φιάλη ανά 10 μέρες• δηλαδή καμιά ...15αρια εθελοντές-
συστηματικοί (και ασφαλείς) αιμοδότες το χρόνο! Μό νο για έναν ά νθρωπο!
Κατ’ ακρίβεια βέβαια, τα βιώ ματα και τους προβληματισμού ς, τις αγωνίες και
τις ταλαιπωρίες τό σο του ιδίου, ό σο και των μελώ ν της οικογένειά ς του για
περίπου …4 δεκαετίες τώ ρα• ενδεχομένως πό σες φορές χτύ πησαν ‘πό ρτες’ (ίσως
αισθανό μενοι ό τι … ‘ενοχλού ν’ κιό λας), προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτονό ητο
για τους υπό λοιπους, ό λα αυτά στην πραγματικό τητα, μό νον ο Θεό ς και οι ίδιοι
γνωρίζουν και το πραγματικό τους βά θος.
 Εά ν οι υπό λοιποι κά ναμε τον ελά χιστο (και δωρεά ν) κό πο να
επισκεπτό μασταν το νοσοκομείο για μια διαδικασία που διαρκεί 10 λεπτά (ά ντε
μισή ώ ρα μαζί με τα υπό λοιπα, συμπλή ρωση ιστορικού κτλ) έστω και μια φορά το
χρό νο, εά ν δηλαδή υπή ρχε επά ρκεια αίματος, το φορτίο τους οπωσδή ποτε θα
ή ταν κά πως ελαφρό τερο…
Όσοι είμασταν στην εκδή λωση ό μως, είδαμε και κά τι ακό μα• που δεν έχει να
κά νει με την περί αιμοδοσίας ενημέρωση καθεαυτή . Η αγά πη και η ευγνωμοσύ νη
του Νίκου απέναντι στους εκατοντά δες (ή χιλιά δες) ανθρώ πους των οποίων το
αίμα έχει κατά καιρού ς κυλή σει στο σώ μα του, ή ταν ‘ζωγραφισμένη’ στο
πρό σωπο, στα μά τια και στη χροιά της φωνή ς του! Έδειχνε ό τι έχει καταλά βει
καλύ τερα απ’ τον καθένα, σε πλή ρη βέβαια αντίθεση με την προαναφερθείσα από
κά ποιους φρά ση, ό τι έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου, όσο και το βαθμό
αυτής της ενότητας. Θεωρώ ό τι αυτό ή ταν ένα ακό μα σπουδαίο μή νυμα της εν
λό γω εκδή λωσης.
Πρά γματι, ας το φανταστού με για λίγο. Προϋ πό θεση ζωή ς …το αίμα μου στις
φλέβες του ά λλου! Το αίμα του ά λλου στις φλέβες τις δικές μου ή των οικείων
μου.
Γιατί μην αυταπατό μαστε. Σή μερα ο Νίκος, αύ ριο ίσως εμείς ή τα παιδιά μας...